O apocalipse

O Apocalipse Mauro Campos Gomes Versión para eBook eBooksBrasil.com Primeira Edición Xaneiro 2003 Segunda Edición xullo 2003 Terceira Edición febrero 2011 Cuarta Edición decembro 2015 revisada Agbook.com. br ÍNDICE: PRIMEIRA CARTA: FRANKLIN DELLANO ROOSEVELT. SEGUNDA CARTA: Getúlio Dornelles VARGAS. TERCEIRA CARTA: WINSTON LEONARD SPENCER CHURCHILL. CUARTA CARTA: HARRY S. TRUMAN. QUINTA CARTA: CORDEIRO. SEXTA CARTA: GEORGE HERBERT WALKER BUSH (PAI). SÉTIMA CARTA: Laodicéia. VISIÓN DO xuíz supremo E DA CORTE: XESÚS CRISTO MIGUEL EO CORDEIRO Sete selos: Cabaleiros, degolados, terremoto, sinalados, trompetas. PRIMEIRA trompeta: FRANKLIN DELLANO ROOSEVELT. SEGUNDA trompeta: Getúlio Dornelles VARGAS. TERCEIRA trompeta: WINSTON LEONARD SPENCER CHURCHILL. CUARTA trompeta: HARRY S. TRUMAN. QUINTA trompeta: CORDEIRO. AGUIA NO CEO: BILL CLINTON. SEXTA trompeta: GEORGE HERBERT WALKER BUSH (PAI). Anxo CO LIBRO ABERTO: O CORDEIRO. DÚAS TESTEMUÑAS DE XESÚS CRISTO MIGUEL: ISRAEL E PALESTINA. SÉTIMA trompeta: Laodicéia. O DRAGÓN E OS arcanjos DE MIGUEL: SATA Kaiser Guilherme II, arcanjos DE MIGUEL Raymond Poincaré, HERBERT Asquith, Georges Clemenceau, GEORGE LLOYD. PRIMEIRA fera LUCIFER: Adolf Hitler. SEGUNDA fera: O falso profeta adorador de LUCIFER E SATA. CORDEIRO E OS REGATADOS: O CORDEIRO e os fieis XESÚS CRISTO MIGUEL. Catro voces NO CEO: O diaño sobre unha nuvem: CALIGÁSTIA Stalin o diaño. O SEGUNDO diaño sobre a nube: O seguidor de Stalin. Sete copas: sete copas DE XESÚS CRISTO MIGUEL. PRIMEIRA COPA: FRANKLIN DELLANO ROOSEVELT. SEGUNDA COPA: Getúlio Dornelles VARGAS. TERCEIRA COPA: WISNTON LEONARD SPENCER CHURCHILL. CUARTA COPA: HARRY S. TRUMAN. QUINTA COPA: CORDEIRO. SEXTA COPA: GEORGE HERBERT WALKER BUSH (PAI). SÉTIMA COPA: Laodicéia. A prostituta ea Fera: A CIDADE DO RÍO DE XANEIRO EA VOLKSWAGEN LUCIFER Adolf Hitler e O falso profeta, EO CORDEIRO DE XESÚS CRISTO MIGUEL. Caída DA meretriz: tres voces NO CEO.

O CEO EO matrimonio DO CORDEIRO DE XESÚS CRISTO MIGUEL DE Nebadon. CRISTO GAÑA O falso profeta O CORDEIRO GAÑA O falso profeta. Prisión do DRAGÓN: GABRIEL prende SATA Guilherme II, LUCIFER Hitler, falso profeta, Diaño CALIGÁSTIA Stalin, ABADON. O xuízo sobre OS MORTOS: A resurrección eo xuízo. A nova Xerusalén: A CAPITAL DO SISTEMA JERÚSEM. O TRONO DO CORDEIRO E DE XESÚS CRISTO MIGUEL DE Nebadon. Advertencias: BIBLIOGRAFÍA:

Introdución Prólogo. Revelación de Xesús Cristo que foi confiada por Deus para manifestar a seus servos a que precisa de pasar en breve. El o manifestou por sinais, enviando o seu anxo ao seu servo Xoán, que atesta o único que viu como palabra de Deus e testemuño de Xesús Cristo. Feliz aquel que le e os que escoitan as palabras desta profecía e os que observan as cousas nela escritas. Pois o tempo está próximo (Xoán, 2001: 1441). (6) Interpretación do prólogo. Este libro Apocalipse é revelación de Xesús Cristo Miguel de Nebadon para os seus servos saberen o que debe de pasar en breve. El enviou seu anxo Loyalátia a Xoán, o cal recoñece todo como palabra de Deus Pai Eterno do Paraíso e testemuño de Xesucristo Miguel de Nebadon. Felices os que leren este libro e ouviren as palabras da profecía e os que observaren as cousas nela escritas. Pois o tempo está próximo. Saúdo. Xoán, ás sete igrexas que están en Asia: convosco estean a graza ea paz da parte daquel que é, que era e que vén, e dos sete espíritos que están diante do seu trono, e de Xesús Cristo, a testemuña fiel, o primoxénito dos mortos, o príncipe dos reis da terra. Aquel que nos ama e que nos lavou nosos pecados co seu sangue e fixo de nós un reino, sacerdotes para o seu Deus e Pai, a el gloria eo poder polos séculos dos séculos. Amén. Velaí que vén coas nubes. Todos os ollos o verán, mesmo os que o traspasaron. Todas as tribos da terra han de lamentar-se. Si. Amén. Eu son o Alfa eo Omega, o principio eo fin, di o Señor Deus, o que é, que era e que vén, o Todopoderoso (Xoán, 2001: 1441). (6) Interpretación da saudação- Fala Loyalátia a Xoán para escribir ás sete igrexas Éfeso, Esmirna, Pérgamo, Tiatira, Sardes, Filadelfia, Laodicéia, todos no actual territorio de Turquía. En Éfeso existen soamente as ruínas, da antiga cidade. Esmirna existe até hoxe como cidade portuaria. Pérgamo ten as súas ruínas, xunto da actual Bérgamo. Tiatira hoxe é coñecida como Akhisar. Da antiga cidade de Sardes, restan só ruínas, xunto a elas, xurdiu unha vila de Barraca miserables, chamada Sarte. Filadelfia ten as súas ruínas xunto a actual Eliasir. A cidade de Laodicéia ten as súas ruínas xunto a actual cidade de Denizli. Da parte de Xesús (Cristo Miguel) o creador do noso universo de Nebadon e príncipe planetario da Terra e dos sete espíritos diante do seu trono, que son Franklin Delano Roosevelt, Getúlio Dorneles Vargas, Winston Leonard Spencer Churchill, Harry S. Truman, o año, George Herbert Walker Bush (pai) eo de Laodicéia, e de Xesús (Cristo Miguel) o que fixo de nós un reino, sacerdotes para o seu Deus e Pai Eterno do Paraíso. Eu son Alfa e Omega di o señor Cristo Miguel de Nebadon. O mortal carnal que viviu na Terra (Urântia) co nome de Joshua Ben José (Xesús) en realidade é o soberano creador de 3,841,101 planetas habitados. Na esfera arquitectónica de Sálvington capital do universo de Nebadon. Cristo Michael ten diante do seu trono de goberno os sete espíritos axudantes da mente, para todos os seus fillos criados da súa vontade en todo 3,841,101 millóns de planetas habitados. Sendo o primeiro o espírito da intuición, a segunda o espírito da comprensión, o terceiro o espírito da coraxe, o cuarto espírito do coñecemento, o quinto espírito do consello, o sexto espírito da adoración, o sétimo espírito da sabedoría.

Así como en todos os seus 10 mil sistemas de planetas, cada un con capacidade para albergar mil planetas habitados, en que se divide o universo de Nebadon. Noso Señor Cristo Michael ten o seu trono para cando en visita aos seus fillos de quen é o seu Deus. O Presente. Visión introdutoria. Eu Xoán, voso irmán e compañeiro na aflición, no reino e na esperanza en Xesús, estaba na illa de Patmos por mor da palabra de Deus e do testemuño de Xesús. O día do Señor fun arrebatado en espírito e oín detrás de min unha voz forte, como de trompeta, que dicía: "Que ves escríbeo nun libro e manda-o ás sete igrexas: Éfeso, Esmirna, Pérgamo, Tiatira, Sardes , Filadelfia, Laodicéia ". Virei-me vin sete candelabros de ouro. No medio alguén semellante a un fillo de home, vestido de túnica longa ata os pés e co peito cinguido por unha franxa de ouro. A cabeza e os cabelos eran brancos como la branca e como a neve. Os ollos eran como chamas de lume. Os pés, semellantes ao bronce incandescente no forno, ea voz, como voz de augas torrenciais. Na man dereita tiña sete estrelas, e da boca saía unha espada afiada de dous gumes. O aspecto da cara era como o sol, cando brilla en toda a súa forza. Ao velo, caín por morto aos seus pés. El puxo a man dereita sobre min e dixo: "Non teñas medo! Eu son o primeiro eo último, o Vivente. Estiven morto, pero agora estou vivo polos séculos dos séculos. Teño as chaves da morte e do inferno. Escribe, pois o que ves, as cousas presentes como as que se celebrarán despois. O misterio das sete estrelas, que viches na miña man dereita, e os dos sete candelabros de ouro é este: as sete estrelas son os anxos das sete igrexas, e os sete candelabros son as sete igrexas "(Xoán, 2001: 1441-1443 ). (6) Interpretación da visión introdutoria. Estaba Xoán Zebedeo cumprindo exilio na illa de Patmos, por mor da súa predicación. Cando o día do sábado, foi arrebatado en espírito e escoitou a voz do anxo Loyalátia en medio a sete candelabros de ouro, con sete estrelas man dereita, que a miña mente limitada de mortal carnal concibe, que son as estrelas: Neptuno, Urano, Saturno, Xúpiter, Marte, Terra e Venus. Así como a mente dos antigos diría ser Sol, Venus, Terra, Lúa, Marte, Xúpiter. A espada afiada de dous gumes, que sae da boca do anxo Loyalátia son de Lucifer Adolf Hitler ea nova fera o Falso Profeta, antes da expulsión e prisión de Satán (Kaiser Federico Guillermo II), era el un dos gumes da espada da boca de Loyalátia. Xoán Zebedeo ao velo tomba como morto ao que Loyalátia lle di para non ter medo que el é o Alfa eo Omega o primeiro eo último, que estivo morto. Retornou a vida é agora está vivo polos séculos dos séculos, que ten as claves da morte e do inferno e lle di para escribir as cousas actuais e as do futuro. Entón lle explica o misterio das sete estrelas, que a estrela Neptuno é Franklin Roosevelt, a estrela Urano é Getúlio Vargas, a estrela Saturno é Winston Churchill, a estrela Xúpiter é Harry Truman, a estrela Marte é o Cordeiro, a estrela Terra é George Bush (pai), a estrela Venus é o de Laodicéia. Os sete candelabros de ouro son as sete igrexas, existen as Igrexas actuais do tempo Juan Zebedeo, así o anxo da igrexa de Éfeso é o propio apóstolo Xoán. O anxo da igrexa futura é Franklin Roosevelt, o anxo da igrexa de Esmirna é Getúlio Vargas , o anxo da igrexa de Pérgamo é Winston Churchill, o anxo da igrexa de Tiatira é Harry Truman, o anxo da igrexa de Sardes é o Cordeiro, o anxo da igrexa de Filadelfia actual é Abner antigo discípulo de Xoán Bautista, despois seguidor de Xesús . O anxo da igrexa futura é George Herbert Bush (pai), o anxo da igrexa de Laodicéia é alguén previsto para aproximadamente mil anos, tras a Terceira Guerra Mundial Carta á igrexa de Éfeso. Ao anxo da igrexa de Éfeso escribe: Así di o que ten na man dereita as sete estrelas e anda no medio dos sete candelabros de ouro: Coñezo túas obras, o teu esforzo ea túa perseveranza. Non pode soportar os malos. Submeteste a proba os que se din apóstolos, pero non o son, e descubriches que son mentirosos. Tes perseveranza, sofreste por causa do meu nome e non desanimaste. Pero teño contra ti que abandonaches o teu primeiro amor. Lembra-te como decaíste, arrepíntese te e volta á práctica das primeiras obras. Se non che arrependeres, virei a ti e removerei do seu lugar o teu candelabro. Pero tes no teu favor que detestas as obras dos nicolaítas, que eu tamén detesto. Quen ten oídos, escoite o que o Espírito di ás igrexas. Ao gañador darei para comer da árbore da vida que está no paraíso de Deus (Xoán, 2001: 1443). (6) Interpretación da carta á igrexa de Éfeso. Di Loyalátia para Xoán escribir a Franklin Delano Roosevelt o xefe da igrexa de Éfeso. Home catro veces elixido Presidente dos Estados Unidos,

1932, 1936, 1940, 1944 exercendo a presidencia de 1933 a 1945, antes e durante o período da Segunda Guerra Mundial. Os sesenta e tres anos de vida de Roosevelt están nesta carta de Cristo Miguel de Nebadon. Así di o que ten na man dereita as sete estrelas que son Neptuno-Roosevelt, Urano-Vargas, Saturno-Churchill, Xúpiter-Truman, Marte-Cordeiro, Terra-Bush, Venus-Laodicéia. Loyalátia di que anda no medio dos sete candelabros de ouro, que son as igrexas de Éfeso-Roosevelt, Esmirna-Vargas, Pérgamo-Churchill, Tiatira-Truman, Sardes-Cordeiro, Filadelfia-Bush, Laodicéia para aquí mil anos. Frase de Cristo Miguel a un Franklin Roosevelt, que acabou camiñando de muletas, debido a unha poliomielite adquirida tras ser adulto, en 1921, pouco despois, a súa derrota nas eleccións presidenciais norteamericanas, cando concorría a Vicepresidencia. (57) (59) Tes perseveranza, sofreste por causa do meu nome e non desanimaste. (6) O libro "Roosevelt" do Dr. Ross McIntire, o cal foi o seu médico, durante o seu período na Casa Branca, existe a transcrición dunha carta escrita por Roosevelt, en outubro de 1924. Ao Dr Eggleston mesma foi publicada en 1946, na Revista da Asociación Médica de Carolina do Sur. Esta carta contén unha detallada descrición da evolución da parálise infantil e do inicio tratamento médico de Roosevelt: Estimado Dr Eggleston: Desculpem-me a demora en responder a súa carta a cal me chegou ás mans aquí nesta propiedade veciña da súa, onde estou pasando unhas semanas nadando e tomando baños de sol para beneficiar as pernas. E con pracer que paso a facerlle un relato do meu caso e, como teño falado con moitos médicos, tentarei facer a observación do xeito que eles fan. Os primeiros síntomas da enfermidade xurdiron en agosto de 1921, cando estaba cansadíssimo debido a exceso de traballo. Comezaron cun calafrio pola noite que se repetiu e durou practicamente toda a noite. Pola mañá sentín os músculos do xeonllo dereito debilitados, pola tarde non soportaba máis o peso do corpo sobre a perna dereita. Nesa noite o xeonllo esquerdo comezou a enfraquecer, á mañá seguinte eu non podía manter-me en pé. Estes sinais acompañaban á notificación de temperatura constante de 39º, e eu sentía dores en todo o corpo. O terceiro día todos os músculos do tórax, o único sinal era un debilitamento dos músculos dos pulgares, impedindo-me de escribir. Non tiña dor na espiña nin rixidez na caluga. Nas dúas semanas que seguiron tiven que ser caterizado e presentei lixeira dificultade soster os intestinos. A febre durou 6 a 7 días e os músculos das cadeiras quedaron moi sensibles ao contacto; os músculos do xeonllo tiveron que ser protexidos por almofadas. Este estado bastante desagradable durou 3 semanas. Internei me entón nun hospital de Nova York e, en novembro, volvín a casa, xa podendo sentir-me nunha cadeira de rodas, pero aínda cos músculos das pernas moi sensibles. A dor desapareceu gradualmente en 6 meses, sendo os últimos músculos sensibles da barriga da perna. Como tratamento, houbo inicialmente un erro, pois nos 10 primeiros días fixéronme fortes masaxes nos pés e pernas. Isto foi suspendido polo Dr Lovett, de Boston, que era nesa época, sen dúbida o maior experto en parálise infantil. En xaneiro de 1922, cinco meses despois do ataque, ha encontrado el que os músculos lonxe dos xeonllos quedaran en contracturas e que o pé dereito presentaba tendencia a asumir posición viciosa. Corrixiu o por medio do uso de aparellos xesos durante dúas semanas. En febreiro comecei a usar Pernas de aceiro nas dúas pernas, dos cadros aos pés; non podía estar de pé e comecei a habituar-me co uso das muletas. Á vez comece a facer exercicios lixeiros, facendo 10 movementos con cada músculo, evitando fatiga e imprimindo cada músculo movemento apropiado. Comezou nesa ocasión a recuperación dos músculos atacados pola parálise, pero durante moitos meses parecía notar-se moi pouca mellora. No verán de 1922 comecei a facer natación, e penso que este exercicio era mellor que todos os outros, xa que as pernas se sentían libres do peso e podían ser movidas na auga mellor do que eu pensaba. Desde esa ocasión e até hoxe, é dicir, nestes dous últimos anos, teño mantido o mesmo tratamento, simultaneamente co meu traballo e outras obrigas. Como resultado os músculos teñen mellora notablemente, ea súa recuperación nos 6 últimos meses foi aínda máis rápida. Aínda uso Pernas de aceiro, claro, porque os quadríceps non teñen forza suficiente para aguantar o peso do corpo [...]

[...] Cordialmente, son Franklin D. Roosevelt (Roosevelt apud McIntire, 1946: 40-44). (59) Fala Cristo Miguel na carta que coñece as obras do 'New Deal' de Roosevelt e do seu esforzo e perseveranza polo benestar do pobo norteamericano. Coñece o sufrimento de Roosevelt a causa do nome, Alfa e Omega, como de Xesucristo Miguel, pero que non desanimou. Roosevelt ficou coñecido como o presidente, que máis obrou polos pobres e miserables de Estados Unidos, o seu 'New Deal' Novo Acordo, retomou o crecemento económico dunha economía feble, destruída, miserable, por mor da crise da Bolsa de 1929. É a época da 'Gran Depresión', antes de Roosevelt habían millóns de desamparados, desempregados nas grandes cidades e campos de entrar en filas a un prato de sopa. Grazas a Roosevelt EEUU retomaron seu crecemento: Como gobernador do estado de Nova York, tivo ocasión de ver en 1929, e despois, moitas fábricas pechadas, coas máquinas paradas, porén moi ben lubricados e cubertas de lona, agardando o día en que houbese traballo de novo. Os edificios destas fábricas eran cuidadosamente gardados por vixías, había todas as precaucións contra incendios, miles de dólares eran gastos para que as máquinas estivesen en perfecto estado o día en que fosen necesarias. No exterior dos portóns de tales plantas víanse se multitudes de homes famentos e desempregados, tristes e desamparados; con eses homes non se gastaba un dólar sequera para conservala-los en bo estado para o día e que de novo fosen necesarios. - Cada vez que presenciava tal espectáculo, dicía Roosevelt, preguntaba a min mesmo se quizais o sangue humano, a carne humana, valerían menos que anacos de metal (McIntire, 1946: 60-61). (59) O número dos sen traballos sen contar os obreiros que non traballaban a menos algúns días da semana, alcanzou 17 millóns en 1932. O sistema americano de asistencia aos indixentes estaba pouco desenvolvido no comezo da crise; nas crises anteriores, os pobres tiñan-se mutuamente sostido. En certos Estados industriais, as autoridades públicas non prestaban ningún socorro aos seus necesitados. Aos poucos, os obreiros perdían súas pequenas propiedades (cando as tiñan), despois as súas economías, e en fin, os seus radios e os seus móbiles (Davis, 1934: 21). (24) No seu pronunciamento, polo radio, de 7 de maio de 1933, á nación. Roosevelt explica os seus primeiros traballos, en prol do pobo norteamericano: Primeiro estamos dando oportunidade de emprego a un cuarto de millón de parados, especialmente homes novos que teñan dependentes. Para iren traballar en bosques e en prevención de inundacións. Esta é unha gran cousa porque terán medios de comeren, vestiren-se, e coidados aproximadamente o dobre, que moitos homes teñen mesmo no exército. Ao crear estes corpos de conservación civil estamos matando dous paxaros con só unha pedra. Estamos claramente resaltando o valor dos nosos recursos naturais e estamos relevando un número apreciable do noso actual estrés. Este gran grupo de homes entrou a traballar puramente na base do voluntariado; ningún adestramento militar é parte e estamos conservando traballo é o feito que é directo e require a intervención de pequena maquinaria nosos recursos naturais. Un dos grandes valores do (Roosevelt, 1933: 7 maio). (66) O New Deal tiña como principal panca a Nova Administración Nacional de Recuperación (NRA), que destinaría 4 millóns de dólares, a execución de obras públicas. Ata 1941 serían creados 8 millóns de novos postos de traballo, pagados con salarios baixos, pero dignos. A remuneración ía de 19 dólares mensuais, para traballadores non cualificados, a 103,40 dólares para técnicos do norte do país, onde o custo da vida era máis alto. Esa masa de traballadores construíu ou reformaron, no mesmo período, 2500 hospitais, 5900 escolas, 13 mil lugares de lecer, mil aeroportos e unha infinidade de pontes e encoros. Sendo financiado a representación de 2700 pezas de teatro, aparecen a 30 millóns de norteamericanos. Estagiários fixeron e arquivaram entrevistas con preto de dous mil ex escravos negros. A Corporación de Conservación Civil empregou 2,7 millóns de mozos para traballar de control de erosión do solo, ou de loita contra os incendios forestais. (11) O Termo New Deal utilízase para identificar a política e actividade que caracterizaron a administración do Pres. Roosevelt. O termo foi bastante utilizado na campaña de 1932, e comprende principalmente os actos e accións tomadas de 1932 a 1935 (Samuelson, 1966: 175). (68) Fala Loyalátia na carta que coñece as obras do "New Deal" de Roosevelt e do seu esforzo e perseveranza polo benestar do pobo norteamericano.

Aquí fala Loyalátia tamén dun sufrimento, paciencia e traballo, de Roosevelt, polo nome do noso Señor ou Alfa e Omega, como se identifica tamén Xesucristo Miguel: Posuía forte sentimento relixioso ea súa relixión era moi persoal. Creo que el pensaba realmente poder pedir consellos a Deus e recibila los [...] Nunca falaba da súa relixión nin das súas crenzas e xamais pareceu ningunha dificultade sobre o que cría (E. Roosevelt, 1963: 300). (63) Traballar como nunca, o presidente xantaba na propia mesa de traballo, rodeado da xente con quen conferenciava; suprimía o repouso da tarde, avanzaba ata alta noite no traballo (McIntire, 1946: 31). (59) O político inglés Winston Churchill, ambos non se coñeceron persoalmente antes do inicio da Segunda Guerra Mundial, escribiu un libro en 1934, con pequenas biografías de homes coñecidos no mundo da política a parte dedicada a FDR teñen este texto, sobre o que viría a ser o seu gran amigo: Aos corenta e dous anos, este home xa tido como autoridade nos negocios da política, ligado á historia contemporánea de Estados Unidos por un nome célebre, foi abatido por un ataque de parálise infantil. Súas pernas quedaron inservibles. Non podía dar o menor paso sen o auxilio allea ou das súas muletas. En tales condicións 99% dos homes tería renunciado a toda actividade política e non sonhariam con outras loitas que non fosen da palabra. El, non rexeitou someterse aos golpes do destino. Loitou contra aquela condena coa mesma enerxía que manifesta en política contra todo hábitos e vellas convencións. Presentouse as eleccións, interveu ás masas, afrontou o tumulto das discusións políticasamericanas [...] A súa Administración, cando gobernador do estado de Nova York, calquera que se lle as faltas puxo en evidencia unha personalidade competente e proveitosa. Soubo ceder para conquistar. Soubo adaptarse ás condicións especiais [...] (Churchill, 1941: 389). (13) Pensábase se a fronte da maior sociedade económica do mundo cando esta se viu a brazos con dificultades extremas. Perdera a confianza en todo. Os créditos estaban conxelados. Millóns de parados, enteiramente desprovidos de recursos, enchían as rúas da cidade ou vagaban desesperados, nas inmensas extensións de América [...] (Churchill, 1941: 390). (17) Comparar Roosevelt a Hitler, non é soamente insultar a Roosevelt, pero aínda a civilización. O esforzo de realización creadora que quedará sempre ligado ao nome de Roosevelt fai resaltar a baixeza e hediondez das perseguiçõesmesquinhas e das manifestacións de brutalidade, dignas dos tempos antigos, en que se comprouve o ídolo xermánico. [...] Franklin Roosevelt se puxo entre os maiores homes que ocuparon ese posto inminente. Súa xenerosidade simpatía polos oprimidos, o seu intenso desexo de alcanzar un nivel máis elevado de xustiza social, lle granjearam un fermoso lugar entre os filántropos [...] Churchill, 1941: 391). (17) Outro exemplo do sufrimento de F.D.R. non se refire especificamente ao que pasou co seu corpo, pero ao sufrimento e traballo polo nome de Cristo Miguel ou Alfa e Omega. Se pode ler agora coas propias palabras usadas por el, nun discurso, nunha conferencia, na Casa Branca a respecto dos Nenos nunha Democracia en 26 de abril de 1939. [...] Preocúpanse connosco os fillos dos desempregados. Preocupan connosco os outros nenos que non teñen abrigo, ou alimentación ou roupa adecuadas por mor da pobreza dos seus pais. Preocupan connosco os fillos de familias migratorias que non ten lugar fixo de vivenda ou relacións normais de comunidade. Preocupan connosco os fillos dos grupos minoritarios da nosa poboación, que, defrontando-se coa discriminación e prexuízos, deben considerar difícil crer que sexa xusta a orde da vida ou que os adultos teñen capacidade para tratar no seu propio mundo os problemas da vida. Preocupan connosco os nenos que non están na escola, ou que frecuentan escolas insuficientemente aparelhadas para satisfacer as súas necesidades. Preocupan connosco os nenos que están fóra do alcance das influencias relixiosas e ás cales é negado auxilio para alcanzaren a fe nunha orde universal e na paternidade de Deus. Preocupa-nos o futuro da nosa democracia cando os nenos non poden ter as cousas que se recoñece significaren seguridade e felicidade (Roosevelt, 1942: 130). (65)

Sei túas obras eo teu traballo ea túa paciencia e que non podes soportar os malos e que puxeches a proba os que a si mesmo se declaran apóstolos e non son os achastes mentirosos. (6) En 1938 decidiu F.D.R. realizar un expurgo de certos senadores do partido Demócrata, que fixeran certa oposición ao New Deal. Un dos expurgos foi informar polo seu médico no seu libro: Co senador George sentado no escenario, tan preto que podería Roosevelt tocalo coa man, o presidente enumerou os antagonismos entre o senador e varios puntos do "New Deal" e calma pediu que non votasen nel [...] A excursión a Maryland onde o presidente pleiteou derrota do senador Millard Tydings, do seu partido, non foi menos útil e constrangedora. O único resultado que o "expurgo" produciu foi rancor que xamais se extinguiu (McIntire, 1946: 111-112). (59) Pero teño contra ti que abandonaches o teu primeiro amor. Lembra-te como decaíste, arrepíntese te e volta á práctica das primeiras obras. Se non che arrependeres, virei a ti e removerei do seu lugar o teu candelabro. (6) Cristo Miguel entón reprende Roosevelt por abandonar o seu primeiro amor, que tanto pode significar o seu amor pola súa muller, canto por súas primeiras obras do "New Deal". Xa que logo, a entrada de Estados Unidos na Segunda Guerra Mundial, Roosevelt vólvese totalmente para a produción de guerra, e para destruír os seus adversarios. Aquí Cristo Miguel fai unha ameaza a Roosevelt, se non voltar as súas obras, que obrou polos pobres norteamericanos e seguir obrar soamente cousas militares, investindo todo do seu estado na obra bélica de guerra. A consecuencia da guerra, a Xunta de Produción de Guerra dos Estados Unidos (War Production Board) prohibiu inmediatamente todas as obras do país. Observe-se: todas as obras públicas, exceptuando-exclusivamente as de absoluta emerxencia, tales como a reconstrución de pontes caídas, e así mesmo mediante previa aprobación desa Xunta. Máis tarde, nova orde foi expedida prohibíndolle ata obras particulares, a fin de non desviar material e man de obra de fins máis importantes (Conservation Order L-41, as Amended Sept 28, 1944) (Henriques, 1966: 47) . (38) Así Cristo Miguel de Nebadon lle ameaza e como non volve atrás. Retira entón o candelabro de Roosevelt do seu lugar, é dicir, lle quita a vida. Cristo Miguel manda esta mensaxe, a través desta carta a Roosevelt, que ía matalo, ao retirar o seu castiçal ou candelabro de seu lugar, como realmente o matou a 12 de abril de 1945, de derrame cerebral, en pleno fin da Segunda Guerra Mundial . A 7 de maio de 1945 asinouse a capitulación xeral dos Deutschland, a guerra rematou completamente en Europa o 20 de maio de 1945. Roosevelt non entendeu que Cristo Miguel, cumpriría a ameaza feita. Médico narra no seu libro, á situación clínica de Roosevelt antes da súa morte: Era un home de 63 anos, que viña soportando tremendos esforzos desde hai anos, que pasara máis de 2 meses a tossir sen cesar. Os acontecementos demostraron que os nosos medos non tiñan fundamento, pois o seu vigoroso corazón xamais fallou. Non podiamos, porén prevé-lo. En canto a unha posible hemorraxia cerebral, era cousa que non se podía absolutamente predicir. Só en raros casos, como o de hipertensión arterial ou arteriosclerose adiantada, é que se pode pensar na posibilidade de tal accidente. Roosevelt non tiña hipertensión nin arteriosclerose adiantada. Súa presión arterial xamais foi alarmante. Na propia mañá do día en que faleceu, a presión estaba normal (McIntire, 1946: 244-245). (59) No momento da súa morte estaba un artista pintando seu retrato, as 13,20 e conversaba xovialmente con algúns primos e de súpeto queixouse de dor terrible de cabeza e afundiu na materia. Permaneceu desacordado até as 15,35 cando expirou. No seu libro sobre a Segunda Guerra Mundial Churchill, escribe unha mensaxe sobre a morte de Roosevelt: A enfermidade do presidente o inquietaba vivamente. Era extraordinario como pode resistir a ela durante todos estes anos de tumultos e tempestades. Ningún home en dez millóns, xunto física e paralítico, como el, tentaría mergullo nunha vida de loita mental e física e de dura e incesante controversia. Ningún en dez millóns tentaría, ningún nunha xeración o conseguiría, entrar nesa esfera e actuar calor nela e facerse o indiscutible señor da loita (Churchill, 1954: 70). (18) De feito pode-se-á dicir que Roosevelt morreu o clímax supremo da guerra e no momento en que máis se necesitaba a súa autoridade para orientar a política dos Estados Unidos (Churchill, 1954:

67). (18) Pero tes no teu favor que detestas as obras dos nicolaítas, que eu tamén detesto. (6) Logo tras o texto da carta de Cristo Miguel está escrito, que detesta a obra dos nicolaítas os nazis ou NASDP (partido nacional socialista dos traballadores alemáns), así como Roosevelt tamén detesta a obra dos nazis. Eleanor Roosevelt no seu libro de memorias escribe sobre o que pretendía facer, Franklin coa Alemaña vencida no seu poder: Franklin ansiaba por que a Alemaña fose imposible deflagrar novo conflito. Escoitalo o discutir moitos plans e mesmo a posibilidade de fragmentar a Alemaña nos seus primitivos principados. Pensaba el que o poder industrial de Alemaña se concentraba no Ruhr e chegou a posibilidade dun control internacional daquela rexión. Sen dúbida discutiu con Henry Morgenthau todas as súas ideas, ata a posibilidade de reducir a Alemaña a un país máis dependente da agricultura que nunca permítelle só industrias esenciais a un estado auto suficiente e asegurando que a economía do resto de Europa non fose nunca máis dependente de Alemaña para a súa prosperidade (E. Roosevelt, 1963: 292). (63) Cristo Miguel deixa dito a Roosevelt, que tampouco lle gusta das obras dos Nazis tratados como os Nicolaítas cidades alemás como Hamburgo, na operación Gomorra en 1943, durante dez días e dez noites, onde morreron 80 mil persoas. Berlín na Deutschland, Toyama e Tokio en Xapón, noventa e nove por cento desas cidades, foron devastadas desaparecendo, practicamente cos seus habitantes nun mar de lume, grazas ás tormentas de lume bombardeo da cidade con bombas incendiarias por miles de aeronaves. (43) Quen ten oídos que escoite o que di o espírito de Roosevelt as igrexas, é dicir, di a Éfeso del propio, Esmirna de Vargas, Pérgamo de Churchill, Tiatira de Truman, Sardesdo Cordeiro, Filadelfia de Bush, Laodicéia. Como premio ao gañador, di Cristo Miguel de Nebadon que lle dará para comer da árbore da vida que está no paraíso do señor Deus Pai Eterno. Carta á igrexa de Esmirna. Ao anxo da igrexa de Esmirna escribe: Así di o primeiro eo último, o que estivo morto pero volveu a vida. Coñezo a túa angustia ea túa pobreza, aínda que sexas rico. Coñezo tamén a blasfemia dos que se din xudeus e non o son. Son só unha sinagoga de Satanás. Non teñas medo que irás sufrir. O diaño lanzará algúns de vós en prisión, para serdes probados e teredes un sufrimento de dez días. Selo fiel ata a morte, e eu che darei a coroa da vida. Quen ten oídos, escoite o que o Espírito di as igrexas. O gañador non sufrirá o dano da segunda morte (Xoán, 2001: 1443). (6) Interpretación da carta á igrexa de Esmirna. Loyalátia di para Xoán escribir ao anxo da igrexa de Esmirna Getúlio Dorneles Vargas: Así di o primeiro eo último, que estivo morto, pero volveu á vida. Coñezo túa angustia ea túa pobreza, aínda que sexas rico. A pesar de fillo de rico fazendeiro Getúlio segundo Cristo Miguel fíxose pobre. Fala entón das blasfemias e mentiras dos que se din xudeus e non o son só unha sinagoga de Satanás. Satán durante a rebeldía de Lucifer, no noso sistema de planetas chamado Sistema de Satânia. Foi durante a rebeldía o responsable dos tribunais dos rebeldes, polo que se chama o acusador dos irmáns, e foi tamén quen propuxo que se adorase a natureza, en vez de noso señor Pai Eterno e Cristo Miguel. Ao espírito da comprensión, que está diante do trono de Cristo Miguel, foi dado estes os rebeldes de Lucifer (Hitler), Satã (Guilherme II), o diaño (Stalin) para gobernar, así os brasileiros da época de Vargas en vez de adorar Cristo Miguel eo seu Pai do Paraíso. Adoran aos rebeldes citados. Cristo Miguel fala para Vargas non ter medo do que pode sufrir. O diaño Stalin promoverá no cárcere algúns de entre o seu medio e terá un sufrimento de dez días. Para o espírito do noso señor, Vargas; está aquí a súa angustia. Aquí tamén Cristo Miguel trata dos días finais da vida de Vargas de cando do atentado da rúa Toneleiros. Días comprendidos entre 5 de agosto de 1954, día do atentado contra o xornalista e político Carlos Lacerda, (antigo comunista tanto adorador de Stalin o demo) que o feriu no pé e matou ao major Rubem Vaz, da Aeronáutica e feriu a un garda municipal , e 24 de agosto de 1954, día do suicidio de Vargas. Lacerda era o dono do xornal 'Tribuna da Prensa' que movía unha intensa campaña contra o diario 'Última Hora ", fundado, poucos, por un xornalista chamado Samuel Wainer, que caera nas boas grazas de Vargas, de cando do seu exilio voluntario na facenda Itu, en San Borja no Río Grande do Sur; o major Vaz temeroso dun atentado contra Lacerda se presentou a este voluntariamente xunto con tres compañeiros pilotos de aeronáutica:

Estes seguidores de Getúlio decidiron tomar o asunto nas súas propias mans. O Xeneral Mendes de Morais eo Deputado Federal Euvaldo Lodi suxeriron a Gregorio Fortunato, xefe da garda presidencial, que o seu deber era "coidar" de Lacerda ... Sen o coñecemento de Getúlio, arranxou un pistoleiro profesional para asasinar Lacerda (Skidmore, 2000 : 175-176). (76) Cando o automóbil detívose fronte do edificio de Lacerda, algúns tiros foron disparados, acadando Lacerda no pé, e matando o Major Vaz. O criminal escapou nun taxi que o agardaba, pero foi ferido por un garda para poder fuxir. As noticias sobre o crime encheron as páxinas dos xornais. Lacerda escribiu: [...] acuso un só home como responsable de ese crime. É o protector dos ladróns, cuxa impunidade lles dá audacia para actos como o desta noite. Ese home chámase se Getúlio Vargas (Dulles, 1967: 337). (27) Apuntamentos do diario de Vargas, de abril de 1941, fan mencións a Gregorio Fortunato: Queixas e desavinzas entre o maior Vanick, xefe do Servizo de Seguridade, eo Gregorio, comandante da Garda Persoal. Esta Garda Persoal, aínda composta de homes dedicados e fieis que teño pena de mandar aínda que, é para min un motivo de constrangimento. Non me gusta de andar rodeado de matón (Vargas, 1995: 389). (84) A investigación e ás investigacións descubriu os asasinos, eo mandante do crime, entre membros da súa garda persoal; o xefe da súa garda persoal foi detido dentro do propio palacio do Catete, como o mandante do crime, co diñeiro que pagou aos asasinos, é dicir, papeletas de diñeiro, das mesmas series de números encontradas cos asasinos cando presos. Fragmentos do Informe final do Coronel Adil, xefe da Comisión de Enquisa: [...] A orientación que os feitos fornecían indicaba sempre, como unha constante, o Palacio do Catete. E houbo mesmo circunstancias curiosas no proseguimento das dilixencias, cando ao parecer eramos desviados dese rumbo, os feitos, abruptamente, nos arrastraban aínda ao mesmo lugar: Palacio do Catete. Por citar un exemplo, lembramos o caso do deputado Dr Euvaldo Lodi, seriamente involucrado no caso e aparentemente sen conexión co Palacio do Catete. As investigacións proseguiron e chegouse á proba de que este deputado fixo súa trama no Palacio do Catete, no cuarto do propio xefe da garda persoal do entón Presidente da República, e, aínda máis, o que é de estarrecer, estipendiava a referida garda. En suma, nunca máis conseguiu o Enquisa Policial Militar afastarse do Palacio do Catete, onde o crime foi estimulado, planificado e resolto [...] Todos os demais implicados servían no Palacio ou eran seus frequentadores habituais e, sexa o que sexa, utilizaban a residencia do Primeiro Maxistrado da Nación como "base de operacións". Mesmo familiares do ex presidente da República foron implicados nas investigacións e chegouse á sorprendente comprobación de que había entre eles un culpable confeso "de favorecimento persoal" - o seu irmán, o Sr Benxamín Vargas (Adil apud Henriques, 1966: 333 ). (38) Preso o xefe da garda persoal Gregorio Fortunato, soamente confesou o crime, cando leu nun xornal teito, introducido na súa cela no cuartel da aeronáutica, a onde foi levado, a titular da Tribuna da Prensa, dicía: Bejo Vargas Foxe Para Montevideo Abandonando Os seus Amigos Na Hora Do Perigo. O Irmán Do Presidente Da República Foxe Para Evitar [...] Ese xornal se deixou así, por descoido ou por casualidade, enriba dunha mesa na galería do corredor do cuartel, eo Gregorio leu. Cando leu, derrubou! Aí comezou a contar. Fun eu, etc., etc. Pero nunca aceptou incriminar o Bejo Vargas. Sempre sostivo que o Getúlio non sabía e que o Bejo só soubera despois (Lacerda, 1977: 138). (49) Seu ministro a época Tancredo Neves, afirma que outro gran abalo que sufriu Vargas; estes días foi en relación ao seu fillo Maneco ea súa relación co xefe da garda persoal de Vargas, Gregorio Fortunato. Agora, ese interregno, tivo realmente un gran abalo, abalo sentimental, abalo moral forte. Foi cando se convenceu de que o Maneco vendera a Facenda para o Gregorio. A partir de aí tivo un abalo psíquico moi grande. El non creu, mandou chamar ao Maneco no exterior, e cando o Maneco chegou e confirmou, tivo un profundo abalo de orde afectiva, de orde moral, iso xa practicamente na véspera da debacle [...] (Lima, Ramos, 1986 : 40). (50)

A 21 de agosto de 1954, a tres días do seu suicidio, e lido un informe da comisión sobre o que fóra indagado, di o informe que o mandante era o señor Lutero Vargas, o cal, apoiado nas súas inmunidades parlamentarios garantiría a impunidade . (56) Lutero Vargas médico e deputado integrou a FEB, forza expedicionaria Brasileira, en Italia, é o fillo máis vello, de Vargas, é dicir, cando no medio de Vargas ocorreron as prisións e traballos. Vargas días antes do seu suicidio, chamou ao xefe de policía eo fillo Lutero, o xefe de policía esperou do lado de fóra do despacho, e Vargas recibiu no seu despacho seu fillo Lutero, onde a interrogou, sobre se estaba implicado no atentado, o que o seu fillo nega. Asesores de Vargas, á época, declaran que se Lutero, asumise a culpa para o seu pai sería por el preso. Vargas na madrugada do día 24 de agosto de 1954, a 1 hora da mañá, convoca unha reunión ministerial na que comparecen todos os ministros e familiares de Vargas. Segundo José Américo Almeida, un dos seus ministros no seu libro 'Eu e Eles'; Vargas rematou a reunión deste xeito: Coa mesma aparencia tranquila, o aire tranquilo, a fala mansa, encerrou o presidente da reunión con estas palabras incisivas "Como non chegaron a ningunha conclusión, declaro que acepto a licenza. Pero, se viñeren depor-me, atoparán meu cadáver "(Américo, 1978: 151) (1) Segundo o seu ministro, a época e que participou desta reunión Tancredo Neves, nunha entrevista realizada en 1984; afirmou nesta ocasión que Getúlio, durante todo o período de goberno elixido polo pobo, nunca reuniu seu ministerio en conxunto: TN - [...] Agora o ministerio como conxunto só reuniu unha vez durante todo o tempo en que fun ministro. V. L. - Foi aquela reunión dramática. TN - A reunión dramática (Lima, Ramos, 1986: 53). (50) Tancredo Neves, fala que esta reunión quedou unha gran decepción de Vargas; cos seus ministros militares e reproduce fragmentos do diálogo deles na reunión: O da Mariña dixo así: "Señor presidente, unha vez máis a Mariña falta a V. Exa. [...] "Foi como empezou a falar. E o Zenóbio quedou naquela cousa: "Se V. Exa. mandar cumprir ordes, eu cumpro, pero vai haber derramamento de sangue, xa dezasete ou dezaoito xenerais xa se sumaron ao Manifesto dos brigadeiros "(Lima, Ramos, 1986: 39). (50) Vén de baixo, da rúa do Catete, un agresivo rumor de voces e de apupos. Grupos enfurecidos rodean o palacio. É un brado enorme enche a madrugada do 24 de agosto: - Morra Getúlio! Morra Getúlio! (Queiroz, 1957: 16). (67) Pouco a pouco transfórmase o Palacio nunha pequena praza de guerra. Nos xardíns, xunto aos troncos das árbores, son levantadas trincheiras con sacos de area dispostos polos cantos. Todos os funcionarios do Palacio están provistos con armas automáticas, e metralladoras de man son distribuídas a persoas que chegan, incluso mulleres (Machado, 1955: 116). (56) O día xa amanhecido, e Vargas xa está en pé, vestido só cun pixama; seu ministro a época José Américo, narra así os instantes finais da vida de Vargas: O xeneral Ancora aparecera antes no Catete levando a noticia de que os xenerais non se satisfacían coa simple noticia, insistía da renuncia, do afastamento definitivo do goberno. Benxamín Vargas, o seu irmán, espertando o transmitirá-lle esa novidade. E espertou e tivo o xesto (Américo, 1970). (1) Entrando no cuarto do presidente acorda-o Benxamín novo e lle transmite a información dada por Ancora. Entón quere dicir que estou deposto? - Responde Benjamim. O que sei é que é o final. Foi o xeito máis doado de te tiraren do goberno. Volva alí embaixo e vai esmiuçar isto - di Vargas (Machado, 1955: 123). (56) Ao redor de 8.10, preto de media hora despois de mandar chamar Benjamim, Vargas sae do cuarto e vestido só co pixama dirixe-se para o seu despacho de traballo [...] Nese momento sae Vargas do despacho [...] Nota Zarattini que Vargas ten entón a man esquerda no peto do abrigo do pixama, onde lle parece haber algo pesado e voluminoso [...] segue sen présa para o cuarto cuxa porta deixa entreaberta [...] Ben me deixa descansar un pouco - e senta-se na cama como quen vai deitar. Retírase se Barbosa pechando a porta [...] Nese momento óuvese un estampido. Barbosa dirixe-se apresuradamente para o cuarto do Presidente e abre a porta. Deitado de brazos

abertos, cunha perna sobre a cama ea outra un pouco fóra, estaba o Presidente Vargas cunha mancha de sangue no pixama, sobre o lado esquerdo do peito. Na palma da man dereita vese Barbosa nun relance o revólver 'Colt' de calibre 32 carga dobre e cable de madrepérola, que Vargas adoitaba facer levar nas súas viaxes (Machado, 1955: 125-126). (56) Ao Catete chegan ministros, congresistas, parentes e amigos da familia. Un dos primeiros en chegar foi o Sr Oswaldo Araña, cos ollos húmidos, abrazado desde a porta por funcionarios do Catete. Ao entrar no cuarto, inclínase sobre o cadáver e despois abrazando Benjamim, exclama tomado de profunda emoción: - Morreu para non nos sacrificar! Era un home extraordinario! El sabía que nos dous morreríamos por el! (Henriques, 1966: 369). (38) Fragmentos do Laudo Pericial da morte violenta do Presidente Vargas: Sobre a cama referida, que se achaba parcialmente desfeita e forrada con saba branca e provista de dous largos almofadas, atoparon os expertos o cadáver dun home de cor branca, de setenta anos presuntos, vestido e ordenado, de inmediato identificado como o do Exmo . sr. Presidente da República o doutor Getúlio Vargas. O cadáver aínda se presentaba en flaccidez e aínda non atinxira o estadio de algidez, o que viña comprobar que a morte se dera había pouco. [...] Do ferida en cuestión surtia aínda sangue. Á Inspección ocular, feita con auxilio de luvas, atopáronse residuos e incrustacións anegradas nas beiras do citado ferida, caracterizando o disparo pegado. Proseguindo na inspección interna os expertos non atoparon ningún orificio que correspondese aquel de entrada do proxectil, é dicir, o orificio de saída, o que veu comprobar tratarse de ferida penetrante non transfixante, debendo o proxectil permanecer no cadáver. Igualmente, non foi sinalado no corpo calquera outro ferida ou sinal de violencia [...] Conclusión Fronte aos elementos xa descritos, todos debidamente interpretados, conclúen os expertos acordes afirmando: a) a ferida responsable da morte violenta, obxecto do presente exame, foi producida coa arma adherida, é dicir, co cano encostado no destino; b) nas circunstancias do feito e con base nos exames procedidos, exclúen os expertos as hipóteses de accidente e homicidio, restando así, como única plausible e aceptable, a de suicidio; [...] (Vilanova, Eboli apud Queiroz, 1957: 300- 302). (67) Máis tarde despois da morte de Vargas, o IPM Enquisa Policial Militar feito pola Aeronáutica, a 19 de setembro de 1954, inocenta a Lutero Vargas, e relata: Aínda que citado o Deputado Lutero Vargas, nalgún declaración como posible mandante do atentado, somos levados a non o indicar porque a preocupación dos criminais en sinala-lo como responsable, por si só sería suficiente para evidenciar que constituía iso unha derivación co fito de desviar as investigacións do seu verdadeiro obxectivo. Claro que non se chegou a unha conclusión positiva en canto á causa desa tentativa de derivación, pero tamén é líquido que os testemuños de Climério, Soares e Gregorio - canto a Lutero Vargas - fan inverosímil a imputación (Machado, 1955: 192). (56) Cristo Miguel di para el ser fiel a el ata o final, que lle daría a coroa da vida. Quen ten oídos que escoite o que o espírito da igrexa de Esmirna Getúlio Vargas di as igrexas de Esmirna del propio, de Éfeso-Roosevelt, Pérgamo-Churchill, Tiatira-Truman, Sardes-Cordeiro, Filadelfia-Bush, de Laodicéia. Cristo Miguel de Nebadon di a Vargas que o gañador non sufrirá o dano da segunda morte, é dicir, o lago de lume durante o xuízo final. Carta á igrexa de Pérgamo. Ao anxo da igrexa de Pérgamo escribe: Así di o que ten a espada afiada de dous gumes: Sei onde mouras. É onde está o trono de Satanás. Pero ti gardas firmemente o meu nome non renegaste miña fe mesmo os días de Antipas, miña testemuña fiel, que foi morto en voso medio, onde Satanás mora. Pero teño algunhas cousas contra ti: hai no teu medio algúns que seguen a doutrina de Balaam, que ensinaba Balac como facer os israelitas pecar, levándoos a comer dos sacrificios aos ídolos ea prostituir-se. Hai tamén no teu reino os que seguen a doutrina dos nicolaítas. Arrepíntese te, pois senón virei a ti en breve e combaterei contra eles coa espada da miña boca. Quen ten oídos, escoite o que o Espírito di ás igrexas. Ao gañador darei do maná oculto e lle darei unha pedrinha branca na que está escrito un nome novo que ninguén coñece, senón aquel que o recibe (Xoán, 2001: 1443-1444). (6)

Interpretación da carta á igrexa de Pérgamo. Loyalátia di para Xoán escribir ao anxo da igrexa de Pérgamo Winston Leonard Spencer Churchill. Así di Loyalátia que ten a espada afiada de dous gumes boca sendo dun dos lados da espada Adolf Hitler e do outro o 'falso profeta ". Sei onde mouras Inglaterra, que é onde está o trono do Satanás Federico Guillermo II de Hohenzollern, neto da raíña Vitoria, fillo dunha das súas fillas. Pero ti gardas meu nome Alfa e Omega firmemente e non renegaste a miña fe mesmo os días de Antipas, miña testemuña fiel foi morto voso medio, onde Satanás mora. Esta testemuña fiel de Cristo Miguel, que foi morto en Inglaterra. Arthur Neville Chamberlain primeiro ministro inglés, ao inicio da Segunda Guerra Mundial, e que lonxe do seu cargo morre logo despois de cancro. Chamberlain tamén foi quen declarou guerra á Deutschland, con motivo da repartición de Polonia entre URSS e os Nazis, en setembro de 1939; morreu de cancro no estómago, tras deixar o seu cargo de primeiro ministro, asumido en maio de 1937, a causa foi o fracaso da operación militar en Noruega pola Inglaterra. Cando Churchill asumiu o seu cargo de primeiro ministro. Ao iniciar a Segunda Guerra Mundial, Chamberlain fixo está declaración: Este e un día grave para todos nós, e para ninguén tanto como a min. Todo por que eu traballei, todo en que crin durante a miña vida pública desmoronou en ruínas. Só me queda unha cousa que facer, é dicir, consagrar todas as forzas e poderes que atope en min para acelerar a vitoria da causa pola que tanto temos que sacrificar [...] (Chamberlain apud Shirer, 1962: 472). (73) Taylor historiador inglés; nun fragmento do seu libro, refírese así a el: Chamberlain e todos os que se ligaron á política británica anterior a guerra quedaron irremediablemente desacreditados, cando caeron en 1940 (Taylor, 1979: 153). (79) Cristo Miguel de Nebadon di moitas cousas contra Churchill. Balaque rei dos moabitas, adversario dos israelitas, a época de Moisés, foi ata Balaam e pediu a el para maldicir aos israelís, e en vez diso deulles a bendición eo que está escrito na Biblia sobre Balaam. Entón Balaam aconsellou Balaque a facer as súas novas mulleres seduzirem os israelitas para con elas se casaren, e abandonar o seu Deus. Hai tamén os que seguen a doutrina dos nicolaítas, é dicir, os nazis no medio Churchill, Loyalátia di para el os combater, senón el viría coa espada da súa boca eo combatería malia Churchill determinar o aprisionamento dos partidarios de unha agremiação política nos moldes nazis. Loyalátia combate a el no ceo de Inglaterra, feito que ficou coñecido como a 'Batalla de Inglaterra ". Unha directiva de guerra asinada por Hitler do 1 de agosto de 1940, trae as orientacións para a acción: Directiva nº 17 para conducir a Guerra Aérea e Naval contra Inglaterra. 1- A Forza Aérea Alemá debe vencer a Forza Aérea Británica con todos os medios ao seu alcance eo máis pronto o posible [...] 2- Tras gañar a supremacía nos aires, local ou temporalmente, deberá a guerra serdesencadeada contra os portos, especialmente contra os establecementos relacionados co abastecemento de produtos alimenticios [...] Deben emprender ataques contra os portos na costa sur da menor medida posible, en virtude das operacións que tencionamos [...] 4- resérvome me decidir sobre os ataques de terror como medio de represalias. Adolf Hitler (Shirer, 1962: 216). (74) Cristo Miguel de Nebadon ameaza a Churchill, para combater el aos nazis británicos; senón que viría con Adolf Hitler sobre a illa británica ea combatería cousa que realmente aconteceu. Hitler coa súa forza aérea a Luftwaffe e as súas bombas voadoras ao fin da guerra, combateu a illa e causou gran destrución. Londres tivo bombardeos continuos por 76 días e sufriu un gran incendio, onde ardeu en chamas enteira sete días e sete noites. Londres a época con sete millóns de habitantes a Blitzkrieg, durou de 7 de setembro de 1940 a 11 de maio de 1941. Este período ficou coñecido como 'Batalla de Inglaterra', sendo até hoxe conmemorado polos ingleses. Churchill e os ingleses intentaron combater aos nazis e fascistas, organizados en Inglaterra, tendo-se preso ao líder deles Oswald Mosley, pero admite no seu libro, sobre a Segunda Guerra Mundial, ter a vinte mil nazis organizados en Inglaterra en 1939. Se sabía que nesta época existían vinte mil nazis organizados en Inglaterra. Segundo a técnica nazi

desempeñada noutros países amigos, moi ben podía ocorrer que o estalido da guerra fose precedido por un preludio violento de sabotaxe e asasinatos (Churchill, 1950: 360). (14) A continua e encarnizada loita aérea de xullo e de comezos de agosto fora dirixida contra o promontorio de Kent ea costa da Canle [...] Decidiron tanto, realizar unha incursión diurna sobre as cidades manufactureiras ao norte de Walsh. A distancia era demasiado grande para os seus cazas de primeira clase, os Me 109. Terían que arriscar seus bombardeiros con escoltas Me 110, que, aínda tiñan a autonomía de voo necesaria, pero carecían da calidade dos, que era o que importaba agora. Este foi, sen embargo, un paso razoable que deron e correron ben o risco. En consecuencia, o 15 de agosto, lanzaron contra Tyneside ao redor dun centenar de bombardeiros cunha escolta de corenta Me 110. Ao mesmo tempo enviaron unha incursión de máis de 800 aeroplanos para acosar as nosas forzas do sur, de onde se crea que alí estaban todas reunidas. Porén entón as disposicións que Dowding tomara respecto do Comando de cazas se virán xustificadas. O perigo fora previsto. Sete esquadrilhas Hurricane o Spitfire foran retiradas da intensa loita do sur para descansar e ao propio tempo custodiar o norte [...] Estas esquadrilhas puideron dar a bienvenida aos atacantes cando cruzaron a costa. Trinta aeroplanos alemáns foron derrubados, a maioría deles bombardeiros pesados (Heinkels 111, con catro homes adestrados en cada tripulación), contra unha perda británica de só dous pilotos feridos [...] Nunca máis se intentou unha incursión diurna que debido á distancia, non puidera contar coa protección de cazas da máis alta clase. Deste entón todo o que se pensaba ao norte de Walsh estivo a salvo durante o día. O 15 de agosto tivo lugar a máis grande batalla aérea deste período de guerra: ese día se libraron cinco combates importantes nunha fronte de 500 millas. Foi sen disputa, un día crucial. Ao sur, as nosas vinte e dúas esquadrilhas interviñeron na loita, moitas, dúas veces, e algunhas, tres, e as perdas alemás, agregadas as do norte foron de 76 contra 34 aparellos nosos. Foi este un indiscutible desastre para a Forza Aérea alemá (Churchill, 1950: 297-298). (15) Nas últimas horas da tarde do sábado, de 7 de setembro se fixo o primeiro bombardeo masivo de Londres, por 625 bombardeiros protexidos por 648 cazas. A primeira leva de 320 bombardeiros protexidos por cazas voou sobre o Támesis e comezou a despexar as súas bombas sobre o arsenal de Woolwich, sobre varias fábricas de gas, centrais eléctricas, almacéns e peiraos nestas últimas nunha extensión de varias millas. Toda aquela vasta área transformouse logo nun mar de chamas [...] Ás 8:10 da noite, chegou unha segunda vaga de 250 bombardeiros que renovou o ataque mantido ata as 4:30 da mañá do domingo por sucesivas levas de avións. Na noite seguinte ás 7:30, foi o ataque recomezado por douscentos bombardeiros proseguindo por toda a noite. Morreron uns 842 persoas e feridas 2.347 [...] As incursións proseguiron durante toda a outra semana, noite tras noite. (74) Neste mesmo período (24 de agosto a 6 de setembro) se había debilitado seriamente o poder do noso Comando de Cazas. A orde perdera nesta quincena 103 pilotos e 128 Spitfires e Hurricanes foran destruídos ou gravemente danados. Dun total de arredor de mil pilotos habiamos perdido case a cuarta parte. Seus postos só podían ser cubertos por 260 pilotos novos, ardentes, porén inexperientes, sacados das unidades de adestramento en moitos casos antes de completar o seu curso completo. Os ataques nocturnos sobre Londres durante os dez días que seguiron ao 7 de setembro caeron sobre os diques e centros ferroviarios da capital e causaron moitos mortos e feridos entre a poboación civil [...] (Churchill, 1950: 304). (15) Porén o 7 deste mes Goering, asumiu publicamente a orde da batalla aérea e trocou o ataque diurno polo nocturno e dos aeroportos de avións de caza de Kent e Sussex polo das grandes zonas edificadas de Londres. As incursións menores diurnas eran frecuentes [...] Durante cincuenta e sete noites o bombardeo de Londres foi incesante [...] En ningunha oportunidade anterior se someteu a un sector tan grande de edificios a semellante bombardeo nin nunca tantas familias víronse obrigadas a facer fronte aos problemas e terrores derivados daquilo (Churchill, 1950: 314). (15) Dende o 7 de setembro ata 3 de novembro unha media de douscentos bombardeos alemáns atacaron a Londres cada noite [...] Durante tres noites, os habitantes de Londres permaneceran nas súas casas ou en refuxios, soportando un ataque que, ao parecer , non atopaba resistencia algunha.

Repentinamente, en 10 de setembro, as nosas baterías abriron fogo e comezaron a brillar os reflectores. Este atroador canhoneio non causou moito dano ao inimigo, pero deu enorme satisfacción a poboación (Churchill, 1950: 315). (15) O 30 de decembro de 1940, nunha mensaxe ao presidente Roosevelt, Churchill menciona os bombardeos sobre Londres: A noite incendiaron unha ampla zona de Londres, e son impresionantes escenas de destrución aquí e nos centros provinciales; porén cando hoxe visitei as ruínas, porén fumegantes, comprovei que o espírito dos londinenses estaba tan alto como os primeiros días de bombardeos xerais en setembro, fai catro meses (Churchill, 1950: 518). (15) No fin de 1940, Hitler comprendeu que non podía destruír a Inglaterra a través dun asalto aéreo directo. A batalla da Gran Bretaña fóra a súa primeira derrota, o cruel bombardeo de moitas cidades non obrigara a nación ou o seu goberno a axeonllarse se. Os preparativos para a invasión de Rusia, en principios do verán de 1941, absorberon unha gran parte das forzas aéreas alemás (Churchill, 1950: 40). (17) O peor ataque foi o último. O inimigo volveu a Londres o 10 de maio coas súas bombas incendiarias. Ateou máis de dous mil incendios. Coa destrución de preto de cento cincuenta tubaxes de auga, coincidindo coa marea baixa do Támesis, conseguiron paralizar os traballos de extinción do lume. O día seguinte, ás seis da mañá, había centos de incendios que non se podían dominar, sendo que aínda continuaban a labrar a noite do 13. Foi o ataque máis devastador de toda a 'Blitz' nocturna [...] Máis de tres mil persoas morreron ou resultaron feridas [...] A Casa dos Comúns foi atinxida. Unha única bomba causou ruínas para moitos anos [...] Aínda que o ignorássemos na ocasión, aquel ataque era a despedida do inimigo [...] decorrerían aínda case tres anos antes de que a nosa organización de Protección Civil, en Londres tivese que afrontar a 'baby Blitz' de febreiro de 1944 e, máis tarde o ataque a través de foguetes e bombas voadoras. Nos doce meses que transcorreron - xuño 1940 a xuño de 1941 - as nosas baixas civís foron de 43.381 mortos e 50.856 feridos graves, un total de 94.237 (Churchill, 1950: 45). (15) Segundo o libro dun Ucraíno, que loitou ao lado dos ingleses; durante a Segunda Guerra Mundial e estaba en Londres a época das bombas voadoras. A Baby Blitz, foi realizada polos nazis coa: V-1 (Vergenltungswaffe n ° 1), é dicir, 'arma de represalia n ° 1.' A altura de 200 a 1.000 metros que xeralmente voaban as V-1, así como o feito de a súa velocidade non superar 800 quilómetros horarios, permitiron aos cazas modernizados da RAF guiados polo radar, interceptar e derrubar gran parte dos proxectís [...] porén mesmo tendo en conta o alto índice de perdas das V-1, das cales só aproximadamente unha en dúas podía chegar ó destino, algúns miles destes motores altamente destrutivos caeron en Londres causando só durante as tres primeiras semanas da súa actuación (15 de xuño a 6 de xullo de 1944) un total de aproximadamente unhas 10.000 vítimas, delas 2.572 mortos (Brandt, 1967: 45-46). (10) Cando en setembro de 1944, coa destrución masiva das plataformas de lanzamento das V-1 pola Forza Aérea aliada a batalla das bombas voadoras estaba practicamente gaña (Brandt, 1967: 52). (10) Xurdiu a V-2 [...] silenciosa [...] aparecía de súpeto. En forma de estrondosa e prolongadíssima explosión que facía estremecer a terra a distancias inmensas [...] Tratábase se efectivamente, da primeira bomba foguete auténtica precursora dos foguetes intercontinentais da época actual. O enxeño medindo uns 20 metros de longo e quizais 2 de ancho, era auto suficiente en combustible (alcohol e osíxeno líquido) e levaba na súa ogiva a carga de unha tonelada de TNT. Ao subir a unha altura media de 100 km, desenvolvía unha velocidade por enriba de 5.000 quilómetros por hora [...] Eran lanzados de plataformas móbiles [...] só uns mil caeron na capital británica. Nos case seis meses de outubro de 1944 a marzo de 1945. Que durou a época das bombas foguetes (Brandt, 1967: 52-53). (10) Quen ten oídos que escoite o que o espírito de Churchill di as igrexas de Pérgamo del propio, de Éfeso-Roosevelt, Esmirna-Vargas, Tiatira-Truman, Sardes-Cordeiro, Filadelfia-Bush, de Laodicéia. Ao gañador promete dar o maná escondido, é dicir, de como os ingleses conseguiron alimentarse durante a guerra debido ao bloqueo feito aos buques polos submarinos nazis. Seus problemas coa alimentación do pobo inglés; están expresadas en discursos publicados en forma de libro co nome

de 'Sangue Suor e Bágoas'. Velaquí un pequeno fragmento dun destes discursos pronunciado o 19 de decembro de 1940: Todo o que sexa feito para aumentar o volume da nosa produción alimenticia será a máis sabia das formas de seguro para os anos que poida durar esta guerra, no caso de ser lamentablemente prolongada por moito tempo, o que non é de ningún xeito seguro (Churchill , 1941: 348). (21) E lle darei unha pedrinha branca na que está escrito un nome novo que ninguén coñece. Churchill e os dos seus exércitos podían ler todas as mensaxes enviadas entre as forzas nazis de mar, terra e aire durante todo o tempo da Segunda Guerra Mundial, e así os destruír sen que soubesen ser interceptado, nas súas comunicacións, grazas a apoderárense Se unha das máquinas de códigos usadas polos nazis e teren descifrado este código. Anos despois do fin da guerra en 1974, a prohibición gobernamental inglesa de calquera referencia a 'Ultra', nome da operación do servizo secreto inglés das operacións realizadas coa máquina 'Enigma', que significa charada, levantada á prohibición foi revelado ao mundo, que os ingleses sabían dos movementos dos Exércitos, Mariña e Aeronáutica nazis. Grazas á máquina chamada polos nazis 'Enigma' un decodificador de mensaxes en códigos usado polo exército alemán e xaponés, nas súas comunicacións de telégrafo sen fíos e de radio grazas a unha desas máquinas caer en mans inglesas, ao comezo da guerra. Reproduzirei agora fragmentos tirados do libro 'Enigma o Segredo de Hitler' de FW Winterbotham, a época axente do servizo secreto de información, encargado de abastecer persoalmente ao propio Churchill, coas mensaxes traducidas e descodificadas través da máquina Enigma, das operacións de guerra alemáns : En 1938, un artífice polaco traballaba nunha fábrica en Alemaña Oriental que producía o que o rapaz imaxinou correctamente, ser un tipo de criptógrafo secreto [...] sendo polaco, el non lle gustaba dos alemáns; como observador perspicaz, tomou nota das diversas partes que el e os seus compañeiros fabricaban [...] O rapaz foi despedido e enviado de volta para a Polonia. E el entrou en contacto co noso home en Varsovia [...] Na ocasión oportuna, convencemos o polaco a saír de Varsovia; saíu sixilosamente do país [...] Instalamos o rapaz en París [...] o polaco comezou a construír unha réplica de madeira da máquina que se fabricaba en Alemaña [...] O resultado foi un aparello que parecía a parte superior de un piano, pero foi suficiente para comprendermos que sería necesario obter unha máquina certa, se quixésemos tentar descifrar o seu método de operación [...] (Winterbotham, 1978: 25). (89) O propio Denniston foi a Polonia e trouxo, triunfalmente pero en absoluto segredo, un criptógrafo Enigma, novo, completo e eléctrico. Soubemos, tamén, que o aparello estaba sendo fabricado miles e que se destinaba a cifra e descifrar as mensaxes da gran máquina bélica [...] E moi difícil explicar en poucas palabras o funcionamento do complicado sistema de tambores rotativos, accionados electricamente contén as letras do alfabeto [...] Unha máquina transmitía ao criptógrafo as letras da mensaxe a ser cifrada; os tambores do aparello xeraban unha proliferación de letras tan grande que, estimouse que, un equipo de matemáticos levaría un mes ou máis de traballo só para determinar todas as permutacións necesarias para atopar un único código. A clave do código era a colocación dos tambores, uns en relación aos outros, dentro do aparello; evidentemente, as claves serían moi ben gardadas. Non era de estrañar que os alemáns considerasen o sistema completamente garantido. Será que nós pensabamos ante un problema insoluble, mesmo dispoñendo dun criptógrafo certo? (Winterbotham, 1978: 26-27). (89) Parece que en fins de febreiro de 1940 a Luftwaffe xa recibira un número suficiente de criptógrafos Enigma, a punto de poñer no aire algunhas mensaxes para exercitar os seus operadores [...]. Cando os días fríos do inverno xeado comezaban a dar lugar aos primeiros días de sol de abril, [...] entregou-me catro anacos de papel, cada un deles cunha mensaxe curta da Luftwaffe e sobre a transferencia de persoal entre unidades [ ...] acontecerá o milagre (Winterbotham, 1978: 31). (89) O fluxo de mensaxes Ultra comezou a aumentar en principios de abril de 1940. Non obstante, os primeiros días da guerra, a nosa deusa de bronce aínda era un tanto inmatura e funcionaba intermitentemente; creo que foi a sorte que nos axudou a obter un criptógrafo Enigma completo, coas chaves do código, nun avión alemán abatido ao longo de Noruega. Posteriormente, capturamos outro criptógrafo dunha unidade blindada de Comunicacións que avanzara demasiado durante a

campaña de Francia. En maio de 1941, a Mariña aprisionou un submarino alemán co seu criptógrafo Enigma eo libro das claves dos códigos. Isto nos axudou non só a ter acceso directo á maior parte das mensaxes de mariña e aéreos codificadas do Enigma como tamén constituíu unha axuda inestimable [...] (Winterbotham, 1978: 44). (89) O primeiro ministro aprendeu rapidamente a comprender o significado correcto dos textos. Cando se pensaba en Londres, eu adoitaba enviar-lle as mensaxes seleccionadas dentro dunha caixa vermella, dirixida para Downig Street n ° 10; durante a Batalla de Inglaterra, as mensaxes foron para as salas de operacións en subterráneos debaixo Storey 's Gate. Cando había algo moi urxente, eu telefonava ao seu secretario particular e remitía a mensaxe inmediatamente [...]. Cando había moito traballo [...] eu durmía no meu despacho, a fin de poder enviar o material recibido pola noite ata as 7h30min, cando o primeiro ministro gustaba que os documentos fosen levados ao seu dormitorio [...] cando había algo que precisase tomar coñecemento, eu telefonava e lía a mensaxe para el, a través dun teléfono dotado mesturador [...] Co transcurso da guerra, ás veces aparecían longos despachos de Hitler para os gobernadores do seu novo imperio; isto despertaba a curiosidade de Churchill (Winterbotham, 1978: 55-56). (89) Carta á igrexa de Tiatira. Ao anxo da igrexa de Tiatira escribe: Así di o fillo de Deus, que ten ollos como chamas de lume e pés semellantes ao bronce: Coñezo as túas obras, o amor, a fe, o servizo, a perseveranza e as túas últimas obras, máis numerosas que as primeiras. Pero teño contra ti que permites a Jezabel, esa muller que se di profetisa, ensinar e extraviar meus servos ata levalos a prostituir-se e comer a carne sacrificadas aos ídolos. Dei-lle tempo para arrepentirse, pero ela non quere arrepentirse da súa prostitución. Velaquí, vou lanzala na cama, e en gran aflición quen con ela cometen adulterio, se non se arrepintan das súas obras. Farei morrer os seus fillos, e todas as igrexas coñecerán que son eu quen investiga os desexos e os pensamentos. Pagarei cada un de vós segundo as vosas obras. E vós de Tiatira, os que non seguen semellante doutrina nin coñecen os así chamados "segredo de Satanás", non vos imporei outro fardo. Con todo, gardade firmemente o que tedes, ata que eu veña. E ao gañador, aquel que conservar as miñas obras ata o final, darei autoridade sobre as nacións. El as gobernará con cetro de ferro, e serán rotas como vasos de barro. E así como eu recibín a autoridade do meu pai, tamén darei ao gañador a estrela da mañá. Quen ten oídos, escoite o que o Espírito di as igrexas (Xoán, 2001: 1444). (6) Interpretación da carta á igrexa de Tiatira. Di Loyalátia a João Zebedeo, ao anxo da igrexa de Tiatira, Harry S. Truman escribe: Así di o fillo do Deus Cristo Miguel, que ten ollos como chamas de lume e pés semellantes ao bronce. O Serafim Loyalátia comeza a carta nunha clara referencia ao modo que Truman sería universalmente coñecido, polas chamas de lume da bomba Atómica. Inmediatamente el, refírese á obra de Truman, que se defronta co período da posguerra, onde o control do desemprego, o combate á inflación, eo mantemento do parque industrial americano en funcionamento entre outros innumerables problemas que se defronta Truman nos seus anos de goberno. Presidente de Estados Unidos dúas veces, 1945 a 1953, substituíu a Roosevelt na Presidencia de cando da súa morte; cando era o seu vicepresidente electo en 1944. Nacido en Lamar no Missouri, en 1884, de familia de orixe humilde, cando neno unha difteria deixounos o válido, aos nove anos comezou a usar lentes. Cando rematou o secundario, esperaba ir á universidade, pero o seu pai perdera todo o diñeiro que posuía. Foi moitas cousas desde enlace de un contratista de estrada de ferro, bancario, labrego por dez anos na facenda do seu pai. (91) No verán levantábase ás 4.30 e no inverno ás 6.30. Arava, sementaba, facía a colleita, ordenhava as vacas, alimentaba os porcos, coidaba dos cabalos, enfardava o feo e facía todo o que había que facer nos 600 acres da facenda (Wolfson, 1966: 19). (91) Oficial combatente na Primeira Guerra Mundial: A pesar da súa vista feble, Harry fóra á guerra en Francia, a disposición da Batería D, un pequeno grupo de artillería de campo, cuxos membros foran recrutados na área de Kansas City (Wolfson, 1966: 22). (91) Fomos a Francia. Nós pousamos en Brest, Francia, o 13 de abril de 1918, e só vinte e sete anos máis tarde, no mesmo día pode lembrar Pasei o meu primeiro día completo na Casa Branca.

"Eu che dixen. Eu fun a unha escola de artillería francesa, e despois fun a Camp Coetquidan para máis algunha instrución na artillería francesa, e, a continuación, en xullo - o resto de cento vinte e nove viñera por que tempo- en xullo, o coronel chamoume e díxome que eu estaba indo a ser o capitán encargado de batería D, expeditor foi sabe como Dizzy D, e tivo, para dicir o mínimo, unha reputación moi malo, de feito. Tiveron catro mandos antes diso, e ningún deles podería controlar eses nenos irlandeses. Eles foron moi deles nenos irlandeses de Kansas City, moitos deles nenos universitarios de Rockhurst College, wich é unha escola xesuíta en Kansas City. Eles foron moi ben educado, moitos deles, pero eran salvaxes. "Eu dixen a coronel; Eu dixen que podería moi ben me mandar para casa a dereita entón e alí. Nunca quedei tan asustado na miña vida, nin sequera despois, cando estabamos baixo lume, pero eu - así, era unha das cousas que tiña que facer, e eu fixen iso ". (Truman-Miller, 1974, 95-96) (93) Terminada a guerra casouse en vinte e oito de xuño de 1919, á idade de 35 anos con Elizabeth Virxinia "Bess" Wallace que tiña a mesma idade. No seu segundo período como senador polo Missouri, Europa estaba en guerra Estados Unidos habían se transformado no gran arsenal mandando materiais para a Gran Bretaña e Rusia; con isto un grande esforzo industrial estaba sendo realizado para producir municións, tanques, avións. Eu me preocupaba con as acusacións de que os monstruosos, contratos e inmensas adquisicións resultantes destas cláusulas estaban sendo manipulados mediante favoritismo. Vin grupos de traballo e de capital, cada cal ávido por beneficios: os grandes, en nome do goberno, estaban levando á quebra miles de pequenas empresas (Truman, Memoirs apud Wolfson, 1966: 37). (91) Preocupado isto Truman, decidiu levar unha investigación por conta propia entrou no seu coche e percorreu 30.000 millas por Maryland; descendendo a Florida; atravesando o Texas e volvendo a través de Wisconsin e Michigan. Visitei campos de adestramento, instalacións de defensa, outros establecementos e proxectos [...] e non os deixei saber quen era (Truman, Memoirs apud Wolfson, 1966: 37). (91) O resultado desta investigación foi a instalación dun "Comité de Investigacións do Programa de Defensa Nacional". Seu presidente era Truman, e comezou a ser chamado pola prensa de "Comité Truman". Unha das súas investigacións foi sobre o crecente número de fatalidades entre os pilotos que voaban nos bombardeos Martin B-26. Truman investigou, e descubriu que a envergadura de ás de Martin era impropia. Conseguíndose tras isto cambiar a envergadura das ás dos B-26. A continuación foron os motores producidos pola "Wright Aeronautical Corporation", cuxo uso estaba causando a morte de centos de practicantes de pilotos; a comisión condenou uns catrocentos motores; pero os oficiais da Wright e do Exército; afirmaban que nada de malo cos motores. Pezas defectuosas e motores tamén defectuosos pasaran por inspección na fábrica e foi entregado ao Exército. A subsidiaria da "United States Steel Corporation"; que fabricaba chapas de aceiro para a Mariña, trapaceou na tempero de resistencia das chapas. As probas físicos feitos nestas chapas eran ficticios e falsificados. Constatouse que uns cinco por cento das probas eran deliberadamente fraudados, e as chapas de aceiro falsamente rotuladas como estando de acordo coas especificacións. (91) "Isto non era o nome dela. Era chamado de comisión para investigar o Programa de Defensa Nacional. Está claro que despois Eles deron nome máis curto, e non me gusta nada diso, pero eu non podería poñer fin niso. "... A forma na que o comité comezou ... eu xa dixen antes. A miña experiencia en Jackson County deume a idea de como contratos e as persoas que están lidando con fondos do Goberno, sexan eles locais, estatais ou nacionais, teñen moi pouco respecto por eles. Eu tiña feito algunhas investigacións do goberno do condado antes de ir para o Senado. E así, cando o primeiro proxecto de acto foi aprobada e toda a construción destes campos entón en curso, sentinme que estaría en serios apuros Ninguén parecía importarlle moito, entón eu decidir que eu tería que facelo. "É a cousa sorprendente. Cada dez centavos foron gastos para estes proxectos de alivio traballo, o WPA eo PWA e Aqueles, cada centavo foi analizado, e alguén sempre estivo en contra gastar un só níquel que ía axudar ás persoas pobres e dar emprego .. . a homes que non fan nada a ninguén.

(Truman-Miller, 1974: 172) (93) "... Eu entrei no vello Dodge roto e dirixe ata alí e vin por min mesmo Houbo edificios: iso era todo o custo engadido, a súa comprensión -. A ser construído, casernas, comedores, todo tipo de construción, e custaban tres a catro veces o que non debe ter. Eu xa lle dixen antes. contratistas e persoas quemanejam con fondos do goberno teñen moi pouco respecto por eles. "E en Fort Leonard Wood Condado de Pulaski había ... era todo o tipo de cousas que estaba fóra na neve na choiva, estar arruinada, cousas que nunca poderían ser usados, nunca ser usado. Moitos deles foi adquirido por alguén coñeceu alguén que ... Ben, vostede sabe o que quero dicir. "E había homes Centos de homes, só en pé e recoller o seu salario, sen facer nada. E eu fixen notas sobre varias cousas vin ... e que a xente dicían, e despois que eu dirixe vintecinco mil Mil millas ou así, en todo o país, ollando para o que estaba a ser gasto de diñeiro, e foi o mesmo en todas as partes. Millóns de dólares estaban sendo desperdiçado. "E entón eu fun de volta ao senado, e viu que o que o comité de estabas falando da súa creación, e vostede sabe o que sucedeu con iso. El me trouxo todo tipo de problemas. (Truman-Miller, 1974: 175) (93) "Pero decenas, centos de cousas estas e peores aconteceron. Eles ... Glenn Martin estaba facendo bombardeiros B-26, e estaban batendo e matando pilotos a dereita ea esquerda. Entón eu dixen a Martin," O que está mal con Estes avións? ' "El dixo:" O tamaño do á non é o suficientemente ' "Entón eu dixen, '¿como non está facendo máis amplo? "E El dixo:" Todo ben. Se esta é a forma que sente, eu dixen a el el que o seu contrato é cancelado e non vai conseguir outro. " "" Ah ", di," se éistoque será, imos resolve-lo, e el o fixo. "Eu só non entendo a xente así. Estaba matando pilotos, asasinando pilotos, e non daba a mínima. Eu nunca vou entender as persoas que poden facer unha cousa desas." (Truman-Miller, 1974: 177) (93) A elección de Truman fixo-se, polo tanto, por un proceso de eliminación. Era dun Estado importante, e deixara boa impresión como presidente do chamado "Comité Truman" no Senado, para investigacións. Era un adepto entusiasta do "New Deal", eo seu liberalismo moderado non chegara nunca a asustar os conservadores. Roosevelt non escolleu Truman. Se está nas súas mans, escollería Byrnes ou Barkley. Só acordou que Truman figurase entre os aceptables, para escoller o vicepresidente (McIntire, 1946: 201-202). (59) Vicepresidente elixido en 1944. Exerceu esta función por só oitenta días sendo empossado como presidente o 20 de xaneiro de 1945. Os oitenta e oito anos da vida de Truman están resumidos nesta carta enviada a el por Cristo Miguel de Nebadon. A letra S. no nome de Truman é descrita por el como un simple "S" sen referencia a ningún nome. Eleanor Roosevelt no seu libro de memorias narra cando Truman, foi empossado presidente de Estados Unidos, por un xuíz da suprema corte de Estados Unidos, tras a morte de Roosevelt eo xuíz leu o documento empossando-o na presidencia chamándoo de Harry Shippe Truman; Shippe apelido do seu avó paterno, con todo o "S" non significa ningún nome. Pero Loyalátia relata do seu amor, fe, servizo e perseveranza. En canto á muller Jezabel, que se di profetisa non teño o seu nome, pero as profecías que toman conta do mundo, de forma case diaria, son as que profetizan unha hecatombe nuclear entre as potencias nucleares EEUU e URSS, tras a Unión Soviética construír a súa primeira bomba Atómica. O odio de Cristo Miguel de Nebadon por esta muller e tal que o leva ameazar de matar os seus fillos. Existe unha posibilidade del matar estes fillos dos americanos, pola guerra do Corea e do Vietnam, a pesar do número de mortos, entre os americanos, en comparación co de vietnamitas morreron no conflito seren grande. Pero Cristo Miguel de Nebadon subliña que hai algúns dentro Tiatira, que non escoitan as profecías de Jezabel, nin saben dos segredos ou profundidades de Satanás Federico Guillermo II, a estes non imporá outro fardo. Ao gañador Harry Truman, Cristo Miguel de Nebadon promete dar o poder sobre todas as nacións, como realmente tivo Truman durante o seu goberno, cando só tiña a bomba atómica. E promete dar

aínda a primeira estrela da mañá que é Venus a Truman, é dicir, o acceso ás viaxes espaciais, as cales os Estados Unidos logo comezan acceder a tecnoloxía. Quen ten oídos que escoite o que di Truman as igrexas de Tiatira del propio, de Éfeso-Roosevelt, Esmirna-Vargas, Pérgamo-Churchill, Sardes-Cordeiro, Filadelfia-Bush, Laodicéia. Carta á igrexa de Sardes. Ao anxo da igrexa de Sardes escribe: Así di o que ten os sete espíritos de Deus e as sete estrelas: Coñezo as túas obras. Ti es considerado directo, pero estás morto. Fica alerta e consolida o resto que estaba a morrer, pois non penso perfectas túas obras diante do meu Deus. Lembra do que recibiches e ouviches. Obsérvase a e arrepíntese te. Porque se non vigiares, virei como ladrón, e non saberás o momento en que vou te sorprenderá. Pero tes en Sardes algunhas persoas que non mancharon súas vestiduras. Camiñarán comigo, vestidas de branco, porque son dignas. O gañador se vestirá de vestidos brancos, e eu xamais apagarei o seu nome do libro da vida. Recomendarei o seu nome ante meu pai e dos seus anxos. Quen oídos, escoite o que o Espírito di ás igrexas (Xoán, 2001: 1444). (6) Interpretación da carta á igrexa de Sardes. Loyalátia di a Xoán, ao anxo da igrexa de Sardes o "Cordeiro" escribe: Así di o que ten os sete espíritos de Deus Xesús (Cristo Miguel), espíritos que son Roosevelt, Vargas, Churchill, Truman, Cordeiro, Bush, Laodicéia. E as sete estrelas Neptuno, Urano, Xúpiter, Saturno, Marte, Terra, Venus: Coñezo túas obras es considerado directo, pero estás morto, este anxo desta igrexa é quen escoita e recibe directamente de Xesucristo a doutrina do libro Apocalipse. Cristo Miguel de Nebadon fai mención a ter erros na súa obra de interpretación da doutrina contida no Apocalipse. O Serafim di para el lembrarse de como escoitou e recibiu esta doutrina e arrepentirse dos seus erros. Arrepentirse se quere dicir tamén converterse ao señor Deus Xesús Cristo. É para el corrixir os enganos, feitos ao escribir a súa versión do libro Apocalipse, senón Cristo Miguel virá contra el como un ladrón e non saberá o momento en que virá. Inmediatamente fai mención a algúns dentro Sardes, que non contaminaron súas vestiduras estes andaron con el Xesucristo Miguel vestidos de branco e que o gañador será así vestido de branco. E Cristo Miguel proclamará o seu nome ante o seu pai e Deus O Pai Eterno do Paraíso e ante os seus anxos. Quen ten oídos que escoite o que di o espírito do anxo da igrexa de Sardes a súa propia igrexa e as de Éfeso-Roosevelt, Esmirna-Vargas, Pérgamo-Churchill, Tiatira-Truman, Filadelfia-Bush, Laodicéia. Carta á igrexa de Filadelfia. Ao anxo da igrexa de Filadelfia escribe: Así di o Santo, o verdadeiro, que ten a clave de David, que abre e ninguén pecha, que pecha e ninguén abre. Coñezo túas obras. Coloque diante de ti unha porta aberta que ninguén pode pechar. Pois tes pouca forza, pero gardaches a miña palabra e non negaste o meu nome. Velaquí, vou entregar-te algúns da sinagoga de Satanás, algúns que se din xudeus, pero non o son, pois menten. Eu os obrigarei a vir prostrar-se aos teus pés e recoñecer que eu te amo. Xa que gardaches a miña palabra con perseveranza, tamén eu te gardarei no momento da proba que está por vir no mundo enteiro, a fin de probar os habitantes da terra. Chego en breve. Garda o que tes, para que ninguén teña a súa coroa. En canto ao gañador, farei del unha columna no templo do meu Deus, e que nunca máis sairá. Escribirei sobre el o nome do meu Deus, o nome da cidade de meu Deus - e tamén o meu nome. Quen ten oídos, escoite o que o Espírito di as igrexas (Xoán, 2001: 1443-1444). (6) Interpretación da carta á igrexa de Filadelfia. Loyal Cátia di a Xoán, escribe ao anxo da igrexa de Filadelfia George Herbert Walker Bush, nacido en Milton Massachusetts, (12-06-1924) piloto da Forza Aérea da Mariña norteamericana, na Segunda Guerra Mundial. Serviu de xuño de 1942 a setembro de 1945, realizou 58 misións de guerra, tivo abatido ao seu avión na 59ª misión e caeu no océano, o 2 de setembro de 1944, ao dirixirse para a illa de chichi-Jima a 600 millas do Xapón. Dous compañeiros de Bush morreron na caída do avión no océano, Bush acabou sendo rescatado polo submarino US Finback. Tras a guerra casouse e formouse en Economía, empresario fundou a Zapata empresa de prospección petrolífera, senador, director da CIA, embaixador nas Nacións Unidas, dúas veces vicepresidente dos EEUU A de 1981 a 1989, e unha vez presidente de 1989 a 1993, de cando a Guerra do Golfo.

Di Loyalátia que ten a clave de David coa que abre e ninguén pecha que pecha e ninguén abre. A clave de David pode significar na vida de Bush, de como un pequeno piloto da mariña, chegou á presidencia da república, e tamén o seu fillo ser presidente dos Estados Unidos. Cristo Miguel de Nebadon mediante Loyalátia di que coñece as obras de Bush e que colocou diante del unha porta aberta que ninguén pechar, é dicir ademais, da súa obra petroleira, a súa obra política de home do partido republicano, onde exerceu varios cargos políticos durante décadas. Di Cristo Miguel de Nebadon que vai entregar algúns da sinagoga de Satanás Guilherme Frederico II, os cales din xudeus, pero non o son, menten só rebeldes da rebeldía de Lucifer no sistema de Satânia, adoradores de Hitler Lucifer e Satã Kaiser Guillerme II , que se din xudeus para non adorar Xesucristo Miguel. Di tamén que os obrigará a viren prostrar-se aos pés de Bush e recoñeceren que Xesucristo Miguel ama Bush. Di tamén Loyalátia que gardará Bush de todos os perigos que virán sobre el. Di a el gardar a súa coroa para que ninguén a tome. E ao Bush gañador promete dar a el unha columna do templo de Jerusém, a capital do Sistema, onde existen nun lugar todos os templos dos actuais 619 planetas habitados do sistema de Satânia. Así no templo referente ao planeta Terra (Urântia) do seu Deus Xesús, e de aí Bush nunca máis sairá. Di que escribir sobre el o nome de Xesús, o nome da cidade onde habita Xesucristo Sálvington, e tamén o seu nome Cristo Miguel Nebadon. Quen ten oídos que escoite o que di o espírito de Bush as igrexas a Filadelfia del propio, de Éfeso de Roosevelt, Esmirna de Vargas, Pérgamo de Churchill, Tiatira de Truman, Sardes do Cordeiro, e de Laodicéia. Carta á igrexa de Laodicéia. Ao Anxo da Igrexa de Laodicéia escribe: Así di o Amén, a testemuña fiel e verdadeiro, o principio da creación de Deus. Coñezo as túas obras. Non es frío nin quente. Oxalá foses frío ou quente. Senón porque es morno, nin frío nin quente, estou para vomitar-te da miña boca. Ti dis: Eu son rico, enriqueci-me e non teño necesidade de nada. Non sabes que es infeliz, miserable, pobre, cego e espido. Eu te aconsello a mercar o meu ouro, probado ó lume, para che enriqueceres, vistes brancas para te vestires e non apareza a vergoña da túa nudez: e colírios para ungir os teus ollos, a fin de que que poidas ver claro. Eu repreendo e corrijo os que amo. Polo tanto falo esforzo e che converte. Xa que estou chegando e batendo na porta. Se alguén escoitar a miña voz e abrir a porta, entrarei na súa casa e xunto faremos comida. Ao gañador concederei sentir-se comigo no meu trono, así como eu tamén vencín e estou sentado co meu Pai no seu trono. Quen ten oídos escoite o que o Espírito di as igrexas (Xoán, 2001: 1445). (6) Interpretación da carta á igrexa de Laodicéia. Loyalátia di a Xoán para escribir unha carta ao anxo de Laodicéia, previsto para aproximadamente mil anos, despois do findar da Terceira Guerra Mundial, o anxo desta igrexa é a estrela Venus. A promesa de Xesús Cristo a este anxo é gañador sentarse xunto a el Deus Xesucristo Miguel. Home previsto para vivir nun futuro tan distante do noso nun mundo moito máis evolucionado tecnoloxicamente, que o noso actual, cunha poboación terrestre incalculable para os nosos patróns de vida. Con talvez a configuración das fronteiras das nacións de outra forma que coñecemos actualmente, con avances notables en todos os ámbitos do coñecemento humano, que sería mera pretensión miña especular sobre o que será nun futuro de lonxe. FUTURO Visión do xuíz supremo e da corte. Despois tiven unha visión: Había no Ceo unha porta aberta, ea primeira voz, a que eu tiña oído falar como unha trompeta, díxome: "Sobe até aquí, e eu che mostrarei cousas que deben ocorrer despois destas". Inmediatamente fun arrebatado en espírito. No ceo había un trono, e no trono estaba alguén sentado. Quen estaba sentado parecía unha pedra de jaspe e de sardônica. Un arco da vella, semellante á esmeralda, envolvía o trono. Arredor do trono había outros vinte e catro tronos, en que estaban sentados vintecatro anciáns, vestidos de branco e con coroas de ouro na cabeza. Do trono saían lóstregos, estrondos e tronos. Sete lámpadas de lume ardían diante do trono. Eran os sete espíritos de Deus. Diante do trono había como que un mar de cristal semellante ao cristal. No medio do trono e arredor deles estaban catro seres vivos, cheos de ollos, diante e atrás. O primeiro ser vivo parecía un león, a segunda era semellante a un touro, o terceiro tiña cara de home eo cuarto parecía unha aguia voando.

Os catro seres vivos tiñan cada un seis ás e estaban cheos de ollos arredor e por dentro. Non paraban, día e noite, de aclamar: "Santo, santo, santo é o Señor Deus, o Todopoderoso, que era, que é e que vén". "Sempre que os seres vivos daban gloria, honra e acción de grazas a aquel que estaba sentado no trono, que vive polos séculos dos séculos, os vinte e catro anciáns prostravam-se diante de quen estaba sentado no trono e adoraban o que vive polos séculos dos séculos. Depunham súas coroas diante do trono e dicían: "Digno es, Señor, noso Deus, de recibir a gloria, a honra eo poder, porque creaches todas as cousas, e pola túa vontade fixeches e foron creadas" (Xoán, 2001: 1445-1446). (6) Interpretación da visión do xuíz supremo e da corte: O ser que Xoán avista sentado no trono é o noso soberano do universo de Nebadon, Deus e Pai Cristo Miguel (Xesús), o príncipe planetario da distante, illada, humilde e insignificante Terra (Urântia ) os outros vinte catro anciáns, doce a cada lado de Xesús, son da dereita: Chamberlain, Homero, Moisés, Josué, Péricles, Abraham, Aristóteles, Plauto. As sete lámpadas de lume e sete espíritos de Deus Xesús son: Franklin Roosevelt, Getúlio Vargas, Winston Churchill, Harry Truman, o Cordeiro, George Bush (pai), eo de Laodicéia previsto para aquí mil anos. O libro selado eo Cordeiro. Vin, entón, na man dereita daquel que estaba sentado no trono un libro escrito por dentro e por fóra, selado con sete selos. E vin un anxo poderoso que proclamaba en voz alta: "Quen é digno de abrir libro e romper os selos?" Pero ninguén no ceo, nin na terra nin debaixo da terra era capaz de abrir o libro ou de examina-lo. Eu choraba moito porque ninguén foi considerado digno de abrir o libro, nin examina-lo. Pero un dos anciáns me dixo: "Non chores! O león da tribo de Xudá, a raíz de David, venceu. El abrirá o libro e os sete selos ". Entón vin no centro do trono e dos catro seres vivos e no medio dos anciáns un año, de pé, como que imolado. Tiña sete cornos e sete ollos, que son os sete espíritos de Deus, enviados por toda a terra. Veu recibir o libro da man dereita daquel que estaba sentado no trono. Ao recibila lo os catro seres vivos e os vinte e catro anciáns prostravam-se diante do Cordeiro, tendo cada un a súa cítara e copas de ouro cheas de perfumes, que son as oracións dos santos. Cantaron un cántico novo, que dicía: "Digno es de recibir o libro e de abrirlle os selos porque fuches imolado e co teu sangue adquiriste para Deus xente de toda tribo, lingua, pobo e nación. Deles fixeches para o noso Deus un reino de sacerdotes, e eles reinarán na terra ". Na miña visión, oín a voz de moitos anxos que estaban arredor do trono, dos seres vivos e dos anciáns. O número era de milleiros e milleiros de millóns e millóns que proclamaban en voz alta: "O Cordeiro imolado é digno de recibir o poder, a riqueza, a sabedoría, a forza, a honra, a gloria eo loanza". Entón oín as túas obras que están no ceo, na terra, baixo terra e no mar, e todo o que neles hai, diciren: "aquel que está sentado no trono e ao Cordeiro, a bendición, a honra, a gloria eo poder polos séculos dos séculos ". Os catro seres vivos responderon: "Amén". E os anciáns prostraren e adoraron (Xoán, 2001: 1446). (6) Interpretación do libro selado eo Cordeiro. Xoán avista entón Xesús, sentado no seu trono, tendo na man a Biblia, onde está o libro Apocalipse considerado como selado, por mor da súa linguaxe e dos homes e acontecementos retratados nel, o libro trae personaxes principais da Primeira Guerra Mundial, Segunda Guerra mundial, Guerra do Golfo, e dunha futura Terceira Guerra Mundial. O Cordeiro que aparece e recibe o libro da man de Xesús ten sete ollos e sete cornos os cales son: primeiro ollo e corno Franklin Roosevelt, segundo ollo e corno Getúlio Vargas, terceiro ollo e corno Winston Churchill, cuarto ollo e corno Harry Truman, quinto ollo e corno os del propio Cordeiro, sexto ollo e corno George Bush (pai), sétimo ollo e corno o de Laodicéia de mil anos adiante no futuro. Revelación permitida de ser divulgada ao planeta Urântia, sobre partes do libro de profecías Apocalipse, que foron adulteradas, suprimidas do libro orixinal. Os vinte e catro anciáns que se axeonllan ante o cordeiro son: Chamberlain, Homero, Moisés, Josué, Péricles, Abraham, Aristóteles, Plauto. Cando ao findar de agosto de 1993, eu tomei unha decisión de poñer fin a miña vida, tiña entón 31 anos de idade. Injetei unha alta dose de cocaína no meu sangue, e caín deitado na miña cama, sentinme morrendo aos poucos e comecei a notar que ao pé da humilde cama onde durmía. Había

unha porta simple de madeira e nesta porta comecei a notar a cara dun ancián de barbas brancas. Fun quedando paralizado perdín os movementos do meu corpo, sentía só vivo meu espírito dentro do meu corpo xa morto. Cando xurdiron dous seres xunto a miña cama e achegáronse a do meu corpo morto e retiraron meu espírito para fóra do cadáver. Falaron comigo dicindo que eu morrera, mostráronse me meu corpo morto na cama. Dixeron que me levarían con eles a un lugar, pedín para ver a miña nai e despedirse me dela antes de ir, pero eles non deixaron. Intento resistir e dominaron me puxeron-me as costas dun deles e adormeceram me. Cando acordei estaba noutro lugar grandioso cunha cor verde esmeralda brillo intensamente, estaba sendo arrastrado ata un vello de barbas brancas de aspecto grandioso e bondadoso. El mandou levantaren-me e falou comigo que estaba agardando o meu, desde a miña morte. Non era aínda a miña hora e eu debería volver, logo, pero antes o xefe ía falar comigo e encamiñouse me para unha especie de porta de entrada, dun lugar grandioso, de onde eu podía ver un ser de aspecto maxestoso sentado nun trono , eu xamais vira un lugar tan grande e diante do ser, eu podía sentir e escoitar. Había unha multitude enorme que ver el e está multitude ía verme, sentinme paralizar de medo, non sabía mover o meu corpo espiritual eo ser do trono. Pediu entón que me levasen ata a fronte del. Fun levado por dous seres ata diante del e el faloume palabras que o nerviosismo non deixou escoitar. El estendeu a súa man dereita e entregou-me un libro groso, eu peguei e logo fun levado ata fóra de lugar. En retorno ao primeiro que vin eo ser que había primeiro falado comigo amosoume os dous seres que habían retirado meu espírito do meu corpo morto. E mandoume levaren me de volta. Adormecín e acordo cando colocaban a miña alma no corpo morto. Arredor do meu corpo había tres médicos cirurgiães, era como unha inmensa sala de operacións, eles comezaron a substituír meus órgano mortos e falaban comigo e entre eles. Colocaron pulmóns novos, corazón, fígado, bazo, riles, estómago, intestinos, e trouxeron un cerebro novo. Pero neste momento adormeceram-me e dixéronme que cando esperta-se lembraría de todo, pero non sentiría nada mal. Podería vivir normalmente como se nada acontecese. Ao espertar á mañá estaba ben e disposto, notei de haber varios mosquitos mortos nos meus brazos, que ao picar meu sangue morreran instantaneamente e ficaran duros no acto de picar meu brazo. A agulla da inxección estaba aínda en miñas veas. Erguinme e o primeiro que peguei foi unha Biblia e abri no libro Apocalipse a parti aí comecei a ler e entender o libro, que me habían entregado dun xeito tan inusitada. Comecei entón a estudar pacientemente. Inicialmente sobre os sete seres dos ollos e cornos, os anxos das igrexas, das trompetas e das copas. Pero tiven tamén de pór os meus esforzos en dirección do Dragón Satã, dos arcanjos de Miguel Poincaré, Asquith, Lloyd, primeira fera Lucifer, segunda fera, o diaño coa coroa ea fouce na man, a meretriz Río de Xaneiro, os cabaleiros , degolados, terremotos, sinalados, multitude de fieis de Miguel de Nebadon, o novo nome do noso señor Xesús Cristo. Pero cometín durante máis de vinte anos un pecado enorme. Creo que chegou a ser ata unha iniquidade, que é a repetición do pecado. Non recordo ata hoxe de ter oído as palabras "león de Xudá, raíz de David" mentres estaba morto, polo meu sangue, o meu corpo. E estaba vivo só no espírito, pero a lectura repetida da frase no Apocalipse. Levoume ao erro de poñer en lugar daquel que coñecemos como Xesús a Abraham. Cheguei a publicar en internet. Está versión que aínda está dispoñible en Google Books e noutros lugares, para quen queira ler a miña versión, incorrecta da verdade. Onde alguén como eu pensando en xudeu, cre máis en Abraham que no creador de Abraham o creador de todo un universo de máis de 4.800 mil planetas habitados e que humildemente viviu na terra como un carpinteiro e predicador do noso Deus o Pai Eterno do Paraíso, a Primeira Fonte e Centro de Todo, o Deus dos Deus dos Universos. Os catro primeiros selos. Cando o Año abriu o primeiro dos sete selos, vin e oín un dos catro seres vivos dicir con voz de trono: "Vén" Mirei e vin un cabalo branco, e quen o montaba tiña un arco. Foille dada unha coroa, e el partiu vitorioso para vencer (Xoán, 2001: 1446-1447). (6) Interpretación dos catro primeiros selos. O ser vivo parecido a un león di "Vén" e xorde o cabalo branco que é o Cordeiro representa o Brasil, eo seu futuro líder na Terceira Guerra Mundial, o cal recibe unha coroa que é o poder. El entón parte vitorioso para vencer. Cando abriu a segunda selo, oín o segundo ser vivo dicir: "Vén" Saíu outro cabalo, vermello. E a

quen o montaba foi concedido sacar a paz na terra, para que os homes se matasen entre si. Tamén a el foi dada unha gran espada (Xoán, 2001: 1447). (6) Xoán escoita o segundo ser vivo, de diante de Xesús, o da forma de touro dicir "Vén!" E xorde o cabalo vermello, que representa a Rusia e quen monta o cabalo é o seu líder na Terceira Guerra Mundial, a espada que lle é entregado significa o poder de ferir, oprimir, matar. Cando abriu o terceiro selo, oín o terceiro ser vivo dicir: "Vén" Vin entón un cabalo negro, e quen o montaba tiña unha balanza na man. Oín unha especie de voz no medio dos catro seres vivos, que dicía: "Unha medida de trigo polo salario, de un día, tres medidas de cebada polo mesmo prezo. En canto ao aceite e ao viño, non os estragues "(Xoán, 2001: 1447). (6) É avistado agora o cabalo negro é quen di "Vén" eo ser vivo con rostro de home, o cabalo negro é a Inglaterra eo seu cabaleiro seu líder na Terceira Guerra Mundial. En canto a relación de establecer o prezo do trigo e da cebada, e de non romper o aceite eo viño, significa poder económico. Cando abriu o cuarto selo, oín a voz do cuarto ser vivo dicir: "Vén" Mirei e vin un cabalo verde. Quen o montaba chamábase "Morte", eo mundo dos mortos o acompañaba. Recibiron o poder sobre a cuarta parte da terra, para matar pola espada, pola fame, a peste e polas feras da terra (Xoán, 2001: 1447). (6) Cando o cuarto ser vivo, que é, o que parece ser unha aguia voando di "Vén" xorde o cabalo verde EEUU eo seu líder na Terceira Guerra Mundial. O poder sobre a cuarta parte da terra. O quinto e sexto selos. Cando abriu o quinto selo, vin debaixo do altar, con vida os que foran imolados por mor da palabra de Deus e do testemuño que habían dado. Gritaban con voz forte: "Ata cando Señor santo e verdadeiro, quedarás sen facer xustiza e sen vingarse noso sangue contra os habitantes da terra?" Cada cal recibiu entón unha viste branca, e foilles dito que aguardassem máis un pouco, ata se completar o número dos seus compañeiros e irmáns, que tamén ían ser mortos como (Xoán, 2001: 1447). (6) Interpretación do quinto selo. O Cordeiro procede a apertura do quinto selo. Aparece outra multitude, ademais da primeira multitude, xa descrita anteriormente, esta multitude está composta de degolados e mortos en nome do señor Xesús, os cales, segundo Xoán claman ao señor Xesucristo Miguel, polo seu sangue, o cal, pídelles que esperen polos seus irmáns que serán mortos como eles, é lles deu vistes brancas para vestiren-se. Aquí Xoán presenciou unha gran multitude de homes aprisionados e mortos en batallas, os cales foran degolados e que querían que o señor fixese xustiza do seu sangue derramado. O cal lles pediu que esperasen por máis irmáns, que haberían de ser mortos igual no futuro, e deulles para vestiren a vistes brancas e pediu que aguardassem. Cando abriu o sexto selo, vin pasar un gran terremoto. O sol quedou escuro como roupa de loito, ea lúa toda parecía sangue. As estrelas do ceo caeron sobre a terra, como figueira que deixa caer os seus figos verdes ao ser axitada por vento forte. O ceo encolleuse como se enrola un pergamiño, e todas as montañas e illas foron eliminadas dos seus lugares. Os reis da terra, os magnates, os xefes militares, os ricos e poderosos, todo, escravos e libres, escondéronse nas covas e baixo os rochedos das montañas. Dicían aos montes e penedos: "Caín sobre nós e agachade connosco da cara do que está sentado no trono e da ira do Año, porque chegou o gran día da súa ira e quen poderá estar en pé?" (Xoán, 2001: 1447 ). (6) Interpretación do sexto selo.O terremoto, o Cordeiro procede á apertura do sexto selo. E viu João unha figueira axitada por un vento forte, o cal derrubou por terra as estrelas do ceo e pasou o gran terremoto, os homes da terra atinxida polo terremoto dicían para que non parase, xa que temían pola ira do Año e do Señor Xesucristo Miguel de Nebadon, de quen vían seus rostros. Aquí Xoán describe unha traxedia que atinxe grandes proporcións, cada cinco anos un gran terremoto atinxe unha rexión da terra, entre o ano 1993 ea época actual houbo grandes terremotos en Los Angeles en Estados Unidos, en Turquía, en Kobe en Xapón e no Irán. As estrelas do ceo xogadas a terra polo vento forte que axita a figueira, son Roosevelt estrela Neptuno, Vargas estrela Urano, Churchill estrela Saturno, Truman estrela Xúpiter, o Cordeiro estrela Marte, Bush (pai) estrela Terra eo de Laodicéia estrela Venus. E os homes vendo a cara do Señor Xesús Cristo Miguel e do chamado Cordeiro por Xoán, ao seu lado temeron e tremeron de medo do que poden facer é pedían para

morrer. A multitude de marcados. Despois diso, vin catro anxos que estaban de pé sobre os catro cantos da terra. Eles suxeitaban os ventos da terra, para que o vento non soprasse sobre a terra, nin sobre o mar, nin sobre calquera árbore. Vin outro anxo que subía do Oriente e que tiña o selo de Deus vivo. Berrou con voz forte para os catro anxos encargados de danar a terra eo mar: "Non fagades mal a terra, nin ao mar, nin as árbores, ata que teñamos marcado na fronte os servos do noso Deus". E oín o número dos que foron marcados: cento corenta mil, de todas as tribos dos fillos de Israel: da tribo de Xudá, doce mil sinalados da tribo de Rubén, doce mil, da tribo de Gad, doce mil, da tribo de Aser, doce mil, da tribo de Neftalí, doce mil, da tribo de Manassés, doce mil, da tribo de Simeón, doce mil, da tribo de Levi, doce mil, da tribo de Issacar, doce mil, da tribo de Zabulon, doce mil, da tribo de José, doce mil, da tribo de Benxamín doce mil marcados (Xoán, 2001: 1447-1448). (6) Interpretación da multitude dos marcados. Franklin Delano Roosevelt, Getúlio Dorneles Vargas, Winston Leonard Spencer Churchill, Harry S. Truman, descritos por Xoán como os catro ventos do ceo do planeta Terra, deciden deixar de soprar os seus ventos. Para que ningún vento sopre sobre a terra, para a destrución completa do planeta terra, e estaban facendo isto ata que chegou do oriente George Bush (pai), fai a eles pararen co seu proxecto de non golpe ningún vento sobre a terra. Trae Bush nas mans a un símbolo que Xoán di ser o símbolo de Deus vivo, símbolo, o cal, logo será usado para sinalar nos frentes as doce tribos de Israel. Causa sorpresa saber que Roosevelt, Vargas, Churchill, Truman deciden mesmo deixar de soprar os seus ventos, para destruír totalmente o planeta Terra, e polo visto ten poder para facelo, parando todos os ventos. O aire do planeta converteríase irrespirable ea vida acabaría lentamente, ata a chegada de Bush, que chegou do oriente de onde trae o símbolo de Deus vivo Xesús, tres círculos concéntricos en azul sobre fondo branco e os convence a deixar o seu proxecto de destrución do planeta terra. Despois diso, vin unha gran multidãoque ninguén podía contar, de todas as nacións, tribos, pobos e linguas. Estaban de pé diante do trono e do Año, usaban vestidos brancas e traían palmas nas mans. Eles berraban con voz forte: "A salvación pertence ao noso Deus, que está sentado no trono, e ao Cordeiro". E todos os anxos que estaban de pé arredor do trono, dos anciáns e dos catro seres vivos caeron co rostro en diante do trono e adoraban a Deus, dicindo: "Amén, Loanza, gloria, sabedoría, acción de grazas, honra, poder e forza ao noso Deus polos séculos dos séculos. Amén ". Entón un dos anciáns me preguntou: "Estes que usan vestidos brancos, quen son e de onde viñeron?" Eu lles respondín: "Meu Señor, ti é que sabes". E el me dixo: "Estes son os que veñen da gran tribulação, lavaron as vistes e as alvejaram no sangue do Año. Polo que están diante do trono de Deus eo serven día e noite no seu templo. Quen está sentado no trono estenderase sobre eles unha tenda. Nunca máis terán fame, nin sede, non pesará sobre eles o sol nin calor algún. Pois o Cordeiro, que está no medio do trono, será o seu pastor e os guiará ás fontes das augas da vida. E Deus Enxugará toda bágoa dos seus ollos "(Xoán, 2001: 1448). (6) Interpretación da gran multitude xunto a Xesucristo Miguel eo Cordeiro relata logo Xoán ver ao cordeiro e ao señor; Xesucristo Miguel sentado nun trono eo chamado Cordeiro por João ao seu lado en pé, e xunto a eles unha gran multitude con bágoas nos ollos e palmas nas mans, multitude a cal, recibiu de Xesús e do Año a auga da vida, e Xesús tomou dos seus ollos toda bágoa. Podo desenvolver un raciocinio partindo da primeira escena que Xoán avistou ao subir en espírito ao ceo, que foi un trono de onde saían lóstregos, tronos, choiva e augas, é dicir, a obra deste home chamado Cordeiro, implica algo que trae auga a rexións secas da terra, no caso rexións do Brasil. Esta multitude que estaba con bágoas nos ollos e Palmas nas mans. Aquí neste punto da Apocalipse, vemos o desenvolvemento, de algo que trae choiva a rexións áridas e inhóspitas da terra; e coa choiva veñen o desenvolvemento da agricultura ea mellora das condicións de vida do home destas terras, que terá tirado dos seus ollos as bágoas vindas da fame, da desesperación, da perda de todo o que posuín á seca. Aquí nesta escena da Apocalipse, descrito polo que o espírito de Xoán ao subir ao ceo presenciou, xa vemos o personaxe principal da Apocalipse, denominado o Cordeiro. Vemos a el eo seu Deus Cristo Miguel de Nebadon xuntos, e implica unha multitude, como a descrita de parte dunha poboación brasileira, castigada pola carencia de auga de choiva, no seu medio. Para estes, o

Cordeiro debe ser o seu benefactor, por causar-lle auga de choiva, nin que sexa de forma, e forma artificial, como está a suceder, para poñelos en contacto de novo periódicamente coa fonte de auga da vida. Así poder realizar a súa maior obra de forma grandiosa, estendéndose ela por toda a rexión necesitada de auga. O pobo que o ve ea humanidade enteira queren saber quen é o Deus Xesucristo Miguel de Nebadon deste home desta obra, quen é o home que permitiu a esta creación materializar-se na terra e axudar aos homes, que choraban de fame e de sede. A multitude sobrevivente da gran tribulação, estas palabras significan un feito ou acontecemento, que atinxe ou a nación Brasileira ou o seu líder o Cordeiro, e xuntos o Cordeiro ea multitude, conseguen superar este gran acontecemento adverso. O sétimo selo e as trompetas. Cando abriu o sétimo selo, houbo no ceo un silencio durante media hora. Vin os sete anxos que están de pé diante de Deus. Fóronlles dadas sete trompetas. Chegou outro anxo que quedou en pé, xunto do altar, cun turíbulo de ouro. Déronlle gran cantidade de incenso para ofrece-lo con as oracións de todos os santos, no altar de ouro que está diante do trono. A fume do incenso, xunto coas oracións dos santos, subiu da man do anxo para diante de Deus. Despois o anxo tomou o turíbulo, enche o con as brasas do altar e xogouse o sobre a terra. Houbo tronos, estrondos, lóstregos, e terremotos. E os setes anxos que tiñan as sete trompetas preparáronse para tocalas (Xoán, 2001: 1448). (6) Interpretación do sétimo selo e as trompetas. Habendo aberto o sétimo e último selo. Viu João os sete anxos que son Roosevelt, Vargas, Churchill, Truman, o Cordeiro, Bush, eo de Laodicéia diante de Xesús Cristo Miguel de Nebadon, e fóronlle dadas sete trompetas que significan, o poder militar que exercen sobre os exércitos dos seus pobos. No máis antigo tratado militar escrito o de Sun Tzu a "Arte da Guerra" escrito a época dos estados guerreiros de China, a máis de dous mil cincocentos anos, o tema do capítulo XII é a Pirotecnia, que será moi usada nesta Segunda Guerra mundial, e Guerra do Golfo. Velaí os enunciados iniciais e principais desta arte eo seu uso: Sun Tzu di: Hai cinco formas de combater con lume. A primeira consiste en queimar homes; a segunda, en queimar provisións; a terceira, en queimar equipos; a cuarta en queimar arsenais e depósitos; a quinta, en utilizar bombas incendiarias. (83) As catro primeiras trompetas. O primeiro anxo tocou a trompeta. Granizo e lume, mesturadas con sangue, caeron sobre a terra. A terceira parte da terra, a terceira parte das árbores e toda a vexetación quedaron queimadas ((Xoán, 2001: 1448). (6) Interpretación da primeira trompeta. Cando o primeiro anxo Franklin Roosevelt tocou súa trompeta, é dicir, accionou o poderoso exército que chegou a contar con máis de dezaseis millóns de homes. A terceira parte da terra, das árbores e toda vexetación foi queimada no caso significan a Alemaña eo Xapón ea gran destrución, causada as cidades e aos exércitos destes países. Roosevelt era moi ligado a Mariña de Guerra norteamericana, onde serviu durante a Primeira Guerra Mundial, como Asistente do Secretario da Mariña de Guerra; pero o home que xa era xefe de todas as Forzas Armadas dos Estados Unidos desde 1933. Cando asumiu a Presidencia, tiña moitas dúbidas sobre os valores das guerras, e sobre a guerra que se desenrolava en Europa, tiña unha opinión ben establecida, e isto pode ser notado nun discurso do 19 de xullo de 1940. EN TEMPOS COMO ESTES Nas miñas noites sen durmir, e que son moitas, teño preguntado a min mesmo se me asiste, como xefe supremo do Exército e da Armada, o dereito de chamar homes e mulleres ao servizo do seu país ou a recibiren instrución para tal, e ao vez declinar eu de facelo na miña capacidade persoal, a iso se chama polo pobo do meu país. En tempos como estes - tempos de gran tensión, de gran crise - o ámbito do mundo se estreita sobre unha única realidade. A realidade que domina o noso mundo é a realidade dunha agresión armada, a realidade dunha agresión un éxito, e que ten como obxectivo exterminar a forma de goberno, a especie de sociedade que, nos Estados Unidos, escollemos establecemos para propios. Isto é un feito que ninguén pode máis dubidar, que ninguén pode máis ser capaz de ignorar.

Esta non é unha guerra común. E unha revolución imposta pola forza das armas, que ameaza a todos os homes por toda a parte. E unha revolución que se propón, non a liberar os homes, pero a escravizá-los; ea reduci-los á escravitude no interese dunha ditadura que xa mostrou a natureza ea extensión da vantaxe que espera obter. Esa é a realidade que domina o noso mundo e que domina as vidas de todos nós, de cada un de nós [...] Como a maior parte dos homes da miña idade, eu fixera plans para min mesmo, plans para unha vida privada da miña propia elección e para a miña propia satisfacción. Tal vida debería comezar en xaneiro de 1941. Estes plans, como tantos outros plans, foron feitos nun mundo que agora parece tan afastada como outro planeta. Todos os plans privados, as vidas privadas, foron hoxe desfeitos por un perigo público que se lles igual. Diante dese perigo público todos os que poden prestar servizos á república non teñen outra opción que facer senón ofrecer-se a servi-la no que poidan convir. Son estas meus amigos, as razóns por que tiven que recoñecer, e agora declarar-vos, que a miña conciencia non me deixará volver as costas a un chamamento ao servir. [...] Estamos ante unha das grandes opcións da historia. Non é só unha selección entre o goberno polo pobo ea ditadura. Non é só unha selección entre a liberdade ea escravitude. Non é só unha selección entre avanzar ou retroceder. Son todas as opcións reunidas nunha soa. É a continuación da civilización, tal e como o coñecemos contra a destrución final de todo o que preciosamente temos conservado. E a relixión contra o ateísmo; o ideal de xustiza contra a práctica da forza; a decencia moral contra o pelotón de fusilamento, o valor de falar e actuar abertamente contra o falso acalanto do apaziguamento [...] (FD Roosevelt, 1942: 184-185). (65) Cando Roosevelt entrou na Segunda Guerra Mundial, entrou á vez contra o Xapón ea Deutschland, algún dos seus feitos foi matar, en poucos meses en Xapón a finais de 1944, principios de 1945, a un millón de xaponeses queimados polas súas bombas incendiarias. Tokio sufriu sete xigantescos ataques aéreos no decorrer dos mesmos, 2041 superfortalezas voadoras B-29 lanzaran 11.836 toneladas de bombas incendiarias sobre a cidade. (34) Na Deutschland, Roosevelt foi tamén responsable das mortes vindas das chamadas "Tempestades de Lume" que eran o bombardeo de cidades con bombas incendiarias por un número de catrocentos a mil e douscentos avións fortalezas voadoras, as cales teñen con exemplo ao bombardeo de Hamburgo, o cal sesenta mil persoas morreron Berlín, Tokio e Toyama tiveron 99% da súa cidade destruída. Destruía a terra queimaba as árbores e toda a herba verde significa que eran destruídas cidades víveres de abastecemento e homes destes dous países Deutschland e Xapón. Pero á vez, Roosevelt vía aos seus soldados morreren, no cal o número de soldados mortos estadounidense, segundo a estatística ata o día 12 de abril de 1945, 196.699 mortos, feridos e desaparecidos 899,390 mil soldados de Estados Unidos. Así, 1, 096,089 millóns durante a Presidencia de Roosevelt, perderon a vida ou foron feridos, durante o seu mando. Transcrevo aquí unha parte dun libro que describe o bombardeo sobre a cidade de Hamburgo, na Deutschland, de autoría de JE Johnson, "Guerra no Ar". En pouco máis dunha semana os bombardeos devastaron a cidade eo porto. A choiva implacable de bombas incendiarias, bombas de alto explosivo e minas terrestres ateava furiosos incendios nas rúas, as cales eran alimentadas por máis bombas e polos materiais combustibles dos edificios en ruínas, ata que os numerosos incendios, que avanzaban uns cara aos outros, acabaron por unir-se ea cidade asumiu o aspecto dun enorme lago de lume. Esa terrible conflagración quentar tal ambiente que creou unha ampla succión, producindo tormentas de lume que varrían as rúas estreitas destruíndo e devorando todo diante de si. Miles de persoas foron sepultadas vivas, sufocadas, ou sucumbiron á calor candente. Algúns procuraron escapar, metendo dentro das lagoas con auga polo pescozo, pero a tormenta de lume varría a superficie da auga chegando a carbonizar os cabezas de madeira usados na amarre. A batalla de Hamburgo reduciu de aproximadamente un terzo a poboación da cidade (Johnson, 1966: 207). (45) Pero non todo foron só vitorias, había tamén as perdas de aeronaves e tripulación como aconteceu

na ofensiva de 17 e 18 de agosto de 1943 sobre a Alemaña, cando se atreveron unha ofensiva ademais do alcance dos cazas de protección ao fin da ofensiva 148 Fortalezas Voadoras tiñan ser destruídas, morrendo 1500 tripulantes. (23) O macizo bombardeo de 10 marzo de 1945, a Tokio foi o primeiro ataque incendiario de proporcións xigantescas que a capital do Xapón soportou. Tokio era construída de madeira e bambú, con miles de árbores espalladas pola cidade, Tokio era un depósito de material altamente inflamable. Bastaba algo acender a fogueira. Para isto se empregaron 334 superfortalezas B-29 cargadas con bombas napalm. Durante tres horas as bombas napalm caeron sobre Tokio, xunto con bombas incendiarias de magnesio e bombas explosivas de 250 quilos. En poucos minutos Tokio era unha xigantesca hoguera a temperatura elevouse para seiscentos oitenta graos centígrados na zona afectada. Cando o día amenceu na mañá do 10 de marzo algúns edificios aínda pegaban lume no centro de Tokio, noutros lugares foron completamente arrasados, cepillados reducidos a cascallos, entre as ruínas xacían os miles de corpos queimados, outros miles de corpos morreran debido ao calor, sen presentar ningunha lesión, nas canles miles de corpos boiavam morreran ao refuxiarse nas augas da canle que ferviam debido á acción do calor producida polas bombas incendiarias. As estatísticas oficiais en relación ao ataque ea cantidade de mortos producidas por el, foron de cento trinta mil vítimas (Gibelli, 1966: 65-70). (34) Os ventos alcanzaron a velocidade de 50 km horarios, lanzando restos incandescentes sobre aceiros e canles. Os incendios illados pronto se xuntaron formando unha xigantesca fogueira que podía ser vista a 60 km de distancia. A incursión durou preto de dúas horas. A radio de Tokio fixo unha transmisión horas despois onde o locutor describía o masacre: Aquela noite estrelada permanecerá na lembranza de todos os que a viron. Despois de que as primeiras bombas incendiarias caeron, formáronse se nubes fortemente iluminadas, de baixo, por unha luz rósea. De dentro delas xurdiron as Superfortalezas, voando fantástica baixo, para, a continuación, se espallaren por sobre a zona de ataque. Unha B29 explotou aos nosos ollos como unha bala traçadora de magnesio, case sobre o centro da cidade. As nubes de lume continuaron subindo cada vez máis, silhuetando contra un ceo vermello a torre do edificio da Dieta. A cidade estaba tan iluminada como ao nacer do sol; nubes de fume, tisne e lóstrego impelidas pola tempestade voaban sobre ela. Aquela noite, pensamos que todo o Tokio se houbese transformado en cinzas [...] Foi destruído 40 km² do corazón de Tokio, o 25% dos edificios da capital 267.171 foron demolidos, 1 millón de persoas quedaron sen fogar (Berger, 1975: 129-130). (5) A propia primeira dama estadounidense Anna Eleanor Roosevelt, no seu libro, de memorias escribe: Quedei aturdida e asombrada co que vin cando sobrevoamos as ruínas de Colonia, Frankfurt e outros lugares que eu lembraba seren grandes e populosas cidades. Despois, cando sobrevoamos Múnic eo monte de cascallos do que fóra Berlín, sentín que ninguén xamais imaxinaría tamaña e tan horrible destrución. Nada podía ilustrar a enfermiza devastación e destrutividade ea futilidade da guerra que o que estabamos vendo (E. Roosevelt, 1963: 334). (64) O segundo anxo tocou a trompeta. Foi lanzada ao mar unha cousa parecida cunha gran montaña ardendo en chamas ea terceira parte virou sangue. Morreu a terceira parte das criaturas que viven no mar e foi destruída a terceira parte dos buques (Xoán, 2001: 1448). (6) Interpretación da segunda trompeta. Entón o segundo anxo Getúlio Vargas, tocou a súa trompeta, é dicir, de cando do ataque de submarinos alemáns a buques mercantes brasileiros. A referencia a algo parecido como unha gran montaña, ardendo en chamas, é unha comparación do formato do país Brasil, no mapa ser semellante a unha montaña. Cando os submarinos nazis actuaron na nosa costa, destruíron non só navíos brasileiros, pero buques de todo as nacións aliadas, así o texto fai mención a un terzo dos buques e criaturas que viven no mar. Transcrevo a seguir fragmentos do diario de Vargas, referentes ao principiar destes acontecementos. Apontamento do diario de Vargas, de xullo de 1941, sobre a posibilidade da participación militar brasileira, na ocupación de bases na Güiana Holandesa e defensa de Portugal; fronte a ameaza de ocupación dos Azores e Cabo Verde, polos alemáns. Día 12 - [...] Recibín despois o embaixador estadounidense, que me entregou unha curiosa mensaxe

do presidente Roosevelt, que era no fondo unha invitación de colaboración para a guerra contra a Alemaña. Prometín estudar o documento para despois responder (Vargas, 1995: 406). (84) Diario, días 14 e 21 de agosto de 1941: 14 - [...] O ministro de Guerra faloume sobre a cooperación americana e os plans que alimentaron de ocupación do noso territorio, revelados nunha carta do xeneral Lehman Miller ao seu goberno e collida na censura polo xefe de Policía, que lle mostrara (Vargas, 1995: 415). (84) Á noite, busca-me o Osvaldo, narrando súa charla co embaixador estadounidense, a quen dera coñecemento do noso punto de vista contrario á ocupación do noso territorio. Este negara que o seu goberno tivese tales propósitos, e atribuía esta suposición á mala comprensión dos negociadores militares (Vargas, 1995: 417). (84) Nota de setembro de 1941: Día 22- [...] Este dáme conta da marcha dos traballos da Comisión Mixta de Oficiais americanos e Brasileiros por el presidida. A cuestión (está) chegando ao seu pontoálgido: os americanos queren construír bases navais e aéreos no noso territorio e ocupalas con tropas súas. En resumo: os americanos queren nos arrastrar á guerra en Europa baixo o pretexto de defensa de América (Vargas, 1995: 424). (84) Diario, outubro de 1941: 27 - Regreso ao Guanabara. Ás 19 horas, recibín o ministro de Guerra, que pedira para falarme. Contoume a charla que tivera co xeneral Miller, recén chegado dos Estados Unidos, onde fora chamado. Díxolle que os nosos armamentos non podían vir tan cedo, que non confiaban no noso Exército, tido como germanófilo, e que necesitaban desembarcar tropas no Nordeste para defender-nos de un ataque alemán. Isto dá ao caso un aspecto grave, porque non é unha colaboración, é unha violencia (Vargas, 1995: 431). (84) 29 - [...] Me dan coñecemento das novas conferencias co xeneral Miller, as súas insistências nos propósitos de desembarco no Nordeste e de retirarse, dando por finda súa misión se non é atendido. Aínda que todos concorden en oposición a estas medidas, manifesto lles miñas dúbidas de que estes propósitos sexan tamén os do goberno americano, porque este nunca se manifestou a min nin me fixo ningunha solicitude nese sentido [...] (Vargas, 1995: 431 ). (84) Diario de Vargas, xaneiro de 1942: Día 12 - Das miñas conversas fico apreensivo. Paréceme que os americanos queren nos arrastrar á guerra, sen que iso sexa de utilidade, nin para nós, nin para eles (Vargas, 1995: 451). (84) Día 19 - [...] Aí recibín o sr. Sumner Welles, con quen tiven longo e franco entendemento sobre a Conferencia e actitude do Brasil .... Respondinlle que podería contar co Brasil, mais que, nesa decisión, eu xogaba a miña vida, porque non sobreviviría a un desastre para a miña patria (Vargas, 1995: 454). (84) 27 - Hoxe debe realizarse a reunión do Ministerio para decidir sobre a ruptura de relacións cos países do Eixe [...] Dei a palabra a cada un dos ministros, que xustificaban os seus votos polo rotura. Cando chegou a quenda do ministro da Guerra, este xustificou a súa actitude, alegando nosa falta de preparación militar para a guerra, a culpa dos estadounidenses non nos atendendo, o temor de que tal actitude non se modificase a conveniencia dun aprazamento, pero terminando pola súa solidariedade comigo [...] e rematei autorizando o ministro de Asuntos Exteriores a declarar a rotura na sesión de clausura da Conferencia e declarando que tomaba sobre os meus (ombreiros) a responsabilidade desa actitude (Vargas, 1995: 457). (84) Pronto esta actitude ten a resposta da Deutschland, diario febreiro de 1942: 16 - Tiven noticia do torpedeamento do buque Buarque, do Lloyd Brasileiro, de costas americanas [...] Estas noticias causaron me penosa impresión, comezando a confirmarse o que eu esperaba da perturbación do noso comercio cos Estados Unidos e había ponderado a Sumner Welles cando tratamos sobre a rotura de relacións cos países do Eixe (Vargas, 1995: 463). (84) Nos tres primeiros meses de 1942, foron torpedeados 156 buques, entre eles cinco de bandeira brasileira. (4) O número medio diario de submarinos inimigos, no mar, nas augas do Atlántico, que montaba seguramente, en 48 unidades en marzo de 1942, pasou a 105 en outubro e pasou a ser superior a 110 en marzo de 1943 (Duarte, 1968: 70 ). (26) A 1 de maio, sofre un accidente de automóbil Getúlio Vargas, que o imobilizou no leito durante

varios meses. Hitler a 4 de xullo tras unha conferencia co Almirante Raeder en fins de xuño, decretou a sentenza dando permiso para que fosen atacados os navíos brasileiros (Duarte, 1968: 108). (26) Aprobados os plans para operacións na costa brasileira un grupo de 10 U-boats, 8 de 500 toneladas e 2 de 740 toneladas deixaba as bases na costa francesa do Atlántico, para actuar na costa brasileira. Un centro de operacións de submarinos debería ser construído por dez submarinos e 1 petroleiro submarino na costa brasileira (foi construído no Atol das Rocas proximidades de Fernando de Noronha), en represalia polo Brasil conceder varias bases a Estados Unidos armado buques mercantes e comprometido avións contra submarinos alemáns. Conforme o historiador alemán HG Dahms no seu libro "A Segunda Guerra Mundial": Só o U 507 (Schacht) recibiu liberdade para manobrar. Con pequenos intervalos, afundiu 6 buques na costa brasileira e deu así ao dictador Getúlio Vargas un pretexto benvido para a súa declaración de guerra do 28 de agosto de 1942 (Dahms, 1968: 403). (22) O primeiro buque afundido nas nosas costas foi o Baependi que era o ex-alemán Tijuca, polo submarino nazi U-507, recibiu dous torpedos soçobrando en menos de dous minutos, o día 15 de agosto de 1942, conducindo 73 tripulantes e 233 pasaxeiros dos cales 124 militares, 270 mortos, ao mesmo día o buque Araraquara, 131 mortos, 16 de agosto o Aníbal benévolo, 150 mortos. Un día despois puxeron a pique o Itagibá, 36 mortos, eo Arará, 20 mortos, foi seguido do Jacira dous días despois. Todos estes seis navíos Baependi, Araraquara, Aníbal benévolo, Itagibá, Arará e Jacira afundidos polo Ou-boat, U-507 que era comandado polo capitán-decorveta Schacht. No Baependi, Araraquara, Aníbal benévolo, Itagibá, Arará e Jacira morreron 607 brasileiros. Foron entón accionados dous buques da Forza Naval do Nordeste con ordes de: Repelissem con decisión, a acción dos submarinos, prestasen axuda material e moral aos náufragos que aínda estivesen no mar e prosseguissem en patrulhamento ata o S do outeiro de S.Paulo (Branco, 1960: 59). (9) A forza tarefa 23 norteamericana, tomou rumbo tamén ao sur, en cacería aos barcos alemáns. Finalmente, o 31 de agosto de 1942, mediante Decreto, que tomou en ° 10 358, foi declarado o estado de guerra en todo o territorio nacional, de acordo cos artigos 74, letra K, e 171 da Constitución federal (Branco, 1960 : 61). (9) Mediante un acordo Brasil-Estados Unidos, a protección á navegación, que ata entón estaba entregado, exclusivamente, ao coidado da división de Cruzadores e dalgunhas unidades da Forza Aérea Brasileira, acollidas no nordeste, pasaría a ser feita pola Forza do Atlántico Sur (Estados Unidos ), máis tarde transformada na 4ª Comisaría, cuxo QG se instalaría en Arrecife. Comandou a inicialmente o Vice-Almirante Jonas Howard Ingram, substituído a 14 de novembro de 1944, polo Vice-almirante William R. Monroe. (9) Foron instaladas, 12 Bases auxiliares da Mariña Norteamericana (Belén, S. Luiz, Fortaleza, Nadal, Arrecife, Salvador, Maceió, Vitoria, Santos, Florianópolis, Río Grande, Montevideo). A expresión usada no Apocalipse "caído", nalgunhas Biblias, ten sentido porque Vargas, só coa súa mariña de guerra, non conseguiría guerrear contra Hitler, a solución foi recibir axuda militar norteamericana de Roosevelt. Vargas tiña cincuenta navíos de guerra na mariña brasileira recibiu gran número de buques estadounidenses e bases aéreas en todo nordeste e norte brasileiro e un Vice-almirante norteamericano para comandar esta flota de guerra. A Forza do Atlántico sur (EUA) Cuarta comisaría tiña en total 141 unidades, para protección de todo Atlántico sur. A propia ida da F.E.B. Forza expedicionaria Brasileira, a Italia tivo que ser feita en buques norteamericanos. A partir de entón, os alemáns torpedearam máis 13 buques mercantes nacionais, en total 32 embarcacións mercantes afundidas durante a guerra, ou sexan 20% de toda a arqueo da Mariña Mercante. Aquí está o terzo dos buques da terra do Brasil, que en chamas afundían no mar, avistados por Xoán en Patmos, o terzo de habitantes do Brasil, que estaba no mar que se transformou en sangue e que morreu. No litoral brasileiro foron afundidos de 1942-45, 39 mercantes estranxeiros, ademais de tres á praza, nun total de 42, dos que 12 con escolta ou en tren e 30 navegando illados ou escoteiros.

Perdendo tres belonaves, o buque auxiliar Vital de Oliveira, A corveta Camaquã eo cruceiros Bahia coa perda de 468 homes, entre prazas e oficiais. Nos 32 barcos mercantes afundidos, pereceron 469 tripulantes e 502 pasaxeiros. Caído tamén quedou o propio Vargas, pois despois dunha semana da declaración da guerra á Alemaña, sufriu un accidente automobilístico no cal rompe o maxilar, a perna eo pulso quedando hospitalizado por tres meses. (84) O último rexistro no seu diario persoal e este: A 1 de maio descendín ao Río, co propósito de celebrar ese día no gran mitin dos traballadores no estadio do Vasco da Gama. Un incidente de automóbil imobilizou-me no leito durante varios, varios meses. Só a 27 de setembro regresei a Petrópolis para transportar parte das cousas que ficaron no Río Negro. Cantos acontecementos de gran transcendencia ocorreron na vida do Brasil. Aquí chegando tracei rapidamente estas liñas, dando por encerradas as anotacións para que continuala las tras tan longa interrupción? A revolta, o sufrimento tamén cambiou moito dentro de min! (Vargas, 1995: 215). (84) O terceiro anxo tocou a trompeta. Caeu entón do ceo un astro enorme, ardendo como unha facho. Precipitouse sobre a terceira parte dos ríos e as fontes de auga. O nome do astro é Absinto. E a terceira parte das augas converteuse en absinto. Moita xente morreu, porque as augas se fan amargas (Xoán, 2001: 1448-1449). (6) Interpretación da terceira trompeta. Tocou entón o terceiro anxo Winston Churchill súa trompeta, o caer do ceo a estrela Absinto que é a estrela Saturno, a cal segundo o Apocalipse é Churchill, é tamén a Inglaterra. Foi grande o ataque alemán con seus submarinos, aos buques mercantes de Inglaterra e dos seus aliados, así un gran combate trabouse entre as forzas baixo o mando de Churchill, e as forzas de Hitler nas augas dos océanos, onde entón morreron miles de seres humanos. E tocou o terceiro clarin militar Winston Leonard Spencer Churchill, como xefe de todo Exércitos, Mariña e Aeronáutica de Gran Bretaña, na Segunda Guerra Mundial. Entre 3 de setembro 1939, día da declaración de guerra a bundes Republik Deutschland ou Alemaña, e 26 de xullo de 1945, inicialmente como Primeiro Lord do Almirantado, responsable do poderío naval ante o Parlamento, é despois do día 10 de maio de 1940, como primeiro ministro, ata o final da guerra en Europa en 1945. O 12 de novembro de 1939, Churchill menciona o número de buques utilizados regularmente no comercio mundial pola Inglaterra: 4.400 buques dos cales 2.500 están constantemente no mar (Churchill, 1940). (21) Nun discurso proferido en fins de xaneiro de 1940, Churchill afirma baixo as ordes do Almirantado e incorporado a trens británicos uns 7.500 buques. Aumento debido á incorporación de buques doutras bandeiras que se refuxiaron baixo a bandeira británica. (21) As perdas de 1939 foron de 158 buques, en 1940 728 buques mergulláronse, o ano de 1941 foron 892, o número de buques destruídos en 1942 chegou a 782, en 1943 perdéronse se 361 navíos británicos ao findar a guerra máis de tres mil barcos , foran afundidos do lado de Gran Bretaña con moitas mortes e perdas, a mariña inglesa tiña antes da guerra 20 millóns de toneladas en buques, correspondente a un terzo de toda a tonelaxe da terra que era en 1939 de 61 millóns. (31) Tras a guerra restaban aos ingleses só 8 millóns e seiscentas mil toneladas, contando nesta suma a tonelaxe construída durante a guerra. Pero tamén os submarinos Deutschland, causantes do feito foron afundidos con case todos os seus tripulantes a bordo grazas ao ASDIC (Anti-Submarino Detection Interallied Comitee) máis tarde mellorado en sonar invención británica ea máquina enigma o decodificador de código usados polas forzas armadas alemás, nas súas comunicacións. Así grazas á máquina Enigma, ao lado dos ingleses podíase saber a exacta posición dos submarinos no Atlántico e afundilo los, un número de 525 submarinos Deutschland, 69 italianos e 9 1/2 xaponeses foi afundido pola Gran Bretaña durante a guerra . Churchill en "A Segunda Guerra Mundial", no capítulo titulado "A Batalla do Atlántico, 1941" describe de xeito preciso desenrolar desta batalla, avistada decenas de séculos antes por Xoán, en Patmos, velaí algúns fragmentos do orixinal de Churchill:

Seus submarinos, cuxa velocidade, resistencia e radio de acción estaban constantemente perfeccionando, podían partir de calquera porto ou enseada daquela ampla fronte para ir destruír os barcos, dos cales dependíamos ao noso abastecemento e comercio. O número deles aumentou firmemente. No primeiro trimestre de 1941, a produción destes novos barcos era a razón de dez por mes - aumentada despois para dezaoito. Incluía os dous tipos de 500 e 740 toneladas, o primeiro con radio de acción de 11.000 millas eo segundo de 15.000 (Churchill, 1950: 110). (17) A praga de submarinos engadíronse os ataques aéreos en pleno océano por aparellos tamén de gran radio de acción. Destes o máis formidable era o "Focke-Wulf", coñecido por "Cóndor" [...] Eles podían levantar voo de Brest ou Burdeos, facer o circuíto da illa británica, encher-se en Noruega e regresar o día seguinte. Durante o voo podían divisar en baixo, a considerable distancia, grandes trens de 40 ou 50 buques, ós que habiamos ser obrigados a recorrer por falta de escolta. Podían atacar estes trens ou os buques separado, con bombas de gran poder destrutor ou sinalar as súas posicións aos submarinos, os cales debían entón ir interceptalo los (Churchill, 1950: 110). (17) Logo despois, o día 30 de xaneiro de 1941, Hitler pronunciou un discurso en Berlín, ameazando con nós de ruína e citando, cheo de confianza, os ataques que nos serían desfechados de todas as partes, cos que esperaba levarnos á fame e á rendición. "A nosa guerra submarina comezará na primavera", dixo, "e eles verán entón que non estabamos durmindo (aclamacións e aplausos). A nosa aviación terá o seu papel a cumprir, e todas as nosas forzas armadas haberán así de traer unha decisión, sexa como for (Churchill, 1950: 115-116). (17) Á parte da guerra submarina que desencadearon contra nós, ficamos seriamente afectados polas sorte de poderosos cruceiros alemáns [...] Un deles é o "Scheer". En tres meses, destruíu dez navíos, nun total de sesenta mil toneladas. "Outros destes cruceiros de batalla eran o" Scharnhorst "e" Gneisenau ". [...] Pois afundiu o 22 de febreiro (1941) 5 buques que se habían separado dun tren procedente Freetown. Pero aí tamén xurdiu un couraçado, o "Malaya". Nada pode facer senón dar sinal aos submarinos para que se dirixisen para alí e desfechassem o ataque. Os submarinos afundiron cinco navíos [...] interceptou o 15 de marzo, seis navíos-tanques baleiros que se habían afastado dun tren, e afundiuse os ou capturou a todos. Puxo a pique, o día seguinte, dez buques, a maioría daquel mesmo tren. Naqueles dous días só, conseguiu destruír ou capturar máis de oitenta mil toneladas de barcos [...] O "Scharnhorst" eo "Gneisenau" afundiron ou capturaron, durante o cruceiro de dous meses que fixeron, 22 buques, nun total de 115.000 toneladas. O cruceiros de batalla de nome "Hipper" tamén causou estragos nun tren preto dos açores, sen escolta armada. Nun ataque verdadeiramente salvaxe que durou unha hora, o "Hipper" destruíu sete dos 19 buques que o formaban, non facendo ningún intento por salvar os sobreviventes (Churchill, 1950: 116-118). (17) Os submarinos alemáns comezaron a empregar novos métodos nas súas actividades, métodos estes coñecidos por tácticas de "alcatéia de lobos". Consistían ataques que varios deles, en acción conxunta, desfechavam de diferentes ángulos. Naquela ocasión, os ataques eran xeralmente feitos á noite, que operan os submarinos na superficie das augas, a gran velocidade, salvo cando se entendía súa aproximación. Nesas condicións, só os destrutores é que podían chegar a eles (Churchill, 1950: 122). (17) Fragmentos dun libro dun submarinista Deutschland, narrando o ataque a un tren británico. Velaí o avión vista: un BV 138 ... O noso BV 138 está de volta. Seus sinais luminosos nos informan: Tren cadrado x, dirección leste, velocidade 8 millas marítimas, preto de cincuenta barcos comboiados por destrutores. Os primeiros mastros son cada vez máis numerosos. Unha verdadeira selva! - Di alguén no convén. - Teremos moito que facer para abate-la! [...] Somos o primeiro submarino en contacto co inimigo. Trátase primeiramente de ajuntar arredor de nós submarinos que se atopen por estas paraxes, evitando atacar logo [...] Somos tres en total. Noso comandante decídese ao ataque [...] Pretendemos poñer a pique catro buques de cada vez e escoller os maiores [...] Lume! O submarino sobressalta cinco veces consecutivas. Dentro de 40 segundos aproximadamente, os torpedos terán alcanzado o obxectivo [...] Unha chama aguda, despois explosións se suceden. O son propágase máis rapidamente na auga que no aire. Aínda unha explosión no mesmo barco. Parte-se e,

inmediatamente, vai ao fondo. Haberá poucos supervivientes. Outras dúas detonacións seguen a ser de preto, aínda dous buques afectados. Un torpedo erra o seu obxectivo [...] Os destrutores rodopiam arredor das vítimas. Proxectores envían feixes de luz. Lánzanse se granadas: aínda non fomos descubertos. Noso barco está sempre no centro do tren [...] Trinta e cinco minutos máis tarde os preparativos do próximo ataque están rematados [...] Violentas detonacións. Buques saltan. Outros deixan saír remuíños de vapor e paran. Proxectores vasculham as augas. Espesas columnas de fume soben ao ceo. Aquí e acolá, o aceite queima sobre as augas, SS.OO. SS repítense na banda dos 600 metros. Outros submarinos xúntanse a nós [...] Un 8.000 toneladas na nosa mira. Dous torpedos! Distancia 400 metros. Lume! [...] Estribor unha nova vítima! Lume! Case ao mesmo tempo que resoou o segundo mando, o primeiro vapor apuntado salta polo aire. Tiro no destino. Afunde pola Popa ... Sombras na nosa fronte [...] Un navío de guerra! Alerta! Fomos descubertos! Mentres pulamos no interior, troam detonacións ... Mergullo cen metros [...] As primeiras granadas submarinas explotan. Pero son distantes [...] O tren afástase se [...] Por outra banda tres destrutores obstinam-se en buscar connosco. O ruído dos seus aparellos de detección sobre o noso casco é coñecido da maioría dos nosos: eles range, aseméllase ao pasar das uñas sobre os dentes dun pente. Outro aparello fai pensar en chícharos secos sacudidas nunha lata. O terceiro destes instrumentos lembra o range dun tranvía mal lubricados ao entrar nunha curva [...] os destrutores nos cercaron. As detonacións das granadas submarinas - en xeral tres á vez se aproximan cada vez máis [...] O perigo convértese en serio. Noso submersível descende vinte metros. As luces apáganse-se. Automaticamente, a iluminación de socorro ponse a funcionar [...] As granadas cada vez máis próximas (...) Contamos 68 Granada. As explosións son brutais. Perdemos o equilibrio. O submarino recibe enorme martelada; barômetros, calibres, todo se rompe, as lámpadas explotan. As máquinas deixaron [...] Enviamos un bold, a nosa última esperanza. Moitos submarinos deben-lle a salvación. O bold nos sacará deste aperto! As substancias químicas que o compón desdobra unha especie de pantalla protectora, de cortina na auga, que produce nos aparellos de destrutores unha especie de eco parecido ao que é causado por un submarino [...] o bold queda no mesmo lugar e atrae sobre el o lume do grupo lanzado á nosa persecución. Parece que o inimigo caeu na esparrela: as detonacións tórnanse cada vez máis febles. Respiramos. Os destrutores afástanse se [...] Seguimos a viaxar en mergullo durante máis dunha hora, despois subimos á tona [...] Enviamos ao mando unha mensaxe anunciando o noso éxito: Catro buques afundidos, 25.000 toneladas. Resposta do Almirante: 25.000 non, senón 35.000. Parabéns. Continúen (Schaeffer, 1967: 8898). (69) Entrementes, as novas tácticas de "alcatéia de lobos" creación do almirante Doenitz, xefe do servizo de submarinos, e que fóra capitán dun deses barcos na guerra anterior, foron vigor adoptadas polo temible Prien e outros grandes comandantes. Seguiu-se lles unha rápida reacción. O día 8 de marzo, o destrutor "Wolverine" puxo a pique o submarino U.47 que levou no seu bojo toda a tripulación, ata Prien, o seu comandante. Nove días máis tarde o U.99 eo U.100 eran tamén destruídos cando facían un ataque combinado contra un tren. Ambos eran comandados por oficiais eminentes. A eliminación de Prien e deses outros comandantes reflectiu moi no progreso da loita [...] Cinco submarinos foron postos a pique en marzo de costas occidentais. Aínda que os ataques submarinos e aéreos nos tivesen inflixido graves perdas estas nun total de 243.000 e 1.134.000 toneladas respectivamente, podemos talvez dicir que a primeira partida da Batalla do Atlántico rematou nun empate (Churchill, 1950: 123-124). (17) No esforzo de guerra a produción naval será considerable, a Gran Bretaña construíu 5 encouraçados, 13 buques-aeródromo, 28 cruceiros, 220 contratorpedeiros, 30 chalupas, 301 corvetas, 244 fragatas, e 157 submarinos, os efectivos da Mariña Real pasaron de 211.000 a 1.046.000 homes. A RAF Real Forza Aérea inglesa castigou tamén aos alemáns, nas súas cidades, ateando lume aos seus corpos e destruíndo polo lume, mantimentos e fábricas de Deutschland, en Dresden ao fin da

guerra, entre os días 13 e 14 de febreiro de 1945. O maior morticínio da guerra, ao longo de catorce horas e dez minutos as dúas primeiras levas de bombardeiros, do tríplice golpe con bombas incendiarias foi de avións Lancasters da RAF. No primeiro ataque foron usados 254 avións e no segundo 551 avións, na tempestade de lume. A poboación aumentada situábase entre 1.200.000 e 1.400.000, dos cales, non sorprendente, varios centos de miles non dispuñan de vivenda e dos cales ningún podería buscar protección dun refuxio antiaéreo. As autoridades civís de Dresden habían distribuído con motivo dos reides, un total de 1.250.000 tarxetas de racionamento para a poboación civil e para os refuxiados (Irving, 1963: 112). (43) Había un mar de fogo cubrindo, ao que puiden avaliar, uns 60 quilómetros cadrados. A calor subindo da fornalha embaixo podía ser sentido na miña cabina. O ceo estaba brillantemente coloreado de vermello e negro, ea luz no interior do avión era dun suave solpor de outono. Estabamos tan aterrorizados coas asustado chamas que, aínda sos sobre a cidade, sobrevoamos gardando distancia por moitos minutos antes de emprender o camiño de regreso, completamente subjugados polo que imaginávamos canto ao horror que debía estar a suceder debaixo. Trinta minutos despois de saír, aínda podiamos ver as chamas do fogaréu (Irving, 1963: 172-173). (43) Os incendios eran visibles a "uns trescentos quilómetros do obxectivo". Aproximadamente 650.000 incendiarias foron lanzadas na cidade, illadas e en feixes. Centos de 2.000 e 4.000 quilos estaban nos depósitos de bombas (Irving, 1963: 173). (43) Unha estimación da intensidade da tormenta de lume podería ser obtida só analizando a simplemente como un fenómeno meteorolóxico: como resultado da repentina fusión de varios incendios, o aire por enriba estaba tan quente que ocorría unha violenta corrente de aire ascendente, a cal, á súa vez, determinaba a succión ao centro da zona do incendio do aire fresco arredor. Esta tremenda succión provocaba movementos de aire de forza moito maior que os ventos normais. En meteoroloxía, as diferenzas de temperatura en causa eran da orde de 20 a 30 ° C. Na primeira tempestade de lume foron da orde de 600, 800 ou mesmo 1.000ºC. Isto explica a forza colosal dos ventos da tormenta de lume (Irving, 1963: 194-195). (43) Árbores xigantescas foron desenraizadas ou partidas pola metade. Multitudes buscando poñerse a salvo foron subitamente collidas polo vendaval e lanzadas ao longo de rúas enteiras para o centro dos incendios; tellados e móbiles que foran apiñados nas rúas despois do primeiro reide, foron levantados polos violentos ventos e xogados no centro da cidade interna a lume (Irving, 1963: 195). (43) Dresden ardeu, como anotou no seu diario, día a día, un prisioneiro de guerra inglés, durante sete días e oito noites (Irving, 1963: 187). (43) Onde queira que columnas de fugitivos marchasen, entrando ou saíndo da cidade, eran acosadas polos cazas e metralhados ou dizimados polo lume de canóns (Irving, 1963; 217). (43) A visión era tan horripilante que, sen un segundo ollar, resolvín non orientar a miña marcha entre estes cadáveres. Polo que volvín e dirixe-me para o Grosser Garten. Pero aquí aínda era máis horrible: camiñando a través do terreo podía ver brazos e pernas retorcidos, troncos mutilados e cabezas que foran arrincadas do corpo e rodado lonxe. Nalgúns lugares os cadáveres estaban tan amontoados que debían buscar paso entre eles para non esbarrar en brazos e pernas (Irving, 1963: 233). (43) No comezo da tarde do 20 de marzo de 1945, foron recuperados 202.040 corpos, primitivamente de mulleres e nenos. Hai que dicir que o total de mortos debe subir a 250.000. Só o 30% dos mortos foron identificados (Irving, 1963: 294). (43) O cuarto anxo tocou a trompeta. Foi atinxida entón a terceira parte do sol, da lúa e das estrelas, de xeito que escureceron nun terzo. O día ea noite perderon unha terceira parte do seu brillo (Xoán, 2001: 1449). (6) Interpretación da cuarta trompeta. Acontece o toque da trompeta do cuarto anxo que é Harry Truman, isto foi cando foi xogada a bomba atómica sobre Hiroxima ea bomba de plutonio sobre a cidade de Nagasáqui, ambas en Xapón. Causando grande mortandade, feridas e destrución das dúas cidades.

Cuarto clarin militar, tocado por Harry S. Truman, como xefe de todo Exércitos, Mariña e Aeronáutica estadounidense na Segunda Guerra Mundial en 6 e 9 de agosto de 1945. Ata cando chegou á Vicepresidencia Harry Truman, non foi informado, de nada, sobre a Bomba Atómica, sendo mantido na ignorancia sobre este proxecto. Despois de que o gabinete saíu, o Secretario da Guerra, permaneceu no recinto. El me dixo todo o que ata eu xamais soubera. Algo sobre unha terrible forza sobre a que eu tería pronto decide (Wolfson, 1966: 55). (91) Xa cando era Senador e xefe do Comité de Investigacións de Guerra, comecei a investigar o proxecto Manhattan, onde se traballaba en enerxía atómica, aínda que eu non soubese diso. Henry Stimson, entón Secretario da Guerra, díxome que era un proxecto moi secreto e pediume que non investigase máis profundamente. Ben, eu sabía que era un gran home e un gran americano e confiei na súa palabra (Wolfson, 1966: 67). (91) Había só dúas bombas no arsenal norteamericano e elas tiñan se usarse foron escollidas cidades para un posible bombardeo: Hiroshima, Kioto, Niigata e Nagasaki. Ao cruzador Indianópolis foi dada a tarefa de levar a bomba polo Pacífico, na súa viaxe de regreso tras entregado a bomba no seu destino, foi torpedeado polo submarino xaponés J-58 (Hashimoto), que afundiu o Indianópolis no océano. Á 01:45 h de 6 de agosto, tres avións de meteoroloxía B-29 levantaron voo e dirixíronse ás tres cidades de destino. Seus informes determinarían cal delas sería destruída. Pouco despois a B-29 "Enola Gay" comandada e pilotada polo Coronel Paul W. Tibbets, levantouse voo levando a "Little Boy" que só sería armada despois que o avión levantase voo, tomando en conta que esta precaución para evitar a destrución total da illa en caso dun desastre como xa acontecera con moitas aeronaves B-29 ao levantar voo. Conforme escribe WL Lawrence, o que foi avistado polos homes da tripulación no momento da explosión da bomba: Unha luz minúscula de vermello tirantes a vermello. Desa luz desenvolveuse rapidamente unha xigantesca esfera de lume, que de súpeto disolveuse nunha masa de chama e nubes en remuíño. Desa última jorravam aneis brancos e concéntricos de névoacomo a propia terra exalasse fume [...] elevouse unha enorme columna de vapor que alcanzou unha altitude 15 000 metros (Dahms, 1968: 442). (23) No momento que souben da explosión Truman estaba a bordo do Orzán retornando da Conferencia de Potsdam. Eu estaba xantando cos membros do tapaxuntas cando o Capitán Frank Graham [...] entregou-me a seguinte mensaxe: Ao Presidente Do Secretario da Guerra Gran bomba xogada sobre Hiroshima o 6 de agosto, ás 7,15 da tarde, hora de Washington. Primeiros informes indican completo éxito (Wolfson, 1966: 70). (91) Tras a explosión da bomba Truman comunicou ao mundo: Foi para aforrar ao pobo xaponés maior destrución que o ultimato de 26 de xullo foi expedido en Potsdam. Pronto, os seus líderes rexeitaron aquel ultimato. No caso de que non aceptaren agora nosas condicións, poden agardar unha choiva de ruínas vindas do mar, dunha especie xamais vista neste planeta (Wolfson, 1966: 70). (91) Transcrevo agora fragmentos tirados dun libro, feito por un xornalista norteamericano, en 1946, que eu considero ser a mellor descrición, do que pasou en Hiroxima, durante a explosión da bomba atómica e despois: Hiroxima era unha cidade en forma de abano, situada na maior parte nas seis illas formadas polo estuario dos sete ríos en que se divide o río Ota; seus principais distritos comerciais e residenciais, abranguendo preto de doce quilómetros cadrados, contiñan tres cuartas partes da poboación, que fóra reducida por varios programas de evacuación de 380.000 a preto de 245.000 habitantes (Hersey, 1974: 9). (40) Entón un tremendo lampejo de luz atravesou o ceo [...] Sentiuse unha presión súbita e despois lascas e anacos de madeira caeron sobre el. Non escoitou ningún estrondo. (Case ninguén en

Hiroxima recorda de ter oído o estourido da bomba). Pero un pescador na súa sampana no mar interior, preto de Tsuzu [...] escoitou o clarão e escoitou a tremenda explosión (estaba a pouco máis de cincuenta quilómetros de Hiroxima, pero o ribombo foi maior cando os B-29 chegaron Ivakuni a quince quilómetros de distancia) (Hersey, 1974: 10). (40) No momento que a Sra. Nakamura observaba seu veciño, todo brillou brancamente que calquera branco que vise [...] Tiña xa un único paso (a casa quedaba a uns 20 quilómetros da explosión) cando algo a colleu e ela pareceu voar para o cuarto pegado sobre a plataforma de durmir, perseguida por anacos da súa casa (Hersey, 1974: 13). (40) Inicialmente a mañá chegou a ser unha noite, pois todo escureceu, e así continuou por un bo período, pois as cinzas da destrución establecida caían. Cos seus consultorios e hospitais destruídos, o seu equipo espallado, os seus propios corpos incapacitados en diversos graos, explicaba por que tantos cidadáns feridos continuaban sen asistencia e porque tantos que podían vivir morreran. Dos cento cincuenta médicos da cidade, sesenta e cinco xa estaban mortos ea maioría ferida. De 1.700 enfermeiras, 1654 estaban mortas ou moi feridas. No maior hospital, o da Cruz Vermella, só seis médicos, dun total de trinta podían atender, e só seis das duascentas enfermeiras (Hersey, 1974: 31). (40) Probablemente por mor da tremenda convección creada pola cidade en chamas, un torvelinho, certo tifón rodopiou través do parque. Enorme árbores foron derrubadas; as pequenas foron desarraigadas e levantadas ao aire. Máis no alto, unha feroz colección de cousas planas xiraba dentro do túnel vertixinoso - chapas de zinc de tellados, papeis, portas, tiras de esteiras (Hersey, 1974: 49). (40) Un comunicado extraordinario feito polo presidente dos Estados Unidos, que identificou a nova bomba como atómica: Esa bomba ten máis poder do que vinte mil toneladas de TNT. Ten máis de dúas mil veces a potencia de explosión que o Gran Estrondo Inglés, a maior bomba xa usada en toda a historia da guerra (Hersey, 1974: 61). (40) O 15 de agosto, Hiroito, o Emperador Teno, estaba falando na radio por primeira vez na historia. Tras ponderar profundamente as tendencias xerais do mundo e as reais condicións de noso Imperio hoxe decidimos establecer unha solución para a presente situación recorrendo a unha medida extraordinaria [...] (Hersey, 1974: 78). (40) O Tenno falou polo radio. As masas caeron de xeonllos xunto aos aparellos receptores. Unha segunda onda de suicidios alastrou-se polo país. Grupos de pilotos feridos dirixíronse ata o palacio e fixeron Haraquiri. Os últimos pilotos kamikaze precipitáronse sobre o mar (Dahms, 1968: 444). (23) En principios de setembro comezou a chover, continua e duramente. O río subiu. A 17 dese mes, sobreveu forte aguaceiro, un tifón ea auga comezou a subir máis e máis nas ribanceiras. (Na baixada de Hiroxima, a enchente liquidou o que a bomba deixara - pontes que tiñan resistiu a explosión foron arrastradas, rúas inundadas, alicerces socavados nos edificios restantes - ea quince quilómetros ao oeste, o Hospital Militar Ono, onde un equipo de técnicos da Universidade Imperial de Toquio estudaba os efectos retardados da calamidade nos pacientes, subitamente escorregou montaña abaixo, co seu fermoso pinheiral, ao Mar Interior, afogando a maior parte dos investigadores e os seus pacientes misteriosamente enfermos) (Hersey, 1974: 87). (40) Observaron o desenvolvemento da enfermidade sen precedentes e finalmente concibiron unha teoría sobre a súa natureza. Presentaba, decidiron eles, tres fases. A primeira fase xa estaba rematada antes de que os médicos entendesen estar ante unha nova enfermidade; era a reacción directa ao bombardeo do corpo, no momento da explosión da bomba, por neutróns, partículas beta e raios gamma. A xente aparentemente ilesos que morreron tan misteriosamente nas primeiras horas ou días tiñan sucumbido nese primeiro estadio. Matara noventa e cinco por cento da xente, nun radio de cincocentos metros do centro, e moitos miles que estaban máis distantes. Os médicos concluían retrospectivamente, que aínda que a maior parte deses mortos tamén sufrise queimaduras e efectos da explosión, tiñan absorbido radiación suficiente para matalos. Os raios

simplemente destruían as células do corpo - causaban a dexeneración do seu núcleo e rompían súas paredes. Moitas persoas que non morreron logo tiñan náuseas, dor de cabeza, diarrea, malestar e febre, que duraban varios días. Os médicos non podían estar seguro de que tales síntomas eran resultado da radiación ou do choque nervioso. A segunda fase comezaba dez ou quince días despois do bombardeo. O primeiro síntoma era a caída do cabelo. Abaixo viñan á diarrea e febre, que nalgúns casos subía ata corenta graos. Vinte e cinco ou trinta días da explosión, xurdían disturbios no sangue: as enxivas sangravam, o número de células brancas do sangue caía moito, e aparecían as petequeias na pel e mucosas. O decrecemento das células brancas no sangue reducía a capacidade do paciente de resistir a infección, de sorte que as feridas abertas demoraban moi a sandar, e moitos pacientes quedaban coa gargantas e boca inflamadas. Ao aproximarse o fin do segundo estadio, se o paciente sobrevivía, a anemia ou diminución dos glóbulos vermellos tamén podía ocorrer. A terceira fase era a reacción xurdida cando o corpo loitaba para compensar os seus males - cando, por exemplo, o número de leucocitos non só volvía á normalidade, pero atinxía niveis moito máis altos que os normais. Nesta fase, moitos enfermos morrían de complicacións, como infeccións na cavidade torácica. Moitas queimaduras saravam con profundas capas de tecido cicatricial, rosado, semellante a goma, coñecidos como tumores quelóides. A duración da enfermidade variaba segundo a constitución do paciente ea cantidade de radiación que recibira. Algunhas vítimas recuperaban-se nunha semana; noutros a enfermidade arrastraba-se durante meses (Hersey, 1974: 93-94). (40) Estatísticos reuniron as cifras que puideron sobre os efectos da bomba. Seus informes indicaban que 78.175 persoas foran mortas, 13.983 estaban desaparecidas, 37.453 feridos [...] E mentres os meses corrían e máis e máis centos de mortos eran atopados nas ruínas e como a cantidade de urnas con cinzas non reclamadas no Templo Zempoji , en Koi, chegase a moitos miles, os estatísticos comezaron a dicir que polo cen mil persoas perderan a vida no bombardeo (Hersey, 1974: 98). (40) Os números dos estatísticos sobre os danos materiais eran máis fiables; sesenta e dous mil, das noventa mil construcións destruídas, e seis mil máis irrecuperavelmente danadas (Hersey, 1974: 99). (40) Outros verificaron que a mica, cuxo punto de fusión é de novecentos graos centígrados, tiña-se fundido no granito das pedras sepulcrais a setenta e catro metros do centro; que os postes telefónicos de Cryptometria japonica, cuxa temperatura de carbonização é de 240 graos centígrados foran carbonizados a corenta quilómetros do centro; e que a superficie das tellas de arxila gris do tipo das usadas en Hiroxima, cuxo punto de fusión é de 1.300 graos centígrados, tíñanse disolto a cincocentos cincuenta metros do centro [...] a calor da bomba no chan e no centro do impacto debía ser de 6.000 graos centígrados (Hersey, 1974: 100). (40) Chegar a Hiroshima é unha experiencia emocional. Foi alí que por primeira vez foi lanzada unha bomba atómica sobre seres humanos. Cre o pobo dos Estados Unidos que os nosos líderes meditaram longa e coidadosamente antes de permitir o uso dunha arma tan terrible. Sabemos que primeiro pensaron no benestar do noso propio pobo, que crían que a bomba podería acabar axiña coa guerra con menos perdas de vidas en todas as partes de que non fose usado. A pesar desa convicción, ninguén pode ver unha cidade e percorrer unha área destruída pola explosión eo lume, informándoo de cantas persoas morreron ou resultaron feridas, sen unha tristeza profunda (E. Roosevelt, 1963: 367). (64) Hiroshima foi totalmente reconstruída, e hoxe é unha próspera cidade de Xapón. Vin e oín unha aguia que voaba polo medio do ceo, gritando en voz alta: "Ai, ai, ai dos habitantes da terra, por mor dos restantes toques de trompeta dos tres anxos que aínda van tocar" (Xoán, 2001: 1449) . (6) Interpretación da aguia voando. Xoán ve en 1993, o entón presidente Bill Clinton dos EUA, o día en que o líder de Israel e Palestina Itzak Rabin e Iasser Arafat apertaron as mans, a súa fronte, este foi o día no que Clinton viu feitos futuros. Restan aquí tres toques de trompetas aínda, pero máis adiante o texto da Apocalipse fai mención a só dous ais, un ao final da quinta trompeta, eo segundo ai na parte referente ás dúas testemuñas. A noite anterior, eu fora á cama as dez, pronto para min, e acordado as tres da madrugada. Sen conseguir volver a durmir, eu peguei o meu Biblia e li enteiro o libro de Josué. Isto inspirou-me a

reescribir as miñas anotacións ea levar un traxe azul con trompetas de ouro, o cal relembrava me que Josué usara para poñer debaixo os muros de Jericó. Agora as trompetas poderían anunciar a chegada da paz que podería volver Jericó aos Palestinos (Clinton, 2004: 490-491). (29) A quinta trompeta ea sexta trompetas. O quinto anxo tocou a trompeta. Vin unha estrela que caera do ceo sobre a terra. Foille dada a clave do pozo do abismo. Ela abriu o pozo do abismo, e do pozo do abismo subiu unha fume, como o fume dun gran forno. O sol eo aire escureceron a causa do fume do pozo. Do fume saíron saltóns para a terra, que recibiron poder semellante ao poder dos escorpións da terra. Foilles dito que non causasen danos á vexetación da terra, nin as plantas ou árbore algunha, pero só ás persoas que non tivesen na fronte o selo de Deus. Foilles ordenado que non as matasen pero que as atormentassem por cinco meses. O sufrimento era semellante ao da picada dun escorpión. Naqueles días, a xente buscarán a morte e non a atoparán; desejarão morrer, pero a morte fuxirá delas. Os saltóns parecían cabalos preparados para a guerra. Tiñan na cabeza algo semellante a coroas de ouro, ea súa cara era como un rostro humano. O pelo eran como cabelos de muller e os dentes, como dentes de león. As coirazas eran como coirazas de ferro, eo ruído das ás parecía o ruído de coches con moitos cabalos que corren para a batalla. Tiñan colas con aguillón como os escorpións. Era na cola que estaba o poder de causar dano á xente por cinco meses. Tiñan por rei o anxo do abismo, cuxo nome en hebreo é Abadon e en grego Apolion. O primeiro ai pasou. Despois veñen aínda outros dous ais (Xoán, 2001: 1449). (6) Interpretación da quinta trompeta. Xoán entón ve caer á Terra, a estrela Marte que é o planeta do Cordeiro, que está tocando súa trompeta, accionando o seu exército, o cal está a ser atacado polos nazis. Ten el a man a clave do abismo, que antes estaba a man de Loyalátia. O abismo é o inferno morte polas chamas de lume, que está entón a ocorrer ao pobo do Cordeiro, atacado polas bombas incendiarias vindas voando polo ceo disparado de Europa. Neste momento ten que entre o seu pobo a destrución da cidade do Río de Xaneiro, feita baixo o desexo de Deus Xesucristo Miguel. Desexo que non pode modificar, nin alterar, pode só consolar aos desta cidade, a cal está a ser destruída polas chamas de lume, consolando seus habitantes sobreviventes, de todas as formas posibles. Os saltóns avistados por Xoán é parte da súa forza aérea, a cal contará con gran número de unidades. Seus soldados son avistados polo profeta como escorpións. O símbolo de Deus Xesucristo Miguel directo, estará sobre as frontes dos seus seguidores. Xoán tamén escoita unha orde de non matar nin destruír a terra por cinco meses, o nome do líder do Cordeiro e Brasil é aquí oído. Abadon que na rebeldía de Lucifer a 200 mil anos tomou parte activa na rebeldía e desde entón e responsable da parte executiva da rebeldía de Lucifer para os 37 planetas da rebeldía. O seu outro nome é Apolo, á cerca de máis de 2800 anos, atrás, xa era adorado como Deus en Europa e en Asia. Ata preto do ano 200 da nosa era. Tras caendo en declive seu culto superado polo cristianismo, nestas rexións. Velaquí o primeiro aí avistado e anunciado por aguia Bill Clinton. O sexto anxo tocou a trompeta. Oín unha voz que saía dos catro cantos do altar de ouro que está diante de Deus. A voz dicía ao sexto anxo que tiña a trompeta: "Solta os catro anxos que están presos xunto ao gran río Éufrates". Foron soltos os catro anxos que estaban preparados para a hora, o día, o mes eo ano a fin de matar a terceira parte da humanidade. O número do exército de cabaleiros era de douscentos millóns. Oín o número deles. Na visión tamén vin os cabalos e os cabaleiros. Tiñan coirazas vermellas como lume, azuis como jacinto e amarelas como xofre. As cabezas dos cabalos eran como cabezas de león. Da boca deles saía lume, fume e xofre. A terceira parte da humanidade pereceu por mor destas tres pragas, a saber, o lume, o fume eo xofre que saían da boca dos cabalos. O poder dos cabalos estaba na boca e na cola. As colas eran como serpes; tiñan cabezas que causaban danos. O resto da humanidade, os que non morreron con estas pragas, nin así se arrepentiron das obras que facían. Non deixaron de adorar os demos, os ídolos de ouro e prata, de bronce, pedra e madeira, que non poden ver, nin escoitar, nin andar. Nin se arrepentiron dos seus homicidios, das súas maxias, da súa prostitución e dos seus roubos (Xoán, 2001: 1449). (6) Cando o sexto anxo George Bush (pai) tocou súa trompeta; escoita Xoán unha voz que saía dos

catro cantos do altar de ouro ante Deus Xesús, o altar de ouro diante debe de ser a ONU (Organización das Nacións Unidas), ea voz que Xoán escoitou pedindo para liberar persoas presas xunto ao río Éufrates . Debe de ser a Javier Pérez de Cuellar, entón presidente da ONU, que deliberou pola liberación do Kuwait, que fora invadido polas tropas iraquís ás ordes de Sadam Hussein. O número de persoas no exército non foi de douscentos millóns. Xoán debe ter avistado a roda dentro dun portaavións, pois soamente os mariñeiros que orientan pousos e decolagens nestes buques usan estas cores vermello, azul e amarelo. Os cabalos avistados son avións de onde saían ás bombas que destruíron o exército de Sadam. Tras Xoán fala da poboación iraquí da posguerra e da súa non conversión a Deus Pai Eterno e ao seu fillo Creador Cristo Miguel de Nebadon e de seu non arrepentimento. O sufrimento da Igrexa militante. Vin outro anxo poderoso baixar do ceo, vestido dunha nube. Sobre a cabeza traía o arco da vella, a cara era como o sol e as pernas como columnas de lume. Tiña na man un libriño aberto. Puxo o pé dereito sobre o mar eo esquerdo sobre a terra, e gritou con voz poderosa como león que ruge. Despois que gritou, os sete tronos resoaron, eu ía escribir, pero oín unha voz do ceo que me dicía: "Garda en segredo o que os sete tronos falaron e non o escribas". Entón o anxo, que eu vira de pé sobre o mar ea terra, levantou a man dereita para o ceo xurou por quen vive polos séculos dos séculos, que creou o ceo e todo o que nel hai, a terra e todo o que nela existe, o mar e todo o que nela existe: "Non haberá máis demora! Os días en que se escoitar a voz do sétimo anxo, cando tocar a trompeta, vai cumprir-se o misterio de Deus, que anunciou aos seus servos, os profetas ". A voz que eu tiña oído do ceo volveu falar comigo: "Vai incorporarse o libriño aberto da man do anxo que está sobre o mar ea terra". Fun ata o anxo e pedín que me dese o libriño. El me dixo: "Toma e come. Será amargo para dixerir, pero na túa boca será doce como mel ". Peguei o libriño da man do anxo eo comín. Na miña boca era doce como mel pero, cando o comelas, meu estómago quedou amargo. Dixéronme entón: "E preciso que profetizes de novo respecto de moitos pobos, nacións, linguas e reis" (Xoán, 2001: 1449-1450). (6) Interpretación do sufrimento da Igrexa militante. Ve Xoán un anxo xa poderoso na guerra baixar do ceo, vestido dunha nube, este é o mesmo home da quinta trompeta, o Cordeiro. Xoán o describe como o rostro como sol, sobre a súa cabeza traía o arco da vella e as pernas como columnas de lume, puxo o pé dereito sobre o mar, é dicir, esta é a súa mariña de guerra, o pé esquerdo sobre a terra significa o control do seu exército terrestre. Tiña na man un pequeno libriño, é dicir, a súa interpretación sobre a doutrina da Apocalipse. Onde están as revelacións sobre a guerra, que traba contra o chamado falso profeta o líder nazi, o cal debe de ter un libro de interpretación desta doutrina, pero escrito de forma mentirosa. Entón o Cordeiro ora cara ao ceo, e os sete tronos da terra que son Roosevelt, Vargas, Churchill, Truman, Cordeiro, Bush eo de Laodicéia responden. Xoán entón oe unha voz vinda do ceo, dicindo a el para non escribir o que os tronos falaron. E entón o Cordeiro levanta a man para o ceo o que tamén significa aquí o control sobre a súa forza aérea. Entón xura polo noso Señor Deus Xesucristo Miguel o creador de todo, que pasa na nosa vida, na nosa natureza da terra, que os días en que tocar o sétimo anxo o de Laodicéia, se cumprirá finalmente o último misterio anunciado neste libro Apocalipse. Entón a voz que Xoán tiña oído chegada do ceo, di a el para incorporarse o libriño de interpretación da doutrina Apocalipse da man do Cordeiro e el o fai eo le sendo na súa boca doce como o mel e amargo no seu estómago. Entón foi a dito a Xoán para profetizar sobre o libro para moitos pobos, nacións e linguas. A medición do templo. Foime dado un caniço de medir, semellante a unha vara, e me dixeron: "Levántache e mide o templo de Deus, o altar e os que nel están adorando. En canto ao patio exterior do templo, déixase o de fóra e non o meças porque se entrega ás nacións que pisarão a cidade santa durante corenta e dous meses. As dúas testemuñas. Enviarei miñas dúas testemuñas para profetizarem durante mil douscentos sesenta días, vestidas con roupa de penitencia ". Son as dúas oliveiras e os dous candelabros que están diante do Señor da terra. Se alguén quere prexudicalo-las, sairá lume da súa boca que devorará seus inimigos. De feito, é assimque debe morrer quen desexa facerlles mal. Elas teñen poder de

pechar o ceo, a choiva non caer durante a súa misión profética. E teñen poder sobre as augas para que viren sangue e ferir a terra con toda a especie de pragas, cantas veces quixeren. Cando teñan rematado de dar o seu testemuño, a besta que sobe do abismo lles fará guerra. Elas as vencerá e as matará os seus cadáveres quedarán expostos na praza da gran cidade, que simbolicamente se chama Sodoma e Exipto, onde tamén o seu Señor foi crucificado. Durante tres días e medio, xente de varios pobos, tribos, linguas e nacións verán os cadáveres e non permitiron que se sepultados. Os habitantes da terra van alegrar-se por iso, darán os parabéns e agasallos entre eles, porque estes dous profetas eran un tormento para os habitantes da terra. Despois de tres días e medio, un golpe de vida veu de Deus, penetrou neles e fixo que ficasen de pé. Pavor inmenso apoderouse dos que viron o feito. Oíron entón unha voz forte do ceo que lles dicía: "Subín para aquí". Eles subiron ao ceo nunha nube, e os seus inimigos os viron subir. Naquela hora houbo un gran terremoto. A décima parte da cidade derrubou e morreron sete mil persoas. Os restantes quedaron cheos de asombro e deron gloria a Deus do ceo. O segundo aí pasou, pero velaí que pronto chega o terceiro (Xoán, 2001: 1450-1451). (6) Interpretación sobre a medición do templo e as dúas testemuñas. E dada entón a João unha vara de medir o templo do noso Deus Xesucristo Miguel en Xerusalén. Aquí di Xoán ou por 42 meses as nacións pisarão en Xerusalén, pode ser unha invasión feita a Israel e Palestina feita antes da invasión dos nazis ou o tempo que perdurará a dominación nazi na terra santa tres anos e medio. As dúas testemuñas do noso Deus Xesús son un líder de Israel eo líder de Palestina aquí está claro a existencia dos dous estados ou de dous líderes dos dous pobos que viven en conflito na rexión. Fala entón João do poder dos dous líderes, é dicir, a resistencia establecida por eles contra o dominador nazi e da súa morte e exposición dos corpos nunha praza da cidade chamada espiritualmente de Sodoma e Exipto, é dicir, Xerusalén onde o noso Señor Xesús Cristo foi morto. E informar un posible rescate dos corpos tras tres días e medio de exposición dos corpos en praza pública, pasando entón un gran terremoto en Xerusalén, morrendo entón sete mil persoas. Os sobreviventes dan gloria ao Deus do ceo Xesucristo Miguel. Velaquí o segundo aí anunciado entón anteriormente pola aguia Bill Clinton. A sétima trompeta anuncia o Reino. O sétimo anxo tocou a trompeta. Ouvíronse no ceo voces fortes que dicían: "O poder de gobernar sobre o mundo pertence agora a noso Señor eo seu Cristo. El reino polos séculos dos séculos ". E os vinte e catro anciáns, que están sentados nos seus tronos diante de Deus, prostraren co rostro en terra e adoraban a Deus, dicindo: "Nós te damos grazas, Señor Deus todopoderoso, aquel que é e que era porque asumiches o teu gran poder e entraches en posesión do Reino. As nacións se habían enfurecido, pero é chegada túa ira, o tempo de seren xulgados os mortos, de dar a recompensa aos teus servos, os profetas, aos santos e aqueles que temen o teu nome, pequenos e grandes, e destruír os que destrúen a terra ". Abriuse entón o templo de Deus que está no ceo. Houbo lóstregos estrondos, tronos, terremoto e forte tormenta de granizo (Xoán, 2001: 1451). (6) Sétimo clarin militar tocado polo da igrexa de Laodicéia mil anos, tras a Terceira Guerra Mundial. O clarin que o anxo forte mentres xuraba aos ceos dixo que en fin todo o que o señor Xesucristo Miguel, fixo cumprir se ía a vista de todos os homes. Os vinte e catro anciáns que se prostráronse co rostro en terra, para adoraren ao Deus Supremo Xesucristo Miguel, son os da súa dereita, Chamberlain e Homero. E os da súa esquerda, Moisés, Josué, Péricles, Abraham, Aristóteles, Plauto. A muller eo dragón. Apareceu no ceo un gran sinal: unha muller vestida de sol, coa lúa debaixo dos pés e na cabeza unha coroa de doce estrelas. Estaba embarazada e gritaba nas dores de parto, angustiada para dar a luz. Apareceu entón outro sinal no ceo: unha gran dragón cor de lume, con sete cabezas e dez cornos, e sobre as cabezas sete diademas. A cola varreu do ceo a terceira parte das estrelas tirando-as sobre a terra. O dragón parou diante da muller que estaba a dar a luz a fin de devorar o fillo, cando o dese a luz. A muller deu a

luz un fillo home, que pode gobernar todas as nacións con cetro de ferro. Pero o fillo foi arrebatado para xunto de Deus e do seu trono. A muller fuxiu para o deserto, onde había un lugar preparado por Deus, para alimento-la durante mil e douscentos días. Houbo entón unha batalla no ceo: Miguel e os seus anxos loitaron contra o dragón. O dragón tamén loitou, xunto cos seus anxos, pero foron derrotados, e non houbo máis lugar para eles no ceo. O gran dragón, a antiga serpe chamada diaño e Satanás, que seduce o mundo, foi expulsado á terra, xunto cos seus anxos. Oín entón unha voz forte no ceo, que dicía: "Realizou-se agora a salvación eo poder, o Reino de Deus ea autoridade do seu Cristo, porque foi expulsado o acusador dos nosos irmáns, o que os acusaba día e noite ante do noso Deus. Eles o venceron polo sangue do cordeiro e pola palabra do seu testemuño, pois desprezaron a vida ata a morte. Polo que alegrádevos ó ceo e todos os seus habitantes. Pero aí da terra e do mar, porque o demo baixou onda vós, cheo de gran furor, sabendo que lle queda pouco tempo ". Cando o dragón viu que fora expulsado á terra, comezou a perseguir a muller que dera a luz un fillo home. Pero foron dadas á muller as dúas ás da gran aguia para voar ao deserto, o lugar onde é alimentada por un tempo, dous tempos e medio tempo, lonxe da vista da serpe. Entón a serpe vomitou detrás da muller nunha especie de río de auga, para que fose arrastrada pola corrente. Pero a terra veu en auxilio da muller. Abriu a boca e comelas o río que o dragón había vomitado. O dragón enfureció-se contra a muller e foi facer a guerra ao resto da súa descendencia, os que gardan os mandamentos de Deus e teñen o testemuño de Xesús. O dragón quedou de pé na praia do mar (Xoán, 2001: 1451-1452). (6) Interpretación da muller eo dragón. O texto escrito por Juan, sobre o dragón Satã Federico Guillermo Victor Alberto II de Hohenzollern, emperador de Alemaña e rei de Prusia. Na época da primeira guerra mundial. Ten inicio coa descrición dunha muller embarazada a dar a luz, a muller ea nai del a filla da raíña Vitoria de Inglaterra. Entrou en traballo de parto que foi problemático, tardou unhas horas, foi moi dificultoso para ela e o neno, que cando nace o dragón Satã Guilherme II. Permanece como morto sen respirar por uns sete minutos, o que lle xerou unha secuela cerebral por falta de osíxeno. Seu brazo esquerdo permaneceu o resto da vida sen movementos e tivo crecemento anormal, quedando a man nitidamente menor eo brazo máis curto do lado esquerdo. (46) A aguia que leva a muller que é a Inglaterra, contra quen botan un río de auga, analoxía a guerra submarina que traba contra a Inglaterra na Primeira Guerra Mundial. O deserto onde muller e levada eo deserto de Oriente Medio, sobre todo de Iraq, onde a guerra estendeuse e desviou a atención do plan de Satán de matar de fame os ingleses. Conseguindo eles entón manter un fluxo de alimentos vía marítima que impedise o plan de Satán. Así o texto di que a muller e alimentada de cando en vez. Emil Ludwig no seu libro sobre Guilherme II; fai revelacións sobre a homosexualidade del: No seu matrimonio absolutamente apático non atopou despois, quietação algunha ao inferno da vida familiar de ata entón. Namorado nunca o estivo, nunca, para dicir a verdade. Como a súa alma non estaba deseñada para unha entrega do corazón, na lexítima sentido a unha muller, por medo a perderse por vaidade, seguiu os costumes daquel tempo e dos círculos, en que amizades masculinas, aínda sen perversões calquera, se Amontoavam : é certo que o príncipe Guillermo con 27 anos, por primeira vez fixo entrega do seu corazón (Ludwig, 1934: 37). (52) E di o nome daquel por quen Guilherme se apaixonara: Conde Philipp Eulenburg, a quen permaneceu ligado, do xeito máis estreita posible, durante trinta anos (Ludwig, 1934: 37). (52) A pesar de súa frialdade para coa muller, que nunca buscou mulleres para amantes, pola contra sempre buscase e, de xeito repetido para amigos, homes efeminados [...] (Ludwig, 1934). (52) Churchill escribiu unha pequena biografía de Guilherme II; intentando explicar este home ea situación en viviu eo que lle dicían os homes que o cercaban: Figurai que desde a vosa infancia fosseis educado na convicción de que Deus vos escolleu para ser o xefe dunha poderosa nación, que as propias condicións do voso sangue vos poñen moi por riba dos mortais. Imaxinade que antes dos trinta anos herdaste un rico espólio, así resgardado no voso

tesouro, froito estes tres guerras sucesivas [...] Vós sodes, din eles, o Señor Poderoso, o Supremo Árbitro da Guerra. Ao soar a hora do seguinte embate, é a vós que compite conducir á batalla todas as tribos xermánicas; á fronte do máis fermoso e forte exército do mundo renovaredes nunha escala maior as vitorias de 1866 e de 1870. É a vós que cabe escoller chanceleres e ministros de estado; sodes vós quen designa aos xefes que terán que comandar exércitos e as comisarías. En todo o imperio non existen funcións, grandes ou pequenas, cuxos titulares non dependan da vosa vontade. Todo o que disserdes será recibido por todos con entusiasmo. Basta formulardes un desexo para que o mesmo sexa realizado. Cada acto voso revístese de esplendor. Sesenta palacios e castelos esperan a chegada do seu propietario; centos de abraiantes uniformes enchen vosos garda-roupa. [...] Os homes de Estado, os xenerais, os almirantes, os maxistrados, os sacerdotes, os filósofos, os sabios, os financeiros están a vosa orde para beneficiar-se cos seus tesouros de coñecemento e tamén para recibiren con profunda gratitude a crítica que vós dignardes facer dos seus diversos traballos [...] (Churchill, 1941: 35-36). (18) Estades seguros de que vos conservaríeis un home sinxelo, sen pretensión, que non teriades feito unha idea esaxerada de vosa propia importancia que non teriades tido unha opinión demasiado de vós mesmo. E teriades sempre practicado a virtude da humildade e traballado sempre pola paz? (Churchill, 1941: 37). (18) Entón xorde unha guerra no ceo Miguel e os seus anxos combaten os anxos de Satanás Federico Guillermo II. Durante a Primeira Guerra Mundial, acontecen nos ceos do planeta as primeiras batallas aéreas trabadas entre avións franceses, ingleses e americanos, italianos contra os avións alemáns é dicir os anxos de Satanás. Miguel é Raymond Poincaré Presidente de Francia e os seus anxos son Herberth Asquith e David George Lloyd Primeiro ministros ingleses, os primeiro ministros franceses Briand, Vivian, Paul Painlevé, George Clemenceau, Venceslau Brás Presidente de Brasil, Woodrow Wilson Presidente norteamericano, Borden Primeiro -ministro canadense, WM Hughes Primeiro ministro australiano, Orlando Primeiro ministro italiano, Italia que desde 1915 rompe coa Tripla Alianza. Todos os xefes de estado que loitaron a Primeira Guerra Mundial, neste lado da peleja. Francia, Gran Bretaña, Xapón, Bélxica, Serbia e Montenegro, Rusia, máis tarde a Italia, Grecia, Romanía, Portugal, Estados Unidos e Brasil. Winston Churchill desempeñou importante papel entre os arcanjos de Miguel, segundo el mesmo escribe no seu libro 'The World Crise': Desde 25 de outubro de 1911, a 28 de maio de 1915, eu fun en palabras das Real Carta Patente e Ordes do Consello responsable da Coroa e do Parlamento por todas as empresas do Almirantado. Este período comprende o estadio final na preparación contra a guerra con Alemaña; a mobilización e concentración da Armada antes do conflito; a organización do bloqueo; a aproximación en 1914 das forzas imperiais sobre todo o mundo; a limpeza dos océanos de todo cruceiros alemáns e destrutores; o fortalecemento da armada pola nova construción en 1914 e 1915; a frustración e derrota do primeiro ataque de submarinos alemáns sobre buques mercantes en 1915; ea iniciación da empresa contra os Dardanelos. Isto foi marcado antes da guerra por unha completa revisión dos plans navais de guerra ingleses (Churchill, 1923: 6). (82) O Dragón, o Kaiser alemán e os seus anxos San Francisco José emperador de Austria e de Hungría, Mahmud V sultán turco, Fernando I tsar de Bulgaria, Carlos emperador austro-húngaro, Josef Pilsudski dictador de Polonia tras a guerra, a Lenin por Rusia, Mannerheim pola Finlandia. A posición no ceo de Satán Guilherme II é entón desfeita e non máis ten lugar nas reunións do Sistema de Satânia cando os 619 fillos de Deus Cristo Miguel os príncipes planetarios reúnense en Jerusém a capital do Sistema, quería inda representar os 37 planetas rebeldes, e é expulsado para sempre. Pero como o falso profeta que será o líder nazi na Terceira Guerra Mundial, está a boca do Serafim Loyalátia, como un dos lados da súa espada e pode falar como o Satán Federico Guillermo II, é posible indagar, entón, nesta época antes de ser expulsado do ceo Satanás emperador Guillerme II, non sería, entón, un dos gumes da espada da boca do Serafim Loyalátia. Na Gran Guerra de 1914-1918, a Alemaña creou a primeira forza de bombardeo estratéxico da

historia. Partindo de bases belgas, os pilotos alemáns atacaron o territorio británico con avións de varios tipos, incluso o bombardeiro Gigant, cuxa envergadura de ás era só un metro inferior á da B-29 (o maior avión da segunda guerra mundial). Realizando o primeiro ataque a 19-20 de xaneiro de 1915, os Zepelins e os bombardeos Gotha, alemáns, lanzaron 270 toneladas de explosivos sobre Londres e outras partes de Inglaterra, matando máis de 1.400 persoas. En resposta foi creado un Ministerio de Aeronáutica, da Real Forza Aérea e dunha Forza Aérea Independente, en Francia en xuño de 1918. Con avións De Havilland e Handley Page. A Forza Aérea Independente atacou centros industriais alemáns en Mannheim, Karlsruhe, Frankfurt, Coblença e Stuttgart durante os últimos meses da guerra, lanzando en total, 540 toneladas de bombas sobre a Alemaña, matando aproximadamente 700 persoas (Berger). (5) O dragón é descrito con sete cabezas e dez cornos. As sete cabezas do Kaiser son a del propio Guillerme II as outras poden ser a dos seus compañeiros na rebelión de douscentos mil anos, Lucifer-Hitler, Caligástia-Stalin, Daligástia, Abadon, Belzebu. Seus dez cornos son Mahmud V Sultán Turco, Francisco José Emperador Austro-húngaro, Czar Fernando I de Bulgaria de 1887 á 1918, Carlos Emperador Austrohúngaro fillo de Francisco José que morreu durante a guerra. Os outros xefes poden ser os de países que estaban sobre dominio de Rusia e loitou pola independencia dos seus países a carón da Alemaña. Como Josef Pilsudski, pola Polônia o cal tras loitar ao lado da Alemaña, contra os rusos sendo asinado o tratado de paz, de Brest-Litovsk en 3 de marzo de 1918, entre estes dous países Alemaña e Rusia, volveu as súas tropas contra as do Kaiser o que lle valeu a súa prisión. O mariscal Mannerheim en Finlandia. En 1917, cando a Finlandia declarou a súa independencia de Rusia, o 6 de decembro, os finlandeses iniciaron unha loita interna, para decidir cal sería o réxime do novo estado - marxista ou capitalista. Despois dunha guerra civil feroz e brutal, na que os alemáns e bolchevistas participaron, os "brancos", baixo a dirección de CG Mannerheim, saíron victoriosos. Vladimir Lenin tamén pode ser considerado un dos cornos ou xefes do Kaiser Guillerme II, pois despois do tratado de paz, pasou a enviar alimentos e armas e combustible para os alemáns, enviaba alimentos mentres a gran fame mataba millóns en Rusia. Sobre acauda que varreu o ceo a terceira parte das estrelas tirando-as sobre a terra. Esta visión é de como era Federico Guillermo II, a terceira parte das estrelas arrastradas pola súa cola son os 37 planetas que se adheriron a rebelión de Lucifer a douscentos mil anos. Un exemplo de diadema de ser visto como enfeites colocados na cabeza por reis, un adorno usado polo Kaiser Guillerme II, pode ser notada nunha descrición feita por Churchill, nunha biografía do Kaiser, escrita por el: Montaba un espléndido corcel e cabalgaba a fronte dun escuadrón de couraceiros en uniforme branco, traendo no casco aguia simbólica (Churchill, 1941: 42). (18) Diademas son enfeites reais que reis usan na cabeza, outra posibilidade para os sete diademas sobre os seus cornos e de seren os líderes postos á fronte das nacións liberadas de Rusia tras a rendición desta fronte á Alemaña, nacións que foron Lituania, Letonia e Estonia, Ucraína e Bielorrusia, Polonia e Finlandia. Oín entón unha voz forte no ceo, que dicía: "Realizou-se agora a salvación eo poder, o Reino de Deus ea autoridade do seu Cristo, porque foi expulsado o acusador dos nosos irmáns, o que os acusaba día e noite ante do noso Deus. Eles o venceron polo sangue do cordeiro e pola palabra do seu testemuño, pois desprezaron a vida ata a morte. Polo que alegrádevos ó ceo e todos os seus habitantes. Pero aí da terra e do mar, porque o demo baixou onda vós, cheo de gran furor, sabendo que lle queda pouco tempo ". Oe entón João unha voz forte dicindo que se realizou a salvación eo poder de Deus Cristo Miguel-Xesús ea autoridade de Xesucristo, porque foi expulsado o acusador Kaiser Federico Guillermo II. Sendo el vencido polo testemuño e sangue do Año. Pero aí da terra e mar alusión ao modo violento e desleal que loitou o Kaiser durante a Primeira Guerra Mundial, tanto en terra como no mar. Pero segundo Satã escribiu no seu libro de memorias, eran os seus inimigos que conspiravam contra

el. Innumerables eran as pezas de evidencia que antes da primavera e do verán de 1914, cando ninguén en Alemaña cría aínda nun ataque da Entente, a guerra estaba sendo preparada en Rusia, Francia, Bélxica e Inglaterra (Wilhelm II, 1922: 250). (55) Acusa Poincaré o Arcanxo Miguel no seu libro de memorias de dicir estas palabras: Isto dixo cando en París, orgullosos poñendo a man no seu peito e declarou: "eu fixen esta guerra. Eu son o pai desta guerra '(Wilhelm II, 1922: 257). (55) Satán vangloria-se e se transforma vítima, no seu libro de Memorias dicindo: Non só o sacrificio ea privación eo endurecemento foi moi grande para os que estaban na casa, pero tamén para o exército en defensa de nós mesmos durante a guerra criminalmente forzada contra nós, non só meramente vinda cruciante superioridade de vinte e oito nacións hostís, pero ademais, na terra e augas e no aire, venceron vitorias cuxa gloria empalideceram e obscurecer nos presentes días, pero, por varias razóns deben brillar forte en todo máis brillante na luz da historia. (Wilhelm II, 1922: 259-260). (55) Antes de iniciar a guerra contra a Francia, e contra o Arcanxo Miguel na Terra. Mandou entregar un telegrama acusando falsamente accións francesas en territorio alemán, transcritas no libro de Poincaré en 1922: "Señor Presidente, escribiu na carta que entregou ao Señor Vivian, 'as autoridades administrativas e militares alemás notaron que un certo número de actos de hostilidade fosen cometidos no territorio alemán por aviadores militares franceses. Varios que máis tarde se manifestadamente violado a neutralidad de Bélgica por voaren sobre o territorio do país: un deles tentou destruír obras preto de Wesel, outros feitos aconteceron na rexión de Eifel, outros despejaram bombas na ferrocarril próxima a Karlsruhe e Nuremberg '(Poincaré, 1922: 2). (54) Tropas francesas onte cruzaron a fronteira alemá en Montreux Vieux, e nas estradas da montaña entre Francia e Alemaña, tras Vosges 1870: están entón en territorio alemán. Un aviador alemán, que intentou voar sobre o territorio belga foi abatido onte mentres tentaba destruír o ferrocarril en Wesel. (Poincaré, 1922: 2-3) (54) A Alemaña ela mesmo subsecuentemente proporcionou as probas requiridas. Foi inábil para descubrir en Wesel un aeroplano francés ou un aviador francés, e no mes de abril de 1916, o burgomestre de Nuremberg, nunha carta que foi publicada polo profesor Schwalbe, certificou que ningunha bomba foi lanzada na ferrocarril (Poincaré, 1922: 3-4) (54) Non obstante, durante a noite de agosto de 1 a 2 tropas alemás invadiron Luxemburgo e en escusa pola desconsideración da neutralidade do Gran Ducado. Von Jagow explicou ao señor Eyschen, Presidente do goberno de Luxemburgo, que tropas francesas estaban en marcha no val de Alzette. 'Non', replicou Eyschen, 'non hai ningún simple soldado francés en Luxemburgo, e nada aconteceu para xustificar a nós cremos que a Francia está inclinada a ameazar a nosa neutralidade'. O Oitavo corpo alemán con todo ocupou o país en desafío as leis das nacións e do tratado de 1867. O seu exército entón avanzou en Francia antes de Alemaña anunciar a súa declaración de guerra. (Poincaré, 1922: 5-6) (54) Que fixo a Alemaña? Ela dixo arbitrariamente parte do alto mar nunha zona de guerra, e en tal zona ela hai continuamente afundido buques mercantes sen noticia ou aviso, con ningunha precaución para a seguridade das tripulacións, poñendo minas que afunden buques mercantes, neutros así como belixerantes. O afundimento de buques mercantes non é confinado aos belixerantes. Un navío neutro é afundido sempre e sempre por submarinos alemáns sen aviso, sen inquirir da natureza da carga, e sen considerar mesmo a destino (Grey, Jan. 26, 1916). (94) Ela non toma as súas capturas dentro da xurisdición da 'cortes de presas'. Non leva tripulación presa non pon a bordo as presas. Ela non usa efectivos medios de discriminación entre un neutro e un navío inimigo. Ela non recibe a bordo para seguridade da tripulación do buque que afunde. Os seus métodos de guerra son porén enteiramente fóra da eido de calquera dos instrumentos internacionais regulando operacións contra comercio en tempo de guerra. A declaración alemá substitúe captura regulada por indiscriminada destrución (Asquith, mar. 16, 1915). (94)

Os alemáns derrubaron a porta abriron extensamente as varias formas de ataque sobre a vida humana. O uso de gases velenosos, ou moitas cousas similares de uso en guerra, foron recomendadas a nosa mariña ou autoridades militares moitos anos, e foron rexeitadas por seren entón horribles para pobos civilizados. Os alemáns viñeron con minas flotantes nos mares abertos, ameazando belixerantes e neutros igualmente; eles viñeron con indiscriminados, asasinos Zeppelin, os cales fan dano militares só por accidente; eles viñeron con submarinos, que destrúen neutros e belixerantes buques e tripulacións en desrespeito ás leis de misericordia; eles viñeron a condenar as nacións con invasión, uso de incendiarios, confiscación; eles viñeron con gases velenosos e lume líquido. Todos estes xenios científicos foron dedicados a varrer a vida humana. (Grey, abr. 10, 1916) (94) Varios ultrajes contra a humanidade ou lei internacional foron marcados por reprises frecuentes nunha grande escala de longa duración. Ningún acordo ou discusión mitigava o combate dos exércitos. O ferido morría entre as liñas: o morto era enterrado no chan. Buques mercantes, neutros, navíos hospitais foron afundidos nos mares con todos a bordo deixados ao desastre, ou mortos, ao nadarem. Varios esforzos foron feitos para matar de fame nacións na súa submisión sen considerar idade ou sexo. Cidades e monumentos foron destruídos pola artillaría. Bombas lanzadas atmosférica caeron indiscriminadamente. Gas velenoso en moitas formas sufocar ou queimaron os soldados. Lume líquido foi deseñado sobre os seus corpos. Homes sentiron o aire en chamas, ou foron sufocados frecuentemente lentamente nos escuros recessos do océano (Churchill, 1923: 4). (82) Ao ver que sería deposto escribiu no seu libro: "I desexaba aforrar meu pobo da guerra civil. Se miña abdicación era por certo o único camiño de previr o baño de sangue, eu estaba desexando renunciar ao trono imperial, pero non abdicar sendo o Rei de Prusia (Wilhelm II, 1922: 286). (55) Pero de nada adiantaron as súas manobras para permanecer no poder. Acabou sendo deposto e perdendo o seu trono de Alemaña e de Prusia. O 9 de novembro de 1918, estalou a rebelión en Berlín. O pobo apoderouse do goberno local, do Reichstag, da estación de ferrocarril, etc. O Emperador Guillerme II aínda bradou: Insensatez! As tropas me están fieis! Mañá marcharemos contra os amotinados da patria! (Ludwig, 1934: 403). (52) Por trinta anos o exército foi meu orgullo. Por el eu vivín, por el eu traballei. E agora, despois de catro anos e medio de brillantes anos de guerra con vitorias sen precedentes, eu fun forzado ao colapso por unha facada nas costas vindo revolucionarios hostís en pleno momento cando a paz ía ser alcanzada. E o feito de que isto foi na querida mariña, miña creación, que foi onde primeiro xurdiu a rebelión, cortou profundamente ao meu corazón (Wilhelm II, 1922: 289). (55) Tras impronunciáveis e árduas loitas da alma, e seguindo ao máis urxente consello dos meus conselleiros do máis alto valoración que estaban presentes ata aquel momento, decidín deixar o país, desde, que en vista dos feitos que, por si só, eu podería servir máis fielmente a Alemaña, facendo posible mellor armisticio e termos de paz para ela, e aforrando máis perdas de vidas humanas, e miseria (Wilhelm II, 1922: 291). (55) Pero mantiña un tren relucente, branco e ouro, lavado lubricados, abastece de carbón, con boas resortes elásticas, sempre sen ruído embarca nel ás dez da noite cara á Holanda, ao amencer e untado na fronteira; onde está obrigado a agardar por primeira vez na vida seis horas ata obter a autorización de penetrar en Holanda. Na pequena biografía escrita por Churchill, fai unha comparación entre o Guilherme II, que un día el avistou durante manobras en 1906 e 1908: A cabalo, rodeado de reis e príncipes, mentres as súas lexións, nunha marcha que parecía interminable, desfilaban ante a súa augusta persoa [...] Que contraste tería que ser ese mañá doce anos máis tarde! Un home prostrado nun vagón de ferrocarril, agardando na fronteira holandesa, durante horas, que lle permitisen un refuxio para escapar á execração dun pobo, cuxos exércitos el conducirá a incomensuráveis derrotas, a prezo de sacrificios tremendos, e cuxos tesouros esbanjará ben como todos os froitos das antigas conquistas (Churchill, 1941: 42-43). (18) Despois Xoán, refírese á caída de Satán Dragón Kaiser Guillerme II, é dicir, a perda en 1918, do

poder real de goberno do Kaiser, tras a súa derrota na Primeira Guerra Mundial, e do seu exilio en Doorn en Holanda, onde viviu ata final da súa vida, o 4 de xuño de 1941. Como gran propietario rural, onde escribiu o seu libro "Memorias" onde segundo Churchill: Non se pode imaxinar revelación máis inócua, dunha conxénita vulgaridade, dunha falta de comprensión, dunha ausencia de sentido das proporcións e á vez dunha pobreza literaria. Fica-se admirado de supoñer que durante trinta anos nunha palabra, un simple xesto de un ser tan limitado podían desencadear forzas susceptibles de devastar o mundo. Non foi culpa súa: foi o seu destino! (Churchill, 1942: 49). (18) E escribe Xoán, que persegue aínda a muller, e fai guerra aos da súa descendencia, ou sexa, aos ingleses. As dúas bestas. Vin, entón subir do mar unha besta con dez cornos e sete cabezas. Sobre os cornos había dez diademas e sobre as cabezas, nomes blasfematórios. A besta que vin parecía unha pantera. Os pés eran como pés de oso, ea boca como boca dun león. O dragón deu o seu poder, o seu trono e unha gran autoridade. Unha das súas cabezas parecía estar ferida de morte, pero chaga mortal foi curada. E toda a terra, marabillada, seguía a besta. Adoraban o dragón porque dera o poder á besta, e adoraban a besta, dicindo: "Quen é semellante á besta, e quen pode loitar con ela XX" Foille dada unha boca para proferir palabras arrogantes e blasfemias: recibiu tamén poder para actuar durante corenta e dous meses. Entón abriu a boca en blasfemias contra Deus, blasfemando contra o seu nome, a súa tenda e os que viven no ceo. Foille permitido facer guerra contra os santos e vencer. Recibiu poder sobre toda tribo, pobo, lingua e nación. E adoraron-no todos os habitantes da terra, cuxo nome non está escrito, desde o principio do mundo, no libro da vida do Año imolado. Se alguén ten oídos, escoite: se alguén está destinado ao cativerio, situarase no catividade. Se alguén debe morrer pola espada, pola espada ten de morrer. Nisto se basea a perseveranza ea fe dos santos (Xoán, 2001: 1452-1453). (6) Interpretación das dúas bestas. A primeira besta Adolf Hitler- Lucifer, João a ve subir do mar onde actúa intensamente, por intermedio dos seus submarinos, durante a Segunda Guerra Mundial. Di o texto de Xoán que ten sete cabezas e dez cornos. Os dez cornos de Hitler son o Ditador Benito Mussolini en Italia, Czar Boris III Bulgaria de 1918 a 1943, Almirante Miklos Horthy Nagybánya en Hungría, o cal o 16 de outubro de 1944, foi derrubado do goberno por Hitler, que puxo no seu lugar a Salazy, en Rumanía Almirante Ion Antonescu. O xefe de Vichi, en Francia mariscal Henri Phillip Pétain. En España Xeneral Franco, Ante Pavelic en Croacia. A Eslovaquia eo seu primeiro ministro Adalbert Tuka e máis tarde o seu substituto Ferdinand Durcansky, si poden ser considerados un xefe ao servizo de Hitler xa estaban ao tanto do Plan Barbarossa de invasión a Rusia, antes do seu inicio e forneceron gran número de divisións durante o conflito actuando decididamente á beira das tropas nacional-socialista na guerra. E polo seu procedemento de axuda a Hitler, o dictador Josef Stalin (Caligástia príncipe planetario que xuntouse a rebelión de Lucifer a douscentos mil anos) na URSS, Unión das Repúblicas Socialistas Soviéticas, pode ser considerado un xefe as súas ordes, pois a gasolina dos avións alemáns viña de Josef Stalin, o metal das balas eo material explosivo das bombas tamén, e, ademais, invadirão e matarán xuntos aos Polacos. En decembro de 1940, Stalin completou 60 anos, e recibiu unha mensaxe de felicitación de Hitler, a cambio enviou unha mensaxe de retribución a Hitler: A amizade dos pobos da Unión Soviética e de Alemaña, cimentada polo sangue derramado, ten todos os motivos para ser sólida e duradeira (Tolstoy, 1981: 116). (80) (Shirer, 1962: 77). (74) Churchill, tamén escribe sobre este Stalin, aliado de Hitler: Para facerlle xustiza hai que recoñecer que Stalin fixo todo o que pode para colaborar leal e fiel con Hitler, sempre que á vez reunía todas as forzas que podía na enorme extensión de Rusia soviética. El e Molotov enviaban as súas respectuosas felicitacións cada vez que se producía unha vitoria alemá, e ademais unha continua corrente de alimentos e materias primas. Seus comunistas da quinta columna facían o que podían para perturbar o traballo das nosas fábricas. Seu radio difundía calumnias e insultos contra nós. Estaban dispostos en calquera momento a chegar a un acordo permanente coa Alemaña nazi sobre as numerosas e importantes cuestións que existían entre eles, ea aceptar con compracencia a destrución final do poder británico (Churchill, 1950: 521). (15)

A cuestión de Finlandia o xefe de goberno como o primeiro ministro ou presidente Risto Ryti, así, polo tanto sería el o xefe as ordes de Hitler, neste país. Isto eu persoalmente considero seren os dez xefes de Adolf na Segunda Guerra Mundial, xa que outros consideran como os seus aliados fieis a Eslovaquia, Italia, Hungría, Romanía, Bulgaria, Croacia e Finlandia, e aliados parciais Francia, Dinamarca e Noruega, configurando tamén dez nacións . A cuestión de Dinamarca, ser incluída entre os aliados activos de Hitler, está na causa do rei Cristián X, enviar unha mensaxe agradecendo a todos os 13 000 soldados daneses, que loitaban voluntariamente na campaña de Rusia. (23) O xornalista Ehrenburgh nunha das súas crónicas para o xornal "Estrela Vermella" do Exército Vermello menciona nestes termos sobre os aliados de Hitler na guerra. Hitler lanzou contra Rusia todos os seus vasalos. Os finlandeses transformáronse en pantasmas. Toda a xuventude de Finlandia sucumbiu. Romanía está devastada. Hitler trouxo de Hungría decenas de brigadas. Extraeu de Italia máis carne para canón. Do mesmo xeito que os escravos da antiga Roma, os infelices soldados de dez países europeos seguen para a morte a servizo de Hitler (Ehrenburgh, 1944: 66). (28) Un documento de Hitler, publicado no libro de Churchill, "A Grande Alianza - Alemaña Se Dirixe ao Oeste" documento en mans de Churchill grazas por certo a posesión da máquina decodificadora Enigma. Neste documento de decembro de 1940. Unha carta escrita a Mussolini, que enumera os seus aliados na Guerra e as súas posibilidades de prestar axuda na guerra que principia. Contándose a Italia, máis os países que figuran na carta ea propia Deutschland, temos nove nacións que xuntan as súas forzas segundo o propio Hitler. Francia. O goberno francés despediu a Laval [...] Non dubido por un momento que a razón real que o xeneral Weygand está facendo demandas desde a África do Norte, que equivalen a chantaxe, e que o goberno de Vichi non se pensa en situación de reaccionar sen arriscar a perda de África do Norte. España. Profundamente perturbada pola situación, a cal Franco cre que hai empeorado, España se hai negado a colaborar coas potencias do Eixe. Temo que Franco estea por cometer o máis grande erro da súa vida. Bulgaria. Bulgaria móstrase tamén reticente a asociarse ao Pacto tripartido ea adoptar unha actitude clara nas súas relacións internacionais. Sen dúbida son Romanía e Hungría quen neste conflito ten adoptado a actitude máis claramente definida. O xeneral Antonescu hai recoñecido que o futuro do seu réxime e ata da súa persoa dependen da nosa vitoria. Iugoslavia está tratando prudentemente de gañar tempo, se as circunstancias son favorables, pode ser que conclúa un pacto de non agresión con nós, porén agora parece que non adherira ao Pacto tripartido. Rusia. Dado o perigo de que desenrolem conflitos internos nun certo número de países balcánicos, deben existir as consecuencias extremas e montar unha maquinaria poder evitalos. Non contemplo a posibilidade de que haxa ningunha iniciativa rusa contra nós estando Stalin directo, e nós mesmo non sexamos vítimas de graves reveses (Hitler, 1940 apud Churchill, 1950: 22-23). (16) A cuestión dos dez diademas sobre os dez cornos, tamén pode ser vista deste xeito de seren os homes postos por diante de países ocupados. En Ucraína Comisario do Reich foi Erich Koch que trataba a Ucraína como a unha zona de expoliación, como a un pobo de escravos, de Rusia Branca Wilhelm Kube ata a súa morte nun atentado cando unha empregada puxo unha bomba debaixo do seu leito, acabou sendo substituído por Curt Von Gottberg. Lituania Renteln, Letonia Drexler, Estonia Litzmann, Dinamarca Werner Brest, Polonia Hans Frank, República Checa Reinhard Heydrich asasinado nun atentado en vinganza da súa morte foron mortos, todos os habitantes homes, dunha aldea checa Lídice. Arthur Seyss-Inquart en Holanda, Terboven en Noruega. As sete cabezas de Adolf-Lucifer son a del mesmo e as dos seus aliados de douscentos mil anos, atrás, durante a rebelión que dirixiu contra Cristo Miguel de Nebadon. Satán Kaiser Guillerme II, Caligástia Stalin, Abadon, Daligástia, Belzebu son poucos os rebeldes datos a coñecer aos veciños de Urântia (Terra) debido ao illamento efectuado despois da rebeldía eclodir. Dez diademas poden só enfeites reais na súa cabeza, así como empresas estatais que creou como

líder entre elas a Krivowarger ou Volkswagen. A besta que vin parecía unha pantera. Pés eran con pés de oso, ea boca como a boca dun león. O dragón deu o seu poder, o seu trono e unha gran autoridade. Unha das súas cabezas parecía estar ferida de morte, pero a chaga mortal foi curada. (6) O poder dado polo dragón eo poder do Kaiser Federico Guillermo II- Satã, que Adolf HitlerLucifer, usou del con toda autoridade ditatorial, vinda do seu cargo de Führer. Outros textos da Apocalipse traen a palabra fera e non besta, para indicar Adolf, os pés de oso, basta ver algunhas películas de Adolf e ollar os pés para ver a semellanza das súas botas negras e finas iguais aos pés de osos salvaxes. E entón Xoán viu a unha das súas cabezas ser golpeada de morte, ou sexa, o suicidio de Adolf Hitler, eo tiro disparado na cabeza, en trinta de abril de 1945. A autopsia realizada polos rusos no cadáver de Adolf-Lucifer demostrou que non deu un tiro na cabeza, pero suicidouse con unha ampola de cianuro de potasio, o tiro na cabeza, e que a destruíu, foi disparado por un soldado previamente instruído dez minutos despois. Resultados do exame: A. EXAME INTERIOR Os restos dun corpo masculino, desfigurado polo lume, foron enviados nunha caixa de madeira (lonxitude 163cm, ancho 55 cm, altura 53 cm). Se atopou no corpo unha peza de Jérsei amarelo, 25x8 cm, con contorno Chamusca parecendo unha camiseta de tricô. En vista do cadáver estar moi mal, é difícil avaliar a idade do morto. Ten presuntamente 50 a 60 anos. A altura do morto é de 165 cm (as medidas son aproximadas pois o tecido está carbonizado). A Tibia dereita mide 39 cm. O cadáver está seriamente carbonizado e cheira a carne queimada. Falta parte do cranio. Partes do óso occipital, do óso temporal, dos ósos mandibulares superior e inferior están conservadas. As queimaduras son máis acentuadas [...] CONCLUSIÓN Baseada no exame médico-legal do cadáver parcialmente queimada dun home descoñecido e do exame doutros cadáveres do mesmo grupo. (Documentos N ° 1-11), a comisión chega ás seguintes conclusións: 1. Características anatómicas do corpo: Como partes do corpo están seriamente calcinadas, é imposible describir os aspectos do morto. Pero puido ser determinado o seguinte: a) Estatura: preto de 165 cm (un metro e sesenta e cinco) b) idade (baseada no desenvolvemento xeral, dimensións dos órganos, estado dos incisivos inferiores e dos pre-molares dereitos), aproximadamente entre 50 e 60 anos (cincuenta a sesenta). c) O testículo esquerdo non se atopou quere no escroto quere no cordón espermático dentro da canle inguinal, nin na pequena pelve. d) O descubrimento anatómica máis importante para identificación da persoa son os dentes, con moitas pontes, dentes artificiais, coroas e próteses (vide documentos). 2. Causa da morte: Non puideron ser detectados no corpo, considerable mal polo lume, signos visibles de feridas mortais serios ou de enfermidades. A presenza na cavidade oral dos restos dunha ampola de vidro esmagada e de ampolas similares nas cavidades orais doutros corpos (vide documentos N & d; eg; 1,2,3,, 5,6,8,9,10,11 e 13 ) eo exame químico legal dos órganos internos que determinou a presenza de compostos de cianuro (Documentos N ° 1,2,3,4,5,6,7,8,10,11) permiten á comisión chegar a conclusión de que a morte neste caso foi causada por compostos de cianuro. (3) Feito prisioneiro, o xefe da Garda Persoal Rattenhuber, foi inquirido polos maxistrados soviéticos. O 20 de maio de 1945, logo despois dos acontecementos. No tramo referente ao 30 de abril le se: Aproximadamente unha hora da mañá levanteime me de novo, comproba a garda e cheguei preto das catro da mañá ao Führerbunker. Alí, Linke indicou-me que o Führer [...] se suicidara e que (Linge) executara a tarefa máis difícil da súa vida. Souben polo Dr Stumpfegger que tivera de prover cianuro de potasio ao Führer ea súa esposa. Ben que Hitler se tivese despedido de min,

quedei abalado polas noticias de Linge. Senteime nunha cadeira e Linge me contou que os cadáveres foron implicados en sabas e queimados no xardín próximo á saída de emerxencia. El me dixo tamén que había unha mancha de sangue na alfombra; cando mirei sorprendido para el, pois sabía que Hitler ingerira cianuro de potasio, el dixo que Hitler lle ordenara que saíse do cuarto e volvese dez minutos máis tarde, cando todo está tranquilo, e executase a súa orde. Eu comuniquei a Linge que sabía o que quería dicir por "a máis difícil orde", cando puxo a pistola de Hitler na mesa da antecámara. (Belymenski, 1968). (3) O corpo de Adolf Hitler, tal como se explica polos Rusos, o ano 2000, foi levado a URSS, e máis tarde incinerado e as súas cinzas lanzadas nun río de Ucraína. Sobrando do corpo de Hitler-Lucifer soamente súa mandíbula. Pero esta cabeza que Hitler destruíu aparece de novo para Xoán, como antes do suicidio cando estaba intacta, e adoraban ao Dragón Kaiser Federico Guillermo II os habitantes de Alemaña (bundes Deutschland) por que dera o seu poder a fera Führer Adolf Hitler, e tamén adoraban os (bundes Deutschland) a Adolf Hitler e dicían que é semellante a fera ou ao Führer Adolf Hitler, e quen podería pelexar con Adolf Hitler. Esta adoración dos Deutschland polo Führer Hitler, está numerosos libros desta época da historia. Velaí o que está no relato do libro de Shirer "Ascenso e Caída do III Reich", primeiro volume sobre o día en que Hitler foi nomeado chanceler. Aquel día, desde o anoitecer ata despois da medianoite, as delirantes tropas de asalto nazis desfilaron, empuñando facho, en xigantesca parada conmemorativa da vitoria. Emerxían, a centos de miles, en columnas disciplinadas, do fondo da Tiergarten, pasando por baixo do arco triunfal do porto de Brandenburg e baixando pola Wilhelmstraße, as bandas tocando vellas marchas marciais ao son atroador dos tambores, as voces a entoar a nova canción Horst Wessel e outras composicións tan vellas como Alemaña, as botas a marcar un ritmo vigoroso sobre o pavimento, as facho erguidas alto, formando unha franxa chamas que iluminaba a noite e abafava as ovacións dos espectadores, aglomerados nas calzadas (Shirer, 1962 : 22). (72) O río de lume pasaba xunto da embaixada de Francia - escribiu o embaixador André François-Poncet - de onde, co corazón pesado e cheo de presentimentos, eu observaba a súa esteira luminosa (Poncet apud Shirer, 1962: 22). (72) Un dos relatos que mellor expresa esta adoración a un home, está no libro do xornalista norteamericano William Shirer, "Diario de Berlín 1934-1941", de cando a súa recente chegada a Deutschland, cando realiza a cobertura do congreso do partido nazi de 1934: Como un emperador romano, Hitler fixo a súa entrada nesta cidade medieval, ao caer da tarde de hoxe, atravesando as compactas bridas nazis que o aclamavam freneticamente, enchendo literalmente as rúas estreitas [...] Decenas de miles de bandeiras coa cruz esvástica cubrían por completo os primores de arquitectura gótica [...] De pé no automóbil, Hitler erguia o boné coa man esquerda, respondendo aos aplausos delirantes da multitude con outro erguer o brazo dereito, na saúdo nazi [...] pero nunca poderei entender, mentres vivir, que especie de fluídos ocultos el indiscutibelmente espallaba entre a multitude histérica que o aclamava con tamaño furor [...] esta noite, ao redor das dez horas, vinme metido no medio dunha multitude de polo menos dez mil persoas, reunidas en fronte do hotel de Hitler e berrando histericamente: "Queremos o noso Führer" Sentinme un pouco impresionado ao observar as fisionomías dos manifestantes, especialmente das mulleres, cando Hitler apareceu finalmente - e só por un minuto - á sacada do predio [...] miraban ao Führer como se el fose o Mesías, coas fisionomías trastornadas por certos trazos que, positivamente non eran humanos (Shirer, 1962: 20). (70) Esta adoración e realmente impresionante, pois ademais de ser un estranxeiro seu goberno traía xa antes da declaración de guerra inmensas dificultades no sector de alimentación, o xornalista Shirer, no seu diario en 1937, xa relata as dificultades afrontadas: No inverno pasado vimos filas interminables de famentos ante os almacéns de víveres; que hai escaseza de carne, de manteiga, de froitas, de graxas; [...] Que a roupa dos homes e das mulleres están cada vez máis sendo feitas de pulpa de madeira (Shirer, 1962: 79). (70) Foille dada un boca para proferir palabras arrogantes e blasfemias; recibiu poder para actuar durante corenta e dous meses. Entón abriu a boca en blasfemias contra Deus, blasfemando contra o seu

nome, a súa tenda e os que viven no ceo. Foille permitido facer guerra contra os santos e vencer. Recibiu poder sobre toda tribo, pobo, lingua e nación. E adoraron-no todos os habitantes da terra, cuxo nome non está escrito, desde o principio do mundo, no libro da vida do Año imolado. (6) Do inicio da Segunda Guerra, en 1 ° setembro de 1939 ata febreiro de 1943, corenta e dous meses despois Adolfo Hitler- Lucifer, venceu todos os seus combates, venceu en Polonia, Holanda, Bélxica, Francia, Noruega, Dinamarca, Iugoslavia, Hungría, Grecia, Creta, Romanía, Rusia, África e na guerra submarina que trabou no Atlántico, venceu na Batalla de Inglaterra. O bombardeo de Londres tras perdeu a case todos os seus combates corenta e dous meses son tres anos e seis meses. A primeira derrota foi en Stalingrado a 30 de xaneiro de 1943, así o seu período de vitorias iníciase en 1º de setembro de 1939 na invasión de Polonia e remata 42 meses despois o 30 de xaneiro de 1943, na cidade de Stalingrado. E abriu a súa boca en blasfemia contra Deus pai Eterno do Paraíso e Cristo Miguel de Nebadon-Xesús, para difamar os que habitan no ceo e difamar ao tabernáculo, a saber, os que habitan no ceo, é dicir, Xesús, Abraham, Moisés , Josué, Péricles, Aristóteles, Clístenes, Plauto, Chamberlain, Sócrates, Platón. Fragmento do "Mein Kampf", onde descobre o seu don da oratoria: Falei trinta minutos eo que, antes, sen sabelo, sentira intuitivamente, estaba probado: eu sabía discurso. Despois de trinta minutos, o auditorio estaba eletrizado eo entusiasmo foi tal que o meu chamamento a unha contribución dos presentes rendeu a suma de trescentos marcos (Hitler, 2000: 214). (41) Algúns dos trinta puntos presentados para a Igrexa Nacional do Reich son realmente uns insultos a Deus: 1. A Igrexa Nacional do Reich de Alemaña afirma categoricamente o dereito exclusivo de controlar todas as igrexas na xurisdición do Reich: declara seren elas as igrexas nacionais do Reich Alemán. 13. A Igrexa Nacional esixe a inmediata cesamento da publicación e difusión da Biblia en Alemaña. 14. A Igrexa Nacional afirma que para ela e, en consecuencia, para toda a nación alemá, decidiuse que Mein Kampf do Führer é o máis grande de todos os documentos. El [...] non só contén a maior, pero incorpora a máis pura e verdadeira moral para a vida actual e futura da nosa nación. 18. A Igrexa Nacional retirará dos seus altares todo crucifixos, Biblias e santos. 19. Sobre os altares non debe haber máis que Mein Kampf (para a nación xermánica e, polo tanto, para Deus o libro máis sagrado) e á esquerda do altar unha espada. 30. O día da súa fundación a Cruz Cristiá debe ser eliminada de todas as igrexas, catedrais e capelas e debe ser substituída polo único símbolo inconquistável - suástica (Shirer, 1962: 358-359). (72) Nun discurso en Berlín o día 4 de maio de 1941, insulta ao primeiro ministro británico Churchill: El é o estratego afeccionado máis sanguinario de que se ten noticia na historia [...] Por máis de cinco anos este home se ten lanzado pola Europa, como un tolo, en busca de algo que poida prender lume [...] Como soldado, é un mal político, e, como político mal soldado [...] O don que o sr. Churchill posúe é o de mentir con expresión piadosa na cara e destorcer a verdade facendo ata das máis terribles derrotas gloriosas vitorias [...] Churchill, un dos máis desgraciados afeccionados en estratexia, conseguiu así (en Iugoslavia e Grecia) perder dous teatros de guerra nun só golpe. En calquera outro país, sería sometido a consello de guerra [...] A anormalidade do seu espírito só se explica por unha enfermidade paralítica ou polos desvarios dun borracho [...] (Shirer, 1962: 309). (75) No seu testamento político froito de conversacións apuntadas por Martin Bormann, o seu secretario persoal feitas entre 4 de febreiro de 1945 e 2 de abril de 1945. El analiza as causas da súa derrota na guerra é tamén insulta a Chamberlain, Churchill, Roosevelt e as súas nacións : Churchill por desgraza, é un vello só suficientemente bo para executar as ordes que lle dá o tolo Roosevelt [...] Cando Churchill negouse a celebrar comigo un entendemento arrastrou o país á política de suicidio [...] O destino tivese proporcionado á Inglaterra envellecida e esclerótica novo Pitt, en lugar dese medio americano beberrão e ajudeuzado [...] O futuro do pobo inglés é morrer de fame e tuberculose na illa maldita (Bormann, 1965: 35-39). (7) A 11 de decembro, día da súa declaración de guerra a Estados Unidos, interveu así no Reichstag, disparando insultos a Roosevelt:

Permítanme definir miña actitude para con ese outro mundo que ten, como representante ese home que, mentres os nosos soldados loitan na neve e no xeo, moi maneirosamente se compraz en facer as súas conferencias ao pé da lareira, o home que é o principal culpable desta guerra [...] [...] Non podo ser insultado por Roosevelt, pois considero-o tolo, do mesmo xeito que Wilson [...] Primeiro incita a guerra, despois terxiversa as causas, a continuación implica-se odiosamente nun manto de hipocrisía cristiá e, lentamente pero con firmeza, conduce a humanidade á guerra, non sen invocar Deus como testemuña da honestidade do seu ataque [...] na forma moi propia dun vello albanelería libre [...] A lexislación do New Deal de Roosevelt estaba completamente equivocada. Non pode haber dúbida de que a continuación desta política económica tería eliminado ese presidente en tempo de paz, a pesar de toda a súa habilidade dialéctica. Nun Estado europeo, el acabaría de desbaratar deliberadamente a riqueza nacional; dificilmente escaparía da man dun tribunal civil baixo a acusación de recorrer a métodos criminais de negocios. Durante anos ese home abrigou un só desexo [...] que xurda un conflicto, algures, no mundo (Shirer, 1962: 415-417). (74) Seu ex aliado Stalin tamén foi albo dos seus insultos: Stalin é unha das máis extraordinarias figuras do mundo. Comezou como empregadinho e xamais deixou de ser sen categoría [...] Goberna do seu despacho, por medio dunha burocracia que obedece a cada signo seu [...] Pavoneia-se en heraldo da revolución bolchevista. De feito, identifícase con Rusia dos Czares [...] Stalin ea metade animal, a metade xigante. O lado social da existencia é lle completamente indiferente. Non importa se o pobo veña a apodrecer [...] (Paltrinieri, 1975: 128). (61) A autoridade recibida polo Führer Adolf Hitler, sobre todas as tribos, pobos, linguas, é nacións sobre as que el estendeu os seus dominios. Tras vencer-los na Segunda Guerra Mundial, países que son Francia, Austria, Bélxica, Holanda, Luxemburgo, Italia, Checoslovaquia, Dinamarca, Noruega, Polonia, Bulgaria, Hungría, Grecia, Iugoslavia, Ucraína, Bielorrusia, Lituania, Estonia, Letonia, Moldavia, Bessarábia, Rusia, e en África, Túnez e Libia, os habitantes que adoran ao Führer Hitler son os Deutschland. Se alguén ten oídos, escoite: se alguén está destinado ao cativerio, situarase no catividade. Se alguén debe morrer pola espada, pola espada ten de morrer. Nisto se basea a perseveranza ea fe dos santos. (6) En Francia expulsou 400.000 franceses da Lorena, aprisionou e levou para traballar en fábricas en Alemaña a 5 millóns de persoas. A tarefa de alimentar o pobo alemán (dixo) figura na parte superior da lista de reivindicacións de Alemaña no leste. Os territorios ao sur (de Rusia) terán que atender [...] á alimentación do pobo alemán. Non vemos absolutamente, razón para calquera obriga da nosa parte en alimentaria tamén o pobo ruso cos produtos dese territorio. Sabemos que é unha necesidade cruel, espida de calquera sentimentos [...] moitos serán os anos duros que o futuro pode reservar aos rusos (Shirer, 1962: 317). (74) Himmler xefe das SS e de todo o aparellos policial, o número dous na organización nazi enfeixando nas súas mans o poder de vida e morte de todos en Alemaña e países dominados nun discurso oficial aos oficiais da SS, en outubro de 1943. Define a política para as nacións cativo do nacional-socialismo: O que as nacións poidan ofrecer en materia de sangue bo, do noso tipo, nós acolleremos, raptando, no seu caso, as súas nenos e educando-as, aquí, connosco. As nacións viven prosperidade ou morren de fame, como gando, só me intereso na medida en que delas necesitamos como escravas da nosa Kultur; fóra diso, ningún outro interese teño por elas. Se 10.000 mulleres rusas caen exaustas ao cavarem fosos contra tanques, interésase me só que eses fosos sexan terminados a Alemaña [...] (Shirer, 1962: 12). (75) Hitler en xullo de 1941, xa advertía seus auxiliares: En canto aos ridículos cen millóns de eslavos, amoldaremos os mellores deles á maneira que nos convén e isolaremos restante nas súas propias pocilgas; e todo aquel que falar en tratar ben e

civilizar os habitantes locais ha, inmediatamente, para un campo de concentración (Xuízo Criminais de guerra apud Shirer, 1962: 31). (75) Os polacos - declarou Hitler - naceron especialmente para o traballo pesado [...] Non hai que pensar en melloras para eles. Cumpre manter, en Polonia, un nivel de vida baixo, non se permite suba [...] Hai que utilizar do goberno xeral da (Polonia) simplemente como fonte de man de obra non especializada [...] É posible que se ía conseguir alí, todos os anos, os traballadores de que o Reich puidese ter. En canto aos sacerdotes polacos, [...] eles pregarão o que mandarmos. Se o sacerdote actuar diferente, daremos cabo del. A súa tarefa é manter os polacos tranquilos, torpes e débiles de espírito (Shirer, 1962: 12-13). (75) Crimes de Hitler sobre os países ocupados segundo o tribunal de Nuremberg: 1º Existía unha filosofía xeral do "Untermensch" que se atopa subxacente na actitude xermánica ante os rusos. Unha "filosofía" ilustrada nas ordes do mariscal Von Reichenau, sobre a conduta do exército alemán en territorio ruso [...] se dependese dos alemáns, poderían morrer de inanición trinta millóns de rusos no menor tempo posible, que non era cuestión dos alemáns coidarse de alimentar a poboación civil ou os prisioneiros de guerra. Millóns de uns e outros morreron, en efecto, como resultado desta política, sobre todo durante os dous primeiros anos da guerra (Werth, 1969: 181). (88) Un oficial húngaro escribía ao acabar a guerra: Estabamos de tapaxuntas en Rovno. Unha mañá, ao espertar me, escoitei a miles de cans uivando a distancia. Chamei ao meu ordenanza e díxolle: Sandor, que son estes uivos e ladridos? Non lonxe de aquí - me respondeu - hai unha gran masa de prisioneiros de guerra rusos, ao aire libre. Creo que son uns 80.000. E uivam porque morren de fame. Fun entón a botar unha ollada ao lugar en cuestión. Detrás dos alambrados había en efecto, decenas de miles de prisioneiros rusos. Moitos agonizantes xa. Poucos podían sequera poñerse en pé. Seus rostros estaban chupados, e os ollos con fondas covas. Morrían os centos cada día e os que aínda conservaban un resto de enerxía os arroxaban a un gran pozo (Werth, 1969: 186). (88) Foi lle dado que peleja-se contra os santos e os vencese os santos a saber son Roosevelt, Vargas, Churchill, Truman, o Cordeiro, Bush e fala da adoración dos Alemáns polo Führer Adolf Hitler e fala. Se alguén ten oídos que escoite, se alguén ten en catividade para catividade vai, se alguén matar é necesario que sexa morto, aquí está a perseveranza e fidelidade dos santos. Que son Roosevelt, Vargas, Churchill, Truman, o Cordeiro, Bush eo de Laodicéia. Á frase da Apocalipse "se alguén matar é necesario que sexa morto" en relación a Hitler pode ser explicado por un discurso del explicando unha acción de guerra nacional-socialista. Esperei tres meses antes de responder aos bombardeos nocturnos ingleses coa esperanza de que parasen con este mal hábito. Pero Herr Churchill viu nesta miña actitude só unha demostración de debilidade. Compreenderei, polo tanto, que agora estamos respondendo noite tras noite. E mentres os avións británicos deixan caer dúas, ou tres, ou catro toneladas de bombas, nós, nunha soa noite, deixaremos caer 150, 230, 300 ou 400 toneladas (Shirer, 1962: 177). (71) O horrible método de bombardear cidades abertas desde o aire, iniciado polo que os alemáns, foi repetido - vinte veces superado - polas forzas sempre en aumento dos aliados (Churchill, 1950: 27). (14) Vin outra besta que subía da terra. Tiña dous cornos como un cordeiro, pero falaba coma dragón. Exercía todo o poder ao servizo da primeira besta, facendo que a terra e os seus habitantes adorasen a primeira besta, cuxa chaga mortal fora curada. Realizaba grandes prodixios, incluso baixar lume do ceo sobre a terra diante da xente. Por mor dos sinais que podía facer ao servizo da besta, seducía os habitantes da terra dicíndolles que fixesen unha imaxe en honra da besta que fora ferida pola espada, mais que se recuperou. Foille concedido tamén animar a imaxe da besta, de xeito que se puidese falar e facer perecer todo que non adorasen a imaxe da besta. Fai que todos, pequenos e grandes, ricos e pobres, libres e escravos, reciban unha marca na man dereita ou na fronte. E ninguén pode comprar ou vender se non está a marca, é o nome da besta. Fai que todos, pequenos e grandes, ricos e pobres, libres e escravos, reciban unha marca na man dereita ou fronte. E ninguén pode comprar ou vender se non está a marca, é o nome da besta, ou o número do seu nome. Aquí se

require sabedoría. Quen ten intelixencia calcule o número da besta porque é o número de un home. O seu número é seiscentos sesenta e seis (Xoán, 2001: 1452-1453). (6) Interpretación da segunda besta ou fera que xorde da terra. Xoán escribe sobre ver acontecementos que non se produciron, aínda, son relativos a Terceira Guerra Mundial, nesta parte da Apocalipse é retratado o líder alemán nesta guerra. Xoán o ve o mesmo que o cordeiro con dous cornos a súa cabeza por certo estes cornos será un de xefe Italiano e outro de xefe Francés, ou dous dos dez aliados de Alemania nesta guerra. Os cornos do cordeiro son un xefe de Inglaterra e outro xefe de Estados Unidos, ou entón os cornos non serán os líderes de países e si líderes mortos. Así os cornos do novo Führer serán Hitler (Lucifer) e Kaiser Guilherme II (Satán), e os do cordeiro serán Churchill e Vargas. Ou outros dos cornos, que ten ao inicio do Apocalipse, os cales son Roosevelt, Vargas, Churchill, Truman, Bush. Escribe Xoán que fala como o Dragón Kaiser Guillerme II, velaí unha pequena oración do Kaiser: Vós sabedes que iredes combater un inimigo ardiloso, ben armado e cruel. É só chegardes xunto del e será derrotado! Non haberá perdón! Non serán feitos prisioneiros! Quen vos caer nas mans, sexa liquidado! Igual hai centos de anos os hunos baixo o seu rei Átila conquistaron un nome, que aínda aparece poderoso a través da tradición e das lendas, así poida nome de alemán en China, polos milenios fóra ser confirmado por vós, de xeito que ningún chinés, ouse outra vez, nin sequera ollar atravesado para un alemán! (Ludwig, 1934: 225). (52) Discurso pronunciado de cando do envío de tropas alemás para a China, a principios do século XX, exerce todo o poder e autoridade de Adolf Hitler- Lucifer, é dicir ten o poder de vencer ao seu opoñente xa que Adolf Hitler, tiña o poder de deixar vencer a Roosevelt, Vargas, Churchill e Truman e Bush (pai) este terá o poder de vencer ao de Sardes o Cordeiro, na Terceira Guerra Mundial. Isto é unha fala do kaiser aos seus soldados no camiño do front: 'Lémbrense que o pobo alemán é o escollido por Deus. En min, o Emperador Alemán, o espírito de Deus descendeu. Eu son a súa espada, a súa arma, eo seu vice rexente. Aflijo aos desobedientes, e mato aos cobardes e infieis (Asquith, set, 19, 1914). (94) Chámase el de falso profeta, por certo ou fará profecías e terá un libro, destas súas previsións falsas, ou intentará tamén descifrar as profecías desta doutrina Apocalipse falsamente. Fala João do poder de lume deste home que fai descender lume do ceo, á vista de todos os homes da terra, é dicir, usará, el dunha arma mortífera polo seu poder de lume. Posiblemente sexan mísiles intercontinentais, cos que el poderá acadar a calquera destino, mesmo estando a distancias remotas de Europa, traendo así o lume da morte e destrución aos declarados por el os seus inimigos. Seducir os que habitan a Deutschland por mor dos sinais de saúdo a Lucifer-Hitler, eo seu signo a "Suástica Invertida", dicindo aos Deutschland para faceren ou teren a unha imaxe, nas súas casas de Adolf Hitler, para rezaren e adoraren como a un Deus Lucifer. E foi lle dado poder para facer esta imaxe falar e moverse como se estivese vivo e todo grandes e ricos e pobres os libres e escravos da Deutschland, fixo que aceptasen o sinal da "Suástica invertida", nas súas mans ou nas súas frentes, para só así poderen mercar e vender dentro de Alemaña. Velaquí un pouco das manifestacións de Hitler o antigo Lucifer da súa fe contidas en 'Mein Kampf': Grazas a Deus, a loita do ano 1914 non foi, en realidade, imposta e si desexada polo pobo enteiro. Todos querían acabar para sempre cunha inseguridade xeneralizada. Só así pódese tamén comprender que máis de dous millóns de alemáns, homes e rapaces, se puxesen voluntariamente baixo a bandeira decididos a protexe-la con a última pinga do seu sangue. Aquelas horas foron para min unha liberación das desagradables lembranzas da mocidade, Ata hoxe non me avergoño de confesar que, dominado por delirante entusiasmo, caín de xeonllos e, de todo corazón, agradecín aos ceos terme proporcionado a felicidade de poder vivir nesa época (Hitler:: 91) (41). Hitler nas súas conversacións finais anotadas por Bormann, nunha delas a de 25 de febreiro de 1945. indaga-se e compara o seu movemento nacional-socialista, ao cristianismo e ao xudaísmo, e como eles permaneceron polos séculos: Eles saben que terán sucesores, capaces de encarregarem da súa obra no punto exacto no que a deixaren; [...] En canto ao que me atinxe, fico a preguntar a min mesmo, entre os meus sucesores

inmediatos, se atopará algún predestinado para recoller o facho que veña a fuxir das miñas mans. A outra fatalidade para min é estar ao servizo dun pobo de pasado tráxico, tan inestable como o pobo alemán, tan versátil e que pasa, segundo as circunstancias, dun extremo a outro con facilidade desconcertante [...] A obra que emprendín co fito de promover o pobo alemán ao lugar que lle corresponde e lle é debido, non poderá ser, por desgraza, obra dun só home, nin sequera dunha única xeración. Sexa como for, deille a noción da grandeza e lle infundi o sentimento nobilitante da reunión de todos os alemáns no seo gran Reich indestrutível. Plantei a boa semente. Fixen que o pobo alemán comprendese o significado da loita que traba pola propia existencia. Nada pode impedir que côlhaen esa colleita en días próximos. Alemaña é, en realidade, pobo novo e forte. É xente que ten todo o futuro por diante (Bormann, 1965: 84). (7) O vicepresidente de Estados Unidos, nun artigo en marzo de 1943, toca tamén nesta cuestión da permanencia e do culto a Hitler: Os rapaces alemáns foron sistematicamente adestrados na brutalidade. As nenas alemás foron sistematicamente adestradas na crenza de que o seu supremo deber é a maternidade, conxugal ou non, de fillos consagrados ao servizo da Vaterland e do Führer. Pola práctica de cerimonias místicas, como bailes pagãs, festas do sol no alto das montañas, fogueiras rituais e outros tipos, mozos e mozas foron levados a ver en Hitler un carácter divino ea enderezar lle pregarias como a un deus. A influencia maléfica desta degradación sistemática de millóns de adolescentes non pode ser destruída en prazo curto. Mesmo a morte de Hitler non lle poñerá un termo, porque moitos dos membros da xuventude hitleriana, sugestionados como están, seguirán a crer que el é o seu guía en espírito. Hitler morto pode ser case tan perigoso como Hitler en vida (Wallace, 1944: 126). (86) Truman, na Conferencia de San Francisco, pronunciou estas palabras sobre os seguidores de Hitler: Hitler finou en conta que, porén a semente espallada pola súa mente desordenada ten raíces profundas en demasiadas mentes fanáticas (Prestes, 1947: 100). (62) Na Conferencia de Crimea, Stalin, Roosevelt e Churchill tomaron medidas de cara á supresión do nacional socialismo da Deutschland por un bo período: Temos chegado a un acordo sobre a redacción dos termos de rendición incondicional que imporemos a Alemaña nazi [...] Nos propuxemos firmemente destruír o militarismo eo nazismo alemán e asegurarnos de que a Alemaña non poida ameazar de novo a paz mundial. Estamos dispostos a disolver as forzas armadas alemás; a destruír o Estado Maior Xeneral alemán, que contribuíu e outra vez ao rexurdimento do militarismo; a retirarse de Alemaña, ou destruílo, todo o equipo militar; a eliminar ou controlar toda a industria alemá que poida ser utilizada con fins bélicos; a xulgar con xustiza aos criminais de guerra ea extraer reparacións en especie como compensación aos danos causados pola Alemaña; a disolver o partido nazi, así como as organizacións, institucións e leis nazis; a destituír dos seus postos públicos na vida cultural e económica de Alemaña as personalidades que abriguen ideas militaristas ou nazis; e en xeral, a tomar as medidas que sexan necesarias para salvagardar a paz e seguridade do mundo. Non é o noso propósito destruír ao pobo de Alemaña, porén os alemáns só poderán esperar un benestar económico e social e un posto na comunidade das nacións cando o nazismo eo militarismo fosen exterminados (Churchill, Roosevelt, Stalin apud Stettinius, 1950: 214 ). (78) João fala da sabedoría para coñecer o nome deste home de ser un número 666 seiscentos sesenta e seis. Este que Xoán relata eo Führer alemán da Terceira Guerra Mundial, é un home que o serafín Loyalátia ten na súa boca como a súa espada, polo tanto será un home famoso e coñecido de toda a humanidade. É pasará historia da humanidade, como levando a perder a toda moderna civilización europea, nunha guerra contra toda a humanidade, e especialmente o Brasil, contra quen iniciará a guerra. O Cordeiro e os rescatados. Tiven aínda unha visión: o Cordeiro estaba de pé sobre o monte Sión, e con el cento corenta e catro mil que traían escrito na fronte o nome eo nome do seu pai. Oín unha voz do ceo, semellante ao son de augas torrenciais e dun forte trono. A voz que oín parecía a de citaristas tocando as cítaras. Eles cantaban un cántico novo diante do trono, dos catro seres vivos e dos anciáns. Ninguén podía aprender o canto, senón os cento corenta e catro mil, que foron rescatados da terra. Estes son os que foron rescatados da terra. Estes son os que non se

contaminaron con mulleres, pero son virxes. Eles seguen o Cordeiro, onde queira que vaia. Foron, rescatados do medio da humanidade, como primicia para Deus e para o Cordeiro. Na súa boca non se atopou a mentira: son íntegros (Xoán, 2001: 1453). (6) Interpretación do Cordeiro e os rescatados. Xoán avista ao Cordeiro, sobre unha morea por certo o Brasil, por mor do seu formato en mapa ser dun monte e con el a 144 mil seguidores todos homes virxes. E cantaban unha canción en portugués, que soamente eles entenderían a canción e todo 144 mil, tiñan nas frontes de nome Xesús e do Año. E estaban diante dos tronos postos no ceo tronos de Xesús, Moisés, Josué, Péricles, Abraham, Aristóteles, Clístenes, Plauto, Chamberlain, Sócrates. O xuízo prepárase no ceo. Vin entón outro anxo que voaba polo ceo, tendo un evanxeo eterno para anunciar aos habitantes da terra, a toda nación, tribo, lingua e pobo. El dicía en voz alta: "temede a Deus e de aí lle gloria porque chegou o momento do seu xuízo. Adorade o que fixo o ceo ea terra, o mar e as fontes das augas "(Xoán, 2001: 1453). (6) Interpretación do xuízo prepárase no ceo. Xoán avista un home que ten un evanxeo eterno para mostrar aos homes da terra de cada nación e tribo e lingua da terra estaba o home dicindo en gran voz: "Temei a Deus e de aí lle gloria porque chegou á hora do seu xuízo. Adorade o que fixo o ceo ea terra, o mar e as fontes das augas ". Certamente este home é o Año, que tivo acceso a esta Doutrina da Apocalipse e di aos homes da terra para adoraren a Deus Cristo Miguel- Xesús, tendo a man o evanxeo eterno, a Biblia, onde está contido o Apocalipse, que anuncia a homes da terra. Un segundo anxo o seguiu, dicindo: "Caeu caeu a gran babilônia, que embriagou todas as nacións co viño da súa furiosa prostitución (Xoán, 2001: 1453). (6) Interpretación da segunda voz. Dita nun futuro próximo, tras a destrución da cidade do Río de Xaneiro durante a Terceira Guerra Mundial. E máis un terceiro anxo os seguiu dicindo con voz forte: "Se alguén adorar a besta ea súa imaxe e recibir a súa marca na fronte ou na man, beberá tamén o viño do furor de Deus, preparada sen mestura na copa da súa ira. Será atormentado con lume e xofre diante dos santos anxos e ante o Cordeiro. O fume do seu tormento sobe polos séculos dos séculos. Os que adoran a besta ea súa imaxe, e quen recibe a marca do seu nome e non terán descanso día e noite. Nisto está a perseveranza dos santos, dos que gardan os mandamentos de Deus ea fe en Xesús (Xoán, 2001: 1453). (6) Interpretación da terceira voz nos Ceos. Un home fala se alguén adorar ao Führer Hitler ou ao novo Führer alemán, ou a súa "Suástica Invertida", por imaxe ou película e ten na man ou na testa a suástica invertida, símbolo do NSDAP Partido Nacional Socialista dos Traballadores Alemáns, o Partido nazi. Este alguén tamén terá que beber do viño da cólera de Deus Cristo Miguel. Polo tanto este é un aviso aos Deutschland adoradores do Nazismo e aos doutras nacións da terra, aliadas do nazismo. Non puiden identificar o autor desta voz, pode ser dita nun futuro moi próximo a nós. O símbolo do nacional-socialismo ea Hakenkreuz cruz en forma de gancho. A Hakenkreuz e case tan vella como a existencia do home no noso planeta. Se atopou nas ruínas de Troia, de Exipto e de China. En épocas máis recentes, aparece como emblema oficial de países bálticos, como Estonia e Finlandia (Shirer, 1962: 79). (72) Velaí a explicación presentada por Hitler no seu libro Mein Kampf ao símbolo nazi: A pesar diso, fun obrigado a rexeitar, sen excepción, os numerosos bosquexos que saían, naquel tempo, dos círculos do movemento incipiente, e que, na maior parte, introduciran cruz esvástica na antiga bandeira. Como líder, eu mesmo non quería aparecer pronto en público co meu propio proxecto, porque era posíbel que alguén tivese a idea de outro xeito, ou mesmo mellor, que o meu. Efectivamente, un dentista de Starnberg produciu un deseño ben regular e moi parecido ao meu, cun único defecto de traer a cruz esvástica con garras curvos sobre un disco branco. Nese ínterim, despois de moitas tentativas, eu chegara a unha forma definitiva; unha bandeira de fondo vermello cun disco branco, en cuxo medio figuraba unha cruz esvástica negra. Tras longas

experiencias, descubrín, tamén, unha relación determinada entre a dimensión da bandeira ea do disco branco, como entre a forma eo tamaño da cruz esvástica, e aí fixemos punto. [...] En pleno verán de 1920, o novo pavillón apareceu, por primeira vez, en público. Adaptaba a, admirabelmente, ao noso movemento incipiente. Partido e bandeira distinguíanse pola novidade. Nunca foran vistos antes. O seu efecto, naquel momento, foi o de un facho incendiada (Hitler, 2002: 291-292). (41) Oín entón unha voz do ceo, que dicía: "Escribe Benia os mortos que dende agora morren no Señor. Si - di o Espírito - descansen dos seus traballos, pois as súas obras os acompañan "(Xoán, 2001: 1453-1454). (6) Interpretación da cuarta voz no ceo. Entón oín unha voz do ceo: "Escribe Benia os mortos que dende agora morren no Señor. Si - di o Espírito - descansen dos seus traballos, pois as súas obras os acompañan ". Non puiden identificar o autor desta voz no ceo e non o seu tempo, en que foi pronunciado ata este momento, quizais estea nun futuro moi próximo. Mirei e vin unha nube branca. Sobre a nube estaba sentado alguén semellante a un fillo de home. Tiña unha coroa de ouro na cabeza e unha fouce afiada na man. Saíu entón do templo outro anxo que gritou con voz forte para o que estaba sentado na nube: "Mete túa fouce e corta porque chegou o momento da colleita. Está madura a colleita da terra ". O que estaba sentado na nube lanzou a fouce sobre a terra, ea terra foi segada (Xoán, 2001: 1454). (6) Interpretación do home coa coroa de ouro na cabeza ea fouce na man. O home sobre a nube branca é Stalin (Caligástia diaño príncipe planetario deste mundo deposto por Xesús). A nube branca ten sentido simbólico, en relación ao solo ruso, case sempre tomado pola neve nos meses fríos. Home de familia humilde que foi guindado a máis alta posición: O seu pai e súa nai eran fillos de servos da gleba alforriados (os servos foron escravos até 1861) a vivenda onde habitaba, foi descrita por un ex-compañeiro de escola: O cómodo tiña menos de seis metros cadrados e ficaba xunto á cociña. Entraba-se nel directamente do curro, sen subir polo menos un chanzo. A mobile consistía nunha pequena mesa, cadeira e ampla enxerga, algo así como un estrado cuberto por fita (Paltrinieri, 1975: 7). (61) Describe Xoán que na súa man dereita está unha fouce, é dicir o símbolo do partido comunista ruso que é unha fouce e un martelo: A súa man dereita era visiblemente máis fina que a esquerda. Stalin procuraba sempre esconde-la. O segundo artelho e terceiro artelho do seu pé esquerdo eran cravados un no outro [...] Tiña só un metro e sesenta e catro de altura, era delgado, moreno e con profundas marcas de varíola. Un accidente na mocidade deixara o con cóbado esquerdo duro eo brazo un pouco máis curto (Tolstoy, 1981: 35). (80) Stalin mentres, confiou a familia da súa segunda esposa, que foi Vissarion quen machucou seu brazo durante unha das súas habituais malleiras, pero a revelación remanesceu segredo de familia por moitos anos. Tras ferir Soso, Vissarion non chamou un doutor, posiblemente por mor que era indiferente as condicións de Soso ou tivese medo que o doutor podería notificar sobre o ferida. Kele e Egnatashvili souberon sobre o grave ferida de Soso e foron ata o bispo pleiteando con el sacar Soso lonxe de Vissarion. Entón o bispo demandou que a policía prendese Vissarion ea corte punise el por graves inxurias ao neno. No xuízo Soso testemuña sobre as numerosas malleiras que sufrira, incluíndo a que tiña fracturado seu brazo. A corte sentenciou Vissarion a pena de prisión e retirouse seus dereitos de custodia. Ofendido e humillado tras cumprir a pena, Vissarion tornouse un vagabundo e borracho. Vissarion deixou a súa esposa e fillo cunha pesada carga de amargas memorias, odio e vergoña. Décadas máis tarde, o seu fillo compulsivamente armaba concertos de xuízos, en que en escena nenos testemuñaban contra os seus pais e demandavam severos castigos para eles. É isto foi feito sempre e para sempre (Brackman, 2001: 6). (83) Durante os anos entre 1902 e 1917, foi aprisionado sete veces e en catro delas conseguiu escapar, aprisionado e deportado, por mor da súa axitación comunista, asalto a trens, bancos, explotación do meretrício. A súa primeira prisión aconteceu en 5 de abril de 1902, pasou un ano e medio en varias prisións caucásicas, despois a deportación para Novaia Uda, en Siberia, en novembro de 1903, de onde logo

chegar xa retornou evadindo-se. En marzo de 1908, foi detido e deportado Solvychegodsk (Rusia norte europea). Volvendo do exilio en xuño de 1909, pero ao ano seguinte foi novamente enviado ao mesmo lugar na súa terceira deportación, de outubro de 1910 a xuño de 1911 Cumprida a pena, vai a capital Petrogrado (San Petersburgo) onde foi reaprisionado e deportado Vologda en setembro. En marzo de 1912 caeu de novo en mans da policía, sendo deportado ao territorio de Narym (Siberia occidental) fuxindo en setembro de 1912, na súa cuarta fuga. A súa última prisión e posterior deportación aconteceu en febreiro de 1913, e partiu para Kureika en Siberia norte-occidental de onde só sairá en 1917, despois da revolución Menxevique de febreiro. Estaba no cárcere en Kureika en 1916, cando foi ofertado aos prisioneiros a chamada as armas para a defensa de Rusia, na Primeira Guerra Mundial. Porén Stalin, tras unha longa viaxe en tren, ata onde a comisión médica residía, foi rexeitado debido ao brazo aleijado desde a infancia. (61) Tiña un horario de traballo propio nada convencional, descrito así por un escritor ruso e tamén por quen conviviu con el: Stalin normalmente comeza o día máis ou menos ás once horas da mañá, e traballa sen descanso ata catro ou cinco, da tarde. Entón xeralmente descansa ata dez ou once da noite, e volve a traballar ata tres, catro, ou mesmo máis tarde, da madrugada; os funcionarios da capital regulaban seus reloxo polo excéntrico de Stalin [...] O resto do país, en constante contacto telefónico coa capital e sensible aos estados de ánimo do mesmo tamén respectaba este horario (Tolstoy, 1981: 44). (80) O norteamericano Stettinius, no seu libro sobre a conferencia de Yalta, recórdase de Stalin, eo seu horario de traballo en plena reunión dos tres grandes, en 1945: El e os seus xenerais e todo o seu persoal tiñan o costume de traballar ata as cinco da mañá, durmir cinco horas e comezar de novo o traballo as dez. Mantiveron este horario durante todo o tempo que durou a Conferencia (Stettinius, 1950: 84). (78) O seu sucesor Nikita Kruschev ía recordar, así, anos despois destes horarios: Eu sufría cando visitaba Moscova durante a guerra. Case toda noite Stalin me chamaba. - Veña. Imos cear xuntos. Estes ceas eran horribles. Voltávamos a casa pola mañá, e eu só tiña tempo de tomar café e ir ao traballo [...] O que era realmente terrible - se a xente non descansaba - era durmir na súa casa na cea seguinte. Coitado de quen durmise sentado á mesa con Stalin! Hoxe todo iso parece incrible, pero acontecía. El lanzaba un tomate na xente. Vin isto os anos da guerra [...] A cea terminaba co lanzamento de tomates, froitas, cousas así. Ás veces a cousa quedaba tan seria que a xente eran bombardeadas con garfos e culleres [...] Un personaxe da súa estatura, un líder, un home de verdade intelixente. Ficaba borracho e tomaba aquelas liberdades (Kruschev, 1991: 96). (47) Despois da Segunda Guerra, segundo Kruschev, eran así súas reunións de goberno: Aquela altura da vida de Stalin, non había reunións de ningunha especie no sentido exacto da palabra, cun secretario, un protocolo, propostas, intercambio de ideas, decisións formais. Nada diso Stalin se comportaba como Deus Todopoderoso, con huestes de anxos e arcanjos. El podía ata escoitar-nos, pero en xeral falaba e nós ouvíamos. Non explicaba o seu razoamento, comunicaba a palabra aos simples mortais. Eles facían o que mandaba e cando mandaba que o fixesen. A tempo ea hora (Kruschev, 1991: 104). (47) A coroa que ten a cabeza en vida, ten todas as características da coroa herdada, pola forza, dos antigos Romanov, e doutros reis da terra: As precaucións tomadas por Stalin contra envelenamento eran extraordinarias, suxerindo paranoia aguda, [...] Antes que calquera alimento chegase á súa cociña, era analizado quimicamente por un equipo de médicos nun laboratorio especial. Informes oficiais declarando ningún elemento velenoso atopado, selos oficiais e asinados por un responsable especialista en velenos, acompañaban cada pan, cada paquete de carne ou de froita. Todo alimento viña de chácaras especiais dirixidas pola policía política. Cultivo, colleita, transporte, preparación e distribución - todo era feito por axentes especiais da OGPU, baixo supervisión directa de Iagoda (Tolstoy, 1981: 64). (80) Os visitantes podían ser rexistrados quince veces a camiño do seu destino, por homes uniformados do NKVD. Cando Stalin ía dos seus apousentos para o palacio do Kremlin, os gardas retiraban

todos os funcionarios do camiño independentemente de posición ou patente. A procesión seguía lentamente; cando ía ao cine do Kremlin, era acompañado por destacamentos de gardas e mesmo coches blindados. Nas reunións do Soviet Supremo ou en congresos do partido, entre cada grupo de doce deputados sentábase nun oficial do NKVD armado (Tolstoy, 1981: 65-66). (80) A súa filla Svetlana Alliluieva recorda dos paquetes de diñeiro vivo que Stalin recibía cada mes: Os caixóns da súa escritorio da "datcha próxima" estaban cheas de MacOS de notas aínda portando o seu lacre "e conta tamén, que non tiña idea do valor do diñeiro e continuaba a pensar baseado nos prezos de antes da revolución. El propio xamais gastaba diñeiro, escribiu Svetlana, e ademais, sería difícil facelo, xa que toda a súa vida - datchas, casas, creados, alimentación e roupa - era asegurada polo estado. Súa mesa era abastecida de peixes apañados en viveiros reservados, de faisáns e de carneiros procedentes de creacións particulares, de viños de Xeorxia seleccionados nos seus ínfimos detalles. As froitas viñan do sur por avión (Voslensky, 1980: 259). (85) Stalin posuía unha flota de coches estranxeiros, Rolls-Royce, Packards, Cadillacs e Lincolns, con condutores sempre de prontidão, día e noite. Gastaba millóns de rublos en posta en escena de óperas, concertos, películas que lle agradaban, comparecendo nas noites de estrea, no antigo palco imperial. Así, ningún capricho, por máis extravagante ou excéntrico que fose, deixaba de ser satisfeito (Tolstoy, 1981: 51). (80) De feito Stalin era o propietario da Unión Soviética no sentido máis amplo do termo propiedade. Nas vacacións no Mar Negro, unha vez, el expresou o desexo de comer un prato de peixe á moda de Xeorxia. O NKVD conseguiu o que quería, estourando Granada nun lago onde eran creados eses peixes, e destruíndo o medio de sustento dunha cidadezinha próxima. Cando os habitantes protestaron, foron todos deportados O GULAG de Casaquistán. O can de un cego espertou o déspota cos seus ladridos; el eo dono foron inmediatamente fusilados (Tolstoy, 1981: 51). (80) Stalin actualmente é máis coñecido polo exceso de violencia exercido contra a poboación da Unión Soviética, no seu conxunto. No XVI Congreso do Partido Comunista (b) da URSS, o informe de 27 xuño de 1930. E que está no libro publicadocom nome de "O Marxismo EO Problema Nacional E Colonial" de autoría de Stalin. No resumo feito do congreso está un discurso de Stalin, onde aínda demostra que está actuando na eliminación pura e simple dos Kulaks como clase: Ninguén pode negar, a pesar de todo, que nos atopamos nas vésperas da liquidación da última clase capitalista de importancia, a clase dos kulaks (Stalin, 1981: 342). (77) En decembro de 1929, foi lanzado por Stalin slogan "liquidación dos Kulaks como unha clase" Kulaks este termo foi indicado para determinar calquera campesiño que insistise en continuar co seu anaco de terra. O slogan era unha orde imperiosa de exterminio e dispersión de vinte a trinta millóns de homes, mulleres e nenos [...] Sesenta e cinco días despois a orde foi revogada [...] Pero o certo é que a campaña [.. .] continuou durante moitos anos [...] o máximo de brutalidade foi alcanzado naquelas nove semanas [...] Setenta mil aldeas convertéronse en inferno. Polo menos un millón de familias, é dicir, cinco millóns de persoas quedaron sen nada e ata sacaron a roupa e utensilios domésticos, e foron mandadas para severo exilio. Baixo a mira dos fusís entraron en vagóns de gando e foron descargados semanas máis tarde nas rexións madeireiras do xeado norte, nos desertos de Asia Central. Morreron aos magotes, de frío, inanición e enfermidade durante a viaxe; e ninguén ousa adiviñar cantas mortes ocorreron no ermo en que aquela multitude foi dispersada [...] O mundo exterior mal parecía tomar coñecemento da catástrofe. Era o momento de cega adoración a Stalin, principalmente entre os intelectuais occidentais (Lyons, 1967). (51) En fins de 1932, cando foi ordenado que as masas festexasen o éxito do plan, a fame atinxía o máximo. Cada mañá, trens cargaban os mortos da noite anterior nas cidades de Ucraína e do Cáucaso; en Asia Central os corpos ladeavam, as estradas como toras de madeira. A fame que xurdiu foi deliberadamente provocada polos campesiños que rexeitábanse a plantar o determinado plantando o suficiente só para eles mesmos alimentaren a mais subestimaron a crueldade de Stalin, a solución era simple mercar alimentos no exterior pero Stalin decidiu tomar a colleita dos campesiños deixando os sen nada para comer. As inchadas barrigas dos nenos e os

cadáveres que entulhavam as estradas foron intencionadas. Era un acto de guerra no que se os tivese matado por fusil ou gas velenoso. Nas rexións máis afectadas, fala-se mesmo en canibalismo (Lyons, 1967). (51) O goberno tomou tal cantidade de trigo, dos campesiños que protestaban, na zona de Ucraína e de Cuza, que de tres a cinco millóns de traballadores do campo morreron de fame organizada polo goberno. Non obstante a este custo pavoroso, Stalin conseguiu socializar a agricultura, e, alí por 1939, o facendeiro campônio, individual, xa deixara virtualmente de existir (Bullitt, 1947: 65). (8) A Segunda Guerra Mundial, iniciou a URSS, a 17 de setembro de 1939, coa invasión da parte leste de Polonia, segundo o pacto xermano-soviético do outono de 1939, o acordo foi firmado a 23 de agosto de 1939 e durou ata 22 de xuño de 1941. O 31 de agosto os xaponeses foron vencidos por divisións do Exército Vermello, comandadas por Zhukov en Kalchin-Gol na Mongolia. O 16 de setembro, foi asinada a paz entre URSS e Xapón, os xaponeses desistían así intentar achegar unha parte do territorio de Mongolia. A 17 de setembro o Exército Vermello, cruzou a fronteira polaca en toda a súa extensión desde a Lituania a Romanía. Kruschev, no seu libro de memorias, relembra, así, este episodio: En 1º de setembro, cando os alemáns atacaron a Polonia, as nosas forzas estaban concentradas na fronteira. Lembro diso porque eu estaba con elas, en calidade de membro do comando [...] Cando os alemáns achegáronse do territorio que o pacto nos daba, os nosos soldados entraron en acción. A Polonia practicamente xa non resistía. Seus exércitos foran esnaquizados, destruídos. A Polonia non estaba preparada para a guerra (Kruschev, 1991: 77). (47) O exército soviético non tivo resistencia. O xeneral polaco Mecheslav Smoravinsky ordenou as súas tropas non combater o avance de unidades soviéticas, eo goberno polaco ordenou a todas as unidades do exército polaco renderse ás tropas soviéticas. Avións soviéticos espallaron panfletos con chamamentos aos soldados polacos para mataren seus oficiais. Moitos oficiais polacos fóra mortos polas tropas soviéticas ao tempo da rendición e máis de 15,000 oficiais foron feitos prisioneiros e transportados ao interior soviético, onde foron internados en tres separados campos (Brackman, 2001: 286). (83) O día 19 de setembro, os canóns da fortaleza de Brest-Litovsk silenciaron, despois dun ataque combinado das tropas nazis e soviéticas. Unha parada na cidadela vencida unha vez se viu a bandeira vermella e suástica tremulando mosaico (Tolstoy, 1981: 108). (80) Inmediatamente o NKVD comezou a actuar nos "territorios liberados" de Ucraína do oeste e Bielorrusia occidental, iniciouse a deportación ao leste de elementos hostís eo número de polacos deportados ascendeu a centos de miles. Os soldados polacos capturados foron desmobilizados e os oficiais seguiron cativos a Rusia. Estímase que un total de un millón a un millón e medio de polacos (e prisioneiros de guerra) foron deportados para a Unión Soviética entre 1939 e 1941. No espazo de dous anos, preto de douscentos setenta mil morreran asasinados, de inanición, enfermidade e fame. A poboación dos territorios ocupados era de preto de doce millóns, o que significa que preto dun décimo foi levado a escravitude e ás prisións, e preto dun cuarto, deliberadamente asasinado (Tolstoy, 1981: 113). (80) Logo tras se coñece esta declaración conxunta: Habendo firmado hoxe un acordo que resolve definidamente os problemas resultantes da desintegración do Estado polaco, e establecido fortes cementos para unha paz duradeira no leste de Europa, os gobernos soviético e alemán declaran que a liquidación da guerra entre Alemaña por un lado e Gran Bretaña e Francia en cambio sería en interese de todas as nacións. Se, con todo os esforzos de ambos os gobernos non renderse froitos, deberá entenderse que únicamente Gran Bretaña e Francia son responsables da continuación da guerra. E en caso continúe o conflito, os gobernos de Alemaña e da URSS consultaranse mutuamente sobre as medidas que han tomar. Asinado: Molotov-Ribbentrop (Werth, 1969: 90). (87) Fronte aos acordos feitos co Führer, Stalin conseguiu durante o primeiro ano da Segunda Guerra

Mundial, apoderarse da Ucraína Occidental, da Bielorrusia Occidental, de Letonia, de Lituania, de Estoniana, de Bessarábia ea Bucovina Septentrional, e das illas Curilas. O día 3 de xullo de 1941, doce días despois do inicio da invasión, foi que, Stalin falou na radio ao pobo estas palabras, con forte acento xeorxiano: Un gran perigo paira sobre a nosa patria. Nosa guerra pola liberación do noso chan fundir-se coas loitas dos outros pobos de Europa e de América pola súa independencia, as liberdades democráticas [...] Camaradas, cidadáns, irmáns! Eu me dirixo a vós os meus amigos (Lyons, 1967). (51) Falara na radio só unha vez antes, e os oíntes estaban sorprendidos ao ouvir o duro acento xeorxiano, do cal el xamais conseguiu librarse. Falaba con voz monótona cansa, pontuada por pausas bruscos e polo tinir de vaso, acompañado do ruído de deglutição, cada vez que calmaba os nervios cun grolo de auga. O Feioso e asustado dictador non falaba ben. Seu discurso tiña forma patética, case rastejante, de petición de socorro, con grandes doses de explicacións persoais e soviéticos [...] (Tolstoy, 1981: 239). (80) E Stalin segue o seu discurso polo radio: Esta guerra nos fai ser imposta ao noso país nunha loita de vida e morte contra o seu máis pérfido e malvado inimigo fascismo alemán [...] O inimigo e cruel e implacable. Quere arrebatar connosco nosa terra, o seu trigo eo seu petróleo [...] Onde é que as unidades do Exército vermello se vexan obrigadas a retirarse, todo o material móbil de ferrocarrís da zona será retirado dela. Non hai que deixar ao inimigo nin unha soa locomotora, nin un vagón, nin un quilo de pan, nin un litro de petróleo. Os kolkosianos han de levar o seu gando vivo, entregar as reservas de grans aos organismos estatais encargados da evacuación a retagarda. Toda propiedade valiosa, sexa en gran, combustible, metais non férreos, etc, que non resulte susceptible de evacuación, deberá ser destruído (Werth, 1969: 201). (87) No maior campo de escravos da URSS, en Vorkuta, un ex-escravo recorda a: Estivemos en silencio, os ollos no chan, pero eu sabía que cada prisioneiro fóra subitamente alcanzado por un raio de esperanza con aquela atônita cegueira de escravos para quen calquera man que abra as portas da prisión é a man da propia providencia. Eles están vindo! Murmuraba unha miríade de voces, abrindo os brazos desesperados para a axuda, fose de quen fose (Tolstoy, 1981: 240). (80) Xoán avista a Georgi Constantinovich Zukhov ou Jukhov, xeneral ruso responsable da defensa da URSS e escribe así: Saíu entón do templo outro anxo que gritou con voz forte para o que estaba sentado na nube: "Mete túa fouce e corta porque chegou o momento da colleita. Está madura a colleita da terra ". O que estaba sentado na nube lanzou a fouce sobre a terra, ea terra foi segada. (6) Xoán, avista a Stalin e Zhukhov, no comezo da guerra Deutschland e URSS. Cando o 22 de xuño de 1941, cento oitenta divisións, incluso vinte blindadas da Wehrmacht exército Deutschland, invadiron a URSS, con tres mil douscentos avións de combate da Luftwaffe. Para facer fronte á súa fronte cento cincuenta e oito divisións de infantería do exército Vermello Ruso, con seis mil avións de combate, e unha forza blindada constituída de 200 vehículos cada unha. Ademais de medio millón de gardas do NKVD, que non se impliquen na loita, pois gardaban a 10 millóns de escravos, traballo escravo instituído por Stalin en 1927 ou 1928. (8) O xeneral Guderian no seu libro describe a alegría dos veciños das áreas invadidas: Un significativo indicio da actitude da poboación civil é que as campesiñas saían das súas aldeas en pleno curso da batalla traendo en bandexas de madeira pan, manteiga e ovos e (no meu caso polo menos) rexeitábanse a me permitir a liberdade antes que me alimentase as súas ofrendas. Lamentablemente aquela actitude amistosa para cos alemáns durou só o período de administración militar do territorio. Os chamados "comisarios do Reich" en pouco tempo conseguiron destruír a simpatía polos alemáns e, así, prepararon o terreo para o establecemento dos horrores das accións de guerrillas (Guderian, 1966; 221). (35) Kruschev escribe no libro chamado "Khrushchev O Testamento Final" unha frase de Stalin, dita neste período: Porque fun contemporáneo traballei xunto con Stalin. Sei moito sobre el. Fun testemuña da súa política de traizón e banditismo. Cos meus propios oídos, oín Béria contar que Stalin lle dixera, no comezo da guerra: "Está todo perdido. Desisto. Lenin deixounos un estado proletario, e agora nos

pegaron sen pantalóns. Que vaia todo á merda "(Kruschev, 1974: 19). (48) Terminada a guerra á URSS contabilizou as súas perdas en contenda os números presentados foron estes: Seis millóns de fogares, e 25 millóns de persoas quedaron sen teito. Perda de sete millóns de cabalos, dezasete millóns de cabezas de gando, vinte millóns de porcos. Destrución de 31 850 empresas industriais, que empregaban a catro millóns de traballadores ao inicio do conflito. A ruína ou roubo de 239 000 motores eléctricos e 175 000 máquinas ferramentas (Werth 1969). (88) Neste país, onde foron destruídas 1.710 cidades e máis de 7.000 aldeas, 65.000km de estradas de ferro, 1.135 minas que, antes da guerra, producían máis de 100 millóns de t de carbón ao ano, neste país que perdeu case todo o seu patrimonio gandeiro [...] (Aragón apud Paltrinieri, 1975: 149). (61) Outro anxo saíu do templo que está no ceo, e tamén tiña unha fouce afiada. E saíu do altar outro anxo que tiña poder sobre o lume e berrou con voz forte para o que tiña a fouce afiada: "Mete a fouce afiada e colle os acios da vide da terra porque as uvas están maduras". O anxo lanzou a fouce sobre a terra e colheu as uvas da viña da terra, lanzándose a despois no gran lagar do furor de Deus. E o lagar foi pisado fóra da cidade, e del saíu sangue ata alcanzar os freos dos cabalos, nunha extensión de trescentos quilómetros (Xoán, 2001: 1454). (6) Interpretación da segunda fouce, "A vendima". Xoán describe a un home que é o líder de Rusia, na Terceira Guerra Mundial, ea seu xeneral, así: Outro anxo saíu do templo que está no ceo, e tamén tiña unha fouce afiada. (6) Este é tamén un da rebeldía de Lucifer no Sistema de Satânia, por certo un amigo de Caligástia-Stalin que exercía o cargo de Príncipe Planetario da Terra. E foi responsable de arrastrar noso planeta para as tebras espesas dos que seguiron Lucifer. Pasados 200 mil anos Daligástia retorna ao planeta con formas mortais e pasa a ser un seguidor do seu líder de tempos atrás Stalin Caligástia o chamado diaño. A fouce afiada e de novo o símbolo dos comunistas, que deben volver ao poder dentro de Rusia. O iugoslavo Đilas no seu libro escrito en prisión, fixo unha das primeiras análises completas do comunismo ea súa acción sobre a sociedade. En contraste coas antigas revolucións, a comunista, feita en nome da extinción das clase, resultou na máis completa autoridade dunha única e nova clase. O resto é logro e ilusión (Đilas, 1958: 60). (25) A nova clase a burocracia política, ten en si todas as características das antigas clases destruídas pola revolución, pero engadida de novos factores ela instalouse no poder para impoñer a súa propia orde e impoñer o seu poder a sociedade. As diferenzas de salarios anuais entre o máis baixo de 1 800 rublos dun obreiro eo dun secretario do comité que era de 45 000 rublos anuais. Mostra ben os privilexios gozados pola nova clase que nunca pasou do 1,5% da poboación, para estes existían produtos especiais de luxo fabricados e vendidos especialmente para eles, así tendas, bares, restaurantes, teatros, automóbiles, roupa, estudos, vivendas, vacacións, existían especialmente para abastecer a necesidade desta pequena parcela da poboación a Nova Clase mencionada no libro de Đilas e coa denominación de Nomenclatura no libro de Voslensky, e que segundo o Apocalipse han voltar ao poder de novo dentro de Rusia. Segundo Đilas esta nova clase dirixente comunista interesa a: Polo proletariado e polos pobres só na medida en que eles lle son necesarios para o aumento da produción ea represión ás forzas sociais máis agresivas e rebeldes. O uso gozo e distribución da propiedade é privilexio do partido e dos dirixentes do partido (Đilas, 1958). (25) Así cando ruiu sistema comunista en 1991, xa fora previsto, este día, por Đilas nos anos 50: Cando a nova clase deixar a escena da historia - e isto ten que ocorrer - haberá moito menos pesar pola súa desaparición que pola desaparición de calquera outra clase. Sufocando todo o que non servise ao seu egoísmo, se condenou á quebra e á ruína vergoñenta (Đilas, 1958: 103). (25) Por que esta clase dominante comunista non preocúpase seriamente coa clase traballadora e si con ela mesma ou cando ocúpase deste sector nos seus discursos é: Non por motivos humanitarios ou idealistas pero simplemente porque é da clase traballadora que depende a produción, e da cal depende a existencia eo ascenso da nova clase (Đilas, 1958: 157).

(25) O traballo escravo instituído no réxime comunista e que por chegar a ser demasiado caro fronte a evolución tecnolóxica tivo que ser extinguido no medio da década de 50, pode ou non voltar a humanidade do século XXI, en Rusia? En a "Nova Clase" está en fin escrito o motivo do fin da escravitude na URSS: Un traballador escravo, por moi pouco alimento que reciba, custa máis do que pode producir, se temos en conta o aparato administrativo necesario a coacción. Seu traballo se fai sen sentido e debe ser posto de lado. A produción moderna limita a explotación por outros medios. A maquinaria non pode ser mantida con eficiencia por homes exhaustos polo traballo forzado, e as condicións adecuadas de saúde e cultura tornouse un requisito indispensable (Đilas, 1958: 159). (25) Pero quizais o maior erro do comunismo tan ben expresado en prisión por Đilas, un dos ex-dirixentes iugoslavos do comunismo, xunto con Tito é o de: O home pode renunciar a moitas cousas, pero ten necesidade de pensar e comunicarse seus pensamentos. É un sentimento profundo ser compelido a silenciar cando se ten necesidade de expresión. Obrigar o home á non pensar, a expresar pensamentos que non son os seus, é peor forma de tiranía (Đilas, 1958: 204). (25) E saíu do altar outro anxo que tiña poder sobre o lume e berrou con voz forte para o que tiña a fouce afiada: "Mete a fouce afiada e colle os acios da vide da terra porque as uvas están maduras". (6) Autoridade sobre o lume só os xenerais a ten, as uvas significan o Exército Vermello, comparado con acios de uva, debido a súa gran cantidade de soldados implicados. O anxo lanzou a fouce sobre a terra e colheu as uvas da viña da terra, lanzándose a despois no gran lagar do furor de Deus. E o lagar foi pisado fóra da cidade, e del saíu sangue ata alcanzar os freos dos cabalos, nunha extensión de trescentos quilómetros. (6) Todo o texto tradución bíblica fala en trescentos quilómetros de extensión, xa a Biblia traducida polo padre Ferreira Almeida, di 1600 estadios o que pode xerar outra interpretación sobre o tempo da loita. Entón o home pasou a súa fouce sobre a terra e vindimou a vide da terra e lanzo a no gran lagar da cólera de Deus, eo lagar foi pisado fóra da cidade e foi sangue do lagar ata os freos dos cabalos nunha extensión de mil e seiscentos estadios. Aquí está o tempo da peleja mil e seiscentos días de guerra entre Rusia e Deutschland, ou case catro anos e catro meses e medio. Na Segunda Guerra Mundial foi de 1418 días e noites o período de combate entre Rusia e Deutschland. Tamén a distancia dos combates. Pisado fóra da cidade, é dicir fóra de Moscova, capital de Rusia, é dicir, os Deutschland, non entrarán en Moscova, capital de Rusia, na Terceira Guerra Mundial. O cántico de vitoria. Vin no ceo outro sinal, grande e marabilloso: sete anxos que suxeitaban os últimos sete pragas, porque con elas consumiría o furor de Deus. Vin tamén algo semellante a un mar de vidro mesturado con lume. Sobre o mar de vidro e sostendo as cítaras de Deus, estaban de pé os que venceron a besta, a súa imaxe eo número do seu nome. Eles cantaban o cántico de Moisés, o servo de Deus, eo cántico do Cordeiro: "Grandes e admirables son as túas obras, Señor Deus todopoderoso. Xustos e verdadeiros son os teus camiños, rei das nacións. Quen non temerá, señor e non glorificar o teu nome? Porque só ti es santo. Todas as nacións virán prostrar-se diante de ti, pois túas xustas decisións se fan manifestas "(Xoán, 2001: 1454). (6) Interpretación do cántico da vitoria. Viu João os sete anxos Roosevelt, Vargas, Churchill, Truman, Cordeiro, Bush, Laodicéia, os cales suxeitaban as sete copas das pragas de Deus Xesucristo Miguel de Nebadon. Sobre un mar de vidro e sostendo as cítaras de Deus Xesús, estaban de pé os que venceron a besta Adolf Hitler-Lucifer eo falso profeta, as súas imaxes eo número do seu nome. Eles cantaban o cántico de Moisés eo cántico do Año. "Grandes e admirables son as túas obras, Señor Deus todo poderoso. Xustos e verdadeiros son os teus camiños, rei das nacións. Quen non temerá, señor e non glorificar o teu nome? Porque só ti es santo. Todas as nacións virán prostrar-se diante de ti, pois túas xustas decisións se fan manifestas ". Un dos cánticos de Moisés: Entón pronunciou integramente as palabras deste cántico aos oídos de toda a congregación de

Israel: Escoitade, ó ceo, que vou falar, ea terra escoite as palabras da miña boca. Caía aos pingos, como choiva, miña doutrina. Goteje, como orballo, meu discurso, que chuvisca sobre as plantas e como aguaceiro sobre as pastos. Pois vou celebrar o nome do Señor. De aí gloria ao noso Deus! El é o Rochedo! Perfecta é a súa obra, e xustos todos os seus camiños! É Deus fiel, sen falsedades! É xusto e correcto. Portáronse mal con el pecando como se non fosen os seus fillos xeración depravada e perversa. É así que agradeceis ao Señor, pobo tolo e insensato? Non é el o pai que che creou? Quen che fixo e che formou? Lembra-te dos tempos antigos, considera os anos de cada xeración! Pregunta a teu pai e el te ensinar, a teus avós e te dirán. Cando o Altísimo distribuíu a herdanza entre as nacións, cando estender o xénero humano, fixou os límites dos pobos segundo o número de fillos de Deus, pois, propiedade do Señor é o seu pobo, Xacob, o reparto que lle cabe, en terra deserta o atopou, na inmensidade ululante do deserto. Cercou-o de coidados eo ensinou, gardou o como a nena dos ollos. Cal aguia que esperta a niñada, voando sobre os fillos, tamén el estendeu as súas ás eo colleu e sobre as súas penas o cargou. Só o Señor o guiaba, e ningún outro Deus estaba con el. El o fixo montar as alturas da terra, alimentou o con os produtos do campo; el o fixo Sugar mel dos rochedos e aceite de pedra durísima. A nata das vacas eo leite das ovellas, a carne gorda dos cordeiros e carneiros, dos touros de Basa e dos cabritos, coa flor do trigo. Bebeste sangue da uva, a bebida espumante. Jesurum engordou e deu coices ficaches gordo, robusto e recalcitrante e volveu as costas a Deus, o seu creador, e desprezou o Rochedo que o salvou. Provocaron-no con deuses estranxeiros eo irritaron con abominacións. Sacrificaron a demos, que non son deuses, a deuses que non coñeceran, deuses novos, recén chegados, que vosos pais non veneravam. Desprezaches o Rochedo que che xerou, esqueciches o Deus que che creou. E o Señor viu e se irritou, molestar cos seus fillos e fillas. E dixo. Ocultareino meu rostro, e verei cal será o seu fin. Pois son unha xeración perversa, fillos sen lealdade. Me provocaron con cousas que non son deus, irritaron me cos seus ídolos. Tamén os provocarei con quen non é pobo e os irritarei con xente insensata. Xa se inflamou o lume da miña cólera, que arderá ata as profundidades da terra, devorará a terra cos seus produtos e consumirá os fundamentos das montañas. Acumularei desgraza sobre desgraza, contra eles largarei as miñas frechas. A fame os consumirá, serán devorados pola febre e por unha peste mortal; enviarei os dentes das feras eo veleno das serpes que se arrastran na poeira. Fóra os matará a espada e dentro de casa, o terror, tanto o adolescente, como a moza, tanto o neno de peito como o ancián. Xa diría; vou exterminar a eles de todo, vou riscar a súa memoria de entre os homes, se non fose pola arrogancia dos inimigos, pois se envaideceriam seus perseguidores e dirían; venceu nosa man; non foi o Señor quen fixo todo isto! É xente que perdeu o sentido común, a quen falta o coñecemento. Se fosen sabios, comprenderían e discerniriam o que os espera. Como é posible un só perseguir mil, e dous poñer en fuga dez mil, se o Rochedo non os tivese vendido eo Señor non os tivese entregado? Pois o rochedo deles non é como o noso Rochedo; os propios inimigos o poden confirmar. Súas videiras son mudas de Sodoma procedentes das áreas Gomorra súas uvas son grans velenosos, os seus acios son amargosos. Veleno de dragón é o seu viño, veleno mortal de víboras. Velaí o que está gardado comigo, selado entre meus tesouros; A min pertence a vinganza ea recompensa, pois o tempo en que os seus pés resvalarem. Pois o día da ruína se achega, e xa está preto o que os espera. Pois o Señor tomará a defensa do seu pobo e terá compaixón dos seus servos vendo que se esvaiu o seu vigor e desfalecem escravos e libres. E entón dirá: Onde están os seus deuses, o rochedo a que se recollían? Os que comían as graxas das súas vítimas e bebían viño das súas libacións? Levanten-se agora e vos socorram e sexan vosos protectores! Vede pois que eu, e só eu son Deus, e non hai outro deus ademais de min. Eu causo a morte e restituo a vida, son eu quen FIRO e son eu que curo. Non hai quen libere da miña man. Levanto a man para o ceo e xuro pola miña eternidade: Cando afiar o gume da espada e tomar en mans o xuízo, tomarei vinganza dos meus inimigos e darei o merecido castigo aos que me odian. Embeberei de sangue miñas frechas e coa miña espada se fartara de carne, do sangue dos mortos e dos cativos das cabezas dos xefes inimigos. Alegrádevos, ó nacións, polo seu pobo porque vingará o sangue dos seus servos tomará vinganza dos seus inimigos, e purificar a súa terra eo seu pobo. (Moisés, 2001: 234-236) (6)

As pragas das sete copas. Despois vin abrirse o templo da tenda do testemuño que está no ceo. Saíron do templo os sete anxos que tiñan as sete pragas, vestidos de liño puro, brillante, e cinguidos á altura do peito con cinta de ouro. Un dos catro seres vivos deu aos sete anxos sete copas de ouro, cheas do furor de Deus, que vive polos séculos dos séculos. E o templo encheuse de fume por mor da gloria de Deus e do seu poder. Ninguén podía entrar no templo mentres non se tivesen consumado as sete pragas dos sete anxos (Xoán, 2001: 1454). (6) Interpretación das pragas das sete copas. Xoán ve abrirse o que el chama de tenda do testemuño, que está no ceo. Saíron entón os sete anxos que son Franklin Roosevelt, Getúlio Vargas, Winston Churchill, Harry Truman, o Cordeiro, George Bush (pai), eo de Laodicéia. Entón un catro seres vivos que están diante do trono de Xesucristo Miguel de Nebadon, (pode selo León, o Touro, o Home ou a aguia), deu a cada un dos anxos unha copa de ouro cheo do furor de Deus Xesús, que vive polos séculos dos séculos. Pois noso Cristo Miguel é manso como un cordeiro, pero torna-se inexorable e implacable, con aqueles en quen atopa rebeldía declarada contra o seu Deus e Pai do Paraíso. Enchendo-se entón o templo de fume, non podendo ninguén entrar ou saír del, mentres non se cumprir as sete pragas de Roosevelt, Vargas, Churchill, Truman, Cordeiro, Bush e Laodicéia. Despois oín unha voz forte que saía do templo e dicía aos sete anxos, "Ide e derramai sobre a terra as sete copas do furor de Deus" (Xoán, 2001: 1454). (6) Interpretación. Escoita Xoán unha voz forte que dicir a Roosevelt, Vargas, Churchill, Truman, Cordeiro, Bush eo de Laodicéia. Para eles derramaren sobre a terra, as súas copas de bebidas do furor do Deus Xesús. O primeiro anxo saíu e derramou a súa copa sobre a terra. Apareceu unha úlcera maligna e Dolores nas persoas que tiñan a marca da besta e adoraban a súa imaxe (Xoán, 2001: 1454). (6) Interpretación do primeiro anxo Franklin Roosevelt saíu e derramou a súa copa sobre a Alemaña eo Xapón. Acontecendo entón a destrución das cidades, e ferida da poboación, destes dous países. O texto refírese principalmente a Alemaña, xa que a marca da besta é suástica invertida, símbolo do Partido Nacional Socialista dos Traballadores Alemáns (partido nazi), e os que adoraban a besta Lucifer-Adolf Hitler son os alemáns. Franklin Delano Roosevelt, presidente de Estados Unidos, de 1933 a 1945, o seu médico en casa Branca relata, que adoitaba tomar unha copa todos os días ao caer da tarde, pero ao mesmo tempo era capaz de pasar varios días en sobriedade. Usualmente tomaba un aperitivo antes da cea, un martini ou un cóctel de whisky, e considerábase que bo mesturador de cócteles. Frecuentemente, porén, suprimía de todo o alcohol semanas a fío (McIntire, 1946: 86). (59) Churchill, ao informar-se a un encontro que tivo con Roosevelt, na Casa Branca recórdase del así: O Presidente invariabelmente preparaba persoalmente os aperitivos e eu o empunhava na súa cadeira de rodas desde o salón ata o ascensor, como proba de deferencia (Churchill, 1950: 585). (18) Cidades xaponesas destruídas ea súa porcentaxe de destrución polos americanos: Toyama 98,6% - Hamamatsu 60,3% Fukuyama 80,9% - Tsu 59,3% Kofu 78,6% - Iocoama 57,6% Kuwana 75% - Ichinomiva 56,3% Hitachi 72% - Isezaki 56,1% Okayama 68,9% - Kobe 55,7% Mito 68,9% - Kumugawa 55,1% Toyohashi 68% - Akashi 50,2% Takamtsu 67,5% - Wakayama 50% Shizuoka 66,1% - Himeji 49,4% Tsuriga 65,1% - Hiratsuka 48,4% Hachioji 65% - Sakai 48,2% Nagaoka 64,9% - Saga 44,2% Maebashi 64,2% - Kure 41,9%

Matsuyama 64% - Nagóia 40% Imabari 63,9% (34) O segundo anxo derramou a súa copa no mar. E o mar virou sangue, como dun morto, e morreron todos os seres que vivían no mar (Xoán, 2001: 1454). (6) Interpretación da segunda anxo Getúlio Vargas derramou a súa copa no mar. Foi de cando os submarinos alemáns atacaron navíos mercantes brasileiros así como doutras nacionalidades aliadas nas nosas costas marítimas, seguindo entón unha intensa mobilización da nosa mariña de guerra, aeronáutica de cara á protección dos nosos barcos, ea destrución de submarinos inimigos. O terceiro anxo derramou a súa copa nos ríos e nas fontes de auga, que viraron sangue. Oín entón o anxo das augas dicir: "Xusto es ti, o que é e que era, o Santo, porque xulgastes estas cousas. Eles derramaron o sangue dos santos e dos profetas, polo que ti lles deste sangue para beber. Eles ben o merecen ". Entón oín unha voz que viña do altar dicir: "Si Señor Deus todopoderoso, verdadeiros e xustos son os teus xuízos" (Xoán, 2001: 1454). (6) Interpretación do terceiro anxo Winston Churchill derrama súa copa nos ríos e fontes de auga, isto quere dicir que a copa de Churchill non pasa só nas augas dos océanos da terra, onde unha gran batalla ocorreu entre forzas navais inglesas e submarinas alemáns. Pero tamén fai referencia ás batallas aéreas trabadas, eo bombardeo das cidades alemás con bombas incendiarias causando as chamadas "Tempestades de lume", que causaban a destrución case total das cidades afectadas. Churchill é tamén chamado de anxo das augas por Juan e é del a primeira voz que se dirixe ao señor Deus Xesucristo Miguel. En canto á segunda voz que viña do altar, é voz de Clemente Atlee primeiro ministro ao fin da Segunda Guerra Mundial. Churchill revela en miña Mocidade, o que pensaba da bebida cando na academia militar de Sandhurst: En Sandhurst, pola contra, e en todo o Exército, a embriaguês era considerada falta degradante, punida non só coa reprobación xeral como ata de xeito máis concreto; e cando chegaba ao coñecemento das esferas superiores, pola exclusión [...] acostumara me xulgar co maior desprezo a xente que se embriagavam [...] salvo en festas de aniversario; quere enfileirar os estudantes excesivamente inclinados a bebida para castigalo los severamente polo mal emprego que facían do que eu consideraba sempre un don dos deuses. Nesa época era enteiramente contra os borrachos (Churchill, 1941: 151). (20) A relación de Churchill coa bebida segundo menciona no seu libro de memorias "Miña Mocidade" comezou durante o período no que estaba no Exército, servindo na India. Onde conta como pensou estraño o gusto do whisky inicialmente, pero despois colleu gusto pola bebida: Ata aquela ocasión nunca conseguira tomar whisky. Detestaba o gusto desa bebida, e non podía entender como tantos dos meus compañeiros oficiais tomaban tamañas doses de Whisky con soda. Eu gustaría de viño branco ou tinto, e sobre todo de champaña: en ocasións especiais podía beber un cáliz de augardente, pero non toleraba de ningún xeito o gusto de fume do whisky. Naqueles días a calor, aínda que non me causase persoalmente ningún mal, era realmente terrible. Non tiña outra cousa para beber, ademais de limonada morna ou whisky. Nesa alternativa, escollín o peor. De feito, as miñas altas disposicións morais me indicaban esta solución: desexando adaptarme a todas as condicións requiridas para o servizo activo, decidín vencer as debilidades da carne. No fin destes cinco días dominara enteiramente a miña repugnancia polo whisky. [...] Unha vez adquirido o hábito, a propia repugnancia que se ten polo whisky pasa a constituír encanto especial. En suma, até hoxe nunca recuei, cando se presenta con motivo ante a bebida [...] A moda do whisky era completamente nova en Inglaterra. Meu pai por exemplo, nunca conseguiría tomalo, excepto na caza. Vivía o tempo do brandy e sosa [...] podo afirmar que para o uso cotián o whisky, en forma diluída, é a mellor destas dúas deleitáveis bebidas (Churchill, 1941: 150-151). (20) Na Primeira Guerra Mundial, cando serviu na fronte de batalla en Francia, deixou unha narrativa

que trae a súa relación coa bebida: O QG do batallón, cando na liña, era estrictamente da "lei seca". Nada, a menos té forte con leite condensado, beberagem desagradable, aparecía alí. Nos ranchos das compañías que se atopaban nas trincheiras, porén, había máis liberdade. E como sempre crin no uso moderado e regular do alcohol, especialmente nas condicións daguerra no inverno, mudei-me alegremente, cos meus poucos pertenzas, da facenda Ebenezer para unha compañía na liña (Churchill apud Mason, 1979: 137-138). (58) No libro da súa secretaria particular "Eu fun Secretaria Privada de Churchill "existe unha revelación da forma de uso da bebida por Churchill. Onde antes de tomar o almorzo, el toma unha dose de whisky súa primeira tarefa diaria. Ou o seu primeiro solicitude ao entrar na oficina de traballo, era dunha dose de whisky. (60) O sentido que Xoán deu a copa da cólera do Deus vivo Xesús, de Churchill dicindo que se trabou unha peleja na augas como realmente aconteceu a gran "Batalla do Atlántico Norte" que foi trabada por Churchill e Hitler. Nos mares arredor da illa de Gran Bretaña, Churchill cos seus buques mercantes e Hitler cos seus submarinos de guerra, cando a Inglaterra tivo afundido nos mares a 11.357.00 millóns de toneladas equivalentes a 54% do total afundido na guerra de buques. Ou máis de tres mil barcos mercantes, de pasaxeiros, e de guerra, pero tamén grazas ao asdic, sonar e ao radar ea máquina Enigma, o decodificador de mensaxes cifradas usado polo exército da Bundes Republik Deutschland a Wehrmacht, ea súa aeronáutica a Luftwaffe ea súa mariña a Kriegsmarine eo seu servizo de submarinos a U-Bootwaffe. Os ingleses podían saber con precisión onde estaban os submarinos no Atlántico grazas ao decodificador de código usados nas comunicacións entre os nazis, puideron afundir a 500 submarinos Deutschland, con case todos os seus tripulantes a bordo. Unha anotación do diario do almirante Doenitz, de 12 de novembro de 1943, mostra a desesperación que estaba tomando conta dos nazis no relativo á guerra submarina e as súas perdas resultantes da interceptación das mensaxes cifradas trocadas entre submarinos e mando en terra: O inimigo está todo trunfos, fai a cobertura de todos os ámbitos con patrullas aéreas de gran radio de acción e emprega métodos de localización contra os que aínda non dispoñemos de información [...] O inimigo coñece todos os nosos segredos e nós non coñecemos ningún deles (Conferencia do Führer apud Shirer, 1962: 109). (75) Os alemáns avaliaron que a campaña submarina carrexará perdas duns 32.000 submarinistas correspondentes aos 781 submarinos perdidos. (26) Segundo Doenitz, 40.000 submarinistas participaron nas operacións 25.000 morreron e 5.000 aprisionados (Belot, 1949: 262). (4) Calcúlase en preto de 40 mil homes e varios centos de mulleres e nenos inglesas sacrificadas nos 5 anos (1939-1945) na campaña submarina no océano Atlántico. Destes 35 mil homes da mariña mercante Británica. (34) Nun dos seus libros fai el un pequeno resumo da loita no mar trabado con Hitler. En sesenta e oito meses de loita, os alemáns perderon 781 submarinos. O inimigo mantivo a iniciativa no combate por máis da metade dese tempo. Despois de 1942, porén deuse o reverso e caeu o das nosas perdas. Na conta final, as forzas británicas e controladas polos británicos destruíran 500 dos 632 submarinos que se sabía ser afundidos no mar polos aliados. Na primeira guerra mundial, foron afundidos once millóns de toneladas e na segunda catorce millóns e iso só polos submarinos alemáns. Se engadimos as perdas procedentes doutras causas, veremos que os totais alcanzarán a 12,3 / 4 e 21,1 / 2 millóns respectivamente. Destes, os británicos arcaram con máis de 60 por cento na primeira guerra e con máis da metade da segunda (Churchill, 1954: 137). (19) No seu libro sobre a Segunda Guerra Mundial, atópase este pequeno fragmento dun comentario de Churchill sobre Atlee: En Clement Atlee tiven un compañeiro experimentado en cuestións bélicas, de grande actuación na Cámara dos Comúns. Nosas únicas diferenzas de opinión eran sobre o socialismo, porén elas foron

ben preparado afogadas por unha guerra que ía esixir a case total subordinación do individuo ao Estado. Traballamos xuntos con perfecta comodidade e confianza durante todo o período do goberno (Churchill, 1950: 23). (15) O cuarto anxo derramou a súa copa sobre o sol, ea este foi concedido queimar as persoas con lume. Elas blasfemavam contra o nome de Deus que ten poder sobre as pragas, pero non se arrepentiron para darlle gloria (Xoán, 2001: 1455). (6) Interpretación do cuarto anxo Harry Trumanderramou súa copa, isto de cando a bomba Atómica ea bomba de Plutonio foron xogadas sobre as cidades de Hiroxima e Nagasaki, ambas no Xapón. Os xaponeses entón blasfemam contra o nome de Xesús Cristo Miguel de Nebadon, cal ten o poder de facer estas cousas, e non se arrepinten para dar gloria a el. Derramou a súa copa da cólera do Deus vivo Cristo Miguel o cuarto home Harry S. Truman, Presidente de Estados Unidos, de 12 de abril de 1945, día da morte de Roosevelt a 1953, isto aconteceu en 6 de agosto de 1945, a bomba Atómica sobre Hiroxima, en Xapón, eo día 9 de agosto de 1945 a bomba de Plutonio sobre Nagasaki, en Xapón, na Segunda Guerra Mundial. Xoán describe a explosión da bomba atómica "Little Boy" sobre Hiroxima ea de Plutonio a "Fat Man" sobre Nagasaki en Xapón. Bomba cuxo calor foi tres veces maior que a calor no interior do sol, calor que matou a 78 mil xaponeses en Hiroxima e 33 mil en Nagasaki feriu a 51.000 mil en Hiroxima e 60.000 en Nagasaki. Estes sobreviventes e outros xaponeses blasfemaram do señor, que permitira a esta traxedia que pasou con eles e non se arrepentiron dos seus actos. Estes acontecementos deron término definitivo a Segunda Guerra Mundial no Pacífico, tras a explosión da bomba de Plutonio sobre Nagasaki, a segunda cidade atinxida neste acontecemento, ao día 10 de agosto a resistencia nipônica foi suspendida por orde do emperador Hiroito, Xapón rendeuse se , ea rendición final foi asinada o día 2 de setembro de 1945. A muller de Roosevelt, Eleanor no seu libro de memorias escribe como Truman tomou coñecemento sobre a bomba atómica no primeiro día como presidente de Estados Unidos: Tras a primeira reunión ministerial o secretario da guerra Stinsom. [...] O secretario dixo que o presidente debía saber dun inmenso proxecto que estaba sendo encamiñado e que era do coñecemento de só poucas persoas. Tratábase do proxecto para o desenvolvemento dun novo explosivo de poder destrutor case inacreditável (E. Roosevelt, 1963). (64) A Trinta e un de maio de 1945, reuniuse un comité para prestar un informe ao Presidente Truman sobre o uso de armas atómicas. A primeira de xuño de 1945, o comité aprobou por unanimidade unha serie de suxestións que foron encamiñadas a Truman. 1) lanzar a bomba canto antes sobre o Xapón; 2) empregalos la sobre un obxectivo militar, rodeado por edificios ou instalacións particulares danificáveis; lanzar a bomba sen ningunha prevención canto á súa natureza (Gibelli, 1966: 252). (34) A 16 de xuño foi probada a bomba atómica no deserto preto de Los Álamos. A B-29 apelidada de "Coche de Bock" comandada polo capitán Frederick C. Bock pero pilotada polo major Sweeney levantou voo na mañá do 9 de agosto rumbo ao Xapón levando no seu Bojo a "Fat Man" rumbo ao obxectivo principal a cidade de Kobura cuxo ceo estaba claro, no destino alternativo Nagasaki as condicións de tempo comezaban a mellorar. Ao chegar na cidade de Kobura, situada ao norte de Kyushu, se atopou parcialmente nublada a B-29 chegou a abrir o recinto de bombas. No último instante porén unha cortina de fume escureceu a visión do bombardeador unha segunda paso sobre a cidade foi aínda feita, pero o bombardeador non pode ver o punto de mira. Se decidiu así irse ata o destino alternativo Nagasaki situada máis ou menos a 40 km ao sur. Ao aproximaren-se de Nagasaki notaron que a cidade estaba con 70% de nubes eo punto de mira estaba encuberto foi ordenado un lanzamento por radar, pero no último momento o bombardeador gritou que estaba vendo a cidade ea Fat Man caeu sobre Nagasaki. (5) Segundo unha testemuña: No foco da explosión pereceron todos os seres vivos, cuxos corpos quedaron completamente negros [...] Sobre unha extensión de máis de 4 quilómetros xacían miles de seres humanos esperando a

morte. Víanse se corpos carbonizados, aglomeracións disformes de osamentas humanas e persoas que parecían sufrir unha forte queimadura solar (Dahms, 1968: 443). (33) Nagasaki esténdese a desoladamente aos nosos pés dividida polo medio polo río que a atravesa. O que era cidade non pasa dunha mancha de cor terrosa de catro a cinco quilómetros de ancho, chea de cheas de cascallos e restos de paredes. Voamos en círculos sobre a cidade para ver con detalle a destrución causada pola bomba atómica. En determinado lugar aínda se ve unha pequena columna de fume que se eleva, pero a súa parte só se ven ferros retorcidos. Aquí e alí aínda se ven as paredes dalgúns edificios modernos, pero os tellados desapareceron eo seu interior está queimada. A bomba parece arrasado completamente nalgúns lugares, non deixando nada en pé, mentres que noutros lugares aínda se ven algúns grupos de vivendas. O que máis destaca é o ton ocre que cobre todo, indicando a calor asombroso que todo secou, queimando o que fose de madeira. Un par de barcos de gran tamaño xace no fondo do río. Buscamos descubrir en cal das marxes do río caeu a bomba, pero non é posible entender pois a destrución foi igual nas dúas marxes. Son poucas as casas que parecen se incendiado. Os incendios se verificaron nos distritos menos destruídos. Nas rúas da cidade vese moita pouca xente, mentres que na estación vemos dous ou tres trens, aínda que sexa moi difícil pescudar o que traen ou levan da cidade morta (Gibelli, 1966: 279). (34) Feito por un reporteiro norteamericano, que sobrevoou a cidade de Nagasaki, dezaoito días despois da explosión da bomba de Plutonio. O quinto anxo derramou a súa copa sobre a trono de besta, eo reino dela cubriuse de tebras. A xente mordían a lingua de dor e blasfemavam contra o Deus do ceo por mor das súas dores e úlceras, pero non se arrepentiron das súas obras (Xoán, 2001: 1455). (6) Interpretación da quinta copa. O quinto anxo cordeiro derrama súa copa sobre a cidade de Berlín, onde está capital do nazismo eo seu líder a nova besta, alguén semellante a primeira besta Lucifer-Hitler. Di o texto que as tebras cubriron a cidade pola explosión dunha bomba de grandes proporcións de destrución, e os seus habitantes mordían a linguas debido á dor de súas feridas, e blasfemavam contra Xesucristo Miguel de Nebadon, sen se arrepentir de súas obras. O sexto anxo derramou a súa copa sobre o gran río Éufrates. A auga do río secou, abrindo así un camiño para os reis de Oriente. Vin saír da boca do dragón, da boca da besta e da boca do falso profeta tres espíritos imundos, semellantes a sapos. Son espíritos de demos que fan milagres e diríxense aos reis de toda a terra, a fin de reunir los para a batalla do gran día do Deus todopoderoso. "Velaquí que veño como ladrón. Feliz quen vixía e conserva as súas vestiduras, para non andar espido e para que non vexan a súa vergoña ". Eles os reuniron nun lugar que en hebreo, chámase Harmagedon (Xoán, 2001: 1455). (6) Interpretación da sexta copa. Derramou a súa copa da cólera do Deus vivo Xesús, o sexto home George Herbert Walker Bush (pai), Presidente de Estados Unidos, no período de 1989 a 1993, isto aconteceu entre 1990 e 1992, durante a Guerra do Golfo ea Conferencia Río 92 . Período comprendido entre 2 de agosto de 1990, data da invasión de Kuwait, polo Iraq, é xa un prazo ao Ditador Iraquí Sadam Hussein, ata o 15 de xaneiro de 1991 para a retirada das tropas de Iraq de Kuwait. O que non acontece ea 16 de xaneiro de 1991, iníciase o bombardeo aéreo, que dura ata o 27 de febreiro de 1992. Cando é asinada a rendición de Iraq. O número de mortos na guerra é de 100 mil soldados e 7 mil civís iraquís, 30 mil Kuaitianos e 510 homes da coalición. O sexto anxo George Bush (pai) derrama súa copa durante a Guerra do Golfo, sobre Iraq ea súa civilización xunto ao río Éufrates. Ve Xoán saír da boca do dragón Satã Federico Guillermo II, da boca da besta Adolf Hitler-Lucifer, e da boca do falso profeta do novo líder do nazismo, tres espíritos que se dirixen a todos os líderes da terra, e os reúnen nunha gran conferencia, que aconteceu en 1992, na cidade do Río de Xaneiro, chamada en hebreo de Harmagedon. A segunda gran reunión das Nacións Unidas sobre o medio ambiente xurdiu dunha deliberación da súa Asemblea Xeral, en 1988. Na ocasión, os problemas dirixíronse para o desenvolvemento aliado á conservación do medio ambiente. A reunión debería ocorrer ata 1992, na forma dunha Conferencia. O Brasil presentouse como pretendente a acoller a Conferencia e foi escollido como país sede en 1989 [...] Polo menos desde o punto de vista da mobilización de liderados políticos, a CNUMAD

foi un éxito: dela participaron 178 Estados-nación, dos cales 114 chegaron a ser representados polos seus xefes de Estado (Costa, 2001: 107-8). (12) O sétimo anxo derramou a súa copa no aire. Saíu entón do templo, preto do trono, unha voz forte que dixo: "Está feito". Houbo lóstregos, estrondos, tronos e un terremoto, tan grande como nunca houbo desde que existen seres humanos na face da terra. A gran cidade partiuse en tres, e as cidades das nacións viraron ruínas. E a gran Babilonia foi lembrada diante de Deus, para recibir a copa do viño do furor da súa ira. Todas as illas sumiron e os montes desapareceron. Unha tormenta de granizo, con pedras de vinte a trinta quilos, derrubou sobre as persoas. Elas blasfemaram contra Deus por mor do flaxelo de granizo, pois a calamidade foi terrible (Xoán, 2001: 1455). (6) Interpretación do sétimo anxo o da igrexa de Laodicéia, estes acontecementos están previstos para mil anos despois da Terceira Guerra Mundial. Tras derramar súa copa haberá un terremoto, tan grande, que o texto di que xamais houbo un así, durante existencia da raza humana na terra. A gran Babilonia é a cidade do Río de Xaneiro será ela lembrada para recibir os flaxelos vindo do furor da ira de Deus Xesús. A prostituta ea besta. Entón un dos sete anxos que tiñan as sete copas veu dicirme: "Vén! Vou amosar-te a condena da gran prostituta, sentada á beira de moitas augas. Con ela prostituíram os reis da terra, e os habitantes da terra, e os habitantes da terra se embriagaram co viño da súa prostitución ". Levoume entón, en espírito ao deserto. Vin unha muller sentada sobre unha besta escarlata, chea de nomes blasfemos con sete cabezas e dez cornos. A muller estaba vestida de púrpura e escarlata, adornada de ouro, pedras preciosas e perlas. Tiña na man un cáliz de ouro, cheo de abominacións e imundícies da súa prostitución. Na fronte traía escrito un nome enigmático: "Babilonia, a grande, a nai das prostitutas e das abominacións da terra". Vin que a muller estaba embriagada co sangue dos santos e co sangue das testemuñas de Xesús. Cando a vin quedei moi asombrado. Díxome o anxo: "Por que te admiras? Vou explicar-te o misterio da muller e da besta con sete cabezas e dez cornos que a leva. A besta que viches existía, pero xa non existe. Está a subir do abismo, pero camiña cara á perdición. Os habitantes da terra, cuxos nomes non están escritos desde o principio no libro da vida, quedarán admirados ao ver a besta que existía, que non existe máis e que reaparecerá. Aquí é necesario razoamento con sabedoría. As sete cabezas son sete montes sobre os que a muller está sentada. Son tamén sete reis. Cinco xa caeron, un existe eo outro aínda non chegou. Pero cando veña, permanecerá por pouco tempo. A besta que hai e xa non existe é o oitavo, pero é un dos sete, e camiña cara á perdición. Os dez cornos que viches son sete reis que aínda non recibiron un reino, pero recibiron poder de reis durante unha hora xunto coa besta. A intención deles é entregar a súa forza e poder á besta. Loitarán contra o Cordeiro, eo Cordeiro os vencerá porque é o Señor dos señores eo Rei dos reis. Tamén vencerán os que están con el, os chamados, os escollidos os fieis ". Díxome aínda: "Augas que viches, onde está sentada a prostituta, son pobos e, nacións e linguas. Os dez cornos que viches ea besta odiarão a prostituta ea deixarán desolada e núa. Van comer súas carnes ea queimarão no lume. Pois Deus fixo que eles realizasen o plan del, entregando á besta, de común acordo, o poder de reinar, ata que se cumpran as palabras de Deus. E a muller que viches é a gran cidade que reina sobre os reis da terra "(Xoán, 2001: 1455-1456). (6) Interpretación da prostituta ea besta Aproxímase a de Xoán entón George Bush (pai) coa súa copa na man, (Bush ten parte da súa copa pasada na cidade do Río de Xaneiro). E di "Vén" para Xoán que vai mostrar a prostituta, a cal é a cidade do Río de Xaneiro, as moitas augas é referente a localización costeira da cidade. Leva Xoán entón, en espírito, ao deserto de Iraq, onde existiu realmente a cidade de Babilonia. Onde ve sentada sobre a fera Lucifer-Hitler, que é a Volkswagen fábrica de automóbiles estatal fundada por Hitler. A antiga estatal Volkswagen fundada en 1934, por Hitler en Deutschland, inicialmente ía ser o coche do pobo, cada obreiro tiña descontado directamente do seu salario, unha porcentaxe en diñeiro referente a compra dun coche a partir de 1936, sucedeu que só en 1946, saíu da fábrica a primeira Volkswagen, para civís antes disto toda a produción foi

canalizada para o exército. O xornalista Shirer no seu diario, confirma isto nas súas notas atópase estas palabras sobre o "automóbil popular": Para cuxa compra os traballadores alemáns pagaron millóns de marcos en prestacións mensuais, aínda que a industria que debía producir-lo estea entregado exclusivamente a produción de armas (Shirer, 1962: 176). (71) Tras ser empresa do estado alemán, a Volkswagem tornouse en 1960 unha sociedade anónima, o 16% pertencen ao Estado Deutschland, e 20% a rexión de Baja Sajonia (onde se atopan as plantas de Wolfsburg). O resto é repartido en accións ao portador entre uns 1.500.000 accionistas (Freire, 1979). (32) Existen plantas en Alemaña, Brasil, México, Sudáfrica e EUA, Arxentina e outros países. No Brasil a fábrica ten sociedade co grupo Monteiro Araña. O ouro, pedras preciosas é perlas de que está adornada, significan a riqueza que posuín, o cáliz de ouro é a copa da bebida da súa prostitución. O nome en fronte "Babilonia, a grande, nai das prostitutas e das abominacións da terra". A embriaguez no sangue dos santos e das testemuñas, os santos do Señor son Roosevelt, Vargas, Churchill, Truman, Cordeiro, Bush eo de Laodicéia. As testemuñas son un líder de Israel eo de Palestina previstos neste libro Apocalipse. Dela ser Babilonia é o deserto ser o de Iraq, existe un motivo Volkswagen do Brasil analiza un número aproximado de 250 000 vehículos chamados en Brasil de Passat e Iraq de Brasiles, estes vehículos ata o presente están a ser empregados en virtude do bloqueo económico. Polo tanto Xoán, cando avista a prostituta, por se vende por diñeiro a Lucifer-Hitler, a ve dentro dun automóbil Passat da fábrica Volkswagen, no deserto de Iraq. Heródoto no seu libro "Historia" describe a cidade e escribe sobre un costume dos habitantes de Babilonia, existente a no período en que Ciro a conquistou: A Asiria posúe varias cidades importantes, pero Babilonia é a máis célebre ea máis grande de todas. Alí os reis do país fixaran residencia desde a destrución de Nínive. A cidade, situada nunha gran chaira forma dun cadrado con cento vinte estadios. É de tal magnificencia, que non coñecemos outra poder con ela comparar-se (Heródoto, 1964: 89-90). (39) O Éufrates corta a cidade polo medio, dividíndoa en dous bloques. O río é grande, profundo e rápido [...] Algunhas das murallas forman verdadeiros cóbados sobre o río, e é ese punto que parte dun muro de ladrillos, bordeando o Eufrates. As casas son de tres a catro andares e as rúas rectas e cortadas por outras que van ter ao río. Fronte a estas últimas abríronse no muro que corre ao longo do río, pequenas portas, por onde se descende ata as marxes. Hai tantas portas cantas rúas transversais (Heródoto, 1964: 90-91). (39) Os babilonios posúen, porén, unha lei vergoñenta: Toda muller nacida no país está obrigada, unha vez na vida, a ir ao templo de Venus para entregarse a un estranxeiro [...] Os estranxeiros pasean por entre as ás e escollen as mulleres que máis lles agradan. Cando unha toma lugar alí, non pode volver a casa senón despois de que algún estranxeiro lle tire diñeiro aos xeonllos e teña relacións con ela, fóra do recinto sagrado [...] A muller segue o primeiro que lle tira diñeiro, pois non pode rexeitar quenquera que o faga. Finalmente, despois de se desobrigado do deber para coa deusa, entregándose ao forasteiro, regresa ao fogar. Despois diso, non máis se deixa seducir por diñeiro algún (Heródoto, 1964: 100). (39) Xoán entón recibe novas explicacións de George Bush, que lle explica o misterio da muller e da besta que a leva. A besta é Adolf Hitler-Lucifer creador de Volkswagen, que existiu e non existe di Bush, pero o novo líder do nazismo creará un culto a imaxe da besta Hitler, e assemelhará a el, así xorde unha nova besta da que xa morreu . As sete cabezas son sete montañas, na cidade do Río de Xaneiro existen grandes montañas, onde pobos antigos esculpiram no alto dos montes cabezas. Existen sete coñecidas e que se poden avistadas de toda a cidade, dúas cabezas no alto da Pedra da Gávea, unha a cada lado da montaña, ea terceira está no Pico da Tijuca, a cuarta cabeza está na montaña do Camello, a quinta cabeza está no Morro da Catacumba, a sexta cabeza está na montaña do Corcovado. Unha cabeza de home tamén se atopa no Morro do Andaraí, nas proximidades do Pico da Tijuca, pódese diferenciar nesta cabeza formato do cabelo, ollos e nariz co resto da cara encuberto pola vexetación existente no outeiro. Así as sete cabezas, son sete reis, que están nos altos dos montes onde está asentada a cidade do Río

de Xaneiro-Babilonia son eles Roosevelt, Vargas, Churchill, Truman, Cordeiro, Bush, e Laodicéia. Os cinco que xa existiron son Roosevelt, Vargas, Churchill, Truman, Bush, o que existe é o Cordeiro, eo que non veu aínda é o de Laodicéia. A besta que hai é o novo líder do nazismo ea que xa non existe é Hitler é o oitavo, pero é un dos sete. Os dez cornos son dez reis que recibirán poder xunto ao líder nazi en Europa, eles entregarán o seu poder a besta e loitarán contra o Cordeiro que os vencerá. A cabeza máis coñecida é a chamada Pedra do Emperador, na Pedra da Gávea, a inmensa cabeza, dun home barbudo, tan grande que se pode camiñar por dentro dela, no seu oído. Velaí a descrición dun viaxeiro feita entre 1825-1828: Hai algúns que ostentan unha esquisita bizarria, na súa formación, como no Río de Xaneiro, o Pan de Azucre eo Corcovado e, ao fondo, a serra dos Órganos, que elevan os seus picos xigantescos a enorme altura, recortando o ceo azul. Outros de elevación notable, reproducen figuras, como a Gávea, en que nitidamente se entende un perfil humano ben proporcionado, cuxas formas enormes infundem case un certo pavor, principalmente ao pór do sol, cando sobre el se estende unha néboa azul celeste, semellante á das paisaxes italianas, ata que de súpeto, por un sortilégio de estraña maxia, ese perfil humano e xigantesco é borrado pola escuridade da noite, que aquí chega, rápida, sen que o solpor a anuncie (Anónimo, 1946: 24). (2) En 1836 no cumio da montaña, da Pedra da Gávea, unha altitude de 840 metros, medindo cada unha tres metros se atopou caracteres fenicios e traducidas estas inscricións do fenicio ao hebreo resultou Laabhtej Bar Rizdab Naisneof Ruzt que ler de atrás cara adiante , Tzur Foensian Badzir Rab Jethbaal, ou tiro, Fenicia, Baldezir Primoxénito de Jethabaal, Baldezir reinou na Fenicia de 855 a 850 aC e Jethabaal pai de Baldezir reinou de 887 a 850 aC (42) Hitler posuía súa residencia en Berghof, no alto da montaña, onde adoitaba pasar o verán ea maior parte do seu tempo, no libro do xeneral Guderian "Panzer Líder" existe, unha descrición, que o xeneral viu cando visitou Berghof: Unha notable característica da residencia do Führer, o Berghof, era que - polo menos na parte que puiden examinar - non existían portas de conexión entre as pezas da edificación. Impresionou-me, particularmente, o gran salón de reunións: grandes fiestras se abrían sobre unha paisaxe marabillosa, e polas paredes víanse se valiosos trofeos e cadros, incluso unha belíssima pantalla de Feuerbach. Á beira da lareira, nun lugar adecuadamente mobiliado, Hitler adoitaba pasar as horas seguintes á conferencia da mañá, en compañía do seu círculo de relacións persoais - axudantes militares e do Partido, e algunhas secretarias femininas (Guderian, 1966: 360). (35) O ambiente exerce sobre el unha gran sedución. Polo que a súa verdadeira casa é o Berghof, en Berchtsgaden, que se atopa na parte superior dunha montaña con unha vista espléndida sobre Salzburgo ea paisaxe da súa Austria natal (Henderson, 1940: 60). (36) O embaixador inglés en Berlín Nevile Henderson no seu libro contanos doutro alto de montaña: Hitler ten outro lugar para refuxiarse, especie de niño colocado na cima dunha montaña. Só se pode alí chegar percorrendo un camiño aberto na roca. Ese camiño remata cunha porta de bronce dobre que se abre no plano da montaña e dá para un ascensor que corre igualmente a través da rocha. Dise que nesta residencia, atópase gardado, de todas as partes, con metralladoras (Henderson, 1940: 60). (36) Este fantástico refuxio, construído penosamente durante tres anos, era difícil de alcanzar. Dez millas dunha estrada chea de curvas, ladeando a montaña, levaba a unha extensa paso subterránea, perforada na rocha, e que conducía a unha cabana a 770 pés, encarapitada nunha elevación de máis de 6.000 pés, no cumio dunha montaña. Aquí se descortinava unha paisaxe marabillosa dos Alpes. Salzburgo podía ser vista a distancia. Describindo a máis tarde, François-Poncet admiravase. "Este edificio foi obra dunha mente normal ou dun espírito atormentado pola megalomanía obsecrada por visións de dominio e soidade" (Shirer, 1962: 224). (73) Roosevelt tiña por esposa Anna Eleanor Roosevelt, Vargas o nome da súa esposa era Darci Sarmanho Vargas, Churchill súa esposa era Clementine Churchill, esposa de Truman era Elizabeth "Bess" Walace Truman, Bush (pai) a súa esposa é Barbara Pierce Bush. Adolf tivo por esposa a Eva Braun, pero Hitler usa Eva, só como unha fachada para ocultar a súa homosexualidade, velaí un

fragmento dun libro "O segredo de Hitler - O Dúo Vida de Un Ditador" de Lothar Macathan historiador alemán: E o que indican as súas conversas co intérprete particular de Hitler Eugen Dollmann El e un santo. Díxome ela, a mera idea dun contacto físico, para el significaría macular a súa misión Hitler adoitaba dicir a Eva Braun "que o seu único amor era a Deutschland e que ceder, aínda que por un breve momento, destruiría a enerxía mítica de súa misión "(Macathan, 1999). (53) Aquí nesta parte do texto, os dez cornos de Adolf Hitler non son os dez xefes que viches os da Segunda Guerra Mundial, Benito Mussolini, Mariscal Henri Pétain, Czar Boris III, Ferdinand Durcansky, Almirante Hurtly, Xeneral Franco, dictador Josef Stalin, Antonescu , Risto Ryti, Ante Pavelic, pero novos cornos da Terceira Guerra Mundial. Cornos do novo Führer Deutschland da Terceira Guerra Mundial, Bush (pai) segue explicando a Xoán que a prostituta, é a cidade de San Sebastião do Río de Xaneiro, fundada en 1565, ex capital do Brasil, di que domina sobre os reis da terra. Probablemente os dez reinos ou dez países que concederán seu poder a Deutschland pacificamente durante a Terceira Guerra Mundial. Son os mesmos da Segunda Guerra Mundial, Francia, Italia, España, Hungría, Romanía, Eslovaquia, Finlandia, Bulgaria, Croacia e Rusia dez nomes dez posibles inimigos nunha guerra onde o obxectivo ea cidade do Río de Xaneiro e os seus habitantes, con actualmente cinco millóns de habitantes. A cidade está rodeada por un bosque preservada sobre a forma do Parque Nacional da Tijuca posúe 67 montañas eo seu punto culminante é o Pico da Tijuca con 1.022m. E en resumo a destrución alcanzará todas as grandes cidades e capitais do Brasil como Galicia, Brasilia, Belo Horizonte, Porto Alegre, Arrecife ... O xeito pacífico dun único goberno dun país dominar a Europa, xa foi iniciada coa creación dun parlamento europeo atuante, onde é elixido para ser xefe líder de goberno dunha das nacións membros, polo tanto cando o NSDAP (Nationalsozialistische Deutsche Arbeiter Partei) Partido Nacional Socialista dos Traballadores Alemáns, coñecido como o Partido Nazi, subir ao poder dentro da Deutschland e posteriormente asumir o poder dentro dun dos dous Parlamento Europeo é sinal que todo isto avistado a milenios na illa Patmos, estará preto de pasar. A destrución da cidade do Río de Xaneiro será por medio de mísiles intercontinentais con materiais explosivos e incendiarios, disparados de varios puntos de Europa. Serán disparados miles todos con obxectivos pre-fixados cara destruír a maior parte da cidade do Río de Xaneiro a poboación morrerá polo lume, fume e calor resultante do incendio, principalmente polos materiais facilmente inflamables atopados na cidade e bosques que existen xunto á área urbana da cidade. Así pode cumprirse a condena dada por Deus Cristo Miguel de Nebadon no seu xuízo resultante dos pecados e erros cometidos pola poboación desta cidade. Engade Bush a Xoán, que as augas onde viu a cidade do Río de Xaneiro, que son pobos e multitudes, nacións e linguas, significan as augas que bañan o Río de Xaneiro onde gran número de turistas de varios pobos, linguas e nacións visitan a cidade anualmente. Os dez cornos da fera Adolf Hitler e os dez cornos da nova fera o Falso profeta, é dicir, dez países poderán, ou non, ser os mesmo países da Segunda Guerra Mundial, que segundo o texto pacificamente unirán os seus poderes. Recibirán no seu corazón un único pensamento. Benvida directamente do Deus Cristo Miguel- Xesús, de incendiar, destruír a cidade do Río de Xaneiro, o que realizarán a pesar dos esforzos do Año. Pois ela meretriz vendeuse a Lucifer, ao representar os seus coches no Brasil, traizoando o seu señor Xesús. Di para rematar Bush a Xoán, que a cidade do Río de Xaneiro é o que reina sobre os reis da terra. A caída de Babilonia. Despois vin baixar do ceo outro anxo, que tiña gran poder. A terra quedou iluminada coa súa gloria. El gritou con voz potente: "Caeu caeu a gran Babilonia. Converteuse en morada de demos, refuxio de todo espírito impuro e abrigo de toda ave impura e repugnante. Pois co viño do furor da súa prostitución embriagaram-se todas as nacións, con ela prostituíram os reis da terra se enriqueceron co seu luxo desenfreado "(Xoán, 2001: 1456). (6) Interpretación da caída de Babilonia.

Voz dita nun futuro próximo, tras a destrución feita polos nazis e os seus dez aliados na Terceira Guerra Mundial, da cidade do Río de Xaneiro denominada simbolicamente Babilonia. Oín outra voz do ceo, que dicía: "Saín dela, meu pobo, para non serdes cómplices dos seus pecados, para non vos acadar parte das súas pragas. Os seus pecados se amontoaram ata o ceo, e Deus acordouse das súas inxustizas. Pagai-lle coa mesma moeda, e que a cambio o dobre das súas obras. Na copa que preparou, Preparade o dobre. Na mesma proporción en que se envaideceu e entregouse ao luxo, dade-lle pranto e tormento. Xa que dixo no seu corazón: "Como raíña estou sentada, non son viuda nin xamais verei loito, polo que un día virá sobre ela as calamidades: a morte, o pranto, a fame, e ela será devorada polo lume, xa poderoso é o Señor Deus que a xulgou ". Pola súa causa han de chorar e lamentar-se os reis da terra que con ela se prostituíram e se entregaron ao luxo, cando vexan o fume do seu incendio. Parados ao lonxe, con medo do seu tormento, dirán: "Aí, aí, babilônia, gran cidade, cidade forte, porque bastou unha hora para o teu xuízo" Tamén os comerciantes da terra van chorar e estar de loito por ela, pois ninguén máis lle compra as mercadorías: subidas e ouro e prata, pedras preciosas e perlas, liño fino e púrpura, seda e escarlata, todo tipo de madeira perfumada obxectos de marfil de madeira preciosa, de bronce, de ferro e de mármore, canela, temperado e perfumes, mirra e incenso, viño e aceite, flor de fariña e trigo, animais de carga e ovellas, cabalos e coches, escravos e vidas humanas. Os froitos que cobiçavas afastáronse de ti, e non máis serán atopados. Os comerciantes desas mercadorías que se enriqueceron, pararán ao lonxe medo dos seus tormentos, chorando e lamentándose así: Aí, aí, gran cidade que se vestía de liño, púrpura e escarlata que se enfeitaba con ouro, pedras preciosas e perlas, bastou unha hora para destruír tanta riqueza! " Todos os pilotos, navegantes, mariñeiros e todos que traballaban no mar deixaron ao lonxe e exclamaron ao ver o fume do incendio: "Que cidade era igual á gran cidade? Xogaron po sobre as cabezas e gritaron entre choros e queixumes: "Aí, aí gran cidade. Coa túa fartura enriqueceron a todos os armadores do mar. Bastou unha hora para seres destruída "Alégrache, o ceo por mor dela, e vós santos, apóstolos e profetas, porque Deus xulgou a vosa causa contra ela (Xoán, 2001: 1457). (6) Interpretación da segunda voz. Fernando Affonso Collor de Mello fala, así, en dirección ao Río de Xaneiro, comparando-a ora a Babilonia antiga capital situada en terras de Iraq que está a ser destruído pola guerra que lle fai George Bush (pai). Fernando Mello fala da cidade, dicindo que ela non reina sobre o Brasil, pero no seu corazón reina sobre os brasileiros, que Fernando Mello di non ocorrer. E compárase a cidade do Río de Xaneiro a Babilonia e di que sobre a cidade un día terá lugar a destrución que está pasando a Bagdad, actual capital Iraquí, por tanto a fala de Fernando Mello é o feito actual á destrución de Bagdad e do Iraq, eo feito futuro a destrución da cidade do Río de Xaneiro, durante a Terceira Guerra Mundial. E numera a seguir as cousas que a cidade posúe de comercio, e riquezas e da súa caída e destrución polas bombas eo lume que sobre ela se abaterão. Entón un anxo poderoso levantou unha pedra como unha gran mó e lanzouse ao mar, dicindo: "Coa mesma forza será tirada Babilonia, a gran cidade, e nunca máis será atopada, nunca máis se escoitará nela a voz dos citaristas e dos músicos dos flautistas e dos reprodutores de trompeta, nin artesán de calquera arte será xamais atopado en ti. O ruído do muíño xa non se escoitará, a luz da lámpada xa non luzirá, nin se escoitará a voz do esposo e da muller, porque os teus comerciantes eran os grandes da terra e as túas maxias seduciron todas as nacións, e nela se atopou o sangue dos profetas, dos santos e de todos os que morreron na terra "(Xoán, 2001: 1457). (6) Interpretación da terceira voz. Voz dita nun futuro próximo, relativo á supresión da cidade do Río de Xaneiro na Terceira Guerra Mundial. O ceo celebra o triunfo. Despois oín unha voz forte, como de multitude numerosa no ceo, que dicía: "Aleluia! A salvación, a gloria eo poder pertencen ao noso Deus, porque os seus xuízos son certos e xustos. Xulgou a gran prostituta que corrompía a terra coa súa prostitución. Nela vingou o sangue dos seus servos ". E por segunda vez dixeron: "Aleluia! O fume da cidade sobe polos séculos dos séculos. Entón os vinte e catro anciáns e os catro seres vivos prostraren e adoraban a Deus, que está sentado no trono, dicindo: Amén! Aleluia! " Do trono saíu unha voz que dicía: "Louvai o noso Deus todos os seus servos e todos os que os

temeis, pequenos e grandes". Oín despois algo semellante á voz de gran multitude, como o ruído de moitas augas e como o ribombar de fortes tronos, que dicían: "Aleluia! Si! O señor noso Deus, o Todopoderoso, estableceu o seu reino. Alegremo connosco, exultemos e lle demos gloria porque se aproximan as vodas do Año. A muller está preparada. Foille dado vestir liño brillante e puro, pois o liño son as obras xustas dos santos ". E el me dixo: "Escribe: Felices os invitados para o banquete das vodas do Año". E engadiu: "Estas son as palabras de Deus". Lancei me aos seus pés para adoralo, pero me dixo: "Non fagas iso. Son un servo como ti e os teus irmáns que teñen o testemuño de Xesús. Adora Deus. O testemuño de Xesús é o espírito da profecía "(Xoán, 2001: 1457). (6) Interpretación do ceo celebra o triunfo. Xoán avista no ceo unha multitude numerosa que dicir a unha soa voz Aleluia a salvación ea gloria eo poder son do noso Deus Cristo Miguel Xesús. Canto verdadeiros e xustos son os teus xuízos, pois xulgou a gran meretriz Río de Xaneiro, que corrompía a terra coa súa prostitución e das mans dela vingou o sangue dos seus servos. Aleluia a fume benvida da destrución da cidade do Río de Xaneiro, sobe polos séculos dos séculos. Estas voces hai no ceo con motivo da destrución de Bagdad Babilonia na Guerra do Golfo, e existirán motivo da destrución do Río de Xaneiro - nunha Terceira Guerra Mundial. Xoán avista os vinte e catro anciáns do ceo eo Deus Cristo Miguel-Xesús, sentado ao medio dos tronos e ve os vinte e catro prostrarem-se e adoraren: Platón, Sócrates, Artur Chamberlain, Moisés, Josué, Péricles, Abraham, Aristóteles , Clístenes, Plauto. E prostravam-se dicindo, Amén aleluia, saíu unha voz do trono exclamando. De aí loanzas ao noso Deus Xesús todos os seus servos os que o temeis os pequenos os grandes. Entón oín unha voz de numerosa multitude como de moitas augas e como de fortes tronos aleluia, pois reina o señor noso Deus Cristo Miguel-Xesús o todo poderoso, alegremo connosco exultemos e demos-lle gloria porque son chegadas as vodas do cordeiro, cuxa esposa Xerusalén a si mesmo xa se ataviou, pois lle foi dado vestirse de liño finísimo resplandecente e puro porque o liño finísimo son os actos de xustiza dos santos. El me di entón: Escribe: Felices os invitados para a cea das vodas do cordeiro. Aquí está o matrimonio do Cordeiro e Xerusalén, e di da felicidade dos invitados desta festa de casamento. E engadiu son estas as verdadeiras palabras de Deus Xesús. Xoán prostra-se aos pés do serafín Loyátia para adoralo que di a el, ve non fai isto son conservo teu e dos teus irmáns que mantén o testemuño de Xesús adora a Deus Pai Eterno do Paraíso. Pois o testemuño de Xesús é o espírito da profecía. João fala de avistado a alegría polo casamento dos chamados Cordeiro e Xerusalén. É o Cordeiro político que será líder deste país na paz e na guerra mundial así chamada de Terceira Guerra Mundial. E fala despois co serafín Loyátia que lle di que ten tamén fe en Xesús como Xoán o ten. Cristo vence a besta. Vin o ceo aberto, e apareceu nun cabalo branco. Quen o montaba chama-se Fiel e verdadeiro. El xulga e combate con xustiza. Os seus ollos son como chamas de lume, trae na cabeza moitos diademas e ten un nome escrito que ninguén coñece, a non ser el mesmo. Está vestido cun manto de sangue, eo seu nome é Verbo de Deus. Os exércitos do ceo acompáñanse no, montados en cabalos brancos e vestidos de liño branco e puro. Da súa boca sae unha espada afiada para ferir as nacións. El as gobernará con cetro de ferro e pisará o lagar do viño do furor da ira de Deus todopoderoso. No seu manto e na súa coxa está escrito un nome: Rei dos reis, Señor dos señores. Vin entón un anxo de pé sobre o sol, que gritou con voz forte para todas as aves que voan polo alto do ceo: "Vinde, reunir vos para o gran banquete de Deus, para comedes a carne dos reis, a carne dos cabalos e dos seus cabaleiros, a carne de todo libres e escravos, de pequenos e grandes ". Vin entón a besta e os reis da terra cos exércitos reunidos para faceren guerra aquel que montaba o cabalo ea seu exército. Pero a besta foi prendida, xunto co falso profeta que realizaba prodixios ao servizo dela, seducindo así todos os que recibiran a marca da besta e adorado súa imaxe. Ambos foron lanzados vivos no lago de lume con xofre ardente. Os demais morreron pola espada que saía da daquel que montaba o cabalo, e todas as aves se fartaram coas súas carnes (Xoán, 2001:

1457-1458). (6) Interpretación de Cristo vence a besta.João avista desenrolar da Terceira Guerra Mundial, describe a continuación os dous exércitos que se impactan, e describe a figura do líder dunha facción como o Cabaleiro Branco, mesmo cabaleiro que xa foi descrito no Apocalipse, como tendo unha coroa a cabeza e un arco na man ea quen se dixo que viaxase para que volvese a vencer. Este cabaleiro agora en plena Terceira Guerra Mundial, que foi iniciada polo líder Deutschland, guerra que comeza con hostilidades, e combates entre Brasil e Deutschland. E foi descrita esta guerra, na parte da Quinta trompeta, como o inicio da guerra entre os dous países. E despois desta guerra foi descrita no home forte, que descende do ceo e pon un pé en terra e outro no mar e ergue unha man para o ceo e xura por Deus, e pola descrición da muller do Río de Xaneiro. Agora Xoán describe un estadio avanzado da guerra onde non só o Brasil, pero Rusia, Inglaterra e Estados Unidos están implicadas e aliadas entre eles e os seus catro líderes. Que foron visibles no inicio da Apocalipse sobre o xeito de cada un ser un cabaleiro cun cabalo de cada cor, Estados Unidos, Rusia, Gran Bretaña, Brasil, están unidos os seus exércitos e loitan no ar, mares e terra unidos contra a Deutschland e os seus países aliados. Xoán describe o cabaleiro do cabalo branco como tendo ollos de chamas de lume, é dicir, o seu poder de lume é grande e causa destrución polo lume, aos seus adversarios. É dicir, os seus ollos están dirixidos a destrución polo lume, que causa e na súa cabeza a moitos diademas, é dicir, enfeites símbolo do seu poder sobre as persoas e ten escrito un nome que ninguén sabe a non ser el mesmo. Está vestido cun manto tinto de sangue eo seu nome é o verbo de Deus, a súa vestimenta descrita por Xoán como pintura de sangue, quere dicir que ao mesmo tempo, que derrama sangue dos adversarios na peleja, ten o seu propio sangue dos seus soldados derramado polos inimigos, eo seu nome é verbo de Deus Cristo Miguel. E seguían-no os exércitos que hai no ceo montando cabalos brancos con vestiduras de liño finísimo branco e puro. Isto quere dicir exércitos que hai no ceo, os exércitos ou forzas aéreas de Brasil, Rusia, Inglaterra e Estados Unidos e hai gran número de aeronaves de Estados Unidos, entre este exército que comanda a espada afiada que sae da súa boca para con ela ferir as nacións. El mesmo ha rexer as nacións con cetro de ferro e persoalmente pisa o lagar do furor da ira de Deus Xesús o todo poderoso, é dicir, a espada da súa boca quere dicir que determina onde debe ser morto ou non onde ferir, ea quen debe ferir dos países inimigos. Pisa o lagar quere dicir que tamén está involucrado na guerra no territorio entre Deutschland e Rusia, e puxo os seus exércitos á beira dos rusos. Ten un nome escrito no seu manto e na coxa un nome escrito "Rei dos Reis e Señor dos señores". Entón viu João un home parado no sol e clamou con gran voz falando a todas as aves que voan polos ceos para que veñan comer da gran cea do señor Deus, para que coman das carnes de reis, carnes de mandos, carnes de poderosos, carnes de cabalos, carnes de todo, quere libres, quere escravos así pequenos como grandes. Este personaxe que aparece co rostro ao sol a invitar as aves do ceo para comer a carne dos que morre e quedan sen ser enterrados expostos as aves que virán alimentarse de súas carnes. Debe de ser un home con gran poder a está época futura ea altura dos acontecementos, que están ocorrendo e Xoán viu e escribiu a seguir João. Avista ao líder Deutschland da Terceira Guerra Mundial. O novo Führer eo seu exército e os líderes europeos, de Francia, Italia, Bulgaria, Noruega, Finlandia, Romanía, Hungría, Croacia, e España, que están con el nesta peleja a pelexar contra os de Cristo Miguel e os seus aliados peleja esta que acaba por ser vencida polos de Cristo Miguel. E ocorre a prisión do líder Deutschland e con el os seus seguidores que adoran a suástica invertida, ea súa saúdo entre eles e que ten con eles a suástica, estes son presos polo exército vencedor. E di Xoán que os restantes foron mortos polo lume que saia dos cabalos, ou dos avións de combate e bombardeo, e tamén morreron pola espada que saia da súa boca como describe João. A derrota do dragón eo milenio. Vin entón baixar do ceo un anxo que traía nas mans a chave do abismo e unha gran cadea. El agarrou o dragón, a antiga serpe, que é o demo, Satanás, eo acorrentou por mil anos. Lanzou o no abismo, que foi pechado e selado, para que o dragón non seduzisse máis as nacións ata o final por mil anos. Despois diso debe ser solto por pouco tempo. A continuación vin tronos, e aos que neles se asentaron foi ter a posibilidade de xulgar. Vin tamén con

vida os que foran degolados por mor do testemuño de Xesús e da palabra de Deus, e todos os que non habían adorado a besta nin a súa imaxe, e non recibiran a marca na fronte ou na man. Volveron á vida e reinaron con Cristo mil anos. Os outros mortos non volveron vivir mentres non terminaron os mil anos. Esta é a primeira resurrección. Felices e santos os que participan da primeira resurrección. Sobre eles non ten poder a segunda morte. Serán sacerdotes de Deus e de Cristo e con el reinarán por mil anos. Rematados os mil anos, Satanás será solto da prisión. El sairá para seducir as nacións dos catro cantos da terra, Gog e Magog, e reunir todos para a guerra. O seu número é como a area do mar. Espalláronse por toda a superficie da terra e cercaron o campamento dos santos ea cidade amada. Pero descendeu lume do ceo e os devorou. O diaño que os seducira foi xogado no lago de lume e xofre, onde xa estaban a besta eo falso profeta. Alí serán atormentados día e noite polos séculos dos séculos (Xoán, 2001: 1458). (6) Interpretación da derrota do dragón eo milenio. Satanás que en vida na terra foi Federico Guillermo II, o Kaiser, Rei de Prusia e Emperador de Alemaña, na Primeira Guerra Mundial, de 1914 a 1918, e que no caso representa a Alemaña. Será está aprisionada trala Terceira Guerra Mundial. João fala do tempo de prisión mil anos a contar, despois do remate da Terceira Guerra Mundial. Xoán describe que Gabriel o xefe dos exércitos do ceo, descende do ceo cunha clave do abismo e unha gran cadea e segura o Dragón Federico Guillermo II. Que é o demo o Satanás, é a propia Alemaña, eo prende por mil anos e lanzou o no abismo e pechouse o puxo selo sobre el, para que non máis enganase as nacións ata que se completasen os mil anos. Despois diso é necesario que sexa solto por pouco tempo. Aquí é avistado a forma de tratamento, que será dada a Deutschland, despois do fin da Terceira Guerra Mundial, mil anos de dominación das nacións vencedoras da guerra sobre o seu pobo. Ao prender o dragón, Gabriel o xefe dos exércitos do universo de Nebadon prende tamén Lucifer-Hitler, o falso profeta, Caligástia diaño Stalin, Abadon o rei do inferno ea meretriz Río de Xaneiro, ou sexan, todos aqueles rebeldes contra noso señor Xesús Miguel de Nebadon. Viu tamén tronos e nestes sentaron-se aqueles a quen foi dado autoridade de xulgar. Viu aínda as almas dos decapitados por mor do testemuño de Xesús así como por mor da palabra de Deus Xesucristo Miguel, tanto que non adoraban a besta Adolf Hitler, nin tampouco a súa imaxe e non recibiron a marca na fronte, é na man da " suástica Invertida ", estes vivirán e reinarán co Cordeiro eo seu Deus Xesucristo Miguel por mil anos. Os restantes dos mortos non reviverão, ata que se contasen os mil anos, esta é a primeira resurrección, sexan ben aventurados e santos os que teñen parte na primeira resurrección, sobre estes a segunda morte non ten autoridade pola contra serán sacerdotes de Deus Cristo Miguel -Jesus e do Cordeiro e reinarán con el por mil anos. Satanás Kaiser Federico Guillermo II - É solto mil anos despois da súa prisión, é liberado de novo para actuar na terra. João fala aquí dunha guerra distante mil anos despois do fin da Terceira Guerra Mundial, onde haberá o home da igrexa de Laodicéia, o Apocalipse di que todo debe levar pouco tempo nesta guerra distante. O lago de lume onde están a besta Adolf Hitler eo novo Führer, o falso profeta, significa a permanencia de Hitler e do novo Führer, nas tormentas de lume, existentes na Segunda Guerra Mundial, e na Terceira Guerra Mundial. O xuízo sobre os mortos. Vin un trono grande e negro e quen nel estaba sentado. O ceo ea terra sumiron da súa presenza e desapareceron para sempre. Vin os mortos, grandes e pequenos, de pé diante do trono. Foron abertos os libros e aínda outro libro, que é o libro da vida. Os mortos foron xulgados segundo as súas obras, segundo as obras que estaban escritas nos libros. O mar devolveu os mortos, que nel se atopaban, e do mesmo xeito a morte eo inferno entregaron de volta os mortos que nel se atopaban. E cada un foi xulgado segundo as súas obras. A morte eo inferno foron xogados no lago de lume. Esta ea segunda morte: o lago de lume. Quen non estaba escrito no libro da vida foi lanzado no lago de lume (Xoán, 2001: 1457-1458). (6) Interpretación do xuízo sobre os mortos. O xuízo de Deus: Vin un trono, branco e aquel que se asenta nel de cuxa presenza fuxiu a terra eo ceo e non se achou lugar para eles, o home do trono é Xesús e que abre un libro e xulga os mortos e os vivos segundo o que se pensaba escrito no libro

cada un segundo as súas obras. Neste inferno estarán tamén os habitantes da Deutschland e Xapón, afectados polas tormentas de lume na Segunda Guerra Mundial e Terceira Guerra Mundial. Os novos ceos ea terra nova. Vin entón un novo ceo e unha nova terra, porque o primeiro ceo ea primeira terra desapareceran, eo mar xa non existía. Vin a cidade santa, a nova Xerusalén, que baixaba do ceo, de xunto de Deus, fermosa como a muller que se enfeitou ao esposo. Oín unha voz forte que saía do trono e dicía. "Esta é a tenda de Deus entre os homes. Vai vivir con eles. Eles serán o seu pobo, eo propio Deus-con-eles será o seu Deus. Enxugará as bágoas dos seus ollos ea morte xa non existirá. Non haberá máis loito, nin pranto, nin dor, porque todo iso xa pasou. E o que estaba sentado no trono dixo: "Agora fago novas todas as cousas". E engadiu: "Escribe porque estas palabras son dignas de fe e certas". "Díxome entón:" Está feito. Eu son o Alfa eo Omega, o principio eo fin. A quen ten sede, darei balde da fonte da auga da vida. Quen vencer herdará estas cousas. Serei o seu Deus, e el será o meu fillo. Os covardes, os infieis, os corruptos, os asasinos, os devassos, os feiticeiros, os idólatras e todo mentirosos terán súa parte no lago ardente de lume e xofre, que é a segunda morte "(Xoán, 2001: 1458-1459) . (6) Interpretación os novos ceos ea terra nova. Xoán ve un novo ceo e unha nova terra, viu tamén a nova Xerusalén e escoitou unha voz que vén do tabernáculo de Deus Xesús, velaí o tabernáculo de Deus Cristo Miguel-Xesús, cos homes Deus Xesús habitará con eles serán, pobo de Deus Xesús. Deus Xesús estará con eles e lles Enxugará dos ollos toda bágoa é a morte xa non existirá, xa non haberá loito nin pranto nin dor porque as primeiras cousas pasaron. E viu a Xesús, sentado no trono, que lle dixo - Velaquí que fago novas todas as cousas, e engadiu escribe porque estas palabras son fieis e certas. Todo está feito eu son o Alfa eo Omega, o principio eo fin. Eu a quen ten sede darei de balde da fonte de auga da vida, o gañador herdará estas cousas e eu lle serei Deus e el me será fillo, canto, porén aos cobardes, aos incrédulos, aos abominables, aos asasinos, aos impuros, aos feiticeiros, aos idólatras ea todo mentirosos a parte que lles cabe e no lago de lume que arde con lume e xofre a saber a segunda morte. A nova Xerusalén. Entón veu un dos sete anxos que tiñan as sete pragas e díxome: "Vén! Vou amosar-te a noiva, a esposa do Cordeiro ". Levoume en espírito ao alto dunha gran montaña e amosoume a cidade santa, Xerusalén, que baixaba do ceo, de xunto de Deus. Tiña a gloria de Deus. O seu brillo era semellante ao da pedra máis preciosa, como unha pedra de jaspe cristalino. Tiña un muro grande e alto, con doce portas. Sobre as portas había doce anxos e nomes escritos. Son os nomes das doce tribos de Israel. Do lado do oriente había tres portas, ao lado do norte tres portas, ao lado do sur tres portas e do lado do poñente tres portas. A muralla da cidade tiña doce pedras fundamentais. Sobre elas estaban os nomes dos doce apóstolos do Cordeiro. Quen falaba comigo tiña unha vara de ouro para medir a cidade, as portas ea muralla. A cidade era cuadrangular; a lonxitude era igual á anchura. El mediu a cidade coa vara. Tiña doce quilómetros, sendo iguais lonxitude, ancho e alto. Mediu a muralla. Tiña cento corenta e catro metros. O anxo usaba medidas humanas. A muralla era de jaspe, ea cidade era de ouro puro, semellante ao cristal puro. As pedras fundamentais da muralla da cidade estaban adornadas con diferentes especies de pedras preciosas: a primeira de jaspe, a segunda de safira, a terceira de calcedônia, a cuarta de esmeralda, a quinta de sardônica, a sexta de cornalina, a sétima de crisólito , a oitava de berilo, a novena de topacio, a décima de crisópraso, a undécima de jacinto ea duodécima de amet. As doce portas eran doce perlas, e cada porta era feita dunha soa perla. A praza da cidade era de ouro puro, parecendo cristal transparente. Non vin nela ningún templo, pois o seu templo é o Señor Deus todo poderoso eo Cordeiro. A cidade non precisa sol nin de lúa para estar iluminada. Pois a gloria de Deus a ilumina, ea súa luz é o Cordeiro. Os pobos camiñarán a súa luz, e os reis da terra levarán ata ela o seu esplendor. As súas portas non teñen que ser pechadas cada día, pois non haberá noite, por elas lle chegarán o esplendor ea riqueza das nacións. Nela non entrará nada impura, nin que cometa abominacións e di mentiras, pero só os que están inscritos no libro da vida, que pertence ao Cordeiro. Amosoume entón un río de auga da vida, pura como cristal, que saía do trono de Deus e do Año. No

medio da praza, dun lado e do outro do río, está a árbore da vida que produce doce froitos, cada froito no seu mes. As follas da árbore serven para curar as nacións. Xa non haberá maldición algunha. O trono de Deus e do Año estarán na cidade, e os seus servos lle prestarán culto. Verán a súa cara e traerán o seu nome nas frontes. Non haberá máis noite, non haberá máis necesidade de luz da lámpada, nin da luz do sol, porque o Señor Deus iluminará, e reinarán polos séculos dos séculos (Xoán, 2001: 1459-1460). (6) Interpretación da nova Jerusém.João avista George Herbert Walker Bush (pai), Presidente de Estados Unidos, de 1989 a 1993, cunha copa de flaxelos de Deus Xesús, na man que lle di vén e eu mostrarei- a noiva, a esposa do Cordeiro , e levou a Xoán en espírito a unha alta montaña e mostrou a santa cidade de Jerusém que descendía do ceo de parte de Deus Xesús - Xoán compara a cidade de Xerusalén, casada co chamado Cordeiro, que é o que, desde o inicio da Apocalipse aparece neste libro que logo esta muller que con este home está casado é comparada a cidade de Jerusém. Escribe Xoán dos muros e das portas de entrada da cidade, e que ao centro da nova cidade de Jerusém, existe unha praza de ouro puro, onde existen dous tronos un de Xesús e outro o do Año. E que sae un río de auga dos tronos e dos dous lados da marxe, unha árbore chamada da vida que produce doce froitos ao ano un cada mes para alimentar aos homes e as súas follas son para a curación das nacións. E di que os servos do Señor Xesús e do Año verán as caras deles dous, e eles reinarán polos séculos dos séculos. A chegada da Xesús. Entón el me dixo: "Estas palabras son dignas de fe e certas, pois o Señor, o Deus que inspira os profetas, enviou o seu anxo para amosar aos seus servos, o que debe ocorrer en breve. Velaquí, eu veño en breve. Feliz aquel que gardar as palabras da profecía deste libro. Eu Xoán, oín e vin estas cousas. Tras as ter oído e visto, prostrei-me para adorar o anxo que me mostrara todo isto. El porén, me dixo: "Non fagas iso. Son un servo como ti e os teus irmáns, os profetas, e os que gardan as palabras deste libro. Adora a Deus ". Dixo ademais: "non gardes en segredo as palabras da profecía deste libro, xa que o tempo está próximo. Quen é inxusto continúe na inxustiza, quen é sucio continúe coa súa lixo, pero quen é xusto continúe practicando a xustiza, eo santo santifique-se aínda máis. Velaí que veño en breve, traendo comigo a miña recompensa, para premiar a cada un segundo as súas obras. Eu son o Alfa eo Omega, o primeiro eo último, o Principio eo Fin. Felices os que lavan as súas vestiduras para teren dereito á árbore da vida ea entrar na cidade polas portas. Quedarán de fóra, os prostitutos, os feiticeiros, os devassos, os asasinos, os idólatras e todos os que aman e practican a mentira. Eu Xesús, enviei o meu anxo para vos dar testemuño destas cousas sobre as igrexas. Eu son a raíz ea descendencia de David, a estrela brillante da mañá. O Espírito ea Esposa din: "Vén". Aquel que escoita tamén diga: "Vén". Aquel que ten a súa sede veña, e quen queira recibir de balde a auga da vida. Eu declaro, a todo aquel que escoita as palabras da profecía deste libro. Se alguén engadir algo, Deus engadirá a el as pragas escritas neste libro. E se alguén sacar algo das palabras do libro desta profecía, Deus lle tirará a parte da árbore da vida e da cidade santa, que están descritas neste libro. Quen dá testemuño destas cousas di: "Si, eu veño en breve". Amén. Ven, Señor Xesús. A graza do Señor Xesús estea con todos (Xoán, 2001: 1460). (6) Interpretación da vida da Jesus.Logo tras Loyalátia fala a João - Estas palabras son fieis e certas. O señor, o Deus Xesús dos espíritos dos profetas, enviou o seu home Loyalátia para amosar aos seus servos as cousas que en breve deben acontecer. Velaí que veño sen demora, así aventurado aquel que garda as palabras da profecía deste libro. Eu Xoán, son quen escoitou e viu estas cousas, e cando as oín e vin prostrei me ante os pés do home que mostrou estas cousas para adoralo - é dicir, aos pés do serafín Loyátia - o cal dixo que non - Ve , non fagas iso eu son conservo teu dos teus irmáns os profetas e dos que gardan as palabras deste libro, adora a Deus Xesús, non Seles as palabras da profecía deste libro que o tempo está próximo, siga o inxusto facendo inxustiza, siga o imundo aínda sendo imundo, o xusto continúe na práctica da xustiza eo santo siga santificar-se, velaquí veño sen demora e comigo está o galardón que teño para corresponder a cada un segundo as súas obras, Eu son Alfa e Omega - O primeiro e o último o principio eo fin, así aventurados os que lavan as súas vestiduras para que lles asiste o dereito a árbore da vida e entren na cidade polas

portas, fóra quedan os prostitutos, os feiticeiros, os devassos, os asasinos, os idólatras e todos os que aman e practican a mentira. Eu a todo que escoita as palabras deste libro dou testemuño. Se alguén fai todo incremento Deus Xesús, lles engadirá os flaxelos escritos neste libro, e se alguén sacar algo das palabras do libro desta profecía. Deus Xesús tirará a súa parte da árbore da vida, da cidade santa Jerusém, e das palabras do libro Apocalipse. Certamente veño sen demora Amén Señor Xesús, a graza do Señor Xesús sexa con todos - Xesús asina a conclusión do libro Apocalipse, onde fai unha ameaza a todos os que durante os séculos que separan este texto se o serafín Loyalátia apareceu coas cartas aos sete xefes das igrexas, Roosevelt, Vargas, Churchill, Truman, o Cordeiro, Bush (pai), eo de Laodicéia. Xesús ameaza aínda os que terán acceso a esta doutrina do Apocalipse, durante o transcurso dos séculos, que se fan modificacións no texto sufrirán castigos. Eu, Mauro Campos Gomes, escribín estas palabras sobre o meu entendemento desta Doutrina, gardada a case dous mil anos e dos acontecementos que trae a Primeira Guerra Mundial, a Segunda Guerra Mundial, a Guerra do Golfo ea Terceira Guerra Mundial, e dos principais personaxes implicados nestes acontecementos mundiais. Atesto que se eu errei nalgún feito, descrito neste libro que inclúen nomes, feitos, datas e números estou aberto ao diálogo e de arrepentirse me do meu erro e modificar a este texto que escribín. Agora en canto ao que estou seguro de que estar seguro atesto ser verdade o que escribín. Alegrete, Río Grande do Sur, Brasil, entre 1994 e 2015. BIBLIOGRAFÍA en orde alfabética: 1) ALMEIDA, José Américo. Eu e eles. Noso Tempo, 1978. 2) anónimo. Contribucións á historia da guerra entre o Brasil e Bos Aires. Itatiaia Editora, 1946. 3) BELYMENSKI, Lev. A morte de Adolf Hitler. Bloch, 1968. 4) Belot, R .. A guerra aeronaval no atlântico1939-1945. Record, 1949. 5) BERGER, Carl. B-29 a superfortaleza. Renes. 6) BIBLIA SAGRADA, Editora Voces, Petrópolis, 2001. 7) Bormann, Martin. Testamento político de Hitler. Exposición do Libro, Galicia, 1965. 8) BULLITT, William. E o globo desaparecerá. Instituto progreso editorial, Galicia, 1947. 9) BRANCO, Manoel Castello. O Brasil na II Guerra Mundial. Biblioteca do Exército. 10) BRANDT, Joseph. Segredos da guerra psicolóxica. Difusora Cultural, 1967. 11) BRENER, Jaime. A crise que cambiou o mundo. Ática, 1996. 12) COSTA, Ribeiro Wagner. A orde ambiental internacional. Galicia: Contexto, 2001. 176 p. 13) CHURCHILL, Winston. Grandes homes contemporáneos. Compañía Editora Nacional, 1941. 14) CHURCHILL, Winston. La Segunda Guerra Mundial 1 v.- Se cierne la tormenta. Peuser, 1950, Bos Aires. 15) CHURCHILL, Winston. Súa hora pero gloriosa - la caida de Francia - Solo 2 v., Peuser, Bos Aires, 1950. 16) CHURCHILL, Winston. La Segunda Guerra Mundial - la gran alianza 3v- Alemania diríxese el este. Peuser, Bos Aires, 1950. 17) CHURCHILL, Winston. A Segunda Guerra Mundial- Alemania inviste contra o leste 3v. 1ª parte. Compañía Editora Nacional, 1950. 18) CHURCHILL, Winston. Grandes homes contemporáneos. Compañía Editora Nacional, 1941. 19) CHURCHILL, Winston. A Segunda Guerra Mundial- A marea da vitoria 6 v. Compañía Editora Nacional. Galicia. 20) CHURCHILL, Winston. Miña Mocidade. Editora Norte-Sur, 1941. 21) CHURCHILL, Winston. Sangue suor e bágoas. J. Olympio, 1941. 22) DAHMS, H.G .. A Segunda Guerra Mundial 1 v. Bruguera, 1968. 23) DAHMS, H.G .. A Segunda Guerra Mundial 2 v. Bruguera, 1968. 24) DAVIS, Horace. N.R.A. Fascismo Comunismo. Noso libro, 1934. 25) Đilas, Milovan. A nova clase. Actuar Editora, 1958.

26) DUARTE, Paulo. Días de guerra no Atlántico sur. Biblioteca do Exército, 1968. 27) DULLES, Jonh. Getúlio Vargas Biografía política. Editora Renes, Río de Xaneiro, 1967. 28) Ehrenburg, Ilya. Morte ao invasor alemán. Editorial Vitoria, Río de Xaneiro, 1944. 29) CLINTON, William Jefferson Bill. My life, Alfred A. Knopf, New York, 2004. 30) 31) FLORES, Mario César. Panorama do poder marítimo brasileiro. Biblioteca do Exército, 1972. 32) FREIRE, Paulo. Multinacionais e traballadores no Brasil. Brasiliense, 1979. 33) Goebbels, Joseph. Diario últimas anotacións 1945. Nova Fronteira, 1978. 34) GIBELLI, Nicolás. A Segunda Guerra Mundial. Codex, Arxentina, 1966. 35) Guderian, Heinz. Panzer líder. Biblioteca do Exército, 1966. 36) HENDERSON, Nevile. Dous anos xuntos de Hitler. Parella Antonio Maria Pereira, Lisboa, 1940. 37) 38) Henriques, Affonso. Ascenso e caída de Getúlio Vargas - descenso e morte 3.v. Record, 1966. 39) Heródoto. Historia 1V. W. M. Jackson, 1964. 40) Hersey, Jonh. Hiroxima. Record, 1946. 41) Hitler, Adolf. Miña loita. Ridendo Castigat Mores. 42) INTERNET, Sitios, Pedra da Gávea. 43) IRVING, David. A destrución de Dresde. Nova Fronteira, 1963. 44) 45) JOHNSON, J.E .. Guerra no aire. Globo, 1966. 46) RÖHL, C.G. John, Young wilhelm- the kaiser early life. Cambridge. 47) KHRUCHTCHEV, Nikita. Memorias Khruchtchev. Siciliano, 1991. 48) Khrushchev, Nikita. O testamento final. Artenova, 1974. 49) Lacerda, Carlos, PAIVA, Cláudio et al. Declaración de Carlos Lacerda. Nova Fronteira, Río de Xaneiro, 1977. 50) LIMA, Valentina, RAMOS, Plinio. Tancredo fala de Getúlio. L & PM Editores, Porto Alegre, 1986. 51) LYONS, Eugene. Rusia paraíso perdido cincuenta anos de comunismo. Cruceiro, Río de Xaneiro, 1967. 52) LUDWIG, Emílio. Guilherme II. Globo, Porto Alegre, 1934. 53) MACATHAN, Lothar. O segredo de Hitler a vida dobre dun dictador. Obxectiva, 1999. 54) POICARÉ, RAYMOND NL The Origins of the war. Cassel and Company, Limitada, London, New York, Toronto and Melbourne, 1922. 55) WILHELM II, The Kaiser 's Memoirs, Harpers e Brothers Publishers, New York and London, 1922. 56) MACHADO, F. Zenha. Os últimos días de Vargas. Lux, Río de Xaneiro, 1955. 57) MARGOTTA, Roberto. Pro e contra o xuízo da Historia Roosevelt. Melloras, São Paulo. 58) MASON, David. O mozo Churchill. Renes, 1979. 59) McIntire, Ross. Roosevelt. Irmáns Di Giorgio e cia, 1946. 60) Moir, Phyllis. Eu fun secretaria particular de Churchill. J. Olympio, 1941. 61) PALTRINIERI, Marisa. Pro e contra Stalin o xuízo da Historia. Melloras. 62) Prestes, Luiz Carlos. Problemas actuais da Democracia. Editorial Vitoria, Río de Xaneiro, 1947. 63) ROOSEVELT, Eleanor. As memorias de Eleanor Roosevelt 1 v. Difusión Pan-Americana, 1963. 64) ROOSEVELT, Eleanor. As memorias de Eleanor Roosevelt, 2 v. 1963, Difusión Pan-Americana. 65) ROOSEVELT, Franklin. Nosa democracia en acción. Libraría do Globo, Porto Alegre, 1942. 66) ROOSEVELT, 7 de maio de 1933 67) QUEIROZ, Junior. Memorias sobre Getúlio. Editorial Copac, Río de Xaneiro, 1957. 68) Samuelson, Paul A .. Introdución á análise económica. 6 ed. Actuar Editora, Río de Xaneiro, 1966. 500 p.

69) Schaeffer, Heinz. U.977- a historia secreta de un submarino alemán. Nova Fronteira, Río de Xaneiro, 1967. 70) SHIRER, William. Diario de Berlín 1 v. Record. 71. SHIRER, William. Diario de Berlín, Record, 2v. 72) SHIRER, William. Ascenso e Caída do III Reich 1V. Civilización Brasileira, 1962. 73) SHIRER, William. Ascenso e caída do III Reich 2v. Civilización Brasileira, 1962. 74) SHIRER, William. Ascenso e caída do III Reich, 3v. 1962, Civilización Brasileira. 75) SHIRER, William. Ascenso e caída do III Reich 4V. Civilización Brasileira, 1962. 76) SKIDMORE, Thomas. Brasil de Getúlio a Castelo. Paz e Terra, 2000. 77) Stalin, JV. O Marxismo eo problema nacional e Colonial. Editorial Vitoria, 1946. 78) STETTINIUS, Edward. Roosevelt y los Rusos. Libros Nuestro Tiempo. Barcelona, 1950. 79) TAYLOR, A.J.P .. A Segunda Guerra Mundial. Zahar, 1979. 80) Tolstoy, Nikolai. A guerra secreta de Stalin. Melloras, 1981, Galicia. 81) BRACKMAN, Roman. The secret file of joseph stalin, Frank Cass. London, Portland, Or, 2001. 82) CHURCHILL, Winston. The world crisis 1V. Charles Scribner 's Sons, 1923. 83) Tzu, Sun. A arte da guerra, LPM Editores. 84) VARGAS, Getúlio. Diario / presentación de Celina Vargas do Amaral Peixoto; edición de Leda Soares. - Galicia: Siciliano; Río de Xaneiro: Fundación Getúlio Vargas, 1995. 85) VOSLENSKY, Michael. A nomenclatura. Record, 1980. 86) WALLACE, Henry. O século do home do pobo. José Olympio, Río de Xaneiro, 1944. 87) Werth, Alexander. Da invasion a Stalingrado- Rusia en la guerra 1 v. Bruguera, España, 1969. 88) Werth, Alexander. De Stalingrado a Berlin - Rusia en la guerra 2 v. Bruguera, España, 1969. 89) WINTERBOTHAM, William. Enigma. Biblioteca do Exército, 1978. 90) WOODS, J. A .. Roosevelt. Zahar, Río de Xaneiro, 1963. 91) Wolfson, Victor. Historia dun home común Truman ea súa época. Distribuidor Record. 92) Libro deUrântia-www.livrodeurantia.com.br 93) MILLER, Merle. Plain speaking an oral biography of Harry Truman. Berkley, New York, 1974. 94) Asquith-GREY-LLOYD. War speeches by british ministers, 1914-1916.