Mroczna wieza I - Roland

STEPHEN KING

Mroczna wieża

Tom pierwszy Roland

***

Na jałowej, spieczonej ziemi, przypominajacej ˛ planet˛e po apokaliptycznej zagładzie czy jeden ze s´wiatów równoległych, istniejacych ˛ obok naszego, pozostały tylko s´lady dawnej upadłej cywilizacji. Ten złowrogi s´wiat przemierza Roland, ostatni z dumnego klanu rewolwerowców, s´cigajac ˛ człowieka w czerni, który posiadł tajemnic˛e Wie˙zy — mistycznego miejsca, gdzie by´c mo˙ze uda si˛e rozwiaza´ ˛ c zagadk˛e czasu i przestrzeni. Podczas w˛edrówki musi stawi´c czoła op˛etanej kapłance; spotyka szalonych osadników, gadajacego ˛ kruka, zamieszkujace ˛ podziemia mutanty oraz pochodzacego ˛ z Ziemi chłopca, Jake’a.

***

Edowi Fermanowi który podjał ˛ ryzyko stawiajac ˛ na te historie.

Rewolwerowiec

Rozdział pierwszy

Człowiek w czerni uciekał przez pustyni˛e, a rewolwerowiec poda˙ ˛zał w s´lad za nim. Pustynia stanowiła kwintesencj˛e wszystkich pusty´n — ogromna, rozpo´scierajaca ˛ si˛e w ka˙zdym kierunku na odległo´sc´ , która˛ mo˙zna było liczy´c w parsekach. Biała; o´slepiajaca; ˛ bezwodna; pozbawiona innych punktów orientacyjnych prócz spowitych mgła˛ gór, rysujacych ˛ si˛e niewyra´znie na horyzoncie, oraz k˛ep diabelskiej trawy, sprowadzała słodkie sny, koszmary i s´mier´c. Wyłaniajacy ˛ si˛e co jaki´s czas słupek wskazywał drog˛e, poryty bowiem koleinami szlak, który przecinał alkaliczna˛ skorup˛e, był kiedy´s traktem i je´zdziły nim dyli˙zanse. Od tamtego czasu ´ s´wiat poszedł naprzód. Swiat opustoszał. Rewolwerowiec szedł równym krokiem, nie spieszac ˛ si˛e i nie zbaczajac ˛ ze szlaku. Skórzany bukłak opasywał go niczym p˛eto kiełbasy. Był prawie pełen. Rewolwerowiec przez wiele lat doskonalił si˛e w kwef i doszedł do piatego ˛ poziomu. Na siódmym albo ósmym nie czułby pragnienia; obserwowałby z kliniczna˛ chłodna˛ uwaga˛ swoje odwadniajace ˛ si˛e ciało, nawil˙zajac ˛ jego szczeliny i mroczne wewn˛etrzne zakamarki, tylko kiedy podpowiadałby mu to rozum. Nie doszedł jednak do siódmego ani ósmego poziomu. Doszedł do piatego. ˛ Był wi˛ec spragniony, ale nie odczuwał szczególnie wielkiej potrzeby, by si˛e napi´c, w jaki´s nieokre´slony sposób wszystko to sprawiało mu przyjemno´sc´ . Było romantyczne. Pod bukłakiem miał swoje rewolwery, s´wietnie wywa˙zone i dopasowane do r˛eki. Dwa pasy krzy˙zowały si˛e nad jego kroczem. Na biodrach kołysały si˛e przymocowane skórzanymi rzemykami kabury. Były dobrze naoliwione, z˙ eby nie pop˛eka´c w pra˙zacym ˛ bezlito´snie sło´ncu. Kolby rewolwerów wykonano z z˙ ółtego, mazerowanego sandałowego drewna. Tkwiace ˛ w ładownicach mosi˛ez˙ ne naboje migotały i puszczały zajaczki ˛ na sło´ncu. Skóra cicho skrzypiała. Same rewolwery nie wydawały z˙ adnych odgłosów. Przelały krew. Nie było konieczno´sci hałasowania w sterylnym powietrzu pustyni. Ubiór rewolwerowca miał nieokre´slony kolor deszczu lub kurzu. Nosił stebnowane drelichowe spodnie. Mi˛edzy r˛ecznie dzierganymi dziurkami rozchylonej pod szyja˛ koszuli przewleczony był lu´zny rzemyk. Rewolwerowiec wspiał ˛ si˛e po łagodnym zboczu wydmy (cho´c w zasadzie nie 5

było tu piasku; powierzchni˛e pustyni stanowił skalny zlepieniec i nawet porywiste wiatry, które wiały po zapadni˛eciu zmroku, niosły tylko pył ostry niczym proszek do czyszczenia) i zobaczył z boku, tam gdzie najwcze´sniej chowało si˛e sło´nce, porozrzucane szczatki ˛ małego ogniska. Nigdy nie przestawały go cieszy´c drobne, podobne do tego s´lady, po raz kolejny potwierdzajace ˛ przynale˙zno´sc´ człowieka w czerni do rodzaju ludzkiego. Wargi rewolwerowca skrzywiły si˛e w dziobatej, łuszczacej ˛ si˛e twarzy. Ukucnał. ˛ Jako opału człowiek w czerni u˙zył oczywi´scie diabelskiego ziela — jedynej rzeczy, która si˛e tu do tego nadawała. Ziele paliło si˛e tłustym, płaskim płomieniem i paliło si˛e wolno. Mieszka´ncy pogranicza mówili, z˙ e diabeł mieszka nawet w płomieniach. Palili je, lecz nie patrzyli w ogie´n. Mówili, z˙ e diabły hipnotyzuja,˛ daja˛ znaki i w ko´ncu wciagaj ˛ a˛ w płomienie tego, kto patrzy. Mógł je ujrze´c ka˙zdy, kto był na tyle głupi, by spojrze´c w ogie´n. ´ zbła spalonej trawy uło˙zone były w znajomy ju˙z kształt ideogramu. Pod Zd´ r˛eka˛ rewolwerowca rozsypały si˛e w szary bezsens, w popiele nie było nic oprócz zw˛eglonego plasterka boczku, który zjadł w zadumie. Od dwóch miesi˛ecy poda˙ ˛zał za człowiekiem w czerni przez pustyni˛e — bezkresny, przera´zliwie monotonny czy´sc´ cowy ugór — i nie znalazł na razie innych tropów prócz higienicznie sterylnych ideogramów jego ognisk. Nie znalazł manierki, butelki ani bukłaka (sam zostawił ich za soba˛ cztery, niczym zrzucane przez w˛ez˙ a skóry). Ogniska mogły stanowi´c wiadomo´sc´ , pisana˛ litera po literze. „Bierz nogi za pas”. Albo: „Koniec jest ju˙z blisko”. Albo nawet: „Zjedz co´s u Joego”. To nie miało znaczenia. Nie znał si˛e na ideogramach, je´sli to były ideogramy. Ten popiół był tak samo zimny jak inne. Wiedział, z˙ e jest coraz bli˙zej, ale nie wiedział, skad ˛ to wie. Wstał i otrzepał r˛ece. ˙ Zadnych innych tropów; ostry jak brzytwa wiatr wywiał wszelkie s´lady, jakie mogły odcisna´ ˛c si˛e na ubitej ziemi. Nigdy nie zdołał odnale´zc´ odchodów swojej zwierzyny. Nic. Tylko te wystygłe ogniska wzdłu˙z starodawnego traktu i funkcjonujacy ˛ bez przerwy dalmierz w jego własnej głowie. Usiadł i pozwolił sobie na niewielki łyk wody z bukłaka. Przebiegł oczyma pustyni˛e i spojrzał na sło´nce, które chyliło si˛e ku zachodowi w odległym kwadrancie nieba, a potem wstał, wyjał ˛ wci´sni˛ete za pas r˛ekawice i zaczał ˛ rwa´c diabelskie ziele na własne ognisko, które rozpalił w popiele pozostawionym przez człowieka w czerni. Ironia tego faktu, podobnie jak doskwierajace ˛ pragnienie, sprawiała mu gorzka˛ satysfakcj˛e. Hubka˛ i krzesiwem posłu˙zył si˛e dopiero, kiedy o minionym dniu s´wiadczyło jedynie ulotne ciepło gruntu pod stopami i szydercza pomara´nczowa kreska na monochromatycznym horyzoncie. Spogladał ˛ cierpliwie na południe, w stron˛e gór, nie spodziewajac ˛ si˛e i nie majac ˛ nadziei, i˙z zobaczy cienka,˛ prosta˛ nitk˛e dymu z innego ogniska. Patrzył, bo to nale˙zało do gry. Nie zobaczył niczego. Był blisko, ale tylko stosunkowo blisko. Nie do´sc´ blisko, by ujrze´c dym o zmierzchu. 6

Skrzesał iskr˛e na suche, postrz˛epione z´ d´zbła i poło˙zył si˛e po nawietrznej, tak z˙ eby dym zwiewało na pustyni˛e. Wiatr, z wyjatkiem ˛ wirujacych ˛ co jaki´s czas małych trab ˛ powietrznych, był niezmienny. Wy˙zej płon˛eły gwiazdy, równie˙z niezmienne. Miliony sło´nc i s´wiatów. Przyprawiajace ˛ o zawrót głowy konstelacje, zimny ogie´n w ka˙zdym pierwotnym odcieniu. Na jego oczach niebo zmieniło kolor z fioletowego na hebanowy. Meteor zakre´slił krótki spektakularny łuk i zgasł. Ogie´n rzucał dziwne cienie; diabelskie ziele wypalało si˛e powoli, tworzac ˛ nowe wzory — nie ideogramy, lecz proste, krzy˙zujace ˛ si˛e linie, w nieokre´slony sposób złowrogie w swojej rzeczowej stałos´ci. Wzór, w który uło˙zył łodygi, nie był artystyczny, lecz pragmatyczny. Mówił o tym, co białe i co czarne. Mówił o m˛ez˙ czy´znie prostujacym ˛ z´ le zawieszone obrazy w obcych hotelowych pokojach. Ognisko paliło si˛e równym, wolnym płomieniem; w jego roz˙zarzonym jadrze ˛ ta´nczyły fantomy. Rewolwerowiec nie widział ich. Spał. Dwa wzory, wzór sztuki oraz wzór biegło´sci, zlały si˛e ze soba.˛ Wiatr poj˛ekiwał. Co jaki´s czas zabłakany ˛ wir powietrza porywał smugi dymu i wtedy rewolwerowca dotykały jego nitki. Tkały kanw˛e jego snów w taki sam sposób, w jaki mały pyłek stwarza perł˛e w ostrydze. Od czasu do czasu rewolwerowiec poj˛ekiwał do wtóru z wiatrem. Gwiazdy nie zwracały na to uwagi, podobnie jak nie zwracały uwagi na wojny, ukrzy˙zowanie oraz rebelie. To równie˙z powinno sprawi´c mu przyjemno´sc´ .

Rozdział drugi

Schodzac ˛ z ostatniego wzgórza, rewolwerowiec prowadził osła o wybałuszonych od skwaru martwych oczach. Ostatnie miasteczko minał ˛ trzy tygodnie wczes´niej i poda˙ ˛zajac ˛ starym traktem, którym kiedy´s je´zdziły dyli˙zansy, napotykał odtad ˛ wyłacznie ˛ kryte darnia˛ osady mieszka´nców pogranicza. Osady zmieniły si˛e w pojedyncze chaty, zamieszkane na ogół przez tr˛edowatych albo wariatów. Bardziej odpowiadało mu towarzystwo wariatów. Jeden z nich wr˛eczył mu kompas marki Silva z nierdzewnej stali, ka˙zac ˛ go odda´c Jezusowi. Rewolwerowiec wział ˛ go z powa˙zna˛ mina.˛ Je´sli Go spotka, na pewno odda kompas. Chocia˙z raczej si˛e tego nie spodziewał. Min˛eło ju˙z pi˛ec´ dni, odkad ˛ minał ˛ ostatnia˛ chat˛e, i podejrzewał, z˙ e nie zobaczy ich wi˛ecej, ale wspiawszy ˛ si˛e na szczyt ostatniego zwietrzałego wzgórza, ujrzał znajomy, kryty darnia,˛ niski dach. Osadnik, zaskakujaco ˛ młody człowiek ze zmierzwiona˛ grzywa˛ truskawkowych włosów, które si˛egały mu prawie do pasa, pielił z zaciekła˛ gorliwo´scia˛ niewielkie poletko kukurydzy. Muł sapnał ˛ ci˛ez˙ ko i osadnik podniósł wzrok. Utkwił na chwil˛e swoje płonace ˛ bł˛ekitne oczy w przybyszu, po czym podniósł obie r˛ece w krótkim ge´scie pozdrowienia i pochylił si˛e, z˙ eby dalej pieli´c poło˙zona˛ najbli˙zej chaty grz˛ed˛e, ciskajac ˛ co chwila przez rami˛e diabelskie ziele i rzadziej karłowata˛ łodyg˛e kukurydzy. Jego czupryna trz˛esła si˛e i powiewała na wietrze, który dał ˛ prosto z pustyni, nie napotykajac ˛ po drodze z˙ adnych przeszkód. Rewolwerowiec zszedł powoli ze wzgórza, prowadzac ˛ osła z chlupoczac ˛ a˛ w bukłakach woda.˛ Zatrzymał si˛e przy skraju uschłego zagonu, napił si˛e troch˛e wody z bukłaka, z˙ eby pobudzi´c wydzielanie s´liny, po czym splunał ˛ na jałowa˛ ziemi˛e. ˙ — Zycie za twoje zbiory. ˙ — Zycie za twoje własne — odparł osadnik i wyprostował si˛e. Co´s chrupn˛eło gło´sno w jego plecach. Przyjrzał si˛e bez l˛eku przybyszowi. Widoczna mi˛edzy broda˛ i czupryna˛ skóra twarzy nie nosiła s´ladów zgnilizny, a w jego oczach, cho´c nieco dzikich, nie malowało si˛e szale´nstwo. — Nie mam nic prócz kukurydzy i fasoli — powiedział. — Kukurydza jest za darmo, ale musisz kopsna´ ˛c co´s za fasol˛e. Dostarcza ja˛ tu co jaki´s czas pewien go´sc´ . Nie bawi u mnie zbyt długo. — 8

Osadnik parsknał ˛ s´miechem. — Boi si˛e duchów. — Przypuszczam, z˙ e bierze ci˛e za jednego z nich. — Przypuszczam, z˙ e tak. Przez chwil˛e patrzyli na siebie w milczeniu. — Nazywam si˛e Brown — przedstawił si˛e osadnik, wyciagaj ˛ ac ˛ r˛ek˛e. Rewolwerowiec u´scisnał ˛ ja.˛ Kiedy to robił, chudy kruk zakrakał z niskiego szczytu krytego darnia˛ dachu. — To Zoltan — oznajmił osadnik, wskazujac ˛ r˛eka˛ ptaka. Na d´zwi˛ek swojego imienia kruk zakrakał ponownie, podfrunał ˛ do Browna i wyladował ˛ na jego głowie, wbijajac ˛ mocno szpony w zmierzwiona˛ czupryn˛e. — Chromol˛e ci˛e! — zakrakał rezolutnie. — Chromol˛e ciebie i konia, którego dosiadasz. Rewolwerowiec pokiwał z uznaniem głowa.˛ — Fasola, fasola, muzyczny przysmak — wyrecytował zach˛econy tym kruk. — Im wi˛ecej go z˙ resz, tym cz˛es´ciej prykasz. — Ty go tego nauczyłe´s? — Chyba tylko tego ma ochot˛e si˛e uczy´c — odparł Brown. — Próbowałem go kiedy´s nauczy´c Modlitwy Pa´nskiej. — Jego oczy pobiegły na chwil˛e poza chat˛e, w stron˛e kamienistej, pozbawionej punktów orientacyjnych równiny. — W tym kraju nie odmawiaja˛ chyba Modlitwy Pa´nskiej. Jeste´s rewolwerowcem. Zgadza si˛e? — Tak. Rewolwerowiec przykucnał ˛ na pi˛etach i wyjał ˛ woreczek z tytoniem. Zoltan sfrunał ˛ z głowy Browna i wyladował, ˛ trzepoczac ˛ skrzydłami, na jego ramieniu. — Domy´slam si˛e, z˙ e s´cigasz tego drugiego — mruknał ˛ osadnik. — Tak — odparł rewolwerowiec i z jego ust padło nieuniknione pytanie: — Jak dawno t˛edy szedł? Brown wzruszył ramionami. — Nie wiem. Czas wyprawia tutaj dziwne sztuczki. To było ponad dwa tygodnie temu. Niespełna dwa miesiace. ˛ Fasolarz odwiedził mnie od tamtego czasu dwa razy. Domy´slam si˛e, z˙ e tamten przechodził t˛edy sze´sc´ tygodni temu. Chocia˙z niewykluczone, z˙ e si˛e myl˛e. — Im wi˛ecej z˙ resz, tym cz˛es´ciej prykasz — oznajmił Zoltan. — Czy si˛e zatrzymał? — zapytał rewolwerowiec. Brown pokiwał głowa.˛ — Został na kolacji, podobnie jak mo˙zesz zosta´c i ty, je´sli masz ochot˛e. Sp˛edzili´smy miło czas. Rewolwerowiec wstał. Ptak zakrakał i pofrunał ˛ z powrotem na dach. Rewolwerowiec poczuł, z˙ e wewn˛etrznie dr˙zy. — O czym mówił? Brown podniósł brwi. 9

— Niewiele si˛e odzywał. Czy padał tutaj w ogóle deszcz, kiedy tu przybyłem i czy pochowałem swoja˛ z˙ on˛e. Mówiłem w wi˛ekszo´sci ja, co rzadko mi si˛e zdarza. — Przerwał i przez chwil˛e słycha´c było tylko dujacy ˛ wiatr. — To czarownik, prawda? — Tak. Brown pokiwał powoli głowa.˛ — Wiedziałem, a ty? — Ja jestem tylko człowiekiem. — Nigdy go nie dopadniesz. — Dopadn˛e go. Popatrzyli jeden na drugiego, czujac ˛ do siebie nagle gł˛eboka˛ sympati˛e, osadnik na swoim suchym jak pieprz poletku, przybysz na skalnej płycie, która opadała ku pustyni. Rewolwerowiec si˛egnał ˛ po krzesiwo. — Prosz˛e — powiedział Brown, wyjmujac ˛ zapałk˛e z siarczanym czubkiem i zapalajac ˛ ja˛ brudnym paznokciem. Rewolwerowiec zbli˙zył papieros do płomienia i zaciagn ˛ ał ˛ si˛e dymem. — Dzi˛eki. — Na pewno b˛edziesz chciał napełni´c swoje bukłaki — powiedział osadnik ´ i odwrócił si˛e do niego plecami. — Zródło jest pod okapem z tyłu. Ja id˛e szykowa´c kolacj˛e. ´ Rewolwerowiec obszedł dom, stapaj ˛ ac ˛ ostro˙znie po zagonach kukurydzy. Zródło biło na dnie wykopanej r˛ecznie studni, która˛ ocembrowano kamieniami zabezpieczajacymi ˛ sypka˛ ziemi˛e przed zawałem. Schodzac ˛ po rozchybotanej drabinie, zdał sobie spraw˛e, z˙ e budowa studni — wykopanie dołu, a potem zwiezienie i ułoz˙ enie kamieni — mogła zaja´ ˛c nawet dwa lata. Woda była czysta, lecz płyn˛eła powoli i napełnienie bukłaków trwało bardzo długo. Gdy ko´nczył napełnia´c drugi, na skraju studni przycupnał ˛ Zoltan. — Chromol˛e ciebie i konia, którego dosiadasz — oznajmił. Zaskoczony rewolwerowiec zerknał ˛ w gór˛e. Szyb miał pi˛etna´scie stóp wysoko´sci; był wystarczajaco ˛ gł˛eboki, z˙ eby Brown cisnał ˛ w niego kamieniem, rozbił mu głow˛e i ze wszystkiego okradł. Wariat albo tr˛edowaty nie zrobiłby tego; Brown nie był ani jednym, ani drugim. Mimo to polubił go. Odsunał ˛ od siebie złe my´sli i zaczai napełnia´c kolejny bukłak woda.˛ Saczyła ˛ si˛e bardzo wolno. Kiedy przekroczył próg chaty i zszedł po schodkach w dół (podłoga izby znajdowała si˛e poni˙zej poziomu gruntu, z˙ eby zatrzyma´c nocny chłód), Brown miał w r˛eku szpatułk˛e z twardego drewna i wpychał nia˛ kolby kukurydzy mi˛edzy głownie. Dwa poobijane talerze stały po przeciwnych stronach ciemnobrazowego ˛ koca, w wiszacym ˛ nad ogniem kociołku zaczynała bulgota´c woda na fasol˛e. — Za wod˛e te˙z zapłac˛e. Brown nie podniósł wzroku. 10

— Woda jest darem Boga. Fasol˛e przynosi Pappa Doc. Rewolwerowiec parsknał ˛ s´miechem i usiadł, opierajac ˛ si˛e plecami o szorstka˛ s´cian˛e. Po chwili skrzy˙zował r˛ece na piersi i zamknał ˛ oczy. Do jego nozdrzy dotarł zapach pra˙zonej kukurydzy. Słyszał podobny do toczacych ˛ si˛e kamyków grzechot, kiedy Brown wsypał do kociołka suszona˛ fasol˛e, i co jaki´s czas tak-taktak spacerujacego ˛ niespokojnie po dachu Zoltana. Był zm˛eczony; po horrorze, który si˛e zdarzył w ostatnim miasteczku, Tuli, szedł szesna´scie, a czasami nawet osiemna´scie godzin dziennie, i był na nogach od dwunastu dni; muł padał z wyczerpania. Tak-tak-tak. Min˛eły dwa tygodnie, powiedział Brown, albo nawet sze´sc´ . To było bez znaczenia, w Tuli mieli kalendarze i pami˛etali człowieka w czerni, poniewa˙z uzdrowił on tam miejscowego starca. Starca, który konał od ziela. Trzydziestopi˛ecioletniego starca, i je´sli Brown si˛e nie mylił, człowiek w czerni tracił nad nim przewag˛e. Teraz jednak rewolwerowiec musiał pokona´c pustyni˛e, a pustynia b˛edzie piekłem. Tak-tak-tak. U˙zycz mi swoich skrzydeł, ptaku. Rozpostr˛e je i pofrun˛e z ciepłymi powietrznymi pradami. ˛ Zasnał. ˛

Rozdział trzeci

Brown obudził go pi˛ec´ godzin pó´zniej. Ciemno´sc´ roz´swietlały tylko z˙ arzace ˛ si˛e wi´sniowym s´wiatłem głownie. — Zdechł twój muł — o´swiadczył. — Przyszykowałem kolacj˛e. — Jak? Brown wzruszył ramionami. — Kukurydza pra˙zona, fasola gotowana. Jak inaczej? Jeste´s wybredny? — Nie, chodzi mi o muła. — Po prostu si˛e poło˙zył, to wszystko. Wygladał ˛ na starego. Zoltan wydziobał mu oczy — dodał przepraszajacym ˛ tonem. — O! — Rewolwerowiec mógł si˛e tego spodziewa´c. — w porzadku. ˛ Kiedy zasiedli przy kocu, który pełnił funkcj˛e stołu, Brown ponownie go zaskoczył, odmawiajac ˛ krótka˛ modlitw˛e: za deszcz, za zdrowie, za duchowy rozwój. — Wierzysz w z˙ ycie po z˙ yciu? — zapytał rewolwerowiec, kiedy Brown połoz˙ ył trzy gorace ˛ kolby kukurydzy na jego talerzu. Brown pokiwał głowa.˛ — Chyba tak.

Rozdział czwarty

Ziarna fasoli były niczym naboje, kukurydza łykowata. Wszechobecny wiatr sapał i zawodził pod si˛egajacymi ˛ ziemi okapami. Rewolwerowiec jadł szybko, z˙ arłocznie, popijajac ˛ posiłek czterema kubkami wody, w połowie kolacji rozległo si˛e szybkie niczym karabin maszynowy stukanie do drzwi. Brown wstał i wpu´scił do s´rodka Zoltana. Ptak przeleciał przez izb˛e i przycupnał ˛ naburmuszony w kacie. ˛ — Muzyczny przysmak — mruknał. ˛ Po kolacji rewolwerowiec pocz˛estował Browna tytoniem. Teraz. Teraz zaczna˛ si˛e pytania. Brown jednak nie zadawał z˙ adnych pyta´n. Zaciagaj ˛ ac ˛ si˛e dymem, spogladał ˛ na szczapy, które dopalały si˛e w palenisku, w izbie zrobiło si˛e wyra´znie chłodniej. — Nie wód´z nas na pokuszenie — oznajmił nagle apokaliptycznym tonem Zoltan. Rewolwerowiec wzdrygnał ˛ si˛e, jakby do niego strzelano. Doszedł nagle do przekonania, z˙ e wszystko to jest iluzja˛ (nie snem, lecz czarami), z˙ e człowiek w czerni rzucił urok i stara si˛e da´c mu co´s do zrozumienia w irytujaco ˛ niejasny, symboliczny sposób. — Byłe´s kiedy´s w Tuli? — zapytał. Brown pokiwał głowa.˛ — Zagladam ˛ tam od czasu do czasu, z˙ eby sprzeda´c kukurydz˛e, w tym roku padało. Deszcz trwał mo˙ze pi˛etna´scie minut. Ziemia jakby si˛e otworzyła i wessała cała˛ wilgo´c. Po godzinie było tak samo biało i sucho jak zawsze. Ale kukurydza. . . Bo˙ze. . . Widziało si˛e, jak ro´snie. To nie było takie złe. Słyszało si˛e, jak ro´snie. . . jak gdyby ten deszcz dał jej głos. Ten d´zwi˛ek nie był zbyt radosny. Jak gdyby wychodzac ˛ z ziemi, przez cały czas wzdychała i j˛eczała. Zebrałem du˙ze plony — dodał po chwili Brown — wi˛ec wziałem ˛ ja˛ i sprzedałem. Pappa Doc powiedział, z˙ e to zrobi, ale na pewno by mnie oszukał. Wi˛ec poszedłem sam. — Nie lubisz miasta? — Nie. — O mało tam nie zginałem ˛ — wyznał raptem rewolwerowiec. — Jak to?

13

— Zabiłem człowieka, który został dotkni˛ety przez Boga. Tyle z˙ e to wcale nie był Bóg. To był człowiek w czerni. — Zastawił na ciebie pułapk˛e. — Tak. Spogladali ˛ na siebie w półmroku, czujac, ˛ z˙ e zbli˙za si˛e kulminacyjny moment. Teraz zaczna˛ si˛e pytania. Brown tymczasem w ogóle si˛e nie odzywał. Jego papieros prawie całkowicie si˛e wypalił, lecz kiedy rewolwerowiec poklepał woreczek z tytoniem, pokr˛ecił głowa.˛ Zoltan poruszył si˛e niespokojnie, jakby chciał co´s powiedzie´c, ale potem si˛e rozmy´slił. — Mog˛e ci o tym opowiedzie´c? — zapytał rewolwerowiec. — Jasne. Rewolwerowiec szukał słów, od których mógłby zacza´ ˛c, lecz nie znalazł z˙ adnych. — Musz˛e si˛e odla´c — stwierdził. Brown pokiwał głowa.˛ — To przez t˛e wod˛e. Wi˛ecej kukurydzy? — Jasne. Rewolwerowiec wspiał ˛ si˛e po schodkach i wyszedł w mrok. Nad głowa˛ migotały rozbryzgane r˛eka˛ szale´nca gwiazdy. Równomiernie pulsował wiatr. Dr˙zaca ˛ struga moczu zatoczyła łuk nad osypujacym ˛ si˛e poletkiem kukurydzy. Browna przysłał tu człowiek w czerni. Sam Brown mógł by´c człowiekiem w czerni. To mo˙zliwe. . . Odsunał ˛ od siebie podejrzenia. Jedyna˛ rzecza,˛ z która˛ nie potrafiłby sobie poradzi´c, było własne szale´nstwo. Wrócił do izby. — Rozstrzygnałe´ ˛ s ju˙z, czy kto´s mnie zaczarował? — zapytał wesołym tonem Brown. Rewolwerowiec zatrzymał si˛e zaskoczony na niewielkim pode´scie, a potem powoli zszedł i usiadł. — Zaczałem ˛ ci opowiada´c o Tuli. — Czy miasto si˛e rozwija? — Jest wymarłe — odparł rewolwerowiec i jego słowa zawisły w pró˙zni. Brown pokiwał głowa.˛ — To przez t˛e pustyni˛e. My´sl˛e, z˙ e w ko´ncu mo˙ze wszystko zadusi. Wiesz, z˙ e kiedy´s je´zdziły t˛edy dyli˙zanse? Rewolwerowiec zamknał ˛ oczy, w głowie miał m˛etlik. — Co´s mi dosypałe´s — stwierdził grubym głosem. — Nie. Nic nie dosypałem. Rewolwerowiec otworzył z trudem oczy.

14

— Nie uznasz za stosowne zacza´ ˛c, dopóki ci˛e o to nie poprosz˛e — powiedział Brown. — Zatem zrobi˛e to. Opowiesz mi o Tuli? Rewolwerowiec otworzył z wahaniem usta i z zaskoczeniem stwierdził, z˙ e tym razem nie brakuje mu słów. Zaczał ˛ opowiada´c urywanymi monosylabami, które z wolna rozwin˛eły si˛e w równa,˛ beznami˛etna˛ narracj˛e. Poczucie zamroczenia min˛eło i zorientował si˛e, z˙ e jest dziwnie podekscytowany. Mówił do pó´zna w nocy. Brown w ogóle mu nie przerywał. Podobnie jak ptak.

Rozdział piaty ˛

Kupił muła w Pricetown i gdy dotarł do Tuli, zwierz˛e było w dobrej formie. Sło´nce zaszło ju˙z przed godzina,˛ lecz rewolwerowiec szedł dalej, prowadzony przez łun˛e, która zawisła nad miasteczkiem, a potem niesamowicie czyste tony barowego pianina, na którym kto´s grał „Hey Jude”. Droga poszerzyła si˛e, kiedy dołaczyły ˛ do niej boczne trakty. Lasy sko´nczyły si˛e o wiele wcze´sniej i zastapiła ˛ je monotonna płaska równina: bezkresne wyludnione pola, poro´sni˛ete tymotka˛ i niskimi zaro´slami; ponure, opuszczone posiadło´sci, strze˙zone przez cieniste złowrogie dwory, z cała˛ pewnos´cia˛ nawiedzane przez demony; ziejace ˛ pustka˛ chaty, z których ludzie albo odeszli sami, albo zostali wysiedleni; rzadkie chałupki osadników, których obecno´sc´ zdradzało pojedyncze migotliwe s´wiatło w nocy lub pos˛epne, niekontaktujace ˛ si˛e z nikim klany trudzace ˛ si˛e za dnia na polach. Uprawiano głównie kukurydz˛e, ale równie˙z fasol˛e i groch. Od czasu do czasu widział wychudła˛ krow˛e, gapiac ˛ a˛ si˛e spomi˛edzy okorowanych olchowych palików. Cztery razy mijały go dyli˙zanse, dwa razy jadace ˛ w jedna,˛ dwa razy w druga˛ stron˛e, prawie puste, gdy nadje˙zd˙zały z tyłu, i pełniejsze, gdy poda˙ ˛zały z powrotem w stron˛e lasów na północy. To był brzydki kraj. Odkad ˛ opu´scił Pricetown, dwukrotnie padało, za ka˙zdym razem niemrawo. Nawet tymotka była z˙ ółta i przywi˛edła. Brzydki kraj. Nie widział s´ladów człowieka w czerni. Mo˙ze podró˙zował dyli˙zansem. Rewolwerowiec minał ˛ zakr˛et, po czym zatrzymał cmokni˛eciem muła i spojrzał w dół na Tuli. Miasteczko le˙zało na dnie okragłego ˛ zagł˛ebienia w kształcie niecki — fałszywy brylant w taniej oprawie. Paliło si˛e troch˛e s´wiateł, w wi˛ekszos´ci tam, skad ˛ dochodziła muzyka. Zobaczył cztery ulice. Trzy krzy˙zowały si˛e pod katem ˛ prostym z droga˛ dyli˙zansów, która była główna˛ ulica˛ miasteczka. Mo˙ze mieli tam restauracj˛e. Nie bardzo w to wierzył, ale mo˙ze. Cmoknał ˛ na muła. Przy drodze pojawiło si˛e wi˛ecej domów, na ogół opuszczonych. Minał ˛ niewielki cmentarz z pokrzywionymi, spróchniałymi drewnianymi nagrobkami, które obrosło cuchnace ˛ diabelskie zielsko. Mo˙ze dwie´scie jardów dalej dostrzegł nadgryziony z˛ebem czasu znak z napisem TULL. Farba złuszczyła si˛e z niego do granicy czytelno´sci. Jeszcze dalej stał kolejny znak, ale rewolwerowiec nie zdołał odczyta´c na nim ani jednej litery. 16

Kiedy wszedł do centrum miasteczka, chór przepitych głosów unosił si˛e w finałowym za´spiewie „Hey Jude”. — Naa-naa-naa naa-na-na-na. . . hej, Jude. . . Głosy brzmiały głucho niczym wiatr hulajacy ˛ w dziupli martwego drzewa. Tylko prozaiczne postukiwanie młoteczków barowego pianina odsun˛eło od niego podejrzenie, z˙ e to człowiek w czerni wskrzesił duchy, by zaludni´c opuszczone miasto. Na my´sl o tym lekko si˛e u´smiechnał. ˛ Na ulicach było kilka osób, niewiele, ale kilka. Trzy panie w czarnych spodniach oraz identycznych lu´znych bluzach przeszły chodnikiem po drugiej stronie ulicy, s´wiadomie odwracajac ˛ od niego wzrok. Ich twarze wydawały si˛e płyna´ ˛c nad prawie niewidocznymi ciałami, niczym wielkie, blade, opatrzone oczyma baseballowe piłki. Smutny staruszek we wci´sni˛etym na głow˛e słomkowym kapeluszu obserwował go ze stopni zabitego deskami sklepu spo˙zywczego. Przyjmujacy ˛ pó´znego klienta chudy krawiec przerwał przymiark˛e i podniósł wy˙zej lamp˛e w oknie, z˙ eby móc mu si˛e lepiej przyjrze´c. Rewolwerowiec skinał ˛ mu głowa.˛ Ani krawiec, ani jego klient nie odwzajemnili ukłonu. Czuł ich wzrok utkwiony w przylegajacych ˛ do jego bioder, wiszacych ˛ nisko kaburach. Młody, mo˙ze trzynastoletni chłopak i jego dziewczyna przeszli na druga˛ stron˛e ulicy, prawie niedostrzegalnie wstrzymujac ˛ krok. Ich stopy wzbijały w gór˛e małe obłoczki kurzu. Paliło si˛e kilka ulicznych latarni, których szybki pokrywał ciemny osad nafty. Wi˛ekszo´sc´ i tak była potłuczona. Troch˛e dalej stała publiczna stajnia, zawdzi˛eczajaca ˛ chyba swoje istnienie linii dyli˙zansów. Przy jej otwartych wrotach, wokół nakre´slonego na ziemi koła do gry w kulki, kucali w milczeniu trzej chłopcy, palac ˛ papierosy nabite łuskami kukurydzy i rzucajac ˛ długie cienie na podwórze. Rewolwerowiec poprowadził obok nich muła i zajrzał w głab ˛ pogra˙ ˛zonej w półmroku stajni, w s´wietle pojedynczej lampy ta´nczył cie´n chudego jak tyczka, ubranego w drelichy starszego m˛ez˙ czyzny, który machajac ˛ energicznie widłami, wrzucał na strych lu´zne siano tymotki. — Hej! — zawołał rewolwerowiec. Widły znieruchomiały i stajenny szybko si˛e obejrzał. — Hej! — odkrzyknał. ˛ — Mam tutaj muła. — To dobrze. Rewolwerowiec rzucił w półmrok ci˛ez˙ ka,˛ nierówno karbowana˛ złota˛ monet˛e, która zadzwoniła o stare, pokryte sieczka˛ deski. Stajenny podniósł ja˛ i zerknał ˛ z ukosa na przybysza. Jego oczy zatrzymały si˛e na ta´smach z nabojami i pokiwał ponuro głowa.˛ — Na jak długo chcesz go zostawi´c? — Na jedna˛ noc. Mo˙ze na dwie. Mo˙ze na dłu˙zej. — Nie mam jak wyda´c reszty. 17

— Nie prosiłem o reszt˛e. — Krwawe pieniadze ˛ — mruknał ˛ stajenny. — Co takiego? — Nic. Stajenny wział ˛ muła za uzd˛e i wprowadził do s´rodka. — Wyszczotkuj go! — zawołał rewolwerowiec. M˛ez˙ czyzna nie odwrócił si˛e. Rewolwerowiec podszedł do kucajacych ˛ w kr˛egu chłopców, którzy przygla˛ dali si˛e z pogardliwym zainteresowaniem całej scenie. — Gdzie tu si˛e mo˙zna napi´c? — zapytał swobodnym tonem. Bez odpowiedzi. — Mieszkacie w tym mie´scie? Bez odpowiedzi. Jeden z chłopców wyciagn ˛ ał ˛ z ust przekrzywiona˛ łusk˛e kukurydzy, wział ˛ do r˛eki zielony kamyk i cisnał ˛ go w s´rodek kr˛egu. Zielony kamyk uderzył w inny, który wypadł z kr˛egu. Chłopiec podniósł zielony kamyk i zaczał ˛ si˛e szykowa´c do nast˛epnego rzutu. — Jest tu jaka´s restauracja? — zapytał rewolwerowiec. Jeden z nich, najmłodszy, podniósł wzrok, w kaciku ˛ ust wyrosła mu wielka skwarka, lecz oczy miał jeszcze niewinne, w jego wzroku malowała si˛e z trudem skrywana bezgraniczna admiracja, która była wzruszajaca ˛ i zarazem straszna. — Mo˙zna dosta´c hamburgera u Sheba — powiedział. — To tam, gdzie gra pianino? Chłopiec pokiwał głowa,˛ ale nie odpowiedział. Twarze jego kolegów zrobiły si˛e brzydkie i wrogie. Rewolwerowiec dotknał ˛ ronda kapelusza. — Jestem zobowiazany. ˛ Miło si˛e przekona´c, z˙ e kto´s w tym mie´scie jest do´sc´ bystry, z˙ eby powiedzie´c kilka słów. Minał ˛ ich i ruszył chodnikiem w stron˛e knajpy Sheba, słyszac ˛ za soba˛ wyra´znie pełen pogardy głos jednego z nich, jeszcze prawie dziecinny dyszkant. — Trawo˙zer! Od jak dawna r˙zniesz swoja˛ siostr˛e, Charlie? Trawo˙zer! Przy wej´sciu do knajpy paliły si˛e trzy lampy naftowe, dwie po bokach oraz jedna zawieszona na gwo´zdziu nad nietoperzymi skrzydłami krzywo osadzonych ´ drzwi. Spiewaj acy ˛ „Hey Jude” chórek umilkł i pianista grał teraz inna˛ stara˛ ballad˛e. Głosy mruczały i cichły niczym rwace ˛ si˛e nici. Rewolwerowiec przystanał ˛ na chwil˛e na zewnatrz ˛ i zajrzał do s´rodka. Posypana trocinami podłoga, spluwaczki stojace ˛ przy rozchybotanych nogach stołów. Oparta o dwa kozły deska baru. Za nia˛ lepkie od brudu lustro, w którym odbijał si˛e grajek, zgarbiony w typowej pozycji pianisty na taborecie. Wieko pianina zostało zdj˛ete i wida´c było podnoszace ˛ si˛e i opadajace ˛ drewniane młoteczki. Barmanka miała włosy koloru słomy i brudna˛

18

niebieska˛ sukienk˛e. Jedno z jej ramiaczek ˛ było spi˛ete agrafka,˛ w gł˛ebi sali siedziało mo˙ze sze´sciu miejscowych, którzy popijali i grali apatycznie w „pilnuj mnie”. Kolejne pół tuzina skupiło si˛e wokół pianina. Czterech albo pi˛eciu przy barze. Przy samych drzwiach spał z głowa˛ na stoliku starszy m˛ez˙ czyzna z potarganymi siwymi włosami. Rewolwerowiec wszedł do s´rodka. Głowy odwróciły si˛e i ludzie omietli wzrokiem jego i rewolwery. Na chwil˛e wszyscy umilkli prócz nie´swiadomego jego obecno´sci grajka, który w dalszym ciagu ˛ brzdakał ˛ na pianinie, a potem kobieta przetarła s´cierka˛ bar i wszystko wróciło do normy. — Pilnuj mnie — powiedział jeden z graczy w kacie, ˛ bijac ˛ trójk˛e kier czwórka˛ pik i pozbywajac ˛ si˛e ostatniej karty. Ten, który wyło˙zył kiery, zaklał, ˛ oddał postawione pieniadze ˛ i rozdano po raz kolejny karty. Rewolwerowiec podszedł do baru. — Macie tu hamburgery? — zapytał. — Jasne. — Barmanka spojrzała mu prosto w oczy, w młodo´sci mogła by´c ładna, teraz jednak jej twarz była spuchni˛eta, a czoło przecinała sina blizna. Obficie ja˛ upudrowała, lecz makija˙z jeszcze bardziej zwracał na nia˛ uwag˛e. — Ale sa˛ drogie. — Tak te˙z my´slałem. Daj mi trzy hamburgery i piwo. Ponownie ta subtelna zmiana tonu. Trzy hamburgery. Ludziom pociekła s´linka i z po˙zadaniem ˛ obrócili w ustach j˛ezykami. Trzy hamburgery. — To b˛edzie kosztowało pi˛ec´ dolców. Razem z piwem. Rewolwerowiec poło˙zył na barze złota˛ monet˛e. Pobiegły za nia˛ oczy. Na grillu, który stał za barem po lewej stronie lustra, tlił si˛e w˛egiel drzewny. Kobieta znikn˛eła w małej klitce na zapleczu i wróciła z opakowanym w papier mi˛esem. Sformowała trzy kotlety i rzuciła je na grill. Zapach, który si˛e rozszedł, przyprawiał o utrat˛e zmysłów. Rewolwerowiec stał z kamienna˛ twarza,˛ tylko na peryferiach s´wiadomo´sci zdajac ˛ sobie spraw˛e, z˙ e pianista zaczał ˛ fałszowa´c, gra w karty zwolniła tempo, a barowi bywalcy zerkaja˛ na niego z ukosa. Zobaczył w lustrze m˛ez˙ czyzn˛e, kiedy ten znalazł si˛e w połowie drogi. Prawie kompletnie łysy, zaciskał dło´n na r˛ekoje´sci olbrzymiego my´sliwskiego no˙za, który zwisał mu u pasa niczym kabura pistoletu. — Siadaj — powiedział cicho rewolwerowiec. M˛ez˙ czyzna zatrzymał si˛e. Górna warga uniosła mu si˛e mimowolnie jak u psa i na chwil˛e zapadła cisza, a potem cofnał ˛ si˛e do swojego stolika i w barze znowu zapanował spokój. Barmanka podała piwo w poobijanym wysokim kuflu. — Nie mam jak wyda´c reszty — oznajmiła wojowniczo. — Nie prosiłem o reszt˛e. 19

Pokiwała gniewnie głowa,˛ jakby ta manifestacja zamo˙zno´sci, cho´c dla niej korzystna, rozzło´sciła ja.˛ Wzi˛eła jednak złoto i chwil˛e pó´zniej na zaparowanym talerzu pojawiły si˛e hamburgery, wcia˙ ˛z czerwone przy brzegach. — Macie tu sól? Si˛egn˛eła pod bar i podała mu solniczk˛e. — Chleb? — Nie ma. Wiedział, z˙ e go okłamuje, ale nie upierał si˛e. Łysy m˛ez˙ czyzna wpatrywał si˛e w niego sinymi oczyma. Jego dłonie zaciskały si˛e na porysowanym poszczerbionym blacie stołu, nozdrza rozchylały si˛e z pulsujac ˛ a˛ regularno´scia.˛ Rewolwerowiec zaczał ˛ je´sc´ , spokojnie, prawie mechanicznie, krajac ˛ hamburgera na cz˛es´ci i wkładajac ˛ je widelcem do ust, starajac ˛ si˛e nie my´sle´c, co dodano do mi˛esa w trakcie siekania. Ko´nczył ju˙z posiłek, szykujac ˛ si˛e do zamówienia kolejnego piwa i wypalenia papierosa, gdy czyja´s r˛eka spocz˛eła na jego ramieniu. U´swiadomił sobie nagle, z˙ e w knajpie zrobiło si˛e znowu cicho, i wyczuł g˛estniejace ˛ w powietrzu napi˛ecie. Odwrócił si˛e i spojrzał w twarz m˛ez˙ czyzny, który wcze´sniej spał przy drzwiach. Była straszna. Zionał ˛ z niej cuchnacy ˛ odór diabelskiego ziela. Oczy były przekl˛ete, wytrzeszczone — płonace ˛ oczy kogo´s, kto patrzy, lecz nie widzi, oczy na zawsze zwrócone do wewnatrz, ˛ ku sterylnemu piekłu snów, nad którymi nie sposób zapanowa´c, snów spuszczonych ze smyczy, snów sacz ˛ acych ˛ si˛e ze s´mierdzacego ˛ bagna nie´swiadomo´sci. Z ust barmanki wydarł si˛e cichy j˛ek. Pop˛ekane wargi wykrzywiły si˛e i uniosły, odsłaniajac ˛ zielone, omszałe z˛eby. On przestał ju˙z to pali´c, pomy´slał rewolwerowiec. On to z˙ uje. On to naprawd˛e z˙ uje. I chwil˛e pó´zniej: on jest martwy. Powinien umrze´c rok temu. I chwil˛e pó´zniej: to sprawka człowieka w czerni. Patrzyli si˛e na siebie, przybysz i m˛ez˙ czyzna, który przekroczył próg szale´nstwa. A potem m˛ez˙ czyzna odezwał si˛e i osłupiały rewolwerowiec zorientował si˛e, z˙ e zwraca si˛e do niego w Wysokiej Mowie. — Przysługa za złoto, rewolwerowcze. Tylko za jedna˛ monet˛e. Nie po˙załujesz. Wysoka Mowa. Jego umysł przez chwil˛e nie potrafił jej przyswoi´c. Min˛eły lata. . . Bo˙ze. . . wieki, tysiaclecia; ˛ nie było ju˙z Wysokiej Mowy, on był ostatni, był ostatnim rewolwerowcem. Inni. . . Czujac, ˛ jak ogarnia go odr˛etwienie, si˛egnał ˛ do kieszeni na piersi i wyjał ˛ sztuk˛e złota. Kaleka, poharatana r˛eka si˛egn˛eła po nia,˛ przez chwil˛e pie´sciła, a potem podniosła w gór˛e tak, by odbiło si˛e w niej tłuste s´wiatło lamp naftowych. Moneta skrzyła si˛e dumnym cywilizowanym blaskiem: złotym, czerwonawym, krwawym. — Achhhhh. . . 20

Nieartykułowany j˛ek rozkoszy. Starzec odwrócił si˛e na pi˛ecie i ruszył z powrotem do swojego stolika, trzymajac ˛ monet˛e na poziomie oczu, obracajac ˛ w palcach, s´wiecac ˛ nia.˛ Knajpa szybko pustoszała, nietoperze skrzydła drzwi waliły w´sciekle w t˛e i z powrotem. Pianista zatrzasnał ˛ gło´sno wieko swego instrumentu i wybiegł w s´lad za innymi, sadzac ˛ długimi susami niczym w komicznej operze. — Sheb! — zawołała za nim kobieta głosem, w którym zabrzmiała dziwna mieszanka strachu i swarliwo´sci. — Sheb! Wracaj tutaj! Niech ci˛e diabli! Starzec usiadł tymczasem przy swoim stoliku. Zakr˛ecił moneta˛ na poszczerbionym drewnianym blacie i przygladał ˛ si˛e jej z pusta˛ fascynacja˛ na pół martwymi, na pół z˙ ywymi oczyma. Zakr˛ecił ponownie, a potem jeszcze raz i opadły mu powieki. Za czwartym razem jego głowa oparła si˛e o blat, zanim moneta przestała wirowa´c. — No i pi˛eknie — mrukn˛eła z cicha˛ furia˛ barmanka. — Przepłoszyłe´s mi go´sci. Jeste´s zadowolony? — Wróca˛ tu — zapewnił ja˛ rewolwerowiec. — Nie, dzisiaj ju˙z nie. — Kto to jest? — zapytał, wskazujac ˛ trawo˙zera. — Id´z si˛e. . . — zakl˛eła, demonstrujac ˛ dło´nmi niemo˙zliwy akt masturbacji. — Musz˛e to wiedzie´c — stwierdził cierpliwie. — On jest. . . — Odezwał si˛e do ciebie w dziwny sposób — powiedziała. — Nort nigdy w z˙ yciu tak nie mówił. — Szukam pewnego człowieka. Na pewno go znasz. Popatrzyła na niego i jej gniew si˛e ulotnił. Zamiast niego pojawiło si˛e wyrachowanie, nast˛epnie za´s zalotny błysk, który ogladał ˛ ju˙z wcze´sniej. Rozklekotany budynek tykał do siebie w zadumie. Gdzie´s daleko zaczai ujada´c pies. Rewolwerowiec czekał. Zobaczyła, z˙ e wszystkiego si˛e domy´slił. Miejsce zalotnego błysku zaj˛eło bezradne spojrzenie; pragnienie, którego nie sposób wyrazi´c słowami. — Znasz moja˛ cen˛e — o´swiadczyła. Uwa˙znie si˛e jej przyjrzał. Blizny nie b˛edzie wida´c w ciemno´sci. Jej ciało było zbyt szczupłe, z˙ eby pustynia, piasek i z˙ wir zdołały pozbawi´c go spr˛ez˙ ysto´sci, i kiedy´s była ładna, mo˙ze nawet pi˛ekna. Nie miało to zreszta˛ wi˛ekszego znaczenia. Nie miałoby znaczenia, gdyby nawet w jej jałowym czarnym łonie zagnie´zdziły si˛e cmentarne pszczoły. Wszystko i tak zostało ju˙z wcze´sniej zapisane. R˛ece barmanki uniosły si˛e do twarzy. Wcia˙ ˛z ocalało w niej troch˛e z˙ ywotnych soków — do´sc´ , z˙ eby zapłaka´c. — Nie patrz! Nie musisz na mnie tak podle patrze´c! — Przepraszam — powiedział. — Nie chciałem by´c podły. ˙ — Zaden z was nie chce! — krzykn˛eła. — Poga´s lampy.

21

Płakała z twarza˛ osłoni˛eta˛ r˛ekoma. Był zadowolony, z˙ e si˛e zasłoniła. Nie z powodu blizny, lecz dlatego, z˙ e przywracało to jej jakby dziewictwo. Agrafka przytrzymujaca ˛ ramiaczko ˛ sukienki zal´sniła w tłustym s´wietle. — Poga´s lampy i zamknij drzwi. Czy on nic nie ukradnie? — Nie — odparła szeptem. — Wi˛ec poga´s lampy. Odj˛eła r˛ece od twarzy, dopiero kiedy znalazł si˛e za jej plecami. Zgasiła lampy, jedna˛ po drugiej, przykr˛ecajac ˛ knoty i zdmuchujac ˛ płomyki, a potem wzi˛eła go w ciemno´sci za r˛ek˛e, która była ciepła, i zaprowadziła na gór˛e. Nie przy´swiecało im z˙ adne s´wiatło.

Rozdział szósty

Rewolwerowiec skr˛ecił po ciemku dwa papierosy, zapalił je i podał jeden kobiecie, w pokoju unosił si˛e jej zapach, z˙ ałosny zapach s´wie˙zego bzu. Nakładała si˛e na´n wo´n pustyni, która przypominała zapach morza. Zdał sobie spraw˛e, z˙ e pustynia budzi w nim l˛ek. — Nazywa si˛e Nort — powiedziała. Głos miała oschły. — Po prostu Nort. Umarł. Rewolwerowiec czekał. — Został dotkni˛ety przez Boga. — Nigdy Go nie widziałem — stwierdził. — Był tutaj, odkad ˛ pami˛etam. . . to znaczy Nort, nie Bóg — dodała i parskn˛eła gło´snym s´miechem. — Jaki´s czas rozwoził miód. Zaczał ˛ pi´c. Potem wachał ˛ ziele. Zaczał ˛ je pali´c. Dzieci łaziły za nim i szczuły go psami. Nosił stare zielone spodnie, które s´mierdziały. Rozumiesz? — Tak. — W ko´ncu zaczał ˛ je z˙ u´c. Siedział po prostu w miejscu jak kołek i nic nie jadł. Mo˙ze wydawało mu si˛e, z˙ e jest królem. Dzieci były jego błaznami, a psy ksia˙ ˛ze˛ tami. — Tak. — Umarł przed tym barem — powiedziała. — Przywlókł si˛e tu, stukajac ˛ buciorami po drewnianym chodniku. . . to były robocze buty, zupełnie nie do zdarcia. . . za nim szły dzieciaki i psy. Wygladał, ˛ jak poplatane ˛ i powykr˛ecane druciane wieszaki, w jego oczach wida´c było wszystkie piekielne ognie, a mimo to si˛e u´smiechał, tak jak u´smiechaja˛ si˛e głowy, które dzieciaki robia˛ z dy´n na Wszyst´ etych. Cuchn˛eło od niego błotem, zgnilizna˛ i trawa.˛ Slina ´ kich Swi˛ ciekła mu z ka˛ cików ust niczym zielona krew. Sadz˛ ˛ e, z˙ e przyszedł posłucha´c, jak Sheb gra na pianinie. Przystanał ˛ przed wej´sciem i przechylił głow˛e. My´slałam, z˙ e usłyszał dyli˙zans, chocia˙z z˙ adnego si˛e o tej porze nie spodziewali´smy, a potem zebrało mu si˛e na wymioty. Były czarne i krwawe. Trysn˛eły z tych u´smiechni˛etych ust niczym s´cieki przez krat˛e rynsztoka. Smród był taki, z˙ e miało si˛e ochot˛e uciec. Podniósł r˛ece i padł na ziemi˛e, i to był koniec. Umarł z tym u´smiechem na ustach, w kału˙zy własnych wymiotów. 23

Le˙zac ˛ obok niego, dr˙zała. Na dworze wcia˙ ˛z zawodził wiatr. Gdzie´s daleko słycha´c było drzwi, które uderzały o futryn˛e niczym w złym s´nie. Mi˛edzy deskami s´cian biegały myszy. Rewolwerowcowi przyszło na my´sl, z˙ e to prawdopodobnie jedyne miejsce w całym mie´scie, gdzie myszy maja˛ jeszcze co je´sc´ . Kiedy poło˙zył dło´n na jej brzuchu, nagle st˛ez˙ ała, a potem si˛e odpr˛ez˙ yła. — Człowiek w czerni — powiedział. — Musisz si˛e tego dowiedzie´c, prawda? — Tak. — Dobrze. Opowiem ci. Wzi˛eła jego dło´n w obie swoje i opowiedziała mu.

Rozdział siódmy

Człowiek w czerni przyjechał pó´znym popołudniem tego samego dnia, kiedy umarł Nort. Wiatr pohukiwał, porywajac ˛ grudki gliny, podnoszac ˛ tumany piasku i gnajac ˛ przed soba˛ powyrywane łodygi kukurydzy. Kennerly zamknał ˛ stajni˛e na kłódk˛e, a kilku innych kupców zamkn˛eło okiennice i zabiło je deskami. Niebo miało z˙ ółty odcie´n starego sera, chmury płyn˛eły po nim szybko, jakby zobaczyły co´s straszliwego na pustyni i chciały si˛e czym pr˛edzej oddali´c. Przyjechał rozklekotanym powozem, z kufrem obwiazanym ˛ pofałdowanym brezentem. Patrzyli, jak jedzie, i stary Kennerly, le˙zacy ˛ przy oknie z butelka˛ w lewej i mi˛ekka,˛ gorac ˛ a˛ piersia˛ swojej drugiej córki w prawej r˛ece, postanowił, z˙ e je´sli zapuka, nie otworzy mu drzwi. Ale człowiek w czerni pojechał dalej, nie wstrzymujac ˛ gniadosza, do którego zaprz˛ez˙ ony był powóz. Chciwy wiatr porwał kurz podniesiony przez koła. Mógł by´c ksi˛edzem lub mnichem; miał na sobie czarna˛ zakurzona˛ szat˛e i zasłaniajacy ˛ rysy twarzy kaptur, który łopotał na głowie. Spod skraju habitu czy sutanny wystawały ci˛ez˙ kie buty ze sprzaczkami ˛ i kwadratowymi noskami. Zajechał przed bar Sheba i uwiazał ˛ konia, który pochylił łeb do samej ziemi i parsknał. ˛ Człowiek w czerni podniósł wieko kufra, wyjał ˛ z niego sfatygowana˛ skórzana˛ sakw˛e, zarzucił ja˛ na rami˛e i wszedł przez nietoperze skrzydła drzwi. Alice przyjrzała mu si˛e z ciekawo´scia,˛ lecz poza nia˛ nikt nie zauwa˙zył jego przybycia. Cała reszta schlała si˛e jak s´winie. Sheb grał w rytmie ragtime’u hymny metodystów, a posiwiali wałkonie, którzy przyszli wcze´sniej, by schroni´c si˛e przed burza˛ i po´spiewa´c na stypie Norta, zdarli sobie kompletnie gardła. Sheb, pijany niemal do nieprzytomno´sci, odurzony i zniech˛econy do własnej przedłu˙zajacej ˛ si˛e egzystencji, grał z szalona˛ szybko´scia,˛ b˛ebniac ˛ w klawisze palcami, które fruwały niczym czółenka krosien. Krzyki i przekle´nstwa nie zagłuszyły szumu wiatru, lecz chwilami równały si˛e z nim siła.˛ Siedzacy ˛ w kacie ˛ Zachary zarzucił Amy Feldon spódnic˛e na głow˛e i malował jej na kolanach znaki zodiaku. Kilka innych kobiet kra˙ ˛zyło po sali. Wszyscy skapani ˛ byli w jakim´s płomiennym blasku. Sacz ˛ ace ˛ si˛e przez nietoperze drzwi przy´cmione s´wiatło nadchodzacej ˛ burzy miało w sobie co´s szyderczego.

25

Norta poło˙zono na dwóch połaczonych ˛ stolikach po´srodku sali. Jego buty tworzyły mistyczny znak V. Usta wykrzywiał ospały u´smiech, ale kto´s zamknał ˛ mu oczy i poło˙zył na nich sztony, w skrzy˙zowanych na piersi r˛ekach trzymał gałazk˛ ˛ e ´ diabelskiego ziela. Smierdział niczym trucizna. Człowiek w czerni s´ciagn ˛ ał ˛ kaptur i podszedł do baru. Alice patrzyła na niego z l˛ekiem, który mieszał si˛e ze znajomym drzemiacym ˛ w niej po˙zadaniem. ˛ Nie miał na sobie z˙ adnych religijnych symboli, ale to o niczym nie s´wiadczyło. — Whiskey — powiedział. Miał cichy przyjemny głos. — Dobra˛ whiskey. Si˛egn˛eła pod kontuar i wyciagn˛ ˛ eła butelk˛e stara. Mogła mu podsuna´ ˛c w charakterze najlepszego trunku miejscowy bimber, lecz nie zrobiła tego. Człowiek w czerni obserwował ja,˛ kiedy nalewała. Miał du˙ze płonace ˛ oczy. Półmrok był zbyt g˛esty, z˙ eby mo˙zna było dokładnie okre´sli´c ich kolor. Czuła coraz silniejsze po˙zadanie, ˛ w gł˛ebi sali pokrzykiwano i pohukiwano. Sheb, ten niewydarzony wałach, zagrał piosenk˛e o chrze´scija´nskich z˙ ołnierzach i kto´s namówił ciotk˛e Mili, z˙ eby za´spiewała. Jej głos, nierówny i fałszywy, przeciał ˛ pijacki bełkot, tak jak t˛epy topór przecina mózg cielaka. — Hej, Allie! Zaj˛eła si˛e innymi go´sc´ mi, przeklinajac ˛ milczenie nieznajomego, przeklinajac ˛ jego pozbawione koloru oczy i przeklinajac ˛ własne niespokojne łono. Bała si˛e swoich pragnie´n. Były kapry´sne i nie potrafiła nad nimi zapanowa´c. Mogły sygnalizowa´c zachodzac ˛ a˛ w niej zmian˛e, a ta z kolei mogła sygnalizowa´c poczatek ˛ staro´sci — wieku, który w Tuli był na ogół równie krótki i gorzki jak zimowy zachód sło´nca. Podajac ˛ piwo, opró˙zniła cała˛ beczk˛e i teraz odszpuntowała kolejna.˛ Wolała nie prosi´c o to Sheba; przyszedłby jej ch˛etnie z pomoca,˛ co do tego nie miała watpliwo´ ˛ sci, ale przy okazji albo przyciałby ˛ sobie palce, albo porozlewał piwo. Kiedy zmieniała beczki, nieznajomy ani na chwil˛e nie spu´scił z niej oczu; czuła je na sobie. — Du˙zy ruch — o´swiadczył, kiedy wróciła. Nie tknał ˛ jeszcze whiskey. Kr˛ecił szklaneczk˛e mi˛edzy dło´nmi, z˙ eby ja˛ ogrza´c. — Stypa — odparła. — Zauwa˙zyłem nieboszczyka. — Obiboki — stwierdziła z nagła˛ nienawi´scia.˛ — Same obiboki. — To ich podnieca. On jest martwy. Oni nie. — Kiedy z˙ ył, był ich po´smiewiskiem. To s´wi´nstwo, z˙ e wcia˙ ˛z z niego drwia.˛ To. . . — zacz˛eła i umilkła, nie potrafiac ˛ wyrazi´c, jak bardzo jest to nieprzyzwoite. ´ — Cpun? — Tak! Có˙z innego mu zostało? — Jej ton był oskar˙zycielski, lecz człowiek w czerni nie spu´scił oczu i poczuła, jak krew napływa jej do twarzy. — Przepraszam. Jeste´s ksi˛edzem. To musi ci˛e razi´c.

26

— Nie jestem i wcale mnie to nie razi. — Człowiek w czerni gładko przełknał ˛ whiskey i nawet si˛e nie skrzywił. — Prosz˛e jeszcze jedna.˛ — Przepraszam, ale musz˛e najpierw zobaczy´c kolor twojej monety. — Nie musisz przeprasza´c — stwierdził i poło˙zył na kontuarze nierówna˛ srebrna˛ monet˛e, przy jednym boku gruba,˛ przy drugim cienka.˛ — Nie mam jak wyda´c reszty — odparła tak samo, jak to miała zrobi´c pó´zniej, a on zbył to skini˛eciem głowy i machinalnie patrzył, jak mu znowu nalewa. — Jeste´s tutaj tylko przejazdem? — zapytała. Przez dłu˙zszy czas nie odpowiadał i ju˙z chciała powtórzy´c pytanie, gdy potrzasn ˛ ał ˛ niecierpliwie głowa.˛ — Nie bad´ ˛ z trywialna. Obcujecie tu ze s´miercia.˛ Cofn˛eła si˛e, ura˙zona i zdumiona. Jej pierwsza˛ my´sla˛ było, z˙ e zaprzeczajac, ˛ i˙z jest ksi˛edzem, chciał ja˛ sprawdzi´c. — Troszczyła´s si˛e o niego — powiedział. — Nieprawda˙z? — O kogo? O Norta? — parskn˛eła, udajac ˛ irytacj˛e, z˙ eby ukry´c zmieszanie. — My´sl˛e, z˙ e powiniene´s. . . — Masz mi˛ekkie serce i troch˛e si˛e boisz — mówił dalej — a on z˙ uł ziele i zerkał zza tylnych wrót piekła, a teraz le˙zy tu, wrota sa˛ zatrza´sni˛ete i nie spodziewasz si˛e, by je otworzyli, nim przyjdzie pora na ciebie. Prawda? — Jeste´s pijany? — Pan Norton jest martwy — zaintonował szyderczo człowiek w czerni. — Martwy jak ka˙zdy z nas. Martwy jak ty albo ka˙zdy z nas. — Wyno´s si˛e z mojego baru! Poczuła, jak ro´snie w niej rozedrgana nienawi´sc´ , z jej podbrzusza wcia˙ ˛z promieniowało ciepło. — W porzadku ˛ — powiedział cicho. — Wszystko jest w porzadku. ˛ Zaczekaj. Po prostu zaczekaj. Miał niebieskie oczy. Co´s odblokowało si˛e nagle w jej umy´sle, jakby wzi˛eła narkotyk. — Widzisz? — zapytał. — Teraz widzisz? Pokiwała t˛epo głowa,˛ a on gło´sno si˛e roze´smiał — pi˛eknym, silnym nieposkromionym s´miechem, który zwrócił w jego stron˛e wszystkie głowy. Obrócił si˛e na pi˛ecie, stanał ˛ twarza˛ do nich i moca˛ jakiej´s nieznanej alchemii znalazł si˛e nagle w centrum uwagi. Ciotka Mili zajakn˛ ˛ eła si˛e i umilkła, zostawiajac ˛ broczac ˛ a˛ w powietrzu wysoka˛ nut˛e. Sheb uderzył w zły klawisz i przestał gra´c. Przygladali ˛ si˛e nieswojo nieznajomemu. Piasek grzechotał o s´ciany budynku. Cisza trwała, pot˛ez˙ niała. Alice zabrakło tchu. Spogladaj ˛ ac ˛ w dół, zobaczyła, z˙ e pod kontuarem przyciska obie dłonie do brzucha. Wszyscy patrzyli na niego, on patrzył na nich, a potem znów rozległ si˛e jego s´miech, silny, bogaty, nieznoszacy ˛ sprzeciwu. Nikt jako´s nie miał ochoty mu zawtórowa´c. — Poka˙ze˛ wam cud! — zawołał. 27

Oni jednak tylko wlepiali w niego oczy, niczym posłuszne dzieci, zabrane na wyst˛ep magika, w którego sztuczki przestały ju˙z wierzy´c. Człowiek w czerni nagle skoczył do przodu i ciotka Mili cofn˛eła si˛e o krok. U´smiechnał ˛ si˛e dziko i klepnał ˛ ja˛ po szerokim brzuchu, z jej ust wydobył si˛e krótki mimowolny rechot. Człowiek w czerni odrzucił do tyłu głow˛e. — Teraz lepiej, prawda? Ciotka Mili ponownie zarechotała, a potem wybuchła szlochem i skoczyła po omacku ku drzwiom. Inni patrzyli w milczeniu, jak ucieka. Zaczynała si˛e burza, po białej panoramie nieba jeden po drugim przesuwały si˛e cienie. Stojacy ˛ obok pianina m˛ez˙ czyzna z zapomnianym piwem w r˛eku wydał z siebie piskliwy j˛ek. Człowiek w czerni stanał ˛ nad Nortem i wyszczerzył do niego z˛eby w u´smiechu. Wiatr zawył, zaryczał i zab˛ebnił o s´cian˛e. Co´s du˙zego odbiło si˛e od boku budynku. Jeden z m˛ez˙ czyzn przy barze wzdrygnał ˛ si˛e i pognał długimi groteskowymi susami ku wyj´sciu. Za oknem rozległa si˛e nagle sucha kanonada grzmotu. — No, dobrze — u´smiechnał ˛ si˛e człowiek w czerni. — Bierzmy si˛e do dzieła. ´ Starannie celujac, ˛ zaczał ˛ plu´c Nortowi w twarz. Slina zal´sniła na czole nieboszczyka i spłyn˛eła z grzbietu jego nosa. Schowane pod barem r˛ece Alice pracowały coraz szybciej. Sheb roze´smiał si˛e jak wariat, pochylił do przodu i zaczał ˛ odcharkiwa´c i wypluwa´c z siebie flegm˛e, wielkie i lepkie pecyny. Człowiek w czerni ryknał ˛ z uznaniem i walnał ˛ go po plecach. Sheb u´smiechnał ˛ si˛e i w jego otwartych ustach zal´snił złoty zab. ˛ Niektórzy uciekli. Inni stan˛eli w lu´znym kr˛egu wokół Norta. Jego twarz, pomarszczone podgardle i górna cz˛es´c´ piersi l´sniła wilgocia˛ — tak drogocenna˛ w tym suchym kraju, i nagle, niczym na sygnał dany z góry, plucie si˛e sko´nczyło. Słycha´c było chrapliwe ci˛ez˙ kie oddechy. Człowiek w czerni pochylił si˛e nad Nortem i jego ciało wygi˛eło si˛e w gładki łuk, pi˛ekny niczym bry´zni˛ecie wody, a potem, szczerzac ˛ z˛eby, podparł si˛e r˛ekoma, wyprostował i znowu pochylił. Jeden z widzów zapomniał si˛e i zaczał ˛ klaska´c, po czym nagle si˛e cofnał, ˛ z oczyma rozszerzonymi ze strachu, otarł dłonia˛ za´slinione usta i ruszył ku wyj´sciu. Nort drgnał, ˛ kiedy człowiek w czerni po raz trzeci si˛e nad nim pochylił. Przez tłum przeszedł szmer — westchnienie — i natychmiast zaległa cisza. Człowiek w czerni odrzucił do tyłu głow˛e, zawył i zaczał ˛ kurczowo łapa´c powietrze. Jego pier´s poruszała si˛e w szybkim płytkim rytmie. Coraz szybciej pochylał si˛e i prostował nad Nortem, niczym woda przelewana ze szklanki do szklanki. Jedyne odgłosy, jakie rozbrzmiewały teraz w sali, to chrapliwy oddech i pot˛ez˙ niejacy ˛ puls burzy. Nort zacharczał sucho, nabierajac ˛ w płuca powietrza. Jego r˛ece zatrzepotały, palce zab˛ebniły o stół. Sheb zaskrzeczał i uciekł. Jedna z kobiet wybiegła w s´lad za nim. 28

Człowiek w czerni pochylił si˛e ponownie, a potem jeszcze raz. Całe jego ciało wibrowało, dygotało, podrygiwało. Smród zgnilizny, ekskrementów i rozkładu unosił si˛e dławiacymi ˛ falami. Oczy Norta si˛e otworzyły. Alice poczuła, z˙ e nogi niosa˛ ja˛ same do tyłu. Uderzyła plecami o lustro, które zadr˙zało. Ogarni˛eta panika,˛ rzuciła si˛e do ucieczki. — Zrobiłem to dla ciebie — zawołał za nia˛ człowiek w czerni, ci˛ez˙ ko dyszac. ˛ — Teraz mo˙zesz spa´c spokojnie. Nawet to nie jest nieodwracalne. Chocia˙z jest takie. . . cholernie. . . s´mieszne! — dodał i zaczał ˛ si˛e s´mia´c. Jego głos dochodził z oddali, kiedy biegła po schodach. Nie spocz˛eła, dopóki nie zaryglowała drzwi do wszystkich trzech pokojów nad barem. Wtedy zachichotała, opierajac ˛ si˛e plecami o drzwi i kołyszac ˛ do przodu i tyłu na pi˛etach. Jej chichot przeszedł w ko´ncu w piskliwy lament, który zlał si˛e z j˛ekiem wiatru. Na dole Nort wyszedł chwiejnym krokiem na deszcz, z˙ eby narwa´c troch˛e trawy. Człowiek w czerni, obecnie jedyny klient baru, obserwował go, ciagle ˛ si˛e u´smiechajac. ˛ Kiedy wieczorem zeszła z powrotem na dół, trzymajac ˛ w jednej r˛ece lamp˛e, a w drugiej ci˛ez˙ kie polano, m˛ez˙ czyzna w czerni zniknał ˛ razem ze swoim powozem. Ale Nort nie zniknał. ˛ Siedział przy stoliku obok drzwi, jakby nigdy stad ˛ nie ´ wychodził. Smierdział zielem, lecz nie tak mocno, jak si˛e spodziewała. Spojrzał na nia˛ i nie´smiało si˛e u´smiechnał. ˛ — Cze´sc´ , Allie. — Cze´sc´ , Nort. Odło˙zyła polano i zacz˛eła zapala´c lampy, starajac ˛ si˛e nie odwraca´c do niego plecami. — Zostałem dotkni˛ety przez Boga — oznajmił w ko´ncu. — Teraz ju˙z nigdy nie umr˛e. Tak mi powiedział. To obietnica. — To bardzo miło, Nort. Zwini˛ety papier, którym zapalała knoty, wypadł z jej dr˙zacych ˛ palców i musiała go podnie´sc´ . — Chciałbym przesta´c z˙ u´c traw˛e — powiedział. — Ju˙z mi nie smakuje. Nie wypada, z˙ eby człowiek dotkni˛ety przez Pana Boga z˙ uł traw˛e. — Wi˛ec dlaczego nie przestaniesz? Ogarniajace ˛ ja˛ rozdra˙znienie sprawiło, z˙ e znów zacz˛eła patrze´c na niego jak na człowieka, a nie piekielna˛ zjaw˛e. Zobaczyła raczej smutnie wygladaj ˛ acego ˛ osobnika, wcale nie tak bardzo na´cpanego, sponiewieranego i zawstydzonego. Nie mogła si˛e go ju˙z dłu˙zej ba´c. — Mam drgawki — odparł. — i dalej tego chc˛e. Nie mog˛e si˛e powstrzyma´c. Była´s dla mnie zawsze taka dobra, Allie. . . — dodał i zaczał ˛ płaka´c. — Nie potrafi˛e nawet przesta´c la´c w portki. Podeszła do jego stolika i zawahała si˛e.

29

— On mógł sprawi´c, z˙ e przestan˛e tego chcie´c — dodał przez łzy. — Mógł to zrobi´c, je´sli potrafił mnie wskrzesi´c. Nie skar˙ze˛ si˛e. . . . nie chc˛e si˛e skar˙zy´c. — Potoczył dookoła przera˙zonym wzrokiem. — Mo˙ze mnie s´miertelnie porazi´c, je´sli to zrobi˛e. — Mo˙zliwe, z˙ e to był jaki´s z˙ art. Wydawał si˛e chyba obdarzony du˙zym poczuciem humoru. Nort wyciagn ˛ ał ˛ spod koszuli woreczek i wyjał ˛ z niego gar´sc´ ziela. Nie my´slac ˛ wiele, wytraciła ˛ mu je z r˛eki, a potem cofn˛eła si˛e przestraszona. — Nie jestem w stanie si˛e opanowa´c, Allie, nie potrafi˛e — j˛eknał ˛ i dał nurka po ziele. Mogła go powstrzyma´c, lecz nie zrobiła tego. Zacz˛eła zapala´c kolejne lampy, zm˛eczona, chocia˙z wieczór dopiero si˛e zbli˙zał. Tamtego dnia jednak nikt ju˙z nie przyszedł, z wyjatkiem ˛ starego Kennerly’ego, który wszystko przegapił. Widok Norta specjalnie go nie zdziwił. Zamówił piwo, zapytał, gdzie jest Sheb, i pomacał ja.˛ Nazajutrz prawie wszystko wróciło do normy, lecz z˙ adne z dzieci nie łaziło ˙ za Nortem. Nast˛epnego dnia znowu zacz˛eła si˛e kocia muzyka. Zycie potoczyło si˛e dawnym słodkim torem. Dzieciaki zbierały wyrwane łodygi kukurydzy i tydzie´n po zmartwychwstaniu Norta spaliły je po´srodku ulicy, w gór˛e buchnał ˛ jasny ogie´n i barowi bywalcy wyszli bad´ ˛ z wytoczyli si˛e, z˙ eby popatrzy´c. Ich twarze wydawały si˛e unosi´c pomi˛edzy płomieniami i niebem l´sniacym ˛ niczym sopel lodu. Allie obserwowała ich i przez moment zrobiło jej si˛e z˙ al s´wiata, na który przyszły smutne czasy. Wszystko si˛e rozlazło. Nic nie sklejało ju˙z od s´rodka rzeczy. Nigdy nie widziała oceanu i nigdy go nie zobaczy. — Gdybym miała jaja. . . — mrukn˛eła. — Gdybym miała jaja. . . jaja. . . jaja. . . Nort podniósł głow˛e na d´zwi˛ek jej głosu i posłał jej pusty u´smiech z piekła rodem. Nie miała jaj. Miała tylko bar i blizn˛e. Ognisko szybko zgasło i klienci wrócili do s´rodka. Allie zacz˛eła si˛e znieczula´c „Star Whiskey” i koło północy była kompletnie pijana.

Rozdział ósmy

Przerwała swa˛ opowie´sc´ i kiedy przez jaki´s czas si˛e nie odzywał, doszła do wniosku, z˙ e u´spiła go jej historia. — To wszystko? — zapytał, gdy sama zapadała w drzemk˛e. — Tak. To wszystko. Jest bardzo pó´zno. — Yhym — mruknał, ˛ zwijajac ˛ kolejnego skr˛eta. — Nie rozsypuj mi tytoniu na łó˙zko — powiedziała ostrzej, ni˙z zamierzała. — Nie rozsypuj˛e. Znowu cisza. Czubek jego papierosa rozjarzał si˛e i gasł. — Rano wyjedziesz — stwierdziła pos˛epnie. — Powinienem. My´sl˛e, z˙ e zastawił na mnie pułapk˛e. — Nie odje˙zd˙zaj. — Zobaczymy — odparł. Odwrócił si˛e do niej plecami, ale poczuła przypływ otuchy. Zostanie. Zapadła w drzemk˛e. Na kraw˛edzi snu ponownie przypomniała sobie, jak zwrócił si˛e do niego Nort, w tym dziwnym j˛ezyku. Nie widziała, z˙ eby przedtem ani potem okazał jakie´s emocje. Nawet kochajac ˛ si˛e z nia,˛ milczał i dopiero pod sam koniec jego oddech stawał si˛e szybszy, a pó´zniej na chwil˛e si˛e zatrzymywał. Był niczym przybysz z bajki albo mitu, ostatni ze swego plemienia w s´wiecie, zapisujacy ˛ ostatnia˛ stronic˛e swojej ksi˛egi. Zatrzyma si˛e tu na jaki´s czas. Jutro albo pojutrze b˛edzie miała sposobno´sc´ , z˙ eby o tym pomy´sle´c. Zasn˛eła.

Rozdział dziewiaty ˛

Rano ugotowała mu kasz˛e, która˛ zjadł bez słowa. Jadł, w ogóle o niej nie my´slac, ˛ prawie jej nie zauwa˙zajac. ˛ Wiedział, z˙ e powinien rusza´c dalej, z ka˙zda˛ minuta,˛ która˛ tu tracił, człowiek w czerni si˛e oddalał — teraz prawdopodobnie w głab ˛ pustyni. Jego szlak prowadził niezmiennie na południe. — Masz map˛e? — zapytał nagle, podnoszac ˛ wzrok. — Miasta? — roze´smiała si˛e. — Jest za małe, z˙ eby potrzebna była mapa. — Nie. Map˛e tego, co jest na południu. U´smiech spełzł jej z twarzy. — Pustynia. Pustynia i nic wi˛ecej. My´slałam, z˙ e si˛e tu na jaki´s czas zatrzymasz. — Co jest na południe od pustyni? — Skad ˛ mam wiedzie´c? Nikt jej nie przebył. Nikt tego nie próbował, odkad ˛ tutaj jestem. Wytarła r˛ece o fartuch i złapawszy przez s´cierki uchwyty cebrzyka, wylała jego zawarto´sc´ do zlewu. Goraca ˛ woda parowała i chlupotała. Rewolwerowiec wstał. — Dokad ˛ idziesz? Usłyszała w swoim głosie dławiacy ˛ strach i znienawidziła si˛e za to. — Do stajni. Je´sli kto´s b˛edzie wiedział, to stajenny. — Poło˙zył r˛ece na jej ramionach. Były ciepłe. — Musz˛e si˛e równie˙z zaja´ ˛c mułem. Je´sli mam tu zosta´c, trzeba si˛e nim zaopiekowa´c. Do czasu kiedy odejd˛e. Lecz jeszcze nie teraz. Spojrzała mu w oczy. — Ale uwa˙zaj na tego Kennerly’ego. Je˙zeli nawet nic nie wie, zawsze co´s zmy´sli. Kiedy wyszedł, odwróciła si˛e do zlewu, czujac ˛ na policzkach gorace, ˛ ciepłe łzy wdzi˛eczno´sci.

Rozdział dziesiaty ˛

Kennerly był bezz˛ebny, nieprzyjemny i obarczony córkami. Dwie niedorosłe zerkały na rewolwerowca z mrocznego wn˛etrza stajni. Po ziemi taplał si˛e rados´nie niemowlak. Dojrzała córka, brudna zmysłowa blondynka, obserwowała go z wyrachowana˛ ciekawo´scia,˛ nabierajac ˛ wod˛e ze skrzypiacej ˛ pompy przy bocznej s´cianie budynku. Kennerly wyszedł mu na spotkanie. Zachowywał si˛e chwilami wrogo, a chwilami tchórzliwie si˛e łasił — niczym stajenny kundel, który zbyt wiele oberwał w z˙ yciu kopniaków. — Dbam o niego — oznajmił i zanim rewolwerowiec zda˙ ˛zył cokolwiek odpowiedzie´c, odwrócił si˛e do swojej córki. — Do domu, Soobie! Marsz do domu! Nachmurzona Soobie zacz˛eła wlec kubeł w stron˛e dobudowanej do stajni szopy. — Masz na my´sli mojego muła — powiedział rewolwerowiec. — Owszem, prosz˛e pana. Dawno ju˙z nie widziałem muła. Był czas, kiedy tresowali dzikie, tak du˙ze było zapotrzebowanie, ale s´wiat poszedł naprzód. Widuj˛e tylko woły, konie pocztowe i. . . Soobie, bo ci złoj˛e skór˛e, jak mi Bóg miły! — Ja nie gryz˛e — rzucił pogodnym tonem rewolwerowiec. Kennerly lekko si˛e skurczył. — Nie chodzi o pana. Nie, wcale nie chodzi o pana — powtórzył, szczerzac ˛ z˛eby. — Po prostu jest troch˛e gamoniowata. Ma w sobie diabła. Dzika dziewczyna. — Pociemniały mu oczy. — Zbli˙zaja˛ si˛e Ostatnie Czasy, prosz˛e pana. Wie pan, co mówi Ksi˛ega. Dzieci nie b˛eda˛ słucha´c rodziców i wielu padnie ofiara˛ zarazy. Rewolwerowiec pokiwał głowa˛ i wskazał r˛eka˛ południe. — Co tam jest? Kennerly znowu si˛e u´smiechnał, ˛ pokazujac ˛ dziasła ˛ i kilka skupionych blisko siebie z˙ ółtych z˛ebów. — Osadnicy. Trawa. Pustynia. Co jeszcze? Zarechotał i zmierzył rewolwerowca chłodnym spojrzeniem. — Jak du˙za jest pustynia? — Du˙za. — Kennerly zrobił powa˙zna˛ min˛e. — Ma mo˙ze ze trzysta mil. Mo˙ze tysiac. ˛ Nie potrafi˛e panu powiedzie´c. Nie ma tam nic prócz diabelskiego ziela 33

i by´c mo˙ze demonów. Poszedł tam ten drugi facet. Ten, który uzdrowił Norta, kiedy był chory. — Chory? Słyszałem, z˙ e był martwy. Kennerly szczerzył z˛eby. — No, tak. Mo˙ze. Ale my jeste´smy przecie˙z dorosłymi lud´zmi, prawda? — Wierzysz jednak w demony. Wydawał si˛e lekko ura˙zony. — To zupełnie co´s innego. Rewolwerowiec zdjał ˛ kapelusz i otarł czoło. Sło´nce nie przestawało pra˙zy´c. Kennerly zdawał si˛e tego nie zauwa˙za´c. Siedzaca ˛ w waskim ˛ cieniu stajni dziewczynka rozsmarowywała z powa˙zna˛ mina˛ ziemi˛e po buzi. — Nie wiesz, co jest za pustynia? ˛ Kennerly wzruszył ramionami. — Niektórzy mo˙ze to wiedza.˛ Przed pi˛ec´ dziesi˛eciu laty je´zdził tamt˛edy dyli˙zans. Tak mówił mój tato. Powtarzał, z˙ e sa˛ tam góry. Inni mówia,˛ z˙ e ocean. . . zielony ocean, w którym z˙ yja˛ potwory, a jeszcze inni mówia,˛ z˙ e ko´nczy si˛e tam ˙ nie ma tam nic oprócz s´wiateł, od których mo˙zna o´slepna´ s´wiat. Ze ˛c, i twarzy Boga, otwierajacej ˛ usta, aby po˙zre´c s´miałków. — Brednie — stwierdził krótko rewolwerowiec. — Jasne, z˙ e brednie — zawołał rozradowany Kennerly. Znowu si˛e skurczył, nienawidzac, ˛ bojac ˛ si˛e, pragnac ˛ zadowoli´c. — B˛edziesz dogladał ˛ mojego muła — powiedział rewolwerowiec, rzucajac ˛ kolejna˛ monet˛e, która˛ Kennerly złapał w locie. — Oczywi´scie. Zostanie pan na jaki´s czas? — Chyba tak. — Ta Allie jest całkiem miła, kiedy ma ochot˛e, prawda? — Mówiłe´s co´s? — zapytał chłodno rewolwerowiec. W oczach Kennerly’ego za´switało przera˙zenie, niczym dwa bli´zniacze ksi˛ez˙ yce wschodzace ˛ nad horyzontem. — Nie, prosz˛e pana, ani słowa, i przepraszam, je´sli to zrobiłem. — Zobaczył wychylajac ˛ a˛ si˛e przez okno Soobie i obejrzał si˛e w jej stron˛e. — Zaraz ci złoj˛e skór˛e, ty mały kocmołuchu! Jak mi Bóg miły! Zaraz. . . Rewolwerowiec odszedł, s´wiadom, z˙ e Kennerly go obserwuje, s´wiadom, z˙ e mógłby si˛e nagle odwróci´c i zobaczy´c na jego twarzy prawdziwe, niezafałszowane uczucia. Nie zrobił tego. Było goraco. ˛ Jedyna˛ pewna˛ rzecz dotyczac ˛ a˛ pustyni stanowiły jej rozmiary, a w miasteczku nie wszystko dobiegło ko´nca. Jeszcze nie.

Rozdział jedenasty

Le˙zeli w łó˙zku, kiedy Sheb otworzył kopniakiem drzwi i wpadł z no˙zem do s´rodka. Min˛eły cztery dni, które rewolwerowiec pami˛etał jak przez mgł˛e. Jadł. Spał. Uprawiał seks. Odkrył, z˙ e Alice gra na skrzypcach, i namówił ja,˛ z˙ eby dla niego zagrała. Usiadła przy oknie w mlecznym s´wietle brzasku — widział tylko jej profil — i zagrała nierówno co´s, co mogłoby by´c niezłe, gdyby kto´s ja˛ uczył. Czuł do niej coraz wi˛ekszy (chocia˙z dziwnie rozproszony) afekt i przyszło mu do głowy, z˙ e to wła´snie mo˙ze by´c pułapka, która˛ zastawił na niego człowiek w czerni. Czytał stare postrz˛epione czasopisma z wyblakłymi ilustracjami. Bardzo mało o czymkolwiek my´slał. Nie słyszał, jak mały pianista skrada si˛e do drzwi — Pogorszył mu si˛e refleks. Nie miało to zreszta˛ wi˛ekszego znaczenia, chocia˙z w innym czasie i miejscu bardzo by go przeraziło. Allie była naga. Zsun˛eła z piersi prze´scieradło i mieli wła´snie zamiar si˛e kocha´c. — Prosz˛e — mówiła. — Tak jak przedtem, chc˛e tak jak przedtem. Drzwi otworzyły si˛e z hukiem i ko´slawy pianista rzucił si˛e z motyka˛ na sło´nce. Allie nie krzykn˛eła, mimo z˙ e trzymał w r˛eku o´smiocalowy nó˙z do mi˛esa. Bełkotał co´s niezrozumiale, niczym człowiek, któremu zanurzono głow˛e w wiadrze błota, z ust pryskała mu s´lina. Kiedy zamachnał ˛ si˛e w dół trzymanym oburacz ˛ no˙zem, rewolwerowiec złapał go za nadgarstki i wykr˛ecił je. Nó˙z upadł na podłog˛e. Sheb zapiszczał gło´sno jak zardzewiałe metalowe drzwi. R˛ece ze złamanymi przegubami zatrzepotały w marionetkowym ge´scie. Wiatr sypnał ˛ piaskiem o okno, w wiszacym ˛ na s´cianie zaparowanym lustrze odbijał si˛e lekko zniekształcony obraz pokoju. — Ona była moja! — zaszlochał Sheb. — Była najpierw moja! Moja! Allie spojrzała na niego i wstała z łó˙zka. Wło˙zyła szlafrok i rewolwerowca ogarn˛eło przez chwil˛e współczucie dla człowieka, który musiał zdawa´c sobie spraw˛e, z˙ e traci to, co posiadał. Był z niego taki pokurcz, do tego wykastrowany. — To dla ciebie — szlochał Sheb. — Tylko dla ciebie, Allie. Dla ciebie w pierwszym rz˛edzie i wyłacznie ˛ dla ciebie. Ja. . . och, dobry Bo˙ze. . . 35

Słowa przeszły w paroksyzm bełkotu, a potem we łzy. Sheb kołysał si˛e w przód i w tył, przyciskajac ˛ do brzucha złamane nadgarstki. ´ ss´s´. . . C´ ´ ss´s´. . . Poka˙z mi. — Ukl˛ekn˛eła przy nim. — Złamane. Sheb, ty — C´ dupku. Nie wiedziałe´s, z˙ e nigdy nie byłe´s silny? — Pomogła mu wsta´c. Chciał podnie´sc´ dłonie do twarzy, ale odmówiły mu posłusze´nstwa i otwarcie zapłakał. — Chod´z do stołu. Zobacz˛e, co si˛e da zrobi´c. Zaprowadziła go do stołu i unieruchomiła przeguby szczapami drewna. Sheb zawodził cicho i bez przekonania, a potem wyszedł, nie odwracajac ˛ si˛e za siebie. Alice wróciła do łó˙zka. — Na czym stan˛eli´smy? — Nie — powiedział. — Wiedziałe´s o tym — odparła cierpliwie. — Nie mo˙zna na to nic poradzi´c? Có˙z innego nam pozostało? — Dotkn˛eła jego ramienia. — Ale cieszy mnie, z˙ e jeste´s taki silny. — Nie teraz — stwierdził grubym głosem. — Mog˛e uczyni´c ci˛e silnym. . . — Nie — odparł. — Nie mo˙zesz tego zrobi´c.

Rozdział dwunasty

Nazajutrz bar był zamkni˛ety, w Tuli obchodzono siódmy dzie´n tygodnia. Rewolwerowiec poszedł do małego pochylonego ko´sciółka przy cmentarzu, a Allie została, z˙ eby wyszorowa´c stoły mocnym s´rodkiem dezynfekujacym ˛ i namoczy´c klosze lamp w mydlinach. Zapadł dziwny purpurowy zmierzch i o´swietlony od s´rodka ko´sciół wygladał ˛ prawie jak płonacy ˛ piec. — Nie id˛e — stwierdziła krótko Allie. — Kobieta, która tam naucza, wyznaje zatruta˛ religi˛e. Niech ida˛ ci, którzy ciesza˛ si˛e powa˙zaniem. Rewolwerowiec stanał ˛ w pogra˙ ˛zonym w cieniu przedsionku i zajrzał do s´rodka. Ko´scielne ławki usuni˛eto i wszyscy stali (zobaczył Kennerly’ego ze swoimi latoro´slami, wła´sciciela miejskiego składu z artykułami przemysłowymi, Castnera, wraz z jego płaska˛ jak deska z˙ ona,˛ kilku bywalców baru, kilka „miastowych” kobiet, których przedtem nie widział, oraz, ku swojemu zaskoczeniu, Sheba). ´ Spiewali rwacymi ˛ si˛e głosami jaki´s hymn. Rewolwerowiec przyjrzał si˛e ciekawie stojacej ˛ na ambonie, wielkiej jak góra kobiecie. Mieszka sama, powiedziała mu o niej Allie, prawie z nikim si˛e nie widuje. Przychodzi tylko w niedziel˛e, z˙ eby podsyci´c ogie´n piekielny. Nazywa si˛e Sylvia Pittston. Jest szalona, ale rzuciła na nich urok. To im si˛e podoba. To im odpowiada. ˙ Zadne słowa nie mogły opisa´c rozmiarów tej kobiety. Piersi niczym obronne fortyfikacje. Strzelista wie˙zyca karku, zwie´nczona ziemistym bladym ksi˛ez˙ ycem twarzy, w której migotały oczy tak wielkie i gł˛ebokie, z˙ e przypominały bezdenne górskie stawy. Włosy w odcieniu pi˛eknego bogatego brazu, ˛ spi˛ete w ryzykowny, szalony kok, przytrzymywała szpilka, która mogła słu˙zy´c za widelec do mi˛esa. Miała na sobie sukni˛e, która była chyba uszyta z juty. Dłonie, w których trzymała s´piewnik, przypominały dwie kamienne płyty. Skóra za´s wydawała si˛e kremowa, gładka, przyjemna. Rewolwerowiec oceniał, z˙ e kobieta musiała wa˙zy´c ponad trzysta funtów. Nagle poczuł do niej gorac ˛ a˛ z˙ adz˛ ˛ e, od której przeszło go dr˙zenie, i odwrócił głow˛e.

37

Spotkamy si˛e nad rzeka˛ Nad pi˛ekna,˛ pi˛ekna˛ Rzeeeeeka.˛ Spotkamy si˛e nad rzeka,˛ Która płynie przez Bo˙ze Królestwo. Ostatnie nuty ostatniej zwrotki umilkły i przez chwil˛e ludzie szurali nogami i pokasływali. Sylvia Pittston czekała. Kiedy si˛e uspokoili, rozpostarła r˛ece, jakby ich błogosławiła. To był gest ewokacji. — Moi drodzy braciszkowie i siostrzyczki w Chrystusie. . . Rewolwerowiec pami˛etał skad´ ˛ s te słowa. Przez chwil˛e ogarn˛eły go jednocze´ s´nie nostalgia i l˛ek, połaczone ˛ z dziwnym uczuciem déja vu. Sniłem o tym, pomy´slał. Kiedy? Odsunał ˛ od siebie t˛e my´sl. W´sród wiernych — nie było ich wi˛ecej ni˙z dwadzie´scia pi˛ec´ osób — zapadła martwa cisza. — Tematem naszych dzisiejszych medytacji jest Intruz. Miała słodki i melodyjny głos, dobrze wyszkolony sopran. W´sród wiernych przeszedł cichy szmer. — Mam takie uczucie. . . — zacz˛eła w zadumie Sylvia Pittston. — Mam ta´ etej Ksi˛egi, w ciagu kie uczucie, jakbym znała osobi´scie ka˙zdego bohatera Swi˛ ˛ ostatnich pi˛eciu lat zdarłam pi˛ec´ Biblii, a przedtem sama nie wiem ile. Kocham t˛e histori˛e i kocham wyst˛epujacych ˛ w niej bohaterów. Weszłam rami˛e w rami˛e z Danielem do jaskini lwa. Stałam razem z Dawidem, kiedy kusiła go kapi ˛ aca ˛ si˛e Batszeba. Byłam w płonacym ˛ piecu z Sydrachem, Misachem i Abdenagiem. Zabiłam z Samsonem dwa tysiace ˛ i o´slepłam ze s´wi˛etym Pawłem w drodze do Damaszku. Płakałam z Maryja˛ na Golgocie. — Ciche, stłumione westchnienie w´sród wiernych. — Poznałam ich i pokochałam, i w tym najwi˛ekszym ze wszystkich dramatów jest tylko jeden. . . jeden. . . — podniosła palec — tylko jeden bohater, którego nie znam. Tylko jeden, który stoi z boku z twarza˛ schowana˛ w cieniu. Tylko jeden, na my´sl o którym moje ciało dr˙zy i l˛eka si˛e moja dusza. Boj˛e si˛e go. Nie znam jego umysłu i boj˛e si˛e. Boj˛e si˛e Intruza. Kolejne westchnienie. Która´s z kobiet przycisn˛eła dło´n do ust, jakby chciała zdusi´c wydobywajacy ˛ si˛e z nich krzyk, i kołysała si˛e, kołysała si˛e w miejscu. — Intruza, który zakradł si˛e do Ewy jako wa˙ ˛z, u´smiechajac ˛ si˛e i pełznac ˛ na brzuchu. Intruza, który przechadzał si˛e mi˛edzy Dzie´cmi Izraela, kiedy Moj˙zesz wspiał ˛ si˛e na Gór˛e, i który nakłonił ich, by stworzyli sobie złotego idola, złotego cielca, i czcili go, parzac ˛ si˛e i cudzoło˙zac. ˛ J˛eki i kiwanie głowami. — Intruz! To on stał na balkonie z Jezabel i patrzył, jak król Achab ginie z krzykiem na ustach, to on cieszył si˛e wraz z nia,˛ gdy zbiegły si˛e psy i lizały jego krew. Och, moi braciszkowie i siostry, strze˙zcie si˛e Intruza. 38

— Tak, o Jezu. . . — j˛eknał ˛ m˛ez˙ czyzna, którego, wchodzac ˛ do miasta, rewolwerowiec zobaczył jako pierwszego, ten w słomkowym kapeluszu. — On był tu zawsze, bracia i siostry. Lecz ja nie znam jego my´sli, i wy nie znacie jego my´sli. Któ˙z zrozumie straszliwy mrok, który tam si˛e kryje, dum˛e wyniosła˛ niczym pylony, tytaniczne blu´znierstwo, bezbo˙zne uciechy, i to szale´nstwo! Cyklopowe, bełkotliwe szale´nstwo, które wije si˛e i pełza w najstraszniejszych pragnieniach i chuciach człowieka? — O Jezusie, Zbawco. . . — To on zabrał naszego Pana na gór˛e. . . — Tak. . . — To on kusił go i ukazał mu cały s´wiat i wszystkie ziemskie rozkosze. . . — Taaaak. . . — To on wróci, kiedy na s´wiat przyjda˛ Ostatnie Czasy, a one nadchodza,˛ moi bracia i siostry, czy˙z nie czujecie, z˙ e nadchodza? ˛ — Taaaak. . . Rozkołysane łkajace ˛ zgromadzenie zmieniło si˛e w morze, kobieta wydawała si˛e wskazywa´c palcem wszystkich po kolei i nikogo z osobna. — To on nadejdzie jako Antychryst, by poprowadzi´c ludzi w płonace ˛ trzewia pot˛epienia, ku krwawym kra´ncom niegodziwo´sci, gdy na niebie zawi´snie ognista gwiazda Piołun, gdy z˙ ół´c po˙zre serca i watroby ˛ dzieci, gdy z łon kobiet wyjda˛ na s´wiat monstra, a dzieło rak ˛ człowieczych obróci si˛e w krew. . . — Ooooch. . . — Och, Bo˙ze. . . Jaka´s kobieta upadła, jej stopy waliły rytmicznie o deski podłogi. Zgubiła jeden but. — To on stoi za ka˙zda˛ cielesna˛ rozkosza.˛ . . to on! Intruz! — Tak, Panie! Jeden z m˛ez˙ czyzn osunał ˛ si˛e na kolana, złapał za głow˛e i zaryczał jak osioł. — Kiedy zagladacie ˛ do kieliszka, kto trzyma butelk˛e? — Intruz! — Kiedy siadacie do stolika, z˙ eby zagra´c w faraona albo „pilnuj mnie”, kto tasuje karty? — Intruz! — Kiedy wdzieracie si˛e w cudze ciało, kiedy nurzacie si˛e w plugastwie, komu sprzedajecie swoja˛ dusz˛e? — In. . . — . . . tru. . . — Och, Jezu. . . och. . . — zowi. . . — Auu! Auu! Auu! — a kim˙ze on jest?! — wrzasn˛eła, cho´c w gł˛ebi duszy była całkiem spokojna. 39

Rewolwerowiec wyczuwał jej spokój i mistrzostwo, umiej˛etno´sc´ panowania, dominowania nad lud´zmi. Człowiek w czerni zostawił w niej demona, pomy´slał nagle z przera˙zeniem i absolutna˛ pewno´scia.˛ Jest op˛etana. Mimo strachu ponownie poczuł falowanie seksualnej z˙ adzy. ˛ M˛ez˙ czyzna, który trzymał si˛e za głow˛e, runał ˛ na podłog˛e i poczołgał si˛e do przodu. — Sma˙ze˛ si˛e w piekle! — wrzasnał. ˛ Jego twarz wykr˛ecała si˛e i marszczyła, jakby pod skóra˛ pełzały w˛ez˙ e. — Cudzoło˙zyłem! Uprawiałem hazard! Paliłem traw˛e! Grzeszyłem! Sma. . . Jego głos poszybował w gór˛e w przera´zliwym, histerycznym nieartykułowanym za´spiewie. Zaciskał r˛ece na głowie, jakby w ka˙zdej chwili mogła p˛ekna´ ˛c niczym przejrzały melon. Wierni znieruchomieli, jak na dany z góry znak: zastygli w półerotycznych pozach ekstazy. Sylvia Pittston wyciagn˛ ˛ eła r˛ece i wzi˛eła w nie głow˛e cudzoło˙znika. Jej palce, silne i białe, nieskazitelne i łagodne, przeczesały jego włosy. M˛ez˙ czyzna przestał krzycze´c i wlepił w nia˛ ot˛epiały wzrok. — Kto był z toba,˛ kiedy grzeszyłe´s? — zapytała. Jej oczy wejrzały w jego oczy tak gł˛eboko, tak łagodnie, tak chłodno, z˙ e w nich utonał. ˛ — Intruz. . . — Który nazywa si˛e jak. . . ? — Nazywa si˛e Szatan. — Ochrypły, powolny szept. — Czy wyrzekasz si˛e go? — Tak! Tak! — Skwapliwie. — O mój Jezu, mój Zbawco! M˛ez˙ czyzna zakołysał głowa˛ i wbił w nia˛ puste l´sniace ˛ oczy zeloty. — Je´sli stanie w tych drzwiach. . . — jej palec wskazał pogra˙ ˛zony w półmroku przedsionek, gdzie stał rewolwerowiec — czy wyrzekniesz si˛e go, rzucajac ˛ mu to w twarz? — Jak mam˛e kocham! — Czy wierzysz w wieczna˛ miło´sc´ Jezusa? M˛ez˙ czyzna zaczał ˛ płaka´c. ˙ — Zeby´s, kurwa, wiedziała, z˙ e wierz˛e! — On ci wybacza, Jonson. — Chwalmy Pana! — zaintonował Jonson, wcia˙ ˛z płaczac. ˛ — Wiem, z˙ e ci wybacza, tak samo jak wiem, z˙ e wygna ze swoich pałaców i straci ˛ w płonacy ˛ mrok tych, którzy nie okazali skruchy. — Chwalmy Pana! — powtórzyli solennie wyzuci z sił wierni. — Tak samo jak wiem, z˙ e ten Intruz, ten Szatan, ten Władca Much i W˛ez˙ y zostanie stracony ˛ i zmia˙zd˙zony. . . czy zmia˙zd˙zysz go, je´sli go spotkasz, Jonson? — Tak! Chwalmy Pana! — zaszlochał Jonson. 40

— Czy zmia˙zd˙zycie go, je´sli go spotkacie, bracia i siostry? — Taaaak. . . — tonem spełnienia. — Je´sli zobaczycie, jak paraduje jutro główna˛ ulica? ˛ — Chwalmy Pana. . . Wytracony ˛ z równowagi rewolwerowiec cofnał ˛ si˛e do drzwi i wrócił do miasta, w powietrzu wisiał czysty zapach pustyni. Nadeszła prawie pora rusza´c dalej. Prawie.

Rozdział trzynasty

Ponownie w łó˙zku. — Nie przyjmie ci˛e — stwierdziła Allie. Sprawiała wra˙zenie wystraszonej. — Z nikim si˛e nie spotyka. Wychodzi tylko w niedziel˛e wieczorem, z˙ eby nap˛edzi´c wszystkim s´miertelnego stracha. — Od jak dawna tu jest? — Od jakich´s dwunastu lat. Nie mówmy o niej. — Skad ˛ przyszła? Z której strony s´wiata? — Nie wiem. Kłamała. — Allie? — Nie wiem! — Allie? — No, dobrze! Dobrze! Przyszła od osadników! Z pustyni! — Tak my´slałem. — Rewolwerowiec troch˛e si˛e rozlu´znił. — Gdzie mieszka? — Czy pokochasz si˛e ze mna,˛ je´sli ci powiem? — zapytała troch˛e ni˙zszym tonem. — Znasz odpowied´z na to pytanie. Westchn˛eła. Jej oddech zabrzmiał niczym szelest starych po˙zółkłych kartek. — Ma dom za wzgórzem na tyłach ko´scioła. Mała˛ chatk˛e. Mieszkał tam prawdziwy pastor, dopóki si˛e nie wyprowadził. Wystarczy? Jeste´s usatysfakcjonowany? — Nie. Jeszcze nie — odparł i poło˙zył si˛e na niej.

Rozdział czternasty

To był ostatni dzie´n i rewolwerowiec wiedział o tym. Niebo miało brzydki kolor posiniaczonego fioletu, dziwacznie pod´swietlonego pierwszymi palcami brzasku. Allie tłukła si˛e po barze niczym duch, zapalajac ˛ lampy i piekac ˛ skwierczace ˛ w rynience kukurydziane placki. Pokochał ja˛ ostro, kiedy powiedziała mu, co chciał wiedzie´c. Czuła, z˙ e nadchodzi koniec, i dała z siebie wi˛ecej ni˙z kiedykolwiek wcze´sniej, dała mu to z desperacja,˛ na pohybel zbli˙zajacemu ˛ si˛e s´witowi, dała mu to z niestrudzona˛ energia˛ szesnastolatki. Ale rano była blada, znowu na skraju menopauzy. Podała mu bez słowa jedzenie. Prze˙zuwał je szybko, popijajac ˛ ka˙zdy k˛es gorac ˛ a˛ kawa.˛ Allie stan˛eła w drzwiach i wpatrywała si˛e w cichy batalion sunacych ˛ z wolna porannych chmur. — B˛edzie dzi´s kurzyło — powiedziała. — Nie dziwi˛e si˛e. — Czy ty kiedykolwiek czemu´s si˛e dziwisz? — zapytała z ironia˛ i odwróciła si˛e, z˙ eby popatrze´c, jak bierze do r˛eki kapelusz. Nasunał ˛ go na głow˛e i przeszedł obok niej. — Czasami — odparł. Jeszcze tylko raz miał zobaczy´c ja˛ z˙ ywa.˛

Rozdział pi˛etnasty

Kiedy dotarł do chaty Sylvii Pittston, wiatr raptownie ucichł. Cały s´wiat zdawał si˛e czeka´c na to, co si˛e stanie. Sp˛edził w pustynnej okolicy do´sc´ czasu, by wiedzie´c, z˙ e im dłu˙zsza cisza, tym gwałtowniej wiatr b˛edzie da´ ˛c, gdy w ko´ncu si˛e zerwie. Nad ziemia˛ zawisło dziwne płaskie s´wiatło. Do drzwi chaty, która była zniszczona i pochylona, przybito du˙zy drewniany krzy˙z. Rewolwerowiec zastukał i chwil˛e odczekał. Bez odpowiedzi. Zastukał ponownie. To samo. Cofnał ˛ si˛e i mocno kopnał ˛ drzwi prawym butem. Mała zasuwka w s´rodku odpadła i drzwi rabn˛ ˛ eły w poprzybijane krzywo deski s´ciany, płoszac ˛ szczury, które rzuciły si˛e w popłochu do ucieczki. Sylvia Pittston siedziała w sieni, na mamucim bujaku z ciemnego drewna, przygladaj ˛ ac ˛ mu si˛e spokojnie swymi wielkimi ciemnymi oczyma. Blask burzy odbijał si˛e niepokoja˛ cymi półtonami na jej policzkach. Miała na sobie szal. Bujak cicho poskrzypywał. Patrzyli na siebie przez długa,˛ umykajac ˛ a˛ zegarowi chwil˛e. — Nigdy go nie złapiesz — powiedziała. — Idziesz s´cie˙zka˛ zła. — Przyszedł do ciebie — stwierdził rewolwerowiec. — I do mojego ło˙za. Przemówił do mnie w J˛ezyku. . . — Przer˙znał ˛ ci˛e. Nawet nie mrugn˛eła. — Idziesz s´cie˙zka˛ zła, rewolwerowcze. Kryjesz si˛e w cieniu. Wczoraj wieczorem skryłe´s si˛e w cieniu bo˙zego przybytku. My´slałe´s, z˙ e nie zdołam ci˛e dostrzec? — Dlaczego uzdrowił trawo˙zerc˛e? — Jest bo˙zym aniołem. Tak powiedział. — Mam nadziej˛e, z˙ e mówiac ˛ to, u´smiechał si˛e. Wyszczerzyła bezwiednie z˛eby i jej twarz przybrała dziki wyraz. — Powiedział mi, z˙ e b˛edziesz poda˙ ˛zał jego s´ladem. Powiedział mi, co robi´c. Powiedział, z˙ e jeste´s Antychrystem. Rewolwerowiec potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Tego nie powiedział. U´smiechn˛eła si˛e do niego leniwie. — Powiedział, z˙ e b˛edziesz chciał si˛e ze mna˛ przespa´c. Chcesz? — Tak. 44

— Cena˛ jest twoje z˙ ycie, rewolwerowcze. Obdarzył mnie dzieckiem. . . dzieckiem anioła. Je´sli wtargniesz we mnie. . . Jej leniwy u´smiech mówił wszystko. Rozchyliła zach˛ecajaco ˛ wielkie zwaliste uda. Napi˛eły si˛e pod suknia˛ niczym płyty czystego marmuru. Przyprawiało to o zawrót głowy. Rewolwerowiec oparł dłonie na kolbach rewolwerów. — Masz w sobie demona, kobieto. Potrafi˛e go wyp˛edzi´c. Efekt był natychmiastowy. Sylvia Pittston cofn˛eła si˛e w fotelu i spiorunowała go wzrokiem. — Nie dotykaj mnie! Nie podchod´z do mnie! Nie o´smielisz si˛e dotkna´ ˛c bo˙zej oblubienicy! — Chcesz si˛e zało˙zy´c? — zapytał, szczerzac ˛ z˛eby i robiac ˛ krok w jej stron˛e. Pot˛ez˙ ne ciało zadygotało. Na twarzy odbiło si˛e karykaturalne przera˙zenie, rozcapierzone palce nakre´sliły w powietrzu Znak Złego Uroku. — Pustynia — wycedził rewolwerowiec. — Co jest za pustynia? ˛ — Nigdy go nie złapiesz! Nigdy! Nigdy! Usma˙zysz si˛e! Powiedział mi to. — Dopadn˛e go — stwierdził. — Oboje o tym wiemy. Co jest za pustynia? ˛ — Nie! — Odpowiedz mi! — Nie! Podszedł jeszcze bli˙zej, uklakł ˛ i złapał ja˛ za uda. Jej nogi zacisn˛eły si˛e niczym imadło. Wydawała z siebie dziwne lubie˙znie piskliwe d´zwi˛eki. — W takim razie wyp˛edz˛e z ciebie demona — powiedział. — Nie. . . Rozsunał ˛ jej nogi i wysunał ˛ z kabury jeden z rewolwerów. — Nie! Nie! Nie! Jej oddech przypominał krótkie dzikie chrzakni˛ ˛ ecia. — Odpowiedz mi. Odchyliła si˛e do tyłu w fotelu i zadr˙zała pod nia˛ podłoga, z jej ust popłyn˛eły modlitwy i poprzekr˛ecane słowa z˙ argonu. Wymierzył w nia˛ luf˛e rewolweru. Bardziej czuł, ni˙z słyszał s´wist wdzierajace˛ go si˛e do jej płuc przera˙zonego oddechu. R˛ece kobiety waliły go po głowie; stopy tupały w podłog˛e, i w tym samym momencie pot˛ez˙ ne ciało próbowało wchłona´ ˛c intruza, wessa´c go do swego łona, z zewnatrz ˛ nie obserwował ich nikt prócz sinego nieba. Wrzasn˛eła co´s wysokim nieartykułowanym głosem. — Co? — Góry! — Co góry? — On zatrzyma si˛e po ich drugiej stronie. . . słodki Jezu. . . z˙ eby nabra´c sił. Dzi˛eki me. . . dzi˛eki medytacji, rozumiesz? Och. . . jestem. . . jestem. . . 45

Zwaliste ciało wypr˛ez˙ yło si˛e nagle do przodu, lecz on nie pozwolił, by dotkn˛eła go swoimi narzadami. ˛ A potem oklapła nagle, zmalała i zapłakała, kładac ˛ r˛ece na kolanach. — No, tak — mruknał, ˛ wstajac. ˛ — Demon został obsłu˙zony, prawda? — Wyno´s si˛e. Zabiłe´s dziecko. Wyno´s si˛e. Wyno´s. Przystanał ˛ w drzwiach i obejrzał si˛e. — Nie było dziecka — stwierdził krótko. — Nie było anioła. Nie było demona. — Zostaw mnie w spokoju — powiedziała i usłuchał jej.

Rozdział szesnasty

Kiedy zjawił si˛e u Kennerly’ego, nad horyzontem na północy pojawił si˛e dziwny obłok. Rewolwerowiec wiedział, z˙ e to pył. Nad Tuli wisiało martwe nieruchome powietrze. Kennerly czekał na niego na wysypanych sieczka˛ deskach, którymi wyło˙zona była podłoga jego stajni. — Odje˙zd˙za pan? — zapytał, u´smiechajac ˛ si˛e podle. — Tak. — Chyba nie przed sama˛ burza? ˛ — Wyprzedz˛e ja.˛ — Wiatr jest szybszy od człowieka na mule. Na otwartej przestrzeni mo˙ze pana zabi´c. — Chc˛e odebra´c muła ju˙z teraz — uciał ˛ dyskusj˛e rewolwerowiec. — Jasne — odparł Kennerly, lecz zamiast si˛e odwróci´c, stał dalej w miejscu, jakby zastanawiał si˛e, co jeszcze powiedzie´c. Usta wykrzywiał mu lizusowski, nienawistny u´smiech, oczy wpatrywały si˛e w co´s za ramieniem rewolwerowca. Rewolwerowiec jednocze´snie odsunał ˛ si˛e w bok i odwrócił. Trzymane przez Soobie ci˛ez˙ kie polano przeci˛eło ze s´wistem powietrze, muskajac ˛ tylko jego łokie´c. Siła zamachu była tak wielka, z˙ e dziewczyna wypu´sciła bro´n z rak ˛ i drewno stukn˛eło o podłog˛e. Wysoko, na pogra˙ ˛zonym w mroku strychu, zerwały si˛e do lotu jaskółki. Dziewczyna utkwiła w nim krowie oczy. Pod spłowiała˛ po praniu koszula˛ sterczały majestatycznie nabrzmiałe piersi. Kciuk poszukał z senna˛ oci˛ez˙ ało´scia˛ przystani ust. Rewolwerowiec odwrócił si˛e z powrotem do Kennerly’ego. Ten u´smiechał si˛e szeroko. Jego skóra była woskowo z˙ ółta. Oczy obracały si˛e w oczodołach. — Ja. . . — zaczał ˛ zaflegmionym szeptem, lecz nie był w stanie sko´nczy´c. — Muł — upomniał go łagodnie rewolwerowiec. — Jasne, jasne — szepnał ˛ z u´smiechem niedowierzania Kennerly i podreptał w głab ˛ stajni. Rewolwerowiec stanał ˛ w miejscu, skad ˛ mógł go obserwowa´c. Stajenny wyprowadził muła i podał mu uzd˛e. 47

— Id´z do domu i zajmij si˛e siostra˛ — rozkazał Soobie. Dziewczyna odrzuciła do tyłu głow˛e i nawet nie drgn˛eła. Rewolwerowiec zostawił ich tam, stojacych ˛ na zakurzonych, poplamionych odchodami deskach i piorunujacych ˛ si˛e wzrokiem — jego z niezdrowym u´smiechem, ja˛ z głupawa˛ apatyczna˛ wojowniczo´scia.˛ Na dworze upal walił mi˛edzy oczy.

Rozdział siedemnasty

Poprowadził muła s´rodkiem ulicy, wzbijajac ˛ obłoczki kurzu podeszwami butów. Bukłaki zawiesił na jego grzbiecie. Przystanał ˛ przed barem Sheba, lecz Allie tam nie było. Lokal był pusty, zabity deskami przed burza˛ i wcia˙ ˛z brudny po poprzednim wieczorze. Allie nie zabrała si˛e jeszcze do sprzatania ˛ i bar cuchnał ˛ jak mokry pies. Rewolwerowiec napełnił sakw˛e mak ˛ a˛ kukurydziana,˛ suszona˛ i pra˙zona˛ kukurydza˛ oraz połowa˛ mielonego mi˛esa, które znalazł w lodówce, i zostawił cztery sztuki złota na drewnianym kontuarze. Allie nie zeszła na dół. Pianino Sheba z˙ egnało go wyszczerzonymi z˙ ółtymi z˛ebami klawiszy. Wyszedł na dwór i zarzucił sakw˛e na grzbiet muła. Czuł, jak co´s s´ciska go w gardle. Mógł umkna´ ˛c pułapki, ale miał niewielka˛ szans˛e. Był w ko´ncu intruzem. Mijał pozamykane, zastygłe w oczekiwaniu budynki, czujac ˛ oczy, które obserwowały go przez p˛ekni˛ecia i szpary. Człowiek w czerni odegrał w Tuli rol˛e Boga. Czy stanowiło to tylko przejaw kosmicznego poczucia humoru, czy te˙z wynikało z desperacji? To pytanie nie było pozbawione znaczenia. Za jego plecami rozległ si˛e wysoki s´widrujacy ˛ krzyk i nagle otworzyły si˛e jakie´s drzwi, z wn˛etrza wysypali si˛e ludzie. Pułapka została zatem zastawiona. M˛ez˙ czy´zni w długich kalesonach i m˛ez˙ czy´zni w brudnych drelichach. Kobiety w spodniach i spłowiałych sukienkach. Nawet dzieci drepczace ˛ w s´lad za rodzicami, i w ka˙zdej r˛ece drewniany kołek albo nó˙z. Jego reakcja była automatyczna, natychmiastowa, wpojona. Obrócił si˛e na pi˛ecie, r˛ece same wyciagn˛ ˛ eły rewolwery z kabur. Pod palcami czuł ich ci˛ez˙ kie pewne r˛ekoje´sci. Pierwsza była Allie; to oczywi´scie musiała by´c Allie. Zbli˙zała si˛e do niego z przera˙zona˛ twarza˛ i blizna,˛ której zachodzace ˛ sło´nce nadało piekielny odcie´n purpury. Zobaczył, z˙ e wzi˛eli ja˛ jako zakładniczk˛e; zza jej ramienia wyzierała wykrzywiona w grymasie twarz Sheba, podobnego do famulusa czarownicy. Była jego tarcza˛ i ofiara.˛ Rewolwerowiec zobaczył to wszystko jasno i wyra´znie w zastygłym nie´smiertelnym s´wietle sterylnego spokoju. — Trzyma mnie! — usłyszał jej krzyk. — O Jezu, nie strzelaj! Nie! Nie! Jego r˛ece jednak znały rzemiosło. Był ostatnim ze swojego plemienia i nie tylko jego usta znały Wysoka˛ Mow˛e. Rewolwery zagrały ci˛ez˙ ka˛ atonalna˛ muzy49

k˛e. Jej usta zatrzepotały, ciało osun˛eło si˛e, rewolwery wypaliły ponownie. Głowa Sheba odskoczyła do tyłu. Oboje run˛eli w pył. Posypały si˛e na niego drewniane kołki. Rewolwerowiec zatoczył si˛e i zasłonił. Jeden, z wbitym gwo´zdziem, zahaczył go o rami˛e i skaleczył do krwi. M˛ez˙ czyzna z zarostem na policzkach i plamami potu pod pachami skoczył na niego, trzymajac ˛ w łapie t˛epy kuchenny nó˙z. Rewolwerowiec poło˙zył go trupem i z˛eby napastnika zadzwoniły gło´sno, gdy uderzył podbródkiem o ziemi˛e. — SZATAN! — wrzasnał ˛ kto´s. — PRZEKLETY! ˛ OBALCIE GO NA ZIEMIE! ˛ — INTRUZ! — zawołał kto´s inny. Posypały si˛e kolejne kije. Nó˙z odbił si˛e od jego buta. — INTRUZ! ANTYCHRYST! Rewolwerowiec przebijał si˛e przez s´rodek tłumu, cofajac ˛ si˛e przed padaja˛ cymi ciałami. Jego r˛ece wybierały cele ze złowroga˛ akuratno´scia.˛ Kolejni dwaj m˛ez˙ czy´zni i kobieta padli na ziemi˛e, a on przebiegł przez luk˛e, która po nich została. Poprowadził rozgoraczkowany ˛ pochód przez ulic˛e w kierunku rozchwierutanego sklepu i warsztatu fryzjerskiego, naprzeciwko baru Sheba. Wspiawszy ˛ si˛e na drewniany chodnik, odwrócił si˛e i posłał ostatnie naboje w nacierajac ˛ a˛ gromad˛e, z tyłu le˙zeli ukrzy˙zowani w pyle Sheb, Allie i inni. Nikt nie zawahał si˛e ani nie cofnał, ˛ cho´c ka˙zdy jego strzał był s´miertelny i cho´c rewolwery widzieli zapewne tylko na ilustracjach w starych, bardzo starych czasopismach. Wycofywał si˛e, poruszajac ˛ ciałem niczym tancerz i uchylajac ˛ si˛e przed fruwajacymi ˛ pociskami. Idac, ˛ załadował ponownie rewolwery z szybko´scia,˛ która˛ wpojono niegdy´s jego palcom, s´migajacym ˛ mi˛edzy cylindrami i ta´sma˛ z nabojami. Gromada zbli˙zyła si˛e do chodnika, a on wszedł do sklepu i zatrzasnał ˛ za soba˛ drzwi. Wielka wystawowa szyba po prawej stronie p˛ekła i do s´rodka wpadli trzej m˛ez˙ czy´zni. Ich twarze były pozbawionymi uczu´c twarzami zelotów, w oczach płonał ˛ s´wi˛ety ogie´n. Zastrzelił ich wszystkich i chwil˛e pó´zniej do sklepu wskoczyli dwaj nast˛epni. Ra˙zeni pociskami, zawi´sli na sterczacych ˛ odłamkach szkła, tarasujac ˛ otwór. Drzwi zatrzeszczały i zatrz˛esły si˛e pod naporem tłumu. Nagle usłyszał głos Sylvii Pittston. — ZABÓJCA! WASZE DUSZE! ROZSZCZEPIONE KOPYTO! Zawiasy oderwały si˛e i drzwi run˛eły z głuchym kla´sni˛eciem do s´rodka, z podłogi wzbił si˛e pył. Zaatakowali go m˛ez˙ czy´zni, kobiety i dzieci, w powietrzu fruwała s´lina i szczapy drewna. Opró˙znił oba magazynki, ludzie padali jak kr˛egle. Wycofujac ˛ si˛e do fryzjera, pchnał ˛ w ich stron˛e beczk˛e z mak ˛ a,˛ a potem cisnał ˛ garnek wrzacej ˛ wody z tkwiacymi ˛ w s´rodku dwiema poszczerbionymi brzytwami. Ludzie szli dalej, wznoszac ˛ nieartykułowane okrzyki. Gdzie´s z zewnatrz ˛ zagrzewała ich 50

do walki Sylvia Pittston, jej głos wznosił si˛e i opadał na s´lepych sufiksach. Rewolwerowiec wciskał naboje do goracych ˛ komór, czujac ˛ zapach s´ci˛etych włosów i swad ˛ przypalanych odcisków na własnych palcach. Wyskoczył przez tylne drzwi na werand˛e. Za plecami miał teraz poro´sni˛eta˛ krzewami równin˛e, kategorycznie wyrzekajac ˛ a˛ si˛e miasta, które przycupn˛eło na jej skraju. Za rogiem czaili si˛e, z szerokimi zdradzieckimi u´smiechami, trzej m˛ez˙ czy´zni. Zobaczyli go, zobaczyli, z˙ e ich widzi, i u´smiechy spełzły im z ust sekund˛e przed tym, nim ich skosił, w s´lad za nimi wyskoczyła z wyciem kobieta. Wielka i gruba, znana była bywalcom baru jako ciotka Mili. Kula odrzuciła ja˛ do tyłu i padła na ziemi˛e, z zadarta˛ wysoko jak u dziwki spódnica.˛ Rewolwerowiec zszedł po schodkach i cofajac ˛ si˛e, zrobił dziesi˛ec´ , dwadzies´cia kroków. Tylne drzwi zakładu fryzjerskiego otworzyły si˛e i wyroili si˛e z nich ludzie. Przed oczyma mign˛eła mu Sylvia Pittston. Raził ogniem. Padali skuleni w kucki, padali na plecy, wywracali si˛e przez balustrad˛e. Nie rzucali z˙ adnych cieni w nie´smiertelnym purpurowym blasku dnia. Rewolwerowiec zdał sobie spraw˛e, z˙ e krzyczy. Krzyczał od samego poczatku. ˛ Jadra ˛ przywarły mu do podbrzusza. Oczy miał jak pop˛ekane ło˙zyska kulkowe. R˛ece jak z drewna. Uszy jak z z˙ elaza. Cylindry rewolwerów były znowu puste i tłum zaatakował, przeistaczajac ˛ si˛e w znak Oka i R˛eki. Rewolwerowiec stał, krzyczac ˛ i ładujac ˛ bro´n od nowa, nie anga˙zujac ˛ jednak umysłu, pozwalajac, ˛ by r˛ece same wykonały to, co do nich nale˙zy. Czy mógł podnie´sc´ dło´n i uprzedzi´c ich, z˙ e przez dwadzie´scia pi˛ec´ lat uczył si˛e tej sztuczki oraz innych podobnych, opowiedzie´c im o rewolwerach i o krwi, która˛ zostały pobłogosławione? Nie mógł. Lecz jego r˛ece umiały opowiedzie´c im swoja˛ własna˛ histori˛e. Gdy sko´nczył ładowa´c, znale´zli si˛e w zasi˛egu rzutu. Jaki´s kij trafił go w czoło, z otartej skóry pociekła krew. Za dwie sekundy powinni go dopa´sc´ . Na czele zobaczył Kennerly’ego, Soobie oraz jego druga,˛ młodsza,˛ mo˙ze jedenastoletnia˛ córk˛e, a tak˙ze dwóch m˛ez˙ czyzn i kobiet˛e o nazwisku Amy Feldon, których pami˛etał z baru. Załatwił ich wszystkich, a tak˙ze tych, którzy atakowali za nimi. Padali niczym strachy na wróble. Krew i mózg tryskały strugami. Na chwil˛e zatrzymali si˛e zaskoczeni w miejscu i mógł teraz wyłuska´c z tłumu pojedyncze oszołomione twarze. Jaki´s m˛ez˙ czyzna zaczał ˛ biega´c w kółko. Kobieta z p˛echerzami na r˛ekach zadarła głow˛e do nieba i gło´sno zagdakała. Staruszek, którego jako pierwszego zobaczył na stopniach sklepu spo˙zywczego, gdy wchodził do Tuli, załatwił si˛e nagle obficie w spodnie. Rewolwerowiec zda˙ ˛zył ponownie załadowa´c jeden z rewolwerów. I wtedy rzuciła si˛e na niego Sylvia Pittston, wymachujac ˛ trzymanymi w obu r˛ekach drewnianymi krzy˙zami. — DIABEŁ! DIABEŁ! ZABÓJCA DZIECI! POTWÓR! ZNISZCZCIE GO, BRACIA I SIOSTRY! ZNISZCZCIE INTRUZA, KTÓRY MORDUJE DZIECI! Posłał po jednym naboju w ka˙zdy z krzy˙zy, rozłupujac ˛ je w drzazgi, a po51

tem cztery kolejne w głow˛e kobiety. Zło˙zyła si˛e jak harmonia i jej ciało zadr˙zało niczym falujace ˛ w upale powietrze. Na chwil˛e zastygli wszyscy w nieruchomym tableaux, wpatrujac ˛ si˛e w Sylvi˛e Pittston. Palce rewolwerowca ponownie załadowały bro´n. Ich opuszki skwierczały i płon˛eły. Na ka˙zdym wypalone były równe kr˛egi. Napastników robiło si˛e coraz mniej; przerzedził ich szeregi niczym sierp kosiarza. Sadził, ˛ z˙ e z chwila˛ jej s´mierci rozbiegna˛ si˛e, lecz kto´s cisnał ˛ w niego noz˙ em. R˛ekoje´sc´ uderzyła go mocno mi˛edzy oczy i przewrócił si˛e. Ruszyli na niego, ziejac ˛ nienawi´scia.˛ Le˙zac ˛ na własnych zu˙zytych łuskach, znowu wystrzelał wszystkie naboje. Bolała go głowa, przed oczyma latały wielkie brazowe ˛ kr˛egi. Raz chybił, jedena´scie razy trafił. Ci, którzy ocaleli, dopadli go jednak. Wystrzelił cztery pociski, które zda˙ ˛zył załadowa´c, podczas gdy oni okładali go i d´zgali no˙zami. Zrzucił dwóch z lewej r˛eki i przeturlał si˛e na bok. Jego dłonie znowu zaj˛eły si˛e tym, do czego zostały stworzone. Kto´s d´zgnał ˛ go w rami˛e. Kto´s inny w plecy. Oberwał w z˙ ebra. D´zgni˛eto go w po´sladek. Jaki´s chłopiec podpełzł bli˙zej i zadał mu jedyna˛ gł˛eboka˛ ran˛e, w poprzek łydki. Rewolwerowiec odstrzelił mu głow˛e. Ludzie rozproszyli si˛e i ponownie poło˙zył kilku trupem. Ci, którzy ocaleli, zacz˛eli si˛e wycofywa´c w stron˛e budynków koloru piasku. Jego r˛ece znowu wykonały to, co do nich nale˙zało. Były niczym nadgorliwe psy, które pragna˛ pokazywa´c sztuczki nie raz i nie dwa, lecz przez cała˛ noc. Pociski kosiły biegnacych ˛ ludzi. Ostatni zdołał dobiec do schodków werandy przy zakładzie fryzjerskim i wtedy dopiero trafiła go kula rewolwerowca. Cisza z powrotem wypełniła poszczerbiona˛ przestrze´n. Rewolwerowiec krwawił z około dwudziestu ró˙znych ran, wszystkich płytkich, z wyjatkiem ˛ ci˛ecia na łydce. Obwiazał ˛ ja˛ strz˛epem koszuli, a potem wyprostował si˛e i przyjrzał swoim ofiarom. Tworzyli kr˛ety, zygzakowaty s´lad, który wiódł od werandy fryzjera a˙z do miej˙ sca, gdzie stał. Le˙zeli w ró˙znych pozycjach. Zaden nie wygladał, ˛ jakby spał. Idac ˛ z powrotem, zaczał ˛ ich liczy´c, w sklepie natknał ˛ si˛e na m˛ez˙ czyzn˛e obejmujacego ˛ w miłosnym u´scisku s´ciagni˛ ˛ ety na podłog˛e pop˛ekany słój z cukierkami. Przystanał ˛ w miejscu, w którym to si˛e zacz˛eło, po´srodku opustoszałej głównej ulicy. Poło˙zył trupem trzydziestu dziewi˛eciu m˛ez˙ czyzn, czterna´scie kobiet i pi˛ecioro dzieci. Pozabijał wszystkich mieszka´nców Tuli. Zerwał si˛e suchy wiatr. Pierwszy powiew przyniósł słodkawy, przyprawiajacy ˛ o mdło´sci odór. Rewolwerowiec ruszył jego s´ladem, a potem podniósł wzrok i pokiwał głowa.˛ Na dachu baru wisiał z szeroko rozpostartymi r˛ekoma ukrzy˙zowany Nort. Gnijace ˛ ciało przybite było drewnianymi c´ wiekami do desek. Do brudnego czoła przyci´sni˛eto wielkie purpurowe rozszczepione kopyto. Rewolwerowiec wyszedł z miasta. Jego muł stał przy k˛epie trawy, na mniej wi˛ecej czterdziestym jardzie dawnego traktu dyli˙zansów. Zaprowadził go z po52

wrotem do stajni Kennerly’ego. Na dworze wiatr zawodził w rytmie ragtime’u. Oporzadził ˛ i nakarmił muła i wrócił do baru Sheba, w szopie z tyłu domu znalazł drabin˛e, wdrapał si˛e na dach i odciał ˛ Norta. Jego ciało było l˙zejsze od worka z patykami. Dołaczył ˛ je do reszty. Nast˛epnie wrócił do baru, zjadł hamburgery i wypił trzy piwa. Na zewnatrz ˛ gasło s´wiatło dnia i w powietrze wzbijały si˛e tumany piasku. T˛e noc sp˛edził w łó˙zku, w którym spał razem z Allie. Nic mu si˛e s´niło. Nazajutrz rano wiatr ucichł i wstało jak zwykle jasne i niepami˛etajace ˛ niczego sło´nce. Ciała uleciały z wiatrem na południe, niczym krzaki z˙ arnowca. Pó´znym rankiem, po obwiazaniu ˛ wszystkich ran, ruszył w s´lad za nimi.

Rozdział osiemnasty

Wydawało mu si˛e, z˙ e Brown zasnał, ˛ w palenisku mrugały pojedyncze iskierki. Ptak Zoltan schował głow˛e pod skrzydło. — Prosz˛e, prosz˛e — odezwał si˛e Brown, kiedy rewolwerowiec miał ju˙z zamiar wsta´c i rozło˙zy´c sobie siennik w kacie. ˛ — Opowiedziałe´s o tym. Poczułe´s si˛e lepiej? Rewolwerowiec z˙ achnał ˛ si˛e. — Dlaczego miałbym czu´c si˛e z´ le? — Powiedziałe´s, z˙ e jeste´s człowiekiem. Nie demonem, a mo˙ze skłamałe´s? — Nie skłamałem. — Rewolwerowiec wyczuł w jego głosie niech˛etna˛ aprobat˛e; polubił Browna. Szczerze polubił, i ani razu go nie okłamał. — Kim jeste´s, Brown? Tak naprawd˛e? — Po prostu soba˛ — odparł wcale niezbity z tropu osadnik. — Dlaczego uwaz˙ asz, z˙ e kryjesz w sobie taka˛ tajemnic˛e? Rewolwerowiec nie odpowiedział i zapalił skr˛eta. — Moim zdaniem bardzo si˛e zbli˙zyłe´s do twojego człowieka w czerni — stwierdził Brown. — Czy jest zdesperowany? — Nie wiem. — A ty? — Jeszcze nie — odpowiedział rewolwerowiec i zmierzył zadziornym spojrzeniem Browna. — Zrobi˛e to, co musz˛e zrobi´c. — No i dobrze — mruknał ˛ osadnik, po czym przekr˛ecił si˛e na drugi bok i zasnał. ˛

Rozdział dziewi˛etnasty

Rano Brown nakarmił go i wysłał w drog˛e, w s´wietle dnia sprawiał przedziwne wra˙zenie, z wychudła˛ spalona˛ piersia,˛ ołówkowatymi obojczykami i grzywa˛ kr˛econych rudych włosów. Ptak przycupnał ˛ na jego ramieniu. — Co z mułem? — zapytał rewolwerowiec. — Zjem go — odparł Brown. — Dobrze. Brown podał mu r˛ek˛e i rewolwerowiec u´scisnał ˛ ja.˛ Osadnik wskazał głowa˛ południe. — Niech ci si˛e lekko idzie. — Wiesz, jak b˛edzie. Skin˛eli sobie głowami na po˙zegnanie i rewolwerowiec odszedł, objuczony rewolwerami i woda.˛ Obejrzał si˛e tylko raz. Brown zaciekle pielił swoje małe poletko. Kruk przycupnał ˛ niczym gargulec na niskim dachu jego chaty.

Rozdział dwudziesty

Ognisko zgasło i gwiazdy zaczynały blakna´ ˛c. Wiatr nie mógł znale´zc´ sobie miejsca. Rewolwerowiec wzdrygnał ˛ si˛e we s´nie i z powrotem zastygł w bezruchu. ´ Sniło mu si˛e, z˙ e jest spragniony, w ciemno´sci nie wida´c było zarysu gór. Poczucie winy słabło. Wypalała je pustynia. Odkrył, z˙ e zamiast o Tuli coraz cz˛es´ciej my´sli o Corcie, który nauczył go strzela´c. Cort wiedział, co jest czarne, a co białe. Ponownie wzdrygnał ˛ si˛e i obudził. Mrugajac ˛ oczyma, spojrzał na własne ognisko, którego kształt nało˙zył si˛e na inny, bardziej geometryczny. Był romantykiem, wiedział o tym i strzegł zazdro´snie tej tajemnicy. To oczywi´scie sprawiło, z˙ e znów pomy´slał o Corcie. Nie miał poj˛ecia, gdzie ´ jest teraz Cort. Swiat poszedł naprzód. Rewolwerowiec zarzucił sakw˛e na rami˛e i ruszył dalej przed siebie.

Przydro˙zny Zajazd

Rozdział pierwszy

Przez cały dzie´n tłukła mu si˛e po głowie dziecinna rymowanka, jedna z tych doprowadzajacych ˛ do obł˛edu rzeczy, które nie chca˛ si˛e od nas odczepi´c, stajac ˛ szyderczo poza apsyda˛ s´wiadomego umysłu i strojac ˛ miny do tego, co w nas racjonalne. Wierszyk brzmiał: W Hiszpanii m˙zy, gdy d˙zd˙zyste przyjda˛ dni. Jest rado´sc´ i jest ból, co stale c´ mi, lecz w Hiszpanii m˙zy, gdy d˙zd˙zyste przyjda˛ dni. Proste jak drut, obł˛ednie zdrowe Filary s´wiata wszystkie runa˛ w pył I wszystkie b˛eda˛ wyglada´ ˛ c jak nowe Lecz je´sli´s szalony lub tylko zdrów w Hiszpanii m˙zy, gdy d˙zd˙zyste przyjda˛ dni. Stapamy ˛ z miło´scia,˛ lecz fruwamy w ła´ncuchach I d˙zd˙zyste przyjda˛ dni, gdy w Hiszpanii m˙zy. Wiedział, dlaczego cisn˛eła mu si˛e do głowy ta rymowanka. Co jaki´s czas s´nił mu si˛e jego pokój w zamku i matka, która nuciła kołysanki, z˙ eby le˙zał spokojnie w małym łó˙zeczku przy kolorowym oknie. Nie s´piewała mu przed za´sni˛eciem, poniewa˙z wszyscy chłopcy, którzy narodzili si˛e, by pozna´c Wysoka˛ Mow˛e, musieli samotnie stawi´c czoło ciemno´sci, robiła to jednak w porze poobiedniej drzemki i pami˛etał szare deszczowe s´wiatło, które załamywało si˛e kolorami na szybkach witra˙zu; pami˛etał chłód pokoju, ci˛ez˙ kie ciepło koców, miło´sc´ do matki, jej czerwone usta, natr˛etna˛ melodi˛e niedorzecznej piosenki i jej głos. Teraz ta kołysanka przyprawiała go w piekacym ˛ skwarze o szale´nstwo, s´cigajac ˛ w jego my´slach własny „ogon”, gdy szedł. Wypił ju˙z cała˛ wod˛e i wiedział, z˙ e najprawdopodobniej umrze. Nigdy si˛e nie spodziewał, z˙ e do tego dojdzie, i było mu przykro. Po południu wpatrywał si˛e cz˛es´ciej we własne stopy ani˙zeli w drog˛e przed soba.˛ Nawet diabelska trawa rosła tutaj z˙ ółta i karłowata. Skalny zlepieniec rozsypywał si˛e w rumosz. Góry nie wydawały si˛e ani troch˛e bli˙zsze, cho´c min˛eło 58

ju˙z szesna´scie dni, odkad ˛ opu´scił chat˛e ostatniego osadnika, obł˛ednie zdrowego m˛ez˙ czyzny mieszkajacego ˛ na skraju pustyni. Osadnik miał kruka, pami˛etał to, lecz nie mógł sobie przypomnie´c jego imienia. ´ Sledz ac ˛ wzrokiem swoje podnoszace ˛ si˛e i opadajace ˛ stopy, wsłuchiwał si˛e w nonsensowna˛ rymowank˛e, która zlewała si˛e w z˙ ałosny bełkot w jego głowie. Ciekawiło go, kiedy po raz pierwszy upadnie. Nie chciał upa´sc´ , mimo z˙ e nikt na niego nie patrzył. To była kwestia dumy Rewolwerowiec wiedział dobrze, co to takiego duma — ta niewidzialna ko´sc´ , która usztywnia kark. Zatrzymał si˛e i podniósł nagle wzrok. Zahuczało mu w głowie i przez chwil˛e miał wra˙zenie, z˙ e całe jego ciało unosi si˛e nad ziemia.˛ Daleko na horyzoncie stały pogra˙ ˛zone we s´nie góry. Ale było co´s jeszcze, co´s, co znajdowało si˛e o wiele bli˙zej. By´c mo˙ze zaledwie w odległo´sci pi˛eciu mil. Nat˛ez˙ ył wzrok, lecz oczy miał na pół s´lepe od piasku i sło´nca. Potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i ruszył dalej, w głowie wcia˙ ˛z brz˛eczała mu rymowanka. Mniej wi˛ecej godzin˛e pó´zniej padł na ziemi˛e i otarł sobie r˛ece, z niedowierzaniem spojrzał na malutkie krople krwi na zdartej skórze. Krew nie wydawała si˛e wcale rzadsza; wydawała si˛e całkiem zdrowa, tak samo zadowolona z siebie jak pustynia. Stracił ˛ krople, czujac ˛ do nich s´lepa˛ nienawi´sc´ . Zadowolona z siebie? Czemu nie? Krew została obsłu˙zona. Na jej cze´sc´ zło˙zono ofiar˛e. Krwawa˛ ofiar˛e. Krew musiała tylko kra˙ ˛zy´c. . . kra˙ ˛zy´c. . . kra˙ ˛zy´c. Spojrzał na plamy, które pozostały na ziemi, i spostrzegł, z˙ e rumosz wsysa je w siebie z niesamowita˛ szybko´scia.˛ No i jak ci si˛e to podoba, krwi? Jakie to na tobie wywarło wra˙zenie? O Jezu, chyba kompletnie ci odbiło. Wstał, przyciskajac ˛ r˛ece do piersi. Ta rzecz, która˛ widział wcze´sniej, wyrosła nagle tu˙z przed jego oczyma. Tak blisko, z˙ e z jego piersi wydarł si˛e okrzyk: zdławione pyłem krakanie. To był budynek. Nie. . . dwa budynki otoczone przewróconym ogrodzeniem z siatki, w jednym mie´sciła si˛e stajnia; mo˙zna to było niezawodnie pozna´c po kształcie. Drugi był domem mieszkalnym lub gospoda.˛ Przydro˙zny zajazd dla dyli˙zansów. Rozchwierutany piaskowy domek (wiatr zasypał piachem s´ciany z desek i zajazd wygladał ˛ jak zamek z piasku, wypalony przez sło´nce podczas odpływu w garncarskim piecu swoich promieni) rzucał waski ˛ cie´n, w którym kto´s siedział, opierajac ˛ si˛e o s´cian˛e. Budynek wydawał si˛e chyli´c pod jego ci˛ez˙ arem. A wi˛ec to on. Nareszcie. Człowiek w czerni. Rewolwerowiec stał przez chwil˛e z r˛ekoma przyci´sni˛etymi do piersi i otwartymi ustami, nie´swiadom przybranej przez siebie rapsodycznej pozy. Zamiast olbrzymiego, uskrzydlonego podniecenia (bad´ ˛ z te˙z l˛eku albo podziwu) nie odnajdywał w sobie niczego poza t˛epym atawistycznym poczuciem winy z powodu odczuwanej chwil˛e wcze´sniej dzikiej nienawi´sci do własnej krwi oraz powtarzajacych ˛ si˛e bez ko´nca słów dziecinnej piosenki. „. . . w Hiszpanii m˙zy. . . ” 59

Ruszył do przodu, wyciagaj ˛ ac ˛ z kabury rewolwer. „. . . gdy d˙zd˙zyste przyjda˛ dni.” Ostatnie c´ wier´c mili przebył biegiem, nie starajac ˛ si˛e w ogóle kry´c; i tak nie ´ było si˛e tu zreszta˛ za czym schowa´c. Scigał go jego własny krótki cie´n. Nie zdawał sobie sprawy, z˙ e twarz zmieniła mu si˛e w szara,˛ wyszczerzona,˛ po´smiertna˛ mask˛e wyczerpania; nie zwracał uwagi na nic prócz siedzacej ˛ w cieniu postaci. Dopiero pó´zniej przyszło mu do głowy, z˙ e człowiek w czerni mo˙ze nie z˙ y´c. Przeskoczył przez pochylone ogrodzenie z siatki (które niemal ze skrucha˛ przełamało si˛e bezgło´snie na pół) i sadzac ˛ susami przez o´slepiajaco ˛ jasne, ciche podwórze stajni, podniósł w gór˛e rewolwer. — Mam ci˛e na muszce! Mam ci˛e na muszce! Jeste´s. . . Posta´c poruszyła si˛e niespokojnie i wstała. Mój Bo˙ze, przeleciało przez głow˛e rewolwerowcowi, on zmarniał do cna, co si˛e z nim stało? Człowiek w czerni skurczył si˛e do dwóch stóp i pobielały mu włosy. Rewolwerowiec stanał ˛ jak wryty w miejscu. Huczało mu w głowie, serce waliło w wariackim tempie i miał wra˙zenie, z˙ e za chwil˛e umrze. Zaczerpnał ˛ w płuca rozpalone do biało´sci powietrze i na chwil˛e zwiesił głow˛e. Kiedy ja˛ ponownie podniósł, zobaczył, z˙ e ma przed soba˛ nie człowieka w czerni, lecz małego chłopca z wyblakłymi od sło´nca włosami, chłopca, który przygladał ˛ mu si˛e bez wi˛ekszego zainteresowania. Rewolwerowiec gapił si˛e na niego przez chwil˛e wytrzeszczonymi oczyma, a potem potrzasn ˛ ał ˛ przeczaco ˛ głowa.˛ Chłopiec nie przejał ˛ si˛e tym, z˙ e przybysz nie przyjmuje do wiadomo´sci jego istnienia; stał tam, ubrany w niebieskie d˙zinsy z łata˛ na jednym kolanie oraz prosta˛ brazow ˛ a˛ koszul˛e o surowym splocie. Rewolwerowiec ponownie potrzasn ˛ ał ˛ głowa,˛ a potem, trzymajac ˛ w r˛eku bro´n, wszedł pochylony do stajni. Nie potrafił si˛e jeszcze skupi´c, w wypełnionej drobinami pyłu głowie rozbrzmiewał coraz pot˛ez˙ niejszy dudniacy ˛ ból. Ciche, mroczne wn˛etrze stajni eksplodowało skwarem. Rewolwerowiec rozejrzał si˛e dookoła, zezujac ˛ wybałuszonymi oczyma. Zrobił chwiejnie w tył zwrot i w zrujnowanych wrotach ponownie zobaczył wpatrujacego ˛ si˛e we´n chłopca. Lancet bólu przeciał ˛ sennie jego głow˛e, tnac ˛ od skroni do skroni, dzielac ˛ mózg na dwie połówki pomara´nczy. Schował z powrotem rewolwer do kabury, zatoczył si˛e, podniósł r˛ece, jakby chciał odp˛edzi´c od siebie zjawy, po czym runał ˛ na twarz.

60

***

Kiedy si˛e ocknał, ˛ le˙zał na plecach i miał pod głowa˛ stert˛e lekkiego bezwonnego siana. Chłopiec nie zdołał go ruszy´c, ale postarał si˛e, z˙ eby było mu w miar˛e wygodnie, i chłodno. Zerkajac ˛ w dół, spostrzegł, z˙ e ma zmoczona˛ koszul˛e. Polizał wargi i poczuł na j˛ezyku wod˛e. Zamrugał oczyma. Chłopiec przykucnał ˛ przy nim na pi˛etach. Kiedy zobaczył, z˙ e rewolwerowiec otworzył oczy, dał mu poobijana˛ blaszana˛ manierk˛e z woda.˛ Rewolwerowiec złapał ja˛ dr˙zacymi ˛ dło´nmi i pozwolił sobie na jeden łyk — tylko jeden. Przełknawszy, ˛ wypił nast˛epny, a potem spryskał reszta˛ wody twarz, gło´sno prychajac. ˛ Ładne usta chłopca wykrzywiły si˛e w smutnym u´smiechu. — Chcesz co´s zje´sc´ ? — zapytał. — Jeszcze nie teraz — odparł rewolwerowiec. Głowa bolała go od udaru, a wypita woda przelewała si˛e niespokojnie w brzuchu, jakby nie wiedziała, dokad ˛ ma si˛e uda´c. — Kim jeste´s? — zapytał. — Nazywani si˛e Jake Chambers. Mo˙zesz mi mówi´c Jake. Rewolwerowiec usiadł i nagle chwyciły go mdło´sci. Pochylił si˛e do przodu i przegrał krótka˛ walk˛e ze swoim z˙ oładkiem. ˛ — Jest wi˛ecej wody — uspokoił go Jake. Wział ˛ manierk˛e i ruszył w głab ˛ stajni. Po drodze przystanał ˛ i u´smiechnał ˛ si˛e niepewnie do rewolwerowca. Ten kiwnał ˛ do niego głowa,˛ a potem poło˙zył si˛e i podparł głow˛e r˛ekoma. Chłopiec był zgrabny, przystojny, mógł mie´c dziewi˛ec´ lat. Miał mroczna˛ twarz, lecz teraz cienie kładły si˛e na wszystkich twarzach. W gł˛ebi stajni rozległo si˛e dziwne buczenie. Rewolwerowiec podniósł czujnie głow˛e, jego dłonie dotkn˛eły r˛ekoje´sci rewolwerów. D´zwi˛ek trwał mo˙ze pi˛etna´scie sekund, a potem umilkł. Chłopiec wrócił z napełniona˛ manierka.˛ Rewolwerowiec wypił wod˛e drobnymi łykami i tym razem udało mu si˛e jej nie zwymiotowa´c. Ból w głowie ust˛epował. — Nie wiedziałem, co z toba˛ zrobi´c, kiedy upadłe´s — powiedział Jake. — Tam na zewnatrz ˛ przez kilka sekund my´slałem, z˙ e mnie zastrzelisz. — Wziałem ˛ ci˛e za kogo´s innego. — Za ksi˛edza? Rewolwerowiec spojrzał na niego ostro. — Jakiego ksi˛edza? Chłopiec zmarszczył lekko brwi. — Ksi˛edza. Obozował na podwórku. Byłem wtedy w tamtym domu. Nie podobał mi si˛e, wi˛ec nie wyszedłem na zewnatrz. ˛ Przybył w nocy i nast˛epnego dnia odszedł. Ukryłbym si˛e i przed toba,˛ ale spałem, kiedy nadszedłe´s. — Spojrzał

61

gdzie´s ponuro ponad Igłowa˛ rewolwerowca. — Nie lubi˛e ludzi. Robia˛ mi krzywd˛e. — Jak wygladał ˛ ten ksiadz? ˛ Chłopiec wzruszył ramionami. — Jak ksiadz. ˛ Miał na sobie czarne ubranie. — Kaptur i habit? — Co to jest habit? — Długa szata. Chłopiec pokiwał głowa.˛ — Miał długa˛ szat˛e i kaptur. Rewolwerowiec pochylił si˛e nagle do przodu. Wyraz jego twarzy sprawił, z˙ e chłopiec nieco si˛e cofnał. ˛ — Jak dawno to było? — Ja. . . ja. . . — Nie mam zamiaru ci˛e skrzywdzi´c — wyja´snił cierpliwie rewolwerowiec. — Nie wiem. Nie potrafi˛e okre´sli´c, ile min˛eło czasu. Wszystkie dni sa˛ takie same. Dopiero teraz rewolwerowiec zaczał ˛ si˛e zastanawia´c, jakim cudem chłopiec trafił w to miejsce, otoczone ze wszystkich stron milami zabójczej suchej pustyni. Nie powinien sobie jednak tym zaprzata´ ˛ c głowy; przynajmniej na razie. — Postaraj si˛e zgadna´ ˛c. To było dawno? — Nie. Niedawno. Nie jestem tutaj długo. Rewolwerowiec znowu poczuł, jak w jego trzewiach płonie ogie´n. Złapał manierk˛e i napił si˛e, trzymajac ˛ ja˛ w dr˙zacych ˛ lekko r˛ekach. Powróciły do niego słowa kołysanki, lecz tym razem zamiast twarzy matki zobaczył przeci˛eta˛ blizna˛ twarz Alice, z która˛ współ˙zył w opustoszałym obecnie mie´scie Tuli. — Jak dawno? Tydzie´n temu? Dwa tygodnie? Trzy? Chłopiec utkwił w nim roztargnione spojrzenie. — Tak. — To znaczy? — Tydzie´n temu. Albo dwa. Nie wyszedłem na zewnatrz. ˛ On nawet si˛e nie napił. Pomy´slałem, z˙ e to mo˙ze duch. Bałem si˛e. Boj˛e si˛e prawie przez cały czas. — Jego twarz zadr˙zała niczym rozsadzany d´zwi˛ekiem wysokiej nuty kryształ. — Nie rozpalił ogniska. Po prostu tam siedział. Nie wiem nawet, czy zasnał. ˛ A wi˛ec był blisko! Bli˙zej ni˙z kiedykolwiek. Mimo skrajnego odwodnienia rewolwerowcowi spociły si˛e troch˛e dłonie. — Jest troch˛e suszonego mi˛esa — poinformował go chłopiec. Rewolwerowiec pokiwał głowa.˛ — To dobrze. Chłopiec wstał i chrupn˛eło mu cicho w kolanach. Miał zgrabna,˛ wyprostowana˛ sylwetk˛e. Pustynia nie wyssała jeszcze z niego z˙ ywotnych soków. Skóra na jego 62

waskich ˛ ramionach, cho´c opalona, nie była wysuszona ani pop˛ekana. Ma w sobie soki, pomy´slał rewolwerowiec. Ma w sobie soki i nie pochodzi stad. ˛ Jake wrócił ze skrawkami suszonej wołowiny, które poło˙zył na czym´s, co wygladało ˛ jak spalona przez sło´nce deska od chleba. Mi˛eso było twarde, z˙ ylaste i słone. Rewolwerowca zapiekły owrzodzone usta. Jadł i pił tak długo, a˙z poczuł si˛e oci˛ez˙ ały i odchylił do tyłu. Chłopiec zjadł niewiele. Rewolwerowiec zmierzył go długim spojrzeniem, które ten wytrzymał, nie spuszczajac ˛ oczu. — Skad ˛ si˛e tu wziałe´ ˛ s, Jake? — zapytał w ko´ncu. — Nie wiem — odparł chłopiec, marszczac ˛ czoło. — Wiedziałem to, kiedy tu trafiłem, ale teraz wszystko si˛e rozmyło, niczym zły sen po przebudzeniu. Mam du˙zo złych snów. — Czy kto´s ci˛e tu przywiózł? — Nie. Po prostu tu si˛e znalazłem. — To, co mówisz, nie ma sensu — stwierdził stanowczym tonem rewolwerowiec. Chłopiec wykrzywił niespodziewanie usta, jakby miał zamiar si˛e rozpłaka´c. — Nic na to nie poradz˛e. Po prostu tu si˛e znalazłem, a teraz ty stad ˛ odejdziesz, a ja umr˛e z głodu, bo zjadłe´s prawie całe moje zapasy. Nie prosiłem si˛e tutaj. Wcale mi si˛e tu nie podoba. Jest strasznie. — Nie u˙zalaj si˛e tak nad soba.˛ Pogód´z si˛e z losem. — Nie prosiłem si˛e tutaj — powtórzył zadziornie chłopiec. Rewolwerowiec zjadł kolejny skrawek mi˛esa, wysysajac ˛ z niego sól przed połkni˛eciem. Chłopiec stał si˛e cz˛es´cia˛ gry i wierzył, z˙ e mówi prawd˛e — wcale si˛e tu nie prosił. To niedobrze. On sam. . . on sam si˛e tu prosił. Nie chciał jednak, z˙ eby gra stała si˛e tak brudna. Nie chciał obraca´c broni przeciwko nieuzbrojonej ludnos´ci Tuli; nie chciał zabija´c Alice, której twarz znaczyła ta dziwna l´sniaca ˛ blizna; nie chciał, by zmuszono go do wyboru mi˛edzy obsesja˛ obowiazku ˛ a zbrodnicza˛ amoralno´scia.˛ Człowiek w czerni zaczynał w desperacji pociaga´ ˛ c za złe sznurki. . . je˙zeli to istotnie on pociagn ˛ ał ˛ za ten konkretny sznurek. Nie w porzadku ˛ było wła˛ czanie w to postronnych osób, zmuszanie ich, by wygłaszali na tej dziwnej scenie kwestie, których nie rozumieli. Pomy´slał o Allie. Ona nale˙zała przynajmniej na swój własny iluzoryczny sposób do tego s´wiata. Ale ten chłopiec. . . ten cholerny chłopiec. . . — Opowiedz, co pami˛etasz — poprosił Jake’a. — Jest tego bardzo mało, i przestało si˛e układa´c w sensowna˛ cało´sc´ . — Opowiedz mi. Mo˙ze ja potrafi˛e odnale´zc´ sens. — Pami˛etam dom. . . dom, w którym przedtem mieszkałem. Wysoki dom z wieloma pokojami i z patio, z którego mo˙zna było oglada´ ˛ c inne wysokie domy i wod˛e. Pami˛etam posag, ˛ który stał w wodzie. — Posag ˛ w wodzie? 63

— Tak. Posag ˛ pani w koronie, z pochodnia˛ w r˛eku. — Zmy´slasz to? — Chyba zmy´slam. . . — zgodził si˛e bezradnie chłopiec. — Pami˛etam po˙ wozy, które je´zdziły po ulicach. Du˙ze i małe. Zółte. Du˙zo z˙ ółtych. Szedłem do szkoły. Przy ulicach były cementowe s´cie˙zki. Okna do ogladania ˛ i inne posagi ˛ ubrane w stroje. Posagi ˛ sprzedawały ubrania. Wiem, z˙ e to głupio brzmi, ale posa˛ gi sprzedawały ubrania. Rewolwerowiec potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i poszukał na twarzy chłopca s´ladów kłamstwa. Nie odnalazł ich. — Szedłem do szkoły — powtórzył z uporem Jake. — i miałem. . . — Zmru˙zył oczy i poruszył bezradnie wargami. — Miałem brazow ˛ a˛ teczk˛e, a w niej drugie s´niadanie, i nosiłem. . . — znowu bolesna bezradno´sc´ — . . . krawat. — Co takiego? — Nie wiem. — Palce chłopca zacisn˛eły si˛e bezwiednie przy szyi: gest, który rewolwerowcowi kojarzył si˛e ze stryczkiem. — Nie wiem. Wszystko to przepadło — mruknał ˛ chłopiec i odwrócił wzrok. — Czy mog˛e ci˛e u´spi´c? — zapytał rewolwerowiec. — Nie chce mi si˛e spa´c. — Mog˛e ci˛e u´spi´c i sprawi´c, z˙ e przypomnisz sobie ró˙zne rzeczy. — Jak to zrobisz? — zapytał z niedowierzaniem Jake. Rewolwerowiec wyjał ˛ z ta´smy jeden z nabojów i zakr˛ecił nim w palcach zwinnym, płynnym jak oliwa ruchem. Nabój potoczył si˛e lekko od kciuka i palca wskazujacego ˛ do wskazujacego ˛ i du˙zego, potem do du˙zego i serdecznego, i na koniec do serdecznego i małego. Znikał z pola widzenia i ponownie si˛e pojawiał; przez krótki moment wydawał si˛e unosi´c w powietrzu, a potem w˛edrował ponownie mi˛edzy palcami, które poruszały si˛e niczym zasłona z paciorków podczas bryzy. Chłopiec nie odrywał od niego wzroku. Poczatkowe ˛ obawy zastapiło ˛ uczucie czystej przyjemno´sci, potem ekstazy i w ko´ncu niemej pustki. Opadły mu powieki. Nabój ta´nczył w t˛e i z powrotem. Oczy Jake’a ponownie si˛e otworzyły. Przez chwil˛e obserwowały rytmiczny jasny taniec naboju, a potem zamkn˛eły si˛e na dobre. Jego oddech stał si˛e regularny i spokojny. Czy to stanowiło element gry? Owszem. Tkwiły w tym swoiste pi˛ekno i logika, podobnie jak w koronkowych deseniach, które okalaja˛ bł˛ekitne polarne lody. Rewolwerowcowi zdawało si˛e, z˙ e słyszy d´zwi˛ek dzwoneczków. Nie po raz pierwszy poczuł w ustach gładki, sukienny smak melancholii. Nabój, który obracał z tak niezwykła˛ gracja˛ mi˛edzy palcami, nagle o˙zył, stał si˛e fragmentem odchodów potwora. Poło˙zył go na dłoni i zacisnał ˛ ja˛ z bolesna˛ siła˛ w pi˛es´c´ . Na s´wiecie dochodziło do takich rzeczy jak gwałt. Gwałt, morderstwo i inne niewyobra˙zalne praktyki i wszystko to słu˙zyło dobru, krwawemu dobru, mitowi, Graalowi, Wie˙zy. Och, Wie˙za stała tam gdzie´s, wznoszac ˛ swój czarny czerep ku niebu, i w swoich wyczulonych przez pustyni˛e uszach rewolwerowiec usłyszał niewyra´zny słodki d´zwi˛ek dzwoneczków. 64

— Gdzie jeste´s? — zapytał.

***

„Jake Chambers schodzi po schodach ze swoja˛ teczka.˛ Jest w niej podr˛ecznik do nauki o Ziemi, podr˛ecznik do geografii gospodarczej, jest notes, ołówek oraz drugie s´niadanie, które kucharka jego matki, pani Greta Shaw, zrobiła mu w wykładanej chromem i formika˛ kuchni, gdzie wiecznie furkocze wentylator, pochłaniajac ˛ niemiłe zapachy, w torbie ma kanapk˛e z masłem orzechowym i d˙zemem, kanapk˛e z kiełbasa,˛ sałata˛ i cebula,˛ a tak˙ze cztery ciasteczka Oreo. Rodzice bynajmniej go nie nienawidza,˛ po prostu nie zauwa˙zaja.˛ Abdykowali, pozostawiajac ˛ go na łasce pani Grety Shaw, nia´n, guwernantki w lecie oraz Szkoły (która jest ˙ Prywatna i Miła, a co najwa˙zniejsze, dla białych) w inne cz˛es´ci roku. Zadna z tych pa´n nie udawała nigdy, z˙ e jest kim´s wi˛ecej ni˙z profesjonalistka,˛ najlepsza˛ w swo˙ jej dziedzinie. Zadna nie przytuliła go nigdy do ciepłego łona, jak to si˛e na ogół zdarza w powie´sciach historycznych, które czyta jego matka i do których Jake zagladał, ˛ szukajac ˛ „pikantnych momentów”. Ojciec nazywa je czasami powie´sciami histerycznymi albo „romansidłami”. „Co ty powiesz”, odpowiada z bezbrze˙znym szyderstwem jego matka za jakimi´s zamkni˛etymi drzwiami, przy których nasłuchuje Jake. Jego ojciec pracuje dla Sieci i Jake potrafiłby go wskaza´c palcem podczas policyjnej identyfikacji. Prawdopodobnie. Jake nie wie, z˙ e nienawidzi wszystkich profesjonalistów, lecz tak wła´snie jest. Ludzie zawsze wprawiali go w zakłopotanie. Lubi schody i nie korzysta ze słu˙zbowej windy w swoim budynku. Jego matka, która jest w seksowny sposób chuda, cz˛esto sypia z chorymi przyjaciółmi. Teraz jest na ulicy, Jake Chambers jest na ulicy, „znalazł si˛e na bruku”. Jest czysty, dobrze wychowany, sympatyczny i wra˙zliwy. Nie ma przyjaciół, wyłacz˛ nie znajomych. Nigdy nie miał czasu nad tym si˛e zastanawia´c, ale sprawia mu to ból. Nie wie albo nie rozumie, z˙ e w wyniku długiego obcowania z profesjonalistami nabył du˙zo ich cech. Pani Greta Shaw robi bardzo profesjonalne kanapki. Dzieli je na c´ wiartki i obcina skórk˛e chleba i kiedy Jake zjada je na długiej przerwie, wyglada, ˛ jakby uczestniczył w bankiecie i w drugiej r˛ece trzymał drinka, a nie sportowa˛ powie´sc´ ze szkolnej biblioteki. Jego ojciec zarabia mnóstwo pieni˛edzy, poniewa˙z jest mistrzem w „podrzynaniu gardeł”, co oznacza, z˙ e umieszczajac ˛ lepszy program w swojej Sieci, doprowadza do zdj˛ecia słabszego programu w Sieci konkurencyjnej. Ojciec wypala cztery paczki papierosów dziennie. Nie kaszle, lecz u´smiech ma twardy jak no˙ze do steków, które sprzedaja˛ w supermarketach.

65

Jake idzie ulica.˛ Matka zostawia mu pieniadze ˛ na taksówk˛e, ale je´sli nie pada, Jake chodzi piechota,˛ wymachujac ˛ teczka˛ — mały chłopiec, który wyglada ˛ jak typowy Amerykanin z blond włosami i niebieskimi oczyma. Zacz˛eły go ju˙z zauwa˙za´c dziewcz˛eta (przy aprobacie swoich matek), a on nie ucieka przed nimi z nie´smiała˛ arogancja˛ małego chłopca. Rozmawia z nimi z nie´swiadomym profesjonalizmem i intryguje je. Lubi geografi˛e i gr˛e w kr˛egle po południu. Jego ojciec ma udziały w firmie produkujacej ˛ automaty do ustawiania kr˛egli, ale w kr˛egielni, która˛ odwiedza Jake, nie u˙zywaja˛ urzadze´ ˛ n firmy jego ojca. Nie wydaje mu si˛e, by si˛e nad tym zastanawiał, ale zastanawiał si˛e. Idac ˛ ulica,˛ mija sklep Brendio, gdzie stoja˛ modele ubrane w futra oraz w edwardia´nskie, zapinane na sze´sc´ guzików garnitury, a tak˙ze kilka modeli nieubranych w nic; zupełnie gołych. Te modele — te manekiny — sa˛ profesjonalne w ka˙zdym calu, a on nienawidzi wszelkiego profesjonalizmu. Jest zbyt młody, by mógł si˛e nauczy´c nienawidzi´c samego siebie, lecz ziarno ju˙z tam tkwi; zostało zasiane w gorzkiej szczelinie jego serca. Dochodzi do rogu ulicy i staje z teczka˛ w r˛eku. Obok z rykiem przeje˙zd˙zaja˛ pojazdy — posapujace ˛ autobusy, taksówki, volkswageny, du˙za ci˛ez˙ arówka. Jest tylko małym chłopcem, ale nie jest chłopcem przeci˛etnym i katem ˛ oka dostrzega m˛ez˙ czyzn˛e, który go zabije. To człowiek w czerni; nie widzi jego twarzy, tylko łopoczacy ˛ płaszcz i wyciagni˛ ˛ ete r˛ece. Pada na jezdni˛e, wysuwajac ˛ przed siebie dłonie i nie wypuszczajac ˛ z r˛eki teczki zawierajacej ˛ wyjatkowo ˛ profesjonalne drugie s´niadanie pani Grety Shaw. Za antyrefleksyjna˛ przednia˛ szyba˛ samochodu widzi przez chwil˛e przera˙zona˛ twarz biznesmena w ciemnoniebieskim kapeluszu, za którego wsta˙ ˛zk˛e zatkni˛ete jest filuterne małe piórko. Na chodniku krzyczy starsza pani — ma na głowie czarny kapelusz z woalka,˛ w woalce nie ma nic filuternego; przypomina welon z˙ ałobnika. Jake nie czuje nic prócz zaskoczenia i normalnego dla siebie raptownego zakłopotania — czy tak wła´snie wyglada ˛ koniec? Laduje ˛ twardo na jezdni, wpatrujac ˛ si˛e z zalane asfaltem p˛ekni˛ecie jakie´s dwa cale od jego twarzy. Teczka wypada mu z r˛eki. Zastanawia si˛e, czy nie otarł sobie kolan, i w tej samej chwili naje˙zd˙za na niego samochód biznesmena w niebieskim kapeluszu z filuternym piórkiem. To du˙zy niebieski cadillac rocznik 1976 z szesnastocalowymi kołami i karoseria˛ prawie tego samego koloru co kapelusz biznesmena. Łamie chłopcu kr˛egosłup, mia˙zd˙zy z˙ oładek ˛ i wyciska krew, która tryska z jego ust pod wysokim ci´snieniem. Jake si˛e odwraca. Widzi zapalone tylne s´wiatła cadillaca i dym smu˙zacy ˛ z zablokowanych tylnych kół. Samochód przejechał równie˙z jego teczk˛e i zostawił na niej szeroki czarny s´lad. Jake odwraca głow˛e w druga˛ stron˛e i widzi du˙zego z˙ ółtego forda zatrzymujacego ˛ si˛e z piskiem opon o kilka cali od jego ciała. Czarny m˛ez˙ czyzna, który sprzedawał z wózka precle i napoje, biegnie w jego stron˛e. Krew leci Jake’owi z nosa, uszu, oczu i odbytu. Ma zgniecione genitalia. Nie daje mu spokoju my´sl, z˙ e musiał sobie bardzo otrze´c kolana. Teraz biegnie do niego, bełkoczac ˛ niezrozumiale, kierowca cadillaca. 66

— Jestem ksi˛edzem — odzywa si˛e gdzie´s straszliwy spokojny glos. — Przepu´sc´ cie mnie. Akt Skruchy. . . Jake widzi czarna˛ szat˛e i ogarnia go nagłe przera˙zenie. To on, człowiek w czerni. Ostatkiem sił odwraca głow˛e w bok. Jakie´s radio gra piosenk˛e grupy rockowej Kiss. Jake widzi sunac ˛ a˛ po jezdni własna˛ dło´n, mała,˛ biała˛ i kształtna.˛ Nigdy nie obgryzał paznokci. Patrzac ˛ na swoja˛ dło´n, umiera.”

***

Rewolwerowiec siedział, pogra˙ ˛zony w zadumie. Był zm˛eczony, bolało go ciało i my´sli przychodziły mu do głowy irytujaco ˛ wolno. Naprzeciwko niego spał ten zadziwiajacy ˛ chłopiec. R˛ece miał zło˙zone na brzuchu i spokojnie oddychał. Opowiedział swoja˛ histori˛e bez wi˛ekszych emocji, cho´c głos zadr˙zał mu pod sam koniec, kiedy przeszedł do fragmentu, w którym mowa była o „ksi˛edzu” i „Akcie Skruchy”. Nie opowiedział oczywi´scie rewolwerowcowi o swojej rodzinie i o dr˛eczacym ˛ go poczuciu dezorientujacej ˛ dychotomii, ale i tak mo˙zna si˛e było tych rzeczy domy´sli´c. Fakt, i˙z opisywane przez niego miasto nigdy nie istniało (a je´sli nawet istniało, to wyłacznie ˛ w prehistorycznym micie), nie stanowił najbardziej niepokojacej ˛ cz˛es´ci tej historii, lecz był niepokojacy. ˛ Cała historia była niepokojaca. ˛ Rewolwerowiec obawiał si˛e wynikajacych ˛ z niej implikacji. — Jake? — Uhum? — Chcesz to pami˛eta´c, czy zapomnie´c, kiedy si˛e obudzisz? — Zapomnie´c — odparł szybko chłopiec. — Krwawiłem. — Dobrze. Teraz b˛edziesz spał, rozumiesz? Id´z si˛e połó˙z. Jake si˛e poło˙zył. Wydawał si˛e mały, spokojny i nieszkodliwy. Rewolwerowiec nie wierzył, z˙ e jest nieszkodliwy. Otaczała go jaka´s gro´zna aura predestynacji. Nie podobała mu si˛e ta aura, ale polubił chłopca. Bardzo go polubił. — Jake? ´ ss´s´. . . chc˛e spa´c. — C´ — W porzadku. ˛ Kiedy si˛e obudzisz, nie b˛edziesz z tego nic pami˛etał. — Dobrze. Rewolwerowiec obserwował go przez krótka˛ chwil˛e, rozmy´slajac ˛ o swoim własnym chłopi˛ectwie, które normalnie wydawało mu si˛e chłopi˛ectwem kogo´s innego — kogo´s, kto przeniknał ˛ przez jaka´ ˛s osmotyczna˛ soczewk˛e i stał si˛e kim´s kompletnie innym. Teraz jednak zdawało si˛e wyra´zne i bliskie, w stajni było bar67

dzo goraco. ˛ Ostro˙znie wypił troch˛e wi˛ecej wody. Potem wstał i ruszył w głab ˛ budynku, z˙ eby zajrze´c do jednego z boksów dla koni, w rogu le˙zała mała sterta białego siana i porzadnie ˛ zło˙zony koc, ale nie było zapachu konia, w stajni nie było z˙ adnych zapachów. Sło´nce wyssało wszystkie i nie pozostawiło w zamian niczego. Powietrze było idealnie neutralne. Na tyłach stajni znajdowała si˛e mała ciemna klitka ze stojacym ˛ po´srodku urza˛ dzeniem z nierdzewnej stali. Nie tkn˛eła go korozja ani rozkład. Wygladało ˛ jak wielka maselnica, z lewej strony wystawała z niego chromowana rura, ko´nczaca ˛ si˛e nad otworem odpływowym w podłodze. Rewolwerowiec widział podobne do tej pompy w innych dotkni˛etych posucha˛ miejscach, nigdy jednak nie natknał ˛ si˛e na taka˛ du˙za.˛ Nie zastanawiał si˛e nawet, jak gł˛eboko musieli wierci´c, zanim trafili na wod˛e, ukryta˛ i wiecznie czarna˛ pod powierzchnia˛ pustyni. Dlaczego nie zabrali ze soba˛ pompy, kiedy porzucali zajazd? Mo˙ze to sprawka demonów. Wzdrygnał ˛ si˛e nagle i na skórze pojawiła mu si˛e, a potem znikn˛eła g˛esia skórka. Podszedł do kontrolki i nacisnał ˛ przycisk. Maszyna zacz˛eła mrucze´c. Po mniej wi˛ecej pół minucie z rury trysnał ˛ strumie´n zimnej, czystej wody i polał si˛e do otworu odpływowego, z pompy wyciekło mo˙ze trzy galony, a potem urzadze˛ nie wyłaczyło ˛ si˛e samo z cichym klikni˛eciem, w tym miejscu i czasie ta pompa wydawała si˛e tak samo niezwykła jak prawdziwa miło´sc´ , a mimo to była konkretna niczym Dzie´n Sadu ˛ — stanowiła ciche przypomnienie czasów, gdy s´wiat nie poszedł jeszcze naprzód. Nap˛edzana była zapewne uranowym pr˛etem, poniewa˙z w promieniu tysiaca ˛ mil nie było tutaj elektryczno´sci i nawet suche akumulatory dawno by si˛e wyczerpały. Rewolwerowcowi wcale si˛e to nie podobało. Wrócił i usiadł przy chłopcu, który podło˙zył jedna˛ r˛ek˛e pod policzek. Wygladał ˛ sympatycznie. Rewolwerowiec wypił troch˛e wi˛ecej wody i skrzy˙zował nogi, siadajac ˛ po turecku. Chłopiec, podobnie jak osadnik na skraju pustyni, który trzymał ptaka (Zoltan, przypomniał sobie nagle rewolwerowiec, ptak nazywał si˛e Zoltan), stracił poczucie czasu, ale to, z˙ e człowiek w czerni znajdował si˛e coraz bli˙zej, wydawało si˛e nie ulega´c kwestii. Nie po raz pierwszy rewolwerowiec zastanawiał si˛e, czy człowiek w czerni celowo nie pozwala mu si˛e dogoni´c. Mo˙ze chciał, z˙ eby rewolwerowiec sam wpadł mu w r˛ece. Próbował sobie bezskutecznie wyobrazi´c, jak mogłaby wyglada´ ˛ c ich konfrontacja. Było mu bardzo goraco, ˛ lecz nie miał ju˙z mdło´sci. Ponownie przypomniał sobie słowa rymowanki, tym razem jednak zamiast o matce pomy´slał o Corcie — Corcie z twarza˛ haftowana˛ bliznami po uderzeniach kamieni, pocisków i t˛epych narz˛edzi. Wojennymi bliznami. Zastanawiał si˛e, czy Cort kiedykolwiek kochał tak samo mocno, jak walczył. Watpił ˛ w to. Pomy´slał o Aileen i o Martenie, tym niezupełnym czarodzieju. Rewolwerowiec nie był człowiekiem, który rozpami˛etywałby przeszło´sc´ ; tylko mglista wizja przyszło´sci oraz zaanga˙zowanie emocjonalne sprawiły, i˙z nie 68

stał si˛e osobnikiem bez wyobra´zni, t˛epakiem. Dlatego obecny bieg jego my´sli raczej go zdziwił. Ka˙zde imi˛e przywoływało kolejne — Cuthberta, Paula, starego Jonasa; i Susan, urocza˛ dziewczyn˛e w oknie. Miło´sci, o beztroska miło´sci Patrzcie, co sprawiła beztroska miło´sc´ . Rewolwerowiec roze´smiał si˛e ubawiony. „Jestem ostatnim z tego zielonego s´wiata ciepłych odcieni”. Mimo całej swojej nostalgii nie roztkliwiał si˛e nad soba.˛ ´ Swiat poszedł nieubłaganie naprzód, lecz jego nogi były ciagle ˛ silne, a człowiek w czerni znajdował si˛e bli˙zej. Rewolwerowiec zasnał. ˛

***

Kiedy si˛e obudził, było prawie ciemno. Chłopiec zniknał. ˛ Rewolwerowiec wstał, słyszac, ˛ jak trzeszcza˛ mu stawy, i podszedł do drzwi stajni, w ciemno´sci, na werandzie zajazdu ta´nczył mały płomyk. Ruszył w jego stron˛e, rzucajac ˛ długi czarny cie´n, sunacy ˛ w ochrowym s´wietle zachodu. Jake siedział przy lampie naftowej. — Nafta była w beczce — powiedział — ale bałem si˛e zapali´c ja˛ w domu. Wszystko jest takie suche. . . — Dobrze zrobiłe´s. Rewolwerowiec usiadł, nie my´slac ˛ o stuletnim pyle, który uniósł si˛e wokół jego po´sladków. Płomie´n lampy ocieniał delikatnymi półtonami twarz chłopca. Wyjał ˛ woreczek z tytoniem i skr˛ecił sobie papierosa. — Musimy porozmawia´c — oznajmił. Jake pokiwał głowa.˛ — Wiesz chyba, z˙ e s´cigam człowieka, którego widziałe´s. — Masz zamiar go zabi´c? — Nie wiem. Musz˛e si˛e od niego czego´s dowiedzie´c. By´c mo˙ze b˛ed˛e musiał nakłoni´c go, z˙ eby zabrał mnie w pewne miejsce. — Dokad? ˛ — Znale´zc´ Wie˙ze˛ . — Rewolwerowiec przytrzymał papieros nad kloszem lampy i zaciagn ˛ ał ˛ si˛e; dym uleciał wraz ze zrywajac ˛ a˛ si˛e nocna˛ bryza.˛ Jake przygladał ˛ mu si˛e. Na jego twarzy nie wida´c było strachu ani ciekawo´sci; na pewno nie wida´c było entuzjazmu. — W zwiazku ˛ z tym wyruszam jutro w dalsza˛ drog˛e — podjał ˛ po chwili rewolwerowiec. — B˛edziesz musiał pój´sc´ ze mna.˛ Ile zostało tego mi˛esa? — Tylko troch˛e. 69

— Kukurydzy? — Mało. Rewolwerowiec pokiwał głowa.˛ — Jest tu jaka´s piwnica? ´ — Tak. — Jake wlepił w niego wzrok. Zrenice jego oczu urosły do wielkich, kruchych rozmiarów. — Pociaga ˛ si˛e za kółko w podłodze, ale ja tam nie zejd˛e. Boj˛e si˛e, z˙ e p˛eknie drabina i nie zdołam wspia´ ˛c si˛e z powrotem, i brzydko tam pachnie. To jedyne miejsce, w którym czu´c jaki´s zapach. — Wstaniemy wcze´snie i zobaczymy, czy nie ma tam czego´s, co warto by zabra´c, a potem spadamy stad. ˛ — Dobrze — zgodził si˛e chłopiec. — Ciesz˛e si˛e, z˙ e nie zabiłem ci˛e, kiedy spałe´s — dodał po chwili. — Mam widły i namy´slałem si˛e, czy przypadkiem tego nie zrobi´c. Ale nie zrobiłem tego i teraz nie b˛ed˛e si˛e bał, idac ˛ spa´c. — Czego miałby´s si˛e ba´c? Chłopiec posłał mu pos˛epne spojrzenie. — Duchów. Albo tego, z˙ e on tu wróci. — Człowiek w czerni? — zapytał rewolwerowiec. — Tak. To zły człowiek? — To zale˙zy, po której jeste´s stronie — odparł oboj˛etnym tonem rewolwerowiec, po czym wstał i rzucił papierosa na ziemi˛e. — Id˛e spa´c. Chłopiec spojrzał na niego nie´smiało. — Czy mog˛e spa´c razem z toba˛ w stajni? — zapytał. — Oczywi´scie. Rewolwerowiec zatrzymał si˛e na schodku i spojrzał w gór˛e. Chłopiec stanał ˛ obok niego. Na niebie wida´c było Gwiazd˛e Polarna˛ i Marsa. Rewolwerowiec miał wra˙zenie, z˙ e je´sli zamknie teraz oczy, usłyszy kumkanie pierwszych wiosennych z˙ ab (i by´c mo˙ze ospały stukot piłek, przy którego akompaniamencie odziane tylko w koszule damy ze Wschodniego Skrzydła grały w zapadajacym ˛ zmierzchu w Krokieta), z˙ e poczuje zielony, prawie letni zapach dworskich łak ˛ po pierwszym koszeniu, z˙ e dostrze˙ze Aileen, wychodzac ˛ a˛ zza z˙ ywopłotu. Takie dumanie o przyszło´sci nie było w jego stylu. Odwrócił si˛e i podniósł lamp˛e. — Chod´zmy spa´c — powiedział i ruszyli razem do stajni.

***

Nazajutrz rano przeszukał piwnic˛e.

70

Jake miał racj˛e; pachniała nieładnie. Dobiegał z niej wilgotny, bagnisty odór, od którego zrobiło mu si˛e niedobrze i zakr˛eciło lekko w głowie po aseptycznej bezwonnej pustyni i stajni. Odór kapusty, rzepy i kompletnie przegniłych ziemniaków z długimi s´lepymi oczkami. Drabina wydawała si˛e jednak całkiem solidna i zszedł po niej na dół. Pod nogami miał klepisko, głowa˛ dotykał niemal belek sufitu. Tu na dole z˙ yły pajaki ˛ — niepokojaco ˛ du˙ze, z c˛etkowanymi szarymi odwłokami. Wiele z nich uległo mutacji; niektóre miały oczy na szypułkach, inne nawet po szesna´scie nóg. Rewolwerowiec rozejrzał si˛e, czekajac, ˛ a˙z oczy przywykna˛ do mroku. — Wszystko w porzadku? ˛ — zawołał nerwowo Jake. — Tak. — Rewolwerowiec spojrzał w róg piwnicy. — Sa˛ tutaj puszki. Poczekaj. Podszedł ostro˙znie do starej skrzynki z odsuni˛etym bokiem i zajrzał do s´rodka, w puszkach były warzywa — zielona i z˙ ółta fasolka, a w trzech wołowina. Nabrał ich, ile zdołał, po czym wspiał ˛ si˛e do połowy drabiny i podał Jake’owi, który uklakł, ˛ z˙ eby je odebra´c. Rewolwerowiec wrócił po wi˛ecej. Dopiero za trzecim razem usłyszał st˛ekni˛ecie w fundamentach. Odwrócił si˛e i ogarn˛eło go przera˙zenie rodem ze złego snu, uczucie bezsilnos´ci i awersji, niczym podczas seksu w wodzie — jedno tonace ˛ w drugim. Fundamenty zbudowano z wielkich bloków piaskowca, które, kiedy zajazd był nowy, prawdopodobnie do siebie równo przylegały, lecz teraz powykrzywia´ ły si˛e pod najdzikszymi katami. ˛ Sciana pokryta była dziwnymi meandrycznymi hieroglifami, z miejsca, gdzie przecinały si˛e dwie gł˛ebokie szczeliny, sypał si˛e cieniutki strumyczek piasku, tak jakby co´s po drugiej stronie próbowało si˛e z bolesna,˛ nieudolna˛ gorliwo´scia˛ odkopa´c. St˛ekni˛ecie rozległo si˛e ponownie, tym razem gło´sniejsze, i po chwili cała˛ piwnic˛e wypełnił hałas, nieludzki j˛ek przeszywajacego ˛ bólu i złowrogiego wysiłku. — Wyjd´z! — wrzasnał ˛ Jake. — O Jezu, niech pan stamtad ˛ wyjdzie. — Uciekaj — polecił mu spokojnie rewolwerowiec. — Wyjd´z! — zawołał ponownie Jake. Rewolwerowiec nie odpowiedział. Prawa˛ r˛eka˛ dotknał ˛ kabury. W s´cianie była teraz dziura, dziura wielko´sci monety. Przez kurtyn˛e własnego l˛eku słyszał tupot stóp uciekajacego ˛ Jake’a, a potem piasek przestał si˛e sypa´c. St˛ekanie umilkło, ale słycha´c było równy, wysilony oddech. — Kim jeste´s? — zapytał rewolwerowiec. Bez odpowiedzi. — Kim jeste´s, Demonie? — zapytał w Wysokiej Mowie Roland i w jego głosie zabrzmiała dawna, grzmiaca ˛ moc rozkazu. — Mów, je´sli potrafisz mówi´c. Mam mało czasu; moje r˛ece traca˛ cierpliwo´sc´ . — Nie spiesz si˛e — odezwał si˛e przeciagły ˛ bełkotliwy głos z wn˛etrza s´ciany.

71

Rewolwerowiec poczuł, jak koszmarne przera˙zenie g˛estnieje i staje si˛e niemal namacalne. To był głos Alice, kobiety, u której zatrzymał si˛e w mie´scie Tuli. Ale ona przecie˙z nie z˙ yła; widział, jak pada z dziura˛ od kuli mi˛edzy oczyma. Miał wra˙zenie, z˙ e przed jego oczyma płyna˛ zjawy. — Mijaj powoli Tych, Którzy Powołuja,˛ rewolwerowcze. Kiedy w˛edrujesz z chłopcem, człowiek w czerni ma twoja˛ dusz˛e w kieszeni. — Co to ma znaczy´c? Mów! Oddech jednak ucichł. Rewolwerowiec stał przez chwil˛e w bezruchu, a potem jeden z wielkich paja˛ ków spadł mu na r˛ek˛e i pomknał ˛ goraczkowo ˛ w gór˛e po ramieniu. Westchnawszy ˛ mimowolnie, stracił ˛ go i zrobił krok w przód. Nie chciał tego uczyni´c, ale tak nakazywał zwyczaj. Na nieboszczyka trzeba nieboszczyka, mówiło stare przysłowie; tylko trup potrafi mówi´c. Podszedł do dziury i walnał ˛ w nia˛ pi˛es´cia.˛ Piaskowiec rozkruszył si˛e na kraw˛edziach i kiedy rewolwerowiec napiał ˛ mi˛es´nie, r˛eka weszła gładko w s´cian˛e. I dotkn˛eła czego´s twardego, z wystajacymi ˛ poszczerbionymi gałkami. Wycia˛ gnał ˛ to, w r˛eku trzymał z˙ uchw˛e, spróchniała˛ przy stawach. Z˛eby sterczały z niej, ka˙zdy w inna˛ stron˛e. — W porzadku ˛ — powiedział cicho. Wepchnał ˛ z˙ uchw˛e do tylnej kieszeni i wspiał ˛ si˛e po drabinie, d´zwigajac ˛ niezdarnie ostatnie puszki. Klap˛e pozostawił otwarta,˛ w nadziei, z˙ e sło´nce u´smierci pajaki. ˛ Jake kucał na pop˛ekanej, pokrytej rumoszem ziemi po´srodku podwórza. Widzac ˛ rewolwerowca, krzyknał, ˛ cofnał ˛ si˛e o kilka kroków, a potem podbiegł do niego z płaczem. — My´slałem, z˙ e to ci˛e zabiło, z˙ e to ci˛e zabiło. My´slałem. . . — Nie zabiło. Przyciagn ˛ ał ˛ chłopca do siebie i poczuł jego gorac ˛ a˛ twarz na piersi i suche r˛ece na z˙ ebrach. Pó´zniej przyszło mu do głowy, z˙ e wtedy wła´snie go pokochał — co oczywi´scie człowiek w czerni planował od samego poczatku. ˛ — Czy to był demon? Głos Jake’a był stłumiony. — Tak. Mówiacy ˛ demon. Nie musimy ju˙z tam wi˛ecej wraca´c. Chod´z. Poszli do stajni i rewolwerowiec zrobił prowizoryczny tobołek z koca, pod którym spał. Koc był goracy ˛ i kłujacy, ˛ ale nie miał pod r˛eka˛ nic innego. Zrobiwszy to, napełnił woda˛ bukłaki. — B˛edziesz niósł jeden bukłak — powiedział. — Załó˙z go sobie na ramiona. . . tak jak fakir nosi swojego w˛ez˙ a. Widzisz? — Tak Chłopiec wział ˛ jeden z bukłaków, spogladaj ˛ ac ˛ z podziwem na rewolwerowca. — Nie jest za ci˛ez˙ ki? 72

— Nie, w sam raz. — Powiedz prawd˛e. Nie b˛ed˛e ci˛e nie´sc´ , je´sli dostaniesz udaru. — Nie dostan˛e udaru. Nic mi nie b˛edzie. Rewolwerowiec pokiwał głowa.˛ — Idziemy w stron˛e gór, prawda? — zapytał Jake. — Tak. Wyszli na pra˙zace ˛ równo sło´nce. Jake, z głowa˛ na wysoko´sci kołyszacych ˛ si˛e łokci rewolwerowca, szedł po jego prawej stronie, troch˛e go wyprzedzajac. ˛ Pokryte surowa˛ skóra˛ ko´nce bukłaka si˛egały mu prawie do łydek. Rewolwerowiec zarzucił sobie na ramiona dwa kolejne bukłaki, a pod lewa˛ pacha˛ trzymał tobołek z jedzeniem. Przeszli przez bram˛e zajazdu i odnale´zli niewyra´zne koleiny drogi, która˛ je´zdziły dyli˙zanse. Mniej wi˛ecej po pi˛etnastu minutach Jake odwrócił si˛e i pomachał w stron˛e dwóch budynków, które zdawały si˛e kurczy´c w tytanicznej przestrzeni pustyni. — Do widzenia! — zawołał. — Do widzenia! Kiedy wspi˛eli si˛e na piaszczysta˛ wydm˛e i rewolwerowiec obejrzał si˛e przez rami˛e, zajazd zniknał. ˛ Ponownie mieli wokół siebie wyłacznie ˛ pustyni˛e.

***

Od zajazdu dzieliły ich trzy dni drogi; góry wydawały si˛e zdradliwie bliskie. Widzieli miejsce, gdzie pustynia przechodziła w podgórze — pierwsze nagie wzniesienia i koryto rzeki, przebijajace ˛ w ponurym triumfie erozji skór˛e ziemi. Dalej teren ponownie opadał nieco w dół i po raz pierwszy od miesi˛ecy albo lat rewolwerowiec zobaczył ziele´n, prawdziwa,˛ z˙ ywa˛ ziele´n. Zobaczył traw˛e, karłowate s´wierki, mo˙ze nawet wierzby — wszystko zasilane topniejacymi ˛ wy˙zej s´niegami. Za równina˛ znowu zaczynały si˛e skały, wznoszace ˛ si˛e w gigantycznym zwalistym przepychu ku o´slepiajacym ˛ za´snie˙zonym szczytom. Wielki wyłom po lewej stronie wskazywał drog˛e ku mniejszym zwietrzałym piaskowo-kamiennym urwiskom, skalnym półkom i tarasom. Ich rysunek prawie bez przerwy zasłaniała szara membrana deszczu. Wieczorami zafascynowany Jake obserwował przed snem odległe białe i fioletowe błyskawice, migoczace ˛ złowrogo w czystym nocnym powietrzu. Chłopiec dobrze sobie radził na szlaku. Był twardy i, co wi˛ecej, umiał pokona´c zm˛eczenie spokojna˛ siła˛ woli zawodowca, dla której rewolwerowiec miał wiele uznania. Nie mówił wiele i nie zadawał pyta´n, nawet na temat ko´sci z˙ uchwy, która˛ rewolwerowiec obracał w dłoniach, wypalajac ˛ wieczornego papiero73

sa. Miał wra˙zenie, z˙ e chłopcu bardzo pochlebiało jego towarzystwo — by´c mo˙ze nawet czuł si˛e nim zaszczycony — i to go niepokoiło. Został umieszczony na jego drodze („Kiedy w˛edrujesz z chłopcem, człowiek w czerni ma twoja˛ dusz˛e w kieszeni”) i fakt, z˙ e Jake nie opó´zniał marszu, otwierał pole bardziej złowrogim dociekaniom. Z regularna˛ cz˛estotliwo´scia˛ mijali symetryczne szczatki ˛ ognisk człowieka w czerni. Rewolwerowiec miał wra˙zenie, z˙ e sa˛ teraz znacznie s´wie˙zsze. Trzeciej nocy był przekonany, z˙ e widzi odległa˛ iskierk˛e drugiego ogniska gdzie´s na pierwszych wzgórzach. Koło godziny drugiej czwartego dnia po opuszczeniu zajazdu Jake zachwiał si˛e i o mało nie upadł. — Usiad´ ˛ z — powiedział mu rewolwerowiec. — Nie, nic mi nie jest. — Usiad´ ˛ z. Chłopiec posłusznie usiadł. Rewolwerowiec przykucnał, ˛ starajac ˛ si˛e, z˙ eby Jake znalazł si˛e w jego cieniu. — Napij si˛e. — Nie powinienem pi´c przed. . . — Napij si˛e. Chłopiec wypił trzy łyki wody. Rewolwerowiec zmoczył koniuszek koca i przyło˙zył mokry materiał do suchych rozgoraczkowanych ˛ nadgarstków i czoła chłopca. — Od dzisiaj b˛edziemy zawsze odpoczywa´c po południu o tej porze. Pi˛etnas´cie minut. Chcesz si˛e przespa´c? — Nie. W oczach chłopca malował si˛e wstyd. Rewolwerowiec spojrzał na niego łagodnie. Machinalnie wyciagn ˛ ał ˛ z ta´smy jeden z nabojów i zaczał ˛ obraca´c go mi˛edzy palcami. Chłopiec patrzył zafascynowany. — To przyjemne — stwierdził. Rewolwerowiec pokiwał głowa.˛ — Na pewno — mruknał. ˛ — Kiedy byłem w twoim wieku — dodał po chwili — mieszkałem w mie´scie otoczonym murami. Opowiadałem ci o tym? Chłopiec potrzasn ˛ ał ˛ sennie głowa.˛ — Oczywi´scie, z˙ e nie, i był tam pewien zły człowiek. . . — Ksiadz? ˛ — Nie — odparł rewolwerowiec — ale wydaje mi si˛e teraz, z˙ e ci dwaj sa˛ w pewien sposób zwiazani. ˛ Mo˙ze sa˛ nawet przyrodnimi bra´cmi. Marten był czarnoksi˛ez˙ nikiem. . . podobnie jak Merlin. Czy tam, skad ˛ pochodzisz, słyszeli o Merlinie, Jake? — O Merlinie, Arturze i rycerzach okragłego ˛ stołu — odparł sennym głosem Jake. 74

Rewolwerowiec poczuł nieprzyjemny skurcz w z˙ oładku. ˛ — Tak — powiedział. — Byłem wtedy bardzo młody. . . Ale chłopiec zasnał, ˛ siedzac ˛ z r˛ekoma skrzy˙zowanymi na kolanach. — Kiedy strzel˛e palcami, obudzisz si˛e. B˛edziesz s´wie˙zy i wypocz˛ety. Rozumiesz? — Tak. — Wi˛ec połó˙z si˛e. Rewolwerowiec wyjał ˛ z woreczka swoje przybory i skr˛ecił sobie papierosa. Czuł, z˙ e czego´s mu brakuje, w charakterystyczny dla siebie metodyczny sposób poszukał tego czego´s w umy´sle i znalazł. Ta˛ brakujac ˛ a˛ rzecza˛ było doprowadzajace ˛ do obł˛edu poczucie, z˙ e musi si˛e spieszy´c, przekonanie, z˙ e w ka˙zdej chwili mo˙ze zosta´c w tyle, z˙ e trop sko´nczy si˛e i pozostanie mu w r˛eku urwany sznurek. To poczucie ustapiło ˛ teraz i rewolwerowiec powoli zyskiwał pewno´sc´ , z˙ e człowiek w czerni chce, z˙ eby go dogonił. Co teraz b˛edzie? To pytanie było zbyt nieokre´slone, by si˛e nim zainteresował. Cuthbert na pewno by si˛e nim zainteresował, z˙ ywo zainteresował, ale Cuthbert nie z˙ ył i rewolwerowiec mógł tylko poda˙ ˛za´c dalej, tak jak potrafił. Palac ˛ skr˛eta i obserwujac ˛ chłopca, wrócił my´slami do Cuthberta, który zawsze si˛e s´miał — umarł ze s´miechem na ustach — do Corta, który nigdy si˛e nie s´miał, i do Martena, który czasami si˛e u´smiechał — w jego waskoustym ˛ milcza˛ cym u´smiechu był jaki´s niepokojacy ˛ błysk. . . niczym w oku, które otwiera si˛e w ciemno´sci i odsłania nabiegłe krwia˛ białko. No i był jeszcze oczywi´scie sokół. Miał na imi˛e David, na cze´sc´ legendarnego chłopca z proca.˛ Dla Davida, nie miał co do tego watpliwo´ ˛ sci, nie liczyło si˛e nic poza z˙ adz ˛ a˛ zabijania, rozrywania na strz˛epy i siania terroru. Podobnie jak dla samego rewolwerowca. David nie był dyletantem; grał po´srodku boiska. By´c mo˙ze, pomy´slał, w ostatecznym rozrachunku sokół David był bardziej podobny do Martena ni˙z ktokolwiek inny. . . i by´c mo˙ze wiedziała o tym jego matka Gabrielle. Miał wra˙zenie, z˙ e z˙ oładek ˛ puchnie mu i ugniata bole´snie serce, lecz wyraz jego twarzy wcale si˛e nie zmienił. Patrzac, ˛ jak papierosowy dym rozwiewa si˛e w goracym ˛ pustynnym powietrzu, cofnał ˛ si˛e my´slami w przeszło´sc´ .

Rozdział drugi

Niebo było białe, idealnie białe, w powietrzu rozchodziła si˛e wo´n deszczu i mocny słodki zapach z˙ ywopłotu — zapach dojrzewajacej ˛ zieleni. Była pełnia wiosny. David siedział na przedramieniu Cuthberta — mała maszynka do zabijania, ze złocistymi oczyma, które jarzyły si˛e gro´znie, nie spozierajac ˛ na nic. Przymocowana do jego p˛et linka oplatała niedbale r˛ek˛e Cuthberta. Cort stał w pewnej odległo´sci od obu chłopców — małomówny m˛ez˙ czyzna w połatanych skórzanych spodniach i zielonej bawełnianej koszuli, która˛ s´ciagn ˛ ał ˛ wysoko starym szerokim wojskowym pasem. Ziele´n jego koszuli zlewała si˛e z z˙ ywopłotem i falujac ˛ a˛ trawa˛ Tylnych Kortów, na których damy nie zacz˛eły jeszcze gra´c w Krokieta. — Przygotuj si˛e — szepnał ˛ Roland do Cuthberta. — Jeste´smy gotowi — odparł zawadiackim tonem Cuthbert. — Prawda, Davey? U˙zywali niskiej mowy, j˛ezyka kuchcików i giermków; jeszcze odległy był dzie´n, kiedy wolno im b˛edzie posługiwa´c si˛e własnym j˛ezykiem w obecno´sci innych. — To wymarzony dzie´n. Czujesz zapach deszczu? Jest. . . Cort podniósł nagle klatk˛e i opu´scił boczna˛ s´ciank˛e. Gołab ˛ wydostał si˛e na zewnatrz ˛ i poszybował w gór˛e, trzepoczac ˛ szybko skrzydłami. Cuthbert pociagn ˛ ał ˛ za link˛e, lecz zrobił to zbyt wolno; sokół zerwał si˛e ju˙z wcze´sniej z jego ramienia i nie wystartował najlepiej. Szarpnawszy ˛ skrzydłami, poprawił kurs i wystrzelił w gór˛e, nabierajac ˛ wysoko´sci, lecac ˛ z szybko´scia˛ pocisku. Cort podszedł niedbałym krokiem do obu chłopców, zamachnał ˛ si˛e i zdzielił Cuthberta pi˛es´cia˛ w ucho. Chłopiec runał ˛ bez słowa skargi na ziemi˛e, ale jego wargi rozchyliły si˛e złowrogo, obna˙zajac ˛ dziasła. ˛ Stru˙zka krwi wypłyn˛eła powoli z ucha na bujna˛ zielona˛ muraw˛e. — Spó´zniłe´s si˛e — powiedział Cort. Cuthbert d´zwigał si˛e z trudem na nogi. — Przepraszam, Cort. Po prostu nie. . .

76

Cort zamachnał ˛ si˛e ponownie i Cuthbert znowu padł na ziemi˛e. Krew popłyn˛eła teraz szybciej. — U˙zywaj Wysokiej Mowy — wycedził cicho Cort. Miał twardy głos, lekko ochrypły od gorzałki. — Oka˙z skruch˛e w je˙zyku cywilizacji, dla której lepsi od ciebie na zawsze postradali z˙ ycie, gnido. Cuthbert znowu podnosił si˛e z ziemi, w jego oczach l´sniły łzy, lecz wargi zacisn˛eły si˛e w wask ˛ a˛ nieruchoma˛ kresk˛e nienawi´sci. — Bardzo z˙ ałuj˛e — powiedział zduszonym, opanowanym głosem. — Zapomniałem oblicza mojego ojca, którego rewolwery mam nadziej˛e którego´s dnia nosi´c. — Zgadza si˛e, szczeniaku — odparł Cort. — B˛edziesz zastanawiał si˛e nad tym, co zrobiłe´s z´ le, i podpierał swoje przemy´slenia głodem. Nie jesz kolacji, i s´niadania. — Spójrz — zawołał Roland, wskazujac ˛ w gór˛e. Sokół wspiał ˛ si˛e wysoko nad szybujacym ˛ goł˛ebiem, rozpostarł masywne muskularne skrzydła i zawisł na chwil˛e w nieruchomym białym wiosennym powietrzu, a potem zło˙zył je i runał ˛ w dół jak kamie´n. Dwa ptaki zetkn˛eły si˛e i Roland miał przez moment wra˙zenie, z˙ e widzi tryskajac ˛ a˛ w powietrzu krew. . . ale mogła go ponie´sc´ wyobra´znia. Sokół wydał z siebie skrzek triumfu. Gołab ˛ spadł, trzepoczac, ˛ na ziemi˛e i Roland ruszył biegiem w tamta˛ stron˛e, zostawiajac ˛ za soba˛ Corta i skarconego Cuthberta. Sokół wyladował ˛ obok swojej ofiary i z upodobaniem rozrywał pulchna˛ biała˛ pier´s goł˛ebia. Kilka piór opadało powoli w dół. — David! — zawołał chłopiec, rzucajac ˛ sokołowi kawałek króliczego mi˛esa z sakwy. Ptak chwycił je w locie i przełknał, ˛ odchylajac ˛ do tyłu grzbiet i szyj˛e. Roland starał si˛e go ponownie sp˛eta´c. Sokół odwrócił si˛e, prawie bezwiednie przeorał skór˛e na jego przedramieniu, zostawiajac ˛ długie otwarte skaleczenie, a potem wrócił do swojego posiłku. Roland j˛eknał ˛ z bólu i ponownie zarzucił link˛e. Tym razem udało mu si˛e chwyci´c pochylony ostry dziób Davida w skórzana˛ r˛ekawic˛e, która˛ miał na dłoni. Dał sokołowi jeszcze jeden kawałek mi˛esa i zało˙zył mu kaptur na głow˛e. David posłusznie wdrapał si˛e na jego nadgarstek. Roland wyprostował si˛e dumnie, z sokołem na przedramieniu. — A to co? — zapytał Cort, wskazujac ˛ krwawiac ˛ a˛ ran˛e na jego r˛ece. Chłopiec przygotował si˛e na uderzenie i zacisnał ˛ usta, by mimowolnie nie krzykna´ ˛c, lecz tym razem nie został ukarany. — Skaleczył mnie — wyja´snił. — Wkurzyłe´s go — stwierdził Cort. — Sokół nie boi si˛e ciebie, chłopcze, i nigdy nie b˛edzie si˛e bał. Sokół to bo˙zy rewolwerowiec. Roland spojrzał na Corta. Nie miał bujnej wyobra´zni i je˙zeli w stwierdzeniu instruktora zawarty był jaki´s morał, Roland raczej go nie zrozumiał; miał w sobie 77

do´sc´ pragmatyzmu, by uzna´c, z˙ e to jedno z nielicznych głupstw, jakie usłyszał z ust Corta. Cuthbert podszedł do nich i stojac ˛ w bezpiecznym miejscu, tam gdzie s´lepy na jedno oko Cort nie mógł go widzie´c, pokazał mu j˛ezyk. Roland nie u´smiechnał ˛ si˛e, kiwnał ˛ tylko głowa.˛ — Mo˙zecie ju˙z i´sc´ — powiedział Cort, odbierajac ˛ sokoła. — a ty pami˛etaj o swoich medytacjach, gnido, i o swoim po´scie. Dzisiaj i jutro rano. — Tak jest — odparł ze sztywna˛ oficjalno´scia˛ Cuthbert. — Dzi˛ekuj˛e za pouczajacy ˛ dzie´n. — Uczysz si˛e — potwierdził Cort — ale twój j˛ezor ma fatalny zwyczaj wysuwania si˛e z głupiej g˛eby, kiedy instruktor odwrócony jest plecami. By´c mo˙ze nadejdzie kiedy´s dzie´n, gdy ty i on dowiecie si˛e, gdzie jest wasze miejsce. Ponownie uderzył Cuthberta, tym razem solidnie, mi˛edzy oczy i tak mocno, z˙ e Roland usłyszał głuche łupni˛ecie — odgłos, jaki wydaje drewniany młotek, kiedy kuchcik odszpuntowuje beczk˛e piwa. Cuthbert padł na plecy i jego oczy zasnuła na dłu˙zsza˛ chwil˛e mgła. Kiedy si˛e rozja´sniły, spojrzał na Corta, w waskich ˛ z´ renicach płon˛eła jasna niczym goł˛ebia krew niezawoalowana nienawi´sc´ . Le˙zac, ˛ pokiwał głowa˛ i rozchylił wargi w przera˙zajacym ˛ u´smiechu, którego Roland nigdy u niego dotad ˛ nie widział. — Widz˛e, z˙ e rokujesz jeszcze jakie´s nadzieje — stwierdził Cort. — Kiedy uznasz, z˙ e uda ci si˛e mnie pokona´c, podnie´s na mnie r˛ek˛e, gnido. — Skad ˛ wiedziałe´s? — zapytał Cuthbert przez zaci´sni˛ete z˛eby. Cort odwrócił si˛e do Rolanda tak szybko, z˙ e ten o mało si˛e nie wywrócił — i wtedy obaj chłopcy le˙zeliby na trawie, dekorujac ˛ s´wie˙za˛ ziele´n swoja˛ krwia.˛ — Zobaczyłem to w oczach tego gnojka — oznajmił. — Zapami˛etaj to sobie, Cuthbert. To ostatnia lekcja na dzisiaj. Cuthbert ponownie kiwnał ˛ głowa˛ i na jego twarzy pojawił si˛e ten sam przeraz˙ ajacy ˛ u´smiech. — Bardzo z˙ ałuj˛e — stwierdził. — Zapomniałem oblicza mojego. . . — Odpu´sc´ sobie te brednie — mruknał ˛ nagle zoboj˛etniały Cort, po czym obejrzał si˛e na Rolanda. — Id´zcie ju˙z. Obaj. Je´sli b˛ed˛e musiał jeszcze przez chwil˛e oglada´ ˛ c wasze głupie g˛eby, wyrzygam własne flaki. — Chod´z — powiedział Roland. Cuthbert potrzasn ˛ ał ˛ obolała˛ głowa˛ i podniósł si˛e na nogi. Cort schodził ju˙z ze wzgórza swoim kołyszacym ˛ si˛e, posuwistym krokiem, wszechpot˛ez˙ ny i w jakim´s sensie prehistoryczny, w oddali wida´c było wygolona˛ na czubku, otoczona˛ wianuszkiem siwych włosów pochylona˛ głow˛e. — Zabij˛e sukinsyna — o´swiadczył Cuthbert, nie przestajac ˛ si˛e u´smiecha´c. Na jego czole rósł mistycznie wielki fioletowy guz. — Ani ty, ani ja tego nie zrobimy — stwierdził Roland, szczerzac ˛ z˛eby. — Kolacj˛e zjesz w zachodniej kuchni razem ze mna.˛ Kucharz co´s nam da. 78

— Powie Cortowi. — Nie jest jego przyjacielem — odparł Roland, a potem wzruszył ramionami. — a je´sli nawet powie, to co? Cuthbert u´smiechnał ˛ si˛e w odpowiedzi. — Jasne. Dobrze. Zawsze chciałem si˛e dowiedzie´c, jak wyglada ˛ s´wiat, kiedy ma si˛e głow˛e z tyłu, obrócona˛ o sto osiemdziesiat ˛ stopni. Ruszyli razem przez zielone błonia, rzucajac ˛ cienie w delikatnym białym wiosennym s´wietle.

***

Kucharz w zachodniej kuchni nazywał si˛e Hax. Olbrzymi m˛ez˙ czyzna w poplamionym potrawami białym fartuchu miał cer˛e w kolorze surowego oleju, a jego przodkowie byli w jednej czwartej czarni, w jednej czwartej z˙ ółci, w jednej czwartej pochodzili z Wysp Południowych, teraz prawie zapomnianych (´swiat poszedł naprzód), a w jednej czwartej. . . Bóg wie skad. ˛ Obuty w wielkie ci˙zmy kalifa, przemierzał trzy wysokie zadymione sale niczym traktor na niskim biegu. Nale˙zał do tych nielicznych dorosłych, którzy znajdowali wspólny j˛ezyk z dzie´cmi i którzy kochali je wszystkie, z˙ adnego przy tym nie wyró˙zniajac ˛ — nie w landrynkowy sposób, lecz jak to czyni człowiek interesu, dopuszczajacy ˛ czasami wzi˛ecie kogo´s w obj˛ecia, podobnie jak dopuszcza si˛e u´scisk dłoni po sfinalizowaniu wa˙znej finansowej transakcji. Kochał nawet tych chłopców, którzy rozpocz˛eli Szkolenie, chocia˙z ró˙znili si˛e od innych dzieci: nie byli zbyt wylewni i wydawali si˛e troch˛e niebezpieczni, nie tak, jak doro´sli, ale jak zwykłe dzieci, dotkni˛ete odrobina˛ szale´nstwa. Cuthbert nie był pierwszym uczniem Corta, którego Hax potajemnie doz˙ ywiał, w tym momencie stał przy wielkiej elektrycznej kuchni, jednym z sze´sciu tego typu urzadze´ ˛ n, które działały w całej posiadło´sci. To było jego niepodzielne królestwo; stojac ˛ w nim, obserwował dwóch chłopców, połykajacych ˛ kawałki gulaszu, który od niego dostali. Wsz˛edzie dookoła w parujacym ˛ wilgotnym wn˛etrzu krzatali ˛ si˛e podkuchenni i inni posługacze, brz˛eczac ˛ garnkami, mieszajac ˛ gulasz i obierajac ˛ w ni˙zszych rewirach ziemniaki i warzywa, w słabo o´swietlonej alkowie spi˙zarni pomywaczka o ziemistej twarzy i włosach zwiazanych ˛ s´cierka˛ szorowała szczotka˛ podłog˛e. Jeden z kuchcików podbiegł do Haxa, prowadzac ˛ za soba˛ z˙ ołnierza Gwardii. — Ten człowiek chce si˛e z toba˛ widzie´c. — W porzadku. ˛ — Hax skinał ˛ głowa˛ do gwardzisty, który odpowiedział takim samym ukłonem. — Id´zcie do Maggie, chłopcy. Dostaniecie od niej troch˛e pasztetu, potem zmywajcie si˛e stad. ˛ 79

Roland i Cuthbert kiwn˛eli głowami i poszli do Maggie, która dała im poka´zne kawałki pasztetu na du˙zych talerzach. . . ale zrobiła to ostro˙znie, jakby byli dzikimi psami, które mogły ja˛ pokasa´ ˛ c. — Zjedzmy na schodach — zaproponował Cuthbert. — Dobrze. Usiedli za wielka˛ kamienna˛ kolumnada,˛ w miejscu, gdzie nie było ich wida´c z kuchni, i rwali pasztet palcami. Po kilku chwilach zobaczyli cienie, które padły na półkolista˛ s´cian˛e szerokiej klatki schodowej. Roland złapał za r˛ek˛e Cuthberta. — Chod´zmy, kto´s si˛e zbli˙za. Cuthbert podniósł zdziwiony wzrok. Usta miał poplamione jagodami. Cienie zatrzymały si˛e. To byli Hax i z˙ ołnierz Gwardii. Chłopcy zostali tam, gdzie siedzieli. Gdyby si˛e poruszyli, kucharz i jego towarzysz mogliby ich usłysze´c. — . . . dobry człowiek — mówił gwardzista. — W Farson? — Za dwa tygodnie. Mo˙ze za trzy. Musisz z nami pojecha´c. B˛edzie dostawa ze składu. . . — Szczególnie gło´sny brz˛ek garnków i patelni oraz seria połajanek spadajacych ˛ na głow˛e nieszcz˛esnego chłopca, który je upu´scił, zagłuszyły kolejne słowa. — . . . zatrutego mi˛esa — usłyszeli po chwili głos gwardzisty. — To ryzykowne. — Nie pytajcie, co dobry człowiek mo˙ze zrobi´c dla was. . . — wyrecytował gwardzista. — . . . ale, co wy mo˙zecie zrobi´c dla niego. — Hax Westchnał. ˛ — Nie pytaj, z˙ ołnierzu. — Wiesz, co to mo˙ze oznacza´c — stwierdził cicho gwardzista. — Tak, i wiem, co mu jestem winien; nie musisz mi prawi´c kaza´n. Kocham go tak samo jak ty. — Dobrze. Mi˛eso b˛edzie oznaczone do krótkoterminowego przechowania w twoich chłodniach. Ale powiniene´s si˛e pospieszy´c. Musisz to zrozumie´c. — Czy w Farson sa˛ jakie´s dzieci? — zapytał ze smutkiem kucharz, ale było to pytanie, na które nie spodziewał si˛e chyba odpowiedzi. — Dzieci sa˛ wsz˛edzie — stwierdził łagodnie gwardzista. — To wła´snie o dzieci troszczymy si˛e najbardziej. . . i on si˛e troszczy. — Zatrute mi˛eso. To raczej dziwny sposób okazywania troski dzieciom. — Hax wydał z siebie ci˛ez˙ kie s´wiszczace ˛ westchnienie. — Czy b˛eda˛ si˛e zwija´c z bólu, trzyma´c za brzuchy i woła´c, z˙ e chca˛ do mamy? Chyba tak. — To b˛edzie przypominało za´sni˛ecie — wyja´snił z˙ ołnierz, ale ze zbyt du˙za˛ pewno´scia˛ siebie. — Oczywi´scie — za´smiał si˛e Hax. — Sam to przed chwila˛ powiedziałe´s. Nie pytaj, z˙ ołnierzu. Czy chcesz dalej oglada´ ˛ c dzieci pod władza˛ rewolweru, skoro moga˛ znale´zc´ si˛e w r˛ekach tego, 80

który sprawia, z˙ e lew kładzie si˛e przy baranku? Hax nie odpowiedział. — Za dwadzie´scia minut zaczynam słu˙zb˛e — oznajmił gwardzista. — Daj mi barani udziec. Uszczypn˛e tylko jedna˛ z twoich rozchichotanych dziewuch i wyje˙zd˙zam. — Od mojej baraniny nie dostaniesz skr˛etu kiszek. Robeson. — Czy mo˙zesz. . . — usłyszeli słowa gwardzisty, lecz potem cienie m˛ez˙ czyzn przesun˛eły si˛e i głosy ucichły. Mógłbym ich obu zabi´c, pomy´slał zastygły w bezruchu Roland. Mógłbym ich zabi´c moim no˙zem, poder˙zna´ ˛c gardła jak wieprzom. Zerknał ˛ na swoje dłonie, pobrudzone sosem, jagodami i ziemia˛ po szkoleniu. — Rolandzie. Popatrzył na Cuthberta. Spogladali ˛ na siebie przez dłu˙zsza˛ chwile w przesyconym woniami półmroku i Roland rozpoznał smak ciepłej rozpaczy, napływajacy ˛ do gardła. To, co poczuł, mogło stanowi´c pewien rodzaj s´mierci — było czym´s tak samo brutalnym i ostatecznym jak s´mier´c goł˛ebia na białym niebie nad polem c´ wicze´n, w głowie miał m˛etlik. Hax? Hax, który nało˙zył mu kiedy´s na nog˛e kompres? Hax? A potem co´s zatrzasn˛eło si˛e w jego umy´sle i temat został zamkni˛ety. Pełna humoru, inteligentna twarz Cuthberta nie wyra˙zała w tym momencie nic — kompletnie nic, w jego oczach los kucharza był ju˙z przesadzony. ˛ Hax nakarmił ich i kiedy poszli na schody si˛e naje´sc´ , przyprowadził, w nie ten co trzeba róg kuchni, gwardzist˛e o nazwisku Robeson i odbyli tam swoje małe, zdradzieckie tete-a-tete. To wszystko, w oczach Cuthberta Roland ujrzał, z˙ e Hax zginie za zdrad˛e, tak jak z˙ mija ginie w swojej jamie. To i nic wi˛ecej, w ogóle nic. Oczy Cuthberta były oczyma rewolwerowca.

***

Ojciec Rolanda wrócił wła´snie z wy˙zyn i jego strój zupełnie nie pasował do draperii i szyfonowych ozdób głównej sali audiencyjnej, do której chłopcu zezwolono wchodzi´c dopiero od niedawna, w ramach przywilejów przysługujacych ˛ tym, którzy rozpocz˛eli szkolenie. Ubrany był w czarne d˙zinsy i robocza˛ niebieska˛ koszul˛e. Zakurzony i poplamiony płaszcz, rozdarty w jednym miejscu do podszewki, zarzucił niedbale na rami˛e, nie przejmujac ˛ si˛e tym, jak bardzo ten płaszcz i on sarn kłóci si˛e z eleganckim wystrojem sali. Był rozpaczliwie chudy; obwisłe bujne wasy ˛ wydawały si˛e ciagn ˛ a´ ˛c w dół jego głow˛e, gdy patrzył na syna. Zawieszone przy biodrach rewolwery ustawione były pod idealnym katem ˛ do dłoni. Wytarte r˛ekoje´sci z drzewa 81

sandałowego sprawiały wra˙zenie matowych i sennych w przy´cmionym s´wietle komnaty. — Główny kuchmistrz — mruknał ˛ cicho. — Kto by pomy´slał! Tory, które wysadzono na ko´ncowej stacji na wy˙zynach. Zdychajace ˛ stada w Hendrickson, a mo˙ze nawet. . . kto by pomy´slał! Kto by pomy´slał! Przyjrzał si˛e uwa˙zniej synowi. — To spadło na ciebie jak grom. — Jak sokół. To spada na człowieka jak sokół — odparł Roland i roze´smiał si˛e; nie dlatego, z˙ e rozbawiła go cała sytuacja, lecz dlatego, z˙ e uderzyła go zaskakujaca ˛ trafno´sc´ porównania. Ojciec u´smiechnał ˛ si˛e. — Tak — dodał Roland. — To mnie chyba dr˛eczy. — Był z toba˛ Cuthbert. Pewnie powiedział ju˙z swojemu ojcu. — Tak. — Hax nakarmił was obu, kiedy Cort. . . — Tak. — A Cuthbert? My´slisz, z˙ e jego te˙z to dr˛eczy? — Nie wiem. Tego rodzaju rozwa˙zania niezbyt interesowały Rolanda. Nie obchodziło go, jak jego uczucia wygladaj ˛ a˛ w porównaniu z innymi. — Dr˛eczy ci˛e to, bo wiesz, z˙ e skazałe´s go na s´mier´c? Roland wzruszył mimowolnie ramionami, czujac ˛ nagle, z˙ e nie podoba mu si˛e to sondowanie jego motywów. — Mimo to doniosłe´s. Oczy chłopca zrobiły si˛e szerokie. — Jak mogłem tego nie uczyni´c? Zdrada to. . . Ojciec machnał ˛ szybko r˛eka.˛ — Je´sli skłoniły ci˛e do tego tanie ksia˙ ˛zkowe ideały, zrobiłe´s to niepotrzebnie. Wolałbym raczej, z˙ eby wszyscy mieszka´ncy Farson padli od trucizny. — Nie dlatego to zrobiłem! — wyrzucił z siebie gwałtownie. — Chciałem go zabi´c! Chciałem zabi´c ich obu! Kłamcy! W˛ez˙ e! Oni. . . — Mów dalej. — Oni mnie zranili — doko´nczył wojowniczo Roland. — Co´s mi zrobili. Co´s we mnie zmienili. Chciałem ich za to zabi´c. Ojciec pokiwał głowa.˛ — To ju˙z co´s lepszego. Nie moralno´sc´ , ale ty nie powiniene´s si˛e kierowa´c moralno´scia,˛ w gruncie rzeczy. . . — mruknał, ˛ zerkajac ˛ na syna — moralno´sc´ mo˙ze by´c ci zawsze obca. Nie jeste´s tak szybki jak Cuthbert albo syn Wheelera. Dzi˛eki temu mo˙zesz by´c gro´zny. Roland, do tej pory zniecierpliwiony, poczuł, jak ogarnia go jednocze´snie duma i zakłopotanie. 82

— On. . . — Zawi´snie. Chłopiec pokiwał głowa.˛ — Chc˛e to zobaczy´c. Roland senior odrzucił do tyłu głow˛e i ryknał ˛ s´miechem. — No, mo˙ze nie taki gro´zny, jak my´slałem. . . mo˙ze tylko głupi. Nagle zacisnał ˛ usta, wysunał ˛ szybka˛ jak błyskawica r˛ek˛e i złapał chłopca bole´snie za rami˛e. Ten skrzywił si˛e, lecz nie cofnał. ˛ Ojciec patrzył mu przez chwil˛e w oczy. Chłopiec nie spu´scił wzroku, cho´c było to trudniejsze ni˙z nało˙zenie kaptura sokołowi. — W porzadku ˛ — mruknał ˛ ojciec i niespodziewanie odwrócił si˛e, z˙ eby odej´sc´ . — Ojcze? — Co? — Czy wiesz, o kim oni mówili? Wiesz, kim jest dobry człowiek? Ojciec obejrzał si˛e i zmierzył go bacznym spojrzeniem. — Tak, chyba wiem. — Je´sli go złapiecie — o´swiadczył Roland, w charakterystyczny dla siebie rozwa˙zny sposób mozolnie cedzac ˛ słowa — nikt poza Haxem nie b˛edzie musiał. . . nie b˛edzie musiał da´c szyi. Ojciec u´smiechnał ˛ si˛e półg˛ebkiem. — By´c mo˙ze przez pewien czas. Ale w ko´ncu kto´s zawsze musi, jak to oryginalnie ujałe´ ˛ s, da´c szyj˛e. Ludzie domagaja˛ si˛e tego. Wcze´sniej czy pó´zniej, je˙zeli nie ma zdrajcy, ludzie wymy´slaja˛ go sobie. — Tak — przytaknał ˛ Roland, natychmiast przyswajajac ˛ sobie t˛e prawd˛e. . . prawd˛e, której miał ju˙z nigdy nie zapomnie´c. — Ale je´sli go złapiecie. . . — Nie — odparł stanowczo ojciec. — Dlaczego? Przez moment wydawało mu si˛e, z˙ e ojciec uchyli rabka ˛ tajemnicy, lecz on rozmy´slił si˛e. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e dosy´c ju˙z powiedzieli´smy. Odejd´z. Roland chciał mu powtórzy´c, z˙ eby nie zapomniał o swojej obietnicy, gdy nadejdzie dzie´n egzekucji Haxa, ale był wyczulony na nastroje ojca. Podejrzewał, z˙ e chce si˛e pieprzy´c. Odsunał ˛ od siebie szybko t˛e my´sl. Wiedział, z˙ e matka i ojciec to robia.˛ . . robia˛ t˛e rzecz, która˛ robi si˛e razem, i był w miar˛e dobrze poinformowany, na czym to polega, jednak wyobra˙zenie tego aktu zawsze go kr˛epowało i budziło dziwne poczucie winy. Kiedy kilka lat pó´zniej Susan opowiedziała mu histori˛e Edypa, przyswoił ja˛ sobie w milczeniu, rozmy´slajac ˛ o dziwnym krwawym trójkacie ˛ tworzonym przez jego ojca, matk˛e i Martena — okre´slanego w pewnych kr˛egach mianem dobrego człowieka, a mo˙ze był to czworokat, ˛ je´sli kto´s chciał si˛e do niego przyłaczy´ ˛ c. — Dobranoc, ojcze — powiedział. 83

— Dobranoc, synu — odparł z roztargnieniem ojciec i zaczał ˛ rozpina´c koszul˛e, w jego my´slach chłopiec dawno ju˙z wyszedł. Jaki ojciec, taki syn.

***

Wzgórze Wisielców wznosiło si˛e przy drodze do Farson — w czym tkwiła swoista poezja, która mogła wywrze´c wra˙zenie na Cuthbercie, lecz nie na Rolandzie. Na nim wywarło wra˙zenie wspaniałe i złowrogie rusztowanie, rysujace ˛ si˛e na tle jaskrawobł˛ekitnego nieba, czarny prostokat, ˛ który górował nad droga˛ dla dyli˙zansów. ´ Dwaj chłopcy zostali zwolnieni z Porannych Cwicze´ n — Cort przeczytał listy od ich ojców, poruszajac ˛ mozolnie wargami i kiwajac ˛ kilka razy głowa.˛ Sko´nczywszy, spojrzał na niebieskofioletowe poranne niebo i jeszcze raz kiwnał ˛ głowa.˛ — Zaczekajcie tu — powiedział, po czym ruszył do pochylonej kamiennej chaty, która słu˙zyła mu za kwater˛e i wrócił z kromka˛ prza´snego chleba. Przełamał ja˛ i dał ka˙zdemu z nich połow˛e. — Kiedy b˛edzie ju˙z po wszystkim, niech ka˙zdy z was poło˙zy to pod jego stopami. Zróbcie dokładnie, jak powiedziałem, bo inaczej dam wam wycisk w przyszłym tygodniu. Nie rozumieli, o co chodzi, dopóki tam nie przyjechali, dosiadajac ˛ obaj wałacha nale˙zacego ˛ do Cuthberta. Zjawili si˛e pierwsi, całe dwie godziny przed przybyciem nast˛epnego widza i cztery godziny przed egzekucja.˛ Wzgórze Wisielców było puste — je´sli nie liczy´c gawronów i kruków. Ptaki były wsz˛edzie i oczywis´cie wszystkie były czarne. Siedziały, kraczac ˛ na twardej desce, która wystawała nad zapadnia˛ — maszyneria˛ s´mierci. Przycupn˛eły na skraju platformy, walczyły o miejsce na schodkach. — Zostawiaja˛ ich — mruknał ˛ Cuthbert. — Na z˙ er ptakom. — Wejd´zmy na gór˛e — zaproponował Roland. Cuthbert spojrzał na niego z przera˙zeniem. — My´slisz, z˙ e. . . Roland przerwał mu gestem dłoni. — Przyjechali´smy całe wieki za wcze´snie. Nikt tu nie przyjdzie. — Dobrze. Podeszli powoli do szubienicy i roze´zlone ptaki zerwały si˛e do lotu, kraczac ˛ i kra˙ ˛zac ˛ niczym tłum gniewnych, wywłaszczonych wie´sniaków. Ich sylwetki odcinały si˛e płaska˛ czernia˛ od czystego porannego nieba. Roland po raz pierwszy poczuł rozmiar spoczywajacej ˛ na nim odpowiedzial84

no´sci. To nie było szlachetne drewno, czastka ˛ budzacej ˛ groz˛e machiny Cywilizacji; to były zwykłe spaczone sosnowe deski, upstrzone białymi odchodami ptaków. Ptasie gówno było wsz˛edzie — na schodach, balustradzie, platformie — i s´mierdziało. Utkwił w swoim towarzyszu zdumiony, wystraszony wzrok i zobaczył, z˙ e ten spoglada ˛ na niego z tym samym wyrazem twarzy. — Nie mog˛e — szepnał ˛ Cuthbert. — Nie mog˛e tego oglada´ ˛ c. Roland potrzasn ˛ ał ˛ powoli głowa.˛ Zdał sobie spraw˛e, z˙ e tkwi w tym jaka´s nauka, nie jasna i pogodna, lecz co´s, co było odwieczne, kalekie i okryte rdza.˛ Dlatego ojcowie pozwolili im tu przyj´sc´ , i ze swoja˛ typowa˛ uparta˛ instynktowna˛ zaciekło´scia˛ przyswoił to sobie, czymkolwiek to było. — Mo˙zesz, Bert — powiedział. — Nie zasn˛e dzi´s w nocy. — No, to nie za´sniesz — odparł Roland, nie rozumiejac, ˛ co ma jedno do drugiego. Cuthbert złapał go nagle za r˛ek˛e i na widok malujacego ˛ si˛e w jego oczach ˙ niemego bólu Rolanda na nowo ogarn˛eły watpliwo´ ˛ sci. Załował gorzko, z˙ e w ogóle poszli do kuchni tamtej nocy. Ojciec miał racj˛e. Lepsza od tego byłaby s´mier´c wszystkich m˛ez˙ czyzn, kobiet i dzieci w Farson. Ale czymkolwiek miała okaza´c si˛e ta nauka, ta okryta rdza,˛ na pół zakopana w ziemi rzecz, nie zamierzał z niej tak łatwo rezygnowa´c, nie zamierzał wypuszcza´c jej z rak. ˛ — Nie wchod´zmy na gór˛e — powiedział Cuthbert. — Wszystko ju˙z zobaczyli´smy. I Roland pokiwał niech˛etnie głowa,˛ czujac, ˛ jak siła, z która˛ uczepił si˛e tamtej rzeczy, słabnie. Wiedział, z˙ e Cort powaliłby obu na ziemi˛e, a potem zmusił, by weszli na platform˛e krok po przekl˛etym kroku. . . czujac ˛ na podniebieniu smak s´wie˙zej krwi. Cort zawiazałby ˛ prawdopodobnie nowy powróz na belce i zało˙zył ka˙zdemu z nich na szyj˛e stryczek; Cort kazałby im stana´ ˛c nad zapadnia,˛ z˙ eby poczuli ja˛ pod stopami; i Cort gotów był sprawi´c im lanie, gdyby którykolwiek zapłakał lub przestał kontrolowa´c swój p˛echerz, i miałby oczywi´scie racj˛e. Po raz pierwszy w z˙ yciu Roland poczuł, z˙ e nienawidzi własnego dzieci´nstwa. Chciał mie´c postur˛e, odciski i pewno´sc´ siebie dorosłego m˛ez˙ czyzny. Z premedytacja˛ oderwał drzazg˛e od balustrady, po czym schował ja˛ do kieszeni na piersi i odwrócił si˛e. — Dlaczego to zrobiłe´s? — zapytał Cuthbert. Roland chciał popisa´c si˛e rezolutno´scia,˛ powiedzie´c, z˙ e to przynosi szcz˛es´cie, ale spojrzał tylko na Cuthberta i potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ ˙ ˙ — Zeby to mie´c — odparł. — Zeby to zawsze mie´c. Zeszli z szubienicy, usiedli i czekali. Po mniej wi˛ecej godzinie zacz˛eli si˛e gromadzi´c pierwsi widzowie, w wi˛ekszo´sci rodziny, które przyjechały rozklekotany85

mi furami i bryczkami, przywo˙zac ˛ ze soba˛ s´niadania — kosze zimnych nale´sników z poziomkowym d˙zemem. Roland poczuł, z˙ e z głodu burczy mu w brzuchu, i zdesperowany ponownie pytał si˛e w duchu, na czym polega całe dostoje´nstwo tego wydarzenia. Wydawało mu si˛e, z˙ e Hax, przemierzajacy ˛ w brudnym białym fartuchu swoja˛ zadymiona˛ podziemna˛ kuchni˛e, ma w sobie wi˛ecej dostoje´nstwa ni˙z to wszystko, z niezdrowym oszołomieniem obracał w palcach drzazg˛e z szubienicznego drewna. Cuthbert le˙zał obok niego, przybrawszy oboj˛etny wyraz twarzy. W rezultacie egzekucja nie okazała si˛e niczym nadzwyczajnym i Roland był zadowolony. Haxa przywieziono otwartym wozem, ale pozna´c go mo˙zna było tylko po wielkim brzuchu; oczy przewiazano ˛ mu szeroka˛ czarna˛ opaska,˛ która opadała na twarz. Kilka osób cisn˛eło w niego kamieniami, lecz wi˛ekszo´sc´ jadła dalej s´niadanie. Rewolwerowiec, którego chłopiec nie znał (cieszył si˛e, z˙ e losu nie wyciagn ˛ ał ˛ jego ojciec), ostro˙znie wprowadził grubego kucharza po schodkach. Dwaj gwardzi´sci Stra˙zy wspi˛eli si˛e tam ju˙z wcze´sniej i stali po obu stronach zapadni. Kiedy Hax i rewolwerowiec weszli na gór˛e, ten ostatni zarzucił powróz na pozioma˛ belk˛e, a potem zało˙zył kucharzowi stryczek na szyj˛e i s´ciagn ˛ ał ˛ w˛ezeł tak, by znalazł si˛e dokładnie pod jego lewym uchem. Wszystkie ptaki odleciały, lecz Roland wiedział, z˙ e czekaja.˛ — Czy chcesz co´s wyzna´c? — zapytał rewolwerowiec. — Nie mam nic do wyznania — odparł Hax. Jego głos był wyra´zny i dziwnie dostojny mimo zasłaniajacej ˛ usta opaski. Materiał falował lekko w podmuchach słabego przyjemnego wiatru. — Nie zapomniałem oblicza mojego ojca; był ze mna˛ przez cały czas. Roland spojrzał ostro na tłum i zaniepokoiło go to, co tam zobaczył. Uczucie sympatii? A mo˙ze podziwu? Zapyta o to ojca. Kiedy zdrajców nazywa si˛e bohaterami (albo bohaterów zdrajcami, dodał w duchu, marszczac ˛ brwi), nadcho˙ dza˛ mroczne czasy. Załował, z˙ e nie rozumie tego lepiej. Przez moment pomy´slał o Corcie i o chlebie, który od niego dostali. Poczuł fal˛e wzgardy; zbli˙zał si˛e dzie´n, kiedy Cort b˛edzie musiał mu słu˙zy´c. Ale chyba nie Cuthbertowi; Cuthbert ugnie si˛e chyba pod ciosami Corta i zostanie paziem albo koniuszym (wzgl˛ednie, co niesko´nczenie gorsze, wyperfumowanym dyplomata,˛ wycierajacym ˛ katy ˛ sal audiencyjnych lub spogladaj ˛ acym ˛ w fałszywe kryształowe kule ze zgrzybiałymi królami i ksia˙ ˛ze˛ tami). On nim nie zostanie. Wiedział o tym. — Rolandzie? — Jestem. Wział ˛ Cuthberta za r˛ek˛e i ich palce zwarły si˛e w z˙ elaznym u´scisku. Deska opadła. Hax runał ˛ w dół, w nagłej ciszy rozległ si˛e d´zwi˛ek podobny do tego, który w chłodna˛ zimowa˛ noc wydaje eksplodujacy ˛ w kominku sosnowy s˛ek. Nie było w tym nic nadzwyczajnego. Kucharz wierzgnał ˛ nogami, które uło86

z˙ yły si˛e w kształt litery Y; w tłumie rozległy si˛e gwizdy zadowolenia; Gwardzi´sci Stra˙zy przestali pr˛ez˙ y´c pier´s i zacz˛eli niedbale zbiera´c rzeczy. Rewolwerowiec zszedł powoli po schodach, dosiadł swojego konia i odjechał, nie zwracajac ˛ uwagi na grupk˛e piknikowiczów, którzy musieli ucieka´c przed kopytami. Tłum szybko si˛e przerzedził i po czterdziestu minutach chłopcy zostali sami na małym wzniesieniu, które wcze´sniej wybrali. Ptaki wróciły, z˙ eby przyjrze´c si˛e nowej ofierze. Jeden przycupnał ˛ na ramieniu Haxa, jakby ten był jego dobrym znajomym, i zaczał ˛ dzioba´c jasne błyszczace ˛ kółko, które kucharz nosił zawsze w prawym uchu. — W ogóle nie jest do siebie podobny — stwierdził Cuthbert. — Owszem, jest — odparł z przekonaniem Roland, kiedy szli w stron˛e szubienicy, trzymajac ˛ w r˛ekach chleb. Cuthbert sprawiał wra˙zenie zakłopotanego. Stan˛eli pod belka˛ i spojrzeli na obracajacego ˛ si˛e powoli wisielca. Cuthbert si˛egnał ˛ r˛eka˛ w gór˛e i dotknał ˛ w przypływie odwagi owłosionej kostki. Ciało zacz˛eło si˛e obraca´c w druga˛ stron˛e. A potem szybko przełamali chleb i rozsypali okruszyny pod dyndajacymi ˛ stopami. Kiedy odchodzili, Roland obejrzał si˛e tylko raz. Teraz były tam tysiace ˛ ptaków. Chleb — domy´slał si˛e tego mgli´scie — stanowił zatem symbol. — To było dobre — o´swiadczył nagle Cuthbert. — To. . . to. . . to mi si˛e podobało. Naprawd˛e. Roland nie był wstrza´ ˛sni˛ety; cała scena specjalnie go nie obeszła. Wydawało mu si˛e jednak, z˙ e potrafi ja˛ zrozumie´c. — Nie wiem, czy mi si˛e podobało — stwierdził — ale co´s w tym było, z cała˛ pewno´scia.˛ Dopiero dziesi˛ec´ lat pó´zniej kraj został zaj˛ety przez dobrego człowieka, ale wtedy Roland był ju˙z rewolwerowcem. Jego ojciec zginał, ˛ a on sam stał si˛e mat´ kobójca.˛ Swiat poszedł naprzód.

Rozdział trzeci

— Popatrz — powiedział Jake, podnoszac ˛ r˛ek˛e. Rewolwerowiec spojrzał w gór˛e i poczuł, jak co´s chrupn˛eło mu w plecach. Od dwóch dni przemierzali pierwsze wzgórza i cho´c ich bukłaki były ponownie prawie puste, nie miało to teraz znaczenia. Wkrótce b˛eda˛ mieli tyle wody, ile tylko zdołaja˛ wypi´c. Jego wzrok pobiegł za podniesionym palcem Jake’a, nad wznoszac ˛ a˛ si˛e zielona˛ równina,˛ ku nagim l´sniacym ˛ skałom i wawozom, ˛ i jeszcze wy˙zej ku samemu o´snie˙zonemu szczytowi. Daleko i niewyra´znie (to mógł by´c jeden z tych pyłków, które ta´ncza˛ przed oczyma, gdyby nie fakt, z˙ e wcale nie znikał) zobaczył nie wi˛ekszego od małej kropki człowieka w czerni, który wspinał si˛e po zboczu, z zajadłym uporem — mikroskopijna mucha na olbrzymiej granitowej s´cianie. — Czy to on? — zapytał Jake. Przygladaj ˛ ac ˛ si˛e wykonujacemu ˛ akrobatyczne sztuczki, odpersonalizowanemu pyłkowi, rewolwerowiec nie czuł nic prócz nagłego smutku. — To on, Jake. — My´slisz, z˙ e go dogonimy? — Nie po tej stronie. Po drugiej, i nie uda nam si˛e to, je´sli b˛edziemy sta´c i o tym gada´c. — Góry sa˛ takie wysokie — stwierdził Jake. — Co jest po drugiej stronie? — Nie wiem — odparł rewolwerowiec. — Nie wydaje mi si˛e, z˙ eby ktokolwiek to wiedział. Mo˙ze kiedy´s wiedzieli. Chod´z, chłopcze. Ruszyli pod gór˛e. Poruszane ich stopami drobne kamyki i piasek sypały si˛e na pustyni˛e, która ciagn˛ ˛ eła si˛e za ich plecami — płaska, spieczona, niemajaca ˛ ko´nca. Przed nimi, daleko przed nimi, człowiek w czerni wspinał si˛e coraz wy˙zej i wy˙zej. Nie sposób było stwierdzi´c, czy si˛e oglada. ˛ Zdawał si˛e przesadza´c jednym susem gł˛ebokie przepa´sci, zdawał si˛e wspina´c bez trudu po pionowych s´cianach. Raz czy dwa zniknał ˛ z pola widzenia, zawsze jednak spostrzegali go ponownie, a˙z do chwili, gdy zapadła fioletowa kurtyna zmierzchu. Kiedy pod wieczór rozbili obóz, chłopiec niewiele si˛e odzywał. Rewolwerowiec zastanawiał si˛e, czy domy´sla si˛e

88

tego, co sam ju˙z przeczuwał. Przypomniał sobie spocona,˛ skonsternowana,˛ podekscytowana˛ twarz Cuthberta. Przypomniał sobie okruszyny chleba. Przypomniał sobie ptaki. To ko´nczy si˛e zawsze w ten sposób, pomy´slał. Po raz kolejny ko´nczy si˛e w ten sposób. Sa˛ da˙ ˛zenia i drogi, które zawsze prowadza˛ do przodu i wszystkie ko´ncza˛ si˛e w tym samym miejscu — miejscu egzekucji. Z wyjatkiem ˛ by´c mo˙ze drogi do Wie˙zy. Chłopiec, jego ofiara, z twarza,˛ która w s´wietle ich niewielkiego ogniska wydawała si˛e niewinna i bardzo młoda, zasnał, ˛ z˙ ujac ˛ swoja˛ fasol˛e. Rewolwerowiec okrył go szorstkim kocem i sam uło˙zył si˛e do snu.

Wyrocznia i Góry

Chłopiec znalazł wyroczni˛e i ta o mało go nie zniszczyła. Jakie´s niejasne przeczucie obudziło rewolwerowca w aksamitnej ciemno´sci, która okryła ich o zmierzchu niczym tafla studziennej wody. Wcze´sniej on i Jake dotarli do poro´sni˛etej trawa,˛ prawie płaskiej oazy nad pierwszym ła´ncuchem wzgórz. Ju˙z ni˙zej, wspinajac ˛ si˛e z mozołem w zabójczym sło´ncu, słyszeli cykanie s´wierszczy, które pocierały o siebie kuszaco ˛ odnó˙za w wiecznie zielonych, lez˙ acych ˛ nad nimi wierzbowych gajach. Rewolwerowiec zachowywał wewn˛etrzny spokój, a chłopiec przynajmniej jego pozory, i to napełniało Rolanda duma.˛ Lecz Jake nie był w stanie ukry´c dzikiego błysku w oczach — białych i błyszczacych ˛ niczym u konia, który zwietrzył wod˛e i którego jedynie cienkie lejce woli jego pana powstrzymuja˛ przed znarowieniem, konia, którego zdoła utrzyma´c w ryzach zrozumienie, ale nie ostroga. Rewolwerowiec mógł zmierzy´c pragnienie Jake’a szale´nstwem, do jakiego cykanie s´wierszczy doprowadzało jego własne ciało. R˛ece wydawały si˛e szuka´c ostrych, kaleczacych ˛ dłonie łupków, kolana błagały, by zdarł je do z˙ ywego mi˛esa, pozostawiajac ˛ rozognione od soli rany. Sło´nce katowało ich przez cała˛ drog˛e; nawet o zachodzie, przybrawszy odcie´n nabrzmiałej goraczkowej ˛ czerwieni, pra˙zyło perwersyjnie przez wask ˛ a,˛ jakby naci˛eta˛ no˙zem, szczelin˛e mi˛edzy skałami po lewej stronie, o´slepiajac ˛ ich i zmieniajac ˛ ka˙zda˛ kropl˛e potu w pryzmat bólu. A potem pojawiła si˛e trawa: z poczatku ˛ pojedyncze z˙ ółte z´ d´zbła, uczepione jałowej ziemi tam, dokad ˛ docierały spływajace ˛ z upiorna˛ witalno´scia˛ ostatnie krople wody. Wy˙zej były k˛epy wied´zmowego ziela, z poczatku ˛ rzadkie, potem zielone i cuchnace. ˛ . . i w ko´ncu pierwszy słodki zapach prawdziwej trawy, rosnacej ˛ wraz z pastewna˛ tymotka˛ w cieniu karłowatych jodeł. Rewolwerowiec dostrzegł przemykajacy ˛ w cieniu brazowy ˛ błysk. Wyciagn ˛ ał ˛ bro´n i ustrzelił królika, nim Jake zda˙ ˛zył krzykna´ ˛c ze zdumienia. Chwil˛e pó´zniej wsunał ˛ rewolwer z powrotem do kabury. — Tutaj — powiedział. Wy˙zej trawa przechodziła w zielona˛ d˙zungl˛e wierzb, szokujac ˛ a˛ po sterylnie spieczonej bezkresnej pustyni. Płynał ˛ tam zapewne strumie´n, by´c mo˙ze nawet kilka, i panował wi˛ekszy chłód, lepiej jednak było rozbi´c obóz tutaj, na otwartej przestrzeni. Chłopiec gonił resztkami sił, a w mrocznym gaszczu ˛ mogły z˙ erowa´c wysysajace ˛ krew nietoperze. Potrafiły wyrwa´c Jake’a ze snu, bez wzgl˛edu na to, jak gł˛eboko zasnał, ˛ a je´sli były wampirami, obaj mogli si˛e ju˙z nigdy nie obudzi´c. . . przynajmniej na tym s´wiecie. — Przynios˛e troch˛e drewna — zaproponował chłopiec. Rewolwerowiec u´smiechnał ˛ si˛e. — Nie, nie musisz. Posied´z sobie, Jake. Czyje to były słowa? Jakiej´s kobiety. Chłopiec usiadł. Kiedy rewolwerowiec wrócił, Jake spał na trawie. Wielka modliszka wykonywała ablucje na spr˛ez˙ ystej łodydze jego włosa. Rewolwerowiec 91

rozpalił ognisko i poszedł po wod˛e. Wierzbowa d˙zungla si˛egała gł˛ebiej, ni˙z przypuszczał, i w gasnacym ˛ s´wietle dnia mo˙zna było w niej pobładzi´ ˛ c. Ale udało mu si˛e znale´zc´ strumie´n, strze˙zony przez liczne z˙ aby i rzekotki. Napełnił jeden z bukłaków i zastygł w bezruchu. D´zwi˛eki, które wypełniały noc, wyzwoliły w nim niepokojac ˛ a˛ zmysłowo´sc´ , uczucie, którego nie zdołała obudzi´c nawet Allie, kobieta, z która˛ sypiał w Tuli. Zmysłowo´sc´ i dupczenie sa˛ w ko´ncu do´sc´ dalekimi kuzynami. Przypisał to nagłej pora˙zajacej ˛ zmianie w stosunku do pustyni. Mi˛ekki półmrok wydawał si˛e prawie dekadencki. Wrócił do obozu i oprawił ze skóry królika, czekajac, ˛ a˙z nad ogniskiem zagotuje si˛e woda, z mi˛esa królika i warzyw z ostatniej puszki udało mu si˛e przyrzadzi´ ˛ c znakomity gulasz. Obudził Jake’a i patrzył, jak je, półprzytomnie, lecz łapczywie. — Zostaniemy tu jutro — oznajmił. — A człowiek, którego s´cigasz. . . ten ksiadz? ˛ — On nie jest ksi˛edzem, i nie przejmuj si˛e. Dogonimy go. — Skad ˛ wiesz? W odpowiedzi rewolwerowiec mógł tylko potrzasn ˛ a´ ˛c głowa.˛ Przeczucie, z˙ e tak si˛e stanie, tkwiło w nim gł˛eboko. . . ale nie było to dobre przeczucie. Po posiłku umył puszki, z których jedli (dziwiac ˛ si˛e ponownie, jak mo˙zna tak marnowa´c wod˛e). Gdy si˛e odwrócił, Jake znowu spał. Rewolwerowiec poczuł w piersi znajome falowanie, które sprawiło, z˙ e pomy´slał o Cuthbercie. Cuthbert był rówie´snikiem Rolanda, wydawał si˛e jednak o wiele młodszy. Kiedy papieros zwisł mu z ust, wrzucił go do ogniska. Spojrzał w jasny z˙ ółty płomie´n, tak odmienny, o wiele czystszy od tego, jakim paliło si˛e diabelskie ziele. Powietrze było cudownie chłodne. Poło˙zył si˛e plecami do ogniska, z daleka, z wawozu, ˛ który wiódł w głab ˛ gór, dobiegał niemilknacy ˛ niski pomruk grzmotu. Rewolwerowiec zasnał, ˛ i przy´snił mu si˛e sen.

***

„Susan, jego ukochana, umierała na jego oczach. Trzymany za r˛ece przez dwóch wie´sniaków, z szyja˛ uwi˛eziona˛ w wielkiej zardzewiałej z˙ elaznej kunie, patrzył, jak umiera. Nawet przez gryzacy ˛ swad ˛ ognia czuł wilgotny zapach lochów. . . i widział kolor własnego szale´nstwa. Susan, urocza dziewczyna z okna, córka koniucha. Czerniała w płomieniach, jej skóra p˛ekała z trzaskiem. — Chłopiec! — krzyczała. — Rolandzie, chłopiec! Odwrócił si˛e, pociagaj ˛ ac ˛ za soba˛ swoich prze´sladowców. Kuna p˛ekła przy 92

szyi i usłyszał ochrypłe zdławione d´zwi˛eki, które wydobywały si˛e z jego gardła. W powietrzu unosił si˛e przyprawiajacy ˛ o mdło´sci słodkawy zapach przypiekanego mi˛esa. Chłopiec spogladał ˛ na niego z okna osadzonego wysoko nad dziedzi´ncem, tego samego okna, skad ˛ Susan, dzi˛eki której stał si˛e m˛ez˙ czyzna,˛ s´piewała kiedy´s stare piosenki: „Hey Jude”, „Ease on Down the Road” i „Hundred Leagues to Banberry Cross”. Stał w oknie, niczym alabastrowy posag ˛ s´wi˛etego w katedrze. Oczy miał z marmuru w jego czole tkwił szpikulec. Rewolwerowiec poczuł zduszony s´widrujacy ˛ wrzask, który sygnalizował rodzace ˛ si˛e w jego trzewiach szale´nstwo.” — Nnnnnnnnn. . .

***

Roland stłumił okrzyk bólu, czujac, ˛ jak co´s go parzy. Usiadł sztywno wyprostowany w ciemno´sciach, wcia˙ ˛z czujac ˛ wokół siebie sen, dławiacy ˛ go niczym obro˙za, która˛ miał zało˙zona˛ na szyj˛e. Miotajac ˛ si˛e i obracajac ˛ we s´nie, wsadził r˛ek˛e mi˛edzy gasnace ˛ polana. Przyło˙zył dło´n do twarzy i poczuł, jak sen umyka. Przed oczyma pozostał mu tylko wyra´zny obraz gipsowo białego Jake’a, s´wi˛etego oddanego na pastw˛e demonom. — Nnnnnnnnn. . . Trzymajac ˛ w r˛ekach dwa odbezpieczone rewolwery, omiótł wzrokiem mistyczny mrok wierzbowego gaju. W gasnacym ˛ blasku ogniska jego oczy wygla˛ dały jak dwa czerwone otwory strzelnicze. — Nnnnnn-nnn. . . Jake. Rewolwerowiec zerwał si˛e z ziemi i pognał przed siebie. Na niebo wzeszedł gorzki krag ˛ ksi˛ez˙ yca i wida´c było s´lad, jaki chłopiec pozostawił w rosie. Pochylił głow˛e pod pierwszymi wierzbami, przeskoczył przez strumie´n, rozbryzgujac ˛ wod˛e (jego ciało syciło si˛e nia˛ nawet teraz) i po´slizgnał ˛ si˛e na błotnistym drugim brzegu. Wierzbowe witki smagały go po twarzy. Drzewa rosły tutaj g˛es´ciej i zasłoniły ksi˛ez˙ yc. Ich pnie stały w sko´snych cieniach. Trawa, teraz dochodzaca ˛ do kolan, siekła go po nogach, na pół zgniłe, martwe gał˛ezie si˛egały ud i jader. ˛ Rewolwerowiec zatrzymał si˛e, podniósł głow˛e i przez chwil˛e w˛eszył w powietrzu. Pomógł mu lekki powiew wiatru. Chłopiec oczywi´scie nie pachniał zbyt pi˛eknie; dotyczyło to zreszta˛ ich obu. Nozdrza rewolwerowca rozchyliły si˛e jak u małpy. Odór potu był słaby, tłusty, niezaprzeczalny. Rewolwerowiec przebił si˛e przez 93

gaszcz ˛ trawy, je˙zyn i połamanych konarów i przebiegł tunelem, który tworzyły zwisajace ˛ gał˛ezie wierzb i sumaków. Mech opadał mu na ramiona, czepiał si˛e go szarymi sm˛etnymi wasami. ˛ Pokonawszy ostatnia˛ barykad˛e wierzb, wybiegł na polan˛e, z której otwierał si˛e widok na gwiazdy i najwy˙zszy szczyt pasma, bielejacy ˛ niczym czaszka na niewyobra˙zalnej wysoko´sci. Stał tam krag ˛ wysokich czarnych kamieni, które w s´wietle ksi˛ez˙ yca wygladały ˛ jak jaka´s nierealna pułapka na zwierz˛eta. Po´srodku znajdował si˛e kamienny stół. . . ołtarz. Bardzo stary, wsparty na pot˛ez˙ nej bazaltowej podstawie. Chłopiec stał przed ołtarzem, kołyszac ˛ si˛e w przód i w tył. Opuszczone po bokach r˛ece trz˛esły mu si˛e, jakby kto´s naładował je pradem. ˛ Kiedy rewolwerowiec zawołał go gło´sno po imieniu, Jake odpowiedział tym samym nieartykułowanym pomrukiem negacji. Zasłoni˛eta cz˛es´ciowo lewym ramieniem, zacierajaca ˛ si˛e w mroku twarz wydawała si˛e jednocze´snie przera˙zona i zachwycona, i było co´s jeszcze. Rewolwerowiec wszedł w krag. ˛ Jake krzyknał, ˛ cofnał ˛ si˛e i podniósł w gór˛e r˛ece. Teraz jego twarz była lepiej widoczna — dawała si˛e opisa´c. Rewolwerowiec zobaczył na niej l˛ek i groz˛e walczac ˛ a˛ o lepsze z niemal bolesnym grymasem rozkoszy. Miał wra˙zenie, z˙ e dotyka go duch wyroczni, succubus. L˛ed´zwie wypełniło mu nagle ró˙zowe s´wiatło, s´wiatło, które było jednocze´snie mi˛ekkie i twarde. Poczuł, jak jego głowa obraca si˛e, a j˛ezyk puchnie i staje si˛e bole´snie wra˙zliwy nawet na pokrywajac ˛ a˛ go s´lin˛e. W ogóle nie my´slac, ˛ wyciagn ˛ ał ˛ na pół zgniła˛ ko´sc´ z˙ uchwy z kieszeni, w której tkwiła, odkad ˛ odnalazł ja˛ w jamie Mówiacego ˛ Demona w przydro˙znym zaje´zdzie, w ogóle nie my´slał, lecz nie przeszkodziło mu to działa´c na podstawie czystego instynktu. Trzymajac ˛ przed soba˛ wykrzywiona˛ w prehistorycznym u´smiechu z˙ uchw˛e, wyciagn ˛ ał ˛ sztywno druga˛ r˛ek˛e i rozczapierzył pierwszy i ostatni palec w staro˙zytnym widlastym znaku odczyniajacym ˛ zły urok. Fala zmysłowo´sci uleciała niczym zerwana z okna kotara. Jake ponownie krzyknał. ˛ Rewolwerowiec podszedł do niego i podsunał ˛ z˙ uchw˛e przed oczy, w których malowały si˛e sprzeczne uczucia. Wilgotny bełkot bólu. Chłopiec próbował odwróci´c wzrok, lecz nie zdołał. Oczy stan˛eły nagle w słup, odsłaniajac ˛ białka, i upadł. Jego ciało osun˛eło si˛e mi˛ekko na ziemi˛e, jedna r˛eka musn˛eła ołtarz. Rewolwerowiec przykl˛eknał ˛ na jedno kolano i podniósł go. Po długim marszu przez pustyni˛e chłopiec był zdumiewajaco ˛ lekki, odwodniony niczym listopadowy li´sc´ . Wsz˛edzie dookoła Roland czuł obecno´sc´ istoty, która z˙ yła w kamiennym kr˛egu i furkotała teraz z gniewna˛ zazdro´scia˛ — odebrano jej zdobycz. Kiedy opu´scił krag, ˛ aura frustracji i zazdro´sci osłabła. Zaniósł Jake’a do obozu. Gdy tam dotarli, nie´swiadome konwulsje chłopca przeszły w gł˛eboki sen. Rewolwerowiec przysta94

nał ˛ na chwil˛e przy szarych szczatkach ˛ ogniska. O´swietlona ksi˛ez˙ ycowa˛ po´swiata˛ twarz Jake’a przypomniała mu ponownie ko´scielnego s´wi˛etego, wyrze´zbionego z niespotykanej czysto´sci alabastru. Nagle u´sciskał chłopca, u´swiadamiajac ˛ sobie, z˙ e go kocha. Wydawało mu si˛e, z˙ e słyszy dobiegajacy ˛ gdzie´s z wysoka s´miech człowieka w czerni.

***

Jake krzyczał; to go obudziło. Wcze´sniej przywiazał ˛ go mocno do jednego z rosnacych ˛ nieopodal krzaków i chłopiec był głodny i podenerwowany. Sadz ˛ ac ˛ po sło´ncu, zbli˙zało si˛e wpół do dziesiatej. ˛ — Dlaczego mnie zwiazałe´ ˛ s? — zapytał z oburzeniem Jake, kiedy rewolwerowiec poluzował grube w˛ezły koca. — Nie miałem zamiaru ucieka´c! — Uciekłe´s — odparł rewolwerowiec i u´smiechnał ˛ si˛e, widzac ˛ min˛e Jake’a. — Musiałem po ciebie pój´sc´ . Chodziłe´s we s´nie. Jake zmierzył go podejrzliwym spojrzeniem. — Naprawd˛e? Rewolwerowiec pokiwał głowa˛ i nagle wyjał ˛ z kieszeni z˙ uchw˛e. Przysunał ˛ ja˛ do twarzy chłopca, a ten cofnał ˛ si˛e i zasłonił ramieniem. — Widzisz? Jake kiwnał ˛ z zakłopotaniem głowa.˛ — Musz˛e teraz na jaki´s czas odej´sc´ — powiedział rewolwerowiec. — Mo˙ze mnie nie by´c przez cały dzie´n. Wi˛ec słuchaj dokładnie. To wa˙zne. Je´sli nie wróc˛e przed zachodem sło´nca. . . Na twarzy Jake’a odbił si˛e l˛ek. — Zostawiasz mnie! — Rewolwerowiec spojrzał mu szczerze w oczy. — Nie — stwierdził po chwili Jake. — Chyba nie. — Kiedy odejd˛e, nie chc˛e, z˙ eby´s si˛e stad ˛ ruszał, a je´sli poczujesz si˛e dziwnie. . . w jakikolwiek sposób. . . we´z t˛e z˙ uchw˛e i przytrzymaj ja˛ w dłoniach. Na twarzy chłopca odbiły si˛e: nienawi´sc´ , wstr˛et i zakłopotanie. — Nie potrafi˛e. . . po prostu nie potrafi˛e. — Potrafisz. Mo˙ze b˛edzie to konieczne. Zwłaszcza po południu. To wa˙zne. Rozumiesz? — Dlaczego musisz odej´sc´ ? — wybuchnał ˛ Jake. — Po prostu musz˛e. Dostrzegł kolejny fascynujacy ˛ błysk stali pod łagodna˛ powierzchowno´scia˛ chłopca, błysk tak samo tajemniczy jak opowie´sc´ o jego rodzinnym mie´scie, gdzie budynki były tak wysokie, z˙ e naprawd˛e si˛egały chmur. 95

— W porzadku ˛ — mruknał. ˛ Rewolwerowiec poło˙zył ostro˙znie z˙ uchw˛e na ziemi obok szczatków ˛ ogniska. Le˙zac ˛ w trawie, szczerzyła z˛eby niczym jaka´s zwietrzała skamielina, która ujrzała s´wiatło dnia po trwajacej ˛ pi˛ec´ tysi˛ecy lat nocy. Jake nie chciał na nia˛ patrze´c. Miał pobladła,˛ wymizerowana˛ twarz. Rewolwerowiec zastanawiał si˛e, czy nie u´spi´c go i nie zada´c kilku pyta´n, lecz uznał, z˙ e niewiele to przyniesie po˙zytku, i bez tego wiedział, z˙ e duch kamiennego kr˛egu jest z pewno´scia˛ demonem i najprawdopodobniej równie˙z wyrocznia.˛ Demonem bez kształtu, wyłacznie ˛ czym´s w rodzaju seksualnego powabu, obdarzonego zdolno´sciami profetycznymi. Zastanawiał si˛e zgry´zliwie, czy to nie dusza Sylvii Pittston, gigantycznej niewiasty, której religijne prestidigitatorstwo doprowadziło do ostatecznego upadku miasta Tuli, ale wiedział, z˙ e to nie ona. Kamienie w kr˛egu były staro˙zytne; to konkretne siedlisko demona. Wzniesiono na długo przed nastaniem prehistorii. Znał jednak całkiem dobrze zakl˛ecia i nie sadził, ˛ by chłopiec musiał posłu˙zy´c si˛e magia˛ z˙ uchwy. Głos i umysł wyroczni b˛eda˛ zbyt zaabsorbowane nim samym, a on musiał pozna´c pewne rzeczy mimo ryzyka. . . które było wysokie. Ze wzgl˛edu na Jake’a i na samego siebie desperacko pragnał ˛ je pozna´c. Otworzył swój woreczek i pogrzebał w nim, odsuwajac ˛ na bok suche listki tytoniu, a˙z trafił palcami na zawini˛ety w biały papier mikroskopijny przedmiot. Przez chwil˛e wa˙zył go w r˛eku, patrzac ˛ z roztargnieniem w niebo. Wreszcie odwinał ˛ papier i poło˙zył na dłoni zawarto´sc´ — biała˛ tabletk˛e, której kraw˛edzie pokruszyły si˛e w trakcie w˛edrówki. Jake spojrzał na niego zaciekawiony. — Co to jest? Rewolwerowiec parsknał ˛ s´miechem. — Kamie´n filozoficzny — odparł. — Cort opowiadał nam, z˙ e meskalin˛e stworzyli Starzy Bogowie, sikajac ˛ na pustyni˛e. Jake zrobił zdziwiona˛ min˛e. — To narkotyk — wyja´snił rewolwerowiec. — Ale nie taki, który ci˛e usypia. Po tym jeste´s przez jaki´s czas bardziej pobudzony. — Jak po LSD — stwierdził z miejsca chłopiec i znowu zrobił zdziwiona˛ min˛e. — Co to takiego? — Nie wiem — mruknał ˛ Jake. — Tak mi si˛e wymskn˛eło. My´sl˛e, z˙ e to si˛e wzi˛eło. . . no, wiesz. . . z tego, co było wcze´sniej. Rewolwerowiec pokiwał głowa,˛ lecz watpliwo´ ˛ sci pozostały. Nigdy nie słyszał, z˙ eby meskalin˛e nazywano LSD, nawet w starych ksia˙ ˛zkach Martena. — Czy to ci nie zaszkodzi? — zapytał Jake. — Nigdy dotad ˛ nie zaszkodziło — odparł rewolwerowiec, zdajac ˛ sobie spraw˛e, z˙ e udzielił wymijajacej ˛ odpowiedzi. — Nie podoba mi si˛e to. 96

— Nie szkodzi. Rewolwerowiec uklakł ˛ przed bukłakiem, nabrał wody do ust i połknał ˛ tabletk˛e. Tak jak zawsze, poczuł natychmiastowa˛ reakcj˛e w ustach: wydawały si˛e przepełnione s´lina.˛ Usiadł przy wygasłym ognisku. — Kiedy zacznie si˛e z toba˛ co´s dzia´c? — zapytał Jake. — Nie tak pr˛edko. Cicho. Jake umilkł i obserwował podejrzliwie rewolwerowca, który przystapił ˛ spokojnie do rytuału czyszczenia rewolwerów. Po jakim´s czasie wsunał ˛ je z powrotem do kabur. — Daj mi swoja˛ koszul˛e, Jake — powiedział. Chłopiec s´ciagn ˛ ał ˛ niech˛etnie spłowiała˛ koszul˛e przez głow˛e i podał rewolwerowcowi. Ten wyciagn ˛ ał ˛ igł˛e z bocznego szwu d˙zinsów i nici z pustego miejsca na nabój przy pasie i zaczał ˛ zszywa´c długie rozdarcie na jednym z r˛ekawów. Kiedy sko´nczył i oddał koszul˛e, zacz˛eła działa´c meskalina — miał uczucie, z˙ e zaciska mu si˛e z˙ oładek ˛ i wszystkie mi˛es´nie przestawiaja˛ si˛e na wy˙zszy bieg. — Musz˛e i´sc´ — oznajmił, wstajac. ˛ Chłopiec uniósł si˛e, z zatroskana˛ twarza,˛ a potem z powrotem usiadł. — Uwa˙zaj — powiedział. — Prosz˛e. — Pami˛etaj o z˙ uchwie — przypomniał mu rewolwerowiec. Odchodzac, ˛ poło˙zył dło´n na głowie Jake’a i zmierzwił jego włosy koloru kukurydzy. Własny gest zaskoczył go, i parsknał ˛ s´miechem. Jake patrzył za nim z pełnym niepokoju u´smiechem, a˙z zniknał ˛ mi˛edzy wierzbami. Rewolwerowiec poda˙ ˛zał prosto do kamiennego kr˛egu, przystajac ˛ tylko raz, by napi´c si˛e zimnej wody ze strumienia. Zobaczył swoje odbicie w niewielkim oczku wodnym, okolonym mchem i nenufarami, i przez chwil˛e przygladał ˛ mu si˛e, urzeczony niczym Narcyz. Jego mózg zaczał ˛ reagowa´c na narkotyk, zwalniajac ˛ bieg my´sli i wyra´znie pogł˛ebiajac ˛ konotacje ka˙zdej idei, ka˙zdego s´wiadectwa zmysłów. Rzeczy nabrały ci˛ez˙ aru i rozmiarów, które dotad ˛ pozostawały niezauwa˙zalne. Rewolwerowiec wyprostował si˛e i wbił wzrok w splatany ˛ gaszcz ˛ wierzb, przez który przebijało si˛e złocista˛ uko´sna˛ smuga˛ sło´nce. Zanim ruszył dalej, s´ledził przez chwil˛e gr˛e pyłków i malutkich fruwajacych ˛ drobin. Narkotyk cz˛esto wprawiał go w niepokój; jego osobowo´sc´ była zbyt silna (albo mo˙ze zbyt prosta), by sprawiało mu przyjemno´sc´ zrzucenie skóry, obna˙zenie si˛e, odsłoni˛ecie na silniejsze emocje, które łechtały go niczym kocie wasy. ˛ Tym razem jednak był wzgl˛ednie spokojny. To dobrze. Wyszedł na polan˛e i stanał ˛ w kr˛egu, pozwalajac ˛ lu´zno biec my´slom. Owszem, reakcja była teraz szybsza i mocniejsza. Trawa wrzeszczała na niego zielenia; ˛ wydawało mu si˛e, z˙ e je´sli pochyli si˛e i wytrze o nia˛ r˛ece, zielona farba pokryje wszystkie palce i całe dłonie. Opanował figlarna˛ pokus˛e, by to sprawdzi´c. Wyrocznia si˛e nie odzywała. Nie czuł seksualnego pociagu. ˛ 97

Podszedł do ołtarza i na chwil˛e przy nim stanał. ˛ Koherentne my´slenie było teraz niemal niemo˙zliwe. Jego z˛eby dziwnie si˛e czuły w szcz˛ekach. Na s´wiecie było za du˙zo s´wiatła. Wspiał ˛ si˛e na ołtarz i poło˙zył na plecach. Jego umysł stał si˛e d˙zungla˛ dziwnych my´sli-ro´slin, których nigdy przedtem nie widział ani nie podejrzewał, z˙ e istnieja; ˛ wierzbowa˛ d˙zungla,˛ która wyrosła bujnie wokół strumienia meskaliny. Niebo było woda˛ i unosił si˛e zawieszony nad jej tafla.˛ Ta my´sl przyprawiła go o zawrót głowy, który wydawał si˛e jednak odległy i pozbawiony znaczenia. Przypomniał sobie fragment starego wiersza, nie tamtej rymowanki, o nie; jego matka bała si˛e leków i konieczno´sci ich za˙zywania (podobnie jak bała si˛e Corta i konieczno´sci korzystania z usług tego dr˛eczyciela chłopców); ten wiersz usłyszał od jednego z Danów mieszkajacych ˛ na północ od pustyni, tam gdzie ludzie z˙ yli w´sród maszyn, które na ogół nie działały. . . a je´sli działały, czasami po˙zerały ludzi. Wiersz tłukł mu si˛e po głowie, przypominajac ˛ (w charakterystyczny dla meskalinowego transu lu´zny sposób) s´nieg padajacy ˛ w szklanej kuli, która˛ miał jako dziecko — mistyczny i na pół fantastyczny s´nieg. Poza zasi˛egiem rodzaju ludzkiego Kropelka piekla,˛ dotyk dziwnego. . . W drzewie, które rosło nad ołtarzem, pojawiły si˛e twarze. Rewolwerowiec wpatrywał si˛e w nie z niedbałym urzeczeniem. Oto smok, zielony i podrygujacy. ˛ Oto le´sna nimfa, dajaca ˛ znaki konarami ramion. Oto z˙ ywa trupia czaszka pokryta s´luzem. Twarze. Twarze. Trawa na polanie nagle si˛e pochyliła i zafalowała. „Id˛e.” „Id˛e.” Poczuł niewyra´zne mrowienie. Jak daleko zaszedłem, pomy´slał. Od baraszkowania w słodkim sianie z Susan a˙z do tego miejsca. Przywarła do niego ciałem utkanym z wiatru, piersiami pachnacymi ˛ ja´sminem, ró˙za˛ i kapryfolium. — Przepowiedz przyszło´sc´ — powiedział. W ustach czuł metal. Westchnienie. Niewyra´zny odgłos płaczu. Przyrodzenie rewolwerowca podniosło si˛e i stwardniało. Nad soba˛ i nad wyzierajacymi ˛ z li´sci twarzami widział góry — twarde, brutalne, poszczerbione. Ciało napierało na niego, walczyło z nim. Poczuł, jak jego dłonie zaciskaja˛ si˛e w pi˛es´ci. Wyrocznia zesłała mu wizj˛e Susan. Nad soba˛ miał Susan, urocza˛ Susan z okna, czekajac ˛ a˛ na´n z rozpuszczonymi na plecach włosami. Odrzucił do tyłu głow˛e, ale jej twarz poda˙ ˛zyła za jego wzrokiem. „Ja´smin, ró˙za, kapryfolium, stare siano. . . zapach miło´sci. Kochaj mnie.” 98

— Przepowiedz przyszło´sc´ — powtórzył. „Prosz˛e”, zapłakała wyrocznia. „Nie bad´ ˛ z zimny. Zawsze tu tak zimno. . . ” Dłonie sunace ˛ po jego ciele, manipulujace, ˛ rozpalajace ˛ w nim ogie´n. Przycia˛ gajace ˛ go. Czarna szpara wyuzdanej rozpusty. Wilgotna i ciemna. . . Nie. Sucha. Zimna. Sterylna. „Miej odrobin˛e lito´sci, rewolwerowcze. Och prosz˛e, błagam o zmiłowanie. Lito´sci!” Czy ulitowałaby´s si˛e nad chłopcem? „Jakim chłopcem? Nie znam z˙ adnego chłopca. To nie chłopców potrzebuj˛e. Och, prosz˛e.” „Ja´smin, ró˙za, kapryfolium. Suche siano ze swoim zapachem letniej koniczyny. Olejek ze staro˙zytnych urn. Szale´nstwo zmysłów.” — Pó´zniej — powiedział. „Teraz. Prosz˛e. Teraz.” Pozwolił, by jego umysł odsunał ˛ si˛e od niej, stał si˛e antyteza˛ uczucia. Wiszace ˛ nad nim ciało znieruchomiało i jakby krzykn˛eło. Mi˛edzy skro´nmi poczuł gwałtownie przeciagan ˛ a˛ lin˛e — to jego umysł był lina,˛ szara,˛ spleciona˛ z wielu włókien. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e słycha´c było tylko cichy szmer jego oddechu i szum wiatru, pod którego tchnieniem zielone twarze na drzewach unosiły si˛e, mrugały, wykrzywiały w grymasie. Nie s´piewał z˙ aden ptak. Jej u´scisk osłabł. Znów rozległ si˛e cichy szloch. Musiał to załatwi´c szybko; wiedział, z˙ e w przeciwnym razie ona odejdzie. Pozostanie oznaczało dla niej utrat˛e sił, by´c mo˙ze nawet jej własny rodzaj s´mierci. Czuł, jak przesuwa si˛e, by opus´ci´c kamienny krag. ˛ Wiatr torturował traw˛e. — Przepowiednia — powiedział. Srogie słowo. Usłyszał płaczliwe, zm˛eczone westchnienie. Był ju˙z prawie gotów udzieli´c jej łaski, o która˛ błagała, ale przypomniał sobie Jake’a. Gdyby ostatniej nocy cho´c troch˛e si˛e spó´znił, zastałby go martwego lub obłakanego. ˛ „Wi˛ec za´snij.” — Nie. „Wi˛ec zapadnij w półsen.” Rewolwerowiec odwrócił wzrok ku twarzom w li´sciach. Dla jego rozrywki zacz˛eło si˛e ju˙z tam przedstawienie. Rodziły si˛e przed nim i upadały s´wiaty. Na l´sniacych ˛ piaskach, gdzie w abstrakcyjnych elektronicznych konwulsjach mozoliły si˛e niespo˙zyte maszyny, powstawały i chyliły si˛e ku upadkowi imperia. Koła, które niegdy´s kr˛eciły si˛e bezgło´snie i szybko, teraz zwolniły, zacz˛eły skrzypie´c i zgrzyta´c, stan˛eły. Piasek zasypał nierdzewne stalowe rynsztoki koncentrycznych ulic pod ciemnymi firmamentami, na których gwiazdy s´wieciły niczym zimne klejnoty, i wsz˛edzie tam hulał słabnacy ˛ wiatr zmian, niosac ˛ ze soba˛ cynamonowy zapach pó´znego pa´zdziernika. Rewolwerowiec patrzył, jak s´wiat idzie naprzód. 99

I zapadł w półsen.

***

„Trzy. To liczba twojego przeznaczenia.” Trójka? „Tak, trójka jest mistyczna. Trójka stoi w sercu mantry.” Jaka trójka? „Widzimy tylko we fragmentach i w tym miejscu zwierciadło wyroczni pociemniało.” Powiedz mi, co mo˙zesz. „Pierwszy jest młody, ciemnowłosy. Stoi na kraw˛edzi rozboju i morderstwa. Op˛etał go demon. Imi˛e demona brzmi HEROINA.” Jaki to demon? Nie znam go, nawet z dziecinnych opowie´sci. „Widzimy tylko we fragmentach, a w tym miejscu zwierciadło wyroczni pociemniało. Sa˛ inne s´wiaty, rewolwerowcze, i sa˛ inne demony. Te wody sa˛ gł˛ebokie.” A drugi? „Przybywa na kołach. Ma z˙ elazny umysł, ale jego serce i oczy sa˛ mi˛ekkie. Nic wi˛ecej nie widz˛e.” A trzeci? „W ła´ncuchach.” Człowiek w czerni? Gdzie on jest? „Blisko. B˛edziesz z nim mówił.” O czym b˛edziemy mówi´c? „O Wie˙zy.” Co z chłopcem? Co z Jake’em? „. . . ” Opowiedz mi o chłopcu! „Chłopiec jest twoja˛ furtka˛ do człowieka w czerni. Człowiek w czerni jest twoja˛ furtka˛ do trójki. Trójka poprowadzi ci˛e do Mrocznej Wie˙zy.” Jak? Jak to mo˙zliwe? Dlaczego tak musi by´c? „Widzimy tylko we fragmentach, a w tym miejscu zwierciadło. . . ” Niech ci˛e diabli wezma! ˛ „Nie we´zmie mnie z˙ aden diabeł.” Nie traktuj mnie protekcjonalnie. Jestem silniejszy od ciebie. „. . . ” Wi˛ec jak ci˛e nazywaja? ˛ Gwiezdna˛ dziwka? ˛ Kurwa˛ wiatrów? 100

„Jedni z˙ ywia˛ si˛e miło´scia,˛ która nawet w tych smutnych złych czasach pojawia si˛e w pradawnych miejscach. . . Inni, rewolwerowcze, z˙ ywia˛ si˛e krwia,˛ z tego, co wiem, nawet krwia˛ małych chłopców.” Czy chłopiec mo˙ze zosta´c oszcz˛edzony? „Tak.” W jaki sposób? „Zatrzymaj si˛e, rewolwerowcze. Rozbij obóz i ruszaj na Zachód. Na zachodzie wcia˙ ˛z potrzebni sa˛ ludzie, którzy zarabiaja˛ na z˙ ycie bronia˛ palna.” ˛ Jestem zaprzysi˛ez˙ ony. Przysiagłem ˛ na rewolwery mojego ojca i na zdrad˛e Martena. „Martena ju˙z nie ma. Człowiek w czerni po˙zarł jego dusz˛e. To ju˙z wiesz.” Przysiagłem. ˛ „W takim razie bad´ ˛ z przekl˛ety.” Rób ze mna,˛ co chcesz, dziwko.

***

Gotowo´sc´ . Cie´n zawisł nad nim, pokrył go. Nagła˛ ekstaz˛e zakłócała tylko galaktyka bólu, słabego i jasnego niczym wybuchajace ˛ czerwone karły, w szczytowym momencie ich kopulacji ukazały mu si˛e nieproszone twarze: Sylvii Pittston, Alice, kobiety z Tuli, Susan, Aileen i setki innych. I w ko´ncu, po chwili, która trwała wieczno´sc´ , odsunał ˛ si˛e od niej, ponownie w pełni władz umysłowych, skonany i zdegustowany. „Nie! To nie wystarczy! To. . . ” — Pu´sc´ mnie — powiedział. Usiadł i, próbujac ˛ wsta´c, o mało nie spadł z ołtarza. Dotkn˛eła go nie´smiało („kapryfolium, ja´smin, słodki ró˙zany olejek”) a on odepchnał ˛ ja˛ gwałtownie, padajac ˛ na kolana. Podniósł si˛e i chwiejnym krokiem ruszył ku granicy kr˛egu. Przekroczywszy ja,˛ czuł, jak wielki ci˛ez˙ ar spada mu z ramion. Kiedy zaczerpnał ˛ tchu, z gardła wydarł mu si˛e krótki szloch. Odchodzac, ˛ czuł jej obecno´sc´ . Stała przy kratach swojego wi˛ezienia, patrzac, ˛ jak si˛e oddala. Zastanawiał si˛e, ile mo˙ze mina´ ˛c czasu, nim kto´s inny pokona pustyni˛e i odnajdzie ja,˛ wygłodniała˛ i samotna.˛ Przez moment poczuł si˛e bardzo mały w obliczu przemijania.

101

***

— Jeste´s chory! Widzac ˛ rewolwerowca, który wyszedł zza drzew, powłóczac ˛ nogami, Jake poderwał si˛e z ziemi. Wcze´sniej siedział tu˙z przy ognisku, z ko´scia˛ z˙ uchwy przed kolanami, obgryzajac ˛ nerwowo królicze ko´sci. Teraz podbiegł do rewolwerowca z tak zbolała˛ mina,˛ z˙ e Roland poczuł paskudny ci˛ez˙ ar zbli˙zajacej ˛ si˛e zdrady — zdrady, która, czuł to, mogła sta´c si˛e pierwsza˛ z wielu. — Nie — odparł. — Nie jestem chory. Tylko zm˛eczony. Padam z nóg. Mo˙zesz to wywali´c — dodał, wskazujac ˛ niedbałym gestem ko´sc´ z˙ uchwy. Jake odrzucił ja˛ szybko i gwałtownie, po czym wytarł dłonie o koszul˛e. Rewolwerowiec usiadł — nieomal padł — czujac ˛ ból w stawach i w poobijanej spuchni˛etej głowie. Zdawał sobie spraw˛e, z˙ e to smutne konsekwencje za˙zycia meskaliny. Jego krocze równie˙z pulsowało t˛epym bólem. Skr˛ecił sobie papierosa z niespieszna,˛ bezmy´slna˛ staranno´scia.˛ Jake obserwował go. Rewolwerowiec zapragnał ˛ nagle wyjawi´c mu, czego si˛e dowiedział, a potem porzucił ze zgroza˛ ten pomysł. Zastanawiał si˛e, czy jaka´s jego czastka ˛ — umysł albo dusza — nie ulega wła´snie dezintegracji. — Prze´spimy si˛e tutaj — stwierdził. — Jutro ruszamy w góry. Troch˛e pó´zniej przejd˛e si˛e i zobacz˛e, mo˙ze uda si˛e upolowa´c co´s na kolacj˛e. Teraz musz˛e si˛e przespa´c, w porzadku? ˛ — Jasne. Rewolwerowiec kiwnał ˛ głowa˛ i poło˙zył si˛e. Kiedy si˛e obudził, na niewielkiej trawiastej polanie kładły si˛e długie cienie. — Rozpal ognisko — polecił Jake’owi, rzucajac ˛ mu hubk˛e i krzesiwo. — Potrafisz si˛e tym posługiwa´c? — Tak, chyba tak. Rewolwerowiec ruszył w stron˛e wierzbowego gaju, a potem skr˛ecił w lewo, omijajac ˛ go, w miejscu, gdzie zaczynało si˛e otwarte wzniesienie, schował si˛e w cieniu. Słyszał stad ˛ wyra´znie ciche klik-klink-klik-klink krzeszacego ˛ iskry Jake’a. Stał bez ruchu przez dziesi˛ec´ , pi˛etna´scie, dwadzie´scia minut, w ko´ncu nadeszły trzy króliki i pociagn ˛ ał ˛ za spust. Zabił dwa najtłustsze, oprawił ze skóry, wypatroszył i wrócił do obozu. Jake zda˙ ˛zył zapali´c ognisko, woda ju˙z si˛e gotowała. Rewolwerowiec pokiwał z uznaniem głowa.˛ — Dobrze si˛e spisałe´s. Chłopiec pokra´sniał z rado´sci i bez słowa oddał mu krzesiwo i hubk˛e. W czasie gdy gotował si˛e gulasz, rewolwerowiec wykorzystał ostatnie promienie sło´nca, z˙ eby wróci´c do wierzbowego gaju. Przy pierwszym oczku wodnym

102

s´ciał ˛ twarde p˛edy, które rosły blisko bagnistego brzegu. Pó´zniej, gdy Jake za´snie i wypali si˛e ognisko, miał zamiar sple´sc´ je w liny, które mogły im si˛e przyda´c, w gruncie rzeczy jednak nie spodziewał si˛e, by wspinaczka okazała si˛e szczególnie trudna. Miał wra˙zenie, z˙ e wszystko zostało ju˙z przesadzone, ˛ i przestał si˛e temu dziwi´c. P˛edy zakrwawiły zielonym sokiem jego r˛ece, kiedy niósł je tam, gdzie czekał na niego Jake.

***

O s´wicie wstali i spakowali si˛e w pół godziny. Rewolwerowiec miał nadziej˛e, z˙ e ustrzeli kolejnego królika na łace, ˛ ale czasu było niewiele, a z˙ aden si˛e nie pokazał. Tobołek z jedzeniem był teraz tak mały, z˙ e mógł go z łatwo´scia˛ nie´sc´ Jake. Chłopiec zahartował si˛e; było to wyra´znie wida´c. Rewolwerowiec niósł bukłaki, które napełnił s´wie˙za˛ woda˛ z jednego ze strumieni. Tors owinał ˛ trzema linami z p˛edów. Obeszli szerokim łukiem kamienny krag ˛ (rewolwerowiec obawiał si˛e, z˙ e chłopca mo˙ze ogarna´ ˛c l˛ek, ale kiedy mijali ołtarz, idac ˛ góra,˛ Jake spojrzał na niego przelotnie i zaraz potem zainteresował si˛e szybujacym ˛ wysoko ptakiem). Wkrótce drzewa zrobiły si˛e mniejsze i nie tak bujne. Miały powykrzywiane pnie, ich korzenie wydawały si˛e walczy´c z ziemia,˛ wysysajac ˛ z niej z udr˛eka˛ soki. — To wszystko jest takie stare — stwierdził ponuro Jake, kiedy zatrzymali si˛e, z˙ eby odpocza´ ˛c. — Czy nie ma tu niczego młodego? Rewolwerowiec u´smiechnał ˛ si˛e i tracił ˛ go łokciem. — Ty jeste´s młody. — Czy wspinaczka b˛edzie trudna? Spojrzał na niego ze zdziwieniem. — Góry sa˛ wysokie. Nie wydaje ci si˛e, z˙ e wspinaczka powinna by´c trudna? Jake zmierzył go roztargnionym spojrzeniem. — Nie — odpowiedział. Ruszyli w dalsza˛ drog˛e. Sło´nce stało w zenicie krócej, ni˙z wtedy, gdy przemierzali pustyni˛e, a potem podj˛eło w˛edrówk˛e, zwracajac ˛ im ich cienie. Skalne półki wyrastały ze zboczy niczym zakopane w ziemi por˛ecze olbrzymich foteli. Trawa była po˙zółkła i wyschni˛eta. Na koniec drog˛e przeci˛eła im gł˛eboka jak komin szczelina i musieli wspia´ ˛c si˛e na niewielka˛ osypujac ˛ a˛ si˛e skał˛e, z˙ eby ja˛ omina´ ˛c. Stary granit pokruszył si˛e, pozostawiajac ˛ podobne do szczebli rysy i zgodnie z tym, czego si˛e obaj spodziewali, wspinaczka okazała si˛e do´sc´ prosta. Po jakim´s czasie zatrzymali si˛e na szerokiej na cztery stopy półce i spojrzeli na pustyni˛e otaczajac ˛ a˛ góry niczym 103

´ wielkie z˙ ółte łapsko. Swieciła ku nim z oddali biała˛ tarcza,˛ która raziła oko, a w dalszej odległo´sci rozmywała si˛e w falach rozgrzanego powietrza. Rewolwerowiec u´swiadomił sobie z pewnym zdziwieniem, z˙ e o mało tam nie zginał, ˛ z miejsca, w którym stali, delektujac ˛ si˛e nowym dla nich chłodem, pustynia z pewno´scia˛ wydawała si˛e imponujaca, ˛ lecz nie zabójcza. Po chwili ruszyli dalej, pokonujac ˛ osypiska kamieni i wspinajac ˛ si˛e na czworakach po nakrapianej kwarcem i mika˛ pochyłej skale. Granit był przyjemnie ciepły w dotyku, ale powietrze zdecydowanie chłodniejsze. Pó´znym popołudniem rewolwerowiec usłyszał odgłos grzmotu, wznoszace ˛ si˛e przed nimi góry zasłaniały jednak widok na druga˛ stron˛e, gdzie padał deszcz. Kiedy cienie przybrały barw˛e fioletu, rozbili obóz pod skalnym nawisem. Rewolwerowiec rozpostarł koc, tworzac ˛ z niego rodzaj namiotu. Usiedli w jego wejs´ciu i patrzyli, jak niebo osłania s´wiat peleryna.˛ Jake zwiesił nogi, które dyndały nad przepa´scia.˛ Rewolwerowiec skr˛ecił sobie wieczornego papierosa i zmierzył go rozbawionym spojrzeniem. — Nie obracaj si˛e we s´nie — powiedział — bo mo˙zesz obudzi´c si˛e w piekle. — Nie b˛ed˛e si˛e obracał — odparł powa˙znym tonem Jake. — Moja mama mówi. . . — dodał i nagle urwał. — Co takiego mówi? ˙ s´pi˛e jak zabity — doko´nczył Jake. — Ze Rewolwerowiec zobaczył, z˙ e dr˙za˛ mu wargi i próbuje powstrzyma´c łzy. To tylko mały chłopiec, pomy´slał i przeszył go ból, zimny niczym wbijajacy ˛ si˛e w czoło lodowy sopel. To tylko mały chłopiec. Dlaczego? Głupie pytanie Gdy jaki´s chłopiec, zraniony na ciele lub duszy, zadawał je, krzyczac, ˛ Cortowi, tej pokiereszowanej starej machinie bojowej, której zadaniem było nauczenie synów rewolwerowców poczatków ˛ tego, czego musieli si˛e nauczy´c, Cort odpowiadał mu: „„Dlaczego” to zakrzywiona litera i nie sposób jej wyprostowa´c. . . nigdy nie zastanawiaj si˛e dlaczego, po prostu wstawaj, ofermo. Wstawaj! Dzie´n jest jeszcze młody!” — Dlaczego tutaj jestem? — zapytał Jake. — Dlaczego wyleciało mi z głowy wszystko, co było przedtem? — Poniewa˙z s´ciagn ˛ ał ˛ ci˛e tu człowiek w czerni — odpowiedział rewolwerowiec. — I z powodu Wie˙zy. Wie˙za stoi. . . jakby w punkcie przeci˛ecia energii, w czasie. — Nie rozumiem tego! — Ja te˙z — przyznał rewolwerowiec. — Ale co´s si˛e dzieje, w moim własnym ´ czasie. Swiat poszedł naprzód, mówimy. . . zawsze to mówili´smy. Teraz jednak posuwa si˛e szybciej. Co´s si˛e stało z czasem. Siedzieli w milczeniu. Spod ich stóp zerwał si˛e wiatr, niezbyt mocny, lecz ka´ ˛sliwy, i za´swistał w skalnej szczelinie. — Skad ˛ pochodzisz? — zapytał Jake. 104

— Z miejsca, które ju˙z nie istnieje. Znasz Bibli˛e? — Jezus i Moj˙zesz. Jasne. Rewolwerowiec u´smiechnał ˛ si˛e. — Zgadza si˛e. Mój kraj miał biblijna˛ nazw˛e. Nazywał si˛e Nowy Kanaan. Kraina mlekiem i miodem płynaca, ˛ w biblijnym Kanaanie grona winnej latoro´sli były podobno tak wielkie, z˙ e ludzie musieli wozi´c je sankami. U nas nie rosły takie du˙ze, ale to był słodki kraj. — Słyszałem o Ulissesie — oznajmił z wahaniem Jake. — Czy o nim te˙z pisza˛ w Biblii? — Mo˙ze — odparł rewolwerowiec. — Teraz ksi˛ega zagin˛eła. . . cała zagin˛eła, z wyjatkiem ˛ fragmentów, których musiałem nauczy´c si˛e na pami˛ec´ . — Ale inni. . . — Nie ma innych — przerwał rewolwerowiec. — Jestem ostatni. Na niebie pojawił si˛e waski ˛ wyjałowiony ksi˛ez˙ yc i spojrzał z ukosa na rumowisko, na którym siedzieli. — Czy był ładny? Ten twój kraj? — Był pi˛ekny — odpowiedział z roztargnieniem. — Były tam pola, rzeki i mgły o poranku. Ale te rzeczy sa˛ tylko ładne. Tak mówiła moja matka. . . i dodawała, z˙ e jedyne prawdziwe pi˛ekno opiera si˛e na porzadku, ˛ miło´sci i s´wietle. Jake mruknał ˛ bez przekonania. Palac ˛ papierosa, rewolwerowiec przypominał sobie przeszło´sc´ — wieczory w wielkiej centralnej sali, setki bogato odzianych postaci, sunacych ˛ dostojnym krokiem w rytmie walca albo szybszej polki, Aileen wsparta˛ na jego ramieniu, jej oczy ja´sniejsze od najdro˙zszych klejnotów, kryształowe z˙ yrandole, których elektryczne s´wiatło migotało w s´wie˙zo uło˙zonych fryzurach kurtyzan oraz ich nieco cynicznych gachów. Sala była ogromna — wyspa s´wiatła, której czasu powstania nie sposób było okre´sli´c, podobnie jak nie sposób było okre´sli´c wieku całego Centralnego Miejsca, składajacego ˛ si˛e z prawie stu kamiennych zaników. Od chwili kiedy tam ostatnio był, min˛eło dwana´scie lat i odchodzac ˛ stamtad ˛ wówczas, by wyruszy´c s´ladem człowieka w czerni, odwracał z bólem twarz. Ju˙z wtedy jednak, przed dwunastu laty, s´ciany run˛eły, dziedzi´nce zarosły zielskiem, nietoperze zagnie´zdziły si˛e mi˛edzy wielkimi belkami centralnej sali, a w galeriach szumiały jaskółcze skrzydła. Pola, na których Cort uczył ich strzelania z łuku, obchodzenia si˛e z bronia˛ palna˛ i sokolnictwa, zarosły trawa,˛ tymotka˛ i dzikim winem, w wielkiej rozbrzmiewajacej ˛ echem kuchni, gdzie Hax utrzymywał kiedy´s swój własny wonny dwór, z˙ yła groteskowa kolonia Powolnych Mutantów, które łypały na niego ze spowitej w lito´sciwym mroku spi˙zarni i zakamarków pod kolumnami. Ciepłe opary, przesycone niegdy´s dra˙zniacym ˛ nozdrza zapachem wołowej i wieprzowej pieczeni, zostawiły po sobie wilgotny lepki mech, a w katach, ˛ tam gdzie nie o´smielały si˛e zapuszcza´c nawet Powolne Mutanty, rosły ogromne białe muchomory. Klapa do wielkiej d˛ebowej piwniczki była otwarta i wydobywał si˛e 105

z niej odór najwyra´zniejszy ze wszystkich — ostra wo´n wina, które zmieniło si˛e w ocet, wo´n, która zdawała si˛e symbolizowa´c z bezapelacyjna˛ nieuchronno´scia˛ wszystko, co składa si˛e na rozkład i zgnilizn˛e. Pozostawienie tego za soba˛ i zwrócenie twarzy na południe nie wymagało od niego wewn˛etrznej walki — ale kiedy odchodził, bolało go serce. — Czy wybuchła jaka´s wojna? — zapytał Jake. — Nawet lepiej — odparł rewolwerowiec i wyrzucił jarzacy ˛ si˛e niedopałek. — Wybuchła rewolucja. Wygrali´smy wszystkie bitwy i przegrali´smy wojn˛e. Tej wojny nikt nie wygrał, z wyjatkiem ˛ mo˙ze szabrowników. Przez długie lata zbierali jeszcze bogate łupy. ˙ — Załuj˛ e, z˙ e mnie wtedy nie było — stwierdził z zaduma˛ Jake. — To był inny s´wiat — powiedział rewolwerowiec. — Pora si˛e obróci´c. Chłopiec, którego prawie nie wida´c było w mroku, obrócił si˛e na drugi bok i zwinał ˛ pod okrywajacym ˛ go lu´zno kocem. Rewolwerowiec mo˙ze jeszcze przez godzin˛e pełnił przy nim wart˛e, snujac ˛ długie trze´zwe my´sli. Tego rodzaju medytacje były dla niego czym´s nowym, na swój melancholijny sposób słodkim, aczkolwiek kompletnie pozbawionym praktycznego znaczenia: nie istniało inne rozwiazanie ˛ problemu Jake’a prócz tego, który zaproponowała wyrocznia i który nie wchodził po prostu w gr˛e, w tej sytuacji mogły tkwi´c przesłanki tragedii, lecz rewolwerowiec tego nie widział; spostrzegał wyłacznie ˛ fatum, które było tam zawsze, w ko´ncu gór˛e wzi˛eło jego bardziej naturalne usposobienie i zasnał ˛ gł˛ebokim, pozbawionym wizji snem.

***

Nazajutrz wspinaczka stała si˛e trudniejsza. Posuwali si˛e w stron˛e waskiej, ˛ przypominajacej ˛ liter˛e V szczeliny, która˛ wiodła droga przez góry. Rewolwero´ wiec wspinał si˛e powoli, nie widzac ˛ potrzeby po´spiechu. Slad człowieka w czerni nie odcisnał ˛ si˛e w martwym kamieniu, ale rewolwerowiec wiedział, z˙ e szedł przed nimi ta˛ droga˛ — nie tylko dlatego, z˙ e on i Jake widzieli wcze´sniej, jak poda˙ ˛za nia,˛ mały i podobny do robaka. Jego zapach przynosił ka˙zdy chłodny powiew wiatru. Był oleisty i zgry´zliwy, tak samo gorzki jak zapach diabelskiego ziela. Włosy Jake’a urosły i kr˛eciły si˛e teraz lekko na opalonym karku. Wspinał si˛e dzielnie, stawiajac ˛ pewnie stopy i nie okazujac ˛ l˛eku przestrzeni, kiedy pokonywali pionowe uskoki i pi˛eli si˛e po pokrytych wyst˛epami s´cianach. Dwa razy wdrapał si˛e tam, gdzie nie udało si˛e to rewolwerowcowi, i przymocował lin˛e, po której ten zdołał wspia´ ˛c si˛e w gór˛e. Nazajutrz rano wspinali si˛e w zimnych wilgotnych strz˛epach chmur, które za106

słoniły le˙zace ˛ ni˙zej spi˛etrzone zbocza. Tu i ówdzie, w gł˛ebszych szczelinach, pojawiły si˛e połacie twardego ziarnistego s´niegu, który błyszczał jak kwarc i miał sucha˛ piaskowa˛ faktur˛e. Tego popołudnia znale´zli pojedynczy s´lad stopy, odci´sni˛ety na jednej ze s´nie˙znych połaci. Jake przygladał ˛ mu si˛e przez chwil˛e ze straszliwa˛ fascynacja,˛ jakby spodziewał si˛e, z˙ e człowiek w czerni zmaterializuje si˛e w miejscu, gdzie pozostawił s´lad. Rewolwerowiec poklepał go po ramieniu i wskazał r˛eka˛ do przodu. — Ruszaj. Robi si˛e pó´zno. Rozbili obóz w ostatnich promieniach sło´nca na szerokiej płaskiej półce na północny wschód od szczeliny, która wiodła w głab ˛ gór. Powietrze było mro´zne; ich oddechy zamieniały si˛e w obłoczki pary. Rozbrzmiewajacy ˛ w czerwonofioletowej po´swiacie wilgotny pomruk grzmotu był nierzeczywisty, lekko obł˛edny. Rewolwerowiec my´slał, z˙ e chłopiec zechce si˛e od niego czego´s dowiedzie´c, ten jednak nie zadał mu z˙ adnych pyta´n. Prawie natychmiast zapadł w sen. Rewolwerowiec poszedł za jego przykładem. Ponownie przy´sniły mu si˛e mroczne lochy w gł˛ebi ziemi i ponownie Jake jako alabastrowy s´wi˛ety z gwo´zdziem przebijajacym ˛ czoło. Obudził si˛e z j˛ekiem i instynktownie si˛egnał ˛ po ko´sc´ z˙ uchwy, spodziewajac ˛ si˛e dotkna´ ˛c trawy staro˙zytnego gaju. Zamiast niej poczuł pod r˛eka˛ skał˛e, a w płucach zimne, rozrzedzone powietrze. Jake spał przy jego boku, ale nie miał spokojnego snu; kr˛ecił si˛e i mamrotał niezrozumiale, s´cigajac ˛ własne upiory. Rewolwerowiec poło˙zył si˛e z powrotem i z ci˛ez˙ kim sercem zasnał. ˛ Minał ˛ kolejny tydzie´n, nim dotarli do ko´nca poczatku ˛ — poczatku, ˛ którym dla rewolwerowca był trwajacy ˛ dwana´scie lat powikłany prolog, od ostatecznego upadku jego rodzinnych stron i zebrania pozostałej trójki. Dla Jake’a furtka˛ była dziwna s´mier´c w innym s´wiecie. Dla rewolwerowca była nia˛ jeszcze dziwniejsza s´mier´c — nieko´nczacy ˛ si˛e po´scig za człowiekiem w czerni w s´wiecie pozbawionym map i pami˛eci. Cuthbert i inni odeszli, wszyscy odeszli: Randolph, Jamie de Curry, Aileen, Susan, Marten (tak, wywlekli go i doszło do wymiany strzałów i nawet ten owoc okazał si˛e gorzki). A˙z w ko´ncu ze starego s´wiata pozostała tylko trójka — niczym trzy budzace ˛ groz˛e karty ze straszliwej talii tarota: rewolwerowiec, człowiek w czerni i Mroczna Wie˙za. Tydzie´n po tym jak Jake zobaczył s´lad, rewolwerowiec stanał ˛ na krótki moment twarza˛ w twarz z człowiekiem w czerni. Miał wówczas wra˙zenie, z˙ e potrafi zrozumie´c brzemienne implikacje samej Wie˙zy; ten moment wydawał si˛e trwa´c wiecznie. Kontynuujac ˛ w˛edrówk˛e na południowy zachód, pokonali mniej wi˛ecej połow˛e drogi przez gigantyczne górskie pasmo, w momencie gdy wydawało im si˛e, z˙ e wspinaczka oka˙ze si˛e po raz pierwszy naprawd˛e trudna (wiszace ˛ nad nimi lodowe nawisy i skalne ostrogi przyprawiały rewolwerowca o nieprzyjemny zawrót głowy), zacz˛eli schodzi´c bokiem waskiej ˛ przeł˛eczy. Zygzakowata˛ s´cie˙zka˛ dotarli 107

na dno kanionu, gdzie po oblodzonych kamieniach płynał ˛ rozhukany strumie´n, zasilany woda˛ spadajac ˛ a˛ z le˙zacego ˛ gdzie´s wy˙zej stawu. Po południu tego dnia chłopiec przystanał ˛ i spojrzał przez rami˛e na rewolwerowca, który mył twarz w strumieniu. — Czuj˛e jego zapach — powiedział. — Ja te˙z. Góry wystawiły przed nimi ostatnia˛ lini˛e obrony — pot˛ez˙ ny blok niepokonanego granitu, którego szczyt ginał ˛ w zasnutej chmurami niesko´nczono´sci. Za ka˙zdym zakr˛etem strumienia rewolwerowiec spodziewał si˛e zobaczy´c wysoki wodospad i gładka˛ skał˛e, która zagrodzi im dalsza˛ drog˛e. Ale górskie powietrze skracało w dziwny sposób odległo´sc´ i dopiero nazajutrz stan˛eli przed wielka˛ granitowa˛ s´ciana.˛ Rewolwerowiec ponownie miał wra˙zenie, z˙ e co´s ciagnie ˛ go do przodu. Nie mógł oprze´c si˛e przekonaniu, z˙ e wszystko znalazło si˛e wreszcie w jego zasi˛egu, w ko´ncu musiał si˛e powstrzymywa´c, z˙ eby nie biec kłusem. — Zaczekaj! Chłopiec nagle si˛e zatrzymał. Strumie´n zakr˛ecał przed nimi pod katem ˛ prostym; woda kipiała i pieniła si˛e z olbrzymia˛ energia,˛ obmywajac ˛ wielki piaskowcowy głaz. Przez cały ranek szli w cieniu gór; wawóz ˛ robił si˛e coraz w˛ez˙ szy. Jake gwałtownie dygotał i pobladła mu twarz. — O co chodzi? — Wracajmy — szepnał ˛ Jake. — Szybko stad ˛ wracajmy. Rewolwerowiec miał twarz jak z drewna. — Słucham? Chłopiec próbował powstrzyma´c dr˙zenie podbródka. Zza ci˛ez˙ kiego kamiennego wału wcia˙ ˛z dobiegał pomruk gromu, regularny niczym warkot wgryzajacych ˛ si˛e w ziemi˛e maszyn. Rabek ˛ nieba, który widzieli, przybrał odcie´n burzliwej gotyckiej szaro´sci. Nad ich głowami walczyły zimne i ciepłe powietrzne prady. ˛ — Prosz˛e! Prosz˛e! — Chłopiec podniósł pi˛es´c´ , jakby chciał uderzy´c rewolwerowca w pier´s. — Nie. Jake spojrzał na niego ze zdumieniem. — Masz zamiar mnie zabi´c. On zabił mnie za pierwszym razem, ty zabijesz mnie teraz. Rewolwerowiec poczuł na ko´ncu j˛ezyka kłamstwo i wymówił je. — Nic ci nie b˛edzie — oznajmił i po chwili dodał jeszcze wi˛eksze kłamstwo. — Zaopiekuj˛e si˛e toba.˛ Jake poszarzał na twarzy i nie powiedział nic wi˛ecej. Wyciagn ˛ ał ˛ niech˛etnie r˛ek˛e, pokonał razem z rewolwerowcem ostry zakr˛et i wtedy wła´snie zobaczyli przed soba˛ skalna˛ s´cian˛e i człowieka w czerni.

108

Stał nie wi˛ecej ni˙z dwadzie´scia stóp nad nimi, po prawej stronie wodospadu, który tryskał z wielkiego poszczerbionego otworu w skale. Niewidoczny wiatr marszczył i szarpał jego szat˛e i kaptur, w jednej r˛ece trzymał lask˛e, druga˛ wycia˛ gnał ˛ ku nim w drwiacym ˛ ge´scie pozdrowienia. Wygladał ˛ jak prorok; i pod tym pochmurnym niebem, stojac ˛ wysoko na skalnej półce, wydawał si˛e prorokiem zagłady. Jego głos był głosem Jeremiasza. — Rewolwerowcze! Jak˙ze trafnie wypełniasz przepowiednie staro˙zytnych! Dzie´n dobry ci, dzie´n dobry, dzie´n dobry! Roze´smiał si˛e i swoim s´miechem zagłuszył ryk spadajacej ˛ wody. Bez jednej my´sli i bez z˙ adnego wspomagania rewolwerowiec wyciagn ˛ ał ˛ z kabur swoja˛ bro´n. Chłopiec schował si˛e skulony za jego prawym ramieniem. Roland wypalił trzy razy, nim zdołał opanowa´c zdradzieckie dłonie — mosi˛ez˙ ne tony wystrzałów odbiły si˛e echem od wznoszacych ˛ si˛e dookoła kamiennych s´cian doliny, zagłuszajac ˛ szum wody i wiatru. Odłamki po pierwszym strzale odprysn˛eły od skały nad głowa˛ człowieka w czerni; odłamki po drugim na lewo, odłamki po trzecim na prawo od jego kaptura. Wszystkie trzy strzały były chybione. Człowiek w czerni roze´smiał si˛e — zdrowym serdecznym s´miechem, nic sobie nie robiac ˛ z zamierajacego ˛ echa wystrzałów. — Czy˙zby´s chciał u´smierci´c tak szybko wszystkie swoje pytania, rewolwerowcze? — Zejd´z na dół — powiedział Roland. — Odpowiedzi sa˛ wokół nas. Ponownie rozległ si˛e pot˛ez˙ ny szyderczy s´miech. — To nie twoich pocisków si˛e boj˛e, Rolandzie. Przera˙zeniem napełnia mnie twój koncept odpowiedzi. — Zejd´z na dół. — Chyba po drugiej stronie — odparł człowiek w czerni. — Po drugiej stronie odb˛edziemy dłu˙zsza˛ narad˛e. — Jego oczy spocz˛eły na Jake’u. — Tylko my obaj — dodał. Chłopiec cofnał ˛ si˛e z cichym j˛ekiem, a człowiek w czerni si˛e odwrócił. . . jego habit załopotał niczym skrzydło nietoperza. . . i zniknał ˛ w skalnej szczelinie, z której z furia˛ lała si˛e woda. Rewolwerowiec cała˛ siła˛ woli powstrzymał si˛e od posłania za nim pocisku. „Czy˙zby´s chciał u´smierci´c tak szybko wszystkie swoje pytania, rewolwerowcze?” Teraz słycha´c było tylko szum wiatru i wody, d´zwi˛eki, które rozbrzmiewały w tym opuszczonym miejscu od tysiaca ˛ lat, a jednak tu˙z przed chwila˛ był tu człowiek w czerni. Po dwunastu latach Roland zobaczył go z bliska, rozmawiał z nim, i człowiek w czerni wy´smiał go. „Po drugiej stronie odb˛edziemy dłu˙zsza˛ narad˛e.” Chłopiec spojrzał na niego potulnym wzrokiem. Cały dr˙zał. Przez chwil˛e rewolwerowcowi wydawało si˛e, z˙ e na jego twarz nakłada si˛e twarz Alice, kobiety 109

z Tuli. Blizna na jej czole l´sniła niczym nieme oskar˙zenie i poczuł do nich obojga gł˛eboka˛ niech˛ec´ (dopiero pó´zniej u´swiadomił sobie, z˙ e zarówno blizna Alice, jak gwó´zd´z, który przebijał w jego snach czoło Jake’a, znajduja˛ si˛e dokładnie w tym samym miejscu). Jake domy´slał si˛e chyba, w jakim kierunku biegna˛ jego skojarzenia, z chłopca ust wydarł si˛e j˛ek. Nie trwał długo; chłopiec zdusił go, zaciskajac ˛ usta. Starał si˛e zachowywa´c jak prawdziwy m˛ez˙ czyzna, by´c mo˙ze m˛ez˙ czyzna, który w swoim czasie sam zostałby rewolwerowcem. „Tylko my obaj.” Gdzie´s w mrocznym, nieokre´slonym zakamarku swojego ciała rewolwerowiec poczuł ogromne i bezbo˙zne pragnienie, pragnienie, którego nie mogło zaspokoi´c ´ z˙ adne wino. Swiaty dr˙zały nieomal w zasi˛egu jego palców, a on w jaki´s instynktowny sposób starał si˛e nie ulec deprawacji, zdajac ˛ sobie jednocze´snie chłodno spraw˛e, z˙ e takie starania sa˛ daremne i zawsze takimi pozostana.˛ Było południe. Podniósł wzrok, pozwalajac, ˛ by niespokojne s´wiatło pochmurnego dnia o´swietliło po raz ostatni zbyt wra˙zliwe sło´nce jego własnej prostolinijno´sci. Tak naprawd˛e nikt nie płaci za to srebrem, pomy´slał. Za jakiekolwiek wyrzadzone ˛ zło — konieczne bad´ ˛ z te˙z inne — płaci si˛e własna˛ skóra.˛ — Chod´z ze mna˛ albo zosta´n — powiedział. Chłopiec zmierzył go niemym spojrzeniem, i dla rewolwerowca — w tym ostatecznym i istotnym rozstaniu si˛e z zasadami moralnymi — przestał by´c Jake’em i stał si˛e tylko chłopcem, bezosobowym bytem, który mo˙zna było przesuwa´c i u˙zywa´c. Co´s krzykn˛eło w wietrznym bezruchu; usłyszeli to obaj, on i chłopiec. Rewolwerowiec ruszył przed siebie i po chwili Jake poda˙ ˛zył w s´lad za nim. Razem wdrapali si˛e po skale obok chłodnego jak stal wodospadu i stan˛eli tam, gdzie jeszcze przed chwila˛ stał człowiek w czerni, i razem weszli tam, gdzie zniknał. ˛ Pochłon˛eła ich ciemno´sc´ .

Powolne mutanty

Rewolwerowiec mówił powoli do Jake’a w unoszacych ˛ si˛e i opadajacych ˛ inkantacjach snu. — Było nas trzech: Cuthbert, Jamie i ja. Nie powinni´smy tam si˛e zakrada´c, poniewa˙z z˙ aden z nas nie przeszedł jeszcze próby, która pozwoliłaby nam po˙zegna´c si˛e z dzieci´nstwem. Gdyby nas złapano, Cort zdarłby z nas pasy. Ale nikt nas nie złapał. Nie wydaje mi si˛e, z˙ eby złapano kogokolwiek z tych, którzy zakradli si˛e tam przed nami. Chłopcy musza˛ przywdziewa´c na osobno´sci spodnie swoich ojców, musza˛ przechadza´c si˛e w nich dumnie przed lustrem, a potem wiesza´c potajemnie z powrotem w szafie; to było co´s takiego. Ojciec udaje, z˙ e nie widzi inaczej zawieszonych spodni ani wasów, ˛ które wymalowali sobie pasta˛ do butów pod nosem. Rozumiesz? Chłopiec nie odpowiedział. Nie odezwał si˛e ani słowem, odkad ˛ przestało im przy´swieca´c s´wiatło dnia. Rewolwerowiec przemawiał hektycznie, goraczkowo, ˛ z˙ eby zagłuszy´c jego milczenie. Nie ogladał ˛ si˛e za siebie, kiedy szli mrocznym podziemnym korytarzem, lecz chłopiec robił to. Rewolwerowiec s´ledził mijajacy ˛ dzie´n w mi˛ekkim zwierciadle jego policzka: najpierw był to odcie´n gasnacego ˛ ró˙zu; potem mlecznego szkła; potem bladego srebra, potem ostatniej wieczornej po´swiaty, w ko´ncu nie zobaczył nic. Skrzesał ogie´n i ruszyli dalej. Teraz obozowali. Nie słyszeli echa kroków człowieka w czerni. Mo˙ze te˙z si˛e zatrzymał, z˙ eby odpocza´ ˛c, a mo˙ze przelatywał bez z˙ adnych s´wiateł pozycyjnych przez spowite w mroku pieczary. — Bal urzadzano ˛ raz do roku w Wielkiej Sali — mówił dalej rewolwerowiec. — Nazywali´smy ja˛ Sala˛ Przodków. Ale to była po prostu Wielka Sala. Do ich uszu dotarł odgłos kapiacej ˛ wody. — Rytuały godowe. — Rewolwerowiec parsknał ˛ pogardliwie i bezduszne skały zmieniły jego s´miech w rz˛ez˙ enie wariata. — w dawnych czasach, twierdziły ksia˙ ˛zki, witano w ten sposób wiosn˛e, a jednak cywilizacja, sam rozumiesz. . . Urwał, nie potrafiac ˛ opisa´c zmiany, jaka˛ sygnalizowało to zmechanizowane słowo; nie potrafiac ˛ opisa´c s´mierci romantyzmu i jego przyziemnego sterylnego pogrobowca, podtrzymywanego przy z˙ yciu sztucznym oddechem splendoru i ceremonii; geometrycznych umizgów wielkanocnego balu, pojawiajacych ˛ si˛e w miejscu szalonych gryzmołów miło´sci, których tre´sci mógł si˛e jedynie mgli´scie domy´sla´c; pustego przepychu zamiast grzesznych niszczacych ˛ pasji, które mogły niegdy´s doprowadzi´c dusze do zguby. — Uczynili z tego co´s dekadenckiego — dodał. — Zabaw˛e. Gr˛e. W jego głosie zabrzmiała cała pod´swiadoma odraza ascetyka. Gdyby jego twarz była lepiej widoczna, mo˙zna by na niej dostrzec nowe uczucia — szorstko´sc´ i smutek. Ale to, co przede wszystkim tworzyło jego sił˛e, nie zanikło w nim ani nie osłabło. Na twarzy rewolwerowca wyra´znie malował si˛e brak wyobra´zni. — Lecz wielkanocny bal. . . — podjał ˛ po chwili. — Sam bal. . . Chłopiec nie odzywał si˛e. 112

— Wisiało tam pi˛ec´ kryształowych z˙ yrandoli z ci˛ez˙ kiego szkła. O´swietlenie było elektryczne. Wszystko skapane ˛ było w s´wietle, cała Wielka Sala była jedna˛ wielka˛ wyspa˛ s´wiatła. Zakradli´smy si˛e na jeden ze starych balkonów, które podobno nie były zbyt bezpieczne. Ale my byli´smy w ko´ncu małymi chłopcami. Stali´smy tam wysoko i wszystko widzieli´smy. Nie pami˛etam, z˙ eby który´s z nas si˛e odzywał. Po prostu si˛e gapili´smy, całymi godzinami si˛e gapili´smy. Przy wielkim kamiennym stole siedzieli, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e tancerzom, rewolwerowcy i ich kobiety. Kilku rewolwerowców ta´nczyło, jedynie kilku, i to tych młodszych. Inni przez cały czas siedzieli i miałem wra˙zenie, z˙ e to s´wiatło, cywilizowane s´wiatło, wprawia ich w lekkie za˙zenowanie. Nale˙zeli do tych, których darzono respektem i których si˛e bano, byli stra˙znikami, lecz w tym tłumie kawalerów i ich mi˛ekkich kobiet wygladali ˛ niczym stajenni. . . Cztery okragłe ˛ stoły uginały si˛e pod jedzeniem i przez cały czas si˛e obracały. Od siódmej wieczorem a˙z do rana z kuchni bez przerwy donoszono półmiski. Stoły kr˛eciły si˛e niczym zegary, a my czuli´smy zapach pieczonej wieprzowiny, wołowiny, homarów, kurczaków i pieczonych jabłek. Były lody i słodycze. Na wielkich płonacych ˛ ro˙znach piekło si˛e mi˛eso. Marten siedział przy mojej matce i ojcu. . . widziałem ich nawet z tak du˙zej wysoko´sci. . . i matka zata´nczyła raz z Martenem, wirujac ˛ niespiesznie po sali. Inni rozstapili ˛ si˛e i bili brawo, kiedy taniec si˛e sko´nczył. Rewolwerowcy nie klaskali, lecz mój ojciec powoli wstał i wyciagn ˛ ał ˛ do niej r˛ece, a ona podeszła do niego z u´smiechem. To był kluczowy moment, chłopcze. Taki moment, który musi zdarza´c si˛e przy samej Wie˙zy, gdy rzeczy schodza˛ si˛e razem, łacz ˛ a˛ i tworza˛ moc w czasie. Mój ojciec opanował sytuacj˛e, został uznany i wyró˙zniony. Marten był tym, który go uznał; mój ojciec tym, który wykonał ruch, a jego z˙ ona, moja matka, była ta,˛ która ich połaczyła. ˛ Zdrajczynia.˛ . . Mój ojciec był ostatnim władca˛ s´wiatła. Rewolwerowiec spojrzał na swoje r˛ece. Chłopiec w dalszym ciagu ˛ nic nie mówił. Miał zatroskana˛ twarz. — Pami˛etam, jak ta´nczyli — kontynuował cicho opowie´sc´ . — Moja matka i czarownik Marten. Pami˛etam, jak ta´nczyli, powoli wirujac, ˛ razem i oddzielnie, stawiajac ˛ starodawne godowe kroki. — Spojrzał z u´smiechem na chłopca. — Ale to przecie˙z nic nie znaczyło, wiesz. Poniewa˙z władza została przekazana w sposób, o którym nikt z nich nie wiedział, lecz który wszyscy rozumieli, i moja matka przypadła w udziale temu, kto dzier˙zył i sprawował t˛e władz˛e. Czy˙z nie tak było? Czy˙z nie podeszła do niego, kiedy sko´nczył si˛e taniec? Nie u´scisn˛eła jego dłoni? Czy nie bili im braw? Czy˙z cała sala nie rozbrzmiewała brawami, kiedy ci picusie i mi˛ekkie damy oklaskiwali ich i wychwalali? Czy˙z nie tak było? Gdzie´s daleko w ciemno´sci kapała gorzka woda. Chłopiec milczał. — Pami˛etam, jak ta´nczyli — powtórzył cicho rewolwerowiec. — Pami˛etam, jak ta´nczyli. . . Spojrzał na niewidoczne kamienne sklepienie i przez moment zdawało si˛e, 113

z˙ e obrzuci je zniewagami, zaatakuje, wyzwie — te nieme masy niewra˙zliwego granitu, których kamiennym wn˛etrzno´sciom powierzyli swe kruche istnienie. — Jaka r˛eka mogła trzyma´c nó˙z, który pozbawił z˙ ycia mojego ojca? — zapytał. — Jestem zm˛eczony — szepnał ˛ z˙ ało´snie chłopiec. Rewolwerowiec umilkł, a chłopiec poło˙zył si˛e i podsunał ˛ sobie dło´n pod policzek. Skwierczacy ˛ przed nimi mały płomyk ju˙z si˛e dopalał. Rewolwerowiec skr˛ecił sobie papierosa. Zdawało si˛e, z˙ e wcia˙ ˛z widzi kryształowe z˙ yrandole w szyderczej izbie swojej pami˛eci; wcia˙ ˛z słyszy okrzyki aplauzu, pustego w wydra˙ ˛zonym s´wiecie, który ju˙z wówczas toczył beznadziejna˛ walk˛e z szarym oceanem czasu. Wyspa s´wiatła gorzko go zraniła i wolałby jej nigdy nie oglada´ ˛ c, wolałby nie oglada´ ˛ c tego, jak przyprawiono rogi jego ojcu. Przygladaj ˛ ac ˛ si˛e chłopcu, wydmuchiwał dym z ust do nosa. Jak robimy dla siebie wielkie kr˛egi w ziemi, pomy´slał. Ile czasu minie, nim zobaczymy znowu s´wiatło dnia? Zasnał. ˛ Kiedy jego oddech stał si˛e długi, równy i regularny, chłopiec otworzył oczy i spojrzał na rewolwerowca z uczuciem, które było bardzo bliskie miło´sci. Ostatni płomyk odbijał si˛e przez chwil˛e w jednej z jego z´ renic, a potem utonał ˛ w niej i chłopiec zapadł w sen. Rewolwerowiec stracił w du˙zym stopniu poczucie czasu na pustyni, która była niezmienna; do reszty stracił je teraz w tych pozbawionych s´wiatła podziemnych ˙ korytarzach. Zaden z nich nie miał czym zmierzy´c upływajacego ˛ czasu i idea godzin straciła dla nich wszelkie znaczenie, w pewnym sensie znale´zli si˛e poza czasem. Dzie´n mógł by´c tygodniem, tydzie´n dniem. Szli, kładli si˛e spa´c, jedli skapy ˛ posiłek. Towarzyszył im jedynie nieprzerwany szum wody, dra˙ ˛zacej ˛ drog˛e przez skał˛e. Poda˙ ˛zali jej szlakiem i pili ja˛ z nasyconych solami mineralnymi płytkich sadzawek. Chwilami rewolwerowcowi zdawało si˛e, z˙ e widzi pod ich powierzchnia˛ ulotne, podobne do gromnic dryfujace ˛ s´wiatełka, ale były to zapewne tylko projekcje jego mózgu, który nie zapomniał jeszcze s´wiatła. Mimo to ostrzegł chłopca, z˙ eby nie wsadzał nogi do wody. Dalmierz w jego głowie nieprzerwanie wiódł ich dalej. ´ zka przy podziemnej rzece (poniewa˙z była to s´cie˙zka: wyrównana i lekko Scie˙ obni˙zona w stosunku do terenu po obu stronach) prowadziła stale w gór˛e, ku z´ ródłom, w regularnych odst˛epach mijali przekrzywione kamienne słupy, z których wystawały z˙ elazne kółka; by´c mo˙ze uwiazywano ˛ przy nich kiedy´s woły lub konie pocztowe, w stojacych ˛ przy ka˙zdym z nich stalowych butlach osadzono elektryczne pochodnie — teraz wszystkie martwe i ciemne. W trakcie trzeciego popasu chłopiec troch˛e si˛e oddalił. Rewolwerowiec słyszał cicha˛ rozmow˛e kamyków poruszanych jego stopami. — Ostro˙znie — powiedział. — Nie widzisz, gdzie stapasz. ˛ 114

— Czołgam si˛e. Tu sa.˛ . . ja ci˛e kr˛ec˛e! — Co takiego? Rewolwerowiec ukucnał ˛ i dotknał ˛ dłonia˛ r˛ekoje´sci rewolweru. Przez chwil˛e trwała cisza. Nat˛ez˙ ał na pró˙zno wzrok. — To chyba tory kolejowe — stwierdził w ko´ncu niepewnym tonem chłopiec. Rewolwerowiec wstał i stawiajac ˛ przed soba˛ ostro˙znie stopy, z˙ eby nie wpa´sc´ w dziur˛e, ruszył powoli w stron˛e jego głosu. — Tutaj. Z mroku wysun˛eła si˛e r˛eka i musn˛eła jego twarz. Chłopiec s´wietnie sobie radził w ciemno´sci, lepiej ni˙z on. Jego oczy wydawały si˛e rozszerza´c tak bardzo, z˙ e ginał ˛ w nich wszelki kolor. Rewolwerowiec zobaczył to, gdy skrzesał ogie´n, w łonie gór nie było niczego, co mogłoby posłu˙zy´c za opał, a to, co zabrali ze soba,˛ szybko obracało si˛e w popiół. Pokusa skrzesania ognia była chwilami prawie nie do opanowania. Chłopiec stał przy pochyłej skalnej s´cianie, wzdłu˙z której biegły, znikajac ˛ gdzie´s w mroku, metalowe druty. Na ka˙zdy z nich nanizane były czarne kolby, które mogły by´c kiedy´s przewodnikami pradu. ˛ Ni˙zej, zaledwie kilka cali nad kamiennym podło˙zem, biegły szyny z l´sniacego ˛ metalu. Co mogło po nich kiedy´s mkna´ ˛c? Rewolwerowiec mógł sobie tylko wyobrazi´c czarne elektryczne pociski lecace ˛ przez t˛e wieczna˛ noc z budzacymi ˛ groz˛e, s´wiecacymi ˛ z przodu oczyma. Nigdy nie słyszał o takich rzeczach. Ale na s´wiecie prócz demonów były takz˙ e szkielety. Spotkał kiedy´s pustelnika, który zdobył quasi-religijna˛ władz˛e nad trzódka˛ z˙ ałosnych poganiaczy bydła dzi˛eki temu, z˙ e miał staro˙zytna˛ pomp˛e benzynowa.˛ Pustelnik kucał, obejmujac ˛ ja˛ zaborczym gestem, i wygłaszał nieko´nczace ˛ si˛e szalone, pos˛epne kazania. Co jaki´s czas kładł mi˛edzy nogami wcia˙ ˛z błyszczac ˛ a˛ stalowa˛ dysz˛e, dołaczon ˛ a˛ do zgniłego gumowego w˛ez˙ a. Na pompie znajdował si˛e całkowicie czytelny (chocia˙z nadgryziony przez rdz˛e) legendarny napis o nieznanym znaczeniu: AMOCO. Bezołowiowa. Amoco stało si˛e totemem boga gromodzier˙zcy i czcili go, wyrzynajac ˛ w szalonym transie owce. Wraki, pomy´slał rewolwerowiec. Pozbawione znaczenia wraki zagubione na piaskach, które były niegdy´s morzami. A teraz te szyny. — Pójdziemy wzdłu˙z nich — powiedział. Chłopiec nie odezwał si˛e ani słowem. Rewolwerowiec zgasił ogie´n i poszli spa´c. Kiedy si˛e obudził, chłopiec, który wstał wcze´sniej, siedział na jednej z szyn, obserwujac ˛ go niewidzacym ˛ spojrzeniem w ciemno´sci. Ruszyli wzdłu˙z torów niczym s´lepcy, rewolwerowiec pierwszy, chłopiec w s´lad za nim. Towarzyszył im miarowy szum płynacej ˛ po prawej stronie rzeki. Nie rozmawiali ze soba˛ i tak min˛eły im trzy okresy pomi˛edzy przebudzeniem

115

si˛e a udaniem na spoczynek. Rewolwerowiec nie czuł potrzeby, by si˛e nad czym´s konkretnie zastanawia´c albo co´s planowa´c. Miał pozbawione wizji sny. Po trzecim popasie dosłownie wpadli na drezyn˛e. Rewolwerowiec walnał ˛ o nia˛ piersia,˛ a idacy ˛ obok chłopiec uderzył si˛e w czoło i z krzykiem przewrócił si˛e na ziemi˛e. Rewolwerowiec natychmiast skrzesał ogie´n. — Nic ci si˛e nie stało? Jego słowa zabrzmiały ostro, prawie wrogo. Chłopiec skrzywił si˛e. — Nic — odpowiedział. Trzymajac ˛ si˛e ostro˙znie za głow˛e, potrzasn ˛ ał ˛ nia,˛ z˙ eby upewni´c si˛e, czy rzeczywi´scie nie doznał z˙ adnego urazu. Po chwili przyjrzeli si˛e temu, na co wpadli. Na torach stała płaska metalowa platforma z podobna˛ do hu´stawki d´zwignia˛ pos´rodku. Rewolwerowiec nie miał poj˛ecia, co to mo˙ze by´c, ale chłopiec od razu si˛e zorientował. — To drezyna — powiedział. — Co takiego? — Drezyna — powtórzył niecierpliwie chłopiec. — Taka jak na starych filmach. Zobacz. Wdrapał si˛e na platform˛e, podszedł do d´zwigni i starajac ˛ si˛e przesuna´ ˛c ja˛ w dół, cały si˛e na niej uwiesił, z ust wydarło mu si˛e st˛ekni˛ecie. Drezyna potoczyła si˛e z cicha˛ bezczasowo´scia˛ po torach i stan˛eła kilkana´scie cali dalej. — Troch˛e ci˛ez˙ ko chodzi — stwierdził przepraszajacym ˛ tonem chłopiec. Rewolwerowiec wskoczył na platform˛e i opu´scił d´zwigni˛e. Pojazd ruszył posłusznie do przodu, a potem si˛e zatrzymał. Pod stopami czuł obracajacy ˛ si˛e wał nap˛edowy. Drezyna spodobała mu si˛e — z wyjatkiem ˛ pompy w przydro˙znym zaje´zdzie, była to pierwsza widziana przez niego od lat stara maszyna, która funkcjonowała jak trzeba — lecz równie˙z zaniepokoiła. Dzi˛eki niej dotra˛ do celu o wiele szybciej. Kolejny pocałunek s´mierci, pomy´slał. Wiedział, z˙ e człowiek w czerni chciał, z˙ eby ja˛ znale´zli. — Sprytne, nie? — mruknał ˛ chłopiec i w jego głosie zabrzmiała skrajna niech˛ec´ . — Co to sa˛ filmy? — zapytał rewolwerowiec. Jake ponownie nie odpowiedział. Przez chwil˛e stali w czarnym milczeniu niczym w grobie, z którego umkn˛eło z˙ ycie. Rewolwerowiec słyszał, jak funkcjonuja˛ jego organy wewn˛etrzne, i słyszał oddech chłopca. To było wszystko. — Sta´n po jednej stronie. Ja stan˛e po drugiej — powiedział Jake. — Musisz pompowa´c sam, a˙z si˛e porzadnie ˛ rozp˛edzi. Wtedy b˛ed˛e mógł ci pomóc. Najpierw pchasz ty, potem ja. Mo˙zemy rusza´c. Rozumiesz? — Rozumiem — odparł rewolwerowiec. — Ale musisz pompowa´c sam, dopóki si˛e nie rozp˛edzi — powtórzył chłopiec, wbijajac ˛ w niego wzrok. 116

Rewolwerowiec zobaczył nagle wyra´znie przed oczyma Wielka˛ Sal˛e rok po wiosennym balu, zrujnowana˛ podczas rewolty, wojny domowej i inwazji. Chwil˛e pó´zniej ujrzał Allie, kobiet˛e z blizna,˛ odrzucana˛ do tyłu przez kule, które ja˛ zabiły, w s´lad za nia˛ pojawiła si˛e s´miertelnie sina twarz Jake’a, a potem Susan, wykrzywiona i zalana łzami. Wszyscy moi starzy przyjaciele, pomy´slał i wstr˛etnie si˛e u´smiechnał. ˛ — Pcham — oznajmił. I opu´scił d´zwigni˛e.

***

Toczyli si˛e w ciemno´sci, teraz szybciej, nie muszac ˛ maca´c przed soba˛ r˛ekoma. Po jakim´s czasie nieu˙zywany od wieków mechanizm przetarł si˛e i drezyna potoczyła si˛e ra´zniej. Chłopiec nie próbował si˛e wcale oszcz˛edza´c i rewolwerowiec pozwalał mu na krótkie zmiany — w wi˛ekszo´sci jednak pompował sam silnymi skłonami, przy których napinały si˛e mi˛es´nie jego klatki piersiowej. Rzeka towarzyszyła im czasami bli˙zej, czasami dalej po prawej stronie. Raz zahuczała gło´sniej, jakby przepływała przez krucht˛e jakiej´s prehistorycznej katedry. Innym razem jej szum prawie zupełnie ucichł. Szybko´sc´ i powiew wiatru zdawały si˛e zast˛epowa´c im wzrok i umieszczały z powrotem w ramach czasu. Rewolwerowiec oceniał, z˙ e jada˛ z pr˛edko´scia˛ od dziesi˛eciu do pi˛etnastu mil na godzin˛e, przez cały czas wznoszac ˛ si˛e pod łagodnym, prawie niedostrzegalnym katem, ˛ który zwodniczo wysysał z niego siły. Kiedy si˛e zatrzymywali zasypiał kamiennym snem. Jedzenie prawie si˛e im sko´nczyło. ˙ Zaden z nich tym si˛e nie przejmował. Rewolwerowiec nie odczuwał napi˛ecia przed zbli˙zajac ˛ a˛ si˛e kulminacja,˛ lecz było ono tak samo realne i rosnace, ˛ jak fizyczne zm˛eczenie po je´zdzie drezyna.˛ Zbli˙zali si˛e do ko´nca poczatku. ˛ Czuł si˛e niczym artysta wypchni˛ety na scen˛e na kilka minut przed podniesieniem kurtyny; stojac ˛ w wymaganej pozie, z wykuta˛ na blach˛e pierwsza˛ kwestia,˛ słyszał niewidoczna˛ publiczno´sc´ , która sadowiła si˛e w fotelach i przewracała kartki programów, w brzuchu miał wielka˛ pulsujac ˛ a˛ gul˛e nikczemnego oczekiwania i z rado´scia˛ witał wysiłek, który pozwalał mu zasna´ ˛c. Chłopiec odzywał si˛e coraz rzadziej; tylko raz, w trakcie ostatniego popasu przed atakiem Powolnych Mutantów, zapytał go prawie nie´smiało o pasowanie. Rewolwerowiec opierał si˛e o d´zwigni˛e, trzymajac ˛ w ustach papierosa nabitego tytoniem z szybko topniejacych ˛ zapasów. Kiedy chłopiec zadał mu to pytanie, zapadał wła´snie w swój pozbawiony wizji sen. — Dlaczego chcesz to wiedzie´c? — zapytał. 117

— Po prostu chc˛e — odparł chłopiec i umilkł, w jego głosie brzmiał dziwny upór, jakby chciał ukry´c zakłopotanie. — Zawsze zastanawiałem si˛e, jak to jest, kiedy si˛e dorasta — dodał po chwili. — w wi˛ekszo´sci opowiadaja˛ o tym same kłamstwa. — To nie było dorastanie — odparł rewolwerowiec. — Ja nie dorosłem od razu. To si˛e działo stopniowo w ró˙znych miejscach. Widziałem kiedy´s, jak wieszaja˛ człowieka. To składało si˛e na dorastanie, cho´c wtedy o tym nie miałem poj˛ecia. Dwana´scie lat temu zostawiłem dziewczyn˛e w miejscu, które nazywało si˛e Królewskim Miastem. To te˙z si˛e na to składało. Ale w danym momencie nigdy o tym nie wiedziałem. U´swiadamiałem to sobie dopiero pó´zniej. — z pewnym zaz˙ enowaniem zdał sobie spraw˛e, z˙ e uchyla si˛e od odpowiedzi. — Przypuszczam, z˙ e pasowanie stanowiło cz˛es´c´ dorastania — powiedział niemal z uraza.˛ — Było oficjalne. Prawie stylizowane; miało w sobie co´s z ta´nca. — Roze´smiał si˛e nieprzyjemnie. — Co´s z miło´sci. Miło´sc´ i umieranie to całe moje z˙ ycie — dodał. Chłopiec si˛e nie odezwał. — Trzeba si˛e było sprawdzi´c w walce — zaczał ˛ rewolwerowiec.

***

Lato było upalne. Sierpie´n spadł na ziemi˛e niczym wysysajacy ˛ krew kochanek, niszczac ˛ grunty i plony dzier˙zawców, zmieniajac ˛ w biała˛ sterylna˛ równin˛e pola wokół zamkowego miasta. Kilka mil na zachód, niedaleko granicy, która wyznaczała kres cywilizowanego s´wiata, zacz˛eły si˛e ju˙z walki. Wszystkie doniesienia były złe i wszystkie blakły w obliczu upału, który zapanował w tym centralnym miejscu. Bydło sta´ ło z wywieszonymi j˛ezorami w rze´znych zagrodach. Swinie chrzakały ˛ oboj˛etnie, niepomne ostrzonych na jesie´n no˙zy. Ludzie narzekali na podatki i pobór, tak jak czynili to zawsze; ale nic nie kryło si˛e za apatycznymi jasełkami polityki. Centrum wystrz˛epiło si˛e w niczym lichy dywanik, który zbyt cz˛esto prano, wieszano, suszono i deptano. Nitki i supły osnowy, która trzymała ostatnie klejnoty na szyi s´wiata, rozplatały si˛e. Rzeczy nie trzymały si˛e ju˙z razem. Tego lata ziemia wstrzymała oddech przed nadchodzacym ˛ za´cmieniem. Chłopiec szedł korytarzem kamiennego zamku, który był jego domem, wyczuwajac ˛ to wszystko, ale nie rozumiejac. ˛ On tak˙ze był pusty i niebezpieczny. Min˛eły trzy lata od egzekucji kucharza, który zawsze gotów był nakarmi´c łaknacych. ˛ Chłopiec nabrał ciała. Ubrany tylko w spłowiałe d˙zinsowe spodnie, sko´nczył czterna´scie lat i miał szeroka˛ pier´s i długie nogi dojrzałego m˛ez˙ czyzny. Nie przespał si˛e jeszcze z kobieta,˛ ale strzelały za nim oczyma dwie młode dziewuchy 118

pracujace ˛ u kupca w Zachodnim Mie´scie. Czuł, jak reaguje na to jego ciało, i teraz odczuwał to mocniej. Nawet w chłodnym korytarzu był zlany potem. Przed soba˛ miał apartamenty matki. Chciał mina´ ˛c je i wspia´ ˛c si˛e na dach, gdzie czekał go lekki wietrzyk i przyjemno´sc´ r˛eki. Przechodzac ˛ obok drzwi, usłyszał wzywajacy ˛ go głos. — Hej, ty! Chłopcze! To był Marten, czarownik — ubrany z podejrzana,˛ niepokojac ˛ a˛ niedbało´scia˛ w obcisłe niczym rajtuzy czarne wełniane spodnie i rozchylona˛ do połowy piersi biała˛ koszul˛e. Miał zmierzwione włosy i u´smiechni˛ete usta, lecz szyderczy grymas, który wykrzywił jego rysy, znamionował wyłacznie ˛ chłód. Chłopiec spojrzał na niego bez słowa. — No, wchod´z! Nie stój tak na korytarzu. Twoja matka chce z toba˛ mówi´c — ponaglił go czarownik. Lecz matka chłopca najwyra´zniej wcale nie chciała go widzie´c. Siedziała w fotelu z niskim oparciem przy du˙zym oknie w salonie, tym, które wychodziło na rozgrzane, oboj˛etne kamienie centralnego dziedzi´nca. Ubrana w lu´zna˛ domowa˛ sukni˛e, zerkn˛eła na chłopca tylko raz — jej wargi rozchylił szybki, smutny u´smiech podobny do promyka jesiennego sło´nca, padajacego ˛ na wod˛e w strumieniu. Poza tym w trakcie całej rozmowy przygladała ˛ si˛e bez przerwy własnym dłoniom. Widywał ja˛ teraz rzadko i wspomnienie dzieci˛ecych kołysanek uleciało niemal z jego pami˛eci. Była dla niego ukochana˛ nieznajoma.˛ Czuł niesprecyzowany l˛ek i zrodziła si˛e w nim zapiekła nienawi´sc´ do Martena, prawej r˛eki ojca (a mo˙ze było na odwrót?). Po mie´scie zacz˛eły oczywi´scie kra˙ ˛zy´c ju˙z plotki, których, jak mu si˛e szczerze wydawało, w ogóle nie słyszał. — Dobrze si˛e czujesz? — zapytała cicho matka, przygladaj ˛ ac ˛ si˛e swoim dłoniom. Marten stał przy niej, u´smiechajac ˛ si˛e do obojga. Jego ci˛ez˙ ka r˛eka spoczywała niepokojaco ˛ blisko miejsca, gdzie jej białe rami˛e łaczyło ˛ si˛e z biała˛ szyja.˛ Brazowe ˛ oczy matki były ciemne, prawie czarne. — Tak — odpowiedział chłopiec. — Nauka idzie ci dobrze? — Staram si˛e. Oboje wiedzieli, z˙ e nie był tak błyskotliwy i inteligentny jak Cuthbert ani nawet tak szybki jak Jamie. Był kujonem, zakuta˛ pała.˛ — A David? — Znała jego słabo´sc´ do sokoła. Chłopiec spojrzał na Martena, który u´smiechał si˛e protekcjonalnie. — Ma za soba˛ najlepsze lata — powiedział. Matka chyba si˛e skrzywiła; twarz Martena na moment pociemniała; jego dło´n s´cisn˛eła mocniej jej rami˛e, a potem matka spojrzała przez okno na gorace ˛ białe 119

niebo i wszystko wróciło do normy. To szarada, pomy´slał chłopiec. Gra. Kto tu z kim gra? — Masz szram˛e na czole — powiedział wcia˙ ˛z u´smiechni˛ety Marten. — Zamierzasz by´c wojownikiem jak twój ojciec, czy mo˙ze jeste´s po prostu zbyt wolny? Tym razem matka na pewno si˛e skrzywiła. — Jedno i drugie — odparł chłopiec. Popatrzył Martenowi prosto w oczy i bole´snie si˛e u´smiechnał. ˛ Nawet tu, w salonie, było bardzo goraco. ˛ Marten przestał nagle szczerzy´c z˛eby. — Mo˙zesz ju˙z i´sc´ na dach, chłopcze — powiedział. — Przypuszczam, z˙ e masz tam spraw˛e do załatwienia. Marten pomylił si˛e jednak, nie docenił go. Do tej pory ich rozmowa prowadzona była w atmosferze parodii i poufało´sci, w niskim j˛ezyku. Teraz jednak chłopiec odezwał si˛e w Wysokiej Mowie. — Moja matka jeszcze mnie nie odprawiła, sługo. Twarz Martena skrzywiła si˛e, jakby smagnał ˛ go harapem. Chłopiec usłyszał, jak matka wymawia ze strachem i smutkiem jego imi˛e. Mimo to nie przestał si˛e u´smiecha´c i zrobił krok w przód. — Czy zło˙zysz mi hołd, sługo? W imi˛e mojego ojca, któremu słu˙zysz? Marten gapił si˛e na niego, nie wierzac ˛ własnym oczom. — Odejd´z — powiedział łagodnie. — Odejd´z i zatrudnij czym´s r˛ek˛e. Chłopiec wyszedł, u´smiechajac ˛ si˛e. Gdy zamykał za soba˛ drzwi i skr˛ecił z powrotem tam, skad ˛ przyszedł, usłyszał szloch matki. Szloch, który zwiastował czyja´ ˛s s´mier´c. A potem usłyszał s´miech Martena. Z u´smiechem na ustach, ruszył, by podda´c si˛e próbie. Jamie rozmawiał akurat z przekupkami i widzac, ˛ z˙ e Roland przecina pole c´ wicze´n, podbiegł, z˙ eby powtórzy´c mu ostatnie plotki o rozlewie krwi i buntach na zachodzie. Nie powiedział jednak ani słowa. Znali si˛e od niemowl˛ecych lat; jako chłopcy cz˛esto tłukli si˛e na pi˛es´ci i tysiace ˛ razy przeczesywali mury, w obr˛ebie których si˛e urodzili. Chłopiec szedł dalej, omiatajac ˛ go niewidzacym ˛ wzrokiem i bole´snie si˛e u´smiechajac. ˛ Zmierzał w stron˛e chaty Corta, w której spuszczone rolety strzegły wn˛etrza przed obł˛ednym skwarem. Cort uciał ˛ sobie popołudniowa˛ drzemk˛e, by móc w maksymalnym stopniu delektowa´c si˛e wieczorna˛ wyprawa˛ do zagubionych w labiryncie podzamcza plugawych burdeli. W nagłym błysku intuicji Jamie domy´slił si˛e, co si˛e zaraz wydarzy. Ogarni˛ety l˛ekiem i ekstaza,˛ wahał si˛e, czy i´sc´ razem z Rolandem, czy pobiec po innych chłopców.

120

A potem co´s wyrwało go z transu i ruszył w stron˛e zabudowa´n, wołajac ˛ Cuthberta, Allena i Thomasa, w upalnym powietrzu jego nawoływania brzmiały piskliwie i słabo. Wiedzieli. . . wszyscy wiedzieli w podskórny sposób, w jaki wiedza˛ chłopcy, z˙ e Roland pierwszy z nich spróbuje przekroczy´c granic˛e. Teraz jednak było na to za wcze´snie. Jadowity u´smieszek na twarzy Rolanda wywarł na nim wi˛eksze wra˙zenie aniz˙ eli wszelkie wie´sci o wojnach, buntach i czarach. To było co´s ciekawszego ni˙z słowa, które padały z bezz˛ebnych ust nad upstrzonymi przez muchy główkami sałaty. Roland zbli˙zył si˛e do domku swojego nauczyciela i kopnał ˛ w drzwi, które otworzyły si˛e i odbiły od bielonej wapnem s´ciany. Nigdy wcze´sniej tu nie był. Zobaczył przed soba˛ urzadzon ˛ a˛ po sparta´nsku brazow ˛ a,˛ chłodna˛ kuchni˛e. Stół. Dwa proste krzesła. Dwie komody. Wyblakłe linoleum, poznaczone czarnymi s´ladami biegnacymi ˛ od piwniczki do stołu i do kuchennego blatu, nad którym wisiały no˙ze. Prywatne miejsce człowieka publicznego. Ostatnia przysta´n szalonego nocnego hulaki, który pokochał surowa˛ miło´scia˛ trzy pokolenia chłopców i wielu z nich pasował na rewolwerowców. — Cort! Chłopiec kopnał ˛ stół, który przeleciał przez kuchni˛e i uderzył w blat. Wiszace ˛ na s´cianie no˙ze posypały si˛e na podłog˛e, migotliwe niczym bierki. Z drugiej izby dobiegły odgłosy przeciagania ˛ si˛e i senne chrzakni˛ ˛ ecie. Chłopiec nie wszedł tam, wiedzac, ˛ z˙ e to podst˛ep. . . wiedzac, ˛ z˙ e Cort natychmiast si˛e obudził i stoi teraz przy drzwiach, łypiac ˛ zdrowym okiem, gotów złama´c kark nieostro˙znemu intruzowi. — Cort, chc˛e z toba˛ mówi´c, sługo! Teraz odezwał si˛e w Wysokiej Mowie i Cort otworzył drzwi. Był ubrany tylko w cienkie szorty — pokryty od stóp do głów bliznami i w˛ezłami mi˛es´ni, kr˛epy m˛ez˙ czyzna z krzywymi nogami i okragłym ˛ wystajacym ˛ brzuchem. Chłopiec wiedział z do´swiadczenia, z˙ e ten brzuch jest spr˛ez˙ ysty jak stal. Zdrowe oko tkwiło w pokiereszowanej, poobijanej łysej głowie. Zło˙zył mu formalny ukłon. — Nie b˛edziesz mnie dłu˙zej uczył, sługo. Dzi´s ja naucz˛e ciebie. — Wcze´snie si˛e do mnie wybrałe´s, mazgaju — odparł niedbale Cort. On tak˙ze odezwał si˛e w Wysokiej Mowie. — O pi˛ec´ lat za wcze´snie, jak mi si˛e zdaje. Zapytam ci˛e jedynie raz. Czy chcesz si˛e wycofa´c? Roland u´smiechnał ˛ si˛e jadowicie i bole´snie. Dla Corta, który widział u´smiechy na wielu s´liskich od krwi, o´swietlonych szkarłatna˛ łuna˛ polach honoru i ha´nby, stanowiło to wystarczajac ˛ a˛ odpowied´z. . . by´c mo˙ze jedyna,˛ w która˛ był w stanie uwierzy´c.

121

— To fatalnie — stwierdził oboj˛etnym tonem Cort. — Byłe´s najbardziej obiecujacym ˛ uczniem. . . musz˛e powiedzie´c, z˙ e najlepszym od dwudziestu paru lat. Przykro b˛edzie patrze´c, jak ponosisz kl˛esk˛e i idziesz na zatracenie. Ale s´wiat poszedł naprzód. Zbli˙zaja˛ si˛e złe czasy. — Chłopiec si˛e nie odzywał (i gdyby go o to poproszono, nie potrafiłby sensownie wytłumaczy´c, co w niego wstapiło), ˛ lecz jego straszliwy u´smiech po raz pierwszy nieco złagodniał. — A jednak wi˛ezy krwi to wi˛ezy krwi. . . bez wzgl˛edu na czary i rewolt˛e na zachodzie — o´swiadczył pos˛epnie Cort. — Jestem twoim sługa,˛ chłopcze. B˛ed˛e wykonywał twe rozkazy i z całego serca składam ci teraz hołd. . . je´sli nawet to si˛e ju˙z nigdy nie powtórzy. I Cort, który tłukł go, kopał, ranił do krwi, przeklinał, wykpiwał i wyzywał od ostatnich, przykl˛eknał ˛ na jedno kolano i skłonił głow˛e. Chłopiec dotknał ˛ z admiracja˛ jego odsłoni˛etego, skórzastego karku. — Powsta´n, sługo, w imi˛e miło´sci. Cort powoli si˛e podniósł. Pod oboj˛etna˛ maska˛ z˙ łobionej gł˛ebokimi zmarszczkami twarzy krył si˛e chyba ból. — To wielka strata. Wycofaj si˛e, chłopcze. Złami˛e swa˛ własna˛ przysi˛eg˛e. Wycofaj si˛e i zaczekaj. Chłopiec nie odpowiedział. — Bardzo dobrze. — Głos Corta stał si˛e oschły i rzeczowy. — Za godzin˛e. Ty wybierasz bro´n. — Przyniesiesz swój kij? — Zawsze go nosz˛e. — Ile razy ci go odebrano, Cort? — zapytał chłopiec. Chodziło mu o to, ile osób wkroczyło na kwadratowy dziedziniec za Wielka˛ Sala˛ i opu´sciło go jako młodzi rewolwerowcy. ˙ — Dzisiaj nikt nie odbierze mi mojego kija — wycedził powoli Cort. — Załuj˛ e tego. T˛e prób˛e mo˙zna odby´c tylko raz, chłopcze. Za nadgorliwo´sc´ wymierza si˛e taka˛ sama˛ kar˛e jak za słabo´sc´ . Naprawd˛e nie mo˙zesz zaczeka´c? Chłopiec przypomniał sobie, wysokiego niczym góry, stojacego ˛ nad nim Martena. — Nie — odparł. — Bardzo dobrze. Jaka˛ bro´n wybierasz? Nie odpowiedział. Cort odsłonił w u´smiechu poszczerbione z˛eby. — Na poczatek ˛ całkiem madrze. ˛ Za godzin˛e. Zdajesz sobie spraw˛e z tego, z˙ e najprawdopodobniej nigdy ju˙z nie zobaczysz swojego ojca ani tego miejsca? — Wiem, co oznacza banicja — odparł cicho Roland. — Teraz odejd´z. Chłopiec odszedł, nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e za siebie.

122

***

W piwniczce pod stodoła˛ panował złudny chłód; w powietrzu unosił si˛e zapach paj˛eczyn i podskórnej wody. Cho´c i tu wpadały wsz˛edobylskie promienie sło´nca, nie czu´c było skwaru; chłopiec trzymał w niej sokoła i ptak wyra´znie to sobie chwalił. David był stary i nie wypuszczał si˛e ju˙z na podniebne łowy. Jego pióra straciły promienny blask sprzed trzech lat, lecz oczy w dalszym ciagu ˛ były nieruchome i przeszywajace. ˛ Powiadaja,˛ z˙ e nie uda ci si˛e zaprzyja´zni´c z sokołem, je´sli sam nim nie jeste´s: samotnym, przelotnie tylko goszczacym ˛ na tej ziemi, pozbawionym przyjaciół i potrzeby ich posiadania. Sokół nie spłaca moralnych długów. Był teraz starym sokołem. Chłopiec miał nadziej˛e (a mo˙ze odznaczał si˛e zbyt uboga˛ wyobra´znia,˛ z˙ eby mie´c nadziej˛e? Mo˙ze po prostu to wiedział?), z˙ e on sam jest młody. — Haj — powiedział cicho i wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e w stron˛e z˙ erdzi. Sokół zszedł na jego dło´n i stanał ˛ tam nieruchomo, bez kaptura. Chłopiec si˛egnał ˛ druga˛ r˛eka˛ do kieszeni i wyjał ˛ z niej skrawek suszonego mi˛esa. Sokół wyrwał go zgrabnie spomi˛edzy palców i mi˛eso znikn˛eło w jego dziobie. Roland zaczał ˛ go bardzo ostro˙znie gładzi´c. Gdyby zobaczył to Cort, prawdopodobnie by nie uwierzył, ale Cort nie wierzył, z˙ e dla chłopca nadszedł czas próby. — My´sl˛e, z˙ e dzisiaj umrzesz — powiedział, gładzac ˛ sokoła. — My´sl˛e, z˙ e zostaniesz zło˙zony w ofierze, podobnie jak wszystkie te ptaszki, na których ci˛e uczyli´smy. Pami˛etasz? Nie? Niewa˙zne. Po dzisiejszym dniu to ja b˛ed˛e sokołem. David stał na jego nadgarstku, cichy, nieporuszony, oboj˛etny na to, czy b˛edzie z˙ ył, czy umrze. — Jeste´s stary — stwierdził z zaduma˛ chłopiec. — I by´c mo˙ze nie nale˙zysz nawet do moich przyjaciół. Jeszcze rok temu zamiast tego małego kawałka mi˛esa wolałby´s wydzioba´c mi oczy, prawda? Cort by si˛e u´smiał. Ale je´sli zakradniemy si˛e do´sc´ blisko. . . co ty na to, ptaku? Staro´sc´ czy przyja´zn´ ? David nie zareagował. Chłopiec nało˙zył mu kaptur, zabrał p˛eta, które wisiały przy skraju z˙ erdzi, i wyszedł z sokołem ze stodoły.

***

Dziedziniec za Wielka˛ Sala˛ w gruncie rzeczy nie był wcale dziedzi´ncem, lecz 123

zielonym korytarzem, którego s´ciany tworzył splatany, ˛ g˛esty z˙ ywopłot. Rytuał pasowania odbywał si˛e tam od niepami˛etnych czasów, na długo przed Cortem i jego poprzednikiem, który zmarł od rany zadanej mu w tym miejscu przez czyja´ ˛s nadgorliwa˛ r˛ek˛e. Wielu chłopców opuszczało ten korytarz od strony wschodniej, skad ˛ wchodził zawsze nauczyciel; opuszczali go jako m˛ez˙ czy´zni. Wschodnie drzwi prowadziły ku Wielkiej Sali, ku cywilizacji i intrygom o´swieconego s´wiata. Znacznie wi˛ecej, pobitych i pokrwawionych, wymykało si˛e drzwiami zachodnimi, przez które zawsze wchodzili chłopcy, wymykało si˛e jako chłopcy do ko´nca z˙ ycia. Na zachodzie były góry i mieszkali osadnicy; dalej były g˛este dzikie lasy, a jeszcze dalej pustynia. Chłopiec, który stawał si˛e m˛ez˙ czyzna,˛ przechodził z krainy mroku i ciemnoty do królestwa s´wiatła i odpowiedzialno´sci. Chłopiec, który został pobity, mógł ju˙z tylko ucieka´c, zawsze ucieka´c. Korytarz był gładki i zielony niczym boisko. Miał dokładnie pi˛ec´ dziesiat ˛ jardów długo´sci. Przy ka˙zdym ko´ncu tłoczyli si˛e na ogół widzowie i krewni, poniewa˙z rytuał mo˙zna było zwykle zapowiedzie´c bardzo dokładnie — najcz˛es´ciej odbywał si˛e, gdy kandydat ko´nczył osiemna´scie lat (ci, którzy nie przystapili ˛ do niego do dwudziestego piatego ˛ roku z˙ ycia, popadali w zapomnienie jako wolni strzelcy, niezdolni do poddania si˛e brutalnemu, rozstrzygajacemu ˛ wszystko sprawdzianowi). Tego dnia nie było tam jednak nikogo oprócz Jamiego, Cuthberta, Allena i Thomasa, którzy, autentycznie przera˙zeni, stali z rozdziawionymi g˛ebami przy wej´sciu dla chłopców. — Gdzie masz bro´n, głupcze? — syknał ˛ zbolałym szeptem Cuthbert. — Zapomniałe´s zabra´c bro´n! — Mam ja˛ — odparł spokojnie chłopiec. Zastanawiał si˛e mgli´scie, czy wie´sci dotarły ju˙z do głównych budynków, do jego matki i do Martena. Ojciec był na polowaniu i miał wróci´c dopiero za kilka tygodni. Roland troch˛e tego z˙ ałował, czuł bowiem, z˙ e przyjałby ˛ jego decyzj˛e ze zrozumieniem, a mo˙ze nawet aprobata.˛ — Czy Cort przyszedł? — Cort ju˙z tu jest. Głos dobiegł z drugiego ko´nca korytarza i w polu widzenia pojawił si˛e ubrany w krótki podkoszulek nauczyciel. Na czole miał gruba˛ skórzana˛ opask˛e, chroniac ˛ a˛ oczy przed potem, w r˛eku trzymał kij z˙ elaznego drzewa, z jednej strony zaostrzony, z drugiej t˛epy i wygładzony. — Czy przybywasz tu z powa˙znym zamiarem, chłopcze? — zaczał ˛ litani˛e, której wszyscy wybrani z racji swego wysokiego urodzenia uczyli si˛e od wczesnego dzieci´nstwa w oczekiwaniu na dzie´n, kiedy mieli szans˛e zosta´c m˛ez˙ czyznami. — Przybywam tu z powa˙znym zamiarem, nauczycielu. — Czy przybywasz jako banita z domu twojego ojca? — Przybywam jako banita, nauczycielu. I miało ju˙z tak pozosta´c, chyba z˙ e pokona Corta. Je´sli Cort pokona jego, do 124

ko´nca z˙ ycia czeka go los banity. — Czy przybywasz z wybrana˛ przez siebie bronia? ˛ — Przybywam z nia,˛ nauczycielu. — Jaka jest twoja bro´n? Na tym polegała przewaga nauczyciela: miał sposobno´sc´ dostosowania planu walki do procy, włóczni albo sieci przeciwnika. — Moja˛ bronia˛ jest David, nauczycielu. Cort zawahał si˛e tylko przez moment. — Zatem stajesz naprzeciw mnie, chłopcze? — Staj˛e. — Wi˛ec si˛e pospiesz. Z tymi słowami Cort ruszył korytarzem, przerzucajac ˛ z r˛eki do r˛eki swoja˛ pik˛e. Chłopiec wyszedł mu na spotkanie i z ust jego kolegów wydarło si˛e trzepotliwe jak ptak westchnienie. „Moja˛ bronia˛ jest David, nauczycielu.” Czy Cort pami˛etał? Czy w pełni zrozumiał? Je´sli tak, wszystko było prawdopodobnie stracone. Sukces zale˙zał od zaskoczenia. . . i od tego, ile jeszcze wigoru miał w sobie sokół. Czy b˛edzie tylko siedział oboj˛etnie na r˛eku chłopca, podczas gdy Cort pozbawi go przytomno´sci uderzeniem swojej piki? Czy nie poszybuje w wysokie gorace ˛ niebo? Chłopiec poluzował osłabłymi palcami kaptur sokoła i stanał ˛ w miejscu. Zobaczył, z˙ e oczy Corta spocz˛eły na ptaku i otwieraja˛ si˛e szeroko ze zdumienia. Powoli za´switało w nich zrozumienie. Teraz. — Bierz go! — krzyknał ˛ chłopiec, podnoszac ˛ r˛ek˛e. I David pomknał ˛ niczym cichy brazowy ˛ pocisk do przodu. Machnał ˛ raz, drugi i trzeci masywnymi skrzydłami i wbił si˛e dziobem i szponami w twarz Corta. — Haj! Roland! — zawołał pijany ze szcz˛es´cia Cuthbert. Cort zatoczył si˛e do tyłu i stracił równowag˛e. Kij z z˙ elaznego drzewa na pró˙zno młócił powietrze nad jego głowa.˛ Sokół zmienił si˛e w falujac ˛ a˛ pierzasta˛ plam˛e. Chłopiec skoczył do przodu, wysuwajac ˛ przed siebie r˛ek˛e ze zgi˛etym sztywno łokciem. Mimo to mało brakowało, by Cort okazał si˛e od niego szybszy. Ptak zasłaniał dziewi˛ec´ dziesiat ˛ procent jego pola widzenia, ale kij uniósł si˛e ponownie t˛epym ko´ncem do przodu i Cort zrobił z zimna˛ krwia˛ jedyna˛ rzecz, która mogła w tym momencie odwróci´c bieg wydarze´n. Uderzył si˛e trzy razy w twarz, napinajac ˛ nieubłaganie bicepsy. Sokół odpadł od niego połamany i poskr˛ecany. Jedno skrzydło trzepotało goraczkowo ˛ o ziemi˛e. Zimne oczy drapie˙znika wpatrywały si˛e dziko w ociekajac ˛ a˛ krwia˛ twarz nauczyciela. Chore oko Corta sterczało teraz s´lepo z oczodołu.

125

Chłopiec kopnał ˛ go z całej siły w skro´n. To powinno zako´nczy´c walk˛e; stop˛e miał odr˛etwiała˛ po jedynym uderzeniu Corta, które doszło celu, lecz mimo to powinno zako´nczy´c walk˛e. Nie zako´nczyło. Rysy Corta zwiotczały, chwil˛e pó´zniej jednak rzucił si˛e do przodu, próbujac ˛ złapa´c go za nog˛e. Chłopiec uskoczył, potknał ˛ si˛e i wyciagn ˛ ał ˛ jak długi na ziemi. Gdzie´s z oddali dobiegł go krzyk Jamiego. Cort d´zwignał ˛ si˛e na nogi. Szykował si˛e do zako´nczenia walki. Chłopiec nie miał ju˙z nad nim przewagi. Przez moment patrzyli na siebie, ucze´n i stojacy ˛ nad nim nauczyciel z zakrwawiona˛ lewa˛ połowa˛ twarzy i łypiac ˛ a˛ spod opuszczonej powieki wask ˛ a,˛ biała˛ szparka˛ chorego oka. Tej nocy Cort nie miał ju˙z odwiedzi´c burdelu. Co´s rozorało nagle dło´n chłopca. To był dziobiacy ˛ go na o´slep sokół, David. Miał połamane oba skrzydła. To niewiarygodne, z˙ e jeszcze z˙ ył. Chłopiec złapał go niczym kamie´n, nie zwracajac ˛ uwagi na kłujacy ˛ dziób, który rwał na strz˛epy skór˛e jego nadgarstka. Gdy Cort zbli˙zył si˛e, cisnał ˛ w gór˛e sokoła. — Haj! David! Zabij! Ułamek sekundy pó´zniej Cort zasłonił sło´nce i zwalił si˛e na niego całym swym ci˛ez˙ arem. Ptak znalazł si˛e mi˛edzy nimi. Chłopiec poczuł, jak twardy kciuk szuka jego oczodołu. Odwrócił głow˛e, podnoszac ˛ równocze´snie udo, z˙ eby zasłoni´c si˛e przed wbijajacym ˛ si˛e w jego krocze kolanem Corta. Kantem dłoni uderzył mocno trzy razy w twardy pie´n karku. Przypominało to łupanie kamienia. Nagle Cort wydał z siebie głuche st˛ekni˛ecie i cały zadygotał. Chłopiec zobaczył katem ˛ oka jego r˛ek˛e, która szukała upuszczonego kija. Zwinawszy ˛ si˛e wpół, kopnał ˛ kij tak, by znalazł si˛e poza jej zasi˛egiem. David wbił szpony jednej łapy w prawe ucho Corta, a druga˛ kaleczył bezlito´snie jego policzek, rozrywajac ˛ go na strz˛epy. Pachnaca ˛ miedzia˛ ciepła krew tryskała na twarz chłopca. Pi˛es´c´ Corta spadła na ptaka, łamiac ˛ mu grzbiet. Po drugim uderzeniu szyja Davida wygi˛eła si˛e pod nienaturalnym katem. ˛ Mimo to szpony trzymały dalej. Cort nie miał ju˙z ucha; w jego czaszce ziała z boku czerwona dziura. Po trzecim ciosie ptak odpadł, uwalniajac ˛ twarz nauczyciela. Chłopiec uderzył go kantem dłoni w grzbiet nosa, łamiac ˛ wask ˛ a˛ ko´sc´ . Trysn˛eła krew. Rozczapierzona dło´n Corta rozorała po´sladki chłopca. Roland przeturlał si˛e na bok, znalazł kij i ukl˛eknał. ˛ Cort równie˙z ukl˛eknał ˛ i u´smiechnał ˛ si˛e. Twarz miał zalana˛ posoka.˛ Jedyne widzace ˛ oko obracało si˛e w´sciekle w oczodole. Złamany nos przekrzywił si˛e na bok, z obu policzków zwisały płaty skóry. Chłopiec zaciskał w r˛ekach kij niczym czekajacy ˛ na piłk˛e pałkarz. 126

Cort zgiał ˛ si˛e wpół i ruszył na niego. Chłopiec był gotów. Kij zatoczył płaski łuk i rabn ˛ ał ˛ z głuchym trzaskiem w czaszk˛e Corta. Nauczyciel upadł na bok i utkwił w chłopcu niewidzace ˛ leniwe spojrzenie. Spomi˛edzy warg wypłyn˛eła mu waska ˛ stru˙zka s´liny. — Poddaj si˛e albo umrzesz — powiedział chłopiec. W ustach czuł mokra˛ wat˛e. I Cort u´smiechnał ˛ si˛e. Odpływał ju˙z i przez cały nast˛epny tydzie´n miał le˙ze´c w swojej chacie, pogra˙ ˛zony w czarnym letargu, lecz teraz czepiał si˛e s´wiadomo´sci z cała˛ siła˛ swego bezbarwnego, bezlitosnego z˙ ycia. — Poddaj˛e si˛e, rewolwerowcze. Poddaj˛e si˛e z u´smiechem — oznajmił i zamknał ˛ zdrowe oko. Rewolwerowiec potrzasn ˛ ał ˛ nim łagodnie, lecz stanowczo. Inni chłopcy zda˛ z˙ yli go ju˙z otoczy´c. R˛ece sw˛edziły ich, z˙ eby poklepa´c go po plecach bad´ ˛ z te˙z podrzuci´c triumfalnie w gór˛e, ale bali si˛e troch˛e, czujac ˛ nowy, dzielacy ˛ ich dystans. Cho´c wła´sciwie nie raziło ich to tak bardzo, jak mo˙zna si˛e było spodziewa´c. Mi˛edzy Rolandem i reszta˛ zawsze istniał pewien dystans. Cort zatrzepotał powieka˛ i otworzył oko. — Klucz — powiedział rewolwerowiec. — Nale˙zy mi si˛e z racji urodzenia, nauczycielu. Jest mi potrzebny. Jego przywilejem było posiadanie rewolwerów — nie ci˛ez˙ kich rewolwerów ojca z r˛ekoje´sciami z drzewa sandałowego — lecz tak czy inaczej rewolwerów. Dost˛epnych tylko nielicznym. Rozstrzygajacej, ˛ ostatecznej broni, w zbrojowni pod koszarami, gdzie zgodnie ze starodawnym prawem miał teraz zamieszka´c, z daleka od matczynej piersi, wisiała bro´n, której wolno mu było u˙zywa´c jako kadetowi, ci˛ez˙ kie niezgrabne przedmioty ze stali i niklu. Tych samych u˙zywał jako kadet jego ojciec, a do niego teraz nale˙zała zwierzchnia władza — przynajmniej nominalnie. — Wi˛ec sytuacja jest a˙z tak krytyczna? — zamruczał jak przez sen Cort. — To jest takie pilne? Obawiałem si˛e tego, a jednak wygrałe´s. — Klucz! — Sokół. . . to był kapitalny ruch. Kapitalna bro´n. Jak długo musiałe´s tresowa´c sukinsyna? — Nigdy nie tresowałem Davida. Zaprzyja´zniłem si˛e i nim. Klucz. — Pod moim pasem, rewolwerowcze. Oko ponownie si˛e zamkn˛eło. Roland si˛egnał ˛ pod pas Corta, czujac ˛ uciskajacy ˛ jego palce brzuch, pot˛ez˙ ne mi˛es´nie, które teraz zwiotczały i zapadły w sen. Klucz był na mosi˛ez˙ nym kółku. Zamknał ˛ go w dłoni, powstrzymujac ˛ szalona˛ pokus˛e, by cisna´ ˛c go wysoko pod niebo w zwyci˛eskim ge´scie. Kiedy si˛e wyprostował i powoli odwrócił do innych, r˛eka Corta poszukała jego stopy. Roland na moment st˛ez˙ ał, obawiajac ˛ si˛e ostatniego desperackiego ataku, 127

lecz Cort spojrzał tylko na niego i pokiwał pokaleczonym palcem. — Teraz zasn˛e — wyszeptał spokojnie. — By´c mo˙ze na zawsze, nie wiem. Nie b˛ed˛e ci˛e dłu˙zej uczył, rewolwerowcze. Pokonałe´s mnie i uczyniłe´s to dwa lata wcze´sniej ni˙z twój ojciec, który był najmłodszy. Ale pozwól, z˙ e udziel˛e ci rady. — Jakiej rady? — zapytał niecierpliwie Roland. — Wstrzymaj si˛e. ˙ jak? — wyrwało mu si˛e z ust. — Ze — Pozwól, by wyprzedziła ci˛e fama i legenda. Sa˛ tacy, którzy o to zadbaja.˛ — Cort spojrzał gdzie´s za rami˛e rewolwerowca. — Swoja˛ droga,˛ to głupcy. Niechaj wyprzedzi ci˛e fama. Niechaj ro´snie twój cie´n. Niech twoja twarz pokryje si˛e zarostem. Niech s´ciemnieje. — U´smiechnał ˛ si˛e groteskowo. — Kiedy tylko da im si˛e troch˛e czasu, słowa moga˛ nawet zaczarowa´c czarodzieja. Rozumiesz, o co mi chodzi, rewolwerowcze? — Tak. — Czy skorzystasz z mojej ostatniej rady? Rewolwerowiec zakołysał si˛e na pi˛etach — przykucni˛eta, zadumana posta´c, w której mo˙zna było dojrze´c cie´n m˛ez˙ czyzny. Spojrzał na niebo, które nabierało gł˛ebi, purpurowiało. Skwar dnia osłabł; burzowe chmury na zachodzie zapowiadały deszcz. Widły błyskawic d´zgały odległe o wiele mil łagodne wzgórza. Za nimi wznosiły si˛e góry, a jeszcze dalej wysokie fontanny krwi i obł˛edu. Rewolwerowiec był zm˛eczony, zm˛eczony do szpiku ko´sci, a mo˙ze jeszcze bardziej. Ponownie spojrzał na Corta. — Dzi´s wieczorem pochowam mojego sokoła, nauczycielu, a potem pójd˛e do miasta i uprzedz˛e wszystkich, którzy b˛eda˛ si˛e o ciebie martwi´c w burdelu. Wargi Corta rozchyliły si˛e w bolesnym u´smiechu i zasnał. ˛ Rewolwerowiec spojrzał na chłopców. — Zróbcie nosze i odnie´scie go do domu — powiedział. — A potem sprowad´zcie piel˛egniark˛e. Nie, lepiej dwie piel˛egniarki. Dobrze? Wbijali w niego wzrok, sparali˙zowani onie´smieleniem, którego nie byli w stanie przełama´c. Czekali, czy nad jego głowa˛ nie pojawi si˛e ognista korona, a twarz nie zmieni si˛e w pysk wilkołaka. — Dwie piel˛egniarki — powtórzył rewolwerowiec i u´smiechnał ˛ si˛e. Chłopcy odwzajemnili u´smiech. — Ty cholerny koniuchu! — wrzasnał ˛ nagle Cuthbert, szczerzac ˛ z˛eby. — Nie zostawiłe´s nam do obgryzienia nawet jednej kostki. ´ — Swiat nie ko´nczy si˛e za dwa tygodnie — stwierdził rewolwerowiec, cytujac ˛ z u´smiechem stare przysłowie. — Allen, ty ma´slany dupku. Rusz tyłek. Allen zajał ˛ si˛e sporzadzeniem ˛ noszy; Thomas i Jamie pobiegli razem do głównego budynku i izby chorych.

128

Rewolwerowiec i Cuthbert spojrzeli na siebie. Zawsze byli ze soba˛ najbli˙zej — tak blisko, jak to mo˙zliwe, biorac ˛ pod uwag˛e mroczne strony ich charakterów, w oczach Cuthberta płonał ˛ nieskrywany entuzjazm i rewolwerowiec miał wielka˛ ochot˛e poradzi´c mu, by nie stawał do próby w ciagu ˛ najbli˙zszego roku, a nawet osiemnastu miesi˛ecy, w wypadku gdyby on sam ruszył na zachód. Prze˙zyli jednak razem bardzo wiele i nie sadził, ˛ by mógł wygłasza´c tego rodzaju rady, nie ryzykujac, ˛ z˙ e zostana˛ potraktowane jako przejaw protekcjonalno´sci. Zaczynam kombinowa´c, przeleciało mu przez głow˛e i był tym lekko skonsternowany, a potem przypomniał sobie o Martenie i matce i na jego wargach pojawił si˛e u´smiech szalbierza. B˛ed˛e pierwszy, pomy´slał, nareszcie zdajac ˛ sobie z tego tak naprawd˛e spraw˛e, chocia˙z przedtem dumał o tym wiele razy, a˙z do ogłupienia. B˛ed˛e pierwszy. — Chod´zmy — rzucił. — Z przyjemno´scia,˛ rewolwerowcze. Wyszli przez wschodnie drzwi okolonego z˙ ywopłotem korytarza. Thomas i Jamie wracali ju˙z z piel˛egniarkami, które wygladały ˛ jak duchy w ci˛ez˙ kich białych szatach, ozdobionych czerwonymi krzy˙zami. — Czy mam ci pomóc z sokołem? — zapytał Cuthbert. — Tak — odparł rewolwerowiec. Pó´zniej, kiedy przyszedł zmierzch, a wraz z nim ulewne burzowe deszcze; kiedy po niebie przetaczały si˛e ogromne widmowe chmury, błyskawice za´s ska˛ pały w bł˛ekitnym ogniu kr˛ete uliczki podzamcza; kiedy konie stały w stajniach ze spuszczonymi łbami i obwisłymi ogonami, rewolwerowiec wział ˛ sobie kobiet˛e i przespał si˛e z nia.˛ To było szybkie i dobre. Gdy dobiegło ko´nca i le˙zeli obok siebie bez słowa, o dachy zagrzechotał krótko grad. Gdzie´s daleko na dole kto´s grał ragtime „Hey Jude”. Umysł rewolwerowca zwrócił si˛e do wewnatrz. ˛ To wła´snie w tej zbryzganej gradem ciszy po raz pierwszy przyszło mu do głowy, z˙ e mo˙ze by´c równie˙z ostatni.

***

Rewolwerowiec nie opowiedział oczywi´scie chłopcu tego wszystkiego, lecz Jake i tak musiał domy´sli´c si˛e wi˛ekszo´sci. Ju˙z wcze´sniej zdał sobie spraw˛e, z˙ e to wyjatkowo ˛ poj˛etny chłopiec, niewiele ró˙zniacy ˛ si˛e pod tym wzgl˛edem od Cuthberta, a nawet Jamiego. ´ — Spisz? — zapytał. — Nie. 129

— Czy zrozumiałe´s, co ci opowiedziałem? — Czy zrozumiałem? — powtórzył chłopiec z ostro˙znym szyderstwem. — Czy zrozumiałem? Chyba z˙ artujesz? — Nie — odparł rewolwerowiec, ale troch˛e si˛e zje˙zył. Nigdy wcze´sniej nie opowiadał nikomu o swojej inicjacji, budziła w nim bowiem ambiwalentne uczucia. Sokół stanowił oczywi´scie jak najbardziej akceptowalna˛ bro´n, lecz był równie˙z fortelem, i zdrada.˛ Pierwsza˛ z wielu. „Czy przygotowuj˛e si˛e do tego, by rzuci´c chłopca człowiekowi w czerni?” — Zrozumiałem — stwierdził Jake. — To był rodzaj gry, prawda? Czy doro´sli zawsze musza˛ prowadzi´c gry? Czy wszystko musi by´c pretekstem do kolejnej gry? Czy m˛ez˙ czy´zni w ogóle dojrzewaja,˛ czy tylko staja˛ si˛e pełnoletni? — Nie wiesz jeszcze wszystkiego — mruknał ˛ rewolwerowiec, starajac ˛ si˛e powstrzyma´c budzacy ˛ si˛e w nim powoli gniew. — Nie. Ale wiem, czym jestem dla ciebie. — Czym mianowicie? — zapytał cierpko rewolwerowiec. — Pokerowym sztonem. Rewolwerowiec miał ochot˛e podnie´sc´ z ziemi jaki´s kamie´n i rozwali´c mu głow˛e. Zamiast tego ugryzł si˛e w j˛ezyk. — Id´z spa´c — powiedział. — Chłopcy musza˛ du˙zo spa´c. Przypomniał sobie słowa Martena: „Odejd´z i zatrudnij czym´s r˛ek˛e.” Siedział sztywno w ciemno´sci, przera˙zony (po raz pierwszy w swoim z˙ yciu; po raz pierwszy przera˙zony czymkolwiek) pogarda˛ do samego siebie, na jaka˛ mógł si˛e skaza´c.

***

Po nast˛epnym popasie tory zbli˙zyły si˛e do podziemnej rzeki i natkn˛eli si˛e na Powolne Mutanty. Jake zobaczył pierwszego i gło´sno krzyknał. ˛ Rewolwerowiec, który wpatrywał si˛e prosto przed siebie, regularnie unoszac ˛ i opuszczajac ˛ d´zwigni˛e, odwrócił głow˛e w prawo, w pewnej odległo´sci od torów zobaczył plam˛e zgniłej zieleni, okragł ˛ a˛ i słabo pulsujac ˛ a,˛ w nozdrzach poczuł odór — słaby, nieprzyjemny, wilgotny. Zielona plama była twarza,˛ twarz była anormalna. Nad spłaszczonym nosem wida´c było owadzie guzkowate oczy, które przygladały ˛ im si˛e bez wyrazu. Rewolwerowiec poczuł we wn˛etrzno´sciach i kroczu atawistyczne mrowienie. Zaczał ˛ troch˛e szybciej pompowa´c. Jarzaca ˛ si˛e twarz zgasła. 130

— Co to było? — zapytał z dr˙zeniem chłopiec. — Co. . . Słowa uwi˛ezły mu w gardle, gdy min˛eli trzy kolejne jarzace ˛ si˛e słabo postaci, które obserwowały ich, stojac ˛ bez ruchu mi˛edzy torami i niewidoczna˛ rzeka.˛ — To Powolne Mutanty — wyja´snił rewolwerowiec. — Nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby sprawiły nam kłopot. Sa˛ prawdopodobnie tak samo przera˙zone naszym widokiem, jak my. . . Jedna z postaci ruszyła z miejsca i poku´stykała w ich stron˛e, jarzac ˛ si˛e i zmieniajac ˛ w oczach. Miała twarz zagłodzonego idioty. Słabo widoczne nagie ciało było kł˛ebowiskiem zako´nczonych przyssawkami mackowatych ko´nczyn. Chłopiec ponownie krzyknał ˛ i przywarł niczym przera˙zony pies do nogi rewolwerowca. Jedna z macek popełzła po płaskiej platformie drezyny. Cuchn˛eła wilgocia,˛ mrokiem, obco´scia.˛ Rewolwerowiec pu´scił d´zwigni˛e i wyciagn ˛ ał ˛ bro´n. Kula trafiła w czoło posta´c o twarzy zagłodzonego idioty. Mutant runał ˛ do tyłu i bagienny blask jego twarzy przygasł niczym za´cmiony ksi˛ez˙ yc. Jaskrawa krecha wystrzału wyryła s´lad na ciemnych siatkówkach ich oczu, w powietrzu czu´c było pochodzac ˛ a˛ z innego s´wiata gorac ˛ a˛ wo´n spalonego prochu. ˙ Mutantów było coraz wi˛ecej. Zaden nie atakował otwarcie, ale zbli˙zały si˛e do torów — milczacy ˛ ohydny tłum gapiów. — By´c mo˙ze b˛edziesz musiał za mnie pompowa´c — powiedział rewolwerowiec. — Potrafisz? — Tak. — Wi˛ec przygotuj si˛e. Jake stanał ˛ bli˙zej w pełnej gotowo´sci. Rewolwerowiec patrzył tylko na te Powolne Mutanty, które mijali, nie odwracajac ˛ głowy, nie ogarniajac ˛ wzrokiem wi˛ecej, ni˙z było trzeba. Chłopiec wydzielał z siebie aur˛e czystej grozy, tak jakby jego pod´swiadomo´sc´ wypłyn˛eła w jaki´s sposób przez pory i sformowała telepatyczna˛ tarcz˛e. Rewolwerowiec pompował, nie zwi˛ekszajac ˛ pr˛edko´sci. Zdawał sobie spraw˛e, z˙ e Powolne Mutanty wyczuły ich strach, nie sadził ˛ jednak, by to wystarczyło. On i chłopiec byli w ko´ncu przybyszami z krainy s´wiatła, krainy spójno´sci. Jak bardzo musza˛ nas nienawidzi´c, pomy´slał. Ciekawiło go, czy podobna˛ nienawi´sc´ czuły do człowieka w czerni, a mo˙ze nie, mo˙ze przeleciał tylko nad nimi i nad ich z˙ ałosna˛ kolonia˛ niczym cie´n mrocznego skrzydła. Z gardła chłopca wydarł si˛e krzyk i rewolwerowiec prawie machinalne si˛e odwrócił. Cztery mutanty atakowały ich, niezgrabnie ku´stykajac, ˛ jeden z nich szukał miejsca, w którym mógłby złapa´c si˛e drezyny. Rewolwerowiec pu´scił d´zwigni˛e i tym samym niedbałym sennym ruchem wyciagn ˛ ał ˛ bro´n. Strzelił pierwszemu mutantowi w głow˛e. Ten wydał z siebie płaczliwy, s´wiszczacy ˛ odgłos i wyszczerzył z˛eby. Jego r˛ece były mi˛ekkie i rybie, martwe;

131

palce kleiły si˛e jeden do drugiego jak w r˛ekawicy zanurzonej długo w zaschni˛etym błocie. Jedna z trupich dłoni złapała chłopca za nog˛e i zacz˛eła ciagn ˛ a´ ˛c. Wrzask Jake’a odbił si˛e gło´snym echem w granitowym łonie gór. Kolejny strzał trafił mutanta w pier´s, z jego rozchylonych warg pociekła s´lina. Chłopiec zsuwał si˛e z boku drezyny. Rewolwerowiec złapał go za r˛ek˛e i o mało sam nie stracił równowagi. To stworzenie było zdumiewajaco ˛ silne. Posłał kolejny pocisk w jego głow˛e. Jedno oko zgasło niczym s´wieczka, lecz mutant ciagn ˛ ał. ˛ Bez głosu walczyli o wijacego ˛ si˛e, wierzgajacego ˛ Jake’a, tak jakby był udkiem kurcz˛ecia, które trzeba rozerwa´c, by spełniło si˛e z˙ yczenie. Drezyna zwalniała. Zacz˛eły si˛e do nich zbli˙za´c inne mutanty — kulawe, s´lepe, chrome. By´c mo˙ze szukały tylko Jezusa, który by ich uzdrowił, wybawił z mroku, tak jak podniósł kiedy´s z ło˙za s´mierci Łazarza. Dla chłopca to ju˙z koniec, pomy´slał z absolutnym chłodem rewolwerowiec. Ten wła´snie koniec miał na my´sli człowiek w czerni. Albo pu´sci go teraz i przyspieszy bieg drezyny, albo b˛edzie go dalej trzyma´c i pozwoli si˛e z˙ ywcem zakopa´c. Dla chłopca to koniec. Martwe szlamowate palce nagle si˛e rozlu´zniły i Powolny Mutant, wcia˙ ˛z si˛e u´smiechajac, ˛ padł na twarz za zwalniajac ˛ a˛ drezyna.˛ — My´slałem, z˙ e mnie zostawisz — zaszlochał Jake. — My´slałem. . . my´slałem. . . — Trzymaj si˛e mojego paska — rzucił rewolwerowiec. — Trzymaj si˛e tak mocno, jak potrafisz. R˛eka Jake’a wsun˛eła si˛e za jego pasek i zacisn˛eła. Chłopiec łapał powietrze konwulsyjnymi, cichymi haustami. Rewolwerowiec zaczał ˛ znowu miarowo pompowa´c i drezyna nabrała szybkos´ci. Powolne Mutanty zostały w tyle i wodziły za nimi oczyma osadzonymi w twarzach, które zatraciły niemal ludzkie cechy, twarzach, które wydzielały słaba˛ fosforescencj˛e, typowa˛ dla tych dziwnych gł˛ebokowodnych ryb, z˙ yjacych ˛ w mroku pod niewyobra˙zalnym ci´snieniem, twarzach, na których nie malował si˛e gniew ani nienawi´sc´ , lecz wyłacznie ˛ jaki´s pół´swiadomy debilny z˙ al. — Jest ich coraz mniej — stwierdził rewolwerowiec. Napi˛ete mi˛es´nie jego podbrzusza i krocza troch˛e si˛e rozlu´zniły. — Sa.˛ . . Powolne Mutanty poło˙zyły kamienie na torach. Droga była zablokowana. Zrobiły to szybko i byle jak; uprzatni˛ ˛ ecie kamieni mogło zaja´ ˛c tylko minut˛e, ale trzeba było si˛e zatrzyma´c. Kto´s musiał zeskoczy´c z drezyny i to zrobi´c. Chłopiec j˛eknał ˛ i przywarł, dr˙zac, ˛ do rewolwerowca, który pu´scił d´zwigni˛e. Drezyna dojechała bezszelestnie do zapory, uderzyła o nia˛ z głuchym stukni˛eciem i stan˛eła. Powolne Mutanty znowu zacz˛eły si˛e do nich zbli˙za´c, prawie niedbałym krokiem, jakby były zagubionymi w sennej ciemno´sci przechodniami i znalazły kogo´s, kogo mo˙zna zapyta´c o drog˛e. Uliczna˛ kongregacja˛ skazanych na pot˛epienie 132

pod prastara˛ skała.˛ — Czy nas dopadna? ˛ — zapytał spokojnie chłopiec. — Nie. Bad´ ˛ z przez chwil˛e cicho. Rewolwerowiec przyjrzał si˛e kamieniom. Mutanty były oczywi´scie słabe i nie udało im si˛e zwali´c na tory wi˛ekszych głazów. Wyłacznie ˛ małe kamyki. Tylko po to, by si˛e zatrzymali i który´s z nich musiał zej´sc´ z drezyny. — Wyskakuj — powiedział rewolwerowiec. — Musisz je odsuna´ ˛c. B˛ed˛e ci˛e krył. — Nie — szepnał ˛ chłopiec. — Prosz˛e. — Nie mog˛e da´c ci rewolweru i nie mog˛e jednocze´snie odsuwa´c kamieni i strzela´c. Musisz zej´sc´ na dół. Jake przewracał dziko oczyma; przez moment dr˙zenie jego ciała dostroiło si˛e do konwulsji umysłu, a potem zsunał ˛ si˛e z drezyny i prawie nie patrzac, ˛ zaczał ˛ odrzuca´c kamienie na lewo i prawo. Rewolwerowiec przygotował bro´n i czekał. Dwa mutanty, słaniajac ˛ si˛e bardziej, ani˙zeli idac, ˛ wyciagn˛ ˛ eły ciastowate r˛ece ku chłopcu. Rewolwery wykonały to, co do nich nale˙zało, rozrywajac ˛ ciemno´sc´ czerwono-białymi lancami s´wiatła. Oczy rewolwerowca przeszyły igiełki bólu. Chłopiec krzyknał ˛ i dalej odgarniał kamienie. Widmowe plamy podskoczyły i zata´nczyły w miejscu. Widoczno´sc´ spadła niemal do zera i to było najgorsze. Wszystko ton˛eło w mroku. Jeden z mutantów, prawie zupełnie pozbawiony po´swiaty, si˛egnał ˛ po chłopca gumowa˛ dłonia˛ hobgoblina. Zajmujace ˛ połow˛e jego twarzy oczy obracały si˛e w wilgotnych oczodołach. Jake ponownie krzyknał ˛ i odwrócił si˛e, z˙ eby stawi´c mu czoło. Rewolwerowiec strzelił, nie pozwalajac ˛ sobie na chwil˛e zastanowienia — zanim niemo˙zno´sc´ dokładnego zlokalizowania celu zdołała doprowadzi´c do dr˙zenia jego r˛ek˛e. Dwie głowy — chłopca i Powolnego Mutanta — dzieliło tylko kilka cali. To mutant był tym, który osunał ˛ si˛e s´lisko na tory. Jake odrzucał w´sciekle kamienie. Mutanty tłoczyły si˛e za niewidzialna˛ zakazana˛ linia,˛ stale zacie´sniajac ˛ krag, ˛ teraz bardzo blisko. Wcia˙ ˛z dołaczały ˛ do nich nast˛epne. — W porzadku! ˛ — zawołał rewolwerowiec. — Wskakuj. Szybko! Kiedy chłopiec zrobił krok w przód, mutanty zaatakowały. Jake wspiał ˛ si˛e na drezyn˛e; rewolwerowiec podnosił ju˙z i opuszczał d´zwigni˛e. Oba rewolwery tkwiły w kaburach. Musieli ucieka´c. R˛ece mutantów zab˛ebniły o metalowa˛ platform˛e drezyny. Chłopiec s´ciskał obiema dło´nmi pas rewolwerowca, wtulajac ˛ twarz w jego plecy. Na tory wbiegła teraz cała grupa; na ich twarzach malowało si˛e to samo bezrozumne, beznami˛etne oczekiwanie. Rewolwerowiec był naładowany adrenalina; ˛

133

drezyna mkn˛eła po szynach w ciemno´sc´ . Waln˛eli z całej siły w cztery albo pi˛ec´ z˙ ałosnych pałub. Odpadły niczym oderwane od ki´sci zgniłe banany. Dalej i dalej w bezgło´sna,˛ złowró˙zbna˛ ciemno´sc´ . Min˛eły całe wieki, nim chłopiec wystawił twarz na powiew wiatru, l˛ekajac ˛ si˛e, a jednak pragnac ˛ wiedzie´c. Na siatkówkach jego oczu wyryty był s´lad rewolwerowych wystrzałów. Nie wida´c było nic prócz ciemno´sci, nie słycha´c nic prócz łoskotu rzeki. — Nie ma ich — powiedział, bojac ˛ si˛e nagle, z˙ e tory sko´ncza˛ si˛e i z˙ e drezyna runie i obróci si˛e w poskr˛ecany wrak. Je´zdził kiedy´s samochodem; pewnego razu jego pozbawiony poczucia humoru ojciec p˛edził dziewi˛ec´ dziesiat ˛ mil na godzin˛e po New Jersey Turnpike i został zatrzymany. Ale nigdy nie je´zdził tak jak teraz — nie widzac, ˛ co im grozi z tyłu i z przodu, słyszac ˛ tylko po´swist wiatru i szum rzeki, który podobny był do chichotu — chichotu człowieka w czerni. R˛ece rewolwerowca przypominały mechaniczne tłoki, które wymkn˛eły si˛e spod kontroli. — Nie ma ich — powtórzył nie´smiało chłopiec i jego słowa porwał wiatr. — Mo˙zesz zwolni´c. Zostawili´smy ich za soba.˛ Rewolwerowiec nie słyszał go. Kołyszac ˛ si˛e, p˛edzili dalej w nieprzenikniona˛ ciemno´sc´ . Trzy kolejne okresy mi˛edzy przebudzeniem si˛e i udaniem na spoczynek przebyli bez z˙ adnych incydentów.

***

Po czwartym popasie (nie mieli poj˛ecia, czy w połowie, czy w trzech czwartych drogi mi˛edzy przebudzeniem si˛e i udaniem na spoczynek, wiedzieli tylko, z˙ e nie sa˛ jeszcze do´sc´ zm˛eczeni, by si˛e zatrzyma´c) poczuli nagły wstrzas ˛ i drezyna zakołysała si˛e. Tory zacz˛eły stopniowo skr˛eca´c w lewo. Ich ciała natychmiast odchyliły si˛e pod wpływem siły od´srodkowej w druga˛ stron˛e. Przed nimi było s´wiatło — blask tak słaby i obcy, i˙z wydawał si˛e poczatkowo ˛ zupełnie nowym z˙ ywiołem, nie ziemia,˛ nie powietrzem, nie ogniem i nie woda.˛ Nie miał barwy i jego obecno´sci mo˙zna si˛e było domy´sli´c jedynie dzi˛eki temu, z˙ e odzyskali swoje r˛ece i rysy twarzy w innym ani˙zeli dotyk wymiarze. Ich oczy tak uwra˙zliwiły si˛e na s´wiatło, z˙ e dostrzegli poblask, kiedy dzieliło ich od niego ponad pi˛ec´ mil. — To koniec — szepnał ˛ przez s´ci´sni˛ete gardło chłopiec. — To ju˙z koniec. — Nie — stwierdził z dziwna˛ pewno´scia˛ rewolwerowiec. — To nie koniec. I to nie był koniec. Zrobiło si˛e ja´sniej, ale to nie było dzienne s´wiatło. Gdy zbli˙zyli si˛e do jego z´ ródła, skalna s´ciana po lewej stronie oddaliła si˛e i do ich 134

´ torów dołaczyły ˛ inne, tworzac ˛ skomplikowana˛ paj˛eczyn˛e. Swiatło kładło na nich połyskliwe wzory. Na niektórych stały pogra˙ ˛zone w mroku wagony towarowe i pasa˙zerskie, dyli˙zanse dostosowane do jazdy po torach. Wygladały ˛ jak widmowe galeony, uwi˛ezione w podziemnym Morzu Sargassowym; ich widok działał rewolwerowcowi na nerwy. ´ Swiatło stawało si˛e coraz ja´sniejsze i raziło ich troch˛e w oczy, lecz zmiana nast˛epowała do´sc´ powoli, by mogli do niej przywykna´ ˛c. Przechodzili z ciemno´sci do s´wiatła niczym nurkowie wracajacy ˛ powoli i stopniowo z przepastnych gł˛ebin. Zbli˙zali si˛e do wielkiego hangaru, jego szczytowa s´ciana gin˛eła w mroku. Wiodło do niego około dwudziestu czterech wjazdów odcinajacych ˛ si˛e z˙ ółtymi kwadratami s´wiatła; gdy podjechali bli˙zej, urosły z rozmiarów dziecinnych okienek do wysoko´sci dwudziestu stóp ka˙zdy. Wjechali do s´rodka przez które´s ze s´rodkowych wrót. Na górze widniały napisy, jak przypuszczał rewolwerowiec, w wielu j˛ezykach. Ze zdumieniem odkrył, z˙ e potrafi przeczyta´c ostatni, w praj˛ezyku Wysokiej Mowy. Brzmiał on: TOR 10. NA POWIERZCHNIE˛ W KIERUNKU ZACHODNIM. W s´rodku było znacznie ja´sniej; tory spotykały si˛e i łaczyły ˛ poprzez system zwrotnic. Działała tutaj cz˛es´c´ regulujacych ˛ ruch sygnalizatorów, mrugajac ˛ bez przerwy czerwonymi, zielonymi i bursztynowymi s´wiatłami. Przez jaki´s czas toczyli si˛e pomi˛edzy wysokimi kamiennymi nasypami, oblepionymi czarnym błotem przez tysiace ˛ pojazdów, w ko´ncu znale´zli si˛e wewnatrz ˛ hali, która przypominała centralny dworzec. Rewolwerowiec zatrzymał powoli drezyn˛e i rozejrzeli si˛e dookoła. — To wyglada ˛ jak metro — powiedział chłopiec. — Metro? — Niewa˙zne. Chłopiec wyskoczył na twardy cement. Popatrzyli na ciche opuszczone kioski, w których sprzedawano kiedy´s gazety i ksia˙ ˛zki; na starodawny sklep z butami, sklep z sukniami dla kobiet i sklep z bronia˛ (rewolwerowiec z nagłym dreszczem podniecenia zobaczył rewolwery i strzelby; przy bli˙zszej inspekcji okazało si˛e niestety, ze lufy maja˛ zalane ołowiem, lecz zabrał łuk, który zawiesił sobie na plecach, oraz kołczan prawie bezu˙zytecznych, z´ le wywa˙zonych strzał). Gdzie´s niedaleko tłoczył bez przerwy powietrze wentylator — tak jak to czynił od tysi˛ecy lat, ale chyba niewiele dłu˙zej, w s´rodku mechanizmu co´s skrzypiało, przypominajac, ˛ i˙z perpetum mobile nawet w s´ci´sle dozorowanych warunkach jest marzeniem idioty. Powietrze miało mechaniczny posmak. Ich kroki odbijały si˛e płaskim echem. — Hej! Hej! — zawołał chłopiec. Rewolwerowiec ruszył w jego stron˛e. Jake stał jak wryty przed kioskiem z ksia˙ ˛zkami, w s´rodku, w przeciwległym rogu, spoczywała mumia ubrana w niebieski mundur ze złotymi lamówkami — na pierwszy rzut oka uniform kolejarza. Na jej kolanach le˙zała starodawna, idealnie zachowana gazeta, która rozsypała si˛e 135

w pył, kiedy rewolwerowiec chciał si˛e jej z bliska przyjrze´c. Twarz mumii była niczym stare pomarszczone jabłko. Rewolwerowiec dotknał ˛ ostro˙znie policzka, w powietrze uniósł si˛e mały obłoczek pyłu i przez otwór w skórze ujrzeli wn˛etrze ust. Zamigotał złoty zab. ˛ — To gaz — mruknał ˛ rewolwerowiec. — Kiedy´s potrafili wyprodukowa´c gaz, który robił co´s takiego. — U˙zywali go na wojnie — stwierdził ponuro chłopiec. — Tak. Były i inne mumie, niezbyt wiele, kilka — wszystkie ubrane w niebiesko-złote galowe uniformy. Rewolwerowiec przypuszczał, z˙ e gazu u˙zyto w czasie, gdy nikt tu nie przyje˙zd˙zał i nie odje˙zd˙zał. By´c mo˙ze kiedy´s, w zamierzchłej przeszło´sci stacja stała si˛e wojskowym celem jakiej´s armii i dawno minionej sprawy. Ta my´sl wprawiła go w przygn˛ebienie. — Lepiej stad ˛ si˛e zbierajmy — powiedział i skierował si˛e z powrotem w stron˛e toru numer 10, na którym stała drezyna. Jake jednak nie ruszył si˛e z miejsca. — Nie id˛e. Rewolwerowiec odwrócił si˛e zaskoczony. Twarz chłopca była skrzywiona i dr˙zaca. ˛ — Nie dostaniesz tego, czego chcesz, póki nie umr˛e. Zaryzykuj˛e w pojedynk˛e. Rewolwerowiec pokiwał oboj˛etnie głowa,˛ nienawidzac ˛ si˛e za to. — Okej — powiedział, po czym przeszedł po kamiennym peronie i zeskoczył bez trudu na drezyn˛e. — Dobiłe´s targu! — krzyknał ˛ za nim chłopiec. — Wiem, z˙ e to zrobiłe´s! Zamiast odpowiedzie´c rewolwerowiec poło˙zył ostro˙znie łuk w bezpiecznym miejscu, pod dra˙ ˛zkiem wystajacym ˛ z podłogi drezyny. Chłopiec zacisnał ˛ pi˛es´ci, twarz miał s´ciagni˛ ˛ eta˛ bólem. Jak łatwo udało ci si˛e oszuka´c tego małego chłopca, pomy´slał cierpko rewolwerowiec. Po raz kolejny intuicja doprowadziła go do trafnego wniosku i po raz kolejny daje ci si˛e wodzi´c za nos — jeste´s w ko´ncu jego jedynym przyjacielem. Przyszła mu nagle do głowy prosta my´sl (niemal wizja), z˙ e powinien da´c za wygrana: ˛ musiał tylko zawróci´c, zabra´c chłopca ze soba˛ i uczyni´c go z´ ródłem nowej mocy. Wie˙zy nie trzeba było zdobywa´c w ten upokarzajacy, ˛ uwłaczajacy ˛ sposób. Niech to si˛e stanie, kiedy chłopiec nabierze lat, kiedy obaj b˛eda˛ mogli odsuna´ ˛c człowieka w czerni na bok, niczym tania˛ nakr˛ecana˛ zabawk˛e. Jasne, pomy´slał cynicznie. Jasne. Zorientował si˛e z nagłym chłodem, z˙ e powrót oznacza s´mier´c dla nich obu — s´mier´c albo co´s jeszcze gorszego: zamkni˛ecie w grobie razem z z˙ ywymi trupami. Utrat˛e wszelkich władz umysłowych. Rewolwery jego ojca prze˙zyłyby prawdopodobnie ich obu, otoczone parszywa˛ czcia˛ jako totemy niezbyt ró˙zniace ˛ si˛e od zapomnianej pompy benzynowej. 136

— Poka˙z cho´c troch˛e jaj — powiedział sobie bez przekonania. Si˛egnał ˛ po d´zwigni˛e i opu´scił ja˛ w dół. Drezyna ruszyła z miejsca. — Zaczekaj! — zawołał chłopiec i zaczał ˛ biec ukosem w stron˛e miejsca, gdzie drezyna miała zanurzy´c si˛e z powrotem w mrok. Rewolwerowiec miał ochot˛e przyspieszy´c, zostawi´c go samego albo przynajmniej w niepewno´sci. Zamiast tego złapał Jake’a w locie. Małe serce b˛ebniło i trzepotało pod cienka˛ koszula,˛ kiedy si˛e do niego przytulił. Było teraz bardzo blisko.

***

Szum rzeki stał si˛e bardzo gło´sny; wypełniał nieustajacym ˛ grzmotem nawet ich sny. Rewolwerowiec, bardziej z kaprysu ni˙z z realnej potrzeby, pozwolił chłopcu zaja´ ˛c swoje miejsce przy d´zwigni, a sam wystrzelił w mrok kilka strzał, do których przywiazał ˛ cienka˛ biała˛ nitk˛e. Zachowany jaki´s cudem łuk znajdował si˛e w fatalnym stanie; był kompletnie niecelny i miał zły naciag. ˛ Rewolwerowiec wiedział, z˙ e trudno b˛edzie polepszy´c jego osiagi. ˛ Nawet nowa ci˛eciwa nie była w stanie pomóc spróchniałemu drewnu. Strzały nie doleciały daleko w ciemno´sci, lecz ostatnia, która˛ wypu´scił i przycia˛ gnał ˛ z powrotem, była mokra i s´liska. Zapytany przez chłopca o odległo´sc´ strzału, rewolwerowiec wzruszył tylko ramionami, osobi´scie jednak watpił, ˛ by wypuszczona ze zbutwiałego łuku strzała pokonała wi˛ecej ni˙z sto jardów. Szum był coraz gło´sniejszy. Po trzecim popasie od opuszczenia stacji znów pojawiło si˛e widmowe promieniowanie. Znale´zli si˛e w długim tunelu wykutym w dziwnej fosforyzujacej ˛ skale. Wilgotne s´ciany l´sniły i migotały tysiacami ˛ miniaturowych gwiezdnych rozbłysków. Wszystko skapane ˛ było w jakiej´s nadrealnej niesamowitej po´swiacie gabinetu grozy. Ogłuszajacy ˛ szum rzeki docierał do nich poprzez naturalna˛ nagło´sni˛e, która˛ tworzyła otaczajaca ˛ ich skała. Mimo to d´zwi˛ek wydawał si˛e dziwnie niezmienny, nawet kiedy zbli˙zali si˛e do skrzy˙zowania, które zdaniem rewolwerowca z pewno´scia˛ si˛e przed nimi znajdowało, poniewa˙z tunel si˛e poszerzył, a s´ciany uciekły w bok. Kat, ˛ pod którym si˛e wznosili, wyra´znie wzrósł. Szyny wiodły prosto jak strzała. Nowe s´wiatło przypominało rewolwerowcowi rurki z bagiennym gazem, sprzedawane czasami za ci˛ez˙ kie pieniadze ˛ na jarmarku s´wi˛etego Józefa; chłopcu kojarzyło si˛e z niemajacymi ˛ ko´nca proporcami neonów, w jego blasku ujrzeli obaj, z˙ e skalny tunel, w którym sp˛edzili tyle czasu, ko´nczy 137

si˛e nagle dwoma poszarpanymi bli´zniaczymi cyplami, wycelowanymi w otchłanny mrok. Gdzie´s ni˙zej płyn˛eła rzeka. Tory biegły dalej nad niewiadomej wysoko´sci przepa´scia,˛ wsparte na pochodzacej ˛ z zamierzchłej epoki estakadzie, a na samym kra´ncu, w wydawałoby si˛e niewiarygodnej odległo´sci, jarzyła si˛e malutka kropka s´wiatła — nie fluoryzujacego ˛ lub fosforyzujacego, ˛ lecz twardego, prawdziwego, dziennego s´wiatła. Malutka niczym zrobiona igła˛ dziurka w ciemnej tkaninie, lecz brzemienna w złowrogie znaczenie. — Przysta´nmy — odezwał si˛e chłopiec. — Przysta´nmy na chwil˛e. Prosz˛e. Rewolwerowiec zatrzymał bez słowa sprzeciwu drezyn˛e. Za soba˛ i przed soba˛ słyszał jednostajny huk rzeki. Poczuł nagle, z˙ e nie mo˙ze znie´sc´ emanujacego ˛ z wilgotnych skał sztucznego s´wiatła. Po raz pierwszy ogarn˛eła go klaustrofobia i pot˛ez˙ ne, niepowstrzymane pragnienie, by si˛e stad ˛ wydosta´c, by wydoby´c si˛e z tego grobu, w którym dali si˛e zakopa´c z˙ ywcem. ˙ — Pojedziemy teraz dalej — powiedział chłopiec. — Czy tego on chce? Zeby´smy pojechali drezyna˛ nad. . . nad tym. . . i run˛eli w dół? Rewolwerowiec wiedział, z˙ e jest inaczej. — Nie mam poj˛ecia, czego on chce — odparł jednak. — Jeste´smy teraz blisko. Nie mo˙zemy pój´sc´ dalej pieszo? Wysiedli i zbli˙zyli si˛e ostro˙znie do kraw˛edzi. Skalne podło˙ze pod ich stopami ciagn˛ ˛ eło si˛e jeszcze przez kilkana´scie jardów, a potem urywało raptownie pod ostrym katem. ˛ Dalej szyny biegły same. Rewolwerowiec ukl˛eknał ˛ i spojrzał w dół. Zobaczył skomplikowana,˛ prawie niewiarygodna˛ platanin˛ ˛ e stalowych wsporników i belek, które gin˛eły tam, skad ˛ dobiegał szum rzeki, podtrzymujac ˛ zawieszony z gracja˛ nad otchłania˛ łuk estakady. Wyobraził sobie stal nadgryzana˛ przez zabójczy tandem czasu i wody. Ile zostało wsporników? Mało? Kilka? Ani jeden? Przypomniał sobie twarz mumii. . . jej skóra, na pozór stała, rozsypała si˛e w proch przy pierwszym dotkni˛eciu jego palców. — Pójdziemy pieszo — zgodził si˛e. Spodziewał si˛e troch˛e dasów ˛ ze strony chłopca, lecz on wyprzedził go i zaczał ˛ i´sc´ po torach, stawiajac ˛ spokojnie i pewnie stopy na podkładach ze spawanej stali. Rewolwerowiec ruszył w s´lad za nim, gotów złapa´c go, gdyby podwin˛eła mu si˛e noga. Zostawili za soba˛ drezyn˛e i posuwali si˛e ostro˙znie, stapaj ˛ ac ˛ nad ciemna˛ otchłania.˛ Rewolwerowiec czuł, jak jego ciało oblewa si˛e potem. Estakada była przerdzewiała, bardzo przerdzewiała. Poskrzypywała pod jego stopami w pijackim rytmie płynacej ˛ gdzie´s daleko na dole rzeki, kołyszac ˛ si˛e lekko na niewidocznych linach. Jeste´smy akrobatami, pomy´slał. Popatrz, matko, nie ma sieci. Frun˛e. Po ja138

kim´s czasie uklakł ˛ i zbadał podkłady, po których szli. Rdza wy˙zarła w nich dziury (na twarzy czuł przyczyn˛e — powiew s´wie˙zego powietrza, przyjaciela korozji; znajdowali si˛e teraz bardzo blisko powierzchni). Uderzony silnie pi˛es´cia˛ metal niezdrowo dr˙zał. Raz usłyszał pod stopa˛ ostrzegawczy zgrzyt i poczuł, jak stal zamierza ustapi´ ˛ c, ale udało mu si˛e zrobi´c nast˛epny krok. Chłopiec był oczywi´scie o ponad sto funtów l˙zejszy i z tego wzgl˛edu mniej zagro˙zony upadkiem, a jednak w˛edrówka stawała si˛e coraz trudniejsza. Stojaca ˛ za nimi drezyna znikn˛eła w mroku. Kamienny pomost po lewej stronie wystawał mo˙ze na dwadzie´scia stóp. Dalej ni˙z ten po prawej, lecz po chwili tak˙ze zniknał ˛ za ich plecami i znale´zli si˛e nad otchłania.˛ Z poczatku ˛ wydawało si˛e, z˙ e malutki punkcik s´wiatła w ogóle si˛e nie przybli˙za (by´c mo˙ze oddalał si˛e szyderczo w takim samym tempie, w jakim si˛e do niego zbli˙zali — co stanowiłoby naprawd˛e cudowny przykład magii), lecz po jakim´s czasie rewolwerowiec u´swiadomił sobie, z˙ e staje si˛e coraz wi˛ekszy, coraz wyra´zniejszy. Wcia˙ ˛z znajdował si˛e wy˙zej, a tory stale si˛e wznosiły. Chłopiec st˛eknał ˛ nagle, przechylił si˛e na bok i zakr˛ecił powoli wiatraka r˛ekoma. Wydawało si˛e, z˙ e bardzo długo chwiał si˛e na kraw˛edzi, nim zrobił nast˛epny krok w przód. — Mało brakowało — powiedział cicho, bez emocji. — Omi´n ten podkład. Rewolwerowiec posłuchał go. Podkład, na który postawił stop˛e chłopiec, oderwał si˛e całkowicie od jednej szyny i kołysał swobodnie na prze˙zartym rdza˛ nicie, niczym okiennica w nawiedzanym przez duchy domu. Pod gór˛e, wcia˙ ˛z pod gór˛e. To była koszmarna w˛edrówka. Wydawało si˛e, z˙ e trwa o wiele dłu˙zej, ni˙z trwała; samo powietrze zg˛estniało i stało si˛e podobne do melasy. Rewolwerowiec miał wra˙zenie, z˙ e bardziej płynie, ni˙z idzie. Jego umysł starał si˛e raz po raz analizowa´c uwa˙znie t˛e straszliwa˛ pustk˛e pomi˛edzy estakada˛ i płynac ˛ a˛ w dole rzeka.˛ Widział ja˛ ze wszystkimi detalami, wyobra˙zał sobie, jak to b˛edzie wygladało: ˛ zgrzyt wykr˛ecanego metalu, utrata równowagi, palce na pró˙zno usiłujace ˛ si˛e czego´s złapa´c, szybki hurgot podeszew o zdradziecka,˛ skorodowana˛ stal — a potem w dół, powolny młynek w powietrzu, nagłe ciepło w kroczu, gdy opró˙zni si˛e p˛echerz, powiew wiatru, który rozwieje w komiksowym przera˙zeniu włosy i wci´snie oczy w głab ˛ czaszki, ciemna woda wybiegajaca ˛ mu na spotkanie, coraz szybciej, wyprzedzajaca ˛ nawet jego własny krzyk. . . Metal zazgrzytał pod nim i rewolwerowiec, nie spieszac ˛ si˛e, przeniósł dalej ci˛ez˙ ar ciała, nie my´slac ˛ o przepa´sci ani o tym, jak daleko zaszedł i ile mu jeszcze zostało. Nie my´slac ˛ o tym, z˙ e chłopiec jest spisany na straty i z˙ e cena jego honoru została w ko´ncu prawie ustalona. — Brakuje trzech podkładów — o´swiadczył chłodno Jake. — B˛ed˛e skakał. Tutaj! Tutaj! Rewolwerowcowi mign˛eła przez moment w dziennym s´wietle jego sylwetka, niezgrabna zgarbiona posta´c z rozpostartymi r˛ekoma i nogami. Chłopiec wylado˛ 139

wał i cała konstrukcja niebezpiecznie si˛e zachybotała. Metal pod nimi zaprotestował i gdzie´s daleko na dole co´s oderwało si˛e z trzaskiem i wpadło z pluskiem do wody. — Jeste´s po drugiej stronie? — zapytał rewolwerowiec. — Tak — dobiegł z oddali głos chłopca. — Ale podkład jest bardzo zardzewiały. Nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby ci˛e utrzymał. Mnie tak, ciebie nie. Wracaj. Wracaj i zostaw mnie w spokoju. Miał histeryczny głos — chłodny, lecz histeryczny. Rewolwerowiec przesadził wyrw˛e. Wystarczył mu jeden du˙zy krok. Chłopiec bezradnie dr˙zał. — Wracaj. Nie chc˛e, z˙ eby´s mnie zabił. — Na lito´sc´ boska,˛ id´z dalej! — rzucił szorstko rewolwerowiec. — Wszystko zaraz si˛e rozleci. Chłopiec ruszył chwiejnie, wyciagaj ˛ ac ˛ przed siebie dr˙zace ˛ r˛ece z rozczapierzonymi palcami. Szli dalej pod gór˛e. Estakada była teraz znacznie bardziej skorodowana. Cz˛esto brakowało jednego, dwóch, a nawet trzech podkładów. Puste przestrzenie mi˛edzy szynami były coraz dłu˙zsze i rewolwerowiec przypuszczał, z˙ e wkrótce b˛eda˛ musieli zawróci´c albo stapa´ ˛ c po samych torach, balansujac ˛ nad przyprawiajac ˛ a˛ o zawrót głowy przepa´scia.˛ Oczy miał utkwione w s´wietle dnia. Blask nabrał koloru — koloru bł˛ekitu — i w miar˛e, jak si˛e zbli˙zali, stawał si˛e coraz łagodniejszy, przy´cmiewajac ˛ fosforyzujace ˛ skały. Pi˛ec´ dziesiat ˛ czy sto jardów? Nie potrafił powiedzie´c. Przechodzac ˛ z podkładu na podkład, patrzył teraz pod nogi. Kiedy ponownie podniósł wzrok, blask zmienił si˛e w otwór. To ju˙z nie była abstrakcyjna jasno´sc´ , ale wyj´scie na zewnatrz. ˛ Prawie tam dotarli. Tylko trzydzie´sci jardów. Dziewi˛ec´ dziesiat ˛ krótkich stóp. To powinno si˛e uda´c. Mo˙ze dopadna˛ człowieka w czerni. By´c mo˙ze w jasnym s´wietle dnia zwi˛edna˛ kwitnace ˛ w jego umy´sle kwiaty zła i wszystko oka˙ze si˛e mo˙zliwe. Co´s zakryło nagle sło´nce. Zaskoczony rewolwerowiec podniósł wzrok i zobaczył posta´c, która przesłoniła całe s´wiatło, całe je pochłon˛eła, pozostawiajac ˛ tylko skrawki bł˛ekitu wokół zarysu ramion i w prze´swicie krocza. — Cze´sc´ chłopcy! Przepojony sarkazmem głos człowieka w czerni potoczył si˛e ku nim pot˛ez˙ nym echem, które wzmacniała naturalna gło´snia skały. Rewolwerowiec poszukał na o´slep ko´sci z˙ uchwy, lecz nie znalazł jej, zgubiła si˛e, została zu˙zyta. Człowiek w czerni roze´smiał si˛e. Jego s´miech rozbrzmiewał wokół nich, huczac ˛ niczym wypełniajacy ˛ jaskinie przybój. Chłopiec krzyknał ˛ i zachwiał si˛e. Jego 140

i ramiona znowu zacz˛eły kr˛eci´c młynka w rozrzedzonym powietrzu. Pod nimi rwał si˛e i dygotał metal; szyny powoli i sennie wyginały si˛e w łuk. Chłopiec dał nurka; r˛eka zatrzepotała i niczym mewa w ciemno´sci, w gór˛e, w gór˛e, a potem zawisł nad otchłania; ˛ kołyszac ˛ si˛e, wlepiał w rewolwerowca ciemne oczy, w których malowała si˛e ostateczna s´lepa i utracona s´wiadomo´sc´ . — Pomó˙z mi. — Chod´z ju˙z, rewolwerowcze! — zahuczał głos. — Albo nigdy mnie nie złapiesz! Wszystkie sztony na stole. Wszystkie karty odkryte, wszystkie prócz jednej. ˙ Chłopiec wisiał niczym z˙ ywa karta tarota, Wisielec, Fenicki Zeglarz, ten, który utracił niewinno´sc´ , tu˙z-tu˙z nad falami styksowego morza. „Poczekaj, poczekaj chwil˛e.” — Czy mam odej´sc´ ? — Głos tak dono´sny, z˙ e nie sposób my´sle´c, głos władajacy ˛ ludzkim umysłem. . . „Nie p˛ekaj, zanu´c smutna˛ pie´sn´ i pokrzep si˛e. . . ” — Pomó˙z mi. Most zaczał ˛ si˛e coraz bardziej wygina´c, skrzypiac, ˛ odrywajac ˛ si˛e od reszty konstrukcji, opadajac. ˛ .. — W takim razie musz˛e ci˛e zostawi´c. — Nie! Nogi poniosły go same, wyrywajac ˛ gwałtownie z parali˙zujacej ˛ entropii — ponad wiszacym ˛ chłopcem, długimi susami ku s´wiatłu. Ku Wie˙zy, która zastygła czarnym fryzem na siatkówce oka jego duszy. Nagle zrobiło si˛e i cicho, człowiek w czerni zniknał, ˛ umilkło nawet serce rewolwerowca; most przechylił si˛e jeszcze bardziej, a potem oderwał i zaczał ˛ powolny taniec w otchła´n; r˛eka rewolwerowca znalazła skapan ˛ a˛ w s´wietle kamienna˛ kraw˛ed´z pot˛epienia, a za nim, w straszliwej ciszy, chłopiec odezwał si˛e z miejsca, które znajdowało si˛e o wiele ni˙zej. — Wi˛ec id´z. Sa˛ s´wiaty inne ni˙z ten. Wszystko si˛e od niego oderwało, cały ci˛ez˙ ar; podciagaj ˛ ac ˛ si˛e do góry, ku s´wiatłu, powiewowi bryzy i realiom nowej karmy („wszyscy błyszczymy”), odwrócił głow˛e z powrotem, starajac ˛ si˛e w swoim bólu by´c przez chwil˛e Janusem — ale z tyłu nie było niczego, tylko mknaca ˛ w dół cisza, gdy˙z chłopiec nie wydał z siebie z˙ adnego d´zwi˛eku. Wspiał ˛ si˛e na skalna˛ skarp˛e i zobaczył przed soba˛ poro´sni˛eta˛ trawa˛ hal˛e i człowieka w czerni, który stał na szeroko rozstawionych nogach, ze skrzy˙zowanymi na piersi r˛ekoma. Rewolwerowiec trzymał si˛e chwiejnie na nogach, blady jak duch, z wielkimi załzawionymi oczyma i koszula,˛ która˛ wysmarował białym pyłem w trakcie ostatniej rozpaczliwej wspinaczki. Przyszło mu do głowy, z˙ e zawsze b˛edzie uciekał przed tym morderstwem. Przyszło mu do głowy, z˙ e przy dalszych czekajacych ˛ go degradacjach ducha ta wyda si˛e niesko´nczenie mała, a mimo to wcia˙ ˛z b˛edzie 141

przed nim uciekał, przez miasta i korytarze, z łó˙zka do łó˙zka; b˛edzie uciekał przed twarza˛ chłopca i szukał zapomnienia w ramionach kobiet lub znowu siejac ˛ zniszczenie, by dotrze´c w ko´ncu do ostatniej komnaty i ujrze´c t˛e twarz nad płomykiem s´wiecy. On stał si˛e chłopcem; chłopiec stał si˛e nim. Był, niczym wurderlak, wilkołakiem własnego chowu i w gł˛ebokich snach zmieni si˛e w chłopca i b˛edzie mówił w obcych j˛ezykach. To jest s´mier´c. Czy˙zby? Czy˙zby? Powoli, chwiejnym krokiem, ruszył po skalistym zboczu tam, gdzie czekał na niego człowiek w czerni. Tu, pod sło´ncem rozumu, szyny rozsypały si˛e w pył i mogło si˛e wydawa´c, z˙ e nigdy ich nie było. Człowiek w czerni roze´smiał si˛e i s´ciagn ˛ ał ˛ kaptur wierzchem obu dłoni. — A wi˛ec tak! — zawołał. — To nie koniec, ale koniec poczatku? ˛ Robisz post˛epy, rewolwerowcze! Robisz post˛epy! Och, jak ja ciebie podziwiam! Rewolwerowiec wyciagn ˛ ał ˛ z zawrotna˛ szybko´scia˛ bro´n wypalił dwana´scie razy. Błyski wystrzałów przy´cmiły samo sło´nce, huk odbił si˛e echem od stojacych ˛ za ich plecami skał. — No, no — mruknał, ˛ nie przestajac ˛ si˛e s´mia´c, człowiek w czerni. — Odprawili´smy razem wielkie czary, ty ja. Pr˛edzej zabijesz siebie ni˙z mnie. U´smiechajac ˛ si˛e i nie odrywajac ˛ wzroku od rewolwerowca, zaczał ˛ si˛e cofa´c. — Chod´z. Chod´z. Chod´z — przyzywał go. I rewolwerowiec poda˙ ˛zył za nim w pop˛ekanych butach na miejsce narady.

Rewolwerowiec i Człowiek w Czerni

Człowiek w czerni poprowadził go na staro˙zytne miejsce egzekucji, z˙ eby odby´c narad˛e. Rewolwerowiec od razu wiedział: to była golgota, miejsce czaszek. Wyblakłe czaszki obracały ku nim puste spojrzenia — czaszki bydła, kojotów, jeleni, królików. Tutaj alabastrowy ksylofon ba˙zancicy zabitej, gdy si˛e po˙zywiała, ówdzie delikatne kosteczki kreta zabitego zapewne dla przyjemno´sci przez dzikiego psa. Golgota była niecka˛ wci˛eta˛ w opadajace ˛ zbocze góry. Ni˙zej, na mniejszej wysoko´sci rewolwerowiec zobaczył drzewka Jozuego i karłowate jodły. Bł˛ekitne niebo nad głowa˛ było ja´sniejsze od tego, które ogladał ˛ w ciagu ˛ minionych dwunastu miesi˛ecy, w powietrzu czu´c było co´s nieokre´slonego, co s´wiadczyło o blisko´sci morza. „Jestem na Zachodzie, Cuthbercie”, pomy´slał ze zdumieniem. I oczywi´scie w ka˙zdej czaszce, w ka˙zdym owalu pustego oczodołu widział twarz chłopca. Człowiek w czerni siedział na starodawnej kłodzie z˙ elaznego drzewa. Jego buty były oproszone kurzem i wszechobecnym w tym miejscu nieprzyjemnym kostnym pyłem. Ponownie nało˙zył kaptur, lecz rewolwerowiec widział wyra´znie podbródek i zarys szcz˛eki. Schowane w cieniu wargi rozchyliły si˛e w u´smiechu. — Nazbieraj drewna na opał, rewolwerowcze, z tej strony gór zbocza sa˛ łagodne, ale mo˙zna tu u´swierkna´ ˛c z zimna. To w ko´ncu miejsce s´mierci, nieprawda˙z? — Zabij˛e ci˛e — powiedział rewolwerowiec. — Nie, nie zrobisz tego. Nie mo˙zesz. Ale mo˙zesz nazbiera´c drew. To przypomni ci twojego Izaaka. Rewolwerowiec nie zrozumiał aluzji. Oddalił si˛e bez słowa i niczym zwykły ciura zaczał ˛ szuka´c drewna na opał. Nie udało mu si˛e wiele znale´zc´ . Po tej stronie gór nie rosło diabelskie ziele, a z˙ elazne drzewo si˛e nie paliło, w ko´ncu wrócił z nar˛eczem drewien, obsypany sproszkowana˛ ko´scia,˛ jakby unurzał si˛e w mace. ˛ Sło´nce, które schowało si˛e za najwy˙zszymi drzewkami Jozuego, przybrało czerwony kolor i przygladało ˛ im si˛e ze złowroga˛ oboj˛etno´scia˛ zza czarnych udr˛eczonych gał˛ezi. — Doskonale! — ucieszył si˛e człowiek w czerni. — Jaki˙z z ciebie wyjatkowy ˛ człowiek! Jaki metodyczny! Składam ci uszanowanie! Zachichotał i rewolwerowiec rzucił mu drewno pod nogi, w powietrze uniósł si˛e kostny pył. Człowiek w czerni nie wzdrygnał ˛ si˛e ani nie cofnał; ˛ zaczał ˛ po prostu układa´c drwa. Rewolwerowiec patrzył zafascynowany, jak powstaje nowy ideogram. Przypominał skomplikowany podwójny komin o wysoko´sci mniej wi˛ecej dwóch stóp. Uko´nczywszy go, człowiek w czerni podniósł r˛ek˛e ku niebu, strzasaj ˛ ac ˛ obszerny r˛ekaw z waskiej ˛ wypiel˛egnowanej dłoni, a potem nagle ja˛ opu´scił, (prostujac ˛ mały i wskazujacy ˛ palec w tradycyjnym znaku) złego uroku. Przy ziemi buchnał ˛ niebieski płomie´n i rozpaliło si˛e ognisko. 144

— Mam zapałki — stwierdził jowialnie człowiek w czerni — ale pomy´slałem, z˙ e by´c mo˙ze spodobaja˛ ci si˛e czary. Nie za darmo, rewolwerowcze, a teraz ugotuj nam obiad. Poły szaty zadr˙zały i na ziemi˛e spadł wypatroszony, odarty ze skóry tłusty królik. Rewolwerowiec nadział go bez słowa na ro˙zen i zaczał ˛ piec, w powietrzu rozszedł si˛e smakowity zapach; sło´nce chyliło si˛e ku zachodowi. Nad niecka,˛ która˛ człowiek w czerni wybrał, by stawi´c mu w ko´ncu czoło, unosiły si˛e zgłodniałe purpurowe cienie. Królik przyrumienił si˛e i rewolwerowiec poczuł, z˙ e burczy mu w brzuchu. Ale kiedy mi˛eso si˛e upiekło, bez słowa wr˛eczył ro˙zen człowiekowi w czerni, po czym poszperał w swojej sakwie i wyciagn ˛ ał ˛ z niej ostatni kawałek suszonej wołowiny. Miała słony smak łez i bolały od niej usta. — To bezsensowny gest — stwierdził człowiek w czerni i w jego głosie zabrzmiały jednocze´snie gniew i rozbawienie. — Trudno — odparł rewolwerowiec. W ustach miał małe ranki powstałe z braku witamin. Sól wykrzywiła jego twarz w gorzkim u´smiechu. — Boisz si˛e zaczarowanego mi˛esa? — Tak. Człowiek w czerni s´ciagn ˛ ał ˛ z głowy kaptur. Rewolwerowiec przyjrzał mu si˛e w milczeniu. Na swój sposób twarz człowieka w czerni niemile go zaskoczyła. Była przystojna i regularna, pozbawiona s´ladów, po których mo˙zna by pozna´c, z˙ e ma przed soba˛ człowieka, który niejedno przeszedł i którego dopuszczono do wielkich i nieznanych sekretów. Miał zmierzwione czarne włosy, wysokie czoło, ciemne błyszczace ˛ oczy, nieokre´slonego kształtu nos, zmysłowe pełne usta i, podobnie jak rewolwerowiec, blada˛ cer˛e. — Spodziewałem si˛e kogo´s starszego — stwierdził w ko´ncu. — Niekoniecznie. Jestem prawie nie´smiertelny. Mógłbym oczywi´scie przybra´c rysy, których bardziej by´s si˛e spodziewał, ale wolałem pokaza´c ci te, z którymi. . . ee. . . si˛e urodziłem. Spójrz, rewolwerowcze, zachód sło´nca. Sło´nce schowało si˛e ju˙z za horyzontem i niebo na zachodzie przybrało pos˛epna˛ barw˛e gasnacego ˛ paleniska. — Nie zobaczysz nast˛epnego wschodu sło´nca przez okres, który mo˙ze ci si˛e wyda´c bardzo długi — powiedział cicho człowiek w czerni. Rewolwerowiec przypomniał sobie otchła´n pod górami i spojrzał na niebo, na którym, jakby na umówiony sygnał, zapaliły si˛e liczne konstelacje. — Teraz to nie ma znaczenia — odparł tak samo cicho.

145

***

Tasowane przez człowieka w czerni karty zlewały si˛e z soba.˛ Talia była wielka, wzór na odwrotnej stronie kart skomplikowany. — To karty tarota — wyja´snił. — Standardowa talia, do której dodałem kilka kart mojego własnego pomysłu. Patrz uwa˙znie, rewolwerowcze. — Dlaczego? — Mam zamiar przepowiedzie´c ci przyszło´sc´ , Rolandzie. Trzeba odwróci´c siedem kart, ka˙zda˛ osobno, i umie´sci´c w koniunkcji z innymi. Nie robiłem tego od ponad trzystu lat, i podejrzewam, z˙ e nigdy nie czytałem takich jak twoje. — Kpiaca ˛ nuta, która zabrzmiała znowu w jego głosie, była niczym zakradajacy ˛ si˛e noca,˛ z no˙zem w gar´sci, kuwia´nski z˙ ołnierz. — Jeste´s ostatnim na tym s´wiecie łowca˛ przygód. Ostatnim krzy˙zowcem. Jak˙ze musi ci˛e to cieszy´c, Rolandzie! Nie ´ masz poj˛ecia, jak blisko Wie˙zy si˛e znalazłe´s, jak blisko w czasie. Swiaty obracaja˛ si˛e wokół twojej głowy. — Przepowiedz mi przyszło´sc´ — wychrypiał rewolwerowiec. Odkryta została pierwsza karta. — Wisielec — stwierdził człowiek w czerni. Zmierzch zwrócił mu jego kaptur. — Ale tu, nie wchodzac ˛ w koniunkcj˛e z z˙ adna˛ inna,˛ nie oznacza s´mierci, lecz sił˛e. To ty, rewolwerowcze, jeste´s Wisielcem, uparcie poda˙ ˛zajacym ˛ do celu, poda˙ ˛zajacym ˛ do´n ponad wszystkimi czelu´sciami Hadesu. Straciłe´ ˛ s ju˙z w otchła´n jednego towarzysza podró˙zy, nieprawda˙z? Człowiek w czerni odwrócił druga˛ kart˛e. ˙ — Zeglarz. Zwró´c uwag˛e na jasna˛ brew, gładkie policzki, zbolałe oczy. On tonie, rewolwerowcze, i nikt nie rzuca mu liny. To chłopiec, Jake. Rewolwerowiec skrzywił si˛e i nic nie powiedział. Odkryta została trzecia karta. Na ramieniu młodzie´nca siedział okrakiem szczerzacy ˛ z˛eby pawian. Na zwróconej w gór˛e twarzy młodzie´nca widniał wystylizowany grymas strachu i grozy. Przyjrzawszy si˛e bli˙zej, rewolwerowiec spostrzegł, z˙ e pawian trzyma w łapie bicz. — Wi˛ezie´n — oznajmił człowiek w czerni. Ogie´n rzucał na kart˛e niemiłe migotliwe cienie; zdawało si˛e, z˙ e twarz młodzie´nca porusza si˛e i krzywi w bezgło´snym przera˙zeniu. Rewolwerowiec odwrócił wzrok. — Troch˛e denerwujace, ˛ prawda? — zapytał człowiek w czerni i zrobił taka˛ min˛e, jakby miał ochot˛e parskna´ ˛c s´miechem. Ukazał czwarta˛ kart˛e. Kobieta z szalem na głowie prz˛edła nitk˛e na kołowrotku. Przygladaj ˛ ac ˛ si˛e jej załzawionymi oczyma, rewolwerowiec nie mógł oprze´c si˛e wra˙zeniu, z˙ e kobieta jednocze´snie szlocha i chytrze si˛e u´smiecha.

146

— Władczym Mroku — wyja´snił człowiek w czerni. — Nie wydaje ci si˛e dwulicowa, rewolwerowcze? Jest taka. Prawdziwy z niej Janus. — Dlaczego mi to pokazujesz? — Nie pytaj! — zakazał ostro człowiek w czerni i zaraz potem na jego twarzy pojawił si˛e u´smiech. — Nie pytaj. Tylko patrz. Je´sli ci˛e to uspokoi, potraktuj to jako bezsensowny rytuał. Jak w ko´sciele. Zachichotał i odwrócił piat ˛ a˛ kart˛e. Szczerzacy ˛ z˛eby z˙ niwiarz zaciskał w ko´scistych palcach kos˛e. ´ — Smier´ c — powiedział krótko człowiek w czerni. — Lecz jeszcze nie dla ciebie. Szósta karta. Rewolwerowiec spojrzał na nia˛ i poczuł dziwne mrowienie w z˙ oładku. ˛ Przeczucie tego, co si˛e stanie, wypełniło go rado´scia˛ i groza; ˛ nie sposób było okre´sli´c jednym słowem tej emocji. Miał wra˙zenie, z˙ e jednocze´snie ta´nczy i zbiera mu si˛e na mdło´sci. — Wie˙za — oznajmił cicho człowiek w czerni. Karta rewolwerowca le˙zała po´srodku, nast˛epne w czterech rogach niczym kra˛ z˙ ace ˛ wokół gwiazdy satelity. — Gdzie miejsce tej karty? — zapytał rewolwerowiec. Człowiek w czerni poło˙zył Wie˙ze˛ na Wisielcu, kompletnie go zakrywajac. ˛ — Co to oznacza? Człowiek w czerni nie odpowiedział. — Co to oznacza? — powtórzył ochryple rewolwerowiec. Człowiek w czerni nie odpowiedział. — Niech ci˛e diabli! Bez odpowiedzi. — Jaka jest siódma karta? Człowiek w czerni odkrył siódma˛ kart˛e. Na bł˛ekitnym niebie s´wieciło sło´nce. Wokół niego ta´nczyły kupidyny i duchy. ˙ — Siódma karta to Zycie — oznajmił cicho człowiek w czerni. — Ale nie dla ciebie. — Gdzie jest jej miejsce? — Nie powiniene´s tego wiedzie´c. Ja te˙z nie — stwierdził człowiek w czerni, po czym cisnał ˛ beztrosko kart˛e w gasnace ˛ ognisko, gdzie zw˛egliła si˛e, zwin˛eła i zabłysła płomieniem. Rewolwerowiec poczuł, jak jego serce dr˙zy i obraca si˛e w lód. — Teraz za´snij — rzucił lekkim tonem człowiek w czerni. — By´c mo˙ze co´s ci si˛e przy´sni. — Zadusz˛e ci˛e — zawołał rewolwerowiec. Podkurczył z niesamowicie dzika˛ szybko´scia˛ nogi i dał susa przez ognisko.

147

U´smiechni˛ety człowiek w czerni urósł w jego oczach i zniknał ˛ w gł˛ebi rozbrzmiewajacego ˛ echem długiego korytarza, w którym stały obsydianowe pylony. ´ Swiat wypełnił si˛e jego szyderczym s´miechem. Rewolwerowiec spadał, umierał, zasypiał. Przy´snił mu si˛e sen. Wszech´swiat był pusty. Nic si˛e nie poruszało. Niczego nie było. Rewolwerowiec dryfował w nim otumaniony. — Niech stanie si˛e s´wiatło — odezwał si˛e nonszalancki głos człowieka w czerni i stało si˛e s´wiatło. Rewolwerowcowi przeszło przez głow˛e, z˙ e s´wiatło jest dobre. — A teraz ciemno´sc´ nad głowami i roz´swietlajace ˛ ja˛ gwiazdy, i woda na dole. Stało si˛e. Rewolwerowiec unosił si˛e nad bezkresnymi morzami. Na górze migotały gwiazdy. — Lad ˛ — poprosił człowiek w czerni. I stał si˛e lad; ˛ wynurzył si˛e z wody w nieko´nczacych ˛ si˛e, galwanicznych konwulsjach. Był czerwony, jałowy, pop˛ekany i sterylnie l´sniacy. ˛ Wulkany wypluwały z siebie magm˛e niczym wielkie pryszcze na brzydkiej łysej głowie nastolatka. — Dobrze — stwierdził człowiek w czerni. — To na poczatek. ˛ Teraz stwórzmy jakie´s ro´sliny. Drzewa. Traw˛e i pola. Stało si˛e. Tu i ówdzie łaziły dinozaury, porykujac, ˛ posapujac, ˛ zjadajac ˛ si˛e wzajemnie i taplajac ˛ w cuchnacych ˛ ropono´snych sadzawkach. Wsz˛edzie rosły tropikalne deszczowe lasy. Olbrzymie paprocie wyciagały ˛ ku sło´ncu z˙ łobkowane lis´cie, po niektórych pełzały dwugłowe z˙ uki. Wszystko to zobaczył rewolwerowiec. Mimo to czuł si˛e wielki. — A teraz człowiek — powiedział cicho człowiek w czerni, lecz rewolwerowiec spadał. . . spadał w gór˛e. Horyzont rozległej z˙ yznej ziemi zaczał ˛ si˛e zakrzywia´c. Tak, wszyscy mówili, z˙ e si˛e zakrzywia, wszyscy jego nauczyciele twierdzili, z˙ e udowodniono to na długo, nim s´wiat poszedł naprzód. Ale to. . . Dalej i dalej. Przed jego zdumionymi oczyma wyodr˛ebniły si˛e kontynenty, które szybko zasłoniły wiry chmur. Atmosfera trzymała s´wiat w swoim ło˙zysku. Sło´nce za´s, wschodzace ˛ za ramieniem ziemi. . . Rewolwerowiec krzyknał ˛ i zasłonił r˛eka˛ oczy. — Niech stanie si˛e s´wiatło! — Głos, który wymówił te słowa, nie był ju˙z głosem człowieka w czerni. Odbijał si˛e gigantycznym echem. Wypełnił przestrze´n i przestrzenie mi˛edzy przestrzeniami. ´ — Swiatło! Rewolwerowiec spadał i spadał. Sło´nce skurczyło si˛e. Gdzie´s obok przeleciała czerwona, poprzecinana kanałami planeta, która˛ okra˙ ˛zały w´sciekle dwa ksi˛ez˙ yce. Wirujacy ˛ pas kamieni. Kolejna ´ planeta, kipiaca ˛ gazami, zbyt wielka, by je utrzyma´c i dlatego spłaszczona. Swiat pier´scieni, naje˙zony błyszczacymi ˛ lodowymi drzazgami. 148

´ — „Swiatło! Niech si˛e stanie. . . ” Inne s´wiaty, jeden, drugi, trzeci. Daleko za ostatnim, zbudowana ze skały i lodu, samotna kula, okra˙ ˛zajaca ˛ je w martwej ciemno´sci sło´nce, które nie było jas´niejsze od za´sniedziałego miedziaka. Ciemno´sc´ . — Nie — j˛eknał ˛ rewolwerowiec. Jego głos był płaski, nie odbijał si˛e echem. Ciemno´sc´ była ciemniejsza od ciemno´sci. Przy tej ciemno´sci najciemniejsza noc ludzkiej duszy mogła si˛e wyda´c słonecznym dniem. Ciemno´sc´ nad górami lekka˛ ´ smuga˛ na obliczu Swiatła. — Dosy´c, prosz˛e, dosy´c. Nie chc˛e tego wi˛ecej. . . ´ — SWIATŁO! — Dosy´c. Prosz˛e, dosy´c. . . Gwiazdy te˙z zacz˛eły si˛e kurczy´c. Całe mgławice zbiegały si˛e i zlewały w bezmy´slne smugi. Cały wszech´swiat zdawał si˛e zbiega´c wokół niego. — Jezu, dosy´c, dosy´c, dosy´c. . . — W takim razie wycofaj si˛e — szepnał ˛ mu jedwabi´scie do ucha człowiek w czerni. — Porzu´c wszelkie my´sli o Wie˙zy. Id´z swoja˛ droga,˛ rewolwerowcze, i ocal dusz˛e. Rewolwerowiec zmobilizował siły. Wstrza´ ˛sni˛ety i samotny, zagubiony w ciemno´sci, przera˙zony wyłaniajacym ˛ si˛e przed nim sensem absolutu, zebrał si˛e w sobie. — NIE! NIGDY! — oznajmił kategorycznie ´ — W TAKIM RAZIE NIECH SIE˛ STANIE SWIATŁO! I stało si˛e s´wiatło, mia˙zd˙zac ˛ go niczym młot, wielkie, pierwotne s´wiatło. Rozpływała si˛e w nim s´wiadomo´sc´ — ale zanim to si˛e stało, rewolwerowiec zobaczył co´s o kosmicznym znaczeniu. Uchwycił si˛e tego z bolesnym wysiłkiem i odnalazł siebie. Uciekł przed obł˛edem, który implikowała wiedza, i wrócił do swojej ja´zni.

***

Trwała noc — nie miał poj˛ecia, czy ta sama, czy mo˙ze inna. D´zwignał ˛ si˛e z miejsca, w którym wyladował ˛ po swoim demonicznym skoku, i spojrzał na kłod˛e. Człowiek w czerni zniknał. ˛ Ogarn˛eła go wielka rozpacz. Bo˙ze, trzeba b˛edzie przez to wszystko ponownie przej´sc´ , pomy´slał, a potem usłyszał za soba˛ głos. — Jestem tutaj, rewolwerowcze. Nie chciałem siedzie´c tak blisko ciebie. Gadasz przez sen. Człowiek w czerni zachichotał. 149

Rewolwerowiec chwiejnie uklakł ˛ i odwrócił si˛e, z ogniska został tylko czerwony z˙ ar i szary popiół, znajomy wypalony wzór zw˛eglonych szczap. Człowiek w czerni ogryzał z ko´sci tłuste mi˛eso królika. — Dobrze si˛e spisałe´s — oznajmił. — Nigdy nie mógłbym zesła´c tej wizji Martenowi. Wróciłby, s´liniac ˛ si˛e jak kretyn. — Co to było? — zapytał rewolwerowiec bełkotliwym, dr˙zacym ˛ głosem. Czuł, z˙ e je´sli spróbuje wsta´c, ugna˛ si˛e pod nim nogi. — Wszech´swiat — odparł niedbale człowiek w czerni. Beknał ˛ i rzucił kos´ci w ognisko, gdzie zal´sniły niezdrowa˛ biało´scia.˛ Wiatr gwizdał z przejmujacym ˛ smutkiem nad golgota.˛ — Wszech´swiat — powtórzył t˛epo rewolwerowiec. — Chcesz Wie˙zy — powiedział człowiek w czerni. Zabrzmiało to jak pytanie. — Tak. — Ale nie zdob˛edziesz jej — stwierdził człowiek w czerni i na jego wargach pojawił si˛e okrutny u´smiech. — Widziałem, jak blisko kraw˛edzi znalazłe´s si˛e tym razem. Wie˙za zabije ci˛e w połowie drogi do jej s´wiata. — Nic o mnie nie wiesz — szepnał ˛ rewolwerowiec i jego rozmówca przestał si˛e u´smiecha´c. — To ja stworzyłem twojego ojca i zniszczyłem go — stwierdził ponuro. — Ja zaprzyja´zniłem si˛e z twoja˛ matka˛ poprzez Martena i posiadłem ja.˛ Tak było zapisane i tak si˛e stało. Jestem najni˙zszym sługa˛ Mrocznej Wie˙zy. Oddano mi we władanie Ziemi˛e. — Co ja zobaczyłem? — zapytał rewolwerowiec. — Na ko´ncu? Co to było? — Na co wygladało? ˛ Rewolwerowiec milczał pogra˙ ˛zony w zadumie. Poszukał tytoniu, lecz nie zostało go ani troch˛e. Człowiek w czerni najwyra´zniej nie miał zamiaru wypełni´c jego woreczka przy u˙zyciu czarnej albo białej magii. — To było s´wiatło — oznajmił w ko´ncu rewolwerowiec. — Wielkie białe s´wiatło, a potem. . . — urwał i zerknał ˛ na człowieka w czerni, który pochylił si˛e nagle do przodu. Na jego twarzy malowały si˛e niezwykłe emocje, zbyt oczywiste, by mógł si˛e ich wyprze´c. Malowała si˛e ciekawo´sc´ . — Ty tego nie wiesz! — stwierdził rewolwerowiec i zaczał ˛ si˛e u´smiecha´c. — O, wielki czarnoksi˛ez˙ niku, który przywracasz z˙ ycie umarłym! Ty tego nie wiesz. — Wiem — odparł człowiek w czerni. — Ale nie wiem. . . co wiem. — Białe s´wiatło — powtórzył rewolwerowiec. — A potem z´ d´zbło trawy. Jedno jedyne z´ d´zbło trawy, które zasłoniło wszystko, a ja byłem mały. Niesko´nczenie mały. — Trawa. — Człowiek w czerni zamknał ˛ oczy. Miał zapadła,˛ wychudła˛ twarz. ´ zbło trawy. Jeste´s pewien? — Zd´ — Tak. — Rewolwerowiec zmarszczył brew. — Lecz z´ d´zbło było purpurowe.

150

***

I wtedy człowiek w czerni zaczał ˛ mówi´c. Wszech´swiat (powiedział) kryje w sobie paradoks zbyt wielki, by mógł go ogarna´ ˛c sko´nczony umysł. Podobnie jak z˙ ywy mózg nie potrafi stworzy´c nie˙zywego mózgu — chocia˙z łudzi si˛e, z˙ e to potrafi — tak samo sko´nczony umysł nie mo˙ze ogarna´ ˛c niesko´nczono´sci. Ju˙z sam prozaiczny fakt istnienia wszech´swiata zaprzecza argumentom, jakie moga˛ wytoczy´c pragmatyk i cynik. Dawno temu, sto pokole´n przed tym, nim s´wiat poszedł naprzód, rodzaj ludzki osiagn ˛ ał ˛ wystarczajaco ˛ wysoki poziom techniczny i naukowy, by odłupa´c kilka odłamków od wielkiej kamiennej kolumny bytu. Ale nawet wówczas fałszywe s´wiatło nauki (lub je´sli wolisz, wiedzy) rozbłysło tylko w kilku rozwini˛etych krajach. Mimo olbrzymiej liczby poznanych faktów, w uderzajaco ˛ małym stopniu zgł˛ebiono istot˛e rzeczy. Nasi ojcowie, rewolwerowcze, pokonali chorob˛e tego co gnije, która˛ nazywamy rakiem, uporali si˛e niemal ze staro´scia,˛ polecieli na Ksi˛ez˙ yc. . . (— Nie wierz˛e w to — stwierdził kategorycznie rewolwerowiec, na co człowiek w czerni po prostu si˛e u´smiechnał. ˛ — Nie musisz — odparł.) . . . i stworzyli albo odkryli setki innych cudownych błahostek. Temu bogactwu informacji nie towarzyszyło jednak prawie wcale zgł˛ebienie istoty rzeczy. Nikt nie napisał wspaniałej ody sławiacej ˛ cud sztucznego zapłodnienia. . . (— Co takiego? — Płodzenie dzieci z zamro˙zonego m˛eskiego nasienia. — Bzdura. — Jak sobie z˙ yczysz. . . ale nawet staro˙zytni nie potrafili wyprodukowa´c dzieci z tego materiału.) . . . albo wozu-co-sam-jedzie. Nieliczni, je´sli w ogóle ktokolwiek, poznali Zasad˛e Bytu: nowa wiedza prowadzi zawsze do budzacych ˛ groz˛e tajemnic. Gł˛ebsza wiedza na temat fizjologii mózgu podaje w watpliwo´ ˛ sc´ istnienie duszy, mimo z˙ e sama natura bada´n czyni je bardziej prawdopodobnym. Rozumiesz? Oczywis´cie, z˙ e nie. Otacza ci˛e własna romantyczna aura, jeste´s wtajemniczony w ró˙zne arkana. Mimo to zbli˙zasz si˛e teraz do granic. . . nie do granic wiedzy, lecz pojmowania. Grozi ci odwrócona entropia duszy. Ale przejd´zmy do spraw bardziej prozaicznych: Najwi˛eksza˛ tajemnica,˛ która˛ kryje wszech´swiat, nie jest z˙ ycie, lecz Rozmiar. Rozmiar zawiera w sobie z˙ ycie, a Wie˙za zawiera Rozmiar. Dziecko, które wszystkiemu si˛e dziwi, pyta ojca: Tato, co jest za tym niebem? I ojciec odpowiada: Mrok przestrzeni. Na to dziecko: a co jest za przestrzenia? ˛ Na to ojciec: Galaktyka, a co za galaktyka? ˛ Kolejna galaktyka, a za kolejna˛ galaktyka? ˛ Tego nie wie nikt. Rozumiesz? Rozmiar skazuje nas na pora˙zk˛e. Dla ryby wszech´swiatem jest jezioro, w którym z˙ yje. Co my´sli ryba, gdy co´s wyrywa ja˛ za pysk poza srebrne granice jej

151

istnienia w nowy wszech´swiat, gdzie tonie w powietrzu, a s´wiatło jest bł˛ekitnym szale´nstwem, w którym wielkie, pozbawione skrzeli dwuno˙zne stworzenia wrzucaja˛ ja˛ do skrzyni, gdzie si˛e dusi, i nakrywaja˛ mokrym zielskiem, z˙ eby zdechła? Mo˙zna te˙z wzia´ ˛c czubek ołówka i powi˛eksza´c go do chwili, gdy u´swiadomimy sobie z oszołomieniem, z˙ e czubek ołówka nie jest stały; składa si˛e z atomów, które wiruja˛ i obracaja˛ si˛e wokół własnych osi niczym trylion demonicznych planet. To, co wydaje nam si˛e stałe, jest w istocie tylko lu´zna˛ siecia,˛ utrzymywana˛ w miejscu przez grawitacj˛e. Sprowadzone do poprawnych rozmiarów odległo´sci mi˛edzy tymi atomami moga˛ sta´c si˛e milami, parsekami, eonami. Same atomy zbudowane sa˛ z jader ˛ oraz obracajacych ˛ si˛e protonów i elektronów. Mo˙zna te˙z zej´sc´ stopie´n ni˙zej, do czastek ˛ elementarnych, a potem do czego? Do tachionów? Do nico´sci? Oczywi´scie, z˙ e nie. Wszystko we wszech´swiecie zaprzecza nico´sci; nie sposób stwierdzi´c, z˙ e rzeczy gdzie´s si˛e ko´ncza.˛ Czy wypadajac ˛ poza granic˛e wszech´swiata, zobaczysz płot i tablic˛e z napisem ´SLEPA ULICZKA? Nie. Mo˙zesz natkna´ ˛c si˛e na co´s twardego i zaokraglonego ˛ — podobnie musi widzie´c kurczak jajo od s´rodka, i je´sli spróbujesz przebi´c t˛e skorup˛e, jakie pot˛ez˙ ne i gorejace ˛ s´wiatło wpadnie przez otwór na kra´ncu przestrzeni? By´c mo˙ze wyjrzysz na zewnatrz ˛ i odkryjesz, z˙ e cały nasz wszech´swiat stanowi zaledwie czastk˛ ˛ e atomu z´ d´zbła trawy? By´c mo˙ze b˛edziesz musiał uzna´c, z˙ e pa˙ istnienie nie zawiera si˛e w jednej lac ˛ to z´ d´zbło, spopielasz cały wszech´swiat? Ze niesko´nczono´sci, lecz w ich niesko´nczonej liczbie? By´c mo˙ze zobaczysz, jakie miejsce zajmuje nasz wszech´swiat w porzadku ˛ rzeczy — miejsce atomu w z´ d´zble trawy. Czy to mo˙zliwe, by wszystko, co spostrzegamy, poczynajac ˛ od niesko´nczenie małego wirusa po odległa˛ Mgławic˛e Ko´nskiej Głowy, mie´sciło si˛e w jednym z´ d´zble trawy. . . z´ d´zble, które w płynacym ˛ tam gdzie´s indziej czasie istnieje tylko dzie´n albo dwa? Co si˛e stanie, je´sli to z´ d´zbło zostanie s´ci˛ete kosa? ˛ Kiedy zacznie wi˛edna´ ˛c i rozkład przeniesie si˛e do naszego własnego wszech´swiata, w nasze z˙ ycie, czy wszystko stanie si˛e z˙ ółte, brazowe ˛ i wyschni˛ete? Mo˙ze to si˛e ju˙z zacz˛eło. Mówimy, z˙ e s´wiat poszedł naprzód; by´c mo˙ze chodzi nam o to, z˙ e zaczał ˛ usycha´c. Pomy´sl, jak bardzo pomniejsza nas takie widzenie rzeczy, rewolwerowcze! Je´sli Bóg patrzy na to wszystko, czy rzeczywi´scie wymierza sprawiedliwo´sc´ rasie muszek z˙ yjacej ˛ po´sród niesko´nczenie wielu innych ras muszek? Czy widzi spadajac ˛ a˛ na ziemi˛e jaskółk˛e, gdy jest ona mniejsza od pyłku wodoru dryfujacego ˛ swobodnie w otchłani kosmosu? A je´sli to widzi. . . jaka musi by´c natura takiego Boga? Gdzie On mieszka? Jak mo˙zna z˙ y´c poza niesko´nczono´scia? ˛ Wyobra´z sobie piasek pustyni Mohaine, która˛ przebyłe´s, aby mnie odnale´zc´ , i wyobra´z sobie tryliony wszech´swiatów — nie s´wiatów, lecz wszech´swiatów — zamkni˛etych w ka˙zdym jego ziarnie; a w ka˙zdym z tych wszech´swiatów niesko´nczona˛ liczb˛e innych. Górujemy nad tymi wszech´swiatami, cieszac ˛ si˛e z naszej z˙ ałosnej przewagi; jednym kopni˛eciem mo˙zesz posła´c biliony s´wiatów w mrok, 152

rozerwa´c ła´ncuch, który ju˙z nigdy si˛e nie połaczy. ˛ Rozmiar, rewolwerowcze. . . Rozmiar. . . Id´zmy dalej. Przypu´sc´ my, z˙ e wszystkie s´wiaty, wszystkie wszech´swiaty spotykaja˛ si˛e w jednym punkcie, w pojedynczym pylonie, w Wie˙zy. By´c mo˙ze na schodach bosko´sci. Czy o´smieliłby´s si˛e, rewolwerowcze? Czy to mo˙zliwe, z˙ e gdzie´s poza bezkresna˛ rzeczywisto´scia˛ istnieje Komnata? Nie o´smielisz si˛e. „Nie o´smielisz si˛e.”

***

— Kto´s si˛e o´smielił — stwierdził rewolwerowiec. — Któ˙z taki? — Bóg — odparł cicho rewolwerowiec. Błyszczały mu oczy. — Bóg si˛e o´smielił. . . a mo˙ze komnata jest pusta, jasnowidzu? — Nie wiem. — Na spokojnej twarzy człowieka w czerni pojawił si˛e przez chwil˛e strach, mi˛ekki i ciemny niczym skrzydło myszołowa. — i co wi˛ecej, nie pytam. To mogłoby si˛e okaza´c nierozsadne. ˛ — Boisz si˛e, z˙ e zginiesz? — zauwa˙zył szyderczo rewolwerowiec. — By´c mo˙ze tego, z˙ e trzeba b˛edzie zda´c rachunek — odparł człowiek w czerni i na moment zapadło milczenie. Noc była bardzo długa. Nad ich głowami rozpo´scierała si˛e Mleczna Droga, ol´sniewajaca ˛ przepychem i przera˙zajaca ˛ pustka.˛ Rewolwerowiec zastanawiał si˛e, co by poczuł, gdyby atramentowe niebo rozszczepiło si˛e i wpu´sciło do s´rodka potok s´wiatła. — Ognisko — powiedział. — Zimno mi.

***

Rewolwerowiec zdrzemnał ˛ si˛e. Kiedy si˛e obudził, człowiek w czerni mierzył go niezdrowym chciwym spojrzeniem. — Na co si˛e tak gapisz? — Na ciebie, oczywi´scie. — To przesta´n. — Rewolwerowiec pogrzebał kijem w ognisku, niszczac ˛ precyzj˛e ideogramu. — Nie podoba mi si˛e to — stwierdził i spojrzał na wschód, by

153

zobaczy´c, czy nie dnieje. Wydawało mu si˛e, z˙ e ta noc nie ma ko´nca. — Tak wcze´snie wygladasz ˛ s´wiatła? — Zostałem stworzony po to, by z˙ y´c w s´wietle. — To ci si˛e udało! To naprawd˛e niegrzecznie z mojej strony, z˙ e o tym zapomniałem! Mamy jeszcze wiele do omówienia, ty i ja. Takie bowiem jest z˙ yczenie mojego pana. — Kim on jest? Człowiek w czerni si˛e u´smiechnał. ˛ — Czy mamy zatem powiedzie´c sobie prawd˛e, ty i ja? Koniec z kłamstwami? Koniec z gusłami? — Co to sa˛ gusła? — Czy mamy sobie wygarna´ ˛c prawd˛e, jak dwaj m˛ez˙ czy´zni? — powtórzył z naciskiem człowiek w czerni. — Nie przyjaciele, lecz wrogowie i ludzie równi sobie. To oferta, z która˛ rzadko si˛e spotkasz, Rolandzie. Tylko wrogowie mówia˛ sobie prawd˛e. Przyjaciele i kochankowie bez przerwy kłamia,˛ złapani w sie´c zobowiaza´ ˛ n. — Zatem powiedzmy sobie prawd˛e. — Nigdy nie mówił mniej tej nocy. — Na poczatek ˛ wyja´snij, czym sa˛ gusła. — Gusła to czary, rewolwerowcze. Czary mego pana przedłu˙zyły t˛e noc i przedłu˙zaja˛ jeszcze bardziej. . . dopóki nie załatwimy tego, co mamy do załatwienia. — Jak długo to potrwa? — Długo. Nic mog˛e ci powiedzie´c nic wi˛ecej. Sam tego nie wiem. — Człowiek w czerni stanał ˛ nad ogniskiem i blask z˙ arzacych ˛ si˛e głowni wy˙złobił bruzdy na jego twarzy. — Pytaj. Powiem ci to, co wiem. Dopadłe´s mnie. Tak b˛edzie sprawiedliwie; nie sadziłem, ˛ z˙ e ci si˛e uda. Ale twoja w˛edrówka dopiero si˛e zacz˛eła. Pytaj. To powinno nas szybko doprowadzi´c do sedna. — Kim jest twój pan? — Nigdy go nie widziałem, lecz ty musisz. Aby dotrze´c do Wie˙zy, musisz najpierw dotrze´c do niego, do Wiecznego Przybysza. — Człowiek w czerni zło´sliwie si˛e u´smiechnał. ˛ — Musisz go zabi´c, rewolwerowcze. Wydaje mi si˛e jednak, z˙ e nie o to chciałe´s zapyta´c. — Jak mo˙zesz go zna´c, skoro nigdy go nie widziałe´s? — Odwiedził mnie raz we s´nie. Przyszedł do mnie jako młodzian, kiedy mieszkałem w dalekim kraju. Przed tysiacem, ˛ a mo˙ze pi˛ecioma albo dziesi˛ecioma tysiacami ˛ lat. Odwiedził mnie, zanim staro˙zytni przepłyn˛eli przez morze, w kraju, który nazywał si˛e Anglia. Powierzył mi t˛e misj˛e przed wielu stuleciami, lecz w młodo´sci, nim doczekałem si˛e apoteozy, wypełniałem równie˙z inne zlecenia. To ty jeste´s ta˛ misja˛ — dodał i zachichotał. — Widzisz, kto´s wział ˛ ci˛e na serio. — Ten Przybysz nie ma imienia? — A jak˙ze, ma. — Jak ono brzmi? 154

— Maerlyn — powiedział cicho człowiek w czerni i gdzie´s w ciemno´sci, w górach na wschodzie, zeszła skalna lawina. Puma krzykn˛eła głosem kobiety. Rewolwerowiec zadr˙zał, a człowiek w czerni si˛e wzdrygnał. ˛ — Mimo to w dalszym ciagu ˛ wydaje mi si˛e, z˙ e nie o to chciałe´s zapyta´c. Wybieganie my´sla˛ naprzód nie le˙zy w twojej naturze. Rewolwerowiec wiedział, o co chciał zapyta´c; to pytanie nie dawało mu spokoju przez cała˛ noc i chyba od wielu lat. Zawisło na jego wargach, ale nie zadał go. . . jeszcze nie. — Czy ten Przybysz, ten Maerlyn jest sługa˛ Wie˙zy? Tak jak ty? — O wiele pot˛ez˙ niejszym ode mnie. Ma moc cofania si˛e w czasie. Kryje si˛e w mroku. Nadaje barwy. Jest obecny we wszystkich czasach. Mimo to jest kto´s wi˛ekszy od niego. — Kto? — Bestia — wyszeptał z l˛ekiem człowiek w czerni. — Stra˙znik Wie˙zy. Twórca wszelkich guseł. — Czym jest? Co ta Bestia. . . — Nie pytaj o nic wi˛ecej! — zawołał człowiek w czerni, w jego głosie zamiast zamierzonej stanowczo´sci zabrzmiał błagalny ton. — Nie wiem! Nie chc˛e wiedzie´c. Mówienie o Bestii to mówienie o zatracie własnej duszy. Maerlyn jest przy niej tym, czym ja jestem przy nim. — A za Bestia˛ jest Wie˙za, ze wszystkim, co si˛e w niej kryje? — Tak — szepnał ˛ człowiek w czerni. — Ale nie o to chciałe´s mnie zapyta´c. Prawda. — Owszem — odparł rewolwerowiec, po czym zadał najstarsze na s´wiecie pytanie. — Czy ja ci˛e znam? Czy widziałem ci˛e ju˙z wcze´sniej? — Tak. — Gdzie? Rewolwerowiec pochylił si˛e skwapliwie do przodu. To było pytanie o jego przeznaczenie. Człowiek w czerni podniósł r˛ece do ust i zachichotał jak małe dziecko. — Wydaje mi si˛e, z˙ e wiesz. — Gdzie? — zawołał rewolwerowiec, zrywajac ˛ si˛e na nogi; jego dłonie pow˛edrowały do wy´slizganych r˛ekoje´sci rewolwerów. — Nie tak, rewolwerowcze, w ten sposób nie otworzysz z˙ adnych drzwi. Najwy˙zej zamkniesz je raz na zawsze. — Gdzie? — Czy musz˛e dawa´c mu wskazówk˛e? — zapytał człowiek w czerni, zwracajac ˛ si˛e do kogo´s w ciemno´sci. — Chyba musz˛e. — Spojrzał na rewolwerowca płonacymi ˛ oczyma. — Był pewien m˛ez˙ czyzna, który udzielił ci rady. Twój nauczyciel. . . — Tak, Cort — przerwał mu niecierpliwie rewolwerowiec. 155

— Radził ci czeka´c. To była zła rada. Bo ju˙z wtedy Marten knuł przeciwko twojemu ojcu, a kiedy twój ojciec wrócił. . . — Został zamordowany. — I zanim si˛e zorientowałe´s, Marten zniknał. ˛ . . wyjechał na zachód, w jego orszaku był m˛ez˙ czyzna. . . nosił ubiór mnicha i ogolił głow˛e niczym pokutnik. . . — Walter — szepnał ˛ rewolwerowiec. — Ty. . . ty nie jeste´s wcale Martenem. Jeste´s Walterem! Człowiek w czerni zachichotał. — Do usług. — Powinienem ci˛e teraz zabi´c. — To byłoby raczej nie w porzadku, ˛ w ko´ncu to ja oddałem w twoje r˛ece Martena trzy lata pó´zniej, kiedy. . . — Wtedy mna˛ manipulowałe´s. — Owszem, pod pewnymi wzgl˛edami. Ale teraz ju˙z tego nie robi˛e, rewolwerowcze. Teraz nadszedł czas prawdy. Rano nakre´sl˛e runy. Nawiedza˛ ci˛e sny. Potem musi si˛e zacza´ ˛c twoja prawdziwa w˛edrówka. — Walter — powtórzył oszołomiony rewolwerowiec. — Usiad´ ˛ z — poprosił go człowiek w czerni. — Opowiem ci moja˛ histori˛e. Twoja, jak sadz˛ ˛ e, b˛edzie o wiele dłu˙zsza. — Nie opowiadam o sobie — mruknał ˛ rewolwerowiec. ˙ — A jednak dzisiaj musisz. Zeby´ smy mogli zrozumie´c. — Zrozumie´c co? Mój cel? Znasz go. Moim celem jest odnalezienie Wie˙zy. Przysiagłem, ˛ z˙ e to zrobi˛e. — Nie chodzi o twój cel, rewolwerowcze, lecz o twój umysł. Powolny, metodyczny, wytrwały. Takiego umysłu nie było w całej historii s´wiata. By´c mo˙ze w całej historii stworzenia. Nadszedł czas rozmowy. Czas opowie´sci. — Wi˛ec opowiadaj. Człowiek w czerni potrzasn ˛ ał ˛ obszernym r˛ekawem swojej szaty. Na ziemi˛e upadła paczuszka owini˛eta w foli˛e, w jej załamkach odbił si˛e blask gasnacych ˛ głowni. — Tyto´n, rewolwerowcze. Masz ochot˛e zapali´c? Rewolwerowiec potrafił wzgardzi´c potrawa˛ z królika, ale nie tytoniem. Rozerwał skwapliwie foli˛e, w s´rodku był znakomity pokruszony tyto´n i zdumiewajaco ˛ wilgotne zielone li´scie, w które mo˙zna go było zawina´ ˛c. Nie widział takiego tytoniu od dziesi˛eciu lat. Skr˛ecił dwa papierosy i przygryzł je na ko´ncach, z˙ eby uwolni´c zapach. Jeden podał człowiekowi w czerni, który nie odmówił. Ka˙zdy z nich podniósł płonac ˛ a˛ gałazk˛ ˛ e z ogniska. Rewolwerowiec zapalił swojego papierosa. Zamknał ˛ oczy, by móc si˛e lepiej skupi´c, wciagn ˛ ał ˛ gł˛eboko w płuca aromatyczny dym i delektujac ˛ si˛e, powoli go wydmuchał. 156

— Dobry tyto´n? — zapytał człowiek w czerni. — Tak. Bardzo dobry. — Naciesz si˛e nim. By´c mo˙ze to ostatni papieros, jaki dane ci b˛edzie wypali´c w niezmiernie długim czasie. Rewolwerowiec nie przejał ˛ si˛e tym. — Bardzo dobrze — stwierdził człowiek w czerni. — Na poczatek ˛ musisz zrozumie´c, z˙ e Wie˙za była zawsze, i zawsze byli chłopcy, którzy o niej wiedzieli i po˙zadali ˛ jej bardziej ni˙z władzy, bogactwa i kobiet. . .

***

Potem odbyła si˛e rozmowa, rozmowa, która zaj˛eła cała˛ noc i Bóg jeden wie ile czasu jeszcze, lecz rewolwerowiec pami˛etał z niej pó´zniej bardzo mało. . . i dla jego dziwnie praktycznego umysłu nie miało to wi˛ekszego znaczenia. Człowiek w czerni zakomunikował mu, i˙z musi i´sc´ ku morzu, które znajdowało si˛e w odległo´sci zaledwie dwudziestu mil na zachód, i z˙ e tam nadana mu zostanie moc „powołania”. — Chocia˙z to te˙z nie do ko´nca prawda — dodał, rzucajac ˛ papierosa w dopalajace ˛ si˛e ognisko. — Nikt nie chce ci nadawa´c z˙ adnego rodzaju mocy, rewolwerowcze; ona po prostu w tobie tkwi, a ja musz˛e ci o tym powiedzie´c, cz˛es´ciowo dlatego z˙ e zło˙zyłe´s w ofierze chłopca i cz˛es´ciowo dlatego z˙ e takie jest prawo; naturalne prawo rzeczy. Woda musi spływa´c na dół, a ty musisz si˛e dowiedzie´c. Rozumiem, z˙ e wyciagniesz ˛ trójk˛e, ale tak naprawd˛e wcale mnie to nie obchodzi. Tak naprawd˛e wcale nie chc˛e o tym wiedzie´c. — Trójk˛e — mruknał ˛ rewolwerowiec, my´slac ˛ o wyroczni. — I wtedy dopiero zacznie si˛e zabawa. Ale mnie ju˙z od dawna nie b˛edzie. Do widzenia, rewolwerowcze. Moja rola si˛e sko´nczyła. Ła´ncuch jest w twoich r˛ekach. Uwa˙zaj, z˙ eby nie owinał ˛ si˛e wokół twojej szyi. Jaki´s zewn˛etrzny głos zmusił Rolanda do zadania kolejnego pytania. — Masz mi jeszcze jedna˛ rzecz do powiedzenia, prawda? — zapytał. — Tak — odparł człowiek w czerni. U´smiechnał ˛ si˛e do niego swoimi niezgł˛ebionymi oczyma i wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e. — Niech si˛e stanie s´wiatło. I stało si˛e s´wiatło.

157

***

Roland obudził si˛e przy szczatkach ˛ ogniska i u´swiadomił sobie, z˙ e jest o dziesi˛ec´ lat starszy. Jego czarne włosy przerzedziły si˛e na skroniach i przybrały szary kolor jesiennej paj˛eczyny. Rysy twarzy si˛e pogł˛ebiły, skóra zrobiła si˛e bardziej szorstka. Resztki opału, który przyniósł, zmieniły si˛e w z˙ elazne drzewo, a człowiek w czerni w szczerzacy ˛ z˛eby szkielet w przegniłej czarnej szacie, kolejne ko´sci w tej usłanej ko´sc´ mi niecce, kolejna czaszka w miejscu czaszek. Rewolwerowiec wstał i rozejrzał si˛e dookoła. Przyjrzał si˛e s´wiatłu i stwierdził, z˙ e s´wiatło jest dobre. A potem wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e ku szczatkom ˛ swojego towarzysza z ubiegłej nocy. . . nocy, która trwała dziesi˛ec´ lat. Wyrwał szybkim gestem ko´sc´ z˙ uchwy z czaszki Waltera i wcisnał ˛ ja˛ niedbale w lewa˛ tylna˛ kiesze´n d˙zinsów — mogła mu si˛e przyda´c zamiast tej, która˛ zostawił w górach. Wie˙za. Gdzie´s tam czekała na niego — w punkcie przeci˛ecia Czasu, w punkcie przeci˛ecia Rozmiaru. Ruszył ponownie na zachód, majac ˛ za plecami wschodzace ˛ sło´nce, kierujac ˛ si˛e ku oceanowi, zdajac ˛ sobie spraw˛e, z˙ e jaka´s wielka rzecz w jego z˙ yciu zacz˛eła si˛e i sko´nczyła. — Kochałem ci˛e, Jake — powiedział na głos. Z jego ciała ustapiła ˛ sztywno´sc´ i zaczai i´sc´ szybszym krokiem. Wieczorem dotarł do skraju ladu. ˛ Usiadł na pla˙zy, która ciagn˛ ˛ eła si˛e opustoszała na lewo i prawo. Fale huczały i huczały, uderzajac ˛ bez ko´nca o brzeg. Zachodzace ˛ sło´nce wymalowało na wodzie szeroki pas tombakowego złota. Tam wła´snie zasiadł rewolwerowiec, z twarza˛ zwrócona˛ ku gasnacemu ˛ s´wia´ tłu. Snił swoje sny i patrzył, jak na niebie pojawiaja˛ si˛e gwiazdy; widział jasno swój cel i nie zachwiało si˛e w nim serce; jego włosy, teraz rzadsze i szare, powiewały wokół głowy; wykładane sandałowym drewnem rewolwery ojca przylegały do jego bioder i był samotny, lecz samotno´sc´ nie wydawała mu si˛e pod z˙ adnym wzgl˛edem czym´s złym lub haniebnym. Ciemno´sc´ okryła ziemi˛e i s´wiat poszedł naprzód. Rewolwerowiec czekał na czas „powołania” i s´nił swoje długie sny o Wie˙zy, do której pewnego dnia dotrze i dmac ˛ o zmierzchu w swój róg, przystapi, ˛ by stoczy´c niewyobra˙zalny ostatni bój.

Posłowie

Niniejsza opowie´sc´ , która sama w sobie jest prawie (lecz nie do ko´nca) sko´nczonym utworem, stanowi pierwsza˛ kompozycyjna˛ cz˛es´c´ znacznie dłu˙zszego dzieła, zatytułowanego „Mroczna Wie˙za”. Ciag ˛ dalszy jest ju˙z w pewnej mierze uko´nczony, ale o wiele wi˛ecej zostało do zrobienia — krótkie streszczenie akcji sugeruje obj˛eto´sc´ si˛egajac ˛ a˛ trzech tysi˛ecy stronic, by´c mo˙ze nawet wi˛ecej. Mo˙zna by stad ˛ wnosi´c, i˙z moje plany wzgl˛edem tej historii nie sa˛ przejawem zwykłej ambicji, lecz s´wiadcza˛ o poczatkach ˛ obł˛edu. . . lecz popro´scie kiedy´s swojego ulubionego nauczyciela j˛ezyka angielskiego, z˙ eby opowiedział wam o planach, jakie Chaucer miał wobec „Opowie´sci kanterberyjskich” — ten dopiero był szalony. Biorac ˛ pod uwag˛e tempo, z jakim posuwała si˛e dotychczas do przodu praca, musiałbym z˙ y´c prawie trzysta lat, by uko´nczy´c cykl o Wie˙zy; segment „Rewol˙ werowiec i Mroczna Wie˙za” pisany był w ciagu ˛ dwunastu lat. Zaden z tematów nie zabrał mi dotychczas tyle czasu. . . i by´c mo˙ze uczciwiej b˛edzie uja´ ˛c to inaczej: z˙ adna z moich nieuko´nczonych prac nie pozostała tak długo z˙ ywa i rze´ska w moim umy´sle, a je˙zeli ksia˙ ˛zka nie z˙ yje w umy´sle pisarza, jest martwa jak zeszłoroczne ko´nskie gówno, je´sli nawet słowa maszeruja˛ po stronicy. Pomysł „Mrocznej Wie˙zy” zrodził si˛e, jak sadz˛ ˛ e, poniewa˙z w wiosennym semestrze ostatniego roku studiów odziedziczyłem pewna˛ ryz˛e papieru. Nie była to zwyczajna banalna ryza satynowanego papieru ani nawet jedna z tych kolorowych ryz „drugiej klasy” (cz˛esto z du˙zymi sprasowanymi kawałkami nierozpuszczonego drewna), których u˙zywa wielu niezbyt zamo˙znych pisarzy, gdy˙z sa˛ o trzy albo cztery dolary ta´nsze. Arkusze odziedziczonej przeze mnie ryzy były jasnozielone, niewiele cie´nsze od tektury i miały wyjatkowo ˛ ekscentryczne wymiary: z tego, co pami˛etam, siedem cali szeroko´sci i dziesi˛ec´ długo´sci. Pracowałem wówczas w bibliotece Uniwersytetu Maine i pewnego dnia kilka tych ryz w ró˙znych odcieniach pojawiło si˛e w sposób zupełnie niespodziewany i niewyja´sniony. Moja przyszła z˙ ona, która wtedy nazywała si˛e Tabitha Spruce, wzi˛eła do domu jedna˛ z nich (niebieskiego koloru jajek drozda); facet, z którym chodziła, zabrał kolejna˛ (˙zółtego koloru kukawki). Mnie przypadła w udziale zielona. Tak si˛e zło˙zyło, z˙ e wszyscy troje zostali´smy prawdziwymi pisarzami — zbieg 159

okoliczno´sci niemal zbyt wielki, by okre´sli´c go mianem zwykłej koincydencji w społecze´nstwie, gdzie dziesiatki ˛ tysi˛ecy (a mo˙ze nawet setki tysi˛ecy) studentów aspiruje do pisarskiego fachu, a jedynie setkom udaje si˛e spełni´c to marzenie. Opublikowałem ju˙z około pół tuzina powie´sci, moja z˙ ona wydała jedna˛ („Small World”) i pracuje intensywnie nad jeszcze lepsza,˛ a facet, z którym wówczas chodziła, David Lyons, okazał si˛e znakomitym poeta˛ i zało˙zył „Lynx Press” w Massachusetts. Mo˙ze to był ten papier, kochani. Magiczny papier. No, wiecie, tak jak to si˛e zdarza w powie´sci Stephena Kinga. Tak czy inaczej, czytajacy ˛ te słowa moga˛ nie pojmowa´c, jak ró˙zne mo˙zliwos´ci zdawały si˛e tkwi´c w tych pi˛eciuset arkuszach niezapisanego papieru, chocia˙z podejrzewam, z˙ e wielu z was kiwa w tym momencie z absolutnym zrozumieniem głowa.˛ Publikujacy ˛ pisarze moga˛ mie´c oczywi´scie tyle papieru, ile zapragna; ˛ to ich narz˛edzie pracy. Mo˙zna go sobie nawet odpisa´c od podatku, w gruncie rzeczy moga˛ mie´c go tyle, z˙ e te niezapisane arkusze zaczynaja˛ w ko´ncu rzuca´c zły urok — lepsi ode mnie autorzy opowiadaja˛ o niemym wyzwaniu, jakie widza˛ w białej kartce, i Bóg wie, z˙ e niektórych onie´smieliła ona do tego stopnia, i˙z zamilkli. Z drugiej strony — jest to prawda˛ zwłaszcza w wypadku młodych pisarzy — ta sama biała kartka mo˙ze budzi´c prawie niezdrowa˛ ekscytacj˛e; człowiek czuje si˛e niczym alkoholik kontemplujacy ˛ piat ˛ a˛ whiskey w zapiecz˛etowanej butelce. Mieszkałem w owym czasie w obskurnej chatce przy rzece, niedaleko uniwersytetu, i mieszkałem w niej sam jak palec — jedna trzecia niniejszej opowies´ci pisana była w upiornej, niczym niezmaconej ˛ ciszy, która˛ teraz, gdy mieszkam w domu z rozrabiajacymi ˛ dzieciakami, dwiema sekretarkami oraz gospodynia,˛ stale powtarzajac ˛ a˛ mi, z˙ e niezdrowo wygladam, ˛ trudno mi sobie przypomnie´c. Trzej sublokatorzy, z którymi zaczałem ˛ rok akademicki, wykruszyli si˛e jeden po drugim, w marcu, gdy rzeka˛ spłyn˛eły lody, czułem si˛e niczym ostatni z „Dziesi˛eciu małych Indian” Agathy Christie. Te dwa czynniki, niezapisane zielone kartki oraz absolutna cisza (która˛ zakłócało tylko kapanie topniejacego ˛ s´niegu, spływajacego ˛ do Stillwater) bardziej ni˙z cokolwiek innego zło˙zyło si˛e na kształt pierwszej cz˛es´ci „Mrocznej Wie˙zy”. Był i trzeci element, lecz nie sadz˛ ˛ e, by bez pierwszych dwóch ta historia została kiedykolwiek napisana. Trzecim elementem był poemat, który analizowałem dwa lata wcze´sniej, gdy na drugim roku przerabiali´smy wczesnych poetów romantycznych (czy˙z mo˙ze by´c lepszy okres na studiowanie poezji romantycznej ani˙zeli drugi rok studiów?). Wi˛ekszo´sc´ innych wierszy wypadła mi w ciagu ˛ tych dwóch lat z pami˛eci, lecz ten, przepi˛ekny, bogaty i niewytłumaczalny, pozostał. . . i wcia˙ ˛z go pami˛etam. To „Childe Roland” Roberta Browninga. Przyszedł mi do głowy pomysł napisania długiej romantycznej powie´sci, w której zawarty byłby, je´sli nawet nie dokładny sens, to w ka˙zdym razie duch 160

poematu Browninga. Sko´nczyło si˛e wówczas na samym pomy´sle, miałem bowiem tyle innych rzeczy do napisania — moje własne wiersze, nowele, artykuły do gazet i Bóg wie, co jeszcze. A jednak w tym wiosennym semestrze co´s w rodzaju cienia padło na moje uprzednio bujne z˙ ycie twórcze — nie pisarska blokada, lecz prze´swiadczenie, i˙z pora ju˙z przesta´c szwenda´c si˛e z łopatka˛ i wiaderkiem, pora zasia´ ˛sc´ w kabinie wielkiej wszechmocnej koparki i spróbowa´c wykopa´c co´s spod piachu, cho´cby miało si˛e to zako´nczy´c piramidalna˛ klapa.˛ I oto którego´s marcowego wieczoru w roku 1970 zasiadłem przy mojej starej biurowej maszynie marki „Underwood” z ułamanym „m” i podniesionym du˙zym „O” i napisałem słowa, od których zacz˛eła si˛e ta historia: „Człowiek w czerni uciekał przez pustyni˛e, a rewolwerowiec poda˙ ˛zał w s´lad za nim.” W latach, które nastapiły ˛ po tym, gdy wystukałem to zdanie, słuchajac ˛ na stereo Johnny’ego Wintera i kapania topniejacego ˛ i spływajacego ˛ po zboczu s´niegu, moje skronie pokryły si˛e siwizna,˛ poczałem ˛ dzieci, pochowałem moja˛ matk˛e, zaczałem ˛ i sko´nczyłem bra´c narkotyki, i dowiedziałem si˛e kilku rzeczy o samym sobie — kilku smutnych, kilku niemiłych, ale w wi˛ekszo´sci po prostu s´miesznych. Jak okre´sliłby to zapewne sam rewolwerowiec, s´wiat poszedł naprzód. Ja jednak w całym tym okresie nigdy nie opu´sciłem do ko´nca jego s´wiata. Po drodze przepadł gdzie´s gruby zielony papier, lecz mam jakie´s czterdzies´ci stron oryginalnego r˛ekopisu, zawierajacego ˛ cz˛es´ci zatytułowane „Rewolwerowiec” i „Przydro˙zny zajazd”. Zielone arkusze zastapiły ˛ godziwiej wygladaj ˛ ace ˛ kartki, ale wspominam je z afektem, który trudno wyrazi´c słowami. Powróciłem do s´wiata rewolwerowca, gdy z´ le mi szło z „Miasteczkiem Salem” (wówczas powstała „Wyrocznia i góry”) i opisałem smutny koniec Jake’a niedługo po tym, jak inny chłopiec, Danny Torrance, uciekł z innego złego miejsca w „L´snieniu”, w gruncie rzeczy jedynym okresem, w którym przynajmniej co jaki´s czas nie wracałem my´slami do suchego, lecz mimo to cudownego (mnie w ka˙zdym razie wydawał si˛e on zawsze cudowny) s´wiata rewolwerowca, były dni, gdy znalazłem si˛e w innym s´wiecie, sprawiajacym ˛ wra˙zenie pod ka˙zdym wzgl˛edem tak samo realnego — w postapokaliptycznym s´wiecie „Bastionu”. Ostatni prezentowany tutaj fragment, „Rewolwerowiec i człowiek w czerni”, napisany został przed niespełna osiemnastu miesiacami ˛ w zachodnim Maine. Uwa˙zam, z˙ e czytelnikom, którzy dotarli ze mna˛ tak daleko, winien jestem by´c mo˙ze pewien rodzaj streszczenia („rekapitulacji”, jak okre´sliliby to ci wielcy dawni romantyczni poeci) tego, co jeszcze nastapi, ˛ niemal pewne jest bowiem, z˙ e umr˛e przed uko´nczeniem całej powie´sci. . . eposu bad´ ˛ z jakkolwiek to nazwiecie. Niestety naprawd˛e nie potrafi˛e tego zrobi´c. Ludzie, którzy mnie znaja,˛ wiedza,˛ i˙z nie jestem gejzerem intelektu, a ci, którzy czytali z krytyczna˛ aprobata˛ moje ksia˙ ˛zki (jest kilka takich osób; udało mi si˛e je przekupi´c), zgodza˛ si˛e chyba, z˙ e 161

najlepsze z nich wzi˛eły si˛e nie z głowy, lecz przede wszystkim z serca. . . lub z trzewi, czyli miejsca, gdzie rodzi si˛e najsilniejsze emocjonalnie pisarstwo. Wspominajac ˛ o tym wszystkim, chc˛e po prostu powiedzie´c, z˙ e nigdy nie wiem do ko´nca, dokad ˛ zmierzam, i z˙ e w tej historii dzieje si˛e tak bardziej ni˙z zwykle, z wizji, jaka˛ Roland ma pod koniec ksia˙ ˛zki, wiem, z˙ e jego s´wiat rzeczywi´scie idzie naprzód, wszech´swiat Rolanda istnieje bowiem wewnatrz ˛ pojedynczej molekuły trawy wi˛ednacej ˛ na jakim´s kosmicznym polu (zaczerpnałem ˛ chyba ten pomysł z „Pier´scienia wokół sło´nca” Clifforda D. Siniaka; prosz˛e, nie wytaczaj mi procesu, Cliff!), i wiem, z˙ e „powołanie” okre´sla wezwanie trzech osób z naszego własnego s´wiata (w podobny sposób, w jaki Jake został wezwany przez człowieka w czerni), trzech osób, które dołacz ˛ a˛ do Rolanda w jego w˛edrówce ku Mrocznej Wie˙zy — wiem o tym, poniewa˙z napisałem ju˙z kilka segmentów drugiej cz˛es´ci cyklu (zatytułowanej „Powołanie Trójki”). Jak natomiast przedstawia si˛e mroczna przeszło´sc´ rewolwerowca? Bo˙ze, tak mało o niej wiem, i có˙z to za rewolucja obaliła jego „´swietlany s´wiat”? Nie wiem. Jak wygladała ˛ ostateczna konfrontacja Rolanda z Martenem, który uwodzi jego matk˛e i zabija ojca? Nie wiem. Jak zgin˛eli ziomkowie Rolanda, Cuthbert oraz Jamie, i co si˛e działo w latach pomi˛edzy jego inicjacja˛ i momentem, gdy po raz pierwszy widzimy go na pustyni? Tego te˙z nie wiem. No i pozostaje jeszcze ta dziewczyna, Susan. Kim jest? Nie wiem. Cho´c wła´sciwie, gdzie´s w gł˛ebi duszy wiem. Gdzie´s w gł˛ebi duszy wiem to wszystko i nie jest mi potrzebne streszczenie, rekapitulacja ani konspekt (konspekty sa˛ ostatnim ratunkiem złych pisarzy, którzy najch˛etniej pisaliby prace magisterskie). Kiedy nadejdzie pora, te rzeczy — i miejsce, jakie zajmuja˛ w w˛edrówce rewolwerowca — pojawia˛ si˛e tak samo naturalnie jak łzy lub s´miech, a je´sli nigdy si˛e nie pojawia,˛ trudno. Jak rzekł kiedy´s Konfucjusz, pi˛ec´ set milionów czerwonych Chi´nczyków ma to gł˛eboko w dupie. Wiem jedno: w jakim´s momencie, w jakiej´s magicznej chwili, kiedy zapadnie purpurowy zmierzch (zmierzch stworzony dla romansu), Roland dotrze do swojej mrocznej wie˙zy i zbli˙zy si˛e do niej, dmac ˛ w róg. . . i je´sli kiedykolwiek dane mi b˛edzie tam si˛e znale´zc´ , wy pierwsi si˛e o tym dowiecie. Stephen King Bangor, Maine

W nast˛epnym tomie: Po konfrontacji z człowiekiem w czerni Roland budzi si˛e na brzegu Morza Zachodniego, gdzie odnajduje drzwi — wrota czasowe umo˙zliwiajace ˛ mu przenikni˛ecie do Ameryki drugiej połowy XX wieku. W Nowy Jorku spotyka troje wybranych: młodego Eddie Deana, pi˛ekna˛ Odett˛e Holmes i Jacka Morta, seryjnego zabójc˛e. Wraz z nimi powraca do swojego s´wiata. W krucjacie przeciwko siłom zła zyskuje nowych sprzymierze´nców, którzy pomoga˛ mu w misji rozwikłania tajemnicy Mrocznej Wie˙zy.