Piekna Marzycielka

PIĘKNA MARZYCIELKA

Wszystko dla pań

LOWELL ELIZABETH

Wszystko dla pań Powieści ELIZABETH LOWELL w Wydawnictwie Amber BEZ KŁAMSTW

PIĘKNA MARZYCIELKA

KRAJOBRAZY MIŁOŚCI NA KONIEC ŚWIATA PAMIĘTNE LATO PIĘKNA MARZYCIELKA PUSTYNNY DESZCZ SEN ZAKLĘTY W KRYSZTALE

Przekład

Agata Pudłowska

&

AHBEK

Tytuł oryginału BEAUTIFUL DREAMER Redaktor serii MAŁGORZATA CEBO-FONIOK Redakcja stylistyczna BEATA S Ł A M A Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI Korekta MAGDALENA KWIATKOWSKA MONIKA SZWABOWICZ Ilustracja na okładce STUDIO KONKRET

Prolog

Projekt graficzny okładki MAŁGORZATA CEBO-FONIOK Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER Skład WYDAWNICTWO AMBER

KSIĘGARNIA INTERNETOWA WYDAWNICTWA AMBER Tu znajdziesz informacje o nowościach i wszystkich naszych książkach! Tu kupisz wszystkie nasze książki! http://www.amber.supermedia.pl

Copyright © 2001 by Two Ol'n Kind, Inc. All lights reserved.

For the Polish edition Copyright ©2001 by Wydawnictwo A m b e r Sp. z o o .

ISBN 83-7245-781-6

iebieski pikap był brudny i porysowany przez gałęzie; trudno było uwierzyć, że taki grat może jeszcze pociągnąć przyczepę z koniem. Opony nosiły ślady jazdy po wyboistych polnych drogach. Tak jak kierowca, samochód skrywał w sobie o wiele więcej, niż mógłby sugerować wygląd. Kurz i zniszczona karoseria nie umniejszały sprawności kół, a silnik o wielkiej mocy był dobrze wyregulowany. Klacz w przyczepie, cierpliwie znosząca trudy podróży, była czystej krwi, świet­ nie wytrenowana. Każde z jej źrebiąt warte było więcej niż nowa cięża­ rówka i przyczepa razem wzięte. Pikap przejechał obok wyblakłej od słońca tablicy: WITAMY W RIVERDALE, 47 MIESZKAŃCÓW. Nazwa zapraszała w dolinę rzeki, choć przyjezdnego nie witała ani dolina, ani rzeka. Ale co tam, pomarzyć zawsze można. Zaparkował przed wiejskim sklepem, wysiadł i rozprostował kości, rzucając długi cień na spieczoną popołudniowym słońcem ziemię. Sklep był zamknięty. Ręcznie wypisana tabliczka informowała, że drzwi otwie­ rane są wtedy, kiedy właściciel sobie tego życzy, a w razie nagłej potrze­ by można spróbować wejść od podwórza. Na kartkach przyczepionych do lepkiego od brudu okna można było przeczytać oferty pracodawców, ludzi szukających pracy i osób pragnących sprzedać sprzęt rolniczy. Jedno z nich oznajmiało po prostu: „Rio, jeśli to przeczytasz, jedź do Nevady. Potrzebuje cię kobieta z rancza Dolina Słońca". Przybysz wyciągnął karteczkęi wcisnąłjądo schowka w ciężarówce. Trzymał tam różne papierki, świstki, karteluszki, które zdołał zebrać

N

5

w ciągu ostatniego miesiąca, jeżdżąc po Zachodnim Wybrzeżu. Na ogół wszystkie były tej samej treści: „Jedź do Doliny Słońca". Z trzaskiem zamknął schowek i podszedł do przyczepy z koniem. - I co ty na to, Szarówka? Reflektujesz na kilka dodatkowych kilo­ metrów? Klacz wysunęła nos za okienko przyczepy i leniwie trąciła jego od­ słonięte ramię. Pogłaskał jej miękki pysk, znów się przeciągnął i czekał. Kiedy zza wysokich równin powiał wiatr, nasłuchiwał, czy niesie jego imię. Zawsze rozlegało się długie westchnienie: „Bracie Wiatru!" I odpowiedział, jak zawsze: „Tu jestem". , Wiatr zmienił kierunek i zawirował wokół niego, zaczął wiać mu w plecy, jakby chciał skierować go na południe. - Jesteś pewny, bracie? Wiatr wiał coraz mocniej. Wsiadł do pikapa i ruszył na południe.

Rozdział 1

B

ył już koniec października, ale na ranczu zwanym Doliną Słońca, w Nevadzie, niepodzielnie królowała susza. Wszelkie żywe istoty rozpaczliwie wołały o wodę. Wiatr zawsze był niespokojny, zawsze szeptał coś o oddaleniu i tajemnicach opustoszałej ziemi. Na wschód od rancza wznosił się ciemny i cichy łańcuch Sierras Perdidas. Same góry obfitowały w dary wody - doliny porośnięte gęstą tra­ wą, wysokie zbocza zieleniejące lasami. Kilka zacienionych poletek śniegu połyskiwało w popołudniowym słońcu jak diamenty. Śnieżne poletka, żyzne doliny czy zielone lasy były niedostępne dla Hope Gardener, ale wiedziała, że tam są. Zawsze tam były i budziły tęsk­ notę ranczerów skazanych na pustynię, która okalała góry jak morze bylicy otaczające zieloną wyspę. Mimo to Hope za żadne skarby świata, nawet za łatwe piękno Sierras Perdidas, nie oddałaby ani piędzi spalonej słońcem, spragnionej ziemi swojego rancza. Ale nie pogardziłaby darem od pulsującego źródła gór Perdidas. Nie chciała zbyt wiele. Nie prosiła o głęboką wodę płynącą przez okrągły rok ani nawet o źródło bijące pod wyschniętym korytem rzeki. Nie prosiła o jezioro drgające od wiatru i pstrągów. Ale mała sadzawka... Tak, sadzawka. Słodka woda, która mogłaby zaspokoić nieugaszone pragnienie jej bydła. Kojąca woda, pieszcząca delikatne korzenie lucer­ ny i owsa. Choćby jedno źródło, które by nigdy nie wysychało, bez wzglę­ du na to, jak spalona byłaby pozostała część Doliny Słońca. - A może by tak od razu zażyczyć sobie żyłę złota? - pytała przekor­ nie. - Jak marzyć, to marzyć! 7

Wydatne usta bezwiednie rozciągnęły się w promiennym uśmiechu. Pochodziła z rodziny marzycieli. Jednak żaden z nich nie miał tyle szczę­ ścia, by urzeczywistnić swoje marzenia. Przyrzekła sobie, że z nią będzie inaczej. Będzie tym Gardenerem, który sprawi, że Dolina Słońca znów rozkwitnie. A przynajmniej będzie można się z niej utrzymać i nie zbankrutować. - W takim razie powinnam chyba zakasać rękawy i zabrać się do dzie­ ła, prawda? - spytała swego odbicia w zakurzonej, popękanej, rozgrza­ nej słońcem szybie. Nie odpowiedziało jej nic prócz rozklekotanego diesla i wiatru wpa­ dającego przez otwarte okno starej ciężarówki. Zatrzymała się na wznie­ sieniu jednopasmowej polnej drogi, aby dać silnikowi - i sobie - chwilę wytchnienia. Wóz-cysterna pochodził sprzed epoki automatycznej skrzyni biegów i hamulców ze wspomaganiem. Hope, choć delikatnej budowy, była raczej krzepka, a ciężarówka wymagała wyjątkowej siły. Pierwszy bieg był tak niesprawny, że często zatrzymywała się na wzgórkach i na luzie zjeżdżała w dół, aby móc wrzucić drugi bieg. - Rusz się, Behemot. Ty i ja możemy liczyć tylko na siebie. Sprag­ nione bydło na nas czeka. Nie zawiedź mnie! Ledwie puściła ręczny hamulec, pusta ciężarówka zaczęła toczyć się z górki. Pojazd nabierał szybkości, a Hope była zmuszona wcisnąć sprzę­ gło, żeby na stromym zboczu nie stracić kontroli nad kierownicą. Dwa razy wcisnęła sprzęgło, zmieniła bieg, burknęła coś pod nosem i znów dwukrotnie wcisnęła sprzęgło. Tym razem skrzynia biegów starego po­ jazdu zatrzeszczała i bieg zaskoczył. Hope poklepała zakurzoną tablicę rozdzielczą. Zawzięła się, że doholuje ciężarówkę do zbiornika z wodą. W rozgrzanej kabinie odbijały się echem odgłosy drogi. Kierownica gwałtownie przekręciła się wjej dłoniach. Hope natychmiast odzyskała kontrolę nad wozem i w ostatniej chwili zdołała ominąć głębokie koleiny, które przyciągały koła jak mag­ nes opiłki żelaza. Nie zważała na piekący ból ani na zmęczenie. - Jeszcze tylko ten jeden raz - obiecała sobie. - A potem możesz się rozłożyć i popatrzeć, jak Ślicznotka i Maleństwo piją. Przynajmniej na dziś to koniec. Jutro wstanie nowy dzień i znów trzeba będzie stawić czoło bezlitosnemu słońcu przypiekającemu suchą glebę Nevady. Nadejdzie kolejnych kilkanaście godzin, kiedy tylko demony kurzu ośmielą się krążyć po opustoszałej ziemi. No, i jeszcze ta rozkle­ kotana ciężarówka, przypomniała sobie. Nie zapomnij o biednym Behemocie snującym się po tej przeklętej drodze jak dinozaur niedobitek. Zresztą sama Dolina Słońca też umiera. 8

Hope zacisnęła zęby i usiłowała skupić uwagę na wyboistej drodze, choć jej myśli krążyły wokół pewnej śmierci rancza i jej marzeń. Przypo­ mniała sobie, że jutro może przynieść wiele nowych rzeczy. Przynajmniej jedna z nich mogłaby podtrzymać życie zarówno jej rancza, jak i ocalić marzenia. Może jedna ze studzien znów ożyje i zacznie dostarczać tyle wody, że jej stado przetrwa tę niekończącą się suszę... Albo cena wołowiny wzrośnie tak, że można będzie bez strat sprze­ dać tę część bydła, której Hope nie zdoła napoić. Albo bank dojdzie do wniosku, że najnowszy raport hydrologów do­ tyczący ujęcia Srebrna Skała dobrze rokuje i udzieli jej kredytu. Niewykluczone, że odpowie jej jakiś hydrolog - byle nie spec od naciągania! Odnajdzie źródło artezyjskie, które na pewno płynie gdzieś głęboko pod jej ranczem. A może nawet zacznie padać deszcz! Hope nachyliła się ku zakurzonej przedniej szybie wozu, by przyj­ rzeć się górom Perdidas. Nad smukłymi, skalistymi szczytami płynęło kilka marnych chmurek. Za mało. O wiele za mało. Niewykluczone, że za dzień, dwa, może trzy, wysoko w górach spadnie deszcz, ale nie na wyżynnej pustyni jej rancza, gdzie grunt jest spękany, tryska piachem, a spragnione bydło gromadzi się wokół wyschniętych studzien. Przez chwilę ponuro wpatrywało się w nią odbicie z brudnej szyby. Kapelusz zasłaniał jej twarz; w głębokim cieniu ronda błysnęły jedynie iskierki piwnych oczu. Kilka pasemek ciemno czekoladowych włosów wymknęło się spod ronda i przywarło do gładkiej skóry szyi, wilgotnej od skwaru i wysiłku włożonego w opanowanie Behemota. - Jejku, żeby cię teraz zobaczył twój agent! - mruknęła Hope. Zrobiła minę do swego odbicia w szybie, które rozpierzchło się jak widmo drgające nad opustoszałą pustynią. - Jak dobrze, że natura obdarowała cię pięknymi nogami, a nie twa­ rzą małej ślicznotki. Już nie jesteś małą dziewczynką. Które to już będą urodziny? Dwudzieste szóste? I co byś chciała dostać na urodziny, duża dziewczyno? Aha, studnię? Porządną, głęboką, czystą, niewyczerpaną studnię ze słodką wodą? Śmiech Hope był pełen humoru, choć z nutą smutku. Prawie dwa­ dzieścia sześć lat temu jej ojciec wykopał studnię - porządną, głęboką, czystą studnię ze słodką wodą. Nazwał ją tak samo jak nowo narodzoną córeczkę: Hope - Nadzieja. Ale tamta studnia okazała się nie dość głębo­ ka. Jeśli nie zdarzy się cud, to przed jej dwudziestymi szóstymi urodzina­ mi woda się wyczerpie. 9

Pusty beczkowóz z łoskotem podskakiwał na wybojach, tocząc sie z górki po stromym zboczu w stronę granicy rancza Turnera. Te dwie połacie ziemi dzieliły nie tylko kilometry. Jedno ranczo miało wodę, dru­ gie nie. Farm nie odgradzał płot. Nie było to konieczne, bo żadna krowa Tur­ nera nigdy nie przemierzy tylu kilometrów, by zabłądzić na suchą ziemię Gardenerów. Co do bydła Gardenerów, to stado nigdy nie było na tyle liczne, by gdziekolwiek zawędrować. Ale były plany, marzenia. Dziad­ ka. Ojca. Jej samej, I była ziemia. Ziemia, którą Hope kochała tak jak nic nigdy dotąd. Inne dziewczyny marzyły o chłopakach i dzieciach, o miesiącach mio­ dowych i o tym, żeby żyć długo i szczęśliwie. Ona nie. Wszystkie marzenia wygasły w osiemnaste urodziny Hope. Resztki wiary w mężczyzn i szczęśliwą miłość - o ile zostały jej jeszcze po tym wieczorze - rozpierzchły się, kiedy zobaczyła, przez jakie piekło w imię miłości przechodzi jej własna matka i piękna starsza siostra. Hope szybko nauczyła się, że trzeba przelać wiarę, marzenia i prag­ nienia na ziemię. Ogorzałe piękno ziemi przemawiało do jej zmysłów silniej niż urok mężczyzny. Ziemia przetrwała, miłość nie. Hope w głębi serca zawsze była przekonana, że jest kobietą urodzo­ ną, by być wierną. Wiedziała, że w przeciwieństwie do swojej matki nie mogłaby odejść od ukochanego mężczyzny. W przeciwieństwie do sios­ try nie potrafiłaby przejść z ramion jednego mężczyzny w objęcia dru­ giego, po trochu wyzbywając się siebie, aż nie zostanie w niej nic prócz pustego śmiechu. Szarpnięcie kierownicy wyrwało Hope z rozmyślań o przeszłości, przywołując w nieubłaganą teraźniejszość. Z całych sił wykręciła kierow­ nicę, zmuszając niesfornego Behemota, by trzymał się drogi. Ciężarówka zakręciła u podstawy stromego zbocza i zjechała w dłu­ gą, wąską dolinę. W zagłębieniu wznosił się jeden z wysmukłych wiatra­ ków Turnera. Błysk zieleni wokół urządzeń wprost porażał. Krzewy bylicy, wierzby i dzikie trawy - niemy krzyk roślinności ogłaszający wszem i wobec, że tam jest woda. Poletko miało niecałe cztery hektary. Na środku tkwił okrągły zbior­ nik wodny napełniony po brzegi dzięki obrotom niestrudzonego wiatra­ ka. Metalowa słomka wiatraka, zagłębiona ponad sto osiemdziesiąt me­ trów w ziemi, sączyła najczystszą, nieskażoną zimną wodę. Bydło wylegiwało się w koronkowym cieniu ogromnych kęp bylicy i pustynnych krzewów, spokojnie przeżuwało trawę, czekając na za-' 10

chód słońca. Rdzawa sierść herefordów jaskrawo kontrastowała z zie­ lenią oazy. Hope, choć zmęczona, mocno popchnęła drzwi kabiny, których in­ nym sposobem nie dało się otworzyć, i dziarsko zeskoczyła na ziemię. Jedno spojrzenie pod nieforemny beczkowóz wystarczyło, by sprawdzić, czy dolny zawór jest dobrze zaciśnięty. Po krótkim zmaganiu ze spląta­ nym wężem podłączyła do niego zawór wlotowy. I znów trzeba było sto­ czyć bój z płóciennym szlauchem, aby połączyć go z pompą składaną ze starych części. Przenośny generator, który napędzał pompę, był tak stary, że trzeba było go uruchamiać za pomocą korby. Prawie trzy miesiące temu wy­ szperała w stajni tę rdzewiejącą pompę. Właśnie wtedy wpadła na po­ mysł transportowania wody Turnera dla bydła Gardenerów, by jakoś prze­ trwać do pory deszczowej. Na początku woziła wodę raz na trzy, cztery dni, i tak przez cały sier­ pień, kiedy słońce parzyło i trzeba było uzupełnić niedobory wody, bo zasoby z własnych studzien nie wystarczały do napojenia całego stada. Ale nadszedł październik, a deszczu wciąż nie było, nawet na wysokich szczytach gór. Zaczęła jeździć do studni Turnera co drugi dzień, w końcu codziennie. Dwa razy dziennie. Cztery razy dziennie. Od świtu do zmro­ ku, potem nawet dłużej, kiedy susza nie dawała za wygraną, a poziom wód gruntowych wciąż się obniżał, powoli wymykając się poza zasięg jej studni. Kiedy sam wiatr nie był w stanie przyciągnąć wystarczającej ilości wody z głębin ziemi, do trzech swoich wiatraków podłączyła przenośne generatory. Teraz, z końcem października, jej generatory pracowały dwa­ dzieścia cztery godziny na dobę i z dnia na dzień pompowały coraz mniej wody. A Hope... Cóż, pracowała, dopóki ramiona nie odmawiały jej po­ słuszeństwa i nie była już w stanie ciągnąć Behemota na kolejną prze­ prawę przez wyboje. Dopiero wtedy kładła się spać, a we śnie straszyło ją bydło spragnione wody. Zdjęła skórzane rękawice robocze, wcisnęła je do przednich kieszeni dżinsów i podniosła powyginane blaszane wiadro oparte o pompę. Prag­ nienie chłodnicy Behemota było niezaspokojone, podobnie jak gardła krów. Powiew niewiarygodnie gorącego powietrza wprawiał w ruch śmigła wiatraka, które obracały się leniwie. Hope sięgnęła po wiadro, aby zanurzyć je w ogromnym okrągłym zbiorniku, ale zawahała się, urzeczona pięknem wody przelewającej się przez brzegi metalowego basenu. Płynny srebrny welon melodyjnie 11

opadał na ziemię i tworzył szeroką wstęgę błota, które dzięki racicom bydła sięgało już do kostek. Ale Hope nie przejmowała się błotem. Poruszyłaby niebo i ziemię, byleby zobaczyć takie błoto wokół własnych studni. Jej zbiorniki nie prze­ lewały się powoli, zmieniaj ąc spieczoną słońcem ziemię w cudowną gle­ bę wilgotną od obietnic. Jej studnie nie mogły zaspokoić nawet szukają­ cych wody, zakurzonych pysków jej bydła. Z trudem utrzymując równowagę na zabłoconej desce, którą poło­ żyła na śliskim błocie, uchwyciła się brzegów zbiornika. Chłód przele­ wającej się wody owionął jej uda. Na jej dżinsach pojawiła się ciemna plama. Odstawiła suche wiadro, włożyła do zbiornika kapelusz i po łokcie zanurzyła ręce w słodkiej wodzie. Nabrała wody w złożone dło­ nie i ochlapała twarz. Jej śmiech, któremu wtórował plusk wody, za­ brzmiał niby melodia piękna jak szum strug przelewających się przez brzegi zbiornika. W jednej z pobliskich kęp drzew nerwowo poruszył się koń, zasko­ czony nagłym wybuchem śmiechu. Jeździec pochylił ciemnowłosą gło­ wę, przyłożył ją do końskiego łba i mruknął coś po cichu. Klacz uspoko­ iła się i znów zapadła w drzemkę, odciążając jedno kopyto. Mężczyzna zsiadł z konia bezgłośnie, jakby był cieniem. Wcześniej usłyszał klekot ciężarówki i obserwował zmagania Hope z wężem od pro­ wizorycznej pompy, która miała napełnić pusty beczkowóz. Uniósł wo­ dze, aby wyprowadzić konia zza osłony krzewów i zaoferować pomoc, ale w Hope było coś, co go powstrzymało. Choć wyraźnie zmęczona, napełniając parującą chłodnicę i obsługu­ jąc wiekowe urządzenia, poruszała się z niebywałą gracją. Wysmukła, nieustępliwa... Kiedy siła własnych mięśni nie wystarczała jej, by pora­ dzić sobie z dziwacznymi urządzeniami, instynktownie wykorzystywała zasady dźwigni. To podtrzymała je biodrem, to popchnęła barkiem, to błyskawicznie przekręciła dłonie i tym sposobem przyciągnęła obszar­ pany płócienny wąż na miejsce. I ten śmiech - tak radosny i nieoczekiwany. Jak woda na pustyni. Teraz wytarte dżinsy i koszula przywarły do niej, uwypuklając zaska­ kująco kształtne ciało. Burza ciemnych włosów skrzyła się w promie­ niach słońca. Miała długie, zgrabne nogi, a mokra bluzka ukazywała za­ rys jej biustu. Jego ciało mimowolnie zareagowało na ten widok. Dziewczyna wy­ gięła się ku słońcu, całkowicie poddając się zmysłowym doznaniom, ja­ kie zapewniał jej chłodny strumień wody. Zastanawiał się, czy potrafiła­ by w ten sposób zachowywać przy mężczyźnie - bez najmniejszych opo12

rów, bez wyrachowania. Wyobraził sobie takie żywe srebro w swoich ramionach, roześmiane i roziskrzone. Lekki uśmiech złagodził nieco surowe rysy jego twarzy. Nic dziwne­ go, że John Turner uparcie chciał jązaciągnąć do łóżka, proponując mał­ żeństwo, lecz wciąż mu odmawiała. Odmawiała mu od dwóch lat, od chwili, kiedy wróciła na ranczo. Mimo nieznośnego skwaru wyprowadził klacz z cienia. Chciał popa­ trzeć z bliska na kobietę, której bardziej zależało na ranczu, nad którym zawisła klątwa, niż na jakimkolwiek mężczyźnie, nawet na bogaczu o bia­ łej twarzy. Każda inna dałaby za wygraną wobec nieuchronności obniżania się poziomu wód gruntowych i spustoszonej przez suszę ziemi. Każda inna otrząsnęłaby się z brutalnych żądań Doliny Słońca jak pies, który wysko­ czył z wody, i ochoczo rzuciłaby się do wielkich stóp Turnera. Ale nie ona. Stała tam sobie, sama, z powyginanym blaszanym wia­ drem w jednej ręce i marzeniami w drugiej. Hope włożyła kapelusz, kilkoma ruchami naciągnęła rękawice i rozpo­ częła zmagania z korbą, która miała uruchomić pompę. Żelazna rączka była długa i nieosłonięta przed słońcem. Mimo rękawic parzyła w dłonie. Podobnie jak Behemot, maszyneria była uparta. Po to, by korba ze­ chciała choćby się obrócić, potrzeba było obu rąk i wielkiego uporu. Tak szybkie obroty, aby można było uruchomić silnik, wymagały od Hope maksymalnego wysiłku. Krzywiąc się, zmusiła zmęczone ramiona do szybkiego pociągnięcia za korbę. Generator zafurkotał i prawie zaskoczył. Zachęciło ją to do wzmożenia wysiłków. Pomyślała o swoich pięknych czarnych krowach czekających przy nagrzanym, wyschniętym poidle. Za bardzo nagrzanym jak na październik, prawie listopad. Za bardzo wyschniętym. Gdyby nie ten kiepski generator, byłaby zmuszona sprzedać ostatnią krowę i pierwszego rasowego buhaja. Ta myśl dodała siły jej ramionom. Generator zakasłał i zadrgał, ale wciąż nie chciał się włączyć. - Pomogę pani. Spokojny głos męski zaskoczył Hope. Puściła korbę i odwróciła się. Tylko refleks mężczyzny uchronił ją przed bolesnym uderzeniem dłu­ giej metalowej rączki korby, która wyskoczyła w górę, aby dokończyć rozpoczęty obrót. Jedną ręką odciągnął dziewczynę na bok, a drugą przy­ trzymał korbę. Hope odruchowo uchwyciła się jego ramion, żeby utrzymać równo­ wagę. Nawet kiedy zastanawiała się, kim jest mężczyzna, jej zmysłom nie umknęła siła tych ramion i jędrne mięśnie torsu i nóg. 13

Mężczyzna przesunął się i Hope odzyskała równowagę tak niespo­ dziewanie, jak ją straciła. - Ja... Dzięki - wykrztusiła. Skinął głową, ale nie odrywał wzroku od generatora. Hope patrzyła, jak uruchamia starą maszynę, oczarowana jego siłą i lekkością ruchów. Miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, długie nogi i szerokie ramiona. Pod znoszonym kowbojskim kapeluszem lśniły gęste włosy oraz błękitnoczarne jak kruk na pustynnym niebie oczy. Ubranie miał zakurzone od konnej jazdy, ale poza tym całkiem czyste. Włosy rzu­ cały cień na rozpiętą, wyblakłą, niebieską koszulę roboczą. Jego skóra była ciemna, prawie mahoniowa. Buty - podobnie jak skórzany pas podniszczone, ale najwyższej jakości. Pas wieńczyła klamra z gładkiego srebra wysadzana turkusami, koralami i macicą perłową. Rozpoznała rękodzieło plemienia Zuni i tajemnicze symbole mówią­ ce o szamanie przywołującym deszcz na spragnioną ziemię. Uświadomi­ ła sobie, że ta klamra to dla tego mężczyzny nie tylko ozdoba. Podobnie jak włosy i skóra, symbole te stanowiły część jego dziedzictwa. Generator zaskoczył i zaczął ssać wodę z okrągłego zbiornika. Prze­ wód wiodący do beczkowozu powoli się wybrzuszał. Patrzyła, jak męż­ czyzna przygląda się urządzeniu, poprawia złącze węża i z przechyloną głową wsłuchuje się w turkot silnika. Pod pewnymi względami przypo­ minał jej rumaka, Jeźdźca Bur2y. Był pewny siebie, wiele widział i spra­ wiał wrażenie silnie związanego z otaczającą go naturą. Szlauch stwardniał jak napełniona mięsem kiszka. Ze złącza, które poprawiał, pryskała tylko drobna mgiełka wody. Marnowało się mniej wody niż zazwyczaj, bo mężczyzna zacisnął złącze o wiele mocniej, niż Hope kiedykolwiek zdołała to uczynić. - Przepraszam - powiedziała, śmiejąc się i uchylając przed strużką wody, która prysnęła jej na twarz. - Powinnam była pana uprzedzić co do tego złącza. Mógł uniknąć opryskania wodą, ale nie zrobił tego. Wprost przeciw­ nie, zerwał z głowy kapelusz, rozpiął koszulę tak, by podczas naprawia­ nia złączki chłodził go prysznic. Patrzyła oczarowana, choć sama nie wiedziała dlaczego. W odróż­ nieniu od większości kowbojów nie miał pod kapeluszem paska białej skóry ani bladego torsu. Było jasne, że mimo ostrego pustynnego słońca większość czasu spędza bez nakrycia głowy i koszuli. I że ten mężczy­ zna chłonie życie całą pełnią, wszystkimi zmysłami. Widok jego ciała rozkoszującego się strumieniem chłodnej wody obudził w niej pierwot­ ne instynkty. 14

Jego dłonie zachęcały i zmuszały dwie metalowe obręcze złączki do ściślejszego zbliżenia. Kiedy pracował, krople wody smagały jego opa­ loną skórę, napięte mięśnie ramion i pleców. Stopniowo strumień wody się zmniejszał, aż do delikatnej mgiełki przedzierającej się przez miedz i wyblakłe od słońca płótno. Potrząsnął głową, aby odrzucić z czoła pasemko włosów i włożył ka­ pelusz. - Bywa, że drobny pech przynosi nam wielkie szczęście. - Mówił głębokim, spokojnym głosem, nieco przeciągając końcówki. Dotknął jej ramienia i odsunął ją od hałaśliwego generatora w cień krze­ wów. Rzucił okiem kolejno na nabrzmiały szlauch, generator i na studnię. - Niemożliwe, żeby pan był kowbojem - powiedziała cicho. Obser­ wowała go, myśląc na głos. Kiedy spojrzał w jej stronę, zauważyła, że ma niebieskoczarne, przej­ rzyste oczy, tak przenikliwe, że aż przerażające. Były chłodne i odległe jak zimowe niebo. - Większość kowbojów ma białe czoła i tors - wyjaśniła. Czuła się niezręcznie. Na pierwszy rzut oka wydał jej się po prostu kolejnym ujeżdżaczem mustangów - co prawda wyższym niż większość z nich i silniejszym, ale po prostu kowbojem. Jednak jego uśmiech i wyraz twarzy zdradzały po­ czucie humoru i inteligencję. Zdjęła rękawice i wyciągnęła prawą dłoń. - Hope Gardener. Podał jej rękę i powiedział; - Rio.

Rozdział 2

D

łoń Hope schowała się w dużej ręce Ria. Zanim puścił ją, wyraźnie odczuła ich ciepło i siłę. Patrzyła, jak znów zakłada podniszczone rękawice robocze. Patrzyła zaskoczona na jego dłoń - długie palce, za­ dbane paznokcie. Była to dłoń muzyka lub chirurga, choć kostki palców miał w bliznach. Przeszedł jądreszcz niepokoju. Przypomniała sobie innego mężczyznę z bliznami na kłykciach. John Turner nie miał w sobie nic pociągającego. 15

A Rio - owszem. Jego uśmiech promieniował łagodnością i ciepłem, i do­ dawał otuchy. Ważne było też to, że przy nim czuła się pewnie, nie narzucał się z fizyczną bliskością. Nie to, co Turner. Ten w tym przodował. Westchnęła i rozluźniła się. Od osiemnastych urodzin spotkała nie­ wielu mężczyzn, przy których czuła się tak swobodnie. - Rio - mruknęła. Przewróciła piwnymi oczami. Nie po raz pierwszy słyszała to imię. Po prostu Rio. Ani nazwiska, ani drugiego imienia. Po hiszpańsku „rze­ ka". Usiłowała sobie przypomnieć, czy to Mason wspomniał o Riu. - Zastanawiam się, skąd znam to imię - powiedziała. - Z map - odparł. Jego usta nieznacznie się wykrzywiły, jakby z tru­ dem powstrzymywał szeroki uśmiech. - Rio Bravo. Rio Colorado. Rio... - ...Verde, Amarillo i Grande - dokończyła takim samym ironicz­ nym tonem. Ale w odróżnieniu od niego uśmiechnęła się bez oporów, choć wyczuwała, że Rio nie powie o sobie już nic więcej. - I założę się, że istnieje wiele, wiele innych „Rio", o których nawet nie słysza­ łam. - I wygrałaby pani zakład - zgodził się. - Indianie byli tu wcześniej, ale to Hiszpanie umieli pisać. A skoro biali łamali sobie języki na indiań­ skich słowach... - Rio wzruszył ramionami, nie kończąc zdania. Mapy mówiły same za siebie: więcej nazw hiszpańskich niż indiańskich. Nie zapinając guzików koszuli, wcisnął ją w dżinsy. - Słyszałem, że pani szuka wody. Prawie nie słuchała jego słów. Była oczarowana jego bystrością i wdziękiem. Doszła do wniosku, że jest raczej górskim kotem niż mus­ tangiem. A może i tym, i tym? Był jak bohater legendy, który znalazł się w czasach, kiedy nie szanuje się legend i mitów. Ani Indian. Dla człowieka tak inteligentnego jak Rio znoszenie prostackich obelg ze strony bigotów musi być katorgą. Niepokoiło ją prawie-pytanie Ria. - E... No tak. Dałam kilka ogłoszeń. Szukam hydrologa. - „Gotowego podjąć ryzyko" - zacytował cicho. - Tak jak pani. Pani jest hazardzistką. - Jego głos brzmiał pewnie. - I marzycielką. A ja jes­ tem mężczyzną, który znajduje wodę. Uśmiech zniknął z ust Hope. Hazardzistką. Marzycielką. Najwyraź­ niej przeczytał jej ogłoszenie i uważał, że nie ma zbyt dużej szansy na znalezienie wody. Czekała przygnębiona na dalszą część przedstawienia. Już to wszystko słyszała od innych naciągaczy. Wyrażali to różnymi sło­ wami, ale wszyscy mówili to samo: że przed nią świetlana, obfitująca 1C

w wodę przyszłość, o ile zechce im zaufać i powierzyć drobną część swo­ ich oszczędności. Uzbroiwszy się w pancerz marzeń, przygotowała się na rozczarowa­ nie - przemianę tego intrygującego nieznajomego w kolejnego naciąga­ cza, który przyjechał do Doliny Słońca, żeby sprawdzić, ile dolarów można wydusić z jej nadziei. Z goryczą spytała w duchu, jak taki wolny ptak - nawet jeśli nie jest naciągaczem - znajdzie wodę tam, gdzie profesjonalni hydrolodzy nie dali sobie rady. I jakież to wielkie doświadczenie życiowe dało mu pra­ wo naśmiewać się z niej i jej prób ocalenia rancza? Bo właśnie to robił. Proponował, że będzie dla niej pracował, twier­ dząc równocześnie, że to nic nie da. Hazardzistką. Marzycielką. - Nie. - Głos Hope brzmiał chłodno jak szum wody przelewającej się przez stalowe brzegi zbiornika. - Nie jestem ani hazardzistką, ani idiotką. Po prostu wierzę, że jest jakaś minimalna szansa znalezienia pod Doliną Słońca wody artezyjskiej. Proszę tylko o to. O minimalną szansę. Rio zmrużył oczy i przeszył ją wzrokiem zaskoczony zmianą, jaka w niej zaszła. Teraz wierzył, że ta smukła, samotna młoda kobieta mogła dać kosza Johnowi Turnerowi i wszystkim innym sępom z Wielkiej Kot­ liny. Hope nie czekała na gwiazdkę z nieba i nikogo nie prosiła o przy­ sługę. Wiedziała, czego chce. A tym, czego chciała, była ziemia. Rozumiał to. Też zawsze chciał tylko ziemi. To była jedyna rzecz, którą w życiu miał: Zachód, cały Zachód. Bogaty i dziki. A on był wiatrem swobodnie owiewającym twarz tej ziemi. - Marzycielką to nie to samo co idiotka - wyjaśnił spokojnie. Hope nie odezwała się ani słowem, ale jej usta mówiły same za sie­ bie: jeszcze bardziej się zacisnęły. Widziała marzenia siostry i marzenia matki. Może nie wszyscy marzyciele to idioci, ale marzycielki, które znała, umarły za szybko, były za bardzo rozczarowane i płakały po mężczyz­ nach, którzy nigdy nie odwzajemniali ich miłości. Hope nauczyła się, że nie może zapanować nad marzeniami innych, ale potrafiła zapanować nad własnymi. Mogła prosić tylko o to, co możliwe. O artezyjską wodę, nie o wymarzoną miłość. Woda przywróci jej jedyną trwałą rzecz wżyciu - Dolinę Słońca. Ziemia tam była na długo przed suszą i mężczyznami, którzy za mało kochali. Ziemia będzie trwać jeszcze długo po wszystkich mężczyznach, którzy rozproszą się jak suchy pył na wietrze. 2 - Piękna maraycielka

17

- Proszę spytać Masona - powiedział Rio. -1 dopiero potem podjąć decyzję. Odwrócił się i odszedł w stronę kępy krzewów. Wyłonił się z niej chwi­ lę później na popielatej klaczy, która poruszała się tak, jak gdyby dopiero niedawno została ujeżdżona. Jednak nie był to zwyczajny wychudzony mustang, podobnie jak Rio nie był przeciętnym, małomównym kowbo­ jem. Możliwe, że klacz kiedyś żyła na wolności, ale w jej żyłach płynęła arabska krew, a w jej ciemnych dzikich oczach skrzyły się iskierki inteli­ gencji. - Jest doskonała - powiedziała Hope, niemal z czcią w głosie. Po­ myślała o Jeźdźcu Burzy i źrebiętach, które mogłyby być efektem skoja­ rzenia takiej pary... - Jeśli kiedykolwiek zechce pan mie"ć źrebaki, pro­ szę ją przyprowadzić do... - Do Jeźdźca Burzy - przerwał Rio. - Wiem. Okrążył Hope, jadąc z wyczuciem i wdziękiem. Drobne poruszenie lewej ręki poderwało klacz do długiego galopu. Potrafił zestroić własne ciało ze zgrabnymi ruchami konia, był jego częścią. - Tak. Do Jeźdźca Burzy - wykrztusiła w końcu. Mówiła sama do siebie. Tylko niewielki tuman kurzu świadczył, że ktoś tu przed chwilą był. Już nie słyszała nic prócz wody wpływaj ącej do szybko napełniającej się cysterny. Wiatrak obracał się powoli. Mimo to poziom wody w zbiorniku wciąż opadał - płynne złoto wlewało się do stalowego brzucha Behemota. Woda Turnera jechała do spragnionych pysków bydła Gardenerów. To, że korzysta z cudzej wody, nie wpędzało Hope w kompleksy. Nie czuła się jak żebraczka. Każdemu wyświadczyłaby tę przysługę, gdyby tylko miała wodę, a zwierzęta sąsiada umierałyby z pragnienia. John Tur­ ner miał wystarczająco dużo wody dla obu gospodarstw. Kiedyś jej ojciec upatrywał ocalenie Doliny Słońca w zainteresowa­ niu Turnera jej osobą. Małżeństwo oznaczało pieniądze i wodę czerpaną wodociągiem z rancza Turnera. Ojciec się mylił. Turner chciał tylko cia­ ła Hope, a nie żony. Potem siłą próbował wziąć to, czego dobrowolnie nie chciała dać. Przerażająca noc osiemnastych urodzin była dla niej źródłem wspo­ mnień, od których daremnie usiłowała uciec. Szybko wyłączyła genera­ tor, odłączyła wąż, zawiesiła go na haku cysterny, z trudem zapięła klam­ ry i wskoczyła do kabiny. Jeśli się pośpieszy, może uda jej się złapać Masona, zanim wyjedzie do szybów po paliwo do generatorów. Mason na pewno będzie wiedział coś o Riu. Mason znał każdego, kto się czymś wsławił na Zachodnim Wybrzeżu. 18

Wątpiła wprawdzie w uczciwość Ria, ale była pewna, że jest on kimś niezwykłym. Myśl o tym, że mogłaby dowiedzieć się o nim czegoś więcej, dodała jej skrzydeł. Przeszkadzała jej wyboista droga, ciężka ciężarówka i zbyt słabe kobiece mięśnie. Umiejętności, technika i finezja na niewiele tu się zdały. Gdyby miała krzepę Ria, jechałaby dwa razy szybciej i nie martwi­ łaby się, że na ostrych zakrętach i przy głębokich koleinach straci kontro­ lę nad samochodem. Zanim Hope wjechała na swoje podwórze i wyłączyła przepracowa­ ny silnik, znów było jej gorąco i czuła się zmęczona. Pomimo późnego popołudnia skwar ani trochę nie zelżał. Było naprawdę gorąco, jak na koniec października. O wiele za gorąco. Już dawno pot zastąpił chłodne krople wody na jej skórze. Zdążyła złapać Masona, choć już wsiadał do pikapa, który był w go­ spodarstwie jedynym środkiem transportu, pomijając cysternę. - Mason! - zawołała. Gdy się odwracał w jej stronę, wyskoczyła z wysokiej kabiny Behe­ mota. Choć dzieliła ich długość całego podwórza, na jego ogorzałej twa­ rzy dojrzała powitalny uśmiech. Znoszony kowbojski kapelusz tylko czę­ ściowo okrywał sięgające do ramion, lśniące srebrzyste włosy, które po­ wiewały na wietrze. - Wcześnie wróciłaś - powiedział. - Zostawiłem ci trochę lemo­ niady. - A lód? Zadając to pytanie, usiłowała powstrzymać uśmiech. Wiedziała, że staruszek uwielbia lód, a nienawidzi napełniania tacek na lód, tak jak kot nienawidzi błota. Kiedy całymi dniami nie było jej w domu, po powrocie zastawała pusty zamrażalnik, w zlewie stos tacek na lód, a na pomarsz­ czonej twarzy Masona przepraszający uśmiech. Robił wszystko, żeby wyglądać na obrażonego, ale wcale mu się to nie udało. Zachichotał. - Znasz mnie aż za dobrze, dziewczyno. - Mam nadzieję. To już tyle lat... Włożyła mu rękę pod ramię i poprowadziła go do kuchni, gdzie było stosunkowo chłodno. Dwa lata temu, kiedy na stałe wróciła na ranczo, część pieniędzy, które zarobiła na pozowaniu do reklamy rajstop, prze­ znaczyła na odnowienie zniszczonej kuchni, którą przekształciła we wspa­ niałe centrum gospodarstwa. W styczniu i lutym, kiedy wiały silne wiatry z północy, siadała z Ma­ sonem przy starym dębowym stole i grali w tysiąca. Karty szły w ruch, 19

a Hope wyciągała od Masona różne opowieści - o życiu jego ojca, wu­ jów i stryjów, dziadków, pradziadków i prapradziadków, o kobietach, z którymi się żenili, dzieciach, które umarry młodo i tych, które przeżyły, o ludziach, którzy budowali i tych, którzy burzyli. Ta żywa historia, opowiedziana chropawym głosem i łamanym języ­ kiem stawała się jej udziałem dzięki człowiekowi prawie trzy razy star­ szemu od niej. Jego przodkowie znali najbardziej świetlane i najbardziej mroczne strony Dzikiego Zachodu. To była również jej historia, bo ro­ dzina Masona od ponad stu lat pracowała w Dolinie Słońca razem z ro­ dziną matki Hope. A jednak matka nigdy nie była wrażliwa na piękno i historię tego rancza. Nienawidziła Doliny Słońca; z zapiekłą, przerażającą dla młod­ szej córki goryczą przeklinała rdzawe wzgórza i zacienione kaniony. - Słyszałeś kiedyś o facecie, który nazywa się Rio? - spytała Hope bez namysłu. - Duży mężczyzna o lekkim chodzie, na pierwszy rzut oka Indianin? - Mhm - zgodziła się. - O uśmiechu, dzięki któremu wierzysz, że życie się nie kończy. Mason zerknął na nią z ukosa. - Najpewniej wpadłaś mu w oko! Rio nie uśmiecha się za często. - Pewnie śmiał się ze mnie - powiedziała, przypominając sobie jego docinki na temat marzycieli i hazardzistów. - Wątpię. - Czyżby nie lubił się śmiać? - spytała, naśladując przeciągły spo­ sób mówienia Masona. - Ty to masz szczęście, że ścięłaś te kucyki, bo bym cię teraz za nie wytarmosił! - Uśmiech przygasł na twarzy Masona, kiedy odwrócił sta­ re, drewniane kuchenne krzesło i objął ramionami jego oparcie. - Rio nie śmieje się z nikogo, tylko z głupków. Możeś i ty uparta jak oślica, ale idiotką to ty nie jesteś. Czule uścisnęła staruszka za ramię. Wyczuła wciąż jeszcze twarde mięśnie. Mimo podeszłego wieku Mason nie garbił się i był prawie tak żwawy, jak za młodu. Co prawda od czasu do czasu dokuczał mu artretyzm, ale wciąż pasowało do niego określenie: prawie sto osiemdziesiąt centymetrów żywej legendy. Tak jej ojciec mówił o swoim zarządcy, na­ uczycielu i najlepszym przyjacielu. Lodówka wydała chłodny, przyjazny odgłos, kiedy Hope ją otworzyła i zamknęła. Zaniosła szklankę lemoniady - bez lodu - do stołu i usiadła. - Czym się zajmuje Rio? - spytała. - Ujeżdża konie. 20

Hope usiłowała dopasować lakoniczny opis do nietuzinkowej osoby imieniem Rio, którą poznała. - I to wszystko? - Jak się jest Riem, to już jest bardzo dużo. Sam jest częścią konia. Przysięgam. Jeździ na wszystkim, co ma grzywę. Ale delikatnie się z tym czymś obchodzi. - Mason rozprostował ręce nad głową z taką siłą, że aż cicho trzasnęły stawy. - Nigdy nie słyszałem, żeby jakiego konia zbił do krwi, a jeździł już na wielu, co by na to zasługiwały. Hope upiła łyk orzeźwiającego kwaśnego napoju i westchnęła. - Powiedział, że jest człowiekiem, który znajduje wodę. Kazał mi spytać cię o zdanie i dopiero wtedy podjąć decyzję. Hope nie patrzyła w stronę Masona, a mimo to wyczuła nagły przypływ jego zainteresowania. Bladozielone oczy przeszyły jątak intensywnym spoj­ rzeniem, że skojarzyło jej się to z Riem. Sama nie wiedziała dlaczego. - Coś w tobie zobaczył - powiedział stanowczo. Ałe zauważył, że się zjeżyła. - Ojej, Hope, nie to miałem na myśli. Z ciebie jest kobieta co się zowie, a on z pewnością jest chłopem na schwał, ale dla Ria to jeszcze nic nie znaczy. Jeśli powiedział, że będzie szukać wody, to dlatego, że zrobiłaś coś, co mu się spodobało. - Był przy studni Turnera. Jedyne, co zrobiłam, to mocowałam się z tym upartym generatorem. Mason spojrzał na Hope. Trzpiotowata dziewczynka, którą pamiętał, wyrosła na kobietę tak piękną, jaką kiedyś była jej matka. Ale w odróż­ nieniu od matki, Hope nie przywiązywała zbyt wielkiej wagi do własnej urody. Ani nie nienawidziła rancza. Była jego cząstką tak głęboko zako­ rzenioną w ziemi, jak rośliny, które czerpią wodę ukrytą głęboko pod powierzchnią pustym. Podobnie jak starsza siostra, Hope miała ciemne włosy i promienny uśmiech, który wzbudzał marzenia mężczyzn. Ale Hope nie zauważała mężczyzn, których pociągała. Dostrzegała jedynie ziemię i gotowa była dla niej pracować. W przeciwieństwie do siostry. Julie była tak piękna jak motyl - i równie bezużyteczna. A co do matki Hope, to po prostu tak bardzo nienawidziła tej ziemi, że nie mogła dobrze jej uprawiać. - Riowi spodobało się, że j esteś kobietą z charakterem - powiedział Mason, skinieniem głowy przytakując samemu sobie. - To jedyna rzecz, jaką darzy szacunkiem. Charakter. - No cóż, tego to mi nie brakuje - powiedziała, udając, że opacznie zrozumiała słowa Masona. Wytarła zakurzoną twarz zewnętrzną stroną tak samo zakurzonej dłoni. - Potrafi tego dokonać? Mason zmrużył oczy i przeszył ją spojrzeniem. 21

~ Kochanie, jeśli gdziekolwiek na tym ranczu jest woda, to Rio ią znajdzie. - Jak? Staruszek wzruszył ramionami. - Słyszałem, jak ludzie gadali, że to czarodziej. Zaklinacz wody, różdżkarz, wnuk szamana Zuni. Podobno był żołnierzem i kartografem. Słyszałem, że wychował się w wieżowcu w Houston i w rezerwacie dla Indian za Sierra Perdidas. Podobno uczył się na wschód od Gór Skali­ stych i zna Zachodnie Wybrzeże lepiej niż wszystkie śmiertelniki. - W co z tego wszystkiego wierzysz? - spytała zaciekawiona Hope. Mason uniósł znoszony, przepocony kapelusz kowbojski i mocniej wcisnął go na głowę. - We wszystko. I jeszcze ci coś powiem- dodał, przeszywając jąprzenikliwymi zielonymi oczami. - Rio jest bystry, spokojny i szybszy niż wszy­ scy mężczyźni stworzeni przez Boga. Jest trochę Indianinem, a w pełni mężczyzną. Nie zabiera się za coś, co nic nie warte, a w walce jest bitny jak wszyscy diabli. Raz widziałem, jak rozdzielał trzy bestie. Zrobił to tak szyb­ ko, że przez ten czas nie zdążyłbym nalać kawy do kubka. - Z tego, co mówisz, wynika, że to... brutal. Mason zerkał na lemoniadę w szklance Hope, zastanawiając się nad tym, czego dziewczyna nie dopowiedziała. - Tak jak Turner? - spytał wprost. - Tak - odparła. - Nic podobnego. Turner jest do cna podły. Lubi ranić ludzi. Hope z trudem ukryła, że przeszył ją dreszcz. Aż za dobrze znała tę stronę jego osobowości. - Rio jest pokojowo nastawiony, o ile to możliwe. A kiedy już musi walczyć, jest tak okrutny, jak to konieczne. - Mason pomasował obolałe kłykcie i spojrzał na nią. - Skarbie, ci trzej faceci, których pobił Rio, mieli noże. Podle gadali, jak to obedrą ze skóry bydlaka, co to mu się wydaje, że wolno mu pić z białymi ziomkami. Oberwało im się, bo na to zasłużyli, a oberwali niewąsko. Szybko obróciła głowę. Twarz Masona była zacięta. - Gdyby Bóg uznał za stosowne dać mnie i Hazel dzieci - spokojnie oznajmił Mason - to umarłbym ze spokojnym sumieniem, gdybym spło­ dził takiego syna jak Rio. Przez minutę Hope milczała, nie wiedząc, co powiedzieć. Mason ni­ gdy o nikim tak nie mówił. Nawet o niemal mitycznych postaciach swo­ ich przodków. - Gdzie spotkałeś Ria? - spytała w końcu. 22

Mason zawahał sie. Znów uniósł kapelusz, znów włożył go z rozma­ chem i powiedział: - Tak naprawdę, to mi opowiedziała Hazel, ale ona nie miałaby nic przeciwko temu, żebym ci to powiedział. Dzieci jej siostry miały kłopo­ ty, nieważne jakie. Rio je rozwiązał. Hope starała się przypomnieć sobie wszystko, co wiedziała o zmarłej żonie Masona. Siostra Hazel wyszła za włóczęgę półindiańskiej krwi. Po kilku latach mężczyzna zniknął, zostawił ją z czwórką dzieci. I Rio „rozdzielił" trzech mężczyzn, którzy nienawidzili Indian. - Rozumiem - mruknęła Hope. Potem dodała po cichu: - Mam na­ dzieję, że ci mężczyźni wzięli sobie do serca nauczkę. - Wątpię. Nie da się nauczyć węża jazdy na łyżwach. Ale ci trzej już przestali znęcać się nad dzieciakami - dodał z ponurą satysfakcją. Hope doszła do wniosku, że wie już wszystko, co potrzeba, o czło­ wieku imieniem Rio: Mason go szanuje. Bez względu na to, czy potrafi znaleźć wodę, czy nie, Rio przynajmniej nie jest sępem, który zamierza żerować na szczątkach jej marzeń. - Dzięki. - Wstała i ucałowała Masona w oszroniony siwym zaros­ tem policzek. - Zamierzasz skorzystać z jego oferty? - spytał. - Tak. - Już miała chwycić za słuchawkę, ale powstrzymała się, za­ kłopotana. - Nie wiem, jak go złapać. - Nie martw się. - Mason uśmiechnął się. - Nie zdążysz się obrócić, a pojawi się tutaj. - Ale skąd będzie wiedział, że chcę go zatrudnić? - A skąd wiatr wie, jak wiać? Hope parsknęła zniecierpliwiona. Mason podniósł wzrok. Zielone oczy emanowały spokojem i pewnością. - To Rio. On będzie wiedział.

Rozdział 3

R

ozdrażniona Hope wzięła się pod boki i jęknęła. - To Rio! On będzie wiedział - powtórzyła z przekąsem. - Dzięki, Mason. Bardzo mi pomogłeś. Mason tylko popatrzył na nią mądrymi zielonymi oczami. 23

- Gdybyś miał kucyki - mruknęła - to bym ci j e natychmiast wyrwa­ ła z tej oślej głowy. Nie mam czasu czekać, aż Rio dowie się. w tajemni­ czy sposób, że chcę go zatrudnić. Potrzebuję wody! I to już! - Zawsze byłaś krewką dziewczynką - zgodził się Mason, uśmie­ chając się do siebie. - Może i mógłbym odnaleźć Ria. Za odpowiednią opłatą... - Jaką opłatą? - Jęknęła. Pomyślała o całej liście morderczych za­ dań do wykonania. Prac, których nie lubiło żadne z nich. - Przez tydzień kostki lodu - oświadczył. - Zgoda. - Uśmiechnęła się złośliwie. - Masz zaniki pamięci, Ma­ son. Ja zawsze pamiętam o kostkach lodu. - Wiem, ale teraz nie będę miał z tego powodu wyrzutów sumienia. Roześmiała się i pokręciła głową, sprawiając, że jej ciemne loki roz­ błysły światłem. - Jak znajdziesz Ria? - Bez trudu. Ujeżdża konie dla Turnera. - Ooo! Hope ugryzła się w język, żeby nie zakląć. Naprawdę nie chciała od­ wiedzać rancza Turnera. Odkąd wróciła do Doliny Słońca, John Turner bezlitośnie ją prześladował. Im częściej mu odmawiała, tym bardziej był zdecydowany ją posiąść. Zebrała się w sobie i wzięła do ręki słuchawkę. Już się go nie bała, ale wciąż pogardzała nim za prostacką brutalność. Zachowanie przy nim do­ brych manier kosztowało jąwiele wysiłku. Ukrywała swoje uczucia, bo wie­ działa, że gdyby je ujawniła, to by go jeszcze bardziej rozjątrzyło. Trzeba było na własnej skórze doświadczyć jego arogancji, żeby w nią uwierzyć. - Czy ten sukin... Czy znów nie daje ci spokoju? - spytał Mason ostro. Wzruszyła ramionami. - Odkąd bank jego ciotki dał mi drugi kredyt na Dolinę Słońca, Joh­ nowi chyba się zdaje, że mnie kupił. - Mam siedemdziesiątkę na karku, ale to nic. Bóg mi świadkiem, że jeśli ten sukinsyn jeszcze raz choćby cię tknie, to podziurawię mu łeb jak sito. Hope położyła rękę na ramieniu Masona w łagodzącym, a jednocze­ śnie pokrzepiającym geście. Nawet kiedy jeszcze żył jej ojciec, Masonją chronił, jakby była jego córką. Pod wieloma względami był staroświec­ kim człowiekiem Dzikiego Zachodu. Wierzył, że jeżeli kobieta mówi nie, to naprawdę tak myśli, i koniec. Ale John Turner nie podzielał tego przekonania. Jak rozpieszczony dzieciak miał obsesję na punkcie każdej rzeczy, której nie mógł mieć. Osiem lat temu jego ojciec uchronił Hope przed gwałtem, ale Wielki Jase 24

Turner zmarł zeszłej zimy, nie pozostawiając nikogo, kto trzymałby w ry­ zach jego jedynaka. Potrzeba było wielu lat praktyki, aby nabyć umiejętność szybkiego opędzania się od myśli o Turnerach i płonnych marzeniach jej ojca o „do­ brym" zamążpójściu młodszej córki. To wszystko stało się wieki temu. Obaj ojcowie już nie żyli, matka Hope nie żyła, siostra nie żyła. Hope żyła. To wszystko nauczyło ją, że jest różnica pomiędzy łatwymi obietni­ cami mężczyzny a przerażającą rzeczywistością jego żądz. Ale jeszcze ważniejsze niż wczorajszy dzień, ważniejsze niż kłamstwa i krzyki małej dziewczynki było to, że ranczo Hope umierało na jej oczach. W obliczu tego faktu nie liczyło się nic, a już na pewno nie przeszłość, której i tak już się nie da odwrócić. Wzięła do ręki słuchawkę i szybko wystukała numer. Po drugim dzwonku telefon odebrała gosposia. - Cześć, Sally. Mówi Hope. Chciałabym zostawić wiadomość dla jednego z waszych robotników. - Zaraz poproszę Johna - powiedziała szybko Sally. - Nie, nie ma potrzeby go fatygować. Nic z tego. Sally już po niego pobiegła. Hope zamknęła oczy i czeka­ ła, aż pan i władca imperium Turnerów podejdzie do telefonu. Mason przymrużył oczy i patrzył, jak twarz Hope zastyga w maskę. Serce o mało mu nie pękło, kiedy prawie osiem lat temu Jase Turner odwiózł j ą do domu. Buzię miała bladą, posiniczoną, a wyraz twarzy osoby starej. Trudno było uwierzyć, że właśnie skończyła osiemnaście lat i dzień wcześniej była roześmianą nastolatką. Mason westchnął i zaklął pod nosem, ospale masując kark. Kiedy myślał o przeszłości, zawsze czuł się stary i bezużyteczny. Dobrze mu się kojarzyli z tymi latami tylko Hazel i ojciec Hope, Wayne, a oboje już nie żyli. No, i, oczywiście, Hope. Wyłoniła się z przeszłości i wciąż żyła. Warto było przez to wszystko przebrnąć, żeby w grudniowy poranek usły­ szeć jej śmiech. Był gotów zrobić, co w jego mocy, żeby już nigdy nie zapomniała, jak to jest śmiać się beztrosko. - Witaj, John - powiedziała bezbarwnym głosem. - Mówiłam Sally, że nie chcę ci robić kłopotu. - Rozmowa z tobą to dla mnie nigdy nie jest kłopot, laleczko. - Chciałabym zostawić wiadomość dla jednego z twoich pracowni­ ków, człowieka imieniem Rio. Zapadła drętwa cisza. Kiedy Turner znów się odezwał, jego głos nie był już nawet w połowie tak ciepły, jak przedtem. 25

- Czego od niego chcesz? Przez dłuższą chwilę czekała, aż wybrzmi echo obcesowego pytania. - Przepraszam za kłopot, żegnam - oświadczyła bez zająknięcia. - Zaczekaj! Nie bądź taka nadęta! Ja tylko troszczę się o twoje inte­ resy. No wiesz, nie możesz ufać każdemu facetowi. Hope pomyślała o wodzie i spragnionym bydle i ugryzła się w język. Arogancja i gruboskórność Turnera już nie powinny jej dziwić. - Ten Rio to włóczykij, typ spod ciemnej gwiazdy - oświadczył Turner. - Jestem dużą dziewczynką. Sama potrafię o siebie zadbać. Teraz. Żadne z nich nie wypowiedziało tego słowa, ale ono zawisło między nimi. Jako osiemnastolatka nie potrafiła sama stawić czoła mężczyźnie, ale teraz potrafi. Za to mogła podziękować Johnowi Turnerowi. Choć kiedyś życzyła śmierci jemu i samej sobie. Prawie się uśmiechnęła. Nie do wiary, że kiedykolwiek była tak mło­ da i naiwna. - Myślałem, że sami z Masonem ujeździliście wszystkie swoje ko­ nie - powiedział Turner. - To znaczy te, które wam jeszcze zostały. Wy­ starczyłoby, żebyś mi szepnęła słówko, laleczko, a sprowadziłbym wam najlepsze konie, jakie można kupić. Ajeśli to Jeździec Burzy sprawia wam kłopoty, to z chęcią sam go popieszczę ostrogami. Jest cholernie krewki, zbyt krewki dla kobiety. Hope skrzywiła się. Zignorowała jego propozycję, żeby zostać panią Turner. Kiedy się odezwała, robiła wszystko, żeby jej głos nie zdradzał emocji. Zignorowała też jego wzmiankę o tym, że zostało jej tylko pięć koni, a jeden z nich to narowisty ogier, istny szatan, na którym w ogóle nie można jeździć. - Jeśli zobaczysz Ria, powiedz mu, że dzwoniłam - powiedziała. - Nie będzie go przez kilka godzin, może dni. Ten gnojek chodzi własnymi drogami. Lepiej rai powiedz, o co chodzi. On zechce wiedzieć, czego... - Onjuż wie-ucięłaHope. - Poczekaj. Przyjedziesz jutro na grilla? Kosztowało ją wiele trudu utrzymanie rzeczowego tonu, ale udało jej się to. Za bardzo potrzebowała wody, żeby sobie pozwolić na wybuch emocji. - Przykro mi. Mam dużo pracy. - Laleczko, zapracujesz tę śliczną dupcię na amen. Nie musisz. Za­ troszczę się o ciebie. Możesz zatrzymać swoje ranczo. Do licha, nawet przeprowadzę ci wodociąg. To będzie mój prezent ślubny... 26

- Dzięki za przekazanie wiadomości - ucięła stanowczym tonem. Turner roześmiał się. - No dobra. Ale i tak pewnego dnia powiesz „tak". Cicho odłożyła słuchawkę i spojrzała we wszystkowiedzące oczy Masona. - Wciąż nie możesz go spławić, hm? - spytał staruszek. - To tylko taka gra. Jeśli ja powiem „tak", on zwróci się w przeciw­ nym kierunku, jak zadziorny kogut. Mason powoli pokręcił głową. - Nie wierz w to. Na zaciśniętych ustach pojawił się cień uśmiechu. - Nie wierzę. Ale w pewnym sensie to prawda. Gdyby mnie zdobył, to za tydzień, dwa odechciałoby mu się. Onjuż taki jest. Zawsze taki był. Do samej śmierci się nie zmieni. - Tak, a ona nastąpi dobrze przed czasem, jeśli jeszcze kiedyś ze­ chce tak cię nagabywać. Nagle poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Otoczyła Masona ra­ mionami. - Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła - powiedziała, mocno go ści­ skając. - Kocham cię. Odwzajemnił uścisk, a dłoń o wielkich kłykciach przygładziła jej wło­ sy- Zakopałabyś się w kostkach lodu, ot co. - Potem, zbyt cicho, by mogła to usłyszeć, dodał: - A teraz zbieraj się, zanim krowy zdechną z pragnienia. - Jeśli Rio zadzwoni... - Dziewczyno, nie słuchasz mnie - niecierpliwie przerwał Mason. - Rio cię znajdzie. Nie potrzebuje mojej pomocy i na pewno nie po­ trzebuje, żeby prowadził go za rękę taki tchórzliwy, nadęty sukinsyn jak Turner. Hope dała za wygraną. Szybko dopiła lemoniadę i posłusznie zosta­ wiła Masona samego. Wziął szklankę i zawołał za Hope z ganku. - Fasola z wołowiną o zachodzie słońca! - I sałatka! - krzyknęła, wsiadając do zakurzonej kabiny Behemota. - W lodówce jest sałata, pomidory, szczypiorek i grzyby. - Królicze żarcie! Żądasz ode mnie, żebym ci przygotował króli... Reszta rozwścieczonych słów wtopiła się w warkot silnika Behemo­ ta. Mason, co prawda, od czasu do czasu lubił zjeść „królicze żarcie", ale przygotowanie go było czymś poniżej jego godności. 27

Ale to zrobi, przeklinając każdy świeży listek. I zrobi to z przyjem­ nością, bo lubi i świeże listki, i przeklinanie. Droga do miasteczka była długa, więc świeże warzywa stanowiły rzadkość w tym gospodarstwie. Uśmiechnięta Hope przejechała obok pastwiska, gdzie jej bydło tło­ czyło się dookoła poidła. Czarna sierść krów przyprószona była kurzem. Wzdłuż polnej drogi ciągnął się wąski rurociąg przeżarty przez piasek i słońce. Studnia, która kiedyś zaspokojała potrzeby rancza, wyschła po­ nad ćwierć wieku temu. Ojciec Hope bezustannie jąpogłębiał, aż w koń­ cu natrafił na zeskorupiałe podłoże skalne, skąd trzęsienia ziemi zabrały wodonośne warstwy skał i zakopały je pod suchym jak pieprz łupkiem. Przeklinając, wykopał kolejną studnię kilka kilometrów dalej, na odle­ głym krańcu rancza. Nowa studnia miała na imię tak samo jak Hope. To właśnie z niej doprowadzono rurociągiem wodę do domu i gospodarstwa. Inne studnie nawadniały kiedyś pobliskie pastwiska i napełniały po brzegi poidła dla koni. Ale to się skończyło. Pola wyschły, a zasilane wiatrakami pompy, które kiedyś dostarczały wodę, zostały odłączone. Teraz wody z tych studzien nie wystarczało nawet do zalewania pomp, nie mówiąc już o zaspakajeniu potrzeb czarnego Angusa, pól i napełnia­ niu porozstawianych tu i ówdzie poideł dla bydła. Studnia, którą ojciec nazwał jej imieniem, nie wyschła do końca. Ale nie mogła dostarczyć wystarczającej ilości wody dla bydła i domu. Więc Hope zamknęła hydrant prowadzący ze studni do domu, po zaniżonych cenach wyprzedała część bydła i zaczęła dowozić wodę do poideł na te­ renie rancza i dalej. Kiedy nawet to nie starczało, pozbywała się kolejnych sztuk bydła, sprzedając strzępy przyszłości, żeby przetrwać niekończące się miesiące suszy. Pastwiska i trawniki przy domu dawno wyschły, podobnie jak naj­ starsze, najgłębiej zakorzenione drzewa otaczające budynki. Hope mu­ siała zrezygnować z uprawy warzyw, bo nie była w stanie zaspokoić prag­ nienia roślin. Dowoziła wodę do domu ze studni Turnera i wlewała ją do cysterny zakopanej na podwórzu. I było jej ciągle za mało. Wkrótce spadnie deszcz, zaklinała Hope w duchu. Każda susza, nawet najbardziej długotrwała, ma swój kres. Trzeba tylko przetrwać do chwili, kiedy spadnie deszcz, a wtedy zbiorniki wod­ ne napełnią się, a poziom wód gruntowych znów się podniesie i napełni puste studnie, wyrośnie trawa, bydło się rozmnoży i będzie coraz licz­ niejsze i większe, a Dolina Słońca znów ożyje. 28

Za pieniądze zaoszczędzone z pracy modelki mogłaby przeżyć kolej­ ny rok. Przy odrobinie szczęścia nawet dłużej. Mogłaby spłacić odsetki drugiego kredytu - termin ich zapłaty mijał piętnastego stycznia. Mogła­ by uchronić ranczo przed bankructwem nawet dłużej, gdyby wykorzy­ stała pieniądze, które odkładała na wywiercenie kolejnej studni i na co­ miesięczne opłaty w gospodarstwie. Ale jeśli wyda pieniądze, które prze­ znaczyła na studnię, losy rancza będą przesądzone. Hope spoglądała smutno na jałową krainę z trudem broniącą się przed nieustannie atakującym słońcem. Duży krzak bylicy unosił w górę postrzę­ pione szare gałęzie, tworząc tajemnicze wzory na tle błękitnej misy nieba. Krainę, wspinającą się na wschód ku wzgórzom Perdidas, okrywała cieni­ sta szata jarów. Rośliny w przytłumionych odcieniach zieleni i brązu po­ krywały szerokie wachlarze aluwialne, które rozciągały się od nasady gór. Po gwałtownej burzy, kiedy strumienie wody deszczowej spływały w niżej położone zbiorniki, tworzyły się okresowe jeziora, nad którymi gromadziły się stada wędrownych ptaków, a wzdłuż miękkich linii brze­ gów czujne zwierzęta pustynne zostawiały delikatne sploty śladów. Zimą aluwialne wachlarze zieleniły się od trawy i świeżej roślinności, i skrzy­ ły się strumieniami, które wysychały przez upalne tygodnie lata. Ale teraz, zbyt często, te same jary coraz dłużej pozostawały suche. W jarach i sadzawkach, które kiedyś poiły bydło, nie rosła nawet trawa. Gospodarstwa wyczerpywały studnie aż po samo dno. A studnie wysychały. Przez otwarte okno ciężarówki wpadało pachnące żywicą, aromatycz­ ne powietrze. Hope głęboko je wdychała, pozwalając, by orzeźwił jączysty zapach ziemi. Słońce przypiekało przez przednią szybę, lecz o wiele ła­ godniej niż trzy miesiące temu. Hope zjechała z polnej drogi na trakt trochę szerszy niż dwupasmo­ wa szosa. W porze deszczów koleiny dróg rozmiękały niby kleisty wosk, a potem, na krótko, zamarzały pod wpływem chłodnych wiatrów z pół­ nocy. Ale wtedy nie miało znaczenia to, czy droga jest przejezdna. W po­ rze zimowych deszczów i lodu nie będzie musiała dowozić wody do po­ rozstawianych daleko od siebie poideł. Behemot chwiał się i kołysał na boki jak koń, który za wszelką cenę chce zawrócić do stajni. Hope szarpnęła kierownicę i trzymała jąkurczowo, aż pojazd znów zaczął się trzymać drogi. Ból ramion podpowiadał jej, że stać ją jedynie na to, żeby wyciągnąć ciężki płócienny szlauch, i pociągnąć go do suchego metalowego poidła pomiędzy tłoczącym się, przepychającym się spragnionym bydłem. A musiała to zrobić dziś przy­ najmniej jeszcze raz. 29

Jeśli nie dwa razy. Hope nie pozwoliła sobie na rozmyślanie o tym. Ciężarówka przeto­ czyła się przez wzniesienie i zbliżała się do studni imienniczki. Rio tam był. Czekał na nią.

Rozdział 4

H

ope zahamowała, wzbijając tumany kurzu i powłócząc nogami, szła do pustego poidła. Bydło wyczuło wodę w Behemocie i zaczęło się tłoczyć wokół cysterny, zagradzając dostęp do zbiornika. Rio bez słowa wskoczył na siodło i rozgonił bydło. Jego klacz pra­ cowała zręcznie, precyzyjnie, z wdziękiem, obracając się na tylnych no­ gach, odpędzając krowy od ciężarówki z właściwym dla dobrze wy­ szkolonego konia kowbojskiego posłuszeństwem. Jeździec był równie zręczny. Prowadził żwawo obracającą się klacz, balansując ciałem, aby ułatwić koniowi pracę. Jego plecy poruszały się płynnie w rytm ruchów konia. Dzięki niemu i jego rączemu koniowi Hope mogła zaparkować cię­ żarówkę tuż przy zbiorniku. Poidło było duże, wielkości przydomowego basenu kąpielowego. Siedząc w kabinie, zajrzała do zbiornika. Był pusty. Nasłuchiwała odgłosu generatora i słyszała tylko pomruk silnika Behemota. Jej serce zawahało się, a potem zamarło. Najwyraźniej generator samoczynnie się wyłączył. To znaczy, że przez pompę przepływało za mało wody. Co prawda wiatrak się obracał, ale z hydrantu wypływał stru­ mień tak cienki jak jej mały palec. Ledwie wyciekał z rury z lanego żela­ za do zbiornika; zwierzęta wysysały każdą kropelkę wilgoci. Hope patrzyła, jak wielki różowy krowi język liże wilgotny metal. Sercejej się krajało. Studnia, która stanowiła jedyne źródło wody na ranczu, już prawie wyschła. Wyczerpanie, któremu do tej pory tak usilnie starała się nie ulec, wzięło nad nią górę. Na kilka sekund zamknęła oczy i walczyła z paraliżującym lękiem. Nie mogła stracić rancza! Wzbierała w niej determinacja, wypierając lęk i rozpacz. Drzwi ka­ biny zaskrzypiały i zatrzasnęły się, kiedy zeskoczyła na ziemię tuż obok pustego zbiornika, wyminęła stłoczone bydło. 30

Przechodząc, rozejrzała się po stadzie, automatycznie, wprawnym okiem sprawdzając jego kondycję. Herefordy były chude i kościste. Zbyt chude. Zbyt kościste. Powinny być gładkie i spokojne jak bydło Turnera. Ale jej bydło musiało wędrować wiele mil w poszukiwaniu paszy, a po­ tem wracać na ranczo do poidła. Z każdym dniem krowy musiały iść co­ raz dalej, żeby zaspokoić głód, a potem przebyć coraz dłuższą drogę po­ wrotną, żeby zaspokoić pragnienie. Uklękła pod metalowym brzuchem Behemota i przystąpiła do pracy. Klęła po cichu, usiłując przykręcić lekko wykrzywioną, zdecydowanie zardzewiałą złączkę do zaworu. Ręce jej drżały, a ramiona chwytał skurcz, ostrzegając, że ciało znajduje się u kresu sił. Wyczuła za plecami lekkie poruszenie. Potem zobaczyła u swego boku Ria. Wyjął szlauch z jej zmęczonych rąk. Z wdzięcznością opuściła ra­ miona i patrzyła, jak mężczyzna zmaga się z upartą złączką. - Jeden gwint jest wykrzywiony - powiedziała, kiedy usiłował dojść, w jaki sposób przykręcony jest wąż. - Wiem, jak go nakierować na wła­ ściwy tor. Jeśli mi potrzymasz ten szlauch, to resztę już zrobię. Zanim dokończyła zdanie, przesunął wąż tak, że jego mosiężne złą­ cze było już tuż przy ciemnej paszczy zaworu. Wyciągnęła ręce ponad jego ramionami, żeby połączyć gwinty w zaworze i szlauchu. Było to znacznie prostsze dzięki temu, że ciężar mokrego węża nie osuwał meta­ lowej końcówki w dół. Po kilku nieudanych próbach udało jej się na tyle przykręcić wąż, żeby nie trzeba było przytrzymywać mosiężnych elemen­ tów jedną ręką i obracać drugą. Głęboko wciągnęła powietrze, zbierając siły do ciężkiego zadania za­ ciśnięcia upartej złączki tak, żeby od razu nie odpadła pod nagłym napo­ rem wody. Rio poczuł, że pierś Hope otarła się o jego ramię. Kiedy spojrzał na dziewczynę stwierdził, iż nie zdawała sobie sprawy, że ich ciała się ze­ tknęły. Zmęczona i przestraszona, całą uwagę skupiła na upartej złączce. Zauważył ślady potu na jej twarzy, drobinki kurzu, intensywny rumie­ niec i jedwabiście gładką skórę. Spod kapelusza Hope wysunęły się pa­ semka włosów i falowały na jej twarzy jak ciemne płomyki. W piwnych oczach już nie dostrzegł zieleni, którą było widać w piekącym słońcu, kie­ dy spotkali się przy studni Turnera. Teraz jej oczy były ciemne, zbyt ciem­ ne, podobnie jak jej usta były zbyt blade na tle zarumienionych policzków. Rio zastanawiał się, ile razy pokonała drogę od studni Turnera do własnej wysuszonej ziemi i spragnionego bydła. Musiała być bardzo zmę­ czona. Delikatnie nakrył jej ręce swoimi. Odsunął jej palce od złączki i sam zabrał się do zaciskania metalowych elementów. 31

Zaskoczyło go, jak trudno jest je utrzymać pod odpowiednim kątem, żeby gwinty delikatnie się obracały, i jednocześnie podtrzymywać wąż, który ciąży ku ziemi. Aż się skrzywił, kiedy pomyślał, że Hope codzien­ nie musi podejmować taki wysiłek. Gdzie, u licha, jest Mason? - pomyślał, To nie jest praca dla kobiety. Jak długo już Hope przywozi tę wodę sama? - Dzięki. To powinno wystarczyć - powiedziała, wyłażąc spod cy­ sterny. - Pójdę po klucz. Wróciła bardzo szybko. W ręku miała duży klucz francuski. Rio wziął narzędzie z jej ręki. Poniósł je z taką łatwością, że mu pozazdrościła. Patrzyła, jak bladoniebieska koszula rytmicznie napina się na jego ra­ mionach. Zaciskał złączkę płynnymi, zdecydowanymi ruchami. Czekała na właściwy moment, a potem zaczęła rozciągać szlauch, aby za chwilę mogła przez niego popłynąć woda. - Usiądź - powiedział. - Ja się tym zajmę. Jej ramiona podjęły decyzję wcześniej niż głowa. Opadły bezwładnie. Westchnęła i usiadła, opierając głowę o metalowe wybrzuszenie cysterny. W ciszy obserwowała opalonego pustynnym słońcem mężczyznę, który kuc­ nął tak blisko niej, że dżinsy i koszule obojga prawie stapiały się ze sobą. - Dzięki - powiedziała, masując zmęczone ramiona. - Nie wiem, jak ci się odwdzięczę. Rio powoli pokręcił głową. Przypomniał sobie, jak wyginała się w łuk ku niebu, a jej dłonie obsypywały jej piękne kształty płynnymi diamenta­ mi. Tego obrazu nie mógł wymazać z pamięci. Była tak olśniewająca i nieoczekiwana jak tęcza na pustyni. I podobnie jak tęcza dawała radość, nie prosząc o nic w zamian. - Nie - powiedział cicho. - Nic nie jesteś mi winna. Zwróciła ku niemu twarz, ale nie odwzajemnił spojrzenia. Całą uwa­ gę skupił na pracy. Kiedy wreszcie skończył, wyślizgnął się spod cięża­ rówki i oparł klucz o koło. Bez słowa zaczął ciągnąć ciężki, sztywny wąż do zbiornika na wodę, wokół którego przeraźliwie rycząc, tłoczyły kro­ wy. Choć bardzo się starały, nie mogły do końca wcisnąć się pomiędzy ciężarówkę i poidło, a Riowi i Hope nie groziło stratowanie, bo schro­ nieniem dla nich był wielki brzuch Behemota. Rio starał się przekrzyczeć bydło. - Gotowe! Hope nie odpowiadała, wąż wciąż się nie napinał, więc Rio zerknął przez ramię. Stała oparta o zakurzoną ciężarówkę, z zamkniętymi ocza­ mi, chłonąc chwilę wytchnienia, jak suchy piach chłonie wodę. Wyda­ wała się taka krucha na tle masywnej cysterny.

- Hope? Otworzyła oczy i uśmiechnęła się do niego. Mimo zmęczenia z wdzię­ kiem podniosła ciężki klucz, przymocowała go do zaworu i napierając całym ciałem, dokładnie go przekręciła. Woda wybrzuszyła szlauch i znad krawędzi zbiornika lała się do środ­ ka, z hukiem bębniąc o blaszane dno. Krowy ryczały i tłoczyły się coraz bliżej, napierając nawet na potężną ciężarówkę. Kiedy Rio się upewnił, że wąż nie wyskoczy ze zbiornika i woda nie rozchlapie się dookoła, wślizgnął się pod pojazd i usiadł przy Hope. - Narwane diabełki - powiedział, wpatrując się w las zakurzonych nóg tłoczący się dookoła cysterny. - Piękne diabełki. - Hope uśmiechała się, dumna ze swojego bydła. Po jakimś czasie zwierzęta, które jako pierwsze zaspokoiły pragnie­ nie, pozwoliły się odepchnąć na bok przez spragnionych współtowarzy­ szy. Te sztuki, którym udało się napić wcześniej, podczas pierwszej do­ stawy wody, czekały na obrzeżach stada albo pasły się skryte w wielkich krzewach bylicy i pod małymi sosnami, z rzadka porastającymi łagodnie pofałdowany teren. Te, które dziś sobie skubią liście, jutro będą najgorliwiej tłoczyć się przy wodopoju, przepychając się i ryczeniem domagając pierwszego porannego łyka. Hope nie starała się przekrzyczeć krów. Na pół przepraszająco uś­ miechnęła się do Ria i położyła się na plecach w kurzu, podkładając ka­ pelusz pod głowę. Przyjemnie było rozluźnić mięśnie, obolałe od co­ dziennych obowiązków. To była wyczekiwana chwila; najtrudniejszą część transportu wody miała już za sobą i pozostało tylko odłączyć szlauch, zwinąć go i odpro­ wadzić Behemota do domu. Czasami przed odjazdem zdarzało jej się rozebrać i wskoczyć do olbrzymiego zbiornika. Przez jakiś czas spokoj­ nie w nim brodziła, potem opierała ramiona o metalową krawędź i uno­ siła się na wodzie, przyglądając się gwiazdom kwitnącym na granatowej, tafli późnowieczornego nieba. Rio uśmiechał się dziwnie, patrząc na Hope, która leżała przy nim, nic sobie nie robiąc z jego bliskości. Nie wiedział, czy jest zbyt zmęczo­ na na kokieterię lub próby flirtowania typowe dla kobiet, które wcześniej znał, czy może po prostu nie widzi w nim mężczyzny, bo nie jest biały. Ale przypomniał sobie, że kilka razy zwróciła twarz w jego stronę. Zauważył, że mu się przyglądała z kobiecą aprobatą w oczach. Była wy­ cieńczona, nie udawała świętoszki. Kusiło go, żeby rozciągnąć się obok niej, pod osłoną opasłej cyster­ ny, żeby wraz z nią wypoczywać. Jego dzień zaczął się na długo przed 3 - Piękna mar2ycie!ka

33

świtem, kiedy złapał Szarówkę, osiodłał ją i zgromadził stado narowistych rasowych koni Turnera. Te konie były zgrabne jak baleriny i po­ dobnie jak one nieużyteczne w zaganianiu bydła. Rio tak naprawdę wolał konie kowbojskie. Były muskularne, szyb­ kie, doskonale przystosowane do pracy z bydłem i wiedziały, jak się ob­ chodzić z krowami. Zanim Rio dokończy dzieła, John Turner będzie miał kilka najlepszych koni do poganiania bydła w Newadzie. A potem Turner zniszczy swoje kowbojskie konie, usiłując wygrać błyszczące sprzączki na rodeo. Ten człowiek nie miał żadnego wyczucia w obchodzeniu się z końmi, podobnie j ak nie potrafił obchodzić się z ludź­ mi, których zatrudniał, z kobietami czy samą ziemią. Brał, nie dając nic w zamian. Nawet nie wiedział, że powinien coś dać. Rio oparł głowę o zakurzone koło i podkurczył nogi, aby rozpędzone krowy nie podeptały mu stóp. Nie chciał zasnąć. Wolał napawać się spo­ kojem tej chwili, tym, że krowy zaspokajają pragnienie, kobietą spoczy­ wającą zaledwie kilkanaście centymetrów od jego uda i wspomnieniem, kiedy jej piersi otarły się o jego ramię. Zaklął w duchu i nazwał siebie głupcem za to, że śmiał choćby spoj­ rzeć na Hope. To nie jest kobieta na jedną noc. Więc przestań myśleć o tym, jak wyglądała na tle nieba, kiedy bluzka opinała dokładnie takie kształty, jakie chciałbyś widzieć! Nawet gdyby do ciebie przyszła, to tylko byś ją zranił. Czy tego chcesz? Czy chcesz jej podać pomocną dłoń, a potem zaciągnąć ją do łóżka, jak­ by była kolejną zdobyczą sobotniej nocy? Do licha, przestałeś tak traktować kobiety, zanim dorosłeś do picia alkoholu. Mimo zachłannej męskiej żądzy nie uczynił najmniejszego ruchu w kierunku Hope. Ani słowa. Ani gestu. Nawet wygłodniałego spojrzenia. Nie miał wątpliwości, że ona tak po prostu nie prześpi się z żadnym męż­ czyzną. Wiedział też, że on sam nie odda całego siebie żadnej kobiecie. Nie zwiąże się z żadną, cokolwiek by to miało znaczyć. Przez trzydzieści trzy lata życia przynajmniej tego nauczył się o sobie. Wiedział też, że Brat Wiatru to nie tylko indiańskie imię. To jego los, który w końcu zaakceptował. Przez całe życie szukał czegoś trwalszego, niż bezustanna tułaczka po krainach Dzikiego Zachodu. Nie znalazł żadnego miejsca, żadnej osoby, która byłaby w stanie go zatrzymać, kiedy jego brat wiatr go wołał, szep­ cząc o tajemniczych źródłach i zacienionych kanionach, których nie do­ tknęła stopa ludzka. 34

Rio zdawał sobie również sprawę z tego, że chociaż był biały i do szesnastego roku życia wychowywał się i kształcił jak biały, białe kobie­ ty nie chciały się z nim wiązać. Niepokoiło je jego umiłowanie samotno­ ści i refleksyjna, samotna natura. W większości przypadków również białe kobiety nie chciały mieć dzieci mniej białych niż one same. Naprawdę nie miał im tego za złe. Po tym, co przeszedł, mógłby na­ pisać książkę o tym, jak to jest nie być ani białym, ani Indianinem. Jak to jest nic dla nikogo nie znaczyć i być najwyżej kulą u nogi. Rio nasunął kapelusz na oczy, odcinając się od widoku odsłoniętego ciała Hope, które było w zasięgu jego spragnionych dłoni. Opanował po­ żądanie dzięki tej żelaznej dyscyplinie, która pozwalała mu hamować rozszalały temperament, kiedy w szkole dokuczały mu białe dzieciaki, nazywając go odmieńcem i podrzutkiem. Zajadle walczył ze swoimi prześladowcami, ale nie zabił żadnego z nich. A mógł to zrobić. Nawet wtedy. Również dzięki temu stał się prawdziwym mężczyzną. Z tym też się pogodził. Brat Wiatru. Bydło tłoczyło się i przepychało, wzbijając tuman kurzu tak, że po­ wietrze zaiskrzyło kolorem miedzi. Behemot pozbywał się wody, która z chłodnym poszumem wpadała do zbiornika. Zapach bydła, wody i ku­ rzu zlewał się z aromatem światła słonecznego, sosen i bylicy. Ta mieszanka woni działała na Hope kojąco. Westchnęła i jeszcze bardziej się rozluźniła. Zmęczenie dawało znać o sobie falami, wirowało jej w głowie. Uświadomiła sobie, że właśnie zasypia z obcym mężczy­ zną leżącym tak blisko, że wyczuwała każde drgnienie jego ciała, kiedy oddychał. A jednak się nie bała. Odkąd skończyła osiemnaście lat, nauczyła się sporo o ludziach, a o mężczyznach w szczególności. Rio nie sprawiał wra­ żenia mężczyzny rzucającego się na pierwszą napotkaną kobietę, którą uzna za samotną i bezbronną. Patrzył na nią ze skrywanym męskim po­ dziwem, ale w żaden sposób się do niej nie przystawiał. Nawet gdyby nie była pewna własnego osądu, zaufałaby instynktowi Masona Gravesa. Każdy człowiek mógłby być dumny z syna, który nie wykorzystuje słabszych od siebie. W tej chwili Hope żałowała tylko, że nie zna Ria na tyle, żeby oprzeć głowę na jego ramieniu, a nie na suchej ziemi. Na myśl, że mogłaby to zrobić, uśmiechnęła się lekko. Nadal się uśmiechała, kiedy już na dobre zapadła w sen. 35

Przez długi czas Rio wpatrywał się w Hope, wciąż powtarzając so­ bie, z jakich to powodów on nie pasuje do niej, a ona do niego. Potem podniósł jej głowę z twardej ziemi i oparł ją na swoim ramieniu. Drgnęła lekko, ale się nie odsunęła. Przeciwnie, przysunęła się jesz­ cze bliżej, westchnęła i oparła się o niego, z takim zaufaniem, że miał ochotę nią potrząsnąć, obudzić ją i powiedzieć, że oboje zachowują się jak idioci. Leżał jednak bez ruchu, starając się nie myśleć. Był odurzony deli­ katną, słodko-gorzką przyjemnością trzymania w ramionach kobiety, która ufała mu bardziej niż on sam sobie.

Rozdział 5

S

łońce kołysało się w purpurowej poświacie na czarnym hamaku od ległego grzbietu górskiego. Długie cienie, ciemne zwiastuny nocy, docierały już pod cysternę. Ponad połowa zbiornika była już pełna. Jego kryształowa zawartość odbijała ostatnie płonące światło dnia. Obok ciężarówki niebyło już ani jednej krowy. Herefordy napiły się do woli i pasły się na zrytej kopytami ziemi. Na tle pobliskich, prawie czarnych płomieni karłowatych sosen zwierzęta wyglądały jak rzeźbione posągi z granitu . Szara klacz drzemała na stojąco tuż przy kępie krzewów bylicy, które w nasyconym świetle połyskiwały bladym srebrem. Rio lubił wodze z po­ jedynczej linki, które luźno zwisały wokół jej szyi, umożliwiając swobo­ dę ruchów. Nie potrzebowała żadnych karbów, bo w dyscyplinie utrzy­ mywały ją niewidzialne pęta treningu i oddanie człowiekowi cicho leżą­ cemu pod starą ciężarówką. Rio podniósł wzrok znad policzka Hope i patrzył spod gęstych, czar­ nych rzęs na krajobraz dzikiej ziemi przemieniony dzięki zachodowi słoń­ ca. Przeżył to już wiele razy, wiele takich dni, które bezpowrotnie przemie­ nił zapadający zmierzch pachnący chłodem wiatr, spadający z obfitujących w wodę wzgórz. Ale jeszcze nigdy nie przeżył takiego zachodu słońca. Aż do tego dnia był sam na sam z tą ziemią, a teraz w jego ramionach leżała kobieta, leżała tak cicho jak promienie słońca w szczelinie skalnej. Trzymać tak Hope na ramieniu to niezwykłe uczucie, przyjemność przeplatająca się z niepokojem, jak gdyby nielegalnie przekroczył grani36

cę intrygującej, zakazanej ziemi. Zastanawiał się, czyjego babcia, Szwed­ ka, czuła się tak samo, kiedy leżała ze swoim indiańskim kochankiem, szamanem Zuni. Jego istnienie samo w sobie stanowiło afront dla chrze­ ścijaństwa, które przybyło, by nawracać grzesznych Indian. Klacz prychnęła i tupnęła przednim kopytem, odpędzając natrętną muchę. To był jedyny odgłos, jaki słyszał Rio. Nawet wiatr milczał. Chłodne aksamitne cienie były coraz dłuższe. Wiedział, że już czas najwyższy zbudzić dziewczynę śpiącą w jego ramionach. Powinien był to zrobić przynajmniej godzinę temu, kiedy ostatnie krople wody spłynę­ ły z węża do zbiornika. Delikatnie przeniósł głowę Hope z powrotem na jej kapelusz. Wyda­ ła z siebie pomruk protestu. Musnął ustami jej włosy, wdychając zapach tej krainy, kobiety i ziemi, a potem znów oparł się o zakurzone koło, już jej nie dotykając. - Hope - powiedział cicho. Nawet nie drgnęła. Jego dłoń spoczęła na jej ramieniu, pogłaskał je i poczuł kobiece cie­ pło pod wyblakłą, zakurzoną bawełną. Przez moment walczył z pokusą wsunięcia palców pod zapięcie kołnierzyka tak nieodpartą, że aż zadrżał. Chciał dotknąć słodkich krągłości jej piersi, potem pieścić je ustami, ro­ zebrać ją i posiąść - tu i teraz, pod granatowym pledem nocy, mieniącym się tysiącem odcieni zmroku. - Hope - wyszeptał z trudem. Obudziła się gorączkowo, zdezorientowana. Przytrzymał ją za ramię, żeby nie usiadła, zanim do końca się nie zbudzi. Jego dłoń powstrzymała jąprzed uderzeniem głową o metalowy brzuch Behemota. Otworzyła oczy. Miały kolor ciemnego bursztynu, kolor tak przejrzy­ sty jak sam wieczór. Przez chwilę czuła się zakłopotana, potem uśmiech­ nęła się lekko, kiedy dotarło do niej, że właśnie zapadła w sen przy naj­ bardziej intrygującym mężczyźnie, jakiego spotkała w życiu. - Czy przez to, że chrapałam, nie mogłeś zasnąć? - spytała żartem. Uśmiech przemienił jego twarz, jak księżyc zmienia oblicze nocy. Ostre rysy złagodniały, a twarz, która wcześniej wydawała się surowa, teraz emanowała tylko pewnością. - Przykro mi, że muszę cię rozczarować - odrzekł - ale nie chrapa­ łaś ani przez chwilę. - Cóż, miałeś więc wyjątkowe szczęście - powiedziała, rozkosznie się przeciągając. - Boże, nie wiedziałam, że ziemia może być takim mięk­ kim materacem. 37

- Miałem - powiedział, komentując jej pierwsze stwierdzenie. - Nie jest - dodał, odpowiadając na drugą uwagę. Zamrugała i pokręciła głową. Zanim zdążyła poprosić o wyjaśnienie, Rio wstał i podszedł do konia, Podprowadził klacz do zbiornika i pa­ trzył, jak zanurza pysk w czystej wodzie. Po kilku chwilach Hope wstała, otrzepała z kurzu dżinsy i podeszła do Ria. Wiele by dała za to, żeby móc zerwać z siebie ubranie i chociaż przez kilka chwil poleżeć w chłodnej wodzie. Cicho westchnęła i odwró­ ciła głowę od kuszącego płynnego kryształu. - Jedyną wodą, jaką ten zbiornik kiedykolwiek zobaczy, będzie woda Turnera - zauważył Rio, patrząc, na pijącą klacz. Odwrócił się szybko i jesz­ cze zdążył dostrzec rozpacz na twarzy Hope. Jego słowa ugodziły ją w sa­ mo serce. - Jeśli chcesz, żebym wiercił tutaj, to muszę cię rozczarować. To by była tylko strata mojego czasu, twoich pieniędzy i twoich krów. Hope po cichu liczyła kręgi rozchodzące się na wodzie, kiedy klacz piła. Nie chodziło o to, że Rio mówił nieprawdę, ani nawet o to, że nie spodziewała się tego usłyszeć. Ale o to, że te słowa były tak boleśnie rozstrzygające. To był kres jej marzeń, wypowiedziany spokojnym, pewnym głosem obcego człowieka. Chciała zaprotestować, spytać Ria, jak może być tego aż tak pewien, ale powstrzymała się. W głębi duszy wierzyła mu. Wyczuwała, iż zna tę ziemię tak, że ona nawet nie potrafiłaby tego opisać ani w pełni zrozu­ mieć. Musiała mu uwierzyć na słowo, tak samo jak wierzyła w to, że rano wstanie słońce, a wieczorem na niebie rozbłysną gwiazdy. Hope walczyła z niepotrzebnymi łzami, które cisnęły się jej do oczu. Czuła się bezbronna, jeszcze do końca się nie zbudziła - ani spała, ani czuwała, jakby utkwiła pomiędzy końcem snu i początkiem niechciane­ go przebudzenia. Miała dość pieniędzy, żeby pogłębić studnię, swoją imienniczkę. Ale nie miała środków, żeby odnaleźć i wywiercić całkiem nową, prawdopo­ dobnie o wiele głębszą. Nie uświadamiała sobie, jak bardzo liczyła na to, że będzie w stanie przywrócić do życia studnię Hope. Aż do tej chwili, kiedy w końcu w pełni przyjęła do wiadomości, że studnia obumarła. Była zrozpaczona. - Hope... - Już dobrze - powiedziała ze ściśniętym gardłem. Wiedziała, że Rio nie chciał jej zranić. - Rozumiem. Zastanawiał się, czy naprawdę dobrze go zrozumiała. W duchu prze­ klął siebie za bezduszny opis jej studni. Jednak dopóki ona będzie się 38

trzymać nierealnych marzeń, on nie będzie w stanie przekonać jej do tego, które ma przynajmniej nikłą szansę urzeczywistnienia. A właśnie o to go prosiła. O nikłą szansę. - Miałam nadzieję, że jeśli powiercę głębiej i przedrę się przez pod­ łoże skalne, to dobrnę do wody artezyjskiej - powiedziała nieśmiało. Jesteś pewien? Jak możesz być tego taki pewny? - Tak. Jestem pewien. Rio w milczeniu wpatrywał się w nią oczami tak głębokimi i przej­ rzystymi jak woda, którą miała nadzieję odnaleźć. Był pewien. Ale nie potrafił słowami uzasadnić Hope swojej pewności. Była to mieszanka intuicji, nabytej wiedzy i lat pracy na suchych terenach. - Cóż - powiedziała głosem spokojnym, choć dziwnie chropawym - dzięki za szczerość. Mogłeś zmarnować moje pieniądze na wiercenie i sobie pójść. - Czy właśnie to o mnie słyszałaś? - Jego głos był odległy, obcy. Pokręciła głową tak, że burza ciemnych loków zalśniła w ostatnich światłach zmierzchu. - Nie. Nawet, gdybym słyszała coś takiego - dodała, patrząc mu pro­ sto w oczy. - N i e uwierzyłabym w to po spotkaniu z tobą. Nie jesteś kłam­ cą, ani złodziejem. Przez dłuższą chwilę patrzyli na siebie. Ona ufała, że on jej nie oszu­ ka. On ufał, że ona mu uwierzy na słowo, nie żądając dowodu. - Jeśli na twojej ziemi jest woda, znajdę j ą - powiedział Rio, tak cicho i pewnie, jak wtedy, kiedy oświadczył, że studnia zwana Hope jest martwa. Uśmiechnęła się smutno. - O ile woda, której szukasz, znajduje się niedaleko wierzchniej war­ stwy gruntu, mogę sobie pozwolić na to, by po nią sięgnąć. - Najpierw muszę ją odnaleźć. Potem będziemy się martwić o drą­ żenie studni. Dopóki nie skończę trenować koni Turnera, będę tu praco­ wał po nocach i w weekendy. Potem rozpocznę pełen etat. - Nie stać mnie na... - Moją zapłatą będzie nocleg i wyżywienie dla mnie i dla mojej kla­ czy - uciął, wiedząc, co chce powiedzieć. - To za mało. - Czy masz w szopie jakiś stary sprzęt do wiercenia? - spytał. - Z czasów drążenia pierwszej studni. Dlaczego pytasz? - Zaoszczędzimy na wszystkim, na czym tylko się da. Mam trochę własnego sprzętu. Razem skompletujemy sprzęt wiertniczy, który nie bę­ dzie nas kosztował zbyt wiele. Największy wydatek to rura, cement i pa­ liwo. 39

- I twoje wynagrodzenie - oświadczyła stanowczo. - To nie fair, że pracujesz za nocleg i wyżywienie. Jego uśmiech na krótko zabłysnął w gasnącym świetle dnia. Teraz jego oczy wydawały się jeszcze ciemniejsze, tajemnicze jak zmierzch rozpościerający się nad tą krainą. - To nie fair, że musisz pracować za trzech mężczyzn tylko po to, żeby ocalić swoje ranczo. Wzruszyła ramionami. Nic nie mogła na to poradzić, więc nie było sensu narzekać. - Zamierzasz pracować, dopóki nie spadnie deszcz? Czy nie mam racji? - spytał półżartem. - Niczym się nie różnię od reszty śmiertelników - oświadczyła rze­ czowo. - Robię, co mogę, dopóki jeszcze mogę coś zrobić, i cała moja nadzieja w tym, że to wystarczy. Rio pomyślał o znanych mu kobietach i mężczyznach, którzy praco­ wali tak mało, jak tylko mogli, skracając sobie czas pracy, nieustannie zrzędząc na pecha, na złych ludzi i niesprawiedliwość losu, który nie dał im wszystkiego, czego kiedykolwiek sobie zażyczyli. Właśnie takich lu­ dzi unikał. Inni - tacy jak Hope, którzy pracowali, wypruwając z siebie flaki, nie żądając zapłaty i nie jęcząc, kiedy nie wszystko szło po ich myśli przyciągali Ria do siebie tak nieuchronnie, jak spragniona ziemia przy­ ciąga deszcz. Takim ludziom pomagał, przez jakiś czas marzył wraz z nimi, dając im to, co mógł dać, w zamian biorąc tylko tyle, na ile ich było stać. Kiedy marzenia się zmieniały lub spełniały, szedł dalej, podobnie jak jego brat wiatr, rozmawiając tylko z ciszą ziemi, szukając czegoś, czego nie potrafił nazwać ani on, ani wiatr. - Pomogę ci - powiedział cicho. -1 cała moja nadzieja w tym, że to wystarczy. - Ale nie stać mnie... - zaczęła. - Nie chcę pieniędzy. Jeśli doprowadzę do wykopania studni, zosta­ wię dziesięć klaczy, żeby je zapłodnił Jeździec Burzy. Będziesz trakto­ wać klacze i źrebięta jak swoje własne, ani lepiej, ani gorzej. Od czasu do czasu będę przyjeżdżać do Doliny Słońca, zabierać te konie, które zechcę, i pozostawiać klacze, żeby je zapłodnił twój najlepszy ogier. Dopóty, dopóki będzie płynąć woda w tej mojej studni. Chciała coś powiedzieć, ale położył palec na jej ustach. W tym doty­ ku było coś zmysłowego i coś jeszcze, coś nieokreślonego. Serce jej za­ marło, a potem zaczęło bić mocniej. 40

- Dobrze się zastanów, zanim odpowiesz, Hope. Ani jedna z moich studzien nigdy nie wyschła. Uniósł rękę, uwalniając jej usta. Zamknęła oczy, ale wciąż widziała Ria, jego opaloną skórę i oczy głębokie i przejrzyste jak ten wieczór. Echo jego aksamitnego głosu nio­ sło się jak pieszczota po jej skórze, poruszając ją głębiej niż cokolwiek kiedykolwiek, nawet w marzeniach. - Tak - odpowiedziała głosem równie spokojnym, jak jego spojrze­ nie. - Dziesięć klaczy. Jeździec Burzy. - Potem spojrzała mu prosto w oczy. -1 więcej, jeśli zechcesz. Konie, bydło, co tylko sobie zażyczysz. Patrzył na jej twarz, czuł, że mówi od serca, że wierzy w niego, i od­ czuwał zarówno satysfakcję, jak i niepokój. Odebrał jej jedno marzenie, dając w zamian inne: niekończącą się wodę wskrzeszającą ginące ran­ czo. - Musisz pamiętać, że bywa i tak, że nie można znaleźć wody ni­ gdzie i nikt nie jest w stanie jej znaleźć. - Mówił głosem spokojnym i szorstkim. Uśmiechnęła się sennie. - Tak, wiem. Ale i tak zaopiekuję się twoimi klaczami i źrebiętami, dopóki będę właścicielką Doliny Słońca. - Jeśli nie będzie studni, nie będzie zapłaty. - Twoje klacze zostaną zapłodnione-oświadczyła stanowczo. -Przy­ wieź je, kiedy zechcesz. - Uśmiechnęła się i dodała: — Jeździec Burzy będzie ci za to wdzięczny. Przez cały ten rok musiałam wykorzystywać te klacze, które mi jeszcze zostały, raczej do pracy niż do rozmnażania. W zapadającym zmierzchu błysnął uśmiech Ria. Wyciągnął rękę. Uścisnęła ją bez wahania, pozwalając, by przeniknęło ją jego ciepło, jak ostatnie purpurowe promienie słońca wsiąkające w wieczorne niebo. Jego dotyk był ciepłą, namacalną rzeczywistością, która nadawała sens wszyst­ kim jej marzeniom. - Takdługojakztej studni będzie płynąć woda-powiedziała i uścis­ nęła jego dłoń. Rio poczuł, jak echo jej słów przenika go niby dziki wiatr porywają­ cy wszystko, czego dotknie. Chciał powiedzieć Hope, żeby mu tak bar­ dzo nie ufała, tak głęboko mu nie wierzyła. Ale tak naprawdę nie to chciał powiedzieć. Mogła mu zaufać co do marzenia o wodzie. Co innego jej serce, które zaczęło bić mocniej pod wpływem jego dotyku. A ona nawet nie była tego świadoma. Widział to tak jasno, jak jasno widział jej odwagę i determinację. Pracowała do ostatniego tchu, by 41

uratować bydło i ranczo przed suszą. Myślała, źe to właśnie nowe ma­ rzenie ożywia jej krwiobieg i pobudza serce. Wiedział, że nie o to chodzi, nie tylko o to. Ten sam zmysłowy głód rozgrzewał i jemu krew w żyłach. Już nie mógł się cofnąć. Jej marzenie było tak porywające jak ona sama. Właśnie dlatego chciał - musiał! - jej pomóc. Już dawno temu przestał marzyć. Pustka, która nadeszła wraz z kresem marzeń, była tak bezdenna, że nawet wiatr nie był w stanie jej wypełnić. - Kiedy możesz zacząć? - spytała Hope. Dziwnie zabrakło jej tchu, jakby była zawieszona pomiędzy męskim ciepłem Ria i tkliwością pus­ tynnego zmierzchu. - Już zacząłem. - Już? A co zrobiłeś? - Obejrzałem wszystkie twoje studnie. - Ooh... -Zabrakłojej słów. Rio również milczał. Nie trzeba było już nic mówić. Wszystkie stud­ nie Doliny Słońca obumarły. Wzięła głęboki oddech. - Rozumiem. Skoro już zacząłeś pracować, najwyższy czas spełnić obietnicę, że zapewnię ci wyżywienie i nocleg. Zanim wrócimy, Mason zdąży przygotować kolację. Nic specjalnego. Wołowina, fasola, chleb i sałatka. Rio uniósł ciemne brwi. - Sałatka? - Tylko mi nie mów -jęknęła Hope - że jesteś z tych kowbojów, co to nie znoszą żarcia dla królików! Łagodny śmiech otulił jąjak pieszczota, podobnie jak jego głos, kie­ dy w końcu odpowiedział. - Nie ma sprawy. Miewam czasem ochotę na świeże warzywa. - To dobrze. - Przypuścimy zmasowany szturm na Masona, domagając się swo­ ich króliczych praw! Wciąż się uśmiechając, Rio wyciągnął szlauch ze zbiornika i zaczął zwijać wokół haka przytwierdzonego w tyle cysterny. Zanim wąż został zwinięty, oboje byli mokrzy i ubłoceni. - Jak chcesz, to możesz na chwilę zanurzyć się w zbiorniku przed jazdą na kolację - powiedziała, wycierając dłonie o dżinsy. - Zwykle tak robię. To ciekawsze niż kąpiel w miednicy Uśmiechnął się leciutko. - Czy to mniej więcej kąpiel w wiadrze wody? 42

- O nie. To już byłby luksus. Wiadra są większe niż nasza miedni­ ca. Jak nie znajdę czasu pomiędzy jednym transportem wody a drugim, nie będzie w domu ani grama wody więcej. Gąbka i miednica z wodą. Ale - dodała, posyłając mu nikły uśmiech - gąbka jest najwyższej ja­ kości. Rio odwzajemnił uśmiech, choć miał ochotę raczej zakląć. Najwy­ raźniej Hope nie była w stanie jednocześnie zapewnić wody i do domu, i dla bydła. Nie starczało godzin doby ani sił, by zrobić wszystko, co było do zrobienia. Znów zastanowił się, co się stało z Masonem. To było do niego nie­ podobne, żeby pozwolić kobiecie zapracowywać się na śmierć. Klacz nagle uniosła głowę i podbiegła do niego. Przytrzymał lejce i spojrzał na Hope. - Daj jej kilka sekund, żeby się przyzwyczaiła do twojej lżejszej wagi - poradził. - To najlepszy koń do jazdy nocą, jakiego kiedykolwiek do­ siadłaś. - Ale... - zaczęła. - Ja pojadę ciężarówką- ciągnął Rio, nie dopuszczając jej do głosu. - Nie czekaj na mnie z kolacją. To trochę potrwa. Palce Hope odruchowo zacisnęły się na wodzach, które jej wręczył. Zawahała się i postanowiła nie pytać o sprawy oczywiste - dokąd pojedzie i co będzie robił. Albo mu ufała, albo nie. W każdym razie nie należała do pracodawców, którzy muszą przez cały czas mieć najemców na oku. - Wsteczny bieg jest naprawdę felerny - powiedziała. - Unikaj go, jak tylko możesz. Ajeśli ci się to nie uda, to życzę szczęścia. Cholernie dużo czasu stracisz na ponowną zmianę biegu. Raz musiałam jechać do domu szesnaście kilometrów na wstecznym, żeby Mason mógł dokonać cudu ze skrzynią biegów. Rio uśmiechnął się, kiedy to sobie wyobraził. - Kluczyki są w stacyjce - mówiła dalej. - Nie ufaj miernikowi pali­ wa. Zawsze wskazuje, że bak jest do połowy wypełniony. Jak przeje­ dziesz ponad osiemdziesiąt kilometrów, wpadnij do domu. Paliwo do diesla jest w tej niebieskiej beczce po prawej od strony stajni. Benzyna w czerwonym zbiorniku. Rio skinął głową i ruszył w stronę ciężarówki. Nagle odwrócił się. Miał dziwną minę. - Zawsze tak ufasz obcym? - Nie - odparła spokojnie. Spojrzała na niego, ale tam, gdzie były oczy Ria, nie dojrzała już nic prócz jaśniejszych plamek. - W ogóle nie 43

ufam obcym. - Obdarowała go wymuszonym uśmiechem. - Jak również nie sypiam z nimi pod ciężarówkami. A ty, Rio? Pozwalasz obcym od­ jeżdżać na twoim koniu? - Nigdy. To cicho wypowiedziane słowo powiedziało Hope więcej, niż ocze­ kiwała, żartem zadając pytanie. Nikt prócz Ria nigdy nie dosiadał tej gorącokrwistej klaczy. Zanim zdobyła się na odpowiedź, podszedł do niej, splótł dłonie w sio­ dełko i podsadził ją na Szarówkę. Przez chwilę klacz niespokojnie drża­ ła, potem wygięła szyję do tyłu i obwąchała ubłocony but nieoczekiwa­ nie lekkiego jeźdźca. Hope mruknęła, uspokajając konia, i pogłaskała jej ciepłą, bladoszarą szyję. Poczuwszy delikatny ucisk wodzy, klacz podniosła uszy i ocho­ czo ruszyła w zapadający mrok. - Do zobaczenia w domu - krzyknęła Hope. Dopiero po chwili słowa te dotarły do mężczyzny, który stał nieru­ chomo wpatrzony w Hope, dopóki jej sylwetka nie wtopiła się w mrok.

Rozdział 6

Z

anim Hope dotarła do obejścia, miała już na sobie kurtkę, którą Rio trzymał za siodłem. Choć była tak zmęczona, że prawie zasypiała, rozkoszowała się każdą chwilą przejażdżki. Rio miał rację co do tej klaczy. Szarówka była najlepszym koniem do jazdy nocą, jakiego Hope kiedykolwiek dosiadła. Na ogół konie podczas samotnej nocnej przejażdżki były niesforne albo narowiste. Nie Szarów­ ka. Ona szła spokojnym, pewnym krokiem, nie potykając się, podobnie jak mężczyzna, który zwykle jej dosiadał. Nie spłoszył jej nawet nagły świst gołębich skrzydeł. Słysząc przeraźliwe wycie kojotów, Szarówka tylko nadstawiła uszu i szła dalej, nieustraszona. Hope przywitał czworokąt żółtego światła rozłożony nagle na po­ dwórzu. W środku, na tle drzwi wejściowych stał Mason. - Ładny konik - powiedział z satysfakcją. - Własność Ria? - Tak - odparła Hope, naśladując lakoniczny sposób wypowiedzi Masona. Czekał, ale nie powiedziała ani słowa więcej. 44

- Ciężarówka się zepsuła? — spytał. - Nie. Mason czekał. Cisza. - Szukasz guza, dziewczyno? - spytał rozdrażniony. Uśmiechając się, skierowała klacz w stronę stajni. - Nie guza, tylko kolacji. Staruszek burknął coś o tym, że poda jej zapiekankę z koniny i z po­ wrotem wszedł do domu, zatrzaskując za sobą drzwi. - Połóż dodatkowe nakrycie! - zawołała za nim. Drzwi znów otworzyły się z łomotem. - Rio się tym zajmie? - zgadywał Mason. - Znajdzie ci wodę? - Spróbuje. Tryumfalny okrzyk Masona spłoszył klacz. Hope spodziewała się po Masonie takiej właśnie reakcji. Mimo to mia­ ła do wyboru: uchwycić się siodła albo wytarzać się w piachu. Długonoga klacz była bardzo szybka. Hope zeskoczyła z Szarówki z ostrożnym podziwem dla szybkości klaczy. W chwili zderzenia z ziemią zabolały ją stopy. Nieważne, jak wygodne były jej wysłużone buty, stopy i tak pod koniec dnia odczuwały zmęczenie. Jak i ona sama. Wstała na długo przed świtem. Tak samo będzie jutro. I pojutrze. I codziennie, aż do nadejścia deszczu. Podprowadziła Szarówkę do przegrody i dokładnie ją wyszczotkowała, choć ręce jej drętwiały, ilekroć je podnosiła. - Jesteś głodna, dziewczynko? - spytała. Szarówka wpatrywała się w nią ciemnymi, załzawionymi oczami. - Jesteś mniejsza od Jeźdźca Burzy, ale założę się, że po całym dniu dźwigania Ria potrafisz zjeść nie mniej niż mój koń. Ten mężczyzna nie jest lekki. Koń niecierpliwie trącił ją nosem. Hope roześmiała się. - No, już dobrze. Zasłużyłaś na to, i to podwójnie. Pomrukując cicho, włożyła do żłobu kilka grubych wiązek siana, z bo­ ku wsypała owies, a spod hydrantu przy domu przytaszczyła do poidła wodę. Kiedy czyściła klacz, ta przez cały czas pochłonięta była jedze­ niem. Od czasu do czasu strzygła uszami. Dopiero kiedy Hope się upewniła, że Szarówka zadomowiła się w nieznanym otoczeniu, zamknęła drzwi przegrody i powoli ruszyła w stronę domu. Czuła się, jakby brodziła w błocie, tak była zmęczona. 45

Zamruczała na myśl o długiej, gorącej kąpieli w wannie napełnionej wodą po brzegi. - Przestań marzyć! - burknęła do siebie. - Starczy wody do picia i do umycia się w miednicy, ale nie ma ani kropli więcej. Miednica z ciepłą wodą czekała na nią w sypialni. Zdjęła lepkie od potu ubranie, dokładnie się umyła, spłukała i zabroniła sobie myśleć o sto­ jącej w korytarzu wannie. Kilka razy musnęła szczotką ciemne, niesfor­ nie kręcące się włosy i zeszła na dół. Ani na chwilę nie przestawało jej burczeć w brzuchu. - Kolacja? - spytała z nadzieją w głosie, wbiegając do kuchni. - Podano do stołu - oświadczył Mason, wskazując nakrycie. Zawahał się i sięgnął po wielką butlę oleju sałatkowego. Była ciężka i śliska, a od kilku dni dłonie odmawiały mu posłuszeństwa. Przystanął nad składnikami rozłożonymi w rządku na blacie kuchennym i skrzywił się, usiłując przypomnieć sobie, ile octu, oleju, soli i pieprzu potrzeba do sosu. Po ruchach rąk Masona poznała, że jego kłykcie znów chwycił atak artretyzmu. A jego samego potężny przypływ dumy. Jego honor - i tem­ perament - bardzo cierpiary, kiedy nie był w stanie potrzymać dla niej węża przy cysternie. A to, że nie mógł sobie poradzić z pracami kuchen­ nymi, uważał za zniewagę. - Ja to zrobię - powiedziała spokojnie. Potem, jakby nie zauważyła jego problemów z palcami, dodała, puszczając do niego oczko: - Bo ty zawsze wlewasz za dużo oleju! - Królicze żarcie - powiedział z wyraźnym obrzydzeniem, odwra­ cając się plecami do śliskiej, zdradliwej butelki oleju. - Kiedy przyjedzie Rio? - Powiedział, że mamy na niego nie czekać z kolacją. - No, to zajmę się podaniem na stół prawdziwego jedzenia. Zachichotała, ale nie odezwała się ani słowem. Wydobył ciężką żeliwną patelnię i z hukiem postawił ją na równie ciężkim żelaznym palniku. Uśmiech uleciał z twarzy Hope. Skoncentrowała się na przygotowa­ niu sosu do sałatki. Mason maksymalnie podkręcił palnik. Wokół czarnego żelaza eks­ plodowały niebieskie i złote płomienie. - Pasza drożeje - powiedział. Miała nadzieję, że głos nie zdradzi lęku, który ścisnął jej żołądek. - Ojej! Nawet jeśli zima okaże się łagodna, będziemy kupować pa­ szę przed nadejściem wiosny. 46

- Nie. Przerwała na chwilę, żeby zamieszać sos winegret. - Dlaczego nie? - Bo nie będzie już krów, żeby to zjadły. - Bladozielone tęczówki Masona spojrzały prosto w jej oczy. - Będziemy musieli sprzedać więcej bydła mięsnego. Ty to wiesz, ja to wiem. Trzeba będzie to zrobić. Na jej twarzy zastygła maska uporu. - Jeszcze nie. Jeszcze przez jakiś czas będę w stanieje napoić. Może wkrótce spadnie deszcz. - A może świnie zaczną latać? Hope ze schyloną głową ubijała sos tak, że prawie się pienił. Mason już miał upierać się przy swoim, ale wzruszył ramionami i dał jej spokój. Jak już jej nieraz mówił, była osobą upartą, ale nie idiotką. - Nie wykończ się, skarbie. - Masło zaskwierczało na patelni. -- Nic nie jest tego warte. Oboje wiemy, że im dłużej będziesz zwlekać ze sprze­ dażą, tym mniej zwierzaki będą ważyły. Naturalnej paszy już prawie nie ma, a nic nie wskazuje na to, że znajdzie się coś, co ją zastąpi. Nie ma deszczu - zakończył i rzucił wielki stek na rozgrzaną patelnię. Rzeczowe podsumowanie Masona rozgniewało Hope. Nie dlatego, że się mylił, ale dlatego, że miał rację. - No to dowiozę paszę! - oświadczyła stanowczo. Pokręcił głową i nie powiedział już ani słowa. Wiedział, że nawet jeśli oboje będą pracować dwadzieścia cztery godziny na dobę, to i tak nie uda im się dowieźć wody i żywności dla wszystkich zwierząt. Za dużo bydła. Za mało godzin ma doba. Za mało siły mają oboje. Popatrzył na swoje opuchnięte kostki i cicho zaklął. Nie był wściekły na swój los ze względu na siebie, ale ze względu na nią. Dla niej gotów był znieść męczarnie powtórnej młodości tylko po to, żeby pomóc jej spełnić marzenia. Ona była tą córką, której nigdy nie miał. Gdyby mógł, przenosiłby góry dla niej. Ale nie mógł. Mógł jedynie ją kochać. Mason w ciszy uniósł róg steku, stwierdził, że jest wystarczająco przy­ smażony, i przewrócił go na drugą stronę. Po jakimś czasie Hope przestała ubijać nieszczęsny sos i postawiła na stole fasolę i sałatkę. Włożyła na oba talerze po trochu jednej i drugiej potrawy. Potem otworzyła piekarnik i pociągnęła nosem. Jej nozdrza połechtał kuszący aromat czosnku. Kiedyś Mason uparcie twierdził, że chleb czosnkowy to zagraniczne paskudztwo i nie wolno 47

dopuścić, by sprofanowało ono dobre amerykańskie sosy. W końcu przy­ zwyczaił się do tego ostrego jedzenia. - Jedz, zanim tłuszcz zastygnie-powiedział, nakładając jej syczący kawałek wołowiny Dziabnęła stek widelcem. - Nie słyszałeś? - Czego? - Jak do mnie zaryczał. Mason już miał powiedzieć coś obraźliwego, ale zobaczył uśmiech skryty wjej oczach. Chcąc, nie chcąc, uśmiechnął się, zmierzwił jej do­ piero co przyczesane włosy i znów podszedł do piekarnika. W ślad za nim poszło słodko wyśpiewane „muuuu". Szybko się odwrócił. Hope z miną aniołka wbijała nóż w krwawy stek. Na jej twarzy malo­ wała się satysfakcja. - Mmm - zamruczała, gryząc powoli. - Nikt nie potrafi tak nie dosmażyć steku, jak ty. Uśmiechnięty, zadowolony z siebie Mason podśpiewywał coś pod nosem, fałszując. Teraz smażył kawałek mięsa dla siebie. Zajęło mu to jeszcze mniej czasu niż przygotowanie steku dla niej. Wkrótce w kuchni słychać było tylko uderzanie sztućców o tale­ rze, skrzypienie starych dębowych krzeseł i coraz szybsze perkotanie eks­ presu do kawy. Płyn w dzbanku przybierał coraz intensywniejszą barwę. Kiedy Hope nie mogła już przełknąć ani kęsa więcej, zrobiło jej się żal cierpliwego Masona i opowiedziała mu o ustnej umowie, którą za­ warła z Riem. Mason słuchał w milczeniu, kiwając głową we właściwych momen­ tach, i uśmiechał się jak kot, któremu pióra wystają z pyszczka. Kiedy Hope skończyła mówić, wytarł usta papierową serwetką i odsunął krzesło. - Cóż, lepiej odkręć zawór bojlera - poradził jej. Wpatrywała się w niego, jakby zaproponował usmażenie jednego z krzeseł na deser. - Co ci strzeliło do głowy? - Nie masz ochoty się wykąpać, dziewczyno? - No pewnie, że mam ochotę, ale... - To nie trać czasu na próżne gadanie, kiedy można podgrzać wodę do kąpieli - uciął radośnie. - Mason - mówiła wolno jak gdyby był głuchy, niedorozwinięty, albo odrobinę szalony. - Jeśli wezmę kąpiel, nie będziemy mieć na jutro wody pitnej. 48

- Ależ będziemy ia mieć. Całą cholerną cysternę. Usta jej się otworzyły i nie miała siły ich zamknąć. Prychnął. - Bo zaraz ci mucha wpadnie do buzi! Ajak myślisz, co Rio tam robi o pustym żołądku, dziewczyno? Na darmo tak ciąga w kółko po nocy tę rozwaloną cysternę? Usta Hope zamknęły się odrobinę wolniej, niż się otworzyły. - Naprawdę myślisz, że... -zaczęła z rozmarzeniem w głosie, a każdy jej obolały mięsień tęsknił za wanną. - Dlaczego sama go o to nie spytasz? Nagłą ciszę przerwało dudnienie starej cysterny wjeżdżającej na po­ dwórze. - Szybko wrócił! - przyznał Mason. - To wymaga wielkiej krzepy, a Rio ma jej trochę. Hope była tak zaskoczona, że zaniemówiła. Wybiegła na podwórze. - Gdzie mam ją przelać?-spytał Rio. - Nie musiałeś... Za domem - wykrztusiła w końcu. Patrzył w dal, omijając ją spojrzeniem. „Za domem" był bardzo duży kawał ziemi, nie wyłączając gór Perdidas wycinających część gwiazd z pogodnego, przejrzystego nieba. Roześmiana wskoczyła na stopień ciężarówki i uchwyciła się drzwi kabiny. - Ja się tym zajmę. Pewnie umierasz z głodu. Wejdź i jedz. Rio tylko wpatrywał się w nią. Nigdy wcześniej nie spotkał się z taką troską, z niczyjej strony, a tym bardziej nie ze strony kobiety padającej ze zmęczenia. Wiedział, że pada ze zmęczenia. Uśmiechnął się łagodnie. - Dzięki, ale zdążę jeszcze zjeść. To nie potrwa długo. Idź odpocząć. - Pójdę, jak już woda będzie wypompowana. Nie upierał się. Wiedział, jak ważna jest dla niej każda kropelka wody. - Trzymaj się. Uchwyciła się drzwi kabiny, kiedy ciężka ciężarówka okrążała dom i podjechała na miejsce, które kiedyś było trawnikiem. Te­ raz zostało tam niewiele więcej niż dwie koleiny po kołach ciężarówki w kępkach wyschłej trawy. Rura, która kiedyś doprowadzała wodę z „Ho­ pe", została ucięta. Przytwierdzono do niej gwint, aby umożliwić zamo­ cowanie płóciennego węża od cysterny. Jedno spojrzenie na to urządzenie wystarczyło, by stwierdzić, że cze­ ka ich kolejna runda zapasów. Rio wyskoczył z ciężarówki gotów znów podjąć walkę z upartym mosiężnym złączem i ciężkim od wody szlau­ chem. 4 - Piękna marzycielka

49

Hope wzięła z kabiny latarkę i puściła smugę światła na iego ręce, kiedy rozpracowywał podłączenie beczkowozu do zakopanej pod ziemią cysterny, która zaopatrywała dom w wodę. Wkrótce wąż drgnął i woda zaczęła wypełniać prawie pusty zbiornik. Spod ich stóp dobył się przy­ tłumiony grzmot. - Jak duży jest zbiornik? - spytał. - Pomieści połowę zawartości beczkowozu. Idź jeść. Ja już się tym wszystkim zajmę. Pewnie by protestował, ale właśnie Mason wychylił głowę przez drzwi domu i zawołał: - Chodź jeść, zanim to oddam świniom! - Macie świnie? - szepnął Rio do Hope. - Nie. Ale nie miałam sumienia poinformować o tym Masona. - Jesteś zbyt wrażliwa, co? - W stosunku do niektórych ludzi. - Na jej twarzy błysnął uśmiech, ale Rio zdążył zauważyć ten błysk. - Mason jest jednym z nich. - A Turner? - spytał Rio, sam nie wiedząc dlaczego. Hope posłała mu chłodne spojrzenie. - Nie spotykam się z Turnerem na tyle często, żeby mógł na mnie działać w jakikolwiek sposób. - Przepraszam. Nie mój interes. Wzruszyła ramionami. - Każdy w promieniu stu mil wcześniej czy później uznaje to za swój interes. Dlaczego miałbyś być wyjątkiem? Otworzył usta, żeby coś odpowiedzieć, ale najwyraźniej rozmyślił się. - Nie krępuj się - westchnęła. - Ale proszę, bądź oryginalny. Nie mów mi, że Turner jest sukinsynem, któremu nie można zaufać, bo to już wiem. Nie mów mi, że jest piekielnie bogaty, bo mnie to nie obchodzi. - Nie daje ci spokoju? W głosie Ria pobrzmiewała jakaś ukryta informacja, coś niebezpiecz­ nego. Hope żałowała, że jest ciemno i nie może dokładnie zobaczyć wy­ razu jego twarzy. - Nie aż tak, żebym musiała się go bać. - Jeśli to się zmieni, daj mi znać. - Możecie sobie podać dłonie z Masonem - zażartowała. - Z przyjemnością. Hope nie wątpiła, że Rio mówi całkiem serio. Najwyraźniej nie był zbyt przyjaźnie nastawiony do Johna Turnera. To jej nie dziwiło. Nikt, kto miał choć odrobinę szacunku dla siebie, nie mógł się dogadać z Joh­ nem Turnerem. 50

A Rio, pomimo całej swojej prostoty, miał w sobie wiele dumy. - Kolacja stygnie, Rio! - zawołał Mason. - Dziewczyno, wracaj no tu i siadaj! Ten cholerny wąż nigdzie nie ucieknie, dobrze o tym wiesz. Hope zawahała się i znów oświetliła latarką złącze. Przylegało ściśle, nie wyciekło prawie nic. Poszła do ciężarówki i włożyła latarkę na miej­ sce. Mason stał zniecierpliwiony, a Rio na nią czekał. Potem poszli razem ku plamie żółtego światła wylewającej się przez drzwi. Nie odzywał się do niej, po prostu szedł w ciszy. Długie rękawy ich koszul ocierały się o siebie w cichej bliskości, która nie wymagała żadnych słów. Hope na chwilę zapomniała, że jest wyczerpana, i że jutro będzie nie lepiej. Ogarnęło ją absurdalne uczucie, że wszystko jest w porządku tak nieoczekiwane jak łagodny uśmiech Ria. Miała ochotę się roześmiać, wyciągnąć ręce w górę, ku roziskrzonym gwiazdom, i poczuć, jak w jej dłonie wlewa się milion promiennych możliwości. - Mason - Rio wyciągnął rękę ku staruszkowi. - Dawno cię nie wi­ działem! - Kawał czasu! - Guzowata dłoń Masona uścisnęła rękę młodszego mężczyzny. Tylko Hope dostrzegła wahanie, kiedy Rio zauważył opuchnięte kostki palców Masona. Potem uścisnął rękę stanowczo, ale bardzo delikatnie, żeby staruszka nie zabolało. Ciepłe uczucie wzmogło się, topiąc lód, który zalegał w jej żołądku, odkąd przyjęła do wiadomości, że jej najlepsza studnia w szybkim tem­ pie wysycha. To, że Rio troszczył się o Masona i uszanował jego dumę, upewniło ją w przekonaniu, że miała rację, obdarzając tego mężczyznę zaufaniem. - Judy przesyła serdeczne pozdrowienia - powiedział Rio. - A dzie­ ciaki chcą wiedzieć, czy pojawisz się u nich na Święto Dziękczynienia. Z tego, co wiem, obiad będzie pierwsza klasa. Mason zerknął na Hope i odwrócił wzrok. - Może-powiedział wymijająco. Rio skinął głową. Pojął, że Mason nie zostawi Hope samej na rodzin­ ne święto. Ona również to zrozumiała i chciała zaprotestować. Judy była siostrą nieżyjącej żony Masona. Hope milczała. Tak wiele razy kłóciła się o to z Masonem. Bez niej nie wyruszyłby w podróż, a nie można było zosta­ wić rancza bez opieki nawet na noc, a tym bardziej na kilka tygodni. - Woda jest ciepła - poinformował Mason, wskazując miskę i ręcz­ nik czekające tuż przy drzwiach tylnego ganku. 51

Rio zdjął kapelusz, podwinął rękawy i umył odsłonięte części ciała. Skoń­ czył, rozejrzał się po podwórzu, potem podniósł miednicę i wylał zawartość na ziemię pod gankiem, gdzie rósł krzak bzu usiłujący przetrwać suszę. W sercu Hope stopniała kolejna bryłka lodu. Zerknęła na Masona i uśmiechnęła się z aprobatą. Rio jadł, a Hope rozkoszowała się rzadkim luksusem siedzenia i nie robienia niczego, co by wymagało więcej wysiłku niż picie mocnej kawy zaparzonej przez Masona. Sącząc ją, pozwalała swoim myślom błądzić swobodnie. Leniwie ma­ rzyła o chwilach, kiedy ziemia będzie raczej zielona niż ubita jak ka­ mień, a jej zwierzęta nie będą musiały katować się długą wędrówką po paszę, potem po wodę, i tak w kółko. Z rozmarzenia wyrwał ją chropawy, głęboki głos Masona. Tak na­ prawdę nie słuchała rozmowy mężczyzn, dopóki nie zeszła na temat wo­ łowiny i wody. - Ile sztuk zamierzacie sprzedać? - spytał Rio, wkładając do ust so­ czysty kawałek steku. - Ani jednej - oświadczył stanowczo Mason. Zaskoczony Rio podniósł wzrok. W sztucznym świetle jego oczy błyszczały niczym granat. - Szefowa nie chce sprzedać - wyjaśnił Mason. Wskazał na Hope starą jak świat fajką, którą uwielbiał, choć dziewczyna nie pozwalała mu palić w zamkniętych pomieszczeniach. Rio nie powiedział ani słowa więcej. Jadł dalej. - Nie zamierzasz mnie uświadomić, że cena wołowiny będzie tylko spadać, a bydło będzie wciąż chudnąć? - We wzburzonym głosie Hope słychać było echo dawnych kłótni. - To strata czasu - powiedział Rio. - Wiesz, co robić lepiej niż kto­ kolwiek z nas. Kiedy zdecydujesz zebrać stado - ciągnął Rio rzeczowym tonem - a mnie nie będzie pod ręką, żeby ci pomóc, korzystaj z Szarów­ ki. Dzięki niej będziesz miała o połowę mniej roboty. Hope skinęła głową. Czuła ucisk w gardle i nie była w stanie wydo­ być z siebie głosu. Im więcej bydła sprzedawała, tym szybciej zbliżała się chwila, kiedy trzeba będzie wystawić na licytację stado przepięknych angusów. One były sercem jej marzeń o nowym ranczu, nowym życiu, o przyszłości z tłustym czarnym bydłem, a nie chudymi jak szkielety herefordami, któ­ re widywała w koszmarach. W tej obfitującej w wodę przyszłości z jej marzeń wiejski dom znów otulały rośliny i radość. Może wtedy ośmieliłaby się pomarzyć o czymś 52

więcej niż tylko zaspokojenie potrzeb bydła. Może marzeniami sięgnęła­ by dalej, po mężczyznę, który by ją kochał, po dzieci, które rosłyby zdro­ wo i szczęśliwie na tej ziemi... Pusty kubek po kawie z hukiem uderzył o stół. Hope wstała, zatrza­ skując drzwi przed zdradzieckimi marzeniami. Od kiedy skończyła osiem­ naście lat, nie pozwoliła sobie na marzenia o miłości i dzieciach. Teraz nie było sensu o tym marzyć. Miała inne marzenia, takie, które zależały wyłącznie od jej siły, determinacji, a nie od nieobliczalnego, niezależne­ go umysłu jakiegoś mężczyzny. Spotkała w życiu niewielu mężczyzn, którym mogłaby zaufać. Nie spotkała żadnego, z którym chciałaby mieć dzieci.

Rozdział 7

M

yślisz, że woda do kąpieli już się zagrzała? - spytała Hope Maso­ na. - Chyba nie. Ale wiadra na płycie kuchennej już prawie kipią. Przy­ niosę ci je. - Nie fatyguj się - powiedziała pośpiesznie. - Usmaż jeszcze jeden stek dla Ria. Pracuje za trzech. Zanim Mason zdążył zaprotestować, podeszła do olbrzymiego pieca kuchennego. Ponad gorącymi płomieniami bulgotały dwa duże wiadra z wodą. Doda do nich chłodnej wody z kurka i będzie miała wspaniałą kąpiel. Zdjęła z wieszaka kilka szmatek chroniących dłonie i dotknęła żelaz­ nych uchwytów wiader. W chwilę później szmatki do garnków trafiły do wielkiej dłoni Ria. Zazdrościła mu siły, która pozwalała mu z łatwością zdjąć z ognia pełne wiadra. - Proszę prowadzić, łaskawa pani - rzekł przeciągle. - Dziękuję panu - powiedziała tak cicho, by Mason nie mógł tego usłyszeć. Rio delikatnie skinął głową, rozumiejąc i podziwiając jej szacunek dla dumy starszego człowieka. Wchodząc po schodach tuż za Hope, podziwiał w niej coś jeszcze: kobiece kołysanie bioder i linię długich zgrabnych nóg. Kusiła go myśl o wspólnej kąpieli, ale zmusił się do myślenia o czymś innym. 53

Wszystko jedno o czym. Chęć zdobycia takiej kobiety jak Hope umieścił na liście najgłup­ szych myśli Jakie przychodziły mu do głowy. Powinien być mądrzejszy i nie szukać guza. Poczekał, aż Hope schyli się i włoży zatyczkę do odpływu wanny. Linia jej pleców i bioder była jeszcze bardziej nęcąca niż jej sposób cho­ dzenia. Oszronione szklane kule świateł łazienki nadawały jej włosom atłasowy połysk wołający o pieszczotę męskich palców. Odwróciła się i przez ramię spojrzała na niego oczami nakrapianymi zło­ tem. Wydatne usta były stworzone do dawania i otrzymywania pocałunków. - Gotów? - spytała, zastanawiając się, dlaczego Rio tak jej się przy­ gląda. Jego ciało buchnęło żarem, który w mgnieniu oka wprawił jego męs­ kość w stan gotowości. Był bardziej niż gotów. Umierał z pragnienia. Zacisnął usta, starając się okiełznać zmysłowość. Zachowywał się jak dzieciak przy pierwszej dziewczynie na prywatce, a doskonale wiedział, że ani on nie jest dzieciakiem, ani ona dziewczyną z prywatki. Bez słowa przelał wrzątek z wiader do wanny, odwrócił się i wyszedł z pełnej pary łazienki, zostawiając tam kobietę, która patrzyła na niego rozmarzonymi oczami. Gorąco i zmęczenie sprawiły, że Hope się zdrzemnęła. Trudno j ej było wyjść z wanny, chociaż już dawno się wykąpała. W marzeniach widziała nęcący melanż wody we wszystkich formach - ciepła, zimna, spokojna, wzburzona, głęboka, płytka. A poprzez to wszystko przewijał się obraz rzeki - granatowej jak niebo o północy, głębokiej i słodkiej, łagodnej i nie­ bezpiecznej, dłuższej niż wieczność i silniejszej niż największa susza. Przywoływała ją głosem Ria, szeptała jej tajemnice granatowych oczu, pieściła ciało i wsiąkała w jej spragnioną duszę. Nagle obudziło ją dudnienie Behemota wlokącego się przez podwórze. Woda jeszcze nie wystygła. Hope wyjrzała przez zaparowane okno i zoba­ czyła światła ciężarówki przecinające mrok i oświetlające pastwisko, gdzie pasł się jej angus. Byk niespokojnie zaryczał, ale szybko zaakceptował zmotoryzowanego intruza. Mając do towarzystwa jedynie chłodny uśmiech półksiężyca, Rio zaczął przepompowywać wodę do zbiornika dla bydła. Hope miała nieodpartą ochotę porozmawiać z nim, choć nie miała mu nic nowego do powiedzenia. Kiedy włożyła czystą koszulę, znów usłyszała warkot ciężarówki. Pośpiesznie wciągnęła dżinsy i wsunęła buty na bose stopy. 54

Za późno. Rio już oddalał się w mrok. Nie musiała ani pytać, ani się zastanawiać, dokąd jedzie. Ludzie, podobnie jak bydło, potrzebują dużo wody, żeby przeżyć. Kiedy zeszła na dół, Masona już nie było. Zdążył wyjść do jednej z dwóch drewnianych chat przy domu. Tę mniejszą kiedyś razem z żoną przemienili w dom. Ale Hope nie sądziła, że Rio spędzi tę noc pod da­ chem Masona. Nie, żeby Mason był mu nieżyczliwy, ale zawsze panował tam taki bałagan... Od śmierci Hazel Mason prawie nie zajmował się domem. Nie życzył sobie, żeby Hope mu w tym pomagała. Znacznej części jego domu nie dotknęła ludzka ręka od dnia, kiedy Hazel nieoczekiwanie zmarła. Mason jasno dał do zrozumienia, że chce, aby tak już zostało. Hope nie oponowała. Tylko to już pozostało człowiekowi, który był jej jedyną rodziną na tym świecie. Przyszło jej do głowy, że Rio mógłby zamieszkać w drugiej chacie, ale odrzuciła tę możliwość. Zbyt wiele czasu zajęłoby wytępienie hord szczurów, myszy, pająków i usunięcie kurzu, który gromadził się tam, od kiedy z rancza wyjechali ostatni pracownicy, czyli od roku. Rio mógł zająć albo sypialnię na górze w domu, albo tapczan na dole, na weran­ dzie. Na myśl o tym, że będzie spał po drugiej stronie korytarza, naprze­ ciwko jej sypialni, przeniknął ją słodki dreszcz. Karcąc się za głupie my­ śli, pościeliła łóżko w tym pokoju i wyjęła czyste ręczniki. Potem posła­ ła łóżko na werandzie, szybkimi ruchami przetrzepując pościel i koce. Żeby szanse były wyrównane, tu również położyła na łóżku ręczniki. Potem napisała wiadomość na karteczce i przylepiła ją do tylnych drzwi. Prosiła w niej Ria, żeby sam sobie wybrał jedno z dwóch łóżek. Nie dodała, że wolałaby, by spał na górze, że chciałaby zasnąć i obu­ dzić się w jego ramionach. Nie wspomniała też nic o ciekawości, jaka ją zżerała - dotyczącej jego upodobań, sprężystości ciała oraz jak to jest czuć jego namiętny dotyk. - Nie bądź idiotką! - mruknęła pod nosem, kładąc się spać. - On tu jest po to, żeby odnaleźć wodę, a nie po to, żeby zaciągnąć cię do łóżka. Zadrżała na samo brzmienie własnych słów. Po tym, jak Turner ją napadł i pobił, nie chciała, żeby dotykał jej jakikolwiek mężczyzna. A jednak nie potrafiła myśleć o Riu, nie pragnąc właśnie tego. Jego dotyku. Zasnęła, ale w nocy obudził ją warkot ciężarówki wjeżdżającej na podwórze. Zaskrzypiały drzwi kabiny. Wstrzymała oddech i nasłuchiwa­ ła, żeby usłyszeć odgłos męskich kroków na schodach. 55

Usłyszała plusk prysznica na dole. Towarzyszyło mu wycie i dudnie­ nie rur, kiedy woda wypierała z nich powietrze. Rio wziął szybki prysz­ nic - woda płynęła tylko przez kilka minut. Znów wstrzymała oddech. Drzwi zaskrzypiały. Były to drzwi na werandę, która rozciągała się na całą długość tylnej części domu. Hope wmawiała sobie, że nie jest rozczarowana. Powtarzała to, na­ wet kiedy zasypiała. Nie słyszała nic, dopóki nie odezwał się budzik na­ stawiony na wczesną godzinę po północy. Ubranie się nie zajęło jej wiele czasu. Włożyła buty, kurtkę, rękawice, kapelusz i wyszła w mrok. Chłód przedświtu uderzył w jej nieprzygotowane ciało. Był wszak listopad, chociaż bezdeszczowy. Każdy oddech Hope zmieniał się w bla­ dy obłok pary szybko wchłaniany przez suche powietrze, j ak gdyby samo niebo było spragnione odrobiny wilgoci. Gwiazdy świeciły jasno, jak zawsze, kiedy wilgotność powietrza jest prawie zerowa. Wiatr zawzięcie gwizdał, niosąc ze sobą chłodną obietni­ cę. Ten silny, przenikliwy prąd powietrza zapowiadał zimę, która już tyl­ ko czekała na to, żeby uderzyć od północy. Nos szczypał ją z zimna. Potarła go, mocniej otuliła się dżinsową kurtką i ruszyła żwawo do stajni. Kogut zapiał jak zardzewiały silnik, potem jeszcze raz, ze zdwojoną siłą, chociaż tylko optymista powiedział­ by, że świt jest blisko. Kury gdakały i pomrukiwały, jakby się obraziły na koguta, który długim pianiem wzywał je do rozpoczęcia kolejnego dnia dziobania piachu i siebie nawzajem. Wysypała im ziarno i sprawdziła, czy w gniazdach sąjaja. Kury były już zajęte pochłanianiem zboża małymi, ostrymi dziobami. Susza w naj­ mniejszym stopniu nie dotknęła drobiu. W gniazdach ze słomy czekało piętnaście olbrzymich jaj. Wyglądały jak ogromne perły w bezkształt­ nych złocistych muszlach. Z kieszeni spodni wyciągnęła papierową tor­ bę, ostrożnie włożyła do niej jajka i wypuściła kurczaki, żeby spokojnie mogły robić to, co umieją najlepiej -jeść i marudzić. Kiedy weszła do stajni, by sprawdzić, jak się miewa Szarówka, zo­ rientowała się, że Rio musiał już tu być. Wszystko, co należało do jej codziennych obowiązków zostało już zrobione. W żłobach pełno było świeżego siana, konie oporządzone, przegrody zagrabione. W każdym boksie na klepisku leżała świeża słoma. Poczuła ucisk w gardle. Nie wiedziała czy ze wzruszenia, czy w pro­ teście - być może z obu powodów. - A niech to, Rio! Czy ty w ogóle spałeś dziś w nocy? - spytała ochry­ płym głosem. 56

Szarówka otarła głowę o jej pierś. Dziewczyna odruchowo pogłaska­ ła klacz. - Może on śpi na stojąco, jak koń? Szarówka trąciła ją mocno tak, że Hope o mało nie upadła. Rozejrza­ ła się po podwórzu, zastanawiając się, czy może Rio zrobił to wszystko, zanim poszli spać, a nie, gdy wstał z łóżka. Zakurzonej ciężarówki, z której korzystali ona i Mason, już nie było. Mason od dawna był na nogach, zdążył wykonać swoją część pracy i zostawił ją samą na ranczu. Albo to Rio zabrał samochód. Nieważne. Nie miała żadnego powodu, żeby pokonywać długą drogę do miasta. Naprawdę miało znaczenie, a niechętnie przyznała się do tego sama przed sobą, to, że wprost nie mogła się doczekać spotkania z Riem, wspólnego wypicia kawy, śniadania i porozmawiania z tajemniczym nie­ znajomym, który wydawał jej się bardziej znajomy niż wszyscy ludzie, których przez te wszystkie lata poznała. Niosąc świeże jaja, Hope pośpiesznie szła przez piaskowo-żwirowy plac między domem a stajnią. Przed wejściem na tylny ganek przystanęła na chwilę. Szybkie spojrzenie potwierdziło jej przypuszczenia. Ria już nie było. Nie zostawił śladu swojej obecności. Tapczan był posłany z żoł­ nierską starannością, a obszyty taśmą chodnik leżał prosto na swoim miej­ scu, na nierównej podłodze. Miska do mycia nie tylko była pusta, ale wytarta do sucha, tak że stary metal aż lśnił. To wszystko, co zdarzyło się wczoraj po południu, wydawało się snem: spotkanie przy zbiorniku z wodą, nieoczekiwany luksus gorącej kąpieli i urzekający mężczyzna o kruczoczarnych włosach i delikatnych dłoniach. Hope westchnęła i weszła do kuchni. Zazwyczaj o tej porze Mason był już na nogach i przygotowywał kawę - tak mocną, że konia ścięłaby z nóg. Ale kuchnia była tak czysta i pustą jak miednica. Kartka pozosta­ wiona na porysowanym stole informowała, że Mason zabrał Ria na ranczo Turnera, żeby przyprowadzić jego pikapa. Rio wróci po pracy. Ma­ son pojawi się koło południa. Hope przyrządziła śniadanie i szybko zjadła, nie tracąc czasu na po­ dziwianie koloru i świeżości jaj. Nalała kawy do dużego termosu, włoży­ ła go pod pachę i pośpieszyła do cysterny. Miała do napełnienia jeszcze trzy zbiorniki dla bydła, a jeden z nich był większy niż ten, do którego wczoraj przywiozła wodę. Dwukrotnie. Nie napełniała ich po brzegi. Po prostu nie było na to czasu. Jedyne, na co było ją stać, to dowożenie do każdego zbiornika takiej ilości wody, żeby zwierzęta, daremnie poszukując czegoś do picia, nie oddaliły się o całe kilometry w dzikie strony. 57

Hope głęboko westchnęła, otworzyła ciężkie drzwi ciężarówki i wsko­ czyła do kabiny. Silnik poburkiwał i pokasływał. Nastąpił przedwczesny zapłon, silnik znów burknął i w końcu odpalił. Puściła sprzęgło, przekrę­ ciła kierownicę i odkryła, że ciężarówka jest niemiłosiernie ciężka. Mu­ siała być już pełna po brzegi, tylko tak to można było wyjaśnić. Rio nie tylko napełnił poidła na pastwisku angusów, ale też wrócił do studni Turnera, znów napełnił cysternę i przyprowadził do domu. A to wszystko po całym dniu ciężkiej pracy z końmi Turnera. I teraz przed nim kolejny taki dzień. Hope szybko zamrugała oczami, usiłując nie wybuchnąć płaczem na widok tego kolejnego dowodu troski o nią. - No, cudownie - mruknęła do siebie, a gardło miała ściśnięte. Stoisz przed perspektywą utraty wszystkiego, co kiedykolwiek miałaś lub chciałaś mieć i nawet nie uronisz łzy. Ale niech tylko ktoś ci okaże serdeczność, to z twoich oczu tryska fontanna. Weź się w garść, dziew­ czyno. Nikt nie będzie się z tobą liczyć, jeśli będziesz się nad sobą roz­ czulać. Pomimo tej przywołującej do porządku mowy, musiała jeszcze kilka razy mrugnąć, zanim widziała na tyle dobrze, żeby wykonać skompliko­ wany manewr wyjazdu z podwórza i wjazdu na polną drogę. Jechała naj­ szybciej, jak tylko mogła do najbliższej studni. To była jedna z najstar­ szych studni na tym ranczu, prawie cała ukryta w zagłębieniu terenu. Kiedy tam dotarła, wiatrak stał nieruchomo, bo było zbyt wcześnie na wiatr. Ale nie było zbyt wcześnie na to, żeby zwierzętom chciało się pić. Jednak żadne z nich nie podeszło do zbiornika w poszukiwaniu wody. Serce Hope ścisnął lęk, serce waliło jak młotem. Dlaczego bydło nie biegnie do wody? Zagubiło się? Ukradziono je? Padło z pragnienia? Nagle przy brzegach zbiornika dostrzegła oślepiający błysk wody i zro­ zumiała, co się stało. Tym razem nie mogła powstrzymać łez, które pły­ nęły jej po policzkach. Rio napełnił zbiornik, pozwolił bydłu się napić i napełnił go powtórnie. Bydło całkowicie ugasiło pragnienie. Potem przelał resztę wody z cysterny do tego poidła, pojechał do studni Turnera i przywiózł kolejny transport. Pracował do późnych godzin noc­ nych, podczas gdy ona wypoczywała w wannie pełnej gorącej wody i po raz pierwszy od wielu miesięcy tak smacznie spała. Zrobił to wszystko, choć nikt go o to nie prosił, bo wiedział, że była zbyt uparta - i zbyt wystraszona - żeby się przyznać, że znów będzie musiała zgromadzić stado i sprzedać te sztuki, dla których nie będzie w stanie przywieźć wody. 58

- A niech cie, Rio! - wyszeptała, czując na ustach smak własnych łez. - Grasz nie fair! Wówczas uświadomiła sobie, że on w ogóle nie prowadzi żadnej gry. Robił po prostu to, co trzeba było zrobić, żeby ocalić to, co pozostało ze stada. I jej marzeń. - Przepracował prawie całą noc, żeby ci zaoszczędzić pół dnia pracy - powiedziała do swojego odbicia w zakurzonej szybie. - Zamierzasz to wykorzystać, czy będziesz tak siedzieć i płakać, dopóki łzami nie zapeł­ nisz poidła? Wytarła oczy, mocniej chwyciła za kierownicę Behemota i ruszyła w stronę jeszcze dalej położonej studni. Dotarła tam i niemal bała się spojrzeć. Nie wiedziała, co zrobi, jeśli się okaże, że Rio jakimś cudem zdołał dotrzeć tam przed nią. Nie zdążył. Bydło tłoczyło się wokół bezużytecznego wiatraka i pra­ wie pustego zbiornika. Podjechała bliżej, z trudem przyłączyła wąż i usiadła w kabinie, cze­ kając, aż zbiornik się napełni, a słońce wyłoni się z głębokiej studni nocy. Uwielbiała nieśmiałe drgania brzoskwini i różu poprzedzające świt, a tak­ że rozżarzony oranż i szkarłat, cichym krzykiem zwiastujące nadejście jeszcze jednego dnia. Pomimo suszy, pomimo lęku o utratę wszystkiego, pomimo wyczer­ pania, które nadejdzie przed zachodem słońca, Hope uważała każdy nowy dzień spędzony na ranczu za cud. Nie istniało dla niej drugie takie miej­ sce na ziemi, jak Dolina Słońca. Otworzyła szybę kabiny i słuchała, jak woda wpływa do zbiornika. Zwierzęta ryczały, przemieszczały się z miejsca na miejsce i zanurzały zakurzone białe pyski aż po oczy w wodzie, pijąc łapczywie. Hope uśmiechnęła się na ten widok i rozsiadła wygodniej na wysłużonym sie­ dzeniu. Drzemała odurzona perlistym pluskiem wody. - Przyjedź na obiad - powiedział Mason do Ria. - Punkt szósta. Je­ śli się wyrobisz, to nawet wcześniej. - Jeśli nie dotrę o szóstej, nie czekajcie na mnie. Zjem zimne, jak dojadę. Mason spojrzał w niebo. Słońce dopiero co wychyliło się zza linii horyzontu, ale nie potrzebował wcale światła, by wiedzieć, że zaczyna się kolejny dzień bez kropli deszczu. Wyczuwał tę suchość w powie­ trzu, czuł ją na ustach, słyszał w trzasku wyładowań elektrycznych za 59

każdym razem, kiedy przesuwał się na winylowym siedzeniu swojej ciężarówki. - Dotarłeś tu o wschodzie słońca - powiedział Mason. - Nawet taki podły, leniwy sukinsyn jak Turner nie może się spodziewać od pracowni­ ka więcej niż dwunastu godzin pracy dziennie, zwłaszcza wtedy, kiedy płaci tylko za osiem i oczekuje od ciebie, że będziesz jeść obiad, siedząc na koniu. Rio wzruszył ramionami i głębiej nasunął kapelusz. Turner niemiło­ siernie go wykorzystywał, ale po co narzekać przed Masonem? Rio wie­ dział, że John Turner spada jak grad kamieni na każdego mężczyznę, który pojawi się na ranczu Hope. Nawet gdyby miała więcej pieniędzy na wynajęcie robotników, Turner znalazłby sposób, żeby ich wykurzyć z Do­ liny Słońca. Nie życzył sobie żadnego mężczyzny poniżej sześćdziesiąt­ ki w promieniu dwóch kilometrów od Hope Gardener. Usta Ria wykrzywił drapieżny uśmiech. Wcześniej czy później Tur­ ner przestanie być tylko pracodawcą i zacznie go otwarcie atakować. Rio wprost nie mógł się tego doczekać. - Im dłuższą mam dniówkę, tym szybciej pozbędę się Turnera oświadczył spokojnie. - Do zobaczenia wieczorem. Mason skinął dłonią na pożegnanie i skierował ciężarówkę ku bra­ mie. Był prawie w połowie drogi do miasteczka Cottonwood. Musiał tam załatwić kilka sprawunków. Miał wrażenie, że kiedy tylko się odwrócił, to czy inne urządzenie w gospodarstwie nagle się psuje. Zanim dotarł do bramy, do pikapa zbliżył się mężczyzna na koniu. Mason rozpoznał Pete'a Babcocka, człowieka, który kiedyś pracował w Dolinie Słońca. Zatrzymał się i opuścił szybę. Babcock kiedyś uczył w szkole, a potem został kowbojem. Lubił plotki, ale ciężko i dobrze pra­ cował. Mason z żalem się z nim żegnał, lecz nie miał wyjścia. - Dzień dobry, Mason. Nie widziałem cię od czasu cielenia. Jesteś tu po to, żeby wynająć trochę ludzi do roboty? - Wiele bym dał za to, żeby to była prawda, ale, niestety, nie jest. Tylko odwoziłem Ria. Pete skinął głową i mrużąc oczy, spojrzał na wschód, gdzie słońce dopiero unosiło płonącą głowę nad wyschniętą ziemię. - Słyszałem, że pracował dla panny Hope. Kopał studnię czy coś w tym rodzaju. - Dobrze słyszałeś. Ma zamiar znaleźć dla nas wodę. - Mam nadzieję, że mu się uda. Panna Hope miałaby spokojną gło­ wę. - Pete uśmiechnął się, ukazując dwa rzędy lśniących zębów. - To jest dobry dzień dla cudów. Szef wstał, zanim ktokolwiek z nas się obudził, 60

i wymiotło go z domu tak szybko, jakby mu się palił tyłek. Powiedział coś do Cooka o sprawdzaniu południowej studni. Mason zdrętwiał. - Południowa studnia? Ta, z której czerpiemy wodę? - Ta sama. Nie wiem, co w niego wstąpiło. Zwykle dosiada konia jako ostami i wraca do zagrody jako pierwszy. - Kiedy wyjechał? - O, jakąś godzinę temu. Może wcześniej. Sam dopiero wstałem. - Miło było z tobą pogadać - szybko powiedział Mason. - Dam ci znać, jak tylko będziemy szukać ludzi do pracy. Zanim mężczyzna zdołał odpowiedzieć, Mason puścił sprzęgło i wje­ chał w bramę, tryskając żwirem spod kół.

Rozdział 8

H

ope powoli ocknęła się z drzemki i rozejrzała się dookoła. Płócien­ ny szlauch był płaski, w pustej cysternie może dwie filiżanki wody. Nadeszła pora, żeby wyruszyć do studni Turnera. Droga do studni była ciężka i męcząca. Hope wprost nie mogła się doczekać, kiedy woda ze studni zacznie spływać do wielkiego brzucha cysterny. To będzie chwila, kiedy wolno jej będzie odpocząć i zebrać siły na drogę powrotną do Doliny Słońca. Ledwie Hope skręciła w małą dolinkę, gdzie znajdowała się studnia Turnera, zdała sobie sprawę, że nie znajdzie dla siebie chwili ciszy i spo­ koju, kiedy cysterna będzie się napełniać wodą. Obok wiatraka zaparko­ wany był dżip Johna Turnera. Jaskrawoczerwona farba połyskiwała jak światło na skrzyżowaniu. Jednak dzisiaj kolor ten został przytłumiony przez grubą warstwę kurzu. Jej dłonie zacisnęły się na kierownicy, aż kostki palców całkiem zbie­ lały. Po cichu syknęła coś przez zęby, porażona skurczem żołądka i dresz­ czem lęku, który przebiegł jej po plecach. Turner był ostatnim człowie­ kiem na świecie, którego chciałaby spotkać. Powoli wjechała ciężarówką na miejsce obok generatora, zgasiła sil­ nik i wyskoczyła z lekkością, która bynajmniej nie współgrała z jej uczu­ ciami. Widok cielska wysokiego na metr dziewięćdziesiąt, z potężnymi 61

barami, nie wywoływał w niej żadnych uczuć prócz żalu, że nie może stąd uciec. Gdziekolwiek. Byle dalej od niego. Odkąd nastała susza i Hope wzięła drugą pożyczkę na potrzeby rancza, Turner krążył nad nią jak sęp nad kulawą antylopą, czekając, aż da za wygraną i padnie. - Dzień dobry - powiedziała Hope i przeszła obok niego, kierując się w stronę haka z płóciennym wężem, który znajdował się w tyle cięża­ rówki. - Wcześnie dziś wstałeś! Turner nie ruszył się, żeby jej pomóc. - A gdzie Mason? - spytał. Nie przerwała roboty, żeby podjąć rozmowę. Mogła jednocześnie pra­ cować i rozmawiać. Zwłaszcza z Johnem Turnerem. - Nie wiem - odparła sucho. - Czy z jakichś powodów jest ci po­ trzebny? Mówiąc, mocowała się z kilkoma zwojami sztywnego płóciennego węża. Potem ruszyła w stronę zbiornika z wodą, ciągnąc za sobą ubłoco­ ny szlauch. - Nie potrzebuję tego starca - powiedział Turner. - Ale ty go choler­ nie potrzebujesz. Nie odrywała wzroku od węża. - Tylko popatrz na siebie! - powiedział pogardliwie. - Prowadzisz wielką ciężarówkę, a to męska robota, i ciągasz za sobą ten brudny stary szlauch jak włóczęga, który żyje z jałmużny. Jeśli Mason nie potrafi po­ dołać swoim obowiązkom, zwolnij go. Tylko głupek płaciłby takiemu staremu prykowi, a potem odwalałby za niego robotę. Hope w milczeniu wepchnęła wąż do zbiornika tak głęboko, żeby kie­ dy przez płótno popłynie woda, końcówka nie wyskoczyła na zewnątrz. Robiła wszystko, żeby robota zajęła jej jak najwięcej czasu. Miała nadzie­ ję, że dzięki temu opanuje furię, jaką wywołała w niej arogancja Turnera. Nawet na niego nie spojrzawszy, zeszła z wąskiej metalowej drabin­ ki na błotnistą ziemię, złapała koniec węża, który trzeba było zamoco­ wać do napędzanej przez generator pompy i pociągnęła go na miejsce, tuż przy zardzewiałej, zniszczonej przez słońce maszynie. Turner zaszedł ją od tyłu. - I co? - spytał. - Jak to, co? - Jej ton świadczył, że w gruncie rzeczy nie pyta, bo jest jej wszystko jedno. To była najbardziej skomplikowana część operacji transportowania wody. Musiała podtrzymać wąż tak, żeby j ego ciężar nie rozdzielił mosięż­ nego złącza, a jednocześnie z trudem łączyła ze sobą nadwyrężone gwinty. 62

- Zadałem ci pytanie - powiedział chłodno. - A ja na nie odpowiedziałam. Nie wiem, gdzie jest Mason. - Dobrze wiesz, że nie o to mi chodziło. - Turner gwałtownym ru­ chem zdjął perłowoszary kapelusz i niecierpliwie uderzyłnimo udo. Jego ludzie wiedzieli, że to był znak, iż jego cierpliwość się kończy. Miał na­ dzieję, że Hope również jest tego świadoma. Kątem oka widziała, jak falujące kasztanowe włosy połyskują w słoń­ cu. Świdrowały ją przymrużone oczy. Był czas, kiedy widok tych oczu i kręconych włosów przyśpieszał bicie jej serca. Ale młodość już minęła. Lśniące włosy Turnera znaczyły dla niej mniej niż zakurzona czerwona sierść bydła. O wiele mniej. Gwinty wyślizgnęły się i wykrzywiły. Hope zacisnęła zęby, odkręciła źle skręcone złącze i podciągnęła ciężki wąż na miejsce. Gdyby Turner wyjął ręce z kieszeni i pomógł, robota poszłaby szyb­ ko. A tak, Hope straciła kilka minut, zanim udało jej się przykręcić złą­ cze. Ostrożnie obracała miedziany pierścień, wciąż uważając, żeby gwinty pozostawały w odpowiedniej pozycji. Wstrzymując oddech, zmusiła złączkę do posłuszeństwa. - Co, u licha, w ciebie wstąpiło? - spytał w końcu Turner ochrypłym głosem. Przypomniała sobie, że korzystała z jego wody. Tylko to jąpowstrzymywało przed całkowitym zlekceważeniem go. Wstała, otrzepała z ku­ rzu dłonie i poszła do ciężarówki po wielki klucz francuski. - Hope! - odezwał się Turner tonem groźby. - Lepiej mi odpowiedz! - Usłyszałam jedynie wykład na temat mojej głupoty. Jeśli chciałeś mi zadać jakieś pytanie, to będziesz musiał je sformułować. - Jej głos był spokojny i wyważony, podobnie jak jej ruchy. Regulowała szczęki cięż­ kiego klucza francuskiego, dopóki nie ścisnęły mosiężnego pierścienia na wężu. - Co, u licha, Rio robił tej nocy na waszym ranczu? - zuchwale spy­ tał Turner. W Hope zawrzał gniew tak nieubłagany, jak słońce przypiekające zie­ mię. Jednak nie dała się ponieść emocjom i kiedy się odezwała, jej głos był opanowany, bez żadnego zabarwienia. - Pracuje u mnie na pół etatu. - Mówiłem ci, żebyś go nie zatrudniała. Klucz szczęknął, uderzając o złącze. Ponownie go wyregulowała, moc­ niej ścisnęła i z impetem szarpnęła w dół. - Co, laleczko? Nie mówiłem? 63

- A czy ja ci mówię, jak masz prowadzić swoje ranczo? - spytała, przesuwając klucz, aby znów go przekręcić. - Ja jestem mężczyzną. - W dniu, w którym zaczniesz prowadzić ranczo, korzystając wyłącz­ nie ze swoich jaj, uznam ten argument za wart wysłuchania - oświadczy­ ła rzeczowo. - A do tej pory, będę zarządzała swoim ranczem tak, jakby to robiła każda normalna osoba: przy pomocy swojego mózgu i dłoni. Znów szarpnęła klucz. Złącze było tak mocno zaciśnięte, że prawie brzęczało od naprężenia. Wprawnymi ruchami odkręciła klucz, zdjęła go i oparła o generator. Czas zalać pompę. Chwyciła wiadro i poszła w stronę zbiornika. Turner patrzył na nią w milczeniu. Nie musiał nic mówić. Po kolorze twarzy i zaciśniętych szczękach poznała, że jest rozwścieczony. Niebieskie oczy wyglądały blado na tle zaczerwienionych policzków. - Zwolnij Ria! - warknął. - Nie. Hope pociła się przy pompie i generatorze. W końcu zmusiła korbę do wystarczająco mocnego i szybkiego obrotu i wprawiła w ruch oporny silnik. Pompa zadrgała, przewód zatrząsł się, a woda zaczęła sunąć przez płótno do pustego beczkowozu. Przytłumione dudnienie wody napełnia­ jącej ciężarówkę zazwyczaj ją uspokajało. Dziś ledwie je słyszała po­ przez wściekłe pulsowanie krwi w uszach. - Lubisz korzystać z mojej wody, co? - spytał Turner. Hope starała się ukryć przerażenie. - Chcesz powiedzieć, że jeśli nie zwolnię Ria, odetniesz mi dostęp do wody? Turner zawahał się. Prawdę mówiąc, nie byłoby to ani rozsądne, ani zbyt racjonalnie. Osobiście uważał, że walka Hope o utrzymanie Doliny Słońca przy życiu jest irytująca i godna pogardy, ale w zamkniętej spo­ łeczności zachodnich hodowców bydła wzbudzała ona coś więcej niż tylko nieznaczny podziw. Gdyby ludzie dowiedzieli się, że odmówił jej wody - nadwyżki, która nie była mu potrzebna - po prostu dlatego, że zatrudniła włóczęgę, aby jej znalazł źródło, stałby się przedmiotem wro­ gich plotek i otwartego potępienia wśród innych farmerów. - Żadna porządna kobieta nie zostanie sam na sam z Riem! - oświad­ czył. - Dlaczego? - Hope starała się mówić obojętnie. Nie udało jej się to. Była zmęczona i wściekła, a ta kombinacja rozwiązywała jej język. - Czyżby to Rio obiecywał jakiejś naiwnej osiemnastolatce, że się z nią 64

ożeni, zapraszał ją na urodzinowego szampana i molestował? A może to Rio wsuwał pod jej bluzkę banknot studolarowy, oświadczając, że jest zaręczony, ale później wrócił, żeby odebrać resztę tego, co mu się należało? - To nie ma nic wspólnego z... - Pytałeś - odcięła się - więc ci odpowiadam. - Spojrzała mu w twarz piwnymi oczami, twardszymi i bardziej nieczułymi niż szkło. - A po tym molestowaniu i obrażaniu, czy ojciec Ria odwiózł tę dziewczynę do domu przez całą drogę, udzielając jej nauk, że nie powinna oczekiwać, że wyj­ dzie za mąż za człowieka z wyższych niż ona sfer? Turner z rozmachem potrząsnął lewą ręką, jakby chciał opędzić się od jej słów. - Rio nie jest taki cholernie święty. Miał już wszystkie kobiety na Zachodzie. - Skarżyły się? Niecierpliwie wzruszył ramionami. - A kogo to, u licha, obchodzi!? - Jeśli one tego chcą i on tego chce - sucho odparła Hope - to w czym problem? - One nie są moimi kobietami. A ty jesteś. - Nie - wypaliła. - Nie jestem. - Do cholery, laleczko! Jesteś moja. Chcesz mnie. Tylko nie chcesz się do tego przyznać. - Cóż, zgadzamy się co do jednej rzeczy. Do cholery! Wypieki Turnera przybrały jeszcze żywszą barwę. - Posłuchaj. Mam już dość twojego udawania świętoszki. Twoja mat­ ka była pijaczką, ojciec utracjuszem, a siostra dziwką o reputacji jak stąd do Los Angeles. Do licha, nawet twoi dziadkowie nie byli niczym wię­ cej, jak tylko farmerami od gnoju. - Dziękuję ci - odparła z sarkazmem. - Jak to miło poznać prawdzi­ wych przyjaciół. - Do cholery, to tylko fakty! Powinnaś być wdzięczna za to, że ci oferuję więcej niż sto dolarów za numerek. Chcę cię i będę cię miał. - Ja. Cię. Nie. Chcę. Turner roześmiał się i pokręcił głową. Tych kilka słów nie wystarczy­ ło, żeby zachwiać jego pewnością siebie. - Chcesz, chcesz, laleczko - powiedział, wyciągając ku niej ręce. - Ale jak już powiedziałem, po prostu nie chcesz się do tego przyznać. Widzę, że mi nie wierzysz i muszę ci chyba udowodnić, co mam na myśli. 5 - Piękna marzycielka

65

Pomachała ciężkim kluczem, odgradzając się od jego ramion. Roześmiał się i jeszcze raz spróbował ją złapać. Odskoczyła i znów podniosła klucz. - O to-to! - zaskrzeczał ochrypłym z podniecenia głosem. - Marzę o twoich malutkich rączkach szczypiących mnie i broniących się przede mną. - Chwycił klucz i ścisnął ją, choć się wyrywała. - Taaak, dobrze! Boże, tak mnie to kręci, kiedy kobieta ze mną walczy. Pamiętasz? Hope pamiętała aż za dobrze. Upuściła klucz, wymknęła się z jego uścisku i wskoczyła do kabiny. Pięścią zatrzasnęła zamek u drzwi w chwi­ li, kiedy sięgał klamki. Turner ze śmiechem schylił się, aby podnieść klucz. Wybicie szyby nie zajęłoby mu więcej niż chwilę. Jego palce zamknęły się właśnie na chłodnym żelaznym trzonie, gdy usłyszała odgłos jakiegoś pojazdu zjeżdżającego w dolinę z szybkością zbyt dużą jak na tę drogę. Zakładając, że to jeden z jego pracowników przybywa sprawdzić stud­ nię, Turner wyprostował się, obrócił w stronę drogi wciąż uśmiechnięty na myśl, że w końcu posiądzie Hope. Uśmiech znikł z jego twarzy, kiedy dostrzegł zdezelowanego pikapa Hope ciągnącego za sobą ogon kurzu. Za kierownicą siedział Mason, który pędził w stronę Behemota. Kiedy Hope rozpoznała pikapa, ogarnęła ją taka fala ulgi, że zawiro­ wało jej w głowie. Dopiero wtedy dotarło do niej, jak bardzo Turner ją przestraszył. Teraz była bezpieczna. Mason ją obroni. Nie pozwoli Tur­ nerowi zbliżyć się do niej. W następnym ułamku sekundy pojęła, co by się stało, gdyby Mason się nie pojawił. Nie może mu o niczym powiedzieć. Wpadłby w szał i rzu­ ciłby się na Turnera. Nie mogła do tego dopuścić. Mason zostałby pobity, i to dotkliwie. Turner lubił wyładowywać swoją potężną siłę na słabszych od siebie, lubił bić i ranić swoimi Wielkimi łapami. Przekonała się o tym na własnej skórze. Wielkim wysiłkiem woli zmuszała swój oddech do miarowego ryt­ mu, aż jej ciało rozluźniło się, a ręce przestały się trząść. - I co, stary? - odezwał się Turner, kiedy Mason wysiadł z cięża­ rówki - W końcu zwlokłeś swój leniwy tyłek z łóżka. A już myślałem, że sam będę musiał odbębnić całą robotę za Hope. Mason tak bardzo zmrużył oczy, że prawie nie widać było ich koloru i obrzucił go pogardliwym spojrzeniem. Nagle zobaczył klucz leżący w piachu i Hope w kabinie z zamkniętym oknem i zatrzaśniętymi drzwia­ mi. Ogarnęła go dzika wściekłość; cały się trząsł. - Jestem tutaj - oznajmił rzeczowym tonem. -1 zostanę. Nie potrze­ bujemy twojej pomocy. 66

Turner uśmiechnął się przymilnie. Był pewny, że Hope myślała „tak", mimo iż mówiła „nie". Jednak niekoniecznie potrzebował świadka. To była ich osobista bitwa. I tak już ma pozostać. Wojnajej „nie" z jego „tak". - W takim razie chyba już wrócę na ranczo. - Turner spojrzał na Hope, kiedy otwierała drzwi kabiny. - Do zobaczenia w bardzo niedale­ kiej przyszłości, laleczko. Już nie mogę się doczekać. - Żegnam. - Jej głos nie zdradzał niczego, podobnie jak twarz. Kiedy zatrzasnął drzwi swego dżipa i jak pocisk oddalił się od studni, Hope wyskoczyła z kabiny i zmusiła się do uśmiechu. - Cieszę się, że wpadłeś - powiedziała jakby od niechcenia. - Na­ prawdę można zanudzić się na śmierć, mając same krowy do towarzy­ stwa, kiedy cysterna napełnia się wodą. - Czy ten zafajdany kojot położył na tobie łapę? - Nie - odparła szczerze. Nie dodała tylko, że Turner robił wszystko, co w jego mocy, żeby położyć. Gdyby wykazała się choć odrobinę słabszym refleksem, utarzałaby już plecy w błocie. Mason czekał, aż Hope powie coś więcej. Też miał coś do powiedze­ nia, ale ugryzł się w język. Zacisnął usta w bezbarwną kreskę. - Od tej pory ja będę dowoził wodę - oznajmił. - Nie. - Jej ton był rzeczowy i spokojny, żadnej dyskusji. - Ale jeśli koniecznie chcesz jeździć - dodała, szeroko się uśmiechając - to miło mi będzie mieć kogoś do towarzystwa. Jak już powiedziałam, rozmowa z kro­ wami nie jest zbyt porywająca. Patrzył na nią jeszcze przez długą chwilę. Uśmiechała się tym swoim znanym, ogrzewającym serce uśmiechem, ale była blada. Był pewny, że Turner usiłował zrobić jej coś złego. Właśnie tego Mason się obawiał od chwili, kiedy Pete powiedział mu, że szef wstał wyjątkowo wcześnie i chce skontrolować południową studnię. Niewielu ludzi mówiło o tym głośno, ale Hope nie była pierwszą ko­ bietą, która doświadczyła na własnej skórze niebywałej arogancji Turne­ ra. Tylko jedna dziewczyna zgłosiła się z tym do szeryfa. Poniżenie, ja­ kiego doświadczyła potem, było lekcją dla wszystkich innych osób płci żeńskiej, którym wydawało się, że mają takie same prawa jak syn wiel­ kiego Jase'a Turnera. Mason wiedział, że bez względu na to, co się wydarzyło, Hope nic mu nie powie. Usiłowała chronić jego dumę. Podobnie jak wtedy, kiedy sama przejęła dowożenie wody. Wiedziała, że w tej chwili jego ręce są 67

zbyt chore, by mogły kierować masywną ciężarówką i męczyć się z upar­ tymi złączami. Nie miałby żadnych szans w starciu z mężczyzną ponad połowę cięższym niż on. Mason w cichości ducha przeklinał swój los za to, że musiał przeżyć ukochaną żonę, a potem za bardzo się zestarzeć, aby móc obronić kobie­ tę, która znaczyła dla niego tyle, co rodzona córka. - Od tej pory będę z tobą jeździć - powiedział cicho. Hope nie protestowała. Odczuła ulgę. Już nie będzie musiała spoty­ kać się sam na sam z Turnerem. Ten człowiek zwyczajnie nie rozumiał prostych słów w ojczystym języku. Dla niego „nie" to było ciche prelu­ dium do rundy zapasów. Być może inne kobiety to lubiły, ale nie Hope. Myśl o zmaganiu się z Turnerem napawała jąprzerażeniem i obrzydzeniem. Podobnie jak myśl, że mógłby jeszcze kiedyś położyć dłonie na jej ciele. Mason podszedł po pikapa i z półeczki nad tylną szybą zdjął karabin. Sprawdził, czy jest naładowany i ze schowka na rękawiczki wyjął pudeł­ ko z nabojami. Kiedy wrócił do Hope, uśmiechał się. W jego uśmiechu było coś, co kazało jej się cieszyć z tego, że jest jej przyjacielem, nie wrogiem. - Strzelba na węże - stwierdził lakonicznie. Głos miał ochrypły ze starości i wściekłości, która wciąż wrzała w jego trzewiach na myśl o Tur­ nerze czyhającym na Hope jak kojot u wejścia do źródła. - Taka susza, że przy studniach można spotkać węże. Odchrząknęła. - Tak, zauważyłam. Przestał się uśmiechać i zmierzył ją spojrzeniem. - Jeśli mnie nie będzie w pobliżu, a ty dojedziesz do studni, to nie zapomnij, żeby mieć pod ręką tę pukawkę. I naprawdę zawsze trzymaj ją przy sobie, nieważne, co robisz. Słyszysz, Hope? Usiłowała się uśmiechnąć. Nie mogła. Za to szybko uściskała Masona. - Słyszę. Oszczędnie kiwnął głową. - Będę doglądał pompy. A ty idź na ten mały wzgórek i poćwicz sobie trochę z tą strzelbą. Wiele czasu upłynęło od dnia, kiedy razem strzelaliśmy. Hope nie oponowała, choć wolałaby podrzemać w kabinie. Wzięła strzelbę i naboje i szła pod górę, aż dotarła do miejsca, gdzie nie istniało niebezpieczeństwo, że kula rykoszetem trafi jakąś krowę. Znalazła wy­ jątkowo brzydką kępkę wielkiej bylicy rosnącej przy ścianie wyschnięte­ go parowu. W duchu nazwała krzak „John Turner" i zaczęła do niego strzelać, a po jakimś czasie została z krzaka jedna gałązka. 68

Kiedy Hope oddała już wystarczającą ilość strzałów, żeby uspokoić Masona i siebie, zeszła zboczem do studni. Mason majstrował przy ge­ neratorze. To, co robił, odniosło natychmiastowy skutek. Odgłos silnika ściszył się mniej więcej o połowę. Wstał, żeby posłuchać, pokiwał głową i znów schylił się nad urządzeniem. W ręku trzymał oblepioną zakrzep­ łym mazidłem puszkę ze smarem. - Jesteś niesamowity! - powiedziała na pół rozdrażniona, na pół za­ chwycona. - Dwa dni temu naoliwiłam tę maszynę i ani trochę się nie uciszyła. Uśmiechnął się zadowolony, że jeszcze w czymś może pomóc, pomi­ mo obolałych rąk. - Dobrze się sprawiłaś, skarbie, ale nie lubisz tego generatora i on to wie. Żeby zawsze tak mruczał potrzeba delikatnej ręki. - Nie wspominając o paliwie i oleju - mruknęła Hope pod nosem. Ra­ chunki za paliwo wciąż czyściły jej portfel. Wyciągnęła rękę, żeby odkręcić nakrętkę zbiornika paliwa i pesymistycznym okiem zmierzyła zawartość. - Już sprawdzałem. Jutro to zrobię. Hope zawahała się, sprawdziła, czy dokładnie przykręciła nakrętkę i skrzyżowała ręce na piersiach. - Kiedy wrócę na ranczo, zadzwonię do Hawthorne'a. Trzeba było to zrobić i Mason dobrze o tym wiedział. Ale nikt nie musiał tego lubić. Zdjął kapelusz, potarł czoło i szybkim ruchem wsadził kapelusz na głowę. - Ile sztuk sprzedajesz? Zamknęła oczy, usiłując nie myśleć o swoich krowach oświetlonych zachodzącym słońcem, tam gdzie małe sosny rosły w poszarpanych li­ niach czarnego ognia. - Nie... Nie wiem. Połowę. - Mówiła ze ściśniętym gardłem. - Tak, połowę. Wtedy paszy naturalnej powinno wystarczyć aż do nadejścia desz­ czu. - Czy Howthorne przyśle swoich ludzi, żeby zabrali krowy? - Ostatnim razem przysłał. - Hope ugryzła się w język, żeby nie za­ kląć. Wzruszyła tylko ramionami. Rozpaczanie nie ułatwi sprawy. - Jeśli nie może wykorzystać własnych pracowników, to najmę chłopaków od Johnstona. Uwielbiają zaganiać bydło. Mason uśmiechnął się. - No, dobre dzieciaki. Troszkę młode, ale myśmy kiedyś też takie byli. Przypomniała sobie własne lata dorastania i na jej ustach pojawił się słodko-gorzki uśmiech. 69

- Tak, naprawdę młode. Położył jej dłoń na ramieniu i ścisnął je. Ten gest wyraził wszystko - szacunek, wsparcie, miłość, zrozumie­ nie. Jeszcze nigdy nie był z niej tak dumny jak w tej chwili, kiedy wzięła się w garść i stanęła oko w oko z tym, co trzeba było zrobić. - Wyrosłaś na cholernie fajną babę - powiedział po prostu. - Robię tylko to, co trzeba zrobić dla rancza. - Uśmiechnęła się krzy­ wo i rozejrzała się po wyschniętej tajemniczej ziemi, która stanowiła cząst­ kę jej duszy. - Odkąd skończyłam czternaście lat, większość czasu spę­ dziłam, tęskniąc za Doliną Słońca. Nienawidziłam Los Angeles. A Julie i mama uwielbiały to miasto. Hope westchnęła i zamilkła. Gdyby jej ojciec nie musiał utrzymywać dwóch domów, starczyłoby mu pieniędzy na szukanie dalszych uj ęć wody. Ale mama nalegała, żeby córki chodziły do szkoły średniej w „ cywilizo­ wanym miejscu". Więc ojciec podjął z banku niewielki dorobek i wysłał je do LA. Potem modlił się, żeby studnia „Hope" dostarczała słodkiej i czystej wody, dopóki nie uzbiera dość pieniędzy, żeby wykopać głęb­ szą. - Biedny tata - powiedziała do siebie, nie zdając sobie sprawy z te­ go, że mówi na głos. Mason wziął ją pod ramię. - Niech ci go nie będzie żal. Zrobił, co chciał, a resztę zostawił na pastwę czasu. Gardło ją piekło od łez, którym nie pozwoliła popłynąć. - Ale tak ciężko pracował. - Ani trochę go to nie bolało. Żył dla tych letnich miesięcy, kiedy ty i mama zjeżdżałyście do domu. Mason nie wspomniał o Julie, siostrze Hope. Ona zawsze była pięk­ nym motylem z trudem znoszącym upalny letni dzień. Ciężka praca ją przerażała i nudziła. Hope była jej przeciwieństwem. Kochała upały, odludzie, ciszę i wi­ dok bydła przechodzącego pośród gałęzi sosen. Urodziła się dla tej ziemi i jej własna matka nigdy nie mogła tego pojąć. Mason uśmiechnął się, wspominając stare dobre czasy. - Biegałaś za ojcem z błyskiem w oku i tysiącem pytań. Dzięki temu czuł się mądrzejszy niż sam Bóg i sprytniejszy niż szatan. Hope uśmiechnęła się melancholijnie. Bardzo kochała ojca. Podobnie jak jej matka. Hope nie uświadamiała sobie tego, dopóki matka nie umarła. Pogrążona w żałobie córka odnalazła listy, które ro­ dzice pisywali do siebie, kiedy byli rozdzieleni. 70

- Mama go kochała - powiedziała. Mason westchnął. - Miłość, nienawiść. Zawsze są dwie strony medalu. Namiętność two­ jej matki była głęboka. Głębsza niż studnie, których nigdy nie wykopali­ śmy. Podniosła wzrok na Masona. Widziała przeszłość na jego pooranej bruzdami twarzy, słyszała ją w dobrze znanym głosie. - Jesteś taka sama jak ona, kochanie. Kiedy na to sobie pozwolisz. Ale przebojowość masz po ojcu. I wcale niemało jej masz. Pewnie wzię­ łaś sobie też tę część, która miała przypaść Julie. - Mason pokręcił gło­ wą. W jego pamięci przewijały się obrazy z przeszłości niby barwny film. - Była piękna jak bożonarodzeniowe cielę i tak jak ono skazana na to, że umrze młodo. Gardło jej się ścisnęło. Kochała starszą, ale niezbyt mądrą siostrę, usiłowała wyciągnąć ją z czeluści źle ulokowanych uczuć i brutalnego odtrącenia. Usiłowała rozmawiać z Julie, pomóc jej zrozumieć życie i na­ uczyć radzić sobie w świecie, który nie dba o to, czy jakaś tam Julie Gar­ dener ma szampana i róże, czy ocet i pokrzywy. Julie nigdy nie przyjęła do wiadomości podstawowej prawdy o obo­ jętności świata. Była niewinnie i dogłębnie pochłonięta sobą. Po śmierci matki odkryła istnienie narkotyków. Zmarła niespełna dwa lata później. - Rozchmurz się, skarbie. - Mason delikatnie pociągnąłjąza pukiel ciemnych włosów. - Julie nie była z naszego świata. Tak bywa. Więc grzebiesz tych, którzy nie dająsobie rady, ocierasz oczy i idziesz naprzód z żywymi. Bo ty jesteś stworzona dla tego świata, Hope. Na sto procent. Jesteś silna, bezpośrednia i gotowa do poświęceń. Zasługujesz na dobre­ go mężczyznę, silnych synów i córki z niezłomnym charakterem. Ty i two­ je dzieci uleczycie Dolinę Słońca. I wtedy okaże się, że warto było to wszystko wycierpieć, te wszystkie pogrzeby, łzy i ból. Patrząc na pomarszczoną twarz i przejrzyste oczy Masona, jego pew­ ność odczuła jako błogosławieństwo. Stanęła na palcach i pocałowała go w oproszony siwym zarostem policzek. - Dobry z ciebie człowiek - wyszeptała głosem pełnym wzruszenia. -Najlepszy. Uśmiechnął się do niej czule i podał jej wyblakłą szkarłatną chustkę, aby wytarła strugi łez spływające z piwnych oczu. - Dzięki. - Roześmiała się sztucznie, wycierając oczy. - Ostatnio wypływa ze mnie więcej wody niż z mojej imienniczki studni. - Jesteś zmęczona, kochanie. Harujesz za dwóch mężczyzn. 71

Jedyną odpowiedzią Hope było długie drżące westchnienie i wzru­ szenie ramion. - Nie takich mężczyzn jak Rio. Czy on choć trochę spał dziś w nocy? - To twarda sztuka - lakonicznie odparł Mason z aprobatą w głosie. - Ale to nie fair, żeby on... - Gdyby było fair, to krowy nie miałyby wody - bezceremonialnie przerwał jej Mason. - Jak się będziesz tak przejmować, co jest fair, a co nie fair, to nie starczy ci czasu na uśmiech. Ręczę ci za to, dziewczyno. A ja już trochę znam życie. - Nic mnie tak nie przeraża, jak perspektywa wysprzątania drugiej chaty, żeby Rio mógł w nim zamieszkać. - Już tym się nie martw. Weranda mu całkiem przypadła do gustu. A jak się zrobi zimno - dodał rzeczowym tonem - to może zająć jedną z sypialni na górze. Hope była zaskoczona. Oczekiwała, że Mason będzie protestował przeciwko każdemu układowi, który zakładałby zamieszkanie Ria i jego niezamężnej szefowej pod jednym dachem. - Coś nie tak? - spytał Mason. - Nie wiem. - Mów szczerze, kochanie. Staruszkowi możesz zaufać. Parsknęła. - Odkąd zamieszkałam na ranczu, zawsze czujnym okiem obserwo­ wałeś naszych pomocników i wystarczyło, żeby któryś z nich choćby się do mnie uśmiechnął, a już byłeś gotów użyć strzelby. Ale Rio... Rio wpro­ wadza się pod mój dach, a ty się nawet nie krzywisz. - On jest inny. - Chcesz powiedzieć, że woli chłopców? - spytała buńczucznie. Mason roześmiał się i pokręcił głową, jakby chciał zapytać, czy ta­ kich rzeczy nauczyła ją kariera modelki. Potem popatrzył na nią oczami emanującymi mądrością i doświadczeniem. - Nie. Ani nie jest żonaty. Ale nie dlatego Rio cię nie dotknie. Skrzywiła się i otrzepała bluzkę z kurzu. - Sama bym się nie dotknęła, taka jestem brudna. Mason nie uśmiechnął się. - O, no pewnie, że miałby na ciebie ochotę! Nie jest ślepy. Ale nie zrobi kroku w twoim kierunku. - Dlaczego? - spytała nerwowo. - Czy ze mną jest coś nie tak? - Sama dobrze wiesz, że nie o to chodzi. Rio po prostu darzy cię zbyt wielkim szacunkiem, szanuje też siebie i nie będzie gryzł czegoś, czego nie ma zamiaru przeżuć. 72

- Co to znaczy? - Rio wie, że ty jesteś kobietą „na zawsze". A Rio... - Mason podrapał się w szyję i wzruszył ramionami. - Rio to mężczyzna, który nigdzie długo nie zagrzeje miejsca. Nigdzie nie zostanie dłużej niż pięć miesięcy. Już taki jest. Nieujarzmiony jak wiatr. Hope nie powiedziała nic więcej z prostej przyczyny: gardło miała tak ściśnięte, że nie mogła wydobyć z siebie głosu. Nie wątpiła w prawdziwość słów Masona. W głębi duszy wiedziała, że staruszek ma całkowitą rację. Ale gdzieś na dnie serca tliła się iskierka nadziei, że może jednak się myli.

Rozdziat 9

W

pobliżu nie było nikogo, kto by mógł ją zobaczyć, więc powoli, ociężale wysiadła z kabiny Behemota. Rozprostowała się, ale nie­ wiele to pomogło. Ramiona miała zdrętwiałe i obolałe od przepychania ciężkiego pojazdu przez koleiny i ostre zakręty. Wprawdzie do napojenia została jej tylko połowa stada, ale wciąż ledwie starczało godzin doby, aby obrócić cysterną tyle razy, ile to było konieczne. W zeszłym tygodniu ludzie Hawthorna ładowali bydło na cię­ żarówki i musiała pracować bez wytchnienia. Wiał suchy wiatr, więc z bez­ chmurnego nieba spadały tylko demony kurzu. W ciągu ostatnich tygodni przez kilka dni temperatura spadła do dwu­ dziestu stopni Celsjusza. W nocy nawet zbliżyła się do zera. Wczorajsza prognoza pogody zapowiadała deszcz, tak samo jak przedwczorajsza. Od strony Alaski i Kanady nadciągał północny front, który miał zahaczyć o N evade. Jak do tej pory nie spadła ani jedna kropla deszczu. Na pół urna, na pół wylękniona spojrzała na strzeliście i dumnie wzno­ szące się ponad jej ziemią góry Perdidas. Wokół postrzępionych szczy­ tów drgały i przesuwały się przejrzyste chmurki. Na tle ciemnobłękitnego nieba z rzadka widać było inne skupiska chmur. Za mało. O wiele za mało. Chociaż powietrze nie było już tak suche, że paliło skórę Hope, na wysoko położoną pustynię ciągle nie spadał deszcz. Jedynie góry zostały 73

obdarowane błogosławieństwem opadów. Chmury skupiły sie w chłod­ nym powietrzu ponad wierzchołkami. Minął dzień i wilgotność zwięk­ szyła się, zasnuwając część nieba czarnym welonem, haftowanym nitka­ mi błyskawic. Odgłos grzmotów niósł się po pustyni jak odległe wes­ tchnienie, mamiąc zapachem deszczu - tak delikatnym jak cień. W niektórych z okresowych koryt wydrążonych w stromych zboczach pojawiły się nikłe strumyki wody. Nie było tego wiele, ale wystarczyło, aby co śmielsze sztuki bydła rozproszyły się z dala od studni. Każda kro­ wa, która powędrowała daleko w teren, zmniejszała ubytek naturalnej paszy wokół zbiorników z wodą. Zwierzęta niemal do szczętu wyjadły trawę z tych stref, niszcząc glebę tak, że nie dało się jej już przywrócić normalnej wegetacji. Jednak małe sadzawki w korytach górskich strumyków i wąwozów już wysychały. Spieczona ziemia i suche powietrze wchłaniały wodę o wiele szybciej niż odpływy z gór uzupełniały braki. Jeśli wkrótce nie spadnie deszcz, wystarczy tydzień, a poziom wody gruntowej znów się niebezpiecznie obniży. Jeśli wkrótce nie spadnie deszcz, będzie musiała dowozić nie tylko wodę, ale i paszę, żeby zapewnić przetrwanie tym zwierzętom, które jej pozostały. - Znów się prosisz o guza! - upomniała siebie. - Nie potrzebujesz tego robić. Bóg wie, że masz już wystarczająco dużo kłopotów. Nie po­ trzeba ci ich więcej. W pobliżu zaryczał angus i podszedł do niej z ociężałą gracją. Miał wielkie, ciemne oczy otoczone rzęsami długości małego palca Hope. Sierść była gruba, lekko kręcona i miała czarny atłasowy połysk. Zwie­ rzę domagało się od Hope uwagi, delikatnie trącając ją głową w ramię. - Cześć, Kochaneczko. -- Uśmiechając się, żwawo potarła dłońmi długi, masywny grzbiet krowy. Odruchowo rozejrzała się, czy nie ma jakichś skaleczeń czy zadrapań, które wymagałyby posmarowania gen­ cjaną. Zawsze woziła buteleczkę w ciężarówce. - Gdzie jest twój Słodki Zmrok? Kochaneczka sapała. - Włóczy się gdzieś daleko stąd, co? - powiedziała Hope współczu­ jącym tonem, drapiąc krowę za uchem. - Cóż, a czegóż byś oczekiwała po prawie dorosłym byczku? Kochaneczka tym razem trąciła Hope głową mniej delikatnie. Krowa wiedziała, że gdzieś w pobliżu jest garść ziarna. Roześmiana Hope odepchnęła umięśnioną szyję zwierzęcia. Z tym samym skutkiem mogła odpychać grzbiet górski. Krowa niewzruszenie 74

stała na czterech silnych nogach, domagając się tego, co jej się należało jako najpierwszemu i najbardziej faworyzowanemu angusowi. - Moja droga, gdybym osiem lat temu wiedziała, że taki słodki mały cielaczek wyrośnie na półtonową upartą i zadzierającą nosa krowę, tobym cię sprzedała na steki. Wilgotny pysk znów trącił Hope w brzuch. Hope dała za wygraną i poszła do kabiny ciężarówki. Rozwiązała wo­ rek z ziarnem, wzięła powyginaną starą patelnię do naleśników i nabrała nią trochę zboża. - No masz, dziewczynko. Kochaneczka wyczyściła blachę z większą dozą entuzjazmu niż do­ brych manier. Długi, gruby i zaskakująco zwinny język wylizał zboże co do najmniejszego ziarenka; pozostał jedynie zapach owsa. Krowa pod­ niosła głowę i cierpliwie spojrzała na Hope. - Nie - powiedziała. - Dla ciebie tylko jedna patelnia. Z powrotem wrzuciła patelnię do ciężarówki i zaczęła wyciągać zza cysterny wąż. Kiedy ciągnęła poszarpany płócienny szlauch ku studni, krowa odrobinę się cofnęła i wpatrywała się w nią okiem, w którym do­ strzegało się coś, co mogło być zainteresowaniem, zakłopotaniem lub rozbawieniem. Żadna z ponad trzydziestu sztuk czarnego bydła nie pchała się do zbiornika, kiedy Hope go napełniała. Dbała o to, żeby poidło angusów zawsze było napełnione do odpo­ wiedniego poziomu, i by wokół zbiornika nie było przepychanek i trato­ wania. To bydło hodowlane było dla Hope zbyt cenne, żeby dopuścić do krwawej walki o byt. Angusy stanowiły podstawę jej marzeń o przemianie Doliny Słońca w produktywne ranczo. Kochała je za to - oraz za ich masywne, musku­ larne piękno. Kochaneczka była większym pupilkiem niż chude koty, które chroniły stajnię przed inwazją myszy. Kochaneczka była też cennąreproduktorką. Hope zachowała dla tego stada cztery cielęta. Słodki Zmrok, najmłodsze z nich, zapowiadał się na obiecującego zdobywcę trofeów. Kilku ranczerów proponowało odku­ pienie tego krzepkiego roczniaka. Hope odmówiła im wszystkim, choć pieniądze bardzo by się jej przydały. Słodki Zmrok będzie wiodącym reproduktorem stada Doliny Słońca. Krowy, które będzie zapładniał, zostały starannie przebadane i wyselek­ cjonowane, podobnie jak Kochaneczka. Były najczystszej krwi. Widać to było po ich masywnej gracji, zaskakująco łagodnym temperamencie i żwawym, dorodnym potomstwie. 75

Opierając się o masywne ciepłe ciało Kochaneczki, Hope słuchała, jak bydło ssie chłodną wodę z poidła. Podeszły też inne krowy i dmuchały w koszulę Hope, jak gdyby chciały się przywitać. Potem odchodziły, żeby zanurzyć nosy w pachnącym sianie, które Mason wcześniej przywiózł na pastwisko. Hope znała każdą krowę, każdego cielaka, ich mocne strony, słabo­ ści, i temperament. Była wyczulona na wszelkie objawy choroby czy ska­ leczenia - nawet te najmniejsze. Nie było żadnych. Z goryczą przyznała, że zwierzęta są w lepszej kon­ dycji niż ona sama. Zawiał wiatr, zmienił kierunek i wiał silniej. Kochaneczka odwróciła się i wpatrywała się w drogę za ciężarówką. Nastawiła miękkie uszy, ale nie była zdenerwowana. Hope zerknęła przez ramię i zobaczyła Ria, który szedł w jej stronę. Krowa cicho zaryczała i podeszła do wysokiego mężczyzny. Hope za­ uważyła nagły błysk uśmiechu na ustach Ria, kiedy wyciągnął jedną rękę do polizania, a drugą pogłaskał szyję krowy. Długi język zwierzęcia wy­ sunął się, omiótł wyciągniętą dłoń i znikł. Kiedy Rio podchodził do Hope, krowa, jak wierny pies, szła za nim krok w krok. - Zdradź swój sekret - powiedziała. - Sól - przyznał, uśmiechając się od ucha do ucha. Mocno popchnął upartą krowę w szyję. Westchnęła, otwierając pysk jak stodołę i z powrotem poczłapała w stronę innych angusów. - To pewnie najwyższy czas, żeby wystawić więcej brył soli do liza­ nia - powiedziała Hope. - Jutro to zrobię. - Ja mogę się tym zająć. - Na pewno. - Raz widział, jak Hope dźwiga ciężkie bryły soli mi­ neralnych i obiecał sobie, że przejmie tę robotę. Śmiejąc się, pokręciła głową, odrzuciła kapelusz do tyłu tak, że zwi­ sał na rzemieniu, przysłaniając plecy. Potrząsnęła głową, odgarniając wło­ sy i przeczesała je palcami. Uwielbiała, jak wiatr je rozwiewał, odsłania­ jąc twarz. Rio zastanawiał się, czy nagłe przyśpieszenie pulsu widoczne jest na jego szyi lub skroni. Odwrócił wzrok od uwodzicielskiego gestu i skierował spojrzenie w stronę bydła. - Dobre stado - powiedział po kilku chwilach. - Rzadko widywa­ łem lepsze. 76

- Dziękuję. Nie będę udawać, że nie jestem z nich dumna. Część z nich kupiłam, wybrałam cielęta, a resztę wyhodowałam. Są moim po­ darunkiem dla Doliny Słońca. Rio zaskoczony uniósł czarne brwi. Hope pełna była niespodzianek, jak woda na kamiennej pustyni. - Twoja rodzina nie hodowała angusów? - Nie, ale tata zawsze chciał je mieć. Pierwszą rzeczą, jaką kupiłam za pieniądze, które zarobiłam jako modelka, była Kochaneczka. - Byłaś modelką? - spytał Rio, znów zaskoczony. Hope zastanawiała się, jak on ją widzi. Brudne buty i poplamiona koszula robocza, wytarte dżinsy i podniszczony kapelusz. Uśmiechnęła się krzywo. - Dawno temu, daleko stąd, w innym kraju. Nie tak dawno, ani nie tak daleko - pomyślał ogarnięty pożądaniem. Usiłował nie patrzeć na nią tak jak na kobietę, której pragnął. Bardzo. Nie zawsze potrafił zmusić się do tego, aby odwrócić wzrok. Jego tajemnicze oczy zapamiętały nienaganny profil Hope, lśniące włosy, dziewczęcą jędrność piersi i długą, piękną linię nóg. W swoich wędrówkach spotykał oszałamiająco piękne kobiety - ta­ kie, które umiały sprawić, by mężczyzna obejrzał się i wpatrywał się w nie z niedowierzaniem i pożądaniem w oczach. Ale nigdy przedtem nie spo­ tkał kobiety, która tak działałaby na jego umysł i zmysły jak Hope. Chciał z nią rozmawiać, śmiać się, pomagać jej, chronić j ą i być blisko iskrzącej się aureoli jej marzeń. I chciał jej dotykać - uczyć się gorących, tajemnych zakamarków jej ciała, poznać słodkie pragnienia jej ust i żar jej reakcji na pieszczoty, słyszeć, jak wykrzykuje jego imię, kiedy rozkosz, którą ją obdarowuje, przenikają do głębi. Rio nazwał siebie cholernym idiotą. Hope nie jest dla niego. Jego rozum to wiedział, ale ciało zaprzeczało tej wiedzy. Pragnął jej z siłą zupełnie niepodobną do wszystkiego, czego kiedykolwiek doświadczył z inną kobietą. Mimo całego żaru, który go trawił aż do bólu, Rio nie uczynił kroku, aby dotknąć Hope. Nie miał jej nic do ofiarowania prócz studni, którą chciał dla niej odnaleźć. Kiedy to się stanie, kiedy spełni się jej sen, wte­ dy wezwie go brat wiatr. I Rio wyjedzie. Hope zasługiwała na coś lepszego. Odwrócił wzrok od kobiety, której nie powinien dotykać, i odezwał się cicho: - Założę się, że byłaś dobra. 77

- Jako modelka? Skinął głową. Hope machnięciem wyraziła stosunek do swojej kariery. - Zarobiłam dużo pieniędzy, ale nie byłam dziewczyną z okładek po­ pularnych czasopism, jeśli o to chciałeś zapytać. - A chciałaś nią być? - Nie. - Dlaczego? - Bo jedyne, czego kiedykolwiek chciałam, to Dolina Słońca. Po śmierci mamy i Julie mogłam bez przeszkód wrócić do domu. - Już nie pracujesz jako modelka? Hope kątem oka zerknęła na Ria. - Nie. Kiedy jestem w LA... - Wzruszyła ramionami. - Nie jestem wielkomiejską dziewczyną. Na upartego zniosłabym to miasto, ale bar­ dzo niechętnie. - Pieniądze się przydają. - I dlatego mieszkałam tam tak długo, jak tylko mogłam. Musiałam zapłacić podatki od spadku albo sprzedać ranczo. Kiedy spłaciłam długi, pracowałam, aż uzbierałam wystarczającą sumę pieniędzy, by utrzymać Dolinę Słońca przy życiu. Skompletowałam stado i zapewniłam gospo­ darstwu wypłacalność. - Czy kiedykolwiek wystarcza ci pieniędzy? - spytał półżartem. Posłała mu słodko-gorzki uśmiech. - Tak naprawdę byłam absolutnie nieświadoma, czego się podejmu­ ję. Nie wiedziałam, że na pustynnym gospodarstwie nie istnieje takie zwierzę jak „pełny portfel". - Mogłabyś znowu być modelką? - A czy ty potrafiłbyś żyć w mieście? - spytała. - Żyłem. - A teraz nie żyjesz. Rio nie odpowiedział. Nie musiał. Przecież był tu, a nie w mieście. Tak jak ona. Hope spojrzała na piękne czarne bydło i połyskujące strugi wody, po cichu spływające ze szlauchu na dno zbiornika. - W mieście mogę egzystować - wyrzekła powoli, żeby zrozumiał, że ona ledwie samą siebie rozumie. - A żyć mogę tylko tutaj. Tu jest moja przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Nieważne, gdzie mieszkam. Dolina Słońca jest jedynym domem, jaki kiedykolwiek będę mieć. Za­ wsze tak to czułam. I tak już pozostanie. To ranczo jest cząstką mnie samej. 78

Zapragnął objąć Hope, i trzymając ją w ramionach, obiecać, że znaj­ dzie dla niej studnię, która pozwoli jej żyć już zawsze na ziemi, którą kocha. Ale nie mógł tego zrobić. Nie mógł trzymać j&j w ramionach. Nie mógł nic obiecywać. W dzieciństwie nauczył się, że obietnice to tylko słowa, a niewypo­ wiedziana obietnica pokrzepiającego uścisku może być największym kłamstwem na świecie. Nie dlatego, że jego rodzice świadomie łamali dawane mu obietnice. Po prostu tak wyszło. Bardziej niż czymkolwiek, nawet bardziej niż ciem­ nowłosym synem, byli zainteresowani ucieczką od indiańskiej części dzie­ dzictwa przodków. Hope i Rio w ciszy patrzyli na bydło połyskujące czernią w przejrzy­ stym świetle poranka. Nagle do świadomości Hope dotarło, że jest piąt­ kowy poranek - wczesny poranek. Rio nie powinien być w Dolinie Słońca. Powinien być na ranczu Tur­ nera. - Skończyłeś pracę u Turnera? - zapytała. - Można tak powiedzieć. Odwróciła się i zerknęła na niego. Zastanowiło ją, dlaczego cedzi sło­ wa w sposób charakterystyczny dla Zachodniego Wybrzeża. Coś się za tym kryło. - To znaczy? Uśmiechnął się ironicznie. - Turner postawił mnie przed wyborem: albo będę pracował dla nie­ go i będzie mi płacił potrójnie, albo zatrudnię się u ciebie na pełny etat. Jeszcze bardziej przeciągał słowa. - Doszedłem do wniosku, że wolę raczej wiercić studnie w skalnym podłożu za pomocą wykałaczki niż pra­ cować dla niego. - A niech go szlag! - syknęła przez zęby rozwścieczona Hope. Tur­ ner wiedział, że jej nie stać na zatrudnienie pomocnika na cały etat. Li­ czył na to, że przyciśnie Ria do muru, bo Rio potrzebował dobrze płatnej pracy. - Jakoś ci to załatwię. - Cholera - odparł chłodno, już wcale nie przeciągle. - Wszystkie problemy, jakie mam z Turnerem, są moimi problemami, nie twoimi. - Nie tym razem. Turner nie chce, żebyś u mnie pracował. Groził, że zabroni mi korzystać z wody, jeśli cię nie zwolnię. Rio mruknął coś pod nosem. Hope nie żałowała, że tego nie dosły­ szała. - Kiedy? - spytał. 79

- Trochę ponad tydzień temu. Tak tylko straszył. Odwróciłam się do niego plecami i na tym się skończyło. - Cóż, to coś wyjaśnia. - Co? - Wiesz, dlaczego Turner wynalazł dla mnie na swoim ranczu robo­ ty na dwadzieścia godzin dziennie? Chciał być pewien, że będę zbyt wy­ kończony, żeby chcieć cię namówić na coś, co by mu nie odpowiadało. - Zbyt wykończony? Chyba cię dobrze nie zna. Rio zerknął na nią z ukosa. - Chcesz powiedzieć, że ze mnie taki dziwkarz, który nigdy nie jest zbyt zmęczony na szybki numerek? Uśmiechnęła się gorzko. - Chciałam powiedzieć, że masz lepsze rzeczy do roboty, niż szyb­ kie numerki ze mną. - Turner twierdzi, że jesteś z nim zaręczona. Hope była tak rozwścieczona, że spąsowiała. - Kłamie! Rio zmierzył ją wzrokiem, oceniając, na ile przemawia przez nią fu­ ria, a na ile prawda. Z satysfakcją skinął głową. Nie pokazał tego po so­ bie. - Czy to dlatego wozisz ze sobą strzelbę? Odpowiedziała mu wzruszeniem ramion tak wystudiowanym, że nie powstydziłaby się go w najlepszych czasach swojej kariery modelki. - Mason twierdzi, że ostatnio wokół studni kręci się wiele węży. - Mądry człowiek - odparł Rio. Potem spytał ze śmiertelnym spoko­ jem w głosie: - Czy Turner przystawiał się do ciebie przy swojej studni? Spojrzała w oczy Ria, których chłodna, niebiesko-czarna czeluść skry­ wała obietnicę zemsty. Odwróciła wzrok i milczała, nie chcąc skłamać. - Hope? - spytał cicho. - To nie było nic poważnego - odparła w końcu. - Po prostu Turner ma zbyt grubą czaszkę, żeby słowo „nie" mogło dostatecznie szybko do­ trzeć do jego mózgu. Rio wskazał kciukiem ciężki klucz francuski z lanego żelaza oparty o tylne koło ciężarówki. - Spróbuj tej metody przekonywania. - Próbowałam. Zerknął na nią z ukosa, stwierdził, że nie żartuje i uśmiechnął się dra­ pieżnie. W duchu dodał jeszcze jednąpozycję do listy rzeczy, które zrobi w Dolinie Słońca: jeśli z jakiegoś powodu będzie musiał stąd wyjechać, zatroszczy się o to, żeby Hope nie została bez opieki. 80

Uświadomił sobie, że kiedyś na pewno zabraknie go u jej boku, by ją chronić. Hope zauważyła, że nagle się skrzywił. - Mam dość pieniędzy, aby płacić ci pensję - powiedziała. - Może nie tak dużo j ak Turner, ale... - Nie - uciął Rio. - Nasza umowa się nie zmieniła. Mieszkanie i wy­ żywienie dla mnie, ogier i pasza dla moich klaczy. - Dopóki będzie płynąć woda. Zsuną} z głowy kapelusz. Spracowane smukłe palce mocno trzymały zakurzony czarny stetson. Wzrokiem przywykłym do wpatrywania się w dziki horyzont omiótł okolicę. Nie znalazł tego, czego szukał. Zdegusto­ wany wyrzekł jakieś słowo i znów założył kapelusz. Pociągnął za rondo. - Najpierw muszę znaleźć to cholerstwo. Nie powiedział tylko, że już szukał. Ze skutkiem tak mizernym, jak stan tej biednej ziemi.

Rozdział 10

K

ilka dni temu parę wzgórz ściągnęło deszcz na ranczo Turnera odezwała się Hope, kątem oka zerkając na Ria. Zastanawiała się, dlaczego jest taki smutny. - Może i tu zacznie padać. Przydałoby się choć parę kropel. Rio niechętnie przeniósł wzrok na niebo, odrywając uwagę od wody, którą wyczuwał gdzieś pod suchą ziemią. Czekała na to, że ktoś ją odnaj­ dzie. Czekała od tysięcy lat. Patrząc pod słońce, przymrużył oczy i spraw­ dzał czas przy pomocy instynktownej wewnętrznej podziałki, której na­ uczył się ufać. Ponad szczytami zebrała się mgiełka. Patrzył, jak w tych oparach sku­ piają się gęściejsze chmury. Powietrze nie było już takie niemiłosiernie przejrzyste ani zawiesiste od kurzu, lecz migotało srebrem. Wilgocią. To już coś! - pomyślał Rio. Nie koniec suszy, ale już nie kopniak w tyłek zakurzonym butem, którego do tej pory dostawali od aury. - Do nocy spadnie deszcz. - Głos miał głęboki i pewny. - Porządny. Za mały, żeby znacząco podnieść poziom wód gruntowych, ale powinien przywrócić do życia kilka cieków. 6 - Piękna marzy ci elka

81

Hope westchnęła, a zabrzmiało to prawie jak westchnienie ulgi. Uśmiechnął się łagodnie. - Nie spoczywaj na laurach. Dowożenie wody jeszcze się nie skoń­ czyło. Może za jakiś tydzień będziemy obracać tylko raz dziennie, naj­ wyżej dwa razy. Ale musimy zacząć dowozić paszę. - Ja się tym zajmę. Nie zatrudniłam cię jako pomocnika, ale po to, żebyś znalazł mi studnię. - Zgadza się - potwierdził. - Nie zatrudniłaś mnie. Zgłosiłem się na ochotnika. - Nie mogę ci pozwolić... Zamknął jej usta spojrzeniem upartych granatowych oczu. Nie za­ mierzała z nim walczyć. Ale Rio to nie John Turner. Rio rozwiązywałby kwestie sporne za pomocą argumentów, a nie siły fizycznej. - Jeśli oboje będziemy dowozić wodę, będziesz miała czas razem ze mną dokonać wizji terenu - ciągnął. Rio był zaskoczony tym, co powiedział. Robił co mógł, żeby nie prze­ bywać sam na sam z Hope. A jednak składając jej tę ofertę, podświado­ mie myślał o tym, że odbędzie wraz z nią przejażdżkę konną po tej zie­ mi. Jednak ta nadzieja tkwiła w nim tak głęboko, jak artezyjska woda płynąca pod nieustępliwą warstwą łupka. Nie mógł być jej kochankiem, ale mógł przez jakiś czas dzielić z nią marzenie, wypełnić pustkę, która nie opuszczała go od tak dawna - od chwili, kiedy przestał wierzyć we własne marzenia. - Założę się, że są takie zakątki tego rancza, których nigdy nie wi­ działaś - powiedział cicho. - To twoja ziemia, Hope. Twoja przyszłość. Powinnaś poznać każdąjej piędź. Jego słowa tak ją poruszyły, że spojrzała na niego z tęsknotą, której nie potrafiła ani ukryć, ani opanować. Podobnie jak ziemia, którą kocha­ ła, Rio potrafił na zmianę zasmucać i uwodzić. Jego oczy były tak grana­ towe jak zmierzch przechodzący w noc. I tak jak noc, były samotne. Wyraźnie wyczuwała w nim osamotnienie, tajemnicę, którą skrywał pod uśmiechem. Intrygowały ją długie chwile milczenia, kiedy nikogo nie widział i nie słyszał nic prócz wiatru. Rozmawiał tylko z głębinami własnej duszy. Odczuła nieodpartą potrzebę poznania tajemnic skrytych w tych głębinach, bogactw i słodyczy leżących pod twardą powłoką, której nikt nigdy nie skruszył. Nie była naiwna. Zastanawiała się też, jakie niebezpieczeństwa czaj ą się pod tą szorstką skorupą. W jakie pułapki może wpaść zbyt ufna oso­ ba, która nagle zetknie się z brutalną prawdą o tym człowieku. 82

Ale Hope kochała też tę ziemie między innymi dzięki niebezpieczeń­ stwom, które w sobie skrywała. Dolina Słońca akceptowała niewielu ludzi i nie przyjmowała nikogo zbyt łatwo na swe łono. Dzieci tej ziemi wiedziały jak przetrwać. Umiały też żyć, cieszyć się każdą chwilą i znaj­ dować w niej promieniującą radość, a to rzadka sztuka. Ta ziemia obdarowywała ją niewiarygodnym jedwabistym chłodem wody w upalny dzień suszy. Hope poznała migoczący błysk światła, kiedy słońce chowa się za strzelistym, niebiesko-czarnym grzbietem. Zasmako­ wała pachnącego sosną wiatru wypływającego z gardzieli kanionów, kie­ dy wszędzie indziej powietrze było nieruchome. Jednoczyła się z przera­ żającą siłą i pięknem orła spadającego w dół na swą ofiarę i upajała się zapachem odurzającej tajemniczej woni kaktusa, który zakwita nocą. I zawsze, zawsze zachwycała jąsama ziemia - cicha symfonia w każ­ dym tonie złota i brązu, o wschodzie księżyca i nocy. To były chwile intensywnej przyjemności, wyostrzonej świadomo­ ści, że się żyje. Dolina Słońca obdarowywała nimi tych, którzy rozumieli tę ziemię. Hope chciała dzielić te chwile z Riem i odkrywać te, którymi on chciałby się z nią podzielić. - Tak - odpowiedziała cicho. - Chciałabym z tobą odbyć przejażdż­ kę po tej ziemi. Granatowe oczy Ria uczyły się Hope na pamięć. W jej orzechowym spojrzeniu widział zarówno światło, jak i ciemność. Ciemność rozumiał. Światło fascynowało go, ale też wzmagało jego czujność. - W domu rozpakuję swój sprzęt - powiedział rzeczowo. - Jeśli ci to nie przeszkadza, to zajmę pokój na górze od strony wschodniej. Dzię­ ki temu ty i Mason nie będziecie musieli skradać się na paluszkach, prze­ chodząc obok mojego łóżka, kiedy zechcecie wyjść tylnymi drzwiami. - To rozsądne. Hope zignorowała nagłe uderzenie gorąca na myśl, że Rio będzie spał w pokoju obok jej sypialni. Ale nawet gdyby spał na podłodze w jej po­ koju, nie musiałaby czekać bezsennie, aż przyczołga się do jej łóżka. Nic nie wskazywało na to, że interesuje go jako kobieta. Ale polubił ją. Była tego pewna. Nawet Mason to zauważył. Powie­ dział, że nie pamięta, żeby Rio kiedykolwiek tak często się uśmiechał, jak kiedy ona znajduje się w pobliżu. - Potem zamierzasz napełnić zbiornik przy „Hope"? - spytał z my­ ślą o powoli wyczerpującej się studni. - Tak. - Będę gotów. - Jadłeś już coś? - spytała. 83

Wzruszył ramionami. Hope spojrzała na poziom wody w zbiorniku, który napełniała. - Skończę za około dwadzieścia minut. Śniadanie za trzydzieści pięć minut. - Nie musisz robić... - Lepiej się pośpiesz - dodała, ucinając jego protesty, - Jeśli twoich butów nie będzie pod stołem, kiedy jajka się usmażą, to jedzenie co do kawałka oddam świniom, których nie mamy. Byłoby to karygodne mar­ notrawstwo świeżych jaj. Uśmiechnął się szeroko - biała linia na tle ciemnej twarzy. Zasaluto­ wał, dotykając ronda kapelusza. - Tak jest, proszę pani - powiedział przeciągle, tonem zarazem ła­ godnym i zgrabnie imitującym uniżoność. Usiłowała się nie śmiać z tej drobnej złośliwości, ale w końcu parsk­ nęła śmiechem. Rio zareagował jak grzeczny, nieco niedorozwinięty chło­ piec, ale emanował męskością. Trudno było zachować powagę wobec różnicy pomiędzy tymi wstydliwymi słowami i pewnym siebie mężczy­ zną, który je wypowiedział. Zauważył, że usiłuje powstrzymać uśmiech, usłyszał jak się śmieje i puścił do niej oko. Zaraz potem odwrócił się i poszedł do domu. Nie wiedział, kto jest bardziej zaskoczony tym mrugnięciem - Hope, czy on sam. Nie pamiętał, kiedy ostatnio było mu tak lekko. Jak gdyby rozpoczynający się dzień niósł ze sobą wiele nowych możliwości. Obec­ ność Hope działała na niego jakoś inspirująco. Nie wiedział czy to wpływ jej kobiecości, czy to, że jej imię i ona sama niosły nadzieję. Wspomnienie przekomarzania się z Riem pozwoliło jej utrzymać radosny nastrój, nawet kiedy mosiężne złącze przy wężu okazało się wyjątkowo nieugięte. Z impetem rozkręciła je ciężkim kluczem fran­ cuskim, z powrotem włożyła wszystko na miejsce i odjechała z pastwi­ ska. Na podwórzu pozmywała naczynia i weszła do domu przez tylny ga­ nek. Jeden rzut oka wystarczył, by spostrzec, że Rio zrobił wszystko, żeby go nie ominęło śniadanie. Sam nakrył do stołu - przygotował talerz, sztućce, kubek do kawy, serwetkę. A jego buty równiutko stały pod stołem. Hope roześmiała się. Znów poczuła się jak nastolatka. Wielu rzeczy mogła się spodziewać po tym, jak wysłuchała z ust Masona opis Ria, ale nie tego, że ma takie przewrotne poczucie humoru. Wciąż się uśmiechając, włączyła piekarnik i wstawiła do środka ta­ lerz Ria i dużą tacę. Wyjęła z lodówki plasterki bekonu i ułożyła je na 84

ciężkiej żeliwnei patelni. Bekon skwierczał, więc pokroiła ziemniaki i wrzuciła je na drugą patelnię. Kiedy bekon i ziemniaki były gotowe i chrupiące, wyłożyła je na tacę, którą znów wstawiła do piekarnika. Cztery kromki chleba znikły w toste­ rze. Po minucie wyskoczyły, przemienione w brązowe grzanki. Posma­ rowała je masłem i włożyła go do piekarnika, żeby nie wystygły. Gdy usłyszała na schodach kroki Ria, sięgnęła do kredensu, gdzie w glinianej misce trzymała świeże jajka. Zajrzała do niej i wykrzyknęła zaskoczona. Pomiędzy kremowe owale jaj powtykane były złociste sło­ neczka. Malutkie polne kwiatki zakwitły nie w porę, zachęcone pustyn­ nym deszczem. Najwyraźniej Rio zerwał te kwiaty po drodze, kiedy wra­ cał z rancza Turnera. To było j edyne miej see w okolicy, które po raz pierw­ szy od wielu miesięcy widziało deszcz. Zapach kwiatów był delikatną pieszczotą i cichą obietnicą odnawia­ jącego się pomimo najsroższej suszy życia. Hope zamknęła oczy i głębo­ ko oddychała, napawając się zapachem i obietnicą. Rio stał w drzwiach i patrzył na nią. Oddałby wszystko, co miał za prawo przytulenia jej, wdychania jej zapachu tak głęboko, jak ona wdy­ chała zapach kwiatów. Ale gdyby to zrobił, zdeklarowałby się, złożyłby obietnicę, której nie mógłby dotrzymać. Brat Wiatru. Kiedy Hope otworzyła oczy, zobaczyła, że Rio wpatruje się w nią. Na jego twarzy malowało się coś, co było bliskie pożądania, a jeszcze bliższe żalu. Uśmiechnęła się do niego, żałując, że ten mężczyzna musi ją opuścić, pragnąc go mimo wszystko, pragnąc mimo wiedzy, że jej nie chce. Nie wiedziała, że jej uśmiech jest echem jego spojrzenia i można w nim dostrzec mieszankę pożądania i żalu, splatającą się w niewymow­ ną tęsknotę. - Dziękuję - powiedziała cicho. Patrzył, jak opuszki palców głaszcze miękki płatek. Żałował, że to nie jego skórę tak delikatnie pieszczą jej palce. - Moja babcia nazywała je „deszczowymi kwiatami" - powiedział. Jego głos był lekko ochrypły, tak w nim pulsowała krew, pożądanie, pło­ mienne pragnienie, któremu postanowił nie ulegać. - Powiedziała, że to jedyne złoto, które na tej ziemi ma jakąkolwiek wartość. - A jak je nazywał twój dziadek? - spytała Hope, pamiętając, co Mason mówił o jednym z dziadków Ria. Był szamanem Zuni. Rio zmrużył oczy, usiłując sobie przypomnieć rytuały z dalekiej prze­ szłości. Wiedza powoli skupiała się jak chmury na niebie pamięci przy­ noszące deszcz wspomnień z dzieciństwa. 85

- Delikatnie złociste kwiatki to zioła lecznicze czczone za to, że po­ trafią przetrwać w najsroższych warunkach. Po cichu wypowiadał zdania o dziwnym rytmie, z rytualnym przyśpiewem, święte dźwięki pamiętające czasy, miejsca i kulturę, która ni­ gdy nie była naprawdę jego, bo jego jedyną kulturą i pociechą była ta ziemia. Nie przetłumaczył Hope tych słów na angielski. Nie istniało tłuma­ czenie, które oddałoby ich sens. Duchowość dziadka była mieszaniną spuścizny plemion Zuni, Navaho, Apaczów i misyjnych obrzędów chrze­ ścijańskich. Jego dziadek łączył to wszystko w sposób, który Rio rozu­ miał, ale nie potrafił wytłumaczyć. Człowiek ten umiał zestroić ponad­ czasową tradycję Indian z wszechogarniającą rzeczywistością nowoczes­ nego Europejczyka. - Tak naprawdę nie da się przetłumaczyć tej nazwy na angielski - po­ wiedział. Potem dodał cicho. - Ja zawsze nazywałem te kwiaty „nadzieją", bo czasem kwitną w miejscach, gdzie nic innego nie może przetrwać. Pomiędzy Hope i Riem rozciągnęła się struna ciszy drgająca niewy­ powiedzianymi słowami i pragnieniami. Odwracając wzrok od granato­ wych głębin jego oczu, Hope uświadomiła sobie, że po raz pierwszy w ży­ ciu pragnęła mężczyzny. Naprawdę go pragnęła. Ale przecież wiedziała, że to nie tylko zwykłe pragnienie. To była po­ trzeba, bolesna pustka, której nigdy wcześniej nie czuła. Myśl o tym, że nie będzie mieć Ria - nigdy - sprawiała jej taki ból, że wiele ją kosztowało powstrzymanie się przed okrzykiem protestu. Ręce Hope drżały, kiedy wlewała do płaskiej glinianej podstawki odro­ binę wody. Delikatnie wyjęła malutkie kwiatki z miski z jajkami i poło­ żyła je na przezroczystym krysztale wody. Ostrożnie postawiła naczynie na stole pomiędzy talerzem swoim i Ria. Kwiatki drgały wraz z każdym poruszeniem wody, jak gdyby były żywe i oddychały szybkim, delikatnym rytmem. - Jak ci smakują jajka? - spytała głosem ochrypłym od wszystkiego, co chciała powiedzieć, a wiedziała, że nie powinna. - Są pyszne. Rio sięgnął ręką za Hope, żeby podnieść olbrzymi czarny dzbanek z kawą, który podgrzewał się wgłębi kuchenki. Jego ręka musnęła jej ramię. To krótkie, przypadkowe zetknięcie się z jej ciałem wywołało w nim falę żaru. Przypomniał sobie chwilę sprzed kilku tygodni, kiedy zmaga­ jąc się z upartą złączką przy płóciennym wężu, przycisnęła się do niego piersiami. To żywe wspomnienie było tak barwne i gorące jak płomień żarzący się pod patelnią z lanego żelaza. 86

Intensywność własnej reakcji na to wspomnienie i na zwykły dotyk zaskoczyła go i zarazem zaniepokoiła. Od bardzo dawna nic tak na niego nie podziałało. Nie spotkało go jeszcze nic o takiej sile. Ale kiedy nalewał mocnej kawy do kubka, jego twarz nie zdradzała najmniejszego poruszenia. Życie nauczyło go nie pokazywać po sobie nic, naśladować orła spadającego nagle z nieba, by porwać upatrzoną zdobycz. Kiedy odstawiał dzbanek na miejsce, Hope sięgnęła po jajko. Jej ręka zderzyła się z jego ramieniem. Poczuła sprężystość, żar i siłę bicepsów, które przesunęły się pod jej palcami. Mało brakowało, a uległaby poku­ sie, by przedłużyć ten kontakt i przesunąć dłonią po całym jego ramie­ niu. Chciała poczuć pod palcami gorący rytm życia, gładkość skóry. Była wstrząśnięta siłą tego pragnienia. Szybko cofnęła rękę, jak gdy­ by dotknęła rozgrzanego metalu. - Przepraszam - wymamrotała. - Ile chcesz jajek? - Cztery. Myślami był gdzie indziej. Obserwował bardzo nieznaczne drżenie jej rąk, kiedy po omacku sięgała po jajka. Jej reakcja na przypadkowy dotyk wywołała w nim bezdźwięczną eksplozję pożądania, której nie po­ trafił opanować ani jej zaprzeczyć. Rozgniewany, spragniony i nienasycony patrzył na nią znad kubka z kawą. Lok wysunął się spod spinki do włosów przy karku, przesunął do przodu i miękko tulił się do jej szyi. Chciał chwycić ciemny pukiel, unieść go do ust, a potem pocałować złocistą skórę odsłoniętej szyi. Rio nie wiedział, że aż tak jej pragnie, dopóki nie spostrzegł własnej dłoni sięgającej po jedwabisty lok. Cicho zaklął, zacisnął palce w pięść i odwrócił się plecami do Hope. Odsunął krzesło, aby usiąść przy stole, zobaczył pod nim buty i przy­ pomniał sobie rozkoszny śmiech, który niósł siępo domu, kiedy je zoba­ czyła. Odwrócił się, żeby spojrzeć, jak po cichu przygotowuje mu śnia­ danie i... zgłodniał. Kopnął kowbojskie buty i poprawił nogawki spodni. Uświadomił sobie, że nie może oderwać wzroku od delikatnej linii jej szyi, że wciąż pragnie dotykać ustami jej skóry, że przez cały czas pożąda jej tak, że sam jest tym zdumiony, i to nawet bardziej niż uporczywym, nieopanowanym, pulsującym pobudzeniem. Odruchy nastolatka w zesta­ wieniu ze złożonymi potrzebami dorosłego mężczyzny ścięły go z nóg. Czuł się bezbronny wobec siły, której nie potrafił się oprzeć. Z wysiłkiem opanował rozpalone myśli. Istniał tylko jeden sposób, by dotknąć Hope, jednocześnie nie niszcząc ich obojga: znajdując dla niej 87

wodę, spełniając jej marzenie. Zawsze mu to wystarczało. I tym razem musi wystarczyć. Nie miał jej nic do ofiarowania prócz pustki i bólu. - Przeglądałem dokumenty, które zostawił wasz ostatni hydrolog powiedział. Upił łyk gorącej kawy i dodał z sarkazmem: - Uczony czło­ wiek, nie mam co do tego wątpliwości. Ale nie miał zbyt wielu wiado­ mości z pierwszej ręki na temat tej krainy. - Był zaraz po szkole. - Hope wprawnymi ruchami przewracała jaj­ ka. - Mieszczuch do szpiku kości. Miły dzieciak. Pasjonat. Naprawdę było mu przykro, że nie znalazł wody na moim ranczu. Zsunęła jajka na ciepły talerz i wyjęła tacę z bekonem, ziemniakami i tostem. Postawiła ją przed nim. Podała też miód i słoik konfitur wiśnio­ wych i pozwoliła mu w spokoju jeść śniadanie. W ciszy nalała sobie kubek kawy i zaczęła robić kanapki na drogę. Łykając kawę, mechanicznie układała plasterki wołowiny na puszystym chlebie domowego wypieku. Do sterty jedzenia leżącej na ladzie dołączyło kilka jabłek i podwójna porcja owsianych ciasteczek z rodzynkami. Kiedy wszystko było już zapakowane i gotowe do drogi, dolała sobie jeszcze trochę kawy i usiadła naprzeciwko Ria, w ogóle nie przejmując się panującym milczeniem. Wychowała się wśród farmerów, którzy cięż­ ko harowali od świtu do nocy. Nikt nie miał czasu na pogawędki, zanim nie zaspokoił głodu. Potem mężczyźni opierali plecy o krzesła i rozma­ wiali tak długo, aż jedzenie osiadło w żołądku, albo -jeśli sumienie ich ponaglało - szybko wracali do pracy. Rio wyczuł, że Hope się odprężyła i sam także się rozluźnił, wdzięczny za to, że ona akceptuje jego milczenie. Dzięki temu mógł w spokoju delek­ tować się każdym kęsem chrupiących smażonych ziemniaków, wiejskiego bekonu, chleba domowego wypieku i doskonale przyrządzonych jajek. Zjadł wszystko do końca, ostatnim kawałkiem chleba dokładnie wyczyścił talerz i wydał z siebie westchnienie niekłamanej przyjemności. - Codziennie mogę dostawać wypłatę w postaci twojego jedzenia powiedział całkiem poważnie. Wzruszyła ramionami i leciutko się uśmiechnęła. Od dziecka uczyła się gotować. Zawsze to lubiła: kolory, konsystencje, zapachy - to czysto zmysłowa nagroda za stworzenie dobrego posiłku. Mama i starsza sio­ stra nigdy nie rozumiały tego, co czuła. Dla nich gotowanie było karą za to, że się urodziły kobietami na ranczu. - Trudno przyrządzić nieudane śniadanie, kiedy ma się w kredensie świeże jajka, a najlepszą świnię sąsiada w lodówce - powiedziała. Rio parsknął zdegustowany. - Powiedz to setkom kucharzy od siedmiu boleści, których spotkałem. 88

Uśmiechnęła się szerzej. - Pamiętam, jak najęci robotnicy wrzucili kucharza do poidła w za­ grodzie i zagrozili, że odejdą z pracy. Miałam dopiero dziesięć lat, ale zaczęłam gotować w wieku lat siedmiu. - A twoja mama? - Nienawidziła gotowania. Rio usłyszał coś więcej niż tylko słowa. Usłyszał smutek i pogodze­ nie się z bolesną stratą. Rozumiał te sprawy i szanował. Hope przyjęła to, co życie ze sobą niosło z uśmiechem i spokojną siłą, która brała się z akceptacji tego, czego nie można zmienić. - Dużo czasu spędziłaś w poidle? - spytał, uśmiechając się pomimo zadumy. Obrazek Hope wrzuconej do zbiornika na wodę dla koni był rozkoszny. Zareagowałaby pluskiem i śmiechem, wykaraskałaby się i opryskałaby do suchej nitki najbliżej stojącego kowboja. - Tylko raz. Dzięki Bogu to było lato! Przydała mi się kąpiel. - A czym sobie na nią zasłużyłaś? - Upiekłam murzynka, ale pomyliłam cukier z solą. Ciasto było tak okropne, że nawet pies nie chciał tego jeść. Rio odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął śmiechem. Ta reakcja była dla Hope taką samą nagrodą, jak jego dobry apetyt. Po cichu śmiała się wraz z nim, kręcąc głową na wspomnienie swojej pomyłki. - Nawet dzisiaj, kiedy piekę ciasto czekoladowe, Mason bierze do ust na początek tylko okruszynę - przyznała. Uśmiechnęła się do kubka z kawą. - To żadna aluzja! Ale taki mały kęs na początek nie zawadzi, żeby się upewnić, czy cukier i sól nie zamieniły się rolami. - Zapamiętam to sobie. Wypił ostatni łyk kawy, potem wstał ze spokojną determinacją, którą Hope pamiętała z dzieciństwa. „Gospodarz nakarmiony i gotów wrócić do pracy". Na myśl o rym, jak by to było mieć Ria za gospodarza na swoich wło­ ściach serce jej podskoczyło aż do gardła i prawie zamarło. Zmusiła się do miarowego oddechu, usiłując wybić to sobie z głowy. Nierealne marzenia zabiły jej matkę i siostrę. Hope przyrzekła sobie, że jej nie zabiją. Nie miała za dużo sił ani uczuć, żeby sobie pozwolić na ich utratę przez destrukcyjne marzenia. Wiedziała to z taką samą pewnością, jak to, że mężczyzna imieniem Rio jest niczym wiatr. Zawsze czegoś szuka, nigdy nie znajduje, zawsze idzie dalej. Wiedziała to nawet bez podpowiedzi Masona. Wyczytała to w oczach Ria, w jego zamyśleniach, we wspomnieniach setek kiepskich kucharzy. 89

Długie palce Ria zacisnęły się na kubku, kiedy zobaczył, że jej oczy spochmurniały i już nie iskrzą się humorem jak przed chwilą. Zastana­ wiał się, jakie wspomnienie bądź lęk jąnaszedł, kradnąc śmiech. Nagle gorąco zapragnął wiedzieć, co ją wystraszyło. I zapragnął zmie­ nić linię wykrzywionych ust swoimi ustami. Ale gdyby to zrobił, oboje byliby jeszcze smutniejsi, bardziej rozżaleni, wiecznie nosiliby w sobie gorycz zdrady. Ona nie mogła wyjechać z Doliny Słońca. On nie mógł tu zostać. Brat Wiatru. Rio po raz pierwszy w życiu zrozumiał łzy w oczach dziadka, kiedy zdradzał wnukowi jego prawdziwe imię.

Rozdział 11

P

o śniadaniu Hope i Rio szli pod bezchmurnym niebem w stronę past­ wiska dla koni tuż za stajnią. Lunch, który właśnie zapakowała, znaj­ dował się w skórzanych torbach przytraczanych do siodeł, teraz przewie­ szonych przez ramię Ria, tak jak menażka z kawą. Picie dosyć szybko wystygnie, ale ludzie pracujący na roli piją taką kawę, jaką mają pod ręką. - Z której strony chcesz zacząć? - spytała Hope. - Najpierw objedziemy granice. - Wysoko czy nisko? Wskazał ręką strzeliste wieże Perdidasu wznoszące się ponad wy­ niszczoną ziemią. - Tam w górze, na północ od rancza. - To lepiej weź dobrego konia - poradziła. - Dolina Słońca opada sześćset metrów tu, na południu, a na północnej granicy wznosi się po­ wyżej dwóch tysięcy metrów. - Masz lasy? - Zaskoczenie było wyraźnie zauważalne i w głosie Ria, i w ciemnej linii jego brwi. Zerknęła na niego z ukosa. - Lasy? Chyba żartujesz! Jeśli jest tu jakieś drzewo, to ono rośnie na państwowej dzierżawie. Ta część rancza, która znajduje się na wysokości ponad dwóch tysięcy metrów, to wszystko są zbocza od strony północnej. 90

- Od strony północnej? - Pokręcił głową. - To oznacza, że nie ro­ śnie tam nic prócz wielkiej bylicy, górskiego mahoniu, sosny amerykań­ skiej i jałowca. - Właśnie. I ani jednego drzewa na deskę. Uśmiechnął się ironicznie. - I tak jest w całej Nevadzie. Najlepsza ziemia należy do państwa, najgorsza do Indian, a reszta Wielkiej Kotliny należy do każdego, kto był na tyle silny i sprytny, żeby wykurzyć tubylców. - Ale to piękna ziemia - powiedziała Hope. - Większość ludzi wcale tak nie uważa. Patrzą na bylicę i opustosza­ łe góry i jak najszybciej przejeżdżająprzez ten kraj, byle się znaleźć gdzie indziej. Może trzeba się tu urodzić, żeby docenić tę ziemię. - Moja mama tu się urodziła, a nienawidziła jej. - Moja też - przyznał Rio. - Dorastanie w rezerwacie nikomu nie przynosi zaszczytu, a na pewno nie półkrwi Indiance, która wyglądała tak, jakby była nietutejsza. Wprost nie mogła się doczekać, żeby uciec z rezerwatu. - A czy twój ojciec lubił tę ziemię? Rio wydał z siebie odgłos, który mógł być śmiechem, ale zabrzmiał zbyt ponuro. - Nienawidził jej jeszcze bardziej niż matka. Pochodził z Athabaski, urodził się wśród północnych lasów i jezior. Ich też nienawidził. Ale naj­ bardziej nienawidził, gdy ktoś go nazywał Indianinem, bo przecież jego ojciec był szkockim renegatem, a matka ćwierćkrwi Holenderką. Hope kątem oka zerknęła na Ria. Zastanawiała się, czyjego ojciec był taki sam jak on, czy miał mocne kości, krzepkość i siłę, kruczoczarne włosy, błyskotliwy umysł i popadał w zamyślenie tak głębokie jak noc. „Nienawidził, jak ktoś go nazywał Indianinem". Zastanawiała się, czy Rio odziedziczył to po nim. Jak gdyby słysząc jej milczące pytanie, Rio obojętnie wzruszył ramio­ nami, zaprzeczając mrocznym wspomnieniom widocznym w jego oczach. - Mój ojciec był wiecznym chłopcem. Nigdy nie pogodził się z fak­ tem, że nie jest takiej rasy, jak „prawie biały". Ludzie patrzą na ciebie i widzą tylko, że nie jesteś biały. Słowa Ria pobrzmiewały cynizmem, który zabolał Hope. Chciała po­ wiedzieć, że się myli, choć wiedziała, że ma rację. - Kiedy na ciebie patrzę - powiedziała spokojnie - to po prostu wi­ dzę człowieka. Dobrego człowieka. I kropka. Zerknął na Hope. Jej głos był rzeczowy; patrzyła na niego z uwagą. Mógł się z nią zgodzić lub nie, ale to nie zmieniało jej widzenia świata. 91

Tego, jak widziała jego. Bezwiednie uniósł rękę, żeby dotknąć jej policzka. Zanim zdążył to uczynić, tętent końskich kopyt odwrócił jego uwagę. W samym środku pastwiska dwie klacze, które jeszcze pozostały Hope, patrzyły, jak w stroną ludzi biegnie ogier rasy appalloosa, Jeździec Burzy. Było na co popatrzeć. Koń był czarny z wyjątkiem białych „skarpet" i białego „pledu" w czarne groszki okrywającego masywny grzbiet. Po­ ruszał się z taką gracją, że Rio miał ochotę wskoczyć na silny czarny grzbiet i galopować, gdzie oczy poniosą. Pełnym uwielbienia okiem znawcy patrzył, jak rumak podbiega do ogrodzenia, rżąc na powitanie. W milczeniu pogłaskał ciepłą, lśniącą szyję Jeźdźca Burzy. Ani mężczyzna, ani koń nie trzymali ostrożnego dystansu wobec sie­ bie. Zaprzyjaźnili się, jak tylko Rio po raz pierwszy oparł się o ogrodzenie i odezwał się do Jeźdźca Burzy cichym, uspokajającym głosem. Od tej pory Rio podchodził do wybiegu rumaka przynajmniej raz dziennie i obdaro­ wywał go pokrzepiającą pieszczotą, grudką soli i podziwem, który rósł z każdym płynnym krokiem końskich kopyt, które ledwie dotykały ziemi. Jeździec Burzy dmuchnął w kapelusz i kołnierzyk koszuli Ria. Uś­ miechnięty Rio odepchnął aksamitny pysk. - Stary pieszczoch z ciebie, prawda? - powiedział cicho. Hope parsknęła. - Tylko do chwili, kiedy wsiądziesz mu na grzbiet. Potem wytrzęsie ci wszystkie drobniaki z kieszeni. - Narwaniec? - spytał Rio zaskoczony. - Nie wygląda na takiego. - O, jak już się uspokoi, to płynie łagodnie jak głęboka woda. - Urwała na chwilę i dodała z ironią: - Ale żeby uspokoić tego łobuza, trzeba wpierw połamać kości. To coś jak jazda po urwisku. Potrzebuje o wiele więcej treningu, niż ostatnio mu zapewniam. To istna sprężyna, w dodat­ ku szukająca przygód. - Przez to dowożenie wody nie masz czasu na ćwiczenia z nim powiedział Rio głosem pełnym zrozumienia. - Nawet gdybym miała czas, tobym nie ryzykowała zderzenia z zie­ mią. Jeśli złamię rękę lub nogę, usiłując uspokoić Jeźdźca Burzy, będę mu­ siała sprzedać bydło albo pozwolić mu zginąć z pragnienia. - Wzruszyła ramionami. - Mój rozhasany łobuziak po prostu będzie musiał poczekać, aż spadnie deszcz. Wtedy ujeżdżę ten nakrapiany zad aż do samej ziemi. Uśmiech Ria zbladł, gdy pomyślał o Hope dosiadającej wielkiego ru­ maka i zaraz potem lądującej na płocie zagrody. Nie żeby uważał ją za słabego jeźdźca. Wiedział, że jest dobra. Kiedy podsadził ją na Szarów92

kę, trzymała się w siodle z taką samą gracją i pewnością, z jaką porusza­ ła się po ziemi. Ale Jeździec Burzy był silny, twardy i miał agresywny temperament ogiera. - Czy jest dobry wjeździe po wertepach? - spytał Rio. - Urodził się w górskiej krainie na wschód od nas i przez pierwsze trzy lata życia biegał na wolności. - Podobnie jak Szarówka. Żyła w naturalnym środowisku, dopóki nie skończyła dwóch lat. - Schwytałeś ją? Skinął głową. - Skazała mnie na piekielny pościg - zaczął wspominać. - Jej mama uciekła z rancza i zdziczała, była w jednej czwartej arabem bardziej upar­ tym niż stary osioł. Tata był mieszanką ras morgan i arabskiej, a już na pewno w dziewięćdziesięciu procentach kuguarem. Hope przypomniała sobie, jak jej ojciec nienawidził, kiedy stada dzi­ kich koni rozrastały się tak, że ziemia nie nadążała z odnawianiem wege­ tacji i nie starczało paszy dla wszystkich zwierząt. Wówczas zjawiali się myśliwi, ścigali mustangi samolotami i zapędzali je, zbite batogami i prze­ rażone, do zagród w kształcie tuneli zakrytych gałęziami. Polowania były konieczne, żeby zredukować stada bliskie śmierci gło­ dowej i zwrócić zdziczałe konie właścicielom. Konieczne, ale brutalne. Inaczej konie czekałby głód, choroby i powolne konanie - czyli coś jesz­ cze bardziej okrutnego. Hope westchnęła. - Jak złapałeś Szarówkę? Za pomocą samolotu? - Wykorzystałem naj starszą metodę, tę, którą Indianie wymyślili wieki temu, kiedy hiszpańskie konie były czymś tak dziwnym dla Ameryki, że Czejeni nazywali je „wielkimi psami". Uśmiechnęła się. - Co to za metoda? - Wymęczyłem ją chodzeniem. Hope odwróciła się i wpatrywała się w Ria. Mason opowiadał jej kie­ dyś o tym, jak ludzie ponad sto lat temu stosowali tę metodę. Jeździli za stadami koni od sadzawki do sadzawki, nigdy nie pozwalając im odpo­ cząć. Najpierw konie, widząc ludzi i czując ich zapach, cwałowały. Po­ tem galopowały. Potem truchtały. Potem szły. W końcu były zbyt zmę­ czone, żeby w ogóle się poruszać. Metoda była brutalna, ale przynajmniej w miarę sprawiedliwa: lu­ dzie prawie tak samo się męczyli jak konie. 93

- To nie było aż tak straszne - wyjaśnił Rio, widząc wyraz twarzy Hope. - Wycieńczenie osłabiło nie tylko nogi Szarówki, ale też stępiło jej czujność. Po prostu kręciłem się przy obrzeżu stada, zostawiając to tu, to tam odrobinę soli i ziarna. Szedłem krok w krok za mustangami aż do chwili, kiedy jakoś ją oswoiłem. Zanim podszedłem do niej z lassem, po prostu już przestała się mnie bać. Stałem się elementem stada. - Nagle uśmiechnął się od ucha do ucha. - Dziwny, mały, nietypowy koń, ale właśnie takie było całe tamto stado. - Ile czasu ci to zajęło? - Osiem tygodni. Dziesięć. Może i więcej. Straciłem rachubę czasu. W tej krainie to nie jest aż takie trudne. - Stracić rachubę czasu? Rio skinął głową, ale najwyraźniej myślami był gdzie indziej. Wpa­ trywał się w Jeźdźca Burzy. - Miałabyś coś przeciwko temu, żebym go dziś dosiadł? - Tylko gdybyś coś połamał - zażartowała Hope. - Włos nie spadnie z tej nakrapianej sierści. - Nie o skórę Jeźdźca Burzy się martwię - odparła. - Chodzi o to, że w ciągu ostatniego roku tylko kilka razy na niego wsiadłam. - Właśnie na to wygląda. Sam sobie sterem, żeglarzem, okrętem. Mam rację? Nie martw się, jakoś się zgramy. - Zapomnij, że cokolwiek ci mówiłam, tak jak ja zapomniałam, że w chwilach wolnych od drążenia studni dla nędznych marzycielek zara­ biasz na życie ujeżdżaniem koni. Spojrzał na nią, zaciekawiony tonem jej głosu, kiedy opisywała sie­ bie jako „nędzną marzycielkę". - Byłabym szczęśliwa, widząc cię na Jeźdźcu Burzy - powiedziała. Im dłużej nikt na nim nie jeździ, tym trudniej będzie mi go prowadzić. A to nigdy nie było proste. W każdym razie nie przez pierwszych kilka minut. Rio nie tracił więcej czasu na czcze gadanie. Powiesił worki na kołku ogrodzenia i poszedł za Jeżdźcem Burzy. Schwytał rumaka, wyczesał go, założył mu uprząż, osiodłał i zanim Hope zdążyła zmienić zdanie, już był w korralu. Jeździec Burzy wiedział, co się święci. Tryskając energią, tańczył i par­ skał, gotów trochę sobie pohasać. - Jesteś pewien, że chcesz na nim pojeździć? - spytała Hope. - Nie musisz. Bardziej potrzebuję studni niż dobrze ułożonego rumaka. Rio uśmiechał się jak mały łobuziak. - Wyświadczasz mi przysługę. Chciałem na niego wsiąść od razu, jak tylko zobaczyłem na pastwisku jego lśniącą sierść. 94

- Dobrze. Tylko potem nie mów, że cię nie ostrzegałam. - Jedną ręką chwyciła za uzdę tuż ponad wędzidłem i przytrzymała ogiera w miej scu. - Powiedz mi, kiedy będziesz gotów. Rio mocno ścisnął wodze i z kocią zwinnością wskoczył na siodło. Szybko włożył stopy w strzemiona, bo Jeździec Burzy właśnie spinał się, zdecydowany zaprotestować. - Puszczaj - powiedział cicho Rio. Oczekując, że Jeździec Burzy za chwilę wybuchnie, Hope zdążyła w kilka sekund puścić uzdę i wspiąć się na ogrodzenie korralu. Rio nie pozwolił ogierowi podskoczyć. Podtrzymywał głowę konia w górze i dał mu stoczyć bezskuteczną bitwę z wędzidłem. Rumak spró­ bował z innej strony; zaczął wierzgać na wszystkie strony i obrócił się wokół własnej osi, falując mocnym zadem. Nagłe wirowanie i kopniaki to był sposób na pozbycie się jeźdźca, nie zrzucając go na ogrodzenie i nie zadeptując. Jeździec Burzy był zbyt łagodnym koniem, żeby ucie­ kać się tak ostatecznych metod. A brykanie, przeciwnie, było czystą rozrywką. Nieznacznie się uśmiechając, Hope patrzyła, jak mężczyzna i koń wypróbowują się wzajemnie, badając słabe punkty przeciwnika. Jeździec Burzy bezustannie się cofał, jak gdyby chciał powiedzieć, że jeżeli nie będzie mógł sobie pobrykać, to nie pójdzie też do przodu. Długie, silne nogi zacisnęły się na czarnym brzuchu rumaka bezlitosnym uciskiem po­ naglając, by ruszył naprzód. Rio mógł wykorzystać małe, tępe ostrogi, które zawsze nosił przy butach, ale tego nie zrobił. Po kilku okrążeniach korralu tyłem, Jeździec Burzy stanął nierucho­ mo i zaczął ze złości żuć wędzidło. - Wygrałeś pierwszą rundę - oświadczyła Hope. Rio zerknął na nią z ukosa i powiedział: - Coś mi mówi, że albo mogę pozwolić temu synkowi brykać tutaj, albo jeśli coś mi strzeli do głowy, poza zagrodą. - Właśnie. Jeździec Burzy nie spocznie, dopóki sobie do woli nie pobryka. - Hmm, właśnie tego się obawiałem. Już kiedyś miałem takiego konia. - I co się z nim stało? - Wymieniłem go na psa i tego psa zastrzeliłem - przeciągle powie­ dział Rio. - Oczywiście, to był wałach. Brzydki jak noc. Roześmiała się, nie wierząc w ani jedno słowo. Rio westchnął i mocno pociągnął za rondo kapelusza. Rozluźnił uścisk palców na wodzach i lekko dotknął Jeźdźca Burzy ostrogami. Głowa 95

rumaka gwałtownie opadła, przednie kopyta wyrzucił w górę i przez kil­ ka następnych minut robił wszystko, żeby wyskoczyć z własnej skóry. Rio pędził jak tornado i wydawało się, że robi to bez najmniejszego wy­ siłku. Hope nie dała się zwieść pozorom. Nieraz tak samo się rozpędzała. Wiedziała, że utrzymać się na Jeźdźcu Burzy, który bucha parą, nie jest łatwo. Po kilku chwilach odetchnęła z ulgą. Była już pewna, że ani koniowi, ani mężczyźnie nie stanie się nic złego. Siadła na górnym drągu ogrodze­ nia, zaczepiła stopy o dolnąi z przyjemnością patrzyła na mężczyznę i ru­ maka taranujących ogrodzenie - doskonale dobrane dwa zdrowe zwie­ rzaki rozkoszujące się meczem siły z umiejętnościami. Nagle, bez ostrzeżenia, Jeździec Burzy podniósł głowę. Głośno par­ sknął, nastawił uszy i obrócił głowę, zerkając na człowieka, którego nie udało mu się zrzucić z grzbietu. - Skończyłeś? - przeciągle spytał Rio. Koń potarł nosem o but Ria, a potem stanął spokojnie jak krowa cze­ kająca na instrukcje od kowboja. - Starczy! - powiedziała Hope, zeskakując z płotu. - Ta jazda jest zaliczona. Już się wyszalał. - Dzięki Bogu za grzeczność. Rio rozprostował plecy i ramiona, czując nieposkromioną siłę w każ­ dym mięśniu ogiera. Potem spojrzał na smukłą postać Hope i zastana­ wiał się, jak jej się udało utrzymać na grzbiecie Jeźdźca Burzy. Na pewno nie dzięki sile fizycznej. - Chylę czoło przed tobą- powiedział po prostu. - Musisz być nie­ samowitą amazonką! Hope uśmiechnęła się szeroko. - Zjadłam już swoją działkę piachu. A ten nakrapiany rumak nakar­ mił mnie nim najwięcej. Rio zachichotał i pokręcił głową. Podobała mu się jej trzeźwa akcep­ tacja faktu, że dała się zrzucić na ziemię. Jednocześnie przyrzekł sobie, że jeżeli Jeździec Burzy kogokolwiek strąci ze swego grzbietu, to tym kimś będzie on sam. Koń mógłby niechcący zrobić kobiecie krzywdę. - Chcesz pojechać na Szarówce? — spytał Rio. - A może którejś z two­ ich klaczy potrzeba trochę ruchu? - Pojadę na Aces. To ulubienica Jeźdźca Burzy. Będzie mniej cią­ gnął do domu, kiedy ona będzie w pobliżu. Rio już miał zsiadać, ale powstrzymał się i spojrzał podejrzliwie na Jeźdźca Burzy. 96

Hope ukryła uśmiech. - Nie martw się. Nic ci nie zrobi, dopóki nie zdejmiesz siodła. To będzie dla niego znak, że przejażdżka się skończyła. - Jedna sesja brykania na jedno osiodłanie, co? - Tak jest. - Chciałoby się rozważyć uroki spania w siodle... - zażartował. Hope przestała tłumić wesołość. Oparła się o Jeźdźca Burzy i z jej ust trysnął śmiech jak woda ze źródła. Od dawna nie pozwoliła sobie na wybuch jakichkolwiek uczuć. Ostatnio kierowała nią tylko determinacja. Kiedy wybrzmiała ostatnia fala śmiechu, wzięła głęboki oddech i pod­ niosła wzrok na Ria. - Jesteś dla mnie dobry - powiedziała nadal szczerze uśmiechnięta. - Bo chronię cię przed połamaniem karku? - Nie. Uczysz mnie znów się śmiać. Już prawie zapomniałam, jak to się robi. Rio chłonął jej słowa, jak spieczona ziemia chłonie wodę. Bez chwili zastanowienia łagodnie się uśmiechnął i opuszkami palców dotknął jej policzka. - To ty mnie uczysz - rzekł ciepło. - Czego? - spytała szeptem. - Piękna marzycielko - powiedział cicho. - Nie wiesz, prawda? Nie wiesz, czym dla mnie są twoje marzenia. I twój śmiech. Nagle zamknął oczy, odcinając się od obrazu Hope patrzącej na nie­ go lśniącymi od marzeń oczami, przenikającej go spojrzeniem głębokim od obietnic, których nie powinna czynić i nie może dotrzymać. Jego pal­ ce, które tak delikatnie jej dotknęły, cofnęły się i zacisnęły w pięści na udach. - Bóg mi świadkiem, żałuję, że nie jestem innym człowiekiem - po­ wiedział z goryczą. - Ja nie żałuję. - Drżała jeszcze od jego dotyku. Jej głos był ochry­ pły. - Nie zmieniłabym cię ani na jotę, tak jak nie zmieniłabym Doliny Słońca w zielony Perdidas. Jestem stworzona dla tej ziemi, Rio. I obawiam się, że dla ciebie też. Nie wypowiedziała tych słów na głos. Nie musiała. Usłyszał je we własnej głowie tak wyraźnie, jakby sam je wyrzekł. A potem przestraszył się, że może tak było w istocie.

7 - Piękna marzycielka

97

Rozdział 12

S

iedzący na Jeźdźcu Burzy Rio zamknął oczy i otworzył je dopiero wtedy, kiedy wyczuł, że Hope się odwraca. Trzymając konia w miej­ scu, patrzył, jak odchodzi w stronę pastwiska. W powietrzu rozległ się prze­ nikliwy gwizd. Jeden z koni zarżał i podbiegł do niej. Podobnie jak Jeź­ dziec Burzy, klacz była długonoga i miała dostojny chód. W chwilę później, jedynie z pomocąpalców lekko wplecionych w ceglastą grzywę, Hope podprowadziła ciemnoszarą klacz do korralu, gdzie czekali Jeździec Burzy i Rio. Koń był wielki, silny i miał piękne nogi. Poruszał się pewnie jak zwierzę, które nigdy nie było źle traktowane. Hope zatrzasnęła za Aces bramę korralu i poszła do stajni. Wróciła po chwili z siodłem, kocem, uprzężą i wiaderkiem narzędzi do pielęgnacji koni. Rio zsiadł równie płynnie, jak przedtem wsiadł na konia. Jedną dłoniązabrał od Hope siodło Aces i wprawną ręką zarzucił je na górną belkę ogrodzenia. Potem zarzucił na nią koc. Razem wyszczotkowali klacz, pracując w milczeniu. Zanim Hope zdą­ żyła to zrobić, Rio starannie obejrzał podkowy. Wiedział, że będąjechać przez wertepy pełne kamieni. Tak samo starannie sprawdził popręg, szu­ kając usterek, które mogłyby spowodować pęknięcie rzemienia w naj­ mniej pożądanym momencie. Upadek w kamienistym terenie mógłby się źle skończyć. Hope patrzyła oszołomiona, jak przejmuje jej zadania. A Rio z wła­ ściwą sobie zręcznością osiodłał Aces. W każdym jego płynnym ruchu widać było, że całe życie spędził wśród koni. Kiedy klacz była gotowa, zabrał z ogrodzenia wielkie worki i przy­ troczył je do tylnej części siodła Jeźdźca Burzy. Jeszcze nie do końca ufając posłuszeństwu rumaka, wskoczył na jego grzbiet, zachowując czuj­ ność. Był gotów, gdyby koń chciał brykać. Rumak ochoczo zwrócił się w stronę wrót ogrodzenia, jak gdyby ni­ gdy nawet przez myśl mu nie przeszło, że można bryknąć. Rio uśmiechnął się, otworzył wrota, wypuścił konie i nie zsiadając, dokładnie zamknął bramę. - Jak objeżdżał teren ten ostatni hydrolog? - Ciężarówką - zwięźle odparła Hope. Zerknęła na Ria spod rzęs. Jego twarz wyraźnie się rozluźniła, a głos miał spokojny, opanowany. Jakby w ogóle jej nie dotknął i nigdy nie ża­ łował, że jest takim, a nie innym człowiekiem. 98

A iednak to wszystko się stało. Hope zawróciła Aces na krótką polną drogę wiodącą na przedgórze. Rio jechał za nią. - Tylko ciężarówką? To nie zobaczył całej twojej ziemi. - Miał mnóstwo map terenu. - Mapy to świetna rzecz. Dzięki nim można zaoszczędzić siedzenia w siodle i nawet butów nie zniszczyć. Ale jeśli chodzi o szukanie studni, to żaden z nich pożytek. Westchnęła ciężko. - Miałam nadzieję. Nie rozumiałam tylko jednego: jak można rozło­ żyć kawałek papieru na kuchennym stole i stwierdzić, że jeśli na terenie mojego rancza są jakieś wody artezyjskie, to znajdują się one pięć kilo­ metrów pod ziemią i są gorętsze niż smoła w piekle. Rio uśmiechnął się ironicznie. - Po części miał rację. Pięć kilometrów pod ziemią jest goręcej niż w piekle. Lekko dotknął konia ostrogami, skłaniając go do cwału. Utrzymywał takie tempo, dopóki konie nie zaczęły ciężko dyszeć, a na ich sierści nie pojawił się atłasowy połysk, któremu niewiele już brakowało do krope­ lek potu. Przeszedł na krok wolniejszy od galopu, ale szybszy od stępa. Znów zwolnił tempo do chodu, a Aces podążała tym samym rytmem. Jej mocne nogi bez trudu nadążały za silnym ogierem. Rio z aprobatą skinął głową. - Dobre zwierzę - powiedział. Hope uśmiechnęła się. - Dzięki. Wybrałam ją, kiedy miała zaledwie dwa dni. - Masz dobre oko. - Akurat teraz wolałabym mieć dobrą studnię. - Jeśli ta woda gdzieś tu jest, to ją będziesz miała. Z tego, co widać na mojej mapie, ta droga kończy się trzy kilometry stąd. Czy jest jakiś szlak wiodący do granicy rancza? - Ta droga skończy się za półtora kilometra - poprawiła. - Osuwi­ skiem. Uśmiechnął się ledwie dostrzegalnie. - Na tym polega problem z mapami. Teren wciąż się zmienia. - Istnieje szlak wiodący do Sosnowej Polany. Tata kiedyś polował tam na sarny. Myślę, że to tylko kilka metrów od granicy rancza. - Wzru­ szyła ramionami. - Całkiem niedaleko. Trudno dokładniej to określić bez precyzyjnych, kosztownych, zakrojonych na szeroką skalę pomia­ rów terenu. 99

- I z tymi pomiarami trudno to określić - powiedział Rio, krzywiąc się. - Czasami wydaje się, że każdy geodeta jest innego zdania. Poza tym zaskakująco rozległy obszar Wielkiej Kotliny w ogóle nie został do tej pory wymierzony. Do licha, w większości nawet nie jest zamieszkany. Dwa, trzy większe miasta, a pomiędzy nimi wielkie połacie bylicy i gór. - I dlatego tak kocham tę ziemię. Dużo miejsca właśnie po to, żeby móc... być. - Tak - powiedział. - Wielu ludzi tego nie rozumie. - To dobrze! Zostaje więcej miejsca dla nas. Rio uśmiechnął się i spojrzał na żwirową drogę. Za mało było desz­ czu, żeby zmyć ślady pojazdu, który ostatnio tędy przejeżdżał. W miej­ scach osłoniętych od wiatru ślady kół nadal były dobrze widoczne. Za­ uważył, że tłoczenie opon nie odpowiada żadnemu z pojazdów należą­ cych do Hope. - Myśliwi? - spytał, wskazując ślady. - Hydrolog. Przyjechał tu, żeby dokonać przeglądu całego rancza. - Cóż, przynajmniej nie do końca był głupkiem. To jedna z rzeczy, które my zamierzamy zrobić. Ślady kół hydrologa podchodziły pod samo przedgórze, urwały się, skrzyżowały i z powrotem kierowały w dół. Rio ostrożnie prowadził Jeźdźca Burzy po śladach opon, szukając śladów stóp czy jakichś innych znaków, że hydrolog wysiadł z ciężarówki i przeszedł się dookoła. Nie było żadnych śladów. Rio odwrócił głowę i obejrzał się za siebie, śledząc zagłębienia opon. Ostatni półtorakilometrowy odcinek drogi wiódł stromo w dół. Z góry rozpościerał się widok na malutkie budynki gospodarstwa, nieckę pusty­ ni i pasmo górskie w dali. - Już dalej nie dojechał - powiedziała Hope. - Mówiłam mu, że z Sos­ nowej Polany wszystko lepiej widać. Powiedział, że to, co zobaczył z te­ go miejsca, aż nadto mu wystarczy. Spojrzała poza osuwisko na Perdidas wznoszący się ponad suchym przedgórzem. Potem podążyła za wzrokiem Ria, na zachód. Niewidzialne granice rancza rozciągały się na wystrzępionych wzgó­ rzach jak niedbale rzucony koc. Niecka pomiędzy Perdidasem i kolej­ nym łańcuchem górskim, odległym o dwa i pół kilometra, była pustynią, alkaliczną równiną latem, a zimąz opadów deszczu i górskich odpływów tworzyły się tam okresowe słonawe jeziora. Przedgórza były strzępiaste, ale nie tak strome jak przedgórza Perdidasu od strony wschodniej. Pomiędzy nimi rozciągały się małe dolinki pokryte gęstą trawą strzeżone przez skaliste wzgórza, na których rosła 100

wielka bylica, sosny i mahoń dochodzące do dziesięciu metrów wysokości. Były to raczej krzewy niż prawdziwe drzewa, ale tak wysokie, że nazywano je lasami pigmejów. Bezustanne zmiany terenu fascynowały Hope - doliny przeplatane łańcuchami górskimi, które wyglądały jak ogorzałe aksamitne fale na zawsze zakrzepłe w chwili załamania. Ponad tymi nieckami połyskiwała srebrna aureola żaru, nieuchwytnie zlewająca się z bladoniebieskim krajobrazem bezkresnej dali. Nie było na czym zawiesić oka - łańcuch za łańcuchem górskim odlatywał ku odległej krzywiżnie ziemi. - Co wiesz o geologicznej historii tej ziemi? - spytał cicho Rio. - Niewiele więcej niż to, że nazywa się Wielką Kotliną, a ta nazwa mówi sama za siebie - powiedziała, wskazując krajobraz. - Kotlina, za nią łańcuch górski, potem znów kotlina, i tak bez końca. Lekko zmrużył oczy, skupiając wzrok na odległym horyzoncie. - Mieszkasz w niezwykłym miejscu, Hope. Prawie unikalnym w świecie. Najbliższy temu miejscu jest rejon jeziora Bajkał na Syberii i Wielki Rów w Afryce. To sąmiejsca, gdzie skorupa ziemska jest wciąż rozpierana przez bazaltową magmę, od dołu wypychającą ziemię, do­ słownie rozdzierającą kontynent na dwie części. Skorupa staje się coraz cieńsza i rozsuwa się pod naporem prądów konwekcyjnych. Hope spojrzała na Ria. W jego głosie słyszała niemal cześć. - W Afryce rów tak dalece się rozsunął, że rozszczepione części znaj dują się poniżej poziomu morza i tylko czekają, aż jego południowa krawędź rozerwie kontynent afrykański i zanurzy go w oceanie. Wówczas narodzi się nowe morze. Tak utworzyło się Morze Czerwone: Półwysep Arabski powoli oddzielił się od Afryki, a w tę szczelinę wniknęła słona woda, zalewając rozpadlinę. Jeszcze przez chwilę wpatrywał się w linię horyzontu, ale jego oczy i w i d z i a ł y tylko nieuchronne, silne, wypychające powolne ruchy warstw kontynentu na przestrzeni czasu, tak niewyobrażalne, że można je było nazwać, lecz nigdy zrozumieć. Czas geologiczny. - Ten sam rodzaj rozszczepiania się podłoża ma miejsce na całym środkowym Atlantyku - dodał. już samo słuchanie Ria sprawiało, że Hope ogarniała tęsknota za tym wszystkim, co nie mogło się wydarzyć. Jego słowa pełne były subtelnej ekscytacji, charakteryzującej człowieka, który widzi to, co niewiele osób potrafi dostrzec, człowieka odbierającego otaczający świat intelektem, duchem i wszystkimi zmysłami. - Dziś wieczorem pokażę ci to na mapach - powiedział. - Rów Atlan| t y k u to jest naprawdę coś! Te wszystkie zakrzepłe bazaltowe grzbiety 101

i płaskie baseny pomiędzy nimi wypychane sana wschód i na zachód od centralnej szczeliny w dnie oceanu. - Chciałabym to zobaczyć. - Ta kraina rozszczepia się podobnie jak Atlantyk. Głęboko pod po­ wierzchnią ziemi pnie się do góry ciekły bazalt, rozłamując skorupę ty­ siącem uskoków. Część lądu wznosi się wzdłuż tych stopni, część opada, a potem z olbrzymich bloków tworzy się piramida, która cofa się, wypi­ nając tył jak pies, który właśnie zbudził się po drzemce w słońcu i pros­ tuje kości. Hope uśmiechnęła się, wyobrażając sobie warstwy lądu zmieniające pozycję niby stado wielkich kosmatych psów. - Właśnie tak tworzą się nasze łańcuchy górskie - dodał. - Wypina­ jąc się. Popatrz. Widzisz? Podążyła za jego spojrzeniem od pasma Perdidas po daleką kotlinę drżącą od żaru. - Wypiętrzenie to przyczyna, dla której zachodnia strona gór nie jest tak stroma jak wschodnia - wyjaśnił. - Nachylenie jest większe po za­ chodniej stronie bloków. Gdyby sięgnąć wyobraźnią równie daleko jak oczami, można by dojrzeć te rozdzielające się, cofające się i pnące w gó­ rę bloki lądu. Tak góry rosną ku słońcu. A im wyżej się wspinają, tym więcej chmur wyczesują z nieba, dzięki czemu mniej deszczu spada na stronę wschodnią i dlatego jest tak sucho. - Jak w Dolinie Słońca? - Tak. I w wielu innych dolinach. I po części tu leży przyczyna two­ ich kłopotów z wodą. Ta kraina jest deszczowym cieniem Sierra Nevada. To młode góry, wysokie, wciąż się wypiętrzające. Blokują chmury nad­ ciągające od strony Pacyfiku, wysysają z nich wodę, więc na drugą stro­ nę przedziera się tylko niewielka ilość deszczu. To jest tak, jak gdyby góry rzucały cień tam, gdzie rzadko pada deszcz. Nieznacznie poprawił się w siodle, oparł dłoń na łęku i bacznie przy­ glądał się ziemi, którą równie dobrze wyczuwał duszą, jak widział oczami. - No tak, życie w deszczowym cieniu stanowi część mojego proble­ mu - zgodziła się Hope. - A gdzie reszta? - Po prostu w atmosferze nie ma aż tyle wody, ile było kiedyś - od­ parł. - Żyjemy w suchym cyklu. I nie mam na myśli tylko kilku ostatnich dziesięcioleci czy pokoleń. Gdybyśmy spojrzeli na tę ziemię sto tysięcy lat temu, to byśmy zobaczyli wodę, a nie bylicę. W pierwszej chwili pomyślała, że Rio żartuje. Ale jedno spojrzenie na jego twarz wystarczyło, by się przekonać, że tak nie jest. Patrzył na tę ziemię oczami, które przenikały powierzchnię rzeczywistości i docierały 102

w głąb czasu. Oczami szamana, ciemniejszymi niż zmierzch, tak hipno­ tyzującymi jak jego głos, który przenikał jej wyobraźnię, ukazując wizje ziemi, o jakich jej sienie śniło. - Tę ziemię pokrywało wiele małych jezior - powiedział. - Jedno z tych jezior miało powierzchnię ponad dwudziestu tysięcy metrów kwa­ dratowych. Powierzchnia drugiego przekraczała pięćdziesiąt tysięcy me­ trów kwadratowych. - Oczy miał skupione, jak gdyby usiłował sobie to wszystko przypomnieć. - Były głębokie. Zapełniły rozpadlinę w ziemi, gdzie skorupa została rozszczepiona. - W jaki sposób? Naprawdę było wtedy aż tak dużo opadów? - Częściowo przyczyną były opady. Ale przeważnie były to wody desz­ czowe i roztopowe spływające z gór. Wówczas w górach padało więcej deszczu i śniegu. Rzeki, które teraz są ciekami okresowymi, wtedy płynęły przez cały rok, gwałtownie zapełniając szczelinę w skorupie ziemskiej. - A co z parowaniem? Dlaczego wtedy te odpływowe zbiorniki nie wysychały, tak jak to się dzieje teraz? - Nie było aż tak gorąco, a więc i parowanie było mniejsze. Woda wpływająca do Wielkiej Kotliny pozostawała tam, tworząc jeziora. Lu­ dzie osiedlali się przy tych jeziorach, tam łowili ryby, odkrywali wyspy będące szczytami górskimi, porośnięte sosnami i pokryte lodowcami, po­ lowali na zwierzęta i widzieli rozległe łąki pełne polnych kwiatów. Hope słuchała bez ruchu, oczarowana słowami i mężczyzną, który je wypowiadał. Kiedy Rio mówił, widziała, jak na jej oczach ziemia się przemienia. Jego śpiewny język pełen był słów, wyrażeń i pojęć, które powinny być całkowicie obce wędrownemu kowbojowi. - Ale skończyła się ostatnia epoka lodowcowa, klimat się ocieplił, a rzeki przestały płynąć przez okrągły rok - powiedział. - Mniej wilgoci do wyparowania. Mniej wilgoci do złagodzenia klimatu. Coraz inten­ sywniejsze parowanie. Aż w końcu opady przestały wystarczać. - Mówił niskim, przekonującym głosem, jak gdyby naprawdę widział związek pomiędzy zmianami klimatycznymi sprzed piętnastu tysięcy lat a obecną suszą. - Rozległe jeziora zaczynały wyparowywać. Coraz bardziej się kurczyły, aż dziś nie pozostało nic prócz tego, co nazywamy Wielkim Jeziorem Słonym i Jeziorem Piramid na granicy Kalifornii i Nevady. Na chwilę zamknął oczy. Widział, jak rozległe jeziora zmieniają się w pustynię. - Cały ten ogrom wody... Już go nie ma. Hope też to zobaczyła, rozżalona. Rio otworzył oczy i rozejrzał się po suchej ziemi pełnej skamienia­ łych form życia pozostałych po dawno obumarłych jeziorach. 103

- Dzisiaj z Wielkiej Kotliny do morza spływają zaledwie śladowe ilości wody - powiedział. - Pomyśl, Hope. Tysiące kilometrów ziemi osuszonej przez rzeki, które wpływają na pustynię i znikają. Odpływy z gór zbierają się w tych okresowych jeziorach, w nieckach, kotlinach pomiędzy pasmami górskimi. I tam woda się utrzymuje. Natomiast tutaj nie ma skupisk sadzawek i jezior, nie ma strumyków ani rzek, rzeczułek wpływających do stęsknionego morza. Jest tylko oślepiające słońce i pu­ ste niebo. I wiatr. Zawsze jest wiatr orzeźwiający zmieniającą się twarz tej ziemi, dotykający wszystkich jej tajemnic. Hope usłyszała zarówno słowa Ria, jak i świszczący szept suchego wiatru wiejącego poprzez Dolinę Słońca. Chciała mu zadać tysiąc pytań. Ale nie odezwała się, bo chciała także, żeby mówił dalej, chciała zoba­ czyć świat takim, jakim on go widział, jako niekończący się proces zmian i odnowy, wznoszenia się i opadania mórz i gór, przesuwania się konty­ nentów. A poprzez to wszystko widziała rzeki i chmury brzemienne w deszcz wskrzeszający cud wody. Rio, jak gdyby wyczuwając jej ciche błaganie, znów zaczął mówić: - W tych rzadkich przypadkach, gdzie wciąż spływało dość wody, żeby jeziora przetrwały przez okrągły rok, zbiorniki parowały w zawrotnym tem­ pie dochodzącym do trzystu siedemdziesięciu centymetrów na rok. Hope skrzywiła się. - Boże! Średni roczny opad jest dziesięć razy mniejszy. - W taki oto sposób na przestrzeni wieków słodka woda zamienia się w słoną. Woda zawsze, nawet tak zwana słodka woda, zawiera pewną ilość soli. Kiedy paruje, to, co ulatuje, nie zawiera soli. Cała sól pozosta­ je na ziemi. Z roku na rok słodka woda wyparowuje, a sól zostaje. Jej siodło zatrzeszczało, kiedy lekko drgnęła, j ak gdyby w ten sposób mogła powstrzymać ucieczkę wody z suchej ziemi. - Bez wystarczającej ilości nowej słodkiej wody parowanie stopnio­ wo zmienia słodkowodne jezioro w słone, bezużyteczne dla roślin i zwie­ rząt - stwierdził Rio. - Wielkie Jezioro Słone jest pozostałością po jed­ nym z olbrzymich jezior plejstoceńskich. Podobnie jak jezioro Mono. Sól i mała ilość wody. - Wzruszył ramionami. - I tak to szło od Sierra Nevada do zachodniego Utah, a nawet dalej. Po całej tej ziemi. Całą wodę ukradło słońce i spragnione niebo. Hope czekała, wpatrując się w niego tak intensywnie, że źrenice za­ kryły prawie całe jej tęczówki. - To znaczy, że ten hydrolog miał rację? Nie ma żadnej nadziei dla mojego rancza? 104

Rio drgnął w siodle. Chciał jej złożyć obietnicę, ale wiedział, że nie może tego zrobić. Mógł jedynie zaoferować nikłą szansę. A właśnie o to prosiła. O nikłą szansę. - Nie cała woda wyparowuje - powiedział. - Część ścieka w głąb ziemi. Zbiera się pomiędzy kamieniami wielkości pięści i otoczakami nie większymi od mojego kciuka. Skrywa się pomiędzy ziarenkami pia­ sku i sączy się pomiędzy cząstkami iłów, tak drobnymi, że można je do­ strzec tylko pod mikroskopem. Wsiąka w niektóre warstwy skalne sa­ mych gór, w wapień, piaskowiec i łupek. Rio nagle odwrócił się i przeszył Hope bystrym spojrzeniem. - I tam woda pozostaje. W całej tej krainie jest woda. Po części jest to stara woda, woda kopalna. Deszcze, które padały, kiedy ludzie polo­ wali na mamuty na brzegach pradawnych jezior. Hope owiał wiatr niby długi wydech z otchłani czasu, który obudził w niej pierwotny instynkt. Spojrzała na ranczo inaczej, przedarła się po­ przez dzisiejszą suszę do wody sprzed miliona wczorajszych dni. Kiedy znów popatrzyła na Ria, jej oczy promieniały wizją, którą się z nią dzielił. Zobaczył piękno jej oczu - zieleń, złoto i brąz. Oczy te odbijały jego własną wizję czasu i kraju. I już wiedział, że rozumiała jego słowa tak jak niewielu ludzi na świe­ cie. Słuchała ich całą duszą. Widziała czas i ziemię, tak jak on je widział, czuł pokrewieństwo ich dusz, jakiego dotąd nigdy nie doświadczył. W tej chwili miał tylko jedno pragnienie: zdjąć Hope z siodła i po­ zwolić jej popłynąć przez jego skórę i samemu popłynąć przez jej skórę, niby wiatr osłodzony deszczem, dotykający wszystkich tajemnych miejsc przynoszący burzę namiętności. Zapragnął, by ich ciała zespoliły się ze sobą tak idealnie, jak zestroiły się ich umysły. Przeklinając w duchu nieokiełznane pragnienie, Rio poprowadził Jeźdź­ ca Burzy wokół osuwiska. Po chwili usłyszał za plecami kroki długonogiej szarej klaczy. Podkute kopyta wydawały charakterystyczny odgłos, bo stal uderzała o kamienie ukryte tuż pod powierzchnią osuwiska. Kiedy Aces szła przy ogierze, Rio nie patrzył na Hope. Nie mógł. Bał się, że wyczyta z jego oczu pożądanie i że on w jej oczach dostrzeże to samo. Wówczas wyciągnie ręce, porwie ją w ramiona i pozna tak do­ głębnie, jak znał tę krainę. I przyjdzie czas, że zawieje wiatr i on opuści ją tak samo, jak woda opuściła tę ziemię. Jechał dalej, zastanawiając się czy deszcze, które dawno temu znikły z Wielkiej Kotliny, nienawidzą siebie za to, że opuściły spragnioną, cier­ piącą ziemię. 105

Rozdział 13

H

ope i Rio jechali w milczeniu do chwili, kiedy Rio znów był w sta­ nie spojrzeć na ponure góry, zamiast wpatrywać się w Hope, kiedy mógł już skupić uwagę na blokach zróżnicowanych warstw skalnych, które się rozszczepiły i wypiętrzyły ku niebu, a nie na pragnieniu, które pochwyciło w swe szpony nie tylko jego ciało, ale i umysł. Potrafiłby sobie poradzić z namiętnymi potrzebami ciała. Ale to, że tak gorąco pragnął tej kobiety duchem, było dla niego czymś nowym i niepokoiło go tak bardzo jak wznosząca się fala płynnego bazaltu, niedająca spokoju grubej skorupie ziemi. Wiedział, że cisza, która ich łączy, podobnie jak wcześniej wspólna wizja, niesie im bliskość, której nie po­ trafił ani opisać, ani jej zaprzeczyć. Rio nie odezwał się, dopóki trochę się nie opanował. Trwało to dłu­ go. O wiele za długo. - Większość granic zaznaczonych na mojej mapie rancza opisano jakoś tak: „sto dwadzieścia kroków na koniu Montana" albo „dwanaście stopni na północny zachód od Czarnej Skały" - powiedział. Nie był to już głos wizjonera, był to rzeczowy głos, nieoferujący nic poza słowni­ kowym znaczeniem słów. - Pomiary właścicieli gruntów - odrzekła Hope. - Tata nazywał je miarami końskiego grzbietu. - Na niewiele się zdadzą, kiedy człowiek chce znaleźć sposób, żeby uniknąć drążenia studni na gruncie sąsiada. Kiedy dokonano najnow­ szych pomiarów twojego rancza? - Około roku 1865. Wkrótce potem Nevada stała się stanem. Wła­ śnie wtedy jeden z przodków mamy zdecydował się wykupić ziemię, którą zajęliśmy dwadzieścia lat wcześniej - dodała Hope, nieznacznie się uśmie­ chając. Rio westchnął i mocniej wcisnął kapelusz na głowę. - To wszystko tłumaczy - powiedział przeciągle. - Jakiś twój przo­ dek, dziesiąta woda po kisielu, podjął decyzję i wykupił siedem tysięcy hektarów bylicy i wzgórz. Szkoda, że przy okazji nie doliczył sobie ka­ wałka wododziału. - O, próbował. Ale ulepszeń mogliśmy dokonywać naj dalej do przed­ górza. Zbudowaliśmy rozpórkowe tamy, żeby spowolnić przepływ gór­ skich strumieni, pogłębiliśmy i przeczyściliśmy sadzawki, wykopaliśmy studnie. Nie potrzebowaliśmy niczego takiego na wysoko położonych 106

terenach, gdzie woda jest przez okrągły rok, więc tam nie robiliśmy żad­ nych inwestycji. - Więc rząd zatrzymał sobie wysokie góry, a wy wzięliście taką część przedgórza, jaką wam się udało zatrzymać -podsumował Rio. - To samo było z Wielką Kotliną. - Plus cały teren rządowy, na którym mogliśmy ukradkiem wypasać krowy - dodała ironicznie. - Tu, w Nevadzie, płoty nigdy tak naprawdę nie odgrywały wielkiej roli. Uśmiechnął się. To również była stara, znana śpiewka. - Jak głębokie były wówczas studnie? - Trudno powiedzieć. Wiesz, jak to jest. Stare dobre czasy są zawsze lepsze. A prawda jest taka, że wtedy też były susze. - Zawahała się, usiłu­ jąc zachować neutralny ton głosu. - Jest też prawdą, że poziom wód grun­ towych od wielu lat stopniowo się obniża. Częściowo wynika to ze zbyt intensywnego pompowania przy nawadnianiu pól, częściowo z wypom­ powywania wody i przesyłania jej do takich miast jak Las Vegas. A czę­ ściowo - dodała ponuro - z prostego faktu, że pada mniej deszczu. To jest sucha ziemia i wydaje się, że z każdym rokiem coraz bardziej wysycha. W głosie Hope była pustka. Rio nie zadawał już więcej pytań. Jechali ramię w ramię w milczeniu. Polna droga zwężała się w kręty szlak wiodący ku grzbietowi porośniętemu sosnami i jałowcem. Wyżej, daleko za punktem, gdzie wzgórza przechodziły w prawdziwe góry, kępy osik złociły się jak rozżarzone węgle na tle szarej kotary sosen i szałwii. Siodła skrzypiały, a konie zaczęły mocno dyszeć, kiedy pokonywali strome podejście pod Polanę Sosnową. W końcu szlak zaprowadził ich do łagodnie opadającego skrawka ziemi gęsto porośniętego sosnami kar­ łowatymi i zwyczajnymi. Wysuszona słońcem łąka rdzawo kontrastowa­ ła z czarnymi skałami zbocza górskiego i intensywną zielenią drzew. Po jednej stronie szlaku widać było sczerniały od ognia okrąg kamie­ ni, kozioł do zabawy i gimnastyki oraz zarośnięte stare ścieżki wiodące od obozowiska na łąkę. W górze jastrząb zataczał koła, wypatrując zdo­ byczy. Z pobliskich gałęzi dobywały się krzyki kruków i sójek ostrzega­ jących inne zwierzęta przed intruzami. Rio objął wszystko szybkim, pełnym zrozumienia spojrzeniem czło­ wieka, który większość życia żył za pan brat z dziką przyrodą. Potem znów przeniknął wzrokiem zewnętrzną szatę roślin i zwierząt, sięgając do geologicznej historii skrytej gdzieś poza tym, co widać gołym okiem. Ta łąka i obozowisko stanowiły część stopnia, małego bloku skalne­ go, który oderwał od większego bloku górskiego. Po drugiej stronie uskoku góra wciąż się wznosiła, podczas gdy po tej stronie poziom lądu też się 107

podnosił, ale wolniej. W rezultacie powstało zbocze wyższe niż otacza­ jące przedgórze, ale niższe niż góra, od której się odszczepiło. Rio prowadził Jeźdźca Burzy przez otwartą przestrzeń. Nagle poja­ wił się przed nim wysoki szczyt o zboczu niemalże zupełnie nagim, po­ mijając najbardziej nieustępliwe krzewy bylicy. W zmiennej palecie ko­ lorów i form urwiska ukazały się różnorodne, schodkowo ułożone war­ stwy skalne tworzące tę część wzniesienia. Wyglądały jak kamienne wstęgi, kiedyś popychane i ciągnięte przez niewyobrażalne siły. Warstwy skalne, chociaż starte przez czas i pogodę, powykrzywiane i połamane przez ruchy ziemi, miały do opowiedzenia historię, której mógł posłuchać każdy, kto miał otwarte uszy. Niektóre kamienne wstęgi były stosunkowo młodymi skałami osadowymi. Ale w większości były to stare lite skały, tak sczerniałe od upływu czasu i ruchów ziemi, że teraz już niemal odporne na wszelkie czynniki. Burze, wiatr, woda, słońce nic ich nie zmieniało. Stanowiły rozsypane, poczerniałe kości z odległe­ go czasu, z innego świata. Rio wierzył, że gdzieś pod którąś ze skał kryje się niewidoczna, usta­ wiona pod ostrym kątem przynajmniej jedna warstwa piaskowca, pozo­ stałość wielkiego morza okrywającego tę ziemię na długo przed pojawie­ niem się człowieka czterdzieści milionów lat temu, kiedy Wielka Kotlina była pokryta wielką wodą, którą teraz trudno sobie wyobrazić. Od tamtej pory płyty litosfery przesuwały się na powierzchni ziemi, a wędrówkę ułatwiała im płynna magma. Ruchy tektoniczne zmieniły wszystko: góry rosły, a inne części lądu osuwały się pod powierzchnię ziemi, aż rozgrza­ ły się do tego stopnia, że skały zmieniały się w magmę, która płynęła jak woda. - Czego szukasz? - spytała Hope. - Potencjalnych warstw wodonośnych. - Rio intensywnie wpatry­ wał się w zbocze, badając wzrokiem różnorodne formy i krzywizny skał. - Warstwa wodonośna to taka warstwa skalna, która może wchłaniać wodę. Spojrzała na zbocze, potem na niego, potem znów na suchy jak krze­ mień stok. Nic nie powiedziała, ale nietrudno było wyczytać z tego mil­ czenia wątpliwość. - Wiem, że trudno w to uwierzyć - powiedział, sięgając do worka przy siodle. - Ale niektóre warstwy skalne nie są niczym innym, jak tyl­ ko kamiennymi gąbkami. Czas i odpowiednie warunki sprawiają, że te warstwy wchłaniają w siebie niewiarygodne ilości wody. - Skoro tak twierdzisz - mruknęła. Wyjął z torby podniszczoną mapę i ołówek. 108

- Piaskowiec to właśnie kamienna gąbka. Podobnie jak wapień. Zakopane w ziemi stożki aluwialne tworzą wielkie gąbki. Większość twoich studni czerpie wodę z pogrzebanych pokładów piasku i żwiru, które przed milionami lat opadły z gór. Spojrzała na jego dłonie. Mówiąc, szkicował. - Woda, której dostarczały twoje studnie, pochodziła z ostatnich deszczów - ciągnął. - Tegoroczna woda i woda sprzed roku, woda wsiąkająca w glebę i odnawiająca studnie z nadejściem każdej pory deszczowej. Znów założył kapelusz i przeglądał mapę. Na czoło opadł mu kosmyk prostych, czarnych jak noc włosów. Nawet tego nie zauważył. Jego uwaga skupiona była na malutkich symbolach, które dorysowywał na wysłużonej mapie. Hope miała nieodpartą chęć odgarnąć mu z czoła ten kosmyk, poczuć pod palcami jego strukturę i żar mężczyzny, który nawet na nią nie patrzył. - W większości miejsc na ziemi - powiedział, podnosząc głowę wody gruntowe po prostu powoli ściekają w dół, dopóki same nie wpadną do jeziora lub rzeki. Ale to nie jest typowe miejsce. Tutaj woda po prostu wciąż wsiąka w głąb i jeszcze dalej w głąb, dopóki nie zetknie się z warstwą skalną, której nie jest w stanie przeniknąć. Albo do chwili, kiedy żar magmy bazaltowej, podnoszącej się z płaszcza Ziemi, zamieni wodę w parę i wypychając z powrotem, prześle ją na powierzchnię w po­ staci gorących źródeł i gejzerów. Przypomniała sobie, a przypomniawszy, chciała wybuchnąć szlochem. Na ziemi Turnera i dzisiaj były takie gorące źródła. Dolina Słońca kiedyś je miała, ale wyczerpały się, kiedy była małą dziewczynką, i pozostała po nich tylko skorupa barwnych minerałów i wspomnienie nieziemsko turkusowej wody pulsującej w rytm uderzeń serca Ziemi. - Większość ludzi uważa tę krainę za opustoszałą, jałową i nieciekawą - powiedział Rio. - Ale to nieprawda. Pod wieloma względami jest to najbogatsza, najbardziej ekscytująca i osobliwa ziemia ze wszystkich ziem świata. Mówił z uczuciem i Hope poczuła do niego jeszcze silniejszą sympa­ tię. Ona również kochała tę ubogą i trudną ziemię, również uczyła się przyj mować subtelne, słodkie, niezwykłe dary, którymi ta kraina obdarowywała tych, którzy ją rozumieli. Jej matka nigdy tych darów się nie doszukała. Ojciec - tak. I wolał raczej zrezygnować z żony i rodziny, niż opuścić tę ziemię. Uwagę Hope znów przykuł Rio, który szybko odwrócił głowę, ale spojrzał nie na nią, tylko na góry. Przypominała sobie teraz jego słowa, 109

widziała w nim pewność, kiedy swoje obserwacje sprowadzał do tajem­ niczych symboli. I zastanawiała się, kim naprawdę jest i jak ktoś tak wykształcony stał się wędrowcem, który przemieszcza się po kraju niby wiatr, pozostawia­ jąc po sobie najwyżej enigmatyczne symbole na bardziej miękkich ob­ szarach tej ziemi. Co go skłoniło do nieustannej wędrówki? Co by go mogło nakłonić do pozostania w jednym miejscu? Hope usłyszała w głowie te pytania i sama siebie skarciła słodko-gorzkim uśmiechem. Nic nie zatrzyma wiatru. Nic. A już na pewno nie kobiece marzenia. - Czego szukasz? - spytała. Nawet jeśli dostrzegł smutek w jej głosie, nie okazał tego. Wcisnął notes pod udo i znów sięgnął do torby przy siodle. - Szukam warstwy piaskowca albo wapienia, ułożonego pomiędzy warstwami skalnymi, które nie pozwalają wodzie wycieknąć. Czegoś w ro­ dzaju zakrzepłej rzeki płynącej pomiędzy wodoszczelnymi brzegami. Nie takiej odpowiedzi pragnęła Hope, ale wiedziała, że tylko taką mogła uzyskać. Otrząsnęła się ze smutku, który przywarł do niej jak pył do wyschniętej ziemi. - W jaki sposób woda przedostaje się do wapienia, skoro jest on za­ mknięty pomiędzy wodoszczelnymi warstwami skał? - spytała po chwili. Rio zerkną} w bok. Nie mógł się powstrzymać od uśmiechu aprobaty. Nie tylko go słuchała, ale też myślała nad tym, co usłyszała. Inni ludzie, którym pomagał, słuchali go, nie rozumiejąc. Skupiali się tylko na tej jednej rzeczy: wodzie. Hope - w odróżnieniu od nich - postrzegała tę ziemię jako coś więcej niż źródło utrzymania. Wyczuwała, że ziemia w jakimś niewyrażalnym sen­ sie żyje; rośnie i zmienia się we własnym rytmie i niesamowicie piękna. Hope rozumiała, że można żyć życiem ziemi, jeśli ma się w duszy miejsce by przechować nawoływanie kojotów w księżycową noc, blask tęczy rozciągający się między deszczem a suszą i nietrwałą doskonałość zioła kwitnącego w skalnej szczelinie. Z bolesnym poczuciem nieuchronności, Rio rozumiał, że Hope ma w swojej duszy miejsce na to wszystko i na jeszcze więcej, o wiele wię­ cej. Na rzeczy, których on zawsze pragnął, a nigdy nie otrzymał. Czy ona zna moje pragnienie tak głęboko, jak ja znam jej piękno? Starając się odpędzić smutek, skupił się na odpowiedzi na pytanie Hope. - Te dwa brzegi są jak kromki podwójnej kanapki. Jeśli ta kanapka leży płasko - zademonstrował to na swoich równo złożonych dłoniach 110

to deszcz po prostu będzie ściekał z wierzchniej kromki, czyli nieprze­ puszczalnej warstwy. Ale jeśli w kilku miejscach przełamie się tę kanap­ kę i ustawi te kawałki na kształt szałasu, to warstwa wodonośna, wypeł­ nienie kanapki, otworzy się na deszcz. - Więc ta środkowa warstwa jest jak gąbka i po prostu wszystko wchłania? - spytała. - Dobrze by było - odparł z ironią w głosie. - Miałbym o wiele mniej roboty. Większość opadów wciąż ucieka w postaci górskich strumieni. Ale nie wszystkie. Część wody wsiąka w warstwę wodonośną. Woda są­ czy się do warstwy wodonośnej, przyciągana przez grawitację i popy­ chana przez ciężar coraz to nowego deszczu, który wsiąka w glebę. Rio zsiadł z konia, poszperał w torbie przy siodle i wyciągnął czarne pudełko z przykrywkąna zawiasach, nie większe niż paczka papierosów. Otwierał je z taką samą zręcznością, z jaką trzymał wodze czy zakładał buty. Kiedy je otworzył, zauważyła na jednej stronie lusterko, a po dru­ giej skomplikowany kompas. Patrzyła ze wzrastającą ciekawością, jak nachylił pudełeczko tak, żeby z grubsza dopasować je do warstwy skalnej, która go interesowała, po­ kręcił malutką dźwignią z tyłu pudełka, a potem zanotował coś na ma­ pie. Powtórzył tę procedurę kilka razy, badając różne warstwy skalne. - To kompas? - spytała. - Tak, specjalny. Nazywa się kompas Bruntona. - Pokazał go jej. Wbudowany klinometr mierzy nachylenie warstwy skalnej. Oczywiście, trzeba go odpowiednio przyłożyć do warstwy, którą badasz. - Zerknął na wielką, niemal pionową skałę wznoszącą się przed nim. - Swoją górską kozę zostawiłem w gospodarstwie, więc muszę się posłużyć prostszym sposobem. Na razie musi mi wystarczyć przybliżony pomiar. - Czego się dowiedziałeś dzięki temu kompasowi? - Że stopień nachylenia tej warstwy skalnej jest duży, ale nie na tyle, żeby całkowicie odciąć dostęp do warstwy wodonośnej, gdyby przewier­ cić te płyty. Przypuszczalnie w tej pokruszonej papce jest jakaś warstwa wodonośna - dodał, obserwując postrzępione grzbiety górskie. - Można też przypuszczać, że warstwa wodonośna ciągnie się pod tymi górami nieprzerwanie, bez uskoku, aż do twojego rancza. Ale to są tylko przy­ puszczenia. - A jeśli gdzieś jest ten uskok? Rio zręcznie wsiadł na konia. - Czasami woda przecieka w miejscu uskoku. Bywa tak, że w war­ stwie wodonośnej jest takie nagromadzenie uskoków, że już nie da się jej odnaleźć. Czasem osuwa się tak głęboko, że nie można jej dosięgnąć. 111

Hope wskazała ręką strome zbocze, którego pomiarów właśnie dokonał. - Czy tam jest warstwa wodonośna? - Nie. Piaskowiec jest suchy. Inaczej byłby tu przeciek, a może na­ wet źródło. Rozczarowanie było w tym przypadku nonsensem, ale bezwiednie dała mu wyraz: - No, trudno... Włożył kompas Bruntona z powrotem do torby przy siodle. - Nie martw się. To tylko malutka cząstka tej góry. Nawet nie naj­ ważniejsza. Istnieje powiązanie pomiędzy ziemią Turnera i twoją. - Co masz na myśli? Po jednej stronie łączy nas granica na Perdidasie. - Góry w pobliżu jego gospodarstwa są zbudowane prawie w całości ze skał prekambryjskich sprzed półtora miliarda lat. Kamień jest tam tak twardy, że stalowy młot na nim aż dzwoni. Nie ma mowy, żeby woda mo­ gła wsiąknąć w tak zwartą skałę. Wszystko wycieka strumieniami albo zbiera się na powierzchni w postaci jezior. Nawet tam, gdzie małe fragmenty gór uległy wygładzeniu i wytworzyły twardą glebę, woda gruntowa pozostaje blisko powierzchni, bo nieprzenikalna jest podstawa gór poniżej. Przymrużyła oczy, wyobrażając sobie stosunkowo cienką warstwę pia­ sku i żwiru, okrywającą o wiele bardziej zwartą skałę pod spodem. - I dlatego Turner ma tak dużo wody, prawda? Woda nie może wsiąk­ nąć i wydostać się z jego studni. Pozostaje tam i tylko czeka, żeby jej zaczerpnąć. - Na razie tak. Jeśli tak jak mówi, podwoi obszar upraw, to będzie żył na koszt przyszłości. Wcześniej czy później wyssie wszystko do ostat­ niej kropli. Ale on przynajmniej ma przed sobąjakąś przyszłość, pomyślała gorzko Hope.

Rozdział 14

H

ope dłużej nie mogła znieść ciszy. Odwróciła wzrok od zdradliwej ziemi i spytała Ria: - A czym różnią się moje góry od pasma Turnera? - Te skały są o wiele młodsze, bardziej porowate. Ich erozja nastę­ puje o wiele szybciej. Właśnie dlatego twoje góry są niższe niż tamte, 112

choć leżą po tej samej stronie uskoku. U ciebie warstwa zwietrzeliny jest gruba i głęboka. Woda wsiąka w nią natychmiast, jak tylko spadnie deszcz. - W takim razie ziemia powinna zatrzymywać więcej wody, a nie mniej. - Tyle, że jest ona niedostępna - odparł. - Na twoim ranczu jest dużo takich miejsc, w których mogłabyś wiercić trzysta metrów w głąb, a potern jeszcze kilkaset metrów głębiej i nie znaleźć nic prócz żwiru. Hope zadrżała na myśl, że mogłaby drążyć aż tak głęboko i nie znaleźć wody. Sucha dziura wchłaniająca jej skromne zasoby finansowe zmieniająca jej marzenia w pył. Rio zauważył cień lęku zasnuwający jej oczy i przeklął swoje bez­ myślne słowa. Delikatnym, pewnym gestem odwrócił jej głowę ku sobie. Po raz pierwszy od chwili, kiedy zobaczył odbicie swoich wizji w jej oczach, znów pozwolił sobie na okazanie emocji. Mówił z głębokąpewnością, którą czerpał z wiedzy nie mającej nic wspólnego z dyplomami czy szkołami. - Właśnie po to mnie zatrudniłaś - powiedział. - Nie będę tracił two| ich pieniędzy na wiercenie tam, gdzie nie ma szans na wodę. Wierzysz mi? Jego słowa i dotyk ukoiły lęk, który na chwilę ją zmroził. Położyła rękę na jego palcach i przycisnęła jego dłoń do swojej twarzy. Nic nie mówiła ze strachu, że głos jej się załamie. Oczy Hope mówiły same za siebie. Wyczytał z nich, że nieuchronnie zbliża się chwila, kiedy ona sama mu do końca zaufa. Był pierwszym mężczyzną, któremu udało się zdobyć jej zaufanie. Innych zawsze trzy­ mała na dystans. Przykład rodziców i siostry nauczył ją, że kochać kogoś to za mało, żeby zapewnić sobie spokój, a już na pewno za mało, żeby zapewnić sobie wskrzeszenie marzeń. A teraz Rio przedzierał się przez te wszystkie warstwy ochronne, które osłaniały jej serce, chroniąc je przed śmiertelną raną. Z każdym wspólnie spędzonym dniem, z każdą rozmową, z każdym dotykiem coraz głębiej go w siebie wchłaniała, zbliżając się do punktu, kiedy on przełamie ostat­ nie szańce jej rezerwy i wyzwoli rwącą rzekę miłości, skrytą głęboko w jej duszy. Przeraziła się. Ale przerażała ją też świadomość, że mógłby tego nie zrobić, nie do­ tknąć jej, nie wyzwolić rzeki miłości. - Hope? - Tak - powiedziała ochrypłym głosem. - Wierzę ci. Siłą woli Rio cofnął rękę, ale czuł w palcach mrowienie od żaru dwóch ciał, energię dwóch istnień, które siebie pragnęły. 8 - Piękna marzycielka

.,,

Bez słowa zawrócił Jeźdźca Burzy w stronę Sosnowej Polany i zmu­ sił się do myślenia tylko o wodzie na suchej ziemi. - Czy znaleźlibyśmy jeszcze jakieś stopnie skalne, jak ten, gdyby­ śmy pojechali dalej na południe, w stronę twojego domu? - spytał. Nie odpowiedziała. Myślała tylko o tym, że jego palce już nie doty­ kały jej skóry! Była oszołomiona poczuciem straty, które ogarnęło ją z powodu tak błahej rzeczy jak brak jego dotyku. Skołowana, poprowadziła Aces za ogierem. - Sosnowa Polana - odparła w końcu. - Krajobraz wokół nas. Po prostu dlatego, że jest inny. - A urwiska? Stare kopalnie czy szlaki transportu drewna? Głębokie kaniony czy wąwozy? Szukam miejsc, gdzie mógłbym obejrzeć te war­ stwy skalne, które gdzie indziej są ukryte. Hope, marszcząc brwi, przypominała sobie wygląd ziemi, którą ob­ jeżdżała konno od chwili, kiedy mogła utrzymać się w siodle. - Tylko na terenie rancza czy może być też na obszarach dzierżawy? - Jeśli ta dzierżawa znajduje się powyżej twojego wododziału, to chęt­ nie j ą obejrzę, chociaż widziałem już większość rządowych ziem. W pierw­ szej kolejności chciałbym zobaczyć to, co masz na własnym gruncie. Podprowadziła Aces ku krawędzi stopnia, żeby móc objąć wzrokiem tereny leżące w dole. Jeździec Burzy też podszedł do krawędzi i stanął tuż przy klaczy, tak że strzemiona Hope i Ria ocierały się o siebie. - To tam! - Wskazując miejsce, dotknęła jego rękawa. - Widzisz tę łysą polanę tuż za domem? - Tak. - Na wprost tego miejsca jest polna droga ukryta za tym występem skalnym. Jakieś sto lat temu coś tam wydobywano. Nie pamiętam co, srebro czy złoto. W garści by się zmieściło to, co zdołali znaleźć, ale wy­ cięli drogę dla wozów wiodącą wysoko w góry, gdzie była inna kopalnia. - Dopisało im szczęście? - Nie bardzo. Kopalnia została zasypana dawno temu, ale część dróg jeszcze tam jest. To straszny kawałek gruntu. Jest jakby przyczepiony do krawędzi Kanionu Wiatru. Sam kanion jest głęboki prawie na kilometr. Tam ziemia jest inna. Raczej pokruszona niż lita. Nawet bylicy ciężko się zakorzenić na tamtym zboczu. - Doskonale - orzekł Rio z wyraźną satysfakcją. - Skoro tak twierdzisz - mruknęła. - Pamiętam, że kiedyś piekielnie się bałam tamtej drogi. 114

- Nie musisz. Spojrzała na niego. Wiedział, że nie będzie się od niego oddalać. - Pomiędzy miejscem, w którym teraz jesteśmy, a tamtym drugim jest jeszcze kilka innych, gdzie są nagie skały - powiedziała. - Po drodze je obejrzymy. Pokręciła głową. - Chyba, że będziemy wędrować kilka dni. Do każdego z tych punktów trzeba dotrzeć długim, ślepym kanionem. Przymknął oczy, rozważając możliwości. - Jakieś ślady wody? - Masz na myśli źródła? - spytała z niedowierzaniem. - Gdyby tam były źródła, tobym układała wodociąg, zamiast dowozić wodę. - Nic tak oczywistego jak źródło. Szukam nietypowo wielkiego krze­ wu, trawy, która pozostawałaby zielona dłużej niż trawa w innych miej­ scach na tej samej wysokości i nasłonecznieniu, czegoś w tym rodzaju. - Aha, to może w Kabłąkowatym Kanionie? Niewykluczone też, że w Bucie Zmarłego. I zawsze pozostaje Dolina Srebrnej Skały — dodała, wskazując niżej położoną część rancza. - Oraz Ośli Skok. To tam w gó­ rze, nad Kanionem Wiatru. - Chwileczkę. - Rio zaczął rozkładać inną część swojej mapy. Podstawowa mapa została opracowana przez Państwowy Instytut Geo­ dezji. Pokazywała każdą warstwicę trzydziestu sektorów, które składały się na Dolinę Słońca. Dokument miał prawie metr dwadzieścia na metr dwa­ dzieścia i bardziej pasował do stołu kuchennego niż do siodła. Od wielokrot­ nego rozkładania mapa miała głębokie załamania i postrzępione brzegi. Hope zastanawiała się, ile razy Rio przeglądał tę mapę. I dlaczego. Z pewnością od chwili, kiedy go zatrudniła, nie zdążyłby jej tak zniszczyć. A jednak mapa, którą widziała przed sobą, obejmowała jej ranczo i nie­ wiele więcej. - Dolina Srebrnej skały to żaden problem - powiedział Rio. - Ale gdzie jest But Zmarłego? Roześmiała się. - To rodzinne określenie, a nie oficjalna nazwa. Tak jak i inne. Śmiejąc się, złożył mapę. - A jak myślisz, skąd pochodzą nazwy na mapach? Nazwy miejsc stanowią jeden z najbogatszych przekazów słownych Zachodu. - Podał jej ołówek i mapę. - Nanieś je. Wzięła ołówek, rozłożyła dziwaczną mapę i natychmiast poczuła się zdezorientowana. 115

Była oszołomiona nie tylko ogromną, ilością detali już naniesionych na papier, ale i tym, że wyglądały one zupełnie inaczej niż to, co dotych­ czas widziała na mapach. Oprócz warstwie ukazujących różnice pozio­ mu, widać było inne linie, których znaczenie było dla niej tajemnicą. Większość z nich dorysowano. W dziwnych miejscach mapy pojawiały się symbole nie do rozszyfrowania - i drukowane, i naniesione ręcznie. Na brzegach jakieś wzory, greckie litery, zaszyfrowane objaśnienia, wszystko pisane ręcznie. Hope wystarczyło jedno spojrzenie, żeby zorientować się, że Rio już od dawna ślęczał nad tą m a p ą - znacznie dłużej niż te dwa tygodnie, od kiedy go zatrudniła. Podniosła wzrok, zakłopotana. - Pogubiłaś się? - spytał, - Tak, ale chodzi nie tylko o tę mapę. - A o co jeszcze? - O ciebie - odparła cicho. Wpatrywał się w nią. - Nic tu się nie zgadza - wyjaśniła. - Jesteś wędrownym ujeżdżaczem koni, który wie więcej o tej ziemi niż znakomicie wykształcony wysokiej klasy hydrolog, który tu był sześć tygodni temu. Pracujesz u mnie niecałe dwa tygodnie, ale ta mapa jest tak wytarta na zgięciach i jest na niej nanie­ sionych tyle uwag, że wystarczyłoby na napisanie jakiegoś podręcznika. Masz tylko imię, chciała dodać, ni to skandynawskie, ni to zunickie, ni to szkockie. Nikt nie wie, skąd pochodzisz ani dokąd zmierzasz, ale Mason ufa ci bardziej niż komukolwiek, pominąwszy mnie. Masz opinię człowieka, którego lepiej nie spotkać na swojej drodze, a wobec mnie jesteś tak delikatny, że najchętniej wczołgałabym się w twoje ramiona i nigdy cię nie puściła. Chciała powiedzieć to wszystko, ale nie zrobiła tego, bo Rio już mó­ wił, odpowiadając na pytania, które wcześniej zadała, i jeszcze kilka in­ nych, które dopiero zamierzała zadać. - Wieść o tobie niesie się po całym Dzikim Zachodzie - rzekł po prostu. - Wędrowiec z Idaho powiedział mi, że w miejscu, które nazywa się Dolina Słońca wNevadzie, jest kobieta, która potrzebuje pomocy. W Utah pewien farmer, któremu pomagałem, powiedział mi, że jego szwagierka słyszała od swego brata z Nevady, że kobieta imieniem Hope po­ trzebuje studni i nikt nie chce jej wykopać. Hodowca bydła, dla którego kiedyś znalazłem wodę, powiedział, że sprzedał jednego ze swoich naj­ lepszych angusów dziewczynie o pięknych oczach i niewiarygodnie bły­ skotliwym umyśle i że ta dziewczyna niedługo straci swoje ranczo, chy­ ba że spadnie deszcz albo znajdzie wodę. 116

Gardło Hope ścisnęły łzy, które usiłowała powstrzymać. Ale gdy po­ myślała, że jacyś obcy ludzie znająjej potrzeby i pamiętają, że można jej pomóc, trudno jej było pohamować wzruszenie. Chciała powiedzieć Riowi, żeby przestał mówić, bo się rozpłacze, ale ze ściśniętego gardła nie mogła wydobyć głosu. - Więc pognałem na południe - ciągnął cicho Rio, patrząc na Hope oczami, które widziały wszystko: rozczulenie i łzy, determinację i siłę. I słuchałem. Za każdym razem, kiedy zawiał wiatr, szeptał twoje imię, mówił o twoich kłopotach i twoich marzeniach. Ciche łzy wypłynęły spod ciemnych rzęs i zostawiły lśniące ślady na jej policzkach. - Im bardziej zbliżałem się do Doliny Słońca - dodał - tym częściej ludzie o tobie mówili. Osoby, którym kiedyś pomogłem, zostawiały dla mnie wiadomości w każdym sklepie po drodze, w każdej kawiarni. Wszystkie te wiadomości sprowadzały się do jednego: To jest dobra ko­ bieta, Rio. Czy mógłbyś jej pomóc, tak jak pomogłeś nam? Ciemny błękit oczu Ria był tak intensywny, że wyglądał jak granat. Wpatrywała się w niego, czując, jak jego słowa wsiąkają w nią, przedzie­ rają się przez warstwy ochronne, które wytworzyła, aby ochronić w so­ bie wrażliwą kobietę. - Nie wiedziałem, czy będę w stanie ci pomóc, i nie miałem zamiaru przyjeżdżać, dopóki się nie upewnię, że jest to możliwe - powiedział. Znów rozejrzał się po okolicy. - Ta kraina nie jest mi obca -powiedział cicho. - Znajdowałem wodę w takich miejscach, że nikt by nie przypuszczał, że może tam być. I wi­ działem kilka takich miejsc, gdzie nie ma wody i nikt jej tam nigdy nie znajdzie. Nie wiedziałem natomiast, czy Dolina Słońca jest jednym z nich. Wstrzymała oddech, czekając z nadzieją, że nie usłyszy czegoś, co unicestwi jej marzenia. „Widziałem kilka takich miejsc, gdzie nie ma wody i nikt jej tam ni­ gdy nie znajdzie". - Przejrzałem wszystkie mapy Państwowego Instytutu Geodezji, zdo­ byłem najnowsze zdjęcia satelitarne, rozmawiałem z ekspertami z uni­ wersytetu i z Indianami, których przodkowie polowali na brzegach pra­ dawnych jezior. Przeleciałem nad stromiznami twojego rancza z wojsko­ wym aparatem fotograficznym i pilotem, który nie bał się Boga, diabła ani grawitacji. - Ironicznie wykrzywił usta. - Oblatywacz nie z tej ziemi. Dzięki niemu zaoszczędziłem wiele tygodni jazdy konnej i pieszych wę­ drówek po trudno dostępnych miejscach. 117

Hope spojrzała na Ria, ale przez łzy nie widziała zarysu jego sylwetki na tle nieba. - Dlaczego? - spytała przytłumionym głosem. - Dlaczego wziąłeś na siebie tyle kłopotów ze względu na kogoś, kogo nawet nie znałeś? Było to pytanie, którego nikt mu przedtem nie zadał. Przedtem ludzie byli aż nadto uszczęśliwieni, biorąc to, co im oferował. Nigdy nie zada­ wali pytania, dlaczego chciał im pomóc. Ale Rio sam sobie zadawał to pytanie przez te wszystkie lata, odkąd zaczął wędrować poprzez żywoty ludzi i poprzez jasne kolorowe cienie, rzucane przez ich marzenia. Nie znał odpowiedzi. Pomagał już wielu ludziom, dotykał jaśniejących krawędzi ich ma­ rzeń i szedł dalej. Ci ludzie wspominali go z wdzięcznością, a czasem nawet z czułością. Zawsze, kiedy wracał, mieli dla niego posiłek, łóżko i uścisk dłoni. Ale go nie znali. Był dla nich taką samą zagadką, jak to, że wtedy, kiedy świat im się walił na głowę, potrafili jeszcze wykrzesać z siebie marzenia. Znajdował wodę dla tych niezwykłych marzycieli. 1 za każdym razem, w każdym miejscu, przy każdej studni zastanawiał się, czy uda mu się tak­ że posiąść zdolność zapuszczenia korzeni i czy zdoła sam zacząć marzyć. Nie odnalazł żadnego marzenia, które mogłoby się zmierzyć z szep­ tami wiatru, który uwodził go, owiewając twarz tej ziemi. Już nie wie­ rzył, że takie marzenie istnieje. - Podziwiam ludzi, którzy mają w sobie dość siły, żeby marzyć rzekł w końcu Rio. Palcami pieścił twarz Hope, czuł pod opuszkami cie­ pło jej łez. - Ciebie podziwiam. - W tobie jest siła - wyszeptała. Potem jeszcze ciszej spytała: - A ja­ kie są twoje marzenia? - Nie mam żadnych. Przestałem marzyć, kiedy zrozumiałem, co na­ prawdę oznacza określenie „odmieniec". Oczy jej pociemniały. Powoli pokręciła głową, zaprzeczając bolesne­ mu stwierdzeniu Ria i własnemu żalowi, że zakochuje się w mężczyź­ nie, który nie ma żadnych marzeń. Zamknęła oczy i usiłowała nie płakać. Mimo to łzy dalej wypływały spod jej powiek. Powoli pochylił się ku niej, musnął ustami powieki, poczuł słony smak jej łez. Chciał zrobić coś więcej, o wiele więcej. Działała na jego zmysły i duszę tak jak nic nigdy dotąd, nawet wiatr. - Już dobrze - szepnął śpiewnie. 118

Pocałowałjądelikatnie, desperacko pragnąc przewrócić świat do góry nogami, byle tylko ją uszczęśliwić, zapełniając przeszłość, teraźniejszość i przyszłość wodą oraz marzeniami. Ale nie mógł tego zrobić i jeśli nie przestanie jej dotykać, niechybnie zapomni, dlaczego w ogóle nie powi­ nien jej dotykać. Nie jest dla niej odpowiednim mężczyzną. To takie proste i takie ostateczne. Powoli, z poczuciem, że zdziera z siebie własną skórę, wyprostował się w siodle tak, że już nie dotykał Hope. - Pomogę ci odnaleźć twoją studnię - rzekł cicho. Była to jedyna obietnica, jaką mógł jej złożyć. Jedyna obietnica, ja­ kiej mógł dotrzymać. Otworzyła oczy. Zobaczyła, że jej łzy lśnią na ustach Ria. - A co z tobą? - spytała. - Przez j akiś czas będę żył twoim marzeniem. A potem zawoła mnie wiatr i wyjadę. Hope odwróciła głowę. Przygryzła wargę, usiłując uszanować praw­ dę jego słów i chcąc się przeciwstawić bólowi przeszywającemu ją na wskroś. Powoli mrugnęła, uwalniając łzy spod obolałych powiek. Płakała nad Riem, nie nad sobą. Już za późno było chronić siebie. Poruszył ją do głębi. Bez względu na to, czy znajdzie wodę w Dolinie Słońca, będzie kochała tego mężczyznę bez marzeń. - Ja będę za ciebie marzyć - obiecała cichym, przytłumionym gło­ sem. - Będę za ciebie marzyć, dopóki nie będziesz w stanie marzyć za siebie. Otarła łzy, a potem trzeźwo zaczęła rozwiązywać zagadki z mapy, kojarząc nazwy miejsc z warstwicami. Z coraz większą pewnością za­ częła wpisywać stare rodzinne nazwy, o które prosił Rio. Rio siedząc nieruchomo, patrzył, jak Hope pracuje nad mapą. Mógł nad nią się pochylić, wskazać warstwice i wyjaśniać jej symbole, ale nie ufał własnej dłoni. Wiedział, że może zadrżeć z emocji, po których jesz­ cze nie ochłonął, od kiedy obiecała mu, że będzie za niego marzyć. Zdarzało się, że kobiety przez niego płakały. Kiedy zawiał wiatr, wie­ działy, że wkrótce odjedzie. Ale Hope nie dlatego płakała. Była pierwszą kobietą, która wniknęła w głąb jego duszy i płakała nad próżnią po jego marzeniach. Szlochała, znając jego pustkę i ból. I będzie za niego marzyła. - Resztę nazw dopiszę wieczorem - powiedziała, składając mapę wzdłuż wytartych zagięć. 119

- Najbliżej nas jest But Zmarłego. Rośnie tam kępa wielkiej bylicy, tak wielka, że aż trudno uwierzyć. Niczego podobnego do niej nie ma na całym ranczu. Hope nie patrzyła na Ria, kiedy to mówiła. Także nie dowierzała włas­ nym reakcjom. Gdyby jeszcze raz zobaczyła w jego oczach głębokie pra­ gnienie, tak jak wtedy, kiedy mówił o marzeniach, nie potrafiłaby opano­ wać łez ani potrzeby przytulenia go. Skierowała Aces przez wrąb stopnia skalnego na stromy szlak. Trzymając w ryzach Jeźdźca Burzy, Rio patrzył, jak Hope znika za krawędzią zbocza. Nigdy przedtem nie czuł się tak samotny, jak w tej chwili. Wciąż rozbrzmiewało w nim echo jej słów. „Będę za ciebie marzyć, dopóki nie będziesz w stanie marzyć za sie­ bie. Będę za ciebie marzyć. Będę marzyć. Za ciebie". To echo było jak wiatr przenikający pustkę. - Nie rób tego, Hope - powiedział cicho, słysząc jeszcze w sobie echo jej słów. - Będziesz tracić swoje sny, aż góry staną się samym tylko piaskiem na dnie bezimiennego morza. Zapomniałem, jak się marzy. Nie marz za mnie. A jednak obietnica Hope wciąż rozbrzmiewała echem w jego głowie, wywołując drżenie. Nic nie mogło go bardziej poruszyć, nawet gdyby powiedziała mu, że go kocha. Wówczas uświadomił sobie, że właśnie to zrobiła. Skłonił głowę, otę­ piałym wzrokiem wpatrując się we własne palce zaciśnięte na wodzach. Jeździec Burzy szarpał wędzidło, chciał iść za klaczą. Mężczyzna sie­ dzący na grzbiecie konia nawet tego nie zauważył. W końcu Rio rozluźnił stalowy uścisk wodzy, pozwalając ogierowi przeskoczyć przez krawędź na wąski szlak. Dogonił go przenikliwy krzyk sokoła niesiony wiatrem. Ten krzyk się zamienił w słowo powtarzane w nieskończoność, spa­ dające z bezchmurnego nieba: Nadzieja.

120

Rozdział 1 5

A

jesteś tego pewna, kochanie? - spytał Mason. Jego przyćmione, a jed­ nak wciąż przejrzyste oczy mierzyły zmarszczki zatroskania na twa­ rzy Hope. - Jeszcze do reszty nie zgłupiałem, żeby jechać aż do Salt Lake tylko po to, żeby zjeść garnirowanego indyka. Mamy naprawdę świetne indyki tu, wNevadzie. - Nagle coś sobie przypomniał. - A niech to! Dzisiaj są twoje urodziny. Nie mogę jechać. - Oczywiście, że możesz - powiedziała. - Nie zostanę tu sama, a na­ wet gdyby, to żaden problem. Nie po raz pierwszy obchodzę urodziny. - Ale... - Żadnego ale! - ucięła stanowczo. - Masz okazję spotkać się ze swoją szwagierką w Święto Dziękczynienia. Jedziesz i już! - Nie podoba mi się to. Rio przeważnie gdzieś łazi. Będziesz zupeł­ nie sama. Nagle powiał wiatr, podnosząc tuman kurzu. Niebo było błękitne i chłodne, bez chmur. - Mason, jeśli nie pojedziesz do Utah, to przysięgam, że osiodłam Aces i pojadę na Sosnową Polanę. I nie wrócę do pierwszego grudnia! Od wielu lat nie miałeś wakacji. Zasługujesz na kilka tygodni ze swoją rodziną. Wpatrywał się w nią niespokojnym wzrokiem. - Jesteś pewna? - Możesz według mojej pewności nastawić zegarek - powiedziała stanowczo, używając jego ulubionego wyrażenia. Mason westchnął, przełożył sfatygowaną walizkę do drugiej ręki i po­ szedł za nią do brązowego pikapa. - Rio powiedział, że jeśli zechcę pojechać do miasta, to mogę wziąć jego samochód - powiedziała cierpliwie, gotowa jeszcze raz sto­ czyć z nim batalię. - Mówiąc szczerze, nalegał. Mason zawahał się, zanim otworzył drzwi ciężarówki i wrzucił do środka walizkę. - W porządku, nie musisz mnie popychać i wyrzucać za drzwi. Sam wiem, kiedy nie jestem potrzebny. - Mason! - odparła wstrząśnięta. Nagle zobaczyła zadziorny ognik w jego oczach. - Tak jest - powiedziała szybko, kładąc lekko rękę na jego plecach i delikatnie go popychając. - Nie jesteś tu mile widziany! Jedź! 121

Ale nie wytrzymała. Objęła go od tyłu i uściskała. Odwrócił się i przez dłuższą chwilę ściskał ją, delektując się czułością, którą tak hojnie obda­ rowywała starszego człowieka, z którym łączyły jąjedynie więzy cierp­ kich, przytłaczających wspomnień o rodzicach. Znów zawiał wiatr, popychając Masona, jakby go popędzając. Włosy Hope pofrunęły do góry, muskając go po nosie. Przygładził jej fryzurę, przytrzymując miękkie pasemka, żeby ich nie rozwiało. - Wrócę przed końcem miesiąca - powiedział, opierając oproszony siwym zarostem policzek na jej ciemnych włosach. - Może wcześniej, jeśli Rio znajdzie wodę. Trzymaj tę strzelbę pod ręką. Ta odrobina desz­ czu, którą nam dano tydzień czy dwa tygodnie temu, nie wypłoszyła wszystkich węży. Kiwnęła głową, zgadzając się bez słowa sprzeciwu. Nie chciała roz­ wijać tematu Johna Turnera. Pomijając kilka telefonów o niewłaściwej porze nocy, Turner ostatnio jej nie niepokoił. Może zastanowił się nad tym, co zaszło przy studni, i doszedł do wniosku, że z jej strony to nie była wyłącznie nieśmiałość. Może w końcu dotarło do niego, że nie inte­ resuje ją seks z nim. Zatrzasnęły się drzwi ciężarówki, silnik przyśpieszył obroty, a Ma­ son puścił sprzęgło. - Uważaj na siebie - powiedziała. - Ty też, kochaneczko. Nie bądź samotna. Teraz. - Ajakże mogłabym być? - Uśmiechnęła się. - Mam do towarzy­ stwa całą Dolinę Słońca. Mrugnął, opuścił szybę i odjechał ku bramie wyjazdowej. Uśmiech Hope zdradzał melancholię. Nawet mając Ria za towarzy­ sza, czuła się samotna. To coś nowego. Wciąż usiłowała się do tego przyzwyczaić. Zanim pojawił się Rio, była sama, ale nie samotna. Teraz jednak, pomimo dystansu, jaki zachował wobec niej od powrotu z Sosnowej Po­ lany, pomimo pewności, że im bardziej się do niego zbliży, tym bardziej będzie cierpiała, Hope tęskniła za nim rozpaczliwie. Chciała go dotykać, rozmawiać z nim, nie rozstawać się z nim ani na chwilę. Wiedziała jednak, że to niemożliwe. Był jak słodki, pachnący deszczem wiatr, który powiał przez jej ży­ cie. Ale wiatr ciągle mknie dalej, pozostawia ziemię w tyle. Pozosta­ wiają. Kiedyś może znów powróci do Doliny Słońca i jeszcze raz przynie­ sie Ria, choćby tylko po to, aby upomnieć się o źrebięta od klaczy za122

płodnionych przez Jeźdźca Burzy. Rio wróci... i znów ją zostawi przy­ wołany przez wiatr. Zastanawiała się, jak wiele kobiet czekało w męczarniach nadziei na powrót Ria, rozpaczając po nim, wstrzymując oddech, kiedy wychodziły na drogę jak rolnicy wypatrujący na niebie pierwszych oznak życiodaj­ nego deszczu. Nie chciała być jedną z nich. A jednak była, a przecież Rio nawet jej nie dotknął. Hope była zarazem zasmucona i wdzięczna za to, że zostawił ją samą na drodze z Sosnowej Polany. Rozmawiał z nią przy transporcie wody, ale to, co mówił, dotyczyło pogody i bydła, cen paszy i kosztów paliwa. Gospodarskie rozmowy. Jego głos nie był już przepojony wizjami. Jego oczy nie były już ciemne od pragnienia głębszego niż noc. Od tamtego spotkania na Sosnowej Polanie, od pięciu dni, w ogóle jej nie dotknął. Nawet tak przypadkiem. Ani razu. Mason miał rację. Rio darzył zbyt wielkim szacunkiem i siebie, i ją, żeby zacząć coś, co miałoby się skończyć jego wyjazdem i jej płaczem. Miała ochotę wybuchnąć gorzkim śmiechem. Co za ironia losu. Jako dziecko słyszała, jak rodzice kłócili się czy mieszkać w Dolinie Słońca poddając sięjej brutalnym wymaganiom, czy sprzedać to ranczo. Dziew­ czynka w duchu uważała, że gdyby rodzice po prostu kochali się, to wszystko jakoś by się ułożyło. Że jedynie miłość się liczy. A potem patrzyła, jak mama i tata rozrywają się wzajemnie na strzę­ py w imię miłości. Hope przyrzekła sobie, że nigdy nie pokocha mężczyzny. Koszt był zbyt wysoki. Żal zbyt dojmujący. To wszystko wyczytała z życia rodzi­ ców, z ich kłótni, z ich listów, ze słów i zdań, które wżarły się w mózg Hope, ostrzegając ją przed ciemnymi stronami miłości. „Kocham cię, Debbie. Przyjdź do mnie. Pragnę cię. Pragnę, żebyś była przy mnie, kiedy kończy się dzień, a ja jestem tak zmęczony, że już nic nie wydaje się tego warte". A odpowiedź była zawsze ta sama: „Sprzedaj ranczo. Już nie mogę patrzeć, jak się zabijasz dla tej przeklę­ tej ziemi. Nic nie wartej. Za bardzo cię kocham. Wayne, kocham cię!" W końcu Dolina Słońca, tak jak przewidziała matka, zabiła jej ojca. Zabiła też matkę. Żyła niewiele ponad rok od pogrzebu człowieka, które­ go kochała. Tak, rodzice kochali się. Płomiennie, gorzko, beznadziejnie, bezrad­ nie. To nie wystarczyło. 123

Hope otrzymała bolesną lekcję, ucząc się, że są praktyczne ogranicze­ nia czegoś, co się nazywa miłością. Patrzyła, jak jej matka, ojciec i biedna załamana siostra bezskutecznie usiłują złagodzić brzemię miłości. Miłość nie zmienia ludzi w magiczny sposób. Hope wielokrotnie widziała dowody na prawdziwość tej prostej za­ sady. Mama kochała tatę gorąco. On ją też. Ale to nie zmieniło żadnego z nich. Matka i tak nie potrafiła żyć tą ziemią. Ojciec i tak nie potrafił żyć bez niej. Miłość nie była w stanie niczego zmienić. Hope nie była tak głupia, żeby zapomnieć o ograniczeniach miłości. Zaakceptowała to, że zakochuje się w Riu. Wiedziała też, że to nic nie zmieni. Nie zmieni jego. Ani jej. A ona zapuściła korzenie w Dolinie Słońca. Nawet gdyby potrafiła wyrwać się z korzeniami i przeżyć, to by nie wystarczyło. Rio jest, j aki jest - samotny. Tak samo nieuchronnie i ostatecznie sa­ motny jak dziki wiatr. Takie życie sobie wybrał. Takim życiem żyje. Dzięki temu jest tym, kim jest. A ona pokochała go takim, jakim jest, na dobre i na złe. Ta świadomość rozsadzała Hope jak fale trzęsienia ziemi z epicen­ trum w głębi duszy. Zachwiała się, obejmując się ramionami. Oto stare pewniki roztrzaskały się i rozwiały, pozostawiając ją bezbronną, nieod­ porną na ciosy i samotną. Czy właśnie tak czuła się mama, kiedy uświadomiła sobie, że musi odejść od mężczyzny, którego kocha? Czy właśnie tak czuł się tata, kiedy wiedział, że kobieta, którą kocha, opuści go? Czy widzieli zbliżającą się przyszłość jako nadciągającą straszliwą burzę i pojęli, że nie można już zrobić nic innego, jak uchwycić się cze­ goś, żeby przeżyć do chwili, kiedy sztorm minie? Nie potrafili zmienić siebie wzajemnie. Nie potrafili przestać się kochać. I nie przeżyli tej burzy. - Hope? Co się stało? Chodzi o Masona? Jest chory? To był głos Ria, głęboki i zaniepokojony, wołający jąjakby z oddali. Otworzyła oczy. Był blisko, wystarczająco blisko, by zobaczyć tro­ skę w jego spojrzeniu, zaciśnięte usta, ręce odruchowo wyciągające się ku niej, zanim się opanował. W tym momencie zrozumiała, że tak jak mógł, troszczył się o nią i chronił ją w jedyny możliwy sposób. Zostawi ją samą. Zapewne wi124

dział chmury zbierające się na horyzoncie ich życia. Usiłował ją chronić przed nadchodzącą burzą, osłonić przed huraganem. Robił wszystko, co mógł dla niej zrobić, prócz odwrócenia się plecami i zostawienia jej. - Hope? - Głos Ria brzmiał cicho, a jednak szorstko. - Co się stało? Czy mogę ci w czymś pomóc? Jak długo tu stoisz? Odpowiedziała na jedyne pytanie, na jakie potrafiła odpowiedzieć, bo nie wiedziała, ile czasu stała na podwórzu. Wystarczająco długo, żeby jej skóra wysuszyła się, a na ramionach pojawił się delikatny połysk ku­ rzu. Wystarczająco długo, żeby się dowiedzieć więcej o miłości, o sobie samej i przyszłości, niż chciała wiedzieć. - Z Masonem wszystko w porządku. Pojechał do Salt Lake - powie­ działa. Wpatrywała się w Ria oczami zasnutymi żalem. Jej głos był ci­ chy, drżący, była w nim pewność, że nigdy nie zdoła pokochać żadnego mężczyzny tak, jak dane jej było pokochać Ria. Płomiennie. Bezradnie. Beznadziejnie. Ale nie z goryczą. Nie tak. W jej duszy nie było miejsca na gorycz, bo akceptowała sie­ bie takąjaka była, jego takim jaki był i to, że żadnego z nich nie da się już zmienić. - Jak ci dziś poszło? - spytała. - Znalazłeś coś? - Powiedz mi, co się stało. - Nic, co by było można zmienić - powiedziała spokojnie. - To znaczy? - I tak nic bym nie zmieniła, nawet gdybym mogła. Jestem tym, kim jestem, a... ty jesteś Rio. Nie zmieniłabym cię, nawet gdyby to oznaczało rzekę wiecznie płynącą przez Dolinę Słońca. Jej smutny, zrezygnowany uśmiech sprawił, że małe kreski po obu stronach ust Ria pogłębiły się w zmarszczki bólu. W przyćmionych ża­ lem pięknych oczach widział wszystko, czego nie powiedziała słowa­ mi. - Nie chciałem tego! - Zrobił gwałtowny wdech. Jego palce dotknę­ ły jej policzka, a zaraz potem zacisnął je w pięść i cofnął się o krok. Jadę do miasta. Część mojego sprzętu właśnie dotarła. Nie czekaj na mnie z obiadem. Wynajmę pokój, zostanę tam na kilka dni, dopóki nie zdobę­ dę wszystkiego, czego potrzebuję. Nie odpowiedziała, nie poruszyła się, nie zareagowała. - Hope, słuchasz mnie? Skinęła głową. Słuchała. Słyszała wszystko, czego nie powiedział: ból, gniew, frustrację. Nieubłagane jak wiatr. - Tak, słucham. 125

Wiatr zawirował wokół niej, wiejąc przez tę ziemię z przeciągłym szlochem o niskich tonach, tak znajomym, że nawet go nie słyszała. Ten sam wiatr zatańczył wokół Ria, przyciskając mu koszulę do piersi, tar­ mosząc włosy jak je tarmoszą pałce kochanki. Nagle Hope odwróciła się i weszła do domu. Rio nie podążył za nią. Kiedy zamknął za nią drzwi, już wiedziała, że to dobrze, iż wyjeż­ dża. W tej chwili czuła się tak bardzo bezbronna wobec niego. Wciąż wstrząśnięta tym, co właśnie odkryła. Chyba nie byłaby w stanie siedzieć naprzeciwko niego przy kuchennym stole i nie zdradzić mu prostych prawd, które dotarły do jej świadomości. Kocham cię. Żałuję, że ty mnie nie kochasz. Ale to nieważne. Nawet gdybyś mnie kochał, to i tak musiałbyś wy­ jechać. Rozumiem cię, Rio. Wiem, że możesz znienawidzić siebie, jeśli mnie zranisz. Ale ja już cierpię. Miłość to cholernie pogmatwana sprawa, prawda? Wiatr przestał na chwilę wiać, dzięki czemu zdążyła usłyszeć, jak pikap Ria z chrzęstem piasku i żwiru wyjeżdża z podwórza. Potem znów zaczął dmuchać, zagłuszając wszystkie odgłosy niekończącym się wes­ tchnieniem. Kiedy już była pewna, że po Riu nie zostało nic, nawet pył unoszący się nad drogą, wyszła na podwórze, wsiadła do Behemota i pojechała po wodę. Zabrała ze sobą strzelbę, którą powiesiła na haku. Kiedy minęła wzniesienie i zjechała w szmaragdową oazę studni, w zasięgu oka nie było żadnego pojazdu. O ile wiedziała, Turner nie po­ jawił się tam od dnia, kiedy ją zaatakował, a ona zamknęła się przed nim w kabinie. A jednak codziennie wypatrywała go przy studni. Wiatr wiał tak silnie, że musiała przymrużyć oczy, gdy wyskoczyła z ciężarówki i zaczęła przyłączać wąż. Zadanie nie było już tak trudne, jak kiedyś, bo Rio wymienił zużyte złącze, a Mason zrobił coś z genera­ torem, więc łatwiej się go włączało. Nie była też aż tak zmęczona jak wtedy, kiedy Rio przyjechał do Doliny Słońca. Systematycznie brał cięż­ kie prace fizyczne na swoje barki. Kiedy protestowała, po prostu ignoro­ wał ją. Szczerze mówiąc, tak bardzo nie protestowała. Pracy starczyłoby dla jeszcze pięciu pomocników. 126

Zbiornik Behemota napełnił się słodką wodą tak, że nie pomieściłby ani kropli więcej. Hope zwinęła wąż i pojechała do swoich studzien, gdzie część jej bydła stała skulona przed gwałtownym, suchym wiatrem. Powitaty cysternę niskimi rykami, jakby pytały, dlaczego to tak długo trwało. Spadło już wystarczająco dużo deszczu i wszystkie zwierzęta hodowlane nie były całkowicie uzależnione od różnych studni. To dobrze, bo na tych studniach nie można było polegać. Nie starczyło deszczu, aby pod­ nieść poziom wód gruntowych albo pomóc naturalnej paszy. O ile wkrótce nie spadnie prawdziwy deszcz, mniejsze cieki i sadzawki z powrotem wyschną i całe bydło będzie gromadzić się wokół studni.

E

1

A Hope będzie zmuszona dowozić nie tylko wodę, ale i paszę. Albo sprzedać jeszcze trochę bydła. Kiedy ciężarówka była pusta, zawiesiła wąż na haku i ruszyła w stro­ nę rancza. Wody było pod dostatkiem i nie musiała już dziś drugi raz po niąjechać. Był nawet zapas wody do kąpieli, gdyby miała ochotę na odrobinę szaleństwa. Kusiło ją to przez całą drogę do domu. Sama z sobą kłóciła się o to, jak wykorzystać tę wodę, bo można było jązużyć do gotowania lub pojenia krów. Jednak doszła do wniosku, że kąpiel to rodzaj kuracji. Potrzebowała zmyć z siebie zmęczenie, które jej nie opuszczało od czasu, kiedy zrozumiała siebie, Ria i miłość. Poza tym były przecież jej urodziny. Hope zmusiła się do tego, żeby przed pójściem na górę przejrzeć ra­ chunki. To był rodzaj pokuty za wodę, którą zamierzała zużyć. Czuła się zbyt zmęczona jak na piątą po południu, więc usiadła na orzechowym krześle dopasowanym do starego dębowego biurka, którego używał jej ojciec. Pierwszą rzeczą, która rzuciła się jej w oczy, była odręcznie napisana wiadomość, którą sama sobie zostawiła dziesięć miesięcy temu, przypinająć do półki „Druga rata kredytu 15.01". Choć tak naprawdę nie przejmowała się tym, przez chwilę patrzyła na notatkę. Mimo wielu pokus nie ruszyła pieniędzy, które odłożyła na spłatę raty wraz z odsetkami. Sprzedaż połowy bydła była dla niej bolesnym ciosem, ale dzięki temu starczyło gotówki na utrzymanie rancza bez nadszarpnięcia funduszu, który odłożyła na spłatę pożyczki i drąże­ nie studni. Wzdychając, wyciągnęła księgi i zaczęła nadrabiać zaległości w fakturach. Posiedzę przy tym godzinkę - obiecała sobie - a potem cudowna, długa, gorąca kąpiel. Prezent urodzinowy. 127

Dotrzymywała obietnic, nawet tych złożonych samej sobie. Zwłasz­ cza tych. Po godzinie spędzonej przy księgowaniu i godzinie w parującej ką­ pieli, poczuła się odrobinę... cięższa. Powolnymi ruchami wytarła ręcz­ nikiem ciało, potem włosy. Wklepała pachnący krem w skórę i poszła do sypialni. Na łóżku leżały czyste rzeczy, które przygotowała przed wej­ ściem do wanny. Popatrzyła na nie i poczuła coś w rodzaju buntu. Nagle doszła do wniosku, że ma dość dżinsów, koszuli i roboczych butów. Zapragnęła pieszczoty miękkiej tkaniny, zapragnęła spojrzeć na siebie i zobaczyć swoje długie nogi ubrane jedynie w jedwabistą skórę. Zapragnęła wyglą­ dać jak kobieta, poczuć się nią. - A dlaczego by nie? - spytała ciszę. - Przecież jestem sama. Mason nie będzie się śmiał na jej widok. Nagle smutno westchnęła, uświadamiając sobie, że ma tak mało okazji, żeby się pośmiać, potań­ czyć i poflirtować. Nie będzie tu Ria, który by na nią patrzył i zastanawiał się, czy nie próbuje go uwieść kobiecymi ciuchami i zapachami, wyczuwalnymi tyl­ ko dla mężczyzny, który się do niej tak zbliży, że muśnie jej skórę. Dziś wieczorem jest tytko kobietą. Może się ubrać tak, jak ma na to ochotę. Dłońmi, które już prawie zapomniały, jak to się robi, Hope nałożyła delikatny makijaż, podkreślając kształt lekko skośnych oczu i wydatnych ust. Potem wyciągnęła z szafy długą suknię z francuskiego aksamitu, tak delikatnego i miękkiego, że można go było pomylić z brzoskwiniową fak­ turą j edwabiu. Intensywna leśna zieleń materiału uwydatniała nieuchwytną zieleń jej oczu. Po chwili wahania upięła włosy w skomplikowaną fryzurę. Kolczyki z samorodka złota, które założyła, należały kiedyś do prababci. Był to prezent od mężczyzny, który wrócił do domu w czasach gorączki złota w rejonie Klondike. Wybrała pantofle na wysokim obcasie z odkrytą piętą podkreślające linię zgrabnych nóg. Same nogi kusząco odsłaniało rozcięcie na boku. Suknia miała tylko pozornie typowy krój. Był to jeden z tych ciuchów, w których robiła furorę, będąc modelką. Nigdy nie żałowała, że kupiła tę suknię, mimo szokująco wysokiej ceny. Już nieraz pieszczota aksamitu podniosła ją na duchu, kiedy była w podłym nastroju. Tak jak dziś. Kiedy Hope spojrzała w lustro, zobaczyła kogoś, kogo nie rozpozna­ ła. Odbicie ukazywało elegancką kobietę, która świetnie by pasowała do 128

świata błyskotek i świateł. Ale wybrała życie w Dolinie Słońca i nigdy nie obejrzała się za siebie. Nawet teraz, kiedy była sama na upadającym ranczu. - Mam nadzieję, że moja kolacja urodzinowa mnie doceni - powiedzia­ ła rozbawiona do swojego odbicia w lustrze. - Nie każdy posiłek ma za­ szczyt bycia zjedzonym przez kogoś ubranego w tak ekskluzywną piżamę! Sama myśl o przygotowaniu kolacji w tak eleganckim stroju wydawała się szaleństwem, ale w tej chwili Hope czuła się nieco szalona. Zbyt długo, zbyt mocno i na zbyt wiele sposobów się ograniczała. Potrzebowała odpo­ czynku od ustawicznej presji, na jaką skazywało ją jej ranczo i głupie serce. Poszła do kuchni i otworzyła butelkę chardonnay, która czekała w lo­ dówce na dzień, kiedy Rio odnajdzie wodę - na dzień, który jeszcze nie nadszedł. Ten dzień mógł nigdy nie nadejść. To było coś, o czym wolała teraz nie myśleć. Zamartwianie się wcale by jej nie pomogło, a tylko popsułoby jej humor. Nalała sobie kieliszek wina, głęboko wciągnęła aromat i delektowała się zapachem wyśmienitego chardonnay. Znów wzięła głęboki oddech, w pełni upajając się tą chwilą. Za oknami szlochał wiatr, jakby niezadowolony z tego, że zamknięto mu drzwi przytulnej kuchni. Wyjmując z lodówki kurczaka, cicho wtó­ rowała wiatrowi, nucąc smutną melodię. Nożem, który Rio naostrzył tak, że krawędzie aż błyszczały, wycięła pierś i szybkimi ruchami oddzieliła ją od kości. Ostrze cięło gładko, krojąc mięso z łatwością. Nawet Mason był pod wrażeniem tego noża. Groził, że go wykorzysta zamiast swojej niezwy­ kłej brzytwy. Rio obiecał, że ogoli go raczej nożem do masła. Bardzo tępym. Uśmiechając się na to wspomnienie, Hope odłożyła nóż, opłukała ręce i sięgnęła po kryształowy kieliszek. Płacz wiatru wznosił się coraz wyżej, a potem opadł w chwilową ciszę. Kiedy dotknęła ustami wina, usłyszała przytłumiony warkot jakieś pojazdu wjeżdżającego na podwórze. Rio! Wrócił wcześniej! Kieliszek niepokojąco zadrżał w jej dłoni, jego zawartość o mało nie wylała się na aksamitną suknię. Hope usłyszała trzaśniecie drzwiczek, potem tupot ciężkich butów na schodach i odgłos otwierania drzwi wej­ ściowych. Ogarnęła ją taka fala pożądania, że aż zadrżała. I wtedy do kuchni wszedł John Turner, jak gdyby był właścicielem tego domu i wszystkiego, co się w nim znajdowało. 9-Pięknamarzycielka

, ^Q

Rozdział ló

H

ope była tak zła i rozczarowana, że aż zawirowało jej w głowie. - Słyszałeś kiedykolwiek o pukaniu do drzwi? - spytała chłodno. Wiatr znów zawiał z tak potężną siłą, że dom zadrżał. Podmuch zgrzytliwie szeptał, ocierał się o szyby i ścianę długim westchnieniem, które przemieniło siew niski szloch zagłuszający wszystkie odgłosy z zewnątrz, zwiększając poczucie izolacji. Turner uśmiechnął się drapieżnie z zadowoleniem, którego nawet nie starał się ukryć. - Laleczko, ranisz mnie. Tak witasz narzeczonego w swoje urodzi­ ny? Mam dla ciebie prezent. Hope przypomniała sobie wieczór sprzed ośmiu lat, kiedy nauczył ją, jaki może być bezwzględny i silny. Turner zauważył elegancką zieloną suknię, półosłoniętą pokusę dłu­ gich nóg, podkreślone makijażem oczy i usta. Była kobietą ubraną dla kochanka. I wiedziała, że przyjdzie. - Dla kogo tak się odstawiłaś? - wycedził. - Dla nikogo. - Gówno prawda. Żadna kobieta tak się nie ubiera, chyba że dla męż­ czyzny. - Ja się ubieram. Podeszła do lodówki, wyjęła szynkę i odkroiła kawałek. Potem przy­ szła kolej na szwajcarski ser. Ignorując Turnera, pokroiła szynkę i ser w równiutkie paseczki. Turner obserwował każdy jej ruch. Nie wystroił się dla niej. Miał na sobie te same nienagannie czyste, wyprasowane dżinsy, lśniące buty i białą koszulę, które nosił co dzień na swoim ranczu. - To dla Ria - orzekł Turner. Głos miał, podobnie jak oczy, matowy, złowieszczy. - Więc te knajpiane plotki to prawda? Ten odmieniec pie­ przy się z tobą. Palce Hope zacisnęły się na trzonku noża. Jej dłonie drżały z gniewu i lęku. Turner był człowiekiem, który nie przyjmował odmowy ze strony ko­ biety. Nie rozumiał, jak można mu odmówić. Powinnam była wiedzieć, że będzie czekać, dopóki nie zostanę zu­ pełnie sama. To w jego stylu. Bez świadków. Jego słowa przeciw moim. 130

I któż uwierzy, że biedna wiejska dziewczyna dała kosza najbogatszemu kawalerowi w okolicy? Jak do tej pory nikt mi nie wierzył. Teraz też tak będzie. Cóż znaczy kilka siniaków w porównaniu z kilkoma milionami dolarów? Hope spokojnie rozważyła, jaki ma wybór. Niewielki. Zakładając, że może się trzymać z dala od Turnera wy­ starczająco długo, aby dotrzeć do telefonu i zadzwonić do szeryfa - w co wątpiła - pomoc dotarłaby za godzinę. Z kuchni były dwa wyjścia. Tur­ ner stał w jednych drzwiach, a do drugich miał bliżej niż ona. Ale jakoś musi wydostać się z kuchni. Była pewna, że potrafi przed nim uciec, jeśli będzie miała szansę. Nie zwracając uwagi na Turnera, końcem noża robiła małe nacięcia w piersiach kurczaka. Wkładała w nie paski szynki i sera, posypane zio­ łami. W kuchni nie było słychać nic prócz zawodzenia wiatru. - Odpowiadaj - rzekł szorstko. - Nie mam kochanka - odparła głosem tak chłodnym i ostrym jak nóż, który naostrzył Rio. -1 z nikim się nie pieprzę. Dziękuję za sąsiedz­ ką troskę, ale niepotrzebnie przejechałeś tyle kilometrów. Turner słuchał, odgadując jej gniew po sztywnej linii ramion, i przy­ jął do wiadomości jedynie tę część jej wypowiedzi, którą chciał usłyszeć. - Mówiłem ci, że jeśli zatrudnisz Ria, ludzie będą gadać. Wzruszyła ramionami z obojętnością daleką od tego, co czuła. - Ludzie cały czas gadają - odparła spokojnie. - Rzucają słowa na wiatr. Dźwięki bez znaczenia. - Nie wtedy, kiedy gadają o mojej przyszłej żonie. Wycie wiatru nasiliło się tak, że było bliskie krzyku. Hope też chciała krzyczeć, przeklinać nieczułość Turnera na wszyst­ ko prócz jego własnych żądz. Jej siostra Julie też taka była, całkowicie zaabsorbowana sobą. Ale Julie przynajmniej nie była okrutna celowo. Egoizm Julie wprawiał Hope w zakłopotanie i zasmucał ją. Egocen­ tryzm Turnerająprzerażał. Zrobiła powolny, niedostrzegalny wdech. Słowna potyczka z nim była ryzykowna, ale o wiele mniej ryzykowna niż tchórzostwo. Gdyby okaza­ ła lęk, Turner natychmiast by do niej przypadł, powalił ją na twardą po­ sadzkę i zgwałcił bez względu na to, jak głośno by krzyczała. - Skąd przypuszczenie, że zamierzam za ciebie wyjść? - Stąd, że tylko ja jeden będę cię miał. Już ja się o to postaram oświadczył ze spokojną satysfakcją. - Każdy mężczyzna w promieniu stu kilometrów wie, że oberwie, jeśli się do ciebie zbliży. Gołymi rękami 131

•

wypruję z niego wszystkie flaki. Więc nikt nie ukoił tego swędzenia mię­ dzy twoimi nogami? Nabrałaś ochoty, laleczko? Jestem pewny, że tak. Hope chciała zauważyć, że Rio jest wyjątkiem, który przeczy sło­ wom Turnera, że wszyscy mężczyźni obrywali od niego, ale ugryzła się w język. Czuła, że wzmianka o Riu zmieni sytuację przerażającą w bez­ nadziejną. - Widzisz - ciągnął Turner - dwa lata temu, kiedy wróciłaś, żeby tutaj zamieszkać, wiedziałem, że ciągle jesteś zła z powodu tej studola­ rówki, którą ci wetknąłem za stanik. Dlatego wyjechałaś do wielkiego miasta i zmieniłaś się w dupę z klasą, w coś, co jest warte więcej niż sto dolców. Byłaś na mnie naprawdę wściekła. Hope dalej przyrządzała kolację, choć skurcz żołądka prorokował, że przez jakiś czas nie będzie w stanie nic przełknąć. - Wyglądasz nawet lepiej niż wtedy, kiedy wróciłaś, ale nadal nie masz dla mnie czasu. - Turner wzruszył ramionami. - No, świetnie! Mam mnóstwo czasu i mnóstwo kobiet, z którymi mógłbym się zabawić. Mógł­ bym zaczekać. - Wyszczerzył zęby. - Wiesz, nawet lubię czekać. Więk­ szość kobiet nudzi mnie zaraz po pieprzeniu. Ale z tobą mógłbym leżeć w łóżku i zastanawiać się, na ile możliwych sposobów można to z tobą zrobić. Nigdy bym się nie znudził. Dreszcz obrzydzenia, który wstrząsnął Hope, nie umknął uwagi Tur­ nera. Uśmiechnął się, opacznie go interpretując, podobnie jak kiedyś za­ wsze mylnie interpretował jej intencje. - Wzięło cię, co? -powiedział, zaczepiając kciuki o szlówki spodni. - No, mnie też. Chodź tu, malutka. Mam coś dla ciebie w spodniach. - Nie. - Hej. - Wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu i wyciągnął dłonie, jak gdyby groziła mu pistoletem. - Moje intencje są nieskazitelnie czy­ ste. Nie tknę cię, dopóki nie weźmiemy ślubu, jeśli o to ci chodzi. -- Właśnie o to mi chodzi - odparła natychmiast. - To rusz tyłeczek, laleczko. W miasteczku jest człowiek, który da nam ślub, zanim zdążysz powiedzieć... - Nie-ucięła. - Co to znaczy? - spytał, rozdrażniony. - To, co słyszysz: n-i-e. Nie. - Hope spojrzała na Turnera i mówiła spokojnie, mimo lęku, który przeszywał ją tak, że drżała jak jej dom wstrząsany podmuchami wyjącego wiatru. - Jeszcze do ciebie nie dotar­ ło? - Jej spokój oscylował na cienkiej krawędzi desperacji. - Chcesz mnie, bo nie możesz mnie mieć. Sam to powiedziałeś. Kobiety cię nu­ dzą. Ja też cię znudzę. 132

- Nie, ty nie. Jesteś jedyną kobietą, która mi powiedziała „nie" i nie wy­ cofała się z tego. No, już -jęknął zniecierpliwiony. - Jedźmy do miasteczka. - Nie. Wielka dłoń zacisnęła się w pięść. - Posłuchaj, już mnie zaczyna wkurzać to twoje ciągłe „nie". Zaba­ wa się skończyła. Rio węszy dookoła, a on ma i tak aż za wiele kobiet, które sana niego napalone. Rozłoży też twoje nogi. Starannie to przemy­ ślałem. Zamierzałem tu przyjechać i sprać tego sukinsyna tak, że nie mógłby wstać. Ale zobaczyłem go w miasteczku i postanowiłem najpierw ustalić coś z tobą. Mam zamiar tak cię wydupczyć, że już nie będziesz w stanie nawet pomyśleć o odmowie. Kapujesz, laleczko? Hope przebiegła wzrokiem od purpurowej twarzy Turnera po wycią­ gniętą w jej stronę dłoń, odruchowo zaciśniętąw pięść. Zastanawiała się, czy pił, i doszła do wniosku, że to nie ma znaczenia. Nie miał we krwi wystarczającej ilości alkoholu, żeby ten spowolnił reakcje, a chodziło jej właśnie o to. Przez chwilę zamarzyła o strzelbie wiszącej na haku w kabinie cys­ terny. Kto by pomyślał, że wąż może ją dopaść w jej własnej kuchni? Ale z drugiej strony, nikt też nie przypuszczał, że zostanie zupełnie sama i bezbronna. Tylne drzwi nigdy nie wydawały się aż tak odległe. Pozostało zgo­ dzić się na ofertę Turnera, a jak dojadą do miasteczka, wbiec w pierwsze otwarte drzwi, jakie zobaczy. Ale stanowczy błysk w oku Turnera uświadomił Hope, że on nie bę­ dzie czekał, aż dojadą do miasteczka. Wybujałe fantazje wystarczały mu, dopóki był pewien, że ona nie interesuje się żadnym mężczyzną. Ale teraz Rio był zbyt blisko niej. Turner nie pozwoli jej się wymknąć. Nie dzisiejszego wieczoru. Hope znów zerknęła na tylne drzwi. - Jak zaczniesz uciekać, to tego gorzko pożałujesz, kiedy cię złapię - powiedział Turner, biegnąc wzrokiem za jej spojrzeniem. - Ale za to ja nie pożałuję. Absolutnie nie. Przenikliwie wyjący wiatr owiewał ziemię i uderzał w dom. Hope pragnęła jednego: być tak nieokiełznana i wolna jak ten wiatr. I tak bezpieczna. Mogłaby przecież zeskoczyć z okna swojej sypialni na spadzisty dach werandy z tyłu domu, a stamtąd na ziemię. Wiatr zagłuszyłby wszel­ kie odgłosy jej ucieczki. Mogłaby dopaść pastwiska, wsiąść na Aces i przeskoczyć przez ogrodzenie, zanim Turner zorientowałby się w sy­ tuacji. 133

- Będę musiała się przebrać przed naszym ślubem - powiedziała spo­ kojnie. Turner przechylił głowę, jak gdyby zasłuchał się w wycie wiatru. Jego tępe oczy obmacywały ją od stóp do głów, przenikając przez miękką suk­ nię. - Jasne, malutka. Pójdę za tobą i sobie popatrzę. To będzie takie da­ nie wstępne, na rozbudzenie apetytu przed głównym posiłkiem. Mogę nawet uszczknąć kęs albo dwa - dodał, ruszając naprzód i sięgając do rozcięcia w jej sukni. - Już tu i teraz. Wykręciła się, żeby uniknąć jego dotyku, ale był szybszy. Chwycił za suknię poniżej talii i pomarszczył delikatny zielony materiał. Hope stanęła nieruchomo, przytrzymawszy się krawędzi lady. Gdyby się poruszyła, jeszcze bardziej pobudziłaby jego żądzę. Lubił, jak kobie­ ty się broniły. Tak łatwo je pokonać, są takie słabe, a na ich gładkiej skórze widać każdy znak jego zwycięstwa... - Tyle warte jest twoje słowo? - spytała z pozornym spokojem. Powiedziałeś, że mnie nie dotkniesz, dopóki się nie pobierzemy. - Czy to znaczy, że w końcu zdecydowałaś się wyjść za mnie? - spy­ tał niefrasobliwie. Powoli, jak w koszmarze, Hope poczuła trzonek noża do mięsa, ugnia­ tający skraj jej dłoni. - Najwyższy czas - ciągnął Turner. Jego dłoń prawie bezwiednie mięła aksamitny materiał, ciągnąc go, bawiąc się nim. Był silny i mógłby posiąść ją zaraz, ale wtedy byłoby po zabawie. - Jestem już zmęczony skakaniem dla ciebie przez kółka. Najpierw ta pożyczka, potem woda, a ty ciągłe nie i nie! - Pożyczyłam te pieniądze z Kasy Kredytowej Cottonwood. Kredyt jednoroczny, same odsetki. Na ziemię, budynki i inne inwestycje. - Mó­ wiła spokojnie, usiłując skierować na tory zdrowego rozsądku to, co zmie­ rzało do straszliwego finału. - Nie było żadnej mowy o tobie. - Właścicielką banku jest moja ciotka, a ja jestem jej ulubionym sios­ trzeńcem. Gdyby nie ja, toby cię odesłała z kwitkiem. - Wielka dłoń zro­ biła bardzo powoli obrót, jeszcze mocniej okręcając zielony aksamit wo­ kół palców. - Nie sądziłem, że będziesz w stanie spłacić jedną czy dwie raty, zanim splajtujesz. Wtedy miałem wkroczyć do akcji i odkupić twoje ranczo. No i musiałabyś je z powrotem ode mnie wykupić, płacąc tą samą walutą, co każda inna dziwka. - Spłacam wszystko w terminie. - Jej głos był tak opanowany, że prawie bezbarwny. 134

I

- No jasne - odparł z odrazą. Jego pięść zacisnęła się jeszcze mocniej i zagarniając jeszcze więcej materiału, przyciągnęła ją bliżej. - Choletnie jasne. Bill Worth twierdzi, że masz nawet zaoszczędzone pieniądze na spłatę wraz z odsetkami. Nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Pozwoliła, by wiatr mówił za nią bezkresnym krzykiem rozpaczy. - Do cholery, laleczko - rzekł rozdrażniony. - Taka jesteś malutka, że nie można tam w środku się poruszyć, co? Nawet nie rozłożysz nóg za tę wodę, którą bierzesz. Więc sam wezmę, co mi się należy. Zaczynając od zaraz. Turner pociągnął za materiał tak, że Hope straciła równowagę. Odepchnął ją od lady, zanim zdążyła chwycić nóż. Jego silne ramiona zmiażdżyły ją w uścisku, a jego zęby wgryzły się w jej usta. Cofnęła się, ciągnąc go ze sobą, aż krawędź kuchennego stołu przycisnęła jej uda. Uniósł głowę i wyszczerzył zęby, szybko, z całych sił uderzając biodra­ mi w jej biodra. - A może tu, w tym miejscu, laleczko. Tylko ty, ja i duży, twardy stół. Zebrało jej się na wymioty, żołądek podchodził do gardła. Myśli pędziłyjednazadrugąw oszalałym tempie. Pragnęła tylko znaleźć siępoza zasięgiem dłoni Turnera, jego zapachu, bestialskiej siły. Całym wysiłkiem woli zdobyła się na uśmiech i opuściła wzrok, żeby nie widział obrzydzenia w oczach. Celowo ściągnęła pantofle, przygotowując się do ucieczki. - A może w moim łóżku? - spytała głosem ochrypłym ze strachu. Nie chciałabym, żebyś poplamił tłuszczem takie porządne dżinsy. Zawahał się, zaskoczony i rozczarowany jej nieoczekiwaną kapitulacją. Z drugiej strony na to właśnie czekał. Rozluźnił uścisk. - No cóż, jeśli... Odepchnęła się od niego z desperacką siłą. Zachwiał się i stracił rów­

nowagę. Jej prawa ręka zacisnęła się na nożu do mięsa. Hope odskoczyła pomiędzy ladę i stół i rzuciła się w stronę tylnych drzwi. Turner ruszył za nią z zaskakującą jak na tak potężnego mężczyznę szybkością. Nie zdołał j ej złapać, ale udało mu się odciąć jej drogę ucieczki

f -

Cofnęła się, a on po prostu z szeroko rozstawionymi i posatysfakcją. dziwiał jej zaczerwienioną twarzstał i ciemne włosy. Uśmiechnąłnogami się z okrutną 135

- Lepiej być nie może, laleczko! Lubię sobie pobiegać za własne pieniądze. - Nagle zobaczył w jej ręku nóż. - Odłóż to. Zabawa zabawą, ale nie przepadam za nożami. - To wynoś się z mojej kuchni. Głos Hope był chłodny i obojętny niby wiatr otulający dom bezu­ stannym zawodzeniem. Turner zawahał się, ale na jego twarzy znów po­ jawił się wstrętny uśmiech. Prawie niedostrzegalnie pokonywał dystans, jaki ich dzielił. - Nie zrobisz tego. Czekała z nożem w ręku. Zrobi wszystko, co będzie musiała zro­ bić. Rozdrażnienie na jego twarzy świadczyło, że w końcu coś zrozu­ miał. - Masz ostatnią szansę. Odłóż to. Czekała, patrząc. Już wiedziała, gdzie wbije ten nóż. On też to wiedział. - Suka! Jak cię dopadnę, to pożałujesz, że ci to przez myśl przeszło! Wycie wiatru zagłuszyło ciężkie stąpanie butów Turnera, kiedy rzucił się na Hope.

Rozdział 1 7

M

am ochotę popatrzeć, jak cię kastruje. Głos Ria był chłodny i obojętny jak jego oczy patrzące na Turne­ ra od drzwi kuchni. Było to tak nieoczekiwane, że Turner, potężny mężczyzna, po prostu stanął jak wryty. Potem potrząsnął głową niby pies wychodzący z lodo­ watej kąpieli. Hope ogarnęła fala ulgi tak silna, że zrobiło jej się słabo. - Ale Hope nie lubi patrzeć na krew - przeciągle powiedział Rio. Za to ja lubię. Chciałbym zobaczyć, jakiego koloru jest twoja, Turner. Założę się, że jest żółta. Płynnym krokiem drapieżnika Rio podszedł do Turnera. W każdym ruchu jego ciała widać było siłę i opanowanie. I drapieżność. Promieniował nią każdy jego krok. 136

Hope cofnęła się i w mgnieniu oka znalazła się w salonie za plecami Ria. - Wyjdź - powiedział Rio spokojnie, nie patrząc na Hope. Patrzył na Turnera wzrokiem zarazem dzikim i całkowicie opanowanym. - To nie potrwa dłużej niż minutę. Turner nie odpowiedział, tylko wtargnął do salonu z szeroko rozło­ żonymi rękami, chcąc położyć oboje naraz na łopatki. Hope odskoczyła w bok, choć Rio mocno ją pociągnął, osłaniając przed dłońmi Turnera. Kolanami uderzyła o kanapę i upadła, a nóż wypadł jej z ręki. Ostrze wbiło się w poduszkę. Przez tę chwilę, której Hope potrzebowała, by wymknąć się Turnero­ wi, Rio skazany był na łaskę i niełaskę przeciwnika. Stracił równowagę, kiedy potężne ciało runęło na niego. Upadli na podłogę z taką siłą, że pokój się zatrząsł. Turner wielokrotnie brał udział w knąjpianych bijatykach z drobniej­ szymi od siebie mężczyznami, pokonując przeciwników wagą ciała i masą mięśni. Usiadł okrakiem na Riu i uśmiechając się, podniósł wielkąpięść, gotów porachować mu kości. Hope wstała resztkami sił i desperacko rozejrzała się po pokoju, szu­ kając noża. Dojrzała rączkę, chwyciła ją i obróciła się w samą porę, aby zobaczyć opadającą w dół pięść Turnera. Pięść nie dosięgła Ria. Rio szybko podniósł w górę lewą rękę, odtrącając w bok atakujące ramię. Prawą rękę zacisnął w pięść z wysuniętą kostką środkowego pal­ ca. Wymierzył Turnerowi silny cios prosto w serce, w momencie zderze­ nia zmieniając układ palców. Zanim farmer zbielał z bólu rozsadzającego mu klatkę piersiową, stwardniała od pracy dłoń Ria otworzyła się i w błyskawicznym brutal­ nym ruchu zderzyła się z krótką szyją Turnera. Potężny mężczyzna z głu­ chym łomotem osunął się na bok i runął twarzą do podłogi. Rio płynnym, kocim ruchem stanął na nogi. - Hope, wszystko w porządku? - Ja... Rio? - spytała z niedowierzaniem w oczach. Trudno jej było uwierzyć, że już po wszystkim. Rio działał błyska­ wicznie; od chwili kiedy Turner ich dopadł, minęło zaledwie kilkadzie­ siąt sekund. Mimo opowieści Masona nie spodziewała się, że tak zręcz­ nie rozprawi się z o wiele potężniejszym od siebie mężczyzną. Wyjął nóż z omdlałych palców Hope i odłożył go na stolik. Ukląkł przy niej, badając jej twarz oczami tak pociemniałymi, że prawie czar­ nymi. 137

- Wszystko w porządku? - spytał. - Nie miał czasu zrobić ci krzyw­ dy, prawda? Widziałem, jak wyjeżdżał z miasteczka. Kierował się w stroną Doliny Słońca, a nie do swojego rancza. Dotarłem tu tak szybko, jak tyl­ ko mogłem. Hope nagle uprzytomniła sobie, co się stało. Zaczęła się gwałtownie trząść. Z jej oczu popłynęły łzy. Zbladła. Jej oddech był urywany, nie mogła zaczerpnąć wystarczającej ilości powietrza. Rio zobaczył krew sączącą się ze skaleczenia na wargach i domyślił się, że to sprawka Turnera. Hope zauważyła zmianę w jego oczach, cień nieujarzmionego gnie­ wu. Rozjuszony odwrócił się do nieprzytomnego mężczyzny na podło­ dze. - Nie - rzekła szybko. Jej chłodne palce ścisnęły ramię Ria. Zdumia­ ła ją twardość jego mięśni. Czuła się tak, jak gdyby ściskała stalowy słup w płocie. - Nie zrobił... nic. Rio spojrzał jej głęboko w oczy. Słyszał zarazem prawdę i desperację w jej słowach. Głos jej się załamał. Odwrócił wzrok od malutkich krope­ lek krwi na bladych ustach. - Hope - powiedział cicho. Boleśnie pragnął jej dotknąć, ale wiedział, że nie powinien. Gdyby jej dotknął, kochałby się z nią, scałował wspomnienie bestialstwa, pie­ ściłby jej usta swoimi ustami i językiem, aż zaczęłaby drżeć i szlochać z ekstazy, a nie ze strachu. Chrapliwemu jękowi Turnera zawtórowało gwałtowne wycie wiatru. Rio przeszył mężczyznę jednym spojrzeniem. Potem zamknął oczy i walczył z pokusą, by nie zacisnąć palców na gardle Turnera, dopóki nie pozostanie z niego nic prócz kupy stygnącego mięsa. Przemoc nigdy aż tak nie kusiła Ria. Walcząc z dziką żądzą niszczenia, odwrócił wzrok od człowieka, który o mało nie zgwałcił Hope. Przez kilka straszliwych chwil nie był pewien, czy chce pozostawić go przy życiu. Nigdy wcześniej samokontrola nie przychodziła mu z taką trudnością, nawet kiedy był młody i szalony ni­ czym zimowa burza. Hope szepnęła jego imię. - W porządku. - Rio starał się, żeby jego głos zabrzmiał spokojnie. - N i e zabiję go. Na razie - dodał w duchu, Hope spojrzała na niego i usłyszała to, czego nie wyrzekł na głos. - Nie, Rio. Nie rób tego. Turner nie jest wart, żeby przez niego iść do więzienia. 138

- Ty jesteś tego warta. Turner znów jęknął. Rio przypadł do niego z zadziwiającą szybkością. Zacisnął dłoń na jego ramieniu i niecierpliwym szarpnięciem przewrócił go na plecy. - Słyszysz mnie? - spytał. Jęk mężczyzny potwierdził przypuszczenia Ria. Z umiarkowaną siłą uderzył wielkiego mężczyznę po twarzy. Turner gwałtownie otworzył oczy. Ledwie przejrzał na oczy, rzucił się na Ria. Rio chwycił go za ramiona tuż nad łokciami i wykorzystując moment rozpędu potężniejszego ciała, podciągnął go do pozycji stojącej. Stalowe palce zgięły się i wpiły w ciało jak szpony. Rękami Turnera targnęły fale bólu. Zachwiał się i prawie zemdlał. Teraz spojrzał na Ria już nie z wściekłością, lecz z odrobiną lęku. Rio zauważył tę zmianę i skinął głową. - Dojdziemy do porozumienia - rzekł przeciągle, łagodnym głosem, choć w jego oczach iskrzyła się obietnica wiecznego piekła. Jego palce wbiły się głęboko w muskularne ramiona Turnera, miażdżąc mięśnie aż do kości. To była jednocześnie kara, ostrzeżenie i obietnica. - Tylko do­ tknij Hope, a zrobię ci krzywdę. Słyszysz? - Jedyne, co słyszę, to wycie wiatru, włóczęgo - chrapliwie odparł Turner. Nie powiedział już nic więcej. Nie musiał. Oczy Ria mówiły, że za­ wsze będzie w pobliżu, żeby chronić Hope. Ta świadomość była też w peł­ nych bezgranicznego lęku i żalu oczach Hope. - Racja - powiedział cicho Rio. - Bo jestem wiatrem. Jestem wszę­ dzie. Widzę wszystko. Nie dzieje się nic, czego bym nie wiedział. Jeśli choć raz tkniesz Hope, to lepiej zacznij oglądać się przez ramię, zacznij nosić przy sobie lusterko wsteczne, zamykać na noc drzwi sypialni i spraw­ dzać je po sto razy, zanim zaśniesz. Lepiej zacznij chodzić co niedziela do kościoła i módl się, żeby mnie więcej nie zobaczyć. Turner szerzej otworzył oczy. Wpatrywał się w Ria poprzez fale bólu i zaczął rozumieć więcej, niż zdołały przekazać słowa. Uśmiech Ria był takim samym ostrzeżeniem jak śmiercionośny uścisk, przez który gwiaz­ dy stanęły mu w oczach. - A jeśli ją tkniesz, żadne zamki ani żaden Bóg ci nie pomoże powiedział Rio prawie łagodnie. - Pewnego dnia usłyszysz świst wiatru, odwrócisz się, a tam będę ja. To będzie dzień twojej śmierci. Uchylone drzwi wejściowe, popchnięte chłodnym podmuchem z trzas­ kiem otworzyły się na oścież. 139

Rio obrócił się i puścił Turnera, popychając go z taką siłą, że farmer zderzył się z futryną. Wyprostował się, spojrzał na twarz Ria, chwiejnym krokiem zszedł po schodach, a potem poczłapał do swojego dżipa. Chłodne pałce wiatru targały włosy Ria. Nie czuł tego. Stał w drzwiach, patrząc, jak światła samochodu omiatają podwórze. Samochód zaczął się błyskawicznie oddalać, aż nie pozostało nic prócz jasnej kropeczki. Wiatr, mrucząc śpiewnie, hulał po domu, aż drżały ściany. Rio zatrzasnął drzwi, odwrócił się i zobaczył, że Hope też drży. Po­ woli wstała, wpatrując się w niego szeroko otwartymi, pociemniałymi oczami. - Wiem, że ty tego nie... - Głos jej się łamał, więc spróbowała jeszcze raz. - Wiem, że tego nie chcesz, ale czy mógłbyś mnie przytu­ lić? - Chwiała się. - Proszę - powtórzyła zdesperowanym głosem, po­ cierając ramiona i twarz dłońmi. - Nie mogę dłużej znieść na sobie jego dotyku! Rio jęknął chrapliwie, podszedł do Hope, objął ją i delikatnie koły­ sał, tuląc do siebie. Trzymał ją w objęciach przez kilka długich minut, dopóki jej skóra pod jego dłońmi nie ogrzała się i ciało nie przestało się trząść. Poczuł, że Hope bierze głęboki, rozdygotany oddech, a potem poczuł, jak opiera się o niego z ufnością. Miał ochotę krzyczeć z rozpaczy. - Użyłabym tego noża - powiedziała ponuro. - Wiem. - Jego głos brzmiał cicho i pewnie, a on gładził policzkiem ciemny jedwab jej włosów. - Wiesz? - spytała, odchylając głowę, aby spojrzeć mu w twarz. - Tak. Jesteś kobietą jednego mężczyzny - powiedział Rio, pochyla­ jąc się nad nią. -I Bóg nam obojgu świadkiem... to ja jestem tym męż­ czyzną. Zbliżył usta do jej drżących warg i całował ją z ujmującą delikatno­ ścią i czułością. Koniuszkiem języka pieścił skaleczenie na ustach. - Nawet twoja krew jest słodka - wyszeptał. Westchnęła i zakołysała się, oparta o niego. - Boli? - spytał cicho, dmuchając w jej wargę. - Nie - powiedziała szeptem, patrząc na niego spod przymkniętych powiek. - Jest mi tak... Głos jej zamarł. Zadrżała i zaczęła powoli przechylać głowę, bezgło­ śnie błagając o więcej. Drobnymi ruchami języka pieścił jej wargi, odganiając resztki wstręt­ nego uścisku Turnera. Jęknęła i przylgnęła do niego, rozkoszując sięjego czułością. 140

Rozchyliła usta w bezradnym zaproszeniu, które przyjął z głębokim pomrukiem rozkoszy i pożądania. Jego język pieścił wewnętrzną mięk­ kość jej ust, wzmagając pragnienie. Czuła delikatne drżenie pożądania falami przebiegające przez jego silne ciało, pulsującą namiętność, która groziła, że jego opanowanie zniknie za chwilę bez śladu. Nie powinien jej przytulać, pieścić, smakować językiem jak dziki, słodki deszcz. - Hope - oddechem pieścił jej usta. A potem dodał błagalnym to­ nem: - Hope, każ mi przestać. Otworzyła roziskrzone uczuciem oczy. - Kocham cię - szepnęła, owiewając mu usta ciepłym oddechem. - Boże -jęknął Rio i wtulił twarz w jej szyję. - Nie chciałbym cię zranić - rzekł szorstko. - Wiem. - Jej głos, podobnie jak spojrzenie, był spokojny, pewny. Wyprostował się i jego wzrok napotkał niezwykłe piękno jej oczu. Twardymi, ciepłymi dłońmi otulił jej twarz. - Nie mam żadnej przeszłości, teraźniejszości, przyszłości. Jestem wiatrem. - Tak - powiedziała, przytulając usta do jego policzka. - Wiem. - To każ mi odejść - szepnął. Uśmiechnęła się smutno. - Nigdy, kochany. - Hope... - Pocałuj mnie - nie pozwoliła mu dokończyć, stając na palcach, by dosięgnąć jego ust. - Hope,janie... Rozpalona miękkość jej ust, jej języka przepędziła wszelkie myśli z głowy Ria. Znowu wydał z siebie chropawy jęk i przylgnął wargami do jej ust. Nie mógł się nasycić jej bliskością, nie mógł opanować pożąda­ nia, które porwało go jak tornado. Zanim pocałunek dobiegł końca, pragnął jej tak, jak nie pragnął jesz­ cze nigdy żadnej kobiety. Oderwanie warg od jej warg kosztowało go tyle wysiłku, że cały drżał. - Nic więcej - powiedział chrapliwie. Przeszyła go lśniącymi oczami. - Dlaczego? Wybuchnął krótkim, gwałtownym śmiechem. Czuł jej ciepło, ale naj­ bardziej w miejscu, gdzie napięte ciało Hope przylegało do jego dżin­ sów. Poruszyła biodrami, powoli. Wyczuła wypukłość - oczywisty, nie­ zaprzeczalny dowód pobudzenia. 141

- Oto dlaczego - odparł prawie gniewnie. Uśmiech Hope był, podobnie jak jej ciało, jednocześnie zaprosze­ niem i bodźcem. - Nie znam lepszego powodu, żeby nie przestać - mruknęła, całując go w kącik ust i ruchem bioder odwzajemniając pieszczotę. - Hope... - Nie proszę cię, żebyś został ze mną na zawsze - rzekła cicho. Nawet nie proszę, żebyś mi powiedział, że mnie kochasz. Chcę tylko poczuć w sobie twoją energię. Tylko tyle, Rio. Tylko to. Chcę, żebyś był we mnie. Jej słowa pobudziły go do okrzyku - przeszywającego, zarazem nie­ skończenie słodkiego. Nie mógł dłużej opierać się fali jej miłości, jak sucha ziemia nie może powiedzieć „nie" srebrnemu deszczowi. Bez chwili namysłu wziął ją na ręce. - Nie musisz mnie nieść aż do sypialni - powiedziała. - Nie zmienię zdania ani nie ucieknę. - Jesteś pewna? Uśmiechając się, pogładziła twarde mięśnie jego klatki piersiowej, silne ścięgna szyi, linię szczęki. Z czułością pochwycił zębami wzgórek u podstawy kciuka przygryzł go ze zmysłową finezją. Przeszyło jąpożądanie, z jej ust wydobył się ochrypły okrzyk zasko­ czenia. Powtórzył tę pieszczotę. - Uciec? Mój Boże, ledwie stoję na nogach - powiedziała drżącym głosem. - Przez ciebie tak mi słabo... Wszedł na schody. Nagle przystanął i spojrzał Hope w oczy. Jego źre­ nice były tak rozszerzone, że wokół nich widać było tylko kryształową obręcz ciemnego granatu. Zawładnął jej ustami gwałtownym pchnięciem języka i roześmiał się na głos, czując jej drżenie. - Piękna marzycielko - szepnął ochryple. - Boże, jak ja cię pragnę! - Z trudem cofnął głowę, niezadowolony, że musi skończyć pocałunek. Niosę cię, bo sam usiłuję się hamować. Patrzyła na niego uważnie. - Z jakim skutkiem? - A jak myślisz? - Myślę, że twoja sypialnia jest bliżej niż moja - mruknęła, koniusz­ kiem języka wodząc po linii jego brody. Zamknął na chwilę oczy, usiłując opanować rozszalałe pożądanie. - Chyba masz rację. 142

Zatrzymał się i znów ją pocałował, powolnymi ruchami języka wo­ dząc po rozgrzanych wypukłościach warg. Wątpił, czy kiedykolwiek się nią nasyci i czy będzie w stanie donieść ją do sypialni, czy też posiądzie ją natychmiast. Był pewien, że nie będzie protestować, jeśli obróci ją w ramionach i przyciśnie swoje ciało do jej rozpalonej skóry. Zamglone piwne oczy z rozszerzonymi źrenicami i usta otwarte do pocałunku zdradzały całko­ wite oddanie. Pożądanie. Chcę tylko poczuć w sobie twoją energię. Tylko tyle, Rio. Tylko to. Chcę, żebyś był we mnie. Z ochrypłym jękiem, który mógł być jej imieniem, oderwał usta od jej ust i poniósł ją na górę. Drzwi jego sypialni były uchylone. Otworzył je kopniakiem i kopniakiem zamknął za sobą. Niósł ją do łóżka. Hope przestraszyła się, że zmienił zdanie. Nie chciała tego. Chciała do niego należeć tak, jak jeszcze nigdy nie należała do żadnego mężczy­ zny. Pośpiesznie wsunęła palce pomiędzy guziki jego koszuli. Ciało miał rozpalone, płonące obietnicą męskiej siły i namiętności. Drżąc z rozko­ szy i pożądania, pieściła je i czuła, jak reaguje drżeniem na te pieszczoty. - Pragniesz mnie - powiedziała stłumionym szeptem. - Czuję to. Dlaczego przystanąłeś? Posłał jej lekki uśmiech, który przyśpieszył rytm jej serca. - Doprowadzasz mnie do obłędu. Nie mogę dłużej czekać, nawet do chwili, kiedy cię rozbiorę. Hope uśmiechnęłaby się, ale jej pożądanie było bliskie bólu. Ręce jej drżały, kiedy sięgała po długi suwak pod zakładką sukni. Zamek wydał cichy odgłos. Patrzył wygłodniałymi oczami, jak zielony materiał odsłania skórę bardziej miękką i gorętszą niż aksamit. Odsłoniła kremową krągłość z ciemnoróżowym szczytem. Pod jego wzrokiem sutki nabrzmiały, do­ magając się jego języka, zębów, ust. Powoli, opanowując się resztkami sił, obrócił Hope w ramionach tak, by jej nogi otoczyły go. Nie puścił jej. Nie mógł. Uniósł ją tak, że jej piersi znalazły się na poziomie jego ust. Powoli, delikatnie muskał sutkę ustami, Hope odpowiedziała namiętnym drżeniem. Kiedy krzyczała jego imię, wessał sutkę głębiej, pieszcząc tak, jak gdyby chciał ją całą wchło­ nąć w siebie. Zatopił się w jej smaku, a Hope zatraciła się w pieszczocie jego ust, gorących i odgadujących jej potrzeby. Puścił ją dopiero, gdy jej skóra stała się tak samo gorąca, jak jego. 143

Chciał zanurzyć się w nią tam, gdzie stali. Chciał posiąść ją tak powoli, żeby już w połowie zbliżenia krzyczała i szalała z rozkoszy. Chciał to zrobić natychmiast, mocno, słodko, namiętnie i spokojnie. Chciał od niej więcej niż kiedykolwiek od kobiety. Ogrom jego pożąda­ nia przeraziłby go, gdyby w jego umyśle pozostało jeszcze miejsce na cokolwiek prócz Hope. Położył ją na łóżku, jej nagie piersi drżały, a napięte sutki lśniły od pieszczoty głodnych warg. Uśmiechnęła się do niego ustami gorącymi od pocałunków, spragnionymi. Nie widział w życiu nic piękniejszego.

Rozdział 1 7 io niecierpliwie zdejmował koszulę. Skórzany pasek zaświstał, kie­ dy przeciągnął go przez szlufki dżinsowe. Ubranie szybko opadło na podłogę i stanął przed nią nagi, a jego wzwód gorąco pulsował wraz z przyśpieszonym biciem serca. Zobaczył, że na niego patrzy, bez wahania i lęku. Kiedy usłyszał z jej ust pomruk podziwu, mało nie stracił panowania nad sobą. Drżącymi palcami przesunęła po jego biodrach i udzie. Zaciekawio­ na dotknęła znaku jego pożądania. Zacisnął ręce, jęknął z rozkoszy. Kie­ dy jej palce krążyły delikatnie i słodko wokół jego męskości, rozkosz się wzmogła i po plecach przebiegł mu dreszcz. - Zabijasz mnie-powiedział. Spojrzała na niego zdumiona. - Jestem niedelikatna? Wybuchnął stłumionym śmiechem. - Moja piękna marzycielko. Nie wiesz? W tej chwili mogłabyś mnie obedrzeć ze skóry tępym nożem, a ja bym błagał o więcej. Uniósł jej palce do swoich ust, przygryzając je słodko. Potem przesu­ nął je po swojej klatce piersiowej, sutkach, brzuchu. Nie mógł już znieść czekania. Chciał to zrobić. I ona tego chciała. Pragnęła go tak gorąco, że wiła się, drżała i wydawała z siebie krót­ kie okrzyki.

R

144

mi.

- Chcę być delikatny - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Pomóż

Wdzięcznym ruchem zrzuciła z siebie suknię. Kiedy zobaczył, że pod spodem nie ma nic, prócz zaróżowionej z pożądania bladej, gładkiej skóry, osunął się na kolana. Śniade ręce pieściły ją od ust po stopy. Pragnął jej całej tak bardzo, że drżał. W końcu jego palce wplątały się w ciemne loczki między jej uda­ mi. Była śliska, gorąca i wilgotna. Wiedział, że go pragnie... I że od bardzo dawna z nikim się nie ko­ chała. Ta świadomość zarazem go podniecała i powstrzymywała. Dwo­ ma palcami delikatnie, pobudzająco dotknął jej kobiecości. Dotarł na tyle głęboko, żeby wiedziała, że już tam jest, ale o wiele za płytko niżby tego pragnął. Uniosła biodra, reagując na jego dotyk tak samo, jak reagowała na pocałunek. Zaśmiał się cicho i przesunął palcami wokół rozpalonego miej sca błagającego o jego pieszczoty. Pokrzykiwała, drżała i patrzyła na niego rozżarzonymi oczami. Odwzajemnił jej spojrzenie. Płonął, kiedy się schylił i zaczął ją całować, pieścić, pobudzać, aż krzyczała i topniała pod jego dotykiem. - Słodka - powiedział cicho. - Tak niesamowicie słodka. Żadna ko­ bieta nigdy tak dla mnie nie płonęła jak ty. Bez tchu wyszeptała jego imię i otworzyła się jeszcze bardziej. Wiedział, że dłużej nie może czekać. Odwrócił się i sięgnął po dżin­ sy. - Rio? - Patrzyła na niego spragnionym wzrokiem, w obawie, że za chwilę włoży ubranie i zostawi ją samotną i stęsknioną. Obdarował ją czułym, namiętnym, uspokajającym pocałunkiem. - Wszystko w porządku, marzycielko - powiedział, rozrywając ma­ lutkie opakowanie, które znalazł w kieszeni dżinsów. - Zatroszczę się oto. Kiedy Hope uświadomiła sobie, co rozpakowuje, pokręciła głową. Nie chciała tego. Pragnęła go. Całego. Wszystkiego, co mógł dać. Jeśli to znaczyło dziecko, dziecko także - byłaby wtedy najszczęśliwszą kobietą pod słońcem. - Nie - odparła szybko, kładąc dłoń na jego palcach. - Nie trzeba. Wszystko w porządku. Proszę. Nie chcę niczego, co by nas dzieliło. Ni­ czego. Spojrzał jej w oczy - płonące i przejrzyste. Na myśl, że będzie z nią tak blisko, poczuł dreszcz najczystszej radości. Od tak dawna nie miałjej 10 - Piękna marzycielka

145

żaden mężczyzna, była napięta j ak dziewica, a j ednak tak go pragnęła, że zabezpieczyła sięjuż wcześniej, uwalniając oboje od dyskomfortu zwią­ zanego z prezerwatywą. Na taką wolność nigdy sobie nie pozwolił z żad­ ną kobietą. - Jesteś pewna? - spytał. - Jestem przyzwyczajony do tego. Zawsze... Zamilkł, patrząc jak pochyla się nad nim, by musnąć ustami wyraźnie pulsującą w rytm bicia serca twardą męskość. - Pragnę cię - powiedziała. - Chcę go. Nagiego. Drgnął pod dotykiem jej języka. Foliowe opakowanie wypadło z je­ go drżących palców na podłogę. Wyprostował się i przycisnął jej ciało do łóżka. - Kobieta - szepnął. - Tak bardzo kobieca! Jego ciało stężało od długo powstrzymywanego pożądania, które prze­ szywało go za każdym razem, kiedy musnęła go ustami. Hope drżała i otworzyła się, poddając się gorącemu deszczowi przy­ jemności, kiedy jego palce znów odnalazły tajemne miejsce ukryte w miękkim zagłębieniu jej ciała. Nigdy niczego nie pragnął tak, jak po­ siąść ją w tej pełnej żaru, niekończącej się chwili, kiedy tajała z rozko­ szy. A jednak był pewny, że jeśli to zrobi, będzie ją bolało. Mimo całego jej rozpalenia, całego pożądania, wciąż nie była gotowa. Przewrócił się na plecy, pociągając ją za sobą i unosząc tak, że jej nogi spoczęły na jego nogach. Twarde dłonie pieściły ją od ramion po plecy, ugniatały biodra, delikatnie pocierały jej nagość o jego nagość, aż zaczęła drżeć i dzielić z nim namiętność w rozgrzanym wilgotnym je­ dwabiu. - Weź mnie, Hope - powiedział ochrypłym głosem. - Weź tak mało albo tak dużo, ile chcesz. To jest jedyny sposób, bym ci nie sprawił bólu. Spojrzała w dół, na jego członek delikatnie wchodzący w jej intym­ ność. Przyjemność pulsowała w niej coraz silniejszymi, płynnymi fala­ mi. Dzieliła ją z nim, poruszając się w rytm jego ruchów. - Nie wyobrażam sobie, że mógłbyś mi w jakikolwiek sposób spra­ wić ból - powiedziała, patrząc na niego oczami, które znały tylko miłość. - Marzycielka - szepnął - piękna marzycielka. Urywany oddech zmienił się w jęk, kiedy jej miękkie, wilgotne wnę­ trze przyjęło go w siebie. Bezwiednie zamknął powieki, oddając się jej, zatracając się w niej. Nagle otworzył oczy i poczuł, że zaczyna coraz bardziej się rozluź­ niać, coraz bardziej mu się poddawać. Ale wciąż była napięta, jak 146

ściskająca go słodka, śliska pięść. Zbyt długo nie była z żadnym męż­ czyzną. Wycofał się. - Sprawię ci ból - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Niewielki. Mówiono mi, że to tak bardzo nie boli... Kropelki potu wystąpiły na całym ciele Ria, kiedy uświadomił sobie, że mylił się myśląc, że od dawna nie kochała się z mężczyzną. Nigdy się nie kochała. Nigdy nie oddała się żadnemu mężczyźnie. - Mój Boże! -jęknął. - Zastanawiam się, które z nas teraz śni. Jedyną odpowiedzią był jej żar zamykający się na nim, cofający się, a potem znów ściskający, z każdym ruchem coraz mocniej. Chciał położyć jej ręce na biodrach i wejść w nią, całkowicie zanu­ rzyć się, kładąc kres rozkosznym torturom. Powstrzymywała go tylko rozkosz, która znajdowała odbicie jej twarzy przy każdym drgnieniu. Z zamkniętymi oczami i zaciśniętymi ustami powierzyła mu się z taką samą nieskrępowaną gracją jak wtedy, kiedy wyginała się ku niebu, wy­ lewając na siebie wodę ze złożonych dłoni. - Chcę cię całego - wyszeptała wprost w jego usta. - Pomóż mi, Rio. Pomóż nam. Spojrzał na jej zarumienioną twarz i nie zobaczył cienia lęku czy wa­ hania. Prosta prawda jej słów dotarła do niego, a ona napierała na ostat­ nią barierę, jaka ich dzieliła. - Delikatnie - mruknął. - Delikatnie, moja marzycielko. Jego palce pieściły jej napięte sutki, wprawiąjącjąw rozkoszne drże­ nie. Wzmagał pieszczoty, wywołując burzę zmysłów, aż poczuł, że przy­ jemność jąrozsadza. Wtedy pchnął raz, głęboko, atakując barierę. Wyco­ fał się z obawy, że znów sprawi jej ból. Hope podążyła za nim, nie dając mu odejść, skrywając go jak najgłę­ biej. Oboje krzyczeli z przeszywającej rozkoszy, pragnąc, by trwała jak najdłużej. Chciała żyć i umierać pogrążona w tym nieznośnie słodkim momencie, kiedy po raz pierwszy w całej pełni doświadczyła jego mocy. Już nie był wiatrem. Był tak twardy, gorący i spragniony deszczu jak sama pustynia. Czuł, że nadchodzi burza czuł, że jest na krawędzi... Jego ręce zacisnęły się na jej biodrach. - Nie ruszaj się - powiedział chrapliwie. - Za wcześnie. Nie jesteś jeszcze gotowa. Powoli otworzyła oczy i spojrzała w dół na mężczyznę, którego ko­ chała. Każdy mięsień jego ciała był napięty, gorący, lśniący od potu. Wy­ pełniał jej umysł, serce, ciało i nie chciała nic więcej, jak tylko dać mu dziką i prawdziwą rozkosz. 147

Chciał tak trwać w więzieniu jej bioder, ale nie mógł powstrzymać głębokich, bezwiednych ruchów jej ciała. Patrzyła na niego z miłością w oczach. Jęknął. - Nie... I już nic więcej nie był w stanie wyrzec. Hope zamknęła go w sobie, a on oddał jej się, jak gdyby była wiatrem wołającym go po imieniu. Zamknęła oczy i delektowała się eksplozją Ria, odczuwając najgłęb­ szą przyjemność w życiu: mężczyzna, którego kochała, pulsował w niej. Ucałowała jego rozgrzaną skórę, wdychała niepowtarzalny męski zapach, smakowała sól jego namiętności. Z uśmiechem rozmarzenia na ustach położyła się na jego piersiach, ciesząc się szalonym biciem jego serca. Dłonie Ria powoli powędrowały od potarganych włosów Hope w dół, po plecach, do ciepłych krągłości jej bioder, a stamtąd do rozgrzanego miejsca pomiędzy udami. Opuszkami palców musnął jej wilgotne ciało, aż straciła dech w piersiach. Zaskoczyła ją wrażliwość własnego ciała. Uniosła głowę i spojrzała w jego granatowe oczy. Otarł się o nią, był w niej, uśmiechem sygnalizu­ jąc swoje intencje. - Rio? - spytała, nie rozumiejąc. Przecież czuła jego szczytowanie. Była pewna, że jest zaspokojony. - Myślałaś, że zostawię cię spragnioną? Hope mogła tylko pokręcić głową. - Nie zostawiłbyś - odparła, wciąż nie rozumiejąc. - Nigdy w życiu nie czułam większej rozkoszy niż z tobą przed chwilą. Jego ciało znów przeszył dreszcz pożądania. Nigdy w życiu nie czuła większej rozkoszy... a on nawet jeszcze nie zaczął się z nią kochać! - Nigdy wcześniej nie straciłem kontroli nad sobą, będąc z kobietą w jego głosie był żal i stanowczość - i niech mnie piekło pochłonie, jeśli znów mnie nie weźmiesz aż po sam szczyt. - Nie rozumiem. - Zrozumiesz - obiecał. Nie wychodząc z niej, położył ją na plecach i wtulił usta w jej usta. 1 kochał się z nią. To było, j akby go porwał gorący, łagodny wir powietrza. Hope poczuła jego język zmysłowo wdzierający się w jej usta właśnie wtedy, kiedy jego ręce odnalazły atłasowe krągłości jej piersi. Chwycił jej sutki, jęknęła, a jej ciało odpowiedziało sprężystym ruchem, zaciskając się na nim. Roześmiał się z najczystszą męską satysfakcją. 148

Jego śmiech wyzwolił kolejny drzeszcz rozkoszy, na wskroś przeni­ kający jej ciało. Wygięła się ku niemu. Znów się roześmiał i schylił głowę, upajając się odgłosami, jakie z siebie wydawała. Opuszki jego palców zacisnęły się na napiętych sutkach i pociągały je tak, że przepływały przez nią gorące fale rozkoszy. Był to zarazem wyraz zmysłowego poddania, jak i kobiecych pragnień. Jego słowa były porywistym wiatrem przepływającym przez nią, mó­ wiącym jak ją odczuwa, jak smakuje, czego od niej chce i co chciałby jej dać w zamian. A ponad tym wszystkim była pieszczota j ego rąk - głasz­ czących, ściskających i rozpalających ją, uczących ją więcej na temat zmysłowych pragnień i reakcji, niż mogła sobie kiedykolwiek wymarzyć. - Rio - wyrzekła bez tchu. - Ja... Słowo zmieniło się w okrzyk, bo włożył rękę pomiędzy ich złączone ciała, odnajdując i pieszcząc śliską, nabrzmiałą wypukłość. Poczuł jej nagłe napięcie, paznokcie wbijające się w jego plecy. Roześmiał się ła­ godnie, pewnie. Jego palce pieściły ją, doprowadziły ją do granicy eksta­ zy i trzymały ją tam, w stanie zawieszenia. Z jej płuc dobył się rozdygotany odgłos, w którym było jego imię, pytanie, zaskoczenie i coś na kształt lęku. Instynktownie powstrzymała się, niepewna. - Marzycielko - powiedział. - No, chodź do mnie. Krzyknęła i poddała się burzy. Po raz pierwszy w życiu poznała smak ekstazy. Przemknęła przez niąjak długi, silny powiew wiatru, porywają­ cy jej ciało i duszę. Przywarła do niego, płacząc, a on trzymał jąw ramionach i scałowywał słodki deszcz łez. Tonęła w ekstazie, w nim i każdym oddechem szep­ tała wyznanie miłości. Słuchał jej słów i znów tracił kontrolę nad sobą. Usiłował opanować namiętność, rozpętaną przez ich zespolone ciała. Każdy jej oddech otulał go pieszczotą. Chciał się powstrzymać, zaprotestować - że żadna kobie­ ta nigdy nie pobudziła go tak, że chciało mu się krzyczeć. Ale nawet ten prymitywny odruch nie znalazł ujścia, bo jego gardło było równie mocno zaciśnięte, jak ona na nim. - Na schodach zastanawiałem się, czy kiedykolwiek się tobą nasycę - rzekł w końcu cichym, rozgorączkowanym głosem. Ugryzł ją w ramię. - Nie sądzę, że to jest możliwe. A ty się mną nasyciłaś? Jej jedyną odpowiedzią był ostry krzyk niewiarygodnie dręczącego, płomiennego oczekiwania, które znów w niej wzbierało. Jeszcze zanim na dobre uspokoiły się fale pierwszej ekstazy, pulsowały w niej nurty 149

nowej rozkoszy. Usiłowała wykrztusić jego imię, ale jej się nie udało. Mogła tylko odczuwać jego obecność w sobie. Wypełniał ją aż po brzegi, nie zostawiając miejsca na nic prócz gorą­ cego srebrnego deszczu, który jeszcze raz w niej trysnął. Tym razem wiedziała, że czeka na nią w tej rwącej rzece namiętności. 1 za chwilę już była tam z nim, trzymała go mocno i blisko, kiedy niósł ich prąd ekstazy. Ten sztorm zmysłów minął dopiero po dłuższym czasie. Leżeli speł­ nieni, lśniący od wilgoci, mocno spleceni. Rio delikatnie całował i pieścił Hope. Nigdy dotąd nie przeżył takiej gwałtownej, głębokiej rozkoszy z kobietą. Nawet nie sądził, że to jest możliwe. Była jak nowy ląd otwierający się przed nim, jak wiatr wołają­ cy go po imieniu. - Hope - wyszeptał. Chciał powiedzieć coś więcej, ale tylko jeszcze raz wyrzekł jej imię. Nie rozumiał własnego pożądania, bo nie kierował nim popęd seksu­ alny. Czuł się jak człowiek, który usiłuje dogonić i pochwycić wiatr, zatrzymać go i tak bez reszty w siebie wchłonąć, żeby nigdy więcej się z nim nie rozdzielić. Więc trzymał ją, tulił, pozwolił, by odpłynęła w sen w kołysce jego ramion. Nie zasnął. Nie mógł. Leżał, patrząc, jak poświata księżycowa kąpie Hope w nieziemskim srebrnym pięknie. A kiedy już dłużej nie mógł się opanować, zaczął ją pieścić dłońmi, ustami i językiem. Powoli, niechętnie budziła się, pomrukując jego imię i wyznanie mi­ łości, gdy jego usta pieściły jej wargi, szyję, piersi, całe ciało. Owiewał ją jak jego brat wiatr, ucząc się wszystkich jej delikatnych sekretów. Na długo zanim w nią wszedł, krzyczała i wiła się pod jego nieznośnie odu­ rzającymi ustami, zatopiona w deszczu rozkoszy. Nawet wówczas jej nie posiadł. Po prostu łapczywie zaczął wszystko od początku, ucząc się jej na pamięć, nie pozostawiając najmniejszego fragmentu jej ciała nietkniętym, znając ją całą, pieszcząc ją z pierwotną zmysłowością, która wstrząsała nią do nieprzytomności. Posiadł ją, kiedy jego imię rozbrzmiało dzikim krzykiem na jej war­ gach. Ajej imię na jego wargach-stłumiony krzyk tuż przy jej ustach. Ich krzyki zwarły się tak, jak ich ciała posrebrzone księżycową poświatą.

150

Rozdział 19

N

astępnego ranka Hope obudził zapach deszczowego kwiecia powo­ li dryfującego po jej skórze. Otworzyła oczy i zobaczyła jaskrawożółte kwiatki sypiące się z rąk Ria. Jego uśmiech był ciepły jak wschód słońca zalewający pokój odcie­ niami złota i różu. Delikatnie całując ją w usta, otulił ją kocem. - Ostatnia noc nauczyła mnie, że przy tobie tracę siłę woli, więc wolę odwracać wzrok od pokus twojego ciała. - Dlaczego? - zapytała zaspanym głosem, zarzucając mu ręce na szy­ ję. - Jeśli się poddasz, to już później nie będę dla ciebie taką pokusą, prawda? Zaśmiał się szorstko i zdjął jej ręce ze swojej szyi, przy okazji całując je z góry na dół. Przygryzał wewnętrzną stronę jej dłoni i koniuszkiem języka pieścił delikatną skórę między jej palcami. - Im więcej ciebie mam - powiedział, zaciskając zęby na opusz­ kach palców - tym bardziej cię pragnę. Jeśli się poddam, to jedyne poszukiwania, jakich mam dzisiaj dokonać na ranczu odbędą się w tym łóżku. Piwne oczy Hope roziskrzyły się. - Co za cudowna myśl - mruknęła, zaciskając palce na jego palcach i ciągnąc go ku sobie. - Czy to znaczy, że nie chcesz pojechać ze mną na przejażdżkę? Uśmiechnęła się, rozbawiona. - Pozwól, że ujmę to inaczej- rzekł szybko. - Mam na widoku inte­ resujące miejsce na drążenie studni. Czy chcesz pojechać je obejrzeć? Senna zmysłowość wyparowała z niej. - Mówisz poważnie? Naprawdę znalazłeś miejsce na drążenie uję­ cia wody? - Nie wiem. Na razie nieźle to wygląda. Wczoraj zamierzałem je sprawdzić, ale zamiast tego pojechałem do miasta. - Wpatrywał się w nią pytającym, przenikliwym spojrzeniem, zastanawiając się, co do niego czuje w świetle dziennym po wspólnie spędzonej nocy. Uśmiech przygasł na twarzy Hope, kiedy przypomniała sobie, dla­ czego Rio wczoraj wyjechał. Nie chciał być jej kochankiem. A teraz jest. - Hope... - zaczaj, widząc smutek w jej oczach. 151

- Nie - ucięła, kładąc palec na jego ustach. - Wiem, że nie chciałeś zostać moim kochankiem. Ale stało się. Nie oczekuję, że się zmienisz. I ty też nie oczekuj ode mnie zmiany. Kocham cię, Rio. Obdarował ją gwałtownym, namiętnym pocałunkiem i wypadł z po­ koju, jakby się paliło. Wczoraj była dziewicą. Dzisiaj jest jego kobietą. Jutro... Jutro należy do wiatru. Stawi mu czoło, kiedy będzie musiał. A na razie wzywa go dzień dzisiejszy, promieniejący Hope, nadzieją. - Twoja kąpiel ma ponad pół metra głębokości i paruje! - zawołał, schodząc po schodach. - Zanim się ubierzesz, przygotuję śniadanie. - Dokąd jedziemy? - Hope wstała z łóżka. Zadrżała, kiedy bose sto­ py zetknęły się zimną podłogą. - Ni powim! - powiedział przeciągle. Roześmiała się na tę zwięzłą parodię Masona i pośpieszyła do łazien­ ki. Długo leżała w gorącej wodzie. W końcu już nie mogła się oprzeć zapachowi śniadania. Wstała, nie patrząc i sięgnęła po ręcznik. Wieszak był pusty. Najbliższy znajdował się w szafie na bieliznę stojącej w korytarzu. Zimnym korytarzu. Zbierała się w sobie, przygotowując się do lodowatego biegu do bieliźniarki, kiedy drzwi łazienki się otworzyły. Stanął w nich Rio. W ręku trzymał gruby miękki ręcznik. - Potrzebujesz czegoś? - spytał. - Brrr - odparła. Wszedł i zamknął za sobą drzwi, żeby z pomieszczenia nie umknęło parujące ciepło. Potem rozpostarł ręcznik w cichym zaproszeniu. Otuliła się nim i jego ramionami. Całował ją dopóty, dopóki nie można już było stwierdzić, czy zaczerwienienie skóry jest wynikiem gorącej kąpieli, czy jeszcze gorętszej namiętności, jaką w niej wzbudził. - Bo ja potrzebowałem właśnie tego - powiedział ochrypłym gło­ sem. Podniósł głowę i odsunął Hope od swojego spragnionego ciała. Jeśli nie przestanę w tej chwili, to żadne z nas nie będzie miało sił wsiąść na konia. - Zwłaszcza na takiego jak Jeździec Burzy - powiedziała, uśmie­ chając się do niego drżącymi ustami. - Chyba tego narwańca zostawię w zagrodzie - przyznał Rio. - Po­ dejrzewam, że dzisiejszego ranka ma więcej krzepy ode mnie. Hope spojrzała w dół, zauważyła niedwuznaczne wybrzuszenie w dżinsach. Przemknął ją dreszcz rozkoszy, kiedy przypomniała sobie piękno jego ciała pod jej dłońmi. Fala wspomnień oblała ją rozżarzoną 152

lawą rozkoszy, której zaznała w nocy. Powoli, z pomrukiem aprobaty prze­ sunęła dłonią po jego męskości. Zabrakło mu tchu. - Myślałem, że cię będzie piekło. Pokręciła głową. Jego dłoń wślizgnęła się pomiędzy jej uda. Olśniła go jedwabista wil­ goć. Oddech mu zamarł, a serce przyśpieszyło. - Jesteś pewna? - głaskał ją, wypatrując w niej oznak wycofywania się. Drgnęła, otwierając się na jego dotyk. Jej płomienna, tętniąca reakcja świadczyła, że na niego czeka. - Chcę, żebyś była w stanie dosiąść konia. Ale nawet gdy to mówił, pieścił ją, wyzwalając coraz więcej płynne­ go jedwabiu. Przymknęła oczy, kiedy przeszył ją dreszcz cudownej rozkoszy. - Przywiążę poduszkę do siodła. Roześmiał się i osunął się do }e} kolan. - To nie będzie konieczne. Pochłonął ją gorący, wilgotny wir jego ust. Kiedy zaczęła drżeć i krzy­ czeć, pociągnął ją na dół i pozwolił, by namiętność porwała ich oboje. Leżał potem ubrany na chłodnej podłodze, a Hope na nim. Z uśmiechem głaskał ją po plecach. - Na pewno ci ciężko - powiedziała. Roześmiał się, a jego śmiech znów ją pobudził. - Mmm - mruknęła. - Tak, dobrze. Jego serce znów przyśpieszyło. - Lepiej wstań, marzycielko. Musimy znaleźć studnię. Pocałowała go w brodę, westchnęła, podniosła się z wysiłkiem i sia­ dła na nim okrakiem. Stracił dech w piersiach. - Hope? - Hm? Zdjął ją ze swojego pobudzonego ciała. - Wynoś się stąd, bo inaczej żadne z nas nie będzie w stanie cho­ dzić, nie mówiąc już o jeździe konnej. - A gdybym cię tak zaciągnęła w ubraniu do tej wanny? Wciąż jest gorąca. Wstał z bolesnym wysiłkiem. Z żalem pokręcił głową i wyszedł z za­ parowanej łazienki. 153

- Śniadanie gotowe! - zawołał z bezpiecznej odległości. I ja też. Znowu. Wciąż nie mógł się nadziwić, że tak reaguje na Hope. Przypominało mu to znalezienie artezyjskiego źródła na środku rozległej pustyni. Źró­ dła nie powinno tam być. To przeczyło wszelkiej logice i doświadczeniu. Ale przecież z nią tak było: była czystym, słodkim i niewyczerpanym źró­ dłem, pulsującym rytmem, który przekraczał granice wszelkiej logiki i do­ świadczenia, głębokim jak samo życie. Zanim się ubrała i weszła do kuchni, Rio napełnił dwa talerze stosa­ mi naleśników, szynki i jajek. Zmierzyła wzrokiem ogromne śniadanie i spojrzała na niego w bezgłośnym proteście. - Do obiadu będziesz się cieszyć, że to zjadłaś - powiedział. Więc zjadła. Wiedziała, że ma rację. Poza tym była bardzo głodna. Kiedy ładnie wyczyściła talerz i włożyła do ust ostatni kęs naleśnika, podniosła wzrok znad talerza. Uśmiechał się do niej. Dotknął jej dolnej wargi, polizał palec i powiedział: - Sama słodycz. - Syrop zawsze jest słodki - zauważyła rozsądnie, z miłością w oczach. Powoli pokręcił głową. - Nie syrop. Ty. - Westchnął i odsunął krzesło od stołu. - Chodźmy, zanim moje dobre chęci się rozwieją jak dmuchawiec na wietrze. Znowu. - Nie powiedziałeś mi, dokąd jedziemy. - Bo zbiłaś mnie z tropu. - Punkt dla mnie. A dla ciebie też? Zaśmiał się. - Przecież wiesz. Kanion Wiatru. Wciąż uśmiechnięty wlał do menażki resztę kawy, wręczył Hope pa­ pierową torbę pełną kanapek, otoczył ją ramieniem i wyszli razem ze słonecznej kuchni. Objęła go w pasie i delikatnie wsparła się o niego. Jej długie nogi płynnymi, wdzięcznymi ruchami dotrzymywały kroku jego nogom. - Nic a nic mnie nie boli - oznajmiła, uśmiechając się promiennie. To pewnie dzięki jeździe konnej. Odpowiedział wybuchem śmiechu, delikatnie pocałował ją w usta i pomógł przeskoczyć przez ogrodzenie. Patrzył jak łapie Aces, wskaku­ je na nieosiodłany grzbiet i podjeżdża do płotu. Nawet wytarte dżinsy i zniszczone kowbojki podkreślały jej wspaniałe nogi. Pamiętał jak te nogi oplatały go, mocno trzymając w wilgotnych kleszczach. - Masz piękne nogi - powiedział. 154

Spojrzała na niego zaskoczona, uśmiechnęła się, ześlizgnęła z Aces i sięgnęła po zgrzebło. - Dzięki nogom zdobyłam pieniądze na utrzymanie rancza - powie­ działa, czesząc klacz. - Moją specjalnością były buty, rajstopy i koszulki nocne z rozcięciem do pół uda. Ta zielona suknia była pokazywana na jednym z moich ostatnich pokazów. Lubię ją, jest taka miękka. Ria przymknął oczy. Wspomnienie jej jedwabistej skóry na tle ciem­ nozielonego aksamitu było tak rozkoszne, że niemal bolesne. - Więc wyjmujesz ją z szafy i wkładasz, kiedy nikogo nie ma w po­ bliżu. - Z wyjątkiem wczorajszego wieczoru. - Hope zadrżała. - Turner wiedział, że będę sama. Widział cię w mieście. - Wiem. Sprzedawca w sklepie z narzędziami powiedział mi, że John Turner, jak tylko mnie zobaczył przez szybę, zawrócił i wyjechał z mia­ sta tak szybko, jakby go ścigały sfory piekielne. - Spojrzenie Ria, stało się ostre jak połyskujące ostrze sztyletu. - Cieszę się, że wróciłeś - rzekła po prostu. - Ja się cieszę o wiele bardziej niż ty. - W jego głosie wibrowały: wściekłość na Johna Turnera, gniew na samego siebie i pożądanie Hope, tak intensywne, że zadrżał. Mruknął coś i poszedł do stajni. Za kilka chwil wyłonił się, prowa­ dząc Szarówkę. Klacz skierowała się w stronę przyczepy do przewozu koni, która stała za stajnią, odczepiona od pikapa Ria. Była to odruchowa reakcja konia, który przywykł do tego, że się go wozi po całym Zacho­ dzie. Wszak jej właściciel jeździł od miasteczka do miasteczka, od ran­ cza do rancza, od horyzontu po horyzont. - Jeszcze nie, dziewczyno - powiedział Rio do klaczy, przerzucając wodze przez belkę ogrodzenia. - Najpierw musimy znaleźć wodę. Hope patrzyła, jak koń szedł w stronę przyczepy, słuchała słów Ria i jej duszę przeszył lodowaty wiatr. Jeszcze nie. Ale to się stanie. Nie było co do tego cienia wątpliwości. W głosie Ria nie słychać było nic prócz spokojnej pewności, że wyjedzie. Hope oparła się o Aces i usiłowała opanować żal, który nią wstrzą­ snął. Wiesz, że zamierza wyjechać - stanowczo napomniała samą siebie. Ta noc niczego nie zmieniła. Dzisiejsza noc też tego nie zmieni. Zakochałaś się w wietrze i od początku byłaś tego świadoma. Żadnych pretensji. Zaakceptowała to. To był od początku do końca jej wybór. Rio nie chciał być jej kochankiem. 155

„Hope. Powiedz mi, żebym przestał, Nie chciałbym cię zranić! Nie mam żadnej przeszłości, przyszłości, teraźniejszości. Hope, ja nie..." Wtedy go całowała, pożądała, a on oddał jej wszystko, co mógł. Ża­ den inny mężczyzna tyle jej nie dał: czułość i płomienną namiętność, spokój i dziką ekstazę. Nie mogła cisnąć mu tym podarunkiem w twarz i powiedzieć, że to za mało. Czułby się winny. Była tego tak samo pew­ na, jak tego, że ją kocha. Po kilku chwilach wyprostowała się i zaczęła znów czesać Aces płyn­ nymi ruchami. Osiodłała klacz, wyprowadziła ją z zagrody i tak szybko na nią wsiadła, że Rio nie zdążył jej pomóc. Dwa konie jechały noga w nogę polną drogą. Wiał porywisty wiatr, podnosząc tumany kurzu. Rio przez cały czas zerkał na Hope, choć spod ronda kapelusza nie było widać jego dyskretnych spojrzeń. W korralu widział na jej twarzy bezbrzeżny smutek. Chciał do niej podejść, przytulić ją, zapewnić, że będzie dobrze, że ją uchroni przed wszystkim, czego się obawiała. Ale spostrzegł, że sama bierze się w garść, otrząsa z tego, co ją przy­ tłaczało. Nie wiedział, co się stało. Wiedział tylko tyle, że przez chwilę Hope cierpiała do granic wytrzymałości. Rozumiał ten ból. Obserwował ją, żeby się upewnić, czy naprawdę już doszła do siebie. Hope dostrzegła granatowy błysk w spojrzeniu Ria, obróciła gło­ wę i przez chwilę uśmiechała się do niego, a potem znów zwróciła się w stronę zacienionych wzgórz połyskujących w porannym słońcu. Spo­ kój brzasku i rytmiczny stukot kopyt były ukojeniem dla jej obolałej du­ szy. Rio podążył za spojrzeniem Hope. Był przyzwyczajony do takich wschodów słońca, słyszał taką ciszę - ale tym razem była z nim Hope, uczestniczyła z nim w spokoju ziemi. Podobnie jak ten świt miała ciszę w sobie. Inne kobiety, które znał, były urażone albo wystraszone jego ciszą. Wymagały, żeby ciągłymi rozmowami podnosił temperaturę emo­ cji. Nie znosił tego. Pochylił się nad Hope i przebiegł opuszkiem palców po linii jej szyi. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się, ajej oczy zaiskrzyły złotem w ja­ skrawym blasku poranka. Przeszyło go pożądanie i coś jeszcze silniejszego, coś nienazwanego, co było jak źródło tryskające z jego duszy i delikatnie wypływające na zewnątrz niby słodka woda niosąca życie wszystkiemu, co spragnione. 156

Znów leciutko dotknął Hope, jak gdyby chciał się upewnić, czy napraw­ dę istnieje, czy istnieje on sam, czy ta chwila jest realna. Dwa konie weszły w mroczny cień wpadający w szeroką gardziel Kanionu Wiatru. W tym miejscu czuło się nieustanny ruch powietrza, które wibrowało w sposób niemal niepojęty, tam zawsze bardziej dostrze­ galne niż w innych kanionach na terenie rancza. Tak, jakby spał tam jakiś olbrzym i wzdychał przez sen. Hope spojrzała w górę, gdzie zaczynała się wić stara droga dla wo­ zów biegnąca w góry. Skrzywiła się i odwróciła głowę, zadowolona, że Rio nie chce jechać aż do opuszczonej kopalni. - Czego szukamy? - spytała. - Niczego, co moglibyśmy zobaczyć. Zerknęła na niego z ukosa. - I dlatego to nie będzie takie proste, prawda? Rio mocniej wcisnął na głowę kapelusz i lekko się uśmiechnął. - Spójrz na Orli Szczyt. Hope posłusznie spojrzała na postrzępiony wierzchołek góry, który w dzieciństwie przesłaniał jej pół porannego nieba. - I co widzisz? - spytał. - Skały. Mnóstwo skał. - Zamknij oczy, to zobaczysz coś jeszcze. Przez chwilę wpatrywała się w niego. Potem zamknęła oczy. - Pamiętasz tę kanapkę, o której rozmawialiśmy? - spytał. - Tę rozerwaną, z wodoszczelnym chlebem? - Właśnie tę. A teraz wyobraź sobie, że kanapka jest cała. Wyobraź sobie, że jest niezbyt stromo nachylona ku niebu. - Hm... Rio spojrzał na Hope. Miała zamknięte oczy, ajej rzęsy były prawie czarne na tle złocistej skóry. Przypomniał sobie intrygującą miękkość jej powiek, kiedy je całował, jej zapach, kiedy położył policzek pomiędzy jej piersiami, i upojny smak jej namiętności. Niecierpliwie okiełznał niesforne myśli i skierował je z powrotem do warstw wodonośnych i Orlego Szczytu. - A teraz wyobraź sobie, że wierzchołek to kanapka-koreczek z róż­ norodnymi ciekawymi warstwami - powiedział. - Skały takie jak granit, kwarcyt i łupek to warstwy wodoszczelne. Mięsem w tej kanapce jest wapień ułożony w miejscu pradawnych mórz. Grubość wapienia nie jest tu tak bardzo zróżnicowana, ale otoczenie, owszem. Granitowe intruzje w niektórych miejscach mogą mieć przekrój zaledwie kilku centymetrów, a w innych ich głębokość może sięgać kilku kilometrów. 157

Hope skrzywiła się: wyobraziła sobie raczej nierówną, zdeformowa­ ną kanapkę. - To skąd wiadomo, gdzie drążyć studnię. Jeśli rozpoczniesz w miej­ scu, gdzie granit ma grubość kilkuset metrów, to nigdy nie dokopiesz się do niczego prócz pokruszonych wierteł i suchych dziur. - I dlatego studiuje się na Wyższej Szkole Górniczej Stanu Kolora­ do i zdobywa tytuł magistra hydrologii - zażartował. - To człowiekowi daje śladową szansę trafienia. Szeroko otworzyła oczy, kiedy dotarło do niej to, co właśnie powie­ dział. W jakiejś chwili swojego życia zdobył tytuł magistra w jednym z najbardziej renomowanych centrów geologii stosowanej w Stanach Zjednoczonych! Wpatrywała się w niego intensywnie w nadziei, że powie jej coś wię­ cej o sobie, ale zdawał się tego nie dostrzegać. Patrzył na Orli Szczyt doświadczonym okiem, które przenika zróżnicowane warstwy skały w po­ szukiwaniu źródła wody. - Po tej stronie góry widoczna jest tylko niewielka część warstwy wapienia - rzekł. -1 pewnie dlatego twój geolog dał za wygraną. W duchu Rio dodał: oraz dlatego, że jego dziadek nie był szamanem Zuni, który nauczył niesfornego dzieciaka takiego spokoju, że był on w sta­ nie wyczuwać chmury zbierające się wokół odległych szczytów i wodę płynącą w głębinach ziemi. - Naprawdę był pewny, że tam nie ma wody - potwierdziła Hope. - Może i miał rację. Ale w tych górach rzeczywiście jest wapień. Ukazuje się wysoko w górze, w szczytach dotkniętych największą ero­ zją po suchej stronie Perdidasu. Bo wapień wietrzeje szybciej niż inne warstwy i narusza skały, które go okrywają. Kruszą się i odpadają, aż to, co widać, jest prawie całkowicie zasypane okruchami twardszych skał. Rio patrzył na postrzępione szczyty; wyczuwała, że jego myśli skie­ rowane są głęboko do wewnątrz, tam gdzie wiedza, doświadczenie i in­ stynkt zestrajały się i rozważały wszelkie możliwości układu warstw skal­ nych. - Ten wapień, który widziałem, to mogły być po prostu fragmenty warstwy, która rozpuściła się już dawno temu - powiedział. - Albo może to być wierzchołek warstwy wodonośnej grubości setek metrów, która od miliona lat nasiąka wodą. Gwałtownie wciągnęła powietrze i trzymała je w płucach, aż odczuła ból. Myśl o takiej ilości wody czekającej pod jej stopami, była niemal nie do zniesienia. 158

- Naprawdę? - spytała głosem pełnym tęsknoty i nadziei. - Naprawdę może tam być warstwa wapienia zalana wodą, która tylko czeka, aż ją ktoś odkryje i podaruje Dolinie Słońca?

Rozdział 20

I

O io zsiadł z konia i spojrzał na Hope. l v - Właśnie po to przyjechaliśmy do Kanionu Wiatru - rzekł. - Żeby stwierdzić, czy gra jest warta świeczki, czy warto tu wiercić. - A jak tego dokonasz? Zawahał się, nie chcąc tłumaczyć czegoś, czego sam nie rozumiał, a po prostu przyjmował to do wiadomości. Zrobił już wszystko, co można zrobić, korzystając z konwencjonalnej wiedzy z dziedziny geologii i hy­ drologii. Zawęził teren poszukiwań do trzech miejsc. Kanion Wiatru był najbardziej prawdopodobną spośród tych trzech możliwości. Teraz przemierzy tę ziemię na piechotę, wchłaniając w siebie jej ci­ che wyznania. Będzie czekać, aż w głębi duszy usłyszy i poczuje pulsujące źródło wody. Jak gdyby przepływały przez niego delikatne obwody elektryczne i szeptały, że pod jego stopami znajduje się coś szczególne­ goCzęsto to odczucie było tak nieuchwytne, że łatwo było je przeoczyć. Potrzebna była cisza, cisza i wewnętrzny spokój, którym musiał bez reszty emanować j ego umysł. Biali nazywali to, co robił, wodnymi czarami albo zaklinaniem i twier­ dzili, że w to nie wierzą, ale wiele studni na Zachodzie znaleźli mężczyź­ ni czy kobiety z ostruganymi rozdwojonymi patykami, które drgały i opa­ dały w obecności ukrytej wody. Dziadek Ria nazywałjego dar oddechem Zielonego Ducha. Rio nie nazywał go w ogóle. Po prostu to akceptował, tak jak akcep­ tował kolor swoich włosów i liczbę palców. Kilkoma wprawnymi pocią­ gnięciami rozluźnił popręg przy siodle. - Oto jak tego dokonuję. Jeśli odczuwam pod stopami wodę, drążę studnię. - Ajeśli nie? - Idę dalej, aż znajdę wodę, albo do momentu, kiedy już nie ma gdzie szukać.

•

159

Rozpiął worki, które zawsze miał przytroczone do siodła, sięgnął do środka i wyciągnął parę znoszonych traperów. Wybrał odpowiedni ka­ mień, usiadł na nim, zrzucił z nóg kowbojki i włożył trapery. - W młodości nauczyłem się ufać swoim instynktom - powiedział Rio, szybko sznurując buty. - Dziadek był dobrym nauczycielem. Chciała zadać więcej pytań, ale Rio już się powoli oddalał. Poruszał się po skalistym podłożu kanionujak człowiek szukający zarośniętej ścież­ ki. Czuła, że nie koncentruje się na suchej powierzchni ziemi, tylko na czymś innym, czymś nienazwanym. W młodości nauczyłem się ufać swoim instynktom. Hope po cichu zsiadła z konia i poluzowała popręg. Po krótkich po­ szukiwaniach znalazła płaski, nagrzany słońcem kamień i usiadła na nim. Nie wiedziała, jak długo będzie badał teren, ale czuła, że nie chce, żeby mu w tym przeszkadzać. W chłodnych godzinach poranka słońce było przyjemne. Podkuliła kolana pod brodę, obejmując je ramionami i patrzyła, jak mężczyzna, którego kochała, krąży po ziemi niczym inteligentny wiatr. Powolnymi długimi krokami Rio przemierzał gardziel kanionu. Wy­ glądało to raczej jak krawędź doliny polodowcowej niż prawdziwy ka­ nion: kilka kilometrów szerokości, w środku mieszanina osadów po gwał­ townych powodziach. Gleba była tak chropawa i kamienista, że rosło tam niewiele roślin. Woda spływająca ze wzgórz po prostu wsiąkała w mi­ liony szczelin pomiędzy kamieniami i znikała, zanim spragnione korze­ nie roślin zdążyły ją pochwycić. Hope wpatrywała się w Ria i przypomniała sobie, że jej ojciec usiło­ wał drążyć studnię w gardzieli właśnie takiego kanionu. Wywiercił otwór dziesiątki metrów głębszy niż najgłębsza jego studnia i w końcu dał za wygraną. Przyznał, że nie ma końca suchej, sypkiej, kamienistej gleby. Właśnie wtedy postanowił wiercić w miejscu, gdzie w tej chwili znajdo­ wała się jej imienniczka. Natrafił na wodę gruntową i modlił się, żeby raz na zawsze skończyły się ich problemy z wodą. Niestety, tak się nie stało. Zmęczonym ruchem ręki Hope poprawiła kapelusz, żeby zasłonić oczy przed promieniami słońca, które stało coraz wyżej. Wspomnienie ojca rozdrapało stare rany, jednak za każdym razem, kiedy myślała o wodzie, nieuchronnie przychodziły jej na myśl. Kochała tę ziemię. Kiedyś kochała ojca. A ziemia, którą kochała, zabiła go. Zapracował się na śmierć, usiłu­ jąc pokonać twardą rzeczywistość - obniżający się poziom wód grunto160

i

wych. Jak gdyby sądził, że jeśli tylko wystarczająco mocno się postara, wystarczająco długo będzie próbował, dostatecznie żarliwie wierzył, woda wróci na tę ziemię. Każde wakacje Hope spędzała na ranczu i widziała, jak ojciec coraz bardziej się starzeje, jest coraz bardziej zmęczony i coraz bardziej zde­ terminowany, by uczynić farmę taką, jaką była kiedyś - żywą. W rok po osiemnastych urodzinach Hope miał udar, po którym za­ chorował na zapalenie płuc. Hope, matka i siostra odwiedzały go w ma­ łym szpitalu, siedziały przy jego łóżku, słuchały, jak walczy o każdy od­ dech. Przynajmniej Hope i matka się na to zdobyły. Julia była zbyt przerażona załamanym siwym starcem, który zajął miejsce silnego ojca z jej wspomnień. Jego śmierć jeszcze wzmogła strach Julie i nienawiść matki do tej ziemi. Nie sprzedała jej tylko dlatego, że ojciec połowę rancza zapisał Hope. Za to matka opuściła Dolinę Słońca, zostawiając osamotnionego Ma­ sona na pastwę marzeń. Hope wracała na farmę tak często, jak tylko mogła, ale utrzymanie matki, siostry, siebie i rancza wymagało od niej wielu godzin pracy jako modelki. Rzadko mogła sobie pozwolić na wyjazd z Los Anegles i po­ wroty do ziemi, za którą tęskniła tak bardzo, że jej współpracownicy byli zaszokowani. Ci ludzie myśleli, że trzyma się od nich z daleka, bo nie podziela ich fascynacji weekendowymi romansami i zmianą kochan­ ków. Zanim Hope skończyła dwadzieścia lat, umarła jej matka. Raport po­ wypadkowy stwierdzał, że straciła kontrolę nad kierownicą i uderzyła w betonowy słup przy autostradzie. Hope wiedziała, że to nie było tak jasne i tak proste. Jej matka nie chciała żyć. Nawet promienny uśmiech Julie i jej gorączkowa pogoń za doskonałym kochankiem nie były w stanie przebić się przez matczyną ścianę płaczu po zmarłym mężu. W końcu jedyną rzeczą, która poruszała matkę, była cicha, stała mi­ łość Hope do tej ziemi. Zostawiła jej ranczo, prosząc tylko o to, żeby Julie dostawała połowę zysków. Nie było żadnych zysków. Ani przez pierwsze dwa lata, kiedy Julie zabijała się narkotykami i rozpaczą, ani przez następne cztery. Jedyne pieniądze, jakie wpływały do Doliny Słońca, pochodziły z Los Angeles, z agencji modelek Poranna Gwiazda Sharon. Hope mieszkała w Los Angeles, dopóki mogła tam wytrzymać. Nagle spakowała się i wróciła na ziemię, którą kochała bardziej niż wszystko U - Piękna marzy cielica

161

na świecie. Powiedziała sobie, że zaoszczędziła dość pieniędzy na codzienne wydatki, spłatę zaległych podatków, a nawet na wydrążenie nowej studni, jeśli zajdzie taka konieczność. Ale miała nadzieję, że to się jej nie przydarzy. Wprawdzie już wcze­ śniej bywały suche lata, ale zawsze mijały przed wyczerpaniem się stu­ dzien. Tym razem miało być tak samo. Ale nie było. W styczniu tego roku była zmuszona wziąć drugi kredyt o najwyż­ szym oprocentowaniu. Pocieszała się, że wszystko będzie dobrze, że jak tylko znajdzie dobrą studnię, będzie mogła renegocjować spłatę w opar­ ciu o wysoki wzrost produkcji gospodarstwa. Ale nie znalazła studni. Wydała tysiące dolarów na prace badawcze i geologów. Powiedzieli jej, że w Dolinie Słońca nie można znaleźć wody, bo jej tam po prostu nie ma. Nie uwierzyła im. Nie mogła. To byłby kres jej marzeń. Hope zdrętwiała, siedząc na kamieniu; przeciągnęła się. Zastanawiała się, jak długo już tak siedzi. Myślała o przeszłości, której nie można cofnąć i o przyszłości, nad którą nie mogła zapanować. To jąparaliżowało. Zgrabnie ześlizgnęła się z kamienia i rozprostowała kości. Szarówka zastrzygła uchem w jej stronę, cicho prychnęła i znów zapadła w drzem­ kę, uginając jedną nogę. Aces stała z podniesioną głową i postawionymi uszami i w coś się wpatrywała. Hope odwróciła się, żeby sprawdzić, co zwróciło uwagę klaczy. Po chwili zauważyła Ria. Szedł południową krawędzią kanionu, gdzie skały kruszały i z trzaskiem osypały się na wyboistą ziemię na dole. Wła­ śnie rozpoczął kolejny zakos po dnie kanionu półtorakilometrowej sze­ rokości, wspinając się w górę. Po chwili skryło go małe wzniesienie. Hope zacisnęła popręg, wsiadła na Aces i chwyciła wodze Szarówki. Jechała w głąb kanionu, mijając Ria szerokim łukiem, żeby mu nie przeszkadzać. Znalazła odpowiedni skrawek wyżej położonej ziemi. Mo­ gła tu na niego zaczekać. Stąd nic go nie zasłaniało, kiedy powoli, zako­ sami zbliżał się do niej, szukając wody skrytej głęboko pod suchą po­ wierzchnią ziemi. Poranek stopniowo przechodził w południe. Hope wiele razy zmie­ niała miejsce. Powoli wycofywała się z kanionu. Rio w ciszy szedł za nią, z niezwykłą cierpliwością przeczesując ziemię. Słońce wspinało się coraz wyżej, przynosząc na dno kanionu naj­ pierw ciepło, a potem zaskakujący jesienny chłód. Hope opanowała taka senność, że z trudem trzymała głowę prosto. Znalazła płytką nieckę, szyb162

ko zebrała co większe kamienie, rozłożyła stary koc i zasnęła, otulona złotą pieszczotą słońca. Marzyła o Riu. On był rzeką przepływającą przez krajobraz jej miło­ ści. Obudził ją pocałunek słodki jak źródlana woda i ciepły jak promień słońca. - Obudź się, moja piękna marzycielko - mruknął Ria wprost wjej usta. - Miałam taki piękny sen... - O czym? - O tobie, Rio. O tobie, o studni i o płynącej wodzie. Całe życie w tym jednym śnie. Nie był w stanie wydobyć z siebie głosu i tylko otulał jej twarz dłoń­ mi. Patrzyła, jak światło słoneczne odbija się w jego oczach, przemienia­ jąc je w niebiesko czarne klejnoty. Brwi miał gęste i czarne jak smoła. Takie same czarne włosy połyskiwały w słońcu srebrem. Patrząc na nie­ go, wiedziała bez cienia wątpliwości, że miał rację-jest kobietą jednego mężczyzny, a tym mężczyzną był on, Rio. Wszystko jedno, czy będzie z nim, czy tysiące kilometrów od niego. Kiedy odjedzie, zabierze ze sobą jej miłość. A dopóki jeszcze jest przy niej, weźmie od niego to, co może jej dać. I modliła się, żeby tym czymś było dziecko. Pocałował jądelikatnie J a k gdyby była snem, którego nie chciał spło­ szyć. Niechętnie uniósł głowę. - Jesteś tak piękna - powiedział. - Piękniejsza nawet niż twoje imię. Hope. Słońce uwydatniało zarówno złoto, jak zieleń w jej piwnych oczach. I miłość. Pocałował jej ciemne miękkie rzęsy, a potem szybko wstał, jak gdyby sobie nie ufał. Jeszcze chwila i zanurzyłby się w nią. Od kiedy zapatrzył się na nią, śpiącą na wyblakłym kocu, myślał tylko o ekstazie czekającej na niego w głębinach jej kochającego ciała. - Pora na obiad - powiedział ochrypłym głosem. Podszedł do Aces, wyciągnął z worka kanapki oraz menażkę i wrócił do Hope. - Szynka czy pieczeń wołowa? - spytał. - Taaak - powiedziała, przeciągając się. Zawahał się, a potem uśmiechnął. - Marzycielka! Myślisz, że dostaniesz obie kanapki? - Dwie?! -jęknęła. - Chcesz powiedzieć, że zrobiłeś tylko dwie? - Cóż, po takim śniadaniu... - Wzruszył ramionami. 163

Wpatrywała siew niego w ciszy, którą zakłóciło burczenie w jej brzu­ chu. Spojrzał na nią z ukosa, zachichotał i położył przed nią obie kanap­ ki. - Nie. Ty potrzebujesz więcej niż ja - powiedziała spiesznie, usiłu­ jąc oddać mu lunch. - To ty wykonujesz całą robotę. Pozwolił na to, by położyła przed nim kanapki, a potem wyciągnął z torebki jeszcze dwie i czekał. Parsknęła lekceważąco i z powrotem za­ brała swoje, nie zwracając uwagi na jego śmiech. Mruknęła coś pod no­ sem na temat mężczyzn, którym szkodzi zbyt długie przebywanie na słoń­ cu i zatopiła zęby w miękkim chlebie. Oboje jedli szybko, popijając kawą ze wspólnej menażki. W końcu zjadła tylko połowę z tego, co dał jej Rio. Uśmiechając się pod nosem, zapakował połowę niezjedzonej kanapki i włożył ją do torebki. Drugą połowę zjadł. Pomimo kawy i drzemki, Hope czuła się senna. Ziewnęła i przecią­ gnęła się. - Znudzona? - spytał spokojnie. Uniosła brwi. Znudzona? Mając tak blisko siebie Ria, a dokoła ranczo, które kochała? Pokręciła głową. - Nie. Tylko zaspokojona. - Jesteś pewna? - Czy coś umknęło mojej uwadze? - spytała zakłopotana. - Wygląda na to, że za każdym razem, kiedy ze mną jedziesz, albo cię zanudzam gadaniem na temat geologii, albo w ogóle nic nie mówię. Przyglądał jej się bacznie. - Po prostu pomyślałem, że masz prawo się znudzić. Zaniemówiła. Przez chwilę wpatrywała się w niego, sądząc, że się z nią przekomarza. Nagle uświadomiła sobie, że mówi całkiem poważ­ nie. - Tam, na Sosnowej Polanie - zaczęła - podzieliłeś się ze mną swo­ ją wizją tej ziemi. Widziałam cuda. Przesuwały się kontynenty, a z dna morza łańcuch za łańcuchem wynurzały się góry. Wszędzie woda, dobra woda, jeziora połyskujące pod niebem, wysokie i gęste lasy wyrastające na górach, poletka śniegowe i lodowce jaśniejące na skałach. Uśmiechnęła się bezradnie. Nie potrafiła wyrazić tego, co czuła. Siedział skupiony, wpatrując się w nią. Nie wierzy mi? Nie dosłyszał mojego wyznania miłości? Powoli ujęła jego opaloną twarz w obie dło­ nie. - Rio, nigdy w życiu nic mnie tak nie fascynowało, a zarazem tak nie uspokajało, jak ty. Nawet Dolina Słońca. Dzisiaj patrzyłam, jak prze164

mierzasz tę ziemię, przeszukujesz, nasłuchujesz. - Zawahała się i cią­ gnęła ciszej, smutniej. -Jesteś jak... jak brat wiatru. Do nikogo nie nale­ żysz, wszystko przenikasz wzrokiem, wiesz takie rzeczy o tej ziemi, ja­ kich nie wie nikt inny. Te słowa wstrząsnęły Riem. Hope skądś znała imię, którego nie wy­ powiedział na głos nikt prócz jego dziadka, a dziadek zrobił to tylko raz, nadając mu je podczas ceremonii odbywającej się w miejscu dotkniętym przez niewiele ludzkich stóp. - Zbyt wiele widzisz - rzekł szorstko. Poczuł się nagi w oczach Hope. Nagle wstał i odszedł od niej zwę­ żającym się ku górze kanionem, byle dalej od jej wzroku. Wtedy dotar­ ło do niego, że to co zrobił, nie było w porządku. Usiłował opanować emocje, które zniżały go do odruchów i impulsów. Dziadek zawsze mu powtarzał, że powinien słuchać innych w absolutnym skupieniu i do­ głębnie wsłuchiwać się w siebie. Z biegiem czasu przyjdzie zrozumie­ nie. Więc Rio stał nieruchomo, słuchając tak uważnie, jak nigdy dotąd. W każdym słowie, w każdym geście i spojrzeniu Hope słyszał wy­ znanie miłości. Do tej pory nic, żadne inne pożądanie nie zdołało za­ mknąć wiatru w klatce, ujarzmić go jak dzikiego mustanga i zmienić w szczęśliwego mężczyznę - lecz dokonała tego jej miłość. Nie prosiła o nic, podobnie jak wiatr. I tak jak sam wiatr dawała wszystko. Całe napięcie odpłynęło. Był zarazem spokojny i pełen energii, jak jeszcze nigdy dotąd. Odwrócił się i pobiegł do Hope. Z każdym krokiem wczuwał się w ciepły zachód słońca, subtelne pomruki wiatru, siłę włas­ nego ciała i chrzęszczący szept ziemi pod stopami. To była surowa, szczera ziemia, cudowna ziemia, zawierająca w so­ bie miliony wczoraj szych dni i więcej dni jutrzejszych, niż człowiek mógł­ by zliczyć, ziemia, na którą padały deszcze i wsiąkały w skały, aż przez skamieniałe pozostałości pradawnych mórz zaczęły płynąć tajemnicze rzeki. Z cebuli czasu opadały łupiny do chwili, kiedy znów miał trzynaście lat, kręciło mu się w głowie od rytualnej głodówki i drżał z zimna. To nie miało znaczenia. Nic dla niego nie istniało, prócz ukrytej pod ziemią wody, którą odczuwał na stopach jak delikatne fale elektryczności. Tak samo było tu, teraz. Czuł pod stopami niesamowite drgania wody skrytej w kamieniu. Im bardziej się do niej przybliżał, tym silniej je czuł, aż w końcu stanął jak wryty i nie był już w stanie uczynić ani jednego kroku. Buszował w nim 165

niewiarygodny prąd, aż Rio odchylał głowę ku niebu i chciał krzyczeć, ale nie mógł wydobyć z siebie głosu. Jedyne, czego był pewien, to pra­ starej słodkiej wody, skrytej głęboko pod jego stopami. Hope widziała, jak Rio odwraca się i idzie ku niej, widziała, jak zwal­ nia, potem przystaje. Stał absolutnie nieruchomo, bezgłośnym krzykiem ogłaszając, że stało się coś złego. - Rio! - zawołała, wstając pośpiesznie. Pobiegła dnem kanionu w jego stronę i kiedy już mogła dostrzec wy­ raz jego twarzy, przystanęła, jak gdyby zderzyła się ze ścianą urwiska. - Rio? — spytała szeptem. Otworzył oczy. Były prawie tak czarne, jak woda skryta w mrocz­ nych odmętach ziemi. Zauważył, że uginają się pod nią kolana. Pochwycił ją w ramiona i mocno przytulił. Pocałował ją, otulony szeptami ziemi, która zwierzała się jej i jemu ze swoich sekretów. Oboje słyszeli śpiew wody dobywają­ cy się z odległych głębin ziemi. I ofiarował jej to, czego jeszcze nigdy nie dał nikomu. - Moje prawdziwe imię to Brat Wiatru.

Rozdział 2 1

M

ason zatrzasnął drzwi ciężarówki i wyciągnął ręce w stronę Hope. - Kochanie, powinnaś była do mnie zadzwonić wcześniej! Wró­ ciłbym zaraz po Święcie Dziękczynienia, zamiast w kółko tylko siedzieć i siedzieć z gębą w talerzu z resztkami. Hope roześmiała się, zbiegła po schodach, i uściskała go, wtulając twarz we flanelową koszulę. Pachniał wełną, chłodem i okropną fajką, której nigdy nie palił w jej obecności. Uwielbiała te wszystkie zapachy, bo one oznaczały, że znów jest tutaj, gotów razem z nią śmiać się, żarto­ wać i dzielić Dolinę Słońca. - Chciałam, żebyś miał prawdziwe wakacje - odparła. - Od lat ich nie miałeś. - Ale ta studnia... - Przyjechałeś w samąporę, żeby mi pomóc rozpocząć instalację urzą­ dzenia wiertniczego - przerwał Rio. - Naprawdę dopiero teraz potrzebu­ ję twojej pomocy. 166

Mason zerknął przez ramię Hope na wysokiego, ciemnowłosego męż­ czyznę stojącego w drzwiach domu. Kiedy wszedł z Hope po schodach na ganek, spojrzał z ukosa na Ria. - Gadają w mieście, że miałeś jakieś kłopoty z Turnerem - mruknął. Hope zastygła w bezruchu, przypominając sobie wstrętną twarz Turnera, kiedy ścigał ją po całej kuchni. Ria delikatnie pogłaskał japo włosach, dodając jej odwagi. Niewiele myśląc, odwróciła głowę tak, aby ustami musnąć jego dłoń. Mason zauważył ten gest, zrozumiał wszystko, co nie zostało powie­ dziane, i skrzywił się. Rio objął Hope i przyciągnął do siebie. - Turner już tu nie wróci. Wie, że Hope jest moją kobietą. Bladozielone oczy Masona skupiły się na Hope. - Kochanie? - Tak, jestem kobietą Ria. - Patrzyła na Masona, pamiętając, co kiedyś powiedział najego temat. „Tymczasowy mężczyzna". - N i e gniewaj się. - Gniewać się? Też coś! - Uśmiechając się od ucha do ucha, Mason wyciągnął rękę do Ria. - Witaj w domu, synu. A Pan Bóg nigdy nie stwo­ rzył lepszej kobiety niż Hope. Chciała zaprotestować, wyjaśnić, że Rio nie ma na myśli zobowiąza­ nia w rodzaju: dom, dzieci, na zawsze. Rio uniósł jej podbródek i delikatnie pocałował ją w usta. - Wiem - szepnął. Słowo to równie dobrze mogło dotyczyć staruszka chwalącego Hope, jak i jej cichego protestu. - To trzeba jakoś uczcić! - zawołał rozradowany Mason. Raźnym krokiem wszedł do domu i od razu sięgnął do starodawnego barku z drewna orzecha włoskiego, który stał w rogu salonu. - Ale żadne tam wielkomiejskie szampany. Żyto! - oświadczył Mason. Hope i Rio śmiali się, kiedy wyciągał z barku butelkę. Otworzył ją i z uznaniem powąchał zawartość. Wyjął trzy kryształowe szklanki do whisky, krytycznym okiem sprawdził, czy nie ma na nich kurzu i do każ­ dej nalał porcję bursztynowego płynu. Podał im dwa, a trzeci wziął do ręki i uniósł wysoko. - Za was dwoje! - wykrzyknął ochrypłym ze wzruszenia głosem. Hope zderzyła swoją szklankę ze szklanką Masona, aż kryształ trium­ falnie zabrzęczał. Obróciła się w stronę Ria i... Jego spojrzenie było tak przenikliwe, że kolana się pod nią ugięły, jak wtedy, w Kanionie Wiatru, kiedy ogarnęła go pewność, iż pulsują w nim fale przepływającej pod 167

stopami wody. W niej też pulsowały. Ręka jej zadrżała, wprawiając moc­ ną whisky w drgania. Kieliszek Ria słodko zadzwonił o jej kryształ, a potem kryształ Ma­ sona. Chciała pocieszyć Ria, że nie musi się o nią martwić, że to, co się stało między nimi, to był jej wybór, jej radość, jej marzenie. Ale był tu Mason i uśmiechał się tak, jakby właśnie potknął się o złocistą podstawę tęczy. Więc tylko spojrzała na Ria, mówiąc mu bezgłośnie to, czego nie potrafiła powiedzieć w obecności Masona. Bracie Wiatru, kocham cię. Wszystko w tobie. To, co proste, i to, co skomplikowane, i wszystko, co jest pomiędzy jednym i drugim. Wpatrując się w Ria poprzez połyskujące obrzeże kryształowego kie­ liszka, sączyła mocną whisky. On też na nią patrzył, otwarty na wszelkie drgnienia emocji na jej twarzy. Po jego języku przemknął smak żyta, eksplodował w ustach, ale nie był nawet w połowie tak silny, jak miłość, którą widział w oczach Hope. Znów zderzył swoją szklankę z jej szklanką. Potem schylił się powoli i pocałował ją, wsłuchując się, jak gdyby była nieznaną krainą, której tajemnice dopiero zaczynał odkrywać. - No, chyba najlepiej zrobię, jak otrzepię z kurzu lepsze ubranie i wy­ biorę się do miasta - powiedział sprytnie Mason. - To ile mam czasu? Hope otulona ramieniem Ria, uśmiechnęła się do niego. - A po co? - spytała. - Żeby się przyszykować do wesela. - Z jego głosu wynikało, że ra­ czej nie spodziewał się po niej tak głupiego pytania. - Nie ma pośpiechu. - Głos Hope brzmiał spokojnie i zdecydowa­ nie. Była w tym zdaniu zawarta informacja: „Obcym wstęp wzbronio­ ny". Mason za długo uważał się za honorowego ojca Hope, żeby zwracać uwagę na tego rodzaju ostrzeżenia. Ciemnoszare brwi skoczyły prawie pod linię włosów. - Co ty najlepszego wygadujesz, dziewczyno?! Moje wnuki mają być z prawego łoża! Hope wyczuła, że Rio jest spięty - ramię, które ją obejmowało nagle się naprężyło. - Mason - powiedziała cicho, tonem upomnienia. - Zostaw ten te­ mat w spokoju. W salonie zapadła elektryzująca cisza. Staruszek otworzył usta, a po­ tem zacisnął je w wąską kreskę. Przymrużone ciemne oczy Ria i cienka kreska jego ust ostrzegały tak samo, jak wcześniej głos, Masona. Tylko 168

głupiec zignorowałby oznaki gniewu Ria, a w rodzinie Masona nie było głupców. Starzec spojrzał na Hope z troską w oczach. To, że się jest kobietą Ria nie znaczyło, że się jest jego przyszłą żoną. Cień zasnuwający jej piękne oczy był znakiem, że ona to wie i akceptuje. Masonem zatrzęsła fala gniewu. Oddaje się mężczyźnie, który jej nie docenia! Wściekłość wyparły skłębione myśli. Mason pokręcił głową, jakby chciał sobie w niej wszystko poukładać. To przeczy wszelkiej logice. Rio nie jest jakąś tam pijaną kanalią, która rządzi się prawem rozporka. Nie tknąłby kobiety, jeżeli by mu na niej naprawdę nie zależało. Tylko pewnie jeszcze o tym nie wie, i tyle. Wkrótce na pewno pój­ dzie po rozum do głowy. Mason westchnął z nadzieją, że stanie się to jak najszybciej. - Tylko szanuj Hope - powiedział cicho, patrząc Riowi prosto w oczy. - Ta kobieta warta jest więcej, niż my obaj razem wzięci. Mason w milczeniu wychylił szklankę do dna, odstawił butelkę i wy­ szedł do półciężarówki, po rzeczy, które kupił w miasteczku. - Nie gniewaj się - powiedziała spiesznie, zbyt spiesznie do Ria. On jest jedyną rodziną, jaką mam. Rio stłumił uczucia, jakie go ogarnęły, kiedy Mason zwrócił się do Hope ze słowami: „Moje wnuki mają być z prawego łoża!" Zastanawiał się, czy Mason lepiej by się czuł, wiedząc, że Hope za­ angażowała się w ten związek z szeroko otwartymi oczami. Nie będzie żadnych dzieci. Nieważne, jak bardzo jej się wydaje, że go kocha. I tak nie zechce mieć kolorowych dzieci. - Nie gniewam się - odparł Rio. I naprawdę się nie gniewał. Rozumiał. Zrozumiał to, zanim skończył dwanaście lat. Wspólnie pomagali Masonowi dźwigać torby i pudła z żywnością, którą kupił w mieście. Rio dał jej jasno do zrozumienia, że nie pozwoli, aby podnosiła, ciągnęła, taszczyła czy w jakikolwiek inny sposób doty­ kała ciężkich worków konopnych z ryżem, mąką, fasolą, cukrem i suszo­ nymi jabłkami i wszelkich pudeł z żywnością w puszkach. Hope zerknęła na zamknięte kartony, worki ze smarem do wierceń, który wszyscy nazywali błotem, i torby z narzędziami, które Rio zamó­ wił do konstrukcji urządzenia wiertniczego, lecz nie dotknęła niczego. Ignorowała je, jakby nie istniały. W myślach wzruszyła ramionami i się­ gnęła po wielki wór z mąką. 169

Rio ją uprzedził. Przerzucił worek przez jedno ramię, drugim ramie­ niem otoczył dwudziestopięciokilową torbę z ziemniakami i skierował się w stronę kuchni. Chwyciła torbę z mlekiem, masłem i serem, która wahała się: spaść czy nie spaść na ziemię - i ruszyła za nim. Kiedy wró­ ciła do ciężarówki, złapała za konopny worek z ryżem. - Ja go wezmę - powiedział, kładąc nieporęczny ciężar na ramieniu. Potem sięgnął po kolejny worek z ziemniakami i dodał: - Weź od Maso­ na jedną z toreb z jedzeniem. Podniosła wzrok i zauważyła, że wypada mu jeden z worków peł­ nych świeżych warzyw w ostatniej chwili go pochwyciła. Następnym razem, kiedy sięgnęła po coś ciężkiego, Rio ją w tym ubiegł, choć miał już na ramieniu jeden pękaty wór. - Rio - zaczęła rozsądnym tonem. - Od dwunastego roku życia ba­ wię się w przeciąganie liny z pięćdziesięciokilowymi workami. - Ale założę się, że zawsze przegrywałaś. Uśmiechnęła się niechętnie. - No cóż, mój styl pozostawia wiele do życzenia, ale tak czy siak robota jest zrobiona. Rio przemieścił ciężkie worki tak, żeby dogodnie rozłożyć ich ciężar na ramionach. - Stań na palcach, to dam ci buziaka. Jak tylko usta Hope musnęły jego usta, powiedział: - Ubijmy interes, kobieto. Ty będziesz za mnie marzyć, a ja będę dla ciebie przenosił góry. Mason odchrząknął znacząco, stojąc w drzwiach. - No wiesz, ci co nie pracują, nie jedzą. Rio roześmiał się i skradł Hope jeszcze jednego całusa. Mason usiłował się nie śmiać. Potem dał za wygraną i jak dzieciak wyszczerzył zęby od ucha do ucha. Nigdy jeszcze nie widział Ria tak otwartego i ... swobodnego. A Hope? Cóż, Hope wyglądała, jakby po­ łknęła słońce. Mason doszedł do wniosku, że przestanie się przejmować datami ślu­ bu, wędrowną przeszłością Ria i hojnym, wrażliwym sercem Hope. Żeby odejść od takiej kobiety jak Hope, trzeba być naprawdę ostatnim mato­ łem i upartym osłem. A Rio nim nie był. Hope wykładała warzywa na kuchenną ladę, słuchając jednocześnie dobrodusznych wynurzeń z przeszłości, którymi Mason dzielił się z Riem. Odczuła falę ulgi i niewypowiedzianej wdzięczności. Obawiała się, że Mason nie zaakceptuje faktu, iż jego przybrana córka jest kobietą Ria. I kropka. Żadnych obrączek, żadnej ceremonii, żadnego „zanim śmierć 170

nas nie rozłączy". Masonowi to sienie spodobało, ale jakoś to przełknął. Kochał i Ria, i Hope. Jeśli będzie miała szczęście, da Masonowi jedną z tych rzeczy, któ­ rych on całym sercem pragnie. Mogłaby mu dać wnuka - oczko w gło­ wie, przy którym by skakał. Dziecko, które wołałoby na niego „dziadku" i zamęczałoby go niekończącymi się pytaniami. Jeśli będzie miała szczęście. W tym miesiącu go nie miała. Po prawie dwóch tygodniach spędzo­ nych z Riem miesiączka pojawiła się z regularnością księżyca. Ale wkrótce nadejdzie grudzień. Wtedy będzie inaczej. Musi być inaczej. Już nie po­ zostało jej tak wiele szans. Jak tylko pojawi się studnia, Rio wyjedzie. Była tego tak pewna jak tego, że pragnie jego dziecka. I choć to akceptowała, jakaś jej cząstka krzyczała: Dlaczego musi wyjechać? Cóż on tam jeszcze może znaleźć poza tym, co skrywa w sobie Dolina Słoń­ ca? Na te pytania nie było odpowiedzi i nie było im końca. Nie dawały jej spokoju, i tej nocy, kiedy Rio zatrzasnął za sobą drzwi sypialni i wziął ją w ramiona. - Przepraszam, malutka marzycielko - powiedział, głaszcząc ją po plecach. Zamarła na moment, zastanawiając się, czy Rio czyta w jej myślach i wie, że w duchu opłakuje przyszłość bez niego. - Mason już więcej nie będzie na ciebie naciskał - powiedział. Rozumie, jak to jest między nami. Jak to możliwe? - spytała w duchu. Sama tego nie rozumiem. Ale na głos powiedziała tylko: - Cieszę się. To może i mnie potrafi to wytłumaczyć. - Co? - Ciebie. - A czego nie rozumiesz? - Dlaczego wyjedziesz. Zanim Rio się odezwał, Hope obdarowała do płomiennym długim pocałunkiem, napawając się smakiem ukochanego mężczyzny. - Nieważne - szepnęła wprost w jego usta. - To nie ma znaczenia. Nawet, jeśli zrozumiem przyczyny, to niczego nie zmieni. Ja i tak będę cię kochać, a ty i tak mnie opuścisz. - Hope, ja... - Bracie Wiatru - weszła mu w słowo - kochaj mnie, dopóki tu jesteś. - Jej dłonie przesunęły się po jego ramionach, barkach, klatce 171

piersiowej i nagle wezbrało w niej takie pożądanie, że zaczęła drżeć. Kochaj się ze mną teraz. Jego dłonie wplątały się pomiędzy ciemne włosy Hope, odchylając jej głowę tak, by mógł spojrzeć jej w oczy. To, co Rio w nich zobaczył, wstrząsnęło nim do głębi: żal i pogodzenie się, namiętność i miłość. Ale przede wszystkim miłość. Kochała go tak, jak jeszcze nikt przed nią. Nigdy nie sądził, że można kochać aż tak mocno. - Hope - szepnął chrapliwie. - Nie chcę cię zranić. Proszę, nie po­ zwól mi cię zranić. Pogłaskała go po policzku. - Teraz cierpię - powiedziała ochrypłym szeptem. - Tak bardzo cię pragnę, że aż cała drżę. Czujesz? Ja... Resztę słów pochłonęły jego usta, które zamknęły jej usta tak mocno, że pewnie poczyłaby ból, gdyby go tak bardzo nie pożądała. Zadrżała, jej dłonie gładziły jego plecy aż po krzyż i biodra. Upajała się jego gibką, sprężystą siłą. Chciała poczuć pod dłońmi gładki żar jego skóry i wsunę­ ła palce za pasek jego dżinsów. To nie wystarczyło. Kiedy jej palce przesunęły się na srebrną klamrę spodni i zaczęły ją rozpinać, powiedział coś płomiennego i mrocznego. Z jękiem zniecier­ pliwienia pociągnęła mocniej. Klamra wciąż była zapięta. Z jego ust wydobył się gardłowy śmiech. Cofnął się o krok i po kolei zdjął z siebie ubranie, aż pozostał całkiem nagi. - Czy tego chcesz? - spytał. - Czy tego... Urwał w pół słowa, bo już przylgnęła do niego i drobnymi ruchami języka zaczęła go całować, drażniąc się z nim, kiedy usiłował pochwycić jej usta. Ocierała się o niego, lekko go popychając, podniecając go wil­ gotnymi, gorącymi pieszczotami i nagłymi odwrotami. Kiedy poczuł za sobą łóżko, opadł na nie, ciągnąc ją za sobą. Wyśliz­ gnęła się z jego ramion i zaczęła pieścić jego twarz, ramiona, klatkę pier­ siową. Płomienna, wilgotna pieszczota jej języka doprowadzała go do szaleństwa. Pożądliwie usiłował rozpiąć jej bluzkę, ale znowu mu się wymknęła. - Nie - mruknęła, przygryzając jego brodawkę. Usiadła na łóżku i za­ częła szybko zrywać z siebie ubranie. - Pozwól mi siebie śnić - wyszep­ tała, pośpiesznie opadając na niego. - Pozwól. Mi. Śnić. W pierwszej chwili Rio nie zrozumiał, o co jej chodzi. Potem zaczęła poruszać się na nim jak wschodzące słońce, ogrzewając wszystko, czego dotknęła. I podobnie jak słońce dotknęła wszystkiego. Rozkosz dotyku 172

jej rąk była słodką przemocą. Rozkosz władczego dotyku jej ust była jak ekstaza. Nie mógł oddychać. A ona wciąż go śniła, stwarzając go każdym płomiennym dotykiem języka, każdą rozdygotaną chwilą, kiedy trzymała go w ramionach, w rów­ nym stopniu śniąc, co kochając, zawieszając obie te sfery w ponadczaso­ wej zmysłowości, której jedynym kresem było jego spojrzenie. Patrzył na nią - śniącą go - i wiedział, że musi z nią dzielić i jej marzenie, i sen, bo jeśli nie, umrze. Wyciągnął ku niej ręce, bez przerwy powtarzając jej imię, a jego głos był tak samo urywany, jak oddech. Jedyną odpowiedzią była intymna śliskość jej języka i pomruki, kie­ dy smakowała jego rozżarzoną esencję. Nagle świat zawirował i Hope znalazła się pod rozciągniętym cia­ łem Ria. Jej uśmiech stał się łuną zmysłowego oczekiwania. Jego usta tylko nieznacznie wykrzywiły się w napiętym uśmiechu. Jej zgrabne nogi pieszczotliwie ocierały się o niego w niemym żądaniu, by wypeł­ nił ją po brzegi. Ale teraz przyszła kolej na jego śnienie, teraz on śnił ją. Jego dłonie i usta przesuwały się po niej jak wiatr, porywając ją w otchłań zmysłów, przenosząc w czeluść snu spalającego namiętnością, jakiej nigdy wcze­ śniej nie zaznał. Kiedy w końcu w nią wszedł, głębokim pocałunkiem spił z niej okrzyk rozkoszy. Poruszali się wspólnie, marzenie i marzyciel, i żadne nie wie­ działo, kto jest marzeniem, a kto marzycielem. Hope zasnęła mocno zamknięta w jego ramionach. Pytania przestały ją nurtować, bo odpowiedzi nie były już istotne. Ona była ziemią, a on wiatrem przynoszącym deszcz. Ta prawda zamykała usta wszelkim wąt­ pliwościom, bo niemożliwy był jakikolwiek odwrót. Ona zostanie, on odjedzie, a miłość rozciągnie się pomiędzy nimi jak bezchmurne niebo.

173

Rozdział 22

O

budź się, marzycielko - powiedział Rio, pocierając nosem jej atła­ sowe piersi. - Mamy studnię do wykopania. Otworzyła oczy. Pokój rozjaśniały pierwsze blade przebłyski słońca. Uśmiechnęła się do mężczyzny o ostrych rysach leżącego nago obok niej. Wzdychając, wplotła palce w gęste długie włosy, rozkoszując się wspa­ niałym odczuciem, jakie ofiarowały jej wrażliwej skórze. Celowo poruszył głową w jej dłoniach, żeby jeszcze mocniej czuć pieszczotę. W odpowiedzi na zmysłowość jego reakcji, jej ciało zaczęło drżeć, a piersi kusząco nabrzmiały. Przesunęła nogi, splatając je z jego nogami, prosząc o dar jego ciała. Pocałował ciemną różyczkę wieńczącą jej pierś i zanurzył się głę­ boko w nią, delektując się zapraszającym, wilgotnym, płynnym żarem. Poruszał się powoli, stopniowo wyrywając ją z senności w marzyciel­ skie podniecenie, aż zaczęła się wyginać ku niemu i wić. Ale on nadal, krok po kroku, czule, nieodwołalnie popychał ją na skraj przepaści zmysłów. Upajał się swoją nagością w niej, wspólnym drżeniem, pul­ sowaniem, a potem z twarzą wtuloną w jej szyję wzniósł się w długi niepowstrzymany lot, niepodobny do niczego, czego wcześniej doświad­ czył. Jakiś czas panowała cisza, świt i ciepło ich bliskości. Potem Rio wes­ tchnął i niechętnie rozłączył się z Hope. Po kilku leniwych minutach żalu, że nie mogą dłużej pozostać w łóż­ ku, wciąż na pół drzemiąc, Hope poszła korytarzem za odgłosem ciekną­ cej wody. Kiedy weszła do łazienki, wychylił się z wanny w chwili, gdy okręcała włosy ręcznikiem. Pocałował ją w nos, wargami musnąłjej usta i pociągnął ją za sobą. Krzyknęła. Woda dopiero zaczęła ogrzewać rury. - Jak ty możesz to znieść? - spytała przez zaciśnięte zęby. - Dzięki temu mam problem z głowy. Spojrzała na niego groźnie. - Mnie nazywasz problemem? - Ranny dziś z ciebie ptaszek, prawda? Obdarował ją takim pocałunkiem, że zapomniała o temperaturze wody; podał jej mydło i wyszedł spod prysznica, bo nie chciał rozpoczy­ nać czegoś, czego nie mogliby już porządnie dokończyć. Nie było już ani czasu, ani nastroju. Z dołu dochodziły odgłosy Masona, który właśnie 174

wszedł do domu i zaczął specjalnie łomotać garnkami, sygnalizując swoją obecność. Hope nie przedłużała kąpieli, choć woda z każdą sekundą stawała się gorętsza. Wiedziała, jak Masonowi pilno zobaczyć miejsce na studnię. Jej też było pilno. Dziś pierwszy grudnia. A co ważniejsze, pierwszy dzień wierceń. Jakąś jej cząstka czuła się jak dziecko w Boże Narodzenie, które po wielodniowym wyczekiwaniu niecierpliwi się, aby rozpakować najwięk­ szy prezent. Pragnęła tej studni. Musiała ją mieć, aby Dolina Słońca mo­ gła przetrwać. Ale kiedy studnia będzie wykopana, Rio wyjedzie. Odpędziła tę myśl i szybko się namydliła. Nie mogła w żaden sposób wpłynąć na przyszłość. Pozostało jej tylko pozwolić przyszłości znisz­ czyć to, co przyniósł jej czas spędzony u boku Ria. Zapach bekonu i kawy zawędrował aż na górę. Hope ubrała się szyb­ ko i w beztroskich podskokach zbiegła na dół. - Dzień dobry, Mason - powiedziała. - Co na śniadanie? - A co ci podpowiada nos? - Że znów zaciągałeś się tą wstrętną fajką. Zachichotał, jakby nie przerabiali tego tematu co rano. Rio wręczył jej parujący kubek z kawą tak czarną, jak jego włosy. Odruchowo podeszła do werandy, żeby spojrzeć na poranne niebo. Czyste niebo mieniące się światłem i barwą i ani jednej chmurki. Zim­ no. Suchy chłód, który sprawiał, że powietrze lśniło jak wypolerowany kryształ. - Żadnego deszczu - powiedział Mason, nie podnosząc wzroku znad bekonu. - Kilka chrupiących skwarek wyjął na papierowy talerz do odsą­ czenia. - Jak się trzymają poidła? - Wczoraj je napełniłem - odparł Rio. A gdy Mason się odwrócił, podkradł plasterek bekonu. - Widziałem - powiedział Mason. - Może i jestem stary, ale nie ślepy. Jesz dziś jajecznicę czy cokolwiek, co mi się zechce wrzucić na patelnię? Hope pośpiesznie odstawiła kubek z kawą i zaczęła wbijać jaja na patelnię. Wkrótce wszyscy zasiedli do śniadania. Jak zwykle panowała cisza do chwili, aż ostatni kęs został zjedzony. Kiedy Mason i Rio ładowali do pikapa rury i piętnastolitrowe pojem­ niki z wodą i paliwem, Hope krzątała się po kuchni, przygotowując je­ dzenie. Wszyscy troje wcisnęli się na przednie siedzenie i ruszyli w stro­ nę Kanionu Wiatru. Ledwie zjechali z głównej drogi, pikap zaczął podskakiwać jak galo­ pujący koń. Boczna droga to były dwie bruzdy wijące się niczym trasa 175

slalomu wśród naturalnych przeszkód. Lepiej znosiły jąkonie niż pojaz­ dy, ale dopóki nie zaczęły się deszcze, pikap z napędem na cztery koła był bardziej wydajnym środkiem transportu niż wóz konny. Podekscytowana i zadowolona, Hope siedziała cicho pomiędzy dwo­ ma mężczyznami, których kochała. Od czasu do czasu zerknęła spod rzęs na Ria, podziwiając jego męskie rysy i przejrzystość granatowych oczu. Złapał jąna jednym z tych spojrzeń, zdjął na chwilę rękę z kierowni­ cy, aby zewnętrzną stroną dłoni pogłaskać japo policzku, a potem znów skupił się na drodze. Mason uśmiechnął się do siebie. Rio nigdy nie należał do mężczyzn, którzy okazują czułość, a jednak teraz rzadko mu się zdarzało trzymać ręce z dala od Hope dłużej niż kilka minut. Dotykał jej włosów, policz­ ków, dłoni, ramion. To męski sposób okazywania, że lubi się być z jakąś kobietą. A i ona z pewnością lubiła z nim przebywać. Widać to było po jej uśmiechu, spojrzeniu, łatwości porozumiewania się z człowiekiem, z którym większość ludzi z trudem się dogadywała. Sumując to wszystko, Mason przypuszczał, że w styczniu będzie ślub. Najpóźniej w lutym. Hope lekko oparła się o Ria i patrzyła na zmieniający się krajobraz. Kanion Wiatru wyglądał teraz inaczej. Nie był już suchym, bezużytecznym skrawkiem ziemi, lecz podstawą przyszłej egzystencji Doliny Słońca. W oczach Hope w Kanionie Wiatru powietrze było czystsze, słońce jaśniej­ sze, bylica bardziej srebrna, a góry były pięknym, zabezpieczonym trud­ nym szyfrem skarbcem, do którego jej ukochany właśnie odkrył hasło. Rio zauważył ekscytację na twarzy Hope i miał ochotę jeszcze raz ostrzec ją, że nie gwarantuje sukcesu. Była tam woda, nie miał co do tego wątpliwości. Na wierzchołki gór padały deszcze i przekształcały wapień w olbrzymią, nieprawdopo­ dobną gąbkę. Woda stopniowo wsiąkała w wapień i przelewała się przez niego z ogromną szybkością. Grawitacja i rosnąca z każdąporąroku masa opadów wsiąkających w skały sprawiły, że z biegiem czasu warstwa wo­ donośna przemieniła się w potężną rzekę płynącą pod ogromnym ciśnie­ niem. Miliony milionów metrów sześciennych czystej chłodnej cieczy czekającej, by trysnąć w górę, jak tylko wiertło przebije wodoszczelną warstwę, która ją osłania. Woda, która płynie od miliona lat i będzie płynąć przez milion kolej­ nych lat. Tak, woda tam była. Wciąż pamiętał mrowienie ciała potwierdzające jej obecność. Ale jak głęboko? I jaka warstwa twardej skały znajduje się pomiędzy wapieniem i powierzchnią ziemi? 176

1 jakie przeszkody czekają po drodze? Bardzo dobrze znał różnego rodzaju wypadki, które trafiały się przy wierceniach. Do drążonego otworu wpadały połamane wiertła i inne na­ rzędzia. Zdarzały się obrażenia spowodowane przez niedbalstwo, wy­ czerpanie, albo jedno i drugie. No i jeszcze trzeba było wziąć pod uwagę pogodę. Studnie, zwłasz­ cza na Zachodzie, rzadko występowały w dogodnych miejscach. Kanion Wiatru nie należał do wyjątków. Daleko. Nierówna powierzchnia. Bezli­ tosny. Jeśli spadnie zbyt wiele deszczu, to nie będzie można dojechać ze sprzętem na miejsce wiercenia. Będzie trzeba przerwać prace i czekać, aż teren wyschnie. Hope nie miała wystarczająco dużo pieniędzy i jej gospodarstwo mo­ gło nie przetrwać tak długiego oczekiwania. Na razie przynajmniej deszcz nie wydawał się problemem, ale z całą resztą wypadków z czarnej listy należało się liczyć. Jedynym sposobem na to, by się przekonać, jak głęboko znajduje się woda, było wiercenie dopóty, dopóki się na nią nie natrafi. Jeśli zabraknie czasu, pieniędzy, szczęścia albo samozaparcia, zanim się skończy robotę, to przyczyna bę­ dzie tylko jedna: woda znajduje o wiele za głęboko. Największą zmorą Ria był czas. Zdarzało się, że na wykopanie studni wystarczył mu tydzień, ale natrafiał też na miejsca, które wymagały mie­ sięcy przedzierania się przez twarde skały. Choć sama Hope o niczym nie wspomniała, Mason po cichu napo­ mknął o drugiej racie kredytu, której termin spłaty przypadał piętnastego stycznia. Hope uparcie twierdziła, że ma pieniądze, by spłacić ten kredyt i jednocześnie utrzymać gospodarstwo, ale Rio wiedział, że jej zasoby finansowe są bardzo skromne. Sen z powiek spędzała mu myśl, że może przesypać wszystkie jej oszczędności do bezużytecznej dziury w ziemi, do dziury, którą sam wy­ brał i zachęcił Hope do wiercenia. Rio miał nadzieję, że warstwa wodonośna znajduje się blisko po­ wierzchni, ale cała jego wiedza i intuicja podpowiadały mu, że woda jest bardzo głęboko, tam, gdzie wyczerpać się mogą pieniądze, szczęście i cier­ pliwość. Podskakując i ślizgając się, pikap piął się w górę po skalistym dnie kanionu. Zanim Mason wrócił od szwagierki, Rio korzystał zjego półciężarówki i wywiózł stąd kępy bylicy, sosen karłowatych i jałowca. W końcu udało mu się przetrzeć szlak, który umożliwił pikapowi dostęp do kanionu. Jak tylko spadną pierwsze prawdziwe deszcze, ta droga 12-Picknamaraycielka

177

utonie w glinie i błocie, ale nie było ani czasu, ani pieniędzy na budowę lepszej. W razie konieczności Rio będzie obozować w kanionie, a narzędzia przywozić konno. Zdarzało mu się nocować w jeszcze gorszych miej­ scach. W przyszłości też go to nie ominie. Kiedy dla człowieka chlebem powszednim jest drążenie studzien, wygoda nie stoi na pierwszym miej­ scu jego listy wymagań. Zaparkował obok kanciastej wieży wiertniczej, za pomocą której miał drążyć studnię. Nie było na co patrzeć: mała, zdezelowana, zardzewiała. Ale mocna. Wykorzystywał ją w kilku miejscach, gdzie diabeł mówi do­ branoc, a nawet zawodowy optymista wyśmiałby pomysł szukania tam wody. Ta stara wieża wywierciła już wiele studni. Pozostały sprzęt do wierceń był tak samo niedoskonały jak ta wieża. Cała maszyneria została skonstruowana z używanych części innych urzą­ dzeń tego rodzaju, które zostały spisane na straty i leżały zapomniane w szopie Hope, i z części, które Rio pozbierał w niezliczonych szopach, w czasie swoich podróży po całym Zachodnim Wybrzeżu. Nowe części zakupione przez Hope, a służące do spojenia całości, wybijały się jak dziesięciocentówki na klepisku i na ich tle wszystko inne wydawało się liche. - Jak dobrze, że to nie konkurs piękności - powiedział Mason, wy­ siadając z pikapa. - Bo byśmy przegrali z kretesem. Jedyną odpowiedzią Ria było odchrząknięcie. Przenosił sprzęt z półciężarówki na miejsce wiercenia. Choć wszyscy troje szybko się uwijali, wydawało się, że ustawienie narzędzi na miejscu i przygotowanie do wiercenia trwa całą wieczność. Hope niemal podskakiwała zniecierpliwiona, kiedy Rio uruchomił silnik napędzający wiertło. Nagła eksplozja dźwięków zakłóciła słoneczną ci­ szę kanionu. Rio zauważył, że Hope aż kurczy się pod ogromem tego hałasu. Pod­ szedł do niej i powiedział na cały głos: - Jeszcze chwilka i się przyzwyczaisz. - O tak - odburknęła. - To się fachowo nazywa ogłuchnięcie. Roześmiał się i wyciągnął ręce, unosząc ją do poziomu swojej twa­ rzy. - Daj mi buziaka na szczęście i idź do pulpitu, żeby włączyć przy­ cisk numer jeden. Z oczami błyszczącymi z podniecenia Hope objęła Ria i obdarowała go takim pocałunkiem, że zapragnął ją posiąść natychmiast. Wszystko 178

w niej przemawiało do niego: zmysłowe bogactwo, spokój, determinacja i inteligencja. Hope czuła to samo w stosunku do Ria. Lubiła być blisko niego, roz­ mawiać z nim, milczeć z nim. Był rzeką płynącą przez nią, ożywiającą wszystko, czego dotknął. Powoli, pełen pożądania, Rio pozwolił Hope ześlizgnąć się po swo­ im ciele. Niechętnie rozplótł ramiona i wypuścił ją. Otrzepała się i poszła do pulpitu przymocowanego do wieży wiertni­ czej. Światełka, klawisze, przełączniki, mierniki i kłąb kabli - wszystko to służyło do kontrolowania impulsów i temperatury sprzętu wiertnicze­ go. Zlokalizowała przycisk numer jeden i spojrzała przez ramię na Ria. Stał gotów do akcji, dłońmi w skórzanych rękawicach ustawiając mechanizm kontrolujący wiertło. Podniósł wzrok i skinął głową. Opuściła rękę, włączając zasilanie. Wiertło obracało się szybko, wytwarzając dziwny piskliwy hałas. Gle­ ba była aluwialna, sypka. Pojawiła się, jak tylko wiertło znikło z pola widzenia, ciągnąc za sobą rurę. Rio podniósł wzrok znad wiertła, uśmiechnął się i zerknął na pulpit, sprawdzając, czy wszystko jest w porządku. Tak naprawdę to nie potrze­ bował sprawdzać mierników i klawiszy, żeby wiedzieć, czy urządzenie działa prawidłowo. Kierował się odgłosem silnika, wibracjami wiertła, własnym wyczuciem sprzętu. Wiedział, że pierwsza część wiercenia pójdzie najszybciej, będzie najłatwiejszą, najprzyjemniejszą częścią pracy, do chwili, kiedy pojawi się woda. Pomijając wielkie głazy, na jakie wiertło będzie od czasu do czasu natrafiać, wszystko inne będzie mocno przemielone. Aż do spo­ tkania z twardą skałą zalegającą poniżej. Na równinach wokół podłoże skalne mogło znajdować się wiele se­ tek metrów pod powierzchnią, zakopane pod zwietrzliną z gór sprzed milionów lat. Ale tu, w kanionie, grawitacja i nagłe powodzie zabrały wiele syp­ kiej ziemi. Sama studnia będzie poza zasięgiem okresowych powodzi. Rio roz­ począł wiercenie w płytkiej jamie powyżej dna kanionu. Dwanaście do­ datkowych metrów wiercenia to niewielka cena za studnię, która prze­ trwa zimowe powodzie. Po godzinie, dwóch Hope powiedziała sobie, że to idiotyczne tak stać i patrzeć, jak rura znika. Powinna wrócić na ranczo, wsiąść na Aces i sprawdzić, jak się miewa bydło uzależnione od rzadkich naturalnych zbiorników wodnych, nie od studni. 179

A w szczególności trzeba było zajrzeć do Słodkiego Marzenia, kolej­ nego cielaka Kochaneczki. Hope wydawało się, że widziała cień waha­ nia w chodzie jałówki, ale wtedy było za ciemno, żeby mieć pewność. Kiedy obejrzała Słodkie Marzenie, musiała zabezpieczyć drutem jamę, którą wykopały kojoty, aby dostać się do kurczaków. Potem trzeba było zapłacić rachunki i napisać protest przeciwko ostatnim naliczeniom po­ datków. I te wiertła - nie mogła o nich zapomnieć. Niektóre ze starych wierteł zostały oddane do naostrzenia. Trzeba było je odebrać w miasteczku. Mu­ siała też zamówić dwa specjalne wiertła do twardych skał. Była wstrzą­ śnięta ich ceną, ale nie protestowała. Jeśli do znalezienia wody Rio po­ trzebuje wierteł ze stopu tytanu z ostrzami wysadzanymi diamentami, to je dostanie. Przez jej duszę przemknął niepokój, kiedy przypomniała sobie wyraz twarzy Ria, kiedy jąprosił o te specjalne wiertła. Powiedział, że być może udałoby mu się wykonać pracę tymi wiertłami, które ma, ale trwałoby to o wiele za długo. Choć nic więcej nie powiedział, zastanawiała się, czy już zaczyna się niepokoić i czy wiatr już go woła po imieniu. To bolało, ale musiała przyznać, że jej też bardzo zależało na czasie. Zwłaszcza, kiedy w grę wchodziła studnia. Okazało się, że będzie o wie­ le droższa, niż się spodziewała. Oszacowała koszty na podstawie wierce­ nia swojej imienniczki, podwoiła i dodała dziesięcioprocentowy margi­ nes błędu. Ten margines okazał się niewystarczający. Wiele się zmieniło, bo jej imienniczka była kopana ponad ćwierć wieku wcześniej. Inflacja w po­ łączeniu z bardziej zaawansowaną techniką wywindowały koszty drąże­ nia studni aż pod samo niebo. Już sam zakup części potrzebnych do uruchomienia starego sprzętu Ria przewyższył budżet przewidywany na całość urządzenia wiertnicze­ go. Niekończące się worki z „błotem" potrzebnym do smarowania wier­ tła kosztowały prawie tyle, ile trzeba by zapłacić za tę ilość ziarna. A co do rury, to cena sugerowała, że wykonano ją z jakiegoś kosmicznego sto­ pu z domieszką platyny, a nie ze zwykłej, poczciwej stali. Choć Hope nic o tym nie wspomniała Riowi, żeby zakupić nowe wier­ tła i dodatkową rurę, musiała uszczknąć pieniędzy odłożonych na spłatę drugiej raty kredytu. Chciała go spytać, czy jest pewny, naprawdę pewny tego, że potrzebuje całej tej rury. Ale milczała. Jeżeli on uważał, że studnia będzie głęboka, to pewnie tak jest. Obecność wody odczuwał z taką pewnością, z jaką wierzy się w słońce na pustyni. 180

- Hope? Hope! Ogłuchłaś czy co, dziewczyno?! - wrzeszczał Ma­ son. Zamrugała, wyrwana z zamyślenia. Mason trzymał w jednej ręce wia­ derko z olejem, a drugą wskazywał sprzęt sterujący pracą wiertła. - Trzy razy cię pytałem - powiedział - czy zamierzasz sprawdzić, czy jest jeszcze woda na zachodnim brzegu Srebrnej Niecki. Odłożyła zmartwienia na bok i odpowiedziała mu skinieniem głowy. Natychmiast powrócił do smarowania hałaśliwego silnika. Przez moment żałowała, że nie ma nic równie pożytecznego do robo­ ty na miejscu wiercenia, a nie kilka kilometrów stąd. Ale tutaj mogła w tej chwili tylko rozmyślać nad tym, co odnajdzie niewidzialne wiertło. Albo nie odnajdzie. Było o wiele za wcześnie na to, żeby się tym gryźć. Wiertło nie przedar­ ło się nawet na taką głębokość, na jaką sięgały korzenie najmocniejszych roślin pustynnych. Gdyby woda znajdowała się tak blisko powierzchni, nie trzeba by nawet drążyć studni ani tutaj, ani w żadnym innym miejscu Doliny Słońca. - Potrzebujesz czegoś? - spytała głośno Hope, napotykając wzro­ kiem oczy Ria. Ku jej zdziwieniu skinął głową i gestem przywołał ją do siebie. Po­ deszła do niego zastanawiając się, czego zapomnieli zabrać z domu. Zdjął skórzane rękawice, ujął jej twarz w silne dłonie i delikatnie ją pocałował. - Ciebie, Hope - powiedział, dmuchając jej we włosy. - Potrzebuję ciebie. Nagle łzy zaczęły jąparzyć w oczy. Wtuliła twarz w jego szyję i z całej siły przytuliła się do niego. - Jestem tu - powiedziała żarliwie. - Dla ciebie zawsze będę. Uścisnął ją tak, że ledwie mogła oddychać. - W drodze powrotnej uważaj na trzeci zakręt-powiedział, kiedy ją w końcu puścił. - Szarpnie kierownicą jak sterem na wzburzonym mo­ rzu. - Potem szybko dodał: - Uważaj, moja piękna marzycielko. Zawsze miej pod ręką naładowaną strzelbę na węże. Hope szeroko otworzyła oczy. - Myślisz, że Turner wróci? - Nie. - Głos Ria brzmiał pewnie. - Gdybym myślał, że jeszcze raz cię tknie, to bym go wywiózł w góry i zabił. Chodzi tylko o to, że... Czekała, pragnąc go aż do bólu. Jęknął bezradnie, niemal gniewnie i nagle mocno jąpocałował. Uniósł głowę i spojrzał na nią oczami promieniejącymi granatowym brzaskiem. 181

- Jesteś dla mnie tak cholernie cenna. Na samą myśl, że mogłoby ci się cokolwiek przytrafić, mam ochotę chwycić cię i ukryć w najbezpiecz­ niejszym miejscu pod słońcem. Uśmiechnął się i musnął ją ustami. - Nic mi się nie stanie. - Wiem. Ale... - Wziął ją za rękę, odchylił jej rękawicę roboczą i spojrzał na ten sam siniak, który zauważył z rana, znak nie większy niż odcisk palca. - Nawet coś tak malutkiego. - Ustami i językiem musnął obolałe miejsce. - Nie potrafię tego wytłumaczyć. Po prostu na najmniej­ szą myśl, że mogłoby ci się coś stać, krwawię. W jego spojrzeniu i w silnych, sprężystych mięśniach, które ściskały jej dłonie, był żar uczuć. Po raz pierwszy owiała ją leciutka mgiełka na­ dziei, że może nie wyjedzie po wydrążeniu studni. Ta nadzieja przeszyła ją dreszczem i wprawiła w drżenie. To było jak dobre rokowania na artezyjską studnię, wiecznie tryska­ jącą życiem i przemieniającą wszystko wokół. Mogłaby gospodarzyć ra­ zem z Riem w odnowionej Dolinie Słońca. Będą hodować bydło, wy­ chowywać dzieci i kochać się aż do ostatniego zachodu słońca, a ziemia będzie trwać dalej, woda będzie płynąć, a ich dzieci zbiorą plon ich ma­ rzeń i zaznają słodko-gorzkiej radości żniw. Riowi zabrakło tchu od emocji, którymi promieniowała Hope. Nigdy wcześniej nie była piękniejsza, bardziej tryskająca życiem i miłością do niego. Myśl o tym, że cokolwiek mogłoby przyćmić tę radość, rozdziera­ ła mu duszę. Hope - moja piękna marzycielko - nie pozwól, by cokolwiek cię zra­ niło. Nawet ja. Zwłaszcza ja. Ale ją zrani. Był tego tak samo pewny, jak tego, że ona go kocha.

Rozdział 23

w

iercenie szło wolno. Mijał grudzień i zbliżały się święta. Dzień za dniem stopniowo wykruszały się części maszyn wiertniczych, protestując przeciwko ob­ ciążeniu. Przestoje trwały kilka minut albo o wiele dłużej, w zależności od tego, jak szybko dało się dowieźć część zamienną. 182

Kiedy wiertło w końcu uderzyło o twardą skałę, tempo drążenia zwol­ niło się do centymetrów, potem milimetrów. Te bardzo drogie specjalne wiertła, których używał Rio, mogłyby posuwać się szybciej, ale były na­ pędzane przez stary silnik, który długo nie mógł pracować na najwyż­ szych obrotach. Warstwa skalna, o którą uderzyło wiertło, była gruba i nieustępliwa. W zwartym krystalicznym kamieniu nie było miejsc, w których mogłaby się skryć ciecz. Wszystko, co miękkie, wykruszyło się, kiedy skała znaj­ dowała się głęboko wewnątrz płaszcza ziemi, gdzie temperatura i ciśnie­ nie były tak wysokie, że skały topniały i gięły się jak wielkie płaty wo­ sku. Jeśli była tam woda, to głębiej, pod suchą, zwartą warstwą kamienia. Rio zmieniał wiertła, wiercił, znów je zmieniał i znów wiercił. Bezli­ tosna prąca i hałas były ogłuszające. Postąp prac zwolnił się do centyme­ trów mierzonych podziałką frustracji i coraz częstszych awarii sprzętu. Hope już nie pytała pod koniec dnia, jak idzie praca. Bruzdy na twa­ rzach Ria i Masona mówiły jej więcej, niż chciała wiedzieć. O świcie odwoziła mężczyzn do Kanionu Wiatru, przywoziła ich o zmroku, a w przerwach prowadziła ranczo. Deszcze w dalszym ciągu nie były wystarczająco ulewne, aby uniezależnić zwierzęta od poideł. Dowoziła wodę z rancza Turnera. Tur­ ner więcej się nie pojawił, ale trzymała naładowaną strzelbą w pogoto­ wiu. Jeszcze przed upływem pierwszego tygodnia wierceń dom zaczęli odwiedzać ludzie z rancza Turnera. Zawsze mieli jakiś pretekst - a to chcieli sprzedać czy kupić siodło, a to zapłodnić klacz, a to zaprosić na bożonarodzeniowego grilla. Rozmowy niezmiennie krążyły wokół tematu, który był prawdziwym celem ich wizyty. „A jak tam studnia, Hope? Natrafiłaś już na coś obiecującego?" „Piekielne miejsce do wierceń, wyraźnie w górze kanionu. Wszyscy wiedzą, że woda płynie w dół, a nie w górę". „Szukasz wody artezyjskiej? Nie słyszałem o żadnej studni artezyj­ skiej w tej okolicy, a moja babcia urodziła się dokładnie naprzeciwko twojego rancza". „Nie zazdroszczę ci ani trochę. W dzisiejszych czasach wiercenie stud­ ni jest kosztowne jak cholera, a o cenie wołowiny lepiej nie wspomi­ nać". Tak mówili ci najbardziej taktowni. Inni, z kilkoma pracownikami Turnera włącznie, odkąd Hope została kochanką Ria, zaczęli patrzeć na nią tak, jakby powiesiła na szyi tabliczką: DO WYNAJĘCIA. Żaden z tych 183

mężczyzn nie zrobił ani nie powiedział nic nietaktownego, bo żaden nie chciał ściągnąć na siebie gniewu Ria. Ale za to patrzyli na Hope ze spro­ śnymi oskarżeniami w oczach, które przyprawiały Hope o ciche ataki fu­ rii. „Słyszałem, że Mason pojechał do Salt Lake na Święto Dziękczynie­ nia. Chyba strasznie mu się za tobą ckniło, co?" „Musisz mu to zlecić. Ten włóczęga ma dobre oko, jeśli chodzi o war­ tość ziemi". „Słyszałem, że kiedyś chciał tu w pobliżu kupić ziemię. Ale nie miał pieniędzy. Założę się, że twoje małe ranczo naprawdę wpadło mu w oko". Hope ignorowała te wszystkie insynuacje i spojrzenia spode łba, i pa­ trzyła mężczyznom prosto w oczy, tak że nie wiedzieli, co ze sobą zrobić i dochodzili do wniosku, że chyba pora wracać na ranczo Turnera albo tam, skąd się przywlekli. Odrzuciła wszystkie zaproszenia na święta. Nie miała ani czasu, ani ochoty na przyjęcia. W jej życiu nie liczyło się nic prócz bydła, wiercenia studni i Ria. Hope przejechała ostatnie sto metrów wyboistej drogi i zgasiła silnik ciężarówki. Wieża wiertnicza wyglądała na tle wyniosłych ścian Kanio­ nu Wiatru jak dziecięca zabawka. - Trafiłaś w samą w porę - orzekł Rio, kiedy Hope wysiadła z po­ jazdu. - Dlaczego? Kawa się skończyła? Uśmiechnął się szeroko. - Nie. W końcu przebiliśmy się przez twardą skałę. Wziąłem próbkę tego, co jest pod spodem. Właśnie miałem ją obejrzeć. Czy tam jest woda? Ale Hope nie zadała tego pytania na głos. Nie chciała zwiększać na­ pięcia, które ryło bruzdy wokół ust Ria. Więc niecierpliwie czekała, aż otworzy specjalną tubę z wycinkiem skały. Jedno spojrzenie na jego twarz wystarczyło, by dowiedzieć się wszyst­ kiego, co ją interesowało, - Sucha - stwierdził obojętnym tonem. - Tak samo jak skała, która ją okrywała. Żadnej warstwy wodonośnej na tej głębokości. Ale kamień jest bardziej miękki niż ten, przez który właśnie się przebiłem. Teraz wier­ cenie pójdzie szybciej. I tak też się stało. Dni mijały, a drogi smar do rury znikał w ziemi, jakby koniec wiertła miał się znaleźć aż w Chinach. 184

I .

Rio nic nie mówił na temat próbek, które od czasu do czasu pobie­ rał ani na temat zmieniających się warstw skalnych. Mając do pomocy Masona, po prostu wiercił i wciąż przebijał się przez zwarte warstwy gleby starsze od pierwszego człowieka, warstwy skał sprzed okresu, kiedy po ziemi zaczęły chodzić pierwsze ssaki. Drążył wciąż głębiej i głębiej, wlewając pieniądze i marzenia do suchej studni i nie otrzy­ mując w zamian nic prócz stępionych i połamanych wierteł i pęcherzy na rękach. - Niech licho porwie ten śliski dzbanek z kawą! - warknął Mason. - Pewnie czas najwyższy znów wytrzeć go z tłuszczu. - Hope zdą­ żyła przytrzymać naczynie, zanim spadło na ziemię. Ale wiedziała, że nie dzbanek stanowił problem, tylko dłonie Maso­

na. Nadwyrężał je, pracując zbyt ciężko i zbyt długo. Pomagał Riowi przez dwanaście, czternaście godzin na dobę. Jedno spojrzenie powiedziało Hope, że Rio wie, co jest nie w po­ rządku. Mason nie wyleczy rąk, jeśli nie pozwoli im odpocząć, ale był zbyt dumny i zbyt uparty, aby się do tego przyznać. Ból wyrył głębokie zmarszczki na twarzy i cienie pod oczami. - Muszę jechać dziś rano do miasteczka - oświadczyła jak gdyby nigdy nic. - Mason, chcę, żebyś został w domu. Za dużo ludzi ostatnio się tu kręci, a niektórych nawet wcześniej nie widziały moje oczy. Zwróciła się do Ria: - Dasz sobie radę bez niego przez jeden dzień, prawda? - Poradzę sobie. - Wjego głosie słychać było idealnie wyważoną mieszankę niechęci i zgody. Nie chciał urazić dumy Masona. Podziękowała mu wzrokiem. - Coś ci jeszcze potrzebne do studni? - spytała, ignorując gderanie Masona, że „nie będzie niańczył cholernego domu", kiedy jest do zrobienia prawdziwa robota. Rio niechętnie sięgnął do kieszeni. Unikał uszczuplania rezerw flnansowych Hope. To była ostateczność. Ale właśnie był do tego zmuszony. - Kończy nam się rura i „błoto". Może tego zabraknąć, jeśli złoży­ my zamówienie w normalnym trybie - powiedział. - Pozostało zaledwie jedno ostre wiertło do twardej skały. Usiłując nie okazać żadnych emocji, skinęła głową i wzięła listę. Już naruszyła pieniądze przeznaczone na spłatę odsetek drugiej raty. Teraz będzie musiała podjąć jeszcze więcej pieniędzy ze specj alnego konta rynku pieniężnego. 185

Wiedziała, że do tego dojdzie. Właśnie dlatego wybierała się dziś do miasteczka. Miała umówione spotkanie w banku. Musiała odłożyć spła­ tę drugiej raty na przyszły rok. Albo na sześć miesięcy. Albo na dwa. Nawet na jeden. Musiała kupić wystarczającą ilość czasu dla Ria, żeby mógł się doko­ pać do wody artezyjskiej, ukrytej pod suchą ziemią, czekającą na sre­ brzysty moment tryśnięcia. Wiedziała, że ta woda tam jest. Wiedziała, że Rio równie mocno jak ona pragnie ją odnaleźć. Może nawet bardziej. Nazwał siebie mężczyzną bez marzeń, a jednak wiedziała, że ta stud­ nia to marzenie, Bez względu na to, ilu ludzi mówiło Hope, że to niemożliwe, nie cofała się przed własnym marzeniem o życiu w Dolinie Słońca. Nie cof­ nęłaby się w obliczu marzenia Ria, jego potrzeb. Oddałaby mu cały swój czas, wszystkie rury, które mogła zakupić, wszystkie wiertła, wszystko. I nigdy by niczego nie pożałowała prócz tego, że miała tak niewiele do ofiarowania. - Nawet mnie nie spytasz, jak blisko mamy do wody? - odezwał się, obserwując ją niebiesko-czarnymi podkrążonymi oczami. - A wiesz? - Nie. - W takim razie - powiedziała, leciutko się uśmiechając - nie ma sensu pytać, prawda? Chwycił ją za rękę, potarł policzek o jej dłoń, pocałował ją w cichym podziękowaniu. - Po tygodniach wierceń żadnych widocznych rezultatów prócz su­ chych okruchów skał. Większość ludzi traktowałoby mnie jak smród. - Większość ludzi ma ptasie móżdżki - odparła. - Marzycielka. - Głos miał ochrypnięty ze wzruszenia. Znów obda­ rował jej dłoń przeciągłym pocałunkiem. - Moja piękna marzycielka. Ciepło tej chwili grzało Hope przez całą długą drogę do miastecz­ ka. Najpierw zamówiła rzeczy potrzebne do wiercenia, płacąc wysoką cenę za szybką dostawę. Później poszła do niskiego budynku z cegły ze świeżo wymalowaną tabliczką nad drzwiami: BANK OSZCZĘDNOŚCIOWO-RREDYTOWY COTTONWOOD. William Worth, referent do spraw pożyczek, już na nią czekał, bo jej czeki spłaty pożyczki zaczęły przechodzić przez konto rynku pieniężne­ go, naruszając fundusze, o których wiedział, że są zarezerwowane na spłatę odsetek drugiej raty. Worth był cierpliwym człowiekiem. Pozwolił jej przebrnąć przez całą rozmowę, karcąc ją jedynie zmarszczką na czole. 186

Potem powiedział: nie. - Aleja kopię studnię - powiedziała Hope, jak gdyby wcześniej o tym nie wspomniała. - Panno Gardner, proszę mi wybaczyć, że mówię to zbyt obcesowo, ale opiera pani swoją prośbę o przedłużenie terminu spłaty na marzeniu ściętej głowy. Pani studnia jest kopana w przeklętym przez Boga suchym kanionie przez półkrwi łobuza, który może się poszczycić jedynie pię­ cioletnim pikapem i klaczą czystej krwi arabskiej, którą, jak twierdzi, schwytał, bo żyła na wolności. Hope ugryzła się w język, powstrzymując się przed komentarzem. Na małym biurku ze sztucznego drewna rozdzwonił się telefon, prze­ rywając wcześniej przygotowaną mowę. - Jedynym sposobem, żeby bank mógł udzielić prolongaty - powie­ dział, sięgając po słuchawkę - byłoby dla pani znalezienie konsygnatariusza skryptu dłużnego. Zanim zdołała cokolwiek powiedzieć, chwycił za słuchawkę i po chwi­ li powiedział: - Tak, proszą pana. - Odłożył słuchawkę, wstał i podszedł do drzwi. - Muszę na kilka minut wyjść. Przepraszam, że nie mogliśmy pani po­ móc. Proszę pamiętać o tej furtce z konsygnatariuszem. Drzwi zamknęły się za Worthem z wyraźnym, ostatecznym trza­ skiem. Hope poczuła się tak, jak gdyby owiał ją lodowaty północny wiatr. Mogła się spodziewać odmowy, ale ta była tak nieodwołalna... W sposo­ bie bycia Wortha nie było nic, co dawałoby jej jakąkolwiek podstawę do myślenia, że może zmieni zdanie pomiędzy dniem dzisiejszym i termi­ nem spłaty raty za kilka tygodni. Siedziała przez chwilę i zbierała się w sobie przed długą drogą po­ wrotną do domu. Sięgając po torebkę usłyszała, jak drzwi z tyłu się otwie­ rają i zamykają. Obróciła się w nadziei, że znów zobaczy referenta do spraw pożyczek. Ale to był John Turner. - A teraz, jakim spojrzeniem obdarujesz mężczyznę, który ma za­ miar ocalić twoje ranczo? - spytał, blado się uśmiechając. - Ubijemy interes. Ja złożę podpis na skrypcie dłużnym, a ty padniesz do moich stóp, kiedy skinę palcem. Dość oddawania włóczędze tego, za co płacę swoimi pieniędzmi. Ściśniesz swoje drogocenne nogi, i to mocno, albo złoję ci skórę tak, że popamiętasz. Jego słowa zabrzęczały wokół niej jak muchy, hałaśliwe i bez zna­ czenia. 187

Turner wyjął z przedniej kieszeni spodni plik dokumentów i rzucił je przed nią na podłogę. - Wybieraj, laleczko. Ja i twoje ranczo albo nic. Inie oszukuj się. Jedyne, co ci pozostanie, to wielkie zero. Jak tylko zostanie ogłoszony upadek Doliny Słońca, ten kundel przestanie się koło ciebie kręcić. Poczuła na sobie stalowe szpony wszystkich napięć, które do tej pory czekały w ukryciu. Wszystkie rozczarowania, lęki, niekończąca się po­ goń za wodą, świadomość, że Rio wyjedzie, kiedy wykopie studnię wszystko. Ogarnęła ją fala wściekłości, wypalając całą rozpacz i zastę­ pując ją eksplozją adrenaliny. Zerwała się na równe nogi i spojrzała na Turnera przymrużonymi, błyszczącymi oczami. - Idź do diabła! - Jej głos był cichy, niski, wibrujący gniewem. Roześmiał się. - Nie idź z honorem na dno. Podszedł do niej tak blisko, że poczuła lekki zapach jego wody kolońskiej. Tak blisko, że kiedy sięgnął do kieszeni marynarki, szukając pióra, jego ramię prawie otarło się o jej piersi. - Jakie kwiaty chcesz? - spytała chłodno. - Kwiaty? - Skrzywił się. - O czym ty mówisz? - O twoim pogrzebie. Zaczerwienił się z wściekłości i na wspomnienie tego, jak łatwo Rio go powalił na ziemię. - Nie tknąłem cię nawet palcem i jeśli powiesz mu coś innego, skła­ miesz. - Nie będziesz musiał czekać, aż cię Rio dogoni. - Jej głos łamał się od pogardy. - Nie jestem tym obiektem twoich erotycznych fantazji, nad którym się znęcałeś. Jeśli mnie tkniesz, sama zatroszczę się o swoje pra­ wa. I tym razem nie skorzystam z kuchennego noża, tylko ze strzelby mojego ojca. Przez chwilę słychać było tylko ciszę i odgłos powietrza wciągane­ go do płuc przez Turnera. Jego usta wykrzywiły się w okrutnym uśmie­ chu. - Do zobaczenia tego ranka, kiedy przypadnie termin spłaty po­ życzki. Zaznacz go w swoim kalendarzu, laleczko. Szesnasty stycznia, w twoim domu na ranczu, a będzie ze mną szeryf. Będziesz mnie bła­ gać, żeby possać mojego kutasa. I będę się upajał każdym twoim sło­ wem. - Nic z tego. Nie jestem jak tamte kobiety, które szczułeś, kupowa­ łeś i siłą zaciągałeś do łóżka. Nie jestem jak ci mężczyźni, przed których nosem dzwoniłeś sakiewką z pieniędzmi i zastraszałeś tak, że było im 188

łatwiej sprzedać ci swoje bydło, posiadłość czy kochankę, niż narazić się na twój gniew. - Jak już powiedziałem, laleczko, dostaję, czego chcę. - A czy kiedykolwiek chciałeś czegoś, co nie należało do kogoś in­ nego? Chociaż raz w swoim pustym życiu? Jedyną odpowiedzią Turnera była ciemniejsza purpura jego twarzy. - Właśnie tak myślałam - rzekła chłodno. - Ciągle jesteś dziecia­ kiem. Jesteś po uszy zakopany w zabawkach, ale pragniesz tylko tej, któ­ rą widzisz w ręku innego dziecka. Masz obsesję na punkcie tego, czego nie posiadasz. Dopóki tego nie dostaniesz. Wtedy rzucasz tę nową za­ bawkę i rozglądasz się dookoła, sprawdzając, w co bawią się inni. Nigdy nie dorosłeś. - Posłuchaj, ty sobie... - Ale to twój problem - ciągnęła, nie zwracając uwagi na to, że usi­ łowała go przekrzyczeć. - Nie mój. Już nie. Bez względu na to, co się stanie z ranczem, z Riem, z czymkolwiek, nigdy nie będę twoją dziwką. Z pomrukiem furii Turner obrócił się na pięcie i trzaskając drzwiami, wyszedł z pomieszczenia. Bardzo chciał położyć na niej swoje łapy, ale w banku było zbyt wielu świadków. I był Rio. Zawsze. Powoli adrenalina uchodziła z Hope, twarz jej zbladła, a mięśnie były jak wata. Kiedy już opanowała drżenie rąk, podniosła torebkę i wyszła z małego biura. Wydawało się, że nikt nie był zainteresowany tym, co się działo w biu­ rze, nie licząc kilku ciekawskich spojrzeń kasjerów, którzy ją znali. Parę mil za miastem zjechała z drogi i wstąpiła do domu, gdzie miesz­ kał złotnik. Odebrała prezenty, które zamówiła dla Masona i Ria. Nie mogła uwierzyć, że do świąt zostało zaledwie kilka dni. Nigdy nie była w gorszym nastroju do świętowania. Tak wiele jesz­ cze pozostało do zrobienia. Niektóre z tych rzeczy były gorzkie i twarde. Tak czy owak, należało je wykonać. - Jak poszło w mieście? - spytał Mason z ganku. Hope nic nie powiedziała, ale podejrzewał, że pojechała poprosić o przedłużenie terminu spłaty drugiej raty. - Jak zwykle. Mimo starannie wyważonego tonu, zauważył w j ej głosie gniew i nie­ pokój. Westchnął. - Rozładuję zakupy i pójdę zawołać Ria. A ty idź porozmawiać z czar­ nymi krowami. Ciągle ryczą za tobą. 189

Hope oddała Masonowi kluczyki i poszła na przydomowe pastwi­ sko sprawdzić, co z angusami. Kochaneczka podeszła do niej, każdym krokiem demonstrując doskonałą kondycję. Jej oczy były głębokie i przej­ rzyste, jak ciemne sadzawki połyskujące na tle gęstej, zimowej sierści. - Kochaneczko, jesteś tak piękna, że przy tobie czuję się jak worek konopny - powiedziała. Krowa westchnęła, jak gdyby chciała powiedzieć: oczywiście, że jes­ tem piękna. Jestem doskonała. Hope czule pomasowała krowę, dała jej patelnię ziarna i potrząsała workiem z karmą, aż inne angusy zaczęły podchodzić wolnym krokiem. Szybko sypała cienki strumyk ziarna. Kiedy krowy ustawiły się w rząd­ ku, czekając na swoją kolej, krytycznie obserwowała ich ruchy. Wyda­ wało się, że na razie żadna z nich nie jest kulawa. Przez kilka chwil po prostu stała i patrzyła na swoje bydło. Stanowiło solidną realną rzeczywistość, która wskrzesiła jej wiarę w marzenie o roz­ kwicie fąncza. Uśmiechnęła się. Poczuła się lepiej już od samego prze­ bywania ze swoim zdrowym, pięknym stadem. Patrząc na swoje angusy, widziała w nich coś więcej niż tylko piękne zwierzęta. Widziała przyszłość Doliny Słońca. - Dobranoc, Kochaneczko - wyszeptała. - I tobie też życzę miłych snów, Słodki Zmroku. Rośnij duży, silny i wspaniały, takjak twoja mama. Mason i Rio wjechali na podwórze wcześniej i Rio zdążył się wyką­ pać przed kolacją. Ciężkimi krokami powlókł się po schodach i pozwo­ lił, by parująca woda zmywała z niego kurz i żwir kolejnego suchego dnia. Ale nic nie mogło zmyć gorzkiego smaku, który czuł w ustach. Wciągnął na siebie czyste ubranie i zszedł na dół. Uśmiech Hope wabił go tak samo jak kuchenne zapachy, które zmu­ szały jego żołądek do niecierpliwego burczenia. - Chodź i bierz, bo oddam świniom! - zawołała wesoło, kiedy usły­ szała na schodach kroki Ria. To było jej tradycyjne powitanie u schyłku dnia. Zwykle odpowiadał, porywając ją w ramiona i płomiennie całując. Tym razem tylko ją objął, przywarł policzkiem do jej włosów i tulił, jak gdyby potrzebowała po­ cieszenia. Albo jakby on go potrzebował. - Długi dzień? - spytała cicho. Uścisnął ją mocniej. - Kolejna warstwa kamienia - rzekł w końcu. - Przebiłem się przez nią. I dodał: - Po drugiej stronie też jest sucho. 190

Hope nagle owionął chłód. Przyłożyła usta do jego szyi i przez długą, cichą chwilę liczyła uderzenia jego serca. Potem poruszyła się i uśmiech­ nęła się do niego. - Chodź - powiedziała. - Poczujesz się lepiej, jak coś zjesz, Rio delikatnie przesunął kciukami po jej policzkach i ustach. Już miał coś powiedzieć, ale tylko pocałował ją tak czule, że w oczach Hope za­ lśniły łzy. - Nie ma drugiej takiej osoby, jak ty - powiedział po prostu. Tej nocy znów jej to mówił, inaczej, bez słów, na zmianę biorąc ją i oddając się jej, zatapiając się w bezkresnej namiętności i wstrząsającej ekstazie, którą tylko ona potrafiła z niego wykrzesać. Już nie kwestiono­ wał ich wzbierającego pożądania, płomiennej perfekcji ich zespolonych ciał, przeświadczenia, że to dobrze, iż są razem, kiedy trzymał ją śpiącą w jego ramionach. Zdarzało się, iż żałował, że nie może w nieskończoność drążyć stud­ ni w Kanionie Wiatru, nie znajdując nic prócz niewiarygodnej radości, jaką dawała mu miłość tej kobiety. A jednak wiedział, że musi znaleźć wodę, wieńcząc to marzenie i roz­ poczynając następne - marzenie Hope, żeby Dolina Słońca znów ożyła. Musiał dowiercić się do wody, i to szybko. Im dłużej pozostanie, tym bardziej będzie ją bolało jego odejście. A myśl o sprawieniu jej bólu była jak rozżarzony metal, wrzynający się w jego trzewia. - Chcę wiercić dwadzieścia cztery godziny na dobę - powiedział Rio do Hope następnego ranka. - Mamy coraz mniej czasu. Studnia musi być gotowa na piętnastego stycznia. W przeciwnym razie za żadne skar­ by nie uda ci się uzyskać przedłużenia terminu spłaty. Ciemna przepaść w jego oczach była dla niej nie do zniesienia. - Nie - odparła spokojnie. - Dam radę spłacić drugą ratę. Nie ma potrzeby, żebyś się katował. Mamy tyle czasu, ile potrzebujesz. W sam raz. Ria obdarował Hope spojrzeniem, które wstrząsnęło nią do głębi. Jak­ by wyczuwał, że chodziło jej o coś więcej niż tylko drążenie warstw skal­ nych ku nieodgadnionemu czasowi przeszłemu i jeszcze bardziej tajem­ niczej przyszłości. - Po świętach przyjeżdża syn siostrzeńca Masona - powiedział Rio. - Więc zacznę wiercić dwadzieścia cztery godziny na dobę. Chciała protestować, ale się wstrzymała. Miał rację. Nieważne, czy chodziło mu o czas, pieniądze, czy o jedno i drugie. I tego, i tego im brakowało. 191

Rozdział 24

w

szyscy troje spędzili Wigilię Bożego Narodzenia na placu wiertni­ czym. Hope udekorowała wieżę kolorowymi lampkami i sosno­ wymi gałązkami, a na pobliskim krzaku bylicy zawiesiła łańcuszki z po­ pcornu i żurawin. Upiekła indyka na rożnie, który zamontowali Rio z Ma­ sonem. Śpiewali stare kolędy; czysty alt Hope łączył się z basem Ria, a towarzyszył im Mason, który grał z zadziwiającym kunsztem na pogię­ tej harmonijce. Łzy popłynęły po policzkach Hope i Masona, bo muzyka przywoły­ wała dawne święta Bożego Narodzenia, rodziców Hope i ukochaną żonę Masona, wybuchy śmiechu przy świątecznych niespodziankach. Kiedy już odśpiewali wszystkie znane kolędy, wznieśli toast za Boże Narodzenie, studnię i za siebie whisky w kryształowych szklankach, w których odbijały się i mieniły wszystkimi kolorami lampki zawie­ szone na wieży wiertniczej. Przez jakiś czas sączyli mocny żytni tru­ nek, rozkoszując się ciszą, wiatrem i niezwykłym świątecznym spoko­ jem. W końcu Mason wstał, przeciągnął się i poszedł do pikapa. Wrócił z dwoma prezentami w ręku. - Proszę - powiedział do Ria. Zaskoczony Rio wziął paczkę i powoli ją rozpakowywał, zdejmując kolejne warstwy taśmy klejącej, której Mason nie żałował. Kiedy w koń­ cu udało mu się otworzyć długie płaskie pudełko, krzyknął z radości i roz­ bawienia. Z pudełeczka mrugnęła do niego ręcznie wykonana przepaska do kapelusza z wężowej skórki. Łuski ułożone w diamentowe wzory od­ bijały płomienie ogniska. Wielkość łusek świadczyła, że grzechotnik był duży. - Miałbym nie rozpoznać tej skóry? - zażartował. - No pewnie, że tak! - z satysfakcją potwierdził Mason. - Tyłe zo­ stało z kolosa, któremu się wydawało, że może mieszkać blisko stada angusów Hope. Udowodniłem mu, że się myli. - Ale piękny - powiedział Rio, przesuwając opuszkami palców po miękkiej przepasce. - Będzie wyglądał o trzy nieba lepiej na twojej głowie niż pod ka­ mieniami przy zbiorniku na wodę. Rio roześmiał się. 192

Uśmiechając się od ucha do ucha, Mason dał drugą paczkę Hope. Otworzyła ją i znalazła drugi skrawek głupiego węża, w postaci pasa. - Trochę też i tobie się dostało, dziewczyno - powiedział roześmia­ ny Mason. - Wąż będzie wyglądał wprost świetnie, owinięty wokół two­ jej tali. - Dzięki - odparła wzruszona. - Zastanawiałam się, co robiłeś w warsztacie przy stajni przez te wszystkie poranki. Teraz już wiem. Na myśl, jak palce musiały go szczypać z zimna, kiedy tak się trudził nad prezentami, chciało jej się śmiać i płakać równocześnie. Obdarowa­ ła go jak najmocniejszym uściskiem i całusem w drapiący policzek. - To nie jest tak wystrzałowe jak grzechotnik - ostrzegł Rio, wręcza­ jąc Masonowi miękki pakuneczek. Ucieszony jak dziecko, Mason rozerwał papier i wyjął parę skórza­ nych rękawiczek. Włożył je i podziwiał. Były sztywne, a jednak na tyle elastyczne, żeby wejść na stawy palców, opuchnięte i obolałe od artretyzmu. Mason dziękował Riowi, a Hope tymczasem poszła do skrzynki z ku­ chennymi sprzętami, które przywiozła z domu, aby przygotować kola­ cję. Pod workiem z ziemniakami były schowane dwa małe prezenty. Naj­ pierw dała paczuszkę Masonowi. Otworzył pudełeczko i aż krzyknął z wrażenia. - Do licha! Kochanie, nie mogę powiedzieć, żebym widział kiedyś coś równie pięknego! Delikatnie wyjął srebrną klamrę. Był to kuty owal z biegnącym ko­ niem w środku, subtelnie inkrustowany macicąperłową. Trzymał klamrę w otulonych rękawicami powykręcanych dłoniach, podziwiając migota­ nie płomyków ogniska na srebrnej i perłowej powierzchni. - Już nie mogę się doczekać, kiedy ją założę. Szybko podszedł do żarówki, wiszącej pod zadaszeniem po drugiej stronie wieży wiertniczej. Ściągnął pas i zaczął zastępować starą mosięż­ ną klamrę nową, srebrną. Kiedy się nad tym biedził, Hope wręczyła prezent Riowi. Przez chwi­ lę wpatrywał się w nią, trzymając w ręku małą paczuszkę, zanim zaczął ją rozpakowywać. W środku, w gniazdku z bibułki, leżała ciężka bran­ soleta wykonana z jednego kawałka srebra. W owalny otwór ledwie wcho­ dził męski nadgarstek. Ria cicho zagwizdał. Powierzchnia bransolety wysadzana była polerowanymi turkusami układającymi się we wzburzone fale, powszechnie znany rdzennie amerykański symbol oznaczający imię Rio. 13 -Pięknamarzycielka

193

Chłodne srebro pieściło jego palce. Nagle wyczuł nierówność na wewnętrznej stronie i przechylił bransoletę tak, żeby lepiej widzieć. Na grubym srebrze wygrawerowane były słowa: „Dopóki będzie płynąć woda". Radość i ból ścisnęły go za serce. Zręcznie włożył bransoletkę na lewy nadgarstek. Srebro połyskiwało na tle jego ciemnej skóry. Faliste linie symbolicznej rzeki zdawały się płynąć przy każdym drgnieniu i w płomieniach ogniska. Ria spojrzał na Hope, w jego oczach było światło i uczucia. Nie przy­ pominał sobie, kiedy ostatnio ktoś dał mu w ogóle prezent, a tym bar­ dziej coś, co aż tak przypadło mu do serca. Przytulił Hope i obsypał krót­ kimi, delikatnymi pocałunkami, jakby się bał, że wyślizgnie mu się z rąk jak wiatr, jeśli będzie się starał za mocno ją ściskać. - Dziękuję - powiedział niemal szorstko. - Jest podobna do ciebie. Pełna niespodzianek. Piękna. - Rozpiął guzik u kołnierzyka i sięgnął pod koszulę. - Ten podarunek nie ma olśniewającego opakowania. Chciałem ci go dać tak samo, jak go dostałem wiele lat temu, ogrzany ciepłem ciała osoby ofiarującej. Patrzyła, jak zdejmuje z szyi indiański naszyjnik z południowego Za­ chodu. - To należało do mojej prababci, babci i matki - powiedział cicho. - Matka dała mi to, kiedy zostawiła mnie z dziadkiem i wróciła do mia­ sta. Naszyjnik w rękach Ria miał tradycyjny motyw kwiatu dyni, ałe za­ miast ze srebrnych kutych półksiężyców i turkusów kwiaty były wyko­ nane z ponad stuletnich dziesięciocentówek. To była urzekająca mieszanka kultur białej i indiańskiej. Majestatyczne piękno i historia. Po plecach Hope przebiegł dreszcz. - Rio, nie mogę przyjąć... Pocałował ją tak, że zapomniała, co chciała powiedzieć. Całując, roz­ piął jej bluzkę, żeby założyć naszyjnik. Poczuła gładki, dziwnie pokrzepiający ciężar na piersiach. Srebro było jak pieszczota emanująca ciepłem z jego ciała. Bezradnie wyszeptała jego imię. Znów ją pocałował. Potem spojrzał na Hope oczami ciemniejszymi i głębszymi niż noc. - Babcia mi powiedziała, że pewnego dnia znajdę kobietę godną tego naszyjnika - powiedział. - Nigdy w to nie wierzyłem, zanim nie zoba­ czyłem cię przy studni Turnera, ze śmiechem w oczach i wodą przeciekającąjak płynne srebro przez złączone dłonie. 194

Hope mrugnęła, żeby powstrzymać łzy, które parzyły jej powieki. - Może pewnego dnia - powiedział, muskając ustami jej usta - two­ ja córka założy ten naszyjnik, a ty opowiesz jej o człowieku, który ci go dał. Nie wyobrażam sobie lepszego podarunku niż to srebro ogrzane cia­ łem dziecka urodzonego przez ciebie. - A co z twoimi dziećmi? - spytała ze ściśniętym gardłem. Jego łagodny uśmiech był jak nóż skierowany ostrzem w jej stronę. Dla niego to było równie bolesne. - Kiedyś chciałem, żeby pewna kobieta miała moje dziecko. To było w mieście, zanim zaakceptowałem swoje prawdziwe imię i to, co się z nim wiąże. Brat Wiatru. Ta kobieta mnie kochała, ale była biała. Nie chciała mieć dzieci mieszańców. - To znaczy, że cię nie kochała - stanowczo orzekła Hope. Pokręcił głową. - Nie, marzycielko. Ona po prostu była szczera. Inna powiedziała­ by mi to dopiero po ślubie. To się przytrafiło jednemu z moich krew­ nych. - Ja taka nie jestem - oświadczyła Hope drżącym głosem. - Ja chcę... Ale Rio ciągnęł, nie dopuszczając jej do głosu, a jego słowa były jak szpony wbijające się w jej duszę aż do krwi. - Już nigdy więcej nie poproszę kobiety, żeby urodziła moje dziec­ ko. Wieloletnie osamotnienie Ria wyrażone w łagodnych, nieubłaganych słowach o mało nie zabiło Hope. Usiłowała powiedzieć, że oddałaby na­ wet Dolinę Słońca, byleby tylko mogła mieć jego miłość i jego dzieci. Ale nie mogła wydobyć z siebie głosu. Słowa i uczucia ścisnęły jej gar­ dło. - Rio,ja... - Nie przejmuj się tym, marzycielko - powiedział, muskając jej usta. - Moja piękna marzycielko. Pogódź się z tym. Ja się pogodziłem. Schyliła głowę i usiłowała powstrzymać łzy. I zastanawiała się, czy w tej chwili nosi w swoim łonie dziecko Ria. Czy pewnego dnia po jego wyjeździe ofiaruje srebrny naszyjnik dziecku, którego on nawet nie pozna... Wiatr gwizdał w kanionie, zagłuszając szlochanie Hope. Rio głaskał japo włosach, a z każdym ruchem dłoni srebrny krążek na jego nadgarst­ ku lśnił nieziemskim światłem. Ale jeszcze bardziej niż kute srebro lśni­ ły i mieniły się blaskiem kaskady gwiazd w górze, oślepiająca rzeka Mlecznej Drogi. 195

Mason wrócił do ogniska, dumnie demonstrując nową klamrę. Na­ wet jeśli widział łzy na twarzy Hope, udał, że ich nie zauważył. Po prostu dzielił z nimi ciszę przy ognisku aż do chwili, kiedy pozostały z niego tylko głownie. Kojoty zaczęły śpiewać swoje własne kolędy. Odwieczne melodie drgały w ciemnościach przejmującym groźnym pięknem, dzięki któremu łatwiej się wierzyło w duchy i bogów wędrujących po twarzy nocy. - Mój dziadek Zuni uwielbiał Boże Narodzenie - cicho powiedział Rio. Hope przekręciła głowę na jego ramieniu i spojrzała na profil Ria oświetlony gwiezdną poświatą. - Powiedział mi, że święta Bożego Narodzenia to był jedyny czas, kiedy blade twarze zbierały się w klanach rodzinnych i śpiewały pieśni mocy, wkładając w to całe serce. Mówił, że wyczuwał Wielkiego Ducha wiejącego poprzez kościoły niby wiatr przynoszący deszcz i wymiatają­ cy kurz minionego roku. - To dlaczego nie został chrześcijaninem? - spytała Hope szeptem. - Został. - Myślałam, że był szamanem. - Był. Spojrzała na Ria z ukosa. Uśmiechając się jeszcze szerzej, przycią­ gnął ją pomiędzy kolana, musnął ustami pachnące bylicą włosy i usiło­ wał to wytłumaczyć. - Dziadek wiedział, że są inni bogowie, ale był przekonany, że Bóg białych jest silniejszy. Dla moich przodków dowodem mocy był ich byt powszedni. Dzieci dziadka mówiły europejskim językiem, uczyły się hi­ storii Europy i czciły europejskiego Boga. I to uważały za swoją siłę. Zawahał się i dodał cicho: - Ale kojoty i tak śpiewają melodie starsze od człowieka, nadal można wywołać deszcz z bezchmurnego nieba, a wiatr dla kilku ludzi może być bratem. I to też stanowiło moc dla moje­ go dziadka. Z cichym śmiechem dmuchnął jej we włosy. Przypomniało mu się coś zabawnego. - Ale cholernie trudno było dziadkowi przekonać babcię, że prócz Ducha Świętego sąjeszcze inne ważne duchy. Do samej śmierci modliła się za jego pogańską duszę. Hope pieszczotliwie przesuwała dłonią po ramieniu Ria, aż dotknęła srebrnej bransoletki ogrzanej już ciepłem jego ciała. Zamknął jej dłoń w swojej dłoni. 196

- Czy twój dziadek jeszcze żyje? - spytała. - Tak. - Ria musnął ustami jej włosy. - Jest cząstką pieśni kojotów i przeciągłego płaczu wiatru. Jest wersem kolędy białych i oddechem mocy wiejącym przez kościół w Boże Narodzenie. W jego duszy było miejsce dla tego wszystkiego, ł myślę, że teraz w tym wszystkim jest miejsce dla niego. Z drugiej strony ogniska wybrzmiało ciche „amen" Masona. Powiew wiatru prysnął rozżarzoną spiralą iskier. Mason przeciągnął się i wstał. - Cóż, chyba zabiorę te stare kości do miękkiego łóżka. - Za jakiś czas odwiozę Hope do domu - powiedział Rio. - Martwcie się o siebie. Jestem za stary, żeby potrzebować niańki. Mason odszedł poza zasięg migoczącego światła ogniska i sztywno wsiadł do pikapa Hope. Rozległ się odgłos pracy silnika, światła przemknęły po niebie i koła z pomrukiem potoczyły się po prowizorycznejj drodze. - A ty? - spytała, kiedy znów ucichł. - Nie jedziesz do domu? - Przywiozłem karimatę i śpiwór. Odwróciła się, wsunęła palce pod skórzaną kurtkę, pomiędzy zapięciem koszuli znalazła ciepłe ciało. - Czy starczy na nim miejsca dla nas dwojga? Napiął się cały pod wpływem jej dotyku, jak gdyby miała palce z płyn­ nego srebra. Bez słowa wstał, pociągnął ją ze sobą i poprowadził za wielką kępębylicy. A potem cudownie spalał ją w swych ramionach. Jak płomienny wiatr wyszeptał jej piękno i zmysłowość, wyśpiewał swoje pragnienie wypełnienia jej aż po brzegi. A potem dotarł do niej i przepłynął przez nią, dotykiem zdradzając najskrytsze tajemnice wiatru. Znowu i znowu do­ prowadzał ją do rozedrganego spełnienia, poznając ją coraz lepiej zkażdym dotykiem, z każdym zetknięciem jego silnego ciała z jej ciałem. W ekstazie szlochając jego imię, powierzyła się i jemu, i srebrnym deszczom, które wywołał z bezchmurnego nieba własnych pragnień. Na długo przed świtem wiertło znów zaczęło się obracać, powoli przedzierając się przed zbitą skałę, ciągnąc za sobą długą stalową słomkę, wiercąc aż do spełnienia marzeń albo do śmierci.

197

Rozdział 2 5

D

ni mijały, a pieniądze Hope sypały się niekończącą się strugą do coraz głębszego otworu studni. Miękka warstwa ustępowała miej­ sca twardej, twarda miękkiej, i tak bez końca. Kiedy Rio pobrał próbkę nowej skały i otworzył ją, jego serce fiknęło koziołka, bo wyczuł pod palcami żwirową fakturę piaskowca. Była wilgotna i nęciła szeptem wody. Ze zdwojoną energią wrócił do wiercenia. Warstwa piaskowca była nadal wilgotna, ale nic poza tym. Jak gdyby czas wysączył ze skały wszyst­ ko z wyjątkiem cienia wody. Przedarł się do nowej warstwy. Była sucha. Bez względu na to, ile razy silnik się psuł, ile suchych próbek wydo­ bywał, Rio nic nie mówił, tylko jeszcze usilniej pracował. Oczy miał smutne, a wokół ust ponure zmarszczki zmęczenia i uporu. Nastolatek, który przyjechał z Salt Lake, aby mu pomóc, pracował niestrudzenie, z młodzieńczą energią. Mason pracował ze stoicką wy­ trwałością człowieka, który zna granice swoich sił, ale jeszcze ich nie sięgnął. Hope przyjeżdżała do nich każdego popołudnia, przywoziła to, co było potrzebne i uśmiech. Z wyjątkiem jednego dnia. Tego dnia nie po­ trafiła się uśmiechnąć. Był to dzień, w którym patrzyła, jak mężczyźni załadowują do cięża­ rówek jej stado co do ostatniej sztuki, z wyjątkiem Jeźdźca Burzy. Jedy­ nie ogiera zatrzymała, bo obiecała go Riowi jako rozpłodowca. W pierw­ szym tygodniu stycznia sprzedała resztę bydła. Już zostało wywiezione na nowe pastwiska, do miejsc, gdzie woda nie jest cenniejsza niż dia­ menty. Mason nic nie wiedział o sprzedaży. Hope się o to zatroszczyła. Żad­ ne ciężarówki nie wjeżdżały ani nie wyjeżdżały z rancza, kiedy Mason był w domu. Działo się to w ciągu długich godzin, kiedy był na placu wiercenia. A w jaki sposób dowiedział się Rio? Rio zawsze był w Kanionie Wia­ tru, zawsze zapracowany, patrzył oczami, które z każdym dniem stawały się coraz ciemniejsze i coraz smutniejsze. Kiedy usiłował rozmawiać na temat terminu spłaty drugiej pożyczki, Hope zawsze mówiła: „Już ty się martw o studnię. A ja zatroszczę się o resztę". Taka była umowa. Dziś zrobiła wszystko, co mogła, żeby dotrzymać swojej części tej umowy. 198

Dziś w ciężarówce niespokojnie zaryczała Kochaneczka. Zawtóro­ wało jej Słodkie Marzenie. McNally westchnął i obrócił się w stronę Hope. Był to potężny męż­ czyzna o czerwonej twarzy ubrany w dżinsy, zdarte buty kowbojskie i skó­ rzaną kurtkę wartą trzy tysiące dolarów. Bladobłękitne oczy czasem bywa­ ły lodowate, w zależności od nastroju. Akurat w tej chwili miał ochotę zaryczeć jak jeden ze wspaniałych angusów, które właśnie odkupił od Hope. - Jesteś pewna, że nie będziesz o tym myśleć? - nalegał. - Mógłbym konsygnować skrypt dłużny albo... - Nie - ucięła. - Ale dziękuję. - Wykrzesała z siebie słaby uśmiech. - Nie bądź taki smutny. Przecież jesteś wniebowzięty, że z powrotem zabierasz Kochaneczkę, i wiesz o tym. - Do licha - mruknął. - Gdyby to był ktokolwiek inny, to bym teraz szalał z radości. - Westchnął i spojrzał na nieubłaganie bezchmurne nie­ bo. - Przekleństwo. Suche jak dziewiętnastoletnia dziewica. - Otrzepał dłonią kapelusz. - Pozwól, że ci pomogę, kochanie. - Pomogłeś. - Poczekała, aż na nią spojrzy. - Zapłaciłeś tyle, ile moje stado angusów jest warte, a mogłeś wykorzystać to, że jestem w sytuacji podbramkowej i zmusić mnie do opuszczenia ceny. Dzięki tobie uratuję ranczo. Twoja prawość jest dla mnie podporą. McNally już miał coś powiedzieć, ale rozmyślił się. Zamiast tego po­ prawił drogi kapelusz filcowy i dał kierowcy znak, żeby się przygotował. - Jeśli zmienisz zdanie... - zaczął. - Nie zmienię - odparła szybko. - No, właśnie widzę. A niech to! - Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w bezlitosne niebo i znów westchnął. - Cóż, czeka mnie długa droga do domu. Lepiej już pojadę. - Do widzenia - powiedziała. - I dziękuję ci. Szczerze. - Do licha, mała. To ja powinienem ci dziękować. Masz najdosko­ nalsze stadko, jakie kiedykolwiek widziałem. Jeśli kiedyś postanowisz znaleźć kogoś do spółki, to umieść mnie na czołowym miejscu listy. Mógł­ by mi się przydać ktoś z twoim okiem do łączenia krwi i do cieląt. McNally wsiadł do wielkiej kabiny, opuścił szybę po stronie pasażera i zawołał, kiedy już ciężarówka odjeżdżała. - Wczoraj przelałem pieniądze. Jeśli będziesz miała problemy ze swo­ im wiejskim bankiem, daj mi znać. Szybko to załatwię. Zdobyła się na uśmiech i pomachała ręką, kiedy czarna ciężarówka powoli wyjeżdżała z podwórza. Za chwilę sunęła po drodze, nie zosta­ wiając po sobie nic prócz kurzu, słońca i wspomnienia, jak patrzyła na domowe pastwisko i widziała piękne czarne angusy. 199

Zamiast wyjechać na plac wiertniczy, co już jej weszło w krew, Hope skierowała półciężarówkę do miasta. W banku czekał na nią Worth. Z je­ go twarzy wyczytała, że czeka ją niemiła scena. Jaskrawy pikap na parkingu świadczył o tym, że Turner znajduje się gdzieś w pobliżu tylko i czeka, żeby wykupić jej ranczo za okazyjną cenę. Czeka na jej błagania. Dziś przypadał termin spłaty drugiej raty. - Dzień dobry, panno Gardner - powiedział Worth, zamykając za nią drzwi biura. - Wiem, że to dla pani trudne, ale jest pani jeszcze mło­ da. Jeszcze wiele przed panią... - Wypisanie czeku nie jest trudne - przerwała chłodno. - Mam wprawę. Patrzył z niedowierzaniem, jak siada, wyciąga książeczkę czekową i wypisuje kwotę drugiej raty do ostatniego centa. Worth wziął czek bez słowa. Podszedł do komputera i wyciągnął tę kwotę z jej funduszu. - Ojejku -jęknął, gapiąc się w monitor. - Jak się to pani... udało? - Pieniądze są na miejscu - powiedziała. - To wszystko, co pański bank musi wiedzieć. - Eee... Oczywiście. Każę jednej z dziewczyn wypisać dokumenty. To potrwa kilka minut. Nie spodziewaliśmy się... - Mam w mieście inne sprawy do załatwienia. Wrócę za godzinę. Myślę, że do tego czasu papiery będą gotowe, prawda? Worth zamrugał. Hope miała na sobie wytarte niebieskie dżinsy, tak samo wytartą różową koszulę roboczą i zakurzone, wysłużone buty. Ale mówiła tak pewnym tonem, że można było pomyśleć, iż jest księżniczką. - Tak, oczywiście. Będziemy gotowi - odpowiedział. Z lekkim skinieniem głowy wyszła z banku i poszła zapłacić resztę rachunków i odebrać kolejne materiały do wiercenia studni. Kolejne wier­ tła. Kolejne rury. Błoto. Kolejną dostawę wszystkiego, co było potrzebne Rio do pościgu za jej marzeniem. Wróciła na puste ranczo. Jeździec Burzy przemierzał rozległe pastwi­ sko dla koni, rozpaczliwie zawodząc po swoich czterech klaczach. Już ich nie odnajdzie. Zostały załadowane i odesłane tego ranka, przed przyjazdem McNally'ego. Kiedy Hope wyjrzała na opustoszałe pastwisko czarnych angusów, jej dusza zawtórowała żałobnym nawoływaniom ogiera. A jednak gdyby przyszło jej jeszcze raz podjąć decyzję, zrobiłaby to samo. Bydło, nawet jej angusy, można było zastąpić. Marzenia nie. Nie roniąc łez, stała i patrzyła, jak zachód słońca odbija się w na pół opróżnionym poidle. 200

Kiedy w końcu się odwróciła, Rio stał za nią. - Angusy - rzekł. - Gdzie one są? Ale w jego głosie nie było pytania. Wiedział, co się stało, tak jak znał datę: piętnastego stycznia. - Kupił je McNally z Utah. - Uśmiechnęła się smutno. - Był za­ chwycony, kiedy zadzwoniłam. Powiedział, że od kiedy usłyszał o cielę­ tach Kochaneczki, żałował, że mija sprzedał. - A klacze Jeźdźca Burzy? - Usta Ria zacisnęły się w równą kreskę. - Czyje też sprzedałaś? - Tak. Angusy. Klacze. Resztę bydła. Wszystko prócz Jeźdźca Bu­ rzy. Spłaciłam drugą ratę i kupiłam narzędzia wiertnicze na jeszcze co najmniej miesiąc. - Chryste! Rio zamknął oczy jak człowiek, który za wiele zobaczył, a to co zo­ baczył, bynajmniej nie było wesołe. Zacisnął pięści, napinając skórę rę­ kawic roboczych. - Moje magisterium z hydrologii nie gwarantuje ci studni - powie­ dział wzburzony. - Pieniądze za bydło powinnaś przeznaczyć na nowe życie gdzie indziej, a nie wsypywać do tej przeklętej, bezużytecznej dziury w ziemi! - Nie dlatego sprzedałam bydło, że wierzyłam w twój tytuł nauko­ wy. - Hope podeszła do Ria i położyła dłonie na jego prężnych bicep­ sach. Jej głos był tak silny jak mięśnie pod jej pacami. - Widziałam, jak przeczesujesz tę ziemię. Widziałam, jak niesamowicie ją rozumiesz. Widziałam, jak wyczuwasz obecność wody pod stopami. Twój dar jest tak niesamowity, tak nieopisany i tak rzeczywisty, jak moja miłość do ciebie. Patrzyła, jak powoli otwiera oczy. Były to oczy człowieka, który prze­ żywa katusze. - Rio, posłuchaj mnie. - Wiem, że ta woda tam jest. Jeśli możliwe jest dowiercenie się do niej, to tego dokonasz. Jeśli możliwe jest zapłace­ nie za wiercenie, to zapłacę. Ajeśli to będzie niemożliwe, to przynaj­ mniej resztę życia przeżyjemy ze świadomością, że zrobiliśmy wszystko, co było w naszej mocy. Jeśli się przegrywa w ten sposób, to nie ma miej­ sca na wstyd ani na żal. Tylko wtedy trzeba się wstydzić i żałować, kiedy się nie spróbuje! Jego spojrzenie przeszyło ją na wylot. Nawet nie wiedział, że załkał, kiedy wyciągnął ręce i z całych sił ją przytulił. Wiedział tylko, że nikt nie zrozumie ani nie zaakceptuje tego, co się kryje pod jego twardą powłoką. Odchylił jej głowę do tyłu i spojrzał w piękne piwne oczy. 201

- Znajdę ci wodę, nawet jeśli będę musiał drążyć do samego piekła. Najpierw Mason, a potem wnuk jego szwagierki poddali się; wyczer­ pała ich praca dwadzieścia cztery godziny na dobę. Wtedy do Kanionu Wiatru przyjechała Hope i została, żeby pracować ramię w ramię z Riem, nie zważając na pęcherze na rękach i bolesne skaleczenia. W nocy kładła się wraz z nim, zasypiała w jego ramionach. Budziła się pod połyskującym baldachimem gwiaździstego nieba i czuła na sobie usta i ręce Ria pieszczące ją do utraty tchu. Otwierała się dla niego, wo­ łała o niego, a bezkresne oddanie wstrząsało nią aż do głębi duszy. To wtedy Hope marzyła, że poszukiwania wody będą trwały w nie­ skończoność i że będzie mogła zatrzymać Ria w Dolinie Słońca. Ale wie­ działa, że to marzenie nie może się spełnić. I nie mogła przestać marzyć. W pustynnym przenikliwym chłodzie tuż przed świtem stała przy pul­ picie i patrzyła na cyferki. Ria zaczął wiercić. Miernik ciśnienia wciąż się zacinał, jak gdyby za chwilę miał przestać działać. Już się to zdarzało, ale nie w przypadku właśnie tego miernika. - Rio, możesz tu przyjść? Mam problemy z... Resztą jej słów pochłonął nagły świt, który wybuchł nad Kanionem Wiatru błyskiem i przeszywającym trzaskiem. Hope krzyknęła zaskoczona i rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu źródła tego hałasu. Rio nie. Upuścił ogromny klucz do rury, który trzymał w ręku i do­ padł do niej. Porwał ją tak, że omal nie pogubiła butów. - Biegnij! - krzyknął na cały głos. Nie dosłyszała go, ale to nie miało znaczenia. Nie puścił jej, więc gdyby nie biegła, upadłaby. W końcu na pół ciągnął ją za sobaj zabrakło jej tchu. - Co się stało? - spytała zdyszana. - Będzie deszcz, pięknamarzycielko! -powiedział, uśmiechając się do niej od ucha do ucha. - Będzie deszcz przez tysiąc lat! Spojrzała na suche, bezchmurne niebo i pomyślała, że oszalał. Znów rozległ się huk i wieża wiertnicza zatrzeszczała. - Rio? Naprawdę? - urwała, niemal bojąc się uwierzyć. - Tak - odpowiedział, śmiejąc się z radości. - Udało się! Woda wyskoczyła z wierconego otworu niby jaskrawy srebrzysty har­ pun. Wystrzeliła ponad wieżę wiertniczą i rozlała się w wysadzaną dia­ mentami zasłonę mieniącą się wszystkimi kolorami brzasku. Po wstępnym, najbardziej wybuchowym wytrysku, artezyjska fon­ tanna stopniowo skurczyła się do połowy. Powoli, z gracją, zaczęła taó202

czyć wdzięcznymi strużkami i pulsowaniem, które odzwierciedlało ukryte rytmy ziemi. Ramię w ramię, śmiejąc się, Hope i Rio biegli z powrotem. Nie za­ trzymali się, dopóki nie spryskały ich połyskujące, przezroczyste krople. Hope wyciągnęła ramiona, jak gdyby obejmowała tańczącą fontannę, ale dosięgła Ria. Zlizała chłodne srebrne krople z jego brwi, policzków, ust. - Słodka! -krzyknęła, wybuchając śmiechem. Scałował krople z jej rzęs i warg. - Bardzo słodka. - Mam na myśli wodę. - Pieściła go nosem. - Bałam się, że to może być studnia ze słoną wodą. Ale nie jest. Jest słodka. - Nie taka słodka jak ty-wyszeptał. Wplątała palce w jego włosy. Czuła pod chłodnym welonem wody jego wzbierający żar. - Dziękuję. Znów to powtórzyła, znowu i znowu, aż słowa wtopiły się w poca­ łunki. Pulsowała w niej namiętność. Łapczywie wygięła się ku niemu. Rio odczuł jej żar, skosztował go i ból przeszył go głębiej niż tryska­ jąca wodą studnia, którą wydrążył. Zamiast odpowiedzieć na jej wygłod­ niały, rozedrgany pocałunek, delikatnie opuszczał Hope, aż jej stopy znów znalazły się na ziemi. Poranny wiatr wiał przez kanion, szepcząc tajemnice ziemi. - Powinniśmy powiedzieć Masonowi - odezwał się Rio. Schylił głowę do pocałunku tak zachłannego, że drżała, oddając go. Przesuwał palcami po jej ramionach, jakby nie mógł znieść myśli, że ich ciała mogą się rozłączyć. Jego oczy były tak ciemne jak noc bez gwiazd, tak puste jak wiatr wirujący po kanionie i wołający go po imieniu. - Rio? - spytała. Wiedziała, że dzieje się coś złego, ale nie wiedziała co. Wówczas usłyszała przeciągły krzyk wiatru i pojęła. Zaczęła drżeć. - Nie - powiedziała wzburzonym głosem. - Jeszcze nie. Nie teraz! Odwróciła się od niego i pięścią zamknęła usta, powstrzymując stru­ mień słów, których obiecała sobie nigdy nie wypowiadać. Gdyby teraz nad sobą nie zapanowała, to by zniszczyło wszystko, co mieli - ona i Rio, nawet wspomnienia. Musiała sprawić, by nie czuł się winny, że obdarował ją tym, o co prosiła - czego od niego zażądała. Bywała silna już tyle razy w życiu. Musiała jeszcze raz się na to zdobyć. Chociaż na kilka minut. 203

Chociażby na tyle czasu, ile potrzeba, by pożegnać mężczyznę, któ­ rego kochała. Patrząc na jej sztywne plecy, Rio czuł się tak, jakby dostał pięścią w brzuch. Usiłował coś powiedzieć, ale nie był w stanie. Znów spróbo­ wał. W jego głosie było takie napięcie, że ledwie go rozpoznawała. - Hope, jeśli nie odejdę teraz, będzie jeszcze trudniej. - Potem dodał z gorycząi nienawiścią do siebie, co oboje odczuli. - Wiem, że nigdy nie powinienem był ciebie dotykać. Po dłuższej chwili Hope odwróciła się do niego. Na jej twarzy był desperacki spokój. - Dałeś mi tyle, ile mogłeś -powiedziała ochrypłe. -1 to było znacz­ nie więcej, niż miałam prawo oczekiwać od jakiegokolwiek mężczyzny. Nie gniewaj się za to na siebie. Ja się nie gniewam. Kocham cię. I wiem, że moja miłość ci nie wystarczy. Wiedziałam to wcześniej, niż się w to­ bie zakochałam. Wydał z siebie jęk bólu. Hope wyciągnęła rękę ku fontannie wody, a płynny kryształ przeciekał przez jej palce jak pocałunki, których już nigdy nie miała z nim dzielić. - Spełniłeś moje marzenie - powiedziała. - Też spełniłabym twoje, ale ty nie masz marzeń, a to, które śniłam za ciebie, okazało się zbyt słabe. Więc oddam ci wszystko, co mogę oddać, wszystko czego chcesz - wolność wiatru. - Hope. - Jego dłonie znów zacisnęły się w pięści. - O, Boże! Jak ja żałuję, że nie jestem innym człowiekiem! - Nie! Zamknęła oczy, nie ufając sobie, że na niego nie spojrzy albo go nie dotknie. W jego słowach był gniew na samego siebie, niszczący go, nisz­ czący ją, niszczący miłość. - Nie czuj nienawiści do siebie, Rio. Jeśli będziesz nienawidził sie­ bie, to i mnie także. Nie zniosłabym tego. - Wzięła rozedrgany oddech. Jeśli w ogóle o mnie kiedyś pomyślisz, to pamiętaj, że cię kocham. Wszyst­ ko w tobie. Nawet wiatr. Przez chwilę myślała, że czuje na ustach ciepło jego oddechu. Ale to zawiał wiatr, zabierając wszystko. I ciepło, i człowieka. Kiedy w końcu otworzyła oczy, była sama, jeśli nie liczyć przeciągłe­ go westchnienia powietrza poprzez kanion. - Kocham cię, Bracie Wiatru - wyszeptała. Nie odpowiedziało jej nic prócz srebrnego tańca wody.

204

Rozdział 26

W

ciszy, która od kilku tygodni, odkąd Rio wyjechał, stała się jej drugą naturą, Hope prowadziła Behemota wyboistą drogą do Ka­ nionu Wiatru. Nie usiłowała nawiązać rozmowy z J.L. Hunsakerem, hydrologiem, który miał dokonać ekspertyzy studni Ria. Hunsaker wyglądał, jakby miał grubo po czterdziestce. Był chudy jak szczapa i mocno spalony słońcem. Miał na sobie typową odzież inżynie­ ra - grubą i mocną, i solidne sznurowane buty. Nawet ślubna obrączka na lewej ręce sprawiała wrażenie porządnej, nie do zdarcia. Srebrne pa­ semka w ciemnobrązowych włosach świadczyły, że ten człowiek prze­ szedł dużo jak na swój wiek. Ale w jego oczach nie było nic, co świadczyłoby o ciężkich doświad­ czeniach. Były brązowe, przymrużone i przenikliwe, kiedy obserwował suchą, zniszczoną słońcem ziemię. Spojrzał na majaczące w dali góry Perdidas i strome przedgórza, któ­ re wyznaczały granice kanionu. Nigdzie nie było ani śladu wody, choćby kępki zielonej trawy. Wiercąc się na siedzeniu, pokręcił głową. - Gdyby pani twierdziła, że tu jest woda, zanim wyruszyliśmy w dro­ gę, powiedziałbym, że pani zwariowała. Hope zerknęła z ukosa na pasażera i znów skupiła się na drodze. Ile­ kroć tędy jechała, ta droga zawsze sprawiała jej kilka wyboistych niespo­ dzianek. - Wielu ludzi myślało, że oszalałam - powiedziała rzeczowym to­ nem. - Z bankiem Reno, który pana zatrudnił, włącznie. Dlatego zażąda­ li ekspertyzy studni, zanim rozpatrzą podanie o pożyczkę. Nawet nie zadała sobie trudu, żeby poprosić o kolejną pożyczkę z ban­ ku Cottonwood, po tym jak pojawiła się studnia. Nigdy więcej nie zadłu­ ży się u nikogo, kto ma coś wspólnego z Johnem Turnerem. - Kto pani wywiercił tę studnię? - spytał Hunsaker. - Mężczyzna, którego zwą Rio. - Rio? - Hunsaker nagle obrócił głowę w jej stronę, a twarz mu się ożywiła. - Wielki chłop? Czarne włosy? - Tak. - Jej głos był mrukliwy, prawie szorstki. - Cóż, do cholery, gdyby mi bank to powiedział, to bym oszczędził nam obojgu tej wyprawy. Jeśli to Rio wykopał pani studnię, to znaczy, że 205

jest dobra jak złoto. Lepsza - dodał, chichocząc Hunsaker. - Bydło nie może pić złota. Hope usiłowała nie pytać, ale jej głód informacji był silniejszy niż duma. Może Hunsaker miał jakieś wieści od Ria. - Znasz Ria? - spytała najbardziej obojętnym tonem, na jaki było ją stać. Hunsaker wzruszył ramionami. - Tak naprawdę to nikt nie może powiedzieć, że zna Ria. Chodzili­ śmy razem do szkoły. Wyższa Szkoła Górnicza Stanu Kolorado. Hope znów szybko spojrzała na hydrologa. - Tak, wiem. Wyglądam starzej niż on - powiedział Hunsaker. -1 jes­ tem starszy. Ja odsłużyłem wojsko, a Rio miał zaledwie szesnaście lat, kiedy rozpoczął studia. Miał dyplom magistra jeszcze przed ukończeniem dwu­ dziestego roku życia. Najbystrzejszy człowiek, jakiego w życiu spotkałem. Jej dłonie mocno zacisnęły się na kierownicy. Za mocno. Ciężarówka podskoczyła i zjechała w bok, jakby chciała zaprotestować. Automatycz­ nie zmusiła ciężki pojazd do posłuszeństwa. Hunsaker uzbroił się w cierpliwość, kiedy cysterna przedzierała się przez wyj ątkowo wyboistą część trasy. Nic nie powiedział na temat uciąż­ liwej jazdy. Był przyzwyczajony do jeszcze gorszych warunków. Ten wóz przynajmniej miał kabinę dla pasażerów. Jeździł już takimi, które miały drewniane ławki i sprężynujące deski zamiast resorów. - W wyższej szkole w wieku szesnastu lat? - wykrztusiła w końcu. - To musiało być dla niego trudne. - Sama szkoła, nie. Jak już powiedziałem, był bystry. Ale chłopcy... - Hunsaker wzruszył ramionami. - Wielu chłopców wyrosłoby na praw­ dziwych mężczyzn, gdyby byli traktowani tak jak on. Przypomniało jej się, jak Rio zwyciężył Turnera, zręcznie, sprawnie i bezlitośnie. Zastanawiała się, kto go nauczył walczyć, ale nigdy nie za­ stanawiała się, dlaczego się nauczył. Wiedziała. - Ale Rio był po prostu inny - powiedział Hunsaker. - Kiedy miał dość, to po prostu wychodził na jakiś czas w góry, a potem wracał... pokrzepiony... Tak mi się wydaje. Tak, pokrzepiony. - Uśmiechnął się smutno. - Oczywiście, to że przetrzepał skórę niejednemu pyskatemu sukinsynowi, też go to czasem pokrzepiało. Hope zacisnęła dłonie na kierownicy, aż jej zbielały kłykcie. Nie mo­ gła znieść myśli, że Rio dostaje ciosy tylko dlatego, że urodził się taki, a nie inny. I ta kobieta, tak ślepa i głupia, że nie chciała mu urodzić dziecka. Myśl o tym doprowadzała Hope do szewskiej pasji. 206

Poświęciłaby nawet studnię, gdyby tylko mogła mieć dziecko Ria. Może tym razem. Może w lutym nie pojawi się miesiączka? - Jak pani poznała Ria? - spytał Hunsaker. Musiał powtórzyć pytanie dwa razy, zanim Hope usłyszała. Była po­ grążona we wspomnieniach i tęsknocie, która nigdy jej nie opuszczała, w marzeniu, którego nie potrafiła się wyrzec, choć miało niewielką szan­ sę urzeczywistnienia. Jedno nierealne marzenie się spełniło. Dlaczego nie dwa? - Ludzie mówili mu, że potrzebuję studni - oświadczyła. - Rozpacz­ liwie. Hunsaker skinął głowa. - Tak, to cały Rio. Zawsze gotów podać pomocną dłoń. Hope pamiętała tę dłoń. Długie palce, smukłe i silne. Sprawne w po­ sługiwaniu się urządzeniami. Zręczne przy koniach. Dłoń mająca tak wiele do ofiarowania, wzięcia i podzielenia się. Tak mało czasu. - Zabawne - ciągnął Hunsaker. - Rio był dobry, naprawdę dobry w tym, co robił. Mógłby już dziesięć razy zdobyć fortunę. Mógł brać pieniądze i zatkać nimi gębę wszystkim bigotom, jakich kiedykolwiek spotkał. - To do niego niepodobne. Hunsaker skinął głową. - Zamiast tego po prostu wędrował, aż natknął się na kogoś, komu życie naprawdę dało kopa. Jeśli ludzie mieli dość samozaparcia do wal­ ki, to im pomagał. Nigdy nie prosił o forsę. Płacili mu w plonach, bydle, noclegach, tym, na co ich było stać. Założę się, że po całym Zachodnim Wybrzeżu wypasa swoje stada, które zebrał jako zapłatę. Ale nigdy nie bierze pieniędzy. Nie ma mowy. - Ludzie płacili mu w marzeniach - powiedziała. - Co takiego? - Rio to człowiek bez marzeń. Kiedy spotyka ludzi, którzy potrafią marzyć, pomaga im, przez chwilę dzieląc marzenia wraz z nimi. Przez dłuższą chwilę Hunsaker patrzył w ziemię i zastanawiał się, jaka naprawdę jest kobieta, która siedzi obok niego. - Nigdy o tym w ten sposób nie myślałem, ale ma pani stuprocento­ wą rację. Musiała go pani poznać bliżej niż większość ludzi. Nie odpowiedziała. Hunsaker otworzył okno, zapalił papierosa i wydmuchał dym na ze­ wnątrz. Powiało chłodnym powietrzem, ale żadne z nich na to nie zwa­ żało. Oboje byli ubrani na zimową wyprawę. - Cholerny wstyd, że nikt mu nie pomógł, kiedy był jeszcze na tyle młody, by marzyć - mruknął Hunsaker. 207

- Co pan ma na myśli? - Miał piekielne dzieciństwo. Matka i ojciec pili, a on wałęsał się po ulicy. Kiedy za bardzo zdziczał, podrzucili go dziadkom do rezerwatu, a sami uciekli. - Ile miał wtedy lat? - Dwanaście, trzynaście. - Hunsaker głęboko zaciągnął się papiero­ sem i westchnął. - Nie wiem, co zrobił dziadek, żeby mu wyprostować charakter. Z tego, co słyszałem, to był twardy, stary Indianin. Bezkom­ promisowy jak skała. Hope koncentrowała się na drodze, ale i tak przed oczami widziała Ria, młodszego Ria, zbuntowanego i osamotnionego. - Czyjego rodzice jeszcze żyją? - Nie. Wgnietli swój samochód w słup telefoniczny w drodze z baru do domu. Rio miał wtedy piętnaście lat. Drgnęła i tak mocno uchwyciła się kierownicy, że aż zabolały ją rę­ ce. Miłość do Ria wezbrała w niej jak rzeka w czasie roztopów, boles­ na i piękna zarazem. Gdyby tylko mogła, przejęłaby na siebie ból z je­ go ran, uleczyłaby go, wyzwoliłaby w nim miłość. Ale to było jeszcze bardziej nieosiągalne niż jej marzenie, żeby przejść przez życie u jego boku. - Wyboista droga - powiedział Hunsaker. Uchwycił się podłokietnika, kiedy pojazd podskoczył i zatrząsł się na kupce kamieni i sypkiego piasku. - Na pewno ciężko pani tu przyjeżdżać i dowozić wodę do domu i dla ogiera. Hope wzruszyła ramionami. To nie przez tę drogę miała zmarszczki smutku na twarzy, to przez stratę mężczyzny, którego kochała. Chciała, żeby Hunsaker przez cały czas mówił, żeby dzielił się z nią wspomnie­ niami o Riu. Może gdyby udało jej się zebrać dość wspomnień o nim, dość cząstek jego osoby, to znów byłby całością. I ona też. Hunsaker palił w ciszy. - Pan pewnie jest przyjacielem Ria - wyrzekła w końcu. - Dużo pan o nim wie. Uśmiechając się, znów zaciągnął się papierosem. - Już bardziej fanem. Rio jest dla mnie jak swego rodzaju hobby. Zaskoczona, szybko zerknęła na hydrologa. - Hobby? Co pan ma na myśli? - Pisałem pracę dyplomową na temat jego różdżkarstwa. Myślałem, że to wielkie blagierstwo, bez dwóch zdań. - Nie pan jeden. 208

- Tak. Cóż, Rio dowiedział się o mojej pracy. Skontaktował się ze mną i powiedział mi, że popełniłem błąd. Oględnie mówiąc, miałem na ten temat odmienne zdanie. Hope nie była zaskoczona. Mimo rozwlekłego sposobu mówienia, charakterystycznego dla ludzi z Zachodniego Wybrzeża, Hunsaker był twardym mężczyzną. - Co się stało? - spytała. - Bitwa na noże? Hunsaker roześmiał się. - Nie, proszę pani. Nawet wtedy nie byłem głupcem. Rio miał może siedemnaście lat, ale kiedy się na niego patrzyło, zapominało się o tym. Był twardym sukinsynem. Trzymałem się argumentów słownych, teorii i wzorów. - Nie przekonał go pan? - Nie. I za nic nie chciałem go słuchać. Więc poszliśmy ramię w ra­ mię na taką pustynię na zachód stąd. Ja wziąłem swoje kompasy, mapy terenu, zdjęcia satelitarne, laserowe urządzenia obserwacyjne, no i był ten cały cholerny majdan strzelecki. - Żałuję, że tego nie widziałam. Hunsaker uśmiechnął się z żalem na samo wspomnienie. - Nie było na co patrzeć. Rio znalazł wodę, zanim skończyłem wstęp­ ne oględziny. - Naprawdę? - Jak zawsze. Włos mi się zjeżył na karku. Po plecach Hope przebiegł dreszcz, jakby przepłynęły przez nią deli­ katne obwody elektryczne. Przypomniała sobie czarne oczy Ria, poraża­ jące głębią tajemnej wiedzy. Hunsaker wiercił się na podskakującym siedzeniu i wpatrywał w ma­ ło obiecującą ziemię. - Znajdowanie wody to mój zawód, a mimo to za nic nie potrafię rozgryźć tajemnicy jej zaklinania. -Zgasił papierosa w swojej podróżnej popielniczce, złożył ją i wcisnął do plecaka, który trzymał pod nogami. Więc kiedy jestem w terenie i dokonuję badań hydrologicznych, to przy okazji zbieram opowieści o różdżkarstwie. Imię Ria pojawia się w nich tak regularnie jak słońce na niebie. Znajduje wodę, odkąd skończył trzy­ naście lat. Hope krzyknęła zaskoczona. - To prawda - stwierdził Hunsaker. - Podobnie jak różdżkarstwo. Dziwne, ale prawdziwe. Widzi pani, wiem dużo o życiu Ria - o jego rodzicach, dziadkach, studniach które znalazł, ludziach, którym pomógł, 14 - Piękna maizycielka

209

koniach, które ujeździł, mężczyznach, z którymi walczył, kobietach, któ­ re mógł mieć, ale nie miał. Hope zawirowało w głowie, tak że niemal straciła kontrolę nad kie­ rownicą. - Ale tak naprawdę, to nie wiem o nim nic - ciągnął Hunsaker. Nawet nie znam jego nazwiska. Nikt nie zna. Nikt nie wie, jaki jest pry­ watnie. Nigdy z nikim nie dzieli się swoimi tajemnicami. „Moje prawdziwe imię to Brat Wiatru". Słowa Ria rozbrzmiały echem w jej głowie, ściskając jej krtań i napeł­ niając oczy łzami, którym nie pozwoliła wypłynąć. Podzielił się z nią tak wielką cząstką siebie, a wziął od niej dużo mniej, niż chciała mu ofiarować. Behemot prześlizgnął się przez ostatni piaszczysty odcinek drogi, wjechał na mały wzgórek i przystanął. Przed nimi stała falująca srebr­ na miednica wody. Ponad powierzchnią nowego basenu tańczyła mała fontanna. Hunsaker wysiadł z cysterny jak w transie. Nie odrywając wzroku od srebrzystej wody, podszedł do krawędzi zbiornika. Hope szła za nim. Za każdym razem na nowo zadziwiał ją widok wody tańczącej pośrodku skały. Za każdym razem ożywał ból wspomnień. Zdję­ ła kapelusz, a wiatr pieścił ją niespokojnymi, przezroczystymi palcami. - Niech mnie kule biją! - powiedział Hunsaker z niedowierzaniem. Po kilku chwilach otrząsnął się i wyciągnął parę formularzy. Pytania padały szybkimi seriami. Kiedy na nie odpowiadała, ołówkiem technicz­ nym wypełniał puste miejsca. Gdy powiedziała mu, jak głęboko wiercili, żeby dostać się do wody, ołówek uniósł się w górę. Hunsaker spojrzał jej prosto w oczy. - Jest pani kobietą z charakterem, proszę pani. Wszyscy inni daliby za wygraną w połowie tej głębokości. Zamiast odpowiedzieć, po prostu patrzyła na cud wody na suchej ziemi. - Nic dziwnego, że spłukała się pani co do grosza - oświadczył. Tej rury, błota, sprzętu poszło piekielnie dużo. - Urwał. - Słyszałem, że aby spłacić tę studnię, musiała pani sprzedać wszystko prócz ogiera. Zamknęła oczy, osaczona przez wspomnienia pięknych czarnych angusów, cierpliwie czekających na paszę. - Tak - odparła. Hunsaker zmierzył wysokość słupa wody opadającej do basenu wy­ pełniającego wgłębienie, gdzie była drążona studnia. - O ile się zmniejszyła ta fontanna od chwili, kiedy się pojawiła? - Po pierwszych kilku minutach w ogóle się nie zmniejszyła. Uniósł brwi. 210

- Dobry solidny przepływ. Chce pani założyć na nią pokrywę? - Jeszcze nie teraz. Wiem, że powinnam, ale... - Głos jej zamarł. ~ Tak, wiem, co pani ma na myśli. Ta pulsująca woda to coś, na co warto popatrzeć, prawda? Wie pani, mogłaby pani założyć małą tamę na dole, w tym zagłębieniu. Powoli skierowała wzrok na Hunsakera. - Słucham? Wskazał rowek w pierścieniu ziemi okalającym basen. Woda wypły­ wała stamtąd w stronę dna kanionu, tworząc strumień tam, gdzie jeszcze nigdy nie płynęła żadna woda. - Proszę przewiercić rurę przez podstawę tego pierścienia i pozwo­ lić, by grawitacja zrobiła resztę - powiedział. - Jeśli to nie wystarczy, niech pani zainstaluje pompę zasilaną wiatrem. W ten sposób mogłaby pani mieć i wodociąg, i artezyjską fontannę. Uśmiechnęła się, ucieszona pomysłem. Przez chwilę Hunsaker tylko wpatrywał się w nią. Po raz pierwszy od kilku godzin uśmiechnął się do niej. - Proszę pani, niech pani się nie martwi o swoje ranczo. Kiedy bank dostanie moje rekomendacje, da pani pożyczkę, która wystarczy na nowy start. Nie pokryje to jednej czwartej pani potrzeb - powiedział otwarcie bo studnie to śliska sprawa. Ale ma pani wiele samozaparcia. Da pani sobie radę. - Dziękuję panu. - Nie mnie proszę dziękować. - Z zachwytem wpatrywał się w falu­ jącą wodę. - Proszę podziękować Riowi. Jak na człowieka bez marzeń, to cholernie dużo ich urzeczywistnił. Ranczo Roberta Morana leżało na jeszcze większym odludziu niż Dolina Słońca. Pokryte śniegiem wysokie szczyty Kolorado wznosiły się jak postrzępione korony na tle kobaltowego nieba, ale tam, gdzie stał Rio, ziemia była płaska, sucha, a w lodowatym lutowy krajobrazie nie było już ani śladu po lecie. - To ty, Rio? - spytał Moran, pośpiesznie wychodząc ze swojej no­ wej stajni. Oddechy wypływały w srebrnych obłoczkach pary, zanim nie porwał ich wiatr. - Prawdę mówiąc, rozpoznałem ciężarówkę. Przyje­ chałeś, żeby sprawdzić, co się dzieje z twoim bydłem i ze studnią? Rio nie wiedział, dlaczego tu jest. Wiedział tylko, że podobnie jak wiatr musi być w ciągłym ruchu. Uścisnął rękę Morana. 211

- Nie, ja jestem tylko... - Głos Ria zamarł. Niespokojny, wściekły, głodny. - W ciągłym biegu. Jak zawsze. Co u ciebie słychać? - Marti się ucieszy, jak zobaczy twoją ciężarówkę na podwórzu. Te­ raz jest w mieście. Jedno z dzieciaków ma infekcję ucha. Poza tym wszy­ scy jesteśmy zdrowi jak konie, tłuści jak świnie, a to wszystko dzięki studni, którą nam wywierciłeś. - Cała przyjemność po mojej stronie - powiedział po prostu Rio. I mówił to szczerze. - Powinieneś zobaczyć swoje bydło - z entuzjazmem powiedział Moran. - Rozmnażają się jak muchy. Myślę, żezechcesz część sprzedać. Dlatego zostawiłem dla ciebie wiadomość u Rimorcka, żebyś tu przyje­ chał. Nie chciałem nic sprzedawać bez twojej zgody. - Nasza umowa była taka, że moje krowy będziesz traktował do­ kładnie tak jak swoje. Nic się nie zmieniło. Moran uśmiechnął się. - Świetnie, ulokuję pieniądze na koncie albo zainwestuję w lepsze geny, w zależności od tego, co wolisz. - Lepsze sztuki bydła. - Niech ci będzie. Wejdź do domu i rozłóż majdan w wolnym poko­ ju. Marti upiekła tyle ciastek, że moglibyśmy się w nich zakopać po bro­ dę. Jakby wiedziała, że przyjedziesz. Po kolacji... - Nie zostanę - przerwał mu cicho Ria. - Ależ, oczywiście, że zostaniesz. Marti obdarłaby mnie ze skóry, gdybym ci pozwolił odejść. - Może następnym razem. Moran już miał nalegać, ale spojrzał na Ria, po raz pierwszy napraw­ dę na niego spojrzał. Rio był przybity, napięty jak strzała, która może się przebić przez najtwardszy mur. - Cóż, jasne - powiedział. - Może zobaczysz Marti w drodze po­ wrotnej . - Może. Pozdrów ją ode mnie. - Jasne. Dokąd się tak śpieszysz? Rio milczał. Nie wiedział. Wiedział tylko, że musi wyjechać. Kiedy wracał do ciężarówki, wiatr zawiał niespokojnie. Przeczesał mu włosy, pociągnął za kurtkę z baraniej skóry i szepnął coś o kobiecie, która kiedyś na niego spojrzała, zobaczyła go i pokochała w nim wszyst­ ko, co zobaczyła. Nawet wiatr.

212

Rozdział 27

U

śmiechnięty od ucha do ucha Mason ostatni raz przekręcił gwint złącza, które miało doprowadzać wodę ze studni Ria do starej sieci poideł przy wyczerpanych studniach. Pierwszego maj a odbyło się otwar­ cie odnowionej Doliny Słońca. - Puść ją, kochanie! Hope przekręciła zawór. Po chwili woda zaszumiała i z grzmotem popłynęła do cysterny zakopanej pod jej stopami. Behemot ostatni raz obrócił do studni Ria po wodę. Starą ciężarówkę zastąpił drogi, lśniący wodociąg, który wił się wzdłuż starej drogi zaczy­ nającej się przy domu, a kończącej w zacienionych głębinach Kanionu Wiatru. Za tydzień wodociągi będą skończone. I będzie sieć grubych srebr­ nych rur wiodących do poideł, z których bydło będzie mogło pić przez długie letnie miesięce. Położono też inne rurociągi, żeby nawodnić pola. Ale jeszcze nie było bydła. Nawet z nową pożyczką Hope nie miała dość pieniędzy, żeby odbudować stado. Będzie musiała zacząć od cieląt i na nich bazować. Jeśli w tym roku zbierze dobre plony, jeśli lucerna i owies będą dorodne, to wystarczy pieniędzy i paszy, by jesienią kupić i utuczyć cielęta na wołowinę. Jesień. Jesienią przyjechał do niej Rio i powiedział, że znajdzie wodę. Właśnie jesienią, kiedy zawiał chłodny wiatr, po raz pierwszy się z nim kochała. To wspomnienie targnęło nią niby wiatr, który tamtej nocy wstrząsał domem. Jej palce zacisnęły się wokół chłodnego stalowego zaworu i trwały, czekając na sztorm tęsknoty, który jąporwie i wypali. Za każdym razem, kiedy się tak czuła, mówiła sobie, że wspomnienia o Riu z każdym dniem będą coraz bardziej przyćmione. Ale nie były. Były coraz żywsze, chociaż życie w j ej łonie rosło i rozkwitało, z każdą godziną silniejsze. Nie mogła się doczekać jesieni, kiedy urodzi się dziecko Ria, Pragnęła je przytulić do piersi i usłyszeć jego płacz. - Najpiękniejsze dźwięki, jakie kiedykolwiek słyszałem - z satys­ fakcją powiedział Mason, słuchając szumu płynącej wody. Hope nie odpowiedziała, więc zerknął na nią. Jej pełne napięcia spoj­ rzenie powiedziało mu, że myślami jest gdzie indziej. Skrzywił się i ugryzł się w język, żeby nie zakląć. Odkąd Rio wyjechał, nie była już tą samą kobietą. Nie tylko dlatego, że już tak beztrosko się nie uśmiechała, ani, 213

że w ogóle się nie śmiała. Po prostu była inna. Była już kobietą bez śladu dziewczynki. Dolina Słońca zawsze była dla niej ważna, ale teraz chodziło o coś więcej. O wszystko. Przez te trzy miesięce odkąd Rio wyjechał, pojawiali się inni męż­ czyźni. Zapraszali Hope do kościoła i na spotkania przy grillu, do kina i na przyjęcia, lej odpowiedź zawsze była taka sama, bez względu na to, jak przystojny lub szanowany był mężczyzna, który ją zapraszał. „Nie". Raz Mason skrzyczał ją, powiedziałjej, że powinna gdzieś wyjść i się zabawić. Zmierzyła go takim spojrzeniem, że aż skurczył się w sobie, ale powiedziała tyle: „Jestem kobietąjednego mężczyzny". Odgłos ciężkiej ciężarówki wjeżdżającej na podwórze wyrwał Hope z marzeń o jesieni. Spojrzała na Masona. Pokręcił głową. - Nie - powiedział. - Niczego nie zamawiałem. Rio! Wrócił! Ta myśl była jak błyskawica - gorąca, oślepiająca. Nie wiedziała, że jej twarz rozjaśnia promienny błysk nadziei, kiedy odwróciła się i pobie­ gła w stronę tego hałasu. Nie wiedziała, że wszelka iskierka światła zni­ kła z jej oczu, kiedy za kierownicą ciężarówki zobaczyła nieznajomego. - Zgubił pan drogę? - spytała obojętnie, kiedy nieznajomy opuścił szybę. Mężczyzna miał przynajmniej pięćdziesiąt lat, był tak ogorzały jak te wzgórza i prawie tak samo jak one rozmowny. - Pani jest Hope? - Tak. - Gdzie to pani rozładować? - Co? - Ziarno. - Podbródkiem wskazał przyczepę. Zerknęła za kabinę i zobaczyła worki z owsem i lucerną. - Nie zamawiałam żadnego ziarna. Skinął głową i niecierpliwie czekał na odpowiedź. Chciał jak naj­ szybciej rozładować transport i wrócić na swoją farmę. - Jeśli nie zamawiałam żadnego ziarna, to znaczy, że ziarno, które jest na przyczepie, nie jest moje - rzeczowo zauważyła Hope. - Rio kazał jego przywieźć. To przywiózł. - Wpatrywał się w nią, czekając aż powie, gdzie zrzucić worki. Gapiła się na niego, oniemiała, i tylko to jedno słowo rozbrzmiewało echem w jej głowie: Rio. Na nieogolonej twarzy nieznajomego pojawiło się zniecierpliwienie. 214

- To gdzie zrzucać? Mason podszedł do Hope i stanął za jej plecami. - Mówi pan, że Rio pana przysłał z tym ziarnem? - Źle trafił? To nie gospodarstwo Hope Gardener? - To jej ranczo - odparł Mason. - To gdzie chcecie to mieć? - Pokażę panu - powiedział Mason. - Najwyższy czas - mruknął nieznajomy. Wyczerpany jałową rozmową, wyłączył silnik i powoli podążył za Masonem. Oszołomiona Hope patrzyła, jak mężczyzna cofa samochód do jed­ nej ze stodół i zaczyna wyładowywać worek za workiem. Nie odpowie­ dział na żadne pytanie, o nic nie pytał i odmówił przyjęcia czegokolwiek prócz filiżanki kawy. Kiedy wyjechał, Hope i Mason stali ramię w ramię w stodole i wpa­ trywali się w nieoczekiwaną dostawę. Mason po cichu wyciągnął znisz­ czony scyzoryk, rozłożył go i rozciął wiązanie worka. Gładka, pełna, pulchna atłasowa zawartość przesypała się kaskadą przez jego dłonie i z szelestem wróciła do worka. - Pierwsza klasa - powiedział cicho. — Naprawdę przednie ziarno. Hope nic nie powiedziała. Po prostu włożyła dłonie po nadgarstki do worka i nabrała garść ziarna. Przesypując je, widziała zielone pola lucer­ ny i mieniący się złotem owies. Równiutko poustawiane worki ziarna, brzemienne w przyszłe żniwa, były warte tysiące dolarów. Dzięki ziarnu od Ria mogła rozpocząć przebudowę Doliny Słońca. W nocy śniło jej się dziecko Ria, jej dziecko, ich dziecko, biegające po polach gęsto porośniętych zbożem i słodkich od kwiatów lucerny. Sen powoli się zmieniał, a w tle słychać było przytłumione grzmoty. Pośpiesz­ nie wstała, tylko po to, żeby się przekonać, że to nie deszcz ją zbudził, tylko ciężarówki. Podbiegła do okna i stanęła jak wryta. Na podwórze wjeżdżał konwój ciężarówek z bydłem. Ponad warkotem diesli rozbrzmie­ wał koncert ryków jednorocznych wołów, Rio? I znów ta myśl rozbłysła w jej sercu jak błyskawica. Szybko chwyciła za ubranie i wskoczyła w buty, jednocześnie wkła­ dając ręce w rękawy kurtki. Kiedy wybiegła na podwórze słońce było zaledwie rozżarzonym paznokciem wbitym w Orli Szczyt. Z wysokiej kabiny pierwszej ciężarówki z bydłem wysiadł prosto­ dusznie wyglądający mężczyzna o szerokich barach. Krok miał sztywny, jak ktoś, kto od dłuższego czasu był w drodze. 215

- Hope to pani? - spytał. Zadarła głowę, patrząc w jego czerwoną, wysmaganą wiatrem twarz. - Tak. - Martin-powiedział, wyciągając rękę. Hope uścisnęła ją, z poczuciem, że wciąż śni. Odgłosy i zapachy bydła wirowały wokół niej w porannym wietrze. Od dawna tęskniła za ziemistym zapachem i płaczliwym rykiem bydła. Popatrzyła na nie tę­ sknie. - Tak, pani jest Hope, dobrze trafiłem - powiedział Martin, uśmie­ chając się. - On mi mówił: „Szukaj kobiety z marzeniami w oczach". Hope wytrzeszczyła oczy. - Rio pana przysłał? - Jasne. Gdzie dać te cielaki? - Ale nie zamawiałam... - Głos jej się łamał. Mimo ściśniętego gar­ dła spróbowała jeszcze raz: - Panie Martin... - Po prostu Martin, proszę pani. - Martin -jęknęła desperacko. Nie znała delikatniejszego sposobu na to, by powiedzieć nieznajomemu, że przejechał taki szmat drogi na próżno. Nie zamawiała krów, ponieważ nie miała dość pieniędzy, żeby za nie zapłacić. Jeszcze nie. Nie przed żniwami i sprzedażą plonów. Przepraszam, nie stać mnie na zakup pańskiego bydła. Martin pokręcił głową. - Nie było żadnej mowy o pieniądzach, proszę pani. Czy Rio nie uprzedził pani, że przyjedziemy? Milcząco pokręciła głową. - No tak. Cały Rio. Był rozdrażniony jak cholera, kiedy z nim roz­ mawiałem. Nigdy nie widziałem aż tak niespokojnego człowieka. Przy­ jechał cztery miesiące wcześniej i nawet nie został na filiżankę kawy. Tylko podał mi pani imię i kazał przewieźć wszystko, co jemu byłem winien aż tutaj. - Aż tutaj? - Hope pokręciła głową, usiłując złapać oddech. Czuła się tak, jak gdyby tonęła w budzącym się brzasku i ryku bydła. - Skąd jesteście? - Z Montany, hen spod granicy kanadyjskiej. Proszę się nie pognie­ wać, ale trzeba było nie lada zachodu, żeby w burzy połapać te jedno­ roczne woły i przewieźć je w najgorszą wiosnę, jaką widziałem od dzie­ sięcioleci. - Nagle uśmiechnął się, a w ciemnych oczach błysnęły iskier­ ki. - Nie mówię, żeby miał coś przeciwko temu. Ani trochę. Żeby Rio kazał przewieźć jego krowy na Hawaje, to bym je załadował i w mig powiózł na zachód. 216

Martin spojrzał ku pastwiskom po drugiej stronie domu. - To ogrodzenie na większym pastwisku wytrzyma napór rocznia­ ków? Hope zamknęła oczy i nareszcie złapała oddech. Błotnisty zapach by­ dła był dla niej piękniejszy niż woń róż. - Tak - powiedziała, otwierając oczy. - Proszę iść za mną. Odwróciła się i poszła w stronę wielkiej bramy wiodącej na pastwi­ sko. Nie wiedziała, skąd weźmie paszę dla tego bydła - musiały ich być setki, a nawet teraz na podwórze wjeżdżała kolejna ciężarówka. Zima była łagodna, ale deszczu spadło niewiele. Nie było wystarczająco dużo naturalnej paszy. I uświadomiła sobie, że mogłaby kupić siano za pieniądze, które odłożyła na ziarno. Poczuła taką ulgę, że aż jej się zakręciło w głowie. Odpadł jeden problem. Nie musiała już czekać ani chwili dłużej; mogła patrzeć na bydło, które znów wchodziło na puste pastwiska Doliny Słoń­ ca. Roczne herefordy tłocząc się, schodziły po rampach ciężarówek i buj­ ną rdzawą falą rozchodziły się po pastwisku. Wiatr wzdychał i wirował po podwórzu, unosząc połyskujący złotem welon, który rozpromieniał świt. Ryczenie bydła wznosiło się coraz wyżej, jakby chciało dosięgnąć wodospadu wschodzącego słońca, który spadał z postrzępionych wzgórz Perdidasu. Ledwie wierząc własnym oczom, Hope oparła się o płot pastwiska i patrzyła, jak bydło powraca na jej ranczo. Martin przez dłuższą chwilę przyglądał się Hope, a potem podszedł do niej i stanął obok. Obróciła się w jego stronę z promiennym uśmie­ chem, a on pomyślał, że szkoda, że ta dziewczyna nie jest kobietą Ria. Ale nie wątpił w to, że nią była. Zobaczył to w oczach Ria, kiedy wypo­ wiadał jej imię - i w jej oczach, kiedy wypowiadała jego imię. - Są piękne - powiedziała głosem ochrypłym ze wzruszenia. Martin roześmiał się, patrząc na wyliniałego po zimie roczniaka o dzi­ kich oczach, który biegał po pastwisku. - No dobra, prawdziwa z pani ranczerka. Nikt inny nie uznałby tych kostropatych cielaków za piękne. Zawahała się, kątem oka obserwując Martina. Chciała wiedzieć, jak wyglądał Rio, był szczęśliwy czy smutny, tryskający energią, czy spięty jak brzęcząca linia wysokiego napięcia. Jak ona. Niespokojny. Drażliwy jak cholera. Jak Rio. 217

- Nie wiedziałam, że w północnej Montanie brakuje wody - powie­ działa, delikatnie łowiąc informacje. Martin rzucił jej rozbawione spojrzenie. - Nie w tej części, z której ja pochodzę. W inny sposób poznałem Ria. Odwróciła się i spojrzała na niego, po cichu ponaglając go do mó­ wienia, spijając każde słowo z jego ust tak, jak spragniona ziemia chło­ nie wodę. - Dwanaście lat temu znalazłem trzech mężczyzn wiozących około czterdziestu sztuk mojego bydła do Kanady - rzekł Martin. - Powinie­ nem był poszukać pomocy, ale byłem tak cholernie rozwścieczony, że sam się nimi zająłem. Widzi pani, tamte krowy były dla mnie wtedy wszyst­ kim, co miałem. Hope jęknęła współczująco. Martin pokręcił głową, wspominając młodszego i o wiele bardziej ryzykanckiego mężczyznę, którym był kiedyś. Wyciągnął fajkę, nabił ją i zapalił specjalną zapalniczką. Cierpka woń tytoniu wymieszała się z za­ pachem bydła, kurzu i suchego wiatru. - Cóż, w rezultacie - powiedział Martin - ci złodzieje cholernie mnie zbili i zostawili, żebym umarł. I tak by się też stało, gdyby nie pojawił się Rio. Opatrzył mnie, zawiózł do lekarza i zniknął, zanim zdążyłem mu podziękować. Nie była zaskoczona. - Uparł się, żeby nie czekać na podziękowania. - Nie o to chodzi, proszę pani. Miał ważniejsze sprawy na głowie i naprawdę sprawnie się z nimi uporał. Kiedy tydzień później wróciłem do domu, wszystkie moje krowy, co do jednej, były z powrotem, jak gdy­ by nigdy nic się nie stało. Jej oddech stał się szybszy. - Co się stało z tymi koniokradami? - Nie pytałem. Rio nie powiedział. - Martin mocno się zaciągnął, delektując się dymem. - Został i prowadził za mnie gospodarstwo, do­ póki nie stanąłem na nogi. Powiedziałem mu, że połowa z tego, co mam, należy do niego. Odmówił, twierdząc, że nawet Pan Bóg bierze tylko dziesięcinę, a Bóg się o niebo bardziej przydaje niż półkrwi In­ dianin. - Rio nigdy mnie nie poprosił o najmniej szą rzecz, aż do tej chwili powiedział Martin. Uśmiechając się, dodał: - Przez te wszystkie lata po­ rządnie się odkułem, za siebie i za niego. 218

Kilka godzin później Martin i jego ludzie wyjechali. Hope i Mason resztę dnia spędzili na włączaniu wodociągów i rozdawaniu zwierzętom siana, które pozostało z czasów sprzed sprzedaży jej bydła. Zmęczeni, ale uśmiechnięci zasiedli w końcu do obiadu. Ledwie zdą­ żyli chwycić za widelce, na drodze zadudniły dwie ogromne ciężarówki z sianem. Oboje spojrzeli po sobie i bez słowa wstali. Gdy tylko wyszli na po­ dwórze, rozległo się znajome powitanie. - Gdzie to rozładować? Usta Hope otworzyły się, potem zamknęły. Mason podszedł do pierwszej ciężarówki. Kierowca był chudym jak szczapa mężczyzną z siwymi wąsami, nie grubszymi niż sznurkowe wią­ zanie kołnierzyka przy jego jasnej koszuli. - Jest pan pewny, że pan dobrze trafił? - spytał Mason. - Na bramie jest napisane, że to Dolina Słońca. Właśnie tu mnie wysłał. - Kto? - Hope bliżej podeszła do niego. - Mówisz o Riu? - Tak, proszę pani. Jestem Tim Webster. A drugą ciężarówką kieruje moja żona Betty. Przywieźliśmy naszych chłopaków do ciężkiej roboty, bo Rio powiedział, że brakuje pani raje do pracy. - Skąd jesteście? - Z południowej części Nowego Meksyku. Hope zrobiła wdech. Północna Montana. Nowy Meksyk. Rio był wszę­ dzie, tylko nie w Nevadzie. - Pokaż im, gdzie mają to wyładować, Mason. Rodzina Websterów została tak długo, że starczyło czasu na rozłado­ wanie siana, zjedzenie i wypicie po kubku kawy. Kiedy Hope zapropo­ nowała nocleg, Webster odmówił. - Dziękujemy, ale trzeba nam wracać na ranczo - powiedział Tim. Tylko pamiętajcie, co wam powiedziałem. To jest zaledwie kropla w mo­ rzu tego, ile jesteśmy dłużni Riowi. Jeśli kiedykolwiek zabraknie wam paszy, to wołajcie nas. Zaczniemy ładować ciężarówki, zanim odłożycie słuchawkę. Ich płynąca z serca hojność poruszyła Hope. - Dziękuję - powiedziała głosem ochrypłym ze wzruszenia. - Ale teraz, kiedy ranczo ma porządną studnię do nawadniania, nie będziemy jej potrzebować. - Bez Ria Betty i ja nie mielibyśmy nawet tyle wody, co kot napła­ kał. Nie zapominamy, ile mu zawdzięczamy. Nigdy nie zapomnimy. 219

Następnego popołudnia przyjechały jeszcze dwie ciężarówki z by­ dłem. Hope patrzyła, jak za pojazdami wznoszą się tumany kurzu i po­ myślała, że nic już jej nie może zdziwić. Pomyliła się. Kiedy pierwsza ciężarówka skręciła, Hope dojrzała napis na jej dłu­ giej przyczepie: CZARNE ANGUSY McNALLY'EGO. Po jej plecach przebiegły zimne i gorące dreszcze. Już wcześniej ku­ piła od McNally'ego Kochaneczkę i potem mu ją sprzedała. Oszołomio­ na patrzyła, jak ciężarówka podjeżdża. Wysiadł z niej wielki mężczyzna w wytartych dżinsach i drogiej skórzanej kurtce. Podszedł do niej z uśmie­ chem tak szerokim, jak jego okrągła twarz. - McNally? - Głos Hope był roztrzęsiony. - Co tu robisz? Tylko się uśmiechał i rozglądał po ranczu, gdzie późnopopołudniowe słońce jak miód lało się na ziemię. - Ostatnim razem tak naprawdę tego nie zauważyłem, ale masz tu naprawdę kawałek ładnego miejsca. Odrobinkę suchego, ale Rio powie­ dział, że już to naprawił. Wpatrywała się w McNally'ego, oszołomiona. Podszedł Mason i stanął obok niej, wpatrzony w czarne ciężarówki. McNally przeciągnął się z przytłumionym jękiem, jak człowiek, któ­ ry zbyt wiele godzin spędził za kierownicą. Potem spojrzał na Hope i uśmiechnął się od ucha do ucha. - No cóż, kochana. Gdzie chcesz mieć te swoje angusy? Nie wydobyłaby z siebie głosu, nawet gdyby od tego zależało jej ży­ cie. Obok śmiał się i cicho klął Mason. Gestem ręki wskazywał drogę drugiemu kierowcy, pokazując mu bramę pustego pastwiska, gdzie pasły się angusy, zanim McNally je odkupił. Kiedy już wielki pojazd skręcił w bramę i opuścił rampę, Hope odzy­ skała głos. - Moje angusy? Jeśli już do kogoś należą, to do Ria. - To pewne, że nie od niego to usłyszałem. - McNally mocniej na­ ciągnął jasne rondo filcowego kapelusza, chroniąc nakrycie głowy przed zabawami wiatru. Potem dotknął boku metalowej ciężarówki. - Te kro­ wy są twoje, Hope. Co do ostatniego włoska na ich lśniących grzbietach. - Nie mogę ich przyjąć. Nie kiwnęłam palcem, by na nie zarobić. McNally spojrzał na Hope bladoniebieskimi oczami. Już wiedział, że za starannie opanowanym głosem kryje się nieszczęśliwa kobieta. - Rio mi powiedział co innego. Powiedział, że sprzedałaś bydło, ko­ nie, swoją przyszłość, wszystko, ponieważ uwierzyłaś w niego. Pozbyłaś 220

się swojego stada, żeby przetrwać kryzys, i byłaś z nim do końca. I bar­ dzo dobrze wiedziałaś, na co się narażasz. Tylko pokręciła głową. McNally dziwnie się uśmiechnął. - To bardzo mocno dotknęło Ria, tak jak jeszcze nigdy nic. Tak jak­ by ostrze go przeszyło na wylot i sprawiło, że krwawił. Te krowy są two­ je. - Nie mogę ich przyjąć. - Proszę pani, niech pani uważa, bo zaraz panią stratują! - zawołał kierowca, który uwolnił bydło. Mason i McNally delikatnie odciągnęli Hope z drogi, żeby jej nie za­ deptały zwierzęta wybiegające z ciężarówki. Już nie protestowała. Po­ znała pierwszą śliską czarną krowę schodzącą po rampie. - Kochaneczka. Krowa uniosła łeb na brzmienie znajomego głosu. Spokojnym kro­ kiem zeszła z rampy i trąciła Hope szerokim, wilgotnym pyskiem, szu­ kając ziarna. Jej cielęta poszły w ślady matki - te dorosłe i te mniejsze. Stado czarnego bydła schodziło po rampie i wędrował na.znajome pa­ stwisko, aby poskubać nową zieleń, którą zimowe deszcze obdarowały tę ziemię. Za nimi podążał wiatr, rozwiewając grubą, lśniącą sierść. - Nie mogę ich przyjąć - znów zaczęła Hope. Mocno ścisnęła ręce, żeby nie ulec pokusie pogłaskania potężnego cielska Kochaneczki. - Te krowy nigdy nie należały do Ria. Tyje kupiłeś ode mnie. Są twoje. McNally pociągnął za rondo kapelusza. - Bez Ria nie miałbym nawet nocnika ani okna, przez które mógł­ bym wylać jego zawartość. Hope zamknęła oczy, żeby oddalić od siebie pokusę przyjęcia angusów, które były w zasięgu jej ręki. Do domu wróciła przyszłość Doliny Słońca. - Rio miał dopiero piętnaście lat, kiedy znalazł dla mnie wodę - ciąg­ nął McNally. - Dałem mu trzy jałówki angusów i możliwość korzystania ze swojego najlepszego buhaja. Nie wrócił po nie ani po ich cielęta. Do­ piero w tym roku. Hope krzyknęła na znak protestu. McNally mówił dalej. - Kiedy nadszedł czas ustalenia, co należy do Ria, zgodziliśmy się co do tego, żęte angusy mają na czołach wypisane jego imię. A jeśli ich nie przyjmiesz, to będziesz musiała rozmawiać z nim. 221

Hope bezwiednie pocierała ciepłą sierść Kochaneczki. Otworzyła oczy i zobaczyła, jak jej palce wplątują się w grubą, sprężystą sierść, jaką było pokryte rozłożyste cielsko krowy. - Te krowy należą do Ria - powiedziała ochryple. - Tak długo, jak długo będzie płynąć woda. - Wśród nich jest też nowy byk - powiedział McNally, wracając do swojej ciężarówki. - Proponują trzymać go w oborze, ale decyzja należy do ciebie. Hope i Mason poszli za McNallym do samochodu. Otworzył drzwi i opuścił solidną rampę. Ciężki czarny byk wyszedł z ciężarówki z ociężałą gracją. Falujące mięśnie świadczyły o tym, że zwierzę jest doskonałej krwi. Byk bez trudu mógłby stratować ludzi stojących w pobliżu, ale tkwił na dnie rampy, czekając na sygnał od McNally'ego. Kiedy McNally cicho się odezwał, byk wpatrywał się w niego spokojnymi, bardzo ciemnymi oczami. - Nie. - Głos Hope był zdławiony. - Ten byk wart jest więcej niż całe moje stado angusów. Nie mogę go przyjąć. - Chcesz, żebym mu powiedział, że nie znalazłaś w swojej oborze miejsca dla tego byka? - z ironią spytał McNally. - Tak. Nie. - Głos Hope wybuchł rozpaczą, która ścinała się w niej jak lód, przejmując chłodem. - A niech cię licho, Rio! - krzyknęła ochry­ ple. - Nie chciałam, żebyś przeze mnie miał poczucie winy! Odwróciła się i pobiegła do domu. Mason i McNally wymienili spojrzenia. Potem poprowadzili byka Ria do jego nowego domu w Dolinie Słońca.

Rozdział 28

N

azajutrz przed świtem Hope leżała w łóżku, a w głowie miała mę­ tlik. Przez otwarte okno wiatr przywiał zapachy i dźwięki nowo przy­ byłych angusów snujących się poprzez świt, sapiących na widok siana, które im przyniesiono. Zapachy i odgłosy jej marzeń. Bydło od Ria. Siano od Ria. Ziarno od Ria. Studnia od Ria. 222

Ale marzenie było jej. Marzyła za siebie i za mężczyznę, który nie miał marzeń. Jak tylko słońce wzniosło się ponad Orli Szczyt i ogarnęło blaskiem jej sypialnię, na podwórze zajechało kilka pikapów. Trzask drzwi i męski głos natychmiast poderwały Hope. Usiadła. Serce jej waliło od nagłej rozszalałej nadziei. Rio? Ubrała się, wskoczyła w buty i zbiegła po schodach. Podwórze przed stajnią tętniło warkotem pikapów ciągnących przyczepy z końmi. Trzy, cztery, pięć połciężarówek, a każda ciągnęła przyczepę z czterema, sze­ ścioma zwierzętami. Kierowcy wysiedli, rozprostowali kości i nawoływali się wzajemnie szorstkimi głosami mężczyzn, którzy przez całą noc nie spali, pili kawę i palili papierosy. - Dzień dobry. Pani Hope? - spytał stojący najbliżej, kiedy ją zobaczył. Mężczyzna był wysoki i chudy, a przez jego słowa płynął jak ciepła rzeka akcent z Tennessee. - Tak. - Miło poznać - powiedział, dotykając ronda kapelusza. Obrócił gło­ wę, przenikliwie zagwizdał przez zęby i zawołał: - Chodź, Jake! To jest kobieta Ria! Jake przytruchtał, uścisnął rękę Hope i spytał: - Gdzie mamy zostawić manele? - Co takiego? - Nasze rzeczy, proszę pani. Rio powiedział, że pani potrzebuje pomocy. - Nie stać mnie, żeby wam zapłacić - powiedziała bez ogródek. Uśmiech Jake'a był tak łagodny, jak jego zęby krzywe. - Żadne tam „nie stać", proszę pani. Też nie mogliśmy zapłacić Riowi. Ani go powstrzymać. Nic nas nie powstrzyma. - Proszę pani - przerwał cicho Jake - myślę, że nie pokrzyżuje pani planów Ria. On się uparł, żebyśmy tu byli. W końcu Mason poprowadził wszystkich do drugiej chaty, gdzie zło­ żyli swoje rzeczy i zaczęli sprzątać. Poza Jake'em i wysokim mężczyzną z Tennessee, reszta ekipy to byli jeszcze chłopcy. Ale przez całe życie mieli do czynienia z bydłem i końmi, i to było widać. Konie zaczęły wybiegać z ciężarówek. Były to silne konie robo­ cze, zaprawione do pracy. 223

Nie takie, którym trzeba było mówić, która strona krowy gryzie, a która kopie. Hope patrzyła i postanowiła, że zastanowi się nad tym później, kiedy na dobre się obudzi. A teraz wystarczyło, że słyszała na podwórzu znajo­ mą, rytmiczną muzykę podkutych kopyt. - Proszę pani? - spytał Jake. - Tak? - Ten jest dla pani. - Wyprowadził Szarówkę z przyczepy. - Rio mó­ wił, jak bardzo lubi pani jeździć nocą i bał się, żeby pani nie dosiadała bojaźliwego konia. Hope nie wiedziała, co powiedzieć. Nie wsiadła na konia, odkąd sprze­ dała swoje klacze. Obawiała się, że Jeździec Burzy jedną ze swoich rund pobrykiwania narazi na szwank jej ciążę. - Rio - szepnęła do wiatru. - Jak mogę cię zapomnieć, skoro wciąż mi przysyłasz to, co jest twoje? Chłodny wiatr owiał jej twarz, szyję i oczy, do których cisnęły się łzy. Ale nie płakała. Nie zapłakała po wyjeździe Ria. Tym bardziej nie zacznie płakać teraz. Rio stał sam na wysokim wzgórzu, patrząc na ziemię, która kiedyś zieleniała lasami. Drzewa dawno temu zmieniły się w kamienie. Ziemia obfitowała w wodę, która wsiąkła głęboko, wodę, która teraz jest o wiele starsza niż rodzaj ludzki. Wiatr zawył wokół niego, szarpał go. Cóż, bracie - pomyślał znużony - nosiłeś mnie po całym Zachodzie. I co teraz? Jaką jeszcze nieodkrytą krainę trzymasz w zanadrzu? Jakich tajemnic przede mną nie odkryłeś? Prądy powietrza szturchały go tak mocno, jak czyjeś dłonie. Zmusiły go do odwrócenia się, zamknięcia oczu i przytrzymania kapelusza. Na­ gle wiatr przycichł do szeptu, a szeptał czyjeś imię. Rio wrócił do ciężarówki i ruszył w drogę. Uciekał. Ale dokądkolwiek jechał, wiatr zawsze go wyprzedzał i czekał na niego. Szeptał. W ciągu następnych dni i tygodni do Doliny Słońca przyjeżdżały trans­ porty bydła zarodowego i mięsnego ze wszystkich stanów na zachód od 224

Gór Skalistych. Hope już dała za wygraną i przestała spierać się z kie­ rowcami ciężarówek. Pomimo różnic wieku i statusu materialnego męż­ czyźni mieli jedną wspólną cechę: nie zamierzali zawieść mężczyzny imie­ niem Rio. Rozpoczął się piąty miesiąc bez Ria, Hope myślała, że już się z tym wszystkim pogodziła: z utratą Ria i darem w postaci jego dziecka. My­ ślała, że jest wystarczająco silna, żeby go dostrzec w każdym wschodzie słońca, usłyszeć jego imię w każdym powiewie wiatru, wspominać go z każdym oddechem. Mogła to wszystko przyjąć i nie dobijać się bezkre­ sną tęsknotą. I nagle nadeszło popołudnie, kiedy jeszcze jedna ciężarówka do prze­ wozu zwierząt zajechała na podwórze i jeszcze jeden człowiek spytał ją: - Gdzie je dać? W nienaturalnej ciszy Hope patrzyła, jak mężczyzna prowadzi konie po rampie, a potem do zagrody. Były to wytworne, długonogie klacze z przejrzystymi oczami, silnymi zadami i życiem pulsującym w ciele jak uwięziona błyskawica. Klacze poruszały się po podwórzu jakby w mu­ rzyńskim tańcu, z głowami uniesionymi do góry, rozdętymi nozdrzami, i wdychały zapachy nadlatujące od strony gór. Wiatr rozwiewał ich jed­ wabiste grzywy i ogony, szeptał do nastawionych uszu tajemnice tej zie­ mi, a potem mknął dalej. Hope stała nieruchomo, zauroczona pięknem klaczy. Zawirowało w niej marzenie, wizja przyszłości, kiedy źrebięta Jeźdźca Burzy będą rosły gładkie i silne, będą biegać po wiecznie zielonych łąkach u niewy­ czerpanego źródła wody. Stado Ria, jej ziemia i ich dzieci. I woda, którą znalazł w głębi skały, odwieczna, niosąca obietnicę niekończącego się życia. Dolina Słońca znów ożyła. Łzy płynęły cicho i bezradnie po policzkach Hope. Nie płakała, kiedy Rio wyjechał ani przez długie miesiące, które minęły od tamtej chwili. Ale teraz nie mogła powstrzymać łez. Na jej oczach spełniało się ma­ rzenie jej rodziny, jej ojca, jej własne, ale przeżywać to spełnienie w po­ jedynkę. .. Bez namysłu odwróciła się i poszła do stajni. Jake i Mason widzieli, że przyszła, potem zobaczyli jej łzy i jej nie­ pewne palce, kiedy sięgała po znajomą uzdę. Jake delikatnie wyjął uzdę z jej rąk. - Wybierasz się na przejażdżkę? - spytał Mason. Nie mogła wydobyć z siebie głosu, więc tylko skinęła głową. 15 -Piękna marzyciclka

225

- To weź Szarówkę. - Pogoda była raczej ładna, ale Jake zdjął wiel­ ką dżinsową kurtkę i otulił nią Hope. - W niektórych z tych kanionów bywa naprawdę zimno - powiedział. Milczała. Mason podał jej wodze, obaj mężczyźni patrzyli, jak wyjeżdża z po­ dwórza. - Nic jej się nie stanie? - cicho spytał Jake. - Lepiej niech wróci cała i zdrowa - mruknął Mason - bo inaczej obedrę tego sukinsyna ze skóry i tą skórą wyczyszczę sobie buty. Jake uśmiechnął się ponuro. - Jeśli będziesz potrzebował pomocy, to daj znać. Ja i chłopaki... cóż - wzruszył ramionami - wiele zawdzięczamy Riowi, ale ta cholernie fajna kobieta usycha z żalu po nim. Mason i Jake wrócili do swoich prac w stajni. Musieli wyczyścić prze­ grody, nasypać ziarna, przynieść siana i słomy, wyczesać konie, spraw­ dzić podkowy - wszystkie te drobne, niekończące się prace, które wiąza­ ły się z posiadaniem koni. Potem trzeba było skontrolować płoty, spraw­ dzić rurociągi, zreperować urządzenia. Lista była i długa, i niezbędna. Kiedy uporali się z pracą w stajni, na frontowe podwórze zajechał pikap. Wysiadł z niego wysoki, barczysty mężczyzna i powoli rozejrzał się dookoła. Mason i Jake solidarnie ruszyli ku niemu. - Sie ma, Rio - powiedział Mason. - Przyjechałeś sprawdzić swoje stada? Rio niechętnie odwrócił wzrok od domu. Wciąż nie wiedział, dlacze­ go tu jest. Wiedział tylko, że wiatr odciął mu drogę w inną stronę. - Cześć Mason, Jake - Rio uścisnął dłonie obu mężczyznom. - Jak się miewa... - Zaniemówił. Nie mógł oderwać wzroku od domu. - Zwierzęta miewają się dobrze - powiedział Mason, ale Rio nie patrzył na niego, tylko na dom. Oczy miał skryte pod rondem kapelusza. Mason niepewnie się uśmiechnął. - Chodź, rozejrzyj się, co się zmieniło. - Jeszcze nie. - Coś innego zaprząta ci głowę? - dopytywał się Mason. - Gdzie jest Hope? - spytał Rio. - Na przejażdżce - powiedział Jake neutralnym tonem, z płonącymi oczami. - Gdzie. - Rio żądał odpowiedzi, nie pytał. Jake od niechcenia skinął ręką. - Gdzieś tam. Była rozdrażniona. Spędza wiele czasu w górach. 226

- Powinna się cieszyć - szorstko powiedział Rio. - Jej marzenie się spełniło. Jake wzruszył ramionami. - Ale się nie cieszy. - Płacze po tobie - powiedział Mason. - Już nigdy jej tak nie skrzywdź. Rio syknął coś przez zaciśnięte zęby. Wiedział, że powinien już iść. Wpatrywał się w dom ciemnymi, przymrużonymi oczami. - Gdzie ona jest, Mason? I nie wciskaj mi kitu, że „gdzieś tam". Jest za mądra na to, żeby wyjeżdżać w pojedynkę, nie mówiąc nikomu, do­ kąd jedzie. Za mądry jesteś, żeby ją tak puścić. - Kto powiedział, że pojechała sama? - odparł Mason. - Odkąd wy­ jechałeś, kręciło się tu wielu pierwszorzędnych samców. Przez chwilę w oczach Ria iskrzyło się coś przerażającego. Potem przypomniał sobie prawdę o Hope, którą odkrył. Była kobietą jednego mężczyzny. A był nim on. To się nie zmieni w ciągu pięciu miesięcy, pięciu lat, czy pięciu tysię­ cy lat. I on też się nie zmieni. Brat Wiatru. Nic się nie zmieniło prócz bólu. Z każdym dniem było coraz gorzej, z każdą godziną, z każdym odde­ chem. - Gdzie ona jest? - spytał ponuro. - Jeśli znów ją zranisz... - zaczął Mason. Nagle Rio odwrócił wzrok od domu i Mason zobaczył jego oczy. Bez względu na to, jak Hope cierpiała, nie była w tym cierpieniu osamotnio­ na. - Cóż, do licha - mruknął Mason. - Tak - powiedział Rio, znów się odwracając. - Do licha. - Gdybyś ty cierpiał, to dokąd byś pojechał? - spytał Mason. - W jedyne miejsce, gdzie jeszcze nie byłem. Do Kanionu Wiatru. - Ładna okolica - powiedział Jake ironicznie. - Jedno z ulubionych miejsc Hope - dodał Mason. - Tam jest? Mężczyźni po prostu wpatrywali się w Ria oczami, w których widać było zarówno współczucie, jak i gniew. Nagle Rio odwrócił się i poszedł do swojego pikapa. Szarówce nie trzeba było podpowiadać, dokąd iść. Hope często ją tam prowadziła. Klacz ochoczo jechała polną drogą z nadzieją na słodką, 227

gęstą trawę Kanionu Wiatru, która rosła na skrawku ziemi wokół nowej sadzawki. Hope, wciąż wracała myślą do chwili, kiedy uświadomiła sobie, że nie jest aż tak silna, jak jej się wcześniej zdawało. Obawiała się, że brak­ nie jej sił, żeby żyć samotnie w Dolinie Słońca wśród spełnionych ma­ rzeń i nie zniszczyć siebie. Ale nie mogła do tego dopuścić. Była to winna Riowi, samej sobie, a przede wszystkim dziecku, które nosiła w łonie. Jechała więc na oślep, a łzy spływały po jej policzkach szybciej, niż dawała radę je ścierać. Jedzie do cudownej studni Ria. I tym razem znaj­ dzie siłę, tak jak się to wcześniej udawało. Nie miała wyboru. Klacz przystanęła tuż za obrzeżem studni, gdzie rosły zaskakująco szmaragdowe trawy. Szarówka ciągnęła za wodze, domagając się swo­ body w skubaniu. Hope zsiadła z konia i pozostawiła go na skrawku zieleni, a dla sie­ bie znalazła inną kępkę trawy. Siedziała nieruchomo, wspominając, jak to było tryskać życiem w objęciach spełnionego marzenia i ramion Ria. Wraz ze wspomnieniami przyszły łzy i spływały strugami po jej policz­ kach. Późnopopołudniowe słońce dojrzało jak pomarańcza i rozlewało się płynnym złotem. Zerwał się wiatr i gwiżdżąc przeczesywał ziemię. Nie widziała słońca, ani nie słyszała wiatru. Była zatopiona we wspomnie­ niach i przerwanym śnie. Rozpaczliwie szukała w sobie siły, żeby dalej żyć. - Hope? Jego głos dobył się z przerwanego snu, był głęboki i ciepły, a jego realność otulała ją pieszczotą. Delikatna dłoń pogładziła jej włosy, przy­ wołując ją z marzeń. Zamrugała. I przez łzy dojrzała Ria. Jej oczy rozbłysły na chwilę powracającym życiem, snem, który znów się urzeczywistnił. Ale nawet wtedy, kiedy znów zapłonęły w niej uczu­ cia, była świadoma, że to tylko połowa snu. Powiał wiatr, oddając jej Ria. I znów zawieje i go zabierze. Życie, które rozbłysło w niej, przygasło, znowu zabierając z jej oczu marzenia. Rio znów zawołał japo imieniu i przyklęknął obok niej. Wzięła go za rękę i przyłożyła jego dłoń do swego policzka, zastana­ wiając się, dlaczego półsen wymaga większej siły przetrwania niż sen ostatecznie przerwany. 228

Przywarła do j ego ciała, jakby była bardziej krucha niż marzenia, które uleciały z jej oczu. - Przepraszam. Nigdy nie chciałem cię zranić - wyszeptał. - Hope, proszę, uwierz mi. Powoli kołysał ją, głaszcząc chłodny jedwab jej włosów, powtarzając te same słowa w nadziei, że jeżeli je powtórzy wiele razy, to w końcu osuszą jej oczy i napełnią je żarzącymi się marzeniami, które dawniej tam były. Objęła go i kołysała się w półśnie, za bardzo wypalona, żeby zna­ leźć siły na coś więcej niż tylko sycenie zmysłów jego namiętnością. Położył ją na trawie i tuląc cicho coś do niej mówił, usiłując wytłuma­ czyć wiatr. Słowa wypowiadane głosem pełnym wzruszenia lały się po niej jak łzy. - Żyłem jak wiatr, owiewałem ziemię, szukałem... czegoś - mówił. - Podobnie jak wiatr, nigdy tego nie znalazłem. Wtedy przyjechałem do Doliny Słońca i zobaczyłem, jak walczysz o swoje marzenia. Chciałem ci pomóc tak samo, jak pomogłem innym marzycielom.. Cicho leżała obok niego, a łzy wciąż spływały jej po policzkach. - I też zacząłem marzyć - mówił. Musnął ustami j ej włosy. - Marzy­ łem o kobiecie, która kochała ziemię bardziej niż wszystko na świecie, a jednak postawiła wszystko, co kochała, na jedną kartę - na pewność, że włóczędze uda się odnaleźć wodę tam, gdzie jeszcze nikt jej nie znalazł. Marzyłem o kobiecie na tyle silnej, żeby stanąć do walki z suszą i wy­ starczająco słabej, żeby rozpalić moje ciało. Marzyłem o kobiecie, która oddała mi siebie i o nic nie poprosiła w zamian. Marzyłem o kobiecie, która patrząc na półkrwi odmieńca zobaczyła człowieka i pokochała to, co zobaczyła. Rio mocno tulił ją w ramionach, czuł, jak targają nią emocje. Nie wiedział, czy to radość, wściekłość, miłość czy nienawiść sprawia, że drży. Wiedział tylko tyle, że zabrał z jej oczu marzenia, a zostawił w nich pustkę wiatru. - Moje marzenie i twoja miłość mnie przeraziły - powiedział, na­ reszcie rozumiejąc. - To było jak piękna klatka zamykająca się wokół mnie. Więc uciekłem i usiłowałem odnaleźć wolność we wszystkich miej­ scach, w jakich dotychczas ją odnajdywałem. Była tam ta sama ziemia, ale już nie taka sama. Nie marzyła. Nie sięgała mojej duszy i nie kazała mi marzyć wraz z nią. Dokoła była pustka, a prócz niej tylko wiatr, który ze mnie szydził, wiatr tak pusty jak ja sam. Z głębokim westchnieniem pocałował Hope, usiłując w ten sposób przekazać jej to, czego nie wypo­ wiedziały słowa. 229

Jej dłonie wślizgnęły się pod jego kurtkę. Czuła napięcie mięśni i żar promieniujący z jego ciała. Usiłowała się odezwać, powiedzieć mu, że go kocha, ale jej gardło ścisnęło się od łez. Więc tylko trzymała go w ra­ mionach i patrzyła na niego oczami, które akceptowały wszystko, nawet wiatr. - Wróciłem do Doliny Słońca - ciągnął Rio, usiłując wytłumaczyć, dlaczego dopiero teraz zaczął siebie rozumieć. - Ziemia wyglądała pięk­ nie, jeszcze piękniej niż w moich marzeniach... Dopóki nie dotarło do mnie, że ciebie nie ma w domu. Nikt mi nie chciał powiedzieć, gdzie jesteś, kiedy wrócisz, o ile wrócisz. Nawet Mason. Tylko spojrzał mi prosto w oczy i powiedział, że płakałaś po mnie i że nie radzi mi ciebie znów zranić. Mocno ściskał ją w ramionach z obawy, że się mu się wyślizgnie, jak do tej pory wszystko, nawet wiatr. Teraz wiedział, z czego zrezygnował. - Wyjdź za mnie, Hope. Marz ze mną. Kochaj mnie tak, jak ja cię kocham. - Rio-Głosjej drżał do łez, więc przytuliła swoje usta do jego warg. - Nie chcę zamykać wiatru w klatce. Znienawidziłbyś mnie. - Nigdy - powiedział cicho. - Wiatr nauczył mnie tego, że jest pusty, a nie wolny. Tak jak ja bez ciebie. To ty jesteś moją wolnością. Podniósł głowę i patrzył jej w oczy, złociste od łez i zachodu słońca. - Nie musisz... - Głos mu się łamał. Pocałował ją delikatnie, kosz­ tując łez, które płynęły po jej ustach. - Nie musisz rodzić moich dzieci powiedział. - Wiem, że żądać tego od jakiejkolwiek kobiety to za wiele. Nawet w marzeniach. Słowa owiały Hope jak szalony wiatr, porywając wszystko prócz mi­ łości do Ria. Śmiała się, płakała i szeptem wyznawała mu miłość, jedno­ cześnie usiłując rozpiąć guziki jego dżinsowej kurtki. W końcu udało jej się to, a potem zaczęła się zmagać z zapięciem dżinsów i koszuli. - Hope? Nie była w stanie wydobyć z siebie głosu, więc tylko wzięła Ria za ręce i przeniosła jego dłonie na srebrny naszyjnik, który zawsze nosiła, jego podarunek złożony przyszłości. Ale pod tym naszyjnikiem była ko­ bieta, której kształty zapierały mu dech. Piersi miała nabrzmiałe, była szersza w talii, a brzuch zaokrąglił się od obietnicy przyszłego życia. Hope wyczuła nagłe drżenie rąk Ria, ujrzała niedowierzanie i nie­ wiarygodną nadzieję w jego oczach, kiedy na nią patrzył. - Tak - wyszeptała. - Rośnie nasze własne marzenie. Rio skłonił głowę i dotknął marzenia, w które bał się uwierzyć. 230

Zadrżała, kiedyjego usta przesuwały siępojej skórze, poczuła ciepło jego oddechu na swoich piersiach i nieoczekiwany, rozdzierający żar jego łez, gdy przyłożył policzek do jej brzucha, szepcząc wyznania miłości. Jego słowa, łzy i dotyk mówiły jej, że zawsze będzie tak blisko niej jak bicie serca, tak głęboko jak woda skryta pod nimi. I podobnie jak woda, ich miłość będzie niepowstrzymanie tryskać w górę, ożywiając wszystko, czego dotknie. Wiatr wzruszył powierzchnię studni artezyjskiej, w której odbijało się zachodzące słońce. Pieścił dwoje kochanków splecionych na trawie, a potem poniósł się cichym śpiewem poprzez kanion, owiewając ziemię. Odleciał sam.