T ERRY B ROOKS
P IE S´ N´ S HANNARY T RZECI TOM CYKLU „S HANNARA”
´ SPIS TRESCI ´ SPIS TRESCI. I . . . . . . II. . ...
69 downloads
360 Views
1MB Size
Report
This content was uploaded by our users and we assume good faith they have the permission to share this book. If you own the copyright to this book and it is wrongfully on our website, we offer a simple DMCA procedure to remove your content from our site. Start by pressing the button below!
Report copyright / DMCA form
T ERRY B ROOKS
P IE S´ N´ S HANNARY T RZECI TOM CYKLU „S HANNARA”
´ SPIS TRESCI ´ SPIS TRESCI. I . . . . . . II. . . . . . III . . . . . IV . . . . . V. . . . . . VI . . . . . VII . . . . . VIII. . . . . IX . . . . . X. . . . . . XI . . . . . XII . . . . . XIII. . . . . XIV . . . . XV . . . . . XVI . . . . XVII . . . . XVIII . . . . XIX . . . . XX . . . . . XXI . . . . XXII . . . . XXIII . . . . XXIV . . . . XXV . . . . XXVI . . . . XXVII . . . XXVIII . . . XXIX . . . . XXX . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2 4 13 25 35 41 51 60 68 76 86 96 102 107 115 127 134 140 148 158 166 173 181 189 197 206 213 220 229 236 240
XXXI . . XXXII . XXXIII . XXXIV . XXXV . XXXVI . XXXVII . XXXVIII XXXIX . XL . . . XLI. . . XLII . . XLIII . . XLIV . . XLV . . XLVI . . XLVII . . XLVIII .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
245 257 269 277 283 290 296 308 316 326 332 341 351 358 365 373 379 383
I Kolory lata bladły, powoli przechodzac ˛ w jesienne barwy. W czterech krainach oznaczało to zmian˛e pory roku. Lato jednak odchodziło niespiesznie, a spiekota w ciagu ˛ dnia spowalniała bieg z˙ ycia, dajac ˛ ludziom poczucie, z˙ e zda˙ ˛za˛ ze wszystkim na czas. Mimo z˙ e ciepło ociagało ˛ si˛e z odej´sciem, dni jednak stawały si˛e coraz krótsze, a wilgotne powietrze coraz bardziej suche. Przypominano sobie o po´spiechu codziennego z˙ ycia. W lasach Shady Vale zacz˛eły ju˙z opada´c li´scie. Brin Ohmsford przerwała na chwil˛e prac˛e przy rabatce kwiatów odgradzaja˛ cej jej dom od frontowej s´cie˙zki i zatopiła wzrok w szkarłatnym listowiu starego klonu, który ocieniał podwórze za domem. Było to pot˛ez˙ ne drzewo z szerokim pniem pokrytym licznymi naro´slami. Stanowiło dla niej z´ ródło wielu wspomnie´n z dzieci´nstwa. Pchni˛eta nagłym impulsem zeszła ze s´cie˙zki i ruszyła w kierunku drzewa. Była wysoka, wy˙zsza nawet od swoich rodziców i brata Jaira, który wzrostem dorównywał niemal Ronowi Leah, a chocia˙z jej szczupłe ciało miało delikatna˛ budow˛e, sprawno´scia˛ i wytrwało´scia˛ nie ust˛epowała z˙ adnemu z nich. Jair z pewno´scia˛ nie zgodziłby si˛e z ta˛ opinia,˛ wszak tylko dlatego, z˙ e samo zaakceptowanie roli młodszego brata było ju˙z dla niego wystarczajaco ˛ trudne. Dziewczyna w ko´ncu była tylko dziewczyna.˛ Palce Brin mi˛ekko i pieszczotliwie dotkn˛eły szorstkiego pnia. Wpatrzyła si˛e w platanin˛ ˛ e konarów nad swoja˛ głowa.˛ Długie, czarne włosy opadły do tyłu i odsłoniły twarz dziewczyny. Na pierwszy rzut oka mo˙zna było rozpozna´c, czyim była dzieckiem. Dwadzie´scia lat temu Eretria wygladała ˛ tak samo, poczynajac ˛ od s´niadej skóry i czarnych oczu, a na subtelnych rysach twarzy ko´nczac. ˛ Brin brakowało jedynie wewn˛etrznego ognia matki, który z kolei cechował Jaira. Ona miała temperament swojego ojca, chłodny opanowany i zdyscyplinowany. Porównujac ˛ pewnego razu swoje dzieci — przy okazji kolejnego nagannego wyczynu — Wil Ohmsford zauwa˙zył raczej ponuro, i˙z ró˙znica mi˛edzy tymi dwojgiem polega na tym, z˙ e Jair zdolny jest do wszystkiego, podczas gdy Brin tak˙ze jest w stanie uczyni´c wszystko, tyle z˙ e po dłu˙zszym namy´sle. Brin nie wiedziała, czy miała to by´c reprymenda dla niej, czy dla jej brata.
4
Opu´sciła r˛ece. Przypomniała sobie dzie´n, w którym wypróbowała na starym drzewie pie´sn´ . Była wtedy jeszcze dzieckiem, eksperymentujacym ˛ zaledwie z magia˛ elfów. W s´rodku lata za pomoca˛ pie´sni zmieniła ziele´n klonu na jesienna˛ purpur˛e. Dla dzieci˛ecego umysłu było to działanie w pełni uzasadnione. Czerwony był przecie˙z o wiele ładniejszym kolorem ni˙z zielony. Ojciec był wtedy w´sciekły, a system biologiczny drzewa potrzebował a˙z trzech lat, z˙ eby doj´sc´ do równowagi po wstrzasie. ˛ Wówczas to ona i Jair po raz ostatni u˙zyli magii w obecno´sci swoich rodziców. — Brin, przyjd´z prosz˛e i pomó˙z mi z pakowaniem. To był głos matki. Brin pogłaskała pie´n na po˙zegnanie i zawróciła w stron˛e domu. Jej ojciec nigdy w pełni nie zaufał magii elfów. Niewiele ponad dwadzie´scia lat temu u˙zył Kamieni Elfów, które dostał od druida Allanona, aby chroni´c wybrank˛e elfów, Amberle Elessedil, w jej poszukiwaniach Krwawego Ognia. Odmieniło go to na zawsze. Zdawał sobie z tego spraw˛e ju˙z wtedy, ale nie wiedział dokładnie, jaki jest wpływ magii elfów. Ujawnił si˛e on dopiero po narodzinach Brin, a potem Jaira. To nie Wil Ohmsford był dowodem działania magii, ale jego dzieci. One wła´snie przyniosły ze soba˛ na s´wiat widoczne efekty magii. By´c mo˙ze powtórzy si˛e to równie˙z w nast˛epnych pokoleniach Ohmsfordów, cho´c nie sposób stwierdzi´c, czy znana im b˛edzie tak˙ze magia pie´sni. To Brin nazwała zakl˛ecie pie´snia.˛ Pomy´sl z˙ yczenie, za´spiewaj, a stanie si˛e, jak pragniesz. Tak przynajmniej si˛e to odbyło, kiedy po raz pierwszy odkryła, z˙ e posiada moc. Szybko zrozumiała, z˙ e za pomoca˛ pie´sni mo˙ze wpływa´c na zachowanie z˙ ywych organizmów. W ten sposób zmieniła kolor li´sci starego klonu. Potrafiła te˙z uspokoi´c roze´zlonego psa i sprawi´c, z˙ e dzikie ptaki siadały na jej dłoni. Potrafiła przenikna´ ˛c istot˛e wszystkiego, co z˙ yje, lub te˙z sprawi´c, z˙ e stawało si˛e to cz˛es´cia˛ jej ja´zni. Nie wiedziała dokładnie, jak to si˛e dzieje. Po prostu stawało si˛e. Zaczynała s´piewa´c, a muzyka i słowa pojawiały si˛e, jak zawsze nieoczekiwanie dla niej samej, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na s´wiecie. Zawsze była s´wiadoma tego, co s´piewa, ale równocze´snie, jakby nieobecna duchem, dos´wiadczała nieopisanych wra˙ze´n. Nieznane uczucia przenikały ja˛ cała,˛ odradzała si˛e w nich na nowo i z˙ yczenie stawało si˛e ciałem. Był to dar magii elfów, kiedy jednak jej ojciec odkrył, z˙ e Brin włada pies´nia,˛ uznał to raczej za przekle´nstwo ni˙z za dar. Brin wiedziała, z˙ e w gł˛ebi ducha obawia si˛e on magicznej mocy Kamieni Elfów, sadz ˛ ac ˛ po zmianach, jakie zaszły w nim samym. Po tym, jak sprawiła, z˙ e ich pies padł niemal w pogoni za własnym ogonem, a wszystkie warzywa w ogrodzie zwi˛edły, Wil Ohmsford utwierdził si˛e w swojej decyzji, z˙ e ju˙z nikt nigdy nie powinien u˙zywa´c Kamieni. Ukrył je wi˛ec, nie wyjawiajac ˛ nikomu miejsca kryjówki. Miały tam pozosta´c na zawsze, tak przynajmniej sadził ˛ jej ojciec. Brin jednak nie była o tym całkiem przekonana. Pewnego razu, zaledwie par˛e miesi˛ecy temu, kiedy kto´s wspomniał o Kamieniach 5
Elfów, dostrzegła znaczacy ˛ u´smieszek Jaira. Wygladał ˛ na bardzo zadowolonego z siebie. Oczywi´scie zapytany, do niczego by si˛e nie przyznał, ale Brin wiedziała jak trudno ukry´c co´s przed bratem i podejrzewała, z˙ e odnalazł schowek. Przy drzwiach wej´sciowych natkn˛eła si˛e na Rona Leah. Był to młodzieniec wysoki i smukły. Rdzawobrazowe ˛ włosy przewiazane ˛ szeroka˛ przepaska˛ opadały mu na ramiona. Figlarne szare oczy zw˛eziły si˛e na jej widok. — A mo˙ze by´s mi pomogła, co? W ko´ncu odwalam cała˛ robot˛e, a nie jestem nawet członkiem rodziny. — Sp˛edzasz tu tyle czasu, z˙ e chyba ju˙z nim jeste´s — odci˛eła si˛e. — Co zostało do zrobienia? — Trzeba tylko wynie´sc´ te torby i powinien by´c koniec. — W przej´sciu stały skórzane kufry i zwalone na kup˛e mniejsze torby. Ron podniósł najwi˛ekszy pakunek. — Twoja matka czeka na ciebie w sypialni. Wyszedł przed dom, Brin za´s ruszyła w stron˛e sypialni poło˙zonej na tyłach. Jej rodzice szykowali si˛e do corocznej jesiennej pielgrzymki do gmin poło˙zonych najdalej na południe od Shade Vale. B˛eda˛ poza domem przez ponad dwa tygodnie. Niewielu uzdrowicieli posiadało umiej˛etno´sci Wila Ohmsforda, a je´sli nawet, to i tak w promieniu pi˛eciuset mil od Doliny nie znalazłby z˙ adnego. Dlatego te˙z dwa razy do roku, na wiosn˛e i jesienia,˛ jej ojciec podró˙zował do odległych wiosek, ofiarujac ˛ swoje usługi tam, gdzie ich potrzebowano. Zawsze towarzyszyła mu Eretria, wykwalifikowana pomoc m˛ez˙ a, obznajomiona w piel˛egnowaniu chorych i rannych niemal tak gruntownie jak on sam. Nie musieli podejmowa´c tej podró˙zy, a raczej nie musieliby, gdyby nie byli tak sumienni. Lecz rodzicami Brin kierowało silne poczucie obowiazku. ˛ Oboje po´swi˛ecili swoje z˙ ycie uzdrawianiu i traktowali swoje zobowiazanie ˛ niezwykle powa˙znie. Gdy odbywali swoja˛ w˛edrówk˛e miłosierdzia, Brin pozostawała w domu, aby opiekowa´c si˛e Jairem, a z gór schodził Ron Leah, aby doglada´ ˛ c ich obojga. Eretria spojrzała na córk˛e znad ostatniego pakunku i u´smiechn˛eła si˛e. Długie czarne włosy opadały jej lu´zno na ramiona, a kiedy odgarn˛eła je do tyłu, ukazała si˛e twarz niewiele powa˙zniejsza od twarzy Brin. — Widziała´s gdzie´s swojego brata? Jeste´smy ju˙z prawie gotowi. — Brin potrzasn˛ ˛ eła głowa˛ przeczaco. ˛ — My´slałam, z˙ e jest z ojcem. Mog˛e ci w czym´s pomóc? — Eretria wzi˛eła córk˛e za ramiona i posadziła ja˛ obok siebie na łó˙zku. — Chc˛e, z˙ eby´s mi co´s obiecała, Brin. Nie u˙zywaj pie´sni, kiedy b˛edziemy z ojcem poza domem. Ani ty, ani twój brat. — Prawie wcale ju˙z jej nie u˙zywam. — Brin u´smiechn˛eła si˛e. Jej ciemne oczy uwa˙znie wpatrywały si˛e w s´niada˛ twarz matki. — Wiem. Ale Jair robi to, chocia˙z my´sli, z˙ e o tym nie wiem. A poza tym, je´sli chodzi o ciebie, nie chc˛e, z˙ eby´s u˙zywała pie´sni cho´cby nawet bardzo rzadko. Rozumiesz? 6
Brin zawahała si˛e. Jej ojciec rozumiał, z˙ e magia elfów jest dziedzictwem jego dzieci, ale nie uwa˙zał tego ani za dobre, ani za konieczne. „Jeste´scie wystarczaja˛ co inteligentni i zdolni bez niej”, zwykł im mawia´c. „Nie potrzebujecie sztuczek ani forteli, aby si˛e rozwija´c. Bad´ ˛ zcie tym, kim potraficie by´c bez pie´sni”. Eretria wtórowała tym radom, cho´c o wiele lepiej ni˙z Wil zdawała sobie spraw˛e, z˙ e rodze´nstwo zignorowałoby je, gdyby tylko roztropno´sc´ im na to pozwoliła. Niestety w wypadku Jaira roztropno´sc´ rzadko miała co´s do powiedzenia. Był impulsywny i niepokojaco ˛ uparty. Miał tendencj˛e do folgowania swoim zachciankom i wykorzystywania do tego pie´sni, póki czuł si˛e bezpieczny. Jednak˙ze magia elfów inaczej si˛e u niego objawiała. . . — Brin? — Głos matki wyrwał ja˛ z zamy´slenia. — Mamo, co za ró˙znica, je´sli Jair ma ochot˛e zabawia´c si˛e pie´snia.˛ To tylko zabawka. Eretria potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Nawet zabawka mo˙ze by´c niebezpieczna, je´sli zostanie nierozwa˙znie u˙zyta. Poza tym znasz ju˙z na tyle magi˛e elfów, z˙ eby wiedzie´c, z˙ e nigdy nie jest bezpieczna. A teraz posłuchaj mnie. Ty i twój brat wyro´sli´scie ju˙z z wieku, kiedy matka i ojciec zagladali ˛ wam przez rami˛e, z˙ eby sprawdzi´c, co robicie. Ale nadal potrzebujecie rady. Nie chc˛e, z˙ eby´scie u˙zywali magii, kiedy wyjedziemy. To przyciaga ˛ niepotrzebnie uwag˛e. Obiecaj mi, z˙ e nie b˛edziesz jej u˙zywała i powstrzymasz Jaira. Brin wolno skin˛eła głowa.˛ — To z powodu pogłosek o czarnych w˛edrowcach, prawda? — Słyszała te historie. Na dole, w karczmie nie mówiono ostatnio o niczym innym. Czarni w˛edrowcy: poruszajace ˛ si˛e bezszelestnie zjawy bez twarzy, zrodzone z czarnej magii, pojawiajace ˛ si˛e znikad. ˛ Niektórzy mówili, z˙ e to powrócił lord Warlock i jego słudzy. — Dlatego mnie o to prosisz? — Tak. — Matka u´smiechn˛eła si˛e. Brin była spostrzegawcza. — A teraz obiecaj. — Obiecuj˛e. — Brin tak˙ze u´smiechn˛eła si˛e w odpowiedzi. Uwa˙zała jednak cała˛ spraw˛e za nonsens. Pakowanie i ładowanie baga˙zy trwało jeszcze pół godziny, a˙z w ko´ncu rodzice gotowi byli do odjazdu. Pojawił si˛e Jair, który przyniósł z gospody słodycze na drog˛e dla matki. Eretria przepadała za nimi. Po˙zegnano si˛e. Matka pocałowała Brin w policzek i przytuliła ja˛ mocniej do siebie. — Pami˛etaj, co mi obiecała´s — szepn˛eła jej do ucha. Wreszcie Ohmsfordowie wsiedli na wóz i wolno ruszyli zakurzona˛ droga.˛ Brin patrzyła za nimi, dopóki nie znikn˛eli jej z oczu. Tego popołudnia Brin wraz z Jairem i Ronem Leah wybrali si˛e na w˛edrówk˛e po lasach Vale. Dzie´n chylił si˛e ju˙z ku zachodowi, kiedy zdecydowali si˛e zawróci´c w stron˛e domu. Sło´nce zaczynało opada´c, chowajac ˛ si˛e za kraw˛edzia˛ Doli7
ny, a cienie drzew si˛e wydłu˙zyły. Do wioski była jeszcze godzina drogi, ale cała trójka przemierzała t˛e drog˛e tak cz˛esto, z˙ e potrafili odnale´zc´ le´sne s´cie˙zki nawet w najgł˛ebszych ciemno´sciach. Szli wi˛ec spokojnym krokiem, cieszac ˛ si˛e pi˛eknem jesiennego dnia. — Wybierzmy si˛e jutro na ryby — zaproponował Ron i u´smiechnał ˛ si˛e do Brin. — Przy takiej pogodzie i tak nie ma znaczenia, czy co´s złapiemy. Szedł pierwszy, najstarszy z całej trójki, a na jego plecach, pod my´sliwska˛ kurta˛ nieznacznie rysowały si˛e s´lady rzemieni, na których wisiał miecz Leah w zniszczonej i powyginanej pochwie. Noszony niegdy´s przez prawowitego nast˛epc˛e tronu Leah, dawno ju˙z prze˙zył czasy swojej chwały. Ale Ron zawsze podziwiał stare ostrze, które jego pradziad Menion Leah zabrał ze soba˛ na poszukiwanie Miecza Shannary. Tak bardzo podobała mu si˛e ta bro´n, z˙ e ojciec w ko´ncu podarował mu ja.˛ Stanowiła symbol jego pozycji ksi˛ecia Leah, mimo i˙z był najmłodszym ksi˛eciem. Brin spojrzała na Rona i zmarszczyła brwi. — Wydaje si˛e, z˙ e o czym´s zapomniałe´s. Jutro mieli´smy zabra´c si˛e za naprawy w domu. Obiecali´smy to ojcu. — Zrobimy to innego dnia. — Ron niefrasobliwie wzruszył ramionami. — Naprawy nie uciekna.˛ — Sadz˛ ˛ e, z˙ e powinni´smy zbada´c brzegi Vale — wtracił ˛ si˛e Jair. Był chudy i z˙ ylasty, a jego twarz miała rysy elfów, jak twarz jego ojca. Miał waskie ˛ oczy i uko´sne brwi, a spod strzechy niesfornych, jasnych włosów wystawały lekko czubki uszu. — Powinni´smy sprawdzi´c, czy nie natrafimy na s´lady Widm Mord. Ron roze´smiał si˛e. — Co ty wiesz o w˛edrowcach, tygrysie? — Było to pieszczotliwe okre´slenie Jaira. — Pewnie tyle, co i ty. W Dolinie powtarzaja˛ te same historie, co w górach — odpowiedział młodzieniec. — Czarni w˛edrowcy, Widma Mord, stwory zrodzone z ciemno´sci. Opowiadaja˛ o nich w karczmie bez przerwy. Brin spojrzała na brata z nagana.˛ — Historie, oto czym sa.˛ — A ty, co o tym my´slisz? — Jair zwrócił si˛e do Rona. Ku zaskoczeniu Brin, góral wzruszył ramionami. — Mo˙ze tak, a mo˙ze nie. — Poczuła nagła˛ zło´sc´ . — Ron, przecie˙z opowiada si˛e takie historie, od kiedy lord Warlock został pokonany i z˙ adne z nich nigdy nie zawierały słowa prawdy. Dlaczego tym razem miałoby by´c inaczej? — Nie twierdz˛e, z˙ e jest inaczej. Po prostu wol˛e by´c ostro˙zny. W czasach Shei ´ Ohmsforda te˙z nie uwierzono w opowie´sci o Zwiastunach Smierci, pami˛etasz? Dopóki nie było ju˙z za pó´zno. — I dlatego my´sl˛e, z˙ e powinni´smy si˛e rozejrze´c — powtórzył Jair. 8
— W jakim celu, je´sli mog˛e wiedzie´c? — naciskała Brin. Jej głos stał si˛e twardy. — Załó˙zmy, z˙ e znajdziemy co´s naprawd˛e tak niebezpiecznego, jak mówia.˛ Co wtedy zrobisz? Przywołasz pie´sn´ ? — Je´sli b˛ed˛e musiał. — Jair wytrzeszczył oczy na siostr˛e. — Mógłbym u˙zy´c magii. . . — Magia nie słu˙zy do zabawy, Jair — przerwała mu ostro. — Ile razy mam ci to powtarza´c? — Ja tylko powiedziałem. . . — Słyszałam, co powiedziałe´s. Je´sli my´slisz, z˙ e pie´sn´ mo˙ze uczyni´c dla ciebie wszystko, to jeste´s w bł˛edzie. Szkoda, z˙ e nie słuchałe´s uwa˙znie ojca, kiedy mówił, z˙ eby nie u˙zywa´c magii. Którego´s dnia wpakujesz si˛e przez to w kłopoty. — O co si˛e tak w´sciekasz? — Jair wytrzeszczył oczy na siostr˛e. Rzeczywi´scie była w´sciekła i zdawała sobie spraw˛e, z˙ e nic jej to nie da. — Przepraszam. Obiecałam matce, z˙ e z˙ adne z nas nie u˙zyje pie´sni podczas ich nieobecno´sci. Dlatego tak si˛e zdenerwowałam, kiedy wspomniałe´s o szukaniu Widm Mord. Teraz w oczach Jaira błysn˛eła zło´sc´ . — Kto dał ci prawo składa´c obietnice w moim imieniu, Brin? — Nikt, ale matka. . . — Matka nie rozumie. . . — Przesta´ncie, na kocia˛ dusz˛e! — Ron Leah wzniósł błagalnie r˛ece. — Kiedy słysz˛e taka˛ kłótni˛e, zaczynam si˛e cieszy´c, z˙ e mieszkam w karczmie, a nie z wami. A teraz zapomnijmy o wszystkim i wró´cmy do tematu. Idziemy jutro na ryby czy nie? — Idziemy — uznał Jair. — Idziemy — zgodziła si˛e Brin. — Kiedy zrobimy przynajmniej niektóre z koniecznych napraw. Przez chwil˛e szli w milczeniu. Dziewczyna pogra˙ ˛zyła si˛e w rozmy´slaniach nad rosnac ˛ a˛ fascynacja˛ Jaira mo˙zno´scia˛ u˙zycia pie´sni. Matka miała racj˛e. Jair zapewne u˙zywał magii, kiedy tylko miał po temu sposobno´sc´ . Nie uwa˙zał jej za niebezpieczna,˛ tak jak jego siostra, poniewa˙z w nim działała ona inaczej. Dla Brin zmiany zachodzace ˛ w wygladzie ˛ i zachowaniu rzeczy poddanych działaniu pie´sni były rzeczywisto´scia,˛ dla Jaira za´s tylko iluzja.˛ Kiedy on posługiwał si˛e magia,˛ efekty były jedynie pozorne. To dawało mu wi˛eksza˛ swobod˛e w działaniu i o´smielało do eksperymentowania. Robił to wprawdzie w tajemnicy, niemniej jednak robił. Nawet Brin nie wiedziała do ko´nca, jakie posiadł umiej˛etno´sci. Południe przeszło ju˙z w wieczór. Ksi˛ez˙ yc w pełni wisiał nad wschodnim horyzontem niczym s´wietlista bania. Zaczynały pojawia´c si˛e gwiazdy. Wraz z nadejs´ciem nocy powietrze gwałtownie si˛e ochłodziło, a zapach lasu stawał si˛e bardziej
9
rze´ski i przepełniony aromatem usychajacych ˛ li´sci. Wsz˛edzie wokół słycha´c było brz˛eczenie owadów i głosy nocnych ptaków. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e najlepiej byłoby łowi´c w Rappahalladran — oznajmił nagle Jair. Przez chwil˛e nikt si˛e nie odzywał. — Nie wiem — odpowiedział w ko´ncu Ron. — Stawy w Dolinie sa˛ równie dobre. Brin spojrzała pytajaco ˛ na górala. Martwił si˛e czym´s. Słyszała to w jego głosie. — Nie na pstraga ˛ — upierał si˛e Jair. — A poza tym mam ochot˛e zało˙zy´c w Duln obozowisko na noc albo dwie. — Mo˙zemy to zrobi´c i tutaj. — Dolina jest jak podwórko naszego domu. — Jair był coraz bardziej rozdra˙zniony. — Przynajmniej w Duln jest jeszcze par˛e miejsc, których nie zwiedzili´smy do tej pory. Czego si˛e boisz? — Niczego si˛e nie boj˛e — Bronił si˛e ksia˙ ˛ze˛ . — Po prostu uwa˙zam. . . Słuchaj, mo˙ze pó´zniej o tym pogadamy. Opowiem wam, co mnie spotkało kiedy´s w tym wła´snie miejscu. Niemal udało mi si˛e zgina´ ˛c. To był wilczur. . . Brin zwolniła kroku i została w tyle. Zdumiewała ja˛ nieoczekiwana niech˛ec´ Rona do cho´cby krótkiego wypadu do Duln. Odbywali takie wycieczki ju˙z kilkana´scie razy. Czy poza Vale znajdowało si˛e co´s, czego si˛e obawiał? Zmarszczyła brwi, wspominajac ˛ niepokój matki. A teraz tak˙ze Ron. Nie zaprzeczył opowies´ciom o Widmach Mord. Raczej był niezwykle pow´sciagliwy. ˛ Normalnie wys´miałby podobne historie jako idiotyczne, tak jak Brin zawsze to robiła. Dlaczego nie s´miał si˛e tym razem? By´c mo˙ze uznał, z˙ e nie ma powodów do s´miechu, pomy´slała. W˛edrowali jeszcze pół godziny, gdy poprzez gał˛ezie drzew zacz˛eły prze´switywa´c s´wiatła wioski. Jasna po´swiata ksi˛ez˙ yca pomagała im odnale´zc´ wła´sciwe s´cie˙zki w ciemno´sciach. Szlak prowadził teraz w dół, do osłoni˛etej kotliny, w której usadowiło si˛e miasteczko. Z czasem s´cie˙zka poszerzała si˛e, przechodzac ˛ w trakt. Pojawiły si˛e domy. Zza s´cian dochodziły głosy ludzi. Brin poczuła zm˛eczenie w całym ciele. Wspaniale b˛edzie w´slizna´ ˛c si˛e do łó˙zka i podda´c si˛e działaniu zdrowego, mocnego snu. Szli w dół, przez sam s´rodek Shade Vale, mijajac ˛ stara˛ karczm˛e od wielu pokole´n nale˙zac ˛ a˛ do rodziny Ohmsfordów. Prowadzili ja˛ dalej, cho´c ju˙z tam nie mieszkali, od kiedy odeszli Shea i Flick. Teraz gospodarzyli tam przyjaciele rodziny, dzielac ˛ zarobki i wydatki z rodzicami Brin. Jej ojciec nigdy tak naprawd˛e nie czuł si˛e dobrze w gospodzie, o czym dziewczyna doskonale wiedziała. Nie czuł si˛e zwiazany ˛ z tym zawodem. Zdecydowanie wolał by´c uzdrowicielem ni˙z wła´scicielem karczmy. Jedynie Jair przejawiał zainteresowanie tym, co si˛e tam działo, ale tylko dlatego, z˙ e lubił słucha´c opowie´sci przynoszonych do Vale przez
10
podró˙znych. Opowiadano tam tak niezwykłe przygody, z˙ e zadowalało to nawet niespokojnego ducha chłopca z nizin. Tego wieczora w gospodzie panował ruch. Szerokie wierzeje otworzyły si˛e, ukazujac ˛ o´swietlone stoły i długi bar. Wn˛etrze pełne było podró˙znych i tutejszych wie´sniaków, którzy s´miali si˛e i z˙ artowali, sp˛edzajac ˛ ten chłodny jesienny wieczór przy szklance piwa. Ron wyszczerzył z˛eby do Brin i potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Nikt si˛e nie spieszył z zako´nczeniem tego dnia. Par˛e chwil pó´zniej dotarli do domu Ohmsfordów. Był to kamienny, murowany domek usadowiony na niewielkim pagórku pomi˛edzy drzewami. Byli w połowie drogi wyło˙zonej kocimi łbami, która biegła pomi˛edzy z˙ ywopłotami a kwitnac ˛ a˛ s´liwa,˛ kiedy Brin zatrzymała ich gwałtownym gestem. W oknie frontowego pokoju paliło si˛e s´wiatło. — Czy który´s z was zostawił dzi´s rano zapalona˛ lamp˛e? — spytała cicho, dobrze znajac ˛ odpowied´z. Obydwaj potrzasn˛ ˛ eli głowami. — Mo˙ze kto´s wpadł z wizyta˛ — podsunał ˛ Ron. Brin spojrzała na niego. — Dom był zamkni˛ety. Popatrzyli po sobie bez słowa. Ogarnał ˛ ich niepokój. Tylko Jair był niewzruszony. — Chod´zmy zobaczy´c, kto to taki — zaproponował i ruszył naprzód. Ron chwycił go za rami˛e i pociagn ˛ ał ˛ w tył. — Chwileczk˛e, tygrysie. Nie ma takiego po´spiechu. Jair uwolnił si˛e, spojrzał na s´wiatło, a potem znowu na Rona. — Kogo si˛e spodziewasz? Jednego z czarnych w˛edrowców? — Sko´nczcie z tymi bzdurami! — rzuciła ostro Brin. Jair u´smiechnał ˛ si˛e głupawo. — Tak wła´snie my´slisz, co? Jeden z w˛edrowców przyszedł nas porwa´c! — Miło z ich strony, z˙ e zostawili dla nas s´wiatło — zauwa˙zył oschle Ron. Wpatrywali si˛e w s´wiatło niezdecydowani. — Nie mo˙zemy tu sta´c przez cała˛ noc — odezwał si˛e w ko´ncu ksia˙ ˛ze˛ . Si˛egnał ˛ w tył i wyjał ˛ miecz Leah. — Rzu´cmy na to okiem. Wy dwoje trzymajcie si˛e za mna.˛ W razie czego biegnijcie do gospody i sprowad´zcie pomoc. — Zawahał si˛e. — Na pewno nic si˛e nie stanie. Podeszli do frontowych drzwi i zatrzymali si˛e nasłuchujac. ˛ W domu panowała cisza. Brin podała Ronowi klucz i cofn˛eła si˛e. Sie´n była ciemna, tylko z korytarza saczyła ˛ si˛e smu˙zka z˙ ółtego s´wiatła. Zawahali si˛e przez chwil˛e, a potem ruszyli cicho wzdłu˙z hallu i weszli do pierwszego pokoju. Był pusty. ˙ — Zadnych Widm Mord — oznajmił Jair. — Nic oprócz. . . Nie doko´nczył. Ogromny cie´n wynurzył si˛e z ciemno´sci spowijajacej ˛ pokój i wkroczył w krag ˛ s´wiatła. Był to m˛ez˙ czyzna wzrostu ponad siedmiu stóp, odziany na czarno. Odrzucił lu´zny kaptur, odsłaniajac ˛ szczupła˛ twarz o ostrych rysach, 11
wysmagana˛ wiatrem i deszczem. Czarna broda i proste włosy poprzetykane były nitkami siwizny. Nie mogli oderwa´c wzroku od jego gł˛eboko osadzonych oczu, których spojrzenie spod szerokiego czoła przenikało ich na wskro´s. Wydawały si˛e dostrzega´c wszystko, nawet to, co ukryte. Ron Leah uniósł ostrze miecza szybkim ruchem, ale powstrzymał go gest dłoni, która wynurzyła si˛e spod szaty. — Nie b˛edziesz go potrzebował. Ksia˙ ˛ze˛ zawahał si˛e, spojrzał przez chwil˛e w ciemne oczy przybysza i opus´cił bro´n. Brin i Jair zamarli na swoich miejscach, niezdolni uczyni´c gestu czy wypowiedzie´c słowa. — Nie ma si˛e czego obawia´c. — Głos obcego brzmiał jak gł˛eboki grzmot. Cała trójka nie poczuła si˛e szczególnie uspokojona tym zapewnieniem, jednak rozlu´znili si˛e nieco, kiedy stwierdzili, z˙ e ciemna posta´c trwa bez ruchu. Brin zerkn˛eła na brata i zobaczyła, z˙ e Jair wpatruje si˛e w obcego z napi˛eciem, jak gdyby usiłował sobie co´s przypomnie´c. Obcy spojrzał na chłopca, na Rona, a w ko´ncu na nia.˛ — Czy nikt z was mnie nie poznaje? — zapytał cicho. Przez chwil˛e panowało milczenie, a˙z nagle Jair gwałtownie skinał ˛ głowa.˛ — Allanon! — wykrzyknał, ˛ a na jego twarzy odbiło si˛e podniecenie. — Ty jeste´s Allanon!
II Brin, Jair i Ron Leah zasiedli wraz z niecodziennym go´sciem przy stole w jadalni. O ile wiedzieli, nikt nie widział druida od co najmniej dwudziestu lat. Jednym z ostatnich, którzy mieli z nim kontakt, był Wil Ohmsford. Wszyscy jednak znali historie o Allanonie. Była to tajemnicza posta´c. Mroczny w˛edrowiec podróz˙ ujacy ˛ do najbardziej odległych kra´nców czterech krain, filozof, nauczyciel, historyk dziejów. Ostatni z druidów-m˛edrców, którzy wyprowadzili ludzko´sc´ z chaosu, jaki zapanował po upadku starego s´wiata, i doprowadzili do rozkwitu obecnej cywilizacji. To wła´snie Allanon ponad siedemdziesiat ˛ lat temu był przewodnikiem Shei i Flicka Ohmsfordów oraz Meniona Leah w poszukiwaniach legendarnego Miecza Shannary, który umo˙zliwił zniszczenie lorda Warlocka. On tak˙ze odszukał Wila Ohmsforda w Storlock, gdzie ten przygotowywał si˛e do zawodu uzdrowiciela, i nakłonił go, aby stał si˛e przewodnikiem i opiekunem Amberle Elessedil, kiedy wyruszyła na poszukiwanie mocy zdolnej uzdrowi´c umierajac ˛ a˛ Ellcrys, a tym samym uwi˛ezi´c demony wypuszczone na wolno´sc´ w Westlandii. Tak, znali opowie´sci o Allanonie. Wiedzieli te˙z, z˙ e pojawienie si˛e druida zawsze oznaczało kłopoty. — Przebyłem długa˛ drog˛e, aby ci˛e odnale´zc´ , Brin Ohmsford. — Olbrzym odezwał si˛e niskim głosem, w którym słycha´c było zm˛eczenie. — Nie sadziłem, ˛ z˙ e kiedykolwiek b˛ed˛e musiał odby´c t˛e podró˙z. — Poniewa˙z potrzebuj˛e pie´sni. Przez jedna,˛ nie ko´nczac ˛ a˛ si˛e chwil˛e druid i dziewczyna spogladali ˛ na siebie w milczeniu. — To dziwne. — Allanon westchnał. ˛ — Nie zauwa˙zyłem wcze´sniej, z˙ e przejs´cie magii elfów na dzieci Wila Ohmsforda mo˙ze mie´c swoje gł˛ebokie uzasadnienie. Sadziłem, ˛ z˙ e to tylko uboczny efekt u˙zycia Kamieni Elfów, którego nie sposób było unikna´ ˛c. — Czego chcesz od Brin? — Ron przerwał starcowi, spogladaj ˛ ac ˛ na niego z niech˛ecia.˛ Nie spodobało mu si˛e to, co usłyszał. — I po co ci pie´sn´ ? — dodał Jair. Allanon wcia˙ ˛z wpatrywał si˛e w Brin. — Czy matka i ojciec sa˛ w domu?
13
— Nie. Wyjechali na co najmniej dwa tygodnie. B˛eda˛ leczy´c chorych na południu. — Nie mog˛e czeka´c nawet dwóch dni, a co dopiero dwa tygodnie — wyszeptał olbrzym. — Musimy porozmawia´c teraz, a ty musisz zdecydowa´c, co zrobi´c. Je´sli podejmiesz, konieczna˛ moim zdaniem, decyzj˛e, to obawiam si˛e, z˙ e tym razem twój ojciec mi nie wybaczy. Brin natychmiast si˛e domy´sliła, o co chodzi. — Czy mam i´sc´ z toba? ˛ — zapytała powoli. Pytanie zawisło mi˛edzy nimi, przez chwil˛e pozostajac ˛ bez odpowiedzi. — Pozwól, z˙ e opowiem ci o niebezpiecze´nstwie, jakie zagra˙za czterem krainom. Jest to zło wi˛eksze nawet od tego, z którym miał do czynienia Shea Ohmsford czy nawet twój ojciec. — Starzec splótł dłonie na stole i pochylił si˛e w stron˛e Brin. — W starym s´wiecie, z˙ yły kiedy´s czarodziejskie stworzenia, które u˙zywały zarówno dobrej, jak i złej magii. Z pewno´scia˛ ojciec opowiadał ci o tym. Wraz ´ z nadej´sciem człowieka stary s´wiat przeminał. ˛ Zło zostało uwi˛ezione za Scian a˛ Zakazu, a dobro zagubiono w procesie ewolucji ras. Ze starych czasów pozostała jednak pewna ksi˛ega. Była to ksi˛ega mrocznej magii, posiadajaca ˛ moc tak straszliwa,˛ z˙ e nawet magowie elfów ze starego s´wiata si˛e jej obawiali. Nazywała si˛e Ildatch. Jej pochodzenie nie jest znane do dzi´s. Wyglada ˛ na to, z˙ e pojawiła si˛e na poczatku ˛ czasu, kiedy z˙ ycie dopiero powstawało. Zło posługiwało si˛e nia˛ przez wieki, ale w ko´ncu elfom udało si˛e zawładna´ ˛c ksi˛ega.˛ Jej czar był jednak tak wielki, z˙ e nawet znajac ˛ jej moc, niewielu elfijskich magów o´smieliło si˛e na prób˛e wydarcia tajemnic Ildatch. Ci, którzy si˛e na to odwa˙zyli, zgin˛eli. Pozostali zdecydowali, z˙ e nale˙zy ksi˛eg˛e zniszczy´c, ale zanim zdołali tego dokona´c, znikn˛eła ona bez wie´sci. Tu i ówdzie pojawiały si˛e pó´zniej plotki o jej ponownym u˙zyciu, ale nigdy ich nie potwierdzono. — Allanon zmarszczył brwi. — A potem s´wiat ogarn˛eły Wielkie Wojny. Przez dwa tysiace ˛ lat istnienie człowieka zostało zredukowane do najbardziej prymitywnego poziomu. A˙z w ko´ncu druidzi zwołali w Paranorze Pierwsza˛ Rad˛e, aby zgromadzi´c nauczycieli ze starego s´wiata, którzy mogliby pomóc w stworzeniu nowego. Przedstawiono Radzie cała˛ wiedz˛e, przechowywana˛ przez lata czy to w ksi˛egach, czy te˙z w tradycji ustnej, aby ujawni´c jej sekrety. Niestety nie wszystko, co udało si˛e przechowa´c przez pokolenia, było dobre. Pomi˛edzy ksi˛egami, które odkryli druidzi, znalazła si˛e Ildatch. Została odkryta przez niezwykle utalentowanego, ambitnego, młodego druida imieniem Brona. — Lorda Warlocka — powiedziała cicho Brin. Allanon skinał ˛ głowa.˛ — Stał si˛e lordem Warlockiem, kiedy pokonała go moc Ildatch. Razem ze swoimi uczniami został pochłoni˛ety przez czarna˛ magi˛e. Przez niemal tysiac ˛ lat zagra˙zali istnieniu rodzaju ludzkiego. Dopiero Shea Ohmsford poło˙zył temu kres, kiedy posiadł moc Miecza Shannary. Brona i jego zwolennicy zostali zniszczeni. — Przerwał na chwil˛e, po czym ciagn ˛ ał ˛ dalej: — Lecz Ildatch ponownie znik14
n˛eła. Szukałem jej w ruinach Góry Czaszki, kiedy upadło królestwo Warlocka, ale nie znalazłem. My´slałem ju˙z, z˙ e przepadła na dobre, pogrzebana gdzie´s na wieki, myliłem si˛e jednak. Udało jej si˛e przetrwa´c jakim´s sposobem. Została odnaleziona przez ludzka˛ sekt˛e zwolenników Warlocka, prawdopodobnie czarowników, których nie ujarzmiła moc Miecza Shannary i dlatego nie zgin˛eli wraz ze swoim Panem. Nie mam poj˛ecia jak, ale odnale´zli oni miejsce, gdzie le˙zała ukryta Ildatch i przynie´sli ja˛ z powrotem do s´wiata ludzi. Zabrali ja˛ w głab ˛ Estlandii, gdzie ukryci przed ludzkim wzrokiem zacz˛eli zgł˛ebia´c tajniki magii. Było to ponad sze´sc´ dziesiat ˛ lat temu. Mo˙zecie odgadna´ ˛c, co si˛e z nimi stało. Brin była blada, kiedy pochylała si˛e w stron˛e druida. — Twierdzisz, z˙ e to si˛e znowu zaczyna? Pojawił si˛e nast˛epny lord Warlock ´ i Zwiastuny Smierci? Allanon potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Ci ludzie nie byli druidami jak Brona i jego uczniowie. Poza tym magia zawładn˛eła nimi stosunkowo niedawno, ale ona wyciska pi˛etno na ka˙zdym, kto próbuje ja˛ zgł˛ebi´c. Ró˙znica polega jedynie na charakterze tych zmian. Za ka˙zdym razem zmiana dokonuje si˛e w inny sposób. — Nie rozumiem. — Brin pokr˛eciła głowa.˛ — W inny sposób — powtórzył Allanon. — Magia, dobra czy zła, przystosowuje si˛e do swego u˙zytkownika i zmienia go na swój sposób. Ostatnim razem stworzenia zrodzone z jej dotyku latały. . . Zdanie zawisło w powietrzu. Słuchacze wymienili mi˛edzy soba˛ szybkie spojrzenia. — A tym razem? — zapytał Ron. — Tym razem zło chodzi na własnych nogach. — Czarne oczy starca zw˛eziły si˛e. — Widma Mord! — wybuchnał ˛ Jair. Allanon skinał ˛ głowa.˛ — Tak gnomy nazywaja˛ czarnych w˛edrowców. Sa˛ one tylko inna˛ forma˛ tego samego zła. To Ildatch nadała im kształt, tak jak zrobiła to z Brona˛ i jego uczniami, ofiarami magii, niewolnikami mocy. Dla s´wiata ludzi sa˛ ju˙z straceni, nale˙za˛ do ciemno´sci. — A wi˛ec plotki okazały si˛e prawda˛ — mruknał ˛ Ron Leah. Jego szare oczy odszukały Brin. — Nie mówiłem ci o tym wcze´sniej, poniewa˙z nie chciałem niepotrzebnie ci˛e martwi´c, ale podró˙zni przeje˙zd˙zajacy ˛ przez Leah opowiadali mi, z˙ e widziano w˛edrowców na zachodzie. Przybyli z kraju Srebrnej Rzeki. Kiedy wi˛ec Jair zaproponował, z˙ eby´smy nocowali poza Vale. . . — Widma Mord dotarły a˙z tutaj? — przerwał gwałtownie Allanon. W jego głosie brzmiał niepokój. — Jak dawno to było, ksia˙ ˛ze˛ Leah? Ron potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ z powatpiewaniem. ˛ — Mo˙ze kilka dni temu. Tu˙z po moim przybyciu do Vale.
15
— Mamy wi˛ec mniej czasu, ni˙z my´slałem. — Zmarszczki na czole druida pogł˛ebiły si˛e. — Ale co one tutaj robia? ˛ — chciał wiedzie´c Jair. — Przypuszczam, z˙ e szukaja˛ mnie. — Allanon uniósł swoja˛ ciemna˛ twarz. Cisza odbiła si˛e echem od s´cian pogra˙ ˛zonego w mroku domostwa. Nikt si˛e nie odezwał. Trwali bez ruchu pod spojrzeniem druida. — Posłuchajcie uwa˙znie. Warownia Widm Mord le˙zy w gł˛ebi Estlandii, wysoko w górach Ravenshorn. Jest to pot˛ez˙ na, wiekowa forteca zbudowana jeszcze przez trolle w czasie Drugiej Wojny Ludów. Nazywa si˛e Graymark i stoi na kraw˛edzi s´ciany otaczajacej ˛ gł˛eboka˛ dolin˛e. To tam ukryto Ildatch. — Druid odetchnał ˛ gł˛eboko. — Dziesi˛ec´ dni temu stałem na skraju tej doliny, zdecydowany zej´sc´ na dół, wydoby´c ksi˛eg˛e mrocznej magii z ukrycia i dopilnowa´c, aby została zniszczona. To ksi˛ega jest z´ ródłem mocy Widm Mord. Je´sli ksi˛ega przestanie istnie´c, przepadnie ich moc, sko´nczy si˛e groza. Widma Mord nie pró˙znowały po upadku swego pana. Sze´sc´ miesi˛ecy temu ponownie wybuchły przygraniczne walki pomi˛edzy gnomami i karłami. Od lat te dwa ludy walczyły ze soba˛ o lasy Anaru, tak wi˛ec poczatkowo ˛ nikogo nie dziwiło wznowienie sporu. Ale tym razem, o czym wi˛ekszo´sc´ nie wie, walka ma zupełnie inny charakter. Gnomy sa˛ prowadzone przez Widma Mord. Rozproszone i pobite po upadku lorda Warlocka, plemiona gnomów na nowo zniewolone zostały siłami czarnej magii, tym razem pod rzadami ˛ Widm Mord. Gnomy zyskały pot˛eg˛e, której nie posiadłyby w z˙ aden inny sposób. Tak wi˛ec karły spychano stale na południe, dopóki granica nie została przywrócona. Zatrute czarna˛ magia˛ wody Srebrnej Rzeki zacz˛eły cuchna´ ˛c. Kraj, który zasila, zaczyna umiera´c. Kiedy to nastapi, ˛ zgina˛ tak˙ze karły, a wtedy cała Estlandia b˛edzie stracona. Elfy z Westlandii oraz ludzie z Callahornu ruszyli karłom z pomoca,˛ ale to nie wystarczy, aby przeciwstawi´c si˛e magii Widm. Jedynie zniszczenie Ildatch mo˙ze powstrzyma´c to, co si˛e dzieje. — Odwrócił si˛e nagle do Brin. — Pami˛etasz opowie´sci swojego ojca, które przekazał mu jego ojciec, a ten słyszał je z kolei od Shei Ohmsforda? O tym, jak lord Warlock najechał Sudlandi˛e? Kiedy przybyło zło, w całym kraju zapadły ciemno´sci. Cie´n padł na wszystko, co z˙ yło, i wszystko pod nim wi˛edło i umierało. Przetrwało tylko to, co nale˙zało do zła. To znowu si˛e zaczyna, dziewczyno. Tym razem w Anarze. — Allanon odwrócił wzrok. — Dziesi˛ec´ dni temu stałem na murach Graymark z zamiarem odnalezienia i zniszczenia Ildatch. Odkryłem wówczas, czego dokonały Widma Mord. Wykorzystujac ˛ magi˛e, posadziły w dolinie bagnisty las, aby chronił ksi˛eg˛e. W czarodziejskim j˛ezyku nazywa si˛e on Maelmord i stanowi skupisko takiego zła, z˙ e wszystko, co do´n nie nale˙zy, zostanie zmia˙zd˙zone i unicestwione przy pierwszej próbie przej´scia. Rozumiecie? Ten las z˙ yje, oddycha i my´sli. Nic tamt˛edy nie przejdzie. Próbowałem, ale nawet moja moc nie wystarczyła, z˙ eby go pokona´c. Maelmord odepchnał ˛ mnie, a Widma wyczuły moja˛ obecno´sc´ . Ruszyły w po´scig, ale zdołałem uciec. Teraz szukaja˛ mnie, wiedzac. ˛ .. 16
Głos mu zamarł. Brin zerkn˛eła na Rona, który przez chwil˛e wygladał ˛ na zmartwionego. — Je´sli ci˛e szukaja,˛ moga˛ przyj´sc´ tutaj, prawda? — Góral wykorzystał przerw˛e w opowiadaniu druida. — Moga.˛ Ale to nastapi ˛ niezale˙znie od tego, czy mnie szukaja,˛ czy nie. Zrozum, pr˛edzej czy pó´zniej zechca˛ wyeliminowa´c wszelkie zagro˙zenie dla swego panowania nad lud´zmi. Z pewno´scia˛ zdajesz sobie spraw˛e, z˙ e rodzina Ohmsfordów stanowi takie zagro˙zenie. — Z powodu Shei Ohmsforda i Miecza Shannary? — zapytała Brin. — Po´srednio tak. Widma Mord nie sa˛ tworami iluzji, tak jak lord Warlock, wi˛ec Miecz nie mo˙ze im uczyni´c krzywdy. By´c mo˙ze Kamienie Elfów mogłyby tego dokona´c. Magia stanowi sił˛e, która˛ nale˙załoby rozwa˙zy´c, a Widma słyszały pewnie o Wilu Ohmsfordzie i jego poszukiwaniach Krwawego Ognia. — Druid zamilkł na chwil˛e. — Ale prawdziwe zagro˙zenie stanowi dla nich pie´sn´ . — Pie´sn´ ? — Brin osłupiała ze zdumienia. — Ale˙z pie´sn´ jest tylko zabawka! ˛ Nie posiada mocy Kamieni Elfów! Dlaczego miałaby stanowi´c zagro˙zenie dla tych potworów? Dlaczego mieliby si˛e obawia´c czego´s tak nieszkodliwego? — Nieszkodliwego? — W oczach Allanona pojawił si˛e błysk, ale szybko je przymknał, ˛ jakby próbujac ˛ co´s ukry´c. Ciemna twarz druida nie wyra˙zała z˙ adnych uczu´c i nagle Brin poczuła, z˙ e naprawd˛e si˛e boi. — Co ci˛e tu sprowadza, Allanonie? — zapytała raz jeszcze, zaciskajac ˛ dłonie w pi˛es´ci, aby ukry´c ich dr˙zenie. Druid uniósł powieki. Na stole przed nim strzelił nikły płomyk olejnej lampy. — Chc˛e, z˙ eby´s pojechała ze mna˛ do Estlandii, do siedziby Widm Mord. Chc˛e, aby´s u˙zyła pie´sni do utworzenia przej´scia przez Maelmord, a potem odnalazła Ildatch i przyniosła ja˛ do mnie. Wtedy b˛ed˛e mógł ja˛ zniszczy´c. Cała trójka wpatrzyła si˛e w niego bez słowa. — Jak? — zapytał w ko´ncu Jair. — Pie´sn´ mo˙ze pokona´c nawet czarna˛ magi˛e — odrzekł Allanon. — Mo˙ze zmienia´c zachowanie wszystkiego, co z˙ yje. Nawet Maelmord b˛edzie musiał posłucha´c Brin. Pie´sn´ utworzy jej przej´scie. Oczy Jaira rozszerzyło zdumienie. — Pie´sn´ mo˙ze uczyni´c to wszystko? Brin jednak potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Czy˙zby? A mo˙ze tylko u˙zywasz jej w ten sposób — powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Nie, Brin Ohmsford. Pie´sn´ jest cz˛es´cia˛ magii elfów i posiada jej moc. Jeszcze tego nie dostrzegasz, ale uwierz mi, z˙ e tak wła´snie jest. — Nie obchodzi mnie, czym jest pie´sn´ . Brin nigdzie nie pójdzie! — Ron zdenerwował si˛e. — Nie mo˙zesz wymaga´c, aby nara˙zała si˛e na takie niebezpiecze´nstwo. Allanon pozostawał niewzruszony. 17
— Nie mam wyboru, ksia˙ ˛ze˛ Leah. Tak samo jak nie miałem wyboru, kiedy prosiłem She˛e Ohmsforda, aby wyruszył na poszukiwanie Miecza Shannary, albo Wila Ohmsforda, aby ruszył na poszukiwanie Krwawego Ognia. Dziedzictwo magii elfów, które przeszło poczatkowo ˛ na Jerle Shannar˛e, nale˙zy teraz do Ohmsfordów. Chciałbym, aby było inaczej równie mocno jak wy, ale równie dobrze mogliby´smy z˙ ada´ ˛ c, aby dzie´n si˛e stał noca.˛ Pie´sn´ nale˙zy do Brin i przyszedł czas, kiedy b˛edzie musiała jej u˙zy´c. — Posłuchaj mnie, Brin. — Ron odwrócił si˛e do dziewczyny. — Nie powiedziałem ci wszystkiego. Chodza˛ wie´sci o tym, co Widma Mord robia˛ z lud´zmi. Słyszano o wyłupionych oczach i wydartych j˛ezykach, utracie zmysłów i ogniu, który w˙zera si˛e w ko´sci. Do tej pory lekcewa˙zyłem te pogłoski. My´slałem, z˙ e tyle sa˛ warte, co opowie´sci pijaczków przy ognisku. Ale druid sprawił, z˙ e zmieniłem zdanie. Nie mo˙zesz z nim pój´sc´ . Nie mo˙zesz! — Plotki, o których mówisz, sa˛ prawda˛ — oznajmił cicho Allanon. — Niebezpiecze´nstwo istnieje. Mo˙zesz nawet zgina´ ˛c. . . — Przerwał na chwil˛e. — Ale co nam pozostanie, je´sli nie pójdziesz? Ukryjecie si˛e i b˛edziecie mieli nadziej˛e, z˙ e Widma Mord zapomna˛ o was? Poprosicie karły o ochron˛e? Co si˛e stanie, je´sli odejda? ˛ Tak jak lord Warlock, zło wkroczy do tego kraju i b˛edzie si˛e rozprzestrzenia´c, a˙z nie zostanie nikt zdolny stawi´c mu opór. Jair dotknał ˛ ramienia siostry. — Brin, je´sli musimy i´sc´ , niech przynajmniej b˛edzie nas dwoje. . . — Z cała˛ pewno´scia˛ nie b˛edzie nas dwoje! — Sprzeciwiła si˛e natychmiast. — Cokolwiek si˛e wydarzy, zostaniesz tutaj! ˙ — Wszyscy tu zostaniemy. — Ron spojrzał na druida. — Nie pójdziemy. Zadne z nas. Musisz znale´zc´ inne wyj´scie z tej sytuacji. — Nie mog˛e, ksia˙ ˛ze˛ Leah. — Allanon potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie ma innego wyj´scia. Zapanowała cisza. Brin poczuła si˛e schwytana w pułapk˛e przez poczucie konieczno´sci, jakie poruszył w niej druid, i obowiazków, ˛ jakie zepchnał ˛ na jej barki. Próbowała wszystko rozwa˙zy´c i uporzadkowa´ ˛ c. Stale powracała jedna my´sl. Pie´sn´ jest tylko zabawka.˛ Magia elfów. Tak, ale to nadal zabawka. Nieszkodliwa! Nawet Allanon nie mógł pokona´c zła! Jednak jej ojciec zawsze obawiał si˛e magii. Ostrzegał, aby jej nie u˙zywa´c, gdy˙z nie mo˙zna z nia˛ igra´c bezkarnie. Brin tak˙ze była zdecydowana odwie´sc´ Jaira od u˙zywania pie´sni. . . — Allanonie — odezwała si˛e cichym głosem. Szczupła twarz odwróciła si˛e w jej stron˛e. — U˙zywałam pie´sni tylko do zmieniania wygladu ˛ niewielkich rzeczy. Sprawiałam, z˙ e wi˛edły li´scie albo zakwitały kwiaty. To były drobiazgi, a poza tym nie robiłam tego od miesi˛ecy. Jak pie´sn´ mogłaby zmieni´c zło tak pot˛ez˙ ne jak las, który chroni Ildatch? — Naucz˛e ci˛e tego. — Druid zapewnił ja˛ po chwili wahania. Wolno skin˛eła głowa.˛ 18
— Mój ojciec był zawsze przeciwny u˙zywaniu magii. Ostrzegał, aby na niej nie polega´c, poniewa˙z tak odmieniła jego z˙ ycie. Gdyby był tutaj, odradzałby mi pój´scie z toba,˛ tak jak Ron. A nawet rozkazałby mi zosta´c. Na kamiennym obliczu druida odbiło si˛e zm˛eczenie. — Wiem, Brin. — Mój ojciec powrócił z Westlandii po odnalezieniu Krwawego Ognia i na zawsze schował Kamienie Elfów. — Ciagn˛ ˛ eła, próbujac ˛ opanowa´c zmieszanie. — Pewnego razu powiedział mi, z˙ e wie, i˙z magia elfów odmieniła go, ale nie wie jak. Obiecał sobie, z˙ e nigdy nie u˙zyje ju˙z Kamieni Elfów. — O tym tak˙ze wiem. — I mimo to prosisz, abym z toba˛ poszła? — Tak. — Mimo z˙ e nie jestem w stanie prosi´c go o rad˛e? Mimo z˙ e nie mog˛e nawet poczeka´c na jego powrót? Nie mam szansy cho´cby spróbowa´c mu cokolwiek wyja´sni´c! — Ułatwi˛e ci to, Brin Ohmsford. — Druid wygladał ˛ teraz na rozzłoszczonego. — Nie prosz˛e ci˛e o nic, co byłoby prawe czy te˙z rozsadne, ˛ ani o nic, co zaakceptowałby twój ojciec. Prosz˛e, aby´s zaryzykowała wszystko i uwierzyła mi na słowo, z˙ e to konieczne. Prosz˛e o zaufanie tam, gdzie prawdopodobnie nie ma do tego z˙ adnych podstaw. Prosz˛e o to wszystko i nie daj˛e nic w zamian. Nic. — Uniósł si˛e na krze´sle, pochylajac ˛ do przodu ciemna,˛ gro´zna˛ twarz. — Ale powiem ci co´s. Je´sli przemy´slisz wszystko, zobaczysz, z˙ e musisz i´sc´ ze mna˛ wbrew nawet najrozsadniejszym ˛ argumentom. Nawet Ron si˛e nie sprzeciwił tym razem. Allanon jeszcze przez chwil˛e trwał na wpół pochylony nad stołem, a jego ciemne szaty rozpo´scierały si˛e szeroko wokół pot˛ez˙ nej sylwetki. Potem usiadł powoli. Wygladał ˛ na bardzo znu˙zonego i zdesperowanego. Był to obraz Allanona zupełnie odmienny od tego, który tak cz˛esto przedstawiał jej ojciec. Brin była przera˙zona. — Przemy´sl˛e cała˛ rzecz, jak prosisz — zgodziła si˛e. Jej głos był niemal szeptem. — Ale potrzebuj˛e przynajmniej tej nocy. Musz˛e doj´sc´ do ładu ze swoimi. . . uczuciami. Allanon wydawał si˛e waha´c przez moment. W ko´ncu skinał ˛ głowa.˛ — Porozmawiamy rano. Rozwa˙z wszystko dobrze, Brin Ohmsford. Podniósł si˛e z miejsca, kiedy nagle stanał ˛ przed nim Jair. Jego elfijska twarz płon˛eła z podniecenia. — A co ze mna? ˛ Co z moimi uczuciami? Je´sli Brin pójdzie, pójd˛e i ja! Nie zostawicie mnie tutaj! — Jair, nie zapominaj. . . ! — Brin podniosła sprzeciw, ale druid uciszył ja˛ jednym spojrzeniem. Wstał i obszedł stół, aby stana´ ˛c przed chłopcem.
19
— Jeste´s odwa˙zny — powiedział cicho, kładac ˛ dło´n na szczupłym ramieniu Jaira. — Ale to nie twojej magii potrzeba mi w tej podró˙zy. Twoja magia jest iluzja,˛ a iluzja nie pozwoli nam przej´sc´ przez Maelmord. — A je´sli si˛e mylisz? — Jair upierał si˛e. — Poza tym, ja te˙z chc˛e pomóc! — Pomo˙zesz. — Allanon skinał ˛ głowa˛ — Jest co´s, co b˛edziesz musiał zrobi´c, kiedy wyruszymy z Brin. Jeste´s odpowiedzialny za bezpiecze´nstwo twoich rodziców. Musisz dopilnowa´c, aby Widma Mord nie znalazły ich, zanim zniszcz˛e Ildatch. Musisz u˙zy´c pie´sni, aby ochroni´c ich, kiedy nadejda˛ słudzy ciemno´sci. Zrobisz to? Brin nie zwróciła uwagi na pewno´sc´ druida, z˙ e ju˙z podj˛eła decyzj˛e podró˙zy do Estlandii, a jeszcze mniej na propozycj˛e u˙zycia przez Jaira magii elfów jako broni. — Zrobi˛e, je´sli b˛ed˛e musiał. — W głosie Jaira pobrzmiewała wyra´zna niech˛ec´ . — Ale wolałbym i´sc´ z wami. — Innym razem, chłopcze. — Allanon cofnał ˛ r˛ek˛e z jego ramienia. — Mo˙ze i ja pójd˛e innym razem — zauwa˙zyła cierpko Brin. — Nic nie zostało jeszcze postanowione, Allanonie. Ciemna twarz obróciła si˛e z wolna. — Nie b˛edzie innego razu dla ciebie, Brin — stwierdził cicho druid. — Teraz jest twój czas. Musisz i´sc´ ze mna.˛ Poczekaj do rana. Skinawszy ˛ wszystkim głowa,˛ ruszył w stron˛e wyj´scia, owijajac ˛ si˛e cia´sniej ciemnym płaszczem. — Dokad ˛ idziesz, Allanonie? — zawołała za nim Brin. — B˛ed˛e w pobli˙zu — odpowiedział nie zatrzymujac ˛ si˛e. Chwil˛e pó´zniej zniknał. ˛ Brin, Jair i Ron Leah patrzyli w s´lad za nim. — I co teraz? — Pierwszy odezwał si˛e ksia˙ ˛ze˛ . Brin spojrzała na niego. — Teraz idziemy spa´c. — Wstała od stołu. — Spa´c! — Góral patrzył na nia˛ osłupiały. — Jak mo˙zesz i´sc´ spa´c po tym wszystkim? — Nieznacznym ruchem dłoni wskazał kierunek, gdzie zniknał ˛ druid. Odgarn˛eła długie czarne włosy i u´smiechn˛eła si˛e blado. — A có˙z innego mogłabym teraz zrobi´c, Ron? Jestem zm˛eczona, niepewna i przera˙zona. Potrzebuj˛e odpoczynku. — Podeszła do niego i pocałowała lekko w czoło. — Zosta´n tutaj na noc. — Ucałowała tak˙ze Jaira i u´sciskała go. — Id´zcie spa´c. Obaj. Potem ruszyła korytarzem do swojej sypialni i starannie zamkn˛eła za soba˛ drzwi. Spała krótko, niespokojnym snem pełnym majaków, nie dajacym ˛ odpoczynku. Snem, w którym pod´swiadome l˛eki nabierały kształtów i przychodziły po nia˛ ´ w postaci zjaw. Scigana przez nie, obudziła si˛e nagle. Poduszka mokra była od potu. Wstała z łó˙zka i narzuciła na siebie sukni˛e, z˙ eby nie zmarzna´ ˛c. Cicho prze-
20
mierzała ciemne pokoje swego domu. W jadalni zapaliła olejna˛ lamp˛e, przykr˛eciła płomie´n i usiadła, bez słowa wpatrujac ˛ si˛e w mrok. Brin ogarn˛eło poczucie beznadziejno´sci. Co ma zrobi´c? Pami˛etała dobrze historie opowiadane przez ojca, a nawet pradziadka She˛e Ohmsforda, kiedy była mała˛ dziewczynka.˛ O tym, co si˛e wydarzyło, kiedy z Nordlandii nadszedł lord Warlock; jego armie najechały Callahorn, a ciemno´sc´ ogarn˛eła cały kraj. Gdzie przeszedł władca ciemno´sci, umierało s´wiatło. Teraz zaczyna si˛e to samo. Przygraniczne wojny pomi˛edzy gnomami i karłami, Srebrna Rzeka, a wraz z nia˛ kraina, która˛ z˙ ywi, zatruta; ciemno´sci zapadajace ˛ nad Estlandia.˛ To samo wydarzyło si˛e siedemdziesiat ˛ pi˛ec´ lat temu. Tak˙ze tym razem jest sposób, aby powstrzyma´c rozwój wypadków, aby zapobiec rozprzestrzenianiu si˛e ciemno´sci. I tak˙ze tym razem wezwano na ratunek jednego z Ohmsfordów, poniewa˙z wyglada ˛ na to, z˙ e nie ma innej nadziei. Wtuliła si˛e gł˛ebiej w fałdy sukni. „Na to wyglada” ˛ — słowo-klucz, którym posługiwał si˛e Allanon. Na ile tylko wyglada? ˛ Ile z tego, co jej powiedział jest prawda,˛ a ile tylko półprawda? ˛ Opowie´sci maga zawsze były takie same. Druid dzielił si˛e z innymi jedynie okruchami swej niezmierzonej mocy i wiedzy. Mówił tylko to, co uwa˙zał za konieczne, nigdy wi˛ecej. Manipulował innymi, u˙zywajac ˛ ich do swoich celów, które rzadko ujawniał. Kiedy wkraczało si˛e na s´cie˙zk˛e Allanona, nale˙zało przygotowa´c si˛e na podró˙z w ciemno´sciach. Droga Widm Mord, je˙zeli naprawd˛e stanowiły inna˛ form˛e zła pokonanego przez Miecz Shannary, mogła by´c pogra˙ ˛zona w jeszcze wi˛ekszych ciemno´sciach. Musiała rozwa˙zy´c, która˛ z ciemno´sci wybiera. Allanon mógł by´c nieszczery i przebiegły w swoich stosunkach z Ohmsfordami, ale był przyjacielem czterech krain. Wszystkie jego działania miały na celu ochron˛e ludów, nic za´s przyniesienie im szkody. Jak do tej pory nigdy si˛e nie pomylił w swoich ostrze˙zeniach, nie było wi˛ec powodu przypuszcza´c, z˙ e tym razem nie ma racji. Ale czy magia pie´sni wystarczy, aby przenikna´ ˛c przez barier˛e pocz˛eta˛ ze zła? Brin uznała to za niemo˙zliwe. Czym˙ze innym była pie´sn´ , je´sli nie jedynie ubocznym efektem u˙zycia magii elfów? Nie miała nawet siły Kamieni Elfów. Nie była bronia.˛ A mimo to Allanon uznał ja˛ za jedyny s´rodek w walce z czarna˛ magia.˛ Jedyny s´rodek tam, gdzie nawet jego moc zawiodła. Przestraszył ja˛ odgłos bosych stóp na progu jadalni. Z mroku wysunał ˛ si˛e Ron Leah, podszedł do stołu i usiadł przy niej. — Ja te˙z nie moga˛ spa´c — wymamrotał, mru˙zac ˛ oczy w s´wietle lampy. — Co postanowiła´s? — Nic. — Potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Nie wiem, co zrobi´c. Cały czas zadaj˛e sobie pytanie, co uczyniłby mój ojciec. — To proste — mruknał ˛ Ron. — Kazałby ci zapomnie´c o całej sprawie. To zbyt niebezpieczne. Powiedziałby ci te˙z to, co powtarzał nam obojgu wiele razy: Allanonowi nie mo˙zna ufa´c. 21
Brin odgarn˛eła z twarzy długie czarne włosy i u´smiechn˛eła si˛e blado. — Nie usłyszałe´s, co powiedziałam, Ron. Zadaj˛e sobie pytanie, co zrobiłby mój ojciec, a nie, co kazałby mi zrobi´c. To nie to samo. Co by zrobił, gdyby to jego poproszono? Czy nie poszedłby, tak jak zrobił to, kiedy Allanon przybył po niego do Storlock dwadzie´scia lat temu? Wiedział, z˙ e Allanonowi nie mo˙zna wierzy´c, wiedział, z˙ e nie powiedziano mu wszystkiego, ale wiedział te˙z, z˙ e jako jedyny posiada magi˛e, która mo˙ze by´c potrzebna. — Ale˙z Brin, pie´sn´ . . . no có˙z. — Góral poruszył si˛e niespokojnie. — To nie to samo co Kamienie Elfów. Sama mówiła´s, z˙ e to tylko zabawka. — Wiem. To wła´snie czyni wszystko jeszcze trudniejszym. Wiem tak˙ze, z˙ e ojciec byłby przera˙zony, gdyby wiedział, z˙ e rozwa˙zam u˙zycie magii jako jakiejkolwiek Broni. . . — Przerwała na chwil˛e. — Lecz magia elfów to dziwna rzecz. Jej moc nigdy nie objawia si˛e wyra´znie. Czasami jest ukryta. Tak było z Mieczem Shannary. Shea Ohmsford nigdy nie przypuszczałby, z˙ e tak mała rzecz moz˙ e zniszczy´c wroga tak pot˛ez˙ nego jak lord Warlock, dopóki jej nie wypróbował. Po prostu uwierzył. . . — Powtarzam ci raz jeszcze. — Ron wyprostował si˛e gwałtownie. — Ta podró˙z jest zbyt niebezpieczna. Widma Mord sa˛ zbyt gro´zne. Nawet Allanon nie mógł si˛e z nimi zmierzy´c. Sam ci to powiedział! Co innego, gdyby´s miała u˙zy´c Kamieni Elfów. W ko´ncu miały do´sc´ mocy, aby zniszczy´c podobne stwory. Co zrobisz z pie´snia,˛ kiedy staniesz z nimi twarza˛ w twarz? Za´spiewasz, tak jak s´piewała´s staremu klonowi? — Nie z˙ artuj sobie ze mnie, Ron. — Oczy Brin zw˛eziły si˛e. — Nie z˙ artuj˛e. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Zbyt ci˛e lubi˛e, abym kiedykolwiek pozwolił sobie na z˙ arty. Po prostu nie wierz˛e, z˙ e pie´sn´ stanowi jakakolwiek ˛ ochron˛e przed czym´s takim jak Widma! Brin spojrzała w noc poprzez zasłoni˛ete okna, obserwujac ˛ rytmiczne, pełne wdzi˛eku ruchy drzew na wietrze. — Ja te˙z w to nie wierz˛e — przyznała cicho. Przez chwil˛e siedzieli w milczeniu, zagubieni ka˙zde w swoich my´slach. Brin widziała przed soba˛ zawieszona˛ w powietrzu ciemna,˛ zm˛eczona˛ twarz Allanona. Natarczywa zjawa, która ja˛ oskar˙zała, wzywała: Musisz i´sc´ . Przekonasz si˛e rano. Słyszała druida tak wyra´znie, jakby stał przy niej. Ale co miało ja˛ ostatecznie przekona´c? Odpowiedzi na to pytanie wprawiały ja˛ tylko w jeszcze wi˛eksze zmieszanie. Miała przed soba˛ wszystkie argumenty za i przeciw, szala jednak nie przechylała si˛e w z˙ adnym kierunku. — Poszedłby´s? — zapytała nagle Rona. — Gdyby´s miał tylko pie´sn´ ? — Mowy nie ma — odpowiedział natychmiast. Troch˛e za szybko, zbyt gwałtownie.
22
Kłamiesz, Ron, pomy´slała. Kłamiesz, bo nie chcesz, z˙ ebym poszła. Gdyby´s to przemy´slał, napotkałby´s te same watpliwo´ ˛ sci co ja. — Co si˛e dzieje? — zapytał z ciemno´sci znu˙zony głos. Odwrócili si˛e i zobaczyli Jaira stojacego ˛ w hallu i mru˙zacego ˛ zaspane oczy w s´wietle lampy. Podszedł do nich i stał patrzac ˛ to na jedno, to na drugie. — Po prostu rozmawiamy, Jair — odezwała si˛e Brin. — O poszukiwaniu tej magicznej ksi˛egi? — Tak. Dlaczego nie wracasz do łó˙zka? — Idziesz? Mam na my´sli t˛e ksia˙ ˛zk˛e. — Nie wiem. — Nie pójdzie, je´sli ma cho´c odrobin˛e zdrowego rozsadku ˛ — warknał ˛ Ron. — To zdecydowanie zbyt niebezpieczna podró˙z. Powiedz jej to, tygrysie. Jest twoja˛ jedyna˛ siostra˛ i nie chcesz chyba, z˙ eby wpadła w łapy czarnych w˛edrowców. — Jair nie ma tu nic do powiedzenia, wi˛ec nie próbuj go straszy´c. — Brin rzuciła mu gniewne spojrzenie. — Jego? A kto próbuje go straszy´c? — Szczupła twarz Rona płon˛eła. — To ciebie próbuj˛e przestraszy´c, na kocia˛ dusz˛e. — Tak czy inaczej, nie boj˛e si˛e czarnych w˛edrowców — oznajmił stanowczo Jair. — A powiniene´s — Brin prychn˛eła. — Mo˙ze powinna´s poczeka´c, z˙ eby porozmawia´c z ojcem. Mo˙zemy mu wysła´c wiadomo´sc´ . — Jair wzruszył ramionami i ziewnał. ˛ — Teraz mówimy z sensem — zgodził si˛e Ron. — Przynajmniej poczekaj, a˙z Wil i Eretria omówia˛ to z toba.˛ — Słyszałe´s, co powiedział Allanon. — Brin westchn˛eła. — Nie ma na to czasu. — Potrafiłby znale´zc´ czas, gdyby to było konieczne. — Góral skrzy˙zował ramiona na piersi. — Brin, twój ojciec mo˙ze mie´c zupełnie inne zdanie na ten temat. Poza tym ma do´swiadczenie. U˙zywał ju˙z magii elfów. — Brin, ojciec mógłby u˙zy´c Kamieni Elfów! — Oczy Jaira rozbłysły. — Mógłby pój´sc´ z toba˛ i chroni´c ci˛e za ich pomoca˛ tak, jak chronił Amberle, dziewczyn˛e elfów. Brin nagle zrozumiała. Tych kilka słów stanowiło odpowied´z, której poszukiwała. Allanon miał racj˛e. Musi i´sc´ z nim, lecz nie z przyczyn, które rozwa˙zała do tej pory. Ojciec nalegałby, z˙ eby jej towarzyszy´c. Zabrałby Kamienie Elfów z ich kryjówki, aby ja˛ chroni´c, a tego wła´snie musiała unikna´ ˛c za wszelka˛ cen˛e. Zostałby zmuszony do złamania s´lubów, z˙ e ju˙z nigdy nie u˙zyje magii elfów. Prawdopodobnie nie zgodziłby si˛e nawet, z˙ eby towarzyszyła Allanonowi. Poszedłby zamiast niej, aby ochroni´c cała˛ rodzin˛e. — Chciałabym, z˙ eby´s wrócił do łó˙zka, Jair — powiedziała nagle. — Ale wła´snie. . . 23
— Id´z, prosz˛e. Porozmawiamy o wszystkim rano. — A ty? — Jair zawahał si˛e. — Zostan˛e jeszcze tylko par˛e minut. Obiecuj˛e. Chc˛e po prostu posiedzie´c troch˛e sama. Brat przygladał ˛ si˛e jej przez chwil˛e podejrzliwie, a˙z w ko´ncu skinał ˛ głowa.˛ — W porzadku. ˛ Dobranoc. — Odwrócił si˛e i zniknał ˛ w ciemno´sci. — Tylko z˙ eby´s na pewno poszła spa´c. Brin poszukała wzroku Rona. Znali si˛e od dziecka i nie potrzebowali słów, z˙ eby wiedzie´c, co my´sli drugie. Tym razem było tak samo. Góral wstał powoli. Jego szczupła twarz była stanowcza. — Dobrze, Brin. Teraz ja tak˙ze rozumiem. Ale id˛e z toba,˛ rozumiesz? I zostan˛e przy tobie do ko´nca. Powoli skin˛eła głowa.˛ Zniknał ˛ w hallu bez słowa, zostawiajac ˛ ja˛ sama.˛ Mijały minuty. Jeszcze raz obracała wszystko w my´slach, rozwa˙zajac ˛ starannie ka˙zdy argument. W ko´ncu, raz jeszcze, musiała odpowiedzie´c tak samo. Nie mogła pozwoli´c, aby ojciec złamał s´luby z jej powodu i ryzykował u˙zycie magii elfów, która˛ przeklał. ˛ Nie mogła. Wstała i zdmuchn˛eła płomie´n lampy, ale zamiast uda´c si˛e w stron˛e sypialni, ruszyła w kierunku wyj´scia. Podniosła zasuw˛e, cicho otworzyła drzwi i wy´slizn˛eła si˛e w noc. Na twarzy poczuła powiew wiatru, chłodny, pełen zapachów jesieni. Stała przez chwil˛e, wpatrujac ˛ si˛e w mrok, a potem ruszyła wzdłu˙z domu do ogrodu na tyłach. Nocne odgłosy wypełniały cisz˛e stała˛ kadencja˛ niewidocznego z˙ ycia. Zatrzymała si˛e pod pot˛ez˙ nym d˛ebem na skraju ogrodu i rozejrzała wokół wyczekujaco. ˛ Chwil˛e pó´zniej pojawił si˛e Allanon. W jaki´s sposób wiedziała, z˙ e go tu zastanie. Czarny tak jak cienie, które go otaczały, wysunał ˛ si˛e bezszelestnie spomi˛edzy drzew i stanał ˛ obok niej. — Zdecydowałam — wyszeptała pewnym głosem. — Id˛e z toba.˛
III Ranek nadszedł szybko. Blade, srebrne s´wiatło przesaczyło ˛ si˛e przez przedporanna˛ mgiełk˛e i odegnało mroczne cienie na zachód. Wyrwani z niespokojnego snu, mieszka´ncy domu Ohmsfordów byli ju˙z na nogach. W ciagu ˛ godziny rozpocz˛eto przygotowania do wyjazdu Brin do Estlandii. Wysłano Rona do gospody, aby zamówił konie, zaprz˛eg, bro´n i z˙ ywno´sc´ na drog˛e. Brin i Jair pakowali odzie˙z i sprz˛et przydatny na obozowisku. Wykonywali kolejne czynno´sci sprawnie i fachowo. Nie rozmawiali wiele, bo te˙z nikt nie miał wiele do powiedzenia. Nikt te˙z nie miał ochoty rozmawia´c. Szczególnie małomówny był Jair, który snuł si˛e po domu i pracował w ponurym milczeniu. Czuł co´s wi˛ecej ni˙z tylko zwykłe niezadowolenie, z˙ e musi zosta´c w domu, podczas gdy Brin i Ron poda˙ ˛za˛ wraz z Allanonem na wschód. W dodatku zdecydowano o tym tu˙z nad ranem, praktycznie w chwil˛e po tym, jak wstał z łó˙zka. Zebrani w jadalni, tak jak ubiegłej nocy, krótko omówili decyzj˛e Brin o podró˙zy do Anaru. Decyzj˛e, która˛ wydawali si˛e zna´c wszyscy poza Jairem. Potem postanowiono, z˙ e Brin wyruszy z Ronem, a on zostanie w domu. Druid nie był z tego specjalnie zadowolony. Ron nalegał jednak, utrzymujac, ˛ z˙ e skoro Brin musi pój´sc´ , to b˛edzie potrzebowała kogo´s, komu mo˙ze zaufa´c. Nie, druid zdecydowanie nie był z tego zadowolony. Zgodził si˛e dopiero wtedy, kiedy Brin przyznała, z˙ e b˛edzie si˛e lepiej czuła w towarzystwie Rona. Lecz kiedy Jair zauwa˙zył, z˙ e równie dobrze mogłaby si˛e czu´c w jego towarzystwie, w ko´ncu przecie˙z tak˙ze posiadał magi˛e pie´sni i mógł chroni´c siostr˛e, cała trójka ostro i stanowczo powiedziała nie. To zbyt niebezpieczne, stwierdziła Brin, a Ron dodał co´s jeszcze o zbyt długiej i ryzykownej podró˙zy. Poza tym jeste´s potrzebny tutaj, przypomniał mu Allanon. Jeste´s odpowiedzialny za swoich rodziców. Musisz u˙zy´c magii, aby ich ochroni´c. Potem druid zniknał ˛ gdzie´s i nie było ju˙z szansy na jakakolwiek ˛ dyskusj˛e na ten temat. Ron z kolei był przekonany, z˙ e sło´nce wstaje i zachodzi tylko z powodu Brin, tak wi˛ec na pewno si˛e jej nie sprzeciwi, no a Brin podj˛eła ju˙z decyzj˛e. Có˙z, problem w tym, z˙ e siostra go nie rozumiała. Co prawda, Jair nie był przekonany, czy w wielu wypadkach rozumiała cho´cby sama˛ siebie. W pewnym momencie podczas przygotowa´n, kiedy Allanona wcia˙ ˛z nie było, a Ron nie wrócił jeszcze ze wsi, Jair poruszył temat magicznych Kamieni. 25
— Brin. — Pakowali wła´snie koce na podłodze salonu, owijajac ˛ je w cerat˛e. — Brin, wiem, gdzie ojciec ukrył Kamienie Elfów. Podniosła gwałtownie głow˛e. — Tak te˙z my´slałam. — No có˙z. Robił z tego taka˛ wielka˛ tajemnic˛e. . . — A ty nie lubisz tajemnic, prawda? Wziałe´ ˛ s je stamtad? ˛ — Tylko popatrzyłem. — Przyznał si˛e, a potem pochylił w jej kierunku. — Brin, uwa˙zam, z˙ e powinna´s zabra´c Kamienie ze soba.˛ — Niby po co? — W jej głosie pojawił si˛e cie´n zło´sci. — Dla ochrony. Dla magii. — Magii? Wiesz dobrze, z˙ e tylko ojciec mo˙ze u˙zy´c ich magii. — Mo˙ze i tak. . . — Poza tym wiesz, co uwa˙za na temat Kamieni. Wystarczy ju˙z, z˙ e musz˛e wyruszy´c w t˛e podró˙z, ale bra´c jeszcze ze soba˛ Kamienie Elfów? Nie my´slisz chyba powa˙znie, Jair. — To ty nie my´slisz powa˙znie. — Jair zaczynał by´c zły. — Oboje wiemy, z jakim niebezpiecze´nstwem mo˙zesz si˛e spotka´c. B˛edziesz potrzebowała ka˙zdej pomocy. Kamienie moga˛ ci si˛e naprawd˛e przyda´c. Musisz tylko doj´sc´ do tego, jak je zmusi´c do działania. By´c mo˙ze jeste´s w stanie to zrobi´c. — Jedynie prawowity wła´sciciel mo˙ze. . . — Sprawi´c, z˙ eby o˙zyły? — Niemal dotykali si˛e nosami. — Ale by´c mo˙ze z nami jest inaczej, Brin. W ko´ncu magia elfów jest ju˙z cz˛es´cia˛ nas. Mamy pie´sn´ . By´c mo˙ze mogliby´smy nakłoni´c Kamienie, aby dla nas działały! Przez chwil˛e panowała pełna napi˛ecia cisza. — Nie — odezwała si˛e w ko´ncu Brin. — Obiecali´smy ojcu, z˙ e nigdy nie u˙zyjemy kamieni. . . — Kazał nam tak˙ze obieca´c, z˙ e nie b˛edziemy u˙zywa´c magii elfów, pami˛etasz? Ale robili´smy to, nawet ty, przedtem i teraz tak˙ze. I czy˙z nie tego wła´snie oczekuje od ciebie Allanon, kiedy dojdziecie do siedziby Widm Mord? Co za ró˙znica wi˛ec, czy u˙zyjesz pie´sni, czy Kamieni. Magia elfów to zawsze magia. Brin patrzyła na niego w milczeniu. Jej ciemne oczy miały nieobecny, zagubiony wyraz. Potem powróciła do pakowania koców. — Niewa˙zne. Nie wezm˛e Kamieni Elfów. Pomó˙z mi z tym. I na tym si˛e sko´nczyło, tak jak z jego pój´sciem do Estlandii. Nie otrzymał z˙ adnego wyja´snienia. Po prostu zdecydowała, z˙ e nie we´zmie Kamieni, niezale˙znie od tego, czy mogłaby ich u˙zy´c, czy nie. Nic z tego nie rozumiał. Na jej miejscu wziałby ˛ Kamienie bez chwili namysłu. Wziałby ˛ je i znalazł sposób, z˙ eby ich u˙zy´c, poniewa˙z stanowiły pot˛ez˙ na˛ bro´n przeciwko czarnej magii. Brin nie dostrzegała nawet nielogiczno´sci swego my´slenia, zgadzajac ˛ si˛e na u˙zycie magii pie´sni, a odmawiajac ˛ u˙zycia magii Kamieni.
26
Reszt˛e ranka sp˛edził, próbujac ˛ dostrzec jaki´s sens w rozumowaniu siostry lub mo˙ze jego brak. Godziny mijały szybko. Wrócił Ron z ko´nmi i zapasami na drog˛e. Załadowano baga˙ze i zjedzono napr˛edce przygotowany obiad w chłodnym cieniu d˛ebów rosnacych ˛ przed domem. Nie wiadomo skad, ˛ pojawił si˛e znowu Allanon. Jego sylwetka pozostawała czarna nawet w jasnym s´wietle dnia. Czekał z cier´ pliwo´scia˛ Pani Smierci i nagle okazało si˛e, z˙ e nie ma czasu do stracenia. Ron potrzasał ˛ dłonia˛ Jaira, klepiac ˛ go mocno po plecach i jeszcze raz wymuszajac ˛ obietnic˛e, z˙ e b˛edzie si˛e opiekował rodzicami do ich powrotu. A potem obj˛eły go ramiona Brin i przytuliły mocno. — Do widzenia, Jair — wyszeptała. — Pami˛etaj, z˙ e ci˛e kocham. — Ja te˙z ci˛e kocham — zdołał wyjaka´ ˛ c, obejmujac ˛ ja.˛ Chwil˛e pó´zniej wsiedli na konie i ruszyli polna˛ droga.˛ Ramiona uniosły si˛e w po˙zegnalnym ge´scie. Jair czekał, a˙z znikn˛eli mu z oczu, z˙ eby zetrze´c z oka nieproszona˛ łz˛e. Tego samego popołudnia wyruszył do gospody. Zrobił tak, poniewa˙z Allanon wspomniał, z˙ e Widma lub te˙z sprzymierzone z nimi gnomy mogły ju˙z wyruszy´c na poszukiwanie druida na ziemiach le˙zacych ˛ na zachód od Srebrnej Rzeki. Je´sli wrogowie dotra˛ do Shady Vale, dom Ohmsfordów b˛edzie pierwszym miejscem, które z pewno´scia˛ odwiedza.˛ Poza tym w gospodzie działy si˛e o wiele bardziej interesujace ˛ rzeczy. Jej izby pełne były podró˙znych z rozmaitych krajów, a ka˙zdy z nich przynosił swoja˛ opowie´sc´ lub przeró˙zne wie´sci, którymi chciał si˛e podzieli´c. Jair zdecydowanie wolał ekscytujace ˛ historie nad szklanka˛ piwa w gospodzie ni˙z nud˛e pustego domu. Kiedy szedł, z kilkoma osobistymi drobiazgami pod pacha,˛ poczuł na twarzy ciepło popołudniowego sło´nca. Złagodziło to troch˛e jego rozczarowanie tym, z˙ e pozostawiono go w domu. Musiał jednak przyzna´c, z˙ e były ku temu słuszne powody. Kto´s musi wyja´sni´c rodzicom, co si˛e stało z Brin, kiedy wróca.˛ To nie b˛edzie łatwe. Przez chwil˛e wyobraził sobie twarz ojca, który usłyszał, co si˛e wydarzyło, i ponuro potrzasa ˛ głowa.˛ Nie b˛edzie zadowolony. Najprawdopodobniej b˛edzie chciał ruszy´c za Brin, mo˙ze nawet z Kamieniami Elfów. Nagły wyraz zdecydowania przemknał ˛ po twarzy Jaira. Je´sli tak si˛e stanie, on tak˙ze pójdzie. Nie zostawia˛ go po raz drugi. Kopnał ˛ li´scie, które opadły na s´cie˙zk˛e, tworzac ˛ wokół powód´z kolorów. Ojciec oczywi´scie si˛e nie zgodzi. Matka tak˙ze nie. Miał jednak przed soba˛ całe tygodnie, z˙ eby si˛e zastanowi´c, jak ich przekona´c, z˙ e powinien pój´sc´ . Zwolnił nieco, pozwalajac ˛ płyna´ ˛c kuszacym ˛ wizjom. Potem odsunał ˛ je zdecydowanie. Oczekiwano od niego, z˙ e powie rodzicom, co si˛e stało z Brin i Ronem, a potem b˛edzie im towarzyszył do Leah, gdzie pozostana˛ razem pod opieka˛ ojca Rona, dopóki po´scig si˛e nie sko´nczy. Zrobi zatem to, czego si˛e po nim spodziewano. Naturalnie Wil Ohmsford mógłby podja´ ˛c inna˛ decyzj˛e, a Jair był przecie˙z nieodrodnym synem swego ojca. Mo˙zna si˛e wi˛ec spodziewa´c, z˙ e b˛edzie miał takz˙ e kilka własnych pomysłów. 27
U´smiechnał ˛ si˛e i przyspieszył kroku. Musi nad tym popracowa´c. Dzie´n minał ˛ szybko. Jair Ohmsford zjadł w gospodzie obiad wraz z rodzina,˛ która prowadziła interes dla jego rodziców, zaproponował pomoc w pracy od nast˛epnego ranka, po czym w´sliznał ˛ si˛e do s´wietlicy, aby posłucha´c opowie´sci w˛edrownych kramarzy i podró˙znych przeje˙zd˙zajacych ˛ przez Vale. Wielu z nich wspominało o czarnych w˛edrowcach, ciemno odzianych Widmach Mord, które ˙ potrafiły pozbawi´c z˙ ycia jednym spojrzeniem. Zaden ich wprawdzie nie widział, ale wszyscy wierzyli w ich istnienie. Pochodza˛ z gł˛ebi ziemi, ostrzegały surowe szepty, a głowy wokół kiwały potakujaco. ˛ Biada temu, kto spotka je na swojej drodze. Nawet Jair poczuł lekki niepokój, rozwa˙zajac ˛ podobna˛ perspektyw˛e. Słuchał opowie´sci a˙z do północy, a potem udał si˛e do swojego pokoju. Spał zdrowym snem, obudził si˛e o s´wicie i cały ranek sp˛edził w gospodzie, zajmujac ˛ si˛e ró˙znymi pracami. Zły humor z powodu pozostawienia go w domu minał. ˛ W ko´ncu jego rola była równie wa˙zna. Je´sli Widma Mord naprawd˛e wiedza˛ o istnieniu Kamieni Elfów i przyjda˛ szuka´c ich wła´sciciela, Wil Ohmsford stanie w obliczu niebezpiecze´nstwa, by´c mo˙ze nawet wi˛ekszego ni˙z to, które zagra˙za jego córce. Zadaniem Jaira jest mie´c oczy szeroko otwarte i nie dopu´sci´c, aby ojcu przytrafiło si˛e jakie´s nieszcz˛es´cie. Jair zako´nczył prac˛e do południa i gospodarz kazał mu odpocza´ ˛c. Chłopak ruszył wi˛ec do lasu rosnacego ˛ za gospoda,˛ gdzie w samotno´sci mógł przez kilka godzin eksperymentowa´c z pie´snia,˛ u˙zywajac ˛ magii na wiele ró˙znych sposobów, zadowolony z kontroli, jaka˛ nad nia˛ sprawuje. Przypomniał sobie nieustanne napomnienia ojca, aby zaniechał korzystania z magii elfów. Ojciec niczego nie rozumiał. Magia stanowiła nieodłaczn ˛ a˛ cz˛es´c´ jego istoty i posługiwanie si˛e nia˛ było czym´s tak naturalnym, jak u˙zywanie rak ˛ i nóg. Nie mógł przecie˙z udawa´c, z˙ e nia˛ nie włada, tak jak nie mógł zaprzeczy´c, z˙ e ma r˛ece i nogi! Oboje rodzice bez przerwy powtarzali mu, z˙ e magia jest niebezpieczna. Brin tak˙ze to mówiła, aczkolwiek z du˙zo mniejszym przekonaniem, jako z˙ e sama nie była bez winy. Jair był pewien, z˙ e mówili mu tak, bo był młodszy od siostry i martwili si˛e o niego. On sam nie widział w magii nic niebezpiecznego i nie miał zamiaru z niej rezygnowa´c. W drodze powrotnej, kiedy ju˙z pierwsze cienie wczesnego wieczoru zacz˛eły przysłania´c promienie zachodzacego ˛ sło´nca, przyszło mu do głowy, z˙ e powinien zajrze´c do domu. Tak tylko, z˙ eby si˛e upewni´c, z˙ e wszystko jest w porzadku. ˛ W ko´ncu opieka nad domem stanowiła cz˛es´c´ jego obowiazków. ˛ Rozwa˙zał pomysł przez chwil˛e, a˙z w ko´ncu postanowił poczeka´c z inspekcja˛ do obiadu. Głód był w tej chwili bardziej naglacy ˛ ni˙z w˛edrówka pod gór˛e do domu. Po c´ wiczeniach z magia˛ zawsze był bardzo głodny. Le´sne s´cie˙zki prowadziły go z powrotem do gospody, a on wdychał z lubos´cia˛ zapachy jesiennego dnia i rozmy´slał o tropicielach. Zawsze go fascynowali. Tropiciele stanowili szczególna˛ grup˛e ludzi. Potrafili wytropi´c wszystko, co z˙ yje, s´ledzac ˛ najdrobniejsze s´lady na ziemi. Wi˛ekszo´sc´ z nich o wiele lepiej czuła si˛e 28
w puszczy ni˙z w ludzkich siedzibach. Ograniczali si˛e raczej do towarzystwa im podobnych ludzi. Jair raz tylko rozmawiał z tropicielem — starszym m˛ez˙ czyzna,˛ którego przyniesiono do gospody ze złamana˛ noga.˛ Znale´zli go jacy´s podró˙zni, zupełnie przypadkiem. Stary kurował si˛e w gospodzie prawie tydzie´n, czekajac ˛ a˙z noga wydobrzeje na tyle, aby mógł ruszy´c dalej. Poczatkowo ˛ tropiciel nie chciał rozmawia´c z Jairem, mimo wytrwałych ze strony chłopca prób nawiazania ˛ kontaktu. Prawd˛e mówiac ˛ nie chciał te˙z rozmawia´c z nikim innym. Ale pó´zniej Jair pokazał mu kilka magicznych sztuczek i zaintrygowany m˛ez˙ czyzna zaczał ˛ mówi´c. Z czasem rozmawiali coraz wi˛ecej. Có˙z za historie miał do opowiedzenia stary tropiciel. . . Jair wyszedł na polna˛ drog˛e przy gospodzie i u´smiechajac ˛ si˛e szeroko do swoich wspomnie´n, skierował si˛e do bocznych drzwi. Wtedy wła´snie zobaczył gnoma. Przez chwil˛e my´slał, z˙ e wzrok płata mu figle. Przystanał ˛ jak wryty z r˛eka˛ zacis´ni˛eta˛ na klamce i wpatrzył si˛e w miejsce, gdzie za ogrodzeniem stajni widoczna była zdeformowana sylwetka. Potem pomarszczona twarz obróciła si˛e w jego kierunku i napotkał ostry wzrok tamtego. A wi˛ec to nie było przywidzenie. Szybkim ruchem pchnał ˛ drzwi gospody i wszedł do s´rodka. W pustym korytarzu oparł si˛e o zamkni˛ete drzwi i próbował si˛e uspokoi´c. Gnom! Co kto´s taki robi w Shady Vale? Mo˙ze to podró˙zny? Niewiele gnomów jednak podró˙zowało ta˛ droga.˛ Niewiele w ogóle przekraczało znajome granice lasów Estlandii. Nie pami˛etał, kiedy ostatni raz widziano tu gnoma. Teraz wszak był tu jeden. Mo˙ze nawet było ich wi˛ecej. Ruszył szybkim krokiem wzdłu˙z korytarza i przystanał ˛ przy oknie wychodza˛ cym na drog˛e. Ostro˙znie zerknał ˛ znad parapetu. Na twarzy rysach elfa malowało si˛e napi˛ecie, oczy przeszukiwały podwórko i lini˛e ogrodzenia poza nim. Gnom stał wcia˙ ˛z w tym samym miejscu, gdzie Jair dostrzegł go po raz pierwszy, i patrzył na gospod˛e. Chłopiec rozejrzał si˛e wokół. Wygladało ˛ na to, z˙ e obcy jest sam. Młodzieniec przylgnał ˛ do s´ciany. Co ma teraz zrobi´c? Co za zbieg wydarze´n sprowadził gnoma do Shady Vale akurat w czasie, kiedy Allanon ostrzegał, z˙ e Widma Mord b˛eda˛ ich szukały? A mo˙ze nie był to tylko przypadek? Jair zmusił si˛e, aby oddycha´c wolniej. Jak mo˙ze si˛e tego dowiedzie´c? Jak mo˙ze si˛e upewni´c? Wział ˛ gł˛eboki oddech. Po pierwsze musi si˛e opanowa´c. Jeden gnom nie stanowi jeszcze powa˙znego zagro˙zenia. Nos Jaira złowił zapach gulaszu wołowego duszacego ˛ si˛e na wolnym ogniu. Przypomniało mu to, jak bardzo jest głodny. Wahał si˛e jeszcze przez chwil˛e, a potem ruszył w kierunku kuchni. Najlepiej b˛edzie przemy´sle´c wszystko nad pełnym talerzem. Posili´c si˛e, a potem ustali´c plan działania. Skinał ˛ głowa,˛ przytakujac ˛ własnym my´slom. Próbował wyobrazi´c sobie, co uczyniłby Ron. On wiedziałby, co zrobi´c, gdyby tu był. Jair te˙z musi sobie poradzi´c. 29
Gulasz okazał si˛e wy´smienity, a chłopak umierał z głodu, ale trudno było si˛e skupi´c na jedzeniu, wiedzac, ˛ z˙ e tu˙z obok znajduje si˛e gnom i obserwuje gospod˛e. W połowie dania Jair przypomniał sobie nagle, z˙ e w pustym, nie strze˙zonym domu ukryte sa˛ przecie˙z Kamienie Elfów. Je´sli gnom znajdował si˛e tutaj na rozkaz czarnych w˛edrowców, to równie dobrze mógł szuka´c Allanona, Ohmsfordów, jak i magicznych Kamieni. By´c mo˙ze inni ju˙z te˙z szukaja.˛ . . Odsunał ˛ talerz, dopił piwo i wybiegł z kuchni na korytarz. Ostro˙znie wyjrzał przez okno. Obserwator zniknał. ˛ Serce Jaira zacz˛eło bi´c w przyspieszonym rytmie. Co teraz? Odwrócił si˛e i pognał do wyj´scia. Musi wróci´c do domu. Musi upewni´c si˛e, z˙ e Kamienie sa˛ bezpieczne, a potem. . . Zwolnił w pół kroku. Nie miał poj˛ecia, co zrobi potem. B˛edzie musiał si˛e zastanowi´c. Przyspieszył. Najwa˙zniejsze teraz było sprawdzenie, czy kto´s usiłował si˛e dosta´c do domu. Minał ˛ boczne drzwi, którymi przedtem wszedł, i skierował si˛e na tyły budynku. Gdyby gnom naprawd˛e go szukał albo nabrał podejrze´n w stosunku do ukradkowych obserwacji Jaira, wyjdzie inna˛ droga.˛ Nie powinienem spuszcza´c z niego wzroku, zło´scił si˛e. Powinienem tam pój´sc´ . Ale było ju˙z za pó´zno. Korytarz ko´nczył si˛e przy drzwiach na tyłach głównego budynku. Jair zatrzymał si˛e, nasłuchujac ˛ i besztajac ˛ si˛e za głupot˛e. Potem uchylił drzwi i wyszedł na zewnatrz. ˛ Wieczorne cienie rzucane przez drzewa kładły si˛e na ziemi, tworzac ˛ ciemne i chłodne plamy równie˙z na dachu i s´cianach gospody. Niebo ciemniało nad głowa˛ Jaira. Rozejrzał si˛e szybko i ruszył w kierunku drzew. Przejdzie przez las, trzymajac ˛ si˛e z dala od dróg, dopóki nie b˛edzie pewny, z˙ e. . . — Wyszedłe´s na spacer, chłopcze? Jair zamarł. Spomi˛edzy ciemnych drzew wyszedł gnom. Szorstka, toporna twarz wykrzywiła si˛e w zło´sliwym u´smiechu. Gnom czekał na niego. — Widziałem ci˛e, chłopcze. Wiedziałem, z˙ e tu b˛edziesz. Połóweczka, elf i człowiek; niewielu jest takich jak ty. — Stał kilka kroków od Jaira z u´smiechem przyklejonym do twarzy, trzymajac ˛ na biodrach s˛ekate dłonie. Kr˛epa˛ sylwetk˛e okrywał skórzany strój człowieka lasu. Jego buty i opaski na nadgarstkach nabijane były c´ wiekami. Do pasa przypi˛ety miał krótki miecz i no˙ze. — Młody Ohmsford, tak? Chłopiec, Jair? Słowo „chłopiec” smagn˛eło jak uderzenie batem. — Nie zbli˙zaj si˛e do mnie — ostrzegł Jair. Bał si˛e i rozpaczliwie uwa˙zał, aby nie słycha´c było l˛eku w jego głosie. — Nie zbli˙za´c si˛e do ciebie? — Gnom wybuchnał ˛ s´miechem. — A co mi zrobisz, jak nie posłucham, połóweczko? Mo˙ze rzucisz mnie na łopatki? Odbierzesz mi bro´n? Jeste´s odwa˙zny, prawda? Rozległ si˛e kolejny wybuch s´miechu, niski, gardłowy. Dopiero teraz Jair si˛e zorientował, z˙ e gnom mówi do niego j˛ezykiem u˙zywanym raczej przez południowców, nie za´s surowym narzeczem swoich współplemie´nców. Gnomy rzadko 30
u˙zywały innego j˛ezyka ni˙z swój własny. Było to ograniczone plemi˛e, które nie chciało mie´c do czynienia z innymi krajami. Ten musiał wi˛ec długo przebywa´c w Estlandii, aby nabra´c takiej biegło´sci. — A teraz chłopcze — głos gnoma przerwał jego rozmy´slania — obaj bad´ ˛ zmy rozsadni. ˛ Szukam druida. Powiedz mi, gdzie jest, i pójd˛e sobie. Jair zawahał si˛e. — Druid? Nie znam z˙ adnego druida. Nie wiem, o czym. . . — Próbujemy sztuczek, co? — Gnom potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i westchnał. ˛ — Tym gorzej dla ciebie, chłopcze. Chyba b˛edziemy musieli pogada´c inaczej. Ruszył w stron˛e Jaira, wyciagaj ˛ ac ˛ r˛ece. Chłopak wy´sliznał ˛ si˛e instynktownie i u˙zył pie´sni. Przez moment wahał si˛e, nie był pewny. Nigdy nie wykorzystał magii przeciwko ludzkiej istocie, ale w ko´ncu za´spiewał. Wydał z siebie niski, syczacy ˛ głos i nagle pojawiło si˛e kł˛ebowisko w˛ez˙ y, ciasno oplatajac ˛ wyciagni˛ ˛ ete ramiona gnoma. Ten zawył z przera˙zenia i zaczaj rozpaczliwie młóci´c r˛ekami, usiłujac ˛ strzasn ˛ a´ ˛c w˛ez˙ e. Jair rozejrzał si˛e wokół i trafił na ułamana˛ gała´ ˛z grubo´sci solidnej laski. Chwycił ja˛ obiema r˛ekami i z całej siły uderzył gnoma w głow˛e. Ten j˛eknał, ˛ zwalił si˛e na ziemi˛e jak kłoda i zamarł bez ruchu. Jair zwolnił uchwyt, r˛ece mu dr˙zały. Zabił go? Ostro˙znie uklakł ˛ przy powalonym napastniku i poszukał t˛etna na nadgarstku. Biło. Intruz z˙ ył wi˛ec, był tylko nieprzytomny. Jair wyprostował si˛e. Co teraz? Gnom szukał Allanona, wiedzac, ˛ z˙ e druid przybył do Ohmsfordów do Shady Vale. . . Co jeszcze wiedział? Tak czy inaczej za du˙zo, aby Jair mógł pozosta´c tutaj, zwłaszcza teraz, kiedy u˙zył magii. Ze zło´scia˛ potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Nie powinien tego robi´c. Powinien trzyma´c to w tajemnicy. Było ju˙z jednak za pó´zno na z˙ al. Nie sadził, ˛ aby gnom był sam. Prawdopodobnie sa˛ inni, mo˙ze w domu. Musi tam i´sc´ . W domu le˙zały przecie˙z ukryte Kamienie Elfów. Rozejrzał si˛e porzadkuj ˛ ac ˛ my´sli. Kilkana´scie stóp od niego stała drewniana skrzynia. Chwycił gnoma za nogi i pociagn ˛ ał ˛ w tamta˛ stron˛e. Odchylił wieko, wsunał ˛ swego je´nca do s´rodka i opu´scił pokryw˛e wtykajac ˛ w zamek metalowy pr˛et. U´smiechnał ˛ si˛e do siebie. Skrzynia była solidnie wykonana. Wi˛ezie´n nie wydostanie si˛e z niej tak pr˛edko. Jair pobiegł z powrotem do gospody. Miał powód do po´spiechu. Musi powiedzie´c gospodarzowi, dokad ˛ si˛e wybiera, inaczej cała wioska zacznie przeczesywa´c okolic˛e, szukajac ˛ go. Co innego było z Ronem i Brin. Wystarczyło powiedzie´c, z˙ e wybrali si˛e z wizyta˛ do Leah, a on zdecydował si˛e zosta´c w Vale. Je´sli on tak˙ze wyjedzie, sprawa si˛e skomplikuje. Nie było nikogo, kto mógłby wyja´sni´c jego znikni˛ecie. Tak wi˛ec wkroczył do gospody nonszalancko i z rozbrajajacym ˛ u´smiechem oznajmił, z˙ e zdecydował si˛e jednak wyruszy´c w góry jutro wczesnym rankiem. Dzi´s wieczorem natomiast zostanie w domu i si˛e spakuje. Kiedy gospodarz si˛e zainteresował, dlaczego Jair tak nagle zmienił zdanie, chłopak wyja´snił
31
szybko, z˙ e otrzymał wiadomo´sc´ od Brin, i zanim padły kolejne pytania, był ju˙z za drzwiami. Zniknał ˛ pomi˛edzy drzewami, biegnac ˛ w ciemno´sciach w kierunku domu. Pocił si˛e obficie zarówno z podniecenia, jak i oczekiwania. Nie bał si˛e — jeszcze nie. Prawdopodobnie dlatego, z˙ e nie miał do´sc´ czasu, aby si˛e zastanowi´c nad rozwojem wydarze´n, a poza tym unieszkodliwił przecie˙z gnoma, czy˙z nie? Gał˛ezie drzew uderzały go po twarzy, ale nie zwa˙zał na nie, p˛edzac ˛ naprzód z oczami utkwionymi w ciemno´sci przed soba.˛ Znał doskonale t˛e cz˛es´c´ lasu i nawet w zapadajacym ˛ zmroku z łatwo´scia˛ znajdował drog˛e. Poruszał si˛e cicho jak kot, ostro˙znie nasłuchujac ˛ d´zwi˛eków wokół siebie. Jakie´s pi˛ec´ dziesiat ˛ jardów od domu wtopił si˛e cicho w s´wierkowy zagajnik, posuwajac ˛ si˛e do przodu, dopóki poprzez iglaste gał˛ezie wida´c było ciemna˛ syl˙ wetk˛e budynku. Opadł na czworaki i wyjrzał w noc. Zadnego d´zwi˛eku, ruchu, z˙ adnego znaku z˙ ycia. Wszystko wygladało ˛ tak jak zawsze. Zatrzymał si˛e, aby odgarna´ ˛c z czoła niesforny kosmyk włosów. Nie powinien mie´c trudno´sci. Musi tylko w´slizna´ ˛c si˛e do domu, odnale´zc´ Kamienie Elfów i wymkna´ ˛c si˛e na zewnatrz. ˛ To chyba b˛edzie proste. . . Nagle co´s poruszyło si˛e mi˛edzy d˛ebami na tyłach domu. Nikły cie´n, który pojawił si˛e na sekund˛e i zaraz zniknał. ˛ Jair wział ˛ gł˛eboki oddech i czekał. Min˛eło dziesi˛ec´ minut. Wokół niego huczały roje owadów, ale nie zwracał na nie uwagi. Jeszcze raz dostrzegł ruch, tym razem wyra´zniej. To był człowiek. Nie, nie człowiek, sprostował szybko — gnom. Chłopiec przysiadł na ziemi. No có˙z, gnom czy nie, musi tam pój´sc´ . Prawdopodobnie jest ich wi˛ecej. Czekaja˛ i obserwuja,˛ ale nie wiedza,˛ czy i kiedy wróci. Stru˙zka potu pociekła mu po plecach, a w gardle zaschło. Czas ucieka. Musi wyjecha´c z Vale. Nie mo˙ze jednak zostawi´c Kamieni Elfów. Nie pozostało mu nic innego, jak u˙zy´c pie´sni. Przez chwil˛e nastrajał głos do odpowiedniej tonacji, na´sladujac ˛ brz˛eczenie komarów, które przetrwały w cieple wczesnej jesieni nie dotkni˛etej jeszcze mrozem. Potem pomknał ˛ w dół poprzez s´wierki. Raz czy dwa posłu˙zył si˛e ju˙z ta˛ sztuczka,˛ ale nigdy w tak powa˙znych okoliczno´sciach. Poruszał si˛e cicho, pozwalajac ˛ głosowi uczyni´c go cz˛es´cia˛ lasu pogra˙ ˛zonego w mrokach nocy. Wiedział, z˙ e je´sli nie popełni bł˛edu, pozostanie niewidzialny dla obserwujacych ˛ go oczu. Dom był coraz bli˙zej. Ponownie dostrzegł gnoma, który trzymał stra˙z pomi˛edzy drzewami za nieo´swietlonym budynkiem. Potem zobaczył nagle nast˛epnego, za wysokimi ˙ krzewami rosnacymi ˛ przed domem, a potem jeszcze jednego. Zaden nie patrzył w jego stron˛e. Jair miał ochot˛e biec, pogna´c do domu niczym nocny wiatr, ale nie przyspieszył kroku, ciagle ˛ wydajac ˛ z siebie jednostajne, ciche bzyczenie. Nie pozwól, aby mnie zobaczyli, błagał w duchu. Nie pozwól im spojrze´c. Przeciał ˛ trawnik, zmieniajac ˛ si˛e z drzewa w krzew i czujnie wypatrujac ˛ gnomów wokół siebie. Tylne drzwi, pomy´slał idac. ˛ Najłatwiej b˛edzie wej´sc´ tylnymi 32
drzwiami ukrytymi w cieniu wysokich, kwitnacych ˛ krzewów. Ich li´scie jeszcze nie opadły. . . Nagle zamarł w pół kroku, przera˙zony wołaniem, które rozległo si˛e niespodzianie gdzie´s spoza domu. Gnom, który czatował na tyłach domostwa Ohmsfor´ dów, wyszedł spomi˛edzy d˛ebów. Swiatło ksi˛ez˙ yca odbijało si˛e od ostrza długiego no˙za. Znowu usłyszał wołanie, a potem gwałtowny wybuch s´miechu. Ostrze opadło. To sasiedzi ˛ po drugiej stronie drogi rozmawiali i z˙ artowali, siedzac ˛ przy kolacji w cieple jesiennego wieczoru. Tunika Jaira była mokra od potu. Po raz pierwszy poczuł strach. Kilkana´scie jardów od niego gnom, który wyszedł spomi˛edzy d˛ebów, zawrócił i raz jeszcze zniknał ˛ w dabrowie. ˛ Głos Jaira zadr˙zał, a potem uspokoił si˛e, wcia˙ ˛z kryjac ˛ go przed wzrokiem nieprzyjaznych oczu. Dopadł drzwi, pozwalajac ˛ pie´sni przycichna´ ˛c na moment i rozpaczliwie próbujac ˛ si˛e uspokoi´c. Goraczkowo ˛ przeszukiwał kieszenie, a˙z w ko´ncu wyjał ˛ klucz i delikatnie obrócił go w zamku. Drzwi otworzyły si˛e bezgło´snie. W mgnieniu oka Jair znalazł si˛e w s´rodku. Przystanał ˛ w ciemno´sciach. Co´s było nie tak. Nie umiałby tego nazwa´c, ale wyczuwał co´s, jakby chłód przenikajacy ˛ a˙z do ko´sci. Działo si˛e tu co´s złego. Dom. . . dom był jakby inny. . . Stał cicho, czekajac ˛ a˙z zmysły odkryja˛ to co´s, co si˛e przed nim ukrywało. Kiedy tak czekał, z wolna narastało w nim przekonanie, z˙ e w domu jest co´s jeszcze oprócz niego. Co´s strasznego, co´s tak złego, z˙ e sama tego obecno´sc´ sprawia, i˙z powietrze przesiakni˛ ˛ ete było strachem. Cokolwiek to było, zdawało si˛e znajdowa´c we wszystkich miejscach równocze´snie, jak gdyby nad domem Ohmsfordów rozciagni˛ ˛ eto ohydny, czarny całun s´mierci. . . Widmo Mord. Wstrzymał oddech. W˛edrowiec — tutaj, w jego domu! Teraz bał si˛e naprawd˛e. Resztki odwagi znikn˛eły, kiedy podejrzenia zamieniły si˛e w pewno´sc´ . Czekał na niego w sasiednim ˛ pokoju. Jair wyczuwał w ciemno´sciach jego obecno´sc´ . Zauwa˙zy go i przyjdzie tu, a Jair nie b˛edzie w stanie stawi´c mu czoła! Przez chwil˛e my´slał, z˙ e si˛e załamie i rzuci do ucieczki ogarni˛ety panika,˛ ale potem przypomniał sobie o rodzicach, których po powrocie do domu nikt nie ostrze˙ze, je´sli on zawiedzie. Pomy´slał o Kamieniach Elfów, jedynej Broni, jakiej mogli si˛e obawia´c czarni w˛edrowcy, ukrytej kilkana´scie stóp od niego. Potem przestał my´sle´c. Po prostu działał. Niczym bezgło´sny cie´n przemknał ˛ do kamiennego paleniska w kuchni. Jego palce badały szorstka˛ powierzchni˛e kamienia, w którym wyci˛eto rz˛edy półek. Na ko´ncu trzeciej półki kamie´n obluzował si˛e pod dotkni˛eciem dłoni. Palce zamkn˛eły si˛e na niewielkiej skórzanej sakiewce. Co´s poruszyło si˛e w sasiednim ˛ pokoju. Nagle drzwi otworzyły si˛e gwałtownie i pojawiła si˛e w nich krzepka sylwetka. Jair stał przyklejony do s´ciany paleniska, niewidoczny w cieniu, gotowy do ucieczki. Ale posta´c przeszła obok niego, nie zwalniajac ˛ kroku, z pochylona˛ gło-
33
wa.˛ Znikn˛eła we frontowym pokoju, po czym niski, gardłowy szept poinformował o czym´s stworzenie ukryte wewnatrz. ˛ W nast˛epnej sekundzie Jair był ju˙z przy ciagle ˛ otwartych drzwiach na tyłach domu i zniknał ˛ w cieniu kwitnacych ˛ krzewów. Zatrzymał si˛e na chwil˛e, z˙ eby stwierdzi´c, i˙z był to wartownik spod d˛ebów, po czym schronił si˛e w lesie. Szybciej, szybciej! krzyczał w duchu sam do siebie. Nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e, Jair Ohmsford wtopił si˛e w noc.
IV Ta ucieczka nie b˛edzie łatwa. Ju˙z kiedy´s Ohmsfordowie przemierzali Shady Vale pod osłona˛ nocy, s´cigani przez czarne stwory, które b˛eda˛ ich n˛eka´c jak cztery krainy długie i szerokie. Min˛eło ponad siedemdziesiat ˛ lat od czasu, kiedy Shea i Rick Ohmsfordowie wys´lizn˛eli si˛e ze swego domu w gospodzie w Vale, z trudem umykajac ˛ przed uskrzy´ dlonymi potworami — Łowcami Smierci — wysłanymi przez lorda Warlocka. Jair znał ich histori˛e. Niewiele starsi od niego, przemierzyli cała˛ drog˛e na wschód do Culhaven i siedzib karłów. Jair Ohmsford przecie˙z nie był od nich gorszy. On tak˙ze wyrósł w Vale i wiedział niejedno o tym, jak prze˙zy´c w nieprzyjaznym kraju. Kiedy przemierzał lasy Doliny, miał przy sobie jedynie swój my´sliwski nó˙z za pasem i skórzana˛ sakiewk˛e z Kamieniami Elfów zatkni˛eta˛ za tunik˛e. Był jednak pewny, z˙ e bezpiecznie dotrze do celu. W jego ucieczce nie było paniki, ale niezłomna wiara, z˙ e da sobie rad˛e. Tylko przez chwil˛e bał si˛e naprawd˛e. Kiedy stał w kuchni rodzicielskiego domu, ukryty w cieniu wielkiego paleniska, nasłuchujac ˛ w ciszy. Kiedy wiedział, z˙ e w pokoju obok czeka jedno z Widm Mord, i czuł zło przenikajace ˛ nawet powietrze, którym oddychał. To ju˙z jednak min˛eło, przepadło w ciemno´sciach, które zostawały coraz bardziej w tyle, w miar˛e jak posuwał si˛e naprzód. Teraz my´slał jasno i zdecydowanie. Za cel swojej ucieczki obrał Leah, oddalone o trzy dni drogi. Jechał ju˙z t˛edy kiedy´s, nie obawiał si˛e wi˛ec, z˙ e zgubi drog˛e. Poza tym w Leah znajdzie pomoc, jakiej nie znalazłby w Dolinie. Shady Vale to mała wioska, a jej mieszka´ncy nie byli przygotowani na walk˛e z czarnymi w˛edrowcami ani ze sprzymierzonymi z nimi gnomami. Leah za´s było miastem. Góry znajdowały si˛e pod panowaniem monarchii i chroniła je stała armia. Ojciec Rona Leah był królem i dobrym przyjacielem rodziny Ohmsfordów. Jair powie mu, co si˛e wydarzyło, i przekona, aby wysłał na południe patrole, które odnajda˛ jego rodziców i ostrzega˛ ich przed niebezpiecze´nstwem czyhajacym ˛ w Dolinie. Potem wszyscy znajda˛ schronienie w mie´scie, dopóki nie powróci Allanon z Ronem i Brin. Jair uwa˙zał, z˙ e to doskonały plan, i przez my´sl mu nie przeszło, z˙ e mógłby si˛e nie powie´sc´ . 35
Mimo to nie zamierzał niczego pozostawia´c li tylko przypadkowi. Dlatego wła´snie wział ˛ ze soba˛ Kamienie Elfów, chocia˙z w ten sposób ojciec si˛e dowie, z˙ e cały czas wiedział, gdzie zostały ukryte. Biegnac ˛ i przedzierajac ˛ si˛e przez lasy Vale, usiłował sobie przypomnie´c wszystko, co stary tropiciel opowiadał mu o sposobach zacierania za soba˛ s´ladów przed pogonia.˛ Jair uczynił z tego gr˛e, w której obaj próbowali przewidzie´c ró˙zne posuni˛ecia hipotetycznych prze´sladowców. Znajdowali w tym niekłamana˛ przyjemno´sc´ , wykazujac ˛ si˛e przy okazji niesłychana˛ pomysłowo´scia.˛ Tropiciel traktował zabaw˛e jako sprawdzian swoich umiej˛etno´sci. Dla Jaira było to pole do popisu dla jego niepohamowanej wyobra´zni. Teraz gra w przygod˛e stała si˛e rzeczywisto´scia˛ i sama wyobra´znia nie wystarczała. Potrzebna była cho´c odrobina do´swiadczenia starego tropiciela, dlatego Jair próbował przywoła´c w pami˛eci wszystko, co usłyszał. Najbardziej niepokoił go nieubłagany upływ czasu. Im szybciej dotrze do gór, tym szybciej wyrusza˛ patrole na poszukiwanie rodziców. Pod z˙ adnym pozorem nie moga˛ oni powróci´c do doliny bez ostrze˙zenia. A skoro tak, to nie mo˙ze po´swi˛eci´c zbyt du˙zo cennego czasu na zacieranie s´ladów. W tym postanowieniu umocniła go jeszcze s´wiadomo´sc´ , jak ograniczone sa˛ jego umiej˛etno´sci w tej dziedzinie, oraz fakt, z˙ e wcale nie był pewny, czy gnomy i ich czarni przywódcy naprawd˛e rusza˛ za nim w po´scig. Przypuszczał, z˙ e to zrobia,˛ zwłaszcza je´sli znajda˛ gnoma uwi˛ezionego w skrzyni, ale b˛eda˛ musieli tropi´c jego s´lady, co powinno zabra´c im troch˛e czasu, nawet je´sli odgadna,˛ w którym kierunku wyruszył. Miał nad nimi przewag˛e i musi ja˛ wykorzysta´c. B˛edzie biegł szybko i wytrwale, postanowił, i niech próbuja˛ go schwyta´c. Poza tym nawet je´sli go złapia,˛ zawsze mo˙ze przywoła´c pie´sn´ , aby go chroniła. Koło północy dotarł do wschodniej s´ciany, która osłaniała Shady Vale, wspiał ˛ si˛e na naje˙zone skałami zbocze i zniknał ˛ w Duln. Przedzierał si˛e przez ciemny las, ustalajac ˛ swoje poło˙zenie za pomoca˛ gwiazd i ksi˛ez˙ yca. Od czasu do czasu zwalniał nieco, aby oszcz˛edza´c siły. Był ju˙z zm˛eczony. Nie spał od dwóch nocy, ale chciał si˛e upewni´c, z˙ e przekroczył Rappahalladran, zanim pozwoli sobie na odpoczynek. Oznaczało to, z˙ e musi w˛edrowa´c a˙z do s´witu, a droga nie b˛edzie łatwa. Trudno było przedziera´c si˛e przez Duln nawet w najlepszych warunkach, a ciemno´sci czyniły kniej˛e zdradzieckim labiryntem. Niemniej jednak Jair przemierzał ju˙z Duln zeszłej nocy i był pewny, z˙ e znajdzie drog˛e. Ruszył wi˛ec naprzód, bacznie obserwujac ˛ g˛estwin˛e drzew rozciagaj ˛ ac ˛ a˛ si˛e przed nim. Czas wlókł si˛e niemiłosiernie, w ko´ncu jednak niebo zacz˛eło si˛e rozja´snia´c. Chłopiec był wyczerpany. Jego szczupłe ciało zdr˛etwiało ze zm˛eczenia, a r˛ece i twarz miał poci˛ete i posiniaczone przez gał˛ezie drzew. Nie dotarł jeszcze do rzeki. Po raz pierwszy zaczał ˛ si˛e martwi´c, z˙ e by´c mo˙ze zawiodło go poczucie kierunku i zaw˛edrował za daleko na północ lub południe. Wiedział, z˙ e nadal poda˙ ˛za na wschód, poniewa˙z sło´nce wstawało dokładnie przed nim. Ale gdzie był Rap36
pahalladran? Nie zwa˙zajac ˛ na zm˛eczenie i rosnacy ˛ niepokój, poku´stykał przed siebie. Sło´nce stało na niebie ju˙z od godziny, kiedy w ko´ncu dotarł do brzegów rzeki. Gł˛eboki i bystry nurt Rappahalladran, pieniac ˛ si˛e i kipiac, ˛ torował sobie drog˛e na południe, gdzie ginał ˛ w ciemnym, cichym lesie. Jair porzucił plan przej´scia rzeki w tej chwili. Prady ˛ były zbyt niebezpieczne, aby podja´ ˛c taka˛ prób˛e bez odpoczynku. Odnalazł sosnowy zagajnik blisko wody, wyciagn ˛ ał ˛ si˛e w chłodnym cieniu jego gał˛ezi i natychmiast zasnał. ˛ Obudził si˛e o zachodzie sło´nca zdezorientowany, czujac ˛ dziwny niepokój. Min˛eła chwila, zanim przypomniał sobie, gdzie jest i co go tu sprowadziło. Potem zauwa˙zył, z˙ e dzie´n ju˙z upłynał ˛ i przeraził si˛e, z˙ e spał za długo. Miał zamiar spa´c do południa, zanim podejmie dalsza˛ ucieczk˛e na wschód. Cały dzie´n dawał jego prze´sladowcom zbyt du˙za˛ przewag˛e. Zszedł na brzeg rzeki, ochlapał twarz zimna˛ woda,˛ z˙ eby si˛e rozbudzi´c, i ruszył na poszukiwanie czego´s do jedzenia. Zdał sobie spraw˛e, z˙ e nie jadł nic przez ostatnie dwadzie´scia cztery godziny, i po˙załował, z˙ e nie znalazł chwili czasu, aby przed ucieczka˛ zapakowa´c cho´cby bochenek chleba i ser. Szukajac ˛ pomi˛edzy drzewami jagód i korzonków, zaczał ˛ znowu rozmy´sla´c o swoich prze´sladowcach. By´c moz˙ e niepotrzebnie si˛e martwi. Mo˙ze nikt go nie szuka. W ko´ncu, czego mogliby od niego chcie´c? Gnom mówił przecie˙z, z˙ e szukali Allanona. Prawdopodobnie po jego ucieczce z Vale ruszyli swoja˛ droga,˛ tropiac ˛ dalej druida. A je´sli tak, to niepotrzebnie p˛edzi na złamanie karku. Oczywi´scie, je˙zeli si˛e myli. . . Dzikie jagody były rzadko´scia˛ o tej porze roku, tak wi˛ec Jair musiał si˛e zadowoli´c jadalnymi korzonkami i paroma łodygami dzikiego rabarbaru. Pomimo niedoskonało´sci jadłospisu czuł si˛e nadspodziewanie dobrze, kiedy sko´nczył posiłek. Ron Leah nie poradziłby sobie lepiej, pomy´slał. Pokonał tamtego gnoma, porwał Kamienie Elfów sprzed nosa czarnemu w˛edrowcowi i patrolowi my´sliwych gnomów, uciekł z Doliny i zmierza teraz bez przeszkód w kierunku Leah. Przez moment wyobraził sobie twarz siostry, kiedy opowie jej, co si˛e wydarzyło. Nagle zdał sobie spraw˛e, z˙ e nie wie naprawd˛e, czy kiedykolwiek znowu zobaczy Brin. Allanon zabrał jego siostr˛e do samego serca zła, tego samego, które najechało jego dom i zmusiło go do opuszczenia Doliny. Przypomniał sobie, co czuł w obecno´sci tego zła — okropne, obezwładniajace ˛ uczucie paniki. Brin zmierzała do miejsca, gdzie mieszkało to zło, gdzie było wielu czarnych w˛edrowców, a nie tylko jeden. Do walki z nimi miała jedynie magi˛e druida i swoja˛ pie´sn´ . Jak Brin zamierzała z nimi walczy´c? Co b˛edzie, je˙zeli ja˛ znajda,˛ zanim dotrze do ksi˛egi. . . ? Nie chciał o tym my´sle´c. Mimo ró˙znych osobowo´sci i chodzenia własnymi drogami byli sobie bardzo bliscy. Jair kochał siostr˛e i nie chciał, aby stało jej si˛e co´s złego. Bardziej ni˙z kiedykolwiek z˙ ałował, z˙ e nie pozwolono mu i´sc´ z nia˛ do Anaru. 37
Zerknał ˛ na zachód, gdzie sło´nce chowało si˛e powoli mi˛edzy korony drzew. Zmrok zapadał szybko i był najwy˙zszy czas ruszy´c znowu na wschód. Długim no˙zem s´ciał ˛ kilka gał˛ezi i zwiazał ˛ je razem paskami kory, budujac ˛ niewielka˛ tratw˛e, na której mógł umie´sci´c swoje ubranie. Nie miał ochoty w˛edrowa´c w mokrej odzie˙zy w t˛e chłodna˛ jesienna˛ noc. Przepłynie rzek˛e nago i ubierze si˛e na brzegu. Kiedy tratwa była gotowa, poniósł ja˛ na brzeg rzeki. Nagle przypomniał sobie jedna˛ z lekcji starego tropiciela. Mówili wtedy o sposobach zmylenia pogoni. Woda jest najlepsza do zatarcia s´ladów, oznajmił stary tajemniczo. Nie mo˙zna w niej niczego wytropi´c, chyba z˙ e jest si˛e na tyle głupim, z˙ e próbuje si˛e zgubi´c pogo´n w zbyt płytkiej wodzie i zostawia s´lady stóp odci´sni˛ete w mule. Gł˛eboka woda natomiast jest doskonała. Prad ˛ zawsze znosi ci˛e w dół i je´sli twój prze´sladowca dotrze za toba˛ do brzegu rzeki i b˛edzie wiedział, z˙ e ja˛ przeszedłe´s (oczywi´scie nie musisz tego robi´c, ale to ju˙z inna sztuczka), odnajdzie twój trop na przeciwległym brzegu. Tak wi˛ec — i na tym wła´snie polega cała sztuka — bystry uciekinier b˛edzie brodził w gór˛e rzeki i wyjdzie na brzeg daleko od miejsca, gdzie ko´ncza˛ si˛e jego s´lady. Poniewa˙z s´cigajacy ˛ wie, z˙ e prad ˛ zniesie ci˛e w dół, tam wła´snie b˛edzie szukał twoich tropów. Nie pomy´sli, z˙ eby poszuka´c w górze rzeki, prawda? Jaira zawsze zachwycała ta sztuczka i postanowił teraz z niej skorzysta´c. Mo˙zliwe, z˙ e nikt go nie s´ciga, ale z drugiej strony nie ma takiej pewno´sci. Do Leah ma jeszcze dwa dni drogi. Je´sli rzeczywi´scie po´scig za nim trwa, pomysł starego tropiciela da mu jeszcze wi˛eksza˛ przewag˛e. Zdjał ˛ buty, wetknał ˛ je pod pach˛e razem z tratwa˛ i przebrnał ˛ kilkaset jardów w gór˛e rzeki, a˙z do miejsca, gdzie koryto si˛e zw˛ez˙ ało. Wystarczy, zdecydował, i zdjał ˛ reszt˛e ubrania. Umie´scił je na tratwie i rzucił si˛e w zimne wody rzeki. W jednej chwili prad ˛ porwał go, ciagn ˛ ac ˛ ze soba˛ w dół. Chłopiec poddał si˛e mu, trzymajac ˛ przed soba˛ tratw˛e jedna˛ r˛eka,˛ a druga˛ torujac ˛ sobie drog˛e do przeciwległego brzegu. Obok niego przepływały kawałki drewna i splatanych ˛ zaro´sli szorstkie i zimne w dotyku. Szum lasu nikł w oddali, ginac ˛ w huku spienionej wody. W górze ciemniało niebo, w miar˛e jak sło´nce chowało si˛e za lini˛e drzew. Jair brnał ˛ naprzód. Przeciwległy brzeg był coraz bli˙zej. W ko´ncu jego stopy dotkn˛eły dna, wbijajac ˛ si˛e w mi˛ekki muł. Stanał ˛ na nogach. Nocne powietrze chłodziło mu skór˛e. Chwycił ubranie, pchnał ˛ tratw˛e z powrotem w nurt rzeki i patrzył jak odpływa, kr˛ecac ˛ si˛e w kółko. Chwil˛e pó´zniej stał znowu na suchym ladzie, ˛ otrzasaj ˛ ac ˛ si˛e z wody i wciagaj ˛ ac ˛ na siebie ubranie. Wokół niego brz˛eczały owady; był to jedyny d´zwi˛ek w tych ciemno´sciach. Na drugim brzegu czarne konary drzew bladły powoli w g˛estniejacej ˛ mgle. Nagle pomi˛edzy ciemnymi sylwetkami drzew co´s si˛e poruszyło. Jair zamarł z oczami utkwionymi w miejsce, gdzie dostrzegł ruch. Cokolwiek to jednak było, ju˙z znikn˛eło. Odetchnał ˛ gł˛eboko. Przez chwil˛e miał wra˙zenie, z˙ e to człowiek.
38
Ostro˙znie, powoli, schronił si˛e z powrotem w cie´n stojacych ˛ za nim drzew, cały czas obserwujac ˛ brzeg i czekajac ˛ na ponowny ruch. Nic si˛e nie wydarzyło. Pospiesznie sko´nczył si˛e ubiera´c i upewnił si˛e, z˙ e Kamienie Elfów sa˛ ciagle ˛ bezpiecznie schowane w fałdach tuniki. Potem odwrócił si˛e i pobiegł cicho w głab ˛ lasu. Prawdopodobnie co´s mi si˛e przywidziało, pomy´slał. Szedł cała˛ noc, kierujac ˛ si˛e znowu poło˙zeniem gwiazd i ksi˛ez˙ yca. Na ciemnym niebie ponad lasem stanowiły one niewielkie plamki s´wiatła wskazujace ˛ wła´sciwy kierunek. Zwolnił kroku, kiedy las si˛e przerzedził. Coraz bardziej tracił pewno´sc´ , z˙ e nikt go nie s´ciga. Pomijajac ˛ te krótkie chwile w domu, kiedy wyczuwał obecno´sc´ czarnego w˛edrowca, czuł si˛e bezpieczny. Lecz my´sl, z˙ e kto´s mo˙ze by´c tutaj, tu˙z za jego plecami, sprawiała, z˙ e czuł przypływ rosnacej ˛ paniki. Pot perlił mu czoło mimo chłodu jesiennej nocy. Bał si˛e. Powrócił my´slami do Brin i wyobraził ˙ sobie, z˙ e jest teraz równie samotna jak on. Samotna i s´cigana. Załował, z˙ e nie ma jej tutaj. Szedł wcia˙ ˛z, kiedy wstało sło´nce. Nie przeszedł jeszcze Duln i nie opuszczało go uczucie niepokoju. Był zm˛eczony, ale nie tak bardzo, z˙ eby odczuwa´c potrzeb˛e snu. Gdy wi˛ec sło´nce wschodziło przed nim w złotawej mgiełce, a nikłe promienie s´wiatła rozpraszały szaro´sc´ kniei, odbijajac ˛ kolory t˛eczy w zeschłych li´sciach i na szmaragdowym mchu, on szedł wytrwale dalej. Od czasu do czasu zerkał za siebie, obserwujac ˛ g˛estwin˛e drzew. Po kilku godzinach w˛edrówki las si˛e sko´nczył i oczom Jaira ukazały si˛e zielone pastwiska. Stanowiły przedsionek widocznej w oddali bł˛ekitnej s´ciany gór. Było tu ciepło i swojsko, a wi˛ecej wolnej przestrzeni ni˙z w lesie spowodowało, z˙ e Jair natychmiast poczuł si˛e lepiej. Krajobraz wokół niego stawał si˛e coraz bardziej znajomy, w miar˛e jak posuwał si˛e w głab ˛ pastwisk. Przebył ju˙z t˛e drog˛e rok temu, kiedy to odwiedził Leah na zaproszenie Rona. Ksia˙ ˛ze˛ przyprowadził go do domku my´sliwskiego u podnó˙za gór, gdzie sp˛edzali czas, łowiac ˛ ryby w pokrytym mgła˛ jeziorze. Domek le˙zał jeszcze dwie godziny drogi na wschód, ale czekało tam mi˛ekkie łó˙zko i schronienie na reszt˛e dnia. Mógł ruszy´c stamtad ˛ dalej, wypocz˛ety, po zapadni˛eciu nocy. Wizja łó˙zka przekonała go ostatecznie. Nie zwa˙zajac ˛ na zm˛eczenie, Jair kontynuował w˛edrówk˛e przez pastwiska na wschód. Zarys gór był coraz wyra´zniejszy. Raz czy dwa odwrócił si˛e, obserwujac ˛ okolic˛e, ale niczego nie zauwa˙zył. Był ju˙z s´rodek dnia, kiedy dotarł do my´sliwskiego domku z sosny i kamienia, otoczonego s´wierkami na skraju puszczy. Domek stał na zboczu nad pastwiskami, ale ukazywał si˛e spomi˛edzy drzew dopiero, kiedy podeszło si˛e na odległo´sc´ głosu. Znu˙zony Jair wspiał ˛ si˛e na kamienne schodki i odszukał klucz, który Ron trzymał ukryty w szczelinie mi˛edzy kamieniami. Nagle dostrzegł, z˙ e zamek jest wyłamany. Ostro˙znie uniósł zasuw˛e i zerknał ˛ do s´rodka. Wewnatrz ˛ było pusto. Jasne, z˙ e pusto, mruknał ˛ do siebie. Oczy kleiły mu si˛e ze zm˛eczenia. Kto mógłby tu by´c? 39
Zamknał ˛ za soba˛ drzwi i obrzucił spojrzeniem nienagannie czyste wn˛etrze: drewniane i skórzane meble, półki z zapasami i kuchennym sprz˛etem, baryłka piwa i kamienne palenisko, po czym ruszył krótkim korytarzem, który prowadził z głównej izby do sypialni. Zatrzymał si˛e przy pierwszych drzwiach, odsunał ˛ zasuwk˛e i wszedł do s´rodka. Padł ci˛ez˙ ko na łó˙zko wy´scielone pierzyna.˛ Po chwili ju˙z spał. Było ju˙z prawie ciemno, kiedy Jair si˛e obudził. Jesienne niebo było ciemnogranatowe, ozdobione srebrna˛ koronka˛ niknacego ˛ słonecznego s´wiatła sacz ˛ acego ˛ si˛e przez zasłoni˛ete okna do sypialni. Obudził go jaki´s hałas, jakby cichutkie szuranie butów po drewnianych deskach. Bez namysłu skoczył na równe nogi i podszedł szybko do drzwi, ciagle ˛ jeszcze na wpół s´piac. ˛ Wyjrzał na zewnatrz. ˛ Ciemna izba była pusta, skapana ˛ w cieniu. Jair zamrugał i wpatrzył si˛e w ciemno´sc´ . Nagle zobaczył co´s jeszcze. Frontowe drzwi były otwarte. Wszedł do hallu, mru˙zac ˛ z niedowierzaniem zaspane oczy. — Znowu wyszedłe´s na spacer, chłopcze? — odezwał si˛e z tyłu znajomy głos. Jair odwrócił si˛e gwałtownie. Co´s uderzyło go w skro´n i przed oczami wybuchł mu snop s´wiatła. Upadł na podłog˛e i pogra˙ ˛zył si˛e w ciemno´sciach.
V Tu, gdzie Mermidon spływał z Callahornu i wpadał do T˛eczowego Jeziora, panowało jeszcze lato. Była to kraina pastwisk i lasów, niskich pagórków i gór pokrytych s´wie˙za˛ zielenia.˛ Rzeka i jej liczne dopływy nawadniały ziemi˛e i z˙ ywiły ja,˛ utrzymujac ˛ w wilgoci. Codziennie ze wschodem sło´nca wilgotna mgła znad jeziora unosiła si˛e na północ i rozproszona opadała na ziemi˛e, podtrzymujac ˛ z˙ ycie jeszcze długo po odej´sciu lata. Słodki, wilgotny zapach napełniał powietrze. Jesie´n jeszcze tu nie dotarła. Brin Ohmsford siedziała samotnie na pagórku, obserwujac ˛ leniwie, jak łacz ˛ a˛ si˛e wody rzeki i jeziora. Dzie´n miał si˛e ku zachodowi i sło´nce stało na niebie niczym l´sniaca, ˛ czerwonawa pochodnia, a jego s´wiatło barwiło purpurowo srebrne masy wody rozlewajace ˛ si˛e przed jej oczami. Najl˙zejszy powiew nie zakłócał spokoju nadchodzacego ˛ wieczoru. Tafla jeziora była gładka niczym powierzchnia lustra. W oddali gdzie jezioro stykało si˛e z ciemniejacym ˛ niebem woda miała ja´sniejszy odcie´n. Cudowna t˛ecza, od której jezioro wzi˛eło swoja˛ nazw˛e, spinała łukiem oba jego brzegi. W gasnacym ˛ s´wietle dnia z wdzi˛ekiem sun˛eły g˛esi i z˙ urawie i tylko ich klangor przerywał gł˛eboka˛ cisz˛e. My´sli Brin płyn˛eły spokojnie. Min˛eły cztery dni odkad ˛ opu´sciła dom i ruszyła na wschód, w podró˙z, która zawiedzie ja˛ w głab ˛ Anaru. Dalej, ni˙z kiedykolwiek zaw˛edrowała. Wydawało si˛e dziwne, z˙ e — nawet w tej chwili — tak mało wiedziała o tej wyprawie. Min˛eły cztery dni, a ona ciagle ˛ była niczym ufajace ˛ s´lepo dziecko, trzymajace ˛ si˛e kurczowo matczynej r˛eki. Z Shady Vale przeszli na północ przez Duln. Potem szli na wschód, wzdłu˙z brzegów Rappahalladran, i znowu na północ, poda˙ ˛zajac ˛ brzegiem T˛eczowego Jeziora a˙z do miejsca, gdzie wpadał do niego Mermidon. Przez cały ten czas nie usłyszeli od Allanona ani słowa wyja´snienia. Oczywi´scie oboje z Ronem prosili o nie. Ciagle ˛ zadawali pytania, ale druid unikał ich. Pó´zniej im powie. Pó´zniej znajda˛ odpowied´z na swoje pytania. Teraz niech po prostu ida˛ za nim. Tak wi˛ec szli, jak im polecił, ostro˙znie, coraz bardziej nieufnie, majac ˛ nadziej˛e, z˙ e co´s si˛e wyja´sni, zanim dotra˛ do Estlandii. Druid wszak˙ze nie dawał powodów do przypuszcze´n, z˙ e ich nadzieje si˛e spełnia.˛ Pow´sciagliwy ˛ i tajemniczy, trzymał si˛e od nich z daleka. W ciagu ˛ dnia jechał 41
przed nimi i jasno dawał do zrozumienia, z˙ e pragnie by´c sam. Noca˛ za´s, kiedy rozkładali obóz, zostawiał ich i znikał gdzie´s w mroku. Nigdy nie jadł i nie spał, co podkre´slało jeszcze ró˙znic˛e pomi˛edzy nimi, a tym samym zwi˛ekszało dystans. Pilnował ich niczym jastrzab ˛ swojej zdobyczy i nigdy nie pozwalał im si˛e odła˛ czy´c cho´cby na moment. A˙z do dzisiaj. Tego wieczora Allanon nieoczekiwanie zostawił ich samych. Rozło˙zyli obóz w miejscu, gdzie Mermidon zasilał wody T˛eczowego Jeziora. Druid wszedł w las rosnacy ˛ nad brzegami rzeki i zniknał ˛ bez słowa wyja´snienia. Dziewczyna i góral z niedowierzaniem patrzyli za nim. W ko´ncu, kiedy stało si˛e jasne, z˙ e naprawd˛e sa˛ sami i to nie wiadomo na jak długo, postanowili nie marnowa´c czasu na martwienie si˛e o niego i zaj˛eli si˛e przygotowaniami do wieczornego posiłku. Trzy dni jedzenia ryb, łowionych najpierw w wodach Rappahalladran, a potem w T˛eczowym Jeziorze, znacznie osłabiły ich poczatkowy ˛ entuzjazm do tego dania. Dlatego Ron, uzbrojony w jesionowy łuk i strzały, ulubiona˛ bro´n Meniona Leah, ruszył na poszukiwanie innej zwierzyny. Jaki´s czas zaj˛eło Brin zbieranie drewna na ognisko, a potem mogła ju˙z usia´ ˛sc´ na zboczu i odda´c si˛e rozmy´slaniom w samotno´sci. Allanon! Był zagadka˛ opierajac ˛ a˛ si˛e rozwiazaniu. ˛ Zaanga˙zowany w ochron˛e kraju, był przyjacielem jej ludu, dobroczy´nca˛ ludzko´sci i obro´nca˛ przed złem, któremu nie mogli sami stawi´c czoła. Lecz jaki przyjaciel wykorzystywał ludzi tak, jak to czynił Allanon? Dlaczego utrzymywał w tak wielkiej tajemnicy powody swego działania? Czasami zdawało si˛e, z˙ e jest raczej złoczy´nca˛ przynoszacym ˛ szkody tym, których obiecał wspomaga´c. To druid opowiedział jej ojcu histori˛e o starym s´wiecie czarów, z którego pochodziła wszelka magia, i o stworzeniach, które nia˛ władały. Dobra czy zła, biała czy czarna, magia była zawsze tym samym, jako z˙ e jej moc tkwiła w sile, ma˛ dro´sci i zamiarach tego, który jej u˙zywał. A wi˛ec jaka była ró˙znica pomi˛edzy Allanonem a lordem Warlockiem w ich walce o posiadanie Miecza Shannary? Obaj byli druidami i nauczyli si˛e magii z ksiag ˛ starego s´wiata. Ró˙znica le˙zała w charakterze obu magów. Jeden zepsuty był przez władz˛e, podczas gdy drugi zachował czysto´sc´ . Mo˙ze i tak. A mo˙ze nie. Jej ojciec pewnie spierałby si˛e, twierdzac, ˛ z˙ e druid był tak samo zepsuty przez władz˛e jak pan Królestwa Czaszki, by´c mo˙ze tylko ˙ w inny sposób. Zyciem Allanona rzadziła ˛ moc i tajemnice jej u˙zycia. Był zatem ofiara˛ magii, nawet je´sli jego poczucie odpowiedzialno´sci było wi˛eksze, a zamiary mniej egoistyczne. Doprawdy był w Allanonie jaki´s dziwny smutek, pomimo jego surowego, niemal przera˙zajacego ˛ zachowania. Przez chwil˛e my´slała o tym smutku, który wywoływał w niej mag, a którego nigdy zapewne nie odczuwał jej ojciec, i zastanawiała si˛e, dlaczego czuje go tak wyra´znie. — Wróciłem!
42
Obróciła si˛e wystraszona, ale to tylko Ron wołał do niej z obozowiska poło˙zonego w s´wierkowym zagajniku u stóp pagórka. Wstała i zacz˛eła schodzi´c w dół. — Widz˛e, z˙ e druid jeszcze nie wrócił — stwierdził góral, kiedy podeszła bliz˙ ej. Niósł na ramieniu par˛e dzikich kur i poło˙zył je teraz na ziemi. — Mo˙ze b˛edziemy mieli szcz˛es´cie i w ogóle nie wróci. Spojrzała na niego. — Mo˙ze nie byłoby to takim szcz˛es´ciem. — Zale˙zy, jak na to spojrze´c. — Chłopak wzruszył ramionami. — A ty jak na to patrzysz, Ron? — Nie ufam mu. — Góral zmarszczył brwi. — Z jakiego powodu? — Ze wzgl˛edu na to, za kogo si˛e podaje. Obronił nas przed lordem Warloc´ kiem i Zwiastunami Smierci, potem przed demonami wypuszczonymi na wolno´sc´ ze starego s´wiata czarów, a teraz chroni nas przed Widmami Mord. Ale zauwa˙z, z˙ e zawsze korzysta z pomocy rodziny Ohmsfordów i ich przyjaciół. Znam te historie, Brin. Zawsze tak było. Pojawia si˛e niespodzianie i ostrzega przed niebezpiecze´nstwem zagra˙zajacym ˛ ludzko´sci, które mo˙ze powstrzyma´c jedynie członek waszej rodziny. Dziedzice domu Shannary i magii elfów, która do niego przynale˙zy, oto czym sa˛ Ohmsfordowie. Najpierw Miecz Shannary, potem Kamienie Elfów, a teraz pie´sn´ . Ale dziwnym trafem nic nigdy nie jest dokładnie tym, na co z poczatku ˛ wyglada. ˛ Mam racj˛e? — O czym ty mówisz, Ron? — Brin powoli pokr˛eciła głowa.˛ — Mówi˛e, z˙ e druid pojawia si˛e znikad ˛ z historyjka,˛ która ma mu zapewni´c pomoc Shei albo Wila Ohmsfordów, a teraz twoja˛ pomoc, i za ka˙zdym razem jest tak samo. Mówi tylko to, co musi. Daje tylko to, co musi, a reszt˛e zatrzymuje dla siebie. Ukrywa cz˛es´c´ prawdy. Nie ufam mu, bo bawi si˛e z˙ yciem innych ludzi! — Sadzisz, ˛ z˙ e bawi si˛e tak˙ze naszym z˙ yciem? — A ty nie? — Ron wział ˛ gł˛eboki oddech. — Nie jestem pewna — odparła po chwili. — A wi˛ec tak˙ze mu nie wierzysz? — Tego nie powiedziałam. Góral wpatrywał si˛e w nia˛ przez chwil˛e, a potem usiadł naprzeciwko, wycia˛ gajac ˛ przed siebie długie nogi. — No to jak to jest? Wierzysz mu czy nie? — Chyba jeszcze si˛e nie zdecydowałam. — Ona tak˙ze usiadła. — A wi˛ec co tu robisz, na kocia˛ dusz˛e? — U´smiechn˛eła si˛e, widzac ˛ jego oburzenie. — Jestem tu, Ron, poniewa˙z on mnie potrzebuje. Wierz˛e w to, co mi powiedziano, a reszty nie jestem pewna. Sama musz˛e odkry´c to, co przede mna˛ ukrywa. — Je´sli potrafisz. — Znajd˛e sposób. 43
— To zbyt niebezpieczne — powiedział stanowczo. U´smiechn˛eła si˛e, wstała z miejsca i podeszła do niego. Delikatnie pocałowała go w czoło. — Dlatego chciałam, aby´s był tu ze mna,˛ Ronie Leah. Aby´s był moim obro´nca.˛ Czy˙z nie dlatego poszedłe´s? Ron oblał si˛e szkarłatnym rumie´ncem i wymamrotał co´s niezrozumiałego. Brin mimo woli roze´smiała si˛e. — Mo˙ze zostawimy nasza˛ dyskusj˛e na pó´zniej i zajmiemy si˛e tymi kurami? Umieram z głodu. Rozpaliła niewielki ogie´n, chłopak za´s oprawiał kury. Potem ugotowali i zjedli drób, zagryzajac ˛ posiłek serem i popijajac ˛ piwem. Posilali si˛e w milczeniu, siedzac ˛ na szczycie niewielkiego wzniesienia i obserwujac ˛ gwiazdy i ksi˛ez˙ yc w ostatniej kwadrze, rzucajace ˛ blade, srebrne s´wiatło na wody jeziora. Zanim sko´nczyli, zapadła noc. Allanon nie wrócił. — Brin, pami˛etasz, co powiedziała´s przedtem o mojej roli obro´ncy? — zapytał Ron, kiedy wrócili do ogniska. Skin˛eła głowa.˛ — No có˙z, to prawda. Jestem tu, z˙ eby ci˛e chroni´c. Nie pozwol˛e, aby co´s ci si˛e stało, nigdy. Chyba o tym wiesz. Zawahał si˛e, a ona u´smiechn˛eła si˛e w ciemno´sci. — Wiem. — Có˙z. — Poruszył si˛e niespokojnie. Jego dłonie uniosły zniszczona˛ pochw˛e, w której znajdował si˛e miecz Leah. — Jest jeszcze inny powód, dla którego si˛e tutaj znalazłem. Mam nadziej˛e, z˙ e mnie zrozumiesz. Jestem tu, z˙ eby co´s sobie udowodni´c. — Znowu si˛e zawahał, szukajac ˛ wła´sciwych słów. — Jestem ksi˛eciem Leah, ale to tylko tytuł. Urodziłem si˛e z nim jak moi bracia, a oni sa˛ starsi. Ten miecz, Brin — uniósł bro´n — nie jest naprawd˛e mój. Nale˙zy do mojego pradziada, Meniona Leah. Zawsze do niego nale˙zał, od kiedy wyruszył z nim na poszukiwanie Miecza Shannary. Nosz˛e go tak jak jesionowy łuk, poniewa˙z nosił je Menion, a ja chc˛e by´c taki jak on. Ale nie jestem. — Tego nie mo˙zesz wiedzie´c — powiedziała szybko. — O to wła´snie chodzi — mówił dalej. — Nigdy nie zrobiłem niczego, z˙ eby si˛e przekona´c, kim naprawd˛e jestem. I dlatego mi˛edzy innymi znalazłem si˛e tutaj. Chc˛e wiedzie´c. Tak wła´snie dowiedział si˛e Menion, ruszajac ˛ w po´scig jako opiekun Shei Ohmsforda. Mo˙ze i ja dowiem si˛e czego´s w ten sposób. — By´c mo˙ze. — Brin u´smiechn˛eła si˛e. — W ka˙zdym razie ciesz˛e si˛e, z˙ e mi o tym powiedziałe´s. — Przerwała na chwil˛e. — Teraz ja zdradz˛e ci mój sekret. Poszłam z tego samego powodu. Ja te˙z musz˛e sobie co´s udowodni´c. Nie wiem, czy potrafi˛e dokona´c tego, czego oczekuje ode mnie Allanon. Nie wiem, czy starczy mi sił. Urodziłam si˛e z pie´snia,˛ ale nigdy nie wiedziałam, do czego ma mi słu˙zy´c. Wierz˛e, z˙ e otrzymałam magi˛e nie bez powodu. Mo˙ze dowiem si˛e tego od Allanona. — Poło˙zyła mu dło´n na ramieniu. — Tak wi˛ec widzisz, z˙ e nie ma mi˛edzy nami ró˙znicy, Ron.
44
Rozmawiali jeszcze przez chwil˛e coraz bardziej senni, a˙z w ko´ncu trudy dnia dały o sobie zna´c. Zapadła cisza. Rozło˙zyli swoje posłania. Jasna chłodna jesienna noc otuliła ich swoja˛ samotno´scia˛ i spokojem, kiedy wyciagn˛ ˛ eli si˛e przy dogasajacym ˛ ognisku i owin˛eli kocami. Po chwili ju˙z spali. ˙ Zadne z nich nie dostrzegło wysokiej sylwetki w ciemnych szatach stojacej ˛ w cieniu s´wierków poza zasi˛egiem s´wiatła. Kiedy si˛e przebudzili nast˛epnego ranka, Allanon był w obozie. Siedział zaledwie par˛e jardów od nich na spróchniałym pniu, a jego wysoka posta´c wygladała ˛ niczym duch w bladym s´wietle poranka. Patrzył w milczeniu jak wstaja,˛ myja˛ si˛e i jedza˛ s´niadanie, nie wyja´sniajac ˛ ani słowem, gdzie był. Brin i Ron kilka razy spogladali ˛ otwarcie w jego kierunku, ale druid wydawał si˛e nie zwraca´c na to uwagi. Kiedy wreszcie spakowali posłania i sprz˛et kuchenny oraz przyprowadzili konie, z˙ eby je osiodła´c, Allanon podniósł si˛e i podszedł do nich. — Nastapiła ˛ zmiana planów — oznajmił. Patrzyli na niego w milczeniu. — Nie idziemy na wschód. Pójdziemy na północ, do Smoczych Z˛ebów. — Dlaczego tam? — Szcz˛eki Rona zacisn˛eły si˛e. — Poniewa˙z jest to konieczne. — Konieczne dla kogo? — warknał ˛ chłopak. — To zajmie tylko jeden dzie´n. — Allanon zwracał si˛e teraz do Brin, nie zwa˙zajac ˛ na zło´sc´ górala. — Musz˛e kogo´s odwiedzi´c. Potem znowu ruszymy na wschód i zako´nczymy nasza˛ podró˙z. — Allanonie. — Brin cicho wymówiła jego imi˛e. — Powiedz nam, dlaczego musimy jecha´c na północ. Druid zawahał si˛e, twarz mu pociemniała. Potem skinał ˛ głowa.˛ — Dobrze. Ostatniej nocy wezwał mnie ojciec. Kazał mi przyj´sc´ do siebie i jestem zobowiazany ˛ to uczyni´c. Za z˙ ycia zwał si˛e Bremen i był druidem. Teraz jego cie´n wypływa na powierzchni˛e z podziemnej krainy przez wody Hadeshom w dolinie Shale. Za trzy dni, o s´wicie b˛edzie tam ze mna˛ rozmawiał. Bremen, druid, który ocalał z masakry członków Rady w Paranorze, kiedy to lord Warlock pogra˙ ˛zył Nordlandi˛e w Drugiej Wojnie Ludów, i który wykuł Miecz Shannary. Dawne czasy, pomy´slała Brin, przywołujac ˛ w pami˛eci stare legendy. Ponad siedemdziesiat ˛ lat temu Shea Ohmsford ruszył z Allanonem do doliny Shale, gdzie ujrzał cie´n Bremena unoszacy ˛ si˛e nad Hadeshorn; ojciec chciał porozmawia´c ze swoim synem, ostrzec przed niewiadomym i przepowiedzie´c przyszło´sc´ . . . — Twój ojciec widzi przyszło´sc´ , prawda? — zapytała nagle Brin, przypominajac ˛ sobie, jak cie´n ostrzegał She˛e. — Czy powie nam co´s? — By´c mo˙ze. — Allanon pokr˛ecił głowa˛ z powatpiewaniem. ˛ — Ale je´sli nawet, to odkryje przed nami jedynie fragmenty wydarze´n. Przyszło´sc´ nie ma jeszcze ostatecznego kształtu i z konieczno´sci musi pozosta´c cz˛es´ciowo w ukryciu. 45
Tylko pewniki podlegaja˛ poznaniu, nawet je´sli nie zawsze sa˛ dla nas zrozumiałe. — Wzruszył ramionami. — W ka˙zdym razie wzywa mnie. Nie robiłby tego, gdyby nie chodziło o sprawy najwy˙zszej wagi. — Nie podoba mi si˛e to — oznajmił Ron. — Mina˛ kolejne trzy dni, a mo˙ze wi˛ecej. W tym czasie mogliby´smy dotrze´c do Anaru i rusza´c ju˙z z powrotem. Widma ju˙z ci˛e szukaja.˛ Sam nam o tym mówiłe´s. Podarujemy im tylko wi˛ecej czasu, z˙ eby ci˛e odnalazły; ciebie i Brin. Druid utkwił w chłopaka zimne, ci˛ez˙ kie spojrzenie. — Nie zaryzykowałbym niepotrzebnie bezpiecze´nstwa dziewczyny, ksia˙ ˛ze˛ Leah. Ani twojego. Ron zaczerwienił si˛e ze zło´sci, ale Brin podeszła i uj˛eła go za r˛ek˛e. — Zaczekaj, Ron. Mo˙ze podró˙z do Hadeshorn to dobry pomysł. Mo˙ze dowiemy si˛e czego´s o przyszło´sci, co nam pomo˙ze. Góral trzymał spojrzenie utkwione w Allanona. — Najbardziej pomogłoby nam troch˛e wi˛ecej prawdy o naszej sytuacji — warknał. ˛ — A wi˛ec — Allanon mówił cicho i szybko, a jego wysoka posta´c stała si˛e nagle jeszcze wy˙zsza — jaka˛ cz˛es´c´ prawdy mam ci wyjawi´c, ksia˙ ˛ze˛ Leah? — Cała,˛ druidzie. — Ron si˛e nie wycofał. — Powiedziałe´s Brin, z˙ e musi i´sc´ z toba˛ do Estlandii, poniewa˙z tobie brakuje mocy do przej´scia bariery, która osłania ksi˛eg˛e czarnej magii. Tobie, który znasz sekrety druidów, który miałe´s moc wystarczajac ˛ a˛ do zniszczenia nocnych łowców i podobnych im demonów! Mimo to jej potrzebujesz. A có˙z ona ma takiego, czego ty nie posiadasz? Pie´sn´ . Nic wi˛ecej, tylko pie´sn´ , która nie ma nawet mocy Kamieni Elfów. Magiczna˛ zabawk˛e, która zmienia kolor li´sci i ka˙ze kwitna´ ˛c kwiatkom! Có˙z to za ochrona? Allanon wpatrywał si˛e w niego bez słowa, a potem u´smiechnał ˛ si˛e bladym, smutnym u´smiechem. — Jaka ochrona, powiadasz? — mruknał. ˛ Spojrzał nagle na Brin. — Czy ty tak˙ze podzielasz jego watpliwo´ ˛ sci? Czy pragniesz lepiej zrozumie´c pie´sn´ ? Czy mam ci pokaza´c, co mo˙zna nia˛ zdziała´c? Nie była to przyjazna propozycja, ale Brin skin˛eła głowa.˛ — Tak. Druid przeszedł obok niej wielkimi krokami, chwycił wodze i wspiał ˛ si˛e na siodło. — Chod´z wi˛ec za mna,˛ a zobaczysz, dziewczyno — powiedział. Jechali brzegiem Mermidonu w milczeniu, torujac ˛ sobie drog˛e przez skalisty las. Po lewej mieli wschodzace ˛ sło´nce, którego promienie przedzierały si˛e przez korony drzew, a po prawej ciemna,˛ ocieniona˛ s´cian˛e gór Runne. Jechali ponad godzin˛e niczym ponura, milczaca ˛ procesja. W ko´ncu druid dał znak, aby si˛e zatrzymali i zsiedli z koni. — Zostawcie konie — polecił. 46
Weszli w las, kierujac ˛ si˛e na zachód. Druid poprowadził ich przez pasmo gór, a potem w dół, do zadrzewionej kotliny. Po kilkunastu minutach przedzierania si˛e przez splatane ˛ poszycie Allanon zatrzymał si˛e i odwrócił do nich. — A teraz, Brin — wskazał na zaro´sla przed soba˛ — wyobra´z sobie, z˙ e ta kotlina jest bariera˛ mrocznej magii, przez która˛ musisz przej´sc´ . W jaki sposób u˙zyłaby´s pie´sni, aby utorowa´c sobie drog˛e? — Nie jestem pewna. . . — Spojrzała na niego niezdecydowanie. — Nie jeste´s pewna? — Druid potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Pomy´sl, w jaki sposób u˙zywała´s jej do tej pory. Czy robiła´s to, jak twierdzi ksia˙ ˛ze˛ Leah, aby nada´c lis´ciom jesienne barwy? Czy sprawiała´s, z˙ e zakwitały kwiaty, li´scie puszczały pa˛ ki, a ro´sliny rosły szybciej? — Skin˛eła głowa.˛ — Mo˙zesz wi˛ec za pomoca˛ pie´sni zmienia´c kolor, kształt i zachowanie. Zrób to teraz. Uczy´n te zaro´sla cz˛es´cia˛ siebie. Przez chwil˛e patrzyła na niego, a potem raz jeszcze skin˛eła głowa.˛ Nigdy nie zadawała sobie takich pyta´n i nie była przekonana, z˙ e posiada moc. W dodatku min˛eło wiele czasu od chwili, gdy u˙zywała magii po raz ostatni. Mimo to spróbuje. Zacz˛eła cicho s´piewa´c. Jej głos był niski i równy. Pie´sn´ mieszała si˛e z d´zwi˛ekami lasu. Potem powoli zmieniła nat˛ez˙ enie i głos rósł, a˙z wszystko inne zamilkło. Nadeszły słowa, niespodziewane, spontaniczne i instynktownie wyczuła, z˙ e dotarła do zaro´sli, które zagradzały jej drog˛e. Z wolna gaszcz ˛ si˛e odsunał. ˛ Li´scie i gał˛ezie cofały si˛e niczym wijace ˛ si˛e wst˛egi l´sniacej ˛ zieleni. Chwil˛e pó´zniej droga do kotliny stała przed nia˛ otworem. — To nie było trudne, chyba zgodzisz si˛e ze mna? ˛ — To nie było pytanie. — Zobaczmy, dokad ˛ zaprowadzi nas twoja s´cie˙zka. Ruszył znowu naprzód, otulajac ˛ si˛e ciemna˛ szata.˛ Brin zerkn˛eła na Rona, który wzruszył ramionami na znak, z˙ e nic z tego nie rozumie. Poszli za druidem. Zatrzymał si˛e chwil˛e pó´zniej, tym razem wskazujac ˛ na wiaz, ˛ którego pie´n zgiał ˛ si˛e i skarłowaciał w cieniu wy˙zszego ode´n d˛ebu. Konary wiazu ˛ splatały ˛ si˛e z gał˛eziami silniejszego drzewa, usiłujac ˛ bezskutecznie dosi˛egna´ ˛c słonecznego s´wiatła. — Tym razem b˛edzie trudniej, Brin — odezwał si˛e nagle Allanon. — Ten wiaz ˛ rósłby lepiej, gdyby docierało do´n s´wiatło. Chc˛e, z˙ eby´s go wyprostowała, podniosła i wyplatała ˛ z konarów d˛ebu. Brin popatrzyła z powatpiewaniem ˛ na oba drzewa. Były ze soba˛ zbyt mocno splecione. — Chyba nie potrafi˛e tego zrobi´c — powiedziała cicho. — Spróbuj. — Moja magia nie jest wystarczajaco ˛ silna. — Mimo to spróbuj — uciał ˛ krótko. Za´spiewała wi˛ec i ponownie pie´sn´ zlała si˛e z d´zwi˛ekami puszczy i rosła, wznoszac ˛ si˛e ku porannemu sło´ncu, a wszystko inne wokół ucichło. Wiaz ˛ zadr˙zał. Konary obu drzew zatrzeszczały w odpowiedzi. Brin wzmocniła nat˛ez˙ enie pie´sni, 47
czujac ˛ opór, a słowa pie´sni natarły mocniej. Karłowaty pie´n wiazu ˛ odsunał ˛ si˛e od d˛ebu, łamiac ˛ gał˛ezie i gubiac ˛ li´scie oderwane przemoca˛ od podło˙za. Potem z niesłychana˛ gwałtowno´scia˛ całe drzewo d´zwign˛eło si˛e w gór˛e i eksplodowało fragmentami konarów, gałazek ˛ i li´sci, które opadły ulewa˛ w dół kotliny. Zdumiona Brin cofn˛eła si˛e i ukryła twarz w dłoniach. Pie´sn´ zamarła. Gdyby nie Allanon, dziewczyna upadłaby na ziemi˛e. Trzymał ja˛ w ramionach, dopóki wszystko nie opadło, po czym obrócił Brin twarza˛ ku sobie. — Co to było. . . ? — zacz˛eła mówi´c, ale poło˙zył jej palec na ustach. — Moc, dziewczyno — wyszeptał. — Moc twojej pie´sni, pot˛ez˙ niejsza, ni˙z to sobie wyobra˙zała´s. Ten wiaz ˛ nie potrafiłby sam wyplata´ ˛ c si˛e z konarów d˛ebu. Jego gał˛ezie były zbyt sztywne, zbyt mocno splatane. ˛ Mimo to nie mógł si˛e oprze´c pie´sni. Chcac ˛ nie chcac ˛ musiał si˛e podda´c, nawet gdyby w rezultacie miał ulec zniszczeniu! — Ale˙z, Allanonie! — Potrzasn˛ ˛ eła głowa,˛ ciagle ˛ nie mogac ˛ uwierzy´c. — Masz t˛e moc, Brin Ohmsford. W ka˙zdej magii sa˛ zarówno ciemne, jak i jasne strony. — Druid przybli˙zył twarz. — Bawiła´s si˛e zmienianiem koloru lis´ci. Pomy´sl, co mogłoby si˛e wydarzy´c, gdyby´s spowodowała cały cykl przemian. Drzewo przeszłoby z jesieni do zimy, a z zimy do wiosny, od jednej pory roku do drugiej. W ko´ncu przeszłoby cały cykl swego z˙ ycia i umarłoby. — Druidzie. . . — odezwał si˛e Ron ostrzegawczym tonem i ruszył naprzód, ale mroczne spojrzenie powstrzymało go w pół kroku. — Zatrzymaj si˛e, ksia˙ ˛ze˛ Leah. Niech usłyszy prawd˛e. — Czarne oczy ponownie odnalazły Brin. — Bawiła´s si˛e pie´snia˛ niczym interesujac ˛ a˛ zabawka,˛ bo nie widziała´s dla niej innego zastosowania. Mimo to zawsze, gdzie´s w gł˛ebi, wiedziała´s, z˙ e jest czym´s wi˛ecej. Magia elfów zawsze była czym´s wi˛ecej. Ty posiadasz magi˛e Kamieni Elfów, która w tobie odrodziła si˛e w nowej postaci. Moc, która jest w tobie, przewy˙zsza wszystko, co było do tej pory. By´c mo˙ze jest to moc utajona, ale jej pot˛ega jest niewatpliwa. ˛ Zastanów si˛e przez chwil˛e nad natura˛ magii, która˛ władasz. Pie´sn´ mo˙ze zmienia´c zachowanie wszystkiego, co z˙ yje! Czy nie widzisz, co to oznacza? Uległe zaro´sla rozst˛epuja˛ si˛e dla ciebie, czyniac ˛ przej´scie tam, gdzie go nie było. Rozst˛epuja˛ si˛e tak˙ze drzewa, chocia˙z łamia˛ si˛e z wysiłku. Je´sli mo˙zesz przywraca´c barwy li´sciom, mo˙zesz te˙z sprawi´c, z˙ e uschna.˛ Je´sli potrafisz nakłoni´c kwiaty, aby kwitły, mo˙zesz tak˙ze spowodowa´c, z˙ e zwi˛edna.˛ Je´sli mo˙zesz dawa´c z˙ ycie, Brin, mo˙zesz je tak˙ze odebra´c. Patrzyła na niego przera˙zona. — O czym ty mówisz? — wyszeptała ochryple. — Pie´sn´ mo˙ze zabija´c? Mog˛e jej u˙zy´c do zabijania? My´slisz. . . ? — Prosiła´s, aby ci pokaza´c, do czego mo˙ze by´c u˙zyta. — Allanon przerwał jej protesty. — Zrobiłem to, czego sobie z˙ yczyła´s. My´sl˛e, z˙ e teraz nie masz ju˙z watpliwo´ ˛ sci, z˙ e ta magia jest czym´s wi˛ecej, ni˙z my´slała´s.
48
´ — Nie mam ju˙z watpliwo´ ˛ sci, Allanonie. — Sniada twarz Brin zapłon˛eła gniewem. — I ty te˙z nie powiniene´s watpi´ ˛ c, z˙ e w z˙ adnym wypadku nie u˙zyj˛e pie´sni do zabijania! Nigdy! Druid wytrzymał jej spojrzenie, twarde rysy złagodniały nieco. — Nawet, aby zachowa´c własne z˙ ycie? Lub te˙z z˙ ycie górala? Nawet wtedy? Nie cofn˛eła wzroku. — Nigdy. Druid patrzył na nia˛ jeszcze przez chwil˛e, jakby próbował okre´sli´c, jak gł˛ebokie jest jej przekonanie. Potem odwrócił si˛e gwałtownie i utkwił wzrok w zbocze kotliny. — Widziała´s ju˙z do´sc´ , Brin. Musimy rusza´c dalej. Pomy´sl o tym, czego si˛e nauczyła´s. Czarna sylwetka znikn˛eła w zaro´slach. Brin stała tam, gdzie ja˛ zostawił. Nagle zdała sobie spraw˛e, z˙ e dr˙za˛ jej dłonie. To drzewo! Sposób, w jaki run˛eło, rozdarte na dwoje. . . — Brin. — Ron stanał ˛ przed nia,˛ a jego r˛ece spocz˛eły na jej ramionach. Drgn˛eła pod ich dotykiem. — Nie mo˙zemy z nim i´sc´ . Bawi si˛e z nami, tak jak to czynił z innymi. Zostaw go i jego bezsensowne poszukiwania i wracaj ze mna˛ do Vale. Patrzyła na niego przez chwil˛e, a potem pokr˛eciła głowa.˛ — Nie. To, co zobaczyłam, było konieczne. — Nic z tego nie jest konieczne, na kocia˛ dusz˛e! — Jego wielkie dłonie cofn˛eły si˛e i spocz˛eły na r˛ekoje´sci miecza Leah. — Je´sli jeszcze raz zrobi co´s takiego, nie b˛ed˛e si˛e zastanawiał dwa razy. . . — Nie, Ron. — Dotkn˛eła jego dłoni. Była znowu spokojna. Nagle zdała sobie spraw˛e, z˙ e co´s przeoczyła. — Nie zrobił tego tylko po to, aby mnie przestraszy´c czy onie´smieli´c. Chciał mnie czego´s nauczy´c i pokaza´c, z˙ e nie ma czasu do stracenia. Widziałam to w jego oczach. Nie dostrzegłe´s tego? — Niczego nie widziałem. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Dlaczego nie ma czasu? — Dzieje si˛e co´s złego. — Popatrzyła na miejsce, gdzie zniknał ˛ druid. Pomys´lała raz jeszcze o upadku drzewa, o słowach ostrze˙zenia i o swoim przyrzeczeniu. Nigdy! Spojrzała szybko na Rona. — Czy my´slisz, z˙ e mogłabym u˙zy´c pie´sni, aby zabi´c? — zapytała cicho. Zawahał si˛e tylko przez ułamek sekundy. — Nie. Nawet, aby uratowa´c twoje z˙ ycie? pomy´slała. A je˙zeli to nie drzewo b˛edzie nam zagra˙za´c, tylko z˙ ywa istota? Czy zniszcz˛e ja,˛ aby ratowa´c ciebie? Och, Ron, co si˛e stanie, je´sli to b˛edzie człowiek? — Czy nadal b˛edziesz mi towarzyszył w tej podró˙zy? — zapytała. Posłał jej swój najbardziej zawadiacki u´smiech.
49
— A˙z do chwili, kiedy dopadniemy t˛e przekl˛eta˛ ksi˛eg˛e i podrzemy ja˛ na strz˛epy. — Pochylił si˛e i delikatnie ucałował jej wargi. Przytuliła si˛e do niego mocniej. — Wszystko b˛edzie dobrze. — Usłyszała jego głos. — Wiem — odpowiedziała. Ale pewno´sc´ znikn˛eła.
VI Kiedy Jair Ohmsford odzyskał przytomno´sc´ , zorientował si˛e, z˙ e tkwi przywia˛ zany do pnia drzewa, a r˛ece i nogi ma skr˛epowane. Nie znajdował si˛e ju˙z w domku my´sliwskim, lecz na małej wycince osłoni˛etej cieniem rosnacych ˛ nie opodal jodeł, które pochylały si˛e nad nim niczym stra˙znicy. Kilkana´scie stóp przed nim płon˛eło niewielkie ognisko, rzucajac ˛ blade s´wiatło na ciemna˛ s´cian˛e milczacych ˛ drzew. Nad kraina˛ zapadła noc. — Obudziłe´s si˛e, chłopcze? Z ciemno´sci po lewej dobiegł znajomy, karcacy ˛ głos. Jair powoli odwrócił głow˛e, szukajac ˛ wła´sciciela tego głosu. Przysadzista sylwetka przykucn˛eła bez ruchu na skraju s´wiatła. Jair chciał odpowiedzie´c i zdał sobie spraw˛e, z˙ e jest nie tylko zwiazany, ˛ ale i zakneblowany. — Ach, tak. Przepraszam za to. — Odezwał si˛e znowu głos. — Musiałem, rzecz jasna, zało˙zy´c ci knebel. Nie mogłem pozwoli´c, z˙ eby´s po raz drugi wypróbował na mnie swoja˛ magi˛e, prawda? Masz poj˛ecie, ile czasu zaj˛eło mi wydostanie si˛e z tamtej skrzyni? Jair oparł si˛e o drzewo, przypominajac ˛ sobie, co si˛e wydarzyło. Gnom w gospodzie. A wi˛ec to on go s´ledził, odnalazł w my´sliwskim domku i zaszedł od tyłu. . . Skrzywił si˛e na te wspomnienia. W głowie wcia˙ ˛z czuł pulsujacy ˛ ból. — Niezła sztuczka, ta z w˛ez˙ ami. — Gnom zachichotał cicho. Wstał i usiadł w kr˛egu s´wiatła, par˛e stóp od swego wi˛ez´ nia, krzy˙zujac ˛ nogi. Waskie ˛ zielone oczy uwa˙znie obserwowały Jaira. — My´slałem, z˙ e jeste´s nieszkodliwy. Po prostu chłopiec, a nie szczeni˛e druida. Miałem pecha, co? Byłem pewny, z˙ e ze strachu powiesz mi wszystko, co chc˛e wiedzie´c, byle si˛e mnie pozby´c. Ale nie. W˛ez˙ e na r˛ekach i dwumetrowa laga na moim łbie, oto, co dostałem. Szcz˛es´cie, z˙ e z˙ yj˛e. — ˙ Zółta twarz o topornych rysach uniosła si˛e nieco. — To był twój bład. ˛ — Gruby paluch wycelował w Jaira. — Powiniene´s mnie wyko´nczy´c. Ale nie zrobiłe´s tego i dlatego ci˛e dopadłem. Przypuszczałem, z˙ e zechcesz uciec z Vale. Ruszyłem za toba˛ jak lis za królikiem, jak tylko wydostałem si˛e z tej skrzyni. Nie miałem zamiaru pozwoli´c ci uciec po tym, w co mnie wpakowałe´s. Ani mi si˛e s´niło! Tamci głupcy pozwolili si˛e wykiwa´c, ale nie ja. Szedłem za toba˛ przez trzy dni. Ju˙z 51
prawie ci˛e miałem przy rzece, ale zda˙ ˛zyłe´s ja˛ przej´sc´ i nie mogłem odnale´zc´ s´ladów w nocy. Musiałem poczeka´c. Ale złapałem ci˛e na drzemce w tamtym domku, co? — Roze´smiał si˛e wesoło, a Jair zaczerwienił si˛e ze zło´sci. — Nie zło´sc´ si˛e. Robi˛e po prostu to, co do mnie nale˙zy. Poza tym to kwestia dumy. Przez dwadzies´cia lat nikt mnie tak nie podszedł. I to w dodatku zwykły chłopak. Nie mógłbym z tym z˙ y´c. Musiałem te˙z pozbawi´c ci˛e przytomno´sci. Jak powiedziałem, nie mogłem pozwoli´c, aby´s u˙zył magii. — Wstał i podszedł bli˙zej. Jego surowa twarz wyra˙zała z˙ ywa˛ ciekawo´sc´ . — To była magia, prawda? Jak si˛e tego nauczyłe´s? To ten głos, tak? Stworzyłe´s te w˛ez˙ e, u˙zywajac ˛ głosu. Niezła sztuczka. Przeraziłe´s mnie s´miertelnie, a nie sadziłem, ˛ z˙ e co´s jeszcze jest w stanie mnie przestraszy´c. — Przerwał na chwil˛e. — Mo˙ze z wyjatkiem ˛ w˛edrowców. Na wzmiank˛e o Widmach Mord w oczach Jaira zamigotał strach. Gnom dostrzegł to i skinał ˛ głowa.˛ — Lepiej si˛e ich ba´c. Sa˛ czarni na wskro´s. Czarni jak s´rodek nocy. Nie chciałbym, aby mnie s´cigali. Nie wiem, jak udało ci si˛e omina´ ˛c tego w domu. . . — Przerwał nagle i pochylił si˛e w stron˛e Jaira. — Jeste´s głodny, chłopcze? Jair skinał ˛ głowa.˛ Gnom przygladał ˛ mu si˛e przez chwil˛e w zamy´sleniu. Potem wstał. — Co´s ci powiem. Wyjm˛e knebel i nakarmi˛e ci˛e, je´sli przyrzekniesz, z˙ e nie u˙zyjesz magii przeciwko mnie. Zreszta˛ i tak nic ci z tego nie przyjdzie, dopóki jeste´s przywiazany ˛ do drzewa, chyba z˙ e te twoje w˛ez˙ e przegryza˛ sznury. Nakarmi˛e ci˛e i pogadamy. Tamci nie dotra˛ tu przed s´witem. No to jak? Jair pomy´slał przez chwil˛e, a potem skinał ˛ głowa.˛ Był głodny jak wilk. — Umowa stoi. — Gnom podszedł do chłopca i wyjał ˛ knebel. Jedna˛ r˛eka˛ ˙ przytrzymał mocno Jaira za podbródek. — Daj mi teraz słowo. Zadnej magii. ˙ — Zadnej magii — powtórzył Jair, krzywiac ˛ si˛e z bólu. — Dobrze. — Gnom cofnał ˛ r˛ek˛e. — Tacy jak ty dotrzymuja˛ słowa. Mog˛e si˛e zało˙zy´c. Wiesz, z˙ e m˛ez˙ czyzna tyle jest wart, ile warte jest jego słowo. — Si˛egnał ˛ do pasa po skórzany bukłak, odkorkował go i przytknał ˛ chłopcu do ust. — Napij si˛e. No, łykaj. Jair pociagn ˛ ał ˛ łyk nieznanego płynu. Gardło miał s´ci´sni˛ete i suche. To było piwo, mocne i gorzkie. Zapłon˛eło mu w przełyku niczym ogie´n. Jair zakrztusił si˛e i cofnał ˛ głow˛e. Gnom zatkał bukłak i z powrotem umie´scił go przy pasku. Potem usiadł i wyszczerzył z˛eby w u´smiechu. — Jestem Slanter. — Jair Ohmsford. — Chłopak ciagle ˛ usiłował złapa´c oddech. — Chyba ju˙z wiesz. — Wiem. Ale powinienem chyba wiedzie´c o tobie wi˛ecej. Tak na wszelki wypadek, gdyby´s mnie zaskoczył. Jair rzucił mu krzywe spojrzenie. — Jak zdołałe´s mnie schwyta´c? My´slałem, z˙ e nikomu si˛e nie uda. 52
— Ach, to. — Gnom prychnał ˛ pogardliwie. — Mo˙ze i nikomu. Ale ja nie jestem nikim. — Co to znaczy? — To znaczy, z˙ e jestem tropicielem, chłopcze. — Gnom roze´smiał si˛e. — Tym wła´snie si˛e zajmuj˛e. I w rzeczy samej, robi˛e to lepiej ni˙z ktokolwiek inny. Dlatego wzi˛eli mnie ze soba.˛ Dlatego tu jestem. Tropi˛e. — Mnie? — zapytał zdumiony Jair. — Nie, nie ciebie. Druida! Tego, którego zwa˛ Allanon. To jego szukam. Ty tylko wszedłe´s mi w drog˛e w nieodpowiednim momencie. Na twarzy Jaira pojawił si˛e wyraz oszołomienia i zakłopotania. Ten gnom był tropicielem? Nic dziwnego, z˙ e nie był w stanie mu umkna´ ˛c. Ale poszukiwanie Allanona. . . ? Slanter bezradnie potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i podniósł si˛e. — Słuchaj, wyja´sni˛e ci wszystko, ale najpierw co´s zjedzmy. Musiałem ci˛e taszczy´c przez dwie mile od tego domku. Wygladasz ˛ niepozornie, ale swoje waz˙ ysz. Nabrałem apetytu, kiedy ty odpoczywałe´s. Sied´z tu, a ja postawi˛e co´s na ogniu. Si˛egnał ˛ po plecak le˙zacy ˛ po drugiej stronie wycinki i wyjał ˛ z niego par˛e kuchennych sprz˛etów. Po chwili wołowy gulasz z warzywami dusił si˛e powolutku nad ogniem. Zapach jedzenia rozszedł si˛e w powietrzu i dotarł do nozdrzy Jaira. ´ Slina napłyn˛eła mu do ust. Umierał z głodu. Nie jadł porzadnego ˛ posiłku, od kiedy opu´scił gospod˛e. Poza tym musiał zachowa´c siły, na wypadek gdyby udało mu si˛e uciec, a miał zamiar spróbowa´c ucieczki przy pierwszej nadarzajacej ˛ si˛e okazji. Kiedy gulasz był gotowy, Slanter przyniósł talerz i nakarmił Jaira własnor˛ecznie, dzielac ˛ si˛e z nim potrawa.˛ Była znakomita i zjedli wszystko, zagryzajac ˛ na koniec chlebem i serem. Slanter napił si˛e jeszcze piwa, ale Jaira napoił woda.˛ — Niezły gulasz, musz˛e to sobie przyzna´c — zauwa˙zył gnom, kiedy chwil˛e pó´zniej czy´scił rondel koło ogniska. — Nauczyłem si˛e paru u˙zytecznych rzeczy przez te wszystkie lata. — Jak długo jeste´s tropicielem? — zapytał zaintrygowany Jair. — Prawie całe z˙ ycie. Zaczałem ˛ si˛e uczy´c, kiedy byłem w twoim wieku. — Sko´nczył porzadki, ˛ wstał i wrócił do Jaira. — Co wiesz o tropicielach? Jair opowiedział rnu w skrócie o starym tropicielu, który mieszkał w gospodzie, o ich rozmowach i zabawach w tropienie, którymi umilali sobie czas podczas kuracji nogi starego. Slanter słuchał nie przerywajac, ˛ a na jego surowej z˙ ółtej twarzy odbijało si˛e prawdziwe zainteresowanie. Kiedy Jair sko´nczył, gnom usiadł; spojrzenie jego waskich ˛ oczu było nieobecne. — Dawno temu byłem taki jak ty. My´slałem tylko o tym, z˙ eby zosta´c tropicielem. W ko´ncu opu´sciłem dom z jednym z nich, starym człowiekiem z pogranicza. Byłem młodszy od ciebie. Opu´sciłem dom i poszedłem do Estlandii, do Callahornu, a potem do Nordlandii. Min˛eło ponad pi˛etna´scie lat. Podró˙zowałem po 53
wszystkich krainach. Znam je dobrze. To dziwne, ale to wła´snie uczyniło mnie bezdomnym. Gnomy nie ufaja˛ mi, poniewa˙z widziałem wi˛ecej ni˙z ktokolwiek z tego plemienia. Gnom, który nie jest gnomem. Nauczyłem si˛e wi˛ecej, ni˙z oni kiedykolwiek b˛eda˛ w stanie odci˛eci od s´wiata w lasach Estlandii. Wiedza˛ o tym, dlatego ledwo mnie znosza.˛ Szanuja˛ mnie jednak, bo w swoim fachu jestem najlepszy. — Spojrzał ostro na Jaira. — Dlatego tu jestem; poniewa˙z jestem najlepszy. Ten druid Allanon, no wiesz, ten, którego nie znasz, przybył do Gór Kruczych i Graymark i próbował przej´sc´ przez Maelmord. Tamt˛edy jednak nie przejdzie ni druid, ni diabeł. Widma dowiedziały si˛e, z˙ e tam jest, i ruszyły za nim. Jeden w˛edrowiec, patrol gnomów my´sliwych i ja do tropienia s´ladów. Trafili´smy do twojej osady i czekali´smy a˙z kto´s si˛e pojawi. Mieli´smy nadziej˛e, mimo z˙ e stało si˛e jasne, z˙ e druid ju˙z odjechał. I kto si˛e pojawił? Ty. Jair zastanawiał si˛e goraczkowo. ˛ Ile wiedział ten gnom? Czy wiedział, dlaczego druid przybył do Shady Vale? Czy wiedział, z˙ e. . . Nagle przypomniał sobie o Kamieniach Elfów wetkni˛etych pospiesznie za tunik˛e, kiedy uciekał z Doliny. Czy nadal tam sa? ˛ Czy mo˙ze Slanter je znalazł? Do licha! Z oczami cały czas utkwionymi w gnoma poruszył si˛e ostro˙znie, próbujac ˛ wyczu´c kształt Kamieni poprzez kr˛epujace ˛ go wi˛ezy. Bez skutku. Sznury oplatały mu ubranie tak, z˙ e nie był w stanie niczego wyczu´c, a nie miał odwagi spojrze´c w dół cho´cby na sekund˛e. — Sznury uwieraja? ˛ — zapytał nagle Slanter. — Próbowałem tylko wygodniej usia´ ˛sc´ . — Jair zmusił si˛e, z˙ eby z powrotem usia´ ˛sc´ i rozlu´zni´c mi˛es´nie. Zmienił temat. — Dlaczego zadałe´s sobie trud, z˙ eby pój´sc´ za mna,˛ skoro masz szuka´c Allanona? — Poniewa˙z miałem si˛e dowiedzie´c, dokad ˛ poszedł druid, i zrobiłem to. — Slanter uniósł głow˛e — Pojechał do twojej osady i twojej rodziny. Teraz wraca do Estlandii, czy˙z nie tak? Nie musisz odpowiada´c na to pytanie. Przynajmniej nie mnie. Ale b˛edziesz musiał na nie odpowiedzie´c, kiedy oni przyjda˛ tutaj nad ranem. Troch˛e si˛e spó´zniaja,˛ ale przyjda˛ na pewno. Musiałem ich zostawi´c w tyle, z˙ eby ci˛e dogoni´c. Bo widzisz, oni zechca˛ dowiedzie´c si˛e czego´s o wizycie Allanona. Dlaczego przyjechał, na przykład. I na twoje nieszcz˛es´cie b˛eda˛ chcieli wiedzie´c co´s jeszcze. Przerwał znaczaco, ˛ obserwujac ˛ Jaira badawczo. Chłopak odetchnał ˛ gł˛eboko. — O magii? — wyszeptał. — Bystry chłopak. — U´smiech Slantera nie był przyjemny. — A je´sli nie zechc˛e im powiedzie´c? — To nie b˛edzie rozsadne ˛ — powiedział gnom cichym głosem. Patrzyli na siebie bez słowa. — Widmo Mord mo˙ze mnie zmusi´c, prawda? — zapytał Jair w ko´ncu.
54
— Widmo ci nie zagra˙za. — Slanter prychnał. ˛ — Poszło na północ za druidem. Twoim problemem jest sedt. — Sedt? Kto to jest? — Sedt to przywódca gnomów. Tym razem jest to Spilk. Dowodzi tym patrolem. Raczej nieprzyjemny go´sc´ . Nie to co ja. Typowy gnom z Estlandii. Poder˙znałby ˛ ci gardło, jeszcze zanimby na ciebie spojrzał. Strze˙z si˛e go. Lepiej odpowiada´c na jego pytania. — Wzruszył ramionami. — Je´sli powiesz Spilkowi to, co chce wiedzie´c, zrobi˛e, co b˛ed˛e mógł, z˙ eby pu´scili ci˛e wolno. W ko´ncu nie walczymy z lud´zmi z Vale, tylko z karłami. Bez urazy, ale nie jeste´s tutaj wa˙zny. Za to twoja magia jest interesujaca. ˛ Odpowiedz tylko na pytania i puszcza˛ ci˛e wolno. — Nie wierz˛e ci. — Jair spojrzał na niego podejrzliwie. — Nie wierzysz? — Slanter cofnał ˛ si˛e. — Daj˛e ci moje słowo. Jest tyle warte co twoje. — Krzaczaste brwi gnoma wygi˛eły si˛e w łuk. — Traktuj˛e je tak samo powa˙znie, jak ty swoje. Jair nie odzywał si˛e przez chwil˛e. To dziwne, ale wierzył, z˙ e gnom mówi prawd˛e. Je´sli obiecał, z˙ e dopilnuje uwolnienia Jaira, to zrobi to. Skoro uwa˙za, z˙ e moga˛ w tym pomóc odpowiedzi Jaira, to prawdopodobnie odpowie na te pytania. Skrzywił si˛e. Ale z drugiej strony dlaczego miałby wierzy´c gnomowi? — Sam nie wiem — mruknał. ˛ — Nie wiesz? — Slanter pokr˛ecił bezradnie głowa.˛ — My´slisz, z˙ e masz jaki´s wybór, chłopcze? Je´sli nie odpowiesz, Spilk si˛e toba˛ zajmie, a je´sli nadal b˛edziesz milczał, odda ci˛e w˛edrowcom. Jak my´slisz, co si˛e wtedy z toba˛ stanie? Jair poczuł zimno przenikajace ˛ do ko´sci. Nie miał ochoty zastanawia´c si˛e nad taka˛ ewentualno´scia.˛ — My´sl˛e, z˙ e oka˙zesz si˛e sprytny. — Gnom ciagn ˛ ał ˛ dalej. Pomarszczona˛ z˙ ółta˛ twarz wykrzywił grymas. — Tak jak wtedy, kiedy wykiwałe´s ich i w˛edrowca. Zreszta˛ co za ró˙znica, co komu teraz powiesz? Có˙z to szkodzi, z˙ e powiesz sedtowi, dlaczego druid chciał si˛e z wami widzie´c? Druid jest ju˙z daleko. Mało prawdopodobne, z˙ e go dogonia˛ w Estlandii. Poza tym nie powiedział ci przecie˙z niczego wa˙znego, prawda? Magia to co innego. B˛eda˛ chcieli wiedzie´c, jak si˛e tego nauczyłe´s. Od druida? A mo˙ze od kogo´s innego? — Czekał przez chwil˛e, ale chłopiec nie odezwał si˛e. — W ka˙zdym razie wystarczy powiedzie´c, gdzie si˛e jej nauczyłe´s i jak jej u˙zywasz, a włos ci z głowy nie spadnie. Tylko z˙ adnych sztuczek. Powiedz po prostu prawd˛e, a sko´ncza˛ si˛e twoje kłopoty. — Znowu czekał na reakcj˛e Jaira i znowu odpowiedzia˛ była cisza. Slanter wzruszył ramionami. — Przemy´sl to sobie. — Wstał, przeciagn ˛ ał ˛ si˛e i podszedł do Jaira. U´smiechajac ˛ si˛e pogodnie, na powrót umie´scił knebel w ustach je´nca. — Przepraszam za ten brak wygód do spania, ale nie mog˛e ryzykowa´c. Za du˙zo ju˙z mi pokazałe´s. Nie przestajac ˛ si˛e u´smiecha´c, wyciagn ˛ ał ˛ koc i owinał ˛ nim Jaira, zatykajac ˛ rogi za sznury kr˛epujace ˛ chłopca tak, z˙ eby koc si˛e nie zsunał. ˛ Potem podszedł do ogni-
55
ska i rozrzucił je kopniakiem. Jair w bladym s´wietle z˙ aru widział, jak przysadzista sylwetka gnoma znikn˛eła w ciemno´sci. — Ach, na co mi przyszło: s´ciga´c jakiego´s chłopca z doliny — mruczał gnom. — Marnowanie talentu. Nawet nie karła! Mogli przynajmniej da´c mi karła do tropienia. Albo znowu druida. Ha! Druid poszedł pomaga´c karłom, a ja siedz˛e tutaj, pilnujac ˛ chłopca. . . Przez chwil˛e jeszcze słycha´c było jego mamrotanie, w wi˛ekszo´sci niezrozumiałe, a potem głos ucichł całkowicie. Jair Ohmsford siedział sam w ciemno´sci i zastanawiał si˛e, co zrobi, kiedy nadejdzie ranek. Spał kiepsko tej nocy. Ciało miał zdr˛etwiałe i obolałe, a przed oczami dr˛eczace ˛ widmo majacych ˛ nastapi´ ˛ c wydarze´n. Jak by na to nie patrze´c, jego przyszło´sc´ rysowała si˛e w ponurym s´wietle. Nie mógł oczekiwa´c pomocy od swoich przyjaciół. Zreszta˛ nikt nawet nie wiedział, gdzie go szuka´c. Rodzice, Brin, Ron i Allanon, wszyscy my´sleli, z˙ e jest bezpieczny w gospodzie w Shady Vale. Nie mógł si˛e te˙z spodziewa´c szczególnych wzgl˛edów ze strony swoich prze´sladowców. Mimo zapewnie´n Slantera, nie liczył na szybkie uwolnienie, bez wzgl˛edu na to, na ile pyta´n odpowie. Poza tym, jak mo˙ze powiedzie´c o magii? Slanter najwyra´zniej sa˛ dził, z˙ e kto´s go tego nauczył. Kiedy gnomy si˛e dowiedza,˛ z˙ e nie jest to nabyta umiej˛etno´sc´ , tylko wrodzony talent, b˛eda˛ chciały wiedzie´c wi˛ecej. Zabiora˛ go do Estlandii, do Widm Mord. . . Tak min˛eła noc. Drzemał chwilami, kiedy zm˛eczenie zwyci˛ez˙ yło niewygody i niepokój, ale nigdy na długo. W ko´ncu, tu˙z przed nadej´sciem s´witu, zasnał ˛ wyczerpany. Dzie´n jeszcze nie nadszedł, kiedy Slanter szorstko potrzasn ˛ ał ˛ Jairem. — Wstawaj — rozkazał gnom. — Przyszli. Jair otworzył oczy, mru˙zac ˛ je od szaro´sci s´witu otulajacej ˛ górski las. W powietrzu czu´c było chłód i wilgo´c, przenikajace ˛ do ciała nawet przez koc, którym był owini˛ety. Delikatna mgiełka okrywała ciemne pnie jodeł. Panowała zupełna cisza, las jeszcze si˛e nie obudził. Slanter pochylił si˛e nad nim i odwiazał ˛ go od drzewa. Nie było wida´c innych gnomów. — Gdzie oni sa? ˛ — zapytał Jair, kiedy gnom wyjał ˛ mu z ust knebel. — Blisko. Sto jardów w dół zbocza. — Slanter chwycił chłopca za tunik˛e ˙ i postawił go na nogi. — Zadnych sztuczek. Trzymaj swoja˛ magi˛e na wodzy. Odwiazałem ˛ ci˛e od drzewa, z˙ eby´s mógł rozmawia´c jak m˛ez˙ czyzna, ale przywia˙ ˛ze˛ ci˛e z powrotem, je´sli mi podpadniesz. Zrozumiałe´s? Jair pospiesznie skinał ˛ głowa.˛ Sznury wcia˙ ˛z kr˛epowały mu r˛ece i nogi, a całe ciało miał tak zdr˛etwiałe, z˙ e ledwo był w stanie utrzyma´c si˛e na nogach. Stał oparty o jodł˛e, czujac ˛ ból w zesztywniałych mi˛es´niach. Nawet gdyby zdołał si˛e uwolni´c, nie mógłby biec w takim stanie. W głowie kr˛eciło mu si˛e ze zm˛eczenia
56
i strachu, kiedy tak czekał, a˙z odzyska siły. Odpowiedzie´c na pytania. Tak radził Slanter. Nie bad´ ˛ z głupcem. Jaka odpowied´z ich zadowoli? Nagle w mroku pojawił si˛e rzad ˛ niewyra´znych postaci przedzierajacych ˛ si˛e mozolnie przez las. Dwóch, trzech, sze´sciu, o´smiu — Jair patrzył jak jeden po drugim wyłaniali si˛e z mgły. Kr˛epe sylwetki owini˛ete krótkimi, wełnianymi kurtami. Gnomy. Spod gł˛eboko nasuni˛etych kapturów migały z˙ ółte twarze o topornych rysach. Dłonie o grubych palcach dzier˙zyły włócznie i pałki. Wypełnili wycink˛e, ale z˙ aden nie odezwał si˛e cho´cby słowem. Waskie ˛ oczy utkwione były w schwytanego chłopaka i nie było to spojrzenie przyjazne. — To on? Pytajacy ˛ wysunał ˛ si˛e naprzód. Był pot˛ez˙ nie zbudowany. Ciało pokryte supłami mi˛es´ni i masywna klatka piersiowa. Oparł na ziemi grubszy koniec swojej pałki i obracał nia˛ w miejscu, s´ciskajac ˛ bro´n s˛ekatymi paluchami, na których widoczne były blizny. — Tak? Gnom zerknał ˛ na Slantera, który skinał ˛ głowa.˛ Spojrzenie przywódcy patrolu znowu spocz˛eło na Jairze. Powoli odsunał ˛ kaptur kurty. Ukazała si˛e szeroka twarz o nieregularnych, grubych rysach. Okrutne oczy obserwowały chłopca beznami˛etnie, badawczo. — Jak si˛e nazywasz? — zapytał cicho. — Jair Ohmsford — odpowiedział szybko indagowany. — Co druid robił w twoim domu? Jair zawahał si˛e, rozwa˙zajac, ˛ co powinien powiedzie´c. Co´s nieprzyjemnego zamigotało w oczach gnoma. Nagłym ruchem uniósł pałk˛e i podciał ˛ Jairowi nogi. Chłopak upadł ci˛ez˙ ko, tracac ˛ oddech. Gnom stał nad nim bez słowa. Potem schylił si˛e, chwycił Jaira za przód tuniki i d´zwignał ˛ go na nogi. — Co druid robił w twoim domu? Jair przełknał ˛ s´lin˛e, próbujac ˛ ukry´c strach. — Przybył do mojego ojca — skłamał. — Dlaczego? — Mój ojciec jest wła´scicielem Kamieni Elfów. Allanon chciał u˙zy´c ich jako broni przeciwko Widmom Mord. Zapadła cisza, która zdawała si˛e nie mie´c ko´nca. Jair wstrzymał oddech. Je´sli Slanter znalazł przy nim Kamienie Elfów, kłamstwo wyjdzie na jaw i b˛edzie po nim. Czekał, nie spuszczajac ˛ wzroku z gnoma. — Gdzie sa˛ teraz druid i twój ojciec? — Padło w ko´ncu pytanie. Jair odetchnał. ˛ — Poszli na wschód. — Zawahał si˛e i dodał po chwili. — Moja matka i siostra odwiedzaja˛ osady na południu Vale. Miałem czeka´c w gospodzie na ich powrót. Gnom mruknał ˛ co´s niezrozumiałego. Musz˛e ich chroni´c, pomy´slał Jair. Spilk obserwował go uwa˙znie. Jair nie cofnał ˛ spojrzenia. Nie mo˙zesz powiedzie´c, z˙ e kłami˛e, powtarzał w my´slach. Nie mo˙zesz. 57
Potem s˛ekaty paluch oderwał si˛e od pałki. — Jeste´s magiem? — Ja. . . — Jair spojrzał na otaczajace ˛ go ciemne twarze. Pałka wyskoczyła i szybkie, mocne uderzenie rzuciło chłopca na kolana. Gnom u´smiechnał ˛ si˛e, jego spojrzenie miało twardy wyraz. Ponownie postawił je´nca na nogi. — Odpowiedz. Jeste´s magiem? Jair skinał ˛ głowa˛ bez słowa, oniemiały ze strachu. Ledwo mógł utrzyma´c si˛e na nogach. — Poka˙z — rozkazał gnom. — Spilk. — Głos Slantera przerwał nagła˛ cisz˛e. — Lepiej dobrze si˛e zastanów. Spilk rzucił Slanterowi krótkie spojrzenie i odprawił go ruchem r˛eki. Znowu spojrzał na Jaira. — Poka˙z. Jair zawahał si˛e. Pałka znowu si˛e uniosła. Mimo z˙ e przygotowany na cios, nie zdołał odsuna´ ˛c si˛e wystarczajaco ˛ szybko i pałka uderzyła go w twarz. Ból eksplodował mu w głowie, a do oczu napłyn˛eły łzy. Opadł na kolana, ale wielkie łapska Spilka znowu chwyciły go za tunik˛e i postawiły na nogi. — Poka˙z! — za˙zadał ˛ gnom. Ciałem Jaira wstrzasn ˛ ał ˛ gniew, gniew tak wielki, z˙ e cały zapłonał. ˛ Nie namys´lał si˛e ju˙z wiele, po prostu działał. Nagły, przytłumiony krzyk wydostał si˛e z jego ust, po czym niemal natychmiast przeszedł w przera˙zajacy ˛ syk. Ciało Spilka pokryły natychmiast ogromne, szare pajaki. ˛ Dowódca wrzasnał ˛ w panice, goraczko˛ wo strzasaj ˛ ac ˛ wielkie, włochate owady i odskakujac ˛ od chłopca. Pozostałe gnomy rozpierzchły si˛e, wymachujac ˛ włóczniami i pałkami, aby uciec przed pajakami. ˛ Sedt rzucił si˛e na ziemi˛e, miotajac ˛ si˛e rozpaczliwie i próbujac ˛ pozby´c si˛e przyczepionych do niego obrzydliwych stworze´n. Poranne powietrze wypełniły jego wrzaski. Jair s´piewał jeszcze przez chwil˛e, a potem umilkł. Gdyby nie był zwiazany ˛ i oszołomiony uderzeniami Spilka, skorzystałby z zamieszania, jakie wywołał pie´snia,˛ i spróbowałby uciec. Lecz Slanter pilnował go. Jair stał w ciszy. Gniew minał. ˛ Jeszcze przez chwil˛e Spilk turlał si˛e po ziemi, targajac ˛ na sobie ubranie. Nagle zdał sobie spraw˛e, z˙ e pajaki ˛ znikn˛eły. Podniósł si˛e wolno na kolana, oddychał ci˛ez˙ ko, urywanie. Jego pokaleczona˛ twarz wykrzywił grymas. Odnalazł wzrokiem Jaira. Skoczył z wyciem na równe nogi i rzucił si˛e na chłopca, wyciagaj ˛ ac ˛ s˛ekate łapska. Jair cofnał ˛ si˛e, ale nogi zaplatały ˛ mu si˛e w sznurach. W nast˛epnej chwili gnom siedział ju˙z na nim, dziko walac ˛ pi˛es´ciami. Razy spadały na głow˛e i twarz Jaira w zawrotnym tempie. Ból i wstrzas ˛ przepłyn˛eły fala˛ przez całe ciało. Potem ogarn˛eły go ciemno´sci. Ocknał ˛ si˛e chwil˛e pó´zniej. Obok kl˛eczał Slanter i przykładał mu do twarzy szmatk˛e zwil˙zona˛ zimna˛ woda.˛ Zapiekło i drgnał ˛ gwałtownie pod jej dotykiem. 58
— Masz piach zamiast mózgu, chłopcze — wyszeptał gnom, nachylajac ˛ si˛e bli˙zej. — Dobrze si˛e czujesz? Jair kiwnał ˛ głowa˛ i si˛egnał ˛ do twarzy, badajac ˛ ja˛ dotykiem. Slanter odsunał ˛ jego r˛ek˛e. — Zostaw. — Jeszcze par˛e razy przytknał ˛ mu szmatk˛e do twarzy. Potem pozwolił sobie na lekki u´smiech. — Stary Spilk przeraził si˛e niemal na s´mier´c. Niemal na s´mier´c! Jair spojrzał za Slantera, gdzie w odległym kacie ˛ wycinki stłoczyły si˛e pozostało´sci patrolu, rzucajac ˛ w jego kierunku baczne spojrzenia. Spilk trzymał si˛e z dala od reszty, a twarz miał czarna˛ ze zło´sci. — Musiałem go od ciebie odciaga´ ˛ c — powiedział Slanter. — Zabiłby ci˛e jak nic. Rozwaliłby ci głow˛e. — Prosił, z˙ eby pokaza´c mu magi˛e — wymamrotał Jair, przełykajac ˛ z wysiłkiem. — No to mu pokazałem. Gnoma najwyra´zniej rozbawiło to proste stwierdzenie i jeszcze raz u´smiechnał ˛ si˛e lekko, ostro˙znie odwracajac ˛ twarz od sedta. Potem podło˙zył rami˛e pod plecy Jaira i uniósł go do pozycji siedzacej. ˛ Nalał niewielka˛ porcj˛e piwa z bukłaka przy pasie i podał chłopcu. Jair przyjał ˛ napój, przełykajac ˛ i dławiac ˛ si˛e, kiedy płyn zapłonał ˛ mu w przełyku. — Lepiej? — Lepiej — przyznał chłopiec. — No to posłuchaj teraz. — U´smiech zniknał ˛ z twarzy Slantera. — Musz˛e ci˛e znowu zakneblowa´c. Jeste´s teraz pod moja˛ opieka.˛ Inni nie chca˛ mie´c z toba˛ do czynienia. B˛edziesz zwiazany ˛ i zakneblowany, z wyjatkiem ˛ pory posiłków. Wi˛ec sprawuj si˛e dobrze. To długa podró˙z. — Długa podró˙z? Dokad? ˛ — Jair nie starał si˛e ukry´c paniki w spojrzeniu. — Na wschód. Do Anaru. Spilk zdecydował, z˙ e poka˙ze ci˛e Widmom Mord. Chce, z˙ eby przyjrzeli si˛e twojej magii. — Gnom pokr˛ecił głowa˛ z powaga.˛ — Przykro mi, ale nie ma na to rady. Nie po tym, co zrobiłe´s. Zanim Jair zda˙ ˛zył co´s powiedzie´c, Slanter wetknał ˛ mu knebel w usta. Potem poluzował mu wi˛ezy na kostkach i d´zwignał ˛ na nogi. Wyjał ˛ krótki kawałek liny i przywiazał ˛ jeden koniec do paska Jaira, a drugi zatknał ˛ za swój pas. — Spilk — zawołał. Sedt odwrócił si˛e bez słowa i ruszył w las. Reszta patrolu poda˙ ˛zyła za nim. — Przykro mi, chłopcze — powtórzył Slanter. Wyszli razem prosto w poranna˛ mgł˛e.
VII Przez cały dzie´n gnomy prowadziły Jaira na pomoc, poprzez krain˛e zalesionych wzgórz stanowiac ˛ a˛ zachodnia˛ granic˛e Leah. Zmierzajac ˛ do swego celu, korzystali ze schronienia, jakie ofiarowały drzewa, i unikali bardziej ucz˛eszczanych dróg przecinajacych ˛ góry. Dla Jaira był to długi, wyczerpujacy ˛ szlak, a marszu nie ułatwiały wi˛ezy wrzynajace ˛ si˛e w ciało przy ka˙zdym kroku. Z pewno´scia˛ zostało to zauwa˙zone, ale nikt nie ul˙zył jego cierpieniu. Stra˙znicy nie okazali mu najmniejszej troski, mimo i˙z wida´c było, ile wysiłku kosztuje ich wi˛ez´ nia ka˙zdy kolejny krok. Twardzi, zaprawieni w boju weterani przygranicznych wojen przyzwyczajeni byli do forsownych marszów w o wiele gorszych warunkach, trwaja˛ cych nieraz po kilkana´scie dni. Jair był wprawdzie silny, ale nie mógł si˛e z nimi równa´c. Zanim zapadła noc i dotarli w ko´ncu do brzegów T˛eczowego Jeziora, Jair ledwo mógł chodzi´c. Zacz˛eli schodzi´c w dół do osłoni˛etej zatoczki, aby tam zało˙zy´c obóz. Przywiazany ˛ ponownie do drzewa, pospiesznie nakarmiony i napojony paroma łykami piwa, zasnał ˛ niemal natychmiast. Kolejne dni mijały w ten sam sposób. Budzono si˛e o wschodzie sło´nca i gnomy rozpoczynały w˛edrówk˛e na wschód wzdłu˙z brzegów jeziora, okra˙ ˛zajac ˛ północne góry, z˙ eby dotrze´c do schronienia w Borze Czarnych D˛ebów. Trzy razy w ciagu ˛ dnia zatrzymywano si˛e na odpoczynek: pó´znym rankiem, w południe i ostatni raz pó´znym popołudniem. Reszt˛e dnia maszerowali. Jair odczuwał ból w całym ciele. Stopy pokrywały mu krwawiace ˛ p˛echerze. Mimo z˙ e był na granicy wytrzymało´sci, Jair za punkt honoru postawił sobie, aby gnomy ani przez chwil˛e nie widziały go słaniajacego ˛ si˛e na nogach. Determinacja dodawała mu sił i nie opó´zniał marszu. Cały dzie´n, podczas w˛edrówki przez góry, my´slał o ucieczce. Nigdy nie wat˛ pił, z˙ e mu si˛e uda. Pytanie tylko, kiedy. Wiedział nawet, w jaki sposób mo˙ze tego dokona´c. To akurat nie było trudne. Po prostu stanie si˛e niewidzialny. Tego si˛e nie spodziewali, przynajmniej dopóki byli przekonani, z˙ e jego magia sprowadza si˛e do tworzenia wyimaginowanych pajaków ˛ czy w˛ez˙ y. Nie mieli poj˛ecia, z˙ e potrafi robi´c tak˙ze inne rzeczy. Pr˛edzej czy pó´zniej nadejdzie taka sposobno´sc´ . Uwolnia˛
60
go na wystarczajaco ˛ długi czas, aby mógł jeszcze raz u˙zy´c magii. Potrzebował tylko chwili, z˙ eby znikna´ ˛c. Ta pewno´sc´ płon˛eła w nim nieprzerwanie. Jeszcze jedno umacniało w nim postanowienie ucieczki. Slanter powiedział mu, z˙ e w˛edrowiec, który wraz z patrolem gnomów przybył do Vale, ruszył na wschód w poszukiwaniu Allanona. Skad ˛ Allanon si˛e dowie, z˙ e s´ciga go Widmo Mord? Jedynie Jair mógł go ostrzec i wiedział, z˙ e musi znale´zc´ na to jaki´s sposób. Kiedy pó´znym popołudniem dotarli do Czarnych D˛ebów, jego my´sli ciagle ˛ wypełniały głównie plany ucieczki. Czarne olbrzymie pnie wyrosły przed nimi jak s´ciana i po kilku chwilach przysłoniły sło´nce. Weszli w głab ˛ lasu i poda˙ ˛zyli s´cie˙zka,˛ która biegła równolegle do brzegów jeziora, posuwajac ˛ si˛e niezmiennie na wschód. W´sród drzew panował chłód; było tu ciemno i cicho. Las przyjał ˛ ich i pochłonał ˛ niczym szczelina otwarta w głab ˛ ziemi. Do zachodu sło´nca góry zostały daleko za nimi. Rozło˙zyli obóz na małej wycince osłoni˛etej przez d˛eby i długie pasmo górskie opadajace ˛ na północ a˙z do skraju wody. Jair usiadł przy pokrytym mchem pniu, którego obwód kilkana´scie razy przekraczał obwód jego pasa i — wcia˙ ˛z zwiazany ˛ i zakneblowany — obserwował Slantera, mieszajacego ˛ gulasz duszacy ˛ si˛e w rondlu na małym ognisku. Znu˙zony i poobijany, zastanawiał si˛e nad sprzeczno´sciami, które zauwa˙zył w charakterze tropiciela. Przez ostatnie dwa dni miał a˙z nadto okazji, z˙ eby przyjrze´c si˛e Slanterowi, i ze zdziwieniem zauwa˙zył, z˙ e nie był to ten sam gnom, który rozmawiał z nim tej nocy, kiedy został pojmany. Có˙z to za istota? Był gnomem, to prawda, a mimo to nie wygladał ˛ na gnoma. Z cała˛ pewno´scia˛ nie pochodził z Estlandii. Nie był podobny do tych, z którymi podró˙zował. Nawet oni wydawali si˛e to wyczuwa´c. Jair widział to w ich zachowaniu wobec Slantera. Tolerowali go, ale unikali. Dokładnie tak, jak mówił tropiciel. Był takim samym obcym w´sród swoich, jak Jair w Vale. Ale było w tym co´s jeszcze. Co´s w charakterze gnoma, co ró˙zniło go od reszty — sposób my´slenia, by´c mo˙ze inteligencja. Był od nich bystrzejszy. Prawdopodobnie dlatego robił co´s, czego oni nie potrafili. Zr˛eczny tropiciel, podró˙zujacy ˛ po czterech krainach, był gnomem, który złamał tradycj˛e i opu´scił rodzinne strony. Widział rzeczy, których oni nie widzieli. Rozumiał rzeczy, których oni nie potrafili poja´ ˛c. Był wykształcony. A pomimo wszystko był tutaj. Dlaczego? Slanter podszedł powoli z talerzem gulaszu w r˛ece i przykucnał ˛ przy chłopcu. Wyjał ˛ knebel i zaczał ˛ go karmi´c. — Smakuje nie´zle, prawda? — Czarne oczy spojrzały na niego. — Bardzo dobre. — Mo˙zesz dosta´c wi˛ecej, je´sli masz ochot˛e. — Slanter zamieszał w talerzu. — Jak si˛e czujesz? — Boli mnie wszystko. — Jair otwarcie spojrzał mu w oczy. — Stopy? — Zwłaszcza stopy. 61
— Daj, niech spojrz˛e. — Gnom odstawił gulasz. ´ agn Sci ˛ ał ˛ Jairowi buty, skarpetki i zbadał pokryte p˛echerzami stopy, kr˛ecac ˛ głowa.˛ Potem si˛egnał ˛ do swego worka i wyjał ˛ niewielka˛ puszk˛e. Zdjał ˛ pokrywk˛e, zanurzył palce w pojemniku i wydobył czerwonawa˛ ma´sc´ . Powoli zaczał ˛ wciera´c ja˛ w otwarte rany. Ma´sc´ była chłodna i koiła ból. — Powinna złagodzi´c pieczenie i wzmocni´c skór˛e — powiedział. Wtarł jeszcze troch˛e, zerknał ˛ na Jaira i na jego twarzy pojawił si˛e niewesoły u´smiech. Potem znowu spu´scił wzrok. — Twardy jeste´s, co? Jair nie odpowiedział. Patrzył, jak gnom ko´nczy smarowanie, po czym zaczał ˛ znowu je´sc´ . Był tak głodny, z˙ e pochłonał ˛ dwa talerze gulaszu. — Napij si˛e tego. — Po posiłku Slanter przytknał ˛ mu do ust bukłak z piwem. Przełknał ˛ par˛e łyków, krzywiac ˛ si˛e. — Nie wiesz, co dobre — powiedział gnom. — Na pewno nie to. — Jair spojrzał spode łba. Slanter przysiadł na pi˛etach. — Niedawno słyszałem co´s, o czym powiniene´s wiedzie´c. Niestety nie sa˛ to dla ciebie dobre wie´sci. — Przerwał, zerkajac ˛ ostro˙znie przez rami˛e. — Mamy si˛e spotka´c z w˛edrowcem po drugiej stronie Czarnych D˛ebów. Spilk powiedział, z˙ e jeden z nich b˛edzie tam na nas czekał. — Skad ˛ o tym wie? — Jair poczuł chłód. — Chyba si˛e umówili. — Slanter wzruszył ramionami — W ka˙zdym razie powiniene´s o tym wiedzie´c. Przejdziemy D˛eby jutro. Jutro? Jair widział, jak rozwiewaja˛ si˛e jego nadzieje. Jak zdoła uciec do nast˛epnego dnia? Za mało czasu! Sadził, ˛ z˙ e ma przed soba˛ co najmniej tydzie´n, a mo˙ze i wi˛ecej, zanim dotra˛ do ciemnego Anaru i twierdzy Widm Mord. Ale jutro? Co robi´c? Slanter przygladał ˛ mu si˛e, jakby czytał w jego my´slach. — Przykro mi, chłopcze. Mnie te˙z si˛e to nie podoba. Oczy Jaira uniosły si˛e, aby napotka´c wzrok gnoma. Starał si˛e, aby w jego głosie nie brzmiała rozpacz. — To dlaczego nie pozwolisz mi odej´sc´ ? — Pozwoli´c ci odej´sc´ ? — Slanter roze´smiał si˛e bezd´zwi˛ecznie. — Zapomniałe´s, kim jestem? Pociagn ˛ ał ˛ długi łyk piwa z bukłaka i westchnał. ˛ Jair pochylił si˛e do przodu. — Dlaczego jeste´s z nimi, Slanter? Jeste´s inny. Nie nale˙zysz do nich. Nie. . . — Chłopcze! — Gnom przerwał mu ostro. — Chłopcze, nic o mnie nie wiesz! Nic! Wi˛ec nie mów mi, kim jestem i do kogo nale˙ze˛ ! Pilnuj swojego nosa! Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e panowała cisza. Po´srodku polany gnomy zebrały si˛e przy ognisku, pijac ˛ piwo z ci˛ez˙ kich, skórzanych dzbanów. Jair widział błysk waskich ˛ oczu, kiedy od czasu do czasu spogladały ˛ w jego kierunku. Widział w nich podejrzliwo´sc´ i strach. — Jeste´s inny — powtórzył cicho.
62
— By´c mo˙ze — zgodził si˛e nieoczekiwanie Slanter, wpatrujac ˛ si˛e w ciemno´sc´ . — Ale wiem wystarczajaco ˛ du˙zo, aby si˛e nie sprzeciwia´c naturze. W powietrzu czu´c zmiany. Wieje prosto ze wschodu i zmiecie wszystko, co znajdzie na swej drodze. Wszystko! Nie widziałe´s jeszcze nawet połowy. Widma Mord sa˛ pot˛ega,˛ o jakiej ci si˛e nawet nie s´niło, i cała Estlandia nale˙zy do nich. Tylko dzisiaj. A jutro. . . — Pokr˛ecił powoli głowa.˛ — W takich czasach gnom mo˙ze by´c tylko gnomem. Napił si˛e jeszcze raz i pocz˛estował Jaira. Chłopak odmówił. Jego umysł pracował goraczkowo. ˛ — Slanter, czy mog˛e ci˛e prosi´c o przysług˛e? — zapytał. — To zale˙zy. — Czy zdjałby´ ˛ s mi sznury z rak ˛ i ramion na kilka minut? — Oczy gnoma zw˛eziły si˛e. — Chc˛e je tylko rozetrze´c, z˙ eby wróciło mi czucie. Jestem zwiazany ˛ od dwóch dni. Prawie nie czuj˛e palców. Prosz˛e, daj˛e ci słowo, z˙ e nie b˛ed˛e próbował uciec i nie u˙zyj˛e magii. Slanter przygladał ˛ mu si˛e bacznie. — Jak do tej pory twoje słowo było co´s warte. — I nadal jest. Zostaw mi wi˛ezy na nogach, je´sli chcesz. Daj mi tylko chwil˛e. Tropiciel patrzył na niego jeszcze chwil˛e, po czym skinał ˛ głowa.˛ Uklakł ˛ przy chłopcu i poluzował sznury, kr˛epujace ˛ jego ramiona i nadgarstki, tak z˙ e zwisały lu´zno. Jair zaczał ˛ energicznie masowa´c najpierw dłonie, potem nadgarstki, ramiona i w ko´ncu całe ciało. W ciemno´sciach przed soba˛ widział błysk no˙za w dłoni Slantera. Spu´scił wzrok i starał si˛e, aby nie było wida´c, o czym my´sli. Poruszał si˛e powoli, cały czas powtarzajac ˛ w my´slach: nie pozwól mu odgadna´ ˛c, nie pozwól mu odgadna´ ˛c. . . — Wystarczy. — Rozległ si˛e nagle burkliwy głos Slantera. Gnom na powrót zacisnał ˛ wi˛ezy. Jair siedział w milczeniu, nie stawiajac ˛ oporu. Kiedy znowu został zwiazany, ˛ Slanter stanał ˛ przed nim. — Lepiej? — Lepiej — odpowiedział cicho. Gnom kiwnał ˛ głowa.˛ — Czas spa´c. — Napił si˛e jeszcze raz z bukłaka i schylił si˛e, aby sprawdzi´c wi˛ezy. — Przykro mi, z˙ e tak si˛e dzieje. Nie podoba mi si˛e to tak samo, jak tobie. — A wi˛ec pomó˙z mi uciec. — Dał si˛e słysze´c błagalny szept Jaira. Slanter wpatrzył si˛e w niego bez słowa, a na jego twarzy nie zna´c było z˙ adnych emocji. Delikatnie umie´scił knebel w ustach Jaira i wstał. — Wolałbym, aby´smy si˛e nigdy nie spotkali — mruknał. ˛ Potem odwrócił si˛e i odszedł. W ciemno´sci Jair oparł si˛e bez sił o dab. ˛ Jutro. Jeszcze jeden dzie´n i dostanie si˛e w r˛ece Widm Mord. Zadr˙zał. Musi uciec, zanim to si˛e stanie. Musi znale´zc´ sposób.
63
Odetchnał ˛ gł˛eboko chłodnym, nocnym powietrzem. Przynajmniej dowiedział si˛e czego´s bardzo wa˙znego. Slanter nie z˙ ywił wobec niego podejrze´n. Pozwolił mu na tych par˛e minut, kiedy mógł rozetrze´c obolałe ciało i cho´c troch˛e ukoi´c ból. Te kilka chwil pozwoliło mu si˛e te˙z przekona´c, z˙ e nadal ma Kamienie Elfów. Ranek, wydawało si˛e, nadszedł zbyt szybko. W mrocznym wn˛etrzu Czarnych D˛ebów s´wit wstał szary i ponury. Przez cały trzeci dzie´n w˛edrówki gnomy prowadziły Jaira na wschód. Ciepłe promienie sło´nca nie docierały tu, skryte za burzowymi chmurami, które nadciagn˛ ˛ eły z pomocy. Pomi˛edzy drzewami wiał ostry wiatr, niosac ˛ ze soba˛ chłód nadchodzacej ˛ zimy. Gnomy w swoich krótkich kurtach przedzierały si˛e naprzód, pochylajac ˛ głowy przed pyłem i wirujacymi ˛ li´sc´ mi. Jak zdołam uciec? Jak? To pytanie przewijało si˛e w umy´sle Jaira, kiedy starał si˛e nada˙ ˛zy´c za swoimi prze´sladowcami. Ka˙zdy krok oznaczał mijajace ˛ sekundy, minuty i godziny z czasu, który mu pozostał. Ka˙zdy krok przybli˙zał go do Widm Mord. Ten dzie´n był wszystkim, co mu pozostało. Musi znale´zc´ jaka´ ˛s okazj˛e do uwolnienia si˛e od swoich stra˙zników na tyle, aby mógł wykorzysta´c pie´sn´ . Wystarczy jedna chwila. Jednak ta chwila mogła nigdy nie nastapi´ ˛ c. Po raz pierwszy Jaira ogarn˛eło zwatpienie. ˛ Czas uciekał tak szybko! Ju˙z niemal przedpołudnie, a w drodze sa˛ od kilku godzin. Zwymy´slał si˛e w duchu, z˙ e nie wykorzystał okazji, która˛ ofiarował mu Slanter poprzedniej nocy, kiedy to uwolnił go z wi˛ezów na par˛e chwil. Miał wystarczajaco ˛ du˙zo czasu, z˙ eby uciec. Par˛e sekund na zatrzymanie ich w miejscu i obrzucenie czym´s obrzydliwym, z˙ eby dali mu czas na uwolnienie nóg, i jeszcze kilka, aby zmieni´c nat˛ez˙ enie głosu i sta´c si˛e niewidzialnym, a byłby wolny. To nie byłoby wprawdzie bezpieczne, ale mogłoby si˛e uda´c. Gdyby nie to, z˙ e dał słowo. Ale co za ró˙znica, gdyby złamał słowo dane gnomowi? Westchnał. ˛ To nie takie proste. Nawet je´sli chodzi o gnoma, słowo jest słowem. Słowo to kwestia honoru. Nie mo˙zna nim szafowa´c dla wygody ani dostosowywa´c niczym ubranie do zmiany pogody. Gdyby raz je złamał, otworzyłby tym samym furtk˛e dla przeró˙znych wymówek, z˙ eby robi´c to i pó´zniej. Poza tym nie był pewny, czy mógłby zrobi´c co´s takiego Slanterowi, czy był gnomem, czy nie. To dziwne, ale w jaki´s sposób czuł si˛e z nim zwiazany. ˛ Nie nazwałby tego uczuciem, raczej szacunkiem. A mo˙ze po prostu widział w starym tropicielu co´s z samego siebie, poniewa˙z obaj byli swego rodzaju odmie´ncami. W ka˙zdym razie nie mógłby chyba potraktowa´c tak Slantera, nawet z˙ eby uciec przed tym, co go czekało. Minał ˛ ranek. Wiatr ucichł wraz z nadej´sciem dnia, ale jego chłód unosił si˛e w le´snym powietrzu. Przed nimi teren wznosił si˛e gwałtownie. Pasmo gór opadało na południe i drog˛e przeci˛eły im liczne wawozy. ˛ Ziemia była poszarpana i skalista. Za nimi trwała niewzruszenie s´ciana d˛ebów, niczym odwieczne, s´lepe olbrzymy 64
nie zwa˙zajace ˛ na mijajacy ˛ czas. Jestem przy nich ledwie pyłkiem z˙ ycia, pomy´slał Jair, kiedy spojrzał w gór˛e na czarne, strzeliste kształty gigantów. Odcinaja˛ mi drog˛e. Nie ma dokad ˛ pobiec. ´Scie˙zka biegła w dół stromej skarpy i patrol poda˙ ˛zył ciemna˛ koleina.˛ Po´sród d˛ebów pojawił si˛e niewielki zagajnik sosen i jodeł stłoczonych ciasno pomi˛edzy masywnymi czarnymi pniami niczym otoczeni wi˛ez´ niowie, sparali˙zowani ze strachu. Gnomy weszły w zagajnik, pomrukujac ˛ z poirytowaniem, kiedy chwytały ich i kaleczyły ostro zako´nczone gał˛ezie. Jair szedł za nimi, pochylajac ˛ głow˛e, a długie konary drzew z rozmachem ci˛eły mu twarz i dłonie. Chwil˛e potem wydostał si˛e z g˛estwiny i znalazł si˛e na szerokiej wycince. Na dnie wawozu ˛ znajdował si˛e zbiornik wody zasilany przez male´nki strumyczek sacz ˛ acy ˛ si˛e ze skał. Tu˙z przy zbiorniku stał m˛ez˙ czyzna. Gnomy zatrzymały si˛e gwałtownie. M˛ez˙ czyzna pił wod˛e z małego kubeczka, głow˛e miał pochylona.˛ Ubrany był na czarno — w lu´zna˛ tunik˛e, spodnie, kurt˛e i wysokie buty. Przy nim, na ziemi le˙zała czarna, skórzana torba. Obok spoczywała długa, drewniana pałka. Nawet ona była czarna, zrobiona z wypolerowanego orzechowego drzewa. M˛ez˙ czyzna spojrzał na nich przelotnie. Wygladał ˛ jak zwyczajny podró˙zny z Sudlandii. Twarz miał s´niada,˛ pomarszczona˛ od wiatru i sło´nca, a jasne włosy niemal całkiem ju˙z siwe. Szare oczy mrugn˛eły raz, a potem m˛ez˙ czyzna odwrócił wzrok. Setki takich jak on w˛edrowców przemierzało codziennie t˛e cz˛es´c´ kraju, ale Jair instynktownie wyczuł, z˙ e m˛ez˙ czyzna do nich nie nale˙zy. Spilk tak˙ze wyczuł w nim co´s niezwykłego. Sedt obrzucił spojrzeniem grup˛e gnomów, jak gdyby chciał si˛e upewni´c, i˙z nadal jest ich dziewi˛eciu przeciwko jednemu, po czym przeniósł wzrok na Jaira. Wida´c było, z˙ e nie jest zadowolony, z˙ e obcy widzi wi˛ez´ nia. Zawahał si˛e przez chwil˛e, po czym ruszył naprzód. Jair i inni poda˙ ˛zyli za nim. Szli bez słowa ku przeciwległemu kra´ncowi zbiornika, nie spuszczajac ˛ wzroku z obcego. M˛ez˙ czyzna nie zwracał na nich uwagi. Spilk wysunał ˛ si˛e przed swoich towarzyszy i napełnił swój bukłak woda˛ s´ciekajac ˛ a˛ ze skał, po czym sam si˛e napił. Jeden po drugim gnomy szły w jego s´lady. Tylko Slanter stał przy Jairze bez ruchu. Chłopak spojrzał na gnoma i zobaczył, z˙ e ten wpatruje si˛e intensywnie w obcego. Na jego surowej twarzy malowało si˛e co´s dziwnego, co´s jakby. . . Poznawał znajoma˛ twarz? Obcy podniósł nagle wzrok i napotkał spojrzenie Jaira. Jego oczy były puste, nie wyra˙zały z˙ adnych uczu´c. Przez chwil˛e patrzyli na siebie, a potem m˛ez˙ czyzna zwrócił si˛e do Spilka. — Daleko jedziecie? — zapytał. — Pilnuj swego nosa. — Spilk wypluł wod˛e. Obcy wzruszył ramionami. Sko´nczył pi´c i pochylił si˛e, aby wetkna´ ˛c kubek do torby. Kiedy si˛e wyprostował, w jego dłoni pojawiła si˛e czarna pałka. 65
— Czy chłopiec z Vale jest naprawd˛e a˙z tak niebezpieczny? — Gnomy spojrzały na niego pos˛epnie. Spilk odrzucił swój bukłak na bok, chwycił swoja˛ pałk˛e i ruszył kraw˛edzia˛ zbiornika, stajac ˛ naprzeciw m˛ez˙ czyzny. — Kim jeste´s? — warknał. ˛ Obcy ponownie wzruszył ramionami. — Nikim, kogo chciałby´s zna´c. — No to zmiataj stad, ˛ póki jeszcze mo˙zesz. — Spilk u´smiechnał ˛ si˛e zimno. — Ta sprawa ci˛e nie dotyczy. Obcy nie poruszył si˛e. Zdawał si˛e zastanawia´c nad tym, co usłyszał. Spilk zrobił krok w jego kierunku. — Powiedziałem, z˙ e ta sprawa ci˛e nie dotyczy. — Dziewi˛ec´ gnomów podró˙zujacych ˛ przez Sudlandi˛e z chłopakiem z Vale zwiazanym ˛ niczym prosi˛e na ro˙zen? — Nikły u´smiech przeciał ˛ jego poorana˛ bruzdami twarz. — By´c mo˙ze masz racj˛e. Mo˙zliwe, z˙ e to mnie nie dotyczy. Schylił si˛e po torb˛e, zarzucił ja˛ na rami˛e i przeszedł obok gnomów. Nadzieja, która˛ Jair z˙ ywił przez chwil˛e, zbladła ponownie. Przez moment my´slał, z˙ e obcy ma zamiar mu pomóc. Spragniony odwrócił si˛e w stron˛e zbiornika, ale Slanter zagrodził mu drog˛e. Oczy gnoma utkwione były w obcego, a jego dło´n wyciagn˛ ˛ eła si˛e powoli, aby uchwyci´c chłopca za rami˛e i odciagn ˛ a´ ˛c go kilkana´scie kroków w tył od reszty patrolu. Obcy przystanał ˛ raz jeszcze. — A z drugiej strony, mo˙ze si˛e mylisz. — Stał nie wi˛ecej ni˙z sze´sc´ stóp od Spilka. — Mo˙ze ta sprawa jednak mnie dotyczy. Torba ze´slizn˛eła mu si˛e z ramienia, a szare, kamienne spojrzenie wbiło si˛e w gnoma. Na t˛epej twarzy sedta odbiło si˛e niedowierzanie i zło´sc´ . Za jego plecami pozostałe gnomy spogladały ˛ po sobie z niepokojem. — Stój za mna.˛ — Głos Slantera zasyczał cicho i gnom wysunał ˛ si˛e przed Jaira. Obcy zbli˙zył si˛e do Spilka. — Mo˙ze wypu´scicie chłopca? — zaproponował cicho. Spilk zamachnał ˛ si˛e ci˛ez˙ ka˛ pałka,˛ celujac ˛ w głow˛e m˛ez˙ czyzny. Był szybki, ale obcy był jeszcze szybszy; zablokował uderzenie swoja˛ pałka˛ i natarł na gnoma mi˛ekkim, błyskawicznym ruchem. Pałka uniosła si˛e, uderzajac ˛ raz i drugi. Pierwszy cios trafił Spilka w z˙ oładek, ˛ zginajac ˛ go wpół. Drugi trafił prosto w głow˛e i sedt zwalił si˛e na ziemi˛e jak kamie´n. Przez chwil˛e nikt si˛e nie poruszył. Potem gnomy ruszyły do ataku, z dzikim wyciem dobywajac ˛ mieczy, toporów i włóczni. Siedem kr˛epych postaci otoczyło samotna˛ sylwetk˛e w czerni. Jair zagryzł mocniej knebel, obserwujac ˛ rozwój wypadków. Szybko niczym kot obcy odparł atak. Czarna pałka zawirowała w powietrzu. Dwóch gnomów padło na miejscu z roztrzaskanymi czaszkami. Pozostali
66
ci˛eli na o´slep, usiłujac ˛ dosi˛egna´ ˛c obcego, który cofał si˛e tanecznym krokiem. Nagle spod czarnej kurty błysnał ˛ metal i w dłoni m˛ez˙ czyzny pojawił si˛e krótki miecz. Par˛e sekund pó´zniej jeszcze trzech napastników le˙zało rozciagni˛ ˛ etych na ziemi, a krew saczyła ˛ si˛e wolno z ich ran. Teraz zostało ju˙z tylko dwóch. Obcy wymachiwał mieczem, stojac ˛ przed nimi na ugi˛etych kolanach. Gnomy spojrzały po sobie i cofn˛eły si˛e. Nagle jeden z nich zauwa˙zył Jaira ukrytego za plecami Slantera. Porzucił kompana i przyskoczył do wi˛ez´ nia, ale ku zaskoczeniu chłopca Slanter zagrodził mu drog˛e, a w jego dłoni błysnał ˛ długi nó˙z. Atakujacy ˛ zawył z w´sciekło´sci, widzac ˛ zdrad˛e, i uniósł bro´n. Dwadzie´scia stóp od nich obcy uczynił jeden niedostrzegalny ruch. Jego rami˛e wyskoczyło do przodu niczym wa˙ ˛z i gnom zatrzymał si˛e w pół kroku. W jego gardle tkwił długi nó˙z. Upadł, nie wydajac ˛ d´zwi˛eku. Pozostały przy z˙ yciu gnom uznał najwyra´zniej, z˙ e zobaczył ju˙z wystarczajaco ˛ du˙zo i nie zwa˙zajac ˛ na nic, pomknał ˛ mi˛edzy drzewa i zniknał ˛ w lesie. Na polance zostali tylko Jair, Slanter i obcy. Gnom i m˛ez˙ czyzna w czerni patrzyli na siebie bez słowa, trzymajac ˛ bro´n w pogotowiu. Las trwał w ciszy wokół nich. — Ty te˙z? — zapytał obcy cichym głosem. — Nie. — Slanter potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — R˛eka z no˙zem opadła. — Wiem, kim jeste´s. Obcy nie wydawał si˛e tym zaskoczony, skinał ˛ tylko głowa.˛ Wskazał mieczem ciała gnomów rozciagni˛ ˛ ete pomi˛edzy nimi. — A twoi przyjaciele? — Przyjaciele? — Slanter spojrzał w dół. — Niespecjalnie. Nieszcz˛es´cia wojny zebrały nas razem i podró˙zowali´smy ta˛ sama˛ droga.˛ Banda głupców. — Jego ciemne oczy spojrzały na obcego. — Dla mnie podró˙z si˛e sko´nczyła. Czas rusza´c swoja˛ droga.˛ — Wyciagn ˛ ał ˛ nó˙z i przeciał ˛ wi˛ezy kr˛epujace ˛ Jaira. Potem schował nó˙z do pochwy i wyjał ˛ chłopcu knebel. — Wyglada ˛ na to, z˙ e masz dzisiaj swój szcz˛es´liwy dzie´n, chłopcze — mruknał. ˛ — Wła´snie uwolnił ci˛e sam Garet Jax!
VIII Nawet w tak niewielkiej osadzie, jaka˛ była Shady Vale, słyszano o Garecie Jax. Zwano go Mistrzem Broni — był człowiekiem, którego sprawno´sc´ w walce była tak doskonała, z˙ e mówiono, i˙z nie miał sobie równych. Czy była to jakakolwiek bro´n, czy te˙z jedynie r˛ece i nogi, był najlepszy spo´sród wszystkich z˙ yjacych. ˛ Niektórzy twierdzili nawet, z˙ e nigdy nie istniał nikt lepszy. Opowie´sci o nim stawały si˛e legendami. Przekazywano je sobie w tawernach, gdzie sp˛edzano czas, popijajac ˛ po sko´nczonej pracy, a w gospodach powtarzali je podró˙znicy z dalekich stron. Słycha´c je było tak˙ze przy ogniskach, kiedy zapadała noc i przy paleniskach, wokół których zbierali si˛e ludzie, a ciemno´sci stwarzały wi˛ezy umacniane jeszcze przez dzielenie si˛e słowem. Historie o Garecie Jax były obecne wsz˛edzie. Nikt nie wiedział, skad ˛ pochodził. Ta cz˛es´c´ jego z˙ ycia była przedmiotem domysłów i plotek. Ka˙zdy wszak˙ze znał przynajmniej jedno miejsce, w którym widziano Gareta, i zwiazan ˛ a˛ z tym opowie´sc´ . Wi˛ekszo´sc´ z tych historii była prawdziwa i potwierdzona przez co najmniej kilku s´wiadków danego wydarzenia. Stanowiły wspólna˛ wiedz˛e, przekazywana˛ i powtarzana˛ jak Sudlandia długa i szeroka, a tak˙ze równie˙z w innych krajach. Jair znał je wszystkie na pami˛ec´ . Jedna z najstarszych opowiadała o gnomach napadajacych ˛ i łupiacych ˛ odległe wioski Callahornu na wschodnim pograniczu. Rozbici przez Legion Graniczny łupie˙zcy podzielili si˛e na małe grupki, po kilku m˛ez˙ czyzn ka˙zda, które dalej naje˙zd˙zały mniej strze˙zone wioski i gospodarstwa. Patrole Legionu regularnie przeczesywały kraj w ich poszukiwaniu, ale bandyci zawsze zdołali si˛e ukry´c i przeczeka´c do ich odjazdu. Pewnego dnia grupa dziesi˛eciu gnomów napadła na dom farmera na południu, stojacy ˛ w miejscu, gdzie Mermidon łaczył ˛ si˛e z Rabb. W domu była tylko z˙ ona farmera, małe dzieci i obcy — chłopiec zaledwie — który zatrzymał si˛e tu, aby w zamian za pomoc zarobi´c na ły˙zk˛e strawy i nocleg. On wła´snie zabarykadował rodzin˛e w piwnicy i wyszedł grabie˙zcom na spotkanie, kiedy próbowali dosta´c si˛e do s´rodka. Zabił o´smiu, a dwóch pozostałych uciekło. Mówiono, z˙ e po tym wydarzeniu ilo´sc´ napadów zmniejszyła si˛e. Za to wszyscy zacz˛eli opowiada´c o obcym imieniem Garet Jax. 68
Inne opowie´sci były równie dobrze znane. W Arborlon wy´cwiczył specjalny oddział Stra˙zy Miejskiej, aby chroniła króla elfów, Andera Elessedila. W Tyrsis szkolił specjalne oddziały Legionu Granicznego, a potem inne w Kern i Yarfleet. Przez jaki´s czas walczył w wojnach przygranicznych pomi˛edzy gnomami i karłami, uczac ˛ te ostatnie posługiwania si˛e bronia.˛ Przez pewien czas podró˙zował równie˙z w gł˛ebi Sudlandii, zamieszany w wojny domowe, które wybuchły pomi˛edzy członkami Federacji. Powiadano, z˙ e zabił tam wielu ludzi i przysporzył sobie wielu wrogów. To zamkn˛eło mu drog˛e powrotna.˛ . . Jair otrzasn ˛ ał ˛ si˛e z tych rozmy´sla´n, zdajac ˛ sobie nagle spraw˛e, z˙ e obcy wpatruje si˛e w niego, zupełnie jakby czytał w jego my´slach. Zaczerwienił si˛e. — Dzi˛eki — wymamrotał. Garet Jax nie odezwał si˛e. Jego szare oczy patrzyły bez wyrazu jeszcze przez chwil˛e, a potem odwrócił wzrok. Krótki miecz zniknał ˛ w fałdach płaszcza i m˛ez˙ czyzna w czerni zaczał ˛ oglada´ ˛ c ciała, które le˙zały rozrzucone na ziemi. Jair obserwował go przez chwil˛e, po czym zerknał ˛ ukradkiem na Slantera. — Czy to naprawd˛e Garet Jax? — wyszeptał. — Przecie˙z ci powiedziałem, nie? — Slanter rzucił mu pos˛epne spojrzenie. — Nie zapomina si˛e kogo´s takiego. Poznałem go pi˛ec´ lat temu, kiedy tropiłem dla Legionu. Byłem wtedy najlepszy, ale przy nim. . . — Wzruszył ramionami. — Pami˛etam raz pewnych twardzieli w´sciekłych, z˙ e pomini˛eto ich przy tropieniu czy co´s takiego. Rzucili si˛e na Jaxa z dzidami, kiedy stał do nich tyłem. Czterech, a wszyscy wi˛eksi od niego. — Gnom pokr˛ecił głowa; ˛ spojrzenie miał nieobecne. — Dwóch zabił, a dwóch zranił. Tak szybko, z˙ e nie nada˙ ˛załe´s wzrokiem. Byłem tam. Jair spojrzał na posta´c w czerni. Legenda, mówiono. Przedstawiano go te˙z jednak w innym s´wietle. Nazywano go zabójca˛ — najemnikiem bez krzty lojalno´sci i odpowiedzialno´sci, chyba z˙ e wobec tych, którzy mu płacili. Nie miał z˙ adnych towarzyszy. Garet Jax zawsze podró˙zował samotnie. Nie miał tak˙ze przyjaciół. Był zbyt niebezpieczny, zbyt nieprzyst˛epny. Dlaczego wi˛ec pomógł Jairowi? — Ten jeszcze z˙ yje. — Mistrz Broni pochylał si˛e nad Spilkiem. Slanter i Jair spojrzeli na siebie, po czym podeszli bli˙zej. — Twardy łeb — mruknał ˛ Garet Jax. — Pomó˙zcie mi go podnie´sc´ . Wspólnymi siłami odciagn˛ ˛ eli nieprzytomnego gnoma na przeciwległy koniec polany i oparli go o sosn˛e. Mistrz Broni zwiazał ˛ mu r˛ece i nogi sznurami, które przedtem słu˙zyły do kr˛epowania chłopca. Zadowolony ze swego dzieła, odszedł od je´nca i obrócił si˛e do obserwujacych ˛ go towarzyszy. — Jak si˛e nazywasz, chłopcze? — zapytał Jaira. — Jair Ohmsford — odpowiedział chłopak. Spojrzenie szarych oczu obcego niepokoiło go. — A ty? — zwrócił si˛e do Slantera. 69
— Nazywam si˛e Slanter — odparł tropiciel. — Mo˙ze wyja´snisz mi, co dziewi˛eciu gnomów my´sliwych zamierzało zrobi´c z tym chłopcem? — Błysk gniewu pojawił si˛e na surowym obliczu. Slanter skrzywił si˛e, ale zaczał ˛ relacjonowa´c Mistrzowi Broni wszystko, co wydarzyło si˛e od czasu, kiedy po raz pierwszy natknał ˛ si˛e na Jaira w Shady Vale. Ku ogromnemu zaskoczeniu chłopaka powiedział nawet, jak potraktował go Jair, z˙ eby uciec. Garet Jax słuchał nie przerywajac. ˛ Kiedy opowie´sc´ dobiegła ko´nca, odwrócił si˛e do Jaira. — Czy to prawda? Chłopak zawahał si˛e, ale w ko´ncu skinał ˛ głowa.˛ To oczywi´scie nie była prawda, a przynajmniej nie cała. Cz˛es´c´ była zmy´slona˛ historyjka,˛ która˛ opowiedział Spilkowi, ale nie było powodu zmienia´c teraz wersji. Lepiej niech obaj wierza,˛ z˙ e jego ojciec, wraz z Kamieniami Elfów, przebywa w towarzystwie Allanona — przynajmniej dopóki Jair si˛e nie zorientuje, komu powinien zaufa´c. Mistrz Broni zastanawiał si˛e dłu˙zsza˛ chwil˛e nad tym, co usłyszał. — Có˙z, sadz˛ ˛ e, z˙ e nie powinienem zostawia´c ci˛e samego w tym kraju, Jairze Ohmsford. Nie sadz˛ ˛ e te˙z, aby dobrym pomysłem było pozostawienie ci˛e w towarzystwie tego gnoma. — Slanter pociemniał na twarzy, ale trzymał j˛ezyk na wodzy. — My´sl˛e, z˙ e najlepiej b˛edzie, jak pójdziesz ze mna.˛ W ten sposób b˛ed˛e pewny, z˙ e jeste´s bezpieczny. Jair patrzył na niego niepewnie. — Dokad ˛ mam z toba˛ pój´sc´ ? — Do Culhaven. Mam tam umówione spotkanie. B˛edziesz mi towarzyszył. Je´sli druid i twój ojciec pojechali do Estlandii, to jest całkiem prawdopodobne, z˙ e ich tam znajdziemy. A je´sli nie, to przynajmniej znajdziemy kogo´s, kto ci˛e do nich zaprowadzi. — Ale nie mog˛e. . . — zaczał ˛ Jair, ale ugryzł si˛e w j˛ezyk. Nie mógł powiedzie´c im o Brin. Musiał by´c ostro˙zny. Lecz przecie˙z nie mógł i´sc´ na wschód! — Nie mog˛e tego zrobi´c — doko´nczył. — Moja matka i siostra odwiedzaja˛ wioski na południu Doliny i nie wiedza,˛ co si˛e stało. Musz˛e wróci´c, z˙ eby je ostrzec. — Za daleko. — Garet Jax pokr˛ecił głowa.˛ — Nie mam na to czasu. Pójdziemy na wschód, a potem przy okazji wy´slemy im wiadomo´sc´ . Poza tym, je´sli powiedziałe´s mi prawd˛e, powrót jest o wiele bardziej niebezpieczny ni˙z dalsza podró˙z. Gnomy i karły ju˙z o tobie wiedza.˛ Wiedza,˛ gdzie mieszkasz. Je´sli odkryły, z˙ e uciekłe´s, b˛eda˛ ci˛e tu szukały. Nie po to ci˛e ratowałem, z˙ eby´s w par˛e minut po moim odej´sciu znowu został schwytany. — Ale. . . Zimne, szare oczy zmroziły go swoim spojrzeniem. — To postanowione. Idziesz na wschód. — Spojrzał krótko na Slantera. — A ty id´z, gdzie chcesz.
70
Wielkimi krokami przeciał ˛ wycink˛e i odnalazł swoja˛ torb˛e i pałk˛e. Jair stał i patrzył za nim, nie mogac ˛ si˛e zdecydowa´c. Czy powinien wyzna´c prawd˛e temu człowiekowi, czy i´sc´ na wschód? Ale nawet je´sli powie prawd˛e, niewiele to zmieni. Mało prawdopodobne, aby Mistrz Broni zabrał go z powrotem do domu. — No to z˙ ycz˛e ci szcz˛es´cia, chłopcze. — Slanter stanał ˛ przed nim. Nie wygladał ˛ na szcz˛es´liwego. — Mam nadziej˛e, z˙ e nie z˙ ywisz urazy? — Dokad ˛ idziesz? — Jair spojrzał na gnoma. — A co za ró˙znica? — Slanter obrzucił Gareta jadowitym spojrzeniem. Potem wzruszył ramionami. — Lepiej id´z z nim. Ju˙z dawno powinienem pój´sc´ w swoja˛ stron˛e. — Nie zapomn˛e, z˙ e mi pomagałe´s, Slanter, przez cała˛ podró˙z — powiedział szybko Jair. — My´sl˛e, z˙ e pomógłby´s mi znowu, gdybym tego potrzebował. — Mylisz si˛e! — Gnom uciał ˛ krótko. — Tylko dlatego, z˙ e było mi ci˛e z˙ al, nie. . . Słuchaj, odstawiłbym ci˛e do w˛edrowców tak szybko jak Spilk, poniewa˙z to byłoby rozsadne! ˛ Ty i ten Mistrz Broni nie macie poj˛ecia, przeciwko komu stajecie! — Widziałem, jak wyjałe´ ˛ s nó˙z, kiedy skoczył do mnie ten gnom! — Jair upierał si˛e. — No i co? — Gdybym miał cho´c troch˛e oleju w głowie, pozwoliłbym ci˛e zabi´c. — Slanter prychnał ˛ gniewnie. — Czy wiesz, na co si˛e naraziłem? Nie mog˛e nawet wróci´c do Estlandii! Ten, który uciekł, opowie wszystkim, co zrobiłem! Albo zrobi to Spilk, kiedy si˛e uwolni! — Wyrzucił w gór˛e obie r˛ece. — Kogo to obchodzi? W ka˙zdym razie na pewno nie mój kraj. Nie nale˙ze˛ do nich, nie byłem tam od lat. Widma nie b˛eda˛ si˛e trudziły tropieniem jednego biednego gnoma. Pójd˛e na pomoc na jaki´s czas, a mo˙ze na południe do miast i niech si˛e dzieje, co chce. — Slanter. . . Gnom odwrócił si˛e nagle, jego głos przeszedł w syk. — Ale ten tam nie jest wiele lepszy ode mnie! — Gniewnym gestem wskazał Gareta, który pił wod˛e ze zbiornika. — Traktuje mnie, jakby to wszystko była moja wina, jakbym to ja był za wszystko odpowiedzialny! Nawet ci˛e nie znałem, chłopcze! Przybyłem tu, tropiac ˛ druida! Wcale nie podobało mi si˛e s´ciganie ci˛e i oddawanie Widmom! — Slanter, zaczekaj chwil˛e! — Wzmianka o Widmach Mord przypomniała Jairowi o czym´s, o czym prawie zapomniał, cieszac ˛ si˛e odzyskana˛ wolno´scia.˛ — Co z tym w˛edrowcem, którego mieli´smy spotka´c po drugiej stronie Czarnych D˛ebów? — A niby co ma by´c? — Slanter był wyra´znie zbity z tropu. — B˛edzie tam czekał, prawda? — zapytał cicho Jair. Gnom zawahał si˛e, po czym kiwnał ˛ głowa.˛ — Rozumiem. Tak, b˛edzie tam czekał. — Zmarszczył brwi. — Po prostu jed´zcie inna˛ droga.˛ Naokoło. 71
Jair podszedł bli˙zej. — Przypu´sc´ my, z˙ e on zechce si˛e z nim spotka´c? — Uczynił nieznaczny ruch w kierunku Gareta. — Wtedy ub˛edzie jednego Mistrza Broni. — Slanter wzruszył ramionami. — Mnie tak˙ze ub˛edzie. — Patrzyli na siebie w milczeniu. — Czego ode mnie chcesz, chłopcze? — zapytał w ko´ncu gnom. — Chod´z z nami. — Co? — Jeste´s tropicielem, Slanter. Potrafisz przeprowadzi´c nas koło w˛edrowca. Prosz˛e, chod´z z nami. — Nie. — Slanter zdecydowanie pokr˛ecił głowa.˛ — To Estlandia. Nie mog˛e tam wróci´c. Nie teraz. Poza tym chcesz, z˙ ebym to ja zabrał ci˛e do Culhaven. Ja! Karły b˛eda˛ zachwycone! — Tylko do granicy, Slanter. — Jair nalegał. — Potem pójdziesz, dokad ˛ chcesz. Nie prosz˛e ci˛e o nic wi˛ecej. — To doprawdy wspaniałomy´slnie z twojej strony! — Gnom prychnał. ˛ Garet Jax szedł w ich stron˛e. — Posłuchaj, to nie ma sensu. On i tak si˛e nie zgodzi, z˙ ebym poszedł. — Tego nie wiesz. — Chłopak naciskał. Odwrócił si˛e do Mistrza Broni. — Powiedziałe´s, z˙ e Slanter mo˙ze i´sc´ , dokad ˛ chce. Powiedz mu zatem, z˙ e mo˙ze i´sc´ z nami. Garet Jax spojrzał na gnoma, a potem znowu na Jaira. — Jest tropicielem — stwierdził Jair. — Mo˙ze pomóc nam unikna´ ˛c spotkania z w˛edrowcem. Mógłby znale´zc´ bezpieczny szlak na wschód. — Niech sam zdecyduje. — Mistrz Broni wzruszył ramionami. Nastapiła ˛ długa, niezr˛eczna cisza. — Slanter, je´sli to zrobisz, poka˙ze˛ ci, jak działa moja magia — odezwał si˛e w ko´ncu Jair. Nagłe zainteresowanie pojawiło si˛e w ciemnych oczach gnoma. — No có˙z, warto by spróbowa´c albo. . . — urwał nagle. — Nie! Co próbujesz zrobi´c? My´slisz, z˙ e mo˙zna mnie przekupi´c? Tak wła´snie my´slisz? — Nie. — Jair zaprzeczył pospiesznie. — Ja tylko. . . — Nie mo˙zna! — przerwał gnom. — Nie bior˛e łapówek! Nie jestem jakim´s. . . ! — zabełkotał co´s, nie mogac ˛ znale´zc´ odpowiedniego okre´slenia na to, czym nie jest. Potem wyprostował si˛e. — Je´sli tak bardzo ci na tym zale˙zy, je´sli to takie wa˙zne, to pójd˛e. Pójd˛e, ale nie za łapówk˛e! Pójd˛e, bo tak mi si˛e podoba. Taka˛ mam ch˛ec´ , rozumiesz? I tylko do granicy, ani kroku dalej! Nie chc˛e mie´c do czynienia z karłami! Jair przez chwil˛e patrzył na niego w osłupieniu, a potem szybko wyciagn ˛ ał ˛ dło´n. Slanter u´scisnał ˛ ja˛ z uroczysta˛ powaga.˛
72
Postanowiono, z˙ e zostawia˛ Spilka tak, jak go posadzili. Sporo czasu zajmie mu uwolnienie si˛e, ale da rad˛e. W najgorszym razie przegryzie si˛e przez sznury, zauwa˙zył ponuro Slanter. By´c mo˙ze usłyszy go kto´s, je´sli b˛edzie wzywał pomocy. Cho´c raczej powinien by´c z tym ostro˙zny. Czarne D˛eby zamieszkiwał wyjatkowo ˛ niebezpieczny gatunek szarych wilków i wołanie mogłoby je zwabi´c. Z drugiej strony i tak wilki mogły pojawi´c si˛e tutaj, z˙ eby si˛e napi´c wody. . . Sedt usłyszał ostatnie zdanie, odzyskujac ˛ przytomno´sc´ , kiedy Jair i jego towarzysze szykowali si˛e do drogi. Oszołomiony i w´sciekły, krzepki gnom odgraz˙ ał si˛e, z˙ e czeka ich wszystkich marny koniec, kiedy ich znowu dopadnie. Nie zwracali uwagi na te pogró˙zki, chocia˙z Slanter wydawał si˛e nimi zaniepokojony. Chwil˛e pó´zniej Spilk został ju˙z za nimi. Jair znalazł si˛e teraz w dziwnym towarzystwie: gnom, który go s´ledził, uwi˛eził i trzymał przez trzy dni, oraz legendarny poszukiwacz przygód, który zabił wi˛ecej ludzi, ni˙z Jair kiedykolwiek widział. A teraz podró˙zowali we trójk˛e. Chłopak uwa˙zał to przymierze za raczej kłopotliwe. Co ci dwaj robia˛ tu z nim? Garet Jax mógł ruszy´c w swoja˛ stron˛e, nie przejmujac ˛ si˛e Jairem, ale nie zrobił tego. Uratował go, ryzykujac ˛ własnym z˙ yciem, i ustanowił si˛e jego chwilowym opiekunem. Dlaczego człowiek taki jak Garet Jax robi takie rzeczy? A Slanter? Mógł przecie˙z odrzuci´c jego pro´sb˛e o pomoc, wiedzac, ˛ co mu grozi, i wiedzac ˛ tak˙ze, z˙ e Garet Jax nie ufa mu i b˛edzie s´ledził ka˙zdy jego ruch. Mimo to, zupełnie nieoczekiwanie, niemal na przekór, zdecydował si˛e pój´sc´ z nimi. I znowu, dlaczego? Ale to jego własne motywy najbardziej zaskoczyły Jaira, kiedy zaczał ˛ je rozwa˙za´c. W ko´ncu, je´sli ich towarzystwo uzna´c za kłopotliwe, to co on tutaj robi? Slanter, ledwie przed chwila,˛ był jego stra˙znikiem! Z kolei wybawca Jaira napełniał go autentycznym przera˙zeniem. Cały czas miał przed oczami Mistrza Broni walczacego ˛ z gnomami — szybki, s´miertelnie niebezpieczny, czarny niczym s´mier´c, która˛ zadawał. Przez chwil˛e obraz trwał w umy´sle chłopca. Potem odsunał ˛ go zdecydowanie. No có˙z, obcy w podró˙zy staja˛ si˛e towarzyszami na wypadek niebezpiecze´nstwa. Jair przypuszczał, z˙ e tak nale˙zy spoglada´ ˛ c na to, co si˛e stało. Musi by´c rozsadny. ˛ W ko´ncu był wolny i nic mu nie zagra˙zało. Mógł znikna´ ˛c w ka˙zdej chwili. Jedna strofa pie´sni, zmieszana z szeptem wiatru, i b˛edzie daleko. Ta my´sl dawała mu pewne poczucie bezpiecze´nstwa. Gdyby tylko nie znajdował si˛e w samym s´rodku Czarnych D˛ebów, gdyby tylko nie poszukiwały go Widma Mord i gdyby tylko tak rozpaczliwie nie potrzebował znale´zc´ skad´ ˛ s pomocy. . . Zacisnał ˛ z˛eby. Rozwa˙zania na temat tego, co by było gdyby, były bezcelowe. Miał do´sc´ zmartwie´n. Przede wszystkim musi pami˛eta´c, z˙ eby nie wspomnie´c nic o Brin ani o Kamieniach Elfów. Po niecałej godzinie drogi przez D˛eby doszli do wycinki, na której zbiegały si˛e trzy szlaki. Slanter, wskazujacy ˛ im drog˛e w ciemniejacym ˛ lesie, dał znak, aby si˛e zatrzymali, i wskazał na szlak wiodacy ˛ na południe. 73
— T˛edy — oznajmił. — Na południe? — Garet Jax spojrzał na niego ze zdziwieniem. — Na południe. — Slanter zmarszczył g˛este brwi. — W˛edrowiec przyb˛edzie od kraju Srebrnej Rzeki przez Moczary Mgieł. To najszybsza i najłatwiejsza droga, przynajmniej dla tych diabłów. Nie boja˛ si˛e niczego, co z˙ yje na bagnach. Je´sli chcemy mie´c jaka´ ˛s szans˛e, to powinni´smy pój´sc´ na południe, naokoło Moczarów przez D˛eby, a potem skr˛eci´c na północ na niziny. — To długa droga, gnomie — mruknał ˛ Mistrz Broni. — Ale doprowadzi ci˛e tam, gdzie chcesz! — warknał ˛ Slanter. — Mo˙ze udałoby si˛e nam prze´slizna´ ˛c obok niego. — Mo˙ze udałoby si˛e nam te˙z przefruna´ ˛c! Ha! — Gnom podparł si˛e pod boki i wyprostował swój kr˛epy tors. — Nie masz poj˛ecia o czym mówisz! Garet Jax nie odpowiedział. Utkwił tylko w Slantera swoje zimne spojrzenie. Gnom poczuł nagle, z˙ e by´c mo˙ze przeholował. Spojrzawszy szybko na Jaira, chrzakn ˛ ał ˛ nerwowo i wzruszył ramionami. — Nie znasz Widm Mord tak jak ja. Nie byłe´s mi˛edzy nimi. Nie widziałe´s, do czego sa˛ zdolne. — Wział ˛ gł˛eboki oddech. — Sa˛ czym´s wydartym ciemno´sci. W ka˙zdym z nich jest cz˛es´c´ skradziona nocy. Nie wida´c ich, kiedy przechodza˛ obok. Nigdy ich nie usłyszysz. Mo˙zesz tylko wyczu´c ich nadej´scie. Jair zadr˙zał na wspomnienie spotkania w Shady Vale i niewidzialnej obecno´sci tu˙z za s´ciana.˛ — Nie zostawiaja˛ s´ladów — ciagn ˛ ał ˛ Slanter. — Pojawiaja˛ si˛e i znikaja,˛ jak same ich imiona wskazuja˛ — Widma Mord. Czarni w˛edrowcy. Zrezygnowany potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Garet Jax spojrzał na Jaira. Chłopak my´slał tylko o tym, co czuł tej nocy, kiedy wrócił do domu i natknał ˛ si˛e na jednego z nich. — W z˙ adnym wypadku nie chciałbym spotka´c którego´s z nich — powiedział cicho. Mistrz Broni poprawił torb˛e na ramieniu. — A zatem idziemy na południe. A˙z do wieczora przedzierali si˛e przez Czarne D˛eby, poda˙ ˛zajac ˛ s´cie˙zka˛ wijac ˛ a˛ si˛e pomi˛edzy drzewami. Szarawe s´wiatło dnia zgasło nagle i nad lasem zapadła noc. Pomi˛edzy drzewami zacz˛eła si˛e saczy´ ˛ c niewyra´zna mgiełka, wilgotna i osiadajaca ˛ na ubraniach. G˛estniała coraz bardziej i coraz trudniej było odnale´zc´ szlak, znikajacy ˛ w miar˛e osiadania mgły. Z narastajacych ˛ ciemno´sci dobiegały nocne odgłosy. Nie były przyjemne. Slanter dał znak, z˙ eby przystan˛eli. Chciał wiedzie´c, czy maja˛ stana´ ˛c na noc. Obaj m˛ez˙ czy´zni spojrzeli na Jaira. Zesztywniały ze zm˛eczenia chłopak obrzucił okolic˛e szybkim spojrzeniem. Wokół nich wyrastały pot˛ez˙ ne d˛eby, a ich l´sniace ˛ czarne pnie otaczały ich niczym masywna zapora. Mgła i cienie nocy pokrywały wszystko wokół, a gdzie´s pomi˛edzy nimi polował czarny w˛edrowiec.
74
Jair Ohmsford zacisnał ˛ z˛eby, odp˛edzajac ˛ ból i zm˛eczenie, i pokr˛ecił przeczaco ˛ głowa.˛ Niewielka grupka ruszyła naprzód. Nad wycinka,˛ gdzie siedział Spilk przywiazany ˛ do wielkiego d˛ebu, tak˙ze zapadła noc. Całe popołudnie biedził si˛e nad sznurami, próbujac ˛ poluzowa´c supły ˙ i zmusi´c je, z˙ eby pu´sciły. Nic nie przeszło t˛edy za dnia. Zaden podró˙zny nie zatrzymał si˛e przy wodopoju. Nie pojawiły si˛e tak˙ze wilki. Poskr˛ecane ciała członków patrolu le˙zały tam, gdzie upadły, bezkształtne w zapadajacym ˛ zmroku. Okrutne rysy twarzy napi˛eły si˛e, walczac ˛ z wi˛ezami. Jeszcze godzina, a był´ by wolny, z˙ eby s´ciga´c tych, którzy go tak potraktowali. Scigałby ich do samego ko´nca. . . Poderwał głow˛e, kiedy padł na niego cie´n. Przed nim stała wysoka, czarna posta´c w płaszczu z kapturem; sługa s´mierci wynurzajacy ˛ si˛e z nocy. Spilk poczuł, jak przenika go chłód. — Mistrzu! — wyszeptał ochryple. Czarna posta´c nie odpowiedziała. Po prostu stała tam, patrzac ˛ w dół na gnoma. Sedt zaczał ˛ mówi´c goraczkowo. ˛ Słowa padały bezładnie w nadmiernym pos´piechu. Opowiadał wszystko, co go spotkało — obcy w czerni, zdrada Slantera, ucieczka chłopca z Vale, posiadajacego ˛ magiczny głos. Jego muskularne ciało napierało na kr˛epujace ˛ go wi˛ezy. Nie potrafił ukry´c strachu, który s´ciskał za gardło. — Próbowałem! Mistrzu, próbowałem! Uwolnij mnie. Prosz˛e, uwolnij! Głos mu zamarł i potok słów utonał ˛ w ciszy. Głowa sedta opadła, a całym ciałem wstrzasn ˛ ał ˛ szloch. Posta´c nad nim jeszcze przez chwil˛e tkwiła w bezruchu. Potem pochyliła si˛e i dło´n w czarnej r˛ekawiczce zbli˙zyła si˛e do głowy gnoma. Wystrzelił z niej czerwony płomie´n. Spilk wydał z siebie potworny krzyk. Czarno odziana posta´c cofn˛eła dło´n i znikn˛eła na powrót w ciemno´sciach no˙ cy. Zaden d´zwi˛ek nie towarzyszył jej przej´sciu. Na pustej polanie martwe ciało Spilka osun˛eło si˛e gwałtownie. Otwarte oczy wpatrywały si˛e przed siebie.
IX Ponad wyniosłym, postrz˛epionym masywem Smoczych Z˛ebów gł˛eboki granat nocnego nieba przechodził powoli w szaro´sc´ . Jasne s´wiatło ksi˛ez˙ yca i gwiazd zaczynało blednac, ˛ a niebo na wschodzie pobłyskiwało nie´smiało nadchodzacym ˛ s´witem. Ciemne oczy Allanona omiotły spojrzeniem nieprzebyta˛ s´cian˛e gór rozciaga˛ jac ˛ a˛ si˛e przed nim, urwiska i szczyty skalnego ogromu, ogołoconego i poszarpanego przez wiatr i czas. Potem jego wzrok opadł pospiesznie, niemal z l˛ekiem tam, gdzie otwierała si˛e przed nim kamienna s´ciana. Poni˙zej rozciagała ˛ si˛e Dolina Cienia, przedsionek do zakazanego Grobowca Królów, siedziby duchów. Stał nad jej kraw˛edzia˛ — wysoka, chuda sylwetka otulona w czarne szaty. Na jego twarzy pojawiła si˛e nagle t˛esknota. Masy czarnej skały l´sniacej ˛ niczym nieprzejrzyste szkło, stłuczone i porozrzucane bezładnie, opadały na dno doliny, tworzac ˛ nierówna˛ s´cie˙zk˛e. W s´rodku urwiska znajdowało si˛e jezioro. Ciemna woda miała zielonkawoczarna˛ barw˛e, a jej powierzchnia wirowała leniwie w bezwietrznej ciszy niczym kocioł z wywarem, który niewidzialna dło´n miesza powolnym, mechanicznym ruchem. Nagłe szuranie obutych stóp na skale sprawiło, z˙ e si˛e odwrócił, przypominajac ˛ sobie o dwojgu młodych ludzi, którzy podró˙zowali wraz z nim. Wychyn˛eli ze skalnego cienia poni˙zej i stan˛eli obok niego. Bez słowa wpatrywali si˛e w jałowa˛ dolin˛e pod nimi. — Czy to tu? — zapytał krótko Ron Leah. Allanon skinał ˛ głowa.˛ Podejrzliwo´sc´ brzmiała w głosie górala i odbijała si˛e w jego oczach. Jak zawsze. Nie próbował jej ukry´c. — Dolina Shale — powiedział cicho druid. Ruszył naprzód, poda˙ ˛zajac ˛ najez˙ onym skałami zboczem. — Musimy si˛e s´pieszy´c. Nieufno´sc´ i niedowierzanie wida´c było tak˙ze w oczach dziewczyny, chocia˙z ona przynajmniej próbowała je ukry´c. Ci, którzy dzielili jego drog˛e, zawsze okazywali swoja˛ podejrzliwo´sc´ . Było tak z Shea˛ Ohmsfordem i Flickiem, kiedy ich zabrał na poszukiwanie Miecza Shannary, a tak˙ze z Wilem Ohmsfordem i Amberle — elfijska˛ dziewczyna,˛ kiedy szukali z nim Krwawego Ognia. By´c mo˙ze na to zasługiwał. Na zaufanie trzeba sobie zapracowa´c, nie daje si˛e go na s´lepo, a do 76
tego trzeba by´c uczciwym i otwartym. On nigdy taki nie był — nie mógł taki by´c. Nosił w sobie tajemnice, których nikomu nie mógł powierzy´c. Ukrywał prawd˛e za zasłona,˛ poniewa˙z prawd˛e si˛e odkrywa, a nie dostaje w prezencie. Trudno było nie podzieli´c si˛e z nikim swoja˛ wiedza,˛ ale gdyby to zrobił, zawiódłby zaufanie, którym go darzono. Ci˛ez˙ ko si˛e napracował, z˙ eby je zdoby´c. Zerknał ˛ za siebie, chcac ˛ si˛e upewni´c, czy góral i dziewczyna poda˙ ˛zaja˛ za nim. Potem skupił uwag˛e na potrzaskanej skale pod stopami, w ciszy wybierajac ˛ drog˛e. Łatwo byłoby wyrzec si˛e zaufania, którym go obdarzono, odkry´c cała˛ wiedz˛e o losie tych, którzy szukali jego rady, wyjawi´c wszystkie znane sobie tajemnice i pozwoli´c, aby wydarzenia potoczyły si˛e inaczej, ni˙z to zaplanował. Wiedział jednak, z˙ e nigdy tego nie zrobi. Zgodził si˛e kierowa´c przede wszystkim wy˙zsza˛ powinno´scia.˛ To było jego z˙ ycie i cel. Je´sli oznaczało to, z˙ e musi znosi´c ich podejrzliwo´sc´ , to tak musi by´c. Cena była wysoka, ale konieczna. Lecz jestem taki zm˛eczony, pomy´slał. Ojcze, jestem taki zm˛eczony. Zatrzymał si˛e na dnie doliny. Brin i Ron przystan˛eli za nim. Odwrócił do nich twarz. Jedno rami˛e wynurzyło si˛e z fałd czarnej szaty i wskazało wody jeziora. — Hadeshorn — wyszeptał. — Czeka tam mój ojciec. Musz˛e do niego i´sc´ . Zosta´ncie tu, dopóki was nie zawołam. Nie ruszajcie si˛e stad. ˛ Cokolwiek si˛e wydarzy, nie ruszajcie si˛e stad. ˛ Oprócz nas znajduja˛ si˛e tu tylko umarli. Nie odpowiedzieli. Skin˛eli głowami na znak, z˙ e si˛e zgadzaja,˛ rzucajac ˛ niespokojne spojrzenia tam, gdzie wirowały bezgło´snie wody Hadeshorn. Przez chwil˛e badał wzrokiem ich twarze, po czym odwrócił si˛e i odszedł. Kiedy zbli˙zył si˛e do jeziora, ogarn˛eło go dziwne uczucie nadziei, jakby dotarł do ko´nca długiej podró˙zy. Si˛egajac ˛ my´sla˛ wstecz, u´swiadomił sobie, z˙ e zawsze tak było. Zawsze to dziwne uczucie, jakby wrócił do domu. Niegdy´s Paranor był domem druidów. Lecz druidzi odeszli i ta dolina była bardziej ich domem ni˙z warownia. Tu wszystko si˛e zaczynało i ko´nczyło. Tu wła´snie powracał, aby odnale´zc´ sen, który odnawiał jego siły po ka˙zdej podró˙zy przez cztery krainy. W trakcie tego snu jego s´miertelna powłoka przebywała pomi˛edzy dwoma s´wiatami — z˙ ywych i umarłych. Na styku tych dwóch s´wiatów mógł przez krótka˛ chwil˛e wejrze´c we wszystko, co było i co kiedykolwiek jeszcze si˛e wydarzy. Zbłakany ˛ wygnaniec, schwytany w pułapk˛e, czekajacy ˛ na wybawienie! Odrzucił od siebie t˛e my´sl. Ciemne oczy spojrzały na blade s´wiatło wschodniego nieba, po czym znowu wpatrzyły si˛e w jezioro. Wiele lat temu przeszedł t˛edy Shea Ohmsford ze swoim przyrodnim bratem Flickiem i innymi z niewielkiej kompanii, która wyruszyła na poszukiwanie Miecza Shannary. Przepowiedziano, z˙ e jeden z nich zginie i tak te˙z si˛e stało. Shea został porwany przez wody wodospadu poni˙zej Smoczej Grani. Druid pami˛etał, jaka˛ podejrzliwo´sc´ i nieufno´sc´ okazywali mu wtedy pozostali. A przecie˙z tak bardzo lubił She˛e, Flicka i Wila Ohmsforda. Shea był dla niego niemal jak syn czy raczej byłby nim, gdyby po-
77
zwolono mu mie´c syna. Wil Ohmsford był raczej towarzyszem broni, który dzielił z nim odpowiedzialno´sc´ za poszukiwania majace ˛ uleczy´c Ellcrys i uratowa´c elfy. Ciemne rysy twarzy Allanona s´ciagn˛ ˛ eły si˛e w zamy´sleniu. Teraz była z nim Brin, dziewczyna władajaca ˛ moca˛ przewy˙zszajac ˛ a˛ wszystko, co kiedykolwiek mieli jej poprzednicy. Kim ona b˛edzie dla niego? Dotarł do brzegu jeziora i zatrzymał si˛e. Przez chwil˛e stał tak, wpatrujac ˛ si˛e w gł˛ebi˛e, pragnac, ˛ aby. . . Potem powolnym ruchem uniósł ramiona ku niebu. Z jego ciała promieniowała moc. Hadeshorn zacz˛eło wirowa´c niespokojnie. Jego wody zacz˛eły wrze´c i sycze´c, obracajac ˛ si˛e coraz szybciej, a nad powierzchnia˛ uniósł si˛e obłok wodnego pyłu. Pusta dolina wokół druida zadr˙zała. Ziemia dudniła niczym przebudzona z długiego, kamiennego snu. Potem z gł˛ebin jeziora podniósł si˛e niski, potworny krzyk. Przyjd´z do mnie, wzywał druid bezgło´snie. Uwolnij si˛e! Krzyk narastał, przenikliwy i nieludzki — to uwi˛ezione dusze wołały z gł˛ebi swej niewoli, usiłujac ˛ si˛e wyswobodzi´c. Ich zawodzenie wypełniło ciemna˛ dolin˛e, a mroczne wody Hadeshorn zasyczały z nagła˛ ulga.˛ Przyjd´z! Z wirujacych, ˛ ciemnych wód jeziora uniósł si˛e cie´n Bremena. Jego wychudłe ciało, przezroczystoszare na tle nocy, okryte s´miertelnym całunem, pochylało si˛e pod ci˛ez˙ arem wieków. Straszliwa sylwetka stan˛eła na powierzchni jeziora przed Allanonem. Druid opu´scił powoli ramiona i mocniej owinał ˛ si˛e czarna˛ szata,˛ szukajac ˛ w niej ciepła. Jego twarz ocieniona kapturem uniosła si˛e, aby odnale´zc´ puste, niewidzace ˛ spojrzenie ojca. Jestem. Cie´n uniósł ramiona. Nie dotknał ˛ syna, ale mimo to Allanon poczuł wokół siebie lodowate obj˛ecia niczym u´scisk s´mierci. Dotarł do niego powolny, pełen udr˛eki głos ojca. — Wiek si˛e ko´nczy. Krag ˛ jest zamkni˛ety. Allanon czuł coraz wi˛ekszy chłód, przenikajacy ˛ go na wskro´s. Słowa biegły jedno za drugim, pełne napi˛ecia i bólu niczym kolejne supły na długiej linie. Słyszał je wszystkie i nie umknał ˛ mu z˙ aden bolesny szczegół. Stał tam w cichej rozpaczy i bał si˛e tak, jak jeszcze nigdy si˛e nie bał, kiedy zrozumiał w ko´ncu, co nieuchronnie musi si˛e wydarzy´c. W jego surowych, czarnych oczach pojawiły si˛e łzy. Brin Ohmsford i Ron Leah stali przera˙zeni tam, gdzie zostawił ich druid, i patrzyli, jak z gł˛ebi Hadeshorn unosi si˛e cie´n Bremena. Jego nadej´scie sprawiło, z˙ e przeniknał ˛ ich chłód. Patrzyli razem, jak stanał ˛ przed Allanonem wychudły, w łachmanach, a jego ramiona wyciagn˛ ˛ eły si˛e, aby obja´ ˛c druida i pociagn ˛ a´ ˛c go w dół. Nie słyszeli jego słów. Powietrze wokół nich wypełniały przenikliwe krzyki unoszace ˛ si˛e znad jeziora. Pod ich stopami ziemia dr˙zała i j˛eczała. Uciekliby
78
nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e za siebie, gdyby tylko byli w stanie si˛e poruszy´c. W tej chwili czuli jedynie, z˙ e wokół nich kra˙ ˛zy s´mier´c. A potem nagle wszystko si˛e sko´nczyło. Cie´n Bremena odwrócił si˛e i zniknał ˛ powoli w mrocznych wodach. Krzyki uniosły si˛e wy˙zej w powietrze niczym j˛ek bole´sci i uton˛eły w ciszy. Jezioro zawirowało i woda zawrzała na nowo przez krótka˛ chwil˛e, a potem opadła i znowu zacz˛eła si˛e obraca´c spokojnie i powoli. Na wschodzie, ponad poszarpana˛ kraw˛edzia˛ Smoczych Z˛ebów, ukazał si˛e skraj słonecznej tarczy, rozsiewajac ˛ blade s´wiatło pomi˛edzy odchodzace ˛ cienie nocy. Brin słyszała urywany oddech Rona i wyciagn˛ ˛ eła dło´n, aby chwyci´c go za r˛ek˛e. Na skraju Hadeshorn Allanon opadł na kolana z pochylona˛ głowa.˛ — Ron! — wyszeptała ochryple i ruszyła naprzód. Góral s´cisnał ˛ ostrzegawczo jej rami˛e, przypominajac ˛ polecenie druida, ale wyrwała si˛e i pobiegła w stron˛e jeziora. Dogonił ja˛ po chwili. Podbiegli do kl˛eczacego ˛ olbrzyma, zatrzymali si˛e na skalnej półce i pochylili nad nim. Miał zamkni˛ete oczy, a jego s´niada twarz była blada. Brin dotkn˛eła pot˛ez˙ nej dłoni Allanona — była zimna jak lód. Druid wygladał ˛ jak w transie. Dziewczyna spojrzała na Rona niepewnie. Chłopak wzruszył ramionami. Nie zwa˙zajac ˛ wi˛ecej na niego, poło˙zyła dło´n na ramieniu maga i potrzasn˛ ˛ eła nim delikatnie. — Allanonie — powiedziała cicho. Ciemne oczy zamigotały i napotkały jej wzrok. Przez chwil˛e patrzyła przez niego na wskro´s. W jego oczach czaił si˛e potworny, nieskrywany ból, strach i niedowierzanie. Wstrza´ ˛sni˛eta, cofn˛eła si˛e gwałtownie. Potem wszystko znikn˛eło i pojawił si˛e gniew. — Mówiłem, z˙ eby´scie nie ruszali si˛e z miejsca. — D´zwignał ˛ si˛e ci˛ez˙ ko na nogi. Jego gniew był dla niej bez znaczenia, zignorowała go. — Co si˛e stało, Allanonie? Co widziałe´s? Milczał przez chwil˛e, jego wzrok pow˛edrował z powrotem nad mroczne, zielone wody jeziora. Powoli potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Mojego ojca — wyszeptał. Brin spojrzała szybko na Rona, który zmarszczył brwi. Spróbowała raz jeszcze, delikatnie dotykajac ˛ r˛ekawa czarnej szaty druida. — Co ci powiedział? Utkwił w nia˛ przepastne spojrzenie swoich czarnych oczu. ˙ s´cigaja˛ nas ze — Powiedział, z˙ e zostało nam niewiele czasu, dziewczyno. Ze wszystkich stron i tak ju˙z b˛edzie do samego ko´nca. Zna go, ale nie powiedział mi nic. Tyle tylko, z˙ e nadejdzie, z˙ e go ujrzysz i z˙ e dla nas jeste´s równocze´snie ta,˛ która niszczy, jak i ta,˛ która ocala. — Co to znaczy, Allanonie? — Brin patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. 79
— Nie wiem. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — To rzeczywi´scie du˙zo ułatwia. — Ron wyprostował si˛e i spojrzał w stron˛e gór. Brin wcia˙ ˛z patrzyła na druida. Co´s ukrywał. — Co jeszcze powiedział, Allanonie? — Nic wi˛ecej. — Raz jeszcze pokr˛ecił przeczaco ˛ głowa.˛ Kłamał! Brin natychmiast to wyczuła. Co´s jeszcze zaszło pomi˛edzy tymi dwoma, co´s mrocznego i strasznego, czego druid nie mógł wyjawi´c. Ta my´sl przeraziła ja.˛ To omen. Tak jak jej ojciec i pradziad, zostanie wykorzystana do celu, którego nie pojmuje. Uchwyciła si˛e tego, co powiedział na poczatku. ˛ Dla ich sprawy jest ta,˛ która niszczy i ta,˛ która ocala. Cie´n powiedział, z˙ e tak b˛edzie. Lecz jak to mo˙zliwe? — Powiedział mi co´s jeszcze — odezwał si˛e nagle Allanon, ale Brin wyczuła natychmiast, z˙ e to nie t˛e wiadomo´sc´ ukrywa. — Paranor jest w r˛ekach Widm Mord. Przedostali si˛e przez jego bramy i przedarli przez magi˛e, która strzegła jego przej´sc´ . Upadł dwie noce temu. Teraz przeszukuja˛ jego sale, chcac ˛ pozna´c histori˛e druidów i sekrety staro˙zytnych. To, co znajda,˛ zostanie u˙zyte do wzmocnienia ich pot˛egi. A znajda˛ to pr˛edzej czy pó´zniej, je´sli nie zostana˛ powstrzymani. — Spojrzał na nich. — Nie mo˙zna na to pozwoli´c. — Nie oczekujesz chyba, z˙ e my ich powstrzymamy, prawda? — zapytał szybko Ron. — Nie ma nikogo innego. — Czarne oczy zw˛eziły si˛e. — A ilu ich tam jest? — Góral wybuchnał. ˛ — Dwana´scie Widm i kompania gnomów. Na twarzy Rona odbiło si˛e niedowierzanie. — I my mamy ich powstrzyma´c? Ty, ja i Brin? We trójk˛e? Jak to sobie wyobra˙zasz? W oczach druida błysnał ˛ nagły, straszliwy gniew. Ron Leah zrozumiał, z˙ e posunał ˛ si˛e troch˛e za daleko, ale nie było ju˙z odwrotu. Patrzył zdecydowanie, kiedy olbrzym stanał ˛ przed nim. — Ksia˙ ˛ze˛ Leah, od poczatku ˛ podajesz w watpliwo´ ˛ sc´ moje słowa — odezwał si˛e Allanon. — Znosiłem to, poniewa˙z zale˙zy ci na dziewczynie i poszedłe´s, aby jej strzec. Ale koniec z tym. Twoje bezustanne wypytywanie o mój cel i powody musi si˛e sko´nczy´c! Niewielki z niego po˙zytek, je´sli i tak cały czas jeste´s nastawiony przeciwko mnie! — Nie jestem przeciwko tobie, jestem za Brin. — Ron nie podniósł głosu. — Je´sli te dwie postawy si˛e wykluczaja,˛ stoj˛e po jej stronie, druidzie. — A wi˛ec niech tak b˛edzie! — Olbrzym zagrzmiał i gwałtownym ruchem wyszarpnał ˛ z pochwy miecz Leah, który góral miał przewieszony przez plecy. Ron zbladł pewny, z˙ e druid zamierza go zabi´c. Brin z krzykiem rzuciła si˛e naprzód, ale Allanon powstrzymał ja˛ gestem dłoni. 80
— Stój, dziewczyno. To sprawa mi˛edzy mna˛ i ksi˛eciem Leah. — Utkwił w Rona twarde, s´widrujace ˛ spojrzenie. — Czy b˛edziesz ja˛ chronił tak, jak ja bym to czynił? Czy, je´sli to b˛edzie mo˙zliwe, b˛edziesz chronił tak˙ze mnie? Wyraz przera˙zenia malujacy ˛ si˛e na twarzy Rona ustapił ˛ miejsca zdecydowaniu. — B˛ed˛e. Allanon skinał ˛ głowa.˛ — A wi˛ec dam ci moc, aby´s mógł to uczyni´c. Olbrzymia dło´n chwyciła pewnie rami˛e Rona i bez wysiłku poprowadziła go do kraw˛edzi Hadeshorn. Druid zwrócił młodzie´ncowi miecz Leah i wskazał na ciemnozielona˛ wod˛e. — Zanurz ostrze miecza w wodzie, ksia˙ ˛ze˛ — rozkazał. — Ale uwa˙zaj na r˛ekoje´sc´ i dłonie. Maja˛ zosta´c suche. Nawet najmniejsza kropla Hadeshorn jest s´miertelna dla ludzkiego ciała. Ron Leah wpatrywał si˛e w niego niepewnie. — Rób, co mówi˛e! — warknał ˛ druid. Chłopak zacisnał ˛ szcz˛eki. Powoli opuszczał ostrze miecza Leah, a˙z całkowicie si˛e zanurzyło w wirujacych ˛ wodach jeziora. Opadło w dół, nie napotykajac ˛ na opór, jakby jezioro nie miało dna, a linia brzegowa oznaczała tylko kraw˛ed´z pionowej przepa´sci. Kiedy metal dotknał ˛ powierzchni, woda wokół niego zacz˛eła wrze´c, syczac ˛ i bulgoczac ˛ niczym kwas z˙zerajacy ˛ stal. Mimo l˛eku Ron nie cofnał ˛ ostrza. — Wystarczy — powiedział druid. — Wyciagnij ˛ miecz. Powoli Ron uniósł miecz ponad powierzchni˛e wody. Ostrze z polerowanego z˙ elaza stało si˛e czarne. Wody Hadeshorn przylgn˛eły do´n, wirujac ˛ wokół, jakby co´s je o˙zywiało. — Ron! — wyszeptała przera˙zona Brin. Góral trzymał przed soba˛ miecz, ostrzem jak najdalej od ciała, i wpatrywał si˛e w wod˛e, która wiła si˛e niczym srebrna ni´c po powierzchni metalu. — A teraz uwa˙zaj! — rozkazał Allanon, wyciagaj ˛ ac ˛ jedno rami˛e spod fałdów czarnej szaty. — Stój mocno na nogach, ksia˙ ˛ze˛ Leah! Z palców jego dłoni cienka˛ struga˛ wytrysnał ˛ o´slepiajacy, ˛ bł˛ekitny płomie´n. Przebiegł wzdłu˙z ostrza, osmalajac ˛ je, płonac, ˛ roz˙zarzajac ˛ metal i wod˛e i stapiajac ˛ je w jedno. Bł˛ekitny ogie´n zapłonał ˛ jaskrawym s´wiatłem, ale z˙ ar nie dosi˛egnał ˛ r˛ekoje´sci. Ron trzymał mocno miecz, odwracajac ˛ wzrok. Chwil˛e pó´zniej było po wszystkim, ogie´n zniknał, ˛ a druid ponownie opu´scił ramiona. Chłopak spojrzał na swój miecz. Ostrze było czyste, czarne i l´sniace ˛ i miało ostre, równe kraw˛edzie. — Przyjrzyj si˛e dobrze, ksia˙ ˛ze˛ Leah — powiedział Allanon. Ron wykonał polecenie, a Brin pochyliła si˛e nad mieczem tu˙z obok niego. Razem wpatrywali si˛e
81
w czarna,˛ lustrzana˛ powierzchni˛e. Gł˛eboko w metalu wirowały leniwie ciemnozielone ogniki s´wiatła. Allanon podszedł bli˙zej. — To połaczona ˛ w jedno magia z˙ ycia i s´mierci. Jej moc nale˙zy teraz do ciebie, młodzie´ncze. Jeste´s za nia˛ odpowiedzialny. B˛edziesz teraz obro´nca˛ Brin na równi ze mna.˛ Ten miecz da ci moc równa˛ mojej. — W jaki sposób? — zapytał cicho Ron. — Jak ka˙zdy miecz, mo˙ze on odpiera´c ciosy i cia´ ˛c, ale nie ciało, z˙ elazo czy kamie´n, tylko magi˛e. Diabelska˛ magi˛e Widm Mord. Przebije si˛e przez nia˛ albo przed nia˛ osłoni. Tak wi˛ec przyjałe´ ˛ s na siebie zobowiazanie. ˛ B˛edziesz teraz tarcza˛ dziewczyny a˙z do ko´nca tej podró˙zy. Uczyniłem ci˛e jej obro´nca.˛ — Ale dlaczego. . . dlaczego dajesz mi. . . ? — wyjakał ˛ chłopak. Lecz druid po prostu odwrócił si˛e i zaczał ˛ odchodzi´c. Ron patrzył za nim, a na jego twarzy malowało si˛e oszołomienie. — To nie jest w porzadku, ˛ Allanonie! — krzykn˛eła Brin w s´lad za oddalajac ˛ a˛ si˛e sylwetka.˛ Była w´sciekła za to, co uczynił Ronowi. — Kto dał ci prawo. . . ? Nie doko´nczyła. Nagle powietrze rozdarła pot˛ez˙ na eksplozja, która uniosła dziewczyn˛e i rzuciła nia˛ o ziemi˛e. Druid zniknał, ˛ pochłoni˛ety przez wirujace ˛ masy czerwonego ognia. *
*
*
Daleko na południu obolały i zm˛eczony Jair Ohmsford wynurzył si˛e z mroków nocy w blade s´wiatło s´witu otulonego tajemnicza˛ mgła.˛ Drzewa i rzucane przez nie czarne cienie wydawały si˛e odchodzi´c, jakby kto´s rozsuwał ogromna˛ kurtyn˛e. Nastał nowy dzie´n. Jaira otaczała rozległa pustka odci˛eta od s´wiata całunem g˛estej mgły. Zaczynała si˛e pi˛ec´ dziesiat ˛ jardów od miejsca, gdzie stał, a za nia˛ wszystko si˛e ko´nczyło. Zaspane oczy wpatrywały si˛e bezmy´slnie w uschni˛ete drzewa i zielona˛ wod˛e, która gin˛eła we mgle. Nie rozumiał, co si˛e dzieje. — Gdzie jeste´smy? — wymamrotał. — Na Moczarach Mgieł — odmruknał ˛ Slanter. Jair spojrzał na niego bez słowa, a gnom odpowiedział spojrzeniem oczu równie zm˛eczonych jak jego własne. — Za bardzo si˛e do nich zbli˙zyli´smy. Musimy odnale´zc´ drog˛e naokoło. Jair skinał ˛ głowa,˛ próbujac ˛ uporzadkowa´ ˛ c rozsypane my´sli. Nagle za jego plecami pojawiła si˛e czarna, milczaca ˛ posta´c Gareta Jaxa. Twarde oczy bez wyrazu spojrzały przelotnie na Jaira, a potem na bagna. Bez jednego słowa Mistrz Broni skinał ˛ na Slantera i gnom zawrócił. Chłopiec poszedł za nimi. W oczach Gareta nie było wida´c zm˛eczenia. Szli cała˛ noc. Był to nu˙zacy ˛ marsz przez labirynt Czarnych D˛ebów, który wydawał si˛e nie mie´c ko´nca. Jair zachował w pami˛eci jedynie odległe, niejasne strz˛epy z tej wyczerpujacej ˛ w˛edrówki. Trzymał si˛e na nogach chyba tylko siła˛ woli. Po 82
pewnym czasie nawet strach przestał mie´c nad nim władz˛e, a gro´zba po´scigu przestała by´c tak naglaca. ˛ Prawdopodobnie spał idac, ˛ poniewa˙z nie mógł sobie przypomnie´c niczego, co si˛e wydarzyło. Mimo to wiedział, z˙ e nie spał tak naprawd˛e. Szedł. . . Czyja´s dło´n odciagn˛ ˛ eła go od skraju bagna, kiedy podszedł za blisko. — Patrz, gdzie idziesz, chłopcze. — Przy nim stał Garet Jax. Wymamrotał co´s w odpowiedzi i powlókł si˛e dalej. — Pada z nóg. — Usłyszał gderanie Slantera. Potarł zaspane oczy. Slanter miał racj˛e. Nie miał ju˙z sił. Nie był w stanie dalej i´sc´ . Mimo to szedł jeszcze długo, przedzierajac ˛ si˛e przez mgł˛e i szary półmrok. Wlókł si˛e za kanciasta˛ sylwetka˛ Slantera, nie patrzac ˛ pod nogi, z niejasna˛ s´wiadomo´scia,˛ z˙ e tu˙z obok porusza si˛e Garet Jax. Wiedział jedynie, z˙ e trzyma si˛e na nogach i wcia˙ ˛z idzie. Krok za krokiem, noga za noga.˛ Za ka˙zdym razem był to osobny, wyra´zny wysiłek. Kiedy nagle. . . — Przekl˛ete błoto! — wymruczał Slanter i nagle cała powierzchnia bagna eksplodowała. Woda i szlam wystrzeliły w powietrze niczym gejzer i opadły na osłupiałego chłopca. Poranna˛ cisz˛e rozdarł ochrypły, przenikliwy ryk, a przed Jairem wyrosło co´s pot˛ez˙ nego. — Kłodnik! — Rozległ si˛e krzyk Slantera. Jair cofnał ˛ si˛e, zaskoczony i przera˙zony; przed nim wyrastała ogromna posta´c z ciałem pokrytym łuskami i ociekajacym ˛ woda˛ z bagniska. Jej łeb wydawał si˛e składa´c jedynie z potwornej, otwartej paszczy i z˛ebów. Kłodnik wyciagn ˛ ał ˛ łapy. Jair rzucił si˛e do tyłu oszalały ze strachu, ale osłabione ze zm˛eczenia nogi odmówiły mu posłusze´nstwa. Ogromny stwór rzucił si˛e na chłopca, a jego cie´n przysłonił blade s´wiatło. Jego oddech był zimny i cuchnacy. ˛ Potem co´s doskoczyło do niego z boku, przewróciło i odciagn˛ ˛ eło od łap poczwary. Oszołomiony Jair zobaczył Slantera stojacego ˛ tam, gdzie on sam stał przed chwila.˛ Gnom wymachiwał dziko krótkim mieczem w stron˛e olbrzyma, który usiłował go dosi˛egna´ ˛c. Miecz jednak był tu z˙ ało´snie nieodpowiednia˛ bronia.˛ Potwór odparł uderzenie i wytracił ˛ miecz z dłoni Slantera. W nast˛epnej sekundzie ogromna łapa zacisn˛eła si˛e wokół ciała gnoma. — Slanter! — krzyknał ˛ Jair, usiłujac ˛ zapanowa´c nad własnymi nogami. Garet Jax ju˙z biegł. Rzucił si˛e naprzód niczym niewyra´zny cie´n i wepchnał ˛ bestii do gardła swoja˛ czarna˛ pałk˛e, wciskajac ˛ ja˛ gł˛eboko w delikatna˛ tkank˛e. Kłodnik ryknał ˛ z bólu, zacisnał ˛ szcz˛eki na broni i złamał ja.˛ Wielkie łapy si˛egn˛eły po reszt˛e, która tkwiła w gardle. Slanter upadł na ziemi˛e. Garet ponowił atak, wyciagaj ˛ ac ˛ krótki miecz. Skoczył potworowi na kark tak szybko, z˙ e Jair nie zda˙ ˛zył spojrzeniem za jego ruchami. Unikajac ˛ łap stworzenia, wbił mu miecz w podgardle. Trysn˛eła ciemna krew. Garet Jax odskoczył pr˛edko
83
na bok. Kłodnik był teraz ranny. W jego wrzaskach brzmiał ból. Odwrócił si˛e i chwiejnym krokiem powlókł si˛e z powrotem w mgł˛e i ciemno´sc´ . Oszołomiony i rozdygotany Slanter nie był w stanie si˛e podnie´sc´ , ale Garet Jax podszedł najpierw do Jaira i d´zwignał ˛ go na nogi. Oczy chłopca były szeroko otwarte. Wpatrywał si˛e w Mistrza Broni z wyra´znym l˛ekiem. — Nigdy. . . nigdy nie widziałem, z˙ eby kto´s. . . poruszał si˛e tak szybko! — wyjakał. ˛ Garet Jax zignorował go. Trzymajac ˛ chłopaka mocno za kołnierz, pociagn ˛ ał ˛ go mi˛edzy drzewa. Slanter pospiesznie ruszył za nimi. *
*
*
Wokół druida płonał ˛ czerwony płomie´n, otaczajac ˛ go karmazynowymi kr˛egami tłumiacymi ˛ szarawe s´wiatło s´witu. Oszołomiona i na wpół o´slepiona wybuchem, Brin Ohmsford d´zwign˛eła si˛e na kolana i przesłoniła r˛eka˛ oczy. Wewnatrz ˛ płomieni wida´c było przygarbiona˛ sylwetk˛e maga przytulonego do l´sniacej, ˛ czarnej skały stanowiacej ˛ podło˙ze doliny. Z trudem odgradzał si˛e od pochłaniajacych ˛ go płomieni blada,˛ bł˛ekitna˛ aura.˛ Tarcza, domy´sliła si˛e Brin, ochrona przed koszmarem, który mo˙ze go zniszczy´c. Rozpaczliwie usiłowała odnale´zc´ sprawc˛e tego koszmaru. Dostrzegła go jakie´s dwadzie´scia jardów dalej. Tam, na tle nikłego słonecznego s´wiatła połyskujacego ˛ poni˙zej linii horyzontu, rysowała si˛e wyra´znie wysoka, czarna sylwetka. Ramiona miała uniesione, a z jej dłoni tryskały strugi czerwonego ognia. Widmo Mord! Rozpoznała je natychmiast. Zaskoczyło ich nieprzygotowanych, zbli˙zajac ˛ ˙ si˛e bezd´zwi˛ecznie, i uderzyło w druida. Nie miał szans na obron˛e. Zył wcia˙ ˛z tylko dzi˛eki instynktownemu uruchomieniu bł˛ekitnego pola wokół siebie. Brin podniosła si˛e. Krzyczała z w´sciekło´scia˛ na czarna˛ posta´c, która ich zaatakowała, ale Widmo nie poruszyło si˛e. Płomienie nie przygasły. Z wyciagni˛ ˛ etych dłoni nieprzerwanym, ciagłym ˛ strumieniem tryskał płomie´n, wirujac ˛ wokół skulonego ciała druida i uderzajac ˛ w bł˛ekitna˛ tarcz˛e, która broniła mu dost˛epu. Karmazynowe s´wiatło l´sniło, jego refleksy ta´nczyły na niebie odbite od skalnego podło˙za doliny, a wszystko, czego dotkn˛eło, zamieniało si˛e w krew. Ron rzucił si˛e naprzód i stanał ˛ przed Brin niczym przyczajona do skoku bestia. — Diabeł! — zawył z w´sciekło´scia.˛ Uniósł czarne ostrze miecza Leah, nie my´slac ˛ w tej chwili, komu zdecydował si˛e pomaga´c i dla kogo nara˙za własne z˙ ycie. Był teraz prawdziwym prawnukiem Meniona Leah, szybkim i zuchwałym jak jego przodek. Działał instynktownie. Wznoszac ˛ wojenny okrzyk swoich przodków, rzucił si˛e do ataku. — Leah! Leah! Skoczył w ogie´n. Miecz opadł, przecinajac ˛ pier´scie´n otaczajacy ˛ Allanona. Płomienie rozprysły si˛e natychmiast, jakby były zrobione ze szkła. Potłuczone 84
skorupy opadły wokół skulonej sylwetki druida. Z dłoni Widma Mord nadał wypływał ogie´n, ale kierował si˛e w stron˛e ostrza, trzymanego przez rudowłosego górala. Miecz przyciagał ˛ płomienie niczym magnes opiłki z˙ elaza. Ogie´n przesuwał si˛e pr˛edko po czarnym metalu i spływał w dół, ale nie dotknał ˛ dłoni Rona. Miecz jakby pochłaniał ogie´n. Ksia˙ ˛ze˛ Leah stał wyprostowany pomi˛edzy Widmem i druidem, unoszac ˛ pionowo miecz, na którego ostrzu ta´nczyły karmazynowe płomienie. Allanon wstał — czarny i gro´zny jak stwór, który go zaskoczył. Płomienie ju˙z go nie wi˛eziły. Spod szaty wyciagn˛ ˛ eły si˛e szczupłe ramiona i buchnał ˛ bł˛ekitny ogie´n. Uderzył w Widmo Mord, uniósł je i z całej siły cisnał ˛ o ziemi˛e. Czarne szaty rozwiały si˛e i potworny, bezd´zwi˛eczny wrzask rozległ si˛e w umy´sle Brin. Raz jeszcze druid wyrzucił przed siebie płomienie i chwil˛e pó´zniej czarny stwór obrócił si˛e w pył. Z ognia pozostały jedynie wijace ˛ si˛e smugi dymu i rozrzucony popiół. Dolin˛e Cienia wypełniała teraz cisza. Miecz Leah opadł, czarne ostrze zad´zwi˛eczało gło´sno, uderzajac ˛ o skał˛e. Ron pochylił głow˛e. Kiedy odnalazł wzrokiem Brin, w jego oczach malowało si˛e osłupienie. Dziewczyna podeszła do niego, obj˛eła ramionami i przytuliła. — Brin — wyszeptał cicho. — Ten miecz. . . moc. . . Nie był w stanie doko´nczy´c. Szczupła dło´n Allanona zacisn˛eła si˛e delikatnie na jego ramieniu. — Nie obawiaj si˛e, ksia˙ ˛ze˛ Leah. — Głos druida był krzepiacy, ˛ chocia˙z brzmiało w nim zm˛eczenie. — Ta moc naprawd˛e nale˙zy do ciebie. Udowodniłe´s to. Naprawd˛e jeste´s obro´nca˛ dziewczyny, a tym razem przynajmniej, tak˙ze i moim. — Przez chwil˛e jeszcze s´ciskał rami˛e Rona, a potem ruszył z powrotem s´cie˙zka,˛ która ich tu przywiodła. — To był tylko jeden! — zawołał do nich. — Je´sli sa˛ te˙z inni, spotkamy ich niebawem. Chod´zcie. Nie mamy tu ju˙z nic do roboty. — Allanonie. . . — zacz˛eła Brin. — Chod´z, dziewczyno. Czas ucieka. Paranor potrzebuje naszej pomocy. Musimy rusza´c natychmiast. Nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e za siebie, zaczał ˛ si˛e wspina´c. Ron i Brin z cicha˛ rezygnacja˛ poda˙ ˛zyli za nim.
X Był ju˙z pó´zny ranek, kiedy Jair i jego towarzysze wydostali si˛e wreszcie z Boru Czarnych D˛ebów. Przed nimi rozciagał ˛ si˛e pofałdowany krajobraz — na północy wzgórza, na południu niziny. Nie mieli jednak siły go podziwia´c. Wyczerpani niemal do cna, znale´zli schronienie w cieniu klonów o szerokich li´sciach, które jesie´n ubarwiła ol´sniewajacym ˛ szkarłatem, i niemal natychmiast zasn˛eli. Jair nie miał poj˛ecia, czy który´s z jego towarzyszy pomy´slał o trzymaniu warty podczas snu, ale kiedy zapadł zmierzch, obudził go Garet Jax. Zaniepokojony blisko´scia˛ Moczarów Mgieł i Czarnych D˛ebów, Mistrz Broni chciał na noc znale´zc´ jakie´s bezpieczniejsze miejsce. Od´swie˙zeni nieco odpoczynkiem za dnia, szli prawie do północy, zanim uło˙zyli si˛e do snu w k˛epie krzewów i dzikich drzew owocowych. Tym razem Jair nalegał, aby podzielili wart˛e na trzech. Nazajutrz kontynuowali podró˙z na północ i pó´znym popołudniem dotarli do Srebrnej Rzeki. Jej czyste, połyskujace ˛ w zachodzacym ˛ sło´ncu wody biegły na zachód poprzez zalesione brzegi ł skalne płycizny. Przez kilka godzin trójka podró˙zników poda˙ ˛zała brzegiem rzeki na wschód w kierunku Anaru i przed zapadni˛eciem nocy Moczary i D˛eby zostały ju˙z daleko za nimi. Podczas swojej w˛edrówki nie napotkali z˙ adnych innych podró˙znych. Nie było te˙z ani s´ladu gnomów czy czarnych w˛edrowców. Przez chwil˛e przynajmniej wydawało si˛e, z˙ e nie musza˛ si˛e obawia´c z˙ adnego po´scigu. Kiedy znale´zli niewielkie zagł˛ebienie terenu na skraju rzeki, osłoni˛ete klonami i orzechami, i rozbili obóz, była ju˙z noc. Zaryzykowali rozpalenie niewielkiego ogniska, które nie dawało du˙zo dymu, zjedli goracy ˛ posiłek i siedli obserwujac, ˛ jak płonace ˛ w˛egle zamieniaja˛ si˛e w popiół. Noc była jasna i ciepła. Nad ich głowami migotały gwiazdy, tworzac ˛ ol´sniewajace ˛ wzory na ciemnej materii nieba. Wokół rozbrzmiewały s´piewy nocnego ptactwa i brz˛eczenie owadów, a w oddali słycha´c było niewyra´zny pomruk toczacej ˛ si˛e wody. W chłodnym powietrzu unosił si˛e słodkawy zapach butwiejacych ˛ li´sci i schnacych ˛ krzewów. — Nazbieram troch˛e drewna — oznajmił nagle Slanter po chwili milczenia. D´zwignał ˛ si˛e ci˛ez˙ ko na nogi. — Pomog˛e ci. — Jair zaofiarował si˛e. Gnom rzucił mu poirytowane spojrzenie. 86
— Czy prosiłem kogo´s o pomoc? Potrafi˛e sam nazbiera´c drewna, chłopcze. — Z gniewna˛ mina˛ zniknał ˛ w ciemno´sciach. Jair oparł si˛e z powrotem o pie´n drzewa, krzy˙zujac ˛ ramiona na piersi. Ta scena odzwierciedlała doskonale panujace ˛ mi˛edzy nimi stosunki — nikt nie mówił zbyt wiele, a je˙zeli ju˙z to robił, to bez zb˛ednych uprzejmo´sci. Nie miało to znaczenia w wypadku Gareta Jaxa. Był małomówny z natury, tak wi˛ec jego brak udziału w toczacych ˛ si˛e rozmowach nie dziwił nikogo. Ale Slanter był gaduła˛ i taka postawa u niego była niepokojaca. ˛ Jair wolał dawnego Slantera — zuchwałego i gadatliwego, przypominajacego ˛ troch˛e szorstkiego wujaszka. Zmienił si˛e teraz. Wygladało ˛ na to, z˙ e zamknał ˛ si˛e w sobie i odsunał ˛ od Jaira, jakby podró˙zowanie z chłopcem było dla niego niezno´sne. No có˙z, w pewnym sensie zapewne tak było. W ko´ncu Slanter wcale nie chciał i´sc´ . Zrobił to tylko dlatego, z˙ e Jair wymusił to na nim. I teraz gnom znajdował si˛e w towarzystwie swego byłego wi˛ez´ nia oraz człowieka, który nie ufał mu ani odrobin˛e, a wszystko po to, z˙ eby doprowadzi´c ich bezpiecznie do ludzi, którzy prowadzili wojn˛e z jego ludem. Mo˙ze nigdy by tego nie zrobił, gdyby nie to, z˙ e pomagajac ˛ Jairowi, zdradził swoich towarzyszy i był teraz jedynie wyrzutkiem. Pozostawało jeszcze starcie z kłodnikiem. Slanter przyszedł Jairowi z pomoca,˛ wykazujac ˛ si˛e dzielno´scia,˛ która ciagle ˛ zadziwiała chłopca. Odwaga nie pasuje do osobnika tak oportunistycznego i samolubnego jak Slanter. I oto, co si˛e dzieje: Slanter rzuca si˛e, aby uchroni´c go przed kłodnikiem, sam staje si˛e jego ofiara,˛ po czym zostaje zmuszony do przyj˛ecia pomocy Gareta Jaxa. To musiało napawa´c go rozgoryczeniem. Slanter był tropicielem, a to dumny naród. Spodziewano si˛e, z˙ e to oni b˛eda˛ strzegli ludzi, których prowadza,˛ a nie odwrotnie. Nagle z małego ogniska strzelił snop iskier i odwrócił jego uwag˛e. Kilka stóp od niego Garet Jax, oparty o stary pniak, poruszył si˛e i zerknał ˛ w jego kierunku. Jair napotkał spojrzenie dziwnych oczu i ponownie zaczał ˛ si˛e zastanawia´c, jaki wła´sciwie jest Mistrz Broni. — Chyba powinienem jeszcze raz ci podzi˛ekowa´c — oznajmił, podciagaj ˛ ac ˛ kolana pod brod˛e. — Uratowałe´s mi z˙ ycie na Moczarach. M˛ez˙ czyzna odwrócił wzrok do ognia. Jair przygladał ˛ mu si˛e, nie wiedzac, ˛ czy powinien powiedzie´c co´s jeszcze. — Mog˛e ci˛e o co´s zapyta´c? — odezwał si˛e w ko´ncu. Mistrz Broni wzruszył ramionami na znak, z˙ e jest mu to oboj˛etne. — Dlaczego mnie uratowałe´s? Nie na Moczarach, ale tam, w D˛ebach, kiedy byłem wi˛ez´ niem gnomów? Garet ponownie utkwił w niego twarde spojrzenie. — Po prostu nie rozumiem, co ci˛e do tego skłoniło. — Jair mówił szybko. — W ko´ncu, nawet nie wiedziałe´s, kim jestem. Mogłe´s po prostu pój´sc´ swoja˛ droga.˛ Garet znowu wzruszył ramionami. — Poszedłem swoja˛ droga.˛ 87
— Co masz na my´sli? — Tak si˛e składa, z˙ e twoja droga jest równie˙z moja.˛ To mam na my´sli. — Ale przecie˙z nie wiedziałe´s, dokad ˛ mnie zabieraja.˛ — Jair zmarszczył brwi. — Na wschód. Gdzie indziej mógłby zmierza´c patrol gnomów prowadzacy ˛ wi˛ez´ nia? Zmarszczki na czole Jaira pogł˛ebiły si˛e. To by si˛e zgadzało. Tylko, z˙ e wcia˙ ˛z nie wyja´sniało, dlaczego wła´sciwie Mistrz Broni zadał sobie trud, z˙ eby go ocali´c. — Nadal nie rozumiem, dlaczego mi pomogłe´s. — Nie dawał za wygrana.˛ Nikły u´smiech pojawił si˛e na twarzy m˛ez˙ czyzny. — Trudno ci uwierzy´c, z˙ e mam jakie´s ludzkie cechy, prawda? — Tego nie powiedziałem. — Nie musiałe´s. Ale masz racj˛e, nie posiadam ich. — Jair wpatrywał si˛e w niego niepewnie. — Dobrze słyszałe´s. — U´smiech zniknał ˛ z twarzy Gareta. — Nie po˙zyłbym długo, gdybym je miał. A pozostawanie przy z˙ yciu w ró˙znych sytuacjach wychodzi mi najlepiej. Nastała długa cisza. Jair nie wiedział, co jeszcze mógłby powiedzie´c. Mistrz Broni przesunał ˛ si˛e do przodu, siadajac ˛ w kr˛egu ciepła. — Ale zainteresowałe´s mnie — zaczał ˛ powoli. Uniósł wzrok. — By´c moz˙ e dlatego ci˛e uratowałem. Niewiele rzeczy jest w stanie jeszcze mnie zainteresowa´c. . . — Jego oczy nabrały odległego wyrazu, ale po chwili znowu bacznie obserwowały Jaira. — Zwiazany ˛ i zakneblowany chłopak, pilnowany przez cały patrol uzbrojonych po z˛eby gnomów. Bardzo dziwne. Bali si˛e ciebie i to mnie zaintrygowało. Chciałem si˛e dowiedzie´c, co ich tak bardzo w tobie przera˙za. — Wzruszył ramionami. — Pomy´slałem wi˛ec, z˙ e warto zada´c sobie troch˛e trudu, z˙ eby ci˛e uwolni´c. Jair patrzył na niego szeroko otwartymi oczami. Ciekawo´sc´ ? To dlatego sam Garet Jax przyszedł mu z pomoca,˛ z ciekawo´sci? Nie, zdecydował, kryło si˛e za tym co´s wi˛ecej. — Bali si˛e magii — odezwał si˛e nagle. — Chcesz zobaczy´c, jak działa? — Mo˙ze pó´zniej. — Garet Jax patrzył w ogie´n. — Podró˙z jeszcze si˛e nie sko´nczyła. — Wydawało si˛e, z˙ e nie jest zainteresowany w najmniejszym stopniu. — Dlatego zabrałe´s mnie ze soba˛ do Culhaven? — Jair nie ust˛epował. — Cz˛es´ciowo. Słowa zawisły w powietrzu. Jair spogladał ˛ na niego niespokojnie. — Cz˛es´ciowo? Mistrz Broni nie odpowiedział. Nie spojrzał nawet na chłopca. Po prostu oparł si˛e o przewrócony pie´n, owinał ˛ w czarny podró˙zny płaszcz i wpatrzył si˛e w ogie´n. Jair spróbował z innej strony. — A co ze Slanterem? Dlaczego jemu pomogłe´s? Mogłe´s zostawi´c go kłodnikowi na po˙zarcie. 88
— Mogłem. — Garet westchnał ˛ ci˛ez˙ ko. — Czy to by ci˛e uszcz˛es´liwiło? — Jasne, z˙ e nie. Co masz na my´sli? — Wyglada ˛ na to, z˙ e ukształtowałe´s sobie opini˛e o mnie jako o człowieku, który nie robi nic, je´sli nie ma w tym osobistych korzy´sci. Nie powiniene´s wierzy´c we wszystko, co słyszysz. Jeste´s młody, ale nie głupi. Jair zarumienił si˛e. — No có˙z, chyba nie przepadasz za Slanterem, prawda? — Nie znam go a˙z tak, z˙ eby go lubi´c, czy te˙z nie lubi´c — odpowiedział m˛ez˙ czyzna. — Przyznaj˛e, z˙ e raczej nie jestem wielbicielem gnomów, ale ten dwukrotnie naraził swoje z˙ ycie, z˙ eby ci˛e uratowa´c. A wi˛ec warto było mu pomóc. — Uniósł nagle wzrok. — A poza tym lubisz go i nie chcesz, z˙ eby co´s mu si˛e stało, mam racj˛e? — Tak. — Hm, i to te˙z jest interesujace, ˛ nie sadzisz? ˛ Jak ju˙z mówiłem, intrygujesz mnie. Jair skinał ˛ głowa˛ w zamy´sleniu. — Ty mnie tak˙ze. — Garet Jax odwrócił si˛e. ´ — Swietnie. A wi˛ec obaj mamy o czym my´sle´c w drodze do Culhaven. Na tym sko´nczył rozmow˛e. Jair te˙z si˛e nie odezwał. Nie mógł wprawdzie powiedzie´c, z˙ e rozumie, co kierowało Mistrzem Broni, kiedy ratował jego i Slantera, ale było jasne, z˙ e tej nocy nie dowie si˛e ju˙z niczego wi˛ecej. Garet Jax stanowił zagadk˛e, która˛ niełatwo b˛edzie rozwiaza´ ˛ c. Ogie´n prawie ju˙z zgasł, co przypomniało chłopcu, z˙ e Slanter wyruszył na poszukiwanie drewna i jeszcze nie wrócił. Zastanawiał si˛e przez chwil˛e, co powinien zrobi´c, po czym ponownie zwrócił si˛e do Gareta. — Nie sadzisz, ˛ z˙ e co´s mogło si˛e sta´c Slanterowi? — zapytał. — Co´s długo go nie ma. — Sam potrafi o siebie zadba´c. — M˛ez˙ czyzna wstał i kopniakiem rozrzucił z˙ arzace ˛ si˛e jeszcze drewno. — Zreszta˛ i tak nie potrzebujemy ju˙z ognia. Wrócił na swoje miejsce przy powalonym pniu, owinał ˛ si˛e w swój podró˙zny płaszcz i po chwili ju˙z spał. Jair przez jaki´s czas le˙zał w ciszy, nasłuchujac ˛ ci˛ez˙ kiego oddechu towarzysza i wpatrujac ˛ si˛e w ciemno´sc´ . W ko´ncu on tak˙ze owinał ˛ si˛e opo´ncza˛ i uło˙zył do snu. Martwił si˛e troch˛e o Slantera, ale uznał, i˙z Garet miał racj˛e, mówiac, ˛ z˙ e gnom sam potrafi si˛e o siebie zatroszczy´c. Poza tym nagle poczuł si˛e bardzo senny. Wdychajac ˛ gł˛eboko ciepłe nocne powietrze, zamknał ˛ oczy. Przez chwil˛e jego umysł szybował swobodnie, a potem zaczał ˛ my´sle´c o Brin, Roni˛e i druidzie. Zastanawiał si˛e, gdzie moga˛ teraz by´c. W ko´ncu my´sli zacz˛eły si˛e rozprasza´c i Jair zasnał. ˛ Na skarpie wznoszacej ˛ si˛e nad brzegiem Srebrnej Rzeki, niewidoczny w cieniu starej wierzby, siedział zamy´slony Slanter. My´slał o tym, z˙ e czas ruszy´c w swoja˛
89
stron˛e. Zaszedł tak daleko, poniewa˙z ten przekl˛ety chłopak zawstydził go, proponujac ˛ łapówk˛e. Te˙z co´s — próbowa´c go przekupi´c! Jak gdyby zni˙zył si˛e do przyjmowania łapówek od dzieci! Cho´c wła´sciwie Slanter nie podejrzewał Jaira o złe zamiary. Jego pragnienie, z˙ eby gnom mu towarzyszył, było raczej szczere. W zasadzie lubił tego chłopaka. Twardy był z niego młodzik. Gnom podciagn ˛ ał ˛ kolana pod brod˛e i objał ˛ je r˛ekami. Niemniej jednak ta wyprawa była głupota.˛ Szedł prosto do obozu swoich wrogów. Oczywi´scie karły nie były jego osobistymi wrogami. Nie miał nic przeciwko karłom i nic go nie obchodziły. Ale w tej chwili prowadziły wojn˛e z plemieniem gnomów i watpił, ˛ czy jego prywatne odczucia stanowiły dla nich jaka´ ˛s ró˙znic˛e. Wystarczy, z˙ e nale˙zał do wrogiej rasy. Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Ryzyko było zbyt wielkie. A wszystko dla chłopaka, który i tak nie wie, czego chce. Poza tym powiedział chłopcu, z˙ e zabierze go tylko do granicy Anaru, a prawie ju˙z do niej dotarli. Dojda˛ do puszczy prawdopodobnie nast˛epnego dnia jeszcze przed noca.˛ Dotrzymał swojej cz˛es´ci umowy. A wi˛ec? Wział ˛ gł˛eboki oddech i d´zwignał ˛ si˛e na nogi. Czas rusza´c w drog˛e. W taki sposób prze˙zył całe swoje z˙ ycie — jak wszyscy tropiciele. W pierwszej chwili chłopak mo˙ze b˛edzie zmartwiony, ale prze˙zyje. Slanter był te˙z pewny, z˙ e w towarzystwie Gareta nie grozi Jairowi z˙ adne wi˛eksze niebezpiecze´nstwo. Prawd˛e mówiac, ˛ b˛edzie nawet bardziej bezpieczny ni˙z z nim. Ze zło´scia˛ pokr˛ecił głowa.˛ Nie ma powodu nazywa´c Jaira chłopcem. Jest starszy ni˙z był on sam, kiedy po raz pierwszy opu´scił dom. Je´sli b˛edzie musiał, potrafi o siebie zadba´c. Dopóki włada magia,˛ która go chroni, nie potrzebuje ani Slantera, ani Mistrza Broni, ani nikogo innego. Gnom wahał si˛e jeszcze przez chwil˛e, ponownie zastanawiajac ˛ si˛e nad cała˛ sprawa.˛ Oczywi´scie szkoda, z˙ e nie dowiedział si˛e niczego o czarach. Magia Jaira intrygowała go, sposób, w jaki chłopiec mógł głosem. . . Nie. Był zdecydowany. Gnom nie ma nic do roboty w Estlandii, w pobli˙zu karłów. Lepiej trzyma´c si˛e swoich, ale niestety tego te˙z ju˙z nie mógł zrobi´c. Najlepiej wi˛ec b˛edzie, kiedy w´sli´znie si˛e do obozu, zabierze swoje graty, przejdzie rzek˛e i ruszy na pomoc do przygranicznych krain. Zmarszczył brwi. Mo˙ze dlatego Jair wydawał si˛e chłopcem, z˙ e. . . Slanter! Przesta´n ju˙z, zganił sam siebie. Odwrócił si˛e szybkim ruchem i zniknał ˛ w ciemno´sciach nocy. Jair Ohmsford s´nił. Jechał konno przez wzgórza, zielone pastwiska i przepastne, ciemne puszcze, a w uszach miał szum wiatru. U jego boku jechała Brin z rozwianymi, długimi włosami barwy nocy. Nie rozmawiali podczas jazdy, a mimo to ka˙zde z nich wiedziało, o czym my´sli drugie, i było obecne w jego s´wiadomo´sci. Jechali długo, mijajac ˛ krainy, których nie widzieli nigdy przedtem — rozległe, t˛etniace ˛ z˙ yciem, dzikie. Wokół nich czaiło si˛e niebezpiecze´nstwo. Kłodnik, ogromny i cuchnacy ˛ bagnem, gnomy, na których z˙ ółtych, pomarszczonych 90
twarzach odbijały si˛e ich paskudne zamiary, i Widma Mord, niesamowite duchy bez twarzy wyłaniajace ˛ si˛e z ciemno´sci. Byli te˙z inni: bezkształtne, ohydne stwory, których nie mogli zobaczy´c, a jedynie wyczuwali ich obecno´sc´ i to odczucie było bardziej przera˙zajace ˛ ni˙z najbardziej potworne oblicze. Te bestie zła wycia˛ gały po nich ramiona, ich kły i pazury przecinały powietrze, a s´lepia l´sniły niczym w˛egle płonace ˛ w ciemno´sciach nocy. Chciały s´ciagn ˛ a´ ˛c Jaira i Brin z siodeł i wydrze´c z nich z˙ ycie, ale były zbyt powolne. Szybkie rumaki unosiły rodze´nstwo poza zasi˛eg ich pazurów, a monstra pozostawały zawsze o sekund˛e w tyle. Mimo to po´scig nie ustawał. Nie ko´nczył si˛e tak, jak powinien si˛e ko´nczy´c ka˙zdy po´scig. Po prostu trwał, nieko´nczacy ˛ si˛e bieg poprzez krain˛e ciagn ˛ ac ˛ a˛ si˛e a˙z po horyzont. Wprawdzie poczwary s´cigajace ˛ ich nigdy nie podeszły na tyle blisko, z˙ eby ich schwyta´c, ale przed nimi ciagle ˛ pojawiały si˛e nowe. Z poczatku ˛ rodze´nstwo wypełniała rado´sc´ . Byli wolni, swobodni i nic nie mogło ich dosi˛egna´ ˛c. Brat i siostra — godni przeciwnicy potworów, które chciały ich dopa´sc´ . Po pewnym czasie jednak co´s si˛e zmieniło. Zmiana nast˛epowała powoli, zdradziecko, a˙z pochwyciła ich całkowicie i ju˙z wiedzieli, co to jest. Stwór bez imienia szeptał im do ucha o tym, co musi si˛e wydarzy´c. Nie wygraja˛ tego wy´scigu, poniewa˙z ˙ s´cigajace ˛ ich demony stanowia˛ cz˛es´c´ ich samych. Zadne konie, cho´cby najszybsze, nie uniosa˛ ich w bezpieczne miejsce. Zobaczcie, gdzie jeste´scie, szeptał głos, a poznacie prawd˛e. P˛ed´z! Jair wył z w´sciekło´sci i zmuszał konia do szybszego biegu, ale głos dalej szeptał. Nad nimi ciemniało niebo, krajobraz wokół bladł, wszystko stawało si˛e szare i martwe. P˛ed´z! krzyczał. Odwrócił si˛e do Brin, czujac, ˛ z˙ e dzieje si˛e z nia˛ co´s niedobrego. Ogarniało go coraz wi˛eksze przera˙zenie. Brin nie było. Została pokonana i pochłoni˛eta, po˙zarta przez ciemnego potwora, który si˛egał. . . si˛egał. . . Jair gwałtownie otworzył oczy. Po twarzy spływał mu pot, a ubranie pod płaszczem, w który był owini˛ety, było mokre. Nad jego głowa˛ łagodnie mrugały gwiazdy. Noc była cicha i spokojna. Mimo to sen wcia˙ ˛z trwał w jego umy´sle, z˙ ywy, wyra´zny. Nagle zauwa˙zył, z˙ e płomie´n jest ja´sniejszy. Kto´s dorzucił do ognia. Slanter. . . ? Szybko odrzucił płaszcz i usiadł, wpatrujac ˛ si˛e w ciemno´sc´ . Nigdzie nie było wida´c gnoma. Kilka stóp dalej spał spokojnie Garet Jax. Nic si˛e nie zmieniło — nic, z wyjatkiem ˛ ogniska. Z ciemno´sci wynurzyła si˛e posta´c starego, szczupłego m˛ez˙ czyzny. Jego krucha, zgarbiona wiekiem sylwetka okryta była biała˛ szata.˛ Srebrzystobiałe włosy i taka˙z broda okalały ogorzała,˛ łagodna˛ twarz. Idac ˛ podpierał si˛e laska.˛ Wszedł w krag ˛ s´wiatła, u´smiechajac ˛ si˛e ciepło, i przystanał. ˛ — Witaj — odezwał si˛e. — Witaj. — Jair wpatrywał si˛e w starca szeroko otwartymi oczami.
91
— Sny moga˛ by´c wizja˛ tego, co nadchodzi. Moga˛ te˙z ostrzega´c przed tym, czego powinni´smy unika´c. Jair milczał. Starzec podszedł do ognia, uwa˙znie wybierajac ˛ drog˛e przed soba,˛ a˙z przystanał ˛ przed chłopcem. Potem usiadł ostro˙znie na ziemi, tak wiotki i kruchy, z˙ e wydawa´c by si˛e mogło, z˙ e silniejszy wiatr mógłby go unie´sc´ w powietrze. — Znasz mnie, Jairze? — zapytał, a jego głos był zaledwie delikatnym szmerem po´sród ciszy. — Poszukaj dobrze w pami˛eci. — Nie . . . — zaczał ˛ chłopiec z Vale, ale przerwał nagle. Słowa starca poruszyły co´s gł˛eboko ukrytego w jego s´wiadomo´sci i Jair ju˙z wiedział, kto przed nim siedzi. — Powiedz moje imi˛e. — M˛ez˙ czyzna u´smiechnał ˛ si˛e. — Ty´s jest Król Srebrnej Rzeki. — Jestem nim. — Starzec skinał ˛ głowa.˛ — Jestem tak˙ze twoim przyjacielem, tak jak niegdy´s byłem przyjacielem twego ojca, a przed nim twego pradziada — m˛ez˙ ów, których z˙ ycie połaczył ˛ wspólny cel: słu˙zba tej krainie i jej potrzebom. Jair wpatrywał si˛e w niego bez słowa, a˙z nagle przypomniał sobie, z˙ e tu˙z obok s´pi Garet Jax. Czy Mistrz Broni si˛e nie obudzi. . . ? — B˛edzie spał, dopóki rozmawiamy. — Padła odpowied´z na niewypowiedziane pytanie. — Nikt nie b˛edzie nam przeszkadzał tej nocy, dzieci˛e z˙ ycia. Dzieci˛e? Jair zesztywniał. Lecz w nast˛epnej chwili zło´sc´ mu min˛eła, gdy spojrzał w twarz starca. Było w niej ciepło, łagodno´sc´ , miło´sc´ . Nie mo˙zna si˛e było zło´sci´c na tego człowieka czy z˙ ywi´c do´n urazy. Mo˙zna go było jedynie szanowa´c. — Posłuchaj mnie teraz — wyszeptał starczy głos. — Potrzebuj˛e ci˛e, Jairze. Otwórz oczy i uszy, aby´s zrozumiał. Potem wszystko wokół chłopca jakby si˛e rozwiało, a w jego umy´sle zacz˛eły powstawa´c obrazy. Słyszał ciagle ˛ głos mówiacego ˛ do´n starca, a jego dziwnie ciche i smutne słowa o˙zywiały to, co widział. Przed nim le˙zały lasy Anaru i Ravenshorn, ogromne, ciagn ˛ ace ˛ si˛e bez ko´nca górskie zbocze, czarne i wyra´zne na tle szkarłatu sło´nca. Pomi˛edzy jego szczytami biegła Srebrna Rzeka — waska, ˛ jasna wst˛ega s´wiatła na tle ciemnej skały. Szedł w gór˛e rzeki, poda˙ ˛zajac ˛ jej biegiem, a˙z dotarł wysoko do z´ ródła na wyniosłym szczycie. Stała tam studnia, która czerpała swe wody z gł˛ebi ziemi. Tryskały one ze skały i rozlewały si˛e wokół, zaczynajac ˛ swa˛ długa˛ podró˙z na zachód. Było wszak˙ze tam co´s jeszcze poza studnia˛ i jej z´ ródłem. Poni˙zej szczytu, niewidoczny we mgle i ciemno´sci, otwierał si˛e jar strze˙zony wokół przez postrz˛epione skały. Z dna jaru na szczyt prowadziły długie, kr˛ete schody — waska ˛ ni´c kamiennej spirali biegnaca ˛ w gór˛e. W˛edrowały po niej Widma Mord w swych mrocznych, sobie tylko znanych zamiarach. Nadchodziły jedno po drugim, a˙z w ko´ncu dotarły na szczyt. Tam stan˛eły rz˛edem i spojrzały w głab ˛ studni. Potem równocze´snie pochyliły si˛e i dotkn˛eły dło´nmi lustra wody. I natychmiast woda stała si˛e cuchnaca ˛ i zatruta, a jej kryształowa przejrzysto´sc´ zamieniła si˛e w pa92
skudna˛ czer´n. Zbiegła w dół po górach, sacz ˛ ac ˛ si˛e przez wielkie lasy Anaru, gdzie zamieszkiwały karły, do krainy Króla Srebrnej Rzeki, a potem do Shady Vale. . . Zatruta! To słowo rozległo si˛e gło´snym echem w umy´sle Jaira. Srebrna Rzeka została zatruta, a ziemia umierała. . . Obrazy nagle znikn˛eły. Jair zamrugał oczami. Starzec siedział przed nim, a jego twarz roz´swietlał łagodny u´smiech. — Z gł˛ebin Maelmord Widma Mord wspi˛eły si˛e droga,˛ która˛ nazywaja˛ Croagh, do Niebia´nskiej Studni, z´ ródła z˙ ycia Srebrnej Rzeki — wyszeptał. — Kropla po kropli trucizna jest coraz gro´zniejsza. Istnieje gro´zba całkowitego zatrucia wody. Kiedy to si˛e stanie, Jairze Ohmsford, całe z˙ ycie, któremu słu˙zy i które podtrzymuje, od ciemnego Anaru na zachodzie a˙z do T˛eczowego Jeziora, zacznie umiera´c. — Nie mo˙zesz tego powstrzyma´c? — zapytał Jair, a w jego głosie słycha´c było gniew i ból na wspomnienie tego, co mu pokazano. — Nie mo˙zesz tam pój´sc´ i powstrzyma´c ich, zanim b˛edzie za pó´zno? Twoja moc z pewno´scia˛ jest wi˛eksza ni˙z ich! — W moim własnym kraju ja jestem droga˛ i z˙ yciem. Ale tylko tam. — Król Srebrnej Rzeki westchnał. ˛ — Poza nim jestem bezsilny. Robi˛e, co mog˛e, aby utrzyma´c czysto´sc´ wody w kraju Srebrnej Rzeki, ale dla innych krain nic nie mog˛e zrobi´c. Nie mam te˙z wystarczajacej ˛ siły, aby wiecznie powstrzymywa´c stale sacz ˛ ac ˛ a˛ si˛e trucizn˛e. Pr˛edzej czy pó´zniej zabraknie mi sił. Przez chwil˛e patrzyli na siebie bez słowa w migajacym ˛ s´wietle ogniska. Umysł Jaira pracował goraczkowo. ˛ — A co z Brin? — wykrzyknał ˛ nagle. — Ona i Allanon jada˛ do z´ ródła mocy Widm Mord, z˙ eby je zniszczy´c! Czy trucizna zniknie, kiedy to zrobia? ˛ — Widziałem twoja˛ siostr˛e i druida w snach, moje dziecko. — Starzec spojrzał mu w oczy. — Nie zdołaja˛ tego dokona´c. Sa˛ jak li´scie na wietrze. Oboje b˛eda˛ zgubieni. Jaira przeszył chłód. Patrzył na m˛ez˙ czyzn˛e, nie mogac ˛ wydoby´c słowa. Zgubieni! Brin, zgubiona na zawsze. . . — Nie — wyszeptał ochryple. — Nie, mylisz si˛e. — Mo˙zna ja˛ uratowa´c. — Do Jaira dotarł łagodny głos. — Ty mo˙zesz to zrobi´c. — Jak? — Musisz i´sc´ do niej. — Przecie˙z nie wiem, gdzie jest! — Musisz i´sc´ tam, gdzie wiesz, z˙ e b˛edzie. Wybrałem ci˛e, aby´s uratował ziemi˛e i to, co na niej z˙ yje. Sa˛ tam nici, które wia˙ ˛za˛ nas wszystkich, ale sa˛ splatane. ˛ Ni´c, która˛ ty trzymasz, uwolni wszystkie pozostałe. Jair nie rozumiał, o czym starzec mówi, i nie dbał o to. Chciał tylko pomóc Brin. 93
— Powiedz, co mam zrobi´c. — Na poczatek ˛ musisz mi odda´c Kamienie Elfów. Kamienie Elfów! Jair zapomniał, z˙ e je posiada. Ich magia stanowiła moc, której potrzebował, aby pokona´c magi˛e Widm Mord i wszelkiego zła, jakie mogły one wyczarowa´c na jego drodze. — Czy potrafisz sprawi´c, aby mnie słuchały? — zapytał, pospiesznie wycia˛ gajac ˛ je zza tuniki. — Poka˙zesz mi, jak uwolni´c ich moc? — Nie mog˛e tego uczyni´c. Ich moc nie nale˙zy do ciebie, ale do tego, którego obdarowano magia.˛ Ty nie zostałe´s nia˛ obdarowany. — Wi˛ec co mam zrobi´c? — Jair cofnał ˛ si˛e zniech˛econy i przygn˛ebiony. — Co za po˙zytek z Kamieni, je´sli. . . — Wielki po˙zytek, Jairze — przerwał łagodnie starzec. — Lecz najpierw musisz mi je odda´c. Dla dobra nas wszystkich. Jair spojrzał na niego. Po raz pierwszy zwatpił ˛ w prawdziwo´sc´ słów starego człowieka. Ocalił Kamienie, ryzykujac ˛ własnym z˙ yciem. Chronił je przez cały czas, aby znale´zc´ sposób u˙zycia ich i pomóc rodzinie w walce z Widmami Mord. A teraz proszono go, aby zrezygnował z jedynej broni, jaka˛ posiada. Jak mo˙ze uczyni´c co´s takiego? — Oddaj mi je — powtórzył cichy głos. Jair wahał si˛e jeszcze przez chwil˛e, bijac ˛ si˛e z my´slami. Potem podał kamienie Królowi Srebrnej Rzeki. ´ — Swietnie — pochwalił starzec. — Okazałe´s charakter i rozum godny swoich przodków. To dlatego ci˛e wybrałem. Te cechy pomoga˛ ci przetrwa´c. — Wsunał ˛ Kamienie Elfów w fałdy swej białej szaty i wyjał ˛ z niej inna˛ sakiewk˛e. — To Srebrny Pył, przywróci do z˙ ycia wody Srebrnej Rzeki. Musisz zanie´sc´ go do Niebia´nskiej Studni i wrzuci´c do zatrutej wody. Je´sli to zrobisz, woda znowu b˛edzie czysta. Potem odnajdziesz sposób, aby twoja siostra odzyskała sama˛ siebie. Odzyskała sama˛ siebie? Jair powoli pokr˛ecił głowa.˛ Co starzec ma na my´sli? — Utraci sama˛ siebie. — Król Srebrnej Rzeki znowu czytał w jego mys´lach. — Posiadasz głos, który pomo˙ze jej odnale´zc´ powrotna˛ drog˛e. Jair ciagle ˛ nie pojmował. Chciał zada´c pytanie, które rozwiałoby jego watpli˛ wo´sci, ale starzec potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Posłuchaj, co ci powiem. — Szczupłe rami˛e wyciagn˛ ˛ eło si˛e i sakiewka ze Srebrnym Pyłem spocz˛eła w dłoni Jaira. — Jeste´smy teraz zwiazani. ˛ Zaufali´smy sobie nawzajem i mamy teraz dwie magie. Twoja jest dla ciebie bezu˙zyteczna, tak samo jak moja dla mnie. Zatem daj˛e ci swoja˛ magi˛e i zatrzymam twoja.˛ — Ponownie si˛egnał ˛ w fałdy swej szaty. — Sa˛ trzy Kamienie Elfów: jeden dla ciała, jeden dla umysłu i jeden dla serca. Oto magia, która splata i tworzy moc Kamieni. Sa˛ trzy, a wi˛ec i ty musisz dosta´c ode mnie trzy magie. Ta jest pierwsza. — W jego dłoni pojawił si˛e ol´sniewajacy ˛ kryształ na srebrnym ła´ncuchu. Podał go Jairowi. — To kryształ zapewniajacy ˛ przenikliwo´sc´ umysłu. Je´sli za´spiewasz, uka˙ze 94
ci twarz siostry, gdziekolwiek jest. U˙zyj go, je´sli zechcesz si˛e dowiedzie´c, co si˛e z nia˛ dzieje. B˛edziesz chciał to wiedzie´c, poniewa˙z musisz dotrze´c do Niebia´nskiej Studni, zanim ona dotrze do Maelmord. Dla ciała daj˛e ci sił˛e, która pomo˙ze ci odby´c podró˙z na wschód i odeprze´c niebezpiecze´nstwa, które ci˛e otocza.˛ — R˛eka króla si˛egn˛eła do ramienia Jaira. — T˛e sił˛e odnajdziesz w tym, który b˛edzie ci towarzyszył w podró˙zy, poniewa˙z nie mo˙zesz odby´c jej samotnie. Niech magia dotknie ka˙zdego z was. W nim si˛e zaczyna i ko´nczy. — Wskazał na s´piacego ˛ Gareta Jaxa. — W najwi˛ekszej potrzebie przyjdzie do ciebie i b˛edzie ci˛e ochraniał, dopóki nie staniesz przed Niebia´nska˛ Studnia.˛ A dla serca, moje dziecko, otrzymasz zakl˛ecie, które posłu˙zy ci najlepiej. Tylko jeden raz mo˙zesz przywoła´c pie´sn´ , a przyniesie ci wówczas nie iluzj˛e, ale rzeczywiste zmiany. To magia, która ocali twoja˛ siostr˛e. U˙zyj jej, kiedy staniesz przy Niebia´nskiej Studni. — Ale jak mam jej u˙zy´c? Co mam zrobi´c? — Jair potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Tego nie mog˛e ci powiedzie´c. Sam musisz podja´ ˛c decyzj˛e — odparł Król Srebrnej Rzeki. — Kiedy wrzucisz Srebrny Pył do studni i woda si˛e oczy´sci, wrzu´c w s´lad za nim kryształ wizji. Tam znajdziesz odpowied´z. — Pochylił si˛e do przodu, unoszac ˛ krucha˛ dło´n. — Ale bad´ ˛ z ostro˙zny. Musisz dotrze´c do studni, zanim twoja siostra wkroczy do Maelmord. Napisano, z˙ e dokona tego, je´sli druid si˛e nie myli co do jej magii. Kiedy to si˛e stanie, musisz tam by´c. — B˛ed˛e — wyszeptał Jair i mocno zacisnał ˛ dło´n na krysztale wizji. — Pokładam w tobie wielkie nadzieje. Teraz los ziem i ludów zale˙zy od ciebie. Nie mo˙zesz ich zawie´sc´ . Ale jest w tobie odwaga. B˛edziesz wierny. Przyrzeknij mi, Jairze. — B˛ed˛e wierny — powtórzył chłopiec. Król Srebrnej Rzeki wstał ostro˙znie. Na tle nocy wygladał ˛ niczym duch. Jaira ogarn˛eło nagle ogromne zm˛eczenie i owinał ˛ si˛e opo´ncza.˛ W jego ciele powoli rozchodziło si˛e ciepło. Było mu wygodnie. — Jak nikt inny jeste´s cz˛es´cia˛ mnie, dzieci˛e z˙ ycia. — Usłyszał w oddali głos starego człowieka. — Magia ci˛e takim uczyniła. Wszystko si˛e zmienia, ale przeszło´sc´ mknie naprzód i staje si˛e przyszło´scia.˛ Tak było z twoim pradziadem i ojcem. I tak jest z toba.˛ Jego sylwetka bladła, znikała niczym dym w s´wietle ognia. Jair próbował go jeszcze dostrzec, ale powieki miał ci˛ez˙ kie od snu i nie widział wyra´znie. ´ — Kiedy si˛e obudzisz, wszystko b˛edzie, jak było. Spij teraz, moje dziecko. Zosta´n w pokoju. Oczy Jaira zamkn˛eły si˛e posłusznie i zasnał. ˛
XI ´ Switało ju˙z, kiedy młody Ohmsford si˛e obudził. Z bezchmurnego, bł˛ekitnego nieba padały promienie sło´nca i ogrzewały ciagle ˛ jeszcze wilgotna˛ od porannej rosy ziemi˛e. Jair przeciagn ˛ ał ˛ si˛e leniwie i wciagn ˛ ał ˛ w nozdrza zapach chleba i gotowanej strawy. Obrócony plecami do chłopca, kl˛eczac ˛ obok ogniska, Garet Jax przygotowywał s´niadanie. Jair rozejrzał si˛e wokół. Nigdzie nie było wida´c Slantera. Wszystko było, jak zawsze. . . Nagle przypomniał sobie wydarzenia ubiegłej nocy i gwałtownie usiadł na posłaniu. Król Srebrnej Rzeki! Czy to był tylko sen? Spojrzał na swoje dłonie. Nie było w nich kryształu wizji. Kiedy zasypiał, kryształ, je´sli naprawd˛e istniał, spoczywał w jego zaci´sni˛etej dłoni. Poszukał na ziemi, a potem przetrzasn ˛ ał ˛ podró˙zny płaszcz — nie ma. A wi˛ec to był sen. Goraczkowo ˛ przeszukał kieszenie tuniki. Wybrzuszenie w jednej z nich s´wiadczyło o obecno´sci Kamieni Elfów — a mo˙ze była to sakiewka ze Srebrnym Pyłem? Szybko przesunał ˛ dło´nmi po całym ciele. — Szukasz czego´s? Jair podniósł głow˛e i ujrzał wpatrujacego ˛ si˛e we´n Gareta Jaxa. Gwałtownie pokr˛ecił głowa.˛ — Nie, ja tylko. . . — wyjakał. ˛ Nagle wpadł mu w oczy błysk metalu, kiedy tunika rozchyliła mu si˛e na piersiach. Spojrzał w dół. To był srebrny ła´ncuch. — Chcesz co´s je´sc´ ? — zapytał Garet. Jair nie słyszał go. A wi˛ec to nie był sen, tylko rzeczywisto´sc´ . To wszystko wydarzyło si˛e naprawd˛e tak, jak pami˛etał. Przesunał ˛ dłonia˛ po tunice wzdłu˙z srebrnego ła´ncucha, dotykajac ˛ oczka, za które kryształ był przymocowany. — Chcesz je´sc´ czy nie? — powtórzył Garet Jax z odcieniem zdenerwowania w głosie. — Tak, ja. . . Chc˛e — wymamrotał Jair, wstajac ˛ i podchodzac ˛ do m˛ez˙ czyzny. Uklakł ˛ przy nim i wział ˛ podany mu talerz wypełniony jedzeniem. Ukrywajac ˛ podniecenie, zaczał ˛ je´sc´ . — Gdzie Slanter? — zapytał po chwili, przypominajac ˛ sobie o nieobecno´sci gnoma. 96
— Nie wrócił. — Garet Jax wzruszył ramionami. — Szukałem go przed s´nia´ daniem. Slady prowadza˛ do rzeki, a potem skr˛ecaja˛ na zachód. — Na zachód? — Jair przerwał jedzenie. — Ale to nie jest droga do Anaru. — Prawdopodobnie twój przyjaciel doszedł do wniosku, z˙ e towarzyszył nam ju˙z wystarczajaco ˛ daleko. Tak wła´snie jest z gnomami, nie mo˙zna im za bardzo ufa´c. Jair poczuł ukłucie rozczarowania. Slanter chyba naprawd˛e postanowił pój´sc´ w swoja˛ stron˛e. Ale czy musiał wymyka´c si˛e w taki sposób? Nie mógł przynajmniej czego´s powiedzie´c? Jair my´slał o tym przez chwil˛e, a potem zmusił si˛e do kontynuowania posiłku, starajac ˛ si˛e nie my´sle´c o swoim rozczarowaniu. Miał istotniejsze zmartwienia tego ranka. Przywołał w pami˛eci wszystko, co Król Srebrnej Rzeki powiedział mu ostatniej nocy. Miał misj˛e do spełnienia. Musiał ruszy´c w głab ˛ Anaru, do Ravenshorn, kryjówki Widm Mord, i na szczyt zwany Niebia´nska˛ Studnia.˛ B˛edzie to długa, niebezpieczna podró˙z nawet dla wy´cwiczonego my´sliwego. Jair wpatrywał si˛e w ziemi˛e u swoich stóp. Pójdzie oczywi´scie, nie było co do tego watpliwo´ ˛ sci. Lecz jakkolwiek wielka byłaby jego odwaga czy zdecydowanie, musiał jednak przyzna´c, z˙ e daleko mu było do wyszkolonego my´sliwego. B˛edzie potrzebował pomocy. Tylko gdzie mo˙ze jej szuka´c? Zerknał ˛ z ciekawo´scia˛ na Gareta Jaxa. Ten człowiek b˛edzie twoim obro´nca,˛ obiecał mu Król Srebrnej Rzeki. Daj˛e mu sił˛e do przeciwstawienia si˛e niebezpiecze´nstwom, które czyhaja˛ na ciebie w tej podró˙zy. B˛edzie przy tobie, kiedy b˛edziesz go potrzebował. Jair zmarszczył brwi. Czy Garet Jax o tym wiedział? Wydawało si˛e, z˙ e nie. Było jasne, z˙ e starzec nie przyszedł zeszłej nocy do Mistrza Broni, tak jak do Jaira. W przeciwnym razie Garet powiedziałby co´s do tej pory. A to znaczy, z˙ e Jair musi mu to wyja´sni´c. Ale w jaki sposób chłopiec z Vale ma przekona´c Mistrza Broni, aby poszedł z nim w głab ˛ Anaru? Jak ma go przekona´c, z˙ e to nie był jedynie sen? Zastanawiał si˛e nad tym gł˛eboko, kiedy nagle, ku jego kompletnemu zaskoczeniu, spomi˛edzy drzew wynurzył si˛e Slanter. — Zostało co´s do jedzenia? — zapytał, patrzac ˛ na nich spode łba. Garet Jax podał mu talerz bez słowa. Gnom zrzucił torb˛e z ramienia, usiadł przy ognisku i zajał ˛ si˛e ogromna˛ porcja˛ chleba i mi˛esa. Wygladał ˛ na zdenerwowanego i wymizerowanego, jak gdyby nie spał cała˛ noc. Pochwycił ich spojrzenie. — O co chodzi? — warknał. ˛ — O nic. — Jair spojrzał w bok, a potem znowu na gnoma. — Po prostu zastanawiałem si˛e, gdzie byłe´s. — Chciałem przespa´c si˛e nad rzeka.˛ — Slanter nadal pochylał si˛e nad talerzem. — Chłodniej tam. Przy ognisku było za goraco. ˛ — Jair spojrzał na porzucona˛ na ziemi torb˛e. Gnom uniósł głow˛e. — Wziałem ˛ torb˛e, z˙ eby troch˛e poszpera´c w górze rzeki, tak na wszelki wypadek. Chciałem by´c tylko pewny, z˙ e nic. . . — 97
przerwał nagle. — Nie musz˛e ci si˛e tłumaczy´c, chłopcze! Co za ró˙znica, co robiłem? Jestem tu przecie˙z, prawda? Daj mi spokój! Wrócił do s´niadania, atakujac ˛ jedzenie, jakby chciał si˛e na nim zem´sci´c. Jair zerknał ˛ znaczaco ˛ na Mistrza Broni, ale ten wydawał si˛e tego nie zauwa˙za´c. Chło´ pak odwrócił si˛e znowu do Slantera. Kłamał, to jasne. Slady prowadziły w gór˛e rzeki, jak twierdził Garet Jax. Dlaczego zdecydował si˛e wróci´c? Chyba z˙ e. . . Jair zawahał si˛e. Pomysł był tak szalony, z˙ e sam prawie w niego nie wierzył. By´c mo˙ze to Król Srebrnej Rzeki u˙zył swojej magii, aby przyprowadzi´c gnoma z powrotem. Mogło tak by´c. Slanter nie był czarodziejem i nigdy by si˛e nie zorientował, co si˛e stało. Starzec mógł sadzi´ ˛ c, z˙ e Jairowi przyda si˛e tropiciel — gnom, który zna cała˛ Estlandi˛e. Nagle pomy´slał, z˙ e równie dobrze to samo mogło si˛e wydarzy´c z Garetem Jaxem. By´c mo˙ze Mistrz Broni przyszedł mu z pomoca˛ w Czarnych D˛ebach, poniewa˙z tak chciał Król Srebrnej Rzeki. Czy to mo˙zliwe? Czy dlatego wła´snie Garet Jax uwolnił go, nie zdajac ˛ sobie sprawy, dlaczego to robi? Jair siedział oszołomiony, zapominajac ˛ o jedzeniu. To by wyja´sniało niech˛ec´ , z jaka˛ zarówno tropiciel, jak i najemnik traktowali wszelkie próby rozmowy na temat powodów ich działa´n. Sami w pełni ich nie pojmowali. Je´sli jednak to była prawda, to równie˙z Jair mógł by´c przedmiotem takiej manipulacji. Ile z tego, co si˛e wydarzyło, było dziełem Króla Srebrnej Rzeki? Garet Jax doko´nczył s´niadanie i rozrzucił ognisko. Slanter tak˙ze był ju˙z na nogach, bez słowa si˛egajac ˛ po swoje porzucone baga˙ze. Jair wpatrywał si˛e w nich po kolei, zastanawiajac ˛ si˛e, co powinien zrobi´c. Wiedział w ka˙zdym razie, z˙ e nie powinien dłu˙zej milcze´c. — Czas i´sc´ ! — zawołał na niego Garet. Slanter był ju˙z na skraju wycinki. — Co. . . zaczekajcie chwil˛e. — Odwrócili si˛e, patrzac, ˛ jak wstaje powoli. — Najpierw musz˛e wam co´s powiedzie´c. Opowiedział im wszystko. Nie miał takiego zamiaru, ale wyja´snienie jednej rzeczy prowadziło do nast˛epnej i tak zanim si˛e zorientował, opowiedział im cała˛ histori˛e. Powiedział o wizycie Allanona i ksi˛edze Ildatch, i o tym, jak Brin i Ron Leah ruszyli z druidem na wschód, aby znale´zc´ wej´scie do Maelmord, i w ko´ncu o pojawieniu si˛e Króla Srebrnej Rzeki i misji, jaka˛ powierzył Jairowi. Kiedy sko´nczył, nastapiła ˛ długa cisza. Garet Jax podszedł z powrotem do powalonego pnia i usiadł. W jego oczach wida´c było napi˛ecie. — Mam by´c twoim obro´nca? ˛ — zapytał cicho. — Powiedział, z˙ e nim b˛edziesz. — Jair skinał ˛ głowa.˛ — A co b˛edzie, je´sli zdecyduj˛e inaczej? — Nie wiem. — Słyszałem ju˙z ró˙zne szalone opowie´sci, ale ta jest najbardziej szalona ze wszystkich, w których przyszło mi bra´c udział! — wykrzyknał ˛ nagle Slanter. — 98
Co maja˛ znaczy´c te wszystkie bzdury? Jaki w tym sens? Nie sadzisz ˛ chyba, z˙ e ktokolwiek z nas uwierzył w cho´c jedno słowo? — Wierzcie w co chcecie. To prawda. — Upierał si˛e Jair, nie cofajac ˛ si˛e przed napierajacym ˛ na niego gnomem. — Prawda! A co ty wiesz o tej prawdzie? — W głosie Slantera słycha´c było niedowierzanie. — Rozmawiałe´s z Królem Srebrnej Rzeki, tak? Dał ci magi˛e, tak? A teraz my mamy i´sc´ , z˙ eby włóczy´c si˛e po Anarze, tak? Mało tego, mamy i´sc´ prosto w paszcz˛e czarnych w˛edrowców! Do Maelmord! Jeste´s szalony, chłopcze! Taka jest wła´snie prawda, je´sli w ogóle jaka´s istnieje! Jair si˛egnał ˛ za tunik˛e i wyjał ˛ sakiewk˛e zawierajac ˛ a˛ Srebrny Pył. — To jest Pył, który mi dał, Slanter. I to. — Wyciagn ˛ ał ˛ kryształ wizji zawieszony na srebrnym ła´ncuchu. — Widzisz? Mam te rzeczy, tak jak mówiłem. Sam popatrz. — Nie chc˛e nic oglada´ ˛ c! — Slanter podniósł r˛ece do góry. — Nie chc˛e mie´c z tym nic wspólnego! Nie wiem, co w ogóle tu robi˛e! — Obrócił si˛e nagle. — Ale powiem ci co´s: nie pójd˛e do Anaru cho´cby z tysiacem ˛ kryształów albo z cała˛ góra˛ Srebrnego Pyłu! Znajd´z kogo´s innego, komu z˙ ycie niemiłe, i daj mi spokój! Garet Jax wstał. Podszedł do Jaira, wział ˛ sakiewk˛e z jego dłoni, rozlu´znił wia˛ zanie i zajrzał do s´rodka. Potem spojrzał na chłopca. — Według mnie to wyglada ˛ jak piasek — powiedział. Jair spojrzał w dół. Zawarto´sc´ sakiewki rzeczywi´scie wygladała ˛ jak zwykły piasek. W tym, co miało by´c Srebrnym Pyłem, nie migotała ani jedna srebrna iskierka. — Oczywi´scie kolor mo˙ze by´c tylko zabezpieczeniem przed kradzie˙za˛ — stwierdził Mistrz Broni w zamy´sleniu. Jego oczy miały nieobecny wyraz. Slanter osłupiał. — Nie wierzysz chyba. . . — Nie bardzo wierz˛e w cokolwiek, gnomie — przerwał mu Garet Jax. Wzrok miał znowu twardy i utkwiony w Jaira. — Wypróbujmy t˛e magi˛e. Wyjmij kryształ i za´spiewaj. Jair zawahał si˛e. — Nie wiem jak. — Nie wiesz jak? — Slanter prychnał. ˛ — A niech to! — To odpowiedni czas, z˙ eby si˛e dowiedzie´c, nie sadzisz? ˛ — Garet Jax nie poruszył si˛e. Jair zaczerwienił si˛e gwałtownie i spojrzał na kryształ. Nie wierzyli w ani jedno jego słowo. Nie mógł ich za to wini´c. Sam by nie uwierzył, gdyby mu si˛e to nie przytrafiło. Ale przytrafiło si˛e i było a˙z nadto przekonujace. ˛ Wział ˛ gł˛eboki oddech. — Spróbuj˛e.
99
Zaczał ˛ cicho s´piewa´c. Kryształ przykrył dło´nmi jak co´s niezwykle kruchego, ´ srebrny ła´ncuch za´s zwisał mu mi˛edzy palcami. Spiewał nie wiedzac, ˛ co powinien za´spiewa´c i jak mógłby o˙zywi´c kryształ. Jego głos wzywał delikatnie i prosił, aby pokaza´c mu obraz Brin. Odpowied´z nadeszła niemal natychmiast. Pomi˛edzy dło´nmi rozbłysło s´wiatło. Jair przestraszył si˛e tak, z˙ e niemal upu´scił kryształ. Niczym z˙ ywa istota s´wiatło l´sniło ol´sniewajac ˛ a˛ biela,˛ rosnac ˛ do rozmiarów dzieci˛ecej piłki. Garet Jax pochylił si˛e bli˙zej, na jego szczupłej twarzy malowało si˛e napi˛ecie. Slanter ruszył ku nim z drugiego ko´nca wycinki. Nagle w s´wietle pojawiła si˛e twarz Brin Ohmsford, ciemna i pi˛ekna na tle górskich zboczy, które rysowały si˛e wyra´znie w porannym blasku o wiele bardziej ponurym ni˙z ten, który panował wokół nich. — Brin! — wyszeptał Jair. Przez chwil˛e my´slał, z˙ e mu odpowie, tak realna była jej twarz w kryształowej kuli s´wiatła. Jej oczy jednak patrzyły gdzie´s w dal, a uszy były nieczułe na jego głos. Potem obraz zbladł. Przej˛ety Jair przerwał pie´sn´ i magiczny kryształ zgasł. W tym samym momencie znikn˛eło s´wiatło. Dłonie Jaira ponownie osłoniły kryształ. — Gdzie ona była? — zapytał szybko. — Nie jestem pewien. — Garet Jax pokr˛ecił głowa.˛ — Mo˙ze. . . — nie doko´nczył. Jair odwrócił si˛e do Slantera, ale gnom tak˙ze przeczaco ˛ potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie wiem. To było za szybko. Jak to zrobiłe´s, chłopcze? To ta pie´sn´ , prawda? Twoja magia. — A tak˙ze magia Króla Srebrnej Rzeki — powiedział szybko Jair. — Czy teraz mi wierzysz? Slanter ponuro pokr˛ecił głowa.˛ — Nie pójd˛e do Anaru — burknał. ˛ — Potrzebuj˛e ci˛e, Slanter. — Nie potrzebujesz mnie. Z twoja˛ magia˛ nie potrzebujesz nikogo. — Gnom odwrócił si˛e. — Po prostu wy´spiewasz sobie drog˛e do Maelmord, tak jak twoja siostra. Jair stłumił rosnacy ˛ w nim gniew. Wsunał ˛ kryształ i sakiewk˛e ze Srebrnym Pyłem z powrotem za tunik˛e. — A wi˛ec pójd˛e sam — oznajmił gniewnie. — Na razie nie ma takiej potrzeby. — Garet Jax zarzucił torb˛e na rami˛e i ruszył przez wycink˛e. — Najpierw musimy dotrze´c bezpiecznie do Culhaven, gnom i ja. Potem mo˙zesz opowiedzie´c swoja˛ histori˛e karłom. Druid i twoja siostra powinni tamt˛edy przechodzi´c albo te˙z karły słyszały co´s o nich. W ka˙zdym razie przekonajmy si˛e, czy ktokolwiek tam zrozumie co´s z tego, co nam powiedziałe´s. Jair pospiesznie ruszył za nim. 100
— A wi˛ec my´slisz, z˙ e zmy´sliłem to wszystko! Posłuchaj mnie przez chwil˛e. Po co miałbym to robi´c? Jaki mógłbym mie´c powód? No dalej, powiedz mi! Garet Jax chwycił płaszcz i koc Jaira i rzucił je chłopcu, przechodzac ˛ obok. — Nie tra´c czasu na mówienie mi, co my´sl˛e — odpowiedział spokojnie. — Powiem ci, co my´sl˛e, w swoim czasie. Znikn˛eli pomi˛edzy drzewami, poda˙ ˛zajac ˛ szlakiem wiodacym ˛ na wschód wzdłu˙z brzegów Srebrnej Rzeki. Slanter patrzył za nimi, dopóki nie znikn˛eli mu z oczu. Jego surowa,˛ z˙ ółta˛ twarz wykrzywiał gniew. Potem pozbierał swoje rzeczy i pop˛edził za nimi, mamroczac ˛ co´s pod nosem.
XII Przez trzy dni Brin Ohmsford i Ron Leah poda˙ ˛zali z Allanonem na północ, w kierunku twierdzy Paranor. Druid wybrał długa,˛ okr˛ez˙ na˛ drog˛e. Była to powolna, ci˛ez˙ ka podró˙z przez krain˛e poszarpana˛ przez strome zbocza, waskie ˛ przeł˛ecze i splatane, ˛ dzikie knieje. Jednak nie było tu gnomów, Widm Mord ani z˙ adnych innych tworów zła, które mogłyby osaczy´c nieostro˙znych podró˙znych. Dlatego wła´snie Allanon wybrał t˛e drog˛e. Cokolwiek jeszcze czekało ich w tej podró˙zy na północ, druid był zdecydowany nie ryzykowa´c z˙ ycia dziewczyny. Nie poprowadził ich wi˛ec przez Grobowiec Królów, jak to niegdy´s uczynił z Shea˛ Ohmsfordem. Wtedy zmuszeni byli zostawi´c konie i kontynuowa´c marsz na piechot˛e przez podziemne groty, w których pogrzebano dawnych władców, gdzie ka˙zdy krok mógł kry´c w sobie pułapk˛e i gdzie potwory strzegły jaski´n przed intruzami. Nie poszedł te˙z z nimi przez Rabb do Przeł˛eczy Jannissona, gdzie droga wiodła przez otwarty teren i łatwo mogli zosta´c zauwa˙zeni. Trasa ta doprowadziłaby ich zbyt blisko lasów Estlandii i wrogów, których chcieli unikna´ ˛c. Zamiast tego zabrał ich wzdłu˙z brzegów Mermidonu poprzez gł˛ebokie puszcze okrywajace ˛ zbocza Smoczych Z˛ebów i poprowadził z Doliny Cienia do górskich lasów Tyrsis. Jechali na zachód, a˙z w ko´ncu dotarli do przeł˛eczy Kennon. Był to szlak prowadzacy ˛ przez wysokie góry w głab ˛ masywu Smoczych Z˛ebów i wychodzacy ˛ mil˛e dalej na północ, w sercu Nieprzebytych Lasów otaczajacych ˛ zamek Paranor. O s´wicie trzeciego dnia zeszli z Kennon do doliny le˙zacej ˛ poni˙zej. Ranek był szary i ci˛ez˙ ki od chmur. W powietrzu czu´c było chłód zimy. Jechali jedno za drugim, przemierzajac ˛ waskie ˛ przej´scie pomi˛edzy nagimi górami, ostro rysujacymi ˛ ˙ si˛e na tle porannego nieba. Zycie jakby tu zamarło. Wiatr omiatał puste skały w dzikich porywach tak, z˙ e musieli pochyla´c głowy przed jego siła.˛ Poni˙zej poro´sni˛eta lasami dolina osłaniała zamek druidów. Wyłaniał si˛e przed nimi ciemny i przera˙zajacy. ˛ Ledwo widoczna wirujaca ˛ mgiełka skrywała odległa˛ wie˙ze˛ twierdzy przed ich oczami. Brin Ohmsford cały czas walczyła z przemo˙znym uczuciem nadchodzacego ˛ niebezpiecze´nstwa. To przeczucie nie opuszczało jej, odkad ˛ opu´scili Dolin˛e Cienia. Co´s poda˙ ˛zało w s´lad za nia˛ podst˛epnie, jak cie´n mroczny i zimny niczym kraj, przez który jechali. Nieuchwytny, czajacy ˛ si˛e pomi˛edzy skałami i turniami, 102
przemykajacy ˛ z jednej kryjówki do drugiej, obserwujacy ˛ ich w swoich tajemnych, zdradzieckich zamiarach. Pozwalała wierzchowcowi wybiera´c drog˛e na waskim ˛ szlaku, skulona pod swoja˛ podró˙zna˛ opo´ncza,˛ próbujac ˛ ogrza´c si˛e w jej grubych fałdach. Cały czas czuła obecno´sc´ cienia poda˙ ˛zajacego ˛ za nimi. Z pewno´scia˛ Widmo podsycało to przeczucie. Bardziej ni˙z trudy dnia, niejasne zamiary druida, za którym poda˙ ˛zała, czy dopiero co odkryty strach przed moca˛ własnej pie´sni. To było Widmo Mord. Druid zapewniał ja,˛ z˙ e nie było innych. Tylko ten mroczny, diabelski stwór nadchodzacy ˛ w ciszy, szybki i straszny w ataku i odchodzacy ˛ tak szybko, jak si˛e pojawił, z którego przecie˙z zostały jedynie popioły. Jak gdyby był istota,˛ która ze s´mierci powstała do z˙ ycia, a potem znowu odeszła, bez kształtu, bez twarzy, bez to˙zsamo´sci, a jednak potwornie przera˙zajaca. ˛ Byli te˙z inni. Nie wiedziała jak wielu i nie chciała wiedzie´c. Z pewno´scia˛ wielu, a wszyscy oni szukali jej. Czuła to instynktownie. Widma Mord — gdziekolwiek były, jakiekolwiek były ich mroczne zamiary — wszystkie b˛eda˛ ja˛ s´cigały. Tylko jeden, powiedział druid. A jednak znalazł ich, je´sli za´s jemu si˛e udało, to mo˙ze si˛e uda´c tak˙ze pozostałym. Zreszta,˛ w jaki sposób ten jeden ich odnalazł? Allanon zbył ja˛ czym´s, kiedy go zapytała. Przez przypadek, odpowiedział. Jakim´s trafem przeciał ˛ ich szlak i poda˙ ˛zył za nimi, wybierajac ˛ odpowiedni moment do uderzenia, kiedy my´slał, z˙ e druid osłabł. Brin uderzyła my´sl, z˙ e równie dobrze demon mógł i´sc´ tropem druida ju˙z od jego ucieczki z Estlandii. Je´sli tak było, trafiłby najpierw do Shady Vale. I do Jaira! To dziwne, ale była taka chwila, krótka, przelotna chwila, kiedy torujac ˛ sobie drog˛e w dół poprzez szary s´wit, samotna ze swymi my´slami, otulona smagni˛eciami wiatru i chłodu, poczuła dotyk brata. Jak gdyby jego wzrok przeniknał ˛ dzielac ˛ a˛ ich odległo´sc´ i odnalazł ja,˛ gdy schodziła z ogromnych urwisk skalnych Smoczych Z˛ebów. Lecz chwil˛e pó´zniej dotyk zniknał ˛ i Jair był znowu tak odległy, jak ich dom, którego kazała mu doglada´ ˛ c. Tego ranka martwiła si˛e o bezpiecze´nstwo brata. Widmo mogło pój´sc´ najpierw do Shady Vale i odnale´zc´ chłopca. Druid odrzucił ten pomysł, ale jemu nie mo˙zna było do ko´nca zaufa´c. Allanon miał wiele sekretów i ujawniał tylko to, co chciał — nic wi˛ecej. Tak było zawsze z Ohmsfordami, od kiedy druid po raz pierwszy przybył do Shei. Raz jeszcze pomy´slała o jego spotkaniu z cieniem Bremena w Dolinie Cienia. Zaszło pomi˛edzy nimi co´s, co druid postanowił trzyma´c w tajemnicy; co´s strasznego. Pomimo jego zapewnie´n, z˙ e nic takiego nie miało miejsca, wida´c było, z˙ e dowiedział si˛e czego´s, co martwiło go ogromnie, a nawet przera˙zało. Czy mo˙zliwe, aby miało to zwiazek ˛ z Jairem?
103
Te my´sli ja˛ prze´sladowały. Czuła, z˙ e gdyby cokolwiek si˛e stało z jej bratem, a druid o tym wiedział, zataiłby to przed nia.˛ Nie pozwoliłby, aby cokolwiek zakłóciło misj˛e, jaka˛ jej wyznaczył. W swej determinacji był tak samo mroczny i straszny jak wróg, którego chcieli pokona´c, i tak samo ja˛ przera˙zał. Ciagle ˛ niepokoiło ja˛ to, co uczynił Ronowi. Ron Leah kochał ja.˛ Nigdy nie zostało to wypowiedziane, ale istniało pomi˛edzy nimi. Poszedł za nia˛ z miło´sci, aby mie´c pewno´sc´ , z˙ e zawsze b˛edzie z nia˛ kto´s, komu b˛edzie mogła zaufa´c. Czuł, z˙ e Allanon nie jest taka˛ osoba.˛ Druid jednak obrócił wniwecz jego zamiary i tym samym uciszył krytyczne uwagi. Wyzwał Rona do przyj˛ecia roli samozwa´nczego obro´ncy, a kiedy wezwanie zostało przyj˛ete, uczynił go pomniejsza˛ wersja˛ samego siebie poprzez obdarowanie magia˛ miecza Leah. Stary i zniszczony zabytek przeszło´sci, miecz był niczym wi˛ecej jak tylko symbolem, który Ron nosił ze soba,˛ aby przypominał mu o odwadze i wielkim sercu rodu Leah. Druid wszak˙ze uczynił miecz bronia,˛ za pomoca˛ której ksia˙ ˛ze˛ mo˙ze próbowa´c zrealizowa´c swoje marzenia o bohaterskich wyczynach. Czyniac ˛ to, Allanon powierzył Ronowi rol˛e obro´ncy, która okazała si˛e o wiele bardziej gro´zna, ni˙z to sobie kiedykolwiek wyobra˙zali. Równie dobrze Ron mógł zgina´ ˛c. — Nigdy nie my´slałem, z˙ e co´s takiego mo˙ze si˛e wydarzy´c — zwierzał si˛e jej, kiedy zostali sami pierwszej nocy po opuszczeniu Shale. Zacinał si˛e z przej˛ecia. Dopiero teraz był w stanie porozmawia´c z nia˛ o tym. — To było tak, Brin, jakby moc po prostu wybuchła we mnie. Nie wiem nawet, co mnie do tego skłoniło. Po prostu działałem. Zobaczyłem Allanona po´sród płomieni i po prostu zadziałałem. Kiedy miecz przeciał ˛ ogie´n, czułem jego moc. Byłem jego cz˛es´cia.˛ Przez chwil˛e czułem, z˙ e mog˛e dokona´c wszystkiego — wszystkiego! — Na jego twarzy odbijały si˛e wspomnienia tamtej chwili. — Brin, nawet druid ju˙z mnie nie przera˙za! Brin uniosła wzrok, aby spojrze´c na ciemna˛ s´cian˛e lasu rozciagaj ˛ acego ˛ si˛e poni˙zej, ciagle ˛ zagubionego w półmroku ponurego jesiennego dnia. Jej przeczucie nadciagaj ˛ acego ˛ zła prze´slizn˛eło si˛e po skałach i po krzywi´znie wawozu, ˛ pewne i szybkie jak kot. Nie poka˙ze si˛e, dopóki jest nad nami, pomy´slała. A potem zginiemy. Wiem, z˙ e tak si˛e stanie. Głos szepcze w moich my´slach o Jairze, Ronie, Allanonie i przede wszystkim o Widmach Mord. Szepcze w sekretach ukrytych przede mna,˛ w szaro´sci tego dnia i w mglistym mroku tego, co przed nami. Zginiemy. Wszyscy. Znale´zli si˛e w lesie przed południem. Całe popołudnie jechali, przedzierajac ˛ si˛e przez mgł˛e i mrok, szukajac ˛ przej´scia mi˛edzy ogromnymi drzewami i splata˛ nymi krzakami. Las był opustoszały, pozbawiony z˙ ycia i barw, surowy w jesiennej szarówce. Li´scie były matowe i zbrazowiałe, ˛ zwini˛ete z zimna niczym przera˙zone zwierzatka. ˛ Niegdy´s grasowały tu wilki, ogromne, szare potwory strzegace ˛ ziemi˛e druidów przed intruzami. Lecz wilki odeszły, ich czas przeminał ˛ i teraz pozostała jedynie cisza i pustka. Wokół czu´c było s´mier´c. 104
Zaczynał ju˙z zapada´c zmierzch, kiedy Allanon w ko´ncu nakazał im si˛e zatrzyma´c; po długiej je´zdzie byli bardzo zm˛eczeni. Przywiazali ˛ konie przy k˛epie ogromnych d˛ebów, dajac ˛ im niewielkie racje wody i karmy. Dalej poszli na piechot˛e. Mrok g˛estniał wokół nich, a w ciszy unosił si˛e nisko odległy szum, który wydawał si˛e wisie´c w powietrzu. Druid prowadził ich naprzód bez wahania, wybierajac ˛ drog˛e z pewno´scia˛ kogo´s, kto zna teren. Cisi jak cienie wokół nich prze´slizn˛eli si˛e mi˛edzy drzewami i krzakami i wtopili w noc. Co nas czeka? szeptało co´s w umy´sle Brin. Jakim mrocznym celom druida mamy słu˙zy´c tej nocy? Nagle drzewa rozwarły si˛e przed nimi. Z szarego mroku wyłaniały si˛e urwiska Paranoru, strome i wyniosłe, a na ich kraw˛edzi stał staro˙zytny zamek druidów zwany twierdza.˛ Wznosił si˛e wysoko w ciemno´sciach niczym gro´zny olbrzym z kamienia i z˙ elaza wrosły stopami w ziemi˛e. To wła´snie stamtad, ˛ z twierdzy i otaczajacych ˛ ja˛ gór, dochodził ów szum, który słyszeli wcze´sniej. Rósł stale, w miar˛e jak si˛e zbli˙zali — gł˛eboki odgłos maszynerii zgrzytajacej ˛ nieprzerwanie w panujacej ˛ wokół ciszy. W waskich, ˛ zakratowanych oknach płon˛eły pochodnie niczym diabelskie s´lepia, szkarłatne i niesamowite na tle nocnego nieba. Dym ginał ˛ we mgle. Niegdy´s ju˙z druid przemierzał odległe korytarze i był to czas o´swiecenia i wielkiej obietnicy dla rodzaju ludzkiego. Ale ten czas minał ˛ i teraz tylko gnomy i Widma Mord spacerowały po Paranorze. — Posłuchajcie — szepnał ˛ nagle druid. Pochylili si˛e ku niemu. — Posłuchajcie, co powiem, i nie zadawajcie pyta´n. Cie´n Bremena ostrzegł mnie. Paranor przeszedł w r˛ece Widm Mord. W jego murach szukaja˛ one teraz ukrytych historii druidów, aby zwi˛ekszy´c swoja˛ moc. W dawnych czasach twierdza bywała zdobyta, ale zawsze udawało si˛e ja˛ odzyska´c. Tym razem to si˛e nie uda, a to oznacza koniec wszystkiego, co było. Wiek si˛e zamyka i Paranor musi znikna´ ˛c z powierzchni ziemi. Góral i dziewczyna patrzyli na druida szeroko otwartymi oczami. — Co ty mówisz, Allanonie? — Brin sprzeciwiła si˛e gwałtownie. — Mówi˛e, z˙ e po tej nocy, za twoich i moich dni ani za z˙ ycia twoich dzieci i by´c mo˙ze nawet wnuków, z˙ aden człowiek nie postawi stopy w murach twierdzy druidów. My b˛edziemy ostatni. — Oczy druida błyszczały w ciemno´sci. — Wejdziemy do warowni ni˙zszym przej´sciem, nieznanym jeszcze ani Widmom Mord, ani gnomom. Wejdziemy tam, gdzie od wieków trwa moc druidów, która broniła rodzajowi ludzkiemu dost˛epu do twierdzy. Musimy przej´sc´ szybko, poniewa˙z wszystko, co tej nocy znajdzie si˛e w fortecy, zginie. Kiedy magia raz wybuchnie, nie zostanie wiele czasu, aby uciec przed jej podmuchem. — Nie rozumiem. — Brin powoli pokr˛eciła głowa.˛ — Dlaczego tak si˛e musi sta´c? Dlaczego nikt nie wkroczy ju˙z do Paranoru po tej nocy? Co masz zamiar zrobi´c?
105
— To sko´nczone, Brin Ohmsford. — Dło´n druida delikatnie dotkn˛eła jej policzka. — Ale Maelmord, Ildatch. . . — Nic, co tutaj zrobimy, nie pomo˙ze nam w naszych poszukiwaniach — przerwał jej Allanon. — To, czego tu dokonamy, słu˙zy innemu celowi. — A je´sli nas zobacza? ˛ — wtracił ˛ Ron. — B˛edziemy walczy´c — padła natychmiastowa odpowied´z. — Musimy. Przede wszystkim pami˛etaj o chronieniu Brin. Cokolwiek si˛e wydarzy, musisz ja˛ chroni´c. Je´sli zostanie przywołana magia, nie zwalniaj i nie ogladaj ˛ si˛e za siebie. — Pochylił si˛e do przodu, zbli˙zajac ˛ swoja˛ szczupła˛ twarz do twarzy górala. — Pami˛etaj tak˙ze, z˙ e posiadasz moc magii druida w swoim mieczu. Nic nie mo˙ze ci˛e powstrzyma´c, ksia˙ ˛ze˛ Leah. Nic. Ron Leah z powaga˛ skinał ˛ głowa˛ i tym razem niczego nie kwestionował. Brin potrzasała ˛ powoli głowa,˛ a przeczucie ta´nczyło jej przed oczami. — Dziewczyno — teraz druid przemawiał do niej. Uniosła pytajacy ˛ wzrok. — Nie oddalaj si˛e od ksi˛ecia Leah ani ode mnie. Pozwól, aby´smy ci˛e osłaniali bez wzgl˛edu na to, z jakim niebezpiecze´nstwem przyjdzie nam si˛e zmierzy´c. Nie nara˙zaj własnego z˙ ycia. Ty, przede wszystkim ty, musisz by´c bezpieczna, albowiem stanowisz klucz do zniszczenia Ildatch. Twoim zadaniem jest odnalezienie ksi˛egi i nie wolno ci zawie´sc´ . — Dłonie druida chwyciły ramiona Brin. — Zrozum. Nie mog˛e ci˛e tu zostawi´c. B˛edziesz bardziej bezpieczna, je´sli pójdziesz z nami do twierdzy. Tej nocy w lesie wsz˛edzie czai si˛e s´mier´c, a ty musisz z˙ y´c. Przerwał, czekajac ˛ na jej odpowied´z. Powoli skin˛eła głowa.˛ — Nie boj˛e si˛e — skłamała. — A wi˛ec zaczynajmy. — Allanon cofnał ˛ si˛e o krok. — Teraz musimy by´c cicho. Nie wolno nam rozmawia´c a˙z do ko´nca. Niczym trzy cienie znikn˛eli w ciemno´sciach nocy.
XIII Allanon, Brin i Ron przemykali si˛e przez las. Szybko i ukradkiem przeci˛eli labirynt drzew, które sterczały w gór˛e niczym czarne włócznie dołu-pułapki. Noc ju˙z odeszła. Pomi˛edzy konarami, na wpół odartymi z li´sci przez nadej´scie jesieni, prze´switywały fragmenty ponurego, budzacego ˛ groz˛e nieba. Wysoko na wie˙zach twierdzy błyski pochodni złowieszczo mrugały szkarłatnym s´wiatłem. Brin Ohmsford bała si˛e. Szept przeczucia rozbrzmiewał w jej umy´sle. Rozpaczliwie próbowała go odegna´c. Gał˛ezie drzew i krzewy migały jej przed oczami, kiedy biegła. Uciec, my´slała. Uciec przed ta˛ potworno´scia! ˛ Ale nie pr˛edzej ni˙z dokonamy tego, co konieczne, nie pr˛edzej ni˙z. . . Oddychała szybko, a par˛e rozpraszał jesienny chłód. Czuła si˛e pusta i nieprawdopodobnie samotna. Wreszcie stan˛eli przed ogromnym urwiskiem, na którym wznosiła si˛e twierdza. Dłonie Allanona przemkn˛eły po kamieniu, a jego wysoka sylwetka pochyliła si˛e w skupieniu. Przesunał ˛ si˛e jakie´s sze´sc´ stóp w prawo i znowu dotknał ˛ skały. Brin i Ron szli za nim, obserwujac ˛ jego poczynania. Chwil˛e pó´zniej wyprostował si˛e i uniósł dłonie. W skale co´s drgn˛eło i fragment s´ciany odsunał ˛ si˛e, ukazujac ˛ ciemny korytarz poza nia.˛ Allanon natychmiast ruszył naprzód, nakazujac ˛ im i´sc´ za soba.˛ Weszli szukajac ˛ drogi po omacku, a kamienne wrota zamkn˛eły si˛e za nimi. Przez chwil˛e czekali w ciemno´sciach i nasłuchiwali lekkich kroków druida przed soba.˛ Potem rozbłysło s´wiatło i płomienie lizn˛eły nasmołowana˛ głowni˛e pochodni. Allanon podał ja˛ Brin i zapalił jeszcze dwie, dla Rona i dla siebie. Znajdowali si˛e w małej komnacie bez okien, z której kamienne schody prowadziły w gór˛e, w głab ˛ skały. Allanon spojrzał na nich przelotnie i zaczał ˛ si˛e wspina´c. Stopie´n po stopniu wchodzili w głab ˛ gór. Były tych stopni setki, a mo˙ze tysia˛ ce. Ich drog˛e przeci˛eły dwa tunele rozdzielajace ˛ przej´scie, ale dalej szli schodami, poda˙ ˛zajac ˛ długim zakr˛etem wiodacym ˛ w gór˛e, w ciemno´sc´ . We wn˛etrzu góry było sucho i ciepło. Gdzie´s z oddali, ponad ich głowami dobiegał stały łoskot dudniacej ˛ w ciszy maszynerii grzewczej. Brin walczyła z narastajac ˛ a˛ powoli panika.˛ Góra czuła niczym z˙ ywe stworzenie. Wreszcie schody sko´nczyły si˛e u stóp ogromnych, obitych z˙ elazem drzwi, których zawiasy umocowane były w skale. Zatrzymali si˛e. W ciszy słycha´c było 107
jedynie ich chrapliwe oddechy. Allanon pochylił si˛e i dotknał ˛ szybko c´ wieków, które pokrywały stalowe obicie. Wrota rozchyliły si˛e i wybuchł hałas pompuja˛ cych i tłoczacych ˛ d´zwigni i tłoków, który przetoczył si˛e w przej´sciu niczym ryk uwolnionego nagle olbrzyma. Uderzyło w nich suche, gorace ˛ powietrze, wypychajac ˛ chłód skalnego korytarza. Allanon zerknał ˛ przez otwarte wierzeje, po czym w´sliznał ˛ si˛e do s´rodka. Zasłaniajac ˛ twarze, Brin i Ron poda˙ ˛zyli za nim. Znale´zli si˛e teraz w komorze grzewczej, z której ogromny, czarny dół prowadził w głab ˛ ziemi. W jego wn˛etrzu dudniła stałym rytmem maszyneria ogrzewajaca ˛ zamek. Wykorzystujac ˛ naturalny ogie´n z wn˛etrza ziemi, pompowała gorace ˛ powietrze do komnat twierdzy. Drzemiacy ˛ od czasów lorda Warlocka piec został ponownie o˙zywiony przez wrogów, którzy czekali w górze. Dr˛eczace ˛ poczucie obecno´sci intruzów było wszechobecne. Allanon poprowadził ich waskim, ˛ metalowym pomostem, otaczajacym ˛ dół, do jednych z wielu drzwi prowadzacych ˛ na zewnatrz ˛ komnaty. Po jego lekkim dotyku wrota uchyliły si˛e w ciemno´sc´ . Wyciagaj ˛ ac ˛ przed siebie pochodnie, wynurzyli si˛e z potwornego goraca ˛ i zatrzasn˛eli za soba˛ drzwi. Ponownie otworzył si˛e przed nimi korytarz, który po krótkim czasie doprowadził ich do schodów prowadzacych ˛ w bok. Allanon wszedł na nie i zacz˛eła si˛e kolejna wspinaczka. Teraz ju˙z wolniej, bardziej ostro˙znie — obecno´sc´ wroga dawała si˛e wyczu´c na wyciagni˛ ˛ ecie r˛eki — cała trójka przedzierała si˛e w gór˛e poprzez ciemno´sc´ , nasłuchujac. ˛ .. Za nimi, gdzie´s w dole, zatrzasn˛eły si˛e z hukiem drzwi. Zamarli bez ruchu na kolejnym stopniu. Ale tylko echo odbiło si˛e w ciszy. Ostro˙znie ruszyli dalej. Na szczycie schodów znajdowały si˛e kolejne odrzwia. Zatrzymali si˛e przy nich nasłuchujac. ˛ Allanon dotknał ˛ ukrytego zamka i drzwi otworzyły si˛e. Przeszli dalej do nast˛epnego korytarza i kolejnych podwoi. Potem był jeszcze jeden, znowu schody, drzwi i znowu tunel. Wiekowa twierdza poci˛eta była licznymi pasa˙zami, które biegły poprzez jej mury, puste i czarne. W powietrzu unosił si˛e zapach ples´ni i paj˛eczyn. Szczury rozpierzchły si˛e w ciemno´sciach przed nimi niczym mali wartownicy informujacy ˛ o nadej´sciu intruzów. W zamku druidów panowała cisza. Nagle w korytarzach twierdzy dały si˛e słysze´c głosy, docierajac ˛ do miejsca, gdzie skuliła si˛e w ukryciu trójka s´miałków. Niskie, gł˛ebokie szmery, które na przemian rosły i cichły, o wiele za blisko. Brin zaschło w gardle, dym pochodni szczypał ja˛ w oczy i miała wra˙zenie, z˙ e zewszad ˛ napiera na nia˛ skała. Czuła si˛e schwytana w pułapk˛e. Przeczucie czajacego ˛ si˛e zła było wsz˛edzie, ta´nczyło w niewyra´znej grze s´wiateł i cieni. Wreszcie sko´nczył si˛e ostatni tunel. Przed nimi wyrosła nagle kamienna s´ciana zagradzajaca ˛ przej´scie. Mrok nie cofał si˛e przed s´wiatłem pochodni. Nie było z˙ adnych drzwi ani korytarza prowadzacego ˛ dokadkolwiek, ˛ Allanon jednak nie zawahał si˛e. Podszedł do s´ciany i nachylił si˛e nad jej powierzchnia,˛ jakby nasłuchujac, ˛ a potem odwrócił si˛e do Rona i Brin. Poło˙zył palec na ustach i lekko skinał ˛ 108
głowa.˛ Brin odetchn˛eła gł˛eboko, próbujac ˛ si˛e uspokoi´c. Byli tu˙z przy wej´sciu do twierdzy. Allanon ponownie odwrócił si˛e do gładkiej s´ciany. Pod jego dotkni˛eciem ukryte w niej niewielkie drzwi uchyliły si˛e bezgło´snie. Przeszli przez nie jedno za drugim. Znale´zli si˛e w małym gabinecie bez okien, pełnym kurzu i zapachu staros´ci. Wokół, w kompletnym nieładzie, le˙zały porozrzucane sprz˛ety. Z półek, które zapełniały s´ciany pokoju, s´ciagni˛ ˛ eto ksi˛egi i rozsypano po podłodze. Ich oprawy były zniszczone, a stronice podarte. Wy´sciełane fotele podarto i połamano, a trzcinowy stół i krzesła z wysokim oparciem poprzewracano. Miejscami zerwano nawet deski z podłogi. Allanon przyjrzał si˛e zniszczeniom w s´wietle dymiacej ˛ pochodni, a jego ciemna˛ twarz s´ciagn ˛ ał ˛ niepohamowany gniew. Potem bez słowa podszedł do przeciwległej s´ciany, si˛egnał ˛ do pustych półek i dotknał ˛ czego´s. Szafka odsun˛eła si˛e cicho, ukazujac ˛ w gł˛ebi ciemne pomieszczenie. Druid wszedł do s´rodka, gestem nakazujac ˛ im czeka´c, wsunał ˛ pochodni˛e w metalowa˛ obr˛ecz przymocowana˛ do podpory i ruszył do s´ciany po prawej stronie. Były to bloki granitu, gładkie, nie przepuszczajace ˛ powietrza ani kurzu. Druid zaczał ˛ delikatnie przebiega´c palcami po kamieniach. Brin i Ron obserwowali go z gł˛ebi gabinetu, gdy nagle co´s odwróciło ich uwag˛e. Cienka linia s´wiatła znaczyła kontur drzwi prowadzacych ˛ z gabinetu do korytarzy twierdzy. Gdzie´s spoza nich dochodziły czyje´s głosy. Wewnatrz ˛ krypty Allanon z pochylona˛ w skupieniu głowa˛ badał palcami granitowy mur. Wtem poprzez kamie´n, tam gdzie dotykały palce druida, rozjarzyło si˛e gł˛ebokie bł˛ekitne s´wiatło. Blask przerodził si˛e w płomie´n, który bezd´zwi˛ecznie wybuchł w granicie, zamigotał i znikł. Na miejscu s´ciany nagle znalazły si˛e masywne półki z ksi˛egami oprawnymi w skór˛e — historia druidów. Głosy w korytarzu za s´ciana˛ dochodziły coraz wyra´zniej. Allanon podniósł szybko jeden z okazałych woluminów i przeniósł go na pusty drewniany stół zajmujacy ˛ s´rodek gabinetu. Poło˙zył ksi˛eg˛e na stole i otworzył ja.˛ Ciagle ˛ stojac, ˛ zaczał ˛ szybko odwraca´c stronice Niemal natychmiast znalazł to, czego szukał, i pochylił si˛e ni˙zej, z˙ eby odczyta´c tekst. Do stłumionych, ochrypłych głosów dołaczył ˛ tupot obutych stóp. Za drzwiami stało co najmniej pół tuzina gnomów. Brin bezgło´snie wymówiła imi˛e Rona. W blasku pochodni jej oczy l´sniły przera˙zeniem. Góral zawahał si˛e, a potem szybko podał jej swoja˛ pochodni˛e i wycia˛ gnał ˛ miecz Leah. W dwóch skokach dopadł drzwi i zatrzasnał ˛ zasuw˛e. Głosy i dudnienie stóp min˛eły drzwi i oddaliły si˛e, ale nie wszystkie. Czyja´s dło´n manipulowała przy zamku, próbujac ˛ otworzy´c wrota. Brin cofn˛eła si˛e gł˛ebiej w mrok gabinetu, modlac ˛ si˛e w duchu, aby ktokolwiek to był, nie zauwa˙zył s´wiatła jej pochodni ani nie poczuł dymu i aby drzwi si˛e nie otworzyły. Zamek 109
poruszał si˛e jeszcze przez chwil˛e, a potem stojacy ˛ za drzwiami naparł na nie ramieniem. Jednym gwałtownym ruchem Ron odciagn ˛ ał ˛ zasuw˛e, otworzył drzwi i wcia˛ gnał ˛ do s´rodka zaskoczonego gnoma. Intruz zda˙ ˛zył wyda´c z siebie tylko jeden okrzyk zdumienia, kiedy r˛ekoje´sc´ miecza Rona uderzyła go w głow˛e i nieprzytomnego powaliła na podłog˛e. Chłopak pospiesznie zamknał ˛ drzwi gabinetu i cofnał ˛ si˛e. Brin podbiegła do niego. W krypcie Allanon odkładał na miejsce wolumin. Szybki, kolisty ruch dłoni druida i na miejscu półek z ksi˛egami znowu stała granitowa s´ciana. Allanon wyrwał pochodni˛e z obr˛eczy i pospiesznie wyszedł z krypty, ukrywajac ˛ wej´scie za s´ciana˛ półek. Skinał ˛ na górala i dziewczyn˛e i w´sliznał ˛ si˛e na powrót do tunelu, który ich tu doprowadził. Po chwili gabinet został ju˙z za nimi. Wracali z powrotem labiryntem korytarzy, pocac ˛ si˛e, tym razem nie z gora˛ ca, ale ze strachu i wysiłku. Wokół nich wszystko było jak przedtem — strz˛epy głosów pojawiajace ˛ si˛e i niknace ˛ w oddali i gł˛eboki zgrzyt maszynerii grzewczej dobiegajacy ˛ gdzie´s z dołu niczym odległy grzmot. Nagle Allanon zatrzymał ich ponownie ruchem dłoni. Przed nimi były kolejne drzwi pokryte kurzem i paj˛eczyna.˛ Druid gestem nakazał im zgasi´c pochodnie. Jeszcze raz wchodzili do twierdzy. Z ciemno´sci korytarza wyszli na jasno o´swietlony hol błyszczacy ˛ mosia˛ dzem i wypolerowanym drewnem. Chocia˙z wewnatrz ˛ warowni wszystko pokrywał kurz, to jednak spod jego warstwy wcia˙ ˛z l´sniły zdobienia niczym male´nkie ogniki w ciemno´sciach. Ogromny przedsionek niknał ˛ w cieniu. D˛ebowe s´ciany przesłaniały arrasy i malowidła. Przytuleni do s´ciany przy wej´sciu, Brin i Ron szybko rozejrzeli si˛e dookoła. Hol był pusty. Szybkim krokiem Allanon poprowadził ich przez ciemny korytarz. Przemykali od jednego skupiska cieni do drugiego, omijajac ˛ niewielkie kr˛egi s´wiatła rzucane przez kopcace ˛ pochodnie i odbłyski nocnego nieba widoczne przez wysokie witra˙zowe okna, które wspinały si˛e łukami ponad obronne mury twierdzy. W korytarzach staro˙zytnej fortecy panowała dziwna cisza, jakby wszystko, co z˙ yje, nagle opu´sciło zamek, ratujac ˛ si˛e przed s´miercia.˛ Przerywał t˛e cisz˛e jedynie stały szum maszynerii. Spojrzenie Brin przebiegło badawczo ciemny hol a˙z do o´swietlonego wej´scia. Gdzie były Widma Mord i gnomy, którymi dowodziły? Podskoczyła gwałtownie, kiedy czyja´s dło´n chwyciła ja˛ za rami˛e. To Allanon pociagn ˛ ał ˛ ja˛ w tył do zacienionej niszy, która kryła w sobie stalowe wrota. Potem, jakby odpowiadajac ˛ na nie wypowiedziane gło´sno pytanie Brin, rozległ si˛e krzyk ogłaszajacy ˛ alarm, dono´sny i przenikliwy w panujacej ˛ tu ciszy. Dziewczyna skuliła si˛e. Wołanie dochodziło z gabinetu za nimi. Gnom, którego Ron pozbawił przytomno´sci, ocknał ˛ si˛e. Wokół rozległ si˛e tupot stóp. Kroki na kamiennych posadzkach zadudniły w ciszy. Za nimi rozległy si˛e krzyki. Miecz Rona Leah rozbłysnał ˛ w ciemno´sci 110
i góral popchnał ˛ dziewczyn˛e za siebie. Tymczasem Allanon ju˙z otwierał stalowe drzwi i mocnym szarpni˛eciem pociagn ˛ ał ˛ za soba˛ Brin i Rona. Drzwi zatrzasn˛eły si˛e za nimi. Stan˛eli na waskim ˛ pode´scie, mru˙zac ˛ oczy w nikłym s´wietle smolnych pochodni rozmieszczonych wzdłu˙z schodów, które niczym wa˙ ˛z oplatały kamienne mury pot˛ez˙ nej wie˙zy wyrastajacej ˛ obok nich. Ogromna i czarna, wydawała si˛e wznosi´c nieprawdopodobnie wysoko. Natomiast poni˙zej male´nkiego podestu, który ich utrzymywał, tu˙z pod ich stopami rozpo´scierała si˛e bezdenna przepa´sc´ . Oprócz podestu i schodów nic ju˙z nie znaczyło gładkiej powierzchni murów, które ciagn˛ ˛ eły si˛e bez ko´nca i bez poczatku, ˛ ginac ˛ w nieprzeniknionym mroku. Brin skuliła si˛e, przywierajac ˛ do stalowych drzwi. To była wie˙za twierdzy, która strzegła sanktuarium druidów. Ci, którzy przybyli tu niegdy´s z Shea˛ Ohmsfordem z Culhaven, wierzyli, z˙ e kryje w sobie Miecz Shannary. Potworny kształt przypominał gigantyczna˛ studni˛e wywiercona,˛ aby dosta´c si˛e na drugi kraniec ziemi. Ron Leah zrobił krok w kierunku kraw˛edzi podestu, ale dło´n Allanona natychmiast pociagn˛ ˛ eła go z powrotem. — Nie zbli˙zaj si˛e, tam, góralu! — wyszeptał gro´znie. Na zewnatrz ˛ krzyki i nawoływania stawały si˛e coraz gło´sniejsze. Odgłosy p˛edzacych ˛ stóp rozpierzchły si˛e na wszystkie strony. Allanon ruszył w gór˛e waskimi ˛ schodami, przywierajac ˛ plecami do murów wie˙zy. — Zosta´ncie tam! — szepnał ˛ do nich. Po przej´sciu kilku stopni przesunał ˛ si˛e do kraw˛edzi schodów. Spod fałdów czarnej szaty wyciagn˛ ˛ eły si˛e szczupłe dłonie z zakrzywionymi palcami. Z ust druida popłyn˛eły słowa, których góral i dziewczyna nie zrozumieli, ciche, przytłumione przez niepohamowany gniew. Jakby w odpowiedzi, z gł˛ebi dołu pod wie˙za˛ rozległ si˛e przenikliwy syk. Ramiona druida opadły powoli. Dłonie miał skierowane ku dołowi, palce zakrzywione jak szpony. Z kacików ˛ zaci´sni˛etych ust, z oczu i uszu olbrzyma, a takz˙ e z kamienia, na którym stał, saczyła ˛ si˛e para. Brin i Ron patrzyli w przera˙zeniu. Z dołu znowu odezwał si˛e syk. Potem z dłoni Allanona buchnał ˛ bł˛ekitny ogie´n. Olbrzymi płomie´n spłynał ˛ w dół, w ciemno´sc´ . Wlokac ˛ za soba˛ ogon iskier, wybuchł daleko w dole, zapłonał ˛ ohydna˛ zielenia˛ i zgasł. Wie˙za nagle ucichła. Za stalowymi drzwiami rozbrzmiewały krzyki i tupot stóp, odległe i bezładne, ale wewnatrz ˛ wie˙zy panowała cisza. Allanon ze zwieszona˛ głowa,˛ oparł si˛e ci˛ez˙ ko o mur, mocno zaciskajac ˛ ramiona wokół ciała. Para znikn˛eła, ale kamie´n pod nim i mur, o który si˛e opierał, wydawały si˛e zw˛eglone. Z dołu raz jeszcze odezwał si˛e syk i tym razem wie˙za zadr˙zała w odpowiedzi. — Spójrzcie w jej gardziel! — głos Allanona brzmiał ochryple.
111
Góral i dziewczyna zerkn˛eli w dół znad kraw˛edzi podestu. Gł˛eboko pod nimi zielona mgła poruszała si˛e niczym płynny ogie´n po murach wie˙zy. To ona wydawała ten syk, ponury głos wypełniony nienawi´scia.˛ Przylgn˛eła do murów i wijac ˛ si˛e po kamieniach, powoli zacz˛eła wspina´c si˛e do góry. — Nadchodzi — wyszeptał Ron. Mgła torowała sobie drog˛e po masywnych, kamiennych s´cianach, jakby była z˙ ywym stworzeniem. Metr po metrze d´zwigała si˛e w gór˛e, do miejsca, gdzie stali. Allanon znowu znalazł si˛e przy nich. Odciagn ˛ ał ˛ ich od kraw˛edzi i zbli˙zył swoja˛ ciemna˛ twarz do ich przera˙zonych twarzy. Jego czarne oczy płon˛eły. — Uciekajcie! — rozkazał. — Nie ogladajcie ˛ si˛e za siebie. Nie skr˛ecajcie w bok. Uciekajcie z twierdzy i z tej góry! Potem pot˛ez˙ nym pchni˛eciem otworzył drzwi wie˙zy i wyszedł na korytarz warowni. Wsz˛edzie były gnomy. Na jego widok odwróciły si˛e, a ich surowe z˙ ółte twarze zastygły w zdumieniu. Z wyciagni˛ ˛ etych dłoni druida buchnał ˛ bł˛ekitny płomie´n i uderzył w my´sliwych, odrzucajac ˛ ich w tył niczym li´scie porwane nagłym podmuchem wiatru. Z ich gardeł wydobył si˛e wrzask, kiedy dopadł ich ogie´n, i rozpierzchli si˛e w panice, byle dalej od mrocznego m´sciciela. Pojawiło si˛e jedno z Widm Mord, czarny stwór bez twarzy otulony w czarne szaty. Bł˛ekitny płomie´n pomknał ˛ w jego kierunku, pchni˛ety przez druida z zadziwiajac ˛ a˛ siła,˛ i po chwili Widmo Mord zamieniło si˛e w popiół. — Biegnijcie! — krzyknał ˛ Allanon do Rona i Brin, którzy zamarli w pustym przej´sciu. Poda˙ ˛zyli szybko za nim, mijajac ˛ w biegu ciała gnomów le˙zace ˛ na ich drodze, i pop˛edzili w kierunku korytarzy, które ich tu doprowadziły. Tunele jednak były puste tylko przez chwil˛e. Potem znowu pojawiły si˛e gnomy, ruszajac ˛ do kontrataku; tworzyły pot˛ez˙ ny klin uzbrojonych po z˛eby z˙ ółtych postaci, wyjacych ˛ z w´sciekło´sci. Wewnatrz ˛ tego klina błyskały włócznie i krótkie miecze. Allanon oczy´scił drog˛e, odpychajac ˛ atak pojedynczym wybuchem ognia druidów. Kiedy próbowali si˛e przedrze´c, z bocznego korytarza napłyn˛eła druga grupa i Ron zawrócił, unoszac ˛ w gór˛e miecz Leah. Kiedy gnomy si˛e zbli˙zyły, rzucił si˛e w sam ich s´rodek, wydajac ˛ bojowy okrzyk swej ojczyzny. Z tyłu pojawiło si˛e kolejne Widmo i jeszcze jedno przed nimi. Z czarnych dłoni stworów buchnał ˛ czerwony ogie´n i pomknał ˛ w kierunku Allanona, ale druid zasłonił si˛e przed atakiem swoim własnym ogniem. Płomienie rozprysły si˛e na wszystkie strony dzika˛ ulewa.˛ Mury i arrasy zacz˛eły si˛e pali´c. Brin skuliła si˛e pod jedna˛ ze s´cian, zasłaniajac ˛ oczy. Ron i Allanon znajdowali si˛e po przeciwnej stronie. Gnomy napierały ze wszystkich stron. Pojawiało si˛e te˙z coraz wi˛ecej Widm Mord — milczacych, ˛ czarnych potworów, które wyłaniały si˛e z ciemno´sci i uderzały w nich. Ron Leah przerwał bitw˛e z gnomami i rzucił si˛e na jednego, który o´smielił si˛e podej´sc´ zbyt blisko. Hebanowe ostrze miecza Leah opadło i roztrzaskało Widmo, zostawiajac ˛ tylko gar´sc´ popiołu. Płomienie pełgajace ˛ wokół zapło112
n˛eły tak˙ze na ciele Rona, ale strzasn ˛ ał ˛ je, a czarne ostrze pochłon˛eło cała˛ sił˛e ich uderzenia. Z okrzykiem w´sciekło´sci torował sobie drog˛e z powrotem do miejsca, gdzie Brin przycupn˛eła przy s´cianie. Jego twarz roz´swietlała dzika rado´sc´ , a we wn˛etrzu czarnej stali miecza wirowały gwałtownie pasma zielonej mgły. Chłopak chwycił dziewczyn˛e za rami˛e, d´zwignał ˛ ja˛ na nogi i popchnał ˛ naprzód. Tymczasem Allanon wywalczył sobie doj´scie do drzwi, którymi wyszli z katakumb. Jego czarna posta´c wyrastała wysoko ponad dym, ogie´n i ciała walczacych ˛ niczym przebudzony nagle cie´n s´mierci. — Przez drzwi, góralu! — ryknał ˛ druid, odrzucajac ˛ na bok napastników, którzy próbowali s´ciagn ˛ a´ ˛c go w dół. Nagła eksplozja czerwonego ognia pochłon˛eła ich wszystkich, oszałamiajac ˛ siła˛ swego uderzenia. Allanon odwrócił si˛e i ogie´n druidów pomknał ˛ z jego dłoni, tworzac ˛ pot˛ez˙ na˛ bł˛ekitna˛ s´cian˛e, która chwilowo osłoniła ich przed s´cigajacymi. ˛ Przedarli si˛e jako´s przez ogie´n Widm Mord, mijajac ˛ w biegu kilku gnomów, którzy na pró˙zno starali si˛e zagrodzi´c im drog˛e. Krzyki i nawoływania odbijały si˛e echem po korytarzach Paranoru, kiedy wreszcie dopadli wrót, których szukali. Chwil˛e pó´zniej otworzyli je i bezpiecznie przeszli na druga˛ stron˛e. Nagła ciemno´sc´ zamkn˛eła si˛e wokół nich niczym całun. Wrzaski napastników ucichły chwilowo za drzwiami, przez które weszli. Chwycili porzucone pochodnie, Allanon ponownie je zapalił i trójka towarzyszy rozpocz˛eła powrotny bieg przez katakumby. Przemykali w dół tymi samymi korytarzami i schodami. Z tyłu na nowo wybuchły odgłosy pogoni, ale droga przed nimi była wolna. Pomkn˛eli w dół, do komory grzewczej, min˛eli palenisko i dudniac ˛ a˛ maszyneri˛e i dotarli do schodów, które powiodły ich gł˛eboko do samego serca góry. Wcia˙ ˛z nic nie zagradzało im drogi. Potem nagle jaki´s nowy d´zwi˛ek dobiegł ich uszu, odległy, ale pełen panicznego l˛eku. Usłyszeli pojedyncze, nieko´nczace ˛ si˛e zawodzenie, nabrzmiałe przera˙zeniem. — Zacz˛eło si˛e! — zawołał do nich Allanon. — Szybko, biegnijmy! P˛edzili przed siebie; lament za nimi stawał si˛e coraz gwałtowniejszy. Z tymi, którzy zostali wewnatrz ˛ twierdzy, działo si˛e co´s, czego nie dałoby si˛e wyrazi´c słowami. To mgła! pomy´slała Brin. Zbiegli w dół schodami prowadzacymi ˛ do podnó˙za gór; poda˙ ˛zajac ˛ zakr˛etami i splotami korytarzy, w uszach cały czas mieli wrzaski uwi˛ezionych za nimi. Stopnie wydawały si˛e nie mie´c ko´nca. W ko´ncu jednak raz jeszcze wyłoniło si˛e przed nimi wyj´scie ukryte w skale urwiska. Rzucili si˛e przez nie z po´spiechem i Allanon wyprowadził ich z wn˛etrza góry w chłodna˛ ciemno´sc´ lasu. Krzyki wcia˙ ˛z biegły za nimi. Noc odeszła. Był prawie s´wit, kiedy wyprowadzili swoje konie z doliny Paranoru. Zm˛eczeni i obszarpani, przystan˛eli na chwil˛e na odsłoni˛etej skale, wysoko 113
na wschód od wie˙zy twierdzy, i spojrzeli za siebie. Zielona mgła wirowała wokół wiekowej fortecy i skrywała ja˛ przed ich wzrokiem. Niebo poja´sniało i mgła chwilami znikała niczym unoszacy ˛ si˛e całun. Obserwowali w ciszy, jak rozpływa si˛e w powietrzu. Potem wstał s´wit i mgła całkiem znikn˛eła. — Sko´nczone. — Allanon przerwał otaczajac ˛ a˛ ich cisz˛e. Brin i Ron patrzyli. W dole, gdzie niegdy´s wznosiła si˛e wysoko ku porannemu sło´ncu twierdza druidów, wy˙zyna była teraz pusta i ogołocona. Pozostały tylko roztrzaskane, okaleczone resztki zabudowa´n. Zamek druidów zniknał. ˛ — Tak było zapisane w dziejach. Tak zostało przepowiedziane — ciagn ˛ ał ˛ cicho Allanon. — Cie´n Bremena znał prawd˛e. Magia, która postanowiła zniszczy´c twierdz˛e, była starsza ni˙z ona. A teraz odeszła, powróciła do kamienia tych gór, a wraz z nia˛ wszyscy, których tam uwi˛eziła. — Na ciemnej twarzy maga odbijał si˛e bezbrze˙zny smutek. — A wi˛ec sko´nczyło si˛e. Paranor nie istnieje. Ale z˙ yli! Brin poczuła gwałtowny przypływ zdecydowania, odrzucajac ˛ od sie˙ — wszyscy! bie pos˛epny nastrój Allanona. Przeczucia ja˛ myliły. Zyli — A wi˛ec sko´nczyło si˛e — powtórzył cicho druid. Jego oczy napotkały wzrok dziewczyny i oboje poczuli, z˙ e dziela˛ ze soba˛ jaka´ ˛s niewypowiedziana˛ tajemnic˛e, której z˙ adne z nich w pełni nie pojmowało. Potem Allanon powoli zawrócił konia i ruszył na wschód w kierunku lasów Anaru. Brin i Ron pojechali w s´lad za nim.
XIV Pó´znym popołudniem Jair Ohmsford i jego towarzysze dotarli do wspólnoty karłów w Culhaven. Zdaniem chłopca podró˙z była sko´nczona. Ołowiany kolor nieba i przenikliwy wiatr towarzyszyły im przez kraj Srebrnej Rzeki i nawet mieniace ˛ si˛e barwami wielkie lasy Estlandii miały szary, zimowy odcie´n. Na południe leciały stada g˛esi, przecinajac ˛ nieprzyjazne jesienne niebo. Prad ˛ rzeki, której biegiem poda˙ ˛zali, był porywisty i gwałtowny. Srebrna Rzeka zacz˛eła przejawia´c oznaki zatrucia przepowiedziane przez króla. Jej wody pokrywała czarna piana; ich czysty, srebrny kolor s´ciemniał. Rzeka niosła ze soba˛ s´ni˛ete ryby, niewielkie gryzonie i padłe ptaki, a jej brzegi zarastały ´ uschni˛ete drzewa i chaszcze. Nawet jej zapach si˛e zmienił. Swie˙ za˛ czysto´sc´ zasta˛ pił obrzydliwie cuchnacy ˛ fetor, który atakował ich nozdrza z ka˙zda˛ zmiana˛ wiatru. Jair pami˛etał opowie´sci ojca o Srebrnej Rzece, ba´snie przekazywane od czasów Shei Ohmsforda, i ten widok ranił mu serce. Garet Jax i Slanter nie robili wiele, aby poprawi´c mu nastrój. Nawet bez widoku chorej rzeki i trudów tego dnia Jairowi trudno byłoby utrzyma´c u´smiech na twarzy i pogod˛e w głosie w towarzystwie Mistrza Broni i gnoma. Zamkni˛eci w sobie i milczacy, ˛ wlekli si˛e przy nim z entuzjazmem z˙ ałobników czuwajacych ˛ przy zwłokach. Odkad ˛ na nowo podj˛eli marsz tego ranka, nie padło wi˛ecej ni˙z tuzin słów i z˙ adnej twarzy nie rozja´snił u´smiech. Ze wzrokiem utkwionym w s´cie˙zk˛e przed soba,˛ szli naprzód z determinacja˛ graniczac ˛ a˛ z fanatyzmem. Raz czy dwa Jair o´smielił si˛e odezwa´c i za ka˙zdym razem odpowiedzia˛ było tylko stłumione mrukni˛ecie. Południowy posiłek był pełnym napi˛ecia i niezr˛ecznej ciszy rytuałem wykonywanym z konieczno´sci, przy którym nawet milczacy ˛ marsz był lepszy. Tak wi˛ec Jair nie mógł si˛e doczeka´c przybycia do Culhaven, dlatego przynajmniej, z˙ e oznaczało ono mo˙zliwo´sc´ porozmawiania z kim´s cywilizowanym dla odmiany — cho´c miał, co prawda, pewne podstawy, z˙ eby w to watpi´ ˛ c. Karły obserwowały ich ju˙z od zachodniej granicy Anaru, milczeniem dajac ˛ do zrozumienia, z˙ e nie sa˛ tu mile widziani. Wzdłu˙z całej trasy spotykali patrole karłów my´sliwych, krzepkich m˛ez˙ czyzn otulonych w skórzane kamizele i le´sne płaszcze, ˙ uzbrojonych i poda˙ ˛zajacych ˛ w sobie tylko znanym kierunku. Zaden z nich nie rzucił słowa powitania ani nie przystanał ˛ na najkrótsza˛ cho´cby pogaw˛edk˛e. Wszyscy 115
mijali ich i szli dalej w swoja˛ stron˛e, o nic nie pytajac. ˛ Tylko ich oczy mierzyły uwa˙znie w˛edrowców, lecz nie były to przyjazne spojrzenia. A˙z do chwili gdy dotarli do skraju osady karłów, byli otwarcie obserwowani przez ka˙zdego mijajacego ˛ ich tubylca, a w ka˙zdym spojrzeniu dojrze´c mogli co´s wi˛ecej ni˙z tylko cie´n podejrzliwo´sci. Jadacy ˛ na przedzie Garet Jax wydawał si˛e nie zwraca´c uwagi na te spojrzenia, ale Slanter robił si˛e coraz bardziej nerwowy, a i Jair czuł si˛e niemal tak samo nieswojo jak gnom. Garet Jax powiódł ich pewnie droga˛ przecinajac ˛ a˛ osad˛e, najwyra´zniej dobrze mu znana.˛ Wzdłu˙z alei stały schludne domostwa i sklepy, solidnie pobudowane i odgrodzone od drogi nienagannie utrzymanymi trawnikami i z˙ ywopłotami. O˙zywiały je kwiatowe rabatki i starannie wypiel˛egnowane ogródki. Mieszka´ncy domów i wła´sciciele sklepów obserwowali ich przejazd, odrywajac ˛ si˛e na chwil˛e od codziennej pracy. Lecz nawet tutaj byli uzbrojeni m˛ez˙ czy´zni, karły my´sliwi o twardym spojrzeniu, z bronia˛ za pasem. Jair pomy´slał, z˙ e wspólnota rodzin i gospodarstw wyglada ˛ raczej jak obóz wojskowy. W ko´ncu, kiedy dotarli do centrum osady, zatrzymał ich pieszy patrol. Garet Jax porozmawiał krótko z jednym z wartowników i karzeł pobiegł dokad´ ˛ s. Mistrz Broni cofnał ˛ si˛e do Jaira i Slantera. Stali tak razem naprzeciw pozostałych członków patrolu, obserwujac ˛ ich w milczeniu, zreszta˛ z wzajemno´scia.˛ Pojawiły si˛e dzieci i przystan˛eły przy nich, z ciekawo´scia˛ przygladaj ˛ ac ˛ si˛e zwłaszcza Slanterowi. Gnom ignorował je przez jaki´s czas, a potem zm˛eczony gra˛ warknał ˛ nagle, co sprawiło, z˙ e cała gromadka rozpierzchła si˛e na wszystkie strony, szukajac ˛ kryjówki. Slanter popatrzył za nimi gro´znie, po czym zerknał ˛ ze zło´scia˛ na Jaira i skulił si˛e w sobie. Chwil˛e potem wartownik powrócił. Towarzyszył mu karzeł o surowym wygladzie; ˛ miał ogromna,˛ k˛edzierzawa,˛ czarna˛ brod˛e, wasy ˛ i był łysy. Podszedł od razu do Mistrza Broni z dłonia˛ wyciagni˛ ˛ eta˛ na powitanie. — Witaj i bad´ ˛ z pozdrowiony — mruknał, ˛ kiedy Garet Jax u´scisnał ˛ jego twarda˛ dło´n. Spod g˛estych brwi spogladały ˛ czujne brazowe ˛ oczy. Spojrzenie m˛ez˙ czyzny było twarde i s´widrujace. ˛ Mocne, kr˛epe ciało okrywał lu´zny le´sny strój, podtrzymywany pasem z mi˛ekkiej skóry, przy którym wisiała para długich no˙zy, na nogach za´s miał skórzane buty. Jedno ucho zdobił ogromny, złoty kolczyk. — Elb Foraker. — Garet Jax przedstawił karła Jairowi i Slanterowi. Foraker obserwował ich przez chwil˛e bez słowa, po czym odwrócił si˛e ponownie do Mistrza Broni. — W dziwnym towarzystwie si˛e obracasz, Garet. — Czasy sa˛ dziwne. — Garet wzruszył ramionami. — Czy da si˛e tu gdzie´s usia´ ˛sc´ i co´s zje´sc´ ? — T˛edy. — Foraker skinał ˛ głowa.˛ Poprowadził ich obok patrolu do miejsca, gdzie droga skr˛ecała w prawo i wiodła do budynku, w którym znajdowała si˛e du˙za sala jadalna z ławami i stoła116
mi. Kilka stołów zajmowali my´sliwi pochłoni˛eci swym wieczornym posiłkiem. Niektórzy spojrzeli na wchodzacych ˛ i skin˛eli Forakerowi, ale tym razem nikt nie przejawiał szczególnego zainteresowania towarzyszami karła. Najwidoczniej wiele znaczy to, z kim jeste´s, pomy´slał Jair. Foraker wybrał stół przy s´cianie w gł˛ebi sali i skinał, ˛ z˙ eby podano jedzenie. — Co mam zrobi´c z tymi dwoma? — zapytał karzeł, kiedy zaj˛eli miejsca przy stole. Garet Jax odwrócił si˛e do swoich towarzyszy. — Raczej bezpo´sredni z niego go´sc´ , prawda? Był ze mna˛ dziesi˛ec´ lat temu, kiedy szkoliłem my´sliwych do pogranicznych utarczek przy Wolfsktaag. Kilka lat temu spotkali´smy si˛e te˙z w Callahornie. Dlatego tu teraz jestem. Prosił mnie, z˙ ebym przyjechał, a nale˙zy do osób, dla których nie istnieje odpowied´z „nie”. — Spojrzał na Forakera. — Chłopak nazywa si˛e Jair Ohmsford. Szuka swojej siostry i druida. — Druida? Jakiego druida? — Karzeł odchylił si˛e do tyłu, marszczac ˛ brwi. — Nie ma ju˙z druidów. Nie było tu z˙ adnego od czasów. . . — Allanona, wiem — przerwał Jair, niezdolny dłu˙zej do zachowania milczenia. — To wła´snie jego szukam. — Doprawdy? — Foraker spojrzał na niego. — A dlaczego sadzisz, ˛ z˙ e tutaj go znajdziesz? — Powiedział mi, z˙ e pojedzie do Estlandii. Zabrał ze soba˛ moja˛ siostr˛e. — Twoja˛ siostr˛e? — Brwi karła zbiegły si˛e gro´znie. — Allanon i twoja siostra? I ma ja˛ gdzie´s tutaj by´c? Jair powoli pokiwał głowa,˛ czujac ˛ kamie´n w z˙ oładku. ˛ Foraker patrzył na niego jak na szale´nca. Potem spojrzał na Gareta Jaxa. — Gdzie znalazłe´s tego chłopca? — Po drodze — padła wymijajaca ˛ odpowied´z. — Co wiesz o druidzie? Foraker wzruszył ramionami. — Wiem, z˙ e nikt nie widział Allanona w Estlandii od ponad dwudziestu lat, z niczyja˛ siostra.˛ — No có˙z, w takim razie nie wiesz zbyt wiele — odezwał si˛e nagle Slanter z leciutkim odcieniem szyderstwa w głosie. — Druid pojawił si˛e i odjechał tu˙z przed twoim nosem! Gro´zne oblicze Forakera odwróciło si˛e do mówiacego. ˛ — Na twoim miejscu, gnomie, uwa˙załbym na to, co mówi˛e. — Ten akurat s´ledził druida od jego wyjazdu z Estlandii — odezwał si˛e Garet Jax. Szare oczy bładziły ˛ po pustej sali. — Szedł za nim od Maelmord prosto do drzwi tego chłopca. — Zapytam raz jeszcze — Foraker spojrzał na niego — co wła´sciwie mam zrobi´c z tymi dwoma?
117
— My´slałem ju˙z o tym. — Garet Jax odwzajemnił spojrzenie. — Czy Rada spotyka si˛e dzi´s wieczorem? — Ostatnio spotyka si˛e ka˙zdego wieczora. — A wi˛ec pozwól chłopcu przemówi´c do nich. — Niby dlaczego miałbym to zrobi´c? — Karzeł zmarszczył brwi. — Poniewa˙z ma im do powiedzenia co´s, co jak sadz˛ ˛ e, chcieliby usłysze´c. Nie tylko na temat druida. Mistrz Broni i karzeł patrzyli na siebie w milczeniu. — B˛ed˛e musiał przedstawi´c t˛e pro´sb˛e — powiedział w ko´ncu Foraker z wyra´znie widocznym brakiem entuzjazmu. — Teraz jest na to dobry moment. — Garet Jax podniósł si˛e z miejsca. Foraker westchnał ˛ i równie˙z wstał, zerkajac ˛ na Jaira i Slantera. — Wy dwaj mo˙zecie tu zosta´c i zje´sc´ . Nie próbujcie stad ˛ wychodzi´c. — Zawahał si˛e. — Nie wiem nic o druidzie, ale spróbuj˛e si˛e czego´s dowiedzie´c dla ciebie, Ohmsford. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Chod´zmy, Garet. Karzeł i Mistrz Broni opu´scili jadalni˛e, a Jair i Slanter zostali sami przy stole, pogra˙ ˛zeni w my´slach. Gdzie był Allanon? Jair zadawał sobie to pytanie, w cichej rozpaczy pochylajac ˛ głow˛e nad splecionymi dło´nmi. Powiedział, z˙ e jedzie do Estlandii. Czy˙zby nie jechał przez Culhaven? Je´sli nie, to w takim razie dokad ˛ si˛e udał? Dokad ˛ zabrał Brin? Karzeł przepasany białym fartuchem przyniósł im talerze z gorac ˛ a˛ strawa˛ i kufle z piwem. Zacz˛eli je´sc´ bez słowa. Z ka˙zdym k˛esem nadzieje Jaira bladły, zupełnie jak gdyby wraz z jedzeniem znikały odpowiedzi na pytania, które stawiał. Odsunał ˛ od siebie talerz i nerwowo szurajac ˛ butem po deskach podłogi, zastanawiał si˛e, co zrobi, je´sli oka˙ze si˛e, z˙ e Elb Foraker si˛e nie myli i rzeczywi´scie Allanon nie przeje˙zd˙zał t˛edy z Brin. — Przesta´n! — warknał ˛ nagle Slanter. — Co mam przesta´c? — Jair podniósł wzrok. — Przesta´n szura´c po tej podłodze. To denerwujace. ˛ — Przepraszam. — I przesta´n wyglada´ ˛ c, jakby´s stracił najlepszego przyjaciela. Twoja siostra si˛e znajdzie. — Mo˙ze. — Jair powoli pokiwał głowa,˛ wcia˙ ˛z bładz ˛ ac ˛ my´slami gdzie indziej. — Hmm — mruknał ˛ gnom. — To ja powinienem si˛e martwi´c, nie ty. Nie mam poj˛ecia, jak dałem ci si˛e namówi´c na t˛e idiotyczna˛ wypraw˛e. Chłopiec poło˙zył łokcie na stole i podparł brod˛e na r˛ekach. W jego głosie brzmiało zdecydowanie. — Nawet je´sli Brin nie przeje˙zd˙zała przez Culhaven i nawet je´sli Allanon wybrał inna˛ drog˛e, nadal musimy i´sc´ do Anaru, Slanter. I musimy przekona´c karły, aby nam pomogły.
118
— My? Nam? — Slanter wytrzeszczył oczy. — Zastanów si˛e przez chwil˛e, co mówisz! Ja nigdzie nie id˛e! Wracam tam, gdzie było moje miejsce, zanim wpakowałem si˛e w ten cały bałagan! — Jeste´s tropicielem, Slanter — przypomniał cicho Jair. — Potrzebuj˛e ci˛e. — Tym gorzej dla ciebie. — Gnom prychnał, ˛ a jego surowa z˙ ółta twarz pociemniała gwałtownie. — Przypominam ci, gdyby´s przypadkiem tego nie zauwaz˙ ył, z˙ e jestem tak˙ze gnomem! Nie widzisz, jak oni tutaj na mnie patrza? ˛ Dzieci przygladaj ˛ a˛ mi si˛e, jakbym był jakim´s dzikim zwierz˛eciem przywleczonym z puszczy! Stuknij si˛e w głow˛e! Pomi˛edzy gnomami i karłami trwa wojna i karły nie wysłuchaja˛ niczego, co masz im do powiedzenia, dopóki upierasz si˛e mie´c we mnie sprzymierze´nca! Którym i tak w z˙ adnym wypadku nie jestem! Jair pochylił si˛e do przodu. — Slanter, musz˛e dotrze´c do Niebia´nskiej Studni, zanim Brin dojdzie do Maelmord. Jak mam tego dokona´c bez przewodnika? — Znajac ˛ ciebie, znajdziesz jaki´s sposób — odciał ˛ si˛e gnom.- Poza tym ju˙z nigdy nie b˛ed˛e mógł tam wróci´c. Spilk powie im, co zrobiłem, a je´sli nie on, to ten, który uciekł. B˛eda˛ mnie szukali. Je´sli wróc˛e, kto´s mo˙ze mnie rozpozna´c, a kiedy mnie złapia,˛ w˛edrowcy. . . — przerwał nagle i wyrzucił w gór˛e r˛ece. — Nie id˛e i ju˙z! Pochylił głow˛e nad talerzem i wrócił do jedzenia. Jair przygladał ˛ mu si˛e w milczeniu i rozwa˙zał, czy nie popełnił bł˛edu, szukajac ˛ pomocy u Slantera. By´c mo˙ze Król Srebrnej Rzeki nie jego miał na my´sli, mówiac ˛ o sprzymierze´ncu. Po gł˛ebszym namy´sle musiał przyzna´c, z˙ e Slanter naprawd˛e nie pasował do tej roli. Był zbyt szczwany i zbyt dbał o własne interesy, a jego lojalno´sc´ zmieniała si˛e jak choragiewka ˛ na wietrze. Nie mo˙zna było na nim polega´c. A mimo to było w gnomie co´s takiego, co si˛e Jairowi podobało. Mo˙ze to jego twardo´sc´ . Tak jak Garet Jax, Slanter umiał wyj´sc´ cało z ka˙zdej opresji, a takiego towarzysza potrzebował Jair, je´sli miał dotrze´c do dalekiego Anaru. Patrzył, jak gnom dopija piwo gło´snymi łykami. — My´slałem, z˙ e chcesz si˛e czego´s dowiedzie´c o magii — powiedział cicho. — Ju˙z nie. — Slanter potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Dowiedziałem si˛e o tobie wszystkiego, co chciałem, chłopcze. — My´sl˛e, z˙ e po prostu tchórz ci˛e obleciał. — Jair zmarszczył gniewnie brwi. — My´sl, co chcesz. Nigdzie nie id˛e. — A co z twoimi ziomkami? Nie obchodzi ci˛e, co zrobia˛ z nimi Widma Mord? — Dzi˛eki tobie nie mam ju˙z z˙ adnych ziomków! — Gnom wzruszył ramionami. — Zreszta˛ niewa˙zne. Nie miałem ich, od kiedy opu´sciłem Estlandi˛e. Sam dla siebie jestem ziomkiem. — To nieprawda. Twoimi rodakami sa˛ gnomy. Wróciłe´s, aby im pomóc, prawda?
119
— Czasy si˛e zmieniły. Wróciłem, bo to było najmadrzejsze, ˛ co mogłem zrobi´c, a teraz nie wracam, poniewa˙z to najmadrzejsze, ˛ co mog˛e teraz zrobi´c! — Slanter był coraz bardziej zły. — Dlaczego po prostu nie dasz mi spokoju, chłopcze? Do´sc´ ju˙z dla ciebie zrobiłem i nie czuj˛e si˛e zobowiazany ˛ robi´c nic wi˛ecej. Poza tym to nie mnie Król Srebrnej Rzeki dał Srebrny Pył, abym oczy´scił wod˛e! — Co za szcz˛es´cie, prawda? — wybuchnał ˛ Jair, te˙z ju˙z troch˛e zły. — Diabelnie du˙zo by´s zdziałał z twoim zmienianiem zdania co pi˛ec´ minut, kiedy tylko co´s sprawia trudno´sci! My´slałem, z˙ e pomogłe´s mi w D˛ebach, bo taki był twój wybór! My´slałem, z˙ e obchodzi ci˛e, co si˛e ze mna˛ stanie! Có˙z, mo˙ze si˛e myliłem! A co ci˛e tak w ogóle obchodzi, Slanter? — Obchodzi mnie, z˙ eby prze˙zy´c. — Gnom był wyra´znie zakłopotany. — I to wła´snie powinno obchodzi´c tak˙ze ciebie, je´sli masz troch˛e oleju w głowie. Jaira a˙z podniosło z oburzenia. Opierał si˛e o stół na wpół uniesiony nad ława.˛ — Prze˙zy´c! A jak wła´sciwie zamierzasz tego dokona´c, kiedy Widma Mord zatruja˛ Estlandi˛e, a potem rusza˛ na zachód do innych krajów? A tak wła´snie b˛edzie, czy˙z nie? Tak wła´snie powiedziałe´s! Gdzie wtedy uciekniesz? Masz zamiar jeszcze raz zmieni´c front i sta´c si˛e gnomem na jaki´s czas, z˙ eby zmyli´c w˛edrowców? Slanter wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e i pchnał ˛ Jaira z powrotem na miejsce. — Masz gadan˛e jak na kogo´s, kto tak niewiele wie o z˙ yciu. Mo˙ze gdyby´s ruszył w s´wiat i musiał sam o siebie zadba´c, zamiast szuka´c kogo´s, kto zrobi to za ciebie, nie byłby´s taki pr˛edki do wytykania innych palcami. A teraz zamknij si˛e! Jair zamilkł natychmiast. Przeciaganiem ˛ tej dyskusji niczego nie osiagnie. ˛ Slanter postanowił, z˙ e mu nie pomo˙ze, a wi˛ec to ju˙z koniec. Prawdopodobnie poradzi sobie lepiej bez gnoma. Siedzieli tak, patrzac ˛ na siebie gro´znie, kiedy wrócił Garet Jax. Był sam i podszedł prosto do nich. Nawet je´sli zauwa˙zył panujace ˛ mi˛edzy nimi napi˛ecie, to nie dał nic po sobie zna´c. Usiadł przy Jairze. — Staniesz przed Rada˛ Starszych — oznajmił cicho. — Nie wiem. Nie jestem pewny, czy to dobry pomysł. — Jair powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Nie masz wyboru. — Mistrz Broni przyszpilił go wzrokiem do ławy. — Co z Brin? I z Allanonem? — Nic o nich nie wiadomo. Nie było ich w Culhaven. Foraker to sprawdził. Nikt nic o nich nie wie. — Szare oczy wpatrywały si˛e w chłopca z napi˛eciem. — Musisz sam odnale´zc´ to, co mogłoby ci pomóc w twoich poszukiwaniach, cokolwiek to jest. Jair zerknał ˛ na Slantera, ale gnom odwrócił wzrok. — Kiedy mam stana´ ˛c przed Rada? ˛ — zwrócił si˛e do Gareta Jaxa. Mistrz Broni wstał. — Teraz. 120
Rada Starszych zebrała si˛e w Sali Zgromadze´n. Było to obszerne i przestronne pomieszczenie w gł˛ebi kwadratowego budynku, który mie´scił w sobie wszystkie biura zarzadzaj ˛ ace ˛ sprawami osady Culhaven. Dwunastu członków Rady zasiadało za długim stołem na podium wzniesionym naprzeciwko ław ustawionych w rz˛edach i przedzielonych nawa˛ biegnac ˛ a˛ do szerokich, podwójnych drzwi. Tymi wła´snie drzwiami Garet Jax wprowadził Jaira i Slantera. Oprócz przedniej cz˛es´ci Sali Zgromadze´n, wszystko okryte było cieniem. Olejne lampy rzucały na podium ostre, z˙ ółte s´wiatło. Trójka przybyszów zatrzymała si˛e na kraw˛edzi s´wiatła. Reszta zgromadzonych zajmowała ławy tu˙z przy podium. Głowy podniosły si˛e i odwróciły, obserwujac ˛ ich wej´scie. Powietrze wypełnił ostry dym palonego tytoniu. — Podejd´zcie — rozległ si˛e czyj´s głos. Przystan˛eli przy pierwszym rz˛edzie ław. Jair rozgladał ˛ si˛e niespokojnie dookoła. Twarze, które ich otaczały, nie nale˙zały tylko do karłów. Po jego prawej stronie siedziała gromadka elfów, a po lewej jakie´s pół tuzina ludzi z Callahornu. Był tu tak˙ze Foraker. Siedział oparty o s´cian˛e, a jego okolona czarna˛ broda,˛ nieruchoma twarz miała srogi wyraz. — Witajcie w Culhaven — przemówił ponownie głos. Mówca uniósł si˛e zza stołu na podium. Był to szarobrody karzeł o szczerej, surowej twarzy. Jego skóra w ostrym s´wietle lamp była brazowa ˛ i pomarszczona. Stał po´srodku Starszych Rady. — Nazywam si˛e Browork. Najstarszy obywatel Culhaven. Pierwszy tej Rady — przedstawił si˛e. Podniósł dło´n i skinał ˛ na Jaira. — Podejd´z, chłopcze z Vale. Jair zrobił dwa kroki naprzód i przystanał, ˛ wpatrujac ˛ si˛e w twarze, które pochylały si˛e ku niemu. Wszystkie były ogorzałe i naznaczone pi˛etnem czasu, ale ich oczy były ciagle ˛ czujne i pełne z˙ ycia. — Twoje imi˛e? — zapytał Browork. — Jair Ohmsford — odpowiedział. — Z Shady Vale. — Karzeł skinał ˛ głowa.˛ — Co chcesz nam powiedzie´c, Jairze Ohmsford? Jair rozejrzał si˛e wokoło. Obce twarze patrzyły na´n wyczekujaco. ˛ Czy miał im wyjawi´c to, co wiedział? Spojrzał ponownie na karła. — Mo˙zesz mówi´c swobodnie — zapewnił go Browork, wyczuwajac ˛ obawy chłopca. — Wszyscy tutaj zebrani sa˛ godni zaufania i wszyscy przewodza˛ w walce z Widmami Mord. Usiadł powoli i czekał. Jair raz jeszcze rozejrzał si˛e po sali, po czym wział ˛ gł˛eboki oddech i zaczał ˛ mówi´c. Krok po kroku opowiedział wszystko, co wydarzyło si˛e od przybycia Allanona do Shady Vale tej odległej nocy. Opowiedział o przybyciu druida, jego ostrze˙zeniach przed Widmami Mord, pro´sbie do Brin i ich odje´zdzie na wschód. Opisał nast˛epnie swoja˛ ucieczk˛e, przygody, które przez˙ ył w górach i Czarnych D˛ebach, spotkanie z Królem Srebrnej Rzeki i proroctwo legendarnego władcy. Zaj˛eło mu to sporo czasu. Zebrani słuchali w milczeniu. Nie 121
był w stanie spojrze´c na nich. Przera˙zało go to, co mógłby dostrzec na ich twarzach. Trzymał wzrok utkwiony w ogorzała˛ twarz Broworka, pełna˛ blizn i szram, i w bł˛ekitne oczy, które spogladały ˛ na niego nieruchomo. Kiedy wreszcie sko´nczył, Browork pochylił si˛e powoli do przodu. Szorstkie dłonie splótł przed soba˛ na stole, a spojrzenie miał ciagle ˛ utkwione w Jaira. — Dwadzie´scia lat temu walczyłem przy boku Allanona, aby utrzyma´c hordy demonów z dala od Arborlon, miasta elfów. To była straszliwa bitwa. Młody Edain Elessedil — wskazał dłonia˛ jasnowłosego elfa, niewiele starszego od Brin — jeszcze si˛e wtedy nie narodził. Jego dziad, wielki Eventin, był królem elfów. Wtedy po raz ostatni Allanon przemierzał cztery krainy. Od tamtego czasu nie widziano druida, chłopcze z Vale. Nie przybył do Culhaven. Nie przybył do Estlandii. Co ty na to? Jair potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie wiem, dlaczego nie jechał ta˛ droga.˛ Nie wiem, dokad ˛ si˛e udał. Wiem tylko, dokad ˛ miał jecha´c, a moja siostra wraz z nim. Wiem tak˙ze, z˙ e naprawd˛e był w Estlandii. — Odwrócił si˛e do Slantera. — Ten my´sliwy szedł za nim od Maelmord do mojego domu. Czekał na potwierdzenie, ale Slanter nie odezwał si˛e. — Nikt nie widział Allanona od dwudziestu lat — powtórzył cicho inny Starszy Rady. — I nikt nigdy nie rozmawiał z Królem Srebrnej Rzeki — odezwał si˛e trzeci. — Ja z nim rozmawiałem — zapewnił Jair. — I mój ojciec tak˙ze. Pomógł mojemu ojcu i dziewczynie elfów w ucieczce przed demonami do Arborlon. Browork wcia˙ ˛z mu si˛e przygladał. ˛ — Słyszałem o twoim ojcu, młodzie´ncze. Naprawd˛e przybył do Arborlon, aby pomóc elfom w ich walce z demonami. Mówiono, z˙ e posiada Kamienie Elfów, tak jak opowiadałe´s. Ale powiedziałe´s, z˙ e zabrałe´s Kamienie z domu i oddałe´s je Królowi Srebrnej Rzeki? — W zamian za magi˛e, której mog˛e u˙zy´c — potwierdził skwapliwie Jair. — Zakl˛ecie, którym mog˛e uratowa´c Brin, kryształ wizji, aby ja˛ odnale´zc´ , i sił˛e dla tego, który mi pomo˙ze. Browork spogladał ˛ teraz na Gareta Jaxa. Mistrz Broni kiwnał ˛ głowa.˛ — Widziałem kryształ, o którym mówi. Jest magiczny. Pokazał nam twarz dziewczyny, jego siostry, jak twierdzi. Elf przedstawiony jako Edain Elessedil wstał nagle. Był wysoki, o jasnej karnacji, a blond włosy si˛egały mu do ramion. — Mój ojciec wiele razy opowiadał mi o Wilu Ohmsfordzie. Mówił, z˙ e był to człowiek honoru. Nie wierz˛e, aby syn takiego człowieka mógł mówi´c nieprawd˛e. — Pod warunkiem, z˙ e odró˙znia prawd˛e od fantazji — odezwał si˛e jeden z Rady. — Ta bajeczka jest trudna do przełkni˛ecia. 122
— Ale wody rzeki sa˛ naprawd˛e cuchnace ˛ — powiedział inny. — Wszyscy wiemy, z˙ e Widma Mord zatruły ja˛ w jaki´s sposób, aby nas zniszczy´c. — Wszyscy wiemy — odparł pierwszy. — Ale nikt nie potrafi tego udowodni´c. Podniosły si˛e inne głosy, roztrzasaj ˛ ac ˛ prawdziwo´sc´ opowie´sci Jaira. Browork gwałtownym gestem uniósł dłonie. — Uspokójcie si˛e! Pomy´slmy o tym, co mamy zrobi´c! — Zwrócił si˛e do Jaira. — Twoje poszukiwania, je´sli mówisz prawd˛e, wymagaja˛ naszej pomocy. Bez niej nie dasz sobie rady, chłopcze z Vale. Pomi˛edzy toba˛ a miejscem, którego szukasz, zwanym przez ciebie Niebia´nska˛ Studnia,˛ znajduja˛ si˛e całe armie gnomów. Wiesz tak˙ze, z˙ e z˙ aden z nas nie był nigdy tam, dokad ˛ poda˙ ˛zasz, i nie widział z´ ródeł wód Srebrnej Rzeki. — Rozejrzał si˛e wokół, szukajac ˛ potwierdzenia. Wszystkie głowy skin˛eły potakujaco ˛ i nie podniósł si˛e z˙ aden głos sprzeciwu. — A wi˛ec, aby ci pomóc, musimy by´c przede wszystkim pewni tego, co robimy. Musimy uwierzy´c. A jak mamy uwierzy´c w co´s, czego nikt z nas nie widział? Skad ˛ mo˙zemy wiedzie´c, z˙ e to co mówisz jest prawda? ˛ — Nie kłami˛e — upierał si˛e zaczerwieniony Jair. — By´c mo˙ze nie s´wiadomie. — Browork zadumał si˛e. — Nie wszystkie kłamstwa sa˛ umy´slne. Czasami prawda, w która˛ wierzymy, jest fałszem, który nas zwodzi. By´c mo˙ze tak wła´snie jest tym razem. Mo˙ze. . . — Mo˙ze b˛edzie za pó´zno, z˙ eby pomóc Brin, je´sli stracimy jeszcze troch˛e czasu na gadanie. — Jair stracił panowanie nad soba.˛ — Nie dałem si˛e niczemu zwie´sc´ ! To wszystko wydarzyło si˛e naprawd˛e! Podniósł si˛e pomruk niezadowolenia, ale Browork natychmiast gestem nakazał cisz˛e. — Poka˙z nam sakiewk˛e ze Srebrnym Pyłem, z˙ eby´smy mogli sami si˛e przekona´c — rozkazał. Jair spojrzał na niego bezradnie. — To ci nie pomo˙ze. Pył wyglada ˛ jak zwykły piasek. — Piasek? — Jeden z członków Rady pokr˛ecił głowa.˛ — Tracimy czas, Browork. — A wi˛ec pozwól nam spojrze´c na kryształ. — Browork westchnał. ˛ — Albo w inny sposób udowodnij nam, z˙ e mówisz prawd˛e — za˙zadał ˛ inny. Jair poczuł, z˙ e szansa przekonania karłów gwałtownie mu si˛e wymyka. Zaledwie kilku by´c mo˙ze uwierzyło w jego słowa. Nie widzieli Allanona ani Brin. ˙ Zaden z nich nigdy nie słyszał, z˙ eby kto´s rozmawiał z Królem Srebrnej Rzeki. Prawdopodobnie nie wierzyli nawet w jego istnienie. A teraz słysza,˛ z˙ e oddał Kamienie Elfów w zamian za magi˛e, której nie moga˛ zobaczy´c. — Tracimy czas, Browork — mruknał ˛ znowu jeden z Rady. — Niech inni przepytaja˛ chłopca, a my zajmijmy si˛e swoimi sprawami — odezwał si˛e inny. 123
Znowu podniósł si˛e szum i tym razem nie posłuchano pro´sby Broworka o cisz˛e. Niemal wszyscy członkowie Rady i pozostali zebrani wołali, aby bezzwłocznie oddali´c spraw˛e. — Mogłem si˛e zało˙zy´c, z˙ e tak b˛edzie — szepnał ˛ nagle Slanter stojacy ˛ za plecami chłopca. Jair spurpurowiał z w´sciekło´sci. Zaszedł zbyt daleko i zbyt wiele zniósł, z˙ eby odprawiono go w ten sposób. Daj nam dowód, mówia.˛ Spraw, z˙ eby´smy uwierzyli. Wiedział, jak ich przekona´c! Zrobił gwałtowny krok naprzód, podniósł wysoko ramiona i skierował dłonie w mrok nawy prowadzacej ˛ do drzwi. Gest był tak dramatyczny, z˙ e wszystkie głosy nagle ucichły, a głowy odwróciły si˛e w jego kierunku. Nie było ju˙z nic, tylko ciemno´sc´ . . . I Jair za´spiewał, szybko, przenikliwie, i nagle z nico´sci wyłoniła si˛e wysoka, czarna posta´c w płaszczu z kapturem. Allanon. Zgromadzenie wydało krótki okrzyk. Z pochew wysun˛eły si˛e miecze i no˙ze, a m˛ez˙ czy´zni porwali si˛e z miejsc, aby si˛e broni´c przed cieniem, który wynurzył si˛e z ciemno´sci. Ciemna, szczupła twarz pod kapturem uniosła si˛e do s´wiatła i utkwiła wzrok w członków Rady. Potem pie´sn´ Jaira ucichła i druid zniknał. ˛ Chłopiec odwrócił si˛e ponownie do Broworka. Oczy karła były okragłe ˛ ze zdumienia. — Teraz mi wierzysz? — zapytał cicho Jair. — Powiedziałe´s, z˙ e go znasz. Powiedziałe´s, z˙ e razem walczyli´scie w Arborlon. Czy to był druid? Browork powoli pokiwał głowa.˛ — Tak, to był Allanon. — A wi˛ec wiesz, z˙ e naprawd˛e go widziałem. Całe zgromadzenie wpatrywało si˛e teraz w chłopca, niespokojne i wstrza´ ˛sni˛ete tym, co si˛e wydarzyło. Za soba˛ Jair usłyszał niski, nerwowy s´mieszek Slantera. Katem ˛ oka uchwycił spojrzenie Gareta Jaxa. Na twarzy Mistrza Broni malowały si˛e zdumienie i ciekawo´sc´ . — Powiedziałem wam prawd˛e — odezwał si˛e Jair. — Musz˛e i´sc´ do dalekiego Anaru i odnale´zc´ Niebia´nska˛ Studni˛e. Allanon ma tam by´c z moja˛ siostra.˛ A teraz powiedz mi — pomo˙zesz mi czy nie? Browork spojrzał na pozostałych z Rady. — Co wy na to? — Wierz˛e mu — odezwał si˛e cicho jeden. — To mo˙ze by´c sztuczka! — wykrzyknał ˛ inny. — Dzieło Widm Mord! Jair rozejrzał si˛e szybko dokoła. Kilku m˛ez˙ czyzn skin˛eło potakujaco. ˛ W przydymionym s´wietle olejnych lamp w wielu oczach odbijała si˛e podejrzliwo´sc´ i strach.
124
— Moim zdaniem ryzyko jest zbyt du˙ze — powiedział kolejny. Browork wstał. — Jeste´smy zobowiazani ˛ udzieli´c pomocy ka˙zdemu, kto da˙ ˛zy do zniszczenia Widm Mord — o´swiadczył, a jego bł˛ekitne oczy płon˛eły. — Ten chłopiec twierdzi, z˙ e sprzymierzył si˛e z innymi, którzy pragna˛ tego samego. Wierz˛e mu. Wierz˛e, z˙ e powinni´smy zrobi´c wszystko, co w naszej mocy, aby pomóc mu w jego poszukiwaniach. Wzywam Rad˛e do głosowania. Niech podniosa˛ dłonie ci, którzy si˛e ze mna˛ zgadzaja.˛ R˛eka Broworka uniosła si˛e wysoko, a za nia˛ jeszcze pół tuzina innych z Rady. Ale, ci którzy byli odmiennego zdania, nie dali si˛e tak łatwo uciszy´c. — To szale´nstwo! — wykrzyknał ˛ jeden. — Kto ma z nim pój´sc´ ? Czy mamy wysła´c m˛ez˙ czyzn z osady, Browork? Kto wyruszy na poszukiwanie z twoim, tak pochopnie udzielonym błogosławie´nstwem? Je´sli tak ma by´c, to wzywam ochotników! Rozległ si˛e pomruk aprobaty. Browork skinał ˛ głowa.˛ — Niech tak b˛edzie. — Rozejrzał si˛e po sali, przenoszac ˛ wzrok od twarzy do twarzy, jakby szukał czy czekał na kogo´s, kto podejmie wyzwanie. — Ja pójd˛e. Jair rozejrzał si˛e. To Garet Jax wystapił ˛ naprzód. Szare oczy wpatrywały si˛e bez wyrazu w członków Rady. — Król Srebrnej Rzeki obiecał chłopcu, z˙ e b˛ed˛e jego obro´nca˛ — odezwał si˛e cicho. — Obietnica powinna by´c dotrzymana. Browork skinał ˛ głowa˛ i znowu spojrzał po sali. — Kto jeszcze pójdzie? Elb Foraker oderwał si˛e od s´ciany, o która˛ był oparty, i podszedł do swego przyjaciela. I znowu Browork przesunał ˛ wzrokiem po zgromadzeniu. Pomi˛edzy m˛ez˙ czyznami z Callahornu zapanowało poruszenie i po chwili podniósł si˛e z miejsca ogromny m˛ez˙ czyzna o czarnych włosach i równo przyci˛etej brodzie okalajacej ˛ pociagł ˛ a,˛ dziwnie łagodna˛ twarz. — Ja pójd˛e — zagrzmiał i stanał ˛ obok innych. Jair mimo woli cofnał ˛ si˛e. M˛ez˙ czyzna był niemal tak pot˛ez˙ ny jak Allanon. — Helt — powitał go Browork. — Ludzie z Callahornu nie musza˛ bra´c udziału w tym poszukiwaniu. — Walczymy z tym samym wrogiem. — Olbrzym wzruszył ramionami. — Pociaga ˛ mnie ta sprawa. Pójd˛e. Potem nagle podniósł si˛e z miejsca Edain Elessedil. — Ja tak˙ze pójd˛e. — Browork zmarszczył brwi. — Jeste´s ksi˛eciem elfów, młody Edainie. Ty i elfy my´sliwi jeste´scie tu, aby spłaci´c dług, który twój ojciec zaciagn ˛ ał ˛ w czasach, kiedy karły stan˛eły przy nim w Arborlon. Dobrze wi˛ec, ale dług nie jest a˙z tak du˙zy. Twój ojciec nie poparłby ci˛e. Rozwa˙z to jeszcze. 125
Ksia˙ ˛ze˛ elfów u´smiechnał ˛ si˛e. — Nie ma nic do rozwa˙zania, Browork. Spłacam dług nie karłom, ale temu chłopcu i jego ojcu. Dwadzie´scia lat temu Wil Ohmsford wyruszył z Wybranym ´ elfów na poszukiwanie talizmanu, który zniszczył demony uwolnione zza Sciany Zakazu. Dla mego ojca i moich ludzi zaryzykował własnym z˙ yciem. Teraz ja mog˛e uczyni´c to samo dla Wila Ohmsforda i pój´sc´ z jego synem, aby odnalazł to, czego szuka. Nadaj˛e si˛e do tego jak ka˙zdy tutaj. Pójd˛e. Browork nadal marszczył brwi. Garet Jax spojrzał na Forakera. Karzeł nieznacznie wzruszył ramionami. Mistrz Broni przygladał ˛ si˛e przez chwil˛e ksi˛eciu elfów, jakby próbował zmierzy´c stopie´n jego zaanga˙zowania lub te˙z po prostu oceni´c jego szans˛e na prze˙zycie, po czym skinał ˛ głowa.˛ — Doskonale — przyzwolił Browork. — Zatem jest was pi˛eciu. — Sze´sciu — powiedział cicho Garet Jax. — Przynajmniej pół tuzina to szcz˛es´liwa liczba. — Kto jest szósty? — Browork spojrzał zaskoczony. Garet Jax obrócił si˛e z wolna i wskazał na Slantera. — Gnom. — Co? — zdumiał si˛e Slanter. — Nie mo˙zesz mnie wybra´c! — Ju˙z to zrobiłem — padła odpowied´z. — Ty jeden byłe´s ju˙z tam, dokad ˛ si˛e udajemy. Znasz drog˛e, gnomie, i poka˙zesz ja˛ nam. — Niczego wam nie poka˙ze˛ ! — Slanter był w´sciekły. Twarz wykrzywiała mu furia. — Ten chłopak. . . ten diabeł. . . on to uknuł! Nie mo˙zesz mi rozkazywa´c! Rzuc˛e ci˛e wilkom na po˙zarcie, je´sli spróbujesz mnie zmusi´c! Garet Jax podszedł do gnoma. Jego straszliwe szare oczy były zimne jak lód. — To nie byłoby dobre rozwiazanie, ˛ gnomie. Wilki rozszarpałyby ci˛e pierwszego. Zastanów si˛e przez chwil˛e. W Sali Zgromadze´n panowała s´miertelna cisza. Mistrz Broni i gnom stali naprzeciw siebie bez ruchu, mierzac ˛ si˛e wzrokiem. W oczach m˛ez˙ czyzny w czerni czaiła si˛e s´mier´c. Oczy Slantera wyra˙zały wahanie. Ale nie cofnał ˛ si˛e. Stał w miejscu, dyszac ˛ z w´sciekło´sci, schwytany w sidła, które sam zastawił. Powoli przeniósł wzrok na Jaira i przez moment chłopak poczuł lito´sc´ dla gnoma. Slanter skinał ˛ głowa˛ niemal niezauwa˙zalnie. — Wyglada ˛ na to, z˙ e nie mam wyboru — wymamrotał. — Dopadn˛e ci˛e jeszcze. Garet Jax odwrócił si˛e do Broworka. — Sze´sciu. Karzeł zawahał si˛e, po czym westchnał ˛ zrezygnowany. — Zatem sze´sciu — oznajmił cicho. — Niech szcz˛es´cie wam sprzyja.
XV Nast˛epnego dnia pó´znym rankiem zako´nczono przygotowania i niewielka grupa ruszyła z Culhaven do dalekiego Anaru. Jair, Slanter, Garet Jax, Elb Foraker, Edain Elessedil i Helt z pogranicza. Zaopatrzeni w prowiant i uzbrojeni, wymkn˛eli si˛e z osady cicho i niemal niezauwa˙zalnie. Tylko Browork przybył, aby si˛e po˙zegna´c; na obliczu starca malowała si˛e mieszanina pewno´sci i złych przeczu´c. Obiecał Jairowi, z˙ e wy´sle kogo´s do Ohmsfordów z ostrze˙zeniem o Widmach Mord, zanim powróca˛ do Vale. Dla pozostałych miał mocny u´scisk dłoni i słowa otuchy. Jeden Slanter okazywał wyra´znie niezrozumiały brak wdzi˛eczno´sci za dobre z˙ yczenia. Nie z˙ egnały ich z˙ adne d´zwi˛eki fanfar. Rada Starszych i inni wodzowie, zarówno karły, jak i przybysze, którzy brali udział w zgromadzeniu ubiegłej nocy, pozostali podzieleni w swoich odczuciach co do słuszno´sci tego przedsi˛ewzi˛ecia. Prawd˛e mówiac, ˛ wi˛ekszo´sc´ uwa˙zała, z˙ e wyprawa jest od samego poczatku ˛ skazana na niepowodzenie. Decyzja jednak została podj˛eta i cała kompania wyruszyła w drog˛e. Wyruszyli sami, bez eskorty, pomimo zawzi˛etych sprzeciwów elfów my´sliwych, którzy towarzyszyli Edainowi od miasta Arborlon i czuli si˛e odpowiedzialni za bezpiecze´nstwo swojego ksi˛ecia. Co prawda stanowili tylko symboliczne wsparcie, poniewa˙z Ander Elessedil zorganizował ich w po´spiechu na wie´sc´ , z˙ e Browork potrzebuje pomocy, i wysłał jako potwierdzenie swoich zobowiaza´ ˛ n wobec karłów, zanim zdoła zgromadzi´c wi˛eksze siły. Edain Elessedil został wysłany w miejsce swego ojca, ale nie spodziewano si˛e, z˙ e cho´cby zobaczy prawdziwa˛ bitw˛e, dopóki armie gnomów nie przedra˛ si˛e do Culhaven. Absolutnie te˙z si˛e nie spodziewano, z˙ e wystapi ˛ z propozycja˛ wzi˛ecia udziału w wyprawie do serca wrogiego kraju. Lecz skoro ksia˙ ˛ze˛ miał prawo podj˛ecia takiej decyzji, elfom nie pozostało nic innego, jak równie˙z nalega´c na wzi˛ecie udziału w wyprawie. Tak˙ze pomi˛edzy karłami i lud´zmi z pogranicza znale´zli si˛e ochotnicy, ale wszyscy spotkali si˛e z odmowa.˛ To Garet Jax powział ˛ taka˛ decyzj˛e, lecz inni, w tym nawet Slanter, poparli go, uznajac ˛ sze´scioosobowa˛ grup˛e za wystarczajac ˛ a.˛ Im mniej osób, tym wi˛eksza szansa na to, z˙ e szybko i niepostrze˙zenie przemkna˛ si˛e przez lasy Anaru. Poza Jairem, wszyscy byli zawodowcami przeszkolonymi w umiej˛etno´sci prze˙zycia w najci˛ez˙ szych warunkach, a i chłopiec z Vale miał do ochrony swa˛ magi˛e, 127
o czym zreszta˛ nieustannie im przypominał. Nawet Edain Elessedil kształcił si˛e pod kierunkiem członków królewskiej stra˙zy przybocznej, zanim doszedł do wieku m˛eskiego. Wszyscy zatem byli zgodni co do tego, z˙ e im mniej liczna b˛edzie ich grupa, tym lepiej. Wyruszyli wi˛ec w sze´sciu, na piechot˛e, poniewa˙z gaszcz ˛ uniemo˙zliwiał jazd˛e konna.˛ Kierowali si˛e z osady karłów na wschód, w stron˛e ciemnego lasu, poda˙ ˛zajac ˛ z biegiem Srebrnej Rzeki. Browork patrzył za nimi, dopóki nie znikn˛eli pomi˛edzy drzewami, po czym ociagaj ˛ ac ˛ si˛e, powrócił do Culhaven i czekajacych ˛ tam na niego obowiazków. ˛ Był chłodny jesienny dzie´n. Niebo ja´sniało słonecznym blaskiem, a powietrze było ostre i przejrzyste. Drzewa mieniły si˛e wszystkimi odcieniami czerwieni, złota i brazu, ˛ a opadajace ˛ li´scie tworzyły szeleszczacy, ˛ mi˛ekki dywan pod ich stopami. Czas mijał szybko. Niemal nie zauwa˙zyli, jak min˛eło popołudnie i wieczór rozpostarł nad Anarem płachty szaro´sci i fioletu, a sło´nce znikn˛eło powoli za horyzontem. W˛edrowcy rozło˙zyli obóz przy Srebrnej Rzece, w niewielkim jesionowym zagajniku, osłoni˛etym od wschodu wystajacymi ˛ skałami. Po obiedzie Garet Jax zwołał wszystkich na narad˛e. — To nasza trasa — zaczał ˛ Elb Foraker, kl˛ekajac ˛ po´srodku, aby odgarna´ ˛c opadłe li´scie, i rysujac ˛ na gołej ziemi linie ułamanym patykiem. — Srebrna Rzeka płynie t˛edy. — Zaznaczył jej bieg. — My jeste´smy tutaj. Jakie´s cztery dni na wschód znajduje si˛e forteca karłów w Capaal, która osłania s´luzy i zapory na Cillidellan. Dalej na północ Srebrna Rzeka płynie przez Wysokie Szczyty i wi˛ezienia gnomów w Dun Fee Aran. Jeszcze dalej na pomoc le˙zy Ravenshorn i Graymark. — Spojrzał po otaczajacych ˛ go twarzach. — Je´sli si˛e da, musimy i´sc´ cały czas z biegiem rzeki a˙z do Graymark. Je´sli zostaniemy zmuszeni do zboczenia z tej trasy, droga przez Anar b˛edzie bardzo ci˛ez˙ ka. To dzikie tereny. — Przerwał na chwil˛e. — Ziemie na pomoc i wschód od Capaal sa˛ zaj˛ete przez armie gnomów. Kiedy si˛e tam znajdziemy, b˛edziemy musieli zachowa´c wielka˛ ostro˙zno´sc´ . — Sa˛ jakie´s pytania? — Garet Jax spojrzał w gór˛e. Drwiace ˛ prychni˛ecie Slantera przerwało cisz˛e. — To nie b˛edzie takie proste, jak mówisz — burknał. ˛ — Po to wła´snie wzi˛eli´smy ciebie. — Mistrz Broni wzruszył ramionami. — Kiedy wyjdziemy z Capaal, ty b˛edziesz wybierał drog˛e. Slanter splunał ˛ pogardliwie na rysunek. — Je´sli w ogóle dojdziemy tak daleko. Grupa rozeszła si˛e i ka˙zdy zaczał ˛ szykowa´c sobie posłanie na noc. Po chwili wahania Jair ruszył za Slanterem. Dogonił gnoma na drugim ko´ncu polany. — Slanter! — zawołał. Gnom odwrócił si˛e, ale kiedy zobaczył, kto go woła, natychmiast odwrócił wzrok. Jair zrobił kilka kroków i stanał ˛ przed gnomem. 128
— Slanter, chc˛e ci tylko powiedzie´c, z˙ e to nie był mój pomysł, z˙ eby´s jechał z nami. — To był twój pomysł. — Oczy Slantera spogladały ˛ twardo. — Nie zmuszałbym do pój´scia nikogo, kto nie chciałby i´sc´ , nawet ciebie. Ale ciesz˛e si˛e, z˙ e tu jeste´s. Chc˛e, z˙ eby´s to wiedział — To bardzo pocieszajace ˛ — zakpił gnom. — Nie zapomnij przypomnie´c o tym w˛edrowcom, kiedy wszyscy znajdziemy si˛e w ich lochach. — Slanter, nie bad´ ˛ z taki. Nie. . . — Zostaw mnie w spokoju. — Gnom przerwał mu gwałtownie. — Nie chc˛e mie´c z toba˛ nic wspólnego. Nie chc˛e mie´c nic wspólnego z z˙ adnym z tych tam. — Spojrzał za siebie i w jego oczach pojawiła si˛e dzika zawzi˛eto´sc´ . — Uciekn˛e przy pierwszej nadarzajacej ˛ si˛e okazji, chłopcze! Pami˛etaj, przy pierwszej okazji! No i co? Nadal si˛e cieszysz, z˙ e tu jestem? Odwrócił si˛e na pi˛ecie i odszedł. Jair patrzył za nim bezradnie, smutny i zły równocze´snie, z˙ e tak potoczyły si˛e sprawy mi˛edzy nimi dwoma. — Nie jest taki w´sciekły, na jakiego wyglada. ˛ — Zadudnił niski głos. Jair odwrócił si˛e i ujrzał Helta. Jego pociagła, ˛ łagodna twarz pochylała si˛e ku chłopcu. — Najbardziej w´scieka si˛e na samego siebie. — Nie wyglada ˛ na to. — Jair pokr˛ecił głowa˛ z powatpiewaniem. ˛ M˛ez˙ czyzna z Callahornu podszedł do pniaka i usiadł na nim, wyciagaj ˛ ac ˛ przed siebie długie nogi. — Mo˙ze i nie, ale taka jest prawda. Gnom jest tropicielem, poznałem go w Yarfleet. Tropiciele nie sa˛ tacy jak inni. To samotnicy, a Slanter jest bardziej samotny ni˙z ktokolwiek inny. Czuje si˛e schwytany w pułapk˛e i potrzebuje winnego. Najwidoczniej uznał, z˙ e najłatwiej b˛edzie obwini´c ciebie. — Przypuszczam, z˙ e w jakim´s stopniu jestem temu winny. — Jair patrzył za oddalajacym ˛ si˛e gnomem. — Nie bardziej ni˙z on sam — powiedział cicho m˛ez˙ czyzna. — Poszedł do Anaru z własnej woli, prawda? — Tak, ale ja prosiłem go, z˙ eby poszedł. — Kto´s prosił ka˙zdego z nas — zauwa˙zył Helt. — Niemniej jednak nie musieli´smy i´sc´ . Sami dokonali´smy wyboru. Tak samo było z gnomem. Zgodził si˛e i´sc´ z toba˛ do Culhaven, bo prawdopodobnie chciał tam i´sc´ . I by´c mo˙ze teraz te˙z chce, ale nie potrafi si˛e do tego przyzna´c. Mo˙zliwe, z˙ e sam jest tym przera˙zony. — Dlaczego miałby by´c przera˙zony? — Jair zmarszczył brwi. — Poniewa˙z to oznacza, z˙ e obchodzisz go w jaki´s sposób. Kiedy si˛e nad tym zastanowi´c, to wła´sciwie nie widz˛e innej przyczyny. — Nie my´slałem o tym. Z tego, co mówi, wywnioskowałem raczej co´s wr˛ecz przeciwnego, z˙ e nic i nikt go nie obchodzi. — My´sl˛e, z˙ e to nieprawda. I to tak˙ze go przera˙za. Tropiciele nie moga˛ sobie pozwoli´c na uczucia, je´sli maja˛ zamiar utrzyma´c si˛e przy z˙ yciu. 129
Jair przez chwil˛e patrzył na Helta Pogranicznika szeroko otwartymi oczami. — Skad ˛ mo˙zesz by´c tego taki pewny? — Olbrzym podniósł si˛e. — Sam kiedy´s byłem tropicielem. Odwrócił si˛e i odszedł w ciemno´sc´ . Jair patrzył za nim i zastanawiał si˛e, co go skłoniło do mówienia, ale był mu wdzi˛eczny za te słowa. ´ Swit wstał szary i ponury. Masy skł˛ebionych ciemnych chmur przepływały przez poranne niebo. Wiał przejmujacy, ˛ ostry wiatr, który smagał im twarze w dzikich porywach i s´wiszczał pomi˛edzy uschni˛etymi konarami drzew. Wokół nich miotały si˛e tumany kurzu i zeschłych li´sci, a w powietrzu czu´c było nadchodzac ˛ a˛ ulew˛e. Tego dnia Jair Ohmsford w˛edrował w towarzystwie Edaina Elessedila. Ksia˛ z˙ e˛ elfów przyłaczył ˛ si˛e do niego na poczatku ˛ podró˙zy i prowadzac ˛ swobodna,˛ przyjacielska˛ pogaw˛edk˛e, opowiadał Jairowi, co król, jego ojciec, przekazał mu o Ohmsfordach. Kiedy pochylali głowy przed uderzeniami wiatru i przedzierali si˛e naprzód przez zimny las, wyja´sniał, jak wielki dług Elessedilowie zaciagn˛ ˛ eli u Wila Ohmsforda. Gdyby nie on, elfy mogłyby przegra´c wojn˛e z demonami. To wła´snie Wil zabrał Wybrank˛e elfów, Amberle, na poszukiwanie Krwawego Ognia, w którego płomieniu umieszczono nasionko legendarnej Ellcrys i oddano je ziemi, aby drzewo mogło si˛e odrodzi´c. Jair słyszał t˛e ba´sn´ tysiace ˛ razy, ale co innego było usłysze´c ja˛ od samego Edaina. Jair odwzajemnił si˛e ksi˛eciu opowie´sciami o Westlandii, o podziwie, jaki z˙ ywił jego ojciec dla Andera Elessedila, i swojej własnej goracej ˛ sympatii do narodu elfów. Podczas tych rozmów narastało mi˛edzy nimi poczucie pokrewie´nstwa. By´c mo˙ze było to dziedzictwo elfijskich przodków, a mo˙ze po prostu dlatego, z˙ e byli prawie rówie´snikami. Edain Elessedil przypominał w rozmowie Rona. Był na przemian powa˙zny i swobodny, z ochota˛ dzielił si˛e swoimi odczuciami i pomysłami, równie ch˛etnie słuchał wynurze´n Jaira. Wi˛ezy przyja´zni zadzierzgn˛eły si˛e wi˛ec bardzo szybko. Zapadła noc i całe towarzystwo znalazło schronienie pod skalnym wyst˛epem górskiego zbocza, które wznosiło si˛e nad Srebrna˛ Rzeka.˛ Zjedli kolacj˛e i usiedli, obserwujac ˛ niespokojny bieg rzeki kipiacej ˛ wokół mijanych skał. Zaczał ˛ pada´c deszcz, niebo poczerniało i dzie´n zgasł, przechodzac ˛ w ponura˛ noc. Jair usiadł pod skarpa,˛ wpatrujac ˛ si˛e w ciemno´sc´ , a odór zatrutej wody uderzał go w nozdrza. Od Culhaven woda była coraz gorsza. Rzeka miała czarna˛ barw˛e i niosła ze soba˛ masy martwych ryb i uschni˛etych drzew. Nawet ro´slinno´sc´ wzdłu˙z brzegów nosiła s´lady choroby. Nad rzeka˛ unosił si˛e mroczny cie´n i wydawało si˛e, z˙ e deszcz padajacy ˛ równymi strumieniami jest potrzebny, jak gdyby mógł oczy´sci´c w jaki´s sposób kryjac ˛ a˛ si˛e w rzece zgnilizn˛e. Po kolei podró˙znicy zapadali w sen z wyjatkiem ˛ jednego, który jak zawsze czuwał nad snem pozostałych. Tym razem wart˛e trzymał Helt. Olbrzym stał w odległym ko´ncu nawisu niczym pot˛ez˙ ny cie´n na tle szarej s´ciany deszczu. Był tropi130
cielem przez długi czas, jak powiedział Jairowi Edain, ponad dwadzie´scia lat. Nikt nigdy nie mówił, dlaczego przestał nim by´c. Mówiono, z˙ e miał kiedy´s rodzin˛e, ale nikt nie wiedział, co si˛e z nia˛ stało. Wygladał ˛ dobrodusznie i przemawiał łagodnie, ale potrafił te˙z by´c niebezpieczny. Był utalentowanym wojownikiem i posiadał nieprawdopodobna˛ sił˛e. Potrafił te˙z widzie´c w ciemno´sciach, jakby to był najjas´niejszy dzie´n. O tej jego umiej˛etno´sci kra˙ ˛zyły legendy. Nikt nie był w stanie si˛e do niego podkra´sc´ albo przej´sc´ obok niezauwa˙zony. Jair otulił si˛e szczelniej kocami, chroniac ˛ si˛e przed rosnacym ˛ zimnem. Pos´rodku obozu płon˛eło ognisko, ale ciepło nie docierało do miejsca, gdzie siedział. Patrzył przez dłu˙zsza˛ chwil˛e na Helta. Od czasu krótkiej rozmowy zeszłej nocy olbrzym nie odezwał si˛e do niego. Jair miał ochot˛e z nim pogaw˛edzi´c i raz czy dwa ju˙z niemal zaczynał, ale za ka˙zdym razem co´s go powstrzymywało. By´c moz˙ e wyglad ˛ m˛ez˙ czyzny — był taki ogromny i pos˛epny. Jak Allanon, tylko. . . troch˛e inny. Jair potrzasn ˛ ał ˛ głowa,˛ nie mogac ˛ sprecyzowa´c ró˙znicy. — Powiniene´s spa´c. Głos przestraszył Jaira tak, z˙ e a˙z podskoczył. Przy nim stał Garet Jax niczym milczacy, ˛ czarny cie´n. Usiadł obok chłopca i owinał ˛ si˛e płaszczem. — Nie jestem s´piacy ˛ — mruknał ˛ Jair, próbujac ˛ odzyska´c zimna˛ krew. Mistrz Broni skinał ˛ głowa; ˛ szare oczy próbowały si˛e przebi´c przez s´cian˛e deszczu. Siedzieli w ciszy, nasłuchujac ˛ b˛ebnienia kropel, szumu rwacego ˛ pradu ˛ rzeki i cichego szmeru li´sci i gał˛ezi poruszanych wiatrem. Po chwili Garet Jax poruszył si˛e i Jair poczuł na sobie spojrzenie m˛ez˙ czyzny. — Pami˛etasz, jak pytałe´s mnie, dlaczego ci pomogłem w Czarnych D˛ebach? — zapytał Garet cicho. Jair skinał ˛ głowa.˛ — Powiedziałem ci, z˙ e mnie zaciekawiłe´s. To była prawda, ale nie cała. — Przerwał i Jair zerknał ˛ na niego. Zimne, twarde spojrzenie wydawało si˛e szuka´c czego´s w oddali. — Jestem najlepszy w swoim fachu. — Głos Mistrza Broni był niemal szeptem. — Całe z˙ ycie byłem najlepszy i nigdy nie było nikogo, kto by mi dorównał. Podró˙zowałem po wszystkich krajach i nie znalazłem godnego siebie przeciwnika. Ale ciagle ˛ szukam. — Dlaczego to robisz? — Jair wytrzeszczył oczy. — A có˙z innego mógłbym robi´c? — zapytał m˛ez˙ czyzna. — Czy bycie Mistrzem Broni nie oznacza sprawdzania umiej˛etno´sci, która˛ sugeruje to miano? Ka˙zdego dnia poddaj˛e siebie próbom. Na wszystkie sposoby sprawdzam, czy mój talent mnie nie zawiedzie. To si˛e nigdy nie zdarza, ale ciagle ˛ szukam. — Jego wzrok raz jeszcze pow˛edrował w stron˛e s´ciany deszczu. — Kiedy pierwszy raz natknałem ˛ si˛e na ciebie w Czarnych D˛ebach zwiazanego ˛ jak schwytane zwierz˛e, zakneblowanego i pilnowanego przez cały patrol gnomów, wiedziałem, z˙ e jest w tobie co´s szczególnego. Nie potrafiłem tego okre´sli´c, ale wiedziałem, z˙ e jest. Czułem to. Jeste´s tym, kogo szukam. — Nie rozumiem, co masz na my´sli. — Jair pokr˛ecił głowa.˛ 131
— Zapewne. Po pierwsze, ja sam tego nie rozumiałem. Czułem tylko, z˙ e w jaki´s sposób jeste´s dla mnie bardzo wa˙zny. W czasie naszej podró˙zy zobaczyłem jeszcze wi˛ecej rzeczy, które mnie zaintrygowały. . . co´s, czego szukałem. Czułem po prostu, co powinienem robi´c i robiłem to. — Wyprostował si˛e. — A potem. . . — Odszukał wzrokiem Jaira. — Obudziłe´s si˛e tamtego ranka nad Srebrna˛ Rzeka˛ i opowiedziałe´s mi swój sen. To znaczy nie sen, ale co´s w tym rodzaju. Poszukiwanie, tak to nazwałe´s. A ja miałem by´c twoim obro´nca.˛ Nieprawdopodobna wyprawa do samego serca siedziby Widm Mord w poszukiwaniu czego´s, o czym tylko ty wiedziałe´s. A ja miałem by´c twoim obro´nca.˛ Ale widzisz. . . — Powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Ja tak˙ze miałem tej nocy sen. Nie powiedziałem ci o tym. Miałem sen tak wyra´zny, z˙ e była to raczej wizja. Byłem przy tobie jako twój opiekun w miejscu i czasie, którego nie potrafiłem rozpozna´c. Przede mna˛ znajdował si˛e ogie´n, co´s płon˛eło bardzo blisko. Wewnatrz ˛ mojego umysłu szeptał do mnie czyj´s głos. Mówił, z˙ e musz˛e stoczy´c walk˛e z tym ogniem, walk˛e na s´mier´c i z˙ ycie, najstraszliwsza˛ walk˛e mego z˙ ycia. Głos szeptał, z˙ e wła´snie do tej bitwy przygotowywałem si˛e całe z˙ ycie, a wszystkie poprzednie walki prowadziły mnie wła´snie do tej jednej. — Szare oczy płon˛eły goraczkowym ˛ blaskiem. — Kiedy usłyszałem o twojej wizji, pomy´slałem, z˙ e by´c mo˙ze tak˙ze i moja pochodzi od Króla Srebrnej Rzeki. Ale jakiekolwiek jest jej pochodzenie, wiem, z˙ e głos mówił prawd˛e. Wiem te˙z, z˙ e tego wła´snie szukałem przez całe swoje z˙ ycie — okazji, aby zmierzy´c si˛e z moca˛ pot˛ez˙ niejsza˛ od jakiejkolwiek, z która˛ miałem do czynienia, i sprawdzi´c, czy naprawd˛e jestem najlepszy. — Patrzyli na siebie w ciemno´sciach, bez słowa. Jaira przeraziło to, co ujrzał w oczach m˛ez˙ czyzny: zdecydowanie, sił˛e woli, ale ´ i co´s jeszcze. Szale´nstwo. Smiertelnie niebezpieczne, wymykajace ˛ si˛e spod kontroli szale´nstwo. — Chc˛e, z˙ eby´s mnie zrozumiał, chłopcze — wyszeptał Garet Jax. — Postanowiłem pój´sc´ z toba,˛ z˙ eby odnale´zc´ t˛e wizj˛e. B˛ed˛e ci˛e ochraniał, tak jak obiecałem. Przeprowadz˛e ci˛e bezpiecznie przez wszystkie niebezpiecze´nstwa, jakie moga˛ ci zagra˙za´c. Obroni˛e ci˛e, nawet gdybym miał przy tym zgina´ ˛c. Ale na ko´ncu zmierz˛e si˛e z wizja,˛ aby sprawdzi´c swoje umiej˛etno´sci w walce z tym snem! — Przerwał i odsunał ˛ si˛e od Jaira. — Chc˛e, z˙ eby´s to zrozumiał — powtórzył cicho. Czekał w milczeniu, a˙z Jair powoli skinał ˛ głowa.˛ — Sadz˛ ˛ e, z˙ e rozumiem. Garet Jax zamilkł i zapatrzył si˛e w deszcz. Zapomniał o chłopcu, siedział i patrzył przed siebie, nic nie mówiac. ˛ Po chwili wstał i zniknał ˛ z powrotem w mroku. Jair Ohmsford długo jeszcze siedział sam po jego odej´sciu, zastanawiajac ˛ si˛e, czy naprawd˛e wszystko zrozumiał. Kiedy obudzili si˛e nast˛epnego ranka, Jair wyjał ˛ kryształ wizji, aby si˛e dowiedzie´c, co wydarzyło si˛e z Brin od czasu, kiedy odszukał ja˛ po raz ostatni. Padał deszcz, las otulała szara mgła, kiedy niewielka kompania zebrała si˛e wokół chłopca. Zaczał ˛ s´piewa´c, trzymajac ˛ kryształ przed soba˛ tak, z˙ eby ka˙zdy mógł 132
widzie´c. Pie´sn´ wypełniła okolic˛e, cicha i niesamowita, wznoszac ˛ si˛e nad ziemia˛ przez rytmicznie uderzajace ˛ krople deszczu. Z gł˛ebi kryształu nagłym, o´slepiaja˛ cym strumieniem trysn˛eło s´wiatło i pojawiła si˛e twarz Brin. Patrzyła na zebrane towarzystwo, a jej oczy szukały czego´s, czego oni nie mogli zobaczy´c. Za nia˛ wznosiły si˛e góry, nagie i nieurodzajne na tle s´witu, szarego i pos˛epnego, jak ten wokół nich. Jair ciagle ˛ s´piewał, poda˙ ˛zajac ˛ za widokiem twarzy siostry, kiedy nagle odwróciła si˛e. Pojawili si˛e Ron Leah i Allanon. Ich wychudłe, wyn˛edzniałe twarze unosiły si˛e w kierunku odległej, nieprzebytej kniei. Jair przestał s´piewa´c i wizja znikn˛eła. Spojrzał niespokojnie po otaczajacych ˛ go twarzach. — Gdzie ona jest? — Te góry to Smocze Z˛eby — zagrzmiał Helt. — Z cała˛ pewno´scia.˛ Garet Jax skinał ˛ głowa˛ i spojrzał na Forakera. — A las? — To Anar. — Karzeł pogładził si˛e po brodzie. — Jechała tamt˛edy i tych dwóch tak˙ze, a potem na północ, przez Rabb. Mistrz Broni s´cisnał ˛ rami˛e Jaira. — Kiedy poprzednio u˙zywałe´s kryształu, góry były takie same, jak sadz˛ ˛ e. — Smocze Z˛eby. Twoja siostra i druid byli tam, a teraz pewnie ju˙z je przeszli. Co mogliby tam robi´c? Przez chwil˛e nikt si˛e nie odzywał. Patrzyli jeden na drugiego. — Paranor — powiedział nagle Edain Elessedil. — Twierdza druidów — zgodził si˛e natychmiast Jair. — Allanon zabrał Brin do twierdzy druidów. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Ale dlaczego miałby to robi´c? Tym razem nikt nie znał odpowiedzi. Garet Jax wyprostował si˛e. — Nie dowiemy si˛e tego, stojac ˛ tutaj. Odpowied´z na to pytanie le˙zy na wschodzie. Wszyscy wstali, a Jair wsunał ˛ kryształ za tunik˛e. Ruszyli w drog˛e do Anaru.
XVI Czwartego dnia drogi od Culhaven przybyli do Wedge. Było pó´zne popołudnie. Szare niebiosa wisiały nad ziemia,˛ przygniatajac ˛ ja˛ swym ci˛ez˙ arem. Deszcz padał z równa˛ siła,˛ jak przez ostatnie trzy dni. Anar był mokry i zimny. Drzewa, odarte z jesiennych barw, stały czarne i nagie w pasmach mgły, która przenikała jak duch przez g˛estniejacy ˛ mrok. W pustym, ponurym lesie panowała zupełna cisza. Przez cały dzie´n szlak stale wiódł w gór˛e, a teraz łagodne zbocze zmieniło si˛e w s´cian˛e górskich szczytów i urwisk. Pomi˛edzy nimi pieniła si˛e Srebrna Rzeka i wezbrana deszczem, biegła w głab ˛ wijacej ˛ si˛e gardzieli wawozu. ˛ Nad nim wznosiły si˛e góry i skalne urwiska, strome i pozbawione wszelkiej ro´slinno´sci. Srebrna Rzeka gin˛eła całkowicie z oczu osłoni˛eta mgła˛ i nadchodzacym ˛ mrokiem. Karły nazywały ten wawóz ˛ Wedge. Grupka w˛edrowców wspi˛eła si˛e wysoko na jego południowe zbocze. Musieli pochyla´c głowy przed uderzeniami wiatru i szczelnie owija´c si˛e płaszczami przed deszczem i chłodem. Wsz˛edzie zalegała cisza. Jedynym d´zwi˛ekiem był ryk wiatru, a umysł ka˙zdego z w˛edrowców wypełniało gł˛ebokie i wszechobecne poczucie samotno´sci. Szli przez zaro´sla i s´wierkowy lasek powoli, ale bez przerwy posuwajac ˛ si˛e naprzód. Obserwowali jak niebiosa zamykaja˛ si˛e nad nimi, w miar˛e jak bladło s´wiatło dnia i w góry zakradała si˛e noc. Prowadził Foraker. To był jego kraj i najlepiej wiedział, czego moga˛ si˛e spodziewa´c. Za nim szedł Garet Jax, czarny i nieprzyst˛epny jak drzewa, mi˛edzy którymi si˛e przemykali, potem Slanter, Jair i Edain Elessedil. Olbrzym Helt zabezpieczał tyły. Nie rozmawiali ze soba.˛ Minuty cichego marszu wlokły si˛e w niesko´nczono´sc´ . Pokonali łagodne wzniesienie i zeszli w dół, do k˛epy l´sniacych ˛ s´wierków, kiedy nagle Foraker zatrzymał si˛e. Nasłuchiwał przez chwil˛e, po czym poprowadził ich mi˛edzy drzewa. Powiedział co´s do Gareta Jaxa i zostawił ich, znikajac ˛ we mgle i w deszczu. Czekali w ciszy na jego powrót. Kiedy wreszcie si˛e pojawił, wyszedł z zupełnie przeciwnej strony. Dał im znak, aby ruszyli za nim, i wprowadził ich gł˛ebiej w zagajnik. Ukl˛ekli kr˛egiem wokół niego.
134
— Gnomy — powiedział cicho, a z jego łysej głowy spływała woda, ginac ˛ w masie k˛edzierzawej brody. — Co najmniej setka. Pilnuja˛ mostu. Zapadła pełna zdumienia cisza. Most znajdował si˛e w s´rodku kraju, który uwaz˙ ali za bezpieczny, kraju chronionego przez armi˛e karłów stacjonujac ˛ a˛ w fortecy Capaal. Je´sli gnomy dotarły tak daleko na zachód i tak blisko Culhaven, to co si˛e stało z armia? ˛ — Czy mo˙zemy pój´sc´ naokoło? — zapytał natychmiast Garet Jax. — Nie, je´sli nie chcemy straci´c przynajmniej trzech dni. Most stanowi jedyne przej´scie przez Wedge. Je´sli nie przekroczymy go tutaj, b˛edziemy musieli zawróci´c przez góry tym samym szlakiem i pój´sc´ na południe przez puszcz˛e. Zapadła cisza. Deszcz moczył im twarze. — Nie mo˙zemy straci´c trzech dni — odezwał si˛e w ko´ncu Mistrz Broni. — Czy mo˙zemy jako´s przej´sc´ obok gnomów? — By´c mo˙ze noca.˛ — Foraker wzruszył ramionami. — Chod´zmy si˛e przyjrze´c. — Garet Jax powoli pokiwał głowa.˛ Wspi˛eli si˛e na skały, okra˙ ˛zajac ˛ jodły, s´wierki i zaro´sla. Omijali mokre i s´liskie głazy, przemykajac ˛ przez noc i mgł˛e niczym ciche cienie. Elb Foraker szedł na przedzie, kiedy cicho skradali si˛e przez mrok. Wreszcie ujrzeli migotanie ogniska: blady, samotny ognik na tle otaczajacej ˛ ich szaro´sci. Migotał pomi˛edzy skałami przed nimi. Przykucn˛eli równocze´snie i powoli podczołgali si˛e bli˙zej do miejsca, gdzie mogli zerkna´ ˛c ponad kraw˛edzia˛ zbocza w dół. Strome s´ciany Wedge opadały w dół, ginac ˛ we mgle i strugach deszczu. Nad wawozem ˛ rozpinał si˛e most zbudowany z drewna i stali. Była to solidna konstrukcja przymocowana do skał i powiazana ˛ tak, aby zapobiec skutkom uderze´n wiatru. Karły miały dobrych in˙zynierów. Z jednej strony mostu rozciagała ˛ si˛e szeroka półka przechodzaca ˛ w górskie zbocze, poro´sni˛eta skapo ˛ drzewami. Teraz zajmowały ja˛ gnomy pilnujace ˛ ognia w napr˛edce skleconych szałasach i płóciennych namiotach. Gnomy tłoczyły si˛e wsz˛edzie — wokół ognisk, w namiotach rysujacych ˛ si˛e na tle s´wiatła i wzdłu˙z całej półki, od pasma gór a˙z do mostu. Na przeciwległym ko´ncu wawozu, ˛ niemal niewidoczny w ciemno´sciach, co najmniej tuzin stra˙zników pilnował waskiego ˛ szlaku biegnacego ˛ ze skarpy nad niskim grzbietem górskim do szerokiego, zalesionego zbocza, które sto jardów dalej opadało, przechodzac ˛ w dzika˛ puszcz˛e. Na obu ko´ncach mostu stali stra˙znicy gnomów my´sliwych. Szóstka ludzi przyczajona nad zboczem przez dłu˙zsza˛ chwil˛e obserwowała cała˛ scen˛e, po czym Garet Jax dał znak, aby wycofali si˛e pomi˛edzy głazy zgromadzone poni˙zej. Kiedy si˛e tam znale´zli, Mistrz Broni zwrócił si˛e do Helta: — Czy mo˙zemy si˛e tamt˛edy prze´slizna´ ˛c po ciemku? — Olbrzym patrzył z powatpiewaniem. ˛ 135
— Mo˙ze do mostu. — To za mało. — Garet Jax pokr˛ecił głowa.˛ — Musimy dosta´c si˛e za wartowników. — Jeden człowiek mógłby to zrobi´c — powiedział powoli Foraker. — Podczołga´c si˛e pod most i dalej wzdłu˙z wiaza´ ˛ n. Je´sli zrobi to wystarczajaco ˛ szybko, mo˙ze si˛e prze´slizna´ ˛c przez most, zabi´c wartowników i utrzyma´c most tak długo, z˙ eby inni mogli przej´sc´ . — To szale´nstwo! — wykrzyknał ˛ nagle Slanter; wpychajac ˛ głow˛e mi˛edzy nich. — Nawet je´sli zdołasz jako´s doj´sc´ tak daleko i zabi´c ponad dwunastu wartowników, reszta dopadnie ci˛e w ciagu ˛ minuty! Jak zamierzasz im uciec? — Pomysłowo´sc´ karłów jest wielka — warknał ˛ Foraker. — Budujemy lepiej ni˙z ktokolwiek, gnomie. Ten most jest tak zmontowany, z˙ e w ka˙zdej chwili mo˙zna go zrzuci´c. Je´sli wyciagniesz ˛ trzpienie z obu ko´nców, cało´sc´ runie w dół wawozu. ˛ — Ile czasu trzeba, z˙ eby je wyciagn ˛ a´ ˛c? — zapytał Garet Jax. — Minut˛e, mo˙ze dwie. Od pewnego czasu spodziewano si˛e, z˙ e gnomy otocza˛ Capaal. — Pokr˛ecił głowa.˛ — Szkoda tylko, z˙ e zrobili to teraz i nikt nie był w stanie ich powstrzyma´c. O´smielili si˛e tak otwarcie zaja´ ˛c most, a sposób, w jaki rozbili obóz, wskazuje na to, z˙ e nie spodziewaja˛ si˛e ataku z z˙ adnej strony. — Znowu pokr˛ecił głowa.˛ — Martwi˛e si˛e o armi˛e. — Innym razem si˛e o nich pomartwisz. — Garet Jax otarł z oczu krople deszczu i spojrzał na innych. — Słuchajcie uwa˙znie. Kiedy si˛e s´ciemni, Helt poprowadzi nas przez obóz do mostu. Ja przejd˛e pod mostem. Kiedy rozprawi˛e si˛e z wartownikami, Elb i gnom przejda˛ z chłopcem. Helt, ty i ksia˙ ˛ze˛ elfów u˙zyjecie łuków, aby przytrzyma´c gnomy po drugiej stronie mostu, dopóki trzpienie nie zostana˛ wyciagni˛ ˛ ete. Kiedy zawołamy, przejdziecie i zrzucimy most. Elb Foraker, Helt i Edain Elessedil bez słowa skin˛eli głowami. — Tam jest wi˛ecej ni˙z setka gnomów my´sliwych! — Slanter zapalczywie wymachiwał palcem. — Je´sli cokolwiek pójdzie z´ le, nie mamy szans! — To nie powinno ci˛e martwi´c, czy˙z nie? — Foraker spojrzał zimno na gnoma. — Zawsze mo˙zesz uda´c, z˙ e jeste´s z nimi. Jair zerknał ˛ szybko na gnoma, ale Slanter odwrócił si˛e nie odpowiadajac. ˛ Garet Jax wstał. — Ani słowa od tej pory. Pami˛etajcie, co musimy zrobi´c. — Wspi˛eli si˛e z powrotem na stok, stłoczyli si˛e pomi˛edzy skałami i cierpliwie obserwowali, jak nad górami zapada noc. Min˛eła godzina, potem druga, ale Mistrz Broni wcia˙ ˛z nie pozwalał im opu´sci´c schronienia. W ko´ncu nad całym wawozem ˛ zapadła ciemno´sc´ , a mgła i deszcz przykryły go niczym welon. Narastajacy ˛ chłód przenikał ich do szpiku ko´sci. Poni˙zej ogniska gnomów poja´sniały na tle nocy. Garet Jax uniósł dło´n i wszyscy podnie´sli si˛e z miejsc. Przemkn˛eli mi˛edzy skałami niczym nocne cienie i zacz˛eli schodzi´c w kierunku obozu intruzów. Szli jeden za drugim. Prowadził Helt, ostro˙znie i powoli wybierajac ˛ drog˛e. Ognie przy136
bli˙zyły si˛e i poprzez wiatr i deszcz dało si˛e słysze´c głosy — niskie, gardłowe, pełne niezadowolenia. Sze´sc´ postaci przekradło si˛e obok namiotów i ognisk, pochylajac ˛ si˛e nisko w cieniu skał i drzew. Niewielka grupa okra˙ ˛zyła obóz z lewej strony i jedynie umiej˛etno´sc´ Helta widzenia w ciemno´sciach uratowała ich przed stoczeniem si˛e ze zbocza. Mijały minuty, a powolny, ukradkowy marsz przez obóz wroga wydawał si˛e ciagn ˛ a´ ˛c w niesko´nczono´sc´ . Jair czuł zapach gotowanej strawy, kiedy wiatr dał ˛ w jego stron˛e. Słyszał te˙z głosy gnomów, ich s´miechy i pomruki i widział poruszajace ˛ si˛e w bladym s´wietle ognisk kr˛epe sylwetki. Starał si˛e niemal nie oddycha´c, pragnac ˛ si˛e wtopi´c w noc. Nagle zdał sobie spraw˛e, z˙ e je´sli chce, naprawd˛e mo˙ze stopi´c si˛e z noca.˛ Mógłby u˙zy´c pie´sni, aby sta´c si˛e niewidzialnym. Potem u´swiadomił sobie, z˙ e wpadł na lepszy sposób przeprowadzenia wszystkich przez most. Ale jak ma ich o tym powiadomi´c? Podkradli si˛e na skraj wawozu ˛ i schronili pomi˛edzy skałami i drzewami. Przed nimi wznosiła si˛e jedynie s´ciana urwiska. Podeszli do przodu, skuleni w mroku nocy. Nie było tam ognisk, pozostawali wi˛ec ukryci we mgle i w deszczu. Przed nimi wynurzała si˛e z ciemno´sci masywna sylwetka mostu. Drewniane bale l´sniły od wody. Nad nimi słycha´c było głosy gnomów, niemrawe i przytłumione. Wartownicy skuleni pod płaszczami spogladali ˛ t˛esknie w stron˛e ciepłego i przytulnego obozowiska za nimi. Helt cicho poprowadził cała˛ gromadk˛e pod most do miejsca, gdzie podtrzymujace ˛ belki zakotwiczone były w skale. Par˛e jardów dalej otwierała si˛e przepastna otchła´n Wedge, a wiatr wył przejmujaco ˛ w jej wn˛etrzu. Przykucn˛eli i Jair wyciagn ˛ ał ˛ dło´n, z˙ eby dotkna´ ˛c ramienia Gareta Jaxa. Surowa twarz odwróciła si˛e. Jair wskazał na Mistrza Broni, na siebie i na wartowników ponad nimi. Garet Jax zmarszczył brwi. Jair wskazał na swoje usta i powiedział bezd´zwi˛ecznie: „gnom”, po czym ponownie wskazał palcem ka˙zdego z nich. Próbował powiedzie´c, z˙ e pie´sn´ mo˙ze sprawi´c, i˙z oni dwaj b˛eda˛ wygladali ˛ w oczach wartowników jak gnomy i przejda˛ bez zatrzymania. Czy powinien to wyszepta´c? Nie, Mistrz Broni powiedział, z˙ e nikt nie mo˙ze si˛e odezwa´c. Wiatr mógłby ponie´sc´ ich głosy, to zbyt niebezpieczne. Ponownie wykonał te same ruchy. Inni podeszli bli˙zej, spogladaj ˛ ac ˛ po sobie niespokojnie, kiedy Jair ciagle ˛ na migi próbował przekaza´c wiadomo´sc´ Garetowi. W ko´ncu Mistrz Broni zrozumiał. Zawahał si˛e przez chwil˛e, po czym chwycił Jaira za rami˛e, pociagn ˛ ał ˛ go bli˙zej do pozostałych, a potem do mostu. Czy chłopak mo˙ze zamaskowa´c ich wszystkich? Jair zawahał si˛e. Nad tym si˛e nie zastanawiał. Czy posiada wystarczajac ˛ a˛ moc, aby ukry´c ich wszystkich? Było wprawdzie ciemno, padał deszcz, a wszyscy byli odziani w płaszcze z kapturami. Potrzebowali tylko paru chwil. Skinał ˛ głowa.˛ Garet Jax przytrzymał go mocno obiema r˛ekami. Wzrok miał utkwiony w twarz Jaira. Potem skinał ˛ na innych, aby ruszali w gór˛e. Wszyscy zrozumie137
li. Chłopak u˙zyje pie´sni, aby przeprowadzi´c ich przez most. Nie wiedzieli, jak zamierza tego dokona´c, ale widzieli ju˙z moc, która˛ władał. Poza tym, z wyjat˛ kiem Slantera — cho´c nawet on musiał ustapi´ ˛ c w takich okoliczno´sciach — ufali bez zastrze˙ze´n decyzjom Gareta Jaxa. Je´sli on wierzył chłopcu, to oni równie˙z. Wyszli z ukrycia i s´miało ruszyli stromym zboczem w kierunku mostu. Przed nimi grupka niewyra´znych postaci pogra˙ ˛zona była w leniwej rozmowie. Nagle wartownicy zauwa˙zyli ich nadej´scie i odwrócili si˛e. Było ich tylko trzech. Jair ju˙z s´piewał, a jego głos mieszał si˛e z wiatrem surowym, gardłowym szeptem gnomów. Przez chwil˛e stra˙znicy wydawali si˛e waha´c i kilku z nich podniosło ostrzegawczo bro´n. Jair posunał ˛ si˛e dalej, próbujac ˛ za po´srednictwem pie´sni upodobni´c wszystkich do Slantera. Pomy´slał przelotnie, z˙ e tropiciel z pewno´scia˛ uwa˙za go teraz za szale´nca, ale nie przestawał s´piewa´c. Bro´n opadła i wartownicy cofn˛eli si˛e. Zmiana warty? Odpoczynek dla tych po przeciwnej stronie wawozu? ˛ Jair i jego towarzysze nie udzielili z˙ adnych wyjas´nie´n, przechodzac ˛ przez s´rodek grupy, owini˛eci w płaszcze, z pochylonymi głowami. Weszli na most. Ich kroki zadudniły cicho na grubych, drewnianych balach. Jair ciagle ˛ s´piewał, ukrywajac ˛ ich wszystkich pod postaciami gnomów. Nagle jego głos zadr˙zał, wyczerpany wysiłkiem, ale znajdowali si˛e ju˙z poza linia˛ wartowników i znikn˛eli w całunie mgły i deszczu, który czynił ich niewidocznymi. Doszli do połowy mostu. Wiatr s´wistał wokół nich w porywistych podmuchach. Garet Jax pospiesznie skinał ˛ na Helta i Edaina Elessedila, aby zostali w tyle. Przez sekund˛e Jairowi mign˛eła twarz Slantera. Wpatrywał si˛e w chłopca ze zdumieniem. Potem Garet Jax kazał im obu zosta´c, a sam, z Elbem Forakerem u boku, ruszył ponownie naprzód. Wynurzyli si˛e z deszczu i mroku nocy po przeciwnej stronie mostu. Dla gnomów, którzy trzymali tam wart˛e, wygladali ˛ jedynie jak zakapturzone cienie. Co´s s´cisn˛eło Jaira za gardło. Tym razem pie´sn´ nie przeprowadzi ich bezpiecznie. Wartowników było zbyt wielu. Twarze obróciły si˛e, obserwujac ˛ ich nadej´scie. Przez kilka niespokojnych minut gnomy po prostu gapiły si˛e na zbli˙zajace ˛ si˛e postacie, zaskoczone ich pojawieniem si˛e, ale wcia˙ ˛z jeszcze przekonane, z˙ e jedynie ich współplemie´ncy moga˛ nadchodzi´c od strony obozu. Chwil˛e pó´zniej, zanim ktokolwiek zda˙ ˛zył im si˛e dokładniej przyjrze´c, a zaskoczenie przerodziło si˛e w alarm, Garet Jax i Foraker zaatakowali. Krótki miecz jednego i nó˙z drugiego błysn˛eły w mroku. Pół tuzina gnomów padło martwych, zanim pozostali zdali sobie spraw˛e, co si˛e dzieje. Atakujacy ˛ wpadli w s´rodek grupy i z gardeł gnomów wydobyły si˛e krzyki alarmujace ˛ towarzyszy na przeciwległym brzegu. Odpowied´z nadbiegła chwil˛e pó´zniej. Jair i Slanter przykucn˛eli na drugim ko´ncu mostu, obserwujac ˛ bitw˛e toczac ˛ a˛ si˛e w ciemno´sciach przed nimi i nasłuchujac ˛ rozproszonych okrzyków. Ponad wyciem wichru i szumem deszczu rozległ si˛e ostry brz˛ek ci˛eciwy jesionowego łuku elfów i nieprzyjaciele zacz˛eli pada´c martwi. 138
Nagle z ciemno´sci wypadł potargany i zakrwawiony gnom. Na. . . jego z˙ ółtej twarzy, w bladym s´wietle ksi˛ez˙ yca, odbijało si˛e szale´nstwo. Wbiegł p˛edem na most, trzymajac ˛ w dłoniach obusieczny topór. Zatrzymał si˛e skonfundowany, kiedy zobaczył Slantera. Potem ujrzał Jaira i rzucił si˛e naprzód. Chłopak cofnał ˛ si˛e chwiejnie, na pró˙zno próbujac ˛ si˛e zasłoni´c. Tak przestraszyło go pojawienie si˛e obcego, z˙ e zapomniał na chwil˛e o no˙zu, który nosił przy pasie. Gnom zawył, unoszac ˛ bro´n, i Jair wyciagn ˛ ał ˛ przed siebie r˛ece. — Nie chłopca, ty. . . — wrzasnał ˛ Slanter. Gnom ryknał ˛ w´sciekle i ponownie uniósł topór. Błysnał ˛ miecz Slantera i napastnik padł na kolana martwy. Slanter cofnał ˛ si˛e z wyrazem zaskoczenia na grubo ciosanej twarzy. Potem chwycił Jaira za rami˛e, d´zwignał ˛ go na nogi i popychał przed soba,˛ dopóki nie zeszli z mostu. Nagle pojawił si˛e Elb Foraker. Skoczył pod most bez słowa, tam gdzie umocowane były trzpienie podtrzymujace ˛ most. Zaczał ˛ je wyciaga´ ˛ c, poruszajac ˛ si˛e goraczkowo. ˛ Ze s´rodka mostu znowu dobiegły ich krzyki. Na drewnianych balach zadudniły kroki i z mgły wypadli Helt i Edain Elessedil. Odwrócili si˛e i zad´zwi˛eczały ogromne, jesionowe łuki. W ciemno´sci za nimi gnomy zawyły z bólu. Znowu zabrz˛eczały ci˛eciwy i rozległy si˛e nowe krzyki. Odgłos biegnacych ˛ stóp oddalił si˛e w noc. — Po´spiesz si˛e z tymi trzpieniami! — rozkazał ostro Helt. Pojawił si˛e Garet Jax i dołaczył ˛ do Forakera pracujacego ˛ pod mostem. Wspólnie wyrwali pozostałe trzpienie. Zostały tylko dwa. Znowu na mo´scie zadudniły kroki. — Helt! — zawołał chwil˛e pó´zniej Mistrz Broni, gramolac ˛ si˛e z powrotem na gór˛e. — Zejd´zcie z mostu! Olbrzym i ksia˙ ˛ze˛ elfów pomkn˛eli pochyleni przez noc, smagani uderzeniami wiatru. Za nimi poleciały włócznie i strzały. L˙zejszy i szybszy Edain przybiegł pierwszy, mijajac ˛ w p˛edzie skulone sylwetki Slantera i Jaira. — Teraz! — krzyknał ˛ Foraker do Gareta Jaxa. Stali naprzeciw siebie, podwa˙zajac ˛ belki zakotwiczone na hakach przymocowanych do ostatnich dwóch trzpieni. Wyciagn˛ ˛ eli je równocze´snie. W tej samej chwili Helt zbiegł z mostu. Drewniane belki z j˛ekiem wyrwały si˛e z wiaza´ ˛ n i cały most zaczał ˛ opada´c w noc. Z gardeł gnomów, które jeszcze na nim stały, wydobył si˛e gło´sny wrzask, ale było ju˙z za pó´zno. Most runał ˛ z trzaskiem, odrywajac ˛ si˛e od skalnego urwiska i opadajac ˛ w dół, w mgł˛e i deszcz. Wkrótce zniknał ˛ w gardzieli wawozu. ˛ Po północnym zboczu Wedge sze´sc´ niewyra´znych sylwetek przemkn˛eło szybko w ciemno´sciach i znikn˛eło po´sród nocy.
XVII Deszcz przestał pada´c wczesnym rankiem, kiedy grupka w˛edrowców z Culhaven le˙zała u´spiona w płytkiej grocie, jakie´s sze´sc´ mil na wschód od Wedge. Nikt dokładnie nie wiedział, kiedy to nastapiło, ˛ nawet Edain Elessedil, który trzymał ostatnia˛ wart˛e. Wyczerpany ucia˙ ˛zliwa˛ ucieczka˛ przez Wedge, zapadł w sen, tak jak pozostali. Tak wi˛ec s´wit przyniósł ze soba˛ zmian˛e pogody. Na północy, niemal niewidoczne w bł˛ekitnawej mgiełce, wznosiło si˛e ogromne pasmo gór zwane Ravenshorn. Z jego wyniosłych szczytów wiał chłodny wiatr, niosac ˛ ze soba˛ zapowied´z ust˛epujacej ˛ jesieni i nadchodzacego ˛ panowania zimy. Ostre i chłodne podmuchy przegoniły chmury, deszcz i mgł˛e, które pokrywały Srebrna˛ Rzek˛e, i raz jeszcze niebo zaja´sniało gł˛ebokim bł˛ekitem. Znikn˛eły wilgo´c i roztopy. Rozmokła ziemia ponownie stwardniała, deszcz wyparował na wietrze i cały s´wiat wstał ol´sniewajaco ˛ jasny, wyra´zny i wspaniały w promieniach złotego sło´nca. Kompania ruszyła ponownie na wschód, owini˛eta w wilgotne jeszcze, wełniane płaszcze dla ochrony przed porywistym wiatrem. Po obu stronach Srebrnej Rzeki wznosiły si˛e pasma gór i poro´sni˛ete trawa˛ zbocza. Rzeka kipiała, toczac ˛ swe wody pomi˛edzy zalesionymi brzegami. Przed w˛edrowcami rozciagał ˛ si˛e cały Anar. Na wschodzie wynurzały si˛e szczyty Capaal, sterczac ˛ ponad drzewami niczym ogromne piki przeszywajace ˛ materi˛e niebios. Zrazu odległe, z ka˙zda˛ godzina˛ marszu stawały si˛e coraz wyra´zniejsze, a koło południa w˛edrowcy dotarli do najni˙zszych zboczy i rozpocz˛eli wspinaczk˛e. Nie uszli daleko, kiedy Edain Elessedil zatrzymał ich gestem dłoni. — Posłuchajcie! — ostrzegł gwałtownie. — Słyszycie to? — Stali w ciszy ponad odkrytym zboczem z głowami zwróconymi na wschód, gdzie wskazywał ksia˙ ˛ze˛ elfów. Pomi˛edzy skałami gwizdał wiatr i poza jego z˙ ałobnym zawodzeniem nie słyszeli niczego. — Nic nie słysz˛e — mruknał ˛ cicho Foraker, ale nikt si˛e nie poruszył. Słuch elfa był o wiele ostrzejszy ni˙z pozostałych. Potem nagle wiatr przycichł i zamarł, a z oddali dobiegł ich równomierny łoskot. Był stłumiony i słaby, gubił si˛e pomi˛edzy skałami. Okolona czarna˛ broda˛ twarz Forakera pociemniała. 140
— B˛ebny gnomów! Ruszyli naprzód, teraz ju˙z bardziej ostro˙znie, przeszukujac ˛ wzrokiem zbocza i uskoki przed soba.˛ Łoskot b˛ebnów nasilił si˛e, pokonujac ˛ podmuchy wiatru i dudniac ˛ złowieszczo. Kiedy min˛eło południe i cienie szczytów, po których wspinała si˛e cała szóstka, wydłu˙zyły si˛e, do ich uszu dobiegł nowy d´zwi˛ek. Dziwny odgłos, brzmiacy ˛ w pierwszej chwili jak przejmujace ˛ wycie wichru, stawał si˛e wyra´zniejszy, mocny i nabrzmiały w´sciekło´scia.˛ Unosił si˛e z odległych wzgórz i toczył si˛e w dół poprzez górskie zbocza, a˙z doszedł do nich. Spojrzeli po sobie. W ko´ncu odezwał si˛e Garet Jax, a w jego głosie brzmiała nuta zaskoczenia. — Tam toczy si˛e bitwa. Foraker skinał ˛ głowa˛ i spojrzał ponownie przed siebie. — Zaatakowali Capaal! Wznowili wspinaczk˛e, przedzierajac ˛ si˛e przez coraz bardziej zagmatwany la´ birynt potrzaskanych głazów, szczelin, uskoków i nagłych spadków terenu. Swiatło sło´nca zbladło i popołudnie przeszło w mrok, a cienie na południowych stokach si˛e wydłu˙zyły. Wiatr tak˙ze przycichł i chłód, który niósł ze soba,˛ nie był ju˙z tak ostry. Nad cała˛ kraina˛ zapadła cisza i tylko jej puste zakatki ˛ odbijały przykre dla ucha echo b˛ebnów i odgłosów bitwy. Daleko poza nimi, pomi˛edzy nagimi szczytami, kołowały leniwie drapie˙zne ptaki, padlino˙zercy obserwujacy ˛ i oczekujacy ˛ na swa˛ kolej. W ko´ncu w˛edrowcy dotarli na najwy˙zsze wzniesienie przechodzace ˛ w gł˛eboka,˛ ocieniona˛ przeł˛ecz, która biegła pomi˛edzy skałami i nikła w nadchodzacym ˛ mroku nocy. Ze wszystkich stron otaczały ich strome s´ciany. W panujacym ˛ półmroku rozgladali ˛ si˛e czujnie, wypatrujac ˛ jakich´s oznak ruchu. Lecz droga przed nimi była wolna, a wszystko, co mogło z˙ y´c mi˛edzy tymi skałami, wydawało si˛e poda˙ ˛za´c w stron˛e toczacej ˛ si˛e bitwy. Chwil˛e pó´zniej wynurzyli si˛e z wawozu ˛ i przystan˛eli gwałtownie. Przed nimi skarpa opadała w dół i odsłaniała cały widok. — Do licha! — wyszeptał ochryple Foraker. Wysoko pomi˛edzy szczytami, z których spływały wody Srebrnej Rzeki, rozciagały ˛ si˛e tamy i s´luzy Capaal. Ogromne, surowe budowle, o´slepiajaco ˛ białe na tle ciemnych skał, wznosiły si˛e wysoko pomi˛edzy górskimi grzbietami i zbierały wody z Cillidellan niczym gigantyczne dłonie. Na ich szerokim, płaskim wierzchołku stała forteca obronna otoczona niezliczonymi wie˙zami, murami i blankami. Wi˛eksza cz˛es´c´ cytadeli usadowiła si˛e na północnym kra´ncu całego zespołu i otwierała si˛e na równin˛e, która zbiegała łagodnym zboczem pod opieku´ncze skrzydła szczytów poni˙zej. Bli˙zej, w miejscu, gdzie zbocza górskie opadały w dół a˙z do kraw˛edzi zbiorników wodnych, stała mniejsza stra˙znica. Do jej murów biegło jedynie kilka waskich ˛ s´cie˙zek.
141
Tu wła´snie zawiazała ˛ si˛e bitwa. Armia gnomów zaj˛eła rozległy obszar połaci skalnej, sasiaduj ˛ acych ˛ z nia˛ zboczy oraz wszystkie szlaki i s´cie˙zki biegnace ˛ w dół. Ogromna, skł˛ebiona masa napierała na mury Capaal niczym ciemna fala, składajaca ˛ si˛e z uzbrojonych ludzi i próbujaca ˛ przebi´c si˛e przez fortyfikacje. Katapulty miotały ogromne głazy, które mkn˛eły przez gasnace ˛ s´wiatło dnia i z ogromna˛ siła˛ spadały na karły, mia˙zd˙zac ˛ ich ciała i zbroje. Poprzez brz˛ek z˙ elaza przebijały si˛e wrzaski i j˛eki. W ka˙zdym zakatku ˛ fortecy gin˛eli ludzie. Niewidoczne z daleka, male´nkie postacie gnomów i karłów walczyły przed murami, ginac ˛ w ogólnej rzezi. — A wi˛ec taki los gnomy zgotowały Capaal! — krzyknał ˛ Foraker. — Prowadza˛ obl˛ez˙ enie! Nic dziwnego, z˙ e tak s´miało zaj˛eli most! Jair przepchnał ˛ si˛e do przodu, z˙ eby lepiej widzie´c. — Czy karły sa˛ w pułapce? — zapytał niespokojnie. — Nie moga˛ uciec? — Moga˛ i to całkiem łatwo, ale nie zrobia˛ tego. — Ciemne oczy Elba Forakera odnalazły twarz chłopca. — We wn˛etrzu gór wydra˙ ˛zono tunele biegnace ˛ we wszystkie strony, tajne przej´scia zbudowane na wypadek upadku fortecy. Ale z˙ adna armia nie przedrze si˛e przez mury Capaal, Ohmsford. Karły pozostana˛ tam i b˛eda˛ si˛e broni´c. — Ale dlaczego? Foraker wskazał dłonia˛ przed siebie. — Tamy i s´luzy. Widzisz wody Cillidellan? Trucizna Widm Mord sprawiła, z˙ e sa˛ czarne i cuchnace. ˛ Tamy odgradzaja˛ je od krajów na zachodzie, a s´luzy kontroluja˛ przepływ. Je´sli karły porzuca˛ fortec˛e, s´luzy i tamy wpadna˛ w r˛ece wroga. Gnomy otworza˛ wrota i puszcza˛ przez nie cała˛ Cillidellan. Zaleja˛ zachodnie ziemie cuchnac ˛ a˛ woda,˛ zatruja˛ tyle ziemi, ile tylko b˛eda˛ mogły, i zabija˛ wszystko, co im si˛e uda dosi˛egna´ ˛c. Widma tylko na to czekaja.˛ Nawet Culhaven b˛edzie wtedy zgubione. — Potrzasn ˛ ał ˛ pos˛epnie głowa.˛ — Karły nigdy na to nie pozwola.˛ Jair ponownie spojrzał na bitw˛e toczac ˛ a˛ si˛e poni˙zej, przera˙zony zaciekło´scia˛ walki. Tak wielu gnomów oblegało obro´nców fortecy. Czy karły pokonaja˛ ich wszystkich? — Jak mo˙zemy omina´ ˛c to całe zamieszanie? — Garet Jax pilnie obserwował uskok. Karzeł wygladał ˛ na pogra˙ ˛zonego w my´slach. — Kiedy si˛e s´ciemni, id´zcie na wschód wzdłu˙z grzbietów gór. Powinni´scie omina´ ˛c w ten sposób obozowisko gnomów. Kiedy miniecie Cillidellan, zejd´zcie na dół i przejd´zcie przez rzek˛e. Potem skr˛ec´ cie na północ. Tam ju˙z b˛edziecie w miar˛e bezpieczni. — Wyprostował si˛e i wyciagn ˛ ał ˛ dło´n. — Powodzenia, Garet. — Powodzenia? — Mistrz Broni zesztywniał. — Nie my´slisz chyba o pozostaniu tutaj? Karzeł wzruszył ramionami. — O niczym nie my´sl˛e. To postanowione. 142
— Na nic si˛e tu nie przydasz, Elb. — Foraker powoli potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Kto´s musi ostrzec garnizon, z˙ e most na Wedge ju˙z nie istnieje. Poza tym, je´sli wydarzy si˛e najgorsze i Capaal upadnie, moga˛ próbowa´c ucieka´c przez góry i wpadna˛ w pułapk˛e. — Wzruszył ramionami. — No i Helt poprowadzi was w ciemno´sciach lepiej ode mnie. Za Capaal nie znam ju˙z kraju. Gnom b˛edzie musiał wskaza´c wam drog˛e. — Zawarli´smy układ, wszystkich sze´sciu. — Głos Mistrza Broni stał si˛e zimny. — Nikt nie idzie w swoja˛ stron˛e. Potrzebujemy ci˛e. Szcz˛eki karła zacisn˛eły si˛e, a na twarzy pojawił si˛e wyraz uporu i determinacji. — Oni tak˙ze mnie potrzebuja.˛ Zapadła nieprzyjemna cisza, podczas której karzeł i Garet Jax mierzyli si˛e ˙ wzrokiem. Zaden nie miał zamiaru ustapi´ ˛ c. — Pozwól mu odej´sc´ — zagrzmiał Helt. — Ma prawo wybra´c. — Wybrał w Culhaven. — Garet Jax rzucił mu lodowate spojrzenie. Jair stał ze s´ci´sni˛etym gardłem. Chciał co´s powiedzie´c, cokolwiek, z˙ eby przerwa´c napi˛ecie mi˛edzy karłem i Mistrzem Broni, ale nie mógł niczego wymy´sli´c. Zerknał ˛ na Slantera, z˙ eby zobaczy´c, co gnom o tym sadzi, ˛ ale Slanter nie zwracał na nich uwagi. — Mam pomysł — odezwał si˛e Edain Elessedil. Wszystkie oczy zwróciły si˛e ku niemu. — Mo˙ze si˛e nie uda, ale zawsze warto spróbowa´c. — Pochylił si˛e do przodu. — Gdybym podszedł do fortecy wystarczajaco ˛ blisko, mógłbym przywiaza´ ˛ c wiadomo´sc´ do strzały i posła´c ja˛ za mury. W ten sposób obro´ncy dowiedza˛ si˛e o Wedge. Garet Jax odwrócił si˛e do Forakera. — Co ty na to? — To b˛edzie niebezpieczne. — Karzeł zmarszczył brwi. — Musiałby´s podej´sc´ znacznie bli˙zej, ni˙z my´slisz. Znacznie bli˙zej. — W takim razie ja pójd˛e — oznajmił Helt. — To był mój pomysł — nalegał Edain Elessedil. — Ja pójd˛e. — Garet Jax uniósł dłonie. — Pójdziemy wszyscy. Je´sli si˛e rozdzielimy w tych górach, nigdy si˛e ju˙z nie odnajdziemy. — Spojrzał na Jaira. — Zgoda? Chłopiec natychmiast skinał ˛ głowa.˛ — Zgoda. — A ty, Elb? — Mistrz Broni ponownie spojrzał na karła. Elb Foraker powoli pokiwał głowa.˛ — Zgoda. — A je´sli przeka˙zemy wiadomo´sc´ garnizonowi? — Karzeł ponownie skinał ˛ głowa.˛ — Pójdziemy na północ.
143
Garet Jax rzucił ostatnie spojrzenie na bitw˛e pomi˛edzy armiami karłów i gnomów, po czym skinał ˛ na pozostałych, aby poda˙ ˛zyli za nim mi˛edzy skały. — Przeczekamy tutaj do nocy — powiedział przez rami˛e. Jair zawrócił i ujrzał obok siebie Slantera. — Nie zauwa˙zyłem, aby zadał sobie trud zapytania mnie o zgod˛e — mruknał ˛ gnom i ominał ˛ chłopca. Niewielka grupa w´slizn˛eła si˛e pomi˛edzy skupisko głazów, aby w ukryciu poczeka´c na nadej´scie nocy. Siedzac ˛ na skałach, zjedli zimny posiłek, po czym owin˛eli si˛e w płaszcze i usadowili w milczeniu. Po jakim´s czasie Foraker i Garet Jax opu´scili kryjówk˛e i przemkn˛eli w dół zbocza, aby lepiej przyjrze´c si˛e przej´sciu na wschód. Edain Elessedil trzymał wart˛e, a Helt wyciagn ˛ ał ˛ si˛e wygodnie na skalistym podło˙zu i zasnał ˛ niemal natychmiast. Jair siedział przez chwil˛e sam, po czym wstał i podszedł do Slantera wpatrujacego ˛ si˛e w mrok. — Dzi˛ekuj˛e za to, co zrobiłe´s dla mnie w Wedge — powiedział cicho. Slanter nie odwrócił si˛e. — Nie ma sprawy. — To ju˙z trzeci raz, jak uratowałe´s mi z˙ ycie. — Tak wiele, doprawdy? — Gnom roze´smiał si˛e urywanym s´miechem. — Tak wiele. — By´c mo˙ze nast˛epnym razem nie b˛edzie mnie przy tobie, chłopcze. Co wtedy zrobisz? — Nie wiem. — Jair potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Zapadła niezr˛eczna cisza. Slanter wcia˙ ˛z nie zwracał uwagi na chłopca. Jair ju˙z miał odej´sc´ , ale upór wział ˛ gór˛e i zmusił go do pozostania. Po namy´sle usiadł tu˙z koło gnoma. — Powinien był ci˛e zapyta´c — odezwał si˛e cicho. — Kto? O co zapyta´c? — Garet Jax powinien ci˛e zapyta´c, czy chcesz zej´sc´ z nami do fortecy. Slanter odwrócił si˛e wreszcie. — Do tej pory nie pytał mnie o nic, prawda? Dlaczego teraz miałby to robi´c? — Mo˙ze gdyby´s. . . — Mo˙ze gdybym rozpostarł skrzydła, mógłbym odlecie´c z tego miejsca! — Na twarzy gnoma malowała si˛e zło´sc´ . — A tak w ogóle, co ci˛e to obchodzi? — Obchodzi. ˙ tutaj jestem? Obchodzi ci˛e to? Powiedz mi, chłopcze, co ja tutaj ro— Co? Ze bi˛e? — Jair odwrócił wzrok, zmieszany, ale Slanter chwycił go za rami˛e i nagłym szarpni˛eciem przyciagn ˛ ał ˛ do siebie. — Spójrz na mnie! Co ja tutaj robi˛e? Co mam z tym wspólnego? Nic! Jestem tu tylko dlatego, z˙ e byłem tak głupi, z˙ e zgodziłem si˛e poprowadzi´c ci˛e do Culhaven. Tylko dlatego! Pomó˙z nam omina´ ˛c czarnych w˛edrowców, prosiłe´s! Pomó˙z nam dotrze´c do Estlandii! Potrafisz to zrobi´c, jeste´s przecie˙z tropicielem! Ha! — Surowa z˙ ółta twarz przysun˛eła si˛e bli˙zej. — I ten 144
głupi sen! Bo to był tylko sen, chłopcze! Nie istnieje z˙ aden Król Srebrnej Rzeki i cała ta wyprawa na wschód to strata czasu! Ale dlatego wła´snie si˛e tu znalazłem, prawda? Nie chc˛e tu by´c, nie mam tu nic do roboty, ale jestem tutaj! — Pokr˛ecił głowa˛ rozgoryczony. — A wszystko przez ciebie! Jair wyszarpnał ˛ rami˛e, rozzłoszczony. — Mo˙ze i tak. By´c mo˙ze to moja wina, z˙ e si˛e tutaj znalazłe´s. Ale sen był prawdziwy, Slanter. To nieprawda, z˙ e nie masz z tym nic wspólnego. Nazywasz mnie chłopcem, ale to ty zachowujesz si˛e jak dziecko! Slanter patrzył na niego. — Wilcze szczeni˛e z ciebie, co? — Nazywaj mnie, jak chcesz — wybuchnał ˛ Jair. — Ale lepiej si˛e zastanów, kim ty jeste´s. — Co to ma znaczy´c? — To znaczy, z˙ e nie mo˙zesz bez przerwy gada´c, z˙ e to, co si˛e dzieje z innymi lud´zmi, ciebie nie dotyczy, bo dotyczy, Slanter! Patrzyli na siebie bez słowa. Zapadła ciemno´sc´ , gł˛eboka i bezwietrzna. Panowała niesamowita cisza, poniewa˙z ucichło bicie b˛ebnów i odgłosy bitwy o Capaal. — Nie masz o mnie najlepszego zdania, prawda? — odezwał si˛e w koricu Slanter. Jair westchnał ˛ ci˛ez˙ ko. — Je´sli o to chodzi, mam o tobie jak najlepsze zdanie. — Gnom obserwował go przez chwil˛e, po czym odwrócił wzrok. — Ja te˙z ci˛e lubi˛e. Mówiłem ci ju˙z wcze´sniej: masz odwag˛e. Przypominasz mi mnie samego z moich najlepszych lat. — Roze´smiał si˛e cicho i spojrzał znowu na Jaira. — Ale posłuchaj mnie teraz uwa˙znie, bo nie b˛ed˛e si˛e powtarzał. To nie jest moje miejsce i nie moja walka. I czy ci si˛e to podoba, czy nie, znikn˛e stad ˛ przy pierwszej nadarzajacej ˛ si˛e okazji. — Czekał przez chwil˛e, jak gdyby chciał si˛e upewni´c, z˙ e jego słowa wywarły oczekiwany efekt, a potem si˛e odwrócił. — A teraz zmykaj i zostaw mnie samego. Jair zawahał si˛e, zastanawiajac ˛ si˛e, czy powinien dalej ciagn ˛ a´ ˛c rozmow˛e, po czym wstał niech˛etnie i odszedł. Przechodzac ˛ blisko obok s´piacego ˛ Helta, usłyszał mrukni˛ecie olbrzyma. — Mówiłem ci, z˙ e nie jest mu wszystko jedno. Jair spojrzał w dół zaskoczony, a potem u´smiechnał ˛ si˛e. — Wiem — wyszeptał. Zbli˙zała si˛e północ, kiedy Garet Jax wyprowadził cała˛ kompani˛e z ukrycia pomi˛edzy głazami i powrócił na zbocze. W dole setki ognisk otaczały pier´scieniem twierdz˛e Capaal i ciagn˛ ˛ eły si˛e po obu stronach obl˛ez˙ onych tam i s´luz. Szóstka towarzyszy zacz˛eła schodzi´c z Elbem Forakerem na przedzie. Szli w dół, wzdłu˙z zbocza, po czym skr˛ecili na waski ˛ szlak biegnacy ˛ wzdłu˙z serii wawozów ˛ i skalnych półek. Skradali si˛e ostro˙znie — ciche cienie przemykajace ˛ przez noc. 145
Dobra˛ godzin˛e zaj˛eło im dotarcie do obwodu ognisk na obrze˙zach obozowiska. Tutaj gnomów było mniej. Wi˛ekszo´sc´ usadowiła si˛e przy murach fortecy karłów. Na drodze prowadzacej ˛ do murów ogniska były porozrzucane i było ich niewiele. Poza linia˛ obl˛ez˙ enia, na południowych stokach, uderzała w niebo grupa szczytów połaczonych ˛ u podnó˙zy, niczym skr˛epowane i połamane palce sterczace ˛ z ziemi. W˛edrowcy wiedzieli, z˙ e poza nimi znajduja˛ si˛e niskie wzgórza osłaniajace ˛ południowe brzegi Cillidellan, a dalej dajace ˛ schronienie lasy ciagn ˛ ace ˛ si˛e na wschód. Kiedy ju˙z tam dotra,˛ b˛eda˛ mogli wtopi´c si˛e w noc i prze´slizna´ ˛c na północ, nie ryzykujac, ˛ z˙ e kto´s ich zauwa˙zy. Ale najpierw musza˛ przedosta´c si˛e na tyle blisko murów Capaal, aby Helt mógł u˙zy´c swego jesionowego łuku i przesła´c karlim obro´ncom wiadomo´sc´ Forakera. Postanowiono, z˙ e to on jednak podejmie prób˛e strzału, mimo z˙ e pomysł wyszedł od Edaina Elessedila. Z nich dwóch Helt był silniejszy. Ze swoim ogromnym łukiem musiał podej´sc´ do murów na odległo´sc´ najwy˙zej dwustu jardów, aby posła´c strzała˛ wiadomo´sc´ . Cała szóstka przedzierała si˛e krok za krokiem przez linie stra˙zy. Rozciagni˛ ˛ eci wzdłu˙z szerokiej s´cie˙zki biegnacej ˛ od strony obozowiska, wartownicy gnomów nie zwracali szczególnej uwagi na pomniejsze szlaki i skalne wyst˛epy przecinaja˛ ce s´cian˛e zbocza. Wła´snie tymi waskimi ˛ s´cie˙zynkami i wyst˛epami Foraker, powoli i ostro˙znie, prowadził pozostałych. Podło˙ze było zdradliwe, a osłona przed wzro´ kiem gnomów nikła. Smiałkowie owin˛eli wi˛ec buty kawałkami mi˛ekkiej skóry, a twarze poczernili w˛eglem drzewnym. Nikt si˛e nie odzywał. R˛ece i stopy ostro˙znie wybierały drog˛e, uwa˙zajac ˛ na obluzowane fragmenty skał i ka˙zdy d´zwi˛ek, który mógł ich zdradzi´c. Dwie´scie jardów od murów fortecy byli ju˙z za przednia˛ linia˛ obl˛ez˙ enia. Wsz˛edzie wokół nich płon˛eły ogniska — wzdłu˙z całej drogi prowadzacej ˛ z powrotem. Przykucn˛eli cicho za k˛epa˛ jakich´s krzewów i czekali na Helta. Olbrzym wydobył strzał˛e z wiadomo´scia˛ z kołczana, przymocował ja˛ do łuku i zniknał ˛ w ciemnos´ciach. Kilkana´scie jardów dalej, na skraju zaro´sli przykucnał, ˛ napiał ˛ ci˛eciw˛e, chwil˛e przytrzymał ja˛ koło policzka i uwolnił. Ostry brz˛ek rozdarł cisz˛e panujac ˛ a˛ w kryjówce małej kompanii, ale na szcz˛es´cie d´zwi˛ek zniknał ˛ w gwarze obozowiska gnomów. Mimo to cała szóstka przypadła do ziemi, czekajac ˛ i nasłuchujac ˛ przez długie minuty. Nic jednak nie wskazywało na to, z˙ e zostali odkryci. Helt wyłonił si˛e z ciemno´sci i skinał ˛ lekko głowa˛ w stron˛e Forakera. Wiadomo´sc´ została dostarczona. W˛edrowcy odczołgali si˛e z powrotem przez noc za lini˛e ognisk gnomów, tym razem kierujac ˛ si˛e na wschód, w kierunku ciemnego pasa szczytów, gdzie w mi˛ekkim s´wietle ksi˛ez˙ yca l´sniły wody Cillidellan. Hen, za jeziorem, gdzie zapora wodna łaczyła ˛ si˛e z szerokim zboczem północnych gór, ogniska gnomów płon˛eły jasnym s´wiatłem, otaczajac ˛ tamy i zapory wzdłu˙z brzegów Cillidellan. Ile tysi˛ecy 146
wrogów przybyło, aby oblega´c fortec˛e? rozmy´slał ponuro Jair. Wygladało ˛ na to, z˙ e wiele. Zbyt wiele. Ogniska odbijały si˛e w wodach jeziora czerwonawym blaskiem, a płomienie ta´nczyły po lustrzanej tafli niczym kropelki krwi. Czas mijał. Na dalekiej północy mrugały gwiazdy, rozsypane i zagubione gdzie´s w przepastnej pustce nocy. Szóstka towarzyszy przeszła z powrotem nad ogniskami, jeszcze raz przemierzajac ˛ południowe zbocze i kierujac ˛ si˛e na południe, gdzie gnomy przystapiły ˛ do obl˛ez˙ enia. Wysoko, nad s´ciana˛ zbocza, mogli ju˙z prawie zobaczy´c niziny ciagn ˛ ace ˛ si˛e wzdłu˙z południowego brzegu Cillidellan. Niedługo b˛eda˛ mogli zej´sc´ do lasów rosnacych ˛ poni˙zej. Jair poczuł wyra´zna˛ ulg˛e. Miał nieprzyjemne uczucie, z˙ e wszyscy go widza,˛ z˙ e jest schwytany w pułapk˛e na tym odsłoni˛etym zboczu. Znacznie lepiej b˛edzie znale´zc´ bezpieczne schronienie w lesie. Omin˛eli róg zbocza, ze´slizn˛eli si˛e pomi˛edzy ogromnymi głazami, po czym przystan˛eli nagle przera˙zeni widokiem, jaki rozciagał ˛ si˛e przed nimi. Zbocze rozszerzało si˛e w kierunku brzegów Cillidellan, wijac ˛ si˛e pomi˛edzy skałami i stroma˛ s´ciana˛ urwiska. Na całej długo´sci i szeroko´sci przej´scia płon˛eły ogniska. Jair poczuł, z˙ e strach zaciska mu gardło. Druga armia gnomów zagradzała im drog˛e. Garet Jax spojrzał szybko na Forakera i karzeł zniknał ˛ w ciemno´sciach. Pozostała piatka ˛ skuliła si˛e pomi˛edzy głazami i czekała. Było to długie i pełne napi˛ecia oczekiwanie. Zanim pojawił si˛e Foraker, min˛eło pół godziny. Karzeł wyłonił si˛e z ciemno´sci tak samo cicho, jak zniknał ˛ przedtem. Pospiesznie zebrał wokół siebie reszt˛e towarzyszy. — Sa˛ wsz˛edzie wzdłu˙z s´ciany urwiska! — wyszeptał. — Nie przejdziemy! W nast˛epnej sekundzie usłyszeli za soba˛ tupot stóp i czyje´s głosy.
XVIII Zastygli w miejscu, wpatrujac ˛ si˛e w pełnej przera˙zenia ciszy w ciemno´sc´ przed soba.˛ Nagle, spomi˛edzy skał, doszedł ich s´miech zmieszany ze zbli˙zaja˛ cymi si˛e ochrypłymi głosami i błyskami latarni. — Kry´c si˛e! — wyszeptał Garet Jax, ciagn ˛ ac ˛ Jaira w cie´n. Pierzchn˛eli natychmiast, szybko i bezszelestnie znikajac ˛ pomi˛edzy skałami. Przyci´sni˛ety mocno do ziemi przez Mistrza Broni, Jair uniósł głow˛e i zerknał ˛ w noc. Na ciemnej powierzchni głazów odbijało si˛e s´wiatło pochodni. Głosy były coraz wyra´zniejsze. Gnomy. Co najmniej sze´sciu. Słycha´c było chrz˛est butów na skalnym podło˙zu i skrzypienie skórzanej uprz˛ez˙ y. Jair przypadł do ziemi i wstrzymał oddech. Pomi˛edzy skupisko głazów wmaszerował oddział gnomów my´sliwych. Było ich o´smiu. Nie´sli przed soba˛ pochodnie, aby o´swietli´c sobie drog˛e w dół urwiska. ´ Smiej ac ˛ si˛e i z˙ artujac ˛ w swoim szorstkim, prymitywnym j˛ezyku, wolnym krokiem ´ weszli w sam s´rodek ukrytej kompanii z Culhaven. Swiatło pochodni zalało niewielki obszar, przeganiajac ˛ cienie i noc i o´swietlajac ˛ nawet najgł˛ebsze zakamarki ich kryjówki. Jair zamarł. Nawet z miejsca, gdzie le˙zał, widział niewyra´zna˛ posta´c Helta przyci´sni˛etego do skały. Nie ma szans, aby pozostali nie zauwa˙zeni. Gnomy jednak nie zwolniły. Członkowie oddziału szli dalej, nie zauwa˙zajac ˛ skulonych tu˙z obok sylwetek. Pierwsi min˛eli ju˙z przednia˛ lini˛e głazów i ich wzrok przyciagn˛ ˛ eły s´wiatła obozu rozbitego poni˙zej. Jair wział ˛ gł˛eboki, ostro˙zny oddech. Mo˙ze. . . Nagle jeden z idacych ˛ w tyle zwolnił i skr˛ecił mi˛edzy skały. Z ust wyrwał mu si˛e gwałtowny okrzyk i błyskawicznym ruchem si˛egnał ˛ po miecz. Reszta oddziału odwróciła si˛e, a s´miech zmienił si˛e w pomruki zaskoczenia. Garet Jax był ju˙z w ruchu. Wyskoczył z mroku kryjówki. W obu dłoniach trzymał sztylety. Dopadł najbli˙zszych dwóch gnomów i zabił ich jednym pchni˛eciem. Inni zawrócili z uniesiona˛ bronia,˛ ciagle ˛ zaskoczeni nieoczekiwanym atakiem. Ale teraz pojawili si˛e ju˙z tak˙ze Helt i Foraker. Kolejnych trzech gnomów padło nie wydawszy j˛eku. Pozostali rzucili si˛e w dół, s´cie˙zka˛ biegnac ˛ a˛ po zboczu, wrzeszczac ˛ dziko. Zza skał wyskoczył Edain Elessedil i uniósł łuk. Ci˛eciwa
148
zabrz˛eczała dwukrotnie i kolejnych dwóch gnomów padło martwych. Ostatni mys´liwy rozpaczliwie pognał w noc i zniknał ˛ im z oczu. Szóstka towarzyszy pobiegła szybko na skraj głazów. Pomi˛edzy licznymi ogniskami płonacymi ˛ poni˙zej zaczynały ju˙z rozbrzmiewa´c alarmujace ˛ okrzyki. — No to wpadli´smy! — Foraker parsknał ˛ ze zło´scia.˛ — Ka˙zdy gnom po obu stronach tych zboczy ruszy za nami w po´scig w ciagu ˛ nast˛epnych paru minut! Garet Jax spokojnie wsunał ˛ sztylety z powrotem pod czarny płaszcz i odwrócił si˛e do karła. — Któr˛edy teraz? — Foraker zawahał si˛e. — Z powrotem ta˛ sama˛ droga.˛ Je´sli zda˙ ˛zymy na czas, dotrzemy do wzniesie´n. Je´sli nie, znajdziemy jeden z tuneli prowadzacych ˛ do Capaal. — Prowad´z. — Garet Jax dał znak dłonia.˛ — Pami˛etajcie, nie rozdziela´c si˛e. Je´sli jednak tak si˛e stanie, trzymajcie si˛e kogo´s. A teraz idziemy! Waskim ˛ szlakiem pobiegli z powrotem w noc. Za nimi brzmiały ciagle ˛ wrzaski i krzyki gnomów, ciagn ˛ ac ˛ si˛e wzdłu˙z całego zbocza. Nie zwa˙zajac ˛ na po´scig, cała szóstka poda˙ ˛zała pusta˛ s´cie˙zka,˛ dopóki ponownie nie okra˙ ˛zyli szczytu i nie ujrzeli przed soba˛ s´wiateł obozowiska. W dole, daleko od szlaku, którym poda˙ ˛zali, główna cz˛es´c´ armii gnomów nie zda˙ ˛zyła si˛e jeszcze dowiedzie´c, co si˛e wydarzyło. W ciemno´sciach chybotliwie mrugały pochodnie, kiedy wartownicy odchodzili w gór˛e od swoich ognisk, rozpraszajac ˛ si˛e po całym zboczu. Lecz po´scig był jeszcze daleko. Foraker poprowadził ich szybko ocienionym skalnym wyst˛epem w dół, poprzez spadki i uskoki terenu oraz ciemne wawozy. ˛ Je´sli si˛e pospiesza,˛ moga˛ jeszcze umkna´ ˛c pogoni droga,˛ która˛ przybyli, przez szczyty nie opodal Capaal. Je´sli nie, poszukiwania i pogo´n za nimi obejma˛ całe pasmo górskie i znajda˛ si˛e w pułapce pomi˛edzy dwiema armiami. Krzyki alarmu wybuchły nagle gdzie´s przed nimi, zagubione w ciemno´sci. Foraker zaklał ˛ cicho, ale nie zwolnił. Jair potknał ˛ si˛e i runał ˛ ci˛ez˙ ko na kamienie, kaleczac ˛ sobie ramiona i kolana. Idacy ˛ za nim Helt podniósł chłopca i szorstko pchnał ˛ go przed siebie. Wypadli z ukrycia, jakie dawał wawóz, ˛ na szeroki szlak biegnacy ˛ szczytem zbocza i natkn˛eli si˛e na warty gnomów. Miecze i włócznie zal´sniły w blasku ognia, gnomy zaatakowały ze wszystkich stron. Garet Jax rzucił si˛e na nich, wycinajac ˛ drog˛e dla pozostałych swoim krótkim mieczem i no˙zem. Martwi z˙ ołnierze padali wokół Mistrza Broni i na chwil˛e oddział cofnał ˛ si˛e przed furia˛ mrocznego napastnika, reszta kompanii rozpaczliwie próbowała torowa´c sobie drog˛e naprzód, prowadzona przez Elba Forakera i Edaina Elessedila. Lecz gnomów było zbyt wielu. Otrzasn ˛ awszy ˛ si˛e z zaskoczenia, podeszli bli˙zej i ruszyli do kontrataku. Z impetem rzucili si˛e w dół zbocza, wyjac ˛ z w´sciekło´sci. Foraker i Edain Elessedil znikn˛eli z pola widzenia. Helt stał przez chwil˛e w centrum walki, a jego ogromna posta´c rozrzucała na boki ciała gnomów, którzy próbowali go powali´c. 149
Jednak nawet człowiek z Callahornu nie mógł pokona´c takiej liczby napastników. Niezliczona ich liczba zepchn˛eła go ze skalnego wyst˛epu i zniknał ˛ w kł˛ebowisku ciał. Jair cofał si˛e przera˙zony. Był sam. Zniknał ˛ nawet Slanter. Lecz nagle, raz jeszcze, pojawił si˛e skad´ ˛ s Garet Jax — czarna sylwetka umykajaca ˛ gnomom my´sliwym, którzy próbowali go zatrzyma´c. W chwil˛e pó´zniej był ju˙z przy Jairze i cia˛ gnac ˛ chłopaka za soba,˛ skierował si˛e z powrotem do wawozu. ˛ W po´spiechu zawracali po własnych s´ladach, mknac ˛ przez ciemno´sc´ . Za nimi ´ słycha´c było okrzyki pogoni. Scigały ich migoczace ˛ s´wiatełka pochodni. Na przeciwległym ko´ncu wawozu ˛ Mistrz Broni spojrzał w gór˛e, na stroma˛ s´cian˛e urwiska, po czym ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ Jaka, zaczał ˛ przedziera´c si˛e zaro´sni˛etym stokiem w dół, w kierunku ognisk mrugajacych ˛ poni˙zej. Jair był zbyt przera˙zony tym, co si˛e stało z reszta˛ towarzyszy, aby zadawa´c jakiekolwiek pytania o powód tej decyzji. Slanter, Foraker, Helt i Edain Elessedil — wszyscy zgin˛eli w jednej chwili. Nie mógł w to uwierzy´c. W połowie drogi w dół znajdowała si˛e waska ˛ s´cie˙zka, wystarczajaca ˛ ledwo dla jednego człowieka. Była pusta — przynajmniej w tej chwili. Kulac ˛ si˛e w k˛epie zaro´sli, Garet Jax szybko rozejrzał si˛e wokół. Jair równie˙z patrzył i nie widział drogi ucieczki. Wsz˛edzie dokoła były gnomy. Zarówno w górze, jak i na szerszych szlakach i uskokach poni˙zej migotały s´wiatła. Jair czuł spływajace ˛ po plecach stru˙zki potu, a własny oddech brzmiał mu w uszach jak zgrzyt. — Co zro. . . — zaczał, ˛ ale natychmiast dło´n Mistrza Broni zamkn˛eła mu usta. Wstali i ruszyli na wschód, wspinajac ˛ si˛e wask ˛ a˛ s´cie˙zynka,˛ pochyleni mi˛edzy skałami. Na stromej s´cianie urwiska wyrastały przed nimi głazy i ostre skalne wyst˛epy. Biegli naprzód, a droga stawała si˛e stopniowo coraz trudniejsza. Jair zary´ zykował szybkie spojrzenie za siebie. Swiatła pochodni otaczały kr˛egiem zbocze, w˛edrujac ˛ z obozowiska do miejsca, gdzie kl˛eczeli w zaro´slach. Chwil˛e pó´zniej trafiły na ich trop. Mistrz Broni ze´sliznał ˛ si˛e pomi˛edzy porozrzucane skały. Jair był o krok za nim, rozpaczliwie usiłujac ˛ utrzyma´c si˛e na nogach. Przed nimi sterczała s´ciana urwiska, ginac ˛ po´sród nocy, a zbocze, którym si˛e wspinali, gwałtownie opadało w dół. Jair poczuł ci˛ez˙ ar w z˙ oładku. ˛ To koniec. Nie przejda.˛ Mimo to Garet Jax ruszył przed siebie, zsuwajac ˛ si˛e po kamieniach i wspinajac ˛ dalej na urwisko. Za nimi poda˙ ˛zały s´wiatła po´scigu, a wrzaski gnomów rozbrzmiewały wzdłu˙z i wszerz zboczy osłaniajacych ˛ zapory i s´luz˛e Capaal. Wreszcie Mistrz Broni zatrzymał si˛e. Kilka jardów dalej szlak przechodził w strome urwisko. Daleko w dole s´wiatła ognisk odbijały si˛e w wodach Cillidellan. Jair spojrzał w gór˛e. Tam te˙z urwisko załamywało si˛e gwałtownie. Nie było jak zawróci´c. Byli w pułapce. Garet Jax poło˙zył mu r˛ek˛e na ramieniu i poprowadził do przodu, gdzie szlak urywał si˛e całkowicie. Potem odwrócił si˛e. 150
— Musimy skaka´c — powiedział cicho, mocno s´ciskajac ˛ rami˛e chłopca. — Złacz ˛ stopy i trzymaj ramiona blisko przy ciele. B˛ed˛e zaraz za toba.˛ Jair spojrzał w dół, gdzie l´sniło Cillidellan. Bardzo, bardzo daleko. Popatrzył z powrotem na Mistrza Broni. — To nasza jedyna szansa. — Głos m˛ez˙ czyzny był spokojny i krzepiacy. ˛ — Dalej. Na s´cie˙zce za nimi s´wiatła latarni przybli˙zały si˛e coraz szybciej. Gardłowe głosy nawoływały si˛e nawzajem. — Dalej, Jairze. Jair wział ˛ gł˛eboki oddech, zamknał ˛ oczy, ponownie je otworzył i skoczył. Kontratak gnomów był tak gwałtowny, z˙ e p˛edzacy ˛ na przedzie min˛eli Forakera i Edaina Elessedila. Atakujacy ˛ zwrócili si˛e ku pozostałym, a odrzuceni na s´cian˛e urwiska karzeł i ksia˙ ˛ze˛ elfów wpełzli szybko pomi˛edzy k˛ep˛e krzewów, majac ˛ za soba˛ jedynie garstk˛e gnomów. Na niewielkiej skalnej półce rozpocz˛eła si˛e walka. Elf u˙zywał swego mocnego, jesionowego łuku, a karzeł kłuł mieczem i długim no˙zem. Gnomy padały, wyjac ˛ z bólu, i po´scig zatrzymał si˛e na chwil˛e. Dwóch towarzyszy zerkn˛eło w dół, wychylajac ˛ si˛e przez półk˛e i strome zbocze poni˙zej, gdzie roiło si˛e teraz od gnomów my´sliwych. Nie było s´ladu pozostałych. — T˛edy! — zawołał Elb Foraker, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ ksi˛ecia elfów. Wdrapali si˛e na zbocze, wczepiajac ˛ dłonie i stopy w obsuwajac ˛ a˛ si˛e ziemi˛e i kamienie. Za nimi poda˙ ˛zyły okrzyki zło´sci i nagle, ze zło´sliwym s´wistem przeleciały obok nich strzały. W ciemno´sciach podskakiwały s´wiatła pochodni, ale przez chwil˛e przynajmniej byli poza ich zasi˛egiem. ´ Gdzie´s z dołu rozległ si˛e ryk i s´cigani spojrzeli z l˛ekiem za siebie. Swiatła wydawały si˛e rozprzestrzenia´c po całej s´cianie urwiska, rozrzucajac ˛ iskry w ciemno´sciach. Na ciemnej linii południowych szczytów pojawiły si˛e ich setki. Były to s´wiatła armii, która rozło˙zyła si˛e obozem nad brzegami Cillidellan. Całe pasmo gór było teraz jasno o´swietlone. — Elb, otoczyli nas! — krzyknał ˛ ksia˙ ˛ze˛ elfów wstrza´ ˛sni˛ety liczebno´scia˛ wrogów. — Wspinaj si˛e! — wysapał karzeł. Szli naprzód, przedzierajac ˛ si˛e w ciemno´sciach. Po ich prawej stronie pojawiło si˛e nowe skupisko pochodni i okrzyk triumfu wydarł si˛e z gardeł gnomów, którzy je nie´sli. Wokół dwóch wspinajacych ˛ si˛e postaci przeleciały ze s´wistem włócznie i strzały. Foraker rzucił si˛e w bok, rozpaczliwie wypatrujac ˛ drogi przez ciemne urwisko. — Elb! — Edain Elessedil krzyknał ˛ z bólu i odwrócił si˛e. Rami˛e miał przeszyte strzała.˛ Karzeł natychmiast znalazł si˛e u jego boku. — Naprzód, jeszcze tylko kilka stóp do tych krzaków! Dalej! — Na wpół niosac ˛ rannego elfa, Foraker piał ˛ si˛e w gór˛e, w kierunku du˙zego skupiska krzewów, 151
które wyłoniło si˛e przed nimi w ciemno´sciach. Pochodnie migotały ju˙z teraz takz˙ e ponad nimi. Gnomy schodziły ze s´cian szczytów, gdzie linia pogoni zamykała wszelka˛ drog˛e ucieczki. Edain Elessedil zacisnał ˛ z˛eby i piał ˛ si˛e do przodu razem z karłem. Upadli w krzaki i le˙zeli na ziemi ci˛ez˙ ko dyszac, ˛ ukryci w ich zbawiennym cieniu. — Znajda.˛ . . nas — wysapał ksia˙ ˛ze˛ elfów, d´zwigajac ˛ si˛e z trudem na kolana. Po plecach spływały pot i krew, mieszajac ˛ si˛e ze soba.˛ Foraker pociagn ˛ ał ˛ go do ziemi. — Le˙z! — Odwrócił si˛e i po omacku ruszył przez krzaki, dopóki nie dotknał ˛ zbocza, które porastały. — Tutaj! Drzwi do tunelu! Wiedziałem, z˙ e b˛ed˛e pami˛etał, ale. . . musz˛e jeszcze odnale´zc´ zapadk˛e. . . Podczas kiedy Edain Elessedil mu si˛e przygladał, ˛ karzeł goraczkowo ˛ obmacywał s´cian˛e zbocza, drapiac ˛ i skrobiac ˛ pokruszone kamienie i ziemi˛e. Okrzyki s´cigajacych ˛ stawały si˛e coraz wyra´zniejsze. Poprzez krzewy wida´c było migotanie pochodni, podskakujacych ˛ i falujacych ˛ w ciemno´sciach. — Elb, ju˙z prawie sa˛ tutaj! — wyszeptał chrapliwie Edain. Jego dłonie si˛egn˛eły do pasa i wydobyły krótki miecz. — Mam! — wykrzyknał ˛ triumfalnie karzeł. Od s´ciany odpadł kwadratowy blok skały i ziemi i pojawiło si˛e przed nimi wej´scie do wn˛etrza zbocza. Rzucili si˛e goraczkowo ˛ do s´rodka, a Foraker zatrzasnał ˛ za nimi kamienne drzwi. Zawarły si˛e z hukiem i zapadka wróciła na swoje miejsce po kilku gło´snych klikni˛eciach. Przez chwil˛e le˙zeli w ciemno´sciach, nasłuchujac ˛ odgłosów pogoni za s´ciana.˛ Potem gnomy min˛eły ich kryjówk˛e i nastała cisza. Chwil˛e pó´zniej Foraker zaczał ˛ porusza´c si˛e w ciemno´sciach po omacku. Uderzajac ˛ krzemieniem o kamie´n, skrzesał iskr˛e i pusty korytarz wypełniło ostre, z˙ ółte s´wiatło pochodni. Znajdowali si˛e w małej grocie, z której kamienne schody prowadziły w głab ˛ góry. Foraker wetknał ˛ pochodni˛e w stalowa˛ obr˛ecz koło drzwi i zajał ˛ si˛e zranionym ramieniem towarzysza. Po chwili rami˛e było obanda˙zowane i umieszczone na prowizorycznym temblaku. — Na razie powinno wystarczy´c — mruknał. ˛ — Mo˙zesz i´sc´ ? — Elf skinał ˛ głowa.˛ — A co z drzwiami? Je´sli gnomy je znajda.˛ . . — Tym gorzej dla nich — warknał ˛ Foraker. — Zamek powinien ich powstrzyma´c, a je´sli nie, uruchomi si˛e zapadnia i całe wej´scie runie. Wstawaj. Musimy i´sc´ . — Dokad ˛ prowadza˛ te schody? — W dół, do Capaal. — Karzeł pokr˛ecił głowa.˛ — Musimy mie´c nadziej˛e, z˙ e inni te˙z jako´s tam dojda.˛ — Pomógł elfowi wsta´c, przekładajac ˛ sobie przez rami˛e zdrowa˛ r˛ek˛e Edaina. Potem chwycił pochodni˛e. — Trzymaj si˛e mocno. 152
Powoli zacz˛eli wspina´c si˛e po schodach. Helt spadał ze stromego stoku, gubiac ˛ bro´n; szale´ncza bitwa na urwisku została za nim. Wokół niego wirowały s´wiatła i d´zwi˛eki — mieszanina, która powoli gasła w jego s´wiadomo´sci. Potem nastapił ˛ nagły wstrzas. ˛ Helt zatrzymał si˛e gwałtownie w masie krzewów u stóp zbocza i rozciagn ˛ ał ˛ si˛e jak długi w plataninie ˛ rak ˛ i nóg. Przez chwil˛e le˙zał oszołomiony, nie mogac ˛ złapa´c oddechu, po czym ostro˙znie spróbował wydoby´c si˛e z kł˛ebowiska. W tej samej chwili zdał sobie spraw˛e, z˙ e oprócz jego własnych sa˛ tu jeszcze czyje´s nogi i r˛ece. — Spokojnie! — sykn˛eło mu co´s do ucha. — Omal nie złamałe´s mnie na pół! Olbrzym wytrzeszczył oczy. — Slanter? — Zamknij si˛e! — warknał ˛ gnom. — Sa˛ tutaj wsz˛edzie! — Helt ostro˙znie uniósł głow˛e, mrugajac ˛ oczami. W uszach ciagle ˛ mu szumiało. Nie opodal mrugały s´wiatła pochodni i słycha´c było głosy nawołujace ˛ si˛e w ciemno´sciach. Nagle zdał sobie spraw˛e, z˙ e le˙zy na gnomie. Z ogromna˛ ostro˙zno´scia˛ uniósł si˛e i d´zwignał ˛ niepewnie na kolana, ukryty w cieniu krzewów. — Zrzuciło mnie z wyst˛epu razem z toba! ˛ — wymamrotał Slanter, a w jego głosie mieszało si˛e niedowierzanie i zło´sc´ . Wyprostował kr˛epa˛ sylwetk˛e i zerknał ˛ poprzez chaszcze. W jego oczach odbijały si˛e odległe s´wiatełka ognisk. — O, do licha — j˛eknał. ˛ Helt przykucnał, ˛ wpatrujac ˛ si˛e w ciemno´sc´ . Za nimi niczym olbrzymia s´ciana wyłaniało si˛e zbocze, z którego spadli. A przed nimi, rozciagni˛ ˛ eta na setki jardów we wszystkie strony, płon˛eła masa jaskrawych, z˙ ółtych s´wiateł — warty armii gnomów otaczajacej ˛ fortec˛e w Capaal. Helt przygladał ˛ im si˛e bez słowa, po czym cofnał ˛ si˛e w głab ˛ zaro´sli. Slanter był tu˙z za nim. — Jeste´smy w samym s´rodku obl˛ez˙ enia — powiedział cicho. Teraz ju˙z pochodnie o´swietlały tak˙ze i uskok, z którego spadli, odległe jeszcze, ale bez wat˛ pienia poda˙ ˛zajace ˛ w ich kierunku. Gnomy ruszyły w po´scig. — Nie mo˙zemy tutaj zosta´c. — Helt ponownie wstał, zerkajac ˛ przez krzewy na gnomów my´sliwych. — Co proponujesz, Pograniczniku? — Slanter prychnał. ˛ Helt powoli pokr˛ecił głowa.˛ — By´c mo˙ze wzdłu˙z zbocza. . . — Zbocza? A mo˙ze by´smy tak pofrun˛eli? — Slanter potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Gnomy nawoływały z góry do obozu. — Nie ma stad ˛ wyj´scia — mruknał ˛ z gorycza.˛ Przez chwil˛e klał ˛ na pró˙zno. — Chyba z˙ e jeste´s gnomem. — Surowa z˙ ółta twarz odwróciła si˛e do Helta. Olbrzym patrzył na niego bez słowa, czekajac. ˛ — Albo jednym z w˛edrowców — dodał. — O czym ty mówisz? — Helt pokr˛ecił głowa.˛ Slanter nachylił si˛e do niego.
153
— To szale´nstwo, ale chyba nie wi˛eksze od tego, co wyczyniali´smy do tej pory. Ty i ja, Pograniczniku. Czarny w˛edrowiec i gnom sługa. Je´sli naciagniesz ˛ na siebie ten płaszcz i kaptur, nikt ci˛e nie pozna. Jeste´s wystarczajaco ˛ pot˛ez˙ ny. Przejdziemy dokładnie przez s´rodek — ty i ja — prosto do bram fortecy. Miejmy nadziej˛e, z˙ e wszystko pójdzie dobrze i karły otworza˛ na tyle, z˙ e zdołamy si˛e jako´s prze´slizna´ ˛c. Po lewej wybuchły krzyki. Helt rozejrzał si˛e szybko wokół. — Mógłby´s zrobi´c to wszystko beze mnie, Slanter. Mógłby´s wyj´sc´ stad ˛ sam o wiele łatwiej ni˙z ze mna.˛ — Nie ku´s! — warknał ˛ gnom. Łagodne oczy olbrzyma patrzyły spokojnie. — To twoi ludzie. Mo˙zesz jeszcze do nich wróci´c. Slanter wydawał si˛e zastanawia´c przez chwil˛e nad ta˛ propozycja.˛ Potem gwałtownie pokr˛ecił głowa.˛ — Zapomnij o tym. Ten czarny diabeł, Mistrz Broni, goniłby mnie przez cztery krainy. Nie zaryzykuj˛e. — Rysy brzydkiej z˙ ółtej twarzy stwardniały jeszcze bardziej. — No i jeszcze chłopiec. . . — Uciekł wzrokiem w bok. — Dobra, próbujemy czy nie, Pograniczniku? Helt wstał, naciagaj ˛ ac ˛ na siebie płaszcz. — Próbujemy. Zdecydowanym krokiem wyszli z zaro´sli. Slanter rozchylił peleryn˛e tak, z˙ e od razu było wida´c, z˙ e jest gnomem, który wskazuje drog˛e. Helt górował nad nim — masywna, zakapturzona posta´c, owini˛eta płaszczem. Przeszli s´miało przez pierwsze linie obl˛ez˙ enia, gdzie armia zgromadziła si˛e przed murami fortecy, ostro˙znie trzymajac ˛ si˛e poza linia˛ s´wiatła, aby nikt ich nie rozpoznał. Przeszli niemal pi˛ec´ dziesiat ˛ jardów i nikt nie zwrócił na nich uwagi. Nagle poprzeczna droga przeci˛eła im tras˛e i sko´nczył si˛e pas cienia. Slanter nawet si˛e nie zawahał. Kroczył w stron˛e ognisk, a posta´c w kapturze poda˙ ˛zała za nim. Grupka gnomów zebranych wokół ognia odwróciła si˛e i wpatrzyła w ida˛ cych, unoszac ˛ czujnie bro´n. — Z drogi! — zawołał gło´sno Slanter. — Mistrz nadchodzi! — Oczy rozszerzyły si˛e i na z˙ ółtych twarzach odbił si˛e strach. Bro´n opadła szybko i wszyscy si˛e rozstapili, ˛ robiac ˛ przej´scie dla dwóch postaci, które szybko przeszły w półmrok pomi˛edzy umocnieniami. Wsz˛edzie wokół nich były gnomy. Głowy odwracały si˛e w ich kierunku, oczy patrzyły z zaskoczeniem i ciekawo´scia.˛ Wcia˙ ˛z nikt ich nie zatrzymywał. Gwar poszukiwa´n na stoku odciagn ˛ ał ˛ od nich uwag˛e. Przed nimi le˙zała kolejna linia umocnie´n. Slanter dramatycznym gestem wyciagn ˛ ał ˛ rami˛e do gnomów, którzy odwrócili si˛e na ich widok. — Zróbcie drog˛e dla Mistrza, gnomy! I znowu wartownicy si˛e rozstapili, ˛ czyniac ˛ im przej´scie. Po surowej twarzy ´ Slantera spływał pot, kiedy zerkał w tył na z˙ ołnierzy. Sledziły ich setki oczu,
154
a w szeregach gnomów zapanowało lekkie poruszenie. Kilku zacz˛eło pyta´c, co si˛e dzieje. Mieli teraz przed soba˛ ostatnia˛ lini˛e umocnie´n. Tutaj tak˙ze bro´n uniosła si˛e gro´znie, a potem rozległy si˛e pomruki niezadowolenia. Za ogniskami wyrastały na tle nocy mury cytadeli karłów, a na blankach płon˛eły pochodnie — pojedyncze plamy bladego s´wiatła. — Z drogi! — rozkazał Slanter, ponownie wyrzucajac ˛ przed siebie rami˛e. — Czarna magia wyruszyła tej nocy i padna˛ przed nia˛ mury wrogiej twierdzy! Z drogi! Przej´scie dla w˛edrowca! Jak gdyby dla podkre´slenia ostrze˙zenia, zakapturzona posta´c powolnym gestem uniosła rami˛e i wskazała na stra˙ze. Tego ju˙z było gnomom za wiele. Rozrywajac ˛ szeregi, rozstapili ˛ si˛e w po´spiechu. Wi˛ekszo´sc´ z nich czmychn˛eła a˙z za druga˛ lini˛e obrony, rzucajac ˛ za siebie niespokojne spojrzenia. Kilku wytrwało na swoich miejscach z grymasem zaskoczenia na twarzach, ale nikt si˛e nie o´smielił ich zatrzyma´c. Dwóch s´miałków weszło w noc ze wzrokiem przykutym teraz do ciemnych murów przed nimi. Slanter uniósł dłonie wysoko ponad głow˛e, modlac ˛ si˛e w duchu, aby ten prosty gest powstrzymał s´miertelne pociski wymierzone w nich z cała˛ pewno´scia.˛ Byli kilkana´scie jardów od murów, kiedy rozległ si˛e głos. — Nie zbli˙zaj si˛e, gnomie! Slanter zatrzymał si˛e natychmiast i opu´scił ramiona. — Otwórzcie bramy! — krzyknał. ˛ — Jeste´smy przyjaciółmi! Na murach słycha´c było przytłumione głosy, a potem wołanie do kogo´s poniz˙ ej. Lecz bramy pozostały zamkni˛ete. Slanter rozejrzał si˛e wokół goraczkowo. ˛ Za nimi, w´sród gnomów, znowu zapanowało poruszenie. — Kim jeste´scie? — krzyknał ˛ ponownie głos ze szczytu muru. — Otwórz bram˛e, głupcze! — Slanter stracił cierpliwo´sc´ . Helt wysunał ˛ si˛e naprzód i stanał ˛ przy gnomie. — Callahorn! — zawołał ochrypłym szeptem. Za nimi rozległo si˛e chóralne wycie. Gra była sko´nczona. Rzucili si˛e do murów w szale´nczym p˛edzie, nawołujac ˛ karły. Dopadli obitych z˙ elazem wrót i stan˛eli, rzucajac ˛ za siebie zrozpaczone spojrzenia. Za nimi gnał cały oddział gnomów, wymachujac ˛ dziko pochodniami, a z ich gardzieli wydobywał si˛e w´sciekły wrzask. Włócznie i strzały przeci˛eły ciemno´sci. — Do diabła, otwierajcie, wy. . . — wrzeszczał Slanter. Nagle brama otworzyła si˛e i czyje´s r˛ece wciagn˛ ˛ eły ich do s´rodka. Chwil˛e pó´zniej byli we wn˛etrzu fortecy i wrota zatrzasn˛eły si˛e z hukiem akurat w chwili, kiedy nowe wrzaski furii wypełniły noc. Zostali rzuceni na ziemi˛e i stalowe ostrza włóczni otoczyły ich ciasnym pier´scieniem. Slanter pokr˛ecił głowa˛ z niezadowoleniem i spojrzał na Helta. 155
— Ty im to wyja´snij, Pograniczniku — wymamrotał. — Ja nie potrafi˛e, cho´cbym chciał. Jair Ohmsford spadał do Cillidellan. Rzucił si˛e głowa˛ naprzód — na tle ciem˙ adek nogranatowego, nocnego nieba wygladał ˛ jak ciemna drobinka. Zoł ˛ wywrócił mu koziołka, a w uszach miał p˛ed wiatru. Daleko w dole l´sniły wody jeziora, a na jego pomarszczonej powierzchni ta´nczyły purpurowe odbłyski ognisk gnomów. Wokół niego przepływały rozmazane góry i urwiska otaczajace ˛ Capaal. Czas wydawał si˛e nagle stana´ ˛c w miejscu. Pomy´slał, z˙ e nigdy ju˙z nie zobaczy swoich towarzyszy. Potem uderzył z ogromna˛ siła,˛ przebijajac ˛ powierzchni˛e jeziora i wpadajac ˛ na du˙za˛ gł˛eboko´sc´ do zimnej, ciemnej wody. W płucach zabrakło mu oddechu, a całe ciało miał zdr˛etwiałe od wstrzasu. ˛ Goraczkowo ˛ próbował wydoby´c si˛e z chłodnej czerni, która zamykała si˛e wokół niego, majac ˛ w s´wiadomo´sci tylko jedno — musi si˛e wydosta´c na powierzchni˛e i zaczerpna´ ˛c oddechu. Błyskawicznie tracił ciepło. Czuł napierajac ˛ a˛ na´n mia˙zd˙zac ˛ a˛ sił˛e tak potworna,˛ z˙ e niemal przełamywała go wpół. Desperacko walczył z woda,˛ wydobywajac ˛ si˛e na powierzchni˛e. Przed oczami ta´nczyły mu s´wiatła, ramiona i nogi stawały si˛e bezwładne. Młócił nimi coraz słabiej, zagubiony w labiryncie ciemnych kr˛egów. Chwil˛e pó´zniej wszystko odpłyn˛eło i stracił przytomno´sc´ . ´ Snił. Był to długi, nieko´nczacy ˛ si˛e sen, w którym mieszały si˛e nie powiazane ˛ ze soba˛ wra˙zenia i odczucia, czasy i miejsca kiedy´s spami˛etane i równocze´snie jakby nowe. Fale d´zwi˛eków i ruchów niosły go poprzez krajobrazy koszmarnego snu i znajomych miejsc, poprzez znane mu dobrze szlaki Vale i przez wielkie przestrzenie czarnej, zimnej wody, gdzie z˙ ycie jawiło si˛e jako wirujacy ˛ zam˛et twarzy i kształtów, oderwanych od siebie i unoszacych ˛ si˛e swobodnie. Była tam Brin; przychodziła i odchodziła w przelotnych migawkach, zniekształcona posta´c łacz ˛ aca ˛ w sobie fałsz i rzeczywisto´sc´ i błagajaca ˛ o zrozumienie. Dochodziły do niego niewyra´zne słowa, ale jej głos przyzywał go, przyzywał. . . Potem chwycił go Garet Jax. Jego ramiona mocno obj˛eły ciało chłopca, a jego głos był szeptem z˙ ycia w tym mrocznym miejscu. Jair si˛e unosił, woda go podtrzymywała, a twarz odwróciła si˛e w kierunku zachmurzonego, nocnego nieba. Spróbował co´s powiedzie´c, z trudem chwytajac ˛ powietrze, ale nie zdołał. Znowu był przytomny. Powrócił z miejsca, do którego si˛e ze´sliznał, ˛ lecz ciagle ˛ nie w pełni u´swiadamiał sobie, co si˛e wydarzyło i gdzie si˛e znajduje. Dryfował poprzez ciemno´sc´ , nie mogac ˛ si˛e wydosta´c. Za ka˙zdym razem, kiedy docierał do d´zwi˛eków i barw oznaczajacych ˛ dla´n z˙ ycie, którego mógłby si˛e uchwyci´c, cofał si˛e. Potem chwyciły go czyje´s r˛ece i wydobyły z wody i czerni, raz jeszcze wyciagaj ˛ ac ˛ go na twardy grunt. Szorstkie głosy mamrotały niewyra´znie wokół niego, a strz˛epy słów przepływały w jego umy´sle niczym li´scie miotane wiatrem. Zamru-
156
gał oczami i ujrzał pochylonego nad soba˛ Gareta Jaxa. Szczupła brazowa ˛ twarz była mokra i s´ciagni˛ ˛ eta zimnem, jasne włosy lepiły si˛e do czoła. — Chłopcze, słyszysz mnie? Ju˙z dobrze. Wszystko w porzadku. ˛ — Pojawiły si˛e inne twarze, kanciaste twarze karłów, roztropne i powa˙zne. Przełknał ˛ s´lin˛e, zakrztusił si˛e i wymamrotał co´s bez zwiazku. ˛ — Nic nie mów — burknał ˛ kto´s. — Po prostu odpoczywaj. — Skinał ˛ głowa.˛ Czyje´s dłonie owin˛eły go kocami, uniosły do góry I poniosły dokad´ ˛ s. — Istna noc przybł˛edów — zachichotał inny. Jair próbował spojrze´c w stron˛e, skad ˛ dochodził głos, ale zatracił poczucie kierunku. Rozlu´znił si˛e i zanurzył w cieple koców, ukołysany łagodnym ruchem d´zwigajacych ˛ go rak. ˛ Po chwili ju˙z spał.
XIX Było południe nast˛epnego dnia, kiedy Jair ponownie si˛e obudził. By´c mo˙ze spałby dalej, gdyby nie czyje´s r˛ece, które niezbyt delikatnie potrzasały ˛ nim, chcac ˛ wyrwa´c z drzemki, i głos szepczacy ˛ mu do ucha. — Obud´z si˛e, chłopcze! Do´sc´ ju˙z spałe´s! No dalej, obud´z si˛e! — Poruszył si˛e niech˛etnie, odwrócił na plecy i starł sen z oczu. Przez waskie ˛ okno nad jego głowa˛ wpadało rozproszone s´wiatło sło´nca. Zmru˙zył oczy przed jego blaskiem. — No, chłopcze, dzie´n ju˙z prawie minał! ˛ Przez ciebie nie wyjrzałem stad ˛ ani na krok! Oczy Jaira w ko´ncu odnalazły mówiacego ˛ — kr˛epa˛ sylwetk˛e usadowiona˛ na brzegu jego łó˙zka. — Slanter? — wyszeptał z niedowierzaniem. — A któ˙zby inny? — Gnom prychnał. ˛ Jair zamrugał. — Slanter? Wydarzenia poprzedniej nocy napłyn˛eły do niego gwałtowna˛ fala: ˛ ucieczka przed gnomami przez góry w pobli˙zu Capaal, rozdzielenie z towarzyszami, długi skok do Cillidellan z Garetem Jaxem i ocalenie z rak ˛ karłów. I szept Mistrza Broni, z˙ e wszystko jest ju˙z w porzadku. ˛ Ale przecie˙z Slanter i inni. . . — Slanter! — wykrzyknał, ˛ całkiem ju˙z przebudzony. Poderwał si˛e gwałtownie z posłania. — Slanter, ty z˙ yjesz! — Jasne, z˙ e z˙ yj˛e! Czy wygladam ˛ na martwego? — Ale jak. . . ? — Pytanie zawisło w powietrzu niedopowiedziane i Jair niespokojnie chwycił rami˛e gnoma. — A inni? Co si˛e z nimi stało? Czy z˙ yja? ˛ — Wolniej, wolniej. — Gnom uwolnił r˛ek˛e ze zło´scia.˛ — Wszyscy z˙ yja˛ i wszyscy sa˛ tutaj, wi˛ec przesta´n si˛e martwi´c. Elf został postrzelony w rami˛e, ale wyli˙ze si˛e z tego. Jedynym, który znajduje si˛e w niebezpiecze´nstwie, jestem ja. A to dlatego, z˙ e zamkn˛eli mnie z toba˛ w tym pokoju i umieram z nudów! Mo˙ze wstałby´s teraz i wyszliby´smy na zewnatrz? ˛ Jair ju˙z go nie słuchał. Wszyscy z˙ yja,˛ powtarzał sobie. Wszystkim si˛e udało. Nikt nie zginał, ˛ chocia˙z wydawało si˛e to nieuniknione. Odetchnał ˛ z ulga.˛ Nagle przypomniał sobie co´s, co powiedział Król Srebrnej Rzeki. Dotkni˛ecie magii spo-
158
cznie na ka˙zdym, kto ruszy z toba˛ w podró˙z. Ich ciała zostana˛ obdarzone siła.˛ By´c mo˙ze ta siła i dotyk magii pozwoliły im przej´sc´ bezpiecznie wydarzenia tej nocy. — Wstawaj, wstawaj, wstawaj! — Slanter a˙z podskakiwał z niecierpliwos´ci. — Przecie˙z nie b˛edziesz tutaj tak siedział? Jair spu´scił nogi z łó˙zka i rozejrzał si˛e po pokoju. Był niewielki, zbudowany z kamiennych bloków i skromnie umeblowany. Znajdowały si˛e tu jedynie łó˙zko, stół i krzesła. Od dołu do sko´snego sufitu s´ciany zawieszone były herbowymi gobelinami. Naprzeciwko łó˙zka Jaira znajdowało si˛e drugie okno i małe, drewniane drzwi, teraz zamkni˛ete. W rogu dostrzegł niewielki kominek ze stalowa˛ krata˛ i stosem płonacych ˛ bali. Jair spojrzał na Slantera. — Gdzie my jeste´smy? Slanter popatrzył na niego jak na szale´nca. — A jak sadzisz? ˛ W fortecy karłów! Gdzie jeszcze? pomy´slał Jair ponuro. Wstał powoli, ostro˙znie, oceniajac ˛ swoje siły, wyprostował si˛e i zerknał ˛ z ciekawo´scia˛ przez okno. Przez waski, ˛ okratowany otwór ujrzał ciemnoszara˛ to´n Cillidellan, okryta˛ g˛esta˛ mgła˛ i nisko wiszacymi ˛ chmurami. W oddali, poprzez unoszac ˛ a˛ si˛e mgł˛e mógł dostrzec odbłyski ognisk płonacych ˛ wzdłu˙z brzegów jeziora. Stra˙ze gnomów. Potem zdał sobie spraw˛e z panujacej ˛ tu ciszy. Był w fortecy Capaal, cytadeli karłów, która stała na stra˙zy tam i s´luz regulujacych ˛ bieg Srebrnej Rzeki; cytadeli, która jeszcze wczoraj atakowana była przez armie gnomów. Gdzie były teraz te armie? Dlaczego nikt ju˙z nie atakował Capaal? — Slanter, co si˛e stało z obl˛ez˙ eniem? — zapytał szybko. — Dlaczego jest tak cicho? — Skad ˛ mog˛e wiedzie´c? — Gnom parsknał ˛ z irytacja.˛ — Nikt mi nic nie mówił. — Co si˛e tam dzieje na zewnatrz? ˛ Co widziałe´s? — Slanter poderwał si˛e na nogi. — Nie słyszysz, co do ciebie mówi˛e? Co z toba? ˛ Uszy ci zatkało czy co? Jestem z toba˛ w tym pokoju, odkad ˛ wyciagn˛ ˛ eli ci˛e z wody! Zamkni˛ety jak zwykły złodziejaszek! Uratowałem skór˛e temu nad˛etemu Pogranicznikowi i co mnie za to spotkało? Zamkn˛eli mnie tu z toba! ˛ — Ja. . . — Ich zdaniem gnom to zawsze gnom! Nie wierza˛ z˙ adnemu z nas! Wi˛ec siedz˛e tu jak kwoka nad piskl˛eciem, a ty sobie s´pisz, jakby nic ci˛e nie obchodziło. Cały dzie´n czekałem, a˙z raczysz si˛e obudzi´c! Prawdopodobnie spałby´s dalej, gdybym całkowicie nie stracił cierpliwo´sci! Jair cofnał ˛ si˛e. — Mogłe´s obudzi´c mnie wcze´sniej. . . 159
— Niby jak miałem to zrobi´c! — wybuchnał ˛ gnom. — Skad ˛ miałem wiedzie´c, co ci jest? Mogło ci si˛e co´s sta´c! Musiałem czeka´c, a˙z odpoczniesz, z˙ eby si˛e upewni´c! Gdyby co´s ci si˛e stało, ten czarny diabeł, Mistrz Broni, obdarłby mnie ze skóry! — Jair mimo woli u´smiechnał ˛ si˛e. Gnom zacisnał ˛ z˛eby. — Uspokoj˛e si˛e, jak wyleziesz z tego łó˙zka i ubierzesz si˛e w co´s! Po drugiej stronie tych drzwi stoi stra˙znik, który ma mnie pilnowa´c! Ale skoro ju˙z nie s´pisz, mo˙ze da si˛e go namówi´c, z˙ eby wypu´scił nas obu! Potem b˛edziesz mógł s´mia´c si˛e do woli! A teraz ubieraj si˛e! Wzruszajac ˛ ramionami, Jair pozbył si˛e nocnej koszuli, w która˛ go przebrano, i zaczał ˛ zakłada´c swoje ubranie z Vale. Był mile zaskoczony tym, z˙ e Slanter znów stał si˛e taki wymowny, mimo z˙ e po wi˛ekszej cz˛es´ci było to utyskiwanie i zrz˛edzenie. Slanter wydawał si˛e znowu soba˛ — gaduła,˛ którym okazał si˛e tej pierwszej nocy po pojmaniu Jaira w górach; gaduła,˛ którego Jair polubił. Nie wiedział, dlaczego gnom zdecydował si˛e pozby´c swojej skorupy, ale był zachwycony, z˙ e ma za towarzysza znowu dawnego Slantera. — Przykro mi, z˙ e musiałe´s tkwi´c tu zamkni˛ety razem ze mna˛ — odwa˙zył si˛e powiedzie´c po chwili. — Powinno ci by´c przykro — burknał ˛ Slanter. — Wsadzili mnie tu, z˙ ebym ci˛e dogladał. ˛ Pewnie my´sla,˛ z˙ e jestem dobra˛ nia´nka.˛ Jair wyszczerzył z˛eby. ´ — Smiem twierdzi´c, z˙ e si˛e nie myla.˛ Wyraz twarzy gnoma sprawił, z˙ e Jair szybko zmienił temat. Chichoczac ˛ w gł˛ebi ducha, si˛egał wła´snie po buty, kiedy nagle przypomniał sobie o krysztale wizji i Srebrnym Pyle. Podczas ubierania nie zauwa˙zył ich. Nie wyczuł znajomego kształtu w kieszeniach. U´smiech zamarł mu na twarzy. Przebiegł dło´nmi po ubraniu. Nic! Goraczkowo ˛ przeszukał posłanie, po´sciel i wszystko wokół. Kryształ wizji i Srebrny Pył znikn˛eły. Wrócił my´slami do wydarze´n poprzedniej nocy i skoku do Cillidellan. Czy˙zby zgubił je w jeziorze? — Szukasz czego´s? Jair zesztywniał. W głosie Slantera brzmiała fałszywa troska. — Slanter, co zrobiłe´s. . . — Ja? — Przerwał szybko gnom z wyrazem absolutnej niewinno´sci na przebiegłej twarzy. — Twoja oddana niania? — Gdzie one sa,˛ Slanter? — Jair był w´sciekły. — Gdzie je poło˙zyłe´s? Teraz gnom szczerzył z˛eby. — To bardzo zabawne, wierz mi, ale mimo to mam lepsze rzeczy do roboty. Wi˛ec je´sli szukasz sakiewki i kryształu wizji, to ma je Mistrz Broni. Wział ˛ je od ciebie zeszłej nocy, kiedy ci˛e tu przynie´sli i rozebrali. Nie miał do mnie zaufania, rzecz jasna. — Z zadowoleniem splótł r˛ece na piersiach. — A teraz ko´nczmy z tym. Czy mo˙ze potrzebujesz tak˙ze pomocy przy ubieraniu?
160
Jair zarumienił si˛e, po czym bez słowa podszedł do drewnianych drzwi i zastukał. Kiedy si˛e otworzyły, poinformował pełniacego ˛ wart˛e karła, z˙ e obaj pragna˛ wyj´sc´ na zewnatrz. ˛ Karzeł zmarszczył brwi, kazał im zosta´c w s´rodku i obrzucajac ˛ Slantera podejrzliwym spojrzeniem, na powrót zamknał ˛ drzwi. Coraz bardziej zaintrygowani brakiem odgłosów bitwy i coraz bardziej zniecierpliwieni, musieli odczeka´c jeszcze godzin˛e, zanim drzwi otworzyły si˛e po raz drugi i stra˙znik polecił im pój´sc´ za nim. Opu´scili pokój w po´spiechu i poszli w dół korytarzem bez okien, mijajac ˛ kilkana´scie par drzwi podobnych do tych, którymi wyszli. Potem wspinali si˛e po schodach, które prowadziły na mury wychodzace ˛ na mroczne wody Cillidellan. Ich twarze owionał ˛ wiatr niosacy ˛ od jeziora wodny pył i chłodne, ostre powietrze dnia. Tutaj tak˙ze wszystko było ciche i pełne jakby oczekiwania na co´s, okryte płaszczem mgły i rz˛edami nisko wiszacych ˛ chmur, które rozciagały ˛ si˛e pomi˛edzy szczytami osłaniajacymi ˛ tamy i zapory wodne. Stra˙ze karłów patrolowały mury. Ich oczy spogladały ˛ bacznie, próbujac ˛ przebi´c si˛e przez mgł˛e. Oprócz odległych błysków ognisk — czerwonawych drobinek s´wiatła w panujacej ˛ wokół szaro´sci — nie było s´ladu armii gnomów. Karzeł sprowadził ich z murów, kierujac ˛ si˛e w stron˛e szerokiego dziedzi´nca rozciagaj ˛ acego ˛ si˛e na s´rodku wysokiej zapory wokół Cillidellan. Na pomocy i południu, zagubione we mgle, na tle ołowianego nieba wyrastały wie˙ze i przedmurza fortecy karłów. Było w tym widoku co´s niesamowitego, wr˛ecz widmowego. Cytadela otulona była całunem mgły i półmroku i wygladała ˛ niemal, jakby zabłakała ˛ si˛e tutaj z czyjego´s snu i miała znikna´ ˛c tu˙z po przebudzeniu. Prócz kilku zaledwie karłów na dziedzi´ncu nie było nikogo. W kamieniu wydra˙ ˛zono w regularnych odst˛epach szyby ze schodami prowadzacymi ˛ w dół. Jair przypuszczał, z˙ e czarne tunele biegna˛ do platform s´luz umieszczonych poni˙zej. Przeszli ju˙z prawie dziedziniec, kiedy zatrzymał ich czyj´s okrzyk. W ich stron˛e biegł Edain Elessedil z grubym opatrunkiem na zranionym ramieniu i barku. U´smiechajac ˛ si˛e szeroko, podszedł do Jaira i wyciagn ˛ ał ˛ dło´n na powitanie. — Cały i zdrowy Jair Ohmsford! — Objał ˛ chłopca zdrowym ramieniem, kiedy podj˛eli marsz za swoim milczacym ˛ przewodnikiem. — Mam nadziej˛e, z˙ e lepiej si˛e czujesz? — O wiele lepiej. — Jair odwzajemnił u´smiech. — Jak twoje rami˛e? — To tylko małe zadrapanie. Troch˛e zesztywniało i tyle. Ale co to była za noc! Szcz˛es´cie, z˙ e wszyscy prze˙zyli´smy. A ten! — wskazał na Slantera, który szedł o krok za nim. — Jego ucieczka to niemal cud! Opowiadał ci? Jair pokr˛ecił głowa,˛ wobec czego Edain Elessedil natychmiast opowiedział mu, co si˛e przydarzyło Slanterowi i Heltowi podczas ich pełnego udr˛eki spaceru przez obozowisko gnomów ubiegłej nocy. Jair słuchał z rosnacym ˛ zdziwieniem, raz po raz rzucajac ˛ spojrzenia na idacego ˛ za nim gnoma. Pod maska˛ wystudiowanej oboj˛etno´sci Slanter wygladał ˛ na zakłopotanego uwaga,˛ jaka˛ na siebie zwrócił.
161
— To była najprostsza droga ucieczki — burknał, ˛ kiedy zachwycony elf zako´nczył swoja˛ opowie´sc´ . Jair miał na tyle rozsadku, ˛ z˙ eby si˛e nie dopytywa´c o nic wi˛ecej. Przewodnik poprowadził ich schodami na mury, na północna˛ stra˙znic˛e, a potem przez podwójne drzwi do atrium pełnego drzew i ró˙znych ro´slin, kwitnacych ˛ w przeniesionej tu skad´ ˛ s czarnej ziemi pod szkłem lub pod otwartym niebem. Jair pomy´slał z podziwem, z˙ e nawet tutaj, po´sród gór, karły przyniosły ze soba˛ cz˛es´c´ swojej ojczyzny. Za ogrodami znajdował si˛e taras ze stołami i ławami. — Zaczekajcie tutaj — rozkazał wartownik i odszedł. Jair zwrócił si˛e ponownie do Edaina. — Dlaczego nie toczy si˛e dzi´s z˙ adna bitwa, ksia˙ ˛ze˛ elfów? Co si˛e stało z armiami gnomów? Edain Elessedil pokr˛ecił głowa.˛ — Nikt nie wie dokładnie, co si˛e stało. Tamy i zapory były oblegane niemal od tygodnia. Ka˙zdego dnia gnomy atakowały fortec˛e z obu stron. Ale dzisiaj nie było z˙ adnego ataku. Gnomy zebrały si˛e na liniach umocnie´n i obserwuja˛ nas. Wyglada, ˛ jakby na co´s czekały. — Nie podoba mi si˛e to — mruknał ˛ Slanter. — Karłom tak˙ze nie — powiedział cicho Edain. — Do Culhaven wysłano go´nców, a zwiadowcy podziemnymi tunelami przeszli na tyły armii gnomów, z˙ eby zbada´c sytuacj˛e. — Zawahał si˛e i spojrzał na Jaira. — Garet Jax te˙z jest na zewnatrz. ˛ Jair wytrzeszczył oczy. — On? Dlaczego? Dokad ˛ poszedł? — Nie wiem. — Elf powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Nic mi nie powiedział. Nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby nas opu´scił. My´sl˛e, z˙ e po prostu chciał si˛e rozejrze´c. Zabrał ze soba˛ Helta. — Pow˛eszy´c na własna˛ r˛ek˛e. — Slanter skrzywił si˛e. — To do niego podobne. — Kto to wie? — Elf spróbował si˛e u´smiechna´ ˛c. — Mistrz Broni nie pyta nikogo o rad˛e, Slanter. — Mroczne powody i mroczne cele kieruja˛ tym człowiekiem — mruknał ˛ gnom do siebie. Przez jaki´s czas stali w ciszy, nie patrzac ˛ na siebie, zatopieni w rozmy´slaniach nad działaniami Gareta Jaxa. Jair przypomniał sobie, co mówił Slanter. Mistrz Broni ma przy sobie kryształ wizji i Srebrny Pył; znaczyło to, z˙ e je´sli co´s si˛e stanie Garetowi, magia Króla Srebrnej Rzeki przepadnie, a wtedy przepadnie równie˙z jedyna szansa Jaira, z˙ eby pomóc Brin. Z rozmy´sla´n wyrwał ich odgłos otwieranych drzwi i z wn˛etrza fortecy wyszedł Foraker. Podszedł do nich szybkim krokiem i przywitał si˛e z ka˙zdym u´sciskiem dłoni. 162
— Wypoczałe´ ˛ s, Ohmsford? — zapytał burkliwie, a Jair skinał ˛ głowa.˛ — To dobrze. Poprosiłem, z˙ eby przyniesiono dla nas obiad, wi˛ec mo˙ze by´smy usiedli? Ruszył do najbli˙zszego stołu, a pozostała trójka poszła za nim. Drzewa i krzewy rosnace ˛ w ogrodzie rzucały coraz dłu˙zsze cienie. Było szare, pó´zne popołudnie. Zapalono wi˛ec s´wiece i chwil˛e potem przyniesiono im posiłek składajacy ˛ si˛e z wołowiny, sera, chleba, zupy i piwa. Zacz˛eli je´sc´ i Jair z zaskoczeniem odkrył, jak bardzo był głodny. Kiedy sko´nczyli, Foraker odsunał ˛ si˛e od stołu i zaczał ˛ przeszukiwa´c kieszenie. — Mam co´s dla ciebie. — Zerknał ˛ na Jaira. — A, tutaj jeste´scie. — Trzymał w dłoni sakiewk˛e ze Srebrnym Pyłem i kryształ wizji na srebrnym ła´ncuchu. Pchnał ˛ je przez stół w kierunku chłopca. — Garet kazał ci to odda´c. Powiedział, z˙ e mam je bezpiecznie przechowa´c, dopóki si˛e nie obudzisz. Kazał ci te˙z powiedzie´c, z˙ e wykazałe´s du˙zo odwagi zeszłej nocy. Na twarzy Jaira odbiło si˛e zaskoczenie i poczuł nagle, z˙ e rozpiera go duma. Spojrzał zakłopotany na Edaina i Slantera, a potem znowu na karła. — Gdzie on teraz jest? — wyjakał. ˛ Foraker wzruszył ramionami. — Poszedł z Heltem zbada´c przej´scie, które wyprowadzi nas z fortecy za linie umocnie´n gnomów na północ. Chciał si˛e upewni´c, z˙ e jest bezpieczne, zanim wszyscy wyruszymy. Pójdziemy jutro, po zapadni˛eciu nocy. Nie mo˙zemy ju˙z dłuz˙ ej czeka´c. Obl˛ez˙ enie mo˙ze trwa´c miesiacami. ˛ Jego zdaniem b˛edziemy zbyt długo odci˛eci. — Niektórzy z nas byli o wiele bardziej odci˛eci ni˙z inni — burknał ˛ znaczaco ˛ Slanter. Foraker odwrócił do niego twarz. Brwi miał gro´znie s´ciagni˛ ˛ ete. — Por˛eczyli´smy za ciebie, gnomie, wszyscy, którzy szli z toba˛ od Culhaven. Radhomm, dowodzacy ˛ tym garnizonem uznał, z˙ e nasze słowo wystarczy. Ale sa˛ w tych murach inni, którzy my´sla˛ inaczej, którzy podczas obl˛ez˙ enia stracili przyjaciół i bliskich. Dla nich nasze zapewnienia moga˛ nie by´c wystarczajace. ˛ Byłe´s trzymany pod stra˙za˛ nie dlatego, z˙ e jeste´s wi˛ez´ niem, ale dla ochrony. Mo˙zesz w to wierzy´c lub nie, ale twoje bezpiecze´nstwo obchodzi tutaj par˛e osób, zwłaszcza Ohmsforda. — Potrafi˛e sam o siebie zadba´c — mruknał ˛ ponuro Slanter. — I nie trzeba mi niczyjej troski, a zwłaszcza tego chłopca! Foraker zesztywniał. — Pewnie ucieszy go ta wiadomo´sc´ ! — warknał. ˛ Slanter umilkł gwałtownie. Znowu zamknie si˛e w sobie, pomy´slał Jair. Osłoni si˛e przed wszystkim, co dzieje si˛e wokół niego. Tylko kiedy jeste´smy sami, wydaje si˛e, z˙ e chce wyle´zc´ z tej ochronnej skorupy. Tylko wtedy odsłania troch˛e tego dawnego Slantera z czasów naszego pierwszego spotkania. Przez reszt˛e czasu jest outsiderem, zdeklarowanym samotnikiem, nie akceptujacym ˛ roli członka naszej małej kompanii. 163
— Czy nasza wiadomo´sc´ dotarła? — zapytał Forakera Edain Elessedil. — O zniszczeniu mostu na Wedge? — Tak. — Karzeł odwrócił mroczne spojrzenie od Slantera. — Twój plan si˛e powiódł, ksia˙ ˛ze˛ elfów. Gdyby´smy lepiej znali zasi˛eg tego obl˛ez˙ enia i liczebno´sc´ armii, mogliby´smy lepiej zaplanowa´c ucieczk˛e. — Czy grozi nam tu jakie´s niebezpiecze´nstwo? — Nie, forteca jest bezpieczna. Magazyny sa˛ wystarczajaco ˛ zaopatrzone, aby ˙ przetrwa´c miesiace ˛ obl˛ez˙ enia, je´sli b˛edzie trzeba. Zadna armia nie wyrzadzi ˛ nam tu szkody. Niebezpiecze´nstwo czeka nas za murami, kiedy podejmiemy podró˙z na północ. Slanter siedzacy ˛ u jego boku mruknał ˛ co´s niezrozumiałego i osuszył resztk˛e swego piwa. Foraker spojrzał na gnoma, a jego okolona broda˛ twarz st˛ez˙ ała. — Tymczasem, jest jeszcze co´s, co trzeba zrobi´c. To zadanie nale˙zy do mnie i do ciebie, gnomie. Slanter uniósł czujnie wzrok. — Có˙z takiego musimy zrobi´c, karle? Twarz Forakera pociemniała jeszcze bardziej, ale jego głos pozostał spokojny. — Jest w tych murach kto´s, kto twierdzi, z˙ e zna dobrze zamek Widm Mord. Twierdzi nawet, z˙ e zna go lepiej ni˙z ktokolwiek inny. Je´sli to prawda, to jego wiedza mo˙ze by´c nam niezwykle przydatna. — Je´sli to prawda, to ja nie b˛ed˛e wam dłu˙zej potrzebny! — warknał ˛ Slanter. — Co mam zrobi´c? — Ta wiedza jest cenna, je˙zeli jest prawdziwa — ciagn ˛ ał ˛ Foraker. — Ale jedynym, który mo˙ze to sprawdzi´c, jeste´s ty. — Ja? — W s´miechu gnoma nie było rado´sci. — Uwierzysz, je´sli ci powiem, z˙ e to, co słyszałe´s, jest prawda,˛ czy te˙z nie? Dlaczego miałby´s to robi´c? A moz˙ e chcesz mnie sprawdzi´c? To o wiele bardziej prawdopodobne. My´sl˛e, z˙ e tak. Sprawdzisz, co powiem ja, a co ten drugi! — Slanter! — Jair upomniał gnoma. Czuł zło´sc´ i rozczarowanie. — To ty nikomu nie wierzysz — stanowczo dodał Edain. Slanter chciał co´s odpowiedzie´c, ale po chwili namysłu zrezygnował. Przemówił zatem Foraker, cicho, ale wyra´znie. — Je´sli chciałbym ci˛e podda´c próbie, to nie przeciwko niemu. — Przy stole zapadła cisza. — Kto to jest? — zapytał w ko´ncu Slanter. Brwi Forakera zbiegły si˛e pos˛epnie. — Mwellret. — Slanter zesztywniał. — Mwellret? — warknał. ˛ — Jaszczur? Powiedział to z taka˛ nienawi´scia,˛ z˙ e Jair i Edain Elessedil spojrzeli na siebie ˙ ˙ zaskoczeni. Zaden z nich nigdy nie widział mwellreta. Zaden w ogóle nie słyszał o czym´s takim a˙z do tej pory, a widzac ˛ reakcj˛e gnoma, zacz˛eli si˛e zastanawia´c, czy nie byłoby lepiej pozosta´c w błogiej nie´swiadomo´sci. 164
— Człowiek z patrolu Radhomma znalazł go na skraju jeziora dzie´n lub dwa przed obl˛ez˙ eniem. Fale wyniosły go na brzeg — opowiadał Foraker ze wzrokiem utkwionym w Slantera. — Bardziej przypominał martwego ni˙z z˙ ywego, kiedy go wyciagn˛ ˛ eli. Bełkotał co´s, z˙ e czarni je´zd´zcy wyrzucili go z Ravenshorn. Powiedział, z˙ e zna sposób, z˙ eby ich zniszczy´c. Patrol przyniósł go tutaj. Przed obl˛ez˙ eniem nie mieli czasu, aby go wyrzuci´c — przerwał. — A˙z do tej pory nie było sposobu, aby sprawdzi´c, czy to, co mówi, jest prawda.˛ — Prawda! — Slanter splunał. ˛ — Jaszczury nie wiedza,˛ co to prawda! — Mo˙ze nadzieja zemsty na tych, którzy jego zdaniem skrzywdzili go, sprawiła, z˙ e mówi prawd˛e. Mo˙zemy ofiarowa´c mu t˛e zemst˛e; by´c mo˙ze dobijemy targu. Pomy´sl. Musi zna´c sekrety Ravenshorn i Graymark. Te góry nale˙zały kiedy´s do niego. Zamek tak˙ze. — Nic nie nale˙zało do niego! Nigdy! — Slanter gwałtownie poderwał si˛e z krzesła, dr˙zac ˛ z w´sciekło´sci. — Zabrali wszystko! Jaszczury! Zbudowali ten zamek na ko´sciach mojego ludu! Uczynili niewolników z plemion gnomów z˙ yjacych ˛ w tych górach! Posługiwali si˛e czarna˛ magia,˛ tak jak w˛edrowcy! Czarne diabły! Pr˛edzej sam sobie poder˙zn˛e gardło, ni˙z uwierz˛e w cho´cby jedno ich słowo! Jair tak˙ze wstał, próbujac ˛ interweniowa´c. — Slanter, co ty. . . — Chwileczk˛e, Ohmsford — uciał ˛ krótko Foraker. Surowe oblicze zwróciło si˛e do Slantera. — Gnomie, nie wierz˛e mwellretom tak samo jak ty. Ale je´sli ten mo˙ze nam pomóc, to przyjmiemy t˛e pomoc. Nasze zadanie jest ju˙z wystarczajaco ˛ trudne. A je´sli si˛e oka˙ze, z˙ e mwellret kłamie. . . no có˙z, b˛edziemy wiedzieli, co z nim zrobi´c. Slanter przez chwil˛e wpatrywał si˛e w stół przed soba,˛ nie mówiac ˛ ani słowa, po czym powoli usiadł. — To strata czasu. Id´zcie beze mnie. Sam go osad´ ˛ z, Forakerze. — Karzeł wzruszył ramionami. — My´slałem, z˙ e masz do´sc´ siedzenia pod kluczem — przerwał karzeł, obserwujac ˛ ciemne oczy gnoma utkwione w jego własnych. — Poza tym mój osad ˛ jest bezu˙zyteczny. Jeste´s jedynym, który mo˙ze nam w tym pomóc. Przez chwil˛e nikt si˛e nie odzywał. Slanter uporczywie wpatrywał si˛e w twarz Forakera. — Gdzie jest teraz mwellret? — zapytał w ko´ncu. — W magazynie, który słu˙zy mu za cel˛e — odpowiedział Foraker. — Nigdy nie wychodzi, nawet na krótki spacer. Nie lubi powietrza i s´wiatła. — Czarny diabeł! — zamruczał gnom w odpowiedzi. Potem westchnał. ˛ — No dobra. Ty i ja. — Ci dwaj tak˙ze, je´sli zechca.˛ — Foraker wskazał na Jaira i Edaina. — Ja id˛e — oznajmił natychmiast chłopiec. — I ja — dołaczył ˛ ksia˙ ˛ze˛ elfów. Foraker wstał i skinał ˛ głowa.˛ — Zaprowadz˛e was.
XX Zeszli z tarasu ogrodów do wn˛etrza tam i s´luz Capaal. Szare s´wiatło popołudnia przeszło nagle w mrok, kiedy przemierzali schody i przej´scia wijace ˛ si˛e gł˛eboko w kamieniu i drewnie. Wokół niewielkich plam zamglonego s´wiatła olejnych lamp, zawieszonych na stalowych uchwytach, gromadziły si˛e cienie. Powietrze uwi˛ezione we wn˛etrzu skały było st˛echłe i wilgotne. Poprzez cisz˛e wypełniajac ˛ a˛ ni˙zsze poziomy zapory przebijał si˛e równomierny zgrzyt wielkich kół i d´zwigni. Przed nimi otwierały si˛e kolejno i zamykały coraz to nowe drzwi. Czuli, jakby gdzie´s w pobli˙zu czaiła si˛e ukryta bestia, poruszona d´zwi˛ekiem zamków i maszynerii, uwi˛eziona i czekajaca, ˛ a˙z wyrwie si˛e na wolno´sc´ . Na tym poziomie spotkali zaledwie kilku karłów. Le´sny ludek, który prze˙zył Wielkie Wojny, kopiac ˛ podziemne tunele, długo czekał, zanim znowu wynurzył si˛e ze swego wi˛ezienia na s´wiatło słoneczne. Dlatego te˙z przysi˛egli sobie, z˙ e nigdy tam nie powróca.˛ Ich odraza do ciemno´sci i zamkni˛etych przestrzeni była powszechnie znana innym rasom. Z trudem znosili zamkni˛ecie. Zapory i tamy były niezb˛edne dla ich egzystencji. Sprawa˛ z˙ ycia lub s´mierci było regulowanie przepływu wód Srebrnej Rzeki, która biegła na zachód do ich ojczyzny. Dlatego podj˛eli to po´swi˛ecenie. Lecz nie przebywali tu nigdy dłu˙zej, ni˙z było to konieczne. Po krótkich dy˙zurach, pozwalajacych ˛ sprawdzi´c działanie maszynerii, która˛ zbudowali dla swoich celów, nast˛epowały pospieszne wyj´scia na s´wiat pełen s´wiatła i powietrza. Dlatego te˙z na twarzach nielicznych karłów, które mijali czterej towarzysze, malowała si˛e stoicka wytrwało´sc´ , nieudolnie maskujaca ˛ zdecydowana˛ niech˛ec´ do nieprzyjemnego obowiazku. ˛ Elb tak˙ze odczuwał niech˛ec´ , aczkolwiek dobrze znosił niewygod˛e. Jego surowa, ciemna twarz zwrócona była w kierunku labiryntu korytarzy i schodów, a mocna sylwetka była wyprostowana i zdecydowanie prowadziła towarzyszy poprzez s´wiatła i cienie w dół, do magazynu. Po drodze opowiedział Jairowi i Edainowi histori˛e mwellretów. Były gatunkiem trolli, wyja´snił na poczatku ˛ swojej opowie´sci. Trolle prze˙zyły Wielkie Wojny na powierzchni ziemi, wystawione na działanie straszliwych efektów energii, które rozp˛etały wojny. Niegdy´s byli kobietami i m˛ez˙ czyznami, ale 166
potem zmutowały, zmieniajac ˛ posta´c. Ich skóra i organy ciała przystosowały si˛e do przera˙zajacych ˛ warunków, które Wielkie Wojny wytworzyły niemal na całej powierzchni ziemi. Północne trolle prze˙zyły w górach, stały si˛e ogromne i silne. Ich skóra stwardniała tak, z˙ e z czasem przybrała wyglad ˛ szorstkiej kory drzew. Ale mwellrety powstały z ludzi, którzy próbowali prze˙zy´c w lasach zmienionych podczas Wielkich Wojen w bagna przez zatrute wody i choroby listowia. Przyswajajac ˛ sobie charakterystyczne cechy stworze´n, dla których z˙ ycie na bagnach było naturalne, mwellrety przybrały posta´c gadów. Kiedy Slanter nazwał je jaszczurami, opisał je tak, jak naprawd˛e teraz wygladaj ˛ a.˛ Ich ciała pokryte były łuska,˛ ramiona i nogi skróciły si˛e i zako´nczone były pazurami, a ciała nabrały w˛ez˙ owej gi˛etko´sci. Lecz mimo to istniała ogromna ró˙znica pomi˛edzy mwellretami a innymi gatunkami trolli, które zamieszkiwały mroczne zakatki ˛ czterech krain. Wspinaczka mwellretów po drabinie cywilizacji była bardzo gwałtowna i zaowocowała dziwna˛ i przera˙zajac ˛ a˛ zdolno´scia˛ do zmiany kształtów. Konieczno´sc´ przetrwania stawiała mwellretom jak i wszystkim innym trollom straszliwe wymagania. Ale w procesie poznawania tajników prze˙zycia przeszły one fizyczna˛ transformacj˛e, która umo˙zliwiała im zmian˛e kształtów ciała z łatwo´scia˛ wła´sciwa˛ mi˛ekkiej glinie. Nie były biegłe w tej sztuce na tyle, aby zamaskowa´c charakterystyczne dla siebie cechy, niemniej jednak potrafiły skraca´c i wydłu˙za´c wszystkie cz˛es´ci swego ciała oraz umiały przystosowa´c si˛e do warunków ka˙zdego s´rodowiska, w jakim si˛e znalazły. Niewiele wiedziano o tym, jak osiagaj ˛ a˛ zmian˛e kształtów. Wiedziano jednak, z˙ e potrafia˛ to robi´c. Wiedziano równie˙z, z˙ e jako jedyne stworzenia posiadły t˛e umiej˛etno´sc´ . Niewielu poza granicami Estlandii wiedziało o istnieniu mwellretów. Prowadzili bowiem samotniczy tryb z˙ ycia i rzadko opuszczali swoje kryjówki w gł˛ebi ˙ Anaru. Nie pokazali si˛e tak˙ze na Radzie w Paranorze. Zaden z nich nie walczył w Wojnie Ludów. Zamkni˛ete w swojej mrocznej ojczy´znie, w lasach, bagnach i górskich kniejach, trzymały si˛e na uboczu wszystkich wydarze´n. Złamały t˛e zasad˛e jedynie w wypadku gnomów. Jaki´s czas po Pierwszej Radzie w Paranorze, niemal tysiac ˛ lat temu, mwellrety opu´sciły bagna i zniszczone lasy i przyw˛edrowały do zalesionych wzgórz Ravenshorn. Pozostawiajac ˛ wilgotne i cuchnace ˛ błota nizin stworzeniom, z którymi dzieliły te tereny od czasów zniszczenia starego s´wiata, mwellrety ruszyły na zalesione wy˙zyny zamieszkałe przez porozrzucane plemiona gnomów. Gnomy były przesadne ˛ i bały si˛e stworze´n, które potrafiły zmienia´c kształt i które prawdopodobnie posługiwały si˛e elementami czarnej magii powołanej do z˙ ycia wraz z nadej´sciem druidów. Z czasem mwellrety zacz˛eły czerpa´c korzy´sci z tego strachu i zacz˛eły stawia´c z˙ adania ˛ plemionom z˙ yjacym ˛ w Ravenshorn. Przej˛eły rol˛e przywódców, a gnomy upadły do rangi niewolników. Poczatkowo ˛ stawiano opór tym stworzeniom — jaszczurom, jak je nazywano — ale po pewnym czasie opór zgasł. Gnomy nie były na tyle silne ani 167
zorganizowane, aby walczy´c, a kilka przera˙zajacych ˛ przykładów, co mo˙ze si˛e sta´c tym, którzy przestali by´c ulegli, pozostawiło niezatarte wra˙zenie na pozostałych. Pod panowaniem mwellretów zbudowane zostało Graymark — ogromna cytadela, z której jaszczury zarzadzały ˛ plemionami zamieszkujacymi ˛ tereny wokół niej. Mijały lata i w ko´ncu mwellrety władały całym Ravenshorn. Karły na południu oraz plemiona gnomów na pomocy i zachodzie trzymały si˛e z dala od tych gór, a same mwellrety nie przejawiały ch˛eci do wychylenia si˛e poza granice swojego nowego królestwa. Wraz z nadej´sciem lorda Warlocka w czasie Drugiej Wojny Ludów rozniosła si˛e plotka, z˙ e dobito targu i jaszczury ofiarowały mnóstwo swoich sług, gnomów, władcy Królestwa Czaszki. Ale nikt nie miał na to z˙ adnych dowodów. Potem, wraz z zako´nczeniem nieudanej Trzeciej Wojny Ludów — wojny, w czasie której Shea Ohmsford wyruszył na poszukiwanie mistycznego Miecza Shannary, a lord Warlock został pokonany — mwellrety nieoczekiwanie zacz˛eły wymiera´c. Staro´sc´ i choroby uszczupliły ich liczb˛e tak, z˙ e jedynie gar´sc´ młodych przyszła na s´wiat. Razem z ich liczba˛ zmniejszało si˛e równie˙z panowanie jaszczurów nad plemionami gnomów w Ravenshorn. Kawałek po kawałku ich królestwo kurczyło si˛e, a˙z w ko´ncu ograniczało si˛e jedynie do Graymark, a w tym regionie s´wiata pozostało niewiele plemion. — A teraz wyglada ˛ na to, z˙ e tych paru pozostałych wyrzucono z powrotem na bagna, które ich zrodziły. — Foraker podsumował swoja˛ opowie´sc´ . — Nawet je´sli maja˛ moc, to nie mo˙ze si˛e ona równa´c z moca˛ w˛edrowców. Tak jak gnomy, którymi rzadzili, ˛ zostaliby niewolnikami, gdyby pozostali w górach. — Lepiej, aby zostały starte z powierzchni ziemi! — wtracił ˛ z gorycza˛ Slanter. — Tylko na to zasługuja! ˛ — Czy naprawd˛e posiadły moc czarnej magii? — zapytał Jair. Foraker wzruszył ramionami. — Nigdy tego nie widziałem. Sadz˛ ˛ e, z˙ e jest troch˛e magii w ich zmienianiu kształtów. Ludzie gadaja˛ te˙z, z˙ e potrafia˛ oddziaływa´c na z˙ ywioły — wiatr, ziemi˛e, ogie´n i wod˛e. Mo˙ze jest w tym troch˛e prawdy, bo mwellrety poj˛eły gł˛ebiej sposób, w jaki z˙ ywioły wpływaja˛ na pewne rzeczy. Ale wi˛ekszo´sc´ tego gadania, to zwykłe przesady. ˛ Slanter wymruczał co´s niezrozumiałego i rzucił Jairowi ponure spojrzenie s´wiadczace ˛ o tym, z˙ e zupełnie nie zgadza si˛e z opinia˛ karła. — B˛edziesz bezpieczny, Ohmsford. — Foraker u´smiechnał ˛ si˛e niepokojaco, ˛ a jego ciemne brwi uniosły si˛e. — Je´sli b˛edzie tak głupi, aby u˙zy´c magii w tych murach, umrze, zanim zda˙ ˛zysz mrugna´ ˛c! Przed nimi ciemny korytarz nagle si˛e rozja´snił i cała czwórka zbli˙zyła si˛e do przej´scia przecinajacego ˛ im drog˛e, mijajac ˛ po prawej ciag ˛ drzwi. Przy najbli˙zszych stało dwóch wartowników. Podejrzliwe oczy zwróciły si˛e w ich stron˛e,
168
obserwujac ˛ ich nadej´scie. Foraker krótko powitał stra˙zników i rozkazał otworzy´c drzwi. Wartownicy spojrzeli po sobie i wzruszyli ramionami. — We´z s´wiatło — powiedział jeden z nich, podajac ˛ Forakerowi olejna˛ lamp˛e. — Jaszczur przez cały czas siedzi w ciemno´sciach. Foraker zapalił lamp˛e od knota innej, wiszacej ˛ przy drzwiach, po czym spojrzał na swoich towarzyszy. — Gotowi — oznajmił stra˙znikom. Odsuni˛eto rygiel i zdj˛eto zasuw˛e. Obite z˙ elazem drzwi z z˙ ałobnym j˛ekiem uchyliły si˛e, ukazujac ˛ za soba˛ zupełna˛ ciemno´sc´ . Foraker ruszył naprzód bez słowa, a pozostała trójka szła o krok za nim. Blady krag ˛ s´wiatła olejnej lampy rozproszył mrok, ukazujac ˛ przygarbione i niewyra´zne zarysy skrzy´n, pak i worków z zapasami. Karzeł i jego towarzysze zatrzymali si˛e. Za nimi drzwi zatrzasn˛eły si˛e z hukiem. Jair z l˛ekiem rozgladał ˛ si˛e po ciemnym pomieszczeniu. Powietrze wypełnione było jakim´s obrzydliwym odorem i zgnilizna,˛ które przywodziły na my´sl co´s martwego i odra˙zajacego. ˛ Po katach ˛ kładły si˛e cienie — gł˛ebokie i nieruchome przy ich niewielkim s´wiatełku. — Stythys? — Foraker cichym głosem wymówił imi˛e. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e nie było odpowiedzi. Potem spomi˛edzy cieni po lewej stronie, spoza skrzy´n i paczek co´s si˛e poruszyło. — Kto tu jessst? — zasyczało co´s. — Foraker — odpowiedział karzeł. — Przyszedłem porozmawia´c. Radhomm mówił ci, z˙ e przyjd˛e. — Ssss! — Głos grzechotał niczym ła´ncuch wleczony po kamieniach. — Mów, czego chcesz, karle. Co´s poruszyło si˛e w cieniu. Nad pakami wyrósł niewyra´zny, mroczny kształt. Jair poczuł nagła,˛ nieprzeparta˛ odraz˛e. Nie odzywaj si˛e, ostrzegł go jaki´s wewn˛etrzny głos. Nic nie mów! — Krasssnale — zaszemrała zimno posta´c. — Karzeł, elf i gnom. Nie trzeba si˛e ba´c. Podejd´zcie bli˙zej. — Sam podejd´z — warknał ˛ niecierpliwie Foraker. — Ssss! Nie lubi˛e s´wiatła. Potrzebuj˛e ciemno´sci! — Foraker wzruszył ramionami. — A zatem zosta´nmy obaj na swoich miejscach. — Zosssta´nmy — zgodził si˛e jaszczur. Jair zerknał ˛ na Slantera. Twarz gnoma zastygła w grymasie nienawi´sci i obrzydzenia. Pocił si˛e. Wygladał, ˛ jakby lada moment miał rzuci´c si˛e do ucieczki. Edain Elessedil tak˙ze musiał to zauwa˙zy´c, bo niemal natychmiast obszedł Jaira i Forakera i stanał ˛ po drugiej stronie przera˙zonego gnoma, jak gdyby chciał go ochroni´c.
169
— Nic mi nie jest! — wymamrotał Slanter niemal niedosłyszalnie i strzepnał ˛ dło´nmi, jakby chciał odgarna´ ˛c ciemno´sc´ przed soba.˛ Potem nagle mwellret podszedł na skraj s´wiatła — wysoka, zakapturzona posta´c, która wydawała si˛e materializowa´c wprost z cienia. Zasadniczo przypominał człowieka. Poruszał si˛e wyprostowany na pot˛ez˙ nych zadnich nogach, krzywych i muskularnych. Przednie ko´nczyny miał wysuni˛ete do przodu, a tam gdzie powinna znajdowa´c si˛e skóra i włosy, była tylko twarda, szara łuska i zakrzywione szpony. Twarz mwellreta, ukryta pod kapturem, odwróciła si˛e do nich. Gadzi pysk uniósł si˛e do s´wiatła. Pokryty łuska˛ i rozdziawiony szeroko ukazywał rz˛edy ostrych z˛ebów i w˛ez˙ owy j˛ezor. Na ko´ncu t˛epo zako´nczonego pyska połyskiwały nozdrza. W gł˛ebi, niewidoczne niemal pod kapturem, jarzyły si˛e waskie, ˛ zielone szparki s´lepi jaszczura. — Ssstythysss wie, co wasss sssprowadza, krasssnale — zasyczał potwór. — Dobrze wie. Nastapiła ˛ cisza. — Graymark — odezwał si˛e w ko´ncu Foraker. — Widma — wyszeptał jaszczur. — Ssstythysss wie. W˛edrowcy, którzy niszszcza.˛ Wychodza˛ z dołu, z czarnej dziury Maelmord. Ze s´mierci! Wssspinaja˛ sssi˛e do Niebia´nssskiej Ssstudni i truja˛ wody Sssrebrnej Rzeki. Truja˛ ziemi˛e. Niszszcza˛ ja! ˛ Przychodza˛ do Graymark. Przychodzi zło. Wyrzucaja˛ nasss z naszszych domossstw. Biora˛ w niewol˛e. — Widziałe´s, co si˛e stało? — zapytał Foraker. — Widziałem wszyssstko! Widma nadchodza˛ z ciemno´sci, wyp˛edzaja˛ nasss i zabieraja˛ naszsza˛ własssno´sc´ . Ich moc pot˛ez˙ niejsza. Ucieka´c! Niektórzy z nasss gina! ˛ Slanter splunał ˛ gwałtownie w ciemno´sc´ , cofnał ˛ si˛e o krok, mruczac ˛ co´s, i kopnał ˛ kamienna˛ podłog˛e. — Zosssta´n! — zasyczał nagle mwellret, a w jego głosie pojawił si˛e wyczuwalny ton rozkazu. Głowa Slantera poderwała si˛e. — Gnomy nie muszsza˛ si˛e nass ba´c. Byli´smy przyjaciółmi. Nie tak jak Widma. Widma niszcza˛ wszyssstko, co jesst z˙ yciem, bo sssame nim nie sssa.˛ Sssstwory s´mierci! Władaja˛ czarna˛ magia.˛ Zagarna˛ wszyssstkie ziemie. — Ale ty znasz sposób, z˙ eby je zniszczy´c! — naciskał Foraker. — Ssss! Graymark nale˙zy do nasss! Widma naszszły naszsz dom! My´sla,˛ z˙ e sssa˛ bezpieczne, kiedy odejdziemy, ale sssa˛ w bł˛edzie. Ssspossób, z˙ eby je dopa´sc´ ! Ssspossób, którego nie znaja! ˛ — Przej´scia! — wykrzyknał ˛ nagle Jair, tak pochłoni˛ety tym, co mówił jaszczur, z˙ e na chwil˛e zapomniał o swoim przyrzeczeniu. Głowa mwellreta uniosła si˛e gwałtownie, jak gdyby zwierz˛e w˛eszyło w powietrzu. Jair poczuł zimno i co´s potwornie złego unoszacego ˛ si˛e nad nim w ciszy, która nagle zapadła. 170
Mwellret wysunał ˛ swój w˛ez˙ owy j˛ezyk. — Magia, mały przyjacielu? Maszsz magi˛e? Nikt si˛e nie odezwał. Jair pocił si˛e okropnie. Foraker spojrzał na niego niepewny, co si˛e dzieje. — Twój głosss, mały przyjacielu? — szeptał mwellret. — Czuj˛e to w twoim głossie. O, tak. Czuj˛e to w tobie. Magia taka jak moja. Zrób to dla mnie, dobrze? Mów! Co´s otoczyło Jaira, jaki´s niewidzialny krag, ˛ który odebrał mu oddech. Zanim zorientował si˛e, co si˛e dzieje, zaczał ˛ s´piewa´c. Pie´sn´ wydobywała si˛e spomi˛edzy jego zaci´sni˛etych z˛ebów — szybkie, ostre słowa. Fale kolorów i kształtów wypełniły powietrze pomi˛edzy nimi, wirujac ˛ w ciemno´sci i s´wietle lampy niczym z˙ ywe stworzenia. Chwil˛e pó´zniej Jair był wolny, kr˛epujace ˛ go wi˛ezy opadły. Pie´sn´ zamarła w ciszy. Chłopak chwycił powietrze ustami i opadł na kolana. U jego boku pojawił si˛e natychmiast Slanter i próbował odciagn ˛ a´ ˛c go w kierunku drzwi, wrzeszczac ˛ w´sciekle na mwellreta i si˛egajac ˛ wolna˛ r˛eka˛ po długi miecz Edaina Elessedila. Foraker rzucił si˛e pomi˛edzy nich i stanał ˛ naprzeciw Stythysa, unoszac ˛ miecz. Mwellret skurczył si˛e nagle, osłonił szata˛ z kapturem i cofnał ˛ si˛e z powrotem w ciemno´sc´ . — Co mu zrobiłe´s? — warknał ˛ Foraker. Mwellret skurczył si˛e jeszcze bardziej. Waskie ˛ s´lepia jarzyły si˛e w ciemnos´ciach. Foraker odwrócił si˛e gwałtownie. — Dosy´c tego. Wychodzimy. — Zosssta´n! — Mwellret podniósł lament. — Rozmawiaj ze Ssstythyssem! Powiem ci o Widmach! — Nie jestem ju˙z zainteresowany — odpowiedział Foraker, walac ˛ w drzwi magazynu r˛ekoje´scia˛ miecza. — Ssss! Musisz rozmawia´c ze Ssstythyssem, je´sli chceszsz zniszczy´c Widma! Tylko ja znam ssspossób! To mój ssekret! — Głos stworzenia był teraz ostry i niewiarygodnie zimny. Zniknał ˛ przyjazny ton. — Krasssnale wróca,˛ musza˛ wróci´c! B˛edzie przykro, je´sli odejda! ˛ — Nam przykro, z˙ e´smy przyszli! — odparował Edain Elessedil. — Nie potrzebujemy twojej pomocy! Jair przeszedł przez otwarte drzwi podtrzymywany z jednej strony przez ksi˛ecia elfów, a z drugiej przez Slantera, który mamrotał co´s pod nosem. Potrzasaj ˛ ac ˛ głowa,˛ aby doj´sc´ do siebie, chłopiec odwrócił si˛e. Mwellret był teraz zakapturzonym kształtem bez twarzy, skulonym gł˛eboko w mroku pokoju, z którego Foraker zabrał s´wiatło. — Potrzebujecie mojej pomocy! — powiedziało cicho stworzenie, unoszac ˛ pokryte łuska˛ rami˛e. — Przyjdziecie jeszszcze, mali przyjaciele! Przyjdziecie!
171
Potem wartownicy zamkn˛eli drzwi. Rygiel i zasuwa wróciły na swoje miejsce. Jair odetchnał ˛ gł˛eboko i wyprostował si˛e, odsuwajac ˛ podtrzymujace ˛ go ramiona. Foraker zatrzymał go, zajrzał mu gł˛eboko w oczy, chrzakn ˛ ał ˛ i ruszył z powrotem pasa˙zem, który ich tu przyprowadził. — Chyba nic ci nie jest — oznajmił. — Wracajmy na powietrze. — Co si˛e stało, Jairze? — Edain Elessedil chciał wiedzie´c. — Jak on to zrobił? Chłopiec pokr˛ecił głowa.˛ — Nie wiem. — Ciagle ˛ dr˙zac, ˛ poda˙ ˛zył za Forakerem, majac ˛ po bokach ksi˛ecia elfów i Slantera. — Po prostu nie wiem. — Czarne diabły! — mruknał ˛ z nienawi´scia˛ Slanter, odwołujac ˛ si˛e ponownie do swego ulubionego epitetu. — Moga˛ ci˛e op˛eta´c. Jair skinał ˛ tylko głowa˛ i szedł dalej. Bardzo chciał wiedzie´c, jak dokonuje si˛e takiego op˛etania.
XXI Nad Capaal zapadła czarna, mglista i cicha noc. Wysokie góry przesłoniły ksi˛ez˙ yc i gwiazdy i tylko olejne lampy karłów i ogniska gnomów rzucały troch˛e s´wiatła na mroczne cienie nocy. Na kamieniach i krzewach zaczynał si˛e osadza´c szron. Temperatura opadła i krople wilgoci zamarzały w białe koronki. Wsz˛edzie panowała niepokojaca ˛ cisza. Na szczycie murów fortecy stał Jair i Elb Foraker. Patrzyli w dół tam, gdzie pomi˛edzy górami rozciagały ˛ si˛e tamy i zapory wodne i gdzie płyn˛eła Srebrna Rzeka. — Maja˛ ponad pi˛ec´ set lat — wyja´sniał karzeł. Jego głos po´sród nocnej ciszy brzmiał mocno i wyra´znie. — Zbudowano je za czasów Raybura, kiedy nasz lud miał jeszcze królów. Kiedy zako´nczyła si˛e Druga Wojna Ludów. Jair bez słowa wpatrywał si˛e w ciemno´sc´ ponad parapetami, s´ledzac ˛ zarysy ogromnych konstrukcji na tle bladego s´wiatła lamp i pochodni o´swietlajacych ˛ kamie´n. Zapory były trzy. Szerokie pasy przecinały bieg Srebrnej Rzeki, która opadała do wawozu ˛ poni˙zej. Poziom wody regulowało kilka s´luz. Cała maszyneria była umieszczona i ukryta wewnatrz ˛ zapór i w fortecy. Sama warownia stała tu˙z nad wysoka˛ zapora,˛ rozciagaj ˛ ac ˛ si˛e a˙z do jej ko´nców i strzegac ˛ wszystkich szlaków, które do niej wiodły. Poza zapora˛ ciagn˛ ˛ eło si˛e, ginac ˛ w ciemno´sciach, jezioro Cillidellan, okolone pier´scieniem czerwonych ognisk oblegajacych ˛ armii, a mimo to dziwnie mroczne w t˛e bezksi˛ez˙ ycowa˛ noc. Pomi˛edzy wysoka˛ zapora˛ a jej ni˙zszymi poziomami Srebrna Rzeka rozdzielała si˛e na dwa małe zbiorniki, które pó´zniej spadały w dół z ogromnej wysoko´sci. Oba kra´nce ni˙zszych poziomów otoczone były przez strome urwiska i jedyna˛ drog˛e w dół stanowiła waziutka ˛ s´cie˙zka albo podziemne przej´scia wydra˙ ˛zone w skale. — Gnomy bardzo chciałyby to zdoby´c — mruknał ˛ Foraker, omiatajac ˛ ramieniem kompleks zabudowa´n. — Kontrola nad niemal wszystkimi zasobami wody z całej krainy a˙z do T˛eczowego Jeziora na zachodzie. Gdyby nie to, w porze deszczowej zalałaby nas powód´z. Bywało ju˙z tak, zanim wybudowano tamy i zapory. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — W razie ulewnej wiosny zmiotłoby nawet Culhaven. Jair rozgladał ˛ si˛e wokół powoli, zdumiony ogromem budowli i wysiłkiem, jaki wło˙zono w jej wzniesienie. Foraker wział ˛ go ju˙z na obchód wewn˛etrznych 173
pomieszcze´n tam i s´luz, wyja´sniajac ˛ działanie maszynerii i obowiazki ˛ tych, którzy si˛e nia˛ zajmowali. Jair był mu wdzi˛eczny za t˛e wypraw˛e. Slanter zaabsorbowany był poprawianiem map północnych terenów od Ravenshorn; map zupełnie nie odpowiadajacych ˛ prawdzie — co gnom natychmiast wytknał, ˛ kiedy mu je pokazano. Za wszelka˛ cen˛e chciał unikna´ ˛c powrotu do magazynu, w którym uwi˛eziony był mwellret, a tak˙ze podkre´sli´c swoja˛ pozycj˛e specjalisty. Dlatego zgodził si˛e oznakowa´c mapy tak, aby mała grupka w˛edrowców została dokładnie poinformowana o geografii ziem, które mieli przej´sc´ podczas swojej podró˙zy. Edain Elessedil wymówił si˛e i ruszył gdzie´s na własna˛ r˛ek˛e, wi˛ec kiedy Foraker zaproponował Jairowi obchód po tamach i zaporach, chłopak z wdzi˛eczno´scia˛ przyjał ˛ zaproszenie. Podejrzewał wprawdzie, z˙ e jednym z powodów, którymi kierował si˛e karzeł, było odciagniecie ˛ go od my´sli o Garecie, który jak dotad ˛ nie powrócił, ale nie przeszkadzało mu to. Wolał nie my´sle´c o utracie Mistrza Broni. — Urwiska nie pozwalaja˛ gnomom zej´sc´ do ni˙zszych zapór — mówił Foraker ze wzrokiem zwróconym w kierunku odległych ognisk. — Forteca strze˙ze wszystkich przej´sc´ . Nasi przodkowie dobrze wiedzieli, co robia,˛ budujac ˛ Capaal. Tak długo, jak stoi forteca, tamy i zapory sa˛ bezpieczne i bezpieczna jest tak˙ze Srebrna Rzeka. — Ale została zatruta — zauwa˙zył Jair. — Tak. Ale byłoby gorzej, gdyby całe Cillidellan przepadło w wawozie. ˛ Trucizna rozprzestrzeniłaby si˛e szybciej na zachód. — Czy pozostałe kraje wiedza˛ o tym? — zapytał cicho Jair. — Wiedza.˛ — Miałe´s nadziej˛e, z˙ e przyb˛eda˛ z pomoca? ˛ Foraker roze´smiał si˛e ponuro. — Te˙z by´s miał nadziej˛e, ale nie wszyscy chca˛ uwierzy´c w prawd˛e. Niektórzy wola˛ jej nie zauwa˙za´c. — Czy jakie´s ludy zgodziły si˛e wam pomóc? — Karzeł wzruszył ramionami. — Niektóre. Elfy z Westlandii wysłały armi˛e pod wodza˛ Andera Elessedila. Jest jeszcze jakie´s dwa tygodnie drogi stad. ˛ Callahorn obiecał pomoc. Helt i garstka innych walczy razem z nami. Nie nadeszła odpowied´z od trolli, ale Nordlandia jest bardzo rozległa, plemiona porozrzucane po całym terytorium. By´c mo˙ze pomoga˛ nam przynajmniej na północnej granicy. Zamy´slił si˛e. — A Sudlandia? — zapytał Jair po chwili oczekiwania. — Sudlandia? — Foraker powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Ona ma swoja˛ Federacj˛e i Rad˛e Koalicyjna.˛ Banda głupców. Błahe sprzeczki i walki o władz˛e pochłaniaja˛ cała˛ ich energi˛e. A nowa Sudlandia nie przedstawia z˙ adnej warto´sci dla ludzi z innych krain. Rasa ludzka nie jest ju˙z tym, czym była za czasów Pierwszej Wojny.
174
Obawiam si˛e, z˙ e gdyby lord Warlock zmartwychwstał, Federacja z ch˛ecia˛ poda˛ z˙ yłaby za nim. Jair wzdrygnał ˛ si˛e w duchu. Setki lat temu w Pierwszej Wojnie Ludów lord Warlock podporzadkował ˛ sobie ras˛e ludzka˛ i skłonił ja˛ do walki z pozostałymi rasami. Człowiek przegrał w tej wojnie i ciagle ˛ jeszcze nie mo˙ze si˛e pod´zwigna´ ˛c z upokorzenia i goryczy tej pora˙zki. Federacja reprezentujaca ˛ postaw˛e izolacjonistyczna,˛ zarówno w polityce jak i praktyce, wchłon˛eła wi˛ekszo´sc´ Sudlandii i pozwalała sobie przemawia´c w imieniu wi˛ekszo´sci. — Ale Callahorn nadal jest z wami — podkre´slił pospiesznie Jair. — Ludzie z pogranicza sa˛ innym narodem. — Nawet oni moga˛ nie wystarczy´c — mruknał ˛ Foraker. — Nawet cały Legion. Widziałe´s, ile plemion zebrało si˛e poza murami. Zjednoczone stanowia˛ sił˛e wi˛eksza˛ ni˙z jakakolwiek, z która˛ mogliby´smy si˛e zmierzy´c. W dodatku pomagaja˛ im te czarne stwory, które nimi kieruja.˛ — Pokr˛ecił ponuro głowa.˛ Jair zmarszczył brwi. — Ale i my mamy sprzymierze´nca, który mo˙ze zmierzy´c si˛e z Widmami Mord. Mamy Allanona. — Tak, Allanon — mruknał ˛ Foraker i raz jeszcze pokr˛ecił głowa.˛ — I Brin — dodał Jair. — Kiedy ju˙z odnajda˛ Ildatch. . . Przerwał nagle, słyszac ˛ mroczny szept ostrze˙zenia Króla Srebrnej Rzeki. „Li´scie na wietrze”, powiedział. „Twoja siostra i druid. Oboje b˛eda˛ zgubieni.” Odsunał ˛ od siebie ten szept. Tak si˛e nie stanie, przyrzekł sobie. B˛ed˛e tam pierwszy, znajd˛e ich. Wrzuc˛e Srebrny Pył do Niebia´nskiej Studni, aby oczy´scił jej wody. Potem wrzuc˛e kryształ wizji, a potem. . . Przerwał niepewny, co b˛edzie potem. Co si˛e wydarzy? Nie wiedział. Ale co´s musi si˛e sta´c. Zrobi co´s, aby powstrzyma´c przepowiedni˛e starca. Ale najpierw czekała go podró˙z na północ, pomy´slał pos˛epnie. A przedtem musi wróci´c Garet Jax. . . Foraker raz jeszcze przeszedł wzdłu˙z murów z głowa˛ pochylona˛ na piersi i dło´nmi wetkni˛etymi w kieszenie podró˙znego płaszcza, który otulał jego kr˛epa˛ sylwetk˛e. Jair dołaczył ˛ do niego, kiedy karzeł zaczał ˛ schodzi´c szerokimi, kamiennymi schodami na ni˙zszy poziom. — Mo˙zesz powiedzie´c mi co´s o Garecie? — zapytał nagle chłopiec. Karzeł nie podniósł głowy. — A co by´s chciał wiedzie´c? — Nie wiem. — Jair pokr˛ecił głowa.˛ — Cokolwiek. — Cokolwiek? — burknał ˛ karzeł. — Raczej nieprecyzyjne okre´slenie, nie sadzisz? ˛ Jakie cokolwiek? Jair zastanawiał si˛e przez chwil˛e. — Co´s o nim. Co´s, czego nikt nie wie.
175
Foraker podszedł do parapetu wychodzacego ˛ na ciemny przestwór Cillidellan, oparł łokcie na kamieniu i wpatrzył si˛e w ciemno´sc´ . Jair stał cicho obok niego i czekał. — Chcesz go zrozumie´c, tak? — zapytał w ko´ncu Foraker. — Przynajmniej troch˛e. — Chłopiec skinał ˛ głowa.˛ — Nie jestem pewny, czy to mo˙zliwe, Ohmsford. To tak, jakby próbowa´c zrozumie´c. . . sokoła. Widzisz go, widzisz, czym jest i co robi. Podziwiasz go, zdumiewa ci˛e jego istota, ale tak naprawd˛e nie mo˙zesz go zrozumie´c, nigdy. Musiałby´s nim by´c, z˙ eby go poja´ ˛c. — Wyglada ˛ na to, z˙ e ty go rozumiesz — zauwa˙zył Jair. Surowa twarz Forakera obróciła si˛e gwałtownie. — Tak sadzisz, ˛ Ohmsford? Rozumiem go? — Ponownie pokr˛ecił głowa.˛ — Nie bardziej, ni˙z rozumiem sokoła, a mo˙ze i mniej. Znam go, poniewa˙z przebywałem z nim jaki´s czas, walczyłem z nim rami˛e w rami˛e i razem szkolili´smy ludzi. Takiego go znam. Wiem, kim jest. Ale to wszystko, to zaledwie garstka pyłu, je´sli mówimy o zrozumieniu. — Zawahał si˛e. — W porównaniu z toba,˛ ze mna˛ czy z kimkolwiek Garet Jax jest niczym odmienna forma z˙ ycia. Szczególna i jedyna w swoim rodzaju, poniewa˙z jest tylko jeden Garet Jax. — Brwi karła uniosły si˛e. — Na swój sposób jest magiczny. Dokonuje rzeczy, których inni nawet nie próbuja˛ dokona´c. Moga˛ o nich tylko marzy´c. Potrafi prze˙zy´c w warunkach, w których ka˙zdy inny by zginał ˛ i robił to ju˙z wiele razy. Tak jak sokół. To jego instynkt pozwala mu wzlecie´c tam, gdzie nikt nie mo˙ze go ju˙z dosi˛egna´ ˛c. Zrozumie´c go? Nie, nawet nie zaczałem ˛ go rozumie´c. Jair milczał przez chwil˛e. — Przybył do Estlandii ze wzgl˛edu na ciebie — odezwał si˛e w ko´ncu. — A przynajmniej tak twierdzi. A wi˛ec musi z˙ ywi´c w stosunku do ciebie co´s w rodzaju przyja´zni. To rodzaj pokrewie´nstwa. — By´c mo˙ze. — Karzeł wzruszył ramionami. — Ale to nie znaczy, z˙ e go rozumiem. Poza tym robi to, co robi, z przyczyn sobie tylko wiadomych, o których niekoniecznie mówi. Tyle ju˙z o nim wiem. Równie dobrze mógł tu przyjecha´c ze wzgl˛edu na mnie, jak i z zupełnie innego powodu. — Klepnał ˛ Jaira po ramieniu. — Równie dobrze mógł tu przyjecha´c dla ciebie. Ale naprawd˛e nie znam przyczyny. Mo˙ze ty ja˛ znasz. Chłopak zawahał si˛e, my´slac ˛ nad tym, co usłyszał. — Powiedział, z˙ e b˛edzie moim obro´nca,˛ poniewa˙z Król Srebrnej Rzeki tak mu nakazał. ´ — Swietnie. — Foraker skinał ˛ głowa.˛ — Ale czy dzi˛eki temu rozumiesz go lepiej? Bo ja nie. — Przerwał i spojrzał z powrotem na jezioro. — Nie, on ma swoje powody i nie zdradziłby mi ich. Jair prawie go nie słyszał. Co´s sobie przypomniał i na jego twarzy malowało si˛e zaskoczenie. Odwrócił si˛e szybko. Jego umysł pracował goraczkowo. ˛ Czy rze176
czywi´scie istniały przyczyny, które Garet Jax wyjawił chłopcu, a nie Forakerowi? Czy˙z wła´snie tego nie zrobił w tamta˛ deszczowa,˛ chłodna˛ noc za Culhaven, kiedy skulili si˛e we dwóch pod skarpa? ˛ Pami˛ec´ o˙zywała stopniowo. „Chc˛e, z˙ eby´s zrozumiał. . . ” Tak wła´snie powiedział Garet Jax. Sen obiecał mu konfrontacj˛e z siła˛ i zr˛eczno´scia˛ wi˛eksza˛ ni˙z ta, z jaka˛ mierzył si˛e kiedykolwiek. „Szansa, aby si˛e przekona´c, czy rzeczywi´scie jestem najlepszy. Có˙z innego mi pozostało. . . ?” Jair wdychał gł˛eboko chłodne, nocne powietrze. By´c mo˙ze rozumiał Gareta Jaxa lepiej ni˙z my´slał. By´c mo˙ze rozumiał go lepiej ni˙z ktokolwiek inny. — Jest co´s, o czym mało kto wie. — Foraker odwrócił si˛e nagle, przerywajac ˛ Jairowi jego rozmy´slania. — Powiedziałe´s, z˙ e znalazł ci˛e w Borze Czarnych D˛ebów. Zawsze si˛e zastanawiałem, co tam robił. Ruszył przecie˙z na wschód z Callahornu. Jair powoli pokiwał głowa.˛ — Nie pomy´slałem o tym. Czarne D˛eby nie le˙za˛ raczej na trasie kogo´s, kto podró˙zuje od granic do dalekiego Anaru. — Zawahał si˛e. — Co on tam robił? Foraker u´smiechnał ˛ si˛e blado. — Mog˛e si˛e tylko domy´sla´c. Nie powiedział mi wi˛ecej ni˙z tobie. Ale północna kraina, pomi˛edzy Leah i nizina˛ Clete, była niegdy´s jego domem. Tam si˛e urodził i dorastał. Dawno temu miał tam równie˙z rodzin˛e. Kogo´s bliskiego w ka˙zdym razie. Od dawna o tym nie wspominał, ale mo˙ze jeszcze kto´s tam został. Albo ju˙z tylko wspomnienia. — Rodzina — powtórzył Jair mi˛ekko, a potem pokr˛ecił głowa.˛ — Mówił ci, gdzie mieszkali? Karzeł odsunał ˛ si˛e od parapetu. — Nie. Raz tylko ich wspomniał i to wszystko. Ale teraz wiesz o nim co´s, czego nie wie nikt inny; poza mna˛ oczywi´scie. Czy to sprawia, z˙ e lepiej go rozumiesz? Jair u´smiechnał ˛ si˛e. — Nie przypuszczam. Foraker zawrócił i razem ruszyli z powrotem wzdłu˙z murów. — Tak te˙z my´slałem — mruknał ˛ karzeł i owinał ˛ si˛e mocniej płaszczem, kiedy mury przestały ich osłania´c przed wiatrem. — Wracajmy do s´rodka, Ohmsford. Przygotuj˛e ci kufel goracego ˛ piwa. Poczekamy razem na powrót naszego sokoła. Szorstka dło´n Forakera delikatnie poklepała rami˛e chłopca, który pospieszył za nim. Zapadła noc. Jej godziny wlokły si˛e w niesko´nczono´sc´ , puste i nabrzmiałe oczekiwaniem. Z gór skradała si˛e mgła niczym kot na mi˛ekkich łapkach, g˛estniejac ˛ i otulajac ˛ tamy i zapory, spowijajac ˛ armie gnomów i karłów wilgotnym całunem, lgnac ˛ do ziemi tak, z˙ e nawet jarzace ˛ si˛e ogniska stra˙zy przestały by´c widoczne.
177
Jair Ohmsford zasnał ˛ o północy, ciagle ˛ czekajac ˛ na powrót Gareta Jaxa. Osunał ˛ si˛e ci˛ez˙ ko na krze´sle kapitana stra˙zy, podczas gdy Foraker, Slanter i Edain Elessedil rozmawiali cicho nad kuflami goracego ˛ piwa. W mroku jarzyła si˛e tylko jedna s´wieca i Jair odpłynał ˛ w sen. W jednej chwili słyszał jeszcze jak przez mgł˛e monotonny szum rozmowy, a w nast˛epnej ju˙z spał. Kiedy ksia˙ ˛ze˛ elfów potrzasn ˛ ał ˛ go za rami˛e, był ju˙z prawie s´wit. — Jair. On wrócił. Chłopak przetarł oczy i d´zwignał ˛ si˛e z krzesła. Na małym palenisku w kacie ˛ pokoju, ledwo widoczne poprzez mrok odchodzacej ˛ nocy, jarzyły si˛e delikatnie gasnace ˛ ju˙z w˛egle. Za oknem słycha´c było krople deszczu uderzajace ˛ o kamienie. Jair zamrugał. Wrócił. Garet Jax wrócił. Wstał szybko. Był ubrany. Chwycił tylko buty i zaczał ˛ je wciaga´ ˛ c. — Przyszedł jakie´s pół godziny temu. — Ksia˙ ˛ze˛ elfów stał przy nim, a jego głos brzmiał dziwnie cicho, jak gdyby obawiał si˛e, z˙ e mo˙ze obudzi´c kogo´s jeszcze. — Helt był z nim. Znale´zli drog˛e na północ poza tunelami. — Przerwał. — Ale stało si˛e co´s jeszcze, Jairze. — Chłopak spojrzał wyczekujaco. ˛ — Gdzie´s po północy zacz˛eło pada´c i mgła rozproszyła si˛e. Kiedy nadszedł s´wit, pojawiły si˛e wszystkie gnomy. Zebrały si˛e tu˙z przy brzegach Cillidellan, od jednego kra´nca wysokiej zapory do drugiego. Stoja˛ tam i czekaja.˛ Jair był ju˙z na nogach. — Co maja˛ zamiar zrobi´c? — Edain Elessedil potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie wiem i chyba nikt tego nie wie. Ale sa˛ jeszcze par˛e godzin drogi stad. ˛ Wszystkie karły sa˛ ju˙z na murach. Chod´z ze mna,˛ a sam zobaczysz. Pobiegli ze stra˙znicy w dół labiryntem korytarzy, a˙z dotarli do drzwi wychodzacych ˛ na wielki dziedziniec, który rozciagał ˛ si˛e w s´rodkowej cz˛es´ci wysokiej zapory. Chłodny wiatr wiał znad Cillidellan i deszcz chłostał ich twarze, kiedy tak biegli przed siebie. Była jeszcze noc. Ponad szczytami gór unosiła si˛e dopiero szara mgiełka przed´switu. Karły zaj˛eły ju˙z pozycje na wałach fortecy i zapór, odziane w płaszcze i kaptury, z bronia˛ w dłoniach. Całe Capaal zamarło w ciszy. Dotarłszy do warowni, która strzegła pomocnego kra´nca wysokiej zapory, Edain poprowadził Jaira przez kamienne schody i lini˛e murów do wie˙zy stra˙zniczej górujacej ˛ nad cała˛ budowla.˛ Wiatr tutaj przybierał na sile, a deszcz był bardziej ulewny. Kiedy przystan˛eli przy obitych z˙ elazem d˛ebowych drzwiach prowadzacych ˛ do wie˙zy, min˛eła ich gromadka karłów i ruszyła w dół sasiednimi ˛ schodami. Wi˛ekszo´sc´ z nich miała płomiennorude włosy i brody, co pot˛egowało ich gro´zny wyglad. ˛ Odziani byli w skóry i kolczugi. — Radhomm, dowódca karłów — wyszeptał Edain do Jaira. Wbiegli pospiesznie przez d˛ebowe drzwi do wn˛etrza wie˙zy, zostawiajac ˛ za soba˛ ponura˛ pogod˛e. Blade s´wiatło lamp olejnych ledwo rozja´sniało mrok panujacy ˛ wewnatrz, ˛ kiedy nagle pojawiła si˛e przed nimi grupka postaci w pelerynach. 178
— Hm, przespałby z˙ ycie, gdyby mu tylko pozwoli´c — usłyszał gderanie Slantera. — Witaj ponownie, Jairze Ohmsford. — Powitał go gł˛eboki głos i ogromna dło´n Helta wyciagn˛ ˛ eła si˛e do u´scisku. Był tam tak˙ze Garet Jax, czarny jak otaczajaca ˛ go noc, nieugi˛ety i niezmienny jak górski kamie´n. Patrzyli na siebie bez słowa. Szczupła twarz była napi˛eta. R˛ece Mistrza Broni spocz˛eły mi˛ekko na ramionach Jaira, a w jego oczach pojawiło si˛e dziwne, niezwykłe ciepło. Trwało to ledwie sekund˛e i zaraz znikn˛eło. Dłonie opadły i Garet Jax cofnał ˛ si˛e w mrok. Drzwi za nimi otworzyły si˛e nagle i ociekajacy ˛ woda˛ karzeł podbiegł do miejsca, gdzie Elb Foraker pochylał si˛e nad stosem map le˙zacych ˛ na małym drewnianym stoliku. Nastapiła ˛ błyskawiczna i cicha wymiana zda´n, po czym posłaniec zniknał ˛ tak szybko, jak si˛e pojawił. Foraker natychmiast podszedł do Jaira, a pozostali zebrali si˛e wokół nich. — Ohmsford — powiedział cicho. — Dowiedziałem si˛e wła´snie, z˙ e mwellret uciekł. Zapadła pełna zdumienia cisza. — Jak to si˛e mogło sta´c? — warknał ˛ w´sciekle Slanter, unoszac ˛ do s´wiatła swoja˛ surowa˛ twarz. — Zmiana kształtu. — Foraker utkwił wzrok w Jaira. — Prze´sliznał ˛ si˛e przez mały szyb wentylacyjny pompujacy ˛ powietrze do ni˙zszych poziomów. Zrobił to w nocy. Nikt nie wie, gdzie mo˙ze by´c teraz. Jair poczuł zimno. Bez watpienia ˛ karzeł miał jaki´s cel, przekazujac ˛ mu t˛e niemiła˛ wiadomo´sc´ . Nawet zamkni˛ety w magazynie, mwellret był w stanie wyczu´c obecno´sc´ magii elfów i zmusi´c Jaira do ujawnienia jej. A je´sli jest na wolno´sci. . . — Mogli´smy si˛e tego spodziewa´c w ka˙zdej chwili — zauwa˙zył Edain Elessedil. — Tylko dlaczego zrobił to wła´snie teraz? Musi by´c jaki´s powód. I ja mog˛e by´c tym powodem, pomy´slał Jair w duchu. Foraker te˙z zdawał sobie z tego spraw˛e. Dlatego mnie pierwszemu o tym powiedział. Z mroku wynurzył si˛e nagle Garet Jax. — Wyruszamy natychmiast — oznajmił. — Zbyt długo ju˙z zwlekali´smy. Nasz cel le˙zy na północy. Cokolwiek si˛e tu wydarzyło, nie musimy w tym uczestniczy´c. Skoro wokół Cillidellan zebrały si˛e gnomy, b˛edzie do´sc´ łatwo. . . OOOOOOMMMMMMMMMMM! Przera˙zeni rozejrzeli si˛e pospiesznie wokół. Potworne zawodzenie, gł˛ebokie i napastliwe rozdarło cisz˛e przed´switu. Stopniowo nasilało si˛e, jakby wznosiły je tysiace ˛ głosów, przedzierajac ˛ si˛e przez wiatr i deszcz i unoszac ˛ si˛e ponad górami Capaal. — A niech to! — krzyknał ˛ Slanter, a jego z˙ ółta twarz skrzywiła si˛e, jakby rozpoznał z´ ródło d´zwi˛eku.
179
Cała szóstka rzuciła si˛e do drzwi i w ciagu ˛ paru sekund byli ju˙z na murach. Deszcz i wiatr siekły ich twarze, kiedy wpatrywali si˛e poprzez wzburzone wody Cillidellan na pomoc. OOOOOOMMMMMMMMMMM! Lament wzmógł si˛e, urastajac ˛ w przeciagłe ˛ wycie unoszace ˛ si˛e nad wzgórzami. Ten ponury s´piew wznosiły gnomy wzdłu˙z brzegów Cillidellan, a ich głosy zlewały si˛e w jeden z˙ ałobny d´zwi˛ek, kiedy si˛egały mrocznej tafli jeziora. Na murach poni˙zej pojawił si˛e Radhomm, wykrzykujac ˛ rozkazy, i posła´ncy rozpierzchli si˛e na wszystkie strony w poszukiwaniu dowódców. Wsz˛edzie panowała goraczkowa ˛ krzatanina. ˛ Garnizon przygotowywał si˛e na przyj´scie nieznanego. R˛ece Jaira uniosły si˛e do tuniki, odnajdujac ˛ kojacy ˛ kształt kryształu wizji i sakiewki ze Srebrnym Pyłem. Garet Jax chwycił Slantera za płaszcz i przyciagn ˛ ał ˛ go do siebie. — Co tam si˛e dzieje? W oczach gnoma wida´c było strach. — To przywołanie, przywołanie czarnej magii! Widziałem to ju˙z kiedy´s w Graymark! — Gnom wił si˛e w z˙ elaznym u´scisku. — Ale potrzebuja˛ jeszcze dotyku w˛edrowców, Mistrzu Broni! Potrzebuja˛ ich dotyku! — Garet! — Foraker odciagn ˛ ał ˛ szorstko Mistrza Broni, wskazujac ˛ najbli˙zszy brzeg Cillidellan, niecałe sto jardów od miejsca, gdzie ko´nczyła si˛e wysoka zapora. Garet uwolnił Slantera. Wszystkie oczy spojrzały w kierunku, który wskazywał karzeł. Po´srodku zbiorowiska gnomów pojawiły si˛e trzy czarno odziane postacie, wysokie i wyra´zne na tle nadchodzacego ˛ s´witu. — Widma Mord! — wyszeptał ochryple Slanter. — W˛edrowcy nadeszli!
XXII Nad Cillidellan pojawiły si˛e Widma Mord, sunac ˛ tu˙z nad powierzchnia˛ wody niemal niedostrzegalnymi ruchami. Z twarzami ukrytymi w cieniu kapturów, mogłyby by´c bezcielesnymi duchami, gdyby nie palce zako´nczone czarnymi szponami, wysuwajace ˛ si˛e spod szat i s´ciskajace ˛ trzy s˛ekate, wypolerowane, czarodziejskie ró˙zd˙zki. Wokół nich narastał lament gnomów, mieszajac ˛ si˛e z wyciem wichru. Ci, którzy obserwowali cała˛ scen˛e z murów Capaal, mieli wra˙zenie, z˙ e czarne postacie wynurzaja˛ si˛e wła´snie z tego d´zwi˛eku. Nagle straszliwe zawodzenie umilkło i gnomy stan˛eły w milczeniu. Nad Cillidellan słycha´c było teraz jedynie przera´zliwe wycie wiatru i łoskot fal. Przywódca Widm Mord uniósł wysoko ró˙zd˙zk˛e. Jego wychudła posta´c wystrzelała z ochronnej warstwy szat niczym przekl˛ety kikut martwego drzewa. Niesamowity, przenikliwy d´zwi˛ek rozpłynał ˛ si˛e ponad wzgórzami i obro´ncom wydawało si˛e, z˙ e przez chwil˛e przycichł nawet wiatr. Potem ró˙zd˙zka opadła, kierujac ˛ si˛e w stron˛e czarnych wód jeziora; pozostałe dołaczyły ˛ do niej, stykajac ˛ si˛e ze soba˛ i łacz ˛ ac ˛ w jedna,˛ kiedy ich płonace ˛ ko´nce zanurzyły si˛e w Cillidellan. Przez chwil˛e nic si˛e nie działo. Potem ró˙zd˙zki eksplodowały czerwonym płomieniem, który rozdarł tafl˛e jeziora, wgryzajac ˛ si˛e w jego chłodna˛ ciemno´sc´ . Wody zadr˙zały i uniosły si˛e, a potem zacz˛eły wrze´c. Rozległ si˛e wrzask gnomów, pełen strachu i rado´sci równocze´snie, po czym armia cofn˛eła si˛e od brzegów jeziora. — To przywołanie! — krzyknał ˛ Slanter. Czerwony ogie´n przedarł si˛e w mroczna,˛ nieprzenikniona˛ czer´n, docierajac ˛ do gł˛ebi, gdzie nie dochodziło ju˙z s´wiatło. Płomienie rozprzestrzeniały si˛e w wodzie niczym plama krwi, a na powierzchni z gło´snym sykiem wybuchały gejzery pary. Całe jezioro kipiało. Obro´ncy na wałach fortecy karłów zamarli, nie wiedzac, ˛ co pocza´ ˛c. Co´s miało si˛e wydarzy´c, co´s, czego nie da si˛e opisa´c, i nikt nie wiedział, jak to powstrzyma´c. — Musimy stad ˛ ucieka´c! — Slanter niecierpliwie szarpał Gareta Jaxa. W jego oczach wida´c było strach, ale tak˙ze i zdrowy rozsadek. ˛ — Szybko, Mistrzu Broni! Nagle płomie´n zgasł. Szare ró˙zd˙zki uniosły si˛e, szponiaste dłonie schowały si˛e z powrotem w fałdach szat. Mimo to woda nadal wrzała gwałtownie. Czerwona 181
plama jarzyła si˛e teraz gł˛eboko pod powierzchnia˛ jeziora niczym oko przebudzonego ze snu olbrzyma. OOOOOMMMMMMMMM! Znowu rozległ si˛e przenikliwy i pełen wyczekiwania lament armii gnomów. Dłonie uniosły si˛e i połaczyły, ˛ wyciagaj ˛ ac ˛ si˛e w gór˛e na znak ró˙zd˙zek Widm Mord. Z jeziora buchn˛eła para i całe Cillidellan wydawało si˛e eksplodowa´c z niesłychana˛ siła.˛ Potem z gł˛ebin uniósł si˛e jaki´s ogromny, mroczny kształt. — Mistrzu Broni! — wołał Slanter. Ale Garet Jax pokr˛ecił głowa.˛ — Zostaniemy tu. Helt, przynie´s długie łuki. Olbrzym zniknał ˛ natychmiast w wie˙zy. Jair przez chwil˛e patrzył za nim, a potem odwrócił si˛e z powrotem do Cillidellan, do ogłuszajacego ˛ zawodzenia gnomów i czarnego stwora wynurzajacego ˛ si˛e z gł˛ebin. Pojawiał si˛e coraz szybciej, rosnac ˛ w miar˛e zbli˙zania si˛e do powierzchni wody. Zło przywołane przez Widma Mord, ale jakiego rodzaju? Jair z trudem przełknał ˛ s´lin˛e, pokonujac ˛ ucisk w gardle. Cokolwiek to było, było ogromne. Jego sylwetka wydawała si˛e wypełnia´c całe dno jeziora. Powoli zacz˛eło nabiera´c kształtów: pojawił si˛e ogromny, niezdarny kadłub i wijace ˛ si˛e ramiona, szukajace ˛ czego´s po omacku. . . Wreszcie z ogłuszajacym ˛ rykiem fali stwór przebił powierzchni˛e jeziora i ukazał si˛e w bladym s´wietle s´witu. Bezkształtne, czarne cielsko gwałtownym szarpni˛eciem uwolniło si˛e z wody i zawisło przez chwil˛e w górze. Beczkowaty kształt pokryty był warstwa˛ szlamu i mułu oraz skorupa˛ morskich z˙ yjatek ˛ i koralu. Cztery pot˛ez˙ ne łapy wyprostowały si˛e, kiedy wstał. Były pokryte kolcami i uzbrojone w pot˛ez˙ ne szpony. Na głowie wiła si˛e masa poskr˛ecanych macek otaczajacych ˛ co´s na kształt ogromnego dzioba pełnego ostrych jak brzytwa z˛ebów. Pomi˛edzy czułkami połyskiwały zimno czerwonawe s´lepia. Wyprostowany stwór mierzył jakie´s czterdzie´sci stóp wszerz i co najmniej sto stóp od czubka łba do ogona. Na murach Capaal rozległy si˛e okrzyki przera˙zenia. — Kraken! — powiedział Foraker. — Ju˙z po nas! — Zawodzenie gnomów przerodziło si˛e w nieludzki wrzask. Wraz z pojawieniem si˛e potwora lament przeszedł w wojenny okrzyk, który rozległ si˛e w całym Capaal. W dole, w ciemnych wodach jeziora, kraken wydał z siebie ryk, a jego czarne cielsko odwróciło si˛e gwałtownie w stron˛e s´ciany zapory i fortecy, która ja˛ osłaniała. — Idzie na nas! — wyszeptał zdumiony Garet Jax. — Stwór, który nie mo˙ze z˙ y´c bez s´wie˙zej wody, który pochodzi z oceanu, tutaj! Sprowadzony przez czarna˛ magi˛e! — Szare oczy zal´sniły zimnym blaskiem. — Nie dostanie nas. Helt! Olbrzym pojawił si˛e natychmiast u jego boku, s´ciskajac ˛ w pot˛ez˙ nej dłoni trzy długie łuki. Garet Jax wział ˛ jeden z nich, drugi zostawił Heltowi, a trzeci podał Edainowi Elessedilowi. Slanter rzucił si˛e do przodu. 182
— Posłuchaj! Nie mo˙zesz z nim walczy´c! Potwór przywołany z samego piekła to zbyt wiele nawet dla ciebie! Lecz Garet Jax zdawał si˛e nie zwraca´c na´n uwagi. — Zosta´n z chłopcem, gnomie. Jest teraz pod twoja˛ opieka.˛ Pilnuj, z˙ eby był bezpieczny. Zszedł z wie˙zy, a Helt i Edain poda˙ ˛zali tu˙z za nim. Foraker zawahał si˛e tylko przez chwil˛e, rzucajac ˛ nieufne spojrzenie w kierunku Slantera, po czym ruszył za nimi. Kraken wynurzył si˛e u stóp murów cytadeli karłów. Ogromne cielsko uderzyło w kamie´n z oszałamiajac ˛ a˛ siła˛ i impetem. Z wody wysun˛eły si˛e potworne macki, si˛egajac ˛ do zebranych na murach karłów. Złapały kilkunastu i straciły ˛ w wody jeziora, oplatajac ˛ ich ciała ssawkami i kolcami. Krzyki i zawodzenia umieraja˛ cych wypełniły poranne powietrze. Deszcz strzał spadł z murów, ale gruba skóra potwora chroniła go przed uderzeniami. Odrzucał na bok male´nkie figurki, które próbowały go powstrzyma´c, smagajac ˛ je swoimi podobnymi do bie˙zy ramionami i kruszac ˛ mury, poza którymi usiłowali si˛e schroni´c. Teraz tak˙ze i gnomy przyłaczyły ˛ si˛e do ataku. Cała oblegajaca ˛ armia uderzyła na wrota po obu stronach wysokiej zapory, wdzierajac ˛ si˛e po drabinach i wbijajac ˛ haki, które s´ciskali w dłoniach. Obro´ncy twierdzy rzucili si˛e do parapetów i szybko odparli pierwszy atak. Lecz gnomy zachowywały si˛e jak szalone. Nie zwa˙zajac ˛ na straty, jakie im zadawano, rzucały si˛e na mury i bramy, aby tam ponie´sc´ s´mier´c. Wydawało si˛e jednak, z˙ e to szale´nstwo ma swój cel. Podczas gdy karły zaj˛ete były odpieraniem ataków, kraken parł na północ, a˙z dotarł do murów jak najbli˙zej bram. Nagłym ruchem wynurzył si˛e z wody, wczepiajac ˛ si˛e płetwiastymi łapami w kamienie zapory w miejscu, gdzie wychodziła ona na brzeg. Ogromne macki rzuciły si˛e na mury, ssawki przylgn˛eły do bram i potwór szarpnał ˛ do tyłu. Kraty rozprysły si˛e na boki, pu´sciły zasuwy, a dookoła spadł deszcz odłamków drzewa i stali. Bramy cytadeli run˛eły wydarte z zawiasów i armia gnomów przelała si˛e przez nie z triumfalnym wrzaskiem. Na murach stra˙znicy Jair i Slanter obserwowali bitw˛e z rosnacym ˛ przera˙zeniem. Teraz karły nie miały ju˙z szans na powstrzymanie atakujacych. ˛ Zdobycie fortecy było kwestia˛ minut. Obro´ncy ju˙z zaczynali si˛e wycofywa´c wzdłu˙z murów. Niewielkie grupki gromadziły si˛e wokół swoich dowódców, rozpaczliwie próbujac ˛ powstrzyma´c szturm. Dla gnoma i chłopca było jasne, z˙ e bitwa jest przegrana. — Musimy ucieka´c, póki jeszcze mo˙zemy, chłopcze! — nalegał Slanter, chwytajac ˛ Jaira za rami˛e. Chłopak jednak nie chciał odej´sc´ , ciagle ˛ wypatrujac ˛ przyjaciół, zbyt przera˙zony tym, co si˛e działo, z˙ eby wykona´c jaki´s inny ruch. Z wody raz jeszcze wysunał ˛ si˛e kraken i powlókł swoje pot˛ez˙ ne cielsko wzdłu˙z muru, w kierunku s´rodka zapory. Widma Mord przemkn˛eły jego s´ladem a˙z do roztrzaskanych murów. Szare
183
ró˙zd˙zki uniosły si˛e ostrzegawczo, kiedy poda˙ ˛zajace ˛ za nimi gnomy rzuciły si˛e w kierunku fortecy karłów niemo˙zliwa˛ wr˛ecz do odparcia fala.˛ — Slanter! — krzyknał ˛ nagle Jair, wskazujac ˛ w sam s´rodek bitwy. Na szczycie murów, w kł˛ebach kurzu i dymu wyrastała pot˛ez˙ na sylwetka Helta ´ z Elbem Forakerem u boku. Sciskaj ac ˛ w jednej r˛ece łuk, a druga˛ przytrzymujac ˛ si˛e parapetu, olbrzym patrzył w dół, gdzie stały Widma Mord. Powoli naciagn ˛ ał ˛ ci˛eciw˛e i uwolnił ja.˛ Długa, czarna strzała pomkn˛eła w dół niczym mroczna plama i zaton˛eła w piersi przywódcy Widm. Stwór wyprostował si˛e, wzdrygnał ˛ i cofnał ˛ gwałtownie, pchni˛ety siła˛ uderzenia. Druga strzała utkwiła tu˙z koło pierwszej i znowu Widmo zatoczyło si˛e do tyłu. Z ust stojacych ˛ najbli˙zej wyrwał si˛e krzyk przera˙zenia i napór gnomów jakby si˛e zachwiał. Widmo wszak˙ze stan˛eło pewnie na nogach. Szponiasta dło´n chwyciła strzał˛e i wyciagn˛ ˛ eła ja˛ bez najmniejszego wysiłku. Potwór uniósł ja˛ wysoko do góry, a potem połamał na kawałki. Potem uniosła si˛e ró˙zd˙zka, a z jej ko´nca wystrzelił czerwony płomie´n. Wzdłu˙z całych murów zapłonał ˛ ogie´n, wgryzajac ˛ si˛e w kamie´n i atakujac ˛ obro´nców. Helt i Foraker rzucili si˛e w tył, kiedy dosi˛egnał ˛ ich płomie´n, i znikn˛eli w lawinie spadajacych ˛ kamieni i pyłu. Jair rzucił si˛e naprzód, ale krzyk Slantera zatrzymał go. — Nie mo˙zesz im pomóc, chłopcze! — Nie czekajac ˛ a˙z chłopiec zacznie si˛e sprzeciwia´c, gnom pociagn ˛ ał ˛ go do kamiennych schodów prowadzacych ˛ w dół. — Lepiej zacznijmy si˛e martwi´c o siebie! Je´sli si˛e pospieszymy, to by´c mo˙ze. . . Nagle zobaczyli krakena. Wynurzył si˛e z Cillidellan w połowie murów, gdzie szeroki dziedziniec łaczył ˛ si˛e z forteca˛ strzegac ˛ a˛ kra´nców wysokiej zapory. Jego macki i płetwiaste nogi uczepiły si˛e kamienia. Był teraz dobrze widoczny, poniewa˙z woda przykrywała jedynie tylna˛ cz˛es´c´ beczkowatego cielska. Powoli obracał si˛e wokół własnej osi tam, gdzie karły usiłowały opu´sci´c północna˛ fortec˛e. Wija˛ ca si˛e masa macek wyciagn˛ ˛ eła si˛e w stron˛e pasa wysokiej zapory. W ciagu ˛ paru sekund wszystkie przej´scia zostały zablokowane. — Slanter! — krzyknał ˛ ostrzegawczo Jair, rzucajac ˛ si˛e w tył, kiedy ogromna macka przesun˛eła mu si˛e tu˙z obok głowy. Wspi˛eli si˛e z powrotem po schodach i przykucn˛eli w cieniu balustrady prowadzacej ˛ z powrotem na blanki. Wokół nich opadła ulewa roztrzaskanych kamieni i kurzu zmieszanego z wodnym pyłem, który wzniecił kraken, walac ˛ płetwiastym ogonem w tafl˛e jeziora. W dole macki potwora uderzały na o´slep w mur fortecy, chwytajac ˛ wszystko, co znalazło si˛e w ich zasi˛egu. Przez chwil˛e wydawało si˛e, z˙ e nie ma z˙ adnej szansy na ucieczk˛e przez dziedziniec. Wkrótce jednak karły ruszyły do kontrataku. Wynurzyli si˛e z ni˙zszych poziomów twierdzy, ciemnych schodów i tuneli, które pod nia˛ biegły. Dowództwo objał ˛ Radhomm. Jego rude włosy unosiły si˛e na wietrze, kiedy prowadził swoich z˙ ołnierzy mi˛edzy kł˛ebowisko ogromnych ramion, tnac ˛ i rabi ˛ ac ˛ wokół berdyszem. Dookoła fruwały fragmenty ciała krakena i strz˛epy krwawej piany. Czerwonawa 184
posoka lała si˛e na wilgotne kamienie zapory. Lecz monstrum było pot˛ez˙ ne i karły wygladały ˛ przy nim jak uprzykrzone komary. Macki opadły, mia˙zd˙zac ˛ tłoczace ˛ si˛e wokół stwora male´nkie figurki i pozostawiajac ˛ je na ziemi bez z˙ ycia. Obro´ncy napływali jednak nieustannie, zdecydowani utorowa´c drog˛e uwi˛ezionym w skazanej na zagład˛e fortecy. Kraken jednak dopadał ich tak szybko, jak si˛e pojawiali. Padali wokół niego, umierajac ˛ prawie natychmiast. W ko´ncu potwór pochwycił Radhomma, kiedy dowódca karłów próbował si˛e przebi´c do przodu. Potwór wyrzucił rudowłosego z˙ ołnierza wysoko w powietrze. Ostrze topora, którym Radhomm młócił na prawo i lewo z w´sciekła˛ determinacja,˛ nie wyrzadziło ˛ mu krzywdy. Bestia uniosła karła przera˙zajaco ˛ gwałtownym ruchem i cisn˛eła martwym, poskr˛ecanym ciałem o skały. Slanter bezskutecznie napierał na Jaira. — Biegnij! — krzyknał ˛ zrozpaczony. Macki omin˛eły ich, uderzajac ˛ w mury i rozbijajac ˛ kamie´n, który rozprysnał ˛ si˛e na wszystkie strony. Ulewa poszarpanych odłamków spadła na chłopca opierajacego ˛ si˛e gnomowi i rzuciła ich na ziemi˛e, niemal grzebiac ˛ pod rumowiskiem. Jair stanał ˛ na nogach, potrzasaj ˛ ac ˛ głowa˛ w oszołomieniu, i poku´stykał w stron˛e kamiennej balustrady. W dole karły cofały si˛e do obleganej fortecy, załamane utrata˛ dowódcy. Kraken wcia˙ ˛z zajmował za´smiecony dziedziniec, zbli˙zajac ˛ si˛e do murów, na których przycupnał ˛ Jair. Chłopiec chciał zeskoczy´c, ale zatrzymał si˛e przera˙zony. U jego stóp le˙zał ogłuszony Slanter, a z gł˛ebokiej rany na jego głowie saczyła ˛ si˛e krew. Daleko w dole, jakby wynurzajac ˛ si˛e z nico´sci na tle szarego s´witu, pojawiła si˛e szczupła, czarna sylwetka Gareta Jaxa. Błyskawicznym ruchem zeskoczył z murów na tam˛e, s´ciskajac ˛ w dłoni krótka˛ włóczni˛e. Jair krzyknał ˛ do niego, ale d´zwi˛ek zginał ˛ w wyciu wichru i bitewnej wrzawie. Mistrz Broni przebiegł przez zbroczona˛ krwia˛ tam˛e — mała, zwinna figurka nie omin˛eła s´miertelnych macek krakena, ale biegła wprost na nie. Kluczac ˛ i przemykajac ˛ si˛e niczym bezcielesna zjawa, Jax rzucił si˛e na otwarta˛ paszcz˛e potwora. Macki opadły niczym potworna packa na muchy, chybiły i prze´slizn˛eły si˛e obok o wiele za wolno jak dla kogo´s tak nieprawdopodobnie szybkiego. Ale jeden fałszywy krok, jedno po´sli´zni˛ecie. . . Mistrz Broni skoczył na zakrzywiony dziób, tu˙z obok szcz˛ek bestii. Uderzył z oszałamiajac ˛ a˛ szybko´scia.˛ Krótka włócznia wbiła si˛e gł˛eboko w mi˛ekka˛ tkank˛e otwartej paszcz˛eki. Macki opadły niemal natychmiast, ogromne cielsko zachwiało si˛e. Garet Jax tymczasem był ju˙z w ruchu, obracajac ˛ si˛e i unikajac ˛ pułapki, która ju˙z miała go pochłona´ ˛c. Stojac ˛ znowu na nogach, Mistrz Broni chwycił nowa˛ bro´n. Tym razem była to pika z z˙ elaznym ostrzem, której r˛ekoje´sc´ tkwiła wcia˙ ˛z w zaci´sni˛etej dłoni martwego ju˙z wła´sciciela. Garet Jax uwolnił ja˛ jednym szybkim ruchem. Kraken zauwa˙zył gro´znego napastnika znowu zbyt pó´zno. Mistrz Broni stał niecałe dwa jardy od oka przykrytego błoniasta˛ powieka.˛ Ostrze lancy
185
poszybowało w kierunku odsłoni˛etego oka, przebijajac ˛ skór˛e i ko´sci i docierajac ˛ do mózgu. Trafiony potwór szarpnał ˛ si˛e w tył, dziko młócac ˛ błoniastymi łapami. Najwyra´zniej był ci˛ez˙ ko ranny. Kamienne wały rozpryskiwały si˛e wokół, kiedy próbował dotrze´c z powrotem do Cillidellan. Garet Jax kurczowo s´ciskał lanc˛e zanurzona˛ w czaszce potwora i wpychał ja˛ coraz gł˛ebiej, czekajac, ˛ a˙z z potwora wycieknie z˙ ycie. Kraken jednak był niesłychanie silny. D´zwignał ˛ si˛e w gór˛e, pokonał zapor˛e, spadł ci˛ez˙ ko do Cillidellan i zniknał ˛ im z oczu. Garet Jax runał ˛ za nim, w dłoniach wcia˙ ˛z s´ciskajac ˛ drzewce lancy. Jair cofnał ˛ si˛e pod roztrzaskana˛ balustrad˛e, oniemiały ze zdumienia. Krzyk w´sciekło´sci zamarł mu w gardle. W dole wysoka zapora była znowu pusta i uwi˛ezione w niej karły wypadły ze swojej pułapki, p˛edzac ˛ do bezpiecznej południowej stra˙znicy. Potem raz jeszcze pojawił si˛e przy nim Slanter, zataczajac ˛ si˛e niepewnie na nogach. Pomarszczona z˙ ółta twarz umazana była krwia,˛ ale gnom otarł ja˛ bez słowa i pociagn ˛ ał ˛ chłopca za soba˛ po schodach. Dotarli do dziedzi´nca, potykajac ˛ si˛e i przewracajac, ˛ a potem ruszyli za uciekajacymi ˛ karłami. Ale było ju˙z za pó´zno. Za nimi po obu stronach murów pojawili si˛e gnomy my´sliwi. Wyjaca ˛ i wrzeszczaca ˛ masa uzbrojonych i ociekajacych ˛ krwia˛ postaci przelała si˛e przez grzbiet zapory na dziedziniec. Slanter rzucił za siebie szybkie spojrzenie i gwałtownie skr˛ecił w ciemna˛ klatk˛e schodowa,˛ ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ Jaira. Zbiegli w dół przez kilka o´swietlonych kondygnacji a˙z do mrocznych, ni˙zszych poziomów prowadzacych ˛ do maszynowni. Nad ich głowami ucichły odgłosy pogoni. Schody sko´nczyły si˛e i znale´zli si˛e w słabo o´swietlonym korytarzu, który znikał we wn˛etrzu zapory. Slanter zawahał si˛e, po czym skr˛ecił na pomoc i pociagn ˛ ał ˛ za soba˛ Jaira. — Slanter! — wrzasnał ˛ chłopiec, szarpiac ˛ si˛e z gnomem. — Ta droga prowadzi tam, skad ˛ przyszli´smy! Oddalamy si˛e od karłów! — Gnomy te˙z pójda˛ inna˛ droga! ˛ — warknał ˛ Slanter. — Tutaj nikt nie b˛edzie s´cigał karłów ani nikogo innego! A teraz biegnij! Wbiegli w mrok, posuwajac ˛ si˛e z trudem pustym korytarzem. Odgłosy bitwy przycichły przytłumione przez odległo´sc´ , stały łoskot maszynerii i gł˛eboki szum wód Cillidellan. W umy´sle Jaira kołatała si˛e tylko jedna my´sl. Grupka w˛edrowców z Culhaven ju˙z nie istniała. Helt i Foraker zostali zabici przez w˛edrowców, Gareta Jaxa porwał za soba˛ kraken, a Edain Elessedil po prostu zniknał. ˛ Został tylko on i Slanter walczacy ˛ teraz o z˙ ycie. Capaal przepadło, przeszło w r˛ece gnomów. Tamy i zapory, które regulowały bieg Srebrnej Rzeki na zachód, do ojczyzny karłów, były teraz w r˛ekach ich najbardziej nieprzejednanego wroga. Wszystko było stracone.
186
Płuca miał s´ci´sni˛ete z powodu forsownego biegu, a w uszach własny, ci˛ez˙ ki, zm˛eczony oddech. W oczach piekły łzy, a w ustach zaschło mu z gniewu i rozgoryczenia. Co miał teraz zrobi´c? Jak dotrze do Brin? Je´sli wejdzie do Maelmord, b˛edzie zgubiona na zawsze i nigdy jej nie odnajdzie. Jak miał wypełni´c misj˛e powierzona˛ mu przez Króla Srebrnej Rzeki. . . ? Nagle ziemia zawirowała mu przed oczami. Co´s niewidzialnego podci˛eło mu nogi i runał ˛ jak długi w ciemno´sc´ . Przed nim biegł Slanter, nie zwa˙zajac ˛ na nic. Jair pospiesznie pozbierał si˛e powrotem na nogi. Nikły cie´n Slantera oddalał si˛e coraz bardziej w mrocznym tunelu. Potem z ciemno´sci wyskoczyło czyje´s rami˛e i czyja´s szorstka, pokryta łuska˛ dło´n zacisn˛eła si˛e na jego ustach, odbierajac ˛ mu oddech. Drugie rami˛e, twarde jak stal, otoczyło ciało chłopca i pociagn˛ ˛ eło go za soba˛ w otwarte drzwi. — Ssssta´c krasssnale — zasyczał znajomy głos. — Przyjaciele. My z magia˛ przyjaciele! Głos Jaira był bezgło´snym krzykiem w jego s´wiadomo´sci. Był pó´zny ranek, kiedy Slanter wynurzył si˛e z tunelu karłów, przedzierajac ˛ si˛e przez gaszcz ˛ krzewów, które zasłaniały ukryte wyj´scie. Stanał ˛ samotnie na owianych wiatrem wzniesieniach na pomoc od Capaal. Z pochmurnego, nabrzmiałego deszczem nieba saczyło ˛ si˛e szare, zamglone s´wiatło. Chłód nocy jeszcze nie opus´cił górskich zboczy. Gnom rozejrzał si˛e ostro˙znie dookoła, a potem schylił si˛e za krzewem i ruszył naprzód do miejsca, gdzie zbocze opadało ku wawozowi. ˛ Daleko w dole, na s´luzach i zaporach Capaal, roiło si˛e od jego pobratymców. Wsz˛edzie na szerokich, kamiennych obr˛eczach, murach i wałach obronnych fortecy oraz gł˛eboko w jej wn˛etrzu, w maszynowniach budowli, krzatali ˛ si˛e my´sliwi, niczym mrówki zaj˛ete wznoszeniem swojego kopca. No có˙z. To musiało si˛e tak sko´nczy´c, pomy´slał Slanter. Zmarszczył z milcza˛ ca˛ dezaprobata˛ surowa˛ z˙ ółta˛ twarz. Nikt nie mo˙ze si˛e zmierzy´c z w˛edrowcami. Twierdza Capaal nale˙zała teraz do nich. Obl˛ez˙ enie sko´nczone. Wstał powoli ze wzrokiem ciagle ˛ utkwionym w scen˛e rozgrywajac ˛ a˛ si˛e poni˙zej. Niebezpiecze´nstwo, z˙ e zostanie tutaj odkryty, było niewielkie. Wszystkie gnomy były we wn˛etrzu fortecy, a watłe ˛ resztki armii karłów uciekły na południe, do Culhaven. Nie pozostało mu nic innego, jak ruszy´c w swoja˛ własna˛ stron˛e. Wła´snie tego pragnał ˛ przecie˙z przez cały ten czas. Mimo to stał dalej, a w my´slach kołatało mu si˛e pytanie bez odpowiedzi. Cia˛ gle nie wiedział, co si˛e stało z Jairem Ohmsfordem. Chłopak był tu˙z za nim, a po chwili po prostu zniknał. ˛ Slanter szukał go, ale nigdzie nie było s´ladu Jaira. W ko´ncu wi˛ec gnom musiał pój´sc´ dalej sam. Có˙z innego mógł zrobi´c? — Tak czy inaczej chłopak sprawiał tylko same kłopoty — mruknał ˛ rozzłoszczony, ale bez wi˛ekszego przekonania. Westchnał, ˛ spojrzał w gór˛e na szarzejace ˛ niebiosa i ruszył powoli przed siebie. Skoro chłopak przepadł, a reszta zgin˛eła lub rozproszyła si˛e gdzie´s, podró˙z 187
do Niebia´nskiej Studni była sko´nczona. Jak cała reszta, rzecz jasna. Od samego poczatku ˛ była to głupia, beznadziejna wyprawa. Powtarzał to im wszystkim bez przerwy. Nie mieli poj˛ecia, na co si˛e porywaja.˛ Nie mieli poj˛ecia o mocy w˛edrowców. Sami sa˛ winni swej przegranej. Zmarszczka na surowej twarzy pogł˛ebiła si˛e. Niemniej jednak nie podobało mu si˛e to, z˙ e nie wie, co si˛e przydarzyło chłopcu. W´sliznał ˛ si˛e z powrotem do tunelu przez zaro´sla strzegace ˛ wej´scia i wspiał ˛ si˛e na skalny wyst˛ep wychodzacy ˛ na Estlandi˛e, gdzie roztaczał si˛e widok na zachód. Przynajmniej na tyle był sprytny, z˙ eby zaplanowa´c swoja˛ własna˛ ucieczk˛e, pomys´lał zadowolony z siebie. A to dlatego, z˙ e zawsze wychodził cało z ró˙znych opresji, a tacy zawsze znajduja˛ czas na przygotowanie planów ucieczki. Wyjatkiem ˛ był ten szaleniec, Garet Jax. Grymas Slantera przerodził si˛e w blady u´smiech. Dawno temu nauczył si˛e, z˙ e nie nale˙zy niepotrzebnie ryzykowa´c, kiedy nie ma ku temu powodów. Dawno temu tak˙ze nauczył si˛e trzyma´c oczy szeroko otwarte, aby w ka˙zdej chwili móc opu´sci´c niebezpieczne miejsce. Kiedy wi˛ec karły okazały si˛e na tyle uprzejme, aby zaopatrzy´c go w mapy pokazujace ˛ podziemne tunele, które wyprowadziłyby ich na pomoc poza zasi˛eg oblegajacej ˛ armii, nauczył si˛e ich błyskawicznie. Gdyby pozostali nie okazali si˛e takimi głupcami. . . Wiatr wiał mu w twarz, unoszac ˛ si˛e ze skał w mro´znych, gwałtownych podmuchach. Daleko na północ i zachód rozciagały ˛ si˛e lasy Anaru, wilgotne od mgły i deszczu, ubarwione kolorami jesieni. To była jego droga, pomy´slał ponuro. Z powrotem do przygranicznych krain, do pozorów normalno´sci i spokoju, gdzie podejmie na nowo swoje dawne z˙ ycie i zapomni o wszystkim. Był znowu wolny i mógł i´sc´ , gdzie mu si˛e z˙ ywnie podobało. Tydzie´n, mo˙ze dziesi˛ec´ dni i Estlandia oraz n˛ekajaca ˛ ja˛ wojna zostana˛ za nim. Zaszurał butem o skał˛e. — Chłopak miał rozum — powiedział cicho, bładz ˛ ac ˛ gdzie´s my´slami. Niezdecydowany, zapatrzył si˛e w deszcz.
XXIII Pó´znym popołudniem tego dnia, w którym Paranor zniknał ˛ ze s´wiata ludzi, cały Callahorn, od południowego pasa równiny Streleheim a˙z do T˛eczowego Jeziora, był chłostany strugami ulewnego, jesiennego deszczu. Burze przeszły nad przygranicznymi krainami, lasami i łakami, ˛ nad masywami Smoczych Z˛ebów i Runne, a˙z w ko´ncu opadły na szerokie połacie równiny Rabb. Tam wła´snie trafiły na Allanona, Brin i Rona Leah podró˙zujacych ˛ na wschód, w kierunku Anaru. Tej nocy, wystawieni na ulew˛e i otuleni w przemoczone płaszcze, rozbili obóz pod strzaskanym d˛ebem; pokonany przez mijajace ˛ pory roku, nie stanowił on wszak˙ze wystarczajacego ˛ schronienia. Wokół nich rozciagała ˛ si˛e pusta i jałowa Rabb, a nad ich głowami przetaczała si˛e burza. Jaskrawe s´wiatło błyskawic odsłaniało nago´sc´ równiny. Na pop˛ekanej i smaganej wichrem połaci nie było s´ladu z˙ ycia. Byli sami. Mogliby i´sc´ dalej tej nocy, a˙z do s´witu. W ten sposób dotarliby do Anaru bez zatrzymywania si˛e na odpoczynek, ale druid, widzac ˛ jak wyczerpani sa˛ jego towarzysze, postanowił nie zmusza´c ich do dalszej drogi. Tak wi˛ec tej nocy zatrzymali si˛e na Rabb i o s´wicie ruszyli w dalsza˛ podró˙z. Dzie´n zapowiadał si˛e szary i deszczowy. Spoza burzowych chmur pokrywajacych ˛ jesienne niebo prze´switywało nikłe i zamglone s´wiatło sło´nca. Jechali przez równin˛e a˙z do brzegów rzeki Rabb, a potem skr˛ecili na południe. W miejscu, gdzie rzeka rozgał˛eziała si˛e na zachód od swego głównego koryta, przeszli przez przesmyk na zalesiony brzeg i poda˙ ˛zali dalej na południe, dopóki s´wiatło dnia nie uton˛eło w mrocznym, wilgotnym zmierzchu. Druga˛ noc sp˛edzili na nieosłoni˛etej równinie, skuleni pod płaszczami i kapturami, a nieustanna, dokuczliwa m˙zawka przenikała ich do szpiku ko´sci i nie pozwalała zasna´ ˛c. Jesienny chłód osiadał na twarzach i ubraniach. Zimno i bezsenno´sc´ nie wywierały z˙ adnego wpływu na druida, zdecydowanie jednak nadwer˛ez˙ ały wytrzymało´sc´ ksi˛ecia Leah i dziewczyny. Szczególnie bole´snie odczuwała je Brin. O s´wicie nast˛epnego dnia była wszak˙ze znowu gotowa do podró˙zy z zapasem nowych sił i determinacji. Odzyskała je w czasie długich godzin nocnych, kiedy walczyła sama ze soba˛ o utrzymanie psychicznej równowagi. Deszcz, który towarzyszył im od czasu, kiedy opu´scili Smocze Z˛eby, przestał pada´c i s´wiat okry189
ła mi˛ekka, delikatna mgiełka. Niebiosa poja´sniały, przez stada białawych chmur zacz˛eły prze´switywa´c promienie sło´nca. To o˙zywiło w dziewczynie zapał, który ostudziły deszcz i ciemno´sc´ . Z całych sił starała si˛e nie zwa˙za´c na doskwierajace ˛ jej zm˛eczenie. Wspi˛eła si˛e z powrotem na konia; z wdzi˛eczno´scia˛ zwróciła si˛e w kierunku ciepła wysyłanego przez ciagle ˛ jeszcze zamglone sło´nce i patrzyła, jak słoneczna tarcza przesuwa si˛e na wschód. Okazało si˛e jednak, z˙ e nie tak łatwo upora´c si˛e z wyczerpaniem. Dzie´n stawał si˛e coraz ja´sniejszy, a zm˛eczenie dziewczyny nie ust˛epowało, osaczajace ˛ ja˛ za´s strach i watpliwo´ ˛ sci nie rozwiały si˛e. W ich cieniu ta´nczyły demony bez twarzy. Powstawały w jej umy´sle i s´miejac ˛ si˛e i naigrawajac, ˛ zaludniały las, którego skrajem jechali. Obserwowały ja˛ czyje´s oczy. Tak samo jak w drodze przez Smocze Z˛eby czuła, z˙ e jest obserwowana, czasami z bardzo daleka, a chwilami wydawało si˛e, z˙ e oczy znajduja˛ si˛e tu˙z-tu˙z. Znowu pojawiło si˛e tamto narastajace ˛ przeczucie. Pierwszy raz opadło ja˛ pomi˛edzy głazami i cieniami Smoczych Z˛ebów i poda˙ ˛zało za nia,˛ dr˛eczac ˛ nieubłaganie i ostrzegajac, ˛ z˙ e zarówno ona jak i jej towarzysze podró˙zy igraja˛ ze s´miercia˛ i nie wygraja˛ w tej grze. My´slała, z˙ e po wydarzeniach w Paranorze przeczucie zniknie, bo przecie˙z cali i zdrowi uciekli z twierdzy druidów. A mimo to powróciło, odrodzone w szaro´sci i wilgoci ostatnich dwóch dni niczym znajomy, nie dajacy ˛ spokoju demon jej s´wiadomo´sci. Było złem i chocia˙z z w´sciekła˛ determinacja˛ i gniewem starała si˛e odp˛edzi´c te my´sli, nie ust˛epowały. Trzeciego dnia podró˙zy godziny wlokły si˛e bez celu i wraz z nimi uchodziła stopniowo determinacja Brin. Z poczatku ˛ odczuła to jako niewytłumaczalne poczucie osamotnienia. N˛ekana przeczuciami, których jej towarzysze nie byli w stanie poja´ ˛c, dziewczyna zacz˛eła zamyka´c si˛e w sobie. Był to odruch samoobrony, ucieczka przed sacz ˛ acym ˛ si˛e jadem i narastajac ˛ a˛ udr˛eka˛ przeczucia, które próbowało sia´c spustoszenie w jej umy´sle. Wzniosła wokół siebie s´ciany, zatrzasn˛eła drzwi i okna i w schronieniu własnego umysłu próbowała upora´c si˛e z gn˛ebiacymi ˛ ja˛ my´slami. Równie˙z Allanon i Ron pogra˙ ˛zyli si˛e we własnych rozmy´slaniach i Brin nie umiała przywoła´c ich z powrotem. Była samotnym wi˛ez´ niem we własnym wn˛etrzu, skuta ła´ncuchami, które sama wykuła. Zacz˛eła w niej nast˛epowa´c subtelna zmiana — powolna i nieubłagana. Zaczynała wierzy´c jedynie sobie samej. Allanon nigdy nie był jej bliski. W nawet najbardziej sprzyjajacych ˛ okoliczno´sciach był odległa˛ i odpychajac ˛ a˛ postacia,˛ obcym, nad którym mogła si˛e litowa´c i z którym odczuwała dziwne pokrewie´nstwo, ale mimo to obcym — gro´znym i nieprzeniknionym. Inaczej, rzecz jasna, było z Ronem Leah, ale i on si˛e zmienił. Z przyjaciela i towarzysza stał si˛e obro´nca˛ tak samo gro´znym i nieprzyst˛epnym jak druid. To miecz Leah spowodował t˛e zmian˛e, dajac ˛ Ronowi moc, która uczyniła go równym ka˙zdemu, kto próbowałby si˛e z nim zmierzy´c. Magia zrodzona z mrocznych wód Hadeshorn i czarne zakl˛ecia Allanona zawładn˛eły Ronem. Znikn˛eło poczu-
190
cie wi˛ezi i blisko´sci, które ich łaczyło. ˛ Teraz Ron zwiazany ˛ był z druidem i z nim odczuwał pokrewie´nstwo. Zapał Brin gasł szybko. Czuła, z˙ e w jaki´s sposób utraciła sens tej podró˙zy. Nie zniknał ˛ całkowicie, ale gdzie´s go zagubiła. Kiedy´s cel był jasny i pewny — miała ruszy´c w podró˙z do Estlandii, przez Anar i Ravenshorn, na skraj dziury zwanej Maelmord i zej´sc´ w jej mroczna˛ gł˛ebi˛e, aby zniszczy´c ksi˛eg˛e czarnej magii, Ildatch. To wła´snie było jej celem. Lecz z upływem czasu, w ciemno´sciach, zimnie i niewygodzie podró˙zy cel przestał wydawa´c si˛e tak naglacy, ˛ a˙z stał si˛e całkiem odległy i nieistotny. Allanon i Ron byli jak bli´zniacze, stalowe ostrza, silne i pewne, wymierzone w cienie, które chciałyby ich powstrzyma´c. Do czego była im potrzebna? Czy˙z, wbrew słowom druida, nie mogli zdziała´c tego samego co ona w tym po´scigu? Czuła, z˙ e mogliby, z˙ e nie jest wcale tak wa˙znym członkiem tej wyprawy, ale zb˛ednym ci˛ez˙ arem, którego u˙zyteczno´sc´ mylnie oceniono. Próbowała przekona´c sama˛ siebie, z˙ e to nieprawda, ale czuła inaczej. Jej obecno´sc´ tutaj była pomyłka.˛ Czuła to i to uczucie przerastało nawet poczucie samotno´sci. Ranek przeszedł w południe. Znikn˛eła poranna mgła i za´swieciło sło´nce. Na jałowej równinie pojawiły si˛e na nowo barwne plamy. Pop˛ekana i zniszczona ziemia powoli pokrywała si˛e trawa.˛ Poczucie samotno´sci Brin stało si˛e mniej dokuczliwe. Je´zd´zcy dotarli przed zapadni˛eciem nocy do Storlock — wspólnoty gnomów uzdrowicieli. Wiekowe, sławne miasteczko okazało si˛e niczym wi˛ecej, jak zbiorowiskiem skromnych kamienno-drewnianych domostw usadowionych na skraju lasu. To tu wła´snie uczył si˛e Wil Ohmsford, przygotowujac ˛ si˛e do zawodu, który zawsze pragnał ˛ wykonywa´c. Tutaj odnalazł go Allanon, któremu Wil towarzyszył potem w podró˙zy na południe, aby odnale´zc´ Wybrana˛ elfów i ochroni´c drzewo Ellcrys oraz ras˛e elfów. Wyprawa ta zako´nczyła’ si˛e przelaniem magii elfów na ojca Brin, ta za´s z kolei odziedziczyła moc pie´sni. Było to ponad dwadzie´scia lat temu, pomy´slała Brin pos˛epnie, niemal z gorycza.˛ A to całe szale´nstwo zacz˛eło si˛e wraz z nadej´sciem Allanona. Tak zacz˛eło si˛e wszystko dla rodziny Ohmsfordów. Przejechali przez ciche, senne miasteczko i zatrzymali si˛e przed du˙zym budynkiem, który słu˙zył jako centrum medyczne. Pojawili si˛e Storowie w białych szatach, jak gdyby oczekiwali ich przybycia. Kilka milczacych ˛ postaci o oboj˛etnych twarzach odprowadziło konie, a trzy z nich poprowadziły przybyszów do s´rodka, dalej za´s ciemnymi korytarzami do oddzielnych pokoi. Czekała tam na nich goraca ˛ kapiel, ˛ czyste ubranie, posiłek i łó˙zka ze s´wie˙za,˛ lniana˛ po´sciela.˛ Krzataj ˛ ac ˛ si˛e wokół go´sci, Storowie nie odezwali si˛e ani słowem. Po paru minutach znikn˛eli niczym duchy. Kiedy została sama, Brin wykapała ˛ si˛e, przebrała i posiliła, odp˛edzajac ˛ zm˛e´ czenie ciała i samotno´sc´ duszy. Nad puszcza˛ zapadał zmierzch. Swiatło gasło w mroku, a na zasłoni˛ete okna kładły si˛e cienie. Dziewczyna obserwowała ga-
191
snace ˛ sło´nce oci˛ez˙ ała i senna, rozkoszujac ˛ si˛e wygodami, których nie zaznała, od kiedy opu´sciła Vale. Przez chwil˛e mogła sobie niemal wyobrazi´c, z˙ e tam wróciła. Pó´znym wieczorem wyrwało ja˛ z marze´n pukanie do drzwi i Stor w białych szatach gestem dał jej znak, aby poszła za nim. Nie sprzeciwiała si˛e. Wiedziała bez pytania, z˙ e to Allanon ja˛ wzywa. Znalazła go w pokoju na ko´ncu korytarza. Siedział razem z Ronem Leah przy małym stoliku, na którym płon˛eła olejna lampa, rozpraszajac ˛ mrok nocy. Druid bez słowa wskazał jej trzecie krzesło i dziewczyna ruszyła w jego kierunku. Stor, który ja˛ przyprowadził, poczekał, a˙z usiadzie, ˛ po czym odwrócił si˛e i wysunał ˛ z pokoju, cicho zamykajac ˛ za soba˛ drzwi. Trójka w˛edrowców patrzyła na siebie w milczeniu. Allanon uniósł si˛e w krzes´le. Jego ciemna twarz była kamienna˛ maska,˛ a oczy zapatrzone były w s´wiaty, których ani Brin, ani Ron nie mogli dostrzec. Wygladał ˛ s˛edziwie tej nocy. Z wyjatkiem ˛ jej ojca nikt nie znał wieku Allanona. Wiedzieli tylko, z˙ e od znikni˛ecia Allanona z czterech krain upłyn˛eło dwadzie´scia lat. Teraz ona tak˙ze zauwa˙zyła wpływ czasu na druida. Postarzał si˛e bardzo nawet od dnia, w którym przybył do Vale, aby ja˛ odszuka´c. Odcie´n siwizny w jego długich, ciemnych włosach pogł˛ebił si˛e, na szczupłej twarzy przybyło zmarszczek, a w spojrzeniu pojawiło si˛e zm˛eczenie i surowo´sc´ . Czas działał na niekorzy´sc´ druida tak samo, jak na ka˙zdego z nich. Czarne oczy uniosły si˛e, napotykajac ˛ jej spojrzenie. — Opowiem wam teraz o Bremenie — odezwał si˛e cicho i zło˙zył przed soba˛ s˛ekate dłonie. — Dawno temu, w czasach Rady Druidów w twierdzy Paranor, w czasach mi˛edzy Wojnami Ludów, wła´snie Bremen ujrzał prawd˛e o nadej´sciu magii. Wiele lat temu Brona, który miał si˛e sta´c lordem Warlockiem, odkrył jej tajemnice i padł ofiara˛ ich mocy. Po˙zarty przez moc, której miał nadziej˛e by´c panem, zbuntowany druid stał si˛e jej niewolnikiem. Rada była przekonana, z˙ e został unicestwiony w czasie Pierwszej Wojny Ludów, ale Bremen odkrył, z˙ e tak si˛e nie stało. Brona z˙ ył, ochraniany przez magi˛e, podporzadkowany ˛ jej siłom i wymaganiom. Nauki starego s´wiata znikn˛eły. Przepadły w po˙zodze Wielkich Wojen, a w ich miejsce odrodziła si˛e magia jeszcze starszego s´wiata, s´wiata, w którym z˙ yły jedynie czarodziejskie istoty. Bremen odkrył, z˙ e wła´snie ta magia mo˙ze ochroni´c lub te˙z zniszczy´c nowy s´wiat ludzi. Tak wi˛ec Bremen przeciwstawił si˛e Radzie tak, jak przed nim uczynił to Brona, tyle z˙ e z wi˛eksza˛ ostro˙zno´scia,˛ i zaczał ˛ studiowa´c tajemnice mocy, które uwolnił zbuntowany druid. Był przygotowany na ewentualny powrót lorda Warlocka, dlatego te˙z ocalał, podczas gdy reszta druidów zgin˛eła. Jedynym celem jego z˙ ycia, jego misja,˛ stało si˛e teraz odzyskanie mocy, która˛ uwolniło niegdy´s zło, pojmanie jej i zamkni˛ecie w miejscu, gdzie nie mogłaby ju˙z na nikogo wpływa´c. Nie było to łatwe zadanie, ale s´lubował je wykona´c. Druidzi uwolnili magi˛e i teraz, jako ostatniemu z nich, przypadło mu w udziale zamkna´ ˛c ja˛ na powrót. 192
Postanowił dokona´c tego — podjał ˛ swa˛ opowie´sc´ po chwili milczenia — poprzez stworzenie Miecza Shannary, Broni staro˙zytnej magii elfów; mogłaby ona ´ zniszczy´c lorda Warlocka i Zwiastuny Smierci, które mu słu˙zyły. W najczarniejszych godzinach Drugiej Wojny Ludów, kiedy wszystkie cztery krainy zagro˙zone były przez armie zła, Bremen, przywołujac ˛ na pomoc magi˛e i cała˛ swoja˛ wiedz˛e, wykuł legendarny Miecz i podarował go królowi elfów — Jerle Shannarze. Tym Mieczem król miał stoczy´c bitw˛e z buntowniczym druidem i pokona´c go. Jednak˙ze, jak pewnie wiecie, król elfów przegrał t˛e walk˛e. Nie był w stanie w pełni zapanowa´c nad moca˛ Miecza i pozwolił lordowi Warlockowi uciec. Chocia˙z wygrano bitw˛e i armie zła nie posun˛eły si˛e naprzód, Brona wcia˙ ˛z z˙ ył. Zanim mógł powróci´c, miały mina´ ˛c lata. Bremen wiedział, z˙ e nie spotka ju˙z Brony, ale s´luby zostały uczynione, a Bremen zawsze dotrzymywał obietnic. — Głos druida przygasł do szeptu, a w czarnych, nieprzeniknionych oczach pojawił si˛e niewypowiedziany ból. — Uczynił zatem trzy rzeczy. Wybrał mnie na swego syna, potomka z ciała i krwi linii druidów, który b˛edzie przemierzał cztery krainy a˙z do powrotu lorda Warlocka. Przedłu˙zył swój z˙ ywot, a potem tak˙ze i mój poprzez pogra˙ ˛zenie si˛e we s´nie, który pozwoli mi przetrwa´c tak długo, jak rasa ludzka b˛edzie potrzebowała ochrony przed lordem Warlockiem. Na koniec zrobił co´s jeszcze. Kiedy zbli˙zał si˛e czas jego odej´scia i nie mógł go ju˙z cofna´ ˛c, u˙zył po raz ostatni magii w straszliwym przywołaniu. Zwiazał ˛ swego ducha ze s´wiatem, w którym nie mógł ju˙z pozosta´c, tak aby trwa´c tu poza kres swoich dni i ujrze´c, jak dopełniaja˛ si˛e s´luby, które niegdy´s zło˙zył. Zwiazał ˛ swego ducha ze mna! ˛ — S˛ekate dłonie zacisn˛eły si˛e w pi˛es´ci. — U˙zył magii, aby połaczy´ ˛ c tymi wi˛ezami ojca i syna. Jego duch błaka ˛ si˛e, wygnany do s´wiata ciemno´sci, gdzie przeszło´sc´ łaczy ˛ si˛e z przyszło´scia˛ i skad ˛ mo˙zna go przywoła´c, kiedy zaistnieje konieczno´sc´ . Wybrał dla siebie los zagubionej i zrozpaczonej istoty, która zostanie uwolniona dopiero, gdy jego dzieło si˛e dopełni i obaj przeminiemy. . . Przerwał nagle, jak gdyby czuł, z˙ e jego słowa ujawniły wi˛ecej ni˙z pragnał. ˛ W tej samej sekundzie Brin ujrzała to, co do tej pory było przed nia˛ zakryte. Było to zaledwie mgnienie, wymykajacy ˛ si˛e obraz tajemnicy, której druid nie chciał jej zdradzi´c w Dolinie Cienia, kiedy to z wód Hadeshorn uniósł si˛e Bremen i mówił o przyszło´sci. Tym wła´snie karmiły si˛e jej przeczucia. — My´slałem, z˙ e to ju˙z si˛e kiedy´s dokonało — mówił dalej Allanon. — Wtedy, kiedy Shea Ohmsford unicestwił lorda Warlocka, kiedy poznał tajemnic˛e Miecza Shannary i stał si˛e jego panem. Myliłem si˛e jednak. Czarna magia nie umarła wraz z Warlockiem. Nie została te˙z unieszkodliwiona tak, jak utrzymywał Bremen. Przetrwała bezpieczna na stronicach Ildatch, ukryta w najwi˛ekszej tajemnicy w czelu´sciach Maelmord, czekajac ˛ na nowych odkrywców. I w ko´ncu odkrywcy nadeszli. — I stali si˛e Widmami Mord — doko´nczył Ron Leah. 193
— Czyniac ˛ si˛e niewolnikami czarnej magii tak, jak niegdy´s lord Warlock ´ i Zwiastuny Smierci. My´sleli, z˙ e b˛eda˛ panami, a stali si˛e jedynie niewolnikami. Ale jaki jest ten sekret, który ukrywasz? szeptała Brin w my´slach, cały czas czekajac, ˛ z˙ e go usłyszy. Wyjaw go wreszcie! — Tak wi˛ec Bremen nie mo˙ze by´c przywrócony ze swego wygnania w Hadeshorn, dopóki Ildatch nie zostanie zniszczona, a wraz z nia˛ magia? — Ron był zbyt przej˛ety opowie´scia,˛ z˙ eby zauwa˙zy´c to, co widziała Brin. ´ — Slubował ja˛ zniszczy´c, ksia˙ ˛ze˛ Leah — wyszeptał Allanon. A tym samym i ciebie, i ciebie, kołatało si˛e w umy´sle Brin. — Cała czarna magia wygnana z ziemi? — Ron pokr˛ecił głowa˛ zdziwiony. — To mało prawdopodobne. Nie po tylu latach jej istnienia, wojen toczonych z jej powodu, tylu po´swi˛econych z˙ ywotów. Druid spojrzał w bok. — Wiek si˛e ko´nczy, góralu. Ten wiek musi przemina´ ˛c. — Nastapiła ˛ długa cisza, która wypełniła soba˛ mroczne cienie wokół olejnej lampy i wcisn˛eła si˛e mi˛edzy trzy zebrane w pokoju postaci. Spowici w nia,˛ snuli swoje własne rozmy´slania, omijajac ˛ wzrokiem twarze pozostałych, aby ukry´c to, co szeptało w ich wn˛etrzu. Jeste´smy obcymi, którzy si˛e zebrali, aby słu˙zy´c wspólnej sprawie, ale niczego nie rozumiemy, pomy´slała Brin. Walczymy dla wspólnego dobra, ale to straszliwie słaba wi˛ez´ . . . — Czy mo˙zemy zwyci˛ez˙ y´c, Allanonie? — zapytał nagle Ron, zwracajac ˛ do druida swa˛ ogorzała˛ twarz. — Czy mamy do´sc´ siły, aby zniszczy´c t˛e ksi˛eg˛e i jej czarna˛ magi˛e? Druid milczał przez chwil˛e. W jego oczach zamigotała ukryta wiedza. — Brin Ohmsford ma taka˛ sił˛e. Ona jest nasza˛ nadzieja˛ — powiedział cicho. Brin spojrzała na niego i powoli pokr˛eciła głowa.˛ Ironiczny u´smiech wykrzywił jej wargi. — Nadzieja i brak nadziei. Ta, która ratuje, i ta, która niszczy. Pami˛etasz te słowa, Allanonie? Twój ojciec mi to powiedział. Allanon nie odpowiedział. Po prostu siedział, wpatrujac ˛ si˛e w Brin ciemnymi oczami. — Co jeszcze ci powiedział, Allanonie? — zapytała cicho. — Co jeszcze? ˙ na tym s´wiecie ju˙z go nie zobacz˛e — odpowiedział po dłu˙zszej chwili. — Ze Cisza stała si˛e jeszcze gł˛ebsza. Brin zdała sobie spraw˛e, z˙ e jest bliska odkrycia tajemnicy druida. Góral wiercił si˛e niespokojnie na krze´sle, próbujac ˛ uchwyci´c spojrzenie dziewczyny. W jego oczach czaiła si˛e niepewno´sc´ . Brin widziała, z˙ e Ron nie chce wiedzie´c nic wi˛ecej. Uciekła spojrzeniem. To ona miała by´c ich nadzieja˛ i musiała wiedzie´c. — Nic wi˛ecej? — spytała. Allanon wyprostował si˛e powoli i otulił szczelniej ciemnymi szatami, a na jego wyn˛edzniałej, zm˛eczonej twarzy pojawił si˛e nikły u´smiech. 194
— Poznanie prawdy o wszystkim, co istnieje, to obsesja Ohmsfordów — odparł. — Nikt z was nigdy nie zadowolił si˛e niczym mniejszym. — Co powiedział Bremen? — nalegała. U´smiech zgasł. — Powiedział, Brin Ohmsford, z˙ e kiedy tym razem powróc˛e z czterech krain, nigdy ju˙z tam nie pojad˛e. Dziewczyna i góral wpatrzyli si˛e w niego osłupiałym wzrokiem, nie wierzac ˛ w to, co słysza.˛ Powrót Allanona do czterech krain w razie zagro˙zenia czarna˛ magia˛ był tak pewny, jak niezmienny cykl pór roku. Nigdy si˛e nie zdarzyło, aby nie przybył na pomoc ludzkiej rasie. Nikt nie pami˛etał takiego wypadku. — Nie wierz˛e ci, druidzie! — goraczkował ˛ si˛e Ron, niezdolny wymy´sli´c nic innego. W jego głosie brzmiało oburzenie. Allanon powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Wiek mija, ksia˙ ˛ze˛ Leah. Musz˛e przemina´ ˛c wraz z nim. — Brin przełkn˛eła, pokonujac ˛ ucisk w gardle. — Kiedy. . . kiedy ty. . . .? — Kiedy b˛ed˛e musiał, Brin — doko´nczył łagodnie druid. — Kiedy przyjdzie czas. Potem wstał, wysoka, znu˙zona posta´c, czarna jak noc i nieugi˛eta jak ona. Ogromne, s˛ekate dłonie wyciagn˛ ˛ eły si˛e przez stół. Nie rozumiejac ˛ do ko´nca dlaczego, dziewczyna i góral si˛egn˛eli, aby je u´scisna´ ˛c, chocia˙z przez chwil˛e łacz ˛ ac ˛ si˛e w jedno. Druid skinał ˛ krótko głowa˛ i było w tym ge´scie co´s ostatecznego. — Jutro pojedziemy na wschód, do Anaru. Na wschód, dopóki nasza podró˙z si˛e nie dopełni. A teraz id´zcie spa´c. Zosta´ncie w pokojach. Dłonie druida uwolniły si˛e z u´scisku i opadły. — Id´zcie — powiedział cicho. Brin i Ron zerkn˛eli na siebie niepewnie, po czym wstali i opu´scili pokój. Przez cały czas czuli, z˙ e poda˙ ˛za za nimi spojrzenie ciemnych oczu Allanona. W milczeniu szli korytarzem. W mroku pustego holu unosiły si˛e urywane fragmenty rozmów. Napływały z jakiego´s niewidocznego miejsca. Powietrze było g˛este od zapachu ziół i leków. Wdychali ich aromat, odrywajac ˛ si˛e od swoich my´sli. Kiedy doszli do drzwi swoich sypialni, zatrzymali si˛e i stali tak razem, nie dotykajac ˛ si˛e i nie patrzac ˛ na siebie, bez słów dzielac ˛ ci˛ez˙ ar tego, co zostało powiedziane. To nie mo˙ze by´c prawda, my´slała oszołomiona Brin. Nie mo˙ze. Ron odwrócił si˛e i ujał ˛ w swoje r˛ece dłonie dziewczyny. Po raz pierwszy od czasu opuszczenia Hadeshorn i Doliny Shale poczuła, z˙ e znowu sa˛ sobie bliscy. — To, co nam powiedział, Brin. . . O tym, z˙ e nie wróci. . . — Góral potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — To dlatego pojechali´smy do Paranoru i dlatego zapiecz˛etował twierdz˛e. Wiedział, z˙ e ju˙z tam nie powróci. . . — Ron — przerwała mu i poło˙zyła palec na wargach chłopaka. 195
— Wiem. Po prostu nie mog˛e w to uwierzy´c. — Nie. Patrzyli na siebie przez dłu˙zsza˛ chwil˛e. — Boj˛e si˛e, Brin — wyszeptał w ko´ncu. Bez słowa skin˛eła głowa,˛ po czym obj˛eła go i mocno przytuliła. Potem cofn˛eła si˛e, pocałowała go lekko w usta i znikn˛eła w swoim pokoju. Powolnym, ci˛ez˙ kim ruchem Allanon odwrócił si˛e od zamkni˛etych drzwi i ponownie usiadł przy małym stoliku. Ze wzrokiem utkwionym w ciemno´sciach poza płomieniem olejnej lampy, pogra˙ ˛zył si˛e w rozmy´slaniach. Niegdy´s nie czuł potrzeby dzielenia si˛e z innymi swoimi tajemnicami. Uwa˙załby to za uwłaczajace. ˛ Przecie˙z w nim pokładano zaufanie. Był ostatnim z druidów i do niego nale˙zała teraz ich moc. Nie czuł potrzeby zwierze´n. Tak było z Shea˛ Ohmsfordem. Wiele z prawdy było zakrytych przed małym Shea.˛ Sam musiał ja˛ odnale´zc´ . Tak samo było z ojcem Brin, kiedy druid zabrał go na poszukiwanie Krwawego Ognia. A mimo to postanowienie Allanona, aby dotrzyma´c tajemnicy, aby zdecydowanie i konsekwentnie odmawia´c odpowiedzi na pytania nawet najbli˙zszych, słabło z czasem. By´c mo˙ze to staro´sc´ , która w ko´ncu go dopadła, lub te˙z nieubłagany upływ czasu, który kładł si˛e na nim tak wielkim ci˛ez˙ arem. A mo˙ze po prostu potrzeba dzielenia tego, co przyszło mu d´zwiga´c, z jaka´ ˛s z˙ ywa˛ istota.˛ By´c mo˙ze. Wstał od stołu, jeszcze jeden mroczny cie´n unoszacy ˛ si˛e poza zasi˛egiem s´wiatła. Zgasił olejna˛ lamp˛e. Powiedział im wi˛ecej ni˙z komukolwiek innemu. Lecz wcia˙ ˛z nie wiedzieli wszystkiego.
XXIV Nad Estlandia˛ i lasami Anaru wstał s´wit. Dla trójki z Shady Vale rozpoczał ˛ si˛e kolejny dzie´n podró˙zy. Zaopatrzeni przez uzdrowicieli ze Storlock w s´wie˙ze zapasy, wyjechali z miasteczka i skierowali si˛e na wschód do lasów. Przy stajniach za Centrum zebrała si˛e garstka milczacych, ˛ biało odzianych Storów o smutnych twarzach, aby unie´sc´ dłonie w ge´scie po˙zegnania. Po chwili trójka w˛edrowców znikn˛eła pomi˛edzy drzewami, odchodzac ˛ tak cicho i tajemniczo, jak si˛e pojawili. Był jesienny dzie´n z gatunku tych, które wspomina si˛e z rozrzewnieniem, kiedy wokół le˙zy gł˛eboki s´nieg. Ciepły i pełen sło´nca, które roz´swietlało barwy drzew i zostawiało na nich mi˛ekkie plamy s´wiatła. W porannym powietrzu unosił si˛e słodki, przyjemny zapach. W przeciwie´nstwie do minionych dni, ciemnych, chłodnych i burzliwych, ten był jasny i krzepiacy ˛ widokiem sło´nca i jaskrawego bł˛ekitu nieba. Jednak dla Brin i Rona urok dnia przepadł bezpowrotnie. Prze´sladowała ich mroczna przepowiednia Allanona i pełne napi˛ecia oczekiwanie przyszłych wy˙ darze´n. Zadne z nich nie cieszyło si˛e ciepłem, jakie ofiarował im ten dzie´n. Zamkni˛eci w sobie, ka˙zde we własnej, mrocznej otoczce najbardziej osobistych odczu´c i skrytych my´sli, góral i dziewczyna jechali w gł˛ebokim milczeniu przez c˛etkowane cienie ogromnych, ciemnych drzew i czuli jedynie zimno, które zagnie´zdziło si˛e w ich własnych wn˛etrzach. — Odtad ˛ zaczyna si˛e niebezpieczna droga — powiedział im Allanon, kiedy zebrali si˛e tego ranka przed stajnia,˛ gdzie opiekowano si˛e ich ko´nmi. Głos miał cichy i dziwnie łagodny. — Przez cała˛ Estlandi˛e i lasy Anaru b˛eda˛ czatowały na nas Widma. Wiedza,˛ z˙ e przyjdziemy. Paranor dał im odpowied´z na wszystkie pytania. Wiedza˛ tak˙ze, z˙ e musza˛ powstrzyma´c nas, zanim dotrzemy do Maelmord. ˙ B˛eda˛ nas szuka´c gnomy, a je´sli nie one, to inni, posłuszni woli w˛edrowców. Zadna s´cie˙zka na wschód do Ravenshorn nie jest dla nas bezpieczna. — Jego dłonie uniosły si˛e i spocz˛eły na jej ramionach, przyciagaj ˛ ac ˛ dziewczyn˛e bli˙zej. — Mimo to jest nas tylko troje i niełatwo b˛edzie nas znale´zc´ . Widma i ich gnomy b˛eda˛ si˛e nas spodziewa´c z dwóch stron: z pomocy, znad rzeki Rabb, i z południa, z Culhaven. Oto drogi, które wybrałby madry ˛ człowiek, bezpieczne i bez przeszkód. My jednak wybierzemy inaczej. Przejdziemy tam, gdzie jest niebezpiecznie, nie tylko 197
´ dla nas, ale tak˙ze i dla nich. Pójdziemy prosto na wschód do Srodkowego Anaru, przez Wolfsktaag, Darklin i Stare Bagniska. Rzadzi ˛ tam magia starsza ni˙z magia Widm. Nie odwa˙za˛ si˛e stawi´c jej wyzwania. Gnomy maja˛ zakaz wst˛epu do Wolfsktaag i nie pójda˛ tam nawet na rozkaz w˛edrowców. Sa˛ tam stwory o wiele bardziej niebezpieczne ni˙z gnomy, ale le˙za˛ w u´spieniu. Je´sli b˛edziemy wystarczajaco ˛ czujni i szybcy, przejdziemy bezpiecznie. Darklin i Bagniska stanowia˛ siedzib˛e tak˙ze innej jeszcze magii, ale by´c mo˙ze tam spotkamy si˛e z wi˛eksza˛ z˙ yczliwo´scia˛ ni˙z Widma. . . ´ Jechali zachodnim skrajem Srodkowego Anaru w gór˛e do wysoko poło˙zonych terenów stanowiacych ˛ ostatni stopie´n do poszarpanych, pokrytych lasami garbów Wolfsktaag. Ciepło, s´wiatło sło´nca i wspaniałe barwy jesieni znikały w miar˛e, jak zagł˛ebiali si˛e w mrok gór i lasów. Koło południa dotarli do Nefrytowej Przeł˛eczy i zacz˛eli długa,˛ okr˛ez˙ na˛ wspinaczk˛e południowym zboczem, gdzie zasłaniały ich drzewa i krzewy. Pó´znym popołudniem byli ju˙z daleko na wschód od przeł˛eczy, ´ kierujac ˛ si˛e w stron˛e wysokich szczytów. Swiatło dnia gasło powoli, a wokół nich wznosiły si˛e ciemne, milczace ˛ skały i górskie sosny. Zanim zapadła noc, byli ju˙z gł˛eboko w górach. Pomi˛edzy drzewami przemykały cienie niczym z˙ ywe istoty. Przez cały czas rozgladali ˛ si˛e czujnie dokoła, ale nie odkryli z˙ adnych oznak czyjej´s obecno´sci. Czuli si˛e przera´zliwie sami. To niesamowite i w jaki´s sposób przera˙zajace, ˛ pomy´slała Brin, kiedy dzie´n miał si˛e ku ko´ncowi i mrok kładł si˛e na szczyty. Powinna wyczu´c cho´cby cie´n jakiego´s z˙ ycia, ale góry i lasy wokół nich wygladały ˛ na zupełnie wymarłe. Nie było z˙ adnych ptaków, owadów ani s´ladu z˙ adnego z˙ ywego stworzenia. Była tylko gł˛eboka, przytłaczajaca ˛ cisza, która w tej absolutnej pustce sama wydawała si˛e czym´s z˙ ywym. Allanon nakazał postój w orzechowym zagajniku. Szorstkie, pop˛ekane drzewa stanowiły niezłe schronienie. Kiedy podzielono zapasy, oporzadzono ˛ konie i rozło˙zono obóz, Allanon przywołał ich do siebie, zakazał im rozpalania ogniska i zniknał ˛ pomi˛edzy drzewami, z˙ egnajac ˛ si˛e krótko. Brin i Ron patrzyli za nim bez słowa, a˙z zniknał ˛ im z oczu. Potem usiedli i zjedli zimny posiłek zło˙zony z chleba, sera i suszonych owoców. Jedli w ciemno´sci, nie odzywajac ˛ si˛e do siebie i wypatrujac ˛ w mroku s´ladów jakiegokolwiek z˙ ycia. Nad ich głowami nocne niebo usiane było gwiazdami. — Jak my´slisz, dokad ˛ poszedł? — zapytał Ron po jakim´s czasie. Brzmiało to tak, jakby kierował to pytanie do siebie samego. Brin pokr˛eciła głowa˛ i nie odpowiedziała. Chłopak ponownie rozejrzał si˛e wokół. — Jak cie´n, prawda? Zmienia kierunek, jak sło´nce i ksi˛ez˙ yc, pojawia si˛e i znowu odchodzi, nigdy nie wyjawiajac ˛ powodów. Oczywi´scie nie podzieliłby si˛e z nami swoimi przemy´sleniami. Nie z takimi zwykłymi lud´zmi jak my. — Westchnał ˛ i odło˙zył talerz. — Chocia˙z nie jeste´smy ju˙z takimi zwykłymi lud´zmi, prawda? Brin bawiła si˛e kawałkami chleba i sera, które zostały jej na talerzu. 198
— Nie — odpowiedziała cicho. — Zreszta˛ niewa˙zne. Jeste´smy tacy, jak zawsze byli´smy. Tak, czy inaczej. — Przerwał, jak gdyby zastanawiał si˛e, czy naprawd˛e jest tego pewny. Potem pochylił si˛e do przodu. — To dziwne, ale nie patrz˛e ju˙z na niego tak jak kiedy´s. Mys´lałem o tym cały dzie´n. Nadal mu nie ufam. Nie potrafi˛e. Wie zbyt wiele rzeczy, których ja nie wiem. Ale z drugiej strony, jak sadz˛ ˛ e, próbuje nam pomóc najlepiej, jak umie. — Przerwał czekajac, ˛ a˙z dziewczyna zgodzi si˛e z nim, ale patrzyła w bok i nie odzywała si˛e. — Brin, czym si˛e martwisz? — zapytał w ko´ncu. Spojrzała na niego i potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Nie jestem pewna. — Chodzi o to, co powiedział nam zeszłej nocy, z˙ e nigdy go ju˙z nie zobaczymy? — Tak, o to. Ale jest co´s jeszcze. — Mo˙ze, po prostu. . . — Ron zawahał si˛e. — Czuj˛e, z˙ e dzieje si˛e co´s złego — powiedziała powoli, ostro˙znie odmierzajac ˛ słowa. — Z nim, z toba,˛ z cała˛ ta˛ wyprawa,˛ ale przede wszystkim ze mna.˛ Ron spojrzał na nia˛ szeroko otwartymi oczami. — Nie rozumiem. — Ja tak˙ze nie rozumiem. Po prostu czuj˛e to. — Owin˛eła si˛e ciasno płaszczem, kulac ˛ si˛e w jego fałdach. — Od paru dni, od czasu, kiedy w Hadeshorn ukazał si˛e Bremen i zniszczyli´smy Widmo, czuj˛e, z˙ e nadchodzi co´s złego. . . co´s strasznego. Nie wiem, co to jest. Czuj˛e te˙z, z˙ e kto´s mnie obserwuje. Przez cały czas kto´s na mnie patrzy. A co najgorsze, czuj˛e, z˙ e. . . co´s odciaga ˛ mnie od ciebie, Allanona i samej siebie. Od czasu, kiedy wyruszyli´smy z Shady Vale, wszystko si˛e zmieniło. W jaki´s sposób wszystko jest inne. Góral milczał przez chwil˛e. — Przypuszczam, z˙ e to z powodu tego, co si˛e nam przydarzyło, Brin. Hadeshorn, Paranor, Allanon powtarzajacy ˛ nam słowa Bremena. To musiało nas odmieni´c. Poza tym ju˙z od wielu dni jeste´smy poza Vale, daleko od wszystkiego, co znajome i swojskie. To te˙z ma na nas wpływ. — Daleko od Jaira — powiedziała cicho. — I twoich rodziców. — Ale przede wszystkim Jaira — stwierdziła z naciskiem, jakby szukała przyczyn tego wszystkiego. Potem potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Nie, to nie to. Co´s jeszcze oprócz tego, co stało si˛e z Allanonem, oprócz opuszczenia domu, rodziny i. . . To byłoby zbyt proste, Ron. Czuj˛e to gł˛eboko we własnym wn˛etrzu. Co´s, co. . . — Przerwała, w ciemnych oczach czaiła si˛e niepewno´sc´ . Uciekła spojrzeniem w bok. — Chciałabym, z˙ eby Jair był teraz ze mna,˛ cho´cby przez par˛e chwil. My´sl˛e, z˙ e wiedziałby, co tu si˛e dzieje. Byli´smy sobie tacy bliscy. . . — Przerwała ˙ i roze´smiała si˛e cicho. — Czy to nie głupie? Zyczy´ c sobie czego´s takiego, kiedy to zupełnie niemo˙zliwe? 199
— Mnie te˙z go brakuje. — Ron zdobył si˛e na przelotny u´smiech. — Przynajmniej oderwałby nas od własnych problemów. Poleciałby tropi´c Widma Mord na własna˛ r˛ek˛e albo co´s w tym rodzaju. — Przerwał, zdajac ˛ sobie spraw˛e z tego, co powiedział. Odsunał ˛ na bok uczucie niepokoju. — Tak czy inaczej, prawdopodobnie nie dzieje si˛e nic złego. Zreszta,˛ przecie˙z Allanon pierwszy by to wyczuł, prawda? Zawsze wszystko wyczuwa. Brin nie odpowiadała przez długi czas. — Nie jestem pewna, czy nadal to potrafi — powiedziała w ko´ncu. — Nie jestem pewna. Zapadło milczenie. Nie patrzyli na siebie, tylko wpatrywali si˛e nieruchomo w ciemno´sc´ zatopieni ka˙zde we własnych rozmy´slaniach. Mijały minuty. Cisza panujaca ˛ w górach wydawała si˛e napiera´c na nich, pragnac ˛ jakby otuli´c ich płaszczem swojej absolutnej pustki i samotno´sci. Wydawało si˛e, z˙ e za chwil˛e co´s musi przerwa´c to zakl˛ecie — odległy krzyk z˙ ywego stworzenia, niewielki ruch po´sród drzew czy kamieni, szmer li´sci czy brz˛eczenie owada. Ale nic takiego si˛e nie stało. Była tylko cisza. — Czuj˛e, z˙ e zbaczamy z drogi — powiedziała nagle Brin. Ron pokr˛ecił głowa.˛ — Podró˙zujemy wytyczonym szlakiem, Brin. Nigdzie nie zboczyli´smy. Popatrzyła na niego. ˙ — Załuj˛ e, z˙ e ci˛e nie posłuchałam i nie zostali´smy w domu. — Góral spojrzał na nia˛ zaskoczony. Pi˛ekna, s´niada twarz zwróciła si˛e w jego kierunku. W czarnych oczach dziewczyny czaiła si˛e mieszanina zm˛eczenia i watpliwo´ ˛ sci, graniczaca ˛ ze strachem. Przez jedna˛ chwil˛e ogarn˛eło go nieprzyjemne uczucie, z˙ e dziewczyna siedzaca ˛ naprzeciwko niego nie jest Brin Ohmsford. — B˛ed˛e ci˛e chronił — powiedział cicho, z˙ arliwie. — Obiecuj˛e. U´smiechn˛eła si˛e bladym, niepewnym u´smiechem, który zamigotał i znikł. Łagodnym ruchem wyciagn˛ ˛ eła do niego dłonie. — Wierz˛e — wyszeptała. Ale gdzie´s w gł˛ebi ducha zadawała sobie pytanie, czy naprawd˛e b˛edzie w stanie to uczyni´c. Była prawie północ, kiedy Allanon powrócił do obozu, wychodzac ˛ spomi˛edzy drzew tak cicho, jak cienie poruszajace ˛ si˛e w Wolfsktaag. Poprzez konary drzew waskimi ˛ strumieniami srebra prze´switywało s´wiatło ksi˛ez˙ yca, napełniajac ˛ noc niesamowita˛ po´swiata.˛ Ron i Brin spali, owini˛eci w koce. Nad całym górskim ła´ncuchem panowała cisza. Tylko on jeden trzymał wart˛e. Druid zatrzymał si˛e kilka stóp od miejsca, gdzie spali jego podopieczni. Odszedł, aby w samotno´sci przemy´sle´c i rozwa˙zy´c to, co nieuchronnie miało nasta˛ pi´c. Jak wielkim zaskoczeniem były dla´n słowa Bremena, kiedy cie´n przemówił. Oczywi´scie powinien si˛e był tego spodziewa´c. Od poczatku ˛ wiedział o tym, co musi si˛e wydarzy´c. Mimo to zawsze towarzyszyło mu uczucie, z˙ e co´s jeszcze mo˙ze si˛e zmieni´c. Był druidem i wszystko było mo˙zliwe. 200
Czarne oczy przesun˛eły si˛e po kraw˛edzi gór. Wczorajsze dni jego z˙ ycia odeszły; bitwy, które toczył, i drogi, którymi zmierzał do tej wła´snie chwili, były ju˙z daleko. Jutro tak˙ze wydawało si˛e odległe, ale wiedział, z˙ e to tylko złudzenie. Jutro było tu˙z przed nim. Zadumał si˛e. Tak wiele dokonał. A jednak nie dosy´c. Odwrócił si˛e i spojrzał na s´piac ˛ a˛ dziewczyn˛e. To ona była ta,˛ od której wszystko zale˙zało. Oczywi´scie nie wierzyła w to, tak jak nie wierzyła w moc pie´sni, poniewa˙z oceniała ja˛ w ludzkich kategoriach, a magia elfów nigdy nie była ludzka˛ magia.˛ Pokazał jej zatem, co mo˙ze si˛e sta´c, ale był to jedynie przebłysk tego, poza jakie granice mo˙ze wykroczy´c pie´sn´ . Czuł, z˙ e nie zniosłaby wi˛ecej. W rozumieniu magii była zaledwie dzieckiem, a jej dorastanie b˛edzie bolesne. Tym bardziej z˙ e, jak wiedział, nie b˛edzie mogła liczy´c na jego pomoc. Splótł ciasno ramiona pod czarna˛ szata.˛ Czy mógłby jej nie pomóc? A wi˛ec znowu to samo. U´smiechnał ˛ si˛e pos˛epnie. Decyzja, z˙ e nigdy nie odsłoni całej prawdy, a tylko tyle, ile uzna za konieczne. Decyzja, która˛ podjał ˛ przy Shei Ohmsfordzie, z˙ e prawd˛e najlepiej poznaje si˛e przez własne do´swiadczenie. Mógłby jej powiedzie´c, rzecz jasna, albo przynajmniej spróbowa´c. Ojciec Brin powiedziałby, z˙ e powinien, poniewa˙z Wil Ohmsford tak wła´snie uwa˙zał, kiedy chodziło o Amberle, elfrjska˛ dziewczyn˛e. Decyzja jednak nie nale˙zała do Wila Ohmsforda. Nale˙zała do Allanona. Usta wykrzywił mu grymas goryczy. Przemin˛eły czasy Rad w Paranorze, kiedy wiele głosów i wiele umysłów jednoczyło si˛e we wspólnym wysiłku, aby znale´zc´ rozwiazanie ˛ dla problemów ludzko´sci. Druidzi, m˛edrcy starych czasów, takz˙ e przemin˛eli. Spisane dzieje, Paranor, wszystkie nadzieje i sny, które ich kiedy´s o˙zywiały, przepadły. Tylko on pozostał. Wszystkie problemy ludzko´sci były teraz jego problemami. Zreszta˛ zawsze tak było i b˛edzie, dopóki b˛edzie z˙ ył. Do niego te˙z nale˙zała decyzja. Powział ˛ ja,˛ kiedy postanowił zosta´c tym, kim został. Ale był ostatni. Czy znajdzie si˛e kto´s, kto zadecyduje tak samo, kiedy on odejdzie? Samotny i niepewny stał na skraju lasu i patrzył na Brin Ohmsford. O s´wicie znowu ruszyli na wschód. Wstał kolejny wspaniały, słoneczny dzie´n — ciepły, uroczy i pełen obietnic. Noc odpłyn˛eła z Wolfsktaag na zachód i nad horyzontem uniosła si˛e słoneczna tarcza, wysuwajac ˛ si˛e zza linii drzew i rozsiewajac ˛ złociste promienie, które rozchodziły si˛e po mrocznych zakatkach ˛ krainy, goniac ˛ przed soba˛ cienie. Nawet w ogromnej pustce i samotno´sci tych przekl˛etych gór czuli si˛e pokrzepieni i spokojniejsi. Brin pomy´slała o domu. Jak pi˛eknie wygladałaby ˛ Shady Vale w taki dzie´n jak dzi´s, my´slała, prowadzac ˛ konia wzdłu˙z górskiego pasma i czujac ˛ na twarzy ciepło sło´nca. Nawet tutaj kolory jesieni rozlewały si˛e, tworzac ˛ wielobarwne, nieregularne wzory na tkaninie mchu i s´ciółki, ciagle ˛ jeszcze pami˛etajacej ˛ ziele´n lata. Zapach z˙ ycia napełniał jej nozdrza i uderzał do głowy. W Vale wie´sniacy ju˙z wsta201
wali, szykujac ˛ si˛e do kolejnego dnia pracy. Przygotowywano s´niadanie, a soczysty aromat gotowanej strawy ulatywał przez okna otwarte szeroko, aby wpu´sci´c ciepło dnia. Pó´zniej, po wykonaniu porannych prac, rodziny zbiora˛ si˛e, aby opowiada´c historie i bawi´c si˛e, pragnac ˛ skorzysta´c ze słonecznego popołudnia, tak rzadkiego o tej porze roku, i wspomnie´c chocia˙z przez chwil˛e odchodzace ˛ lato. Tak bym chciała tam by´c i widzie´c to, pomy´slała. Tak bym chciała by´c w domu. Ranek minał ˛ im szybko na rozkoszowaniu si˛e ciepłem sło´nca, snami i marzeniami. Mijali pasma gór i górskie zbocza. Pomi˛edzy przygarbionymi szczytami zacz˛eły si˛e ukazywa´c lasy i niziny. W południe wzniesienia były ju˙z za nimi i zacz˛eli schodzi´c w dół. Wkrótce potem usłyszeli Chard. D´zwi˛ek słyszalny był na długo przedtem, zanim mogli zobaczy´c jego z´ ródło. Gł˛eboki, przenikliwy ryk docierał zza pasma lasów, wznosił si˛e wysoko i uderzał a˙z pod niebo Estlandii. Natarł na nich jak niewidzialna fala niskim, ponurym dudnieniem, które wstrzasało ˛ pokryta˛ koleinami ziemia.˛ Potem porwał je wiatr, wzmagajac ˛ jeszcze intensywno´sc´ d´zwi˛eku, a˙z cały las napełnił si˛e łoskotem wody. Droga obni˙zała si˛e. Las zaczał ˛ g˛estnie´c. Na szczycie wzniesienia unosił si˛e lodowaty wodny pył, a wirujaca ˛ mgła okrywała wszystko. Wida´c było jedynie blade pasemka odległego bł˛ekitu nieba, które zasłaniały splatane ˛ gał˛ezie le´snych drzew. Ich kora była wilgotna i pokryta mchem, a spłowiałe li´scie l´sniły od wilgoci. Przed nimi szlak wznosił si˛e do góry, ponownie prowadzac ˛ przez zbiorowisko głazów i powalonych sosen, które wynurzały si˛e z mgły niczym widmowe, zastygłe olbrzymy. Ciagle ˛ słycha´c było tylko ogłuszajacy ˛ łoskot Chard. Potem, powoli, w miar˛e jak szlak skr˛ecał w gór˛e, a ła´ncuch wzniesie´n był coraz bli˙zej, mgła zacz˛eła si˛e rozprasza´c pod uderzeniami wiatru, który wiał ponad szczytami z Wolfsktaag do wschodnich nizin. Przed nimi otwierała si˛e misa doliny. Jej zalesiona˛ cz˛es´c´ pokrywał cie´n górskiego pasma ozłoconego promieniami sło´nca. Tutaj wreszcie odsłoniło si˛e przed nimi z´ ródło hałasu — wodospad. Wzbudzajace ˛ groz˛e, ogromne pasmo białej kipieli przepływało przez wyrwy w urwisku, spadało setki stóp w dół poprzez mgł˛e wodnego pyłu i piany, która gruba˛ warstwa˛ pokrywała cały zachodni kraniec doliny, i łaczyło ˛ si˛e z wielka˛ rzeka˛ wijac ˛ a˛ si˛e pomi˛edzy skałami i drzewami. Troje je´zd´zców zatrzymało swoje wierzchowce na skraju doliny. — To Chard. — Allanon wskazał na wodospad. Brin bez słowa spojrzała w dół. Zupełnie jakby stała na kraw˛edzi s´wiata. Nie potrafiłaby opisa´c, co czuje w tej chwili. Poni˙zej, niemal sto jardów pod nia,˛ wody Chard wirowały, tłukac ˛ o skały w oszałamiajacym, ˛ zapierajacym ˛ dech w piersiach spektaklu, który napełnił Brin podziwem i zdumieniem. Daleko za dolina,˛ do której opadał wodospad, rozciagała ˛ si˛e a˙z po horyzont Estlandia, skrzac ˛ si˛e w wodnej mgiełce niesionej od wodospadu podmuchami wiatru. Wygladało ˛ to niczym stare malowidło o wyblakłych barwach i niewyra´znych konturach. Mgła 202
osiadała na s´niadej twarzy dziewczyny, wsiakała ˛ we włosy i le´sny strój jak przelotny deszczyk. Brin otarła wilgo´c z oczu i odetchn˛eła gł˛eboko zimnym, rze´skim powietrzem. W jaki´s sposób, którego nie potrafiłaby wyja´sni´c, czuła, jak gdyby narodziła si˛e na nowo. Potem Allanon ruszył naprzód i trójka je´zd´zców zacz˛eła schodzi´c w dół zalesionym zboczeni doliny, skr˛ecajac ˛ w stron˛e wyrwy w s´cianie urwiska, skad ˛ spadał wodospad. Posuwali si˛e naprzód, g˛esiego, pomi˛edzy krzakami i pochylonymi s´wierkami, które wczepiły si˛e w skalista˛ gleb˛e. Zaro´sni˛eta, poryta bruzdami dró˙zka biegła w dół obok wodospadu. Spowijały ich kł˛eby unoszacej ˛ si˛e mgły, wilgo´c osiadała na twarzach. Poza kraw˛edzia˛ zbocza wiatr przycichł, a jego przenikliwy gwizd utonał ˛ w stłumionym ryku wodospadu. Przygasło te˙z s´wiatło sło´nca. Na le´sna˛ krain˛e kładł si˛e nienaturalny półmrok, który stopniowo si˛e pogł˛ebiał. W ko´ncu dotarli do podstawy wodospadu i poda˙ ˛zali dalej mroczna˛ s´cie˙zka,˛ dopóki nie wyprowadziła ich z mgły i cienia na s´wiatło sło´nca. Skierowali si˛e na wschód wzdłu˙z brzegów rzeki, brodzac ˛ w soczystozielonej trawie rosnacej ˛ pod s´wierkami i d˛ebami o z˙ ółtych li´sciach. Ryk wodospadu opadał stopniowo, a powietrze nie było ju˙z tak chłodne. W gał˛eziach drzew pojawiły si˛e ptaki — migoczace ˛ fajerwerki barw. Na ziemi˛e znowu powracało z˙ ycie. Brin westchn˛eła z wdzi˛eczno´scia.˛ Czuła ulg˛e, wiedzac, ˛ z˙ e góry zostały ju˙z za nimi. Nagle Allanon s´ciagn ˛ ał ˛ wodze i zatrzymał konia. Jakby na rozkaz druida las wokół nich ucichł nagle. Gł˛eboka, wszechogarniajaca ˛ cisza otuliła wszystko niczym całun. Konie dziewczyny i górala przystan˛eły za wierzchowcem druida. Młodzi spojrzeli na olbrzyma, a potem na siebie. W ich oczach odbiło si˛e zaskoczenie i czujno´sc´ . Allanon nie poruszył si˛e. Siedział sztywno na koniu, wpatrujac ˛ si˛e w mrok lasu i nasłuchujac. ˛ — Allanonie, co. . . ? — zacz˛eła Brin, ale druid uniósł dło´n, nakazujac ˛ jej milczenie. W ko´ncu odwrócił si˛e, a jego szczupła, ciemna twarz st˛ez˙ ała. Oczy miały wyraz, którego ani Ron, ani Brin nigdy nie widzieli. W tej samej chwili, nie rozumiejac ˛ za bardzo dlaczego, Brin poczuła nagle ogarniajace ˛ ja˛ przera˙zenie. Druid nie odezwał si˛e, po jego twarzy przemknał ˛ tylko szybki, smutny u´smiech, i m˛edrzec zawrócił. Skinał ˛ dłonia,˛ aby ruszyli za nim, i wjechał mi˛edzy drzewa. Po krótkiej je´zdzie przez platanin˛ ˛ e drzew i usychajacych ˛ zaro´sli ujrzeli niewielka˛ górska˛ kotlin˛e. Allanon ponownie zatrzymał wierzchowca, ale tym razem zsiadł z niego. Stan˛eli przy koniach, patrzac ˛ na ogromne skupisko drzew ciagn ˛ ace ˛ si˛e po drugiej stronie kotliny. — O co chodzi, Allanonie? — Tym razem Brin doko´nczyła pytanie. Druid nie odwrócił si˛e. — Co´s nadchodzi. Posłuchajcie. 203
Czekali bez ruchu. Cisza była tak absolutna, z˙ e nawet ich własne oddechy wydawały im si˛e gło´sne. Przeczucia Brin na nowo rozszeptały si˛e w jej umy´sle. Wynurzyły si˛e z deszczu i szaro´sci Smoczych Z˛ebów, aby ja˛ odnale´zc´ . Strach otarł si˛e o jej skór˛e chłodnym dotykiem. Zadr˙zała. Nagle usłyszeli jaki´s nie´smiały, ostro˙zny d´zwi˛ek. Suche li´scie zaszele´sciły cicho. Co´s zbli˙zało si˛e w ich kierunku. — Tam! — krzyknał ˛ Ron, wyciagaj ˛ ac ˛ przed siebie dło´n. Na przeciwległym ko´ncu kotliny pojawił si˛e jaki´s kształt. Zatrzymał si˛e gwałtownie, ciagle ˛ ukryty w mroku, kiedy dostrzegł obserwujac ˛ a˛ go trójk˛e. Przez długa˛ chwil˛e trwał bez ruchu w swoim schronieniu — cichy cie´n pogra˙ ˛zony w ciemno´sci. Niewidoczne oczy przygladały ˛ im si˛e badawczo. Potem, szybko i pewnie, stworzenie wyszło spomi˛edzy drzew, ukazujac ˛ si˛e w s´wietle dnia. Chłód, który ogarnał ˛ Brin, zamienił si˛e w mróz. Nigdy nie widziała nic podobnego do stworzenia, które stało przed nimi. Było ukształtowane jak człowiek. Długie ramiona zwisały przed nim, kiedy uniosło si˛e, wyprostowane, z półprzysiadu. Było ogromne i silne. Szczupłe ciało było mocno umi˛es´nione. Skóra stworzenia, ciasno opinajaca ˛ mocarne ciało, miała dziwny, czerwonawy odcie´n. Z wyjatkiem ˛ grubej krezy porastajacej ˛ l˛ed´zwie stworzenie było bezwłose. Palce przednich i tylnych ko´nczyn zako´nczone były ogromnymi, zakrzywionymi pazurami. Stwór uniósł ku nim twarz i była to twarz groteskowej bestii, t˛epa i pokryta szramami. Utkwił w nich z˙ ółte s´lepia i rozdziawił szeroko pysk w obrzydliwym grymasie, ukazujac ˛ rz˛edy krzywych z˛ebów. — Co to jest? — wyszeptał przera˙zony Ron Leah. — To, co zostało obiecane — odpowiedział cicho Allanon dziwnie roztargnionym głosem. Czerwonawy stwór posunał ˛ si˛e o kilka kroków naprzód na skraj kotliny. Allanon odwrócił si˛e do Brin i górala. — To jachyra, stwór z innego wieku, zło w czystej postaci. Został wyp˛edzony poza cztery krainy przez magi˛e czarodziejskich stworze´n w czasach przed pojawieniem si˛e człowieka. W czasach jeszcze bardziej odległych ni˙z te, w których elfy stworzyły Zakaz. Jedynie magia równa jej moca˛ mogła na powrót ja˛ uwolni´c. — Druid wyprostował si˛e i szczelniej owinał ˛ czarna˛ szata.˛ — Wyglada ˛ na to, z˙ e nie miałem racji. Widma Mord przewidziały, z˙ e mo˙zemy pój´sc´ ta˛ droga.˛ Jachyra mógł zosta´c uwolniony tylko w takim miejscu jak te góry, w miejscu, gdzie magia ciagle ˛ z˙ yje. Widma zgotowały nam przeciwnika o wiele bardziej niebezpiecznego ni˙z one same. — Zaraz si˛e o tym przekonamy — stwierdził odwa˙znie Ron, wyciagaj ˛ ac ˛ hebanowe ostrze miecza Leah. — Nie. — Allanon szybkim ruchem pochwycił rami˛e górala. — To moja bitwa. Ron spojrzał na Brin, szukajac ˛ wsparcia. 204
— Wydaje mi si˛e, z˙ e ka˙zda walka, która ma zosta´c stoczona w trakcie tej wyprawy, dotyczy nas wszystkich. Allanon jednak potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie tym razem, ksia˙ ˛ze˛ Leah. Pokazałe´s ju˙z swoja˛ odwag˛e i po´swi˛ecenie dla dziewczyny. Nie mam co do tego watpliwo´ ˛ sci. Ale moc tego stworzenia przewy˙zsza ci˛e. Sam musz˛e si˛e z nim zmierzy´c. — Nie rób tego, Allanonie! — krzykn˛eła nagle Brin, s´ciskajac ˛ mocno jego rami˛e. Spojrzał na nia.˛ Zm˛eczona twarz i oczy przenikajace ˛ przeszło´sc´ stanowiły mask˛e, za która˛ krył si˛e smutek i determinacja. Patrzyli na siebie w milczeniu. Potem Brin, sama nie wiedzac ˛ dlaczego, uwolniła rami˛e druida. — Nie rób tego — powtórzyła cicho. Allanon wyciagn ˛ ał ˛ dło´n, aby dotkna´ ˛c jej policzka. Po drugiej stronie kotliny jachyra wydał krótki, ostry, brzmiacy ˛ niemal jak s´miech krzyk, który przerwał cisz˛e wieczoru. — Pozwól mi pój´sc´ z toba! ˛ — nalegał Ron, znowu wysuwajac ˛ si˛e naprzód. — Zostaniesz tutaj, ksia˙ ˛ze˛ Leah — druid zastapił ˛ mu drog˛e — i poczekasz, a˙z ci˛e zawołam. — Czarne oczy utkwione były w młodzie´nca. — Nie wtracaj ˛ si˛e do tego. Bez wzgl˛edu na to, co si˛e wydarzy, nie podchod´z. Przyrzeknij mi to. Ron zawahał si˛e. — Allanonie, nie mog˛e. . . — Przyrzeknij! Ron stał przed nim, a na jego twarzy malował si˛e bunt. W ko´ncu niech˛etnie skinał ˛ głowa.˛ — Przyrzekam. Druid spojrzał na dziewczyn˛e. Wzrok miał zagubiony, nieobecny. — Uwa˙zaj na siebie, Brin Ohmsford — wyszeptał. Potem zawrócił i zaczał ˛ schodzi´c w kotlin˛e.
XXV Z bezchmurnego nieba padały promienie sło´nca, obrysowujac ˛ wysoka˛ sylwetk˛e Allanona, mroczna˛ na tle kolorowej s´ciany lasu. Ciepło i słodki, jesienny aromat unoszacy ˛ si˛e w powietrzu były dla druida udr˛eka.˛ Łagodna, delikatna bryza spomi˛edzy drzew marszczyła długa˛ czarna˛ szat˛e. Pomi˛edzy brzegami, porosłymi wcia˙ ˛z soczystozielona˛ trawa,˛ rzeka Chard skrzyła si˛e lazurem i srebrem, a jej l´snienie odbijało si˛e chłodno w oczach olbrzyma. Druid widział jedynie gładki, czerwonoskóry kształt, który kocim ruchem zes´lizgiwał si˛e po zboczu do płytkiej niecki kotliny. Jego z˙ ółte s´lepia zw˛eziły si˛e. Wargi uniosły si˛e do góry w oczekiwaniu. Prosz˛e, wró´c! krzyczała bezgło´snie Brin, przera˙zona znajomym przeczuciem, które powróciło nagle, aby ja˛ prze´sladowa´c, i w ta´ncu dzikiej rado´sci wirowało teraz przed jej oczami. To samo przeczucie, które ju˙z kiedy´s ja˛ ostrzegało! Jachyra opadł w dół na cztery łapy. Pod napi˛eta˛ skóra˛ bestii marszczyły si˛e supły mi˛es´ni. Z pyska ciekła s´lina. Na grzbiecie, wzdłu˙z kr˛egosłupa wyprostował si˛e rzad ˛ kolców, który poddawał si˛e ruchom ciała, kiedy pełzła po dnie słonecznej kotliny. Uniosła pysk ku ciemnej sylwetce po drugiej stronie kotliny i krzykn˛eła po raz drugi — tym samym obrzydliwym wrzaskiem, który zabrzmiał jak s´miech szale´nca. Allanon zatrzymał si˛e kilkana´scie jardów od miejsca, gdzie skuliła si˛e bestia. Stał bez ruchu i patrzył. Na surowej, ciemnej twarzy pojawił si˛e ten sam przera˙zajacy ˛ wyraz determinacji. Widzac ˛ go, dziewczyna i góral pomy´sleli, z˙ e z˙ adne z˙ ywe stworzenie, cho´cby nie wiadomo jak złe, nie mo˙ze mu si˛e przeciwstawi´c. Mimo to szalony s´miech jachyry stał si˛e jeszcze bardziej szyderczy. W pomarszczonej paszczy ukazało si˛e wiele krzywych kłów. W z˙ ółtych s´lepiach czaiło si˛e szale´nstwo. Przez długa,˛ straszliwa˛ chwil˛e druid i potwór patrzyli na siebie w gł˛ebokiej ciszy jesiennego dnia. Wydawało si˛e, jakby s´wiat wokół nich przestał istnie´c. Znowu rozległ si˛e s´miech bestii. Kołysała si˛e na boki dziwnym, płynnym ruchem. Potem, z przera˙zajac ˛ a˛ gwałtowno´scia˛ rzuciła si˛e na Allanona. Nic nigdy nie po-
206
ruszało si˛e tak szybko. Niewyra´zna plama czerwonawej furii odbiła si˛e od ziemi i skoczyła na druida. Chybiła jednak. Allanon był szybszy. Odskoczył na bok z pr˛edko´scia˛ cienia, który znika wraz z noca.˛ Jachyra poszybował obok druida i zarył si˛e w ziemi˛e tu˙z za nim. Obrócił si˛e błyskawicznie i po raz drugi spróbował dopa´sc´ swego łupu. Ale druid ju˙z wyciagn ˛ ał ˛ dłonie i bł˛ekitny płomie´n uderzył w stwora, wyrzucajac ˛ go do tyłu w powietrze. Monstrum uderzyło o ziemi˛e niczym splatany ˛ stos ko´nczyn i mi˛es´ni. Ogie´n ciagle ˛ we´n uderzał, płonac ˛ i osmalajac ˛ mu skór˛e, a˙z w ko´ncu zmusił besti˛e do odwrotu. Rozdra˙zniona, zatrzymała si˛e przy wielkim d˛ebie. W zadziwiajacy ˛ sposób natychmiast stan˛eła na nogi. — Do licha! — wyszeptał Ron Leah. Jachyra znowu zaatakował, kluczac ˛ i wijac ˛ si˛e pomi˛edzy płomieniami tryskajacymi ˛ z palców druida. Rozw´scieczony rzucił si˛e na olbrzyma z potworna,˛ w˛ez˙ owa˛ szybko´scia.˛ Bł˛ekitny ogie´n uderzył i odrzucił stwora, ale ten zdołał uchwyci´c przeciwnika szponami jednej z łap, rozdzierajac ˛ czarna˛ szat˛e i ciało. Allanon zachwiał si˛e i cofnał ˛ od siły uderzenia. Ogie´n zamienił si˛e w dym. Kilkana´scie stóp dalej, w wysokiej zielonej trawie monstrum raz jeszcze wstawało na nogi. Walczacy ˛ zacz˛eli ostro˙znie kra˙ ˛zy´c wokół siebie. Druid, obronnym gestem, wyciagn ˛ ał ˛ przed siebie ramiona. Ciemna twarz była zastygła˛ maska˛ w´sciekło´sci. Lecz na trawie wokół niego gł˛eboka˛ purpura˛ jarzyły si˛e kropelki krwi. Pysk jachyry ponownie rozciagn ˛ ał ˛ si˛e w diabelskim, szale´nczym u´smiechu. Na czerwonej skórze, w miejscach, gdzie dosi˛egnał ˛ jej ogie´n, unosiły si˛e smu˙zki dymu, ale potwór nie wygladał ˛ na rannego. Stalowe mi˛es´nie ta´nczyły pod skóra˛ gładki i pewny taniec s´mierci dla swojej ofiary. Bestia zaatakowała szybkim, płynnym skokiem, który dosi˛egnał ˛ druida, zanim ten zda˙ ˛zył u˙zy´c ognia. Dłonie Allanona zacisn˛eły si˛e na nadgarstkach bestii. Trzymał je wyprostowane tak, z˙ e nie mogły dosi˛egna´ ˛c jego ciała. Krzywe z˛eby chwytały ze zło´scia˛ powietrze, próbujac ˛ zacisna´ ˛c si˛e na szyi druida. Sczepieni w morderczym u´scisku, toczyli si˛e i przewracali po dnie kotliny, usiłujac ˛ zdoby´c przewag˛e nad przeciwnikiem. W ko´ncu nadludzkim wysiłkiem druid zrzucił jachyr˛e, podniósł go i rzucił o ziemi˛e. Natychmiast z jego palców trysn˛eły płomienie i pochłon˛eły potwora. Jachyra wydał z siebie wysoki, przera´zliwy wrzask. Wydawało si˛e, z˙ e las wokół zamarł od tego szale´nczego krzyku. Był w nim ból, ale te˙z i co´s, co brzmiało jak niewytłumaczalna rado´sc´ . Jachyra odskoczył od kolumny ognia, wirujac, ˛ aby si˛e od niego uwolni´c. Jego pot˛ez˙ ne ciało parowało, a na skórze ta´nczyły male´nkie płomyki bł˛ekitnego ognia. Toczył si˛e po trawie, szalony i rozw´scieczony, po˙zerany przez równie mroczny ogie´n, który płonał ˛ w jego wn˛etrzu. Wstał. Krzywe ˙ z˛ebiska zal´sniły w rozwartej paszczy. Zółte s´lepia ja´sniały paskudnym blaskiem.
207
On lubi ból, pomy´slała przera˙zona Brin. Karmi si˛e nim. Za jej plecami konie parskały i cofały si˛e, czujac ˛ zapach jachyry, i szarpiac ˛ wodze, które trzymał Ron. Góral spojrzał z niepokojem w tył, próbujac ˛ bez powodzenia uspokoi´c zwierz˛eta. Jachyra ponowił atak, rzucajac ˛ si˛e przez bł˛ekitne płomienie, którymi osłaniał si˛e druid. Niemal dosi˛egnał ˛ czarno odzianej sylwetki, tnac ˛ pazurami powietrze, lecz Allanon ponownie odskoczył na czas i odrzucił stwora wybuchem ognia. Brin patrzyła na walk˛e i mimo ogarniajacych ˛ ja˛ mdło´sci, nie była w stanie odwróci´c wzroku. W głowie kołatała jej tylko jedna my´sl. Jachyra to zbyt wiele dla druida. Stoczył tyle straszliwych walk z przera˙zajacymi ˛ tworami czarnej magii. Ale ten potwór był czym´s innym. Był bezmy´slnym stworem, nie zwa˙zajacym ˛ ani na z˙ ycie, ani na s´mier´c; jego istnienie przeczyło wszystkim prawom natury. Był tworem szale´nstwa, zło´sci i bezcelowej destrukcji. Jachyra skoczył raz jeszcze, a z jego gardła wydobył si˛e wrzask, od którego p˛ekały niemal b˛ebenki w uszach. Konie w popłochu szarpn˛eły si˛e do tyłu, wyrywajac ˛ wodze z dłoni Rona. Próbował je uchwyci´c goraczkowo, ˛ ale raz uwolnione zwierz˛eta pomkn˛eły galopem w kierunku wodospadu. W ciagu ˛ paru sekund znikn˛eły ju˙z za drzewami. Ron i Brin odwrócili si˛e z powrotem do toczacej ˛ si˛e poni˙zej walki. Allanon wzniósł przed soba˛ s´cian˛e ognia. Płomienie ci˛eły jachyr˛e niczym no˙ze, kiedy bezskutecznie próbował si˛e przez nie przedrze´c. Druid nie ust˛epował, skoncentrowany na podtrzymaniu blokady, wyciagaj ˛ ac ˛ przed siebie wyprostowane ramiona. ´ Nagle opu´scił je gwałtownym, posuwistym ruchem. Sciana ognia opadła na monstrum niczym sie´c i pochłon˛eła je. Na chwil˛e stwór zniknał ˛ w o´slepiajacej ˛ kuli płomieni. Potwór wił si˛e i obracał, próbujac ˛ uciec, ale otaczał go ogie´n, wytrwale podtrzymywany magia˛ druida. Jachyra w z˙ aden sposób nie byłby w stanie uwolni´c si˛e z płomieni. Dło´n Brin zacisn˛eła si˛e na ramieniu Rona. Mo˙ze. . . Lecz nagle potwór uciekł od Allanona i zniknał ˛ pomi˛edzy drzewami. Płomienie wcia˙ ˛z go otaczały, ale zacz˛eły przygasa´c. Odległo´sc´ pomi˛edzy druidem i bestia˛ była zbyt wielka i Allanon nie mógł podtrzyma´c zakl˛ecia. Jachyra rzucił si˛e z wyciem pomi˛edzy s´wierki, mia˙zd˙zac ˛ pnie i konary. Wokół niego ta´nczyły płomienie. Roztrzaskane drzewa i s´ciółka zaj˛eły si˛e ogniem. Nad lasem unosiły si˛e kł˛eby dymu. Na s´rodku kotliny stał Allanon. Opu´scił zm˛eczone ramiona. Ron i Brin czekali na skraju urwiska, wpatrujac ˛ si˛e w dym i mrok, gdzie znikn˛eła bestia. W lesie znowu zapanowała cisza. — Odeszła — wyszeptał w ko´ncu Rone. Brin nie odpowiedziała. Czekała w milczeniu. Chwil˛e pó´zniej co´s poruszyło si˛e w wypalonym zagajniku. Brin poczuła, jak w jej wn˛etrzu na nowo eksploduje s´miertelny chłód. Spomi˛edzy drzew wynu-
208
rzył si˛e jachyra. Podczołgał si˛e na skraj kotliny. Rozdziawił paszcz˛e w ohydnym ˙ u´smiechu. Zółte s´lepia l´sniły. Nie był nawet ranny. — Czy nie ma sposobu na to paskudztwo? — wyszeptał Ron. Jachyra skradał si˛e z powrotem w kierunku Allanona, dyszac ˛ ci˛ez˙ ko i po˙za˛ dliwie. Z jego gardzieli wydobył si˛e niski, niespokojny skowyt. Bestia uniosła pysk, jak gdyby łowiac ˛ zapach druida. Przed nia˛ na trawie purpurowe krople krwi olbrzyma znaczyły długi szlak w jasnej zieleni. Jachyra zatrzymał si˛e. Powoli, nie spieszac ˛ si˛e, pochylił si˛e i zaczał ˛ zlizywa´c krew z ziemi. Skowyt pogł˛ebił si˛e nagle. Słycha´c w nim było wyra´zna˛ rozkosz. Potem bestia rzuciła si˛e do ataku. Jednym płynnym ruchem podkuliła zadnie łapy i skoczyła na Allanona. Druid uniósł dłonie z wyciagni˛ ˛ etymi palcami, ale było za pó´zno. Stwór był ju˙z na nim, zanim mag zda˙ ˛zył przywoła´c ogie´n. Przewrócili si˛e w długa˛ traw˛e i potoczyli po niej, zwarci w u´scisku. Atak jachyry nastapił ˛ tak szybko, z˙ e do uszu Allanona nie dotarł ostrzegawczy krzyk Brin. Bł˛ekitny ogie´n rozjarzył si˛e na ko´ncach palców druida, osmalajac ˛ nadgarstki i przedramiona napastnika w czasie zmaga´n, ale płomie´n nie wyrzadził ˛ potworowi krzywdy. Szpony monstrum rozdarły szat˛e i ciało Allanona, si˛egajac ˛ a˙z do ko´sci. Druid odrzucił głow˛e, a na jego twarzy odmalował si˛e ból, nie tylko fizyczny. Rozpaczliwie starał si˛e zrzuci´c besti˛e, ale jachyra przylgnał ˛ do niego tak mocno, z˙ e nie było miejsca na jakikolwiek manewr. Umi˛es´nione ciało potwora przygniatało ofiar˛e do ziemi, szarpiac ˛ ja˛ kłami i pazurami. — Nie! — krzyknał ˛ nagle Ron Leah. Wyrywajac ˛ si˛e Brin, która próbowała go powstrzyma´c, ksia˙ ˛ze˛ Leah skoczył w kotlin˛e, s´ciskajac ˛ w obu dłoniach hebanowe ostrze swego wielkiego miecza. — Leah! Leah! — krzyczał z pasja.˛ Zapomniał o obietnicy danej druidowi. Nie mógł po prostu sta´c z boku i patrze´c, jak Allanon umiera. Raz ju˙z go ocalił, mo˙ze wi˛ec zrobi´c to jeszcze raz. — Ron, wracaj! — krzyczała na pró˙zno Brin. Chwil˛e pó´zniej Ron dopadł walczacych ˛ postaci. Ciemne ostrze miecza Leah uniosło si˛e i opadło l´sniacym ˛ hakiem, tnac ˛ gł˛eboko szyj˛e i ramiona jachyry. Prowadzone siła˛ magii, rozdarło mi˛es´nie i ko´sci. Jachyra odskoczył do tyłu z przeraz˙ ajacym ˛ rykiem. Jego czerwonawe cielsko trzasn˛eło, jakby co´s w s´rodku potwora złamało si˛e. — Gi´n, potworze! — wrzasnał ˛ Ron, ogarni˛ety szałem na widok poharatanej i pokrwawionej postaci Allanona. Jachyra wszak˙ze nie zginał. Jedno z jego w˛ez´ lastych ramion wystrzeliło do przodu i ci˛eło górala po twarzy z potworna˛ siła.˛ Upadł do tyłu, wypuszczajac ˛ z u´scisku miecz Leah. Jachyra skoczył na niego, cały czas wyjac ˛ w szale rado´sci, jak gdyby wi˛ekszy ból sprawiał mu jaka´ ˛s odra˙zajac ˛ a,˛ niezrozumiała˛ rozkosz. Do-
209
padł Rona, chwycił w swe szponiaste łapy i rzucił nim przez cała˛ kotlin˛e. Chłopiec upadł jak połamana zabawka. Potem potwór wyprostował si˛e. Ciemne ostrze miecza Leah nadal tkwiło w jego ciele. Si˛egnał ˛ w tył i wyrwał go, jakby cios nic nie znaczył. Przez chwil˛e stwór wahał si˛e, trzymajac ˛ miecz przed z˙ ółtymi s´lepiami. Potem odrzucił bro´n od siebie, wysoko w powietrze, nad wody Chard. Or˛ez˙ Leah wpadł do wodospadu, którego wartki prad ˛ uniósł bro´n niczym kawałek suchego drewna. Jachyra rzucił si˛e z powrotem w kierunku le˙zacego ˛ Allanona. Ku jego zaskoczeniu druid stał znowu na nogach. Czarne szaty były podarte i pokryte plamami jego własnej krwi. Widzac, ˛ jak si˛e podnosi, jachyra wpadł w szał. Skoczył wyjac ˛ z w´sciekło´sci. Ale tym razem druid nie próbował go powstrzyma´c. Chwycił potwora w pół skoku i z całej siły zacisnał ˛ r˛ece na jego szyi. Nie zwa˙zajac ˛ na pazury rwace ˛ jego ciało, przyciskał besti˛e do ziemi, coraz bardziej zaciskajac ˛ dłonie. Ze strzaskanego gardła monstrum wydobył si˛e pisk, a całe ciało wiło si˛e niczym nadziany na włóczni˛e wa˙ ˛z. Paszcza rozwarła si˛e szeroko, kły chwytały powietrze. Potem nagle druid zwolnił u´scisk i wbił dłonie gł˛eboko w gardziel potwora. Z zaci´sni˛etych palców trysnał ˛ bł˛ekitny płomie´n. Ciałem jachyry wstrzasn˛ ˛ eły konwulsje. Bestia w´sciekle młóciła łapami. Ogie´n druida płonał ˛ w jej mocarnym ciele, docierajac ˛ do samego jadra ˛ jej istnienia. Walczyła, aby uwolni´c si˛e cho´cby na chwil˛e. Potem ogie´n eksplodował w o´slepiajacym ˛ błysku bł˛ekitnego s´wiatła. Brin odwróciła si˛e, zasłaniajac ˛ oczy przed blaskiem. Kiedy spojrzała ponownie, Allanon kl˛eczał sam na stosie wypalonego popiołu. Brin podbiegła najpierw do nieprzytomnego Rona, który le˙zał zwini˛ety na skraju kotliny. Oddech miał płytki i powolny. Odwróciła go ostro˙znie, szukajac ˛ s´ladów złamania, ale nie znalazła z˙ adnych. Otarła wi˛ec tylko krew z poci˛etej twarzy i pospieszyła do Allanona. Druid wcia˙ ˛z kl˛eczał na popiołach, które niegdy´s były jachyra. Oplótł ciasno ciało ramionami i pochylił głow˛e na pier´s. Długie czarne szaty były podarte i poplamione krwia.˛ Brin ukl˛ekła przy nim powoli. Na jej twarzy odmalował si˛e gł˛eboki ból, kiedy zobaczyła, w jakim jest stanie. Druid uniósł ci˛ez˙ ko głow˛e i utkwił w niej twarde spojrzenie. — Umieram, Brin Ohmsford — powiedział cicho. Próbowała zaprzeczy´c, ale uniósł dło´n, przerywajac ˛ jej. — Posłuchaj mnie, dziewczyno z Vale. Cie´n Bremena, mój ojciec, powiedział mi, z˙ e tak ma si˛e sta´c. Powiedział, z˙ e musz˛e opu´sci´c krainy i nigdy ju˙z nie powróc˛e. Powiedział, z˙ e odejd˛e, zanim dokona si˛e nasza podró˙z. — Skulił si˛e w nagłym ataku bólu. Rysy twarzy s´ciagn˛ ˛ eły si˛e. — Sadziłem, ˛ z˙ e zdołam jako´s to odmieni´c. Ale Widma. . . Widma znalazły sposób na uwolnienie jachyry, wiedzac ˛ albo przynajmniej majac ˛ nadziej˛e, z˙ e b˛ed˛e tym, z którym stoczy walk˛e. To stwór zrodzony z szale´nstwa. Karmi si˛e swoim własnym bólem 210
i cierpieniem swoich ofiar. W swoim szale´nstwie rani nie tylko ciało, ale tak˙ze i ducha. Nie ma przed tym ucieczki. Rozdarłby si˛e na strz˛epy, byle tylko ujrze´c mój koniec. To trucizna. . . Przerwał. Brin pochyliła si˛e nad nim, walczac ˛ ze łzami i strachem. — Musimy opatrzy´c rany, Allanonie. Musimy. . . — Nie, Brin. To ju˙z koniec. — Przerwał jej szorstko. — Nie ma dla mnie ratunku. Mój los dopełni si˛e, jak przepowiedziano. — Rozejrzał si˛e powoli po kotlinie. — Ale musisz pomóc ksi˛eciu Leah. On tak˙ze ma w sobie trucizn˛e. Jest teraz twoim obro´nca.˛ . . tak jak powiedział. — Oczy druida ponownie spocz˛eły na niej. — Jego miecz nie przepadł. Magia go ochroni. Musi tylko. . . znale´zc´ drog˛e do dłoni s´miertelnika. Rzeka poniesie go do nich. . . Znowu zakrztusił si˛e słowami i gwałtownie zgiał ˛ si˛e wpół, um˛eczony bólem. Brin wyciagn˛ ˛ eła dłonie i pochwyciła go, przytrzymujac ˛ przy sobie. — Nie mów ju˙z nic — wyszeptała z oczami pełnymi łez. Odsunał ˛ si˛e od niej powoli i wyprostował. Jego krew pokrywała r˛ece i ramiona Brin. Na ustach druida zadr˙zał blady, ironiczny u´smiech. — Widma sadz ˛ a,˛ z˙ e tylko mnie musza˛ si˛e obawia´c, z˙ e jestem jedynym, który potrafi je unicestwi´c. — Pokr˛ecił powoli głowa.˛ — Ale myla˛ si˛e. Ty jeste´s moca,˛ Brin. Ty jeste´s ta,˛ której. . . nic nie pokona. — Dło´n druida przytrzymała rami˛e dziewczyny w z˙ elaznym u´scisku. — Posłuchaj mnie uwa˙znie. Twój ojciec nie ufał magii elfów. Bał si˛e tego, co mo˙ze uczyni´c. Powiem ci, jaka była tego przyczyna. Magia mo˙ze sta´c si˛e dla swego posiadacza s´wiatłem lub ciemno´scia.˛ By´c mo˙ze wydaje si˛e zabawka,˛ ale nigdy nia˛ nie jest. Strze˙z si˛e jej mocy, bo nie ma sobie równej. Zachowaj ja˛ tylko dla siebie i wykorzystaj wła´sciwie, a poprowadzi ci˛e bezpiecznie do ko´nca tej wyprawy. U˙zyj jej dobrze, a b˛edziesz w stanie zniszczy´c Ildatch! — Allanonie, nie mog˛e pój´sc´ bez ciebie! — Płakała cicho. — Mo˙zesz i musisz. Tak jak twój ojciec. . . nie ma nikogo innego. — Jego ciemna twarz pochyliła si˛e. Skin˛eła głowa˛ oszołomiona, ledwie go słyszac. ˛ Usiłowała pokona´c kł˛ebiace ˛ si˛e w niej emocje, aby przyja´ ˛c to, co nieuniknione. — Ten wiek przemija — wyszeptał Allanon, a jego czarne oczy zal´sniły. — Druid musi wi˛ec przemina´ ˛c wraz z nim. — Jego dłonie spocz˛eły mi˛ekko na jej drobnych dłoniach. — Ale zaufanie, które d´zwigam, nie mo˙ze przemina´ ˛c. Musi pozosta´c z z˙ yjacymi. ˛ To zaufanie daj˛e teraz tobie. Zbli˙z si˛e. Brin Ohmsford pochyliła si˛e ni˙zej, a˙z jej twarz znalazła si˛e tu˙z przed obliczem druida. Powolnym ruchem Allanon si˛egnał ˛ do podartych szat na swojej piersi. Potem wyciagn ˛ ał ˛ dło´n z palcami splamionymi własna˛ krwia˛ i delikatnie dotknał ˛ czoła dziewczyny. Czuła ciepło jego krwi, kiedy przemówił cicho w j˛ezyku, którego nigdy nie słyszała. Ten dotyk i słowa zapadły w nia˛ gł˛eboko i napełniły energia,˛ wybuchajac ˛ przed jej oczami fala˛ o´slepiajacych ˛ barw. Potem wszystko znikn˛eło. 211
— Co. . . zrobiłe´s, Allanonie? — zapytała niepewnie. Ale druid nie odpowiedział. — Pomó˙z mi wsta´c — rozkazał. — Nie mo˙zesz chodzi´c, Allanonie! Jeste´s ci˛ez˙ ko ranny! — Ciemne oczy spojrzały z dziwna˛ dla druida łagodno´scia.˛ — Pomó˙z mi wsta´c, Brin. Nie b˛ed˛e musiał daleko chodzi´c. — Ociagaj ˛ ac ˛ si˛e, otoczyła go ramionami i uniosła z ziemi. Krew wsiakała ˛ w traw˛e i stos popiołu, który kiedy´s był jachyra.˛ — Och, Allanonie! — Brin nie próbowała ju˙z ukry´c łez. — Podprowad´z mnie do brzegu rzeki — wyszeptał. Powoli, chwiejnym krokiem, przeszli pusta˛ kotlink˛e i zbli˙zyli si˛e do miejsca, gdzie Chard wartkim pradem ˛ toczyła swe wody na wschód, pomi˛edzy zielonymi brzegami. Sło´nce cały czas s´wieciło ol´sniewajaco, ˛ rozja´sniajac ˛ jesienny dzie´n z˙ yczliwym ciepłem. Był to dzie´n z˙ ycia, nie s´mierci, i Brin płakała, widzac, ˛ z˙ e dla Allanona b˛edzie on ostatnim. Stan˛eli nad brzegiem rzeki. Dziewczyna delikatnie pomogła druidowi ukl˛ekna´ ˛c. Jego ciemna głowa pochyliła si˛e przed odbitym w wodzie blaskiem sło´nca. — Kiedy twoja podró˙z si˛e dopełni — odezwał si˛e — znajdziesz mnie tutaj. — Uniósł głow˛e. — Teraz odejd´z. Cofn˛eła si˛e powoli, czujac ˛ niewypowiedziany smutek. Po jej twarzy spływały łzy, a dłonie błagalnym gestem wyciagały ˛ si˛e do pochylonej postaci. Allanon patrzył na nia˛ przez długa˛ chwil˛e. Potem wyciagn ˛ ał ˛ skrwawione rami˛e w kierunku wód Chard. Rzeka uspokoiła si˛e natychmiast, a jej powierzchnia stała si˛e gładka niczym tafla stojacego ˛ stawu. Zapanowała niesamowita, głucha cisza. Chwil˛e potem woda wzburzyła si˛e gwałtownie i z gł˛ebi rzeki uniosły si˛e krzyki, które Brin słyszała nad Hadeshorn — wysokie, przeszywajace ˛ d´zwi˛eki. Trwały jednak tylko chwil˛e i znowu zapanowała cisza. Kl˛eczacy ˛ na brzegu rzeki Allanon opu´scił dło´n i pochylił głow˛e w ukłonie. Z Chard uniosło si˛e widmo Bremena. Szary i niemal przezroczysty na tle dziennego s´wiatła cie´n stanał ˛ na powierzchni wody, zn˛ekany i pochylony wiekiem. — Ojcze! — Brin usłyszała ciche wołanie Allanona. Cie´n przybli˙zył si˛e, sunac ˛ po gładkiej powierzchni rzeki. Kiedy dotarł do kl˛eczacego ˛ druida, pochylił si˛e powoli i wział ˛ w ramiona obolałe ciało syna. Nie odwracajac ˛ si˛e, ruszył z powrotem przez rzek˛e, tulac ˛ do siebie Allanona. Zatrzymał si˛e raz jeszcze na s´rodku Chard, a pod jego stopami woda zawrzała gwałtownie, syczac ˛ i parujac. ˛ Potem powoli pogra˙ ˛zył si˛e w rzece. Zniknał ˛ ostatni z druidów. Chard jeszcze przez chwil˛e trwała w spokoju. Potem działanie magii ustało i znowu rzeka toczyła si˛e na wschód. — Allanon! — krzykn˛eła Brin. Stała samotnie na brzegu rzeki i wpatrywała si˛e w wartki nurt, czekajac ˛ na odpowied´z, która nie miała nigdy nadej´sc´ .
XXVI Schwytawszy Jaira po upadku twierdzy karłów w Capaal, mwellret Stythys poprowadził chłopca na pomoc przez puszcze Anaru. Poda˙ ˛zajac ˛ z biegiem Srebrnej Rzeki wijacej ˛ si˛e pomi˛edzy drzewami, przemierzajac ˛ urwiska i wawozy, ˛ zagł˛ebili si˛e w le´sna˛ g˛estwin˛e i s´cielacy ˛ si˛e nad nia˛ mrok. Przez cały czas Jair był zakneblowany i prowadzony na powrozie niczym zwierz˛e. Mwellret uwalniał go z wi˛ezów jedynie na czas posiłków, a i tak jego zimne, gadzie s´lepia obserwowały go bez przerwy. Szare, wypełnione deszczem godziny ciagn˛ ˛ eły si˛e w niesko´nczono´sc´ , a razem z nimi wydawało si˛e uchodzi´c w przeszło´sc´ całe z˙ ycie Jaira, jego przyjaciele i towarzysze, nadzieje i obietnice. Las był wilgotny, a w powietrzu unosił si˛e odór zatrutych wód Srebrnej Rzeki i zgnilizny. Usychajace ˛ krzewy i drzewa rosły tak g˛esto, z˙ e nie było wida´c przez nie nieba. Jedynie czarna i cuchnaca ˛ rzeka wskazywała im kierunek, toczac ˛ si˛e leniwie. Nie tylko oni podró˙zowali na północ w tym czasie. Szeroka˛ droga,˛ biegnac ˛ a˛ równolegle do Srebrnej Rzeki, której oczywi´scie mwellret przezornie unikał, cia˛ gn˛eła nieprzerwana procesja gnomów i ich wi˛ez´ niów grz˛eznacych ˛ w błocie i obładowanych łupami zagrabionymi przez naje´zd´zców. Wi˛ez´ niowie byli zwiazani ˛ i skuci ła´ncuchami. M˛ez˙ czy´zni walczacy ˛ w obronie Capaal szli długim szeregiem, poganiani jak stado bydła — karły, elfy i ludzie z Callahornu — wyn˛edzniali, pokonani i odarci z nadziei. Jair patrzył na nich spomi˛edzy drzew rosnacych ˛ ponad droga,˛ a w oczach miał łzy. Ciagn˛ ˛ eły te˙z t˛edy armie gnomów z Graymark. Napływały ogromna,˛ niezdyscyplinowana˛ masa,˛ aby czym pr˛edzej dołaczy´ ˛ c do plemion, które ju˙z wtargn˛eły na ziemie karłów. Szły ich tysiace, ˛ ponurych i przera˙zajacych, ˛ a ich surowe z˙ ółte twarze krzywiły si˛e szyderczo, kiedy pokrzykiwali na nieszcz˛esnych wi˛ez´ niów. Przechodziły tak˙ze Widma Mord, chocia˙z nie wi˛ecej ni˙z garstka — ciemne, upiorne postacie kroczace ˛ samotnie i omijane przez wszystkich. W miar˛e podró˙zy pogoda pogarszała si˛e. Niebo poczerniało od burzowych chmur, deszcz padał nieprzerwanymi strumieniami. Błyskawice strzelały jaskrawymi smugami, nad rozmokła˛ ziemia˛ przetaczał si˛e dudniacy ˛ łoskot grzmotów. Jesienne drzewa matowiały od wilgoci, a kolorowe li´scie opadały i ton˛eły w błocie. Rozmokły grunt nie dawał odpowiedniego oparcia stopom. Pos˛epny, szary 213
cie´n kładł si˛e nad puszcza.˛ Wydawało si˛e, z˙ e niebiosa chca˛ przygnie´sc´ ziemi˛e, aby zdławi´c w niej z˙ ycie. Jair Ohmsford wielokrotnie upadał, przedzierajac ˛ si˛e przez g˛estwin˛e, ciagni˛ ˛ ety na skórzanej smyczy zaci´sni˛etej w dłoniach czarno odzianej postaci przed nim. Wilgo´c i zimno przenikały go do szpiku ko´sci. Wyczerpanie zacz˛eło zbiera´c swoje z˙ niwo. Przyszła goraczka ˛ i Jair zaczał ˛ majaczy´c. Przebłyski wydarze´n, które przywiodły go do tego opłakanego stanu, mieszały si˛e ze wspomnieniami z dzieci´nstwa, tworzac ˛ zniekształcone obrazy, które przez krótki czas kra˙ ˛zyły w um˛eczonym umy´sle chłopca, a potem znikały. Chwilami był zupełnie nieprzytomny i prze´sladowały go dziwaczne i przera˙zajace ˛ wizje, przemykajac ˛ si˛e przez jego my´sli jak złodzieje. A nawet je´sli goraczka ˛ opuszczała go na chwil˛e, to i tak czarna rozpacz barwiła jego my´sli. Nie było dla niego nadziei, szeptała. Capaal, jej obro´ncy i wszyscy jego przyjaciele odeszli. Ich ostatnie minuty przesuwały mu si˛e przed oczami z o´slepiajac ˛ a˛ jasno´scia,˛ niczym s´wiatło przeszywajace ˛ baldachim drzew nad jego głowa.˛ Garet Jax wciagni˛ ˛ ety w szare odm˛ety Cillidellan przez krakena, Foraker i Helt pogrzebani pod kamienna˛ s´ciana,˛ która˛ powaliła czarna magia w˛edrowców, Slanter biegnacy ˛ przed nim przez podziemne korytarze fortecy, nie zwracajacy ˛ na niego uwagi, nie ogladaj ˛ acy ˛ si˛e za siebie. Nawet Brin, Allanon i Ron pojawiali si˛e czasami zagubieni gdzie´s w gł˛ebi Anaru. Czasami pojawiały si˛e my´sli o Królu Srebrnej Rzeki, jasne i dziwnie wzruszajace, ˛ pełne cudowno´sci i tajemniczo´sci emanujacej ˛ ze starca. Pami˛etaj, szeptały mi˛ekko niespokojnymi głosami. Nie zapomnij, co musisz zrobi´c. Zapomniał jednak. Pod tunika,˛ ukryte przed w´scibskim wzrokiem mwellreta, le˙zały magiczne dary, których u˙zyczył mu starzec — kryształ wizji i skórzana sakiewka ze Srebrnym Pyłem. Wcia˙ ˛z je miał i nie zamierzał ich utraci´c. Cel ich posiadania stał si˛e jednak dziwnie niejasny, zagubiony w rosnacej ˛ goraczce, ˛ ukryty w majaczeniach umysłu. Kiedy zatrzymali si˛e na noc, mwellret dostrzegł wreszcie goraczk˛ ˛ e Jaira i dał mu do wypicia lekarstwo, mikstur˛e składajac ˛ a˛ si˛e z zawarto´sci sakwy Stythysa i kubka ciemnego, gorzkiego piwa. Chłopiec próbował odmówi´c, um˛eczony goraczk ˛ a˛ i własnym poczuciem niepewno´sci, ale mwellret wmusił w niego płyn. Chwil˛e pó´zniej Jair zasnał ˛ i przespał spokojnie cała˛ noc. O s´wicie wypił nast˛epna˛ porcj˛e gorzkiego leku, a o zmierzchu nast˛epnego dnia goraczka ˛ zacz˛eła opada´c. Tej nocy spali w jaskini na wysokim zboczu górujacym ˛ nad mrocznym zakr˛etem rzeki. Było im cieplej i nie tak mokro, jak w poprzednie noce, kiedy cierpieli niewygody spania pod gołym niebem. Tej wła´snie nocy Jair znowu zaczał ˛ rozmawia´c ze swoim stra˙znikiem. Sko´nczyli posiłek składajacy ˛ si˛e z korzonków i suszonej wołowiny, popijajac ˛ niewielka˛ porcja˛ gorzkiego piwa. Siedzieli naprzeciw siebie w ciemno´sci, kulac ˛ si˛e w swoich płaszczach przed nocnym chłodem. Na zewnatrz ˛ monotonnie siapiła ˛ dokuczliwa m˙zawka, uderzajac ˛ hała´sliwie w drzewa, kamienie i błotnista˛ ziemi˛e. Mwellret nie zało˙zył Jairowi knebla tak, jak w ciagu ˛ 214
dwóch ostatnich nocy, ale zostawił go na szyi chłopca. Siedział obserwujac ˛ je´nca, a jego zimne oczy l´sniły w ciemno´sciach. Gadzia twarz była tylko niewyra´znym cieniem, skrytym pod kapturem. Nie poruszył si˛e i nie odezwał. Po prostu siedział i patrzył na przycupni˛etego przed nim chłopca. Mijały minuty i w ko´ncu Jair zdecydował si˛e wciagn ˛ a´ ˛c stworzenie do rozmowy. — Dokad ˛ mnie zabierasz? — o´smielił si˛e zapyta´c. Waskie ˛ oczy zw˛eziły si˛e jeszcze bardziej i Jair zdał sobie spraw˛e, z˙ e jaszczur czekał na to pytanie. — Idziemy do Wyssokich Szczytów. — Jair pokr˛ecił głowa,˛ nie rozumiejac. ˛ — Wysokich Szczytów? — To góry poni˙zej Ravenssshorn, elfiku — zasyczał Stythys. — Zossstaniemy tam przez jaki´s czasss. Wsssadz˛e ci˛e do wi˛ezienia gnomów w Dun Fee Aran! Jair poczuł ucisk w gardle. — Wi˛ezienia? Chcesz mnie zamkna´ ˛c w wi˛ezieniu? — Tam przyjmuj˛e moich go´sci — wychrypiał mwellret i roze´smiał si˛e cicho. Jair zesztywniał na d´zwi˛ek tego s´miechu i ze wszystkich sił starał si˛e opanowa´c ogarniajacy ˛ go strach. — Dlaczego chcesz to zrobi´c? — zapytał gniewnie. — Czego ode mnie chcesz? — Sss! — Jaszczur wycelował w jego kierunku zakrzywiony paluch. — Czy elfik naprawd˛e nie wie? Nie widzi? — Zakapturzona posta´c pochyliła si˛e bli˙zej chłopca. — Posssłuchaj, krasssnalu. Posssłuchaj! To my jessste´smy panami tych gór i wszyssstkiego, co tu z˙ yje! Wiele lat temu przybył do nass lord Warlock i zawarto układ. Małe gnomy zossstana˛ wysssłane na sssłu˙zb˛e do lorda Warlocka, a my zossstaniemy panami tych gór. Tak si˛e ssstało. Czasss władcy Królestwa ˙ Czaszki na tej ziemi przeminał, ˛ ale my przetrwali´smy. Zyjemy! A potem przyszszli w˛edrowcy, wyle´zli z czarnego dołu Maelmord i wssspi˛eli si˛e do naszych gór. Mówili, z˙ e sssłu˙za˛ magii lorda Warlocka. Oddajcie nam ssswoje domy, powiedzieli. Dajcie nam krasssnali na sssłu˙zb˛e. Układ nic ju˙z nie znaczy. Odmówili´smy Widmom. My te˙z jessste´smy silni. Ale co´s si˛e z nami ssstało. Chorujemy i umieramy. Nie rodza˛ si˛e młode. Nasssi ludzie przegrywaja.˛ Mijaja˛ lata i jessst nasss tylko garssstka. W˛edrowcy ciagle ˛ chca,˛ aby´smy odeszszli z gór. W ko´ncu jessst nasss tak mało, z˙ e w˛edrowcy wyganiaja˛ nasss! — Przerwał. Zielone, wa˛ skie oczy płon˛eły wpatrzone w Jaira. Czaiła si˛e w nich w´sciekło´sc´ i gorycz. — Porzucili mnie na s´mier´c. W˛edrowcy, Widma, czarne ssstwory diabła. Ale ja z˙ yj˛e! Jair patrzył na potwora szeroko otwartymi oczami. Stythys przyznał wła´snie, z˙ e w czasach Shei Ohmsforda mwellrety sprzedały lordowi Warlockowi gnomy z˙ yjace ˛ w górach, tak z˙ e mogły one by´c u˙zyte do walki przeciwko Sudlandii w nieudanej Trzeciej Wojnie Ludów. Mwellrety uczyniły to, aby zachowa´c panowanie w górskim królestwie Ravenshorn. Było wi˛ec tak, jak mówił Foraker i jak podejrzewały karły. Ale potem przyszły Widma Mord, spadkobiercy magicznej mocy 215
lorda Warlocka. Odtad ˛ Estlandia miała nale˙ze´c do nich, a mwellrety miały zosta´c wyp˛edzone z Ravenshorn. Kiedy jaszczury stawiały opór, Widma zesłały na nie choroby i zniszczyły je. Tak wi˛ec Stythys naprawd˛e został wygnany z ojczyzny, znaleziony przez gnomy i przyprowadzony do Capaal. . . — Ale co to ma wspólnego ze mna? ˛ — zapytał, czujac ˛ rosnac ˛ a˛ podejrzliwo´sc´ . — Magia! — wysyczał natychmiast mwellret. — Magia, mały przyjacielu! Pie´sn´ , która˛ s´piewasz, musi by´c moja! Ty masz magi˛e i musisz mi ja˛ da´c! — Ale ja nie mog˛e tego zrobi´c! — wykrzyknał ˛ zrozpaczony Jair. Pokryta˛ łuska˛ twarz wykrzywił grymas. — Nie mo˙zesz, mały przyjacielu? Moc magii musssi wróci´c do mojego ludu, nie do Widm. Oddasz nam ssswoja˛ magi˛e, elfiku. W wi˛ezieniu. Zobaczyszsz. Jair odwrócił wzrok. Stythys, tak samo jak gnom Spilk, pragnał ˛ włada´c magia,˛ której Jair nie mógł mu da´c. Magia pie´sni nale˙zała do niego i tylko on mógł jej u˙zywa´c. Dla mwellreta, tak jak i dla Spilka, była bezu˙zyteczna. Nagle mro˙zaca ˛ krew w z˙ yłach my´sl przebiegła mu przez głow˛e. A je´sli Stythys wiedział o tym? Przypu´sc´ my, i˙z mwellret wiedział, z˙ e nie mo˙ze u˙zy´c jego magii, ale zrobi z niej u˙zytek poprzez Jaira? Chłopiec pami˛etał, co uczynił z nim jaszczur w celi Capaal, w jaki sposób mwellret zmusił go do ujawnienia magii. . . Wstrzymał oddech. Bogowie! Je´sli Stythys wiedział albo cho´cby podejrzewał, z˙ e Jair ma jeszcze inne magie? Je´sli wyczuł obecno´sc´ kryształu wizji i Srebrnego Pyłu? — Nie mo˙zesz ich dosta´c — wyszeptał, niemal nie zdajac ˛ sobie sprawy z tego, co powiedział. W jego głosie brzmiała rozpacz. Mwellret odpowiedział cichym sykiem. — Wi˛ezienie odmieni twoja˛ decyzj˛e, krasssnalu. Przekonaszsz si˛e. — Przez długi czas Jair nie mógł zasna´ ˛c. Le˙zał zakneblowany i zwiazany, ˛ zagubiony w ciemno´sciach własnych rozmy´sla´n, słuchał deszczu i oddechu s´piacego ˛ mwellreta. Przy wej´sciu do małej jaskini kładły si˛e cienie. Na zewnatrz ˛ wiatr p˛edził burzowe chmury ponad rozmokła˛ ziemia.˛ Co miał robi´c? Przepadło jego poszukiwanie i plany ocalenia Brin. Przed nim le˙zały wi˛ezienia gnomów w Dun Fee Aran. Raz zamkni˛ety w ich murach, mo˙ze ju˙z nigdy nie wyj´sc´ . Jasne było, z˙ e mwellret zamierza go tam trzyma´c, dopóki nie wyjawi mu sekretów magii elfów. Nigdy tego nie zrobi. Nale˙zały do niego. Miał ich u˙zy´c na polecenie Króla Srebrnej Rzeki, a w zamian ocali´c z˙ ycie siostry. Nigdy ich nie wyda. Czuł jednak, z˙ e mimo jego postanowienia zniesienia wszystkich prób pr˛edzej czy pó´zniej Stythys znajdzie sposób, aby wydrze´c mu te sekrety. Gdzie´s w oddali zadudnił grzmot, przetaczajac ˛ si˛e ponad puszcza,˛ gł˛eboki i złowieszczy. Ale jeszcze bardziej złowieszcza była sytuacja Jaira. Du˙zo czasu upłyn˛eło, zanim wreszcie wyczerpanie wzi˛eło gór˛e i zapadł w sen. Trzeciego dnia z nadej´sciem s´witu Jair i mwellret podj˛eli marsz na pomoc. Posuwajac ˛ si˛e z trudem przez deszcz, mgł˛e i rozmokły las, dotarli w południe do 216
Wysokich Szczytów. Góry były mroczne i postrz˛epione, zbiorowisko połamanych szczytów i stromych skał pi˛etrzacych ˛ si˛e nad Srebrna˛ Rzeka,˛ która spływała w dół z zalesionych wy˙zyn poni˙zej Ravenshorn. Zacz˛eli wspinaczk˛e i natychmiast pochłon˛eła ich mgła, która przylgn˛eła do skał, a˙z w ko´ncu, kiedy byli ju˙z u kresu sił i zacz˛eła zapada´c noc, stan˛eli nad urwiskiem wznoszacym ˛ si˛e nad forteca˛ Dun Fee Aran. Przed nimi widniał rozległy, zamkowy kompleks murów, wie˙z, stra˙znic i wałów obronnych. Cało´sc´ rzucała na góry szary, pos˛epny cie´n, wyrastajac ˛ przed nimi ze s´ciany deszczu. Jair pomy´slał, z˙ e wyglada ˛ tak nawet przy najlepszej pogodzie. W milczeniu przedzierali si˛e przez drzewa. Wysoki, zakapturzony mwellret prowadził kulejacego ˛ chłopca. Przeszli przez krzewy i zaro´sla porastajace ˛ s´cian˛e urwiska, docierajac ˛ do rozmokłego obozowiska. Mijali ich gnomy my´sliwi i maruderzy wszelkiego autoramentu, grz˛eznac ˛ w błotnistej ziemi, otuleni w płaszcze i kaptury, zaabsorbowani własnymi sprawami. Nikt ich nie zaczepił. Nikt im si˛e nie przygladał. ˛ Przeszli nad kamiennymi parapetami, przez mury, potem schodami w dół i przez korytarze. Noc była coraz bli˙zej, s´wiatło dnia ju˙z przygasało. Jair czuł, jak s´wiat kurczy si˛e wokół niego, odcinajac ˛ go od reszty. Czuł odór tego miejsca, cuchnac ˛ a˛ zgnilizn˛e cel i ludzkich ciał. Przera˙zony wyczuł zamkni˛ete tu ludzkie istoty, porzucone na pastw˛e losu, zapomniane. Przed nimi wynurzyła si˛e ogromna budowla podobna do kamiennego bloku. Okna stanowiły jedynie male´nkie szpary w kamieniu, drzwi były grube i okute z˙ elazem. Weszli do budynku i otoczyła ich cisza. — Wi˛ezienia, elfiku — Jair usłyszał szept mwellreta za plecami. Przemierzyli ciemny labirynt korytarzy pełnych drzwi, których zamki i zawiasy pokryte były rdza˛ i paj˛eczynami, jakby czas zatrzymał si˛e tu w miejscu. Jair czuł zimno i pustk˛e, obserwujac ˛ nieko´nczace ˛ si˛e rz˛edy mijanych drzwi. Odgłos ich butów odbijał si˛e w ciszy głuchym echem, a do ich uszu docierał jedynie szcz˛ek z˙ elaza i cyzelowanie kamienia. Jair z przera˙zeniem mierzył wzrokiem wyrastajace ˛ wokół niego mury. Jak si˛e stad ˛ wydostan˛e? zastanawiał si˛e w ciszy. Czy kiedykolwiek zdołam si˛e stad ˛ wydosta´c? Potem w korytarzu zal´sniła pochodnia i pojawiła si˛e przed nim niewielka po˙ sta´c otulona peleryna.˛ Stary, okaleczony gnom. Zółta twarz nosiła s´lady jakiej´s nieznanej Jairowi choroby, tak odra˙zajacej, ˛ z˙ e Jair szarpnał ˛ si˛e na swojej skórzanej smyczy. Stythys podszedł do gnoma i pochylajac ˛ si˛e nad paskudnym człowieczkiem, wykonał palcami kilka tajemniczych znaków. Gnom odpowiedział podobnymi znakami, a potem skinał ˛ wykrzywiona˛ dłonia,˛ rozkazujac ˛ im i´sc´ za soba.˛ Weszli w głab ˛ wi˛ezienia. Znikn˛eło s´wiatło sło´nca. Jedynie dymiaca ˛ w ciemno´sci pochodnia wskazywała im drog˛e. W ko´ncu stan˛eli przed okutymi drzwiami podobnymi do setek tych, które do tej pory mijali. Zaciskajac ˛ mocno dłonie na stalowej zasuwie, gnom wyszarpnał ˛ rygiel. Otworzył ci˛ez˙ kie wrota ze zgrzytem. Stythys spojrzał na Jaira, po czym 217
pociagn ˛ ał ˛ za smycz i wepchnał ˛ go do pokoju. Była to mała, ciasna cela. Oprócz wiazki ˛ słomy rzuconej w kacie ˛ i drewnianego wiadra przy drzwiach, nie było tu nic. Male´nka szczelina wyci˛eta w s´cianie przepuszczała odrobin˛e srebrnoszarego s´wiatła z zewnatrz. ˛ Mwellret odwrócił si˛e do chłopca, przeciał ˛ wi˛ezy na jego dłoniach i wyjał ˛ knebel. Szorstkim ruchem pchnał ˛ Jaira na słomiane posłanie. — Jessste´s u siebie — zasyczał. — Dom dla krasssnala, dopóki nie powieszsz mi o magii. — Krzywy paluch wskazał na przygarbiona˛ figurk˛e gnoma za jego plecami. — Twój stra˙znik, elfiku. Jessst mój, nadal posssłuszny. Jessst niemy i głuchy. Pie´sn´ na nic si˛e nie zda. B˛edzie ci˛e karmił i zajmował si˛e toba˛ — przerwał na chwil˛e — i ukarze ci˛e w razie nieposssłusze´nstwa. Twarz gnoma zwróciła si˛e w stron˛e Jaira w trakcie przemowy Stythysa. Była bez wyrazu. Jair rozejrzał si˛e ponuro dokoła. — Powiedz mi, co chc˛e wiedzie´c, elfiku — wyszeptał nagle mwellret. — Powiedz mi albo nigdy nie opu´scisz tego miejsssca! Lodowaty głos zawisł w male´nkim pomieszczeniu, a zielone s´lepia wbiły si˛e w Jaira. Potem Stythys odwrócił si˛e i sztywnym krokiem podszedł do drzwi celi. Gnom tak˙ze zawrócił. Powykrzywiane dłonie chwyciły zasuw˛e i zamkn˛eły drzwi. Skulony w ciemno´sciach, Jair nasłuchiwał niknacych ˛ w oddali kroków. Mijały minuty i godziny. Jair siedział bez ruchu w swojej celi, nasłuchujac ˛ ciszy i my´slac ˛ o beznadziejno´sci swego poło˙zenia. Do jego nozdrzy docierał ostry zapach zgnilizny i mieszał si˛e z rozpacza˛ zalewajac ˛ a˛ go nieust˛epliwa˛ fala.˛ Był przera˙zony, tak przera˙zony, z˙ e ledwo mógł zebra´c my´sli. Po raz pierwszy przyszło mu do głowy co´s, czego w ogóle nie brał pod uwag˛e, odkad ˛ porzucił dom w Shady Vale, uciekajac ˛ przed s´cigajacymi ˛ go gnomami. Zginiesz, wyszeptał do siebie w duchu. Płakałby, gdyby umiał przywoła´c łzy, ale nie przychodziły. By´c mo˙ze był zbyt przestraszony, z˙ eby płaka´c. My´sl o tym, jak stad ˛ uciec, nakazał sobie. Zawsze jest jaki´s sposób. Wział ˛ gł˛eboki oddech, aby si˛e uspokoi´c. Co zrobiłby Garet Jax w takiej sytuacji? Czy cho´cby Slanter? Slanter zawsze znajdował jakie´s wyj´scie. Nawet Ron Leah byłby w stanie jako´s sobie poradzi´c. Jego my´sli rozproszyły si˛e na chwil˛e, bładz ˛ ac ˛ po´sród wspomnie´n i zbaczajac ˛ bez trudu w marzenia o tym, co mogłoby si˛e wydarzy´c. Wszystko to była fantazja, fałszywe sztuczki, prawdy widziane przez pryzmat jego własnej rozpaczy. W ko´ncu zmusił si˛e, z˙ eby wsta´c, i obszedł male´nka˛ cel˛e, badajac ˛ to, co ju˙z przedtem widział. Dotknał ˛ wilgotnego, zimnego kamienia i zerknał ˛ na snop szaro´sci przenikajacy ˛ przez s´wietlik. W˛edrował bez celu, czekajac ˛ a˙z opadna˛ emocje i uspokoja˛ si˛e rozszalałe my´sli. Nagle postanowił u˙zy´c kryształu wizji. Je´sli chciał wiedzie´c, ile czasu mu pozostało, musiał sprawdzi´c, co si˛e dzieje z Brin. 218
Pospiesznie wyciagn ˛ ał ˛ srebrny ła´ncuch ze schowku w fałdach tuniki i wpatrzył si˛e w kryształ, który osłaniał dło´nmi. Słyszał szept Króla Srebrnej Rzeki zapewniajacy, ˛ z˙ e w ten sposób b˛edzie mógł s´ledzi´c w˛edrówk˛e Brin. Wystarczy, aby za´spiewał. . . Za´spiewał wi˛ec cicho. Z poczatku ˛ głos nie przychodził, tłumiony emocjami, które wcia˙ ˛z targały chłopcem. Jair zdusił poczucie niepewno´sci i d´zwi˛ek pie´sni wypełnił pokój. Niemal natychmiast kryształ wizji rozja´snił si˛e ostrym s´wiatłem, które wpadło w mrok i przep˛edziło cienie. Zobaczył, z˙ e s´wiatło pochodziło z małego ogniska, w które wpatrywała si˛e Brin. Jej s´liczna twarz ukryta była w dłoniach. Potem spojrzała przed siebie, jakby czego´s szukajac. ˛ Wygladała ˛ bardzo mizernie. Na twarzy widniały s´lady napi˛ecia i zmartwie´n. Spu´sciła wzrok i westchn˛eła. Dr˙zała lekko, jakby wstrzasało ˛ nia˛ tłumione łkanie. Jair widział, z˙ e ogarni˛eta była rozpacza.˛ Cokolwiek si˛e jej przydarzyło, z pewno´scia˛ było bolesne. . . Głos Jaira załamał si˛e pod wpływem troski o siostr˛e i obraz skurczonej twarzy Brin zafalował i zniknał. ˛ W ogłuszajacej ˛ ciszy wpatrywał si˛e w kryształ spoczywajacy ˛ w jego stulonych dłoniach. Gdzie był Allanon? zastanawiał si˛e. Nie było go wida´c w krysztale. „Li´scie na wietrze”, szeptał głos Króla Srebrnej Rzeki. „B˛edzie zgubiona”. Jair zamknał ˛ dłonie wokół kryształu i nic nie widzacymi ˛ oczami wpatrzył si˛e w ciemno´sc´ .
XXVII Nad puszcza˛ Anaru zapadła ju˙z noc, kiedy Brin Ohmsford zobaczyła s´wiatła. Mrugały do niej spomi˛edzy zasłony drzew i Cieni — male´nkie, umykajace ˛ i odległe. Zwolniła i szybko podtrzymała ramionami Rona, który potknał ˛ si˛e przed nia.˛ W całym ciele czuła potworne zm˛eczenie, ale wyt˛ez˙ yła wszystkie siły, aby utrzyma´c górala. Jego głowa opadła na rami˛e dziewczyny, twarz płon˛eła goraczk ˛ a.˛ — . . . nie widz˛e gdzie. . . zgubiony, nie mog˛e znale´zc´ . . . — mamrotał co´s bez zwiazku, ˛ zaciskajac ˛ palce na jej ramieniu, a˙z poczuła ból. Szeptała do niego. Chciała, z˙ eby słyszał jej głos i wiedział, z˙ e jest przy nim. Powoli palce Rona zwolniły u´scisk i majaczenie ucichło. Brin wpatrywała si˛e w s´wiatełka przed soba.˛ Ta´nczyły pomi˛edzy konarami drzew, jeszcze otulonymi jesiennymi li´sc´ mi; male´nkie drobinki blasku. Ogie´n! wyszeptała rozgoraczkowana ˛ i odepchn˛eła rozpacz i poczucie beznadziei, które owijało si˛e wokół jej serca coraz grubsza˛ warstwa,˛ odkad ˛ rozpocz˛eli swój marsz na wschód od Chard. Wszystko wydawało si˛e tak odległe — odej´scie Allanona, straszliwa rana ksi˛ecia Leah i jej samotno´sc´ . Zamkn˛eła oczy przed tymi wspomnieniami. Szła całe popołudnie i cała˛ noc, poda˙ ˛zajac ˛ na wschód z biegiem Chard, modlac ˛ si˛e w duchu, aby doprowadziła ja˛ do jakich´s ludzkich istot, które udziela˛ im pomocy. Nie wiedziała, jak długo szła i jak daleko dotarła. Zgubiła poczucie czasu i odległo´sci. Wiedziała tylko, z˙ e musi i´sc´ naprzód. ´ Wyprostowała si˛e, d´zwigajac ˛ Rona. Swiatełka migotały zapraszajaco. ˛ Prosz˛e! błagała w my´slach. Prosz˛e, niech si˛e tam znajdzie pomoc dla nas! Powlokła si˛e dalej, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ rannego towarzysza, opartego na niej całym ci˛ez˙ arem ciała. Gał˛ezie drzew i krzewów uderzały ja˛ po twarzy i ciele. Pochylała przed nimi głow˛e. Posuwała si˛e naprzód, z kamiennym uporem stawiajac ˛ jeden krok za drugim. Nie miała ju˙z sił. Je´sli nie znajdzie tam pomocy. . . Nagle zasłona drzew i cieni rozsun˛eła si˛e i ujrzała z´ ródło s´wiatła. Przed nia˛ wynurzył si˛e ciemny, okryty cieniem budynek. Jedynie z dwóch miejsc jego kwadratowej sylwetki wymykały si˛e pasemka z˙ ółtego s´wiatła. Gdzie´s z wn˛etrza dochodziły przytłumione, niewyra´zne głosy.
220
Ruszyła naprzód, mocno przytrzymujac ˛ Rona. Kiedy podeszła bli˙zej, budynek zaczał ˛ nabiera´c kształtów. Był niski, przysadzisty, ze spadzistym dachem, zbudowany z sosnowych desek na kamiennej podmurówce. Od frontu znajdował si˛e zadaszony ganek. Dom był jednopi˛etrowy, ze strychem i stajnia˛ na tyłach. Do słupka przywiazane ˛ były dwa konie i muł. Opu´sciły łby, pasac ˛ si˛e na wyschni˛etej trawie. Na s´cianie budynku znajdował si˛e rzad ˛ zamkni˛etych teraz okien. Jedynie przez szpary w okiennicach saczyło ˛ si˛e s´wiatło lamp olejnych, które zauwa˙zyła Brin. — Jeszcze kawałek, Ron — szepn˛eła, wiedzac, ˛ z˙ e góral i tak nie zrozumie. Usłyszy tylko d´zwi˛ek jej głosu. Jakie´s kilkana´scie stóp od ganku ujrzała wiszac ˛ a˛ pod okapem tablic˛e z napisem: CENTRUM HANDLOWE ROOKERA. Znak kołysał si˛e delikatnie na wietrze, zniszczony i pop˛ekany. Farba tak wyblakła, z˙ e litery były ledwie czytelne. Brin zerkn˛eła w gór˛e i odwróciła wzrok. Liczyło si˛e tylko to, z˙ e w s´rodku byli ludzie. Wspi˛eła si˛e na ganek, potykajac ˛ si˛e na pop˛ekanych deskach, i oparła si˛e ci˛ez˙ ko o framug˛e drzwi. Po omacku odnalazła klamk˛e. Głosy wewnatrz ˛ ucichły nagle. Dłonie dziewczyny zacisn˛eły si˛e na metalowej zasuwie i drzwi otworzyły si˛e. Kilkana´scie grubo ciosanych twarzy odwróciło si˛e i spojrzało na Brin. W ich oczach wida´c było mieszanin˛e zaskoczenia i czujno´sci. Traperzy, dostrzegła Brin przez mgł˛e dymu i wyczerpania. Brodaci i niechlujni, odziani w zniszczone skóry i futra zwierzat, ˛ o srogim spojrzeniu. Siedzieli w grupkach przy barze, który tworzyły drewniane deski poło˙zone w poprzek ustawionych pionowo beczek po piwie. Za barem le˙zał stos zwierz˛ecych skór i zapasów z˙ ywno´sci, a przed nim stało kilka stolików i zydli. Z krokwi niskiego sufitu zwisały lampy olejne, rzucajac ˛ jaskrawe s´wiatło pomi˛edzy nocne cienie. Brin stan˛eła cicho na progu, podtrzymujac ˛ ramionami Rona, i czekała. — Duchy! — wykrzyknał ˛ kto´s nagle przy barze i rozległo si˛e szuranie stóp. Wysoki, chudy m˛ez˙ czyzna w samej koszuli i fartuchu wyszedł zza kontuaru i powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Duchy nie musiałyby otwiera´c drzwi. Po prostu przeszłyby przez nie! — Wyszedł na s´rodek pokoju i zatrzymał si˛e. — Co z toba,˛ dziewczyno? Mimo szarpiacego ˛ nia˛ bólu i zm˛eczenia, nagle Brin zdała sobie spraw˛e, jak okropnie musza˛ wyglada´ ˛ c. Rzeczywi´scie mo˙zna by ich wzia´ ˛c za istoty powracajace ˛ z krainy umarłych. Dwie słaniajace ˛ si˛e na nogach, obdarte postacie w mokrym, ubłoconym odzieniu, z twarzami zbielałymi z wyczerpania, wiszace ˛ na sobie nawzajem niczym dwa strachy na wróble. Głow˛e Rona spowijały skrwawione strz˛epy, przez które wyzierała z˙ ywa rana. Na plecach zwisała pusta pochwa, która niegdy´s nosiła wielki miecz. Twarz Brin była brudna i wymizerowana, a jej ciemne oczy patrzyły niewidzacym ˛ spojrzeniem. Stali w otwartych drzwiach niczym widma otoczone s´wiatłem, chwiejac ˛ si˛e niepewnie na nogach. 221
Brin próbowała co´s powiedzie´c, ale nie mogła wydoby´c słowa. — Hej, pomó˙zcie! — zawołał wysoki chudzielec do siedzacych ˛ przy barze i podszedł, aby pochwyci´c Rona. — Dalej, ruszcie si˛e tutaj! Ogorzały traper podszedł szybko i we dwóch poprowadzili par˛e w˛edrowców do najbli˙zszego stołu, sadzajac ˛ ich na niskich zydlach. Ron osunał ˛ si˛e z j˛ekiem, głowa mu opadła. — Co z toba? ˛ — zapytał ponownie wysoki m˛ez˙ czyzna, pomagajac ˛ usadzi´c chłopaka tak, z˙ eby nie spadł. — Ten chłopak a˙z płonie od goraczki! ˛ Brin przełkn˛eła z wysiłkiem. — Stracili´smy konie w wodospadzie, schodzac ˛ z gór — skłamała. — Ju˙z przedtem był chory, ale jest coraz gorzej. Szli´smy brzegiem rzeki i znale´zli´smy ten dom. — Mój dom — poinformował ja˛ chudzielec. — Jestem kupcem. Jeft, przynie´s piwa dla tych dwojga. Traper prze´sliznał ˛ si˛e za barem do beczki i odkr˛ecił kurek, nalewajac ˛ płyn do dwóch wysokich szklanic. — A mo˙ze by tak po jednym i dla nas, Stebb? — zawołał jaki´s gro´znie wygladaj ˛ acy ˛ m˛ez˙ czyzna z drugiego ko´nca kontuaru. Handlarz rzucił mu jadowite spojrzenie, przeczesał palcami przerzedzone włosy na czubku prawie łysej głowy i odwrócił si˛e do Brin. — Góry to nie jest dobre miejsce, dziewczyno. Mo˙zna tu złapa´c co´s wi˛ecej ni˙z tylko goraczk˛ ˛ e. Brin skin˛eła głowa˛ bez słowa, pokonujac ˛ sucho´sc´ w gardle. Po chwili wrócił traper z piwem. Podał szklank˛e dziewczynie, a druga˛ przytknał ˛ Ronowi do ust i przytrzymał. Góral próbował chwyci´c szklank˛e i przełkna´ ˛c ostry płyn, ale zakrztusił si˛e. Traper szybko cofnał ˛ kubek. — Niech pije! — krzyknał ˛ znowu człowiek zza baru. — Szkoda piwa. — Roze´smiał si˛e kto´s inny. — Ka˙zdy głupi widzi, z˙ e on umiera. Brin spojrzała gniewnie. M˛ez˙ czyzna zauwa˙zył to spojrzenie i podszedł do niej powolnym krokiem. Na jego szerokiej twarzy pojawił si˛e bezczelny u´smieszek. Pozostali patrzyli za nim, mrugajac ˛ znaczaco ˛ i chichoczac. ˛ — Co´s nie tak, panienko? — warknał. ˛ — Boisz si˛e, z˙ e. . . ? — Brin skoczyła na równe nogi i ledwie s´wiadoma tego, co robi, wyszarpn˛eła zza pasa długi nó˙z i przyło˙zyła go do twarzy m˛ez˙ czyzny. — Spokojnie, spokojnie. — Jeft pojawił si˛e przy niej i łagodnie odciagn ˛ ał ˛ dziewczyn˛e do tyłu. — Nie b˛edzie takiej potrzeby, prawda? Odwrócił si˛e do s´miałka i spojrzał mu prosto w twarz. Traper był pot˛ez˙ nym m˛ez˙ czyzna˛ i zdecydowanie górował nad bezczelnym typem, który wycofał si˛e czym pr˛edzej na koniec kontuaru. Reszta towarzystwa spogladała ˛ niepewnie po sobie. 222
— Jasne, Jeft, bez urazy — mruknał ˛ typek. Spojrzał na Rona. — Chciałem tylko obejrze´c pochw˛e miecza. Herb wyglada ˛ jak królewska piecz˛ec´ . — Jego ciemne oczy uniosły si˛e ku Brin. — Skad ˛ jeste´s, panienko? Czekał przez chwil˛e, ale Brin nie odpowiedziała. — Niewa˙zne. — Wzruszył ramionami. Wrócił do kompanów przy barze, gdzie skupili si˛e cia´sniej, pijac ˛ i rozmawiajac ˛ przyciszonymi głosami, odwróceni plecami do sali. Traper Jeft patrzył na nich przez chwil˛e, po czym uklakł ˛ przy Brin. — Banda pró˙zniaków — mruknał. ˛ — Przywlekli si˛e z zachodniego Spanning ˙ Ridge przebrani za traperów. Zyja˛ z rozbojów i cudzego nieszcz˛es´cia. — Pija˛ tu i pró˙znuja˛ od rana. — Handlarz potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Chocia˙z zawsze maja˛ pieniadze ˛ na piwo. — Spojrzał na dziewczyn˛e. — Lepiej si˛e czujesz? Brin u´smiechn˛eła si˛e w odpowiedzi. — O wiele lepiej. Dzi˛ekuj˛e. — Spojrzała na sztylet w swojej dłoni. — Nie wiem, co mnie napadło. Nie wiem, co. . . — Ciii, zapomnij o tym. — Ogromny traper poklepał ja˛ po r˛ece. — Jeste´s wyczerpana. Ron Leah j˛eknał ˛ cicho, unoszac ˛ na chwil˛e głow˛e. Otworzył oczy i wpatrywał si˛e w przestrze´n. Potem znowu osunał ˛ si˛e na stół. — Musz˛e co´s z nim zrobi´c — nalegała niespokojnie Brin. — Znale´zc´ sposób na obni˙zenie goraczki. ˛ Czy macie tutaj co´s, co mogłoby pomóc? Handlarz spojrzał zmartwiony na trapera i pokr˛ecił głowa.˛ — Dawno nie widziałem tak paskudnej goraczki, ˛ panienko. Mam lek, który mógłby pomóc. Dasz go chłopcu i zobaczymy, czy goraczka ˛ opadnie. — Znowu pokr˛ecił głowa.˛ — Chocia˙z najlepszy byłby dobry sen. Brin bez słowa skin˛eła głowa.˛ My´sli maciły ˛ si˛e jej w głowie. Siedziała, patrzac ˛ na sztylet, i ogarniało ja˛ coraz wi˛eksze wyczerpanie. Powoli wsun˛eła sztylet za pas. Co chciała zrobi´c? Nigdy, w całym swoim z˙ yciu nikogo nie zraniła. Oczywi´scie m˛ez˙ czyzna z zachodniego Spanning Ridge był bezczelny, mo˙ze nawet gro´zny, ale czy naprawd˛e stanowił dla niej realne zagro˙zenie? Piwo rozgrzało ja,˛ przez ciało przepłyn˛eła fala ciepła. Była zm˛eczona i dziwnie ot˛epiała. Gdzie´s w s´rodku pojawiło si˛e dziwne odczucie straty i osuwania si˛e w głab. ˛ — Nie ma tu du˙zo miejsca do spania — mówił handlarz Stebb. — Na tyłach stajni jest przybudówka, której u˙zywam w sezonie łowieckim. Mo˙zecie tam pój´sc´ . Znajdzie si˛e tam piec, łó˙zko dla twego przyjaciela i słoma dla ciebie. — Wspaniale — wymamrotała Brin i ku swemu zaskoczeniu odkryła, z˙ e płacze. — No ju˙z, ju˙z. — Barczysty traper objał ˛ ja˛ ramieniem i zasłonił przed wzrokiem bandy zebranej przy barze. — Nie pozwól, z˙ eby to zobaczyli, panienko. Musisz by´c teraz silna. 223
Brin bez słowa pokiwała głowa,˛ otarła łzy i wstała. — Nic mi nie jest. — Koce sa˛ w szopie — powiedział handlarz, wstajac ˛ razem z nia.˛ — Pomoz˙ emy wam si˛e rozgo´sci´c. Z pomoca˛ trapera d´zwignał ˛ Rona na nogi i poprowadził go na tyły karczmy, a potem krótkim, ciemnym korytarzem biegnacym ˛ przez kilka magazynów. Brin rzuciła ostatnie spojrzenie grupce m˛ez˙ czyzn pochylonych nad kuflami przy barze i poszła za traperem. Nie zwracała wi˛ekszej uwagi na spojrzenia bandy rzucone w jej kierunku. Małe, drewniane drzwi na tyłach budynku uchyliły si˛e w noc i wszyscy ruszyli w kierunku stajni i przybudówki. Handlarz wszedł pierwszy i szybko zapalił lamp˛e olejna˛ wiszac ˛ a˛ na haku w s´cianie, po czym przytrzymał szeroko otwarte drzwi, aby wpu´sci´c pozostałych. Pokoik był czysty, chocia˙z troch˛e czu´c w nim było st˛echlizna.˛ Na s´cianach wisiały liny i uprz˛ez˙ e. W kacie ˛ stał niewielki, z˙ elazny piecyk ukryty w kamiennej niszy, a obok niego waskie ˛ łó˙zko. Okna zasłoni˛ete były okiennicami. Handlarz i traper poło˙zyli ostro˙znie rozgoraczkowanego ˛ Rona na łó˙zku i przykryli kocami. Potem rozpalili w piecyku i przynie´sli s´wie˙zy siennik dla Brin. Przed wyj´sciem Stebb postawił olejna˛ lamp˛e na kamiennym parapecie przy piecu i odwrócił si˛e do Brin. — Tu jest lekarstwo na goraczk˛ ˛ e. — Podał jej mała˛ buteleczk˛e bursztynowego koloru. — Daj mu dwie ły˙zki, nie wi˛ecej. A rano jeszcze dwie. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ z powatpiewaniem. ˛ — Mam nadziej˛e, z˙ e pomo˙ze, panienko. W drzwiach zatrzymał si˛e i raz jeszcze odwrócił. Za nim stał traper. — Przy drzwiach jest zasuwa — powiedział. — Lepiej je zarygluj. Cicho zamknał ˛ za soba˛ drzwi. Brin podeszła do nich i zasun˛eła rygiel. Z zewnatrz ˛ dochodziły ja˛ głosy handlarza i trapera. — Paskudne nicponie ci ze Spanning Ridge — mruknał ˛ traper. — To prawda — zgodził si˛e handlarz. Milczeli przez chwil˛e. — Czas na mnie — stwierdził Jeft. — Do obozu mam kilka godzin drogi. — Bezpiecznej podró˙zy — odpowiedział handlarz. Zacz˛eli si˛e oddala´c i słowa ucichły. — Lepiej uwa˙zaj na t˛e band˛e, Stebb — doradził traper. — Miej si˛e na baczno´sci. Potem słowa umilkły całkowicie. M˛ez˙ czy´zni odeszli. Brin wróciła do Rona i ciszy pokoiku. Podparła mu delikatnie głow˛e i zmusiła do przełkni˛ecia leku, który dał jej handlarz. Kiedy za˙zył lekarstwo, poło˙zyła go z powrotem i przykryła. Potem usiadła przy piecyku, owin˛eła si˛e w koc i siedziała w milczeniu. Na s´cianie pokoju jej cie´n w słabym s´wietle lampy wyrósł niczym mroczny olbrzym.
224
Wewnatrz ˛ pieca wypalony kawałek ciagle ˛ z˙ arzacej ˛ si˛e kłody upadł z hukiem i Brin obudziła si˛e nagle. Nie wiedziała, jak długo spała. Przetarła zm˛eczone oczy i rozejrzała si˛e. Pokoik był ciemny i cichy. W mroku migotał jedynie blady płomyk lampy olejnej. Natychmiast pomy´slała o Allanonie. Ciagle ˛ trudno jej było pogodzi´c si˛e z odej´sciem druida. Cały czas czekała, z˙ e usłyszy stanowcze pukanie do drzwi i wzywajacy ˛ ja˛ gł˛eboki głos. Przychodzi niczym cie´n i odchodzi wraz z nadejs´ciem s´wiatła. Tak Ron opisał druida ostatniej nocy przed jego s´miercia.˛ . . Skarciła si˛e w duchu, dziwnie zawstydzona, z˙ e pozwoliła sobie u˙zy´c tego słowa cho´cby w my´slach. Lecz Allanon umarł, odszedł ze s´wiata, jak ka˙zdy s´miertelnik. Opu´scił cztery krainy w ramionach ojca — by´c mo˙ze tam, gdzie Bremen trzymał stra˙z. Przez chwil˛e rozwa˙zała t˛e mo˙zliwo´sc´ . Czy naprawd˛e odszedł, aby by´c ze swym ojcem? Pami˛etała jego słowa: „Kiedy twoja podró˙z si˛e dopełni, Brin, znajdziesz mnie tutaj”. Czy znaczyło to, z˙ e zamknał ˛ si˛e w otchłani pomi˛edzy z˙ yciem a s´miercia? ˛ W jej oczach pojawiły si˛e łzy. Otarła je pospiesznie. Nie mogła pozwoli´c sobie na płacz. Allanon odszedł, a ona została sama. Ron Leah rzucał si˛e niespokojnie pod ci˛ez˙ kimi kocami, oddech miał chrapliwy i nierówny. Brin wstała powoli i podeszła do łó˙zka. Szczupła, opalona twarz górala była rozpalona, sucha i s´ciagni˛ ˛ eta goraczk ˛ a,˛ która trawiła jego ciało. Zadr˙zał, jakby przez chwil˛e poczuł chłód, wypr˛ez˙ ył si˛e i wyszeptał co´s bez zwiazku. ˛ Co mam z nim zrobi´c? zadawała sobie pytanie. Była bezradna. Gdybym miała wiedz˛e ojca. Dałam mu lek od handlarza i owin˛ełam kocami, ale nic nie pomaga. Co jeszcze mog˛e zrobi´c? Wiedziała, z˙ e to zaka˙zenie wywołane jest trucizna˛ potwora jachyry. Allanon powiedział, z˙ e atakuje ona nie tylko ciało, ale tak˙ze i ducha. Ona wła´snie zabiła druida, lecz mimo z˙ e rany olbrzyma były znacznie gorsze od ran ksi˛ecia, był on wszak druidem, znacznie silniejszym od górala. Organizm Rona nie radził sobie nawet z mniejszymi obra˙zeniami. Przykucn˛eła przy łó˙zku, delikatnie ujmujac ˛ jego dłonie w swoje. Jej obro´nca. U´smiechn˛eła si˛e smutno. A kto teraz obroni jego samego? Przed jej oczami przesun˛eły si˛e wspomnienia, poplatane ˛ obrazy szybkie niczym z˙ ywe srebro. Przeszli tak wiele, z˙ eby dotrze´c do tej samotnej, rozpaczliwej nocy. Ona i Ron Leah. Za jaka˛ straszliwa˛ cen˛e! Paranor ju˙z nie istniał. Allanon nie z˙ ył. Nawet miecz Leah, jedyny magiczny przedmiot, który posiadali, przepadł. Została im jedynie pie´sn´ . Allanon wszak twierdził, z˙ e pie´sn´ wystarczy. . . Czyje´s obute stopy zaszurały na klepisku stajni. Brin, obdarzona wyostrzonymi zmysłami po swoich elfijskich przodkach, usłyszała d´zwi˛ek, który mógłby uj´sc´ uwagi kogo´s innego. Pu´sciła dło´n Rona i wstała szybko, zapominajac ˛ o zm˛eczeniu. 225
Kto´s był na zewnatrz ˛ i nie chciał, aby go słyszano. Jedna dło´n dziewczyny si˛egn˛eła czujnie do r˛ekoje´sci no˙za zawieszonego u pasa, a potem cofn˛eła si˛e. Nie mogłaby go u˙zy´c. Nie zrobi tego. Zasuwa poruszyła si˛e leciutko, ale nie pu´sciła. — Kto tam? — zawołała Brin. Z zewnatrz ˛ rozległo si˛e ciche przekle´nstwo i nagle kilka pot˛ez˙ nych ciał naparło na drzwi przybudówki. Brin rzuciła si˛e do tyłu, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e za drugim wyj´sciem. Nie było z˙ adnego. Znowu rozległo si˛e uderzenie w drzwi. Stalowa zasuwa pu´sciła z cichym trzaskiem i pi˛ec´ ciemnych sylwetek wpadło do pokoju. Blade s´wiatło lampy l´sniło niewyra´znie na ostrzach no˙zy. Zebrali si˛e na skraju cienia, chrzakaj ˛ ac ˛ i mamroczac ˛ co´s bełkotliwie. Byli pijani. — Wyno´scie si˛e stad! ˛ — warkn˛eła, czujac ˛ napływajac ˛ a˛ zło´sc´ i strach. Jej słowa powitał pijacki s´miech. Przywódca natr˛etów wszedł w krag ˛ s´wiatła. Poznała go natychmiast. Jeden z tych, których handlarz Stebb nazwał złodziejami ze Spanning Ridge. — Grzeczna dziewczynka — wybełkotał. — Chod´z no. . . tu do nas. Cała piatka ˛ rozsun˛eła si˛e na szeroko´sc´ pokoju i podeszła naprzód. Mogłaby spróbowa´c przebi´c si˛e przez nich, ale to oznaczało opuszczenie Rona, a tego nie miała zamiaru robi´c. Jej dło´n ponownie zacisn˛eła si˛e na r˛ekoje´sci no˙za. — Nie rób tego. . . — wyszeptał bandzior, skradajac ˛ si˛e bli˙zej. Nagle rzucił si˛e na nia,˛ szybciej ni˙z mogłaby si˛e spodziewa´c po człowieku, który tyle wypił, i jego łapska zacisn˛eły si˛e na nadgarstku dziewczyny, odciagaj ˛ ac ˛ jej dło´n od broni. Natychmiast przyskoczyli pozostali. Ich r˛ece szarpały jej ubranie, ciagn˛ ˛ eły ja˛ i próbowały przewróci´c. Walczyła zaciekle, ale byli silniejsi i zadawali jej ból. Potem co´s p˛ekło w niej z trzaskiem, jak p˛ekła zasuwa przy drzwiach. My´sli rozpierzchły si˛e i wszystko znikło w wybuchu s´lepej w´sciekło´sci. To, co stało si˛e pó´zniej, było jedynie działaniem instynktu, szybkim i zdecydowanym. Za´spiewała, a pie´sn´ rozbrzmiała nowym, zupełnie odmiennym ni˙z do tej pory, d´zwi˛ekiem. Wypełniła ciemny pokoik furia˛ szepczac ˛ a˛ o s´mierci i zniszczeniu. Napastnicy zatoczyli si˛e do tyłu, a ich oczy i usta rozszerzyły si˛e w zaskoczeniu i niedowierzaniu. Dłonie uniosły si˛e, aby zakry´c uszy. Zgi˛eli si˛e wpół z bólu, kiedy pie´sn´ przenikała ich zmysły i wciskała si˛e w mózg. W wezwaniu pie´sni d´zwi˛eczało szale´nstwo, zaciekłe i tak bolesne, z˙ e niemal widoczne gołym okiem. D´zwi˛ek otaczał zbirów ze Spanning Ridge niczym duszacy ˛ całun. Upadali jeden przez drugiego, brnac ˛ na o´slep do drzwi. Z ich otwartych ust, w odpowiedzi na pie´sn´ dziewczyny, wydobywał si˛e wrzask, ale nie przestawała s´piewa´c. Jej furia była tak bezgraniczna, z˙ e rozsadek ˛ nie znajdował sposobu, aby ja˛ powstrzyma´c. Pie´sn´ wzmogła si˛e i zwierz˛eta w stajni zacz˛eły kopa´c i wierzga´c dziko w swoich boksach, wykrzykujac ˛ swój ból, kiedy chłostał je głos Brin.
226
Napastnicy odnale´zli w ko´ncu otwarte drzwi i wysypali si˛e przez nie w szale´nczym po´spiechu i rozpaczy, roztrz˛esieni, kulejacy ˛ i zgi˛eci wpół. Z ust, uszu i nozdrzy płyn˛eła im krew. Dło´nmi zakrywali twarze, a palce zakrzywiły si˛e w szpony. Brin ujrzała ich na nowo, kiedy znikł o´slepiajacy ˛ ja˛ gniew. Zobaczyła tak˙ze handlarza Stebba, który wynurzył si˛e z ciemno´sci obok biegnacych ˛ rzezimieszków. Na jego twarzy pojawiło si˛e przera˙zenie. Cofał si˛e, wyciagaj ˛ ac ˛ przed siebie dłonie. Wraz z poczuciem winy powrócił dziewczynie zdrowy rozsadek. ˛ Pie´sn´ zamilkła. — Bogowie! — wykrzykn˛eła cicho i osun˛eła si˛e przera˙zona, nie mogac ˛ uwierzy´c w to, co si˛e stało. Min˛eła północ. Handlarz ponownie zostawił ja˛ sama˛ i wrócił czym pr˛edzej do swego wygodnego, spokojnego mieszkanka. W oczach miał strach, jakby zobaczył ducha. W ciemno´sci lasu otaczajacego ˛ „Centrum Handlowe Rookera” znowu zapadła cisza. Brin usiadła skulona przy z˙ elaznym piecyku. Płon˛eło w nim s´wie˙ze drewno, rozrzucajac ˛ iskry i trzaskajac ˛ w ciszy. Siedziała z kolanami podciagni˛ ˛ etymi pod brod˛e, obejmujac ˛ si˛e ramionami niczym przestraszone i zagubione dziecko. Jej my´sli były mroczne i pełne demonów. Rozsypane fragmenty słów Allanona szepczace ˛ o tym, czego tak długo nie chciała słucha´c. „Pie´sn´ jest moca,˛ jakiej nigdy nie spotkałem. B˛edzie ci˛e chroni´c. Przeprowadzi ci˛e bezpiecznie przez t˛e podró˙z i zniszczy Ildatch”. Albo te˙z zniszczy mnie, odpowiedziała mu w my´slach. Lub tych, którzy znajda˛ si˛e koło mnie. Mo˙ze zabija´c i mo˙ze sprawi´c, z˙ e ja b˛ed˛e zabija´c. . . Poruszyła si˛e w ko´ncu, zdr˛etwiała i obolała, a jej ciemne oczy l´sniły strachem. Wpatrywała si˛e w okratowane drzwiczki pieca, obserwujac ˛ ta´nczace ˛ wewnatrz ˛ czerwone płomienie. Mogła zabi´c tych pi˛eciu m˛ez˙ czyzn, pomy´slała z rozpacza.˛ Prawdopodobnie zabiłaby ich, gdyby nie znale´zli drzwi. Poczuła ucisk w gardle. Jak ma temu zapobiec, je´sli znowu si˛e zdarzy, z˙ e b˛edzie zmuszona u˙zy´c pie´sni? Za jej plecami Ron j˛eknał ˛ cicho, rzucajac ˛ si˛e pod okrywajacymi ˛ go kocami. Odwróciła si˛e powoli i pochyliła, aby pogładzi´c jego czoło. Skóra górala była s´miertelnie blada, rozpalona i sucha. Oddech miał płytki i chrapliwy, jak gdyby za ka˙zdym razem był to wysiłek odbierajacy ˛ mu siły. Ukl˛ekła przy nim, potrzasaj ˛ ac ˛ głowa.˛ Lek nie pomagał. Ron był coraz słabszy. Trucizna z ka˙zda˛ chwila˛ wnikała gł˛ebiej do organizmu i wysysała z niego z˙ ycie. Je´sli jej nie powstrzyma, Ron umrze. . . Jak Allanon. — Nie! — krzykn˛eła cicho i s´cisn˛eła jego dło´n w swoich, jak gdyby mogła zatrzyma´c uchodzace ˛ ze´n z˙ ycie. W jednej chwili u´swiadomiła sobie, co musi uczyni´c. „Ta, który niszczy i ocala” — tak nazwał ja˛ cie´n Bremena. Doskonale. Dla złodziejaszków ze Spanning Ridge była zniszczeniem. By´c mo˙ze dla Rona b˛edzie ocaleniem. 227
Wcia˙ ˛z trzymajac ˛ jego dło´n w swoich, pochyliła si˛e nad nim i zacz˛eła s´piewa´c. Pie´sn´ płyn˛eła z jej ust cichym, łagodnym brzmieniem, ulatujac ˛ jak niewidzialny dym i otulajac ˛ ich oboje. Ostro˙znie si˛egn˛eła do Rona, badajac ˛ jego rany i szukajac ˛ z´ ródła trucizny, która go zabijała. Musz˛e spróbowa´c, powtarzała sobie Brin s´piewajac. ˛ Musz˛e! Ron nie do˙zyje ranka. Trucizna, atakujaca ˛ nie tylko ciało, ale i ducha, rozprzestrzenia si˛e w jego ciele. Tak powiedział Allanon. By´c mo˙ze magia elfów znajdzie sposób, aby go uzdrowi´c. ´ Spiewała dalej, a słodkie, przeciagłe ˛ tony spowijały górala i przywracały go jej. Powoli znikn˛eło dr˙zenie. Ron uspokajał si˛e pod kojacym ˛ dotykiem pie´sni. W´sliznał ˛ si˛e pod koce. Oddech miał spokojniejszy i równy. Minuty mijały, wlokac ˛ si˛e niemiłosiernie, a dziewczyna s´piewała i czekała na zmian˛e. Czuła, z˙ e zmiana nadejdzie. Kiedy w ko´ncu przyszła, wszystko wydarzyło si˛e tak szybko, z˙ e Brin niemal straciła kontrol˛e nad pie´snia.˛ Z um˛eczonego ciała Rona Leah uniosła si˛e w postaci czerwonej mgły trucizna jachyry i zawisła nad swoja˛ ofiara.˛ Zawirowała w bladym s´wietle lampy i zasyczała, kiedy Brin zasłoniła przed nia˛ ciało Rona magia˛ pie´sni. Potem powoli rozpłyn˛eła si˛e w nico´sc´ i znikn˛eła. Na łó˙zku, obok niej, ksia˙ ˛ze˛ Leah oddychał równo i spokojnie. Znikn˛eło wyczerpanie i goraczka. ˛ Po twarzy Rona spływały krople potu. Oddychał równo i spokojnie. Brin wpatrywała si˛e w niego zza zasłony łez. Pie´sn´ umilkła w ciszy. — Zrobiłam to — wyszeptała. — U˙zyłam magii dla czyjego´s dobra. Tym razem ocaliłam, a nie zniszczyłam. Ukryła twarz w cieple ciała Rona, ciagle ˛ kl˛eczac ˛ przy łó˙zku i obejmujac ˛ go ramionami. Po chwili ju˙z spała.
XXVIII Pozostali w „Centrum Handlowym Rookera” jeszcze przez dwa dni, czekajac, ˛ a˙z Ron odzyska na tyle siły, aby mogli znowu wyruszy´c na wschód. Goraczka ˛ znikn˛eła do rana i góral wypoczywał, ale ciagle ˛ był zbyt słaby, aby podja´ ˛c trudy podró˙zy. Tak wi˛ec Brin poprosiła handlarza Stebba o jeszcze jeden nocleg. Zgodził si˛e natychmiast i zaopatrzył ich w z˙ ywno´sc´ , piwo, leki i koce, odmawiajac ˛ przyj˛ecia jakiejkolwiek zapłaty. Zapewnił dziewczyn˛e, z˙ e jest szcz˛es´liwy, mogac ˛ im pomóc, lecz zachowywał si˛e niespokojnie i starannie omijał wzrokiem twarz Brin. Był miłym i przyzwoitym człowiekiem, ale teraz bał si˛e jej i tego, co mogłaby zrobi´c, gdyby odmówił im pomocy. Prawdopodobnie pomógłby im i tak ze szczerego serca, ale strach był dodatkowym bod´zcem wspomagajacym ˛ jego wrodzona˛ szczodro´sc´ . Czuł te˙z zapewne, z˙ e jest to najszybszy i najdogodniejszy sposób pozbycia si˛e kłopotliwych go´sci. Prawie cały czas pozostawała w małej przybudówce razem z Ronem, dbajac ˛ o jego potrzeby i rozmawiajac ˛ z nim o tym, co si˛e wydarzyło od s´mierci Allanona. Rozmowa o tym wydawała si˛e im pomaga´c. Oboje byli wstrza´ ˛sni˛eci, a dzielenie si˛e my´slami prowadziło do wspólnie podj˛etej decyzji, z˙ e musza˛ i´sc´ dalej, aby dopełni´c obowiazku, ˛ jaki powierzył im druid. Zbli˙zyło ich to na nowo, umocniło i upewniło w słuszno´sci poczyna´n. Po s´mierci Allanona mogli polega´c jedynie na sobie samych i ka˙zde z nich na nowo doceniło obecno´sc´ drugiego. Pozostawieni samym sobie w samotno´sci male´nkiego pokoiku na tyłach stajni, przyciszonymi głosami rozmawiali o wyborach, które doprowadziły ich do chwili obecnej i o tych, których jeszcze b˛eda˛ musieli dokona´c. Powoli ich my´sli stawały si˛e jedno´scia.˛ Jednak mimo psychicznej i duchowej wi˛ezi Brin nie mogła rozmawia´c o pewnych sprawach nawet z Ronem Leah. Nie potrafiłaby powiedzie´c mu o krwi, która˛ Allanon naznaczył ja,˛ zanurzajac ˛ palce we własnych ranach. W jaki´s sposób oznaczało to uroczyste s´lubowanie zło˙zone w chwili s´mierci. Nie mogłaby te˙z powiedzie´c o u˙zytku, jaki zrobiła z magii pie´sni pod wpływem w´sciekło´sci, niszczac ˛ ludzkie z˙ ycie, i pod wpływem rozpaczy, ocalajac ˛ je. Nie, nie mogłaby rozmawia´c o tym z Ronem. Cz˛es´ciowo dlatego, z˙ e góral nie zrozumiałby, a tak˙ze poniewa˙z to, co si˛e za tym kryło, przera˙zało ja˛ tak bardzo, z˙ e nie była pewna, czy naprawd˛e 229
chce o tym mówi´c. Przysi˛ega krwi była teraz zbyt odległa i jej znaczenie zbladło, a u˙zycie pie´sni było wynikiem emocji, które obiecała sobie trzyma´c na wodzy. Był jeszcze inny powód, aby nie porusza´c tych tematów z góralem. Był wystarczajaco ˛ zmartwiony utrata˛ miecza Leah; tak nad tym bolał, z˙ e w gruncie rzeczy nie mógł my´sle´c o niczym innym. Bez przerwy mówił, jak bardzo pragnie go odzyska´c. B˛edzie go szukał i odzyska za wszelka˛ cen˛e. Jego zaci˛eto´sc´ przera˙zała. Brin. Wydawało si˛e, z˙ e tak bardzo uzale˙znił si˛e od posiadanego miecza, i˙z bro´n w jaki´s sposób stała si˛e cz˛es´cia˛ jego samego. Nie wierzył chyba, z˙ e bez niej zdoła prze˙zy´c. Ron czuł, z˙ e bez miecza z pewno´scia˛ zginie. Słuchajac, ˛ jak o tym mówi, i zastanawiajac ˛ si˛e, jak gł˛eboko wydawał si˛e by´c zale˙zny od magii ostrza, rozwa˙zała równocze´snie swoja˛ własna˛ zale˙zno´sc´ od pies´ni. Zawsze mówiła sobie, z˙ e to jedynie zabawka, ale było to kłamstwo. Była wszystkim, tylko nie zabawka.˛ Była w ka˙zdym calu magia˛ równie niebezpieczna,˛ jak ta, która˛ zawierał utracony miecz Leah. Mogła zabija´c. Było tak, jak zawsze mówił jej ojciec. Bez pie´sni byłaby szcz˛es´liwsza. Umierajac, ˛ Allanon ostrzegał ja: ˛ „Moc pie´sni przekracza wszystko, co do tej pory widziałem”. Słyszała mroczny szept tych słów, kiedy Ron mówił o mieczu. Moc uzdrawiania i moc niszczenia — widziała je obie. Czy musiała by´c a˙z tak zale˙zna od magii, jak ksia˙ ˛ze˛ Leah od miecza? Kto był panem — ona czy magia elfów? Jej ojciec stoczył własna˛ bitw˛e, aby znale´zc´ odpowied´z na to pytanie. Pokonał niemo˙zno´sc´ zawładni˛ecia magia˛ zawarta˛ w Kamieniach Elfów. Przezwyci˛ez˙ ył napierajace ˛ siły, które magia rozp˛etała w jego wn˛etrzu, a potem odrzucił ja˛ na zawsze. A mimo to, nawet tak krótkie władanie magia˛ miało swoja˛ cen˛e — magiczna˛ przemian˛e, która zaszła w jego dzieciach. By´c mo˙ze wi˛ec jeszcze raz trzeba stoczy´c t˛e bitw˛e. A je´sli tym razem moc wymknie si˛e spod kontroli? Zapadł wieczór. Dziewczyna i góral zjedli posiłek przyniesiony im przez handlarza i obserwowali g˛estniejacy ˛ mrok. Kiedy Ron poczuł si˛e zm˛eczony i rozło˙zył koce do spania, Brin wymkn˛eła si˛e w chłodna˛ jesienna˛ noc, aby przez chwil˛e oddycha´c ostrym, czystym powietrzem i zatopi´c si˛e w widoku nieba rozja´snionego s´wiatłem wschodzacego ˛ ksi˛ez˙ yca i gwiazd. Przechodzac ˛ obok centrum handlowego, zauwa˙zyła handlarza Stebba palacego ˛ fajk˛e na pustej werandzie. Nikt nie przyszedł na piwo czy pogaw˛edk˛e tego wieczoru, siedział wi˛ec sam. Podeszła do niego cicho. — Dobry wieczór — przywitał si˛e, pospiesznie przysiadajac ˛ na brze˙zku krzesła, jakby rozwa˙zał mo˙zliwo´sc´ ucieczki. Brin skin˛eła głowa.˛ — Wyje˙zd˙zamy rano — poinformowała go i wydawało jej si˛e, z˙ e dostrzegła błysk ulgi w ciemnych oczach Stebba. — Ale przedtem chciałam ci podzi˛ekowa´c za pomoc. — Nie ma potrzeby. — Przerwał jej, przeczesujac ˛ palcami przerzedzone włosy. — Dopilnuj˛e, z˙ eby´scie mieli co je´sc´ przez pierwsze par˛e dni. 230
Brin nie protestowała. Najrozsadniej ˛ było przyja´ ˛c oferowana˛ pomoc. — Czy znalazłby´s dla mnie łuk? — zapytała z my´sla˛ o Ronie. — Przydałby si˛e nam do polowania w razie. . . — Łuk? Mam tutaj jeden w rzeczy samej. — Handlarz poderwał si˛e na nogi. Zniknał ˛ w drzwiach prowadzacych ˛ do sklepu i po chwili wynurzył si˛e z nich z łukiem i kołczanem strzał. — We´z te — naciskał. — Nic nie płacisz, oczywi´scie. To dobra, solidna bro´n. Zostawili ja˛ ci go´scie, których przegoniła´s, wi˛ec i tak nale˙zy do ciebie. — Ugryzł si˛e w j˛ezyk i odchrzakn ˛ ał, ˛ zakłopotany. — Tak czy inaczej we´z ja˛ — doko´nczył. Poło˙zył przed nia˛ hak i opadł z powrotem na krzesło, nerwowo b˛ebniac ˛ palcami po drewnianym oparciu. Brin podniosła łuk i strzały. — Wiesz, z˙ e tak naprawd˛e nie nale˙za˛ do mnie — powiedziała cicho. — Zwłaszcza nie z powodu. . . tego, co si˛e stało. Handlarz ogladał ˛ czubki własnych stóp. — Do mnie te˙z nie. We´z je, panienko. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e panowała cisza. Stebb ze zdecydowanym wyrazem twarzy wpatrywał si˛e w ciemno´sc´ poza nia.˛ Brin potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Czy wiesz co´s o kraju na wschodzie? — zapytała go. — Niewiele. To zły kraj. — Ciagle ˛ omijał ja˛ wzrokiem. — Czy znasz kogo´s, kto mógłby co´s wiedzie´c? — Handlarz nie odpowiedział. — A mo˙ze traper, który był tu tamtej nocy? — Jeft? — Stebb milczał przez chwil˛e. — Mo˙ze tak. Był w wielu krajach. — Jak mog˛e go znale´zc´ ? — Nie ust˛epowała, cho´c coraz bardziej czuła si˛e skr˛epowana małomówno´scia˛ m˛ez˙ czyzny. Handlarz zmarszczył brwi. Zastanawiał si˛e, jakiej odpowiedzi powinien jej udzieli´c. W ko´ncu spojrzał na Brin. — Nie masz zamiaru wyrzadzi´ ˛ c mu krzywdy, prawda, panienko? — Brin popatrzyła na niego ze smutkiem i pokr˛eciła głowa.˛ — Nie, nie mam zamiaru go skrzywdzi´c. Handlarz przygladał ˛ si˛e jej przez chwil˛e, po czym odwrócił wzrok. — Jest moim przyjacielem, rozumiesz. — Wskazał dłonia˛ w kierunku Chard. — Rozbił obóz pi˛ec´ mil stad, ˛ w dole rzeki, na południowym brzegu. Brin skin˛eła głowa.˛ Chciała si˛e ju˙z odwróci´c, ale przystan˛eła jeszcze. — Jestem ta˛ sama˛ osoba,˛ której pomogłe´s pierwszej nocy — powiedziała cicho. Skórzane buty zaskrzypiały na drewnianych deskach ganku. — Mo˙ze ja widz˛e to inaczej — nadeszła odpowied´z. — Wiesz, z˙ e nie musisz si˛e mnie obawia´c. — Zacisn˛eła wargi. — Naprawd˛e nie musisz. Szuranie butów ucichło. Handlarz patrzył w dół. — Nie boj˛e si˛e — odpowiedział cicho. 231
Czekała przez chwil˛e, na pró˙zno szukajac ˛ jeszcze jakich´s słów, po czym odwróciła si˛e i odeszła w ciemno´sc´ . Nast˛epnego ranka, krótko po wschodzie sło´nca, Brin i Ron Leah odjechali z „Centrum Handlowego Rookera”, kierujac ˛ si˛e na wschód. Niosac ˛ z˙ ywno´sc´ , koce i łuk dostarczone im przez handlarza, pomachali mu na po˙zegnanie i znikn˛eli pomi˛edzy drzewami. Powitał ich jasny, ciepły dzie´n. Przez cała˛ drog˛e w dół rzeki, wzdłu˙z jej południowego brzegu, wdychali zapach usychajacych ˛ li´sci i nasłuchiwali odgłosów z˙ ycia puszczy. Z odległego masywu Wolfsktaag wiał łagodny wiatr, a opadajace ˛ li´scie wirowały leniwie i tworzyły na ziemi gruby dywan. Pomi˛edzy drzewami wida´c było krain˛e łagodnych wzniesie´n i dolin. Rude i szare wiewiórki uciekały na d´zwi˛ek ich kroków, zaskoczone w trakcie swoich przygotowa´n do zimy, która wydawała si˛e jeszcze bardzo odległa w tak pogodny dzie´n. Pó´znym rankiem góral i dziewczyna zatrzymali si˛e na odpoczynek, przysiadajac ˛ na starym pniu, spróchniałym i nadgryzionym z˛ebem czasu. Kilkana´scie jardów przed nimi rzeka Chard spokojnie toczyła swe wody w głab ˛ Anaru, unoszac ˛ ze soba˛ połamane kawałki drzew i gał˛ezi wypłukanych z gór i poskr˛ecanych w zawiłe wzory. — Ciagle ˛ trudno mi uwierzy´c, z˙ e naprawd˛e odszedł — odezwał si˛e po jakim´s czasie Ron, bładz ˛ ac ˛ wzrokiem po rzece. Brin nie pytała, kogo ma na my´sli. — Mnie tak˙ze — powiedziała cicho. — Czasami my´sl˛e, z˙ e nie odszedł tak naprawd˛e, z˙ e to mi si˛e przy´sniło i je´sli tylko cierpliwie poczekam, wróci, tak jak zawsze wracał. — Czy to byłoby takie dziwne? — Ron zadumał si˛e. — Gdyby rzeczywi´scie tak zrobił? Dziewczyna spojrzała na niego. — On nie z˙ yje, Ron. Chłopak nie odwzajemnił spojrzenia, ale skinał ˛ głowa.˛ — Wiem. — Milczał przez chwil˛e, a potem znowu podjał ˛ rozmow˛e. — Mys´lisz, z˙ e mo˙zna było zrobi´c co´s, aby go uratowa´c, Brin? Spojrzał na dziewczyn˛e. Pytał, czy było co´s, co on mógłby zrobi´c, aby go uratowa´c. U´smiech Brin był krótki i gorzki. — Nie, Ron. Wiedział, z˙ e umrze. Mówił, z˙ e nie zobaczy ko´nca tej wyprawy. Przyjał ˛ nieuchronno´sc´ tego, co miało si˛e sta´c. — Ja bym tak nie zrobił. — Ron pokr˛ecił głowa.˛ — Ja chyba te˙z nie — zgodziła si˛e Brin. — By´c mo˙ze wła´snie dlatego nie chciał mówi´c nam o tym, co ma si˛e wydarzy´c. I by´c mo˙ze jego zgoda na to jest czym´s, czego nie mo˙zemy zrozumie´c, bo nigdy nie rozumieli´smy jego samego. Góral pochylił si˛e do przodu, oplatajac ˛ ramionami podkurczone nogi.
232
— Tak wi˛ec ostatni z druidów zniknał ˛ z ziemi i oprócz ciebie i mnie nie ma ju˙z nikogo, kto zmierzyłby si˛e z w˛edrowcami. — Potrzasn ˛ ał ˛ bezradnie głowa.˛ — Marny nasz los. Brin zakłopotana spojrzała na swoje dłonie zwini˛ete na kolanach. Wspomniała umierajacego ˛ Allanona, dotykajacego ˛ jej czoła swoja˛ krwia,˛ i zadr˙zała na to wspomnienie. — Marny nasz los — powtórzyła cicho. Odpoczywali jeszcze przez par˛e minut, po czym ruszyli dalej na wschód. Jaka´ ˛s godzin˛e pó´zniej przeszli płytki strumie´n o z˙ wirowatym dnie, leniwymi meandrami oddalajacy ˛ si˛e od szybszego biegu głównego koryta Chard wzdłu˙z wawozu. ˛ Pomi˛edzy drzewami zauwa˙zyli jednoizbowa˛ chat˛e zbudowana˛ z r˛ecznie ciosanych bali uło˙zonych na krzy˙z i uszczelnionych murarska˛ zaprawa.˛ Stała na łace, ˛ ponad niewielkim pagórkiem dajacym ˛ poczatek ˛ serii niskich wzgórz wznosza˛ cych si˛e łagodnie w kierunku lasu. Za chata˛ pasło si˛e kilka owiec, kóz i jedna mleczna krowa. Na d´zwi˛ek ich kroków spod werandy wstał stary, my´sliwski pies i przeciagn ˛ ał ˛ si˛e z zadowoleniem. Najwidoczniej było to jego ulubione miejsce do drzemki. Na drugim ko´ncu łaki ˛ stał traper Jeft i rozebrany do pasa rabał ˛ drewno. Pewnie i szybko rozszczepiał siekiera˛ kawałki sosny, które ustawiał sobie na sfatygowanym pniaku słu˙zacym ˛ mu za klocek. Wyszarpnał ˛ wbite ostrze siekiery i odrzucił na bok rozszczepione połówki, po czym przerwał prac˛e i przygladał ˛ si˛e nadchodzacym ˛ go´sciom. Wbił siekier˛e w pniak i czekał, oparłszy s˛ekate dłonie na gładkim trzonku. — Dzie´n dobry — przywitała si˛e Brin, kiedy do niego podeszli. — Dzie´n dobry — odpowiedział traper i skinał ˛ głowa.˛ Nie wygladał ˛ na zaskoczonego ich widokiem. Spojrzał na Rona. — Widz˛e, z˙ e czujesz si˛e lepiej. — O wiele — odpowiedział Ron. — W du˙zej mierze dzi˛eki tobie, jak mi mówiono. Traper wzruszył ramionami. Pot˛ez˙ ne mi˛es´nie poruszyły si˛e pod skóra.˛ Wskazał na chat˛e. — W wiadrze na werandzie jest woda. Codziennie przynosz˛e s´wie˙za˛ ze wzgórz. Poprowadził ich na ganek. Napili si˛e wszyscy troje. Potem usiedli na werandzie, a traper wyjał ˛ fajk˛e i tyto´n. Pocz˛estował swoich go´sci, ale odmówili. Naładował wi˛ec cybuch i zapalił. — Wszystko w porzadku ˛ w Centrum? — zapytał zdawkowo. Zapadła długa cisza. — Słyszałem, co si˛e stało z banda˛ ze Spanning Ridge tamtej nocy. Powoli podniósł oczy na Brin. — Wiadomo´sci rozchodza˛ si˛e tu o wiele szybciej, ni˙z przypuszczacie. Dziewczyna wytrzymała spojrzenie, nie zwa˙zajac ˛ na zakłopotanie.
233
— Handlarz powiedział nam, gdzie mo˙zemy ci˛e znale´zc´ — powiedziała. — Stwierdził, z˙ e mo˙ze mógłby´s nam pomóc. Traper pykał z fajki. — W jaki sposób? — Powiedział, z˙ e wiesz co nieco o tym kraju. — Podró˙zowałem do´sc´ długo — przyznał m˛ez˙ czyzna. Brin pochyliła si˛e do przodu. — Jeste´smy ju˙z twoimi dłu˙znikami ze wzgl˛edu na to, co zrobiłe´s dla nas w Centrum. Ale znowu potrzebujemy twojej pomocy. Musimy znale´zc´ drog˛e przez kraj le˙zacy ˛ na wschodzie. Traper spojrzał na nia˛ ostro, po czym powoli wyjał ˛ fajk˛e z z˛ebów. — Na wschodzie? To znaczy Darklin? — Dziewczyna i góral skin˛eli głowami. Jeft z powatpiewaniem ˛ potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — To niebezpieczny kraj. Nikt nie wybiera si˛e do Darklin, je´sli mo˙ze tego unikna´ ˛c. — Spojrzał na nich. — Jak daleko chcecie dojecha´c? — Do ko´nca — powiedziała cicho Brin. — A potem na Stare Bagniska i do Ravenshorn. — Macie z´ le w głowach — stwierdził spokojnie, wytrzasn ˛ ał ˛ popiół z fajki i wtarł go butem w ziemi˛e. — Ten kraj nale˙zy do gnomów i w˛edrowców. Nie wyjdziecie stamtad ˛ z˙ ywi. Milczeli. Traper obserwował ich twarze, pocierajac ˛ w zamy´sleniu zaro´sni˛ety podbródek. W ko´ncu wzruszył ramionami. — Domy´slam si˛e, z˙ e macie swoje powody, z˙ eby tam jecha´c. To nie moja sprawa. Ale mówi˛e wam, z˙ e robicie wielki bład, ˛ mo˙ze najwi˛ekszy w z˙ yciu. Nawet traperzy trzymaja˛ si˛e z dala od tego kraju. Ludzie przepadaja˛ tam bez s´ladu, znikaja˛ jak dym na wietrze. Czekał na odpowied´z. Brin spojrzała na Rona, a potem raz jeszcze na trapera. — Musimy tam i´sc´ . Czy mo˙zesz nam pomóc? — Ja? — Le´sny człowiek u´smiechnał ˛ si˛e krzywo i pokr˛ecił głowa.˛ — Nie, panienko. Nawet gdybym z wami poszedł, czego nie zrobi˛e, bo lubi˛e z˙ y´c, zgubiłbym si˛e pierwszego dnia. — Przerwał, obserwujac ˛ ich badawczo. — Przypuszczam, z˙ e ju˙z postanowili´scie? Brin bez słowa skin˛eła głowa.˛ Czekała. Traper westchnał. ˛ — Mo˙ze znajdzie si˛e jeszcze kto´s, kto mógłby wam pomóc, je´sli jeste´scie pewni, z˙ e tego wła´snie chcecie. — Dmuchnał ˛ mocno w ustnik, aby oczy´sci´c fajk˛e, po czym skrzy˙zował r˛ece na piersi. — Jest tu pewien starzec. Nazywa si˛e Coglin. Musi mie´c teraz koło dziewi˛ec´ dziesiatki, ˛ je´sli jeszcze z˙ yje. Nie widziałem go od prawie dwóch lat, wi˛ec nie jestem pewny, czy nadal tu jest. Jakkolwiek dwa lata temu mieszkał w skalnej osadzie zwanej Hearthstone. Le˙zy ona w samym s´rodku Darklin i wyglada ˛ jak du˙zy komin. — Pokr˛ecił głowa˛ z powatpiewaniem. ˛ —
234
Potrafi˛e wskaza´c wam kierunek, ale nie ma tu wielu szlaków. To dziki kraj. Tak daleko na wschód nie znajdziecie prawie z˙ adnej ludzkiej istoty oprócz gnomów. — Sadzisz, ˛ z˙ e nam pomo˙ze? — zapytała niespokojnie Brin. Traper wzruszył ramionami. — Zna ten kraj. Sp˛edził tu całe z˙ ycie. Nie wyje˙zd˙za cz˛es´ciej ni˙z raz do roku, a jako´s prze˙zył w tej d˙zungli. — Jeft uniósł g˛este brwi. — Dziwak z niego. Miewa szalone pomysły. Mo˙ze przysporzy´c wam wi˛ecej kłopotów ni˙z pomocy. — Damy sobie rad˛e — zapewniła go Brin. — By´c mo˙ze. — Traper przyjrzał si˛e jej uwa˙znie. — Jeste´s zbyt łakomym kaskiem, ˛ z˙ eby wał˛esa´c si˛e po tym kraju, panienko. Nawet ze s´piewaniem, które ci˛e chroni. Spotkacie tam co´s wi˛ecej ni˙z zwykłych tchórzy i złodziejaszków. Przemy´slałbym to na waszym miejscu. — Przemy´sleli´smy wszystko. — Brin podniosła si˛e. — Jeste´smy zdecydowani. Jeft skinał ˛ głowa.˛ — We´zcie wi˛ec ze soba˛ tyle wody, ile dacie rad˛e unie´sc´ . Przynajmniej nie umrzecie z pragnienia. Pomógł im napełni´c skórzane bukłaki, przynoszac ˛ wiadro s´wie˙zej wody ze strumienia spływajacego ˛ ze wzgórz za jego chata.˛ Kilka minut zaj˛eło mu objas´nienie drogi do Hearthstone na pobie˙znie naszkicowanej na ziemi mapie. — Uwa˙zajcie na siebie — przypomniał, s´ciskajac ˛ ka˙zdemu z nich dło´n. Po˙zegnawszy si˛e krótko, Brin i Ron umie´scili zapasy na plecach i poszli powoli pomi˛edzy drzewa. Traper stał, patrzac ˛ za nimi. Z wyrazu jego brodatej twarzy wida´c było jasno, z˙ e nie spodziewa si˛e zobaczy´c ich ju˙z nigdy wi˛ecej.
XXIX Podró˙zowali przez cały dzie´n i jeszcze nast˛epny, poda˙ ˛zajac ˛ z biegiem Chard, wijacej ˛ si˛e w głab ˛ puszczy Anaru i zmierzajacej ˛ do Darklin. Ron powoli odzyskiwał siły, ale nie był jeszcze w pełni zdrowy. Po krótkim posiłku drugiego wieczoru od razu poszedł spa´c. Brin usiadła przy ogniu i wpatrzyła si˛e w płomienie. Jej umysł wypełniały nadal smutne wspomnienia i czarne my´sli. Przez chwil˛e, zanim poczuła si˛e s´piaca, ˛ wydawało jej si˛e, z˙ e jest przy niej Jair. Nieprzytomnie uniosła wzrok, szukajac ˛ go koło siebie. Ale nikogo nie było i zdrowy rozsadek ˛ powiedział jej, z˙ e naprawd˛e brat jest daleko stad. ˛ Westchn˛eła, dorzuciła do ognia i wsun˛eła si˛e pod koce. Trzeciego dnia od wyjazdu z „Centrum Handlowego Rookera” po południu Brin i Ron dostrzegli skalna˛ formacj˛e wynurzajac ˛ a˛ si˛e z oddali i wiedzieli ju˙z, z˙ e znale´zli Hearthstone. Osada rysowała si˛e ciemna,˛ wyrazista˛ sylwetka˛ na tle zmieniajacych ˛ si˛e barw jesieni. Postrz˛epiony skalny szczyt wznosił si˛e nad płytka,˛ zalesiona˛ dolina˛ niczym stra˙znik. Budowla w kształcie komina była zbiorowiskiem starych głazów, wyrze´zbionych mocna˛ dłonia˛ natury i ukształtowanych przez mijajace ˛ lata. Samotny i nieugi˛ety, Hearthstone wyrastał dumnie z ciemnego morza ogromnej, niezmierzonej puszczy Darklin. Stojac ˛ na grzbiecie wzniesienia i patrzac ˛ na t˛e krain˛e, Brin czuła jej bezgło´sny szept, wzywajacy ˛ ja˛ przez zm˛eczenie i niepewno´sc´ , i do´swiadczała nieoczekiwanego uczucia spokoju. Kolejny odcinek długiej wyprawy na wschód był za nimi. Wspomnienia tego, przez co przeszła, aby tutaj dotrze´c, i niepokój o to, co ja˛ dalej czeka, były teraz dziwnie odległe. U´smiechn˛eła si˛e do Rona, co zupełnie zaskoczyło górala. Potem, dotykajac ˛ delikatnie jego ramienia, zacz˛eła schodzi´c zboczem do płytkiej doliny. Ledwo dostrzegalna linia szlaku wiła si˛e w dół, przez s´cian˛e ogromnych drzew. Kiedy sło´nce przesun˛eło si˛e za zachodni horyzont, las jeszcze raz zaniknał ˛ si˛e wokół nich. Ostro˙znie wybierali drog˛e nad powalonymi drzewami i wokół poszarpanych skupisk skalnych, a˙z w ko´ncu g˛esto poro´sni˛ete zbocze złagodniało u podnó˙za. Pod le´snym sklepieniem doliny s´cie˙zka rozszerzała si˛e, a˙z w ko´ncu całkiem znikn˛eła, kiedy g˛estwina zbitych krzewów i powalonych sosen zacz˛e236
ła si˛e przerzedza´c. Przez szczeliny w´sród splecionych gał˛ezi przenikały ciepłe promienie sło´nca i rozja´sniały ciemne ost˛epy le´sne. Szerokie, przyjemne polanki dodawały dolinie przestrzeni. Ziemia była mi˛ekka i sypka, bez kamieni, usłana warstwa˛ drobnych gałazek ˛ i li´sci, które szele´sciły delikatnie pod stopami. Było co´s znajomego i swojskiego w tej małej dolince, czego nie miała otaczajaca ˛ ja˛ puszcza, i Brin zacz˛eła my´sle´c o Shady Vale. Odgłosy z˙ ycia, owady i zwierz˛eta, nagłe, ukradkowe ruchy pomi˛edzy drzewami i nawet ciepły, s´wie˙zy zapach lasu jesienia˛ — wszystko to przypominało jej o odległej dolinie na południu. Nie było tu Rappahalladran, tylko kilka waskich ˛ strumyków wijacych ˛ si˛e leniwie na ich drodze. Dziewczyna odetchn˛eła gł˛eboko. Nic dziwnego, z˙ e le´sny człowiek Coglin wybrał t˛e dolin˛e na swój dom. Podró˙zni weszli gł˛ebiej w las. Ponownie poprzez platanin˛ ˛ e gał˛ezi dostrzegli na krótko Hearthstone i jego wyniosły, czarny cie´n na tle bł˛ekitnego nieba. Skierowali si˛e w tamta˛ stron˛e. Szli w ciszy, zm˛eczeni całym dniem marszu, skoncentrowani na szlaku przed nimi oraz d´zwi˛ekach i widokach lasu. Raptem Ron zatrzymał si˛e, z jedna˛ dłonia˛ czujnie zaci´sni˛eta˛ na ramieniu Brin. Nasłuchiwał przez chwil˛e. — Słyszysz? — zapytał cicho. Brin przytakn˛eła. To był głos; nikły, niemal niesłyszalny, ale niewatpliwie ˛ ludzki. Czekali przez chwil˛e, oceniajac ˛ skad ˛ dochodził, po czym ruszyli w jego kierunku. Głos zanikał chwilami, a potem powracał, gło´sniejszy, niemal gniewny. Ktokolwiek to był, znajdował si˛e dokładnie przed nimi. — Lepiej poka˙z si˛e natychmiast! — Głos był wysoki i piskliwy. — Nie mam czasu na zabawy! Potem nastapiła ˛ seria przekle´nstw i pomruków. Dziewczyna i góral spojrzeli po sobie pytajaco. ˛ — Wyła´z, wyła´z, wyła´z! — Piszczał głos, a potem przeszedł w gniewne mamrotanie. — Powinienem zostawi´c ci˛e na tym bagnie. . . gdyby nie moje mi˛ekkie serce. . . Do ich uszu dotarła kolejna seria przekle´nstw i odgłos czego´s trzaskajacego ˛ w zaro´slach. — Wiesz, z˙ e mam na ciebie par˛e sztuczek! Proszek, który wydmuchnie ci ziemi˛e spod łap, i napój, który zwia˙ ˛ze ci˛e w supełek! My´slisz, z˙ e tyle wiesz, ty. . . Chciałbym widzie´c, jak si˛e wspinasz po linie! Chciałbym to widzie´c! Same kłopoty z toba! ˛ A gdybym tak ci˛e tutaj zostawił? Co ty na to? Zało˙ze˛ si˛e, z˙ e nie byłby´s ju˙z taki sprytny! A teraz wyła´z stamtad! ˛ Brin i Ron pokonali pas drzew i krzewów zasłaniajacych ˛ im widok i znale´zli si˛e na skraju małej przecinki z szerokim stawem po´srodku. Naprzeciw nich gramolił si˛e na czworakach stary człowiek. Na d´zwi˛ek ich kroków podniósł si˛e niezdarnie.
237
— Ha! A wi˛ec zdecydowałe´s si˛e. . . — Urwał na ich widok. — A wy co za jedni? Zreszta˛ niewa˙zne. To nie robi najmniejszej ró˙znicy. Wyno´scie si˛e stad ˛ i wracajcie tam, skad ˛ przyszli´scie. Odprawił ich ruchem r˛eki i znowu zaczał ˛ pełza´c na czworakach skrajem lasu, macajac ˛ na o´slep patykowatymi ramionami. Jego chude, przygarbione ciało wygladało ˛ jak poskr˛ecany kawałek suchego drzewa. P˛eki skołtunionych, białych włosów zwisały mu na ramionach, a zielonkawe odzienie i peleryna były zniszczone i podarte. Dziewczyna i góral spojrzeli na niego osłupiali, a potem popatrzyli po sobie. — To oburzajace! ˛ — Pieklił si˛e starzec, kierujac ˛ swój gniew w stron˛e spokojnie stojacych ˛ drzew. Potem rozejrzał si˛e wokół i zobaczył, z˙ e podró˙zni jeszcze stoja˛ w tym samym miejscu. — Na co czekacie? Wynocha stad! ˛ To mój dom i nie przypominam sobie, z˙ ebym was zapraszał! Wynocha! — Mieszkasz tutaj? — zapytał Ron, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e z powatpiewaniem. ˛ Stary spojrzał na niego jak na idiot˛e. — Nie słyszałe´s, co powiedziałem? A jak my´slisz, co bym tu robił o tej porze? — Nie wiem — przyznał si˛e góral. — O tej godzinie ka˙zdy powinien by´c w domu! — ciagn ˛ ał ˛ stary tonem reprymendy. — A je´sli ju˙z o to chodzi, to co wy tutaj robicie? Nie macie własnych domów? — Przybyli´smy z Shady Vale z Sudlandii — próbowała wyja´sni´c Brin, ale stary patrzył na nia˛ bezmy´slnie. — To kilka dni drogi od T˛eczowego Jeziora. — Wyraz twarzy m˛ez˙ czyzny nie zmienił si˛e. — Szukamy kogo´s, kto. . . — Tu nie ma nikogo oprócz mnie. — Starzec zdecydowanie potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — No i Szepta, ale nie mog˛e go znale´zc´ . Jak my´slicie, gdzie. . . ? Przerwał z roztargnieniem i odwrócił si˛e od nich, na nowo podejmujac ˛ poszukiwania tego, co zgubił. Brin spojrzała na Rona z powatpiewaniem. ˛ — Chwileczk˛e! — krzykn˛eła za starym, który rozejrzał si˛e gwałtownie. — Nie posłuchasz mnie, co? No có˙z, ostrzegałem was. Szept! Gdzie jeste´s? Wyła´z i bierz ja! ˛ Bierz ja! ˛ Brin mimowolnie zatrzymała si˛e i rozejrzała wokół. Nadal nikogo nie było wida´c. Ron podszedł do niej, gestykulujac ˛ niecierpliwie. — Słuchaj no, stary. Wystarczy tego dobrego. Nie ma tu nikogo oprócz ciebie, mo˙ze by´s wi˛ec przestał z tym. . . — Ha! Nikogo oprócz mnie? — Stary podskoczył rado´snie i opadł na czworaki. — Poka˙ze˛ ci, kto tu jest, ty. . . ty naje´zd´zco! Mo˙ze wejdziesz do mojego domu? Poka˙ze˛ ci! Szept! Szept! Przekl˛ety. . . ! Ron kr˛ecił bezradnie głowa˛ i u´smiechał si˛e, kiedy nagle, nie wiadomo skad, ˛ zaledwie par˛e jardów przed nim pojawił si˛e najwi˛ekszy kot, jakiego w z˙ yciu widział. Szary, z czarnymi pasami na bokach biegnacymi ˛ przez grzbiet, z czarnym pyskiem, uszami, ogonem i szerokimi łapami, wygladaj ˛ acymi ˛ na zbyt ci˛ez˙ kie dla 238
niego. Zwierzak mierzył dobrych dziesi˛ec´ stóp, a jego kudłaty, masywny łeb znajdował si˛e na wysoko´sci twarzy Rona. Pod gładkim futrem zadrgały w˛ezły mi˛es´ni, kiedy zwierz˛e poruszyło si˛e leniwie. Błyszczace, ˛ bł˛ekitne oczy mrugn˛eły i zw˛eziły si˛e, wpatrzone w par˛e nieznanych mu ludzi. Wydawał si˛e obserwowa´c ich przez chwil˛e, po czym ogromne szcz˛eki rozciagn˛ ˛ eły si˛e w bezgło´snym ziewni˛eciu, ukazujac ˛ l´sniace, ˛ ostre jak brzytwa kły. Ron nerwowo przełknał ˛ s´lin˛e i stał bez ruchu. — Aha! Zało˙ze˛ si˛e, z˙ e ju˙z ci nie jest do s´miechu! — Stary wyra´znie rozkoszował si˛e cała˛ scena.˛ Przebierał chudymi ko´nczynami, chichoczac ˛ rado´snie. — ˙ My´sleli´scie, z˙ e zwariowałem, prawda? Ze gadam sam do siebie, co? I co wy na to? — Nikt nie miał nic złego na my´sli — powtórzyła Brin, a wielki kot ciekawie przygladał ˛ si˛e Ronowi. Stary człowiek zrobił krok naprzód. Oczy mu l´sniły pod skołtuniona˛ grzywa˛ włosów, zwisajac ˛ a˛ nad pomarszczonym czołem. — My´slicie, z˙ e nadaliby´scie si˛e mu na kolacj˛e? Stary Szept jest głodny. Taka dwójka jak wy byłaby niezła˛ wieczorna˛ przekask ˛ a! ˛ Ha! O co chodzi? Wyglada˛ cie troch˛e blado. Czy˙zby´scie nie czuli si˛e najlepiej? To straszna szkoda, straszna szkoda. Mo˙ze powinni´scie. . . — U´smiech zniknał ˛ nagle z twarzy starego. — Szept, nie! Poczekaj, Szept, nie rób tego. . . ! Wielki kot nagle zbladł i zniknał, ˛ zupełnie jakby wyparował. Przez chwil˛e cała trójka wpatrywała si˛e ze zdumieniem w przestrze´n, gdzie si˛e przed chwila˛ znajdował. Stary tupnał ˛ noga˛ ze zło´scia˛ i kopnał ˛ powietrze przed soba.˛ — Niech ci˛e szlag! Przesta´n, słyszysz! Poka˙z si˛e ty głupi zwierzaku albo. . . ! — Przerwał gniewnie i spojrzał na intruzów. — Wynocha z mojego domu! Wynocha! Tego było Ronowi za wiele. Szaleniec i znikajacy ˛ kot to wi˛ecej, ni˙z mógł znie´sc´ . Odwrócił si˛e bez słowa i podszedł do Brin, mruczac, ˛ z˙ eby poszła za nim. Dziewczyna jednak wahała si˛e. Wcia˙ ˛z nie chciała si˛e podda´c. — Nie rozumiesz, jakie to wa˙zne! — wykrzykn˛eła z˙ arliwie. Stary zamarł w bezruchu. — Nie mo˙zesz nas tak po prostu odprawi´c. Prosz˛e, powiedz nam, gdzie mo˙zemy znale´zc´ Coglina. Starzec przygladał ˛ si˛e jej w milczeniu, przygarbiony, ze zmarszczonymi gniewnie krzaczastymi brwiami. Potem nagle podniósł r˛ece i zrezygnowany potrzasn ˛ ał ˛ siwa˛ głowa.˛ — Niech b˛edzie i tak si˛e was nie pozb˛ed˛e! — Westchnał ˛ gł˛eboko i spojrzał w gór˛e. — Ale to nie pomo˙ze wam ani troch˛e, rozumiecie? Ani troch˛e! Dziewczyna czekała bez słowa. Odchodzacy ˛ ju˙z Ron zatrzymał si˛e i odwrócił. Stary potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ w zamy´sleniu. Ko´scista˛ dłonia˛ przejechał szybko po splatanej ˛ grzywie włosów. — Stary Coglin jest dokładnie u stóp tamtej du˙zej skały. — Machnał ˛ niedbale dłonia˛ w kierunku Hearthstone. — Pochowałem go tam prawie rok temu.
XXX Brin Ohmsford nie odrywała wzroku od starego, rozczarowanie rosło w niej z ka˙zda˛ chwila˛ i powstrzymywało okrzyk, który utkwił jej w gardle. Uniosła dło´n w bezradnym ge´scie. — To znaczy, z˙ e Coglin nie z˙ yje? — Martwy i pochowany! — wyrzucił z siebie starzec jednym tchem. — A teraz ruszajcie w drog˛e i zostawcie mnie w spokoju! Czekał niecierpliwie, a˙z natr˛eci pójda˛ sobie, ale Brin nie potrafiła si˛e zmusi´c do ruchu. Coglin nie z˙ yje? Nie chciała si˛e z tym pogodzi´c. Czy wie´sc´ o jego s´mierci nie dotarłaby jako´s do trapera Jefta lub innych mieszkajacych ˛ w lasach wokół „Centrum Rookera”? Człowiek, który przez tak długi czas z˙ ył w tej puszczy i którego wszyscy znali. . . ? A mo˙ze i nie wszyscy, poprawiła si˛e w my´slach. Le´snicy i traperzy cz˛esto nie widywali si˛e miesiacami. ˛ Ale kim w takim razie był ten starzec? Jeft nie wspominał o nim. Co´s si˛e tu nie zgadzało. — Chod´zmy, Brin — przywołał ja˛ łagodnie Ron. Ale dziewczyna pokr˛eciła głowa.˛ — Nie, dopóki nie b˛ed˛e pewna. Dopóki nie b˛ed˛e mogła. . . — Wyno´scie si˛e z mojego domu! — Raz jeszcze powtórzył stary, tupiac ˛ gniewnie noga.˛ — Mam was po dziurki w nosie! Coglin nie z˙ yje! A teraz, je´sli nie odejdziecie stad, ˛ zanim. . . — Dziadku! Głosik dobiegł z ciemno´sci lasu, od strony, gdzie w oddali majaczyły czarne, postrz˛epione szczyty Hearthstone, widoczne przez splecione gał˛ezie suchych drzew. Trzy głowy poderwały si˛e równocze´snie, a las ucichł nagle. Szept znowu pojawił si˛e obok nich. Jego bł˛ekitne oczy l´sniły, a ogromna, kosmata głowa uniosła si˛e w poszukiwaniu z´ ródła głosu. Stary człowiek wymamrotał co´s pod nosem i raz jeszcze tupnał ˛ noga.˛ W lesie rozległ si˛e cichy szelest li´sci i pojawił si˛e tajemniczy mówca, wychodzac ˛ lekkim krokiem na polan˛e. Brin i Ron popatrzyli na siebie zdumieni. Głosik nale˙zał bowiem do dziewczyny niewiele starszej od Brin. Mała, gibka figurka odziana była w spodnie, tunik˛e i krótka˛ peleryn˛e w kolorze le´snej zieleni. Długie, wijace ˛ si˛e pukle g˛estych, ciemnych włosów spływały jej na ramiona, rzucajac ˛ 240
mi˛ekki cie´n na opalona˛ twarzyczk˛e małego chochlika naznaczona˛ kilkoma piegami. Jej niewinny wyraz był dziwnie mamiacy ˛ i miał nieodparty urok. Cho´c nie była to twarz prawdziwie pi˛ekna, jak twarz Brin, pociagała ˛ jednak dziewcz˛eca˛ s´wie˙zo´scia˛ i witalno´scia.˛ W ciemnych, inteligentnych oczach odbijała si˛e szczero´sc´ i uczciwo´sc´ , kiedy ciekawie przygladała ˛ si˛e nieznajomym. — Kim jeste´scie? — Ton pytania dawał do zrozumienia, z˙ e miała prawo to wiedzie´c. Brin zerkn˛eła na Rona i z powrotem na dziewczyn˛e. — Jestem Brin Ohmsford z Shady Vale, a to jest Ron Leah. Idziemy z Sudlandii, poni˙zej T˛eczowego Jeziora. Zmierzamy na północ. — Przebyli´scie długa˛ drog˛e — zauwa˙zyła dziewczyna. — A czego tutaj chcecie? — Znale´zc´ m˛ez˙ czyzn˛e imieniem Coglin. — Znasz tego człowieka, Brin Ohmsford? — Nie. — Wi˛ec dlaczego go szukasz? Dziewczyna patrzyła jej prosto w oczy i Brin si˛e zawahała, my´slac ˛ szybko, ile powinna jej powiedzie´c. Co´s w tej dziewczynie nie pozwalało skłama´c, a Brin dostrzegła równie˙z, z˙ e jej pojawienie si˛e uciszyło starego i przywiodło z powrotem znikajacego ˛ kota. Mimo to nie miała ochoty wyjawia´c jej wszystkich powodów przybycia do Hearthstone. Najpierw chciała si˛e dowiedzie´c, kim ona jest. — Powiedziano nam, z˙ e Coglin zna najlepiej puszcze od Darklin na wschodzie do Ravenshorn — odparła ostro˙znie. — Mieli´smy nadziej˛e, z˙ e zaoferowałby nam swoje usługi w bardzo wa˙znej sprawie. Dziewczyna milczała przez chwil˛e, wyra´znie rozwa˙zajac ˛ to, co usłyszała. Starzec zaszurał nogami i zrobił si˛e niespokojny. — To naje´zd´zcy i pod˙zegacze! — upierał si˛e gwałtownie. Dziewczyna nie odpowiedziała i nawet na niego nie spojrzała. Jej ciemne oczy uporczywie utkwione były w Brin. Stała bez ruchu. Rozdra˙zniony starzec wyrzucił w gór˛e r˛ece. — Nie powinna´s nawet z nimi rozmawia´c! Powinna´s ich wyrzuci´c! — Dziewczyna powoli pokr˛eciła głowa.˛ — Cicho, dziadku — poleciła. — Nie maja˛ złych zamiarów. Gdyby było inaczej, Szept by to wiedział. Brin rzuciła szybkie spojrzenie na wielkiego kota, który niemal figlarnie wyciagn ˛ ał ˛ si˛e na trawie porastajacej ˛ brzeg stawu. Ogromna łapa zamachn˛eła si˛e leniwie na jakiego´s nieszcz˛esnego owada przelatujacego ˛ obok. Wielkie, owalne oczy rozbłysły niczym dwie latarnie, kiedy na nich spojrzał. — Ten głupi zwierzak nie przyszedł nawet, kiedy go wołałem! — gderał stary. — Jak mo˙zesz na nim polega´c? Dziewczyna spojrzała na niego z dezaprobata,˛ a na jej młodziutkiej twarzy pojawił si˛e błysk przekory. 241
— Szept! — zawołała cicho i wskazała na Brin. — Trop! — Wielki kot poderwał si˛e na łapy i bezszelestnie poczłapał do Brin. Dziewczyna zesztywniała, kiedy czarny pysk zwierz˛ecia ostro˙znie obwachi˛ wał jej ubranie. Zacz˛eła si˛e cofa´c. — Stój spokojnie — poradziła cicho dziewczyna o twarzy chochlika. Brin posłuchała. Zmusiła si˛e do zachowania pozornego przynajmniej spokoju i stała nieruchomo w miejscu, podczas gdy olbrzymie zwierz˛e leniwie obwachi˛ wało jej nogi. Zdawała sobie spraw˛e, z˙ e dziewczyna sprawdza ja˛ przy pomocy kota. Chciała zobaczy´c, jak Brin zareaguje. Poczuła mrowienie na karku, kiedy tracił ˛ ja˛ pysk kota. Co powinna zrobi´c? Ma tak dalej sta´c? A mo˙ze powinna dotkna´ ˛c bestii, z˙ eby pokaza´c, z˙ e si˛e nie boi? Ale bała si˛e i strach zaczynał ja˛ parali˙zowa´c. Zwierz˛e z pewno´scia˛ to wyczuje i. . . Podj˛eła decyzj˛e. Cichutko zacz˛eła s´piewa´c, a słowa pie´sni unosiły si˛e w ciemnej ciszy wieczoru, ulatujac ˛ nad mała˛ polanka,˛ si˛egajac ˛ i dotykajac ˛ niczym delikatne palce. Ledwie par˛e chwil zaj˛eło magii pie´sni utkanie zakl˛ecia. Wielki kot przysiadł na zadzie i l´sniacymi ˛ s´lepiami wpatrzył si˛e w Brin. Mrugajac ˛ w usypiajacym ˛ rytmie pie´sni, uło˙zył si˛e potulnie u jej stóp. Brin umilkła i przez chwil˛e nikt si˛e nie odzywał. — Diabły! — pisnał ˛ w ko´ncu starzec, a na jego pomarszczonej twarzy pojawił si˛e wyraz przenikliwo´sci. Dziewczyna podeszła bez słowa i stan˛eła na wprost Brin. W jej oczach nie było strachu, jedynie ciekawo´sc´ . — Jak to zrobiła´s? — zapytała z odcieniem zdumienia w głosie. — Nie sadzi˛ łam, z˙ e ktokolwiek to potrafi. — To dar — odpowiedziała Brin. — Nie jeste´s czym´s złym, prawda? — Dziewczyna zawahała si˛e. — Nie jeste´s jednym z w˛edrowców ani niczym podobnym? — Nie, nie jestem nikim tego rodzaju. Po prostu mam taki dar. — Brin u´smiechn˛eła si˛e. Dziewczyna z niedowierzaniem pokr˛eciła głowa.˛ — Nie my´slałam, z˙ e kto´s potrafi zrobi´c co´s takiego z Szeptem — powtórzyła. — To diabły! — Upierał si˛e starzec i tupał noga.˛ Tymczasem Szept wstał i podszedł do Rona. Góral drgnał ˛ zaskoczony i rzucił Brin błagalne spojrzenie, kiedy bestia traciła ˛ go czarnym pyskiem. Jeszcze przez chwil˛e Szept z zainteresowaniem obwachiwał ˛ ubranie Rona, po czym niespodziewanie ogromna paszcza otworzyła si˛e, capn˛eła prawy but górala i zacz˛eła go ciagn ˛ a´ ˛c. Ron stracił zimna˛ krew i próbował si˛e uwolni´c. — My´sl˛e, z˙ e chce si˛e z toba˛ bawi´c — oznajmiła dziewczyna, a na jej ustach pojawił si˛e blady u´smiech. Spojrzała znaczaco ˛ na starego człowieka, który mruknał ˛ co´s niezadowolony i odszedł od nich kilka kroków.
242
— Hm. . . czy mogłaby´s. . . upewni´c si˛e, czy na pewno? — wysapał poirytowany Ron, walczac ˛ m˛ez˙ nie o utrzymanie si˛e na nogach, a wielki kot nie przestawał ciagn ˛ a´ ˛c i szarpa´c go za but. — Szept! — Dziewczyna przywołała ostro zwierz˛e. Olbrzymie stworzenie zwolniło natychmiast u´scisk i przysun˛eło si˛e do jej boku. Wyciagn˛ ˛ eła dło´n spod peleryny i pogłaskała szorstko kosmaty łeb, a długie, ciemne włosy opadły jej na twarz, kiedy si˛e pochyliła, zbli˙zajac ˛ swoja˛ głow˛e do łba zwierz˛ecia. Przez chwil˛e przemawiała do niego cicho, po czym spojrzała na podró˙znych. — Wyglada ˛ na to, z˙ e macie podej´scie do zwierzat. ˛ Szept jest wami oczarowany. Brin rzuciła szybkie spojrzenie Ronowi, który starał si˛e wciagn ˛ a´ ˛c but z powrotem na nog˛e. — My´sl˛e, z˙ e Ron byłby nawet zadowolony, gdyby Szept mniej wylewnie okazywał swoja˛ sympati˛e — zauwa˙zyła. Dziewczyna u´smiechn˛eła si˛e szeroko, a w jej ciemnych oczach pojawiły si˛e figlarne ogniki. — Podobasz mi si˛e, Brin Ohmsford. Jeste´scie tu mile widziani oboje, ty i Ron Leah. — W ge´scie powitania wyciagn˛ ˛ eła szczupła,˛ brazow ˛ a˛ dło´n. — Jestem Kimber Boh. Brin przyj˛eła podana˛ dło´n, czujac ˛ w jej u´scisku mieszank˛e siły i łagodno´sci. Zaskoczyło ja˛ to. Zdziwił ja˛ równie˙z widok pary gro´znie wygladaj ˛ acych ˛ długich no˙zy, które błysn˛eły spod peleryny, zawieszone u szczupłej talii dziewczyny. — Nie sa˛ tu mile widziani, dopóki ja mam tu co´s do powiedzenia! — warknał ˛ stary zza pleców dziewczyny i zamachnał ˛ si˛e szeroko patykowatym ramieniem, jakby wymiatał ich wszystkich z polany. — Dziadku! — upomniała go Kimber Boh. Spojrzała na niego z dezaprobata˛ i odwróciła si˛e do Brin. — Nie przejmuj si˛e nim. Stara si˛e mnie chroni´c. Jestem jedyna˛ rodzina,˛ jaka˛ ma, wi˛ec czasami uwa˙za. . . — Nie musisz im od razu wszystkiego o nas mówi´c! — Stary przerwał jej, potrzasaj ˛ ac ˛ z konsternacja˛ zasuszona˛ głowa.˛ — Co o nich wiemy? Skad ˛ mo˙zemy by´c pewni, co naprawd˛e ich tutaj przyniosło? Ta dziewczyna ma diabelski głos, je´sli potrafiła w ten sposób odp˛edzi´c Szepta! Jeste´s zbyt ufna, dziewczyno! — A ty zbyt podejrzliwy. — Kimber Boh nie pozostała mu dłu˙zna. Jej twarzyczka chochlika s´ciagn˛ ˛ eła si˛e zdecydowanie. — A teraz powiedz im, kim jeste´s. — Nic im nie powiem! — Twarz starego wykrzywiła si˛e w paskudnym grymasie. — Powiedz im, dziadku. Stary tupnał ˛ w´sciekle obuta˛ w sandał noga.˛ — Sama im powiedz, skoro´s taka madra! ˛ Ron Leah podszedł i stanał ˛ przy boku Brin. Spojrzeli na siebie zakłopotani. Szept zerknał ˛ na chłopaka, ziewnał ˛ i z powrotem opu´scił masywny łeb na łapy. 243
Z gardła wydobyło mu si˛e gł˛ebokie mruczenie i bł˛ekitne oczy przymkn˛eły si˛e sennie. Kimber Boh odwróciła si˛e do nowych znajomych. — Mój dziadek zapomina czasami, z˙ e gry, które tak uwielbia, nie sa˛ rzeczywiste. Jedna˛ z jego ulubionych gier jest zmiana osobowo´sci. Postanawia wtedy pogrzeba´c samego siebie i zacza´ ˛c nowe z˙ ycie. Ostatnio zrobił tak jaki´s rok temu. — Rzuciła staremu znaczace ˛ spojrzenie. — Ale jest tym, kim zawsze był. W rzeczywisto´sci jest człowiekiem, którego szukacie. — A wi˛ec to naprawd˛e Coglin — stwierdziła Brin. — Nie jestem Coglin! — zaprzeczył goraco ˛ stary. — On jest martwy i pochowany. Mówiłem wam ju˙z! Nie słuchajcie jej! — Dziadku! — ponownie upomniała go Kimber. — Jeste´s tym, kim jeste´s i nie mo˙zesz by´c nikim innym. Udawanie jest dobre dla dzieci. Urodziłe´s si˛e Coglinem i zawsze ju˙z nim b˛edziesz. A teraz spróbuj by´c dobrym gospodarzem dla naszych go´sci. Spróbuj by´c ich przyjacielem. Prosz˛e! — Ha! Nie zapraszałem ich tutaj, a wi˛ec nie musz˛e by´c dobrym gospodarzem! — Coglin parsknał, ˛ zdecydowany nie mie´c nic wspólnego z góralem i dziewczyna.˛ — A je´sli chodzi o przyja´zn´ , to ty si˛e z nimi przyja´znij, jak chcesz. To twoja sprawa! Brin i Ron spojrzeli na siebie z powatpiewaniem. ˛ Wygladało ˛ na to, z˙ e stary człowiek nie oka˙ze si˛e zbyt pomocny w odnalezieniu drogi przez Darklin. — Doskonale, dziadku. B˛ed˛e w takim razie gospodarzem i przyjacielem za nas oboje. — Kimber Boh westchn˛eła. Patrzyła prosto na nich, nie zwracajac ˛ uwagi na starego. — Robi si˛e pó´zno. Macie za soba˛ długa˛ drog˛e i pewnie chcecie co´s zje´sc´ i odpocza´ ˛c. Dom jest niedaleko stad. ˛ Mo˙zecie u nas przenocowa´c jako go´scie moi i mojego dziadka. — Przerwała, jakby jeszcze co´s rozwa˙zajac. ˛ — Tak naprawd˛e to zrobicie mi przysług˛e, je´sli zostaniecie. Niewielu podró˙znych zapuszcza si˛e tak daleko na wschód, a nawet je´sli, to rzadko mam okazj˛e z nimi porozmawia´c. Jak wam mówiłam, dziadek jest bardzo opieku´nczy. By´c mo˙ze wy zgodzicie si˛e ze mna˛ porozmawia´c i opowiedzie´c mi co´s o waszym domu w Sudlandii. Zgodzicie si˛e? — Brin u´smiechn˛eła si˛e znu˙zona. — My´sl˛e, z˙ e przynajmniej tyle mo˙zemy dla ciebie zrobi´c za miejsce do spania i co´s do jedzenia. Ron skinał ˛ głowa˛ potakujac, ˛ cho´c najpierw z pewna˛ obawa˛ spojrzał na Szepta. — A zatem ustalone — skwitowała Kimber Boh. Zawołała wielkiego kota, który wstał, przeciagn ˛ ał ˛ si˛e leniwie i przydreptał do niej. — Je´sli pójdziecie za mna,˛ b˛edziemy w domu za par˛e minut. Odwróciła si˛e i znikn˛eła w lesie z Szeptem u boku. Dziewczyna i góral chwycili swoje baga˙ze i poda˙ ˛zyli za nia.˛ Kiedy mijali Coglina, stary odwrócił wzrok, wpatrujac ˛ si˛e z ponura˛ determinacja˛ w ziemi˛e i marszczac ˛ krzaczaste brwi. — Przekl˛eci naje´zd´zcy — wymamrotał. Potem rozejrzał si˛e przezornie wokół i powłóczac ˛ nogami, ruszył za nimi. Chwil˛e pó´zniej na małej polance nie było ju˙z nikogo.
XXXI Domem dziewczyny, starego i znikajacego ˛ kota był miły, ale zupełnie przeci˛etny domek z drewna i kamienia usadowiony na rozległej, trawiastej wycince osłoni˛etej przez stuletnie d˛eby i czerwone wiazy. ˛ Z tyłu i z przodu znajdowały si˛e ganki, a s´ciany poro´sni˛ete były g˛esta˛ winoro´sla˛ i wiecznie zielonymi krzewami. Przez ogród wokół domu biegły kamienne s´cie˙zki, oddzielajac ˛ równiutkie i starannie utrzymane grzadki ˛ warzyw i kwiatów. Wokół polany rosły s´wierki i sosny, a ogród otaczał z˙ ywopłot. W utrzymanie i nawodnienie całego gruntu musiano wło˙zy´c wiele pracy. Ta sama troska widoczna była wewnatrz ˛ domku. Był schludny i nienagannie czysty. Wyszorowane piaskiem drewniane podłogi i sosnowe s´ciany l´sniły w mi˛ekkim s´wietle olejnych lamp, wyczyszczone i wywoskowane. Na s´cianach wisiały r˛ecznie tkane kilimy i krzy˙zykowe hafty, a prymitywne drewniane meble i okna pokrywały jasne draperie. Nad stołem, w szafce o szerokich półkach stały srebra i kryształy, a długi, ustawiony na kobyłkach w kacie ˛ głównej izby stół zastawiony był glinianymi naczyniami i rzemie´slniczymi przyborami. W ka˙zdym wazonie i glinianym garnku rozkwitały starannie uło˙zone kwiaty, doniczkowe lub ci˛ete. Cały domek wydawał si˛e jasny i pogodny nawet po zmroku i na ka˙zdym kroku czuło si˛e atmosfer˛e domu w Vale. — Kolacja prawie gotowa — oznajmiła Kimber, kiedy weszli do s´rodka, i rzuciła w kierunku Coglina spojrzenie pełne nagany. — Rozgo´sc´ cie si˛e sami, a ja podam do stołu. Mamroczac ˛ co´s pod nosem, Coglin w´sliznał ˛ si˛e na ław˛e w najdalszym kacie ˛ stołu, a Brin i Ron usiedli naprzeciw niego. Szept poczłapał wprost do plecionego dywanika le˙zacego ˛ przed szerokim, kamiennym kominkiem, na którym płonał ˛ wesoło stosik drewna. Kot zwinał ˛ si˛e na dywanie, szeroko ziewnał ˛ i zasnał. ˛ Posiłek, który przyniosła im Kimber Boh, składał si˛e z dzikiego ptactwa, warzyw z ogródka, s´wie˙zo pieczonego chleba i koziego mleka. Gdy oni jedli z apetytem, dziewczyna zdawała im pytania o Shady Vale i ludzi, którzy tam z˙ yja,˛ ch˛etnie słuchajac ˛ o s´wiecie innym ni˙z jej dom w dolinie. Nigdy nie była poza Darklin, wyja´sniła im, ale którego´s dnia, ju˙z wkrótce, wyruszy w podró˙z. Coglin spojrzał spode łba z dezaprobata,˛ nic jednak nie powiedział. Pochylił tylko głow˛e 245
i uporczywie wpatrywał si˛e w swój talerz. Kiedy kolacja dobiegała ko´nca, stary wstał z ponurym mrukni˛eciem i oznajmił, z˙ e wychodzi zapali´c fajk˛e. Sztywnym krokiem wymaszerował przez drzwi, nie spojrzawszy na z˙ adne z nich, i zniknał ˛ im z oczu. — Naprawd˛e nie przejmujcie si˛e nim — przepraszała Kimber i wstała, aby sprzatn ˛ a´ ˛c naczynia ze stołu. — Jest bardzo łagodny i kochany, ale z˙ ył sam przez wiele lat i trudno mu przebywa´c swobodnie z innymi lud´zmi. U´smiechajac ˛ si˛e, posprzatała ˛ naczynia ze stołu i wróciła z butla˛ wina w kolorze burgunda. Nalała niewielki porcje do czystych szklanek i usiadła z powrotem naprzeciw nich. Kiedy tak saczyli ˛ wino i gaw˛edzili po przyjacielsku, Brin u´swiadomiła sobie, z˙ e cały czas zastanawia si˛e, jak dziewczyna i starzec zdołali prze˙zy´c sami w tej głuszy. Oczywi´scie był z nimi kot, niemniej jednak. . . — Dziadek zawsze spaceruje wieczorem po kolacji — opowiadała Kimber, rzucajac ˛ uspokajajace ˛ spojrzenie dwójce siedzacej ˛ naprzeciw niej. — Du˙zo w˛edruje po dolinie, kiedy nadchodzi pó´zna jesie´n. Pracujemy przez cały rok, zima,˛ cho´c jest na to czas, nie wychodzi ju˙z tak du˙zo. Dokucza mu reumatyzm i woli wtedy ciepło kominka. Ale teraz, kiedy noce sa˛ jeszcze ciepłe, lubi spacerowa´c. — Kimber, gdzie sa˛ twoi rodzice? — Brin nic mogła powstrzyma´c si˛e od zadania tego pytania. — Dlaczego jeste´s tutaj sama? — Moi rodzice zostali zamordowani — wyja´sniła dziewczyna rzeczowo. — Byłam jeszcze dzieckiem, kiedy Coglin mnie znalazł ukryta˛ w s´ciółce, w miejscu, gdzie karawana obozowała tamtej ostatniej nocy, na północnym skraju doliny. Przyniósł mnie do domu i wychował jak własna˛ wnuczk˛e. — Pochyliła si˛e do nich. — Nigdy nie miał własnej rodziny. Ja jestem wszystkim, co posiada. — Jak zgin˛eli twoi rodzice? — Chciał wiedzie´c Ron, zauwa˙zywszy, z˙ e dziewczyna nie ma nic przeciwko rozmowie na ten temat. — Gnomy naje´zd´zcy. Karawana˛ podró˙zowało kilka rodzin. Tylko ja ocalałam. Nie zauwa˙zyli mnie, jak mówi Coglin. — U´smiechn˛eła si˛e. — Ale to było bardzo dawno temu. — To miejsce jest chyba dla was raczej niebezpieczne, prawda? — Ron pociagn ˛ ał ˛ łyk wina. — Niebezpieczne? — Wygladała ˛ na zdumiona.˛ — Jasne. Wsz˛edzie dokoła głusza, dzikie zwierz˛eta, bandyci. Nie boicie si˛e mieszka´c tutaj sami? — Sadzisz, ˛ z˙ e powinni´smy? — Zadarła lekko głow˛e. — No có˙z. . . nie wiem. — Góral spojrzał na Brin. — Spójrz na to. — Kimber wstała. Zanim zda˙ ˛zyli si˛e przyjrze´c, miała ju˙z w dłoni długi nó˙z. Uniosła go nad głowa˛ i cisn˛eła przez pokój. Nó˙z wbił si˛e z głuchym odgłosem w male´nkie, czarne kółeczko narysowane na drewnie w przeciwległym kacie ˛ izby. 246
Kimber Boh u´smiechn˛eła si˛e szeroko. — Cały czas c´ wicz˛e. Uczyłam si˛e rzuca´c no˙zem, odkad ˛ sko´nczyłam dziesi˛ec´ lat. Coglin mnie uczył. Z inna˛ bronia˛ idzie mi prawie tak samo dobrze. Biegam szybciej ni˙z jakiekolwiek stworzenie w Darklin, z wyjatkiem ˛ Szepta. Mog˛e bez snu i´sc´ cała˛ noc i cały dzie´n. — Usiadła ponownie przy stole. — Oczywi´scie Szept ochroniłby mnie przed ka˙zdym zagro˙zeniem, wi˛ec nie musz˛e si˛e zbytnio martwi´c. — U´smiechn˛eła si˛e. — Poza tym nic naprawd˛e niebezpiecznego nie przybyło nigdy do Hearthstone. Coglin mieszka tu całe z˙ ycie. Dolina nale˙zy do niego. Wszyscy o tym wiedza˛ i nie s´mia˛ go niepokoi´c. Nawet Paj˛eczaki trzymaja˛ si˛e z daleka. — Przerwała. — Wiecie, kto to sa˛ Paj˛eczaki? Pokr˛ecili głowami, a dziewczyna pochyliła si˛e do przodu. — Pełzaja˛ po ziemi i drzewach. Sa˛ włochate i zdradliwe jak pajaki. ˛ Jakie´s trzy lata temu próbowały wej´sc´ do doliny. Przyszło ich par˛e tuzinów, uczernieni popiołem i z z˙ adz ˛ a˛ mordu w sercach. Nie sa˛ podobni do innych gnomów, poniewa˙z mieszkaja˛ w norach i zastawiaja˛ sidła jak pajaki. ˛ W ka˙zdym razie przyszły do Hearthstone. My´slałam, z˙ e chca˛ ja˛ zagarna´ ˛c. Dziadek wiedział o nich natychmiast. Zawsze wydaje si˛e wiedzie´c, kiedy czai si˛e jakie´s niebezpiecze´nstwo. Wział ˛ ze soba˛ Szepta i wciagn˛ ˛ eli Paj˛eczaki w zasadzk˛e na północnym kra´ncu doliny, pod ta˛ wielka˛ skała.˛ Chyba uciekaja˛ do dzi´s. U´smiechn˛eła si˛e szeroko, dumna ze swojej historyjki. Brin i Ron obrzucili si˛e nawzajem niespokojnym spojrzeniem, coraz mniej pewni, co my´sle´c o tej dziewczynie. — A skad ˛ pochodzi ten kot? — Ron spojrzał ponownie na Szepta, który smacznie spał. — W jaki sposób potrafi tak znika´c, skoro jest tak diabelnie wielki? — Szept to bagienny kot — wyja´sniła dziewczyna. — Wi˛ekszo´sc´ ich z˙ yje na mokradłach w gł˛ebi Anaru, na wschód od Darklin i Ravenshorn. Ale Szept przybłakał ˛ si˛e na Stare Bagniska, kiedy był jeszcze małym kociakiem. Coglin go znalazł i przyniósł tutaj. Najwidoczniej walczył z czym´s i był cały pokiereszowany. Zaopiekowali´smy si˛e nim i ju˙z został. Nauczyłam si˛e z nim rozmawia´c. — Popatrzyła na Brin. — Ale nie tak jak ty. Nie potrafi˛e tak do niego s´piewa´c. Czy nauczysz mnie tego, Brin? Brin łagodnie pokr˛eciła głowa.˛ — Chyba nie, Kimber. Urodziłam si˛e z pie´snia.˛ — Pie´sn´ . — Dziewczyna powtórzyła słowo. — To bardzo ładne. — Przez chwil˛e panowała cisza. — No wi˛ec w jaki sposób on znika? — zapytał jeszcze raz Ron. — Och, on nie znika — wyja´sniła ze s´miechem Kimber Boh. — To tylko tak wyglada. ˛ Czasami go nie wida´c, poniewa˙z po prostu nie jest w pełni taki, jak zawsze. Potrafi zmienia´c ubarwienie, stapiajac ˛ si˛e z kolorami puszczy, drzewami, skałami, ziemia˛ i czym zechce. Robi to tak dobrze, z˙ e nie zauwa˙zysz go, 247
je´sli nie wiesz, gdzie patrze´c. Je´sli sp˛edziliby´scie z nim wystarczajaco ˛ du˙zo czasu, nauczyliby´scie si˛e go wypatrywa´c. — Przerwała. — Oczywi´scie, je´sli nie ma ochoty, z˙ eby go znaleziono, nie zobaczycie go. To sposób jego obrony. Z dziadkiem stało si˛e to swego rodzaju gra.˛ Szept znika i nie chce si˛e pokaza´c, dopóki dziadek nie zachrypnie od wrzasku. Nie bardzo to w porzadku ˛ z jego strony, bo dziadek nie jest ju˙z tak sprawny jak kiedy´s. — Ale do ciebie przychodzi, jak zauwa˙zyłem. — Zawsze. My´sli, z˙ e jestem jego matka.˛ Opiekowałam si˛e nim i nia´nczyłam, od kiedy dziadek go tu przyniósł. Jeste´smy sobie tak bliscy, jakby´smy byli dwiema połówkami tej samej osoby. Wydaje mi si˛e nawet, z˙ e potrafimy wyczuwa´c swoje my´sli. — Jak dla mnie to on wyglada ˛ niebezpiecznie — stwierdził bezbarwnie Ron. — Bo jest niebezpieczny — zgodziła si˛e dziewczyna. — Bardzo. Dzikie koty sa˛ nieobliczalne, ale Szept nie jest ju˙z dziki. Mo˙ze jaka´s male´nka czastka, ˛ pami˛ec´ czy instynkt tkwi jeszcze gdzie´s gł˛eboko, ale to ju˙z przeszło´sc´ . — Wstała i dolała ka˙zdemu jeszcze troch˛e wina. — Podoba si˛e wam nasz dom? — zapytała po chwili. — Bardzo — odpowiedziała Brin. Dziewczyna u´smiechn˛eła si˛e, najwyra´zniej zadowolona z odpowiedzi. — Wi˛ekszo´sc´ dekoracji zrobiłam sama. Z wyjatkiem ˛ oczywi´scie szkła i srebra. Przywiózł je dziadek ze swoich podró˙zy. Niektóre miał ju˙z, zanim ja si˛e pojawiłam. Ale reszt˛e zrobiłam ja. Tak˙ze ogród i ro´sliny to moje dzieło. Wszystkie kwiaty, krzewy i warzywa, wszystkie krzaczki i winoro´sl. Lubi˛e ich kolory i słodkie zapachy. Brin tak˙ze si˛e u´smiechn˛eła. Kimber Boh stanowiła mieszank˛e kobiety i dziecka. Pod pewnymi wzgl˛edami była bardzo młoda, a pod innymi du˙zo starsza ni˙z w rzeczywisto´sci. To dziwne, ale w jaki´s sposób przypominała jej Jaira. Nagle poczuła straszliwa˛ t˛esknot˛e za bratem. Kimber Boh dostrzegła wyraz jej twarzy i mylnie go odczytała. — Naprawd˛e nie jest w Hearthstone tak niebezpiecznie — zapewniła dziewczyn˛e. — Mo˙ze wam si˛e tak wydawa´c, bo nie jeste´scie przyzwyczajeni do tego kraju tak, jak ja. Ale pami˛etajcie, z˙ e to mój dom. Tutaj dorastałam. Kiedy byłam mała, dziadek nauczył mnie wszystkiego, co powinnam wiedzie´c, aby zadba´c o siebie. Nauczyłam si˛e dawa´c sobie rad˛e z tutejszymi niebezpiecze´nstwami. Wiem, jak ich unika´c. No i mam dziadka i Szepta. Nie musicie si˛e o mnie martwi´c. Naprawd˛e nie musicie. Brin u´smiechn˛eła si˛e, słyszac ˛ te zapewnienia. — Widz˛e, z˙ e nie, Kimber. Widz˛e, z˙ e s´wietnie dajesz sobie rad˛e. — Ku jej zaskoczeniu Kimber si˛e zarumieniła. Potem wstała szybko i podeszła do miejsca, gdzie Coglin rzucił swoja˛ peleryn˛e na por˛ecz drewnianego fotela.
248
— Musz˛e to zanie´sc´ dziadkowi — oznajmiła pospiesznie. — Na dworze jest zimno. Przejdziecie si˛e ze mna? ˛ Dziewczyna i góral wstali i poda˙ ˛zyli za nia˛ przez otwarte drzwi domku. Słyszac ˛ otwierajac ˛ a˛ si˛e zasuwk˛e, Szept zerwał si˛e na nogi i cicho poczłapał za nimi. Na chwil˛e przystan˛eli na ganku i pochłonał ˛ ich przecudowny, niemal mistyczny spokój wieczoru. W powietrzu unosił si˛e chłód, lekka wilgo´c i słodki zapach mrocznego lasu. Trawnik, kwiatowe rabatki, równiutko przystrzy˙zone z˙ ywopłoty i krzewy skapane ˛ były w białym, o´slepiajaco ˛ jasnym s´wietle ksi˛ez˙ yca. Ka˙zde z´ d´zbło trawy, płatek kwiatu i ka˙zdy male´nki listek l´sniły od rosy, otoczone szmaragdowa˛ koronka˛ mrozu. W oddali las wyrastał na tle rozgwie˙zd˙zonego nieba niczym olbrzym — pot˛ez˙ ny i wieczny, zastygły w ciszy nocy. Łagodny wiatr towarzyszacy ˛ zmrokowi ucichł teraz całkowicie, bezszelestnie przechodzac ˛ w bezruch wieczoru. Nawet znajome odgłosy le´snych stworze´n przycichły i zmieniły si˛e w odległy, kojacy ˛ szmer. — Dziadek b˛edzie przy wierzbie — powiedziała cicho Kimber, przerywajac ˛ czar ciszy. Zeszli razem z ganku na s´cie˙zk˛e prowadzac ˛ a˛ na tyły domku. Nikt si˛e nie odzywał. Szli powoli za dziewczyna,˛ a ich buty skrzypiały cicho na zniszczonym kamieniu. Co´s smyrgn˛eło przez suche li´scie i znikn˛eło za ciemna˛ kotara˛ lasu. Jaki´s ptak zawołał gło´sno, a echo jego przenikliwego krzyku jeszcze przez chwil˛e unosiło si˛e w ciszy. Cała trójka min˛eła róg domostwa i przeszła przez szpaler sosen, s´wierków i z˙ ywopłotów. Z ciemno´sci na skraju lasu wynurzyła si˛e ogromna, przekrzywiona wierzba. Jej gał˛ezie opadały cienkimi pasmami, tworzac ˛ ci˛ez˙ ka˛ zasłon˛e na tle nocy. Ogromna,˛ przygarbiona˛ sylwetk˛e drzewa otulał cie´n, jakby drzewo samo go przyciagało. ˛ Wtem pod baldachimem gał˛ezi roz˙zarzył si˛e czerwienia˛ cybuch fajki. Pod niebo uniosły si˛e smu˙zki dymu, zbladły i znikn˛eły. Kiedy przeszli pod zwisajacymi ˛ konarami, ujrzeli wyra´znie chuda,˛ zgarbiona˛ sylwetk˛e Coglina na jednej z drewnianych ław umieszczonych u podstawy pradawnego pnia. Jego pomarszczona twarz odwrócona była w kierunku ciemnego lasu. Kimber Boh podeszła wprost do starego i okryła jego ramiona peleryna.˛ — Złapiesz katar, dziadku — upomniała go łagodnie. Stary wykrzywił si˛e. — Nie mo˙zna nawet wyj´sc´ na fajeczk˛e, z˙ eby´s zaraz nie przybiegła jak kwoka za piskl˛eciem! — Mimo to naciagn ˛ ał ˛ na siebie peleryn˛e i spojrzał na Rona i Brin. — Tych dwoje te˙z nie potrzebowałem do towarzystwa. Ani tego kota darmozjada, bo przypuszczam, z˙ e jego te˙z przy wlokła´s! Brin rozejrzała si˛e za Szeptem i zaskoczona stwierdziła, z˙ e znowu zniknał. ˛ Jeszcze przed chwila˛ był dokładnie za nimi. Kimber Boh usiadła przy dziadku. — Dlaczego przynajmniej nie spróbujesz ich polubi´c? — spytała cicho.
249
— Po co? — Stary prychnał. ˛ — Nie potrzeba mi przyjaciół! Przyjaciele to tylko same kłopoty! Ciagle ˛ oczekuja,˛ z˙ e co´s dla nich zrobisz, ciagle ˛ chca˛ jakiej´s przysługi albo czego´s. Miałem ju˙z dosy´c przyjaciół w dawnych czasach, dziewczyno. Nie masz poj˛ecia o z˙ yciu, w tym cały kłopot! Dziewczyna spojrzała przepraszajaco ˛ na Rona i Brin i skin˛eła głowa˛ w stron˛e pustej ławy. Bez słowa usiedli naprzeciw niej. Kimber zwróciła si˛e ponownie do starego. — Nie mo˙zesz by´c taki. Nie wolno ci by´c takim egoista.˛ — Jestem stary i mog˛e by´c, jaki chc˛e! — mruknał ˛ rozdra˙zniony Coglin. — Kiedy ja mówiłam co´s takiego, nazywałe´s mnie zepsutym dzieckiem i odsyłałe´s do mojego pokoju, pami˛etasz? — To było co innego! — Mam ci˛e odesła´c do twego pokoju? — zapytała, przemawiajac ˛ do starego jak matka do dziecka i s´ciskajac ˛ jego dłonie. — A mo˙ze wolisz, z˙ ebym odeszła razem z Szeptem, bo przecie˙z jeste´smy twoimi przyjaciółmi, a ty nie potrzebujesz przyjaciół. Coglin zacisnał ˛ z˛eby na ustniku fajki, jakby chciał go odgry´zc´ , i skulił si˛e ponuro w fałdach peleryny, odmawiajac ˛ odpowiedzi. Brin zerkn˛eła na Rona, który porozumiewawczo uniósł brwi. Było dla nich jasne, z˙ e pomimo młodego wieku, to Kimber stanowiła sił˛e tej dziwnej, małej rodziny. Dziewczyna pochyliła si˛e i lekko ucałowała policzek dziadka. — Wiem, z˙ e tak naprawd˛e nie wierzysz w to, co powiedziałe´s. Wiem, z˙ e jeste´s dobrym, łagodnym człowiekiem i kocham ci˛e. — Obj˛eła ramionami chude ciało starego i przytuliła go. Ku zaskoczeniu Brin ramiona Coglina uniosły si˛e na moment i oddały u´scisk. — Powinni zapyta´c, zanim tu przyszli — mruknał, ˛ niewyra´znym gestem wskazujac ˛ dziewczyn˛e i górala. — Wiesz, z˙ e mogłem ich zrani´c. — Tak, dziadku, wiem — odpowiedziała dziewczyna. — Ale teraz sa˛ tutaj. Odnale´zli ci˛e po długiej podró˙zy i sadz˛ ˛ e, z˙ e powiniene´s dowiedzie´c si˛e, co ich sprowadza i czy nie mo˙zesz im jako´s pomóc. Brin i Ron raz jeszcze wymienili pospieszne spojrzenia. Coglin uwolnił si˛e z obj˛ec´ Kimber, mamroczac ˛ co´s i potrzasaj ˛ ac ˛ głowa,˛ a jego cienkie włosy ta´nczyły w s´wietle ksi˛ez˙ yca jak srebrne nici. — Przekl˛ety kot. Gdzie polazł tym razem? Szept! Wyła´z, ty nic-nie-wartestworzenie! Nie b˛ed˛e tu siedział. . . — Dziadku! — Dziewczyna przerwała stanowczo. Stary spojrzał na nia˛ zaskoczony, kiedy skin˛eła w stron˛e Rona i Brin. — Nasi przyjaciele, dziadku. Zapytasz ich? Zmarszczki na twarzy starego pogł˛ebiły si˛e jeszcze, kiedy zmarszczył brwi. — No dobrze — fuknał ˛ rozdra˙zniony. — Co was tutaj sprowadza?
250
— Potrzebujemy kogo´s, kto przeprowadzi nas przez ten kraj — odpowiedziała natychmiast Brin. Ledwo s´miała z˙ ywi´c nadziej˛e, z˙ e zaoferuje im pomoc, której tak rozpaczliwie potrzebowali. — Powiedziano nam, z˙ e Coglin mo˙ze zna´c drog˛e. — Gdyby nie to, z˙ e Coglina ju˙z dawno nie ma! — warknał ˛ stary, ale ostrzegawcze spojrzenie Kimber uciszyło go natychmiast. — A zatem, przez jaki kraj zamierzacie podró˙zowa´c? ´ — Srodkowy Anar — odpowiedziała Brin. — Darklin, bagniska poza nim i cały czas na wschód do Ravenshorn. — Przerwała na chwil˛e. — A˙z do Maelmord. — Ale˙z tam sa˛ w˛edrowcy! — wykrzykn˛eła Kimber. — Jaki macie powód, aby jecha´c do tej czarnej dziury? — zapytał podniecony starzec. Brin zawahała si˛e, widzac, ˛ dokad ˛ zmierza rozmowa. — Chcemy zniszczy´c w˛edrowców. — Zniszczy´c w˛edrowców! — Coglin osłupiał. — Niby czym, dziewczyno? — Pie´snia.˛ Magia,˛ która. . . — Pie´snia? ˛ Tym s´piewaniem? Tego wła´snie zamierzasz u˙zy´c? — Coglin zerwał si˛e na nogi, podskakujac ˛ dziko i wymachujac ˛ chudymi ramionami. — Robicie ze mnie wariata? Wyno´scie si˛e stad! ˛ Wynocha z mojego domu! Precz, precz! Kimber Boh wstała i delikatnie pchn˛eła starego z powrotem na ław˛e. Przemawiała do niego uspokajajaco, ˛ a on nie przestawał bombardowa´c ich swoja˛ perora.˛ Uciszenie go zaj˛eło jej par˛e chwil. Kiedy otuliła go ponownie peleryna,˛ zwróciła si˛e do Rona i Brin. — Brin Ohmsford — przemówiła, a na jej twarzy malowała si˛e wyjatkowa ˛ powaga. — Maelmord to nie miejsce dla ciebie. Nawet ja tam nie pójd˛e. Brin niemal si˛e u´smiechn˛eła, słyszac ˛ wyra˙zony z takim naciskiem zakaz. — Ale ja nie mam wyboru, Kimber — wyja´sniła łagodnie. — Musz˛e tam i´sc´ . — A ja musz˛e i´sc´ z nia˛ — dodał niech˛etnie Ron. — Kiedy tylko znajd˛e miecz. Najpierw musz˛e odnale´zc´ miecz. Kimber popatrzyła na nich i zmieszana pokr˛eciła głowa.˛ — Nie rozumiem. Jaki miecz? Dlaczego musicie i´sc´ do Maelmord? Dlaczego musicie zniszczy´c w˛edrowców? Brin znowu si˛e zawahała, tym razem z ostro˙zno´sci. Jak wiele powinna wyjawi´c o po´scigu, który przywiódł ja˛ do tego kraju? Jak wiele mo˙ze ujawni´c prawdy, która˛ jej powierzono? Lecz kiedy popatrzyła w oczy Kimber, ostro˙zno´sc´ , która kazała jej ukrywa´c wszystko tak starannie, rozpłyn˛eła si˛e nagle, tracac ˛ znaczenie. Allanon nie z˙ ył, odszedł z czterech krain na zawsze. Magia, która˛ podarował Ronowi, aby jej strzegł, przepadła. Była samotna, zm˛eczona i przera˙zona. Jedynie rozpacz pchała ja˛ naprzód w tej niesłychanej podró˙zy.
251
Je´sli chciała prze˙zy´c, musiała przyja´ ˛c ka˙zda˛ pomoc, niewa˙zne skad. ˛ Ukrywanie prawdy i sprytne zwodzenie było domena˛ Allanona, cz˛es´cia˛ jego osobowo´sci. Ale jej było to zawsze obce. Opowiedziała wi˛ec dziewczynie i starcowi wszystko, co jej powiedziano i co wydarzyło si˛e od czasu, kiedy Allanon po raz pierwszy pojawił si˛e w Shady Vale. Nie ukryła niczego z wyjatkiem ˛ sekretów, których nie wyjawiła nawet Ronowi. Nie powiedziała im o przera˙zajacych ˛ podejrzeniach i dr˛eczacych ˛ szeptach o mrocznej i niezgł˛ebionej mocy pie´sni. Zaj˛eło to du˙zo czasu, ale po raz pierwszy starzec siedział cicho, a dziewczyna słuchała razem z nim w pełnej zdumienia ciszy. Kiedy sko´nczyła, odwróciła si˛e do Rona, aby sprawdzi´c, czy ma co´s do dodania, ale góral bez słowa pokr˛ecił głowa.˛ — Rozumiesz wi˛ec, z˙ e musz˛e i´sc´ — powtórzyła po raz ostatni, patrzac ˛ na Kimber i Coglina. Czekała. — Masz w sobie magi˛e elfów, h˛e? — mruknał ˛ Coglin, patrzac ˛ na nia˛ przenikliwie. — Na wszystkim, co robisz, spoczywa dotyk druida. Ja te˙z mam co´s z tego, wiesz? Odrobin˛e tajemnej wiedzy. Tak, ja te˙z to mam. Kimber delikatnie dotkn˛eła jego ramienia. — Czy mo˙zemy pomóc im odnale´zc´ drog˛e na wschód, dziadku? — Na wschód? Znam cała˛ wschodnia˛ krain˛e wszerz i wzdłu˙z. Hearthstone, Darklin, Stare Bagniska, wszystko a˙z do Ravenshorn, a˙z do Maelmord. — W zamy´sleniu pokr˛ecił zasuszona˛ głowa.˛ — Strzeg˛e tej odrobiny, która˛ posiadam. W˛edrowcy zostawiaja˛ mnie w spokoju, nie przychodza˛ do doliny. Jakkolwiek poza nia˛ chodza,˛ gdzie maja˛ ochot˛e. To ich kraj. — Posłuchaj mnie, dziadku. — Wnuczka szturchn˛eła go lekko. — Musimy pomóc naszym przyjaciołom. Ty, Szept i ja. Coglin przez chwil˛e patrzył na nia˛ bez słowa, a potem wyrzucił w gór˛e r˛ece. — To strata czasu! — oznajmił. — Niedorzeczna strata czasu! — Ko´scisty palec uniósł si˛e, aby dotkna´ ˛c nosa dziewczyny. — Musisz nauczy´c si˛e lepiej my´sle´c! Uczyłem ci˛e tego! Przypu´sc´ my, z˙ e im pomo˙zemy, przypu´sc´ my, z˙ e poprowadzimy tych dwoje prosto przez Darklin, prosto przez Stare Bagniska, prosto do Ravenshorn i do samej czarnej dziury Maelmord. Przypu´sc´ my! A co potem? Powiedz mi! Co b˛edzie potem? — To wystarczy, aby. . . — Brin próbowała odpowiedzie´c. — Wystarczy? — wykrzyknał ˛ Coglin, przerywajac ˛ jej szorstko. — Nie tak szybko, dziewczyno! Urwiska wyrosna˛ przed toba˛ jak s´ciana, wysokie na setki stóp. Całe połacie nagich skał. Wsz˛edzie gnomy. Co si˛e stanie potem? Co zrobisz? — Palec starego wycelował w nia˛ niczym sztylet. — Nie przejdziesz, dziewczyno! Nie przejdziesz! Nie pokonasz takiej odległo´sci, nie znajac ˛ drogi! — Znajdziemy drog˛e — zapewniła go stanowczo Brim
252
— Tfu! — Stary splunał ˛ i skrzywił si˛e. — W˛edrowcy dopadna˛ was w mgnieniu oka! Zobacza˛ was w połowie wspinaczki, je´sli w ogóle znajdziecie miejsce, gdzie mo˙zna b˛edzie si˛e wspia´ ˛c, ot co! A mo˙ze magia uczyni was niewidzialnymi? Potrafisz to zrobi´c? Brin zacisn˛eła szcz˛eki. — Znajdziemy drog˛e — powtórzyła. — Mo˙ze tak, a mo˙ze nie — odezwał si˛e nagle Ron. — Nie podoba mi si˛e to wszystko, Brin. Stary zna ten kraj i je´sli twierdzi, z˙ e sa˛ tu same otwarte przestrzenie, to powinni´smy wzia´ ˛c to pod uwag˛e, zanim wyruszymy. — Spojrzał na Coglina, jakby chciał si˛e upewni´c, z˙ e starzec naprawd˛e wie, o czym mówi. — Poza tym, wszystko po kolei. Zanim ruszymy na szlak przez Estlandi˛e, musimy odzyska´c miecz. To jedyna prawdziwa ochrona przed w˛edrowcami. — Nie ma ochrony przed w˛edrowcami! — Coglin prychnał. ˛ Brin przez chwil˛e wpatrywała si˛e w górala, po czym odetchn˛eła gł˛eboko. — Ron, musimy zapomnie´c o mieczu — powiedziała łagodnie. — Przepadł i nie damy rady go odnale´zc´ . Allanon powiedział, z˙ e odnajdzie on drog˛e do ludzkich rak, ˛ ale nie powiedział, czyje to b˛eda˛ dłonie ani jak wiele czasu upłynie, zanim tak si˛e stanie. Nie mo˙zemy. . . — Nie zrobimy kroku bez miecza! — Szcz˛eki Rona zacisn˛eły si˛e, kiedy uciał ˛ krótko jej perswazje. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e panowała cisza. — Nie mamy wyboru — odezwała si˛e w ko´ncu Brin. — A przynajmniej ja nie mam. — Zatem w drog˛e. — Coglin odsunał ˛ ich oboje machni˛eciem r˛eki. — W drog˛e i zostawcie nas w spokoju. Wy i wasze idiotyczne plany przemierzenia dołu i zniszczenia w˛edrowców! Bzdury! Jed´zcie, uciekajcie z naszego domu, przekl˛eci. . . Szept, gdzie polazłe´s, ty nic nie warty. . . Poka˙z si˛e albo. . . Iiii! Wrzasnał ˛ zaskoczony, kiedy wielki kot wynurzył si˛e z ciemno´sci tu˙z przy nim i przycisnał ˛ zimny pysk do nagiego ramienia starego, mrugajac ˛ l´sniacymi ˛ s´lepiami. Rozw´scieczony niespodzianka˛ Coglin zamachnał ˛ si˛e na kota i poku´stykał kilka jardów dalej, pod gał˛ezie wierzby, klnac ˛ gło´sno. Szept patrzył za nim, po czym podszedł i poło˙zył si˛e na ławie obok Kimber. — My´sl˛e, z˙ e dziadek da si˛e namówi´c, z˙ eby pokaza´c wam drog˛e na wschód. Przynajmniej do Ravenshorn. — Kimber zadumała si˛e. — A dalej. . . — Zaczekaj chwil˛e. . . Przemy´slmy to. — Ron błagalnym gestem uniósł dłonie. Odwrócił si˛e do Brin. — Wiem, z˙ e postanowiła´s dopełni´c poszukiwa´n, które zlecił ci Allanon. Rozumiem, z˙ e musisz to zrobi´c i pójd˛e z toba˛ do samego ko´nca. Ale musimy mie´c miecz, Brin. Nie rozumiesz tego? Musimy! Nie mamy z˙ adnej innej broni, aby zmierzy´c si˛e z Widmami Mord! — Jego twarz s´ciagn˛ ˛ eła rozpacz. — Na kocia˛ dusz˛e, jak mam ci˛e ochroni´c bez miecza?
253
Brin zawahała si˛e, my´slac ˛ nagle o mocy pie´sni i o tym, co potrafiła ona uczyni´c z m˛ez˙ czyznami ze Spanning Ridge w „Centrum Rookera”. Ron o tym nie wiedział. Nie chciała, z˙ eby wiedział, ale taka moc stanowiła bro´n wi˛eksza,˛ ni˙z pragn˛eła, i nienawidziła my´sli, z˙ e z˙ yje w jej wn˛etrzu. Ron był taki pewny, z˙ e musi odzyska´c moc miecza Leah. Ona jednak czuła, z˙ e tak jak magia pie´sni, a przed nia˛ magia Kamieni Elfów, miecz Leah zawierał w sobie jasne i ciemne moce, z˙ e mógł zarówno szkodzi´c, jak i pomaga´c temu, kto go u˙zywał. Spojrzała na Rona i w jego szarych oczach dostrzegła miło´sc´ , która mieszała si˛e z prze´swiadczeniem, z˙ e nie b˛edzie mógł jej pomóc bez magii podarowanej mu przez Allanona. Czaiła si˛e w nich rozpacz. Nie rozumiał. — Nie jeste´smy w stanie odnale´zc´ miecza, Ron — powiedziała mi˛ekko. Patrzyli na siebie bez słowa, siedzac ˛ blisko siebie na ławie, zagubieni w cieniu starej wierzby. Zrezygnuj, błagała Brin w my´slach. Zrezygnuj. Coglin dołaczył ˛ do nich, powłóczac ˛ nogami i ciagle ˛ mamroczac ˛ co´s do Szepta. Usiadł ci˛ez˙ ko na drugim ko´ncu ławy i zaczał ˛ bezmy´slnie bawi´c si˛e fajka.˛ — By´c mo˙ze jest jaki´s sposób — powiedziała nagle Kimber, a jej cichy głosik przerwał milczenie. Wszystkie oczy zwróciły si˛e ku niej. — Mogliby´smy zapyta´c Grimponda. — Ha! — Coglin parsknał. ˛ — Równie dobrze mo˙zemy zapyta´c dziury w ziemi! Ale Ron natychmiast si˛e zerwał. — Co to jest Grimpond? — To awatara — wyja´sniła cicho dziewczyna. — Duch z˙ yjacy ˛ w jeziorze na północ od Hearthstone, w wysokich górach. Powiedział mi kiedy´s, z˙ e zawsze tam z˙ ył. Jeszcze przed zniszczeniem starego s´wiata, przed s´wiatem wró˙zek. Posiada magi˛e starego s´wiata w swoim dotyku i widzi sekrety ukryte przed wzrokiem ludzi. — Czy powie mi, gdzie mog˛e odnale´zc´ miecz Leah? — naciskał niespokojnie Ron, nie zwracajac ˛ uwagi na dło´n Brin na swoim ramieniu, która próbowała go powstrzyma´c. — Ha, ha, spójrzcie na niego! — Coglin chichotał rado´snie. — My´sli, z˙ e ma ju˙z odpowied´z, co? My´sli, z˙ e znalazł drog˛e! Grimpond wr˛eczy mu wszystkie tajemnice ziemi zapakowane w zgrabna˛ paczuszk˛e! Jest tylko jeden malutki problem, jak oddzieli´c prawd˛e od kłamstwa! Ha, ha! — O czym on mówi? — zapytał gniewnie Ron. — Có˙z to znaczy, kłamstwo od prawdy? Kimber rzuciła dziadkowi srogie spojrzenie, aby go uciszy´c, po czym odwróciła si˛e do górala.
254
— Chodzi mu o to, z˙ e awatara nie zawsze mówi prawd˛e. W wi˛ekszo´sci sa˛ to kłamstwa albo zagadki, których nikt nie umie rozwikła´c. Uczynił z tego gr˛e. Miesza prawd˛e z kłamstwem tak, z˙ e ten kto słucha, sam nie wie, w co wierzy´c. — Ale dlaczego to robi? — spytała zdumiona Brin. Dziewczyna wzruszyła ramionami. — Duchy takie sa.˛ Unosza˛ si˛e pomi˛edzy przeszło´scia˛ i przyszło´scia˛ i nie znaja˛ rzeczywisto´sci. Powiedziała to z takim znawstwem przedmiotu, z˙ e Brin przyj˛eła wszystko bez zadawania dalszych pyta´n. Poza tym tak samo było z cieniem Bremena, cz˛es´ciowo przynajmniej. Grimpondowi brakowało zapewne poczucia obowiazku, ˛ które posiadał Bremen, ale i cie´n Bremena nie powiedział wszystkiego ani nie mówił jasno o przyszłych wydarzeniach. Cz˛es´c´ prawdy nie mogła by´c nigdy ujawniona. Przyszło´sc´ nigdy nie była całkowicie niezmienna i mówienie o niej musiało by´c zawsze przysłoni˛ete tym, co mogłoby si˛e jeszcze wydarzy´c. — Dziadek nie chce, abym miała do czynienia z Grimpondem — wyja´sniała Ronowi Kimber Boh. — Nie pochwala kłamstw awatary. Mimo to rozmowy z nim bywaja˛ czasami zabawne i staja˛ si˛e interesujac ˛ a˛ gr˛e, je´sli ma si˛e ochot˛e gra´c. — Znowu przybrała gro´zna˛ min˛e. — Oczywi´scie, to zupełnie co innego, kiedy próbujesz przekona´c awatar˛e, z˙ eby powiedział prawd˛e o tym, co wie, i kiedy ci na tym zale˙zy. Nigdy nie pytałam go o przyszło´sc´ ani nie słuchałam, kiedy próbował mnie namawia´c, z˙ ebym go wysłuchała. Czasami bywa okrutny. Ron spu´scił wzrok, po czym znowu spojrzał na dziewczyn˛e. — My´slisz, z˙ e mo˙zna by go namówi´c, z˙ eby powiedział mi, co si˛e stało z mieczem? Brwi Kimber uniosły si˛e. — Namówi´c nie. Mo˙ze przekona´c. Albo oszuka´c. — Spojrzała na Brin. — Ale nie my´slałam tylko o odnalezieniu miecza. My´slałam tak˙ze o znalezieniu drogi do Ravenshorn i Maelmord. Je´sli istnieje droga, na której w˛edrowcy nie dostrzega˛ waszego nadej´scia, Grimpond b˛edzie ja˛ znał. Nastapiła ˛ długa, pełna niepokoju cisza. My´sli Brin p˛edziły jak oszalałe. Droga do Maelmord, która osłoni ich przed Widmami Mord — oto klucz, którego potrzebuje, aby dopełni´c poszukiwania Ildatch. Wolałaby, aby miecz Leah z cała˛ jego magia˛ i moca˛ przepadł na zawsze. Lecz co to szkodzi, je´sli si˛e odnajdzie, skoro nie b˛edzie potrzeby go u˙zy´c? Popatrzyła na Rona i w jego oczach dostrzegła zdecydowanie. Dla niego sprawa była przesadzona. ˛ — Musimy spróbowa´c, Brin — powiedział cicho. Pomarszczona twarz Coglina rozciagn˛ ˛ eła si˛e w zło´sliwym u´smiechu. — Dalej, góralu, próbuj! — Cichy s´miech starego przerwał nocna˛ cisz˛e. Brin zawahała si˛e. U jej stóp, rozciagni˛ ˛ ety pomi˛edzy ławami, jak najbli˙zej swej pani, Szept podniósł pot˛ez˙ ny łeb i mrugnał ˛ ciekawie. Dziewczyna wpatrzyła si˛e gł˛eboko w bł˛ekitne, okragłe ˛ oczy kota. Jak wielka musiała by´c jej rozpacz, 255
skoro była zmuszona zwróci´c si˛e o pomoc do le´snej dziewczyny, na wpół szalonego starca i kota, który lubi znika´c. Ale Allanon odszedł. . . — Czy porozmawiasz dla nas z Grimpondem? — zapytała le´sna˛ dziewczyn˛e. Dziewczyna u´smiechn˛eła si˛e promiennie. — My´slałam, Brin, z˙ e byłoby lepiej, gdyby´s to ty z nim porozmawiała. Dopiero wtedy Coglin zaczał ˛ naprawd˛e chichota´c.
XXXII Nast˛epnego ranka Coglin ciagle ˛ jeszcze chichotał, kiedy niezwykła mała kompania ruszyła w drog˛e, aby odnale´zc´ Grimponda. Bełkoczac ˛ co´s rado´snie, maszerował z˙ wawo przez las pełen opadłych li´sci. Okazywał beztroski brak zainteresowania swoim otoczeniem, zagubiony w mrocznym, na wpół szalonym s´wiecie własnych my´sli. Mimo to jego waskie ˛ oczy spogladały ˛ cz˛esto na zmartwiona˛ twarz Brin. Czaiła si˛e w nich przebiegło´sc´ i spryt, a w jego szeptach pobrzmiewała cicha, sekretna rado´sc´ . — Spróbuj! Dziewczyno z Sudlandii, musisz tego spróbowa´c, doprawdy! Ha, ha! Porozmawiaj z Grimpondem i spytaj go o swoja˛ przyszło´sc´ ! Tajemnice tego, co jest, i tego, co b˛edzie! Przez tysiace ˛ tysi˛ecy lat Grimpond patrzy, co ludzie robia˛ z własnym z˙ yciem. Obserwuje wzrokiem, którego nie posiada nikt inny! Zapytaj, dziewczyno z południa. Dotknij tajemnic i ucz si˛e! Potem zachichotał i odszedł, kołyszac ˛ si˛e na boki. Co jaki´s czas Kimber Boh upominała go za to zachowanie, a to ostrym słowem, to znowu spojrzeniem dezaprobaty. Uwa˙zała, z˙ e zachowuje si˛e głupio i z˙ enujaco, ˛ ale na starym nie robiło to wra˙zenia i dalej szydził i naigrawał si˛e z Brin. Był stalowoszary, mglisty jesienny dzie´n. Na niebie, od zachodniego Wolfsktaag a˙z do niewyra´znych czubów le´snych drzew na wschodzie, tłoczyły si˛e kł˛eby chmur. Od północy wiał chłodny wiatr, niosac ˛ ze soba˛ okruchy li´sci i kurz, który wirował i szczypał w twarz i oczy. W s´wietle poranka puszcza miała przy´cmiona,˛ szarawa˛ barw˛e, a w jej odcieniu pojawił si˛e ju˙z pierwszy dotyk nadchodzacej ˛ zimy. Mała grupka podró˙zowała z Hearthstone na północ z Kimber Boh na czele, powa˙zna˛ i zdecydowana.˛ Tu˙z za Kimber poda˙ ˛zali Ron i Brin, stary Coglin ta´nczył wokół nich, a Szept wybiegł daleko naprzód w ciemna˛ g˛estwin˛e drzew. Przeszli w cieniu wyniosłej skały, od której dolina wzi˛eła swoja˛ nazw˛e, i ruszyli dalej z szerokich, łysych połaci otaczajacych ˛ kotlin˛e do puszczy rozciagaj ˛ acej ˛ si˛e poni˙zej. Uschni˛ete drzewa i krzewy tamowały im drog˛e w i tak ju˙z g˛estej i splatanej ˛ masie drzew. Zanim nadeszło południe, wyra´znie zmniejszyli tempo marszu. Coglin nie fruwał ju˙z wokół nich jak ptak na wolno´sci. Puszcza zaciskała wokół nich swoje kr˛egi. Szli rz˛edem, ostro˙znie wybierajac ˛ drog˛e. Jedynie Szept w˛edrował 257
swobodnie, przenikajac ˛ przez ciemna˛ mas˛e drzew niczym bezszelestny, l´sniacy ˛ cie´n. Wraz z upływem dnia teren stawał si˛e coraz bardziej poszarpany i nierówny. W oddali wznosiły si˛e ponad drzewami ciemne kraw˛edzie górskich szczytów. Drog˛e przecinały im ogromne głazy i urwiste turnie, tak wi˛ec wi˛ekszo´sc´ ich drogi wymagała wspinaczki. Wiatr cichł w miar˛e zbli˙zania si˛e pasma gór, a las czu´c było zgnilizna˛ i ple´snia.˛ W ko´ncu jednak wydostali si˛e z długiego, gł˛ebokiego jaru i stan˛eli na skraju waskiej ˛ doliny opadajacej ˛ w dół przez dwa wyniosłe, górskie pasma, ginace ˛ na północy w s´cianie mgły. — To tam. — Kimber wskazała w głab ˛ doliny, gdzie g˛este skupisko s´wierków otaczało jezioro, którego wody pokrywał płaszcz wirujacej ˛ mgły, przesuwanej podmuchami wiatru. — Grimpond! — Coglin zachichotał, delikatnie tracaj ˛ ac ˛ palcem rami˛e Brin. Zeszli przez g˛estwin˛e s´wierków porastajacych ˛ g˛esto zbocza doliny i skierowali si˛e w dół, gdzie nad małym jeziorkiem wirowała ospale mgła. Nie docierał tutaj z˙ aden podmuch wiatru, powietrze stało w miejscu, a w lesie panowała cisza. Szept zniknał ˛ całkowicie. Na ziemi le˙zały porozrzucane okruchy skał i s´wierkowe igliwie, na których skrzypiały i trzeszczały ich skórzane buty. Był s´rodek dnia, ale chmury i mgła zasłoniły s´wiatło tak skutecznie, z˙ e wydawało si˛e, i˙z zapada zmrok. Kiedy tak szli za drobna˛ sylwetka˛ Kimber Boh, Brin odkryła, z˙ e nasłuchuje ciszy lasu i wypatruje w mroku jakich´s oznak z˙ ycia. Rósł w niej niepokój. Co´s tutaj było — ukrytego, odra˙zajacego. ˛ Czuła jego wyczekiwanie. Rozsnuta pomi˛edzy s´wierkami mgła zacz˛eła opada´c. Szli naprzód i kiedy wydawało si˛e, z˙ e zaraz pochłonie ich całkowicie, wyszli nagle na mała˛ polank˛e, na której wiekowe, kamienne ławy otaczały otwarte palenisko, pełne czarnego popiołu i wypalonych kłód drewna. Na przeciwległym ko´ncu polany zaczynał si˛e wydeptany szlak prowadzacy ˛ w mgł˛e. — Stad ˛ musisz i´sc´ ju˙z sama. — Kimber zwróciła si˛e do Brin. — Dojdziesz tym szlakiem na skraj jeziora. Tam przyjdzie do ciebie Grimpond. — I b˛edzie ci szeptał sekrety do uszka! — Coglin zarechotał, kucajac ˛ przy niej. — Dziadku — upomniała go dziewczyna. — Prawd˛e i kłamstwa, ale co jest czym? — Coglin zachichotał wyzywajaco ˛ i odskoczył pod s´wierki. — Nie daj si˛e przestraszy´c — poradziła Kimber, a na jej twarzyczce chochlika pojawiła si˛e troska, kiedy dostrzegła zmartwione oczy Brin. — Nie spotka ci˛e od Grimponda z˙ adna krzywda. To tylko cie´n. — Mo˙ze kto´s z nas powinien z toba˛ pój´sc´ — zaproponował niespokojnie Ron, ale Kimber natychmiast potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ 258
— Grimpond b˛edzie rozmawiał tylko z jedna˛ osoba,˛ z nikim wi˛ecej. Je´sli zobaczy kogo´s jeszcze, nawet si˛e nie poka˙ze. — U´smiechn˛eła si˛e krzepiaco. ˛ — Brin musi i´sc´ sama. — A wi˛ec postanowione. — Brin skin˛eła głowa.˛ — Ale pami˛etaj — ostrzegła Kimber — uwa˙zaj na to, co usłyszysz. Wiele b˛edzie fałszem lub zagadka.˛ — Ale jak mam rozpozna´c, co jest kłamstwem, a co prawda? ˛ — zapytała Brin. Kimber ponownie pokr˛eciła głowa.˛ — Sama musisz zdecydowa´c. Grimpond mo˙ze si˛e z toba˛ bawi´c. Poka˙ze ci si˛e i powie, co zechce i jak zechce. B˛edzie z ciebie szydził. Ma zwyczaj bawi´c si˛e w ró˙zne gierki. Ale by´c mo˙ze potrafisz gra´c lepiej od niego. — Dotkn˛eła ramienia Brin. — Dlatego wła´snie uwa˙zam, z˙ e to ty powinna´s rozmawia´c z Grimpondem, a nie ja. Władasz magia.˛ U˙zyj jej, je´sli b˛edziesz mogła. By´c mo˙ze pie´sn´ b˛edzie w stanie ci pomóc. Ze skraju polany rozległ si˛e s´miech Coglina, ale Brin zignorowała go. Owin˛eła si˛e cia´sniej peleryna˛ i skin˛eła głowa.˛ — By´c mo˙ze. Spróbuj˛e. Kimber u´smiechn˛eła si˛e, marszczac ˛ piegowata˛ buzi˛e, a potem impulsywnie u´sciskała Brin. — Powodzenia, Brin. Zaskoczona dziewczyna oddała u´scisk, jedna˛ r˛eka˛ gładzac ˛ ciemne, długie włosy Kimber. Ron podszedł zakłopotany i pochylił si˛e, z˙ eby pocałowa´c Brin. — Uwa˙zaj na siebie. U´smiechn˛eła si˛e i obiecała, z˙ e tak zrobi. Potem raz jeszcze owin˛eła si˛e peleryna,˛ odwróciła si˛e i weszła pomi˛edzy drzewa. Mrok i mgła zamkn˛eły si˛e wokół niej niemal natychmiast tak całkowicie, z˙ e zgubiła si˛e ju˙z po kilku jardach w s´wierkowym zagajniku. Wszystko stało si˛e tak szybko, z˙ e zatrzymała si˛e dopiero po chwili, zdajac ˛ sobie spraw˛e, z˙ e nie widzi nic wokół. Zawahała si˛e i bezradnie spojrzała w ciemno´sc´ , czekajac ˛ a˙z jej wzrok si˛e przyzwyczai. Powietrze znowu si˛e ochłodziło, a mgła znad jeziora przenikała jej ubranie chłodnym, mokrym dotykiem. Min˛eło par˛e długich, niespokojnych minut, a˙z w ko´ncu odkryła, z˙ e jest w stanie rozró˙zni´c smukłe sylwetki s´wierków rosna˛ ce na wyciagni˛ ˛ ecie dłoni, blednace ˛ i pojawiajace ˛ si˛e niczym widma w wirujacej ˛ mgle. Nie ma co czeka´c, zdecydowała. Lepiej ju˙z nie b˛edzie. Odrzucajac ˛ niepokój i niepewno´sc´ , ruszyła ostro˙znie naprzód, szukajac ˛ po omacku drogi wyciagni˛ ˛ etymi ramionami. Wyczuwała raczej ni˙z widziała szlak wijacy ˛ si˛e w dół pomi˛edzy drzewami w kierunku jeziora. Mijały minuty. W ciszy zamglonego lasu słyszała łagodny odgłos wody uderzajacej ˛ o brzeg jeziora.
259
Zwolniła kroku i próbowała przebi´c wzrokiem mgł˛e, aby odnale´zc´ to, co miało tu na nia˛ czeka´c. Ale poza szara˛ mgiełka˛ nie było nic wida´c. Ostro˙znie podeszła naprzód. Nagle drzewa i mgła rozstapiły ˛ si˛e przed nia˛ i znalazła si˛e na waskim, ˛ naje˙zonym skałami brzegu wychodzacym ˛ na zamglone, szare wody jeziora. Przed Brin rozciagała ˛ si˛e pustka, tumany mgły wyrastały przed nia˛ niczym s´ciana i zamykały si˛e wokół niej. . . Przeniknał ˛ ja˛ chłód i wydzierajac ˛ ciepło z jej ciała, pozostawił je niczym pusta,˛ zmro˙zona˛ skorup˛e. Przestraszona rozejrzała si˛e szybko wokół. Co to było? Nagle poczuła gwałtowny przypływ gniewu — ostry, gorzki, twardy, rosnacy ˛ na przekór strachowi. Ogie´n, który w niej zapłonał, ˛ odegnał chłód i strach, pokonujac ˛ je i rozniecajac ˛ w dziewczynie nieugi˛eta˛ stanowczo´sc´ . Stojac ˛ tak na brzegu jeziorka, samotna w okrywajacej ˛ je mgle, poczuła nagle niesamowity przypływ mocy. Czuła si˛e zdolna, w tej wła´snie chwili, pokona´c wszystko, co stanie jej na drodze. We mgle co´s si˛e gwałtownie poruszyło i dziwne uczucie mocy znikn˛eło, uciekło niczym złodziej z powrotem w głab ˛ jej duszy. Nie pojmowała, co stało si˛e z nia˛ przez t˛e krótka˛ chwil˛e, ale nie było teraz czasu, z˙ eby si˛e nad tym zastanawia´c. Mgła ciagle ˛ si˛e poruszała. Cienie zebrały si˛e razem i z szaro´sci wynurzył si˛e ciemny kształt i zaczał ˛ zbli˙za´c si˛e do niej, unoszac ˛ si˛e ponad wodami jeziora. Dziewczyna obserwowała jego nadej´scie. Widmowa posta´c, otulona całunem mgły, płyn˛eła bezszelestnie w powietrzu w kierunku brzegu i czekajacej ˛ na nim dziewczyny. Owini˛eta była w płaszcz z kapturem, bezcielesna jak mgła, która ja˛ zrodziła. Widmo przybrało kształt ludzkiej postaci, ale nie miało twarzy. W ko´ncu cie´n zwolnił i zatrzymał si˛e kilka stóp przed nia,˛ zawieszony ponad wodami jeziora. Niedbale skrzy˙zował przed soba˛ ramiona, a wokół jego szarej sylwetki wirowała mgła. Powoli uniósł ku dziewczynie zakapturzona˛ twarz. Spod kaptura zal´sniły dwa czerwone ogniki. — Spójrz na mnie, dziewczyno z Vale — wyszeptał cie´n, a jego głos brzmiał jak syk uwolnionej pary. — Spójrz na Grimponda! Okryta kapturem głowa uniosła si˛e jeszcze wy˙zej i cienie osłaniajace ˛ twarz widma opadły. Brin wpatrzyła si˛e w nia˛ z przera˙zeniem i niedowierzaniem. Twarz, która˛ ukazał jej Grimpond, była jej własna˛ twarza.˛ *
*
*
Jair obudził si˛e w pustej, ciemnej i ociekajacej ˛ wilgocia˛ celi w Dun Fee Aran. Przez male´nki s´wietlik w kamiennej s´cianie izby przenikał, niczym waskie ˛ ostrze no˙za, cienki promie´n szarawego s´wiatła. Znowu mamy dzie´n, pomy´slał chłopiec, rozpaczliwie usiłujac ˛ s´ledzi´c upływ czasu. Wydawało si˛e, z˙ e min˛eły ju˙z całe tygodnie, ale zdawał sobie spraw˛e, z˙ e to dopiero drugi dzie´n jego wi˛ezienia. Oprócz 260
mwellreta i niemego gnoma nie widział z˙ adnej z˙ ywej duszy i z nikim innym nie rozmawiał. Wyprostował si˛e ostro˙znie i usiadł na zle˙załej słomie. Kostki i nadgarstki skr˛epowane miał ła´ncuchami przymocowanymi do stalowego kółka w s´cianie. Kajdany zało˙zył mu stra˙znik ju˙z drugiego dnia na rozkaz Stythysa. Kiedy Jair podniósł si˛e, ła´ncuchy zagrzechotały gło´sno w gł˛ebokiej ciszy, a ich brz˛ek potoczył si˛e echem wzdłu˙z korytarza za stalowymi drzwiami celi. Znu˙zony mimo długiego snu, chłopiec nasłuchiwał, a˙z echo ucichło w oddali, wyczekujac ˛ w napi˛eciu, a˙z odpowie mu inny d´zwi˛ek. Nic si˛e jednak nie stało. Nikt go nie usłyszy i nikt nie przyjdzie mu z pomoca.˛ Oczy napełniły mu si˛e łzami i spłyn˛eły po policzkach, moczac ˛ poplamiony ˙ przód tuniki. Na co liczył? Ze kto´s si˛e tu pojawi i pomo˙ze mu uciec z tej czarnej dziury? Potrzasn ˛ ał ˛ głowa,˛ próbujac ˛ opanowa´c bolesna˛ pewno´sc´ , z˙ e nie ma dla niego ratunku. Cała kompania z Culhaven przepadła — zgubieni, zabici albo rozproszeni. Nawet Slanter. Szorstkim ruchem otarł łzy, walczac ˛ z ogarniajac ˛ a˛ go rozpacza.˛ Nie szkodzi, z˙ e nikt nie przyjdzie. Nigdy nie da mwellretowi tego, czego chce jaszczur, przysiagł ˛ sobie cicho. I znajdzie jaki´s sposób, z˙ eby stad ˛ uciec. Raz jeszcze szarpnał ˛ mocowania i zapi˛ecia ła´ncuchów, próbujac ˛ osłabi´c je tak, z˙ eby mógł si˛e uwolni´c. Robił tak za ka˙zdym razem po przebudzeniu. Przez kilka długich chwil ciagn ˛ ał ˛ i skr˛ecał stal, wpatrujac ˛ si˛e z nadzieja˛ w okowy w ciemnos´ciach celi. W ko´ncu jednak poddał si˛e, tak jak zawsze zreszta.˛ Ludzkie ciało było bezsilne przeciwko kutemu z˙ elastwu. Jedynie klucz stra˙znika mógłby go uwolni´c. Wolny. Powtarzał w my´slach to słowo. Musi znale´zc´ sposób, aby si˛e uwolni´c. Musi. Pomy´slał o Brin. Zaczał ˛ zastanawia´c si˛e nad tym, co widział ostatnio w zwierciadle kryształu wizji. Jak niesamowity i smutny był to widok — jego siostra siedzaca ˛ samotnie przed ogniskiem, z twarza˛ s´ciagni˛ ˛ eta˛ bólem i rozpacza,˛ wpatrujaca ˛ si˛e w puszcz˛e. Co sprawiło, z˙ e Brin czuła si˛e tak nieszcz˛es´liwa? Jego dło´n nie´smiało wyciagn˛ ˛ eła si˛e do wybrzuszenia na przedzie tuniki, gdzie le˙zał ukryty kryształ. Stythys jeszcze go nie odnalazł, tak samo jak i sakiewki ze Srebrnym Pyłem. Jair trzymał je przezornie ukryte w ubraniu za ka˙zdym razem, kiedy mwellret znajdował si˛e w pobli˙zu. Stwór pojawiał si˛e w celi do´sc´ cz˛esto, wysuwajac ˛ si˛e bezszelestnie z ciemno´sci, kiedy chłopak najmniej si˛e tego spodziewał. Wynurzał si˛e z mroku ukradkiem niczym jakie´s odra˙zajace ˛ widmo, aby si˛e przypochlebia´c i namawia´c, obiecywa´c i przera˙za´c. Daj mi to, o co prosz˛e, a b˛edziesz wolny. . . Powiedz mi, co chc˛e wiedzie´c! Twarz Jaira st˛ez˙ ała w wyrazie zdecydowania. Pomóc temu potworowi? Nie zrobi tego za nic w s´wiecie! Szybkim ruchem uniósł spod tuniki srebrny ła´ncuch z kamieniem i przytrzymał go czule w zło˙zonych dłoniach. Była to jego jedyna wi˛ez´ ze s´wiatem w tej celi, jedyny s´rodek, aby dowiedzie´c si˛e czego´s o Brin. Wpatrywał si˛e w kryształ 261
i powoli rosło w nim postanowienie. U˙zyje go jeszcze jeden raz. Wiedział, z˙ e musi by´c ostro˙zny, ale przecie˙z potrzebował jedynie chwilki. Wezwie obraz, a potem szybko go odegna. Potwór nigdy si˛e o tym nie dowie. Musi wiedzie´c, co si˛e stało z Brin. Tulac ˛ kryształ w dłoniach, zaczał ˛ s´piewa´c. Jego głos mi˛ekko i cicho przyzywał u´spiona˛ moc kamienia, si˛egajac ˛ w jego mroczna˛ gł˛ebi˛e. Z kryształu powoli uniosło si˛e s´wiatło i wypłyn˛eło na zewnatrz ˛ powodzia˛ bieli, która roz´swietliła straszliwy mrok i sprawiła, z˙ e na twarzy Jaira pojawił si˛e nieoczekiwany u´smiech. Brin! krzyknał ˛ cicho. ´ Obraz o˙zył i w powietrzu przed nim zawisła twarz dziewczyny. Spiewał wcia˙ ˛z cicho i równo. Obraz wyostrzył si˛e. Brin stała teraz na brzegu jeziora. Smutek na jej twarzy zamienił si˛e w przera˙zenie. Stojac ˛ bez ruchu, wpatrywała si˛e poprzez szare, zamglone wody w zakapturzona˛ zjaw˛e wiszac ˛ a˛ w powietrzu. Obraz powoli odwracał si˛e, podczas gdy Jair s´piewał, tak z˙ e mógł ujrze´c twarz zjawy. Pie´sn´ zachwiała si˛e i zamarła, kiedy jej oblicze przybli˙zyło si˛e. To była twarz Brin! Nagle ukradkowy szmer z korytarza sprawił, z˙ e ciało Jaira zamieniło si˛e w sopel lodu. Umilkł natychmiast i niesamowity obraz zgasł. Dłonie chłopca zamkn˛eły si˛e wokół kryształu i rozpaczliwie usiłowały ukry´c go w poszarpanym odzieniu. Wiedział jednak, z˙ e ju˙z jest za pó´zno. — Widz˛e, mały przyjacielu, z˙ e znalazłe´s sssposób, aby mi pomóc — wysyczał znajomy gadzi głos i przez otwarte drzwi celi wkroczył mwellret. *
*
*
Na brzegu jeziora Grimpond zapanowała długa, nieko´nczaca ˛ si˛e chwila ciszy, przerywana jedynie słabym uderzaniem szarych wód o skały. Widmo i dziewczyna patrzyli na siebie przez mrok i mgł˛e, niczym nieme duchy przywołane z innego s´wiata i czasu. — Spójrz na mnie! — rozkazał cie´n. Brin nie spu´sciła wzroku. W twarzy Grimponda widziała swoja˛ własna˛ twarz — wyn˛edzniała˛ i naznaczona˛ bólem, a tam, gdzie powinny znajdowa´c si˛e jej ciemne oczy, płon˛eły niczym w˛egle dwie purpurowe szczeliny s´wiatła. Z ust cienia wydobył si˛e jej własny s´miech, natrzasaj ˛ ac ˛ si˛e z niej. Zdradliwy, cichy i na wskro´s zły. — Znasz mnie? — Usłyszała szept. — Powiedz moje imi˛e. — Brin przełkn˛eła z trudem, pokonujac ˛ ucisk w gardle. ´ — Ty jeste´s Grimpond. — Smiech stał si˛e gło´sniejszy. — Jestem toba,˛ Brin z Vale, Brin z rodu Ohmsfordów i Shannary. Jestem toba! ˛ Jestem opowie´scia˛ twego z˙ ycia, a w moich słowach odnajdziesz swoje przeznaczenie. Szukaj zatem, czego pragniesz. — Syczacy ˛ głos Grimponda zamilkł nagle 262
w odgłosie toczacych ˛ si˛e wód, nad którymi zawisło widmo. W gór˛e wytrysnał ˛ cienki gejzer wodnego pyłu i opadł na Brin niczym prysznic. W jego odra˙zajacym ˛ dotyku czu´c było chłód s´mierci. Purpurowe s´lepia Grimponda zw˛eziły si˛e. — Czy wiesz, dzieci˛e s´wiatła, jaka˛ ciemno´scia˛ jest Ildatch? Brin bez słowa skin˛eła głowa.˛ Grimpond roze´smiał si˛e ponuro i posunał ˛ do przodu. — Cała dawna i tera´zniejsza czarna magia zapisana jest w tej ksi˛edze. Oplatajace ˛ ja˛ nici łacz ˛ a˛ magi˛e z toba˛ i twoimi bliskimi. Wojny Ludów, wojny człowieka, s´wiat czarodziejskich istot, wszystko tam znajdziesz. Niczym głoski jednego j˛ezyka — wszystkie sa˛ jednym. Ludzka rasa dotarła do czarnej magii, poszukujac ˛ mocy, której nigdy nie mogła uczyni´c swoja,˛ a zatem poszukujac ˛ s´mierci. Zakradli si˛e do miejsca, gdzie ukryta była ksi˛ega, przyciagani ˛ z˙ adz ˛ a˛ i pragnieniem jej posiadania. Raz stan˛eli twarza˛ w twarz ze s´miercia,˛ raz ujrzeli gł˛ebi˛e nocy, a za ka˙zdym razem znajdowali to, czego szukali, i zostali zgubieni, a ich dusza prze´ mieniona na zawsze. Zwiastuny Smierci i Widma, wszyscy sa˛ jednym i zło im towarzyszace ˛ jest jedno. Głos ucichł. Umysł Brin pracował goraczkowo, ˛ usiłujac ˛ uchwyci´c znaczenie usłyszanych słów. Twarza˛ w twarz ze s´miercia.˛ . . Góra Czaszki. Przeszło´sc´ i tera´zniejszo´sc´ to jedno, Zwiastuny i Widma — o to chodziło Grimpondowi. Zrodziło ich to samo zło. I w jaki´s sposób wszystko to było razem powiazane ˛ i wypływało z jednego z´ ródła. — Stworzyła ich wszystkich czarna magia — powiedziała pospiesznie. — ´ Lorda Warlocka i Zwiastuny Smierci w czasach mojego dziadka i Widma Mord teraz. To masz na my´sli, prawda? — Prawda? — Głos zasyczał zło´sliwie. — Jeden z jednego? Gdzie le˙zy teraz lord Warlock, dziewczyno? Kto o˙zywia magi˛e i zsyła Widma Mord? Brin wpatrywała si˛e w widmo bez słowa. Czy znaczy to, z˙ e lord Warlock znowu powrócił? Ale nie, to niemo˙zliwe. . . — Głos przemawiajacy ˛ do ludzkiej rasy jest mroczny — zaintonował Grimpond. — Ten głos zrodzony jest z magii, zrodzony jest z wiedzy. Mo˙zna go znale´zc´ na wiele sposobów. Niektórzy odnajduja˛ go w słowie pisanym, niektórzy. . . w pie´sni! Brin poczuła gwałtowny chłód. — Ja do nich nie nale˙ze˛ ! — prychn˛eła. — Nie u˙zywam czarnej magii! Grimpond roze´smiał si˛e. — Nikt jej nie u˙zywa, dziewczyno z Vale. To magia u˙zywa ich. Oto klucz do wszystkiego, czego szukasz. To wszystko, czego ci teraz potrzeba. Brin ze wszystkich sił starała si˛e zrozumie´c. — Powiedz wi˛ecej — nalegała.
263
— Wi˛ecej? Wi˛ecej czego? — Zamglona sylwetka cienia zal´sniła ciemno. — Czy powiesz mi co´s o oczach? Oczach, które ci˛e s´ledza,˛ oczach, które poda˙ ˛zaja˛ za ka˙zdym twoim ruchem? Dziewczyna zesztywniała. — Miło´sc´ patrzy na ciebie, kiedy sa˛ to oczy, które rozkazuja˛ kryształowi. Ale kiedy indziej sa˛ to mroczne zamiary, kiedy oczy sa˛ s´lepe i zrodzone z twego pierworództwa. Czy widzisz? Czy twoje oczy sa˛ otwarte? Nie takie były oczy druida, kiedy z˙ ył. Mroczny cie´n swoich czasów. Były zamkni˛ete na wi˛eksza˛ cz˛es´c´ prawdy, zamkni˛ete na to, co oczywiste, cho´c my´slał, z˙ e wszystko przenika swa˛ my´sla.˛ Biedny Allanon nie widział prawdy. Dostrzegł jedynie powtórne przyj´scie Warlocka. Dostrzegł to, co było, a nie to, co mogłoby si˛e wydarzy´c. Zwiedziony, biedny Allanon. Nawet w s´mierci. Pow˛edrował tam, dokad ˛ pragn˛eła go doprowadzi´c czarna magia, i kiedy dotarł do ko´nca, okazał si˛e głupcem. — My´sli Brin wirowały. — W˛edrowcy wiedzieli, z˙ e nadchodzi, prawda? Wiedzieli, z˙ e przyb˛edzie do Wolfsktaag. Dlatego był tam jachyra. ´ Smiech wzmógł si˛e i potoczył echem przez cisz˛e mgły. — Prawda zwyci˛ez˙ a! Ale by´c mo˙ze tylko raz. Nie ufaj słowom Grimponda. Czy mam mówi´c dalej? Czy powiedzie´c ci o podró˙zy do Maelmord z tym pajacem ksi˛eciem Leah i jego utracona˛ magia? ˛ O, jak rozpaczliwie chce mie´c t˛e magi˛e z powrotem, jak bardzo pragnie tego, co go zniszczy. Domy´slasz si˛e, z˙ e to go zniszczy, prawda, dziewczyno? Pozwól mu na to, a spełni si˛e jego z˙ yczenie i stanie si˛e jednym z tych, którzy pragnac ˛ tego samego, poda˙ ˛zyli ku s´mierci. On jest silnym ramieniem, które poprowadzi ci˛e do podobnego losu. Ach, czy mam ci powiedzie´c, jak umrzesz? ´ Sniada twarz Brin s´ciagn˛ ˛ eła si˛e. — Powiedz mi, co chcesz powiedzie´c, cieniu. Ale ja wysłucham tylko prawdy. — A wi˛ec? Czy mog˛e osadzi´ ˛ c, co jest prawda,˛ a co nia˛ nie jest, kiedy rozmawiamy o tym, co jeszcze si˛e nie wydarzyło? — Głos Grimponda był cichy i brzmiała w nim nuta szyderstwa. — Ksi˛ega twojego z˙ ycia le˙zy otwarta przede mna,˛ chocia˙z niektóre strony dopiero zostana˛ zapisane. Co ma zosta´c zapisane, ma zosta´c zapisane przez ciebie, a nie przez moje słowa. Jeste´s ostatnia˛ z trzech. Ka˙zdy z˙ yje w cieniu pozostałych i ka˙zdy pragnie uwolni´c si˛e od tego cienia. Ka˙zdy wydobywa si˛e z niego, po czym powraca do tych, którzy przeszli przed nim. Ale twój powrót b˛edzie najbardziej mroczny. Brin wahała si˛e, niepewna. Shea Ohmsford musiał by´c pierwszym, jej ojciec drugim, a ona była ta˛ trzecia.˛ Ka˙zdy pragnał ˛ uwolni´c si˛e od spu´scizny elfijskiego rodu Shannary, z którego wszyscy si˛e wywodzili. Ale co oznaczało ostatnie zdanie? — Ach, s´mier´c oczekuje ci˛e w krainie w˛edrowców — syczał cicho Grimpond. — We wn˛etrzu czarnego dołu, w jadrze ˛ magii, która˛ pragniesz zniszczy´c. 264
Tam odnajdziesz swa˛ s´mier´c. Tak zostało postanowione, dziewczyno. We własnym ciele nosisz jej ziarno. Brin niecierpliwym gestem uniosła dłonie. — A wi˛ec powiedz mi, jak tam dotrze´c, Grimpondzie. Wska˙z mi drog˛e do Maelmord, która osłoni mnie przed wzrokiem w˛edrowców. Pozwól mi odnale´zc´ s´mier´c jak najszybciej, je´sli tak to widzisz. — Grimpond roze´smiał si˛e ponuro. — Bystra jeste´s. Chcesz, abym powiedział ci wprost to, co miała´s zamiar tu odkry´c. Wiem, co ci˛e tu przywiodło, dzieci˛e elfów. Nie ukryjesz przede mna˛ niczego, poniewa˙z z˙ yj˛e od zarania dziejów i b˛ed˛e z˙ ył wiecznie. Wybrałem pobyt w tym starym s´wiecie zamiast pokoju w innym. Bawi˛e si˛e z istotami z ciała i krwi, bo one sa˛ teraz moimi jedynymi towarzyszami, ale nikt nigdy nie przedarł si˛e przez zasłon˛e, która˛ zbudowałem wokół siebie. Chcesz zna´c prawd˛e, dziewczyno? Błagaj wi˛ec, abym ci ja˛ wyjawił. Chełpliwe słowa Grimponda wzbudziły w niej gniew. Podeszła na sam skraj szarych wód jeziora. Z wn˛etrza mgły rozległ si˛e ostrzegawczy syk, ale zignorowała go. — Ostrzegano mnie, z˙ e i ze mna˛ b˛edziesz próbował swoich gier — powiedziała. Teraz w jej głosie czaiło si˛e niebezpiecze´nstwo. — Dotarłam daleko i zniosłam wiele bólu. Nie mam teraz ochoty na twoje zło´sliwo´sci, wi˛ec nie wystawiaj na prób˛e mojej cierpliwo´sci, cieniu. Mów tylko prawd˛e. Jak mog˛e dotrze´c do Maelmord nie zauwa˙zona przez w˛edrowców? ´ Slepia Grimponda zw˛eziły si˛e gwałtownie, błyskajac ˛ gł˛eboka˛ czerwienia.˛ Cisza pomi˛edzy nimi wydłu˙zała si˛e. — Znajd´z własna˛ drog˛e, Brin z Vale — zasyczał Grimpond. Gniew eksplodował w duszy Brin, ale powstrzymała go cała˛ siła˛ woli. Bez słowa skin˛eła głowa˛ na znak zgody, po czym cofn˛eła si˛e i usiadła na brzegu, otulajac ˛ si˛e płaszczem. — Twoje czekanie jest bezcelowe. — Cie´n prychnał. ˛ Ale Brin nie poruszyła si˛e. Starannie nastrajała swój umysł, oddychajac ˛ wilgotnym powietrzem znad jeziora, i skupiała wszystkie my´sli wokół siebie. Grimpond wcia˙ ˛z nieruchomo unosił si˛e nad woda.˛ Patrzył w jej kierunku. Brin pozwoliła, aby jej powieki opadły. Na jej s´niadej twarzy pojawił si˛e wyraz spokoju i pogody. Odrzuciła do tyłu długie, czarne włosy. Jeszcze nie rozumie co zrobi˛e! U´smiechn˛eła si˛e w duchu i my´sl natychmiast znikn˛eła. Zacz˛eła cicho s´piewa´c. Pie´sn´ poszybowała w poranek, unoszac ˛ si˛e z ust dziewczyny słodkimi, łagodnymi słowami i wypełniajac ˛ powietrze wokół niej. Szybko si˛egn˛eła do przodu i dotarła do zamglonej sylwetki Grimponda, falujac ˛ i mieszajac ˛ si˛e z jego magia.˛ Cie´n był tak zaskoczony, z˙ e nie poruszył si˛e nawet, ale dalej trwał zawieszony w paj˛eczynie magii, która powoli zaciskała si˛e wokół niego. Wreszcie, przez jeden ułamek sekundy, Grimpond zdawał si˛e wyczu´c, co si˛e
265
zaraz wydarzy. Wody jeziora zagotowały si˛e i zasyczały pod jego szatami. Lecz pie´sn´ opłyn˛eła łagodnie uwi˛eziona˛ posta´c i oplotła ja˛ niczym kokon poczwark˛e. Teraz głos dziewczyny stał si˛e szybszy i pewniejszy. Zniknał ˛ łagodny ton poczatkowej ˛ pie´sni, otulajacy ˛ Grimponda na podobie´nstwo całunu. Był teraz wi˛ez´ niem, jak mucha schwytana w paj˛ecza˛ sie´c, zdany na łask˛e swego zdobywcy. Brin nie u˙zyła jednak przeciwko jego istocie ani siły ramion, ani mocy umysłu, wiedziała bowiem, z˙ e byłoby to bezu˙zyteczne. Bronia,˛ która˛ przywołała teraz na pomoc, były wspomnienia — wspomnienia tego, co niegdy´s si˛e wydarzyło, zostało utracone i nigdy ju˙z nie powróci. Wróciły wszystkie wraz z muzyka˛ pie´sni. Był w niej dotyk ludzkiej dłoni, łagodny i ciepły. Był zapach i smak słodyczy, s´wiatło oraz odczucie miło´sci i rado´sci z˙ ycia i s´mierci. Były tak˙ze inne niedost˛epne ju˙z dla Grimponda w jego obecnej postaci, ledwo pami˛etane z czasów długiego z˙ ycia, które min˛eło. Z okrzykiem udr˛eki Grimpond usiłował odsuna´ ˛c si˛e od dawnych odczu´c. Rzucał si˛e i skrzył w chmurze mgły, ale nie był w stanie uciec przed magia˛ pie´sni. Powoli uczucia pochwyciły go i przytrzymały. Poddał si˛e wspomnieniom. Brin czuła, jak o˙zywaja˛ jego emocje, a wraz z ich zmartwychwstaniem płyna˛ łzy Grimponda. Nie przestawała s´piewa´c. Kiedy cie´n był ju˙z całkowicie w jej władzy, zwalczyła własny ból i przywołała z powrotem to, co mu ofiarowała. — Nie! — Cie´n zawył z przera˙zeniem. — Oddaj mi je, dziewczyno! Nie odbieraj mi ich! — Powiedz mi to, co powinnam wiedzie´c — za´spiewała, wplatajac ˛ w prz˛edz˛e pie´sni nitki pyta´n. — Powiedz mi! Słowa Grimponda popłyn˛eły z przera˙zajac ˛ a˛ gwałtowno´scia,˛ jakby uwolnione przez udr˛ek˛e, która rozdarła jego przekl˛eta˛ dusz˛e. — Pomostem do Maelmord jest Graymark. Forteca le˙zy we wn˛etrzu Ravenshorn. Graymark, zamek Widm. Tam le˙zy droga, której szukasz. Sie´c kanałów biegnacych ˛ przez jej korytarze i komnaty gł˛eboko pod skałami, na których si˛e wznosi, a˙z do misy daleko w dole. Wejd´z przez kanały, a oczy w˛edrowców pozostana˛ s´lepe! — Miecz Leah! — Brin naciskała dalej. — Gdzie mo˙zemy go odnale´zc´ ? Mów! Ból targał Grimpondem, kiedy dotykała go dr˛eczacymi ˛ uderzeniami wspomnie´n tego, co utracił na zawsze. — Paj˛eczaki! — krzyknał ˛ zrozpaczony. — Ostrze znajduje si˛e w ich obozie. Pochwycili je w wodach Chard w sieci, które rozstawiaja˛ przy brzegach! Brin gwałtownie cofn˛eła magi˛e pie´sni wypełniona˛ wspomnieniami i odczuciami dawnego z˙ ycia. Przyciagn˛ ˛ eła ja˛ z powrotem, szybkim, bezbolesnym ruchem uwalniajac ˛ uwi˛ezione widmo z pułapki. Echa pie´sni niosły si˛e jeszcze przez chwil˛e w ciszy, zawieszone nad wodami jeziora, po czym przeszły w pojedyncza,˛ dr˛e266
czac ˛ a˛ nut˛e, która przebrzmiała w powietrzu poranka. Była to nuta zapomnienia — słodki, cichy krzyk, który przywrócił Grimponda do jego dawnej postaci. Nasta˛ piła długa, straszliwa chwila ciszy. Brin podniosła si˛e powoli na nogi i spojrzała w twarz stanowiac ˛ a˛ odbicie jej własnej twarzy. Co´s krzykn˛eło z przera˙zenia gł˛eboko w jej wn˛etrzu, kiedy ujrzała malujacy ˛ si˛e na niej wyraz. Czy˙zby zrobiła to samej sobie? Tak˙ze Grimpond zdał sobie spraw˛e z tego, co si˛e stało. — Podst˛epem wydarła´s ze mnie prawd˛e, dzieci˛e mroku! — zawodził gorzko. — Czuj˛e, z˙ e to zrobiła´s. Jeste´s potworem! Potworem! Głos cienia załamał si˛e, szare wody zawrzały i uniosła si˛e z nich para. Brin stała bez ruchu na skraju jeziora. Nie miała odwagi przemówi´c ani odwróci´c si˛e. W duszy czuła chłód i pustk˛e. Grimpond uniósł rami˛e. — A wi˛ec zagrajmy po raz ostatni, dziewczyno. Teraz co´s ode mnie dla ciebie! Niech to b˛edzie mój dar! Spójrz we mgł˛e, tu poza mna,˛ gdzie powstaje. — Spójrz uwa˙znie! Zobacz! Brin wiedziała, z˙ e powinna ucieka´c, ale nie była w stanie uczyni´c kroku. Mgła wydawała si˛e zbiera´c tu˙z przed nia,˛ wirujac ˛ i rozciagaj ˛ ac ˛ si˛e niczym szary całun, s´wietlisty i gładki. Delikatny, skrzacy ˛ ruch zmarszczył jej powierzchni˛e niczym lekka bryza stojace ˛ wody jeziora i pojawił si˛e obraz — pochylona, niska sylwetka w ciemnej celi skradajaca ˛ si˛e do. . . Jair chwycił kryształ wizji i wsunał ˛ go gł˛eboko w fałdy tuniki, modlac ˛ si˛e, aby cienie i mrok ukryły go przed mwellretem. By´c mo˙ze zda˙ ˛zył. By´c mo˙ze. . . — Widziałem magi˛e, elfiku — wychrypiał znajomy głos, odbierajac ˛ mu nadziej˛e. — Czułem cały czasss, z˙ e magia jessst z toba.˛ Podziel si˛e ze mna,˛ mały przyjacielu. Poka˙z, co tam maszsz. Jair powoli pokr˛ecił głowa.˛ W jego bł˛ekitnych oczach odbijał si˛e strach. — Nie podchod´z do mnie, Stythys. Trzymaj si˛e ode mnie z daleka. Mwellret roze´smiał si˛e niskim, gardłowym s´miechem, który odbił si˛e echem w pustej celi i potoczył długimi korytarzami na zewnatrz. ˛ Stwór nadał ˛ si˛e nagle w swoich ciemnych szatach, wyrastajac ˛ na tle przy´cmionego s´wiatła niczym monstrualny cie´n. — Ssstraszysz mnie, krasssnalu? Zmia˙zd˙ze˛ ci˛e jak sskorupk˛e jajka, je´sli u˙zyjesz magii przeciwko mnie. Milcz, mały przyjacielu. Ssspójrz mi w oczy i zobacz s´wiatła. Przykryte błoniasta˛ powieka˛ s´lepia zal´sniły zimno i przyzywajaco. ˛ Jair zmusił si˛e do opuszczenia wzroku, wiedzac, ˛ z˙ e nie mo˙ze patrze´c. Je´sli spojrzy, bestia znowu nim zawładnie. Nie było to jednak łatwe. Pragnał ˛ patrze´c w te oczy. Pragnał, ˛ aby pociagn˛ ˛ eły go do wn˛etrza, gdzie czekał spokój i łagodno´sc´ . — Ssspójrz, elfiku — syczał potwór. 267
R˛ece Jaira zacisn˛eły si˛e na małej wypukło´sci kryształu wizji, a˙z poczuł, z˙ e jego ostre kraw˛edzie wbijaja˛ mu si˛e w dło´n. Skoncentruj si˛e na tym bólu, my´slał goraczkowo. ˛ Nie patrz! Nie patrz! Mwellret zasyczał w´sciekle i uniósł dło´n. — Daj mi magie! Daj mi je! Nie mogac ˛ wydoby´c słowa, Jair Ohmsford cofał si˛e przed nim. Rami˛e Grimponda opadło nagle i s´ciana mgły rozwiała si˛e. Brin rzuciła si˛e rozpaczliwie naprzód, schodzac ˛ z naje˙zonego skałami brzegu w szare wody jeziora. Jair! To był Jair! Co si˛e z nim dzieje?! — Podobała ci si˛e gra, Brin z Vale? — wyszeptał ochryple awatara. Wody jeziora raz jeszcze poruszyły si˛e pod nim. — Widziała´s, co stało si˛e z twoim cennym braciszkiem? My´slała´s, z˙ e jest bezpieczny w Vale? Widziała´s? Brin stłumiła gniew. — To kłamstwa, Grimpondzie. Tym razem to były tylko kłamstwa. — Cie´n zachichotał cicho. — Kłamstwa? My´sl, co chcesz dziewczyno. W ko´ncu gra jest tylko gra.˛ Odbiega od prawdy. A mo˙ze ja˛ ujawnia? — Ramiona opadły, mgła poruszyła si˛e. — Jeste´s mrokiem, Brin z rodu Ohmsfordów i Shannary, Brin z powtarzajacej ˛ si˛e historii, i mroczna jest magia, która˛ si˛e bawisz. Odejd´z teraz ode mnie. We´z, czego si˛e dowiedziała´s o magii ksi˛ecia pajaca i korytarzach do własnej s´mierci. Znajd´z, czego szukasz, i sta´n si˛e tym, kim masz si˛e sta´c! Odejd´z stad! ˛ Sylwetka Grimponda zacz˛eła znika´c w szarej mgle wirujacej ˛ ponad mrocznymi wodami jeziora. Brin stała na brzegu jak zahipnotyzowana, pragnac ˛ zatrzyma´c cie´n. Wiedziała jednak, z˙ e tym razem nie zdoła tego uczyni´c. Nagle cie´n zatrzymał si˛e. Czerwone oczy zw˛eziły si˛e niczym szparki w tumanach otulajacej ˛ go mgły i własna twarz Brin rzuciła jej zło´sliwe spojrzenie — wykrzywiona maska zła. — Patrz, kim jeste´s, Brin z Vale. Ta, która ocala i niszczy, zwierciadło z˙ ycia i s´mierci. Magia wykorzystuje wszystkich, mroczne dzieci˛e, nawet ciebie! Potem Grimpond zniknał ˛ w s´cianie mgły, a jego, zło´sliwy s´miech d´zwi˛eczał w gł˛ebokiej ciszy. Szaro´sc´ zamkn˛eła si˛e wokół niego bezszelestnie i zniknał. ˛ Brin patrzyła za nim przez chwil˛e ogarni˛eta strachem, watpliwo´ ˛ sciami i szeptanymi przeczuciami. Potem odwróciła si˛e powoli i weszła na powrót mi˛edzy drzewa.
XXXIII Mroczny i nieubłagany mwellret Stythys posuwał si˛e naprzód poprzez mrok male´nkiej celi, a Jair cofał si˛e przed nim powoli. — Oddaj mi magie — wysyczał potwór, wskazujac ˛ zakrzywionym paluchem. — Oddaj je, elfiku. Chłopiec wycofywał si˛e dalej w cie´n, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ ła´ncuchy kr˛epujace ˛ mu kostki i nadgarstki, a˙z w ko´ncu poczuł za plecami napór s´ciany i nie było ju˙z dokad ˛ ucieka´c. Nie mog˛e mu nawet uciec! pomy´slał zrozpaczony. Przy wej´sciu do celi rozległo si˛e ciche skrzypienie skórzanych butów na kamiennej posadzce i w drzwiach pojawił si˛e gnom. Zakapturzona sylwetka wsun˛eła si˛e cicho do celi z pochylona˛ nisko głowa.˛ Stythys odwrócił si˛e, zimne s´lepia zal´sniły niezadowoleniem. — Nie posssyłałem po ciebie, krasssnalu — mruknał ˛ ponuro mwellret i pokryta łuska˛ dło´n gestem kazała stra˙znikowi odej´sc´ . Gnom nie zwrócił uwagi na polecenie. Milczac, ˛ prze´sliznał ˛ si˛e obok jaszczura, jakby go nie widział, i podszedł prosto do Jaira. Z pochylona˛ głowa˛ i r˛ekami wetkni˛etymi w fałdy wystrz˛epionej peleryny, gnom przemknał ˛ w ciemno´sci na kształt widma. Jair obserwował jego nadej´scie z mieszanina˛ zdziwienia i niepewno´sci. Cofnał ˛ si˛e z odraza˛ pod s´cian˛e celi, kiedy mały człowieczek podszedł bli˙zej. Uniósł r˛ece obronnym gestem i zad´zwi˛eczały ła´ncuchy . — Nie zbli˙zaj si˛e, krasssnalu! — zazgrzytał rozzłoszczony Stythys, a jego pokryte łuska˛ ciało uniosło si˛e gro´znie. Gnom jednak ju˙z doszedł do Jaira i stanał ˛ przed nim, przygarbiony i milczacy. ˛ Powoli uniósł twarz ukryta˛ w cieniu kaptura. Oczy Jaira rozszerzyły si˛e. Posta´c w wystrz˛epionej pelerynie to nie był jego stra˙znik! — Mo˙ze mógłbym w czym´s pomóc, chłopcze? — wyszeptał Slanter. W tej samej chwili z korytarza wypadła czarno odziana posta´c i waskie ˛ ostrze miecza zatrzymało si˛e przy gardle osłupiałego Stythysa, popychajac ˛ go pod s´cian˛e celi.
269
— Nie wa˙z si˛e cho´cby pisna´ ˛c — ostrzegł Garet Jax. — Je´sli drgniesz, umrzesz, zanim si˛e obejrzysz! — Garet, ty z˙ yjesz! — wykrzyknał ˛ Jair, nie wierzac ˛ własnym oczom. ˙ — Zyj˛e i mam si˛e dobrze — odpowiedział Mistrz Broni, nie odwracajac ˛ lodowatego spojrzenia od mwellreta. — Po´spiesz si˛e, gnomie, i uwolnij chłopca. — Troch˛e cierpliwo´sci! — Slanter wyjał ˛ spod peleryny p˛ek kluczy i po kolei próbował otworzy´c nimi kajdany Jaira. — Przekl˛ete bestie nie pasuja˛ do zamka. . . aha: ten! Zamki na przegubach i kostkach szcz˛ekn˛eły gło´sno i ła´ncuchy opadły. — Slanter! — Jair chwycił rami˛e gnoma, kiedy ten zerwał z siebie poszarpana˛ peleryn˛e stra˙znika i cisnał ˛ ja˛ na bok. — Jakim cudem mnie odnalazłe´s? — To nie było takie trudne, chłopcze! — Gnom prychnał ˛ i zaczał ˛ rozciera´c posiniaczone nadgarstki chłopca, aby przywróci´c kra˙ ˛zenie. — Mówiłem ci, z˙ e jestem najlepszym tropicielem, jakiego spotkałe´s na swojej drodze! Pogoda nie była za bardzo sprzyjajaca ˛ co prawda. Zmyło wszystkie s´lady, a cały las zamienił si˛e w błoto. Ale trafili´smy na s´lad jaszczura za tunelami i domy´slili´smy si˛e, z˙ e poprowadził ci˛e tutaj w sobie tylko wiadomych zamiarach. Cele w Dun Fee Aran sa˛ zawsze do wynaj˛ecia za odpowiednia˛ cen˛e i nikt nie zadaje pyta´n. Ludzi tutaj te˙z mo˙zna kupi´c. Zamykaja˛ ci˛e, a˙z zostaje z ciebie kupka ko´sci, chyba z˙ e. . . — Pó´zniej mu o tym opowiesz, gnomie. — Garet Jax przerwał mu szorstko. — Ty — szturchnał ˛ mwellreta — idziesz przodem i postaraj si˛e, z˙ eby nikt nas nie zatrzymał i nie zadawał pyta´n. Je´sli zatrzyma. . . — Zossstawcie mnie tutaj, krasssnale! — wysyczał stwór. — Tak, zostawmy go — zgodził si˛e Slanter, a jego twarz wykrzywiło obrzydzenie. — Nie mo˙zna wierzy´c jaszczurom. Garet przeczaco ˛ pokr˛ecił głowa.˛ — Pójdzie z nami. Foraker uwa˙za, z˙ e mo˙ze si˛e nam przyda´c. — Foraker te˙z tu jest? — krzyknał ˛ Jair. Lecz Slanter ju˙z popychał go w kierunku drzwi celi, spluwajac ˛ z nieskrywana˛ pogarda,˛ kiedy przechodzili obok mwellreta. — Nie b˛edzie z niego po˙zytku, Mistrzu Broni — upierał si˛e. — Pami˛etaj, z˙ e ci˛e ostrzegałem. Wyszli na korytarz, kulac ˛ si˛e w mroku i ciszy. Slanter szedł przy chłopcu, a Garet Jax wyprowadził Stythysa. Przystanał ˛ na chwil˛e nasłuchujac, ˛ a potem popchnał ˛ mwellreta przed soba.˛ Przed nimi paliła si˛e pochodnia zawieszona na s´cianie. Kiedy do niej dotarli, Slanter wyrwał z˙ agiew i podjał ˛ pochód. — Przekl˛eta czarna dziura — gderał cicho, wybierajac ˛ drog˛e przez mrok. — Slanter! — wyszeptał natarczywie Jair. — Czy Foraker te˙z tu jest? Gnom rzucił mu krótkie spojrzenie i skinał ˛ głowa.˛
270
— Karzeł, elf i Pogranicznik te˙z. Powiedział, z˙ e zacz˛eli´smy t˛e podró˙z razem i tak te˙z ja˛ sko´nczymy. — Ponuro potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Chyba wszyscy mamy z´ le w głowach. Przemykali si˛e labiryntem korytarzy. Prowadził gnom z Jairem, a krok za nimi poda˙ ˛zał Mistrz Broni z czubkiem miecza przytkni˛etym do pleców mwellreta. Biegli przez czer´n, cisz˛e i odór s´mierci i zgnilizny, mijajac ˛ zamkni˛ete, przerdzewiałe drzwi wi˛eziennych cel i poda˙ ˛zajac ˛ z powrotem ku s´wiatłu dnia. Stopniowo mrok zaczał ˛ si˛e rozprasza´c. Szarawe, zamglone smugi s´wiatła rozja´sniały korytarz przed nimi. Do ich uszu dobiegł szum deszczu i poczuli łagodny, słodki powiew s´wie˙zego powietrza. Potem raz jeszcze pojawiły si˛e przed nimi ogromne, okute z˙ elazem wej´sciowe wrota, zamkni˛ete i okratowane. Wiatr i deszcz uderzały w nie w gwałtownych podmuchach, b˛ebniac ˛ po drewnie. Slanter odrzucił pochodni˛e i podbiegł, aby wyjrze´c przez wizjer. Jair dołaczył ˛ do niego, z ulga˛ wdychajac ˛ wpadajace ˛ przez otwór s´wie˙ze powietrze. — Nie my´slałem, z˙ e jeszcze ci˛e zobacz˛e — wyszeptał do gnoma. — Ani z˙ adnego z was. — Masz szcz˛es´cie, nie ma co. — Slanter nie odrywał oczu od wizjera. — My´slałem, z˙ e wszyscy zgin˛eli´scie. — Mało brakowało — mruknał ˛ gnom. — Kiedy zgubiłem ci˛e w tunelach, nie miałem poj˛ecia, co si˛e z toba˛ stało. Poszedłem przez urwiska na pomoc, ponad Capaal. Tam ko´nczył si˛e tunel. Wiedziałem, z˙ e je´sli pozostali prze˙zyli, pójda˛ ta˛ sama˛ droga,˛ bo tak planował Mistrz Broni. Czekałem wi˛ec. Tak jak przewidziałem, znale´zli siebie, a potem mnie. A potem przyszli´smy po ciebie. Jair spojrzał na gnoma. — Slanter, mogłe´s przecie˙z zostawi´c mnie i ich tak˙ze. Nikt by si˛e nie dowiedział. Byłe´s wolny. Gnom wzruszył ramionami, a na jego kanciastej twarzy odbiło si˛e za˙zenowanie. — Naprawd˛e? — Potrzasn ˛ ał ˛ lekcewa˙zaco ˛ głowa.˛ — Nigdy o tym nie pomys´lałem. Podszedł do nich Garet Jax, popychajac ˛ przed soba˛ Stythysa. — Ciagle ˛ pada? — zapytał Slantera. Gnom skinał ˛ twierdzaco ˛ głowa.˛ Mistrz Broni jednym płynnym ruchem wsunał ˛ miecz do pochwy. Popchnał ˛ Stythysa pod s´cian˛e korytarza, a jego twarz stwardniała. O głow˛e wy˙zszy od Gareta, jaszczur teraz skurczył si˛e w sobie i zwinał ˛ niczym wa˙ ˛z w fałdach swej szaty. ˙ Zółte s´lepia l´sniły paskudnie, zimne i nieruchome. — Zossstawcie mnie, krasssnale — zaskomlał raz jeszcze. Garet Jax pokr˛ecił głowa.˛ — Kiedy wyjdziemy na zewnatrz, ˛ trzymaj si˛e blisko mnie, mwellrecie. Nie ˙ próbuj ucieka´c. Zadnych sztuczek. Nie powinni nas rozpozna´c w tych płaszczach 271
i kapturach. Deszcz trzyma ich w domach, ale gdyby kto´s si˛e zbli˙zył, odprawisz go. Pami˛etaj, nie trzeba b˛edzie mnie namawia´c, z˙ ebym poder˙znał ˛ ci gardło. Powiedział to cicho, niemal łagodnie, ale cisza, która zapadła po tych słowach, mroziła krew w z˙ yłach. — Macie magie! — wysyczał w´sciekle jaszczur. — Nie potrzebujecie mnie! Zossstawcie! Czubek no˙za Gareta znalazł si˛e tu˙z przy gardle Stythysa. — Idziesz z nami. Owini˛eci szczelnie płaszczami, pchn˛eli ci˛ez˙ kie, drewniane wrota mrocznego wi˛ezienia i wyszli na s´wiatło. Z szarego, zachmurzonego nieba deszcz lał si˛e strumieniami i uderzał w mury fortecy niesiony podmuchami wiatru. Pochylajac ˛ głowy, cała czwórka ruszyła przez zabłocony dziedziniec w kierunku wałów obronnych prowadzacych ˛ na północ. Mijały ich, nie zwalniajac, ˛ pojedyncze grupki gnomów my´sliwych, zainteresowanych jedynie schronieniem si˛e przed zła˛ pogoda.˛ Na wie˙zach stra˙zniczych wartownicy ukryli si˛e we wn˛ekach i załamaniach muru, n˛ekani zimnem i wilgocia.˛ Nikt nie zwrócił uwagi na mała˛ procesj˛e przechodzac ˛ a˛ poni˙zej. Nikt nawet na nich nie spojrzał. Kiedy północne mury były ju˙z blisko, Slanter wysunał ˛ si˛e naprzód, prowadzac ˛ ich przez niewielkie bajorka i błotniste kału˙ze do zakratowanych drzwi wiodacych ˛ na mały dziedziniec. Przemkn˛eli si˛e przez nie i szybkim krokiem przeszli do zadaszonego wej´scia prowadzacego ˛ do przysadzistej wie˙zy zbudowanej z drewna i kamienia. Gnom bez słowa odsunał ˛ rygiel na ukrytych w cieniu, drewnianych drzwiach i wprowadził ich do s´rodka. Przed nimi ciagn ˛ ał ˛ si˛e korytarz o´swietlony pochodniami tkwiacymi ˛ w uchwytach po obu stronach drzwi. Przystan˛eli na chwil˛e, otrzasaj ˛ ac ˛ wod˛e z płaszczy, Slanter za´s ruszył do ciemnego korytarza prowadzacego ˛ na lewo, pod murami. Zajrzał w mrok i skinał ˛ na reszt˛e. Garet Jax chwycił jedna˛ z pochodni, podał ja˛ Jairowi i popchnał ˛ go za Slanterem. Przed nimi biegł waski ˛ hol z mnóstwem drzwi, niknacy ˛ w ciemno´sci. — Magazyny — poinformował Jaira Slanter i mrugnał. ˛ Weszli do holu. Slanter ostro˙znie wysunał ˛ si˛e naprzód. Przy trzecich drzwiach zatrzymał si˛e i zapukał cicho. — To my — wyszeptał do zasuwy. Rygiel odskoczył z trzaskiem i drzwi otworzyły si˛e szeroko, ukazujac ˛ Elba Forakera, Helta i Edaina Elessedila. Ich poznaczone szramami twarze rozciagn˛ ˛ eły si˛e w u´smiechu, kiedy otoczyli Jaira i ciepło s´ciskali mu dło´n. — Wszystko w porzadku, ˛ Jairze? — zapytał natychmiast ksia˙ ˛ze˛ elfów. Jego własna twarz była tak posiniaczona i poci˛eta, z˙ e chłopiec zaniepokoił si˛e o towarzysza. Elf dostrzegł jego trosk˛e i wzruszył ramionami. — To tylko par˛e zadrapa´n. Znalazłem wyj´scie, ale wychodziło prosto na cierniowe krzewy. Znikna˛ za par˛e dni. Ale ty, co z toba? ˛ 272
— Nic mi nie jest, Edainie. — Jair u´sciskał go wylewnie. Helt i Foraker równie˙z mieli poranione twarze i dłonie. Jair przypuszczał, z˙ e to skutek przywalenia murem, który na nich spadł. — Nie mog˛e uwierzy´c, z˙ e tu jeste´scie! — Chłopiec przełknał ˛ z trudem, pokonujac ˛ ucisk w gardle. — Nie mogli´smy przecie˙z pój´sc´ bez ciebie, Jairze. — Olbrzymi Helt potrzasał ˛ ciepło ramieniem chłopca. — Do ciebie nale˙zy magia, której potrzebujemy, aby uleczy´c Srebrna˛ Rzek˛e. Jair u´smiechnał ˛ si˛e szcz˛es´liwy. Foraker wysunał ˛ si˛e do przodu ze wzrokiem utkwionym w mwellreta. — Widz˛e, z˙ e dali´scie rad˛e go przyprowadzi´c. Garet Jax bez słowa skinał ˛ głowa.˛ Stał ze Stythysem i nie cofał no˙za od jego gardła, gdy inni witali si˛e na nowo z Jairem. — Krasssnale po˙załuja,˛ z˙ e mnie zabrały! — wysyczał jadowicie stwór. — Possstaram si˛e, z˙ eby z˙ ałowały. Slanter splunał ˛ z obrzydzeniem na ziemi˛e. Foraker wycelował palec w mwellreta. — Sam jeste´s sobie winny, Stythys. Gdyby´s nie zabrał chłopca, zostawilibys´my ci˛e w spokoju. A teraz za to odpowiesz. Wyprowadzisz nas bezpiecznie z tego miejsca, a potem przeprowadzisz nas równie bezpiecznie przez lasy na pomoc, a˙z do Ravenshorn. Zrób jeden fałszywy ruch, a pozwol˛e Slanterowi zrobi´c to, na co od poczatku ˛ miał ochot˛e. — Spojrzał na gnoma. — I pami˛etaj, Stythys, z˙ e on te˙z zna drog˛e. Pomy´sl wi˛ec dwa razy, zanim zechcesz nas oszuka´c. — Chod´zmy ju˙z stad ˛ — gderał niespokojnie Slanter. Niewielka grupka z gnomem na czele ruszyła waskim ˛ holem i mijajac ˛ kilka mniejszych korytarzy, stan˛eła u stóp kr˛etych, kamiennych schodów. Slanter połoz˙ ył palec na wargach i jeden za drugim zacz˛eli si˛e wspina´c. Gdzie´s z góry, niewyra´zne i odległe, dobiegały ich gardłowe głosy gnomów. Na szczycie schodów znajdowały si˛e niewielkie, drewniane drzwi. Były zamkni˛ete. Slanter przystanał ˛ na chwil˛e nasłuchujac, ˛ po czym uchylił drzwi i zajrzał do s´rodka. Zadowolony skinał, ˛ aby ruszyli za nim. Znajdowali si˛e w ogromnej zbrojowni. Na podłodze le˙zały stosy broni, zbroje i zapasy. Przez szerokie, okratowane okna docierało tu szare s´wiatło. Komnata była pusta i Slanter szybko poprowadził wszystkich w kierunku drzwi po przeciwległej stronie. Prawie ju˙z do nich dochodził, kiedy otworzyły si˛e nagle od zewnatrz ˛ i stan˛eli twarza˛ w twarz z całym oddziałem gnomów. Ujrzawszy Slantera i jeszcze kilka twarzy za jego plecami, gnomy zawahały si˛e. Dopiero kiedy spostrzegły Forakera, ich r˛ece si˛egn˛eły po bro´n. — Koniec szcz˛es´cia, chłopcze! — wrzasnał ˛ Slanter i rzucił si˛e naprzód, zasłaniajac ˛ soba˛ Jaira. 273
My´sliwi ruszyli na nich p˛edem, ale ciemna sylwetka Gareta Jaxa była ju˙z w ruchu, błysnał ˛ jego waski ˛ miecz. Upadł przywódca napastników, a u boku Mistrza Broni znalazł si˛e Foraker ze swoim obosiecznym toporem, zmuszajac ˛ pozostałych do wycofania si˛e. Stythys tymczasem rzucił si˛e z powrotem do drzwi, którymi weszli do zbrojowni, ale Helt Pogranicznik skoczył na niego niczym kot i powalił na podłog˛e. Potracili ˛ stos pik, które przewróciły si˛e z hukiem. Jeszcze przez chwil˛e gnomy utrzymały si˛e przy otwartych drzwiach, walczac ˛ z napierajacymi ˛ na nich Garetem i Forakerem. Potem odwrócili si˛e z okrzykiem w´sciekło´sci i uciekli. Mistrz Broni i karzeł s´cigali ich a˙z do drzwi, ale widzac ˛ bezsensowno´sc´ takiego po´scigu zawrócili, aby wspomóc Helta. Razem odciagn˛ ˛ eli Stythysa i postawili go na nogi. Mwellret syczał jadowicie, a jego pokryte łuska˛ ciało nadymało si˛e i rosło, przewy˙zszajac ˛ nawet olbrzymiego m˛ez˙ czyzn˛e z Callahornu. Trzymajac ˛ mocno jaszczura, zawlekli go do miejsca, gdzie Slanter i Jair wygladali ˛ przez drzwi na korytarz. Z obu jego ko´nców ucieczk˛e gnomów powitały ostrzegawcze okrzyki. — Któr˛edy uciekamy? — warknał ˛ Garet Jax do Slantera. Gnom bez słowa skr˛ecił w prawo, ruszajac ˛ kłusem w dół korytarza i gestem przywołujac ˛ pozostałych. Pobiegli za nim zwarta˛ grupa.˛ Stythysa ponaglało ostrze no˙za Gareta Jaxa, które czuł pod z˙ ebrami. — Głupie krasssnale! — chrypiał w´sciekle mwellret. — Umrzecie w tych wi˛ezieniach! Hol rozdzielał si˛e przed nimi. Z lewej strony rzuciła si˛e ku nim grupa gnomów z wyciagni˛ ˛ eta˛ bronia.˛ Slanter skr˛ecił i poprowadził swoich towarzyszy w prawo. Z drzwi przed nimi wypadł jaki´s my´sliwy, ale Foraker w biegu powalił go na ziemi˛e. Osłoni˛eta hełmem głowa uderzyła o kamienna˛ posadzk˛e z mia˙zd˙zac ˛ a˛ siła.˛ Wokół nich wybuchły krzyki po´scigu. — Slanter! — krzyknał ˛ nagle Jair ostrzegawczo. Ale było za pó´zno. Gnom zatoczył si˛e w sam s´rodek mnóstwa uzbrojonych gnomów, którzy wyskoczyli nagle z bocznego korytarza. Z krzykiem upadł w kł˛ebowisko nóg i ramion. Garet Jax ruszył mu na pomoc, popychajac ˛ Stythysa ku Heltowi. Foraker i Edain Elessedil byli tu˙z za nim. W szarym półmroku błysn˛eła bro´n, a okrzyki bólu i zło´sci wypełniły korytarz. Obro´ncy Slantera skoczyli na gnomy, odrzucajac ˛ je w tył. Garet Jax poruszał si˛e z płynno´scia˛ i szybko´scia˛ polujacego ˛ drapie˙znika, odparowujac ˛ ciosy i tnac ˛ swoim mieczem. Gnomy rzuciły si˛e do ucieczki, a Slanter d´zwignał ˛ si˛e znowu na nogi z pomoca˛ Edaina. — Slanter! Wyprowad´z nas stad! ˛ — ryknał ˛ Foraker, trzymajac ˛ przed soba˛ obosieczny, bojowy topór. — Naprzód! — wychrypiał Slanter i poku´stykał przed siebie. Mała kompania pognała w dół korytarzem, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ opierajacego ˛ si˛e Stythysa. Zewszad ˛ wyskakiwały na nich gnomy, ale z zaciekło´scia˛ i determinacja˛ odrzucali od siebie napastników. Slanter znowu upadł, potykajac ˛ si˛e o r˛ekoje´sc´ 274
krótkiej włóczni, która˛ ci´sni˛eto mu pod nogi. Natychmiast znalazł si˛e przy nim Foraker, młócac ˛ toporem, i jedna˛ r˛eka˛ podniósł Slantera na nogi. Krzyki za nimi urosły do ogromnego ryku setek gnomów napływajacych ˛ korytarzem od drzwi zbrojowni. Przez chwil˛e uwolnili si˛e od s´cigajacych, ˛ kierujac ˛ si˛e ku schodom biegnacym ˛ w dół, pod podłog˛e, do korytarza poni˙zej. Przed nimi otworzyła si˛e szeroka rotunda z wieloma oknami i drzwiami rozmieszczonymi w równych odst˛epach i zamkni˛etymi przed deszczem. Nie zwalniajac ˛ kroku, Slanter szarpni˛eciem otworzył najbli˙zsze drzwi i wyprowadził cała˛ grup˛e na zewnatrz, ˛ gdzie ciagle ˛ padał deszcz. Znale´zli si˛e na kolejnym dziedzi´ncu, otoczonym murami z zamkni˛eta˛ brama.˛ Deszcz smagał ich twarze, a nad Wysokimi Szczytami przetoczył si˛e grzmot. Zwalniajac ˛ nieco, Slanter skierował si˛e przez dziedziniec ku bramie, pchnał ˛ ja˛ i wyszedł na zewnatrz. ˛ Za brama˛ wiły si˛e w dół schody a˙z do linii murów i stra˙znic. W oddali ciemny cie´n puszczy padał na mury. Slanter s´miało poprowadził kompani˛e w dół po schodach i na mury. Gnomy skupiły si˛e teraz przy stra˙znicach, powiadomione ju˙z, z˙ e co´s si˛e dzieje wewnatrz ˛ fortecy. Slanter nie zwracał na nich uwagi. Z pochylona˛ głowa,˛ otulony ciasno płaszczem, skierował pozostałych korytarzem biegnacym ˛ pod murami. Ukryty w ich cieniu, zebrał wokół siebie reszt˛e towarzyszy. — Pójdziemy prosto przez bramy — oznajmił dyszac ˛ ci˛ez˙ ko. — Mówi˛e tylko ja. Wy, głowy w dół i naciagn ˛ a´ ˛c kaptury. Cokolwiek si˛e stanie, nie zatrzymywa´c si˛e. Szybko! Nie było sprzeciwów, nawet ze strony Gareta Jaxa. Otuliwszy si˛e szczelniej płaszczami, kompania wysun˛eła si˛e ponownie z cienia. Poda˙ ˛zyli wzdłu˙z murów pod stra˙znica˛ do okratowanej, otwartej bramy. Prowadził Slanter. Przed nimi pojawiła si˛e grupka gnomów. Stali rozmawiajac ˛ i puszczajac ˛ wkoło flaszk˛e z piwem. Jedna czy dwie głowy uniosły si˛e, obserwujac ˛ ich nadej´scie, a Slanter pomachał r˛eka˛ i krzyknał ˛ co´s w narzeczu gnomów, czego Jair nie zrozumiał. Jeden z my´sliwych wysunał ˛ si˛e naprzód i wyszedł im na spotkanie. — Nie zatrzymywa´c si˛e — wyszeptał Slanter przez rami˛e. Nagle do uszu gnomów dotarły pojedyncze krzyki z fortecy. Przestraszeni, odwrócili si˛e, aby zobaczy´c, co si˛e dzieje. Niewielka grupka przemaszerowała obok nich nie zwalniajac. ˛ Jair instynktownie próbował skurczy´c si˛e wewnatrz ˛ płaszcza, ale był tak spi˛ety, z˙ e potknał ˛ si˛e i byłby upadł, gdyby nie chwycił go Elb Foraker. Slanter odszedł na bok, kiedy przechodzili obok stra˙zy, zasłaniajac ˛ ich przed wzrokiem gnoma, który chciał ich zatrzyma´c. Powiedział co´s do stra˙znika gniewnym tonem i Jair uchwycił słowo „mwellret”. Min˛eli ju˙z my´sliwych, wszyscy z wyjatkiem ˛ Slantera, i przeszli przez otwarta˛ bram˛e. Nikt ich nie zatrzymał. Kiedy biegli od Dun Fee Aran, aby ukry´c
275
si˛e w ciemno´sciach pomi˛edzy drzewami, Jair zwolnił i obejrzał si˛e niespokojnie za siebie. Slanter stał jeszcze pod brama,˛ dyskutujac ˛ ze stra˙znikiem. — Nie podno´s głowy! — upomniał go Foraker i pchnał ˛ chłopca przed siebie. Wszedł w ociekajacy ˛ deszczem las, niech˛etnie poda˙ ˛zajac ˛ za innymi. Mury i wie˙ze fortecy znikn˛eły za nimi. Szli jeszcze przez par˛e minut, przedzierajac ˛ si˛e przez krzewy i zaro´sla. Prowadził Elb Foraker. Potem zatrzymali si˛e i zebrali pod olbrzymim d˛ebem. Li´scie opadły, tworzac ˛ wokół drzewa dywan błotnistej z˙ ółci. Garet Jax przycisnał ˛ Stythysa do s˛ekatego pnia i przytrzymał go tam. Czekali w milczeniu. Mijały minuty, ale Slanter si˛e nie pojawiał. Skulony na skraju niewielkiej polany otaczajacej ˛ wielki dab, ˛ Jair bezradnie wpatrywał si˛e w deszcz. Za jego plecami pozostali rozmawiali przyciszonymi głosami. Deszcz padał nieustannie, hała´sliwie rozpryskujac ˛ si˛e na ziemi i drzewach. Slantera nadal nie było. Jair z determinacja˛ zacisnał ˛ usta. Je´sli nie nadejdzie w ciagu ˛ pi˛eciu minut, wróci po niego. Nie zostawi gnoma po tym, co Slanter zrobił dla niego. Min˛eło pi˛ec´ minut, a Slanter ciagle ˛ si˛e nie pojawiał. Jair wstał i spojrzał pytajaco ˛ na pozostałych — grupk˛e zakapturzonych postaci skulonych w deszczu i ciemno´sci. — Wracam — oznajmił i nagle usłyszał szeleszczacy ˛ d´zwi˛ek. Spomi˛edzy drzew wynurzył si˛e Slanter. — Trzeba było pogada´c dłu˙zej, ni˙z my´slałem — odezwał si˛e gnom. — Szybko rusza˛ za nami. — Dostrzegł nagle wyraz ulgi na twarzy Jaira i przerwał. — Wybierałe´s si˛e gdzie´s, chłopcze? — Ja. . . nie, chyba nie teraz — jakał ˛ si˛e Jair. Na kanciastej twarzy gnoma pojawiło si˛e zaskoczenie. — Nie? Nadal chcesz odnale´zc´ siostr˛e, prawda? — Jair skinał ˛ głowa.˛ — To dobrze. A wi˛ec jednak si˛e gdzie´s wybierasz. Pójdziesz razem z nami na północ. Ruszajmy. — Skinał ˛ na pozostałych i skr˛ecił mi˛edzy drzewa. — Jakie´s sze´sc´ mil stad ˛ przeprawimy si˛e przez rzek˛e, z˙ eby zgubi´c jakikolwiek po´scig. Rzeka jest tam gł˛eboka, ale nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby´smy mogli jeszcze bardziej zmokna´ ˛c. Jair pozwolił sobie na przelotny u´smiech i poda˙ ˛zył za reszta.˛ Przed nimi wyrastały wierzchołki Wysokich Szczytów, okryte mgła˛ i szaro´scia.˛ Za nimi, jeszcze dalej na północ, ukryte przed ich wzrokiem, czekały góry Ravenshorn. Jair pomy´slał, z˙ e do Graymark jest jeszcze długa droga. Odetchnał ˛ chłodnym jesiennym powietrzem i zapachem deszczu i po raz pierwszy od ucieczki z Capaal poczuł pewno´sc´ , z˙ e tam dotra.˛
XXXIV W drodze powrotnej od Grimponda do Hearthstone Brin niewiele si˛e odzywała. Musiała uporzadkowa´ ˛ c i rozszyfrowa´c wszystko, co powiedział jej cie´n. Wiedziała, z˙ e wraz z upływem czasu chaos, który czuła teraz w głowie, jeszcze si˛e powi˛ekszy. Wypytywana przez towarzyszy, wyjawiła jedynie, z˙ e utracony miecz Leah znajduje si˛e w r˛ekach Paj˛eczaków i z˙ e ukryta droga do Maelmord wiedzie przez kanały. Potem poprosiła, aby powstrzymali si˛e od zadawania pyta´n, dopóki nie powróca˛ do doliny, i oddała si˛e rozwa˙zaniom nad wszystkim, co usłyszała. Niepokojacy ˛ obraz Jaira w ciemnym pokoju, otoczonego przez zakapturzone postacie zbli˙zajace ˛ si˛e do niego gro´znie. Miała go cały czas przed oczami, kiedy próbowała rozszyfrowa´c dane jej zagadki. Grimpond wyczarował ten obraz w gniewie i zło´sci. Nie mogła uwierzy´c, z˙ e to, co jej pokazano, było prawda.˛ Tajemnicze postacie nie były ani gnomami, ani Widmami Mord, a ci wła´snie wrogowie poszukiwali Ohmsfordów. Zło´sciło ja,˛ z˙ e stała tam i patrzyła, jak obraz ta´nczy przed nia˛ i naigrawa si˛e z niej, bo przecie˙z takie były intencje Grimponda, chciał jej dokuczy´c. Gdyby miała rozum, odwróciłaby si˛e natychmiast i nie pozwoliła si˛e z siebie na´smiewa´c. Jair był bezpieczny w Vale z rodzicami i przyjaciółmi. Obraz Grimponda był tylko obrzydliwym kłamstwem. A mimo to nie mogła by´c tego całkowicie pewna. Nie była w stanie tego rozstrzygna´ ˛c. Odsun˛eła wi˛ec od siebie trosk˛e o Jaira i zacz˛eła rozmy´sla´c nad innymi tajemnicami, które wyjawił jej Grimpond. Było ich wiele. Przeszło´sc´ i tera´zniejszo´sc´ połaczona ˛ przez czarna˛ magi˛e, o której napomykał cie´n. Moc, która˛ władał lord Warlock w czasach Shei Ohmsforda, była ta˛ sama˛ moca,˛ która˛ posiadały teraz Widma Mord. Lecz według Grimponda znaczyło to co´s wi˛ecej. Wspominał o powiazaniach ˛ pomi˛edzy Wojnami Ludów i pó´zniejsza˛ wojna,˛ jaka˛ jej ojciec i elfy toczyli przeciwko demonom z czarodziejskiego s´wiata. Była w tym podst˛epna sugestia, z˙ e lord Warlock pokonany magia˛ Miecza Shannary nie zginał ˛ naprawd˛e. „Kto teraz przywołał magi˛e i zesłał Widma Mord?”, pytał Grimpond. Najgorsza jednak ze wszystkich była zło´sliwa pewno´sc´ cienia, z˙ e Allanon, który przez te wszystkie lata słu˙zby czterem krainom i jej ludom wiedział wszystko, tym razem został oszukany. My´slac, ˛ z˙ e widzi praw-
277
˙ Allanon widział tylko, i˙z lord d˛e, pozwolił si˛e omami´c. Co mówił Grimpond? Ze Warlock znowu przyjdzie, z˙ e widział jedynie przeszło´sc´ . „A co ty widzisz?” szeptał cie´n. „Czy twoje oczy sa˛ otwarte?” Zaczynała ogarnia´c ja˛ rozpacz i zwatpienie, ˛ ale szybko wzi˛eła si˛e w gar´sc´ . Rozpacz o´slepi ja˛ jeszcze bardziej, musi widzie´c jasno, je´sli pragnie cho´cby w cz˛es´ci poja´ ˛c słowa Grimponda. Przypu´sc´ my, rozwa˙zała, z˙ e Allanon rzeczywis´cie został oszukany. Trudno jej było zaakceptowa´c takie zało˙zenie, ale musiała je przyja´ ˛c, je´sli chciała rozwiaza´ ˛ c zagadki Grimponda. W jaki sposób zdołano go zwie´sc´ ? Było raczej oczywiste, z˙ e chodziło o wiar˛e druida, i˙z Widma nie mogły wiedzie´c o jego przybyciu do Estlandii przez Wolfsktaag i nie poda˙ ˛zyły za nimi po opuszczeniu Vale. Czy była to jedynie cz˛es´c´ wi˛ekszego oszustwa? Czy twoje oczy sa˛ otwarte? Czy widzisz? Słowa rozszeptały si˛e ponownie w jej umy´sle niczym ostrze˙zenie, którego nie pojmowała. Czy w jaki´s sposób złudzenie Allanona nie było tak˙ze jej własnym? Potrzasn˛ ˛ eła głowa˛ w zmieszaniu. Przeanalizuj to, rozkazała sobie. Musi zało˙zy´c, z˙ e Allanon został wprowadzony w bład ˛ przy ocenie niebezpiecze´nstwa, które czekało ich w Maelmord. By´c mo˙ze moc Widm Mord była wi˛eksza, ni˙z si˛e spodziewał. By´c mo˙ze jaka´s cz˛es´c´ lorda Warlocka przetrwała jego zniszczenie. By´c mo˙ze druid nie doceniał siły swoich wrogów lub te˙z przeceniał swoje własne siły. Zacz˛eła zastanawia´c si˛e nad tym, co Grimpond powiedział o niej samej. Mroczne dzieci˛e. Tak ja˛ nazwał. Skazane na s´mier´c w Maelmord, noszace ˛ w sobie ziarno własnego zniszczenia. Zniszczenie miało przyj´sc´ z magii pie´sni, poniewa˙z stanowiła ona nierówna˛ i niedostateczna˛ obron˛e przeciwko czarnej magii w˛edrowców. Widma Mord były ofiarami swojej magii. Ale i ona tak˙ze, jak stwierdził Grimpond. A kiedy goraco ˛ zapewniła, z˙ e tak nie jest, z˙ e przecie˙z nie u˙zywa czarnej magii, cie´n roze´smiał si˛e i powiedział, z˙ e nikt nie u˙zywa magii. To magia u˙zywa ludzi. „Oto klucz do twoich poszukiwa´n” oznajmił wtedy. Jeszcze jedna zagadka. Z pewno´scia˛ była to prawda, z˙ e magia u˙zywa jej tak samo, jak ona u˙zywa magii. Pami˛etała swój gniew na m˛ez˙ czyzn z zachodniego Spanning Ridge w „Centrum Handlowym Rookera” i jak Allanon pokazał jej, co magia mo˙ze uczyni´c ze splatanymi ˛ drzewami. Ta, która niszczy i ocala — ostrzegł ja˛ cie´n Bremena, a teraz tak˙ze i Grimpond. Coglin wyszeptał co´s do niej i odskoczył w tył, upomniany przez Kimber. Jej my´sli rozpierzchły si˛e na chwil˛e i ujrzała, jak stary znika w g˛estwinie, s´miejac ˛ si˛e niczym w ataku szale´nstwa. Odetchn˛eła gł˛eboko chłodnym powietrzem, obserwujac ˛ jak cienie wczesnego wieczoru powoli otulaja˛ krain˛e. Odkryła, z˙ e t˛eskni za Allanonem. To dziwne. Jego mroczna i gro´zna posta´c nie budziła w niej cieplejszych uczu´c, kiedy podró˙zowali razem. Lecz istniało mi˛edzy nimi dziwne pokrewie´nstwo i poczucie zrozumienia. W jaki´s sposób byli do siebie podobni. . . Mo˙ze to magia, która˛ dzielili — jej pie´sn´ i moc druida? 278
W oczach Brin stan˛eły łzy, kiedy na nowo przywołała obraz jego zgi˛etej sylwetki, skulonej na dnie słonecznej kotlinki, pokrwawionej i poszarpanej. Jak strasznie wtedy wygladał, ˛ odchodzacy ˛ ku s´mierci, z uniesiona˛ dłonia,˛ aby naznaczy´c jej czoło własna˛ krwia.˛ . . Samotna, pokonana posta´c, mówiaca ˛ nie tyle o mocy druida, co o jego winie, która wiazała ˛ go ze s´lubami ojca, z˙ e odpokutuje za sprowadzenie czarnej magii do s´wiata człowieka. A teraz ona przej˛eła t˛e odpowiedzialno´sc´ . Popołudnie przeszło w wieczór i mała kompania wyszła z g˛estwiny lasów Anaru do doliny Hearthstone. Brin porzuciła rozwa˙zanie słów Grimponda i zacz˛eła si˛e zastanawia´c, co ma powiedzie´c swoim towarzyszom i co zrobi´c z tym niewielkim ułamkiem wiedzy, który zdobyła. Jej udział w tej sprawie był jasno okre´slony i pewny, ale pozostałych nie, nawet Rona. Je´sli powie mu wszystko, co usłyszała od Grimponda, mo˙ze b˛edzie w stanie przekona´c górala, aby dalej pozwolił jej i´sc´ samej. Je´sli jej przeznaczona jest s´mier´c, by´c mo˙ze przynajmniej jego uda si˛e uchroni´c. Godzin˛e pó´zniej zebrali si˛e przy kominku w małym domku, wyciagni˛ ˛ eci na wy´sciełanych krzesłach i ławach — Brin, starzec, dziewczyna i Ron Leah. Ciepło płomieni ta´nczyło na ich twarzach. Za oknami zapadła cicha, zimna noc. Szept spał spokojnie na swoim dywaniku, rozciagaj ˛ ac ˛ na cała˛ długo´sc´ swoje ogromne ciało przed ogniem. Niewidoczny przez wi˛eksza˛ cz˛es´c´ dnia w czasie podró˙zy do Grimponda i z powrotem, bagienny kot pojawił si˛e po ich powrocie i natychmiast zwinał ˛ si˛e w kł˛ebek na swoim ulubionym miejscu. — Grimpond ukazał mi si˛e w moim własnym obliczu — zacz˛eła cicho Brin. — Wział ˛ moja˛ twarz i naigrawał si˛e z tego, czym, jak twierdzi, jestem. — To jego stare sztuczki — odezwała si˛e współczujaco ˛ Kimber. — Nie bierz sobie tego do serca. — Same kłamstwa i oszustwa! To mroczny i przewrotny stwór — wyszeptał Coglin, a jego patykowata posta´c przygarbiła si˛e. — Zamkni˛ety w swoim basenie od czasu upadku starego s´wiata i gadajacy ˛ zagadkami, których z˙ aden człowiek nie pojmie, a tym bardziej kobieta. — Dziadku — upomniała go łagodnie Kimber. — Co ci powiedział? — chciał wiedzie´c Ron. — Ju˙z ci mówiłam — odpowiedziała Brin. — Miecz Leah jest w r˛ekach Paj˛eczaków. Wydobyły go z wód Chard, a droga do Maelmord, je´sli nie chcemy by´c zauwa˙zeni przez w˛edrowców, wiedzie przez kanały Graymark. — Nie ma w tym z˙ adnego oszustwa? — dopytywał si˛e. Pokr˛eciła powoli głowa,˛ my´slac ˛ o sposobie, w jaki u˙zyła magii pie´sni. — W tym nie. — Ale zało˙ze˛ si˛e, z˙ e cała reszta to kłamstwa! — Coglin prychnał. ˛ Brin odwróciła si˛e do niego.
279
— Grimpond powiedział, z˙ e w Maelmord czeka mnie s´mier´c i z˙ e jej nie unikn˛e. Zapadła cisza. — Kłamstwa. Stary ma racj˛e — wymamrotał w ko´ncu Ron. — Grimpond powiedział, z˙ e na ciebie tak˙ze czeka tam s´mier´c, Ron. Powiedział, z˙ e oboje nosimy ziarno s´mierci w magii, która˛ władamy — ty w mieczu Leah, ja w pie´sni. — I wierzysz w te bzdury? — Góral pokr˛ecił głowa.˛ — Ja nie. Potrafi˛e zadba´c o nas oboje. Brin u´smiechn˛eła si˛e smutno. — A je´sli słowa Grimponda nie kłamia? ˛ Je´sli ta cz˛es´c´ te˙z jest prawda? ˛ Czy mam d´zwiga´c twoja˛ s´mier´c na sumieniu, Ron? Czy koniecznie chcesz umrze´c razem ze mna? ˛ Chłopak zaczerwienił si˛e na t˛e uwag˛e. — Je´sli b˛edzie trzeba. Allanon ustanowił mnie twoim obro´nca.˛ Có˙z byłby ze mnie za obro´nca, gdybym pozwolił ci i´sc´ samej? Je´sli przeznaczone jest nam umrze´c, Brin, niech to nie obcia˙ ˛za twego sumienia, tylko moje. Brin znowu poczuła napływajace ˛ do oczu łzy i usiłowała opanowa´c ogarniajace ˛ ja˛ uczucie. — Dziewczyno, nie płacz teraz, tylko nie płacz. — Coglin zerwał si˛e na nogi i przydreptał do niej. Ku jej zaskoczeniu łagodnym ruchem dłoni otarł jej łzy z policzków. — To tylko sztuczki Grimponda. Wszystko kłamstwa i półprawdy. Cie´n przepowiada s´mier´c wszystkim, jakby był obdarzony jaka´ ˛s szczególna˛ wizja.˛ No ju˙z, ju˙z. Co duch mo˙ze wiedzie´c o s´mierci? Poklepał Brin po ramieniu i spojrzał spode łba na Rona, jakby w nim upatrywał win˛e, i mruknał ˛ co´s o przekl˛etych intruzach. — Dziadku, musimy im pomóc — odezwała si˛e nagle Kimber. Cogline odwrócił si˛e do niej zje˙zony. — Pomóc im? A niby co teraz robimy, dziewczyno. Zbieramy patyczki na ognisko? — Nie, dziadku. Ja tylko my´slałam o. . . — O niczym! — Stary wymachiwał ramionami. — Oczywi´scie, z˙ e im pomoz˙ emy! Brin i Ron spojrzeli na starego szeroko otwartymi oczami, oszołomieni. Coglin zachichotał piskliwie i kopnał ˛ s´piacego ˛ Szepta. Kot poderwał wasaty ˛ pysk. ˙ — Ja i ten darmozjad zrobimy wszystko, co w naszej mocy! Zadnych łez! ˙Zadnych p˛etajacych ˛ si˛e po domu bez przewodnika! — Dziadku. . . — chciała przerwa´c Kimber, ale stary zbył ja˛ ruchem r˛eki. — Przez jaki´s czas jeszcze nie pojedziemy za Paj˛eczakami, prawda? Damy im zna´c, z˙ e nadal tu jeste´smy, a sami ruszymy w drog˛e. B˛eda˛ teraz w górach Toffer. Chocia˙z nie, nie o tej porze roku. Nie, zejda˛ w dół na bagniska, bo zbli˙za si˛e zima. To ich teren. Tam te˙z zabiora˛ miecz, je´sli rzeczywi´scie wyciagn˛ ˛ eły go z rzeki. 280
Szept nas do nich zaprowadzi. Potem pójdziemy na wschód, ominiemy bagniska i przejdziemy Ravenshorn. Zajmie nam to wszystkiego dzie´n albo dwa. — Odwrócił si˛e ponownie. — Ale ty nie pójdziesz, Kimber. Nie mog˛e pozwoli´c, z˙ eby´s p˛etała si˛e po kraju. W˛edrowcy sa˛ zbyt niebezpieczni. Zostaniesz tutaj i b˛edziesz pilnowała domu. Kimber rzuciła im bezradne spojrzenie. — Ciagle ˛ my´sli, z˙ e jestem dzieckiem, a to raczej ja powinnam si˛e nim opiekowa´c. — Ha! Nie musisz si˛e o mnie martwi´c! — Coglin prychnał. ˛ Kimber u´smiechn˛eła si˛e pobła˙zliwie, a jej twarzyczka chochlika pozostała niewzruszona. — Oczywi´scie, z˙ e musz˛e. Kocham ci˛e. — Zwróciła si˛e do dziewczyny z Vale. — Brin, musisz co´s zrozumie´c. Dziadek ju˙z nie opuszcza doliny beze mnie. Od czasu do czasu wymaga pomocy moich oczu i mojej pami˛eci. Nie zło´sc´ si˛e, dziadku, z˙ e tak mówi˛e, ale wiesz, z˙ e czasami masz krótka˛ pami˛ec´ . Poza tym Szept nie zawsze robi to, co mu ka˙zesz. Je´sli pójdziesz sam, zniknie, kiedy b˛edziesz si˛e tego najmniej spodziewał. Coglin zmarszczył brwi. — Ten głupi kot tak robi, to prawda. — Spojrzał na Szepta, który mrugnał ˛ do´n sennie. — Uczy´c go to strata czasu. Doskonale. Sadz˛ ˛ e wi˛ec, z˙ e wszyscy musimy i´sc´ . Ale ty trzymaj si˛e z daleka od niebezpiecze´nstw, dziewczyno. Zostaw to mnie. — Brin i Ron wymienili pospieszne spojrzenia. — A zatem postanowione. Mo˙zemy wyruszy´c o s´wicie — oznajmiła Kimber. Brin i góral patrzyli na siebie z niedowierzaniem. Co tu si˛e dzieje? Wła´snie postanowiono, z˙ e dziewczyna niewiele starsza od Brin, lekko pomylony staruszek i kot wykazujacy ˛ tendencje do znikania odzyskaja˛ dla nich miecz Leah od stworze´n zwanych Paj˛eczakami, a potem poprowadza˛ ich przez Ravenshorn do Graymark! Jakby to była najbardziej naturalna rzecz na s´wiecie! B˛eda˛ ich otaczały gnomy, w˛edrowcy i inne niebezpieczne stwory, których moc pokonała druida Allanona, a starzec i dziewczyna zachowywali si˛e, jakby nie robiło im to najmniejszej ró˙znicy. — Kimber, nie — powiedziała Brin w ko´ncu. — Nie mo˙zesz i´sc´ z nami. — Ona ma racj˛e — zgodził si˛e Ron. — Nawet sobie nie wyobra˙zasz, z czym mo˙zemy si˛e tam zmierzy´c. Kimber Boh spojrzała na nich z powaga.˛ — Wyobra˙zam sobie lepiej, ni˙z my´slisz. Mówiłam ju˙z wam; ten kraj to mój dom. I dziadka. Znamy jego niebezpiecze´nstwa i rozumiemy je. — Nie mo˙zesz rozumie´c w˛edrowców! — wybuchnał ˛ Ron. — Co wy dwoje mo˙zecie im zrobi´c? Kimber nie traciła rezonu. — Nie wiem. Tyle samo, co i ty, jak sadz˛ ˛ e. Unika´c ich.
281
— A je´sli si˛e nie da ich unikna´ ˛c? — naciskał Ron. — Co wtedy? — Coglin chwycił skórzana˛ torb˛e zawieszona˛ u pasa i pokazał ja˛ góralowi. — Dam im posmakowa´c mojej magii, cudzoziemcze! Dam im spróbowa´c ognia, o którym nie maja˛ poj˛ecia! Góral zmarszczył brwi z powatpiewaniem ˛ i spojrzał na Brin, szukajac ˛ u niej pomocy. — To szale´nstwo! — prychnał. ˛ — Nie rezygnuj tak szybko z magii mojego dziadka — poradziła Kimber i na znak poparcia skin˛eła staremu głowa.˛ — Prze˙zył w tej dziczy całe z˙ ycie i uniknał ˛ wielu niebezpiecze´nstw. Potrafi rzeczy, których by´s si˛e po nim nie spodziewała. Mo˙ze by´c dla was wielka˛ pomoca.˛ Tak samo zreszta˛ jak Szept i ja. — My´sl˛e, z˙ e to bardzo zły pomysł, Kimber — zaoponowała Brin. Kimber ze zrozumieniem skin˛eła głowa.˛ — Zmienisz zdanie, Brin. Tak czy inaczej, nie masz wyboru. Potrzebujesz Szepta do tropienia, dziadka, z˙ eby was prowadził, i mnie, z˙ ebym im w tym pomogła. Brin raz jeszcze zacz˛eła protestowa´c, ale ucichła. Czy wolno jej było odrzuci´c pomoc? Przybyli do Hearthstone, poniewa˙z potrzebowali kogo´s, kto przeprowadziłby ich przez Darklin. Mógł to jednak zrobi´c tylko człowiek, a był nim Coglin. Bez niego mogliby błaka´ ˛ c si˛e po puszczy Anaru tygodniami. Nie mieli tyle czasu. A teraz, kiedy go znale´zli, a on zaofiarował im pomoc, której tak rozpaczliwie potrzebowali, próbowała mu odmówi´c! Zawahała si˛e. By´c mo˙ze miała ku temu powody. Kimber wydawała si˛e dziewczynka,˛ której zapał przewy˙zsza jej siły. Ale było oczywiste, z˙ e Coglin nie wybierze si˛e nigdzie bez niej. Czy miała prawo przedkłada´c trosk˛e o Kimber nad nakazy zaufania, którym obdarzył ja˛ Allanon? Chyba nie. — My´sl˛e, z˙ e decyzja zapadła — stwierdziła łagodnie Kimber. Brin rzuciła Ronowi ostatnie spojrzenie. Pokr˛ecił głowa,˛ zrezygnowany. Brin odwróciła si˛e i u´smiechn˛eła ciepło. — My´sl˛e, z˙ e tak — zgodziła si˛e, wbrew rozsadkowi ˛ z˙ ywiac ˛ nadziej˛e, z˙ e była to wła´sciwa decyzja.
XXXV Nast˛epnego dnia o s´wicie opu´scili Hearthstone i ruszyli na północny wschód przez puszcz˛e, w kierunku ciemnego wzniesienia Toffer Ridge. Podró˙zowali powoli, tak jak w czasie drogi na północ do Grimponda. Cała dzika kraina pomi˛edzy Ravenshorn i Rabb tworzyła zdradziecki labirynt stromych urwisk i nagłych spadków, które nierozwa˙znym groziły kalectwem. Z pakunkami na plecach i bronia˛ u pasa Brin, Ron, Kimber i Coglin przedzierali si˛e ostro˙znie naprzód. Dzie´n był ciepły, pełen słodkich zapachów, barw i d´zwi˛eków jesieni. Niewyra´zna sylwetka Szepta, widoczna jedynie od czasu do czasu, dotrzymywała im kroku pomi˛edzy drzewami. Wszyscy czuli si˛e wypocz˛eci i rze´scy, mimo z˙ e ich dyskusja poprzedniej nocy trwała a˙z do rana. Wiedzieli, z˙ e brak snu w ko´ncu da o sobie zna´c, ale przynajmniej na razie pełni byli zapału i oczekiwania, co im przyniesie wyprawa. Zm˛eczenie łatwo dało si˛e odp˛edzi´c. Nie tak łatwo było jednak Brin pozby´c si˛e uczucia niepewno´sci co do towarzystwa Kimber i Coglina. I cho´c podj˛eto decyzj˛e, uczyniono s´luby i w ko´ncu wyruszyli w t˛e podró˙z, watpliwo´ ˛ sci si˛e nie rozwiały. Podejrzewała, z˙ e pewne obawy i tak jej nie opuszcza,˛ karmione s´wiadomo´scia˛ czyhajacych ˛ na nich niebezpiecze´nstw i prze´sladujacych ˛ ja˛ przepowiedni Grimponda. Lecz dotyczyły one jej i Rona. Chłopiec z taka˛ determinacja˛ pragnał ˛ jej towarzyszy´c, z˙ e w ko´ncu dała za wygrana.˛ Inne watpliwo´ ˛ sci i l˛eki dotyczyły starego i dziewczyny. Przy całej stanowczo´sci ich zapewnie´n, z˙ e podołaja˛ wszystkiemu, Brin wcia˙ ˛z uwa˙zała, z˙ e nie sa˛ wystarczajaco ˛ silni, aby znie´sc´ moc czarnej magii. Jak mogła my´sle´c inaczej? Nie miało wi˛ekszego znaczenia, z˙ e przez tyle lat z˙ yli na pustkowiu Anaru, poniewa˙z niebezpiecze´nstwa, które mogli teraz napotka´c, nie pochodziły z tego s´wiata i czasu. Jakiej˙z to magii czy wiedzy chcieli u˙zy´c przeciwko Widmom Mord? My´sl, z˙ e moc Widm Mord mogłaby si˛e obróci´c przeciwko dziewczynie i starcowi, przera˙zała Brin. O wiele bardziej ni˙z cokolwiek, co mogłoby si˛e przydarzy´c jej samej. Jak b˛edzie w stanie z˙ y´c ze s´wiadomo´scia,˛ z˙ e pozwoliła im wzia´ ˛c udział w tej wyprawie, je´sli doprowadzi ich ona do s´mierci? W dodatku Kimber wydawała si˛e taka pewna siebie i swego dziadka. W jej umy´sle nie powstał z˙ aden l˛ek ani watpliwo´ ˛ sc´ . Było jedynie zdecydowanie i niewzruszone poczucie podj˛etego wobec Brin i Rona zobowiazania. ˛ 283
— Jeste´smy przyjaciółmi Brin, a przyjaciele pomagaja˛ sobie, je´sli jest taka potrzeba — wyja´sniała poprzedniej nocy, kiedy rozmowy przycichły do zm˛eczonych szeptów. — Przyja´zn´ łaczy ˛ nasze dusze tak, jak otwarcie uczynione s´luby. Je´sli czuje si˛e przyja´zn´ , powstaja˛ wi˛ezy. To wła´snie przyciagn˛ ˛ eło do mnie Szepta i zdobyło mi jego lojalno´sc´ . Kocham go, a on mnie i ka˙zde z nas czuje to w drugim. Czuj˛e to tak˙ze dla ciebie. Jeste´smy przyjaciółmi, wszyscy, a je´sli tak, to musimy by´c nimi na dobre i na złe. Twoje trudne chwile staja˛ si˛e moimi. — To bardzo pi˛eknie powiedziane, Kimber — odparła. — Ale je´sli moje trudno´sci sa˛ zbyt wielkie, jak tym razem? Je´sli sa˛ zbyt niebezpieczne, aby´s mogła je dzieli´c? — Tym bardziej musza˛ by´c dzielone. — Kimber u´smiechn˛eła si˛e smutno. — I to dzielone z przyjaciółmi. Musimy sobie pomaga´c, je´sli przyja´zn´ ma cokolwiek znaczy´c. Po takim stwierdzeniu nie pozostawało ju˙z wiele do powiedzenia. Brin mogłaby argumentowa´c, z˙ e Kimber prawie jej nie zna, z˙ e nie ma wobec niej z˙ adnych zobowiaza´ ˛ n i z˙ e ta podró˙z była przeznaczona dla niej samej, a nie na podejmowanie odpowiedzialno´sci za Kimber i jej dziadka. Takie argumenty nic jednak dla Kimber nie znaczyły. Jasno okre´sliła relacje pomi˛edzy nimi, a jej poczucie zobowiazania ˛ wobec przyjaciół nie uznawało kompromisów. Minał ˛ kolejny dzie´n podró˙zy. Przeszli gro´zna˛ kniej˛e — poplatan ˛ a˛ mas˛e wysokich czarnych d˛ebów, wiazów ˛ i s˛ekatych orzechów. Ich górne, splatane ˛ konary wyciagały ˛ si˛e we wszystkich kierunkach niczym gigantyczne ramiona. Poprzez gał˛ezie tworzace ˛ sklepienie lasu, widmowe i odarte z li´sci, niebo l´sniło krystalicznym bł˛ekitem, a promienie sło´nca spływały w dół, rozja´sniajac ˛ mrok lasu przyjaznymi plamami s´wiatła. Jednak˙ze blask promieni krótko go´scił w tej g˛estwinie. Królował tu przytłaczajacy, ˛ nieprzenikniony mrok, pełen delikatnych sygnałów przyczajonego, niewidzialnego i niesłyszalnego niebezpiecze´nstwa oraz upiorów budzacych ˛ si˛e do z˙ ycia po zmroku, kiedy las spowity jest czernia.˛ We wn˛etrzu ciemnego serca lasów czaiła si˛e jaka´s zdradliwa, nienawistna siła, rozgniewana wtargni˛eciem intruzów w jej prywatny s´wiat, gotowa zgasi´c ich z˙ ycie tak, jak wiatr gasi nikły płomyk s´wiecy. Brin czuła jej obecno´sc´ . Szeptała bowiem cicho w jej umy´sle, nadwer˛ez˙ ajac ˛ t˛e watł ˛ a˛ ni´c pewno´sci, która˛ dawała jej obecno´sc´ towarzyszy podró˙zy. Ostrzegała, z˙ e wraz z nadej´sciem nocy musi by´c bardzo ostro˙zna. Sło´nce zacz˛eło opada´c za lini˛e horyzontu i nad cała˛ kraina˛ zapadał mrok. Ciemna linia Toffer wynurzyła si˛e przed nimi postrz˛epionym, nierównym cieniem i Coglin poprowadził ich wijac ˛ a˛ si˛e przeł˛ecza,˛ tworzac ˛ a˛ wyłom w s´cianie gór. Szli w ciszy, czujac ˛ narastajace ˛ zm˛eczenie. W ciemno´sci słycha´c było bzyczenie owadów, a wysoko ponad nimi, niewidoczne w plataninie ˛ wielkich drzew, nocne ptaki wznosiły swoje trele. Otaczała ich puszcza i górskie szczyty, zamykajac ˛ ich w ciemnej przeł˛eczy. Ciepłe powietrze dnia stało si˛e gorace ˛ i nieprzy284
˙ jemne. Unosił si˛e w nim zapach st˛echlizny. Zycie ukryte w mroku lasu obudziło si˛e i powstało, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e wokół. . . Nagle zasłona lasu rozdarła si˛e przed nimi, opadajac ˛ gwałtownie w dół przez pasmo gór do rozległej, monotonnej niziny otulonej mgła˛ i o´swietlonej niesamowitym blaskiem gwiazd oraz dziwnego, blado-pomara´nczowego ksi˛ez˙ yca zawieszonego na skraju wschodniego horyzontu. Pos˛epna i ponura kraina stanowiła czarna˛ mas˛e bezruchu, który wydawał si˛e zapada´c w głab ˛ ziemi niczym jaki´s bezdenny kanion, w który ze´slizgiwało si˛e Toffer Ridge, ginac ˛ we mgle. — Stare Bagniska — wyszeptała cicho Kimber. Brin spojrzała w dół w pełnej napi˛ecia ciszy i poczuła niemal, jak bagnisko odwzajemnia jej spojrzenie. Min˛eła północ. Czas zwolnił, a˙z w ko´ncu wydawał si˛e całkowicie zatrzyma´c w miejscu. Na pokrytej kurzem twarzy Brin zatrzepotał orze´zwiajacy ˛ powiew wiatru i zniknał. ˛ Spojrzała wyczekujaco ˛ w gór˛e, ale wiatr si˛e uciszył. Powrócił przytłaczajacy ˛ i dokuczliwy z˙ ar. Czuła si˛e, jakby zamkni˛eto ja˛ w piecu hutniczym, a niewidoczne płomienie wyszarpywały z jej obolałych płuc resztk˛e powietrza potrzebnego do prze˙zycia. Na nizinie jesienna noc nie przyniosła chłodu, który obiecywało jej nadej´scie. Ubranie Brin przesiakło ˛ potem, który s´ciekał sw˛edza˛ cymi strumyczkami po ciele i pokrywał jej um˛eczona˛ twarz warstwa˛ srebrzystej szaro´sci. Mi˛es´nie odmawiały jej posłusze´nstwa ze zm˛eczenia. Mimo z˙ e poruszała si˛e od czasu do czasu, aby złagodzi´c niewygod˛e, szybko odkryła, z˙ e z˙ adna nowa pozycja nie przynosi ulgi. Ból nie ust˛epował. Roje komarów brz˛eczały irytujaco, ˛ przyciagane ˛ zapachem potu, i kasały ˛ jej twarz i dłonie. Na pró˙zno si˛e od nich op˛edzała. Wsz˛edzie wokół powietrze cuchn˛eło gnijacym ˛ drzewem i stojac ˛ a˛ woda.˛ Skulona razem z Ronem, Kimber i Coglinem w cieniu skał, wpatrywała si˛e w dół, gdzie na skraju bagien u podnó˙za gór le˙zało obozowisko gnomów Paj˛eczaków. Skupisko r˛ecznie skleconych chat i ziemianek ciagn˛ ˛ eło si˛e pomi˛edzy Toffer Ridge i ciemno´scia˛ Starego Bagniska. We mgle płon˛eły porozrzucane ogniska, a ich ponure, przytłumione s´wiatła ledwo przenikały mrok. W ich blasku poruszały si˛e wyko´slawione, pochylone cienie mieszka´nców obozu. Dziwaczne, groteskowe ciała Paj˛eczaków pokryte szarym włosem były nagie, kiedy przygarbione stwory bez twarzy brodziły na czworakach w usychajacej ˛ trawie. Na skraju bagna zebrała si˛e du˙za grupa osłoni˛eta przed mgła˛ płomieniami. Wznosili w noc jaka´ ˛s monotonna˛ pie´sn´ . — Wzywaja˛ ciemne moce — poinformował Coglin swoich towarzyszy, kiedy przyprowadził ich do kryjówki. — Gnomy z˙ yja˛ w plemionach, a Paj˛eczaki sa˛ najbardziej ciemne ze wszystkich. Wierza˛ w duchy i mroczne stwory, które przychodza˛ z innych s´wiatów wraz ze zmiana˛ pór roku. Wzywaja˛ ich siły i wierza˛ równocze´snie, z˙ e w ten sposób nie odwróca˛ si˛e one przeciwko nim. Ha! Kupa przesadów! ˛
285
Jakkolwiek, powiedział im Coglin, mroczne stwory pojawiaja˛ si˛e nieraz naprawd˛e. Na Starym Bagnisku zamieszkiwały bestie tak straszne i mroczne, jak te z˙ yjace ˛ w puszczach Wolfsktaag — zrodzone z innych s´wiatów i utraconych magii. Zwano je wied´zminami. Stworzenia te, o potwornych kształtach, polowały na ciała i umysły, zastawiajac ˛ pułapki na słabsze od siebie s´miertelne istoty, i wysysały z nich z˙ ycie. Wied´zminy nie były jedynie wyobra´znia,˛ przyznał ponuro Coglin. To przed ich nadej´sciem chciały si˛e uchroni´c Paj˛eczaki, poniewa˙z wła´snie one stanowiły ulubione danie potworów. — Teraz, kiedy jesie´n przechodzi w zim˛e, gnomy schodza˛ na bagna i błagaja,˛ aby nie wznosiły si˛e mgły. — Głos starego przeszedł w ochrypły szept. — My´sla,˛ z˙ e zima nie przyjdzie albo mgły si˛e nie podniosa,˛ je´sli tego nie zrobia.˛ Przesadny ˛ ludek. Przychodza˛ tutaj ka˙zdej jesieni i siedza˛ prawie przez miesiac. ˛ Całe obozowiska i plemiona w˛edruja˛ w dół z gór. Dzie´n i noc wzywaja˛ ciemne moce, aby bezpiecznie przetrwa´c zim˛e i aby wied´zminy trzymały si˛e od nich z daleka. — U´smiechnał ˛ si˛e tajemniczo i mrugnał. ˛ — To działa. Te potwory ob˙zeraja˛ si˛e nimi przez cały miesiac. ˛ To wystarcza im, aby prze˙zy´c zim˛e. Potem nie musza˛ ju˙z polowa´c w górach! Coglin wiedział, gdzie mo˙zna znale´zc´ Paj˛eczaki. Z nadej´sciem nocy mała grupka podró˙znych ruszyła na północ wzdłu˙z podnó˙za gór, a˙z ujrzeli przed soba˛ obozowisko gnomów. Potem, kiedy przykucn˛eli w ukryciu pomi˛edzy skałami, Kimber Boh wyja´sniła im, co ma si˛e wydarzy´c. — B˛eda˛ mieli ze soba˛ twój miecz, Ron. Miecz taki jak ten, wyciagni˛ ˛ ety z wód Chard, zostanie przez nich uznany za talizman zesłany im przez ich ciemne moce. Poło˙za˛ go przed soba,˛ majac ˛ nadziej˛e, z˙ e ich osłoni przed wied´zminami. Musimy odkry´c, gdzie go trzymaja,˛ i wykra´sc´ go. — Jak mamy to zrobi´c? — zapytał szybko Ron. Przez cała˛ podró˙z niemal o niczym innym nie mówił. Teraz na nowo poczuł czar mocy miecza. — Szept nas zaprowadzi — odpowiedziała. — Je´sli ci˛e obwacha, ˛ poda˙ ˛zy za twoim zapachem do miecza, gdziekolwiek jest ukryty. Jak tylko go odnajdzie, wróci i poprowadzi nas. Tak wi˛ec Szept obwachał ˛ Rona i roztopił si˛e w nocy. Odszedł bezszelestnie, niknac ˛ w mroku. Zniknał ˛ im z oczu niemal natychmiast. Czwórka z Hearthstone czekała na jego powrót, skulona w ciemno´sci i cuchnacej ˛ wilgoci doliny, wypatrujac ˛ i nasłuchujac. ˛ Min˛eło ju˙z bardzo du˙zo czasu od odej´scia bagiennego kota, gdy Brin zamkn˛eła oczy, czujac ˛ ogarniajace ˛ ja˛ zm˛eczenie, i próbowała odgrodzi´c si˛e od dobiegajacego ˛ ich zawodzenia gnomów. Monotonny, bezbarwny d´zwi˛ek nie cichł. Kilka razy usłyszała krzyki, dochodzace ˛ gdzie´s z bliska — piskliwe, urywane i pełne przera˙zenia. Zamierały niemal natychmiast, a s´piew trwał dalej. . . Z ciemno´sci przed nia˛ wynurzył si˛e olbrzymi cie´n i zerwała si˛e na nogi z cichym okrzykiem. 286
— Cicho, dziewczyno! — Coglin pociagn ˛ ał ˛ ja˛ w dół, a jego ko´scista dło´n zacisn˛eła si˛e na jej ustach. — To tylko kot! Ukazał si˛e pot˛ez˙ ny łeb Szepta, a błyszczace ˛ bł˛ekitne oczy zamrugały leniwie, kiedy poczłapał do Kimber. Dziewczyna pochyliła si˛e i obj˛eła zwierz˛e, gładzac ˛ go delikatnie i szepczac ˛ co´s do ucha. Przez par˛e chwil rozmawiała z bagiennym kotem, a on tracał ˛ ja˛ nosem i ocierał si˛e. Potem odwróciła si˛e do nich, a w jej oczach ta´nczyły ogniki podniecenia. — Odnalazł miecz, Ron! W jednej chwili góral był przy niej. — Zaprowad´z mnie tam, Kimber! — błagał. — B˛edziemy mieli bro´n, która mo˙ze zmierzy´c si˛e z w˛edrowcami i innymi mrocznymi stworami, które im słu˙za! ˛ Brin próbowała opanowa´c nagłe uczucie rozgoryczenia. Ron zapomniał ju˙z, jak niewiele pomógł mu ów miecz w obronie Allanona, pomy´slała. Ksi˛ecia po˙zerała ch˛ec´ posiadania go. Coglin przywołał ich bli˙zej, podczas gdy Kimber mówiła co´s do Szepta. Potem zacz˛eli schodzi´c do obozu gnomów. Ze´slizn˛eli si˛e ze wzniesienia, na którym ´ si˛e ukrywali, kulac ˛ si˛e jak najni˙zej w cieniu gór. Swiatło z odległych ognisk ledwo do nich docierało. Szybko przemykali si˛e naprzód. Niespokojne my´sli Brin wypełniały natr˛etne ostrze˙zenia, szepczace, ˛ z˙ e musi zawróci´c, z˙ e na tej drodze nie czeka jej nic dobrego. Za pó´zno, odpowiedziała im. Za pó´zno. Obóz był coraz bli˙zej. W coraz ja´sniejszym s´wietle ognisk sylwetki Paj˛eczaków stawały si˛e wyra´zniejsze. Przygarbione postaci skradały si˛e obok chat i ziemianek podobne owadom, od których wzi˛eły swoja˛ nazw˛e. Z góry wygladały ˛ obrzydliwie — włochate, o waskich, ˛ chytrych oczach, pochylone i ko´slawe stwory, jakby wyciagni˛ ˛ ete z koszmarnego snu, o którym pragnie si˛e zapomnie´c. Co jaki´s czas kilkunastu Paj˛eczaków wyłaniało si˛e z mroku i znowu w nim znikało, jazgoczac ˛ w jakim´s niesamowicie brzmiacym ˛ j˛ezyku. Ciagle ˛ zbierały si˛e przed s´ciana˛ mgły, a ich pie´sn´ wznosiła si˛e głuchym, monotonnym rytmem. Bagienny kot i jego towarzysze przemkn˛eli bezszelestnie wzdłu˙z brzegów obozu, zmierzajac ˛ do jego przeciwległego kra´nca. Mgła unosiła si˛e wokół nich wijacymi ˛ si˛e wst˛egami, które odrywały si˛e od s´ciany zawieszonej w bezruchu nad pustka˛ bagnisk. Była wilgotna, lepka i nieprzyjemnie ciepła, kiedy dotykała ich skóry. Brin ocierała ja˛ z obrzydzeniem. Na przedzie Szept zatrzymał si˛e, a jego okragłe ˛ oczy spojrzały na boki w poszukiwaniu swej pani. Brin rozejrzała si˛e wokół rozpaczliwie, próbujac ˛ ustali´c swoje poło˙zenie. Pociła si˛e obficie. Ciemno´sc´ pełna była cieni i ruchu, ciepła jesiennej nocy i jednostajnego s´piewu Paj˛eczaków. — Musimy zej´sc´ do obozu — powiedziała Kimber cichym, pełnym podniecenia szeptem. — Teraz zobaczymy jak skacza! ˛ — Coglin zachichotał rado´snie. — Wtedy lepiej trzyma´c si˛e od nich z daleka! 287
Na rozkaz dziewczyny Szept skierował si˛e w stron˛e obozu gnomów. Skradajac ˛ si˛e bezszelestnie przez mgł˛e, ogromny kot ruszył w kierunku najbli˙zszego skupiska chat. Kimber, Coglin i Ron przypadli do ziemi. Brin poszła ich s´ladem, wpatrujac ˛ si˛e bacznie w ciemno´sc´ . Po jej lewej stronie stwory poruszały si˛e na skraju s´wiatła bijacego ˛ od ogniska, pełzajac ˛ przez porozrzucane skały i znikajac ˛ w wysokiej trawie. Inne pojawiały si˛e po prawej, rzucajac ˛ si˛e w kierunku s´piewu i s´ciany mgły. Dym od ogniska wiał teraz w oczy Brin, mieszajac ˛ si˛e ze wst˛egami mgły, szczypiacy ˛ i ostry. Nagle przestała widzie´c cokolwiek. Poczuła gniew i strach narastajacy ˛ w jej wn˛etrzu. Otarła dłonia˛ łzawiace ˛ oczy. . . Wtem z ciemno´sci wydobył si˛e wrzask, wznoszac ˛ si˛e ponad monotonnym brz˛eczeniem gnomów i przeszywajac ˛ cisz˛e nocy. Z mroku przed nimi wyskoczył jaki´s Paj˛eczak, rozpaczliwie próbujac ˛ uciec przed ogromnym, bagiennym kotem, który nagle pojawił si˛e na jego drodze. Szept skoczył z rykiem i odrzucił na bok uciekajacego ˛ gnoma, jakby to był suchy patyk, po czym zmusił do ucieczki jeszcze kilkunastu, którzy zastapili ˛ mu drog˛e. U boku kota biegła Kimber — drobna, szybka figurka w ciemno´sciach. Coglin i Ron poda˙ ˛zyli za nimi, wyjac ˛ jak szale´ncy. Brin rzuciła si˛e za nimi wszystkimi, rozpaczliwie usiłujac ˛ dotrzyma´c im kroku. Cała gromadka prowadzona przez wielkiego kota zbiegła w dół, w sam s´rodek obozowiska. Włochate, ko´slawe cienie, jazgoczac ˛ co´s i wrzeszczac, ˛ rozbiegły si˛e przed nimi, szukajac ˛ schronienia. Brin i jej towarzysze przebiegli obok najbli˙zszego ogniska. Coglin zwolnił, si˛egajac ˛ po zawarto´sc´ skórzanej sakwy umocowanej u pasa. Wyjał ˛ gar´sc´ czarnego proszku i rzucił go prosto w płomienie. W jednej chwili kotlina˛ zakołysała eksplozja i ogie´n trysnał ˛ pod niebo deszczem iskier i płonacych ˛ kawałków drewna. Wrzaski w obozie gnomów nasilały si˛e, a pie´sn´ przed s´ciana˛ mgły ucichła. Cała czwórka skoczyła do nast˛epnego ogniska i znowu Coglin cisnał ˛ w płomienie gar´sc´ czarnego proszku. Po raz drugi ziemia˛ wstrzasn ˛ ał ˛ wybuch, wypełniajac ˛ noc jasno´scia˛ i rozrzucajac ˛ gnomy dokoła. Daleko przed nimi Szept skoczył w gór˛e przez ognisko niczym ogromne widmo i zatrzymał si˛e na szczycie prowizorycznej platformy wznoszacej ˛ si˛e przed s´ciana˛ mgły. Konstrukcja załamała si˛e i run˛eła z trzaskiem pod ci˛ez˙ arem kota. Na ziemi˛e posypały si˛e naczynia, rze´zbione w drewnie przedmioty i l´sniaca ˛ bro´n. — Miecz! — Krzyk Rona wzniósł si˛e ponad zgiełk wrzeszczacych ˛ gnomów. Odrzucajac ˛ na boki z˙ ylaste postacie próbujace ˛ go powstrzyma´c, rzucił si˛e naprzód. Chwil˛e pó´zniej był ju˙z koło Szepta i ze stosu porzuconych skarbów chwycił hebanowe ostrze. — Leah! Leah! — krzyknał, ˛ wymachujac ˛ triumfalnie nad głowa˛ mieczem Leah i zmuszajac ˛ do ucieczki grup˛e gnomów, która rzuciła si˛e na niego. Wsz˛edzie wokół nast˛epowały wybuchy ognia. Coglin wrzucał czarny proszek po kolei w ogniska gnomów. Cała kotlina o´swietlona była z˙ ółtym blaskiem, który 288
wzbijał si˛e pod niebo z czarnej, spalonej ziemi. Wsz˛edzie płon˛eły trawy. Dym i mgła g˛estniały i kł˛ebiły si˛e nad obozowiskiem, pochłaniajac ˛ wszystko. Brin biegła za innymi, zapomniana w ferworze bitwy, zostajac ˛ coraz bardziej w tyle. Porzucili przewrócona˛ platform˛e i zawrócili w kierunku gór. W dymie i mgle stanowili ledwo widoczne, niewyra´zne sylwetki. — Ron, zaczekaj! — krzykn˛eła rozpaczliwie. Paj˛eczaki nadbiegały ze wszystkich stron, jazgoczac ˛ co´s w´sciekle. Kilka wyciagn˛ ˛ eło do niej włochate ramiona. Ich zakrzywione paluchy zacisn˛eły si˛e na ubraniu dziewczyny i zacz˛eły je szarpa´c. Wyrwała si˛e im gwałtownie i pobiegła, aby dogoni´c pozostałych. Paj˛eczaków jednak było zbyt wielu. Tłoczyli si˛e wokół niej, próbujac ˛ ja˛ pochwyci´c. Zrozpaczona, przywołała pie´sn´ . Niesamowity, parali˙zujacy ˛ krzyk sprawił, z˙ e odskoczyli od niej z przera˙zeniem. Potem upadła twarza˛ w wysoka˛ traw˛e, a kurz wciskał si˛e jej do oczu i ust. Skoczyło na nia˛ co´s ci˛ez˙ kiego i przygniotło masa˛ mi˛es´ni i futra. W tej samej chwili przestała nad soba˛ panowa´c. Strach i nienawi´sc´ owładn˛eły nia˛ całkowicie. D´zwign˛eła si˛e na czworaki, ale niewidoczny stwór nie puszczał. Pie´sn´ wybuchła jej w gardle cała˛ nagromadzona˛ w´sciekło´scia,˛ jak eksplozja, i stworzenie na jej plecach poleciało w tył rozdarte na strz˛epy siła˛ magii. Brin odwróciła si˛e i spojrzała na swoje dzieło. Paj˛eczak le˙zał bez z˙ ycia na skałach poza nia.˛ Martwy, wydawał si˛e dziwnie mały i kruchy. Patrzyła na poszarpana˛ posta´c i przez jedna,˛ krótka˛ chwil˛e poczuła niezwykłe, przera˙zajace ˛ uczucie rado´sci. Odrzuciła je od siebie. Pora˙zona koszmarem, nie mogac ˛ wydoby´c głosu, odwróciła si˛e i pobiegła na o´slep w dym i mgł˛e. Nie miała poj˛ecia dokad ˛ biegnie. Całkowicie zatraciła poczucie kierunku. — Ron! — krzykn˛eła. Wbiegła w s´cian˛e mgły, która wyrosła tu˙z przed nia,˛ i znikn˛eła.
XXXVI Było tak, jak gdyby cały s´wiat zniknał. ˛ Wsz˛edzie tylko mgła. Ksi˛ez˙ yc, gwiazdy i niebo znikn˛eły. Drzewa, górskie szczyty, wzniesienia, doliny, skały i strumienie — wszystko znikn˛eło. Nawet ziemia, po której Brin biegła, była niewyra´znym, bezkształtnym tworem, cz˛es´cia˛ szarej, przesuwajacej ˛ si˛e mgły. Była sama w niezmierzonej pustce. Potkn˛eła si˛e i zatrzymała, ciasno obejmujac ˛ ciało ramionami. Własny chrapliwy oddech dudnił jej w uszach. Przez długi czas stała we mgle bez ruchu, ledwo s´wiadoma, z˙ e uciekajac ˛ na o´slep, skr˛eciła w bok od kotliny i pobiegła w kierunku Starego Bagniska. Jej my´sli wirowały jak li´scie na wietrze. Goraczkowo ˛ próbowała je pochwyci´c, zatrzyma´c i pozbiera´c, ale niemal natychmiast znikały. Przed oczami miała tylko jeden wyrazisty, straszny obraz, który nie chciał znikna´ ˛c — skr˛econe, połamane i pozbawione z˙ ycia ciało Paj˛eczaka. Zamkn˛eła oczy i zacisn˛eła dłonie w pi˛es´ci. Zrobiła to, czego przyrzekła nigdy nie robi´c. Odebrała z˙ ycie innej ludzkiej istocie. Wydarła je w ataku strachu i w´sciekło´sci, wykorzystujac ˛ do tego pie´sn´ . Allanon ostrzegał, z˙ e tak mo˙ze si˛e zdarzy´c. Niemal słyszała jego ostrzegawczy szept: „Dziewczyno, pie´sn´ posiada moc, jakiej nigdy nie spotkałem. Jej magia mo˙ze dawa´c z˙ ycie i je odbiera´c”. — „Ale ja nigdy nie u˙zyj˛e. . . ” — „To magia u˙zyje ciebie, mroczne dzieci˛e — nawet ciebie!” To słowa Grimponda, a nie Allanona szydziły z niej teraz. Odrzuciła je. Wyprostowała si˛e. W gł˛ebi duszy wiedziała, z˙ e pewnego dnia mo˙ze by´c zmuszona do wykorzystania magii pie´sni w ten sposób, tak jak ostrzegał Allanon. Miała s´wiadomo´sc´ takiej mo˙zliwo´sci od momentu, kiedy pokazał jej ogrom mocy ´ pie´sni na prostym przykładzie drzew splecionych ze soba˛ w górach Runne. Smier´ c Paj˛eczaka nie była szokiem ani czym´s zupełnie nieoczekiwanym. To prawda, z˙ e jaka´s czastka ˛ jej duszy czerpała rado´sc´ z tego, co si˛e stało, jaka´s jej cz˛es´c´ naprawd˛e znajdowała przyjemno´sc´ w zabijaniu. To ja˛ przera˙zało. Poczuła ucisk w gardle. Przypomniała sobie nagły, ukradkowy błysk rado´sci na widok rozszarpanej postaci gnoma, zdajac ˛ sobie spraw˛e, z˙ e to pie´sn´ go zniszczyła. Rozkoszowała si˛e ta˛ chwila˛ mocy magii. . . Czy przestała si˛e opiera´c przemianie w potwora? 290
Otworzyła gwałtownie oczy. Wcale nie przestała. Grimpond miał racj˛e. „To nie ty u˙zywasz magii, tylko ona ciebie. Magia uczyniła ci˛e tym, kim jeste´s”. Nie mogła w pełni nad nia˛ zapanowa´c. Odkryła to w czasie utarczki w „Centrum Rookera” z m˛ez˙ czyznami ze Spanning Ridge i obiecała sobie wtedy, z˙ e ju˙z nigdy nie straci panowania nad magia.˛ Ale kiedy zaatakował ja˛ Paj˛eczak, kontrola szybko wyparowała pod nawała˛ emocji, rozpaczy i zagro˙zenia w danej chwili. U˙zyła magii bez udziału rozumu. Po prostu zareagowała, władajac ˛ moca,˛ tak jak Ron Leah władał swoim mieczem — straszna,˛ niszczac ˛ a˛ bronia.˛ I znajdowała w tym rado´sc´ . W kacikach ˛ oczu poczuła zbierajace ˛ si˛e łzy. Mogłaby wmawia´c sobie, z˙ e rado´sc´ była tylko chwilowa i zabarwiona poczuciem winy i z˙ e koszmar tego, co si˛e wydarzyło, uchroni ja˛ przed kolejna˛ taka˛ sytuacja.˛ Nie mogła wszak nie dostrzec prawdy. Magia udowodniła, z˙ e jest niebezpiecznie nieprzewidywalna. Wpływała na jej zachowanie w sposób, jakiego nigdy nie brała pod uwag˛e. Stanowiła gro´zb˛e nie tylko dla niej, ale i dla jej bliskich. Musi si˛e strzec bacznie przed tym zagroz˙ eniem. Wiedziała, z˙ e nie mo˙ze zawróci´c z drogi na wschód, do Maelmord. Allanon zło˙zył w niej całe zaufanie i wiedziała, z˙ e pomimo tego, co si˛e wydarzyło, i niezale˙znie od tego, co przemawiało przeciw, nie mo˙ze go zawie´sc´ . Wierzyła w to tak˙ze w tej chwili. Lecz nawet zwiazana ˛ przez te ograniczenia mogła w dalszym ciagu ˛ przecie˙z wybiera´c system własnych warto´sci. Allanon pragnał, ˛ aby pie´sn´ spełniła jeden cel — otworzyła Brin wej´scie do Maelmord. Musi odnale´zc´ sposób, aby powstrzyma´c magi˛e a˙z do chwili, kiedy przyjdzie czas na wezwanie jej do spełnienia tego celu. Tylko jeszcze jeden raz zaryzykuje u˙zycie magii. Otarła łzy z oczu z mocnym postanowieniem. B˛edzie tak, jak s´lubowała. Magia nie wykorzysta jej ju˙z wi˛ecej. Wyprostowała si˛e. Teraz musi odnale´zc´ reszt˛e. Poku´stykała naprzód, brnac ˛ na o´slep przez mrok, niepewna kierunku. Wokół niej snuły si˛e wst˛egi mgły i ku swemu zaskoczeniu, w ich meandrach ujrzała nagle obrazy. Tłoczyły si˛e wokół niej, wnikały z mgły do jej umysłu i uchodziły z powrotem. Stopniowo zacz˛eły przybiera´c kształt wspomnie´n wynurzajacych ˛ si˛e z dzieci´nstwa. Stan˛eli przed nia˛ matka i ojciec. Emanujace ˛ z nich ciepło i poczucie bezpiecze´nstwa było silniejsze we wspomnieniach ni˙z w rzeczywisto´sci. Mieli łagodne, kochajace ˛ twarze. Był tam te˙z Jair. Przez dziwny półmrok przemykały cienie, duchy przeszło´sci. Jednym z nich mógł by´c Allanon, powstajacy ˛ ze s´mierci do z˙ ycia. Wypatrywała go wyczekujaco. ˛ .. I nagle, niespodziewanie, pojawił si˛e. Wynurzył si˛e z mgły jak cie´n, którym był teraz, i stanał ˛ zaledwie o kilka jardów od niej, a szara mgła wirowała wokół niego, jak zbudzony do z˙ ycia Hadeshorn. — Allanon? — wyszeptała. Jeszcze si˛e wahała. Kształt nale˙zał do Allanona, ale był mgła,˛ tylko mgła.˛ 291
Cie´n, który był Allanonem, z powrotem cofnał ˛ si˛e w mrok. Odszedł, jak gdyby nigdy go nie było. Odszedł. . . A mimo to zostało co´s jeszcze. Nie Allanon, ale kto´s jeszcze. Rozejrzała si˛e szybko wokół, czujac, ˛ z˙ e kto´s ja˛ obserwuje. Obrazy ponownie zata´nczyły jej przed oczami. Refleksy wspomnie´n zrodzone z pasemek mgły. To mgła o˙zywiała je, magia, która mamiła i kusiła. Stan˛eła jak sparali˙zowana, widzac ˛ ich przebudzenie, i przez chwil˛e zastanawiała si˛e, czy naprawd˛e nie oszalała. Wyobra˙zenia, których do´swiadczała, były z pewno´scia˛ znakiem szale´nstwa, a mimo to czuła si˛e pewna i my´slała jasno. A je´sli mgła pragn˛eła ja˛ zwabi´c, dokuczajac ˛ swymi sztuczkami, igrajac ˛ z jej wspomnieniami, jakby nale˙zały do niej? To była mgła albo co´s ukrytego w niej! Wied´zmin! Słowo uniosło si˛e szeptem gdzie´s z jej pod´swiadomo´sci. Coglin ostrzegał przed mgielnymi stworami, kiedy czekali ukryci pomi˛edzy skałami na zboczu wychodzacym ˛ na obozowisko gnomów. Porozrzucane po całym Starym Bagnisku polowały na słabszych od siebie, zastawiajac ˛ na nich pułapki i wysysajac ˛ z nich z˙ ycie. Wyprostowała si˛e niepewna i powoli zacz˛eła i´sc´ przed siebie. Co´s poruszało si˛e we mgle razem z nia˛ — cie´n, niewyra´zny i nie posiadajacy ˛ konkretnego kształtu, fragment nocy. Wied´zmin. Przyspieszyła, pozwalajac ˛ nie´sc´ si˛e stopom tam, dokad ˛ chciały. Kompletnie nie wiedziała, gdzie jest, ale nie mogła tu zosta´c. Musiała i´sc´ naprzód. My´slała o tych, którzy zostawili ja˛ za soba.˛ Czy b˛eda˛ jej szukali? Czy b˛eda˛ ja˛ w stanie odnale´zc´ w tej s´cianie mgły? Z powatpiewaniem ˛ pokr˛eciła głowa.˛ Nie mo˙ze na to liczy´c. Musi sama si˛e stad ˛ wydosta´c. Gdzie´s przed nia˛ bagno si˛e sko´nczy. Musi po prostu i´sc´ a˙z do ko´nca, uwolni´c si˛e z tej parali˙zujacej ˛ mgły. A je´sli mgła nie pozwoli jej odej´sc´ ? Ponownie, w wirujacych ˛ wokół niej pasmach, o˙zyły wspomnienia, dokuczliwe, kuszace. ˛ Szła szybciej, nie zwracajac ˛ na nie uwagi, s´wiadoma, z˙ e gdzie´s poza zasi˛egiem jej wzroku poda˙ ˛za za nia˛ cie´n. Przeniknał ˛ ja˛ chłód tej s´wiadomo´sci. Próbowała wyobrazi´c sobie stworzenie, które ja˛ s´ledziło. Jaki był wied´zmin? Przyszedł do niej jako Allanon, czy te˙z była to jedynie sztuczka mgły i jej własnej wyobra´zni? Potrzasn˛ ˛ eła głowa,˛ nic nie rozumiejac. ˛ Spod jej stóp wyskoczyło co´s małego i mokrego i uciekło w ciemno´sc´ . Odskoczyła i ruszyła w dół szerokim ukosem do rozległej, bagnistej kotliny. Błoto lepiło si˛e jej do butów, a na nogach czuła smagni˛ecia suchej trawy. Zwolniła, czujac ˛ niepewno´sc´ gruntu, po czym zawróciła z powrotem na skraj kotliny. Jej dno pokrywały lotne piaski, które mogły ja˛ wciagn ˛ a´ ˛c i pochłona´ ˛c. Musiała trzyma´c si˛e z daleka od tego miejsca i poszuka´c twardego, suchego gruntu. Mgła otulała ja˛ g˛esto, uniemo˙zliwiajac ˛ przyjrzenie si˛e drodze. Wcia˙ ˛z nie wiedziała, gdzie si˛e znajduje. Wszystko wskazywało na to, z˙ e kr˛eci si˛e w kółko.
292
Szła dalej, powłóczac ˛ nogami. Mgły Starego Bagniska g˛estniały w gł˛eboka˛ noc wokół niej, a w wilgotnym tumanie poruszały si˛e cienie — wied´zminy. Było ich ju˙z teraz wi˛ecej. Brin wpatrywała si˛e we mgł˛e, poda˙ ˛zajac ˛ wzrokiem za ich szybkimi ruchami. Poruszały si˛e niczym ryby w ciemnej wodzie. Zdecydowanie przyspieszyła kroku, przemykajac ˛ przez bagienne trawy i pnac ˛ si˛e wy˙zej. Nie przestawały i´sc´ za nia.˛ Nie dostana˛ jej, przysi˛egła sobie w duszy. Nie taki los był jej przeznaczony. Biegła pod gór˛e, a w uszach miała głuche dudnienie własnego serca i łomot krwi. W´sciekło´sc´ , strach i rozpacz mieszały si˛e w jedno i popychały ja˛ naprzód. Bagno podniosło si˛e łagodnie i wdrapała si˛e na sam s´rodek małego wzniesienia poro´sni˛etego wysoka˛ trawa˛ i chaszczami. Zwolniła i rozejrzała si˛e wokół z niedowierzaniem. Cienie były wsz˛edzie. Potem z mgły wynurzyła si˛e wysoka, szczupła posta´c, owini˛eta w peleryn˛e górala i niosaca ˛ na plecach ogromny miecz. Brin zamarła zaskoczona. To był Ron! Spod szat uniosły si˛e ramiona i wyciagn˛ ˛ eły do niej, przyzywajac, ˛ aby podeszła. Ruszyła ra´zno w jego kierunku, wyciagaj ˛ ac ˛ dło´n. Nagle co´s ja˛ powstrzymało. Zamrugała. Ron? Nie! Czerwona zasłona przysłoniła jej wzrok i poczuła narastajac ˛ a˛ w´sciekło´sc´ , rozpoznajac ˛ złudzenie. To nie był Ron Leah. To znowu wied´zmin, który ja˛ s´ledził. Podszedł do przodu — l´sniacy, ˛ płynny kształt. Znikn˛eła peleryna i miecz, rozwiały si˛e w strz˛epy mgły. Nie było ju˙z nic z górala. Jedynie ogromny, zmieniajacy ˛ si˛e cie´n. Szybko uformował si˛e w pot˛ez˙ ne ciało przyczajone do skoku na grubych, szponiastych łapach. Ogromne przednie ko´nczyny były zakrzywione i poro´sni˛ete kosmata˛ sier´scia.˛ Paszcza marszczyła si˛e i wykrzywiała nad pot˛ez˙ nymi szcz˛ekami, które rozchyliły si˛e, ukazujac ˛ białawe z˛eby. Stworzenie wyrastało z mgły, dwukrotnie wi˛eksze od Brin, spowite bagiennymi oparami. Pochyliło łeb i warkn˛eło na nia.˛ Masa sier´sci, łusek, mi˛es´ni, wystaja˛ cych ko´sci, z˛ebów i waskich ˛ s´lepi. Stwór zrodzony z najmroczniejszych sennych koszmarów, którego Brin mogłaby wy´sni´c w trwodze własnej rozpaczy. Był prawdziwy, czy te˙z zrodziła go mgła i majaki jej własnej wyobra´zni? Bez ró˙znicy. Odrzucajac ˛ s´lub, który uczyniła ledwie par˛e minut wcze´sniej, przywołała pie´sn´ . Rzuciła ja˛ naprzód z zaciekło´scia˛ i w´sciekło´scia˛ wywołana˛ tym, co ujrzała. Nie miała zamiaru umrze´c na Starym Bagnisku z rak ˛ tego potwora. Jeszcze ten jeden raz u˙zyje magii, aby pokona´c stwora, którego s´mier´c nie ma znaczenia. Za´spiewała i pie´sn´ zamarła jej w gardle. Przed nia˛ stał jej ojciec. Wied´zmin podszedł oci˛ez˙ ale w jej kierunku, sunac ˛ i zmieniajac ˛ si˛e we mgle. Z pyska kapała mu s´lina, jakby ju˙z nie mógł si˛e doczeka´c, kiedy z˙ ycie dziewczyny 293
zaspokoi jego głód. Brin zatoczyła si˛e w tył, widzac ˛ teraz ciemna,˛ łagodna˛ twarz matki. Z gardła wydobył si˛e pełen szale´nstwa, trwogi i rozpaczy krzyk, który wydawał si˛e by´c zamkni˛ety w ciszy jej umysłu. Odpowiedział jej inny krzyk, wzywajacy ˛ ja˛ po imieniu. Brin! Poczuła m˛etlik w głowie. Krzyk wydawał si˛e realny, ale kto wie. . . ? — Brin! Potwór wyrósł nad nia˛ i czuła emanujace ˛ z niego zło. Ale pie´sn´ trwała zamkni˛eta w jej gardle, uwi˛eziona obrazem, który kr˛epował jej moc. Widziała szczupła˛ posta´c matki le˙zac ˛ a˛ bez z˙ ycia. — Brin! Potem przera˙zajacy ˛ ryk rozdarł cisz˛e nocy. Z mgły wyskoczył l´sniacy ˛ cie´n i pi˛ec´ set funtów rozw´scieczonego bagiennego kota run˛eło na wied´zmina, odrzucajac ˛ go od Brin. Kot zaatakował potwora, tnac ˛ z˛ebami i pazurami, i obaj potoczyli si˛e na łeb na szyj˛e przez wysokie trawy. — Brin! Gdzie jeste´s? Brin cofn˛eła si˛e, ledwo dosłyszawszy wołanie ponad odgłosami walki. Odpowiedziała rozpaczliwym krzykiem. Chwil˛e pó´zniej pojawiła si˛e Kimber, wyskakujac ˛ z mgły. Jej długie włosy płyn˛eły za nia.˛ Potem ukazał si˛e Coglin, wrzeszczac ˛ dziko i próbujac ˛ zmusi´c wykrzywione ciało, aby dotrzymało kroku dziewczynie. Szept i wied´zmin wymieniali ciosy i robili uniki. Bagienny kot był silniejszy i chocia˙z stwór z mgły próbował umkna´ ˛c, skutecznie zasłaniał mu drogi odwrotu. Teraz jednak w ciemno´sciach zacz˛eły gromadzi´c si˛e inne cienie, ogromne i bezkształtne, otaczajac ˛ ich ciasnym kr˛egiem. Było ich zbyt wiele! — Leah! Leah! Szczupła sylwetka Rona skoczyła pomi˛edzy cienie. Miecz uniósł si˛e w gór˛e. Wokół hebanowego ostrza roz˙zarzyło si˛e niesamowite, zielone s´wiatło. Wied´zmin przyparty do muru przez Szepta, odwrócił si˛e w okamgnieniu, czujac ˛ wi˛eksze niebezpiecze´nstwo magii miecza. Odskakujac ˛ od bagiennego kota, stwór skoczył na Rona. Ale ksia˙ ˛ze˛ Leah był gotów. Miecz zatoczył łuk i ciał ˛ przez mgł˛e, wbijajac ˛ si˛e w wied´zmina. Zielony ogie´n rozbłysnał ˛ nagle w´sród nocy i mgielny stwór eksplodował w deszczu płomieni. Potem s´wiatło zgasło i powróciła noc i mgła. Cienie zebrane w ciemno´sci rozpłyn˛eły si˛e w nico´sc´ . Góral odwrócił si˛e. Zapomniany miecz upadł u jego boku. Podszedł szybko do Brin ze s´ciagni˛ ˛ eta˛ twarza.˛ — Wybacz mi, wybacz — wyszeptał. — To magia. . . — Pokr˛ecił bezradnie głowa.˛ — Kiedy odnalazłem miecz i znowu go dotknałem. ˛ . . Nie byłem w stanie my´sle´c o niczym innym. Chwyciłem go i biegłem. Zapomniałem o wszystkim, nawet o tobie. To była magia, Brin. . . Zajakn ˛ ał ˛ si˛e, a ona skin˛eła głowa˛ oparta˛ na jego piersi i przytuliła go mocniej. — Wiem. 294
— Nigdy ju˙z ci˛e tak nie zostawi˛e — obiecał. — Nigdy. — To tak˙ze wiem — odpowiedziała mi˛ekko. Nie powiedziała jednak, z˙ e to ona ma zamiar go zostawi´c. Ju˙z podj˛eła decyzj˛e. . .
XXXVII Trzeciego dnia po opuszczeniu lochów w Dun Fee Aran Jair i jego towarzysze dotarli do wyniosłego pasma gór zwanych Ravenshorn. Nie mogli i´sc´ drogami, które biegły wzdłu˙z brzegów Srebrnej Rzeki, poniewa˙z skr˛ecały na południe, a poza tym obawiali si˛e, z˙ e zostana˛ zauwa˙zeni. Byli wi˛ec zmuszeni przej´sc´ puszcze ponad rzeka,˛ zwalniajac ˛ tempo ze wzgl˛edu na splatany ˛ gaszcz. ˛ Deszcz przestał pada´c dopiero drugiego dnia, przechodzac ˛ rankiem w m˙zawk˛e, a w południe w mgł˛e. Powietrze ociepliło si˛e, a niebo przeja´sniało. Chmury popłyn˛eły na wschód. Kiedy zapadła noc, poprzez drzewa wida´c było gwiazdy i ksi˛ez˙ yc. Mimo z˙ e przestało pada´c, szli wolnym krokiem. Namokła ziemia nie była ju˙z w stanie wchłona´ ˛c wi˛ecej zebranej wody. Grunt był wi˛ec błotnisty i s´liski. W˛edrowcy przystawali jedynie, aby co´s zje´sc´ i przez chwil˛e odpocza´ ˛c, i nie zwa˙zajac ˛ na fatalne warunki, zdecydowanie parli naprzód. Na trzeci dzie´n pojawiło si˛e sło´nce, przedzierajac ˛ si˛e poprzez le´sny mrok przyjaznymi serpentynami s´wiatła i pozostawiajac ˛ kolorowe smugi na rozmokłej ziemi. Przed nimi pojawił si˛e ciemny masyw Ravenshorn, wyrastajac ˛ ponad linia˛ drzew nagimi skałami. Szli cały dzie´n, a˙z po południu dotarli do ni˙zszych zboczy i zacz˛eli si˛e wspina´c. Wtedy wła´snie Slanter zatrzymał ich. — Mamy problem — oznajmił. — Przej´scie tych gór zajmie nam całe dnie, a mo˙ze tygodnie. Tyle z˙ e w gór˛e Srebrnej Rzeki a˙z do jej z´ ródeł przy Niebia´nskiej Studni wiedzie inna droga. Mo˙zemy nia˛ i´sc´ , je´sli b˛edziemy ostro˙zni, ale pr˛edzej czy pó´zniej b˛edziemy musieli przej´sc´ dokładnie pod forteca˛ Graymark. W˛edrowcy z pewno´scia˛ dostrzega˛ nasze nadej´scie. Foraker zmarszczył brwi. — Musi istnie´c jaka´s droga, która˛ mogliby´smy si˛e prze´slizna´ ˛c. — Nie istnieje — burknał ˛ Slanter. — Wiedziałbym o tym. — Czy mo˙zemy i´sc´ z biegiem rzeki a˙z do fortecy, a potem wej´sc´ w góry? — zapytał Helt, opierajac ˛ pot˛ez˙ na˛ sylwetk˛e o głaz. — Czy mo˙zemy doj´sc´ do niej od innej strony? Gnom pokr˛ecił głowa.˛ 296
— Nie z tego miejsca. Graymark stoi nad urwiskiem, z którego wida´c wszystkie ziemie wokół: Ravenshorn, Srebrna˛ Rzek˛e, wszystko. Skały sa˛ nagie. Nie ma si˛e gdzie schroni´c. — Zerknał ˛ na Stythysa, który siedział ponury tu˙z przy nim. — Dlatego jaszczury tak ja˛ lubiły. Nic nie mogło si˛e tamt˛edy prze´slizna´ ˛c. — A zatem musimy i´sc´ noca˛ — powiedział cicho Garet Jax. I znowu Slanter pokr˛ecił głowa.˛ — Skr˛ecisz kark przy pierwszej próbie. Urwiska sa˛ bardzo strome, a s´cie˙zki waskie ˛ i strze˙zone. Nigdy ci si˛e nie uda. Zapadła długa cisza. — No to co proponujesz? — zapytał w ko´ncu Foraker. Slanter wzruszył ramionami. — Niczego nie proponuj˛e. Doprowadziłem was tutaj, a reszta nale˙zy do was. Mo˙ze chłopak mógłby was ukry´c za pomoca˛ magii. — Uniósł brwi, patrzac ˛ na Jaira. — Co ty na to? Mógłby´s s´piewa´c przez pół nocy? Jair zaczerwienił si˛e gwałtownie. — Musi by´c jaki´s sposób, z˙ eby omina´ ˛c stra˙ze, Slanter! — Och, dla mnie to nie problem. — Gnom prychnał. ˛ — Ale wy mogliby´scie mie´c kłopoty. — Helt ma dar widzenia w ciemno´sciach. . . — zaczał ˛ z namysłem Foraker. Garet Jax przerwał mu krótko i skinał ˛ na Stythysa. — A co ty by´s zaproponował, mwellret? To twój dom. Co by´s zrobił? Stythys przymknał ˛ waskie ˛ s´lepia. — Znajd´zcie własssna˛ drog˛e, krasssnale. Poszukajcie pomocy innego głupca, a mnie zossstawcie w ssspokoju! Garet Jax przygladał ˛ mu si˛e przez chwil˛e, po czym podszedł bez słowa do jaszczura. Szare oczy patrzyły tak zimno, z˙ e Jair mimo woli cofnał ˛ si˛e. Palec Mistrza Broni uniósł si˛e i wycelował w zakapturzona˛ sylwetk˛e mwellreta. — Czy˙zby´s próbował mi powiedzie´c, z˙ e nie jeste´s ju˙z jednym z nas? Mwellret skurczył si˛e jakby w swoich szatach. Szczeliny jego s´lepi jarzyły si˛e nienawi´scia,˛ ale nie miał władzy nad Garetem. Mistrz Broni stał na swoim miejscu i czekał. Z pyska jaszczura wydobył si˛e niski syk i wysunał ˛ si˛e z nich rozszczepiony j˛ezor. — Pomog˛e, je´sli mnie uwolnicie — wyszeptał. — Zabior˛e wasss tam, gdzie nikt wasss nie zobaczy. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e uczestnicy wyprawy spogladali ˛ po sobie podejrzliwie. — Nie wierzcie mu — ostrzegł Slanter. — Mały, głupi gnom ju˙z wam nie pomo˙ze. — Stythys prychnał. ˛ — Potrzebujecie mojej pomocy, mali przyjaciele. A ja znam drogi, którymi nikt inny nie przejdzie.
297
— Jakie drogi? — zapytał Garet Jax. Głos miał ciagle ˛ spokojny. Mwellret jednak z uporem potrzasn ˛ ał ˛ łbem. — Najpierw obiecajcie, z˙ e mnie uwolnicie, krasssnale. Obietnica. — Szczupła twarz Mistrza Broni nie wyra˙zała z˙ adnych uczu´c. — Je´sli zaprowadzisz nas do Graymark, b˛edziesz wolny. — Twarz Slantera zmarszczyła si˛e w grymasie dezaprobaty. Splunał ˛ na ziemi˛e. Jair stał ze wszystkimi, czekajac ˛ a˙z Stythys powie co´s wi˛ecej. Ale mwellret wydawał si˛e nad czym´s zastanawia´c. — Masz nasza˛ obietnic˛e. — Foraker przerwał jego rozmy´slanie, a w jego głosie pobrzmiewała nuta zniecierpliwienia. — A teraz powiedz nam, któr˛edy mamy i´sc´ . Stythys wyszczerzył z˛eby i był to doprawdy paskudny u´smiech, niemal grymas. — Zabior˛e krasssnali przez Jasskinie Nocy! — Dlaczego, ty czarny. . . ! — Slanter wybuchnał ˛ w´sciekle i rzucił si˛e na mwellreta. Helt chwycił go w pasie i przytrzymał. Gnom wrzeszczał i szarpał si˛e, jak gdyby zupełnie oszalał. Wszyscy zebrali si˛e wokół Slantera, próbujac ˛ go powstrzyma´c, czemu towarzyszył s´miech Stythysa brzmiacy ˛ jak cichy syk. — O co chodzi, gnomie! — Garet Jax za˙zadał ˛ wyja´snie´n, jedna˛ r˛ek˛e przytrzymujac ˛ rami˛e Slantera. — Znasz te jaskinie? Slanter wyszarpnał ˛ si˛e z u´scisku Mistrza Broni, ale Helt ciagle ˛ nie puszczał. — Lochy s´mierci przeznaczone dla górskich gnomów, od kiedy dostały si˛e pod panowanie jaszczurów! Wrzucono tam tysiace ˛ moich ludzi, oddano na pewna˛ s´mier´c! A teraz ten. . . potwór zrobi to samo z nami! Garet Jax odwrócił si˛e gwałtownie do Stythysa. W jego dłoni pojawił si˛e długi nó˙z, jak za pomoca˛ czarów. — Tym razem rozwa˙z swoja˛ odpowied´z, mwellret — doradził łagodnym głosem. Stythys jednak nie wydawał si˛e zakłopotany. — Kłamsstwo. Jassskinie ssstanowia˛ przej´scie do fortecy. Zabior˛e wasss pod górami. Ominiemy w˛edrowców. Nikt nie zobaczy. — Czy rzeczywi´scie jest tam przej´scie? — zapytał Slantera Foraker. Gnom ucichł nagle i zesztywniał w u´scisku Helta. — Nie ma znaczenia, czy jest. W jaskiniach nikt nie prze˙zyje. To całe mile tuneli wyciosanych we wn˛etrzu Ravenshorn, czarnych jak piekło i pełnych proksów! Słyszeli´scie o proksach? To stworzenia powołane do z˙ ycia przez magi˛e starsza˛ ni˙z krainy, magi˛e ze starego s´wiata, jak mówia.˛ Skalne paszcze ciagn ˛ ace ˛ si˛e przez całe jaskinie. Gdziekolwiek pójdziecie, spotkacie proksy. Jeden niewła´sciwy krok i otworza˛ si˛e, aby was pochłona´ ˛c. Zamkna˛ si˛e nad wami i zmia˙zd˙za,˛ jak. . . — Gnom dr˙zał z w´sciekło´sci. — W taki wła´snie sposób jaszczury rozprawiały si˛e z górskimi gnomami: wpychały je do jaski´n! 298
— A wi˛ec jaskinie sa˛ przej´sciem — upewnił si˛e Garet Jax. — Przej´sciem bezu˙zytecznym dla nas! — wybuchnał ˛ Slanter. — Nic tam nie wida´c! Proksy dopadna˛ nas po kilku krokach! — Nie mnie! — Syk Stythysa przerwał wrzaski gnoma. — Znam tajemnic˛e Jassski´n Nocy! Krasssnale nie przejda,˛ ale moi ludzie znaja˛ drog˛e. Proksssy nie zrobia˛ nam krzywdy! Wszyscy ucichli. Garet Jax stanał ˛ przed mwellretem. — Jaskinie Nocy prowadza˛ zatem do Graymark pod Ravenshorn, poza zasi˛egiem wzroku w˛edrowców? I mo˙zesz nas tamt˛edy poprowadzi´c? — O tak, mali przyjaciele — zasyczał cicho Stythys. — Poprowadz˛e wasss. Garet Jax odwrócił si˛e do pozostałych. Przez chwil˛e nikt si˛e nie odzywał. Helt krótko skinał ˛ głowa.˛ — Jest nas tylko sze´sciu. Je´sli istnieje jakakolwiek szansa, musimy spróbowa´c si˛e dosta´c do fortecy, nie zauwa˙zeni przez nikogo. Foraker i Edain Elessedil tak˙ze skin˛eli głowami. Jair spojrzał na Slantera. ´ — Slepi głupcy! Nie mo˙zna wierzy´c jaszczurom! — Zapadła niezr˛eczna cisza. — Nie musisz i´sc´ dalej, je´sli nie chcesz, Slanter — powiedział Jair. — Potrafi˛e zadba´c o siebie, chłopcze! — warknał ˛ gnom. — Wiem o tym. My´slałem tylko, z˙ e. . . — Zatrzymaj dla siebie swoje przemy´slenia — uciał ˛ gnom. — A co do pój´scia dalej lub nie, to sam sobie powiniene´s udzieli´c tej rady. Ale oczywi´scie nie zrobisz tego. A wi˛ec wszyscy b˛edziemy głupcami. — Spojrzał ponuro na Stythysa. — Ale na tego durnia b˛ed˛e miał oko i je´sli cokolwiek pójdzie z´ le, b˛ed˛e w pobli˙zu i upewni˛e si˛e, z˙ e jaszczur nie ujrzy ko´nca tej podró˙zy! Garet odwrócił si˛e do Stythysa. — A wi˛ec prowad´z, mwellret. Ale pami˛etaj, b˛edzie tak, jak powiedział gnom. Je˙zeli co´s si˛e nam przydarzy, przydarzy si˛e tak˙ze i tobie. Nie próbuj z˙ adnych sztuczek. W przeciwnym razie. . . Na twarzy Stythysa pojawił si˛e przelotny, nieprzyjemny u´smiech. ˙ — Zadnych szsztuczek, mali przyjaciele. Czekali na nadej´scie nocy, aby znowu wyruszy´c w drog˛e. Zeszli ze skał nad ´ Srebrna˛ Rzeka˛ i skr˛ecili na północ, w góry. Swiatło ksi˛ez˙ yca i gwiazd rozja´sniało wyrastajacy ˛ przed nimi ciemny masyw Ravenshorn, ukazujac ˛ ogromne, nagie szczyty górujace ˛ na linii horyzontu na tle gł˛ebokiego bł˛ekitu nieba. Wzdłu˙z brzegu rzeki biegła wydeptana pomi˛edzy rzadkimi drzewami i krzewami s´cie˙zka, która˛ kompania z Culhaven maszerowała, dopóki nie znikn˛eły za nimi lasy południowej krainy. Szli cała˛ noc, poda˙ ˛zajac ˛ w milczeniu za Heltem i Slanterem. Mroczne szczyty zamykajace ˛ si˛e wokół koryta Srebrnej Rzeki były coraz bli˙zej. Je´sli nie liczy´c monotonnego szumu płynacej ˛ wody, panowała tu niesamowita cisza. Gł˛eboka i wszechogarniajaca, ˛ spowijała nagie skały, jakby Matka Natura kołysała do 299
snu s´piace ˛ dzieci˛e. Mijały godziny i Jair stawał si˛e coraz bardziej niespokojny. Wpatrywał si˛e w ogromny masyw skalny i przeszukiwał wzrokiem mroczne cienie, szukajac ˛ czego´s niewidzialnego wprawdzie, ale wyczuwalnego, obserwuja˛ cego ich marsz. Tej nocy nie spotkali na swej drodze z˙ adnego z˙ ywego stworzenia oprócz ogromnych ptaków, które szybowały cicho przez swoje nocne łowiska. Jair nie mógł pozby´c si˛e uczucia, z˙ e nie sa˛ sami. Wiedział, z˙ e te odczucia wia˙ ˛za˛ si˛e cz˛es´ciowo z obecno´scia˛ Stythysa. Kiedy podnosił wzrok, widział przed soba˛ natychmiast czarna˛ sylwetk˛e mwellreta. Czuł na sobie nieustanne spojrzenie zielonych oczu stworzenia, baczne, wyczekujace. ˛ Tak jak Slanter nie ufał mwellretowi. Był pewny, z˙ e za obietnica˛ pomocy stoi cały czas bezwzgl˛edny zamiar zawładni˛ecia magia˛ elfów. Cokolwiek robił, stwór pragnał ˛ jej mocy. Ta pewno´sc´ była przera˙zajaca. ˛ Dni, które sp˛edził zamkni˛ety w lochach Dun Fee Aran, prze´sladowały go wcia˙ ˛z jak upiorne widmo i nic nie było w stanie wymaza´c tych wspomnie´n. To Stythys ponosił odpowiedzialno´sc´ za ten koszmar i on pobudzał go teraz na nowo do z˙ ycia. I cho´c chłopak niby był wolny, nie mógł si˛e pozby´c uczucia, z˙ e w jaki´s podst˛epny sposób mwellret nadal ma nad nim władz˛e. W ko´ncu noc przeszła w ranek, a zm˛eczenie zamazało ostre kontury strachu i zwatpienia. ˛ Jair zdał sobie spraw˛e, z˙ e my´sli o Brin. W my´slach widział jej twarz tak, jak widział ja˛ ostatnio dwukrotnie w krysztale wizji. Raz malował si˛e na niej niewysłowiony ból, a drugim razem ogromny strach, kiedy ujrzała własny wizerunek w tamtym cieniu. Były to zaledwie mgnienia i nie mówiły chłopcu nic o tym, co si˛e stało. Czuł jednak, z˙ e wiele rzeczy przydarzyło si˛e jego siostrze, a niektóre z nich były przera˙zajace. ˛ Ogarn˛eło go uczucie pustki, kiedy tak o niej rozmy´slał. Tak wiele czasu min˛eło, od kiedy opu´sciła Vale i jego i wyruszyła na wypraw˛e, która doprowadzi do jej zguby, jak powiedział Król Srebrnej Rzeki. To straszne, ale jemu wydawała si˛e ju˙z stracona. Upływ czasu i dzielaca ˛ ich odległo´sc´ spot˛egowały jeszcze wymow˛e wydarze´n, które miały miejsce od czasu, kiedy widział ja˛ po raz ostatni. Tak wiele si˛e zdarzyło, a on nie był ju˙z tym samym chłopcem, którego z˙ egnała Brin. Pustka przerodziła si˛e w ból. A je˙zeli Król Srebrnej Rzeki pomylił si˛e co do niego? Je´sli zawiedzie i Brin zginie? Je´sli przyb˛edzie za pó´zno? Zagryzł wargi, przysi˛egajac ˛ sobie, z˙ e tak si˛e nie stanie. Łaczyły ˛ ich gł˛ebokie wi˛ezy — wi˛ezy rodzinne, wspólnego z˙ ycia, wiedzy, zrozumienia i troski, a przede wszystkim wi˛ezy miło´sci. Z ciemno´sci wmaszerowali we wczesny poranek. Wraz z pierwszym brzaskiem Stythys poprowadził kompani˛e w gór˛e, pomi˛edzy skały. Weszli gł˛eboko pomi˛edzy strome skalne s´ciany, oddalajac ˛ si˛e od Srebrnej Rzeki, która toczyła swe wody mroczna i powolna. Znikn˛eły drzewa i krzewy. Dookoła wyrastały tylko nagie skały. Na wschodzie, ponad kraw˛edzia˛ gór, pojawiło si˛e sło´nce — wspaniała, o´slepiajaca ˛ tafla złota, która prze´swiecała przez skalne szczeliny niczym 300
płomienie ognia. Pi˛eli si˛e w stron˛e tego ognia, a˙z nagle, zupełnie nieoczekiwanie, znale´zli si˛e w cieniu urwiska, stajac ˛ przed wej´sciem do ogromnej jaskini. — Jassskinie Nocy! — wysyczał cicho Stythys. Pieczara otwierała si˛e przed w˛edrowcami niczym potworna paszcza, a poszarpane ułamki skał otaczały wej´scie jak ostre z˛eby. Ze szczytów gór wiał wiatr i wydawało si˛e, jakby nawoływał ich z wn˛etrza jaskini. Przed wej´sciem le˙zały porozrzucane kawałki matowego, białawego drewna. Wygladało, ˛ jakby le˙zało tu od wieków, smagane wiatrem i deszczem. Jair podszedł bli˙zej i zamarł. To nie były kawałki drewna, ale ko´sci — zbielałe, potrzaskane i połamane ko´sci. Garet Jax stanał ˛ przed Stythysem. — Jak mamy co´s tam zobaczy´c, mwellret? Masz jakie´s pochodnie? Stythys roze´smiał si˛e paskudnym, cichym s´miechem. — Pochodnie nie pala˛ si˛e w jassskiniach, mali przyjaciele. Potrzebujemy magii! Mistrz Broni zerknał ˛ za siebie, do wn˛etrza jaskini. — A ty masz t˛e magi˛e? — O tak — odpowiedział cicho jaszczur. Ramiona schował w fałdach szat i uniósł si˛e nieco. — Mam Ogie´n Przebudzenia. Jessst w s´rodku! — Jak długo to potrwa? — zapytał niespokojnie Foraker. Karły nie przepadały za zamkni˛etymi przestrzeniami i Elb nie był zachwycony perspektywa˛ wej´scia do jaskini. — Przejdziemy szybko, mali przyjaciele — zapewnił skwapliwie Stythys. Zbyt skwapliwie. — Przeprowadz˛e wasss w trzy godziny. Graymark czeka na wasss. W˛edrowcy spojrzeli na siebie i na wej´scie do jaskini. — Nie wierzcie mu, mówi˛e wam! — Slanter ponownie ich ostrzegł. Mistrz Broni wyjał ˛ lin˛e i przywiazał ˛ jeden jej koniec do własnego pasa, a drugi do Stythysa. Sprawdził w˛ezły, a w jego dłoni pojawił si˛e długi nó˙z. — B˛ed˛e bli˙zej ciebie, ni˙z twój własny cie´n, mwellret. Pami˛etaj o tym. A teraz prowad´z i poka˙z nam swoja˛ magi˛e. — Stythys odwrócił si˛e, ale Mistrz Broni szarpnał ˛ lina.˛ — Nie za daleko. Chcemy widzie´c, co robisz. Na twarzy mwellreta pojawił si˛e grymas. — Poka˙ze˛ , mali przyjaciele. Chod´zcie. Ruszył oci˛ez˙ ale w kierunku ogromnego, czarnego wej´scia, a krok za nim szedł Garet Jax. Slanter natychmiast poda˙ ˛zył za nimi. Reszta kompanii dołaczyła ˛ ´ do nich po chwili wahania. Swiatło sło´nca znikn˛eło. Wokół nich g˛estniał mrok, w miar˛e jak si˛e zagł˛ebiali w kamienna˛ otchła´n. Przez krótki czas blade s´wiatło s´witu pomagało im posuwa´c si˛e naprzód, odsłaniajac ˛ s´ciany, kamienne podło˙ze, postrz˛epione stalaktyty i okruchy skalne. Lecz nawet i to niewielkie z´ ródło s´wiatła szybko znikn˛eło i pochłon˛eła ich ciemno´sc´ .
301
Poruszali si˛e teraz jak s´lepcy. Stawiali niepewne kroki, zatrzymujac ˛ si˛e co chwila. Szuranie skórzanych butów po skale rozlegało si˛e gło´snym echem w panujacej ˛ tu ciszy. Przystan˛eli równocze´snie, nasłuchujac ˛ jak zamiera w oddali. Gdzie´s z gł˛ebi dobiegał ich odgłos kapiacej ˛ wody, a jeszcze dalej słycha´c było nieustanny, przykry d´zwi˛ek tracych ˛ o siebie skał. — Widzicie, mali przyjaciele? — zasyczał nagle Stythys. — Wszystko jest czarne w Jassskiniach! Jair rozejrzał si˛e niespokojnie dookoła, nie widzac ˛ niemal niczego. Tu˙z za nim szczupła, elfijska twarz Edaina Elessedila była tylko niewyra´zna˛ plama.˛ W powietrzu unosiła si˛e zadziwiajaca ˛ wilgo´c. Poruszała si˛e, mimo i˙z nie było wiatru, i wirowała wokół nich, oblepiajac ˛ ubrania i twarze. Jej dotyk był nieprzyjemny i miał zapach zgnilizny. Jair zmarszczył nos z obrzydzeniem i nagle zdał sobie spraw˛e, z˙ e ten sam zapach unosił si˛e. w celi Stythysa w Capaal. — Przywołam teraz Ogie´n Przebudzenia! — wychrypiał nagle mwellret i Jair drgnał ˛ przestraszony. — Sssłuchajcie! Przywołam s´wiatło! Nagle wydał z siebie krzyk. Rodzaj głuchego, ponurego zgrzytu przywodza˛ cego na my´sl d´zwi˛ek mia˙zd˙zonych ko´sci. Krzyk uniósł si˛e w ciemno´sc´ , biegnac ˛ daleko w głab ˛ jaskini i odbił si˛e od jej s´cian długim, z˙ ałobnym echem. Jaszczur krzyknał ˛ raz jeszcze. Jair zadr˙zał. Pomysł przej´scia przez jaskinie coraz mniej mu si˛e podobał. A potem, nagle, pojawił si˛e Ogie´n Przebudzenia. Przypłynał ˛ ku nim przez ciemno´sc´ niczym chmura l´sniacego ˛ pyłu, płomyczki mieniace ˛ si˛e wszystkimi barwami t˛eczy, wirujace ˛ i unoszace ˛ si˛e na wietrze, którego przecie˙z tutaj nie było. Pomkn˛eły w ich kierunku, rozsypane w ciemno´sciach, i zebrały si˛e przed wyciagni˛ ˛ eta˛ dłonia˛ mwellreta. Male´nkie drobinki wirowały w kuli s´wiatła, z˙ ółtym blaskiem o´swietlajacej ˛ mrok jaskini. W˛edrowcy patrzyli w zdumieniu, jak Ogie´n Przebudzenia zbił si˛e w kul˛e i zawisł przed Stythysem. Jego niesamowity blask ta´nczył i migotał na ich twarzach. — To moja magia, mali przyjaciele — zasyczał triumfalnie Stythys. Pysk stworzenia odwrócił si˛e do Jaira i w wirujacym ˛ s´wietle zal´sniły zielone s´lepia. — Widzisz, jak posssłuszny jest mi Ogie´n Przebudzenia? Garet Jax szybko stanał ˛ mi˛edzy nimi. — Wskazuj drog˛e, mwellret. Czas ucieka. — I to szszybko ucieka — zaszemrał cicho jaszczur. Weszli w ciemno´sc´ , a Ogie´n Przebudzenia o´swietlał im drog˛e. Wokół nich wyrastały s´ciany Jaski´n Nocy, ginac ˛ w mroku, którego nie przenikał nawet magiczny Ogie´n. Odgłos ich własnych kroków rozbrzmiewał w tym mroku i wracał do nich niesamowitym, pos˛epnym echem. Im gł˛ebiej si˛e posuwali, tym bardziej nieprzyjemny stawał si˛e panujacy ˛ tu zaduch, przechodzac ˛ stopniowo w niezno´sny smród, który zmuszał ich do krótkich wdechów, je´sli chcieli unikna´ ˛c zasłaniania ust. Korytarz przed nimi rozdzielał si˛e na kilka pomniejszych przej´sc´ splatanych ˛ 302
w dziwaczny labirynt tuneli. Stythys nie zwolnił jednak, bez wahania wybierajac ˛ jeden z nich. L´sniacy ˛ pył Ognia Przebudzenia ta´nczył ponad jego głowa.˛ Czas wlókł si˛e niemiłosiernie. Tunele i korytarze ciagn˛ ˛ eły si˛e, tworzac ˛ przepastne, czarne otwory w skale, które wydawały si˛e nie mie´c ko´nca. Smród stawał si˛e nie do zniesienia, a d´zwi˛ek tracych ˛ o siebie skał nie dobiegał ju˙z z oddali, ale niepokojaco ˛ blisko. Nagle Stythys zatrzymał si˛e przy wej´sciu prowadzacym ˛ do wyjatkowo ˛ du˙zej jaskini. Ogie´n Przebudzenia zata´nczył, kiedy uniósł łap˛e. — Proksssy! — wyszeptał. Gwałtownym ruchem rzucił przed siebie Ogie´n, który popłynał ˛ naprzód, o´swietlajac ˛ nieprzenikniona˛ czer´n. W˛edrowcy z Culhaven wpatrywali si˛e z przera˙zeniem w to, co ukazało si˛e ich oczom. Podłoga jaskini usiana była setkami poszarpanych, rozwartych szczelin, które otwierały si˛e i zamykały, jak paszcze zaj˛ete jakim´s odra˙zajacym ˛ prze˙zuwaniem, nienawistnym mieleniem skał w ciemno´sciach. To stad ˛ wła´snie pochodził ten d´zwi˛ek — bulgoczace ˛ przełykanie, rozdzieranie i gł˛ebokie st˛ekanie stworów czkajacych ˛ płynem i pokruszonymi kamieniami. — Do licha! — Usłyszeli szept Helta. — Ta jaskinia z˙ yje! — Musimy przej´sc´ — oznajmił Stythys z paskudnym u´smiechem. — Krasssnale blisssko mnie. Szli tak blisko, z˙ e niemal deptali sobie po pi˛etach. Pobladłe twarze l´sniły od potu w s´wietle Ognia Przebudzenia, a oczy utkwione były w podłodze jaskini. Prowadził Stythys. Tu˙z za nim szedł Garet Jax, potem Slanter, Jair, Edain Elessedil i Helt. Foraker zamykał pochód. Posuwali si˛e powoli kr˛eta˛ s´cie˙zka˛ pomi˛edzy proksami, stapaj ˛ ac ˛ tam, gdzie w s´wietle Ognia nie było wida´c ich paszczy. Uszy i umysły idacych ˛ wypełniał koszmarny d´zwi˛ek, który si˛e z nich wydobywał. Wokół nich proksy otwierały i zamykały pyski, jak zwierz˛eta czujace ˛ pasz˛e i czekajace ˛ na karmienie. Gdzieniegdzie zamkni˛ete były tak szczelnie, z˙ e wydawały si˛e cz˛es´cia˛ podło˙za jaskini, niczym wi˛ecej jak cienkimi rysami w twardym kamieniu. Mimo to potrafiły otwiera´c si˛e szybko, tworzac ˛ dziury w pozornie bezpiecznym gruncie, gotowe połkna´ ˛c wszystko, co o´smieliło si˛e postawi´c tu stop˛e. Ale za ka˙zdym razem, kiedy pojawiały si˛e przed nimi, Ogie´n Przebudzenia wskazywał ich kryjówk˛e i ostro˙znie przeprowadzał obok. Tak przeszli z jednej jaskini do drugiej, a potem do kolejnej. Podłogi wszystkich jaski´n i korytarzy usiane były proksami. Poruszali si˛e teraz powoli, a minuty wydawały si˛e ciagn ˛ a´ ˛c w niesko´nczono´sc´ . Zwi˛ekszyli czujno´sc´ , kiedy opadło ich zm˛eczenie, wiedzac, ˛ z˙ e ka˙zdy fałszywy krok mo˙ze by´c ostatnim. Cały czas proksy otwierały si˛e i zamykały wokół nich z chrz˛estem, jakby w radosnym oczekiwaniu na łup. — Ten labirynt nigdy si˛e nie sko´nczy! — wyszeptał w pewnym momencie Edain Elessedil do Jaira. W jego głosie słycha´c było zwatpienie. ˛
303
Chłopiec skinał ˛ głowa,˛ jakby zgadzał si˛e z beznadziejno´scia˛ ich sytuacji. Teraz na czoło wysunał ˛ si˛e Foraker, a Helt pilnował tyłów. Brodata twarz karła ociekała potem, a jego surowe oczy błyszczały. Ukryty proks otworzył si˛e nagle tu˙z u stóp Jaira, rozwierajac ˛ czarna˛ paszcz˛e. Chłopak gwałtownie rzucił si˛e w tył i wpadł na Slantera. Proks był tu˙z koło niego, a on go nie zobaczył! Zwalczył fal˛e strachu i obrzydzenia i z determinacja˛ zacisnał ˛ z˛eby. To ju˙z nie potrwa długo. Wkrótce wyjda˛ na powierzchni˛e. W ko´ncu, kiedy przechodzili przez jeszcze jedna˛ jaskini˛e, jeszcze jeden labirynt proksów, Stythys zrobił to, przed czym cały czas ostrzegał ich Slanter. Wszystko stało si˛e tak szybko, z˙ e nawet Garet Jax nie zda˙ ˛zył zareagowa´c. W jednej chwili byli razem, omijajac ˛ obrzydliwie zgrzytajace ˛ szczeliny, a w nast˛epnej łapa mwellreta nagle zamachn˛eła si˛e w tył i cisn˛eła im w twarze Ogie´n Przebudzenia. Spadł na nich, rozsypujac ˛ si˛e jak o´slepiajacy ˛ fajerwerk. Instynktownie odwrócili si˛e, zasłaniajac ˛ oczy, i w tym momencie Stythys zaatakował. Mijajac ˛ Gareta i Slantera, rzucił si˛e do miejsca, gdzie skulił si˛e Jair. Chwytajac ˛ chłopca w pasie jednym pot˛ez˙ nym ramieniem, drugim si˛egnał ˛ w fałdy szaty, wyjał ˛ ukryty tam nó˙z i przyło˙zył go do gardła swojej ofiary. — Cofna´ ˛c si˛e, mali przyjaciele! — zasyczał mwellret, odwracajac ˛ si˛e do nich, kiedy Ogie´n Przebudzenia znowu zebrał si˛e przed nim. Nikt si˛e nie poruszył. Garet Jax przykucnał ˛ niecałe dwa jardy od nich — czarny cie´n, gotowy do skoku. Ciagle ˛ był połaczony ˛ z mwellretem lina.˛ Stythys trzymał chłopca pomi˛edzy nimi. Długi nó˙z l´snił w ciemno´sciach. — Głupie krasssnale! — wycharczał potwór. — My´sleli´scie, z˙ e wykorzyssstacie mnie wbrew mojej woli. Widzicie, co wasss teraz czeka? — Mówiłem, z˙ eby mu nie wierzy´c! — wrzasnał ˛ z w´sciekło´scia˛ Slanter. Ruszył naprzód, ale ostrzegawczy syk jaszczura natychmiast go powstrzymał. Za jego plecami reszta kompanii zamarła w ciasnym kr˛egu — Helt, Foraker i Edain Elessedil. Wsz˛edzie wokół nich proksy nie przestawały prze˙zuwa´c, kamie´n tarł o kamie´n. Garet Jax uniósł si˛e. Spojrzenie szarych oczu było tak zimne, z˙ e rami˛e Stythysa zacisn˛eło si˛e mocniej wokół Jaira. — Pu´sc´ chłopca, mwellret — odezwał si˛e cicho Mistrz Broni. Ostrze no˙za przysun˛eło si˛e bli˙zej do gardła Jaira. Chłopak przełknał ˛ i spróbował si˛e odsuna´ ˛c. Jego oczy napotkały wzrok Gareta. Mistrz Broni był szybki, szybszy ni˙z ktokolwiek. Ju˙z raz pokazał, jak mo˙ze by´c szybki, kiedy walczył w Czarnych D˛ebach z gnomami, które uwi˛eziły Jaira. Jego szczupła, surowa twarz miała wtedy taki sam wyraz, spokojny i nieodgadniony. Tylko oczy obiecywały s´mier´c. Jair wział ˛ długi, powolny oddech. Garet Jax był blisko, ale nó˙z przy gardle chłopca był bliz˙ ej. — Magia nale˙zy do nasss, nie do krasssnali! — Stythys wyrzucił z siebie szybki, nerwowy szept. — Magia, aby powssstrzyma´c w˛edrowców! Krasssnale 304
nie moga˛ jej u˙zy´c, nie moga˛ nasss wykorzysta´c! Głupie krasssnale! Zmia˙zd˙ze˛ wasss jak pchły! — Pu´sc´ chłopca — powtórzył Garet Jax. Ogie´n Przebudzenia ta´nczył przed mwellretem niczym wirujaca ˛ chmura l´snia˛ cego pyłu. Zielone s´lepia Stythysa zw˛eziła nienawi´sc´ . Za´smiał si˛e cicho. — Lepiej uwolni˛e ciebie. — Prychnał ˛ i spojrzał szybko na Slantera. — Ty, mały gnomie! Przetnij sznur, który nasss łaczy! ˛ Slanter spojrzał na Gareta, a potem znowu na jaszczura. Przez jedna˛ chwil˛e uniósł wzrok, odnajdujac ˛ Jaira. Chłopak natychmiast zrozumiał, czego od niego oczekuje. Je´sli chciał wyj´sc´ z tego z z˙ yciem, musiał jako´s pomóc. Powoli, krok po kroku Slanter podszedł do przodu, wyciagaj ˛ ac ˛ zza pasa długi nó˙z. Nikt si˛e nie poruszył. Jair próbował si˛e opanowa´c, walczac ˛ ze strachem i odraza,˛ które nim owładn˛eły. Slanter zrobił kolejny krok. Dło´n gnoma si˛egn˛eła do lu´znej liny łacz ˛ acej ˛ Gareta z jaszczurem. Jair zachowywał absolutny spokój. To była jego jedyna szansa. R˛eka Slantera zbli˙zyła si˛e do sznura. Uniósł nó˙z. Jair za´spiewał. Był to nagły, ostry krzyk, który Slanter natychmiast rozpoznał. Na ciele Stythysa pojawiło si˛e kilkana´scie szarych, owłosionych pajaków, ˛ wspinajac ˛ si˛e na rami˛e, które trzymało nó˙z przy gardle Jaira. Mwellret szarpnał ˛ ko´nczyna˛ i zawył, tłukac ˛ dziko łapami po własnych szatach i próbujac ˛ strzasn ˛ a´ ˛c stworzenia, które do niej przylgn˛eły. Ogie´n Przebudzenia rozproszył si˛e nagle, tworzac ˛ szeroki krag ˛ i pogra˙ ˛zajac ˛ wszystko w mroku. Z błyskawiczna˛ szybko´scia˛ Slanter rzucił si˛e na Stythysa i zatopił ostrze w ramieniu, które s´ciskało chłopca w pasie. Łapa cofn˛eła si˛e i Jair upadł na szorstkie, kamienne podło˙ze, znowu wolny. Z ust pozostałych wyrwały si˛e okrzyki, kiedy rzucili si˛e naprzód, aby go odciagn ˛ a´ ˛c. Stythys przewrócił si˛e do tyłu. Slanter wczepił si˛e w stwora, a Garet Jax skoczył za nim. W r˛ece Mistrza Broni pojawił si˛e nó˙z. Próbował przecia´ ˛c lin˛e łacz ˛ ac ˛ a˛ go z jaszczurem, ale stracił równowag˛e i lina napi˛eła si˛e tylko. Garet upadł na kolana. — Slanter! — krzyknał ˛ Jair. Gnom i mwellret toczyli si˛e przez labirynt proksów, walczac ˛ zajadle. Ogie´n Przebudzenia podtrzymywany moca˛ Stythysa oddalił si˛e i nagle jaskinia pogra˙ ˛zyła si˛e w mroku. Jeszcze kilka sekund i nic nie b˛eda˛ widzieli. — Gnomie! — krzyknał ˛ ostrzegawczo Foraker i rzucił si˛e do przodu, w stron˛e walczacych ˛ postaci. Ale Garet Jax był szybszy. Poderwał si˛e z kolan i wyskoczył jak cie´n z mroku. Jednym ci˛eciem długiego no˙za zerwał lin˛e, która˛ przewiazany ˛ był w pasie. W odpowiedzi na hałas ponad nimi proksy zgrzytały i kłapały paszczami. Ciemne gardziele pracowały szale´nczo. Stythys i Slanter znajdowali si˛e dokładnie w s´rodku tego kł˛ebowiska, które sun˛eło, wiło si˛e coraz bli˙zej. . . Garet Jax dopadł ich, jednym skokiem pokonujac ˛ dzielac ˛ a˛ ich przestrze´n. Noga Slantera znalazła si˛e w z˙ elaznym u´scisku Mistrza Broni. Jednym szarpni˛eciem 305
wydarł gnoma z łap Stythysa. Z gardła jaszczura wydobył si˛e przera˙zajacy ˛ syk. Ubranie miał w strz˛epach. Mwellret stracił równowag˛e i upadł do tyłu. Pod nim otworzyła si˛e ciemna gardziel proksa. Jaszczur przez chwil˛e zawisł w górze, szponiaste palce chwytały powietrze. Potem spadł, znikajac ˛ im z oczu. Paszcza proksa zamkn˛eła si˛e i powietrze przeszył nieludzki wrzask. Czarna szczelina zacz˛eła mieli´c swoja˛ zdobycz z upiornym chrz˛estem. Potworny d´zwi˛ek wypełnił cała˛ jaskini˛e. W tej samej chwili Ogie´n Przebudzenia znowu rozproszył si˛e i odpłynał ˛ w mrok, unoszac ˛ ze soba˛ bezcenne s´wiatło. Jaskinie Nocy raz jeszcze pogra˙ ˛zyły si˛e w ciemno´sciach. Min˛eło kilka minut, zanim ktokolwiek odwa˙zył si˛e poruszy´c. Skulili si˛e tam, gdzie zastała ich ciemno´sc´ , czekajac, ˛ a˙z oczy przyzwyczaja˛ si˛e do braku s´wiatła, i nasłuchujac ˛ z˙ ucia proksów wokół siebie. Kiedy szybko stało si˛e jasne, z˙ e nawet najmniejsza drobinka s´wiatła nie uka˙ze si˛e ich oczom, Elb Foraker zaczał ˛ woła´c wszystkich i kazał im odpowiada´c. Jeden po drugim wołali w odpowiedzi, bezcielesne głosy w nieprzeniknionych ciemno´sciach. Byli wszyscy. Wiedzieli jednak, z˙ e długo tak nie wytrzymaja.˛ Zniknał ˛ Ogie´n Przebudzenia, s´wiatło, którego tak rozpaczliwie potrzebowali, aby wskazywało im drog˛e. Bez niego byli jak s´lepcy. Musieli podja´ ˛c prób˛e wydostania si˛e z labiryntu proksów za pomoca˛ jedynie własnego instynktu. — To beznadziejne — oznajmił od razu Foraker. — Bez s´wiatła nie b˛edziemy mogli stwierdzi´c, gdzie otwiera si˛e przed nami korytarz ani gdzie jest droga. Nawet je´sli unikniemy proksów, b˛edziemy błaka´ ˛ c si˛e po tych jaskiniach przez cała˛ wieczno´sc´ . — W głosie karła pobrzmiewał odcie´n strachu, którego Jair nigdy przedtem nie słyszał. — Musi by´c jaki´s sposób. — Chłopiec mruknał ˛ cicho, bardziej do siebie ni˙z do pozostałych. — Helt, czy mo˙zesz u˙zy´c swego daru widzenia? — zapytał z nadzieja˛ Edain Elessedil. — Czy potrafisz zobaczy´c drog˛e w tych ciemno´sciach? Olbrzym jednak nie potrafił pomóc. Nawet jego nocne widzenie wymagało odrobiny s´wiatła, wyja´snił łagodnie. Bez s´wiatła nocne widzenie było bezu˙zyteczne. Przez chwil˛e milczeli, pozbawieni nawet tej niewielkiej nadziei. Jair usłyszał w ciemno´sciach głos Slantera wyrzucajacego ˛ Garetowi, z˙ e nie miał na tyle rozumu, z˙ eby nie wierzy´c jaszczurowi, tak jak on, Slanter, ostrzegał przez cały czas. Jairowi wydawało si˛e, z˙ e słyszy Brin napominajac ˛ a˛ go, z˙ e powinien był jej usłucha´c. Odp˛edził od siebie ten szept, zastanawiajac ˛ si˛e, czy mógłby u˙zy´c pie´sni, aby przywoła´c z powrotem Ogie´n Przebudzenia, je´sli pie´sn´ słu˙zy mu tak samo jak siostrze. Ale jego pie´sn´ była tylko iluzja,˛ ułuda˛ rzeczywisto´sci. Potem pomy´slał o krysztale wizji. Podekscytowany, zaczał ˛ nawoływa´c pozostałych i goraczkowo ˛ przeszukiwa´c ubranie. Kryształ był tam wcia˙ ˛z, wetkni˛ety 306
bezpiecznie w fałdy tuniki, zawieszony na srebrnym ła´ncuchu. Jair wydobył go i uniósł w zło˙zonych dłoniach. Kryształ da im s´wiatło! Z kryształem i nocnym widzeniem Helta wyjda˛ z tych jaski´n! Ledwo mogac ˛ opanowa´c podniecenie, za´spiewał, przywołujac ˛ magi˛e. Jasne s´wiatło zalało jaskini˛e swym blaskiem. W jego wn˛etrzu pojawiła si˛e pi˛ekna i znuz˙ ona twarz Brin Ohmsford i uniosła si˛e do nich w mroku Jaski´n Nocy niczym duch nie z tego s´wiata. Dziewczyn˛e otaczała szaro´sc´ , mrok przypominajacy ˛ mroki jaskini, g˛esty i duszacy. ˛ Gdziekolwiek teraz była, wpatrujac ˛ si˛e przez nich w swoja˛ własna˛ przyszło´sc´ , było to miejsce równie wrogie jak to, w którym sami si˛e znajdowali. Ostro˙znie podeszli bli˙zej, zbierajac ˛ si˛e wokół s´wiatła kryształu. Chwycili si˛e za r˛ece jak dzieci, które musza˛ przej´sc´ jakie´s ciemne miejsce, i ruszyli naprzód poprzez labirynt proksów. Prowadził Jair, głosem podtrzymujac ˛ blask kryształu wizji i rozpraszajac ˛ przed nimi cienie. Krok za nim szedł Helt. Waskie ˛ oczy olbrzyma przeszukiwały podłog˛e jaskini, gdzie ukrywały si˛e proksy. Za nimi poda˛ z˙ ała reszta. Przeszli do nast˛epnej jaskini. Była mniejsza ni˙z poprzednie i łatwiej było wybra´c wła´sciwa˛ drog˛e. Pie´sn´ Jaira uniosła si˛e czysta i pewna, pełna mocy. Wiedział ju˙z, z˙ e dzi˛eki Brin uda im si˛e wyj´sc´ z jaski´n. Chciało mu si˛e krzycze´c z wdzi˛eczno´sci do jej wizerunku unoszacego ˛ si˛e przed nim. Jakie to niezwykłe, z˙ e mogła w ten sposób przyj´sc´ im na ratunek! Odgrodził si˛e od d´zwi˛eków, które wydawały proksy mielace ˛ kamie´n po kamieniu. Zamknał ˛ swój umysł na wszystko z wyjatkiem ˛ s´wiatła i obrazu twarzy siostry, zawieszonych przed nim w powietrzu. Cały oddał si˛e magii pie´sni, kroczac ˛ pewnie naprzód w ciemno´sciach.
XXXVIII Reszt˛e nocy zaj˛eło Brin i jej oswobodzicielom wydostanie si˛e ze Starego Bagniska. Nie dokonaliby tego bez prowadzacego ˛ ich Szepta, ale wielki, bagienny kot czuł si˛e tutaj jak w domu i nie przeszkadzały mu ani mgła, ani błotniste podło˙ze. Wybierajac ˛ drog˛e instynktem, którego bagno nie było w stanie oszuka´c, prowadził ich na południe, w stron˛e ciemnej s´ciany Ravenshorn. — Bez Szepta straciliby´smy ci˛e w bagnisku — wyja´sniła dziewczynie Kimber, kiedy znowu ja˛ odnale´zli i ruszyli na południe. — To on wytropił ci˛e we mgle. Nie zmyla˛ go pozory i zna wszystkie sztuczki bagien. Ale to wielkie szcz˛es´cie, z˙ e dotarli´smy do ciebie we wła´sciwym czasie. Musisz trzyma´c si˛e blisko nas. Brin bez komentarza przyj˛eła udzielona˛ jej w dobrych intencjach nagan˛e. Nie było powodu dłu˙zej rozwodzi´c si˛e nad tym wydarzeniem. Podj˛eła ju˙z ostatecznie decyzj˛e, z˙ e opu´sci ich, zanim dotra˛ do Maelmord. Pozostawało jej tylko znale´zc´ odpowiednia˛ ku temu okazj˛e. Powody były proste. Allanon powierzył jej zadanie przebycia pasma puszczy, która chroniła Ildatch, i dopilnowanie, aby ksi˛ega została zniszczona. Uczyni to, przeciwstawiajac ˛ magii Maelmord magi˛e pie´sni. Niegdy´s zastanawiała si˛e, czy to w ogóle mo˙zliwe. Teraz my´slała raczej, jakie katastrofalne skutki mo˙ze to wywoła´c. Uwolniona moc obu tych magii mo˙ze by´c przera˙zajaca. ˛ Nie b˛edzie to walka białej magii z czarna,˛ jak kiedy´s przewidywała, ale walka magii równie mrocznych w działaniu i skutkach. Maelmord został stworzony, aby niszczy´c. Lecz pie´sn´ tak˙ze to potrafiła. Brin wiedziała ju˙z, z˙ e pie´sn´ zawsze nosiła w sobie niszczycielski potencjał, i wiedziała tak˙ze, z˙ e by´c mo˙ze nie b˛edzie go w stanie kontrolowa´c. Mogła s´lubowa´c, z˙ e to uczyni. Mogła składa´c naj´swi˛etsze przysi˛egi, ale nie mogła by´c pewna, z˙ e kiedykolwiek ich dotrzyma — ju˙z nie. Chyba z˙ e przestanie u˙zywa´c pie´sni. Mogła pogodzi´c si˛e z tym, z˙ e ryzykuje. Zrobiła to ju˙z dawno, w chwili, kiedy postanowiła wyruszy´c na t˛e wypraw˛e. Ale nie mogła pogodzi´c si˛e z tym, z˙ e ryzykuje z˙ yciem tych, którzy wraz z nia˛ ruszyli w t˛e podró˙z. Musiała ich opu´sci´c. Bez wzgl˛edu na to, co miałaby znie´sc´ , kiedy dotrze do Maelmord, nie mogła pozwoli´c, aby podzielili jej los. „Idziesz na pewna˛ s´mier´c, Brin Shannara”, ostrzegał ja˛ Grimpond. „Niesiesz ze soba˛ ziarno zniszczenia”. By´c mo˙ze tak wła´snie było. By´c mo˙ze zniszczenie tkwiło w magii pie´sni. Jednego 308
wszak była pewna. Jej towarzysze ju˙z do´sc´ dla niej ryzykowali i wi˛ecej nie mo˙ze im na to pozwoli´c. My´slała o tym cała˛ noc, mozolnie przedzierajac ˛ si˛e przez bagniska i przypominajac ˛ sobie, co czuła, u˙zywajac ˛ magii pie´sni. Mijały godziny. Wied´zminy porzuciły tej nocy po´scig za nimi, ale w umy´sle dziewczyny i tak kł˛ebiły si˛e demony, tyle z˙ e innego rodzaju. O s´wicie grupka w˛edrowców wydostała si˛e ze Starego Bagniska i znalazła si˛e na wzgórzach graniczacych ˛ z południowymi zboczami Ravenshorn. Um˛eczona długim marszem i wydarzeniami ubiegłej nocy, cała piatka ˛ schroniła si˛e w niewielkim sosnowym zagajniku rosnacym ˛ pomi˛edzy dwoma pasmami gór i zapadła w sen. Bali si˛e podró˙zowa´c za dnia, kiedy łatwo mogli zosta´c zauwa˙zeni. Wraz z zapadni˛eciem nocy ruszyli w dalsza˛ podró˙z, tym razem na wschód, wzdłu˙z wysokiej skalnej s´ciany, która wyrastała nad wrzosowiskiem. Ni˙zsze, zalesione zbocza spowijała mgła. Jej strz˛epy przecinały ich s´cie˙zk˛e niczym paj˛ecza sie´c. Szczyty Ravenshorn były ogromne i wyniosłe. Nagie skały unosiły si˛e nad le´sna˛ kraina,˛ ostrymi szczytami rze´zbiac ˛ niebiosa. Noc była cicha i spokojna. Nigdzie nie było s´ladu z˙ ycia. Mrok s´cielił si˛e na urwiskach, lasach i pokrytych mgła˛ bagnach. Nic nie poruszało si˛e w tym rozlewisku ciemno´sci. O północy zatrzymali si˛e na odpoczynek. Była to niespokojna przerwa, podczas której nasłuchiwali ciszy, rozcierajac ˛ obolałe mi˛es´nie i poprawiajac ˛ rzemienie przy butach. Wtedy wła´snie Coglin postanowił porozmawia´c o magii. — Tu tak˙ze jest magia — wyszeptał ostro˙znie do Brin i Rona, jak gdyby bał si˛e, z˙ e kto´s mógłby ich usłysze´c. — Innego rodzaju ni˙z ta, która˛ władaja˛ w˛edrowcy. Zrodzona nie w ich czasach ani czasach elfów i ba´sniowych istot, ale w czasach pomi˛edzy! — Pochylił si˛e do przodu i zmru˙zył oskar˙zycielsko oczy. — My´slała´s, z˙ e nic nie wiem o starym s´wiecie, prawda, dziewczyno? — zapytał Brin. — Mnie tak˙ze uczono o starym s´wiecie. Dowiedziałem si˛e wszystkiego od swoich przodków. Nie druidów, nie, ale nauczycieli, dziewczyno, nauczycieli! Oni posiadali wiedz˛e o starym s´wiecie, który istniał, kiedy Wielkie Wojny spowodowały tak wielkie spustoszenie w´sród rodzaju ludzkiego! — Dziadku — łagodnie upomniała go Kimber Boh. — Wystarczy im to wyja´sni´c. — Te˙z co´s! — burknał ˛ gniewnie Coglin. — Wyja´snij, mówi! A co niby robi˛e, dziewczyno? — Zmarszczył czoło. — Moc ziemi! Oto magia, która˛ władam! Nie magia słów czy zakl˛ec´ , nie ta magia! Moc zrodzona z elementów tworzacych ˛ ziemi˛e, po której chodzimy, cudzoziemcy. To jest moc ziemi. Kawałki kruszców, pyłów i zwiazków, ˛ które mo˙zna zobaczy´c i dotkna´ ˛c. Niegdy´s nazywano to chemia.˛ Teraz w czterech krainach nikt nie ma tak rozwini˛etych umiej˛etno´sci. Wi˛eksza cz˛es´c´ wiedzy przepadła razem ze starym s´wiatem. Ale troch˛e, tylko troch˛e, ocalało. Teraz jest w moim posiadaniu.
309
— Czy to wła´snie nosisz w tych sakwach? — zapytał Ron. — W ten sposób spowodowałe´s tamten wybuch? — Ha, ha! — Coglin za´smiał si˛e cicho. — One moga˛ o wiele wi˛ecej, góralu. Ogie´n eksploduje, ziemia zamienia si˛e w błoto, powietrze w duszacy ˛ pył, a ciało w kamie´n! Mam mikstury na wszystko. Mieszam i łacz˛ ˛ e, troch˛e tego i troch˛e tamtego. — Znowu si˛e roze´smiał. — Poka˙ze˛ w˛edrowcom moc, jakiej nigdy nie widzieli! Ron z powatpiewaniem ˛ pokr˛ecił głowa.˛ — Gnomy pajaki ˛ to jedno, a Widma Mord to zupełnie co´s innego. Wska˙za˛ ci˛e palcem i zamienisz si˛e w popiół. Jedyna˛ ochrona˛ przed ich magia˛ jest miecz, który nios˛e, natchniony magia˛ druida. — Hm! — Coglin splunał. ˛ — Poszukasz jeszcze u mnie ochrony, ty i dziewczyna! Ron ju˙z miał rzuci´c jaka´ ˛s ci˛eta˛ odpowied´z, ale po namy´sle wzruszył tylko ramionami. — Je´sli przyjdzie nam zmierzy´c si˛e z w˛edrowcami, obaj ofiarujemy Brin cała˛ ochron˛e, jaka˛ b˛edziemy w stanie. Zerknał ˛ na dziewczyn˛e, szukajac ˛ potwierdzenia, a ona u´smiechn˛eła si˛e na znak zgody. Nic jej to nie kosztowało. Wiedziała ju˙z, z˙ e tak czy inaczej, u celu podró˙zy nie b˛edzie z nia˛ z˙ adnego z nich. Przez chwil˛e rozwa˙zała słowa Coglina. Martwiło ja,˛ z˙ e jaka´s cz˛es´c´ dawnych umiej˛etno´sci przetrwała masakry Wielkich Wojen. Nie była zachwycona my´sla,˛ z˙ e tak przera˙zajaca ˛ moc mo˙ze znowu przyj´sc´ na s´wiat. Wystarczyło, z˙ e magia czarodziejskiego s´wiata odrodziła si˛e poprzez z´ le skierowane wysiłki grupki buntowniczych druidów w Radzie Paranoru. Ale perspektywa, z˙ e wiedza o mocy i energii mogłaby by´c znowu zastosowana, była jeszcze bardziej niepokojaca. ˛ Niemal wszystkie nauki prowadzace ˛ do tej wiedzy przepadły wraz ze starym s´wiatem, a to, co zostało, ponownie ukryli druidzi. Mimo to ten stary, na wpół szalony człowiek, prymitywny jak odludzie, na którym z˙ ył, był w posiadaniu przynajmniej cz˛es´ci tej wiedzy. Ta szczególna magia, która˛ poznał, nale˙zała teraz do niego. Potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ By´c mo˙ze tak ju˙z musiało by´c, z˙ e ka˙zda magia, zrodzona z dobrej czy złej woli, ta, która miała dawa´c z˙ ycie, i ta, która je odbierała, w pewnym czasie nieuchronnie wychodziła na s´wiatło dnia. By´c mo˙ze taka była wła´snie prawda o talentach zrodzonych w s´wiecie ludzi i o magii zrodzonej w s´wiecie czarów. By´c mo˙ze strumie´n czasu wynosił je cyklicznie na powierzchni˛e, po czym znikały, znowu si˛e pojawiały i tak bez ko´nca. Ale powrót wiedzy o mocy i energii teraz, kiedy zginał ˛ ostatni z druidów. . . ? Niemniej jednak Coglin był stary, a jego wiedza ograniczona. Kiedy umrze, wiedza prawdopodobnie umrze wraz z nim i raz jeszcze przepadnie. Przynajmniej na jaki´s czas. A wi˛ec to samo mo˙ze wydarzy´c si˛e i z jej magia.˛ 310
Przez reszt˛e nocy szli na wschód, wybierajac ˛ drog˛e przez rzedniejac ˛ a˛ puszcz˛e. Przed nimi s´ciana Ravenshorn zacz˛eła wygina´c si˛e na pomoc, ku pustkowiu gł˛ebokiego Anaru. Wyrastała z gł˛ebi nocy jak wyniosłe, mroczne pasmo cienia. Stare Bagnisko zostało za nimi i ju˙z tylko cienka, zielona linia wzgórz oddzielała ich od górskich szczytów. Nad kraina˛ unosiła si˛e gł˛eboka cisza. Brin wiedziała, z˙ e w miejscu, gdzie góry skr˛ecaja˛ na północ, le˙zy ukryty Graymark i Maelmord. Tam musz˛e znale´zc´ sposób, aby uwolni´c si˛e od pozostałych, pomy´slała. Stamtad ˛ musz˛e ju˙z i´sc´ sama. Za s´ciana˛ gór pojawiły si˛e pierwsze promienie wschodzacego ˛ sło´nca. Niebo ja´sniało powoli, przechodzac ˛ od gł˛ebokiego granatu do szaro´sci, od szaro´sci do srebra, a od srebra do ró˙zu i złota. Mrok odpłynał ˛ wraz z wycofujac ˛ a˛ si˛e noca˛ i z ciemno´sci wyłonił si˛e szeroki łuk ziemi. Najpierw pojawiły si˛e drzewa, li´scie, zakrzywione gał˛ezie i szorstkie pnie, którym s´wiatło nadało zarys i barw˛e. Potem ujrzeli skały, krzewy i naga˛ ziemi˛e. Wszystko od wzgórz do bagnisk nabierało kształtów. Przez chwil˛e jeszcze mrok utrzymywał si˛e w górach. Na ich zboczach ciemno´sc´ jeszcze si˛e nie rozwiała do ko´nca. Ale wreszcie tak˙ze i tam przedarło si˛e wschodzace ˛ sło´nce i na ostrych kraw˛edziach rozlało si˛e s´wiatło, ukazujac ˛ przera˙zajace ˛ oblicze Ravenshorn. Była to gro´zna i nieugi˛eta twarz — zniszczona przez czas, z˙ ywioły i zatruta czarna˛ magia,˛ która na niej wyrosła. Tam gdzie pasmo gór skr˛ecało na północ w pustkowie, skały były zbielałe i sp˛ekane, jak gdyby po jakiej´s z˙ ywej istocie zostały tylko ko´sci. Wyrastały tysiace ˛ stóp ponad horyzontem — strome urwiska i poszarpane wawozy ˛ przygniecione ci˛ez˙ arem wieków i koszmarów, które przetrwały. W surowej, szarej pustce nic si˛e nie poruszało. Kiedy powiał wiatr, Brin na chwil˛e uniosła twarz i zmarszczyła nos z obrzydzeniem. Nieprzyjemny zapach napływał skad´ ˛ s przed nimi. — Kanały Graymark. — Coglin splunał, ˛ nie przestajac ˛ si˛e czujnie rozgla˛ da´c. — Jeste´smy ju˙z blisko. Kimber wysun˛eła si˛e naprzód, gdzie ostro˙znie w˛eszył Szept. Schylajac ˛ si˛e nisko nad wielkim kotem, powiedziała mu co´s cicho do ucha, tylko jedno słowo, a zwierz˛e delikatnie obwachało ˛ jej twarz. Zawróciła do nich. — Szybko, zanim si˛e rozja´sni. Szept poka˙ze nam drog˛e. Pospieszyli naprzód poprzez umykajacy ˛ mrok, poda˙ ˛zajac ˛ za bagiennym kotem, który poprowadził ich krzywizna˛ szczytów Ravenshorn tam, gdzie odginały si˛e na północ. Drzewa i krzewy znikn˛eły, trawa była skapa ˛ i po˙zółkła, a ziemia ustapiła ˛ miejsca pokruszonym kamieniom i skalnym półkom. Przykry zapach nasilał si˛e. Cuchnacy ˛ odór zgnilizny tłumił nawet s´wie˙zo´sc´ poranka. Brin niemal si˛e dusiła. A co b˛edzie, je´sli odnajda˛ drog˛e do kanałów? Wzgórza opadły gwałtownie i przed nimi otworzyła si˛e gł˛eboka dolina, zagubiona pomi˛edzy mrocznymi s´cianami gór. W dole, pos˛epne i nieruchome, le˙zało 311
ciemne jezioro, zasilane strumieniem, który saczył ˛ si˛e po skałach z szerokiego, czarnego otworu. Szept zatrzymał si˛e. U jego boku stan˛eła Kimber. — Tutaj. — Wskazała. — Kanały. Spojrzenie Brin pow˛edrowało w gór˛e, wzdłu˙z poszarpanej linii szczytów, do miejsca, gdzie pot˛ez˙ na, górska s´ciana opierała si˛e o niebo wyzłocone s´witem. Tam, ciagle ˛ jeszcze niewidoczna, stała forteca Maelmord i Ildatch. Przełkn˛eła. Zapach kanałów był nie do zniesienia. Tutaj miała spotka´c swój los. Jej u´smiech był twardy. Musi stawi´c si˛e na to spotkanie. U wej´scia do kanałów Coglin ujawnił troch˛e wi˛ecej ze swojej magii. Z zamkni˛etej paczki z jednej z sakw, które nosił przypi˛ete do pasa, wyjał ˛ ma´sc´ , która wtarta w nozdrza łagodziła smród trujacych ˛ wydzielin kanałów. „Mała magia”, oznajmił. Wprawdzie nie usuwała całkowicie przykrego zapachu, ale mogła uczyni´c go zno´snym. Z kawałków uschłych gał˛ezi zrobił krótkie pochodnie i wetknał ˛ ich ko´nce do drugiej sakwy. Pokryły si˛e srebrna˛ substancja,˛ która jarzyła si˛e jak olejna lampa w ciemno´sciach jaskini, mimo z˙ e nie było z˙ adnego ognia. — Jeszcze troszk˛e mojej magii, cudzoziemcy. — Zachichotał, kiedy wpatrywali si˛e ze zdumieniem w pochodnie bez płomienia. — Chemia, pami˛etacie? Co´s, czego w˛edrowcy nie znaja.˛ Mam jeszcze par˛e takich niespodzianek. Zobaczycie. Ron skrzywił si˛e z powatpiewaniem ˛ i pokr˛ecił głowa.˛ Brin nie odezwała si˛e, ale pomy´slała szybko, z˙ e b˛edzie bardzo szcz˛es´liwa, je´sli nie b˛eda˛ mieli okazji wypróbowa´c tych niespodzianek. Z pochodniami w dłoniach, mała grupka weszła ze słonecznego s´wiatła w ciemny tunel kanałów. Korytarze były szerokie i gł˛ebokie. Ciekła trucizna sa˛ czaca ˛ si˛e z Graymark i Maelmord spływała w dół starym kanałem wy˙złobionym w podłodze tunelu. Po obu stronach kanału znajdowały si˛e kamienne chodniki, wystarczajaco ˛ szerokie, aby mogli nimi przej´sc´ . Prowadził Szept, a jego s´wieca˛ ce oczy rzucały senne refleksy w s´wietle pochodni. Płaskie stopy bezszelestnie przesuwały si˛e po kamieniach. Za kotem poda˙ ˛zał Coglin z Kimber, a Brin i Ron osłaniali tyły. Szli bardzo długo. Brin straciła rachub˛e czasu. Jej uwag˛e pochłaniało tylko wybieranie drogi w półmroku i obietnica, z˙ e zejdzie do Maelmord sama. Kanał biegł w gór˛e przez skalne s´ciany, wijac ˛ si˛e niczym wa˙ ˛z. Odór napełniajacy ˛ przejs´cie był niemal nie do zniesienia, nawet z ma´scia,˛ za pomoca˛ której Coglin chciał ułatwi´c im oddychanie. Od czasu do czasu docierały do nich z góry nagłe podmuchy zimnego powietrza, wymiatajac ˛ odór kanału. Ale były one rzadkie i krótkie, fetor natychmiast powracał. Minał ˛ ranek. Godziny gubiły si˛e w nieko´nczacej ˛ si˛e spirali ich wspinaczki. W ko´ncu stan˛eli przed ogromna,˛ stalowa˛ brama,˛ przez która˛ nie prze´slizn˛ełaby si˛e nawet mysz. Ron si˛egnał ˛ po miecz, ale powstrzymał go ostry okrzyk Coglina. Z radosnym chichotem stary człowiek kazał im si˛e cofna´ ˛c, a sam wyjał ˛ kolejna˛ 312
sakw˛e — t˛e zawierajac ˛ a˛ dziwaczny, czarny pył z dodatkiem jakby sadzy. Pomazał pyłem kraty bramy w miejscu, gdzie łaczyły ˛ si˛e one ze skała,˛ dotknał ˛ naznaczonych punktów pochodnia˛ i pył rozjarzył si˛e białym s´wiatłem. Kiedy zgasło, kraty okazały si˛e kompletnie prze˙zarte w tych miejscach. Coglin naparł na nie łokciem i brama run˛eła na podłog˛e jaskini. Ruszyli dalej. Wspinali si˛e w milczeniu. Nasłuchiwali wroga, który czekał na nich w górze — czarni w˛edrowcy i ich sługi. Nie słyszeli ich, ale za to inne d´zwi˛eki odbijały si˛e echem w pustych korytarzach. Dobiegały gdzie´s z góry i trudno było od razu je rozpozna´c. Głuche odgłosy, jakby upadku ci˛ez˙ kich ciał, drapanie i skrobanie pazurów, wycie, jak gdyby gwałtowny wicher z górskich szczytów przemierzał tunele i syczenie, jak gdyby z jakiej´s szczeliny uwalniała si˛e para. Te odległe odgłosy napełniały kanały, podkre´slajac ˛ jeszcze panujac ˛ a˛ tu absolutna˛ cisz˛e. Brin próbowała odnale´zc´ pewna˛ regularno´sc´ tych d´zwi˛eków, ale nie było z˙ adnej, moz˙ e z wyjatkiem ˛ syczenia, które wznosiło si˛e i gasło ze specyficzna˛ regularno´scia.˛ Przywołało to nieprzyjemne wspomnienia Grimponda unoszacego ˛ si˛e z jeziora i mgły. Musz˛e znale´zc´ sposób, z˙ eby si˛e odłaczy´ ˛ c, pomy´slała raz jeszcze. I to szybko. Tunele i wspinaczka ciagn˛ ˛ eły si˛e w niesko´nczono´sc´ . Wraz z upływem dnia powietrze w kanałach stawało si˛e coraz cieplejsze i członkowie wyprawy obficie si˛e pocili pod swoimi płaszczami i tunikami. Przez korytarze zacz˛eła si˛e saczy´ ˛ c przedziwna mgła, przylegajaca ˛ do skóry i ubra´n, lepiaca ˛ si˛e od brudu i przesiak˛ ni˛eta odorem kanałów. Odp˛edzali ja˛ z obrzydzeniem, ale płyn˛eła za nimi i nie dawała si˛e przep˛edzi´c. W miar˛e wspinaczki stawała si˛e coraz g˛estsza i wkrótce widoczno´sc´ ograniczyła si˛e do paru stóp przed nimi. Potem nagle mgła i mrok rozstapiły ˛ si˛e i stan˛eli nad skalna˛ półka,˛ a pod nimi rozciagała ˛ si˛e niezmierzona przepa´sc´ ginaca ˛ w nieprzeniknionej czerni serca góry. Spojrzeli po sobie z niepokojem. Po ich prawej stronie korytarz skr˛ecał w gór˛e poda˙ ˛zajac ˛ za kanałem biegnacym ˛ z cytadeli Widm Mord, ginał ˛ w skale. Po lewej prowadził w dół do watłego, ˛ kamiennego mostku biegnacego ˛ nad otchłania˛ w kierunku ciemnego tunelu wydra˙ ˛zonego w odległej s´cianie urwiska. — Któr˛edy teraz? — mruknał ˛ cicho Ron, jak gdyby sam sobie zadawał to pytanie. Na lewo, pomy´slała natychmiast Brin. Na lewo, przez przepa´sc´ . Nie wiedziała dlaczego, ale instynktownie czuła, z˙ e musi poda˙ ˛zy´c tamt˛edy. — Kanały sa˛ droga.˛ — Coglin patrzył na nia.˛ — To wła´snie powiedział ci Grimpond, prawda, dziewczyno? Brin zaniemówiła. — Brin? — To Kimber przywoływała ja˛ łagodnie. — Tak — odpowiedziała w ko´ncu. — Tak, one sa˛ droga.˛ — Skr˛ecili w prawo, wzdłu˙z półki, idac ˛ w gór˛e kanałem, znowu podejmujac ˛ mozolny marsz w ciemno´sciach. W umy´sle Brin wrzało. To nie t˛edy, my´slała. Dlaczego powiedziałam 313
im, z˙ e to t˛edy? Odetchn˛eła gwałtownie, starajac ˛ si˛e opanowa´c gonitw˛e my´sli. To, czego szukała, znajdowało si˛e za nimi, po drugiej stronie kamiennego mostu. Maelmord był za nia,˛ czuła to. Dlaczego wi˛ec. . . ? Odpowied´z przyszła natychmiast. Poniewa˙z tam miała ich opu´sci´c, rzecz jasna. To była wła´snie okazja, na która˛ czekała od Starego Bagniska. Tak musiało by´c. Pie´sn´ przyjdzie jej z pomoca˛ — mały podst˛ep, niewielkie kłamstwo. Wcia˛ gn˛eła gwałtownie powietrze. Mimo z˙ e zawiedzie pokładane w niej zaufanie, musi to uczyni´c. Zacz˛eła mrucze´c, cicho, delikatnie, budujac ˛ z pie´sni niewidzialna˛ s´cian˛e i tworzac ˛ w umy´sle swoich towarzyszy swój własny obraz. Potem nagle odłaczyła ˛ si˛e od własnej zjawy i przywarła do s´ciany, obserwujac, ˛ jak ja˛ mijaja.˛ Wiedziała, z˙ e iluzja b˛edzie trwała zaledwie par˛e minut. Pobiegła z powrotem w dół kanału. W uszach miała własny, ci˛ez˙ ki oddech. Dotarła do półki, podbiegła do miejsca, gdzie si˛e zw˛ez˙ ała, i weszła na kamienny most. Pod nia˛ otwierała si˛e czarna otchła´n. Krok po kroku ostro˙znie przeszła most. W mroku i mgle wokół niej panowała cisza, ale mimo to czuła, z˙ e nie jest sama. Zdecydowanie odsun˛eła nagły przypływ strachu i zwatpienia. ˛ Spokój, z˙ adnych emocji. Nie mogła pozwoli´c, aby co´s ja˛ dotkn˛eło. W ko´ncu pokonała most. Przez chwil˛e stała przy wej´sciu do kolejnego tunelu i pozwoliła powróci´c uczuciom. Pojawiła si˛e krótka my´sl o Ronie i pozostałych, a potem znikn˛eła. Pomy´slała gorzko, z˙ e u˙zyła pie´sni przeciwko nim i chocia˙z było to konieczne, ta s´wiadomo´sc´ raniła ja˛ gł˛eboko. Potem, gwałtownym ruchem odwróciła si˛e do kamiennego mostka, nastroiła pie´sn´ do szybkiego, ochrypłego krzyku i za´spiewała. Gniewny d´zwi˛ek odbił si˛e echem, fragmenty mostu uleciały w powietrze i opadły w przepa´sc´ . Teraz nie było ju˙z odwrotu. Skr˛eciła w głab ˛ tunelu i znikn˛eła. W tunelu, w którym nadal grupka s´miałków szukała drogi w ciemno´sci, uniósł si˛e ostry krzyk. — Do licha! Co to było? — krzyknał ˛ Ron. Przez chwil˛e panowała cisza. Umilkło echo dziwnego odgłosu. — Brin, to była Brin — wyszeptała Kimber. Ron wlepił w nia˛ oczy. Niemo˙zliwe, Brin była przecie˙z przy nim. . . Nagle wizerunek, który dziewczyna wytworzyła w ich umysłach, zbladł i rozwiał si˛e. Coglin zaklał ˛ cicho i tupnał ˛ noga.˛ — Co ona zrobiła. . . ? — wyjakał ˛ góral w pomieszaniu, niezdolny doko´nczy´c zdania. U jego boku stan˛eła Kimber. Na jej twarzy widniało napi˛ecie. — Zrobiła to, co zamierzała zrobi´c od samego poczatku, ˛ jak sadz˛ ˛ e. Zostawiła nas i poszła dalej sama. Mówiła, z˙ e nie chce, aby´smy jej towarzyszyli. Teraz po prostu upewniła si˛e, z˙ e tego nie zrobimy. 314
— Na kocia˛ dusz˛e! — Ron był przera˙zony. — Czy ona nie rozumie, jak niebezpieczne. . . ? — Rozumie doskonale. — Dziewczyna przerwała mu, przepychajac ˛ si˛e obok niego w tunelu. — Powinnam była wiedzie´c, z˙ e tak zrobi. Musimy si˛e spieszy´c, je´sli chcemy ja˛ dogoni´c. Szept, szukaj! Wielki bagienny kot pobiegł naprzód bez wysiłku, sunac ˛ z powrotem tunelem kanału. Trójka ludzi pobiegła za nim, s´lizgajac ˛ si˛e i potykajac ˛ w mroku. Ron Leah był w´sciekły i przera˙zony jednocze´snie. Dlaczego to zrobiła? Nie mógł tego poja´ ˛c. Znowu znale´zli si˛e na kamiennej półce, wpatrujac ˛ si˛e w otchła´n, w która˛ spadł przełamany na pół most. — Tutaj u˙zyła magii! — Coglin parsknał. ˛ Ron bez słowa skoczył naprzód, stajac ˛ na poszarpanych pozostało´sciach mostu. Dwadzie´scia stóp dalej sterczał ze s´ciany urwiska drugi koniec. Mógłby skoczy´c pomy´slał nagle. Było daleko, ale mógłby spróbowa´c. Przynajmniej spróbowa´c. . . — Nie, Ronie Leah. — Kimber odciagn˛ ˛ eła go od przepa´sci, natychmiast odczytujac ˛ jego zamiary. U´scisk jej r˛eki był nadspodziewanie silny. — Nie bad´ ˛ z głupcem. Nie skoczysz tak daleko. — Nie mog˛e jej znowu zostawi´c — upierał si˛e. — Nie po raz drugi. Dziewczyna z powaga˛ skin˛eła głowa.˛ — Ja te˙z si˛e o nia˛ martwi˛e. — Odwróciła si˛e. — Szept! — Bagienny kot przypadł do niej, ocierajac ˛ si˛e o jej twarz wasatym ˛ pyskiem. Przemówiła do niego cicho, targajac ˛ za uszy. Potem cofn˛eła si˛e. — Szukaj, Szept! — rozkazała. Kot wykonał skr˛et i rzucił si˛e na most, po czym zebrał si˛e do skoku i jednym susem, bez najmniejszego wysiłku, przesadził przepa´sc´ , laduj ˛ ac ˛ na drugim ko´ncu potrzaskanego mostu. Po drugiej stronie zniknał ˛ w ciemnym tunelu. Na młodej twarzy Kimber odbiła si˛e troska i niepokój. Niech˛etnie rozstawała si˛e z kotem, ale Brin mogła go bardziej potrzebowa´c, a przecie˙z była jej przyjaciółka.˛ — Strze˙z jej dobrze — powiedziała cicho w s´lad za Szeptem. Potem spojrzała na Rona. — Teraz my spróbujmy znale´zc´ jaki´s sposób, aby dotrze´c do Brin Ohmsford.
XXXIX Było prawie południe, kiedy Jair i jego towarzysze wynurzyli si˛e ponownie z Jaski´n Nocy i stan˛eli na szerokiej skalnej półce nad gł˛ebokim kanionem pomi˛edzy szczytami Ravenshorn. Znajdowały si˛e one tak blisko siebie, z˙ e ponad głowami ludzi zebranych w ich cieniu wida´c było jedynie waski ˛ skrawek bł˛ekitnego nieba. Półka biegła na lewo po skalnej s´cianie, a potem znikała w szczelinie urwiska. Jair patrzył w gór˛e zm˛eczony, poda˙ ˛zajac ˛ wzrokiem za szczytami rysujacymi ˛ si˛e na tle porannego nieba. Był wyczerpany — fizycznie i emocjonalnie. Ciagle ˛ jeszcze s´ciskał w dłoni kryształ wizji, a srebrny ła´ncuch wlókł si˛e za nim po skale. Przebywali w jaskiniach od wschodu sło´nca. Przez wi˛eksza˛ cz˛es´c´ w˛edrówki konieczne było u˙zycie pie´sni, aby ochroni´c kryształ i odnale´zc´ drog˛e. Zu˙zył na to cała˛ swa˛ sił˛e i koncentracj˛e, na jaka˛ było go sta´c. W uszach wcia˙ ˛z miał odgłosy wydawane przez proksy, kamie´n tracy ˛ o kamie´n, ledwie szept tego, co zostawili za soba˛ w jaskiniach. Słyszał tak˙ze ostatni krzyk Stythysa. — Nie stójmy tu. Łatwo nas stad ˛ zobaczy´c — powiedział w ko´ncu Garet Jax i popchnał ˛ go w lewo. Slanter zrównał si˛e z nimi, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e wokół z powatpiewaniem. ˛ — Nie jestem pewny, czy to wła´sciwa droga, Mistrzu Broni. — Garet nie odwrócił si˛e. — A widzisz jakie´s inne? Niewielka kompania w milczeniu zsun˛eła si˛e w dół, wzdłu˙z skalnej półki, a˙z do szczeliny w s´cianie. Przed nimi rozciagała ˛ si˛e waska ˛ przeł˛ecz, wijac ˛ si˛e pomi˛edzy skałami i znikajac ˛ w mroku. Ruszyli nia˛ g˛esiego, rzucajac ˛ czujne spojrzenia wzdłu˙z jej chropowatych s´cian. Ze szczytów dosi˛egnał ˛ ich podmuch lodowatego powietrza. Jair zadr˙zał pod jego dotykiem. Sparali˙zowany koszmarem jaski´n, z wdzi˛eczno´scia˛ powitał nawet to nieprzyjemne odczucie. Wyczuwał, z˙ e sa˛ teraz blisko murów Graymark. Forteca, Maelmord, Niebia´nska Studnia — wszystko w zasi˛egu r˛eki. Jego po´scig dobiegał ko´nca, długa podró˙z dopełniła si˛e. Czuł, z˙ e mógłby s´mia´c si˛e i płaka´c jednocze´snie, ale nie pozwalały mu na to ani zm˛eczenie, ani obolałe mi˛es´nie.
316
Wawóz ˛ wił si˛e, w´slizgujac ˛ si˛e gł˛ebiej w skał˛e. Jego my´sli bładziły ˛ wokół Brin. Gdzie była? Kryształ pokazał im jej twarz, ale nic wi˛ecej. Otaczała ja˛ szara mgła i mrok w jakim´s ponurym, opustoszałym miejscu. Mo˙ze jakie´s przej´scie, korytarz podobny do tego, którym szli? Czy˙zby tak˙ze była w górach? „Musisz dosta´c si˛e do Niebia´nskiej Studni, zanim ona dotrze do Maelmord”, ostrzegał Król Srebrnej Rzeki. „Musisz tam by´c ze wzgl˛edu na nia”. ˛ Te my´sli sprawiły, z˙ e przestał uwa˙za´c, potknał ˛ si˛e i o mało nie spadł. Wyprostował si˛e szybko i wsunał ˛ kryształ wizji za tunik˛e. — Patrz, gdzie idziesz — wyszeptał za nim Edain Elessedil. Jair skinał ˛ głowa˛ i ruszył dalej. Zaczał ˛ budowa´c obraz najbli˙zszej przyszło´sci. Całe armie gnomów strzegace ˛ murów i stra˙znic fortecy, Widma Mord przemierzajace ˛ jej korytarze. By´c mo˙ze w s´rodku czekały na nich jeszcze czarniejsze stwory — stra˙znicy pilnujacy ˛ twierdzy przed intruzami takimi jak oni. Było ich zaledwie sze´sciu. Jaka˛ moga˛ mie´c nadziej˛e przeciwko tak wielu i takiej pot˛edze? Wygladało ˛ na to, z˙ e niewielka,˛ a mimo to Jairowi nie wydawało si˛e to całkiem beznadziejnym przedsi˛ewzi˛eciem, chocia˙z pewnie powinno. By´c mo˙ze była to wiara Króla Srebrnej Rzeki, która˛ okazał, wybierajac ˛ go na to poszukiwanie; okazane mu przez starca zaufanie, które w jaki´s sposób uwa˙zał za gwarancj˛e powodzenia. A mo˙ze jego własna determinacja, siła woli, która nie pozwoli mu przegra´c. Potrzasn ˛ ał ˛ łagodnie głowa.˛ By´c mo˙ze, ale tak˙ze charakter pi˛eciu m˛ez˙ czyzn, którzy zdecydowali si˛e mu towarzyszy´c i trwali przy nim. Garet Jax, Slanter, Foraker, Edain Elessedil i Helt Pogranicznik — doszli z czterech krain a˙z do tej ko´ncowej, straszliwej konfrontacji. Zagadkowa mieszanka siły i odwagi. Dwóch tropicieli, my´sliwy, Mistrz Broni i ksia˙ ˛ze˛ elfów — przemierzali swoje, jak˙ze odmienne s´cie˙zki z˙ ycia, aby doj´sc´ do tego dnia, a ka˙zdy z nich mógł nie do˙zy´c jego ko´nca. Ich przywiazanie ˛ do Jaira i zaufanie, którym go obdarzyli, wzi˛eły gór˛e nad ostro˙zno´scia˛ i zdrowym rozsadkiem, ˛ które zapewne w innym wypadku skłoniłyby ich do dokładniejszego zastanowienia si˛e nad ryzykowaniem własnym z˙ yciem. Tak stało si˛e nawet ze Slanterem. Gnom dokonał wyboru w Capaal, kiedy to odrzucił mo˙zliwo´sc´ ucieczki na północ, do przygranicznych krain i z˙ ycia, od którego został oderwany. Podj˛eli zobowiazanie ˛ i stali si˛e jedno´scia,˛ wydawałoby si˛e, nie do pokonania. Jair niewiele wiedział o swoich towarzyszach. Jednego wszak był pewny — cokolwiek wydarzy si˛e tego dnia, tych pi˛eciu b˛edzie przy nim. Ta pewno´sc´ mu wystarczała. By´c mo˙ze dlatego wła´snie si˛e nie bał. Wawóz ˛ rozszerzył si˛e przed nimi i dosi˛egły ich promienie sło´nca. Garet Jax zwolnił, po czym opadł na czworaki i wychylił si˛e do przodu. Skinał ˛ ko´scistym ramieniem, aby podeszli bli˙zej. Skuleni przy ziemi, podczołgali si˛e do niego. — Tam — wyszeptał i wskazał r˛eka˛ przed siebie.
317
To był Graymark. Jair wiedział to natychmiast. Forteca stała na opadajacej ˛ przed nimi s´cianie urwiska. Opierała si˛e na szerokiej skalnej półce, która sterczała w gór˛e, zasłaniajac ˛ poranne niebo. Była to ponura, ogromna budowla. Mury, wie˙ze i blanki wyrastały z kamiennego bloku na setki stóp w gór˛e, niczym piki i t˛epe ostrza toporów si˛egajace ˛ bezchmurnego bł˛ekitu. Z wie˙z nie powiewały z˙ adne proporce, z˙ adne okno nie barwiło si˛e draperia.˛ Cała forteca miała surowy, zimny wyglad ˛ nawet w jaskrawych promieniach sło´nca. Kamie´n miał ponury odcie´n popiołu. Nieliczne okna były małe, a ciasne otwory zasłoni˛ete były kratami i drewnianymi okiennicami. Po zboczu góry wiła si˛e waska ˛ droga wykuta w skale. Ko´nczyła si˛e u stóp wysokich, obitych z˙ elazem wierzei, które stanowiły wej´scie do budowli. Były zamkni˛ete. Obserwowali warowni˛e bez słowa. Nie było s´ladu z˙ ywego ducha. Nic si˛e nie poruszało. Potem Jair dostrzegł Croagh. Widział jedynie fragmenty wznoszace ˛ si˛e za forteca˛ — poszarpany, kamienny hak, który wydawał si˛e by´c cz˛es´cia˛ wie˙z i parapetów kompleksu. Wijac ˛ si˛e w gór˛e, niczym zawieszone w powietrzu schody, Croagh piał ˛ si˛e i ko´nczył wysoko na samotnym szczycie, który wyrastał ponad inne. Jair chwycił Slantera za rami˛e i wskazał na szczyt oraz wask ˛ a˛ kamienna˛ wst˛eg˛e, która do niego prowadziła. — Tak, chłopcze. To Croagh i Niebia´nska Studnia — potwierdził gnom. — To wła´snie polecił ci odnale´zc´ Król Srebrnej Rzeki. — A Maelmord? — zapytał szybko Jair. Slanter pokr˛ecił głowa.˛ — Po drugiej stronie fortecy, w dole, otoczony pier´scieniem gór. Tam Croagh zaczyna swoja˛ wspinaczk˛e, wije si˛e wokół fortecy i wznosi si˛e do góry. Umilkli ze wzrokiem utkwionym w twierdz˛e. — Wyglada ˛ na to, z˙ e nikogo tam nie ma — mruknał ˛ Helt po chwili. — Ci w s´rodku chca˛ wła´snie, z˙ eby´s tak my´slał — zauwa˙zył sucho Slanter. — Poza tym w˛edrowcy wola˛ ciemno´sci. Przez wi˛eksza˛ cz˛es´c´ dnia odpoczywaja,˛ a ruszaja˛ w nocy. Nawet gnomy, które im słu˙za,˛ szybko zacz˛eły si˛e zachowywa´c tak samo i nie pokazuja˛ si˛e za dnia. Ale niech ci˛e to nie zmyli. Sa˛ tam i w˛edrowcy, i gnomy. I jeszcze paru innych, jak sadz˛ ˛ e. Garet Jax obserwował kr˛ety szlak prowadzacy ˛ do wej´scia fortecy. — B˛eda˛ oczekiwali, z˙ e pójdziemy tamt˛edy — mówił bardziej do siebie ni˙z do pozostałych. — Szlakiem albo po s´cianie urwiska. — Spojrzał w lewo, gdzie półka, na której stali, gin˛eła w waskim ˛ tunelu we wn˛etrzu góry. — Chocia˙z t˛edy mo˙ze nie. Slanter dotknał ˛ jego ramienia. — Ten tunel łaczy ˛ si˛e z seria˛ korytarzy prowadzacych ˛ w gór˛e, do piwnic fortecy. Tak wła´snie si˛e tam dostaniemy. — Sa˛ strze˙zone? Slanter wzruszył ramionami.
318
— Czułbym si˛e lepiej, gdyby´smy mogli stad ˛ si˛e wspia´ ˛c na Croagh — mruknał ˛ Foraker. — Widziałem ju˙z do´sc´ jaski´n i tuneli. Gnom pokr˛ecił głowa.˛ — To niemo˙zliwe. Jedyna droga do Croagh prowadzi przez fortec˛e, przez s´rodek w˛edrowców i wszystkiego, co im słu˙zy. — Co o tym my´slisz, Garet? — burknał ˛ Foraker. Mistrz Broni pilnie przygladał ˛ si˛e s´cianom urwiska. Na jego szczupłej twarzy nie malowało si˛e z˙ adne uczucie. — Czy znasz t˛e drog˛e wystarczajaco ˛ dobrze, aby nas bezpiecznie przeprowadzi´c, gnomie? — zapytał Slantera. — Wiele wymagasz. — Gnom rzucił mu mroczne spojrzenie. — Znam ja,˛ ale niezbyt dobrze. Szedłem tamt˛edy raz czy dwa, kiedy pierwszy raz mnie tu przyprowadzono. Zanim zacz˛eło si˛e to wszystko. . . Przerwał gwałtownie. Jair wiedział, z˙ e Slanterowi si˛e przypomniało, jak postanowił powróci´c do swego kraju i swoich ludzi i został wysłany przez czarnych w˛edrowców, aby wytropił Allanona. Wspominał i by´c mo˙ze po˙załował przez chwil˛e, z˙ e wszystko przybrało taki obrót. — Uczciwie postawiona sprawa — stwierdził cicho Garet Jax i ruszył przed siebie. Poprowadził ich w dół pomi˛edzy skałami do miejsca, gdzie półka przechodziła w tunel wiodacy ˛ do wn˛etrza gór. Tam, ukryty w cieniu wielkich głazów i niewidzialny dla obserwatorów z fortecy, przywołał ich bli˙zej siebie. — Czy w˛edrowcy zawsze odpoczywaja˛ podczas dnia? — zapytał Slantera. Pomi˛edzy głazami było ciasno i goraco. ˛ Na czole Gareta l´snił pot. Gnom zmarszczył brwi. — Je´sli pytasz, czy powinni´smy i´sc´ raczej noca,˛ to odpowiem: tak. — Je´sli wystarczy nam na to czasu — wtracił ˛ si˛e Foraker. — Południe ju˙z min˛eło, a w górach szybko robi si˛e ciemno. Mo˙ze lepiej byłoby poczeka´c do jutra, kiedy mogliby´smy wykorzysta´c na przej´scie cały dzie´n. Dwana´scie godzin w t˛e czy w t˛e nie robi ju˙z teraz wielkiej ró˙znicy. Przez chwil˛e nikt si˛e nie odzywał. Jair spojrzał w gór˛e, mierzac ˛ spojrzeniem poszarpana˛ kraw˛ed´z urwiska. Jeszcze dwana´scie godzin? Targn˛eło nim nagłe podejrzenie. Jak daleko dotarła Brin? Ponownie rozbrzmiały w jego pami˛eci słowa Króla Srebrnej Rzeki: „Musisz dotrze´c do Niebia´nskiej Studni, zanim Brin wejdzie do Maelmord”. Odwrócił si˛e szybko do Gareta. — Nie jestem pewny, czy zostało nam jeszcze dwana´scie godzin. Musz˛e wiedzie´c, gdzie jest Brin, z˙ eby si˛e upewni´c. Musz˛e znowu u˙zy´c kryształu. Lepiej zrobi˛e to od razu. Mistrz Broni zawahał si˛e, a potem wstał. — Nie tutaj. Wejd´zmy do jaskini. 319
Przemkn˛eli si˛e przez ciemny otwór i po omacku weszli w mrok. Tam przykucn˛eli blisko siebie i czekali cierpliwie, kiedy Jair gmerał w fałdach tuniki, szukajac ˛ kryształu wizji. Odnalazł go po chwili, chwycił srebrny ła´ncuch i wyjał. ˛ Trzymajac ˛ klejnot delikatnie w zło˙zonych dłoniach, zwil˙zył wargi, starajac ˛ si˛e pokona´c ogarniajace ˛ go zm˛eczenie. — Za´spiewaj, Jair — usłyszał cicha˛ zach˛et˛e Edaina Elessedila. Za´spiewał wi˛ec niskim, ochrypłym głosem, s´miertelnie znu˙zony wysiłkiem prowadzenia ich przez Jaskinie Nocy. Kryształ rozjarzył si˛e, rozsiewajac ˛ wokół s´wiatło. . . Brin przystan˛eła w mroku tunelu, którym si˛e skradała. Nagle poczuła, z˙ e co´s ja˛ obserwuje, z˙ e poda˙ ˛zaja˛ za nia˛ czyje´s oczy. Tak samo, kiedy dotarli do Smoczych Z˛ebów i kiedy je opuszczali, kto´s obserwował ja˛ z oddali. Zamarła w bezruchu. Jaki´s przebłysk intuicji podszepnał ˛ jej imi˛e brata — Jair! — Wzi˛eła gł˛eboki oddech, aby si˛e uspokoi´c. To był Jair! Nie znajdowała z˙ adnego logicznego wyja´snienia tego odczucia. Tak po prostu było. Ale jak to mo˙zliwe? Jak jej brat. . . ? W tunelu za jej plecami co´s si˛e poruszyło. Odeszła ju˙z spory kawałek od grobli. Był to powolny, ostro˙zny marsz przez ciemno´sc´ , która˛ pomagała rozproszy´c pochodnia Coglina. Przez cały ten czas nie widziała i nie słyszała z˙ ywej duszy. Doszła tak daleko, nie wyczuwajac ˛ niczyjej obecno´sci, z˙ e zacz˛eła si˛e zastanawia´c, czy nie popełniła bł˛edu, wybierajac ˛ ten tunel. Teraz jednak nareszcie co´s si˛e pojawiło. Nie przed nia,˛ jak si˛e spodziewała, ale z tyłu. Odwróciła si˛e ostro˙znie. Uczucie, z˙ e jest obserwowana, znikn˛eło. Rzuciła przed siebie pochodni˛e i patrzyła w przera˙zeniu. Z ciemno´sci mrugały do niej ogromne, błyszczace, ˛ niebieskie oczy. Potem szeroka, wasata ˛ morda wysun˛eła si˛e z kr˛egu s´wiatła. — Szept! Z ulga˛ wypowiedziała imi˛e bagiennego kota i opadła na kolana, a bestia wspi˛eła si˛e na tylne łapy i ocierała si˛e szerokim łbem o rami˛e dziewczyny w przyjacielskim ge´scie powitania. — Szept, co ty tutaj robisz? — mrukn˛eła, kiedy kot przysiadł na zadzie i przygladał ˛ jej si˛e z powaga.˛ Łatwo mogła si˛e domy´sli´c odpowiedzi. Odkrywszy jej nieobecno´sc´ , pozostali musieli poda˙ ˛zy´c jej s´ladem a˙z do kamiennego mostu, a nie b˛edac ˛ w stanie pokona´c przepa´sci, wysłali za nia˛ Szepta. Czy te˙z raczej Kimber go wysłała, poniewa˙z tylko jej Szept słuchał. Brin wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e i wytarmosiła kota za uszy. Pomy´slała, z˙ e dziewczyn˛e musiało to du˙zo kosztowa´c. Kimber i kot byli do siebie bardzo przywiazani ˛ i dziewczyna bardzo na nim polegała. To było do niej podobne — postanowiła ofiarowa´c przyjaciółce sił˛e bagiennego kota. Oczy Brin zamgliły si˛e i obj˛eła zwierz˛e za szyj˛e.
320
— Dzi˛ekuj˛e ci, Kimber — wyszeptała, po czym wstała, pogłaskała kota i potrzasn˛ ˛ eła łagodnie głowa.˛ — Ale nie mog˛e ci˛e ze soba˛ zabra´c, rozumiesz? Nikogo nie mog˛e zabra´c. To zbyt niebezpieczne, nawet dla ciebie. Obiecałam sobie, z˙ e nikogo nie nara˙ze˛ na to, co mnie tam czeka. To dotyczy tak˙ze ciebie. Musisz wraca´c. Bagienny kot mrugnał ˛ do niej i nie ruszył si˛e z miejsca. — No ju˙z, id´z. Musisz wraca´c do Kimber. Id´z, Szept. — Szept nie poruszył nawet wasem. ˛ Po prostu siedział i czekał. — A wi˛ec to tak. — Brin raz jeszcze pokr˛eciła głowa.˛ — Uparty jak twoja pani, co? Nie miała wyboru. U˙zyła pie´sni. Ciche słowa i muzyka pie´sni spowijały kota, ´ rozkazujac ˛ mu wróci´c do domu. Spiewała przez kilka minut i było to łagodne ponaglenie, które nie mogło wyrzadzi´ ˛ c zwierz˛eciu krzywdy. Szept wstał i pognał w dół korytarza, znikajac ˛ w ciemno´sciach. Brin patrzyła za nim, dopóki nie zniknał ˛ jej z oczu. Potem odwróciła si˛e i ruszyła przed siebie. Po chwili ciemno´sc´ zacz˛eła si˛e rozprasza´c. Korytarz, dotad ˛ waski ˛ i niski, poszerzył si˛e i podniósł gwałtownie tak, z˙ e s´wiatełko jej pochodni nie docierało ju˙z do s´cian ani do stropu. Teraz jednak s´wiatło padało z góry i pochodnia nie była jej ju˙z potrzebna. Korytarz rozja´snił si˛e zamglona˛ szaro´scia.˛ To było sło´nce. Gdzie´s niedaleko tunel musiał wychodzi´c na zewnatrz. ˛ Pobiegła naprzód, odrzucajac ˛ na bok pochodni˛e Coglina. Korytarz biegł w gór˛e, przechodzac ˛ w wykute w skale stopnie prowadzace ˛ do ogromnej jaskini. Zapominajac ˛ o zm˛eczeniu, weszła szybko na schody, czujac, ˛ z˙ e jej podró˙z dobiega powoli ko´nca. Do jaskini wlewało si˛e słoneczne s´wiatło. W srebrnych płomieniach wirowały drobinki kurzu i skalnego pyłu, ta´nczac ˛ niczym z˙ ywe istoty. Weszła na ostatni stopie´n i wydostała si˛e z tunelu na szeroki skalny wyst˛ep le˙zacy ˛ poni˙zej. Przed nia˛ rozciagał ˛ si˛e nad kolejna˛ przepa´scia˛ jeszcze jeden most, tym razem dwa razy wi˛ekszy, ogromny i poszarpany. Opadał w dół tysiace ˛ stóp, w otchła´n tak gł˛eboka,˛ z˙ e nawet promienie sło´nca padajace ˛ przez szczeliny w stropie jaskini nie były w stanie przenikna´ ˛c jej czerni. Brin zerkn˛eła w dół i zmarszczyła nos, kiedy dotarł do niej odór unoszacy ˛ si˛e z przepa´sci. Nawet z ma´scia˛ Coglina, która miała przytłumi´c jej zmysł powonienia, poczuła mdło´sci. Cokolwiek le˙zało na dnie otchłani, było znacznie gorsze ni˙z to, co wypełniało kanały Graymark. Spojrzała na drugi koniec kamiennego mostu. Jaskinia ciagn˛ ˛ eła si˛e jeszcze kilkaset stóp w skale, a potem otwierała si˛e na krótki, wysoki tunel. A raczej nisz˛e, pomy´slała, wyciosana˛ r˛ecznie, wygładzona,˛ z wyrytymi w skale zawiłymi symbolami. Do jej odległego ko´nca docierało s´wiatło, a dalej wida´c było niewyra´zna,˛ zamglona˛ ziele´n nieba. Przyjrzała si˛e uwa˙zniej. Nie, to nie było niebo. To dolina pokryta mgła.˛ 321
Maelmord. Rozpoznała ja˛ instynktownie, jak gdyby widziała ja˛ ju˙z w jakim´s s´nie i zapami˛etała. Czuła jej dotyk i słyszała jej szept. Wbiegła na most — wygi˛ety w łuk, szeroki na jakie´s dwadzie´scia stóp, z drewnianymi słupkami wbitymi w skał˛e i połaczonymi ˛ ła´ncuchem. Ruszyła szybko naprzód, min˛eła szczyt łuku i zacz˛eła schodzi´c. Była ju˙z niemal po drugiej stronie, kiedy nagle, z gł˛ebokiej szczeliny w podłodze jaskini, par˛e stóp od niej, wynurzyło si˛e jakie´s czarne stworzenie. *
*
*
Mruczac ˛ co´s ze zło´scia,˛ Coglin dał im znak, aby si˛e zatrzymali. Ron i Kimber stan˛eli za jego plecami. Przed nimi kanał dzielił si˛e na dwa identyczne tunele. Nie było z˙ adnego znaku, z˙ adnej wskazówki, dokad ˛ udała si˛e Brin. — A wi˛ec? Którym idziemy? — Coglin za˙zadał ˛ odpowiedzi od Rona. Góral wlepił w niego zdumione spojrzenie. — Nie wiesz? — Nie mam poj˛ecia. — Starzec pokr˛ecił głowa.˛ — Sam wybierz. Ron zawahał si˛e i rozejrzał wokół. — Nie potrafi˛e. Słuchajcie, a mo˙ze to z˙ adna ró˙znica, którym pójdziemy. Mo˙ze oba ko´ncza˛ si˛e w tym samym miejscu. — Tunele kanałów biegna˛ do tego samego miejsca, a nie z tego samego miejsca! Ka˙zdy głupiec o tym wie! — warknał ˛ Coglin. — Dziadku! — upomniała go ostro Kimber. Wysun˛eła si˛e przed nich, badajac ˛ po kolei tunele i przygladaj ˛ ac ˛ si˛e czarnej wodzie, która płyn˛eła w kanałach wy˙złobionych w ka˙zdym z nich. W ko´ncu cofn˛eła si˛e i powoli pokr˛eciła głowa.˛ — Nie mog˛e wam pomóc — przyznała, jak gdyby w jaki´s sposób czuła, z˙ e powinna. — Nie czuj˛e, dokad ˛ prowadza.˛ Wydaja˛ si˛e takie same. — Spojrzała na Rona. — Ty b˛edziesz musiał wybra´c. Patrzyli na siebie przez chwil˛e, niczym zamarłe posagi. ˛ Potem Ron skinał ˛ głowa.˛ — Dobrze, pójdziemy na lewo. — Ruszył pierwszy. — Przynajmniej ten tunel wydaje si˛e biec do otchłani. Pobiegł korytarzem, s´ciskajac ˛ w dłoni pochodni˛e Coglina. Twarz wykrzywiał mu grymas. Coglin i Kimber zerkn˛eli na siebie i pobiegli za nim. *
*
*
Czarny stwór wynurzył si˛e ze szczeliny w podłodze jaskini, niczym cie´n przebudzony do z˙ ycia z sennych koszmarów, i przykucnał ˛ przed mostem. Przypomi322
nał ludzka˛ istot˛e, tyle z˙ e bezwłosa˛ i gładka,˛ jakby wyrze´zbiona˛ w ciemnej glinie. Zgarbiony, z podciagni˛ ˛ etymi pod siebie długimi ko´nczynami, był i tak wy˙zszy od Brin. Jego ciało i ko´nczyny były dziwnie bezkształtne, jak gdyby mi˛es´nie pod skóra˛ były niewidoczne albo jakby stworzenie w ogóle nie miało mi˛es´ni i było czym´s bez krwi i ko´sci. Niewidzace, ˛ martwe s´lepia uniosły si˛e, napotykajac ˛ spojrzenie Brin, i paszcza stwora, czarna i szorstka jak cała jego skóra, rozdziawiła si˛e w głuchym, matowym syku. Dziewczyna zamarła w miejscu. Nie było sposobu, aby omina´ ˛c stworzenie. Jasne było, z˙ e jest tutaj, aby strzec mostu, i nic koło niego nie przejdzie. Prawdopodobnie Widma Mord utkały go z czarnej magii lub przywołały do z˙ ycia z innego czasu i miejsca, tak jak uczyniły to z jachyra.˛ Czarny stwór zrobił krok do przodu, pewnie, nie spieszac ˛ si˛e i wytrzeszczajac ˛ martwe s´lepia. Brin wyt˛ez˙ yła wszystkie siły, aby nie ruszy´c si˛e z miejsca. Czuła, z˙ e stworzenie jest niebezpieczne i zaatakuje, kiedy odwróci si˛e lub cofnie. Czarna paszcza rozwarła si˛e szeroko i cisz˛e przerwało syczenie potwora. Brin poczuła s´miertelny chłód. Wiedziała, co teraz nastapi, ˛ a to znaczyło, z˙ e raz jeszcze b˛edzie musiała u˙zy´c pie´sni. Natychmiast poczuła ucisk w gardle. Nie chciała u˙zy´c magii elfów, ale nie mogła pozwoli´c, aby stwór jej dosi˛egnał, ˛ nawet je´sli oznaczało to. . . Nagle potwór zaatakował, gwałtownym ruchem podrywajac ˛ si˛e z półprzysiadu. Szybko´sc´ ruchu zaskoczyła ja.˛ Pie´sn´ zamarła jej w gardle, zatrzymana przez jej niezdecydowanie. Była jak zahipnotyzowana. Chwila trwała w zawieszeniu niczym supeł na nici czasu. Brin czekała na uderzenie. Ale uderzenie nie nastapiło. ˛ Co´s wyskoczyło zza jej pleców jak błyskawica, dopadło stwora w pół skoku i odrzuciło go do tyłu. Brin zachwiała si˛e i opadła na kolana. To był Szept! Zakl˛ecie pie´sni nie było wystarczajaco ˛ silne, aby powstrzyma´c go przed spełnieniem rozkazu pani. Szept otrzasn ˛ ał ˛ si˛e z magii i poszedł za nia! ˛ Walczace ˛ stworzenia splotły si˛e w jedno, wbijajac ˛ w siebie z˛eby i pazury. Czarny potwór był kompletnie zaskoczony. Syczac ˛ z w´sciekło´sci, walczył, aby zrzuci´c z grzbietu bagiennego kota, który trzymał go w s´miertelnym u´scisku. Toczyli si˛e wzdłu˙z mostu, a z˛eby Szepta rozdzierały szyj˛e i barki monstrum. Ogromna, czarna posta´c skuliła si˛e i szarpała konwulsyjnie. Kilka jardów od s´rodka mostu stała Brin, niezdolna wcia˙ ˛z podja´ ˛c decyzj˛e. Musi co´s zrobi´c, powtarzała sobie. To nie była walka Szepta, tylko jej. Wzdrygn˛eła si˛e, widzac ˛ zaciekło´sc´ pojedynku. Cichy okrzyk wyrwał si˛e z jej ust, kiedy walczacy ˛ potoczyli si˛e zbyt blisko barierki, rwac ˛ z˙ elazne ła´ncuchy. Musi mu pomóc! Ale jak? Oprócz pie´sni nie ma z˙ adnej broni, a nie mo˙ze przecie˙z u˙zy´c magii. Nie potrafiłaby! Sama była zaskoczona moca˛ własnego postanowienia. Nie mogła u˙zy´c magii, poniewa˙z. . . poniewa˙z. . . Poczuła przypływ strachu i w´sciekło´sci mieszajacych ˛ 323
si˛e z niepewno´scia,˛ która ja˛ parali˙zowała. Dlaczego? Okrzyk udr˛eki rozbrzmiewał gło´sno w jej umy´sle. Co si˛e z nia˛ działo? Potem gwałtownie ruszyła naprzód, kierujac ˛ si˛e na druga˛ stron˛e kamiennego łuku, daleko od walczacych. ˛ Powzi˛eła decyzj˛e — ucieknie. To na nia˛ czyhał czarny stwór. Je´sli si˛e pospieszy, dotrze do Maelmord przed nim. . . Zatrzymała si˛e. Zauwa˙zyła, z˙ e tam, gdzie jaskinia ko´nczy si˛e łukowatym otworem, co´s unosi si˛e ze skalnej szczeliny. Drugi potwór! Podeszła bezszelestnie. Korytarz otwierał si˛e na s´wiatło dnia, a dolina za nim była zbyt daleko. Czarny stwór stał dokładnie na linii s´wiatła. Ju˙z szedł w jej stron˛e. Uniósł si˛e ze skał i na czterech łapach oci˛ez˙ ale ruszył w kierunku mostu, otwierajac ˛ czarna˛ paszcz˛e. Brin spojrzała w tył. Tym razem sama musi si˛e broni´c. Szarpał nia˛ strach i niepewno´sc´ . Musi u˙zy´c pie´sni. Musi! Potwór zasyczał i si˛egnał ˛ w jej kierunku. Znowu poczuła ucisk w gardle. I znowu Szept przyszedł jej z pomoca.˛ Uwolniwszy si˛e od pierwszego stwora, kot zawrócił i gwałtownie rzucił si˛e na drugiego, odrzucajac ˛ go od dziewczyny. Czajac ˛ si˛e do skoku, szykował si˛e na spotkanie z nowym wrogiem. Czarna bestia zbli˙zyła si˛e z ochrypłym sykiem i wyskoczyła w powietrze. Szept był jednak szybszy. Odskoczył zgrabnie i ciał ˛ pazurami nieosłoni˛ety brzuch napastnika. Wydarł strz˛epy ciemnego ciała, ale potwór nie zwolnił. Gwałtownym szarpni˛eciem rzucił si˛e do skoku. Martwe s´lepia patrzyły nieruchomo. Teraz do drugiego monstrum dołaczyło ˛ pierwsze. Ostro˙znie zacz˛eło zbli˙za´c si˛e do bagiennego kota. Szept cofnał ˛ si˛e czujnie, stajac ˛ przed Brin. G˛este futro zjez˙ ył tak, z˙ e wydawał si˛e dwa razy wi˛ekszy. Przyczajone na czterech łapach czarne stwory poruszały si˛e błyskawicznie, symulujac ˛ atak. Przeskakiwały z boku na bok z łatwo´scia˛ i zwinno´scia˛ zupełnie nie pasujac ˛ a˛ do ich przysadzistych sylwetek. Ostro˙znie próbowały znale´zc´ jaki´s słaby punkt w obronie kota. Szept nie ruszał si˛e z miejsca, nie dajac ˛ si˛e wciagn ˛ a´ ˛c do walki. Potem oba stwory zaatakowały równocze´snie, drac ˛ w´sciekle z˛ebami i pazurami futro i ciało kota. Szept został odrzucony na ła´ncuchy barierki i przyparty do nich zaciekłym atakiem. Wyrwał si˛e jednak jednym szarpni˛eciem, tnac ˛ pazurami i wywrzaskujac ˛ swoja˛ nienawi´sc´ . Głos Jaira zamarł, kiedy zabrakło mu powietrza, a wraz z nim zgasło s´wiatło kryształu wizji. Twarz Brin znikn˛eła. Mrok wypełniła gł˛eboka cisza. Twarze m˛ez˙ czyzn były blade i s´ciagni˛ ˛ ete. — To były muteny — wyszeptał w ko´ncu Slanter. — Co takiego? — Siedzacy ˛ obok niego Edain Elessedil spojrzał przera˙zony. — Tak nazywaja˛ te czarne stwory, muteny. Stworzyła je czarna magia. Strzega˛ kanałów pod forteca.˛ . . — Gnom przerwał, zerkajac ˛ przelotnie na Jaira. — Wi˛ec ona tutaj jest — wychrypiał Jair. Usta miał suche. Dłonie zaciskał wokół kryształu. Slanter skinał ˛ głowa.˛ 324
— Tak, chłopcze, jest tutaj. I to bli˙zej rowu ni˙z my. — Szczupły, czarny cie´n Gareta Jaxa podniósł si˛e szybko. Inni te˙z pozbierali si˛e na nogi. — Wyglada ˛ na to, z˙ e nie mamy czasu do stracenia ani wyboru. Musimy i´sc´ teraz. — Nawet w półmroku jaskini jego oczy płon˛eły. Wyciagn ˛ ał ˛ do nich r˛ece. — Podajcie mi dłonie. Jeden po drugim wyciagali ˛ r˛ece i kładli je na jego dłoni. — Teraz uczynimy s´lubowanie — powiedział ochrypłym, twardym głosem. — Chłopiec ma dotrze´c do Niebia´nskiej Studni tak, jak przysiagł. ˛ Cokolwiek si˛e wydarzy, jeste´smy razem. Razem do ko´nca. Przysi˛egnijcie. Nastapiła ˛ cisza. — Razem — powtórzył Helt gł˛ebokim, łagodnym głosem. — Razem — zawtórowali pozostali. Dłonie opadły i Garet Jax odwrócił si˛e do Slantera. — Prowad´z — rozkazał.
XL Szli w gór˛e podziemnym korytarzem do piwnic le˙zacych ˛ pod Graymark cicho jak Widma, których unikali. W s´wietle pochodni, których spory zapas znale´zli w niszy przy wej´sciu do tunelu, skradali si˛e przez mrok i cisz˛e do trzewi twierdzy. Prowadził Slanter. Jego surowa z˙ ółta twarz pochylała si˛e blisko do s´wiatła, w oczach odbijał si˛e strach. Szedł szybko i pewnie, jedynie oczy zdradzały to, co pewnie pragnałby ˛ ukry´c przed samym soba.˛ Jair wszak rozpoznawał uczucie, które odzwierciedlało to, co przyczaiło si˛e w nim samym. On tak˙ze si˛e bał. Oczekiwanie, które wcze´sniej umacniało jego wol˛e, znikn˛eło. Zastapił ˛ je strach, gwałtowny, niemal paniczny strach, który rozlewał si˛e w ciele i zamieniał skór˛e w lód. Jego umysł wypełniały dziwne, urywane strz˛epy my´sli — o domu w Vale, rodzinie rozrzuconej po s´wiecie, przyjaciołach i wszystkich znajomych rzeczach, które zostawił za soba˛ i prawdopodobnie utracił, o mrocznych, s´cigajacych ˛ go stworach, Allanonie, Brin i o tym, co sprowadziło ich do tego ponurego miejsca. W nozdrzach czuł zapach sple´sniałego powietrza i własnego potu. My´sli mieszały si˛e i biegły razem niczym farby rozpuszczone w wodzie. Nie było sensu poda˙ ˛za´c za jedna˛ z nich. To strach powodował to rozproszenie. Skoncentrował wszystkie siły, aby mu si˛e oprze´c. Korytarze wiły si˛e przez długi czas pod gór˛e, splatajac ˛ si˛e i rozplatajac ˛ niczym szale´nczy labirynt, który wydawał si˛e nie mie´c ko´nca ani poczatku. ˛ Mimo to Slanter nie zatrzymywał si˛e, ale prowadził ich stale naprzód, a˙z w ko´ncu stan˛eli przed szeroka,˛ okuta˛ z˙ elazem brama˛ umocowana˛ w skale. Podeszli do niej i zatrzymali si˛e, milczacy ˛ jak tunele, które przemierzali. Jair przykucnał ˛ wraz z innymi, kiedy Slanter przyło˙zył ucho do bramy i nasłuchiwał. Słyszał niemal bicie własnego pulsu. Gnom podniósł si˛e i kiwnał ˛ głowa.˛ Ostro˙znie uniósł zasuw˛e, poło˙zył dłonie na z˙ elaznej klamce i pchnał. ˛ Wrota otworzyły si˛e z cichym j˛ekiem. Przed nimi wznosiły si˛e schody, znikajac ˛ w ciemno´sci poza kr˛egiem s´wiatła pochodni. Stopie´n po stopniu, powoli i ostro˙znie zacz˛eli wchodzi´c. Znowu prowadził Slanter. Mrok i cisza były coraz gł˛ebsze. Schody sko´nczyły si˛e, wychodzac ˛ w gór˛e poprzez kamienna˛ podłog˛e. Ciche skrzypni˛ecie czyjego´s buta odbiło si˛e w ciemno-
326
s´ciach zgrzytliwym echem, a potem uton˛eło w ciszy. Jair pokonał ogarniajace ˛ go uczucie pustki. Jak gdyby w górze nie było nic tylko ciemno´sc´ . Weszli w mrok. Milczac ˛ stan˛eli blisko otworu i patrzyli w ciemno´sc´ , trzymajac ˛ ´ przed soba˛ pochodnie. Swiatło nie docierało ani do s´cian, ani do sufitu pomieszczenia. Czuli jednak, z˙ e maja˛ przed soba˛ komnat˛e tak ogromna,˛ z˙ e w jej wn˛etrzu byli tylko karzełkami. Na skraju s´wiatła dostrzegli niewyra´zny zarys jakich´s pak i beczek. Drewno było suche i przegniłe, stalowe okucia zardzewiały. Wszystko pokrywały paj˛eczyny, a na podłodze le˙zała gruba warstwa kurzu. Ale na tym szczególnym dywanie uko´sne s´lady stóp znaczyły przej´scie czego´s, co z pewno´scia˛ nie było człowiekiem. Cokolwiek to było, skoro o´smieliło si˛e zej´sc´ do ni˙zszych poziomów fortecy, z pewno´scia˛ ju˙z nie z˙ yło, pomy´slał przytomnie Jair. Slanter skinał ˛ na nich. Po omacku ruszyli przed siebie w mrok. Spod ich butów mi˛ekkimi chmurami unosił si˛e kurz i wirował w bladym s´wietle pochodni. Zostawili po lewej stert˛e porozrzucanych zapasów, ale to jeszcze nie był koniec komnaty. Potem nagle pojawiło si˛e sze´sc´ stopni prowadzacych ˛ na wy˙zszy poziom, cia˛ gnacy ˛ si˛e dalej w ciemno´sc´ . Weszli na nie zbita˛ grupka,˛ przeszli jakie´s dwadzies´cia jardów i znale´zli si˛e w ogromnym korytarzu o hakowatym sklepieniu. Tutaj tak˙ze były z˙ elazne wrota, zakratowane i zamkni˛ete. W stalowych obr˛eczach tkwiły poczerniałe, wypalone pochodnie, a pod s´cianami le˙zały stosy ła´ncuchów. Wielonogie robactwo pierzchało przed s´wiatłem, kryjac ˛ si˛e w mroku. Smród unoszacy ˛ si˛e z kamieni piwnicy zatykał oddech. Korytarz ko´nczył si˛e kolejnymi schodami, tym razem wijacymi ˛ si˛e w gór˛e jak w˛ez˙ owe pier´scienie. Slanter przystanał, ˛ po czym wszedł na nie. Pozostali ruszyli za nim. Schody skr˛ecały w gór˛e i wychodziły na jeszcze jeden korytarz, który po kilkunastu jardach rozgał˛eział si˛e w dwóch kierunkach. Slanter skierował ich w prawo. Korytarz ko´nczył si˛e po paru krokach przed zamkni˛etymi, stalowymi wrotami. Gnom obejrzał zasuw˛e, szarpnał ˛ i potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Kiedy odwrócił si˛e do towarzyszy, na jego twarzy malowała si˛e troska. Miał pewnie nadziej˛e, z˙ e zastanie drzwi otwarte. Garet Jax wskazał na korytarz za nimi. W jego oczach odbijało si˛e nie wypowiedziane pytanie. Czy maja˛ wróci´c i spróbowa´c innej drogi? Slanter powoli pokr˛ecił głowa.˛ Nie wiedział. Wahali si˛e jeszcze przez chwil˛e z zamkni˛etymi oczami. Potem Slanter zawrócił i skinał, ˛ aby poszli za nim. Poprowadził ich z powrotem do miejsca, gdzie korytarz si˛e rozdzielał. Tym razem ruszyli w lewo. Drugi tunel prowadził dalej ni˙z pierwszy. Mijali schody, nisze ukryte w cieniu oraz liczne drzwi, zawsze zamkni˛ete i zakratowane. Kilka razy gnom przystawał niezdecydowany, a potem ruszał dalej. Mijały minuty. Jair stawał si˛e coraz bardziej niespokojny.
327
Wreszcie korytarz si˛e sko´nczył. Tym razem zatrzymała ich para masywnych z˙ elaznych wrót tak ogromnych, z˙ e Slanter zmuszony był si˛egna´ ˛c w gór˛e, aby nacisna´ ˛c na klamk˛e. Ustapiły ˛ nadspodziewanie łatwo i wrota po prawej otworzyły si˛e bezszelestnie. Zerkn˛eli czujnie do s´rodka. Przed nimi znajdowała si˛e kolejna komnata, ogromna i zagracona jak poprzednia. Mrok wewnatrz ˛ rozpraszał cienki strumie´n szarego s´wiatła spływajacego ˛ w dół przez male´nkie otworki wyci˛ete w s´cianach tu˙z pod wysokim sklepieniem. Slanter wskazał na naci˛ecia, a potem na przeciwległa˛ s´cian˛e, gdzie znajdowała si˛e druga para zamkni˛etych, stalowych drzwi. Zrozumieli. Znajdowali si˛e przy zewn˛etrznych murach Graymark. Ze Slanterem na przedzie przeszli ostro˙znie przez komnat˛e. Tym razem nie było kurzu na podłodze, a z pak i baryłek nie zwisały draperie paj˛eczyn. Czu´c było duszacy ˛ odór zgnilizny, ale wydawał si˛e dochodzi´c z zewnatrz, ˛ a nie ze s´cian pokoju. Jair zmarszczył nos z obrzydzeniem. Doprawdy ten zapach mo˙ze ich zabi´c, zanim jeszcze odnajda˛ ich Widma Mord. Był tak ohydny, jak. . . W mroku co´s zaszurało cichutko. Garet Jax odwrócił si˛e gwałtownie ze sztyletami w obu dłoniach i okrzykiem ostrze˙zenia dla pozostałych. Za pó´zno. Jaki´s ogromny, czarny i uskrzydlony kształt eksplodował z mroku. Uniósł si˛e na tle bladego s´wiatła, rozciagaj ˛ ac ˛ opierzone ciało niczym jaki´s monstrualnych rozmiarów nietoperz. Jego z˛eby i pazury l´sniły jak ko´sc´ słoniowa, a z gardła wydobywał si˛e przera´zliwy pisk. Zaatakował tak szybko, z˙ e nie mieli czasu na obron˛e. Przeleciał w p˛edzie obok prowadzacych ˛ i natarł na Helta. Doskakiwał do olbrzyma, tłukac ˛ skrzydłami, a jego pisk zamienił si˛e w przera˙zajacy ˛ syk. Helt j˛eknał ˛ i zachwiał si˛e, ale szybko pochwycił stwora obiema r˛ekami i odrzucił go mocno od siebie. Zwierz˛e poszybowało przez pokój i opadło na stos pak pod s´ciana.˛ Garet Jax skoczył naprzód, a z jego dłoni wystrzeliły sztylety, przyszpilajac ˛ stwora do drewnianych pak. Tymczasem Slanter dopadł do drugiego ko´nca pokoju i otworzył szeroko z˙ elazne wrota. — Wychod´zcie! — wrzasnał. ˛ Jeden po drugim przebiegli szybko przez pokój. Slanter z ci˛ez˙ kim st˛ekni˛eciem zatrzasnał ˛ drzwi i umie´scił z˙ elazne zasuwy na swoich miejscach. Roztrz˛esiony oparł si˛e o drzwi. — Co to było? — wysapał Foraker. Jego okolona czarna˛ broda˛ twarz l´sniła od potu. G˛este brwi s´ciagn˛ ˛ eły si˛e gro´znie. — Nie wiem. — Gnom pokr˛ecił głowa.˛ — Co´s, co w˛edrowcy zrobili z czarnej magii. Pewnie jaki´s stra˙znik. Helt kl˛eczał z twarza˛ ukryta˛ w dłoniach. Przez palce saczyły ˛ si˛e szkarłatne stru˙zki krwi. — Helt! — wyszeptał Jair i podszedł do przyjaciela. — Helt, jeste´s ranny. . . 328
Olbrzym powoli podniósł głow˛e. Cała˛ twarz miał poci˛eta.˛ Jedno oko było zapuchni˛ete i ju˙z zaczynało si˛e zamyka´c. Otarł rany r˛ekawem tuniki i powstrzymał chłopca ruchem dłoni. — Nie, to tylko zadrapania. Nic gro´znego. Wida´c było jednak, z˙ e krzywi si˛e z bólu. Wstał z wysiłkiem, przytrzymujac ˛ si˛e s´ciany. Wzrok miał niespokojny. Slanter odszedł od drzwi i rozejrzał si˛e ukradkiem dokoła. Stali na s´rodku wa˛ skiego korytarza. Na jednym jego ko´ncu znajdowały si˛e zamkni˛ete drzwi, a drugie wychodziły na s´wiatło dnia. — T˛edy! — Wskazał i ruszył szybko w kierunku s´wiatła. — Po´spieszcie si˛e, zanim co´s jeszcze nas dopadnie! Ruszyli za nim. Wszyscy z wyjatkiem ˛ Helta, który ciagle ˛ opierał si˛e o s´cian˛e korytarza. Jair spojrzał za siebie i zwolnił. — Helt? — zawołał. — Biegnij, Jairze. — Olbrzym dalej próbował zetrze´c krew z twarzy. Potem z wysiłkiem oderwał si˛e od s´ciany i poszedł za nimi. — Id´z. Nie oddalaj si˛e od reszty. Jair zrobił, co mu kazano, wiedzac, ˛ z˙ e Helt poda˙ ˛za za nimi, i zdajac ˛ sobie spraw˛e, jaka˛ mu to sprawia trudno´sc´ . Działo si˛e z nim co´s bardzo niedobrego. Doszli do ko´nca korytarza i wbiegli na schody. Niesamowita˛ cisz˛e fortecy przerwał teraz odgłos kroków i głosów — pomieszany, odległy i niewyra´zny. Wrzask skrzydlatego potwora ostrzegł pewnie, z˙ e w twierdzy znajduja˛ si˛e obcy. My´sli Jaira pracowały goraczkowo, ˛ kiedy wspinał si˛e za innymi po schodach. Musi pami˛eta´c, z˙ e ma pie´sn´ dla ochrony — z˙ e mo˙ze jej z powodzeniem u˙zy´c, je´sli tylko nie straci głowy. . . Co´s sykn˛eło tu˙z przy jego twarzy. Potknał ˛ si˛e i przypadł do ziemi. W s´cianie tkwiła strzała. Helt natychmiast doskoczył do chłopca i d´zwignał ˛ go na nogi. W korytarzu pod nimi i w górze na blankach pojawiły si˛e gnomy my´sliwi. Wokół s´miałków przelatywały strzały. Byli wprawdzie w murach fortecy, ale ich wrogowie ju˙z o tym wiedzieli i zebrali siły. Gramolac ˛ si˛e na szczyt schodów, Jair skr˛ecił w prawo za innymi wzdłu˙z linii murów wychodzacych ˛ na szeroki, wewn˛etrzny dziedziniec oraz labirynt wie˙z i umocnie´n. Gnomy pojawiały si˛e ze wszystkich stron, wyjac ˛ dziko i wymachujac ˛ bronia.˛ Na murach le˙zało kilka poskr˛ecanych ciał powalonych przez Gareta Jaxa, który torował sobie drog˛e naprzód. Sze´sciu rzuciło si˛e w kierunku schodów wie˙zy, gdzie zatrzymał ich Slanter. — Zwodzona brama, tam! — Wskazał na z˙ elazna˛ krat˛e uniesiona˛ nad łukowatym wej´sciem prowadzacym ˛ przez masywne, kamienne s´ciany. — Najkrótsza droga do Croagh! — Jego z˙ ółta twarz skrzywiła si˛e. Walczył o oddech. — Gnomy za chwil˛e b˛eda˛ wiedziały, z˙ e jeste´smy blisko. Wtedy opuszcza˛ bram˛e, z˙ eby schwyta´c nas w pułapk˛e. Ale je´sli b˛edziemy tam pierwsi, mo˙zemy sami odcia´ ˛c im drog˛e! 329
Garet Jax skinał ˛ głowa,˛ niezwykle spokojny w całym tym zam˛ecie. — Gdzie jest pomost i kołowrót? — Pod brama,˛ z tej strony. — Wskazał Slanter. — B˛edziemy musieli zablokowa´c koło! Wokół nich wybuchły krzyki i nawoływania. Gnomy zbierały si˛e na ni˙zszym dziedzi´ncu. — Szybko, zanim b˛edzie ich zbyt wielu. — Garet Jax wyprostował si˛e. Ze Slanterem na przedzie mała grupka pobiegła w dół schodami wie˙zy. Na dole przeszli ciemny przedpokój i stan˛eli przed drzwiami wychodzacymi ˛ na dziedziniec. Zewszad ˛ patrzyły na nich gnomy. — Do licha! — wysapał Slanter. P˛edem rzucili si˛e przez drzwi. *
*
*
Brin Ohmsford powoli d´zwign˛eła si˛e na nogi. Jedna dło´n dziewczyny spoczywała lekko na pot˛ez˙ nym łbie Szepta. W jaskini znowu panowała cisza i pustka. Przez chwil˛e stała na s´rodku kamiennego mostu i patrzyła przez otchła´n tam, gdzie s´wiatło dnia rozja´sniało wysoka˛ alkow˛e prowadzac ˛ a˛ na zewnatrz. ˛ Pogłaskała delikatnie łeb Szepta, uwa˙zajac, ˛ aby nie urazi´c ran i gł˛ebokich naci˛ec´ , które pozostały mu po straszliwej walce z czarnymi stworami. Czuła jego ból. — Nigdy wi˛ecej — wyszeptała cicho. Potem odwróciła si˛e i szybko zeszła z mostu, nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e za siebie. Zbliz˙ yła si˛e do alkowy. Szept szedł przy niej, cichutko stawiajac ˛ łapy. Jego okragłe, ˛ bł˛ekitne oczy l´sniły. Nie musiała si˛e odwraca´c, z˙ eby wiedzie´c, z˙ e jest obok. Uwa˙znie przyjrzała si˛e szczelinom w skale, szukajac ˛ s´ladów czarnych stworów lub innych straszydeł zrodzonych z czarnej magii, ale niczego nie dostrzegła. Zostali tylko ona i kot. Kilka minut pó´zniej stała ju˙z w alkowie o wysokich, gładkich s´cianach wykutych w kamieniu i pokrytych zawiłymi wzorami, które widziała ju˙z wcze´sniej. Nie zwróciła na nie wi˛ekszej uwagi, ruszajac ˛ natychmiast w stron˛e otworu i s´wiatła poza nim. Miała teraz tylko jeden cel. Otwór został za nia˛ i raz jeszcze stan˛eła w s´wietle sło´nca. Było południe, sło´nce chyliło si˛e ku zachodowi w kierunku linii drzew, przysłoni˛ete mgła˛ i chmurami, które zakryły całe niebo nad jej głowa.˛ Znajdowała si˛e na kraw˛edzi skalnej s´ciany ponad gł˛eboka˛ dolina˛ otoczona˛ przez nagie, postrz˛epione szczyty. Było w tej scenie co´s przywodzacego ˛ na my´sl marzenia senne — góry, chmury i mgła. Cała˛ dolin˛e spowijał l´sniacy, ˛ ołowiany mrok. Powoli rozejrzała si˛e wokół, a potem spojrzała w gór˛e, za siebie. Tam, osadzona na skale, stała samotna, ponura forteca. Na jej szczytach i daleko poza nimi, gdzie nie si˛egała ju˙z wzrokiem, znajdowały si˛e kamienne schody Croagh. Mijały wyst˛ep, na którym stała, dotykały go lekko i spirala˛ schodziły w głab ˛ doliny. 330
W ko´ncu jej wzrok spoczał ˛ na dolinie. Gł˛eboka, pokryta cieniem misa opadała w dół, gubiac ˛ s´wiatło sło´nca, a jej dno pogra˙ ˛zone było całkowicie w zamglonym mroku. Croagh wiło si˛e w dół, pogra˙ ˛zajac ˛ si˛e w tej ciemno´sci — w masie drzew, winoro´sli, krzaków i splatanego ˛ gaszczu, ˛ przez który nie przenikało z˙ adne s´wiatło. Las sprawiał wra˙zenie nieprzebytej g˛estwy i wydawał si˛e nie mie´c ko´nca ani poczatku. ˛ Jego bujno´sc´ hamowały dopiero skalne szczyty. Brin patrzyła szeroko otwartymi oczami. Dobiegł ja˛ syk, taki sam jaki słyszała wcze´sniej w kanałach. Jakby oddech. Przykucn˛eła w półmroku. Czy˙zby to, co widzi. . . ? Las w dolinie poruszył si˛e. — Ty z˙ yjesz! — powiedziała cicho i z całych sił zwalczyła ogarniajace ˛ ja˛ uczucie paniki. Podeszła na sam skraj wyst˛epu do miejsca, gdzie stykał si˛e on z kraw˛edzia˛ Croagh. W skale wyci˛eto surowe schody. Patrzyła w dół wzdłu˙z całej ich długo´sci tam, gdzie znikały w kamiennym pa´smie. Potem raz jeszcze spojrzała na dolin˛e. — Maelmord, id˛e do ciebie — wyszeptała. Odwróciła si˛e do Szepta, ukl˛ekła przy nim i czule potargała go za uszy. Na jej twarzy malował si˛e delikatny, smutny u´smiech. — Nie musisz ju˙z dalej i´sc´ , Szept. Nawet je´sli twoja pani wysłała ci˛e, aby´s mnie strzegł, nie musisz i´sc´ ju˙z dalej. Zosta´n tu i czekaj na nia.˛ Rozumiesz? Błyszczace ˛ oczy kota zamrugały. Otarł si˛e o nia.˛ — B˛edziesz mnie ochraniał w drodze powrotnej, je´sli w ogóle b˛edziesz — powiedziała. — By´c mo˙ze nie b˛edzie tak, jak przepowiedział Grimpond. Mo˙ze nie zgin˛e i powróc˛e stamtad. ˛ Pilnuj tutaj, Szept. Opiekuj si˛e swoja˛ pania˛ i moimi przyjaciółmi. Nie pozwól im pój´sc´ za mna.˛ Czekaj, a wróc˛e tutaj, kiedy zrobi˛e to, co musz˛e. Wróc˛e, je´sli dam rad˛e. Obiecuj˛e ci, z˙ e wróc˛e. Potem za´spiewała kotu nie po to, z˙ eby go zmyli´c, ale z˙ eby wyja´sni´c. W obrazach, które przeniosła do umysłu zwierz˛ecia, przekazała mu, czego pragnie, i pozwoliła mu zrozumie´c, czego musi dokona´c. Kiedy sko´nczyła, pochyliła si˛e i u´scisn˛eła mocno kota, wtulajac ˛ twarz w g˛este futro. Czuła, jak przenika ja˛ jego ciepło, i czerpała z niego nowe siły. Potem wstała i cofn˛eła si˛e. Szept przysiadł powoli na zadzie i przednich łapach, a˙z w ko´ncu wyciagn ˛ ał ˛ si˛e na ziemi i patrzył na nia.˛ Skin˛eła głowa˛ i u´smiechn˛eła si˛e. Podjał ˛ wart˛e a˙z do jej powrotu. Zrozumiał. — Do widzenia, Szept — powiedziała i wkroczyła na Croagh. Odór unoszacy ˛ si˛e z otchłani poza nia˛ podniósł si˛e na nowo z parujacej ˛ gł˛ebi kotliny. Nie zwracała na´n uwagi, wpatrujac ˛ si˛e przez chwil˛e w szczyty, tam, gdzie s´wiatło sło´nca l´sniło nad horyzontem. Pomy´slała o Allanonie i zastanawiała si˛e, czy widzi ja˛ teraz — jak gdyby w jaki´s sposób mógł tutaj z nia˛ by´c. Potem odetchn˛eła gł˛eboko, aby si˛e uspokoi´c, i ruszyła w dół.
XLI Szóstka z Culhaven jak jeden ma˙ ˛z wypadła z drzwi wie˙zy i pobiegła przez dziedziniec co sił w nogach. Wokół nich rozległy si˛e ostrzegawcze okrzyki i z ka˙zdego kata ˛ wysypały si˛e gnomy. W centrum tego zamieszania Jair obserwował rozwój bitwy z dziwna˛ oboj˛etno´scia.˛ Czas rozsypał si˛e na kawałki i chłopiec stracił poczucie rzeczywisto´sci. Otoczony przez przyjaciół, którzy usiłowali go osłania´c, unosił si˛e w ich kr˛egu niemal jak pozbawiony głosu i ciała duch, którego nikt nie mo˙ze zobaczy´c. Ziemia, niebo i cały s´wiat poza murami twierdzy przepadły, a wraz z nimi wszystko, co kiedykolwiek było lub miało by´c. Było tylko teraz oraz twarze i sylwetki tych, którzy walczyli i umierali na dziedzi´ncu. Garet Jax poprowadził do ataku, rzucajac ˛ si˛e mi˛edzy gnomy, które próbowały zaj´sc´ mu drog˛e. Zabijał ich szybkimi, płynnymi ruchami. Był niczym czarno odziany tancerz, poruszajacy ˛ si˛e bez wysiłku, pełen gracji i siły. Kr˛epe i zaprawione w niezliczonych walkach gnomy, rzucały si˛e przed niego z szale´ncza˛ determinacja,˛ a ich bro´n kłuła i ci˛eła z mordercza˛ siła.˛ Lecz równie dobrze mogliby chcie´c pozbiera´c rt˛ec´ . Nikt nie mógł dosi˛egna´ ˛c Mistrza Broni, a od tych, którzy podeszli wystarczajaco ˛ blisko, aby spróbowa´c go zrani´c, czarny cie´n z˙ adał ˛ daniny z ich z˙ ycia. Pozostali walczyli za nim nie mniej zaciekle i tylko o włos mniej skutecznie. Foraker osłaniał jeden bok Gareta. Twarz karła błyskała dziko, kiedy wywijał ogromnym, obosiecznym toporem, a napastnicy pierzchali, wyjac ˛ z przera˙zenia. U drugiego boku Jaxa stał Edain Elessedil. Zgrabny miecz s´migał niczym wa˙ ˛z, a długi nó˙z odparowywał ciosy. Za nimi stał Slanter z no˙zami w obu dłoniach. Czarne oczy patrzyły wzrokiem osaczonego zwierz˛ecia. Helt zamykał tyły niczym pot˛ez˙ na tarcza. Jego poraniona twarz znowu krwawiła. Wygladał ˛ przera˙zajaco. ˛ Ogromna pika wyrwana jednemu z atakujacych ˛ ci˛eła na prawo i lewo wszystkich, którzy próbowali prze´slizna´ ˛c si˛e przez jego obron˛e. Jaira ogarn˛eło dziwne uczucie rado´sci. Czuł, z˙ e nic nie mo˙ze ich powstrzyma´c. Bro´n fruwała wokół nich, rzucana ze wszystkich stron, a szare popołudnie napełniały krzyki rannych i umierajacych. ˛ Byli teraz na s´rodku dziedzi´nca. Przed nimi wyrastały s´ciany zamku. Raptem Jair zachwiał si˛e pod nagłym uderzeniem. 332
Spojrzał oszołomiony i odkrył, z˙ e z ramienia wystaje mu grot strzały. Ból promieniujacy ˛ z rany przeszedł fala˛ przez ciało chłopca. Cały zesztywniał. Slanter zauwa˙zył jego potkni˛ecie i przyskoczył do niego natychmiast. Otoczył Jaira ramionami, aby go podtrzyma´c, i pociagn ˛ ał ˛ za innymi. Helt ryknał ˛ z w´sciekło´sci i wywijajac ˛ długa˛ pika,˛ odp˛edził gnomy, które rzuciły si˛e naprzód, aby ich pochwyci´c. Jair z całej siły zacisnał ˛ oczy. Jestem ranny, pomy´slał z niedowierzaniem, kiedy chwiejnym krokiem poda˙ ˛zał za Slanterem. Przed nimi wynurzyła si˛e zwodzona brama. W jej cieniu znajdowały si˛e teraz gnomy, biegajac ˛ szale´nczo wokół i wywrzaskujac ˛ ostrze˙zenia dla pozostałych. Drzwi blokhauzu zatrzasn˛eły si˛e i stalowy kołowrót zaczał ˛ si˛e obraca´c. Brama powoli opadała w dół. Garet Jax skoczył naprzód tak szybko, z˙ e pozostali ledwo mogli za nim nada˛ z˙ y´c. W ciagu ˛ paru sekund dopadł bramy i rzucił si˛e pomi˛edzy gnomy. Kołowrót jednak dalej si˛e obracał, rozwijajac ˛ z˙ elazne ła´ncuchy. Brama wcia˙ ˛z opadała. — Garet! — wrzasnał ˛ ostrzegawczo Foraker, niemal niewidoczny pomi˛edzy gromada˛ atakujacych ˛ go gnomów. Tymczasem Helt ju˙z działał. Zaatakował z opuszczona˛ pika,˛ odrzucajac ˛ napastników na boki niczym li´scie porozrzucane podmuchem wiatru. Spadała na niego ulewa ciosów, ale otrzasał ˛ si˛e tylko, jakby w ogóle ich nie czuł, i parł naprzód. Łucznicy gnomów skoncentrowali atak na ogromnym wojowniku z Callahornu. Został trafiony dwa razy. Zachwiał si˛e, ale szedł dalej. Nagle był ju˙z przed drzwiami blokhauzu, a jego pot˛ez˙ ne ciało napierało na zamkni˛ete wrota. Wygi˛eły si˛e z trzaskiem, a potem pu´sciły. Olbrzym znalazł si˛e w s´rodku i jednym susem dopadł grupki obro´nców, stracaj ˛ ac ˛ ich z maszynerii jak szmaciane lalki. Jego mocarne dłonie zacisn˛eły si˛e na dra˙ ˛zkach kołowrotu i powstrzymały je. Brama zwolniła i zatrzymała si˛e z grzechotem ła´ncuchów i trybów. Ostre z˛eby unosiły si˛e ledwie dziesi˛ec´ stóp nad ziemia.˛ Garet Jax zmusił do ucieczki niedobitki gnomów, które pozostały przed brama.˛ Slanter i Jair przeku´stykali przez nia˛ i znale´zli si˛e na ocienionym dziedzi´ncu. Przynajmniej przez jaki´s czas było tu pusto. Jair opadł na kolana, czujac, ˛ z˙ e z ka˙zdym ruchem wybucha nowa fala bólu. Slanter stanał ˛ przed nim. — Przykro mi, chłopcze, ale musz˛e to zrobi´c — powiedział. Jedna s˛ekata dło´n chwyciła jego rami˛e, a druga si˛egn˛eła do strzały. Jednym mocnym szarpni˛eciem gnom wyciagn ˛ ał ˛ grot. Jair krzyknał ˛ i niemal stracił przytomno´sc´ , ale Slanter przytrzymał go, wło˙zył pod tunik˛e chłopca zwini˛ety kawałek materiału i szybko obwiazał ˛ prowizoryczny opatrunek swoim pasem. Pod brama˛ Garet Jax, Foraker oraz Edain Elessedil stan˛eli w rz˛edzie, szykujac ˛ si˛e do odparcia nadchodzacych ˛ gnomów. Kilkana´scie kroków za nimi, we wn˛etrzu blokhauzu, Helt ponownie uruchomił kołowrót i raz jeszcze brama zacz˛eła opada´c. 333
Jair mrugał przez łzy, które wycisnał ˛ ból. Co´s było nie tak. Olbrzym nie uczynił z˙ adnego ruchu, aby pój´sc´ za nimi. Opierał si˛e ci˛ez˙ ko na maszynerii, patrzac, ˛ jak brama opada. — Helt. . . ? — wyszeptał cicho Jair. Odgadł zamiar przyjaciela. Helt chciał opu´sci´c bram˛e i zablokowa´c ja˛ z przeciwnej strony. Je´sli tak zrobi, znajdzie si˛e w pułapce, a to oznaczało pewna˛ s´mier´c. — Helt, nie! — krzyknał ˛ i zerwał si˛e na nogi. Lecz ju˙z si˛e stało. Brama opadła, uderzajac ˛ w ziemi˛e z ogromna˛ siła.˛ Gnomy zawyły z w´sciekło´sci i ruszyły na m˛ez˙ czyzn˛e w blokhauzie. Napinajac ˛ mi˛es´nie, Helt z całej siły naparł na kołowrót i wyrywajac ˛ go z mocowa´n, zniszczył maszyneri˛e. — Helt! — ponownie krzyknał ˛ Jair, próbujac ˛ uwolni´c si˛e z uchwytu Slantera. M˛ez˙ czyzna zatoczył si˛e ku drzwiom blokhauzu, trzymajac ˛ przed soba˛ długa˛ pik˛e. Gnomy napierały ze wszystkich stron. Helt pochylił si˛e i zamachnał, ˛ ale powstrzymał ich tylko na chwil˛e. Potem zniknał ˛ w nawale napastników. Jair stał za brama,˛ niezdolny do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Garet Jax zawrócił i szorstko pchnał ˛ chłopca przed siebie. — Id´z! — warknał. ˛ — Szybko, Jairze Ohmsford, id´z! — Chłopak, ciagle ˛ oszołomiony, odszedł od bramy chwiejnym krokiem. Mistrz Broni szedł u jego boku. — Był ju˙z umierajacy ˛ — powiedział. Jair uniósł głow˛e, napotykajac ˛ spojrzenie szarych oczu. — Ten skrzydlaty stwór w magazynach zatruł go. Widziałem s´mier´c w jego oczach, chłopcze. Jair skinał ˛ mechanicznie głowa,˛ przypominajac ˛ sobie spojrzenie Helta. — Ale. . . mo˙ze mogliby´smy. . . — Mogliby´smy zrobi´c wiele rzeczy, gdyby´smy nie byli tu, gdzie jeste´smy. — Przerwał krótko Garet Jax. — Ta trucizna była s´miertelna. Wiedział, z˙ e umiera. Sam wybrał swój koniec. A teraz biegnij! Olbrzym Helt! Jair przypomniał sobie z˙ yczliwo´sc´ , z jaka˛ traktował go Helt w trakcie długiej podró˙zy na pomoc. Pami˛etał jego łagodne oczy. Tak niewiele o nim wiedział. . . Opu´scił głow˛e, aby ukry´c łzy, i pobiegł przed siebie. *
*
*
Na skraju Croagh, w połowie jego długo´sci, tam, gdzie łaczył ˛ si˛e ze skalna˛ s´ciana˛ urwiska pod Graymark, Szept nasłuchiwał odgłosów bitwy, która coraz bardziej zaciekle toczyła si˛e nad jego głowa.˛ Rozciagni˛ ˛ ety na ocienionym kamieniu, wypatrywał powrotu Brin lub te˙z swojej pani. Jego słuch był o wiele bardziej czujny ni˙z słuch jakiejkolwiek ludzkiej istoty i dlatego uchwycił odległe d´zwi˛eki. Nie przeraziły go jednak, tote˙z nie poruszył si˛e i dalej trwał na swojej warcie. 334
Lecz wkrótce dotarł do jego uszu jaki´s inny odgłos, nie pochodzacy ˛ z bitwy we wn˛etrzu fortecy, ale gdzie´s z bardzo bliska. Na kamiennych schodach słycha´c było mi˛ekkie, skradajace ˛ si˛e kroki. Bagienny kot uniósł głow˛e. Co´s schodziło w dół, skrobiac ˛ pazurami o kamie´n. Głowa Szepta opadła z powrotem. Wydawał si˛e wtopiony w skał˛e. Min˛eło par˛e sekund, a potem pojawił si˛e cie´n. Zw˛ez˙ one oczy Szepta uchwyciły ruch i wielki kot zamarł w miejscu. Po schodach Croagh pełzło w dół czarne stworzenie, jedno z tych, z którymi stoczył walk˛e we wn˛etrzu górskiej jaskini. Ze´slizn˛eło si˛e po kamieniu, wytrzeszczajac ˛ martwe s´lepia. Nie widziało Szepta. Wielki kot czekał. Kiedy potwór był ju˙z tylko kilka kroków od miejsca, gdzie si˛e przyczaił, Szept skoczył. Runał ˛ na besti˛e niczym cicha błyskawica, zanim ta zda˙ ˛zyła w ogóle wyczu´c jego obecno´sc´ . Młócac ˛ ramionami, stworzenie spadło z Croagh i jak kamie´n run˛eło w rozciagaj ˛ ac ˛ a˛ si˛e poni˙zej dolin˛e. Balansujac ˛ na kraw˛edzi długiej spirali schodów, Szept obserwował upadek potwora. Kiedy uderzył o ziemi˛e, cały las wokół zadr˙zał konwulsyjnie, wyrzucajac ˛ w gór˛e konary i li´scie. Wygladało ˛ to, jakby stworzenie zostało połkni˛ete przez jaka´ ˛s ogromna˛ gardziel. W ko´ncu wszystko ucichło. Szept zszedł z Croagh. Uszy przylegały mu do czaszki, jakby kot bał si˛e i jednocze´snie odczuwał nienawi´sc´ . Zapach parujacej ˛ d˙zungli zaatakował jego nozdrza. Zakaszlał i plunał ˛ z obrzydzeniem. Pow˛edrował z powrotem na skalny wyst˛ep. Znowu usłyszał obok siebie jaki´s d´zwi˛ek, jakby głuchy warkot. Ponad nim, na schodach, stały dwie ciemne sylwetki — jeszcze dwa czarne stwory, a za nimi wysoka, zakapturzona posta´c. Okragłe, ˛ bł˛ekitne oczy Szepta zamrugały i zw˛eziły si˛e. Było za pó´zno, z˙ eby si˛e ukry´c. Ju˙z go zobaczyli. Odwrócił si˛e bezszelestnie, wychodzac ˛ im na spotkanie i unoszac ˛ ciemny pysk. *
*
*
Jair Ohmsford i jego towarzysze wbiegli w cienie i półmrok fortecy. Poda˛ z˙ ali w dół korytarzami, w których unosił si˛e odór ple´sni i nieczysto´sci. Mijali przerdzewiałe, z˙ elazne drzwi i pokruszone kamienie, puste komnaty, w których odgłos ich kroków odbijał si˛e gło´snym echem, oraz zniszczone, połamane schody. Zamek Graymark umierał — zaniedbany, stary i przegniły. Nic, co tutaj z˙ yło, nie uznawało z˙ ycia, a jedynie w s´mierci odnajdowało rozkosz. Pragnie tak˙ze mojej s´mierci, pomy´slał Jair, biegnac ˛ korytarzem. Rana pulsowała niezno´snym bólem. Pragnie mnie pochłona´ ˛c i uczyni´c cz˛es´cia˛ siebie. Przed nim poruszała si˛e szybko sylwetka Gareta Jaxa — cie´n wskazujacy ˛ drog˛e. Mrok wokół nich zdawał si˛e opustoszały, cichy i wyczekujacy. ˛ Gnomy zostały 335
w tyle, a Widma Mord si˛e nie pojawiły. Jair zwalczył napływajac ˛ a˛ fal˛e strachu. Gdzie były Widma? Dlaczego jeszcze ich nie widzieli? Były gdzie´s wewnatrz ˛ twierdzy, ukryte w tych murach, stwory zdolne niszczy´c ciała i umysły. Były tutaj i z pewno´scia˛ nadejda.˛ Lecz gdzie si˛e skryły? Potknał ˛ si˛e, potracił ˛ Slantera i omal nie upadł. Gnom podtrzymał go, obejmujac ˛ szybko mocnym ramieniem. — Patrz, gdzie idziesz! — krzyknał. ˛ Jair zacisnał ˛ z˛eby, kiedy przez rami˛e przeszła fala bólu. — To boli, Slanter. Ka˙zdy krok. . . — Gnom odwrócił ku niemu kanciasta˛ twarz. — Ból mówi ci chłopcze, z˙ e ciagle ˛ z˙ yjesz. Biegiem! Jair Ohmsford pobiegł. P˛edzili przez skr˛ecajacy ˛ korytarz, a przed nimi słycha´c było odgłos biegnacych ˛ stóp i nawołujace ˛ si˛e głosy. To gnomy odnalazły inna˛ drog˛e i szukały ich. — Mistrzu Broni! — ostrzegł gwałtownie Slanter i Garet Jax przyhamował. Gnom skinał, ˛ aby weszli za nim do alkowy, gdzie niewielkie drzwi otwierały si˛e na wask ˛ a˛ klatk˛e schodowa,˛ prowadzac ˛ a˛ do góry i znikajac ˛ a˛ w ciemno´sci. — Mo˙zemy prze´slizna´ ˛c si˛e nad nimi ta˛ droga˛ — wysapał Slanter, opierajac ˛ si˛e ci˛ez˙ ko o kamienna˛ s´cian˛e. — Ale najpierw chwila odpoczynku dla chłopca. Szybkim ruchem wyciagn ˛ ał ˛ korek ze swego bukłaka na piwo i uniósł ustnik do warg Jaira. Chłopak z wdzi˛eczno´scia˛ pociagn ˛ ał ˛ kilka gł˛ebokich łyków. Gorzki płyn rozgrzał go niemal natychmiast i wydawało si˛e, złagodził ból. Opierajac ˛ si˛e razem z gnomem o mur, patrzył, jak Garet Jax w´slizguje si˛e na schody i bada ciemno´sci ponad nimi. Z tyłu Foraker i Edain Elessedil stali na stra˙zy przy wej´sciu na klatk˛e, skuleni w cieniu. — Lepiej ju˙z? — zapytał szorstko Slanter. — Lepiej. — Jak wtedy w Czarnych D˛ebach, co? Kiedy oberwałe´s od Spilka. — Jak wtedy. — Jair u´smiechnał ˛ si˛e na tamto wspomnienie. — Piwo gnomów leczy wszystkie rany. Gnom roze´smiał si˛e z gorycza.˛ — Wszystkie? Nie, chłopcze. Nie te, które zadadza˛ nam w˛edrowcy, kiedy nas dopadna.˛ Nie te. Ida˛ do nas, tak jak wtedy w D˛ebach. Wychodza˛ z cienia, czarne, bezszelestne stwory. Czuj˛e ich zapach! — To tylko odór tego miejsca, Slanter. Szorstka twarz gnoma pochyliła si˛e, jak gdyby nie dosłyszał. — Helt tak wła´snie zginał. ˛ Nigdy bym nie pomy´slał, z˙ e tak szybko go stracimy. Pogranicznicy to twardy naród, twardszy mo˙ze od tropicieli. Do głowy by mi nie przyszło, z˙ e tak szybko go dopadnie.
336
— Wiem. Ale z nami b˛edzie inaczej, Slanter. — Jair przełknał ˛ s´lin˛e. — Gnomy sa˛ za nami. Uciekniemy im, tak jak przedtem. — Nie, chłopcze, tym razem nie uciekniemy. — Slanter powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Tym razem nie. — Odsunał ˛ si˛e od s´ciany. — Wszyscy zginiemy — wyszeptał. Uczynił szybki gest w stron˛e Forakera i Edaina, po czym szorstko pociagn ˛ ał ˛ Jaira za soba˛ i zaczał ˛ wchodzi´c po schodach. Karzeł i elf natychmiast poda˙ ˛zyli za nimi. Po kilkunastu stopniach zrównali si˛e z Garetem Jaxem i razem ju˙z wspinali si˛e w ciemno´sc´ . Posuwali si˛e naprzód powoli, krok po kroku, a jedynym przewodnikiem był im błysk s´wiatła dochodzacego ˛ gdzie´s z góry. Wn˛etrze fortecy było niczym grobowiec, który pragnał ˛ ich pochwyci´c. Jair przez chwil˛e pozwolił trwa´c tej my´sli, rozpaczliwie s´wiadomy własnej s´miertelno´sci. Mógł zgina´ ˛c równie łatwo jak Helt. Nie było pewno´sci, w co kiedy´s wierzył, z˙ e do˙zyje do ko´nca tej wyprawy. Potem odsunał ˛ od siebie ponure my´sli. Je´sli zginie, nikt nie pomo˙ze Brin. Dla nich obojga b˛edzie to koniec, bo poza nim nie ma dla niej nadziei. A wi˛ec musi z˙ y´c, musi znale´zc´ sposób, aby prze˙zy´c. Schody ko´nczyły si˛e u stóp drewnianych drzwi z zakratowana˛ szyba.˛ To przez nia˛ wła´snie s´wiatło dnia w´slizgiwało si˛e w ciemno´sc´ , w której si˛e skradali. Slanter przycisnał ˛ swoja˛ kanciasta˛ z˙ ółta˛ twarz do krat i zerknał, ˛ co czeka ich na zewnatrz. ˛ Gdzie´s z bliska dochodziły do nich odgłosy po´scigu. — Musimy znowu biec — oznajmił Slanter przez rami˛e. — Do przodu, przez wielki hol. Trzymajcie si˛e blisko siebie! Nagłym szarpni˛eciem otworzył drewniane drzwi i wybiegli na s´wiatło dnia. Znale´zli si˛e w długim korytarzu. Wysoki sufit wyło˙zony był krokwiami, a przez cała˛ długo´sc´ biegły wyci˛ete w s´cianach waskie, ˛ łukowate okna. Slanter poprowadził ich na lewo. Mijali drzwi i alkowy, zardzewiałe skorupy zbroi ustawione na piedestałach i mnóstwo broni porozwieszanej na s´cianach. Krzyki nasiliły si˛e. Wydawało si˛e, z˙ e biegna˛ dokładnie w ich kierunku. Potem nagle były ju˙z wsz˛edzie wokół nich. Ledwie par˛e jardów za nimi drzwi otworzyły si˛e na o´scie˙z i wylała si˛e przez nie horda gnomów. Z ich gardeł wydarło si˛e podniecone wycie i rzucili si˛e w po´scig. — Szybko! — krzyknał ˛ Slanter. Deszcz strzał s´wistał wokół nich, kiedy p˛edem dopadli progu wysokich, łukowatych drzwi rze´zbionych w przedziwne wzory. Slanter i Garet Jax dobiegli pierwsi. Pozostali byli o krok za nimi. Zawiasy pu´sciły z trzaskiem i cała kompania run˛eła przez nie, spadajac ˛ jeden przez drugiego po długich schodach. Znajdowali si˛e w wielkim holu, którego szukał Slanter. Było to ogromne pomieszczenie. Przez zakratowane okna wpadało jasne s´wiatło dnia. Nad ich głowami biegły na skos belki, stare i zniszczone upływem czasu. Podpierały sufit, tworzac ˛ sklepienie ponad rz˛edami stołów i ław, porozrzucanych w nieładzie po podłodze. Pi˛eciu 337
s´miałków pospiesznie pozbierało si˛e na nogi i pognało przez ławy i stoły, kluczac ˛ mi˛edzy rumowiskiem. Za nimi ju˙z wpadli do holu ich prze´sladowcy. Jair biegł po prawej stronie Slantera. Po lewej, przed soba,˛ widział Gareta Jaxa. Za nimi poda˙ ˛zał Edain Elessedil. Płuca chłopca płon˛eły, a rami˛e znowu pulsowało bólem. Strzały syczały w´sciekle, przelatujac ˛ obok nich, i b˛ebniły po stołach i ławach. Gnomy pojawiały si˛e ze wszystkich stron. — Schody! — wrzasnał ˛ goraczkowo ˛ Slanter. Przed nimi długie, rze´zbione schody wiły si˛e w gór˛e, w kierunku balkonu. Rzucili si˛e do nich p˛edem. Kilku gnomów ju˙z ich jednak uprzedziło i ustawiło si˛e wachlarzem na ni˙zszych stopniach, odcinajac ˛ im drog˛e ucieczki. Garet Jax ruszył prosto na nich. Wskoczył na ław˛e, ze´sliznał ˛ si˛e po niej i wpadł w sam s´rodek napastników. Wyladował ˛ na ugi˛etych kolanach i niczym czarny kot rzucił si˛e na gromadk˛e wrogów. W ka˙zdej r˛ece trzymał długi nó˙z. Zgrabnie omijajac ˛ ostrza niepor˛ecznych pik i szerokich mieczy, u´smiercał jednego po drugim, jakby stanowili łatwy, nieosłoni˛ety cel. Kiedy dołaczyła ˛ do niego reszta kompanii, prawie wszystkie gnomy le˙zały ju˙z martwe, a pozostali rozpierzchli si˛e w popłochu. Garet Jax odwrócił si˛e do Slantera. Jego szczupła˛ twarz znaczyły smugi krwi. — Gdzie jest Croagh, gnomie? — Za balkonem! — Slanter odpowiedział w biegu. — Szybko! Wbiegli p˛edem na schody. Za nimi nowa zgraja s´cigajacych ˛ zbli˙zyła si˛e do schodów i ruszyła za nimi. Dogonili ich w połowie drogi. Mistrz Broni, karzeł i elf odwrócili si˛e, aby stawi´c im czoło. Slanter pociagn ˛ ał ˛ Jaira kilka stopni dalej i zasłonił go. Maczugi i miecze gnomów uniosły si˛e wysoko. Rozległ si˛e przera˙zajacy ˛ szcz˛ek stali. Garet Jax zachwiał si˛e, oddzielony od innych naporem atakujacych. ˛ Elb Foraker upadł z głowa˛ rozci˛eta˛ a˙z do ko´sci przez wygi˛ete ostrze. Próbował si˛e podnie´sc´ , a po twarzy spływała mu krew. Edain Elessedil skoczył mu na pomoc. Przez chwil˛e udało mu si˛e odeprze´c napastników. Jego zgrabny mieczyk rozdawał ciosy na prawo i lewo. Nagle otrzymał cios pika˛ w prawe rami˛e. Kiedy si˛e odsłonił, jeden z gnomów uderzył go maczuga˛ po nogach. Elf runał ˛ na ziemi˛e z okrzykiem bólu, a gnom rzucił si˛e na niego. Przez moment wydawało si˛e, z˙ e nie ma ju˙z dla nich nadziei. Lecz raz jeszcze czarna sylwetka Gareta Jaxa skoczyła na atakujacych ˛ i odrzuciła ich w tył. Powalał ich jednego po drugim. Umierali zaskoczeni, zanim zda˙ ˛zyli si˛e zorientowa´c, co ich zabiło. Upadł ostatni my´sliwy i piatka ˛ z Culhaven znowu była sama. Potykajac ˛ si˛e, Foraker dotarł do Edaina wijacego ˛ si˛e z bólu. S˛ekata dło´n zbadała zraniona˛ nog˛e. — Strzaskana — wyszeptał cicho i wymienił porozumiewawcze spojrzenie z Garetem Jaxem. Przewiazał ˛ nog˛e pasami wydartymi ze swego krótkiego kaftana, a jako łubek u˙zył połamanych strzał. Slanter i Jair zbiegli w dół, aby do nich dołaczy´ ˛ c, i gnom zmusił elfa do przełkni˛ecia paru łyków piwa. Twarz Edaina była blada i s´ciagni˛ ˛ eta 338
bólem, kiedy Jair pochylił si˛e nad nim. Od razu zauwa˙zył, z˙ e przyjaciel nie da rady stana´ ˛c na zranionej nodze. — Pomó˙zcie mi go podnie´sc´ — rozkazał Foraker. Z pomoca˛ Slantera wnie´sli elfa na szczyt schodów, posadzili go, oparli o balustrad˛e i ukl˛ekli przy nim. — Zostawcie mnie — wyszeptał, krzywiac ˛ si˛e z bólu, kiedy spróbował si˛e podnie´sc´ . — Musicie. Zabierzcie Jaira do Croagh. Ruszajcie szybko. Jair pospiesznie rozejrzał si˛e po otaczajacych ˛ go twarzach. Były ponure i zdecydowane. — Nie! — krzyknał ˛ ze zło´scia.˛ ´ — Jair! — Dło´n elfa chwyciła go za rami˛e. — Tak było ustalone. Slubowalis´my. Cokolwiek si˛e stanie z nami, musisz dotrze´c do Niebia´nskiej Studni. Musicie mnie zostawi´c i i´sc´ dalej. — To prawda, Ohmsford. Nie mo˙ze i´sc´ dalej. — Głos Elba Forakera był dziwnie spokojny. Karzeł poło˙zył dło´n na ramieniu chłopca, a potem wstał powoli i spojrzał na Slantera i Gareta Jaxa. — My´sl˛e, z˙ e ja tak˙ze dotarłem tak daleko, jak mogłem. Rana od miecza nie pozwoli mi na długa˛ wspinaczk˛e. Musicie i´sc´ we trzech. Ja raczej zostan˛e tutaj. — Elb, nie mo˙zesz tego zrobi´c. . . — Ranny elf próbował si˛e sprzeciwi´c. — To mój wybór, Edainie — uciał ˛ krótko karzeł. — Ty uczyniłe´s swój, przychodzac ˛ mi z pomoca.˛ Łacz ˛ a˛ nas wi˛ezy, ciebie i mnie. Wi˛ezy, które od niepami˛etnych czasów łacz ˛ a˛ karły i elfy. Zawsze trwali´smy przy sobie. Przyszedł czas, z˙ ebym spłacił dług. — Odwrócił si˛e do Gareta Jaxa. — Tym razem moja decyzja nie podlega dyskusji, Garet. Na przeciwległym ko´ncu holu pojawiła si˛e grupa gnomów. Posuwali si˛e powoli naprzód, nawołujac ˛ poda˙ ˛zajacych ˛ za nimi. — Pospieszcie si˛e — wyszeptał Foraker. — Bierzcie Ohmsforda i uciekajcie. Garet Jax zawahał si˛e tylko przez chwil˛e, po czym skinał ˛ głowa.˛ Wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e, aby u´scisna´ ˛c dło´n karła. — Powodzenia, Foraker. — Wam tak˙ze — odpowiedział karzeł. Jego ciemne oczy przez chwil˛e patrzyły na gnoma. Potem, bez słowa, poło˙zył przy Edainie jego jesionowy łuk, strzały i miecz. W dłoni s´ciskał obosieczny topór. — Id´zcie ju˙z! — warknał ˛ nie odwracajac ˛ si˛e. Jego brodata twarz miała zawzi˛ety, zdecydowany wyraz. Jair uparcie stał w miejscu, przenoszac ˛ spojrzenie z Mistrza Broni na Slantera. — Chod´z, chłopcze — powiedział cicho gnom. Szorstka dło´n zacisn˛eła si˛e na zdrowym ramieniu Jaira i pociagn˛ ˛ eła go wzdłu˙z balkonu. Garet Jax poda˙ ˛zył za nimi. Szare oczy zimno spogladały ˛ przed siebie. Jair chciał zaprotestowa´c. Chciał powiedzie´c, z˙ e nie moga˛ ich tak zostawi´c. Wiedział jednak, z˙ e nie przyniosłoby to nic dobrego. Decyzja zapadła. Zerknał ˛ przez ˙ rami˛e na ksi˛ecia elfów i Forakera, czekajacych ˛ u szczytu schodów. Zaden z nich nie patrzył w jego stron˛e. Spojrzenie utkwili w nadciagaj ˛ acych ˛ wrogów. 339
Slanter poprowadził ich do nast˛epnego holu. Pobiegli przed siebie. Znowu rozbrzmiały odgłosy pogoni — rozproszone i odległe, ale z kierunku, skad ˛ uciekli. Jair biegł cicho u boku Slantera i ze wszystkich sił powstrzymywał si˛e od spojrzenia za siebie. Hol sko´nczył si˛e łukowatym otworem, którym wyszli na szare, zamglone s´wiatło dnia, zostawiajac ˛ za soba˛ mury twierdzy. Przed nimi rozciagał ˛ si˛e szeroki dziedziniec. Za nim urwisko opadało ku dolinie. Przy kraw˛edzi dziedzi´nca wznosiła si˛e spiralnie kamienna wst˛ega — wcia˙ ˛z wy˙zej i wy˙zej, oplatajac ˛ na ko´ncu samotny szczyt daleko za dolina.˛ Croagh. Na jego szczycie znajdowała si˛e Niebia´nska Studnia. Ocalała trójka z Culhaven podbiegła do miejsca, gdzie schody łaczyły ˛ si˛e z dziedzi´ncem. Zacz˛eła si˛e wspinaczka.
XLII Pod stopami Brin przesuwały si˛e setki stopni, kiedy schodziła kamiennymi schodami Croagh do czarnej dziury Maelmord. Waska, ˛ kamienna wst˛ega wiła si˛e w dół, wiodac ˛ od ołowianych wie˙z fortecy do mgły i z˙ aru parujacego ˛ z rozciaga˛ jacej ˛ si˛e poni˙zej d˙zungli. Zawieszona w powietrzu przyprawiała o zawrót głowy. Dziewczyna przemierzała drewniane stopnie odr˛etwiała ze strachu i zm˛eczenia, wyczerpana podszeptami watpliwo´ ˛ sci. Jedna jej dło´n spoczywała lekko na kamiennej barierce, co dawało jej pewne poczucie wsparcia. Na zachodzie przesłoni˛ete chmurami sło´nce cofało si˛e powoli za góry. Przez cały czas wzrok miała utkwiony w ciemno´sc´ rysujac ˛ a˛ si˛e poni˙zej. Z ka˙zdym krokiem niewyra´zny, zamglony gaszcz ˛ Maelmord nabierał ostrzejszych konturów. Powoli zakorzenione tu z˙ ycie nabierało kształtów, wynurzajac ˛ si˛e z szerokiej połaci doliny. Ujrzała ogromne, wiekowe drzewa, pochylone i wyko´slawione tak, z˙ e straciły kształty, jakimi obdarzyła je dło´n natury. Pomi˛edzy nimi rosły olbrzymie k˛epy krzewów i zielska, rozro´sni˛ete do nienaturalnych rozmiarów, oraz winoro´sl oplatajaca ˛ wszystko niczym w˛ez˙ e bez głów i ogonów. D˙zungla nie miała koloru z˙ ywej, wiosennej zieleni, ale przytłumiona,˛ szarawa˛ barw˛e, która nadawała wszystkiemu odcie´n s´mierci i zimowego mrozu. Mimo to z˙ ar był przera˙zajacy. ˛ Maelmord kojarzył si˛e Brin z upalnym letnim dniem, kiedy ziemia p˛eka, trawa brazowieje, ˛ a woda wyparowuje i zamienia si˛e w pył. Potworny odór kanałów s´ciekowych tu wła´snie miał swoje z´ ródło. Unosił si˛e z ziemi i g˛estwiny d˙zungli falami przyprawiajacymi ˛ o mdło´sci i zawisał w powietrzu, zbierajac ˛ si˛e w kamiennej misie doliny niczym cuchnaca ˛ zupa. Z poczatku ˛ był niemal nie do zniesienia nawet z ma´scia˛ Coglina w nozdrzach. Ale po jakim´s czasie, kiedy jej zmysł powonienia st˛epiał lito´sciwie, odór stał si˛e mniej zauwa˙zalny. Tak samo było z upałem, kiedy jej ciało przyzwyczaiło si˛e ju˙z do ˙ i smród zel˙zały. Pozostał jedynie wyra´zny, przekl˛ety obraz dołu, temperatury. Zar którego nie dało si˛e odsuna´ ˛c. Słycha´c było syk. G˛estwina wznosiła si˛e i opadała jak oddychajace ˛ ciało. Brin była pewna, z˙ e cała dolina jest z˙ ywym stworzeniem, pojedyncza˛ istota˛ zło˙zona˛ z wielu odmiennych elementów, która my´slała, czuła i działała. I mimo z˙ e nie miała oczu, dziewczyna czuła, z˙ e patrzy na nia,˛ obserwuje i czeka. 341
Szła uparcie naprzód. Nie mo˙ze nawet my´sle´c o zawróceniu z drogi. Długa i z˙ mudna podró˙z przywiodła ja˛ do tego czasu i miejsca. Zbyt wiele kosztowała po´swi˛ece´n. Przepadło tyle istnie´n, a osobowo´sc´ tych, którzy ocaleli, została na zawsze zmieniona. Ona sama nie była ju˙z ta˛ dziewczyna,˛ co dawniej. Magia przemieniła ja w kogo´s zupełnie nowego i strasznego. Wzdragała si˛e przed przyj˛eciem tego, co teraz czyniła dobrowolnie. Zmieniła si˛e. Magia odcisn˛eła na niej swoje pi˛etno. Potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ A mo˙ze mimo wszystko to, czego do´swiadczyła nie było zmiana,˛ tylko po prostu intuicja.˛ By´c mo˙ze wiedza o przera˙zajacych ˛ mo˙zliwo´sciach pie´sni pokazała jej jedynie to, co zawsze w niej istniało. By´c mo˙ze wi˛ec jest tym, kim zawsze była, i nic si˛e nie zmieniło. By´c mo˙ze po prostu teraz to zrozumiała. Te rozmy´slania na chwil˛e tylko odciagn˛ ˛ eły jej uwag˛e od ogromu Maelmord, który zbli˙zał si˛e coraz bardziej wraz z ostatnim skr˛etem kamiennych schodów Croagh. To koniec jej w˛edrówki. Zwolniła ze wzrokiem utkwionym w skł˛ebiona˛ d˙zungl˛e pod soba.˛ Ujrzała poskr˛ecane kł˛ebowisko pni, konarów i winoro´sli pokryte pasmami mgły. Dostrzegła wznoszenie i opadanie zakorzenionego tu z˙ ycia. Jego oddech unosił si˛e w stałym rytmie. We wn˛etrzu poszarpanej piersi Maelmord nie było s´ladu z˙ adnego innego z˙ ycia. A jednak gdzie´s w tej g˛estwinie le˙zała ukryta Ildatch. Jak miała ja˛ odnale´zc´ ? Stała na Croagh, pozostało jej do pokonania tylko kilkana´scie stopni, a Maelmord cicho p˛eczniał wokół niej. Spojrzała niespokojnie, walczac ˛ ze strachem i odraza˛ i rozpaczliwie usiłujac ˛ zachowa´c spokój. Wiedziała, z˙ e teraz musi przywoła´c pie´sn´ , tak jak kazał jej Allanon. Drzewa, zaro´sla i winoro´sl były niczym tamte drzewa wijace ˛ si˛e wokół siebie w puszczy nad T˛eczowym Jeziorem. Pie´sn´ mogłaby je rozdzieli´c. Uczyni´c przej´scie. Lecz dokad ˛ ma prowadzi´c to przej´scie? Zawahała si˛e. Co´s w jej wn˛etrzu ostrzegało ja,˛ szepczac, ˛ z˙ e tym razem powinna u˙zy´c pie´sni w odmienny sposób, z˙ e sama jej siła mo˙ze nie wystarczy´c. Maelmord był zbyt du˙zy, zbyt wszechpot˛ez˙ ny, aby zawładna´ ˛c nim w ten sposób. Trzeba u˙zy´c rozwagi i przebiegło´sci. Ten twór został zrodzony z takiej samej magii, która˛ ona władała. Była to spu´scizna sprzed wieków, ze s´wiata czarów, w którym magia była jedyna˛ moca.˛ . . Przerwała rozmy´slania i raz jeszcze uniosła wzrok, aby spojrze´c w niebo. Sło´nce ogrzewało jej twarz ciepłem tak odmiennym od z˙ aru Maelmord. W jego promieniach i blasku było z˙ ycie, które wzywało ja˛ z taka˛ siła,˛ z˙ e przez chwil˛e poczuła nieodparta˛ i szalona˛ potrzeb˛e, aby pobiec z powrotem. Odwróciła oczy, zmuszajac ˛ si˛e do zatrzymania spojrzenia na parujacej ˛ gł˛ebi d˙zungli. Ciagle ˛ si˛e wahała. Droga wcia˙ ˛z nie była dla niej jasna ani pewna. Nie mogła po prostu pój´sc´ na o´slep w paszcz˛e tego stwora. Najpierw musiała dowiedzie´c si˛e, dokad ˛ ma i´sc´ i gdzie le˙zy ukryta Ildatch. Musiała wejrze´c w. . .
342
Słowa Grimponda, dokuczliwy szept unoszacy ˛ si˛e gdzie´s z zakamarków pami˛eci, na´smiewał si˛e z niej. Spójrz do wn˛etrza, Brin Shannara. Widzisz? Nagle, wstrza´ ˛sni˛eta do gł˛ebi, zobaczyła wszystko. Mówiono jej o tym w Dolinie Cienia, ale nie zrozumiała. Ta, która ocala, i ta, która niszczy. Tak nazwał ja˛ Bremen, unoszacy ˛ si˛e z wód Hadeshorn na wezwanie Allanona. Ta, która ocala, i ta, która niszczy. Oparła si˛e o kamienna˛ por˛ecz, pora˙zona swoim odkryciem. To nie w Maelmord, nie w jego wn˛etrze miała wejrze´c, aby znale´zc´ odpowied´z. Odpowied´z była w jej własnym wn˛etrzu! Przeszła ostatnie stopnie Croagh, a˙z w ko´ncu stan˛eła u ich stóp. Dach g˛estwiny ponad jej głowa˛ wydawał si˛e zamkna´ ˛c nagle, odcinajac ˛ s´wiatło sło´nca i zostawiajac ˛ ja˛ spowita˛ w cie´n, z˙ ar i odór nie do zniesienia. Ale przebywanie tutaj ju˙z jej nie niepokoiło. Wiedziała, co musi zrobi´c, i nic innego si˛e nie liczyło. Za´spiewała łagodnie. Pie´sn´ potoczyła si˛e naprzód, niska, mocna i pełna zapału. Muzyka oplotła poskr˛ecane konary, winoro´sl i bujne zaro´sla, tracała ˛ i gładziła je zwinnym dotykiem, a potem owijała si˛e dokoła i otulała z ciepła˛ ufno´scia.˛ Przyjmij mnie, Maelmord, szeptała. Przyjmij mnie w siebie, bo jestem taka sama jak ty. Nie ma mi˛edzy nami ró˙znicy. Jeste´smy takie same. Nasze magie połaczyły ˛ si˛e. Jeste´smy takie same! Słowa, które szeptała w pie´sni, powinny ja˛ przerazi´c, ale zamiast tego sprawiały dziwna˛ przyjemno´sc´ . Niegdy´s pie´sn´ wydawała si˛e jedynie cudowna˛ zabawka,˛ która mogła ja˛ rozweseli´c, dzi˛eki której mogła bawi´c si˛e kolorem, kształtem i d´zwi˛ekiem. Teraz ujrzała w pełni ogrom jej mo˙zliwo´sci. Mogła robi´c wszystko. Mogła przynale˙ze´c nawet tutaj, gdzie królowało zło. Maelmord został stworzony, aby nie dopu´sci´c do siebie niczego, co nie pozostawałoby z nim w harmonii. Nawet siła tkwiaca ˛ w magii pie´sni nie mogłaby zmieni´c tego podstawowego celu jego istnienia. Ale jej magia była tak wszechstronna, z˙ e potrafiła porzuci´c własna˛ sił˛e dla podst˛epu i uczynienia Brin Ohmsford podobna˛ do wszystkiego, co mogło stana´ ˛c na jej drodze. Mogła zestroi´c si˛e z z˙ yciem w tym gaszczu ˛ na tak długo, a˙z dotrze do tego, czego szuka. Rozpierało ja˛ radosne o˙zywienie, kiedy s´piewała Maelmord i czuła, jak jej odpowiada. Płakała, tak silne było uczucie połaczenia ˛ z muzyka.˛ D˙zungla wokół niej zakołysała si˛e w odpowiedzi. Konary pochyliły si˛e, a winoro´sl i krzewy wiły si˛e w˛ez˙ owymi ruchami. Muzyka, która˛ s´piewała, szeptała o s´mierci i przera˙zeniu, które dało z˙ ycie dolinie. Igrała z nia,˛ zanurzona w stworzonym przez siebie sama˛ obrazie. Wiedziała, z˙ e Maelmord dostrze˙ze tylko tyle, ile sama zechce ukaza´c. Unosiła si˛e gł˛eboko we własnym wn˛etrzu, połaczona ˛ jedynie i pie´snia,˛ która˛ s´piewała. Zapomniała o Allanonie i podró˙zy, która ja˛ to przywiodła. Zapomniała o Ronie, Kimber, Coglinie i Szepcie. Niejasno pami˛etała tylko o zadaniu, które ja˛ czekało — odnale´zc´ i zniszczy´c Ildatch. Uwolnieniu magii towarzyszyło znowu to samo dziwne i przera˙zajace ˛ uczucie rado´sci. Czuła, z˙ e traci kontrol˛e tak samo jak 343
wtedy, kiedy u˙zyła pie´sni przeciwko Paj˛eczakowi na Toffer i czarnym stworom w kanałach. Czuła, jak rozplataja˛ si˛e nici jej s´wiadomo´sci. Wiedziała jednak, z˙ e musi podja´ ˛c to ryzyko. Było konieczne. Oddech Maelmord wznosił si˛e i opadał teraz znacznie szybciej. Syk stawał si˛e bardziej dono´sny. Pragnał ˛ jej, potrzebował. Odnalazł w niej t˛etniacy ˛ z˙ yciem fragment samego siebie, serce ciała, które zapu´sciło tu korzenie i które czekało tak długo. Chod´z do mnie, syczał. Chod´z do mnie! Jej twarz płon˛eła podnieceniem i pragnieniem. Brin zeszła z Croagh i wkroczyła w d˙zungl˛e. *
*
*
— Na kocia˛ dusz˛e, gdzie´s musi by´c koniec tych kanałów! — pieklił si˛e Ron, kiedy wyszli z tunelu do jaskini. Wydawało mu si˛e, z˙ e b˛eda˛ si˛e błaka´ ˛ c w kanałach fortecy do ko´nca s´wiata. — Tu nic nie musi by´c! — odwarknał ˛ Coglin, jak zawsze skłonny do kłótni. Ale góral prawie go nie słyszał. Cała uwag˛e skupił na jaskini, która˛ przechodzili. Była to ogromna komnata z tak pop˛ekanym sklepieniem, z˙ e spływało przez nie zamglone s´wiatło sło´nca. Na s´rodku natomiast podłoga jaskini opadała w dół, w nieko´nczac ˛ a˛ si˛e otchła´n. Bez słowa Ron skoczył naprzód, na skraj przepa´sci, omiatajac ˛ spojrzeniem kamienny most, który spinał jej brzegi. Po drugiej stronie mostu rozciagała ˛ si˛e wysoka, hakowata alkowa z polerowanego kamienia, na którym wyryto jakie´s staro˙zytne znaki. Wychodziła na s´wiatło dnia i zielona,˛ spowita˛ mgła˛ dolin˛e. Maelmord, pomy´slał od razu. Tam powinna by´c teraz Brin. Wskoczył na most i przeszedł na druga˛ stron˛e. Starzec i dziewczyna poda˙ ˛zyli za nim. Szedł w kierunku kamiennej alkowy, kiedy usłyszał ostry krzyk Kimber. — Góralu, chod´z, popatrz! Zawrócił i szybko poszedł z powrotem. Czekała na niego na s´rodku mostu. Kiedy podszedł, bez słowa wskazała na potargane ła´ncuchy i połamane barierki. U jej stóp znaczyły si˛e na kamieniu s´lady zasychajacej ˛ krwi. Dziewczyna ukl˛ekła i dotkn˛eła plamy palcem. — Niezbyt stara — powiedziała cicho. — Nie wi˛ecej ni˙z godzina. Patrzył na nia˛ w milczeniu. Ta sama, nie wypowiedziana my´sl przeszła im przez głow˛e. Gwałtownym ruchem podniósł do góry r˛ek˛e, jakby pragnac ˛ ja˛ odegna´c. — Nie, to nie mo˙ze by´c jej. . . Wtem powietrze rozdarł krzyk, przeciagły, ˛ przera˙zajacy ˛ krzyk zwierz˛ecia, pełen strachu i w´sciekło´sci. Przerwał cisz˛e i ich rozmy´slania i sprawił, z˙ e zastygli w bezruchu. Dochodził zza alkowy. 344
— Szept! — krzykn˛eła Kimber. Ron podskoczył. Brin! Zeskoczył z mostu i pobiegł do wej´scia do alkowy, obiema r˛ekami si˛egajac ˛ w tył przez rami˛e, gdzie zawieszony był miecz. Był szybki, ale Kimber tak˙ze. Min˛eła go jak przestraszone zwierz˛e, wypadajac ˛ z cienia jaskini na s´wiatło poza nia.˛ Coglin biegł za nimi, wysokim, piskliwym głosem wrzeszczac, ˛ aby zwolnili. Jego krzywe nogi były zbyt wolne, aby ich dogoni´c. Przebiegli alkow˛e i wydostali si˛e na zewnatrz. ˛ Kimber wyprzedzała Rona o kilka jardów. To był Szept. Osaczony przez dwie czarne postaci bez twarzy, walczył na waskim ˛ skalnym wyst˛epie, poruszajac ˛ si˛e niczym czarna błyskawica. Za nim wiły si˛e w dół kamienne schody prowadzace ˛ do doliny. Ron natychmiast rozpoznał w nich Croagh. Stało tam jedno z Widm Mord i co´s lub kogo´s obserwowało. Odwróciło si˛e, kiedy dostrzegło zbli˙zajacych ˛ si˛e ludzi. — Kimber, uwa˙zaj! — wrzasnał ˛ ostrzegawczo Ron. Lecz dziewczyna ju˙z skoczyła Szeptowi na pomoc. W jej dłoniach błysn˛eły no˙ze. Widmo wyciagn˛ ˛ eło rami˛e w jej kierunku, a z jego palców eksplodował czerwony płomie´n. Przeszył powietrze tu˙z obok dziewczyny, chybiajac ˛ jednak, a od jego uderzenia wyleciały w powietrze odłamki skał. Ron skoczył z krzykiem naprzód, trzymajac ˛ przed soba˛ hebanowe ostrze miecza Leah. Widmo natychmiast odwróciło si˛e ku niemu i znowu nastapił ˛ wybuch ognia. Płomie´n pochwycony przez ostrze miecza uderzył w ksi˛ecia i całe powietrze wokół nich rozjarzyło si˛e ogniem. Siła uderzenia uniosła chłopaka w gór˛e i odrzuciła go z powrotem na ziemi˛e. Potem z jaski´n wynurzył si˛e stary, przygarbiony Coglin, wywrzaskujac ˛ w´sciekłe wyzwanie Widmom Mord. Mały strz˛epek ciała i szmat doskoczył do postaci w czerni. W˛edrowiec zamachnał ˛ si˛e, wyciagaj ˛ ac ˛ dło´n w jego stron˛e. Lecz i patykowate rami˛e starego wystrzeliło naprzód i z jego dłoni wyleciał mały, czarny przedmiot, wpadajac ˛ w krag ˛ karmazynowego ognia Widma. Całym masywem targn˛eła potworna eksplozja. Płomienie i dym uniosły si˛e ku niebu, a wokół fruwały odłamki skał. Przez chwil˛e wszystko znikn˛eło w dymie i pyle. Ron jeszcze rozdygotany, zbierał si˛e na nogi. — Spróbuj mojej magii, ty karmo dla robactwa — wył rado´snie Coglin. — No i co ty na to? Przeleciał obok Rona, zanim góral zda˙ ˛zył go zatrzyma´c, ta´nczac ˛ szale´nczy taniec rado´sci. Jego patykowata sylwetka znikn˛eła w dymie. Nagle gdzie´s z góry rozległo si˛e warkni˛ecie Szepta, a potem krzyk Kimber. Szalony staruch! Tu˙z przed nim wybuchł czerwony ogie´n. Drobna figurka Coglina poszybowała niczym szmaciana lalka odrzucona przez rozzłoszczone dziecko. Ron zacisnał ˛ z˛eby i rzucił si˛e w kierunku z´ ródła ognia. Niemal natychmiast stanał ˛ przed Widmem Mord. Płaszcz w˛edrowca zwisał w strz˛epach, a on sam si˛e przygarbił. Miecz Leah przebił czerwony płomie´n, rozszczepiajac ˛ go na cz˛es´ci. Widmo znikn˛eło. Co´s 345
poruszyło si˛e za nim i chłopak odwrócił si˛e gwałtownie. Z kł˛ebów dymu wypadł Szept, trzymajac ˛ w paszczy czarnego stwora, podczas gdy drugi wczepił si˛e w futro kota. Ron uderzył. Miecz rozrabał ˛ na pół stworzenie wiszace ˛ na grzbiecie kota i oderwał je od niego. — Kimber! — krzyknał. ˛ Tu˙z przy nim eksplodował czerwony płomie´n, ale znowu pochwycił go ostrzem miecza. Na moment w kł˛ebach dymu pojawiła si˛e posta´c w czarnej szacie. Rzucił si˛e w jej stron˛e. Tym razem Widmo Mord nie zda˙ ˛zyło. Powalone na kamienne schody, usiłowało umkna´ ˛c w lewo, tryskajac ˛ płomieniem z palców. Ron był ju˙z przy nim. Miecz Leah opadł i Widmo zamieniło si˛e w stos popiołu. W jednej chwili zrobiło si˛e niezwykle cicho. Słycha´c było jedynie głuche pokasływanie Szepta, który niczym duch wynurzył si˛e z mgły i szedł w stron˛e Rona. Dym opadał powoli i ukazywał raz jeszcze cały wyst˛ep skalny i Croagh. Wyst˛ep pokryty był odłamkami skał, a łacz ˛ acy ˛ si˛e z nim odcinek Croagh, gdzie Cogline rzucił wyzwanie Widmom Mord, zniknał. ˛ Ron rozejrzał si˛e szybko wokół. Widmo i czarne stwory równie˙z znikn˛eły. Nie był pewny, co si˛e z nimi stało. Zostały zniszczone czy po prostu uciekły, w ka˙zdym razie nigdzie nie było ich wida´c. — Ron. Odwrócił si˛e gwałtownie na d´zwi˛ek głosu Kimber. Pojawiła si˛e na przeciwległym ko´ncu skalnego wyst˛epu. Mała, przemoczona figurka. Kiedy podeszła, zauwa˙zył, z˙ e lekko kuleje. Ogarn˛eły go równocze´snie gniew i ulga. — Kimber, ze wszystkiego co nierozwa˙zne i szalone. . . — Szept zrobiłby dla mnie to samo. Gdzie dziadek? — Przerwała mu szybko. Ron zacisnał ˛ usta i zatrzymał dla siebie wszystko, co jeszcze miał jej do powiedzenia. Razem przeszukali pokryta˛ odłamkami skał kamienna˛ półk˛e. W ko´ncu zobaczyli go, na wpół zagrzebanego pod gruzem przy s´cianie urwiska, pokrytego popiołem pozostałym po ogniu Widma. Podbiegli do niego i wydobyli spod kamieni. Miał poparzona˛ twarz i ramiona, osmalone włosy i cały pokryty był sadza.˛ Kimber delikatnie oparła głow˛e starca na swoich kolanach. Nie otworzył oczu. Wydawało si˛e, z˙ e nie oddychał. — Dziadku? — wyszeptała dziewczyna, dotykajac ˛ dłonia˛ jego policzka. — Kto tu? — wrzasnał ˛ nagle Coglin, straszac ˛ górala i dziewczyn˛e. Zaczał ˛ wymachiwa´c r˛ekami i nogami. — Wyno´scie si˛e z mojego domu, intruzi! Wynocha z mojego domu! — Potem zamrugał oczami i otworzył je. — Dziewczyna? — wymamrotał słabo. — Co si˛e stało z czarniawymi? — Odeszły, dziadku. — U´smiechn˛eła si˛e, a w jej oczach pojawiła si˛e ulga. — Dobrze si˛e czujesz? — Dobrze? — Wygladał ˛ na oszołomionego, ale rezolutnie skinał ˛ głowa.˛ W jego głosie zabrzmiało oburzenie. — Jasne, z˙ e dobrze! Po prostu troch˛e mnie zamroczyło, to wszystko! Pomó˙z mi wsta´c! 346
Ron odetchnał ˛ gł˛eboko. Masz szcz˛es´cie, z˙ e z˙ yjesz, starcze. Ty i dziewczyna, pomy´slał ponuro. Z pomoca˛ Kimber postawił Coglina na nogi i pozwolił mu sprawdzi´c, czy si˛e na nich utrzyma. Stary wygladał, ˛ jakby wyciagni˛ ˛ eto go z popielnika, ale poza tym nie odniósł chyba z˙ adnych obra˙ze´n. Dziewczyna u´sciskała go serdecznie i zacz˛eła otrzepywa´c z pyłu. — Musisz by´c bardziej ostro˙zny, dziadku — upominała go. — Nie jeste´s ju˙z taki szybki jak kiedy´s. W˛edrowcy dopadna˛ ci˛e, je´sli jeszcze raz zadrzesz z nimi w ten sposób. Ron z niedowierzaniem pokr˛ecił głowa.˛ Kto tu powinien kogo beszta´c? A co w takim wypadku pomy´sleliby on i Brin, je´sli. . . Brin. Zapomniał o Brin. Spojrzał w kierunku Croagh. Je´sli dziewczyna dotarła tak daleko, z pewno´scia˛ schodziła ju˙z do Maelmord. A zatem on tak˙ze musi tam i´sc´ . Odwrócił si˛e od Kimber i jej dziadka i pognał przez skalna˛ półk˛e do miejsca, gdzie łaczyła ˛ si˛e ze stopniami Croagh. Wcia˙ ˛z s´ciskał w dłoni miecz Leah. Jak du˙zo czasu tu stracił? Musi dogoni´c Brin, zanim dziewczyna dotrze zbyt gł˛eboko w dolin˛e i zbyt blisko tego, co tam czekało. . . Nagle zwolnił i zatrzymał si˛e. Na jego drodze stał Szept i blokował swoim ciałem zej´scie na schody. Bagienny kot spojrzał na niego przez moment, po czym przysiadł na zadzie i mrugnał. ˛ — Zejd´z mi z drogi! — warknał ˛ Ron. Kot nie poruszył si˛e. Po chwili wahania góral z impetem ruszył naprzód. Paszcza Szepta uniosła si˛e nieznacznie, a w jego gardle zadudnił stłumiony warkot. Ron zatrzymał si˛e natychmiast i spojrzał ze zło´scia˛ na towarzyszk˛e. — Zabieraj swojego kota, Kimber. Schodz˛e na dół. Dziewczyna przywołała cicho zwierz˛e, ale Szept pozostał na swoim miejscu. Podeszła zaskoczona i pochyliła si˛e nad nim, przemawiajac ˛ cichym, spokojnym głosem i gładzac ˛ wielki łeb, uszy i szyj˛e zwierz˛ecia. Kot tracił ˛ ja˛ łbem i zamruczał, ale nie ruszył si˛e z miejsca. — Brin ma si˛e dobrze. — Poinformowała Rona, u´smiechajac ˛ si˛e przelotnie. — Zeszła do doliny. Ron z ulga˛ odetchnał. ˛ — A zatem musz˛e i´sc´ za nia.˛ — Ale dziewczyna pokr˛eciła głowa.˛ — Musisz zosta´c tutaj, góralu. — Zosta´c tutaj? — Ron wytrzeszczył oczy. — Nie mog˛e tego zrobi´c! Brin jest tam sama! Id˛e za nia! ˛ Dziewczyna ponownie pokr˛eciła głowa.˛ — Nie mo˙zesz. Ona nie chce, aby´s tam szedł. U˙zyła pie´sni, aby temu zapobiec. Uczyniła Szepta swoim stra˙znikiem. Nikt nie przejdzie, nawet ja.
347
— Przecie˙z to twój kot! Ka˙z mu odej´sc´ ! Magia nie jest przecie˙z tak silna, prawda? Jej dziecinna twarzyczka uniosła si˛e, spogladaj ˛ ac ˛ ze spokojem. — To co´s wi˛ecej ni˙z magia, Ron. Instynkt Szepta mówi mu, z˙ e Brin ma racj˛e. Nie powstrzymuje go magia, ale jego własny rozsadek. ˛ Wie, z˙ e niebezpiecze´nstwo czekajace ˛ w dolinie jest zbyt wielkie. Nie pozwoli ci przej´sc´ . Góral wpatrywał si˛e w dziewczyn˛e, a na jego twarzy malowały si˛e zło´sc´ i niedowierzanie. Przeniósł spojrzenie na wielkiego kota, a potem znowu na nia.˛ Co miał teraz zrobi´c? *
*
*
Brin ogarn˛eła euforia. Przepływała przez nia˛ ciepłymi falami i rozchodziła si˛e po ciele niczym krew. Czuła, z˙ e unosi ja˛ do wn˛etrza jej samej, jakby była male´nkim listkiem niesionym przez wody wielkiej rzeki. D´zwi˛eki, obrazy i zapachy przeplatały si˛e ze soba,˛ tworzac ˛ oszałamiajac ˛ a˛ mieszanin˛e niesamowitych wyobra˙ze´n. Niektóre z nich były jasne i pi˛ekne, a niektóre mroczne i złowró˙zbne. Widziała je oczyma s´wiadomo´sci, przypływały i odpływały jak morskie fale. Wszystko było nowe, egzotyczne i cudowne. Była to podró˙z samopoznania, która odmieniała my´sli, uczucia i sens istnienia. ´ Spiewała, a muzyka pie´sni stawała si˛e pokarmem i napojem, które podtrzymywały i dawały z˙ ycie. Była teraz gł˛eboko we wn˛etrzu Maelmord, daleko od schodów Croagh i s´wiata, który zostawiła za soba.˛ Tutaj był zupełnie inny s´wiat. Usiłowała stopi´c si˛e z nim, a on wychodził jej naprzeciw i wciagał ˛ w głab ˛ siebie. Otaczały ja˛ smród, z˙ ar i zgnilizna trwajacego ˛ tu z˙ ycia. Odnajdywały w niej swoje dzieci˛e. S˛ekate konary, splatana ˛ winoro´sl i bujne zaro´sla ocierały si˛e o nia,˛ kiedy przechodziła, karmiac ˛ si˛e wibracja˛ muzyki niczym eliksirem, który przywraca z˙ ycie. Brin czuła ich pieszczot˛e i odpowiadała na nia˛ u´smiechem. Było to tak, jakby przestała istnie´c. Jaka´ ˛s male´nka˛ czastk ˛ a˛ czuła, z˙ e stwory, które wija˛ si˛e wokół niej i ocieraja˛ miło´snie o jej ciało, powinny ja˛ przera˙za´c. Ale cała oddana była teraz muzyce pie´sni i nie była ju˙z ta˛ Brin, co kiedy´s. Wszystkie uczucia i my´sli, które ja˛ stworzyły, osłoni˛ete były teraz maska˛ czarnej magii i stała si˛e podobna do stworze´n, pomi˛edzy którymi szła. Była ich pokrewnym duchem powracajacym ˛ z jakiego´s odległego miejsca. Zło w jej wn˛etrzu dorównywało temu, które tu na nia˛ czekało. Stała si˛e tak samo mroczna jak Maelmord i z˙ ycie, które si˛e tu rozpleniło. Byli jedno´scia.˛ Nale˙zała do tego miejsca. Gdzie´s w gł˛ebi czuła, z˙ e Brin Ohmsford przestała istnie´c, przemieniona przez magi˛e pie´sni. Pojmowała, z˙ e sama pozwoliła sobie sta´c si˛e kim´s innym. Kim´s tak odra˙zajacym, ˛ z˙ e w innym wypadku nie mogłaby tego znie´sc´ . Wiedziała równie˙z, 348
z˙ e nie b˛edzie mogła powróci´c do dawnej siebie, dopóki nie odnajdzie drogi do samego serca otaczajacego ˛ ja˛ zła. Euforia i o˙zywienie, które niosła ze soba˛ przera˙zajaca ˛ moc pie´sni, groziły jej całkowitym zaprzepaszczeniem samej siebie, oderwaniem od psychicznej równowagi. Mogła na zawsze ju˙z pozosta´c tym, w kogo zmieniła ja˛ magia. Wszystkie te niesamowicie cudowne obrazy były niczym innym jak pułapka˛ szale´nstwa, które mogło ja˛ zniszczy´c. Male´nka˛ cz˛es´c´ tego, co pozostało z dawnej Brin, trzymała ostro˙znie ukryta˛ w najgł˛ebszej gł˛ebi swego jestestwa. Wszystko inne było ju˙z dzieci˛eciem Maelmord. ´ Sciana d˙zungli zamykała si˛e i otwierała, i nic si˛e nie zmieniało. Cienie przysun˛eły si˛e bli˙zej, mi˛ekkie jak czarny aksamit i ciche jak s´mier´c. Przez mrok przebijało jedynie blade s´wiatło nocy. Niebo zasłaniał splatany ˛ gaszcz. ˛ Kiedy szła tak przez labirynt ciemno´sci i duszacego ˛ z˙ aru, z ziemi nieustannie unosił si˛e syczacy ˛ oddech Maelmord, kołyszac ˛ i skr˛ecajac ˛ konary, pnie, łodygi i winoro´sl. Poza tym panowała tu pełna napi˛ecia i wyczekiwana cisza. Nie było s´ladu innego z˙ ycia, s´ladu w˛edrowców, mrocznych stworów, które im słu˙zyły, ani Ildatch, która ich wszystkich powołała do z˙ ycia. Szła dalej, prowadzona przez iskr˛e pami˛eci, która˛ chroniła gł˛eboko wewnatrz ˛ siebie. Odnale´zc´ Ildatch, szeptał jej cichy, bezbarwny głos. Odnale´zc´ ksi˛eg˛e czarnej magii. Czas rozpadał si˛e na kawałki i umykał, a˙z przestał mie´c jakiekolwiek znaczenie. Była tu ju˙z godzin˛e? A mo˙ze dłu˙zej? Ogarn˛eło ja˛ dziwne uczucie, z˙ e jest tu ju˙z od bardzo dawna, mo˙ze nawet od zawsze. Gdzie´s w oddali, zagubione w przepastnej g˛estwinie d˙zungli, co´s spadło ze s´ciany urwiska. Wyczuła jego upadek i usłyszała krzyk, kiedy Maelmord pochłonał ˛ swoja˛ ofiar˛e, s´ciskajac, ˛ mia˙zd˙zac ˛ i po˙zerajac, ˛ dopóki nic nie pozostało. Poczuła zapach s´mierci i smak krwi, kiedy stworzenie gin˛eło. Kiedy znikn˛eło, zapragn˛eła wi˛ecej. Potem opadły ja˛ szepty czyich´s przestróg. Z zakamarków pami˛eci wyłonił si˛e obraz Allanona. Był wysoki i przygarbiony. Jego czarne włosy posiwiały, a szczupła˛ twarz znaczyły linie upływajacego ˛ czasu. Wyciagał ˛ do niej dło´n sponad otchłani, której nie mogła przekroczy´c, a jego słowa były niczym krople deszczu rozpryskujace ˛ si˛e na zamkni˛etym przed nia˛ oknie. Bad´ ˛ z ostro˙zna. Pie´sn´ stanowi moc, jakiej nigdy nim widziałem. U˙zywaj jej z rozwaga.˛ Słyszała je, widziała, jak padaja˛ na szklana˛ tafl˛e, i s´miała si˛e z nich. Posta´c druida oddaliła si˛e i znikn˛eła. Nie z˙ yje, przypomniała sobie zaskoczona. Na zawsze opu´scił cztery krainy. Wzywała go z powrotem, jak gdyby jego ponowne pojawienie si˛e mogło przypomnie´c jej o czym´s, o czym zapomniała. I przyszedł, wynurzajac ˛ si˛e z mgieł, kroczac ˛ przez otchła´n, która ich rozdzielała. Jego mocne dłonie spocz˛eły łagodnym ruchem na jej ramionach. W jego oczach była madro´ ˛ sc´ i determinacja. Wiedziała, z˙ e tak naprawd˛e nigdy jej nie opu´scił. Zawsze był tutaj. To nie zabawa, wyszeptał. Ju˙z nie! Strze˙z si˛e! A ona potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ Jestem ta,˛ która oca-
349
la i niszczy, wyszeptała w odpowiedzi. Ale kim jestem naprawd˛e? Powiedz mi! Powiedz. . . Jakie´s rozdarcie w tkaninie jej s´wiadomo´sci odsun˛eło go. Znikł jak duch, a ona znalazła si˛e nagle z powrotem w Maelmord. W jego wn˛etrzu poczuła drgnienie niepokoju, odcie´n niezadowolenia w jego syku. Poczuła te˙z natychmiastowa˛ zmian˛e w sobie. Powróciła wi˛ec do tworu, który wykreowała. Pie´sn´ uniosła si˛e i wplotła w d˙zungl˛e, gładzac ˛ ja˛ i kojac. ˛ Niepokój i niezadowolenie przygasły. Znowu zanurzyła si˛e w nico´sc´ , pozwalajac, ˛ aby Maelmord ja˛ pochłonał. ˛ Mrok był coraz g˛estszy. Oddech g˛estwiny stał si˛e ci˛ez˙ szy. Poczucie pokrewie´nstwa, które wytworzyła pomi˛edzy nimi pie´sn´ , zacie´sniło si˛e jeszcze. Niemal przestała oddycha´c w radosnym oczekiwaniu na to, co miało si˛e wydarzy´c. Była ju˙z blisko. To uczucie przenikn˛eło ja˛ jak nagłe uderzenie krwi. Za´spiewała z nowa˛ moca.˛ Magia pie´sni uniosła si˛e poprzez mrok i Maelmord zadr˙zał w odpowiedzi. Potem s´ciana d˙zungli opadła i Brin stan˛eła na ogromnej, ocienionej polanie, osłoni˛etej drzewami, zaro´slami i winoro´sla.˛ Na s´rodku polany wznosiła si˛e wie˙za, pradawna i rozpadajaca ˛ si˛e w pył, osłoni˛eta mrokiem. Kamienne s´ciany rozrastały si˛e a˙z pod sklepienie lasu, wznoszac ˛ si˛e i opadajac ˛ masa˛ krzywych wie˙zyczek i wyszczerbionych parapetów. Odarte i ogołocone wygladały ˛ jak wyblakłe kos´ci. G˛estwina d˙zungli nie si˛egała s´cian wie˙zy, jak gdyby dotkni˛ecie jej oznaczało s´mier´c. Brin zatrzymała si˛e. Pie´sn´ zni˙zyła si˛e do szeptu oczekiwania, kiedy wpatrzyła si˛e w wie˙ze˛ . To tutaj! Tu znajduje si˛e serce zła. Ildatch! Otulajac ˛ si˛e cia´sniej płaszczem magii, wyszła jej na spotkanie.
XLIII Ciemne wej´scie do wie˙zy stanowiły drewniane drzwi, zniszczone i pop˛ekane ze staro´sci. Wisiały krzywo na połamanych i zardzewiałych zawiasach. Były uchylone. Dziewczyna weszła przez nie spowita muzyka˛ swojej pie´sni. We wn˛etrzu zalegał g˛esty mrok, ale przez szczeliny w s´cianach wie˙zy wpadały błyski przytłumionego s´wiatła. Kamienna˛ podłog˛e pokrywała gruba warstwa kurzu, tworzac ˛ mi˛ekki płaszcz, z którego pod naciskiem stóp dziewczyny unosiły si˛e tumany ˙ i odór d˙zungli nie docierały tutaj. pyłu. Było chłodno. Zar Brin zwolniła. Korytarz przed nia˛ ginał ˛ w cieniu. Odwróciła si˛e na moment. Nagłe ostrze˙zenie, które targn˛eło jej wn˛etrzem, kazało jej spojrze´c czujnie na g˛estwin˛e otaczajac ˛ a˛ wie˙ze˛ . Szła naprzód. Moc magii poruszyła si˛e w niej nagłym uderzeniem goraca. ˛ Wydawało si˛e, z˙ e zawisła w powietrzu. Przeszła korytarz, poda˙ ˛zajac ˛ jego zakr˛etami i zawijasami, nie zwracajac ˛ uwagi na kurz, który na kształt mgły unosił si˛e spod jej stóp. Przez chwil˛e zastanawiała si˛e, jak to mo˙zliwe, z˙ e z˙ adne inne s´lady stóp nie znacza˛ kamiennej podłogi korytarza. Przecie˙z Widma Mord z pewno´scia˛ t˛edy przechodziły. Ale my´sl szybko uleciała. Przed nia˛ wznosiły si˛e schody. Powoli zacz˛eła wspina´c si˛e do s´rodka wie˙zy. Wydawało jej si˛e, z˙ e wzywaja˛ ja˛ jakie´s szepty, głosy bez twarzy i to˙zsamo´sci, zrodzone z powietrza, którym oddychała. Szeptały wokół niej. Miała wra˙zenie, z˙ e przenika komnaty wie˙zy niczym duch, stapia si˛e w jedno z jej kamieniami i staje si˛e jej cz˛es´cia˛ tak, jak stała si˛e cz˛es´cia˛ Maelmord. Czuła, z˙ e tak si˛e dzieje, krok po kroku czuła, jak jej ciało przyjmuje zaproszenie. Uczyniła to magia pie´sni si˛egajaca ˛ zła, które czaiło si˛e tu w ukryciu. Wprowadzała ja˛ do wn˛etrza, jakby naprawd˛e stanowiła z nim jedno´sc´ . . . Potem schody sko´nczyły si˛e i stan˛eła na progu ogromnej rotundy zako´nczonej kopuła.˛ Była szara, ciemna i pusta. Niemal jakby z własnej woli pie´sn´ przygasła do szeptu. Tak˙ze głosy w powietrzu wokół niej ucichły. Weszła do pomieszczenia, ledwo s´wiadoma ruchu własnego ciała. Wcia˙ ˛z wydawała si˛e unosi´c w powietrzu. Cienie pierzchały przed nia,˛ a jej oczy przyzwyczajały si˛e do s´wiatła. Komnata nie była pusta, jak si˛e jej z poczatku ˛ wydawało. Na s´rodku, ukryte w mroku, stało podium, a na nim ołtarz. Zrobiła krok na351
przód. Na ołtarzu spoczywało co´s ogromnego, kwadratowego i okrytego ciemnos´cia,˛ która wydawała si˛e emanowa´c z wn˛etrza przedmiotu. Zrobiła jeszcze jeden krok. Przeszyło ja˛ gwałtowne podniecenie. To była Ildatch! Wiedziała to natychmiast, zanim jeszcze mogła si˛e dobrze przyjrze´c. To była Ildatch — serce zła. Moc pie´sni napełniła powietrze i przepłyn˛eła przez jej ciało rozpalonym z˙ arem. Przeszła pokój, pokonujac ˛ gonitw˛e własnych my´sli i zwijajac ˛ si˛e we wn˛etrzu niczym wa˙ ˛z. Melodia pie´sni przeszła w jadowity syk. Pokój wydawał si˛e odpływa´c od niej, s´ciany odsuwały si˛e w cie´n, a˙z w ko´ncu nie było ju˙z nic poza ksi˛ega.˛ Wspi˛eła si˛e na stopnie podium i podeszła do ołtarza. Ksi˛ega była stara i zniszczona. Miedziane klamry zmatowiały w zielonkawa˛ czer´n, a skórzana oprawa była porwana i poplamiona. Ogromne tomisko wygladało, ˛ jakby przetrwało wszystkie wieki ludzko´sci. Przez chwil˛e si˛e wahała, spogladaj ˛ ac ˛ wyczekujaco ˛ i rozkoszujac ˛ si˛e smakiem gł˛ebokiej satysfakcji, która˛ poczuje, kiedy wreszcie we´zmie wolumin do rak. ˛ Potem si˛egn˛eła w dół. Jej dłonie zawisły nad ksi˛ega.˛ — Mroczne dzieci˛e. Głos zaszeptał cicho w jej umy´sle. Palce zamarły w bezruchu nad zmatowiałymi okuciami. — Mroczne dzieci˛e. Pie´sn´ zamarła do szeptu i ucichła. Gardło Brin zacisn˛eło si˛e i uwi˛eziło melodi˛e, zanim zorientowała si˛e, co robi. Stała w ciszy przed ołtarzem z dło´nmi zacis´ni˛etymi na ksi˛edze. Echa głosów w jej umy´sle kapry´snie zwlekały z odej´sciem, niczym macki kr˛epujace ˛ jej ruchy. — Czekałam na ciebie, mroczne dzieci˛e. Czekałam, odkad ˛ si˛e pojawiła´s w łonie matki. Dzieci˛e zrodzone z magii elfów. Zawsze były´smy połaczone, ˛ ty i ja, wi˛ezami silniejszymi ni˙z wi˛ezy krwi i ciała. Wiele razy nasze duchy stykały si˛e i chocia˙z nie znały´smy swoich dróg, wiedziałam, z˙ e pewnego dnia przyjdziesz. Głos był płaski i bez wyrazu. Nie nale˙zał ani do m˛ez˙ czyzny, ani do kobiety, ale miał cechy obojga. Nie brzmiały w nim z˙ adne emocje ani uczucia, ale pustka szeptu pozbawionego z˙ ycia. Brin słuchała tego głosu i chłód przenikał ja˛ a˙z do ko´sci. Gł˛eboko w jej wn˛etrzu czastka, ˛ która˛ tam ukrywała, skuliła si˛e w przera˙zeniu. — Mroczne dzieci˛e. Gwałtownie omiotła spojrzeniem cienie wokół siebie. Gdzie był ten, kto do niej przemawiał? Co ja˛ powstrzymywało? Przera˙zona uniosła wzrok ku staroz˙ ytnemu dziełu, które trzymała w dłoniach. Jej palce zbielały od u´scisku. Spod skórzanej oprawy unosił si˛e z˙ ar.
352
— Jam jest, mroczne dzieci˛e. Równa tobie. Mam z˙ ycie. Zawsze tak było. Zawsze znajda˛ si˛e tacy, którzy oddadza˛ mi z˙ ycie. Zawsze b˛eda˛ tacy, którzy oddadza˛ mi swoje. . . ˙ przeszedł Brin otworzyła usta, ale nie wydobył si˛e z nich z˙ aden d´zwi˛ek. Zar z jej dłoni na ramiona i zaczał ˛ si˛e wspina´c. — Znasz mnie. Jam jest Ildatch, ksi˛ega mrocznej magii zrodzona w wieku czarów. Jestem starsza ni˙z elfy. Tak stara, jak Król Srebrnej Rzeki, tak dawna jak słowo. Ci, którzy mnie stworzyli i nadali mi kształt, odeszli dawno temu wraz z nadej´sciem s´wiata czarów i człowieka. Niegdy´s byłam cz˛es´cia˛ słowa. Ukrywano mnie przed ludzkim wzrokiem i mówiono o mnie tylko w ciemno´sciach. Byłam bowiem zbiorem tajemnic. Potem tajemnice spisali i studiowali ci, którzy chcieli pozna´c moja˛ moc. Zawsze byli tacy, którzy pragn˛eli pozna´c moja˛ moc. Byłam z nimi przez całe wieki i obdarzałam swoimi sekretami tych, którzy pragn˛eli je ze mna˛ dzieli´c. Sprawiałam, z˙ e powstawały magiczne stwory i obdarzałam moca.˛ Ale nigdy nie było nikogo takiego jak ty. Słowa odbijały si˛e echem pełnym oczekiwania i obietnic. Brin czuła, jak wi˙ ogarnał ruja˛ w jej s´wiadomo´sci niczym li´scie unoszone wiatrem. Zar ˛ ja˛ teraz cała,˛ buchajac ˛ jak od pieca hutniczego. — Było wielu przed toba.˛ Z druidów zrodził si˛e lord Warlock i Zwiastuny ´ Smierci. Znale´zli we mnie tajemnice, których szukali, i stali si˛e tym, czym pragn˛eli si˛e sta´c. Ale to ja byłam moca.˛ Z wygna´nców ze s´wiata ludzi powstały Widma Mord. Ziarno ju˙z było zasiane. Ale to znowu ja byłam moca.˛ Zawsze nia˛ jestem. Za ka˙zdym razem powstaje jaka´s nadrz˛edna wizja s´wiata i jego stworze´n. Za ka˙zdym razem ta wizja nabiera kształtu w umysłach tych, którzy u˙zywaja˛ mocy zamkni˛etej na moich stronicach. I za ka˙zdym razem wizja okazuje si˛e niedoskonała i jej twórca upada. Mroczne dzieci˛e, spójrz teraz, co mog˛e ci ofiarowa´c. Jak gdyby kierowane własna wola,˛ dłonie Brin ostro˙znie otworzyły ksi˛eg˛e Ildatch i jej pergaminowe stronice zacz˛eły si˛e odwraca´c. Słowa tekstu szeptały w obcym pi´smie i j˛ezyku starszym ni˙z człowiek, unoszac ˛ si˛e z kart r˛ekopisu mi˛ekkim, tajemniczym głosem. Umysł Brin otwierał si˛e na nie i natychmiast przychodziło zrozumienie. Mu´sni˛ecie i znowu mu´sni˛ecie — sekrety mocy objawiały si˛e przed nia,˛ mroczne i straszne. Potem znikn˛eły równie szybko, jak si˛e pojawiły, trwajac ˛ jedynie w natr˛etnych wspomnieniach. Stronice ksi˛egi zamkn˛eły si˛e ponownie. Dłonie dziewczyny wcia˙ ˛z jeszcze zaci´sni˛ete na ogromnym tomie, zacz˛eły dr˙ze´c. — Ukazałam ci jedynie cie´n tego, czym jestem. Moca,˛ mroczne dzieci˛e. Moca,˛ która umniejszyła druida Bron˛e i tych, którzy za nim poda˙ ˛zyli. Moca,˛ która upokarza Widma Mord przychodzace ˛ tutaj. Poczuj jak moc płynie w tobie. Poczuj jej dotyk. ˙ rozlał si˛e w ciele Brin. Czuła, z˙ e ro´snie wraz z nim. Zar 353
— Przez tysiace ˛ lat u˙zywano mnie w sposób, który decydował o losie twoim i twoich bliskich. Przez tysiace ˛ lat członkowie twojej rodziny wzywali moja˛ moc i starali si˛e zniszczy´c to, co tkwi w tobie. Wszystko to przywiodło ci˛e do tego miejsca i czasu. Z mojego powodu. Ja uczyniłam ci˛e tym, kim jeste´s. Ja nadałam kształt twojemu z˙ yciu. Oto przyczyna wszystkiego, mroczne dzieci˛e, i w niej jest przyczyna. Czy ja˛ wyczuwasz? Spójrz do wn˛etrza. Usłyszała nagle ostrzegawczy szept. Niewyra´znie przypomniała sobie wysoka˛ posta´c w czerni z siwiejacymi ˛ włosami i przeszywajacym ˛ spojrzeniem. Mówiła jej o tym, co zwodzi i oszukuje. Przez chwil˛e walczyła ze wspomnieniami, ale nie pojawiło si˛e z˙ adne imi˛e. Wizj˛e przysłonił wypełniajacy ˛ ja˛ z˙ ar i nawracajace ˛ echo słów Ildatch. — Czy nie widzisz samej siebie? Nie widzisz, kim jeste´s? Spójrz do wn˛etrza. Głos był zimny, płaski i pozbawiony wszelkich emocji, ale mimo to było w nim naleganie, które odrywało jej my´sli od wizji. Obraz zamazał si˛e. Patrzyła na niego jakby oczami osoby, w która˛ przemieniła ja˛ magia pie´sni. — Jeste´smy takie same, mroczne dzieci˛e, tak jak tego pragn˛eła´s. Nigdy nie trzeba tu było magii elfów, poniewa˙z jeste´s tym, kim jeste´s i zawsze była´s. To dlatego jeste´smy połaczone. ˛ Wi˛ezy zrodzone z magii uczyniły nas takimi, albowiem jeste´smy magia,˛ która˛ w sobie przechowujemy. Ty — w swoim ciele i krwi, ja — w moim pergaminie i inkau´scie. Nasze z˙ ywoty zostały połaczone ˛ i cała przeszło´sc´ przywiodła nas tutaj. Na to wła´snie czekałam przez te wszystkie lata. Kłamstwa! Słowa rozbłysły w umy´sle Brin i znikn˛eły. Jej my´sli zawirowały i uwaga si˛e rozproszyła. Dłonie dziewczyny uporczywie zaciskały si˛e na ksi˛edze, jak gdyby trzymała w nich swoje z˙ ycie. Słowa wypowiadane przez bezcielesny głos brzmiały dla niej niesłychanie przekonujaco. ˛ Naprawd˛e istniały mi˛edzy nimi wi˛ezy, istniało połaczenie. ˛ Była taka jak Ildatch. Była jej cz˛es´cia.˛ Była z nia˛ spokrewniona. Wezwała imienia druida, ze wszystkich sił starajac ˛ si˛e przywoła´c zagubione ˙ wzrósł i pociagn wspomnienie. Zar ˛ ał ˛ je za soba˛ w dzikim p˛edzie. Znowu przemówił głos. — Wszystkie te lata czekałam na ciebie. A˙z wreszcie przyszła´s i teraz nale˙ze˛ do ciebie. Spójrz, co musisz ze mna˛ zrobi´c. Powtórz to szeptem. Słowa pojawiły si˛e w jej umy´sle, ciemne na tle czerwonej mgły wizji. Pragn˛eła krzycze´c, ale d´zwi˛ek uwiazł ˛ jej w gardle. — Powiedz, co trzeba ze mna˛ uczyni´c. Nie! Nie! — Powiedz, co trzeba ze mna˛ uczyni´c. Łzy napłyn˛eły jej do oczu i spłyn˛eły wolno po policzkach. — Ja musz˛e ci˛e u˙zy´c — odpowiedziała.
354
*
*
*
Ron zszedł z Croagh w´sciekły, po czym znowu wrócił. Obie dłonie zaciskał na hebanowym ostrzu miecza, a˙z zbielały mu kostki. — Do´sc´ tego. Zabieraj tego kota z mojej drogi, Kimber! — rozkazał, podchodzac ˛ do niej i zwalniajac, ˛ kiedy ogromny łeb Szepta obrócił si˛e w jego stron˛e. Ale dziewczyna raz jeszcze pokr˛eciła głowa.˛ — Nie mog˛e tego zrobi´c, Ron. On kieruje si˛e w tej sprawie własnym osadem. ˛ — Mam w nosie jego osad! ˛ — wybuchnał ˛ chłopak. — Jest tylko zwierz˛eciem, nie mo˙ze podejmowa´c takich decyzji! Przejd˛e obok niego, czy mu si˛e to podoba, czy nie! Nie zostawi˛e Brin samej w tej dziurze! Uniósł miecz i ruszył w stron˛e Szepta, ale w tej samej chwili gł˛ebokie dr˙zenie przetoczyło si˛e po górach, unoszac ˛ si˛e znad ciemnej d˙zungli Maelmord. Wstrzas ˛ był tak silny, z˙ e góral i dziewczyna zachwiali si˛e i cofn˛eli zaskoczeni. Wzburzeni odzyskali równowag˛e i pobiegli na skraj urwiska. — Co si˛e tam dzieje? — wyszeptał z niepokojem Ron. — Co si˛e stało, Kimber? — W˛edrowcy, jak sadz˛ ˛ e. — Coglin splunał ˛ za ich plecami. — Wezwali czarna˛ magi˛e przeciwko dziewczynie. — Dziadku! — Tym razem Kimber była naprawd˛e zła. Ron odwrócił si˛e, rozw´scieczony. — Starcze, je´sli cokolwiek si˛e stanie Brin dlatego, z˙ e ten kot nie pozwala mi przej´sc´ . . . Nastapiła ˛ nagła cisza. Na stopniach Croagh pojawił si˛e rzad ˛ cieni, po czym zatrzymał si˛e i otulił całunem w blednacym ˛ s´wietle pó´znego popołudnia. Szli jeden za drugim, schodzac ˛ z ołowianych murów Graymark i kierujac ˛ si˛e w dół, w stron˛e uskoku, gdzie czekali Ron i jego towarzysze. — Widma Mord! — wyszeptał cicho góral. Szept ju˙z si˛e odwrócił, przysiadajac ˛ na tylnych łapach, jakby przygotowywał si˛e do obrony. Coglin z sykiem wciagn ˛ ał ˛ pewietrze. . Ron milczaco ˛ wpatrywał si˛e w rzad ˛ nadciagaj ˛ acych ˛ postaci. Było ich zbyt wielu. — Schowaj si˛e za mnie, Kimber — powiedział łagodnie. Potem wyciagn ˛ ał ˛ miecz. *
*
*
Musz˛e ci˛e u˙zy´c. . . u˙zy´c ci˛e. . . u˙zy´c. . . Słowa toczyły si˛e bez ko´nca w umy´sle Brin, rosnac ˛ w litani˛e pewno´sci, która zalewała rozsadek. ˛ Pozostał jednak jaki´s cie´n logiki, wołajacy ˛ do niej poprzez słowa monotonnego za´spiewu. 355
To czarna magia, dziewczyno! To zło i przyszła´s tutaj, aby je zniszczy´c! Ale dotyk ksi˛egi na skórze jej dłoni i z˙ ar, który wlewała w jej ciało, trzymały ja˛ w uwi˛ezi tak, z˙ e nic nie mogło zerwa´c tych okowów. Głos odezwał si˛e ponownie, otulajac ˛ ja˛ jak płaszczem. — Jestem jedynie zbiorem lekcji madro´ ˛ sci składanych przez wieki dla po˙zytku s´miertelnych istot. Nie jestem ani zła, ani dobra. Po prostu jestem. Jest we mnie nauka, spisana i połaczona, ˛ dla wszystkich, którzy pragna˛ wiedzie´c. Przyjmuj˛e z˙ ycie tych, którzy korzystaja˛ z moich zakl˛ec´ , i jestem ich odbiciem. Pomy´sl, mroczne dzieci˛e. Kim byli ci, którzy ze mnie korzystali? Jakim celom pragn˛eli słu˙zy´c? Nie jeste´s taka jak oni. Brin oparła si˛e ci˛ez˙ ko o ołtarz, s´ciskajac ˛ w dłoniach ksi˛eg˛e. Nie słuchaj! Nie słuchaj! — Twoi wrogowie przetrzymywali mnie przez ponad tysiac ˛ lat. Teraz ty stoisz na ich miejscu. Dano ci szans˛e u˙zycia mnie, szans˛e, jakiej nie dostał nikt inny. Posiadasz moc, która jest moja. Znasz tajemnice, z których tak wielu zrobiło niewła´sciwy u˙zytek. Pomy´sl, czego mogłaby´s dokona´c z taka˛ moca,˛ mroczne dzieci˛e. Przy mojej pomocy mo˙zna z˙ yciu i s´mierci nada´c nowy kształt. Pie´sn´ połaczona ˛ ze słowem pisanym, magia z magia˛ — jak zdumiewajacy ˛ mógłby by´c efekt! Zobaczysz jak bardzo, je´sli tylko spróbujesz. Nie było jednak potrzeby próbowa´c. Czuła to ju˙z wcze´sniej w magii pie´sni. Moc! Została przez nia˛ porwana i upajała si˛e jej słodycza.˛ Kiedy spowijała ja˛ pie´sn´ , urastała ponad s´wiat i wszystkie jego stworzenia. Mogła je gromadzi´c albo rozprasza´c, wedle ch˛eci. Có˙z wi˛ecej zatem mogłaby zrobi´c i poczu´c, gdyby miała równie˙z moc ksi˛egi? — Wszystko to byłoby twoje. Wszystko. Sta´n si˛e tym, kim mo˙zesz si˛e sta´c, i uczy´n s´wiat takim, jakim powinien by´c. Mogłaby´s uczyni´c tak wiele. Wła´snie ty, nie tak jak twoi poprzednicy. Ty masz sił˛e, której im brakowało. Zrodziła ci˛e magia elfów. U˙zyj mnie, mroczne dzieci˛e. Odkryj granice swojej własnej magii i mojej. Połacz ˛ si˛e ze mna.˛ Na to czekałam i po to wła´snie przyszła´s. Było nam to przeznaczone od poczatku. ˛ Zawsze. Głowa Brin kiwała si˛e powoli z boku na bok. Przyszłam, aby ja˛ zniszczy´c, aby z tym sko´nczy´c. . . Wszystko w jej wn˛etrzu wydawało si˛e rozpada´c, roztrzaskiwa´c niczym szkło uderzone o kamie´n. Płon˛eły w niej strumienie o´slepiajacego ˛ z˙ aru. Czuła si˛e jak gdyby oderwana od własnego ciała i próbowała si˛e broni´c. — Mog˛e ofiarowa´c wiedz˛e. Mam wglad ˛ w rzeczy, które przekraczaja˛ wszystkie marzenia s´miertelnych istot. Mog˛e spełni´c ka˙zde twoje pragnienie. Całe z˙ ycie mo˙ze ulec zmianie, je´sli uznasz, z˙ e tak nale˙zy. Zniszcz mnie, a wszystko, co posiadam, niepotrzebnie przepadnie. Zniszcz mnie, a nie wydarzy si˛e nic, co mogłoby si˛e wydarzy´c. Zatrzymaj, co dobre, mroczne dzieci˛e, i uczy´n to swoja˛ własno´scia.˛ Allanonie, Allanonie. . . Natychmiast głos przerwał szorstko jej bezd´zwi˛eczny krzyk. 356
— Spójrz, mroczne dzieci˛e. To, co naprawd˛e zniszczysz, stoi za toba.˛ Odwró´c si˛e teraz i patrz. Odwró´c si˛e i spójrz. Odwróciła si˛e. Z cienia wysuwała si˛e grupa w˛edrowców — wysokich, czarnych i bezlitosnych niczym duchy. Wypełnili rotund˛e i zawahali si˛e, kiedy dostrzegli Brin trzymajac ˛ a˛ w dłoniach ksi˛eg˛e czarnej magii. Głos Ildatch znowu zaszeptał. — Pie´sn´ , mroczne dzieci˛e. U˙zyj magii. Zniszcz ich. Zniszcz. Zadziałała niemal bez zastanowienia. Przyciskajac ˛ do siebie Ildatch obronnym gestem, przywołała moc magii. Nadeszła szybko, uwalniajac ˛ si˛e z jej wn˛etrza niczym wody powodzi. Krzykn˛eła i pie´sn´ targn˛eła mroczna˛ cisza˛ wie˙zy. Przeszyła mrok rotundy, niemal namacalna. Wybuch d´zwi˛eku pochwycił w˛edrowców i przestali istnie´c. Nie pozostała po nich nawet garstka popiołu. Brin cofn˛eła si˛e pod ołtarz, a w jej ciele magia pie´sni mieszała si˛e z magia˛ ksi˛egi. — Poczuj to, mroczne dzieci˛e. Poczuj swoja˛ moc. Wypełnia ci˛e, a ja jestem jej cz˛es´cia.˛ Jak szybko padaja˛ przed toba˛ wrogowie, kiedy wezwiesz moc. Czy nadal masz watpliwo´ ˛ sci? Nie my´sl ju˙z, z˙ e mogłoby sta´c si˛e co´s innego. Nie my´sl ju˙z, z˙ e nie jeste´smy jedno´scia.˛ We´z mnie i u˙zyj. Zniszcz Widma i czarne stwory, które stana˛ na twej drodze. We´z mnie w posiadanie. Daj mi z˙ ycie. Czastka ˛ ukryta gł˛eboko w jej wn˛etrzu ze wszystkich sił próbowała oprze´c si˛e głosowi, ale jej ciało nie nale˙zało ju˙z do niej. Nale˙zało teraz do magii, a ona była uwi˛eziona wewnatrz ˛ tej muszli. Rosła w niej nowa istota, cho´c male´nka˛ czastk ˛ a˛ jestestwa wcia˙ ˛z jeszcze widziała prawd˛e, która˛ pozostawiła za soba.˛ Rosła, a˙z wydawało si˛e, z˙ e wypełniła soba˛ cała˛ komnat˛e. Tak mało miejsca! Potrzebuje przestrzeni, która czekała na zewnatrz! ˛ Długi j˛ek udr˛eki rozchylił jej wargi. Wyciagn˛ ˛ eła ramiona, unoszac ˛ wysoko ksi˛eg˛e Ildatch. — U˙zyj mnie. U˙zyj mnie. W jej wn˛etrzu zacz˛eła wzrasta´c moc.
XLIV Stopnie Croagh uciekały pod stopami Jaira, kiedy biegł za Garetem Jaxem i Slanterem. Za ka˙zdym razem wydawało mu si˛e, z˙ e nast˛epny stopie´n b˛edzie ju˙z tym ostatnim. W całym ciele czuł szarpanie i skurcze mi˛es´ni, a ból rany przeszywał go, odbierajac ˛ i tak ju˙z nadwer˛ez˙ one siły. Z trudem łapał oddech w obolałe płuca, a jego opalona na braz ˛ skóra ociekała potem. Jako´s jednak trzymał tempo. Przez my´sl mu nie przeszło, z˙ e mogłoby by´c inaczej. W biegu mierzył Croagh spojrzeniem, koncentrujac ˛ si˛e na materii schodów i barierek, i pokonywanej sp˛ekanej, kamiennej s´cie˙zki. Czuł pod soba˛ obecno´sc´ skał i murów fortecy, a tak˙ze oddalajacych ˛ si˛e :oraz bardziej Ravenshorn i Graymark. Czuł równie˙z dolin˛e okryta˛ mgła˛ i półmrokiem gwałtownie nadchodzace˛ go zmierzchu. W zakamarkach tej wizji pojawiały si˛e chwilowe obrazy i znikały szybko w niepami˛eci, nieistotne w tej chwili. Nie liczyło si˛e teraz nic poza wspinaczka˛ i tym, co czekało na jej ko´ncu. Niebia´nska Studnia. I Brin. Odnajdzie ja˛ w wodach studni. Odkryje, co si˛e z nia˛ stało, i dowie si˛e, co musi uczyni´c, aby jej pomóc. Król Srebrnej Rzeki obiecał, z˙ e znajdzie sposób, aby przywróci´c Brin samej sobie. Po´sliznał ˛ si˛e nagle na p˛ekni˛etym kamieniu i upadł do przodu, opierajac ˛ si˛e na dłoniach. Poderwał si˛e szybko i pobiegł dalej, nie zwa˙zajac ˛ na otarcia. Przed nim Garet Jax i Slanter biegli bez wysiłku. Ostatni z małej kompanii, która wyruszyła z Culhaven na pomoc. Gorycz i gniew ogarn˛eły Jaira. Przez oczami ta´nczyły mu plamy s´wiatła. Wyczerpany, walczył o oddech. Był to ju˙z jednak prawie koniec ich wyprawy. Kamienna spirala Croagh skr˛eciła nagle w prawo i przed nimi wyrosła s´ciana szczytu, ku któremu poda˙ ˛zali, poszarpana i gro´zna na tle szarzejacego ˛ nieba. W górze schody pi˛eły si˛e do ciemnej paszczy jaskini prowadzacej ˛ do serca góry. Zostało im ju˙z tylko kilkana´scie stopni. Garet Jax skinał, ˛ aby zaczekali, po czym bezszelestnie przebył kilka ostatnich schodów na szczyt Croagh i zszedł na skalny uskok. Jego czarna, szczupła
358
sylwetka rysowała si˛e na tle wieczornego nieba. Było w nim co´s nieludzkiego, przemkn˛eło Jairowi przez głow˛e, co´s nierealnego. Mistrz Broni odwrócił si˛e i utkwił w chłopca spojrzenie szarych oczu. Skinał ˛ dłonia.˛ — Idziemy, chłopcze — mruknał ˛ Slanter. Wgramolili si˛e na ostatnie stopnie i stan˛eli obok Gareta. Przed nimi wynurzyła si˛e jaskinia. Ogromna, poryta szczelinami, którymi wpadały z zewnatrz ˛ osnute mgła˛ strumienie s´wiatła. Wewnatrz ˛ zebrały si˛e cienie, a w ich czerni nic si˛e nie poruszało. — Nic stad ˛ nie wida´c — gderał Slanter. Ruszył naprzód, ale Garet natychmiast pociagn ˛ ał ˛ go z powrotem. — Poczekaj, gnomie — odezwał si˛e. — Tam co´s jest. . . czeka. . . — Zamilkł i wokół nich zapanowała gł˛eboka, dr˛eczaca ˛ cisza. Nawet wiatr, który poruszał mgła˛ ponad dolina˛ wydawał si˛e nagle umilkna´ ˛c. Jair wstrzymał oddech. Rzeczywi´scie co´s tam było i czekało. Czuł jego obecno´sc´ . — Garet. . . — zaczał ˛ cicho. — Ciii. Potem od skał przy wej´sciu do jaskini oderwał si˛e jaki´s cie´n. Jair zamarł. Cie´n wy´sliznał ˛ si˛e cicho z mroku. Nigdy nie widzieli czego´s podobnego. Nie był to gnom ani Widmo, ale pot˛ez˙ nie zbudowane stworzenie o niemal ludzkich kształtach. Tylne łapy porastała mu gruba szczecina, a palce łap i stóp zako´nczone były zakrzywionymi szponami. Przera˙zajaca, ˛ mordercza paszcza rozwarła si˛e szeroko, ukazujac ˛ rz˛edy krzywych kłów. Stwór podszedł do s´wiatła i przystanał. ˛ Nie był czarny jak Widma, lecz czerwony. — Co to jest? — wyszeptał Jair. Miał wra˙zenie, z˙ e krew odpłyn˛eła mu z ciała. Jachyra wydał nagły okrzyk, wycie, które zad´zwi˛eczało w ciszy jak obrzydliwy s´miech. — Chłopcze, to mój sen! — krzyknał ˛ Garet Jax, a na jego twarzy pojawił si˛e niesamowity, zawzi˛ety grymas. Powoli opu´scił ostrze miecza, a˙z dotkn˛eło skały. Potem odwrócił si˛e do Jaira. — Podró˙z sko´nczona — wyszeptał. Zdezorientowany Jair potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Garet, o czym ty. . . ? — Mój sen! Wizja, o której opowiedziałem ci tamtej deszczowej nocy, kiedy po raz pierwszy rozmawiali´smy o Królu Srebrnej Rzeki! Sen, który poprowadził mnie z toba˛ na wschód! Oto on! — Ale w tym s´nie ujrzałe´s stworzenie z płomienia. . . — wyjakał ˛ Jair. — Tak, z ognia, tak wła´snie si˛e ukazało! — Garet przerwał szorstko. — A˙z do teraz my´slałem, z˙ e w jaki´s niepoj˛ety sposób myliłem si˛e. Ale we s´nie stałem przed ogniem i jaki´s głos mówił mi, co mam robi´c. Ogie´n krzyczał jak z˙ ywe
359
stworzenie. Ten krzyk był niemal jak s´miech, taki wła´snie! — Jego szare oczy płon˛eły. — Chłopcze, oto bitwa, która˛ mi obiecano! Jachyra przykucnał ˛ i zaczał ˛ bokiem wysuwa´c si˛e z jaskini. Garet Jax natychmiast uniósł miecz. — Chcesz z tym walczy´c? — Slanter nie wierzył własnym oczom. Garet nawet na niego nie spojrzał. — Odejd´zcie. — To najgłupszy pomysł, na jaki kiedykolwiek wpadłe´s! — Slanter był przera˙zony. — Nic nie wiesz o tym stworzeniu. A je´sli ma w sobie trucizn˛e tak jak tamte, które zaatakowały Pogranicznika. . . ? — Nie jestem Pogranicznikiem, gnomie. — Garet w napi˛eciu wpatrywał si˛e w zbli˙zajacego ˛ si˛e jachyr˛e. — Jestem Mistrzem Broni. Nigdy nie przegrałem z˙ adnej bitwy. Lodowate spojrzenie zwróciło si˛e na chwil˛e w ich kierunku, po czym powróciło do potwora. Jair ruszył naprzód, ale Slanter szorstko chwycił go za rami˛e i odciagn ˛ ał ˛ do tyłu. — Nigdzie nie pójdziesz — warknał ˛ gnom. — Je´sli chce walczy´c, niech walczy! Nigdy nie przegrał! Wła´snie przegrał własny rozum! Garet Jax sunał ˛ przez uskok do miejsca, gdzie jachyra si˛e zatrzymał. — Zabierz chłopca do jaskini i znajd´zcie studni˛e, gnomie. Zrób to, kiedy stworzenie podejdzie do mnie bli˙zej. Masz zrobi´c to, po co tu przyszedłe´s. Pami˛etaj o s´lubowaniu. Jair był jak w goraczce. ˛ Helt, Foraker, Edain Elessedil — wszyscy zgin˛eli, próbujac ˛ pomóc mu dotrze´c do Niebia´nskiej Studni. A teraz tak˙ze i Garet? Ale było ju˙z za pó´zno. Jachyra wrzasnał ˛ raz jeszcze i niczym błyskawica rzucił si˛e na Gareta przez uskok. Skoczył drac ˛ pazurami powietrze, ale czarna posta´c odskoczyła na bok niczym cie´n. Ostrze miecza ci˛eło napastnika raz i drugi tak szybko, z˙ e Jair ledwie nada˙ ˛zał spojrzeniem. Jachyra zawył i odskoczył w tył. Zataczał kr˛egi, szykujac ˛ si˛e do nast˛epnego ataku. Garet Jax odwrócił si˛e. Na jego szczupłej twarzy malowała si˛e zawzi˛eto´sc´ . Szare oczy płon˛eły podnieceniem. — Biegnij, Jairze Ohmsford! — krzyknał. ˛ — Je´sli znowu zaatakuje, biegnij! Chłopcem targały zło´sc´ i rozpacz, kiedy Slanter ciagn ˛ ał ˛ go za soba.˛ Nie mo˙ze odej´sc´ ! Nie pójdzie! — Chłopcze, nie mamy czasu na dyskusje! — wrzeszczał Slanter z w´sciekłos´cia.˛ Potwór znowu zaatakował i raz jeszcze Garet Jax odskoczył błyskawicznie na bok. Błysnał ˛ miecz. Ale tym razem spó´znił si˛e o ułamek sekundy. Pazury monstrum rozdarły r˛ekaw jego tuniki i rami˛e pod nim. Jair krzyknał ˛ i wyrwał si˛e Slanterowi.
360
Gnom dogonił go i uderzył. Cios trafił chłopca w podbródek. Zobaczył błysk s´wiatła, a potem wszystko znikn˛eło w czerni. Ostatnia˛ rzecza,˛ jaka˛ zapami˛etał, było spadanie. Kiedy si˛e ocknał, ˛ Slanter kl˛eczał obok niego. Podciagn ˛ ał ˛ chłopca do siedzacej ˛ pozycji i potrzasn ˛ ał ˛ nim szorstko. — Wstawaj, chłopcze! Na nogi! W głosie gnoma słycha´c było zło´sc´ i Jair pozbierał si˛e szybko. Znajdowali si˛e teraz gł˛eboko we wn˛etrzu jaskini. Slanter musiał go tu wnie´sc´ . Pomi˛edzy szczelinami w pop˛ekanym sklepieniu saczyło ˛ si˛e s´wiatło. Gnom szarpnał ˛ go. — Co´s ty chciał zrobi´c? — Jairowi wcia˙ ˛z kr˛eciło si˛e w głowie. — Nie mogłem pozwoli´c. . . — Uratowa´c go swoimi sztuczkami, tak? — Gnom przerwał szorstko. — Niczego nie rozumiesz, wiesz o tym? Ty naprawd˛e niczego nie rozumiesz! Jak mys´lisz, co my tu robimy? Gramy w jaka´ ˛s gr˛e? — Slanter pienił si˛e z w´sciekło´sci. — Chłopcze, decyzje o z˙ yciu i s´mierci zapadły ju˙z dawno! Nie mo˙zesz tego zmieni´c! Nie masz prawa! Wszyscy oni, wszyscy, zgin˛eli, poniewa˙z tak musiało si˛e sta´c! Poniewa˙z tego chcieli! A jak my´slisz, dlaczego? Jair potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Ja. . . — Z twojego powodu! Zgin˛eli, poniewa˙z uwierzyli w twoja˛ misj˛e, ka˙zdy z nich! Nawet ja. . . — Urwał nagle i odetchnał ˛ gł˛eboko.- To rzeczywi´scie s´wietny pomysł rzuca´c si˛e na ratunek i da´c si˛e teraz zabi´c! To ma sens, co? Odwrócił Jaira i pchnał ˛ go naprzód do jaskini. — Do´sc´ ju˙z zmarnowałem czasu na uczenie ci˛e rzeczy, które ju˙z dawno powiniene´s wiedzie´c, czasu, którego nie mamy! Teraz tylko ja zostałem i nie pomog˛e za wiele, je´sli znajda˛ nas w˛edrowcy. Tamci, to byli prawdziwi obro´ncy. I dla mnie, i dla ciebie! Jair zwolnił i odwrócił si˛e. — Co si˛e stało z Garetem, Slanter? — Gnom ponuro potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Stoczył obiecana˛ mu bitw˛e tak, jak tego pragnał. ˛ — Pchnał ˛ chłopca przed siebie. — Znajd´z szybko swoja˛ studni˛e, chłopcze. Znajd´z ja˛ i zrób, co masz zrobi´c. Niech to całe szale´nstwo przyda si˛e na co´s! Jair biegł, nie odzywajac ˛ si˛e wi˛ecej. Jego twarz płon˛eła wstydem. Rozumiał gniew gnoma. Slanter miał racj˛e. Działał bezmy´slnie, nie zastanawiajac ˛ si˛e, co po´swi˛ecili dla niego pozostali uczestnicy wyprawy. Jego intencje nie były złe, ale rozsadkiem ˛ z pewno´scia˛ si˛e nie wykazał. Przed nimi cienie rozpraszały si˛e w szarzejacym ˛ s´wietle sło´nca wpadajacym ˛ przez ogromna˛ szczelin˛e w kamiennym sklepieniu. Na dnie jaskini, ukryta w półmroku, bulgotała cuchnaca, ˛ czarna woda. W jaki´s niepoj˛ety sposób przepływała przez tysiace ˛ stóp skały, z gł˛ebi ziemi, i kipiac ˛ i wrzac, ˛ zbierała si˛e w szerokiej, kamiennej misie. Poprzez otwór w misie tryskała do wykutego w skale kanału, 361
a stamtad ˛ wylewała si˛e przez otwór w górskiej s´cianie i wpadała do kanionu, gdzie zaczynała swoja˛ długa˛ podró˙z na zachód, aby sta´c si˛e Srebrna˛ Rzeka.˛ Gnom i chłopiec zwolnili ostro˙znie, próbujac ˛ przenikna´ ˛c wzrokiem mrok i mgł˛e, a˙z do najdalszych zakamarków jaskini. Nic si˛e nie poruszyło. Jedynym s´ladem z˙ ycia był bieg czarnych wód — straszliwy p˛ed trucizny, która wrzała i parowała, wydobywajac ˛ si˛e ze studni. Odór Maelmord wisiał w powietrzu niczym całun. Jair podszedł do przodu, wpatrujac ˛ si˛e w Niebia´nska˛ Studni˛e. Jak przewrotna wydawała si˛e teraz ta nazwa, kiedy patrzył w jej cuchnace ˛ wody. Nie ma ju˙z Srebrnej Rzeki, pomy´slał pos˛epnie. W jaki sposób magia starca mo˙ze odmieni´c ja˛ na powrót w to, czym niegdy´s była? Powolnym ruchem si˛egnał ˛ za tunik˛e i jego palce zamkn˛eły si˛e na male´nkiej sakiewce Srebrnego Pyłu, która˛ ochraniał przez cała˛ t˛e długa˛ podró˙z. Rozwiazał ˛ sznureczki i zerknał ˛ do s´rodka. Pył wygladał ˛ jak zwyczajny piasek. A je´sli to był tylko piasek. . . ? — Nie marud´z tyle — warknał ˛ Slanter. Jair podszedł do kraw˛edzi misy. Widział szlam zebrany w ciemnych wodach studni i czuł jej odór. To nie mo˙ze by´c tylko piasek! Przełknał ˛ strach i wspomniał Brin. . . — Wrzu´c to! — krzyknał ˛ gniewnie Slanter. Jair wyciagn ˛ ał ˛ dło´n i szerokim hakiem rozsypał Srebrny Pył po powierzchni cuchnacej ˛ wody. Male´nkie drobinki uleciały w ciemno´sc´ studni. Wydawało si˛e, z˙ e zal´sniły nagle w s´wietle jaskini. Dotkn˛eły wody i rozbłysły. Z ciemnego wn˛etrza podniosła si˛e tafla l´sniacego ˛ srebra. Jair i Slanter cofn˛eli si˛e, o´slepieni blaskiem, i przysłonili oczy r˛ekami. — To magia! — krzyknał ˛ Jair. Wrzac ˛ i syczac, ˛ wody Niebia´nskiej Studni wytrysn˛eły w gór˛e i opadły ulewa˛ na cała˛ jaskini˛e, zbryzgujac ˛ dwie postacie skulone przy kamiennej misie. Poczuli na twarzach podmuch s´wie˙zego powietrza, jakby zrodzony do z˙ ycia przez nagły prysznic. Gnom i chłopiec patrzyli z przera˙zeniem i niedowierzaniem. Przed nimi tryskała ze skały czysta, s´wie˙za woda Niebia´nskiej Studni. Zniknał ˛ odór, czer´n i trucizna. Srebrna Rzeka była znowu czysta. Jair szybko zdjał ˛ z szyi srebrny ła´ncuch z kryształem wizji. Teraz ju˙z si˛e nie wahał. Podszedł z powrotem do studni i wspiał ˛ si˛e na niewielki skalny wyst˛ep nad misa.˛ Słyszał znowu słowa Króla Srebrnej Rzeki mówiacego ˛ mu, co musi zrobi´c, aby ocali´c Brin. Zacisnał ˛ dłonie na krysztale i spojrzał w dół na wod˛e. W jednej chwili min˛eło całe zm˛eczenie i ból. Wrzucił kryształ razem z ła´ncuchem do misy. Nastapił ˛ o´slepiajacy ˛ błysk s´wiatła — wi˛ekszy ni˙z ten, który powstał po rozsypaniu Srebrnego Pyłu — i cała jaskinia wydała si˛e eksplodowa´c białym ogniem. Jair, przestraszony, opadł na kolana, 362
słyszac ˛ ochrypły krzyk Slantera za soba.˛ Przez chwil˛e my´slał, z˙ e stało si˛e co´s strasznego. Ale potem s´wiatło skryło si˛e pod powierzchni˛e wody i jej tafla stała si˛e gładka i przejrzysta jak szkło. Odpowied´z — poka˙z mi odpowied´z! Na lustrzanej powierzchni powoli wyłaniał si˛e obraz. Dr˙zał przez chwil˛e, a potem si˛e uspokoił. Pojawił si˛e pokój w wie˙zy, ogromny, zalany szarym s´wiatłem. I wra˙zenie niemal namacalnej udr˛eki. Jair skulił si˛e, czujac ˛ ja˛ i patrzac, ˛ jak pokój rozszerza si˛e i zaczyna go wciaga´ ˛ c. Potem pojawiła si˛e twarz siostry. . . Brin Ohmsford czuła na sobie czyje´s spojrzenie. Przyciagało ˛ ja˛ do siebie. Widziało, kim była i kim si˛e stanie. Poczuła je mimo warstw magii, które zbudowała wokół niej moc Ildatch. Otworzyła oczy. Nie zbli˙zaj si˛e do mnie! krzykn˛eła. Jestem dzieckiem mroku! A jednak male´nka jej czastka, ˛ której nie pochłon˛eła magia, poznawała te oczy i pragn˛eła ich pomocy. Uwi˛ezione my´sli uwolniły si˛e z p˛et, uciekajac ˛ niczym jagni˛eta s´cigane przez wilki, krzyczac ˛ i usiłujac ˛ dopa´sc´ schronienia. Widziała je i to odkrycie napełniło ja˛ gniewem. Si˛egn˛eła po rozsypane my´sli i mia˙zd˙zyła je, jedna˛ po drugiej. Dzieci´nstwo: dom, rodzice, przyjaciele — wspomnienia tego, czym była, zanim odkryła, kim mogłaby by´c — mia˙zd˙zyła je wszystkie. Jej głos znalazł uj´scie w j˛eku udr˛eki i nawet stare s´ciany mrocznej wie˙zy zadr˙zały od jej lamentu. Co uczyniła? Czuła teraz ból spowodowany nieszcz˛es´ciem, jakiego była przyczyna.˛ Przepłyn˛eły przez nia˛ przelotne wizje i usłyszała echo przepowiedni Grimponda. Rzeczywi´scie była to jej własna s´mier´c. Po to przybyła do Maelmord! Oto, co odnalazła! Ale nie takiej s´mierci si˛e spodziewała. Nie samounicestwienia w pułapce magii! Niszczyła sama˛ siebie! Lecz nawet przera˙zona tym odkryciem, nie mogła uwolni´c si˛e od Ildatch. Op˛etana moca˛ magii czuła, jak ona ro´snie, rozlewa si˛e wokół niej jak wezbrane wody. Trzymała przed soba˛ ksi˛eg˛e w s´miertelnym u´scisku i słyszała jej beznami˛etny głos szepczacy ˛ zach˛ety i obietnice. Zapomniała o bólu. Zamkn˛eła oczy. Był tylko głos. Słuchała go, a przed nia˛ otwierał si˛e s´wiat. . . Przy misie Niebia´nskiej Studni Jair zatoczył si˛e w tył, ujrzawszy obraz siostry. Czy to naprawd˛e była Brin? Ogarn˛eło go przera˙zenie. Raz jeszcze zmusił si˛e do spojrzenia na zjaw˛e, która˛ ukazała mu woda. To była jego siostra, ale przemieniona nie do poznania — wypaczony obraz ludzkiej istoty, która˛ niegdy´s była. Straciła sama˛ siebie dokładnie tak, jak przepowiedział Król Srebrnej Rzeki. A Allanon! Gdzie był Allanon? Gdzie był Ron? Czy zawiedli ja˛ tak, jak on zawiódł, docierajac ˛ do Niebia´nskiej Studni zbyt pó´zno? Po twarzy Jaira Ohmsforda płyn˛eły łzy. A wi˛ec musi by´c tak, jak przewidział starzec. Ostrzegał, z˙ e tak b˛edzie. Ogarn˛eła go straszliwa rozpacz. Został tylko on. Allanon, Brin, Ron, kompania z Culhaven — wszyscy odeszli.
363
— Chłopcze, co z toba? ˛ — Usłyszał wołanie Slantera. — Odejd´z stamtad ˛ i zrób. . . Jair zamknał ˛ umysł i uszy, nie słuchajac ˛ tego, co gnom ma mu do powiedzenia. Spojrzał znowu na zjaw˛e na powierzchni wody. To była Brin, jakkolwiek przemieniona. To Brin zeszła do Maelmord, pochwyciła Ildatch i została pokonana przez magi˛e, która˛ miała unicestwi´c. Musiał do niej i´sc´ . Nawet je´sli było za pó´zno, musi spróbowa´c jej pomóc. Wstał, przypominajac ˛ sobie o ostatnim darze Króla Srebrnej Rzeki: „Raz tylko magia twojej pie´sni mo˙ze stworzy´c nie iluzj˛e, lecz rzeczywisto´sc´ ”. Odsunał ˛ od siebie rozpacz i strach i za´spiewał. Muzyka pie´sni wypełniła cisz˛e jaskini i wydarła okrzyk protestu z gardła Slantera. Ból i zm˛eczenie stały si˛e przeszło´scia,˛ kiedy przywoływał swoje z˙ yczenie. Jaskrawe, białe s´wiatło znów zal´sniło w wodach studni i w powietrzu i ponownie wytrysn˛eło w gór˛e. Slanter zatoczył si˛e w tył, o´slepiony i ogłuszony. Kiedy w ko´ncu spojrzał z powrotem, Jair Ohmsford zniknał ˛ ju˙z w s´wietle.
XLV W pewnym momencie Jairowi wydawało si˛e, z˙ e znalazł si˛e poza własnym ciałem. Znajdował si˛e wewnatrz ˛ s´wiatła i poruszał si˛e wraz z nim. Przeniknał ˛ przez kamie´n i powietrze jak bezcielesny duch; przed nim roztaczała si˛e cała kraina. Przelotne obrazy pojawiały si˛e wirujac ˛ a˛ masa.˛ Był tam Slanter. Jego kanciasta z˙ ółta twarz spogladała ˛ z przera˙zeniem i niedowierzaniem w pusta˛ mis˛e, w której zniknał ˛ Jair. Garet Jax toczył s´miertelna˛ bitw˛e z czerwonym potworem, a jego szczupła twarz pałała zawzi˛eto´scia.˛ Krwawił. Gnomy jak oszalałe przebiegały korytarze Graymark, goraczkowo ˛ szukajac ˛ intruzów, którzy znikn˛eli niepoj˛etym sposobem. W bramie padał Helt, przeszyty ostrzem miecza i piki. Byli przy nim Foraker i ksia˙ ˛ze˛ elfów. . . Nigdy wi˛ecej! Wykrzykiwał te słowa, gwałtownym ruchem wyrywajac ˛ je z melodii pie´sni. Obrazy rozwiały si˛e. Opadał w dół, przemierzajac ˛ gładka˛ powierzchni˛e, niesiony krzykiem pie´sni. Musiał dotrze´c do Brin! W dole unosiła si˛e ku niemu g˛estwina Maelmord. Widział jak jej mroczny ogrom wznosi si˛e i opada niczym z˙ ywe stworzenie i słyszał nienawistny syk jej oddechu. Mijał w locie górskie s´ciany i patrzył, jak d˙zungla wyciaga ˛ ramiona, aby go pochłona´ ˛c. Ogarnał ˛ go paniczny strach, a potem zanurzył si˛e w Maelmord. Otwarta paszcza zamkn˛eła si˛e wokół niego. Otoczył go smród i mgła i wszystko znikn˛eło. Jair dochodził do siebie powoli. Ciemno´sc´ spowijała go jak całun, a w głowie dudniło. Zamrugał i powróciło s´wiatło. Nie leciał ju˙z w wirze pie´sni ani nie spadał w dół, w ciemna˛ g˛estwin˛e Maelmord. Podró˙z była sko´nczona. Otaczały go kamienne s´ciany wie˙zy, wiekowe i pokruszone. Stał pomi˛edzy nimi, jak w obrazie, który ukazały mu wody Niebia´nskiej Studni. — Brin — wyszeptał ochryple. W szarzejacym ˛ półmroku odwróciła si˛e jaka´s posta´c otoczona cieniem. Drobne dłonie zaciskała kurczowo na grubej, spi˛etej metalowymi klamrami ksi˛edze. Brin stanowiła zniekształcony obraz kobiety, która˛ była niegdy´s. Jej rysy s´cia˛ gn˛eły si˛e niemal nie do poznania. Całe jej subtelne pi˛ekno i tryskajaca ˛ z˙ yciem sylwetka stwardniała w kamienny posag. ˛ Była zjawa.˛ Z jej twarzy znikn˛eły wszystkie 365
kolory, a szczupłe ciało wygladało ˛ jak szkielet przygarbiony ci˛ez˙ arem ciemno´sci. Jaira ogarn˛eło przera˙zenie. Co z nia˛ uczyniono? — Brin? — zawołał znowu dr˙zacym ˛ głosem. Otulona przera˙zajac ˛ a˛ moca˛ magii Ildatch zmieszanej z jej własna,˛ Brin była ledwie s´wiadoma samotnej postaci w przeciwległym kacie ˛ komnaty. Zawołała do niej mi˛ekkim, znajomym głosem. Wołanie poprzez warstwy magii utkane wokół niej przedarło si˛e na ułamek sekundy do resztek s´wiadomo´sci ukrytych gł˛eboko w jej wn˛etrzu i pami˛ec´ wróciła. Jair! Bogowie — to był Jair! Ale czarna magia zacisn˛eła swe wi˛ezy i pociagn˛ ˛ eła ja˛ z powrotem. Moc przepłyn˛eła przez nia˛ i zmyła wspomnienie znajomej twarzy, przywracajac ˛ ja˛ postaci, która˛ si˛e stała. Ogarn˛eły ja˛ watpliwo´ ˛ sci i podejrzenia, a beznami˛etny głos Ildatch szeptał ostrzegawczo. — On jest zły, mroczne dzieci˛e. To podst˛ep Widm Mord. Strze˙z si˛e go. Zniszcz go. Nie, to Jair. . . przyszedł tu. . . Jair. . . — Zniszcz go, mroczne dzieci˛e. Zniszcz go. Nie potrafiła sobie pomóc. Jej opór kruszył si˛e, a głos przerodził si˛e w przera˙zajacy ˛ lament. Ale Jair dojrzał nienawi´sc´ w oczach siostry i za´spiewał. Osłonił si˛e własna˛ magia˛ i oderwał od ciała. Mimo to ledwo zda˙ ˛zył uciec. Eksplozja d´zwi˛eku, która wydarła si˛e z gardła Brin, roztrzaskała jego obraz i s´cian˛e za nim i pochwyciła go, rzucajac ˛ niczym pusty worek na kamienna˛ posadzk˛e. Kurz i osad zawirowały w półmroku i starodawna wie˙za zakołysała si˛e od wstrzasu. ˛ Powoli Jair wstał na kolana, skulony pod osłona˛ pyłu unoszacego ˛ si˛e w powietrzu. Jego pewno´sc´ , z˙ e rozsadnie ˛ wykorzystał trzeci dar króla, rozwiała si˛e. Kiedy po raz pierwszy ujrzał Brin w wodach Niebia´nskiej Studni, wydawało si˛e to takie oczywiste. Wiedział, z˙ e musi do niej i´sc´ . Ale co miał teraz zrobi´c? Tak, jak przepowiedział Król Srebrnej Rzeki, utraciła sama˛ siebie. Stała si˛e kim´s zupełnie innym, stworzeniem pochłoni˛etym przez magi˛e Ildatch. Lecz nie tylko ona si˛e zmieniła. Tak˙ze magia pie´sni uległa zmianie. Stała si˛e tworem o straszliwej mocy, bronia,˛ której mogła u˙zy´c przeciwko niemu, nie wiedzac ˛ nawet, kim jest, niczego nie pami˛etajac. ˛ Jak miał jej pomóc, skoro miała zamiar go zniszczy´c? Nie miał wiele czasu na rozwa˙zenie tego dylematu. Wstał. Allanon by´c mo˙ze miałby sił˛e, aby przeciwstawi´c si˛e takiej mocy. Ron byłby na tyle szybki, aby si˛e jej wymkna´ ˛c. Kompania z Culhaven na tyle liczna, aby ja˛ zdruzgota´c. Ale wszyscy oni odeszli. Nie było ju˙z tych, którzy mogliby wspomóc go w tej walce. Je´sli chciał znale´zc´ jakakolwiek ˛ pomoc, musiał poszuka´c jej w sobie. Przemknał ˛ szybko przez zasłon˛e dymu i kurzu. Wiedział, z˙ e je´sli ma pomóc Brin, musi najpierw znale´zc´ sposób, aby oddzieli´c ja˛ od Ildatch. Pył opadł i kilkana´scie jardów dalej ukazała si˛e posta´c siostry. Natychmiast za´spiewał. Ostry d´zwi˛ek wypełnił cisz˛e, niosac ˛ w swojej melodii szepczac ˛ a˛ na-
366
mow˛e. Brin! wzywała pie´sn´ . Ksi˛ega jest dla ciebie zbyt ci˛ez˙ ka. Jej ci˛ez˙ ar jest za wielki. Wypu´sc´ ja˛ z dłoni, Brin. Pozwól jej upa´sc´ ! Przez ułamek sekundy r˛ece dziewczyny opadły. Pochyliła głow˛e w zwatpie˛ niu. Wygladało ˛ na to, z˙ e iluzja działa i za chwil˛e upu´sci Ildatch. Lecz nagle na jej wymizerowanej twarzy pojawiła si˛e w´sciekło´sc´ i krzyk jej pie´sni rozdarł cisz˛e na strz˛epy d´zwi˛eków, łamiac ˛ namowy Jaira. Chłopak zatoczył si˛e w tył. Spróbował raz jeszcze, tym razem z iluzja˛ ognia. Syk pie´sni rozsypał płomienie na oprawie staro˙zytnego tomu. Brin krzykn˛eła niczym przera˙zone zwierz˛e, ale szybko przycisn˛eła ksi˛eg˛e do siebie, jakby chciała ugasi´c ogie´n własnym ciałem. Rozejrzała si˛e bacznie na boki. Szukała go. Chciała go odnale´zc´ i u˙zy´c magii, aby go zniszczy´c. Pie´sn´ Jaira znowu si˛e odmieniła, kreujac ˛ iluzj˛e kł˛ebów dymu wypełniajacych ˛ komnat˛e. Zmyliło ja˛ to tylko na moment. Odskoczył pod s´cian˛e wie˙zy, próbujac ˛ dotrze´c do dziewczyny z innej strony. Za´spiewał, ponownie wysyłajac ˛ w jej kierunku szept ciemno´sci, gł˛ebokiej i nieprzeniknionej. Musiał by´c od niej szybszy. Musiał zbija´c ja˛ z tropu. Przemykał w cieniu wie˙zy niczym duch, uderzajac ˛ w Brin na wszelkie sposoby — goracem ˛ i zimnem, s´wiatłem i ciemno´scia,˛ bólem i zło´scia.˛ Dwukrotnie ci˛eła w niego na o´slep swa˛ własna˛ magia,˛ palacym ˛ wybuchem mocy, który s´ciał ˛ go z nóg i pozostawił oszołomionego na posadzce. Wydawała si˛e zagubiona i niepewna, jak gdyby nie była w stanie zdecydowa´c si˛e na u˙zycie całej mocy, jaka˛ władała. Lecz wcia˙ ˛z tuliła do siebie Ildatch, szepczac ˛ co´s do niej bezd´zwi˛ecznie ˙ i s´ciskajac ˛ ksi˛eg˛e, jak gdyby w niej znajdowało si˛e z´ ródło jej z˙ ycia. Zaden podst˛ep Jaira nie mógł sprawi´c, z˙ eby wypu´sciła ja˛ z obj˛ec´ . Tak, to z pewno´scia˛ nie była z˙ adna gra, pomy´slał ponuro Jair, przypominajac ˛ sobie zjadliwa˛ reprymend˛e Slantera. Poczuł nagły przypływ zm˛eczenia. Wy´scig do Niebia´nskiej Studni, rana i wysiłek długiego podtrzymywania pie´sni wyczerpały go. Nie miał mocy czarnej magii, która dodawałaby mu sił, tak jak Brin. Miał tylko własna˛ determinacj˛e i obawiał si˛e, z˙ e to nie wystarczy. Przemykał si˛e w mroku tam i z powrotem, usiłujac ˛ znale´zc´ luk˛e w obronie siostry. Oddychał ci˛ez˙ ko i urywanie. Jego siły słabły. Zrozpaczony u˙zył wreszcie pie´sni tak, jak to uczynił w Culhaven przed Rada˛ Starszych, aby stworzy´c obraz Allanona. Z mroku panujacego ˛ w zniszczonej komnacie wywiódł mroczna˛ posta´c druida z jednym ramieniem wyciagni˛ ˛ etym naprzód w rozkazujacym ˛ ge´scie. Wypu´sc´ z dłoni ksi˛eg˛e Ildatch, Brin Ohmsford, nakazał gł˛eboki głos. Niech upadnie! Dziewczyna zatoczyła si˛e w tył, pod ołtarz. Na jej twarzy pojawił si˛e błysk zrozumienia. Jej wargi poruszyły si˛e, szepczac ˛ co´s goraczkowo ˛ do Ildatch, jak gdyby ostrzegajac. ˛ Potem spojrzenie rozpoznajace ˛ druida znikn˛eło. Uniosła ksi˛eg˛e wysoko ponad głow˛e, a jej pie´sn´ rozbrzmiała gniewnym zawodzeniem. Obraz Allanona rozpadł si˛e. 367
Jair znowu si˛e cofnał ˛ otulony szeptem, który czynił go niewidzialnym. Zaczynał traci´c nadziej˛e. Czy nic nie jest w stanie pomóc Brin? Czy nic nie przywoła jej z powrotem? Co miał robi´c? Goraczkowo ˛ próbował przypomnie´c sobie słowa Króla Srebrnej Rzeki. „Potem wrzu´c kryształ wizji, a uka˙ze ci si˛e odpowied´z”. Ale jaka˛ odpowied´z ujrzał? Próbował ju˙z wszystkiego. U˙zył pie´sni, aby stworzy´c ka˙zda˛ mo˙zliwa˛ iluzj˛e. Co jeszcze mógł zrobi´c? Iluzja! pomy´slał nagle. Nie iluzja, ale rzeczywisto´sc´ ! Znalazł odpowied´z. *
*
*
Wokół Rona eksplodował czerwony ogie´n i odbił si˛e od ostrza jego miecza, kiedy odpierał przera˙zajacy ˛ atak Widm Mord. W˛edrowcy skupili si˛e na kamiennych schodach Croagh. Ciemne postaci, otulone dymem i mgła,˛ schodziły w dół z fortecy. Pół tuzina ramion uniosło si˛e i cisn˛eło w młodzie´nca płomieniami. Siła uderzenia odrzuciła go w tył. Za Ronem kuliła si˛e Kimber, zasłaniajac ˛ twarz i oczy przed z˙ arem i odłamkami skał. Poni˙zej, w cieniu schodów, przyczaił si˛e do skoku Szept, wydajac ˛ okrzyk nienawi´sci. — Coglin! — krzyknał ˛ zrozpaczony Ron. Szukał starca, a wokół niego wirował ogie´n i dym. Widma Mord zbli˙zały si˛e powoli. Było ich zbyt wiele. Moc ciemnej magii była zbyt wielka. Nie sprosta im wszystkim. — Coglin! Na kocia˛ dusz˛e! Posta´c w kapturze wychyn˛eła ku niemu z cienia. Z obu jej dłoni tryskał ogie´n. Ron zamachnał ˛ si˛e mieczem, łapiac ˛ płomienny łuk i odchylajac ˛ jego kierunek. Ale w˛edrowiec był ju˙z przy nim. Ron słyszał d´zwi˛ek jego głosu, gwałtowny syk, który przybierał na sile. Szept wyskoczył ze swojej kryjówki, pochwycił czarnego stwora i odrzucił go na bok. Bagienny kot i Widmo potoczyli si˛e sczepieni, unoszac ˛ za soba˛ fontann˛e ognia i dymu. — Coglin! — krzyknał ˛ ostatni raz Ron. Starzec pojawił si˛e nagle z kł˛ebów dymu, z rozwianymi siwymi włosami, przygarbiony i powłóczacy ˛ nogami. — Stój, cudzoziemcze! Poka˙ze˛ czarniawym ogie´n, który naprawd˛e parzy! Wyjac ˛ niczym szaleniec, cisnał ˛ pomi˛edzy Widma gar´sc´ kryształów. Zal´sniły jak kawałki obsydianu, spadajac ˛ w sam s´rodek czarnych postaci. Pochwyciły je wst˛egi czerwonego ognia i natychmiast eksplodowały. Białe płomienie trysn˛eły ku niebu wybuchem o´slepiajacego ˛ s´wiatła. Wstrzas ˛ zakołysał górami i s´rodkowa cz˛es´c´ Croagh zapadła si˛e, pociagaj ˛ ac ˛ za soba˛ Widma Mord. — Usma˙zcie si˛e, czarniawi! — piszczał rado´snie Coglin. 368
Ale nie tak łatwo było unieszkodliwi´c w˛edrowców. Wy´slizn˛eli si˛e spomi˛edzy rumowiska i dymu niczym mroczne cienie, a z ich palców znowu wytrysnał ˛ czerwony ogie´n. Coglin wrzasnał, ˛ kiedy dosi˛egnał ˛ go płomie´n, i zniknał. ˛ Ogie´n otoczył Rona i dziewczyn˛e, która˛ osłaniał. W˛edrowcy zbli˙zali si˛e do nich. Góral uniósł hebanowe ostrze swego miecza i rzucił si˛e pomi˛edzy nich, wydajac ˛ bojowy okrzyk swoich przodków. Dwa Widma natychmiast zmieniły si˛e w popiół, ale nadchodziły pozostałe. Szponiaste palce zacisn˛eły si˛e na mieczu i wyrwały go z r˛eki Rona. Był otoczony. *
*
*
Udr˛eczona napi˛eciem spowodowanym przepływem magii w jej ciele i zagubiona w miotajacych ˛ nia˛ sprzecznych uczuciach, Brin stała na podwy˙zszeniu ´ przed ołtarzem i przyciskała do siebie ksi˛eg˛e. Swiatło gasło powoli we wn˛etrzu komnaty, a powietrze g˛este było od kurzu. Stwór, który przybrał posta´c jej brata, Jaira, był tu wcia˙ ˛z i naigrawał si˛e z niej. Chocia˙z pragn˛eła go odnale´zc´ i zniszczy´c, nie mogła tego uczyni´c. Magie w jej wn˛etrzu były w jaki´s sposób niekompletne, jakby nie mogły w pełni si˛e połaczy´ ˛ c. Wiedziała, z˙ e ona i ksi˛ega to jedno. Były połaczone. ˛ Głos nieustannie szeptał do niej, szeptał o mocy nale˙zacej ˛ do nich obu. Dlaczego tak trudno było jej d´zwiga´c t˛e magi˛e? — Walczysz z nia,˛ mroczne dzieci˛e. Stawiasz opór. Poddaj si˛e cała. Powietrze wokół niej eksplodowało nagle. Magia tego, kogo s´cigała, wybuchła poprzez kurz i półmrok i w komnacie pojawiło si˛e kilkana´scie obrazów jej brata. Otaczały ja˛ zewszad, ˛ kluczac ˛ we mgle w kierunku podwy˙zszenia i wzywajac ˛ ja˛ po imieniu. Zatoczyła si˛e w tył, przera˙zona. Jair! To naprawd˛e ty? Jair. . . ? — Oni sa˛ złem, mroczne dzieci˛e. Zniszcz ich. Zniszcz. — Posłuszna głosowi Ildatch, chocia˙z gdzie´s w gł˛ebi czuła, z˙ e si˛e myli, uderzyła magia,˛ wypełniajac ˛ komnat˛e muzyka˛ pie´sni. Jeden po drugim obrazy rozpadały si˛e przed jej oczami. Było to tak, jakby wcia˙ ˛z na nowo zabijała Jaira, niszczac ˛ go raz za razem z ka˙zdym roztrzaskanym obrazem. Lecz ciagle ˛ nadchodziły nowe, zbli˙zajac ˛ si˛e do niej, si˛egajac ˛ po nia,˛ dotykajac. ˛ .. Krzykn˛eła nagle. Wokół siebie poczuła ramiona, r˛ece z krwi i ko´sci, ciepłe i z˙ ywe. Przed nia˛ stał Jair. Był prawdziwy, był z˙ ywa˛ istota,˛ nie iluzja,˛ i mówił do niej poprzez słowa pie´sni. Jej umysł wypełniły obrazy tego, kim była i kim byli oni oboje, ich dzieci´nstwa, a potem całego pó´zniejszego z˙ ycia i tego, co si˛e dzieje teraz. Była tam Shady Vale, zbiorowisko domostw i wspólnota, w której dorastała. Drewniane i kamienne domki, kryte strzecha˛ chaty i ludzie siadajacy ˛ u schyłku dnia do wieczornego posiłku, małe przyjemno´sci, które niosło ze soba˛ połacze˛ nie razem rodziny i przyjaciół. Karczma wypełniona s´miechem i pogaw˛edkami, 369
o´swietlona s´wiatłem s´wiec i lamp olejnych. Zobaczyła dom, s´cie˙zki i z˙ ywopłoty spowite cieniem, wiekowe drzewa ubarwione dotykiem jesieni i ozłocone blednacymi ˛ promieniami sło´nca. Spokojna twarz jej ojca u´smiechajaca ˛ si˛e krzepiaco, ˛ ciemne dłonie matki gładzace ˛ ja˛ po policzku. Był tam Ron Leah, przyjaciele i. . . Powracali jeden po drugim obro´ncy, których ja˛ pozbawiono, i otucha zniszczona tak bezwzgl˛ednie. Obrazy przepływały przez nia,˛ jasne, słodkie, dziwnie oczyszczajace, ˛ pełne miło´sci i pokrzepienia. Szlochajac, ˛ Brin padła w obj˛ecia brata. Głos Ildatch smagnał ˛ ja˛ jak batem. — Zniszcz go! Zniszcz go! Ty´s jest dzieci˛e mroku. Ale nie uczyniła tego. Niesiona fala˛ obrazów, które przez nia˛ przepływały, i zanurzona gł˛eboko w o˙zywczym z´ ródle wspomnie´n, o których my´slała, z˙ e utraciła je na zawsze, czuła, jak powraca do dawnej postaci. Jej utracona czastka ˛ powracała na wła´sciwe miejsce. Kr˛epujace ˛ ja˛ wi˛ezy magii zaczynały opada´c, uwalniajac ˛ ja˛ wreszcie. Głos Ildatch zabrzmiał nagle w´sciekło´scia.˛ — Nie! Nie mo˙zesz mnie pu´sci´c! Musisz trzyma´c mnie blisko. Ty´s jest mroczne dzieci˛e! Nie była nim! Teraz to czuła. Przejrzała przez zasłon˛e kłamstw, które jej podst˛epnie wmówiono. Nie była dzieci˛eciem mroku! Twarz Jaira unosiła si˛e przed nia,˛ jakby z gł˛ebokiej mgły. Znajome rysy rozmazały si˛e, a potem ujrzała je wyra´znie, kiedy przemówił mi˛ekko. — Kocham ci˛e, Brin. Kocham ci˛e. — Jair — wyszeptała w odpowiedzi. — Uczy´n to, po co tu przyszła´s, Brin. To, co kazał ci Allanon. Zrób to szybko. Po raz ostatni Brin uniosła ksi˛eg˛e wysoko nad głowa.˛ Nie była dzieckiem mroku ani ksi˛ega nie była sługa,˛ jak twierdziła. Powiedziała, z˙ e Brin b˛edzie włada´c ˙ acy jej moca,˛ ale kłamała. Zyj ˛ człowiek nie stawał si˛e nigdy panem czarnej magii, a jedynie jej sługa.˛ Ciało i krew nie łaczyły ˛ si˛e z magia,˛ cho´cby w najlepszych zamiarach. W ko´ncu jakiekolwiek u˙zycie czarnej magii niszczyło z˙ ywa˛ istot˛e. Widziała to teraz jasno i czuła wybuch paniki ksi˛egi. Ksi˛ega z˙ yła i czuła. Upu´sci ja˛ wi˛ec! Pochłon˛ełaby ja,˛ wytoczyłaby z niej z˙ ycie i przemieniłaby ja˛ w mrocznego, prze˙zartego złem stwora tak, jak uczyniła to z w˛edrowcami, a przed nimi ze ´ Zwiastunami Smierci i samym lordem Warlockiem. Wypu´sciłaby ich wszystkich nad cztery krainy, aby powróciła znowu ciemno´sc´ . . . Z obrzydzeniem odrzuciła od siebie ksi˛eg˛e. Pradawne tomisko uderzyło w kamienna˛ posadzk˛e z oszałamiajac ˛ a˛ siła.˛ Oprawy p˛ekły i stronice si˛e rozsypały. Potem Brin Ohmsford za´spiewała, a pie´sn´ zabrzmiała twardo i szybko, chwytajac ˛ resztki ksi˛egi w swoja˛ moc i obracajac ˛ ja˛ w nic nie znaczacy ˛ pył.
370
*
*
*
Na skraju Croagh, na urwisku poni˙zej Graymark, Ron poczuł, jak szpony Widm Mord zwalniaja˛ u´scisk, jakby kasane ˛ ogniem, któremu nie mogły sprosta´c. Zakapturzone postacie cofn˛eły si˛e, wijac ˛ i skr˛ecajac ˛ si˛e na tle powoli ciemnieja˛ cego nieba. Ich głosy zabrzmiały chórem w nagłej ciszy i był to okrzyk udr˛eki i strachu. Na całej długo´sci Croagh, a˙z do skalnego ust˛epu, gdzie walczył Ron, próbujac ˛ je powstrzyma´c, Widma Mord wiły si˛e w konwulsjach niczym szmaciane lalki, którymi kto´s potrzasa. ˛ — Ron! — krzykn˛eła Kimber i odciagn˛ ˛ eła go od miejsca, gdzie dowódca Widm Mord kr˛ecił si˛e w kółko na o´slep. Płomienie trysn˛eły z palców stworów i eksplodowały z ich zakapturzonych twarzy. Potem, jedno monstrum po drugim, zacz˛eły si˛e rozpada´c niczym roztrzaskane gliniane posagi, ˛ kruszac ˛ si˛e i wnikajac ˛ w kamie´n uskoku. Po chwili Widma Mord ju˙z nie istniały. — Ron, co si˛e z nimi stało? — wyszeptała dziewczyna ochryple. Jej pełen zdumienia głos utonał ˛ w ciszy. Dłonie Rona wcia˙ ˛z jeszcze s´ciskały r˛ekoje´sc´ miecza Leah, kiedy wstawał na nogi. Powoli pokr˛ecił głowa.˛ Dym i skalny pył przesuwały si˛e po s´cianie góry i wirowały wokół nich. Spoza ich zasłony ukazała si˛e, niczym duch, sponiewierana posta´c Szepta. — Brin — wymamrotał cicho Ron w odpowiedzi na pytanie Kimber. Pokr˛ecił głowa˛ z niedowierzaniem. — To była Brin. Potem poczuł pierwsze dr˙zenie, które przebiegło góry od strony Maelmord. *
*
*
Brin Ohmsford, wyczerpana, wpatrywała si˛e w poczerniałe kamienie posadzki, gdzie resztki ksi˛egi zmieniły si˛e w delikatny pył. — Oto twoje dzieci˛e mroku — wyszeptała gorzko. Po twarzy spływały jej łzy. Gł˛ebokie dr˙zenie wstrzasn˛ ˛ eło wie˙za,˛ toczac ˛ si˛e z gł˛ebi ziemi i przenikajac ˛ wiekowe mury. Kamie´n i drewno zacz˛eły si˛e przekrzywia´c i p˛eka´c, kruszac ˛ si˛e od pot˛ez˙ nych wstrzasów. ˛ Brin podniosła głow˛e i zmru˙zyła oczy przed chmura˛ kurzu i pyłu, który opadł jej na twarz. — Jair. . . ? — spróbowała zawoła´c brata. Ale wymknał ˛ si˛e ju˙z. Jego ciało roztapiało si˛e z powrotem w mgł˛e i znowu stawało si˛e zjawa.˛ Na twarzy chłopca odbiło si˛e niedowierzanie i wida´c było, z˙ e próbuje co´s powiedzie´c. Jego niewyra´zna sylwetka unosiła si˛e jeszcze przez chwil˛e w półmroku, a potem znikn˛eła.
371
Zasmucona Brin patrzyła za nim. Wokół niej zaczynały pada´c wielkie kawały kamienia. Wiedziała, z˙ e nie mo˙ze tu zosta´c. Czarna magia Ildatch dobiegła ko´nca i wszystko, co stworzyła, umierało. — Ale ja b˛ed˛e z˙ yła! — wyszeptała zawzi˛ecie. Odwróciła si˛e, zbierajac ˛ wokół siebie fałdy płaszcza, i wybiegła z pustej komnaty.
XLVI W misie Niebia´nskiej Studni zal´sniło srebrne s´wiatło i przel˛ekniony Slanter znowu si˛e cofnał. ˛ Nastapiła ˛ eksplozja l´sniacej ˛ jaskrawo´sci, blask tak mocny i o´slepiajacy ˛ jak słoneczna tarcza o s´wicie przebijajaca ˛ si˛e przez mrok odchodzacej ˛ nocy. Przenikn˛eła cienie jaskini, wybuchła odpryskami białego ognia i znikn˛eła. Krzywiac ˛ si˛e, Slanter spojrzał raz jeszcze w kamienna˛ mis˛e. Na jej skraju, zm˛eczony i sponiewierany, stał Jair Ohmsford. — Chłopcze! — krzyknał ˛ gnom, a w jego głosie brzmiała mieszanina strachu i ulgi, kiedy p˛edził na spotkanie Jaira. Chłopak osunał ˛ si˛e nagle wyczerpany, a gnom natychmiast pochwycił go wpół. — Nie mogłem jej stamtad ˛ zabra´c, Slanter — wyszeptał. — Próbowałem, ale magia była zbyt silna. Musiałem ja˛ tam zostawi´c. — Spokojnie, spokojnie, mo˙ze najpierw złap oddech — gderał gnom, kiedy chłopiec potykał si˛e o własne słowa. — Usiad´ ˛ z tutaj, przy studni. Oparł Jaira o kamienna˛ s´cian˛e i uklakł ˛ obok niego. Chłopak podniósł oczy. — Zszedłem do Maelmord, Slanter, a przynajmniej cz˛es´c´ mnie tam była. U˙zyłem trzeciego daru. Tego, który Król Srebrnej Rzeki dał mi, aby ocali´c Brin. Zabrał mnie w s´wiatło, a potem poza ciało, jak gdyby było nas dwóch. Zszedłem do dołu, gdzie kryształ wizji pokazał mi Brin. Była tam, w wie˙zy, i miała Ildatch. Ale ksi˛ega odmieniła ja,˛ Slanterze. Stała si˛e czym´s. . . strasznym. . . — Spokojnie chłopcze. Zwolnij. — Gnom wpatrywał si˛e w niego. — Znalazłe´s sposób, aby jej pomóc? Jair skinał ˛ głowa˛ i przełknał ˛ z trudem. — Była odmieniona, ale wiedziałem, z˙ e je´sli tylko mógłbym do niej podej´sc´ , dotkna´ ˛c jej i gdyby ona dotkn˛eła mnie, wszystko byłoby znowu w porzadku. ˛ U˙zyłem pie´sni, aby pokaza´c jej, kim jest i ile dla mnie znaczy. . . aby powiedzie´c, jak bardzo ja˛ kocham! — Walczył ze łzami. — I zniszczyła Ildatch, obróciła ja˛ w pył! Ale kiedy to uczyniła, wie˙za zacz˛eła si˛e rozpada´c i co´s stało si˛e z magia.˛ Nie mogłem z nia˛ zosta´c. Nie mogłem te˙z zabra´c jej ze soba.˛ Próbowałem, ale wszystko działo si˛e tak szybko. Nie byłem nawet w stanie powiedzie´c jej, co si˛e stało! Ona po prostu. . . znikn˛eła, a ja znalazłem si˛e z powrotem tutaj. . . 373
Opu´scił głow˛e na kolana i załkał. Mocne, s˛ekate dłonie Slantera chwyciły go za ramiona i s´cisn˛eły. — Zrobiłe´s dla niej wszystko, co mogłe´s, chłopcze. Wszystko, co mogłe´s. Nie mo˙zesz si˛e obwinia´c, z˙ e nie mogłe´s zrobi´c nic wi˛ecej. — Pokr˛ecił głowa.˛ — Bogowie, to cud, z˙ e jeszcze z˙ yjesz! My´slałem, z˙ e przepadłe´s w magii! Nie sadziłem, ˛ z˙ e ci˛e jeszcze zobacz˛e! Gwałtownie przytulił Jaira do siebie i wyszeptał: — Masz wi˛ecej odwagi ni˙z ja, chłopcze. O całe niebo wi˛ecej! — Odsunał ˛ si˛e, zakłopotany nagłym impulsem, i zaczał ˛ mamrota´c, z˙ e w całym tym zamieszaniu człowiek ju˙z sam nie wie, co robi. Chciał powiedzie´c co´s jeszcze, ale zacz˛eły si˛e drgania — gł˛ebokie, ci˛ez˙ kie dudnienie, które wstrzasn˛ ˛ eło górami. — Co si˛e dzieje? — wykrzyknał, ˛ patrzac ˛ przez rami˛e pomi˛edzy cienie spowijajace ˛ korytarz, którym przyszli. — To Maelmord — odpowiedział natychmiast Jair, pospiesznie d´zwigajac ˛ si˛e na nogi. Zranione rami˛e pulsowało i zabolało, kiedy oparł si˛e o s´cian˛e studni. Chwycił wi˛ec gnoma, aby si˛e na nim wesprze´c. — Slanter, musimy wraca´c do Brin. Ona jest tam sama. Musimy jej pomóc. Gnom obdarzył go w odpowiedzi krótkim u´smiechem. — Jasne, chłopcze. Ty i ja. Wyciagniemy ˛ ja˛ stamtad. ˛ Zejdziemy do tej czarnej dziury i znajdziemy ja! ˛ A teraz oprzyj si˛e o mnie i trzymaj si˛e. Z Jairem wiszacym ˛ u jego boku, gnom zaczał ˛ powrotna˛ w˛edrówk˛e przez jaskini˛e w kierunku schodów, które ich tu przywiodły. Nad ziemia˛ kładł si˛e zmierzch i sło´nce znikło za kraw˛edzia˛ gór. Niewielkie smu˙zki gasnacego ˛ s´wiatła wpadały przez szczeliny w skale, łacz ˛ ac ˛ si˛e z półmrokiem, kiedy dwaj towarzysze, potykajac ˛ si˛e, wytrwale poda˙ ˛zali naprzód. Drgania nie ustawały, powolne i mocne, ponuro przypominajac ˛ im o uciekajacym ˛ czasie. Pył i odłamki skalne spadały na nich, tworzac ˛ g˛esta˛ mgł˛e unoszac ˛ a˛ si˛e w wieczornym powietrzu. Z oddali dobiegało ich głuche dudnienie, niczym grzmot nadciagaj ˛ acej ˛ burzy. Znowu byli na zewnatrz, ˛ wychodzac ˛ z ciemnej paszczy jaskini na skalny uskok biegnacy ˛ w dół do Croagh. Na wschodzie na aksamitnym niebie pojawił si˛e ju˙z ksi˛ez˙ yc i nieliczne gwiazdy. Na s´cianie urwiska kładły si˛e c˛etkowane cienie, zamykajac ˛ si˛e wokół ostatnich plam blednacego ˛ s´wiatła niczym plamy atramentu na czystej kartce papieru. Pomi˛edzy cieniem i resztka˛ s´wiatła le˙zał Garet Jax. Jair i Slanter, oszołomieni, podeszli bli˙zej. Mistrz Broni le˙zał na skałach, a jego ciało było poszarpane i skrwawione. W dłoni ciagle ˛ s´ciskał waski ˛ miecz. Oczy miał zamkni˛ete, jak gdyby spał. Slanter uklakł ˛ przy nim z wyrazem niepewno´sci na twarzy. — Czy on nie z˙ yje? — wyszeptał Jair, z trudem zmuszajac ˛ si˛e do wypowiedzenia tych słów. Gnom pochylił si˛e ni˙zej, a potem cofnał ˛ i powoli pokiwał głowa.˛ 374
— Tak, chłopcze, nie z˙ yje. W ko´ncu znalazł co´s, co było w stanie go zabi´c. Kogo´s równie szybkiego, jak on sam. — W jego głosie brzmiało niedowierzanie i z˙ al. — Szukał tego wystarczajaco ˛ długo i wytrwale, prawda? Jair nie odpowiedział. My´slał o czasach, kiedy Mistrz Broni uratował mu z˙ ycie, ocalił, kiedy nikt inny nie był w stanie tego uczyni´c. Garet Jax — jego obro´nca. Zapłakałby, gdyby mógł, ale zabrakło mu ju˙z łez. Slanter wstał i patrzył na nieruchome ciało. — Zawsze zastanawiałem si˛e, co go w ko´ncu zabije — mruknał ˛ gnom. — Domy´slałem si˛e, z˙ e musi to by´c co´s stworzone przez czarna˛ magi˛e. To nie mogło by´c nic z tego s´wiata. Nie dla niego. — Odwrócił si˛e i rozejrzał wokół z l˛ekiem. — Ciekawe, co si˛e stało z tym czerwonym stworem. Kolejne dr˙zenie wstrzasn˛ ˛ eło górami i dudnienie przetoczyło si˛e przez dolin˛e. Jair prawie go nie słyszał. — Pokonał go, Slanterze. Garet Jax go pokonał. A kiedy Ildatch znikn˛eła, czarna magia zabrała go z powrotem. — To chyba mo˙zliwe. — Tak si˛e stało. To była bitwa, na która˛ czekał całe z˙ ycie. Znaczyła dla niego wszystko. Nie mógłby jej przegra´c. Gnom spojrzał na niego ostro. — Nie mo˙zesz mie´c takiej pewno´sci, chłopcze. Nie wiesz, czy dorównywał temu stworzeniu. — Wiem, Slanterze. — Jair skinał ˛ głowa.˛ — Wiem. Nie było dla´n równego przeciwnika. Był najlepszy. Przez długa˛ chwil˛e trwała cisza. Potem gnom tak˙ze skinał ˛ głowa.˛ — Tak, my´sl˛e, z˙ e był najlepszy. Kolejna fala drga´n wstrzasn˛ ˛ eła górami, odbijajac ˛ si˛e gł˛ebokim echem od skał. Slanter chwycił Jaira za rami˛e i odwrócił łagodnie. — Nie mo˙zemy tu zosta´c, chłopcze. Musimy szybko znale´zc´ twoja˛ siostr˛e. Jair popatrzył raz jeszcze na martwe ciało Mistrza Broni i odwrócił wzrok. ˙ — Zegnaj, Garecie Jax — wyszeptał. Gnom i chłopiec pospieszyli do Croagh i zacz˛eli schodzi´c. *
*
*
Brin biegła przez mrok i osnuta˛ mgła˛ g˛estwin˛e Maelmord. W ko´ncu wydostała si˛e z wie˙zy Ildatch. Gł˛ebokie dr˙zenie wstrzasało ˛ podło˙zem doliny niczym dreszcze marszczace ˛ szczyty. Czarna magia odeszła z krainy, a bez niej Maelmord nie mógł przetrwa´c. Jego wznoszacy ˛ si˛e i opadajacy ˛ oddech i syk powoli ucichły. Gdzie ja jestem? zastanawiała si˛e goraczkowo ˛ Brin, próbujac ˛ przebi´c wzrokiem otaczajace ˛ ja˛ cienie. Co si˛e stało z Croagh? 375
Wiedziała, z˙ e zabładziła ˛ od momentu, kiedy uciekła z wie˙zy. Nad dolina˛ zapadała noc, a ona znajdowała si˛e w s´rodku cmentarzyska, gdzie wszystkie kierunki wygladały ˛ tak samo i nie wida´c było z˙ adnej s´cie˙zki. Poprzez sie´c konarów i winoro´sli nad swoja˛ głowa˛ widziała rabek ˛ gór otaczajacych ˛ dolin˛e, ale pasmo Croagh le˙zało spowite ciemno´scia˛ poza ich zasłona.˛ Maelmord stał si˛e niemo˙zliwym do przej´scia labiryntem, a ona była w nim uwi˛eziona. Była wyczerpana. Wszystkie siły pochłon˛eło długotrwałe u˙zycie pie´sni i długa podró˙z w głab ˛ Maelmord. Zabładziła ˛ i magia ju˙z nie wskazywała jej drogi. Wsz˛edzie wokół niej dr˙zenie wstrzasało ˛ dolina,˛ ostrzegajac ˛ o zniszczeniu Maelmord i wszystkiego, co si˛e w nim znajduje. Tylko jej duch pozostał silny i to on wła´snie kazał jej i´sc´ i szuka´c drogi ucieczki. Nagle grunt przera˙zajaco ˛ gwałtownie urwał si˛e pod jej stopami. Brin potkn˛eła si˛e i omal nie wpadła w rozpadlin˛e. Maelmord rozpadał si˛e, kruszył pod nia.˛ Wiedziała, z˙ e mo˙ze ja˛ unie´sc´ ze soba.˛ Zatrzymała si˛e, chwytajac ˛ oddech. Nie było sensu i´sc´ dalej. Biegła bez celu, na o´slep, nie obierajac ˛ z˙ adnego konkretnego kierunku. Nawet magia pie´sni, która˛ tak si˛e szczyciła, nie zdoła jej teraz uratowa´c. Dlaczego Jair ja˛ porzucił? Dlaczego odszedł? Ogarn˛eło ja˛ straszliwe poczucie zdrady i rozpacz — rozpacz i bezsensowna zło´sc´ . Zwalczyła jednak te uczucia, wiedzac, ˛ z˙ e nie maja˛ sensu i sa˛ niesprawiedliwe. Jair nie zostawiłby jej, gdyby nie musiał. Cokolwiek sprowadziło go do niej, zabrało go z powrotem. Lub te˙z nie był to Jair i to, co czuła i widziała, nie było realne. By´c mo˙ze wszystko przy´sniło si˛e jej tylko w napadzie szale´nstwa. . . — Jair! — krzykn˛eła. Echo jej głosu przedarło si˛e przez dudnienie ziemi i zamarło. Grunt ciagle ˛ zapadał si˛e pod nia.˛ Z wyrazem zdecydowania i uporu na twarzy odwróciła si˛e i poszła przed siebie. Nie biegła ju˙z. Była zbyt zm˛eczona. Jej s´niada twarz st˛ez˙ ała w determinacji. Odsun˛eła od siebie wszystkie my´sli, skupiajac ˛ cała˛ uwag˛e na kolejnych krokach. Nie podda si˛e. B˛edzie szła dalej. Kiedy ju˙z nie b˛edzie mogła i´sc´ , poczołga si˛e, ale nie podda si˛e. Nagle z g˛estwiny oderwał si˛e ogromny, szczupły cie´n. Zbli˙zył si˛e do niej i krzykn˛eła ze strachu. Ogromna, wasata ˛ twarz otarła si˛e o jej ciało i l´sniace, ˛ bł˛ekitne oczy mrugn˛eły na powitanie. To był Szept! Upadła przy bagiennym kocie z niedowierzaniem i wdzi˛eczno´scia,˛ płaczac ˛ otwarcie i otaczajac ˛ ramionami kosmata˛ szyj˛e. Szept przyszedł po nia! ˛ Bagienny kot zawrócił i natychmiast ruszył z powrotem, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ Brin. Wczepiła si˛e jedna˛ dłonia˛ w grzyw˛e na karku zwierz˛ecia i kulejac, ˛ biegła za nim. Przemykali si˛e przez labirynt umierajacej ˛ d˙zungli. Wokół nich narastało dudnienie, a ziemia˛ targały wstrzasy. ˛ Przegniłe gał˛ezie trzaskały i spadały obok nich. Ze
376
szczelin powstałych w twardej ziemi tryskały gejzery cuchnacej ˛ zgnilizna˛ pary. Ogromne głazy odrywały si˛e od zbocza i toczyły przez ciemno´sci. Mimo wszystko zdołali jako´s dotrze´c do Croagh. Jego w˛ez˙ owe sploty wynurzyły si˛e nagle z mroku, unoszac ˛ si˛e z podło˙za doliny prosto w noc. Ogromny kot wskoczył na most. Brin szła o krok za nim. Dziewczyna gramoliła si˛e w gór˛e na o´slep, stawiajac ˛ niepewne kroki, kiedy drgania nasiliły si˛e. Pot˛ez˙ ne wstrzasy ˛ zakołysały Croagh, nast˛epujac ˛ szybko jeden po drugim. Brin upadła na kolana. Kamie´n zaczynał si˛e pod nia˛ kruszy´c i p˛eka´c. Cały fragment mostu zarwał si˛e i runał ˛ w dół do rowu. Jeszcze nie teraz! krzykn˛eła w duchu. Nie, zanim si˛e stad ˛ uwolni˛e! Gł˛eboki ryk Szepta uniósł si˛e ponad dudnieniem. Z całych sił starała si˛e i´sc´ za kotem. Pod nimi pot˛ez˙ ne drzewa łamały si˛e jak zapałki. Sło´nce schowało si˛e za horyzontem i zgasł ostatni promyk bladego s´wiatła. Cała˛ krain˛e okrył cie´n. Potem ujrzała przed soba˛ skalny uskok i chwiejnym krokiem weszła na´n, krzyczac ˛ co´s do ciemnych postaci, które ja˛ otoczyły. Czyje´s ramiona wyciagn˛ ˛ eły si˛e do niej i pomogły jej zej´sc´ z potrzaskanych schodów, odciagaj ˛ ac ˛ jak najdalej od przepa´sci. Kimber s´ciskała ja˛ i całowała, a jej twarzyczka małego chochlika promieniała szcz˛es´ciem. Oczy miała pełne łez. Coglin mamrotał co´s i gderał, wycierajac ˛ policzki Brin wilgotna˛ szmatka.˛ Był te˙z Ron. Jego szczupła, opalona twarz była wymizerowana i posiniaczona, ale szare oczy płon˛eły miło´scia.˛ Otoczył ja˛ ramionami, szepczac ˛ jej imi˛e, i przytulił. Wtedy dopiero poczuła, z˙ e jest bezpieczna. Jair i Slanter natkn˛eli si˛e na nich zaledwie chwil˛e pó´zniej, schodzac ˛ z Croagh od Niebia´nskiej Studni w rozpaczliwym poszukiwaniu Brin. Zdumione okrzyki ulgi napełniły powietrze. Potem Brin i Jair przytulili si˛e do siebie raz jeszcze. — To ty przyszedłe´s do mnie w Maelmord — wyszeptała Brin, gładzac ˛ włosy brata. U´smiechała si˛e poprzez łzy. — Uratowałe´s mnie, Jairze. Jair przytulił ja˛ na powrót, aby ukry´c zmieszanie. Ron podszedł i przytulił ich oboje. — Na kocia˛ dusz˛e, tygrysie, miałe´s zosta´c w Vale! Czy nigdy nie robisz tego, co ci ka˙za? ˛ Slanter trzymał si˛e ostro˙znie z tyłu, obserwujac ˛ ich wszystkich podejrzliwie. Wodził wzrokiem od s´ciskajacej ˛ si˛e nieustannie i całujacej ˛ trójki do patykowatego starucha, le´snej dziewczyny i ogromnego kota, który rozciagn ˛ ał ˛ si˛e przy nich. — Najdziwniejsza banda, jaka˛ kiedykolwiek widziałem — mruknał ˛ pod nosem. Potem dudnienie podło˙za doliny przetoczyło si˛e przez góry jak grzmot, a wstrzasy ˛ rozdarły Croagh, który runał ˛ do rowu i zniknał. ˛ Kompania zebrana na skalnym uskoku podbiegła na skraj przepa´sci i zerkn˛eła w mrok. Ciemno´sc´ rozpraszało jedynie s´wiatło gwiazd i ksi˛ez˙ yca. Maelmord zaczał ˛ zapada´c si˛e w falujace ˛ cienie. Opadał w dół, w głab ˛ ziemi, jakby pochłaniany przez lotne piaski.
377
Ziemia, skały i umierajaca ˛ puszcza rozpadały si˛e i gin˛eły gdzie´s w dole. Cienie wydłu˙zyły si˛e i przybli˙zyły do siebie, a˙z w ko´ncu s´wiatło ksi˛ez˙ yca nie mogło ju˙z ukaza´c ani s´ladu tego, co było. W jednej chwili Maelmord zniknał ˛ na zawsze.
XLVII Nad kraina˛ zapanowała jesie´n i wsz˛edzie jej barwy l´sniły w słonecznym cieple. W puszczach Estlandii wstał jasny, chłodny dzie´n, a niebiosa miały barw˛e gł˛ebokiego bł˛ekitu. Tego ranka był przymrozek i roztopione plamy szronu wcia˙ ˛z widniały na trawie, stwardniałej ziemi i pokrytych mchem skałach, mieszajac ˛ si˛e z wodnym pyłem unoszacym ˛ si˛e z Chard. Brin przystan˛eła na skraju rzeki, aby zebra´c my´sli. Minał ˛ ju˙z tydzie´n, od kiedy mała grupka przyjaciół wyruszyła z Ravenshorn. Kiedy Ildatch została zniszczona, a czarna magia i wszystko, co stworzyła, znikn˛eło, gnomy strzegace ˛ Graymark uciekły w góry i do lasów Anaru — z powrotem do plemion, z których zostały porwane. W rozpadajacej ˛ si˛e, opuszczonej fortecy zostali tylko Brin, Jair i ich przyjaciele. Odnale´zli ciała Helta z Callahornu, karła Elba Forakera oraz ksi˛ecia elfów Edaina Elessedila i pochowali je. Jedynie Garet Jax pozostał tam, gdzie zginał, ˛ poniewa˙z wraz ze zniszczeniem Croagh odci˛ete zostały wszystkie przej´scia do Niebia´nskiej Studni. Jair zauwa˙zył z powaga,˛ z˙ e by´c mo˙ze wła´snie Mistrz Broni powinien spocza´ ˛c tam, gdzie nie ma dost˛epu z˙ aden s´miertelnik. Mo˙zliwe, z˙ e dla Gareta Jaxa nie było ró˙znicy pomi˛edzy z˙ yciem i s´miercia.˛ Tej nocy rozło˙zyli obóz w lesie poni˙zej Graymark, na południe od miejsca, gdzie przylegała do Ravenshorn. Tam Brin powiedziała innym o obietnicy zło˙zonej przez Allanona, z˙ e wróci do nich, kiedy Ildatch zostanie zniszczona. Teraz jej długa podró˙z do Maelmord dobiegła ko´nca i musi odnale´zc´ druida po raz ostatni. Istniały jeszcze pytania, na które chciała otrzyma´c odpowied´z. Tak wi˛ec wyruszyli wszyscy — jej brat Jair, Ron, Kimber, Coglin, bagienny kot Szept i nawet gnom Slanter. Podró˙zowali z nia˛ w dół Ravenshorn, okra˙ ˛zajac ˛ góry od południa, wzdłu˙z nieurodzajnego pustkowia Starych Bagnisk, przecinajac ˛ pasmo Toffer i wchodzac ˛ w głab ˛ lasów Darklin. Potem min˛eli dolin˛e Hearthstone i poda˙ ˛zyli z biegiem Chard, a˙z dotarli do małej kotlinki, gdzie Allanon stoczył swoja˛ ostatnia˛ bitw˛e. Zaj˛eło im to tydzie´n, a wieczorem siódmego dnia rozbili obóz na skraju kotlinki.
379
Teraz, w chłodzie wczesnego poranka, Brin stała, wpatrujac ˛ si˛e w nurt rzeki. Pozostali czekali cierpliwie w kotlince. Nie chciała, aby przyszli z nia˛ na brzeg rzeki. To było co´s, co musiała zrobi´c sama. Jak mam go wezwa´c? zastanawiała si˛e. Za´spiewa´c? Czy u˙zy´c magii pie´sni, aby wiedział, z˙ e tu jestem? A mo˙ze przyjdzie bez wezwania, wiedzac, ˛ z˙ e czekam. . . ? Jakby w odpowiedzi na te pytania wody Chard ucichły, a ich powierzchnia stała si˛e gładka jak szkło. Ucichł tak˙ze las wokół i nawet odległy szum wodospadu przygasł i zniknał. ˛ Woda zacz˛eła łagodnie wrze´c, marszczac ˛ si˛e i pieniac, ˛ jak ciecz mieszana w wielkim kotle. W porannym powietrzu uniósł si˛e pojedynczy, jasny i słodki d´zwi˛ek. Z gł˛ebi Chard wynurzył si˛e Allanon. Jego wysoka, szczupła posta´c była wyprostowana i odziana w czarne szaty. Przeszedł ciche wody rzeki, unoszac ˛ twarz w cieniu kaptura. Ciemne oczy patrzyły twardo i badawczo. Nie wygladał ˛ jak zjawa Bremena. Jego ciało nie było przezroczyste i nie unosiła si˛e wokół niego mgła, która spowijała cie´n jego ojca, ani nie otulał go s´miertelny całun. Brin pomy´slała nagle, z˙ e Allanon nigdy nie umarł. Podszedł bli˙zej i przystanał, ˛ zawieszony w powietrzu ponad wodami rzeki. — Allanon — wyszeptała. — Czekałem na ciebie, Brin Ohmsford — odpowiedział mi˛ekko. Przyjrzała mu si˛e bli˙zej, dostrzegajac ˛ teraz blade l´snienie wody poprzez ciemne szaty. Migotała leciutko i Brin wiedziała ju˙z, z˙ e druid naprawd˛e nie z˙ yje i stoi przed nia˛ jedynie jego cie´n. — Sko´nczone, Allanonie — odezwała si˛e i nagle poczuła, z˙ e trudno jej mówi´c. — Ildatch została zniszczona. Zakapturzona głowa pochyliła si˛e nieco. — Zniszczona przez moc magii elfów, ukształtowanej i ubarwionej pie´snia.˛ Ale równie˙z przez moc jeszcze wi˛eksza˛ — przez miło´sc´ , Brin. Miło´sc´ , która łaczy ˛ ciebie i brata. Kochał ci˛e zbyt mocno, aby przegra´c. Nawet je´sli przybył za pó´zno. — Tak, Allanonie. Przez miło´sc´ tak˙ze. — Ta, która ocala i niszczy. — Czarne oczy zw˛eziły si˛e. — Moc twojej magii stworzyła dwie twoje postacie i ujrzała´s, jak niszczaca ˛ mo˙ze to by´c siła. Pokusa jest straszliwa, a zachowanie równowagi trudne. Ostrzegałem ci˛e, ale moje ostrzez˙ enie nie wystarczyło. Zawiodłem ci˛e. Szybko pokr˛eciła głowa.˛ — To nie ty mnie zawiodłe´s. To ja sama. R˛eka druida uniosła si˛e spod szat i Brin odkryła, z˙ e mo˙ze przez nia˛ widzie´c. — Nie mam wiele czasu, wi˛ec posłuchaj mnie uwa˙znie, Brin. Nie pojmowałem wszystkiego, co powinienem był pojmowa´c z czarnej magii. Oszukiwałem sam siebie, tak jak powiedział ci Grimpond. Wiedziałem, z˙ e magia pie´sni mo˙ze
380
by´c tym, przed czym ostrzegał mnie ojciec — błogosławie´nstwem i przekle´nstwem — poniewa˙z jej posiadacz mo˙ze zarówno niszczy´c, jak i ocala´c. Ale ty masz rozum i serce i dlatego sadziłem, ˛ z˙ e nic ci nie zagra˙za, dopóki si˛e nimi kierujesz. Nie wziałem ˛ jednak pod uwag˛e prawdy o Ildatch i tego, z˙ e czarna magia mo˙ze przerosna´ ˛c nawet kogo´s stworzonego, z˙ eby nia˛ włada´c. Prawdziwym niebezpiecze´nstwem była zawsze ksi˛ega — unicestwiała wszystkich, którzy pragn˛eli posia´ ˛sc´ magi˛e, od czasów lorda Warlocka a˙z do Widm Mord. Wszyscy oni byli sługami Ildatch i nie była ona jedynie nieo˙zywionym zbiorem stronic, na których zapisano magiczna˛ wiedz˛e. Ona z˙ yła i była złem i pokusa˛ dla ka˙zdego, kto zapragnał ˛ jej mocy. — Allanon pochylił si˛e ni˙zej. Przez kraw˛edzie jego ciemnych szat prze´swiecało sło´nce, jak gdyby były wystrz˛epione. — Zawsze chciała, aby´s do niej przyszła, ale najpierw postanowiła ci˛e wypróbowa´c. Za ka˙zdym razem, kiedy u˙zywała´s magii pie´sni, pokusa posiadania magicznej mocy stawała si˛e coraz silniejsza. Zdawała´s sobie z tego spraw˛e, niemniej jednak nie potrafiła´s si˛e jej oprze´c. A mnie nie było, aby ci powiedzie´c, co si˛e dzieje. Kiedy zeszła´s do Maelmord, stała´s si˛e podobna do tych, którzy słu˙zyli ksi˛edze, i wierzyła´s, z˙ e tak by´c powinno. Ildatch pragn˛eła, z˙ eby´s w to wierzyła. Chciała, aby´s stała si˛e jej własnos´cia.˛ W porównaniu z toba˛ nawet pot˛ega Widm Mord była bez znaczenia. Oni nie zostali zrodzeni z magii, tak jak ty. W tobie Ildatch znalazłaby bro´n pot˛ez˙ niejsza˛ ni˙z jakakolwiek, która jej słu˙zyła. Pot˛ez˙ niejsza˛ nawet od lorda Warlocka. Brin wpatrywała si˛e w niego z niedowierzaniem. ˙ istnieja˛ wi˛e— A zatem powiedziała prawd˛e, mówiac, ˛ z˙ e czekała na mnie. Ze zy, które nas łacz ˛ a.˛ — Pokr˛etna˛ półprawd˛e — ostrzegł Allanon. — Twój duch tak si˛e do niej zbliz˙ ył, z˙ e potrafiła sprawi´c, aby´s w to uwierzyła. Potrafiła przekona´c ci˛e, z˙ e naprawd˛e jeste´s mrocznym dzieci˛eciem swoich własnych l˛eków. — Ale pie´sn´ tak˙ze to potrafiła. . . — Pie´sn´ potrafiła uczyni´c ci˛e. . . kimkolwiek. — Zawahała si˛e. — I nadal mo˙ze to zrobi´c? — Nadal. Zawsze. Brin patrzyła, jak posta´c druida zbli˙za si˛e do miejsca, gdzie stała. Przez chwil˛e pomy´slała, z˙ e wyciagnie ˛ dło´n i pociagnie ˛ ja˛ do siebie. Ale zamiast tego szczupła twarz uniosła si˛e i spojrzała poza nia.˛ — W Hadeshorn przepowiedziano moja˛ s´mier´c. Moje odej´scie z tego z˙ ycia zostało postanowione. Ale wraz ze zniszczeniem Ildatch musi te˙z zgina´ ˛c czarna magia. Koło czasu obraca si˛e i ten wiek ma si˛e ku ko´ncowi. Mój ojciec wreszcie jest wolny. Odszedł do pozostałych, którzy tak długo si˛e go wypierali. Nie jest ju˙z zwiazany ˛ ani ze mna,˛ ani swoim s´lubowaniem dla ras czterech krain. Okryta kapturem głowa pochyliła si˛e raz jeszcze do Brin. — A teraz ja te˙z odchodz˛e. Po mnie nie przyjdzie ju˙z z˙ aden druid. Ale ich przesłanie trwa teraz w tobie. 381
— Allanonie. . . — wyszeptała, potrzasaj ˛ ac ˛ głowa.˛ — Posłuchaj mnie, dziewcz˛e z Vale. Krew, która˛ naznaczyłem twoje czoło, i słowa, które wypowiedziałem, dokonały tego. Jeste´s spadkobierczynia˛ nadziei moich i mojego ojca. Nie obawiaj si˛e. Nie spotka ci˛e z tego powodu z˙ adna krzywda. Ostatnia magia mieszka teraz w tobie i twoim bracie, we krwi twojej rodziny. Tam te˙z pozostanie, bezpieczna i chroniona. Nie b˛edzie potrzebna w wieku, który nadchodzi, nie znajdzie si˛e dla niej zastosowanie. Inna nauka b˛edzie dla ras lepszym i prawdziwszym przewodnikiem. Ale uwa˙zaj. Nadejdzie czas, odległy, czas nienarodzonych jeszcze pokole´n Ohmsfordów, kiedy magia znowu b˛edzie potrzebna. Tak jak zawsze, koło czasu obróci si˛e raz jeszcze. Dzieci domu Shannary zostana˛ wezwane, aby ponie´sc´ dalej przesłanie, które ci dałem. Przechowuj je dla s´wiata na ten dzie´n. — Nie, Allanonie. Nie chc˛e tego. . . Ale jego dło´n uniosła si˛e w surowym ge´scie i uciszyła ja.˛ — To ju˙z postanowione, Brin Ohmsford. Tak jak mnie mój ojciec, tak ja wybrałem ciebie — dzieci˛e mego z˙ ycia. Patrzyła na niego z rozpacza,˛ nie mogac ˛ wydoby´c słowa. — Nie bój si˛e — wyszeptał. Zrezygnowana, skin˛eła głowa.˛ — Spróbuj˛e. Zaczał ˛ oddala´c si˛e od niej. Jego mroczna sylwetka bladła powoli w s´wietle sło´nca. — Odsu´n od siebie magi˛e, Brin. Nie u˙zywaj jej ju˙z, bo nie ma takiej potrzeby. Zosta´n w pokoju. — Allanon! — krzykn˛eła. Oddalał si˛e przez Chard, a woda łagodnie wirowała pod jego stopami. — Pami˛etaj o mnie — powiedział cicho. Zanurzył si˛e w rzece, ginac ˛ w jej srebrnych wodach, a˙z w ko´ncu zniknał. ˛ Chard zakołysała si˛e raz jeszcze. Brin wpatrywała si˛e w wod˛e, stojac ˛ na skraju rzeki. W oczach miała łzy. — Zawsze b˛ed˛e ci˛e pami˛eta´c — wyszeptała. Potem odwróciła si˛e i odeszła.
XLVIII Tak wi˛ec magia odeszła z czterech krain, a opowie´sci o druidach i warowni Paranor przeszły do legendy. Przez jaki´s czas wielu jeszcze twierdziło, z˙ e druidzi byli istotami z krwi i ko´sci, przemierzajacymi ˛ krainy jako s´miertelnicy i obro´ncy ras. Przez jaki´s czas nawet wielu utrzymywało, z˙ e magia istniała naprawd˛e i z˙ e pomi˛edzy dobrymi i złymi magami toczyły si˛e straszliwe bitwy. Nie trwało to jednak długo i wraz z upływem lat malała liczba tych, którzy dawali temu wiar˛e. W ko´ncu prawie nikt w to nie wierzył. Tego samego ranka, kiedy Allanon po raz ostatni zniknał ˛ ze s´wiata ludzi, grupka przyjaciół zacz˛eła si˛e z˙ egna´c. Obejmowali si˛e, pozdrawiali i wyruszali do swoich krain, a wokół nich trwały barwy i zapachy jesieni. — B˛edzie mi ci˛e brakowało, Brin Ohmsford — oznajmiła z powaga˛ Kimber, a jej twarzyczka małego chochlika miała stanowczy, rezolutny wyraz. — Dziadek te˙z b˛edzie za toba˛ t˛esknił, prawda, dziadku? Coglin szurał niespokojnie nogami obutymi w sandały i skinał ˛ głowa,˛ nie patrzac ˛ na dziewczyn˛e. — Pewnie troch˛e — przyznał burkliwie. — Ale na pewno nie b˛ed˛e płakał i nie umr˛e z rozpaczy. Na pewno nie. Oczywi´scie, prze˙zyli´smy troch˛e przygód, dziewczyno. B˛edzie mi tego brakowało. Paj˛eczaki, czarniawi i to wszystko. Niemal jak za dawnych czasów. . . — Przerwał, a Brin u´smiechn˛eła si˛e. — Ja te˙z b˛ed˛e za wami t˛eskniła. I za Szeptem. Zawdzi˛eczam mu z˙ ycie tak samo, jak wam. Gdyby nie odnalazł mnie wtedy w Maelmord. . . — Czuł, z˙ e jest potrzebny — o´swiadczyła stanowczo Kimber. — Nie zlekcewa˙zyłby twojego polecenia, gdyby tego nie poczuł. My´sl˛e, z˙ e łacz ˛ a˛ was szczególne wi˛ezy. Stworzyła´s je swoja˛ pie´snia.˛ — I niech ci nie przyjdzie do głowy przyje˙zd˙za´c do nas bez uprzedzenia. — Coglin przerwał nagle. — Albo dopóki ci˛e nie zaprosz˛e. Nie pakuj si˛e ludziom do domu bez zaproszenia! — Dziadku — westchn˛eła Kimber. — Odwiedzisz mnie? — zapytała Brin. Dziewczyna u´smiechn˛eła si˛e i spojrzała na dziadka.
383
— Mo˙ze którego´s dnia. Przez jaki´s czas zostan˛e z dziadkiem i Szeptem w Hearthstone. Długo mnie tam nie było i t˛eskni˛e za domem. Brin podeszła i przytuliła ja.˛ — Ja te˙z t˛eskni˛e za swoimi, Kimber. Ale pewnego dnia spotkamy si˛e znowu. — Zawsze b˛edziesz moja˛ przyjaciółka,˛ Brin. — Dziewczyna ukryła twarz na ramieniu Brin, a w oczach miała łzy. ˙ — A ty moja˛ — wyszeptała Brin. — Zegnaj Kimber. Dzi˛ekuj˛e. — Ron doła˛ czył si˛e do po˙zegna´n Brin, a potem odszedł i stanał ˛ przed Szeptem. Bagienny kot przysiadł na zadzie i z ciekawo´scia˛ przygladał ˛ si˛e góralowi, mrugajac ˛ okragłymi, ˛ bł˛ekitnymi oczami. — Myliłem si˛e co do ciebie, kocie — przyznał niech˛etnie chłopak i zawahał si˛e. — Prawdopodobnie nic to dla ciebie nie znaczy, ale znaczy co´s dla mnie. Mnie tak˙ze uratowałe´s z˙ ycie. — Stał przez chwil˛e, patrzac ˛ na kota, po czym zerknał ˛ ponuro na pozostałych. — Obiecałem sobie, z˙ e mu to powiem, je´sli wyprowadzi Brin z tego dołu, ale czuj˛e si˛e jak idiota, stojac ˛ tu i gadajac ˛ do niego. Na kocia.˛ . . na. . . Urwał. Szept ziewnał ˛ rozdzierajaco, ˛ pokazujac ˛ wszystkie z˛eby. Kilka jardów dalej Jair czuł si˛e podobnie, stojac ˛ przed Slanterem i usiłujac ˛ znale´zc´ odpowiednie słowa, aby wyrazi´c targajace ˛ nim emocje. — Słuchaj, chłopcze. — Gnom był odpychajacy ˛ i zniecierpliwiony. — Nie ˙ wysilaj si˛e za bardzo. Po prostu powiedz to: „Zegnaj”. No, powiedz. Ale Jair uparcie potrzasał ˛ głowa.˛ — Nie mog˛e, Slanter. To nie wystarczy. Byli´smy razem w ten czy inny sposób od poczatku. ˛ Dokładnie od czasu, kiedy wypróbowałem na tobie sztuczk˛e z w˛ez˙ ami i zamknałem ˛ ci˛e w tamtej skrzyni. — Prosz˛e, nie przypominaj mi o tym! — warknał ˛ gnom. — Tylko my zostali´smy, Slanter — próbował wyja´sni´c Jair, obronnym gestem składajac ˛ ramiona na piersi. — Przeszli´smy cała˛ drog˛e, ty, ja i reszta, ale tylko my zostali´smy. — Pokr˛ecił głowa.˛ — Tak wiele si˛e wydarzyło i nie mog˛e zako´nczy´c tego prostym „˙zegnaj”. Slanter westchnał. ˛ — Nie z˙ egnamy si˛e na zawsze, chłopcze. O co ci chodzi? My´slisz, z˙ e te˙z umr˛e? Zastanów si˛e! Wiem, jak o siebie zadba´c. Ju˙z ci to kiedy´s mówiłem, pami˛etasz? Nic mi si˛e nie stanie. I zało˙ze˛ si˛e o miesiac ˛ siedzenia w tej czarnej dziurze, z˙ e tobie te˙z nic nie b˛edzie! Jeste´s piekielnie sprytny! Mimo woli Jair u´smiechnał ˛ si˛e. — Z twojej strony to chyba komplement. — Wział ˛ gł˛eboki oddech. — Wracaj ze mna,˛ Slanter. Wró´c do Culhaven i opowiedz im, co si˛e wydarzyło. Powinni to usłysze´c od ciebie. — Nie, chłopcze. — Gnom pochylił kanciasta˛ twarz i powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Ju˙z tam nie pójd˛e. Gnomy nie b˛eda˛ mile widziane w Dolnym Anarze jesz384
cze przez wiele lat, bez wzgl˛edu na wszystko. Nie, ruszam teraz na pogranicze, nareszcie. Jair skinał ˛ głowa˛ i zapadła niezr˛eczna cisza. — A zatem z˙ egnaj, Slanter. Do nast˛epnego spotkania. — Podszedł i objał ˛ gnoma. Slanter zawahał si˛e, po czym poklepał go szorstko po ramieniu. — Nie było tak z´ le, co, chłopcze? Tak czy inaczej du˙zo czasu min˛eło, zanim wyruszył w swoja˛ drog˛e. Jaki´s tydzie´n pó´zniej Brin, Jair i Ron przybyli do Shady Vale weszli na kocie łby wiodace ˛ do drzwi domostwa Ohmsfordów. Było pó´zne popołudnie i sło´nce znikn˛eło ju˙z za górami, zostawiajac ˛ okryty cieniem i półmrokiem las. Od rozrzuconych wokół domów niosły si˛e głosy, unoszone jesienna˛ bryza,˛ i szumiały trawy. Przed nimi w oknach domu paliło si˛e ju˙z s´wiatło, rozpraszajac ˛ wieczorny mrok. — Brin, jak zamierzasz to wszystko wyja´sni´c? — zapytał Jair, chyba ju˙z po raz setny. Przeszli obok kwitnacej ˛ s´liwy, teraz ju˙z pozbawionej li´sci, kiedy nagle otworzyły si˛e frontowe drzwi i wybiegła z nich Eretria. — Wil, wrócili! — zawołała przez rami˛e i pospieszyła u´sciska´c swoje dzieci i Rona. Chwil˛e pó´zniej pojawił si˛e Wil Ohmsford. Ucałował Brin i Jaira, a Rona obdarzył ciepłym u´sciskiem dłoni. — Wygladasz ˛ na zm˛eczona,˛ Brin — zauwa˙zył cicho. — Czy nie mogli´scie spa´c podczas pobytu w Leah? Brin i Jair wymienili szybkie spojrzenia, a Ron u´smiechnał ˛ si˛e łagodnie i zaczał ˛ wpatrywa´c si˛e w ziemi˛e. — Jak twoja podró˙z na południe, ojcze. — Jair szybko zmienił temat. — Na szcz˛es´cie zdołali´smy pomóc wielu ludziom. — Wil Ohmsford badawczo przyjrzał si˛e synowi. — Praca zatrzymała nas dłu˙zej, ni˙z zamierzali´smy, inaczej przyjechaliby´smy po was do Leah. Wrócili´smy dopiero zeszłej nocy. Brin i Ron znowu wymienili spojrzenia, ale tym razem Wil zauwa˙zył to natychmiast. — Czy które´s z was zechce mi wyja´sni´c, kim był ten stary człowiek, którego przysłali´scie z wiadomo´scia? ˛ Brin wytrzeszczyła oczy. — Jaki stary człowiek? — Starzec z wiadomo´scia,˛ Brin. — Jair zmarszczył brwi. — Z jaka˛ wiadomo´scia? ˛ Eretria wyszła naprzód, a w jej ciemnych oczach malowało si˛e niezadowolenie.
385
— Dotarł do nas na południe od Kaypry. Był z Leah. Przekazał nam, z˙ e poszła´s w góry i nie b˛edzie ci˛e przez kilka tygodni, i z˙ eby´smy si˛e nie martwili. Twojemu ojcu i mnie wydało si˛e dziwne, z˙ e taki stary człowiek słu˙zy u ojca Rona za posła´nca, ale. . . — Brin! — wyszeptał Jair, a oczy miał okragłe ˛ jak spodki. — Kogo´s mi przypominał. — Wił zadumał si˛e nagle. — Wydawało mi si˛e, z˙ e skad´ ˛ s go znam. — Brin, ja nie wysyłałem z˙ adnej. . . — zaczał ˛ Jair i urwał nagle. Wszyscy patrzyli na niego. — Poczekajcie. . . poczekajcie tutaj. . . tylko przez chwil˛e — wymamrotał niewyra´znie. — Zaraz wracam! Rzucił si˛e do domu i przez frontowy pokój wpadł do kuchni. Podszedł natychmiast do paleniska, tam gdzie łaczyło ˛ si˛e z półkami, i si˛egnał ˛ do trzeciej z nich. Wyjał ˛ obluzowany kamie´n i si˛egnał ˛ do s´rodka. Jego palce zacisn˛eły si˛e na Kamieniach Elfów i znajomej skórzanej sakiewce. Przez chwil˛e stał oszołomiony. Potem, s´ciskajac ˛ w dłoni Kamienie, wyszedł przed dom, gdzie czekali na kamiennej s´cie˙zce pozostali. Z u´smiechem wyciagn ˛ ał ˛ przed siebie woreczek i ukazał jego zawarto´sc´ zdumionej Brin i Ronowi. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e wszyscy patrzyli na siebie w milczeniu. Potem Brin uj˛eła pod rami˛e Eretri˛e i Wila. — Matko, ojcze. My´sl˛e, z˙ e lepiej b˛edzie, jak wejdziemy do s´rodka i usiadzie˛ my na chwil˛e. — U´smiechn˛eła si˛e. — Jair i ja mamy wam co´s do powiedzenia.
