Zrekowiny

Johanna Lindsey

Zrękowiny

Z angielskiego przełożył Michał Wroczyński

Rozdział

pierwszy

Anglia, 1214 Walter de Roghton stał w przedpokoju królewskiej komnaty, gdzie polecono mu czekać. Wciąż żywił na­ dzieję na obiecaną audiencję, ale minuty oczekiwania przeciągały się w godziny, a jego nikt nie wzywał. Zaczynał już wątpić, czy tego wieczoru król w ogóle go przyjmie. Nieopodal tłoczyli się inni lordowie mający sprawy do króla Jana. Choć Walter nie okazywał po sobie prawdziwych uczuć, był bardzo zdenerwowany. Potrafił jednak panować nad sobą lepiej niż pozostali. A powód do niepokoju miał. Jan Plantagenet był jednym z najbardziej znienawidzonych władców w całym chrześcijańskim świecie; jednym z najbardziej zdradziec­ kich i kłamliwych królów. Należał do ludzi, którzy, by zastraszyć swoich przeciwników, nie wahają się wieszać nawet niewinnych dzieci, które zatrzymano jako zakład­ ników. Ta polityka jednak zawodziła. Przejęci strachem i odrazą baronowie jeszcze bardziej odwracali się od swego władcy. Jan dwukrotnie próbował odebrać koronę swemu własnemu bratu, Ryszardowi Lwie Serce, ale po inter­ wencji ich matki dwukrotnie wybaczono mu tę zdradę. Gdy po śmierci Ryszarda wkładał wreszcie na głowę koronę, był już jedynym pretendentem do tronu. Jego bratanka Artura zamordowano, a siostra Artura, Eleo­ nora, skazana została na wieloletnie więzienie. 5

Niektórzy współczuli Janowi jako najmłodszemu z czterech synów króla Henryka. Z dziedzictwa po Henryku, podzielonego między jego trzech braci, nie­ wiele pozostało Janowi. Tak zatem długo wlókł się za nim przydomek: Jan bez Ziemi. Ale człowiekowi, który ostatecznie został jednak królem, trudno było współczuć. Trudno bowiem współczuć człowiekowi, który poprzez wieloletnią wojnę z Kościołem naraził swój kraj na ekskomunikę; człowiekowi, na którego nałożono inter¬ dykt. Króla Jana nienawidzono, ale jeszcze bardziej się bano. Walter drżał na myśl o wszystkich plugawych czynach, jakich dopuścił się Jan, ale przed zgromadzonymi w przedpokoju królewskiej komnaty wielmożami taił swe prawdziwe uczucia. Po raz tysięczny zastanawiał się, czy to, co postanowił zrobić, ma sens. I co będzie, jeśli przedłożony przez niego plan zostanie mylnie zrozu­ miany. Bo tak naprawdę Walter mógł do końca swych lat żyć w spokoju, nie zauważany przez króla. Ostatecznie był mało znaczącym baronem, który nie musiał nieustannie pojawiać się na królewskim dworze. Jego znaczenie było niewielkie... a przecież mogło być przeciwnie. Przed laty spotkał kobietę, do której zaczął się zalecać, i wszystko potoczyłoby się zapewne inaczej, gdyby nie to, że wykradł mu ją inny szlachcic o wyższej pozycji i znaczeniu. Kobieta, która miała zostać jego żoną, lady Anne z Lydshire, wniosłaby mu w posagu wielką fortunę i władzę na podległych jej ziemiach. Ostatecznie jednak oddana została Guy de Thorpe'owi, earlowi Shefford, podwajając jego posiadłości i majątek, a tym samym czyniąc jego ród jednym z najpotężniejszych w Anglii.

6

Niewiasta, którą Walter ostatecznie pojął za żonę, jak czas pokazał, okazała się całkiem chybionym wy­ borem, co tylko podsyciło jego gniew. Posiadłości, jakie wniosła w wianie, w tamtym czasie były bardzo cenne, lecz na nieszczęście leżały w La Marche i uległy konfiskacie, gdy Jan stracił większość swych francus­ kich dóbr. Walter mógłby zatrzymać swe ziemie pod warunkiem złożenia hołdu królowi Francji, ale wtedy straciłby posiadłości w Anglii. A te były rozleglejsze. Na dodatek żona nie dała mu synów, a tylko jedną dziewczynkę. Właśnie teraz Claire, jego córka, osiągnęła stosowny do małżeństwa wiek dwunastu lat. Obecna wizyta u króla Jana miała zatem dwojaki cel: rewanż za afront, jakiego doznał przed laty, kiedy to nie uwzględniono go jako konkurenta do ręki Anne, oraz ostateczne odebranie mu jej włości poprzez zaślubiny Claire z jedynym synem Guy de Thorpe'a i dziedzicem Shefford. Był to błyskotliwy plan, a pora na jego realizację wydawała się idealna. Plotka głosiła, że Jan zamierza wkrótce ponowić próbę odzyskania ziem Andegawenów, które przed laty utracił. A Walter miał dla niego i kij, i marchewkę... jeśli tylko zdoła odpowiednio zaintereso­ wać króla swoim planem. W końcu otworzyły się drzwi królewskiej komnaty i Chester, jeden z nielicznych earlów, którym Jan jeszcze ufał bez zastrzeżeń, wprowadził Waltera do środka. De Roghton pośpiesznie klęknął przed królem, ale władca zniecierpliwionym gestem ręki kazał mu natychmiast powstać. Wbrew oczekiwaniom Waltera w komnacie nie byli sami. Znajdowała się tam również Izabella w towa­ rzystwie jednej z dam dworu. Walter nigdy jeszcze

7

nie widział królowej z tak bliska i upłynęło kilka bardzo niezręcznych chwil, zanim odważył się spoj­ rzeć w jej kierunku. Zaiste, w plotkach sławiących jej urodę nie było przesady. Jeśli nawet nie należała do najpiękniejszych kobiet na świecie, to z całą pew­ nością żadna niewiasta w Anglii nie dorównywała jej urodą. Jan był ponad dwukrotnie od niej starszy - poślubił Izabellę, kiedy miała dwanaście lat. Choć zwyczajowo kobiety wychodziły za mąż w tym właśnie wieku, większość szlachetnie urodzonych wstrzymywała się kilka lat, zanim konsumowała małżeństwo. Ale nie Jan. Izabella była nad wiek dojrzała i zbyt piękna, by mężczyzna, który przed ślubem był wielkim kobiecia­ rzem, zdołał się oprzeć pokusie. Choć nie osiągnął wzrostu swego brata Ryszarda, mimo czterdziestu sześciu lat był bardzo przystojnym mężczyzną. Jan jako jedyny w swojej rodzinie miał śniadą karnację, czarne, teraz już przyprószone siwizną włosy, zielone oczy odziedziczone po ojcu i krępą budowę ciała. Król uśmiechnął się pobłażliwie, gdy spostrzegł spo­ jrzenie Waltera skierowane ku jego żonie. Jan w podob­ nych przypadkach zawsze tak właśnie reagował. Był dumny z urody swojej żony. Obdarzył jednak gościa jedynie przelotnym uśmiechem, gdyż godzina była późna, a on nawet nie rozpoznał Waltera. Sekretarz oświadczył mu jedynie, że jeden z baronów ma dla niego pilne wiadomości. - Czy ja cię znam? - spytał prosto i bez wstępów. Walter zaczerwienił się. - Nie, Wasza Miłość, nigdyśmy się jeszcze nie spot­ kali, gdyż na dworze bywam bardziej niż sporadycznie. 8

Nazywam się Walter de Roghton. Otrzymałem niewielkie nadanie od earla Pembroke'a. - A zatem powinieneś swe wieści przekazać Pem¬ broke'owi, a ten z kolei przekazałby je mnie. - Sprawa, z którą przychodzę, jest takiej natury, że lepiej nie powierzać jej innym i... tak dokładnie nie są to wiadomości - wyznał Walter. - Ale nie wiedziałem, co powiedzieć twemu sekretarzowi, kiedy ten pytał mnie o powód audiencji. Jana mocno uraziła niejasna, wykrętna odpowiedź. Ostatecznie nieustannie miał do czynienia z intrygami, niedomówieniami i innymi tego rodzaju subtelnościami. - Nie wiadomości, lecz coś, o czym powinienem wiedzieć, i coś, w czym nie ufałeś nawet swemu suwere¬ nowi? - Jan uśmiechnął się. - Doprawdy, nie trzymaj mnie dłużej w niepewności. - Czy możemy porozmawiać w cztery oczy? - spytał szeptem Walter i ponownie zerknął w stronę królowej. Jan skrzywił się, lecz wskazał Walterowi ławę we wnęce okiennej, po drugiej stronie komnaty, z dala od miejsca, gdzie przebywały damy. Ze swoją śliczną żoną rozmawiał o wielu rzeczach, ale istniały sprawy, w które wolał nie wtajemniczać niewiasty znanej z upodobania do plotek. Król wziął ze stołu kielich z winem. Walterowi trunku nie zaproponował. Nie krył irytacji i zniecierpliwienia. Gdy zajęli już miejsca w głębokiej niszy okiennej, Walter przystąpił do rzeczy. - Czy słyszałeś, panie, o zaręczynach, które przed laty osobiście zaaprobował twój brat Ryszard? Mówię o dzie­ dzicu Shefford i córce Crispina. - Naturalnie, słyszałem o tym już wcześniej. Związek zawarty został bardziej ze względu na przyjaźń niż interes.

9

- Niezupełnie, Wasza Miłość - odparł ostrożnie Wal­ ter. - Zapewne nie wiesz, że Nigel Crispin powrócił z Ziemi Świętej z wielką fortuną, której spora część stanowi wiano jego córki. - Z wielką fortuną? Zainteresowanie Jana wyraźnie wzrosło. Ryszard, wybierając się na swoją przeklętą krucjatę, dokładnie ogołocił skarbiec królestwa. Odtąd nieustannie brakowało mu pieniędzy. Ale majątek pomniejszego barona, takiego jak Walter, nie stanowił fortuny, jaka mogłaby zwrócić uwagę władcy. Jan postanowił zatem sprawę wyjaśnić. - Co masz na myśli, mówiąc „fortuna"? Kilkaset marek i trochę złotych kubków? - Nie, Wasza Miłość, bajońską sumę, kilkakrotnie wyższą od kwoty, jaką zapłacono za wykup króla. Zdumiony Jan zerwał się na równe nogi. Królewski okup. Wciąż jeszcze powszechnie mówiono o kwocie, jakiej zażądano jako okupu za jego brata Ryszarda, pochwyconego i uwięzionego przez jednego z jego nieprzyjaciół, gdy wracał z Ziemi Świętej. - Ponad sto tysięcy marek? - Dwa razy tyle - wyjaśnił Walter. - Skąd o tym wiesz, skoro wiadomość ta nie dotarła nawet do mnie? - Wśród przyjaciół lorda Nigela to żaden sekret... tak jak i sławetna historia o tym, w jaki sposób doszedł do takiej fortuny, ratując życie twego brata. Ale on nie chce tego rozgłaszać, w czym widzę jego rozum, biorąc pod uwagę, ilu rabusiów grasuje w całym kraju. Ja całkiem przypadkowo dowiedziałem się, jaką sumę otrzyma jego córka w wianie, wychodząc za dziedzica Shefford. 10

- Jaką? - spytał żywo król. - Siedemdziesiąt pięć tysięcy marek. - Niebywałe! - wykrzyknął Jan. - To całkiem zrozumiałe, skoro Cryspin nie ma rozległych ziem, podczas gdy terytorium Shefford jest niezwykle duże. Crispin, gdyby chciał, również mógłby nabyć wielkie posiadłości ziemskie, ale on jest człowie­ kiem nader skromnym i zadowala się swoim niewielkim zamkiem i niewielkimi posiadłościami. Zaiste, niewielu zdaje sobie sprawę z tego, jak potężny jest Crispin wspierany takim bogactwem. W razie potrzeby na jego usługi stanie wielka armia zaciężnego rycerstwa. Jan nie musiał dłużej słuchać. - I jeśli te dwa rody połączy mariaż, tak naprawdę staną się silniejsze nawet od rodów Pembroke'a i Ches­ tera. Nie dodał już, że stałyby się zapewne potężniejsze nawet od niego, zwłaszcza że ostatnimi czasy zbyt wielu baronów ignorowało jego żądania o pomoc i wszczynało jawne rebelie. Ale Walter wiedział o tym równie dobrze

jak Jan.

- Czy zatem widzisz potrzebę zapobieżenia temu związkowi? - odważył się zapytać de Roghton. - Wiem tylko, że Guy de Thorpe nigdy nie odmówił mi pomocy, kiedy go o nią prosiłem; zawsze wspierał mnie w wojnach, często też przysyłał własnych synów i doskonale wyposażone wojsko, które wiernie stało po mojej stronie. Ale teraz wiem już, że ten nie posiadający prawie ziem Nigel Crispin powinien zostać należycie opodatkowany. I wiem również, że jeśli sprzeciwię się temu związkowi dwóch przyjaciół... - powiedział te słowa z wyraźną odrazą - ...będą mieli dodatkowy powód, by połączyć się... przeciwko mnie. 11

- A jeśli ktoś inny, nie ty, zapobiegnie temu mariażo­ wi? - zapytał chytrze Walter. Jan wybuchnął śmiechem. Jego żona rzuciła mu z dru­ giej strony komnaty szybkie, zaciekawione spojrzenie. - Nie będę miał najmniejszych wyrzutów sumienia. Walter uśmiechnął się pogodnie, gdyż sprawy ułożyły się po jego myśli. - Wasza Miłość odniesie jeszcze inne korzyści. Gdy pan na Shefford zmuszony będzie szukać innej narzeczo­ nej dla swego syna, zasugerujesz mu jedną z dam, która w posagu wniesie mu ziemie po drugiej stronie kanału. Powszechnie wiadomo, że przysyła ci rycerzy na wojny, które toczysz w Anglii i Walii, ale na wojny we Francji śle tylko pieniądze, gdyż osobiście nie jest zainteresowany tamtymi ziemiami. Kiedy jednak żona jego syna wniesie mu w wianie tamte posiadłości, powiedzmy La Marche, siłą rzeczy zainteresuje się tym, by hrabia La Marche nie sprawiał ci już kłopotów. A sam przyznasz, że trzystu rycerzy jest wartych więcej niż tysiąc zaciężnych żoł­ nierzy, których opłacałbyś z trybutu. Jan uśmiechnął się; całkowicie zgadzał się z Walterem. Jeden wierny, dobrze wyszkolony rycerz był więcej wart niż pół tuzina najemników. A trzystu dobrze wyszkolo­ nych w wojennym rzemiośle wojowników, jakich do­ starczyłby mu de Thorpe, podczas ważnej bitwy mogłoby walnie przechylić szanse na jego korzyść. - Czy masz jakąś pannę, która wniesie w posagu ziemie w tamtych stronach? - zadał całkiem już retorycz­ ne pytanie Jan. - Tak jest, milordzie. - A więc nie widzę powodów do sprzeciwu, by jej nie zarekomendować... kiedy już szczeniak pana na Shefford zacznie rozglądać się za nową narzeczoną. 12

Nie była to wprawdzie żadna obietnica, ale z drugiej strony król Jan znany był z tego, że łamał dane przy­ rzeczenia. Walter był bardziej niż rad.

Rozdział drugi - Ojcze, znasz moje zdanie w tej kwestii. Jest wiele panien odpowiednich na moją żonę, a kilka z nich nawet bym zaakceptował, lecz ty uparłeś się na córkę swego najbliższego przyjaciela. Ale ona poza pieniędzmi, któ­ rych i tak nie potrzebujemy, nic nam nie wniesie. Guy de Thorpe popatrzył na Wulfrica i westchnął. Desperacko pragnął syna, który pojawił się bardzo późno. Jego dwie starsze siostry wyszły za mąż jeszcze przed urodzeniem się brata. Guy miał już nawet wnuków starszych od Wulfrica. Lecz w swym jedynym synu w każdym razie jedynym prawowitym synu — nie do­ strzegał żadnych wad i był z niego bardzo dumny. Zarzucał mu jedynie nadmierny upór, a co za tym idzie upodobanie do spierania się z rodzicem. Podobnie jak Guy, Wulfric był potężnie zbudowanym mężczyzną, o mięśniach zaprawionych w rycerskich zapasach i licznych wojnach. Obaj mieli czarne, gęste włosy i niebieskie oczy, które Guy odziedziczył po swoim ojcu. Z tym tylko, że źrenice Guy były jaśniej­ szego odcienia niż źrenice Wulfrica, a bujne kędziory mocno pokrywał już szron siwizny. Natomiast jego syn miał zdecydowany, kwadratowy zarys szczęki i prosty, szlachetny nos odziedziczony po matce, Anne. Wulfric stanowił przystojniejszą wersję swego ojca i nie można było wprost oderwać od niego wzroku. - Wulf, czy to dlatego od chwili, gdy dziewczyna 13

osiągnęła stosowny wiek do zamążpójścia, cały czas spędzasz na wojnach? Czy w ten sposób chcesz uniknąć z nią ślubu? Twarz Wulfrica zalał krwisty rumieniec. - Widziałem ją tylko raz, a i wtedy napuściła na mnie swego sokoła. Do dziś mam bliznę. Guy popatrzył na syna z niedowierzaniem. - A więc dlatego nigdy nie jeździłeś ze mną do Dunburh! Jezu, Wulf, ona była wtedy małym dzieckiem. Nosisz w sercu urazę do dziecka?! Wulfric znów poczerwieniał, tym razem bardziej z gniewu niż z zażenowania. - To straszliwa jędza, ojcze. Zaiste, zachowywała się bardziej jak wyrostek niż jak dziewczynka. Była wyzy­ wająca, klęła, rzucała się z pazurami do oczu każdemu, kto odważył się jej sprzeciwić, nie zważając przy tym na jego posturę czy wiek. Ale nie, to nie dlatego jej nie chcę. Po prostu pragnę Agnes z Yorku. - Dlaczego? Tak proste i bezpośrednie pytanie ojca kompletnie zbiło Wulfrica z tropu. - Dlaczego? - powtórzył jak echo. - Właśnie, dlaczego? Czy ją miłujesz? - Bardzo chciałbym mieć ją w łożu, ale po co od razu kochać? Nie, nie sądzę, bym ją kochał. Uspokojony Guy zachichotał. - W pożądaniu niewiasty nie ma nic złego. To zdrowe uczucie... jeżeli oczywiście puścisz mimo uszu słowa pobożnych kapłanów. Mężczyzna jest szczęśliwy, jeśli odnajdzie to w małżeństwie; a będzie jeszcze szczęśliwszy, gdy ponadto znajdzie w małżeństwie miłość. Ale wiesz równie dobrze jak ja, iż uczucie to wcale w małżeństwie nie musi istnieć. 14

- A więc jestem dziwakiem - odparł z uporem Wulfric. - Wolę czuć pociąg do żony niż do jej służebnych dziewek. Teraz z kolei rumieniec pojawił się na twarzy Guy. Było powszechnie wiadomo, że nie darzył swej żony, Anne, wielką miłością. Ale bardzo mu na niej zależało, odnosił się do niej z ogromnym szacunkiem i z tego względu wszystkie swoje nałożnice trzymał z dala od niej. W przeciwieństwie do swego przyjaciela Nigela, którego wiązała z żoną nieprzytomna miłość i do dzisiej­ szego dnia nosił po niej żałobę, Guy nigdy nie poznał podobnego uczucia do kobiety, a zatem nie czuł się z tego powodu pokrzywdzony przez los. Ale pożądanie to inna rzecz. Miał w życiu tak wiele nałożnic, że nie potrafił ich zliczyć, a jeśli nawet Anne o tym nie miała pojęcia, to z całą pewnością wiedział o tym jego syn. Ale we wzroku Wulfrica nie było potępienia. Sam od młodzieńczych czasów uganiał się za dziewkami i był ostatnią osobą, która mogłaby rzucić w ojca kamieniem. Tak zatem Guy nie musiał mu wyjaśniać, jak łatwo jest zaspokoić żądzę, czy to z czyjąś żoną, czy z panną. Mężczyzna rzadko kiedy mógł w małżeństwie znaleźć zarówno ukojenie zmysłów, jak i miłość. Ale takie już było życie. - Nie chcę plamić honoru naszej rodziny, odwołując Zrękowiny. Doskonale wiesz, że Nigel Crispin jest moim najbliższym przyjacielem. Wiesz również, iż ocalił mi życie, gdy padł pode mną koń, przygniatając mnie do ziemi tak, że nie mogłem się spod niego wydostać, a saraceński bułat o włos minął moją głowę. Nie istnieje nic, czym mógłbym spłacić zaciągnięty u niego dług. Z największej wdzięczności, kiedy spłodził córkę, zaofe­ rowałem mu to, co miałem najdroższego. Ciebie. Połą15 •

czenie naszych rodów było sprawą drugorzędną. Niewiele miał do wniesienia do waszego związku... w każdym razie wtedy. - Wtedy? - spytał z kpiną w głosie Wulfric. - To dlaczego teraz jest to dla ciebie tak ważne? Guy ponownie westchnął. - Gdyby król żądał od ciebie czterdziestu dni służby, nie miałoby to znaczenia, ale on domaga się jeszcze więcej. Odsłużyłeś więcej niż tych czterdzieści dni, i koniec. I teraz, mimo że dopiero co wróciłeś z wojny, już wspomniał, że masz ruszać z nim na następną kampanię po drugiej stronie kanału. Co za dużo, to niezdrowo, Wulf. Nie jesteśmy w stanie dłużej służyć zbrojnie zarówno swemu ludowi, jak i w wojsku naszego króla. - Nigdy nie wspominałeś, że borykamy się z brakiem pieniędzy - odparł prawie oskarżycielskim tonem Wulf­ ric. - Kiedy toczyłeś wojny w imieniu Jana, nie chciałem cię martwić. Twoja służba i wiele wydarzeń, które nastąpiły w ciągu ostatnich dziesięciu lat, wyczerpały nasze zasoby. Wizyta króla w asyście całego dworu, do jakiej doszło w zeszłym roku, była ciosem, ale tego należało się spodziewać, gdyż z nim jest tak zawsze. Na szczęście nigdzie nie zagrzewa dłużej miejsca. Praw­ dziwym dopustem bożym stały się jego kampanie w Wa­ lii, gdzie mieszkańcy poumykali z domostw i nasi żołnierze nie mieli nawet co włożyć do ust... Guy zamilkł. Nie musiał więcej tłumaczyć. Wulfric sposępniał na myśl, jak bezowocna była wojna z Walij­ czykiem, który nie dawał pola, lecz atakował i zarzynał przeciwników z zasadzki. W Walii Wulfric stracił wielu swych ludzi. 16

- Chcę tylko powiedzieć, Wulf, że twoja żona przy­ niesie nam... - Ona nie jest jeszcze moją żoną - przerwał mu gwałtownie syn. Guy, choć przygnębiony, ciągnął dalej, jakby nie dosłyszał protestu Wulfrica. - Twoja żona przyniesie nam to, co jest w tej chwili najpotrzebniejsze. Potężnych sprzymierzeńców mamy dosyć. Twoje pięć sióstr wyszło wyjątkowo pomyślnie za mąż. Ziemi mamy w bród, choć kiedy się ożenisz, w razie potrzeby dokupimy jeszcze więcej, wzniesiemy więcej zamków, dokonamy remontów... Jezu, Wulf, ona przyniesie nam fortunę, więc nie ma co się na nią krzywić, bez względu na to, czy te pieniądze są nam potrzebne, czy nie. Guy pociągnął tęgi łyk wina i przeszedł do najgor­ szego. - Poza tym zwlekałeś już tak długo, że zaczyna to być dla Nigela wielką obelgą; a przez twoją opieszałość i niechęć ona dawno przekroczyła wiek, w którym niewiasty wychodzą za mąż. Ale dosyć. W ciągu tygodnia pojedziesz do Dunburh. - Czy to rozkaz? - zapytał sztywno Wulfric. - Sam mnie do tego zmuszasz. Nie zerwę kontraktu ślubnego, Wulf. Jest już bardzo późno, ona ma osiem­ naście lat. Czy postępując w taki sposób, chcesz sprowa­ dzić na moją głowę niesławę? - Zgoda, wezmę tę dziewczynę - odparł ze wściek­ łością Wulfric. - I poślubię ją. Ale czy będę z nią żył, czas pokaże. Powiedziawszy to, dumnym krokiem ruszył do wyj­ ścia. Guy obserwował go do chwili, aż opuścił prze­ stronną izbę, po czym skierował wzrok na wielki komin. 17

Godzina była późna. Zanim wezwał Wulfrica, odczekał, aż Anne w towarzystwie swych dam uda się do sypialni. A może powinien był zatrzymać Anne, by ta poparła jego zamysły? Wulfric nigdy nie sprzeczał się z matką. Zawsze sprawiał wrażenie, że lubi jej ustępować, a to dlatego, że szczerze ją kochał. A przecież Anne jeszcze bardziej niż on popierała ślub swego syna. To ona nastawała na męża, by odbył rozmowę z Wulfrikiem, który właśnie wynalazł sobie kolejną wojnę, na jaką zamierzał wyruszyć. Być może liczyła też na to, że napełni się jej szkatuła. Tak zatem z całą pewnością skłoniłaby swego syna do tego związku. Guy ponownie ciężko westchnął, zastanawiając się, czy nie wyrządzi córce Nigela krzywdy, zmuszając swego syna do małżeństwa z nią.

Rozdział trzeci Droga do Dunburh, którą odbyli w towarzystwie czterdziestu uzbrojonych po zęby pachołków oraz kilku rycerzy, zajęła półtora dnia. Chodziło głównie o ochronę wielkiej damy w drodze powrotnej. W państwie Jana na gościńcach grasowało wielu zbójców i rabusiów. Niektórzy ze skazanych przez króla na banicję baro­ nów ruszyli na drogi, by rabować tych, którzy wciąż jeszcze pozostawali w łaskach władcy. Tak zatem, gdyby nawet Guy nie zdecydował się na takie środki bez­ pieczeństwa, uczyniłby to sam Wulfric. Nie chciał, by ojciec zarzucał mu później, że utracił przyszłą pannę młodą przez zwykłą nieostrożność i niedopatrzenie. 18

Przyszła panna młoda... Już na samą myśl o tej chudej, kościstej, małej diablicy z gardła rycerza dobyło się głuche warczenie. Słysząc ów osobliwy dźwięk, jego przyrodni brat uniósł ze zdziwienia brew. Rankiem drugiego dnia podróży zwinęli obóz i raźno ruszyli w dalszą drogę. Dla tak dużej liczby ludzi trudno było znaleźć odpowiednie kwatery, więc poprzedniego dnia Wulfric zdecydował, że zanocują przy gościńcu. Przyzwoitych kwater natomiast poszuka w drodze po­ wrotnej, gdyż panna z pewnością uprze się, by spać w łożu. - Wciąż jeszcze nie pogodziłeś się z myślą o tym małżeństwie? - zapytał Rajmund, zrównując swego wierzchowca z koniem Wulfrica. - Nie, i nigdy się nie pogodzę - wyznał Wulfric. Czuję się sprzedany za pieniądze. I uwierz mi, że jest to paskudne uczucie. Rajmund parsknął. - Kiedy nasz ojciec czynił propozycję, było odwrotnie. W przeciwnym razie skłonny byłbym przyznać ci rację. Ale... - Skończmy ten temat. - Przeciwnie, porozmawiajmy o tym. Musisz w końcu dojść do ładu z samym sobą. Niebawem staniesz przed nią osobiście - przestrzegł Rajmund. - Wulf, co tak naprawdę brzydzi cię w tym małżeństwie? Wulfric ciężko westchnął. - Kiedy była dzieckiem, nie dawało się jej w ogóle lubić i nie sądzę, by w ciągu tych kilku lat mogła się zmienić. Obawiam się, że poślubię kobietę, którą zniena­ widzę. - Nie takie rzeczy już widział świat - odparł filozoficz­ nie Rajmund i zachichotał. - Jeśli szukasz małżeństwa 19

z miłości, popatrz na swoich poddanych niskiego stanu. Oni sami dobierają sobie żony i mężów. Szlachetnie urodzeni pozbawieni są takiego przywileju. W słowach tych było tyle kpiny, że Wulfric machnął w kierunku brata pięścią. Rajmund z głośnym śmiechem uchylił się, unikając ciosu. - Nie musisz mi przypominać, że ty sam sobie wybrałeś żonę i szczerze ją kochasz - rzekł wzburzony Wulfric. - A wcale nie jesteś człowiekiem nędznego pochodzenia - dodał i z gardła znów wydobył mu się ów dziwny dźwięk. Rajmund popatrzył na brata z czułością. Niewielu ludzi tak mocno jak on obstawało przy tym, że Rajmund jest szlachetnie urodzony. Matka Rajmunda pochodziła z niskiego stanu i los chłopca byłby nie do pozazdrosz­ czenia, gdyż nie akceptowała go zarówno szlachta, jak i prości poddani. Ale do Rajmunda los uśmiechnął się bardziej niż do wielu innych bastardów. Guy go usyno¬ wił, wykształcił, kazał wyszkolić w rycerskim rzemiośle, a po pasowaniu na rycerza przyznał mu niewielkie nadanie. Dzięki temu majątkowi Rajmund mógł postarać się o żonę z własnego wyboru. Pojął za małżonkę Eloise, córkę sir Richarda. Richard był rycerzem bez ziemi, należał do dworu Guy i miał niewielką nadzieję na to, że jego jedynaczka znajdzie sobie na męża człowieka w mia­ rę majętnego. Tak zatem zaloty Rajmunda do córki niezmiernie go uradowały. Rajmund nie zazdrościł Wul¬ fricowi tego, że jest jedynym prawowitym synem Guy. Prowadził proste życie, jakie lubił. Życie brata natomiast zawsze było skomplikowane. - Ile czasu upłynęło od chwili, gdy po raz pierwszy ją ujrzałeś? - zapytał ostrożnie. 20

- Prawie dwanaście lat. Rajmund wywrócił oczyma. - Na rany Chrystusa, i ty sądzisz, że przez cały ten czas nic a nic się nie zmieniła? Że nie nauczyła się manier godnych wielkiej i dobrze urodzonej damy? Najpraw­ dopodobniej będzie błagała cię o wybaczenie wszystkich przykrości i krzywd, jakie ci wyrządziła... Ale, ale, dlaczego właściwie tak bardzo ją znielubiłeś? - Miałem trzynaście lat, a ona sześć, i dobrze wiedzia­ ła, jak wiele dla mnie znaczy. Bawiąc z naszym ojcem z wizytą w Dunburh, wybrałem się na jej poszukiwanie i zastałem ją w stajniach w towarzystwie dwóch wyrost­ ków mniej więcej w tym samym wieku co ona. Pokazy­ wała im wielkiego sokoła, twierdząc, że należy do niej. Wzięła nawet ptaka na rękę. Do licha, ptaszysko było prawie tak duże jak ona. Ciągnąc opowieść, wciąż miał żywo przed oczyma tamten dzień, w którym po raz pierwszy ujrzał swoją narzeczoną. Była niechlujna i obszarpana, wyglądała, jakby tarzała się w błocie, a jej arystokratyczną twarz szpeciły smugi brudu. Jak na swój niewielki wzrost miała też wyjątkowo długie nogi, co uwypuklały jeszcze rajtuzy i zgrzebna, krótka tunika, takie same, jakie nosili towarzyszący jej chłopcy. Tak naprawdę to miał spore kłopoty, by rozpoznać, które z trojga dzieciaków to właśnie ona. Wprawdzie mieszkańcy Dunburh, których pytał, gdzie może znaleźć dziewczynkę, ostrzegali go, że mała ubiera się i zachowuje bardzo nietypowo, ale on sądził, że to tylko żarty. Ludzie niskiego stanu często ubierali tak swoje córki, zwłaszcza jeśli mieli zbywające ubiory chłopięce, a nie stać ich było na kobiece stroje. Ale która kobieta, nie mówiąc już o dziedziczce wielkiego majątku, z własnego 21

wyboru ubiera się jak mężczyzna? Lecz ona taka właśnie była. Brudna, niechlujnie ubrana, z długimi włosami ściśle związanymi z tyłu głowy. Wulfric miał wielkie kłopoty z ustaleniem, który z dzieciaków jest dziew­ czynką. Dopiero gdy ktoś zawołał do niej po imieniu, pojął, że to ona właśnie trzyma na ręku ptaka, który nie ma na głowie nawet kaptura. W pierwszej chwili chciał ruszyć jej na ratunek. Mogła nie zdawać sobie sprawy z tego, jak bardzo niebezpieczne są myśliwskie sokoły. Była o wiele za młoda, by zbliżać się do tych stworzeń. Z całą pewnością wślizgnęła się do ptaszarni pod nieobecność sokolnika i wykradła ptaka. I wtedy usłyszał, jak przechwala się przed swymi łatwowiernymi towarzyszami: - Ptak jest teraz mój! Bierze jedzenie tylko ode mnie. Sokół należy do niej?! Wulfric nie potrafił powstrzymać pełnego lekceważenia parsknięcia. Dźwięk zwrócił uwagę dziewczynki, która popatrzyła w jego stronę z ciekawo­ ścią. Ostatecznie była za młoda, by pojąć, że parsknięciem tym nieznajomy chłopak chciał dać do zrozumienia, iż uważa ją za kłamczuchę. - Kim jesteś? - spytała po prostu. - Jestem tym, za którego, kiedy osiągniesz stosowny wiek, wyjdziesz za mąż. Zupełnie nie rozumiał, dlaczego jego słowa potrak­ towała jako obelgę. Przecież wyznał jej tylko szczerą prawdę. Płomień, jaki zalśnił w jej zielonych oczach, nadając źrenicom nieoczekiwanie żółtą barwę, świadczył o gniewie, jaki ją ogarnął. - Wpadła w nieopisaną furię, wyzwała mnie od kłamców, po czym obrzuciła obrzydliwymi wyzwiskami, jakich jeszcze w życiu nie słyszałem - opowiadał Raj22

mundowi Wulfric. - A następnie kazała mi, k a z a ł a mi, wynosić się do wszystkich diabłów. Rajmund próbował powstrzymać śmiech, ale sztuka ta zupełnie mu nie wyszła. - Jezu, i to wszystko przez tak małe dziecko? - Wszystko to przez tak małą diablicę - odburknął Wulfric. - Kiedy jednak nie ruszałem się z miejsca... byłem zbyt oszołomiony, by wykonać jakikolwiek ruch... jej oczy zwęziły się jak u kota, uniosła nieco ramię i posłała na mnie sokoła. Odruchowo wyciągnąłem przed siebie rękę. To był błąd. Dziób ptaka utkwił mi między kłykciami pierwszego i drugiego palca. Rajmund cicho gwizdnął przez zęby. - Miałeś dużo szczęścia, że nie straciłeś któregoś z palców. - Ale rana była tak duża, że do dzisiaj została blizna. Ostatecznie udało mi się oderwać ptaka i cisnąłem nim o ścianę. Mała jędza, widząc, że jej sokół nie żyje, rzuciła się na mnie z pięściami. Sądziłem, że nie jest w stanie wyrządzić mi większej krzywdy. Jak wiesz, zawsze byłem wyjątkowo duży jak na swój wiek, a ona sięgała mi zaledwie do pasa. Ale w pewnej chwili boleśnie mnie ugryzła. Zawyłem z bólu, a wtedy ona uderzyła mnie w miejsce, w które żaden mężczyzna nie chce być trafiony. Pod wpływem bólu opadłem na kolana. Rajmund wyszczerzył zęby. - Cóż, sądząc po całej rzeszy dziewek, które później posiadłeś, nie wyrządziła ci trwałej krzywdy. Wulfric przesłał mu piorunujące spojrzenie. - To wcale nie jest zabawne, bracie. Czułem straszliwy ból, a ona wciąż okładała mnie na oślep pięściami. A po­ nieważ moja głowa znalazła się już na poziomie jej rąk, okropnie poharatała mi twarz. O mało nie straciłem oka. 23

W rzeczywistości było znacznie gorzej, ale nie zamie­ rzał się do tego przyznawać bratu. Krocze paliło go żywym ogniem, z rozszarpanej dłoni tryskała krew, brukając ziemię, jego... i dziewczynkę. Ale ona tak szybko okładała go pięściami, że oślepiony bólem Wulfric nie był w stanie unieruchomić jej rąk ani też pochwycić jej zdrową dłonią. Dziewczynka była tak szczupła i gibka, że za każdym razem mu się wymykała. Mógł wprawdzie palnąć ją z całych sił pięścią, na co zresztą w zupełności zasługiwała, ale Wulfric nigdy nie uderzyłby dziecka czy kogokolwiek mniejszego lub słabszego od siebie, nie mówiąc już o dziewczynce. Toteż spadała na niego lawina coraz dotkliwszych ciosów. W końcu udało mu się odepchnąć dziewczynkę na tyle mocno, że ta zatoczyła się do tyłu na skrzynki, a on niezgrabnie poderwał się z ziemi i potykając się, czmychnął z pola walki. Na szczęście nigdy już jej więcej nie spotkał. Zresztą robił wszystko, by do tego nie doszło. Ukrył swoje rany przed ojcem, lecz wymówił się przed po­ wrotem do lorda Edwarda, który wychowywał go od chwili, gdy chłopiec skończył siedem lat. Tam poznał swego brata Rajmunda, który również pobierał nauki u Edwarda Fitzallena, i zaprzyjaźnił się z nim. I zawsze, ilekroć w Shefford pojawiał się ze swą rodziną Nigel, opuszczał zamek. Sam też nigdy nie pojawił się w Dun­ burh. - Musisz sobie uświadomić - odezwał się Rajmund że ona zapewne zmieniła się, a ojciec nauczył ją, jak powinna zachowywać się szlachetnie urodzona dama. - Wiem. Teraz już nie wymłóci mnie pięściami... nie odważyłaby się tego zrobić. Ale czy można babę oduczyć zjadliwości, skoro jędzą się urodziła? 24

- A może weźmiesz ją na lep słodkich słówek? zasugerował Rajmund. Wulfric lekceważąco parsknął. - Nie mnie należy udzielać nauk, lecz jej. A bardzo wątpię, by ktokolwiek ją wychował. Jestem przekonany, że choć jest teraz wielką damą, to pod pięknymi strojami i dobrymi manierami kryje się ta sama diablica. Lecz gdy wtedy, przy naszym pierwszym spotkaniu, popatrzyła na mnie swymi kocimi, zielonymi oczyma... - To co? - Ba, żebym sam wiedział! - odparł Wulfric i wes­ tchnął.

Rozdział

czwarty

- Jeśli dobrze pamiętam, od zamku w Dunburh dzieli nas godzina drogi - mruknął Wulfric, rozglą­ dając się bacznie po okolicy. - To już za tamtym wzgórzem. Gdybyśmy pojechali na przełaj lasem, nad­ robilibyśmy sporo czasu, gdyż droga wije się, a w pew­ nym miejscu nawet zatacza szeroki łuk, oddalając się nieco od wioski. Przez las wiodła wyraźna ścieżka, wydeptana przez tych, którzy chcieli szybciej dotrzeć do Dunburh. O tej porze roku liście opadły już z drzew i choć las był gęsty, z jednej strony między drzewami przeświecały odległe łąki, za którymi leżała wioska. - Przez dwanaście lat unikałeś tego miejsca jak diabeł święconej wody, a teraz nagle ci się śpieszy - zakpił Rajmund. - Spieszy mi się do ciepła ognia, to wszystko - odparł Wulfric, przesyłając bratu gniewne spojrzenie.

25

Rajmund nie zwrócił uwagi na rozdrażnienie Wulfrica, lecz przyznał, że perspektywa ogrzania się przy ogniu jest bardzo ponętna. Niebo wprawdzie było bezchmurne, ale na dworze panował przenikliwy ziąb i wszyscy tęsknili już za ciepłem bijącym z płonących na kominie głowni... Lub za ruchem. - A może tę ostatnią milę przebylibyśmy forsownym galopem? - podsunął myśl Rajmund. - Najszybciej dotrzemy do zamku, jadąc skrótami przez las. Przejedziemy przez wioskę i zbliżymy się do niego od tyłu. Powiedziawszy to, bez słowa skręcił w wąską ścieżkę. Niebawem dotarli do łąk, a następnie do samej wioski, którą jednak ominęli szerokim łukiem, by nie wzbudzać popłochu wśród jej mieszkańców. Z drugiej strony o tak wczesnym i zimnym poranku niewielu z nich jeszcze opuściło domy, zwłaszcza że o tej porze roku prace w polu dawno już się skończyły. Zamek wciąż jeszcze znajdował się w sporej odległości, a drogę do niego blokował kolejny zagajnik. Nad wierzchołkami drzew majaczyły jedynie wieże warowni. Zagajnik był gęstszy niż las, który przebyli, i porastały go iglaste drzewa, zasłaniające sam zamek. Gdy przebyli połowę drogi dzielącej bastiony Dunburh od wioski, dotarł do nich szczęk broni i bitewna wrzawa. Odgłosy te wywołały na twarzy Wulfrica promienny uśmiech. Był wojownikiem z krwi i kości, przez całe życie szkolił się w rycerskim rzemiośle, osiągając w nim niezwyczajną biegłość, i lubił robić użytek ze swych umiejętności. Rajmund podzielał zamiłowania brata, więc obaj mężczyźni wymienili tylko uśmiechy, spięli wierz­ chowce ostrogami i ruszyli cwałem ścieżką, która w tym miejscu tworzyła ostry łuk. 26

Niebawem ujrzeli przed sobą polankę, na której trwała walka. W pierwszej chwili sądzili, że to jedynie rycerska potyczka, lecz brało w nich udział zbyt wielu ludzi, a ponadto wśród walczących znajdowała się niewiasta. Na polu tłoczyło się czterech jeźdźców i siedmiu pieszych, w tym kobieta. Wszyscy mieli na sobie grube, zimowe opończe, więc trudno było powiedzieć, kto jest mieszkańcem Dunburh, a kto napastnikiem. Z tego względu Wulfric nie zaatakował na ślepo. Wstrzymał swych ludzi. Walczący nie zauważyli je­ szcze nowo przybyłych, zatem wysunął się na czoło i zawołał: - Kto potrzebuje pomocy? Zawołanie musiał powtórzyć, gdyż jego głos zaginął w szczęku oręża. Ale drugi okrzyk zwrócił uwagę walczących, którzy spostrzegli czterdziestu jeźdźców tłoczących się za jego plecami. Na króciutką chwilę zapadła kompletna cisza i uwikłani w walkę ludzie gapili się na nieoczekiwanych przybyszy. Był to krótki moment, po którym czterej jeźdźcy w popłochu czmychnęli, niknąc pośród drzew otaczają­ cych polanę. Mogli pochodzić z Dunburh i uciekać do zamku, sądząc, że przybyły posiłki dla napastników, lecz taką możliwość Wulfric odrzucił natychmiast. Kobieta bowiem pozostała na placu boju i podeszła do niego, by złożyć mu dworny ukłon. Podczas ukłonu rozchyliła się jej opończa, ukazując pod spodem wytworny strój. Miał zatem do czynienia ze szlachetnie urodzoną i piękną damą, która w jednej chwili zauroczyła go bez reszty. Byk śmiertelnie wy­ straszona i dopiero teraz powoli na twarz wracały jej kolory. Spod przekrzywionego kwefu wystawały ciem­ nobrązowe włosy, a gdy uniosła głowę i popatrzyła 27

Wulfricowi w oczy, ujrzał źrenice tak świetliste i zielone, że przypominały barwą najczystsze perydotyty... Zielone oczy! Jezu, czyżby to była ona? Jego narzeczo­ na pokornie wyrażająca swą wdzięczność? Nie, to nie­ możliwe, tyle szczęścia to za dużo. Nie mogła przecież zmienić się aż do tego stopnia, przekształcając się w tak słodką i piękną pannę. Nawet głos miała kojąco łagodny, gdy odezwała się do swego wybawcy: - Nie mogłeś, panie, pojawić się w bardziej stosownej chwili. Wysoko sobie cenię... Dama nie skończyła, ponieważ bezceremonialnie ode­ pchnął ją jakiś młodzieniec, który obrzucił Wulfrica płonącym spojrzeniem i zawołał: - Nie stójcie tu jak tępe opoje, lecz gońcie ich! Koniecznie należy ich schwytać! Na tak straszliwą obelgę Wulfric zesztywniał. Zuch­ wały szczeniak miał najwyżej czternaście lat i ubrany był jak żebrak. Tyle zdołał dostrzec Wulfric zajęty schodze­ niem z konia, by chwycić zuchwalca za gardło. Zanim jednak zdążył uwolnić stopy ze strzemion, ponownie dotarł doń ów uwłaczający głos: - Gamonie nazywający siebie rycerzami. Najpierw obiecujecie pomoc, a następnie jej nie dajecie. Wulfric ponownie wsunął stopy w strzemiona, wygod­ niej usadowił się w siodle i dźgnął rumaka ostrogami. Głupi wyrostek nie miał nawet na tyle zdrowego rozsąd­ ku, by zejść z drogi kłusującego w jego stronę wierz­ chowca. Stał wyzywająco w miejscu i spoglądał na szarżującego Wulfrica. Rycerz cenił odwagę, ale nie głupotę, a ten dzieciak musiał być niespełna rozumu, skoro w taki sposób odzywał się do siedzącego w siodle, uzbrojonego po zęby rycerza. Rękę Wulfrica powstrzy28

mało jedynie to, że nigdy nie uderzył dziecka, kobiety czy idioty. - Wolałbyś kontynuować z góry przegraną bitkę? zapytał rozsądnie Wulfric. - Ja przynajmniej położyłem kres tej walce. Nie zamierzam oferować nic więcej. - Pozwoliłeś im uciec - rzucił mu w twarz oskarżenie wyrostek. - Nie jestem szeryfem, bym ścigał zbójców. A jeśli usłyszę od ciebie choć jedno słowo więcej, wydrę ci z gęby twój głupi jęzor. W tej samej chwili przed chłopca wystąpiła dziewczyna i błagalnie wyciągnęła do Wulfrica dłoń. - Proszę, nie rób mu krzywdy, panie. Chłopiec musiał być jej osobistym pachołkiem i dlatego wystąpiła w jego obronie. A wcześniej wywarła na Wulfricu takie wrażenie, że uczyniłby dla niej dosłownie wszystko. - Jak sobie życzysz, pani. Czy mogę cię odwieźć do Dunburh? Sam również zmierzam do zamku. Skinęła skromnie głową i spytała: - Czy przyjechałeś tu, panie, by widzieć się z moim ojcem? Wulfric przesłał jej promienny uśmiech. Jeśli nawet żywił jeszcze jakiekolwiek wątpliwości, czy to właśnie ta niewiasta jest jego narzeczoną, jej słowa rozwiały je. Pochylił się i bardzo delikatnie posadził kobietę przed sobą w siodle. Ważyła tyle co dziecko. Pachniała letnimi różami. Jezu, był najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi! - Masz rację, pani, przybyłem tu, by zobaczyć się z lordem Nigelem... i z tobą - odrzekł, gdy dziewczyna siedziała już wygodnie w siodle. Odwróciła w jego stronę twarz, oczy miała okrągłe ze zdumienia. 29

- Ze mną? - Zapewne powinienem się przedstawić wcześniej. Roześmiał się. - Jestem Wulfric de Thorpe i z największą radością spotykam cię... po raz drugi, pani. Jeden z pieszych wydał okrzyk zdumienia. Wulfric zerknął za siebie, ciekaw, kogo tak zaskoczyło jego imię. Ale ujrzał jedynie chłopca półgłówka, który uciekał biegiem w stronę zamku. Spoglądał chwilę ze zmarszczonymi brwiami za od­ dalającą się postacią. Postanowił, że porozmawia z lordem Nigelem, który da smarkaczowi surową lekcję dobrych manier. Z zamyślenia wyrwał go dopiero głos dziewczy­ - Przecież my nigdy się nie spotkaliśmy. Wulfric uśmiechnął się pod nosem. Wyśmienicie. Dziewczyna nie pamiętała ich pierwszego, tak niefortun­ nego spotkania, do którego doszło wiele lat wcześniej, a ponieważ rycerz sam pragnął zapomnieć o tym fatalnym wydarzeniu, teraz nie zamierzał go przypominać. - Moja wina, demoiselle, niemniej cała przyjemność po mojej stronie - odparł dwornie. - Jestem pewien, iż z ochotą powiadomisz ojca o tym, co się tu wydarzyło, czego i ja nie omieszkam uczynić, tak zatem wskazuj nam drogę do zamku. Ruszyli szybkim galopem i po kilkunastu minutach byli już na miejscu. Napastnicy zaatakowali w takiej odległości od zamku i wioski, by nie dotarł tam szczęk oręża. Celowo? Zapewne. Teraz już Wulfric żałował, iż nie posłał w pogoń za łotrami swych ludzi. Ostatecznie napadli na jego narzeczoną, ale on o tym dowiedział się, kiedy złoczyńcy byli już bardzo daleko. Na szczęście, celowo lub przez szczęśliwy traf, żaden z napadniętych nie doznał poważniejszego uszczerbku.

3°

Gdy tylko znaleźli się za murami zamku, niewiasta niezwłocznie udała się do warowni, podczas gdy Wulfric zaczął omawiać z zarządcą dworu sprawę zakwaterowania swoich ludzi, z których kilku wysłał śladem zbiegłych zbójców, by odnaleźli jakiś trop. Był gotów udzielić lordowi Nigelowi wszelkiej pomocy w pochwyceniu złoczyńców. Dunburh przez wszystkie te lata zmienił się nie do poznania. Był znacznie większy niż w czasach, kiedy po raz ostatni gościł w nim Wulfric. Przekształcił się w potężną i imponującą warownię, ale też i niewielu baronów mogło pochwalić się taką fortuną, do jakiej doszedł Nigel Crispin; nawet wielcy earlowie w kraju. Zbudowano drugi, potężny mur obronny, który niebywałe wzmocnił warowność Dunburh, a jednocześnie dwukrotnie powiększono wewnętrzną przestrzeń zamku. Pozostawiono dawne mury, a między starymi i nowymi wzniesiono wiele nowych budynków. Zaiste, w obrębie warowni można było zakwaterować ogromną armię, a w zamku wcale nie byłoby tłoczno. Co więcej, pozostawało tu wystarczająco dużo miejsca, by prowadzić musztrę i ćwiczenia wojskowe oraz szkolenie łuczników. Wulfric z całego serca pragnął dołączyć do swej narzeczonej i lepiej ją poznać, więc nie zamierzał osobiście rozlokowywać swoich ludzi. Wciąż nie dowierzał swemu szczęściu, że dziewczyna zmieniła się do tego stopnia. Najwyraźniej ktoś solidnie się nią zajął, ucząc manier godnych wielkiej damy. Nie wyobrażał sobie lepszej żony — miły, serdeczny głos, skromna postawa, a przy tym niebywała uroda. Znacznie przewyższała urodą Agnes z Yorku. Skórę miała gładszą, a widok jej cudownej twarzy zapierał dech. Nie wzbudzała wprawdzie w Wulfricu tak dzikich 31

żądz jak Agnes, ale z pewnością w przyszłości tak się stanie. Zdumiewała i zachwycała go tak, że wszelkie inne emocje i uczucia zeszły na dalszy plan. Wewnętrzne schody, prowadzące do wielkiego holu, były rzęsiście oświetlone pochodniami umieszczonymi w żelaznych kunach. Na górze, w przybudówce, mieściła się kaplica; do obu pomieszczeń wchodziło się z prze­ stronnego przedsionka. Z niego też biegły dalsze ciągi schodów, wiodących na wyższe piętra warowni. Spieszący się Wulfric prawie wpadł na niewielką osóbkę opuszczającą właśnie kaplicę. Natychmiast roz­ poznał, kto to jest, i ponownie z wściekłości zjeżyły mu się włosy na głowie. Być może pachołek był trochę niespełna rozumu - nie było innego sposobu, by wy­ tłumaczyć, dlaczego tak zuchwale odzywał się do pasowa­ nego rycerza - lecz najwyraźniej uniknął kary, co wzbudziło w Wulfricu gniew. - Modliłeś się o wybaczenie za swój paskudny jęzor? rzekł rycerz, mając nadzieję, że wyrostek zdaje sobie sprawę z konsekwencji swego czynu i że jego zachowanie nigdy się już nie powtórzy. Ale chłopak popatrzył rycerzowi buńczucznie w twarz i odparł: - Modliłem się, byś natychmiast opuścił to miejsce, ale najwyraźniej moje modły nie zostały wysłuchane. To już przechodziło wszelkie pojęcie. Chłopak był jedynie zwykłym pachołkiem. A każdy służący za taką zuchwałość okazaną szlachetnie urodzonemu dostałby zdrowo po uchu. Wulfric wyciągał właśnie rękę, by ukarać zuchwalca, lecz chłopak wykonał unik, błys­ kawicznie odwrócił się, wbiegł do holu i zniknął w któ­ rymś z zakamarków przestronnej sali. Najwyraźniej dobrze znał wszelkie przejścia i korytarze zamczyska. 32

Poirytowany Wulfric natychmiast za nim ruszył. Był gotów gonić go nawet aż do kuchni zamkowych, ale zgromadzeni w sali natychmiast go spostrzegli, a sam Nigel wywołał go po imieniu, zmuszając tym do zwróce­ nia całej uwagi na gospodarza. Na dodatek widok stojącej przy ojcu narzeczonej sprawił, iż rycerz w jednej chwili zapomniał o incydencie z niesfornym pachołkiem i bez chwili zwłoki ruszył do wielkiego komina, na którym płonęły smolne kłody drewna. W ogromnej sali również zaszły wielkie zmiany świadczące o niebywałym bogactwie Nigela. Nie stało tam jedno wytworne krzesło z wysokim oparciem, zarezerwowane dla pana zamku, ale cztery, bogato obite futrami dla wygody siedzących. Między nimi stał niski rzeźbiony stół, a na nim toczony w drewnie półmisek ze smakołykami. Wiele taboretów i ław poustawianych w różnych miejscach wskazywało, że życie zamku kon­ centruje się w tej właśnie komnacie. Na palenisku mruczał cicho ogień, rozsyłając wokół rozkoszne ciepło. W sali było gorąco, gdyż w okna, przez które napływało z zewnątrz światło, wprawiono drogo­ cenne szkło, nie przepuszczające przenikliwego chłodu, panującego na dworze. Bogate obicia ścienne również powstrzymywały zimno bijące od kamiennych ścian. Hol był wprawdzie taki sam jak w innych zamkach, gdzie gromadzili się mieszkańcy, ale ten był bez porów­ nania bardziej zbytkowny i wydawał się wygodniejszy od tych, które widział Wulfric. Sam król może poza­ zdrościć Nigelowi takiej siedziby - pomyślał Wulfric i przez chwilę zastanawiał się, czy Jan kiedykolwiek odwiedził tę warownię. Zapewne nie, bo w przeciwnym razie z całą pewnością wynalazłby jakiś pretekst, by ją skonfiskować.

33

Wulfric poczuł przelotny niepokój na myśl, że tak wiernie służy królowi, do którego w głębi serca czuje niechęć. Ale jego uczucia podzielała cała szlachta kraju. Choć Jan zdołał zaskarbić sobie sympatię niewielu poddanych, z większości robiąc wrogów, wciąż pozo­ stawał królem i każdy człowiek honoru musiał do­ trzymywać złożonej mu przysięgi wierności... Chyba że władca swym postępowaniem doprowadziłby do tego, iż nikt nie byłby w stanie dłużej go tolerować. Nigel wyszedł gościowi na spotkanie, witając w poło­ wie drogi, po czym zaprowadził go do paleniska. Najwyraźniej był niebywale rad z wizyty Wulfrica, o czym świadczyło wylewne powitanie. - Uradowałeś me serce, Wulfricu, że w końcu poja­ wiłeś się, by połączyć nasze rody. Twój ojciec przesłał wiadomość, że zamierzasz nas odwiedzić, ale nikt nie spodziewał się, iż nastąpi to tak szybko. W przeciwnym razie kazałbym swej córce stosownie przygotować się na powitanie takiego gościa. Ale dotarła do mnie wieść, że już się spotkaliście. Zbliżyli się do wielkiego komina, gdzie stała dama i niecierpliwie na nich czekała. Wulfric postanowił natychmiast rozwiać wszelkie wątpliwości pięknej pani i przesłał jej promienny, pełen ciepła uśmiech, po czym uniósł do ust jej dłoń. - Oczywiście, już się spotkaliśmy, mój panie - oświad­ czył, nie spuszczając wzroku z urodziwej dziewki. - Ale nie zostaliśmy jeszcze sobie oficjalnie przedstawieni. - Nie jestem twoją narzeczoną, lordzie Wulfricu. Zaczerwieniła się po koniuszki uszu, gdyż nie wyznała prawdy wcześniej, w lesie, co powinna była uczynić. Bojaźliwość kazała jej milczeć, a poza tym nie chciała go rozczarować. Był zbyt wielkim i potężnie zbudowanym 34

mężczyzną, by ryzykować jego gniew, a ona panicznie bała się rozgniewanych mężczyzn. Teraz najwyraźniej on był zupełnie zbity z tropu. Na ten widok dziewczynę ogarnęły wyrzuty sumienia, więc szybko dodała: - Jestem jej siostrą. Nazywam się Jhone. Nigel również kompletnie stracił kontenans. - Ale spotkałeś już Milisant, prawda? Wszak wszedłeś z nią do holu. Wulfric zerknął za siebie w stronę wejścia do wielkiej sali. Przecież z nikim nie wchodził do holu... gonił tylko zuchwałego pachołka. Jezu, nie, proszę, tylko nie to! To nie może być ona. Znaczyło to, że przez wszystkie te lata nic a nic się nie zmieniła... Znaczyło to, że jak się obawiał, obarczony jest nadal tą samą diablicą.

Rozdział piąty - Jhone, sprowadź ją tu, ale wcześniej dopilnuj, by się stosownie ubrała - polecił Nigel swej córce, którą przed kilkoma godzinami Wulfric wziął za swoją narze­ czoną. A to znaczyło, że Milisant Crispin nie zamierzała z własnej woli zejść do wielkiego holu stosownie przy­ brana. Jezu, czy to oznaczało, że ta dziewka nigdy nie ubierała się ani nie zachowywała, jak powinna ubierać się i zachowywać wysoko urodzona dama? Wulfric trzymał jednak język za zębami, by nie obrazić najserdeczniejszego przyjaciela swego ojca. Kosztowało go to wiele wysiłku, gdyż miotał nim szalony gniew, iż niewiasta, którą ma poślubić, nie ma w sobie nic

35

kobiecego. Dlaczego Nigel pozwolił na to, by jego najstarsza córa, a co za tym idzie - dziedziczka fortuny, wyrosła na taką dzikuskę? Podczas oczekiwania Crispin robił wszystko, by zaba­ wić gościa, opowiadając najprzeróżniejsze historyjki o królu Ryszardzie, którego podziwiał i z którym odbył wiele kampanii wojennych. Był rycerzem pokrytym wieloma bliznami, człowiekiem, który widział wiele pól bitewnych. Był młodszy od ojca Wulfrica o pięć lat i w młodości wyruszył z nim na wyprawę krzyżową. Guy, do czasu wyprawy do Ziemi Świętej, zdążył już wydać za mąż dwie córki, ale Nigel w ojczyźnie zostawił tylko żonę. Do czasu powrotu do Anglii wciąż pozo­ stawał bezdzietny. Wulfric mgliście przypominał sobie, że Nigel miał jeszcze jedną córkę. Kiedy o tym wspomniano, nie przywiązał szczególnej uwagi do tego faktu, jako że w żaden sposób nie był zainteresowany innymi dziećmi Crispina. Wiedział również, iż żona Nigela zmarła w kilka lat po urodzeniu Milisant, ale to, że dziewczynka nie miała matki, która nauczyłaby ją manier godnych kobiety szlachetnie urodzonej, nie stanowiło wytłumaczenia, że córka Nigela zamieniła się w taką dzikuskę. Wiele niewiast umierało przy porodzie, a mimo to ich córki otrzymywały właściwe wychowanie. W miarę jak oczekiwanie przeciągało się, w holu coraz częściej zapadało przykre, niezręczne milczenie. Służba pojawiała się i znikała. Ustawiono stoły do obiadu, ale kobiet wciąż nie było. W pewnej chwili Nigel ciężko westchnął i powiedział z pełnym zaambarasowania uśmiechem: - Może powinienem ci wyjaśnić pewną rzecz dotyczą­ cą mojej najstarszej córki, Milisant. Z całą pewnością nie

36

spełnia wszelkich oczekiwań, jakich spodziewałbyś się po młodej damie w jej wieku. Było to bardziej niż niedomówienie, ale Wulfric odparł krótko: - To już zdążyłem sam zauważyć. Nigel na te słowa lekko się skrzywił. - Sam nie rozumiem dlaczego, ale ona zawsze prag­ nęła być moim synem, nie córką. To nie robi różnicy, wciąż jest moją dziedziczką, ale ona patrzy na to z innej strony. Najchętniej, gdyby miała dosyć siły, by władać bronią, sama sięgnęłaby po miecz i została rycerzem. Do furii doprowadza ją myśl, że nie ma takiej siły fizycznej, jakiej by chciała. Ale robi za to inne rzeczy, na które pozwala natura jej płci. Wulfric prawie bał się zadać to pytanie, ale musiał przecież to wiedzieć. - Jakie rzeczy? - Poluje, i to nie jak niewiasta, ale jak prawdziwy myśliwy. Po mistrzowsku posługuje się łukiem. Zaiste, nie znam mężczyzny, który by jej w tej sztuce dorów­ nywał. Opracowała nawet plany, jak bronić Dunburh, gdyby musiała stanąć na czele warowni. Choć nigdy taka potrzeba nie zajdzie, jest dumna, iż potrafiłaby tej sztuki dokonać. Zaprzyjaźniła się z wieloma zwierzętami i nie pozwala na nie polować. Prawdę mówiąc, zawsze miała niesamowitą rękę do zwierząt i od najwcześniej­ szego dzieciństwa bez trudu potrafiła je poskramiać i oswajać. Słysząc ostatnie słowa Nigela, Wulfric lekko się zarumienił. Musiał przyznać przed samym sobą, że młodziutka Milisant rzeczywiście mogła być właścicielką sokoła, jak to przed laty oświadczyła. Zapewne nawet sama go oswoiła. 37

- A zatem najbardziej odpowiadają jej męskie zajęcia. Czy to znaczy, że gardzi niewieścimi? - Nie tylko gardzi, ale nie chce mieć z nimi nic wspól­ nego - odparł Nigel i ponownie ciężko westchnął. Jestem pewien, że zauważyłeś jej ubiór. Nie wynika to wcale z tego, że nie stać mnie na zapewnienie jej strojów, w jakich z racji urodzenia powinna chodzić. Nie daję jej pieniędzy na stroje, ale dostarczam jej gotowe. Ona natomiast wymienia je z poddanymi na ubiory, jakie lubi. Kiedy więc przestałem dostarczać jej odzież, zaczęła wymieniać świeże mięso z upolowanych przez siebie zwierząt na przyodziewek. Więc i to jej odbierałem... Jezu, moi poddani przez całe lato chodzili prawie nago, gdyż wyzbyli się przyodziewku, który nieustannie jej zabierałem. Wulfric chciał spytać, dlaczego Nigel po prostu nie rozkazał jej, jak ma postępować, ale doszedł do wniosku, że byłoby to bardzo niegrzeczne pytanie. Poza tym obawiał się, że dowiedziałby się, iż dziewka nie szanuje swego ojca i okazuje mu nieposłuszeństwo. Ale musiał wiedzieć najgorsze... Do licha, cóż mogło być gorszego od tego, co już usłyszał! - Czy ona nie zdaje sobie sprawy z tego, jak wygląda? Śmieszna, przebrana za mężczyznę? - A myślisz, że ją to cokolwiek obchodzi? Nie, Milisant nie interesuje się swoim wyglądem. Nie ma w sobie nic z niewieściej próżności, jak mógłbyś są­ dzić. Teraz z kolei ciężko westchnął Wulfric. Nie miał jednak innego wyjścia, musiał zadać to pytanie. - Dlaczego do tego dopuściłeś, panie? Dlaczego nie okiełznałeś jej w dzieciństwie? Pytanie to wcale nie wprawiło Nigela w zakłopotanie. 38

- Możesz uważać, iż to mój błąd. I jedynym moim usprawiedliwieniem jest to, że nie wiedziałem o tym, jak Mili się sprawuje. A gdy wreszcie to do mnie dotarło, było już za późno. Kiedy umarła moja żona, straciłem... straciłem zdrowy rozsądek. Nawet kiedy przebywałem tutaj, wcale tu nie przebywałem. Nie wiem, czy zro­ zumiesz otchłań żałości, w jaką wpadłem, ale niewiele pamiętam z pierwszych lat po jej śmierci. - Mój ojciec twierdzi, że kochałeś ją, panie, bez­ granicznie - odparł Wulfric i popatrzył niespokojnie na Nigela, który sprawiał wrażenie, jakby znów popadł w żałobę. - Tak, kochałem ją, ale z tego, jak bardzo, zdałem sobie sprawę dopiero po jej śmierci. Mój brat, Albert, Boże, miej go w swej opiece, mieszkał wtedy u nas. Miałem nadzieję, że zajmie się moimi dziewczynkami, ale on był wdowcem i... i chłopięcy sposób bycia Milisant tak bardzo go bawił, że nie próbował jej powściągnąć. - Ale przecież i ty tu byłeś, panie. - Tak, ale rzadko trzeźwiałem - odrzekł Nigel. A dziewczęta udawały, że jedna jest drugą. To była taka gra. Tak więc, gdy widziałem Jhone, myślałem, że to Milisant, i nie zdawałem sobie sprawy z tego, iż coś jest nie tak. Aż do chwili kiedy, jak powiedziałem, było już na wszystko za późno. Gdy wreszcie zrozumiałem, jaka jest naprawdę moja najstarsza córka, sprawy zaszły za daleko, aby ściągnąć jej cugle. - Za późno? - zapytał sztywno Wulfric. - Moja Milisant, w przeciwieństwie do swej siostry Jhone, która jest dziewczyną raczej bojaźliwą, ma ognisty temperament. Mężnego ducha i odwagę odziedziczyła po swej matce. Z tego też względu nie śmiałem przedsięwziąć wobec niej bardziej radykalnych środków. Obawiam się,

39

iż zdaje sobie sprawę z tego, jak bardzo przypomina mi swoją matkę, i bezlitośnie to wykorzystuje. - Nie jest sprawą rodzica okiełznać temperament niesfornej córki - odrzekł Wulfric. - Nikt czegoś takiego od ciebie nie oczekuje. Ale czy nie było na twoim dworze niewiast, które wykonałyby to zadanie? Nigel potrząsnął głową. - Po śmierci mojej żony odeszły wszystkie, które byłyby na tyle wysoko urodzone, by się tego podjąć. A niewiasty moich rycerzy nie miały dość hartu ducha, aby stawić czoło mojej córce. Kiedy jednak w końcu wróciłem do rozumu i spostrzegłem, iż Milisant brak ogłady godnej damy jej stanu, posłałem ją do zamku Fulbray, żywiąc nadzieję, że tam odbierze odpowiednie wykształcenie. Miałem nadzieję, iż pani lorda Hugh weźmie ją w karby. Ale na wszystko było już za późno, sprawy zaszły za daleko, i po kilku latach usilnych prób odesłano ją z listem, że sprawa jest beznadziejna. Próbo­ wali wszelkich sposobów, ale najsurowsze nawet kary nie odnosiły skutku. Wulfricowi błysnęła myśl, że Nigel Crispin opisał właśnie kobietę, która żadną miara nie nadaje się na żonę, kobietę, którą nie zainteresuje się żaden mężczyzna przy zdrowych zmysłach. Jezu, z tego właśnie względu pragnął uciec od tego mariażu. Być może i sam Nigel chciał zerwać kontrakt ślubny. I pewnie dlatego właśnie o tym wszystkim mówił, dając Wulfricowi drogę do odwrotu. - Dziękuję za szczerość, lordzie, ale czy twoim zda­ niem, rozważając wszystko, co mi powiedziałeś, twa córka może zostać dobrą żoną? Ku jego wielkiemu rozczarowaniu na twarzy pana zamczyska pojawił się szeroki uśmiech. 40

- Naturalnie, nie mam najmniejszych wątpliwości, iż mąż, którego pokocha, i dzieci, które będzie z nim miała, to wszystko, czego potrzeba, by pojęła, że droga, jaką sobie wybrała, jest błędna. - A skąd masz, panie, taką pewność? - Ponieważ podobnie rzecz miała się z jej matką, a ona jest jej nieodrodną córą. Moja żona też miała ognisty temperament i rogatą duszę... tak, to muszę przyznać. Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, była istną jędzą, pełną złości i dumy, o paskudnym, ciętym języku, którym potrafiła ranić do krwi. A jednak miłość kompletnie ją odmieniła. Trudno, naprawdę trudno było powstrzymać się Wulfricowi od kpiny. - I zakładasz, panie, że ona mnie pokocha. A jeśli nie? Nigel zachichotał, powodując jeszcze większe zmiesza­ nie u rycerza, po czym dodał: - Nie mówię, iż jest z tobą coś nie w porządku... o nie, od tego jestem daleki. A może chcesz mi po­ wiedzieć, że masz kłopoty z niewiastami? - Wulfric zaczerwienił się, a Nigel ciągnął dalej: - Nie sądzę. Moja córka zmieni się, jeśli dasz jej na to czas i staniesz się głównym celem jej życia. Zaiste, wierzę głęboko, że tylko syn Guy zdoła zatroszczyć się o moje najstarsze dziecko, a jeśli jesteś taki sam jak twój ojciec, nie ma lepszego wyboru. Słowa te sprawiły, iż Wulfric ostatecznie zwątpił, by Nigel zgodził się na zerwanie kontraktu. A zatem musiał pojąć za żonę diablicę, ponieważ był synem swego ojca, ponieważ nie był prostackim, nieokrzesanym rycerzem jak wielu, ponieważ nigdy nie walczył ze słabszym, jak to czyniło wielu wojowników, i wreszcie ponieważ głęboko wziął sobie do serca nauki swego ojca. 41

Czuł zrozumiałą gorycz. Nie chciał wszak zostać kimś, kto ma ściągać cugle własnej żonie. Popatrzył staremu rycerzowi głęboko w oczy i powie­ dział z naciskiem: - Niemniej będę musiał się z nią borykać, lordzie Nigelu, zanim się nie zmieni. Za nic miała twoje polecenia. Co sprawia, że sądzisz, iż okaże posłuszeństwo mnie? - Ponieważ wie, do jakiego stopnia może mi się sprzeciwiać, nie ponosząc za to kary. Przy tobie jednak nie będzie miała takiej przewagi. O nie, mój chłopcze, taka głupia to ona nie jest. Jest... Po prostu dziwnie się zachowuje, a to jest w jej mniemaniu ważne... w tej chwili. Ale to, co jest dla niej istotne teraz, zmieni się, gdy wyjdzie za mąż. Ojciec był pełen optymizmu. Wulfric przeciwnie.

Rozdział

szósty

Jhone miała wiele zachodu ze znalezieniem siostry. Milisant mogła udać się schodami prowadzącymi do mieszczącej się w północnej wieży komnaty, którą siostry dzieliły ze sobą, ale Jhone była przekonana, że Milisant przeszła plątaniną zamkowych korytarzy wiodących do schodów w zachodniej baszcie, którymi zeszła na pod­ zamcze i tam zniknęła bez śladu. A Dunburh nie było wcale małą wioską i łatwo było znaleźć w niej kryjówkę. Ostatecznie natknęła się na siostrę w stajniach, gdzie Milisant zaprzyjaźniała się właśnie z czarnym rumakiem Wulfrica de Thorpe'a. Nie był to jeden z tych olbrzymich wierzchowców używanych na polu bitwy. Takie konie miały walkę we krwi i tratowały wszystko, co stawało 42

im na drodze. Poza tym wielkie, bojowe wierzchowce nie nadawały się do zwykłych podróży i rycerze, posia­ dający łagodniejsze zwierzęta, wykorzystywali je do podróży, zachowując bojowe rumaki na czas wojny. Niemniej koń Wulfrica był bardzo masywnym zwierzę­ ciem i wcale nie sprawiał wrażenia przyjacielskiego... aż do chwili, kiedy w swoje ręce wzięła go dziewczyna. - Chyba nie chcesz nastawić tego konia przeciw jego panu? - zapytała zaniepokojona Jhone, podchodząc do zagrody. - Myślałam o tym. Odpowiedź wywołała na twarzy Jhone lekki uśmiech. - Ale zmieniłaś zdanie? - Tak. Nie chcę, by zwierzę spotkała krzywda, kiedy nagle odmówi posłuszeństwa swemu właścicielowi. A ja osobiście przekonałam się, że Wulfric umie i lubi krzywdzić zwierzęta. - To było dawno, Mili - łagodnie upomniała siostrę

Jhone.

Milisant gwałtownie poderwała głowę, w jej źrenicach zapaliły się niebezpieczne, złociste ogniki. - Przypomnij sobie, co wydarzyło się na ścieżce w lesie. Gdybyś w porę nie wkroczyła, z pewnością by mnie uderzył. - Ależ on nie wiedział, kim jesteś. - Nieważne, za kogo mnie wziął. I tak jestem o wiele, wiele mniejsza od niego. Jhone nie znalazła odpowiedzi na te słowa, więc powiedziała tylko: - Był przerażony, kiedy dowiedział się, kim naprawdę jesteś. - I bardzo dobrze - odpaliła Milisant. - Kiedy już wrócę do zamku, nasz kontrakt ślubny zostanie zerwany. 43

- Tego nie jestem pewna - odparła Jhone, zagryzając usta. - On nie może zerwać kontraktu. Zrobić to może tylko jego ojciec... Albo nasz. Milisant zmarszczyła brwi. - Tak, zapewne masz rację. Muszę zatem upewnić się, że uczyni to nasz tata. Sama zamierzałam go do tego skłonić, lecz nie śpieszyłam się z tym, bo nie wiedziałam, że to stanie się tak szybko. - Parsknęła pogardliwie. Bo niby dlaczego miałam się śpieszyć? W ciągu ostatnich sześciu lat mógł przyjechać po mnie ze sto razy. Ale tego nie zrobił. Szczerze mówiąc, zupełnie o nim zapom­ niałam. Nie była to tak do końca prawda i obie siostry dobrze o tym wiedziały. Milisant oddała serce innemu, lecz nie mogła go poślubić, dopóki nie zostanie zerwany jej kontrakt z Wulfrikiem de Thorpe'em. Zatem nieustannie myślała o tym niemiłym dla siebie związku. - Masz rację, Mili, nie śpieszył się, ale w końcu się pojawił. Co będzie, jeśli zostaniesz zmuszona do tego ślubu? - Prędzej skoczę z tamtej wieży. - Milisant! - Nie twierdzę, że to zrobię. Mówię tylko, iż wolała­ bym takie właśnie rozwiązanie. Jhone oparła się plecami o deski zagrody. Choć na widok rozpaczy Milisant krajało się jej serce, nie wie­ działa, jak ma siostrze pomóc. De Thorpe postąpił okrutnie, każąc tak długo na siebie czekać, nie dając znaku życia, nie składając ani jednej wizyty, by narzeczeni mogli się lepiej poznać i oswoić z myślą o czekających ich zrękowinach. Nie liczyła oczywiście tamtej wizyty sprzed lat, która w jej siostrze pozostawiła wyłącznie gorycz. 44

Nic dziwnego zatem, że Milisant po tylu latach daremnego oczekiwania odwróciła się od niego i od­ dała serce innemu rycerzowi, jedynemu, który ją zaapro­ bował i bardziej niż polubił, a któremu nie przeszkadzało to, że dziewczyna jest inna od reszty niewiast. Jhone osobiście przekonała się, iż wcześniejsze zawarcie przy­ jaźni z przyszłym mężem w ogromnym stopniu koi lęk narzeczonej. Jhone wyszła za mąż dwa lata wcześniej. Poślubiła młodego człowieka, który w okresie narzeczeństwa, od chwili gdy ukończyła dziewiąty rok życia, często od­ wiedzał zamek jej ojca. Tak zatem przez kolejnych sześć lat zdołała lepiej go poznać i pokochać całym sercem. A gdy umarł, po dziś dzień nosiła po nim żałobę. - Czyżbyś naprawdę sądziła, że tata zdecyduje się zerwać kontrakt w chwili, gdy pojawił się twój narzeczo­ ny? Teraz już nie możesz wykręcać się jego nieobecno­ ścią. Przygnębiona Milisant przytuliła czoło do łba wierz­ chowca. - Zgodzi się - odpowiedziała tak cicho, iż Jhone z trudem dosłyszała jej słowa, po czym dodała głośniej: Musi. Jhone, ja nie mogę poślubić tego... tego nieokrze­ sanego bydlaka! Będzie chciał mnie wychować, złamać. Ale kiedy tata dowie się, że kocham innego, zrozumie moje racje. A to, że w końcu Wulfric de Thorpe pojawił się osobiście, nie tłumaczy wcale tak długiej zwłoki, zwłaszcza iż sprawiła ona, że zwróciłam swój wzrok na innego. Brzmiało to rozsądnie, a Milisant miała całkowitą rację. Jeszcze przed dwoma laty dziewczyna nie myślała o zerwaniu kontraktu ślubnego, który zawarty został w chwili jej narodzin. Nie cierpiała myśli o przyszłym 45

ślubie, nienawidziła swego oblubieńca, ale godziła się z losem, jaki miał stać się jej udziałem. Nawet wtedy, gdy przez długie lata Wulfric ani się nie pojawiał, ani nie przysyłał żadnego pisma z wytłumaczeniem swej nieobec­ ności. A Nigel Crispin zawsze brał pod uwagę życzenia Milisant i często ulegał jej kaprysom. Ale z jakichś niejasnych powodów Jhone miała pas­ kudne przeczucie, że tym razem jej siostra nie wygra z ojcem. Kontrakty ślubne stanowiły świętość, mężczyźni dotrzymywali warunków umowy i kobiety nie miały tu nic do powiedzenia, nikt nawet nie pytał ich o zdanie. Wiedziała też, że Milisant doskonale zdaje sobie z tego sprawę, co jeszcze bardziej rozjątrzało jej gniew. Jhone wyczuwała tę wściekłość. To ów gniew właśnie sprawił, iż na ścieżce w lesie Milisant zachowała się tak agresywnie i nierozważnie. Najpierw był to lęk, który jednak szybko zamienił się w gniew. Ale kto spodziewałby się napaści tak blisko Dunburh? Milisant nie zabrała nawet ze sobą broni, ponieważ jechały tylko do wioski. - Opowiedziałam tacie o naszej przygodzie - odezwała się Jhone. - Wysłał już ludzi pod dowództwem sir Milo, by wytropiono tych łotrów. - To dobrze - odparła Milisant, kiwając głową. - Milo jest dzielnym rycerzem... Nie takim jak inni - dodała cicho. Jhone nie skomentowała tych „innych". - Nie mam najmniejszego pojęcia, kim byli napastnicy, ale najwyraźniej zależało im na tobie. - Ty też to zauważyłaś? - zapytała Milisant i zmarsz­ czyła brwi. - Myślałam już, że ponosi mnie fantazja, gdy przyszło mi do głowy, iż polują właśnie na mnie. Jhone potrząsnęła głową. 46

- To nie była fantazja. Nie wiem tylko, dlaczego tak im na tobie zależy. Milisant wzruszyła ramionami. - Dlaczego? Chodziło im o okup. Gdy nasz ojciec w ciągu ostatnich dziesięciu lat rozbudował zamek, robiąc z niego prawdziwą warownię, stało się powszechną tajemnicą, że posiada ogromną fortunę. A ja jestem jego dziedziczką. Jhone zachichotała. - Patrząc na ciebie, któż domyśliłby się, że nią jesteś? Milisant wybuchnęła śmiechem. - To prawda. Ale w Dunburh pojawia się wielu kupców, minstreli, a jeszcze więcej rycerzy zaciężnych szukających zatrudnienia. Któryś z nich mógł mnie rozpoznać i spróbował porwać, by w ten sposób łatwo napełnić sobie kieszenie. Jhone w zamyśleniu skinęła głową. Tak, okup. To za­ pewne był rzeczywisty powód próby porwania jej siostry. - Od teraz więc musisz bardziej na siebie uważać ostrzegła siostrę. - A to znaczy, iż musisz skończyć ze swymi samotnymi wyprawami myśliwskimi. - Jhone, sama najlepiej wiesz, że gdybym miała przy sobie łuk, nigdy by się do nas nie zbliżyli. To też była prawda, lecz Jhone nadal upierała się przy tym, że jej siostra musi bardzo uważać. - Dziś napastników było czterech. Następnym razem mogą pojawić się w większej liczbie. Ostatecznie niewiele będzie cię kosztować, jeśli zrezygnujesz z polowań lub będziesz zabierać na nie ze sobą ochronę... Przynajmniej do czasu, aż pochwycimy tych zbirów. - Zobaczymy - odrzekła niedbale Milisant. Jej zdawkowa odpowiedź wcale Jhone nie zadowoliła. Niemniej młodsza siostra dobrze wiedziała, iż nie warto 47

przekonywać Milisant na siłę. Wobec niej należało stosować bardziej subtelne metody. Skończyła zatem temat... chwilowo. Miała wszak ważniejszy problem: jak przekonać siostrę, by się przebrała i zeszła do wielkiego holu. Na razie postanowiła podjąć temat neutralny. - Stomper stanie się zazdrosny, gdy zbyt długo będziesz zwracać uwagę jedynie na wierzchowca Wulfri­ ca. Milisant przesłała szeroki uśmiech znacznie większemu koniowi czekającemu cierpliwie w sąsiedniej zagrodzie, aż jego pani podejdzie do niego. - O nie, on wie, że nigdy nie zmienię swych uczuć w stosunku do niego. Wyszła z zagrody, by podejść do swego wierzchowca, lecz koń Wulfrica ruszył za nią jak wierny psiak. Dziewczyna zatrzymała się i powiedziała łagodnie kilka słów do zwierzęcia. Kiedy ponownie podjęła marsz w stronę wielkiego rumaka, koń Wulfrica grzecznie pozostał w swojej zagrodzie. Jhone wielokrotnie już była świadkiem podobnych zdarzeń. Jak daleko sięgała pamięcią, Milisant zawsze miała rękę do zwierząt. Zupełnie tak, jakby wszelkie żywe stworzenia wiedziały, co dziewczyna do nich mówi. Rozumiała ich cierpienia i lęki niemal tak jak własne, a one to wyczuwały i odpłacały jej bezgranicznym przywiązaniem i miłością. Milisant miała dar utożsamiania się ze zwierzętami. Te, z którymi się zaprzyjaźniała, nie czuły najmniejszego strachu. Nawet zwierzęta, na które polowała, gorąco prosiła o wybaczenie, a nierzadko pozwalała im umknąć przed zabójczymi strzałami swo­ jego łuku. Po prostu zawsze polowała dla mięsa, nigdy dla rozrywki. 48

Jhone z kolei podobną empatię czuła nie do zwierząt, ale do ludzi. W każdym razie potrafiła utożsamiać się z innymi bardziej niż przeciętny człowiek. Dlatego też tak bardzo przerażał ją gniew trawiący potężnych, rozrosłych w barach mężczyzn. Ponieważ potrafiła od­ czuwać go tak intensywnie, jakby była to jej własna wściekłość, gniew ów przerażał ją. Dlatego właśnie tak bardzo kochała Williama, swego męża, i błagała ojca, by nie wydawał jej ponownie za mąż, gdyż nie była jeszcze gotowa na powtórne mał­ żeństwo. W Williamie nigdy nie było złości. Miał tak miły i beztroski charakter, że nie potrafił niczego brać na tyle poważnie, by wpadać we wściekłość. A nade wszyst­ ko kochał swoją żonę, która również oddana mu była bez reszty. Jhone, wiedząc, że nie spotka już nikogo takiego jak William, nie chciała powtórnego zamążpójścia. Milisant wypowiedziała do swego wierzchowca kilka łagodnych, czułych słów, delikatnie podrapała go po chrapach, po czym opuściła zagrodę. - Tata przysłał mnie, bym przyprowadziła cię do holu... odpowiednio ubraną - odważyła się w końcu wyznać prawdę Jhone. Milisant stanęła jak wryta i pogardliwie parsknęła. - Mam nałożyć dla niego suknię? Nałożę, jeśli zostanie utkana z pokrzyw. Jhone szybko zasłoniła usta, lecz mimo to Milisant dostrzegła jej szeroki uśmiech. - Cóż, takiej nie mam, ale mam inną... Przygotowałam ją, ponieważ wiedziałam, że tę ostatnią suknię, którą dostałaś od taty, spaliłaś. - A więc nałóż ją i udawaj, że jesteś mną. Ja nie mam zamiaru rozmawiać z tym gburem. 49

Nie była to wcale propozycja aż tak absurdalna, jak mogłoby się wydawać. W przeszłości siostry często podszywały się pod siebie. Prowadziły takie gry od najwcześniejszego dzieciństwa. Jhone przepadała za tą zabawą, gdyż udając Milisant, odnosiła wrażenie, iż przejmuje od siostry całą jej odwagę i zuchwałość, coś, czego jej zupełnie brakowało. Ale od kilku już lat nie zamieniały się miejscami, a w tej sytuacji Jhone nie zamierzała stawać twarzą w twarz z de Thorpe'em. Mężczyzna ten zbyt ją trwożył. - Mili, nie mogę. Na jego widok drżą pode mną kolana, a i ty byś nie chciała, aby widząc to, posądził cię o bojaźń. Poza tym tata od razu przejrzy naszą grę. Milisant rzuciła siostrze gniewne spojrzenie. - A więc powiedz tacie, że nigdzie mnie nie znalazłaś, że zapewne opuściłam zamek. Nie ma najmniejszego sensu, bym spotykała się z de Thorpe'em, skoro zamie­ rzam uczynić wszystko, by nasz kontrakt ślubny został zerwany... Muszę tylko w cztery oczy porozmawiać z tatą. - Ależ on wpadnie w złość, gdy wrócę bez ciebie odparła zgnębiona Jhone. - Tata bardzo często gniewa się na mnie. Ale złość szybko mu przechodzi. Jhone była jednak przekonana, iż tym razem będzie inaczej. Ostatecznie Wulfric de Thorpe nie był zwykłym gościem. Ojciec dziewcząt zechce zapewne okazać mu wszelkie honory, jakimi cieszyć się powinien syn earla; honory, jakie sam earl z kolei winien oddawać królowi. Jhone pobladła i pośpiesznie rzekła: - Powiem mu, ale to mu się na pewno nie spodoba. Tak zatem, Mili, nie zwlekaj z rozmową z nim. Będziesz musiała go ułagodzić. 50

Szybkim krokiem ruszyła do wyjścia. Milisant zmarsz­ czyła brwi i zawołała za siostrą: - Ułagodzić?! Przecież ja nieustannie rozpalam w nim gniew. Tylko ty zdołasz ten gniew ugasić. Ale Jhone opuściła już stajnię i nie dosłyszała ostatnich słów.

Rozdział siódmy Milisant udała się do zbrojowni po łuk - nie śmiała wracać do zamku po własny - wymknęła się boczną bramą i szybko zniknęła w gęstwinie lasu. Nieustannie miotały nią emocje... I to bardzo niemiłe emocje. Na jej powitanie wybiegł królik i dziewczyna przy­ stanęła, by podrapać go po szyi. W okolicznych lasach i na łąkach miała wielu przyjaciół, których znała od lat. Niekiedy nawet zabierała ich ze sobą do zamku. Zwierzę natychmiast wyczuło mroczny nastrój dziew­ czyny i szybko odbiegło w gąszcz. Milisant ciężko westchnęła i bezszelestnie ruszyła w dalszą drogę. Kiedy już zawędrowała głęboko w leśne ostępy, wspięła się na drzewo i usiadła na grubym konarze. Miała stamtąd wspaniały widok na całą okolicę i mogła wypatrzyć każde zwierzę, które nie zapadło jeszcze w zimowy sen. Chciała zapolować, ale zapanowała nad swymi instynktami. Nigdy nie zabijała, gdy targał nią gniew. Łuk zabrała jedynie z myślą o własnym bezpieczeństwie. Dobrze wiedziała, iż napastnicy skryli się właśnie w tych lasach. Uciekała. Chciała uciec od wspomnień, które tego dnia z taką wyrazistością przyniósł Wulfric. O tamtym, tak bardzo odległym dniu mogłaby zapomnieć, gdyby nie straszliwy ból, jaki niosło jej to wspomnienie. 51

Tamtego dnia z dumą pokazywała swoim przyjaciołom oswojonego Rhiskę. Sokolnik dał za wygraną, gdyż Rhiska był białozorem schwytanym, a nie hodowanym od pisklęcia, i nie pozwalał się oswoić. Sokolnik oświad­ czył nawet, że zamierza oddać ptaka kucharzom i Milisant dopiero później pojęła, iż był to jedynie rodzaj ponurego żartu. Tak zatem czuła ogromną dumę z tego, że oswajając ptaka, uratowała mu życie. Wtedy też pojawił się on, zawołał coś i popatrzył na nią, jakby robiła naganną rzecz. A ponieważ oswajała Rhiskę bez wiedzy sokolnika, wkraczała na jego teren, co było jej surowo zabronione. Zdawała sobie sprawę z tego, że robi źle. Nie miała jednak najmniejszego pojęcia, skąd o tym wie obcy przybysz. Ale jego słowa: „Jestem tym, za którego, kiedy osiągniesz stosowny wiek, wyjdziesz za mąż" były najgorszą rzeczą, jaką mógł powiedzieć. Był bardzo przystojny i każdą inną dziewczynę zachwyciłyby te słowa. Ale Milisant w tamtym właśnie tygodniu podjęła mocne postanowienie, że nigdy nie wyjdzie za mąż. Kilka dni wcześniej jeden z mieszkańców wioski tak okrutnie pobił swoją żonę, że nieszczęsna niewiasta umarła. Gadanie ludzi po tym zdarzeniu przeraziło młodziutką Milisant: „Zasłużyła sobie na t o " i „Miał prawo ukarać niesforną żonę", i „Powinien nie bić jej tak mocno. Kto mu teraz będzie gotować strawę?", „Żona powinna postępować tak, by nie wprawiać w złość swego męża". Milisant, tak przecież młoda, doszła do wniosku, że najlepiej będzie uniknąć podobnego losu i po prostu nigdy nie wychodzić za mąż. A nie wiedziała jeszcze o Wulfricu de Thorpie, nie wiedziała o ich kontrakcie ślubnym. W każdym razie postanowiła ratować się przed 52

ciężką ręką męża - zwłaszcza że ów chłopak stał przed nią i z wielką butą utrzymywał, iż Milisant kiedyś go poślubi. Był kłamcą, to nie ulegało wątpliwości. I nazwała go kłamcą, ale jego słowa bardzo ją strwożyły, ponieważ chłopak mówił z wielką pewnością siebie. Miała za sobą paskudny rok. W tym właśnie czasie przekonała się, że nigdy nie będzie mogła robić tego, czego najbardziej pragnęła. W tym też roku odkryła, a raczej odkryli to jej przyjaciele, iż obdarzona jest ogromnym temperamentem, nad którym nie umie sprawować kontroli. Tego właśnie posmakował na własnej skórze ów kłamczuch, ale kiedy kazała mu wynosić się do wszyst­ kich diabłów, on stał w miejscu i bezczelnie się na nią gapił. I to była kropla, która przepełniła puchar. Pragnęła jedynie, by opuścił zamek, a ona mogła za nim zamknąć wrota na głucho. Zamierzała tylko wrócić do ptaszarni, zostawić tam Rhiskę, a następnie wezwać żołnierzy, by rozprawili się z obcym. Wpadła w furię, gdy wszyscy ją zignorowali. Ostatecznie była córką pana zamku, do której zgłosił się przybłęda, lecz Rhiska wcześniej wyczuł jej gniew i za­ atakował chłopaka. Milisant była najbardziej zdumiona tym, że bezmyślny szczeniak próbował odeprzeć nie uzbrojoną w rękawicę dłonią atak drapieżnego ptaka. Sokół nie był jeszcze przeszkolony do polowania, nie był też wytrenowany, by wracać na komendę sokolnika. Ale wszystkie sokoły miały w naturze polowanie; nie miały tylko w zwyczaju atakować ludzi. A jednak Rhiska zaatakował wyciągniętą rękę chłopaka. Milisant rzuciła się w ich stronę, by odwołać ptaka, ale dzieciak zareagował bardzo szybko i odrzucił go od siebie.

53

Białozór zginął natychmiast. Milisant nie musiała ptaka oglądać, by o tym wiedzieć. Po prostu czuła, że jej ukochany sokół wyzionął ducha. Wtedy ogarnęło ją czyste szaleństwo i podobnie jak Rhiska rzuciła się na przybłędę, pragnąc jedynie zabić go tak, jak on zabił jej ptaka. Nie zdawała sobie sprawy z tego, co robi. Oszalała z bólu i wściekłości, walczyła zaciekle, a świadomość odzyskała dopiero wtedy, gdy chłopak w zapale walki rzucił ją na jedną z klatek i uciekł. Usłyszała trzask pękającej kości w kostce, nogę przeszył jej okropny ból. Ból pękniętej kostki stanowił największą zgrozę. Wie­ działa, że złamania stawów rzadko kiedy się goją i czło­ wiek zostaje już chromy do końca życia. A kulawemu nikt nie współczuł, kulawy był pariasem, stawał się gorszy od najnędzniejszego z poddanych chłopów, stawał się żebrakiem. Z powodu szoku nawet nie krzyknęła. I do teraz nie wiedziała, jak udało się jej przezwyciężyć ból i nastawić sobie złamaną kość. Nie miała pojęcia, jak tego dokonała. Wiedziała tylko, że przerażała ją perspektywa trwałego kalectwa. Dwójka jej przyjaciół szybko sprowadziła pomoc i dziewczynkę zaniesiono do zamku. Obcego chłopaka nigdy już nie spotkała. A ponieważ nawet nie zajęczała z bólu, jej kontuzji nikt nie potraktował poważnie. Medyk uznał, że jest to zwykłe skręcenie stawu, które szybko się wygoi. Prawdę znała jedynie Jhone. Przerażała ją perspektywa kalectwa siostry, a zamkowy medyk, który nie rozpoznał złamania nogi, zalecił przystawianie chorej pijawek. Nawet nie spojrzał na chorą stopę. Jego zdaniem pijawki stanowiły jedyne panaceum na wszelkie dolegliwości. 54

Milisant przez trzy miesiące nie mogła stawać na chorej nodze. Przez trzy miesiące nie zdejmowała buta, w którym skutecznie kryła chorą kostkę, by nikt nie zobaczył, jak naprawdę wygląda. A mocno zasznurowany but przynosił ulgę w bólu. Nawet gdy ból ustąpił całkowicie, dziewczynka wciąż bała się obciążać stopę. Nie chciała nawet jej oglądać. I dopiero Jhone, którą siostra nieustannie boleśnie kopała, kiedy spały w jednym łożu, namówiła ją, by zdjęła but. Ku swej ogromnej uldze Milisant stwierdziła, że już nie utyka. I aż do tego dnia Milisant w codziennej modlitwie dziękowała Bogu, iż noga zrosła się prawidłowo i unik­ nęła kalectwa. Dopiero w dwa lata po zdarzeniu dowie­ działa się, kim był ów nieznajomy chłopak oraz że naprawdę została przeznaczona mu na żonę. Nie kłamał, ale nie zdobył jej serca tym, że zabił Rhiskę i ją samą o mało na trwałe nie okaleczył. Gardziła nim i nie mogła pogodzić się z myślą, że ma go poślubić. Gdy poznała prawdę, przez sześć lat bała się tego małżeństwa. Kiedy jednak skończyła czternasty rok życia, przestała się lękać. Wulfric nie pojawił się ponownie w Dunburh i wszystko wskazywało na to, że nigdy się nie pojawi. Postanowiła zatem, że gdy tylko osiągnie odpowiedni wiek, wyjdzie za swego przyjaciela Rolanda. Jej ojciec zapewne podszedłby do sprawy rozsądnie. Z Rolandem byłaby szczęśliwa; o tym wiedziała na pewno. Kochała go z całego serca i byli już bardzo bliskimi przyjaciółmi. Z Wulfrikiem natomiast... Nie chciała nawet myśleć o perspektywie całego życia spędzo­ nego z tym nieokrzesanym osobnikiem. To fakt, był bardzo przystojny, zarówno wówczas, jeszcze jako chłopiec, jak i teraz, jako dojrzały mężczyzna. 55

A jednak nie mógł równać się z Rolandem, który miał twarz anioła i ciało giganta - jak jego ojciec, którego raz widziała, gdy odwiedził Rolanda w Fulbray. Ona i Roland wychowywali się w Fulbray. Zresztą większość chłopców tam właśnie ćwiczyła się w rycerskim rzemiośle, gdyż panowało powszechne przekonanie, że opiekunowie lub rodzice byliby dla nich zbyt pobłażliwi. W Fulbray nabywali twardości, jakiej wymagano od przyszłych wojowników. Wiele dziewcząt również otrzy­ mywało tam wykształcenie po prostu dlatego, że taki panował obyczaj. Ale nie wszystkie dziewczęta wysyłano do Fulbray. Tam kształciły się głównie te, których matki umarły, lub też dziewczęta przebywały częściej na dworze niż w rodzinnym domu, gdzie pobierałyby nauki. Roland fascynował ją od samego początku. Chłopak był mniej więcej w jej wieku, to znaczy miał osiem lat, lecz odznaczał się niezwykłym wzrostem i wszystkich kolegów przewyższał co najmniej o głowę. I był bardzo bystry, szybko uczył się, a wszystko, co robił, robił najlepiej. Początkowo bardzo mu tego zazdrościła, za­ zdrościła mu wszystkich tych talentów, które sama chciałaby mieć. I tak go właśnie poznała. Nie chciała pozostać na zamku w towarzystwie dam, ucząc się jedynie szycia, haftowania, dobrych manier i innych tego typu rzeczy; one akurat jej nie obchodziły. Ją interesowały dziedzińce, na których młodzież doskonaliła się w rycerskim rzemioś­ le, piękno strzały trafiającej w sam środek tarczy, siła uderzenia włóczni, śmiertelna uroda właściwie zadanego mieczem ciosu. Przez dwa lata unikała pani Margaret, której przypadło w udziale niewdzięczne zadanie okiełznania Milisant i nauczenia jej rzeczy stosownych dla niewiasty. Wszelkie 56

jej wysiłki okazały się jednak daremne. Dziewczyna sama nauczyła się wyrabiać łuki i strzały, a wytrawny łucznik uczył ją sztuki strzelania z łuku, jakby Milisant była jeszcze jednym paziem bardzo garnącym się do nauki. Z Rolandem łączyło ją jedno, co zresztą sprawiło, iż tak szybko zawiązała się między nimi serdeczna przyjaźń. Oboje bardzo różnili się od swych rówieśników. Milisant tym, że gardziła sprawami i zajęciami kobiecymi, Roland swą zdumiewającą posturą, wyjątkową inteligencją i uzdolnieniami. Rolanda niestety nie widziała już od kilku lat, kiedy to w drodze do domu w Clydon odwiedził jej zamek. W przeciwieństwie do dziewczyny wciąż jeszcze przeby­ wał w Fulbray, gdzie miał pozostać do czasu zdobycia pasa rycerskiego. Mógł zresztą zostać już pasowany na rycerza, a ona o tym po prostu nie wiedziała. Prowadzili wprawdzie ze sobą korespondencję, ale nieregularnie. Papier i atrament były drogie, a dostarczenie listu do adresata jeszcze kosztowniejsze. Poza tym dziewczyna ostatnio sama zarzuciła pisanie do Rolanda, gdyż pragnęła zapropono­ wać mu małżeństwo, a nie miała zielonego pojęcia, jak się do tego zabrać. Zastanawiała się właśnie, w jaki sposób zrobi to jej ojciec, gdy już zerwie kontrakt ślubny córki zawarty z de Thorpe'em, kiedy to dotarł do niej stukot końskich kopyt. Po chwili spostrzegła jeźdźca zbliżającego się powoli do drzewa, na którego gałęzi przycupnęła. Nie zauważył dziewczyny, gdyż wzrok miał skierowany na ziemię. Po chwili Milisant rozpoznała w nim jednego z rycerzy, którzy przybyli z Wulfrikiem. Zaskoczył ją, kiedy zatrzymał wierzchowca tuż pod jej drzewem i powiedział: 57

- Czy jesteś pewien, że ta gałąź nie złamie się pod tobą? Dziewczyna zesztywniała. Nikt nigdy jeszcze nie wypatrzył jej na drzewie, nawet sokolnik, który w tych lasach ćwiczył sokoły i nieustannie spoglądał do góry. A ten rycerz przecież ani razu nie podniósł głowy. Teraz jednak, gdy uniósł wzrok, zauważyła, że źrenice ma ciemnoniebieskie; może jaśniejsze od j e g o oczu, ale bardzo podobne. - Nie jesteś, panie rycerzu, bratem de Thorpe'a, gdyż on jest jedynakiem - odrzekła Milisant. - Zatem może jesteście kuzynami? Mężczyzna drgnął ze zdziwienia, lecz po chwili się roześmiał. - Większość ludzi nie dostrzega między nami podo­ bieństwa. Jak tobie ta sztuka się udała? To prawda, że nie byli do siebie podobni. Ten mężczyzna był znacznie mniejszy i szczuplejszy od Wulfrica. I miał jasnokasztanowe włosy, podczas gdy czupryna Wulfrica była czarna jak skrzydło kruka. Poza tym rycerz, którego widziała przed sobą, miał łagodniej­ szy zarys szczęki, grubszy nos oraz proste i trochę krzaczaste brwi. U Wulfrica zagięte były w ostry łuk. Niemniej była pewna, że się nie pomyliła. - Masz, panie rycerzu, jego oczy. Może nie aż tak ciemne, ale jego. Mężczyzna z namysłem skinął głową. - Mamy wspólnego ojca, z tym tylko, że ja urodziłem się na wsi. A zatem bastard, co zdarzało się często. Niektórzy nawet, w przypadku braku brata z prawego łoża, dzie­ dziczyli cały majątek. A jednak był bratem Wulfrica i dziewczyna dziwiła się, iż nie czuje do niego takiej 58

złości i nienawiści jak do tamtego. Może dlatego, że ten miał miłe, skore do śmiechu oczy i sprawiał wrażenie sympatycznego. Z całą pewnością nie wzbudzał sobą strachu, więc może naprawdę różnił się od przyrodniego brata. - Co robisz w lesie, panie rycerzu? - zainteresowała się Milisant. - Szukam tych, którzy są na tyle głupi, by atakować damę. Najwyraźniej miał na myśli Jhone i ścigał łotrów, którzy napadli ją na ścieżce w lesie. Czyżby sir Milo poprosił go o pomoc? Nie miała pojęcia, dlaczego to zrobił, gdyż w Dunburh przebywało wielu rycerzy i ponad pięćdziesiąt osób niższego stanu władających bronią. - Może jednak zejdziesz na ziemię, dopóki ta gałąź nie pęknie - poradził mężczyzna. - Nie ważę dużo. - To prawda, jesteś mały - odrzekł i dodał tajem­ niczo: - Ale moim zdaniem starszy, niż na to wyglądasz. - Skąd to wiesz? - Jesteś za bardzo spostrzegawczy, jak na kogoś niskiego stanu, a w każdym razie na kogoś tak młodego, na jakiego wyglądasz. Milisant zrozumiała, że mężczyzna nie wie, kim ona jest, podobnie jak nie wiedział jego brat... Zanim go o tym poinformowano. - Poza tym jesteś zbyt zuchwały jak na poddanego. Kim jesteś, chłopcze? Wolnym chłopem? - W żadnym wypadku, panie rycerzu. I nie jestem chłopcem, ale córką Nigela Crispina. Mężczyzna skrzywił się i Milisant usłyszała, jak mruk­ nął pod nosem: „Nieszczęsny Wulf, licząc, że tych obraźliwych słów dziewczyna jednak nie dosłyszy. J9

A zatem współczuł swemu bratu z powodu zawartego kontraktu ślubnego? Jej naturalnie nie współczuł, choć to ją zmuszano do ślubu z szorstkim, nieokrzesanym gburem. Ale jaki mężczyzna brałby pod uwagę zdanie niewiasty? Zrobiła po grubym konarze dwa ostrożne kroki i zeskoczyła lekko na ziemię, stając tuż przed wierz­ chowcem rycerza. Zwierzę gwałtownie się cofnęło. Milisant przez chwilę spoglądała bacznie na spłoszonego konia, a następnie wyciągnęła w jego stronę rękę i wy­ powiedziała łagodnie kilka słów w starym anglosaskim języku. Stworzenie natychmiast zbliżyło się do dziew­ czyny i zaczęło ocierać się pyskiem o jej ramię. Zdumiony rycerz zamrugał oczyma, a Milisant uniosła głowę i powiedziała na pożegnanie: - Tak, masz rację, panie rycerzu. Twemu bratu należy współczuć, gdyż jeśli zostanę zmuszona, by go poślubić, nigdy już nie zazna chwili spokoju. Odwróciła się do przybysza plecami i zamierzała właśnie odejść w las, kiedy dotarły do niej jego słowa: - Czy te łachmany i paskudztwo nosisz po to, by zataić, kim jesteś, czy też wierzysz, iż kąpiel szkodzi zdrowiu? Błyskawicznie odwróciła się na pięcie w jego stronę. To nie jego interes, w co się ubiera... - Jakie łachmany i paskudztwo? - odparła pytaniem. Rycerz znów uśmiechnął się, a wokół jego oczu pojawiły się z wesołości zmarszczki. - To paskudztwo, które masz na twarzy i rękach, demoiselle, a osłaniające ciało należące do niewiasty. To bardzo pomysłowe. Nikt nie pozna, że tak naprawdę jesteś kobietą. Czy robisz to celowo? A może dlatego, że przejrzałaś się w zwierciadle i przestraszyłaś swego widoku? 60

Milisant zgrzytnęła zębami. - Szkoda mi czasu na gapienie się w zwierciadło! odparła ostro. - A ponadto, choć nie jest to twój za¬ kichany interes, pragnę cię poinformować, że kąpię się częściej niż inni. Prawie co tydzień! Rycerz wybuchnął obraźliwym śmiechem. - Więc już najwyższa pora, byś wzięła kąpiel. Siłą woli powstrzymała się od przeciągnięcia po twarzy dłonią, by sprawdzić, czy naprawdę ma tak wypaskudzo¬ ne oblicze. Wiedziała jednak, że jest brudna. Jhone nieustannie ścierała jej z policzków smugi brudu. Nie była jednak przyzwyczajona, aby ktoś obcy jej to wypo­ minał. Jednak żachnęła się w duchu. Jakże głupie i kobiece - było uczucie próżności, jakie na chwilę ją ogarnęło! Jeśli nawet powinna wziąć kąpiel, nie zrobiła tego z określonej przyczyny i nie zrobi - w każdym razie do chwili wyjazdu Wulfrica z Dunburh, co zresztą mogło wcale tak szybko nie nastąpić. Skoro jednak jego brat zauważył, jak bardzo jest niechlujna i odrażająca, Wulfric też to zauważy, a jej na niczym bardziej nie zależało niż na tym, by uradowany narzeczony odjechał z zerwanym kontraktem ślubnym. Tak zatem jeszcze raz uśmiechnęła się na pożegnanie i oświadczyła: - Lepiej zakrzątnij się wokół własnej kąpieli, panie rycerzu, ponieważ tu nie będziesz miał zbyt wiele czasu na balię z gorącą wodą. Powiedziawszy to, odwróciła się na pięcie i po chwili zniknęła między drzewami.

61

Rozdział ósmy Milisant była bardzo głodna, gdyż tego dnia nie jadła ani obiadu, ani wieczerzy, ale wolała nie pojawiać się w kuchni, dopóki nie rozmówi się z ojcem. Nigel Crispin był człowiekiem o stałych przyzwyczajeniach i spać chadzał zawsze o tej samej porze, bez względu na to, czy w zamku byli goście, czy nie. A ponadto chciała porozmawiać z nim w najodpowiedniejszej porze, kiedy będzie już w komnacie sam, a jeszcze nie zaśnie. Wślizgnęła się zatem do niewielkiej komory, sąsiadu­ jącej z jego pokojem, a w której sypiali giermkowie ojca. Tam zaczekała, aż skończą swemu panu słać łoże i przy­ gotowywać go do snu. Nie trwało to długo. Niebawem obaj się pojawili. Kiedy rozpoznali kim jest, popatrzyli na nią z ciekawością, a ona weszła do wewnętrznej komnaty i zamknęła za sobą drzwi. Kurtyny łoża jej ojca zostały już zaciągnięte, chroniąc w ten sposób śpiącego przed przeciągami, więc dziew­ czyna chrząknęła dyskretnie, dając ojcu znak, że nie jest w sypialni sam. Nigdy nie wziął sobie oficjalnej nałożnicy, a w każdym razie Milisant nic o tym nie wiedziała. Sypiał wyłącznie z bolesnymi wspomnieniami o tej, za którą wciąż tęsknił. Dziewczyna z całego serca żałowała, iż nigdy nie poznała matki, kobiety, która nawet po śmierci cieszyła się tak wielkim oddaniem męża. Miała zaledwie trzy lata, kiedy matka umarła, i pamiętała jedynie jej słodki zapach i łagodny głos, który koił każdy lęk. - Spodziewałem się ciebie - powiedział ojciec. Rozchylił kurtynę łoża i poklepał pościel obok siebie. Dziewczyna zbliżyła się powoli. Z tonu ojca nie potrafiła wyczuć, jak bardzo jest na nią zły. Wiedziała, że 62

ojciec wysłał na jej poszukiwanie nie tylko Jhone, gdyż kilkakrotnie minionego dnia musiała się kryć. - Czy nie jesteś zbyt zmęczony, by ze mną poroz­ mawiać? - zapytała ostrożnie, przysiadając obok niego. - Mili, rozmowa z tobą zawsze jest interesująca, gdyż tok twego myślenia biegnie inaczej, niż można by się było spodziewać. A więc nie, nigdy nie jestem aż tak bardzo zmęczony, by nie móc z tobą porozmawiać. Dziewczyna zmarszczyła brwi. - Wydaję się tobie aż tak interesująca? Zapewniam cię, ojcze, że inni są odmiennego zdania. - Jeśli myślisz, że ci zaprzeczę, jesteś w grubym błędzie. Inni uważają cię raczej za dziwną niż za inte­ resującą. Tak zatem dobrze, że nie żywisz w tym względzie żadnych wątpliwości. Nie odbieraj więc mych słów jako obelgi. Skoro podjęłaś tak wielki wysiłek, aby różnić się od innych, musisz, córko, liczyć się z konsek­ wencjami. Ludzka natura lgnie do tego, co normalne i tradycyjne, a kwestionuje to, co wykracza poza nor­ malność, a nawet czuje przed tym lęk. - Ależ ja nie wzbudzam strachu - zjeżyła się Milisant. - Nie wzbudzasz w tych, którzy dobrze cię znają. Tak,, nie wzbudzasz. Dla nich jesteś normalna, ponieważ od dawna cię znają i zdążyli się z tobą oswoić. Ich akceptacja na tyle cię zmamiła, że doszłaś do wniosku, iż możesz postępować tak w nieskończoność. Ale tu bardzo się mylisz, Mili. Wyczuła w jego głosie wielki smutek. Ale mimo to nie wzięła sobie do serca tych słów. Nie mogła zmienić swego postępowania tylko dlatego, że niektórym ludziom wydawało się ono dziwaczne... dziwaczne jak na niewia­ stę. Przez całe życie walczyła z takim nastawieniem innych, więc dlaczego miałaby zaprzestać walki teraz? .63

Ale dobrze wiedziała, dlaczego jej ojciec tak bardzo chce, by się zmieniła. Chodziło oczywiście o de Thorpe'a. - Jesteś już wystarczająco dorosła - ciągnął tym samym tonem Crispin - i dość inteligentna, by zrozumieć, że z kompromisu wyciągniesz jedynie korzyści. - Wyjaśnij to, ojcze - odparła sztywnym tonem Milisant. - Wyjaśniam. Niewiele będzie cię kosztować to, byś przybrała odpowiednie szaty i zrobiła korzystne wrażenie na swym przyszłym mężu. Jeśli go zadowolisz, wyciąg­ niesz wiele korzyści. Ale ty nawet się nie pojawiłaś. Czy musiałaś postawić mnie w tak niezręcznej sytuacji przed synem mego najdroższego przyjaciela? - Nie, tato, wiesz, że nie miałam takich intencji! zaprotestowała gwałtownie Milisant. - Ale tak się stało - odparł Nigel. - Czy naprawdę wizyta ta sprawiła ci aż taką przykrość, że nie okazałaś naszemu gościowi należnego mu szacunku? - Nie jestem mu winna żadnego szacunku - odburk­ nęła dziewczyna. Nigel zmarszczył gniewnie brwi. - Jesteś mu winna cały szacunek. Jest twoim narzeczo­ nym, a niebawem zostanie twoim mężem. - Ja już inaczej pokieruję sprawami. - Inaczej? Po to tu właśnie przyszła i musiała sprawę postawić jasno, zanim ojciec zdoła ją powstrzymać. - Tato, nie chcę go za męża. Sama myśl o tym budzi we mnie najwyższą trwogę. Chcę poślu... - To normalne. - Nie, wcale nie jest to normalne. Dzisiaj rano na leśnej ścieżce chciał mnie uderzyć i uczyniłby to, gdyby nie powstrzymała go Jhone. A wszystko dlatego, że 64

zapytałam, czemu nie wysyła pogoni za napastnikami, którzy czmychnęli w las. Wiedziała, że zwodzi ojca. Powinna dodać, iż Wulfric nie wiedział, kim jest. Na nieszczęście ojciec sam wszyst­ kiego się domyślił. - Wziął ciebie za pachołka, Mili, za zwykłego, zuch­ wałego pachołka. A sama wiesz, że poddanych surowo karze się za pytania zadawane lepiej urodzonym. Wielu zostało powieszonych za znacznie mniejsze wykroczenia. Tak więc wykazał ogromną wyrozumiałość, chcąc cię tylko uderzyć. Ogarnięta furią dziewczyna poczerwieniała. - I godzisz się na to, że będzie mnie bić! Nigel lekceważąco wzruszył ramionami. - Wątpię, by to robił. Ale mówiąc otwarcie, córko, jeśli zechcesz go prowokować, będzie to twój wybór. Od ciebie zależy, czy będziecie żyć zgodnie, czy nie. - Wcale nie chcę z nim żyć! Pragnę poślubić Rolanda Fitza Hugh z Clydon. Znam go dobrze. Jesteśmy bliskimi przyjaciółmi. - Czy nie jest on przypadkiem synem lorda Ranulfa? - Tak. - A czy jego ojciec nie jest jednym z wasali Guy de Thorpe'a? - Tak, ale... - I chcesz, bym oddał cię synowi jednego z wasali, gdy masz wyjść za syna suwerena? Nie bądź niemądra, Mili. - Gdybyś nie był przyjacielem earla, gdybyś nie uratował mu życia, nigdy nie zostałabym przeznaczona na żonę dla jego drogocennego dziedzica. Dobrze o tym wiesz. - Tym większy dla ciebie zaszczyt, że to ty właśnie zostałaś wybrana. Propozycja wyszła od niego. Gdybym 65

odrzucił jego ofertę, stanowiłoby to śmiertelną obelgę. Powinnaś się tylko z tego cieszyć. Zostaniesz małżonką earla. - Co mi przyjdzie z tytułów, skoro będę nieszczęśliwa! Naprawdę pragniesz dla mnie takiego losu? Zmusić mnie do życia, jakiego nienawidzę? - Przeciwnie, chcę zapewnić ci szczęście, córeczko. Różnica polega na tym, że ja wiem, iż w tym małżeństwie znajdziesz szczęście, jeśli tylko skończysz z tymi głupimi kaprysami, że nie pokochasz Wulfrica. Nie ma żadnego powodu, byś go nie pokochała. W pierwszej chwili chciała odpowiedzieć, że Wulfric nie tylko zabił jednego z jej ulubieńców, ale też omal nie okaleczył jej na całe życie. Jednak ojciec nie wiedział o złamanej kostce, gdyż przez trzy miesiące rekonwales­ cencji, które spędziła w swojej komnacie, Jhone udawała, że jest nią, więc i tak by jej nie uwierzył. A gdyby nawet dał wiarę jej słowom, oświadczyłby, że Wulfric był wówczas małym chłopcem, a dzieciom takie rzeczy się wybacza. Tak zatem podała mu inny, trochę wymyślny powód. - Nie mogę pokochać Wulrica de Thorpe'a, ponieważ kocham już Rolanda i wiem, że tylko z nim będę szczęśliwa. Nie lękam się go, ponieważ jestem przekona­ na, że okaże się dobrym, tolerancyjnym mężem, tak samo jak ty byłeś dobrym, tolerancyjnym ojcem. Nigel powoli potrząsnął głową. - Mówisz o uczuciach, jakie rozbudziłaś w sobie, będąc dzieckiem. To nie jest miłość...

- Jest!

- Nie widziałaś go prawie od dwóch lat... tak, doskonale przypominam sobie jego ostatnią wizytę. Miły chłopiec. Ujął mnie swymi manierami. Nie wątpię, że

66

okazałby się bardzo tolerancyjnym mężem. Ale ja okaza­ łem się złym ojcem, będąc przez wszystkie te lata aż tak bardzo tolerancyjny. Teraz już ci to niepotrzebne. Nad­ szedł czas, byś zrozumiała, kim jesteś, że jesteś dojrzałą niewiastą, niebawem żoną, a później matką i musisz zacząć się prowadzić stosownie do tego. Chyba że chcesz przynieść mi niesławę do końca mych dni, tak jak przynosiłaś mi ją dotąd. Milisant pobladła. Nigdy jeszcze nie słyszała, by jej ojciec mówił w taki sposób... Ale nie, nie była to prawda. Crispin często wspominał, iż córka wprawia go w zakłopotanie swoim zachowaniem, ale nigdy nie był srogi. A ona nie brała jego gniewu poważnie. Teraz jednak... - Przynoszę ci wstyd? - zapytała cicho. - Nie, dziecko, nie wstyd, lecz rozczarowanie tym, że nie potrafisz zaakceptować losu, jaki gotuje ci dobrotliwy Bóg. I jestem już zmęczony twoim nieustannym oporem. Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak mało szacunku okazujesz mi przez swoje nieposłuszeństwo. A inni, samo przez się, również tracą do mnie szacunek i... - Nie, to nie tak! - Niestety tak, Mili. Skoro mężczyzna nie jest w stanie poradzić sobie z własną córką, jak może dowodzić ludźmi i cieszyć się ich szacunkiem? Nigdy nie po­ stępowałaś tak, jak cię o to prosiłem. No cóż, proszę cię teraz po raz ostatni o coś, ponieważ niebawem opuścisz mój dom na dobre. Uszanuj ten kontrakt uczyniony dla ciebie w dobrej wierze. On zapewni ci wielki szacunek i zaszczyt. Zrób to dla mnie, jeśli już nie dla siebie. Jak mogła odmówić? Z drugiej strony jednak musiała wyrzec się samej siebie i poślubić mężczyznę, którego nienawidziła z całego serca. 67

Gdy na jej twarzy pojawił się wyraz rozterki, ojciec szybko dodał: - Nie musisz poślubić go już jutro. Daj sobie i jemu nieco czasu - na przykład miesiąc. Być może dojdziesz do wniosku, że on może okazać się dobrym mężem. - A jeśli nie? - spytała zgnębiona. Nigel ciężko westchnął. - Znam ciebie, córeczko. Jesteś uparta. Czy nie możesz na chwilę z tej postawy zrezygnować i zacząć wszystko od początku? Czy nie możesz spróbować popatrzeć na niego z innej strony? Czy mogła? Trudno było odrzucić uczucia. Nie umiała odpowiedzieć ojcu szczerze. - Nie wiem, tato. Na twarzy Nigela pojawił się cień uśmiechu. - To już lepsze niż zdecydowane „nie". - A jeśli go nie polubię? - Jeśli będę pewien twej dobrej woli... Cóż, wtedy zobaczymy. Była to wątła nadzieja. Milisant wiedziała, że ojciec jest zdecydowany doprowadzić do jej zrękowin z Wulf­ rikiem de Thorpe'em.

Rozdział

dziewiąty

Po wyjściu z sypialni ojca Milisant zeszła do kuchni, nie tyle dlatego, iż była głodna, ile odruchowo - to właśnie uprzednio postanowiła zrobić. Jednak kompletnie straciła apetyt. Czuła, że w jej żołądku wytworzyła się wielka, twarda kula. Stała pośrodku kuchni i nie miała zielonego pojęcia, co właściwie tu robi. Nie pamiętała nawet, jak tu dotarła, 68

gdyż jej umysł bez reszty był zajęty tym, co obiecała zrobić, a czego nie. Dać mu szansę? Czy naprawdę wyraziła zgodę na małżeństwo z Wulfrikiem, wiedząc, jaki jest napraw­ dę. Mężczyźni nie tracą swych naturalnych skłon­ ności, kiedy z chłopców zamieniają się w osoby dorosłe. Dowód na to miała tego ranka, kiedy Wulfric chciał rozprawić się ze wszystkimi, prezentując swoją wyjąt­ kową siłę fizyczną. Biada temu, kto stanąłby mu na drodze. - A więc tu ukrywałaś się przez cały dzień? Zdumiona Milisant odwróciła się na pięcie. Stał w drzwiach, bez reszty wypełniając je swą masywną postacią. W kuchni panowało ciepło, gdyż w wielu piecach rozpalono już na rano, lecz sama izba była słabo oświetlona, co sprawiało, że sylwetka Wulfrica stawała się jeszcze bardziej złowroga. Jego długie do ramion włosy nabierały odcienia najgłębszej czerni, a niebieskie oczy w półmroku również były czarne. Ale największym lękiem napawały Milisant jego potężne bary i grube, masywne ramiona. Roland przewyższał Wulfrica wzrostem o dobrych piętnaście centymetrów; był olbrzymem, podobnie jak jego ojciec. Mimo to nie budził w dziewczynie lęku. Nienawidziła de Thorpe'a między innymi za to, że choć była odważna, samą swoją posturą budził w niej strach. Ból, jaki zadał jej, gdy była jeszcze tak młodziutka... tamto zdarzenie wciąż stało jej żywo przed oczyma, co sprawiało, że po dziś dzień drżała na widok tego mężczyzny. Czy ma dać mu szansę na to, by udowodnił, że jest wart jej uwagi? Matko Boska, jak ma to zrobić?! Jego obecność paraliżowała ją. Tego dnia, rano, nie czuła

69

przed nim lęku i nakrzyczała na niego tylko dlatego, że wpadła w furię, bo nie posłał swoich ludzi w pościg na zbójami, którzy napadli na nią i na jej siostrę. Owa złość stanowiła bufor, który pozwolił jej stanąć twarzą w twarz z Wulfrikiem. Lecz nie mogła wykorzystać trawiącego ją gniewu, kiedy prosił ją o to własny ojciec. - Czy mamy to dodać do naszej listy? - zapytał, przerywając milczenie, jakie zapadło po jego pierwszym pytaniu. Milisant zesztywniała. - Listy moich wad? Oczywiście, dodaj, bo jest to naprawdę duża wada. Poza tym wcale się tu nie ukrywa­ łam. Ale co ty tu robisz? W ciągu dnia nie zdążyłeś się najeść? - Wcześniej nie miałem apetytu. A teraz mam. Zapytaj mnie z kolei, dlaczego nie miałem apetytu. Milisant zmarszczyła brwi. Miała wrażenie, że męż­ czyzna o wszystko ją obwinia, a ponadto czuła narastający w nim z tego powodu gniew. Być może zresztą to ona stała się ofiarą. Z pewnością on także sprawił, że przez cały dzień nie miała apetytu. - jeśli ciebie w takim samym stopniu jak mnie przyprawia o mdłości myśl o naszych zrękowinach, rozumiem to doskonale. - No, tak - mruknął, kiwając głową. W serce Milisant wstąpiła nadzieja. Jeśli był w równym stopniu jak ona niekontent ze zbliżającego się mariażu, być może rozmawiał już ze swym ojcem. Wprawdzie jej rozmowa z Cryspinem nie odniosła skutku, ale on mógł mieć więcej szczęścia. Może nawet razem wypracują sposób, by rozwiązać dylemat. Było to możliwe, a zatem uczciwe postawienie sprawy, teraz, w tej chwili i przed nim, mogłoby tylko pomóc.

7°

- Chyba już wiesz, że nie chcę za ciebie wychodzić powiedziała ostrożnie. I aby złagodzić efekt tych słów, dodała: - Nie chodzi tu o ciebie... Po prostu kocham innego. Ale najwyraźniej jej słowa nie złagodziły siły ciosu. Oblicze rycerza jeszcze bardziej spochmurniało. - Tak samo jak ja, ale jaką to robi różnicę? Zo­ staniemy typowym małżeństwem. - Małżeństwo moich rodziców takie nie było - od­ parła z przekąsem dziewczyna. - Też tak chcę. Wulfric pogardliwie wydął usta. - Twoi rodzice stanowili wyjątek, nie regułę. Równie dobrze jak ja wiesz, iż małżeństwa szlachetnie urodzonych stanowią jedynie alianse natury politycznej. I nikt nie traktuje prawdziwej miłości poważnie. - Ale tak nie powinno być. - Jednak jest. I dziecinadą byłoby sądzić, że może być inaczej. - Dziecinadą! Nie podoba ci się to w równym stopniu jak mnie! Dlaczego więc to akceptujesz? Dlaczego nie zwrócisz się do swego ojca, by zerwał naszą umowę? - Sądzisz, że już tego nie zrobiłem? Milisant poczuła, iż opuszcza ją otucha. Z jego słów jasno wynikało, że on również stracił wszelkie nadzieje. - Przepraszasz mnie za to, że zrezygnowałeś z dalszej walki - mruknęła z goryczą. - Za nic cię nie przepraszam, zwłaszcza że cały czas zachowujesz się jak dziecko. A mnie niewiele obchodzą opinie dziecka. I to był człowiek, któremu zamierzała dać szansę? Szansę, by nie musiała rzucać mu w twarz obelgi. O tak, byłby dobrym mężem - traktowałby ją jak świnkę trzymaną w zagrodzie w pobliżu kuchni. 71

Twarz Milisant zalał krwisty rumieniec. - Naprawdę nie interesowałaby cię moja opinia, gdybym ją wyraziła? Ale nie dziwię się. Mężczyźni twego pokroju słuchają tylko własnych myśli. Pogarda w jej głosie bardzo go dotknęła. Twarz mu poczerwieniała równie silnie jak oblicze dziewczyny. Zrobił kilka szybkich kroków i zbliżył się do narzeczonej. A ona pamiętała, jak Wulfric zachowuje się, kiedy słyszy coś, co jest mu niemiłe; sprawę załatwia za pomocą pięści. Nie cofnęła się jednak, gdyż miotała nią dzika furia. Mężczyzna chwycił ją za szyję, ale nie wyrządził większej krzywdy. Po prostu mocno ściskał ją za gardło. W jego oczach lśnił gniew. - Naucz się, moja panno, odzywać do mnie grzeczniej lub wcale nie otwieraj ust - mruknął gniewnie. - Doprawdy? Uśmiechnął się, słysząc, że jej głos zadrżał. Nie był to miły uśmiech — zawarta w nim złośliwość i podłość sprawiły, że Milisant poczuła ucisk w żołądku. Jego bliskość, jego ogrom trwożyły ją. Dlaczego nigdy nie czuła się tak niepozorna w obecności Rolanda, który przecież był jeszcze większy niż Wulfric? Być może dlatego, że nigdy nie była tak boleśnie świadoma obecności Rolanda jak Wulfrica. Sprowokowany jej zadziornością rycerz pochylił się nad nią. - Oczywiście, że tak! A nauczysz się szybciej, ponie­ waż nie jestem twoim ojcem. Tak zatem nie będziesz igrać sobie ze mną jak z nim. - Nie wiesz nic o tym, na co mi pozwalano. - Widzę, na co ci pozwalano, i wcale mi się to nie podoba. Spodziewam się, że kiedy spotkamy się następ72

nym razem, będziesz ubrana stosownie. Nie wiem, co zrobię, kiedy ujrzę cię jeszcze raz w stroju żebraka. Milisant parsknęła ze złości i szybko opuściła izbę. Zza pleców dobiegł ją jeszcze jego chichot i słowa: - Co?! Nie zamierzasz swemu przyszłemu mężowi przygotować czegoś do jedzenia? - Chyba tylko twój wredny jęzor, jeśli go sobie sam odetniesz! - odkrzyknęła, znajdując się już przy schodach prowadzących do holu.

Rozdział

dziesiąty

- Już czas, pani. - Naprawdę? - burknęła w poduszkę Milisant. - Proszę tylko wyjrzeć przez okno - odrzekła służeb­ na. - Słońce dawno już wzeszło. - Ena, chciałabym jeszcze trochę pospać. - Pani, przecież nie lubisz spać długo. Służąca ściągnęła z Milisant kołdrę. Dziewczyna mruk­ nęła gniewnie i naciągnęła na siebie okrycie. - Zarwałam zeszły wieczór, więc chcę go odespać. Odejdź, Ena. Wróć za godzinę... Albo za dwie lub trzy. Tak, właśnie za trzy. Do uszu dziewczyny dobiegł cichy dźwięk zamykanych przez służkę drzwi. Milisant lekko westchnęła i ponownie zapadła w sen. Niebawem jednak znów ktoś ściągnął z niej kołdrę. - Jeśli natychmiast nie wstaniesz, pani, spóźnisz się na południowy posiłek. Milisant błyskawicznie usiadła w łożu. - Południowy posiłek? Pozwoliłaś mi spać tak długo? 73

Posiłek południowy, jeden z dwóch głównych posił­ ków dnia, podawano tuż przed dwunastą. Milisant nigdy jeszcze w życiu nie spała dłużej niż do tercji, nie mówiąc już o sekście. Służąca obrzuciła dziewczynę przeciągłym spojrzeniem, jakby chciała powiedzieć: „Próbowałam cię obudzić, ale ty nie chciałaś wstawać". Ena była wyśmienitą pokojową, która obu siostrom służyła wiernie od wielu lat, z tego powodu też potrafiła zachowywać się wobec dziewcząt bardzo protekcjonalnie. Milisant zignorowała pełne wyrzutu spojrzenie służącej i wstała z wielkiego łoża, które dzieliła z siostrą. Jhone jak zwykle wstała wcześnie i niewątpliwie przez cały ranek zabawiała gości, co należało do jednego z wielu obowiązków pani zamku. A panią Dunburh była właśnie Jhone, gdyż Milisant nigdy nie rościła sobie prawa do tego tytułu, a ich matka nie żyła. W garderobie zrzuciła z siebie koszulę nocną, w której • sypiała podczas zimowych miesięcy, i nałożyła czyste giezło oraz stanik. Była w połowie ubierania się, gdy przypomniała sobie, iż tego właśnie dnia powinna przy­ brać się wyjątkowo wytwornie. Obiecała to ojcu. Szybko jednak odrzuciła ten pomysł i nałożyła rajtuzy. Ubierać się inaczej niż zwykle tylko dlatego, że zażyczył sobie tego Wulfric?! Po ciśnięciu jej w twarz obelgi, iż wygląda jak żebraczka?! Parsknęła pogardliwie i rozejrzała się za skórzniami. Kiedy nigdzie ich nie dostrzegła, spytała Enę: - Gdzie moje trzewiki? - Pod łóżkiem, tam gdzie je wczoraj zostawiłaś, pani. - Wcale ich tam nie zostawiałam. Zdjęłam je przy miednicy. Przecież wiesz, że nie znoszę spać z brudnymi nogami. Zawsze grzejesz mi wodę. 74

Ena schyliła się, wyjęła spod łoża parę skórzni i ze złośliwym uśmiechem: „A nie mówiłam?" powiedziała: - Może dlatego zarwałaś wczorajszy wieczór? Na twarzy Milisant pojawił się gorący rumieniec. Poprzedniego wieczoru była wytrącona z równowagi i zapomniała o takiej drobnostce jak cowieczorne mycie się przed snem. Pragnęła... nie, musiała porozmawiać z Jhone, lecz jej siostra natychmiast zasnęła, a Milisant nie chciała zakłócać jej snu. Tak zatem nie miała z kim podzielić się swymi troskami i to właśnie sprawiło, że długo nie mogła zasnąć. Żołądek jednak przypomniał jej, iż poprzedniego dnia nie była dla Wulfrica łaskawa, zatem szybko dokończyła ubierania się, by jak najszybciej zaspokoić głód. Gdy sięgnęła po swój zwykły płaszcz z grubej, zgrzebnej wełny, Ena podała jej inny. - Skoro nie ubrałaś się tak, jak życzył sobie tego twój ojciec, to przynajmniej nałóż to, by okazać szacunek zgromadzonym w wielkim holu gościom - powiedziała pokojowa. W wyciągniętej ręce trzymała długą, wytworną opoń­ czę. Płaszcz zrobiony został z przepysznego, ciemno­ niebieskiego aksamitu, obramowanego czarnym futrem. Milisant zmuszona była przyznać rację Enie i pozwoliła jej narzucić na swe szczupłe ramiona wytworne nakrycie oraz pozapinać złote zapinki na łańcuchu spinającym płaszcz pod szyją. Ena nie uzyskała takiego efektu, jakiego się spodzie­ wała, ale przynajmniej to powinno dać jej pani do myślenia, że płaszcz lepiej pasowałby do wytwornej jasnobłękitnej sukni, do jakiej był przeznaczony. Tak zatem Ena tylko cicho westchnęła, kiedy Milisant w po­ śpiechu opuszczała komnatę.

75

W wielkim holu panował zgiełk i zamieszanie, gdyż mieszkańcy zamku zbierali się na południowy posiłek. Milisant, gnana okropnym głodem, przebyła biegiem schody prowadzące z północnej wieży. Kiedy jednak znalazła się w holu, stanęła jak wryta na widok stojącego u dołu schodów, jakby oczekującego na jej przybycie, Wulfrica. Rycerz obrzucił jej postać przeciągłym spoj­ rzeniem i pokiwał głową. - Tylko w połowie spełniłaś moje życzenie - oświad­ czył. - Wracaj na górę i dopełnij drugiej połowy. Milisant zesztywniała. Zacisnęła szczęki, oczy jej rozbłysły. Już chciała się odciąć, ale on nie dopuścił jej go głosu. - Chyba że chcesz, bym ci w tym pomógł. Tak więc lepiej idź sama i przyodziej się odpowiednio albo ja ubiorę cię osobiście. - Nie odważyłbyś się - syknęła. Mężczyzna roześmiał się. - Tak sądzisz? Wypytaj swego kapłana na temat kontraktów małżeńskich, a on pouczy cię, że już jesteśmy sobie poślubieni. Brakuje tylko oczepin i nocy poślubnej. A to znaczy, dziewczyno, że wszelkie prawa i obowiązki twego ojca przejmuję teraz ja. Z chwilą kiedy zawarty został kontrakt ślubny, moja rodzina nabrała do ciebie wszelkich praw. Mój ojciec decydować może o twoim kształceniu, o tym, gdzie masz mieszkać, i o wszystkim innym. Może nawet postanowić, że do czasu zaślubin pójdziesz do klasztoru. To, iż pozostawiono cię pod pieczą własnej rodziny, było błędem, który mogę łatwo naprawić. Tak zatem wyświadcz mi tę grzeczność i wy­ glądaj dziś jak prawdziwa dama, jaką w rzeczywistości jesteś. A jeśli będę musiał ci w tym pomóc, pomogę. Czy potrzebujesz mojej pomocy?

76

Milisant stała jak wryta. Miotała nią dzika furia. Otworzyła usta, by obrzucić Wulfrica stekiem wyzwisk, ale w tej samej chwili dostrzegła w drugim końcu sali ojca, który spoglądał na nią z gniewnym wyrazem twarzy. Przesłała więc tylko Wulfricowi pełne pogardy i lek­ ceważenia spojrzenie, po czym odwróciła się na pięcie i ruszyła schodami na górę. Było to nie do zniesienia. Ten mężczyzna nie miał w sobie żadnej wrażliwości, żadnego taktu, żadnego zrozumienia. Prowokował ją każdym wypowiedzianym przez siebie słowem. Czyżby liczył na to, że w końcu wyprowadzi ją z równowagi, a wtedy będzie mieć pretekst, by użyć w stosunku do niej ogromnej, brutalnej siły?! Ani przez chwilę w to nie wątpiła. Był grubiańskim, nikczemnym i podłym prostakiem.

Rozdział jedenasty Zadowolony z siebie Wulfric uśmiechnął się pod nosem. Lord Nigel nie mylił się. Dziewczyna okaże mu posłuszeństwo, gdyż nie znając go, nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bardzo mógłby być wobec niej uległy. Nie wiedziała też, jakich środków mógł użyć, by ją poskromić, i dlatego nie chciała ich poznać. Nie był z niej rad i wątpił, by kiedykolwiek w pełni go zadowoliła. Sądził, że nigdy nie okaże mu takiej dbałości, jakiej spodziewał się po małżonce. Jezu, wyznała mu wręcz, że kocha innego. W małżeństwie z nim nie zazna szczęścia i nie pozwoli mu o tym zapomnieć ani na chwilę. Miała szorstki charakter i Wulfric nie wątpił, że ich małżeństwo przekształci się w jedno wielkie pasmo 77

utarczek. Ale był też zdecydowany uczynić z niej damę, która nie przyniesie mu wstydu. Wyminęła go Jhone i zaczęła spiesznie wchodzić po schodach. Na jej twarzy malowała się troska, co wskazy­ wało na to, iż zauważyła strwożenie swej siostry. Wulfric ciężko westchnął. Żałował, że to Jhone nie jest najstarszą córką Nigela Crispina, gdyż była śliczna, urocza, sym­ patyczna i mogłaby okazać się doskonałą żoną. Łagodna, rozumiejąca, chętna - łączyła w sobie wszystkie cechy, jakich brakowało Milisant. Nigel zapraszał go już do stołu, lecz Wulfric grzecznie odmówił. Nie chciał jeszcze opuszczać swego stanowiska przy schodach w obawie, że Milisant wymknie się niepostrzeżenie z zamku i znów zniknie na cały dzień. Pamiętał, jak poprzedniego dnia dziewczyna również wbiegła po tych schodach i zniknęła z zamku, nie wracając nimi z wieży. Spytał przechodzącego pachołka, czy jest jakieś inne wyjście z wieży, a ten wskazał mu schody idące obok kaplicy. Pewien siebie, usłyszał niebawem lekkie kroki scho­ dzącej po schodach niewiasty. Zaiste, musiał przyznać, że jest przebiegła. Zeszłego wieczoru szedł do łoża nieco rozbawiony powiedzeniem, jakie rzuciła mu na pożegna­ nie. Odetnie mu język. Ale mylił się. Był zaskoczony, gdy ujrzał, że po schodach schodzi Jhone. Zdumiała go jej obecność - po chwili jednak, gdy zrozumiał, co się stało naprawdę, przestał się dziwić. - Widzę, że za późno objąłem posterunek - odezwał się, kiedy dziewczyna dotarła do końca schodów. - Nie ma jej na górze, prawda?

- Jej?

- Nie musisz stosować wymijającej taktyki, Jhone,

78

i udawać tępej. Tak więc twoja siostra zamierza ukrywać się przede mną przez kolejny dzień? Ona nie... - Mylisz się. - Doprawdy? - Zmarszczył brwi i wskazał górę schodów. - A zatem pokaż mi... - Już to zrobiłam - odparła zagadkowo, wyminęła go i spiesznie ruszyła do wielkiego holu. Twarz Wulfrica pociemniała z gniewu. Nie znosił takich zagadek. Zastanawiał się, czy nie powinien osobi­ ście udać się na górę i poszukać swej narzeczonej, a gdy przekona się, że jej naprawdę tam nie ma - udać się do jej siostry i dowiedzieć, co miała na myśli. Mruknął gniewnie pod nosem i wkroczył do holu, by odszukać Jhone. Tam stanął jak wryty, gdyż ujrzał je... dwie. Stał i gapił się na obie niewiasty, siedzące po dwóch stronach ich ojca, obie w jasnobłękitnych aksamitnych sukniach ze stanikami w ciemniejszym odcieniu błękitu, obie w niebieskich kwefach, obie - identyczne. Musiało to być wyłącznie złudzenie spowodowane grą światła - ale przecież przez okna wpadał jaskrawy blask słońca i w sali było bardzo jasno. Dał kilka kroków w ich stronę, lecz wciąż nie potrafił odróżnić, która z sióstr jest która. Obie miały podobne sylwetki, obie były ubrane tak samo, obie były śliczne i podobne do siebie jak dwie krople wody. Dał kilka kolejnych kroków i spostrzegł drobną różnicę. Suknia jednej z dziewcząt wyszywana była pod szyją i na rękawach złotą nicią; drugiej srebrną. I tylko to stanowiło różnicę. Ich twarze były identyczne. Dlaczego nie dostrzegł tego wcześniej? Wiedział, dlaczego. Ilekroć spotykał Milisant, widział ją w od­ rażających łachach, w których wyglądała okropnie. Wi­ dział jej nogi w obcisłych rajtuzach i gniewało go to, że 79

każdy mężczyzna mógł je oglądać. Widział jej usmarowa¬ ne brudem twarz i ręce, lecz nie zdawał sobie sprawy z tego, co naprawdę kryje się pod warstwą brudu. Za każdym razem ogarniał go szalony gniew, że dziewka jest dokładnie taka, jak to sobie wyobrażał. Szedł powoli ku stojącemu na podwyższeniu stołowi pana zamku i dręczył go niepokój, iż nie wie, przy której z panien ma usiąść. Żadna z nich nie obdarzyła go spojrzeniem, by dać tym klucz do rozwiązania zagadki. Wulfric rzadko kiedy tracił rezon i sytuacji takich nie znosił. Poza tym nie lubił, gdy robiono z niego idiotę, a tak dokładnie teraz się czuł, gdyż zapomniał, że Nigel Crispin ma córki bliźniaczki. Jego ojciec wprawdzie kiedyś o tym wspomniał, lecz on jak zwykle nie zaprząt­ nął sobie tym głowy. Tak więc zasadniczo sam był sobie winien. Postanowił zatem dokonać wyboru, nie wychodząc na durnia. Szybko podszedł do pierwszego wolnego tabo­ retu stojącego przy bliźniaczce siedzącej bliżej schodów i zajął na nim miejsce. - Czy jesteś pewien, że zająłeś właściwe miejsce? syknęła dziewczyna. Najwyraźniej wybrał niewłaściwe siedzenie, więc szyb­ ko przeniósł się w sąsiedztwo drugiej z dziewcząt. - Jestem Jhone, lordzie Wulfricu - usłyszał. - Czyżbyś nie chciał siedzieć obok swojej narzeczonej? Zarumienił się i zmieszał jeszcze bardziej, gdy usłyszał chichot drugiej z bliźniaczek. Nawet lord Nigel chrząknął z rozbawieniem, choć był przyzwyczajony do błazeństw swych córek. Wulfric nie był zachwycony tym, że musi wracać do drugiego końca stołu. Ogarniał go gniew na myśl o złośliwej uwadze jednej z bliźniaczek. 80

Kiedy dotarł wreszcie do ławy, na której siedziała Milisant, odsunął ją gwałtownie, zwalając prawie dziew­ czynę z siedzenia, i zajął miejsce za stołem. Milisant głośno wciągnęła powietrze w płuca, a on opadł ciężko na ławę, rad, iż siedzi obok swej narzeczonej. Obrzuciła go płonącym spojrzeniem, co w dużej mierze uśmierzyło jego złość. Ale dziewczyna szybko zapanowała nad sobą. - Następnym razem ostrzeż mnie, gdy będziesz za­ mierzał usiąść obok mnie na ławie. Wulfric uniósł brew. - Następnym razem nie udawaj, że jesteś kimś innym, niż naprawdę jesteś. - Nic nie udawałam - odparła z uporem. - Zadałam ci tylko logiczne pytanie. Biorąc pod uwagę wszystkie twoje dąsy, nie sądziłam, że zechcesz zasiąść do stołu w moim towarzystwie. - Skoro ubierasz się jak najnędzniejszy poddany, boję się, bym nie złapał wszy. Nie dziw się zatem, że jestem gniewny. Milisant zaczerwieniła się po koniuszki uszu. - A zatem uważasz, że tylko przez samą zmianę odzieży pozbędę się wszy? Wulfric zachichotał. - Nie, oczywiście, że nie. Czy naprawdę nabawię się ich od ciebie? - Mam taką nadzieję! Nic nie odpowiedział, gdyż w tej właśnie chwili kucharze długim rzędem zaczęli wnosić do wielkiego holu potrawy. Pojawili się służący. Jedni rozkładali między biesiadnikami toczone w drewnie półmiski z chlebem. Inni rozlewali do pucharów wino, jeszcze inni... 81

Wulfric zaniechał chwilowo konwersacji i rozparłszy się na ławie, czekał, aż służba napełni mu półmisek. Był rozbawiony i prawie zdumiony tym, co czuł; swoją własną zuchwałością. Kto mógłby przypuścić, że Milisant go zadziwi? Na pewno nie swą aparycją. Ani zachowaniem. Ale słowa, jakie wychodziły z jej ust, zarówno doprowadzały go do furii, jak i intrygowały. A co gorsza, nie wiedział, dlaczego ta dziewczyna go zadziwiała, choć wcale nie miała takiego zamiaru. Przeciwnie, najwyraźniej zarówno zeszłego wieczoru, jak i teraz wszelkimi sposobami starała się go obrazić. I być może tylko o to chodziło. Kiedy już padły obelgi, jej okazały się o wiele celniejsze. A jego nigdy dotąd jeszcze nie znieważyła kobieta. Nie wiedział, co robić, gdyż przyzwyczajony był do tego, że po obeldze rzuconej w twarz zawsze wyciągał miecz. Dworski obyczaj jednak nakazywał, by to on wybierał najsoczystsze kawałki mięsa i podawał je damie swego serca. Niemniej nie zdołał się powstrzymać i kiedy pojawił się przy nich służący z misą pełną mięsa, powiedział do dziewczyny: - Skoro wolisz odgrywać rolę mężczyzny, może zechcesz pełnić honory pani domu i nakarmić mnie? Milisant popatrzyła mu prosto w oczy z wyrazem pełnym niewinnego zdumienia i oświadczyła: - Nie doceniłam twej odwagi, skoro pozwalasz, bym zbliżyła nóż do twojej twarzy. Nadziała na sztylet smakowity kawałek mięsa, chwilę spoglądała na Wulfrica bacznym wzrokiem, po czym podsunęła mu szybko do ust nadziane na klingę mięso. Mężczyzna błyskawicznie chwycił jej wyciągniętą rękę, lecz dostrzegł błysk wyzwania w jej zielonozłocistych 82

oczach i puścił jej nadgarstek. Nie do wiary, ośmieliła go do podniesienia na nią ręki, pomimo oświadczenia, że więcej nie uda mu się tego zrobić. Tak naprawdę to gorzko żałował, że sprowokował Milisant. Ale nie spuszczał wzroku z jej oczu, nie zwracając uwagi na trzymany przez nią sztylet. - Zapamiętaj sobie, moja droga, że każda akcja powoduje reakcję, a jeśli niewprawnie posłużysz się sztyletem, posmakujesz mojego. - Niewprawnie? - parsknęła pogardliwie. - Kto mówi o niewprawności? Wspomniałam o zbliżeniu noża do twojej twarzy tylko dlatego, że najchętniej kawałki mięsa, którymi miałabym cię nakarmić, wy­ rwałabym z twojego ciała. Sądziłam, iż zdajesz sobie z tego sprawę... każąc mi przebrać się w te przeklęte łachy. Przeklęte łachy? Czy to właśnie one tak bardzo ją rozgniewały? Powinien wiedzieć, że w tej kwestii dziew­ czyna łatwo się nie podda. - Skoro w tym stroju wyglądasz tak ponętnie, dla­ czego go nienawidzisz? Kończąc te słowa, wiedział już, że trafił w sedno sprawy. Wyglądała dokładnie tak jak Jhone, którą poprzedniego dnia wziął za swoją narzeczoną i która oszołomiła go urodą. Teraz obie siostry były równie ponętne. Milisant nie różniła się niczym od Jhone. Nie różniła się do chwili, w której otworzyła usta... I dopiero wtedy zrozumiał, co tak naprawdę dzieli obie kobiety od siebie. - To kwestia wygody - odparła. - Spróbuj założyć koszulę i suknię. Wtedy przekonasz się, jak bardzo te łachy krępują cię przy każdym kroku. - Przesadzasz. Kapłanom sutanny nie przeszkadzają. 83

- Kapłani nie polują. Wulfric zachichotał i zgodnie skinął głową. Milisant popatrzyła na niego z zaciekawieniem. Bardzo go to zakłopotało. - Przecież kobiety nie muszą polować. - Są potrzeby... i potrzeby. Nie chcę ci tego tłuma­ czyć, gdyż strzępiłabym sobie tylko na próżno język. - Skoro próbujesz przekonać mnie, że polowanie jest jedyną rzeczą, jaka, przynosi ci radość, masz rację. Ale ja tego nie rozumiem... Ani w to nie wierzę. Na twarzy Milisant pojawił się wyraz zamyślenia. - Większość mężczyzn uparcie trzyma się swojego zdania, choćby przeciwne argumenty przekazywano im na złotym półmisku. Czarne wciąż jest białe, a białe jest czarne tylko dlatego, że tak mówią; zwłaszcza jeśli sprawa dotyczy kobiety. Czyż nie zgadzasz się ze mną? Czyż sam tego nie udowodniłeś? - Chyba przesadzasz. Po prostu zaznaczyłem, że istnieje wiele rzeczy, które mogą kogoś uszczęśliwić. A podstawą całego szczęścia jest jedno - głupota. - A jeśli ja ci powiem, że nie jest to wcale głupota, ty się oczywiście ze mną nie zgodzisz. I tylko dlatego, że w twoim mniemaniu wyłącznie ty jesteś w stanie wyda­ wać sądy, prawda? - Najwyraźniej uparłaś się, by się ze mną spierać, bez względu na to, co powiem. - Wcale nie. Przyznałam ci rację w tym, że długie szaty kapłanów przeszkadzają im w polowaniu. - Wydęła pogardliwie usta. - Tak, a ty przyznałeś mi rację tylko po to, by natychmiast powiedzieć, że kobiety nie mają takich kłopotów, ponieważ nie polują. - Dlaczego nie przyznasz, że polowanie nie jest zajęciem dla niewiast? - spytał gniewnie. 84

- Może dlatego, że nie każda kobieta ma kogoś, kto będzie to robić za nią. - Nieprawda! Jeśli nawet żaden mężczyzna z jej rodziny, to z rodziny jej męża. A jeśli nawet tam nie znajdzie takiego mężczyzny, ma króla, który wyznaczy jej opiekuna. Milisant spojrzała ostro. - Mówisz o wielkich damach, które stanowią jedynie narzędzie w przetargach... mężczyzn. A co z kobietami poddanych z wiosek i miasteczek, które straciły swych krewnych? Dlaczego tak wiele z nich musi żebrać lub uprawiać nierząd, by mieć co postawić na stół? Przecież bez trudu mogą nauczyć się polować. Twarz Wulfrica poczerwieniała. - Czy mamy rozprawiać o naprawie zła panującego na świecie? Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak ponętnie wyglądasz, gdy dyskutujesz o niesprawiedliwości... - Pfuj! - wykrzyknęła z niesmakiem. - Ty wcale nie chcesz dyskutować, tylko w moich słowach słyszeć echo własnych opinii. Dobrze, porozmawiajmy zatem o jedze­ niu. Albo o pogodzie. Czy to tematy wystarczająco dla ciebie bezpieczne? W tych sprawach zawsze chętnie się z tobą zgodzę, ale nie licz, że przyznam ci rację w in­ nych... - Dosyć! - rzekł. - Lepiej zgódźmy się na chwilę milczenia, gdyż jedzenie stygnie, a ja mam wilczy apetyt. Milisant przesłała mu promienny uśmiech. - Oczywiście, Wulfricu. Nie byłabym kobietą, gdy­ bym nie przyznała ci w tym racji. Mężczyzna rzucił jej groźne spojrzenie. Był prawie pewien, iż dziewczyna od samego początku rozmyślnie postanowiła skwasić mu humor. Dochodził do wniosku, że pod tym względem była bardziej niż utalentowana. 85

Rozdział dwunasty Nigel postanowił dostarczyć gościom rozrywki, więc zaproponował na popołudnie polowanie. Ale takiego rodzaju polowań Milisant nie lubiła. Jej ojciec ostatnimi czasy polował wyłącznie z sokołami, więc całą robotę wykonywał ptak, odbierając tym samym radość z osobi­ stego zaangażowania w łowy. Jhone zgodziła się uczestniczyć w polowaniu. Miała ślicznego i dobrze ułożonego samca sokoła, którego używała przy takich okazjach. Nie był to duży ptak i raczej nie należał do sokołów myśliwskich, wśród których prym wiodły znacznie większe i agresywniejsze samice. Milisant jednak odmówiła udziału w łowach. Jak na jeden dzień miała serdecznie dosyć narzeczonego, a po­ nadto nie nauczyła swego ptaka polować i traktowała go raczej jako ulubieńca. Nazywał się Rhiska, jak białozór, którego przed laty zabił Wulfric, i z tego właśnie powodu drugiego Rhiskę rozpieszczała ponad miarę. Z drugiej strony jednak wiedziała, że ojciec nie pozwoli jej zabrać ze sobą łuku. I dlatego nie miało dla niej najmniejszego sensu to, by przyłączyć się do towarzystwa i wziąć udział w polowaniu. Ale Wulfric był odmiennego zdania. Zatrzymał ją, gdy próbowała po skończonym posiłku opuścić wielki hol. - Dołączysz do nas - oświadczył zdecydowanie. Dwa rozkazy w ciągu jednego dnia! Czyżby sądził, że uda mu się kontrolować każdy jej krok? Albo że dziewczyna nie potrafi sama za siebie podejmować rozsądnych decyzji? Ale Milisant nie zamierzała się przed nim z niczego tłumaczyć.

86

- Nie chcę - odparła, co powinno wystarczyć. Ale nie Wulfricowi. - Twój ojciec poinformował mnie, że potrzebujesz miesiąca na przygotowanie się do naszego małżeństwa. Tak zatem, aby tego dokonać, musisz jak najczęściej przebywać w moim towarzystwie... W przeciwnym razie pomyślę sobie, że wcale niepotrzebny jest ci ten czas, i przyśpieszę nasze zaślubiny. Chciała odpowiedzieć, że bliższe poznanie się nie wymaga poświęcenia na to całych dni i wszystkich godzin, lecz byłoby to zbyt niebezpieczne. Albo będzie mu dotrzymywać towarzystwa, albo poślubi go natych­ miast; dokładnie to właśnie powiedział. W takiej sytuacji wolała wybrać mniejsze zło. Tak zatem wszyscy udali się za zewnętrzny mur obronny, gdzie sprowadzono sokoły i konie. Milisant musiała osobiście sprowadzić swojego wierzchowca, gdyż żaden ze stajennych nie odważył się zbliżać do Stompera. Wprawdzie mogła zabrać któregoś z mniejszych koni, lecz Stomper potrzebował przebieżki. Wszyscy mieszkańcy Dunburh wiedzieli, w jaki sposób dziewczyna stała się właścicielką tego rumaka. Nie było to miłe wspomnienie, w każdym razie dla niej. Wierz­ chowiec należał do pewnego rycerza, który przebywał w gościnie u jej ojca. Rycerz używał brutalnej siły fizycznej, by okiełznać niesforne zwierzę, i uczynił to o jeden raz za dużo. Jak na ironię losu wierzchowiec wpadł w furię i w obecności Milisant próbował stratować kopytami swego pana. Od tej chwili zwierzę nie przedstawiało już dla rycerza żadnej wartości. Mężczyzna zdawał sobie z tego sprawę i polecił konia zabić. I tu wtrąciła się Milisant. Oświadczyła, że potrafi oswoić konia. Rycerz,

87

naturalnie, skrzywił się na tę propozycję, lecz odparł, że jeśli uda się jej ta sztuka, będzie mogła zatrzymać zwierzę. Zapewne nie powinna robić tego w takim pośpiechu. Rycerz wpadł we wściekłość, widząc, jak szybko i łatwo dziewczyna oswoiła konia. Choć na samą myśl, że jakiekolwiek zwierzę może należeć do takiego okrutnika, krajało się jej serce, pragnąc ułagodzić gniew ojca, który zamierzał wciągnąć tego człowieka do swej drużyny, zaproponowała mu zwrot wierzchowca. Ale duma nie pozwoliła mu przystać na tę propozycję. Niemal natych­ miast opuścił Dunburh. Jej ojciec, naturalnie, był bardzo na córkę zagniewany, bo swoim postępkiem sprawiła, iż dzielny rycerz opuścił jego zamek. Później mocno jednak przepraszał Milisant, rozeszła się bowiem wieść, że rycerza tego zatrudnił ktoś inny, a ten zdradził swego pana, wpuszczając do warowni wojsko nieprzyjaciela. Od tego czasu Milisant zaczęła utożsamiać ludzi o gwałtownych charakterach ze zdrajcami. A jej narzeczo­ ny należał do tej właśnie kategorii. Jak zwykle osiodłanie wierzchowca zajęło jej trochę czasu. Była to kolejna rzecz, jaką zawsze wykonywała sama. Jeszcze trochę czasu zajęło jej oswojenie zwierzęcia z zapachem jej nowej sukni, do której wierzchowiec nie był przyzwyczajony. Pod swe kobiece stroje nałożyła rajtuzy i buty z chole­ wami, więc wskoczyła na wierzchowca tak, jak to zawsze miała w zwyczaju, lecz jej obszerna suknia rozłożyła się tak, że prawie całkowicie zasłaniała jej nogi, więc Wulfric nie powinien już mieć najmniejszych powodów do skarg. Żeby wdrapać się na grzbiet olbrzymiego rumaka, musiała użyć kamieni, które leżały nieopodal zagrody 88

Stompera, i skierowała konia do wrót stajni. Przemawiała doń łagodnie, chcąc uspokoić zwierzę, które najwyraźniej drażnił zgromadzony na dziedzińcu tłum. Kiedy jednak opuściła stajnię, ktoś zerwał ją z grzbietu konia, po czym usłyszała nad uchem pełen wściekłości okrzyk: - Czyś kompletnie straciła rozum, czy też nigdy go nie miałaś?! Wypadki potoczyły się tak szybko, że nie zdążyła nawet wyciągnąć nóg ze strzemion, i mimo grubych butów dotkliwie pokaleczyła sobie żelazem podbicia obu stóp. Obejmujące ją w pasie ramię było niczym imadło. Dławiło oddech, sprawiało ból, kiedy szorstko odciągało ją od Stompera. Dopiero po kilku pełnych oszołomienia sekundach dotarło do niej, co się stało „ratowano ją". - Sądzę, że twój ojciec już od dawna powinien trzymać cię pod kluczem dla twego własnego bez­ pieczeństwa - dotarł do niej pełen wściekłości głos Wulfrica. - Nigdy jeszcze w życiu nie widziałem czegoś aż tak głupiego. - Wulfric odwrócił głowę i zawo­ łał na stajennego: - Ej, ty, odprowadź tego konia do stajni. Nie patrząc nawet w stronę sługi, Milisant wiedziała, że ten nie wykona rozkazu. Kiedy Wulfric sam to zrozumiał, wydał ten sam rozkaz kilku innym pachoł­ kom, lecz ci z przerażeniem tylko odmownie kręcili głowami. Rycerz zdecydowanie postawił dziewczynę na ziemi, uniósł palcem jej brodę i spoglądając ze wściekłością w jej oczy, powiedział: - Jaki zły duch cię opętał, iż zbliżasz się do bojowego wierzchowca, nie mówiąc już o tym, że go dosiadasz, a on cię jeszcze nie zabił? 89

- Może dlatego, że jest mój - odpowiedziała kpiąco i z ogromnym spokojem. Wulfric parsknął z niedowierzaniem, po czym odwrócił się, by osobiście odprowadzić rumaka do stajni. Ale koń tylko spokojnie go wyminął i potulnie ruszył w stronę Milisant. Zaskoczyło go to, lecz nie dało nic do myślenia. Sięgnął po cugle. - Nie rób...! - zdążyła tylko krzyknąć dziewczyna, a wierzchowiec zarzucił łbem i próbował ugryźć rycerza w rękę. Wulfric zaklął i uniósł pięść, by uderzyć konia. W tej samej chwili Milisant ogarnęła dzika furia. Odsunęła mężczyznę i stanęła między nim a wierzchowcem. Stom­ per wsparł olbrzymi łeb na jej ramieniu, a ona zaczęła go uspokajać, pieszczotliwie głaszcząc po chrapach. Następnie popatrzyła na narzeczonego i wrzasnęła: - Nigdy więcej nie próbuj krzywdzić moich ulubień­ ców! Kiedy mówię, że coś należy do mnie, nie łżę. Jeśli komuś brakuje zdrowego rozsądku, to tobie. Skoro dosiadam zwierzęcia, co zrobiłam w twojej przytomności, znaczyć to może jedno: jest to stworzenie oswojone i przyjazne wobec mnie. Dowód miał przed oczyma. Trudno było w cokolwiek wątpić, ale to stanowczo mu nie wystarczało. Odwrócił się w stronę nadchodzącego śpiesznie Nigela. - Dlaczego pozwalasz, panie, trzymać jej tak niebez­ piecznych u l u b i e ń c ó w ? - zapytał szorstko. Nigel ujął go za łokieć i odprowadził na stronę. - Ponieważ nie stanowią dla niej zagrożenia. Mówiłem ci już, że dziewka ma rękę do zwierząt, wielkich czy małych, dzikich czy po prostu wystraszonych. Potrafi je oswajać. Tak zatem nie troskaj się niczym, Wulfricu. Ten wierzchowiec nie wyrządzi jej krzywdy. Ale ty 90

podchodź do tego wielkiego konia z największą ostroż­ nością. Jej ulubieńcy są przyzwyczajeni wyłącznie do niej, nie do obcych. Milisant wciąż jeszcze trzęsła się z gniewu. Znów to zrobił. Pokazał jej, że nie dba ani o ludzi, ani o zwie­ rzęta, że nic nie ma dla niego znaczenia, jeśli nie odpowiada to jego osobistym potrzebom. Zabić je, zbić... co za różnica! To tylko zwierzęta. I poślubić takiego człowieka? Nigdy!

Rozdział

trzynasty

- Nie powinnaś strofować go w obecności jego ludzi, Mili. Milisant odwróciła głowę i ujrzała, że Jhone podjechała na swym niewielkim wierzchowcu, lecz nie zbliżyła się zbytnio do wielkiego Stompera. Obie siostry jednak znalazły się na tyle blisko siebie, by nikt postronny nie mógł słyszeć, o czym mówią. - Czyżbyś sądziła, że obchodzi mnie to, iż go wpra­ wiam w zakłopotanie? - spytała Milisant. - A powinno. Wielu mężczyzn bardzo tego nie lubi, a nawet reaguje na to bardzo gwałtownie. Ale nie wiemy jeszcze, czy on należy do tej kategorii ludzi. Milisant zmarszczyła czoło. Kilkunastu rycerzy Wulf­ rica było świadkami ich sprzeczki, w tym jego brat, Rajmund. Tak zatem Wulfric mógł poczuć się zakłopota­ ny... chyba że był wciąż jeszcze tak wściekły, iż tego nie zauważył. - Czy miałam być mu wdzięczna za to, że o mało nie uderzył Stompera? - wymamrotała ze złością Milisant. 91

- Nie, oczywiście, że nie. Chodzi mi jedynie o to, że odniosłabyś korzyść, gdyby nikt nie usłyszał tego, co do niego mówisz... skoro nie były to rzeczy miłe. Milisant roześmiała się pogardliwie. - Miłych rzeczy? Doprawdy, w takim razie zawsze musiałabym rozmawiać z nim szeptem. Jhone też odpowiedziała śmiechem. - Żartujesz. Ale pamiętaj, że zawsze musisz nad sobą panować. Kobiecie łatwiej jest pokonać własną dumę i przełknąć obelgę niż mężczyźnie. - Naprawdę? Cóż, ze mną będzie przeciwnie, gdyż mam znacznie węższe gardło. - Nie wzięłaś sobie do serca moich rad, prawda? Ja tylko... - Dziś byłam głucha na wszelkie rady - odparła krótko Milisant. - Musiałam najwyższym wysiłkiem woli powstrzymywać się, by nie wybuchnąć płaczem, widząc, jak przerażający potrafi być ten mężczyzna. Oczy Jhone rozszerzyły się ze zdumienia. - Naprawdę uważasz, że jest aż tak odrażający? - W ciągu kilku godzin groził mi okaleczeniem, jeśli nie przebiorę się w strój taki, jaki lubi, a następnie zagroził natychmiastowym ślubem, jeżeli nie przyłączę się do niego podczas polowania. Zamierza sterować każdym moim ruchem. I ja mam być z nim szczęśliwa?! Jhone natychmiast spostrzegła, że w tej odpowiedzi kryło się więcej gniewu niż prawdziwej złości. - Jesteś przyzwyczajona do postępowania wedle włas­ nej woli, dlatego że tata na to ci pozwalał. Mąż będzie inny... każdy mąż. - Nie Roland. - Przyjaciele nie wydają poleceń przyjaciołom, lecz kiedy przyjaciel zostaje mężem... Mili, nie oszukuj się. 92

Roland też próbowałby tobą kierować. Z pewnością byłby bardziej wyrozumiały, ale w końcu nadszedłby czas, kiedy zacząłby wydawać ci polecenia, oczekując twego posłuszeństwa. Małżeństwo nie sprawia, że stajemy się im równe. Po prostu przechodzimy spod władzy jednego mężczyzny pod władzę innego. - I jesteś w stanie z tym się pogodzić? - zapytała z goryczą Milisant. - A jak możemy się z tym nie pogodzić, skoro taka jest kolej rzeczy; zawsze taka była i taka będzie. I dlatego właśnie Milisant nienawidziła ciała, w jakim przyszła na świat. Nie powinno tak być. Była dojrzałą kobietą, zdolną logicznie i rozsądnie myśleć. Powinna sama kierować swym życiem, tak jak czynili to mężczyźni. A to, że byli więksi i silniejsi, nie znaczyło wcale, że mieli więcej rozsądku i inteligencji niż ona. Tylko tak sądzili. - Czy William w taki sam sposób traktował cię podczas krótkiego czasu waszego małżeństwa? Czy rozkazywał ci robić to czy tamto tylko dlatego, że miał do tego prawo? - spytała zaintrygowana Milisant. Jhone uśmiechnęła się. - Will kochał mnie, a więc robił wszystko, by sprawić mi radość. I w tym leży klucz do szczęścia — mieć męża, który cię kocha. - Tylko żebyrn i ja go kochała - parsknęła pogardliwie Milisant. - O to właśnie chodzi. Musisz sprawić, by cię poko­ chał, a wtedy będzie chciał cię uszczęśliwić i dzięki temu będziesz miała więcej swobody. Czy nie widzisz, jakie to proste? I wcale nie mówię, że ty musisz odwzajemniać te uczucia. Po prostu musisz rozumnie wykorzystać jego miłość. 93

- Może i tak będzie, jeśli zostanę zmuszona do poślubienia go, lecz wciąż mam nadzieję, że do tego związku nie dojdzie. Tata dał mi jeszcze miesiąc. Sądzi, że może zmienię zdanie o Wulfricu. Ale tak się na pewno nie stanie. Jhone ciężko westchnęła. - Tak, nie stanie się na pewno, jeśli nie spóbujesz. Milisant wyraźnie zesztywniała. - Chcesz, bym go poślubiła? - Wcale nie. Ale obawiam się, że nic nie powstrzyma Wulfrica przed poślubieniem ciebie, więc skoro tak ma się stać, chcę, żebyś w tym związku zaznała możliwie najwięcej szczęścia. Czy tata naprawdę powiedział, że zerwie kontrakt, jeśli po miesiącu nie będziesz chciała Wulfrica? - Dokładnie tego nie powiedział. Oświadczył tylko, że wtedy o tym jeszcze raz porozmawiamy. - Uważam, iż tata jest pewien, że zmienisz zdanie, i tylko dlatego tak powiedział. Miej to przez ten miesiąc cały czas na uwadze, Mili. Może to właśnie skłoni cię do uczynienia wysiłku, by spojrzeć na Wulfrica życzliwszym okiem. - Nawet najbardziej oślepiające światło letniego słońca nie zapewni wystarczającego blasku, by tak się stało. Jhone wzruszyła ramionami. - Z całą pewnością jest w nim coś, co ci się spodoba. Przecież jest bardzo przystojny. Nie ma zepsutych zębów, nie cuchnie mu z ust. Jest młody, nie jest kaprawy ani tłusty. Doprawdy, niczego mu pod tym względem nie brakuje... - Dopóki nie otworzy ust lub nie podniesie pięści przerwała siostrze Milisant. - Wtedy czuję do niego odrazę jak do parszywego szczura.

94

Jhone potrząsnęła z rezygnacją głową, ale nie pod­ dawała się do końca. - Umiesz poskramiać najdziksze zwierzęta tak, że jedzą ci z ręki. Dlaczego uważasz, że sztuka ta nie uda ci się z tym rycerzem? Milisant zamrugała gwałtownie powiekami. To nie przyszło jej dotąd do głowy. - Poskromić go? - No właśnie. - Ale... ale on nie jest zwierzęciem. Jhone popatrzyła na nią uważnie. - Z tego, co o nim mówisz, jest dziką bestią. - Nie wiedziałabym, jak się do tego zabrać... nawet gdybym naprawdę tego chciała, a wcale nie chcę. - Dajesz zwierzętom wszystko, czego najbardziej potrzebują, prawda? - Jhone z zapałem drążyła temat. Ufność, współczucie, delikatny dotyk, i dzięki temu nie czują przed tobą strachu. - Ten mężczyzna nie potrzebuje mojego współczucia. Wcale nie musi mi ufać, bo i tak wie, że nie jestem w stanie wyrządzić mu żadnej krzywdy. I wątpię, czy poznałby mój delikatny dotyk, gdybym wyrżnęła go pięścią w twarz. Jhone zachichotała. - I to nazywasz delikatnym dotykiem? - Nie, gdyż on nawet tego nie poczuje. Cóż więc mogę mu dać, by go oswoić i okiełznać? Jhone ponownie wzruszyła ramionami, po czym za­ chichotała. - William zawsze mawiał, że mężczyznę najbardziej uszczęśliwiają igraszki z kobietą w łóżku.

- Jhone!!! - Tak właśnie mówił. 95

- I tylko to wystarczało, by był szczęśliwy? - zapytała z niedowierzaniem Milisant. - Nie, był po prostu szczęśliwy, będąc ze mną, ale to wynikało z tego, że mnie kochał. Jeśli nie chcesz pokochać Wulfrica, to dostarcz mu to, z czego będzie bardzo rad, a to znacznie ułatwi wam zgodne pożycie. Milisant uśmiechnęła się do siostry. - Doceniam twoje dobre chęci, Jhone, a twoje rady z pewnością bardzo mi się przydadzą, gdy tata zmusi mnie do poślubienia Wulfrica. Ale ja ze swojej strony uczynię wszystko, by do zaślubin nie doszło. Nie wierzę, że ten człowiek nie podniesie w końcu na mnie ręki. Od dzieciństwa uczono go, by reagował przemocą. Robił to, będąc jeszcze chłopcem, i na pewno robi tak nadal. - Ale jeśli będziesz oswajać męża łagodnie, zdołasz utrzymać go w karbach. - Zgoda, ale nie jest to jego jedyna wada. On zamierza zrobić dokładnie to samo — zamierza, ku swej uciesze, poskromić mnie. Sądzisz, że zniosłabym takie traktowanie? - Musicie znaleźć złoty środek, Mili. Milisant pogardliwie parsknęła. - Musielibyśmy zatem współżyć na równych prawach, a jak sama zauważyłaś, tego właśnie będzie w naszym związku brakowało. On nie ustąpi nawet na krok. Jest mężczyzną, liczą się wyłącznie jego opinie i jest w stanie wymuszać na mnie wszelkie swe kaprysy. Jestem mniej niż niczym, kobietą, która musi być uległa i posłuszna. Słodki Jezu, nienawidzę tego! Jhone zmarkotniała. Nie po raz pierwszy słyszała, jak jej siostra złorzeczy, że urodziła się w ciele niewiasty. I podobnie jak poprzednio, tak i teraz nie znalazła dla Milisant stosownych słów, które wlałyby w serce jej siostry otuchę.

96

Nie ulegało wątpliwości, że mężczyźni są w stanie kierować swymi poczynaniami... w każdym razie ich większość. Ale kobieta nad swoim życiem nie miała żadnej władzy. Większość niewiast zresztą nie podważała tego, że w obliczu Kościoła, króla, rodzin i mężów są jedynie przedmiotem własności. A te, które jak Milisant kwestionowały ten fakt, nigdy nie znajdowały w małżeń­ skim pożyciu szczęścia.

Rozdział czternasty Zatrzymali się na niewielkiej polanie, by wypuścić sokoły. O tej porze roku było już niewiele ptaków i mniejszych zwierząt, na które można by zapolować, niemniej sokoły mogły zauważyć jakieś ewentualne ofiary z zawrotnej wysokości, na jakiej latały, i runąć na nie niczym strzały. Widok królewskiego sokoła w akcji zapierał dech w piersiach każdemu myśliwemu. Milisant, choć wolała w polowaniu polegać na własnych umiejętnościach, a nie wysługiwać się ptakiem, też z przyjemnością patrzyła na wytresowanych do perfekcji urodzonych drapieżców. Wszyscy rycerze mieszkający w Dunburh mieli własne sokoły; nie dotyczyło to jedynie gości. Choć wielu podróżujących ludzi woziło ze sobą sokoły, to Wulfric i jego ludzie nie przybyli do zamku z myślą o polo­ waniu. Większość szlachty, zarówno mężczyzn, jak i kobiet, także miała własne ptaki, ale niektóre z nich były tak cenne i ukochane przez właścicieli, że nigdy nie opusz­ czały zamku. Tak naprawdę to brano te sokoły nawet do stołu i karmiono z ręki najsoczystszymi kawałkami mięsa.

97

Drogocenne ptaki siedziały zazwyczaj na przedramieniu właściciela lub za jego plecami na oparciu krzesła. Wulfric, podobnie jak Milisant, zadowalał się zatem jedynie widokiem polowania. Dziewczyna, ku swemu zażenowaniu, skonstatowała, że bardziej jej uwagę przy­ kuwa rycerz niż sokoły w locie. Żałowała, że Jhone zwróciła jej uwagę na niebywałą urodę Wulfrica. Twarz miał niezwykle urodziwą, choć wzorem starodawnych Normanów policzki i szczęki gładko golił, gdy tymczasem król Jan i większość szlachty nosili bujne brody. Włosy miał również nieco dłuższe niż większość ludzi; tak naprawdę ich długość dorównywała tym, które miała Milisant. A to sprawiało, że dziewczyna czuła się trochę... nieswojo. Choć wcale nie zazdrościła mu tak gęstej, połyskliwej i czarnej jak skrzydło kruka grzywy, żało­ wała mocno, że sama nie ma włosów trochę dłuższych... w istocie znacznie dłuższych, co już zakrawało na absurd. Postawę miał królewską. Siedział na przepięknym, czarnym rumaku, jego obszerny, szary płaszcz spadał na koński zad aż do połowy długości ogona. Wulfric zachowywał prostą sylwetkę nawet w chwilach, gdy był rozluźniony, co podkreślało jeszcze szerokość jego ra­ mion i szczupłość talii. Jhone mówiła prawdę; nie miał na sobie ani odrobiny zbędnego sadła. Siostra Milisant nie wspomniała tylko o jego muskulaturze. A rycerz zbudowany był wspaniale. Pod jego czarną tuniką prężyły się mięśnie. Wyjątkowo uwypuklały się na długich nogach Wulfrica. Nawet wysokie do kolan buty wydawały się za ciasne. Zaiste, ten mężczyzna przykuwał wzrok każdej nie­ wiasty. Milisant żałowała, iż Wulfric jest typowym, 98

prostackim rycerzem. Ona spodziewała się dostać za męża kogoś znacznie lepszego. Zdawała sobie sprawę, iż była naiwna, sądząc, że jej przyszły mąż będzie gwałtowny i brutalny jedynie na polu bitwy. Jednak ktoś taki istniał naprawdę. Mogłaby mieć takiego właśnie męża, gdyby wyszła za Rolanda, a nie za Wulfrica de Thorpe'a. Zbyt długo i natarczywie przyglądała się Wulfricowi. Musiał wyczuć wlepiony w siebie uporczywy wzrok dziewczyny, gdyż nieoczekiwanie skierował na nią baczne spojrzenie swych niebieskich oczu. Zaczął badać ją wzrokiem tak, jak ona to robiła przed chwilą. Próbowała odwrócić głowę, lecz nie zdołała tego zrobić. Jego spojrzenie miało jakąś magnetyczną moc. Nie czuła chłodu, oblewały ją fale żaru... Sam ten fakt zmieszał ją do tego stopnia, iż szczelniej otuliła się płaszczem. Ruch ten wywołał na jego twarzy lekki uśmiech, jakby mężczyzna wiedział, że to on jest powo­ dem jej zażenowania. I wtedy właśnie ruszył w jej stronę. Była zdumiona tym, że tak długo zwlekał i nie zbliżał się do niej od chwili opuszczenia zamku. Tak jakby całkowicie ig­ norował jej obecność. W chwilę później znalazł się już przy niej, choć ze względu na Stompera zamierzał trzymać odpowiedni dystans. Ale jego wierzchowiec miał inny pomysł i ruszył prosto do Milisant, która zaczęła delikatnie drapać go po chrapach. Rycerz szpetnie zaklął pod nosem, szarpnął gwałtownie cuglami, ale nie odzyskał kontroli nad zwierzęciem. - Jezu, co zrobiłaś memu koniowi? - Nic, tylko się zaprzyjaźniliśmy - odparła z uśmie­ chem, nie przestając drapać końskich chrap. Stomper

99

odwrócił łeb, aby upewnić się, że jego pani nie grozi żadne niebezpieczeństwo. - To czyste czarnoksięstwo - odmruknął Wulfric. Milisant parsknęła pogardliwie, ale natychmiast poża­ łowała tej reakcji. Gdyby Wulfric wziął ją za wiedźmę, mogłaby z tego wyciągnąć ogromne korzyści. Zapewne przeświadczenie, że poradziłaby sobie z nim za pomocą magii, powstrzymywałoby go przed nadmierną szorst­ kością. Myśl ta dodała jej otuchy. - Zwierzęta, z którymi się zaprzyjaźniam, po prostu wiedzą, że nie wyrządzę im krzywdy. Czy twój rumak ma takie zaufanie do ciebie? - A dlaczego miałbym robić mu krzywdę? - Już mu ją wyrządziłeś, próbując go ode mnie odciągnąć - wyjaśniła prosto. Poczerwieniał z gniewu. - Nadużywasz, pani, mojej cierpliwości. Dziewczyna pokiwała w zamyśleniu głową, po czym uśmiechnęła się. Grymas gniewu na jego twarzy jeszcze bardziej się pogłębił, natomiast jej uśmiech stał się promienniejszy. Być może postępowała nierozsądnie, jątrząc jego nerwy, lecz po prostu nie mogła się po­ wstrzymać, by nie skorzystać z okazji. Ponownie, choć już nie tak gwałtownie, próbował odciągnąć wierzchowca, ale i tym razem sztuka ta mu nie wyszła. - Puść go - rozkazał w końcu szorstkim tonem. - Przecież wcale go nie trzymam - odparła spokojnie Milisant. - Być może, jeśli przeprosisz zwierzę za wyrządzoną krzywdę, kiedy dasz odczuć, że dbasz o nie, okaże ci posłuszeństwo. Wulfric warknął tylko coś gniewnie pod nosem, zeskoczył z konia, chwycił go za uzdę i odprowadził na 100

pewną odległość. Milisant z największym trudem po­ wstrzymała się od śmiechu, widząc, jakie trudności ma Wulfric z koniem. - Nie zapomnij go przeprosić! - zawołała. Rycerz puścił jej słowa mimo uszu, nie odwrócił nawet głowy w jej stronę. Wypowiedział natomiast kilka słów do swego zwierzęcia, lecz Milisant ich nie do­ słyszała. Zapewne w szorstki sposób strofował konia, ostrzegając, by drugi raz nie sprawiał mu takich kłopo­ tów. Niebawem ponownie dosiadł wierzchowca i znów ruszył w stronę dziewczyny. Tym razem trzymał już odpowiedni dystans, a wierzchowca częściowo odwrócił zadem do Milisant, tak że zwierzę nie mogło jej widzieć. Udało się i rycerz wyraźnie się rozluźnił. Popatrzył na Milisant i uświadomił sobie, że dziewczyna spogląda na niego z góry. Stomper był tak ogromnym wierzchowcem, że siedząca na nim dziewczyna przewyższała Wulfrica. Milisant doskonale zdawała sobie sprawę z tego, iż rycerzowi jest to bardzo nie w smak. Jeszcze bardziej wyprostowała się w siodle. Na ten widok Wulfric mruknął coś z nie­ smakiem i zawrócił konia z zamiarem zostawienia Mili­ sant samej. I nagle dziewczynie zaparło dech z bólu. Było to odruchowe. Sama nigdy świadomie nie wzy­ wałaby na pomoc Wulfrica. Ale była kompletnie oszoło­ miona, słysząc świst nadlatującej strzały, a następnie czując bolesne ukłucie w ramię. Strzała rozorała jej przedramię i poleciała dalej, by wbić się w pień pobli­ skiego drzewa. Kiedy Wulfric odwrócił się w jej stronę, dziewczyna wciąż z niedowierzaniem wpatrywała się w strumień krwi, płynącej z jej ramienia. 101

Rycerz na ten widok zareagował błyskawicznie. W jed­ nej sekundzie znalazł się przy niej, wyrwał z siodła i otulił kokonem swych ramion, torsu i płaszcza. - Do broni! - ryknął i natychmiast zaroiło się wokół od jego rycerzy. Milisant na próżno próbowała wychylić głowę spod obszernej peleryny mężczyzny. W tej samej chwili rumak Wulfrica ruszył galopem i dziewczyna zaniechała próż­ nych wysiłków. Czuła lekkie zawroty głowy, a wysiłek wyswobodze­ nia się z płaszcza sprawę jeszcze pogorszył. Poza tym od wstrząsów pędzącego cwałem w stronę zamku wierz­ chowca coraz bardziej doskwierało jej rozpłatane ramię. Gdy dotarli do zwodzonego mostu, Milisant po raz pierwszy w życiu straciła przytomność. Nie zemdlała z bólu, który potrafiła znosić lepiej niż większość ludzi, lecz po prostu z upływu krwi. Ponieważ tkwiła głęboko pod płaszczem rycerza, nikt nie zauważył, że krew cieknie z jej rany szerokim strumieniem.

Rozdział piętnasty - Dlaczego zamkowy medyk tak długo zwleka? - za­ pytał zniecierpliwiony Wulfric. - Może dlatego, że go nie wezwałam - odparła spokojnie Jhone. - Powinnaś to uczynić przede wszystkim. Zrób to natychmiast. Milisant próbowała otworzyć oczy, mając świadomość, że rozmawiający stoją przy jej łożu, ale wysiłek taki 102

przekraczał jej siły. Czuła okropne zawroty głowy. W uszach tak jej dzwoniło, że z najwyższym trudem docierał do niej sens wypowiadanych słów. Zdawała sobie sprawę, iż rozpaczliwie potrzebuje snu, który przywróci jej siły, lecz palący ból w ramieniu nie pozwalał dziewczynie zasnąć. - Jeśli sam po niego pójdziesz, zarygluję drzwi od środka - odrzekła Jhone. - Nie zrobi nic więcej niż ja. Popatrz tylko na nią! Straciła już tyle krwi, nie może jej stracić więcej. - To nonsens, żeby... - Myśl sobie, co chcesz, ale zarówno ja, jak i moja siostra wiemy z doświadczenia, że stawianie pijawek pomaga tylko w wypadkach niektórych chorób lub infekcji, kiedy pijawki wyciągają wraz z krwią truciznę. W przypadku jednak czystych, zwykłych ran przysta­ wianie pijawek nigdy nie odniosło pozytywnego skutku. Co więcej, upust krwi pogarszał tylko stan chorego. Poza tym moja siostra nienawidzi pijawek i nie będzie ci wdzięczna za to, że sprokurowałeś jej tego rodzaju kurację, gdy była zbyt słaba, aby je poodrywać. - Nie chodzi mi o jej wdzięczność, ale o to, by wyzdrowiała - odrzekł szorstko Wulfric. - A więc pozostaw wszystko mnie. Jeśli naprawdę chcesz mi pomóc, to idź do mego ojca i powiadom go, że rana nie jest groźna, a Mili po kilku dniach od­ poczynku wróci do zdrowia. Mężczyzna przez chwilę się wahał. - Ale będziesz mnie informować o wszelkich po­ stępach kuracji? - Naturalnie. - I chciałbym ją zobaczyć, kiedy już się obudzi. - Jeśli tylko wyrazi na to zgodę. 103

- Nie zamierzam pytać jej o zgodę - odparł gniew­ nie. - Po prostu przywołaj mnie. Zamknął za sobą drzwi z trzaskiem, co znaczyło, że Jhone wyprowadziła go z równowagi. Milisant wciąż nie miała sił, by otworzyć oczy i przekonać się, iż mężczyzna naprawdę opuścił już komnatę. - Nie... wzywaj go - zdołała tylko wykrztusić. Jhone delikatnie przyłożyła jej dłoń do czoła i szepnęła łagodnie do ucha: - Cicho, teraz musisz przez cały tydzień spać. A on nie będzie aż tak grubiański, by przerywać ci sen. - Na... naprawdę? - Już moja w tym głowa. A teraz śpij. Miałaś szczęście, że nie odzyskałaś przytomności, gdy zakładano ci szwy. Teraz muszę tylko zmieniać ci bandaże. - Ile szwów? - Sześć. Osobiście zadbałam o to, by na skórze nie zostały żadne fałdy. Milisant uśmiechnęłaby się, gdyby nie wymagało to aż takiego wysiłku. Dobrze wiedziała, że Jhone nie opuści jej aż do chwili, gdy całkowicie wróci do zdrowia. Prawie już zapadała w sen, kiedy jeszcze spytała: - Czy znaleźli go? Jhone nie musiała pytać, kogo jej siostra ma na myśli. - Nie, jeszcze nie. Ale kiedy opuszczałam polanę, tata rozesłał już na wszystkie strony pościg. Wpadł w ślepą furię. I miał rację, Mili. Żaden z naszych myśliwych nie może być aż tak lekkomyślny. - To nie był myśliwy... ani wypadek - wymamrotała Milisant, czując, że opuszczają ją resztki sił. - Komuś zależało na mojej śmierci.

104

- Wulfric postawił pod drzwiami naszej komnaty straż... nie, nie bój się. Nie dlatego, żebyś ty jej nie opuściła, ale by nikt tu nie wchodził. - Jhone mówiła szeptem, jakby jej słowa mogli dosłyszeć strażnicy i donieść swemu panu. - Bardzo wziął sobie do serca to, co powiedziałaś. Milisant usiadła w łożu, gdzie spędziła ostatnie trzy dni. Okazało się to zbawienne i gdyby nie silny ból w ramieniu, dziewczyna czułaby się prawie normalnie. - A co takiego powiedziałam? - Tamtego dnia, gdy to ci się przytrafiło - wyjaśniła Jhone - powiedziałaś, że strzała ta trafiła cię nieprzypad­ kowo. Przekazałam twoje słowa tacie... w obecności Wulfrica. Obaj przyznali ci rację. Zdarzyło się to zbyt szybko po pierwszej napaści, by oba wypadki nie miały ze sobą związku. - I nie tylko... przyszło mi to na myśl dopiero teraz. Przecież znam wszystkich naszych myśliwych i myśliwych z sąsiedztwa. Nie są to ludzie nierozważni. I żaden z nich nie śmiałby polować w okolicy, gdy na łowy wybrał się nasz tata. A polujących wraz tatą trudno było nie usłyszeć i nie zauważyć. Jhone załamała ręce. - Bardzo mi się to nie podoba. Doprawdy, nie mieści mi się w głowie, że mogłoby grozić ci takie niebez­ pieczeństwo. Dlaczego ktoś chciałby wyrządzić ci krzyw­ dę? Przecież nie masz wrogów! - Ja nie, ale on z pewnością ma. A jak można bardziej go skrzywdzić, niż odbierając fortunę, którą zapewni mu małżeństwo ze mną? - Nie wierzę w to. To zbyt skomplikowane. - Jhone gwałtownie pokręciła głową. - O wiele prościej zabić wroga dyskretnie, a nikt przecież nie występował przeciw 105

Wulfricowi... w każdym razie my o czymś takim nie wiemy. - Napady te zaczęły się wraz z jego przybyciem, Jhone. Jeśli zabójców nie nasłał wróg Wulfrica, to jedyne, co mi przychodzi do głowy, jest to, że nasłał ich sam Wulfric. - Jak możesz? - Jhone prawie straciła oddech. Milisant uniosła brew. - Nie mogę?! Przecież powiedział mi, że kocha inną! Przyznał się, iż nawet rozmawiał już ze swoim ojcem o zerwaniu naszego kontraktu, choć bez powodzenia! Moja śmierć położyłaby kres jego kłopotom, prawda?! - Lord Guy jest człowiekiem honoru. Wierzę zatem, że i jego syn okaże się taki sam. To absurd podejrzewać go o próbę morderstwa. Milisant wzruszyła ramionami. - W imię miłości dokonywano nie takich czynów. Ale jestem skłonna przyznać ci rację i zgadzam się, że próby morderstwa podjął się któryś z jego wrogów. Musimy po prostu wykryć, kim on jest. Jhone zgodnie skinęła głową i obrzuciła siostrę zamyś­ lonym spojrzeniem. - Jest coś jeszcze. - Coś jeszcze? - Doszedł do przekonania, że tutaj nie jest w stanie zapewnić ci dostatecznej ochrony. Oświadczył, że Dun­ burh jest rozległe i przebywa w nim zbyt wielu zacięż­ nych rycerzy. Nie można polegać na lojalności rycerzy do wynajęcia. Wiadomo, że zawsze zgodzą się na intrat¬ niejszą propozycję. - Mówisz o zdradzie? - Nie ja, on. Powtarzam po prostu słowa, jakich użył w rozmowie z tatą. A z drugiej strony Shefford chroni 106

załoga, która bez reszty wierna jest earlowi. Nie ma tam najemników, a mieszkający na stałe w zamku rycerze od wielu, wielu lat dotrzymują wierności Shefford. - Innymi słowy, ufa rycerzom z Shefford, a zmienia­ jącej się często w Dunburh załodze nie. Uważa, że jest tutaj wiele osób, które można hojną zapłatą skłonić do popełnienia morderstwa. - Milisant parsknęła. - I tata uwierzył jego racjom? - Całkowicie ich nie odrzucił. Przyznał, że w naszym zamku przebywa wielu obcych, ponieważ wszyscy wie­ dzą, że u nas łatwo jest znaleźć pracę. Tak zatem jutro wyjeżdżamy do Shefford. - Co takiego? Przecież dostałam miesiąc na zastano­ wienie! Tata nie może złamać danego mi słowa tylko dlatego że... - Wciąż masz ten czas, z tym tylko, że spędzisz go nie tu, ale tam. Milisant zmarszczyła gniewnie brwi. Pomysł wcale jej się nie podobał. - Powiedziałaś „my"? Jhone uśmiechnęła się. - Oświadczyłam tacie, że nie jesteś jeszcze w stanie podróżować bez mojej opieki. Wyraził zatem zgodę, bym pojechała z tobą. Milisant ujęła czule dłoń siostry. - Dziękuję - powiedziała, po czym dodała konspira­ cyjnym szeptem: - Ale ty również udaj chorobę, a wtedy obie pozostaniemy w domu. Jhone wzruszyła ramionami. - Co za różnica: tu czy tam! Wciąż należy do ciebie wyznaczony ci czas. - Shefford należy do niego. A zatem nie będę się tam dobrze czuć. 107

- Moim zdaniem nigdzie nie będziesz się dobrze czuć w jego towarzystwie, a zatem co za różnica? - To prawda - przyznała Milisant i ciężko westch­ nęła. - A więc jutro rano... czy nie powinnaś już zacząć się pakować?

Rozdział szesnasty - A cóż to, do licha, jest? Milisant powiodła wzrokiem za spojrzeniem Wulfrica, który spoglądał w stronę pachołków niosących cztery klatki różnych rozmiarów. Zatrzymali się przy dwóch furgonach, gdzie znajdował się już niezbędny bliźniacz­ kom bagaż. Ostatnią rzeczą, jaką mieli załadować na wozy, byli ulubieńcy Milisant. Dziewczyna była bardzo dumna z drewnianych klatek, które osobiście wykonała, będąc jeszcze dzieckiem. Zrobiła je jeszcze w zamku Fulbray, kiedy to, wyjeżdżając z niego, nie chciała porzucić swych ulubieńców. Taka myśl nawet nie przyszła jej do głowy. - Moi ulubieńcy. Podróżują w klatkach... w każdym razie niektórzy z nich. Skierował swoje ciemnoniebieskie oczy na dziewczynę, usadowioną na koźle jednego z furgonów, którym miała podróżować. - Masz aż czterech ulubieńców? - Mam ich więcej, ale tylko ta czwórka musi po­ dróżować w klatkach. Popatrzył w stronę klatek. Służący zbliżyli się już na tyle, że mógł dostrzec zamknięte w nich ptaki. - Sowa? Dlaczego przywiązałaś się do sowy? 108

- To nie ja. To Puchacz wybrał mnie sobie na panią. Przyleciał tu za mną i tak długo robił na zamkowym dziedzińcu spustoszenia, aż zgodziłam się go przyjąć. - Aż zgodziłaś się... - Urwał, dochodząc do wniosku, że dalszy spór i tak byłby bezcelowy. - A poza tym może sądzisz, że nie mam u siebie aż tyle jedzenia, by cię wykarmić, więc wieziesz ze sobą własną kolację? Znów powiodła spojrzeniem za jego wzrokiem. - Skąd taki pomysł? Trzymam Aggie od czasów, kiedy była jeszcze pisklęciem. Ona nie jest do zjedzenia. - Ależ kur nie trzyma się w domach! - wykrzyknął rozdrażniony Wulfric. - Ale tę tak! - odparła zadziornie Milisant. - Jeśli mogę zapytać: co znaczy ten kłębek futra? Dziewczyna zachichotała, czym niebywale go zdumiała i zarazem jeszcze bardziej rozeźliła. - To wcale nie futro, lecz kolce... to jeż. Nazywam go Śpiochem, ponieważ przez większość roku śpi. Rycerz wywrócił oczyma, po czym zmarszczył gniew­ nie brwi, gdy ujrzał, że po drugiej stronie bagażowego furgonu stoi przywiązany do podwody Stomper. Ale było to nic w porównaniu z wyrazem jego twarzy, kiedy w końcu zobaczył Bandytę, który wysunął spod ramienia Milisant łeb, by ujrzeć, z kim rozmawia jego pani. - Wilk? Trzymasz dzikiego wilka? - Bandyta jest oswojony. Do wszystkich odnosi się ze wzruszającą wręcz przyjaźnią. - Więc dlaczego nazwałaś go Bandytą? - zapytał gniewnie Wulfric. Niestety, ulubieniec dziewczyny w tej właśnie chwili, słysząc ostry ton głosu mężczyzny, wyszczerzył kły, a z jego gardzieli dobyło się głuche warczenie. Na twarzy Milisant pojawił się rozanielony uśmiech. 109

- No cóż, nie zawsze jest przyjacielski... a przede wszystkim nie lubi, kiedy ktoś na mnie krzyczy. - Wcale nie krzyczę! Do licha, powinienem, ale nie robię tego! - Doprawdy? Co zatem oznacza twój szorstki ton? zapytała z kamiennym spokojem Milisant. Popatrzył na nią spod oka. - Twoje zwierzaki zostaną w domu. Dziewczyna zesztywniała. - A więc i ja tutaj zostanę. - W tej kwestii nie będziemy się spierać. - Całkowicie się z tobą zgadzam. Podeszła do nich Jhone, która od dłuższej chwili przysłuchiwała się rozmowie. - Wulfricu, ulubieńcy mojej siostry nie będą sprawiać najmniejszych kłopotów w podróży. Tak naprawdę nawet nie będziesz zauważać ich obecności, kiedy wreszcie po­ umieszczamy je na wozie. Ale nie każ jej zostawiać ich tu­ taj, ponieważ jest bardzo do swych zwierząt przywiązana. Dba o nie i strzeże, jakby były jej własnymi dziećmi. Otworzył usta, by wyrazić swój protest, ale najwyraź­ niej zmienił zdanie i nie odzywając się słowem, przesłał jedynie Jhone uśmiech. Milisant nieraz już widziała, że Wulfric często uśmiecha się do jej siostry. Ale dopiero teraz zdała sobie z tego sprawę z taką jasnością. Nawet ślepiec by zauważył, że Wulfric stokroć bardziej pragnąłby mieć za narzeczoną Jhone, i teraz Milisant przez chwilę zastanawiała się, czy Jhone rzeczywiście nie zamierza zająć jej miejsca. Często zamieniały się rolami i nikt tego nie zauważał. Tak zatem i tym razem sprawa powinna być prosta. Kiedy wreszcie pomysł wyraziście uformował się w jej głowie, zachwycił ją otwierającymi się przed nią moż110

liwościami. Ale wizja Jhone i Wulfrica tonących w ob­ jęciach spowodowała prawie fizyczny wstrząs. Zamrugała gwałtownie powiekami, by zapanować nad sobą, i szybko odsunęła myśl o zamianie miejsc. Doszła do wniosku, że nie jest to jeden z jej najbłyskotliwszych pomysłów z tego prostego względu, że nikomu nie życzyła męż­ czyzny tak brutalnego, takiego tyrana jak Wulfric, a już na pewno nie swojej siostrze. Na kilka minut Wulfric odwrócił uwagę od dziewcząt i wdał się w rozmowę z jednym ze swoich ludzi. Kiedy wreszcie znów zbliżył się do sióstr, klatki zostały już rozlokowane na furgonie. Rycerz parsknął tylko z nie­ smakiem, ale bez dalszych komentarzy pogodził się z faktem, że jego narzeczona postawiła na swoim i zabrała swych ulubieńców. Zanim oddalił się do swoich zajęć, zadał Milisant pytanie, które niepomiernie dziewczynę zaskoczyło, zwłaszcza że dotąd tak bardzo naglił do wyjazdu. - Czy jesteś pewna, że zniesiesz trudy podróży? Kiedy Milisant zapewniła go, że całkowicie wróciła do zdrowia, rycerz szybko opuścił obie siostry. Tak wielka troska Wulfrica zupełnie zbiła ją z tropu. Szybko jednak wrodzony rozsądek wziął górę. Doszła do wnios­ ku, iż jego troska wynikała jedynie z obawy, że ona będzie opóźniać podróż. Z całą pewnością nie zwalniała pochodu, lecz niewąt­ pliwie czyniły to dwa załadowane po brzegi furgony towarowe. Droga, którą w normalnych warunkach przebywano w półtora dnia, zająć miała pełne dwa dni tak w każdym razie sądzili do chwili, kiedy późnym popołudniem zaczął padać śnieg. Nie była to śnieżyca, lecz temperatura opadła na tyle, że podróż stała się bardzo uciążliwa i nieprzyjemna. III

Siostry, choć opatulone opończami i owinięte dodat­ kowo dwoma pledami, wciąż drżały z chłodu. Gdy zatem dotarli do Norewich Abbey, Wulfric postanowił przerwać podróż wcześniej, niż to zaplanował. Mnisi nie mogli przyjąć w klasztorze wszystkich, ale w ich stajniach było ciepło i przytulnie, a zatem tam Wulfric poroz¬ mieszczał swoich rycerzy. Jhone i Milisant, nie schodząc do refektarza, spożyły wieczerzę w wyznaczonej im komnacie. Siostry zdawały sobie sprawę z tego, że gościnni mnisi, w miarę moż­ liwości, woleli unikać towarzystwa niewiast. Natychmiast po posiłku udały się do łoża, gdyż Wulfric ostrzegł, że zamierza o brzasku, znacznie wcześnie niż tego ranka, wyruszyć w dalszą drogę. Milisant i tak udałaby się na spoczynek wcześniej. Z powodu choroby była bardziej znużona, niż się do tego przyznawała. Tak naprawdę powinna jeszcze wstrzy­ mać się z podróżą kilka dni - do czasu, aż przestanie jej dolegać rana. Tak więc udała się na spoczynek z ramie­ niem pulsującym ostrym bólem, ale wdzięczna losowi za to, że była tak bardzo zmęczona, iż mimo bólu natych­ miast zapadła w sen.

Rozdział siedemnasty Milisant nie wiedziała, co ją zbudziło. Cokolwiek to było, dziewczynę ogarnął wielki niepokój, gdyż instynk­ townie czuła, że coś jest bardzo nie w porządku. I dlatego właśnie, choć pozornie nie było powodów do obaw, nie mogła ponownie zasnąć. Musiała osobiście upewnić się, że w pogrążonym w ciszy, pozbawionym okien pokoju oprócz niej i siostry 112

nikogo nie ma. Ale panowały głębokie ciemności, w któ­ rych nic nie było można dostrzec. Głownie w kominie wypaliły się i pozostał z nich jedynie żar, który nie dawał już prawie żadnego blasku, a świece w lichtarzu stojącym na stole przy jej wąskim łożu zgasły, nim siostry poszły spać. Ale na tyle dobrze znała siebie, by wiedzieć, że nie zaśnie, dopóki nie sprawdzi każdego zakamarka komnaty. Sięgnęła po lichtarz, przesunęła się nad pogrążoną w głębokim śnie siostrą z cichutkim: „Ciiicho", i przeszła na palcach do komina, w którym krwistą purpurą lśniły głownie. Od żaru zapaliła świecę. Nie spodziewała się, że znajdzie coś podejrzanego. Sądziła, że za chwilę będzie kpiła z samej siebie za nieuzasadnione lęki i szybko znów wróci spać. W tej samej chwili po jej ciele przeszła fala gorąca, ponieważ ujrzała stojącego tuż obok łóżka krzepkiego mężczyznę, ściskającego w dłoni sztylet. Nigdy go jeszcze w życiu nie widziała. Nie był człowiekiem, którego łatwo było zapomnieć, gdyż twarz szpeciła mu głęboka blizna, która prześwitywała przez jego rzadką brodę. Niewątpliwie pojawił się z zewnątrz. Na jego wełnianej czapie i szerokich ramionach widać było topniejący szybko śnieg. Jhone również się obudziła, kiedy tuż przy niej przycupnęła Milisant. Wciąż jeszcze otumaniona snem, wydała cichy okrzyk i usiadła gwałtownie w łóżku, kiedy w blasku świecy ujrzała intruza. Gapił się na siostry. W jego ciemnych oczach niewiele było inteligencji. Najwyraźniej zupełnie nie wiedział, co ma robić. - Która z was jest starsza? - zapytał. Widząc sztylet w jego dłoni, Milisant, pragnąc ochro­ nić siostrę, powiedziała szybko: 113

- Ja. Z tym że Jhone, która pojęła w końcu, co intruz zamierza uczynić, powtórzyła słowo siostry. Z gardła napastnika dobiegł cichy pomruk. - Mówcie prawdę albo umrzecie obie. Lepiej jedna niż dwie. Najlepiej, żeby żadna, ale nie było sensu przekonywać go o tym. Milisant nie wiedziała, co począć. To nie powinno się jej przytrafić. Matko Boska, sposoby, jakimi Wulfric starał się ją ochraniać, zawiodły. W sypialni w swoim zamku byłaby przynajmniej bezpieczna. Tam Bandyta i Rhiska rozdarliby na strzępy każdego, kto nastawałby na jej życie. Ale teraz oba stworzenia przeby­ wały w stajniach. Dziewczęta były bezbronne, a intruz zbyt silny. Miał sztylet, podczas gdy one nie miały żadnej broni. Swój łuk Milisant zostawiła na furgonie w błędnym mniema­ niu, że w opactwie nie będzie jej potrzebny. Pozostawało zatem jedynie przemówić mu do rozsąd­ ku. Odezwała się zatem władczym tonem: - Jestem gotowa, panie, wynająć cię i zapłacić tyle, że nawet nie jesteś w stanie sobie tego wyobrazić. Intruz zamrugał powiekami. - Wynająć mnie? - Tak. Byś bronił mnie i moją siostrę. Sprawiasz wrażenie rozsądnego człowieka, który wie, co mu się naprawdę opłaci. Chyba że jesteś nędznym poddanym, na całe życie przypisanym jednemu panu. Pod wpływem tej umyślnie rzuconej mu w twarz obelgi oblicze napastnika oblała purpura i mężczyzna warknął gniewnie: - Jestem wolnym człowiekiem. - A zatem musisz dbać o swoje własne interesy, 114

prawda? - naciskała Milisant. - Zastanawiasz się, co przyniesie ci większą korzyść. Jej słowa poruszyły go do żywego, co widać było po wyrazie jego twarzy. Kusiła go. Ale zdał też sobie natychmiast sprawę z tego, co się stanie, jaki czeka go los, jeśli ulegnie pokusie. Na obliczu mężczyzny pojawił się wyraz strachu. Po chwili jednak odzyskał panowanie nad sobą i najwyraźniej utwierdził się w zamiarze, z jakim pojawił się w komnacie dziewcząt. - Honor i lojalność znaczą dla mnie więcej niż pienią­ dze, pani - powiedział, opanowując chwilowy strach. - Ten rys twego charakteru ani nie napełni ci żołądka, ani nie uczyni bogatym - zauważyła rozsądnie Milisant. - A co cię to obchodzi, skoro i tak nie będziesz żyła? - To prawda. Ale moim zdaniem ty po prostu boisz się swego mocodawcy - zakpiła. Twarz ponownie oblała mu się rumieńcem, ale tym razem gniewu. - Sądzę, że sprawi mi ogromną przyjemność wypeł­ nienie zadania, z jakim tu przybyłem - odparł, patrząc jej prosto w oczy. Lecz najwyraźniej, zanim wykonał pierwszy krok w jej stronę, dotarło doń, że jest ich dwie. Popatrzył na Jhone. Wciąż miał przed sobą dylemat. A Milisant doskonale dostrzegała jego rozterkę. Jedna z nich mogła uciec, podczas gdy on będzie zabijać drugą. A uciec mogła ta, którą miał właśnie zamordować. - Kto cię nasłał? - zapytała Milisant, wykorzystując chwilę jego niepewności. - Wymień jego imię. - Czy masz mnie za durnia? - parsknął pogardliwie. Nie musisz znać imienia mego chlebodawcy. - Bo sam go nie znasz - odparła z bezbrzeżną pogardą. 115

To rozwścieczyło go jeszcze bardziej, a dziewczyna pojęła, że nie może już dalej grać na zwłokę. Gdy tylko dał krok w jej stronę, cisnęła w niego trzymanym w dłoni lichtarzem. Płomień świecy zgasł, lecz napastnik nie zdołał uniknąć nadlatującego, ciężkiego przedmiotu. Głośny okrzyk bólu, jaki doszedł z ciemno­ ści, świadczył o tym, że roztopiony, gorący wosk rozlał się po jego twarzy. W tej samej chwili Milisant zerwała z łoża grubą kapę i cisnęła nią w stronę, gdzie przypusz­ czalnie znajdował się intruz. Jego stłumiony okrzyk dowodził, że dobrze wycelowała. Jednocześnie wrzasnęła na Jhone, by biegła po pomoc. Na szczęście jej siostra nie straciła panowania nad sobą. Kapa jeszcze spowijała głowę napastnika, gdy rozległ się trzask otwieranych drzwi. W nikłym poblasku, jaki wpadł przez wyjście, Milisant dostrzegła zarys łoża. Wskoczyła pod nie i próbowała wyczołgać się pod nim do drzwi, zanim intruz zdąży wyplątać się z grubej materii. On również musiał upaść na posadzkę, gdyż w chwili, gdy dziewczyna dotarła już do wyjścia, chwycił ją za łydkę, powodując, że Milisant z impetem upadła w progu drzwi. Wylądowała na zranionym ramieniu. Pod wpływem szalonego bólu w oczach stanęły jej łzy, oślepiając na chwilę. Ale dotarł do niej wrzask siostry, wzywającej pomocy. Usłyszała, jak otwierają się jakieś drzwi. Ale nic nie widziała. Przecież napastnik wciąż dzierżył w ręce sztylet. 2 całych sił wierzgnęła wolną nogą. Usłyszała przenikliwy okrzyk bólu. Poczuła, iż intruz puszcza jej nogę. Nie zastanawiała się, w jaką część ciała go kopnęła. Po prostu zerwała się na równe nogi i nieoczekiwanie, zanim zorientowała się, że ma przed sobą Wulfrica, wpadła wprost w jego ramiona. 116

Mężczyzna objął ją mocno w pasie i wywlókł z kom­ naty. - Uspokój się - powiedział i dopiero wtedy dziew­ czyna pojęła, że jest tylko on i że nie ma już napastnika. Komnaty gościnne w tej części opactwa wychodziły na zewnętrzny dziedziniec, który o tej porze roku był całkowicie opustoszały, a z braku księżyca niewiele było na nim jaśniej niż w sypialni. Ale Wulfric za­ prowadził Milisant do swej komnaty, gdzie jego brat zapalił świecę. W środku przebywała już otulona wełnianym pledem Jhone. Dziewczyna odwracała wstydliwie wzrok, starając się nie patrzeć na prawie nagiego rycerza, który miał na sobie jedynie krótką koszulę. Natychmiast podbiegła do siostry, zabrała ją z objęć Wulfrica i wraz z nią otuliła się pledem. W kominie nie palił się ogień, a nikt ze zgromadzonych w komnacie nie był stosownie ubrany, by znieść chłód napływający przez otwarte drzwi. - Jesteś ranna? - Być może puściły szwy, ale poza tym nic mi nie jest - zapewniła siostrę Milisant. Odwróciła się, by ujrzeć, że Wulfric wciąż jest w kom­ nacie, choć powinien ścigać napastnika. Przez chwilę spoglądała na niego baranim wzrokiem, ponieważ on również miał na sobie jedynie koszulę i widok jego prawie nagiego ciała zmieszał ją do reszty. Z największym wysiłkiem woli oderwała wzrok od jego potężnego torsu. Ale bała się zapytać, dlaczego nie ściga mordercy, mając żywo w pamięci tamten dzień, kiedy w lesie zapytała go o to samo. - Ucieknie - szepnęła tylko. - Nigdzie nie ucieknie... Już nigdy nigdzie nie uciek­ nie. 117

Wtedy dopiero spostrzegła skrwawioną klingę jego miecza. - Jezu, zabiłeś go! Przecież najpierw należało dobrze go przesłuchać. - Zapewne tak, ale nie było czasu na zastanowienie, gdyż zamierzał właśnie spuścić na ciebie broń. Dziewczyna zadrżała, gdy uświadomiła sobie, jak bliska była śmierci. Wiedziała o tym wcześniej, czuła wtedy straszliwy lęk, ale kiedy usłyszała to z ust kogoś innego... Skinęła w milczeniu głową, lecz nie podziękowała mu za uratowanie życia. Ostatecznie zabrał ją z domu i choć miał ją chronić, tylko przypadkowo uniknęła śmierci. Miała więc do niego uzasadniony żal. - Zabrałeś mnie z mego domu, w którym byłam bezpieczna, i... - Nie byłaś tam bezpieczna. - Nie jestem również bezpieczna w tym opactwie. Powinieneś przynajmniej przed drzwiami naszej komnaty wystawić straż. - Wystawiłem. - Dziewczyna zamrugała ze zdziwie­ nia, lecz Wulfric nie spostrzegł tego, gdyż skierował wzrok na swego brata. - Sprawdź, co się z nim stało. Rajmund skinął potakująco głową i szybko opuścił komnatę. Jhone zaciągnęła siostrę do stołu, na którym stał świecznik, uniosła rękaw jej koszuli i zaczęła uważnie badać ranę na ramieniu Milisant. - Tylko kilka kropel krwi - szepnęła, wciąż poruszona do żywego ostatnimi wydarzeniami. - Rana trochę się otworzyła, ale szwy trzymają. Milisant przesłała jej pełen znużenia uśmiech. Kolej­ nego szycia rany już by tej nocy nie zniosła. Niebawem w komnacie ponownie pojawił się Rajmund z wiadomością, której wszyscy się spodziewali. 118

- Nie żyje. Dostał sztyletem prosto w serce... na to w każdym razie wygląda. Później morderca zaciągnął jego ciało na dziedziniec i ukrył za tamtym drzewem. Wulfric zmarszczył brwi i popatrzył badawczo na Milisant. - Komu zależy na twojej śmierci? - zapytał. - Czy przypadkiem nie powinieneś zadać sobie tego pytania wcześniej? - Komu? - dociekał, puszczając jej słowa mimo uszu. Milisant wzruszyła ramionami. - Zapewne komuś, kto próbuje zapobiec naszym zaślubinom. - Nie sądzę, aby było to tak oczywiste, lecz nie można wykluczyć takiej możliwości. Jeśli tak rzeczywiście jest, powinniśmy natychmiast, tu i teraz, wziąć ślub. Powinniśmy się pobrać jak najszybciej, abym miał cię cały czas na oku i osobiście strzegł. - Nie musisz - odparła szybko Milisant. - Od tej chwili będę trzymała przy sobie swoje zwierzęta. One obronią mnie najlepiej. Wulfric pogardliwie parsknął. - Można je zabić równie łatwo jak ciebie. - One potrafią zabijać równie łatwo jak ty - odparła, buńczucznie zadzierając głowę. Wulfric spochmurniał i po chwili ciężko westchnął. - Doskonale, przez resztę nocy będę czuwać pod drzwiami twej komnaty, a jutro nie zatrzymamy się ani razu bez względu na to, jaka będzie pogoda ani jak późno. Dziewczyna z największą ochotą na to przystała. Przynajmniej nie groził jej natychmiastowy ślub w opac­ twie. Dziękowała za to Bogu.

119

Rozdział osiemnasty Przez dwie ostatnie godziny podróżowali już po ciemku. Wulfric dotrzymał słowa; tego dnia nie za­ trzymali się ani razu. Nie zrobili nawet przerwy na posiłek i podczas jazdy przeżuwali jedynie czerstwy chleb i ser, który, opuszczając opactwo, zakupili u mni­ chów. W nocy śnieg przestał padać i do południa zupełnie stopniał. Tak zatem jazda była mniej uciążliwa niż poprzedniego dnia. Wstali o wczesnym brzasku, kiedy więc późnym wieczorem wjeżdżali na zwodzony most zamku Shefford, wszyscy byli śmiertelnie wyczerpani i zmęczeni. Zwłasz­ cza Milisant, która nie zdołała już poprzedniej nocy ponownie zapaść w sen. Nie mogła po prostu zasnąć, zdając sobie sprawę z tego, że za jej drzwiami czuwa osobiście Wulfric. To, co miało ją uspokoić i zapew­ nić bezpieczeństwo, sprowadziło na nią jedynie... nie­ pokój. Nie była pewna własnych uczuć. Z całą pewnością wiedziała tylko, że rycerz nie wejdzie do jej komnaty, by wyrządzić jej krzywdę. Nawet jeśli to on stał za tymi zamachami, nie odważyłby się dokonać morderstwa własnoręcznie. Poza tym, gdyby to jemu zależało na jej śmierci, najpierw by ją poślubił i zagarnął wiano, a dopiero później nasłałby na nią zabójców. Tak więc czuła teraz wyrzuty sumienia z powodu swoich podejrzeń. Wszak to jeden z jego ludzi zginął, trzymając przy niej straż, a nasłanego zabójcę Wulfric osobiście zabił. Jakkolwiek podczas ich trwającego wiele lat narzeczeń­ stwa unikali siebie nawzajem, ich rodzice często od­ wiedzali się, czy to w Shefford czy w Dunburh, składając 120

sobie wizyty trwające nierzadko wiele tygodni. Tak zatem dziewczyna doskonale znała Shefford, i gdyby nie to niechciane małżeństwo, w zamku Wulfrica czułaby się jak we własnym domu. Doskonale też znała rodziców Wulfrica, więc nie zdziwiła się, kiedy z rana, po przebu­ dzeniu się, ujrzała w swej komnacie Anne de Thorpe. Zapewne Anne i Guy powitali zeszłego wieczoru nowo przybyłych, lecz Milisant była już tak zmęczona, że niewiele pamiętała z tego, co się wówczas działo, i gdyby nie matka Wulfrica, która miała w stosunku do niej inne plany, dziewczyna najchętniej pospałaby tego ranka dłużej. Anne mówiła o przygotowaniach do weseliska, o za­ proszonych gościach, wśród których najważniejszy miał być sam król. Paplała i paplała, najwyraźniej zadowolona z mających się odbyć zaślubin. Jhone, która już wcześniej wstała i odziała się, wciąż krzątając się po komnacie, którą siostry dzieliły, z największą radością przyjęła w komnacie matkę Wulfrica. Milisant poważnie myślała o tym, by ukryć głowę pod poduszkami. Nie miała ochoty słuchać o wielkich przygotowaniach do uroczystości mającej na zawsze połączyć ją z Wulf­ rikiem de Thorpe'em. Lecz nie chciała również obrażać jego matki, oświadczając jej, iż czuje odrazę do jej drogocennego jedynaka. Wprawdzie byłby to niezawodny sposób, by uniknąć niechcianego mariażu, lecz z drugiej strony nie mogła wyrządzić takiego afrontu własnemu ojcu. Musiała wymyślić jakiś inny sposób, który nie uraziłby rodziców Wulfrica i jednocześnie nie zesłał hańby na głowę jej ojca. Wciąż najlepszym rozwiązaniem był Roland... jeśli przyzna się do tego, że kocha właśnie jego. To z pewno­ ścią załatwiłoby sprawę, jeśli naturalnie Roland wciąż ją 121

miłował. Ale ta sprawa mogła poczekać. Obecnie nie nadszedł jeszcze czas, by wspominać o Rolandzie. Nadal miała przed sobą miesiąc, jaki dał jej ojciec Wulfricowi, by okazał, iż godzien jest jego córki. A już głowa Milisant w tym, by był to bardzo długi i nieprzyjemny miesiąc. Mimo że Anne opuściła już komnatę, Milisant nie była w stanie ponownie zasnąć. Jhone oświadczyła siostrze, że na dziedzińcu pewnie nieustannie wyje Bandyta i że powinna zająć się swymi ulubieńcami. Tak więc Milisant, nie zważając na zmęczenie, ruszyła do stajni, by znaleźć dla Stompera odpowiednią, ciepłą zagrodę. Mogła zrobić to tylko ona, gdyż nikt inny nie śmiałby zbliżyć się do dzikiego wierzchowca. Wszystkich swoich ulubieńców znalazła w stajniach. Ku jej zdumieniu nawet rumak spokojnie przeżuwał owies w czystej i suchej zagrodzie. Kiedy zapytała stajennych, kto zaprowadził Stompera do stajni, nie była zbytnio zdziwiona tym, że udało to się Wulfricowi. Szybko jednak sprawdziła, czy na skórze konia nie ma śladów bicza. Zdumiała się dopiero wtedy, kiedy nie znalazła na jego ciele ani jednej rany. Wtedy też zrobiła coś, o co nigdy by siebie nie podejrzewała. Postanowiła sama poszukać Wulfrica. Po długim wypytywaniu zamkowej służby znalazła go w końcu w jego własnej komnacie. Nawet nie zaświtała jej w głowie myśl, że jest bardzo niestosownie składać tam wizytę narzeczonemu. Musiała zadać mu kilka pytań, więc swoim zwyczajem, nie zwracając uwagi na kon­ wenanse, postanowiła to zrobić niezwłocznie. Kiedy wtargnęła do jego izby, tylko przez chwilę okazał zdziwienie. Akurat się golił. Ostra klinga, którą ścinał zarost, na moment znieruchomiała. 122

Milisant trochę dłużej stała bez ruchu w progu. Nie była przygotowana na to, że zastanie Wulfrica wpółnagie¬ go. Zaiste, ten drugi raz, kiedy ujrzała go w takim stroju, był równie paskudny jak pierwszy. Nie była w stanie zebrać myśli, widząc jego nagi tors i rozrośnięte ramiona. Do rzeczywistości przywołały ją dopiero jego słowa: - Zastanawiam się, czy przyszłaś tu celowo, czy też po prostu zabłądziłaś. Zignorowała jego szorstki ton. - Miałabym zabłądzić w Shefford, w którym tyle razy bywałam? - Zamilkła i po chwili dodała: - Ty o tym nic nie wiesz, ponieważ podczas moich wizyt nigdy cię w zamku nie było. Twarz mężczyzny rozjaśnił pogodny uśmiech. - Chcesz mi powiedzieć, że zawsze celowo opusz­ czałem zamek. Pozwól więc, że zapewnię cię, iż tak było naprawdę. Być może pewnego dnia spytasz mnie o po­ wód i wtedy przedyskutujemy tę kwestię bez złości. Ale wątpię, byś chciała o tym rozmawiać właśnie dzisiaj. Prawie parsknęła. Wątpiła, by kiedykolwiek doszło między nimi do rozmowy na ten temat, ale poskromiła język i nie powiedziała tego głośno. W tej chwili pytania, jakie chciała zadać Wulfricowi, stały się nagle zgoła nieważne. Jedynym problemem było, jak z twarzą wyco­ fać się z tej komnaty. Przestronna izba wydała się jej nieoczekiwanie zbyt intymna dla dwóch osób, co bardzo się jej nie podobało. A ona nie czuła do mężczyzny gniewu, który mógłby posłużyć jako ochronna tarcza. Zdecydowała zatem zapytać go tylko o jedno, a potem szybko opuścić komnatę. - Powiedziano mi, że zaprowadziłeś do stajni mego wierzchowca. Jak udała ci się ta sztuka? Wulfric beztrosko wzruszył ramionami. 123

- Zrobiłem to, widząc, że służba troskliwie zajmuje się twoimi ulubieńcami, ale do konia nikt nie śmie podejść. A zatem zajął się jej zwierzęciem, choć wcale nie musiał tego robić. Na twarz wystąpiły jej rumieńce, gdyż nieoczekiwanie poczuła niechcianą wdzięczność do tego mężczyzny za to, co zrobił. - Dziękuję - powiedziała nieswoim głosem. Mężczyzna roześmiał się, wyczuwając ogromne zmie­ szanie dziewczyny. - Przyszło ci to z trudem, prawda? - Oczywiście, z takim samym trudem, z jakim tobie przyszło uporać się ze Stomperem - odparła zadziornie. - Nie miałem z nim najmniejszych kłopotów od chwili, gdy posmakował cukru, który podsunąłem mu pod pysk. A więc dlatego nie smagał go batem. Okazał się na tyle przebiegły, by raczej kusić zwierzę niż je do czegokolwiek zmuszać. Dlaczego tej samej polityki nie zastosował w stosunku do niej? Nie, wcale nie była łatwowierna, lecz każde inne nastawienie oprócz: „Rób to albo tamto", odniosłoby zupełnie inny skutek. Natu­ ralnie, był to jedynie jej punkt widzenia. - Nie będę ci dłużej zawracać głowy, lordzie Wulf­ ricu - rzekła i ruszyła w stronę drzwi. - Powiedziałaś: Wulfricu? Czy nie sądzisz, że lepiej byłoby po prostu Wulf? Stanęła jak wryta. Wcale tak nie sądziła. Używając zdrobnienia, wyraziłaby swego rodzaju przyjaźń i sym­ patię. A już na pewno jakiś stopień zażyłości. A tak przecież nie było. Nie chciała mu w tej porannej godzinie rzucać w twarz obelgi, zatem popatrzyła mu prosto w oczy i zapytała: 124

- Nosisz starodawne angielskie imię, niezwyczajne dla Normanów. Jak to się stało? - Według opowieści mego ojca, w nocy, kiedy przy­ szedłem na świat, pod Shefford zakradła się sfora wilków, które nieustannie wyły... aż do chwili, kiedy się urodzi­ łem. Później wyły jeszcze głośniej. Mój ojciec doszedł do wniosku, że to proroctwo, i sądził, że zgraja ucichnie, jeśli nazwie mnie Wulfrikiem. Na przekór mej matce, która pragnęła, bym nosił imię swojego dziadka. Osta­ tecznie ojciec poszedł na kompromis i nazywał mnie po prostu Wulf. Dla kochającej zwierzęta Milisant jego słowa były bardzo zabawne. A jego zrzędliwy ton wskazywał, że nie lubi zwierząt. - Niezwykła bajka o niezwykłym imieniu - powie­ działa i odwróciła się w stronę wyjścia. I znów ją zatrzymał, tym razem chwytając za łokieć: - Gdzie tak się śpieszysz, Milisant? Ty zawsze żyjesz w takim pośpiechu. Zastanawiam się, czy kiedykolwiek zatrzymałaś się, by zobaczyć, jak rozkwitają kwiaty. Było to bardzo dziwaczne pytanie, lecz dziewczyna zapanowała nad sobą i odrzekła: - O tej porze roku nie można już wąchać kwiatów. Tak naprawdę teraz w domu jest więcej darów natury niż na zewnątrz tej zimnej kamiennej budowli. Natychmiast zawstydziła się tego, że zdradziła mu tak osobisty sekret. O tym z pewnością nie musiał wiedzieć. - Dziwne, ale twoje słowa wcale mnie nie zasko­ czyły - odrzekł cicho i dał krok w jej stronę. W głowie Milisant zapłonęły ostrzegawcze światła. Wulfric nie powinien zbliżać się do niej tak blisko, chyba że miał zamiar jedynie zastraszyć ją swą zwalistą, ogromną postacią. A wywierał na niej zawsze okropne I25

wrażenie, niezależnie od tego, czy stał tuż obok niej, czy też po drugiej stronie komnaty. A teraz najwyraźniej zamierzał stanąć obok niej, chociaż... Powinna natychmiast dać drapaka. Ale to uświadomiła sobie później. Nazwałby ją wprawdzie tchórzem, ale o to wcale by nie dbała... gdyby taka ucieczka pozwoliła jej uniknąć poznania smaku jego pocałunku. Ale nie uciekła. Stała jak skamieniała, widząc jego nagłą przemia­ nę. Był bardzo urodziwy, ale w jego postawie było coś nowego i niebywale atrakcyjnego, coś, co kompletnie ją zmieszało, sprawiło, że poczuła się bardzo dziwnie, sprawiło, że poczuła się jak w pułapce, jakby pochwycono ją na haczyk i wyciągnięto z wody, gdzie czekał ją zupełnie nowy los. Dopiero dotyk jego warg wyrwał ją z otępienia. Odskoczyła do tyłu, zrywając tak intymny kontakt. Ale jego dłonie zaciśnięte na jej ramionach znów przyciągnęły dziewczynę, tym razem o wiele bliżej, a jego usta kompletnie ją zniewoliły. Poczuła się schwytana w pułapkę. Na myśl przyszedł jej królik w potrzasku; spadający na ofiarę jastrząb. Skamieniała z przerażenia... i jeszcze coś. Coś, o czym pragnęła zapomnieć, choć wątpiła, czy to się jej uda - że zbyt łatwo uległa jego sile, że rozluźniła się, poddając mu się bez reszty. Jego smak był... przyjemny. Przyjemne było ciepło jego warg. Dotyk jego ciała przytulonego do niej był... jeszcze bardziej rozkoszny. Jednak biorąc pod uwagę to, co do niego czuła, wcale nie powinna była tego doznać i to kompletnie zbijało ją z tropu. Ale wszystkie te refleksje nasunęły się jej dopiero później. Podczas samego pocałunku nie myślała o niczym i najbardziej trwożyło ją to, że okazała się aż tak nierozsądna. 126

Zastanawiała się, co by się wydarzyło dalej, gdyby mężczyzna przeciągnął ten pocałunek. Na szczęście piesz­ czotę przerwał pachołek, który głośno zastukał do drzwi, sprawiając, iż Wulfric wypuścił Milisant z objęć i wrócił na dawne miejsce. Dziewczyna mimowolnie spostrzegła, że rycerz sprawia wrażenie cokolwiek zmieszanego. - Dlaczego to zrobiłeś? - spytała tępo Milisant, wciąż jeszcze kompletnie oszołomiona. - Ponieważ mogłem to uczynić. Czyżby spodziewała się, że udzieli jej bardziej roman­ tycznej odpowiedzi? Była głupia. Kiedy usłyszała jego słowa, na policzki wystąpiły jej krwiste rumieńce palące­ go gniewu. Mogę, więc to zrobię! Ba, czy niewiasta mogłaby kiedykolwiek odpowiedzieć tak samo i czy nikt nie oświadczyłby jej, że nie ma do tego prawa? Kiedy w drzwiach pojawił się pachołek, odezwała się do Wulfrica z największą pogardą, na jaką było ją stać: - Dziwne, ale twoje słowa wcale mnie nie zasko­ czyły.

Rozdział dziewiętnasty „Ponieważ mogłem to uczynić". Wulfric czasami sam siebie zadziwiał i tak właśnie stało się tym razem. Nie mógł wymyślić głupszej od­ powiedzi na pytanie Milisant. Prawda tego stwierdzenia zdumiała go. Jak to się stało, że tak nagle zaczął jej pożądać, skoro tak naprawdę nie było w niej nic, co można lubić... Nie, nie do końca tak. Kiedy nie wkładała na siebie odrażających, brudnych łachmanów, zamieniała się w wyjątkowo urodziwą dziew­ kę. I miała bardzo bystry umysł, który Wulfric coraz I27

bardziej podziwiał i doceniał. Oczywiście, wykorzystywała ten dar tylko po to, by go prowokować i obrażać przy każdej nadarzającej się okazji, ale odwaga, jaką przy tym wykazywała, również budziła jego podziw. Była pewna siebie. Była dumna. Była uparta i zawzięta. Do celu zawsze zmierzała nieugięcie i bezkompromisowo. Ale był przekonany, że bez zbytnich kłopotów za­ prowadzi ją do łoża; wręcz podejrzewał, iż znajdzie w tym wiele przyjemności. I choć wciąż nie cieszyła go wcale perspektywa zbliżającego się szybkimi krokami małżeństwa, musiał sam przed sobą uczciwie przyznać, że myśl ta nie była już aż tak przykra jak na początku. Z tego też zapewne względu nie wyznał swych rozterek matce, kiedy spotkał się ż nią przy wielkim kominie tuż przed południowym posiłkiem, jakkolwiek wcześniej zamierzał zwrócić się do niej z prośbą o pomoc. Z drugiej strony jednak matka nie mogła nie zauważyć jego posępnego nastroju, kiedy przed tygodniem opusz­ czał zamek, wybierając się po Milisant. Ale swoim zwyczajem kompletnie zignorowała ten fakt. Dopóki nie stawała twarzą w twarz z krytyczną sytuacją, bez kłopotu odpychała od siebie wszelkie wieszcze znaki świadczące o zbliżającej się katastrofie. Tak zatem ostrzegłaby syna, gdyby ten zdecydował się szczerze porozmawiać z nią o bardzo licznych powo­ dach, dla których Milisant nie nadawała się na jego żonę. Jednak Wulfric cierpliwie czekał i zachowywał milczenie na ten temat doskonale świadom tego, iż na jego ostateczną dezyzję będzie mieć wpływ jedynie sama Milisant. Cynicznie zastanawiał się, ile ważnych decyzji opierało się na erotycznych potrzebach mężczyzny, który nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Stanowczo zbyt wiele. 128

Cecha ta nie była obca nawet królom. A król Jan sam był tego koronnym przykładem. Niestety, powinien zdawać sobie sprawę, że jego matka mówić będzie jedynie o ślubie... i o pannie młodej. Kiedy spotkali się, zasiadając na jej ulubionej ławie, matka powiedziała: - Cieszę się, że już pojawiłeś się w tej sali, i pragnę ci powiedzieć, iż jestem bardzo rada, że w końcu sprowa­ dziłeś do nas swoją narzeczoną. Jesteś szczęściarzem, Wulf. To taka śliczna dziewczyna. Zaiste, zaręczając was w chwili jej narodzin, nie wiedzieliśmy, na jaką pannę wyrośnie. A jednak sprawy ułożyły się dla ciebie wyjąt­ kowo pomyślnie. Wulfric najwyższym wysiłkiem woli opanował śmiech. Czyżby jego matka naprawdę nie wiedziała, jak „nie­ zwykła" jest Milisant? Natychmiast jednak uświadomił sobie, że tak może być naprawdę. Poza tym nie próbował się nawet oszukiwać, że o Milisant myślał tylko same dobre rzeczy, kiedy mylnie wziął za nią Jhone. Jak wielu innych ludzi w ten sposób zmyliły? Właściwie mógł nie poruszać tej kwestii. Ale drążyła go zbytnia ciekawość, czy jego matka jedynie oszukuje samą siebie, czy też naprawdę nie zna Milisant tak, jak on ją zna. - Co sądzisz o sposobie, w jaki się ubiera? - spytał bez zbytnich ceremonii. W pierwszej chwili Anne zmarszczyła brwi, jakby nie zrozumiała pytania, lecz zaraz jej twarz rozjaśnił pogodny uśmiech. - Mówisz o tym, że będąc dzieckiem, lubiła ubierać się jak prości poddani? Zgoda, ale z tego już zapewne wyrosła. 129

- Rzecz nie do uwierzenia, matko... Anne gwałtownie mu przerwała. Ale i on powinien wiedzieć, że nie należy przy niej używać zwrotu: „Rzecz nie do uwierzenia", gdyż był on zbyt negatywny jak na jej spokojne usposobienie. - I uwielbia polowania - ciągnęła Anne. - Ale to powinno cię tylko cieszyć, gdyż sam również lubisz polować. - Ale ona nie poluje z sokołami. - Doprawdy? Przecież jej ojciec nieraz wspominał... - Po mistrzowsku włada łukiem - dorzucił suchym tonem Wulfric. Anne zachichotała. - Głuptas z ciebie, Wulfricu. To oczywiste, że nie używa łuku. Przecież widziałam jej sokoła. Wspaniały ptak. Nazywa się Rhiska. Nazwała go po innym ptaku, jakiego miała, będąc dzieckiem, a którego zabił jakiś nieokrzesany chłopiec tylko po to, by jej dokuczyć. Ale jestem pewna, że opowie ci tę historię sama, jeśli już ci jej nie opowiedziała. To bardzo przykre zdarzenie, i jeśli ci o nim opowie, fakt ten bardzo was do siebie zbliży. Wulfric wprost oniemiał. Jeśli, jak podejrzewał, on był tym chłopcem, o którym wspomniała jego matka, chłopcem, który zabił pierwszego Rhiskę Milisant, to nic dziwnego, że dziewczyna toczy z nim walkę na noże. „Nieokrzesany chłopiec" - to było zapewne jej okreś­ lenie, a nie jego matki, która nigdy nie przeprowadzała aż tak dogłębnych osądów czyjegoś charakteru. Tak, najprawdopodobniej to sama Milisant opowiedziała Anne tę historię, lecz nie wymieniła z imienia owego chłopca, gdyż jego matka i tak nie uwierzyłaby, że to jej syn był winowajcą. 130

Jezu, przecież tamtego dnia bronił się tylko przed atakującym go ptakiem. Z całą pewnością nie zamierzał zabijać stworzenia, jeśli oczywiście chodziło o tego właśnie sokoła. Ale jak miał wówczas postąpić, skoro drapieżny białozór zamierzał oderwać mu palce? A co więcej, gdyby wiedział, że ptak nie przeżyje, kiedy w końcu udało mu się go od siebie odrzucić, zapewne zostałby i w jakiś sposób próbował pocieszyć zrozpaczoną dziewczynkę. Wówczas nie mieliby tak koszmarnych wspomnień z tamtego dnia. - Skoro już jesteśmy przy ptakach... - odezwał się. Czy widziałaś, matko, wszystkich jej ulubieńców? - Wszystkich? Anne znów zmarszczyła brwi, po czym ponownie uśmiechnęła się, najwyraźniej nie rozumiejąc, o czym mówi jej syn. Jak zwykle odgadła źle. - Chodzi ci o wilka? Przyznaję, osobliwe stworzenie jak na ulubieńca, ale całkiem przyjazne. Uwierz mi, po­ czątkowo sądziłam, że to jeden z psów twego ojca. Pew­ nego razu zasnął u moich stóp. Nawet nie wiedziałam, iż tam jest, dopóki przez przypadek go nie kopnęłam, a on nawet nie warknął... och, mój Boże! - Roześmiała się. Jak go nazwała? Bandyta? Bardzo nieodpowiednie imię dla stworzenia, które jest tak oswojone jak domowy kociak. Odniósł wrażenie, iż zdaniem jego matki miał na myśli wilka. Powinien zatem wyjaśnić, że chodziło mu o wielką liczbę ulubieńców Milisant, a nie wyłącznie o wilka. Jego główną troską było to, że dziewczyna zamieni ich małżeńską alkowę w zwierzyniec, lecz zdecy­ dował, iż lepiej nie poruszać tego tematu w obecności matki, która wszelkie jego troski potraktowałaby bardzo lekko. Kochał ją nad życie, lecz czasami jej nastawienie bardzo go rozczarowywało. 131

I tak było teraz. Naprawdę nie chciał skarżyć się na swą narzeczoną; w każdym razie nie w tej chwili. Wciąż zbyt świeżo miał w pamięci ów pocałunek i rozmyślał jedynie o tym, kiedy nastąpi okazja, by ponownie posmakować dziewczyny - tylko po to, by upewnić się, że za tym pierwszym razem nie poniosły go jedynie zmysły lub fantazja. Ale musiał powiadomić matkę o zamachach na życie Milisant. Ponieważ Anne często przebywała w towarzy­ stwie dziewczyny, nie mógł jej o tym nie wspomnieć, choćby przez wzgląd na jej bezpieczeństwo. - Matko, nie chcę cię zbytnio trwożyć, ale ktoś nastaje na życie Milisant - powiedział cicho. Anne otworzyła ze zdumienia usta. Po prostu mu nie uwierzyła. - Wulf, to nie jest pora i temat do żartów! - Chciałbym, aby był to jedynie żart. Ale już dwu­ krotnie, a być może i trzykrotnie, w ciągu kilkunastu ostatnich dni ktoś próbował ją zgładzić. Mówię ci o tym dlatego, że dużo czasu spędzasz w towarzystwie tej dziewczyny, tak zatem staraj się mieć na baczności i pilnie zważaj, kiedy zbliża się do niej ktoś obcy, ktoś, kogo nie znasz. Nagła bladość jej twarzy powiedziała rycerzowi, że matka wzięła sobie głęboko do serca jego słowa. - Ale kto?! Słodki Jezu, dlaczego?! Wulfric wzruszył ramionami. - Nie wiem kto, lecz jeśli chodzi o to, dlaczego... jeśli to nie ona ma jakiegoś śmiertelnego wroga, sądzę, że ktoś chce zranić mnie lub zapobiec naszemu małżeń­ stwu. - W takim razie musisz natychmiast ją poślubić. Mężczyzna roześmiał się. 132

- Ona jest całkiem odmiennego zdania. Już o tym rozmawialiśmy. - Zatem ja z nią pomówię i... - To nic nie da, matko. - Ależ da - odparła z głębokim przekonaniem. - To bardzo rozsądna dziewczyna. Skoro wasz ślub położy kres atakom, z pewnością wyrazi zgodę na natychmias­ towy związek. Rozsądna? Obawiał się, że jego matka pomyliła Mili­ sant z jej siostrą, Jhone. Ale doszedł do wniosku, że nie należy chłostać matki gorzką prawdą, iż Milisant nie­ chętna jest myśli o poślubieniu Wulfrica. Sama się tego dowie, kiedy w rozmowie z dziewczyną zacznie nastawać na przyśpieszenie zaślubin. - Rób, matko, jak chcesz - powiedział krótko. Dobrze wiedział, że matka i tak zrobi swoje. Był tylko rad, iż powiedział jej o grożącym Milisant niebezpieczeń­ stwie.

Rozdział

dwudziesty

- Banda głupców! Mieliście wykonać proste, dziecin­ nie łatwe zadanie, ale wszystko spartaczyliście. Pytam: za co wam płacę?! Za waszą nieudolność?! Pierwszą refleksją Ellery'ego była myśl, że powinien przestać sypiać w zajazdach, gdzie Walter de Roghton może bez trudu go odnaleźć. Drugą natomiast, że mógłby równie łatwo zabić Waltera jak dziewczynę, którą miał zamordować z polecenia de Roghtona. Oczywiście, odbiłoby się to fatalnie na jego reputacji i była to jedynie myśl przelotna, aczkolwiek bardzo przyjemna. 133

Nie spuścił jednak skruszony głowy, choć wiedział, że tego właśnie oczekiwał po nim jego pan. Jego dwóch kompanów, Alger i Cuthred, schylili się w pokornych ukłonach, zadowalając tym w pełni Waltera. Ale Ellery popatrzył tylko panu prosto w oczy i lekceważąco wzruszył ramionami. - Niekorzystny zbieg okoliczności, milordzie - od­ rzekł na swe usprawiedliwienie. - Następnym razem będzie lepiej. - Następnym razem? - wydusił rozwścieczony Wal­ ter. - Czy będzie następny raz? Miałeś wstęp do Dunburh, ale do bacznie strzeżonego Shefford nie do­ staniesz się. Do tego zamku nie ma wstępu nikt bez uzasadnionego powodu. Straż musi znać nawet kupców, gdyż w przeciwnym razie zawraca ich sprzed bram. - Wynajmę... - Nie słuchasz mnie! Shefford jest siedzibą earla. Earl nie wynajmuje zaciężnego wojska. On egzekwuje swe prawa od lenników i poddanych. - Milordzie, zawsze znajdzie się sposób osiągnięcia tego, czego się chce... jeśli nie przez przekupstwo, to przez podstęp. Mieszkańcy wioski mają nieograniczony dostęp do zamku. Mogą swobodnie do niego wchodzić i opuszczać go. Tak było zawsze. Tam nieustannie wjeżdżają furgony... i wchodzi wiele nierządnic. Znam jedną, która mogłaby okazać się bardzo użyteczna. Niejednokrotnie już ją zatrudniałem. Dziewka ta dobrze zna się na truciznach. Tak zatem nie musisz uczyć mnie, jak mam wykonać powierzone mi zadania. Ellery'ego niewiele obchodziło, że tak lekceważąco traktuje swego pana, choć sam nie nosił takich tytułów jak Walter. Był człowiekiem wolnym, a to dawało mu wszelkie prawa, jakich potrzebował, by rozmawiać jak 134

równy z równym zarówno ze szlachcicem, jak i zwykłym poddanym. Był synem londyńskiej nierządnicy, nie miał zielonego pojęcia, kim jest jego ojciec. Trafił na ulicę, gdzie jeszcze jako niedorosłe pacholę musiał sam sobie dawać radę. Poznał głód, często spadały na niego razy, spał w rynsztokach podczas najsroższych zim. Tak zatem samochwalczy szlachcic nic dla niego nie znaczył. Walterowi na jego słowa wystąpiły na twarz krwiste rumieńce gniewu. Oświadczył, że nie jest przyzwyczajony słuchać takich słów od kogoś, kto stoi znacznie niżej od niego. Fatalnie. Ellery nauczył się w życiu tego, by brać wszystko, co jest w zasięgu ręki; nawet siłą. Ostatecznie cóż byłoby warte życie, gdyby człowiek zmuszony był czołgać się i gryźć ziemię tylko dlatego, że jakiś szlachcic urodzony w wykładanym złotem łożu powie, iż to właśnie ma robić? Ellery nie miał nic przeciwko zleconej przez Waltera pracy. Na zlecenie zabił już niejednego człowieka. Ale nie cierpiał, gdy ktoś mówił mu, jak ma to zrobić. Nie znosił też, kiedy ktoś na niego krzyczał. Był wielkim mężczyzną, niewiele osób przerastało go wzrostem. A jeśli nawet jego postura nie przerażała kogoś, potrafił tę osobę zatrwożyć swoim zachowaniem. Obecne zadanie polegało jedynie na zgładzeniu pewnej niewiasty. Widział, jaka jest piękna, a raczej widział jej siostrę. A mówiono, że do złudzenia są do siebie podobne. On zawsze miał pociąg do ślicznych niewiast. Naturalnie zabiłby ją bez wahania, ale wcześniej pragnął­ by ją posiąść. Ale o tym już Walter wcale nie musiał wiedzieć; on uważał, iż Ellery powinien dotknąć jej jedynie klingą miecza. Cuthred i John nie mieli takich problemów jak on i po prostu zamierzali ją zgładzić zgodnie z wolą Waltera. 135

Ale Cuthred słabo władał łukiem, a John... no cóż, John z klasztoru nie wrócił. Tak naprawdę dziewczyna dawno już byłaby martwa, gdyby nie to, że Ellery chciał jej najpierw posmakować. Mogli ją zabić na ścieżce w lesie w pobliżu Dunburh, ale wówczas on próbował ją najpierw porwać. Zaczynał zastanawiać się - i to nie dlatego, iż Walter wściekał się na nich, lecz z powodu śmierci Johna - czy chęć porwania jej i zniewolenia była warta śmierci przyja­ ciela. Zapewne więc zatrudni znajomą nierządnicę, która uda się do zamku Shefford i otruje dziewkę. Jak dotąd nie próbował osobiście tam się dostać, by przekonać się, czy naprawdę, jak mówił Walter, tak trudno jest dokonać tej sztuki. Miał tylko jedno zastrzeżenie do zleconego mu zadania. Nie interesowało go, dlaczego ma się go podjąć. To nie była jego sprawa. Miał żal o to, że nie został wtajem­ niczony w szczegóły, które mogły okazać się kluczowe dla powodzenia lub niepowodzenia jego misji. - Powinieneś nas przestrzec, milordzie, że chodzi o damę, która jest narzeczoną syna earla - oznajmił krótko. - To było bez znaczenia. Miałeś wykonać zadanie, zanim de Thorpe dziewczynę zdobędzie. Była głupia i nierozważna jak najprostszy wieśniak, skoro samotnie wybierała się w lasy Dunburh i do chwili przybycia de Thorpe'a stanowiła łatwy cel. A wy trzykrotnie spar­ taczyliście robotę i teraz, w Shefford, dziewka strzeżona jest lepiej od samej królowej. Ellery chwilę zastanawiał się, dlaczego, skoro dziewka stanowiła tak „łatwy cel", jego lordowska mość sam się nią nie zajął. Zapewne dlatego, że mieczem włada równie 136

niezdarnie jak mową, która popłynęła z jego ust stekiem bzdur. Naturalnie nie spotkał jeszcze lorda, który nie za­ chowywałby się zawadiacko, by ukryć swoją tchórzliwą naturę. Wiedział, iż są wyjątki, że istnieją rycerze przy­ kładnie wyszkoleni w swoim fachu, dobrze obeznani z wojennym rzemiosłem i zabijaniem. Ellery wprawdzie żadnego jeszcze takiego nie spotkał, lecz wiedział, iż tacy ludzie nie potrzebowali usług kogoś takiego jak on i swoje sprawy załatwiali osobiście. Ale tego już Walterowi nie powiedział. - Skoro twierdzisz, że zachowywała się jak wieśniak, skąd pewność, iż już się tak nie zachowuje? - zapytał. Moim zdaniem ona sama jest swoim największym wro­ giem. Nie musimy jej chwytać, ona sama do nas przyjdzie. - Nie licz na to - odrzekł Walter, który jednak najwyraźniej trochę się uspokoił. - Ale nie zapominaj, że nagli nas czas. Musi umrzeć, zanim oba rody doprowadzą do mariażu. Czy to rozumiesz? - Oczywiście, ale wciąż jeszcze możemy wykorzystać jej głupotę. - Rób, jak chcesz, ale kolejny raz już mnie nie zawiedź, bo na własnym grzbiecie poczujesz, co znaczy gniew króla i mój. Ellery wybuchnął śmiechem, sprawiając, iż Walter znów poczerwieniał ze złości. Dlaczego ten niewiele znaczący wielmoża sądzi, że imię króla wzbudzi w nim lęk jak przed Bogiem? Inaczej sprawa by się miała z poprzednim władcą, obdarzonym, jak mówiono, lwim sercem. Ale obecny, słaby i zniewieściały król, brat tamtego? - Chcesz sobie sprowadzić na głowę nasz gniew? zapytał rozdrażniony Walter, z trudem cedząc słowa. 137

Ellery, na którym gniew lorda nie wywarł większego wrażenia, machnął tylko lekceważąco ręką. - Postrasz mnie de Thorpe'em, a naprawdę będę strwożony. Słyszałem wiele plotek, że to naprawdę dzielny rycerz. Ale twój tchórzliwy król potrafi jedynie intrygować i kłamać. Boją się go jedynie wierni mu szlachcice. A teraz, milordzie, daj mi spokój i pozwól, że na zimno zaplanuję to morderstwo. Dokończę dzieła, które zacząłem, dlatego że tego chcę, a nie dlatego że boję się twego niezadowolenia i gniewu. I znów Walter wpadł w taką wściekłość, że nie potrafił wykrztusić słowa. Z dumnie uniesioną głową opuścił komnatę. Ellery nie przejmował się gniewem swego pracodawcy. Otrzymał już połowę obiecanej zapłaty i w odpowiednim czasie dostanie drugą część, choćby z jego własną skórą. Myśli Waltera biegły podobnym torem. Już wcześniej postanowił, że po zakończeniu zadania jego pomocnicy muszą umrzeć, aby sprawa się nie rozniosła... Teraz zdecydował, że zabije ich osobiście, co sprawi mu ogromną przyjemność.

Rozdział dwudziesty pierwszy - Sprawiasz dziś wrażenie przygnębionej, co bardzo mnie martwi - odezwała się Jhone. Milisant zatrzymała się w połowie kręconych schodów, prowadzących do znajdującego się na dole wielkiego holu. Popatrzyła przez otwór strzelniczy na rozciągający się w dole krajobraz Shefford. Jhone była najgłębiej przekonana, że jej siostrę trapią jakieś poważne troski. 138

Postanowiła dokładnie sprawę wybadać. - Czy wciąż jeszcze odczuwasz zmęczenie po podró­ ży? - zapytała. - Nie. Zwięzłość tej odpowiedzi jeszcze bardziej zatrwożyła

Jhone.

- Doskonale, powiedz więc, co cię gnębi. Milisant popatrzyła na siostrę z lekkim uśmiechem. - A jeśli to lubię... - Dobrze wiesz, o co mi chodzi - przerwała jej zniecierpliwiona Jhone. - I wiesz również, że nie ukryjesz przede mną swych zmartwień, choćbyś nie wiadomo jak bardzo starała się to zrobić. Milisant ciężko westchnęła i szepnęła: - Pocałował mnie. Jhone zatrzepotała rzęsami. - Kiedy? - Dzisiejszego ranka. - Ależ to doskonale... - Do diabła! - warknęła rozzłoszczona Milisant. - Nie, naprawdę - powiedziała z uporem Jhone. Czyżbyś już zapomniała, co ci mówiłam o korzyściach, jakie odniesiesz, jeśli on zacznie cię pożądać? Doprawdy, pocałował cię, bo bardzo tego pragnął, a zatem... - O, to się stało z zupełnie innego powodu - odrzekła z goryczą Milisant. - Zrobił to, ponieważ mógł to zrobić. Jhone przez chwilę gapiła się na siostrę, po czym zachichotała. '- Jesteś niemądra. - Tak powiedział. - Być może, ale nie z tego powodu to zrobił. - A ty znasz kierujące nim motywy - odparła zde­ sperowana Milisant. 139

- Jeśli się głębiej nad tym zastanowić, powód będzie oczywisty - odrzekła Jhone. - Czy twoim zdaniem mężczyzna nie pocałuje cię, jeśli tego pragnie? - Znam inne powody oprócz pragnienia - odwarknęła Milisant. - Istnieje pocałunek, by zawrzec pokój; poca­ łunek, by okazać dominację; pocałunek, który ma być karą; pocałunek, który ma zastraszyć; pocałunek, który... - Przestań! - wykrzyknęła Jhone, wywracając oczy­ ma. - Dlaczego tak bardzo zaprzeczasz temu, że on cię pragnie? Przecież ustaliłyśmy już, że wyszłoby ci to tylko na dobre. - Nie, to ty tak ustaliłaś - upomniała siostrę Mili­ sant. - Ja nie potrzebuję jego pożądania. Jhone nachmurzyła się. - Nie spodobał ci się jego pocałunek? - Na widok gorącego rumieńca na twarzy siostry Jhone lekko się uśmiechnęła. - Cóż, możemy być tylko wdzięczne losowi, że pocałunek ten nie okazał się aż tak do końca obrzyd­ liwy. - Mogę nie mieć nic przeciwko temu, że Bandyta liże mnie po twarzy. Ale czy to oznacza, iż to lubię? - Wilk i... eee... Wulf* - Jhone zachichotała. - Tro­ chę trudno to ze sobą porównywać. Milisant pogardliwie parsknęła. - Mów za siebie. Mnie łatwo przychodzi porównywać Wulfrica do wilka... nie do mego Bandyty, lecz do wilków w ogóle. Jhone ciężko westchnęła. - Nie sądziłam, iż do końca będziesz w tej sprawie aż tak uparta. Czyżbyś za wszelką cenę chciała mnie prze­ konać, że jestem w błędzie? * Gra słów. Po angielsku wilk pisze się: wolf. 140

- Uparta w jakiej sprawie? - zapytała Milisant, przy­ bierając obronną postawę. - Że go nie lubię? Że nie życzę sobie, aby mnie całował? Jhone, to nie ty doświad­ czyłaś mego strachu i udręki, kiedy przez niego złamałam sobie nogę w kostce i przerażała mnie perspektywa trwałego kalectwa. To cud, że wyszłam z tego bez szwanku i nie utykam. - Doświadczyłam twego strachu i udręki... Zgrozą napawała mnie myśl o czekającym cię kalectwie. Ale to wydarzyło się bardzo dawno temu, Mili. Od tamtego czasu on stał się mężczyzną. Czyżbyś naprawdę wierzyła, że teraz znów mógłby tak bardzo cię skrzywdzić? Jest synem lorda Guy. A wiesz, jak miłym i serdecznym człowiekiem jest lord Guy. Dlaczego jego syn miałby tak bardzo różnić się od niego? - To proste. Koronnym przykładem tego, jak bardzo dziecko może różnić się od swych rodziców, jestem ja. - Mylisz się. Wielokrotnie słyszałam, jak tata mówił, że bardzo przypominasz naszą mamę. Milisant popatrzyła na siostrę. - Ona była opanowana. Czy nie sądzisz, że zachowy­ wałaby się inaczej niż ja? - To prawda, nie jesteś najlepszym przykładem - od­ parła ze śmiechem Jhone. - Ale rozmawiałam z Wulf­ rikiem jeszcze wtedy, gdy sądził, iż ja to ty. Okazał się wówczas bardzo grzeczny, uprzejmy, rycerski... - Natomiast ja rozmawiałam z nim, kiedy sądził, że jestem zwykłym pachołkiem. Wtedy okazał się brutalny, arogancki i gwałtowny. - Poddaję się! - zawołała Jhone, unosząc ręce. - I bardzo dobrze. - Dajesz nowe znaczenie słowu „uparty". On wcale nie zamierza traktować żony jak godnego pogardy 141

pachołka, za jakiego wziął cię tego dnia, gdy pojawił się w naszym zamku. - Nie, on żonę będzie traktować jeszcze gorzej - od­ paliła Milisant. - I tylko dlatego, że może to zrobić. - Jezu, jego uwaga naprawdę wzbudziła w tobie wściekłość. Doskonale to teraz wyczuwam. Milisant parsknęła. - Mogę podchodzić pobłażliwiej... - Mili, nie próbuj mnie oszukiwać... Doskonale zda­ jesz sobie sprawę z tego, że sztuka ta ci się nie uda. Czyżbyś nie wolała raczej usłyszeć od niego, iż nie może doczekać się chwili, kiedy legnie z tobą w łożu? Że kusi go, by zrobić to jeszcze przed oficjalnymi zaślubinami! Czyż nie wprawiłoby cię to w ogromne zmieszanie? I dlaczego uczynił w ogóle tę uwagę? Jeśli powiesz mi, że naprawdę zapytałaś go, dlaczego cię pocałował, sama dam ci kuksańca. - Oczywiście, że go spytałam - wymamrotała niewy­ raźnie Milisant. - Gdy pocałował mnie, byłam jak ogłupiała. Zadałam mu pierwsze pytanie, jakie przyszło mi do głowy. - Ogłupiała? - zapytała z wielkim zainteresowaniem

Jhone.

- Wiesz, o co mi chodzi. - Tak naprawdę to nie jestem pewna - odrzekła zamyślonym tonem Jhone. - Czy to ogłupienie tak bardzo cię zmieszało? A może owo ogłupienie traktujesz jak uczucie, jakiego doznajesz, gdy nie potrafisz uporządkować sobie spraw, o których nie umiesz myśleć wprost. Nie, jeśli już o to pytasz, to takie ogłupienie nie jest rzeczą złą. Z gardła Milisant dobyło się ciche mruknięcie. - Nie cierpię, kiedy nie potrafię sklecić myśli, a w taki właśnie stan wprowadził mnie jego pocałunek. 142

- Czy wspominałam ci o tym, jak pocałował mnie giermek naszego taty? Zbita z tropu Milisant zamrugała oczyma. - Sir Richard? I tata nie obdarł go za to żywcem ze skóry? Jhone wybuchnęła dźwięcznym śmiechem. - Nie wspomniałam o tym tacie. Ostatecznie nie stało się nic złego, a chłopak później serdecznie mnie prze­ prosił. Prawdę mówiąc, bardzo mi pochlebił. Ale wtedy już kochałam Williama. Milisant oparła się plecami o ścianę. - I co? - Nic. - Jhone ponownie się roześmiała. - Pocałunek Richarda niczym nie różnił się od pocałunków, jakimi obdarzał mnie tata. Jak ugryzienie pchły, o którym nie pamięta się już następnego dnia. Pocałunek ten wcale mnie nie poruszył. Ale kiedy po raz pierwszy pocałował mnie William, prawie omdlałam z wrażenia. To było tak ekscytujące, Mili. Nawet nie wiesz, co pożądanie może zrobić z człowiekiem. Jeszcze zanim Jhone skończyła mówić, Milisant była czerwona jak rak. - Wcale go nie pożądam. Jak mogę pożądać, skoro go nienawidzę? - Zapewne dlatego, że w głębi twego serca goszczą inne uczucia. Chcesz go nienawidzić, co do tego nie mam najmniejszych wątpliwości. Wkładasz w to całą duszę, ale sztuka ta ci nie wychodzi. - To całkiem logiczne - odparła z sarkazmem Mili­ sant. - Ale zapominasz o gniewie, jaki on we mnie wzbudza. Doprowadza mnie do takiej furii, że mogłabym splunąć mu w twarz. Czy to też oznaka, iż żywię do niego cieplejsze uczucia? 143

Jhone popatrzyła bezradnie na siostrę. - Próbuję ci tylko pomóc, staram się zrobić wszystko, by ułatwić ci przekroczenie tego progu, ale ty uczepiłaś się i mocno trzymasz swego nieszczęścia. - Nie, raczej staram się robić wszystko, by go unik­ nąć... Powtarzam ci to na okrągło, lecz ty najwyraź­ niej mnie nie słuchasz. Jhone, staraj się raczej nie do­ puścić do tego mariażu, nie wpychaj mnie w to małżeństwo. Jhone współczująco położyła dłoń na ramieniu siostry. - Obawiam się, że wasz ślub jest nie do uniknięcia. Wolę zatem, byś pogodziła się z losem i pogodnie przyjęła małżeństwo, gdy już przyjdzie na nie czas. Milisant przytuliła do siebie siostrę. - Nie chcę zrzucać na ciebie wszystkich moich zgry­ zot... - Lepiej, jak zrzucisz je na mnie niż na niego - odparła' prosto Jhone. - W porządku, skończmy ten temat... w każdym razie dzisiaj. I chodźmy na dół, zanim sami zaczną nas szukać. A tak swoją drogą, cudownie ci w tej różowej sukni. Milisant popatrzyła krytycznie na swój strój, który pożyczyła jej Jhone, i mruknęła: - To właśnie odbiera mi apetyt. Jhone zachichotała i pociągnęła siostrę po kręconych schodach prowadzących z wieży do wielkiego holu. - Zaczynam podejrzewać, że twoim największym problemem jest to, iż masz zbyt wiele energii i nie możesz jej wyładować - zakpiła. - Zamieniasz ją zatem w złośliwość i zgryźliwość — największe, na jakie cię stać. - Nie jestem ani złośliwa, ani zgryźliwa - odburknęła dziewczyna. 144

- Jesteś, jesteś. Ale pani Elga wyznała mi kiedyś, że istnieje jeden i niezawodny sposób wyładowania swego wigoru. - I teraz zamierzasz mi ten sekret zdradzić? - To bardzo proste rozwiązanie. - Wysunęła się nieco do przodu i, nie odwracając głowy w stronę siostry, dodała: - Po prostu mieć dużo dzieci. Powiedziawszy to, szybko ruszyła po schodach i Mili­ sant nie zdążyła dać jej solidnego kuksańca w bok.

Rozdział dwudziesty drugi Ujrzał, jak obie siostry wchodzą do wielkiego holu. Tego dnia różniły się ubiorami, ale i bez tego były bardzo do siebie podobne. Jedna z dziewcząt śmiała się, druga miała nachmurzoną twarz. Tak zatem Wulfric bez trudu rozpoznał, która siostra jest która. Rycerz ponownie przeklął w duchu los, który obdarzył go siostrą nienormalną zamiast normalnej. A jednak, dziwna rzecz, kiedy spoglądał teraz na Jhone, na jej śliczną, rozjaśnioną uśmiechem twarzyczkę, dziewczyna wcale nie wydała mu się aż tak atrakcyjna, jak sądził na początku. A patrząc z kolei na jej siostrę... Do licha, wzburzyła mu się w żyłach krew. Lecz zupełnie nie rozumiał, dlaczego. Nigdy nie przepadał za humorzastymi niewiastami, które były zjadliwe, kostyczne i swarliwe. Kiedy mężczyzna pragnie igraszek w łożu, nie chce mieć do czynienia z fochami kobiety. A jego narzeczona do takich niewiast należała. Tak zatem teraz, gdy najwyraźniej wpadła w paskudny nastrój... dlaczego tak bardzo poruszał go jej widok? 145

- Czy musisz tak marszczyć brwi, kiedy na nią patrzysz? - dotarło doń pytanie Guy. Wulfric zerknął na ojca. Nie spostrzegł nawet jego nadejścia. Nie rozmawiał też z nim od chwili swego powrotu z Milisant, z wyjątkiem poinformowania go o zamachach na życie dziewczyny. Opowiedział o tym poprzedniego wieczoru, zanim ojciec udał się na nocny spoczynek. Ta relacja była o wiele szczegółowsza od tej, jaką złożył matce. Popatrzył na ojca z lekkim uśmiechem. - Nawet nie zdawałem sobie sprawy z tego, że marszczę brwi - wyjaśnił prosto. Guy lekceważąco parsknął i strzelił językiem. - Nie musisz publicznie okazywać swych prawdzi­ wych uczuć. Poza tym nie przyniesie ci żadnych korzyści to, że dasz jej do zrozumienia, co naprawdę do niej czujesz. Wulfric o mało nie wybuchnął śmiechem. - Ona dobrze wie, co o niej sądzę - odrzekł z krzy­ wym uśmieszkiem. - A co więcej, podobne uczucia żywi do mnie. Ojcze, ona kocha innego. Osobiście mi to wyznała. Guy przez chwilę spoglądał na syna ze zmarszczonym czołem, po czym powiedział beztroskim tonem: - Ba, to tylko reakcja obronna, skoro wyczuła twoje rozczarowanie i niezadowolenie. Wulfric nie wiedział, co odpowiedzieć ojcu, skoro sam postąpił dokładnie tak samo, okłamując Milisant, że ma inną wybrankę, gdy dziewczyna oświadczyła, że kocha innego. Niemniej nie rozumiał wrogości, jaką mu okazywała. Czy to z powodu ptaka, którego ongiś zabił? Nie mieściło mu się w głowie, że ktoś może przez tak wiele lat chować w sercu urazę z powodu jednego 146

zwierzęcia. A może tylko dlatego, że nie ruszył w pościg za łajdakami, którzy zaatakowali ją tamtego dnia w lesie? To było bardziej prawdopodobne. Ale również nie tłumaczyło w pełni desperacji, z jaką pragnęła zerwać ich kontrakt małżeński. Ale nie mógł przecież swych trosk zrzucać na barki ojca. - Nieważne - odparł lekceważąco. - Ona i ja... dopasowujemy się do siebie. Jej ojciec dał jej kilka tygodni na to. Guy uniósł brwi. - A zatem to małżeństwo nie jest już tobie aż tak wstrętne? Wulfric wzruszył ramionami. - Nigdy nie było wstrętne. Niemniej wciąż pod­ trzymuję swoją opinię, że przyniesie mi tylko kłopoty. Może jednak owe kłopoty okażą się... interesujące, a w każdym razie nie aż tak nieprzyjemne, jak pierwotnie sądziłem. Zdaniem jej ojca dziewczyna, kiedy już raz oswoi się z myślą o naszym małżeństwie, kompletnie się odmieni... Czy wiesz, że zawsze żałowała, że nie urodziła się mężczyzną? I dlatego tak bardzo przepada za zajęciami nie pasującymi do jej płci. Guy poczerwieniał na twarzy. - Wiem, że czasami brakuje jej niewieściego wdzię­ ku... - Czasami? - przerwał mu Wulfric i pogardliwie parsknął. - Powinieneś mnie uprzedzić, że Milisant lubi ubierać się jak mężczyzna. Niewiele brakowało, abym ją uderzył, gdyż w pierwszej chwili wziąłem ją za pyskatego, bezczelnego pachołka. - Jezu, jak mogłeś nie dostrzec jej delikatnej skóry...? - Zapewne dlatego, że cała była wysmarowana bru­ dem. 147

Guy skrzywił się. - Wiem, że lubi się tak ubierać. Nigel kiedyś tęgo popił i bardzo mi się uskarżał, iż jego córka bardziej przypomina chłopca. Ale ja pocieszałem go, że z całą pewnością z tego wyrośnie. No i spójrz na nią. Czy nie zachowuje się i nie wygląda jak praw­ dziwa dama? - Raczej nie - odparł z goryczą Wulfric. Zakłopotany Guy chrząknął. - Cóż, podzielam zdanie mego przyjaciela. Małżeń­ stwo, wspólne łoże, dzieci, a możesz być pewien, że to sprawi, iż stanie się łagodniejsza, a już na pewno bardziej kobieca. W każdym razie ja to tak widzę. I znów Wulfric wpadł w zadumę, zastanawiając się, czy jego rodzice kiedykolwiek dostrzegli, jaka Milisant jest naprawdę. A może mylili ją z jej siostrą, Jhone? - Doprawdy! - wykrzyknął lekceważąco Wulfric. Jego zdaniem miłość czyni cuda! - Pod wpływem miłości ludzie zmieniają się - przyznał Guy. - Spotkałem się z tym wiele razy. Widziałem wyjątkowo brutalnych rycerzy, którzy traktowali swoje dziecko z wyjątkową czułością. Widziałem też złośnice, które zamieniały się w święte, gdy urodziły kilkoro dzieci. Tak zatem nie dziw się, że urodzenie dziecka może odmienić dziewkę. Wulfric zachichotał. - Ciekaw jestem, dlaczego to właśnie podkreślasz? Być może chodzi ci wyłącznie o przyjemność. - Jeśli chodzi o przyjemność... dużo można na ten temat powiedzieć. Często, gdy do paskudnego lekarstwa doda się odrobinę miodu, lek ten jest do przyjęcia... Guy urwał, widząc, że Wulfric wywraca oczyma, po czym dodał: - Jak zwykle nie zgadzasz się ze mną. 148

- Wcale nie - zaprotestował rycerz, a na jego twarzy pojawił się pojednawczy uśmiech. - Po prostu nie chcę porównywać żony do niesmacznego lekarstwa. O lekar­ stwie zapomina się szybko, a żona wlecze się za tobą do końca twoich dni. - Nie musisz porównywać żony do lekarstwa, jeśli rozumiesz istotę rzeczy. Ale czy ją rozumiesz? - Wiem, o co ci chodzi, ojcze. Jeśli chodzi o dziew­ czynę, nie kłopocz się. Guy przez dłuższą chwilę spoglądał na syna. - Doskonale. Ale w tej drugiej sprawie... Czy za­ stanawiałeś się nad tym, o czym ci mówiłem? Musimy wiedzieć, kto stoi za zamachami na jej życie. Gdy poprzedniego wieczoru Wulfric rozmawiał o tym z ojcem, Guy zapytał go o konkretne nazwiska. Teraz chciał o tym mówić. - Z tego, co sobie przypominam, nie miałem z nikim poważnego zatargu - oświadczył Wulfric. - Jedynym moim wrogiem jest pewien najemnik króla Jana. - Króla Jana? - Tak. - O co poszło? - zapytał Guy, marszcząc brwi. - O nic wielkiego. Po prostu jednego z moich ludzi zabiła walijska strzała i nie byłem w stanie znieść jego uwag o mojej nieudolności. Pobiłem go. Kiedy w kilka godzin później doszedł do siebie, oświadczył, że jeszcze zobaczy mnie, jak gniję nabity na ostrze włóczni. - Powinieneś go po prostu zabić. - Król Jan nie lubi tracić swych dowódców z powodu zwykłej zwady. Poza tym nie wziąłem sobie zbytnio do serca jego gróźb. To głupiec, a zatem nie sądzę, by był w stanie uknuć taką zemstę. Napadłby na mnie bezpo­ średnio, a nie uderzał poprzez inną osobę. 149

- A zatem chodzi o kogoś innego. Wulfric roześmiał się cicho. - Sądzisz, że mam aż tylu wrogów? Doprawdy, nikt inny nie przychodzi mi na myśl. A co, jeśli chodzi o ciebie? Czy też poniósłbyś stratę, gdyby to małżeństwo nie doszło do skutku? Guy sprawiał wrażenie cokolwiek zaskoczonego. - Nie pomyślałem o tym, ale być może masz rację. Muszę tę sprawę przemyśleć. W przeciwieństwie do ciebie przez wszystkie te lata dorobiłem się wielu wrogów. Wulfric popatrzył na ojca ze zdziwieniem. - Wielu wrogów? Ty? Lecz jeśli w grę wchodził honor, to nie można tego kwestionować. Guy uśmiechnął się. - Nie mówię, że moi wrogowie byli ludźmi honoru. Daleko do tego. Byli ludźmi bez skrupułów i mieli wszelkie powody, by lękać się uczciwego mężczyzny. Bali się go... choćby dlatego, by uniknąć katowskiego topora. Ale teraz, skoro w grę wchodzi bezpieczeństwo Milisant, muszę przedsięwziąć wszelkie środki ostrożno­ ści. Kogo wyznaczyłeś, by nad nią czuwał? - Oprócz mojej matki? - Chyba żartujesz. Niemniej twoja matka zna swoje obowiązki, a opieka nad dziewczyną należy do nich. - Ojcze, wszystkie wyjścia z zamku są bacznie strzeżo­ ne. Jeśli tylko Milisant będzie chciała go opuścić, straże natychmiast mi o tym doniosą. Guy skinął głową. - A ja zabronię wstępu do Shefford obcym. Ale kiedy zaczną zjeżdżać się weselni goście wraz ze swoimi świtami, będziemy musieli zamknąć ją w babińcu. - Obawiam się, że Milisant nie wyrazi na to zgody ponuro mruknął zasępiony Wulfric. 150

- Być może, ale będzie to konieczne. - A zatem ty to jej powiesz - odparł z nieco pogod­ niejszym wyrazem twarzy Wulfric.

Rozdział

dwudziesty trzeci

Mieszkańcy zamku zaczęli zajmować miejsca przy niższych, ustawionych na kozłach stołach. Długi stół, zajmujący podwyższenie, za którym zasiąść miał pan zamku i jego świta, wciąż jeszcze był pusty. Osoby zaproszone do tego stołu zajmowały miejsce dopiero wtedy, gdy już ich pan siedział na honorowym miejscu. Ale Guy wciąż jeszcze zajęty był rozmową ze swoim synem. Milisant zauważyła, że zbliża się do niej lady Anne. Miała cichą nadzieję, że wielka dama nie zechce ponow­ nie omawiać z nią spraw związanych z ceremonią ślubną. Ale Anne w ostatniej chwili zmieniła kierunek, by dołączyć do męża, z którym niebawem zasiadła do stołu. Teraz z kolei Wulfric zwrócił uwagę na dziew­ czynę. Ale zanim zdążył do niej podejść, jeśli w ogóle miał taki zamiar, dziewczyna chwyciła siostrę za rękę i pociąg­ nęła ją za sobą do zastawianego szybko stołu. Tam dziewczęta wybrały takie miejsca, by Wulfric nie mógł się do nich dosiąść. Milisant wynalazła niewielką ławę, na której było miejsce tylko dla dwóch osób. - Co ty wyrabiasz? - zapytała syczącym szeptem Jhone, kiedy siostra pchnęła ją na ławę. - Chcę być pewna, że nie będzie miał okazji poroz­ mawiać ze mną na osobności - odszepnęła Milisant. Jhone ciężko westchnęła. 151

- To wszystko na próżno, Mili. Jeśli zechce zamienić z tobą kilka słów, nic nie będziesz mogła na to poradzić. Poza tym powinnaś siedzieć obok niego. Milisant buńczucznie zacisnęła szczęki. - Po co? Żeby zepsuł mi apetyt? - Za dużo mi przypisujesz, dziewko - rozległ się głos Wulfrica, który nieoczekiwanie przysiadł obok niej. Milisant zesztywniała i spostrzegła, że stary rycerz opuścił swe miejsce, ustępując je jej narzeczonemu. Przeniosła posępne spojrzenie na Wulfrica. - To miło, milordzie, że do mnie dołączyłeś. - Taki sarkazm nie pasuje do ciebie - odrzekł bez­ barwnym tonem i z pozbawionym wszelkiego wyrazu obliczem. - A zatem odejdź. Czy tak lepiej? - Znacznie lepiej. Prawda zawsze jest najlepsza... nawet jeśli nic nie daje. Milisant parsknęła lekceważąco i odwróciła się do swej siostry, z którą zaczęła tak błahą rozmowę, że rycerz nie próbował się nawet do niej wtrącać. Pierwotnie sądziła, że jego milczenie wystarczy, by mogła całkowicie ignorować jego obecność. Niestety, jakkolwiek oddzielała ją od niego Jhone, ani przez chwilę nie mogła zapomnieć o jego obecności. Powodowało to, że była spięta i całkowicie straciła apetyt. Jadła, lecz nie miała zielonego pojęcia, co je. Piła, lecz wino smakowało jak ocet. Doznała wręcz ulgi, gdy w pewnej chwili dotarł do niej jego głos: - Zwróć trochę uwagi na mnie, dziewko. Powinniśmy przynajmniej sprawiać wrażenie pary narzeczonych. Wulfric wypowiedział te słowa bardzo suchym tonem, a do Milisant dopiero teraz dotarło, że ilekroć nie jest z niej zadowolony, nazywa ją dziewką. 152.

Uniosła brew. - A jak powinna wyglądać para narzeczonych? - spy­ tała. - Szczęśliwie. Dziewczyna o mało nie wybuchnęła śmiechem. - Para, której małżeństwo zostało w taki sposób zaaranżowane? Powiedz mi z łaski swojej, jak taka para może być szczęśliwa. Wulfric na chwilę się zamyślił. - Cóż, żadne z nas nie jest ani garbate, ani zezowate. Gdy wyobraziła go sobie ze świdrowatymi oczyma, nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. Odruchowo sama zrobiła zeza i teraz z kolei wybuchnął śmiechem męż­ czyzna. Tyle wystarczyło, by mieszkańcy zamku zro­ zumieli, że Wulfric i Milisant wcale nie są ze sobą nieszczęśliwi. Śmiech zresztą rozluźnił nieco dziewczynę, co podziałało dobrze, zwłaszcza że w obecności rycerza zawsze stawała się sztywna. - Muszę odwołać swe poprzednie słowa. Masz wyob­ raźnię, dziewczyno, nawet ze świdrowatymi oczyma. Milisant zarumieniła się. Tak naprawdę to na policzki wystąpiły jej krwiste rumieńce. Wulfric nie należał do mężczyzn prawiących damom komplementy, a w dodatku nie wiedziała, co go do tego skłoniło. Czyżby usłyszał te słowa od kogoś? Jednak jego uwaga poruszyła ją do żywego i głęboko zapadła w serce. Sięgnęła po wino i o mało go nie rozlała. Jezu, ależ trzęsły się jej ręce! Kiedy jednak wypiła duszkiem kielich trunku, odzyskała panowanie nad sobą. Mogła w każdym razie popatrzeć Wulfricowi w twarz bez rumienienia się. I tu popełniła poważny błąd. Malujące się w jego obliczu niekłamane rozbawienie sprawiało, iż jego ciem­ noniebieskie oczy lśniły, a rysy twarzy złagodniały. Nie 153

miał w tej chwili w sobie nic z okrucieństwa i drapież­ ności. I dziewczynę ponownie do żywego poruszyła jego uroda. Widząc wyraz twarzy Milisant, Wulfric natychmiast się zmienił, przybrał wygląd, jaki miał tego ranka, gdy pocałował Milisant. Dziewczyna gwałtownie wstrzymała oddech. Poczuła palenie w brzuchu. W uszach pulsowała jej krew. Mężczyzna pierwszy odwrócił wzrok. Milisant była mu za to wdzięczna, gdyż sama nie potrafiła tego uczynić. A on sprawiał wrażenie zmieszanego, wręcz zaambarasowanego. Ujrzała jeszcze, że nerwowym ru­ chem przesunął dłonią po włosach, i sama odwróciła głowę. Chciała jedynie wstać od stołu i opuścić hol. I byłaby to zapewne najmądrzejsza rzecz, jaką mogła zrobić. Po prostu chciała znaleźć się jak najdalej od niego aż do chwili, gdy powróci jej zdrowy rozsądek i zapanuje nad zmysłami. Mogła wymyślić byle jaki powód, a nawet nic nie mówić; nie sądziła, by wyraził jakikolwiek sprzeciw, zważywszy na to, co między nimi zaszło... i bez względu na to, czym to było. - Chciałbym po posiłku zamienić z tobą kilka słów dotarł do niej jego głos. W jednej chwili odrzuciła zamiar opuszczenia holu. Nie chciała z nim rozmawiać po jedzeniu. - Jeśli musisz, porozmawiajmy teraz - odparła, nie spoglądając w jego stronę. Głos miała tak nienaturalnie zmieniony, że sama go nie poznawała. - Chcę pomówić na osobności - wyjaśnił z naciskiem. - Nie. - Mili... 154

Przerażona, pewna, że dobrze wie, co zamierza zrobić na osobności, przerwała mu szorstko: - Nie będzie więcej całowania. - Dlaczego nie? - zapytał prosto. Pytanie to tak zaskoczyło dziewczynę, że odwróciła gwałtownie głowę i popatrzyła mu prosto w oczy. Sprawiał wrażenie bardzo zmieszanego, ale nie bardziej niż ona, gdyż dziewczyna zupełnie nie wiedziała, jaki powód mu podać. Uniknęła zatem bezpośredniej odpowiedzi i odrzekła szorstko: - Czyżbyś sądził, że kobieta musi podawać powód odmowy? - Tylko wtedy, gdy odmawia swemu narzeczonemu. - Jeszcze się nie pobraliśmy. - Nie zamierzam ciągnąć cię do łoża... jeszcze nie... więc co złego w prostym pocałunku? Jezu, dobrze wiedziała, dlaczego jej policzki ponownie zalały gorące rumieńce. I co miała odpowiedzieć? Czy miała mu wyznać, w jakie zmieszanie wprawił ją tamten pocałunek? Nie potrafiła pocałunków traktować tak lekko jak on. Prosty pocałunek? O nie, w jego pocałunku nie było nic prostego. Przyjęła zatem taktykę obronną. - Kochasz inną. Dlaczego więc pragniesz mnie cało­ wać? Rycerz zacisnął usta. Najwyraźniej nie spodobała mu się myśl, że nie będą małżeństwem z własnego wyboru. - Czy dlatego sądzisz, że uda ci się uniknąć związku ze mną, bo kochasz innego? Zapomnij o nim, dziewko. W przyszłości tylko jeden mężczyzna będzie cię całować, a będę nim ja. Tak zatem nie myśl o tamtym, gdyż oboje będziemy tego żałować. 155

Powiedziawszy to, gwałtownie wstał i odszedł od stołu. Nie spodobały mu się jej słowa? O nie. Wprawiły go w dziką furię.

Rozdział

dwudziesty czwarty

- Ilu ludzi dziś stłukłeś, zanim zrozumiałeś, co cię gnębi? Wulfric popatrzył na swego brata, który pojawił się obok niego, a następnie obrzucił wzrokiem grupę rycerzy i giermków, na których spoglądał Rajmund. Wszyscy oni siedzieli i opatrywali swe rany i guzy, których nabawili się podczas rycerskich zapasów z Wulfrikiem. - Nic mnie nie gnębi - zaprzeczył Wulfric, po czym machnął pochwą z mieczem i skinął głową na kolejnego giermka, by ten wypróbował swoje siły w walce z nim. Popatrzył na brata wilkiem. - A może powinienem wybrać ciebie? Rajmund wybuchnął głośnym śmiechem. - Dzięki za wyzwanie. Ale ty nie otarłeś jeszcze potu z twarzy. A może to, co widzę na twoim zmarszczonym czole, to jedynie kryształki lodu? - Może jednak zasłużyłeś sobie na taką próbę - ode­ zwał się z groźbą w głosie Wulfric. Rajmund ponownie się roześmiał. - A ty zapewne zasłużyłeś na wielki garniec miodu pitnego i ramię... do którego można się przytulić. - Powinieneś, bracie, zgłosić się na dwór Jana i objąć tam posadę błazna. Moim zdaniem zatrudni cię bez wahania. A poza tym jestem ciekaw, co wprawiło cię w tak dobry humor. 156

- Spędziłem ze swoją żoną bardzo miły wieczór, więc dlaczego miałbym być w złym nastroju? A ty najwyraź­ niej masz jeszcze gorszy humor niż wtedy, gdy jechałeś po swoją narzeczoną, choć ja wtedy sądziłem, że w gor­ szym nastroju już być nie możesz. Co wydarzyło się od czasu, kiedy cię wczoraj opuściłem? - Lepiej zapytaj, co się nie wydarzyło - wymamrotał Wulfric i odszedł od brata. Rajmund jednak żwawo ruszył za nim. - Zatem dobrze, co się nie wydarzyło? Wulfric obrzucił go płonącym wzrokiem i w od­ powiedzi jedynie pogardliwie parsknął. Ruszył w stronę najbliższej stajni i zatrzymał się dopiero przy dwóch zagrodach. W jednej z nich stał jego wierzchowiec, w drugiej rumak Milisant. Ku zdumieniu Rajmunda Wulfric wyciągnął z przypiętej do pasa sakiewki laseczkę cukru i podsunął ją pod pysk zwierzęcia dziewczyny. A jeszcze bardziej zdumiewające było to, że w ogóle coś podobnego uczynił. - Na twoim miejscu obawiałbym się o rękę - ostrzegł bardzo poważnie Rajmund. - O nie, on ma najsłodsze zęby. A jeśli chodzi o cukier, staje się najłagodniejszym stworzeniem pod słońcem. - Wykazałeś wiele odwagi, by się o tym przekonać. Rajmund zachichotał, po czym spytał zaintrygowany: Dlaczego dałeś cukier jej wierzchowcowi, a nie swojemu? Wulfric wzruszył ramionami. - Bo mój i tak jest już wystarczająco rozpaskudzony. - A twoim zdaniem ona swego nie rozpaskudza? Wulfric ponownie wzruszył ramionami. - Jeśli nawet, to teraz przestanie to robić. Kiedy zaczną już zjeżdżać się goście, nie będzie jej wolno opuszczać zamku. 157

- To mądre posunięcie - przyznał Rajmund. - Ale chwilowo jest ważniejszy problem: dziesiątkujesz swoich ludzi. Wulfric westchnął i przeciągnął palcami po włosach. Był tak przepełniony goryczą, iż zapomniał, że dłoń ma lepką od cukru. - Właśnie zrozumiałem, że chcę zabić człowieka, którego nawet nie znam... - To jasne. Ja również wpadłbym w ślepą furię, gdyby ktoś próbował wyrządzić krzywdę mojej... - Nie, nie mam na myśli człowieka nastającego na życie Milisant - przerwał mu Wulfric. - Ten człowiek długo będzie modlić się o śmierć, kiedy wreszcie wpadnie w moje ręce. Mam na myśli tego, któremu Milisant oddała serce. Początkowo nie poświęcałem mu nawet jednej myśli. Teraz jednak myślę o nim bardzo często. - Przestałeś jej nienawidzić?! - wykrzyknął zdumiony Rajmund. - Polubiłeś tę dziewkę? - Po co zaraz mówić o polubieniu? - odpalił Wulf­ ric. - Jest moją narzeczoną, Rajmundzie. Nie mogę znieść myśli, że muszę konkurować o jej serce z kimś, kogo nawet nie znam i w życiu nie widziałem. - A zatem znasz jego imię, skoro wiesz, że nigdy go w życiu nie spotkałeś! Wulfric zmarszczył brwi. - Nie, właśnie pragnę poznać jego imię. - Więc po prostu zapytaj o to Milisant - zauważył rozsądnie Rajmund. - By pomyślała, że zamierzam wyrządzić mu krzywdę? Rajmund zachichotał. - Powiedziałeś, że co chcesz uczynić? Zabić go? Chyba dokładnie takich słów użyłeś. Wulfric lekceważąco machnął ręką. 158

- Przesadziłem, bracie, więc nie rzucaj na mnie takich spojrzeń. Nie wiem, jak zakończyć ich związek, dopóki nie dowiem się, dlaczego za nim poszła. Ani kim jest. popatrzył na Rajmunda zamyślonym wzrokiem. - Sądzę jednak, że w tym ty możesz być mi pomocny. Rajmund pytająco uniósł brew. - Chcesz, żebym ja zapytał o to lady Milisant? - Nie, nie ją. Powiedziałaby ci tyle samo co mnie. Mówię o jej siostrze, Jhone. To zupełnie inna dziewczy­ na. Słodka, posłuszna, ufna. Być może zna imię tego mężczyzny, a w takim razie jest bardziej prawdopodobne, że szybciej wyzna je tobie niż mnie. - A jeśli nie powie, mam to z niej wydusić, tak? zapytał Rajmund, wydymając językiem policzek. - Żartujesz, a dla mnie jest to tak ważna sprawa. - Jezu, kapłan, który odprawiał pogrzeb twego po­ czucia humoru, musiał być bardzo wymowny, bracie. Nie, moim zdaniem zbytnio się tą sprawą trapisz.. Jeśli nawet twoja pani oddała serce innemu, to ty zostaniesz jej mężem i tobie będzie musiała dochowywać wiary. Chyba że masz powody, by sądzić inaczej. Myślisz, że mogłaby cię zdradzać? - Nie, głęboko wierzę, że dochowa ślubów. Gnębi mnie coś innego. Pozwól, że zadam ci pytanie. Jak czułbyś się, wiedząc, że kiedy kochasz się ze swoją żoną, ona wyobraża sobie, iż jesteś kimś innym? Na policzki Rajmundą wystąpiły krwiste rumieńce. - Jeszcze dziś porozmawiam z jej siostrą.

159

Rozdział

dwudziesty piąty

Milisant zdumiewały sprawy, o jakich plotkowały niewiasty. Lata minęły od chwili, kiedy sama musiała siedzieć i słuchać takich pustych rozmów. I nie robiłaby tego do dzisiaj, gdyby zaraz po południowym posiłku nie wezwała jej i Jhone lady Anne i nie posadziła ich do pracy przy tkaniu wielkiego gobelinu, który pragnęła skończyć przed zaślubinami swego syna. Gobelin rozpięty został na ogromnym stelażu nieopo­ dal wielkiego komina. Tkało go z tuzin niewiast, ale był tak wielki, że przy materii wcale nie było tłoczno. Milisant posłusznie ujęła igłę, ale tylko dlatego, iż pracę nadzorowała osobiście Anne, a ona nie chciała zatargów z matką swego przyszłego męża. Udawała tylko, że pilnie pracuje igłą nad przepięknym gobelinem. Przedstawiać miał dumnego rycerza na grzbiecie konia, obserwującego w otoczeniu świty na porośniętym letnim kwieciem pagórku nadciągające obce wojska. Ale rycerz wcale nie troskał się nadchodzącymi zastępami wroga. Na ramieniu trzymał sokoła i prawie się uśmiechał. Czy gobelin przedstawiać miał sir Guy? A może Wulfrica? Nieważne, dziewczyna nie chciała psuć przepysznego dywanu swymi niewprawnymi do robótek dłońmi. Tego dnia niewiasty plotkowały o różnych rzeczach, od krwawych szczegółów połogu przez intymność, jaka prowadziła do narodzin dziecka, po ogromne rozmiary miecza jednego z rycerzy. Kiedy wreszcie Jhone zro­ zumiała, o jakim mieczu rozmawiają kobiety, oblała się za swoją siostrę gorącym rumieńcem. Zrozumiała bo­ wiem, że opowiastki te były bezpośrednio kierowane do Milisant. 160

Wkrótce jednak zaprzestały niestosownych żartów, widząc, że z narzeczonej ich pana niełatwo jest kpić, co było zresztą ich niewinną intencją. Każda panna młoda musiała znosić podobne przekpinki, ale Milisant nie była każdą panną młodą, a zatem i jej reakcja była inna, niż niewiasty się spodziewały. Tylko kilka płomiennych spojrzeń w ich stronę i jeden blady rumieniec na twarzy. Siedziała zatem pośród niewiast i czuła wlepione w siebie ich oczy. Nie odczuwała wielkich emocji, z których i tak łatwo się otrząsała, w czym pomagał jej zgiełk i zamęt czyniony przez kobiety. Wielki hol opuściła dopiero po odejściu lady Anne. Mogła to uczynić, ponieważ przestronną izbę opuściła również Jhone. Jej siostra udała się do komnaty, którą dzieliła z Milisant, po przepiękną jasnoniebieską nić, którą zabrała spośród skarbów, jakie Nigel przywiózł z Ziemi Świętej. Za jej pomocą zamierzała utkać oczy rycerza przedstawionego na gobelinie. Był to hojny dar z jej strony, gdyż gobelin nie miał wcale zdobić ścian zamku Dunburh. W każdym razie nie było jej w holu, by zapobiec ucieczce Milisant. Kiedy jednak Milisant znalazła się w połowie schodów prowadzących na dziedziniec, nieoczekiwanie zastąpił jej drogę przyrodni brat Wulfrica. Gdy tego ranka oznaj­ miono, że od tej chwili nie wolno jej opuszczać warowni bez eskorty, nawet w celu odwiedzenia Stompera, po­ stanowiła za każdym razem, ilekroć zapragnie wyjść z zamku, podawać się za Jhone. Tak więc teraz, zamiast obrzucić Rajmunda jedynie obojętnym spojrzeniem, przesłała mu skromny, choć promienny uśmiech. Ostatecznie doskonale umiała na­ śladować wielkopańskie, wytworne maniery swej sio­ stry. 161

*

Miała nadzieję, że rycerz, przekonany, iż ma do czynie­ nia z Jhone, nie będzie próbował jej zaczepiać. Nie przyszło jej nawet na myśl, że może być akurat odwrotnie. - Lady Jhone, czy mógłbym zamienić z tobą kilka słów? Bo to ty jesteś lady Jhone, prawda? Milisant zamierzała już sprostować pomyłkę w nadziei, że prawda sprawi, iż Rajmund da jej święty spokój. Ale wyraz jego twarzy wzbudził jej ciekawość. - O czym chcesz mówić, panie? - zapytała po prostu, unikając bezpośredniej odpowiedzi, a wnioski zostawiając jemu. Wyrzuty sumienia zagłuszyła myśl, iż nie ma jej winy w tym, że on wyciągnął fałszywe wnioski. Rajmund skinął głową. - Miałem właśnie nadzieję, milady, iż nie odmówisz mej prośbie. Dotarły do mnie wieści, że lady Milisant nosi w sercu skłonność do innego mężczyzny niż jej narzeczony. Ale mój brat nie lubi z nikim dzielić się swoją własnością, nawet jeśli skłonność serca jest całkiem niewinna. Milisant natychmiast przypomniała sobie furię, w jaką Wulfric wpadł przy stole. Przypomniała sobie, iż pomyś­ lała wówczas, że jest wściekły, bo musi poślubić nie tę kobietę, którą kocha. Taka była jej pierwsza myśl, a jednak przez chwilę zastanawiała się - po jego prze­ strodze, że powinna zapomnieć o tamtym - czy przypad­ kiem nie kryła się w tych słowach odrobina zazdrości... Z drugiej strony jednak nie umiała wytłumaczyć sobie, dlaczego, skoro poza chęcią pocałowania jej okazywał wyłącznie wrogość. Ale teraz, udając Jhone, nie mogła zdradzić się ze swymi wątpliwościami. - Co masz dokładnie na myśli? - zapytała. 162

- Przykro mu jest, że ktoś inny wzdycha do jego narzeczonej. Albo że jego narzeczona wzdycha do innego. A co z żoną, która zdaje sobie sprawę z tego, iż jej małżonek chciałby pojąć inną? Wcale nie kochała Rolanda. Zdawała sobie sprawę z tego, że gdyby dano jej czas, obdarzyłaby go uczuciem. Na razie była to jedynie głęboka przyjaźń. Wulfric nie mógł tego o sobie powiedzieć; sam zresztą do tego się przyznał. Westchnęła w duchu, zawiedziona tym, że nie może swych myśli szczerze przekazać Rajmundowi. Na pewno stanąłby murem w obronie swego brata. Poza tym Jhone nie sprzeczałaby się z rycerzem. - Mężczyzna najpewniej rozkoszowałby się myślą, że posiada na własność kogoś, kogo nazywać może swoją żoną. - Niektórzy tak - odrzekł z uśmiechem Rajmund. Dziewczyna uniosła brwi. - Ale nie twój brat! A zatem twierdzisz, że ma naturę zazdrośnika? - Nie. Twierdzę tylko, że ta sprawa go niepokoi. Milisant pragnęła odburknąć: „I co z tego?", ale odpowiedź Jhone nie byłaby aż tak zaczepna. - Uczucia to osobliwa dolegliwość, nad którą trudno sprawować kontrolę - odparła z lekkim uśmiechem. Nie można winić mężczyzny za to, że pokochał kobietę, która nigdy nie będzie do niego należeć. To po prostu zwykły przypadek. Również nie można winić kobiety za to, iż darzy uczuciem innego, jeśli tylko nie czyni tego celowo. Jej uśmiech stał się jeszcze szerszy. Jezu, dokładnie tak samo powiedziałaby Jhone. Od dłuższego czasu 163

wprawdzie nie udawała, że jest swoją siostrą, ale umiejęt­ ności zostały. - Ależ Wulf nikogo o nic nie wini, milady - zapewnił dziewczynę Rajmund. - Byłoby lepiej, gdyby nie wiedział o tym innym mężczyźnie, ale twoja siostra zdecydowała się wyznać mu prawdę i przyznać się do uczuć, jakimi go darzy. - I to Wulfrica aż tak zaniepokoiło? - Nie sądzę, by się czymkolwiek kłopotał. Jest prze­ konany, że w określonym czasie zdobędzie miłość żony wyłącznie dla siebie. Milisant z trudem powstrzymała pogardliwe parsk­ nięcie. Był przekonany! Doprawdy, zarozumiały dureń! - Czy istnieje jakiś szczególny powód tej rozmowy, sir Rajmundzie? - zapytała. Własny błąd pojęła, gdy ujrzała rumieniec na jego twarzy. Jak na Jhone pytanie to było zbyt bezpośrednie. Jhone nigdy nie stawiała ludzi w niezręcznej sytuacji i nie wprawiała ich w zakłopotanie. Milisant przeciwnie, swoją otwartością nieustannie sprawiała, że ludzie w jej obecności mocno się rumienili. - Chciałbym ze szczerym sercem zapewnić mego brata, że naprawdę nie ma powodu do zmartwień. Przyszedłem zatem do ciebie w nadziei, że wymienisz mi imię tego człowieka, tak bym mógł z nim porozmawiać i dowie­ dzieć się, czy on również podziela uczucia lady Milisant. Jeśli powiem memu bratu, iż nie ma najmniejszych powodów do obaw, będzie to najpiękniejszy prezent weselny. - Doprawdy - odparła sztywno Milisant. - Ale ja nie jestem w stanie ci pomóc. Musisz porozmawiać z moją siostrą, sir Rajmundzie. Mnie ona nigdy nie wyjawiła imienia tego mężczyzny. 164

Połowiczne kłamstwo. Ale nie zamierzała kłopotać Rolanda tą sprawą, zwłaszcza że nawet jeszcze nie wspomniała mu o tym, iż chciałaby zostać jego żoną. Rajmund popatrzył z powątpiewaniem na dziewczynę. - Nigdy? Jesteście przecież bliźniaczkami, a to splata was bardziej niż więzy łączące zwykłe rodzeństwo. Nie wiedziałem, że się sobie nie zwierzacie. Milisant nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. - Zwierzamy się. Ale moja siostra ma kilka osobistych sekretów, o których nie mówi nawet mnie. Wiem, że... że oddała serce temu człowiekowi, ale nigdy nie wyznała mi jego imienia; w każdym razie nie wyznała praw­ dziwego imienia. Nazywa go swym przemiłym olbrzy­ mem. Rajmund ciężko westchnął. - A zatem muszę porozmawiać z twoją siostrą. Milisant przesłała mu pogodny uśmiech. - Życzę powodzenia, panie. Skoro nie wyznała tego imienia mnie, wątpię, by wyznała je tobie. Ale na wszelki wypadek spróbuj.

Rozdział

dwudziesty szósty

Milisant nie mogła opuścić zamku. Ponieważ ona i jej siostra były bliźniaczkami, większość ludzi nie była w stanie ich od siebie odróżnić, a więc strażnikom polecono nie wypuszczać z warowni obu sióstr. Przeklęta ostrożność! Ku rozpaczy i niezadowoleniu Milisant Wulfric pomyślał o wszystkim. A poza tym: co ona robi tu, w zamku Shefford, skoro wciąż zagraża jej wielkie niebezpieczeństwo? Gdyby miała własną zbrojną straż, mogłaby równie dobrze pozostać w Dunburh. 165

Ale Wulfric zabrał ją do swego zamku dlatego, że ufał swoim ludziom i swojej załodze, wśród których nie było najemników. Tak ją to zdenerwowało, że postanowiła ruszyć na jego poszukiwanie. Zaniechała jednak tego, gdy sobie przypomniała, w jaki sposób się rozstali i jak bardzo Wulfric był wściekły. Ale usłyszy od niej kilka gorzkich, ostrych słów, kiedy spotkają się przy wieczerzy. Tak zatem przez resztę popołudnia wyładowywała swój gniew na nieszczęsnym gobelinie, energicznie pracując igłą tym razem już naprawdę. Na szczęście dla tkaniny obok Milisant pracowała Jhone i spokojnie, bez kąśliwych uwag naprawiała to, co zepsuła jej siostra. Milisant nawet tego nie dostrzegała, pogrążona w swych posępnych myślach. Pragnęła dowiedzieć się, jak zresztą wszyscy inni domownicy, kto nastaje na jej życie. Ale zdawała sobie sprawę z tego, że przebywając pod tak czujną strażą, nigdy się tego nie dowie. Ktokolwiek chciałby ponownie spróbować wyrządzić jej krzywdę, z całą pewnością nie mógłby wykonać tego zadania. Lepiej, gdyby dano jej więcej swobody, nawet dopuszczono do kolejnego za­ machu na jej życie i wtedy przygwożdżono napastnika. Nie, wcale nie uważała, że jest niezniszczalna ani że zdoła stawić czoło każdemu niebezpieczeństwu. Ale mogli jej strzec jej ulubieńcy, a poza tym w ich towarzy­ stwie nie czuła się tak zastraszona jak w towarzystwie czterech krzepkich strażników, wyznaczonych jej przez Wulfrica. Postanowiła zatem od tego dnia trzymać przy sobie swych ulubieńców - a przynajmniej Bandytę i Rhiskę. Bandyta, choć był wilkiem, sprawiał wrażenie kompletnie oswojonego. Niemniej w ciągu kilku sekund potrafił 166

rozedrzeć na strzępy trzech dorosłych ludzi, a Rhiska wystraszyć kilku kolejnych. Zwierzęta mogły zapewnić jej całkowite bezpieczeństwo nawet poza zamkiem, choć cały czas przebywała w obrębie wysokich murów Shefford. Jeśli natomiast chodzi o tereny otaczające zamek, dziewczyna nie znała ich i przyznawała, że tam po­ trzebowałaby zbrojnej eskorty. Ostatecznie aż tak głupia nie była. Ale w samej warowni Shefford nikt nie będzie strzelał do niej z łuku ani próbował uprowadzić ją przez szczelnie strzeżone bramy zamku. Była gotowa przedstawić swój punkt widzenia Wulf­ ricowi podczas wieczerzy. Zabrała ze sobą Bandytę, który leżał pod stołem u jej stóp, a na ramieniu przysiadł Rhiska. Była przygotowana na rzeczową rozmowę. Ale Wulfric nie pojawił się przy stole. Czas płynął, a jego nie było. Wieczerza dobiegała końca, rycerz nie nadchodził. Teraz już nie była zła; ogarniała ją dzika furia. Przecież to on nastawał, by spędzali ze sobą jak najwięcej czasu, a tego dnia właściwie wcale go nie widziała. Dopiero kiedy wstawała już od stołu, ujrzała wcho­ dzącego do wielkiego holu Wulfrica. Przystanął w progu i obrzucił bacznym spojrzeniem rozległą salę. Musnął Milisant spojrzeniem, po czym ponownie szybko skiero­ wał je na dziewczynę. Wyraz jego twarzy, a właściwie zupełny jego brak, nie zmienił się od rana. Podniósł do ust dłoń, w której trzymał potężne udko gęsie, i oderwał zębami płat mięsa. Na wieczerzę obok zwykłej dziczyzny i ryb podano również pieczony drób. Czyżby wolał osobiście udać się do kuchni, niż siedzieć obok niej przy obficie zastawionym stole? W przeci­ wieństwie do Dunburh, gdzie już przed wieloma laty przeniesiono kuchnię do samego zamku, kuchnie w Shef167

ford znajdowały się po drugiej stronie dziedzińca. Dzięki temu wprawdzie do wielkiego holu nie napływał dym, lecz, zwłaszcza podczas zimowych miesięcy, podawane do stoły potrawy nie zawsze były gorące. Tak zatem do kuchni w Shefford można było łatwo się dostać, nie pojawiając się w wielkim holu - a w każ­ dym razie Wulfric mógł dotrzeć tam bez kłopotu, ponieważ swobodnie poruszał się po całym terenie. Jeśli tylko zapragnął uniknąć towarzystwa Milisant, mógł to zrobić, nie narażając się przy tym na to, że będzie cierpieć głód. Gdyby tylko jej zostawiono taką swobodę, przynaj­ mniej po to, by unikać jego towarzystwa... Ale czy podczas poprzedniego posiłku nie dał jej jasno do zrozumienia, że takiego wyboru jej nie zostawi? A to dolało jedynie oliwy do ognia trawiącego ją gniewu. Nie czekała, aż do niej podejdzie - tak naprawdę mężczyzna nie próbował wykonać najmniejszego ruchu. Stał po prostu u wejścia do wielkiego holu i spoglądał na nią wypranym z wszelkiego wyrazu wzrokiem. Ale Milisant nie obchodziło, w jakim nastroju jest Wulfric, sama miała kompletnie zwarzony humor. - Chciałabym zamienić z tobą kilka słów... na osob­ ności - oświadczyła, podchodząc do niego. Wulfric uniósł swe czarne brwi, ale nie okazał szcze­ gólnego zdziwienia. Ostatecznie nie tak dawno prosił ją o to samo i został odprawiony z kwitkiem. Dziewczyna wyczuła tok jego myśli i szybko dodała chrapliwym ze złości głosem: - Nie, nie po to, byśmy się całowali. - A więc wyłóż mi swoją sprawę tutaj i teraz. Jeśli zostaniemy sam na sam, dziewko, najprawdopodobniej znów dojdzie do pocałunków. 168

Milisant sama nie wiedziała, dlaczego pod wpływem tych słów na policzki napłynęły jej gorące rumieńce, a w brzuchu poczuła rozkoszny skurcz. Nie wypowie­ dział przecież tych słów zmysłowym tonem; o nie, tego żadną miarą nie dało się rzec. Mówił to cierpkim, zgryźliwym głosem, spoglądając na dziewczynę wilkiem. I wcale nie z powodu jego wyraźnego rozdrażnienia, lecz ze względu na ów osobliwy skurcz w żołądku, Milisant powiedziała znacznie łagodniej, niż zamierzała: - Chcę z tobą tu i teraz porozmawiać o moim uwięzieniu. Wulfric parsknął. - O uwięzieniu? - A jak to nazwiesz, skoro nie mogę ruszyć się na krok bez asysty czterech bydlaków? - Bydlaków? - Strażników, którzy z twego rozkazu nieustannie mi towarzyszą. Przez chwilę spoglądał na nią tępym wzrokiem, po czym twarz rozjaśnił mu uśmiech. - Nie, nie z mojego rozkazu. Przedsięwziąłem włas­ ne środki ochrony dla ciebie, a straż to tylko pomysł mego ojca. Czy nie zrozumiałaś jeszcze, dziewczyno, że obecnie jesteś zarówno pod jego ochroną, jak i moją? Milisant miała już na końcu języka jakąś ciętą, zjad­ liwą odpowiedź, lecz w ostatniej chwili zapanowała nad sobą. - To jest nie do zniesienia - powiedziała tylko. - Może być jeszcze gorzej, zanim cała sprawa się skończy - odparł rycerz. - Nie potrafię już wyobrazić sobie niczego gorszego. A poza tym taka ochrona jest zbyteczna. Popatrz tylko na nich. 169

Wskazała Bandytę, który siedział u jej stóp i spoglądał z zainteresowaniem na Wulfrica. Następnie ręką uzbrojo­ ną w skórzaną rękawicę zdjęła z ramienia Rhiskę i gwał­ townie uniosła go nad głową. Ptak nie próbował wzbić się w powietrze, lecz jedynie rozłożył skrzydła. Milisant musiała pochylić głowę, by uniknąć uderzenia potężnymi skrzydłami. - W Shefford te stworzenia wystarczą mi za ochronę. Powiedz to swemu ojcu. Zapewne źle się stało, że powiedziała to w formie rozkazu. Mężczyzna uniósł brwi, ale nie był to grymas gniewu. Jednak zaciśnięte gwałtownie usta mówiły wyraźnie, że bardzo nie podoba mu się ton dziew­ czyny. - Tam siedzi - powiedział, wskazując głową wielki komin. - A ty masz język, którym potrafisz dobrze... obracać. Zamierzał odejść, ale ona szybko położyła mu dłoń na ramieniu. - Ciebie usłucha chętniej. - A ja wysłucham cię chętniej, dziewko, jeśli swoje życzenia będziesz wyrażać w sposób bardziej... kobiecy. - Chcesz, bym cię błagała? - zapytała ze zdumieniem. - Byłoby to nader interesujące, ale... - Prędzej odgryzłabym sobie język. - ...ale niekoniecznie - zakończył i zachichotał. - Mia­ łem na myśli jedynie bardziej uprzejmy ton. Może to dla ciebie obce, ale mnie chodziło jedynie o to. Dziewczynie opadła szczęka pod wpływem zawoalowa¬ nej obelgi, jaką rzucił jej w twarz. Popatrzyła na niego płonącym wzrokiem i bez słowa odeszła. Rozmawiać z nim uprzejmie? Skoro każda rozmowa doprowadza­ ła ją do wściekłości i białej gorączki! Denerwował ją 170

każdym słowem i Milisant podejrzewała, że robi to celowo. Więc co tu mówić o pogodnym, spokojnym małżeństwie! Było to po prostu niemożliwe.

Rozdział dwudziesty siódmy Tydzień upłynął bez większych wydarzeń. Jedynie, jak na gust Milisant, przygotowania do wesela przebie­ gały stanowczo zbyt szybko. W ciągu tego tygodnia udało się jej ani razu nie pokłócić z Wulfrikiem, ale wynikało to raczej z tego, że rzadko ze sobą rozmawiali. Nawet gdy spotykali się podczas posiłków w wielkim holu, nie wymagał od niej, by zachwycała się jego towarzystwem. Musieli jedynie tworzyć pozory dla innych, którzy bacznie ich obserwowali. Milczenie Wulfrica odbierało Milisant odwagę, zapew­ ne dlatego, że nie potrafiła określić powodu jego nie­ ustannego napięcia. Nie wyczuwała w nim gniewu, lecz zachowywała czujność. Lady Anne bez przerwy wymyś­ lała różnorodne rozrywki dla dam. Między innymi z okazji ukończenia gobelinu zorganizowała niewielkie spotkanie, podczas którego serwowano wino, ciasta i słodycze. Gobelin zawieszono nad wielkim kominem. Dzięki niebieskiej nici dostarczonej przez Jhone rycerz bardziej przypominał sir Guy niż jego syna, za co Milisant była wdzięczna losowi. Niemniej rycerz przypo­ minał nieco Wulfrica i dziewczyna wciąż kierowała wzrok na przepyszną tkaninę. Dwukrotnie zaproszono do zamku wędrownych min¬ strelów. Były to wieczory spędzone na tańcach i ucie­ chach, do których przyłączyła się nawet Milisant, zapom171

niawszy na chwilę, że pragnęłaby być wszędzie, byle nie w zamku Shefford. Matka Wulfrica trzymała Milisant przy sobie i uczyła dziewczynę zarządzania gospodarstwem tak wielkiego zamku. Milisant nie miała odwagi wyznać wielkiej pani, że zajęcia tego typu są jej zupełnie obce. Starała się zatem zachowywać i mówić rzeczy jak najbardziej właś­ ciwe, by matka Wulfrica nie zorientowała się w jej ignorancji. Zdumiewała ją energia przepełniająca lady Anne. Ani chwili nie odpoczywała, nieustannie pojawiali się u niej mieszkańcy zamku z różnymi pytaniami, wyznaczała im prace, wysłuchiwała zwierzeń o nurtujących ich prob­ lemach. I nigdy nie widać było po niej znużenia. Nie, sprawiała wręcz wrażenie, iż w całym tym młynie rozkwita. Jedyną ujemną stroną przebywania w towarzystwie lady Anne było to, iż małżonka sir Guy rzadko opusz­ czała zamek. Z kucharzami w kuchni spotkała się tylko raz, gdyż ci przeważnie sami przychodzili do niej, by ustalić jadłospis. A do wszelkich zajęć poza zamkiem delegowała innych. Lady Anne wyznała Milisant, że nie znosi zimowych chłodów i dlatego, o ile to możliwe, unika wychodzenia na dwór. Milisant natomiast aż do bólu tęskniła za otwartą przestrzenią. Tak bardzo tęskniła za słońcem, nawet wątłym zimo­ wym, że pogodziła się z obecnością strażników i przynaj­ mniej raz dziennie opuszczała warownię. Dopiero burze śnieżne, które nadeszły pod koniec tygodnia, położyły kres tym przyjemnym eskapadom. Chłody jej nie prze­ szkadzały, lecz zadymki śnieżne przygnębiały ją, gdyż nie mogła wychodzić na otwarte przestrzenie. A na 172

zamkowym dziedzińcu, już w godzinę po nastaniu dnia, śnieg zamieniał się w szarobrązową breję. Ale tak naprawdę Milisant polubiła towarzystwo lady Anne i nie miała nic przeciwko towarzyszeniu jej. Przykra była tylko ta chwila, kiedy lady Anne oznajmiła Milisant, że termin jej zaślubin został przyśpieszony. Przebywały we dwie w komnacie sir Guy, gdzie lady Anne przechowywała w kufrach swego męża różnorodne, drogocenne zamorskie przyprawy. Temat przyśpieszo­ nego terminu ślubu lady Anne poruszyła w kuchni, dokąd zaniosła niektóre z nich. Całą sprawę jednak matka Wulfrica wyłożyła dopiero po powrocie do kom­ naty męża. W obliczu ataków na życie dziewczyny miesiąc, jaki ojciec Milisant dał córce na „poznanie" Wulfrica, stanowił zbyt długi okres. Tak w każdym razie oświadczyła lady Anne. - Musisz przyznać, że tydzień nie robi różnicy oświadczyła Anne. - Kiedy już pobierzecie się, niebez­ pieczeństwo minie. - To tylko domysły - odrzekła szybko Milisant. Ktoś może nastawać na moje życie z całkiem innych powodów. - Wątpliwe... - Ale niewykluczone. Może to być jakiś szaleniec, który ma do mnie żal i nie ma nic wspólnego z wrogami waszego rodu. Anne zmarszczyła czoło i dłuższą chwilę rozważała słowa dziewczyny. - Ale przecież zaatakowała cię cała grupa mężczyzn. A to wyklucza szaleńca. - Lady Anne, zauważ, że ataki na mnie bardzo się od siebie różniły. Moim zdaniem po raz pierwszy zaatakował mnie ktoś inny. 173

- Dlaczego tak sądzisz? - Ponieważ za pierwszym razem najwyraźniej zamie­ rzano mnie tylko porwać. Później próbowano dwukrot­ nie zamordować. Weź pod uwagę to, że człowiek, który po raz drugi nastawał na moje życie, zginął. Tak zatem nie powinno mi już nic zagrażać... z wyjątkiem tej pierwszej partii, która, próbując mnie porwać, miała nadzieję na wyciągnięcie od mego ojca okupu. Ale oni też musieli porzucić swój zamysł, skoro przy pierwszej próbie tak skutecznie pokrzyżowaliśmy im plany. Milisant bardzo chciała w to wierzyć; wiedziała jednak, że człowiek, który zginął, pracował dla kogoś innego. Ale o tym akurat Anne nie musiała wiedzieć. - Poza tym, skoro tydzień wcześniej nie robi różnicy, tydzień później również jej nie zrobi. Zaproszenia roze­ słano bardzo niedawno. Co będzie, jeśli w ceremonii naszych zaślubin zechce wziąć udział sam król? Czy nie wpadnie w gniew, kiedy pojawi się tu tylko po to, by dowiedzieć się, że już dawno po ślubie? Na te słowa matka Wulfrica zmarszczyła brwi. Nikt nie chciał celowo rozgniewać króla - zwłaszcza władcę tak porywczego jak Jan Plantagenet. Wprawdzie powszechnie wątpiono, by pojawił się na weselu, ponieważ zajęty był planowaniem kolejnej wyprawy za kanał, ale tak naprawdę nikt nie wiedział, czy nie pojawi się na weselisku. Zaproszono go tylko dlatego, że niezaproszenie władcy stanowiłoby śmiertelną obelgę. Poza tym spodziewano się przybycia wielu innych gości, których bardzo rozczaro­ wałaby zmiana planów i przyśpieszenie wesela. Wszystko to sprawiło, że Anne zmieniła zdanie. - W porządku, zapewnimy ci zatem tylko absolutne bezpieczeństwo. To będzie łatwe do wykonania pod warunkiem, że ani przez chwilę nie będziesz sama. 174

Milisant była przekonana, iż zostało to już postanowio­ ne wcześniej, gdyż matka Wulfrica nieustannie trzymała ją przy sobie. Ku swemu zdumieniu skonstatowała, iż towarzystwo starszej damy bardzo jej odpowiada. Kiedy napomknęła o tym swojej siostrze, Jhone odpowiedziała prosto: - Jest matką, która wychowała wiele córek. A tobie i mnie brakowało macierzyńskiej opieki i być może, nie zdając sobie z tego sprawy, bardzo za tym tęsknimy. Dlatego nie masz nic przeciwko temu, że traktuje cię jak własną córkę. Odczułam to sama, kiedy początkowo wzięła mnie za ciebie. Sądzę, że takie właśnie uczucia żywi do przyszłej synowej. Milisant nie sprzeciwiała się. Tak naprawdę chciałaby mieć taką świekrę jak Anne, gdyby tylko jej synem nie był tak szorstki i prymitywny mężczyzna jak Wulfric.

Rozdział dwudziesty ósmy Na zewnątrz szalała burza śnieżna, niosąc na swych skrzydłach przenikliwy ziąb, wnikający do zamku. Lo­ dowate przeciągi przechodziły przez wielki hol i po klatkach schodowych, wdzierały się każdą szczeliną w drzwiach i przez otwory strzelnicze każdej z wież, które jednak trudno było całkowicie zasłonić. Mieszkańcy zamku nawet w swych komnatach nosili grube zimowe opończe. By się rozgrzać, pito więcej niż zazwyczaj miodu. Przed wielkim kominem gromadziło się teraz trzykrotnie więcej osób niż zazwyczaj. Tego wieczoru lady Anne posłała Milisant do swej komnaty po dodatkową opończę, gdyż było jeszcze za wcześnie, by iść do łoża i tam pod miękkimi, grubymi 175

skórami szukać ciepła. Zebranych przed kominem domo­ wników bawił opowieściami ze swej ojczyzny stary Duńczyk i Anne świetnie się bawiła, tylko że było jej bardzo zimno. W pierwszej chwili Milisant chciała jej zaproponować, by tak jak ona włożyła pod suknię rajtuzy, ale natych­ miast doszła do wniosku, że starsza dama byłaby taką propozycją okropnie zgorszona. Tak więc, choć grubiej ubrana niż większość mieszkańców zamku, Milisant szybko przemierzyła klatkę schodową, w której panował lodowaty ziąb. Rhiskę zostawiła pod opieką Jhone przy ogniu w wiel­ kim holu, ponieważ ptak wyraźnie drżał z zimna. Ale Bandyta, porośnięty szarym, gęstym, grubym zimowym futrem, posłusznie ruszył za swoją panią. Stało się to z powodu światła, a raczej z jego braku. Płonąca w żelaznej kunie pochodnia zgasła z powodu lodowatych przeciągów i śpiesząca się dziewczyna wpadła na kogoś, kto właśnie schodził po schodach. Gdy się zderzyli, mężczyzna wymamrotał coś cicho pod nosem. Z mroku dobiegło głuche warczenie Ban­ dyty. Milisant odwróciła się, by uspokoić zwierzę, i nieoczekiwanie nabrała pewności, kim jest człowiek, na którego wpadła. Wilk uspokoił się sam, ponieważ wyczuł, iż człowiek ten nie stanowi zagrożenia dla jego pani. Takie samo zresztą wrażenie odniosła Milisant. Poczuła na ramionach silne męskie dłonie, usłyszała głos Wulfrica: - Mam nadzieję, że przyszłaś tu do mnie z powodów, które sprawią mi radość. Za jego plecami gorzała pochodnia, w której blasku dobrze widział, kogo ma przed sobą. Dziewczyna za176

stanawiała się tylko, skąd wiedział, że to ona, a nie jej siostra, ponieważ tego wieczoru obie miały na sobie takie same suknie. - Przysłała mnie tu twoja matka - odrzekła Milisant. Ale bądź pewien, że gdybym wiedziała, iż natknę się na ciebie... - Jeśli powiesz, że w takim razie poszłabyś w zupeł­ nie innym kierunku, gotów jestem cię uderzyć - prze­ rwał jej. Milisant zesztywniała. To właśnie chciała mu powie­ dzieć. - Cóż, to dziwne, ale twoje słowa wcale mnie nie zaskoczyły. Wulfric głośno westchnął. - Żartowałem. Dziewczyna z najwyższym trudem zapanowała nad sobą. - Doprawdy? Wcale nie chciała usłyszeć odpowiedzi. Pragnęła tylko znaleźć się jak najdalej od tego mężczyzny. Lecz on nie zdejmował dłoni z jej ramion. Przeciwnie, przytulił ją do siebie tak, że nagle poczuła się przy nim jak karzełek. - Z twojego tonu wnoszę, iż wątpisz we mnie. Ale czy kiedykolwiek dałem ci powód do myślenia, że mógłbym podnieść na ciebie rękę? I nie wspominaj tylko tamtej chwili, kiedy wziąłem cię za bezczelnego wieśnia­ ka. Ale nawet wtedy nie uderzyłbym, uważając, że jesteś niespełna rozumu. Nie musiał wcale wspominać o tym ich spotkaniu. W pamięci miała inne, o wiele bardziej przerażające i bolesne. Skoro potrafisz uderzyć zwierzę, Wulfricu, tym bardziej jesteś w stanie skrzywdzić kobietę. Podniosłeś 177

rękę nawet na Stompera i uderzyłbyś go, gdybym nie stanęła ci na drodze. - Przyrównujesz siebie do zwierzęcia? - zapytał z lek­ kim uśmiechem. Nie doceniała jego żartu. - Nie, ale przyrównuję twoje odruchy do odruchów dzikich bestii. Rycerz natychmiast stracił dobry humor. Dziewczyna poczuła, jak z całych sił zaciska dłonie na jej ramionach. Bardzo nie spodobała mu się replika Milisant. Zresztą dziewczyna sama natychmiast pożałowała swych słów. Ale nigdy nie potrafiła się powstrzymać, by mu nie dopiec. Tak zatem dała mu doskonały powód do kłótni, podczas gdy pragnęła jedynie, by pozwolił jej odejść. By naprawić błąd, zadała mu pytanie, na które od­ powiedź była prosta. Miała nadzieję, że położy ono kres ich rozmowie. - Skąd wiedziałeś, że nie jestem Jhone, siostrą Mili­ sant? Mogłam Bandytę posłać z nią. Tak naprawdę to jest teraz z nią Rhiska. Jak zatem odgadłeś, że ja to ja? - Nie chcę już wspominać o twoim zapachu, który jest jedyny i wyjątkowy. Poza tym masz zwyczaj zaciska­ nia ust, zupełnie jakbyś cały czas była spięta i zdenerwowana. To właśnie pozwoliło mi wpaść na ślad. - A jak myślisz, dlaczego? - odpaliła ze złością. - Sądzisz, że lubię się z tobą kłócić, dziewko? Zapew­ niam cię, że nie. A co z tobą? Jego ostatnie słowa dały Milisant doskonały pretekst, by przerwać tę niezręczną rozmowę. Przesłała mu zimny uśmiech i powiedziała: - Istnieje prosty sposób zakończenia naszej sprzeczki. Odchodzę, życząc ci miłego wieczoru. Poruszyła się, ale on nie puścił jej ramion.

- Nie tak szybko. Zarzuciłaś mi, iż kieruję się od­ ruchami dzikich bestii. Tak zatem, by cię nie roz­ czarować, może powinienem zademonstrować ci kilka takich odruchów. W ciszy, jaka zapadła po tych słowach, dotarło do Milisant z przerażającą jasnością, że na tych schodach są sami- Serce zabiło jej szaleńczo, kiedy mężczyzna przygar­ nął ją do swego potężnego torsu i przyłożył usta do jej warg. Pocałunek ten był pełen namiętności, niecierpliwości i... czułości - osobliwa krzyżówka, zarówno przerażająca, jak i niebywale pociągająca. Dotyk jego ciała przeraził dziewczynę, pobudził w niej wszystkie zmysły. Ramiona Wulfrica, opasujące ją ciasno, wprawiały ją w ciągły ruch, tak że ich ciała ocierały się o siebie. Słodki Jezu, nie mogła tego znieść, a jeszcze trudniej było się jej oprzeć ogarniającym ją uczuciom. Wrażenia były cudowne, ciało przenikały rozkoszne dreszcze, zalewał ją od środka żar. Nawet nie zdając sobie z tego sprawy, zarzuciła mu ramiona na szyję. Najwyraźniej potraktował to jako całkowite poddanie się dziewczyny, gdyż chwycił ją na ręce i poniósł schodami. To ją otrzeźwiło, sprawiło, że odzyskała zdrowy rozsądek. Ogarnął ją strach. - Dlaczego mnie niesiesz? - zapytała bez tchu. - Tak będzie szybciej. - Szybciej, gdzie? - Tam, gdzie zmierzamy. - A dokąd zmierzamy? Nieważne. Po prostu puść mnie. - Pewnie, że puszczę. Puścił, ale wcale nie postawił na ziemi. Łoże, na którym spoczęła, było rozkosznie miękkie. Mężczyzna 179

położył się na dziewczynie. Ogarnęła ją panika, kiedy skonstatowała, że pod jego ciężarem nie jest w stanie wykonać najmniejszego ruchu. Po pięciu minutach, a zapewne szybciej, dzięki ruchom ciała oraz pełnym namiętności i czułości pocałunkom Wulfrica przestało jej to doskwierać. Tak naprawdę pokonał jej opór ciężarem swego ciała, który stanowił dla dziewczyny zupełnie nowe doświad­ czenie. Nigdy jeszcze w życiu nie czuła się tak jak w chwili, kiedy Wulfric trzymał ją w ramionach. Pragnęła go objąć i jeszcze mocniej do siebie przytulić. Pragnęła oddawać mu pocałunki. Pragnęła... Podobnie jak poprzednio, kiedy ją całował, opuściła ją wszelka rozsądna myśl. Ogarnęła ją pożoga zmysłów. A on jeszcze bardziej ją rozpalał. Najpierw ciałem, którym poruszał delikatnie, ocierając się o nią, sprawiając, że dziewczyna straciła dech od jego pocałunków, potem zaczął pieścić dłońmi jej ciało. Miała na sobie rajtuzy, więc nie poczuła nawet chłodu, kiedy uniósł jej suknię. Pojęła, co się święci, dopiero w chwili, gdy na skórze brzucha poczuła ciepło jego dłoni. Było to zaledwie muśnięcie, po czym jego nie­ cierpliwe palce przesunęły się niżej i... Gdy jego palce wślizgnęły się między jej nogi, było to najbardziej niewiarygodne uczucie, jakiego doznała w ży­ ciu. Odnosiła mgliste wrażenie, że nie powinna pozwolić mu na to, ale po chwili odepchnęła od siebie wszelką rozsądną myśl i poddała się czarowi chwili. Doznawała upojenia, kiedy jego dłoń błądziła po jej udach; było to tak miłe, tak rozkoszne, a jednocześnie aż bolesne. I nagle przyszło napięcie, przyszło nieoczekiwanie, ogar­ nął ją kompletny zamęt, poczuła, jak coś w niej na­ brzmiewa, a następnie cudowne rozluźnienie... 180

Ktoś zakaszlał, chrząknął, znów zakaszlał, tym razem znacznie głośniej. Wulfric ordynarnie zaklął. Milisant poczuła, iż męż­ czyzna zsuwa się z niej. Dopiero po dłuższej chwili dotarło do jej świadomości, że w komnacie oprócz nich znajduje się ktoś jeszcze. Kiedy otworzyła oczy, ujrzała stojącego w drzwiach komnaty rodziców Wulfrica - bo do niej zaniósł ją narzeczony - Guy de Thorpe'a, który niefrasobliwie oglądał sobie paznokcie. Na policzki wystąpiły jej krwiste i gorące rumieńce. Nigdy w życiu jeszcze nie była tak zmartwiała jak w tej chwili. Ogarnięta straszliwym wstydem, Milisant zesko­ czyła z łoża i jak strzała wybiegła z komnaty, nie patrząc nawet w stronę ojca Wulfrica. Zawstydzenie nie opuściło jej nawet wtedy, gdy wróciła już do wielkiego holu i musiała oświadczyć lady Anne, że zwłokę spowodowała jej rozmowa z Wulf­ rikiem. A na myśl o tym, co robiła z Wulfrikiem i co sobie o niej pomyślał Guy de Thorpe, ogarniał ją jeszcze większy wstyd. I nie miała nic na swoje usprawiedliwie­ nie. Nie stawiała Wulfricowi szczególnego oporu. A na koniec wręcz oddawała mu pocałunki, pieszczoty i nie­ zmiernie się jej to podobało.

Rozdiał

dwudziesty dziewiąty

- Twoja synchronizacja w czasie pozostawia wiele do życzenia, ojcze - odezwał się zjadliwie Wulfric, kiedy ucichły już kroki umykającej z komnaty Milisant. - Doprawdy, myślałem, że nie muszę nic synchroni­ zować w czasie, skoro ty masz jeszcze cały tydzień, 181

zanim Kościół usankcjonuje takie twoje igraszki, jakich byłem świadkiem. Wulfric parsknął. - Zaoszczędź mi morałów! Sam nie miałbyś ochoty ich słuchać. Guy zachichotał. - Żadnych morałów. Mówię tylko, iż miałeś dużo szczęścia, że to ja otworzyłem te drzwi, a nie twoja matka czy ktoś inny z rodziny. Co za diabeł cię podkusił, by brać dziewczynę do łoża w tej właśnie komnacie? Na twarzy Wulfrica pojawiły się krwiste rumieńce. Nie obchodziło go, do jakiego łoża i w jakiej komnacie zabierze dziewczynę. A to akurat było pod ręką. Jednak sam fakt, że go to nie obchodziło, był bardzo niepokojący. Czy kiedykolwiek wykazywał aż taką bez­ myślność w tych sprawach? O ile sobie przypominał, nigdy. Milisant sprawiała, że się kompletnie zapominał, czy to w gniewie, czy w miłosnym uniesieniu. Sprawiała, że nie dbał ani o miejsce, ani o czas, ani o konsekwencje. Co w tej dziewczynie tkwiło, iż tak wstrząsnęła jego zwykłym, zdrowym rozsądkiem? Gdyby nawet znał odpowiedź na to pytanie, nie zmieniłoby to faktu, że w obecności Milisant zawsze zachowywał się kapryśnie i nieodpowiedzialnie. Nie zmieniłoby to również faktu, że ilekroć widział Milisant, nawet po drugiej stronie zatłoczonej komnaty, pożądał jej do szaleństwa. I z tym właśnie najtrudniej było mu się pogodzić. Jeszcze tydzień do zaślubin? Czas ten wydawał mu się wiecznością. - Tak, wiem, że postąpiłem bezmyślnie - odparł czekającemu na odpowiedź ojcu. - Ale w tamtej chwili w ogóle nie myślałem... jeśli rozumiesz, co mam na 182

myśli- Szukałem ciebie. Matka posłała Milisant z jakimś zleceniem. Spotkaliśmy się tu na górze całkiem przypad­ kowo. Guy ze zrozumieniem pokiwał głową. Dobrze wie­ dział, że mężczyznę może porwać bez reszty namiętność i pasja. Zmienił zatem temat. - Czy z ważnego powodu mnie szukałeś? - Niezupełnie - odparł Wulfric, wzruszając lekko ramionami i pragnąc w ten sposób ukryć, jak w istocie był to ważny problem. W każdym razie dla niego. Zwykła ciekawość. Guy uniósł brwi. - Tak? - Czy znasz może kogoś, kogo można określić mia­ nem przemiłego olbrzyma? - Oczywiście, król Ryszard - odparł po chwili zasta­ nowienia Guy. - Był olbrzymem, to fakt, miał blisko dwa metry wzrostu. Ale przemiły? Parsknął krótkim śmiechem. Wulfric potrząsnął głową. - Nie chodzi o Ryszarda. Nie o kogoś, kogo nie ma już pośród nas. - Ha! No cóż, mego wasala Ranulfa Fitza Hugh również można nazwać olbrzymem i rzeczywiście wielu tak go nazywa. Zaiste, poza Lwim Sercem, nie spotkałem nikogo tak wysokiego jak Ranulf. Ale przemiły? Zanim został moim wasalem przez małżeństwo z Reiną z Clydon, służył jako najemnik. A jakiego człowieka wojny można nazwać przemiłym? - Moim zdaniem taka cecha to rzecz względna. Ale Fitz Hugh jest za stary. Guy parsknął, jakby to jemu ciśnięto w twarz obelgę. - Ranulf jest w znakomitej... 183

Zniecierpliwiony Wulfric machnął ręką, przerywając ojcu. - Nie, nie chodzi mi o to, po prostu jest za stary na człowieka, którego szukam. Ten ktoś jest mniej więcej w moim wieku. Guy zmarszczył brwi. - Po co ci ten olbrzym? - zapytał zaintrygowany. - Nie potrzebuję olbrzyma - odparł wymijająco Wul­ fric. - Po prostu ktoś o nim wspomniał, a mnie zaintrygowało, kim on jest. - Więc dlaczego nie zapytasz tego kogoś? - odrzekł filuternie Guy. Doskonała rada, ale ten ktoś był ostatnią osobą, którą Wulfric by zapytał. - Gdyby istniała taka możliwość, natychmiast bym to zrobił - burknął gniewnie rycerz. - Nieistotne. Jak wspomniałem, jestem tylko ciekaw. Zresztą, jak sam mi to wykazałeś, to sprzeczne określenia; „przemiły" i „ol­ brzym" to osobliwe połączenie. Guy zachichotał. - Teraz ty mnie intrygujesz. Jeśli dowiesz się w koń­ cu, kim jest ten olbrzym, powiadom mnie.

Po opuszczeniu wschodnich lasów, gdzie skruszywszy lód w niewielkim jeziorku, Wulfric wziął kąpiel w lodo­ watej wodzie, rycerz wracał do zamku. Nic nie robiło tak dobrze na rozjaśnienie rozbieganych myśli i ugaszenie trawiącej ciało i zmysły namiętności jak kąpiel w prze­ rębli. Śnieg ciągle jeszcze padał, ale wichura nieco ucichła. Mimo że noc była bezksiężycowa, biała pokrywa śniegu sprawiała, że człowiek poruszał się bez trudu w nocnym 184

mroku. A płonąca w oddali pochodnia nadawała kieru­ nek, choć czynił to odruchowo, gdyż pogrążony był w posępnych myślach o Milisant Crispin i jej „przemiłym olbrzymie". Kiedy Rajmund przekazał mu treść rozmowy, jaką odbył z siostrą Milisant, Wulfric nie wątpił, iż Jhone skłamała, twierdząc, że nie wie, komu jej siostra oddała serce... i że obie bliźniaczki postanowiły chronić tego człowieka. A to sprawiało, iż Wulfric był jeszcze bardziej zdecydowany dojść prawdy. Gdyby nie istniała moż­ liwość, że obaj mężczyźni wejdą sobie w drogę, nie istniałaby też potrzeba zatajania tak skrzętnie jego tożsamości. Z pewnością w przyszłości Wulfric zmierzy się z tajemniczym olbrzymem i myśl o tym, że nie będzie nawet wiedział, kim on jest, była mu nienawistna. W pewnej chwili spostrzegł, że płonący płomień pochodni zamienił się w obozowe ognisko, a on znalazł się bardzo blisko niego. Wokół ognia kuliło się trzech mężczyzn. Wulfric bez wahania ruszył w ich stronę, pewien, że nie zabłąkał się aż tak daleko, by opuścić ziemie Shefford. - Dlaczego spędzacie noc tutaj, skoro niedaleko jest zamek, w którym dostalibyście serdeczną gościnę? - za­ pytał Wulfric, kiedy już zatrzymał wierzchowca przed nieznajomymi. Cała trójka zerwała się z ziemi w chwili, gdy dostrzegła zbliżającego się jeźdźca. Stali i czekali, spoglądając czujnie na nadjeżdżającego. Ręce trzymali przy głowniach mie­ czy. Ale ostatecznie go nie znali i choć nadciągał samotnie, ludzie zastawiający zasadzki często wypuszczali jednego, by uśpił czujność ofiar. W końcu jeden z nieznajomych odezwał się pierwszy: - Nie jesteśmy kłusownikami, milordzie. I8J

Sprawiali wrażenie zwykłych najemników, więc Wulf­ ric powiedział: - Spokojnie, człowieku. Wcale nie wziąłem was za kłusowników. Kłusownicy wraz z zachodem słońca wracają do domów. - Przejeżdżamy tylko przez te ziemie - odezwał się drugi z nieznajomych. - A opuściliśmy gościniec, by założyć obóz, ze zwykłej obawy przed rabusiami. Wulfric skinął głową. Było to całkiem zrozumiałe i tak czyniła większość podróżnych. A także, jako obcy na tych ziemiach, nie mogli wiedzieć, że rabusie unikali terenów Shefford jak diabeł wody święconej. Oczywiście, istnieli zaciekli wrogowie króla Jana, którzy życzyli Shefford jak najgorzej tylko dlatego, że twierdza pozo­ stawała wierna królowi. Ale przecież ojciec Wulfrica nigdy nie wspomniał o tym, że mógłby mieć podobne kłopoty. Tak zatem wziął ich słowa za dobrą monetę. - Jeśli szukacie zatrudnienia, w Shefford go nie znajdziecie, lecz na tę noc możecie rozłożyć pod zam­ kowym dachem przy ciepłym palenisku swe posłania. Była to próba. Tak zatem, gdy nie otrzymał natych­ miastowej odpowiedzi, zrodziło się w nim pierwsze podejrzenie, że obcy nie są tymi, za kogo się podają. Zagrał w nim instynkt. Wulfric zaczął bacznie przyglądać się przybyszom. Dwóch, którzy zabrali głos, wyglądało na zwykłych wieśniaków, lecz trzeci był wielki, przystojny, a w oczach palił mu się ogień wielkiej inteligencji. A jednocześnie w jego postawie i zachowaniu było coś protekcyjnego, co mówiło, że nie obawia się żadnego niebezpieczeństwa i jest przekonany, iż w razie potrzeby bez trudu rozprawi się z Wulfrikiem. Zazwyczaj tacy ludzie byli albo 186

głupcami... albo tak sprawni w walce, że mieli podstawy niczego i nikogo się nie obawiać. Wulfric zastanawiał się chwilę, czy będzie miał okazję to sprawdzić. Być może, ale z pewnością nie tego wieczoru, gdyż mężczyzna postanowił naprawić błąd, jakim było jego i jego towarzyszy milczenie, i powiedział: - Dach nad głową i ogień? Bardzo to doceniamy. Słyszeliśmy jednak, że Shefford jest zamknięty dla wędrowców, i dlatego nie próbowaliśmy nawet prosić o gościnę. Czyżbyś sądził, panie, iż ze względu na paskudną pogodę zrobią dla nas wyjątek? Nie chcieliby­ śmy zwijać teraz obozu tylko po to, by spod bram odprawiono nas z niczym. - Zapewniam, że was wpuszczą. - A kim jesteś, panie, że tak mówisz? - Wulfric de Thorpe. - A, syn samego wielkiego earla - odparł z uśmiechem mężczyzna. - To wielka łaska dla nas, mój panie. Twoja sława cię wyprzedza. - Doprawdy? - zapytał sceptycznie Wulfric. - Jeśli jed­ nak zamierzacie udać się ze mną do zamku, to pośpieszcie się. Dość długo przebywam już pod gołym niebem i jestem mocno zziębnięty, tak samo zapewne jak i wy. Przybysze w pośpiechu zwinęli obóz i ruszyli za Wulfrikiem do zamku. Tam gospodarz polecił straży odpowiednio zająć się gośćmi, a następnie dopatrzyć, by z rana opuścili warownię. Polecił też swym ludziom, by dyskretnie ruszyli ich tropem i sprawdzili, czy rzeczywi­ ście opuszczą ziemie Shefford. Krzepił się nadzieją, że jego podejrzenia są bezpod­ stawne. A jednak okazało się, iż miał rację, kiedy wysłany ich śladem człowiek nie wrócił. Po żmudnych poszukiwa­ niach znaleziono go wreszcie z poderżniętym gardłem, 187

częściowo zakopanego w śniegu w pobliskim lesie. Trójki mężczyzn nie spotkano już więcej, choć rozesłano na wszystkie strony liczne patrole. Wulfric wyznaczył też hojną nagrodę za pochwycenie złoczyńców. Lecz jeśli ich herszt był naprawdę tak inteligentny, na jakiego wyglądał, Wulfric wątpił, by tych ludzi odnaleziono. Wątpił też, niestety, by opuścili jego ziemie.

Rozdział trzydziesty Do zamku zaczęli zjeżdżać pierwsi weselni goście. Zaproszono również króla Jana, lecz nikt nie oczekiwał, że monarcha się pojawi. Tak więc ogromne było za­ skoczenie, kiedy na pięć dni przed weseliskiem u wrót zamku Shefford pojawiła się jego ogromna świta. Goszczenie króla Anglii można było uważać zarówno za wielki honor, jak i straszliwą katastrofę. Jeśli władca zostawał na dzień lub dwa, stanowiło to honor. Jeśli gościł dłużej, wizyta taka kończyła się fatalnie, gdyż wszystkie spiżarnie zamku zostawały kompletnie ogołoco­ ne, a mieszkańcy warowni aż do następnych żniw musieli cierpieć głód i niedostatek. To, że Jan pojawił się w Shefford na pięć dni przed zaplanowanymi uroczystościami weselnymi i zamierzał zapewne zostać dłużej, mogło doprowadzić do ruiny nawet tak wielki majątek jak Shefford, gdyby earl nie zaplanował dokładnie wszystkiego wcześniej i nie ściągnął zapasów ze wszystkich swych posiadłości. Spyżę ściąg­ nięto nawet z terenów leżących nieopodal Londynu, a wielu wasali również udostępniło suwerenowi swe magazyny. 188

przez ostatnie tygodnie myśliwi i sokolnicy zamkowi mieli ręce pełne roboty, zatem teraz w zamku była wielka obfitość solonego mięsiwa. Żywność nie stanowiła więc problemu. Problemem była zastawa i opraw*a każdego posiłku, które powinny olśnić i zrobić wrażenie na tak ważnej osobie jak król Jan. Poza tym lady Anne obiecała użyczyć przypraw ze swego drogocennego magazynu, a sir Guy był przeko­ nany, iż żona nie zawiedzie go w potrzebie. Jej mąż mógł utyskiwać na pobyt króla w jego zamku, lecz Anne była zachwycona gościną, gdyż w świcie króla Tana przebywało wiele najwyżej postawionych dam, w tym królowa, i małżonkę pana zamku czekało wiele rozrywek, a przede wszystkim tak zawsze przez niewiasty upragnionych plotek. Milisant również ekscytowałoby spotkanie z królem, gdyby dziewczyna nie była tak przerażona tym, że nieuchronnie zbliżają się jej zaślubiny z Wulfrikiem. Martwiło ją, że nie pojawił się jeszcze jej ojciec, a co gorsza - nie przesłał też żadnej wiadomości. Obawiała się, że Nigel w ogóle nie ma zamiaru pojawić się w Shefford, co stanowiło dlań najprostszy sposób uniknięcia dotrzymania układu, jaki zawarł z córką. Wbrew własnej woli podarował jej miesiąc i teraz był pewien, iż Milisant zmieniła swe zdanie co do Wulfrica. Ale tak naprawdę nie chciał się o tym osobiście przekonywać. Uważał, że jeśli nie pojawi się na zaślubinach, to przynajmniej będzie na nich jego córka, będzie oblubieniec i jego rodzice, którzy dopatrzą, by ceremonii stało się zadość; cere­ monii, której pragnęli wszyscy z wyjątkiem panny młodej... I co tu dużo mówić, również pana mło­ dego. 189

Jeśli chodzi o pana młodego, Milisant nie była pewna; w końcu o mało nie miłował się z nią w sypialni swoich rodziców. Gdyby do tego doszło, położyłoby to kres jej nadziejom co do uniknięcia tego związku. Dobrze zdawała sobie z tego sprawę. I on też. Ale nawet wcześniej jego zachowanie sugerowało, iż pogodził się z myślą, że Milisant zostanie jego żoną. Zapewne w dalszym ciągu nie chciał tego związku, lecz najwyraźniej stracił wszelką nadzieję, iż go uniknie. Ale mógł też zrezygnować z oporu. Ostatecznie związek małżeński nie odbierał mężowi prawa szukania miłości gdzieś indziej, szukania gdzieś indziej szczęścia, podczas gdy żona nie mogła tego zrobić... chyba że w chwili gniewu i rozpaczy targnęłaby się na swoje życie lub na resztę swych dni zamknęła się w niedostępnej wieży, co w pewnych okolicznościach było najlepszym rozwiąza­ niem. Żona nie miała wyboru. A mąż miał wiele możliwości. Był to kolejny powód, dla którego Milisant nienawidziła swego kobiecego ciała, w jakim przyszło jej pojawić się na świecie. Przybycie króla Jana boleśnie przypomniało jej wszyst­ kie te rozterki. Co gorsza, kiedy władca przejeżdżał pod uniesioną kratą w bramie zamku, Jhone oświadczyła, iż obecność króla czyni małżeństwo wręcz przymuso­ wym. Ostatecznie przybył tu, by być świadkiem zdarze­ nia. Gdyby zaślubiny nie odbyły się... Jak wyjaśnić ten fakt, nie wystawiając obu rodzin na pośmiewisko całego kraju? Czy Milisant mogłaby zrobić coś takiego swemu ojcu lub lady Anne, którą zdążyła już bardzo polubić? Czy miała inne wyjście? Zaakceptować gwałt na swojej osobie! Zaakceptować to, że w przyszłości każdą jej radość mąż 190

będzie twardo tępić. Nie, ta myśl była nie do zniesienia. Ale przecież musiała istnieć jakaś droga ucieczki od oczekujących ją kajdan. Milisant została przedstawiona parze królewskiej tego wieczoru przed posiłkiem. Jhone osobiście dopatrzyła, by jej siostra była odpowiednio wystrojona na tę okazję. Niewygodna suknia oraz jedwabny stanik w głębokim, królewskim błękicie ciężarem dorównywały brzemieniu trosk i rozpaczy spoczywających na barkach dziewczyny. Ale królowa pochwaliła urodę Milisant, co bardzo połechtało dumę Jhone, albowiem siostry zostały przed­ stawione jednocześnie. Sama królowa przedstawiała sobą zachwycające zjawi­ sko. Powszechnie mówiono, że nic i nikt nie dorównuje jej urodzie. I była to prawda. Wszyscy zgromadzeni przy stołach goście spoglądali na władczynię z zachwytem, osłupieniem i uwielbieniem. Nawet Milisant, która rzad­ ko kiedy przykładała wagę do czyjegokolwiek wyglądu, była pod wielkim wrażeniem. Ale nie mniejsze wrażenie wywarł na niej sam król Jan. Jak na mężczyznę w średnim wieku Jan wciąż był bardzo przystojny, zgoła charyzmatyczny, z ujmującym uśmiechem na twarzy. Aż trudno było uwierzyć, że połowę mieszkańców kraju stanowili jego zaciekli wro­ gowie. Ale w skład tej połowy z całą pewnością nie wchodziły niewiasty, ponieważ Jan znany był z tego, że gdy w grę wchodziły kobiety, potrafił rozsiewać wokół siebie ogromny czar. Jedynym, co mogło budzić zdziwie­ nie, było to, że pozostając wciąż takim samym kobiecia­ rzem jak za młodych lat, zdołał zdobyć za żonę śliczną i rozkoszną kobietę. Na nieszczęście Milisant mogła przekonać się o tym na własnej skórze, gdy późnym wieczorem tego samego 191

dnia odnalazł ją jeden z osobistych pokojowców Jana z poleceniem, by się stawiła w przytomności króla. Pretekstem, ponieważ nikt nie mógł odmówić żądaniu monarchy, było to, że para królewska chciała w zaciszu prywatnej komnaty pogratulować jej wspaniałego związ­ ku małżeńskiego. Milisant, dla której związek ten nie miał w sobie nic wspaniałego, z ciężkim sercem ruszyła za pokojowcem do komnaty króla. Jhone, świadoma uczuć nurtujących jej siostrę, prze­ strzegła ją, by przynajmniej była uprzejma i nie zapomi­ nała, że król przybył do zamku po to, aby zaaprobować jej związek z Wulfrikiem. Inna sprawa, że akceptacja ta wcale nie była potrzebna, gdyż związek obu rodów dawno już zaakceptował król Ryszard. Ale i bez porad siostry Milisant wiedziała aż za dobrze, iż nie może wylewać swych żalów przed człowiekiem o reputacji króla Jana. Był suwerenem i znano go z tego, że nikomu nie udzielał pomocy, jeśli sam z tego nie wynosił jakichś korzyści. Była to wiedza tak powszechna, że nie trzeba było przebywać na dworze i być uwikłanym w różne intrygi, by o tym wiedzieć. Królowa natomiast... Milisant rozważała pomysł, czyby nie zwierzyć się właśnie żonie Jana. Izabela* była młoda i sprawiała wrażenie bardzo przystępnej. Jeśli ktokolwiek byłby w stanie zrozumieć awersję dziewczyny do mał­ żeństwa z tak gwałtownym mężczyzną jak Wulfric, to osobą taką była właśnie królowa. Ale Milisant nie była pewna, czy powinna zwracać się do Izabeli o pomoc. Chciałaby najpierw porozmawiać z nią w cztery oczy, by wysondować, w jakim stopniu

* Izabela d'Angouleme - druga żona Jana bez Ziemi. 192

może liczyć na pomoc królowej. Wiedziała, iż pewne niewiasty nie uczyniłyby tego za skarby królestwa. Liczyła na to, że uda się jej porozmawiać z królową podczas wieczornego spotkania, lecz kiedy wprowadzono ją do królewskiej komnaty, Izabeli tam niej było... w każdym razie jeszcze nie było. Ale nie zwróciła na to uwagi nawet wtedy, gdy zatrzasnęły się za nią drzwi komnaty. Królowa mogła się spóźnić albo też pokojowiec sprowadził dziewczynę za wcześnie. Natomiast w izbie przebywał król Jan i Milisant była z nim sam na sam. Niezwykły był to widok - król bez otoczenia służących i lordów, którzy zawsze roili się wokół niego, nawet w sypialni. Monarcha miał na sobie prostą, długą kiecę, przewiązaną w pasie luźno pasem. Jan najwyraźniej zażył już kąpieli i wymaścił się pachnącą wodą - komnatę w każdym razie wypełniał bardzo miły zapach. Kosze ogniowe ustawione w każdym rogu komnaty sprawiały, że w izbie panował wręcz nieznośny upał. Ale dla wygody króla nie szczędzono niczego, tracąc bezcen­ ne paliwo. Władca siedział na ustawionym pośrodku komnaty krześle o wysokim oparciu, które swymi rzeźbami i srebrną inkrustacją przypominało wręcz tron. Popijał z wyłożonego drogimi kamieniami kielicha i spoglądał w stronę Milisant; puchar pochodził zapewne z jego własnego skarbca. Król nie zostawiał swych skarbów nawet wtedy, gdy wyruszał w objazd swego królestwa. W izbie panowała kompletna cisza. Cisza i uporczywe spojrzenie króla przeciągały się; dziewczynę ogarnął lekki niepokój. Może król taki miał zwyczaj, ale Milisant nie była do tego przyzwyczajona... wręcz uznała takie za­ chowanie za grubiańskie. 193

Miała właśnie zamiar coś powiedzieć, by przerwać milczenie, ale król odezwał się pierwszy. - Podejdź tu, dziecko. Chcemy ci się lepiej przyjrzeć w pełnym świetle. Komnata była rzęsiście oświetlona. A zatem władca nie miał najlepszego wzroku. Ale Milisant nie zamierzała na ten temat robić jakichkolwiek uwag, gdyż Jan mógł być przesadnie wrażliwy na punkcie swego wieku. Bez słowa podeszła do jego krzesła. Kiedy tak stała przed królem, Jan dłuższą chwilę taksował ją od stóp do głów bacznym wzrokiem. Zazwyczaj robił tak, kiedy miał do czynienia z ba­ ronami, którym odbierał odwagę swoim orlim spoj­ rzeniem. Dla Milisant było to bardzo przykre i dokucz­ liwe. Tak zatem doznała ogromnej ulgi, kiedy król przerwał wreszcie milczenie. Ale odezwał się na temat, który wcale nie przypadł do gustu nie przyzwyczajonej do komplementów dziewczynie. - Powinien mi powiedzieć, jak bardzo jesteś piękna rzekł gniewnie. - Kto? Ale Jan, zamiast wyjaśnić, o kim mówi, dodał tajem­ niczo: - Ale do celu można dojść różnymi sposobami, prawda? A niektóre z tych sposobów mogą mieć ten dodatkowy walor, że są przyjemne i miłe. - Obawiam się, że nie rozumiem, o czym mówisz, Wasza Wysokość. - Chodź i usiądź tu, a ja ci wszystko wytłumaczę odrzekł i zachęcająco poklepał się po kolanach. - Nie jestem już w wieku, by siadać mężczyznom na kolanach - odparła drżącym głosem Milisant. Zachichotał, jego zielone oczy rozbłysły. 194

- Żadna kobieta nie jest na to za stara. Być może była zbyt prostolinijna, by zrozumieć, co go tak rozbawiło. Ale wiedziała jedno: nie chciała siadać mu na kolanach. Był w wieku jej ojca i być może chciał traktować ją po ojcowsku, ale przecież w żaden sposób nie przy­ pominał jej rodzica. Jego uśmiechy były zbyt zmysło­ we. I spoglądał na nią... cóż, spoglądał na nią tak samo jak Wulfric, co było bardzo krępujące, zważywszy na to, kim był. Ale to zapewne nic nie znaczyło. Był przecież żonaty z najcudowniejszą kobietą na świecie, o której marzyłby każdy mężczyzna. Na wszystkie kobiety zapewne spog­ lądał w taki sposób, jakby zostały stworzone wyłącznie dla niego. Przed zdobyciem Izabeli mógł sobie tak myśleć - świadczyła o tym jego reputacja - ale to już była przeszłość. Tak zatem zignorowała jego sugestię i wróciła do sprawy, w jakiej została wezwana przed oblicze królew­ skiej pary. - Godzina jest już późna, Wasza Wysokość. Jeśli zatem masz mi coś do powiedzenia, powiedz, proszę, a następnie udam się do łoża. Król zerknął w stronę własnego posłania, po czym znów przeniósł wzrok na dziewczynę. Ona oddała mu obojętne spojrzenie. Jan zmarszczył brwi. - Dziewczyno, czy jesteś tak niewinna, na jaką wy­ glądasz? - zapytał. Teraz z kolei Milisant zmarszczyła brwi. - Niewinna jak? - Czy miłujesz de Thorpe'a? Pytanie było nieoczekiwane i otwierało nowe pole do spekulacji. Nie zamierzała zwierzać się królowi ze swych 195

trosk, ale skoro sam nalegał, postanowiła wyznać mu całą prawdę. - Nie, muszę powiedzieć Waszej Wysokości, że go nie kocham - oświadczyła cicho. - Wyśmienicie. - Zmieszał dziewczynę swym nieby­ wale czarującym uśmiechem, a jego kolejne słowa wpro­ wadziły Milisant w jeszcze większą rozterkę. - A zatem nie będziesz mieć nic przeciwko temu, by cię odrzucił? - Niczego innego nie pragnę, ale obawiam się, że to niemożliwe - powiedziała i ciężko westchnęła. - Bo jak dotąd nie dałaś mu do tego powodu. Ale możemy to łatwo załatwić. A na dodatek z rozwiązania, jakie ci proponuję, oboje będziemy mieć wielką korzyść i przyjemność. - Jakiego rozwiązania? Jan gwałtownie wstał z krzesła. - Daj spokój, to przecież oczywiste - powiedział, obejmując dziewczynę i kierując ją w stronę swego łoża. Sprawa naprawdę była prosta i oczywista, lecz Milisant nie chciała posunąć się aż tak daleko, by dać Wulfricowi tak istotny powód zerwania kontraktu ślubnego. Poza tym była mocno poruszona. Wezwano ją do sypialni króla po to, by poszła z władcą do łoża. To dlatego królowa była nieobecna. A monarcha nie był przy­ zwyczajony do tego, by poddani mówili mu: nie. Ale tym razem nie docenił swojej ofiary. Milisant nie była potulnym stworzeniem, które mogła zastraszyć jego władza i potęga. To, że był królem, a na dodatek jej królem, robiło wielką różnicę jemu, ale nie Milisant. Mając jednak wciąż żywo w pamięci przestrogi Jhone, powstrzymała się od reakcji, jaką okazałaby w przypadku, gdyby ktoś inny rzucił jej w twarz taką obelgę, jakiej doznała od króla. Zatrzymała się w pół kroku, zmuszając 196

Tana, by zrobił to samo. Władca, nie zabierając ręki z jej ramion, popatrzył pytająco na Milisant. - Dziękuję Waszej Wysokości za propozycję, ale nie mogę jej przyjąć - odparła dzielnie i spokojnie. Najwyraźniej swymi słowami kompletnie zbiła króla z tropu. Ale po chwili władca przybrał wyraz twarzy, jakby miał wybuchnąć śmiechem. Na koniec zapytał z wyraźnym rozbawieniem: - A to dlaczego? - Bez obrazy, Wasza Wysokość, ale jesteś niebywale atrakcyjnym mężczyzną i czuję, że nie jestem ciebie warta. A zatem nasz związek traktowałabym jako zwykłe barłożenie się, a nie byłabym w stanie znieść tej myśli. - Nonsens - burknął Jan. - W tej kwestii możesz ufać memu osądowi. Wyświadczam ci większą przysługę, niż możesz to sobie wyobrazić. Tak więc nie bądź zakłopotana. Być może stracę bliskiego przyjaciela w Shefford, ale za to ty znajdziesz sobie innego męża, może tym razem tego, którego naprawdę pokochasz. A czyż nie tego właśnie pragniesz? - Pragnę - przyznała. - I znajdę jakiś sposób, by dopiąć swego. - Przecież tu i teraz proponuję ci rozwiązanie twego problemu. Ba, ale tracimy tylko czas. Decyzja należy do mnie, nie do ciebie. Możesz zatem mieć czyste sumienie. Powiedziawszy to, zaczął bardziej zdecydowanie ciąg­ nąć Milisant w stronę posłania. Uświadamiając sobie, że zamierza zaciągnąć ją do łoża bez względu na jej zdanie, Milisant postanowiła stawić zdecydowany opór, nie stosując jednak siły. Wystar­ czająco dużo widziała w życiu zapasów i turniejów rycerskich, by wiedzieć, że odpowiednia taktyka może 197

doprowadzić do walki lub przerwać każdą potyczkę. Postanowiła zatem sprawdzić tę teorię na sobie. Król również, spodziewając się oporu, zamknąłby ją w swych objęciach tak mocno, że nie byłaby w stanie wykonać ruchu. Był wprawdzie o wiele niższy od Wulfrica, ale nie mniej potężnie zbudowany, podobnie jak jego ojciec, i wystarczająco silny, by pokonać opór dziewczyny. Tak więc przez chwilę nie robiła nic, pozwalając prowadzić się w stronę łoża, i czekała, aż Jan odwróci się do niej przodem, by pchnąć ją na posłanie. Kiedy to wreszcie uczynił, z całych sił wymierzyła mu kopniaka w piszczel. Wydał głośny okrzyk bólu, gdyż trafiła go samym czubkiem twardego trzewika. Krzyknął jeszcze głośniej, kiedy wyrwała mu się z objęć i popchnęła mocno w stronę łoża, na które z impetem się zwalił. Wykorzystała okazję i błyskawicznie wybiegła z kró­ lewskiej sypialni, przebyła schody, minęła wielki hol i ruszyła schodami prowadzącymi na wieżę, w której mieściła się jej komnata. Wbiegła do izby i założyła na drzwi ciężką belkę zaporową. Jakby tego było mało, zastawiła jeszcze drzwi kilkoma ciężkimi kuframi po­ dróżnymi. Serce waliło jej jak młotem, w uszach pul­ sowała krew. Jhone pogrążona była w głębokim śnie, ale zasypiając, zostawiła zapaloną świecę. W wątłym blasku ogarka Milisant odnalazła swój łuk i strzały. Drżąca usiadła na skraju swego łoża, obok położyła tuzin strzał, a jedną nałożyła na cięciwę. Pierwszy człowiek, który sforsowałby drzwi, umarłby w jednej chwili. Przesiedziała tak większą część nocy, podczas gdy Jhone, pogrążona w błogim śnie, była zupełnie nie198

świadoma ostatniego dylematu swej siostry. A dla Milisant był to potężny dylemat. Jan wprawdzie nieko­ niecznie musiał posłać po nią swą gwardię za ów zdradziecki atak, ale nikt nie atakował króla, nie płacąc później za to ogromnej ceny. Długo trwało, zanim uspokoił się jej oddech. Ale lęk jej nie opuścił.

Rozdział

trzydziesty pierwszy

- Z kim spędziłaś wczorajszy wieczór? A może chcia­ łaś, bym nie opuszczała naszej komnaty dziś z rana, dopóki ze mną nie porozmawiasz? Jhone mówiła te słowa żartobliwym tonem, szarpiąc za ramię pogrążoną we śnie siostrę. Jeszcze nie spo­ strzegła łuku, ponieważ broń przykrywały skóry posłania. Zauważyła tylko spiętrzone pod drzwiami skrzynie. Milisant była zdumiona, iż w ogóle zdołała zasnąć. Przypominała sobie mgliście, że wpełzła pod skóry, gdyż było jej bardzo zimno. Pamiętała też, iż przyłożyła na chwilę głowę do puchowych poduch, ale na tym kończyły się jej wspomnienia. Teraz rozbudziła się w jednej chwili. Poprzedni wieczór żywo stanął jej przed oczyma i znów ogarnęła ją panika. Naprawdę kopnęła króla Anglii w goleń, a po­ nadto bezceremonialnie odepchnęła go od siebie, tak że wyrżnął całym ciężarem ciała w łoże. Teraz zastanawiała się, co Jan uzna za większą obelgę i za co ona poniesie sroższą karę. Jęknęła w duchu, po czym spojrzała na siostrę. - Muszę uciekać. - Skąd? 199

- Z Shefford.

- Czy coś wydarzyło się wczoraj wieczorem, pod­ czas twego spotkania z królem, a o czym powinnam wiedzieć? - zapytała Jhone, marszcząc czoło. - Tylko to, że zamierza mnie zabić. Pozostaje jedynie pytanie, czy uczyni to publicznie, czy skrycie. - Co takiego zrobiłaś?! - zawołała śmiertelnie przera­ żona Jhone. Milisant wyszła spod skór, pokazując siostrze, że jest kompletnie ubrana; nie zdjęła nawet butów. Na widok łuku i strzał Jhone z przerażenia rozszerzyły się oczy. - Nie chodzi o to, co ja zrobiłam, lecz o to, co zrobił on, zmuszając mnie do tego, co zrobiłam. - Co takiego zrobiłaś? - powtórzyła podniesionym głosem Jhone, której uciekły z twarzy wszelkie kolory. - Jhone, zrobiłam, co musiałam zrobić, by od niego uciec - wymamrotała Milisant. - Może i jest królem, ale to nie daje mu prawa, by zaciągnąć mnie do łoża. A po to mnie do siebie wezwał. Jhone wytrzeszczyła oczy. - Król Jan próbował zaciągnąć cię do łoża? Nasz król Jan? - Nie dziwi mnie twoje zdumienie. Mnie również wciąż nie mieści się to w głowie, zwłaszcza że powszech­ nie wiadomo, iż bez reszty oddany jest swej młodej żonie, a ona przecież przebywa tutaj. - Ogarnęła go aż taka pasja? Nie potrafił nad sobą zapanować? - Już ty go nie tłumacz. Wcale nie jestem aż tak atrakcyjna, by mężczyzna nie mógł w moim towarzystwie nad sobą zapanować. On to wszystko dokładnie za­ planował. Po to mnie do siebie wezwał. - Ale... dlaczego? 200

Milisant sama zadawała sobie to pytanie. Jan oświad­ czył, że oboje wyniosą z tego korzyść. Była dotąd przekonana, że miał na myśli to, iż ona odniesie korzyść, gdyż nie poślubi Wulfrica, a on będzie miał wielką przyjemność z tego, że spędzi z nią noc... A jeśli miał na myśli coś innego? Jaką korzyść mógł wynieść z tego, że nie dopuści do skoligacenia się ze sobą dwóch rodów? Nie przychodziło jej do głowy żadne wyjaśnienie, jeśli jakiekolwiek istniało, dlaczego Jan na nią nastaje. Czyżby to on właśnie stał za atakami na jej życie? Nie potrafiła znaleźć żadnego rozsądnego wytłumaczenia, dlaczego dumny władca Anglii chciałby się jej pozbyć, ale patrząc szerzej, król nie zawahałby się przed usunięciem ze swej drogi jakiejkolwiek przeszkody bez względu na to, czy byłaby to przeszkoda duża, czy mała. Lecz niezależnie od tego, jakie motywy kierowały nim wcześniej, teraz miał nowe. A ona nie potrafiła tego od razu ogarnąć myślą, było to zbyt wyszukane i skom­ plikowane, by mogła przekazać swoje przemyślenia komukolwiek, nawet Jhone. - Powiedział, że to rozwiązanie problemu satysfak­ cjonujące nas oboje. Wulfric będzie miał wszelkie powo­ dy, by mnie odrzucić. Jhone, Jan nie aprobuje mojego związku z Wulfrikiem. Ale nie mam zielonego pojęcia, dlaczego nie powiedział tego wprost, lecz podjął za­ sługujące na pogardę podłe środki, by zapobiec naszemu związkowi. Jhone popadła na długą chwilę w zamyślenie. - Może dlatego, że nie potrzebujecie jego aprobaty, skoro jego brat wyraził zgodę na wasz mariaż. - Albo może jest zbyt zblazowany, by działać w sposób bardziej subtelny - powiedziała z niesmakiem Mili­ sant. 201

- Tak, to też. Ale podejrzewam, że poczuł się zlek­ ceważony, iż nikt nie pytał go o pozwolenie, a zatem pojawił się tu, by położyć temu kres. Milisant skinęła głową. Istniała taka możliwość. Ale czy miało to jakiekolwiek znaczenie, skoro szkoda już się stała? Być może skaże ją na śmierć, być może już to uczynił. Może natknie się na jednego z jego sługusów, który, zaczajony, będzie na nią czekał. Tego dnia. Lub następnego. W chwili kiedy najmniej się będzie tego spodziewać. Tak zatem pozostawała jej tylko natych­ miastowa ucieczka. Nie miała innego wyjścia. - Czy wyrządziłaś mu dużą krzywdę? - zapytała

Jhone.

- Bardziej jego dumie niż ciału, ale to wystarcza, by pragnął zemsty. - Ale jeśli wyda rozkaz, by cię zgładzić, całe odium spadnie na niego. - Jeśli nie uczyni tego oficjalnie, to nie. Dlatego właśnie muszę opuścić zamek i znaleźć schronienie w miejscu, gdzie mnie nie dosięgnie. - Ale gdzie? - Udam się do Clydon. Myślałam już o tym przedtem, zanim się to wszystko wydarzyło, gdyż nasz ojciec nie przybył do Shefford, nie przesłał żadnej wiadomości i zaczynam podejrzewać, że w ogóle nie zamierza się tu pojawić. Zabiorę zatem do niego Rolanda i opowiem, co się tutaj wydarzyło. Nie będzie dalej upierać się przy tym związku, wiedząc, że sam król jest temu przeciwny. - Ale to wcale nie uchroni cię przed gniewem Jana. - Jakaś nadzieja istnieje - odrzekła z namysłem Milisant. - Jeśli poślubię kogoś innego, tak jak chce, może zapomni, co wydarzyło się między nami. Na to tylko liczę. 202

Jhone potrząsnęła głową. - Moim zdaniem powinnaś o wszystkim powiedzieć Guy de Thorpe'owi. - Żeby wypowiedział wojnę królowi! Jhone pobladła. - Sądzisz, że mogłoby do tego dojść? - Tutaj jestem pod osobistą pieczą Guy. Jak myślisz, co zrobi, gdy dowie się, że suweren próbował zgwałcić narzeczoną jego syna pod jego własnym dachem? Wpad­ nie w furię. - Ale Jan, skoro tego próbował, musiał taką ewen­ tualność brać pod uwagę. Może właśnie chodziło mu o to, by Guy złamał przysięgę lenniczą. - Nie, spodziewał się jedynie tego, że mu ulegnę, a na dodatek będę zaszczycona tym, że mnie wybrał. Niewątpliwie, gdyby sprawa wyszła na światło dzienne, oświadczyłby, że to ja go sprowokowałam, że to ja rzuciłam się mu w ramiona i cała wina leży po mojej stronie. Doprawdy, sam wyciągnąłby tę sprawę na dzienne światło, nie czekając na mój ślub z Wulfrikiem, by pokazać mu, iż nie jestem już czysta. I kto uwierzyłby memu słowu... z wyjątkiem ciebie, oczywiście. - Lord Guy? - Co oznaczałoby jego starcie z królem? Spójrz na to oczyma Jana. Zaręczyny zostałyby zerwane, Guy i nasz ojciec pozostaliby królowi wierni, a ja, w niesławie, znalazłabym innego męża, który przymknąłby oko na to, że miałam romans z królem. Jak na ironię losu chciała­ bym, aby tak się właśnie stało... Abym tylko nie musiała spędzić z królem nocy. - Ależ, Mili, nie możesz ot tak odejść stąd bez pozwolenia lorda Guy. A jak ci się to uda, jeśli nie wyznasz mu całej prawdy? 203

- Mówiłam już, że od pewnego czasu noszę się z tą myślą. Nie mówiłam natomiast, że chcę swoją decyzję rozgłaszać. - Ale przecież nie uda ci się niepostrzeżenie opuścić zamku. Jak zamierzasz dokonać tej sztuki? - Naturalnie z twoją pomocą. Jhone jęknęła. - Mili, musi istnieć jakiś inny sposób. A jeśli zwrócisz się do Wulfrica, a nie do jego ojca... i weźmiecie natychmiast ślub, jeszcze dzisiaj? To położy kres wszel­ kim intrygom Jana. - Pod warunkiem, że Jan nie zmierza do tego, by rody Guy i nasz obwołać buntownikami i tym samym skonfiskować nasze majątki. I że nie pragnie wywrzeć na mnie zemsty. I że nie pragnie... - Dosyć! Jezu, to tylko domysły. - Jhone spojrzała ponuro na Milisant. - Ale nie myśl, iż nie wiem, że wolisz ucieczkę niż ślub z Wulfrikiem. Naprawdę wierzę, iż w gruncie rzeczy jesteś zadowolona z tego, że sprawy potoczyły się tak, a nie inaczej. Milisant ciężko westchnęła. - Nie, wcale nie cieszę się z tego, że zrobiłam sobie z Jana śmiertelnego wroga. Nie przyszłoby mi to do głowy nawet w najgorszym śnie.

Rozdział trzydziesty drugi - To się nie uda - mruknęła żałośnie Jhone, spog­ lądając na kufer, w którym zamierzała ukryć się Milisant. - Jeśli przez cały czas będziesz przy tej skrzyni, tragarze nie odważą się do niej zajrzeć, by sprawdzić, dlaczego jest taka ciężka. 204

- Czy nie mogę oświadczyć, iż to mój ślubny prezent dla ciebie, który zamierzam chwilowo ukryć? - spytała Jhone. - Wtedy nie będę musiała udawać, że jestem tobą. - Nie możesz przecież chować prezentu w stajniach, a tam właśnie ma być dostarczona skrzynia. Nie, skrzynia ma zawierać specjalną paszę dla Stompera i dlatego należy umieścić ją obok jego zagrody. A mieszkańcy zamku unikają mego wierzchowca jak morowego powietrza. Jhone zastanowiła się. - Przecież nie możesz uciekać na Stomperze, więc dlaczego mam dostarczyć skrzynię do stajni? - Ponieważ stamtąd jest blisko do bramy. Będę mogła obserwować wszystkich wychodzących i w odpowiedniej chwili niepostrzeżenie wmieszać się do jakiejś większej grupy. Mogę też próbować sforsować mury, ale jak sama twierdzisz, sztuka ta nie uda mi się, ponieważ jest tam zbyt wielu strażników. Jhone westchnęła. - Musiałabyś być skowronkiem. Ale zgoda, zrobię wszystko, by ci pomóc. Zwiodę wszystkich. - Uda ci się. Wiem, że ci się uda. Musisz tylko porozmawiać ze strażnikami przy bramie i z moją eskortą oraz znaleźć dwóch ludzi, którzy poniosą skrzynię. Nie wolno ci tylko rozmawiać z kimś, kto cię zna. - Do czasu, aż uciekniesz - odparła, marszcząc czoło, Jhone. - A później będę miała do czynienia z twoim narzeczonym. - Powiedziałam ci, jak masz to zrobić. Poprzedniego wieczoru wspomniał, że rozpoznaje mnie po charak­ terystycznym zaciskaniu ust, kiedy jestem zakłopotana. Ale z tym łatwo sobie poradzisz. Po prostu trzymaj się od niego z daleka, a nie będziesz miała żadnych prob­ lemów. 205

Jhone najwyraźniej nie przekonały argumenty siostry. - Ale jeśli zapragnie porozmawiać ze mną... to znaczy z tobą... Co wtedy? - Nie ma obaw. Ostatnim razem, kiedy się z nim rozstawałam, byłam w furii i on dobrze o tym wie. Od tamtego czasu nie rozmawialiśmy i on nie spodziewa się tego po tym wszystkim, czego od niego doznałam. - A co zrobił? Nie powiedziałaś, dlaczego od jakiegoś czasu zabijasz go wzrokiem. Milisant nie wspominała o tym, ponieważ była zbyt zawstydzona i skonsternowana. Ale skoro przez kilka najbliższych dni Jhone miała zająć jej miejsce, musiała to siostrze wyznać. Tak zatem, przebierając się w starą odzież, dokładnie przekazała Jhone treść wszystkich rozmów, jakie odbyła z Wulfrikiem. Jhone musiała znać szczegóły na wypadek, gdyby rycerz ponownie chciał z nią porozmawiać. Początkowo chciała pominąć ich ostatnie spotkanie, lecz doszła do wniosku, że skoro Jhone ma ją z powo­ dzeniem udawać, musi znać całą prawdę. - Wulfric o mało nie zaciągnął mnie do łoża - wyma­ mrotała niepewnie. - O mało?! - wykrzyknęła ze zdumieniem Jhone, unosząc brwi. - Próbował wziąć cię siłą, jak król Jan? Milisant oblała się gorącym rumieńcem. - Nie, niedokładnie tak - wymamrotała z trudem. Kompletnie oszołomił mnie pocałunkami. Nawet nie byłam w stanie go powstrzymać. Gdyby nie pojawił się lord Guy, przypieczętowalibyśmy nasze Zrękowiny jeszcze przed usankcjonowaniem ich przez kapłana i Kościół. Jhone otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale zamknęła je i ostatecznie tylko ciężko westchnęła. 206

- Gdyby nie ta historia z królem Janem, miałabym ci to i owo do powiedzenia - odezwała się z naganą w głosie. - Lecz skoro Janowi najwyraźniej nie w smak jest twoje małżeństwo z Wulfrikiem, najlepiej będzie dla wszystkich zamieszanych w tę historię, jeśli poślubisz Rolanda. Tak będzie lepiej dla nas wszystkich. Milisant uśmiechnęła się, słysząc, że siostra w końcu przyznała jej rację. - Jestem o tym przekonana. Gdy tylko dotrę do Clydon, skończą się wszystkie moje kłopoty. - Chciałabym być tego pewna - mruknęła Jhone. - Za bardzo bierzesz sobie wszystko do serca. Byłaś mną wiele razy. I nikt się w oszustwie nie zorientował. Sama wiesz, jakie to łatwe. Skoro udało ci się zmamić nawet naszego ojca... - Mili, on zawsze był oszołomiony alkoholem. - Niemniej nikt nie zna nas tak dobrze jak on. - To prawda - musiała przyznać Jhone. Milisant znów uśmiechnęła się, pragnąc dodać siostrze otuchy. - Obie wiemy, że ci się uda. I jest to jedyny sposób, bym zyskała na czasie, którego tak potrzebuję. Jhone, wszystko zależy od ciebie. Dwa dni, a jeśli zdołasz, to więcej. Tyle czasu muszę mieć, by dotrzeć do Clydon, nawet na piechotę, a stamtąd do Dunburh. Tak długo, jak lord Guy i Wulfric nie zorientują się, że mnie nie ma, nie zorganizują pościgu. Uda ci się tego dokonać, jestem o tym przekonana. - Nie mam innego wyjścia - odrzekła Jhone i znów westchnęła. - A zatem zróbmy to szybko, dopóki słońce nie wzejdzie całkowicie. Całe szczęście, że udało mi się dziś tak wcześnie obudzić. Na dziedzińcu i w holu panuje jeszcze całkowity spokój. 207

Milisant przytaknęła głową, wiążąc troki od rajtuzów. Doskonale czuła się w swoich starych, zwykłych strojach, a nie w pożyczanych od Jhone sukniach. Czuła, że spadły z niej pęta nałożone przez Wulfrica, kiedy po nią przyjechał... czuła się też zbyt czysta. Tak zatem, gdy Jhone udała się na poszukiwanie dwóch mężczyzn, którzy przenieśliby kufer do stajni, Milisant zaczęła rozglądać się po izbie w poszukiwaniu brudu, którym mogłaby wysmarować twarz i dłonie. Przeklęła w duchu służbę, która utrzymywała komnatę w nieskazitelnej czystości. Po chwili jej wzrok spoczął na brudnych od sadzy z komina szybach w oknie. Milisant weszła do kufra, zabierając ze sobą łuk, strzały i komplet ubrania na zmianę. Kiedy usłyszała dobiegający z korytarza głos Jhone, dyrygującej traga­ rzami, zamknęła nad sobą wieko skrzyni. Dotąd nie przejmowała się przedsięwzięciem, które ją czekało. Rozmawiała z Jhone o swej ucieczce, rozważała wszelkie aspekty zagadnienia, lecz wiedziała, że bez­ pieczna będzie dopiero w chwili, gdy znajdzie się za wysokimi murami zamku Clydon. Ale największym problemem było jednak wydostanie się z Shefford. Kiedy już znajdzie się poza zamkiem... musi podążać na pie­ chotę. Ale to był problem na później. Podczas długiej, pełnej wstrząsów wędrówki do stajni dziewczyna nieraz wstrzymywała z przerażenia oddech. Tragarze w pewnym momencie o mało nie upuścili skrzyni, co spowodowało, że Milisant serce podeszło do gardła. Jhone powinna zdrowo natrzeć uszu niosącym kufer mężczyznom. Ostatecznie Milisant wcale nie była taka ciężka. Ale zdenerwowanie nie opuściło jej nawet wtedy, gdy wreszcie znalazła się w stajniach, i miało jej towarzyszyć 208

nadal. Mogło bowiem dojść do wielu niepomyślnych biegów okoliczności, zanim ostatecznie uda jej się opuścić warownię. A poza tym nie mogła wyjść ze skrzyni do chwili, aż otrzyma sygnał od Jhone. Nagle dotarł do niej głos siostry wydającej polecenie jednemu ze służących: - Sprowadź tu Henry'ego. To jeden z pachołków, który przybył tu do nas z Dunburh. Łatwo go poznasz. To okropny brudas i flejtuch. Powinien być gdzieś na dziedzińcu, ponieważ zajmuje się naszymi końmi. Miałam nadzieję, że zastanę go tutaj, ale... Milisant nie miała zielonego pojęcia, o czym mówi Jhone, ponieważ nie zabrali z Dunburh nikogo o imieniu Henry. A nie mogła opuścić skrzyni, gdyż jej siostrze wciąż towarzyszyło czterech strażników wyznaczonych przez Wulfrica. Kiedy jednak Jhone nie zamierzała opuszczać stajni, każdy ze strażników zajął się swoimi sprawami. Dwóch wyszło na dziedziniec zamkowy, jeden udał się do zagrody swego wierzchowca, a czwartemu Jhone poleciła przynieść ceber, zasłaniając suknią wiadro stojące nie­ opodal zagrody Stompera. W końcu kopnęła w skrzynię, co było umówionym sygnałem, że Milisant może bezpiecznie wyjść z kufra. Natychmiast przemknęła do zagrody Stompera, gdzie skryła się za deskami, chroniąc się przed wzrokiem jednego ze strażników, który wrócił właśnie do stajni. Tam też miała okazję zamienić kilka słów z siostrą. - Poszło bez kłopotów - oświadczyła Jhone, nie wspominając, jak bardzo była zdenerwowana. - A teraz wracaj do zamku i zabierz ze sobą te towarzyszące nam cienie. Ja tymczasem będę obser­ wowała bramę. 209

- Poczekaj, wymyśliłam lepszy sposób. - Jaki? I kim jest ten Henry, po którego posłałaś? Jhone zachichotała. - To ty, oczywiście. Służący Henry'ego oczywiście nie znajdzie, lecz strażnicy wiedzą, że go poszukuję, więc niczego się nie domyślą, kiedy ja ciebie znajdę. - Ale o co w tym wszystkim chodzi? - Aby wyprawić cię z zamku konno. - To byłoby cudowne, lecz raz już ustaliłyśmy, że nie mogę wydostać się stąd na Stomperze. Natychmiast zostanę zatrzymana. To nie jest pierwszy lepszy wierz­ chowiec. - Tak, ale ty nie jesteś przyzwyczajona do jazdy na jakimkolwiek innym koniu. Zresztą sama pomyśl. Skoro mam przesłać wieści do naszego ojca, czy wysyłałabym posłańca na piechotę? Na twarzy Milisant pojawił się lekki uśmiech, a po chwili dziewczyna rozpromieniła się. - Oczywiście, że nie. Ale w jaki sposób odnajdziesz mnie, skoro strażnicy wiedzą, że Henry'ego nie ma w stajniach? - Opuszczę stajnie w ich towarzystwie, ale pod byle pozorem zatrzymam ich na dziedzińcu. Ty musisz szybko opuścić stajnie tylnym wyjściem, obejść budynki i zgłosić się do mnie. Oświadczysz, że dotarła do ciebie wiadomość, iż cię poszukuję. Wtedy powiem ci, co mam do powiedze­ nia, a następnie sprowadzimy ci wierzchowca. Później jeszcze będę musiała porozmawiać ze strażami przy bramie, byś nie miała kłopotów z opuszczeniem zamku. Milisant skinęła głową. Był to lepszy plan od tego, który sama wymyśliła, że wmiesza się w jakąś grupę ludzi opuszczającą zamek. Akurat teraz nie widziała nigdzie takiej grupy, a więc musiałaby uczynić to sama. 210

- Niech tak będzie. Plan powiódł się znakomicie. Eskorta Milisant nie zakwestionowała obecności Henry'ego, którego nieba­ wem wsadzono na wierzchowca i Jhone zawiodła go do zamkowej bramy. Tam nastąpiła chwila niepewności, ponieważ straż bardzo pilnie wypełniała swoje obowiązki i dokładnie przepytywała wszystkich wchodzących do zamku i wychodzących z niego. Kiedy Jhone wyłożyła, w czym rzecz, jeden ze straż­ ników zapytał: - Pani, czy pani ojciec nie poczuje się urażony, że wysyłasz doń takiego uświnionego szelmę. Jhone zachichotała. - Mój ojciec aż za dobrze zna Henry'ego. Chłopak wychował się w naszych stajniach. Tata byłby zgoła zaskoczony, gdyby ujrzał schludnego pachołka. Mógłby go nawet nie rozpoznać. Milisant wydała cichy jęk, który strażnicy skwitowali gromkim śmiechem. Ale udało się. Stróże bez kłopotu wypuścili z zamku brudnego pachołka. Jhone, niech Bóg ją błogosławi, zaoszczędziła Milisant wiele czasu. Teraz dziewczyna miała przed sobą samotną drogę do Clydon.

Rozdział trzydziesty trzeci Choć burze śnieżne i wichury przeniosły się w inne rejony kraju, pogoda wciąż była mroźna. Słońce, mimo że pojawiało się rzadko, zdążyło już stopić grubą po­ krywę śniegu, ale wciąż pozostało go jeszcze sporo i kiedy wychodziło słońce, jego biel oślepiała. Tego ranka Milisant musiała często przysłaniać oczy, chroniąc je przed nieznośnym blaskiem. Ruszyła drogą 211

w stronę Dunburh, lecz kiedy Shefford zniknął już z zasięgu wzroku, niezwłocznie zmieniła kierunek i skie­ rowała się do Clydon.... Miała gorącą nadzieję, że należy ruszyć na południe. Osobiście nigdy w Clydon nie była. Słyszała tylko, jak Roland kilkakrotnie wspominał, gdzie znajduje się jego dom. Nie powiedziała Jhone o tym, że nie wie dokładnie, gdzie znajduje się Clydon. To by tylko jeszcze bardziej zaniepokoiło jej siostrę. Ale wypytywała ostrożnie o po­ łożenie zamku wiele osób i teraz nie wątpiła, że do niego trafi. Z niecierpliwością oczekiwała ponownego spotkania z Rolandem. Tęskniła za łączącą ich serdeczną przyjaźnią, tęskniła za szczerymi rozmowami, jakie prowadzili w Ful­ bray. Nie wzięła jednak wcześniej pod uwagę możliwości, że Rolanda może w Clydon nie zastać. To rzeczywiście mogło bardzo utrudnić realizację jej planów, zwłaszcza że miała niewiele czasu, by wszystko pozałatwiać. Może oczywiście odbyć rozmowę z jego rodzicami. Roland zawsze mówił o nich z wielką ser­ decznością i miłością, a sama Milisant również raz spotkała lorda Ranulfa. Odkryła, że Roland jest bardzo do ojca podobny, co sprawiało, iż nie obawiała się szczerej rozmowy zarówno z nim, jak i z matką Rolanda, lady Reiną. Niewątpliwie jednak rozmowa z Rolandem byłaby o wiele łatwiejsza, choć i tak nie mogła być prosta. Wielokroć rozmyślała o tym, co mu powie, kiedy już zdecyduje się go poślubić. Nigdy jednak nie potrafiła sformułować stosownych słów. Nie było bowiem w zwy­ czaju, aby dama wychodziła z propozycją małżeństwa. Tym zajmowali się rodzice, opiekunowie lub sam męż­ czyzna zainteresowany małżeństwem. Przyszłej panny młodej nigdy nie pytano o zdanie. 212

Tak, wszystko powinno odbyć się inaczej. Pragnęła, by było inaczej. I z tego powodu czuła coraz większy żal do losu, że kazał jej urodzić się w ciele niewiasty. Milisant była zmuszona postąpić wbrew tradycji. Zwa­ żywszy na okoliczności, nie miała innego wyjścia. Nie było czasu na to, by wszystkim zajął się jej ojciec. Musiała sprawę doprowadzić do końca osobiście i do­ piero później zwrócić się do ojca o wyrażenie zgody na jej związek z Rolandem. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę, co zaszło między nią a królem, nie wątpiła, że Nigel wyrazi zgodę. Tak zatem, jak na ironię losu, powinna być wdzięczna królowi Janowi. Clydon znajdowało się o niecały dzień drogi od Shefford. Tyle wiedziała. Niebawem natrafiła na szeroki gościniec prowadzący na południe i opuściła las. W jej serce wstąpiła otucha. Z całą pewnością na tej często uczęszczanej drodze spotka kogoś, kto wskaże jej do­ kładny kierunek. O tym, że ktoś podąża jej tropem, wiedziała od chwili, kiedy opuściła las. Ale niewiele ją to obeszło. Była przekonana, że trójka mężczyzn stanowi po prostu patrol wysłany z Shefford, którego zadaniem jest spraw­ dzanie, czy podróżni nie są przypadkiem kłusownikami lub zbójcami. Była zatem pewna, że nieznajomi zawrócą, kiedy przekonają się, że Milisant na dobre opuszcza ziemie Shefford. Ogarnął ją jednak w końcu niepokój, gdy zauważyła, że nieznajomi jeźdźcy powoli, ale systematycznie, zmniej­ szają dzielącą ich od niej odległość. Zachowywali się podejrzanie, co jeszcze bardziej niepokoiło dziewczynę. Gdyby chcieli zamienić z nią słowo, po prostu zawołaliby, aby się zatrzymała. A oni najwyraźniej się skradali. 213

Dopiero teraz uświadomiła sobie, że uciekając z zam­ ku, sprowadziła na siebie kolejne niebezpieczeństwo zemstę króla. Przypomniała sobie mężczyzn, którzy już trzykrotnie próbowali ją zgładzić. A jeśli nie zrezygnowali ze swych planów i obserwowali z dala Shefford... Jezu, dlaczego planując ucieczkę, nie wzięła pod uwagę takiej możliwości? Nie, nie zmieniłoby to w niczym jej planów. Król Jan stanowił dla niej w tej chwili większe zagroże­ nie. Ale gdyby pomyślała o tym wcześniej, byłaby ostrożniej sza. Miała kilka możliwości. Mogła wprowadzić konia w galop i czmychnąć do lasu, porastającego obie strony gościńca, i tam spróbować zgubić intruzów. Nie było to rozwiązanie najszczęśliwsze, jako że nie znała okolicznych lasów. Mogła też pod byle pretekstem zatrzymać się i sprawdzić, czy obcy po prostu miną ją i podążą swoją drogą. Nie, ten pomysł również się jej nie spodobał. Jeśli rzeczywiście mieli w stosunku do niej złe zamiary, nie chciała ich dopuszczać do siebie zbyt blisko. Było jeszcze jedno wyjście. Mogła ruszyć śmiało na ich spotkanie z napiętym łukiem i spytać, kim są i jakie mają zamiary. Jeśli rzeczywiście wchodzą w skład patrolu wysłanego z Shefford, przekonają się, że Milisant jest nieszkodliwa, i ruszą swoją drogą. Jeśli rzeczywiście stanowią taki patrol, to gdy spróbuje im umknąć, dojdą do przekonania, że ma na sumieniu jakieś grzeszki, i natychmiast ruszą za nią w pogoń. Tak zatem postanowiła stawić im czoło bezpośrednio. Aby to zrobić, musiała zsiąść z konia. Gdyby zaszła bowiem potrzeba użycia łuku, musiała pewnie stać na ziemi. Nie mogła ryzykować, iż przypadkowe poruszenie się konia sprawi, że jej strzała chybi, a jedynie w swym celnym oku pokładała wszelkie nadzieje. 214

Nieznajomi zbliżyli się do stojącej na środku drogi Milisant i wstrzymali konie. Nie była jednak przygotowa­ na na ich manewr, kiedy ujrzeli, że zdejmuje z pleców łuk i sięga do kołczana po strzały. Błyskawicznie rozjechali się w przeciwnych kierun­ kach, a trzeci z napastników ruszył prosto na dziewczynę. Był to po mistrzowsku wykonany manewr, mający na celu zmylić ją i wprawić w zmieszanie. Nie mogła przecież spoglądać jednocześnie na wszystkich jeźdźców zajeżdżających ją z trzech stron. W jednej chwili zdecydowała, że największe niebez­ pieczeństwo zagraża jej ze strony szarżującego na nią gościńcem jeźdźca, więc skupiła całą uwagę właśnie na nim. - Odstąp, a będziesz żyć! - krzyknęła. Kiedy napastnik nie zwolnił biegu wierzchowca, wypuściła strzałę. W mgnieniu oka nałożyła na cięciwę kolejną strzałę i zanim pierwszy napastnik osunął się z wierzchowca, dziewczyna odwróciła się do drugiego intruza. W powietrzu bzyknęły dwie kolejne strzały. Nie była pewna, czy wyrządziła poważną krzywdę mężczyznom ubranym w grube zimowe opończe, ale nie próbowała tego sprawdzać. Jeden z nich kulił się na grzbiecie wierzchowca, dwaj pozostali spoczywali nieruchomo na ziemi. Unieszkodliwiła ich chwilowo. Taki zresztą miała zamiar, licząc się z tym, że mogą pochodzić z Shefford. Kiedy galopem opuszczała miejsce potyczki, niepokoili ją dwaj spoczywający nieruchomo na ziemi mężczyźni. Modliła się w duchu, by nie należeli do wysłanego z Shefford patrolu. Czuła okropny skurcz w sercu. Próbowała przekonywać siebie, że tylko broniła swego życia, ale przecież nie była tego do końca pewna. 2IJ

Rozdział

trzydziesty czwarty

Milisant odnalazła Claydon bez trudu. Zamek okazał się znacznie większy, niż sobie wyobrażała. Zaiste, była to potężna warownia, o wysokich murach obronnych, zajmująca powierzchnię wielu akrów. Zamek sprawiał wrażenie twierdzy nie do zdobycia i fakt, że władzę suwerena sprawował nad nim pan Shefford, świadczył o tym, jak potężny był earl Shefford - i jak potężny będzie pewnego dnia Wulfric. Dziwna rzecz, powinna przecież myśleć jedynie o Ro­ landzie i o tym, co mu powie, a tymczasem jej myśli nieustannie kierowały się ku Wulfricowi. Miała nadzieję, że jej decyzję i postępek przyjmie jedynie z ulgą. Teraz będzie mógł poślubić pannę według własnego wyboru, może nawet damę, którą kocha. Osobliwe, że tak nim pogardzając, wyświadczała mu taką przysługę. Oboje powinni odnieść z tego korzyść, a król znajdzie sobie kogoś innego, by wtrącać się w jego życie. Prawie już swego dopięła. Za kilka dni poślubi Rolanda. Wiedziała, że będzie z nim szczęśliwa. Była tego wręcz pewna. Ostatecznie od dawna są bardzo bliskimi przyja­ ciółmi. Dlaczego więc nie czuje radości? Dlaczego odnosi wrażenie, że zostawiła za sobą jakieś nie dokończone sprawy? Znalazła w lesie osłonięte miejsce, w którym zmieniła odzież. Suknia w kolorach morskiej zieleni i złota doskonale harmonizowała z jej jasnozielonymi oczyma; z tego też zapewne względu Jhone wybrała dla niej ten właśnie strój. Kiedy Milisant przebierała się ponow­ nie, przyjmując postać odrażająco brudnego i niechluj­ nego pachołka, Jhone nieustannie mówiła o jej wyglą­ dzie...

- Nie możesz przecież w takim stanie pojawić się w Clydon. Nikt nie uwierzy w to, kim naprawdę jesteś. Zapewne nawet stróże nie wpuszczą cię do zamku. Tak zatem przyniosła siostrze odpowiedni strój. Straż nie przepytywała jej szczególnie, choć wartownicy przy­ glądali się jej z ciekawością. Najprawdopodobniej naj­ większą ciekawość wzbudzał łuk, który wciąż miała na plecach. Szczęście jej dopisało. Roland przebywał w zam­ ku. Jeden ze strażników ruszył na poszukiwanie pana, podczas gdy inny wezwał służącego, który zaprowadził Milisant do zamku. Zamek w Clydon wywarł na Milisant ogromne wraże­ nie. Shefford był wprawdzie większy i żyło w nim więcej ludzi, a Dunburh również był gwarny i zatłoczony głównie podróżnymi, którzy cieszyli się gościnnością jej ojca, ale Clydon był czysty, panował w nim ład i po­ rządek. Na dziedzińcu wrzało wprawdzie życie, ale było w tym znacznie więcej domowej atmosfery, swojskości i serdeczności niż w innych warowniach. Poza tym dziedziniec pokrywała trawa, a nie zmierz­ wiona darń. Nie było widać śladu błota po ostatnich roztopach, tak jak w Shefford i Dunburh. Obdarzona niezwykle wrażliwą duszą, Milisant bardzo wysoko to oceniła. Cieszyła ją perspektywa zamieszkania w tym zamku. Roland odnalazł ją, zanim zdążyła jeszcze dotrzeć do samego zamku. Z powodu jego wzrostu dostrzegłaby go natychmiast w największej ciżbie. Czyżby od czasu ich ostatniego spotkania jeszcze bardziej urósł? Jezu, naprawdę przypominał giganta; miał dobrze ponad dwa metry wzrostu. I był niebywale przystojny... No tak, jak mogłaby o nim zapomnieć? Po ojcu odziedziczył jasne włosy i fiołkowe oczy; niebywała kombinacja. I nie miał w sobie nic z chudziel217

ców, co charakteryzowało większość mężczyzn jego wzrostu. Był najlepiej zbudowanym mężczyzną, jakiego w życiu spotkała; barczysty i potężnie umięśniony. Dlatego też uwielbiała obserwować go podczas rycerskich igraszek. Był najwspanialszym przedstawicielem swej płci; każdy mężczyzna chciałby być taki jak on. Ale musiała uczciwie przyznać, że Wulfric również w niczym mu nie ustępował, choć nie dorównywał Rolandowi wzrostem. Ale na tym kończyła się jego doskonałość. Roland miał w sobie delikatność, wraż­ liwość i czułość. A tego właśnie przede wszystkim brakowało Wulfricowi; był brutalny, szorstki, kłótliwy i... i dlaczego wciąż właśnie myślała o nim, skoro Rolanda miała na wyciągnięcie ręki? - Jezu słodki, Mili, ale masz zapaskudzoną buzię! Były to pierwsze słowa, jakimi przywitał dziewczy­ nę Roland, przytulając ją do siebie w niedźwiedzim uścisku. Na policzki Milisant wystąpiły krwiste rumieńce. Włożyła suknię, w której wyglądała jak wielka dama, ale zapomniała o sadzy, jaką wybrudziła sobie twarz. Nie dziwota, że stróże przyglądali się dziewczynie z takim zainteresowaniem. Ale jej nie obchodził wygląd. Dlaczego więc aż tak się zarumieniła? Dobrze wie­ działa, dlaczego. To Wulfric sprawił, że ostatnio zwracała uwagę na swój wygląd. Jego ogniste awanse. Wzrok, jakim obrzucał ją, ilekroć znajdował się w jej bliskości. Ostatnio, ilekroć opuszczała swoją komnatę w Shefford, zawsze dokładnie przeglądała się w zwierciadle; coś, czego nigdy nie robiła u siebie w domu, w Dunburh. - Daj spokój, wariacie - burknęła zawstydzona. - Jak inaczej ma wyglądać podróżny, który miał do czynienia z kurzem gościńców? 218

- Jaki kurz gościńców? - zakpił mężczyzna. - Po ostatnich śnieżycach na drogach nie ma żadnego kurzu. Zaczął kciukiem ścierać jej z twarzy brud... dokładnie w taki sam sposób, w jaki robiła to zawsze Jhone. I jak zwykle odtrąciła jego czułe dłonie. W tej samej chwili uświadomiła sobie, że Roland traktuje ją jak swoją siostrę, podobnie jak ona jego. - Usmarowałam sobie twarz po to, by dotrzeć tutaj bez kłopotów - odważyła się wyznać. - Podróżowałam w innym stroju, niż mnie teraz widzisz. Podróżowałam w rajtuzach. - W rajtuzach? Kto odważyłby się zaczepiać damę podróżująca z eskortą... jak to...? - Zawiesił głos, widząc, jak zawstydzona dziewczyna odwraca wzrok. - Jeśli powiesz, że przyjechałaś tu samotnie, oberwiesz! - wy­ krzyknął z bezmiernym zdumieniem. Nigdy by czegoś podobnego nie zrobił i oboje dobrze o tym wiedzieli. A on znał ją doskonale. Dlatego zamierzała wszystko szczerze mu wyznać. Tylko że nigdy jeszcze nie zrobiła nic tak szalonego i niebezpiecznego jak daleka, samotna podróż. - Musiałam opuścić Shefford bez pozwolenia - oświad­ czyła cicho. To, że dotarła na miejsce bezpiecznie, sprawiło, iż opuścił ją cały niepokój. A Roland powiedział kpiąco, z lekkim uśmiechem: - Wiem, że uważasz, iż potrzebuję twojej opieki, Mili, lecz nie musiałaś tu przyjeżdżać tylko po to, by osobiście odeskortować mnie na twój ślub. Mojemu ojcu zawsze towarzyszy potężna eskorta, zwłaszcza kiedy podróżuje w towarzystwie matki, a ja będę z nimi... Wybacz, dopiero teraz dostrzegłem twój wyraz twarzy, wskazujący na to, że nie jesteś w nastroju do żartów. 219

Dziewczyna potrząsnęła głową. - Przeciwnie, bardzo lubię, kiedy żartujesz, więc nie musisz mnie za nic przepraszać. Po prostu ostatnio przytrafiło mi się wiele bardzo przykrych rzeczy. Chcę ci to wszystko wytłumaczyć, ale nie wiem, od czego zacząć. Powodem, dla którego w tajemnicy opuściłam Shefford, była moja zwada z królem Janem, który na gody weselne przybył wcześniej. Roland zmarszczył brwi. - Jaka zwada? - Bardzo poważna. Nie podoba mu się mój narzeczo­ ny, zatem umyślił sobie, że nie dopuści do naszego mariażu... zaciągając mnie do łoża. Sprzeciwiłam się... siłą... i dlatego teraz Jan pała żądzą zemsty. A już na pewno nie da mi spokoju, gdy poślubię Wulfrica z Shef­ ford. Moim zdaniem jedyną rzeczą, jaką mogę ugasić gniew Jana, jest moje małżeństwo z kimś innym. - Jezus Maria, Mili, nie musisz ponosić aż takiej ofiary z powodu rozwiązłości Jana. Rozumiem, że i ciebie pragnie wciągnąć w poczet swoich nałożnic, ale Shefford jest zbyt ważne i potężne, by z tak błahego powodu zadrażniać z nim stosunki. Jan spróbował i nie wyszło mu. 2 całą pewnością nie będzie więcej na ciebie nastawać. Milisant ponownie potrząsnęła głową. - To nie jest tak, jak myślisz. On nie tylko chce uczynić mnie swoją nałożnicą. Przede wszystkim chce dać Wulfricowi powód, by mnie odrzucił. Mówił o dob­ rodziejstwach, jakie wyniknęłyby z tego zarówno dla niego, jak i dla mnie. - Uważasz, że tak wysoko się ceni, iż sądzi, że dzielenie z nim łoża jest dobrodziejstwem? - mruknął Roland, po czym dodał z wyraźnym niesmakiem: - Jeśli 220

istnieje ktoś, kto aż tak wysoko się ceni, może to być tylko Jan bez Ziemi. - Ale nie w tym przypadku - wyjaśniła Milisant. Oświadczyłam królowi, że nie chcę wychodzić za Wulfrica. I to miało być właśnie dla mnie dobrodziej­ stwem. - Czyś ty rozum postradała? - zapytał ze zdumieniem Roland. - Jak możesz nie chcieć Wulfrica de Thorpe'a? On pewnego dnia zostanie suwerenem mego ojca, a później moim. Jeśli nawet nie potrafi wypełnić twego serca miłością do siebie, to przynajmniej sam jego wygląd powinien... - Ani słowa więcej!... Wypełnić mego serca miłością? Parsknęła pogardliwie. - Czy kiedykolwiek dałam ci do zrozumienia, że aspiruję do tytułu hrabiny? - Nie musiałaś. Od chwili przyjścia na świat byłaś przeznaczona na żonę lorda Wulfrica. Dziewczyna ciężko westchnęła. - Nie z własnego wyboru, Rolandzie. Niewiele o tym rozmawialiśmy w Fulbray, ale od dzieciństwa gardziłam Wulfrikiem. Podczas naszego pierwszego spotkania strasznie mnie skrzywdził i sprawił, iż przez kilka miesięcy żyłam w strachu i grozie, że do końca życia zostanę chroma. Nigdy mu tego ani nie zapomnę, ani nie wybaczę. Roland przygarnął do siebie dziewczynę i powiedział łagodnym, współczującym tonem: - Widzę, że już samo mówienie o tym sprawia ci ból, więc nic nie mów. Chodź, zasiądziemy przy ciepłym kominie, wypijemy po kubku miodu, a ty mi powiesz, dlaczego nikomu nie wspomniałaś o perfidii Jana. - Dlaczego sądzisz, że nikomu o tym nie wspo­ mniałam? 221

- Ponieważ przybyłaś tu samotnie, zamiast przysłać swego ojca lub lorda Guy. Milisant zaczerwieniła się. Roland okazał się aż nazbyt domyślny. Ale ostatecznie nie mówił już więcej o Wulf­ ricu ani nie próbował jej przekonywać, że czynami dokonanymi w dzieciństwie nie można obciążać doj­ rzałego mężczyzny. Ale Milisant wiedziała swoje. Nie próbowała jednak dowodzić swych racji innym, wiedząc, że i tak nikogo nie przekona.

Rozdział

trzydziesty piąty

To nie mogło się udać; nie mogło. Gdyby sprawa nie była tak poważna, gdyby od tego nie zależała przyszłość Milisant, Jhone zapewne bez trudu udawałaby, że jest swoją siostrą. Ale powaga sytuacji sprawiała, że dziew­ czynę przepełniała trema. Dlatego też wymyśliła inny wybieg. Postanowiła zachorować - nie był to wcale wykręt, gdyż ze zdenerwowania naprawdę miała kłopoty z żołądkiem - a Milisant miała doglądać ją w chorobie. Postanowiła symulować chorobę, gdyż Wulfric, na wieść o chorobie narzeczonej, z całą pewnością chciałby osobiście ją zobaczyć. Zrobił tak, kiedy Milisant została zraniona strzałą. Mógłby też pomyśleć, iż niedyspozycja dziewczyny jest jedynie wykrętem, by go unikać. Lecz skoro zachorowała Jhone, nikt nie będzie zainteresowany, by ją oglądać, a ona sama, jako Milisant, odprawiałaby każdego z kwitkiem, nie wpuszczając do komnaty, w której nie byłoby żadnej chorej Jhone. Żywiła najgłębszą nadzieję, iż metoda ta poskutkuje. I rzeczywiście tak było prawie przez cały pierwszy dzień, aż do późnego popołudnia. Wtedy to ktoś załomotał do 222

drzwi komnaty. Jeszcze zanim otworzyła je, wiedziała dobrze, już choćby z głośności i gwałtowności walenia w drzwi, kogo w progu zobaczy. Miała tylko chwilę, by przygotować się na powitanie gościa w sposób, w jaki uczyniłaby to Milisant. - Czy nikt ci nie powiedział, że moja siostra jest ciężko chora? - rzekła szorstko zaraz po uchyleniu drzwi. - I że ja jej doglądam? Właśnie zapadała w sen, kiedy znów rozbudziłeś ją robionym przez siebie raba­ nem. - Tak, wiem - odparł wcale nie zdumiony szorstkim przyjęciem, którego zresztą oczekiwał. - Ale nie musisz jej pilnować nieustannie. Są inni, którzy mogą cię w tym wyręczyć. - Nikomu nie dowierzam i zamierzam osobiście pielęgnować Jhone. - Co jej dokładnie jest? - spytał, spoglądając wilkiem na dziewczynę. - Strasznie wymiotowała. Czy nie czujesz smrodu? Ponieważ Jhone sama, z dręczącego ją niepokoju, wymiotowała tego popołudnia, więc to, co powiedziała, wcale kłamstwem nie było. A teraz czuła, że ponownie zbiera się jej na wymioty, bo bijący od mężczyzny gniew straszliwie ją trwożył. Była tylko zdumiona tym, że nie rozpuściła się jak śnieg pod jego pierwszym, pełnym wściekłości spojrzeniem. Jeśli szybko nie zostawi jej w spokoju... - Po co tu przyszedłeś? — zapytała, chcąc jak naj­ szybciej się go pozbyć. - Zakłócać nam spokój? - Aby ci powiedzieć, że masz dzisiejszego wieczoru pojawić się na wieczerzy. Król zrozumie, jeśli opuści się jeden posiłek, lecz opuszczenie dwóch wspólnych zgro­ madzeń przy stole potraktowałby jako obelgę. Tak zatem 223

bez względu na stan zdrowia twojej siostry musisz pojawić się dziś wieczorem w holu. - Chyba nie muszę zabawiać króla. - Naprawdę?! - huknął. - Przecież przybył tu specjal­ nie na twoje wesele. - W takim razie pojawię się, by oddać mu hołd, ale nie zostanę długo. Chyba że stan Jhone ulegnie radykal­ nej poprawie. Ustąpiła z czysto racjonalnych względów. Z taką argumentacją nie mógł się spierać. Ale Wulfric był uparty. - Sądzę, że chorobę swej siostry wykorzystujesz jako wymówkę, by mnie unikać. Jak długo zamierzasz nie odzywać się do mnie? A więc to był prawdziwy powód jego wizyty? Czuł się odrzucony, lekceważony? W pierwszej chwili dziewczyna chciała powiedzieć: „Zawsze", jak zapewne odpowiedziała­ by Milisant. Ale taka odpowiedź sprawiłaby, że mężczyzna wpadłby w jeszcze większą furię, a już z całą pewnością nie odszedłby szybko. Ale jednocześnie jej odpowiedź nie mogła zbytnio różnić się od odpowiedzi, jaką dałaby Wulfricowi jej siostra. W przeciwnym razie mężczyzna baczniej by się jej przyjrzał i odkrył podstęp. Zgodnie zatem z radą Milisant gniewnie zacisnęła usta i odparła najspokojniej, jak umiała: - Ku swemu najszczerszemu żalowi rozmawiam z tobą teraz. Na dłuższe rozmowy musisz poczekać, aż Jhone wydobrzeje. Wulfric obrzucił ją na odchodnym gniewnym spoj­ rzeniem i oświadczył: - Pojaw się dziś na wieczerzy, jak też na obu jutrzej­ szych posiłkach, dziewko. I nie każ mi ponownie po siebie przychodzić. 224

Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Jhone całym ciężarem ciała oparła się o nie plecami. Serce ze strachu biło jej jak młotem. A więc udało się. Całkowicie wyprowadziła go w pole. Ale po raz drugi czegoś takiego zrobić nie mogła. Nie miała po prostu w sobie odwagi Milisant, by przeciwstawić się temu mężczyźnie; a już na pewno nie wtedy, gdy czuła bijący od niego tak wielki gniew. Jednak wciąż miała w pamięci jego rozkaz. Jeśli następnego dnia nie ujrzy Milisant w holu, przyjdzie po nią osobiście i zawlecze ją na dół. Musiała zatem pojawić się w holu; przynajmniej tego wieczoru. Nie widziała sposobu, by tego uniknąć. Na­ stępnego dnia jednak pierwszy posiłek miał zacząć się dopiero w południe, zatem Milisant będzie miała czas, by dotrzeć bezpiecznie do celu. Jhone znów będzie mogła być sobą, a Milisant po prostu zniknie. Tak zatem upłynie jeszcze jeden dzień, nim zaginionej dziewczyny zaczną szukać poza murami zamku. Jej siostra miała więc dosyć czasu, by dotrzeć do Clydon, a stamtąd, jak planowała, wrócić do domu. Tego wieczoru w holu zgromadzi się wielu biesiad­ ników. Ale zabawiać króla? Po tym, co zrobił? Jezu, nawet nie wzięła pod uwagę możliwości, że król ponow­ nie wezwie przed swe oblicze jej siostrę. A jeśli czeka tylko na okazję, by zdemaskować jej siostrę? Ale nie, najwyraźniej nikomu nie wspomniał o tym, co zaszło między nim a Milisant, bo w przeciwnym razie na pewno zapytałby o to Wulfric. A że przez cały dzień była nieobecna, władca mógł dojść do wniosku, iż dziewczyna po prostu boi się stanąć z nim twarzą w twarz. Jeśli Jan pomyśli, że ona się go boi, to może uciszyć to jego gniew. Może jeszcze bardziej ugasi jego złość i urazę ich spotkanie tego wieczoru? Jhone-Mili posta225

nowiła umyślnie okazywać w jego obecności przerażenie. A jeśli zechce o tym pomówić? Jezu, jak poradzi sobie z taką rozmową?

Rozdział

trzydziesty szósty

Zwlekała zbyt długo. Strapienie Milisant rosło w miarę upływu godzin. Wciąż nie miała sposobności złożenia Rolandowi propozycji małżeństwa. A przed końcem dnia musiała ustalić swoją przyszłość. Niestety, wartki nurt wydarzeń nie pozwalał jej na dłuższe przebywanie z Rolandem sam na sam. Rycerz zaprowadził ją do zamku i przedstawił swej matce, która niezwłocznie zaprowadziła dziewczynę do mieszczącej się w wieży komnaty, gdzie Milisant mogła wziąć kąpiel. Dziewczyna ponownie zobaczyła Rolanda dopiero podczas wieczerzy. Lady Reina zaskoczyła ją. Milisant wiedziała, że ojciec Rolanda jest mężczyzną olbrzymiej postury, podobnie jak jego syn. Ale lady Reina była drobną niewiastą. Liczyła niecałe czterdzieści lat, jej czarne włosy pozo­ stawały wciąż lśniące jak w czasach młodości, a błękitne oczy tak samo jasne i bystre. I była aż do bólu szczera w swych opiniach i sądach. Gdy Milisant upierała się, że nie ma czasu na toaletę, oświadczyła jej bez skrupułów: - Okropnie cuchniesz, musisz wziąć kąpiel! Ale dziewczyna polubiła Reinę Fitz Hugh. Rzadko spotykała niewiasty równie szczere i otwarte jak ona sama. Podczas kilku godzin spędzonych z Reiną dowiedziała się o rodzinie Rolanda o wiele więcej, niż sam Roland jej 22 6

dotychczas opowiedział. Miał starszego brata, który był jego ojcem chrzestnym. Miał też dwie siostry, znacznie młodsze od siebie. Najmłodsza - wyznała Reina - była przyczyną jej największych kłopotów. Nie mogła pora­ dzić sobie z dzieckiem, które ojcu oddawało bałwo­ chwalczą cześć i próbowało gorliwie we wszystkim go naśladować. Słowa te wprawiły Milisant w ogromne zakłopotanie, gdyż uświadomiła sobie, że to najmłodsze dziecko do złudzenia przypominało ją samą, że tak jak ona pragnęło urodzić się chłopcem... a dla Reiny stanowiło to poważny problem. Ten fakt wywarł na niej piorunujące wrażenie, gdyż uświadomiła sobie, że jej ojciec myśli o niej dokładnie to samo. Nie wiedziała również, iż ród Rolanda skoligacony był z de Arcourtami, kolejną potężną rodziną w kraju. Jej głowa, Hugh de Arcourt, był dziadkiem Rolanda po mieczu, jakkolwiek ze złej strony posłania - kolejne szczere wyznanie Reiny, dającej w ten sposób sygnał, że nie wszystko tam było normalne. Ale najbardziej zainteresowało ją to, że ojcem Reiny był Roger de Champeney. Owo imię i nazwisko Milisant doskonale znała, ponieważ lord Roger wraz z Nigelem i lordem Guy udali się z królem Ryszardem na krucjatę. O Rogerze Nigel często wspominał w swych opowie­ ściach o ekscytujących bojach, do których doszło w cza­ sach, kiedy Milisant nie było jeszcze na świecie. Teraz dziewczyna zastanawiała się, czy Nigel w ogóle wiedział o tym, że Roland jest wnukiem Rogera, kiedy odrzucił go jako kandydata na męża swej córki, wspomi­ nając przy tym, że ojciec Rolanda jest wasalem Guy. Wasalem Guy był też Roger, ale był wasalem potężnym, o czym świadczyło choćby zamczysko w Clydon, jak też 227

wiele innych jego posiadłości. Poza tym Milisant była przekonana, że jej ojciec nic nie wie o Hugh de Arcourcie. Dziewczyna od razu poczuła się lepiej. Ojciec z pew­ nością zaaprobuje jej związek z Rolandem. Oczywiście, nie mogła zapominać, iż przeznaczona została Wulfricowi ze względu na długoletnią zażyłość i przyjaźń łączącą ich ojców. Niemniej wiadomość, że Jan jest przeciwny aliansowi łączącemu oba rody, powinna złagodzić cios, jaki czekał Nigela. Jej ojciec powinien wyrazić zgodę na to, by jego córka poślubiła kogoś innego. A czyż istniał lepszy kandydat niż Roland? Ale tego wieczoru miała ochotę udusić Rolanda, gdyż wydawało się, że wszyscy, z Rolandem włącznie, sprzysię­ gli się, by nie zostawić ich ani na chwilę samych. Nawet siedząc obok niego podczas wieczerzy, nie potrafiła przyciągnąć uwagi młodzieńca, gdyż nieustannie zajęty był rozmową ze swoim ojcem i bratem. Kiedy wreszcie wieczerza dobiegła końca, zdesperowa­ na dziewczyna zaciągnęła Rolanda do jednej z wnęk okiennych w wielkim holu zamku Clydon, gdzie stały wybite złotogłowiem ławy. Tam popchnęła olbrzymiego rycerza tak, że ten na jednej z nich usiadł. Nie tracąc ani chwili na zbędne wstępy, powiedziała gwałtownie: - Mam ci kilka rzeczy do powiedzenia i chcę zadać ci jedno pytanie, ale przez cały czas twoją uwagę pochłania rodzina. Mężczyzna zachichotał. - Nasza rodzina żyje ze sobą bardzo blisko. A gdzie lepiej porozmawiać o codziennych sprawach niż przy wieczerzy? Dziewczyna puściła jego słowa mimo uszu. 228

- To prawda, ale masz gościa, który po uszy siedzi w kłopotach! Nie mam czasu, Rolandzie. Tak naprawdę jutro muszę ruszyć do Dunburh. Miałam nadzieję... że pojedziesz ze mną. - To naturalne, odeskortuję tam ciebie, Mili. Nie musisz prosić... Milisant lekceważąco machnęła ręką i usiadła na­ przeciwko niego na drugiej ławie. - Rolandzie, chcę, żebyś zrobił jeszcze więcej. Chcę, abyś mnie poślubił. W końcu wyrzuciła to z siebie. Może w sposób niezbyt subtelny, ale nie miała czasu na subtelności. Liczyła tylko na to, że go nie zaskoczy. Ale było gorzej. Najwyraźniej jej słowa potraktował jako żart, gdyż po prostu wybuchnął śmiechem. - Nie żartuję, Rolandzie - dodała gwałtownie, roz­ drażniona jego śmiechem. Rycerz lekko się uśmiechnął. - Widzę, że mówisz poważnie. Ale gdybyś nawet nie była już zaręczona, nie mógłbym ubiegać się o twoją rękę. Liczyła na to, że jej prośba stanowić będzie jedynie trudny powrót do przeszłości. Nie liczyła się z jego odmową. - Jesteś zaręczony z inną? - Nie. Milisant zmarszczyła brwi. - Dlaczego zatem nawet nie rozważysz mojej propo­ zycji? - Popatrz na moją młodszą siostrę - odparł, nie odpowiadając na pytanie dziewczyny. Poszła za jego spojrzeniem. Ujrzała jedynie dwóch dziesięcioletnich otroków mocujących się ze sobą na posadzce. Nie poznała jeszcze siostrzyczki Rolanda, 229

a w każdym razie tak sądziła. Tego dnia poznała tylu nowych ludzi, że mogła ją przeoczyć. - Gdzie? Widzę tylko dwóch chłopców. Roland pokazał w uśmiechu zęby. - Ten otrok z wierzchu, ten z krótkimi jasnymi włosami, to właśnie Eleanor. To dlatego stałaś mi się tak bardzo bliska w Fulbray... tak bardzo przypominałaś mi moją siostrę. Ona, tak samo jak ty, woli ubierać się w rajtuzy ku utrapieniu mojej matki. Ale Eli, gdy mamy gości, stroi się stosownie. Ona dopiero niedawno przy­ była i nie wie, że mamy gościa. Czy widzisz, jak bardzo wściekła jest matka, podczas gdy ojciec jak zwykle rozbawiony? Dlaczego na jego słowa spiekła raka? Przecież powinna być rada z tego, że widzi dziewczynę taką samą jak ona, że wie, iż nie jest wcale taka „dziwna". Oczywiście, młodziutka Eli zawsze była elastyczna i umiała przy­ stosować się do okoliczności, podczas gdy Milisant zawsze okazywała upór, była nieugięta, niepokorna i... Dziewczyna westchnęła w duchu. Czyżby była aż tak bardzo niedobra? Czyżby przynosiła ojcu wstyd tą odrobiną wolności, jaką udało się jej wywalczyć? Ale pozwoliła Rolandowi zboczyć z tematu i mężczyzna nie odpowiedział na jej zasadnicze pytanie. - A co twoja siostra ma z tym wspólnego? - burknęła gniewnie, wracając do tematu. Roland czule ujął jej dłonie. - Nie słuchałaś mnie. Wtedy przypominałaś mi moją siostrę... i przypominasz mi ją do teraz. Kocham cię z całego serca, ale jesteś dokładnie taka sama jak moja siostra. Sama myśl, że mógłbym iść z tobą do łoża... wybacz mi, Mili, nie chcę cię obrażać, ale na samą myśl o tym lodowacieję w środku. A poza tym ukradłbym 230

narzeczoną memu suwerenowi. Jezu, pewnego dnia zostanie earlem Shefford i dzięki niemu otrzymam swe posiadłości w Clydon. To, co powiedział, powinno całkowicie ją zdruzgotać. A jednak poniewczasie skonstatowała, że to bardzo prawdziwe słowa i że ona czuje to samo. Dlatego zawsze tak bardzo był jej bliski i dlatego nigdy nie żywiła w stosunku do niego uczuć erotycznych, gdyż był dla niej bardziej bratem niż mężczyzną. Tak naprawdę nie potrafiła sobie wyobrazić, że ją całuje; a w każdym razie nie w taki sposób, jak czynił to Wulfric. Jezu, dlaczego nie uświadomiła sobie tego przed laty, kiedy po raz pierwszy naszła ją myśl o poślubieniu Rolanda? Skinęła głową na znak, że rozumie jego racje, i znów ciężko westchnęła. - Co zatem mam robić? Muszę znaleźć sobie innego męża. Roland potrząsnął głową. - Wcale nie. Jedyne, co powinnaś zrobić, to zostawić sprawy tym, którzy najlepiej się tym zajmą. - Ale to nie zapewni mi nowego kandydata na męża. - Wcale nowego kandydata nie potrzebujesz. Dziewczyna popatrzyła na Rolanda wilkiem. - Zapominasz, że istnieją też inne powody, dla których nie chcę poślubić Wulfrica. - Doskonale pamiętam, co mi o nim powiedziałaś. Nienawidzisz go od czasów dzieciństwa, od chwili, kiedy cię skrzywdził w okrutny sposób. Ale nie powie­ działaś nic o tym, co do niego czujesz teraz, kiedy jest już dojrzałym mężczyzną. - Aha! Nic się nie zmienił! - Czy możemy pokłócić się jak rodzeństwo? - zapytał Roland z lekkim uśmiechem. 231

Dziewczyna uderzyła go lekko w ramię, a rycerz przesłał jej uśmiech. Milisant wywróciła oczyma. Roland usiadł obok niej i objął ją ramieniem. - Mili, powiedz mi szczerze. Czy choć raz rzeczywiście próbowałaś odrzucić swe dziecięce uprzedzenia i popa­ trzeć, jaki jest teraz naprawdę? A może nawet nie próbowałaś odrzucić swych uprzedzeń? - Wciąż jest okrutnikiem - burknęła dziewczyna. - Trudno mi w to uwierzyć - odparł Roland. - Ale jeśli nawet jest, czy okaże się również okrutnikiem w stosunku do ciebie? - Zachowuje się jak tyran, nieustannie wydaje mi rozkazy. Doprawdy, gdyby tylko mógł, kontrolowałby mój oddech. - Moim zdaniem każdy mężczyzna, który wydawałby ci polecenia, w twoim pojęciu byłby tyranem. Milisant westchnęła. - Rolandzie, wiem, do czego zmierzasz. Ale nawet nie wyobrażasz sobie, jak to jest być z nim. Tak więc prowadzimy jedynie niepotrzebną sprzeczkę. Roland przez chwilę przyglądał się dziewczynie z za­ myśleniem. - To dziwne - powiedział w końcu. - Ale twoje słowa sprawiają, że znów czuję się jak wtedy, gdy pragnąłem kobiety, której mieć nie mogłem. Była u nas gościem. Odkryłem, że ciągle się z nią sprzeczam, podczas gdy tak naprawdę... - Bzdury! - krzyknęła Milisant, ale na twarz wystąpiły jej rumieńce. - To nie ma nic wspólnego... z moim problemem. - Jesteś tego pewna?

232

Rozdział

trzydziesty siódmy

„Jesteś tego pewna?" W głowie Milisant wciąż dźwięczało to pytanie, jeszcze teraz, gdy leżała już w łożu. Odpowiedziała wówczas Rolandowi: „Oczywiście", ale tak naprawdę nie była tego taka pewna... w każdym razie, jeśli chodziło o Wulfrica. Nie czytała w jego myślach, ale mężczyzna łatwo kochał jedną, a pożądał drugiej. Na ten temat krążyło wiele opowieści. Teraz, kiedy Wulfric pogodził się wreszcie z tym, że Milisant zostanie jego żoną, mógł po prostu jej pożądać, co doprowadzało do kłótni między nimi. Gdyby tak rzeczywiście było, kłótnie te skończą się, gdy wezmą ze sobą ślub.... w każdym razie z jego strony. Jhone twierdziła to samo. Spraw, że będzie szczęśliwy z tobą w łożu, a okaże się bardziej wyrozumiały i pozo­ stawi ci dużo swobody. Ale co z nią? To, iż on będzie szczęśliwy, nie znaczyło wcale, że i ona znajdzie w tym związku szczęście. To była kwestia bardzo dyskusyjna. Kiedy opowie swemu ojcu o wszystkim, co się wydarzyło, zapewne stary rycerz przyzna, że jego córka powinna poślubić kogoś innego; choćby tylko z tego względu, że takie jest życzenie króla Jana. Nie wyjdzie za Rolanda, o czym od tak dawna marzyła. Ale nie wyjdzie też za Wulfrica i choćby z tego powodu powinna się cieszyć. Dlaczego więc ta myśl nie dawała jej spokoju? Gdy rozległo się ciche pukanie do drzwi, Milisant ucie­ szyła się, po prostu dlatego, że przerwało to jej natrętne myśli. Kiedy spytała, kto puka, usłyszała głos lady Reiny. Matka Rolanda weszła do komnaty i usiadła obok Milisant na łożu. Na jej twarzy malowała się ogromna troska.

233

- Pukałam cicho, aby cię nie obudzić, gdybyś spała oświadczyła na wstępie Reina. - Ale wcale nie jestem zdziwiona tym, że mimo tak późnej godziny jeszcze nie śpisz. Milisant przesłała jej w odpowiedzi krzywy uśmieszek. - Jestem bardzo senna, biorąc pod uwagę, że zeszłej nocy spałam niewiele, a cały dzień ubiegł mi na podróży. Ale dlaczego tak powiedziałaś? - Był u mnie Roland. - Aha! - Mego syna trapi to, że cię zawiódł. A ty? - Czy powiedział ci, dlaczego? Reina skinęła głową. - Zaskoczyłaś go swoją propozycją. Nie jest pewien, czy w pełni zrozumiałaś powód jego odmowy, ale był zbyt oszołomiony, kiedy składałaś mu propozycję. - Rozumiem kierujące nim motywy. Kiedy myślałam o nim jako o mężczyźnie, który mnie poślubi, miałam na myśli naszą przyjaźń, naszą bliskość i świadomość, że jest tym, z kim chciałabym połączyć się na całe życie. Nigdy nie myślałam o intymności, jaka miałaby stać się naszym udziałem. Teraz już o tym wiem, przekonał mnie. Zrozumiałam, że ma rację. Traktuje mnie jak siostrę... tak jak ja traktuję go jak brata. Nigdy nie moglibyśmy dzielić ze sobą łoża. Raine skinęła ponownie głową. - Ale nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Milisant zmarszczyła brwi, nie wiedząc, o czym mówi Reina. - Odpowiedziałam, wcale mnie nie rozczarował. To nie jego wina, że byłam na tyle głupia, by nie rozważyć wszystkich konsekwencji naszego małżeństwa przed złożeniem mu propozycji. 234

- Nie wzięłaś też pod uwagę jeszcze jednej rzeczy. Roland nie mógłby cię poślubić bez pozwolenia Ranulfa, a Ranulf nigdy nie wyraziłby na wasz związek zgody. Gdyby nawet twój kontrakt z synem lorda Guy został zerwany, bez względu na powód, obrazilibyśmy naszego suwerena, szukając aliansu z rodem Crispinów poprzez ciebie, podczas gdy earl szukał tego aliansu poprzez swego syna. Czyżbyś przegapiła tak istotny wątek poli­ tyczny? Skarcona Milisant zaczerwieniła się. - Ostatnio to samo próbował powiedzieć mi mój ojciec, ale byłam zbyt poruszona i zdekoncentrowana, by dokładniej rozważyć jego słowa i zmienić tok swego myślenia. - Nie muszę nawet pytać, czy wciąż jesteś wytrącona z równowagi. Świadczy o tym to, że jeszcze nie śpisz, choć jest już środek nocy. - Ale nie z powodu Rolanda. Możesz go o tym zapewnić... albo zrobię to osobiście jutro. - Czy jest jeszcze coś, w czym mogłabym ulżyć twoim strapieniom? A więc najwyraźniej Roland nie o wszystkim powie­ dział matce. - Nie, po prostu nigdy nie chciałam zostać żoną Wulfrica z Shefford. Więc teraz, kiedy już wiem, że naszemu małżeństwu przeciwny jest sam król Jan, zastanawiam się, kogo innego wybierze dla mnie ojciec. Przez wiele lat przychodził mi na myśl jedynie Roland. Nigdy nie brałam pod uwagę innego kandydata. - Skąd wiesz, że Jan jest przeciwny twojemu małżeń­ stwu z Wulfrikiem? - Sam mi to powiedział. Reina potrząsnęła głową i uśmiechnęła się. 235

- Może powinnam zapytać, dlaczego wola króla Jana ma tu jakieś znaczenie. Z tego, co wiem, wasz związek usankcjonował jeszcze król Ryszard. A więc Jan nie ma tu nic do powiedzenia. Tak zatem oznajmił to tobie. Fakt, że nie powiadomił o swej woli lorda Guy, świadczy o tym, iż nie zamierza mieszać się w tę sprawę bezpośred­ nio. Jestem przekonana, że nie chce rozdrażniać wasala tak potężnego i lojalnego jak lord Guy, zwłaszcza w chwi­ li, gdy tak wielu baronów obraca się przeciw niemu. Milisant nabrała pewności, że jeśli Jan nie zamierza rozgłaszać tego, co między nimi zaszło, zdecydowany był obarczyć ją całą winą w wypadku, gdyby to ona nagłośniła sprawę. Powinna to wyjaśnić Reinie, ale wahała się. Im więcej ludzi wiedziałoby o tym, że Jan nie chciał dopuścić do jej zamążpójścia, idąc z nią do łoża, tym bardziej król chciałby się na niej zemścić. - Zapewne masz rację - mruknęła. Reina skinęła głową, po czym zapytała: - A teraz ostatnie twoje nieszczęście? - Ostatnie nieszczęście? - Nie chcę wściubiać nosa, ale zdumiały mnie twoje słowa, że nigdy nie chciałaś zostać żoną Wulfrica. Znam Wulfrica de Thorpe'a od chwili jego narodzin. Wyrósł na wspaniałego, wytwornego młodzieńca. Mój mąż połowę życia strawił na wojnie i brał udział w walkach u boku Wulfrica. Nie mógł się go nachwalić. I wiem, że niewiasty przepadają za nim. Moja najstarsza córka nieraz zachowywała się jak wariatka, kiedy Wulfric składał nam wizytę. Dlaczego tak bardzo go nie lubisz? Dziewczyna postanowiła nie wspominać zdarzenia z dzieciństwa, które matka Rolanda zbyłaby machnięciem ręki, i podała inny powód, dla którego nie chciała Wulfrica. 236

- Kocha inną. - Aha - mruknęła Reina. - Nie jest to z jego strony zbyt rozsądne, ale nie jest to wielki problem. - Jak to? Reina zachichotała. - Musisz dać mu powód, by cię pokochał, a następnie powód, by jeszcze bardziej cię pokochał. - Chyba rozmawiałaś z moją siostrą - odparła nabur­ muszona Milisant. - Myślicie tak samo. Reina wybuchnęła śmiechem. - To tylko kobieca logika, moja droga. Łatwo było to mówić komuś, kto nie znalazł się w sytuacji Milisant. Znacznie trudniej temu, kto był w związku, gdzie obie strony nie lubiły się wzajemnie. - Nie muszę walczyć, aby zyskać miłość męża - od­ parła sztywno Milisant. - Tak, teoretycznie nie. Ale podchodząc do rzeczy rozsądnie, większość niewiast musi to robić... zwłaszcza kiedy chcą tej miłości. Dziwi mnie, jak wiele niewiast o to nie dba. Nie spodziewają się miłości w małżeństwie zawartym ze względów politycznych albo rodowych aliansów i nie są wcale rozczarowane, kiedy tej miłości w związku nie znajdują. Istnieje wiele rzeczy, które wpływają na to, że związek jest udany. I miłość wcale do nich nie należy. Ale, ach, jeśli już się zdarzy... nawet sobie nie wyobrażasz... - Zdradzasz mi swoje sekrety, Reino? Było rzeczą zabawną widzieć, jak niewiasta, która swą szczerością przyprawiała innych o gorące rumieńce, sama się zarumieniła. W tej samej chwili drzwi przesłoniła potężna sylwetka jej męża. - Właśnie zamierzałam wrócić do naszej sypialni - po­ wiedziała Reina, wstając z łóżka Milisant. 237

- Naprawdę? Nie wiem, ale bardzo w to wątpię. Na twarzy Reiny pojawił się wyraz rozgoryczenia. Ale Milisant tego nie dostrzegła, gdyż całą jej uwagę po­ chłaniał Ranulf Fitz Hugh, który wyraźnie był zły na żonę; i to z powodu Milisant. - W nic się nie wtrącam - oświadczyła Reina. - Naprawdę, panie - pośpieszyła z pomocą Milisant. - Ani się nie naprzykrzam. - Naprawdę - poparła ją dziewczyna. - Lady Reina udzieliła mi wielkiej pomocy. Reina popatrzyła na Milisant, zachichotała i rzekła: - Nie bój się, dziecko, on nie jest gniewny. A gdyby nawet był, nie robiłoby to dla mnie żadnej różnicy. Przesłała Ranulfowi ostrzegawcze spojrzenie. Twarz ogromnego mężczyzny rozjaśnił pogodny uśmiech, wska­ zujący na to, że podobne słowa słyszał już nieraz. W tej samej chwili, wymijając ojca, do komnaty wkroczył Roland. Rozdrażniona Reina uniosła nad głowę ręce. - O niczym innym nie marzę tak jak o łożu - oświad­ czyła i dumnie wymaszerowała z pokoju. - Mam nadzieję, że uda się tam niezwłocznie - po­ wiedział Ranulf i dodał: - Ty, Rolandzie, też nie zagrzewaj tu długo miejsca. Wszyscy potrzebujemy dzisiejszej nocy odrobiny snu. Powiedziawszy to, Ranulf również opuścił komnatę. Roland i Milisant, po odejściu rodziców mężczyzny, oboje byli zaczerwienieni, być może dlatego, że zo­ stali sami w sypialni, lecz zapewne bardziej z tego względu, iż oboje wiedzieli, czego dotyczyła rozmowa. Po chwili Roland przysiadł na skraju łoża, dokładnie w tym samym miejscu, gdzie jeszcze niedawno siedziała jego matka. 2)8

- Wybacz - powiedział. - Prosiłem jedynie mą matkę, by cię uspokoiła. Ona jest w tym najlepsza. Nie myślałem wcale, że zajmie jej to pół nocy. - Nie musisz za nic mnie przepraszać, Rolandzie. Nie spałam, w przeciwnym razie nie weszłaby do mojej komnaty. - Och, zatem wciąż dręczy cię niepokój. Milisant zmieniła temat. - Czy w twoim zamku nikt tej nocy nie śpi? Roland roześmiał się. - Śpią wszyscy, ale ja i moja matka często odbywamy ze sobą rozmowy w nocnych godzinach, zwłaszcza kiedy troski nie pozwalają jej zasnąć. Odbyliśmy wiele uro­ czych, szczerych rozmów. Zresztą często mój ojciec budzi się i widząc, że matki nie ma w łożu, udaje się na jej poszukiwanie. Tak zresztą zapewne było i dzisiaj. - A dlaczego ty nie możesz zasnąć? - Bo ja zawsze jestem głodny, a jak jestem głodny, to nie mogę spać. Powiedział to z takim smutkiem, że Milisant wybuch­ nęła śmiechem. - Wiem, wiem, nie jest łatwo wykarmić tak wielkie ciało. Jej śmiech przerwał nieoczekiwany hałas, który dobiegł od otwartych ciągle drzwi. Oboje, Roland i Milisant, popatrzyli w tamtą stronę, gdyż dźwięk przypominał brzmienie wyciąganego z pochwy miecza. I tak było naprawdę. Drzwi zastawiał swą olbrzymią postacią Wulfric. W ręku dzierżył miecz, wzrok miał skierowany nie na Milisant, lecz na Rolanda. - To hańba, ale muszę cię zabić.

239

Rozdział

trzydziesty ósmy

Milisant pobladła. I to nie dlatego, że tak nieoczekiwa­ nie pojawił się Wulfric. I nie dlatego, że opanowanym głosem oświadczył, iż zabije jej przyjaciela. Pobladła, gdyż dotarło do niej, że o jej pobycie w Clydon mężczyzna mógł dowiedzieć się jedynie od Jhone. Tak zatem pierwszą rzeczą, jaką zrobiła, był oskar­ żający krzyk w twarz: - Co zrobiłeś mej siostrze, by wydobyć z niej wiado­ mość, dokąd się udałam? Ona nigdy nie przekazałaby ci tego dobrowolnie! Rycerz utkwił w niej spojrzenie swych szafirowych oczu. Były lśniące i zimne jak lód. - Nic mi nie mówiła. Tak naprawdę to padła nie­ przytomna u moich stóp, gdy tylko zdołałem zadać jej pytanie. - Zaledwie zdołałeś zadać jej pytanie? - powiedziała podejrzliwie Milisant. - Jak bardzo byłeś wściekły, gdy to pytanie zadawałeś? - Bardzo. Milisant odetchnęła z ulgą. Nie torturował Jhone. Po prostu śmiertelnie ją wystraszył. Ale przecież... - A skąd wiedziałeś, gdzie mnie szukać, skoro ona ci tego nie powiedziała? - Już dawno mimowolnie wyznała to memu bratu, kiedy wspomniała o mężczyźnie, którego darzysz miło­ ścią. A skoro nigdzie nie można było cię odnaleźć, domyśliłem się, kim jest ów „przemiły olbrzym" i że uciekłaś do niego. Dopowiadając te słowa znów skierował wzrok na Rolanda. Milisant spostrzegła, że jej „przemiły olbrzym" uśmiecha się pod nosem. Dziewczyna doszła do wniosku, 240

iż Roland musi być niespełna rozumu, skoro cała sytuacja go bawi. A może tylko sądził, że Wulfric żartował, grożąc mu śmiercią. A może naprawdę sytuacja nie była groźna, skoro, mimo wściekłości Wulfrica, rozmawiali ze sobą spokojnie. O tym właśnie myślała. Nie miała najmniejszych wątpliwości, że Wulfric jest wściekły, choć doskonale nad swym gniewem panował. Pytanie brzmiało: Dlaczego był wściekły? Z powodu jej ucieczki? Z powodu tego, gdzie ją znalazł... i z kim? - Nie musisz go zabijać - odezwała się. - Rolanda darzę jedynie siostrzaną miłością. Poza tym odmówił wzięcia mnie za żonę z tych samych powodów. Jest dla mnie jak brat. - Czy masz mnie za durnia? Przecież dowód mam przed oczyma. Wraz z ulgą spłynęła na Milisant odwaga, więc mimo miotającego Wulfrikiem gniewu odparła: - Jaki dowód? Ponieważ zastałeś w mojej komnacie Rolanda? Zanim wyciągniesz wnioski, najpierw powi­ nieneś zapytać, dlaczego w mojej komnacie jest Roland. Gdybyś pojawił się kilka minut wcześniej, zastałbyś tu jego rodziców. Przyszedł tu po swoją matkę, sądząc, że ta nie daje mi spać. Tak zatem, Wulfricu, zanim sięgniesz po miecz, sprawdź, czy mówię prawdę. - Mili, dlaczego umyślnie go prowokujesz? - odezwał się nieoczekiwanie Roland. - Wcale nie prowokuję. - Właśnie że prowokujesz - odrzekł, po czym zwrócił się do Wulfrica: - Mój panie, ona mówi prawdę. Gdyby nawet nie była przyrzeczona tobie, i tak bym jej nie poślubił. Byłoby to tak, jakbym wziął za żonę własną siostrę, a nie jest to rzecz miła. 241

Roland wyraźnie próbował uśmierzyć gniew Wulfrica. Ale wyraz twarzy rycerza nie ulegał zmianie. Przeciwnie, w jego oczach pojawił się jeszcze większy gniew, gdy ponownie popatrzył na Milisant. - Zatem twierdzisz, że kłamałaś, mówiąc mi, iż go kochasz? - Nie kochałam go, kiedy ci to mówiłam, ale w swoim czasie myślałam, że jest to możliwe. Zawsze sądziłam, iż mogę go pokochać. Nigdy nie zastanawiałam się nad tym na tyle głęboko, by zrozumieć, że darzę go wielkim uczuciem, ale takim, które nie daje się pogodzić z mał­ żeństwem. Czy można się wyrazić jaśniej? - Znów to robisz, Mili! - odezwał się groźnym tonem Roland. - Co robię? - spytała oburzona dziewczyna. - Prowokujesz go. Samo wyjaśnienie wystarczy. Nie musisz dolewać oliwy do ognia. - Wracaj do siebie, Rolandzie. W niczym mi nie pomożesz. - Nie mogę - odrzekł z ciężkim westchnieniem Roland. Dziewczyna zrozumiała, że boi się zostawić ją sam na sam z Wulfrikiem, ale był na tyle rozsądny, iż nie powiedział tego głośno. Ona również wolałaby nie zostawać sama z Wulfrikiem, ale bardziej obawiała się o bezpieczeństwo Rolanda niż o swoje, Wulfric bowiem ciągle nie chował miecza do pochwy. Wulfric najwyraźniej doszedł do podobnego wniosku lub też sądził, że bezbronny Roland obawia się przejść obok niego, więc schował miecz. - Jestem bardziej niż rad, że nie muszę' cię zabijać rzekł. - A teraz zrób tak, jak ci powiedziała. - Kiedy Roland nie ruszał się z miejsca, dodał: - Jest moja od 242

chwili, kiedy zostaliśmy sobie obiecani. Nie próbuj więc nic robić z czymś, co należy do mnie. Przez dłuższą chwilę spoglądali sobie nieustępliwie w oczy, po czym Roland opuścił komnatę. Milisant była przekonana, że jej przyjaciel nigdy nie wyszedłby, gdyby sądził, iż ze strony Wulfrica grozi jej jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Bardzo chciała wierzyć w to, że naprawdę nic jej nie grozi. Ale nie miała takiej pewności. Ogarnięta nagłym lękiem, chciała zawołać, by Roland wrócił. Jej strach wzrósł dziesięciokrotnie, kiedy ujrzała, że Wulfric zamyka drzwi i zakłada na nie belkę zaporową. - Co robisz? - zapytała schrypniętym głosem. Jej twarz stała się kredowobiała. Mężczyzna nie odpowiedział. Podszedł do łoża i popa­ trzył na nią z góry. - Możemy o tym porozmawiać z rana... - zaczęła, ale Wulfric przerwał jej szorstko. - Nie mamy o czym rozmawiać - powiedział i widząc, że Milisant zamierza wyjść z łoża, dodał: - Zostań, gdzie jesteś. Teraz już dziewczyna wpadła w panikę. Wyraz twarzy rycerza nie ulegał zmianie. Wciąż miotała nim furia. I cokolwiek zamierzał uczynić, Milisant wiedziała, że będzie to okropne... dobrze, jeśli w ogóle ujdzie z życiem. A tego wcale pewna nie była. I nie była też pewna, co zamierza uczynić. Pewności tej nabrała dopiero wtedy, gdy Wulfric, nie spuszczając z niej wzroku, zaczął odpinać płaszcz. - Nie rób tego, Wulfricu. - Naprawdę myślisz, że mogłabyś poślubić Rolanda Fitza Hugh, a on przeżyłby, by cieszyć się waszym związkiem? 243

»

- Jeśli mój ojciec wyrazi na to zgodę, nie będziesz miał nic do powiedzenia. Wulfric potrząsnął głową. - Myślisz, że powstrzymałoby mnie to od zabicia Rolanda? Zaczynało docierać do niej, co miał na myśli. Bez względu na to, co ona zrobi, on uważał już ją za swoją własność. Mimo że tak naprawdę wcale jej nie chciał, należała do niego, a zatem nie mogła poślubić kogoś innego, gdyż on potraktowałby to jako cudzołóstwo. Całkowity brak logiki. Straszliwe poddaństwo. Sama już nie wiedziała, czy ma się rozpłakać, czy wybuchnąć śmiechem. Nie mogła wygrać. Nie miała możliwości ucieczki. Ale przypomniała sobie nagle bardzo niemiłe zdarzenie z Janem bez Ziemi. Król był w stanie narzucić swą wolę najpotężniejszemu wasalowi. A Wulfric nie wiedział jeszcze, że król jest przeciwny ich małżeństwu. Z całą pewnością ucieszy się, kiedy ona mu o tym powie. Da mu to zapewne wymówkę, której tak poszukiwał, by jej nie poślubić. Jeśli to on zerwie kontrakt, nie będzie mógł rościć sobie do niej żadnych praw. - Nie znasz jeszcze powodu mojej ucieczki. Gdy ci to wyjaśnię, Wulfricu, wszystko ulegnie radykalnej zmianie. - Na rzucony na podłogę płaszcz opadł pas z przypiętym mieczem. - Wysłuchaj mnie, proszę! - Nasz kontrakt został zerwany? - Nie, ale... - A zatem nic się nie zmieniło. - Uwierz mi, że tak. W sprawę wmieszał się sam król. Jest przeciwny naszemu związkowi. To doskonały pretekst dla ciebie, by zerwać nasze zaręczyny. Musimy jedynie o wszystkim powiedzieć naszym rodzicom. 244

- Gdybym nawet ci uwierzył, a nie wierzę, nie zrobiłoby to najmniejszej różnicy, gdyż Jan nie tylko nikomu o tym nie wspomniał, lecz przeciwnie, publicznie zaaprobował nasz związek. - Mówię ci prawdę! - Pozwól zatem, że jeszcze jaśniej ci wytłumaczę, dlaczego to nie ma znaczenia. Życzenie Jana można spełnić tylko wtedy, gdy je wypowie, a on niczego takiego nie zrobił. Tak zatem tu i teraz zrobimy coś, co przekona cię, do kogo naprawdę należysz. Już jesteśmy związani kontraktem. A dzisiejszej nocy ostatecznie to przypieczętujemy. Powiedziawszy to, popchnął ją na łoże i spoczął obok niej. Nie mieściło się jej w głowie, iż nie dotarło doń to, co mu powiedziała; że ma świetną wymówkę, by się jej pozbyć. Uświadomiła sobie jednak, iż jest zbyt wściekły, by cokolwiek do niego docierało. Ogarnięta nagłym gniewem, krzyknęła: - Nie! Nie rób tego, Wulfricu! Nie będę już więcej uciekać. Poślubię cię. Przysięgam! Ale nie rób tego... w gniewie. Oczy miała pełne łez. Była tak przerażona, że nie zauważyła nawet, iż płacze. I to dopiero sprowadziło rozgniewanego Wulfrica na ziemię. Pocałował ją szorst­ ko, po czym z wulgarnym przekleństwem wstał z łoża i szybko opuścił komnatę. Drżąca Milisant z ulgą opadła na łoże. Była kłębkiem nerwów i kompletnie zdruzgotana. Gniew miał dopiero nadejść później.

245

Rozdział trzydziesty dziewiąty Milisant natychmiast po przebudzeniu uświadomiła sobie, że już dawno minęło południe. Wcale się temu nie dziwiła, gdyż gniew, jaki ją ogarnął po odejściu Wulfrica, prawie do świtu nie pozwolił jej zmrużyć oka. Dziwiła się jedynie temu, iż nikt nie przyszedł jej obudzić... zwłaszcza Wulfric. A może nie zamierzał jeszcze tego dnia wracać do Shefford. Być może po wytężającej nocnej jeździe do Clydon sam jeszcze wylegiwał się w łożu. Ale jakakolwiek by była tego przyczyna, dziewczyna, czując, że opuścił już ją strach i całkowicie odzyskała rezon, koniecznie musiała się z nim rozmówić. Wciąż nie mogła uwierzyć w to, co jej zrobił. Zanim jeszcze zapadła w sen, zaczęła rozumieć, że Wulfric wcale nie chciał spędzić z nią nocy, lecz jedynie zamierzał ją przestraszyć i wymusić na niej przysięgę, iż za niego wyjdzie... Co ona uczyniła szybko i bez wahania. Ale to już nie miało większego znaczenia po jego oświadczeniu z tej nocy. Doprawdy, jeśli poślubi kogoś innego, tym samym podpisze na niego wyrok śmierci wyraźnie zaznaczył Wulfric. A zatem była do niego przypisana dopóty, dopóki uważał ją za „swoją". Musiała więc odrzucić wszelką nadzieję, w każdym razie na tak długo, aż król jasno wyrazi swoją wolę. Milisant pośpiesznie się ubrała. Ale nie nałożyła sukni, którą miała na sobie poprzedniego dnia... tylko po to, by gestem tym zlekceważyć Wulfrica. Nie musiał wcale wiedzieć, że ma stosowny strój. Powinien pomyśleć, że nie ma nic innego do nałożenia. Niewielkie zwycięstwo, które nie wystarczało nawet na ugaszenie spalającego ją gniewu. 246

Gniew ów malował się na jej obliczu, kiedy weszła do wielkiego holu zamku Clydon. Zakończono właśnie popołudniowy posiłek i wynoszono z sali ustawione na kozłach stoły. Nieopodal komina Wulfric prowadził rozmowę z lordem Ranulfem. Natychmiast spostrzegł nadejście dziewczyny... i wyraz jej oblicza. - Zmień wyraz twarzy, dziewko - polecił. - Jeśli sądzisz, że będę przejmować się twymi humorami po tym wszystkim, co zrobiłaś, to jesteś w grubym błędzie. Milisant wcale nie ulękła się groźby. - Po tym, co zrobiłam? A co ty zrobiłeś? - Nie zrobiłem tego, co powinienem, lecz jeśli bę­ dziesz się upierać, możemy to naprawić. Otworzyła usta, aby coś mu stosownie odpowiedzieć, ale uświadomiła sobie, że Wulfric ma na myśli nie spanie z nią, lecz spuszczenie tęgiego lania. Tak zatem przełknęła podchodzącą jej do gardła żółć, odwróciła się gwałtownie do głównego stołu, z którego jeszcze nie posprzątano, i by zabić gorycz, wychyliła duszkiem do połowy napełniony winem kielich. Usłyszała śmiech ojca Rolanda. Jezu, przecież widziała go, jak rozmawia z Wulfrikiem, lecz całkowicie zig­ norowała jego osobę, myśląc jedynie o okrutniku. Na policzki wystąpiły jej krwiste rumieńce, gdy zrozumiała, jak bardzo okazała się grubiańska. Trawiący ją gniew niczego nie tłumaczył; Ranulf wciąż był jej gospodarzem. Kiedy w końcu odwróciła się w stronę komina, ojciec Rolanda zdążył już odejść. Obok paleniska stał tylko Wulfric. Ręce miał założone na piersiach i bacznie spoglądał na dziewczynę przymrużonymi oczyma. Mili­ sant zadziornie uniosła brodę. Wulfric zmarszczył brwi. Dziewczyna zgrzytnęła ze złości zębami, zastanawiając się, czy kiedykolwiek zdoła go pokonać. On najwyraźniej 247

nie miał najmniejszych wątpliwości, że nie jest w stanie stawić mu czoła. Zdrowy rozsądek podpowiadał, że najroztropniej byłoby trzymać się od niego jak najdalej do chwili, aż oboje ochłoną. Problem polegał jednak na tym, iż ona nie była w stanie ochłonąć. Poza tym musiała wiedzieć, jak Wulfric zamierza uporać się z machinacjami króla Jana. Sprawa ta bardzo leżała jej na sercu, gdyż czekał ją powrót do Shefford, gdzie wciąż przebywał władca. Tak zatem przybrała normalny wyraz twarzy, podeszła do Wulfrica i bez zbędnych wstępów powiedziała: - Czy mówiłeś swojemu ojcu, co zrobił Jan? - A co dokładnie zrobił poza tym, że dał ci do zrozumienia, iż jest przeciwny naszemu związkowi? odrzekł pytaniem rycerz. - Nie tylko dał mi do zrozumienia. Próbował dać ci powód, dla którego odrzuciłbyś mnie. Na czole Wulfrica pojawiła się groźna, pionowa zmarszczka. - Istnieje tylko jeden sposób, by... - Właśnie. Była zdumiona, widząc, jak z twarzy mężczyzny schodzą wszelkie kolory, po czym na policzki występują czerwone plamy. - Mówisz, że Jan Plantagenet zgwałcił cię? I znów była zdumiona tym, że nie chce, by tak myślał. - Nie, nic mi nie zrobił. Mogło oczywiście się to zdarzyć, ale on nie traktowałby tego jako gwałtu. On sądził, że bardzo by mi to pochlebiło i czułabym do niego za to wdzięczność. Nieustannie mówił o korzy­ ściach, jakie oboje z tego wyciągniemy. - Jakie... korzyści? 248

Słowa te wydusił z siebie z największym trudem. Najwyraźniej ponownie ogarnął go palący gniew, ale Milisant nie wiedziała, na kogo jest tym razem skiero­ wany. - Nie wyjaśnił tego dokładnie, Wulfricu. Najpierw myślałam, że chodzi mu o siebie, że będzie miał przyjem­ ność obcowania ze mną w nocy. Dopiero później przyszło mi do głowy, iż mogło mu chodzić jeszcze o coś innego. Jeśli chodzi o mnie, zapytał, czy ciebie kocham, a ja wyznałam mu prawdę. Odpowiedział mi, że w takim razie tylko ucieszę się, jeśli mnie odrzucisz. Sprawiał wrażenie bardzo zadowolonego. Powiedział dokładnie: „Jestem zachwycony, że takie rozwiązanie przyniesie korzyść nam obojgu". - Ale ty odmówiłaś? Na to pytanie obrzuciła go gniewnym, płonącym spojrzeniem. - Oczywiście. Ale on moją odmową nic a nic się nie przejął. Podjął decyzję za mnie. Udało mi się od niego uciec, ale byłam przerażona, sądząc, iż za to odrzucenie zechce się na mnie zemścić. To stanowiło główny powód mojej ucieczki, lecz nie będę kłamać, że był to jedyny powód. Parsknął, słysząc te słowa, ale nie zmienił tematu. - Do tego zdarzenia doszło w dniu twojej ucieczki? - W nocy - uściśliła. - Pojawił się jeden z jego pokojowców i oświadczył, że wzywa mnie do swej sypialni para królewska. Ale w komnacie był tylko Jan. Nie tracąc czasu, próbował zaciągnąć mnie do łoża. Kiedy odmówiłam, próbował wziąć mnie siłą... wtedy właśnie wymierzyłam mu siarczystego kopniaka i uciek­ łam z królewskiej sypialni. Muszę wyznać, że noc spędziłam w zabarykadowanym pokoju, z łukiem i strza249

łami pod ręką. Rankiem Jhone pomogła mi wydostać się z Shefford. - Następnego dnia Jan był w wyśmienitym humorze. Nie wspomniał nawet o tym, że ciebie nie ma. - Że mnie nie ma? Czyżby Jhone...? Mniejsza o to... - Co? - Wulfric uniósł brew. - Czy Jhone nie podawała się za ciebie? Sądzisz, że wciąż nie potrafię odróżnić was od siebie? Milisant zgrzytnęła zębami, słysząc w jego głosie wielkie zadowolenie. - Tego nigdy nie możesz być pewien. - To racja, więc jestem zmuszony oświadczyć ci... nie próbuj więcej wystrychnąć mnie na dudka, bo w przeciw­ nym razie przegnam twoją siostrę z Shefford. Tak, wyprowadziła mnie tamtego dnia w pole, ale później wyczułem w niej nietypową dla ciebie nerwowość. Wtedy właśnie domyśliłem się prawdy. Dziewczyna westchnęła w duchu. Nic dziwnego zatem, że tak szybko ją odnalazł. Co zaś do dobrego humoru króla Jana, monarcha był pewien, że Milisant boi się ponownego spotkania z nim i nie piśnie nawet słówka o tym, co się między nimi wydarzyło. Powiedziała to Wulfricowi, po czym dodała: - Gdybym go o cokolwiek oskarżyła, on wyparłby się i całą winą obarczył mnie, twierdząc, że to ja próbowałam go uwieść. Czy powiesz o tym swemu ojcu? Wulfric przez chwilę głęboko się zastanawiał. - Może kiedyś, kiedy wiadomość ta okaże się użytecz­ na. Teraz nie ma sensu tego robić, skoro Jan udaje, że popiera nasz związek. - Czy domyślasz się, dlaczego Jan jest przeciwny naszemu małżeństwu, poza tym, że zaaprobował je jego brat, a on zawsze Ryszarda nienawidził? 250

- Oczywiście. Dopiero niedawno dowiedziałem się, jak bardzo bogaty jest twój ojciec. A połączenie takiego bogactwa z potęgą rodu tworzy alians, którego może obawiać się nawet Jan. - Mój ojciec nigdy nie wypowiedziałby królowi ot­ wartej wojny. O tym jestem przekonana. - Ani mój. Chyba że zostałby do tego sprowokowany. Ale pomyśl tylko, jaką armię można by powołać pod broń, skrzykując rycerzy z Shefford i najemników z Dunburh. Takiej potędze niełatwo byłoby sprostać, ale Jan widzi tę sprawe inaczej. Gdyby miał wszystkich swoich baronów za sobą, nie byłoby problemu. Ale skoro tylu już zdążył do siebie zrazić, ogłaszając ich banitami i zdrajcami, trudno byłoby mu zebrać od­ powiednie siły. Zaiste, większość baronów dołączyłaby do wojsk Shefford. - Zabrzmiało to tak, jakbyś naprawdę obawiał się tego, co zrobi król, jakby on chciał sprawę zakończyć... chwytając się wszystkich sposobów. Rycerz natychmiast zorientował się, co dziewczyna ma na myśli. - Włączając w to zamordowanie ciebie? Milisant zmarszczyła brwi i skinęła głową. - W pewnej chwili powiedział: „Wyświadczam ci większą łaskę, niż możesz to sobie wyobrazić". Począt­ kowo sądziłam, że chodziło mu o to, iż to wielki zaszczyt spędzić noc z królem. Ale tak naprawdę łaska polegała na tym, że gdybyś mnie odtrącił, on nie musiałby mnie zabijać. - Możliwe - odrzekł z namysłem Wulfric. - Ale należy wziąć pod uwagę fakt, iż w grę wchodzi wielolet­ nia serdeczna przyjaźń i nie potrzeba małżeństwa, by powołać pod broń ogromną armię. A gdyby król 251

próbował się wtrącać, taka armia zostałaby zwołana. Czy Jan ryzykowałby aż tak bardzo? - Czy nie ryzykował, próbując zaciągnąć mnie do łoża? - odrzekła pytaniem Milisant. Wulfric zachichotał, słysząc jej ton. - Na to pytanie sama już sobie odpowiedziałaś. Oświadczyłby, iż pomysł wyszedł od ciebie, a on okazał się zbyt słaby, by nie ulec takiej pokusie. Nie wątpię, że tak właśnie by postąpił, gdyby rzecz się powiodła, a ja bym ciebie odtrącił... Czy naprawdę kopnęłaś króla Anglii? Dziewczyna zarumieniła się po koniuszki uszu i w mil­ czeniu skinęła głową. Wulfric parsknął śmiechem. - Gdyby był tego inny powód, miałbym ochotę... w porządku, mniejsza o to. Nie sądzę, by Jan wrócił do tej sprawy. Byłoby też mądrze, aby po naszym ślubie, dla uspokojenia króla, odnowić naszą przysięgę na wierność. To znaczy, jeśli zostanie na ceremonii zaślubin. - A dlaczego miałby nie zostać, skoro jest już w Shef­ ford? - Jeśli to, co mówisz, jest prawdą, może być zbyt rozdrażniony, by patrzeć na nasze oficjalne zaślubiny. A z pewnością może wynaleźć wiele wymówek, by opuścić mój zamek. Dziewczyna mogła tylko mieć taką nadzieję. Tak naprawdę liczyła na to, że król już to uczynił, gdyż nie zamierzała ponownie mieć do czynienia z Janem bez Ziemi.

252

Rozdział

czterdziesty

Przed wyjazdem z Clydon Milisant odkryła, że Wulfric wstał bardzo wcześnie, by spędzić więcej czasu ze swymi gospodarzami. Poza tym Fitz Hugh postanowili wyjechać na weselisko dzień wcześniej, niż planowali, i drogę do Shefford odbyć w towarzystwie Wulfrica i Milisant. Najwyraźniej Wulfric wyruszył na jej poszukiwania samotnie i teraz był bardzo rad, że w powrotnej podróży towarzyszyć mu będzie silna eskorta. Dziewczyna nie wiedziała tylko, czy wyruszył samotnie dlatego, że większa liczba ludzi opóźniałaby pościg, czy też pragnął zachować w tajemnicy jej próbę ucieczki. Z całą pewno­ ścią nie zależało mu na rozgłosie i nie chciał, by stało się powszechnie wiadome, że Milisant wolała ryzykować zdrowie i życie niż pojąć go za męża; a ostatnie zamachy na nią świadczyły najdobitniej, że dziewczynie grozi poważne niebezpieczeństwo. Zadała mu oględnie pytanie, czy podczas jej nieobec­ ności w Shefford nic się nie wydarzyło. Wciąż nękał ją problem trzech mężczyzn, podążających jej tropem, którzy mogli stanowić jeden z patroli wysłanych z zamku. Jeśli tak, żywiła rozpaczliwą nadzieję, że nie wyrządziła im większej krzywdy. Ale Wulfric jej pytanie potraktował lekko i odpowie­ dział niedbale: - Nic, co dotyczyłoby ciebie. Niczego to jej nie wyjaśniło, a Wulfric najwyraźniej uważał, że wszelkie sprawy związane z załogą zamku Shefford nie powinny jej interesować. Było rzeczą nader znaczącą, iż cokolwiek zaszło między Rolandem a Wulfrikiem ostatniej nocy, gdy mężczyźni długo spoglądali sobie w oczy, tego ranka na widok

253

Milisant Roland uśmiechał się i nie próbował nawet się dowiedzieć, czy w nocy Wulfric w taki czy w inny sposób jej nie skrzywdził. Zastanawiała się, czy tego ranka Wulfric rozmawiał z nim i co mu powiedział, gdyż Roland najwyraźniej był przekonany, że Milisant nie spotkała najmniejsza krzywda. Było jej trudno, ale nie zamierzała już Rolanda w nic wtajemniczać. Raz już próbowała wplątać go w swoje sprawy, czego o mało nie przypłacił życiem. Nie mogła tego uczynić ponownie. Byli już gotowi do wyjazdu, kiedy pojawiła się lady Reina w towarzystwie obu swych córek. Młodsza miała na sobie strój godny córki pana zamku. Reina jedynie uniosła brew na widok wyglądu Milisant, ale to wystar­ czyło, by dziewczyna spłonęła gorącym rumieńcem i pobiegła nałożyć swoją jedyną suknię, jaką zabrała ze sobą, uciekając z Shefford. Naszła ją refleksja, czy jej matka, gdyby żyła, choćby w połowie była tak uparta, jeśli chodzi o styl ubierania się. A może nie różniłaby się od innych niewiast, godząc się z tym, że jej córka powinna nosić się tak, jak tego po niej oczekiwano, podobnie jak czyniła to Eleanor Fitz Hugh. Kiedy była młodziutka, bez trudu ubierała się i zacho­ wywała, jak chciała, gdyż jej ojciec nieustannie był zbyt odurzony trunkiem, by zwracać uwagę na córkę, i nie umiał wbudzić w niej wstydu za jej zachowanie, co niewąt­ pliwie zrobiłaby matka. Jaka byłaby dziś, gdyby jej matka żyła? Czy zaakceptowałaby Wulfrica bez słowa sprzeciwu tylko z tego względu, iż wiedziałaby, że cokolwiek powie, i tak nie będzie to miało najmniejszego znaczenia? Zupełnie jakby coś zależało od mojej decyzji - po­ myślała z goryczą. I tak musiała go poślubić. Postawił sprawę jasno, grożąc każdemu innemu mężczyźnie, 254

z którym chciałaby się związać, i nawet jej ojciec nie był już w stanie wyciągnąć córki z tej matni. Powinna być raczej kompletnie załamana niż czuć palący gniew do Wulfrica, który ją zniewolił. Zastanawiała się, dlaczego czuje wyłącznie gniew. Kiedy wróciła w pożyczonej od Jhone sukni, brew zmarszczył z kolei Wulfric. Milisant była całkiem załama­ na. Jej naturze było wstrętne pozwalanie na to, by ktoś inny decydował, co ma robić i jak się zachowywać. A tak już miało być do końca jej życia, chyba że zastosuje się do rady Jhone i zrobi wszystko, by zaskarbić sobie dobrą wolę i tolerancję Wulfrica. Podróż powrotna do Shefford zajęła dwa razy więcej czasu z tego względu, że towarzyszyła im duża eskorta i furgon, z bagażami. Tak zatem do zamku dotarli dobrze po zapadnięciu zmroku. Milisant było to na rękę. Dzięki temu jej krótka nieobecność w zamku mogła przejść nie zauważona. Udało się jej niepostrzeżenie przemknąć do swej komnaty, gdyż mieszkańcy zamku hucznie witali Fitza Hugh, a dziewczyna miała na sobie podróżną opończę z obszernym kapturem. Ale Jhone zauważyła przybycie siostry i pojawiła się w komnacie natychmiast po Milisant. Twarz miała białą jak kreda, z trudem wydobywała z siebie głos. - Jak to się stało, że Wulfric tak szybko wpadł na twój trop? Mili, tak mi przykro. Kiedy tamtego wieczoru odkrył nasz spisek i zaczął na mnie wrzeszczeć, abym powiedziała mu, dokąd uciekłaś, padłam nieprzytomna u jego stóp. Wpadł w furię. Ale nic mu nie powiedzia­ łam... W każdym razie tak mi się wydaje. Milasant przytuliła do siebie siostrę. - Wiem. To ja popełniłam błąd. Przypadkowo sama dałam mu ślad. 255

- Jak?

- Pewnego dnia w zeszłym tygodniu udawałam, że ja to ty. Chciałam zmylić straże i wydostać się z tego przeklętego zamku. Ale natknęłam się na sir Rajmunda, a ten chciał porozmawiać z tobą o mężczyźnie, którego ja kocham. Nie wymieniłam imienia Rolanda, ale ponie­ waż oficjalnie byłam tobą, nie mogłam go zbyć byle czym, więc nazwałam Rolanda przemiłym olbrzymem. Wulfric oczywiście zna Fitz Hugh, gdyż władcy Clydon są wasalami jego ojca, i szybko domyślił się, o kim mówię. Ile osób w Shefford wie, że uciekłam? - Prawie nikt. Większość wciąż sądzi, że pierwszego dnia byłam chora, a ty się mną opiekowałaś, więc później rozpowiedziałam, że zaraziłaś się ode mnie. Tak więc, jeśli ktokolwiek widział cię tu dzisiaj, pomyślał, że po prostu już wydobrzałaś; jeśli w ogóle ktoś cię rozpoznał. Ja osobiście poznałam ciebie tylko po tej sukni, którą masz na sobie, a której skraj wystawał spod opończy. Milisant zgodnie skinęła głową. - Wątpię, by Wulfricowi zależało na tym, by roz­ głaszać, że uciekłam, tak zatem na ten temat też nie zająknie się ani słowem. - Widziałam u twego boku sir Rolanda. Czy nie miałaś czasu i okazji, by złożyć mu swoją propozycję? Milisant westchnęła i w kilku słowach opowiedziała, co się wydarzyło. Zakończyła słowami: - Żałuję, że zamiast do Clydon nie pojechałam prosto do mego ojca... Ba, to już nieistotne. Wulfric oświadczył mi, że tak długo, jak czuje, że do niego należę, gdyby nawet nasz ojciec postanowił zerwać kontrakt i oddać mnie komuś innemu, mój nowy mąż nie pożyje długo. 256

Oczy Jhone rozszerzyły się. - Tak ci powiedział? - Groził. - Brzmi to dosyć... romantycznie. Milisant wywróciła oczyma. - To czyste szaleństwo. - Wcale nie, znaczy to, że cię pragnie, choć nie wiem, dlaczego. I to jest właśnie romantyczne. - Jhone, próbujesz szukać w nim lepszych stron jego natury. Jhone parsknęła. - On ciebie pragnie, a to już jest dobrze. - To jedynie zaborczość, co wcale nie znaczy, bym mogła oczekiwać od niego czułości i zrozumienia. - Oczywiście, że nie. W każdym razie tak długo, jak długo trwać będziesz w swoim uporze. - Dlaczego nieustannie się ze mną spierasz? Teraz z kolei ciężko westchnęła Jhone i usiadła na skraju łoża. - Bo to lepsze od płaczu - odparła ze smutkiem. Milisant podeszła do siostry i usiadła obok niej. - To niewarte płaczu. Dobrze wiem, kiedy należy przestać bić głową w mur. Runęły moje ostatnie nadzieje i jestem gotowa go poślubić. Ale nie pozwolę, by mnie złamał. Poradzę sobie, Jhone... naprawdę poradzę. - Kiedyś myślałaś inaczej. - Tak, ale wtedy miałam jeszcze nadzieję. Teraz przyłożę takich samych starań, jakie przykładałam, by odwieść Wulfrica de Thorpe'a od małżeństwa ze mną, by przyjął mnie taką, jaka jestem, albo przynajmniej nie próbował mnie zmienić. Na twarzy Jhone pojawił się uśmiech. - Nie sądziłam, że okażesz się aż tak łaskawa. 2/7

Milisant gwałtownie zepchnęła siostrę z łóżka i nie zwracając uwagi na jej pełen zaskoczenia i złości okrzyk, powiedziała: - A kto mówi o łaskawości?

Rozdział czterdziesty pierwszy Kiedy następnego ranka Milisant ujrzała w wielkim holu króla Jana, wcale jej to nie zaskoczyło. Poczuła jedynie ogromne rozczarowanie, że monarcha nie opuścił zamku, tak jak miała nadzieję. Jhone wyznała siostrze, że kiedy podawała się za nią, musiała odbyć z nim dłuższą rozmowę i król najwyraźniej był rozbawiony jej zmieszaniem. Usłyszawszy to, Milisant przestała się bać. Dotąd bała się konsekwencji czynu, jakiego dopuściła się względem króla. Ale najwyraźniej Jan nie miał zamiaru nagłaśniać sprawy. Bez względu na to, jak monarcha by wszystko tłumaczył, rzecz sama byłaby dla niego nieco ambarasu¬ jąca. Gdyby tamtej nocy głębiej się nad tym zastanowiła, zrozumiałaby to. Niemniej Jhone nigdy nie przebywała z Janem sam na sam, tak że król nie miał okazji skomentować wydarzeń tamtej nocy i ani Milisant, ani jej siostra nie wiedziały, co Jan naprawdę o tym myśli. Zauważył jej pojawienie się w rozległej komnacie, ale nie zwrócił na nią szczególnej uwagi. W każdym razie nie przerwał rozmowy z lordem Guy i kilkoma innymi wielmożami. Siedzieli przy stole zastawionym chlebem, winem i serem. Towarzystwo było wyraźnie rozweselone, w powietrzu unosiły się śmiechy. 258

Sama Milisant wcale nie czuła głodu. Ale gdyby nawet była głodna, za skarby świata nie podeszłaby do stołu. Żywiła wątłą nadzieję, że Jan nie życ2y sobie z nią rozmawiać, choćby tylko dlatego, by uniknąć zakłopota­ nia. A ona chciała mu to ułatwić i trzymała się jak najdalej od stołu, przy którym siedział. Tak więc nie zatrzymując się dłużej w holu, ruszyła do stajni, by osobiście dopatrzyć Stompera. Nawet nie dostrzegała strażników, którzy niczym cienie postępowali za nią krok w krok. Na dworze panował chłód, jakkolwiek resztki śniegu już zeszły. Lady Anne trapiła się, że gdyby burze śnieżne i mrozy utrzymały się dłużej, mogłyby uniemożliwić dotarcie do zamku wielu gościom weselnym. Ale Milisant cieszyła się, że jej zaślubiny mogą ulec zwłoce z powodu pogody. Uroczystości takie przeważnie planowano na wiosnę lub lato, właśnie ze względu na aurę, ponieważ wielu uczestników ceremonii nie mieściło się w kościele, tak zatem przed świątynią zawsze groma­ dziły się wielkie tłumy podczas długiej mszy weselnej, a ludzie nie byli zadowoleni z perspektywy stania pod gołym niebem podczas srogiej zimy. Kiedy szła w stronę stajni, dobiegł do niej, jak zwykle, dochodzący z dziedzińca szczęk oręża. Tego dnia jednak zwolniła kroku, a kiedy dostrzegła Wulfrica, przystanęła. Rycerz ćwiczył z bratem walkę na miecze. Otaczał ich tłumek rycerzy. Milisant przez chwilę przyglądała się zapasom i doszła do wniosku, że gdyby Wulfric napraw­ dę przyłożył się do walki, wygrałby ją bez najmniejszego trudu. Wywijał mieczem tak sprawnie, iż broń wydawała się nic nie ważyć i była przedłużeniem jego ramienia. Dyskretne kaszlnięcie, jakie dobiegło zza jej pleców, przypomniało Milisant, że nie jest sama, a jej straż nie 259

jest ubrana stosownie, by stać na zimnie i przyglądać się rycerskim igraszkom. Zresztą dziewczyna także miała na sobie jedynie cienką opończę. Ale widok walki tak ją pochłaniał, że nie czuła przenikającego jej ciało chłodu. Wcale nie strofowała się w myślach, kiedy śpiesznie szła w stronę stajni. Nigdy nie przeczyła, że Wulfric jest wspaniałym mężczyzną. A teraz jeszcze musiała przyznać, iż w walce na miecze dorównywał najlepszym, jakich spotkała w życiu. Uwielbiała przyglądać się Rolandowi ćwiczącemu się w rycerskim rzemiośle. Teraz to samo uczucie ogarniało ją, gdy patrzyła na Wulfrica. Kiedy wkraczała do stajni i kierowała się do zagrody Stompera, na jej twarzy gościł pogodny uśmiech. Jeśli nawet nie znajdzie szczęścia w małżeństwie, będzie przynajmniej mieć przyjemność obserwowania, jak jej małżonek doskonali swe rycerskie umiejętności. Nie może tylko pozwolić sobie na to, by okazać Wulfricowi, jak bardzo ją to bawi, ponieważ on zamierzał zabronić jej wszystkiego, co sprawiało jej prawdziwą uciechę. - Córka Crispina... Jak masz na imię? Milisant jęknęła w duchu, gdyż zajęta bez reszty Stomperem przeoczyła moment, kiedy w stajniach poja­ wił się Jan. Ale nie była wcale zdziwiona obecnością króla, któremu na dodatek nie towarzyszyła tak jak zwykle świta. Z całą pewnością poszukiwał właśnie jej, a dziewczyna dobrze wiedziała, dlaczego. Chciał dowie­ dzieć się, czy opowiedziała komuś o tym, co między nimi zaszło. Musiała zatem przekonać króla, że nie zająknęła się słowem o tym zdarzeniu. - Milisant, sire. Przyjęła tę lekką obelgę bez urazy. Nie wątpiła, że król Jan dobrze zna jej imię, lecz chciał dać jej do 260

zrozumienia, że jest tak mało znaczącą osobą, iż mógł łatwo je zapomnieć. - Nie sądziłem, że cię tu zastanę. Damy pogardzają tak obrzydliwie cuchnącymi miejscami - powiedział z tą samą ogromną pogardą, o której mówił. Kolejna subtelna obelga. Czyżby celowo próbował wyprowadzić ją z równowagi? Postanowiła jednak skupić się wyłącznie na tym, co po­ wiedział, a nie na jego intencjach. Ostatecznie zimą w staj­ niach, kiedy wrota były dokładnie zamykane, cuchnęło wyjątkowo. Dlatego też damy nie zaglądały do swoich wierzchowców, zostawiając troskę nad nimi stajennym. - Obawiam się, Wasza Wysokość, że do mego wierz­ chowca nikt nie odważy się zbliżyć - odparła z udawa­ nym smutkiem. - Tak zatem nie mam wyboru i muszę zajmować się nim osobiście. 2 przerażeniem uświadomiła sobie, że król dopiero teraz zauważył ogromnego rumaka, cały czas bowiem jego wzrok był utkwiony w nią. Czyżby chciał sprawdzić, jakie wrażenie wywrze na niej jego obecność? Czyżby szukał w jej oczach wyrazu strachu, jaki widział wcześ­ niej, kiedy Jhone podawała się za siostrę? Dopiero teraz, kiedy spojrzał na bojowego rumaka, jego zielone oczy rozbłysły ze zdumienia. - Chyba rozum postradałaś, dziewczyno, skoro zbli­ żasz się do takiej bestii. Milisant z trudem powstrzymała uśmiech. - Należy do mnie, więc nie wyrządzi mi krzywdy. Ale nie gwarantuję nikomu innemu bezpieczeństwa, jeśli zbliży się do mego konia. Popatrzył uważnie spod przymrużonych powiek na dziewczynę, jakby sądził, że Milisant w subtelny sposób mu grozi, i nieoczekiwanie wybuchnął śmiechem. 261

- Tak jest z każdym bojowym wierzchowcem - rzekł. - Ale Stomper to szczególny koń - rozległ się głos Wulfrica, który w tej samej chwili stanął za plecami króla. Ku swemu zdumieniu Milisant doznała ogromnej ulgi na widok rycerza. Jej straż nie zbliżała się do zagrody Stompera, więc król mógł swobodnie z dziewczyną rozmawiać, mając pewność, że nikt nie dosłyszy tego, co zamierzał powiedzieć. Na szczęście nie przystąpił od razu do rzeczy, a teraz, kiedy pojawił się Wulfric, było zbyt późno, by zacząć rozmowę na temat tego, co wydarzyło się w jego sypialni. Jan doskonałe ukrył swój zawód. Mruknął, że pojawił się w stajniach, by osobiście dopatrzyć swojego konia, a przy okazji zamienił kilka słów z Milisant, po czym szybko oddalił się, gdy Wulfric wskazał mu, gdzie trzymano królewskie konie. Ach, jak szybko ulga może przemienić się w strach, jak szybko jedno niebezpieczeństwo zastąpiło inne! pomyślała nieoczekiwanie Milisant. Czuła jednak do Wulfrica wdzięczność za to, że pojawił się w tak odpowiedniej chwili, i próbowała, naprawdę próbowała zrobić wszystko, by nie rozpocząć z nim kolejnej kłótni. - Czy chciałeś ze mną porozmawiać? - zapytała spokojnym, neutralnym głosem. - Nie, przyszedłem tylko po to, by dać Stomperowi trochę cukru. Ze zdziwieniem patrzyła, jak rycerz wyjmuje kawałek cukru i podaje go na otwartej dłoni zwierzęciu. Stomper błyskawicznie podszedł do Wulfrica i przyjął przysmak, tak jakby on i człowiek byli starymi przyjaciółmi. Pamię­ tała, jak za pierwszym razem Wulfric, nęcąc zwierzę cuk­ rem, zaprowadził je do zagrody, ale to wcale nie tłuma­ czyło, dlaczego tak szybko zaprzyjaźnił się z rumakiem. 262

- Robisz to już nie po raz pierwszy. Było to suche, z lekką domieszką pretensji, stwierdze­ nie faktu. - Robię to często. - Dlaczego? - A dlaczego nie? To, co powiedział, było bardzo miłe, ale przecież wiedziała, że Wulfric wcale nie czuł do zwierząt sympatii. A zatem, gdy to mówił, kierowały nim jakieś inne, ukryte pobudki. Ale dziewczyna nie wiedziała, jakie. - Czy znów ci groził? Kiedy zadał to pytanie, Milisant spoglądała na Stom­ pera. Ale nie odwróciła wzroku w stronę Wulfrica. Tak czuła się o wiele pewniej. Miał oczywiście na myśli Jana, więc odpowiedziała, nie wymieniając imienia króla: - Rzucił mi w twarz kilka obelg, może zamierzonych, a może całkiem przypadkowo. Ale nie sądzę, by pojawił się tu niechcący, zwłaszcza że widział, jak opuszczam zamek. Niebawem pojawił się tu bez świty. - A zatem przyszedł tu w jakimś konkretnym celu? - Na to wygląda. Ale jeśli nawet chciał rozmawiać o tym, co wydarzyło się tamtej nocy... - Dziewczyna wzruszyła ramionami. - Twoje przybycie jednak nie pozwoliło mu wyłuszczyć sprawy... jeśli chodziło mu O coś więcej niż tylko pokazanie mi, że znaczę dla niego tyle co brzęczący przy uchu komar. Nie zwrócił uwagi na jej gorzki ton. - Mój ojciec zamierzał umieścić cię w babińcu, gdy wraz z weselnymi gośćmi pojawi się w zamku wielu nieznajomych ludzi. Teraz sądzę, iż to dobry pomysł. I tak należy zrobić. Oczy dziewczyny rozbłysły szalonym gniewem. 263

- Czy to znaczy, że będę uwięziona? - rzucik ostro. - Trudno to tak nazwać. Przebywać tam będziesz jedynie do czasu, kiedy wyjadą goście i w zamku pozostaną sami swoi. Teraz zabójca, czyhający na twoje życie, może stać obok ciebie, a my nie będziemy o tym wiedzieć. Może to być służący któregoś z naszych gości. Poza tym nie będziesz nigdy sama... tak jak zdarzyło się przed chwilą. - Teraz już znam jego zamiary. Miałam nadzieję, że będzie mnie unikał. Ale skoro jest inaczej, czyż nie lepiej go ugłaskać? A może chcesz osobiście z nim poroz­ mawiać? Sądziłam, że również będziesz go unikał. A mo­ że lepiej, abym to ja go przekonała, że nikomu o całym zdarzeniu nie wspomniałam, zwłaszcza de Thorpe'om. Wtedy łatwiej będzie mu się wycofać. - Jemu łatwiej, to prawda, ale mnie nie zależy na tym, by jemu było łatwiej. Troskam się o to, że znów będziesz miała z nim do czynienia. I będziecie sam na sam. Dziewczyna pogardliwie parsknęła. - Sądzisz, że następnym razem zrobię coś więcej oprócz kopnięcia go w piszczel? - Nie, po prostu nie chcę, by doszło do następnego razu. Czy aż tak trudno ci zrozumieć, że chcę cię uchronić od jego machinacji? Przywykła, że tylko ojciec troszczył się o nią aż tak. Jego słowa wprowadziły ją w konsternację; sugerowały bowiem, że mu na niej zależy. Puściła zatem jego pytanie mimo uszu i szybko zmieniła temat. - Nie powiedziałeś mi jeszcze, w jaki sposób tak szybko mnie znalazłeś. Czyżbyś tropiąc mnie nawet nie przeszukał zamku? 264

- Znam cię wystarczająco dobrze, Milisant. Nie pró­ bowałabyś się ukrywać w zamku, wiedząc, że i tak wcześniej czy później odnajdę cię. Więc po co miałem przeszukiwać zamek? Nie wspomniała, że czasami potrafiła się dobrze ukryć we własnym zamku. Ale tym razem chyba on miał rację. I wcale się jej nie spodobało, że zna ją „wystarczająco dobrze", a w każdym razie, że tak sądzi. Gdyby okazało się, iż potrafi przewidzieć jej postępowanie, nawet częściowo, znalazłaby się w przykrej sytuacji, zwłaszcza że nie mogłaby odpłacić mu tym samym. Otworzył drzwi zagrody końskiej i powiedział: - Chodź, zaprowadzę cię do holu. - A później zamkniesz mnie na cztery spusty! Mężczyzna ciężko westchnął. - Do chwili, aż znów będę znał wszystkie osoby gromadzące się w wielkim holu. O konia nie musisz się troskać. Osobiście będę się nim opiekować. Nie musisz też bez przerwy siedzieć w babińcu. Trzymając się mojej matki, możesz chodzić wszędzie tam, gdzie i ona. To samo dotyczy też mego towarzystwa... - Twoje towarzystwo nie sprawia mi najmniejszej przyjemności, lordzie Wulfie - przerwała mu gniewnie, podążając obok niego. - Tak więc nie próbuj mnie zwodzić. Więzień to więzień, bez względu na to, ile zostawia się mu swobody.

265

Rozdział

czterdziesty drugi

Wulfrica bardzo zezłościło to, że Milisant użyła jego zdrobniałego imienia jako epitetu, jak również fakt, że Jan nie zamierzał dać dziewczynie spokoju. Irytowało go, że dziewczyna sądziła, iż sama poradzi sobie z królem. Ale najbardziej denerwowało to, że Milisant w równym stopniu nie znosi jego obecności. Miał nadzieję, że po powrocie do Shefford ich wzajem­ ny stosunek ulegnie zmianie. Kiedy ochłonął już z pierw­ szego gniewu, jaki go ogarnął po jej ucieczce do Clydon, i zrozumiał, że kierowała nim zazdrość, musiał sam przed sobą przyznać, iż czuł do Milisant coś więcej niż tylko pożądanie - jak początkowo sądził. Uczucie do dziewczyny rosło w nim bardzo szybko. Im dłużej przebywał w jej towarzystwie, tym bardziej chciał z nią być. Stanowiło to dla niego całkiem nowe doświadczenie. Nie umiał jeszcze określić swych uczuć. Wiedział jedynie, że towarzystwo Milisant niebywale ożywiało zarówno jego umysł, jak i ciało. Potrafiła go rozbawić, zezłościć, wprawiać w zmieszanie lub zaniepokoić. Ale nigdy w jej towarzystwie nie popadał w znudzenie. Na szczęście nie musiał osobiście odprowadzać Milisant do babińca, gdyż w wielkim holu przebywała jego matka. Nie musiał zatem nawet przyzywać straży, by pilnowała wyjścia z babińca. Tak więc zostawił dziew­ czynę z Anne, lecz to wcale nie uśmierzyło gniewu Milisant. Jego narzeczona obrzuciła go płonącym spoj­ rzeniem, gdy odchodził. Ale tak musiało być. Jej bezpieczeństwo więcej dla niego znaczyło niż chwilowa wrogość dziewczyny. Na­ wiązanie z nią przyjaznych stosunków mogło poczekać 266

do czasu zaślubin. A teraz... udał się do swego ojca, by ten wydał stosowne rozkazy. Guy wiedział o ucieczce dziewczyny z Shefford, ale nie miał najmniejszego pojęcia o tym, że wplątany w to był Jan. Uważał, że ogarnęła ją panika na myśl o zbliża­ jącym się ślubie. Ostatniego wieczoru Wulfric powiedział ojcu o Rolandzie Fitzu Hugh i osobliwym uczuciu, jakim darzyła go Milisant. Guy sprawa ta wyraźnie rozbawiła. Podobnie podszedł do rzeczy ojciec Rolanda, kiedy przed opuszczeniem Clydon Wulfric wszystko mu wyjaśnił. Żaden z ojców nie przejął się zbytnio sprawą. Ale Wulfric nie potrafił zignorować faktu, że jeśli nawet młody Roland został skreślony z listy jej potencjalnych mężów, ona zapewne ciągle miała tę listę, gdyż rycerz doskonale zdawał sobie sprawę z tego, iż Milisant wciąż wolałaby wyjść za kogokolwiek, byleby nie był nim Wulfric. Jedynym pocieszeniem w tym wszystkim było to, że tak naprawdę dziewczyna nie kochała nikogo innego, jak początkowo sądził. I jak na ironię losu nie poznałby tej prawdy, gdyby Milisant nie uciekła do Clydon. Kiedy po jakimś czasie wrócił do holu, życie w wielkiej komnacie toczyło się zwykłym torem. Służba ustawiała stoły do południowego posiłku, a przy kominie w oto­ czeniu swoich dam siedziała matka Wulfrica. Goście poszli oglądać kolekcję łuków, które ku ich uciesze wystawił na pokaz Guy. Dam to nie interesowało, ale Wulfric doszedł do wniosku że Milisant chętnie obejrzy rzadką broń oraz zawody łuczników, więc pojawił się w wielkim holu po to, by ją tam zaprowadzić. Ale w pierwszej kolejności musiał złożyć uszanowanie matce, która spiesznie wyszła mu na spotkanie i szybko 267

odciągnęła w kąt pomieszczenia, tak by ich rozmowy nie mogli dosłyszeć kręcący się po wielkim holu służący. Dama zmarszczyła brwi i wskazała głową zastawione stoły. - Popatrz na tę dziewczynę o czarnych włosach powiedziała. - Którą? Prawie wszystkie są ciemnowłose, matko. - Na tę ladacznicę. Tak brutalne słowo rozbawiło Wulfrica, gdyż jego matka rzadko kiedy pozwalała sobie na tak dosadne określenia. Ale strój niewiasty, która przyciągnęła jego wzrok, rzeczywiście niedwuznacznie sugerował jej profe­ sję. Stanik ujawniał parę wyniosłych, bujnych piersi, jej suknia obciskała ją bardziej niż naturalnie, by podkreślić krągłości jej ciała. - O co ci chodzi, matko? - Ona tu nie pasuje - odparła sztywnym tonem Anne. I była to prawda. Dziewka rzeczywiście była ladaczni­ cą. Jego matka nigdy nie pozwoliłaby na obecność w wielkim holu osób, które mogłyby stanowić śmiertelną obrazę dla dam jej dworu. Ale ta dziewczyna była tylko jedną ze służących. Ciężko pracowała, rozstawiając na stołach drewniane półmiski z chlebem. - Czy nie próbowałaś zwrócić jej uwagi, by nosiła się stosowniej? Anne pogardliwie parsknęła. - A niby dlaczego miałam to robić, skoro nie należy do naszego domu? Wulfric zmarszczył groźnie brwi. - A zatem co ona tu robi? - Wyjaśnienie tej sprawy zostawiam tobie. Prosiłeś mnie, bym zwracała baczną uwagę na podejrzane osoby. I to właśnie robię. Naturalnie, z samego rana, kiedy ją 268

ujrzałam, niezwłocznie zadałam jej szereg pytań. Oświad­ czyła, że jest kuzynką Gilberta z wioski, który prosił ją o pomoc w kuchni. Ostatecznie przy takiej liczbie zaproszonych gości roboty jest w bród. Ale przecież znam mieszkańców wioski. A Gilbert nigdy nie wspo­ minał o rodzinie mieszkającej poza Shefford. - A co na to Gilbert? - Nie miałam czasu udać się do wioski, by go przepytać. A samą dziewczynę zauważyłam tuż przed twoim przybyciem. Teraz zwierzam ci się ze swego problemu. Trzeba, jak sądzę, zabrać ją stąd. Jeśli na­ prawdę należy do rodziny Gilberta, powiedz jej, że nie jest mile widziana w zamku. Od wielu, wielu lat nie wygoniłam stąd nikogo. I nie chciałabym tego ponownie robić osobiście. Oczywiście, pośród zamkowych dziewek znajdowało się kilka ladacznic. Nie było w tym nic dziwnego, ale stało w sprzeczności z wymaganiami religii. Dopóki jednak nie rzucały się w oczy, Anne to ignorowała. W każdym razie do czasu, aż zaczynały obnosić się ze swoją profesją. Wulfric w milczeniu skinął głową i podszedł do służki, która kładła właśnie na stole lorda dwa ostatnie drewniane półmiski. Zdumiało to rycerza, gdyż najwyż­ szy stół obsługiwali jedynie najbardziej zaufani służący i nikt inny nie miał do niego dostępu. Ponieważ po­ wszechnie stosowano truciznę, by pozbyć się niewygod­ nego przeciwnika, żaden seneszal nie pozwoliłby nie­ znajomemu służącemu zbliżyć się do pańskiego stołu. Taki sam obyczaj panował w Shefford. Podejrzewał, że kobieta może być zbyt spięta, by to sobie uświadamiać. Zakładał też, iż mogła naprawdę być tym, za kogo się podawała, i próbowała tylko pomóc 269

w chwili, kiedy w zamku potrzebowano chętnych rąk do pomocy. I wcale nie obawiał się o życie swego ojca. Wiedział, że zabójcy, czyhający na życie Milisant, mają problem, bo dziewczyna nie może opuścić murów zamku, poza którymi bez trudu by ją dopadli.

Rozdział czterdziesty trzeci - Czy widziałaś to? - zapytała swą siostrę syczącym szeptem Milisant. Jhone uniosła głowę znad szytej szaty. Był to nowy ornat, który lady Anne obiecała kapłanowi mającemu dokonać aktu zaślubin jej syna z Milisant. - Co niby miałam zobaczyć? - zapytała Jhone, podą­ żając za wzrokiem siostry, lecz niczego nie dostrzegła... a w każdym razie niczego, co mogłoby wzbudzić tak szalony gniew w zielonych oczach Milisant. - Przed chwilą Wulfric wyszedł właśnie z tą ladacz­ nicą - wyjaśniła Milisant. - Nie poczekał nawet do dnia zaślubin, tak mu się spieszy, by zacząć otwarcie zadawać się z innymi niewiastami. Jhone spoglądała na nią przez chwilę z niedowierza­ niem, po czym odpowiedziała: - To tylko domysły, nie masz żadnej pewności... - Przecież dobrze widzę - przerwała jej oschle Mili­ sant. - Przestał targować się z nią o cenę, po czym wyszedł z nią... zupełnie jakby nie zdawał sobie sprawy z tego, że tu jestem i wszystko widzę. Objął ją nawet ramieniem. - Co zresztą nic nie znaczy - zauważyła rozsądnie Jhone. - Mógł to zrobić z wielu powodów zupełnie nie związanych z tym, o czym myślisz. 270

Milisant gniewnie parsknęła. - Jhone, nie musisz go bronić. Mam przecież oczy. - Czy muszę zatem wykazywać, że nie ma żadnej różnicy, z kim wyszedł, skoro nawet jeszcze cię nie poślubił? Tak zatem wszystko, co robi, nie ma większego znaczenia. - To, co robi teraz, wyraźnie wskazuje, co będzie później. Skoro już teraz dochodzi do takich rzeczy, sądzisz, że nie będzie miał miłośnic również po ślubie? - Mili, o co ci chodzi? Czyżbyś była zazdrosna? Jesteś? Zaskoczona Milisant zamrugała oczyma, ale chwila zaskoczenia trwała krótko. - Nic mnie nie obchodzi - zapewniła żarliwie. - Może brać sobie wszystkie kobiety, na jakie przyjdzie mu ochota. Nie chcę tylko czuć współczucia otoczenia, kiedy już stanie się jasne, że Wulfric woli chodzić do łoża z innymi. Jhone zachichotała. - Tak, to czysta zazdrość... choć udajesz obojętność. Zanim zaczniesz na mnie krzyczeć, zastanów się wcześ­ niej, dlaczego zżera cię zazdrość. - Powiedziałam ci, że nie jestem zazdrosna! Jhone tylko protekcjonalnie pokiwała głową. - Sama już nie wiem, dlaczego z tobą o tym roz­ mawiam - burknęła Milisant. - Jesteś tak opętana myślą, że w tym małżeństwie miłość wywrze na mnie magiczny' skutek, iż nie widzisz, co się znajduje przed twoimi oczyma. - A ty jesteś tak zawzięta w swoim uporze, że chyba tylko walnięcie młotem kowalskim sprawi, iż zauważysz, że wilk nie jest tak straszny, jak myślałaś. - Z tym mogę się zgodzić - wymamrotała Milisant. 2JI

- O co ci chodzi? - na twarzy Jhone pojawił się wymuszony uśmiech. Na policzki Milisant wystąpiły krwiste rumieńce. - O to, że najgorsze jeszcze nie nadeszło. Czeka mnie to dopiero po złożeniu ślubów. - Mili, tym się nie przejmuj - odezwała się Jhone z troską w głosie. - Jeśli tylko będziesz miała otwarty umysł i spróbujesz chodzić na palcach, wyniki, być może, przejdą twoje najśmielsze oczekiwania. Mężczyzn łatwo jest urobić. Możesz zmienić wszystko to, co ci się w Wulfricu nie podoba. Pamiętaj o tym. Milisant rozważała przez chwilę słowa siostry. - Powinnaś zostać matką przełożoną w klasztorze. Zdumiewająca jest twoja wola kierowania innymi, stro­ fowania ich i udzielania nauk z tak wielką pewnością siebie. Jhone zaczerwieniła się. - Myślałam o tym. - Doprawdy? Skonfundowana dziewczyna skinęła głową. - Tak, po śmierci Willa. - Więc dlaczego tego nie zrobiłaś? - Ponieważ choć nie miałam zamiaru ponownie wyjść za mąż i wciąż nie mam, w głębi serca chciałabym mieć jeszcze męża. Nieoczekiwanie Milisant pojęła, że Jhone prowadzi dialog bardziej sama z sobą niż z nią. Zrozumiała to. Życie ulega zmianie. Zmieniają się uczucia. To, co ją prze­ raża dzisiaj, za rok może tolerować, a nawet lubić; podob­ nie jak druga strona. Ale równie dobrze mogła znienawi­ dzić następnego dnia to, co dziś sprawia jej radość. Rozumiała, że mogą to sprawić uczucia, jak i z wielu powodów mogą ulec zmianie. Ale wiedziała też, że nie 2J2

wolno jej na tym polegać; że jej uczucia wcale nie muszą się zmienić. Wciąż ogarniała ją furia na myśl o tym, czego była świadkiem, ale nie zająknęła się więcej na ten temat słowem i pozwoliła Jhone wrócić do szycia. Doszła do jeszcze silniejszego przekonania, że drogi jej i Wulfrica nigdy się nie zejdą. Dopiero teraz pojęła, jak niewielką robi to jej różnicę. Miał inne sposoby, by zaspokoić swoje potrzeby. A teraz z pełnym rozmysłem jej to pokazał. Nie czekając nawet, aż upłyną owe dwa dni, jakie dzielą ich od dnia zaślubin, mógł posiąść każdą ze służebnych dziewek. I żadna by mu nie odmówiła tylko dlatego, że był tym, kim był. A każda z nich miała więcej urody i wdzięku niż kocmołuch, jakiego miał pojąć za żonę. Milisant zapewne nie pomyślałaby nic złego, gdyby Wulfric opuścił hol z kimś innym. Nawet gdyby obej­ mował ją ramieniem, co wskazywałoby jedynie na to, że jest to jego dawna zażyła znajoma lub przyjaciółka. Milisant nawet by tego nie zauważyła, gdyż nic a nic o to nie dbała. Ale on wybrał niewiastę, której już sam wygląd wskazywał na to, kim jest. Po co by to robił, gdyby nie chciał pokazać Milisant, że może to uczynić, a ona nie będzie mogła ani nic zrobić, ani nic powiedzieć!

273

Rozdział

czterdziesty czwarty

Gniew jest nieprzewidywalnym uczuciem. Dziwne, jak często może zgasnąć albo też spowodować o wiele więcej szkód, niż wskazywałyby na to okoliczności. Tak właśnie było tamtego dnia, kiedy Wulfric wrócił do holu, który wcześniej opuścił w towarzystwie sprzedajnej kobiety, i zapytał Milisant, czy zechce wyjść z nim na zamkowy dziedziniec, by obejrzeć zawody łuczników. Oczywiście odpowiedź dziewczyny była odmowna. Wciąż jeszcze miotał nią palący gniew. Później jednak gromiła samą siebie za to, że pozwoliła, by gniew zmącił jej umysł aż tak, iż odmówiła czegoś, na co naprawdę miała ochotę. Była święcie przekonana, iż Wulfric zaprosił ją na zawody dlatego, że dręczyły go wyrzuty sumienia. Niechybnie w przeciwnym wypadku taki bezmyślny prostak jak on nie zdobyłby się na to. I dlatego zapewne odrzuciła jego zaproszenie. Gdyby z nim poszła, poczułaby wielką urazę, że sama nie może uczestniczyć we współzawodnictwie najlepszych łucz­ ników. Ojciec pozwoliłby jej wziąć udział w zawodach, ale w Dunburh wszyscy wiedzieli, jak doskonale radzi sobie z łukiem, i nikt nie kwestionował jej talentu. Ale de Thorpe'owie uważali, że przyniosłoby to im niesławę, gdyby ich synowa zwyciężyła w męskich zawodach; a zatem nie pozwolili jej wziąć w nich udziału. Wciąż miała ograniczoną swobodę, ale chwile spędzane w towarzystwie lady Anne uśmierzały trochę jej złość. Dalej większość czasu musiała spędzać w babińcu, lecz jej ciągle zwiększający się niepokój rozpraszał ją na tyle, że nie czuła w pełni uciążliwości warunków, jakie jej narzucono. 274

Dziewczynę zaskoczyło pojawienie się w Shefford na dzień przez zaślubinami Nigela. Ojciec wyjaśnił córce, że był ciężko chory, a bladość oblicza i wyjątkowe wymizerowanie świadczyły o tym, że stary rycerz nie kłamie. Milisant musiała przyznać przed samą sobą, że myliła się, sądząc, iż ojciec nie chce pojawić się na jej ślubie, by uniknąć wysłuchiwania jej żalów na temat Wulfrica. Przeciwnie, w pierwszej sposobnej chwili, kiedy wieczo­ rem zostali sami, poruszył ten temat. Milisant i Jhone odesłały jego giermków i osobiście położyły ojca do łoża. Starszy mężczyzna, wyczerpany podróżą, nie czuł się najlepiej. Ale jednak przybył na zaślubiny córki. Choć czuła doń za to wdzięczność, bardzo zbeształa go za opieszałość. To samo zresztą uczyniła Jhone, jak też sir Guy. Wymówki wyraźnie wprawiły Nigela w zły humor, ale starszy mężczyzna był zbyt zmęczony, by odpowiednio zareagować. Kiedy Jhone powiedziała ojcu: „Dobranoc" i opuściła jego sypialnię, Nigel poprosił Milisant, by jeszcze chwilę z nim została. - Jaka jest twoja decyzja odnośnie do Wulfrica? - za­ pytał bez wstępów. - Wyznaj szczerze, czy to właściwy wybór. Nie chciała przysparzać swemu ojcu dodatkowych trosk. I to nie dlatego, że był naprawdę chory, lecz z tego powodu, iż jej nic by to nie dało. Gdyby nawet kontrakt ślubny został zerwany, to po oświadczeniu Wulfrica, że nie pozwoli, by Milisant wyszła za kogoś innego, dziewczyna nie śmiała szukać innego kandydata na męża. - Właściwy - odparła krótko. 275

Nigel roześmiał się. Najwyraźniej był bardzo rad, że to on miał rację, wybierając córce męża. A dziewczyna nie widziała powodów, dla których miałaby niszczyć dobre samopoczucie ojca. Przynajmniej jedna osoba była zadowolona z jej zaślubin. - Czyżby coś cię dręczyło? - zapytał nieoczekiwanie Nigel. - Troszeczkę - skłamała Milisant. Tak naprawdę dręczył ją taki strach, że przez cały dzień nic nie jadła w obawie, że natychmiast wszystko zwróci. Nie wiedziała tylko, czego tak bardzo się boi. Nocy poślubnej? A może tego, że po zaślubinach Wulfric przejmie nad nią całkowitą władzę? - To normalne - mruknął Nigel i poklepał córkę po ręku. - A jak twoje ramię? - Słucham...? O, tak, w porządku. Dawno już o wszyst­ kim zapomniałam. - Ale gdyby nawet ci wciąż doskwierało, i tak byś się do tego nie przyznała, prawda? - Chyba tak - odrzekła z bladym uśmiechem. Mężczyzna zachichotał. - Jesteś taka sama jak twoja matka. Ona zawsze robiła wszystko, bym się o nią nie niepokoił. - Chciałabym ją znać lepiej... dłużej... - Ciężko westchnęła. - Wybacz, ojcze, wiem, że wspomnienia o jej śmierci wciąż budzą w tobie ból. Nigel przesłał córce smutny uśmiech. - Też życzyłbym sobie, byś ją poznała. I by ona znała cię dłużej. Byłaby z ciebie dumna, córeczko. W oczach Milisant pojawiły się łzy. - Mylisz się. Przynosiłabym jej wstyd, tak jak tobie, i... - Cicho! Jezu słodki, co ja ci zrobiłem? Mili, ani przez chwilę nie myśl, że nie jestem z ciebie dumny. 276

Doprawdy jesteś dokładnie taka sama jak twoja matka. Była uparta, była szczera, była pełna ognia, i za to ją kochałem. Istnieją kobiety inne, lecz nie wszyscy to rozumieją albo nie chcą zrozumieć. Ty, podobnie jak twoja matka, do takich właśnie niewiast należysz. I młody Wulfric doceni to, kiedy już się z tym oswoi. Wiem, że gdyby twoja matka była inna, nigdy bym jej aż tak nie pokochał. Słowa ojca uradowały dziewczynę, ale nie wierzyła mu... w każdym razie nie do końca. Jak mogła mu wierzyć, skoro tyle razy gromił ją za jej zachowanie, skoro tyle razy mówił, że przynosi mu wstyd i hańbę. A ponadto... - Skoro twierdzisz, że urodziłam się inna, tak jak moja matka, dlaczego próbowałeś zawsze niszczyć moją niezależność? Nigel westchnął. - Mili, kiedy byłaś mała, musiałaś poznać tę odmien­ ność. Musiałaś zrozumieć, że istnieją ludzie znacznie mniej tolerancyjni niż ja, ludzie, którzy nie zrozumie­ liby drogi, jaką wybrałaś. Twoja matka wiedziała, kiedy trzeba się ugiąć, ale wiedziała też, kiedy należy zacho­ wać twarz. Miałem nadzieję, że i ciebie tego nauczę, ale... Urwał gwałtownie. - Ale ja cię zawiodłam - odparła z lekkim uśmiechem Milisant. - Nie, to nie tak. Ty po prostu nie chciałaś się nauczyć... Koniecznie chciałaś robić to, co ci odpowia­ dało, choć nie zawsze licowało z twoją godnością. Chciałaś to robić i zupełnie nie liczyłaś się z moim zdaniem. - I to było złe? 277

- Nie, wcale nie. Najgorsze było to, że nie akcep­ towałaś pewnych rzeczy, które wymagały z twojej strony kompromisu, a przynajmniej pewnej powściągliwości. Czy wiesz, że szyję? Milisant zamrugała oczyma, po czym wybuchnęła śmiechem. - Żartujesz. - Mili, naprawdę szyję. Odkryłem, że mnie to uspo­ kaja. Lubię to. I nawet mimo moich starczych, niezarad­ nych dłoni potrafię ciągnąć nić lepiej niż niejedna kobieta. Milisant popatrzyła na ojca z niedowierzaniem. - Naprawdę nie żartujesz? Nigel potrząsnął głową. - Nikt nie wie, że własnoręcznie uszyłem twojej matce wiele szat. Tkałem je w zaciszu naszej sypialni. Ale nigdy nie wpadło mi do głowy, aby robić to w wielkim holu, gdzie każdy by mnie widział. Dlaczego? Z tego samego powodu, z którego ty byś mnie wyśmiała. To nie jest zajęcie dla starego wojownika... z tym tylko że nie ma nikogo, kto by to za niego robił, ale mimo to powinien szyć tylko własną odzież, a nie wykonywać stroje dla niewiast. To wywołałoby tylko żarty i kpiny i wystawiało go na powszechne pośmiewisko. Milisant skinęła głową. Zdała sobie sprawę, jak bardzo była obłudna i egocentryczna. Zawsze zżymała się na niesprawiedliwość losu, że nie może robić tego, czego naprawdę pragnie, gdyż zawsze chciała robić rzeczy zastrzeżone wyłącznie dla mężczyzn. Na mężczyzn nigdy nie nakładano takich restrykcji. - To przerażające - powiedziała z bezmiernym smut­ kiem - iż musimy nieustannie iść na kompromisy i ugody tylko dlatego, że nikt nie chce przyjąć do wiadomości faktu, iż niektórzy ludzie są inni. Czy nigdy nie żałowałeś,. 278

że musisz ukrywać się z pewnymi rzeczami, które naprawdę lubisz robić? - Wcale nie. Nie zmniejsza mi przyjemności fakt, że szyję w tajemnicy, by uniknąć śmieszności. Ale wiem, iż swoich upodobań nie jest łatwo ukrywać. Pragnę ci pokazać, że mamy podobne problemy. Ale tutaj właśnie w grę zaczyna wchodzić kompromis. Kiedy wreszcie pogodzisz się z tym, iż tego, co lubisz, nie możesz robić zawsze, tylko od czasu do czasu, wtedy będziesz o wiele szczęśliwsza. - Sądzę, że w końcu to zrozumiałam, spotkawszy inną dziewczynę podobną do mnie, która idąc na kom­ promis, zyskała pewną, choć ograniczoną wolność. Przybywając do tego zamku, nie zamierzałam nosić tych niewygodnych sukni. Ale teraz nie chcę, by lady Anne krzywiła się, widząc mnie w mych zwyczajnych ubiorach, więc chętnie z nich zrezygnowałam. Naprawdę polubiłam Anne i nie chcę sprawiać jej przykrości. Nigel przesłał córce promienny uśmiech. - Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo chciałem usłyszeć od ciebie... - Daj spokój, wcale się tak do końca nie zmieni­ łam - odparła ponuro Milisant. Mężczyzna zachichotał. Milisant oddała ojcu uśmiech, wdzięczna za to, że choć na chwilę oderwał jej myśli od uroczystości następnego dnia.

279

Rozdział

czterdziesty piąty

Jhone osobiście przygotowała godowy strój Milisant. Efekt był wspaniały, jedwabna suknia w kolorze jadeitu była godna królowej, bogato zdobiona klejnotami i wy­ szywana złotą nicią. Razem z przepyszną peleryną, złotą jedwabną koszulą i ciężką, obramowaną złotem narzutką strój ważył prawie tyle samo co Milisant. Dlatego też dziewczyna wcale nie oczekiwała z radością chwili, kiedy nałoży na siebie tę szatę. Ale nie mówiła o tym siostrze, która w wykonanie tego stroju włożyła całe serce. Tego ranka jednak, na chwilę przed pojawieniem się damy lady Anne, która osobiście miała ubrać Milisant, przysłano kolejną szatę. Owinięta była koronkowymi wstążkami i leżała na ozdobnej poduszce dostarczonej przez młodego pazia z zawojem na głowie. Na jego twarzy malował się zuchwały uśmiech. - Prezent od twego ojca - oświadczył krótko. Była to srebrzysta suknia wykonana z osobliwego, lśniącego materiału. Milisant wiedziała, że materia ta stanowiła łup wyniesiony z Ziemi Świętej, bo zachwycała się nią jeszcze w dziecięcych czasach. Materiał delikatny jak jedwab, delikatny jak gołębi puch, lśnił w blasku poranka. Sam materiał nie potrzebował dodatkowych ozdób, ale wokół kołnierza miał dwa rzędy najdelikatniej­ szych pereł. Koszula była śnieżnobiała i lśniła srebrną nicią. Rozczarowana Jhone spoglądała na obie suknie leżące obok siebie na łożu. - Nie rozumiem, dlaczego nasz tata zamówił dla ciebie tę suknię, skoro i tak wiedział, że nie pozwolę, byś w dzień zaślubin pojawiła się w rajtuzach. A poza wszystkim ta suknia moim zdaniem jest zbyt cienka jak na zimową porę. 280

- Przy odpowiednim płaszczu wcale nie - odparła Milisant i dodała szeptem: - Nie śmiej się, ale jestem przekonana, że tata tę szatę sam uszył. Jhone popatrzyła na siostrę ze zdumieniem. - Chyba cię źle usłyszałam. - Dobrze usłyszałaś. To samo powiedziałam mu wczoraj wieczorem, kiedy oświadczył mi, że lubi szyć. Wyznał mi też, że szył szaty dla naszej matki. - Widzę, że wrócił ci dobry humor i umiesz żarto­ wać - powiedziała Jhone. - Jestem zachwycona tym, że wreszcie pogodziłaś się... - Popatrz na mnie - przerwała jej Milisant. - Czy sprawiam wrażenie, że żartuję? Naprawdę jestem prze­ konana, że tata osobiście uszył mi tę suknię. Popatrz na ten szew. Kto inny w Dunburh umiałby lepiej operować igłą... oczywiście poza tobą? Komu powierzyłby zrobienie tej szczególnej sukni, co zajęło mu wszystkie lata od chwili powrotu z krucjaty... i znów poza tobą, oczywi­ ście? Jhone wzięła do ręki skraj srebrzystego materiału i zaczęła go dokładnie studiować. - W Dunburh nikt. Ale mógł znaleźć kogoś na zewnątrz. Zresztą to nieistotne. Musisz nałożyć na siebie jego królewski dar. Milisant wybuchnęła śmiechem. - Wzięłaś ode mnie lekcję uporu, prawda? Ale masz rację, twoją szatę będę miała okazję nałożyć jeszcze nieraz. A ostatecznie w uroczystości u de Thorpe'ów bierze udział sam król. Uspokojona Jhone żartobliwie dała siostrze kuksańca w żebra. - A jednak w dalszym ciągu sądzę, że zmarzniesz na kość w drodze do wioskowego kościoła. 281

Rozbawiona Milisant wybuchnęła śmiechem. - O nie! Już ty na pewno na to nie pozwolisz i ubierzesz mnie w najgrubszą opończę, jaką masz. Jhone skinęła poważnie głową. - Wybiorę ci płaszcz z dwustronnego aksamitu, ob­ szytego futrem ze srebrnych lisów, który będzie idealnie pasować. Była to krótka chwila zapomnienia, za którą Milisant była siostrze i losowi wdzięczna. Zbyt szybko bowiem wrócił w całej pełni dręczący ją niepokój, zbyt szybko zo­ stała ubrana i zbyt szybko była już w drodze do świątyni. I zbyt szybko dołączył do niej Wulfric de Thorpe. Oszołomiona lękiem i strachem, niewiele zapamiętała ze zdarzeń, jakie zaszły tego dnia. Wówczas to doszło do kumulacji jej przerażenia. Powolna, dłużąca się droga do kościoła, długie nabożeństwo, monotonne psalmy zano­ szone przez kapłana; niczego z tego nie pamiętała dokładnie. Nawet samą uroczystość w wielkim holu zamku, która później nastąpiła i trwała do końca dnia, w pamięci dziewczyny spowijała gęsta mgła. Pamiętała jedynie hałaśliwą, gwarną ucztę, na której wszyscy doskonale się bawili... wszyscy z wyjątkiem Milisant. Zawstydzająca w najwyższym stopniu ceremonia po¬ kładzin, kiedy to została przedstawiona panu młodemu i każdemu z gości, któremu udało się wraz z całym tłumem dostać do sypialni. Następnie bacznie szukano w niej jakichkolwiek defektów, mogących stanowić podstawę do zerwania małżeństwa. W końcu została w sypialni sam na sam ze swym oblubieńcem. Jej jedynym, żałosnym pocieszeniem było to, że nic nie zapamiętała z ceremonii zaślubin. - Czy już ci wspominałem, jak pięknie dziś wy­ glądałaś? - zapytał Wulfric. 282

Była to pierwsza rzecz i pierwsze słowa, jakie dziew­ czyna zapamiętała z tego dnia... - Nie przypominam sobie. - Oczywiście zażartowałem, gdyż mówiłem ci to z pół tuzina razy. Naprawdę nic nie pamiętasz? - Oczywiście, ja również żartowałam - skłamała, a jednocześnie była ciekawa, co jeszcze jej mówił podczas kilkunastu minionych godzin, które kompletnie umknęły jej z pamięci. Czuła się lekko pijana, choć nie pamiętała, że piła wino. Lecz mimo zbawiennego wpływu wina wciąż dręczył ją niepokój, iż cały dzień minął tak, jakby jej wcale podczas niego nie było. A wszystko po to, by naraz odkryć, że leży z mężem w łożu i oboje są nadzy. Jezu słodki, czyżby nie pamiętała nawet samej ceremonii pokładzin? Czy już się skończyła? - Czy już... skończyliśmy? - zapytała niepewnie. Wulfric wybuchnął śmiechem, ale dziewczyna popa­ trzyła nań wilkiem. Uważała, że pytanie jest całkiem na miejscu. - Postanowiłem zaczekać z tym do chwili, kiedy wyjdziesz już z oparów wina, ale doszedłem też do wniosku, że nie mogę dłużej zwlekać, gdyż odniosłem wrażenie, że czekam już od zawsze. Delikatny problem, prawda? - Ale poczekałeś - rzekła Milisant stanowczo, kiwając głową. Mężczyzna znów się roześmiał i Milisant ponownie popatrzyła na niego zachmurzona. Co on w tym wszyst­ kim widzi aż tak zabawnego? Niestety, kiedy minęło oszołomienie alkoholem, wró­ ciła pamięć jej prawdziwych uczuć do Wulfrica oraz wspomnienie ostatniego zdarzenia z ladacznicą. Znów 283

ogarnęła ją tak dzika furia, że o mało nie wyskoczyła z łoża i spod przykrywających ich skromnie skór. Wulfric nie mógł nie zauważyć zmiany w usposobieniu dziewczyny. Westchnął ciężko i zapytał: - O co ci znów chodzi? Nie musiał wiedzieć, jakie obrzydzenie budzi w niej myśl, że dotykał tamtej kobiety, że w ogóle dotykał innych kobiet, więc odpowiedziała tylko, z trudem cedząc słowa: - Czy po barłożeniu się z tamtą ladacznicą przynaj­ mniej dokładnie się wykąpałeś? Wulfric osłupiał. - Z jaką ladacznicą? - A było ich tyle, że sam już nie pamiętasz? - warknęła Milisant. - Mówię o tej, z którą wczoraj opuściłeś wielki hol. Przez długą chwilę spoglądał na dziewczynę baranim wzrokiem, po czym wybuchnął gromkim śmiechem. - Myślałaś, że się z nią barłożyłem? Ponownie hałaśliwie się roześmiał. Tym razem Milisant nie miała najmniejszych kłopotów ze zrozumieniem powodu jego rozbawienia. Wszak Jhone ostrzegała ją, aby nie wyciągała zbyt pochopnie wniosków. Ale ona wiedziała swoje i to właśnie wpro­ wadziło mężczyznę w tak doskonały humor. - Dlaczego zatem opuściłeś wielki hol w jej towarzy­ stwie? - spytała zakłopotana. - Po to, by sprawdzić, kim naprawdę jest i dlaczego pracowała owego dnia w wielkim holu, zwłaszcza przy przygotowywaniu stołów do uczty. Przecież nie należała do służby Shefford i nie było żadnego powodu, by przebywała w zamku. 284

<

- Nie przybyła tu z żadnym z zaproszonych gości? - Nie, a jej tłumaczenia wydały się mojej matce mętne, więc poprosiła mnie, bym wziął dziewkę na spytki. Moja matka obawiała się, że nieznajoma ma zamiar wyrządzić tu kilka figli. Oczywiście tobie. - I dlatego, by wydobyć z niej prawdę, musiałeś ją obejmować i tulić do siebie! Wulfric wzruszył ramionami. - Kiedy wyprowadzałem ją z holu, wyczułem jej niepokój. A zatem w obawie, by mi nie uciekła, mocno ją trzymałem. A jednak, kiedy dotarliśmy na zatłoczony dziedziniec, wymknęła mi się i mimo wszelkich wysiłków nie udało się nam jej odnaleźć. Fakt, że uciekła, stanowi dowód na to, iż nie miała dobrych zamiarów. Możliwe nawet, że ponowi próbę wyrządzenia ci krzywdy, ale teraz, kiedy już o tym wiemy, moi ludzie będą jej bacznie wypatrywać. - W jaki sposób udało jej się dostać do zamku, skoro nie należała do służby ani nie przybyła z żadnym z gości. - Oświadczyła, że jest kuzynką jednego z moich poddanych. Mężczyzna ten, w zamian za jej wdzięki, przyznał, że dziewka jest jego krewną. Kiedy jednak wziąłem go na spytki, szybko wyznał prawdę. Milisant była zakłopotana, ogarniał ją wstyd na myśl, że oskarżyła Wulfrica o coś, czego nie zrobił. Powinna go przeprosić, chciała to właśnie uczynić, ale mężczyzna miał jej jeszcze coś do powiedzenia. - Możesz wymachiwać pięściami i wpadać w furię, ale nie tutaj - powiedział. - Wymachiwać pięściami? - wybąkała dziewczyna. - Możesz napady złego humoru nazywać, jak chcesz. Ale w naszym łożu nie ma miejsca na humorki. Tutaj masz być miła, łagodna i myśleć tylko o tym, by mnie 285

zadowolić. Ja też w naszej sypialni myśleć będę jedynie o rzeczach miłych i przyjemnych. I oświadczam ci z całą mocą, że potrafię poskromić twój gniew w każdej chwili. Dziewczyna popatrzyła na niego ze zdumieniem. - Nie możesz kontrolować gniewu innej osoby. - To racja, ale mogę sprawić, że skutki twojego gniewu mogą być dla ciebie bardzo niemiłe. Jego słowa sprawiły, iż dziewczyna wpadła w jeszcze większą złość. - Zmusisz mnie do tego biciem? - Nie. Ale za każdym razem, gdy podniesiesz głos, zamknę cię na jakiś czas w babińcu... I myślę, że w końcu nauczysz się mówić cicho i łagodnie, a na twej twarzy malować się będzie radość i uśmiech. Tak, to niezły pomysł. Mówił to wprawdzie pogodnym tonem, ale Milisant zrozumiała, że Wulfric nie żartuje. Że naprawdę zamierza trzymać ją pod kluczem... i to często. Z tym nie mogła się pogodzić. - Zgadzam się - wymamrotała. - Na co? - Przyjmuję twoje warunki! - warknęła. - A zatem od kiedy zaczynasz? Milisant zaczerwieniła się. Widząc uśmiech na jego twarzy, zamknęła oczy. Najwyraźniej kompromis, na jaki poszła, bardzo go bawił. A to już było nieuczciwe. Obejmował nad nią całkowitą władzę.

286

Rozdział

czterdziesty szósty

Kiedy Milisant z zamkniętymi oczyma milczała dłuższy czas, Wulfric dotknął palcami jej czoła i zapytał cicho: - Czy naprawdę jest ci aż tak trudno nawet przez chwilę nie czuć do mnie gniewu? Milisant westchnęła w duchu. Chciała odpowiedzieć twierdząco, lecz byłoby to kłamstwo. Bywały chwile, kiedy z tego czy innego powodu nie czuła do niego złości, bywały chwile, kiedy naprawdę potrafił ją roz­ bawić i rozbroić, a czasami wprawiał ją w takie zmiesza­ nie, że naprawdę nie wiedziała, co myśleć i czuć. A w tej chwili ukoił jej gniew, wyjaśniając sprawę dotyczącą ladacznicy. Niepokoiło ją tylko to, że postawił jej warunki, ale ona musiała swój niepokój zostawić na kiedy indziej. Ponownie otworzyła oczy. Pojęła, że przez cały czas patrzył na nią i zapewne myślał o wspomnianych przez siebie rozkoszach. Nie słuchała go uważnie, gdyż była zbyt poruszona słowami Wulfrica o jej gniewie, ale teraz przypomniała sobie wszystko dokładnie. „Ja też w naszej sypialni myśleć będę jedynie o rzeczach miłych i przyjem­ nych". Nieoczekiwanie poczuła skurcz żołądka. Jezu, zamie­ rzał dawać jej rozkosz? A wiedziała, że jest to w stanie zrobić, ponieważ raz już to uczynił. Robiła wszystko, by nie myśleć o tamtej nocy, gdyż w przeciwnym razie znów pragnęłaby, aby tamte chwile wróciły. Robiła wszystko, by wyrzucić to z pamięci, ale przychodziło jej to z najwyższym trudem. Wspo­ mnienia były tak cudowne, aż do bólu pragnęła, by to powróciło. Ponosiły ją również fantazje, których się bała, lecz była to niewielka cena za rozkosz, jakiej 287

wówczas doznała... Rozkosz, której teraz mogła w dwój­ nasób doświadczyć. Ogarnął ją wstyd. Wulfric cierpliwie czekał na jej odpowiedź. Ale Milisant nie potrafiła iść na ustępstwa. A jej buntownicza natura sprawy nie ułatwiała. - Bardzo trudno - odrzekła w końcu. Umilkła i po chwili dodała cicho: - Ale nie jest to niemożliwe. Mężczyzna roześmiał się. - Doprawdy, nie spodziewałem się innej odpowie­ dzi. I będę doceniać wysiłek, jaki włożysz w to, by w tej komnacie panował spokój i radość. Ze swej strony przysięgam, że uczynię wszystko, byś tego nie żałowała. - Brzmi to... zachęcająco. - Czy mam ci zademonstrować? Nieoczekiwanie dotarło do niej, że od chwili, kiedy oprzytomniała na tyle, by poczuć go obok siebie w łożu, Wulfric jest jakiś inny. Tak jak poprzednio. Gdy zalecał się do Milisant, całkowicie zmieniał do niej stosunek. A ona musiała przyznać się sama przed sobą, że bardzo go lubiła, kiedy był właśnie taki. Zaczęła nabierać pewności, że nie będzie jej trudno gasić swego gniewu, ilekroć dzielić będą łoże. A cał­ kowitej pewności nabrała, gdy przesunął dłoń z jej czoła na podbródek, zadarł jej lekko głowę, po czym pocałował w usta. Był to zadziwiający pocałunek - czuły, a następnie twardy, po czym znów czuły i tak gorący, że Milisant odniosła wrażenie, iż jego wargi parzą jej usta. A jeszcze bardziej zdumiewające było to, jak szybko i gwałtownie zareagowała na tę pieszczotę. Teraz, gdy mieli ostatecznie przypieczętować swój związek w łożu, prawie oczekiwała tej chwili z niecierpliwością, była rozluźniona i w pogod288

nym nastroju. Poza tym nie czuła wstydu i skrępowania, dzięki czemu mogła wszystko głębiej przeżywać. Powoli, zrazu bardzo niepewnie, sama zaczęła oddawać mu pocałunki. Choć przepełniona lękiem, nie mogła się powstrzymać i zapanować nad sobą. Po prostu nagle musiała poznać smak Wulfrica, smak jego ust, żar jego języka. Było to niewiarygodne. Im więcej oddawała mu pocałunków, tym więcej ich pożądała. Siedziała oparta plecami o poduchy, jej piersi spowijało płócienne prześcieradło. Kiedy zarzuciła Wulfricowi ręce na szyję, prześcieradło zsunęło się. Milisant jednak tego nie zauważyła. Nie spostrzegła też, że mężczyzna powoli położył ją na łożu i nachylił się nad nią. Jego długie włosy łaskotały ją w szyję, gorący oddech owiewał jej twarz, a usta błądziły wokół. Zaczął językiem pieścić jej ucho. Milisant przebiegł po kręgosłupie rozkoszny dreszcz. Cicho westchnęła. Ugryzł ją delikatnie w szyję. Dziewczyna cicho jęknęła. Czuła jego wspaniałe ciało przytulone do niej. Opuściła ją wszelka rozsądna myśl. Pozostały jedynie zmysły, cudowne doznania, smak i zapach mężczyzny, jego pieszczoty... Wszystko to w połączeniu z płomien­ nymi pocałunkami było prawie nie do zniesienia. Jego dłoń pieściła jej pierś, delikatnie ją ugniatała i nieoczeki­ wanie zaczął ją całować, wziął w usta sutkę, wciągnął ją do ust, jego język tańczył na niej. Milisant ogarnął nieznośny żar. Poczuła w brzuchu silny skurcz. I nieoczekiwanie spoczęła tam jego dłoń, zupełnie jakby wyczuł panujący w dziewczynie zamęt i chciał go uciszyć. Ale w tym dotyku nie było nic kojącego. Jego gorące, namiętne dłonie sprawiły tylko, że Milisant głośno jęknęła i wyprężyła ciało, przytulając się do Wulfrica jeszcze mocniej... przygarnęła go do 289

siebie. A mężczyzna był rozpalony, chciał doprowadzić ją do szału, jego ręce nie sprawiały bólu, lecz najczystszą rozkosz i przyjemność. Pieścił jej ciało w magiczny wprost sposób, odnajdując miejsca, w których jego dotyk dawał jej największą przyjemność. Oczekiwała z niecierpliwością najwyższej rozkoszy. Oczekiwanie, pragnienie, niecierpliwość i nagle jego palce znalazły jej najtajniejszy zakątek. Rozpalił ją do białego ognia. Rozchylił jej nogi, lecz tylko delikatnie dotknął jej cudownego miejsca. Zadrżała, nie wiedziała, jak mu powiedzieć o swych najskrytszych pragnieniach. Dotknął językiem skóry jej brzucha, a na­ stępnie pozostawiając wilgotny ślad, przeciągnął językiem po jej piersiach, szyi, aż dotarł do ust Milisant, w które namiętnie się wpił... A jego palce weszły w dziewczynę. Przywarła do niego całym ciałem, pragnąc jeszcze bliższego kontaktu. Zadrżała, kiedy Wulfric z całych sił wziął ją w ramiona. Lecz wciąż pulsująca rozkosz, jaką pamiętała, nie nadchodziła. Była blisko, bliziutko, lecz za każdym razem, gdy myślała, że dojmujące przeżycia zagarną ją bez reszty, on zwalniał. Dziewczyna myślała, że będzie krzyczeć. Nie zrobiła tego, lecz swe rozczarowanie wyraziła lekkim uderzeniem mężczyzny w plecy, a następnie w ramię. Zamierzała właśnie trzepnąć go w głowę, gdy chwycił jej rękę za nadgarstek, wybuchnął śmiechem i przewracając się, położył się na Milisant, dając jej to, czego pragnęła... Ale jeszcze nie to, czego oczekiwała. Natychmiast w nią wszedł, szybko i łatwo, gdyż była już w pełni gotowa na jego przyjęcie. W jednej chwili też wrócił jej rozum, a myśli stały się klarowne. Z niewiadomych powodów zapomniała, że pierwszemu kontaktowi z mężczyzną musi towarzyszyć ból. A co 290

dziwniejsze, było to tak mało znaczące, iż bardziej ją zaskoczył, niż sprawił cierpienie. Zlękniona, chciała się wycofać, lecz on przygniatał ją ciężarem swego ciała tak mocno, że nie mogła wykonać ruchu. Wiedział, jak... - Obejmij mnie w pasie nogami i spleć stopy - po­ wiedział cichym, schrypniętym głosem. - I nie uciekaj. Bez względu na to, jak będzie to bolało, nie uciekaj, Mili. Nie opuszczaj mnie. - Nie opuszczę - obiecała bardziej sobie niż jemu. Gdy Wulfric zaczął się poruszać, kierował już nią czysty instynkt i gwałtowna namiętność. Była w tym większa pasja, żar i pełnia, niż oczekiwała. Kiedy męż­ czyzna wykonał kilka pierwszych pchnięć, ogarnęła ją rozkosz, jaką zapamiętała, a zarazem inna. Znacznie głębsza i pełniejsza, dająca większą satysfakcję, trwająca i trwająca. Ciągle jeszcze czuła przenikające jej ciało drżenie, kiedy Wulfric wykonał ostatnie, bardzo mocne pchnięcie biodrami i opadł na nią. Leżał bez ruchu i bardzo głośno oddychał. Uświadomiła sobie, że wciąż z całych sił tuli go do siebie ramionami i nogami. Nie chciała wypuszczać go z objęć, ale podejrzewała, że tak właśnie powinna zrobić. Kiedy próbowała rozsunąć nogi, by zdjąć je z jego talii, mężczyzna mruknął schrypniętym głosem: - Jeszcze nie. Milisant uśmiechnęła się w duchu. Czyżby czytał w jej myślach? A może po prostu, tak jak ona, nie chciał jeszcze przerywać ich cudownego, rozkosznego kontaktu.

291

Rozdział

czterdziesty siódmy

Od wielu tygodni Milisant nie spała tak dobrze jak tej nocy. Obudziła się z uśmiechem na twarzy, ale uświado­ mił jej to dopiero Wulfric. - Musiałaś mieć miłe sny. Była poruszona do głębi, kiedy pojęła, że Wulfric wciąż spoczywa w łożu obok niej. Nie spodziewała się tego, cóż, nie myślała... Jęknęła w duchu. Ostatnio dręczyły ją myśli o chwili, kiedy spocznie w łożu z Wulfrikiem, i restrykcjach, jakie on później na nią nałoży. Ale nie przyszło jej do głowy, jak prostą rzeczą będzie obudzić się następnego dnia u boku mężczyzny. - Moje sny... cóż, nie pamiętam, co mi się śniło. Zapadłam w kamienny sen. - Zatem mogę ośmielić się powiedzieć, iż ów pro­ mienny uśmiech na twojej twarzy zawdzięczam sobie. Jesteś moją żoną. A to sprawia, iż komnata ta jest jeszcze jaśniejsza niż wpadające do niej strumienie sło­ necznego światła. Uświadomiła sobie kilka rzeczy jednocześnie. Drażnił się z nią. Ale był zadowolony. Chełpił się... miał powody, ale... I nazwał ją swoją żoną. Wszystko to sprawiło, że na policzki dziewczyny wystąpiły krwiste rumieńce. Widząc to, Wulfric roześmiał się i delikatnie uderzył Milisant w ramię. Ku swej zgrozie dziewczyna uświado­ miła sobie, że mężczyzna przypomniał jej w ten sposób, iż ona go również uderzyła. Schowała głowę pod poduszkę. On roześmiał się i klepnął ją po plecach. - Chodź, musimy pożegnać gości. Większość ich opuszcza dzisiaj zamek. 292

Usiadła w pościeli, wdzięczna za to, że Wulfric zmienił temat rozmowy. - I król również? - spytała z nadzieją w głosie. - Pewnie, nie ma powodu, by zostawać dłużej. Nie będzie cię więcej napastował. Król nie miał na to okazji przez ostatnie dni, ponieważ Wulfric zamknął ją w babińcu. Ale Milisant nie powie­ działa tego. Nie chciała wszczynać kolejnej sprzeczki, zwłaszcza... po tej nocy. Na samo wspomnienie ostatniego wieczoru zaczer­ wieniła się. Wulfric zauważył to, pochylił się nad Milisant i delikatnie dotknął ustami jej warg. - To zabawne, kiedy tak się rumienisz - zakpił. - To zupełnie nie w twoim stylu. - Nigdy już nie zobaczysz rumieńca na mojej twarzy odparła ze złością. - Naprawdę? Ale ku jej zażenowaniu i przerażeniu do końca dnia nieustannie na jej twarzy gościły gorące rumieńce. Nieustannie słyszała sprośne żarty, jak zmartwiała obser­ wowała tradycyjną ceremonię demonstrowania przez starsze damy prześcieradła, przechwałek mężczyzn, a zwłaszcza jej męża, o podbojach sercowych, wszystko opowiadane z najdrobniejszymi szczegółami. Wulfric tryskał dobrym humorem. Dziwiło to Milisant. Przecież jej mąż kochał inną, a przez małżeństwo z nią na zawsze stracił szanse połączenia się z ukochaną kobietą. Tak zatem powinien być nieszczęśliwy, tak samo jak ona... powinna być... Jezu, dlaczego nie czuła się nieszczęśliwa? Przecież powinna być pogrążona w nieszczęściu. Przecież fakt, że tak bardzo przeżyła miłość z nim, nie świadczył wcale, iż teraz już wszystko ułoży się wspaniale. To niemożliwe, 293

ponieważ generalnie wciąż pozostawał brutalnym, okru­ tnym i nieczułym mężczyzną. Niechby tylko spróbowała opuścić sypialnię w rajtuzach, natychmiast przekonałaby się, jakim w rzeczywistości jest tyranem. Albo gdyby wzięła łuk i próbowała udać się na łowy, za którymi tęskniła z całej duszy. Najświętszym obowiązkiem każdego poddanego było uczestnictwo w pożegnaniu króla. Milisant obserwowała, jak Wulfric żegna króla i życzy mu bezpiecznej podróży. Robił to bardzo uroczyście, nie dając poznać, iż zna brudne sekrety władcy. Zastanawiała się, czy na jego miejscu potrafiłaby zachowywać się równie rozsądnie. Chwila próby na­ deszła, kiedy król, siedząc już na wierzchowcu, prze­ słał jej spojrzenie, którym niewątpliwie - w każdym razie Milisant nie miała wątpliwości - przyzywał ją do siebie. Czy na jej twarzy ponownie wykwitł krwisty rumie­ niec? Na pewno, gdyż wszyscy zgromadzeni na dzie­ dzińcu goście popatrzyli ze zdumieniem na nią, kiedy zbliżała się do króla. A Milisant zawsze nienawidziła sytuacji, kiedy stawała się obiektem powszechnego zain­ teresowania. Wulfrica jednak wcale nie zaskoczyło to, że król chce z jego żoną zamienić kilka słów. Stał za Milisant, trzymając dłonie na jej ramionach. Na chwilę przedtem, nim dziewczyna ruszyła w stronę króla Jana, przytulił jej plecy do siebie i szepnął jej do ucha: - Nie musisz, jeśli nie chcesz. Nie będzie to mieć żadnych konsekwencji. Był bardzo spięty. Najwyraźniej nienawidził tego, że w obliczu króla znaczy tak niewiele. Każdego, kto zrobiłby jego żonie taką rzecz, wyzwałby na udeptane 294

pole, ale nie Jana... Chyba że chciałby zostać obwołany zdrajcą. Milisant szepnęła mu w odpowiedzi: - Wiem, ale musimy, w każdym razie ja muszę wiedzieć, jakie ma kolejne zamysły. Pozwól mi, Wulfricu. Wyjdzie to nam tylko na korzyść. Powiedziawszy to, szybko ruszyła w stronę oczekują­ cego na nią króla. Władca nie zeskoczył z wierzchowca, lecz jedynie pochylił się w siodle, ponieważ nie chciał, by to, co zamierzał powiedzieć dziewczynie, dotarło do uszu innych. - Wiem, że to nie jest konieczne, ale czujemy się zobowiązani do przeprosin, Milisant de Thorpe, za całe nieporozumienie - powiedział z lekkim zakłopotaniem. Po naszym... spotkaniu odbyłem kilka rozmów z Guy. Cieszę się, że wciąż jest mi wierny i stoi po mojej stronie. Tak samo jak twój ojciec. Więc dbaj o to, co zdobyłaś. Słowa te znaczyły, że nie ma już nic przeciwko jej małżeństwu z Wulfrikiem. Nie miała też wątpliwości, że jego ostatnie słowa stanowiły subtelne ostrzeżenie, by trzymała język za zębami. Sądził, że nikomu o tym nie wspomniała, ponieważ nikt na ten temat nie zająknął się słowem. - Oczywiście, Wasza Wysokość - odparła Milisant z przekonującym uśmiechem. - Nie chcę, by ktokolwiek wiedział, że wymierzyłam królowi Anglii kopniaka w goleń. Zaryzykowała. Wspominając o tym incydencie, mogła wzbudzić gniew porywczego Andegaweńczyka. Ale Jan tylko wybuchnął śmiechem. - Masz ducha, dziewczyno. Lubię to. To samo po­ wiedziałem memu człowiekowi, kiedy wysyłałem go, 295

by... by położył kres pewnym knowaniom. Tak, masz ducha, którego nie można zgnieść. Powiedziawszy to, wprowadził swego wierzchowca w cwał; za nim krótkim galopem ruszyła jego wielka świta. Dłuższą chwilę obserwowała oddalającego się króla i nagle wyczula za swymi plecami obecność Wulfrica. Poczuła, jak obejmuje ją ramionami i mocno do siebie przygarnia. Nic nie powiedział. Nie miał zwyczaju rozmawiać o prywatnych sprawach przy innych ludziach. Ale do wielkiego holu dotarli pierwsi, podczas gdy pozostali wciąż jeszcze tłoczyli się na dziedzińcu. - I co? - zapytał cicho. - Sądzę, że bez względu na to, kto stał za tymi zamachami na moje życie... teraz już wcale nie jestem pewna, że była to sprawka Jana, choć wiedział o całej sprawie... Odwołał wszystko - powiedziała Milisant, wyciągając zziębnięte dłonie w stronę ognia. - Powiedział mi o tym w oględny sposób. - Jesteś tego pewna? - Możliwe, że się mylę, ale nie sądzę, gdyż on również ostrzegł mnie, bym o niczym nikomu nie wspominała. Jeśli chodzi o niego, sprawa jest skoń­ czona. Wulfric westchnął z wyraźną ulgą. Wiedziała, dlaczego sama jest rozluźniona, ale nie miała pojęcia, dlaczego on doznał ulgi. Popatrzyła na niego ze zdziwieniem. Już dawniej nurtowało ją pewne pytanie, które nie dawało jej spokoju. Wcześniej nawet nie pomyślała, by je zadać, ale teraz, po ostatniej nocy... po tym westchnięciu... musiała wiedzieć... - Czyż nie odniósłbyś korzyści, gdyby Janowi, lub komuś innemu, udało się nie dopuścić do naszego ślubu? 296

Dlaczego więc tak mnie broniłeś? Gdyby powiodły się im plany, byłbyś... nie musiałbyś... Na widok furii, jaka pojawiła się w jego oczach, gwałtownie urwała. - Na wszystkich świętych, skąd przychodzą ci do głowy tak szalone pomysły? Czyżbyś naprawdę sądziła, że bez względu na powód chciałbym, by ktoś cię skrzywdził? A jeśli nawet istnieje jakiś powód... - Istnieje jeden, i to oczywisty - przerwała mu chłodno. - A powodem tym jest to, że wolałbyś poślubić inną kobietę, tę którą naprawdę kochasz. Wulfric wyraźnie się zmieszał. Tylko tak było można określić zmianę, jaka w nim zaszła po niedawnym gniewie. Po chwili jednak znów na jego twarzy pojawił się gniew, choć już nie tak silny jak poprzednio, a ton jego głosu nie był tak szorstki. - Jeśli mówisz o mojej niemądrej uwadze, która stanowiła jedynie odpowiedź na twoją deklarację, że kochasz kogoś innego, to jesteś jeszcze bardziej tępa niż ja, gdyż obecnie zwykły zdrowy rozsądek powi­ nien ci wyraźnie powiedzieć, iż z mojej strony były to jedynie puste słowa. Czyżbym zachowywał się i postępował jak mężczyzna oszalały na punkcie innej kobiety? Doprawdy, jeśli nawet takie sprawiam wrażenie, to powiedz mi, na czym to polega, bym mógł zmienić swoją postawę, jako że poza tobą nie ma innej kobiety. Powiedziawszy to, oddalił się. Kompletnie oszołomio­ na Milisant nawet nie zauważyła jego odejścia. A zatem nie kochał innej! Była to jedynie jego replika na jej słowa! Ale... co miała teraz o tym wszystkim myśleć? Właśnie fakt, że kochał inną, budził w niej największy sprzeciw. To powstrzymywało ją od pójścia 297

za radą siostry, by odrzucić wszelkie inne obiekcje. Ale skoro nie kochał innej, zatem mógł kochać... ją. Oblała ją fala gorąca, nie mająca nic wspólnego z płonącym nieopodal na wielkim palenisku ogniem. Twarz rozjaśnił jej radosny uśmiech.

Rozdział czterdziesty ósmy Tego wieczoru zarówno podczas wieczerzy, jak i póź­ niej Milisant bacznie obserwowała Wulfrica. Wciąż czuł się urażony, ale tak dobrze skrywał swe uczucia, że nikt postronny nie dostrzegał jego wzburzenia. Ale Milisant znała prawdę, bez trudu wyczuwała jego nastrój. Ciągle był wzburzony. Ona również nadal była zamroczona, a w każdym razie nie potrafiła nie myśleć o tym, co jej powiedział, i o nowych perspektywach, które się przed nią otwierały. Większą część tego popołudnia spędziła z Rolandem, wspominając ich wspólne chwile spędzane na nauce w Fulbray. Roland i jego rodzice mieli wyjechać następ­ nego dnia, więc starym przyjaciołom nie zostawało wiele czasu. Oczywiście, nie wyznała mu tego, co obecnie najbar­ dziej ją trapiło. Znalazła jednak tego popołudnia kilka chwil, by szczerze porozmawiać z Jhone, której mogła wyznać wszystko. Nie było sensu rozmawiać z Jhone o tym, co ją najbardziej kłopotało. Wszystko wyjaśnił jej krwisty rumieniec, kiedy Jhone spytała: „I jak ci się to podo­ bało?" Ale jej siostra miała wiele innych powodów do niepokoju. 298

- Czy zdołasz żyć w tym zamku, nie pogrążając się w nieustannej żałości? - Sądzę, że to zależy, w której komnacie będę prze­ bywać - odrzekła Milisant z uśmiechem. - Jak to...? - Nieistotne, żartowałam, ponieważ to określenie: „nieustanna żałość" zabrzmiało tak... ciągle. Tak na­ prawdę dowiedziałam się o czymś, co bardzo ułatwi mi życie w tym miejscu. - O czym mówisz? - On nie kocha żadnej innej kobiety. - Ależ to wspaniała wieść! - wykrzyknęła Jhone. Oznacza, że niebawem Wulfric pokocha ciebie... jeśli już nie pokochał. - Jeśli już nie pokochał? - parsknęła Milisant na myśl o tak naciąganych możliwościach. - Istnieje wiele innych rzeczy, których we mnie nie znosi. Czyżbyś zapomniała, ile lat upłynęło, zanim się po mnie pojawił? A i to pojawił się w Dunburh bardzo rozgoryczony i rozdraż­ niony, i na samym początku oświadczył, że nie marzy o niczym innym niż o zerwaniu naszego kontraktu. Więc jeśli nie kochał innej, dlaczego ogarniała go taka wściekłość na myśl o naszym małżeństwie? - To było dawno i teraz nie ma już znaczenia. Mili, od kiedy lepiej cię poznał, wszystko się zmieniło. Obserwowałam go wczoraj. Sprawiał wrażenie najszczęś­ liwszego pod słońcem pana młodego. - O, on jest mistrzem w udawaniu i potrafi doskonale kryć swoje prawdziwe uczucia. - A więc twoim zdaniem wciąż jest nieszczęśliwy? - Nie, nie tak dokładnie - odrzekła z lekkim niepo­ kojem Milisant. - Ale obecnie czuje do mnie dużą urazę. Jhone wywróciła oczyma. 299

- Dlaczego? Milisant w odpowiedzi też wywróciła oczyma. - Zadałam mu proste pytanie na temat jego praw­ dziwej miłości. Odwarknął, że nigdy żadnej nie kochał, a ja powinnam to wywnioskować z jego zachowania. Powinnam domyślić się, że powiedział tak tylko dlatego, iż ja pierwsza oświadczyłam mu, że kocham innego. - Czyż nie mówiłam ci, że on może kłamać, tak jak ty kłamałaś jemu? Wiedziałam z całą pewnością, że nie ma innej, ukochanej kobiety. Milisant skrzywiła się, tak bardzo te słowa przypomi­ nały jej odpowiedź Wulfrica. - Jeśli chodzi o niego, to nie wystarcza, zwłaszcza kiedy z rozmysłem coś ukrywa. Nie było ciebie przy naszych burzliwych kłótniach. Nie miałam żadnych dowodów na to, iż wszystko, co mówi, nie jest kłam­ stwem, z wyjątkiem tego, że bardzo pragnie mnie całować. A nasze nieustanne utarczki upewniały mnie tylko w przekonaniu, iż kłamie. Ale Jhone była równie uparta jak jej siostra i przed¬ stawiła swój kolejny punkt widzenia: - A może chodziło mu jedynie o inne zarzuty, jakie ci stawiał? Czy zapytałaś go, jakie? - Nie. - A powinnaś. Może były bez znaczenia, może to on nie ciebie oceniał, może z łatwością wyjaśnilibyście sobie pomyłkę. - Znasz odpowiedź - burknęła Milisant. - On wciąż pragnie przejąć nade mną całkowitą kontrolę. - Oczywiście - zgodziła się Jhone. - Ostatecznie jest teraz twoim mężem. Ale masz wybór. Albo to zaakcep¬ tować, albo złagodzić to miłością. Co twoim zdaniem da więcej swobody? 300

W tej samej chwili przerwano im rozmowę i siostry nie miały już okazji, by kontynuować ją na osob­ ności. Ale rozmowa z Jhone dała Milisant dużo do myślenia. Wspomnienia minionej nocy... nie były wcale nieprzyjemne. Ale... wciąż pamiętała o początkowym gniewie swego męża, spowodowanym tym, że musiał ją poślubić. Nurtował ją ten problem tak mocno, że postanowiła go poruszyć wieczorem, kiedy już znajdą się w swojej sypialni. Cały jej dobytek, bez ostrzeżenia, został przeniesiony do komnaty Wulfrica. Zostawiono tylko jej pupilów w komnacie Jhone. Czy było to polecenie Wulfrica? A może po prostu służba bała się zbliżać do jej zwierząt? Rishka mógł wystraszyć każdego, zwłaszcza kogoś, kto nie był obyty z sokołami, a kiedy Bandyta zaczynał warczeć, pod każdym miękły kolana. Gdy wieczorem udała się do ich komnaty, Wulfrica tam jeszcze nie było. Wciąż pamiętała ostatni rozkaz męża, ale nie było to wcale konieczne. Obecnie nie czuła już gniewu. Ale on wciąż był wściekły. Zrozumiała to, kiedy nachmurzony wkroczył do ich sypialni i bez słowa zaczął się rozbierać. Parsknęła pogardliwie w duchu. Zamierzał ją ig­ norować! Zamierzał swój gniew i urazę wnosić do ich łoża! Cóż, w takim razie ona już zmąci mu spokój kolejnym pytaniem, podobnie jak zrobiła ostatnio. Podeszła do niego od tyłu i poklepała go w ramię. Wulfric odwrócił się w jej stronę z uniesionymi ze zdziwienia brwiami. Odniosła nieprzeparte wrażenie, iż mężczyzna oczekuje z jej strony przeprosin. Czy za to, że zmusiła go do przyznania się do kłamstwa? Ponownie parsknęła w duchu. 301

- Chciałabym dokończyć naszą rozmowę zaczętą wcześniej - rzekła. - Rozmowa już została zakończona. - Może dla ciebie, ale mnie wciąż nurtuje pytanie, na które pragnę otrzymać odpowiedź. Skoro nie istniała inna kobieta... proszę, nie przerywaj mi i wysłuchaj, co mam do powiedzenia - kontynuowała, mimo że Wulfric otwierał usta, by coś odrzec. - Skoro nie było innej, dlaczego pojawiłeś się w Dunburh miotany taką wściek­ łością? I tylko nie zaprzeczaj, że tak nie było. Pragnąłeś poślubić inną. - Nie, dziewko, miałem o tobie jak najgorsze mniema­ nie. Zapamiętałem cię jako skończoną megierę, a jaki mężczyzna pragnąłby takiej niewiasty za żonę? Być może nawet i miałem inną na myśli, ale jej nie kochałem. Odpowiedź ta powinna zadowolić Milisant. Ale słowa Wulfrica wzbudziły w niej niepokój. Zaczął ponosić ją wrodzony temperament. Zapanowała jednak nad sobą, pamiętając obietnicę, jaką złożyła poprzedniej nocy. Zrobiła zatem jedyną rzecz, jaką mógł uczynić czło­ wiek zobowiązany takim przyrzeczeniem. Wzięła Wulf­ rica za rękę i próbowała wyprowadzić go z sypialni. Ale mężczyzna stawił zdecydowany opór. Przeszli zaledwie kilka kroków, kiedy zapytał: - O co ci chodzi? Co chcesz zrobić? - Chcę wyjść z tej komnaty, byśmy... dokończyli rozmowę - mruknęła. Kiedy w pełni dotarł do niego sens jej słów, roześmiał się i przygarnął dziewczynę do siebie. - Nie, nigdzie nie pójdziemy - powiedział. Próbowała odepchnąć go od siebie, ale bez skutku. Lecz tak naprawdę chciała czuć go przy sobie. Zaczer­ wieniła się na wspomnienie poprzedniej nocy. 302

- A zatem umowa jest tylko jednostronna? - zapy­ tała. - Ciebie nie obowiązuje pohamowywanie gniewu w naszej sypialni? Na twarzy Wulfrica pojawił się krzywy uśmiech. - Nie, i dziękuję, że poruszyłaś tę kwestię. Nie ma sensu dyskutować dłużej na ten temat. - Ujął w dłonie jej twarz, zbliżył wargi do jej ust. - Mam nadzieję, że czujesz to samo, co ja. - Co? - spytała bez tchu. - Jeśli nie wiesz... no cóż, zatem muszę ci to przypo­ mnieć.

Rozdział

czterdziesty dziewiąty

Drugiego dnia po weselisku zamek opuścili ostatni goście. Pozostał tylko jeden z earlów, który oświadczył, że zabawi jeszcze przez tydzień. Milisant to nie inte­ resowało. Najbardziej zmartwiona była tym, iż objęta została jeszcze większymi restrykcjami. Mimo że była już zamężna, mimo że Wulfric zapewnił ją, że nic jej nie zagraża, gdyż wszelkie wrogie akcje zostały odwołane osobiście przez króla Jana. W każdym razie jej wydawało się, iż oboje tak sądzą. Prawdę odkryła dopiero tego dnia, gdy ponownie poru­ szyła w rozmowie z Wulfrikiem ów temat. Mąż oświad­ czył jej, iż bardzo spodobały mu się framugi okien w wielkim holu w Clydon i zamierza namówić ojca, by takie same zainstalował w ich zamku. Słuchała go jednym uchem. Odnosiła wrażenie, że Wulfric zna odpowiedź na pytanie, jakie zamierzała mu zadać. Tego ranka przekonała się, że jeśli nie towarzyszy jej Anne lub Wulfric, może przebywać tylko w babińcu. 303

A co gorsza, gdy pojawiła się w holu, by pożegnać się z Rolandem, i próbowała wyjść z twierdzy, aby po raz ostatni zobaczyć się z nim na dziedzińcu, okazało się to niemożliwe. Wulfric już tam był, a zapewne i jego matka, gdyż dziewczyna nigdzie nie mogła jej znaleźć. Ale jej samej nie było wolno samej opuszczać zamku. Gdy zatem straże zobaczyły ją samą w wielkim holu, niezwłocznie odprowadziły dziewczynę do babińca, tak jak bywało przed ślubem. Wybiło południe. Stała przy wielkim kominie w towa­ rzystwie Wulfrica, w takiej odległości od Anne i jej dam, że gdy rozmawiali cicho, nikt nie mógł ich dosłyszeć. Milisant, poskramiając gniew, czekała, aż Wulfric skończy temat. Robiła wszystko, by zachować spokój. Lecz żal, jaki czuła do męża, sprawił, że w końcu odezwała się z wymówką. - Czy nie sądzisz, że jednak powinnam się pożegnać z Rolandem? Mężczyzna uniósł brwi. - Czy nie spędziłaś wczoraj w jego towarzystwie bardzo dużo czasu? W głosie mężczyzny czuć było wyraźną urazę, ale dziewczyna uznała, że lepiej będzie nie zwracać na to uwagi. - A co ma to wspólnego ze zwykłą grzecznością? - Miałaś dosyć czasu, by się z nim pożegnać, kiedy już rodzina Fitza Hugh opuściła wielki hol - zauważył. Milisant zgrzytnęła zębami, gdyż Wulfric najwyraźniej zignorował istotę jej prośby. - Spóźniłam się, ale bardzo chciałam być obecna przy ich odjeździe. Okazało się to niemożliwe. Okazało się, że kiedy nie ma przy mnie ciebie lub twej matki, wciąż 304

jestem zamknięta w tym przeklętym babińcu. Dlaczego strażnicy cisnęli mnie do środka... - Cisnęli cię? - przerwał jej Wulfric z niedowierzaniem w głosie. - Wepchnęli mnie do środka - uściśliła dziewczyna. - Wepchnęli? Odważyli się ciebie tknąć?! - Wulfricu, nie denerwuj się tak z powodu każdego mojego słowa. Oni uparli się, że nie mogę opuścić babińca. Czy to określenie lepiej brzmi w twoich uszach? Ale nie o to chodzi. Dlaczego wciąż jestem pod kluczem? Przecież jesteśmy po ślubie. Nic już mi nie zagraża. - Nie będzie ci nic zagrażać, kiedy ja uznam, że niebezpieczeństwo minęło - odrzekł sztywno, słysząc jej gniewny ton. - A dopóki w zamku będą przebywać goście ze swymi wielkimi świtami i służbą, nie będziesz do końca bezpieczna. - A jeśli kiedyś znów zaprosisz gości? Czy już na zawsze będę zamknięta jak niesforne dziecko? - Dlaczego z takim uporem obstajesz przy swoim? Przecież robię to wszystko tylko dlatego, by cię ochronić. - Może dlatego, że nie potrzebuję już ochrony! Może dlatego, że jestem wystarczająco bystra, by pojąć, że niebezpieczeństwo minęło. To już była jawna obelga, którą z rozmysłem rzuciła mu w twarz. Ale dziewczyna trafiła w sedno. Jego niebieskie oczy pociemniały. Zacisnął zęby. A kiedy odezwał się, w jego głosie brzmiała wyraźna groźba. - Odnoszę czasami wrażenie, że specjalnie mnie pro­ wokujesz, bym spuścił ci lanie. Wtedy mogłabyś niena­ widzić mnie jeszcze bardziej. Ale sądzę, że w końcu dostaniesz to, na co sobie zasłużyłaś. Chwycił ją nagle za rękę, brutalnie wywlókł z wiel­ kiego holu, zaciągnął po schodach do ich sypialni 305

i z hukiem zatrzasnął drzwi. Milisant nie próbowała nawet stawiać oporu. Była zbyt wstrząśnięta skutkiem, jaki wywarło kilka ostrych słów. Ale przecież wiedziała, że w końcu musi do tego dojść, i za to właśnie czuła do niego taką nienawiść i pogardę. Bo czegóż innego mogła spodziewać się po tak brutalnym mężczyźnie? Dlatego nie chciała za niego wychodzić. Ale tak szybko po ślubie...? Kiedy jednak nie padł na nią cios, odważyła się popatrzeć Wulfricowi w twarz. Stali pośrodku komnaty. Wciąż trzymał w żelaznym uścisku jej rękę. Ale wyraz jego twarzy był nieodgadniony. - Na co czekasz? - spytała, a gdy nie doczekała się odpowiedzi, dodała: - Chcesz mnie zbić czy nie? Wulfric dłuższą chwilę milczał. - To nie jest kwestia, czy chcę, ale tego, że mogę, a nie mogę. - Dlaczego? - Raczej dałbym sobie uciąć rękę, niż wyrządził ci krzywdę, Milisant. Popatrzyła nań szeroko rozwartymi oczyma, po czym wybuchnęła płaczem; jego słowa poruszyły ją do głębi. Nigdy jeszcze nie słyszała w życiu czegoś podobnego... nie słyszała słów pełnych takiej czułości. I to od niego? - Dlaczego nie byłeś taki w młodości? - spytała cichym, drżącym głosem. - A czy byłem inny? Milisant, przecież nigdy nie doznałaś ode mnie krzywdy. A poniosłem już wielką karę, chociaż nigdy cię nie pognębiłem. Dziewczyna zmarszczyła brwi i otarła łzy, zawstydzona tym, że płacze. Jego słowa zdumiały ją. - Jak to? Przecież później nigdyśmy się już nie spotkali. 306

Na twarzy mężczyzny pojawił się smutny uśmiech. - To prawda. I musisz przyznać, że tamtej chwili żadne z nas nie zapomniało. Ale teraz, poniewczasie, chcę przeprosić cię za to, że zabiłem twego sokoła. Jednak o tym dopiero ostatnio dowiedziałem się od swej matki. Nie wiedziałem, że ptak zdechł. Naprawdę nie chciałem go zabijać. Po prostu broniłem się tylko przed atakiem drapieżnego sokoła, którego na mnie posłałaś. Przepraszał ją za zabicie pierwszego Rishki, ale nie za to, że byłby uczynił z niej kalekę na całe życie?! Ale przecież nic nie wiedział o jej złamanej nodze. O tym nikt nie wiedział. A jednak pchnął ją tak mocno, że pękła jej kostka. I nie miał zamiaru wyrządzić jej krzywdy?! Nie potrafiła powstrzymać w swym głosie starej urazy, kiedy próbowała uściślić choć część jego słów. - Wcale nie nasyłałam na ciebie Rishki. - Jak to nie! - Nie, chciałam odesłać go tylko do jego klatki, a następnie wezwać straż, by zajęła się tobą, skoro nie chciałeś odejść dobrowolnie. Ptak zaatakował sam, czując mój gniew. Rishka był tylko oswojony, ale jeszcze nie wyszkolony, tak zatem nie mogłam go już odwołać. Ruszyłam w twoją stronę, by zabrać sokoła, lecz ty okazałeś się zbyt szybki i zabiłeś go. - Milisant, nie wiedziałem, że go zabiłem. W przeciw­ nym razie zrobiłbym wszystko, by naprawić wyrządzoną ci krzywdę. To twój żal sprawił, że rzuciłaś się na mnie z pazurami. A może sprawił to twój gniew, kiedy oznajmiłem, że mamy się w przyszłości pobrać. Dlaczego wpadłaś wówczas w taką wściekłość? Wspomnienia nie były przyjemne, lecz musiała od­ powiedzieć na jego ostatnie pytanie. 307

- Jeden z mieszkańców wioski tamtego tygodnia zabił swoją żonę. Ogólna reakcja była taka, że tamta niewiasta najwidoczniej zasłużyła na taki los, i nie miało to większego znaczenia, a mężczyzna miał tylko jeden kłopot: kto będzie przygotowywać mu jedzenie. Kobieta nie żyła, a tamten nieszczęśnik musiał sam sobie gotować. - Troski poddanych różnią się od naszych - odparł Wulfric. - Ich wartości różnią się znacznie od twoich lub moich. - Być może, ale reakcja ogółu wzbudziła we mnie taką odrazę, że przysięgłam sobie raz na zawsze, iż nigdy nie wyjdę za mąż. Wówczas nikt jeszcze nie powiadomił mnie o moim oblubieńcu i o tym, że decyzja co do mego przyszłego losu została już podjęta. I wtedy pojawiłeś się ty, by oznajmić, że będziesz moim mężem. - No tak, to wyjaśnia twoją wściekłość. Ale nie wiedziałem, że nikt jeszcze nie powiedział ci o tym, iż jesteśmy sobie przeznaczeni. Ja o tym wiedziałem i są­ dziłem, że ty również o tym wiesz. - Mój ojciec po śmierci mej matki pogrążony był w takiej żałości, że nawet nie przyszło mu do głowy porozmawiać ze mną o moim przyszłym małżeństwie. Dopiero po dwóch latach wspomniał mi o tym, a po następnych dwóch dowiedziałam się, kim jesteś. I tam­ tego dnia, gdy pojawiłeś się zupełnie obcy i oświadczyłeś mi, że poślubisz mnie, obcy, który zabił mego sokoła i spowodował taki... Urwała, nie mogła więcej mówić. Była bliska płaczu, pełna goryczy, że nie potrafi zapanować nad swymi emocjami... zupełnie jak wtedy. - Spowodowałem taki... co? Zadał to pytanie w złej chwili. Milisant, przejęta do

308

głębi okropnymi wspomnieniami, nie mogła ich już dłużej w sobie dławić. - Ból! I przez trzy miesiące przeżywałam zgrozę, że do końca życia pozostanę chroma! - Chroma? - Kiedy odepchnąłeś mnie z całych sił, nie zauważyłeś nawet, co się stało. Po prostu uciekłeś. - Co się stało? - Upadłam i złamałam nogę. Sama nastawiłam kość. Nie wiem, jak mi się to udało. Chyba tylko dlatego, że świadomość, iż do końca życia zostanę ułomna, tak mnie przeraziła, że sama nie wiedziałam, co robię. Nie mogłam płakać z bólu, nie mogłam krzyczeć, nie mogłam wydać z siebie głosu. Gwałtownie przygarnął ją do siebie, objął ramionami, przytulił mocno. Jego twarz stała się biała jak kreda. Tyle zdążyła zauważyć, zanim zatonęła w jego ramionach. - Boże! - szepnął ochryple. - Nie dziwię się, że tak mnie znienawidziłaś. Ale uwierz, tamtego dnia nie miałem wyboru. Tylko w taki sposób mogłem sobie z tobą poradzić. Nie chciałem zrobić ci krzywdy, chciałem cię przed nią uchronić! - Mówisz, że mała dziewczynka stanowiła dla ciebie zagrożenie? Że nie dała ci wyboru? Może i byłam oszalała z żalu i nie wiedziałam, co robię, ale już wtedy byłeś dużym i masywnym chłopakiem. Jak mogłeś mnie tak brutalnie rzucić na ziemię? - A chcesz zobaczyć ślady zębów, jakie zostawiłaś na moim udzie? Są po nich potężne blizny, a na dodatek tak mnie wtedy uderzyłaś między nogi, że każdy inny ból nie miał znaczenia. A twój sokół również wyrwał mi kawał skóry z dłoni. Chcesz obejrzeć blizny? Tak więc nie mogłem użyć wówczas obu rąk, by powstrzymać 30 9

twój atak. Powaliłaś mnie na kolana swym strasznym uderzeniem między nogi. Paznokciami poorałaś mi twarz do krwi. Musiałem cię od siebie odrzucić. Nie dałaś mi wyboru. Ale nie chcąc zadawać ci mocnego ciosu, co skończyłoby sprawę, po prostu odrzuciłem cię od siebie. Boże, wybacz mi. Wszystko to odniosło przeciwny skutek. Milisant milczała. Zastanawiała się nad tym, co jej powiedział, i próbowała popatrzeć na to z własnej perspektywy, porównać to z tym, co sama już o nim wiedziała - i doszła do wniosku, że wyznał jej tylko prawdę. Naprawdę nie zamierzał jej skrzywdzić. Po prostu sprzysiągł się na nich los. Był to zwykły przypa­ dek, okropny przypadek, ale tylko przypadek. Trzymał ją w tak mocnym uścisku, że dziewczyna z trudem łapała dech, nie mówiąc już o tym, by mogła wykrztusić słowo. W tej chwili był bardziej zasmucony od niej. Dziwne, ale Milisant pragnęła jedynie w jakiś sposób ukoić jego smutek. Tak, to nie ulegało wątpli­ wości, ale... - I naprawdę to wszystko zrobiłam? - zapytała po dłuższej chwili. - Tak. - Dobrze. Znieruchomiał. Odsunął ją na długość wyciągniętych ramion, popatrzył w jej pełną uporu twarz i... zachichotał. Z jakichś niejasnych względów dziewczyna również się roześmiała. Była zadowolona, że opuściło ją nagle całe napięcie. Nieoczekiwanie uświadomiła sobie, że wspomnienie tamtego dnia nie budzi w niej już bólu. I za to była Wulfricowi wdzięczna. Co za ironia losu!

310

Rozdział

pięćdziesiąty

- Przynieś swój łuk. Milisant odwróciła się do Wulfrica, ciekawa, do kogo mówi, bo z całą pewnością nie do niej, ale mężczyzna wpatrywał się w nią i dobrze go usłyszała. - Po co? Zapewniam cię, że nie nadaje się na ognisko. Wulfric wybuchnął śmiechem. - Naszła mnie ochota na polowanie, więc pomyślałem, że chętnie do mnie dołączysz. Popatrzyła na niego w osłupieniu. Skończyli właśnie południowy posiłek i wciąż siedzieli przy najwyższym stole, podczas gdy wszyscy inni się oddalili. Od rana był w pogodnym nastroju, ba, był w takim nastroju od popołudnia poprzedniego dnia, kiedy to wyjaśnili sobie wszelkie nieporozumienia. Nie wyciągnęła jeszcze do końca wszystkich wniosków z ich rozmowy, ale była zdumiona tym, że nie czuje już takiej nienawiści do Wulfrica. Pozostawało jeszcze kilka rzeczy, które wcale jej nie radowały, ale były to jedynie drobnostki. Cieszyła ją jej własna odmiana, nie czuła już gniewu, lubiła towarzystwo Wulfrica, sposób, w jaki żartował, sposób, w jaki... Gdy myśl ta przyszła jej do głowy, musiała zadać Wulfricowi pytanie: - Czy naprawdę nie stroisz ze mnie żartów? Czy naprawdę potrafisz polować za pomocą łuku? - A dlaczego miałbym nie umieć? - Ponieważ polowanie przy użyciu sokołów od dawna jest uznawane za najlepszy sposób uprawiania myślistwa, i wielu lordów nie wiedziałoby, co zrobić z łukiem, gdyby wręczono im tę broń. Wulfric zachichotał. 311

- Mili, zapewniam cię, że ja do nich nie należę. Uwierz, iż podobnie jak ty wolę polegać na własnych umiejętnościach, a mam ich kilka, dzięki czemu nieko­ niecznie muszę posługiwać się tylko mieczem. - I należy do nich również łucznictwo? - Naturalnie. Na co więc czekasz? I ubierz się w strój... odpowiedni do łowów. Czy namawiał ją, by nałożyła rajtuzy?! Nie wierzyła własnym uszom, ale nie zamierzała dopuścić do tego, by zmienił zdanie. Z taką energią przerzuciła nogi przez ławę, że suknia zahaczyła o blat i dziewczyna o mało się nie przewróciła. Dzięki Bogu Wulfric chwycił ją za ramię i Milisant mogła wyswobodzić obszerną suknię. Mężczyzna nie wybuchnął śmiechem, jak się spodzie­ wała, lecz dotarł do niej chichot jego ojca. Przez chwilę zastanawiała się, czy przypadkiem to nie Guy namówił syna, by zabrał ją na polowanie. Ale niewiele obchodziło ją, kto natchnął Wulfrica tym pomysłem; zdumiewała ją tylko jego propozycja. Wbiegając po schodach, wpadła na Jhone, niemal zwalając siostrę z nóg. Chwyciła dziewczynę za rękę i zaciągnęła do ich komnaty. Tam otworzyła kufer i zaczęła wyrzucać z niego odzież. - Odebrało ci rozum? - zapytała oszołomiona Jhone. - Wulfric zabiera mnie na polowanie. Zdaniem Milisant powinno to wyjaśnić wszystko, ale Jhone zapytała tylko: - I co z tego? - A to, że sądziłam, iż nigdy już nie wybiorę się na łowy... a w każdym razie na takie, jakie lubię. I oto on, zaledwie w dwa dni po zaślubinach, zabiera mnie na polowanie. Czyż nie uważasz, że jest to znaczące? - Tak sądzę. A ty? 312

Milisant roześmiała się, zrzucając z siebie ciężką suknię i sztywny stanik. - I co ty na to powiesz, Jhone? Masz taki paskudny zwyczaj, by zawsze mieć rację... I strasznie się tym pysznisz. Jhone parsknęła gniewnie. - Wcale się tym nie pysznię... Jesteś pewna, że chcesz nałożyć to na siebie? Milisant sięgnęła po rajtuzy, po czym popatrzyła z szerokim uśmiechem na siostrę. - Oczywiście, sam kazał mi je nałożyć. Jhone wywróciła oczyma, po czym zaczęła pomagać siostrze wiązać troki i podała jej obszerną tunikę. - Czy wyznał już ci miłość? - zapytała po chwili. - Jeszcze nie. - Może więc zrobi to dzisiaj. - Myślisz? - Ja?! - parsknęła pogardliwie Jhone. - A skąd niby mam to wiedzieć? Milisant wybuchnęła śmiechem, przytuliła do siebie siostrę, chwyciła łuk, kołczan ze strzałami i pobiegła do drzwi. - Poczekaj! - zawołała Jhone. - Zapomniałaś płaszcza. Jeśli tego nie zauważyłaś, chcę ci przypomnieć, że jeszcze jest zima! - A kiedy Milisant nie zwróciła uwagi na jej okrzyk, dodała z uśmiechem: - Nieważne. Wulfric nie pozwoli ci zmarznąć. Milisant od lat nie czuła się tak ożywiona i... szczęś­ liwa. Tak, szczęśliwa. Malowało się to na jej twarzy. I nie potrafiła tego ukryć. A na twarzy towarzyszącego jej mężczyzny również widniał szeroki uśmiech; zupełnie jakby wiedział, że to on jest sprawcą jej radości.

313

Kiedy przed miesiącem pojawił się, by zabrać ją z Dunburh, dziewczyna myślała, że zawalił się jej świat. Sądziła, że jeśli nie zdoła uniknąć zaślubin z Wulfrikiem de Thorpe'em, w jej życiu nigdy już nic nie będzie w po­ rządku. Teraz, kiedy już go poślubiła i spędziła z nim noc, świat nabrał nowych barw. Była szczęśliwa! Uwiel­ biała przebywać z Wulfrikiem. A on robił wszystko, by dać jej szczęście, i ona na wiele sposobów była szczęśliwa. Czy zatem kochał ją? Podobnie jak Jhone sądziła, że tak. Ale by naprawdę się o tym przekonać, musiała jedynie usłyszeć to od niego. A jeśli już to usłyszy? Czy skłamie i odpowie tak samo, aby go zadowolić? Potrzebowała jego miłości, by jak mówiła Jhone, zdobyć więcej wolności, za którą tak bardzo tęskniła. Dzień dzisiejszy stanowił na to dowód. Ale jej uczucia... Była szczęśliwa, temu nie mogła zaprzeczyć. Cieszyła się jego towarzystwem. Czy to mu wystarczy? A może i on w zamian zażąda od niej miłości? Gdy posuwali się przez las, szła przed nim. Konie zostawili na skraju boru. Dziewczyna obawiała się, że potężnie zbudowany Wulfric narobi hałasu, który spłoszy zwierzynę. Ale mężczyzna zaskoczył dziewczynę. Nie słyszała nawet kroków podążającego za nią Wulfrica. I nagle do jej uszu dotarł świst strzały. Odwróciła się, mężczyzna opuszczał właśnie łuk. Podążyła wzrokiem za jego spojrzeniem i ujrzała leżącego na ziemi gołębia. Przesłała mu szeroki uśmiech, za­ stanawiając się, czy ustrzelił go w locie. Po chwili ruszyła, by podnieść upolowanego ptaka. - Oskubiesz go? - zapytała, podchodząc z dużym ptakiem do Wulfrica. - Mam ochotę na pieczyste. - Ja? - Roześmiał się i popatrzył na gołębia. - A ty? Nie umiesz skubać ptaków? 314

- Nigdy nie skubałam - wyznała dziewczyna. - Za­ wsze zanosiłam upolowaną zwierzynę do domu. Wulfric skinął głową i wsunął ptaka do przypiętej do pasa sakwy. - Następnym razem zabierzemy ze sobą jednego z kuch­ cików, jeśli będziesz chciała posilić się podczas łowów. Przyznaję, ognisko i świeża pieczeń są bardzo kuszące. Następnym razem... Perspektywa następnego razu tak ją uradowała, że była gotowa ucałować Wulfrica. Znieruchomiała, wpa­ trzona w niego. Pojęła, że nic jej nie powstrzyma od pocałowana męża. Ucałowała go. Mężczyzna natychmiast przygarnął ją do siebie i oddał pocałunek. Odrzucił na ziemię sakwę i łuk. Przez chwilę spoglądał jej w oczy pełnym czułości wzrokiem. Równie czule dotknął dłonią jej policzka. Popatrzyła nań ze zdumieniem i głosem pełnym zdziwienia zapytała: - Czy kochasz mnie? - Aż tyle czasu zajęło ci, by to zrozumieć? - Tak - odparła, lekko się rumieniąc. - Ale miałam głowę zajętą innymi sprawami. Uśmiechnął się i skinął głową. - Miejmy nadzieję, że te sprawy nie będą już dłużej zaprzątać twojej uwagi. Od teraz zajmiesz się rzeczami takimi... jak te. Ponownie ją pocałował. Był to cudowny kontrast ich ocierające się o siebie nosy były zimne, dłonie ciepłe, a usta gorące. Choć panował chłód, ich ciała szybko rozgorzały. Milisant pomyślała, że jeśli ta cudowna chwila się przedłuży, oboje zaczną parować. Do jej uszu dotarł dźwięk ciosu, głuche uderzenie, a następnie poczuła, że Wulfric pada na nią całym 315

ciężarem ciała. Upadł, przygniatając ją swym ciężarem, po czym... znieruchomiał. Pod wpływem impetu uderze­ nia dziewczyna straciła dech. Kiedy go wreszcie odzys­ kała, z najwyższym trudem łapała oddech. Nieoczekiwanie pojęła, że Wulfric jest nienaturalnie nieruchomy. W tej samej chwili poczuła, że na szyję z tyłu głowy jej męża spływa strumień gorącej krwi. W krtani narastał jej krzyk, ale w tej chwili ktoś ściągnął z niej Wulfrica. Zanim zdołała wydać okrzyk, czyjaś ręka poderwała ją na nogi. Popatrzyła ze zgrozą na leżącego na ziemi Wulfrica. Krwawił, był blady jak kreda, nie oddychał. Jakiś człowiek trzymał jej nadgarstek w żelaznym uścisku. W drugiej ręce dzierżył grubą maczugę, którą uderzył Wulfrica. - Oszalałeś? - jęknęła przejęta zgrozą Milisant. - Bynajmniej - odrzekł napastnik, szczerząc do dziew­ czyny zęby. - Jestem szczęśliwy. - Nic nie rozumiała. Zrozumienie przyszło dopiero po jego następnych sło­ wach: - Chodź, pani. Nasze spotkanie jest bardzo spóźnione.

Rozdział

pięćdziesiąty pierwszy

Milisant nie miała najmniejszego pojęcia, dokąd ją zabierają. Oślepiały ją łzy, a nie mogła ich otrzeć skrępowanymi na plecach rękami. Kiedy wreszcie odzys­ kała zdolność widzenia, znajdowała się w chacie krytej strzechą. Nie wiedziała, czy domostwo to znajduje się w jakiejś wiosce, w pobliżu sadyb ludzkich, czy też w środku lasów. Mieszkało w nim jakieś starsze małżeństwo. Niewiasta była srogo pobita i półmartwa leżała w kącie 316

izby. Obok niej siedział na pokrytej trzciną podłodze stary mężczyzna. On nie odniósł żadnej szkody, lecz najwyraźniej był przerażony. Z tego, co do niej dotarło, zrozumiała, że miał trzymać z daleka każdego, kto pojawiłby się w chacie. A jego żonę pobito, by wiedział, że ma dobrze udawać, iż nic się nie wydarzyło. Chata była niewielka, jednoizbowa i zatłoczona. Oprócz mężczyzny, który przywlókł ją do chaty, znaj­ dowało się tam jeszcze dwóch mężczyzn oraz kobieta, w której Milisant rozpoznała nierządnicę i z którą Wulfric opuścił wielki hol. I to jej głos właśnie usłyszała najpierw, kiedy brutalnie wepchnięto ją do chaty. - Doskonale! Czy mogę już wracać do Londynu? Niewiele tu ze mnie pożytku, skoro lord nabrał wobec mnie podejrzeń. - Nie doceniasz się, Nel - odparł mężczyzna stojący za Milisant. - Znasz się nie tylko na truciznach. - Zgadza się, Ellery, ale innych moich posług nie potrzebujesz - odrzekła z wyraźnym urazem w głosie. Ellery zachichotał. - Alger i Cuthred cenią sobie ciebie znacznie bardziej. Oni bardzo lubią twoje towarzystwo. - To prawda - przyznał jeden z mężczyzn siedzących przy stole, próbując posadzić sobie Nel na kolana. Ale dziewczyna wymierzyła mu jedynie siarczysty policzek. - Zgoda, możesz odejść - ciągnął Ellery. - Ale zapewnij, że nikt nie wie, co miałaś zrobić. - Nie chcę, by ten lord dalej mnie tropił. Przyczaiłam się, dobrze udawałam wieśniaczkę, lecz kiedy on zaczął mnie przepytywać, prawda szybko wyszła na jaw. Miałam 317

szczęście, że wyniosłam z tej opresji głowę. Oni są tam bardzo czujni. - Ale nic im to nie dało - odparł buńczucznie Elle­ ry. - Stracili drogocenny skarb, który teraz wpadł w nasze ręce. - Cierpliwość popłaca - wtrącił jeden z mężczyzn. Tak powiedziałeś i jak zwykle miałeś rację. - I czujność - dodał piskliwym głosem drugi. - Gdzie ją dopadłeś? Znów wybrała się na polowanie? - zapytał z kpiną. - Oczywiście. Zdumiony mężczyzna gwizdnął przez zęby. - Nigdy bym nie pomyślał, że może być aż tak głupia. - Muszę oddać jej sprawiedliwość - odparł Ellery. Tym razem nie była sama. - A więc nie jest głupia... jest tylko głupsza od cie­ bie - powiedział mężczyzna i parsknął śmiechem. - Właśnie - przyznał Ellery. - Spodziewałem się, że znów gdzieś się wybierze. Skoro raz udało się jej uciec, byłem pewien, że spróbuje ponownie. Dlatego bacznie obserwowałem bramy zamku. Nie wspomniał nic o tym, co przytrafiło się temu, kto z nią był, znaczyło to, że pozostali wzięli za dobrą monetę, co mówił Ellery, a zatem w ich mniemaniu towarzysz Milisant już nie żył. W oczach dziewczyny stanęły łzy. Czy Wulfric na­ prawdę nie żył?! Gdyby tylko mogła to sprawdzić. Ale teraz obawiała się najgorszego. Nie widziała, czy jeszcze oddychał. Ale przecież był blady... śmiertelnie blady. Czuła się martwa w środku, niewielką miała nadzieję, że Wulfric przeżył straszliwe uderzenie Ellery'ego. I zbyt późno pojęła, że kocha Wulfrica. On nie zapytał jej, czy go kocha, ale teraz tak pragnęła, by to uczynił, pragnęła,

318

by usłyszał to od niej, zanim... Łzy płynęły po jej policzkach strumieniami, mocząc knebel, krępujący jej usta. - Jeśli zaczniesz krzyczeć, zrobię ci o wiele większą krzywdę. Jestem nawet gotów oderżnąć ci język. Nie chciałbym tego robić. Chciałbym słyszeć twój głos, choć przyznaję, że niezbyt głośny. Czy rozumiemy się? Słowa te Ellery wyszeptał Milisant do ucha, po czym zdjął z jej ust knebel. Później przeciął pęta, którymi dziewczyna miała skrępowane w nadgarstkach dłonie. Doszedł do wniosku, że w tak bezpiecznym schronieniu i w towarzystwie tylu mężczyzn pęta i knebel nie są potrzebne. Nic się nie odezwała, sądząc, że milczenie wystarczy za odpowiedź. Gdyby uważała, że powinna krzyczeć, krzyczałaby mimo jego gróźb. Ale to by i tak nic jej nie pomogło. Odwróciła się w jego stronę. Jak dotąd nie miała jeszcze okazji dobrze mu się przyjrzeć. Zbyt przerażało ją wspomnienie leżącego nieruchomo, skrwawionego Wulfrica. Zaskoczyło ją to, że jej oprawca był postawnym i niezwykle atrakcyjnym mężczyzną. Ale wrażenie to trwało krótko. Ostatecznie zabójcy byli różni. Pozostali dwaj mężczyźni, brodaci, masywnie zbudo­ wani, wyglądali na typowych zaciężnych żołdaków. Śmiali się, żartowali; najwyraźniej praca, jakiej się podjęli, w niczym im nie przeszkadzała. Ellery wyglądał inaczej budził grozę. Zupełnie jakby chciał poderżnąć gardło noworodkowi. Nic by go od tego nie powstrzymało. Człowiek po­ zbawiony sumienia, zdolny zabić, okaleczyć, zgwałcić, wymusić swe prawo - i tylko dlatego, że mógł to zrobić. 319

A to sprawiało, że był o wiele bardziej niebezpieczny niż zwykły najemnik, o wiele niebezpieczniejszy od swoich dwóch kompanów. Siedzący przy rozchwierutanym stole Cuthred i Alger nie spuszczali z niej wzroku. Starzec siedzący pośrodku izby sprawiał wrażenie, że boi się popatrzeć na Milisant. Nel spakowała do sakwy kilka rzeczy i szybko opuściła izbę. A więc chciała podać jej truciznę! Wulfric miał rację. Milisant nie wiedziała, dlaczego ci ludzie wciąż tu byli, dlaczego wciąż chcieli ją pochwycić... i zabić. Była przekonana, że czeka ją śmierć, skoro jej oprawcy ściągnęli Nel, by ją otruła. Czyżby kompletnie nie zrozumiała intencji króla Jana? Skoro on niczego nie odwołał, to kto za tym stał? A może człowiek Jana nie zdołał wszystkiego odwołać? Boże wielki, jeśli Wulfric zginął jedynie dlatego, że posłaniec władcy nie dotarł na czas? - Popełniłeś błąd - odezwała się schrypniętym z emo­ cji głosem. - Doprawdy? - Ellery roześmiał się. - A kiedy popełniłem omyłkę? - Teraz. Skoro prowadzisz akcję, którą król już odwołał. On już nie życzy sobie, by stała mi się jakakolwiek krzywda. Ellery wzruszył tylko ramionami. - Nie pracujemy dla króla. - A dla kogo? Nieoczekiwanie otworzyły się drzwi i do uszu Milisant dotarł obcy głos: - Pracują dla mnie.

320

Rozdział

pięćdziesiąty drugi

Był lordem lub bogatym kupcem, na to w każdym razie wskazywały jego szaty. Złote pierścienie i łańcuchy, strój z najdelikatniejszej wełny, tunika z przepysznego aksamitu. Stał dumnie, arogancko, jakby spodziewał się, iż każdy z obecnych odda mu hołd. Pożerał Milisant spojrzeniem. Ale Ellery szybko przywołał mężczyznę do rzeczywis­ tości. - Jak nas odnalazłeś, de Roghton? Lord wyraźnie zesztywniał. - Chcesz powiedzieć, że ukrywałeś się przede mną? - Oczywiście, dlaczego nie?! Na twarz de Roghtona wystąpiły krwiste rumieńce. - Więc jak miałeś zamiar odebrać zapłatę, skoro nie chciałeś, bym cię odnalazł? - wycedził. - Może postanowiłem wszystko wziąć dla siebie? Ale jak ty odkryłeś, że ona już tu jest? - Może śledziłem ją tak jak ty? Może śledziłem ciebie, by wziąć was przez zaskoczenie. Na policzki Ellery'ego wystąpiły rumieńce. W słowach lorda kryła się wielka obelga. Do Milisant dotarło, że... - Dlaczego mnie porwaliście? - zapytała bez nadziei na uzyskanie odpowiedzi. - O co w tym wszystkim chodzi? Lord nie odpowiedział. Milisant musiała umrzeć i nie zamierzał po próżnicy strzępić sobie języka. Ale Ellery powiedział: - Należy jej wszystko wyjaśnić. Też chcę usłyszeć odpowiedź, lordzie Walterze. Nie znała szlachcica, który zniósłby tak bezpośrednie pytanie od prostego najemnika. Ale usłyszała, co usłysza­ ła - groźbę w tonie Ellery'ego. Bardzo subtelną groźbę. 321

De Roghton zupełnie ignorował Milisant. - Dlaczego ciągle żyje? - zapytał. Ellery wyszarpnął sztylet. Milisant poczuła, że z twarzy odpływa jej cała krew. Ale najemnik nie skierował klingi w jej stronę. Czubkiem noża zaczął czyścić sobie paz­ nokcie. Następnie przeniósł wzrok na de Roghtona. Po kilku pełnych napięcia chwilach lord powiedział: - Powinnaś umrzeć przed zaślubinami. Nigdy nie powinno dojść do związku między Crispinami i de Thorpe'ami. - Bo było to wbrew woli króla Jana? A zatem to jego pomysł! Jesteś jego sługusem?! Nie powinna go obrażać. Jej słowa sprawiły, że Ellery wybuchnął śmiechem, co rozwścieczyło Waltera de Roghtona. Lord obrzucił go złym spojrzeniem. Naj­ wyraźniej nie panował nad sobą. Nienawiść dzieląca tych dwóch mężczyzn była wręcz namacalna. A jednak jeden pracował dla drugiego! Mimo że Waltera de Roghtona ponownie ogarnął straszliwy gniew, odparł spokojnie: - Nie, to był mój pomysł, ale miałem milczącą aprobatę Jana. Ma zaproponować Sheffordowi, aby jego syn pojął za żonę moją córkę. - Ale przecież jesteśmy już po zaślubinach - odparła Milisant. - Spóźniłeś się. - Niekoniecznie, choć przyznaję, że sytuacja nie jest tak idealna, jak mogłaby być. Ale młody de Thorpe potrzebować będzie nowej żony... kiedy ty już umrzesz. Jan z całą pewnością udzieli mi swej rekomendacji. Dziewczyna potrząsnęła głową, zdumiona takim rozu­ mowaniem. A poza tym Jan zmienił już zamiary. - Łudzisz się. Sam przekonasz się, że Jan dawno zmienił zdanie. Osobiście oświadczył zarówno earlowi, 322

jak i mojemu ojcu, iż aprobuje nasz mariaż. Wysłał swego człowieka, by odszukał tych, którzy zamierzają mnie skrzywdzić, by wszystko odwołał. A zatem to ciebie poszukuje jego człowiek? Widocznie jeszcze cię nie znalazł. - Łżesz - warknął Walter, lecz w jego wzroku Milisant wyczytała wahanie i niepewność. - Doprawdy? Zastanówmy się wspólnie, jaka będzie reakcja Jana, gdy się dowie, iż zlekceważyłeś jego rozkazy. Sądzisz, że będziesz żyć dłużej niż ja? I po co to wszystko? Po to, by twoja córka mogła poślubić Wulfri­ ca? Czy tak trudno znaleźć jej męża, że musisz zabijać, aby ona mogła wyjść za mąż? Najwyraźniej tę obelgę wziął sobie głęboko do serca. - To sprawa o wiele głębsza, żmijo. Anne powinna być moją małżonką. Wiele miesięcy zalecałem się do niej. Jej bogactwo powinno należeć do mnie. Ale ona wybrała de Thorpe'a. - Teraz rozumiem. To jedyny sposób, byś zdobył bogactwo, gdyż o własnych siłach zrobić tego nie potrafisz. Było to o jedną obelgę za dużo. Walter dał krok do przodu i mocno uderzył Milisant w twarz. Ale spodzie­ wała się tego, wszak prowokowała go. Cóż mogło ją obchodzić, skoro Wulfric nie żył! Poza tym co za głupota! Człowiek ten nie wiedział jeszcze, iż najemnik, którego wynajął, by ją zabił, zabił również człowieka, którego Walter chciał mieć za zięcia. Zamierzała właśnie cisnąć mu to w twarz, lecz nie miała już ku temu okazji. Ellery, widząc, jak Walter ją bije, skoczył na swego pana, siarczyście wyrżnął go w twarz - już dla samej przyjemności uderzenia - po czym wbił mu w brzuch sztylet. Kiedy zabijał możnego 323

tego świata, na jego przystojnej twarzy nie malowały się żadne uczucia. Jego obaj kompani zerwali się na równe nogi. Jeden był zdumiony, drugi przerażony. - Oszalałeś? - zapytali prawie unisono. - Wcale nie - odparł beztrosko Ellery, pochylił się, by wyczyścić sztylet o płaszcz trupa, po czym wsunął broń do buta. - Zabiłeś naszego pracodawcę! - I lorda! - Kto nam teraz zapłaci? - No właśnie, mogłeś przynajmniej poczekać, aż nam zapłaci. - Ellery, za to, że zabiłeś lorda, będą tropić cię do końca życia - wtrąciła się do rozmowy Nel. Mężczyzna popatrzył w jej stronę i zachichotał. - A skąd ktokolwiek dowie się, co się stało z tym aroganckim bękartem? Sądzisz, że ktoś z nas będzie O tym rozpowiadać? Na te słowa Milisant poczuła, że pocą się jej dłonie. Znaczyło to, iż para staruszków nie ujdzie z życiem. Znaczyło to, że ją również czeka taki sam los. A kompani Ellery'ego tak się go bali, iż mógł być pewien ich milczenia. - Ale co z naszą zapłatą? - burknął ponownie jeden z mężczyzn. - Pracujemy już dla ciebie ponad miesiąc. I co, tak za nic? Ellery pogardliwie parsknął. - Dosyć tych narzekań, Cuthred. Zapłacę wam oso­ biście. A tak naprawdę to nie jesteście już tu po­ trzebni, wracajcie zatem do Londynu. Zabierzcie ze sobą Nel. Weźcie też ciało i pozbądźcie się go gdzieś po drodze. 324

Obaj mężczyźni odetchnęli z wyraźną ulgą, a Nel ruszyła w stronę wyjścia. Jeden z nich chwycił Waltera za nogi i wywlókł z izby. Drugi kompan spoglądał chwilę na Milisant, po czym zapytał: - Czy mogę przynajmniej raz uderzyć ją za tę ranę, którą mi zadała? - Nie. Tym już ja się zajmę. Idźcie. Ja już tu wszystko zakończę osobiście i spotkamy się w Londynie. I nie bój się, ona zapłaci za twoje rany. Mężczyznę najwyraźniej zadowoliło to zapewnienie i po chwili za wychodzącymi zamknęły się drzwi. Wtedy Ellery skupił całą uwagę na Milisant. Stary mężczyzna przytulił się do żony i drżał ze strachu. Najpewniej był przekonany, że za chwilę umrze. Ale najwyraźniej Ellery uważał go za osobę tak nic nieznaczącą, iż nie zwracał na niego uwagi. Natomiast nie spuszczał wzroku z Milisant. Dziewczyna poczuła, że krzepnie w niej krew, prawie straciła dech. Wiedziała, iż nie ma sensu przemawiać mu do rozsądku. Nie przemówi się do rozsądku człowiekowi pozbawionemu sumienia, który z zimną krwią morduje za pieniądze. A teraz, gdy spoglądał na nią, w jego oczach nie można było dostrzec ani cienia emocji... Nie miała najmniejszych szans.

Rozdział pięćdziesiąty trzeci Zapadła głucha, szarpiąca nerwy cisza. Ellery wciąż stał przy drzwiach i przeszywał dziewczynę spojrzeniem. Kiedy ruszy z miejsca, zacznie krzyczeć. Jeśli nie ruszy się z miejsca szybko, Milisant również zacznie krzyczeć. - Długo czekałem na tę chwilę. 325

W jego głosie brzmiało zadowolenie. A Milisant doznała prawie ulgi, doszedłszy do wniosku, że męż­ czyzna zamierza sprawę szybko zakończyć. Prawie. - A zatem czerpiesz aż tak wielką przyjemność z za­ bijania? - spytała. - Zabijania? - odparł z niejakim zdziwieniem. - Nie, zabić mogłem cię już wiele razy. Ale ja zamierzam zachować ciebie przy życiu. - Dlaczego? - Dlaczego, milady? Ponieważ najpierw chcę dobrze poznać twój smak. To jedyny powód, dla którego jeszcze żyjesz. Milisant poczuła podchodzące jej do gardła mdłości. Słowo „najpierw" wyraźnie sugerowało, że po zgwał­ ceniu bez litości ją zabije. - Sama bym zabiła tamtego bękarta, jestem ci zatem wdzięczna, że zrobiłeś to za mnie. Tak więc nie wspomnę słowem nikomu o jego śmierci. Dlaczego więc mam umierać? - Też o tym myślałem. Ale chlubię się tym, że zawsze kończę pracę, do której zostałem wynajęty. A zostałem wynajęty, aby zgładzić właśnie ciebie. Oczywiście, skoro de Roghton nie jest mi już w stanie zapłacić... zgoda, pomyślę o tym. Ale mamy dużo czasu. Myślałem o tobie tak długo, że jedno tylko posmakowanie ciebie - to byłoby stanowczo za mało. Jego słowa mogły wzbudzić w niej nadzieję, gdyby nie to, że myśl o tym, iż on będzie jej dotykać, była równie obrzydliwa jak zapowiedź śmierci. Był wpraw­ dzie przystojnym mężczyzną, lecz po Wulfricu i jego delikatnym dotyku nie zniosłaby nikogo innego, a już na pewno nie tego łajdaka, zabijającego ludzi z zimną krwią. 326

Ellery dał w jej stronę pierwszy krok. Dziewczyna nie krzyknęła. Zamierzała zajmować go rozmową. Nie dla­ tego, by odwlec nieuniknione, lecz by znaleźć klucz do tego człowieka i odwieść go od jego zamiarów. Ale nie wiedziała, co to powinno być; słowo, zdanie; nie miała zielonego pojęcia, co mówić. Ale musiała próbować. - Twój człowiek powiedział, że go zraniłam. Jak? Ellery pomasował sobie ramiona. Uśmiechnął się. Gdy się patrzyło na jego roześmianą twarz, trudno było uwierzyć, że jest płatnym mordercą. - Wszystkich nas poraniłaś strzałami. Nie pamiętasz? - A, wtedy. Ellery zachichotał. - Masz niebywały talent do strzelania z łuku. Dlaczego zatem wówczas tylko nas poraniłaś, a nie zabiłaś? To była głupota. Większa, niż sądziła. - Pomyślałam, że możecie stanowić patrol wysłany z Shefford. - No tak, bardzo się z tego cieszę, ponieważ nie spodziewaliśmy się ataku z twojej strony i byliśmy nie przygotowani. Tak zatem, szczerze mówiąc, na rany te zasłużyliśmy. - A teraz ty chcesz mnie za to ukarać - odrzekła z pretensją w głosie Milisant. - Nie, rany się goją, ale martwe ciała nie. Jestem wdzięczny za twoją głupotę. Czyżby to był ów klucz, którego tak rozpaczliwie szukała? Chwyciła się tego pomysłu rozpaczliwie. - Skoro jesteś mi wdzięczny, wyświadcz w zamian i mnie przysługę. Pozwól mi odejść. Ale on tylko parsknął śmiechem, gasząc ostatnią nadzieję Milisant. 327

- Już ci oddałem grzeczność. Przecież wciąż żyjesz. - Wolałabym być martwa - odparła z wielką gory­ czą. - Zabiłeś mego męża! Nie mam więc powodu i chęci dłużej żyć... A więc zabij mnie i zakończ tę sprawę. Wyciągnął w jej stronę rękę i przeciągnął palcami po chłodnej skórze policzka dziewczyny. Ponownie się uśmiechnął, zupełnie nie poruszony słowami Milisant. - Och, pani, tak pragnąłem dotknąć twego gorącego ciała! Rozbierz się dla mnie. Odepchnęła jego rękę. - O nie, jeśli mnie weźmiesz, to tylko siłą. Wzruszył ramionami i ponownie wyciągnął zza chole­ wy buta sztylet. - Niech tak będzie - oświadczył. - Tak długo, jak cię mam, nie obchodzi mnie sposób, w jaki tego dokonam. Powinna odskoczyć od niego wtedy, gdy miała jeszcze na to szansę. Teraz jednak był już zbyt blisko. Był zbyt szybki. W mgnieniu oka czubek jego sztyletu dotknął jej krtani, na ustach poczuła dotyk jego warg. Jego namiętne usta stłumiły rosnący w gardle dziewczyny krzyk. Gwał­ townie się pochyliła, by się nadziać gardłem na mordercze ostrze sztyletu. Ale klingi już tam nie było. Sztylet służyć miał jedynie do przecięcia jej szat. Ostry metal łatwo poradził sobie z miękką tkaniną. Trzask prutego materiału zabrzmiał w jej uszach jak podzwonne. Przejęta do żywego, nie dosłyszała nawet drapania w drewno. Ale Ellery usłyszał. Wypuścił dziewczynę z uścisku i popatrzył w stronę drzwi. I znów głośne skrobanie, jak pazury zwierzęcia drące drewno... Drzwi otworzyły się z takim impetem, że cała chata zadrżała, kiedy uderzyły w ścianę. Zanim w drzwiach 328

pojawił się potężny mężczyzna, do środka jak burza wtargnął wilk. Bestia, czując woń wypełniającego izbę strachu, runął do ataku. Obnażone kły, oszalałe warcze­ nie; zwierzę przyczaiło się do skoku. - Mili, odwołaj wilka! - ryknął od progu Wulfric. Ten człowiek jest mój. - Bandyta!!! Wilk niechętnie ruszył w stronę swej pani; z gardzieli wydobywał mu się zarówno radosny skowyt, jak i groź­ ne, głuche warczenie. Instynkt zabijania był w nim zbyt silny, by mógł natychmiast nad nim zapanować. Ale taki sam instynkt narastał w mężczyźnie, który jednak nie próbował się pohamować. Wulfric nie był ubrany odpowiednio do walki. Zabrał jedynie miecz i psa, by wytropił swoją panią. Nie zdążył nawet opatrzyć głowy. Po szyi i karku ciekły mu strużki krwi - jedne już zasychające, inne ciągle świeże. Tunikę miał przesiąkniętą purpurową posoką. Ale, na Boga, w całym dotychczasowym życiu dziewczyny nie sprawił jej większej radości. Wulfric żył! Pojawienie się Wulfrica bynajmniej nie uradowało Ellery'ego, ale był tak pewien siebie, że się tym zbytnio nie przejął. Pierwszy wysunął sztylet, lecz wcale się nie zdziwił, kiedy Wulfric zręcznie uniknął ciosu. Po chwili w ręku Ellery'ego pojawił się miecz, Wulfric swój już trzymał w dłoni. - A zatem znów się spotykamy, milordzie - powie­ dział Ellery tak beztroskim tonem, jakby zetknęli się przy kuflach piwa w gospodzie. - Tak, ale po raz ostatni. Ellery wybuchnął śmiechem. - Też tak sądzę. A mam nad tobą tę przewagę, że walczymy w ciasnej izbie. Ja do takich bojów jestem 329

nawykły, podczas gdy ty umiesz walczyć jedynie na otwartym polu. - Spróbuj, ale zapewniam cię, że jedyną twoją prze­ wagą będzie czas, jaki zajmie mi dosięgnięcie ciebie. Mówiąc to, runął do ataku; klingi ich broni sczepiły się ze sobą z trzaskiem. Metaliczny, głośny dźwięk sprawił, że Wulfric się skrzywił. Milisant dopiero teraz pojęła, jak bardzo boli go rozpłatana głowa, a Ellery uważał, że to oraz skórzany strój najemnego żołdaka daje mu właśnie przewagę. W innej sytuacji - obaj byli podobnego wzrostu i równie silni - walka byłaby wyrównana... tak w każdym razie sądziła Milisant. Dziewczyna zapomniała już, jaką sprawność wykazał tamtego dnia na dziedzińcu Wulfric, kiedy toczył turniej ze swym bratem. Wtedy sądziła, że Wulfricowi nikt nie sprosta. I teraz to udowadniał, a ona pojęła to w tej samej chwili, gdy zrozumiał to również Ellery. Ogarnął go strach - taki sam, jaki czuła Milisant i jaki czuł Wulfric, kiedy ocknąwszy się w lesie, spostrzegł, że jego żona zniknęła. Najwyraźniej teraz Ellery'ego ogar­ niał taki sam niepokój, gdyż każdy jego cios był z łatwo­ ścią parowany. Zaczynał rozumieć, że jest bezradny, kiedy tu i ówdzie zaczynał krwawić, kiedy wreszcie krwawił już z pół tuzina ran, a upływ krwi odbierał siły. Całkowicie paraliżował go lęk, kiedy broń przeciwnika odbiła jego cios i ujrzał nadlatującą klingę zabójczego miecza Wulfrica, której już nie potrafił odbić...

33°

Rozdział

pięćdziesiąty czwarty

Chata znajdowała się w niewielkiej odległości od wioski. Została postawiona nieco głębiej w lesie, ponie­ waż stary mężczyzna bardzo głośno chrapał i zakłócał sen sąsiadom. Stała blisko wioski, lecz w ciągu ostatnich lat las tak wyrósł, że nie było jej widać, co bardzo ułatwiło zadanie Ellery'emu. Wulfric zawiózł staruszkę do wioski i oddał ją pod pieczę jej córki. Ale droga do zamku zajęła im więcej czasu, gdyż rany na głowie tak Wulfricowi dokuczały, że nie mógł jechać konno i zmuszeni byli przebyć całą drogę pieszo. Trzymali się za ręce. I nieustannie przy­ stawali, by paść sobie w objęcia. Głównie robiła to Milisant. Dziewczyna wciąż nie mogła uwierzyć, że oboje żyją, i dlatego nieustannie obejmowała go, by samą siebie o tym przekonać. A jemu to najwyraźniej nie prze­ szkadzało. W zamku jednak natychmiast zajęła się ranami Wulf­ rica. Posłała po Jhone, która pojawiła się z igłami do szycia; posłała też po wodę i bandaże, a na dole schodów postawiła krzepkiego wartownika, by nie dopuścił do ich sypialni zamkowego medyka. Wiedziała, że sama nie jest w stanie Wulfricowi pomóc, lecz delikatnie zdjęła z niego tunikę, posadziła na ustawionym blisko ognia taborecie, napoiła winem i, jeszcze przed pojawieniem się Jhone, obmyła go z krwi. W sypialni zaroiło się od gości. Przybyli jego zaniepo­ kojeni rodzice. Pojawił się Rajmund i pół tuzina innych gości, którzy chcieli się osobiście przekonać, czy życiu Wulfrica nic nie zagraża. Anne, wrażliwa na widok krwi, nie zagrzała dłużej w komnacie miejsca. Pozostał 331

natomiast Guy, który koniecznie chciał wysłuchać opo­ wieści syna. A Milisant zaciskała dłonie, widząc, jak jej mąż bardzo cierpi przy każdym przeciągnięciu igły przez Jhone. Cały czas atakowała siostrę, by robiła wszystko jak najdelikat­ niej; nieustannie pytała, czy Wulfricowi nic się nie stanie. Ostatecznie wyprowadziła swymi uwagami Jhone z równowagi. Jej siostra przestała zszywać ranę i wskazała palcem drzwi. - Opuść izbę! - powiedziała zdecydowanie. Milisant posłusznie wyszła z sypialni, ale wróciła po niecałej minucie, zdecydowana, że będzie już lepiej nad sobą panować. Ale znów każde skrzywienie na twarzy Wulfrica doprowadzało ją do szaleństwa. W końcu przy­ klęknęła przed nim, położyła mu głowę na torsie i objęła ramionami. W tej chwili tylko tak mogła mu pomóc. W takiej pozycji zastał ich Nigel. Policzek Wulfrica spoczywał na czubku głowy jego córki. Jhone zamrugała tylko powiekami, kiedy stary rycerz rzucił jej spojrzenie i pytająco uniósł brew. Milisant nie usłyszała nawet jego nadejścia i nie była świadoma tego, że Nigel stoi obok i przygląda się z zainteresowaniem pracy Jhone. Po dłuższej chwili dopiero dotarł do niej jego poważny głos: - Ja raczej mocniej zaciągałbym nić. Skóra musi być dobrze ściągnięta. Jhone opadła szczęka i bezmyślnie popatrzyła na ojca. Tak naprawdę to nie uwierzyła Milisant, kiedy ta mówiła jej o umiejętnościach krawieckich ich ojca, i dlatego teraz... - Zaraz zwymiotuję! - zawołała piskliwym głosem Milisant. - Ja chyba też - przyznał Wulfric. 2

33

- Sama widzisz, co mu robisz! - zjeżyła się Mili­ sant. - Przestań! - To ty powinnaś zachować się tak, by nie czuł bólu - wtrącił Nigel, zachichotał i podszedł do Guy. Obaj ojcowie wymieniali pogodne uśmiechy, gdy przyglądali się swym dzieciom. Z uwag, jakie robili ściszonymi głosami, do postronnych docierały jedynie poszczególne słowa: „wiedziałem", „uparta", „to tylko kwestia czasu". W końcu Jhone zakończyła zszywanie rany i nałożyła bandaże. Wulfric ponownie został ubrany, ale odmówił udania się w połowie dnia do łoża z powodu kilku szwów. Zgodził się jedynie usiąść w łożu pod warun­ kiem, że towarzyszyć mu będzie Milisant. Dziewczyna bezceremonialnie wyprosiła wszystkich z sypialni, zaparła belką drzwi i usiadła obok męża. Objęła go w pasie, głowę położyła mu na ramieniu. Nie chciała wracać w rozmowie do ostatnich wydarzeń, jakkolwiek Wulfric nie wiedział jeszcze wszystkiego. Opowiedział wprawdzie o zdarzeniu ojcu, ale mówił jedynie o tym, co sam wiedział. Nie znał prawdy o Walterze de Roghtonie, którego zwłoki zabrano z chaty jeszcze przed jego przybyciem. Ale na to, by wszystko mu wyjaśnić, będzie miała dużo czasu, kiedy już poczuje się lepiej. Nabrała też przekonania co do jego zgody na to, by nie wspominać jego matce, że całego zamętu narobił odrzucony kiedyś przez nią jeden z zalotników. - Czy już ci wspominałam, że cię kocham? - zapytała po chwili milczenia pełnego ciepła. Całkowicie się już uspokoiła. Siedziała obok męża, tuląc się do niego. W izbie było ciepło, zacisznie i tylko mgliście przypominała sobie, że powinna zaordynować

333

Wulfricowi posiłek do łoża. On uważał, iż nie musi wcale kłaść się, lecz Milisant była odmiennego zdania. - Wydaje mi się, że podczas naszej wędrówki po­ wrotnej do Shefford powiedziałaś mi to ze sto razy... ale tak, chyba mi już to mówiłaś. Milisant szeroko się uśmiechnęła. - Musisz mi to wybaczyć. Takie uczucia były mi obce. Czuję to dopiero po raz pierwszy. - Ja też, lecz możemy wszystko naprawić i wyjaśnić sobie wzajemnie. Pocałowała go delikatnie w tors, przytuliła się mocniej i nieoczekiwanie oświadczyła: - Chcę mieć dziecko. Wybuchnął śmiechem, lecz po chwili skrzywił się z bólu. - Ale musisz poczekać, aż nadejdzie na to naturalny czas. Milisant ciężko westchnęła. - Skoro muszę, to muszę. Wulfric uważnie popatrzył jej w oczy. - Nie żartujesz? Naprawdę chcesz mieć dziecko? - Tak... jeśli będzie wyglądało tak jak ty. - A ja wolałbym, by dziewczynka przypominała ciebie. - Zawsze możemy mieć jednocześnie i chłopca, i dzie­ wczynkę - odparła z łagodnym, pełnym rozmarzenia uśmiechem. Popatrzył na nią, po czym westchnął. - Jezu, nigdy nie przyszła mi do głowy myśl o bliź­ niakach. - Umilkł, po czym dodał czułym głosem: Wniosłaś w to małżeństwo więcej, niż zakładał nasz układ. - Bliźniaki to zawsze niespodzianka i zawsze bardzo poręczna - zauważyła. - Ale nie jest to układ. 334

- Miałem na myśli miłość. - O! Zaczerwieniła się. Rozpierała ją nieprzytomna ra­ dość. Przytuliła Wulfrica jeszcze mocniej. Gdyby była jeszcze szczęśliwsza, rozprysłaby się z tego szczęścia na kawałki. - Czy możemy zaczynać od razu? - zapytał po chwili. - Co zaczynać? - Starania o dziecko. Wyprostowała się, uśmiechnęła, lecz odmownie po­ kręciła głową. - Nie, musimy poczekać z tym, aż wrócisz do zdro­ wia. Nie myśl o żadnym wysiłku, dopóki nie zdejmą ci szwów. - Robienie dzieci to żaden wysiłek. Powiedział to z takim przekonaniem, że dziewczyna musiała się uśmiechnąć. Znów przytuliła się do niego. - A zatem musimy poczekać, aż opuści cię ból skonstatowała. - Jaki ból? - zapytał z poważną twarzą. Tym razem Milisant zachichotała i pocałowała go czule w usta. Na razie musiała dbać o to, by jak najszybciej wrócił do zdrowia. Ale może później, wie­ czorem, Wulfric naprawdę poczuje się lepiej i...