Doskonała sprawiedliwość

William Bernhardt

Doskonała sprawiedliwość Perfect Justice Przekład: Katarzyna Muszyńska

Wydanie oryginalne: 1993 Wydanie polskie: 1995

Joemu Bladesowi za jego wyrafinowany smak i sprawienie, że pisanie stało się przyjemnością, jaką powinno być.

Serce ma swoje racje, o których rozum nic nie wie. BLAISE PASCAL (1623-1662), „MYŚLI”

Po upadku Sajgonu ponad milion Wietnamczyków zbiegło z ojczyzny w poszukiwaniu azylu. Największa część uciekinierów skierowała się do Stanów Zjednoczonych. Ze względu na to, że Fort Chaffee w Arkansas był głównym punktem załatwiania formalności dla tych emigrantów, wielu z nich osiedliło się w Arkansas i sąsiadujących stanach. Prawie natychmiast po ich przybyciu szowinistyczne ugrupowania rozpoczęły protesty, które wkrótce przyjęły formę propagandy, gier politycznych i terroryzmu. W 1992 w samym tylko Arkansas istniało już trzydzieści osiem różnych grup nacjonalistycznych.

Prolog – Ktoś umrze – powiedział młodszy z dwóch mężczyzn, idących razem wzdłuż ciemnej wiejskiej drogi. Starszy potrząsnął głową. – Musimy temu zapobiec. Musimy znaleźć inny sposób. – Nie ma innego sposobu! – Młody mężczyzna przerwał, szukając słów. Angielski nie przychodził mu łatwo, a pułkownik nalegał, aby używał tego języka, nawet kiedy byli sami. – Musimy... stawić opór. – Musimy przetrwać, Tommy. Musimy chronić nasze rodziny. – Tak jak w Porto Cristo? – Nawet ciemność nie przysłoniła nienawiści płonącej w jego oczach. – Nie będę znowu uciekał. Czoło pułkownika Khue Van Nguyena zmarszczyło się. Próbował dobrać słowa, które przytłumiłyby wściekłość jego towarzysza. Nguyen nie miał problemów z językiem; opanował angielski, zanim opuścił Wietnam. Ale nie mógł znaleźć odpowiednich słów. Prawdopodobnie, zadumał się, tak się dzieje, gdyż takie słowa nie istnieją. – Zimny wiatr wieje przez Ouachitas, Tommy. – Jak na zawołanie, ostry górski powiew smagnął ich twarze. Pułkownik Nguyen wzdrygnął się. – Nadchodzą złe czasy. Musimy być ostrożni. Zło czai się wokół nas. – Zło... wszędzie. To nic nie zmienia. – Musimy to zmienić, Tommy. Kiedy przybyli do Ameryki, przyjęli angielskie imiona i odwrócili kolejność nazwisk, aby dostosować się do anglosaskiej tradycji. Vuong Quang Thuy stał się Tommym. – Nic nie planuję... Pułkownik Nguyen położył dłoń na ramieniu Tommy’ego. Jak mu wytłumaczyć? Był tak młody, tak pełen gniewu. Oderwany od ojczyzny, a tu wciąż obcy. – Jestem twoim przyjacielem. Twoim sąsiadem. Nie ma powodu, abyś miał przede mną sekrety. Wiem, że spotkałeś się z Dinh Pham i jego grupą. – I co z tego?

– Pham jest... niemądry. Chce użyć ekstremalnych środków. – Chcemy stawić opór! – Tommy odepchnął dłoń pułkownika Nguyena. – Jesteśmy zmęczeni ciągłym uciekaniem. Ukrywaniem się. Gotowi walczyć! – Walczyć o co? – O nasze domy. O Coi Than Tien. – To o to walczyłeś w tej burdzie w barze? O Coi Than Tien? Tommy zamknął oczy. – To nie była moja wina. – Błędy mogą popełniać tylko dzieci. Ten incydent nie pomógł Coi Than Tien. – To są mordercy! Kryją się pod kapturami... i masakrują nas! – Wciąż... – Zanim Nguyen zdołał zebrać myśli, usłyszał szelest dochodzący z pobocza drogi. – Wpatrywał się w ciemność, ale nic nie zauważył. Cóż, pewnie sowa albo królik. A może to tylko gra wyobraźni? Zdał sobie sprawę, jak bardzo ma rozstrojone nerwy. Konsekwencja oczekiwania przez całe życie na powrót nieszczęścia. Mocno złapał Tommy’ego za ramiona. – Przyrzeknij, że ty i Pham skonsultujecie się ze mną lub ze starszyzną, zanim weźmiecie sprawy w swoje ręce. – Spróbuję. – Dziękuję ci – powiedział pułkownik Nguyen z lekkim ukłonem. – To wszystko, o co cię mogę prosić. Droga zawiodła ich do północnej granicy osady Coi Than Tien. Objęli się w tradycyjnym pożegnaniu i każdy ruszył w swoją stronę. Vuong pomaszerował w kierunku południowego końca osady; mieszkał tam w chacie, którą dzielił wraz z trzema innymi samotnymi mężczyznami. Nguyen ruszył w stronę swojego domu, życząc sobie, aby mógł pozbyć się przytłaczającego uczucia strachu. Owinął się szczelniej płaszczem. Starszyzna wybrała to miejsce ze względu na jego piękno, odosobnienie, spokój. Teraz stało się ono beczką prochu. Eksplozja była nieunikniona. I Coi Than Tien z pewnością ogarną płomienie. Nagły dźwięk przykuł jego uwagę. Zabrzmiało to jak ćwierk wróbla, tylko szybciej i ostrzej. Usłyszał to ponownie. Badał wzrokiem ciemność, która połknęła Vounga. I naraz, na południu poprzez drzewa dojrzał jasność. Światło tajemniczo migotało. Nguyen poczuł, jak na karku włosy stają mu dęba. Rzucił się w stronę ciemnego lasu, przeklinając samego siebie. Nie powinien pozwolić Tommy’emu wracać samemu do domu. Przedzierał się poprzez drzewa tak szybko, jak tylko zdołał; potem wynurzył się na południowej drodze. Oślepiło go białe, ostre światło. Zacisnął powieki, po czym wolno je uniósł. I zamarł z przerażenia. W ciemności płonął drewniany krzyż. U stóp krzyża leżało skręcone i nieruchome ciało Tommy’ego. Osłaniając nos i usta, Nguyen podbiegł do młodego przyjaciela. Oczy pułkownika łzawiły, a kłębiący się, gryzący dym powodował kaszel, rozedrgane powietrze parzyło; zmusił się, aby nie zwracać na to uwagi. W piersi Tommy’ego

tkwił metalowy grot, drugi przebił szyję. Krew buchała z rany jak para z gejzeru. Nguyen chwycił dłoń Tommy’ego, starając się wyczuć tętno. Ręka zacisnęła się, Nguyen drgnął. Ku jego zdumieniu Tommy uniósł powieki. Patrzył prosto w jego oczy. Nguyena dobiegł głos, który właściwie był tchnieniem: – Nie... pozwól im. Nie znowu. Oczy Tommy’ego zamknęły się, a głowa opadła na bok. Rzężenie wydobyło się z gardła. Nguyen widział i słyszał to wiele razy przedtem. Nie potrzebował koronera, aby stwierdzić, że jego przyjaciel umarł. Krztusząc się i bełkocząc, Nguyen na czworakach oddalił się od płonącego krzyża. Chwilę potem, wierzchołek krzyża odłamał się i spadł na Tommy’ego. Nguyen patrzył, jak zapaliło się i płonęło ubranie Tommy’ego. Ogień szybko dokonał dzieła zniszczenia. Skóra Tommy’ego poczerniała... Nguyen zamknął na moment oczy, nie chciał więcej patrzeć, ale wiedział, że i tak ten obraz uniesie pod powiekami. Wpatrywał się w ciemny, zalesiony obszar po drugiej stronie drogi. Coś tam było, a raczej ktoś. Nie widział wyraźnie, sylwetkę zniekształcały migoczące gorące fale. Nguyen przebiegł obok krzyża i wbiegł do lasu, ale nie znalazł śladu po niewyraźnej postaci. Zatrzymał się na moment i nasłuchiwał szelestu kroków, trzasku gałązek... Zupełnie jak w dżungli. W Phu Cuong. On i wróg. Czekają. Nguyen zmusił się, aby wrócić do rzeczywistości. Było za późno. Ktokolwiek tam był, już zniknął. Wracając o mały włos nie potknął się o leżący na ziemi plik papierów. Podniósł go. Broszury, traktaty, ulotki. W ciemnościach nie mógł czytać, ale wiedział, co to było. Szowinistyczna literatura. Widział jej wystarczająco dużo przez ostatnich kilka lat. Nagle kilkaset jardów dalej noc rozdarło przeszywające wycie syren. Najprawdopodobniej szeryf z Silver Springs wkraczał do akcji. Nguyen wepchnął papiery pod płaszcz, zagłębił się ponownie w las i pospieszył krętą ścieżką w stronę Coi Than Tien. Uciekając wiedział, że postępuje źle i nienawidził siebie za to. Wciąż to samo. Przez całą drogę do Coi Than Tien nie przerywał biegu. Miał już pewność, że wszystko się zmieni. Na gorsze. Lont do beczki z prochem został podpalony.

Część I

Proszek

Rozdział 1 – Ben, przestań tak chlapać. Płoszysz ryby. – Próbuję wyciągnąć z wody ten głupi haczyk. – Użyj kołowrotka. Właśnie po to jest. Po kilku minutach gmerania w wodzie Ben Kincaid napiął żyłkę i zaczął łowić na swój sposób. Dlaczego, zadał sobie to pytanie po raz tysięczny, pozwolił Christinie namówić się na wyjazd pod namiot? Jako asystentka w firmie prawniczej była pierwszej klasy; jako towarzyszka podróży miała poważne wady. Jak dotychczas ten wypad do Ouachitas przypominał test, który miał ujawnić kompletną ignorancję Bena; nie miał pojęcia o najprostszych czynnościach związanych z obozowaniem w plenerze. Christina znała się na rzeczy, niestety. – Wydaje mi się, że wiem, dlaczego przez cały ranek nie złowiłeś żadnego okonia. – Ryby nie doceniają mojego intelektu i uroku? – Nie. Nie masz przynęty na swoim haczyku. Tres pathetique. Ben sprawdził koniec swojej wędki. Racja. Bystre oczy ma ta kobieta. – Zdaje mi się, że obiecałaś nie mówić po francusku podczas tych tak zwanych wakacji. – To było, jak jechaliśmy z Tulsy. Teraz jestem na łonie natury i nie można krępować mojej swobody. Joie de vivre! Ben nawijał żyłkę na kołowrotek, ale zaczęła się plątać. – Nienawidzę zakładać przynęty na haczyk. Robaki są takie galaretowate i obrzydliwe. – Robaki? – Christina oparła swoją wędkę o brzeg. – Mam dla ciebie złą wiadomość, mon ami. My łowimy ryby na muchy. – Na muchy, tak? – Ben postanowił wyjaśnić sprawę do końca. – Czy to znaczy, że powinienem nadziać na haczyk zdechłą muchę? – Nie, nie dosłownie. – Tłumiąc śmiech, rozplątywała żyłkę. To nie było słuszne, że pozwalała sobie na żarty. Ostatecznie cała eskapada była jej pomysłem. Przez minutę opowiadała o przyjemnej podróży samochodem, aby nasycić się widokami Arkansas; zanim zdążył pomyśleć „Sprawdź to z rzeczywistością”, stał w jeziorze Fulton położonym wysoko w górach Ouachita, ubrany w zielone, sięgające bioder rybackie

buty. – Sądzisz, że wyglądam idiotycznie, ha? – No cóż... – Christina starała się nie patrzeć mu w oczy. – W każdym razie nie tak głupio jak zeszłej nocy, kiedy próbowałeś rozbić namiot. – O, proszę o wybaczenie. Nie rozbijałem namiotów, kiedy dorastałem w Nichols Hill. – To jasne. – Christina z wprawą zarzuciła wędkę na środek jeziora: – Zakładając, że ktokolwiek z Nichols Hills kiedykolwiek udał się pod namiot, to najprawdopodobniej ze świtą służących jadących w roverach upakowanych delikatną porcelaną i wyborem egzotycznych win. – Chwileczkę... – Ben, myślę, że mamy dosyć wędkowania jak na jeden dzień. Chodźmy coś przekąsić. Dzięki wspólnemu wysiłkowi i połowie puszki łatwopalnego płynu Benowi udało się rozpalić ognisko. Tak naprawdę to spowodował wybuch. Niekontrolowany. Christina musiała zasypać płomienie ziemią, aby utrzymać je wewnątrz kamiennego kręgu, który teoretycznie miał wytyczać granice ogniska. – Dzięki za pomoc – wykrztusił ogłupiały Ben po tym, jak piekło zostało opanowane. – Nie ma za co. Na przyszłość nie baw się zapałkami. Christina uwolniła wszystkie złowione przez siebie ryby, a żadne z nich nie miało specjalnie ochoty na fasolkę z puszki, więc zdecydowali się zjeść pieczone marshmallowy*. Christina umieściła białego, pulchnego marshmallowa na końcu zaostrzonego kija i resztę rzuciła Benowi. – Bon appetit. Ben usiadł w pobliżu ogniska i podziwiał scenerię. Obozowisko otaczały wysokie, majestatyczne sosny amerykańskie. Było piękne letnie popołudnie, a promienie zachodzącego słońca przenikały przez iglaste gałęzie, rzucając poświatę na jezioro i wzgórza. Nawet tak zatwardziały mieszczuch jak Ben musiał oddać sprawiedliwość otaczającemu go pięknu. Kiedy Christina z wprawą przypiekła marshamallowa na ciemnozłoty kolor, wyjęła swoje organki z aksamitnego pokrowca. – Czy masz coś przeciwko podkładowi muzycznemu? Mogę zagrać „KumBahYa”. – Uff – westchnął Ben. – Nie, dzięki. Już wcześniej zauważył, jak zgrabnie wyglądała Christina w krótkich bermudach koloru khaki. Nawet jeśli wyprawa nie była udana, to przynajmniej wprowadziła zmianę w jej codziennej nudnej garderobie. – W czym problem? Przecież kochasz muzykę. – Muzykę, tak. „Kum Bah Ya”, nie. – Ben opuścił swojego marshamllowa nad płomień * Marshmallow – amerykański słodki przysmak, odpowiednik waty cukrowej. Przypieczony przypomina w smaku karmel

ogniska. – Więc co chciałbyś usłyszeć? Nie mogę zagrać „Ring Cycle” na mojej harmonijce. – Wielka szkoda. – Zgodzisz się na coś Burla Ivesa? Umiem grać „Glow Little Glowworm”. – Nie, dzięki. Znasz jakieś francuskie piosenki? – Może być „Que Sera Sera”? – Wolałbym nie. A może masz w repertuarze melodie Bobby’ego Darina? – Melodie Bobby’ego Darina? Ben, nikt już nie słucha Bobby’ego Darina. – Są tacy, co go słuchają. Był geniuszem. – Och! – Ben szarpnął kij do góry, bo jego marshmallow zajął się płomieniem. – O kurczę. Nie lubię, kiedy się przypala. – Trzymałeś za blisko ognia. – Myślałem o czymś innym. Christina uśmiechnęła się. – Tęsknisz za biurem? – Nie. Akurat to powstrzymuje mnie przed narzekaniem, że zostałem siłą zabrany na wakacje. Nie tęsknię za biurem. – Nawet za Jonesem? Albo za Lovingiem? Jesteś ich idolem, wiesz o tym. Ben nadział kolejnego marshmallowa na koniec patyka. – Zawsze marzyłem o tym, aby uwielbiał mnie beczkowaty, dwustupięćdziesięciofuntowy kapuś, który uważa szantaż za formę łagodnej perswazji. – A co myślisz o Jonesie? – Jones wraz z jego zdolnościami do pisania na maszynie i segregowania dokumentów jest, w najlepszym wypadku, nieszkodliwy. Z drugiej strony, on nigdy nie wyciągnąłby mnie na łowienie ryb na muchy. Christina grzebała w turystycznej lodówce. – No to Giselle. Musisz tęsknić za swoim kotem. – Dlaczego? Czy tęsknota jest warunkiem, żeby cieszyć się opinią wrażliwego faceta? Pani Marmelstein opiekuje się Giselle. Nic jej nie będzie. Christina podała Benowi karton czekoladowego mleka. – Wydaje się, że jesteś dziś w nie najlepszym humorze. – Tak, chciałem pojechać do Silver Dollar City. Ben strząsnął kleistego marshmallowa z końca patyka. Lepiej, żeby był niedopieczony niż zwęglony. – Nocleg pod namiotem dobrze ci zrobi – powiedziała Christina. – Powinieneś więcej przebywać na świeżym powietrzu. Zrelaksuj się, odpocznij. Bądź w kontakcie z naturą. – Aha! Więc pod nazwą wakacji faktycznie kryje się zorganizowana z premedytacją terapia. Część twojego długoterminowego planu, zakładającego moją przemianę w miłą przytulankę.

Christina wzruszyła ramionami. – A od czego są przyjaciele? Ben nie odpowiedział, gdyż z dala doszedł ich odgłos krztuszącego się gaźnika. Ktoś nadjeżdżał wąską ścieżką prowadzącą z głównej drogi do obozowiska. – Domyślasz się, kto to może być? – spytał Ben. – Może Miś Smokey chce wpaść na chwilkę, żeby dać ci wykład na temat niebezpiecznych płynów palnych. – Nie wydaje mi się. – Ben odrzucił patyk. – Jest tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć. Ben i Christina podeszli do granicy obozowiska. Przed nimi zatrzymała się czerwona półciężarówka, najdroższy model z szerokimi oponami i z przyciemnioną tylną szybą. Z samochodu wysiadł szczupły mężczyzna, ubrany w niebieskie dżinsy i flanelową koszulę. Wyciągnął rękę. – Nazywam się Harlan Payne. Czy pan to Ben Kincaid? Skąd do licha...? – Zgadza się. To jest Christina McCall. – Jesteś prawnikiem? – Tak. Dlaczego pytasz? – Ben nagle zauważył, że wciąż miał na sobie zielone, rybackie buty. Ściągnął je. – No, może teraz wyglądam trochę bardziej profesjonalnie. – Nie ma dla mnie znaczenia, jak wyglądasz – powiedział Payne. – Jesteś z Tulsy? – Tak. – Daleko od domu. – Lubię wyjechać od czasu do czasu. – Zignorował uśmieszek Christiny. – Szukałem cię wokół całego jeziora. Teraz Ben był naprawdę zaciekawiony. – Skąd wiedziałeś, że tu jestem? – Sammy Dean mi powiedział. – Sammy Dean? – Ze sklepu z przynętą i sprzętem do wędkowania; kawałek drogi stąd. – Och. Racja. Kiedy wybierała przynęty i dodatkowy sprzęt wędkarski, Christina uraczyła właściciela sklepu opowieściami o męstwie Bena, z których większość daleko wykraczała poza granice rzeczywistości. – Dlaczego Sammy Dean powiedział ci o mnie? – Szukam prawnika. Żeby poprowadził sprawę. – Naprawdę? W normalnej sytuacji Ben nie wykazałby zainteresowania, gdyby ktoś zaoferował mu pracę w środku wakacji, ale skoro dzięki temu miałby wymówkę, żeby wymknąć się na kilka dni spod kurateli Christiny...

– Sprawa cywilna czy kryminalna? – indagował Ben. – Kryminalna. Będziesz reprezentował obronę. – Wspaniale. – Ben uśmiechnął się od ucha do ucha. – Jaki zarzut? Wędkowanie poza sezonem? – Jakoś nie chce mi się śmiać. – Payne podszedł do Bena i spojrzał mu prosto w oczy. – To morderstwo. Makabryczne, z premedytacją. Pierwszego stopnia.

Rozdział 2 – Morderstwo? – Ben musiał przerwać na moment, żeby zebrać myśli. – Ty popełniłeś morderstwo? – Nie, nie. Oczywiście, że nie. Jestem prawnikiem, tak samo jak ty. No, może nie takim samym jak ty. – Payne sięgnął po swój portfel. – Widzisz. Moja karta adwokacka. Ben badawczo przyjrzał się plastikowej karcie. Wyglądała wiarygodnie. Payne był członkiem dobrej firmy adwokackiej w Arkansas. – Dlaczego sam nie poprowadzisz tej sprawy? – Nie znam forteli, które stosuje się w procesach o morderstwo. Zajmuję się sprawami spadkowymi. Znasz to: przyjemna, łatwa praca. Sąd wyznaczył mnie do tej rozprawy, ponieważ oskarżonego nie stać na własnego adwokata. A ja nie znam prawa karnego. – Ben zna. – Christina kuła żelazo, póki gorące. – Jest ekspertem w sprawach karnych. Wygrał jeden z największych, najbardziej kontrowersyjnych procesów o morderstwo. Ben wzniósł oczy do nieba. Kochana, stara Christina, jego osobisty rzecznik prasowy. – O tym właśnie opowiadał mi Sammy Dean – Payne zwrócił się do Christiny, jakby Ben znajdował się tysiące mil od tego miejsca. – To musi być świetny facet. – Gdyby nie był taki – powiedziała Christine – nie stałabym tutaj. Siedziałabym gdzieś w komórce, czekając na Wielką Igłę. Oczy Payne’a zapłonęły z podziwu. – Nigdy dotąd nie spotkałem najjaśniejszej gwiazdy prawa. – Chwileczkę – zaprotestował Ben, przerywając Christinie. – Nie jestem supergwiazdą. Zaledwie cztery lata temu skończyłem studia. Prowadziłem kilka spraw kryminalnych. – Zmierzył Christinę potępiającym spojrzeniem. – Nie dziesiątki. Payne wydawał się zawiedziony. – Więc nie uczestniczyłeś w procesach o morderstwo? – Wprawdzie uczestniczyłem, ale... – przerwał, czując łokieć Christiny na swoich żebrach. – Pardonnez-moi. Czy mogłabym porozmawiać z panem przez chwilę, panie Kincaid? Ben zmarszczył brwi.

– Proszę o wybaczenie, panie Payne, ale przeprowadzę krótką konferencję z moją asystentką. – Z damą-asystentką. Przypuszczam, że to prawdziwa przyjemność. Oczywiście konferujcie tak długo, jak to potrzebne. Christina i Ben odeszli parę kroków. – Okay – warknął Ben – co to za świetny pomysł? – Słuchaj – wbiła mu palec w pierś – może cię nie obchodzi, czy zarobisz jakieś pieniądze w tym roku podatkowym, ale uwierz mi, że twój personel się tym interesuje. – Nie mogę uwierzyć... – Jesteś szczęściarzem, że masz lojalnych i oddanych ci pracowników: Jonesa, Lovinga i samą śmietankę, czyli mnie, którzy nie narzekają na – jak to powinnam powiedzieć? – dziwaczny sposób, w jaki im płacisz. Zdaję sobie sprawę, że początki samodzielnej praktyki to powolna i trudna praca. Ale pozostaje faktem, że nie miałeś prawdziwie pokazowego procesu od czasu, kiedy odszedłeś z Apollo, a minęło już wiele księżyców. – Niemniej jednak... – Ben, bądź cicho. Ta sprawa najprawdopodobniej nie uczyni z nas bogaczy, ale skoro płaci sąd, to przynajmniej nie będziemy się martwić o inkasowanie należności. W dodatku to jest właśnie ten rodzaj reklamy, jaki jest ci potrzebny, żeby przyciągnąć poważnych klientów. Ben zrozumiał, że nie pozostało mu nic poza całkowitym posłuszeństwem. – Tak, pani. Payne czekał spokojnie przy samochodzie. – Po konsultacji z moim personelem – powiedział Ben – zdecydowałem rozważyć zajęcie się tą sprawą. – Świetnie. – Czoło Payne’a się rozpogodziło. – Co za ulga. – Jeszcze nie zgodziłem się go reprezentować – podkreślił Ben bardziej ze względu na Christinę niż Payne’a. – Gdzie mogę znaleźć oskarżonego? – W miejskim więzieniu. Zawiozę cię tam. – Kiedy? – Im prędzej, tym lepiej. Zebranie poprzedzające proces zaczyna się za pół godziny. – Co?!

Rozdział 3 Ze względu na to, że kabina półciężarówki nie była wystarczająco duża, aby pomieścić trzy osoby i sporą kolekcję broni Payne’a, Christina musiała jechać z tyłu na platformie. W normalnej sytuacji Ben nalegałby, żeby siedziała z przodu; jednakże w obecnych warunkach wydawało się to jedynym rozsądnym rozwiązaniem. Półciężarówka pokonywała kręte, górskie drogi zdecydowanie lepiej, niż robiła to wczoraj starzejąca się honda accord Bena. Ben miał kolejną okazję, aby podziwiać widoki Ouachita: derenie otoczone żółtawymi krzewami. Droga wiła się przez wzgórza Arkansas zupełnie jak cięta rana. Ben zaczął odczuwać mdłości. Trakt był wystarczająco kiepski, a Payne nie oszczędzał pedału gazu. Ben domyślił się, że adwokat z Arkansas obawiał się zebrania. – Nie sądzisz, że to zbyt ryzykowna jazda? – zapytał. – Bez obaw. Te szerokie opony mają dobrą przyczepność. Mogę jechać dwa razy szybciej, ale nie chcę, żeby twoja dziewczyna wypadła. – Co za troskliwość. A tak na marginesie: ona nie jest moją dziewczyną. Jest dobrym przyjacielem i współpracownikiem. – I wy... współpracownicy, wyjechaliście sobie razem pod namiot? – Oddzielne namioty. – Chłopie, wy, miejskie typy, postępujecie według innych zasad. Moja żona nie pozwoliłaby mi wyjechać pod namiot z inną kobietą. Nawet jeśli byłbym przyklejony do mojego śpiwora. Zjechali z gór i podążali polną drogą do Silver Springs. Ben był w tym mieście tylko chwilę, kiedy przyjechał z Christiną. Większość rezydencji na obrzeżach Silver Springs miała zdecydowanie wiktoriański charakter – jaskrawe kolory i ostro zwieńczone szczyty dachów. Kiedy wjechali w dzielnicę biurową, zaczęły dominować szare, betonowe bloki. Ben dostrzegł salon bingo, sklep wielobranżowy, sklep „Wszystko za pięć dolarów i dziesiątaka” – wybudowane w stylu wymykającym się wszelkiej klasyfikacji. Okazało się, że miasto ma tylko dwie główne ulice: Main krzyżującą się z Maple; obie ciągnęły się na długość trzech budynków.

Ben usłyszał w oddali gwizd pociągu. Dźwięk ten jakby jeszcze podkreślił marazm miasteczka. Sklepy wychodzące na ulicę były zamknięte. Grupka nastolatków w kombinezonach siedziała na tylnym zderzaku zaparkowanej ciężarówki, sącząc piwo. Kilkoro dzieciaków rzucało monetami o ścianę nieczynnej stacji benzynowej. Jedyne prawdziwe odgłosy życia dochodziły z salonu bingo i kilku barów. Szczególnie jednego – Bluebell. Sznur zaparkowanych półciężarówek świadczył o jego atrakcyjności. – Bluebell sprawia wrażenie miejscowego centrum – zauważył Ben. Payne uśmiechnął się szeroko. – Z pewnością. Znajdujemy się właśnie na samym krańcu Reeves County, które jest tuż obok jedynego wilgotnego obszaru pomiędzy Fort Smith i Hot Springs. Kochani, starzy chłopcy tankują tutaj, a potem jadą do domu, „zanim zrobi się zbyt ciemno”. – Jestem pewien, że po uprzednim wyznaczeniu kierowcy. – Jasne! Ben spostrzegł restaurację oferującą OZARK BAR-B-Q. – Znajdujemy się trochę za bardzo na południe od Ozark. – Ozark oznacza rodzaj potrawy, a nie miejsce. Tak jak kuchnia meksykańska. Nie musisz być w Meksyku, żeby zjeść burrito. – Pojmuję. – Widzisz to audytorium, o tam? – Payne wskazał niski budynek na wzgórzu. – Bill Clinton występował raz ze szkolną kapelą właśnie w tym miejscu. To było w 1963 roku. Teraz powiesili tam tablicę. – Nie mów. Kilka minut później Payne zaparkował przed biurem szeryfa. Weszli do środka i Bena przedstawiono lokalnemu stróżowi prawa. Szeryf George Collier, żylasty mężczyzna o lekko przyprószonych siwizną rudych wąsach, był ubrany w kraciastą koszulę, levisy i kowbojskie buty z okutymi srebrem noskami. – A gdzie twój mundur szeryfie? – zażartował Payne. – To jeden z przywilejów bycia szefem. – Poznaj mojego przyjaciela, Bena, który chce porozmawiać z twoim więźniem. – Dokonał prezentacji Payne. – O, naprawdę? To będziesz pierwszy. Poza panem Payne, oczywiście. A tak w ogóle, to kiedy zaczyna się proces sądowy? – W przyszłym tygodniu – odpowiedział Payne. Ben głęboko wciągnął powietrze. – Dobrze – ucieszył się Collier. – Odetchnę, jak się go pozbędę. – Sprawia kłopoty? – zapytał Ben. – Nie. Tyle że przy więźniu jest piekielnie dużo roboty. Przynoszenie mu posiłków.

Czyszczenie jego toalety. To grubsza ryba. Ben udawał współczucie. W trakcie rozmowy do pokoju wszedł mężczyzna w szarym mundurze. – Ben, poznaj mojego zastępcę Gustafsona. Ben wyciągnął rękę. – Miło mi cię poznać. – Ben będzie reprezentował twojego więźnia – wyjaśnił Payne. – No, najprawdopodobniej. Gustafson cofnął rękę. – Ach tak? – Jeszcze się nie zdecydowałem – zastrzegł się Ben. – Nawet nie rozmawiałem z tym człowiekiem... – Lepiej uważaj na siebie – rzucił zimno Gustafson, wychodząc machnął im na pożegnanie ręką. Payne przeprowadził Bena i Christinę przez drewniane drzwi do żelaznych prętów celi. – O co mu chodziło? – zapytał Ben. – Nic takiego. Sam wiesz, jak ci rycerze prawa cierpią, gdy ktoś ma uczciwy proces. Ich zdaniem, powinni mieć zezwolenie na dokonywanie egzekucji z samochodu patrolowego. Jedyny pensjonariusz więzienia siedział w pierwszej z trzech cel. Był to młody, muskularny mężczyzna, najprawdopodobniej tuż po dwudziestce. Miał jasnorude włosy i wygląd grzecznego chłopca z sąsiedztwa. Ben uśmiechnął się zadowolony. Oskarżony będzie wyglądał wspaniale przed sądem. – Ben – powiedział Payne – poznaj Donalda Vicka. Donald, to jest Ben Kincaid. Prosiłem go, żeby został moim doradcą w twojej sprawie. Właściwie chcę, żeby przejął ten proces. Jest ekspertem w sprawach o morderstwo. Ben przełknął protest, który sam się cisnął mu na usta. – Miło mi cię spotkać. Zamiast wymienić uścisk dłoni z Benem, który już wyciągnął rękę, Vick skrzyżował ramiona i przyglądał się badawczo Benowi spoza żelaznych prętów. – Po czyjej stronie jesteś? – Czyjej... stronie? – Ben zmarszczył czoło. – Jeśli zajmę się sprawą, to będę po twojej stronie. – Nie to miałem na myśli. – Wydaje mi się, że nie rozumiem. – Ben – wtrącił się Payne – dlaczego nie spytasz Donalda o to, co powinieneś wiedzieć, żeby wziąć udział w zebraniu poprzedzającym proces. Mamy jeszcze tylko kilka minut. – Czy możesz mi powiedzieć o... – Co z tego masz? – przerwał mu Vick.

– Proszę? – To był najdziwniejszy z wywiadów z podsądnym, jakie do tej pory przeprowadził Ben. – Przypuszczam, że jeśli podejmę się sprawy, to zapłaci mi sąd. Mają prawdopodobnie ustaloną stawkę. Czy to masz na myśli? – Nie bardzo. – Vick rozprostował ręce i podszedł do swojej pryczy. Ben ściszył głos do szeptu: – Co go gryzie? Payne uśmiechnął się nieszczerze. – Wiesz, jak to jest. Siedzi w więzieniu już od tygodni. Boi się i nie wie, jak sobie z tym poradzić. Jestem pewien, że wyga sądowy taki jak ty widział już coś podobnego przedtem. Więc zajmiesz się tą sprawą? – Nie poganiaj mnie. O zamordowanie kogo jest oskarżony? – Wietnamczyka, prawie w jego wieku. Nazywał się Vuong. Przyjaciele mówili mu Tommy. Żył we wspólnocie. Kilka mil za miastem około dwudziestu rodzin prowadzi wylęgarnię drobiu. Wiesz, że Fort Chaffe był głównym punktem zbiorczym Wietnamczyków uciekających z kraju. Od tamtej pory w Arkansas jest ich pełno. Większość z nich nie przysparza kłopotów, ale ten dzieciak Vuong nie był specjalnie grzeczny. Miał problemy z prawem, odkąd tylko tu zawitał. – Dlaczego policja twierdzi, że to Vick go zabił? – Udowodniono, że w dniu zabójstwa on i Vuong wdali się w bójkę w miejscowym barze. Jestem pewien, że to Vuong ją sprowokował, jak powiedziałem, nie był specjalnie grzeczny. W każdym razie Voung miał przewagę nad Donaldem i Donald dostał po dupie. Kilku świadków stwierdziło, że Donald groził Vuongowi. I tej nocy Vuong zginął. Szeryf nie znalazł innego podejrzanego, więc zrobił to, co uważał za oczywiste. Ben spotkał się już wcześniej z podobnym przypadkiem. Wiedział, że kiedy dochodzi do poważnego przestępstwa policja jest zmuszona znaleźć podejrzanego. – Jeśli to jest wszystko, co mają mu do zarzucenia, to znaczy, że powinno nam się udać wywiązać z obowiązku. Inaczej mówiąc, powinniśmy obalić zarzut. – Świetnie – ucieszył się Payne. – Właśnie to chciałem usłyszeć. Czy to znaczy, że zajmiesz się tą sprawą? – Wydaje się, że za bardzo chcesz zwerbować Bena – wtrąciła Christina. – Jak powiedziałem, zebranie przed rozprawą zaczyna się za kilka minut, a ja nie mam zielonego pojęcia, jak to się odbywa. – Nie chcę być niegrzeczna – nalegała dalej – ale mam wrażenie, jakbyś o czymś nam nie powiedział. Ben nauczył się wierzyć instynktom Christiny. – Czy to prawda? Czy ukrywasz przed nami informacje? Payne nerwowo spojrzał na zegarek. – O rany, Ben, po zebraniu z przyjemnością ci wszystko wyjaśnię. Po prostu teraz nie

mamy na to czasu. – Znajdziemy czas – zdecydowanie powiedział Ben. – Mów teraz albo znajdziesz się sam na zebraniu. Payne westchnął. – Wydaje mi się, że może chciałbyś wiedzieć... że Donald jest członkiem ASP. – ASP? Co to jest? Kolejny głęboki wdech. – To jest supremacyjne ugrupowanie białych. Anglo-Saksoński Patrol. Założyli w pobliżu paramilitarny obóz treningowy. – Żartujesz. – Ben spojrzał na niewinnie wyglądającego chłopaka, ostrożnie obserwującego ich z pryczy. – On? – Obawiam się, że tak. – Czy on pochodzi z Silver Springs? – Och, nie. Żaden z nich stąd nie pochodzi. Przyjechali z Alabamy i rozbili obozowisko kilka miesięcy temu. Widocznie kilku mieszkańcom Silver Springs nie odpowiadało sąsiedztwo tych Wietnamczyków; zwłaszcza że wydawało się, że grozi ono zmniejszeniem zysków miejscowych kurzych farm. Wiesz, to jest interes lokalnych grubych ryb. – Więc przywołali na pomoc rasistowską grupę terrorystyczną – Christina nazwała rzecz po imieniu. – To oburzające. – Nie wiem, kto ich wezwał. Ale miasto nie jest już to samo, odkąd się pojawili. Przynoszą kłopoty: rzucają pogróżki, podkładają ogień, wysadzają samochody. Nikt nie potrafi dowieść, że to oni są winowajcami, ale równocześnie nikt nie ma wątpliwości. Przyjechało kilku prawników z Montgomery z organizacji zwanej Hatewatch. Krążą tutaj, żeby unieszkodliwić takie brygady jak ASP przez tworzenie ewidencji i to jeszcze pogarsza sprawę. Sytuacja w mieście jest napięta, każdy boi się własnego cienia. Jest więcej nienawiści, niż to małe miasteczko może pomieścić. Ben skinął głową. Mgła w końcu opadła. – To dlatego ciebie wyznaczono do tej sprawy. Żaden prawnik nie podjąłby się tej sprawy na ochotnika. – To prawda – niechętnie potwierdził Payne. – I wydawało ci się, że mógłbyś wkopać Bena, żeby mieć to z głowy – powiedziała Christina. – Przykro mi, ale nie masz szczęścia. – Ruszyła w stronę drzwi – No, Ben. Chodźmy stąd. – Chwileczkę. – Ben wpatrywał się w Payne’a. – O czym jeszcze nam nie wspomniałeś? – Tylko o szczegółach – przyznał Payne, szybko dodając: – Naprawdę. Ben spochmurniał: – I nie byłeś w stanie znaleźć nikogo, kto by go reprezentował? – Ben, słowo honoru. Dzwoniłem do wszystkich prawników w Reeves County.

– Ben, o co chodzi? – Christina szarpała go za rękaw. – Chodźmy stąd. – Raczej nie mogę – powiedział Ben. – Nikt inny nie będzie reprezentował tego dzieciaka. A każdy człowiek ma prawo do obrony. – Ben, co ty mówisz? Nie myślisz poważnie, żeby działać w imieniu tej rasistowskiej świni, prawda? – Osobiście uważam jego przekonania za godne potępienia. Ale Zasady Postępowania Zawodowego nakładają na prawników specjalny obowiązek reprezentowania niepopularnych osób, które mają trudności ze znalezieniem obrony. – Zamierzasz zająć się tą sprawą? – Ktoś musi. – Ben, ten człowiek jest zły! – To jeszcze większy powód, żeby poprowadzić ten proces zgodnie z zasadami. – Przyjechał do miasta ze swoim oddziałem zbirów szukać kłopotów. I znalazł je. Koniec historii. – Czy ty nie jesteś jedną z osób, która kilka minut temu namawiała mnie na podjęcie się tej sprawy? – Tak, zanim dowiedziałam się, że on jest faszystowskim nosicielem nienawiści. Teraz zmieniłam zdanie. – Nawiązując do tego, co powiedziałaś, potrzebne mi są wysokiej klasy procesy, żeby zyskać reputację. – To prawda, Ben. Jeśli o tym mówimy, to dlaczego nie zajmiemy się napastowanymi dziećmi i zamachami na prezydenta. – Złapała go za ramię. – Ben, nie rób tego! – Przepraszam, Christma. Wiesz, że respektuję twoją opinię, ale już zdecydowałem. Zwrócił się do Payne’a: – Wezmę tę sprawę. – Więc zostałeś sam! – Christina obróciła się na pięcie i pobiegła w kierunku drzwi na końcu korytarza. – Christina! Zatrzasnęła za sobą drzwi. Ben uśmiechnął się krzywo. – Ma duży temperament – rzucił. – Jestem pewien, że wróci. – Cieszę się, że dołączyłeś do załogi – powiedział Payne. – Musimy już jechać na zebranie. – Za moment. – Ben stanął przy prętach celi Vicka. – Chciałbym cię reprezentować Donald, jeśli ty tego chcesz. Vick nawet nie podniósł głowy. – Postępuj, jak ci wygodnie. – Myślę, że tak zrobię. Zebranie przed rozprawą to nie jest wielka rzecz. Po prostu

powiemy sędziemu, że jesteś niewinny i że my... – Co? – Vick nagle podniósł głowę. Zeskoczył z pryczy i podszedł do prętów. – Kto powiedział, żeby nie przyznawać się do winy? Ben poczuł zimno biegnące wzdłuż kręgosłupa. Nie podobało mu się, że ten dzieciak stoi tak blisko. – No, ja tylko przypuszczałem... – Nie przypuszczaj nic, mieszczuchu. – Nie przyznałeś się do winy, kiedy cię oskarżono. – Zmieniłem zdanie. – Jako twój adwokat mam obowiązek... – Twoim obowiązkiem jest robić to, co ci każę. Jestem winny, rozumiesz? Benowi opadła szczęka. – Jesteś... – Słyszałeś – warknął Vick. – Winny! I chcę, żebyś to powtórzył sędziemu.

Rozdział 4 Ben poczuł, jak jego serce zamienia się w kamień i spada na dno żołądka. Kiedy do końca nauczy się ufać instynktom Christiny? – Czy chcesz powiedzieć, że zabiłeś tego mężczyznę... Vuonga? Vick spojrzał gdzieś w przestrzeń. – Chcę, żebyś twierdził, że jestem winny. Zrozumiałeś? – To nie jest odpowiedź na moje pytanie. I patrz na mnie, kiedy do ciebie mówię. Vick z niechęcią wykonał polecenie. – Zabiłeś go? – zapytał Ben. – Dlaczego cię to obchodzi? Wiesz już, czego od ciebie oczekuję. I to wszystko, co mam do powiedzenia. – Jeśli naprawdę zabiłeś Vuonga i chcesz przyznać się do winy, to twoja sprawa. Ale jeżeli upierasz się przy tym po prostu po to, aby komuś zaimponować albo dlatego, że masz zły dzień, to zupełnie co innego. Vick odwrócił się i stanął twarzą do tylnej ściany celi. – Chwileczkę. – Ben wcisnął nos pomiędzy pręty. – Mam jeszcze kilka pytań. Jedyną odpowiedzią było lekkie drgnięcie pleców Vicka. – Jak mam występować w twoim imieniu, skoro nie chcesz ze mną rozmawiać? Żadnej reakcji. Ben spojrzał na Payne’a. – Nie mogę w to uwierzyć. Chcę wiedzieć... – Pogawędzimy później. – Payne wskazał na swój zegarek. – Jesteśmy spóźnieni. Sędzia Tyler będzie wściekły jak osa. Payne popchnął Bena wzdłuż korytarza. – Ale... – Ben ze zdumienia zamrugał oczami. Drzwi zamknęły się i odgrodziły go od dziwnego więźnia. W co on się wplątał? Payne dotarł z Benem do sądu stanowego na Main Street w niespełna pięć minut. Budynek sądu przywodził na myśl ilustrację w kolorze sepii z książki historycznej; był z pewnością największym i najciekawszym pod względem architektonicznym domem w Silver Springs. Napis na kamieniu węgielnym wmurowanym obok drzwi frontowych głosił, że

budowę zakończono w 1892 roku. Ben zastanawiał się, jakim cudem miasto tej wielkości zostało wybrane na siedzibę władz hrabstwa. To chyba bardzo małe hrabstwo. Kiedy Ben i Payne weszli do gabinetu sędziego, zastali już tam dwóch mężczyzn. Ben domyślił się, że mężczyzna siedzący za biurkiem to sędzia. Miał dystyngowany wygląd, wyraziste rysy twarzy i krótko ostrzyżone siwe włosy. Drugi mężczyzna był zdecydowanie młodszy, mniej więcej w wieku Bena. W normalnej sytuacji Ben przypuszczałby, że to prokurator okręgowy. Przeciwko takiej konkluzji przemawiał fakt, że mężczyzna trzymał na swoich kolanach dziecko. – Słuchaj, sędzio – powiedział mężczyzna. Uśmiechnął się do dziecka, które najprawdopodobniej miało półtora roku. – Kochanie, jak mówią pieski? – Hau-hau – nadeszła odpowiedź. – Właśnie tak. – Mężczyzna klasnął w ręce. Mała dziewczynka promieniała. – Okay, cukiereczku, a co mówią kaczuszki? – Kwa-kwa. – Bardzo dobrze! – Mężczyzna podniósł wzrok. – Ma dwa punkty na dwa. – Obrócił dziewczynkę twarzą do sędziego. – No dobrze, teraz coś trudniejszego. Powiedz sędziemu Tylerowi, co mówią sędziowie. – Przepracowany – zachichotała radośnie. – No tak, będę – zgodził się sędzia Tyler, z entuzjazmem bijąc brawo. – Amber, wierzę, że jesteś najmądrzejszą małą dziewczynką w całym Reeves County. – Sięgnął ręką przez biurko i pogłaskał ją po główce. Amber zaczerwieniła się i ukryła buzię w dłoniach. Ben obserwował zdumiony. Co to za diabelski rodzaj przesłuchania wstępnego? Payne chrząknął. – Przepraszam, panie sędzio. Czy możemy zaczynać? – Oczywiście, że możemy, panie Payne. Siadajcie. – Sędzia Tyler uśmiechnął się szeroko, przyjaźnie do Payne’a i poklepał go po ramieniu. – Czujcie się jak w domu. Ben i Payne zajęli dwa wolne krzesła. Gabinet był, delikatnie mówiąc, przytulny, jednak ktoś mniej subtelny określiłby go mianem klitki wielkości szafy. Miejsca wystarczyło na biurko i cztery krzesła. Ben siedział ramię przy ramieniu z mężczyzną, którego uznał za prokuratora okręgowego. Mała dziewczynka zaczęła się bawić rękawem koszuli Bena. – Kim jest twój przyjaciel, panie Payne? – zapytał sędzia. – To Ben Kincaid, panie sędzio. Prowadzi praktykę adwokacką w Tulsie. Chciałbym prosić, aby został uznany pro hac vice. Wtedy mógłby pomóc mi w sprawie. Ben skrzywił się, słysząc, w jaki sposób zostało to wymówione. – Rozumiem. Czy pan Kincaid posiada doświadczenie w sprawach tej natury? Ben wyczuł, że sędzia chce się o nim czegoś dowiedzieć.

– O, tak – potwierdził Payne. – Jest ekspertem w sprawach o morderstwo. Ben ścisnął skronie palcami. Naprawdę musi z Christiną ustalić granice reklamy. – Ekspert w sprawach o morderstwo, mój Boże – powtórzył sędzia. – Nie znalazłbym nikogo takiego w tej okolicy. Oczywiście nie mieliśmy morderstwa od dwunastu lat. Czy nie mógłby pan trochę o sobie opowiedzieć, panie Kincaid? – Hm... od kilku lat prowadzę praktykę prawną w Tulsie... – Od kilku lat? Wygląda pan dosyć młodo na... dwadzieścia siedem, dwadzieścia osiem lat. – Mam... trzydzieści jeden lat, panie sędzio. – Zatem wygląda pan młodziej. – Tak mi mówiono. – Pracuje pan w jakiejś dużej firmie? – Pracowałem, sir. Kilka lat temu. Nasze drogi się rozeszły. Sędzia uniósł brew. – A teraz gdzie pan pracuje, dla jakiejś korporacji? – To również należy do przeszłości. – Taki młody człowiek, wydaje się, że ma pan kłopoty z utrzymaniem pracy. – Od jakiegoś czasu prowadzę własną praktykę. Sądzę, że jest to dla mnie odpowiednie. Sędzia Tyler przyłożył palec do ust. – Zwykle nie zgadzam się, aby prawnicy z wielkiego miasta przyjeżdżali tutaj wprawiać się na naszych sprawach. Zawsze wydaje się im, że wiedzą lepiej ode mnie, jak powinienem wykonywać moje obowiązki. Ale, zdając sobie sprawę z powagi sytuacji oraz tego, że pan Payne nie posiada doświadczenia w sprawach kryminalnych, zezwalam. Niniejszym uznaję pana za doradcę obrońcy w obecnej sprawie. – Dziękuję panu, panie sędzio. – Ben postanowił pamiętać, aby nie zachowywać się jak prawnik z dużego miasta, cokolwiek to miało oznaczać. – Dlaczego nie powitamy pana Kincaida drinkiem? – zaproponował sędzia. – Drinkiem? Sędzia Tyler wysunął dolną szufladę swojego biurka i wyjął butelkę szkockiej. – Panowie, obawiam się, że Mabel zabrała wszystkie szklanki. Musimy pić z butelki. – Nie ma sprawy – skwapliwie zapewnił Payne. Sędzia podsunął butelkę Benowi pod nos. Co to jest? Jakiś tajemniczy rytuał inicjacyjny? No cóż, skoro wpadłeś między wrony... Ben podniósł butelkę i przełknął. Whisky paliła mu gardło, a oczy zawilgotniały. Mocny napój dla faceta, którego podstawową używką było czekoladowe mleko. Ben oddał butelkę sędziemu Tylerowi. – Panie sędzio, proszę darować mój nieformalny strój i niedbały wygląd. Pan Payne skontaktował się ze mną godzinę temu i nie miałem możliwości ubrać się odpowiednio do

sytuacji. Sędzia rozwiał jego niepokój. – Nie myśl o tym więcej, synu. Ani trochę nie obchodzi mnie to, w co ludzie ubierają się poza salą sądową. Jak dla mnie, mógłbyś przyjść nawet w kąpielówkach. – Roześmiał się. – Oczywiście malutka Amber mogłaby być nieco zszokowana. Ben z całych sił starał się nie wypaść z gry. – Milutka mała dziewczynka – powiedział, skłaniając głowę w jej kierunku. – To prawda – przytaknął dumny tatuś. – Jest naszym drogocennym skarbem z niebios. Marjorie i ja staraliśmy się długie lata, żeby mieć dzieci. Bez powodzenia. Aż nagle, kiedy już straciliśmy nadzieję, Bóg zesłał nam ten prawdziwy promyk słońca. – Potarł swój nos o nosek Amber. – Tym właśnie jesteś. Jesteś prawdziwym słonecznym promykiem. – Wy dwaj nie zostaliście sobie porządnie przedstawieni – powiedział sędzia, przekazując butelkę. – To jest Henry Swain. Możesz mówić mu Hank. Znam go od jego szczenięcych lat. Razem z jego ojcem jeździliśmy polować na jelenie. – Rozumiem. – Ben zaczął się obawiać tej małej, prawniczej społeczności, której członkowie utrzymywali między sobą bardzo bliskie kontakty. – Jesteś pewnie prokuratorem okręgowym. – Tak, jest. – Sędzia odpowiedział za niego. – Dobrze. – Ben podniósł się z krzesła. – Czy przejdziemy teraz na salę sądową? – Nie ma potrzeby – sędzia zbagatelizował formy. – Wydaje mi się, że możemy zająć się tą sprawą tutaj. – Tutaj? – Czemu nie? W Reeves County, jeśli to tylko możliwe, wolimy rozpatrywać sprawy nieformalnie. Prawdę mówiąc, jest niewiele rzeczy, o których nie wiem. Czytałem akta. Ben był oszołomiony. – Czytał pan akta prokuratora okręgowego? – Lubię wiedzieć, o co chodzi. Ben uznał, że roztropnie postąpi, jeśli tego nie skomentuje. A przynajmniej jeszcze nie teraz. – Dlaczego mojemu klientowi odmówiono zwolnienia za kaucją? – To moja decyzja – zdecydowanie powiedział sędzia Tyler. – To jest poważne przestępstwo, a pański klient nie ma stałych powiązań z tutejszą społecznością. Nie wspominając o tym, że kilku mieszkańców mogłoby mieć ochotę zarzucić mu pętlę na szyję i zawiesić na topoli. Nie, moim zdaniem, znajduje się w najodpowiedniejszym miejscu. – Kiedy go odwiedziłem, nie pozwolono mi wejść do celi. – To również moje zarządzenie. Mamy wystarczające powody, aby wierzyć, że on jest niebezpieczny. Nie pozwolę wejść do celi nikomu, jeśli nie będzie tam strażnika. A skoro, jak zakładam, chcesz porozmawiać ze swoim klientem w cztery oczy, musisz zrobić to poprzez

kraty. Ben bębnił palcami po krześle. – Kiedy odbędzie się przesłuchanie, panie sędzio? – Nie przepadam za tymi wielkimi przedstawieniami – wymamrotał sędzia. – Ale przesłuchanie to moja szansa, żeby zapoznać się ze sprawą. – Do diabła, synu, oni powiedzą ci wszystko, o czym chcesz wiedzieć. Jest mnóstwo dowodów. Hank zdobył oświadczenia od sześciu ludzi, którzy słyszeli, jak ten chłopak groził, że zabije Vuonga. – Fakt, że on groził, nie dowodzi... – Chłopak praktycznie to wyznał, kiedy szeryf go aresztował. A motyw jest. Czy wiesz, jak zginął Vuong? Ben musiał przyznać, że nie wie. – Przeszyto go dwiema strzałami z kuszy; jedna utkwiła w piersi, a druga w szyi. Ben spojrzał na Payne’a, szukając potwierdzenia. – Strzały z kuszy? – Tak – potwierdził sędzia. – Dodam, że nieźle pokiereszowały dzieciaka. Morderca strzelał z bliska. A potem ustawił wielki, płonący krzyż tuż nad głową Vuonga. Jego ciało usmażyło się na skwarek. Te gnojki z ASP, nie ma w nich ani krzty sumienia. – Panie sędzio, mam wrażenie, że pan zbyt pochopnie wnioskuje... – A co innego można wywnioskować? Ben głęboko wciągnął powietrze. Nie widział sensu w dalszym przekonywaniu sędziego. Ale nie mógł również pozwolić mu deptać praw jego klienta. – Nalegam, aby odbyło się formalne przesłuchanie sądowe. Wtedy mógłbym sprawdzić świadków pana Swaina. – Poda panu nazwiska wszystkich świadków. Będziesz mógł z nimi, synu, porozmawiać, kiedy tylko chcesz. Ben starał się zachować zimną krew. – Sir, chciałbym, aby był obecny pisarz sądowy. Wówczas mielibyśmy protokół, który mógłby być sprawdzony przez sąd apelacyjny. Sędzia, wychylając się w stronę Bena, prawie położył się na swoim biurku. – Panie Kincaid, obawiam się, że zaczyna mi pan grać na nerwach. Czy próbuje pan zasugerować, że już planuje apelację? – Muszę wziąć pod uwagę taką możliwość, panie sędzio. Ta sprawa po prostu nie jest prowadzona zgodnie z obowiązującą procedurą. – Przeklęci wielkomiejscy prawnicy! – Tyler walnął pięścią w stół. – Jest pan w moim gabinecie od niespełna dziesięciu minut i już uczy mnie pan, jak powinienem prowadzić moje sprawy! – Muszę wykonywać swoją pracę...

– Świetnie. Niech pan ją wykonuje. Ale z daleka ode mnie. – Mój klient ma niezbywalne prawo do przesłuchania w sądzie. – Już nie. Ben zamrugał. – Co?! – Pan Payne już zrezygnował z przesłuchania i zgodził się na przeprowadzenie procesu. Ben odwrócił się raptownie do Payne’a. – Czy to prawda? Payne uśmiechnął się głupio. – Czy źle zrobiłem? – Nie mogę w to uwierzyć... – Ben uderzył się ręką w czoło. – Myślałem, że to przyspieszy bieg sprawy... – Panie sędzio – powiedział Ben – wyznaczono mnie, abym doradzał panu Payne, jak postępować zgodnie z procedurą spraw kryminalnych. Jeśli nie zamierza pan przestrzegać tych zasad, to pan Payne nie będzie miał ze mnie żadnego pożytku. Jestem zmuszony zrzec się tej sprawy. – Takie postępowanie oznacza złamanie zasad. – Przepraszam? – Słyszał pan dobrze. Prosił pan o wyznaczenie i zezwoliłem na to. Nie zgodzę się, aby parę minut potem pan zmieniał zdanie i rezygnował. Co to jest? Jakiś rodzaj gry? Wejście, wyjście, wejście, wyjście. Nie pozwalam prawnikom bawić się w ciuciubabkę na mojej sali sądowej. – Nie może mnie pan zmusić, żebym brał udział w tej sprawie! – Panie Kincaid, proponuję, żeby powstrzymał się pan przed pouczaniem mnie, co mogę, a czego nie mogę robić. Jeśli nie poprowadzi pan sprawy, wykorzystując przy tym cały potencjał swoich możliwości, oskarżę pana o niezastosowanie się do nakazu sądu. Pozwolę sobie pana poinformować, że tutejszy szeryf bardzo poważnie podchodzi do tego typu oskarżeń. Dotarło to do pana? Ben przygryzł dolną wargę. – Zrozumiałem. – Od tej pory nie życzę sobie więcej przejawów takiego niestosownego zachowania. – Niestosownego zachowania? Z mojej strony? – Ben wiedział, że nie powinien się odzywać, ale nie mógł się powstrzymać. – Przyjechałem tu, oczekując bezstronnego przesłuchania, a zamiast tego spotkałem sędziego, który nie przestrzega procedury i prokuratora okręgowego, który niańczy dziecko! Tyler zacisnął szczęki, ale był jeszcze w stanie mówić. – Pozwolę sobie oświecić pana, panie Kincaid. Może się panu wydaje, że jesteśmy bandą wieśniaków. Może pan uważa mnie za prostaka, który nie wie, co robi. Ale ja ukończyłem

studia prawnicze tak samo jak pan. Prowadzę czysto sprawy i pana chłopak będzie miał uczciwy proces; bez względu na to, czy ja specjalnie się nim interesuję, czy też nie. – Nigdy nie miałem na myśli... – Niech mi pan pozwoli powiedzieć coś jeszcze. To miasto, a mieszkam tu już trzydzieści lat, nie zawsze było szczęśliwą wioską. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych roiło się tu od członków KKK. Odbywały się protesty, rozruchy na tle rasowym, lincze. Istne piekło. Miasto z trudem przez nie przeszło. – Sędzia Tyler obrócił się na krześle i spoglądał przez okno. – Może wtedy nie byłem aż tak nieugięty, jak powinienem. Może nie zrobiłem wszystkiego, co powinienem zrobić. Ale nie powtórzę tego błędu po raz drugi. Nie pozwolę tej... bandzie ASP na to, żeby buszowała w moim mieście. Ja... – Nie przeprowadzamy procesu ASP... Tyler poderwał się na równe nogi. – Panie Kincaid, niech pan mi znowu nie przerywa! – Zanim usiadł, pozwolił, aby przez chwilę trwała nieprzyjemna cisza. – Odkąd przyjaciele pańskiego klienta pojawili się w mieście, terroryzują mieszkańców i śmiertelnie wszystkich przerażają. Jeśli to się będzie ciągnęło, Silver Springs wkrótce przestanie być bezpiecznym miastem, w którym wychowuje się takie wspaniałe małe dziewczynki, jak Amber. Nie zamierzam na to pozwolić. Nie znowu. Czy pan to zrozumiał? Ben potwierdził kiwnięciem głowy. Był całkowicie pewien, że zrozumiał.

Rozdział 5 Pułkownik Nguyen siedział na werandzie swojego domu w Coi Than Tien i patrzył w gwiazdy. Wartownicy nocy. Tak cisi i niezmienni. W latach swojej młodości znał nazwy wszystkich konstelacji. Wiedział, gdzie znajdują się najjaśniejsze gwiazdy na niebie i jak obserwować ich ruch. Teraz nie miał czasu na tego typu rozrywki. Teraz, kiedy spoglądał w niebo, zastanawiał się jedynie, czy rzeczywiście znajduje się tam ktoś, kto obserwuje ten okrutny i gorzki świat. Spojrzał na swoją żonę Lan i ich osiemnastomiesięczną córeczkę Thuy, na którą wołali Mary. Dwuletnia Huong (Holly) już spała. Lan trzymała Mary na kolanach i delikatnie kołysała. Mary mrugała malutkimi powiekami; wkrótce znajdzie się w krainie snów. Jej twarzyczka odzwierciedlała najwyższe zadowolenie; na ten widok serce Nguyena rosło. Gdyby życie mogło być zawsze takie. Błoga nieświadomość... Weranda nie była werandą w pełnym tego słowa znaczeniu, tak jak ich dom nie był prawdziwym domem, tylko barakiem skleconym z kawałków falistej blachy. Wąski skrawek ubitej ziemi, który Nguyen ogrodził drewnianą poręczą, udawał werandę. Pułkownik był zażenowany tym, że jego żona i dzieci żyją w takich warunkach. W przeszłości, w ojczyźnie jego rodzina była bogata. Znacząca. Niczego im nie brakowało. Ale to był inny kraj; kraj, który już nie istniał. I to było dawno temu. Tak dawno, że prawie nie mógł sobie przypomnieć. Lan podniosła się z krzesła. Głośny i regularny oddech Mary upewnił ich, że dziewczynka głęboko zasnęła. Lan weszła do baraku, żeby ułożyć małą w łóżeczku. Nguyen nie mógł powstrzymać uśmiechu, uwielbiał obserwować swoją żonę i córki. Zadrżał na samo wspomnienie tego, jak łatwo mógł stracić żonę i nie mieć w ogóle dzieci. W Wietnamie Nguyen był jednym z najważniejszych ludzi południowo wietnamskiej armii. Służył w Siłach Powietrznych i Specjalnych, dowodził jednostką złożoną z ponad dwudziestu tysięcy oddziałów bojowych. Jego żołnierze uczestniczyli w najkrwawszych akcjach tej przeklętej wojny. Wiele znaczących zwycięstw odnieśli właśnie ludzie Nguyena. Kiedy Sajgon przeszedł w ręce Wietnamu Północnego, Nguyen niechętnie opuścił kraj. Nie mógł sobie wyobrazić oderwania od ziemi, na której się urodził. Ale Wietnamczycy z

północy nie ukrywali swoich zamiarów względem wysokich rangą oficerów Wietnamu Południowego. Nguyen mógł wybrać pomiędzy ucieczką a więzieniem, torturami i śmiercią. Amerykanie uchylili furtkę. Nguyen osobiście nie miał nic przeciwko nim. Upadek Sajgonu zaskoczył ich jak wszystkich innych, a razem z nim zawaliło się wiele amerykańskich planów. W zamieszaniu i chaosie, które potem nastąpiły, rozdzielono go z Lan. Udało mu się wydostać przed upadkiem, jej nie. Pułkownik Nguyen przybył do Stanów Zjednoczonych i podejmował się najgorszych zajęć: mycia podłóg i naczyń, czyszczenia stajni. Większość wolnego czasu poświęcał na usiłowaniu ściągnięcia Lan do Ameryki. Kontaktował się ze wszystkimi odpowiednimi agencjami i władzami, nikt nie mógł mu pomóc. Stawał się coraz bardziej przygnębiony i rosła w nim obawa, że już jej więcej nie zobaczy. W tym czasie Lan zdołała jakoś uniknąć bojówek Wietkongu, z zapałem wymierzającym sprawiedliwość. Jeśli wymknął im się z rąk ścigany oficer, to zemsta dosięgała jego rodziny. Udało się jej również wywalczyć miejsce na statku przepełnionym uchodźcami. „Statek” to zbyt dobre określenie używane przez prasę, w rzeczywistości wyraz „tratwa” byłby odpowiedniejszy. Płynęła ściśnięta jak sardynka w puszce wśród innych uciekinierów. Ale Lan nigdy nie narzekała. Była pewna, że ten statek, zawiezie ją do męża. Do wolności. Gorzko się rozczarowała. Statek przybijał do różnych portów i odpływał. Nikt nie chciał ich przyjąć. Wszędzie byli persona non grata. Nie mogła tego zrozumieć; nie popełniła przecież zbrodni. Uwięziona na morzu, bez pieniędzy i możliwości skontaktowania się z mężem, nawet jeśliby wiedziała, gdzie on się znajduje. Zrozpaczona, zaczęła chorować. Była gotowa umrzeć. W końcu rząd Stanów Zjednoczonych zgodził się przyjąć ograniczoną liczbę uchodźców. Statek, na którym znajdowała się Lan, dobił do brzegu i dokonano ewidencji pasażerów. Jedna z agencji, które Nguyen regularnie odwiedzał, skontaktowała się z nim. Poleciał na Florydę, żeby spotkać się z Lan. Ze względu na to, że już posiadał obywatelstwo Stanów Zjednoczonych, jego żona uzyskała zgodę na pobyt. Natychmiast umieścił ją w szpitalu w Miami. W ostatnim momencie. Zdaniem lekarzy, jeśli Lan nie uzyskałaby pomocy medycznej, wkrótce umarłaby na zapalenie płuc. Lan wyszła na werandę i przytuliła się do swojego męża. – Śpi. – Dobrze. – Objął ją ramieniem. – Jestem taki szczęśliwy, że jesteśmy razem. – Ja także, mój mężu. Dla Nguyena i jego żony te słowa nie były tylko frazesami. Ludzie, których rozdzielono na tak długo i w tak straszny sposób, doceniali rzeczywiste znaczenie słów. Przez lata małżeństwo Nguyen przenosiło się z jednego tymczasowego domu do innego, aż w końcu osiedlili się na Gulf Cost w Porto Cristo. Wielu emigrantów wietnamskich znalazło tam zajęcie jako poławiacze krewetek. Lan bardzo podobał się ten pomysł; klimat i

okolice przypominały jej ojczyznę, za którą oboje tak bardzo tęsknili. Po ponad roku zmagań z licznymi problemami udało im się w końcu wyjść na prostą. Interes przynosił zysk. Wtedy zaczęły się kłopoty. Na początku powodowali je miejscowi – biali rybacy, których dochody zmalały w wyniku zwiększonej konkurencji. Narzekali, że Wietnamczycy kradną krewetki, naruszając zasady połowu. Oskarżenia nie były bezpodstawne. Wietnamczycy nie rozumieli skomplikowanych zasad i nie zawsze potrafili ich przestrzegać, jeśli już zrozumieli. Organizowano spotkania spierających się stron, ale nie osiągnięto porozumienia. Wydawało się, że biali nie zaakceptują żadnego rozwiązania poza całkowitym wycofaniem się Wietnamczyków. W końcu, gdy stało się jasne, że Nguyen i inni nie zgodzą się zrezygnować ze swojego nowego domu i możliwości zarobku, ktoś wezwał KKK. Zaczęło się od gróźb. Ale nie stanowiły one jeszcze powodu, aby uciekać. Potem nastąpiły przejawy wandalizmu: ginął sprzęt do połowów lub był niszczony, zatapiano łodzie. Członkowie KKK włączyli się do patrolowania wód, teoretycznie mieli pomagać Straży Przybrzeżnej w wykrywaniu przypadków łamania zasad połowów. Ale Nguyen i jego przyjaciele wiedzieli, czego naprawdę szukali. Tydzień później zamordowano dwóch wietnamskich rybaków. Na dryfującej łodzi nie znaleziono śladów napaści. KKK zaprzeczył, jakoby ponosił jakąkolwiek odpowiedzialność. Nie znaleziono też dowodów, dzięki którym można by powiązać ich ze zbrodnią. Prokurator okręgowy odmówił wszczęcia postępowania. Tej nocy Nguyen i kilku innych Wietnamczyków zobaczyło płonące krzyże przed swoimi domami. Zwołano radę starszyzny. Stawianie oporu wydawało się bezskuteczne. KKK był lepiej zorganizowany i uzbrojony. Kilku mężczyzn garnęło się do walki, lecz nie chcieli wystawiać swoich rodzin na linię ognia. Pułkownik Nguyen wzbraniał się przed ucieczką, ale Lan właśnie urodziła Mary. Jak mógł ryzykować? Z głębokim żalem zgodził się opuścić Porto Cristo. Ich dom z dala od domu. Ktoś wpadł na pomysł zakupienia wspólnymi środkami zrujnowanej kurzej farmy i osiedlenia się w Ouachitas. Tu, myśleli, tak daleko od Gulf Coast, kłopoty ich nie znajdą. Coi Than Tien będzie ich nowym rajem – takie jest znaczenie nazwy. Szybko zorientowali się, że prowadzenie kurzej farmy jest dużo trudniejsze, niż to sobie wyobrażali. Gdy zakupili mały kawałek ziemi, okazało się, że nie stać ich na kurczęta. Z konieczności stali się dzierżawcami kurczaków. Sama praca była bardzo ciężka, wymagała prawie nadludzkiego wysiłku. Pobudka skoro świt, ból w krzyżu, dwunastogodzinna dniówka. Kurczaki należało nakarmić, napoić, oporządzić kojce. Każdego ranka musieli usuwać zdechłe sztuki (a było ich wiele). Praca była cięższa niż łowienie krewetek, a do tego wymagała więcej czasu. Ale dopiero zaczynali. I myśleli, że są bezpieczni. Mylili się. Nie minęło pół roku, a już miejscowi farmerzy zaczęli narzekać. Trzy miesiące później ASP założył swój paramilitarny obóz w pobliżu Silver Springs. Zajęli kościół

znajdujący się w odległości kilkunastu metrów od granicy Coi Than Tien. Pułkownik Nguyen ze swojej werandy mógł słuchać ich modlitw do Boga, aby „wygnał niewiernych”. Czasami podkładano ogień. Nie spowodował jeszcze szkód, gdyż pożary nie dochodziły do Coi Than Tien, ale stale groziło niebezpieczeństwo. Osiedle zbudowano z łatwopalnego materiału i nie dużo było potrzeba, aby poszło z dymem. Potem dokonano aktów wandalizmu, a żołnierze ASP przeprowadzali manewry wojskowe na obrzeżach Coi Than Tien. Podłożono bombę pod samochodem stojącym na ulicy; napadnięto i pobito młodego mężczyznę wracającego wieczorem do domu. A w końcu, co było najgorsze, brutalnie zamordowano Tommy’ego Vuonga. Akcja zastraszania nabierała rozmachu. Nguyen miał nadzieję, że aresztowanie jednego z członków ASP i oskarżenie go o zamordowanie Tommy’ego trochę ostudzi zapalczywość całej grupy, ale okazało się, że to tylko wzmogło ich nienawiść. Pułkownik nie wierzył, że zatrzymany przez szeryfa chłopak to właśnie morderca. Był zbyt wysoki i za szeroki w ramionach. Jego sylwetka nie przypominała zarysów postaci widzianej przez płomienie. Ale Nguyen nie mógł tego wyjawić, nie wspominając o swojej obecności na miejscu zbrodni. Jeśliby się do tego przyznał, mógł zostać aresztowany pod zarzutem ukrywania dowodów lub nawet dokonania morderstwa. Nguyen nie pokazał też nikomu dokumentów, które znalazł w pobliżu zwłok. Miał pewność, że jeśli te broszurki ujrzałyby światło dzienne, a członkowie ASP dowiedzieliby się o tym, nic nie byłoby w stanie ich powstrzymać. Wszyscy znaleźliby się w niebezpieczeństwie – nawet Lan, Holly i Mary. Nie pozwoli, aby stało im się coś złego. Bez względu na to, jak wielki kompromis przyjdzie mu zawrzeć z samym sobą. – Co, twoim zdaniem, powinniśmy zrobić, moja droga? – spytał Lan. Jej głowa spoczywała na jego ramieniu. – Wierzę, że podejmiesz właściwą decyzję – odpowiedziała po prostu. – Ale musisz mieć jakieś zdanie. Uśmiechnęła się. – Moim zdaniem, jak postąpisz, tak będzie dobrze. – Skąd ta pewność? Może będę kierować się własnymi błahymi powodami. Może nie jestem aż tak odważny, jak myślisz. Pogłaskała jego czarne, gdzieniegdzie poprzetykane siwymi nitkami, włosy. – Odważny mężczyzna wie, kiedy powinien się wycofać. A więc o to chodziło. Chciała wyjechać. Albo może po prostu otwierała przed nim furtkę, żeby nie czuł się zawstydzony, że ucieka. Była tak delikatnym, szlachetnym stworzeniem. Żywił do niej najszczersze uczucia. Dlatego też bolało go, kiedy widział, że żyje w strachu, w ciągłej niepewności. Pragnął, aby była bezpieczna. Pisk opon przerwał ciszę. Nguyen spojrzał w głąb głównej drogi, która kończyła się rondem otoczonym barakami Coi Than Tien. Zobaczył dużą, czarną półciężarówkę z

zasuniętymi przyciemnionymi szybami, na platformie nie było nikogo. Pojazd jechał zbyt szybko w tym ciasno zabudowanym terenie. – Wejdź do środka – rzucił Nguyen. – Dlaczego? – zapytała Lan. – Co się dzieje? – Natychmiast wejdź do środka. – Delikatnie, ale zdecydowanie popchnął ją w kierunku wejścia i zamknął za nią drzwi. Ciężarówka skręciła pod kątem prostym tuż przed domem Nguyena. Koła samochodu wznieciły kłęby kurzu tak gęste, że przesłoniły mu widok. Musiał odkaszlnąć i przetrzeć oczy. Ponownie usłyszał pisk opon i zobaczył zbliżający się w jego kierunku tył ciężarówki, który zahaczył o poręcz werandy i wgniótł ją w ziemię. – Kim jesteś?! – zawołał Nguyen. – Co robisz?! W odpowiedzi odsunęła się szyba od strony kierowcy. Nguyen wytężał wzrok, ale nie zdołał dostrzec postaci wewnątrz. Zamarł, gdy w oknie błysnęła lufa pistoletu. Pierwsze strzały padły trochę na prawo. Usłyszał gwizd kul, a potem odgłosy odbijania się ich od falistej blachy. Rzucił się na ziemię. Padło jeszcze kilka strzałów, pociski zabębniły o ścianę domu. Nawet jeśli kierowca nie celował w Nguyena, jakaś zabłąkana kula mogła go zabić lub kogokolwiek innego znajdującego się w jej zasięgu. Przeczołgał się naprzód, próbując wydostać się z chmury kurzu. Padł następny strzał, tak bliski, że w jego twarz poleciały odłupane przez kulę drewniane drzazgi. Zamarł, serce waliło mu jak opętane. W przeszłości uczestniczył w walce. Strzelano do niego. Ale nigdy w taki sposób. Nigdy nie zdarzyło się to przed jego domem, w którym znajdowała się rodzina. Z ciężarówki dobiegł go śmiech. Zaciskając zęby, przeczołgał się nad zniszczoną teraz poręczą w tamtą stronę. Trzy następne strzały i z frontowych okien jego domu posypały się szyby. Blaszany dach werandy zawalił się, miażdżąc znajdujące się pod nim krzesła. Kolejny wybuch śmiechu, nawet głośniejszy niż poprzedni. Jak tylko Nguyen dotarł do tyłu ciężarówki, jej koła zakręciły się i ruszyła z miejsca. Nguyen rzucił się w kierunku tylnej klapy, ale nie zdołał się jej uczepić. Samochód wjechał na rondo, kilka strzałów na chybił trafił padło w kierunku innych zabudowań. Na szczęście nikt więcej nie podziwiał gwiazd tego wieczoru. Ciężarówka zrobiła pełne koło i zawróciła w kierunku Nguyena. Płonący przedmiot wyleciał w noc z okna samochodu, który odjechał tak szybko, jak się pojawił i zniknął w ciemności. Nguyen pobiegł, żeby zobaczyć, co zostało wyrzucone. Znalazł pochodnię, głownia została owinięta bandażem i najprawdopodobniej nasączona benzyną. Od płomieni zapaliła się trawa i chata sąsiadów, rodziny Pham. Jeśli ogień się rozprzestrzeni, całe Coi Than Tien pójdzie z dymem. Nguyen zerwał z siebie kurtkę i przydusił nią pochodnię. Nie zwracając uwagi na wysoką temperaturę, walczył z ogniem, aż płomień wygasł. Pożar ogarniał fundamenty domu Phana.

Zdesperowany, kopał i odrywał deski, obsypywał je ziemią, w końcu dusił płomienie własnym ciałem. Ostatni płomyczek zgasł. Nguyen upadł na ziemię, wykończony ciężką próbą. Zobaczył sąsiadów wybiegających ze swoich baraków. Przychodzili z pomocą – za późno. Gdyby spał tej nocy, wszystkie domy poszłyby z dymem. Powinni wyznaczyć warty, odbywać straż na zmianę. Zdobędzie zgodę rady. Taki projekt opracowano już przedtem, nie powinien mieć z tym kłopotu. Jednak coś jeszcze niepokoiło Nguyena. Coś dużo poważniejszego. Kierowca ciężarówki napastował też inne domostwa, ale główny atak skupił na Nguyenie. Czy to przez przypadek: dlatego, że akurat znajdował się na zewnątrz? Czy też ktoś wiedział, że zauważył mordercę Tommy’ego? Czy to była kolejna akcja na Coi Than Tien? Czy też morderca szukał właśnie jego?

Rozdział 6 Ben, wypoczęty, przyjechał do Silver Springs wcześnie rano. Planował spędzić ten dzień, rozmawiając z ludźmi, żeby sprawdzić, co wiedzą o morderstwie. To było przecież małe miasteczko. Jeśli porozmawia z pewną liczbą osób, musi znaleźć kogoś, kto może udzielić ważnych informacji; kogoś, kto był świadkiem bójki lub wiedział, dlaczego Vick odmawia wszelkiej współpracy. Ben zwrócił uwagę na fakt, że Vick nigdy nie powiedział, że zabił Vuonga – tylko, że przyznaje się do winy. To wydało mu się co najmniej dziwne. Wędrował wzdłuż Main Street, notując w pamięci miejsca, gdzie mógłby zasięgnąć informacji. Zauważył restaurację, która o cudzie, nie serwowała potraw z grilla. Clyde&Claire Cafe. Menu w oknie zawierało dumny spis dań. Aromat ciasta i ciężkiego sosu dobywający się z wnętrza kusił, ale Ben zdecydował się nie wstępować. Może, jeśli mu starczy czasu, przyjdzie tutaj w porze lunchu na pieczonego kurczaka i smażoną okrę. Półciężarówka zmierzająca w przeciwnym kierunku, skręciła o osiemdziesiąt stopni i zatrzymała się na poboczu przed Benem. Wysiadło z niej dwóch młodych ludzi, nie mieli więcej niż siedemnaście, osiemnaście lat. Obaj ubrani w odświętne ubrania i czapki jak do baseballa. Na jednej widniała reklama traktorów Johna Deere’a, a na drugiej wyposażenia rybackiego firmy Shakespeare. Chłopcy byli szczupli i muskularni. Miejscowi twardziele. – Ty jesteś prawnikiem z wielkiego miasta? – zapytał jeden z nich. – Nazywam się Ben Kincaid. A kim ty jesteś? – Garth Amick. Tak mi się wydawało, że to ty. – Podszedł do Bena. – Chciałbym zamienić z tobą kilka słów. – Okay, mów. – Nie przepadam za ludźmi, którzy pojawiają się w naszym mieście i wywołują kłopoty. – Mogę to zrozumieć. Zapewniam cię jednak, że nie mam najmniejszego zamiaru... – Muszę nadmienić, że nie szalałem ze szczęścia, kiedy Wietnamczycy osiedlili się w pobliżu. Ale potem poznałem kilku z nich i okazali się dobrymi, uczciwymi ludźmi. Zaprzyjaźniliśmy się. Później te zbiry z ASP zaczęły podkładać ogień i ludzie ze strachu tracili rozum. A w końcu jeden z moich przyjaciół został zamordowany. – Wzruszył

ramionami. – No tak, każdy, kto zabija jednego z moich przyjaciół, musi za to zapłacić. – Całkowicie się z tym zgadzam... – Ale zamiast cieszyć się spokojem, co się dzieje? ASP zaprasza kogoś z zewnątrz: bystrego prawnika, który ma duże szanse, aby wyciągnąć Vicka z pudła, bo zna odpowiednie kruczki, a więc on i jego bracia zabójcy mogą ciągnąć rozróby i ranić moich przyjaciół. – Zrozum, nie mam zamiaru... Garth walnął Bena w klatkę piersiową, popychając go do tyłu. – Jesteśmy już zmęczeni obcymi, panie Kincaid. Zmęczeni i niedobrze nam się od nich robi. Właśnie to, czego potrzebował. Nadopiekuńczy nastolatek z nadmiarem testosteronu. – O co ci chodzi? – Masz opuścić miasto. Natychmiast. – Nie mogę. Zostałem wyznaczony przez sąd, żeby... Garth złapał koszulę Bena i okręcił ją sobie wokół pięści. – Może mnie nie dosłyszałeś? Chcę, żebyś wziął długi urlop. Zdrowotny. – Dziękuję, właśnie jestem na wakacjach, a z moim zdrowiem wszystko w porządku. W okamgnieniu drugi chłopiec znalazł się za plecami Bena i wykręcił mu ręce do tyłu. Garth zamachnął się i władował pięść prosto w żołądek Bena. – Uff... – Ben zgiął się wpół, z twarzą wykrzywioną z bólu. – Jak teraz pana zdrowie, panie Kincaid?

Rozdział 7 Garth uderzył ponownie w to samo czułe miejsce na brzuchu Bena. Chłopcy uśmiechali się szeroko. Wymienili uderzenia dłońmi, ciesząc się z dobrej roboty. Ben upadł na pobocze, rękami obejmował brzuch. – Czy nie możemy porozmawiać spokojnie... Jego prośbę przerwał szybki kopniak. Ben zwinął się z bólu, potem rozłożył się na plecach na chodniku. Próbował złapać oddech. – Hej... spróbujmy... Garth nie słuchał. Założył parę mosiężnych kastetów na palce, zamachnął się do następnego uderzenia. – Co się tu, do diabła, dzieje? Garth zamarł. – Czy to Kincaid? Ben odwrócił się i ujrzał trzech mężczyzn stojących za nim. Byli wysocy, o szerokich barach, dobrze zbudowani. Wszyscy trzej nosili identyczne ubranie: niebieskie dżinsy i maskujące zielone koszule z naszywką na lewej piersi, przedstawiającą płonący krzyż. Plenerowy strój ASP. – Ja jestem Kincaid. – Ben próbował się wyprostować, ale mięśnie brzucha zdecydowanie zaprotestowały. – Nazywam się Sonny Banner. Reprezentujesz Donny’ego? Ben skinął głową. – Te kreatury – Banner stanął pomiędzy Benem, a dwójką miejscowych – próbują pobić legalnie mianowanego prawnika. Typowe zagrania fanów tych żółtków. – Wracajcie do obozu i strzelajcie do strachów na wróble – szydził Garth. – To was nie dotyczy. – Do diabła. Wcale. Wy i wszyscy pozostali mieszkańcy tego bagna tak zastraszyliście prawników, że obawiają się występować w obronie Donny’ego. A kiedy udało nam się zainteresować tą sprawą kogoś z zewnątrz, to usiłujecie go przepłoszyć. – Po prostu nie lubimy obcych.

– O naprawdę? Nie zauważyłem, żebyście bili prawników, którzy trzymają z Wietnamcami. – Głową wskazał w kierunku biura znajdującego się przy następnym rogu ulicy. – Nie przestraszysz mnie – powiedział Garth. – Mam przyjaciół. Dużo przyjaciół. – Wiemy o was wszystko – odparł Banner. – Wiemy, gdzie spotykacie się ze swoimi kościstymi przyjaciółmi. Wiemy, ilu was jest. Wiemy, że jesteście wrogami Boga i aryjskiej rasy. – Jesteś szalony – zadrwił Garth. – Przeklęty fanatyk. – I wiemy też, że dążycie do tego, żeby Donny nie miał uczciwego procesu. – Gówno prawda. Chcemy być pewni, że takie pełne nienawiści bękarty jak wy nie pozabijają wszystkich w mieście. Mięśnie Bannera napięły się, a dłonie zacisnęły w pięści. – Panie majorze! – warknął jeden z jego przyjaciół. – Tak, żołnierzu? – Sir, parę słów prywatnie. – Mężczyzna szeptał, ale nie na tyle cicho, żeby Ben nie słyszał. – Sir, przyciągamy uwagę miejscowych. Wielki Smok szczególnie podkreślał... – Nie potrzeba, żebyś przypominał mi o moich obowiązkach, żołnierzu. – Banner rozluźnił mięśnie ramion i spojrzał na Gartha. – Teraz spadajcie – rzucił z pogardą. – I zostawcie pana Kincaida w spokoju. – O, to rozkaz? Żołnierze Bannera przybliżyli się do niego. – Tak – powiedział. – To rozkaz. Chłopcy wymienili między sobą spojrzenia. Wróg miał przewagę liczebną i był lepiej umięśniony. – Idziemy – zdecydował w końcu Garth. – Ale tylko odkładamy sprawę na później. Ciąg dalszy nastąpi. – Chłopcy wskoczyli do swojej półciężarówki i odjechali. Banner pomógł Benowi stanąć na nogi. – Przykro mi za to, co się stało. – To nie wasza wina. Dzięki za pomoc. Miałem szczęście, że akurat przechodziliście. – Wyznaczeni? – Przez Wielkiego Smoka Dunagana. Domyślał się, że coś takiego się szykuje. Jeśli nie ci, to inni. Tak nieszczęśliwie się złożyło, panie Kincaid, że zrobił pan sobie wielu wrogów, odkąd zajął się pan sprawą Donny’ego. A więc dalej pobierał nauki. – W każdym razie dziękuję. No, to do zobaczenia. – O, nie – zaprotestował Banner. – Chyba pan nie zrozumiał. Mamy towarzyszyć panu wszędzie, jak przyklejeni. Jesteśmy pana osobistą ochroną. – Moją... – Ben starał się ukryć swoją reakcję. – Słuchajcie, jestem bardzo wdzięczny, ale

muszę teraz przeprowadzić kilka rozmów. Nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek chciał ze mną rozmawiać, jeśli towarzyszy mi trzech potężnych członków ASP. – O, może to pana zdziwi – Banner uderzył pięścią w swoją dłoń – ale potrafimy bardzo przekonująco działać. – To jest ten rodzaj perswazji, jakiego nie potrzebuję. Sędzia mógłby podważyć zebrane w ten sposób dowody – dodał szybko. – Słuchajcie panowie, może odpoczniecie sobie w tym barze naprzeciwko. Bluebell. Odprężcie się, wypijcie piwo albo dwa. Jeśli będę potrzebował pomocy, wiem, gdzie was znaleźć. – No tak... – Benowi wydawało się, że widzi obracające się kółeczka pod czaszką Bannera. – Myślę, że to będzie w porządku. Jeśli jest pan pewien, że tego właśnie pan chce. – Tak, jestem pewien. I jeszcze raz dziękuję. Ben obserwował, jak jego ochrona osobista przeszła na drugą stronę ulicy. O Boże, pomyślał, głosowałem na Clintona. Jestem członkiem ACLU*. A teraz Anglosaksoński Patrol daje mi osobistą ochronę. Paradoksalność tej sytuacji nie poprawiła humoru Bena. Miał wrażenie, że cały porządek tego świata wywrócił się do góry nogami. Ludzie, których poglądy zasługiwały na potępienie, stali się jego przyjaciółmi. Ludzie, którym współczuł, byli wrogami. Poprawka: stanowili opozycję. Wrogiem był on.

* ACLU – American Civil Liberties Union (ang.) – Amerykański Związek Wolności Obywatelskiej

Rozdział 8 Ben uznał za roztropne zniknięcie na jakiś czas z ulicy. Niech Garth i jego kompan nieco ochłoną. Zgodnie z podpowiedzią, której dostarczyła mu jego osobista ochrona, zdecydował się odwiedzić „miejscowych prawników, trzymających z Wietnamcami”. Podbiegł do rogu ulicy i wszedł do biura. Pomieszczenie było małe i prawie nie umeblowane – tylko kilka biurek i krzeseł. Ściany obwieszono plakatami, a na stolikach leżały broszury. Z okładek gruba czcionka krzyczała: KONIEC Z NIENAWIŚCIĄ; KONIEC ZE ZORGANIZOWANYM ZŁEM. Biuro sprawiało wrażenie bardziej poczekalni niż kancelarii prawnej. Nie zdziwiłby się, gdyby ktoś podsunął mu pod nos petycję i poprosił o dolara. – W czym mogę panu pomóc? Ben ujrzał brunetkę, która wstała zza biurka znajdującego się na końcu pomieszczenia. Zaczął iść w jej kierunku, spotkali się w połowie drogi. Należała do wysokich osób. Była wyższa od Bena. Jej włosy opadały na ramiona, a zgrabna figura wskazywała, że nie spędziła całego życia za biurkiem. Nie mógł nie zauważyć jej wyjątkowej atrakcyjności. – Nazywam się Ben Kincaid – przedstawił się, wyciągając rękę. – Czy to biuro Hatewatch? – Ma pan jakieś wątpliwości? – Uśmiechnęła się, wskazując na propagandowe plakaty i broszury. Mówiła ze śpiewnym, południowym akcentem, z pewnością nie pochodziła z Arkansas. – Nazywam się Belinda Hamilton. Zarządzam tym biurem. Jednak nie ja projektowałam wystrój. Moi dwaj asystenci czasami są nadgorliwi. – Zdecydowanie uścisnęła jego dłoń. – Pan nie wygląda na mieszkańca Silver Springs. – Trafne spostrzeżenie – odparł Ben. – Mieszkam w Tulsie, spędzam tu wakacje. Jestem prawnikiem i kiedy usłyszałem o tym, co się wydarzyło... – To zdecydował się pan wpaść do nas i sprawdzić, co wiemy. Świetnie. Służę panu pomocą. Nic nie zrozumiała, ale Ben pomyślał, że nie będzie przez chwilę tego wyjaśniał. – Czy wspieracie oskarżyciela w sprawie Vicka? – Zamierzam prowadzić moje własne niezależne dochodzenie. Oskarżyciel nie zwrócił się

do nas z prośbą o pomoc. Sprawiają wrażenie, jakby sądzili, że kontrolują całą sprawę. – Naprawdę? – Ben starał się nie wykazywać zbytniego zainteresowania. – Posiadają wystarczająco mocne dowody przeciwko temu dzieciakowi? – Tak mi powiedziano. Nienawiść Vicka do Wietnamczyków jest publicznie wiadoma. Od miesięcy przebywał w obozie ASP i uczestniczył w ćwiczeniach bojowych. Tamtego wieczora widziano go, jak wszczął bójkę z ofiarą morderstwa. Tuż przed tym, jak go wyrzucono z baru, krzyknął: „Zabiję cię, ty zboczony wietnamski bękarcie!”. Powiedziano mi też, że znalezione na miejscu zbrodni poszlaki wskazują na jego związek z morderstwem. – Jeżeli oskarżyciel ma kontrolę nad sprawą, w jakim celu wy tu jesteście? – Nie sprowadził nas tu proces o morderstwo. Przyjechaliśmy ze względu na ASP. Naszym zadaniem jest pomoc ofiarom przestępstw na tle rasowym, wnosimy w ich imieniu skargi do sądu, żeby ukrócić terrorystyczne praktyki, jakie w celu zastraszenia stosuje ASP w stosunku do Wietnamczyków i ich sprzymierzeńców. – Poważna sprawa. Nie obawia się pani, że może znaleźć się w niebezpieczeństwie? – Grożono mi już nie raz – próbowała zbagatelizować sprawę, ale Ben wyczuł, że jej nonszalancja nie była szczera. – Kilka lat temu... no, nieważne. Jak dotąd nikt nie potraktował biura kubłem napalmu. Nie dam się zastraszyć. Ben podejrzewał, że jego zdoła ją przerazić; bez względu na to, czy im pozwoli, czy nie. Uświadomił sobie, że właśnie rozmawia z naprawdę odważną kobietą. – W jaki sposób znalazła się pani w tej wylęgarni problemów? – Prawdę mówiąc... sama się mianowałam. Pan rozumie, kierowałam Hatewatch z naszej kwatery głównej w Montgomery. Faktycznie to ja założyłam tę organizację. – Pani... – Jego zmieszanie było prawie namacalne. – Przepraszam, ja... Śmiała się. – Nie szkodzi. Wszyscy tak reagują. – No tak – Ben plątał się, starając się wybrnąć z sytuacji. – Pani jest zbyt młoda, żeby prowadzić taką organizację jak Hatewatch. – A może zbyt kobieca? – Nie, nie. Nie uważam... – Wiem, że nie. A przynajmniej nie świadomie. Niech się pan nie przejmuje. – Lekko dotknęła ręką jego ramienia. To go otrzeźwiło. Przemknęła mu myśl, że jest nim zainteresowana tak samo jak on nią. Czy to możliwe...? Nie, powiedział sobie, wróć na ziemię. Kobieta tej klasy nie poświęci ci nawet chwili. – Właśnie sobie przypomniałam. – Strzeliła palcami. – Ben Kincaid. Z Tulsy. Kilka miesięcy temu brał pan udział w śledztwie i wykryciu sprawcy kilku morderstw. Mam rację? – W zasadzie... tak. – Zmusił się do mówienia. To nie był odpowiedni moment na fałszywą skromność. – Słyszała pani o tym?

– Czy słyszałam? Na bieżąco obserwowałam rozwój wypadków. Hatewatch przeciwstawia się aktom zorganizowanej przemocy w każdej ich postaci i odmianie. Zamierzałam nawet wysłać do Tulsy grupę operacyjną na pomoc. Ale okazało się to niepotrzebne – zbliżyła się do niego – bo pan wcześniej zakończył całe dochodzenie. Ben gapił się w podłogę i jak uczniak przestępował z nogi na nogę. Błysk w jej orzechowych oczach zniewalał go. – Miałem wspaniałych współpracowników... – Nie uda ci się mnie okpić, Ben. Czytałam akta sprawy. Głównie dzięki tobie zakończono śledztwo. Ryzykowałeś nawet życiem. Gdyby nie ty, zginęłoby więcej osób. – Rzuciła spojrzenie na swoje biurko. – Wybacz, ale powinnam skończyć kilka raportów i listów. Ale z chęcią porozmawiałabym z tobą... – zawiesiła głos. Ben wziął głęboki oddech i przełknął ślinę. – A ja chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej o Hatewatch... – Powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć. Stanowiłbyś wspaniały nabytek dla naszej organizacji. – Przechyliła głowę na bok, a jej włosy uwodzicielsko opadły. – Ale przede wszystkim chciałabym mieć okazję dowiedzieć się czegoś więcej o tobie. Ben miał wrażenie, że serce wyskoczy mu z piersi. – Moglibyśmy się spotkać... – Zatrzymasz się w mieście jakiś czas? – Z pewnością. – Kręciło mu się w głowie. Takie rzeczy nigdy się nie zdarzały. Za każdym razem, kiedy poznał jakąś atrakcyjną kobietę, była to albo mężatka, albo osoba chora lub o diametralnie różnym sposobie bycia. Ale tym razem zainteresowanie było obustronne. I możliwe. – Mógłbym wpaść później. Jeśli masz czas dziś wieczorem. – Świetnie. Zwykle nie wychodzę przed dziewiątą, dziesiątą, ale mogę zrobić wyjątek. Około siódmej. Odpowiada ci ta godzina? – Jasne – powiedział chyba troszeczkę za szybko. – W porządku, Belinda. – Cieszę się na to spotkanie. Na razie... Uwagę Bena przyciągnął hałas dochodzący z tyłu biura. Ktoś wchodził tylnymi drzwiami. – To musi być jeden z twoich... – Wyjrzał zza ramienia Belindy. Jakiś mężczyzna kulił się za ostatnim biurkiem. Ku swojemu zdziwieniu Ben zobaczył w jego ręku broń. Lufa skierowana była w twarz Bena. – Nie ruszaj się!

Rozdział 9 – O, do diabła...! – Ben dał nurka za stoliczek. Belinda nie drgnęła ani o centymetr. – Frank, co ty robisz, na Boga? – Ochraniam cię! – wyjaśnił mężczyzna. Ben wyglądał poprzez nogi stolika. Kim, do diabła, jest Frank? Jakiś kolejny narwaniec z Silver Springs? – Natychmiast odłóż broń! – zarządziła Belinda. Frank wyłonił się zza biurka. – Ale przecież mówiłaś, że nie zdzierżysz obecności tych bękartów w pobliżu naszego biura. – Frank, opanuj się! Ten człowiek przychodzi nam z pomocą! Frank spojrzał na nią. – Ten człowiek stara się, aby morderca z ASP nie zawisł na haku! Belinda zmrużyła oczy. – Co? – Całe miasto o tym mówi. Wynajęto go, żeby reprezentował Vicka. Belinda podeszła do miejsca, gdzie ukrył się Ben. Wstał i wyprostował się, eksponując swoją nieszczególnie potężną postać. Nie spuszczał oka z Franka. – Czy to prawda? – zapytała. Ben uznał, że nie było sensu kłamać. Zwłaszcza że z tyłu czaił się Frank, który trzymał palec na cynglu. – To prawda. Reprezentuję obronę Vicka podczas procesu. Belinda stała oszołomiona. – Człowiek, który unieszkodliwił Kinderganten Killer pomaga... im? – Mianował mnie sąd. – Nie wybieraliby zamiejscowego prawnika bez jego zgody. – To prawda – potwierdził Ben ze skruchą.

– Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś? – Ja... ja myślałem... – Myślałeś, że wyciągniesz jakieś informacje, jeśli wezmę cię za, co zresztą zrobiłam, przyzwoitego faceta zamiast za... za... – Handlującego nienawiścią bękarta – podrzucił Frank. Dziękuję ci bardzo, Frank. – Nie zamierzałem cię oszukać – powiedział Ben. – W porządku. Tylko przez przypadek zapomniałeś poinformować mnie, dlaczego tu się znalazłeś. I mieliśmy iść razem na obiad! Drugi mężczyzna wszedł przez frontowe drzwi. Miał kręcone, ciemne włosy, a budowa jego ciała była trochę mniej imponująca niż Franka. Szybko ocenił sytuację. – Co się dzieje, Belinda? Jakieś kłopoty? – Jeszcze nie wiem. – Belinda zmarszczyła brwi. – Ben, to jest John Pfeiffer. John, poznaj Bena Kincaida. John odruchowo wyciągnął rękę. – A to pana ściągnęli tutaj, żeby pan reprezentował Vicka. – Czy wszyscy w mieście o tym wiedzą? Pisała o tym poranna gazeta, czy co? – Prawdę mówiąc, tak – odparł John. – „Silver Springs Herald”. Ten brukowiec wychodzi tylko dwa razy w tygodniu, w poniedziałki i czwartki, ale czytają go wszyscy mieszkańcy. O panu jest na pierwszej stronie. Domyślam się, że inaczej nikt nie uwierzyłby, że ktokolwiek naprawdę może wystąpić w obronie tego nikczemnego punka. – Skąd „Herald” tak szybko się o tym dowiedział? – Cóż, wiem, że wydawca, Harold McGuiness, uważa za pożyteczne zajrzeć do biura szeryfa i sądu, zanim pośle numer do druku. Nie jest łatwo o sensację w tak małym mieście jak to. – Świetnie – mruknął Ben. – Po prostu świetnie. – Żeby zakończyć prezentację – wtrąciła Belinda – ten człowiek z pistoletem, to Frank Carroll. Ben wyciągnął rękę, która zawisła w próżni. – Nie możemy podejmować ryzyka – Frank nie rezygnował łatwo. – Nie po tym, co się stało w Birmingham. – A co się wydarzyło? – Kilku najemnych zbirów Dunagana napadło jednej nocy Belindę, tuż przed jej biurem – wyjaśnił John. – I... – Nie musisz wdawać się w szczegóły – ucięła Belinda. – Gdyby nie Frank – ciągnął nie zrażony John – to lepiej nie myśleć, jak by się to skończyło. – Dunagan – powtórzył Ben. – A więc on pochodzi z Birmingham?

– Jakbyś nie wiedział – mruknął Frank. – To on wystawia ci czek. – Czek wystawia mi Wujek Sam. Nikt inny. – To niczego nie zmienia. Nadal pozostajesz... – Nadal pozostaję prawnikiem podejmującym się sprawy, której nikt nie miał odwagi nawet tknąć! Frank rzucił przez zęby: – Jesteś marnym kanciarzem, który wprowadza szumowiny na ulice. – To mnie obraża! Nic o mnie nie wiesz! Frank złapał go za klapy marynarki. – Wiem, że ktoś powinien ciebie i tobie podobne kreatury zetrzeć z powierzchni ziemi! – Frank! Przestań! – Belinda próbowała ich rozdzielić. Rozwarła uścisk Franka i odepchnęła Bena. – Wybacz Frankowi. On ma... prywatne sprawy przeciwko ASP. I bardzo wybuchowy charakter. – Tak, ale... – Ben, wydaje mi się, że powinieneś już pójść. – Nie rozumiem, dlaczego... – Naprawdę. Tak będzie najlepiej. – A co z... – Ben, po prostu wyjdź! – Belinda odsunęła się nagle, jakby przeraziła ją siła własnego głosu. – Tak będzie najlepiej dla wszystkich. Ben wstrzymał oddech. – A co z dzisiejszym wieczorem? – Dzisiejszy wieczór? Masz czelność myśleć... Zapomnij o tym. – Ale... – Przykro mi. Możesz twardo postawić na swoim. Ale nie wybaczę ci tego, co robisz. I nie mogę obcować z kimś, kto pomaga takim ludziom. – Cóż – Ben schował ręce do kieszeni – wobec tego idę. – I nie wracaj – dodała Belinda. – Jeśli wrócisz – zapowiedział Frank – ja będę czekał. Ostrzegam cię. Ben zacisnął szczęki i opuścił biuro.

Rozdział 10 Pół godziny później Ben dotarł do Sleepy Hollow Inn. Z informacji, które uzyskał uprzejmie wypytując ludzi, dowiedział się, że Sleepy Hollow był najlepszym, najelegantszym i przypadkiem jedynym hotelem w mieście. Prawdopodobnie nie dysponował więcej niż dziesięcioma pokojami, Ben jednak nie wątpił, że dopóki Maria Panna nie objawi się w Bluebell, ta ilość pokojów w zupełności wystarczy. Dźwięk dzwonka towarzyszył Benowi od drzwi aż do recepcji. Mężczyzna siedzący za ladą wyglądał na ponad sześćdziesiąt lat. Nosił dwuogniskowe okulary w złotych oprawkach, które ledwo trzymały się na koniuszku jego nosa. Ben z przerażeniem zauważył, że recepcjonista czytał „Silver Springs Herald”. – Przepraszam – postawił na uprzejmość. – Chciałbym wynająć pokój... – To pan! – krzyknął starszy mężczyzna. Wstał z taboretu i uderzył ręką w zdjęcie w gazecie. – To pan jest tym młodym prawnikiem z pierwszej strony. – Mam szczęście. Mężczyzna prychnął i cisnął gazetę na ladę. – Mieszkam w Silver Springs już sześćdziesiąt siedem lat i nigdy nie zamieszczono mojego zdjęcia w gazecie. A już na pewno nie na pierwszej stronie. – Idź na studia prawnicze – zasugerował Ben. – Ciągle mi się to zdarza. – Spojrzał na pismo. – Pewnie wzięli moje zdjęcie z rejestru adwokatów. Nie lubię tego zdjęcia. – Za późno na narzekanie – stwierdził mężczyzna, wkładając kciuki pod szelki. – Wszyscy w mieście już je widzieli. – Co za radość. Proszę posłuchać, chciałbym wynająć pokój na noc. A możliwe, że będę go potrzebował na tydzień lub dwa. Recepcjonista syknął przez zęby: – Przykro mi, synu. Nie mogę tego zrobić. – Hotel pęka w szwach? – Och, nie. Nie było kompletu gości od czasu widowiska Bigfoot w siedemdziesiątym drugim. Ale nie mogę dać panu pokoju. Wszyscy w mieście żądaliby mojej głowy. – Nie proszę pana o pomoc w dokonaniu przewrotu rządowego. Po prostu chciałbym

znaleźć jakiś nocleg. – Nie mogę. Może powinien pan rozbić namiot na wzgórzu. – Dobra rada, ale nie dla mnie. Muszę nocować w mieście. – Przykro mi. Jeśli dam panu pokój, Silver Springs zacznie na mnie nagonkę. Nikt się u mnie nie zatrzyma; nikt nie będzie ze mną handlował. Nie mogę prowadzić hotelu bez dostaw. – Nie wierzę, żeby wszyscy mieszkańcy byli tak ograniczeni... Ben zauważył, jak napinają się mięśnie na szczękach mężczyzny, a ramiona prostują. – Słuchaj, synu. To jest dobre miasto i nie próbuj twierdzić inaczej. Nie prosiliśmy o kłopoty. Nie zapraszaliśmy twoich ludzi, żeby przywieźli tu swoje wielkie pistolety i bomby, a... – To nie są moi ludzie – twardo powiedział Ben. – Jestem po prostu prawnikiem, który popełnił błąd, zajmując się sprawą w tej marnej mieścinie. – To...! – Recepcjonista nie posiadał się z oburzenia. – Dopóki nie przybyli tu twoi ludzie, prowadziliśmy spokojne i ciche życie. Może nie specjalnie ciekawe, ale lubiliśmy je. Nawet gdy się pojawili, staraliśmy się traktować ich z przyjaźnią; Mary Sue wynajęła kilku z nich pokoje w swoim pensjonacie. Bardzo szybko w zamian otrzymaliśmy graffitti, pożary i burdy. A teraz morderstwo. – Mężczyzna zwilżył wargi językiem. – Nie lubimy kłopotów, rozumiesz? Więc nie licz na zbytnią sympatię w tym mieście. – Ale... ja nie zabiłem Vounga! – Może nie, ale za to z pewnością użyjesz każdego kruczka prawnego, by uwolnić mordercę. – Nieprawda. – O? – Recepcjonista podniósł gazetę i rozłożył ją na ladzie. Wskazał na artykuł znajdujący się na pierwszej stronie tuż pod fotografią Bena i przeczytał: – „Prokurator okręgowy Swain oświadczył, że dołoży wszelkich wysiłków, aby powstrzymać Bena Kincaida przed wyprawianiem błazeństw oraz wielkomiejskich sztuczek na sali sądowej. Pan Kincaid, prawnik, zapowiedział, że użyje każdego sposobu, by uwolnić Donalda Vicka...” Ben wyrwał recepcjoniście gazetę. – Niczego nie zapowiadałem. Nigdy nawet nie spotkałem tego reportera. – Gazety nie kłamią – oburzył się mężczyzna. Ben uniósł brew. – A więc jest jeszcze miasto, gdzie nie dociera „National Enquirer”. To pocieszające. – Wynoś się stąd, synu. Nie mam dla ciebie miejsca. I nie będę miał. – Ale to jest jedyny hotel w obrębie sześćdziesięciu mil! – Won! – Mężczyzna dygotał z tłumionej wściekłości. – Idę już, idę. Życzę miłego dnia.

Rozdział 11 Zabrało mu to prawie godzinę, ale w końcu Ben zdołał odnaleźć pensjonat Mary Sue: dwupiętrowy wiktoriański dom o jaskrawoniebieskich okiennicach i brązowych szczytach dachu. Napis przy głównym wejściu utwierdził Bena w przekonaniu, że właścicielka będzie dysponowała pokojami do wynajęcia. Co najmniej jeden powinien być wolny, bo Vick przeniósł się do miejskiej ciupy. Ben miał dwa powody, żeby zjawić się tutaj. Zapukał, a potem pchnął frontowe drzwi. Przed sobą ujrzał drugie, holenderskie drzwi, które strzegły wejścia do salonu będącego najprawdopodobniej odmianą recepcji. Ben spojrzał na schody i ku swojemu zdumieniu zobaczył na nich Christinę. – Christina! Co tu robisz? – Wynajęłam pokój. – Jej twarz była nieruchoma i poważna. – Nie czuję się bezpiecznie pod namiotem. – Boisz się krokodyli? – Nie, boję się, że przyprowadzisz swojego kumpla-nazistę na rozmowę. – A więc masz zamiar zatrzymać się tu na chwilę? – Nie pozwolę, żebyś zniszczył mi moje wakacje. – O Boże... jeśli i tak będziesz w sąsiedztwie... to może mógłbym poprosić cię o pomoc... – Zapomnij o tym. – Odwróciła się i odeszła. Ben westchnął. Nacisnął mały dzwonek na stoliku w foyer. Za kilka chwil pojawiła się mała kobieta w różowym szlafroku. Wycierała ręce w fartuch, sprawiała wrażenie, jakby właśnie oderwano ją od pieczenia ciasta. Ben doszedł do wniosku, że to Mary Sue. – Dzień dobry. – Ben zaprezentował swój najlepszy uśmiech. – Rozumiem, że ma pani pokoje do wynajęcia. – Tak, to prawda. Czy pan na długo? – Prawdopodobnie na dwa tygodnie – odpowiedział Ben. – Może więcej. – Dzięki Bogu. Nie wydawało się, żeby go rozpoznała. Zauważył porannego „Heralda”, który leżał złożony na stoliku przy holenderskich drzwiach. Jego podobizna była dokładnie widoczna, ale gazety chyba jeszcze nie czytano. Coraz lepiej. Teraz musi tylko powstrzymać Mary Sue przed spojrzeniem na nią przez

najbliższe dwie minuty. – Słyszałem, że macie ostatnio jakieś kłopoty w mieście – rzucił niedbale. – A więc wie pan o tym. Czasem zdarza się więcej, niż ktokolwiek może wytrzymać. – Pochyliła się konspiracyjnie. – On się tu zatrzymał, wie pan. Bingo. – Pani ma na myśli...? Skinęła głową. – Donald Vick. Miał pokój na górze. Oczywiście nie miałam pojęcia... – Nie. No jasne, że nie. Czy był... trudny? – Och, nie. To najmilszy chłopiec, jakiego można sobie wyobrazić. Często zapominałam, że nie pochodził z miasta. Bardzo grzeczny, dobrze wychowany. Otwierał drzwi przed kobietami. Nigdy nie zawracał głowy. Respektował prywatność innych mieszkańców. Faktycznie rzadko się do kogokolwiek odzywał. – No tak – westchnął Ben – to zawsze są ci spokojni. – A czy to nieprawda? Pan wie, tak było aż do ostatniego tygodnia. Tydzień przed tym jak... no pan wie, to nawet miał gości. – O! Naprawdę? – Tak, proszę pana. Wtedy po raz pierwszy wydawało mi się, że może on coś planował. Oczywiście nigdy bym nie przypuszczała... – No pewnie. A któż zdołałby? – Zwykle nie zwracam uwagi na gości moich gości. Ale kiedy zobaczyłam tę kobietę – podniosła brodę – no to już była inna sprawa. – Mogę sobie wyobrazić. – Jeśli Donald Vick myślał, że pozwolę mu zadawać się z tą kobietą w moim pensjonacie, to szybko zmienił zdanie. Nie prowadzę tego rodzaju lokalu. – Jestem tego pewien. – Byłam gotowa wtargnąć tam i wyrzucić ją osobiście, jeśli okazałoby się to potrzebne. Na szczęście wyszła sama, tuż po jedenastej. – Mary Sue przysunęła do siebie białą księgę meldunkową i otworzyła ją na odpowiedniej strome. – Proszę, czy mógłby pan się tu podpisać. Ben wziął pióro i złożył podpis. – Oczywiście muszę poprosić o... pan wie... zaliczkę. Dopóki nie poznamy się lepiej. – Naturalnie. – Ben sięgnął po portfel i wyjął garść dwudziestek. – Czy to wystarczy? – O z pewnością. – Mary Sue zachłannie sięgnęła po pieniądze, ale jeden z banknotów wyślizgnął się jej z dłoni. Przeciąg porwał papierek i ułożył go delikatnie na wierzchu porannego „Heralda”. Nie patrz! Ben zorientował się, że wydaje w myśli rozkazy, jakby to mogło coś pomóc. Podnieś tylko banknot i... – O Boże. To pan? Ben wzniósł oczy tak, że prawie zobaczył wnętrze czaszki. Mary Sue sięgnęła po gazetę i

rozłożyła ją. – Pan nazywa się... Benjamin Kincaid? Ben w myślach zastanowił się nad historią o niedobrym bliźniaku, ale doszedł do wniosku, że to bezużyteczne. – Tak, to ja. Mary Sue przebiegła wzrokiem przez artykuł. – A więc pan jest... O dobry Boże! – Upuściła gazetę. – Dlaczego mi pan nie powiedział? Ben wzruszył ramionami. – Nie doszliśmy do tego... – Pan jest jednym z nich! – Nie jestem jednym z czegokolwiek. Jestem po prostu prawnikiem... – Czy zdaje pan sobie sprawę z tego, co zrobiliście temu miastu? Nie czuję się już bezpieczna na ulicy. – Ja tylko reprezentuję człowieka, który, jak wierzę, może być niewinny... – Niewinny! – Pani zna Donalda. Pani wie, jaki jest spokojny. – Widziałam, jak pobił człowieka prawie do nieprzytomności! Ben zamarł. – Jak to? – To było w Bluebell, tego wieczora przed morderstwem. Byłam zszokowana. Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby Donald tak się zachowywał. Bez widocznego powodu zaatakował tego biednego Wietnamczyka. Z tyłu, bez ostrzeżenia. Jakby chciał go zabić, zanim tamten zorientuje się, co się dzieje. Kilku przyjaciół chłopca odciągnęło Donalda i rzuciło się na niego. Kiedy go wyrzucali, Donald wrzeszczał, że go zabije. A następnego dnia ten Wietnamczyk już nie żył. Jeśli o mnie chodzi, uważam to za wystarczający dowód. – To jest dowód pośredni... – Pośredni? Co to jest? Wyrażenie wielkomiejskiego prawnika? – Rzuciła pieniądze Bena w jego kierunku. – Niech pan stąd idzie. Nie chcę mieć nic wspólnego z panem ani innymi pana pokroju. – Proszę, niech mnie pani wysłucha... Mary Sue schyliła się i wyciągnęła dwubębenkowy rewolwer, prawie tak duży jak ona sama. – Wynoś się stąd, zrozumiałeś? Już! Trzymała rewolwer pewnie, gotowy do strzału. Ben ani trochę nie wątpił, że wie, jak się go używa. – Ostatnia szansa. Wynocha! Ben zdawał sobie sprawę z tego, że dalsza dyskusja była bezcelowa. Poza tym po co kusić licho. Zgarnął pieniądze i pospiesznie opuścił pensjonat.

Rozdział 12 Parę godzin później jedynym dokonaniem Bena było parokrotne powtórzenie tej samej sceny. Gdziekolwiek się pojawił, „Silver Springs Herald” był już tam pierwszy. Nikt nie chciał z nim rozmawiać; nikt nie chciał nawet przyjąć jego pieniędzy. Stał się miejscowym pariasem. Do dziewiątej wieczorem Ben obszedł Main i Maple i nie znalazł absolutnie nikogo, z kim mógłby porozmawiać. Nikt nie udawał, że nic nie wie o sprawie, po prostu nie chcieli mu powiedzieć. To, co twierdził sędzia Tyler, okazało się całkowitą prawdą: atmosfera w mieście była napięta do ostateczności. Wszyscy żyli w nerwowym oczekiwaniu na katastrofę. Jedyne światło na ulicy Maple przebłyskiwało jeszcze z Bluebell. Czerwony neon we frontowym oknie dumnie głosił, że serwują coors z beczki. W tej chwili Ben poczuł, że nadszedł czas na kufel. A co więcej, przypomniał sobie, że w tym miejscu wieczorem przed morderstwem odbyła się walka pomiędzy Vickiem a Vuongiem. Ben zauważył jakieś szamoczące się postacie na alejce przed barem. Obaj przeciwnicy, ubrani w niebieskie dżinsy i T-shirty, byli potężni i wyglądali na twardzieli. Jednak wymachiwali ramionami jak cepami. Wyżłopane piwo zrobiło swoje: ciosy straciły na precyzji, zyskując na rozmachu. Ben pchnął drzwi i wszedł do środka. Bluebell był mały i zatłoczony. Przy barze stało sześć stołków. Jeden wolny. Stół do bilarda i dwa automaty do gry, które, jak ocenił Ben, miały co najmniej po piętnaście lat, wyczerpywały możliwości rozrywki. Cztery kabiny z tyłu zapewniały intymność spragnionym samotności. Ben usiadł na wolnym stołku i kiwnął na barmana. Z szafy grającej dobiegały tony melodii w stylu country-western. Mary-Chapin Carpenter wyśpiewywała prawdy zgrzebnej filozofii: „Czasami jesteś jak młody bóg, czasem jesteś robakiem...” – Duże poproszę – powiedział Ben, wskazując na leżącą na ladzie podkładkę pod kufel. Barman spojrzał na niego, zmrużył oczy. Był starszym człowiekiem. Wyraźne zmarszczki nadawały jego twarzy smutny, ale i dystyngowany wyraz. – Pan jest prawnikiem. Ben słyszał to już tyle razy tego dnia, że nawet się nie zdziwił.

– Tak, jestem. A teraz, kiedy prezentacja została już zakończona, czy mógłbym dostać moje piwo? Barman zawahał się. – Wolałbym uniknąć kłopotów w moim barze. – Nie zamierzam ich wywoływać – odpowiedział Ben. – Chyba że nie podasz mi piwa. Barman uśmiechnął się krzywo. – Co za piekło! Mam wrażenie, że sam Lucyfer przychodzi do mnie na piwo. Melodia się zmieniła. Teraz Mary-Chapin Carpenter śpiewała wolną i smutną piosenkę o tym, jak trudno znowu uwierzyć w miłość po przeżytym rozczarowaniu. Czekając Ben przejrzał „Heralda”, który leżał na ladzie. Okazało się, że prokurator okręgowy Swain próbował swoich sił dziś rano i usiłował przekonać opinię publiczną, że „prawnik z wielkiego miasta” to zły facet. Ben dowiedział się, że szeryf Collier znalazł broń, którą dokonano zbrodni: dwudziestoczterocalową kuszę Carvelle. Swain twierdził, że wyniki badań przeprowadzonych przez ekspertów sądowych w Little Rock stanowczo potwierdzają związek kuszy z Donaldem Vickiem. – Mam na imię Mac. – Barman pchnął piwo i otwieracz do butelek przez ladę. – A ja Ben. Ale prawdopodobnie już to wiesz. – Ben otworzył butelkę i pociągnął duży łyk. Nie przepadał za budweiserem, ale skoro mężczyzna wykazał dobrą wolę, podając mu je, to Ben nie chciał okazać się niewdzięcznikiem. – Miłe miejsce. – Dzięki – z wyraźną dumą odparł Mac. – Dostarczono mi bar z St. Louis w dniu, kiedy hrabstwo głosowało przeciwko prohibicji. Stołki też. – Domyślam się, że to tu się stało – rzucił Ben. – Co? – Wielka bójka. Vick i Vuong. – A owszem. W końcu. Ktoś z nim rozmawiał. – Musiała być piekielna walka. – Uwierz mi. Zrobiono kopniakiem dziurę w moim najlepszym automacie do gry. Ben zauważył, że przednia szyba jednego z automatów była zniszczona, tuż nad rysunkiem przedstawiającym płomiennie czerwony cyklon. – Byłeś tu tamtego wieczoru? – Oczywiście. Jestem tu codziennie. – Co się wydarzyło? – No, ten wietnamski chłopak siedział sobie akurat w tym miejscu gdzie ty, kiedy wchodzi Vick. Rozmawiają chwilę, potem on podnosi się i mówi: „Ty...” Ku rozpaczy Bena Mac nagle przerwał, właśnie w momencie, kiedy historia stawała się interesująca. – Raczej nie powinienem więcej mówić.

– Nie przerywaj teraz! – Nie, nie. – Mac podniósł ściereczkę i zaczął polerować drewnianą powierzchnię lady. – I tak za dużo powiedziałem. – Mac, muszę przygotować obronę człowieka. Ciąży na nim poważne oskarżenie. Musisz mi pomóc! – Do diabła, nie muszę. Ben przechylił się przez ladę. – Posłuchaj, jestem zdesperowany. Musisz zrozumieć, że... Ben poczuł dwie dłonie, które nagle i ciężko opadły na jego ramiona, ściągając go tym samym z powrotem na stołek. Zanim zdążył się zaciekawić, do kogo mogły należeć, dłonie odwróciły go. Starzy znajomi, miejscowi chłopcy, którzy zaczepili go tego ranka: Garth Amick i jego bykowaty przyjaciel. Z tym, że teraz był z nimi trzeci. Z wyglądu starszy i bardziej zdecydowany. Garth występujący wciąż w roli rzecznika grupy rzucił Benowi w twarz: – Wydawało mi się, że powiedziałem ci, żebyś zmiatał z tego miasta. – Rzeczywiście, powiedziałeś. I co z tego? – Mówisz całkiem odważnie jak na mieszczucha, z którego za moment wypędzimy diabła. – Jego oddech cuchnął piwem i wywoływał mdłości. – Dlaczego nie wrócicie do swojego piwa i nie zostawicie mnie w spokoju? – Mam lepszy pomysł. Trzymajcie go chłopcy. – Przyjaciele Gartha ujęli ramiona Bena. – Kincaid! – To był Mac. Obiegł ladę. Ben sądził, że Mac zamierza mu pomóc. Szybko pozbył się złudzeń. – Chyba powiedziałem ci, że nie życzę sobie żadnych kłopotów! – Dlaczego mnie to mówisz? Ja spokojnie siedziałem, zajmując się własnymi sprawami. – Powinieneś zajmować się nimi w innym miejscu. – Garth przygotował pięść do ciosu. – Garth! – zawył Mac. – Wyjdźcie na zewnątrz. Nie chcę więcej szkód w moim lokalu. – W porządku. Garth chwycił Bena za kołnierz koszuli i pchnął w kierunku wyjścia. Jego dwaj przyjaciele podążyli za nimi. W drzwiach zderzyli się z samozwańczą ochroną Bena. – Banner! Dzięki Bogu! – Więc do tego doszło, pomyślał ponuro Ben, nie posiadał się z radości na widok garstki białych supremistów. – Co wy tu robicie? – To tu kaaazałeś nam czeeekkać, pammmiętasz? – Trudność, z jaką przychodziło Sonny’emu artykułowanie, nie pozostawiała wątpliwości, co też chłopcy robili przez cały dzień. Ben zaczął poważnie wątpić w bliskość swojego wybawienia. – O co, do diaaabła, choodzi?! – Nie twój przeklęty interes – warknął Garth. – Po prostu zejdź mi z drogi. Banner wypiął pierś. – Nie, aż nieee otrzymmaaam kiilku ooodpowiedzi. – Właśnie wychodziliśmy na pogawędkę. Ben poczuł, jak zaciskają się ręce na jego ramionach.

– Czyy tto praawda? Ben potrząsnął głową. – Wyprowadzają mnie na zewnątrz, aby, używając ich słów, wypędzić ze mnie diabła. – Aaa, to ttaak? Ttrzeech pprzeeciwko jeeddnemuu? Pooliczcie. Kkoochający Wietnamców ppunkowcy. – Odwal się, gburowaty potworze – rzucił Garth. – Nie muszę... Pierwszy cios wylądował na szczęce Gartha z taką siłą, że chłopak się zatoczył. Ben był wolny. Przyjaciele Gartha uwolnili jego ramiona i unieśli pięści w swojej obronie. – Wyjdźcie na zewnątrz! – krzyczał Mac. – Wyjdźcie... Było za późno. Ben usunął się z drogi i trzech miejscowych rzuciło się na trzech ludzi z ASP, jeden na jednego. Garth i jego załoga posiadali ducha walki i byli prężni, ale nie dorównywali przeciwnikowi wagą i umiejętnościami. Trzej żołnierze ASP byli może nieco niemrawi, ale kontrolowali sytuację. Ben obserwował, jak Banner metodycznie tłucze Gartha. Członkowie ASP byli bardzo skuteczni. Ben uważał to za zrozumiałe. W końcu po to trenowali każdego dnia. Tym żyli. Mały bar znalazł się w oku cyklonu. Banner chwycił teraz Gartha za kark i walił jego twarzą w stolik poplamiony piwem. Wrzaski nieszczęśnika wtórowały powtarzającym się uderzeniom. Przez chwilę Ben obawiał się, że Banner zabije chłopaka. Nagle ku swemu zdumieniu zobaczył, jak Banner dosłownie uniósł Gartha w powietrze i rzucił nim niczym szmacianą kukłą. Garth, lądując, dokończył dzieła zniszczenia automatu do gry. Mac nie będzie zadowolony. Dwaj przyjaciele Gartha również nie mieli powodów do radości. Właśnie gdy Ben zaczął obawiać się o ich zdrowie, usłyszał wycie syren na ulicy Main. Szybkie zerknięcie przez okno potwierdziło przypuszczenie: szeryf składał im wizytę. Pewnie Mac go wezwał. Ben podpełzł do stołka i upił trochę swojego piwa. Podejrzewał, że noc będzie długa.

Rozdział 13 Jak Ben zauważył podczas poprzedniej wizyty, więzienie w Silver Springs dysponowało tylko trzema celami, a jedną okupował już Donald Vick, więc szeryf będzie musiał pogrupować aresztantów: miejscowych do jednej celi, członków ASP do drugiej. Oczywiście z ich najlepszym kumplem Benem. Od chwili aresztowania jako „prowokatora”, jak go określił Mac, Ben zgłaszał swoją niewinność zarówno szeryfowi Collierowi, jak i jego zastępcy Gustafsonowi. Na szeryfie nie wywarło to najmniejszego wrażenia. A Gustafson odnosił się do Bena jeszcze chłodniej niż przy pierwszym spotkaniu. Collier wygłosił wykład dotyczący negatywnych następstw picia i hulanek, po czym przeprosił całe towarzystwo i zniknął, polecając swemu zastępcy zamknięcie zatrzymanych. Vick śledził wzrokiem przechodzącego korytarzem Bena, ale się nie odezwał. O czym on myśli? – zastanawiał się Ben. Wydaje ci się, że nic gorszego nie może cię spotkać i widzisz, jak zastępca szeryfa wsadza twojego prawnika za kratki. Gustafson zamknął miejscowych w jednej z wolnych cel, następnie wprowadził członków ASP do drugiej. Ku zdziwieniu Bena Gustafson zamknął drzwi od celi na klucz. Ben został na zewnątrz. Może istniała jeszcze jakaś nadzieja? – Czy to oznacza, że wypuszczasz mnie? – Marzyć dobra rzecz – krótko odparł Gustafson. – Czy możesz przynajmniej zdjąć mi kajdanki? – Nie – twarz Gustafsona przybrała kamienny wyraz. Ani śladu ciepła lub ludzkich uczuć. – Wiesz, nikogo nie uderzyłem – powiedział Ben. – Nie mam nic wspólnego z tą walką. – Mac mówił co innego. – Mac był zbyt zajęty opłakiwaniem swojego automatu do gry, żeby zdać dokładną relację. Mówię ci, jestem niewinny. Do rozprawy Vicka zostało niewiele czasu i nie mogę spędzić go w więzieniu. – Nie bój się. Szeryf wypuści wszystkich rano. A do tej pory będziesz miał szansę wytrzeźwieć. – Wytrzeźwieć? Nawet nie skończyłem mojego pierwszego piwa. Gustafson odwrócił Bena i chwycił go za gardło.

– Słuchaj, ty kawałku ścierwa. Staram się najlepiej, jak umiem powstrzymać mój gniew. Więc zamknij się i nie graj mi na nerwach. – Pociągnął Bena wzdłuż korytarza w miejsce niewidoczne z cel. – Nie rozumiem. Co ja ci zrobiłem? Ben za późno pojął, że nie powinien się odzywać. Gustafson dał się ponieść furii, prawie gotował się z gniewu. – Pamiętasz samochód, który twoi chłopcy wysadzili w powietrze dwa miesiące temu, myśląc, że należy do Wietnamczyków? – Nie wiem, o czym... – No tak, moja mała siostrzyczka znajdowała się na chodniku, przy samochodzie. Ogarnęły ją płomienie z eksplozji. Była bliska śmierci. Dotąd ma problemy ze zdrowiem i okaleczoną twarz. – Nie mam z tym nic wspólnego – protestował Ben. – Kiedy coś tak strasznego zdarza się twojej siostrze, to ciebie też to dotyka. Rozdziera cię na pół. Ogarnia cię szaleństwo. – Spojrzał na Bena. – Zmusza cię, żebyś zabił winnego. – Mówię ci, nigdy nie zraniłem... – Była piękna. – Gustafson patrzył zimno. – A teraz jest... – Z nagłą furią jak huragan, Gustafson wyciągnął pałkę i zdzielił nią Bena w plecy. Niespodziewany ból był tak przeszywający, że Ben nie mógł wydobyć z siebie głosu. Stracił władzę w nogach i czucie w plecach. – Moja mała siostrzyczka nigdy nikogo nie skrzywdziła. Tego jestem cholernie pewien. Więc nie próbuj błagać mnie o współczucie. Ben stanął przy ścianie, szukając oparcia. – Ale ja... nie byłem w to zaangażowany... nawet nie wiedziałem... – Kłamca! – Gustafson uderzył go ponownie, tym razem w żebra. – Przyznaj się. Przyznaj się, że wiedziałeś o podłożonej bombie! – Jestem tylko – wysapał Ben – prawnikiem. Gustafson odwrócił go twarzą do ściany. Ben tarł brodą o szorstką powierzchnię. – Moim zdaniem, to jeszcze gorzej. Chłopcy z celi w bloku B przynajmniej wierzą w to, co robią. Ty bierzesz w tym udział tylko dla pieniędzy. Ben nie zdążył odpowiedzieć, bo Gustafson oderwał go od ściany. Kolejne uderzenie ogłuszyło Bena. Osunął się na podłogę. Gustafson włożył pałkę Benowi pod brodę, kolana wparł w jego kręgosłup i pociągnął pałkę do góry. Kolana wryły się w plecy Bena, a pałka miażdżyła mu krtań. Nagle Gustafson cofnął pałkę. Ben uderzył głową o podłogę. Przygotował się na następny cios, ale ten nie nastąpił. Usłyszał odgłos oddalających się kroków Gustafsona. Czy nie obawiał się, że Ben będzie próbował uciec? Prawie się roześmiał. Nie mógł nawet drgnąć. Sama myśl o tym, żeby spróbować się podnieść, zabolała go bardziej, niż mógł

wytrzymać. Słyszał, jak Gustafson otworzył drzwi i wyszedł z korytarza prowadzącego do cel. Ben leżał na podłodze, niezdolny do ruchu; niezdolny, żeby sobie pomóc – powalony bólem. I nagle ze straszliwą pewnością pojął, że był absolutnie samotny.

Rozdział 14 Pułkownik Nguyen siedział na środku kurzej fermy, która służyła jako ratusz dla Coi Than Tien. Po lewej stronie zasiadł jego stary przyjaciel Duong Dang wraz z radą starszych – wybieralnym zarządem ich społeczności. Miejsca na prawo zajęli Dan Pham i jego sprzymierzeńcy, głównie młodsi mieszkańcy wioski. Dwie grupy nie mogły bardziej zaznaczyć swojej odrębności. Stara gwardia przeciwko młodym gniewnym, zwolennicy pojednania przeciw zwolennikom czynnego oporu. I wydawało się, że nie ma kompromisowego rozwiązania, które obie strony mogłyby zaakceptować. Dang delikatnie zastukał młoteczkiem. – A teraz, kiedy już rozwiązaliśmy sprawę zorganizowania wart, możemy przystąpić do rozważenia propozycji Dinh Phama, jak odpowiedzieć na wczorajszy incydent. Pham zerwał się na nogi. – Musimy walczyć! Musimy wziąć odwet! Dang uderzył młoteczkiem. – Nie zostałeś odpowiednio przedstawiony. – Wszyscy wiedzą, kim jestem. – Nie o to chodzi. To jest sprawa grzeczności i tradycji... – Nie interesuje mnie tradycja. Interesuje mnie zemsta. – Istnieją odpowiednie procedury... – Postrzelono moją babcię! – krzyknął Pham. Jego głos przetoczył się echem poprzez fermę, aż zagruchotały krokwie na dachu. Potem zapadła ciężka cisza. Pułkownik Nguyen zamknął oczy. Ostatniej nocy nie obyło się bez ofiar. Odbita z rykoszetu kula trafiła babcię Phama. Pomimo że rana nie wydawała się groźna, to starej już kobiecie nawet ona mogła przynieść fatalne skutki. Dang pogładził swoją siwą brodę. – Wszyscy razem z tobą smucimy się powodu rany Xuan. – Smutek nie wystarczy! Nadszedł czas, żeby działać! Nguyen potrząsnął głową. Istniała tak wielka różnica pomiędzy Dangiem a Phamem. Dang wypowiadał się w stary, tradycjonalny sposób, Pham całkowicie przyswoił sobie język i

retorykę nowego kraju. A to, co mówili, różniło się równie dalece, jak forma wypowiedzi. Dang mówił rozważnie, rozpatrując wszystkie możliwości. Nie wpadał łatwo w gniew, ale równie trudno było mu podjąć działanie. Pham był młody, nie chciał akceptować świata takim, jakim on był. Zostawił za sobą rozwagę Wietnamu. Temperamentem stał się synem Ameryki. Pham zwrócił się do całego zgromadzenia: – Łagodna kobieta w wieku siedemdziesięciu lat, która nigdy nie zrobiła nikomu krzywdy, została ciężko zraniona. Co zamierzamy z tym zrobić? Nguyen obserwował Phama, gdy ten apelował do zebranych. Zrobiło na nim wrażenie jego zachowanie, siła i naturalne skłonności przywódcze. Słuchając słów Phama, poczuł, że ogarnia go obawa. Nguyen zdawał sobie sprawę, że podżegająca mowa Phama może poprowadzić Coi Than Tien tylko w jednym kierunku. Z interwencją pospieszył kolejny członek starszyzny. – Powiedziano mi, że twoja babcia wyzdrowieje. – Nie powinna cierpieć! – krzyknął Pham. – Tego nie można tolerować! – Wydaje mi się – mitygował Dang – że mamy wybór. – Musimy wybrać walkę! – ryknął Pham, przerywając Dangowi. Krótkie wiwaty nagrodziły jego krzyk, wznosili je głównie młodsi mężczyźni. – Tej drogi akurat nie bierzemy pod uwagę – odparł Dang wciąż cichym i spokojnym głosem. – Możemy wybrać pomiędzy pozostaniem tu i przetrwaniem a wyprowadzeniem się stąd. – A ucieczką! To właściwe określenie. Czy uciekniemy jak tchórze, tak jak przedtem? Nie będę więcej uciekał! – Wiwaty i oklaski przybrały na mocy. Poparcie rosło. – Jeśli tu zostaniemy – powiedział Truong – ryzykujemy nie kończącym się prześladowaniem. – Patrzył prosto na Phama. – Jeśli będziemy walczyć, ryzykujemy zagładę. – A dokąd pójdziesz, kiedy już siły nienawiści przegonią nas na krańce ziemi? – dopytywał się Pham. – Co wtedy? Dang zamachał rękami. – Jeszcze nie podjęliśmy decyzji. To jest po prostu otwarta dyskusja. Musimy rozważyć opcje. – Nie zgodzę się na niehonorową opcję! Mądry chłopak, pomyślał Nguyen. Pham zdobywał przewagę, trącając właściwą strunę, której dźwięk poruszy zarówno starszych, jak i młodszych członków społeczności. Nastąpił punkt zwrotny. Jeśli Nguyen w ogóle ma zabrać głos, musi zrobić to teraz. – Proszę o wybaczenie, szlachetny Dangu. – Pułkownik Nguyen spokojnie włączył się do debaty. – Możliwe, że honor można odnaleźć we wszystkich opcjach. Pham spojrzał na niego z wyraźnym przerażeniem i rozczarowaniem. – Pułkowniku Nguyen! Z pewnością taki bojownik jak pan nie sugeruje, że powinniśmy

uciekać. Nguyen spuścił wzrok. – Dzielny mężczyzna wie, kiedy się wycofać. I co to oznacza? – Zawahał się. – To znaczy, że nie jest honorową walka, w której giną nasi ludzie, nasze rodziny. – Nie mogę się z tym zgodzić. Nie mogę uwierzyć, że takie słowa wypowiada wielki pułkownik Nguyen. – Do czego chcesz nas zmusić Pham? Żebyśmy kogoś zabili? Dokonali twojej zemsty? Nie wiemy, kto postrzelił twoją babcię. – Oczywiście, że wiemy. To ci rasiści z ASP. Pobożni mordercy, którzy co niedzielę rano chodzą tuż przed naszymi nosami do kościoła i umocnieni w wierze strzelają do nas jak do kaczek. Nguyen czuł narastające podniecenie zebranych. – Nie wiemy tego na pewno. Nie możemy wykluczyć... innych motywów wczorajszego ataku. – Na przykład jakich? – chciał wiedzieć Pham. Nguyen milczał. Byłoby o wiele łatwiej, gdyby mógł po prostu powiedzieć im, o czym wiedział i co widział. Rzucił spojrzenie na siedzącą za nim Lan z Mary i Holly. Nie. Znajdą się w niebezpieczeństwie. A Coi Than Tien nie zapewni im obrony. Coi Than Tien nie jest w stanie nikomu zapewnić obrony. – Nie wiem – przyznał w końcu Nguyen. – Ale istnieje wiele motywów przemocy. Nienawiść jest tylko jednym z nich. – Pułkowniku Nguyen – w glosie Phama dźwięczała pogarda – nie chciałbym pana urazić, ale pan nie ma racji. Pan mówi jak tchórz! – Pham! – zdenerwował się Dang. – Opanuj się! Pułkownik Nguyen jest jednym z naszych najbardziej szanowanych mieszkańców. Należy do starszyzny. – Tak – warknął Pham. – A jego mądrość doprowadziła do śmierci Tommy’ego Vuonga! Wszyscy wstrzymali oddech, zapanowała cisza. Padły słowa, których nie należało przywoływać do życia. – Pham – odezwał się Dang – przynosisz nam wstyd. Nie wiesz, co mówisz. – Wiem, co wiem! – zripostował Pham. – Wiem, że pułkownik Nguyen był ostatnim, który widział Tommy’ego żywego. Wiem też, że radził Tommy’emu powstrzymać gniew, nadstawić drugi policzek. I widzicie, co się stało. Wszyscy oczekiwali w napięciu na odpowiedź Nguyena, ale on milczał. Bo i cóż miał powiedzieć? Radził Totnmy’emu nie szukać zemsty na człowieku, który zaatakował go w barze. Opuścił Tommy’ego w chwili, kiedy był mu najbardziej potrzebny. Jeśli ktokolwiek mógł uratować Tommy’ego, to właśnie on. I zawiódł. – Dinh Pham, zhańbiłeś zgromadzenie – przerwał ciszę Dang. – Jesteśmy zmuszeni poprosić cię, żebyś opuścił...

– Świetnie. Pójdę. Ale nie wyjdę stąd sam. – Pham ponownie zwrócił się do tłumu: – Kto idzie ze mną? Na początku nieśmiało zareagowało tylko kilku młodych mężczyzn, którzy byli znani jako sprzymierzeńcy Phama. Ale potem przyłączył się do nich Thung Hieu, mężczyzna pod pięćdziesiątkę, mający trójkę dzieci. Następnie Tran, długoletni przyjaciel pułkownika. Za nimi wielu innych, a nawet kobiety i dzieci. Nagle okazało się, że zwolennicy Phama to nie garstka desperatów, ale zdecydowana większość. Byli gotowi nie dać wygnać się ze swoich domów. Pham wymaszerował dumnie z fermy. Ponad połowa obecnych podążyła za nim. Dang nieśmiało uderzył młoteczkiem w stół. Smutek w jego oczach był wyraźny. – W obecnej sytuacji – oznajmił – nie widzę powodu, żeby kontynuować zebranie. Nguyen, tak jak Dang, zdawał sobie sprawę z wagi wydarzeń. Szanse na solidarność, a także na negocjacje pokojowego rozwiązania przepadły. Od tej chwili Pham stał się rzeczywistym przywódcą Coi Than Tien. A on będzie dążył do bezpośredniej konfrontacji z ASP. Konfrontacji, która może prowadzić tylko do śmierci. Nie było wątpliwości, że zbierze ona żniwo w Coi Than Tien. Kiedy z garstką pozostałych opuszczał budynek, czuł się bezsilny. I winny.

Rozdział 15 – Do diabła, co ci się stało? Ben, słaniając się na nogach, wszedł do biura Hatewatch. Na jego widok Belinda wyskoczyła zza biurka i pomogła mu usiąść na krześle. – Miałem ciężką noc – wybełkotał Ben, trzymając się za bok. – Nie żartuj. – Belinda ujęła jego głowę w dłonie. Twarz Bena przypominała siekany kotlet. – Gdzie spędziłeś noc, w młynie na odpadki? – Prawie. W miejskim więzieniu. – W więzieniu? Ty? Pod jakim zarzutem? – Pijaństwo i chuligaństwo. – Ben skrzywił się, kiedy mówił ból w jego boku narastał. – Przepraszam... Belindo... wiem, że nie chciałaś, żebym się tu pokazywał... – Nie wygłupiaj się. Jesteś ranny. – Ale jeśli Frank i... – Frank i John nie pojawią się w biurze przez cały ranek. – To dlatego... – Kolejny ostry ból przeszył mu klatkę piersiową. – Nie... byłem w stanie wrócić do obozowiska, a nie mam gdzie pójść. – Powiedziałam ci, nie martw się. Kto ci to zrobił? – Prawy Honorowy Zastępca Gustafson. – O Boże. Co on ma przeciwko tobie? Ben potarł bolący bok. – Chciał, żebym się przyznał, że uczestniczyłem w zamachu bombowym ASP. – Dlaczego, do diabła, się nie przyznałeś? Nie zeznawałeś pod przysięgą. Ben wzruszył ramionami. – Istnieją pewne zasady. Belinda potrząsnęła głową. O ile dobrze widział podpuchniętymi oczami, to chyba w jej spojrzeniu dostrzegł cień uznania. – Przestrzeganie zasad bywa bolesne, zwłaszcza gdy się trafi na furiata jak Gustafson. – Znasz go? – Przychodził tu kilka razy, próbując namówić nas do zrobienia głupich rzeczy. Czy mówił o swojej siostrze?

– Tak, wydaje mi się, że o niej wspomniał. Ale raczej była to rozmowa na migi. – Jak długo cię bił? – Trudno powiedzieć, chyba zemdlałem pod koniec. Kiedy już skończył, po prostu zostawił mnie leżącego na kamiennej podłodze. Nie mogłem się poruszyć. Mniej więcej po godzinie zaciągnął mnie do celi w bloku B. Siedziało w niej trzech członków ASP. – Z deszczu pod rynnę. Też ci dołożyli? – Gorzej. – Ben ostrożnie dotknął ran na twarzy. – Byli dla mnie mili. Delikatny uśmieszek pojawił się na ustach Belindy. – Biedny dzieciaku, pozwól, że udzielę ci pierwszej pomocy. Pobiegła do pokoju znajdującego się na tyłach biura i wróciła z apteczką i ręcznikiem. Przemyła mu ranę na czole. – Au! – krzyknął. – To szczypie. – Nie narzekaj. – Nie starczy mi już tortur? Belinda zignorowała go i dalej opatrywała rany. Jest bardzo miła, pomyślał Ben. Chyba się nie mylił, chyba rzeczywiście coś się między nimi działo. – Na czym spałeś? – spytała Belinda. – Na podłodze. Uniosła jego koszulę i badała brzydki czarno-niebieski siniak na żebrach. – Mój Boże, to okropne. Czyżby złamał ci żebro? – Nie wydaje mi się. To profesjonalista. Wie, jak zadać ból, nie robiąc z człowieka kaleki. Za trwałe uszkodzenia ciała można kogoś pociągnąć do odpowiedzialności. Kilka siniaków można wyjaśnić powstrzymaniem próby ucieczki. – Złożysz na niego skargę, prawda? – Nie ma mowy. – Ben, on naruszył twoje prawa cywilne! – To nic nowego. – Jeżeli chodzi o pieniądze, to Hatewatch może pokryć koszty... – Nie. Mam wystarczająco dużo kłopotów bez nowych procesów. Wyjęła z apteczki bandaż i zaczęła opatrywać mu klatkę piersiową. – Sprawa Vicka nie idzie dobrze? Ben obserwował, jak z wprawą opatrywała jego rany i zadrapania. Z pewnością skończyła kurs pierwszej pomocy. Nic dziwnego. Z racji urzędu dosyć często ma bezpośredni kontakt z przemocą. – Sprawa Vicka nie posuwa się w ogóle. Nikt nie chce ze mną rozmawiać. Nikt mi nie pomoże. Moja własna asystentka mi nie pomaga. Nawet nie mogę znaleźć noclegu. – Ben, nie powiem, że ci współczuję. Twój klient to szumowina. – Daj spokój, Belinda, jesteś prawnikiem. Wiesz, że proces nie może się odbyć bez

reprezentacji obu stron. – To prawda. Ale to nie oznacza, że ty musisz reprezentować wszystkie szuje tego świata. – Nikt kompetentny nie będzie reprezentował tej szui. Zostaję ja albo prawnik zajmujący się testamentami, który nie zna paragrafów dotyczących postawienia w stan oskarżenia. – Wciąż... – Jeśli ten człowiek nie będzie miał uczciwego procesu, to równie dobrze można by w ogóle go nie przeprowadzać. Czy tego chcesz? Skazania bez uczciwego przewodu? – W przypadku Donalda Vicka nie darłabym o to szat. – Wobec tego spróbuj odpowiedzieć sobie na pytanie, czy członkowie ASP to jedyni obecni tu faszyści. Belinda zmarszczyła czoło. Spakowała apteczkę i położyła ją na biurku. Ben złapał ją za nadgarstek. Próbowała się uwolnić. Ben odwrócił palcem jej twarz, zmuszając ją do patrzenia na niego. – Potrzebuję twojej pomocy. Sam temu nie podołam. Jej ruchy spowolniały, twarz wyrażała zmieszanie. Jednak nie wyrwała dłoni. – Nie zamierzam odczepiać mordercy z haka. – Nie proszę cię o to. Chciałbym, żebyś pomogła mi w dochodzeniu. Mówiłaś, że i tak planowałaś je przeprowadzić na własną rękę. Moglibyśmy równie dobrze zrobić to razem. – Nie jestem pewna, czy to jest mądre. Nie stoimy po tej samej stronie. – Oboje chcemy tego samego. Prawdy. – Spojrzał na nią znacząco. Belinda zastanawiała się przez dłuższą chwilę nad odpowiedzią. – Przypuszczam, że jeśli będę ci towarzyszyć, ludzie zechcą rozmawiać. Ben cicho westchnął. – O to chodzi. – Ale ostrzegam cię, jeśli znajdziemy dowód obciążający twojego klienta, natychmiast powiem o tym prokuratorowi okręgowemu. – Zrozumiałem. – Opadł na krzesło, starając się nie urazić bolących miejsc. Belinda cofnęła rękę. – Teraz zajmę się kilkoma nagłymi wypadkami, a potem możemy zacząć. Jeśli będziesz w stanie. – Będę. Jeszcze chwila i w ogóle zapomnę, że coś mnie boli. – W porządku. Co jeszcze mogę dla ciebie zrobić? Ben próbował otworzyć spuchnięte oko. – Nooo... mogłabyś zjeść ze mną kolację...

Rozdział 16 Belinda zgodziła się podwieźć Bena do obozowiska, żeby mógł zmienić ubranie i zabrać kilka rzeczy. Kiedy dojeżdżali, Ben spostrzegł Christinę – wędkowała na środku jeziora. Musiała wcześnie wyjść z pensjonatu Mary Sue. Ona też go zauważyła, ale nie zareagowała. Omiotła go tylko szybkim spojrzeniem i poświęciła całą uwagę rybom. Ben wczołgał się do swojego namiotu, przebrał się i zabrał konieczne rzeczy, żeby przetrwać dzień. Kiedy wychodził z namiotu, nagły poryw wiatru uderzył w obozowisko. Podmuch był tak silny, że prawie zwalał z nóg. – Czy to tornado się zbliża? – spytał Belindę. – Nie sądzę. Wiatr nasilił się, miotając kurz i piasek w ich twarze. Ben usłyszał głośny, rytmiczny, klekoczący dźwięk. Dochodził jakby z nieba. – O tam w górze! – Belinda wskazywała coś ponad ich głowami. – To helikopter! – Nawet więcej – dodał Ben – to jest policyjny helikopter. – Dlaczego leci tak nisko? Ben zezował w stronę słońca. – Myślę, że podchodzi do lądowania. – Dlaczego policyjny helikopter miałby tu lądować? – Chyba powinienem jednak zapłacić za parking. Obserwowali, jak helikopter zniżył lot nad polaną w pobliżu jeziora. Dotknął ziemi i śmigło zwolniło obroty. Natarczywy warkot stopniowo zamierał. Gdy śmigło prawie znieruchomiało, Ben usłyszał głośny trzask, a potem odgłos metalu trącego o metal. W końcu helikopter kaszlnął i zapadła cisza. – Wydaje mi się, że maszyna nadaje się do generalnego remontu – skomentowała Belinda. – Wiesz może, kim jest pilot? – Właściwie – Ben biegł w kierunku helikoptera – znam jednego faceta, który ma zaświadczenie, że może latać takimi owadami... Wysoki, ciemnowłosy mężczyzna, który wyłonił się z kabiny, ubrany był w nieodpowiedni na tę porę bardzo ciepły płaszcz i gogle. Coś pomiędzy Samem Spade’em a

juniorem Birdmanem. Niezaprzeczalnie to był detektyw z wydziału zabójstw – Mike Morelli. Przyjaciel Bena. Były szwagier. W dodatku określenia nie wykluczały się wzajemnie. – Cholera, cholera, cholera. – Mike! Co tu robisz? Coś się stało? – Ehe. Chyba poszedł bezpiecznik. – Nie to miałem na myśli. Zdarzył się jakiś nagły wypadek? – Słyszałem pogłoski, że narobiłeś sobie kłopotów. Więc wziąłem wolne i oto jesteśmy. – My? Jak na zawołanie, Jones i Loving wygramolili się z tyłu helikoptera. – Jones! – krzyknął Ben. – We własnej osobie. Ben wykonał gest w kierunku Belindy. – Belindo, poznaj Jonesa. W Tulsie jest moim sekretarzem. – Samodzielnym asystentem – poprawił Jones. – Powiedz „marmolada”. – Wycelował czarną przenośną kamerą video w twarz Bena. – Uczę się obsługiwać minikamerę, którą dostałem na święta Bożego Narodzenia. Nagrałem cały lot. – Jeśli zamierzasz kontynuować kręcenie filmu – powiedział Ben – pozwól, że dam ci radę. Celujesz w słońce. – Szczegóły, szczegóły... – A także masz zasłonięty obiektyw – dodał Loving. – Belindo, to jest Loving, mój dochodzeniowiec – Ben dokończył prezentacji. Wyciągnęła dłoń. – Ben, czy żaden z twoich współpracowników nie posiada imienia? – Nie pytaj mnie o to. Oni to wymyślili. Loving, przywitaj się z Belindą Hamilton. – Hellooo! – Loving z podziwem zmierzył ją wzrokiem. – Rzuciłem wszystko i poleciałem z Morellim, jak tylko usłyszałem, że masz kłopoty, kapitanie. Ale widzę, że były raczej przesadzone. Ben skierował uwagę na Mike’a, który majstrował przy silniku. – Skąd wytrzasnąłeś helikopter? Nie ukradłeś go z departamentu ruchu, prawda? – Oczywiście, że nie. Po dziesięciu latach pełnej poświęcenia służby, departament wystawił go na aukcję. Razem z pięcioma innymi glinami złożyliśmy się i kupiliśmy go. – Ale... po co? – Żeby latać, oczywiście. Od lat mam pozwolenie na latanie helikopterami, ale zawsze było tyle zachodu, żeby pożyczyć maszynę na określony czas. Teraz mam własnego hillera 12SL4. – Wiesz, Mike, nie wyśmiałem cię, kiedy kupiłeś trans am. Nic nie mówiłem, kiedy kupiłeś lotnię i wyposażenie do niej. Ale helikopter?

– Cóż w tym złego? – Czy nie powinieneś przynajmniej usunąć napisów departamentu policji? On już nie jest na służbie. Mike wzruszył ramionami. – Nie mogłem się na to zdobyć. Z napisami wygląda poważniej, nie uważasz? No i nie ma problemu z parkowaniem. – Nie musisz przygotowywać planu lotów albo utrzymywać kontaktu radiowego z wieżą kontrolną? – Nie tutaj. Po prostu przestrzegam ZW – Zasad Widoczności – latam na wysokości półtora tysiąca stóp i mam oczy otwarte. – Uśmiechnął się. – To łatwe. Chcesz się przelecieć? – Nie, dzięki. Nie latam sprawdzonymi samolotami, więc tym bardziej tą kupą złomu. – Portia może i przeszła kilka napraw tu i ówdzie, ale nie jest kupą złomu – zaprotestował Mike. – Niestety, lądowanie było raczej kiepskie. Wydaje mi się, że powinienem wymienić jej silnik. – Portia? Ochrzciłeś helikopter? Mike, chyba naprawdę urwałeś się z choinki. Nawet twój trans am nie miał imienia. – Nie nadużywaj swoich zdolności do wybaczania. Portia, to takie zwykłe imię. – Czuję w tym inspirację Szekspira. – Ben pochylił się nad ramieniem Mike’a i starał się dojrzeć, co on robi. – Nie wiedziałem, że w razie potrzeby jesteś mechanikiem. Tkwiłem w błogim przekonaniu, że spędzasz cały wolny czas na studiowaniu klasyki. – Jeśli nie potrafisz zreperować swojego ptaka, nie powinieneś na nim latać. To moje motto. Mechanicy nie podejdą do niego z taką czułą troską, na jaką on zasługuje. Wiesz, nie można go traktować tylko jak górę metalu. – Pogłaskał szybę. – Trzeba o niego dbać jak o kobietę. – Nie przypuszczałam, że naprawy silnika mogą być aż tak zmysłowe – zdumiała się Belinda. Mike roześmiał się. – Teraz już wiesz. – Zamknął przykrywę. – Portia potrzebuje części zamiennych. Ben, czy jest taki sklep w tym mieście? – Który sprzedaje części do helikoptera? Nie przypuszczam. Chyba widziałem sklep z częściami do samochodów. – Może być, jeśli będę twórczy. Sprawdzę to później... Mike wyprostował się i dopiero teraz z bliska przyjrzał Benowi. – Na Boga, co ci się stało? Ben dotknął spuchniętego oka. – Nieporozumienie z kilkoma mieszkańcami. Właściwie z większością. – Chcesz nam o tym opowiedzieć? – Zakład, że nie uwierzycie. Jestem wzruszony, widząc was tutaj, ale obawiam się, że wakacje już się skończyły. Mamy robotę do zrobienia.

Ben usadził Belindę i swoich współpracowników wokół wygasłego ogniska i krótko przedstawił im wszystko, co wiedział o sprawie. Właśnie wtedy Christina wróciła z połowu. – Jones! Loving! – rzuciła sprzęt wędkarski i podbiegła, aby się z nimi przywitać. Loving rozłożył ramiona, żeby objąć ją swoim niedźwiedzim uściskiem. Ważył dwieście pięćdziesiąt funtów, a budową ciała przypominał fabrykę, więc Christina zniknęła w jego ramionach. Jones, zawsze zrównoważony, na powitanie uścisnął dłoń Christiny. Był ubrany w krótkie spodenki koloru khaki, podkolanówki i reporterską kurtkę z milionem kieszonek. – Jak miło widzieć, że dobrze wyglądasz – pospieszył z komplementem. – Ale przy okazji, pachniesz pstrągiem. Uszczypnęła go w policzek. – Jones, ty stary czarusiu. – Wymieniła uściski z Mike’em i nagle znalazła się twarzą w twarz z Benem. Patrzyli na siebie w milczeniu. Christina obrzuciła spojrzeniem Belindę i odwróciła się. Świetnie, pomyślał Ben. Nie było go przez całą noc i wrócił z kobietą, której nigdy wcześniej nie widziała. I nawet najmniejszego śladu zainteresowania z jej strony. Ben zaczął omawiać przed procesową strategię. – Ze względu na to, że nie należy oczekiwać zbytniej pomocy od naszego klienta, myślę, że powinniśmy na własną ręką postarać się zebrać więcej informacji o Donaldzie Vicku i jego poczynaniach, odkąd przybył do Silver Springs. – Czy to oznacza inwigilację ASP? – zainteresował się Loving. – Obawiam się, że tak. – Nie będą zachwyceni przesłuchaniami, kapitanie – odparł Loving. – Zwłaszcza że uważają cię za najlepszego kumpla. – To na pewno – przytaknął Ben. – Ale musimy spróbować. – Wobec tego ja to zrobię. Jestem jedynym, który ma cień szansy na to, żeby wyjść cało ze spotkania z tymi zbirami. Ben nie był w nastroju do kłótni. – Popętam się po barach i salonach do gry w bilard, zobaczymy, czego się dowiem. Jeśli pociągnę ich za język, może uzyskam jakieś ciekawe informacje. – To dobry pomysł – zgodził się Ben. – Jakie są wyniki badań? – zapytał Mike. – Nie znam szczegółów – odparł Ben. – Ale sędzia okręgowy powiedział Belindzie, że rozstrzygające i zamierzał pochwalić się nimi publicznie. Odwiedzę jego biuro, jak tylko skończymy. Mike w zamyśleniu potarł policzek. – Plan jest dobry, ale, jak sam wiesz, oskarżyciel stara się nie ujawniać obronie niczego poza tym, do czego jest zobowiązany prawem. Czy biuro sędziego znajduje się w pobliżu

sklepu z częściami samochodowymi? – Można dojść na piechotę. – Chyba po drodze do sklepu, zahaczę o biuro. Zobaczymy, co się uda wywęszyć. Przypnę swoją odznakę i będę udawał oficera na służbie. Możliwe, że powiedzą mi coś, czego tobie na pewno, by nie ujawnili. – Warto spróbować – ożywił się Ben. Jak to dobrze mieć znów przy sobie przyjaciół i kolegów, którzy pomogą. Oczywiście oprócz Christiny. Nawet na niego nie patrzyła, nie wspominając o tym, że milczała jak zaklęta. – Czy ktoś w mieście ma komputer? – spytał Jones. Ben pomyślał, że może Jones nie był najlepszym sekretarzem w Tulsie, ale na pewno przejawiał geniusz komputerowy. – Nie widziałem żadnego. Powiedziałbym ci o tym. – Mamy jeden w biurze Hatewatch – przyznała się Belinda. – Gateway 2000, kompatybilny z IBM. – Podłączony do modemu? – Zgadłeś. 9600. – Wspaniale. – Jones klasnął w ręce. – Tam zacznę. Pozwólcie mi sprawdzić ASP na bieżąco. Mógłbym dowiedzieć się też czegoś o panu Vuongu i kilku innych mieszkańcach Coi Than Tien. – Czuję, że wraca we mnie życie – powiedział Ben. – A do tego nakręcę film o Silver Springs: wiejskim raju w sercu Ameryki – rozmarzył się Jones. Ben miał nadzieję, że sekretarz spędzi jednak więcej czasu, stukając w komputer, niż bawiąc się kamerą. – A co z tobą, Christina? – zaryzykował pytanie. Posłała mu zimne spojrzenie. – Co możesz zrobić dla dobra dochodzenia? Christina zacisnęła usta, a jej twarz wyrażała hamowaną wściekłość. Wstała i uciekła bez słowa. Ben zmarszczył czoło. Kiepski ruch. – Przepraszam – powiedział z zakłopotaniem. – Powinienem chyba porozmawiać z Christina na osobności. Nie miał wyboru. Poszedł do jej namiotu. – Czego chcesz? – spytała lodowato. – Christina, wiem. Nie chciałaś, żebym zajmował się tą sprawą. Może miałaś rację. Z pewnością puchnie mi od tego głowa bardziej, niż mogłem się spodziewać. Ale fakt pozostaje faktem; wziąłem na siebie odpowiedzialność i teraz potrzebuję pomocy całego zespołu, bo inaczej zginę. Wyraz twarzy Christiny nie uległ zmianie.

– Powiedziałam już, że nie zamierzam ci pomóc, i to nie był żart. – Christina – spojrzał błagalnie – potrzebuję cię. – Powinieneś o tym pomyśleć, zanim przyjąłeś tę sprawę. – Więc co powinienem robić, prosić cię o pozwolenie, zanim zajmę się klientem? – W niektórych przypadkach, tak. Ben, posiadasz godne pozazdroszczenia poszanowanie etyki, ale czasami brakuje ci zdrowego rozsądku. – Ktoś musi reprezentować Vicka. – Tak, ale dlaczego ty? – Patrzyła mu prosto w twarz. – Ben, zrobię dla ciebie prawie wszystko. Nie muszę cię chyba o tym przekonywać. Wydawało mi się, że cię rozumiem... myślałam, że przestrzegamy tych samych zasad. Ale teraz mam wrażenie, że cię w ogóle nie znam. – Odetchnęła głęboko. – Nie pomogę temu... rasistowskiemu, wściekłemu Rambo. W żaden sposób. – Rozumiem, że to twoje ostatnie słowo? – Tak. – W porządku. – Odsunął klapy namiotu. – Sądziłem, że mogę na ciebie liczyć, ale chyba się myliłem. Ben stanął w oślepiającym blasku słońca i kopnął grudkę ziemi. Dlaczego tak postąpił? Christina nie zasłużyła na taką niesprawiedliwość, nawet jeśli nie chciała współpracować. Odwrócił się w stronę jej namiotu i zastygł u wejścia. Czyżby płakała? O nie... Chciał do niej podejść, ale ona ruszyła jak taran. – Zejdź mi z drogi. – Przemaszerowała obok niego, trzymając wędkę. – Christina, poczekaj... – Odwal się, Ben. Idę łowić ryby. – Szła, nie odwracając się, aż skryły ją drzewa.

Rozdział 17 Blinda podrzuciła Bena do biura prokuratora okręgowego na końcu ulicy Main. Biuro Swaina różniło się od innych biur prokuratury. Po pierwsze, Swain nie zatrudniał sekretarki ani recepcjonistki. Po drugie obok biurka ustawiony był przenośny kojec. Prokurator nie zauważył wchodzącego Bena, ponieważ był zupełnie pochłonięty czytaniem, czy też opowiadaniem bajki swojej córce. – Widzisz, Amber – mówił Swain. – Carl wziął dzidzię i pieska, żeby pobawili się w na łące. – Przewrócił stronę. – I... och, nie! – piesek oblał Carla wodą z ogrodowego węża! Amber wskazała obrazek w książce i zachichotała. Ben spojrzał ponad ramieniem Swaina i zobaczył, że Carl był dużym, czarnym psem. – Każde dziecko powinno mieć rottweilera za towarzysza zabaw – powiedział. Swain odwrócił się. – Pan Kincaid! Nie słyszałem, jak pan wchodził. – Niech pan sobie nie przeszkadza. – O, nie. To są godziny urzędowania. Ja tylko... – Nagle poczuł skrępowanie. – Moja żona Marjorie pracuje w niepełnym wymiarze godzin w sklepie komputerowym, więc ja opiekuję się Amber we wtorki i czwartki. – To musi panu utrudniać wykonywanie obowiązków. – Niech pan nie żartuje. Na szczęście nie ma tu wiele pracy. Nigdy nie mieliśmy dużo kłopotów w Silver Springs, aż do czasu pojawienia się w mieście pańskiego chłopaka i jego kumpli. – Czy moglibyśmy przedyskutować sprawę? – Oczywiście. – Swain uśmiechnął się do Amber. – Kochanie, tatuś musi porozmawiać z tym miłym panem. A ty przez minutkę pooglądaj sobie książeczkę. Amber wysunęła dolną wargę. – Czyta! – Za chwilkę, kochanie. Jak tylko skończę rozmawiać, poczytam ci. Dwa razy, jeśli chcesz. – Nie! – Amber była stanowcza. – Czyta!

– Kochanie, nie mogę. – Czyta! Czyta! Czyta! – Nie, kochanie. Amber podbiegła do ścianki kojca i przycisnęła buzię do białej siatki jak miniaturowy więzień Alcatraz. Zaczęła przenikliwie piszczeć: – Czyyyytaaaa! – Kochanie! – Swain pochylił się nad nią. – Jeśli będziesz grzeczna przez kilka minut dam ci butelkę cieplutkiego mleka. – Nie! – wrzeszczała. Jej nadęta buzia spąsowiała – Czyta! Swain spojrzał na Bena i bezradnie wzruszył ramionami. – W porządku, jeśli nie chcesz mleka, dam ci sok jabłkowy. – Uuuu... – Amber nawet nie reagowała. Po prostu wyła. – OK, no dobrze. Jeśli będziesz grzeczna przez minutkę pozwolę ci wypić – ściszył głos do szeptu – trochę coca-coli. Tak nagle jak się zaczęło, wycie ustało. Swain rzucił szybkie spojrzenie Benowi, najwyraźniej zażenowany własnymi metodami wychowawczymi. Ben udawał pochłoniętego własnymi sprawami. Swain podbiegł do małej lodówki na końcu biura i wyjął aluminiową puszkę coli. – Oczywiście, zwykle nie daję jej tego świństwa. – Oczywiście, że nie. – zgodził się Ben. – I właśnie dlatego ma pan to pod ręką. – No... ja też to piję. Podczas gdy Swain przelewał colę do plastikowej butelki, Ben zwrócił uwagę na inne specjały: ciasteczka czekoladowe, krakersy, serowe chrupki i miodowo-orzechowe płatki. – Domyślam się, że ten pożywny pokarm też jest dla pana? – Czasami odczuwam głód w godzinach pracy – mruknął Swain. Podał Amber pełną butelkę. Szybko ją chwyciła, wepchnęła smok do buzi i ułożyła się wygodnie w kojcu obok książki. – Uff. – Swain otarł czoło. – No, w każdym razie to zajmie ją na jakieś dwie, trzy minuty. W czym mogę panu pomóc, panie Kincaid? – Chciałbym zapoznać się z dowodami zebranymi przeciwko mojemu klientowi. Jeśli pan sobie życzy, mogę zwrócić się z tą prośbą do sędziego... – Nie widzę potrzeby. Udostępnię panu dokumentację tej sprawy. – Swain podszedł do biurka i otworzył górną szufladę. – Co chciałby pan wiedzieć? – Na początek proszę mi powiedzieć, co to za miażdżący dowód przedstawił pan we wczorajszym numerze „Heralda”? – Pewnie pan wie, że szeryf znalazł kuszę, z której zastrzelono Vuonga. – Czytałem o tym w gazecie. – To prawda. Znalazł to zaraz po morderstwie, około pół mili od miejsca zbrodni. – I nie ma wątpliwości, że to tej kuszy użyto do zabicia Vuonga?

– Moim zdaniem, nie. Jak pan myśli, ile profesjonalnych kusz można tu znaleźć. Ben powstrzymał się od komentarza. – Co to za wynik analizy medycznej, który łączy Vicka z kuszą? – Włosy. Dokładnie mówiąc, dwa włosy zaplątane w mechanizm kuszy. – Z pewnością to nie wystarczy, żeby potwierdzić zarzut. – Pracownicy laboratorium stanowego twierdzą, że tak. Przeprowadzili badania i porównali znalezione włosy z włosami pańskiego klienta. Nie znam tego naukowego slangu, ale twierdzą, że ich wyniki są stuprocentowo pewne. I, oczywiście, obciążające Vicka. Ben domyślił się, że chodzi pewnie o porównanie DNA. To nie były dobre wieści. – Wierzę, że prosił pan pana Payne’a o pozwolenie pobrania materiału porównawczego od Vicka? – Oczywiście. Nie wyraził sprzeciwu. Bardzo dobrze się z nim współpracuje. O to mogę się założyć. Pewnie dlatego go wybrano. – Co jeszcze pan ma? Swain odpowiedział z ociąganiem: – No, nasze dochodzenie ciągle jeszcze trwa... – A co z odciskami palców? – Nie znaleźliśmy żadnych na kuszy. – Czy to nie dziwne? Swain wzruszył ramionami. – Teraz nawet dziecko wie, że należy wytrzeć ewentualne ślady. Ale morderca mógł nie dostrzec zaplątanych włosów. – Sprawdził pan alibi Vicka? – Pan nazywa to alibi? Mówi, że spacerował w pobliżu jeziora. Był sam. Uczciwie mówiąc – kontynuował Swain – kiedy usłyszałem o jego aresztowaniu, oczekiwałem, że będę musiał podważyć alibi. Bez względu na to, co się naprawdę stało, zakładałem, że Vick znajdzie kilku kumpli z ASP, którzy skwapliwie potwierdzą, że nie odstępowali go na krok w chwili morderstwa. Ale tak się nie stało. Mam wrażenie, że Vick nie był popularny nawet w swoim własnym gronie. Zaczynało być interesująco. – Słyszałem, że Vick przyjmował gości tydzień przed morderstwem. Nie wie pan, kto to mógł być? – Dlaczego nie zapyta pan o to swojego klienta? Ben niedbale wzruszył ramionami. – Cóż... po prostu chciałem się zorientować, co panu wiadomo. Nie traciłbym czasu na nieistotnych świadków. – Niestety, nie mam pojęcia, kto odwiedzał Vicka. Nikt w mieście nie przyzna się do tego na ochotnika. A ludzie z ASP w ogóle ze mną nie rozmawiają. Zamierzałem udać się do

obozu ASP z kilkoma wezwaniami do stawienia się w sądzie, ale kiedy otrzymałem wyniki badań medycznych, uznałem, że to niepotrzebne. Dzięki tym wynikom możemy skazać pana klienta. Nie zmartwiłem się możliwością uniknięcia kolejnej wizyty. – A więc był pan już w obozie ASP? – Nie zostało mi to oszczędzone. Byłem tam w kilku sprawach dotyczących rozbojów. Na myśl o tym miejscu cierpnie mi skóra. To prawdziwe zstąpienie do piekieł. – Może mi pan powiedzieć, jak się tam dostać? – Lepiej będzie, jak narysuję. – Swain wziął kartkę i naszkicował drogę z Siver Springs do obozu ASP. – Czy mają tam zakwaterowanie? Mam na myśli obozowisko. – Mają. Kilka baraków. Dlaczego pan pyta? – Jeżeli Vick mógł nocować tam, dlaczego wynajął pokój w mieście? – Nie tylko on. Kilku z nich tak zrobiło. A przynajmniej do czasu morderstwa. Teraz nikt ich nie przyjmie. Ale zanim to się stało, miasto było nieco bardziej tolerancyjne. Kilku członków ASP śpi na terenie obozowiska, a inni, domyślam się, że ci bardziej towarzyscy, nocują w mieście. Na myśl o tym, że Vick miałby uchodzić za bardziej towarzyskiego, Ben poczuł chłód. – Czy Vick miał jakichś przyjaciół. Rodzinę? – Zakładam, że nawet mordercy mają matki. Ale jeśli Vick ma rodzinę lub przyjaciół, to nikt z nich tu nie zawitał. Wątpię, żeby był to ktoś z okolicy. Ben skinął głową. Poprosi później Jonesa, żeby to sprawdził. – Jestem pewien, że pan domyśla się, że zamierzam przedstawić sędziemu wniosek o wyłączenie ze sprawy dowodu dotyczącego gróźb, które czynił Vick w Bluebell. Swain uśmiechnął się. – Proszę, panie Kincaid, niech pan wnosi, o co chce, jeśli ma to panu pomóc. Dodam jednak, że liczne wnioski, nie są mile widziane przez sędziego. – Prawo jest prawem – odparł Ben. – Bez względu na zapatrywania sędziego. – Taak... – Swain znowu się uśmiechnął. – Po prostu zobaczymy. Ben nie mógł wymyślić innych inteligentnych pytań. Nie mógł też zarzucić Swainowi nic, jeśli chodzi o fair play; jego zdaniem prokurator powiedział mu wszystko, co wiedział. Na nieszczęście to w niczym mu nie pomogło. – Jeśli odkryje pan jakikolwiek uniewinniający dowód, proszę mnie poinformować. – Oczywiście. Jak mogę się z panem skontaktować? – Będę...wpadał czasami. – Jak panu wygodnie. Ben podszedł do kojca. – To da mi okazję odwiedzić Amber. – Przykucnął i pomachał jej ręką. – Pa pa, Amber. Dziewczynka wyjęła butelkę z buzi i bardzo głośno czknęła.

– Och, kochanie – powiedział Swain, zakrywając twarz rękami – tak nie zachowują się damy.

Rozdział 18 Loving wszedł przez frontowe drzwi do Bluebell. Wiedział, że wszyscy bywalcy meliny mierzą go wzrokiem, więc pomyślał, że musi przybrać maskę chłodnej obojętności, ale też nie zawadzi i im się przyjrzeć. Było jeszcze wczesne popołudnie, ale tłum już zgęstniał. Sądząc po tablicach rejestracyjnych samochodów, bractwo przyjeżdżało z daleka, żeby przepłukać gardła w Bluebell. Byli tu nawet chłopcy spoza granic sąsiednich hrabstw. Z nimi właśnie chciał uciąć sobie pogawędkę. Loving się uśmiechnął. Może nie posiadał kilku fakultetów, ale na pewno wiedział, jak zachowywać się w barze. Niedbale podszedł do stołu bilardowego i położył dwudziestopięciocentówkę na obramowaniu tuż przy otworze na monety. – Mogę zagrać? Mężczyzna, który trzymał kij do gry, nawet na niego nie spojrzał. – Jak chcesz. – Miał szerokie ramiona i kręcone blond włosy, tak właśnie Ben opisał swego ochroniarza. – Jesteś Banner? – spytał Loving w chwili, gdy Banner zdecydował się na strzał. Koniuszek kija zawisł w powietrzu, ale kula potoczyła się o tyle, że stracił kolejkę. – Cholera! – Banner rzucił kij na stół. – Nie masz nic lepszego do roboty, niż gadać w momencie, kiedy człowiek strzela? – Przepraszam, bracie. Ale i tak byś chybił. – Loving nie dał mu dojść do słowa. – Czy to znaczy, że nazywasz się Banner? – A kto chce wiedzieć? – Nazywam się Loving. Chcę przyłączyć się do ASP. Banner ujął się pod boki. – Myślisz, że bierzemy takie ściery, które nie potrafią trzymać gęby na kłódkę, kiedy człowiek ma strzelać? Loving klepnął go po ramieniu. – Pozwól mi to naprawić. Stawiam następną kolejkę. Co pijecie? Banner trochę się udobruchał.

– Oczywiście coorsa. Moi kumple też. – W porządku. – Loving przepchał się do barmana. – Proszę trzy coorsy i mitchelob light. – Mitchelob light. – Banner parsknął śmiechem. – Dbasz o linię, śliczny chłoptasiu? Jesteś na diecie? Loving wziął od barmana cztery butelki piwa i otwieracz. – Myślę, że nie zaszkodziłoby mi stracić kilo lub dwa. – Wiesz, co ja myślę? – Banner stał tuż przed Lovingiem. Jego oddech świadczył, że nie było to pierwsze piwo tego dnia. – Myślę, że jesteś maminsynkiem. – Powiedzmy. – Loving spokojnie skinął głową. – Otworzycie swoje piwo otwieraczem czy zębami? Banner zmarszczył brwi. – Oszalałeś? Nie otworzysz butelki zębami. Ze sprawdzonym wyrazem znudzenia na twarzy Loving włożył szyjkę butelki do ust. Zacisnął zęby na kapslu i dał wspaniały pokaz mruczenia i stękania, potem odrzucił głowę do tyłu. Kapsel z pyknięciem zeskoczył. Loving trzymał go pomiędzy zębami, po czym wypchnął językiem. – Łatwizna. Banner z podziwu osłupiał. – O czym chcesz z nami pogadać? – Po prostu jestem zbuntowanym mieszczuchem, któremu nie zawsze podoba się to, co dzieje się w tym kraju i chciałbym pogadać z wami chłopcy o przyłączeniu się do ASP. Nawet jeśli kilku członków wydaje się nieco maminsynkowatych. Banner spojrzał na swoich przyjaciół. – Nie tak szybko. Na początku musimy cię sprawdzić. Żeby upewnić się, że nie jesteś sympatykiem Wietnamczyków, który próbuje nas infiltrować. – Czy nie możecie mnie sprawdzić grając w bilard? Banner wzruszył ramionami. – Nie mam nic przeciwko temu. Loving powstrzymał uśmiech, kiedy obserwował Bannera układającego kule. Na razie nic mu nie powiedzą. To musi potrwać. Ale miał zdecydowanie dobry start. To zaskakujące, co można osiągnąć dobrą barową sztuczką. Jasne, że ci chłopcy nigdy nie pili mitchelob light, więc nie mieli pojęcia, że butelki mają odkręcane korki. I nie zauważyli, że go odkręcił, zanim włożył butelkę do ust.

Rozdział 19 Nhung Vu czołgał się w ciemnościach nocy za Phamem i czterema mężczyznami. Ostrożnie, żeby nie wywołać najmniejszego nawet szelestu. Wiedział, że obserwowali go z nadzieją, że zrobi coś źle. Musiał uważać. Nie mógł zawieść Phama. Wielu ludzi Phama uważało za głupotę przyłączenie Nhunga do ich grupy. „Ma tylko piętnaście lat – podkreślali. – Jest jeszcze dzieckiem”. Ale Pham rozwiał ich wątpliwości. „To jest wojna młodych” – powiedział. „Starsi nam nie pomogą. Nie ma gwarancji na to, że szybko załatwimy sprawę. Młodzi są naszą przyszłością”. Dzięki temu Nhung mógł dołączyć do nich, uczestniczyć w spotkaniach, znać ich plany. A co najważniejsze, pozwolono mu znaleźć się w grupie wybrańców odbywających ten nocny wypad – pierwszy zorganizowany akt oporu przeciwko ASP. To była wspaniała okazja, tym bardziej wyjątkowa, że Pham pozwolił, a właściwie zaprosił go do wzięcia udziału. Nhung uważał Dana Phama za bohatera. Był jedynym człowiekiem, który odważył się wystąpić publicznie przeciwko starszyźnie, zmusić ich do podjęcia akcji przeciwko mordercom. Nhung był gotów zrobić dla Phama wszystko. Skuleni tuż przy ziemi, przedarli się przez gąszcza ostatniego wzgórza i w dolinie przed sobą zobaczyli obóz ASP. Metalowa siatka otaczała obozowisko. Nhung oczekiwał, że teren będzie patrolowany, tymczasem nawet śladu wartownika. Wydawało się, że ASP nie spodziewa się żadnych kłopotów. Ich błąd. Grupa Phama ześlizgnęła się ze wzgórza w kierunku obozu. Nhung obserwował, jak Pham wyciągał z plecaka elementy bomby, a potem ostrożnie je montował. Pham wiedział, że jeden z baraków był zbrojownią, miejscem, gdzie przechowywano broń. I środki wybuchowe. To stanowiło ich cel. Nikt nie wiedział, skąd Pham zna rozkład obozowiska. Wydawało się, że ma informatora w samym ASP. Jego skrytość doprowadziła nawet do różnicy zdań w grupie. Pham wepchnął nasączony oliwą gałgan w pudełko. Miał zapalić lont, kiedy Nhung poczuł, jak silne ramię zaciska się wokół jego szyi.

– Pha... – próbował go ostrzec, ale czyjaś dłoń zatkała mu usta. Pham usłyszał hałas. Odwrócił się i zamarł. Nhung widział wynurzający się nad jego ramieniem magazynek broni automatycznej. – Wy, żółtki, idziecie ze mną – rozkazał głos zza pleców Nhunga. – Porozmawiamy chwilkę z Wielkim Smokiem. A jeśli nie będziecie współpracować, zabiję was jak głupie małpie bękarty, jakimi jesteście. – A potem zawiśniesz za morderstwo – dokończył Pham. – Gówno – roześmiał się mężczyzna trzymający Nhunga. – Zabijemy was, obedrzemy ze skóry, a potem zakopiemy na obszarze obozu. Nikt się nie dowie. – Nie popełniliśmy żadnego przestępstwa w stosunku do was – powiedział Pham. – Nie, jeszcze nie – zasyczał wartownik. – Ale tylko dlatego, że jesteście pieprzonymi niemotami, które dały się złapać. Twarz Phama płonęła z furii. – Wasi najeźdźcy postrzelili moją babcię! – To nie najgorzej jej się trafiło. – Pociągnął Nhunga na środek obozowiska. – To był piknik w porównaniu z tym, co zrobimy z wami. Nhung zauważył strach w oczach Phama. To była pierwsza akcja Phama, atak, którego przeprowadzenie odradzali mu pułkownik i inni. A teraz przeradzał się w klęskę. Opór, który został zduszony, zanim jeszcze się na dobre zaczął. Musiał coś zrobić. Nhung wbił łokieć w brzuch wartownika, a potem podbił broń. Pistolet wystrzelił w powietrze, rozdzierając ciszę nocy. Pham i czterej pozostali mężczyźni skoczyli do przodu z zaciśniętymi pięściami. Kilka sekund później wartownik padł na ziemię nieprzytomny. W obozie zapaliły się światła, a potem było słychać poruszenie i krzyki. – Uciekajmy! – krzyknął Nhung. – Jeszcze nie. – Pham podpalił gałgan, odchylił ramię i rzucił bombę w stronę obozu. Rozbłysła w powietrzu jak płonący pomarańczowy meteor, potem uderzyła w ścianę jednego z baraków. Za chwilę budynek stanął w płomieniach. Nhung podążał za ludźmi Phama przez wzgórze. Musieli długo biec do miejsca, gdzie zostawili samochód, ale zrobili to. Skoro nic nie wyszło z zaskoczenia, członkowie ASP z pewnością ugaszą pożar, zanim spali się cały obóz. Ale to powstrzyma ich przed pościgiem. Nhung pomyślał, że ominie ich gniew ASP. Przynajmniej na chwilę.

Rozdział 20 Następny dzień był jak wyśniony – ani jednej chmurki nad wzgórzami – więc Ben i Belinda zdecydowali się przejść do pensjonatu Mary Sue. Podczas gdy wędrowali wzdłuż Maple, Ben wykorzystał okazję, żeby dowiedzieć się jak najwięcej o swojej nowej współpracowniczce. – Opowiedz mi o sobie. Jak się dorasta w... co to było, Montgomery? – No dobrze. Właściwie to były biedne okolice na obrzeżach Montgomery. Oboje moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym, kiedy miałam osiem lat. Moją siostrą i mną zajęła się ciotka, siostra mojej matki. Jej mąż dzierżawił mały kawałek ziemi. Mieli czwórkę dzieci i prawie nic więcej. – Ale was przyjęli? – Nie mieli wyboru. Pierwszą pracę zaczęłam, kiedy miałam dziesięć lat. Sprzątałam sklepy. Poza tym musiałam opiekować się młodszą siostrą. – Dużo młodszą? – Cztery lata. Cindy Jo była niesforna. Była... ciągle jest. Jakikolwiek kłopot przychodzi ci na myśl, ona na pewno go miała. A ja zawsze byłam tą, która przychodzi na pomoc. Nie mówię nic przeciwko mojej ciotce, ale to ja opiekowałam się Cindy Jo. – A teraz opiekujesz się wszystkimi – skomentował Ben. – Prawdopodobnie to jeden ze sposobów, by znieść ten świat. Nie czyni to ze mnie kogoś specjalnego. Jones mówił mi, że jesteś znany z wrażliwego serca. – Poszedłem na prawo, bo chciałem pomagać innym ludziom. Wiem jak to jest, gdy się walczy, żeby utrzymać się na powierzchni i zaspokoić głód. Staram się o tym pamiętać. Belinda była zadowolona. – Studiowałam prawo z tych samych powodów. Myślę, że dużo osób tak robi. Ale mało kto się przyzna. – Czule dotknęła jego ramienia. – Może, pomimo wszystko, nie jesteś taki zły, panie Kincaid. Stanęli przed drzwiami frontowymi pensjonatu Mary Sue. Napis na werandzie ciągle głosił, że są wolne pokoje, ale Ben wątpił, żeby właścicielka od wczoraj zmieniła zdanie. Wślizgnęli się oboje do foyer. Mary Sue nie była widzialna, ale słyszalna. Odgłosy

dochodzące z kuchni wskazywały, że jest w domu. – Lepiej, jak ja się tym zajmę – powiedziała Belinda, wskazując Benowi miejsce przy ścianie. – Nie pokazuj się. – W porządku. – Ben zerknął na schody. Christiny nie było widać. Przywarł do ściany tak, że mógł wszystko obserwować, jednocześnie sam nie będąc widziany. – Ale uważaj na jej broń. Mary Sue nie jest pokroju Mary Poppin, chociaż takie sprawia wrażenie. – Dzięki za ostrzeżenie. – Belinda nacisnęła dzwonek na stoliku. Kilka chwil później Mary Sue wyłoniła się z kuchni. Tego ranka ubrana była w niebieską sukienkę, przepasaną fartuchem. Ruchy miała niepewne i powolne; oczy rozbiegane. Przystanęła na środku salonu. – Mogę pani w czymś pomóc? – Tak. Chciałabym wynająć pokój, jeśli to możliwe. – Oczywiście. – Mary Sue wzięła książkę gości i otworzyła na odpowiedniej stronie. – Jak długo pani się zatrzyma? – Trudno powiedzieć, ale co najmniej na tydzień, tak sądzę. – Zatem na razie wpiszę tydzień. – Mary Sue wyciągnęła do Belindy rękę z piórem, ale nagle ją cofnęła. – Pani nie jest – wyszeptała – prawnikiem, prawda? – Wymówiła to słowo, jakby było synonimem pedofila. – Jestem – przyznała się Belinda. – Dlaczego pani pyta? – Czy ma pani coś wspólnego z Donaldem Vickiem? – W pewnym sensie tak. Mary Sue schowała pióro i zamknęła książkę. – Jestem z organizacji, która nazywa się Hatewatch – wyjaśniła Belinda. – Prowadzimy dochodzenia w sprawach dotyczących przemocy i zgłaszamy do sądu, żeby takie ugrupowania jak ASP poniosły finansową odpowiedzialność za swoje akcje. – Aha! – Na twarzy Mary Sue pojawiła się ulga. – A więc nie jest pani z tym drugim panem. – Drugim panem? – No, powiedziałam to delikatnie. Prawnik z Tulsy. On tu był, wie pani. – Nie! – O, tak. Chciał pokój. Właściwie się domagał. – Doprawdy? Co jeszcze zrobił? – Powiedziałam mu jasno, że nie wpuszczam takich typów jak on do mojego pensjonatu. A kiedy nie przyjął tego do wiadomości, zaprosiłam do dyskusji Starą Sally. Belinda nie musiała pytać, kim lub czym była Stara Sally. – Moje biuro nie zajmuje się obroną pana Vicka – wyjaśniła. – Jeśli już chodzi o deklaracje, to raczej jesteśmy po drugiej stronie. – A więc w porządku. – Wręczyła Belindzie pióro i otworzyła książkę.

– Jak zrozumiałam Vick tu mieszkał. – To prawda. Był moim gościem. Pokój numer sześć. – Czy sprawiał jakieś kłopoty? – Wcale. Cichy jak mysz pod miotłą. Widywałam go tylko wieczorami. Często nawet nie przychodził na kolację. Ale, przy okazji, prosiłabym o zaliczkę za pierwszą noc. Belinda przedłużała procedurę zarejestrowania się w pensjonacie wręcz nachalnie. – Oczywiście. Czy Vick przyjmował gości? – Tylko w ostatnim tygodniu. – Nie przypuszczam, żeby pani pamiętała, kto mu składał wizyty? – Wtedy nie interesowałam się, kim byli. Nie przypuszczałam, że to może być istotne. – Prawdopodobnie mężczyźni z tego okropnego obozu pod miastem. – Nie – odparła Mary Sue. – Zdziwi się pani. Mężczyzna, który odwiedził go dwa dni przed morderstwem, był Wietnamczykiem. Belinda szeroko rozwarła oczy. – Jest pani pewna? – Oczywiście. Jak mogłabym się pomylić? Myślałam, że może to znak nadziei, że może w końcu doszli do porozumienia. A potem ta tragedia. – Sądzi pani, że mogłaby rozpoznać tego Wietnamczyka, jeśliby go pani znowu zobaczyła? Mary Sue zastanowiła się przez chwilę. – Nie wiem. Mówiąc między nami, to dla mnie ci Wietnamczycy są wszyscy tacy sami. Belinda sięgnęła do portmonetki i powoli zaczęła odliczać pieniądze za nocleg. – Czy pamięta pani coś, co wyróżniało gości Vicka? Mary Sue czknęła. – Przepraszam. Oczywiście, dzień przed morderstwem odwiedziła go kobieta. – Kobieta! Czy może ją pani opisać? – zainteresowała się Belinda. – Ciemne włosy, szczupła. Podobna do pani. Może trochę niższa. – Domyśla się pani, po co przyszła? – Cóż, obawiałam się... – Mary Sue zarumieniła się jak dziewica – że odbywa się coś nieodpowiedniego. Ale okazało się, że nie miałam racji. Rozmawiali przez pół godziny. Potem wyszła. Belinda ostrożnie zadała następne pytanie: – Czy jest pani pewna, że tylko... rozmawiali? Rozbiegany wzrok Mary Sue przesunął się nad głową Belindy w kierunku schodów. – Tak się złożyło, że byłam akurat w połowie drogi do pokoju i mam pewność, że tylko rozmawiali. – Może słyszała pani o czym? – Oczywiście, że nie. Za kogo pani mnie ma, za plotkarę? – obruszyła się kobieta.

Ben omal nie parsknął śmiechem. – Ale co nieco do mnie doleciało – powiedziała Mary Sue, zapominając o swym honorze. – Głos kobiety był prawie histeryczny. Płakała, słowa tłumił szloch. – Zaniepokoiło mnie to i dlatego zaczęłam się przysłuchiwać. Rozróżniłam: „Nie wiem, co robić”, a po chwili usłyszałam jeszcze słowo „dziecko”. Ben zapisał te uwagi w pamięci. – Myślę, że oni zrobili coś, czego nie powinni robić i Donald zmuszał ją do... – no, wie pani, czego. Mężczyźni są tacy. Myślą tylko o jednym, a jak już to dostaną, to resztę mają w nosie. – To wszystko? – Tak. Potem zeszłam po Starą Sally. Pomyślałam, że my obie wstawimy się za tą biedną dziewczyną, zanim on zdoła ją namówić na coś więcej. Ale nie zdążyłam, zanim pokonałam schody, usłyszałam uderzenie, a później Donalda, który pierwszy raz, odkąd tu mieszkał, mówił podniesionym głosem. A potem ta kobieta wyszła, a właściwie wypadła z jego pokoju, zbiegła ze schodów i zniknęła. – Czy widziała pani jeszcze kiedyś tę kobietę? – Nie. Nie widziałam jej nigdy przedtem i nigdy potem. No tak, pomyślał Ben, będą musieli to wyjaśnić. – Szkoda, że nie była pani świadkiem walki w Bluebell – westchnęła Belinda. – Byłam. I miałam oczy otwarte. – Czy mogłaby pani powiedzieć, co się stało? – To było tak, jak opisali w gazecie. „Herald” na ogół nie mija się z prawdą. Ale opuścili jeden szczegół. – Jaki? – Artykuł podaje jakoby Donald podszedł do Vuonga i zaczął go katować. Zaczęło się inaczej. Niech mi pani wierzy. Byłam tam i obserwowałam ich cały czas. Najpierw Donald rozmawiał z Vuongiem przez dwie, trzy minuty. Szeptali, ale mogłam stwierdzić, że to nie jest przyjacielska pogawędka. – A potem? – Domyślam się, że Vuong powiedział coś, co nie podobało się Donaldowi. Wściekł się. A jego twarz... jeszcze teraz przechodzą mnie ciarki. Wie pani, Jekyll zmienił się w Hyde’a. Vick złapał Vuonga za kołnierz i pchnął przez bar. Tak się zaczęła ta bójka. Belinda skinęła głową. – Dziękuję bardzo za to, że była pani dla mnie taka miła. Wrócę dziś późno, pewnie po kolacji. – W porządku, kochaniutka. Zostawię dla pani wędlinę w lodówce. – O, cudownie. Ale czy czasem coś się nie przypala? – Och, Boże! – Mary Sue pobiegła do kuchni, po drodze potykając się o stolik do kawy.

Belinda i Ben pospiesznie opuścili pensjonat.

Rozdział 21 – Dobra robota – wyraził uznanie Ben. – Wyciągnęłaś dużo więcej od Mary Sue niż ja. Pomimo to, że jesteś – zniżył głos do szeptu – prawnikiem. Belinda roześmiała się. – Mary Sue niewątpliwie kontroluje życie swoich lokatorów. Ale nie wiem, w jakim stopniu można polegać na jej informacjach. – A to dlaczego? – Na pewno zauważyłeś. Ona jest alkoholiczką. – Co?! Skąd wiesz? – Proste. Czułam jej oddech. A do tego jej niepewny chód, błyszczące oczy. Z pewnością wypiła już kilka drinków. – To jeszcze nie znaczy, że jest alkoholiczką. – Ben, nadal mamy ranek. Nikt nie pije o tej porze dnia, chyba że musi. I nie zapominaj, że była w Bluebell, kiedy doszło do bijatyki. Po południu. – Może masz rację. Ale przecież chyba nie wymyśliła tej całej historii o kobiecie, która odwiedziła Vicka. – Nie. Szkoda, że nie wiemy, kim była ta kobieta. – Zgadzam się. Zapytam Vicka, ale wątpię, żeby mi powiedział. – Ben myślał przez chwilę. – Zastanawiam się, czy ktoś z jego organizacji mógłby wiedzieć? – To możliwe. – Nie pozostaje nic innego, jak złożyć wizytę w obozowisku ASP. – Ben, nie! – Belinda złapała jego ramię. – Ci ludzie to mordercy. Każdy z nich. – Fakt, że mają rasistowskie poglądy, jeszcze nie czyni z nich morderców. – Ben, wierz mi. Śledzę te kreatury od lat. Pozostawili za sobą dużo trupów. Nie znają litości. – Nie bój się. Potrafię się o siebie zatroszczyć. Belinda potrząsnęła głową. – Jesteś tak bardzo podobny do mnie, że to aż przerażające. Dwa lata temu mówiłam tak samo. Zanim się przekonałam. – Odwróciła się i patrzyła w czyste, błękitne niebo. –

Pamiętasz, John wspomniał, że ASP dopadło mnie w Birmingham. Ben zmarszczył brwi, aż stały się jedną kreską. – Mówił, że Frank cię uratował. – W końcu tak. Po tym jak więzili mnie przez kilka godzin. – Nawet w blasku słońca jej oczy pociemniały. – Wychodziłam z Hatewatch późno w nocy, sama. Czekali na mnie tuż przed biurem. Było ich czterech. Wszyscy w kapturach. Wykręcili mi ręce, zakneblowali usta. Wepchnęli mnie na tył mojego samochodu i przygwoździli do podłogi kopniakiem w plecy. Ben instynktownie wziął ją za rękę. – Po przeszło godzinnej jeździe dotarliśmy do sekretnego miejsca spotkań ASP. Było ich tam co najmniej z pięćdziesięciu, wszyscy w kapturach. Wywlekli mnie na środek... za włosy. Potem przywiązali mnie do drewnianego krzyża, otoczonego świecami i zarzucili pętlę na moją szyję. Mogłam się zastanawiać, co ze mną zrobią: spalą żywcem, czy powieszą? I zastanawiałam się, a oni tego właśnie chcieli. – Odetchnęła głośno. – Potem podszedł do mnie ich przywódca. Z nożem. Ben ścisnął mocniej jej dłoń. – Przycisnął nóż do mojej szyi, twarzy. Bawił się moim strachem. Oczywiście to był Wielki Smok Dunagan, ale nigdy nie będę w stanie tego udowodnić. Zaczepił nóż o kołnierz mojej bluzki... – Spojrzała na ziemię i zamknęła oczy. – Potem rozciął spódnicę. Bieliznę też. Stanik, majtki. Byłam przywiązana do krzyża, kompletnie naga. Ben poczuł, że trzęsą mu się ręce. – Czy oni cię...? – Zgwałcili? Nie, to nie był pierwszy punkt jego planu. Przesunął ostrzem noża po całym moim ciele, jakby pieścił mnie tym nożem. Potem położył go i podniósł bicz. – O Boże! Oni nie... – Tak. Dwadzieścia pięć razy. – Jej oczy wypełniły się łzami. – Wciąż mam blizny na ciele, mogę to udowodnić. Biliby mnie jeszcze, gdyby Frank nie pojawił się z glinami. Ale myślę, że planowali coś jeszcze. Ci z ASP uciekli, ale Frank przynajmniej uwolnił mnie, zanim... – jej głos się załamał. – Zanim było za późno. Ben objął ją i mocno do siebie przytulił. – I po tym wszystkim ciągle z nimi walczysz? – raczej stwierdził niż spytał. – Bardziej niż kiedykolwiek – powiedziała twardo. – Więc wiesz już, jak niebezpieczna może się okazać dla ciebie wyprawa do ich obozu. Ben nadal ją obejmował. Cieszyło go, że nie wyrywała się z jego ramion. – No tak, ale w tej chwili, zdaje się, są moimi przyjaciółmi. – To się zmieni, jeśli zaczniesz im zadawać kłopotliwe pytania. Ben, to nie jest dobry pomysł. – Przykro mi, ale muszę. – Nie wiesz, w co się ładujesz. Nie chcę, żebyś... ja... – przerwała, przebudowując zdanie:

– Ben, nie rób tego – nalegała. Patrzyli na siebie, ich usta prawie się stykały. – Nie mam wyboru – powiedział Ben. Pogłaskał ją po policzku. – Ale dziękuję, że się o mnie martwisz. To pokrzepiająca myśl.

Rozdział 22 Znalezienie obozowiska ASP, ukrytego w górach Ouachita nie było dla Bena łatwe, ale też i nie celował w chodzeniu na azymut. Christina nazywała go „geograficznie upośledzonym”. Będąc mężczyzną, oczywiście, nie prosił o pomoc. Zresztą kogo? Mapa, którą otrzymał od prokuratora okręgowego Swaina, zawiodła go na skraj piaszczystej drogi, dalej musiał iść na piechotę. Honda accord z założenia nie była wozem terenowym. Wspinaczka nie okazała się ani łatwa, ani przyjemna. Ben zadyszał się już po piętnastu minutach. Nie miał co się oszukiwać, zmaganie się ze słabością ciała w żaden sposób go nie motywowało. W końcu z kolejnego wierzchołka, kolejnego wzgórza zobaczył w dolinie kryjówkę ASP. Obozowisko otaczał płot z drutu kolczastego. Ku swojej uldze nie zauważył nikogo na posterunku w budce wartowniczej. Przeczuwał, że na gości nie czekano tu z otwartymi ramionami. Starając się sprawiać wrażenie pewnego siebie, Ben pchnął ciężką metalową bramę. Nie zostało mu nic innego jak udawanie, że ostrzeżenie: „Obcy będą zastrzeleni”, nie dotyczy jego osoby. Na polu manewrowym zobaczył kilkudziesięciu mężczyzn. Wszyscy byli ubrani w zielone, maskujące kombinezony, ciężkie buty i wyposażeni w ekwipunek bojowy. Wyglądali jak oddział szturmowy doskonalący swe umiejętności. Co więcej, Ben nie wątpił, że ci mężczyźni traktują ćwiczenia bardzo serio. Mieli determinację na twarzach i bezbłędnie wykonywali szczekliwe komendy dowodzących. Było ich dwóch. Ben usłyszał, jak jeden z nich krzyczał coś o „strefach śmierci”. To wyjaśniało, pomyślał, dlaczego nikt nie strzegł wejścia. Wszyscy brali udział w manewrach. Czuł ulgę, ale obawiał się, że będzie trudno w tej sytuacji z kimkolwiek porozmawiać. Z drugiej strony, dawało mu to nieoczekiwaną okazję do swobodnej lustracji obozu. Jego centrum zajmowały cztery baraki: tanie, przenośne, zbudowane z prefabrykatów. Zapewniały schronienie przed deszczem i niewiele poza tym. Dwa duże i dwa małe. Północna ściana jednego z baraków była okopcona, jakby zajęła się kiedyś ogniem. Ben wspiął się na palcach i zajrzał przez okno do środka. Same prycze – tak stłoczone, że prawie się stykały. Najwidoczniej większe baraki służyły za sypialnię tym, którzy nie wynajęli pokojów w mieście. Ben założył, że pozostałe dwa budynki pełniły funkcje administracyjne. Tam, przy

odrobinie szczęścia, mógł znaleźć dokumenty. Protokoły. Może odpowiedzi na kilka z setki pytań dotyczących Donalda Vicka. Ben właśnie okrążał barak i zmierzał w kierunku drzwi, kiedy tuż za sobą usłyszał głośny krzyk: – Obcy! Zanim zdołał zareagować, ktoś podstawił mu nogę. Wpadł na ścianę baraku, a potem osunął się na ziemię. Potrząsnął głową, starając się rozeznać w sytuacji. Przekręcił się na plecy akurat na czas, żeby ujrzeć lufę M-16 wycelowaną w swoją twarz.

Rozdział 23 – Poczekaj chwilę! – krzyknął Ben. – Nie strzelaj! – Stul swój przeklęty pysk! – warknął stojący nad nim żołnierz. Dwóch innych mężczyzn wyrosło jak spod ziemi. Ubrani byli w maskujące uniformy polowe ASP. Nawet twarze mieli poczernione węglem. – Szeregowy, złóż raport! – rozkazał jeden z przybyłych. – Tak jest, sir! – Chłopak wyprężył się jak struna. Ben wykorzystał okazję, żeby stanąć na nogi. – Znalazłem intruza węszącego wokół baraków. Widziałem, jak zaglądał przez okno. To musi być on, sir! Przywódca o kasztanowych włosach, tylko trochę starszy od swojego, tak zwanego, szeregowca spojrzał na Bena. – Jestem kapral Holloway. Czy ma pan przepustkę? Ben przełknął ślinę. – Nooo, nie... Kapral Holloway złapał Bena za gardło i na powrót sprowadził go do parteru. Ben upadł na kolana, ale kopniak twardym butem, który zadał mu jeden z żołnierzy, natychmiast rozciągnął go na ziemi. – Szeregowcy, przeszukać go! Ben poczuł dłonie przesuwające się po jego plecach. Nie przepadał za tym uczuciem, ale w obecnych warunkach zdecydował się nie narzekać. Po skończonej rewizji, Holloway wepchnął kolbę swojej broni Benowi pod żebra i przewrócił go na plecy. Jeden z szeregowych postawił twardy bucior na gardle Bena i tym samym uniemożliwił jakikolwiek ruch. – Kto cię tu przysłał? – warknął kapral Holloway. Ben uważał, że kłamstwa nie poprawią jego pozycji w tej społeczności. – Nikt. – Jakie masz zadanie? – No – zachrypiał Ben – przyszedłem po informacje... – Szpieg! – Nacisk buta szeregowca przybrał na sile.

– Słuchajcie... – uścisk na krtani był tak mocny, że Ben ledwie mógł szeptać – nie jestem... – Kto cię przysłał? – Nikt mnie nie przysłał. Holloway kopnął Bena w żebra. Ból na moment prawie go oślepił. Wczorajsze pałowanie Gustafsona dało o sobie znać. – Spróbujmy jeszcze raz – wycedził Holloway przez zaciśnięte zęby. – Kto cię przysłał? Hatewatch czy żółtki? Ben starał się skupić na pytaniu, ale natrętnie wracała jedna myśl: Belinda miała rację. Kiedy nauczy się polegać na ludziach posiadających zdrowy rozsądek? – Jestem tu ze względu na Donalda Vicka. – Błąd. – Kolejny kopniak w żebra. Tym razem pozbawił go powietrza w płucach. Ben nie był pewien, czy jeszcze kiedykolwiek będzie w stanie odetchnąć. – As wywiadu to ty nie jesteś. Wybrałeś jedynego członka obozu, którego już tu nie ma. Benowi zrobiło się niedobrze. Nie mógł mówić. Mała strata. I tak wszystko, co powiedział, tylko pogorszyło sprawę. – Potrzymamy go w areszcie – zdecydował Holloway. – Do czasu, kiedy Wielki Smok zechce zadać mu kilka pytań. – Gdzie go zamknąć, sir? – Myślę, że Pudełko będzie odpowiednim miejscem dla szpiega – powiedział Holloway. – Zwłaszcza w takie gorące letnie dni. Po kilku godzinach zacznie błagać o rozmowę z nami. Ripley, Short! Odprowadzić więźnia do Pudełka... – przerwał. – Chyba że mu się coś przytrafi po drodze. – Tak jest, sir! – odparli jednocześnie. – Do diabła, co się tu dzieje? Ten głos brzmiał znajomo. Kapral Holloway nagle stanął na baczność. – Złapaliśmy szpiega przeszukującego teren, sir! – Holloway, wasz rzekomy szpieg to Ben Kincaid! – To był Sonny Banner, przywódca ochrony osobistej Bena. Ben nie widział go od czasu, gdy obaj siedzieli w więzieniu. – On reprezentuje szeregowca Vicka. – On jest obrońcą? – Holloway zapomniał o musztrze, ale tylko na chwilę. – Nie wiedzieliśmy, sir. Myślałem... – Przesłuchaliście go? – dopytywał się Banner. – Oczywiście. On... – Czy powiedział wam, że reprezentuje szeregowego Vicka? – Sir. Ja... – Holloway przerwał. – Tak wspomniał nazwisko Vicka... – Złożę na was raport! – warknął Banner. – Odwalę tę papierkową robotę, kiedy będę

miał czas. Możecie na to liczyć. – Wyciągnął do Bena rękę. Czemu teraz, pomyślał Ben, w chwili gdy na ziemi zaczęło być wygodnie? Ujął wyciągniętą dłoń, ale jego żebra wcale nie chciały się podnosić. – Ten człowiek jest bardziej dla nas wartościowy, niż wy kiedykolwiek będziecie, Holloway – Sonny z upodobaniem poniewierał kaprala. Biedny Holloway – Ben prawie zaczął mu współczuć, wstając przy pomocy Bannera. – Wszystko w porządku? – Myślę, że mogę chodzić... – Dzielny facet. – Poklepał Bena po plecach. Klepnięcie było prawie tak bolesne jak kopniaki Hollowaya. – Co mogę dla pana zrobić? Ben natychmiast podjął decyzję. – Chciałbym porozmawiać z Wielkim Smokiem. O sprawie. – Jasne. Zaraz to załatwię. – Banner odwrócił się, żeby oddać pożegnalny strzał. – O was też porozmawiam z Wielkim Smokiem, kapralu Holloway. Zastanawiam się, czy to nie wy powinniście spędzić trochę czasu w Pudełku. Holloway nie odpowiedział, ale wyraz przerażenia na jego twarzy jeszcze się spotęgował. – Chodźmy, Ben. – Banner otoczył ramiona Bena swoimi silnymi rękami. – Mam nadzieję, że będziesz w stanie zapomnieć to, co cię spotkało. To było niewybaczalne. Dla członków ASP jesteś Bardzo Ważną Osobą. Gwarantuję ci, że od tej pory spotka cię tylko poszanowanie, na które zasługujesz. Ben nie wiedział, który sposób traktowania był gorszy. Hollowaya czy Bannera.

Rozdział 24 Ben pod eskortą udał się do najmniejszego z baraków – najwyraźniej punktu dowodzenia. Pomieszczenie zawalono wykresami i mapami, w wielu z nich tkwiły wbite w różne miejsca kolorowe szpilki. Może Ben i był „geograficznie upośledzony”, ale nie wątpił, że mapy przedstawiają najbliższą okolicę, włączając w to Coi Than Tien. Banner polecił Benowi zaczekać, a sam wszedł do sąsiedniego pokoju. Kincaid rzucił okiem na papiery na biurkach i stołach, przebiegł wzrokiem po szafach wypełnionych segregatorami. Zdumiała go ilość papierów. Chyba nawet Pentagon nie dorównywał ASP liczbą raportów i notek. Ta myśl budziła niepokój – co też ci ludzie tak drobiazgowo planują? Gdyby tylko mógł przejrzeć te segregatory, ale szeregowcy stali obok, zdecydowani wykorzystać każdą szansę na odkupienie swoich win. Zatrzymał wzrok na drukarce, która z furią wypluwała papier. Podniósł dwie ulotki. Jedna głosiła, że NAUKOWCY DOWODZĄ, ŻE ŻÓŁTKI ZNAJDUJĄ SIĘ JESZCZE NA POZIOMIE MAŁP. Druga przedstawiała karykaturę Azjaty z podstępnym, wrogim wyrazem twarzy. Nad nim widniał napis DOBRY ŻÓŁTEK TO MARTWY ŻÓŁTEK. Ben czytał dalej: „Żółty złodziejski pawian ukradnie ci pracę, żonę, córkę. Będzie żył w dobrobycie, pozbawiając cię wszystkiego, co miałeś. To twój wróg”. – Wielki Smok cię teraz przyjmie – oznajmił Banner, przerywając Benowi lekturę. Kiedy przechodzili przez hol, Banner wyszeptał: – Nie wiesz, jakie masz szczęście. Wielki Smok jest bardzo zapracowany. – Z pewnością, zważywszy na te stosy dokumentów. – Przygotowuje ogromne przedsięwzięcie. – Wyjaśnienie Bannera zabrzmiało złowieszczo. – Wielki Smok nie przyjmował gości od tygodni. Niedawno po prostu wygonił tego głupka prokuratora okręgowego. Ale kiedy powiedziałem mu, że jesteś tutaj, przerwał pracę i kazał natychmiast cię wprowadzić. – Czuję się zaszczycony. Weszli do kwatery urządzonej w tyle baraku, za nimi postępowali dwaj szeregowcy. – Ben, to jest Wielki Smok Dunagan. Dunagan wstał z krzesła, zdjął okulary i podszedł do Bena, który z trudem ukrył wyraz

rozczarowania. Oczekiwał, że stanie oko w oko z wcieleniem zła, a tymczasem witał go łysiejący, niski pięćdziesięciolatek. Na dodatek z zaokrąglonym brzuszkiem. Wielki Smok okazał się wcieleniem przeciętności. Ben miał ochotę głośno się roześmiać. – Miło mi pana poznać, panie Kincaid. – Dunagan potrząsnął żywo jego ręką jak babtystowski kaznodzieja. – Podjął się pan wielkiego zadania. To szlachetny czyn. – Mów mi, Ben. Szczerze mówiąc, nie dano mi wielkiego wyboru. – Ben, nie mydlij mi oczu. Jesteś naprawdę odważnym mężczyzną, skoro podjąłeś się tego zadania. Zwłaszcza teraz, kiedy siły Szatana gromadzą się wokół nas. Banner i inni chłopcy opowiedzieli mi o biciu, jakie sprawił ci w więzieniu zastępca szeryfa, ten sympatyk żółtków. Tutaj jesteś bohaterem. – Nie nazwałbym się tak. Naprawdę. Wszystko, co zrobiłem, to leżałem na podłodze i starałem się za bardzo nie krwawić. Dunagan potrząsnął głową. – To wstyd, że te żółtki zdołały tak sparaliżować miasto. – Uważasz, że to Wietnamczycy są przyczyną niepokoju? – Przeklęta prawda. To oni najechali ten spokojny zakątek. Obniżyli ceny i zgodzili się pracować dla dużej przetwórni kurcząt za grosze. Biali nie byli w stanie wytrzymać konkurencji. – Wydaje się, jakby ich obwiniano za to, że są zdolni w interesach. – Nie tylko o to chodzi. Odkąd się pojawili, wywoływali kłopoty. Zauważyłeś osmaloną ścianę baraku, gdzie trzymamy naszą broń? Ben kiwnął głową. – Bomba zapalająca. W środku nocy. Ugasiliśmy ją, zanim narobiła szkód, ale co by było gdybyśmy nie zdołali? Budynek eksplodowałby z hukiem, który usłyszeliby mieszkańcy Branson. – Dunagan złożył ręce na piersiach. – Powiedz mi, kto to zrobił, jeśli nie Wietnamczycy? – Obawiam się, że nie wiem – odparł Ben. – Po raz pierwszy o tym słyszę. – Do diabła. Przepraszam, że cię zanudzam. Nie przyjechałeś tu, żeby wysłuchiwać moich problemów. – Dunagan wyciągnął krzesło spod stołu i gestem poprosił, żeby Ben usiadł. – Co mogę dla ciebie zrobić? Ben usadowił się na krześle. – Na początek chciałbym zebrać jak najwięcej informacji o Donaldzie Vicku. Rozmawiałem z nim, ale nie był zbytnio komunikatywny. – Hmmm. – Coś wyraźnie gnębiło Dunagana, ale nie wyjawił co. – No to przyszedłeś w dobre miejsce. Znam Donny’ego od lat. – Znaczy, że należy do twojej... organizacji od dłuższego czasu? – Donny? Nie, on ma tylko dwadzieścia jeden lat. Nie przyjmujemy młodszych. Ale jego ojciec był długoletnim członkiem, tak jak i jego dziadek.

– Tradycja w rodzinie. – Właśnie. W Alabamie ludzie mają silne poczucie wiary i starają się przenosić je z pokolenia na pokolenie. Do diabła, w dzisiejszym świecie, kiedy dzieci są wręcz bombardowane tym całym śmieciem z telewizji, filmów i lewicującej prasy, ojcowie muszą coś zrobić, żeby wyprostować im kręgosłupy. W innym wypadku te biedne gnojki mają całkiem skrzywiony obraz świata. Wielki Smok w roli dr Spocka. Interesujące. – Więc to ojciec Vicka zapisał go do organizacji? – Do diabła, tak. Jaki ojciec taki syn. Uczciwie mówiąc, nie przejmujemy się ludźmi, którzy stoją na boku i pozwalają innym robić to, co powinno być zrobione. Albo jesteś z nami, albo przeciwko nam. Tak na to patrzę. – Więc Donald dorastał pod troskliwą ręką Klanu. – Czekaj chwilę, zrozum, nie jesteśmy wrogami Klanu, ale tworzymy oddzielną organizację. – Mrugnął porozumiewawczo. – Jestem pewien, że jako prawnik pojmujesz wagę utrzymywania tych różnic. Głównie wagę wykpiwania się od odpowiedzialności pieniężnej za sprawy sądowe przeciwko Klanowi, domyślił się Ben. Co za wspaniała garstka ludzi. – Ale tak – ciągnął Dunagan – znam Donny’ego od czasu, kiedy wzrostem sięgał mi kolan. Świetny chłopak. Dobrze wychowany, kochający Najwyższego Pana i gotów za niego walczyć. Może trochę za cichy, ale nie ma prawa, które by tego zabraniało, prawda? – Nie – odpowiedział Ben, choć nie myślał, żeby Dunagan naprawdę był zainteresowany zakazami prawa. – Więc Donald wypełnia oczekiwania rodziny? – Raczej tak. Znałem tatusia Donny’ego, Lou. Był twardym facetem. Może trochę za twardym w stosunku do Donny’ego, ale to tylko dla jego dobra. Wyjaśnił chłopcu bez ogródek, czego się po nim spodziewa. Nie ma w tym nic złego. Świat byłby lepszy, gdyby ojcowie nie bali się być ojcami. – Użyłeś czasu przeszłego – zwrócił uwagę Ben. – Czy ojciec Donalda nie żyje? – Och, tak. Opuścił nas trzy, cztery lata temu. Zabił go rak płuc, uspokoił jego duszę. Od śmierci ojca Donny przejął rolę mężczyzny w rodzinie. Ważne jest, że zachowywał się jak należy. – Jeśli jest głową rodziny, to dziwi mnie że opuścił dom i przybył tutaj. – Jestem pewien, że nie było mu łatwo – odparł Dunagan – ale mężczyzna ma obowiązki. Kiedy trwa wojna, musi porzucić domowe pielesze i wypełnić obowiązek. Kiedy trwa wojna? Ben zdecydował nie wyjaśniać na razie tej kwestii. – Jak daleko sięgały obowiązki Donalda? – Ben, jestem uczciwym człowiekiem. Nie kłamię. Jeśli masz pytanie, po prostu je zadaj. – Okay. Rozkazałeś Donaldowi, żeby zabił Vuonga? – Absolutnie nie.

– A może ktoś inny z ASP? – Ponownie nie. Nie mogę powiedzieć, żebym szczególnie żałował śmierci tego żółtka, ale nie było takiego rozkazu. Chłopak działał z własnej inicjatywy. – Uśmiechnął się. – Wydaje mi się, że Donny wypił nieco za dużo i pozwolił, aby wyzwolił się jego słuszny gniew. – Rozumiem. Czy Donald... cię podziwia? Dunagan założył ręce. – Co ty, do diabła, insynuujesz? – Powiedziałeś, że znasz go od lat. Czy się przyjaźnicie? – Przypuszczam, że tak. W sposób zupełnie odpowiedni dla dwóch mężczyzn. O co ci chodzi? – Donald nie mówi mi wszystkiego o tej sprawie. Istnieje możliwość, że kogoś osłania. – I myślisz, że może mnie? To pewne jak piekło, że nie ja zabiłem tego Wietnamczyka. – Nie powiedziałem, że to ty. Ale jako prawnik Donalda muszę sprawdzić wszelkie możliwości. – Domyślam się. Ale wciąż nie wiem, kogo mógłby osłaniać. Sądzę, że Donny wplątał się w to, mając tylko własne błogosławieństwo. I Jezusa Chrystusa, oczywiście. To będzie precedensowy akt oskarżenia o współuczestnictwo. – Czy Donald miał jakichś przyjaciół? – Raczej nie. Oczywiście są inni chłopcy w jego plutonie. Ale z pewnością nie nazwałby ich przyjaciółmi. Donny jest trochę nieśmiały. Zawsze był. Trzyma się na uboczu. – A kobiety? Dziewczęta? Czy chodził z którąś? – Nie jestem pewien. – Strzelił palcami. – Ale, teraz, jak o tym powiedziałeś, to sobie przypominam, że słyszałem, jakoby był zainteresowany jakąś dziewczyną z miasta. Ben zastanawiał się, czy to ta sama kobieta odwiedziła go w pensjonacie Mary Sue. – Znasz ją? – Przykro mi, ale nie. – Kto ci o tym powiedział? Dunagan zastanawiał się przez moment. – Nie pamiętam. Prawdę mówiąc, nie pamiętam nic więcej poza tym, co ci już powiedziałem. – Czy wiesz, kiedy Donald spotkał się z Vuongiem? – Domyślam się, że spotkali się w barze, wtedy gdy odbyła się bójka. – Mam powody, żeby sądzić, iż znali się wcześniej. – Nie wydaje mi się – powiedział zdecydowanie Dunagan. – Nie pozwalamy bratać się ze skośnookimi. – Ale – przekonywał Ben – Donald mieszkał w mieście... – To nic nie znaczy – w głosie Dunagana słychać było irytację. – To jest chłopiec pokroju

tych, którzy przede wszystkim cenią własne towarzystwo. A tak swoją drogą, to po czyjej jesteś stronie? – Donalda. Chcę reprezentować go, wykorzystując cały potencjał moich zdolności. Co wiesz o morderstwie? – Tylko to co przeczytałem w gazecie. – Nic więcej? A twoi ludzie? Żadnych sugestii? Pogłosek? Plotek? – Nie plotkuję. Słuchanie fałszywego świadka jest grzechem przeciwko Bogu. – Wiesz, jak popełniono morderstwo? Dunagan potwierdził skinieniem głowy. – Powiedziałeś, że macie skład broni. Czy przypadkiem nie trzymacie tam... kusz? – Zgodnie z prawdą, tak. Ben pozwolił sobie na bezczelność. – Czy masz coś przeciwko temu, żebym przejrzał twój arsenał? Chciałbym sprawdzić, czy kusze, które przechowujecie, odpowiadają kuszy mordercy. – Za późno. Prokurator okręgowy już to zrobił. – O? – Ben był zdziwiony, chociaż zdał sobie sprawę, że nie powinien. Wiedział przecież, że Swain był tutaj. – I co? – Powiedział, że kusza pochodzi z naszej zbrojowni. Ale śmieszna sprawa, nie mamy zapasu strzał. Próbowaliśmy kupić, ale nigdy nie mogliśmy znaleźć strzał do tego szczególnego modelu. Nie wiem, skąd wziął je morderca. – Mógłbym obejrzeć wasze zamówienia lub faktury z dostawy? – Nie mamy żadnych. – Co? – Nie interesują nas te bzdury. Nie mamy na nie miejsca. I nie potrzebuję więcej biurokracji. Ben spróbował jeszcze raz. – Czy masz coś przeciwko temu, żebym porozmawiał z twoimi ludźmi? – Oczywiście, że nie. Czuj się swobodnie. Chcę ci pomóc, jak tylko mogę. Ben, pamiętaj, że to jest święta krucjata. Kiedy trwa wojna, wszyscy musimy się zjednoczyć. Ale wisieć będziemy z pewnością oddzielnie, pomyślał ponuro Ben. – Te słowa robią wrażenie, ale... nie ma żadnej wojny, prawda? – Zależy, jak na to patrzeć – odparł Dunagan. – Niektórzy ludzie myślą, że jest. – Nie wiem, co przez to rozumiesz. Dunagan pochylił się nad biurkiem – Ben, jak długo jeszcze, twoim zdaniem, ten kraj ma szansę trzymać się drogi, na której teraz się znajduje? – Nie jestem pewien, co... – Uliczne gangi. Walki na tle rasowym. Przestępczość, gwałty, sodomia. Odpowiedzialni

za to są ludzie innych ras niż biała. Mieszane małżeństwa plamią zasoby genetyczne. Widziałeś, co nie tak dawno stało się w Los Angeles. To dzieje się codziennie, tylko na mniejszą skalę. Do diabła, wydarzenia w Alabamie zmroziłyby ci krew w żyłach. Ale o tym rzadko piszą w gazetach. – Zatajone przestępstwa? – Och, one są zgłaszane, gazety po prostu tego nie drukują. Są pod kontrolą lewicy. – Przysunął się bliżej. – Ten kraj balansuje na krawędzi totalnego chaosu. Dzięki Bogu, nie ma już Ruskich, których musieliśmy się obawiać, ale istnieje kolejna groźba, nawet większa, bo wewnętrzna. – Tworzysz hipotezę... wojny ras? – To nie są hipotezy. To się wydarzy. Daję temu krajowi jeszcze z pięć lat... Może nawet mniej. Potem rozpęta się piekło. Sieci komunikacyjne zerwane, systemy transportu załamane. Świat zatrzęsie się w posadach. Ben zaczynał łapać kierunek. – A wtedy ASP wejdzie do gry, prawda? – Cóż, założyliśmy obozy w sześciu stanach. Ten obóz powstał kilka miesięcy temu, kiedy nas wezwano, by ratować sytuację. Ale masz rację. Kiedy nadejdzie czas będziemy gotowi. Mamy tu wszystko, czego potrzebujemy: jedzenie, wodę, ubrania, amunicję. – A więc to nie tylko obóz szkoleniowy, ale obóz przetrwania. – Obozy ASP staną się sanktuariami – awangardą przyszłości rasy aryjskiej. Członkowie ASP będą obrońcami prowadzącymi ocalałych ku nowemu światu. W końcu wszystkie mniejszości wzajemnie się wybiją, my wyznaczymy nasze terytorium i będziemy oczekiwać końca holokaustu. – A więc schowacie się w swoich obozach do czasu, aż wszystko ucichnie? Dunagan uśmiechnął się. Patrząc na ten uśmiech, Ben poczuł dreszcz wzdłuż kręgosłupa. – Oczekuję, że nasze terytorium z czasem się powiększy. Pomimo wszystko będziemy lepiej uzbrojeni i przygotowani niż ktokolwiek inny. I po naszej stronie będzie błogosławieństwo Boże. – Zamierzacie dokonywać podbojów? – Z czasem pewnie tak. Najważniejsze, żeby bicz Boży został wzniesiony. Nieczyste rasy muszą zniknąć. – Chwycił Bena za ramiona. – Musimy zapewnić lepszy świat naszym dzieciom. Zgadzasz się z tym? – Tak, ale... – Nie możemy zawracać, kiedy Bóg postawił przed nami takie zadanie. Musimy odważnie spojrzeć Szatanowi w oczy. – Dunagan wstał, jego wzrok płonął. – Musimy chcieć złożyć nasze życie w ofierze. Musimy chcieć walczyć. Walki, walki, walki! Ku zdziwieniu Bena trzej pozostali żołnierze ASP przyłączyli się do okrzyku: „Walki! Walki! Walki!”

– Krwi! – wrzeszczał Dunagan. – Krwi! Krwi! Krwi! – ryczeli mężczyźni. – Walki! Walki! Walki! – Zabić wroga! – zaintonował Dunagan. – Walki! Walki! Walki! Zabić! Zabić! Zabić! – Kolejne okrzyki były coraz głośniejsze. – Krwi! Krwi! Krwi! Ben przerażony, wycofywał się w kierunku drzwi. Nagle okrzyki ustały. Dunagan objął Bena ramieniem. – Przepraszam, Ben. Trochę poniosły nas emocje. To, co robimy, traktujemy bardzo poważnie. Ben nie mógł znaleźć żadnej zdawkowej odpowiedzi. Trzęsły mu się dłonie. Chciał, żeby Dunagan zabrał swoje łapy. – Powinniśmy się znowu spotkać, w jakimś bardziej cywilizowanym otoczeniu. Ben miał nadzieję, że ruchy jego głowy wyglądają jak potakiwanie, a nie drżenie. – Może wpadniesz do kościoła w niedzielę rano? Modlimy się w małym kościele kilka mil stąd. Należał do Metodystów, ale przejęliśmy go i przekształciliśmy według naszych potrzeb. Obawiam się, że jest w pobliżu osady Wietnamczyków, ale jeśli przyjedziesz tam od północy, to nie zauważysz. Napędzamy im strachu. Pozostali mężczyźni wybuchneli radosnym rechotem. Ben opanował się na tyle, że mógł uścisnąć rękę Dunagana i wymruczeć kilka grzecznościowych frazesów. Potem odwrócił się i nie zatrzymał, aż obóz ASP został daleko z tyłu.

Rozdział 25 Nhung Vu postawił na ziemi trzy pudła i zanurzył dłonie w kieszeniach, w poszukiwaniu kluczyków do oldsmobila rocznik ‘68, który był wspólną własnością mieszkańców Coi Than Tien. Samochód-relikt sprawiał Vu same kłopoty, ale Coi Than Tien dysponowało tylko dwoma samochodami, a Elder Dang wziął ten drugi na cały dzień. Prawdę mówiąc, to ford pinto rocznik ‘74 mógłby okazać się nawet gorszy niż oldsmobile. Nhung ostrożnie, żeby niczego nie zbić lub rozlać, wsunął pierwsze pudełko na przednie siedzenie. Nie chciał rozgniewać Phama. Wielu sympatyków Phama wciąż sprzeciwiało się włączeniu Nhunga do ich grupy, nawet po tym jak dowiódł swojej odwagi podczas nocnej wyprawy. Mówili, że jest za młody. Niedoświadczony. Na razie Pham ograniczył działalność Nhunga do organizowania dostaw i podobnych mało znaczących zadań. Nhung nie przejmował się tym. Dla Phama zrobi wszystko. A kiedy nadejdzie czas i Pham wyznaczy mu ważniejsze zadanie do wykonania, będzie na to przygotowany. Nhung wepchnął drugie pudło do samochodu. Musiał się pospieszyć. Wyprawa zajęła mu więcej czasu, niż przewidywał. O szóstej Pham zaczyna spotkanie ze swoimi najbliższymi współpracownikami. Nhung nie chciał tego stracić. Z pewnością będą omawiać nocny wypad i plany na przyszłość. Nhung miał nadzieję, że bomba zapalająca zmiecie ASP z powierzchni ziemi, ale tak się nie stało. Ale może przynajmniej nie będą więcej napastować Coi Than Tien. Może to położy kres przemocy. Może teraz... – Sam wszystko robisz, żółtku? Nhung upuścił trzecie pudło na ziemię. Butelki potłukły się, a ich zawartość wypłynęła na zewnątrz. – Niezgrabny mały żółtek, prawda? Było ich czterech i otoczyli go. Nie mieli na sobie uniformów ASP, ale to nie robiło żadnej różnicy i tak wiedział, kim są. Jeden z nich badawczo przyglądał się Nhungowi. To był wartownik. Ten, którego Nhung i pozostali obezwładnili podczas nocnej wyprawy.

– Panowie, proszę – powiedział Nhung. Ku swojemu zakłopotaniu zauważył, że jego głos drżał. – Muszę zawieźć te rzeczy do rodziny. Są głodni, a moja siostra jest bardzo chora. Wartownik sprawiał wrażenie przywódcy tej grupy. Umoczył palec w rozlanej substancji. – Rozumiem, twoja rodzina żywi się łatwopalnymi chemikaliami. Czy wy, tępe żółtki, nie wiecie, że to niebezpieczne? I chyba również nie bardzo smaczne. Trzej pozostali członkowie ASP roześmiali się głośno. Nhung próbował przebić się przez nich, ale złapali go i pchnęli w stronę samochodu. Brodą uderzył w pokrywę bagażnika. Przywódca wyrwał mu z ręki kluczyki do samochodu. Otworzył tylne drzwi i wrzucił Nhunga do wewnątrz. Dwaj żołnierze ASP usiedli po obu jego stronach, a przywódca prowadził. Wyjechali z parkingu i kierowali się w stronę Maple. Nhung z przerażeniem rozglądał się wokół siebie. Co zrobią ci ludzie? Co wiedzą? Poprzez szybę dojrzał idącego wzdłuż ulicy mężczyznę. Znał go – to wydawca gazety. Rzucił się w kierunku okna samochodu i krzyczał, ile sił w płucach. Kierowca przydusił pedał gazu, a mężczyzna siedzący obok Nhunga odciągnął go od okna i wcisnął w fotel. Zanim Nhung zdołał coś powiedzieć, mężczyzna brutalnie uderzył go w twarz. Nhung krzyknął ponownie, tym razem z bólu. Widocznie jego opiekun z ASP nie zauważył różnicy. Uderzył Nhunga znowu, zaciśniętą pięścią. Głowa Nhunga opadła bezwładnie na oparcie. Tyle zapamiętał z jazdy. Słońce zaszło i zapadła ciemność. Nie potrafił określić miejsca, w którym się znajdowali, ani dokąd jechali. Był oszołomiony; jego świadomość zanikała i powracała. Bolały go usta i szczęka, a do tego miał wrażenie, że stracił dwa zęby. Chciał uciec, ale jak miał to zrobić? Dusił w sobie krzyk, bo wiedział, że to tylko pogorszy sprawę. W końcu samochód zatrzymał się, a Nhunga wywleczono na zewnątrz. Wokół stało wielu, bardzo wielu członków ASP, spowitych w stroje obrzędowe, z kapturami na głowach. Oprawcy ciągnęli Nhunga obok płonącego ogniska na środek zgromadzenia w pobliże drewnianego pala. Chłopak zauważył, że to nie był pal. To był krzyż. Okręcili jego dłonie i stopy cienkim rzemieniem, a potem przywiązali go do krzyża. Członkowie ASP przybliżyli się, formując wokół niego krąg, wszystko odbywało się w grobowym milczeniu. Widok łanu zielonych kapturów napełnił Nhunga przerażeniem. Z milczącego kręgu wystąpił jakiś człowiek. Był niższy i grubszy od mężczyzny, który bił Nhunga w samochodzie. Przyglądał się mu przez dłuższą chwilę, potem stanął za jego plecami. Za moment Nhung poczuł, że zerwano z niego koszulę. Z koła wystąpił drugi mężczyzna. Strzelał z bicza nad głową. Nhung starał się być dzielny, ale to okazało się zbyt trudne, niemożliwe. Łzy płynęły spod zaciśniętych powiek. – Nie, proszę... – wyszeptał – nie... Koniec bicza smagnął jego gołe plecy. Nhung wydał z siebie głośne, przeszywające wycie. Miał wrażenie, że jego plecy rozdarły się na dwie części, że zdarto z nich skórę,

odsłaniając wilgotne żywe ciało. Bicz strzelił znowu. Rwący ból czuł Nhung każdym nerwem. Wiedział, że już dłużej tego nie wytrzyma. A wtedy uderzyli go znowu. Ugięły się pod nim nogi, gdyby nie był przywiązany do krzyża, upadłby na ziemię. Mężczyzna z batogiem był mistrzem w swojej profesji. Każde uderzenie wymierzał prawie dokładnie w to samo miejsce, pogłębiając ranę, wzmagając katorgę. Uderzenia padały jedno za drugim. Wzrok Nhunga zmętniał. Zaczynał tracić przytomność. I wtedy, raptem, biczowanie ustało. Wiatr świstał pomiędzy drzewami, kłuł plecy Nhunga, lizał otwartą ranę. Ale bicz już nie strzelał. Ludzie z ASP odeszli od ofiary, gromadząc się wokół ogniska. Gorliwie nad czymś pracowali, ale Nhung nie mógł zobaczyć nad czym. Usłyszał kilka parsknięć, a potem bezlitosny śmiech. Strach prawie pozbawił go zdolności myślenia. Nagle w zwartej ścianie pleców pojawił się prześwit. Nhung nie chciał patrzeć, ale musiał. Niski mężczyzna, który zerwał z niego koszulę, stał w środku, dorzucając drew do ognia. Nie, to było coś innego. Coś trzymał w płomieniach. Coś długiego i cienkiego, jak pogrzebacz. Mężczyzna uniósł metalowy przedmiot nad głowę. Teraz Nhung widział wyraźnie. To nie był pogrzebacz. To było żelazo do wypalania piętna. Zakapturzeni mężczyźni zaczęli rytmicznie skandować: „Krwi, krwi, krwi” i „Śmierć, śmierć, śmierć”. – Porazimy wroga – zaintonował mężczyzna trzymający żelazo. – Będziemy walczyć, aż ziemia znowu stanie się czysta! – Proszę nie róbcie tego – błagał ich Nhung. – O Boże! Nie, proszę. Proszę, nie! – Śmierć, śmierć, śmierć – Skandowali coraz głośniej. – Zabić, zabić, zabić! Niski mężczyzna przysunął płonące żelazo do twarzy Nhunga. Żar palił mu oczy. Piętno miało kształt krzyża. – Nie – wciąż jeszcze błagał Nhung – ja nic nie zrobiłem. Proszę, proszę... Usłyszał odrażający syk, po którym nastąpił piekący ból; najgorszy, jaki kiedykolwiek czuł, jaki był w stanie sobie wyobrazić. Ciemność poniosła jego śmiertelny krzyk. A kiedy oderwano żelazo od jego piersi, cierpienie jeszcze się wzmogło. Jedyna łaska, jaka go spotkała to to, że stracił przytomność i nie czuł, co jeszcze mu robiono.

Rozdział 26 Kiedy Ben następnego dnia rano przyszedł do aresztu, z zadowoleniem stwierdził, że to nie Gustafson miał służbę. Szeryf Collier zaprosił Bena do środka, ale ani razu nie spojrzał mu w oczy. Czyżby wiedział o poczynaniach swego zastępcy? Pewnie więcej, niż chciał przyznać, odpowiedział sobie Ben. Vick nadal był jedynym więźniem. W końcu jego klient dostanie choroby sierocej, liczył jednak, że przedłużająca się samotność przerwie milczenie Vicka. Na widok Bena, Donald podniósł się z pryczy. – Przychodzisz z wizytą – zapytał – czy zanocować? – Absolutnie nie zamierzam tu spędzić nocy – odpowiedział Ben. – Nigdy więcej. – Na jakiej podstawie sądzisz, że możesz mnie wyciągnąć z tego piekła, jeśli sam tu trafiasz? – Tamtej nocy bogowie zapomnieli o mnie – odparł Ben. – Ale zauważ, że ja jestem wolny, a ty siedzisz za kratkami. – Punkt dla ciebie. – Przez ułamek sekundy na wargach Vicka pojawiło się coś, co mogłoby uchodzić za uśmiech, a przynajmniej za jego zapowiedź. – Jak oko? – Dużo lepiej, dziękuję. – Co tak wnerwiło Gustafsona? – Głównie fakt, że cię reprezentuję. – Och. – Vick zastanawiał się przez chwilę. Dobrze. Poczucie winy ułatwia współpracę, pomyślał Ben. – Mam wrażenie, że to nie było najlepsze posunięcie w twojej karierze. – Chyba tak. Chciałbym zadać ci kilka pytań? Vick natychmiast stał się czujny. – Na jaki temat? – Sprawy, oczywiście. Jak mam cię bronić, nie znając faktów? – Powiedziałem ci, chcę, żebyś... – Mimo wszystko nie mogę tego przeprowadzić bez kilku informacji. Myślisz, że będę wymyślał fakty podczas rozprawy? – Nie zdziwiłbym się.

Ben zdecydował się przejść do pytań. – Odwiedziłem pensjonat, w którym wynajmowałeś pokój, i rozmawiałem z Mary Sue. Powiedziała, że przed morderstwem odwiedziło cię parę osób. Vick nie zareagował. – Mary Sue upiera się, że jedną z nich był Wietnamczyk. Czy to przypadkiem nie był Tommy Vuong? Vick zmarszczył czoło. – Dlaczego miałbym się z nim spotykać? – Nie mam pojęcia. Ale nie wydaje mi się, żebyście po raz pierwszy spotkali się w barze. Myślę, że już się znaliście wcześniej. – A więc się mylisz. – Czyżby? – Ben chwilę spacerował. – Jeśli to nie był Vuong, to kto? – Nie wiem, o czym mówiła Mary Sue. Ona, niestety, za dużo pije. Pewnie miała halucynacje. – Wyobraziła sobie Wietnamczyka odwiedzającego członka rasistowskiego ugrupowania? Nieprawdopodobne. – Może szedł do kogoś innego w tym domu. Pamiętasz, to pensjonat. Ben nie zrażony ciągnął dalej. – Mary Sue wspomniała, że miałeś jeszcze jednego gościa. Kobietę. Oczy Vicka rozwarły się szerzej. – Nie zaprzeczaj – uprzedził go Ben. – Sam widzę, że to prawda. – O co ona mnie oskarża? O cudzołóstwo z dziwką Babilonu? – O nic tak poważnego. Mary Sue stanowczo podkreśliła, że tylko rozmawialiście. A przynajmniej wtedy. Kim jest ta kobieta? – Ja... ja – Vick uciekł spojrzeniem w bok – nie mogę ci powiedzieć. – Dlaczego nie? – Ben przywarł do oddzielających ich prętów. – Donaldzie, jestem twoim adwokatem. Jestem po twojej stronie! – Ja... – Vick nadal nie patrzył mu w oczy. – Przepraszam. Złożyłem obietnicę. – Obietnicę? Komu? – Ja... muszę milczeć. – Mary Sue słyszała, jak ta kobieta mówiła... – Powiedziałem, złożyłem obietnicę! – Donaldzie, proszę. Spójrz na mnie. Jak mam ci pomóc, skoro sam sobie nie chcesz pomóc? Vick skrzyżował ręce na piersi i odwrócił się. – Czy to ma coś wspólnego z walką w Bluebell? Czy dotyczy czegoś innego? – nalegał Ben. Vick milczał. Znowu.

– A w ogóle, co sprowokowało tę walkę na pięści? Nie wierzę, że rzuciłeś się na Wietnamczyka tylko dlatego, że był Wietnamczykiem. – Zaatakował mnie do spółki ze swoimi kumplami – niechętnie burknął Vick. – Nie napadli na ciebie bez powodu. Słyszałem zresztą, że to ty zacząłeś. – Mimo to, oni... – Dlaczego, Donaldzie? Wszyscy zgodnie twierdzą, że jesteś cichym, spokojnym chłopcem. Z tego, co słyszałem, nie pijesz, a tym bardziej nie przesiadujesz w barach. Myślę, że poszedłeś tam, bo szukałeś Vuonga. Dlaczego? Vick usiadł na pryczy i gapił się w ścianę. – Donaldzie, odpowiedz na moje pytanie! Cisza. – Czy to Dunagana osłaniasz? Vick nagle spojrzał na Bena, jego zwężone oczy pałały. Po dłuższej chwili powoli odwrócił się w kierunku ściany. Nie złapał się na przynętę. – Wiem, że znacie się z Dunaganem od dawna i że jest on przyjacielem rodziny i tak dalej... Ale wiem też, że miałeś twardego, bardzo wymagającego ojca, który zmarł, zanim zdążyłeś go usatysfakcjonować, jeśli to w ogóle było możliwe. Sam co nieco rozumiem taką sytuację. Domyślam się, że twoje wstąpienie do oddziału ASP to część wyśrubowanego planu, mającego na celu zadowolić twojego ojca. Ben zauważył, jak napinają się mięśnie na szyi Vicka. – Czy to prawda, Donaldzie? Czy bierzesz na siebie morderstwo żeby chronić kumpla twojego tatusia? Jego Majestat Wielkiego Smoka? Ben długo czekał, ale nie otrzymał odpowiedzi. Teoretycznie Ben mógłby przyjąć milczenie Vicka za potwierdzenie, ale za dużo miał wątpliwości i za mało wiedział. Kolejne teorie rozwiewały się, nim zdążył się z nimi oswoić. – Czy wiesz, że prokurator okręgowy znalazł włosy na kuszy, z której zastrzelono Vuonga? Wyniki badań porównawczych są jednoznaczne. To twoje włosy. Żadnej reakcji. – Co o tym sądzisz, Donaldzie? Czy miałeś ostatnio do czynienia z jakąś kuszą? Mówił dziad do obrazu... – Wiem, że macie kusze w obozie ASP. Byłem tam. ...a obraz ani razu. – Wiesz, co rządzi teraz tym miastem. Strach. Wszyscy śmiertelnie się obawiają, że każdego dnia może zapłonąć lont od beczki z prochem i rozpęta się piekło. Donaldzie, ludzie pragną twojej krwi. Wydadzą na ciebie wyrok śmierci, bo wierzą, że to wystarczy, aby powróciły do ich miasta dawne, dobre czasy; te czasy, zanim ty i ASP pojawiliście się w Silver Springs. Ty odkupisz wszystkie winy. Ale ja wiem, że oni się mylą – ciągnął Ben. – Wiem, że to miasto nigdy nie będzie takie samo, jeśli nie znajdziemy prawdziwego winnego

śmierci Tommy’ego Vuonga. Czy możesz mi w tym pomóc? Czy pomożesz mi ocalić twoją biedną głowę? Ani jednego słowa. Nawet drgnięcia. – W porządku. – Ben szedł wzdłuż korytarza, oddalał się od celi Vicka. – Do diabła, mam tylko nadzieję, że nie spotka cię to, o co się prosisz.

Rozdział 27 Późnym popołudniem Ben wrócił do obozowiska. Nie zastał tam ani Jonesa, ani Lovinga. Miał nadzieję, że są w pogoni za użytecznymi informacjami dotyczącymi Donalda Vicka, Tommy’ego Vuonga i ASP. Christina była w obozie, ale wciąż wiało od niej chłodem. „Chłód” to mało powiedziane, przecież czuł, jak lodowacieją wszystkie atomy jego ciała. Temperatura zera bezwzględnego, tym emanowała jego asystentka. Mike wdrapał się na wierzchołek swojego helikoptera, przynajmniej Ben założył, że to był Mike. Sądził po tym, co widział: czubku głowy. Olbrzymia połać trawy wokół helikoptera była zasłana narzędziami i częściami do maszyny. – Co robisz? Mike próbował odpowiedzieć, ale niezbyt mu to wychodziło. Kiedy wyjął z ust klucz francuski, było lepiej: – Montuję te części, które dostałem w Silver Springs. – Pasują? – Nieco je podrasowałem. – Ręka Mike’a błądziła w poszukiwaniu narzędzia. – Mój główny problem to te świece. Tak naprawdę przeznaczone są dla traktorów. – Nie martw się – powiedział Ben. – Traktory, helikoptery. Co za różnica? – Racja. – Mike zeskoczył i otworzył pokrywę do kabiny. – Teraz zastartuję. Czy podczołgasz się pod silnik i powiesz mi, co się dzieje? – Chyba żartujesz. – Tylko zobacz, czy te świece dają iskrę. A jeśli zauważysz, że jeszcze coś się obruszyło lub wypadło z miejsca, to też o tym wspomnij. – Straciłeś rozum. Na pewno nie będzie mnie w pobliżu tego złomu, kiedy go uruchomisz. – Nie wygłupiaj się! Po prostu włączę silnik. Co się może stać? – Możliwości okaleczeń, które podsuwa mi wyobraźnia, odbierają mi mowę. Mike pogładził kadłub. – Nie powinieneś odnosić się do Portii jak kawałka metalu. Możesz zranić jej uczucia.

Jesteś pewien, że nie chcesz obserwować silnika, kiedy go włączę? – Nie, chyba że mogę to zrobić, stojąc po drugiej stronie jeziora. – Mój bohater! Ale przy okazji, kiedy byłem dziś po południu w mieście, zaczerpnąłem języka na temat sprawy karnej. Znaleźli broń, z której popełniono morderstwo. – Tak, tak, tak. Kuszę w pobliżu miejsca zbrodni. Włosy wplątane w jej mechanizm. Słyszałem o tym. – Ach tak? – Mike pogładził brodę. – Wobec tego wiesz o plamach krwi? – Plamy krwi? – powtórzył bezmyślnie Ben. – Tak myślałem. To ten rodzaj chytrych oskarżycieli, którzy, jeśli im się tylko uda, nie ujawniają informacji, aż do czasu rozprawy. – Ale Swain powiedział mi o włosach. – W porządku. To przebiegły człowiek. Ma nadzieję, że zużyjesz całe swoje siły oraz czas na przekonywanie ławy przysięgłych, że włosy niekoniecznie pogrążają twojego klienta. A kiedy skończysz, Swain spokojniutko podejdzie do podium, prosząc o głos i poinformuję ławę o śladach krwi. – Na kuszy? – Zrozumiałeś! – ucieszył się Mike. – I to jest grupa krwi Vicka. Możesz prowadzić wywód na temat włosa czy dwóch, ale włosy i krew... – Niech to diabli! – Ben gryzł swój knykieć. – I oni są pewni, że to krew Vicka? – Jak powiedziałem, grupa się zgadza. Wątpię, żeby w Silver Springs dało się przeprowadzić precyzyjne analizy. Ale to jest możliwe – spojrzał na Portię – o ile będę w stanie wrócić do Tulsy. – Co to jest? Szantaż? Nie wlezę na czubek tej, tak zwanej maszyny latającej i to jest moje ostatnie słowo w tej kwestii. – Jak ci się podoba. Ale naprawdę mógłbym mieć te testy. Myślę, że tutejsi laboranci dadzą mi próbkę krwi. – Potrząsnął głową. – Oczywiście do Tulsy jest kawałek drogi. – Mike, zachowuj się rozsądnie! – Uważam, że moje zachowanie jest rozsądne. – A pójdziemy na kompromis? Stanę pomiędzy namiotami. Będę miał dobry widok na helikopter, ale będę wystarczająco daleko, żeby nie zraniły mnie jego latające wnętrzności. – Biorę, co dają. Zgoda. Mike wdrapał się do kabiny. Ben pospieszył w stronę namiotów, które ofiarowały wątpliwe bezpieczeństwo. Mike zapalił silnik. A przynajmniej Ben myślał, że Mike to zrobił. W każdym razie nie dręczył kota, choć dźwięki, które Ben usłyszał, na to wskazywały. Najpierw rozległ się przeszywający pisk, a potem wywołujący dreszcze dźwięk tarcia metalu o metal. Nie tak nieprzyjemny jak odgłos pocierania kredą o tablicę, ale podobny. Nastąpiło jeszcze kilka warknięć, które ucięło głośne uderzenie dochodzące z głębi silnika. Ben nie musiał przeprowadzać dokładnych oględzin,

żeby stwierdzić, że Portia nie miała ochoty odlecieć. – Wydaje mi się, że to nie działa! – krzyknął. Mike wyłączył silnik i wygramolił się z kabiny. – Cholera. Myślałem, że mi się udało. – Jak widać, nie. – Czy słyszałeś ten łomot? Pewnie cały silnik się rozwalił. Jest w gorszym stanie niż przedtem. – Ben był zmuszony przyznać mu rację. Mike schował ręce do kieszeni. – Ben, jak wyślemy teraz próbki krwi? Expresem? – Pomyślał przez chwilę. – Ciekawe, czy oni mogliby dostarczyć części do helikoptera?

Rozdział 28 Tuż po zachodzie słońca Ben przyjechał do Coi Than Tien, Belinda już tam czekała. Wcześniej zdecydowali, że będzie lepiej, jeśli ona pojedzie tam pierwsza i przygotuje grunt. Kilku członków społeczności spotkało się już kiedyś z nią i pozostałymi pracownikami Hatewatch i wiedzieli o ich pozytywnym działaniu. Niektórzy ze starszych mieszkańców uważali zapewne, że Hatewatch przysparza kłopotów, ale i tak bardziej ufali jej niż człowiekowi, który reprezentuje Donalda Vicka. Ben zaparkował samochód nieopodal granicy Coi Than Thien, którą symbolizowała chwiejna konstrukcja zbudowana ze spaczonych desek i tektury. Największym budynkiem w osadzie była ferma, długa prostokątna hala, usytuowana pomiędzy dwoma magazynami. Ben, co prawda, nie był ekspertem w sprawach żywego inwentarza, ale w przeszłości miał trochę do czynienia z kurczakami, więc gdakanie i piski dochodzące z wewnątrz upewniły go, że to właśnie kurza ferma. Magazyny otaczały półkolem budynki mieszkalne Coi Than Tien. Typowe „biedadomki”, biedniejsze niż sobie Ben wyobrażał. Komfortem niewiele przewyższały szałasy. Niektóre miały ściany lub dach z blachy falistej – miejscowe wille. Pomimo widocznej biedy nie było brudu, wręcz przeciwnie. Ben miał wrażenie, że o domy dbano. Dostrzegł nawet małe ogródki. Najwidoczniej mieszkańcy mimo ubóstwa nie zapomnieli o godności. Ben odnalazł Belindę na ganku jednego z domostw. Siedziała w mroku obok dużo starszego Wietnamczyka. Co jakiś czas błyskał gorejący punkcik, żar z cienkiej fajki o długim cybuchu, którą pykał mężczyzna. Belinda przedstawiła Benowi Duonga Danga. – Miło mi pana poznać – powiedział Ben, zastanawiając się, czy Belinda wyjaśniła temu mężczyźnie, jaką rolę odgrywał w dziejącym się dramacie. Jeszcze zdąży zaspokoić swą ciekawość, pomyślał. – Duong Dang jest przywódcą tutejszej społeczności – kontynuowała Belinda. – Byłem – poprawił Dang. – Już nie jestem. Moi ludzie już mnie nie słuchają. – Dokonał się tu pewien rozłam – wyjaśniła Belinda. – Pan Dang i jego rada zawsze postępowali drogą pokoju i rozsądku. Lecz wyłoniła się inna grupa, prowadzona przez

młodego człowieka o imieniu Dan Pham. On woli bardziej... radykalne postępowanie. Aktywny opór. Niespodziewany napad. Zdobywa zwolenników. – Ma ich wielu? – zapytał Ben. – Niestety – odparł Dang – popiera go ponad polowa społeczności. – Co właściwie chce zrobić Pham? – dopytywał się Ben. – „Zwalczyć ogień ogniem” – zacytowała Belinda. – Doprowadzić do bezpośredniej konfrontacji z ASP. – Kontrterroryzm? – zdziwił się Ben. – Przeciwko tym maniakom? Z pewnością wie, że nie ma szans. – Nie widzi realiów naszej sytuacji – smutno powiedział Dang. – Chce być mścicielem, bohaterem. Pragnie uratować swoich ludzi. Ale jest ślepy. – Jeśli zamierza się na ASP, to bardzo szybko pozna realia – stwierdził Ben. – Może to tylko przechwałki? Dang i Belinda wymienili między sobą spojrzenia. – Kto wrzucił bombę zapalającą do obozu ASP? – zadała retoryczne pytanie Belinda. – Widziałem tam osmalony budynek. Myślicie, że to robota Phama? – Nie mogę tego twierdzić na pewno – zastrzegł się Dang. – Ale kto inny mógł zdecydować się na takie ryzyko? – Ponoć szkody wynikłe z tego zamachu były niewielkie – dodała Belinda. – To prawda – zgodził się Ben. – Jednak bomba spadła tuż pod ścianą magazynu broni ASP. Mógł nastąpić groźny wybuch. Szczęśliwie do tego nie doszło. Nikt nie został zraniony. – Nie – powiedział Dang. – Ale mimo to ich zemsta nastąpiła szybko. Wyjątkowo brutalna. Ukradli dziś rano jeden z naszych samochodów. I zaatakowali, i ciężko pobili piętnastoletniego chłopca Nhunga Vu. Wybili mu dwa zęby. I... – Dang zawahał się. Zamknął oczy. – Naznaczyli go. Znakiem krzyża. A kiedy stracił przytomność, nadal go bili, masakrując mu twarz. Prawdopodobnie trwale uszkodzili Nhungowi prawe oko. – Czy doniósł pan o tym szeryfowi? – Oczywiście. Ale co on może zrobić? Nie było świadków. Chłopiec nie znał napastników. Większość z nich nosiła kaptury. ASP postępuje ostrożnie. – Powinien pan przyprzeć do muru tego dzieciaka Phama i nakazać mu, żeby usiadł na tyłku – zasugerował Ben. – Zasada „oko za oko, ząb za ząb” tylko zaszkodzi Coi Than Tien. – Może być za późno. Słyszano pogłoski, że członkowie ASP jeszcze nie skończyli, że w bliskiej przyszłości szykują zemstę na większą skalę – w głosie Danga brzmiało przygnębienie. To z pewnością złe wieści. Zdaniem Bena, Coi Than Tien nie będzie mogło odeprzeć frontalnego natarcia ASP. Ale kto mógł? – Czy Belinda pytała pana o Tommy’ego Vuonga? – Znałem Tommy’ego od wielu lat – odparł Dang. – Pochodził z dobrej i szanowanej

rodziny. Był trochę dziki, ale to nic dziwnego, biorąc pod uwagę jego młody wiek i temperament. – Słyszałem, że rok temu miał jakieś kłopoty z prawem. Czy wie pan coś na ten temat? – Szeryf go przesłuchiwał. Kobieta oskarżyła go o to... że używał wobec niej przemocy. – Czy pan wierzy w to oskarżenie? – To się często zdarza – smutno powiedział Dang. – Dwoje młodych ludzi różnych ras zakochuje się w sobie. Wszystko jest w porządku, dopóki rodziny nie odkryją łączących ich więzów. Kłamstwo ratuje honor. – A więc nie wierzy pan, że to był gwałt? – spytała Belinda. Dang patrzył na nią zamyślony. – Wiem, że prokurator okręgowy odstąpił od aktu oskarżenia. Znając nastawienie Silver Springs do Coi Than Tien, wiem, że jeśli jej pomówienia choć w najmniejszym stopniu zostałyby udowodnione, Tommy byłby aresztowany. Ben w myślach przytaknął Dangowi. No, chyba że prokurator okręgowy nie miał czasu na bzdury, bo musiał pilnować dziecko. – Czy znane są panu powiązania Vuonga z Donaldem Vickiem? – Nie – odparł Dang, marszcząc czoło. – Raczej wątpię, żeby istniały jakiekolwiek powiązania przed tym fatalnym wypadkiem w barze. – Jakiś Wietnamczyk odwiedził Vicka na krótko przed morderstwem. Czy domyśla się pan, kto to mógł być? – Trudno mi uwierzyć, żeby którykolwiek, nawet najbardziej zdesperowany mieszkaniec Coi Than Tien mógł odwiedzić takiego człowieka. – I nie zna pan powodów walki Vicka i Vuonga? – Ludzie z ASP nie potrzebują powodów. Nienawiść prowadzi ich dalej, niż mógłby to zrobić jakiś logiczny powód. Ben starał się zapanować nad frustracją. Rozmowa była jałowa. – Czy wie pan, dlaczego Vuong znalazł się w barze tamtego wieczoru? Dang spuścił głowę. – Niestety, żałuję, ale wiem. Wysłałem go tam. Belinda była tak samo zdziwiona jak Ben. – Pan to zrobił? Po co? – Coi Than Tien zamawia w Bluebell niewielkie ilości różnych napojów alkoholowych. Używamy ich w razie ceremonii i czasami, żeby wypogodzić zmartwione czoła. Właściciel baru, człowiek o imieniu Mac, jest na tyle miły, że zamawia alkohol po cenach hurtowych i dostarcza na własny koszt. Dzięki temu dostajemy to, czego potrzebujemy, taniej i... bezpieczniej. – Więc pan wysłał Vuonga, żeby odebrał dostawę. – Właśnie. Wysłałem go z trzema innymi chłopcami z osady. Myślałem, że będą

bezpieczni. – Spojrzał na swoje długie, szczupłe dłonie. – A teraz Tommy Vuong nie żyje.

Rozdział 29 Ben doszedł do wniosku, że nie ma sensu przekonywać Danga, żeby się nie oskarżał. – Mam do pana prośbę. Chciałbym porozmawiać z Phamem. – Mogę pana przedstawić – odpowiedział Dang. – Ale czy on zechce rozmawiać, to już inna sprawa. Dang poprowadził ich ciemną ścieżką, która wiodła wzdłuż szałasów i baraków. Po kilku minutach dotarli do domu Phama. Przeszli przez ogródek i Dang zapukał do drzwi. Ben zauważył starszego mężczyznę siedzącego na ganku sąsiedniego domku. Wydawało się, że czyta książkę w świetle latarki, ale w tym momencie jego wzrok skupił się na Benie i Belindzie. Uważnie ich obserwował. Drzwi się otworzyły. Młody Wietnamczyk stał w progu. Spojrzał na Danga. – Powiedziałem ci, że nie mam ochoty na kontynuowanie naszej poprzedniej rozmowy! – Nie przyszedłem tu, żeby cię znowu przekonywać. – Wyjaśnił Dang. – Obawiam się, że posunąłeś się już tak daleko, iż nie słyszysz głosu rozumu. Pham nie odpowiedział, ale jego irytacja była widoczna. – Ci szanowni ludzie chcą z tobą porozmawiać. – Dang opuścił ganek, dając w ten sposób dowód podziału w wiosce. – Nazywam się Belinda Hamilton. Jestem z Hatewatch. Pham skłonił się uprzejmie. – To Ben Kincaid. Jest ze mną. – Nic więcej nie dodała. Ben miał tylko nadzieję, że Pham nie czytał „Silver Springs Herald”. Widocznie nie czytał. – Miło mi państwa poznać – powiedział. – Czym mogę służyć? – Prowadzimy dochodzenie w sprawie Donalda Vicka – wyjaśniła Belinda. – Musi go spotkać sprawiedliwość! – rzucił Pham z emfazą. – Musi ponieść karę za swoje przestępstwo. – Jestem pewna, że co do tego wszyscy jesteśmy zgodni – pośpiesznie wtrąciła Belinda. – Jeśli jest winny – dodała. – Tych ludzi trzeba powstrzymać, nie przestaną, dopóki wszyscy nie zginiemy. Czy słyszeliście, co zrobili małemu Nhungowi Vu?

– Tak. – Muszą się nauczyć, że nie mogą traktować nas z taką pogardą. A pojmą to tylko w jeden sposób. – Czy jesteś odpowiedzialny za rzucenie bomby zapalającej na obóz ASP? – zapytał Ben. Pham przyjrzał się Benowi. – Nie wiem nic o bombie. Obóz wciąż stoi. – Fakt, że atak się nie powiódł, nie znaczy, że się nie odbył – zauważył Ben. – A poza tym nie odpowiedziałeś na moje pytanie. – Nie jesteśmy owcami! – Głos Phama zachrypiał. – Nie będziemy biernie stać w momencie, gdy zarzyna się nasze rodziny. – No, nie przesadzajmy. Żadna rodzina nie została zarżnięta. – Moja babcia jest w szpitalu! Siedemdziesięciosześcioletnia kobieta! Postrzelona przez pełnego nienawiści snajpera. Mordują naszych starców. Mordują nasze dzieci. Musimy podjąć akcję! Do rozmowy wtrąciła się Belinda. – Przede wszystkim interesuje nas, czy wiesz coś o tym, co zaszło pomiędzy Tommym Vuongiem a Donaldem Vickiem. – Tommy był dzielnym człowiekiem – odparł Pham. – Chciał walczyć za swoich ludzi. – Czy kiedykolwiek widziałeś go z Vickiem? Lub słyszałeś, jak go wspominał? – Oczywiście, że nie – obruszył się Pham. – Nie poniżyłby się do kontaktów z taką świnią. – Widocznie jednak tak – ostudził go Ben. – Myślę, że znali się przed bójką w barze. – Nie mogę w to uwierzyć. Pomijając wstyd i hańbę wynikające z takiej znajomości, to byłaby ona samobójstwem. – Wiemy, że feralnego dnia Vuong pojechał po towar do baru. Czy byłeś jednym z towarzyszących mu ludzi? – Nie. A żałuję, wynik byłby inny. – Nie wydaje mi się, żeby Vuongowi brakowało mięśni. Vick był sam, a ich czterech. – Ale pozwolili mu żyć. – Zimny błysk pojawił się w oczach Phama. – Czy chcesz powiedzieć, że powinni go zabić? – Jeśli by to zrobili, Tommy Vuong żyłby do tej pory. I moja babcia nie znalazłaby się w szpitalu. I Nhung Vu miałby swoją twarz. Ben poczuł dreszcz na karku. Pham z pewnością znajdował się na krawędzi, a zdaniem Danga, reprezentował uczucia większości mieszkańców, którzy byli gotowi zrobić to, co im każe. – Czy to ty byłeś ostatnim, który widział Tommy’ego żywego? – Nie. – Pham przekroczył próg i spojrzał na ganek sąsiedniego domu. – Ten honor miał pułkownik Nguyen.

Mężczyzna zamknął książkę i zgasił latarkę. Stał przez chwilę, a potem do nich podszedł. Zrobił wrażenie na Benie, emanowały z niego dostojność i stateczność. Miał krótko obcięte włosy i skronie przyprószone siwizną. – Pułkownik Nguyen to wielki bohater wojenny – dokonał prezentacji Pham. – W czasie Wielkiej Wojny dowodził tysiącami Wietnamczyków z Południa. Prowadził ich do wielu największych zwycięstw. – Pyrrusowych zwycięstw – sarkastycznie zauważył Nguyen. – Wynik wojny nie był twoją winą – zaprotestował Pham. – Służyłeś krajowi odważnie i dobrze. Moim jedynym życzeniem jest, żebyś zachowywał się tak samo w obecnej wojnie. – Teraz nie ma wojny – zdecydowanie odparł Nguyen. – Jest. – Wyraz rozczarowania pojawił się w oczach Phama. – Chciałbym, żebyś nie utracił swojego zamiłowania do walki. – Nic nie utraciłem – sprostował Nguyen. – Zdobyłem tylko wiedzę na temat wagi ostrożności. Ben starał się zmienić bieg rozmowy, która przeradzała się w kłótnię, i powrócić do sedna sprawy. – Dowiedziałem się, że pan był ostatnim, który widział Tommy’ego Vuonga przed śmiercią. – To prawda. Wracaliśmy razem pieszo z Silver Springs do Coi Than Tien. Mamy tylko dwa samochody – teraz jeden – więc często chodzimy do miasta pieszo. – Czy Vuong nie wydawał się panu zdenerwowany? Przestraszony? – Tylko głupiec nie czułby się przerażony, kiedy śmierć krąży wokół nas. – Nguyen zawahał się na moment. – Ale było coś... dziwnego w zachowaniu Tommy’ego tamtego wieczoru. Jakby coś przeczuwał. W końcu coś interesującego. – Ma pan jakieś sugestie? – Nie. Wtedy wydawało mi się, że to po prostu słowa dyktowane podnieceniem, które ogarnęło nas wszystkich. Dopiero kiedy zginął, zastanawiałem się, czy nie miały większego znaczenia. – Czy widział pan coś... lub kogoś... niezwykłego po drodze do domu? – Nie. Pożegnaliśmy się przed ogrodzeniem. Wróciłem do domu... i zakładałem, że on wrócił do swojego. – Więc nie był pan na miejscu morderstwa. Niewielkie wahanie. – Nie. – I nie widział pan, co się stało? Pułkownik Nguyen patrzył prosto w oczy Bena. – Nie.

– I nie posiada pan innych informacji na temat morderstwa? – Ja... nie. Nic więcej poza tym co już panu powiedziałem. Ben nie potrafił jasno sprecyzować tego wrażenia, ale był prawie pewien, że pułkownik Nguyen coś ukrywa. Ale dlaczego miałby kłamać? – Czy planujesz więcej ataków na obóz ASP? – zwrócił się do Phama. Pham zmierzył go zimnym spojrzeniem. – Nie będę dyskutować o naszych planach. – Wiem, że działasz w dobrej wierze – łagodził Ben. – Ale taka brawura może przynieść szkodę waszym ludziom. – Jeśli nie zareagujemy, mordercy wypędzą nas z naszych domów. – Jeśli rozpoczniecie konfrontację z ASP doprowadzicie do zniszczenia Coi Than Tien. A może nawet i Silver Springs. – Nie będziemy się zastanawiać... Grzmot jakby pioruna przerwał debatę. Cała czwórka odwróciła się w kierunku odgłosu, sto metrów dalej ciemność rozświetliły płomienie. Coi Than Tien płonęło.

Rozdział 30 – To dom Tryonga! – krzyknął pułkownik Nguyen. Drewniany barak pochłaniały płomienie. Cała czwórka ruszyła w stronę pożaru. Ben w biegu zauważył czarną półciężarówkę oddalającą się na pełnym gazie. Było zbyt ciemno, żeby odczytać tablice rejestracyjne, zakładając, że w ogóle tam były. Kiedy dobiegli na miejsce, dom Truonga był już jedną wielką pochodnią. Ciemny dym drażnił ich płuca i powodował ataki kaszlu. Ben odwrócił oczy od oślepiającej jasności płomieni. – Czy jest tu jakiś telefon? Pułkownik Nguyen smutnie potrząsnął głową. – A najbliższy posterunek straży pożarnej jest w sąsiednim hrabstwie – dodał. Żywioł szalał, płomienie zdawały się sięgać nieba. Żar był nie do wytrzymania, na czole Bena pojawiły się krople potu. Żadnych szans na uratowanie domu. Nie wiedzieli, czy ktoś nie czeka na ratunek w gorejącym budynku. Nie mogli pozwolić, aby pożar dalej się rozprzestrzeniał. Tylko jak? Ben bezradnie rozejrzał się wkoło. Musieli coś zrobić i to szybko. – Jest tu jakaś studnia? – spytała Belinda. – Tak – potwierdził pułkownik. – Na północ od fermy. A w sieni fermy są wiadra. – Ben i ja zorganizujemy brygadę pożarową. Wy dwaj upewnijcie się, że nikt nie został w środku. Pułkownik Nguyen skinął głową. Bez dodatkowej dyskusji Ben podążył za Belindą w kierunku fermy. Bez trudu znaleźli kilkanaście wiader i studnię. Blask pożaru dokładnie oświetlił teren. Ben zakręcił kołowrotkiem, spuszczając wiadro. Napinając mięśnie, wyciągnął je ze studni i poniósł w kierunku domu Truonga, rozpryskując i rozlewając wodę po drodze. Trzask płomieni odebrał jak ironiczny śmiech żywiołu; ogień pochłonął wodę i wzbijał się coraz wyżej. Nigdy nie ugaszą pożaru. Ben wrócił biegiem do studni. Mieszkańcy Coi Than Tien również kierowali się w jej

stronę. Belinda ustawiła dwóch silnych mężczyzn przy korbie, aby napełniali wiadra. Pozostali utworzyli szereg od studni do ognia. Jeden drugiemu podawał pełne wody wiadra. Brygada antyogniowa Belindy dostarczała wodę szybko i nieprzerwanie. Może uda im się utrzymać pożar pod kontrolą, pomyślał Ben, biegnąc z powrotem w kierunku domu Truonga. Na moment zamarł, wśród płomieni dostrzegł sylwetkę pułkownika. Chwiejąc się i kaszląc, Nguyen wyłonił się z dymu. Niósł kobietę. Ben pospieszył z pomocą. Razem delikatnie położyli nieprzytomną na ziemi. Ben tylko raz na nią spojrzał i szybko odwrócił oczy. Żyła, ale była straszliwie poparzona. – Czy nic się panu nie stało? – spytał pułkownika. Nguyen kaszlał. Mijały sekundy, a on nie mógł przestać. Ben obawiał się, że musiał kilkakrotnie odetchnąć dymem... albo gorzej. W końcu Nguyen złapał duży haust powietrza. – Obszedłem dom z tyłu – wyszeptał Nguyen. – Zajrzałem przez okno... – Zaczął znowu kasłać. – Niech pan nie mówi – poradził Ben – i oddycha powoli i regularnie. – Zawaliła się ściana. Spadła na mnie. Płonąca. Ben zauważył, że po lewej stronie jego ubranie było nadpalone. – Usłyszałem krzyk – ciągnął Nguyen. Zamknął oczy. Starał się nie stracić przytomności. – Musiałem ją wyciągnąć... – jego głos zmienił się w zgrzytliwy kaszel. – Niech pan nie mówi – prosił Ben – tylko odpoczywa. Pułkownik skinął głową. Ben przyniósł mu trochę wody. Kobieta nadal była nieprzytomna. Zdawał sobie sprawę, że jej poparzenia powinien obejrzeć lekarz. Nagły, przeszywający krzyk odwrócił uwagę Bena. Kobieta z końca szeregu upuściła wiadro i zakryła twarz rękami. – Co się stało? – zapytał. Ben nie rozumiał, co mówiła. Ale wskazywała na płonący dom. Pośród gęstego dymu zauważył ciemną sylwetkę przytuloną do ziemi. Ruszała się. Usłyszał kaszel. Potem już nic. Ktoś jeszcze był uwięziony w płonącym kręgu. Ben rozejrzał się dookoła, szukając pomocy. Brygada znowu pracowała, ale była rozciągnięta do krańców wytrzymałości. Nie mogli sobie pozwolić na to, żeby jeszcze ktoś ich opuścił. Podążył w stronę dymu. Nie miał wyboru. – Czekaj! – usłyszał czyjeś wołanie. Ben odwrócił się, ktoś chlusnął na niego wodą z wiadra. Sam powinien o tym pomyśleć. Szybko wdychał i wydychał powietrze, napełniając płuca. Narzucił kurtkę na głowę i zanurkował w gęstą, ciemną chmurę. Czuł, jak dym wygryza mu oczy. Musiał powstrzymać pragnienie oddychania. Jeśli dym dostanie się do jego płuc, to już nigdy nie wyjdzie z tego mroku. Podszedł do ciała leżącego tuż przy frontowych drzwiach domu.

To była młoda kobieta. Ben odwrócił ją na plecy. Niezbyt wyraźnie widział, ale ku swojemu zdumieniu spostrzegł, że nie była Wietnamką. Szczupła figura, biała twarz, ciemne włosy. Przez krótką, straszną chwilę myślał, że to Belinda. Nie. Bogu dzięki, nie. Ale kimkolwiek jest, znalazła się w kłopotach. Żar stawał się nie do wytrzymania. Ben wziął kobietę w ramiona i podniósł do góry, gwałtowny ból w żebrach niemal zwalił go z nóg. Powstrzymywane powietrze wydostało się z płuc. Ben desperacko zacisnął usta i nakazał sobie nie oddychać. Po czasie, który wydał mu się wiecznością, wynurzył się z kłębów dymu. Położył kobietę na ziemi i spazmatycznie łapał powietrze. Miał wrażenie, że jeszcze chwila i zemdleje. Opadł na ziemię. Kiedy nieco doszedł do siebie, zajął się ocaloną dziewczyną. Nie był lekarzem, ale chyba nie była poparzona i wydawało mu się, że oddycha regularnie. Nie miał pojęcia, dlaczego straciła przytomność. Możliwe, że zaczadziała lub zemdlała od żaru. – Nic pani nie jest? – zapytał Ben, gdy dostrzegł delikatne drżenie jej powiek. Kobieta mrugała szybko. Nagle usiadła prosto, z nienaturalnie rozszerzonymi oczami i krzyknęła. Krzyk niósł się w noc i mroził krew w żyłach. Ben nie słyszał nic równie potwornego w swoim całym życiu. Kobieta zerwała się i podbiegła w kierunku płomieni. Szybko straciła siły, a jej krzyk zamienił się w płacz. – Co się stało? – Ben trzymał ją za ramiona. – O co chodzi? Kobieta kiwała głową w przód i tył, płacząc i zawodząc. Łzy strumieniem płynęły jej z oczu. – Ben! Spojrzał do tyłu przez ramię. Belinda. Biegła obok płonącego domu, szukając go. W tej samej chwili, w której go dostrzegła, wpadła w jego objęcia. – Mój Boże – szepnęła. – Ktoś powiedział mi, że jesteś... – Tak, ale wszystko w porządku. – Dzięki Bogu. – Przywarła do niego tak mocno, że Ben zastanawiał się, czy kiedykolwiek go wypuści z objęć. Miał nadzieję, że nie. Ponad jej głową spojrzał na dom Truonga. Ogień w końcu zamierał. Jeszcze przy północnej ścianie pełzały płomienie, ale i one wkrótce zostaną ugaszone. Brygada Belindy uratowała wioskę. Kobieta, którą teraz trzymał w ramionach, zapanowała nad kryzysową sytuacją i ocaliła domy i ludzi. Objął ją ciaśniej. Była niesamowita. Pośród dymu snującego się wokół, spotkały się ich usta. – Dlaczego wszedłeś w ogień? – zapytała Belinda, gdy już mogli mówić. – Zobaczyłem postać uwięzioną w dymie, próbowała wyjść. – Mylisz się. – Kobieta z brygady antyogniowej, której krzyk zwrócił wtedy uwagę Bena, podeszła do nich i wtrąciła się do rozmowy. – Ona nie próbowała wyjść. Ona próbowała wejść. Ben patrzył się na nią osłupiały.

– Jak to? – Widziałam to. Zjawiła się znikąd, spojrzała na płonący dom, krzyknęła i wbiegła w płomienie. Myślałam, że ta kobieta jest szalona. – Gdzie ona jest? – zainteresowała się Belinda. – Chcę z nią porozmawiać. – Jest... – Ben odwrócił się. – Była tu. – Rozejrzał się na wszystkie strony. – Zniknęła!

Część II

Cisi wartownicy

Rozdział 31 Dom Truonga już nie istniał, zostało tylko zwęglone drewno i kamienie. Sąsiednie domy również mocno ucierpiały. Po całej osadzie snuł się dym. Szeryf Collier polecił zabrać pułkownika i Marię Truong, którą Nguyen wyniósł z płonącego budynku, oraz kilku innych, którzy najbardziej tego potrzebowali, do szpitala w mieście. Nie znaleźli kobiety, którą uratował Ben. Zniknęła bez śladu. Wydawało się, że nikt nie wie, kim była ani dokąd odeszła. Kiedy Ben i Mike podeszli do pogorzeliska, Collier właśnie zapisywał coś w notesie. – Dzień dobry, Kincaid – rzucił, nie podnosząc głowy znad notesu. – Miło cię znowu widzieć. Ale kłamie, pomyślał Ben. – Znalazł pan coś interesującego? – Mnóstwo straconego drewna do kominka – wymamrotał Collier. – Kilka rzeczy osobistych. Nic poza tym. – Czy wie pan, co wywołało pożar? – spytał Mike. – A kim ja jestem? Wróżką? – zirytował się szeryf. Ben spojrzał na Mike’a i zdecydował, że lepiej będzie, gdy sam poprowadzi konwersację. Jeśli Mike wygłosi wykład na temat podpalenia, Collier może się wściec. – Czy znalazł pan coś, co wskazuje na podpalenie? Choćby coś tak prostego jak pudełko zapałek? Szeryf Collier przypatrywał mu się podejrzliwie. – Skąd ta pewność, że to podpalenie? Te szałasy to pułapki ogniowe. Możliwe, że jeden z tych ludzi palił tę śmieszną fajkę w łóżku lub próbował zapalić chińską latarnię i dom spłonął. – Nonsens – zdecydowanie zaprzeczył Ben. – Byłem tu, kiedy to się stało. Usłyszeliśmy huk, a za sekundę dom stanął w płomieniach. Widziałem odjeżdżającą czarną półciężarówkę. Ktoś celowo podpalił dom. Musimy ustalić, jak to zrobił. – Nie mam zamiaru grzebać w tej kupie popiołu – powiedział Collier. – A swoją drogą, dlaczego to tak cię interesuje, Kincaid? Co ma wspólnego pożar ze sprawą twojego chłopca? – Jeszcze nie wiem – odparł Ben. – Ale się dowiem. Jestem przekonany, że jakieś

powiązanie istnieje. Szeryf Collier zamknął notes i ruszył w stronę swojej srebrnej półciężarówki. – Jeśli liczysz na to, że wymyślisz jakąś skomplikowaną bajeczkę, która pomoże ci zdjąć twojego klienta z szubienicy, to możesz o tym zapomnieć. Jesteśmy prostymi ludźmi, my, mieszkańcy Silver Springs. Nie wikłamy się w nonsensowne sytuacje. – Ale jeśli to nie jest nonsens? – zapytał Ben. – Zgodzi się pan, żebyśmy przeszukali to pogorzelisko? Collier zmarszczył czoło. Gdyby tylko mógł się nie zgodzić, zrobiłby to z radością. – Jak chcecie, ale jeśli znajdziecie jakiś dowód, oczekuję, że o nim usłyszę – warknął. – Ma pan moje słowo. Szeryf odjechał. – Dobra robota, kemo sabe – pogratulował Mike. – Tańczył tak, jak mu zagrałeś. – Powiedzmy. Jesteś specjalistą od podpaleń, prawda? – No, miałem do czynienia z przypadkami podpaleń przez dwa lata, jeżeli o to ci chodzi. – Wystarczy. Prowadź, wodzu! Mike wskazał zgliszcza. – Ty zaczynasz z tamtego końca, ja z tego. Ben cieszył się, że kupił parę rękawic, zwęglone kawałki były wciąż gorące. Wyciągnął trochę spopielonego ubrania i kilka plastikowych fragmentów, które mogły być płytami, narzędziami lub pozostałościami czyjejś ukochanej zabawki. To straszne, gdy twój dom spłonie, pomyślał. Kiedy wszystko, o co dbałeś, pójdzie z dymem. – Tak naprawdę to nie wiem, czego szukam – westchnął Ben. – Mike, ty jesteś ekspertem. Powiedz mi. – Pierwszym punktem na liście życzeń poszukiwacza podpaleń jest znalezienie dowodu, że to było przestępstwo. Dowód, że pożar nie wybuchł przypadkiem. – Szukamy cieczy... ciał stałych...? – I jednego, i drugiego. Albo żadnego. Ale płynny czynnik zapalający jest w tym przypadku najbardziej prawdopodobny. Jest tani i łatwy do nabycia. Alkohol. Nafta. Eter. Benzyna. – A co byłoby stałym czynnikiem zapalającym? – Jest ich setki. Ale myślę o pyle węglowym. Jest go całkiem dużo w tych okolicach. Przykładasz płonącą zapałkę i już masz ogień. Kilka ziaren wystarczy. – A co z chemikaliami? – Trudniej je dostać, ale to nie jest niemożliwe, nawet w Silver Springs. – ASP najprawdopodobniej trzyma je w swoim baraku na amunicję. – Chyba tak. Sód i potas są bardzo popularnymi pierwiastkami i oba zapalają się w zetknięciu z wodą. ASP mógłby tłumaczyć się, że przechowuje je, na przykład, na wypadek

robienia wykopów, a naprawdę zmajstrować z nich diablo dobrą bombkę. – Nie masz żadnych wiadomości na temat tej próbki krwi, którą wysłałeś do badania? – Wysłałem ją Ekspresem Federalnym i poprosiłem, żeby laboratorium dało temu Priorytet Numer Jeden. Ale zawsze upływa kilka dni, zanim otrzymamy wyniki. – Mike, jesteś przyjacielem, na którego naprawdę można liczyć w potrzebie. Doceniam twoją pomoc. – Nie wspominaj o tym. – To jest coś jeszcze oprócz przyjaźni... – Kiedy powiedziałem: „nie wspominaj o tym”, to po prostu tak zrób! – Okay, okay. – Ben powrócił do poszukiwań. – Przepraszam, że śmiałem sugerować, że jesteś dobrym człowiekiem. – Nie jestem. A swoją drogą, czy mówiłem ci, że widziałem twoją siostrę w zeszłym tygodniu? – Nie, nie mówiłeś. – Tak. Julia i ja długo rozmawialiśmy. No, w każdym razie dłużej niż minutę. – Dla was to wieczność. – Ma dziecko. Z drugim mężem. – Słyszałem. – Ale rozwodzi się z nim. To znaczy z mężem. – Wydaje mi się, że to taki zwyczaj Julii. – Wspomniałem jej, że jesteś na wakacjach. Była zadowolona, że znalazłeś trochę czasu dla siebie. – Miło z jej strony. – Potem powiedziałem, że pojechałeś pod namiot. A ona zaczęła się histerycznie śmiać. Ben skupił się na znaleziskach. – Julia zawsze słynęła z dziwnego poczucia humoru. – Tak, ale mimo to była dla mnie miła. – No tak. Gorąca głowa. Może wy dwoje jeszcze się zejdziecie. – Och, nie bądź głupi. Nie dam za nią ani centa. – Aha. I to dlatego roztkliwiasz się i wzdychasz na sam dźwięk jej imienia? Nawet po tym, jak od ciebie odeszła. – Przyganiał kocioł garnkowi. Przez lata tęskniłeś za Ellen. To... – urwał w połowie zdania. Ciężka cisza zawisła w powietrzu. – Hej, Ben, przepraszam. – Nie ma sprawy. – Ben nie spojrzał na niego. – Nie powinienem o tym mówić. Ben milczał przez długi czas.

Po pół godzinie Ben krzyknął: – Hej, myślę, że coś znalazłem! To była butelka po coca-coli. Poczerniała i potrzaskana, ale wciąż do rozpoznania. Mike oglądał ją pod światło. – Czy to nasz czynnik zapalający? – zapytał Ben. – Czy tylko odpadek z lunchu Truongów? – Idę o zakład, że w tej butelce znajdował się czynnik zapalający. – Mike zbliżył butelkę do twarzy i zajrzał przez szyjkę do wewnątrz. – Nie mogę uwierzyć, że tak szybko to znalazłeś. – Uśmiech losu. – Ben był skromny. – Powinieneś traktować mnie z większym respektem. – Będę o tym pamiętał. – Wręczył butelkę Benowi. – Spójrz na te zwęglenia wewnątrz. Najprawdopodobniej była w niej benzyna. Koktajl Mołotowa. Łatwo go zrobić. Teraz szukamy knota lub lontu, jeśli jeszcze istnieje. Może nim być albo namoczony w tłuszczu gałgan, albo sznurek. Jeśli to znajdziemy, to udowodnimy podpalenie. Ben powrócił do poszukiwań. Kombinacja porannego słońca i żaru bijącego od pogorzeliska powodowała, że poszukiwania stawały się prawdziwym dopustem. Ben co chwila wycierał pot z czoła. W końcu stracił poczucie czasu. Fortuna kołem się toczy. Butelkę znalazł prawie natychmiast, lontu będzie szukał bardzo długo. Czarny pył osiadał na jego ubraniu i twarzy. Ben zaczął wątpić. Nie był w stanie zidentyfikować większości odpadków. Mógł trzymać w ręku lont i nawet nie wiedzieć, że to on. – A co, jeśli lont był zrobiony z papieru? Przecież się spalił? – Może – odparł Mike – ale mimo to powinniśmy znaleźć... – w połowie zdania głos Mike’a załamał się, jakby nagle zabrakło mu powietrza w krtani. – Mike? – Ben obejrzał się za siebie. – Co się stało? Czy znalazłeś lont? – Znalazłem... – Mike przycisnął dłoń do ust. – Nie lont – wyszeptał. – Ciało. – O... Boże. Nie. – Ben był pewien, że nie chce przyjąć tej wiadomości. – Ciało? Mike skinął głową. Wyglądał tak, jakby miał zaraz zwymiotować. – To, co z niego zostało. Szkielet. Ben opadł na kolana. Więc nie wyciągnęli wszystkich z płomieni. Co za straszna śmierć. – Mężczyzna? Kobieta? Ben był zdumiony, widząc łzy płynące z oczu Mike’a. – Dziecko.

Rozdział 32 Belinda zapoznawała Jonesa z oprogramowaniem komputera w biurze Hatewatch. – Sądzę, że ta chińszczyzna to dane o dysku. Jones ją odsunął. – Dzięki. Myślę, że sobie poradzę. – Włączył komputer i wszedł w program komunikacyjny przechowywany na twardym dysku. – Chyba się nie mylę, twierdząc, że nie znasz swojej ścieżki dostępu? – No... faktycznie, John pracuje z komputerem. – Trudno. – Nacisnął parę klawiszy, a potem ukazał się błękitny ekran z czerwonym napisem PROTCOMM. – Mamy go! – Powinnam cię ostrzec – wtrąciła Belinda. – Staraliśmy się wydostać dokumenty od ASP, zanim rozpoczęła się sprawa sądowa. Twierdzili, że stracili wszystko w pożarze, że rozprogramował im się dysk. Jednym słowem, nigdy nie mają tego, o co ci chodzi. Jones wyciągnął odpowiedni wniosek. – Więc nie będziemy tracić czasu, pytając ich. – Może nie wyrażam się jasno. Myślę, że nie znajdziesz o nich nic w bazie danych. – Jak sądzisz, ile kosztowało Dunagana ściągnięcie tutaj tych mężczyzn i założenie obozu? – nagle zainteresował się Jones. – Nie wiem. Może dwadzieścia, trzydzieści tysięcy dolarów. – Czy to możliwe, że Dunagan tyle posiada? – Zdziwiłoby mnie to. – Wobec tego musiał wziąć pożyczkę. A do danych dotyczących banku mogę się dostać. – Co ci to da? – Z danych o pożyczkach zorientuję się, ile dostali pieniędzy i kim są ich żyranci. To mi się przyda, żeby dostać się do zapisów kredytowych dla ASP, Dunagana i innych osobistości. Idąc dalej, dotrę do zestawień finansowych, które pomogą mi określić, co to właściwie jest ASP, ile ma pieniędzy oraz gdzie i na co je wydaje. – Żartujesz. – Wcale nie. To zabiera mnóstwo czasu, ale działa. A do tego mogę sobie powiązać

raporty finansowe z odpowiednimi miastami. Kiedy to zrobię, będę w stanie dostarczyć Benowi dosyć dokładny opis działalności ASP w ciągu ostatnich trzech lat. – Zadziwiasz mnie. – No tak. – Jones postukał w klawiaturę. – Muszę znać wszystkie nazwy, pod którymi ASP prowadzi działalność i nazwiska wszystkich oficerów, którzy go reprezentują. Wejdę do prawnej bazy danych. Belinda położyła dłoń na terminalu. – Przykro mi, ale nie mamy do niej dostępu. To jest za drogie jak na budżet Hatewatch. – To jest również za drogie jak na budżet Kincaida. Ale znam kilka trików. – Kilka... – Belinda z podziwem patrzyła na pracę Jonesa. – Czekaj chwilę. To chyba nie jest nielegalne, prawda? – Naprawdę chcesz wiedzieć? – No... wydaje mi się, że powinnam zapytać, czy to działanie nie narusza Zasad Postępowania Zawodowego. Jones wcisnął ENTER i na ekranie pokazały się dane Sekretarza Stanu na temat AngloSaksońskiego Patrolu. – Zabij mnie – odparł. – Jestem tylko sekretarzem, przepraszam, asystentem.

Rozdział 33 Pułkownik Nguyen cicho podszedł do budynku fermy. Pomimo że wyszedł ze szpitala, był ciągle słaby i miał zadyszkę, a głowa bolała go nieustannie. Jestem już za stary na bohatera, powiedział do siebie. Ale z drugiej strony, co miał zrobić? Jeśli by nie wszedł do domu, Maria Truong już by nie żyła. Odwiedził ją, kiedy opuszczał szpital. Chyba byłoby lepiej, gdyby pozwolił jej umrzeć. Lan czuwała przy nim w szpitalu. Dzieci zostały pod opieką przyjaciółki, której dom nie doznał uszczerbku. Lan niewiele mówiła i nie pozwoliła sobie na płacz, ale mimo to jej uczucia były czytelne. Przerażały ją pogróżki, zagrożenie i fakt, że, kiedy tylko pojawiało się prawdziwe niebezpieczeństwo, jej mąż był zawsze w centrum wydarzeń. Za każdym razem zło coraz bardziej zbliżało się do niego, a więc i jego rodziny. Jeśli coś złego stanie się ich córkom, życie Lan się skończy. Nigdy mu tego nie wybaczy. On o tym wiedział z całą pewnością. Tej nocy, kiedy czuwała przy nim w szpitalu, podejrzewał, iż domyślała się, że on wie więcej o śmierci Tommy’ego Vuonga, niż do tego się przyznawał. Czyżby znalazła papiery? Nie. Sprawdził to zaraz, jak wrócił do domu – dokumenty były tam, gdzie je ukrył. Lan była bardzo mądra, ona po prostu się domyśliła. I to ją przeraziło. Pułkownik Nguyen wszedł do pomieszczenia, gdzie trzymano kurczęta. Zebrali się tam Dan Pham i jego pięciu najbliższych współpracowników. Zwykle odbywali swoje spotkania w budynku fermy, ale teraz znaleźli w niej tymczasowe schronienie pogorzelcy, do czasu aż zorganizuje się coś innego. Nguyen zrazu nie mógł rozróżnić słów, ale nie musiał być geniuszem, żeby domyślić się, jaki był temat rozmowy. Pham nie dał się zastraszyć ostatnimi wydarzeniami. Nigdy nie zgodzi się przyznać racji tym, którzy twierdzą, że dali się zdystansować, poniżyć. Będzie się mścił. Nguyen podszedł bliżej. Kurczęta zapiszczały, ale to był dźwięk, który nauczyli się już ignorować. Z bliższej odległości zdołał uchwycić kilka słów. „Parada”. Pham powtórzył to kilka razy. Do czego nawiązywał? „Niespodzianka” – powiedział ktoś inny, potem zabrzmiał

powstrzymywany śmiech. Usłyszał jeszcze, jak Pham skanduje słowo atak. – Czy przyszedłeś dołączyć do nas, pułkowniku Nguyen? Podniósł głowę i zobaczył Phama, który patrzył prosto na niego. Nie było sensu udawać, że robił coś innego od tego, co faktycznie robił. Wszedł w środek grupy i usiadł przy Phamie. – Nie, nie po to przyszedłem. – Czy chcesz ofiarować nam swoją pomoc? Swoje doświadczenie w walce? – Chciałbym znać twoje plany. – Myślę, że to nie byłoby mądre. – Muszę wiedzieć, czy Coi Than Tien jest w niebezpieczeństwie. Pomyśl o innych mieszkańcach. O naszych rodzinach. – Jego oczy się zwęziły. – Pomyśl o swojej babci. Wyraz twarzy Phama pozostał nieugięty. – Smuci mnie, że nie mogę dać odpowiedzi na żadne z pytań tak wielkiego człowieka jak ty. Ale dopóki nie dołączysz do nas, wierzę, że najlepiej będzie, jeśli zatrzymamy nasze plany dla siebie. – Ściągniecie na nas wielkie niebezpieczeństwo. I na nasze rodziny. – Nie mówisz jak wielki bohater wojenny. – Pham wybuchnął śmiechem. – Przypominasz bardziej tego wścibskiego białego, który wczoraj wciskał swój nos w nasze sprawy. Nguyen wiedział, o kim mówił Pham. Wścibski biały – prawnik. Ten, którego Nguyen okłamał. Albo, co najmniej, nie powiedział całej prawdy. Nguyen, oczywiście, wiedział, kim był prawnik. Tej kobiecie z Hatewatch nie udało się go zwieść. W odróżnieniu do większości mieszkańców Coi Than Tien, pułkownik prawie codziennie był w Silver Springs i zwykle czytał gazety. Biały człowiek był obrońcą Donalda Vicka, chłopca, którego oskarżano o zabicie Tommy’ego Vuonga. Chłopca, który, zdaniem pułkownika Nguyena, nie popełnił zbrodni. Prawnik niewątpliwie szukał informacji, żeby pomóc swojemu klientowi. Chciał oddać sprawiedliwość niewinnemu człowiekowi. Jego zaangażowanie budziło szacunek. A Nguyen nie powiedział mu, co widział. – Ten młody człowiek, który odwiedził nas zeszłej nocy, miał rację, kiedy mówił, że przemoc wyzwala przemoc. Terroryzm nie jest rozwiązaniem. To tylko podsyca płomień nienawiści. – Zabieraj się razem ze swoimi kazaniami – ostro rzucił Pham. – Nawet nie chcesz mnie wysłuchać? – Czas słów już minął. Nastąpił czas działania. – Nie pozwolisz, żeby twoi przyjaciele mówili za siebie? Jesteśmy w Ameryce. Zagłosujmy. – Ja mówię w imieniu moich ludzi?! – Pham poderwał się na równe nogi. – Świetnie! Zagłosujmy. Kto jest za wprowadzeniem pułkownika Nguyena w nasze plany? Pięciu mężczyzn spojrzało na siebie. Żaden nie podniósł ręki.

– Masz swoje głosowanie, pułkowniku Nguyen. Teraz już idź. Rozżalony pułkownik Nguyen opuścił zgromadzenie. Nie było sensu odwoływać się do rozumu Phama. Nic go nie powstrzyma, zanim furia ASP nie zwali się na nich i zanim Coi Than Tien nie zostanie zmiecione z powierzchni ziemi. Zastanawiał się nad ucieczką; teraz w ciemności nocy zbierze rodzinę i odejdzie. Poczuł wstyd. Jeśli to zrobi, Pham miałby rację. Okazałby się tchórzem. Musi być jakiś inny sposób. Pójdzie do Silver Springs jak każdego dnia. Spróbuje znaleźć inne znaczenie słów „parada” i „niespodzianka”. Postara się powstrzymać Phama i jego ludzi, zanim zacznie się taniec śmierci. Zanim będzie za późno dla nich wszystkich.

Rozdział 34 – Czy ona jest przytomna? – zapytał Ben. Lekarz kiwnął głową. – Tak i nie. Podłączyliśmy kroplówkę, przez którą do rdzenia kręgosłupa sączą się leki uśmierzające ból. To ją usypia. Tak jest najlepiej w tej sytuacji. Ben i Belinda przyjechali do szpitala w Silver Springs. Informacji udzielił im lekarz dyżurny, Harvey Patterson, wysoki mężczyzna po czterdziestce. – Jakie są rokowania? – zapytała Belinda. – Obawiam się, że jest w ciężkim stanie. To cud, że jeszcze żyje. Ma spalone płuca i oparzenia trzeciego stopnia na całym ciele. Nigdy już nie będzie władać rękami. – Pan powiedział, że dostaje leki przeciwbólowe? – Tak. Wiele z jej poparzeń jest tak głębokich, że spowodowały uszkodzenie nerwów, więc tam nie czuje bólu. Pomimo to wiele lżejszych oparzeń wciąż ją boli. To zakrawa na ironię, ale najmniej niebezpieczne poparzenia przynoszą jej najwięcej cierpienia, te których nie czuje, są dla niej śmiertelne. – Więc pan myśli, że Maria Truong... – Mamy wytyczne, zwane Zasadą Dziewiątki. Jest to szybka metoda procentowego określenia powierzchni poparzeń ciała. Obliczyliśmy, że jej ciało jest poparzone w siedemdziesięciu procentach. Głównie są to poparzenia trzeciego stopnia. – Przerwał i spojrzał w notes. – Ofiary poparzone w sześćdziesięciu procentach rzadko przeżywają. A nawet jeśli przeżyją... – głos mu się załamał i nie skończył zdania. – Czy coś możemy zrobić? – zapytała Belinda. – Zrobiliśmy dla niej wszystko i poprosiliśmy o przeniesienie do specjalistycznego centrum medycznego w Little Rock. Tam będzie pod lepszą opieką. Jeśli tego chce. – Co pan ma na myśli? Dr Patterson przeniósł wzrok na swoją pacjentkę. – W centrum mogą przeprowadzić testy, spróbować zrobić przeszczepy i chirurgię plastyczną, ale to nie pomoże. Spójrzcie na jej ręce, twarz... Nawet jeśli przeżyje, jakie życie będzie wiodła? – Lekarz opadł ciężko na najbliższe krzesło. – Pracowałem całą noc i dzień,

stosując wszystko, co mi przyszło na myśl, a co mogłoby ją uratować. – Zniżył głos. – Ale wciąż zastanawiam się, czy powinienem. – Postępuje pan słusznie. – Ben miał nadzieję, że był przekonujący, że głos nie zdradzał jego wątpliwości. – Czy mogę z nią porozmawiać? – To jej chyba nie zaszkodzi. Ale niech pan pamięta, ona jest pod wpływem leków. Nie mogę gwarantować rzetelności odpowiedzi. Ben i Belinda podeszli do łóżka, na którym leżała Maria. Jej głowa była spowita bandażami, a oczy w tej bieli wydawały się nienaturalnie ogromne. Po chwili zrozumiał: rzęsy i brwi zniknęły. – Pani Truong? Powoli uchyliła powieki. – Tak? – Proszę pani, nazywam się Ben Kincaid. – Czy to pan... – jej głos załamywał się i zanikał – ...w ogniu... – Nie. To był pułkownik Nguyen. On panią wyniósł. Uratował pani życie. – Pułkownik. Tak. – Zwilżyła usta językiem. – Wielki człowiek. – Proszę pani, chciałbym pani zadać kilka pytań. Rozmawiałem już z pani rodziną, ale oni niewiele mieli mi do powiedzenia. Pomyślałem, że może pani widziała kogoś lub wie coś na temat tego, co wydarzyło się zeszłej nocy. Jeśli pani nie czuje się na siłach, proszę mi powiedzieć, a nie będę więcej pytał. Maria próbowała kiwnąć głową, ale okazało się to nie możliwe. Belinda pochyliła się nad łóżkiem i delikatnie poprawiła poduszkę. Maria uśmiechnęła się z wdzięcznością. – Czy pani widziała, co stało się zeszłej nocy? – Ciężarówka – wyszeptała Maria. – Czarna. Coś upadło... – Czy pani widziała co? Przeczący ruch głową. – Czy widziała pani, kto był w ciężarówce? Ponownie dała do zrozumienia, że nie. – Czy domyśla się pani, dlaczego wybrali wasz dom? Jej oczy wypełniły się łzami. Podniosła rękę w stronę Bena, ale jej ruch ograniczała kroplówka. Ben odczepił butelkę z kroplówką. Wyciągnął rękę, żeby napotkać jej dłoń i zamarł. Nie miała już dłoni. Dotknął lekko jej ramienia i miał nadzieję, że nie zwróciła uwagi na jego zachowanie. – Wiem, że pani mieszkała z mężem i dziesięcioletnim synem. – Tak. Czy oni... – Nic im nie jest, proszę pani. Chłopiec jest trochę wstrząśnięty, ale nic mu się nie stało. – A Vanh? – Jemu też nic nie jest. Był tu, kiedy pani spała. Jestem pewien, że wkrótce tu znowu

przyjdą. – To... dobrze. – Czy wie pani, dlaczego... – Jak to powinien powiedzieć? Nie wiedział. Ale lepiej, jeśli już będzie to miał za sobą. – Skąd wzięło się niemowlę w państwa domu? Po wyrazie jej oczu Ben mógł stwierdzić, że Maria nie ma o niczym pojęcia. – Czy ktoś mógł zostawić u państwa niemowlę? Przyjaciel? Może ktoś z rodziny? – Niemowlę – powtórzyła Maria. – Zawsze chciałam mieć dziecko. Tim jest moim pasierbem. Miał pięć lat, kiedy wyszłam za jego ojca. – Czy pani wie, czyje to dziecko? – Nie. – Nagle w jej oczach zamigotało przerażenie. – Czy dziecko... – Nie – szybko przerwał jej Ben. – Dziecku nic się nie stało. Poza panią nikt nie ucierpiał. – Można nazwać go kłamcą. Ta kobieta już zbyt dużo przeszła. Maria próbowała odwrócić się na bok. Ból zatrzymał ją w pół ruchu. Westchnęła, a potem zapłakała. Ben walczył z łzami. Poparzenia to najgorszy rodzaj cierpienia. Absolutnie najgorszy. – Czy może pani wie coś jeszcze, co pomogłoby nam ustalić, kto dokonał podpalenia? – zapytał Ben. Wydawało się, że Maria zastanawia się nad odpowiedzią, ale nic nie przychodziło jej na myśl. Prawdopodobnie miała większe zmartwienia. – Dziękuję pani za pomoc – powiedział Ben. – Wiem, że lekarze organizują transport do centrum specjalistycznego... – Nie! – krzyknęła nagle Maria. – Nie chcę więcej... leczenia. – Ale, proszę pani, oni mogą pani pomóc... – Nie. – Podniosła ręce i patrzyła na popalone, bezkształtne kikuty. – Ze mną koniec. Ben wzrokiem poprosił Belindę o pomoc. Jemu brakowało słów. – Pani Truong – powiedziała Belinda – naprawdę głęboko pani współczujemy w nieszczęściu. – Nie jest tak źle – wyszeptała – mojemu chłopcu nic się nie stało. Mojemu mężowi... też. – Zamknęła powoli powieki. – To wystarczy.

Rozdział 35 Następnego dnia Ben wstał zaraz po wschodzie słońca. Zwykle w niedzielne poranki wyłaził z łóżka, karmił kota, przygotowywał sobie kopiastą miskę płatków i rozwiązywał krzyżówkę. Tego ranka na nieszczęście nie było kota, płatków ani krzyżówki. Będzie musiał się zadowolić szybką kąpielą w jeziorze. Dobrze spał tej nocy, przemyślał wszystko. Tylko dwa razy śnił mu się pożar. Sny, właściwie koszmary nocne. Straszne koszmary. Ben miał nadzieję, że nigdy więcej nie znajdzie się w pobliżu pożaru. Wymył zęby i próbował obudzić szare komórki. Zaplanował na ten dzień kilka zadań. Przede wszystkim chciał porozmawiać z paroma osobami, zanim rozpocznie się proces. Kiedy się ubrał, wyjął polukrowanego pączka z plastikowej torebki i czekał, aż zbierze się reszta jego załogi. Ku jego zdumieniu pierwsza pojawiła się Christina. – Dzień dobry – powiedział. Nie rozmawiali ze sobą od czasu ostatniej kłótni. – Myślałem, że nocujesz u Mary Sue. – Nocuję – potwierdziła bez wyrazu. – Przyjechałam wcześnie, żeby łowić okonie, póki jeszcze są zaspane. Wyciągnęła puszkę coli z lodówki. – Słyszałam, że wybierasz się dziś do kościoła. – Wydaje mi się to odpowiednie – odparł Ben. – Pomimo wszystko dziś jest niedziela. – I zabierasz ze sobą tę... kobietę. – Belindę. – Podniósł brew. – Tak. Powinna tu być za moment. – Spędzacie razem sporo czasu. – To prawda. – Odkaszlnął. Z jakiegoś powodu czuł się niepewnie. To dzielna kobieta. Również mądra. – Rozumiem. – Christina wpatrywała się w puszkę. – Dlaczego zabierasz ją do kościoła? – To głupio tak iść samemu. – Spojrzał na nią. – A ty nie pójdziesz? – Ben, ja... – Christina, nie jest jeszcze za późno. Rozprawa jeszcze się nie zaczęła. Potrzebuję asystentki prawnej. – Strzepnął okruch pączka z kołnierzyka. – To nie całkiem prawda.

Potrzebuję ciebie. – Ben – przycisnęła puszkę coli do czoła – nie mogę tego zrobić. Jeśli bym to zrobiła, nie spałabym po nocach. Nie wiem, jak mogłabym... – potrząsnęła głową. – Wierzyłem, że ze wszystkich ludzi na świecie – powiedział cicho Ben – właśnie ty zrozumiesz. Odwróciła się. – Myliłeś się. Na szczęście w tej chwili Jones wynurzył się ze swojego namiotu i dołączył do nich. – Szefie, czytałeś ten raport, który ci zostawiłem? Jones zebrał garść informacji na temat finansów i działań ASP, oficjalnych i nieoficjalnych, za ostatnie trzy lata. Dostarczył również poufne informacje na temat obozów przetrwania, technik zastraszania, bezpośredniego terroryzmu w Montgomery, Birmingham i w innych miejscach. Ben przypuszczał, że to się może przydać w czasie rozprawy. – Dzięki – wyraził uznanie. – Doceniam twoją ciężką pracę. – Żyję, aby cię zadowolić, szefie. – Miło słyszeć, że ktoś tak do tego podchodzi – skomentował Ben. – Mam dla ciebie nowe zadanie, Jones. – Strzelaj. – Wyciągnąłem z płomieni kobietę tamtej nocy w Coi Than Tien. Szczupła, jakieś sto dziesięć funtów, miała ciemne włosy. Biała. Tak mi się wydaje. – Dobra. I co z nią? – Chcę wiedzieć, kim jest i co tam robiła. – Dlaczego jej nie zapytałeś? – Bo zniknęła, zanim miałem okazję. – Wiesz o niej coś więcej? – Obawiam się, że nie. – To niewiele. Ale zrobię, co w mojej mocy. Mogę pożyczyć Lovinga? – Oczywiście. O ile ma wolny czas. – Myślę, że tak. Większość zbirów, z którymi ma do czynienia nie wychodzi przed wieczorem. Coś jak wampiry. Ben zauważył Mike’a wracającego znad rzeki. – Gdzie byłeś? – Wyszedłem trochę poćwiczyć – wyjaśnił Mike – i pojednać się z naturą. Znasz ten kawałek Thoreau. – Świetnie. Czy Portia już działa? Mike ponuro grzebał w torebce z pączkami. – Bez komentarza. – Wyciągnął dwa pączki. – Dowiedziałeś się czegoś o niemowlęciu? – zapytał się Ben. Na samo wspomnienie

zrobiło mu się niedobrze. – Owszem – potwierdził Mike, wycierając usta. – Dziewczynka. Noworodek. – Czy ktoś jej szukał? – Jeszcze nie. I nikt nie wie, kim była i skąd się wzięła. – Włączając w to Truongów – dodał Ben. – Rozmawiałem z nimi. – Aż trudno uwierzyć. – Jasne. Ale wierzę im. Przede wszystkim wszyscy się uratowali. Nie sprawiłoby im trudności wyniesienie sześciofuntowego noworodka, jeśliby wiedzieli, że tam jest. – Ben, to dziwna sprawa. Diabelski sposób na wakacje. – Wepchnął ostatniego kęsa do ust. Ben zgodził się z nim. – Zwykle sprawy zaczynają się rozjaśniać, jak zbierzesz więcej informacji. Im więcej dowiadujemy się o tej sprawie, tym bardziej staje się ona powikłana. Samochód podjechał piaszczystą drogą, a potem rozległ się dwukrotnie dźwięk klaksonu. – To chyba mój transport – powiedział Ben. – Do zobaczenia później. Idę do kościoła. – Do kościoła? – Mike omal się nie udławił. – Ty? – No, oczywiście. Przecież to niedziela, prawda? – I – dodał Jones, mrugając – zabiera ze sobą Belindę. – Jak romantycznie – rozmarzył się Mike. – Zobaczymy się później, chłopaki. – Ben zawahał się. – To na razie, Christina. Dokończymy rozmowę później, okay? Christina spojrzała na niego, ale nie powiedziała ani słowa.

Rozdział 36 Belinda zaparkowała swojego dżipa cherokee na parkingu przed Aryjskim Kościołem Chrześcijańskim, starym drewnianym budynkiem z wysoką wieżą i metalowym dzwonem. Z tyłu stała mniejsza oddzielna budowla – prawdopodobnie garaż. Do kościoła przylegał nieduży dom – mieszkanie pastora, domyślił się Ben. Zza ogrodzenia domu ujadało pięć wyżłów. – Wydaje się, że pastor lubi polowania – ocenił Ben. – Nic dziwnego – odparła Belinda. – Mężczyźni w tych okolicach podchodzą do myślistwa bardzo serio. Kiedy zbliża się sezon na jelenie, nie znajdziesz żadnego robotnika w odległości stu mil. – Polują na jelenie z psami? – Nie. Pastor poluje raczej na kaczki. A może na szopy. – Wyłączyła zapłon, a potem spojrzała na Bena. – Jesteś pewien, że powinniśmy tam iść? – Hej, zaprosili mnie. – Ale nie mnie. Kiedy mnie zobaczą, dostaną szału. – Belindo, potrzebuję twojej pomocy. Wiesz więcej ode mnie o ASP i masz doświadczenie. – Zgadzam się. Może żadne z nas nie powinno tam wchodzić? Ben dotknął ramienia Belindy. – Moim obowiązkiem jest bronić klienta najlepiej, jak potrafię. Rozprawa zaczyna się w poniedziałek wieczorem. Nie mogę stracić okazji rozmowy z tymi ludźmi. Być może ponoszą odpowiedzialność za przestępstwo, o które oskarżony jest mój klient. – Masz rację. Ja tylko... – Spojrzała na jego dłoń spoczywającą na jej ramieniu, a potem położyła na niej swoją, – Kiedy tamtej nocy wbiegłeś w płomienie, żeby ratować tę kobietę byłam... byłam tak bardzo przerażona. Nie wiedziałam, czy w ogóle stamtąd wyjdziesz. Ja... – Przysunęła się do niego bliżej. – Ben, wiem, że różnimy się od siebie, ale nie chcę, żeby coś ci się stało. – Jej usta dotknęły jego ust. Pocałunek z początku nieśmiały, potem pewny i długi. Trwali w uścisku. – W ten sposób nigdy nie wejdziemy do kościoła – oprzytomniał Ben. – Przełóżmy to na

później i w jakimś bardziej prywatnym otoczeniu. – Niechętnie odsunął się od Belindy. – Nie martw się o mnie. Nic mi nie będzie. – Ale... uważaj na siebie. Wyskoczyli z dżipa i ruszyli w stronę kościoła. – Trudno uwierzyć, że to miejsce znajduje się w odległości stu metrów od Coi Than Tien – zauważyła Belinda. – Mrożący krew w żyłach przypadek. – Chyba nie przypadek. Raczej specjalna taktyka ASP. Kiedy Belinda przechodziła obok ogrodzenia, dwa największe wyżły oparły łapy na prętach i szczeknęły głośno. – Zwierzęca intuicja – zażartował Ben. Belinda przypatrywała się im z uwagą. – Te biedne psy wyglądają na nie dokarmione. – Cóż, niektórzy ludzie tak robią. Żeby potem lepiej atakowały. Prowadziłem w Tulsie kilka spraw dla organizacji chroniącej prawa zwierząt. Mógłbym opowiedzieć ci historie, od których pękłoby ci serce. – Chyba te psy nie mogą uciec, prawda? Ben zbadał ogrodzenie i bramę. – Nie, chyba że ktoś podrzuci im kilka pił do metalu. Brama pewnie pod napięciem, a wyłącznik w domu. Weszli po schodach do kościoła. Ściany były surowe i puste, dalekie wspomnienie kościoła episkopalnego, którego nauk słuchał Ben w dzieciństwie. Wślizgnęli się do jednej z tylnych ławek. Msza już się zaczęła. Celebrowana była zgodnie z obrządkiem kościoła chrześcijańskiego. Zebrani śpiewali nabożne pieśni, czytali Pismo Święte. Pastor ubrany był w długą, czarną szatę, ale wydawało się, że pod spodem ma broń. W sercu zamiast miłości bliźniego nosił, jak się okazało, nienawiść. W kazaniu kapłan wzywał swoje owieczki do walki, krucjaty. Wyprawy krzyżowców wydały się Benowi misjami pokoju w porównaniu z propozycjami pastora. Sąd Ostateczny porównał do światowej wojny rasowej, w której szansę na przetrwanie ma jedynie rasa anglosaska; widocznie to była główna teza oficjalnej doktryny Kościoła Aryjskiego. – Obecny rząd powinny pochłonąć płomienie – kazał pastor. – Sprzeniewierzył się wierze tych, którzy go powołali. Znajduje się pod kontrolą Żydów, czarnych, Latynosów i Azjatów – głośny pomruk aprobaty – komunistów, katolików i tych wszystkich, których celem jest zniszczenie Ameryki. Po tej części kazania nastąpiły chóralne „Amen” i „Bóg zapłać”. – Żydzi nie są narodem wybranym, to nasza aryjska rasa została wybrana. – Kolejny aplauz. – Inne rasy to potomkowie szatana. To diabły! – Ostatnie słowo zadudniło wśród pustych ścian. – Ukradli nasze prawo. Ale nadszedł czas, aby je odebrać. – Uderzył pięścią w ambonę. – Musimy walczyć z tymi, którzy targnęli się na nasze dziedzictwo. Musimy

walczyć z niewiernymi, którzy zajęli naszą ziemię. Musimy walczyć z zastępami diabła, które stają nam na drodze. Musimy walczyć z prawnikami diabła, którzy przekręcają nasze prawa. Ben rozejrzał się wokół siebie. Prawnicy diabła? Gdzie? – Musimy walczyć, walczyć i jeszcze raz walczyć, dopóki nic nie stanie pomiędzy nami i jedynym prawdziwym kościołem, Nowym Narodem. Narodem składającym się wyłącznie z białej rasy, powstałym z naszego potu i z naszej krwi! Zabrzmiał chór dziękczynnych okrzyków, wznoszonych na chwałę Boga. Ben szepnął do Belindy: – Nie wytrzymam tego dłużej. – Tego? – Wzruszyła ramionami. – To jest bardzo łagodne. Powinieneś ich posłuchać, kiedy naprawdę się rozgrzeją. Ben skrzywił się. Cóż może być gorszego, niż posługiwanie się kościołem, aby osiągnąć swoje własne, nienawistne cele? Pastor zaintonował kolejny hymn, którego powielony tekst leżał na ławkach. Ben czytał słowa, równocześnie przysłuchując się śpiewowi zebranych. Biały i dumny, Oto kim jestem, Opanowuję ulice, Pozbywam się śmieci. Cóż złego w tym, że wiem o sile mojej rasy? Aryjczycy jednoczcie się przeciwko: Narkomanii, łączeniu się ras i przestępczości. Bracia i siostry, stańcie u mego boku, Przyłączcie się do słusznej walki. Ben przeczytał w uwagach do tekstu, że słowa hymnu napisała dwunastoletnia dziewczynka. Miał tylko nadzieję, że jeśli w końcu dojdzie do rozmów z tymi ludźmi, to uda mu się skupić wyłącznie na świeckich tematach.

Rozdział 37 Po zakończonej mszy uczestniczący w niej wierni zgromadzili się w przedsionku kościoła. – Ben! Nie spodziewałem się ciebie tutaj. To był Sonny Banner, ubrany w swoje najlepsze niedzielne ubranie: niebieską sportową kurtkę i spodnie koloru khaki. Jego krawat, tuż przy węźle, zdobił mały złoty znaczek w kształcie tarczy, na której widniał płonący krzyż. Ben rozejrzał się wokół i zauważył, że większość obecnych mężczyzn podobnie oddawała cześć Bogu. – Wielki Smok Dunagan zaprosił mnie na dzisiejszą mszę. – To wspaniale. – Banner wyszeptał do ucha Bena: – Nie obawiaj się o swoje bezpieczeństwo. Zajmiemy się wszystkim. Ben nie bardzo pojął znaczenie tych słów. – Co masz na myśli? – Przez cały czas ja i co najmniej dwóch innych ludzi będziemy cię ochraniać. A do tego nasi ludzie stoją również przy wyjściu. Jeśli ktokolwiek zacznie sprawiać kłopoty – zdusimy płomień. Ben wolałby, żeby Banner użył innych słów. – A jeśli to nie wystarczy, aby uciszyć hałastrę – kontynuował Sonny – parada to załatwi. – Nic nie wiadomo o... – Możesz być pewny – przerwał Banner. – Słyszałem pogłoski, że żółtki przygotowują się do rozruchów. A specjalnie po tym pożarze w Coi Than Tien. – Kiedy już o tym mówimy – wtrącił Ben – nie przypuszczam, żebyś wiedział, kto to zaczął. – Nie. Nie wiem. To nie była operacja ASP. – Skąd masz tę pewność? – Wielki Smok Dunagan złożył publiczne oświadczenie. – No tak, ale trudno przypuszczać, żeby się dobrowolnie przyznał. Banner wydawał się urażony.

– Wielki Smok Dunagan nie kłamie. – Nawet dla dobra sprawy? – Nasza sprawa to wzniosły cel. Nie musimy uciekać się do kłamstw czy podstępu. Ben zdawał sobie sprawę, że prowokuje Bannera. Pomimo że sprawiało mu to niekłamaną satysfakcję, to wiedział także, że to nie najmądrzejsza taktyka. – A przy okazji, czy któryś z tu obecnych jeździ czarną półciężarówką? Banner wzruszył ramionami. – Przypuszczam, że kilku, włączając w to mnie. To najpopularniejszy samochód w tym rejonie kraju. Dlaczego pytasz? – Zwykła ciekawość. Ben poczuł nagle klepnięcie w plecy. – Ben, a więc mimo wszystko przyszedłeś. Jest mi naprawdę miło. To był Jego Wysokość Wielki Smok Dunagan. Z okazji mszy wbił swoje niskie, krągłe ciało w brązowy, sportowy garnitur i krawat ASP. – Nie miałeś kłopotu ze znalezieniem drogi? – Nie. Po prostu skręciliśmy na lewo przed wjazdem do Coi Than Tien. Dunagan uniósł brew. – Byłeś w Coi Than Tien? – Oczywiście, przecież prowadzę dochodzenie. – Rozumiem... – Byłem tam, kiedy wybuchł pożar. Dunagan skinął głową. – To straszna tragedia. Oczywiście osobiście nie rozpaczam, ale nie podoba mi się to, co się stało. Pomimo to nie dziwię się zbytnio. Ci, którzy bawią się ogniem, zginą w płomieniach. – To z Biblii? – zainteresował się Ben. – Właściwie to moje własne. – Aha. Jak wiem złożyłeś publiczne oświadczenie, zaprzeczające, że ponosicie odpowiedzialność za atak na Coi Than Tien. – To prawda. O ile to był atak. Z tego, co słyszałem, ktoś z nich mógł palić w łóżku jedną z tych przeklętych chińskich fajek. – Wyniki dochodzenia wstępnego wskazują na podpalenie. – Naprawdę? – Dunagan podrapał się w brodę. – Dziwi mnie, że w tych okolicach znalazł się ktoś na tyle doświadczony, by mógł poczynić tego typu odkrycia. Ben zastanawiał się, czy Wielki Smok na to właśnie liczył. – Więc nie masz pojęcia, kto to zrobił? – Oczywiście, że nie. Ben, nie podpalilibyśmy czyjegoś domu. A do tego jeszcze dzień przed rozprawą. Nie jestem aż tak głupi. Nie chcę patrzeć na egzekucję syna Lou Vicka.

Ben miał nadzieję, że to prawda. Ale z jakiegoś powodu wciąż nękały go wątpliwości. – A może wiesz, czyje było to niemowlę? Dunagan zmarszczył czoło. – Niemowlę? – Niemowlę, które zginęło w płomieniach. – Pozwolili na to, żeby spaliło się niemowlę? – Twarz Dunagana pociemniała od gniewu. – Ci przeklęci, bezbożni poganie! Niektórzy ludzie nie powinni mieć dzieci. – Widocznie dziecko nie należało... – To oburzające. Powinno się zamknąć wszystkich, którzy palą te przeklęte fajki, i wyrzucić klucz! Krzyki Wielkiego Smoka zaczęły zwracać uwagę obecnych. – Proszę się uspokoić, sir. Szeryf zajmuje się tą sprawą... – Kto ją tu wpuścił? – zapytał nagle Dunagan. Ben odwrócił się i zrozumiał, że mówi o Belindzie. Podeszła do nich. – Dzień dobry, panie Dunagan. Miło pana znowu widzieć. Bez kaptura wygląda pan lepiej. – Demon Hamilton! – ryknął. – Jak ośmieliłaś pokazać się w tym świętym miejscu! – Na moje zaproszenie – wyjaśnił Ben. – Ty... co? – Dunagan zmierzył go spojrzeniem, które wyrażało największą pogardę. – W imię Chrystusa, cóżeś zrobił? – Pani Hamilton bardzo pomogła mi w dochodzeniu. – Demon Hamilton jest diabelską suką! – odparł Dunagan. – Zepsutą nierządnicą! Dziwką Babilonu! – Chwileczkę – przerwał mu Ben. – Proszę się liczyć ze słowami. – Ta kobieta i jej złośliwi przyjaciele od pięciu lat przeszkadzają nam w wypełnianiu naszego szczytnego celu! Belinda nie dała się zastraszyć. – Staramy się powstrzymać was przed pastwieniem się nad biednymi i bezbronnymi mniejszościami, tak bym to ujęła. – Ta kobieta miała czelność zaskarżyć mnie przed sądem w Birmingham. – Tak. A ty wysłałeś kilku swoich zbirów, żeby mnie pobili i poniżyli. Cóż, mamy remis. Oczy Dunagana płonęły. – Wynoś się stąd Lucyferze! – Podszedł do Bannera. – Rozkazuję, żeby tę kobietę stąd usunięto. Natychmiast. Zanim Banner zabrał się do wykonywania polecenia, na polu walki pojawił się pastor. – Momencik, mój synu. – Bracie Curtisie, proszę, nie wtrącaj się. – Dunagan go odepchnął. – To moja sprawa.

– To jest mój kościół i moja owczarnia – stwierdził brat Curtis. – I ja tu decyduję. – To poganka. Heretyczka! Brat Curtis zmierzył spojrzeniem Belindę od stóp do głowy. – Nie sądzę, żeby należała do którejś z potępionych ras. – Sympatyzuje z nimi. – Wobec tego dobrze, że uczestniczyła w naszej mszy. Dunagan zasyczał przez zaciśnięte zęby: – Ja sobie jej tu nie życzę! – Musimy się godzić z wolą Pana – upomniał pastor – nie twoją. To Bóg ją tu przywiódł. Nie możemy lekceważyć jego woli dla naszych błahych celów. – Brat Curtis odwrócił się i poszedł w kierunku ambony, najwidoczniej pewny, że jego – boska? – wola będzie respektowana. Dunagan nie spuszczał z Bena wzroku. – Nie zapomnę tego – wycharczał. – Demon Kincaid! Odwrócił się i zniknął w świątyni. W drodze powrotnej Belinda szepnęła: – Obawiam się, że straciłeś poparcie wśród Aryjczyków. Ben skinął głową. – Chyba masz rację.

Rozdział 38 Pułkownik Nguyen zdecydowanie zmierzał na tyły fermy. Tym razem nie musiał się skradać. Bez wątpienia wiedzieli o jego przyjściu, a on wiedział, gdzie się znajdowali. Jedyne, co musiał zrobić, to iść za dźwiękiem młotów, pił elektrycznych i wiertarek. Pham skończył z konspiracją; poparcie, które otrzymał po pożarze domu Truonga, dało mu pewność, że może działać otwarcie. Największe pomieszczenie wewnątrz fermy zostało przekształcone w warsztat i magazyn. Tego dnia olbrzymie uchylne drzwi były zamknięte, a Pham i jeden z jego przyjaciół stali na warcie. Pułkownik Nguyen miał zamiar przejść obok nich bez wszczynania rozmowy, ale oni zastąpili mu drogę. – Pham, pozwól mi przejść – powiedział. – Przykro mi, ale nie mogę. – Twarz Phama przybrała kamienny wyraz. – Chcę wiedzieć, co tam robicie. – A ja chciałbym ci pokazać. Ale jak mogę to zrobić w tych okolicznościach? Jasno dałeś do zrozumienia, że jesteś przeciwko mnie. – Jestem przeciwko rozlewowi krwi. Sprzeciwiam się zbędnemu ryzykowaniu życiem. I zagrożeniu rodzin. – Ja również – uroczyście potwierdził Pham. – Czy nie widzisz, że prowadzisz Coi Than Tien na skraj przepaści? – Wierzę, że ofiaruję Coi Than Tien szansę na honorowe życie. To nie miało sensu. Prowadzili takie dyskusje setki razy i jak dotąd nic z nich nie pozostało w zakutym łbie Phama. – Co robią twoi ludzie? – My... budujemy – wyjaśnił Pham. – Tyle to już wiem. Co budujecie? Pham nawet nie otworzył ust. – Szykujecie coś na paradę? Źrenice Phama się rozszerzyły.

– Już od kilku tygodni jesteś znakomicie poinformowany na temat działań ASP, zarówno tych przeszłych, jak i planowanych – powiedział Nguyen. – Co to za źródło informacji? – Bardziej mnie interesuje twój zasób wiedzy, pułkowniku Nguyen. – Wiem, że planujesz jakąś... niespodziankę. – Ostrzeżenie – poprawił Pham. – Jesteś taki skory do wydawania ostrzeżeń, a ignorujesz wszystkie kierowane do ciebie. – Na przykład? – To, co stało się z Nhung Vu było ostrzeżeniem. Tak samo jak to, co przytrafiło się twojej babci. Nie bądź głupcem! – rzucił gniewnie pułkownik. Odsunął Phama na bok, jednak drugi wartownik odepchnął go, kiedy mocował się z klamką. Stanął pomiędzy Nguyenem a drzwiami i zacisnął pięści. Wszyscy trzej czekali. Kto wykona pierwszy ruch? Pułkownik Nguyen czuł, jak napinają się jego mięśnie. To była normalna reakcja, podświadomie szykował się do walki. – Zamierzacie zatrzymać mnie siłą? – Nie mamy innego wyboru – odpowiedział Pham. – Nie chciałbym walczyć ze swoimi. – Ja również. Możliwe, że nas pokonasz. Ale pamiętaj – tuż za tymi drzwiami jest wielu mężczyzn. Nguyen musiał sobie uświadomić, że ten chłopiec nie jest wrogiem. Musiał zapanować nad sobą. Bijatyka na fermie do niczego nie doprowadzi. – Proszę, zastanów się jeszcze – zwrócił się do Phama. – Dla dobra wszystkich. – Obawiam się, że i tym razem muszę odmówić. Proszę, idź sobie. Pułkownik Nguyen, zrezygnowany ruszył tak wolno, jakby ciągnął za sobą wielopudowy ciężar. – Zobaczysz, pułkowniku! – krzyknął na pożegnanie Pham. – Kiedyś zobaczysz, że miałem rację. Jutro zacznie się nowa era! Tak, pomyślał Nguyen, kiedy wyszedł na skąpany w słońcu plac. To bardzo możliwe. Od jutra wszystko się zmieni.

Rozdział 39 Ben wszedł do gmachu sądu w Silver Springs punktualnie o dziewiątej rano. Sędzia Tyler, prokurator okręgowy Swain i rzekomy doradca Bena – Harlan Payne – oczekiwali go w biurze sędziego. Powietrze w klitce przesycone było zapachem alkoholu; Ben podejrzewał, że butelka przechowywana w dolnej szufladzie biurka Tylera zdążyła już odbyć kilka okrążeń. Wcisnął się na krzesło pomiędzy prokuratura i Payne’a. – Gdzie jest Amber? – zapytał. – Dziś opiekuje się nią Marjorie. – Swain wydawał się trochę zakłopotany. – Szkoda – zmartwił się Ben. – Miałem nadzieję, że usłyszę pana śpiewającego „Rock-abye Baby” na sali sądowej. Sędzia Tyler uśmiechnął się szeroko. – Mała Amber jest zawsze mile widziana w moim biurze, panie Swain, jednak nie pański śpiew. Panowie, możemy zaczynać? Obaj potwierdzili gotowość do rozpoczęcia postępowania. – A więc wykorzystajmy ten czas produktywnie i rozwiążmy wszelkie problemy teraz, żeby sam proces przebiegał bez zakłóceń. Spodziewam się, że proces zgromadzi dużą publiczność i nie chciałbym, aby myślano, że jesteśmy bandą głupich wieśniaków, jak to się wydaje panu Kincaid. – Ależ, panie sędzio – zaprotestował Ben – nigdy nie mówiłem... – Nie ma sprawy – uciął Tyler. – Co mogę dla pana zrobić? – No cóż, miałem kilka problemów związanych z prowadzeniem dochodzenia. – Na przykład jakich? – Oskarżyciel nie udostępnił mi listy świadków. Sędzia zwrócił się do Swaina: – Czy to prawda? Swain chrząknął. – Nie wydaje mi się, żeby to coś zmieniło. Nie ma wątpliwości co do winy oskarżonego. Ben pochylił się do przodu.

– Panie sędzio... – Nie trzeba. – Sędzia uniósł ręce. – Panie Swain, pomijając pana prywatną opinię na temat oskarżonego, prowadzimy uczciwe postępowanie. Proszę udostępnić listę panu Kincaidowi. – Tak, sir. – A także zaaranżuje pan spotkanie ze świadkami, jeżeli pan Kincaid wyrazi chęć przeprowadzenia z nimi pogawędki przed procesem. – Tak, sir – zgodził się Swain – zrobię to. – Jak pan widzi – sędzia nie spuszczał z Bena wzroku – my, wieśniacy, pomimo wszystko znamy procedurę. Co jeszcze mogę dla pana zrobić? – Chciałbym zobaczyć wszystkie dowody rzeczowe. – Ben wykorzystywał sytuację. – Przed procesem. – Wydaje mi się – odparł Tyler – że ma pan prawo widzieć tylko te dowody, które uważane są za uniewinniające. – Pan Swain posiada tylko dowody obciążające, skoro uważa, że nie ma wątpliwości co do winy Vicka. Sędzia Tyler nerwowo stukał ołówkiem po blacie biurka. – Panie Swain, moim zdaniem, dla dobra sprawy powinien pan przedstawić kopie materiałów obciążających panu Kincaidowi. – Ależ, sir! – Sądzę, że do południa zdąży pan wszystko przygotować, jak pan myśli? Swain przełknął ślinę. – Zrobię... co w mojej mocy, sir. – Świetnie. Poproszę Mabel, żeby wpadła do pana do biura na wypadek, gdyby pan w nawale pracy zapomniał. – O... to wspaniale, sir. – Cieszę się, że już rozwiązaliśmy tę kwestię. Co jeszcze mogę dla was zrobić, panowie? Może macie do mnie jakieś prośby? – Tak, panie sędzio – zgłosił się Ben – mam dwie. – Dwie? – Sędzia potarł czoło. – Do pioruna! Czasami mijały miesiące, a ja nie słyszałem żadnej prośby. Prowadziłem wiele spraw bez żadnej prośby. A pan mówi aż o dwóch! – Panie sędzio, moim zdaniem, to ważne. – Bez wątpienia. Wy, wielkomiejscy prawnicy, jesteście o wiele bardziej kreatywni niż my, tępi wiejscy chłopcy. Ben udawał, że nie słyszy drwiny. – Po pierwsze, chciałbym prosić o uznanie niepoczytalności. Sędzia zamrugał oczami ze zdziwienia. – Niech pan powtórzy?

– Prośbę... o wykluczenie pewnych dowodów. – Wiem, co to jest niepoczytalność. – On chce usunąć dowody, które pogrążają jego klienta – wyjaśnił Swain. – No, a czy my wszyscy nie próbowalibyśmy tego zrobić? – Sędzia spoglądał na Bena. – Co pan chciałby wykluczyć? – Groźbę, którą mój klient rzekomo wykrzykiwał tuż po bójce w Bluebell. Swain zaprotestował piskliwym dyszkantem: – Mój świadek potwierdzi, że Vick groził: „Dostanę cię ty mały, zboczony wietnamski żółtku”. – To oświadczenie nie ma wartości dowodowej – upierał się Ben – ale wywoła negatywne nastawienie ławy przysięgłych. A to tylko poszlaka. Co do tego nie mam wątpliwości. – Być może... – zastanawiał się sędzia. – Ale z drugiej strony, czy w ten sposób nie uznamy czyjejś racji? I czy to jest dopuszczalne przez zasady regulujące sprawy poszlakowe? – Pan czyta w moich myślach – ucieszył się Swain. – Nie – powiedział Ben. – Co w ten sposób możemy uznać? Że Vuong był zboczonym żółtkiem? To raczej wyzywanie. – Ależ – żachnął się Swain – o to właśnie chodzi, sędzio. Mamy dowód, że Vick nienawidził Vuonga. Mamy już motyw. – Dziękuję panu – skłonił się Ben. – Pan Swain właśnie wyznał, że chciał wspomnieć o groźbie, aby na jej podstawie udowodnić, że Vick planował zabicie Vuonga. A to już z definicji jest poszlaką i nie może zostać uznane. Sędzia ściągnął wargi. – Co pan na to, panie Swain? – Nie mam nic do powiedzenia, panie sędzio. – Panie Kincaid – Tyler wolno cedził słowa – przychylam się do pana prośby. Swain wytrzeszczył oczy. – Co?! – Chyba pan słyszał. Ben był tak samo zdumiony, jak Swain. Nastawił się na kłótnię, ale przez chwilę nie myślał, że wygra. Cuda się zdarzają. – Chwileczkę, panie sędzio – oprzytomniał Swain – potrzebuję tego dowodu. To właściwie było wyznanie! – Już zarządziłem. Czy coś jeszcze? – Mam drugą prośbę – kontynuował Ben. Dlaczego miałby się wycofywać, skoro jego dobra passa trwa? – O zmianę miejsca. Chciałbym, aby ten proces przeprowadzono w innym miejscu. – Dlaczego pan o to wnosi? Nie lubi pan naszego miłego miasteczka? – To nie o to...

– Ma pan nadzieję ściągnąć na proces kilku swoich wielkomiejskich przyjaciółprawników? A może chodzi o podział wynagrodzenia? – Nie, panie sędzio. Po prostu, moim zdaniem, Vick nie może mieć sprawiedliwego procesu w Silver Springs. Sam pan to powiedział w zeszłym tygodniu: „to miasto to beczka prochu”. Wszyscy się boją. Członkowie ławy przysięgłych wybrani spośród mieszkańców skażą mojego klienta tylko dlatego, że mogą się łudzić, iż to przywróci dawny spokój. Bez względu na to, czy są przekonani o jego winie, czy nie. – Panie Kincaid, ma pan jakieś dowody na poparcie swojej teorii? – No nie, skąd? Nie przeprowadzałem ankiety. – Może ktoś przyszedł do pana i powiedział, że bezwzględnie domaga się wyroku skazującego dla pana klienta? – Oczywiście, że nie. – Będzie pan miał okazję porozmawiać z zaproponowanymi przysięgłymi. Jeśli uzna pan, że któryś jest z góry uprzedzony, będzie go pan mógł wykluczyć. – Panie sędzio, nikt nie przyzna, że wolałby błyskawiczny proces i skazujący wyrok. – Więc jak mam podjąć decyzję? Nie przychylę się do pana prośby. – Sędzio, przedstawiłem dopiero pierwszy powód, dla którego proszę o zmianę miejsca procesu. – Ben cały czas miał nadzieję, że nie będzie musiał wyjawiać drugiego. Ale teraz okazało się, że nic nie zostanie mu oszczędzone. – Drugi powód to oczywiste uprzedzenie sędziego do mojego klienta. – Co? Jak pan śmie...! – Panie sędzio, sam pan mi powiedział, że czytał pan akta prokuratora okręgowego dotyczące tej sprawy. Tego się nie praktykuje. Powiedział też pan, że dowody wyraźnie obciążają mojego klienta. Pan już podjął decyzję. Sędzia uniósł się ze swojego krzesła. – Ja po prostu stwierdziłem fakty! – To ława przysięgłych jest od stwierdzania faktów – sprzeciwił się Ben – nie sędzia. Żądam zmiany miejsca procesu. – Panie Kincaid, zaczynam rozumieć, dlaczego miał pan takie trudności z utrzymaniem się w jednym miejscu pracy! Pracuję w sądownictwie od dwudziestu ośmiu lat i nigdy – nigdy! – nie zarzucono mi, że postępuję nieuczciwie! – Może pan nie jest tego świadom, sir, ale wciąż... – Milcz! – Tyler uderzył pięścią w biurko. – Wysłuchałem cię, a teraz ty mnie posłuchaj. Masz rację co do jednej rzeczy. Nie lubię twojego klienta. A ciebie jeszcze mniej. Ale moje sympatie i antypatie są nieważne. Liczy się sprawiedliwość. A ten sąd służy sprawiedliwości – doskonałej sprawiedliwości. Twój klient będzie miał uczciwy proces. A jeśli przegra to dlatego, że dowody wskazywały jego winę i ława przysięgłych o tym zadecydowała. Żadnych innych powodów. Zrozumiałeś?

– Tak, sir. – Nic innego nie było do powiedzenia. – Bardzo dobrze. Odrzuciłem pana prośbę. Zrozumiano? Ben skinął głową. – Coś jeszcze? Obaj prawnicy przecząco pokręcili głowami. – Świetnie! Panowie, do zobaczenia na sali sądowej.

Rozdział 40 Kiedy Ben zjawił się pod celą Vick stał pochylony nad umywalką. Chlustał wodą na twarz, zmywając sen z powiek. Wyglądał, jakby dopiero co wstał. – Dzień dobry – powiedział przyjaźnie Ben. Vick rzucił mu spojrzenie, nie przerywając ablucji. – To jest nasza ostatnia szansa na rozmowę przed procesem. Vick wytarł twarz. – Proces? Myślałem, że powiedziałeś, że przyznaję się do winy? Ben sprytnie zrzucił odpowiedzialność. – Sędzia okręgowy nie dał mi takiej możliwości. Zupełnie jakby o to prosił. – Nie wierzę. Jestem winny. – Vick, posłuchaj. Jesteś młody, niedoświadczony i nie masz dużej... wiedzy o świecie. Pozwól, że wyjaśnię ci kilka kwestii. Ta sprawa musi zakończyć się procesem, czy tego chcesz, czy nie. Wypełniłeś swoje zadanie ochraniania tej osoby, którą miałeś chronić. – Nie potrzebuję... – Zamknij się i słuchaj. Zakładając, że nikt inny nie będzie sądzony za tę zbrodnię, chyba że publicznie przyzna się do winy, to jedynym pytaniem na razie bez odpowiedzi jest, czym dla ciebie skończy się ten proces. Czy zostaniesz uniewinniony, czy też otrzymasz śmiertelny zastrzyk? Vick odsunął się od prętów. – Ludziom jest naprawdę wszystko jedno. Tylko tobie nie. Więc czym to się dla ciebie skończy? Pozwól, żebym cię uratował! Vick podszedł do swojej pryczy i usiadł na brzegu. Nie patrzył na Bena. – Złożyłem obietnicę – powiedział w końcu. – Świetnie. A więc trzymaj tę przeklętą tajemnicę. Obejdziemy ją. W końcu Vick się przełamał. – Czego chcesz się dowiedzieć? Alleluja!

– Znaleziono ślady krwi na kuszy. To twoja grupa krwi. Jak myślisz, skąd mogła się tam wziąć? Może kiedyś bawiłeś się kuszą poza obozem ASP i skaleczyłeś się w palec. A potem ktoś inny z tej kuszy zabił Vuonga. – Raczej nie. – Jeśli nie wyjaśnię, w jaki sposób twoje włosy i krew znalazły się na kuszy, oskarżyciel nam tego nie popuści. – Nic takiego nigdy się nie zdarzyło. No tak. Próbować trzeba. Nie było żadnego pożytku z odpowiedzi Vicka, ale mimo to Ben był zadowolony. Vick, co prawda, nie upierał się przy swojej niewinności, ale wykazał cień chęci współpracy. – Słyszałeś o pożarze? W Coi Than Tien? – Czytałem o tym w gazecie, którą dał mi szeryf. – Czy to była akcja ASP? – Skąd mam wiedzieć? Tkwię tu zamknięty od tygodni. Czy pożar był... niebezpieczny? – Zniszczył jeden dom, uszkodził dwa. – Jakieś ofiary? – Kilka osób ma kłopoty z płucami. Jedna kobieta jest poważnie poparzona. Nie wiemy, czy przeżyje. Vick oglądał swoje dłonie. Jego troska była najwyraźniej szczera. – Więc – kontynuował Ben – jeśli wiesz, kto podłożył ogień... – Nie wiem. Nie mam pojęcia. Ben nie chciał kopać leżącego, ale z drugiej strony, jeśli to jakaś szansa zdobycia informacji na temat tamtej nocy... – W spalonym domu było dziecko. Znaleźliśmy je w zgliszczach. A raczej to, co z niego pozostało. Vick patrzył się na niego szeroko rozwartymi oczami. – Dziecko? – Z trudem wypowiedział to słowo. – Tak. Noworodek. Nie wiemy, kim był, ani skąd się tam wziął. A ty wiesz? – Nie, skądże. – Miałem taką nadzieję, skoro jesteś... – Powiedziałem, nic o tym nie wiem! – Głos Vicka odbił się echem na drugim końcu korytarza. – A po za tym co to, do diabła, ma wspólnego z zamordowaniem Vuonga? – Myślę, że istnieje jakiś związek – odparł Ben. – Nie wiem jeszcze jaki. Ale niewątpliwie jest. Wszyscy w mieście są przekonani, że ASP ponosi odpowiedzialność za pożar, jak również myślą, że ASP jest winne morderstwa. I spośród tych ludzi wybrana zostanie ława przysięgłych podczas twojego procesu. – Może powinieneś pogadać z kimś z obozu. – Próbowałem – westchnął Ben. – Bezskutecznie. Ale skoro mówimy o twoich

przyjaciołach z obozu, to zauważyłem, że nie bardzo się z nimi przyjaźniłeś. Był ku temu jakiś szczególny powód? Vick spojrzał w dal. – Jestem nowy w tej organizacji. Relatywnie nowy. Zawsze mija trochę czasu, zanim zdobędzie się przyjaciół. Ben podejrzewał, że Vick mógłby być w ASP przez całe dziesięciolecia i nigdy nie mieć przyjaciół. Po prostu tam nie pasował. – Nie bratałbyś się z tymi ludźmi, gdyby nie twój ojciec, prawda? Vick nie odpowiedział. – Donaldzie, zawsze nadchodzi taki czas, kiedy nie możesz już dłużej być taki, jakim chcą cię widzieć twoi rodzice. Musisz być sobą. – Ben przerwał i słuchał swoich własnych słów. Dobra rada, Ben, bardzo dobra. – Donaldzie – ciągnął dalej – twój ojciec umarł. Jeśli ASP nie jest dla ciebie, otrząśnij się. Vick powoli odwrócił głowę. Czyżby się uśmiechnął? – Trochę za późno, co? Ben chciał wierzyć, że Vick się myli.

Rozdział 41 Wychodząc z aresztu, Ben usłyszał dźwięki muzyki granej na blaszanych instrumentach. W jego kierunku zmierzał jakiś zielony tłum. Ben poczuł mrowienie na plecach. Rozpoznał melodię – to był marsz Johna Philipa Sousa, grany na uroczystość wciągania flagi. Maszerował Anglo-Saksoński Patrol. Poprzedzał go drewniany krzyż, górujący nad szeregami. Byli całkowicie umundurowani: zielone spodnie i koszule z emblematem płonącego krzyża na piersi. Kilku z nich niosło transparenty. Jeden domagał się: UWOLNIĆ DONNVEGO VICKA, drugi żądał: SPRAWIEDLIWOŚĆ DLA WSZYSTKICH. Największy transparent głosił: WRÓG JEDNEGO Z NAS JEST WROGIEM WSZYSTKICH. Ben nie miał najmniejszych wątpliwości – odbywał się protest przed rozpoczęciem procesu. Publiczna demonstracja mająca na celu poinformowanie ewentualnych członków ławy przysięgłych, że wyrok skazujący zostanie pomszczony przez ASP. Ben zauważył, stojących nieopodal na chodniku, Jonesa i Lovinga. Jones nagrywał wszystko na swojej kamerze video. – Co tu robicie? – zapytał Ben. – Nagrywam to ze względu na widowiskowość – wyjaśnił Jones. – Kocham parady. – Nasłuchałem się opowieści o tym w Bluebell – wyjaśnił Loving. – Zapowiada się niezłe przedstawienie. Bez zacisnął zęby. – Nie mogę uwierzyć, że sędzia Tyler odrzucił moją prośbę o zmianę miejsca procesu. To skandal! – Dlaczego narzekasz? – zainteresował się Jones. – Jeśli zdołają śmiertelnie wystraszyć ławę przysięgłych, to będzie to z korzyścią dla oskarżonego. – Wątpię – powiedział Ben. – To miasto jest chore i zmęczone ciągłymi atakami. Kolumna ASP wolnym, równym krokiem przedefilowała przez Main Street. W ten sposób nabrali pewności, że wszyscy ich widzieli. Kiedy weszli na wzgórze, Ben spostrzegł, że cały ten pochód, chyba ze względu na krzyż, upodabniał się do procesji. Pochód zamykała gigantyczna szubienica na kołach. Kilka kukieł z pętlami na szyjach chybotało się na wietrze.

Wielki napis przybity na szubienicy informował, że to WROGOWIE. Ben od razu rozpoznał trzy postacie. To byli ochotnicy z Hatewatch. Demon Carroll i Demon Pfeiffer. Oczywiście tuż przy nich wisiała ciemnowłosa lalka w niebieskiej sukience. – Kurcze. Wiedziałam, że nie powinnam nosić tej sukienki. – Ben odwrócił się i zobaczył stojącą obok niego Belindę, która też przyglądała się paradzie. – Dużo lepiej wyglądam w czerwieni, nie sądzisz? Ben ujął jej dłoń. Kobieta, która potrafi żartować, widząc coś takiego, jest kobietą w jego typie. – Zauważyłeś, że próbują zepsuć proces? Ben skinął głową. – Myślisz, że to im się uda? – Wątpię. Prokurator okręgowy posłuży się voir dire, żeby... Uwagę Bena przyciągnął dźwięk muzyki – innej muzyki – który dobiegał z przeciwnego końca Main Street. Ben i Belinda wyciągnęli szyje, żeby zobaczyć, co się dzieje. U wylotu ulicy pojawiła się druga grupa ludzi zmierzająca naprzeciw ASP. Wietnamczycy. Ben dostrzegł Phama śpiewającego ile tchu w piersiach. Jego grupa również niosła transparenty. Wszystkie z napisem OPÓR. Członkowie ASP zrazu zwolnili, potem jedna z postaci na czele zaczęła nawoływać, aby przyspieszyli. To był Wielki Smok Dunagan. A on nie cofał się przed niczym. Obie grupy zbliżały się do siebie. Dopiero teraz Ben zauważył, że grupa Phama również posiadała wspomożenie wizualne. Nieśli czołg. Oczywiście papierowy. Z artystycznego punktu widzenia czołg nie był arcydziełem, ale i tak świetnie pełnił rolę komunikatu. Dunagan nadal pospieszał swoich ludzi, lecz ASP zdecydowanie zwalniał. Najprawdopodobniej oczekiwali przyjemnego spaceru w południowym słońcu, a nie bezpośredniej konfrontacji z wrogami. Kolumna ASP zatrzymała się. Chwilę potem Wietnamczycy również stanęli. – Nie chcemy żadnych kłopotów! – krzyknął Dunagan. – My również! – odkrzyknął Pham – Nigdy! Zapadła cisza. Chodniki zaludniły się tłumem gapiów. Każdy czekał, co wydarzy się dalej. Napięcie było prawie namacalne. – Mamy pozwolenie na dzisiejszy przemarsz. A wy? – spytał Dunagan. – O, to do was podobne – odgryzł się Pham. – Osłaniacie się prawem. I prawnikami. Ben zauważył, że kilka głów z obu stron ulicy zwróciło się w jego stronę. Zorientował się, że dla większości tych ludzi mógłby równie dobrze ubrać się w zielony uniform. – Mamy zgodę na przemarsz, więc zejdźcie nam z drogi.

– Nie dbam o wasze pozwolenia – odparł Pham. W tym momencie ogłuszający wybuch wstrząsnął tłumem. Ben nie mógł się zorientować, skąd pochodził. Lecz wiedział, jakie będą jego rezultaty. Szubienica ASP płonęła. – Ogień! – krzyczał Dunagan. Jego ludzie pospieszyli w stronę drewnianej konstrukcji. Jeden z żołnierzy, stojący zbyt blisko szubienicy w momencie wybuchu, padł na chodnik, próbując ugasić płomienie na swojej koszuli. Kolejna bomba zapalająca, pomyślał Ben. Członkowie ASP rzucili się w kierunku Wietnamczyków. Ich szeregi stały gotowe, uzbrojone w pałki i noże. – Trzeba ich powstrzymać! – krzyczał Ben, ale nikt go nie słuchał. Bezruch zaskoczenia zastąpił chaos. Krzyki. Bieganie. Zaciśnięte dłonie. Terror. I stało się. Wybuchła wojna ras. Pięści poszły w ruch. Ben widział, jak upadło dwóch Wietnamczyków. Main Street przekształciła się w strefę walki. Dym z płonącej szubienicy wypełnił ulicę, utrudniając widoczność i jeszcze bardziej gmatwając sytuację. Do Bena docierały okrzyki przerażenia i bólu. W powietrzu fruwały kamienie i kije. Co i raz celny rzut eliminował z walki któregoś z bojowników. Ben spostrzegł doktora Petersona spieszącego z pomocą jednej z ofiar. Uderzenie cegłą w głowę udaremniło samarytańskie zapędy doktora. Upadł na człowieka, którego zamierzał ratować. Na pole walki wkroczyła nowa grupa, składająca się z sześciu czy siedmiu mężczyzn. Ben rozpoznał Gartha Amicka i jego kumpli. Jakby też mogli przepuścić taką okazję do rozróby. Wietnamczycy padali gęściej. Młody mężczyzna, którego Ben pamiętał z brygady przeciwpożarowej, wymknął się spod makiety czołgu. Dzierżył kij do baseballa. Podbiegł do jednej z zielono odzianych postaci i zamachnął się do tyłu... i Ben, wbrew rozsądkowi, był przekonany, że jakimś cudem kij Wietnamczyka jego zwalił z nóg. – Sukinsynu. Obedrę cię ze skóry! To był oczywiście Garth. Teraz Ben zrozumiał, tak skupił się na oglądanej walce, że nie zauważył wrogich zamiarów Amicka. Pięść Gartha, uzbrojona w mosiężny kastet, zmierzała w kierunku twarzy Bena. Kiedy jej dosięgnęła, Ben miał wrażenie, że jego szczęka płonie żywym ogniem. Jedyne, co był w stanie zrobić, to uchylić się przed kolejnym ciosem. Nagle, w magiczny sposób Garth lewitował. Jego pięści młóciły powietrze. Ben szeroko otworzył oczy. Co, u diabła...? To Loving. Podniósł Gartha za pasek od spodni, a teraz rzucił go na ziemię jak wór piachu. – Puścić gnojka, kapitanie? – spytał Loving, patrząc na wijącego się z bólu chłopaka.

Jego spojrzenie nie było ciepłe. – Nie. – Ben pocierał szczękę. Chyba trzymała się czaszki, ale okropnie bolała. Właśnie tego potrzebował pierwszego dnia ważnego procesu. – Zwiąż go albo wrzuć do śmietnika. – Zrozumiałem. – Loving poderwał Gartha na nogi i pociągnął wzdłuż chodnika. Podnosząc się z ziemi, Ben z ulgą zauważył, że przybył szeryf Collier wraz z czterema policjantami. Collier wystrzelił kilka razy ze swojego rewolweru w powietrze. Na dźwięk strzałów wielu walczących oprzytomniało. Jeszcze trwało kilka pojedynczych walk wręcz, ale zapaśnikami zajęła się policja. Mężczyzna, który wymachiwał kijem baseballowym został przykuty do latarni. Tłum rzedniał, odsłaniając pobojowisko. Kilkanaście osób było rannych, większość stanowili Wietnamczycy, oprócz nich ucierpieli także gapie. Leżeli nienaturalnie poskręcani. Wielu z nich bardzo krwawiło. Ben prosił Boga, żeby wszyscy oddychali. Na pierwszy rzut oka nie mógł tego stwierdzić. Ben powoli podszedł do platformy ASP. Była jeszcze jedna kukła, której wcześniej nie dojrzał. Co prawda, nie zrobiono jej ze starannością figur woskowych madame Tussaud, ale i tak była niezła. Średni wzrost, kasztanowe włosy. Ben nie musiał tego robić, ale przetarł pył na tabliczce pod figurą. DEMON KINCAID.

Rozdział 42 Kiedy Ben dotarł do sądu, zastał tam istne piekło. Musiał przedzierać się przez tłumy ludzi. W pierwszej chwili myślał, że to ci, którzy szukali azylu, gdy doszło do walki. Ale szybko zmienił zdanie. Czego potrzeba ludowi? Chleba i igrzysk. A igrzysk tu już nie pamiętano. Sędzia Tyler mówił, że w Silver Springs nie było przypadku morderstwa od dwunastu lat. Nic dziwnego, że ten proces stanowił wielką atrakcję. Jak tylko Ben znalazł się w sali sądowej, oślepiło go światło z lampy błyskowej. Zamknął oczy. Czy to reporter z Silver Springs Herald? Bo jeśli to on... Zza aparatu wyjrzała twarz małego chłopca, może dziesięcioletniego. – To do twojego pamiętnika? – zapytał Ben. Chłopiec zbladł, odwrócił się i znikł. Świetnie, pomyślał Ben. Już teraz wzbudzam strach w sercach dzieci. Zastanawiał się, czy to w wyniku tego, co napisano o nim w gazecie, czy raczej tego, co opowiadali o nim dorośli. Najpewniej z obu powodów. Co za wspaniałe wakacje. Nie złowił żadnej ryby, ale stał się postrachem Silver Springs. Swain wszedł przez tylne drzwi i podszedł do stołu oskarżyciela. Był ubrany sportowo. Jego strój stanowił ostry kontrast w stosunku do trzyczęściowego garnituru Bena (przywiezionego dzięki uprzejmości Jonesa). Zresztą garnitur był z pewnością tym, czego Swain oczekiwał. Jestem jednym z was, delikatnie sugerował swoim strojem ławie przysięgłych. A Kincaid nie. Ben podszedł do stołu obrony i zaczął przygotowywać notatki. Ku jego zdziwieniu prokurator podszedł do niego. – Proponuję ci układ, Kincaid. – Trochę za późno, nie sądzisz? – Ben rozejrzał się po sali. – Wydaje mi się, że dobrzy mieszkańcy Silver Springs gremialnie przyszli zobaczyć proces. – Oni nie chcą procesu, Kincaid. Powieszą go. Moim zdaniem. Widziałem, co się działo dziś na ulicy i to mnie śmiertelnie przeraziło. Jeśli zdołam, będę bronił to miasto przed rozpadem. – Włożył palec pod krawat i rozpiął górny guzik koszuli. – A do tego mam mnóstwo problemu ze znalezieniem opiekunki do dziecka.

– Co proponujesz? – Stwierdzasz winę; sędzia ogłasza wyrok dożywotniego więzienia. – Dożywocie! Ty to nazywasz układem? – To dużo lepsze niż wyrok śmierci. Za dobre zachowanie i tak dalej twój chłopak może wyjść po dziewięciu latach. – A wszystko, co ma zrobić, to przyznać się do przestępstwa, którego nie popełnił. Swain oparł swoją teczkę na stole Bena. – Kincaid, wiem, że nie miałeś czasu, aby zapoznać się z tą sprawą. A jeszcze mniej, żeby przygotować obronę. Pozwól, że ci powiem. Mam dowody – więcej niż potrzeba – żeby zaprowadzić Vicka na stryczek. Nie mam zamiaru cię oszukiwać. Nie mówiłbym tego, gdyby to nie była prawda. Jedynie obawiam się, że kiedy będziemy bawić się w przewód sądowy, Silver Springs pójdzie z dymem. – Swain, przykro mi. Mój klient powiedział, że żąda sprawy sądowej. – Dzięki Bogu to była w końcu prawda. – Moja oferta jest ważna do momentu rozpoczęcia procesu. Jeśli już ten cyrk się zacznie, nie skończy się inaczej jak wyrokiem skazującym twojego klienta. – Dzięki za wczesne ostrzeżenie, panie Swain. Teraz proszę mi wybaczyć, ale muszę przygotować się do procesu. Swain odszedł, kręcąc głową na znak, że adwokata opuścił rozsądek. Ben miał nadzieję, że nie popełnił błędu tragicznego w skutkach dla Donalda Vicka. Nie lubił słuchać, jak człowiek przyznaje się do zbrodni, której nie popełnił. Ale w dwudziestym wieku chodzenie na układy i kompromisy przekształciło wymiar sprawiedliwości w pokera. A jeśli Ben wypadnie z gry, Donald Vick zostanie okrutnie ukarany. Payne już siedział przy stole obrony. Nie zamierzał brać czynnego udziału, ale musiał chociaż stwarzać pozoru, że może służyć radą. I, jak sądził Ben, to nie było złe, że znana miejscowa postać zajmowała miejsce przy jego stole. Z pewnością kilku mieszkańców zasiądzie po stronie Swaina. Dwóch zastępców szeryfa wprowadziło Donalda Vicka na salę sądową. Przykuli go do stołu obrony. W Tulsie Ben zawsze miał czas przygotować swojego klienta – ostrzyc go, ubrać w odpowiednie ubranie. Ale nie tutaj. Vick nosił szary więzienny drelich. Ława przysięgłych miała go poznać jako kryminalistę. – Jak się czujesz? – spytał go Ben. To było głupie pytanie, ale nic innego nie przychodziło mu w tej chwili do głowy. – Lepiej – odparł Vick. Na jego twarzy odmalowało się zdenerwowanie. – Prokurator okręgowy zaproponował nam układ. Ty przyznajesz się do winy, on daje ci dożywocie. – Co mu powiedziałeś? – Że chcesz sprawy sądowej. Ale jeszcze możemy skorzystać z jego oferty.

Vick myślał. – No – powiedział po długiej chwili – kiedy zacznie się to przedstawienie? Kilka minut później pojawił się sędzia Tyler odziany w długą, czarną togę. Zapadła natychmiast cisza, nie musiał nawet używać młotka. – State versus* Donald Vick. Panowie – powiedział sędzia Tyler, spoglądając w stronę Bena i jego klienta – proces się zaczął.

* State versus (łac.) – Państwo przeciw

Rozdział 43 – Panie Kincaid – ciągnął sędzia Tyler – czytałem pańskie oświadczenie w porannej gazecie. – Oświadczenie? Ja nigdy... – Proszę pozwolić mi powiedzieć wprost – nie lubię, kiedy prasa zamieszcza artykuły traktujące bez szacunku ten sąd. Jeśli stwarzam panu problemy, może mi pan to powiedzieć prosto w oczy. A swoją drogą, nigdy nie dopuszczam do tego, żeby procesy, które prowadzę, były rozwiązywane za pomocą prawnych trików i nie zamierzam zacząć tego praktykować. – Panie sędzio, zapewniam, że... – Wystarczy. Mądrej głowie dość dwie słowie. Teraz wybierzemy ławę przysięgłych. Proszę o odczytanie nazwisk. Urzędnik sądowy zaczął wyjmować kartki z nazwiskami z metalowej puszki, która wyglądem przypominała stary typ maszyny losującej do gry w bingo. Wybrani ludzie szli w stronę ławy przysięgłych; niektórzy wahali się, wszyscy byli zdenerwowani. Kiedy na ławie przysięgłych zasiadł komplet orzekających, sędzia Tyler poprosił Swaina, żeby zaczął voir dire. – Dziękuję, panie sędzio. – Swain stanął tuż przed ławą przysięgłych, rozwarł szeroko ramiona, ciepły i przyjacielski uśmiech rozjaśnił jego twarz. – Panie i panowie, zebraliśmy się dziś podczas narastającego konfliktu. We wrzącym kotle nienawiści wykrystalizowała się najstraszniejsza ze zbrodni – zamach na ludzkie życie. Nie muszę państwu tłumaczyć powagi zadania, które stoi przed nami. Po prostu proszę o wypełnienie go w zgodzie z prawem i waszym sumieniem. Czy jest pośród was ktoś, kto z jakiegoś powodu nie może wypełnić tego obowiązku? Nic dziwnego, że nie podniosła się żadna ręka. – Jeśli bez żadnych wątpliwości dowiedziemy oskarżonemu winy, a z pewnością tak się stanie, to czy jest tu ktoś, kto nie będzie w stanie zasądzić najwyższej kary, należnej za tak straszną zbrodnię? Żadnych rąk. – Czy jest tu ktoś, kto czuje, że nie mógłby wydać wyroku śmierci, nawet jeśli z rozprawy

wynika bezsprzeczna wina oskarżonego? To tak na wypadek gdyby jednak były wątpliwości, jaką to karę prokurator okręgowy ma na myśli... Po dłuższej chwili młody mężczyzna z końca pierwszego rzędu podniósł dłoń. – Pan Clemons – powiedział Swain. Jakim cudem Swain zapamiętał jego nazwisko, zdziwił się Ben. On sam nie był w stanie zapamiętać wszystkich nazwisk, które zostały wyczytane. Przecież to małe miasto, przypomniał sobie Ben. Małe miasto. – Panie Clemons, czy będzie pan mógł wydać wyrok śmierci? – No... nie wiem – powiedział Clemons niepewnie. Czuł na sobie wzrok połowy mieszkańców Silver Springs. – Uważam... że śmierć to bardzo ciężka kara. Nie wiem, czy będę w stanie to zrobić. – Rozumiem – rzucił Swain z widocznym niezadowoleniem. – Pochwalam pana uczciwość. – Spojrzał na sędziego. Nie będzie w obecności wszystkich prosił sądu o wykluczenie Clemonsa, zrobi to później. Clemons przepadł. – Czy ktoś jeszcze? Widocznie możliwość stania się egzekutorem nikomu więcej na tyle nie przeszkadzała, żeby chciał o niej mówić. – Bardzo dobrze – ucieszył się Swain. – Doceniam współpracę państwa. – Powrócił do swojego stołu. O co chodzi, zastanawiał się Ben. Już skończył? W podobnych procesach wybór ławy przysięgłych ciągnie się całymi dniami, niekiedy zabiera więcej czasu niż sam proces. Swainowi zajęło to marne pięć minut. Zdecydowanie zły znak. Albo Swain znał osobiście członków ławy i wierzył, że wszyscy wezmą jego stronę, albo uważał ten proces za tak jednoznaczny, że nie przejmował się, kto zasiada w ławie. A może oba przypadki wchodziły w grę? – Panie Kincaid – powiedział sędzia Tyler – proszę zadawać pytania. – Dziękuję, sędzio. – Ben zajął miejsce na podium. – Panie i panowie, członkowie lawy przysięgłych, z pewnością pan Swain zbyt pochopnie stwierdził winę Donalda Vicka. Należy jej dowieść. Jeśli z jakichś powodów nie zdoła przekonać was o niezaprzeczalnej winie mojego klienta, wówczas musicie uznać Donalda Vicka niewinnym zarzucanej mu zbrodni... – Zwracam obronie uwagę – przerwał sędzia Tyler. – To nie jest końcowa mowa. Proszę kontynuować voir dire. – Właśnie to robię – zapewnił go Ben. – Być może w Tulsie pozwalają panu przeprowadzić cały proces podczas wyboru ławy przysięgłych – sędzia był wyraźnie wzburzony – ale ja nie pozwolę. Z widowni dobiegł cichy chichot. Jeśli członkowie ławy przysięgłych przypadkiem

zapomnieli, że Ben jest obcy, to teraz odświeżono im pamięć. Ben podszedł do ławy. Nie mógł się zdecydować, gdzie ma stanąć. Chciał podejść tak blisko, jak to zrobił Swain, ale pierwszy rząd ławników instynktownie cofnął się w swoich krzesłach. Nie życzyli sobie takiej bliskości, naruszał ich osobistą strefę bezpieczeństwa. Przesłanie było jasne: Swain to przyjaciel, a Ben nie. – Czy państwo będą w stanie odwołać się do zdrowego rozsądku, wydając wyrok? – Ben zrezygnował z prób nawiązania kontaktu. Żadnych rąk. Żadnej reakcji. – Może powinienem wyjaśnić, co przez to rozumiem. Wątpliwość wywodząca się ze zdrowego rozsądku... – Sprzeciw – przerwał Swain. Dla większego efektu strzelił szelkami. – Nie wolno obronie definiować wątpliwości wywodzącej się ze zdrowego rozsądku. Nie wolno tego robić nawet w mowie obrończej. To pana zadanie, panie sędzio. – Podtrzymuję sprzeciw – zawyrokował Tyler. Ben zmarszczył brwi. To do niczego nie prowadziło. – Ujmę to inaczej. Kto z państwa słyszał lub czytał o tym morderstwie? Osiemnaście rąk wzniosło się w powietrze. – Panie sędzio – powiedział Ben – w tych warunkach moja prośba o zmianę miejsca... – Zostanie odrzucona. Proszę kontynuować. Ben westchnął. – Kto z państwa już wyrobił sobie opinię na temat tego, co się stało? Wszystkie dłonie opadły. Jasne. To był ekscytujący proces. Ci ludzie chcieli zasiadać w ławie, może z wyjątkiem Clemonsa. Nie mieli zamiaru dać pozbawić się tych emocji. – Czy ktoś z państwa zna oskarżonego? Czy w ogóle mieli z nim państwo kontakt? W trzecim rzędzie kobieta w średnim wieku podniosła rękę. – Dziękuję pani – powiedział Ben. – Pani... – To pani Conrad – poinformował go Swain. Dzięki, prokuratorze, za przypomnienie, że ty znasz wszystkich, a ja nie. – Pani Conrad, skąd pani zna Donalda Vicka? – Otóż – zaczęła ostrożnie – po tornado, które zeszłej wiosny zburzyło północną ścianę mojego domu, przeprowadziłam się do pensjonatu. Mieszkał tam również ten mężczyzna. – Rozumiem. To pensjonat Mary Sue? – Tak. – Była wyraźnie zdziwiona. Jeden punkt dla obcego. – Czy dobrze poznała pani oskarżonego? – No... nie. Należał raczej do tych cichych mieszkańców. Zamknięty w sobie. Raczej markotny. Zawsze sprawiał wrażenie, jakby nad czymś... rozmyślał. Lub coś planował... – Dziękuję bardzo, pani Conrad.

Ben jeszcze przez pół godziny kontynuował przesłuchanie, ale równie dobrze mógł tego nie robić. Wszyscy kandydaci wiedzieli wystarczająco dużo na temat sprawy, żeby już mieć ugruntowany pogląd, ale nikt się do tego nie przyznał. Będzie musiał zdać się na instynkt, a wiedział, że jego instynkt, niestety, był szczątkowy. W tym całkowicie zdawał się na Christinę. Posiadała talent rozszyfrowania wykrętów i wyciągania tego, co ludzie naprawdę myśleli. Ale dziś Christina nie służyła mu pomocą. Nie było jej nawet na sali sądowej. W pokoju sędziego Swain wykorzystał tylko jedno z przysługujących mu praw, aby usunąć z ławy przysięgłych Clemonsa. Ben wykluczył panią Conrad i cztery inne starsze kobiety. Kobiety w starszym wieku są zwykle ostrzejszymi sędziami i wydają cięższe wyroki. Statystycznie rzecz biorąc. I to wszystko, co mógł w tej chwili uczynić dla Donalda. Zostało dwunastu członków ławy. Nie było potrzeby dobierania kogokolwiek. W czasie niewiele dłuższym niż przerwa na lunch zaakceptowali dwunastu ludzi, którzy zadecydują o życiu lub śmierci Donalda Vicka. Sędzia i prawnicy powrócili na salę sądową. Tyler zaprzysiągł dwunastu ławników. – Jestem zadowolony, że już poradziliśmy sobie z tą sprawą – powiedział. – Strony zawsze toczą walki na tym polu. Za każdym razem, kiedy uda nam się wybrać ławę przysięgłych w czasie krótszym niż jeden dzień, czuję się szczęśliwy. – Tyler rzucił okiem na zegarek. – Na dziś kończymy. Idźcie do domów i poczyńcie odpowiednie przygotowania ze swoimi pracodawcami i rodzinami. Jutro spotykamy się w sądzie o dziewiątej rano. – Spojrzał w stronę stołów oponentów. – Oczywiście, to również was dotyczy, panowie. Przygotujcie wasze mowy na rozpoczęcie procesu i niech nie będą dłuższe niż na pół godziny. Maksimum. A potem, panie i panowie, co się stanie, to się stanie.

Rozdział 44 – Nie zapomnij o obiedzie – powiedziała Belinda do Bena, kiedy opuszczali salę sądową. – Obiecałeś. – I to jest obietnica, której zamierzam dotrzymać – odparł Ben – ale mam jeszcze mnóstwo roboty. Poza tym muszę coś załatwić, zanim będzie za późno. – Czy możesz wpaść po mnie do biura Hatewatch około wpół do dziewiątej? – Zrobione. Ben ruszył wzdłuż Main Street, minął sklep z częściami do samochodów i Bluebell. Powstrzymał pokusę wstąpienia tam i pogadania z Maciem. Podejrzewał, że jego wizyta nie uszczęśliwi Maca; mógłby jeszcze zażądać zapłaty za zniszczony automat do gry. Nie zbaczał więc z kursu, zdążając do siedziby „Silver Springs Herald”. Kiedy Ben zajrzał przez okno, zobaczył mężczyznę w średnim wieku, który zerwał się na równe nogi i podbiegł do drzwi. Ben zdołał wsunąć nogę pomiędzy nie a framugę, zanim się zatrzasnęły. – Przykro mi – rzucił mężczyzna – ale właśnie zamykamy. – Chcę rozmawiać z wydawcą – nalegał Ben. – Nie ma go! – mężczyzna nie ustępował. W klapie miał wpiętą tabliczkę z napisem HAROLD MCGUINESS – WYDAWCA. – To ty jesteś McGuiness! – krzyknął Ben. – Ty o mnie piszesz. Mam z tobą do pogadania. – Piszę wszystkie artykuły do „Heralda”. I co z tego? Zamykam. – McGuiness szarpał za klamkę, starając się zamknąć drzwi. – Nazywam się Ben Kincaid. – Myślisz, że tego nie wiem? Myślisz, że nie czytam mojej własnej gazety? – Twoja szlachetna gazeta zamieściła fałszywe cytaty. Parę razy. Żądam, abyś wydrukował sprostowanie. – Przykro mi. Nie mogę tego zrobić. A teraz, jeśli nie weźmiesz stąd swojej nogi... – Zabiorę nogę, jeśli zgodzisz się wydrukować sprostowanie. Źle się stało, że już udało ci

się przekonać wszystkich w tym mieście, że jestem podły. Teraz, dzięki tobie, sędzia myśli, że go obmawiam. Nigdy nie powiedziałem ani sylaby z tego, co zamieściłeś w swoim artykule. – Nigdy nie twierdziłem, że to mówiłeś. – McGuiness szarpnął drzwiami tak mocno, że zabrzęczała szyba – Zabieraj się stąd! – Mogę cię oskarżyć o zniesławienie. Opatrzyłeś cudzysłowem zdania, których nie powiedziałem. – To nie jest cytowanie. Przynajmniej tak twierdzi Najwyższy Sąd Stanów Zjednoczonych. I tak długo jak nie jestem złośliwy, nie łamię prawa. Ben również znał obowiązujące przepisy o zniesławieniu. – Posłuchaj, nie chcę nikogo oskarżać. Chcę tylko wyjaśnić nieporozumienie. Dlaczego nie przeprowadzisz ze mną wywiadu... – Dzięki, nie mam ochoty. Zdobywam to, co mnie interesuje, z innych źródeł. – Zrujnowałeś moją reputację. Wszyscy w mieście myślą, że tak będę interpretować prawo, żeby morderca uniknął sprawiedliwości. – A nie zrobisz tego? – Moim celem jest, aby Vick miał uczciwy proces. A twoja gazeta bardzo to utrudnia. – Jeśli liczyłeś, że zacznę ronić łzy nad twoim klientem, to spotka się zawód. – Kopnął Bena w kostkę. Ben odruchowo cofnął nogę, drzwi natychmiast się zatrzasnęły. Ben i Belinda postanowili zjeść kolację w chińskiej restauracji Bo-Bo. To było jedyne miejsce oprócz Bluebell otwarte o tej porze, ą Ben zdecydowanie nie chciał iść do baru. Miał też sporo wątpliwości co do autentyczności Bo-Bo. Po pierwsze, nazwisko właściciela. Po drugie, Bo-Bo była chyba jedyną orientalną restauracją, która serwowała czerwoną fasolę z ryżem, kaszę i żeberka. Podczas gdy oczekiwali na miejsce, obserwowali Wietnamkę w średnim wieku, która odbierała dania na wynos. Nastoletnia kasjerka stała w kuchennych drzwiach, bez przekonania odpierając mało wybredne zaloty noszącego kucharską czapkę chłopca w jej wieku. W końcu Wietnamce udało się zwrócić na siebie jej uwagę. Dziewczyna podała jej owinięte folią kartonowe pudełka, wciąż chichocząc i zerkając w stronę chłopca. – Siedemnaście pięćdziesiąt dwa, poproszę. Wietnamka podała banknot. – Dwadzieścia minus siedemnaście pięćdziesiąt dwa. Reszta dwa czterdzieści osiem. – Dziewczyna wyciągnęła dwie jedynki z kasy i odliczyła do ręki kobiety. – To jest jeden, dwa... – Spojrzała do kasy. – Poczekaj, dałaś mi dziesięć nie dwadzieścia. Wietnamka patrzyła zdziwiona na dziewczynę. – Na co czekasz? Nie możesz odjąć siedemnastu od dziesięciu? – Siedem dolarów – powiedziała Wietnamka – zapłacone. – Sięgnęła po banknot

dziesięciodolarowy wciąż leżący na wierzchu kasy. – Nie, nie zapłaciłaś. – Dziewczyna zatrzasnęła kasę. – Oddaj mi jedzenie. Kobieta ściskała mocno paczki w ramionach. – Już zapłacone. – Mój ojciec ma rację – stwierdziła dziewczyna. – Mówi, że nie można was spuszczać z oka. Złodziejskie żółtki! Barbara! Starsza kobieta z misterną fryzurą wynurzyła się z zaplecza restauracji. – Co się dzieje? – Ta pani próbowała oszukać mnie na dziesięć dolarów. A teraz nie chce oddać jedzenia. Kobieta zmarszczyła brwi. – Zawołam szeryfa Colliera. – Chwileczkę – wtrąciła się Belinda. – Ta kobieta nie próbowała nikogo oszukać. Najwidoczniej nie zna dobrze języka i źle cię zrozumiała. Nastolatka oparła zaciśnięte pięści na biodrach, zdenerwowana nagłą obroną. – Próbowała podsunąć dziesiątkę... – Myślała, że prosisz o siedem dolarów, a nie siedemnaście. Ty założyłaś, że da ci dwadzieścia i nawet nie zauważyłaś, jaki banknot bierzesz. – Kim jesteś, żeby zwracać mi uwagę... – Prawda jest taka, że flirtowałaś z tym chłopcem z kuchni i nie myślałaś o pracy. A teraz chcesz zrzucić odpowiedzialność na tę niewinną kobietę. Nastolatka przeszyła Belindę spojrzeniem. – Nie rozumiem, dlaczego trzymasz stronę tej głupiej skośnookiej. Barbara, starsza kobieta odsunęła dziewczynę. – Ta kobieta jest nam wciąż winna siedem dolarów i pięćdziesiąt dwa centy. Czy ma pani tyle, proszę pani? Wietnamka patrzyła zdezorientowana. Było oczywiste, że nie rozumie, o co chodzi. – Proszę tu jest dziesięć dolców. – Belinda rzuciła banknot na ladę. – Nie potrzeba reszty. Dziewczyna poszła do kuchni. Gdy wreszcie usiedli przy stoliku, Ben powiedział: – To było raczej kłopotliwe. – To – stwierdziła Belinda – był cały rasistowski problem w zarodku. Zaczyna się od głupich nieporozumień. Obcy popełniają błędy, miejscowi również. To był drobny incydent. Ale dziś wieczorem nastolatka opowie tatusiowi o tym, jak to Wietnamka próbowała obrobić restaurację, i że przez to ma kłopoty z szefem. Tatuś dojdzie do wniosku, że również jego kurczaki są coraz mniej opłacalne. A wkrótce, jeśli cokolwiek pogorszy się w ich życiu, to winni temu będą Wietnamczycy. – A potem ASP zostanie zaproszony do miasta. Belinda skinęła głową.

– Tak właśnie się dzieje. Cały czas prowadzili ożywioną rozmowę. To było zdumiewające, jak dużo miał jej do powiedzenia – i jak łatwo znajdował odpowiednie słowa. Nie uważał się za podrywacza. Wprost przeciwnie. Miał skłonności do jąkania się i gubienia wątku. Po prostu był nudny. Ale nie tego wieczoru. Oboje, okazało się, lubili te same książki i te same filmy. Cenili te same wartości. Darzyli się sympatią. W połowie kolacji Ben dostrzegł Christinę siedzącą dwa stoły dalej. Znajdowała się w sporym towarzystwie – zapewne mieszkańców pensjonatu Mary Sue. O ile on raczej nie wzbudził sympatii w Silver Springs, to Christina z łatwością zjednała sobie jego mieszkańców. Przekomarzali się po przyjacielsku i śmiali się z jej dowcipów. Jeden z chłopców siedzących obok Christiny kogoś Benowi przypominał. Wychylił się nieco, żeby przyjrzeć mu się z bliska. To był Garth Amick! – chłopak, który omal nie pozbawił Bena szczęki. Christina najwidoczniej nie miała takich problemów. Kiedy skończyli kurczaka w sosie orzechowym, który zawierał więcej selera niż orzechów, i moo goo gai pan, którego głównym składnikiem okazał się ryż, poprosili o kawę. – To nie było takie złe – ocenił Ben. – Co prawda, Bo-Bo to nie Ri Le. Kiedy odwiedzisz Tulsę, zaproszę cię tam. – Świetnie. Podszedł kelner, niosąc kawę i ciasteczka-wróżby. – Czy mogę już zabrać pani talerz? – spytał Belindę. – Och, nie, jeszcze nie. Chcę zabrać odpadki dla psa. – Przyniosę coś pani na te resztki. – Nie trzeba. – Otworzyła torebkę, wyjęła mały foliowy woreczek i wrzuciła do niego resztki moo goo gai pan. – Nosisz ze sobą woreczki na odpadki? – zainteresował się Ben. – „Nie marnujesz, nie głodujesz”. Tak zawsze mówiła moja ciotka. Nie muszę już tego robić, ale trudno pozbyć się starych przyzwyczajeń. – Starannie zawiązała woreczek i schowała do torebki. – Pewnie nie opuściło mnie jeszcze uczucie strachu przed głodem i tym, że znów zacznę kraść cukierki ze sklepu Pani Carney, żeby przetrwać noc. – Nie robiłaś tego, prawda? – Odwołuję się do piątej poprawki. – Zamieszała kawę. Ben kontynuował przesłuchanie. – Jak to się stało, że założyłaś Hatewatch? – Po tym jak udało mi się przebrnąć przez prawo i przetrwać małżeństwo – które okazało się udręką – zaczęłam myśleć nad sposobem posłużenia się moim wykształceniem dla dobra innych. Wiedziałam, jak ciężkie może być życie dla niektórych ludzi i zdecydowałam, że uczynię wszystko, co w mojej mocy, żeby im pomóc. Zaczęłam działać w Południowym

Centrum Prawnym dla ludzi cierpiących niedostatek, potem pracowałam w kilku innych organizacjach, które zwalczają ugrupowania rasistowskie. Spotkałam Morrisa Deesa – to współczesny rycerz na białym koniu, jeśli można tak powiedzieć. Robi naprawdę dobrą robotę, ale sam nie ogarnie wszystkiego. Dlatego powołałam pięć lat temu Hatewatch. – Dopiero pięć lat temu? Jak na tak młodą organizację, ma już zdumiewająco dużo sukcesów. – Według niektórych ludzi, jak na przykład Wielkiego Smoka Dunagana, zbyt wiele. Sąd Najwyższy stwierdził, że w sprawie Winconsin versus Mitchell największą rolę grały przepisy o przestępstwach na tle rasowym. To już trzeci raz Hatewatch atakuje jeden z małych obozów Dunagana. ASP prześladuje Latynosów na Florydzie, czarnych w Birmingham, a teraz Wietnamczyków. Tortury, gwałty, morderstwa – to ich metody działania. Nie zachowują się jak skauci. Hej, nie otworzyłam jeszcze mojego ciasteczkawróżby. Skruszyła ciasteczko i przeczytała wróżbę. – „Wkrótce przemierzysz wielką wodę”. – Zmarszczyła brwi. – Nie za bardzo to rozumiem. – Odpręż się – poradził jej Ben. – To z pewnością znaczy, że pojedziesz na Bermudy. Przełamał swoje ciasteczko i skrzywił się. – „Ptaki wpadają w pułapkę nogami, mężczyźni sercami”. Myślę, że te ciasteczka są produkowane w Transylwanii. Dziwi mnie ten złowieszczy ton wróżb. Restauratorzy raczej nie lubią rzeczy, które mają negatywny wpływ na klientów. – Robiłeś dyplom z gastronomii? – Nie z muzyki. A ty? – Świetnie, że pytasz. – Uśmiech zadowolenia pojawił się na jej ustach. – Chodźmy do mnie, to ci zademonstruję. Ben spojrzał na nią podejrzliwie. – To niebezpieczne? – Nie. – Ujęła jego dłoń. – Niebezpieczne będzie szmuglowanie cię do mojego pokoju tak, żeby nie zauważyła tego Mary Sue. – Jesteś tego pewna? – zapytał Ben przez zamknięte drzwi łazienki. – Oczywiście – odparła Belinda. – Wyłaź stamtąd. – No... to zgaś światła. – Są zgaszone. Egipskie ciemności. – I nie patrz w tę stronę. – Zamknęłam oczy i jeśli wreszcie nie wyjdziesz z łazienki, to zasnę. Ben uchylił drzwi, żeby się przekonać, czy Belinda rzeczywiście patrzyła w innym kierunku. Wyszedł. Rozebrał się aż do swoich bokserek. W zasadzie Belinda kazała mu zdjąć

wszystko, ale człowiek musi zachować nieco skromności. Położył się na kanapie i przykrył ręcznikiem. – Okay. Jestem gotowy. – Dobrze. – Belinda odwróciła się i uśmiechnęła. – Jakie ładne spodenki. – Proszę? – Ben podciągnął wyżej ręcznik. – Nigdy nie spotkałem osoby, która robiła dyplom z masażu leczniczego. – Będziesz zdziwiony. – Położyła ręce na jego ramionach. – Czy nie mówiłam, że chciałam zrobić coś pozytywnego dla świata? Teraz przykład szwedzkiego masażu. – Doskonale – mruczał Ben, podczas gdy Belinda masowała jego szyję i ramiona. – Czuję się, jakbym był Szwedem. – Masaż szwedzki wywodzi się z chińskiej techniki zabiegów fizycznych. Składa się z pięciu podstawowych rodzajów dotknięć: effleurage, petrissage, nacieranie, klepanie i wibracja. – Masaż i wykład – powiedział Ben. – Pełny serwis. Rozpoczeła effleurage, co, jak wyjaśniła, polegało na wykonywaniu długich, masujących ruchów w stronę serca. – Ależ jesteś spięty! – Przesuwała dłonie wzdłuż jego pleców. – Twoje mięśnie są naprawdę twarde. – No tak, to był raczej ciężki tydzień. – Szczęśliwie się złożyło, że spotkałeś właśnie mnie. – Zaaplikowała mu cały wachlarz dotknięć: ugniatanie, nacieranie, klepanie i wibrację. – Oczywiście to tylko jeden z rodzajów masażu. Jest kilka odmian. – Myślę, że powinnaś wypróbować wszystkie – zamruczał Ben. – A to jest technika masażu anara. Ben spostrzegł, że ruchy jej dłoni zmieniły się, ale nadal czuł się wspaniale. Zaczęła masować jego uda. – Silne nogi jak na pracę biurową – skomentowała. – Dużo ćwiczę, bawiąc się z kotką. – Kto się nią zajmuję, kiedy wyjeżdżasz na dłużej? – Właścicielka domu, pani Marmelstein. Zawsze spieszy z pomocą. Opieka nad kotem daje jej możliwość grzebania w moich szafach. Belinda masowała jego łydki. – Człowieku, jesteś wprost niewiarygodnie spięty. Wszystko dusisz w sobie, prawda? Ben powstrzymał się od komentarza. – A teraz technika masażu shiatsu. Ku zdziwieniu Bena jej palce zatańczyły na jego stopach. – Hej, to łaskocze. – A więc zostało jeszcze w tobie trochę życia. – Kciukiem i palcem wskazującym

masowała jego stopy. – Na koniec zademonstruję ci sławny masaż montgomery. – Masaż montgomery? – Tak. – Delikatnie całowała jego plecy, aż dotarła do szyi. Jego skóra pokryła się gęsią skórką. – Czy to cię łaskocze? – Można to tak nazwać. – Ben odwrócił się na plecy i wziął Belindę w ramiona. – Czy mogę się przyłączyć? – Proszę bardzo. Po pierwszym delikatnym pocałunku, następne stawały się coraz bardziej namiętne. Belinda odsunęła się na moment, gdy znowu się do niego przytuliła była naga. Ben czuł drżenie serca. – Jesteś piękna – szepnął. Belinda muśnięciami ust przemierzała jego ciało. – Nie jestem pewna, ale wydaje mi się, że jesteś mniej napięty – powiedziała cicho. Jej dłonie błądziły po jego torsie, gładziły włosy. Ben poznawał delikatne kształty jej doskonałego ciała. – Czy naprawdę robiłaś dyplom z masażu leczniczego? Uśmiechnęła się i położyła na nim. – Nie. Ale pomyślałam, że to dobry sposób, żeby zerknąć pod twoje bokserskie spodenki.

Rozdział 45 Następnego ranka Ben wszedł do sądu w Silver Springs na długo przed dziewiątą i zaczął przeglądać swoje notatki. Świetnie spał tej nocy. To znaczy, po tym jak w końcu zdecydowali się zasnąć. Dwóch zastępców szeryfa przyprowadziło Vicka. Niebawem zaczął napływać tłum. Przyszli ludzie, których pamiętał z poprzedniego dnia. Pojawił się też Wielki Smok Dunagan z małą grupą swoich żołnierzy. – Co was tu sprowadza? – zapytał Ben, przechodząc obok nich. – Będziemy cię mieli na oku – odpowiedział Dunagan. – Wydawało mi się, że byłeś przekonany, że będę prowadził proces w imię sił dobra i jasności. – Tak było, zanim odkryłem, że sympatyzujesz z Wietnamczykami – odciął się Dunagan. – Zanim pojąłem, że trzymasz stronę tej suki Hamilton. Ben zacisnął szczęki. – Nie masz prawa tak mówić o Belindzie. – Znam ją! – Na szczęście gwar na sali sądowej zagłuszył jego krzyk. – A teraz znam też ciebie! – Ty nienawidzący... – Ben powstrzymał odpowiedni epitet na końcu języka. Odwrócił się i odszedł od Dunagana. Po drodze zauważył pułkownika Nguyena z Coi Than Tien. W pierwszym rzędzie siedzieli Belinda i jej współpracownicy Frank Carroll i John Pfeiffer. Wszedł sędzia Tyler i sala zamilkła. – Głos ma oskarżyciel, proszę zaczynać. – Dziękuję, panie sędzio. – Swain zajął swoją pozycję blisko ławy przysięgłych. – Thuy Quang Vuong – zwany przez swoich przyjaciół Tommy – był Amerykaninem wietnamskiego pochodzenia. Ale to nie tego dotyczy ta sprawa. Był młody i kłopoty trapiące ludzi w jego wieku nie były mu obce. Tego jednak również nie dotyczy ta sprawa. Tommy Vuong był żywym, czującym człowiekiem, posiadającym takie samo prawo do życia jak każdy z was. – Swain pochylił się i wymienił spojrzenie z każdym członkiem ławy. – I to właśnie tego dotyczy ta sprawa. Weźcie pod uwagę, panie i panowie, że Tommy’emu

Vuongowi nie pozwolono żyć. Nie pozwolono mu ożenić się, mieć dzieci, cieszyć się tymi cichymi, prostymi radościami, jakie my wszyscy przeżywamy na co dzień. A to dlatego, że dwudziestego piątego lipca, w gorącą letnią noc ktoś targnął się na jego życie i dwie metalowe strzały z kuszy przeszyły jego pierś i szyję. – Spojrzał na Vicka. Był to bez wątpienia przykład komunikatu niewerbalnego. – A potem zabójca umieścił płonący krzyż nad konającym. Ta informacja wywołała poruszenie na sali sądowej. Prasa nie podała tych szczegółów, większość ludzi o tym nie wiedziała. Na nieszczęście to był również szczegół, który świadczył przeciwko Vickowi. – Może państwo myślicie – ciągnął Swain – że dwie strzały z kuszy powodują szybką śmierć. Mylicie się. Życie Tommy’ego Vuonga uchodziło powoli, długo cierpiał, podczas gdy krew wypływała z jego żył. Jakby to nie wystarczyło, od płonącego krzyża zajęło się ubranie Tommy’ego. Zaczął się palić. Kolejne poruszenie. Ben również poczuł dreszcz. Ben mógł zgłosić sprzeciw; ta dramatyczna opowieść niewiele pomagała ławie w poznaniu faktów. Ale wiedział, że to nie miało sensu. Każdy oskarżyciel miał niezbywalne prawo do przedstawienia wydarzeń tak melodramatycznie, jak tylko potrafił. Swain starał się wzbudzić współczucie w stosunku do ofiary i nienawiść do oskarżonego. Wykonywał dobrą robotę. Członkowie ławy przysięgłych już nie lubili Vicka; Ben zauważył spojrzenia biegnące w jego kierunku, a potem szybko umykający wzrok. A przecież nie wskazano jeszcze ani jednego faktu, który niezbicie świadczyłby o jego winie. – Nie każdy potrafi dokonać takiej zbrodni – dramatyzował dalej Swain. – Nie każdy potrafi być tak... zimny. Tak wyzbyty uczuć. Bez serca. Tylko człowiek specyficznego rodzaju mógł popełnić tę zbrodnię. Człowiek, który zieje nienawiścią. – Odwrócił się w stronę Vicka. – Panie i panowie przysięgli, dowody, które tu przedstawię bez żadnych wątpliwości wykażą, że tak straszną zbrodnię popełnił ten oto człowiek – Donald Vick. Swain i Vick wymienili spojrzenia. Prowadzili jakby pojedynek, żaden z nich nie chciał pierwszy odwrócić wzroku. W końcu Swain się poddał i kontynuował swoją mowę. Poinformował zebranych o dowodach, które zostaną przedstawione. Może, zastanawiał się Ben, materiał dowodowy nie jest aż tak mocny, jak sugerował Swain. Prokurator pokrótce opowiedział o śladach na kuszy, bójce Vicka z Vuongiem i rzekomego wyznania. Najbardziej zainteresowała Bena aluzja Swaina do „fatalnego błędu Vicka, czyli wyboru śmiercionośnej i egzotycznej broni jako narzędzia zbrodni”. Swain skończył przemówienie i usiadł. – Czy wystąpi pan ze swoją mową teraz, panie Kincaid – zapytał sędzia – czy też odłoży ją pan do części głównej procesu? – Wystąpię teraz. – Ben podniósł się ze swojego miejsca. Szaleństwem byłoby odkładanie mowy obrończej na później. Członkowie ławy przysięgłych mogli siedzieć tygodniami, nie słysząc żadnej innej wersji wydarzeń niż przedstawionej przez oskarżyciela.

Ben zdawał sobie sprawę, że nigdy nie dorówna Swainowi w stylu przemowy. Byłoby wręcz głupotą próbować. W zamian postanowił mówić spokojnie, opierając się na zdrowym rozsądku. Przypomni ławie, jakie jest jej zadanie. – Sprawowanie funkcji sędziego przysięgłego jest jednym z największych przywilejów, jakie daje nam demokracja – zaczął Ben. – Ale jak wszystkie przywileje, wiąże się również z pewną odpowiedzialnością. I obowiązkami. Waszym obowiązkiem jest orzekać obiektywnie, wyłącznie na podstawie faktów, które zostaną wam przedstawione podczas tego procesu. Taką przysięgę złożyliście, zasiadając w tym miejscu. To jest wasz święty obowiązek. Warto było próbować. Z doświadczenia Bena wynikało, że na ogół ławnicy brali swoją funkcję serio i dobrze wykonywali zadanie. – Prokurator okręgowy, Swain, opowiedział państwu szczegółowo i obrazowo, jak zginął Tommy Vuong. Nie ma wątpliwości co do tych faktów. Nie zebraliśmy się tu jednak, żeby rozważać, jak go zabito. Jesteśmy zgodni co do tego, że to wielka tragedia. Zastanówmy się natomiast, kto to zrobił. Bo nie Donald Vick zabił Tommy’ego Vuonga! Ben spojrzał na twarze sędziów przysięgłych. Jeśli już podjęli decyzję, nie zmieni jej. Ale przynajmniej słuchali. – Oskarżyciel przedstawi państwu materiał dowodowy, aby dowieść, kto jest winnym zbrodni. Ale gdy będziecie państwo oglądać te dowody, zadajcie sobie jedno pytanie: czy ten materiał udowadnia, że Donald Vick zabił Tommy’ego Vuonga, czy też tylko nie wyklucza, że mógł go zabić? Zauważcie, panie i panowie, że wielu ludzi mogło zabić Tommy’ego Vuonga. Oskarżyciel musi przedstawić wam dowody bezdyskusyjnie potwierdzające, że Donald Vick zabił Tommy’ego Vuonga. Inaczej w świetle prawa i w waszych sumieniach Donald Vick powinien zostać uznany za niewinnego zarzucanego mu czynu. Ben napomknął jeszcze nieco o materiale dowodowym. Jego uwagi były raczej delikatne, nie miał pojęcia, o czym będzie mówił oskarżyciel, a tym bardziej co on sam na to odpowie. Poza tym, jedynym świadkiem oskarżonego był sam oskarżony. Człowiek, który uparcie milczał. Ben zakończył przemowę. Uśmiechnął się do Vicka przyjaznym, szerokim uśmiechem, tak żeby wszyscy widzieli, i usiadł przy nim. Niektórzy obrońcy dopuszczali się bardziej familiarnych gestów, mających przekonać ławę, że oskarżony nie jest taki zły, jak go widzi prokurator. Zdaniem Bena, w obecnych warunkach to było za dużo, Vick musi zadowolić się uśmiechem. – Bardzo dobrze – powiedział sędzia Tyler. – Wygląda na to, że mamy trochę czasu do przerwy na lunch. Panie Swain, proszę wezwać pierwszego świadka.

Rozdział 46 Pierwszym świadkiem był koroner, David Douglas, który stwierdził śmierć Tommy’ego Vuonga. Zwykła rutyna – przejść najnudniejszą część, kiedy ławnicy nie są jeszcze zmęczeni i mniej skłonni do drzemania. Nie było to wstrząsające zeznanie, ale niezbędne do wniesienia oskarżenia o morderstwo. Douglas nie był pewien przyczyny śmierci Vuonga. Na zdecydowane pytanie Bena odpowiedział, że najprawdopodobniej Vuong zmarł z upływu krwi, ale nie mógł tego stwierdzić z pewnością. Zresztą to nie miało wielkiego znaczenia. Co za różnica, ogień czy strzała? Efekt jednakowy. Ben drgnął, kiedy Swain wezwał na salę technika z laboratorium w Little Rock, człowieka o nazwisku Darryl Stephens. Stephens z pewnością potwierdzi ślady na kuszy. Mike tkwił na poczcie. Czekał na wyniki. Obiecał przyjść do sądu, jak tylko nadejdą. Jak dotąd się nie pojawił. Po przedstawieniu listów uwierzytelniających Stephensa, Swain zadał mu pytania na temat kuszy znalezionej w pobliżu miejsca zbrodni. – Czy miał pan okazję zbadać strzały wyjęte z ciała ofiary? – Tak, miałem. – I był pan w stanie dopasować strzały do tej właśnie kuszy? Stephens skrzyżował ręce na kolanach. – Tak, proszę pana. – Czy wysnuł pan jakieś wnioski z tego porównania? – Tak. – Stephens pochylił się do przodu. Ben znał ten gest, zaraz palnie wykład. – Kusze i ich strzały mogą podlegać analizie w taki sam sposób, jak broń i naboje w badaniach balistycznych. Tak samo jak każda broń zostawia unikalny znak na kuli, która z niej została wystrzelona, tak samo kusza znakuje każdą strzałę, która opuściła jej mechanizm. Trudno znaleźć te znaki, ale to możliwe. – Fascynujące – powiedział Swain – nie wiedziałem o tym. I pan znalazł te znaki? – Tak. Znalazłem te same znaki na obu strzałach wyjętych z ciała Vuonga, co i na strzałach wystrzelonych w celach porównawczych. Nie ma żadnych wątpliwości. Strzały zostały wystrzelone z tej samej kuszy.

– Rozumiem. – Swain podniósł kuszę tak, aby wszyscy mogli ją zobaczyć. – Więc ta kusza jest bez wątpienia narzędziem zbrodni. Będziemy jeszcze o tym mówić. Proszę mi teraz powiedzieć, czy znalazł pan na kuszy jakieś inne ślady. – Tak, znalazłem. – Stephen spojrzał na Swaina i ciągnął dalej. Ben miał wrażenie, że przesłuchanie było już kilka razy próbowane. – Znalazłem dwa włosy zaplątane w mechanizm kuszy. – Naprawdę? – Swain udał, zdziwienie. – Czy przeprowadził pan jakąś analizę tych włosów? – Tak. Za pomocą analizy spektroskopowej porównałem je z dwoma włosami oskarżonego. – I? – Włosy z kuszy odpowiadały włosom Donalda Vicka. – Dziękuję – powiedział Swain. – Panie sędzio, nie mam więcej pytań. – Panie Kincaid, pańska kolej. Ben spojrzał w głąb sali. Mike jeszcze nie przyszedł. Cholera. Musi się obejść bez niego. Ben ustawił się między ławą przysięgłych a świadkiem; pewny sposób, żeby nie dopuścić do ich kontaktu wzrokowego. – Co za zbieg okoliczności, prawda? Stephens zmarszczył czoło. – Chyba... nie bardzo rozumiem. – Nie wydaje się panu, że to zdumiewający zbieg okoliczności? – Jaki? – Włosy na kuszy. – Ben obrócił się i zadał następne pytanie zarówno członkom ławy, jak i świadkowi. – W jaki sposób dostały się one do mechanizmu? Stephens rozprostował nogi. – Najprawdopodobniej spadły z głowy mordercy... – I po prostu wkręciły się w kuszę? To właśnie nazywam zbiegiem okoliczności. – Spojrzał na ławę, żeby ocenić reakcję przysięgłych. – Myślę, że byłoby zdumiewające, gdyby jeden włos spadł akurat tak, żeby wkręcić się w mechanizm kuszy. A pan twierdzi, że tam były aż dwa włosy. – No... tak. – Proszę pana, czy to nie wydaje się panu nieco nieprawdopodobne? – Czasami zdarzają się dziwne rzeczy. – Proszę pana. – Ben podszedł do świadka. – Czy nie wydaje się panu bardziej prawdopodobne, że ktoś podłożył te włosy? Ze strony ławy przysięgłych dobiegły szepty. – To również jest możliwe. – A jeśli tak, to Donald Vick mógłby być w tym czasie w zupełnie innym miejscu,

prawda? – No... wydaje mi się, że... teoretycznie... – Stwierdził pan, że włosy z kuszy odpowiadały włosom Donalda Vicka. Co pan rozumie przez słowo „odpowiadały”? – Ta sama budowa, ten sam kolor, ta sama rasa... – Proszę pana, czy to prawda, że do tej pory nie opracowano zupełnie pewnej metody ustalania, że dany włos pochodzi od danej osoby? Świadek jakby zmalał. – Pracujemy nad nowymi technikami analizy z DNA... – Czy któryś ze znalezionych włosów posiadał żywą cebulkę? – Co? – Cebulkę włosa. Wie pan, korzeń. – No nie. – Przecież nie może pan wziąć próbki DNA z samego włosa, gdyż ta część jest martwa, prawda? – Tak... myślę. – A więc nie może pan z całą pewnością stwierdzić, że włosy z kuszy pochodzą z głowy Donalda Vicka? Świadek patrzył na Bena. – To prawda, skoro pan to tak ujmuje. – Dziękuję panu. Nie mam więcej pytań. – Oskarżyciel? – zapytał sędzia Tyler. – Owszem – odparł Swain. – Panie Stephens, pomówmy o scenariuszu, który zaproponował pan Kincaid. Czy pan wierzy, że Donald Vick nigdy nie miał w ręku tej kuszy? – Nie. Wiem, że ją miał. – Skąd pan o tym wie? – Włosy to nie jedyny ślad, jaki znalazłem na kuszy. Były tam też plamy krwi. – Plamy krwi! – Swain odwrócił się stronę Bena, licząc na to, że zobaczy na jego twarzy zaskoczenie lub zdumienie. Rozczarował się. Dzięki Mike’owi, Ben wiedział, że padnie takie pytanie. – Czy przeprowadził pan analizę krwi? – ciągnął Swain. – Oczywiście. Określiliśmy grupę krwi i porównaliśmy ją z próbką krwi pobraną od Donalda Vicka. Pasowały do siebie. – Jaką grupę krwi ma oskarżony? – B minus. – Czy to jest popularna grupa krwi? – Raczej nie. – Więc na kuszy były włosy Donalda Vicka i krew Donalda Vicka. Czy były również

ślady, które należały do kogoś innego? – Nie. – Myślę, że to mi wystarczy. Nie mam więcej pytań. Sędzia Tyler zrobił mostek z dłoni i oparł na nim brodę. – Teraz pan Kincaid. – Tak. – Ben podszedł do świadka. – Panie Stephens powiedział pan, że B minus to nie jest popularna grupa krwi? Stephens widocznie lubił popisywać się swoją erudycją. – Tylko około dziesięciu procent populacji ma grupę krwi B minus. – A ilu ludzi mieszka w Silver Springs? – Razem z otaczającymi wioskami? Powiedziałbym, że trzy tysiące. – A dziesięć procent z trzech tysięcy to będzie ile? Stephens kaszlnął. – Z matematyki nigdy nie byłem najlepszy... ale to będzie trzysta. – Więc kiedy powiedział pan, że krew na kuszy ma tę samą grupę co krew Donalda Vicka, to naprawdę mówił pan, że to grupa krwi, którą ma trzystu ludzi w tych okolicach. I tylko jednym z nich jest Donald Vick, prawda? – Można to tak ująć. Ben usłyszał skrzyp drzwi. Odwrócił się i zobaczył wchodzącego Mike’a, zmierzał w jego kierunku, ale Ben wiedział, że sędzia Tyler nie pozwoli na przerwę w krytycznym momencie. – Czy przeprowadził pan jakieś inne badania krwi? – zwrócił się z pytaniem do Stephena. – Właściwie, tak. – Przeprowadził pan? – Tak. Przeprowadziliśmy mikroskopowe badania komórek krwi. Dostaliśmy w tym roku przyrządy – dodał z dumą. – I jakie wyniki? – Nim przebrzmiały te słowa, zauważył Mike’a machającego wściekle w jego stronę. Wiadomość była jasna: – „Nie zadawaj tego pytania”. Za późno. – Badanie wykazało, że krew na kuszy była krwią Donalda Vicka. Nie kogoś z trzystu ludzi. Tylko Donalda Vicka. Bez żadnych wątpliwości. Ben zobaczył, jak Mike opadł na krzesło. Badanie w Tulsie musiało dowieść tego samego. Swain szczerzył zęby w szerokim uśmiechu. Złapał go jak oseska, a jego świadek jeszcze dociął mu drobną uszczypliwością. Ben wiedział, że dostał tylko to, na co zasłużył. Naruszył kardynalne prawo przesłuchania: nie pytaj, jeśli nie znasz odpowiedzi. – Dziękuję panu – powiedział cicho. – To wszystko. – Oskarżyciel, jakieś dalsze pytania? – Sędzia Tyler uniósł brwi.

– Nie, nie – odparł szczęśliwy Swain. – Myślę, że wszyscy rozumieją, iż materiał dowodowy jest pewny. – Bardzo dobrze. Dziękujemy panu, panie Stephens. Panie i panowie – na stoickiej twarzy Tylera pojawił się nikły uśmiech – jestem głodny. Zarządzam przerwę na lunch. Proces zostanie wznowiony o trzynastej trzydzieści.

Rozdział 47 Po przerwie na lunch Swain wezwał na świadka Mary Sue Mullins, jedyną właścicielkę pensjonatu Mary Sue. Na tę okazję Mary Sue ubrała się w jaskrawozieloną sukienkę z koronkowym kołnierzykiem – bez wątpienia najlepszą, jaką posiadała. Fartuch zostawiła w domu. Kiedy przechodziła obok niego, Ben zauważył, że lekko drżała. Nerwy z powodu przesłuchania? A może po prostu nie lubiła występować publicznie bez Starej Sally. Swain zaczął od ustalania faktów, w tym najważniejszego, że Mary Sue prowadzi pensjonat na Maple Street. Nie tracił czasu. Benowi wydawało się, że wszyscy członkowie ławy przysięgłych – i pewnie wszyscy mieszkańcy miasta – znali Mary Sue. – Czy pani zna oskarżonego? – zapytał Swain. – O tak. Od kilku miesięcy. – A skąd pani go zna? – Wynajął w moim pensjonacie pokój. Numer sześć. Tuż nad schodami. – Czy często go pani widywała? – Czasami. Oczywiście w ciągu dnia był poza domem. Pewnie brał udział w zajęciach w obozie. – Sprzeciw – rzucił Ben – to są domysły. Tyler skinął głową. – Przyjmuję. Świadek proszony jest o skoncentrowanie się na tym, co słyszał lub widział. Mary Sue stała ogłupiała, ale jakoś powróciła do przerwanego wątku. – Z reguły wracał do pensjonatu na kolację. Potem udawał się do swojego pokoju. – Więc nie ma pani wątpliwości, kim jest Donald Vick? – upewnił się Swain. – Nie, najmniejszych. Siedzi tam, w tym szarym mundurku. Swain potwierdził skinieniem głowy. – Gdzie pani była wieczorem dwudziestego piątego lipca? – U Maca. Wie pan w Bluebell. – Czy był tam ktoś jeszcze? – Tak. Tommy Vuong. Z trójką przyjaciół. – Czy zna pani ich nazwiska?

– Nie. Ale to Wietnamczycy. Prawdopodobnie ludzie z Coi Than Tien. – Co stało się, kiedy Donald Vick przyszedł do baru? – Sprzeciw – wtrącił się Ben. – To naprowadzanie świadka. Swain nie odpowiedział, ale rzucił sędziemu błagalne spojrzenie „czy ja naprawdę muszę?”. Sędzia Tyler polizał wargi. – Przykro mi, panie oskarżycielu. Obrona ma rację. Proszę trzymać się przepisów. – W porządku – zgodził się Swain. Z jego tonu jasno wynikało, że sprzeciw Bena uważa za drobną przeszkodę w wydobyciu prawdy na wierzch. – Powiem to w ten sposób. Czy podczas pani obecności ktoś wszedł do baru? – Tak. Donald Vick. – Co za niespodzianka. – Wymienił uśmiech z ławą przysięgłych. – Czy Vick zatrzymał się na pogawędkę z panią? – O nie. – Skrzyżowała ręce na torebce i przechyliła się w stronę ławy. Wydawało się, jakby dzieliła się plotką z sąsiadką na ganku. – Podszedł prosto do Tommy’ego Vuonga. – I co się potem wydarzyło? – Podniósł ręce. O tak. – Zbliżyła do siebie zaciśnięte pięści. – I uderzył Vuonga w plecy. Bez żadnego ostrzeżenia. Zachowywał się jak dzika bestia, po prostu walił w niego i walił. – To straszne – oburzył się Swain. – Co na to Vuong? – Nie wiedział, co się dzieje. Upadł na bar. Nie bronił się. Ale to nie powstrzymało Donalda Vicka. Wciąż go bił. Myślałam, że zatłucze tego biednego chłopaka. – Czy tak się stało? – Nie. Na szczęście przyjaciele Vuonga przyszli mu z pomocą. Odciągnęli Vicka i obezwładnili go. Muszę przyznać, że go nie oszczędzili. Vick dostał porządne lanie, krwawił. – Co się stało potem? – Wyrzucili go na zewnątrz. – Widać było, że przejęła się żądaniem sędziego Tylera, aby nie podawać domniemanych informacji. – Już go więcej nie widziałam. Myślałam, że już nigdy go nie zobaczę. Nie miałam pojęcia... – Oczywiście, że nie, Mary Sue. Panie sędzio, nie mam już więcej pytań. – Panie Kincaid? Ben wolno podszedł do świadka, rozważając po drodze swoją strategię. Bez względu na to czy wierzył w jej zeznania, czy też nie, Mary Sue była starszą kobietą i szanowanym członkiem społeczności. Traktowanie jej jak wroga mogłoby okazać się wielkim błędem. Ben ponownie się jej przedstawił i zadał kilka łatwych pytań, aby przesłuchanie nabrało rozpędu. Ale w końcu, zanim członkowie ławy przysięgłych zaczęli się nudzić, przeszedł do sedna sprawy. Musiał. – Proszę pani, czy przed wypadkiem w barze uważała pani Donalda Vicka za zapalczywego człowieka?

– O nie. Nawet mi to na myśl nie przyszło. Był spokojny, aż za spokojny. Ale wie pan – dodała szeptem – to zawsze ci najspokojniejsi. Ben miał ochotę dać sobie w zęby. Czy zawsze musi dzielić się swoimi spostrzeżeniami? – Wracając do sprawy, Donald nigdy nie wywołał bójki w pani pensjonacie, prawda? – O tak! – Nigdy pani nie groził, prawda? – Nie, nie. Oczywiście, że nie. Nie jestem Wietnamką. – A to ciekawa uwaga. – Ben wolno podszedł do swojego stołu, odwracając uwagę ławy od świadka. – Donald miał jednak kilku przyjaciół Wietnamczyków? – Zdziwiłoby mnie to. – Czy pani sama nie wspominała, że dwa dni przed morderstwem Donald gościł Wietnamczyka? – No tak... to prawda. – Kim był ten gość? – Nie wiem. – Czy to był Tommy Vuong? – Z pewnością nie. – Czy to był ktoś z obecnych na sali sądowej? Mary Sue przesunęła wzrokiem po publiczności. – Nie wydaje mi się. – A co pani wie o drugim gościu Donalda? – Ben zawiesił po aktorsku głos. – O kobiecie. – Ja... Ja nie... – Czy w nocy poprzedzającej morderstwo żadna kobieta nie odwiedziła Donalda Vicka? – No... tak. – I czyż nie weszła do pokoju Donalda podczas jego obecności? Poruszenie na ławie przysięgłych. Ben obawiał się, że reputacja pensjonatu Mary Sue została na jakiś czas naruszona. – T...tak. – Czy pani wie, kim była ta kobieta? – Nie widziałam jej nigdy przedtem. – Czy była Wietnamką? – Nie. Biała. – Czy rozpoznałaby ją pani, gdyby ją pani jeszcze raz zobaczyła? – Myślę, że tak. – Czy znajduję się teraz na tej sali sądowej? Mary Sue szybko się rozejrzała. – Nie widzę jej. – Czy Donald Vick gościł jeszcze jakichś Wietnamczyków. – Nie zauważyłam...

– Czy to możliwe, żeby go ktoś odwiedził bez pani wiedzy? – Tak... wydaje mi się, że to możliwe. Ben doszedł do odpowiedniego momentu. Teraz należało zaatakować. – Powróćmy do tego wieczoru w Bluebell. Powiedziała pani, że Donald wszedł i zaczął bić Tommy’ego Vuonga. A może, zanim zaczęli się bić, najpierw rozmawiali przez chwilę? – Rozmawiali? – Tak. Vick z Vuongiem. Mary Sue zmarszczyła brwi. – Rzeczywiście, rozmawiali... – Vuong mówił do Vicka? – Raczej na odwrót, z tego co pamiętam. – Czy słyszała pani, o czym rozmawiali? – Nie. To pana klient. Proszę jego spytać. Gdyby to było takie proste. – Jak długo trwała ta rozmowa? – Nie zastanawiałam się nad tym. Może minutę. – Czy któryś z przyjaciół Vuonga słyszał rozmowę. – Wątpię. W barze było głośno. – A co stało się potem? – Vuong odwrócił się tyłem do mówiącego Donalda. Po prostu go zignorował. – I właśnie wtedy Donald go uderzył? – Tak było. – A więc walka wynikła z rozmowy. Najprawdopodobniej sprzeczki. Możliwe, że ta sprzeczka rozpoczęła się dwa dni wcześniej w pani pensjonacie. – Powiedziałam, że to nie Tommy Vuong był gościem Vicka! – Czy jest pani pewna? – Tak, jestem. Biorę Boga na świadka – jestem. Ben powoli podszedł do Mary Sue. – Proszę pani, nie chcę być niedelikatny, ale czy to prawda, że ma pani problemy z piciem. – Jak pan może! – Nie chcę pani wprawić w zakłopotanie. Ale czuje pani pociąg do butelki, prawda? – Czasami... wypijam mały kieliszek cherry do poduszki. – No tak... ale zgodnie z pani zeznaniem, w dniu morderstwa była pani w Bluebell. W ciągu dnia. Prawda? Nieznacznie opuściła głowę. – Tak. – I nie była tam pani po to, żeby grać na automatach, prawda? Mary Sue wbiła spojrzenie w swoje dłonie.

– Proszę pani, ława przysięgłych czeka na odpowiedź. – Nie – wyszeptała. – Nie byłam tam, żeby grać na automatach. – Tak naprawdę to czasami pije pani kieliszek lub dwa rano, prawda? Jej oczy wypełniły się łzami. – Tak ciężkie są niektóre ranki... od czasu, kiedy zmarł Joe... i... – Zmierzam do tego – przerwał jej Ben – że alkohol wpływa na pani wzrok, prawda? – Nie wiem... ale myślę, że to możliwe. – Proszę pani, czy piła pani tego dnia, gdyż oskarżony miał gości? – Chyba... tak... – Czy jest pani pewna, że to nie Tommy Vuong odwiedził wtedy Donalda Vicka? – Powiedziałam, że to nie on! – To prawda – Ben zwrócił się do ławy przysięgłych. – Ale czy nie powiedziała też pani, że wszyscy Wietnamczycy wydają się jej jednakowi? Mary Sue otworzyła usta i skamieniała. Potem bezgłośnie poruszyła wargami. – Dziękuję pani. – Ben wrócił do swojego stołu. – Nie mam więcej pytań.

Rozdział 48 Ben przekształcił mały pokój na tyłach biura Hatewatch w swoją kwaterę główną. Właśnie przeglądał notatki, kiedy pojawili się Mike i Jones. – Ładnie załatwiłeś właścicielkę pensjonatu – pogratulował mu Mike. – Myślę, że poważnie podważyłeś wiarygodność jej zeznań. – Owszem – zgodził się Ben. – Ale to nie zmienia faktu, że Donald wdał się w bójkę z Vuongiem na kilka godzin przed morderstwem. Takie połączenie niewygodnych faktów łatwo nie wyleci z pamięci przysięgłych. – Też mi się tak wydaje. – Mike zauważył, że Ben wykręca szyję, aby spojrzeć ponad jego ramieniem. – Szukasz czegoś? – No... nie zupełnie. Myślałem, że może... – Christina? Przykro mi. Nie widziałem jej dziś. Chyba pojechała do obozowiska. To zdumiewające, jak łatwo nawiązała kontakt z miejscowymi. Mógłbyś się tego od niej nauczyć. Ale nie widziałem jej dzisiaj. – Och. – Ben wpatrywał się w swoje notatki. – To nieważne. Myślałem, że może mogłaby... – Zmienić swoje zdanie? – podpowiedział Jones. – Christina? Nie licz na to, szefie. – Tak. Jestem głupi. W każdym razie mam inne zmartwienia. – Położył ołówek. – Ale bardzo przydałaby mi się dobra asystentka. Jones wyjął plik dokumentów z teczki. – Proszę, masz tu wyniki badań na temat przyznawania się do winy. Powinny ci się jutro przydać. – Dzięki. – Przepraszam, że nie przyszedłem wcześniej z poczty – powiedział Mike. – Ludzie z laboratorium w Tulsie również są absolutnie pewni, że krew na kuszy to krew Donalda Vicka. Jak długo, twoim zdaniem, potrwa jeszcze proces? – Dwa albo trzy dni. Dlaczego pytasz? – Po wczorajszej bitwie to tylko kwestia czasu, żeby w mieście pojawiło się FBI. W tej okolicy dochodzi do poważnego łamania praw obywatelskich. Jeśli wydaje ci się, że sytuacja

już jest kiepska, poczekaj, aż oni przyjadą – powiedział Mike, krzywiąc się. – W porządku. Co jutro robisz? – Jeśli jest coś, w czym ci mogę pomóc, to powiedz – odparł Mike. – Jeśli nie, to wyjeżdżam z miasta w poszukiwaniu części do helikoptera. Jeśli nie wymienię większości części silnika, to nigdy nie oderwę Portii od ziemi. – Dobrze – powiedział Ben. – Nie ma sensu, abyś tracił czas, obserwując, jak mnie zarzynają. – Rozchmurz się Ben, jeśli... Zadzwonił dzwonek u frontowych drzwi. Wszystkie głowy zwróciły się w stronę wchodzącej Belindy. – Jones – rzucił Mike – czy czasem nie zapomnieliśmy o jakimś spotkaniu? – Raczej nie... au! – Sójka w bok przywróciła mu pamięć. – A tak, teraz sobie przypominam. – Chodźmy – zerwał się Mike i pociągnął Jonesa za ramię. – Postawię ci drinka w sławnym barze Bluebell. Kiedy wyszli, uśmiechnięta Belinda usiadła obok Bena. – Jak ci idzie, kochanie? – Niestety, niezbyt dobrze. – Zrobiłeś dziś dobrą robotę. – Dzięki. Ale obawiam się, że niewiele to zmienia. – Ben... wiesz, boję się tego procesu. Ja... – przerwała, żeby ułożyć zdanie. – Nie wiem, dlaczego ci to mówię. Ale nie chcę, żeby niewinny człowiek trafił do więzienia. Albo nawet gorzej. Jest coś, o czym powinieneś wiedzieć. Ben spojrzał na nią ze zdziwieniem. – O czym mówisz? – Zeznania Mary Sue nie były dokładne. Rozmowa w Bluebell pomiędzy Vuongiem i Vickiem trwała dłużej niż minutę. Co najmniej pięć minut. Może nawet dłużej. I to nie tylko Vick się zdenerwował. Obaj. – Skąd wiesz? – Byłam tam. – Co?! – Ben wyprostował się na krześle. – Ty? – Tak. John i ja chcieliśmy chwilę się odprężyć, postanowiliśmy więc wypić w Bluebell drinka. – I widziałaś, jak rozmawiali? I walczyli? – Nie mogłam tego nie widzieć. Podczas bójki Vick głową uderzył w środek naszego stolika. – Dlaczego mi o tym wcześniej nie powiedziałaś? – Powiedziałam prokuratorowi okręgowemu. Nie sądziłam, że tobie to się przyda. Prawdę

mówiąc, wydawało mi się, że chcesz jak najbardziej zbagatelizować tę walkę. – Belinda rzuciła spojrzenie na leżące na biurku papiery. – Masz jeszcze dużo pracy? – Mnóstwo. Z powodu kilku pytań, na które nie znam odpowiedzi, już prawie odchodzę od zmysłów. Nie miałem czasu na przeprowadzenie dochodzenia. Belinda ujęła jego dłoń i położyła na swojej piersi. – Podejrzewam, że nie masz ochoty na małą przerwę... Ben oswobodził rękę. – Belindo... naprawdę jestem zawalony robotą. Oparła głowę na jego ramieniu i bawiła się koniuszkiem jego ucha. – Nawet na krótką przerwę...? – To nie jest zbyt mądre. Belinda starała się nie okazać, że te słowa ją dotknęły. – Czy zrobiłam coś... nie tak? – Ty? Jasne, że nie. – Jesteś dziś jakiś inny. – Jaki? – Nie wiem. Jakbyś się... wycofywał. Ben odwrócił wzrok. – Belindo... ta ostania noc była... – Rozumiem. – Nagle wstała. – Nie wysilaj się, szukając sposobów, żeby się mnie delikatnie pozbyć. Jestem dość bystra. – Belindo... – Zamknij, kiedy skończysz. – Wybiegła z biura. Ben westchnął głośno. O co chodzi? Belinda jest wspaniałą kobietą, a on... Oczywiście w tym tkwił problem. Bez względu na to co czuł do Belindy, to uczucie przypominało mu tylko o tym, co się wydarzyło dawniej. Widma przeszłości. Nagle wrócił myślami do Toronto. Znów na ziemi leżał śnieg, mnóstwo śniegu i był z Ellen. Zakochany. Obrazy przesuwały się w jego głowie jak w fotoplastykonie. Quinns College, kościół, studentka ze Szkocji, walka na kule śnieżne na dziedzińcu. I pokoik na strychu, i aureola błyszczących, rudych włosów Ellen. Zamknął oczy, starając się przerwać ciąg obrazów, ale one wciąż płynęły. Zakończenie roku, wielkie plany, karnawał w Harbourfront. A potem stacja metra i łzy, krzyki. Mnóstwo krwi i... Ben zakrył twarz rękami. Niewyobrażalna tragedia. I najgorsze ze wszystkiego, nie dotrzymał obietnicy. A tak na niego liczyła. Wstał i kopnął biurko. To stało się całe wieki temu, powiedział do siebie. Otrząśnij się! Pokonaj to!

Powtarzał to sobie bardzo często, ale nie pomagało. Ale w końcu dojdzie do siebie. Kopał biurko, walcząc z koszmarami, które opanowały jego myśli. Zamknął oczy, nie ma na to czasu. Musi pracować nad sprawą. Kiedyś ułoży sobie jakoś życie.

Rozdział 49 Pułkownik Nguyen podążał do domu ścieżką oświetloną przez migoczących strażników nocy. Dawniej, przypomniał sobie, zwracał do gwiazd wzrok z prośbą o wskazanie drogi. Szukał wtedy odpowiedzi na pytanie o sens istnienia. Ale gwiazdy milczały. Były tylko jasnymi punktami na nocnym niebie. Ciche. Odległe. Lan siedziała na ganku, który Nguyen dopiero co zreperował. Oparła nogi o poręcz i patrzyła w niebo. Była tak piękna jak wietnamski kwiat, którego imię nosiła. Na widok jej delikatnej twarzy serce Nguyena mocniej zabiło. Na chwilę zapomniał o zagrożeniu, jakby ten sam ganek nie został przeszyty kulami zaledwie kilka dni temu. Stanął za nią i pocałował w policzek. – Dzieci? – Śpią. – Wzięła jego dłoń i przytuliła do ust. – Czy trudno było je uśpić? – Każdej nocy jest trudno. Boją się, że przyjdą smoki. Co im mam powiedzieć? – Smutno potrząsnęła głową. – Smoki przychodzą w nocy. – Jak sobie poradziłaś? – Powiedziałam, że tata będzie się nimi opiekował. Tak jak to zawsze robi. – Może potwory nie nadejdą tej nocy. – Nguyen usiadł obok żony. – Może ta noc będzie spokojna. – Skąd wiesz? Co robiłeś? Zastanawiał się przez chwilę, ale zdecydował jej o tym powiedzieć, żeby nie zamartwiała się czymś gorszym. – Przegrodziłem kablem wjazd do Coi Than Tien. – Myślisz, że to ich powstrzyma? O wiele lżej byłoby kłamać. Ale nie potrafił tego zrobić. – Nie. Ale przynajmniej będziemy słyszeć nadjeżdżającą czarną półciężarówkę. – Może konflikt już wygasa. – Nie – powiedział Nguyen. – Podsłuchałem Phama i jego kolegów. Nie wiem, co planują ani na kiedy. Ale wiem, że rozważają kolejny atak na ASP.

– Może proces ich powstrzyma. – W jaki sposób? – Może proces udowodni Danowi, że nie jesteśmy tacy opuszczeni przez Boga i ludzi. Tacy samotni. Może proces pokaże ASP, że nie mogą popełniać zbrodni bezkarnie. – Przerwała, po czym spojrzała na niego swymi wielkimi, brązowymi oczami. – Jeżeli Vick zostanie skazany – dodała. Pułkownik Nguyen odwrócił wzrok. – Myślisz, że go skażą? Twarz Lan przyjęła zdecydowany wyraz. – Modlę się o to. Nguyen spoglądał w niebo, podziwiał niezmienność układu gwiazd. Jakże bardzo chciałby dzielić ten odległy ład i spokój, jakże pragnął zostawić za sobą to miejsce, w które rzucił go los. – Byłoby źle skazać niewinnego człowieka. – Nic o tym nie wiem – przyznała Lan. – Ale wiem, co jest najlepsze dla moich dzieci. I przyjaciół. I mojego męża. – Nie mogła tego prościej wyjaśnić. Nic więcej nie było już do powiedzenia. Nic więcej. – Czy jutro znowu pójdziesz na proces, mój mężu? Ujął jej dłonie. – Muszę. – Czy nie masz obowiązków na fermie? – Ferma przetrwa beze mnie kilka dni. Skinęła głową, a potem wyswobodziła ręce z jego uścisku. – Będę czekała, aż wrócisz. Wszyscy będziemy. Nie zastanawiając się nad tym, co robi, Nguyen objął żonę i położył głowę na jej piersi. Była taka ciepła i dobra. Bez niej byłby nikim. – Chciałbym zawsze słusznie postępować – powiedział po długim czasie. – Tak właśnie robisz – zapewniła go Lan. – Nie jestem pewien. – Jesteś wspaniałym mężczyzną. Masz dobre serce. – Nawet wspaniały mężczyzna może się... zestarzeć. Zmęczyć. – Czy tak mówi bohater 112 Narodowej Brygady? Czy to człowiek, który tak niedawno uratował Marię Truong? – Ale wciąż obawiam się... nie jestem pewien, czy mogę sobie ufać. – A więc zaufaj mi. Ja jestem pewna, że postępujesz słusznie. Wiesz, co jest najlepsze dla nas wszystkich. Pułkownik Nguyen w milczeniu spoglądał w niebo. Zimny wiatr smagnął go w twarz tak, że oczy zaszły mu łzami.

Gdyby tylko miał pewność. Gdyby tylko...

Rozdział 50 Następnego ranka publiczność znowu dopisała. Widocznie dwa poprzednie dni tylko zaostrzyły apetyty. Ben poznawał większość twarzy. Stali obserwatorzy. Czterech policjantów wprowadziło Vicka na salę. Ben zastanawiał się, czy jakiś szczególny wypadek skłonił szeryfa do wzmocnienia ochrony, czy też stróże prawa nie mieli akurat nic innego do roboty. Na szczęście żaden z eskortujących nie okazał się dobrym znajomym Bena – zastępcą Gustafsonem. Podczas gdy Vick zbliżał się do swego miejsca, Ben usłyszał głośny trzask. Posypało się szkło z rozbitej szyby, a na podłodze wylądował spory kamień. Tłum zafalował i ludzie pochylili się w ławkach. Ktokolwiek rzucał, miał silną dłoń i dobre oko, kamień tylko o włos minął głowę Vicka. Ben podbiegł do okna i zobaczył znikające za rogiem dwie postacie, ubrane w kombinezony. Niestety, odległość i fakt, że widział je tylko z tyłu nie pozwoliły mu rozpoznać napastników. Ale jeden z nich bardzo przypominał Gartha Amicka. Urzędnik skarbowy zmiótł odłamki szkła. Publiczność nieco ochłonęła. Jednakże złudne poczucie bezpieczeństwa rozprysnęło się jak szyba. Kilka minut potem sędzia Tyler wszedł na salę i proces wznowiono. Swain wezwał na świadka szeryfa Colliera. – Kiedy po raz pierwszy usłyszał pan o śmierci Tommy ‘ego Vuonga? – Prawie zaraz po fakcie. Mieliśmy szczęście tej nocy. Dwóch moich ludzi patrolowało teren i zauważyli unoszący się dym. Pojechali w to miejsce i... – Collier opisał scenerię morderstwa. – Jak tylko moi ludzie zobaczyli ciało, skontaktowali się ze mną przez radio. – Co pan nakazał im zrobić? – Po pierwsze, oczywiście, kazałem im ugasić ten przeklęty ogień, co też zrobili. Potem zorientowali się, że ofiara nie żyje. Zanim przyjechałem, zdążyli znaleźć portfel i zidentyfikować nieszczęśnika. Chłopak miał porządny skórzany portfel i jego prawo jazdy tylko się nadpaliło. Na zdjęciu rozpoznałem Vuonga, mieliśmy z nim kłopoty już w zeszłym roku. – Tak, proszę nam powiedzieć, jak przebiegało śledztwo – pospiesznie przerwał Swain.

Naturalnie nie życzył sobie, żeby ktoś podważał świętość ofiary. – Wiedziałem, że Vuong mieszkał w Coi Than Tien, więc zapukaliśmy do kilku drzwi i pogadaliśmy z jego znajomymi. Żaden z nich nie miał wiele do powiedzenia. – Co zaprowadziło pana na trop oskarżonego? Kąciki ust szeryfa nieco się podniosły. – Prawdę mówiąc, to on sam nas na siebie naprowadził. Wracaliśmy wtedy do miasta. Zauważyłem Vicka spacerującego poboczem. Zapytałem, co tu robi o tak późnej porze. – I jakie alibi przedstawił Vick? – Sprzeciw! – Ben skoczył na równe nogi. – Użycie słowa „alibi” sugeruje, że odpowiedź była kłamliwa i... – W porządku – rzucił Swain, przybierając wyraz twarzy uciśnionej niewinności. Ciężko nad tym pracował, aby w oczach zgromadzonych uchodzić za poszukiwacza prawdy, a Bena przedstawić jako człowieka, który stara się ją ukryć. – Zapytam inaczej. Jak Vick wyjaśnił swoją obecność w pobliżu miejsca zbrodni? Dzięki, pomyślał Ben, dużo lepiej. Collier odwrócił się w stronę ławy. – Powiedział, że zażywał górskiego powietrza. Kilku przysięgłych uśmiechnęło się. Ktoś się zakrztusił. To, co pomyśleli, było jasne. Kłamał. Chyba jedynie Ben uważał, że marne alibi najprawdopodobniej świadczyło o jego prawdziwości. – Z czego oni się śmieją? – zapytał Vick. Ben był wstrząśnięty; od początku procesu zdarzyło się po raz pierwszy, że Vick odezwał się do niego. – Po prostu spacerowałem. Robiłem to co wieczór – tłumaczył. – Powiemy o tym później – zapewnił go Ben. Ale i tak wątpił, żeby ktokolwiek w to uwierzył. – Czy oskarżony jakoś szczególnie się zachowywał? – zapytał Swain. – A i owszem, ale to mało istotne. Kiedy rozmawialiśmy, zauważyłem plamy krwi na jego koszuli. Tłum poruszył się. Kolejny zatajony dowód winy. – Co pan potem zrobił? – Pomyślałem, że muszę zadać chłopakowi kilka pytań. Powiedziałem: „Vick właśnie znalazłem Tommy’ego Vuonga”. Wydawał się tym zdziwiony; chyba nie oczekiwał, że tak szybko znajdziemy ciało. Potem powiedziałem: „Vuong nie żyje, a ty spacerujesz sobie w środku nocy z plamami krwi na koszuli. Zabiłeś go?” Swain nie spieszył się z następnym pytaniem. – I co na to odpowiedział Vick? – Najpierw długo milczał. Myślałem, że w ogóle nie odpowie. A potem nagle rzucił: „Vuong zasłużył na śmierć”.

Na ławie przysięgłych powstało poruszenie, ławnicy spoglądali na siebie, badając nawzajem swoje reakcje. Swain milczał, chcąc wygrać ciszę do końca. – To wszystko – powiedział po długiej chwili. – Oddaję świadka. Ben powoli zbliżył się do szeryfa. To chyba dobra strategia – trochę oczekiwania, wywołanie wrażenia pewności siebie. Zwłoka też dawała mu czas na zastanowienie, o co, do diabła, ma zapytać świadka. – Czy przed przesłuchaniem odczytał pan mojemu klientowi jego prawa? – Nie – odparł Collier. – To poszło szybko. Nie wiedziałem, że się przyzna. – Chwileczkę – przerwał Ben. – On faktycznie się nie przyznał, prawda? – Dla mnie to brzmiało jednoznacznie. – Czy powiedział: „Zabiłem Vuonga”? – Nie tymi słowami. – Żadnymi, mam rację? – A co innego miał na myśli, mówiąc, że: „Vuong zasłużył na śmierć”? – Prawdopodobnie wielu ludzi zasługuje na śmierć, co nie znaczy, że to potencjalne ofiary Donalda Vicka, prawda? – A co z krwią na jego koszuli? – bronił się szeryf. – W porządku, porozmawiajmy teraz o tym. Czy zalecił pan badanie tej krwi? – Nie. Po co? – Więc pan nie wie, czyja krew była na koszuli? – A czyjaż mogła być? Chyba, że pana chłopak zabił dwóch ludzi tej nocy! – Proszę odpowiadać na pytania – powiedział Ben. – Wysoki Sądzie, proszę poinstruować świadka, żeby nie lekceważył ławy przysięgłych. Sędzia Tyler natychmiast wykonał prośbę. – Czy Donald Vick coś jeszcze wtedy mówił? – Ani słowa. Nie puścił pary z ust. – Więc pan twierdził przez całe tygodnie, że Donald przyznał się do winy, kiedy faktycznie wszystko, co powiedział, świadczyło o tym, że nie bardzo lubił Vuonga. – To nie tak... – Dziękuję panu – rzucił Ben. – Nie mam więcej pytań. Zrobił wszystko, co mógł z tym świadkiem, który w sposób widoczny sprzyjał oskarżeniu. Lepiej pozbyć się go, zanim jeszcze więcej zaszkodzi. Swain też go zwolnił. Z jakiś powodów prokurator ociągał się z powołaniem następnego świadka. – Czy są jeszcze inni świadkowie? – zapytał w końcu sędzia Tyler. – Tak – odparł Swain. Wstał, odwrócił twarz w stronę publiczności. – Oskarżenie wzywa na świadka Daniela Dunagana.

Rozdział 51 Zgromadzeni osłupiali. Wielki Smok Dunagan będzie zeznawał przeciwko jednemu ze swoich ludzi?! Ben musiał zweryfikować to, co zaobserwował. Wszyscy byli zdumieni oprócz samego Wielkiego Smoka. Spokojnie zajął miejsce dla świadka. Podczas gdy urzędnik sądowy czytał słowa przysięgi, zamknął oczy, a potem powiedział głębokim głosem: – Tak mi dopomóż Bóg. Swain szybko dokonał prezentacji i ustalił, że Dunagan był Wielkim Smokiem ASP. – Teraz jest to raczej śmieszny tytuł. Dlaczego pana tak nazywają? – To kwestia tradycji – odparł zakłopotany Dunagan. – Dawno temu wszystkie anglosaksońskie organizacje posługiwały się takimi tytułami. Prawdę mówiąc, prosiłem, żeby zwracali się do mnie prezesie Dunagan. Ale trudno jest wykorzenić stare zwyczaje. Swain skinął głową, jakby w to wierzył. – Sądzę, że istnieje nieporozumienie co do charakteru organizacji ASP. Czy mógłby pan nam to trochę przybliżyć? – ASP jest legalną, zarejestrowaną, wpływową organizacją, utworzoną w celu popierania pewnych zmian politycznych. – Jakie zatem zmiany popieracie? – Najpierw proszę mi pozwolić powiedzieć, czego nie popieramy. Nie popieramy żadnych praw, które uderzają w anglosaksońską rasę. Naszym mottem jest: „Żyj i pozwól żyć”. Chcemy jedynie separacji, która da ludziom możliwość pracy i zabawy pośród swoich. Wiem, że to może nie odpowiada oficjalnej polityce, ale jest to droga, po której to państwo kroczyło przez długi czas i, uczciwie stawiając sprawę, większość ludzi uważa, że wówczas świat był lepiej zorganizowany niż obecnie. – W jaki sposób promujecie swoje cele polityczne? – Wywieramy presję na rząd. I budujemy obozowiska, w których ludzie żyją pośród swojej własnej rasy. – Czy w tych obozach posiadacie broń? – Tak. I również szkolimy ludzi, jak się nią posługiwać. Ale tylko dla celów obronnych.

Kiedy żyje się na takim pustkowiu, bez możliwości egzekwowania prawa, to trzeba umieć o siebie zadbać. Ale z pewnością nie angażujemy się w żadne agresywne, okrutne lub terrorystyczne akcje! – A więc ASP, na przykład, nie wysadziłby samochodu w powietrze? Ben nie mógł w to uwierzyć. W rzeczywistości Swain przeprowadzał rehabilitację. Zeznania Dunagana były mu widocznie niezbędnie potrzebne. – Absolutnie nie. – I ASP nie podłożyłby ognia pod czyjś dom? – Oczywiście, że nie. Myślę, że to, co wydarzyło się tamtej nocy w Coi Than Tien, było tragiczne. Do diabła, popieram Coi Than Tien – jest to społeczność, w której żyją ludzie tej samej rasy. Myślę, że powinno być więcej takich osad. – Czy wśród ASP znajdował się ktoś, kto miał inne zdanie na temat przemocy? Dunagan wziął głęboki oddech i powoli go wypuścił. – No... trudno mi mówić źle o moich ludziach... – Złożył pan przysięgę – przypomniał Swain. – Prawda. No... to oskarżony. Donald Vick. Kątem oka Ben dostrzegł, jak członkowie ławy przysięgłych pochylają się naprzód, aby nie uronić ani słowa. – Vick popierał użycie siły? – Vick jest zapalczywy. Zawsze taki był. Znam go od lat i przez ten cały czas się nie zmienił. Ben patrzył na Dunagana i nie mógł uwierzyć. O co, u diabła, tu chodzi? Dunagan spychał syna swojego ukochanego kumpla, Lou Vicka, prosto w przepaść. – Co chciał zrobić Vick? – Och, miał tyle brzydkich, narwanych pomysłów... Niech no pomyślę. – Na chwilę przerwał. – Bardzo mu się podobał pomysł ustawienia płonących krzyży w ogródkach Wietnamczyków. Członkowie ławy przysięgłych pojęli aluzję. Morderca również lubił płonące krzyże. – Co jeszcze? – Zawsze wywoływał bójki. Podobnie jak to było z tym Vuongiem. Bez powodu. Lubił też bawić się koktajlem Mołotowa... – Tak jak w przypadku tego samochodu, który eksplodował na Maple i zranił trzy osoby? – No... – cedził Dunagan – kiedy to się stało... musiałbym pomyśleć... Swain wrócił do swojego stołu i przeciągnął palcem po kartce papieru. Ben wiedział, że nie ma potrzeby sprawdzać notatki. Po prostu przeciągał czas, aby do wszystkich dotarł sens tych zeznań, zanim poruszy następny temat. – Panie Dunagan, czy wie pan, gdzie znajdował się Donald Vick w noc morderstwa? – Nie – spokojnie złożył ręce. – Wyszedł z obozu wczesnym popołudniem. Powiedział

chłopcom, że ma coś do zrobienia. Nie określił co. Zachowywał się naprawdę tajemniczo. Oczywiście teraz dochodzę do wniosku, że planował walkę w barze... – Sprzeciw! – wtrącił się Ben. – Brak wiedzy. – Racja, racja – zgodził się sędzia Tyler. – Uznaję. Swain wrócił do miejsca, w którym skończył. – Panie Dunagan, czy w pańskim obozie przechowuje się kusze? – O tak. Jak już wspomniałem musimy się bronić. – Czy widział pan kuszę, którą zidentyfikowano jako narzędzie zbrodni? – Tak, widziałem. – Czy domyśla się pan, skąd ona pochodzi? – Obawiam się, że tak – spojrzał prosto na Vicka. – Z naszej zbrojowni. – A kto ma dostęp do zbrojowni? – To nie jest skarbiec. Każdy mógł się tam dostać, jeśli chciał. Swain pochylił się, żeby zadać rozstrzygające pytanie. – Donald Vick również? Dunagan sprawiał wrażenie, jakby odpowiedź sprawiała mu ból. – Tak, Donald Vick również. Ben zauważył, że przysięgli opadli na krzesła. Miał niepokojące uczucie, że usłyszeli już wystarczająco dużo. – Dziękuję, panie Dunagan. – Uśmiechnięty Swain odwrócił się do Bena. – Oddaję panu świadka, panie Kincaid. I powodzenia.

Rozdział 52 Ben rozważał możliwość zrezygnowania z przesłuchania. Dunagan widocznie zdecydował się zniszczyć Donalda Vicka, a w tym przypadku im szybciej zejdzie ze sceny, tym lepiej. Ale Ben musiał powstrzymać przysięgłych od wyrobienia sobie poglądu na sprawę, zanim nie pojawi się pierwszy świadek obrony. Z drugiej strony, nie było sensu udawać, że przyjaźnił się z tym człowiekiem. Więc nie udawał. – Czy próbuje pan wmówić członkom ławy przysięgłych, że ASP jest pokojową, obywatelską organizacją spokojnych ludzi? Coś na kształt Korpusu Pokoju? Czy też skautów? – Nie widzę powodu do sarkazmu – odpowiedział Dunagan. – Wielki Smoku Dunagan, czy mottem ASP nie są raczej słowa: że „dobry żółtek to martwy żółtek”? – Nie wiem, o czym pan mówi. Oczywiście Ben nie mógł udowodnić kłamstwa, gdyż nie posiadał żadnych materiałów propagandowych ASP. – Czy nie jest prawdą, że pana ludzie lada dzień oczekują wielkiej wojny ras? – Niektórzy ludzie wierzą, że coś takiego się stanie, nawet ci, którzy nie są członkami ASP. Ja mam nadzieję, że nic takiego nigdy się nie wydarzy. – Czyż nie dlatego tworzy pan zbrojne obozowiska, żeby, kiedy wybuchnie wojna, zająć południe i przekształcić je w siedlisko białych? – Wysoki Sądzie – zaprotestował Swain – nie widzę podstawy do takiego pytania. Pan Dunagan nie jest oskarżony. – Zgadzam się. Obrona proszę przejść do następnego pytania. – Wysoki Sądzie – oponował Ben – pan Swain skierował mnie na tę drogę pytań. Prowadzi do określenia wiarygodności świadka. – Powiedziałem, proszę przejść do następnego pytania! – Brwi sędziego zbiegły się w jedną linię. Ben zacisnął zęby i zmienił temat. – Czy nie powiedział mi pan, że w pańskiej zbrojowni nie było strzał, które pasowałyby do rzeczonej kuszy?

– Chyba się myliłem. Po tym jak z panem rozmawiałem, dowiedziałem się, że... – Nie chcę słyszeć żadnych przypuszczeń – uciął szybko Ben. Nie wiedział, co Dunagan ma zamiar powiedzieć, ale to na pewno nie byłoby pomocne. – Czy trudno jest strzelać z kuszy? – Wcale nie. Wszystko, co należy zrobić, to nacisnąć spust. Pięcioletnie dziecko też sobie z tym poradzi. – Czy szkolił pan swoich ludzi w strzelaniu z kuszy? – Jasne. Donalda Vicka też. – Pomijając pana skrupulatność we wskazywaniu na Donalda, faktem jest, że wszyscy pańscy ludzie mieli dostęp do kuszy i wiedzieli, jak jej użyć, prawda? – Tak, to prawda. – Dziękuję panu. Nie mam... – Ale w momencie morderstwa wszyscy moi ludzie znajdowali się w miejscach, w których powinni się znajdować. Nieobecny był jedynie Donald Vick. Ben zacisnął powieki. Sprzeciw nie miał sensu. Przysięgli już to usłyszeli. Nie był w stanie wymyślić żadnego innego pytania. A z każdą sekundą która mijała, gdy Dunagan zeznawał jako świadek, przyszłość Vicka coraz bardziej stawała się niepewna. – Wysoki Sądzie, nie mam więcej pytań. Ben wrócił do swojego stołu. Żywił nadzieję, że zasiał w myślach ławników wystarczająco dużo ziaren niepewności, żeby powstrzymać ich przed wyciągnięciem pochopnych wniosków. Ale ktoś twierdził, że nadzieja to matka głupich.

Rozdział 53 Po lunchu na zapełnionej sali sądowej panował spokój. A przynajmniej nikt nie zabawiał się rzutami do celu. – Czy oskarżenie powoła jeszcze jakichś świadków? – zapytał sędzia Tyler. – Jest jeszcze jeden świadek – odparł Swain – ale jego przesłuchanie nie potrwa długo. Oskarżenie wzywa na świadka Richarda Litza. Richard Litz miał rude, kręcone włosy i długie wąsy. Nosił okulary z przyciemnionymi szkłami. Ben nie miał pojęcia, kim jest ten mężczyzna. A sądząc po reakcji ludzi zebranych na sali sądowej, również nikt inny go nie znał. Z wyjątkiem Henry’ego Swaina. – Panie Litz, czy zechciałby pan powiedzieć ławie przysięgłych, czym się pan zajmuje? – Przyjmuję zamówienia dla Domestic Soldier w Hot Springs. – A cóż to jest Domestic Soldier? – Domestic Soldier to firma zajmująca się dostarczaniem, za pobraniem pocztowym, wyposażenia dla wędrowców. Namioty, kompasy, obuwie. Klient wybiera, my dostarczamy. – Czy w waszej ofercie znajduje się również broń? – Tak. – Kusze? – Oczywiście. Wszystkich rodzajów i kształtów. – I strzały? – Nie byłoby sensu w sprzedaży kuszy bez strzał, prawda? – Zaśmiał się krótko ze swojego dowcipu. – Czy dostarczał pan jakieś wyposażenie do obozu ASP położonego w pobliżu Silver Springs? Ben zaczynał rozumieć, do czego zmierza przesłuchanie i wcale mu się to nie podobało. – Tak, kilka razy. To nasz stały klient. – Czy posiadacie strzały do – Swain podniósł dowód A i przeczytał z etykietki: – „kuszy typu KL-44 Carvelle”? – Tak. Jesteśmy jedną z nielicznych firm, która je posiada. To raczej rzadki typ.

– Czy sprzedajecie te strzały ASP? – Zwykle nie. Ale kilka tygodni temu otrzymaliśmy zamówienie. Pierwsze i ostatnie. – A teraz, proszę, niech pan się dobrze zastanowi przed odpowiedzią. To ważne. – Oczywiście Swain nie tłumaczył świadkowi, że odpowiedź była ważna tylko dla przysięgłych. – Kiedy wpłynęło to zamówienie? – Dwudziestego pierwszego lipca. Dostarczyliśmy je dwudziestego czwartego. – W porządku. A morderstwa za pomocą kuszy dokonano dwudziestego piątego. – Swain w zadumie pokiwał głową i zaczął iść w kierunku swojego stołu. Zanim tam dotarł, nagle odwrócił się w stronę świadka. – Ostatnie pytanie, panie Litz. Kto zamówił strzały? – Mężczyzna o nazwisku Donald Vick. Przez salę przetoczył się pomruk. Sędzia Tyler uderzył młoteczkiem i zażądał ciszy. – To wszystko – zakończył Swain. – Oddaję świadka. Ben gorączkowo myślał, podchodząc do świadka. – Pan odbiera telefonicznie zamówienia, prawda? – Tak. – A więc faktycznie nie widział pan Donalda Vicka, kiedy składał zamówienie? – To prawda... – To był tylko głos w słuchawce. – To prawda, ale... – A więc to mógł być ktokolwiek – stwierdził Ben. – Każdy mógł podać się za Donalda Vicka. – To możliwe – zgodził się Litz – ale wiem, kto odebrał towar. – Jak to? Wydawało mi się, że pan powiedział, że to pan go dostarczył. – Owszem. Dostarczyłem go członkowi ASP, a to był właśnie oskarżony. – Wskazał na Vicka. – Widziałem go na własne oczy. Swain zerwał się na równe nogi. – Proszę zauważyć, iż świadek wskazał, że odbiorcą był Donald Vick. – Odnotowano – powiedział sędzia Tyler. – Czy jeszcze coś, panie Kincaid? Cholera! Benowi nie podobało się, że tak niekorzystnie zakończył to przesłuchanie. Nie miał innych pytań. Wieko trumny się zatrzasnęło. – Nie, Wysoki Sądzie. – Oskarżenie? – Nie ma potrzeby. – Swain pokazał ławnikom, że potrafi zachować umiar. – Oskarżenie nie ma więcej świadków. – Zatem – powiedział sędzia – zawieszam posiedzenie sądu. Proces wznowimy jutro o pierwszej po południu. Uderzył młoteczkiem i od razu zapanował harmider. Sala szybko opustoszała. Tylko przysięgli pozostali na miejscu. Patrzyli na Donalda Vicka.

Ben pochylił się, zasłaniając Vicka przed ich wzrokiem i szepnął: – Dlaczego, na miłość boską, odebrałeś te strzały? – To mój obowiązek. Ja zajmowałem się dostawami. – Ty? – Gdyby Ben wiedział wcześniej, mógłby użyć tego jako argumentu w trakcie przesłuchania. Teraz było za późno. – A kto inny? Dunagan zawsze dawał mi najgorsze prace. Ben zauważył, że Vick wypowiedział imię Wspaniałego Smoka Dunagana z nieco mniejszym poważaniem. W końcu zrozumiał, co ten człowiek mu zrobił. – Donaldzie, zamierzam pozwać cię na świadka. Vick uniósł głowę. – Już ci powiedziałem. Nie będę mówił. – Nie zadam ci żadnego pytania na temat, na który nie chcesz dyskutować. Nie zapytam cię, dlaczego walczyłeś z Vuongiem. Ale muszę cię przesłuchać, żeby przysięgli usłyszeli, jak mówisz, że go nie zabiłeś. – Ben odwrócił się, żeby sprawdzić, czy nikt ich nie podsłuchuje. – W innym przypadku, uczciwie mówiąc, nie wydaje mi się, żebyś miał jakąś szansę. Vick patrzył na niego i nie mógł wydobyć głosu. Z pewnością zauważył, że proces idzie źle, ale to nie to samo, co usłyszeć własnego obrońcę, mówiącego prosto z mostu, że otrzyma wyrok skazujący. – Pomyślę o tym... dam ci znać. – Przyjdę do aresztu z samego rana. Będziemy mogli popracować nad zeznaniami. Vick kiwnął głową i zastępcy szeryfa poprowadzili go do wyjścia. Ben obserwował wychodzącego Donalda. Za każdym razem, kiedy go widział, chłopak coraz mniej przypominał twardziela, a coraz bardziej przerażonego dzieciaka, któremu się wydawało, że zobaczył straszydło wyglądające spod jego łóżka. Przerażony młokos, który nie wiedział, co ma dalej robić. Tragiczne, że jego adwokat również nie wiedział, co robić dalej.

Rozdział 54 Ben przeglądał swoją piątą wersję przesłuchania Donalda Vicka. Czytał, poruszając ustami, sprawdzając pytania. To najtrudniejsze przesłuchanie, jakie przyszło mu przygotować. Zwykle po prostu przepytałby świadka z jego wersji wydarzeń. Czy mogłoby być coś łatwiejszego niż to? Ale w tym nieszczęsnym przypadku historia Vicka przypominała pole minowe. Roiła się od niebezpiecznych tematów, o których Vick nie chciał mówić. Ben musiał tak ułożyć pytania, żeby wyciągnąć odpowiedzi na temat, na który Vick zgodzi się rozmawiać, bez wzbudzenia zainteresowania przysięgłych tematami, które chciał przemilczeć. Jones i Mike wpadli na chwilę, ale żaden z nich nie dostarczył nowych informacji. Nie znaleźli ani śladu kobiety, którą Ben uratował z płonącego domu Truongów, ani świadków, którzy zgodziliby się zeznawać na korzyść Vicka. Jak powiedzieli, Loving grał w bilard w Bluebell, tak jak to robił od kilku nocy z rzędu. Nie wiedzieli, czy coś wykrył, czy też polubił towarzystwo w Bluebell. A Christina nadal odmawiała pomocy. Dochodziło wpół do jedenastej, kiedy Belinda cicho otworzyła frontowe drzwi i podeszła do biurka, przy którym pracował Ben. Usiadła na krześle, kilka metrów od niego. Długo milczała, zanim zaczęła mówić. – Nad czym pracujesz? – zapytała. – Nad przesłuchaniem mojego klienta. – Zamierzasz go przesłuchać? Czy to rozsądne? – Na ogół obrona unika tego, jeśli tylko może. Ale nie mam wyjścia. Vick nie ma innych świadków. Nawet ASP zwrócił się przeciwko niemu. Nasza jedyna szansa to przesłuchać go i mieć nadzieję, że członkowie ławy przysięgłych mu uwierzą. Skinęła głową. Było widoczne, że chce porozmawiać na temat inny niż proces, ale nie potrafiła zacząć. – Większość dowodów, które przedstawił oskarżyciel to dowody pośrednie. – Większość? Wszystkie. – Ben potarł czoło dłonią. – Ale było ich dużo. Ławnicy nie mogli przeoczyć tak wielu powiązań pomiędzy Vickiem i zbrodnią.

– Myślisz, że ława przysięgłych skłania się w stronę wyroku skazującego? – Chłopak już wisi. – Ben – przerwała, a potem zaczęła od nowa. – Ben, wiem, że podchodzisz na serio do swojej pracy i podziwiam to. Ale nie zapominaj, kogo reprezentujesz. To jest Donald Vick, rasista. Człowiek najprawdopodobniej zamieszany w wysadzenie samochodu i okaleczenie trzech osób. Człowiek, który w Bluebell pokazał próbkę swoich możliwości. Nawet jeśli nie popełnił tej zbrodni, to z pewnością popełnił inne, równie niewybaczalne. – Jeśli nie popełnił tej zbrodni, nie powinien za nią odpowiadać. – Ben nie zmienił zdania. Belinda westchnęła. Poruszyła niespokojnie dłońmi i położyła je na kolanach. – Ben, nie o tym chciałam rozmawiać. Pomyślałam, że jeśli ty tak zdecydowałeś, to trudno. Jeśli już dostałeś wszystko, co chciałeś... – Belindo! Wierz mi, to nie jest... – Jednak nie potrafię tak łatwo tego potraktować. Po prostu nie jestem w stanie. Może ty umiesz od razu pogrzebać wszystkie swoje uczucia. Ale ja nie potrafię. – Belindo... – spojrzał na nią znad biurka. Jej szeroko rozwarte oczy jaśniały. – To wcale nie tak. To nie ma z tobą nic wspólnego. To mój problem. – Więc porozmawiajmy o tym! – Belinda zamknęła oczy. – Obawiałam się, że zrobiłam coś źle. Bałam się, że byłam zbyt agresywna, lub zbyt... nie wiem. Ostra? Bałam się, że zrobiłam coś, co zmieniło twój sposób myślenia o mnie. – Nie mogę wyobrazić sobie niczego, co by mogło zmienić sposób, w jaki o tobie myślę. – Naprawdę? Czerwony neon we frontowym oknie Bluebell rzucał smugi światła na ulicę i do środka biura. Dźwięk melodii piosenki Mary-Chapin Carpenter przenikał ściany baru i płynął Main Street. Jej głos jak miłosny szept dobiegł do uszu Bena: „Chodź, chodź... robi się późno...” Ben przytulił Belindę. – Kocham cię. Dopiero dwadzieścia minut później pomyśleli o zasłonięciu okien.

Rozdział 55 Następnego ranka Ben spędził trzy godziny na przygotowaniu Vicka do przesłuchania. Nie obawiał się tego, co powie Vick, ale jak to powie. Jego zachowanie się było bardzo ważne. Jeżeli przysięgli wyczują wahanie, niepewność lub dwuznaczność, uznają, że wersja wydarzeń oskarżyciela jest prawdziwa. Kiedy ławnicy zasiedli w sali sądowej, Ben poklepał Vicka po ramieniu. – Staraj się nie denerwować – poradził. – Wszystko będzie dobrze. Vick uśmiechnął się, ale nie był to przekonujący uśmiech. Sędzia Tyler przeszedł przez wszystkie początkowe formalności z niezwykłą szybkością. Sprawiał wrażenie, tak samo jak wszyscy, podnieconego porządkiem dnia. Ben wezwał na świadka Donalda Vicka. – Czy przedstawisz się członkom ławy przysięgłych? – Donald Allan Vick – powiedział spokojnym, jasnym głosem. Pewny siebie, ale nie zadufany. Uczciwy, ale nie sprawiający wrażenia, że mocno stara się, aby osiągnąć to wrażenie. Właśnie tak, jak mu poradził. Ben zapytał Donalda o jego życie w Alabamie: dzieciństwo, szkołę, rodzinę. – Kiedy wstąpiłeś do ASP? – W wieku osiemnastu lat. – Dlaczego się do nich przyłączyłeś? Vick pochylił głowę. – Wszyscy mężczyźni w mojej rodzinie kolejno byli członkami ASP, odkąd ta organizacja powstała, to jest od stu dwudziestu lat. – Coś na kształt tradycji rodzinnej? – Można tak to nazwać. – Czy twój ojciec chciał, żebyś wstąpił do ASP? Vick skinął głową. – Nalegał. Jeśli bym tego nie zrobił, wykopałby mnie z domu. – Czy pamiętasz dzień, kiedy wstąpiłeś do organizacji. – O, tak. W osiemnaste urodziny. ASP zorganizował wielką uroczystość: zakładanie

munduru, płonące świece. Mówili o tym, że z chłopca stałem się mężczyzną. – A więc to coś na kształt pasowania na rycerza? – Właśnie. – Wysoki Sądzie, sprzeciw. – Swain zerwał się z miejsca. – Byliśmy bardzo cierpliwi, wysłuchując tych pytań, ale nie rozumiem, co one mają wspólnego z morderstwem. Oczywiście, że rozumiał. Tak samo dobrze jak Ben. Celem tego przesłuchania było, aby ławnicy poznali Donalda Vicka jako osobę. Aby zaczął istnieć jako człowiek, a nie jako przestępca. – Wysoki Sądzie – powiedział Ben – nie muszę przypominać sądowi, że na moim kliencie ciąży bardzo poważne oskarżenie. Ławnicy powinni mieć okazję dowiedzenia się wszystkiego o człowieku, którego los mają przesądzić. Proszę o możliwie największą swobodę. Sędzia Tyler zmarszczył czoło, ale oddalił sprzeciw Swaina. – Jak często brałeś udział w akcjach ASP? – kontynuował Ben. – Nowi członkowie spędzają dwa lata na nauce dla dobra ASP. – Vick od czasu do czasu spoglądał w stronę ławy przysięgłych, nawiązując kontakt. Miał jasną i otwartą twarz, może pomimo wszystko uda mu się zmienić opinię ławników. – Chciałem iść na studia, ale... – wzruszył ramionami – mój ojciec i ASP mieli inne plany. – Co robiłeś podczas tej... nauki? – Na początku zajmowałem się papierkową robotą w biurze w Montgomery. Dużo pracy. Potem, kilka miesięcy temu, gdy założono ten nowy obóz w pobliżu Silver Springs, przeniesiono mnie tutaj. – Czy zmieniono twoje zadania? – Nie. Wciąż ta sam praca. Zamówienia. Jedzenie, dostawy. Z jakiś powodów pan Dunagan nigdy nie dawał mi bardziej odpowiedzialnych zadań. – Czy twoje administracyjne zadania obejmowały również zamawianie broni? – Tak. Zajmowałem się wszystkimi zamówieniami i odbiorem towaru. Nie tylko tych strzał do kuszy. Ben sprawdził reakcję przysięgłych. Znaleźli powiązanie. Jego przesłuchanie wprowadzi inny punkt widzenia na sprawę. – Dlaczego wynająłeś pokój w mieście? Nie mogłeś mieszkać w barakach w obozie ASP? – No tak. Ale... nie wiem. Potrzebowałem czasami trochę samotności. Nie zaprzyjaźniłem się zbytnio z chłopcami z ASP. – Dlaczego? – Nie wiem. Może mieliśmy inne zainteresowania. – Jak spędzali wolny czas członkowie ASP? – Pili. Dużo. I rozmawiali o kobietach, jakby one były... no wiadomo. Nie wydawało mi się to stosowne. Rozmawiali też o tym, co zamierzają zrobić Wietnamczykom. Większość z

nich nigdy nic nie zrobiła i nie zrobi. Ale lubili o tym rozmawiać. Ben stanął w pobliżu ławy przysięgłych tak, żeby Vick mógł łatwo na nich spoglądać. – Co czułeś, kiedy oni tak rozmawiali o Wietnamczykach? – Nie bardzo mnie to interesowało. – Dlaczego nie? Jesteś przecież członkiem ASP, prawda? – Tak... jestem... – I wierzysz w wyższość rasy aryjskiej, prawda? – Tak mi się wydaje. Ale to nie oznacza, że powinniśmy walczyć z innymi rasami. Wręcz przeciwnie, wydaje mi się, że jeśli naprawdę jesteśmy wyższą rasą, to powinniśmy umieć żyć w pokoju z innymi rasami. Ben milczał, stwarzając okazję, aby słowa Vicka dotarły do świadomości przysięgłych. Domniemany potwór okazał się filozofem. – Donaldzie, czy brałeś udział w wysadzeniu samochodu przy Maple Street kilka miesięcy temu? – Nie. To prawda, że zamawiałem materiały, które musiały być użyte, ale nie wiedziałem, po co je zamawiałem. Robiłem, co mi kazano. – Kto ci kazał? Vick zawahał się. – Pan Dunagan. On kontrolował wszystkie zamówienia. Robiłem zakupy zgodnie z jego poleceniami. – Donaldzie, czy pamiętasz, co robiłeś wieczorem dwudziestego piątego lipca? – Owszem. Po kolacji, około dziesiątej, wyszedłem na spacer. – Tak nagle? – Nie. Spacerowałem co wieczór. To mój zwyczaj. Mary Sue mogłaby to potwierdzić. Gdyby ktoś ją o to zapytał. Pewnie, pomyślał Ben, tylko tak dalej. – Dlaczego spacerowałeś nocą? – Czy muszę mieć jakiś powód? Tu są piękne okolice, a najpiękniejsze nocą. Dobra odpowiedź, zapewne połechtała patriotyzm lokalny przysięgłych. – Czy pamiętasz, jak zatrzymał cię szeryf Collier? – Oczywiście. – Czy cię zirytował? – Nie, wykonywał swoje obowiązki. Był całkiem w porządku. – Co się wydarzyło? – O, to było dokładnie tak, jak opisał szeryf Collier. – Czyja krew znajdowała się na twojej koszuli? Sala zamarła, w końcu pytanie, które dotyczy samego sedna sprawy. – To była moja krew, efekt bijatyki w Bluebell. Powinienem zmienić koszulę, ale jakoś o

tym nie pomyślałem. – A ponieważ szeryf nie spytał o to, nie mógł wiedzieć, że to twoja krew. – Raczej tak. – Szeryf mówił również, że kiedy poinformował cię o śmierci Vuonga, powiedziałeś: „On zasługiwał na śmierć”. Czy to prawda? Vick tylko sekundę zawahał się nad odpowiedzią. – Tak. – Dlaczego tak powiedziałeś? – Bo to prawda. – Zwrócił się twarzą do przysięgłych. – To nie znaczy, że cieszę się z jego śmierci. Nie życzyłbym jej nikomu, a na pewno nie w sposób, jaki on zginął. Ale on rzeczywiście zasłużył na śmierć. – Donaldzie – Ben wolno podszedł do świadka – czy zabiłeś Tommy’ego Vuonga? – Nie. On zasłużył na śmierć, ale ja nie jestem katem. Nie zrobiłbym tego. I nie zrobiłem. – Dziękuję ci, Donaldzie. Na razie nie mam więcej pytań. Ławnicy trwali nieporuszeni. Ben powrócił na swoje miejsce. Nie miał pewności, ale wydawało mu się, że uczciwe zeznania Vicka nie pozostały bez echa. – Świetnie. – Sędzia Tyler obrócił się w swoim wielkim skórzanym fotelu. Wydawał się, jak wszyscy, pod wrażeniem zeznań Vicka. – Panie Swain, proszę zadawać pytania.

Rozdział 56 – No tak, panie Vick – zaczął Swain – nie miałem pojęcia, że członkowie ASP są tak wrażliwi. Nikt się nie uśmiechnął. Jego próba sarkazmu spełzła na niczym. – Czy to było pytanie, sir? – grzecznie zapytał Vick. – Nie. – Swain chrząknął. – Ale teraz będzie. Wydaje się, że ominąłeś bardzo ważną część swojej historii. Gdzie spędziłeś wieczór przed morderstwem? Powiedzmy, od godziny czwartej. Cholera! Pod stołem, tak aby nikt nie widział, Ben zacisnął pięści. Miał nadzieję, że Swain zatrzyma się na sprawach wspomnianych wcześniej. Ale Swain rzucał się prosto do gardła. – Byłem w Bluebell. – Tak po prostu na drinka? – Nie. Nie piję. – Och, oczywiście, że nie. – Swain uśmiechnął się szeroko. – Pewnie poprzestajesz na mleku. Vick nawet nie mrugnął okiem. – Jeśli nie pijesz, po co poszedłeś do Bluebell? – Szukałem kogoś. – Kogo? Vick głęboko odetchnął. – Tommy’ego Vuonga. – A dlaczego go szukałeś? Vick spojrzał na Bena. Nie otworzył nawet ust. – Sprzeciw! – musiał to powiedzieć. Tyler spojrzał na Bena z góry. – Ma pan jakieś podstawy, panie Kincaid, czy po prostu obrona nie chce, aby świadek odpowiedział? – Sprzeciw... oparty na braku związku z omawianą sprawą, Wysoki Sądzie. – Oczywiście, że to ma związek – wtrącił się Swain. – Zmierza do ustalenia motywów

oskarżonego. Również ma na celu zbadanie powodów stosowania przemocy wobec ofiary. – Wysoki Sądzie, ustaliliśmy już, że Donald nie przepadał za ofiarą. Więc to pytanie nie jest potrzebne. Tyler pokręcił głową. – Ten sprzeciw wykracza poza ramy regulacji. Ben się nie poddawał. – A więc zgłaszam sprzeciw dotyczący... braku odpowiednich podstaw. Swain zmarszczył czoło. – Wysoki Sądzie, czy ja mam na to odpowiadać? – Nie. – Sędzia wskazał młoteczkiem na Bena. – Jakość sprzeciwów obrony jest coraz niższa. Oddalam. Radzę, aby pan usiadł. Ben z ociąganiem zastosował się do decyzji sędziego. – Pytam ponownie – powrócił do sprawy Swain. – Dlaczego szukałeś Tommy’ego Vuonga? Vick znowu głęboko odetchnął. – Wolałbym nie mówić. – Co takiego? – Swain spojrzał na sędziego. – Wysoki Sądzie, świadek wolałby nie mówić! Sędzia Tyler zachmurzył się. – Świadek odpowie na pytanie. Vick zamknął oczy i przełknął ślinę. – Nie odpowiem. – Co? – Tyler uniósł się jak niedźwiedź grizzly szykujący się do ataku. – Co to znaczy, że nie odpowiesz? – To znaczy, że nie odpowiem na to pytanie. Nie mogę. – Oskarżony złożył przysięgę, że będzie mówił prawdę. Całą prawdę. – Tak. Ale wcześniej złożyłem inną przysięgę. I nie mogę jej złamać. Tyler patrzył na świadka. – Jeśli nie odpowiesz na pytanie prokuratora, poczujesz tego konsekwencje. – Jeśli odpowiem na to pytanie, czyjeś życie będzie zrujnowane. Nie zrobię tego. Ben stwierdził, że ławnicy byli zaskoczeni nagłą, krnąbrną postawą Vicka. Dobre wrażenie odchodziło w przeszłość. – Wysoki Sądzie, może pan Swain mógłby nieco zmienić pytanie? – Okay – zgodził się Swain. – Gram dalej. Co powiedziałeś Tommy’emu Vuong? – Nie... mogę tego powiedzieć. – Wiemy, że rozmawialiście przez kilka minut. O czym rozmawialiście? – Przykro mi. Nie mogę powiedzieć. Swain rozłożył ręce.

– Wysoki Sądzie... co mogę zrobić? – Po raz kolejny – ingerował sędzia – nakazuję świadkowi odpowiadać na pytania! – Przepraszam, sir. To nie jest brak szacunku. Ale nie mogę tego zrobić. – Zrobisz to! – Sędzia walił młotkiem. – Albo nie zezwolę na rozwiązanie sądu. – Będzie pan musiał, sir. – Będę nalegał, abyś odpowiedział na pytania, nawet jeśli przyjdzie nam tu spędzić całą noc! – Wówczas powołam się na piątą poprawkę i nadal będę odmawiał odpowiedzi. Ben zamknął oczy. To wystarczyło, aby adwokat zapłakał. Oskarżony zgadza się występować jako świadek, tylko po to, żeby powoływać się na piątą poprawkę i odmawia odpowiedzi na pytanie prokuratora okręgowego. Lepiej by było, gdyby Ben nie wzywał go w ogóle na świadka. – A więc to tak? – domagał się odpowiedzi Tyler. – Zamierzasz powołać się na piątą poprawkę? – Tak, proszę Wysokiego Sądu. – W takim razie – spytał retorycznie Swain – jaki jest sens dalszego przesłuchania? Nie mam więcej pytań. Ani potrzeby ich zadawania, doszedł do wniosku Ben. Wyraz twarzy przysięgłych zmienił się całkowicie. Widać było otwartą wrogość w stosunku do Vicka. Coś ukrywał. – Bardzo dobrze – rzucił Tyler. – Świadek, jest pan zwolniony z przysięgi. Zabieraj się stąd. Vick opuścił miejsce, nawet nie patrząc na ławę przysięgłych. Może i lepiej. Nie podobałoby mu się to, co by tam zobaczył. – Następny świadek, panie Kincaid? – Nie, sir – z żalem powiedział Ben. – Pan Vick był jedynym świadkiem. – Czy oskarżyciel chce jeszcze zabrać głos? Swain potrząsnął radośnie głową. – Nie widzę potrzeby, Wysoki Sądzie. – Bardzo dobrze. Jeśli nie ma żadnych wniosków od przysięgłych... – Spojrzał na zegarek. – Wygląda na to, że możemy dziś jeszcze wysłuchać mów oponentów. A potem – zwrócił się do ławy przysięgłych – sprawa będzie w waszych rękach.

Rozdział 57 Sędzia okręgowy Swain rozpoczął swoją mowę końcową głosem tak cichym, że protokolant musiał nieźle wytężać słuch, żeby nie uronić ani słowa. – Donald Vick nie chce, abyście poznali całą historię. Chce, żebyście znali jedynie fragmenty – te bezpieczne fragmenty, o których może mówić. Z drugiej strony, my przedstawiliśmy wam całą historię. Przedstawiliśmy wszystkie dokumenty. Nic nie ukrywaliśmy. W wyniku tego, mam nadzieję, dowiedzieliście się, co naprawdę się stało. – Odszedł od ławy przysięgłych i przeszedł w poprzek sali sądowej, kierując wzrok przysięgłych w stronę oskarżonego. – Wiemy, że Donald Vick jest członkiem grupy rasistowskiej, zwanej ASP, która jest zdeklarowanym wrogiem Wietnamczyków zamieszkujących w naszej społeczności. Wiemy, że jest nieobliczalny i że namawiał do ataków przeciwko Wietnamczykom. Wiemy też, że wieczorem w dniu dwudziestego piątego lipca szukał Tommy’ego Vuonga i znalazł go w Bluebell. Przyznał się do tego. Odmówił odpowiedzi na pytanie, o czym rozmawiali. Świadkowie zeznali, że zaraz po rozmowie Vick zaatakował Vuonga z całą zajadłością. Gdyby nie interwencja innych, Vick równie dobrze mógłby zabić Vuonga w barze. Wiemy, że Vick miał dostęp do broni, którą popełniono zbrodnię i że sam zamawiał i odbierał strzały do kuszy. Wiemy również i to, że użył tej broni – krótko po zabójstwie znaleziono jego włosy zaplątane w mechanizm kuszy i jego krew rozsmarowaną na ramie. Wszystko to stało się zaledwie kilka godzin po tym, jak Vick rzucił się na Vuonga w barze. – Swain powrócił na swoje poprzednie miejsce. Stanął twarzą do ławy przysięgłych. – Zwracam się do państwa z prośbą, abyście rozważyli prezentowany materiał dowodowy. Czy jest inne wyjaśnienie tych faktów? Czy można wyciągnąć inny wniosek niż ten, że to Donald Vick posłał mordercze strzały? – Swain opuścił ręce wzdłuż ciała. – Wydaje mi się, że nie ma. Wszyscy chcemy żyć w bezpiecznym miejscu. Chcemy żyć w miejscu, w którym dzieci mogą się bawić; w miejscu, gdzie nasi seniorzy mogą dożywać sędziwego wieku bez uczucia strachu. Silver Springs było takim miejscem. Ale już nie jest. Teraz nie można wyjść na ulicę bez obawy, że ktoś ze śmiercionośną bronią wychynie z cienia. Ben już miał zgłosić sprzeciw, ale zdecydował się tego nie robić. Przemowa Swaina zaczynała być niestosownie stronnicza. Prosił ławę przysięgłych o wydanie wyroku, aby

pozbyć się zła, a nie dlatego, że dowody świadczyły przeciwko Vickowi. Ale ławnicy już to usłyszeli i czuli nienawiść w stosunku do jego klienta. Nie chciał pogarszać sprawy, zgłaszając sprzeciw w nieodpowiednim momencie. – Nie musi tak być – ciągnął Swain – możemy uratować nasze miasto. Odbudować je. Wy, panie i panowie przysięgli, możecie zadecydować o tym, że terroryzm, przemoc i nietolerancja nie będą miały racji bytu w Silver Springs. Przedstawiliśmy motywy postępowania Donalda Vicka, jego wymyślone alibi. Niezaprzeczalne dowody, znalezione na narzędziu morderstwa, wskazują na Donalda Vicka. I dlatego stwierdzam, że osiągnęliśmy cel. Proszę dla naszego wspólnego dobra, abyście ogłosili Donalda Vicka winnym popełnionej zbrodni. Jak tylko Swain usiadł, Ben powoli wstał i podszedł do ławy przysięgłych, zdając sobie sprawę, że musi zrobić trochę więcej, niż kłócić się o rok lub dwa. Musi prosić o życie dla człowieka. – Panie i panowie przysięgli! Nie sądzimy ASP. Nie przewidujemy przyszłości Silver Springs. Sądzimy Donalda Vicka. Kropka. I nie jesteście państwo proszeni o zadecydowanie, co jest dobre dla społeczności, waszych dzieci czy też przyszłych pokoleń. Nie jesteście proszeni o zajęcie stanowiska wobec grup rasistowskich, nacjonalistycznych czy też terrorystycznych. Proszeni jesteście o udzielenie odpowiedzi na jedno, jedyne pytanie: czy oskarżenie dowiodło, że Donald Vick bezsprzecznie jest winien popełnionej zbrodni? – Ben wrócił do swojego stołu, aby członkowie ławy przysięgłych znów mogli obserwować Vicka. Chciał im w ten sposób przypomnieć, że decydowali o życiu człowieka. – Wszystkie dowody tu przedstawione, wszystkie bez wyjątku, są dowodami pośrednimi. Żaden z nich bezpośrednio nie dowodzi, że to Donald popełnił zbrodnię. Nikt go nie widział, jak dopuszczał się zbrodni, nikt nie widział krwi na jego rękach... – Głupi dobór słów; przysięgli pamiętają o krwi na jego koszuli. Za późno, lepiej kontynuować. – Wersja wydarzeń przedstawiona przez oskarżyciela jest w najlepszym wypadku tylko jedną z możliwych wersji. To nie jest ostateczny wniosek. Pomyślmy chwilę o innej możliwości. Wyobraźcie sobie pustą wiejską drogę nocą. Tylko tym razem, wyobraźcie sobie, że to wy spacerujecie o północy. Załóżmy też, aby opowieść była ciekawsza, że pokłóciliście się z kimś tego wieczoru. Zapewne każdemu z was zdarzyło się stracić samokontrolę i zrobić coś, czego potem żałował. I załóżmy, że zaraz po waśni wasz przeciwnik został zamordowany. A kiedy zjawiła się po was policja nie mieliście czasu, aby wymyślić wiarygodne alibi. Więc was zaaresztowano. Wyobraźcie sobie państwo siebie siedzących na miejscu oskarżonego. Podczas procesu o wasze życie. Absurd mówicie? Coś takiego nigdy by się nie wydarzyło? – Ben rozłożył ramiona. – Ależ to jest właśnie sprawa przeciwko Donaldowi Vickowi. Oskarżyciel chce go skazać za to, że nie lubił Tommy’ego Vuonga, że pobił Tommy’ego Vuonga i za to, że nie miał alibi, gdy zabito Tommy’ego. Ale, mówicie, to może się zdarzyć każdemu. A ja wam mówię: macie rację. I to jest właśnie sedno sprawy. – Ben oparł ręce na

balustradzie. Zbliżył się do członków ławy przysięgłych tak blisko jak nigdy dotąd. – Nie możecie skazać na śmierć człowieka za zbieg okoliczności. Nie możecie go skazać dlatego, że mógł popełnić tę zbrodnię. Możecie go skazać tylko wtedy, gdy wyeliminujecie wszystkie zbiegi okoliczności. Musicie mieć pewność. Niezłomną pewność! Cóż, nie sądzę, byście mieli taką pewność. Nie możecie być pewni. Wydaje mi się, że każdy z was ma wątpliwości. I to decyduje. Tak długo, jak pozostają wątpliwości, nie macie wyboru. Ogłoście werdykt uniewinniający Donalda Vicka. – Ben mierzył ich przez chwilę wzrokiem, po czym wrócił na swoje miejsce. Poszło mu dobrze, lepiej niż się spodziewał. Niestety, to nie było ostatnie słowo. – Oskarżyciel? – zapytał sędzia Tyler. – Raczej tak. – Swain zerwał się na równe nogi. Z pewnością zauważył, że przysięgłych zmęczyły już przemowy. Zamierzał powiedzieć, co miał do powiedzenia i skończyć ze sprawą. – No tak, pan Kincaid przedstawił nam dramat, prawda? I kto to mówi? – pomyślał Ben. – Ale pominął kilka szczegółów. Takich jak, na przykład, ten, że Donald Vick miał dostęp do kuszy i osobiście odebrał strzały na dzień przed morderstwem. A również to, że spacerował sobie nocą w pobliżu miejsca zbrodni z plamami krwi na koszuli. – Swain podniósł kuszę nad głową. – Czyżby pan Kincaid zapomniał, że na kuszy znaleziono włosy i krew Vicka?! – krzyknął. – Myślę, że nie. Ale on miał nadzieję, że wy zapomnieliście. Tej zbrodni nie mógł popełnić ktoś inny. Któż jeszcze atakował ofiarę? Kto jeszcze specjalnie zamówił broń? Któż jeszcze oświadczył szeryfowi, że Tommy Vuong zasłużył na śmierć? Nikt inny! – Odwrócił się i wskazał na oskarżonego. – Nikt inny! Tylko Donald Vick! – Swain podszedł do swojego stołu, kończąc krótką przemowę, rzucił jeszcze jedno spojrzenie na ławę przysięgłych. – Istnieje tylko ta jedna możliwość. Proszę was, abyście uznali Donalda Vicka winnym popełnionej zbrodni. Sędzia poinstruował przysięgłych, potem urzędnik sądowy zaprowadził ich do pokoju na tyłach sali sądowej. Tyler poradził im, aby zaczęli dyskusję od razu, nie czekając następnego dnia. Ben wyczuł z tonu sędziego, że ten nie sądził, aby dyskusja trwała długo.

Część III

Odpryski nienawiści

Rozdział 58 Tuż po zachodzie słońca, trzymając się za ręce, pułkownik Nguyen i Lan spacerowali wśród sosen otaczających Coi Than Tien. Noc była cicha i spokojna; prawie zapomnieli o problemach. Pułkownik Nguyen opuścił sąd zaraz po wyjściu przysięgłych na debatę. Jeszcze nie skończyli. Nguyen powtarzał sobie, że nikt nie może być pewien tego, co dzieje się w ich myślach. Lecz materiał dowodowy był mocny, wręcz przytłaczający. Nie miał wątpliwości, że ława przysięgłych zadecyduje o winie i skaże Donalda Vicka na śmierć. Człowieka, który nie popełnił zbrodni. – Przybyliśmy tu, aby uciec od złych myśli – przypomniała mu Lan. – Ale wyczuwam, że twoje kłopoty podążają za tobą. Uśmiechnął się nieszczerze. Zastanawiał się, jak bardzo ona to przeżywała, jego strach, zmienność nastrojów, niepewność. On przynajmniej nad czymś panował – mógł obierać własną drogę. Ona pozostawała na łasce jego decyzji. – Wciąż myślisz o procesie? Skinął głową. – Z pewnością skażą tego człowieka. Z pewnością nie ma dla nas innego wyboru. Dla Coi Than Tien. To, co mówiła, było prawdą. Nguyen wiedział, że w tej chwili Dan Pham i jego poplecznicy zebrali się w budynku fermy w oczekiwaniu na werdykt sędziego. Nie ukrywali, że oczekują śmierci Vicka. A jeśli wyrok sądu ich nie usatysfakcjonuje, sami wymierzą sprawiedliwość. Taki był wybór. Na mocy wyroku skazującego niewinny człowiek straci życie. A werdykt uniewinniający sprowadzi na Coi Than Tien przemoc, ataki, a może nawet zagładę. Lan ujęła jego dłoń. – Czy mogę coś zrobić, aby rozwiać twoje troski, mój mężu? – Nie. Musimy poczekać i zobaczyć, co... Przerwał, słysząc dźwięk obijających się puszek w pobliżu płotu otaczającego Coi Than Tien. Ktoś poruszył drut, który rozciągnął w poprzek głównego wejścia do Coi Than Tien.

Kilka sekund później padły strzały. Z broni automatycznej. – Zostań tu – rzucił Lan. Nie czekając na odpowiedź, Nguyen pobiegł w kierunku Coi Than Tien. Straciłby kolejną minutę, gdyby biegł do bramy, zamiast tego zamierzał wdrapać się na płot. Skoczył jakiś metr nad ziemię i uchwycił górny brzeg. Oparł się nogami i spadł na drugą stronę. To była znowu czarna półciężarówka z zaciemnionymi szybami, po raz kolejny przynosząca śmierć i zniszczenie dla Coi Than Tien. Lufy pistoletów wystawały zarówno od strony kierowcy, jak i pasażera, siejąc kule we wszystkich kierunkach. Nguyen biegł tak szybko, jak tylko mógł w stronę półciężarówki. Minął przerażonych sąsiadów, uciekających w przeciwnym kierunku, desperacko szukających bezpiecznego schronienia. Ukrył się za budynkiem fermy i skierował w stronę swojego domu. Kierowca półciężarówki zauważył go. Zawyły silniki, samochód zrobił zwrot i skierowano na niego ogień. Kula odbiła się rykoszetem od poręczy zaledwie centymetry nad jego głową. Nguyen padł na ziemię, potem przeczołgał się na kolanach i łokciach pod wejściowe drzwi. Otworzył je i wpełzł do domu, zatrzaskując drzwi za sobą. Holly stała w bawialni obok kołyski Mary. Mary głośno i rozpaczliwie płakała. – Pilnowałam dziecka, tatusiu – powiedziała Holly przez łzy. – Tak jak mi kazałeś. – Na podłogę! – Nguyen złapał dziewczynkę i przycisnął ją do drewnianej podłogi. Deszcz kul wleciał przez okno. Holly krzyczała. Nguyen wyjął dziecko z kołyski i przytulił do siebie. Przycisnął obie dziewczynki do desek i modlił się, żeby niebezpieczeństwo minęło. Słyszał silnik półciężarówki, okrążała, fermę. Strach trzymał wszystkich w domach. Kolejna seria przeszyła frontowe drzwi i okna, te które zreperował dwa dni temu. Poczuł gniew. Jak mogą atakować ludzi w ich własnych domach! Straszyć dzieci! Jego ciało aż stężało od nienawiści. Gdyby mógł stąd wyjść, rozerwałby ich na strzępy. Zniszczyłby ich. Ale nie może zostawić dzieci... – Idź – usłyszał głos za sobą. To była Lan. Musiała biec na skróty, od tyłu osiedla, i wejść tylnymi drzwiami. – Ja zaopiekuję się dziećmi. Idź. Jak tylko sprawdził, że półciężarówka oddaliła się od ich domu, Nguyen przystawił krzesło do szafy, którą sam zmontował w pokoju. Zza książek znajdujących się na górnej półce, z dala od zasięgu dzieci, wyciągnął pistolet. Służył mu długo i dobrze. Będzie służył mu znowu. Kiedy wybiegał z domu usłyszał strzały z pistoletu, ale tym razem z innego miejsca. Drzwi wejściowe do fermy były otwarte i gęsto padały stamtąd strzały. To musiał być Pham i jego ruch oporu. Pomimo zaprzeczeń Phama, Nguyen podejrzewał, że przechowują broń; teraz jego podejrzenia się uwiarygodniły. W obecnych warunkach nawet na to nie narzekał.

Ludzie Phama nie mieli karabinów, ale było ich całkiem sporo i mogli ukryć się w ciemnym wnętrzu fermy. Półciężarówka zatrzymała się pomiędzy odbudowanym domem Truonga a fermą. Pułkownik Nguyen przykucnął, trzymał oburącz pistolet i starannie celował. Pierwsza kula przebiła lewą tylną oponę półciężarówki. Duże terenowe opony stanowiły łatwy cel. Druga kula rozerwała lewą przednią oponę. Ktoś w półciężarówce zauważył, co się stało. Koła zabuksowały, kiedy usiłowali odjechać. Wreszcie samochód ruszył, przechylając się na lewą stronę i trąc felgami o ziemię. W tym momencie Nguyen strzelił w przednią szybę. Rozprysnęła się na kawałki, a półciężarówka wytoczyła przez bramę, sypiąc za sobą odłamkami szkła. Nguyen pobiegł za samochodem, ale po pięćdziesięciu metrach stanął zdyszany. Czarna półciężarówka zaatakowała znowu i ponownie zniknęła bez śladu, podobnie jak kilka razy wcześniej. Dan Pham wyłonił się z wnętrza fermy. – Co za strzelec! – krzyknął. – Wielki pułkownik Nguyen jeszcze raz zatryumfował nad wrogiem! Na twarzy Nguyena nie drgnął żaden mięsień. – Powiedziałeś, że nie przechowujesz broni. Skłamałeś! – Tak – przyznał się Pham. – A ty wiedziałeś, że kłamię. I co z tego? Przyjaciele Phama pojawili się u wejścia do fermy, wielu z nich trzymało broń. – Czy jesteś wciąż tak ślepy? – Nguyen złapał Phama za kołnierz kurtki. – Nie widzisz, co się dzieje? Za każdym razem atak jest coraz groźniejszy. To się nigdy nie skończy! – Skończy się – głos Phama był zdecydowany. – Skończy się, kiedy pozbędziemy się ASP! Jego ludzie wznieśli okrzyki. Nguyen spojrzał im w twarze. Pełne gniewu, twarze ludzi gotowych na wszystko, gotowych iść do obozu ASP i zmieść go z powierzchni ziemi. Twarze, na których widniała furia. Ta sama furia, którą czuł kilka chwil temu. – Jeśli zaatakujecie obóz ASP – powiedział Nguyen – zgniotą was jak karaluchy. – Nie wątpię w to – zgodził się Pham – ale mamy inny plan. Dzięki naszej inteligencji stać nas było na wymyślenie innego sposobu. Nigdy nie zapomną tego, co im zrobimy. – Przestańcie! – Nguyen z furią potrząsał Phamem. – Za późno. – Pham odsunął go. – Jesteśmy gotowi. Czekamy tylko na wynik procesu. Ale żaden proces nie zdołał powstrzymać ASP i żaden nigdy nie zdoła. – Zwrócił się twarzą do swoich ludzi. – To zależy od nas! Dziś zrealizujemy nasz plan! Znowu wznieśli radosne okrzyki. – Ależ to szaleństwo! Samobójstwo! – krzyczał Nguyen, ale jego głos niknął w wiwatach wojowników Phama. – Nie pozwolę wam tego zrobić!

Nagle ciemność przeszył przeraźliwy krzyk, tak głośny, że słychać go było w całym Coi Than Tien. – Mój Boże – wyszeptał Nguyen. – Co to jest? Młodsza córka Danga, Cam, wybiegła z odbudowanego domu Truonga. Zanosiła się płaczem, przyciskając dłoń do ust. – Co ona tam robiła? – głośno zastanawiał się Pham. – Dom nie jest jeszcze gotowy. Faktycznie budowla nie była jeszcze zakończona, na razie były to tylko drewniane rusztowania, do których przymocowano ściany boczne. Nguyen nie miał dużo czasu na zastanawianie. Cam podbiegła do niego i wtuliła się w jego ramię. – Sprawdzałam, czy w domach nie ma kogoś rannego w strzelaninie – przerwała, żeby wziąć oddech. – Nie wiem, dlaczego tam weszłam, to chyba... przeczucie. Chciałam tam zajrzeć. I zobaczyłam... Oczy Nguyena rozszerzyły się, kiedy nagle zrozumiał... Przekazał płaczącą Cam jednemu z ludzi Phama i pobiegł do nowego domu. W wielu miejscach prześwitywało jeszcze rusztowanie w kolorze świeżego drewna sosny. Otworzył drzwi wejściowe. Na podłodze leżało skręcone ciało. Kobieta. Z otworem wlotowym po kuli w głowie. Jej głowa i ramiona spoczywały w ciemnej kałuży krwi. Kula pozostawiła w jej czaszce nieregularny otwór wielkości pięści. Nguyen chwycił dłoń kobiety, ale wiedział, że nie wyczuje pulsu. Nie żyła; umarła zapewne w chwilę po tym, jak kula napastnika zmiażdżyła jej czaszkę. Biedni Truongowie – jak by los nie doświadczył ich już wystarczająco ciężko. Mrugnął i otarł pot zalewający mu oczy. Kobieta nie należała do rodziny Truongów. Patrzył na jej nadgarstek, dłoń, skórę o perłowym połysku. Kobieta była biała. Cóż ona tu mogła robić? Odgarnął jej ciemne włosy i przypatrywał się twarzy, czy raczej temu co po niej zostało. Z pewnością była biała. I wydawała się znajoma. W tym momencie łzy napłynęły mu do oczu. Nie mógł ich dłużej powstrzymywać. Przez tak długi czas nie pozwalał sobie na okazywanie uczuć. Teraz płakał. Musiał. Czy chciał czy nie. Nikt nie był bezpieczny. Zginęła niewinna kobieta. W swoim zapamiętaniu Pham mógł zabić niewinnego chłopaka, którego jedyną winą było to, że przyłączył się do rasistów. A w odwecie ASP zmiecie Phama i jego towarzyszy – a może i całe Coi Than Tien – z powierzchni ziemi. Nikt nie był bezpieczny. Nguyen doszedł do wniosku, że w dużej części to była jego wina. Kierując się strachem o swoją rodzinę, utrudnił wysiłki zmierzające do przywrócenia pokoju, udaremnił zwycięstwo sprawiedliwości. Spowodował wiele nieszczęść. I nie zdołał ich powstrzymać. Jego słowa były niczym, pyłem na wietrze. Ostateczne

starcie pomiędzy ASP i Coi Than Tien dojdzie do skutku. Nigdy wcześniej nie miał takiej pewności. Nguyen zauważył, że wciąż ściskał dłoń zmarłej, ale nie puścił jej. Uścisnął ją nawet mocniej. Pozostała mu do zrobienia tylko jedna rzecz. Mógł zapobiec kolejnej tragedii. Mógł to zrobić. I zrobi to.

Rozdział 59 – Panie Kincaid, czy mógłbym z panem zamienić słowo? Ben i Mike ujrzeli zmęczoną azjatycką twarz, głęboko osadzone oczy, skronie przyprószone siwizną. – Oczywiście. To mój przyjaciel, porucznik Mike Morelli. Mike to pułkownik Nguyen. – Pułkownik Khue Van Nguyen. – Skłonił się nieco. – Ma pan dobrą pamięć. – Widziałem pana na sali sądowej. Przysłuchiwał się pan procesowi. – Tak. To prawda. Nguyen dziwnie się zachowywał, jakby z wahaniem; jakby miał coś ważnego do powiedzenia, ale nie wiedział, jak zacząć. – Czy miał pan ku temu jakiś szczególny powód? – Ciekawość. Czy ławnicy już wrócili? – Nie. Zabiera im to dużo czasu. Chyba przeciągnie się to do jutra. Co najmniej. – To źle. – Nguyen nerwowo zacierał dłonie. – Pułkowniku Nguyen, proszę mi wybaczyć, że będę mówił bez ogródek, ale wydaje mi się, że pan chce mi coś powiedzieć. – Tak. – Nguyen skrzyżował ręce. – Donald Vick nie zabił Tommy’ego Vuonga. – Co?! – Ben wstał z krzesła. – Skąd pan wie? – Byłem tam. – Chce pan powiedzieć, że to pan go zabił? – Nie. Ale widziałem to. – Był pan z nim, kiedy go zabito? – Przyszedłem tam minutę po morderstwie. Krzyż jeszcze płonął. Słyszałem jego ostatnie słowa. Widziałem, jak płomienie ogarnęły jego ciało. Ben przechylił się nad biurkiem i chwycił Nguyena za ramię. – Kto zabił Vuonga? – Tego nie wiem. Widziałem zarys sylwetki uciekającej postaci. Nie widziałem wyraźnie. – Ale to nie był Vick? – Nie. Tego jestem pewien. Morderca był szczuplejszy, niższy. To był ktoś inny.

Ben spojrzał na Mike’ego. – Jesteś moim świadkiem. – Jasne. – Pułkowniku Nguyen, dlaczego nie powiedział mi pan o tym przed końcem procesu? Nguyen pochylił głowę. – Bałem się ewentualnych... reperkusji. Nie w stosunku do mnie. Ale do żony, dzieci. Nie mogę pozwolić, aby cierpiały. – W oczach Nguyena pojawił się wstyd. – To nie jest wymówka. To po prostu... wyjaśnienie. – Co przyczyniło się do zmiany pana zdania? – Czy słyszał pan, co wydarzyło się dziś w Coi Than Tien? – Chyba nie kolejny pożar? – Nie. Atak z bronią. Ludzie w czarnej półciężarówce z karabinami w rękach. – ASP? – Najprawdopodobniej. Ale nie mamy dowodów. Tak jak zawsze. Ben ze smutkiem pokręcił głową. – Czy ktoś został ranny? Twarz Nguyena stężała. – Ofiara śmiertelna. Biała kobieta. – W Coi Than Tien? Znowu? – Ben zachmurzył się. – Kim była? – Nie wiem. – Czy ktoś prowadzi śledztwo w tej sprawie? – wtrącił się Mike. – Jest tam szeryf Collier – odparł Nguyen. – Ale podejrzewam, że czuje się bezradny. – Ben – powiedział Mike – jeśli nie masz nic przeciwko, to pójdę tam rozejrzeć się. Może będę mógł pomóc. – W porządku. Idź. Mogę sam poczekać na przysięgłych. – Dzięki. – Mike chwycił płaszcz i wyszedł z biura. – Mike jest oficerem dochodzeniowym w Tulsie – wyjaśnił Ben. – Wie, co robić w takich sytuacjach. – To dobrze. – Pułkowniku Nguyen, co może mi pan powiedzieć o śmierci Vuonga? Nguyen wyciągnął z kieszeni płaszcza gruby na dwa centymetry plik papierów. – Znalazłem to w lesie około dwudziestu metrów od miejsca zabójstwa. Ben przejrzał papiery. Wszystko literatura rasistowska. Pamflety i dowcipy rysunkowe. Jeden nosił tytuł: Cały Biały Świat. Drugi domagał się: Utrzymuj Czystość Rasową Sąsiedztwa. Wszystkie były drukowane przez ASP, pieczątki z tyłu wskazywały, że powstały w obozie w Birmingham. – Czy to możliwe, aby znalazły się tam przed morderstwem? – Tak blisko Coi Than Tien? Nie wydaje mi się. – I nie pokazał pan tego szeryfowi?

– Nie. Bałem się... bo wskazywały, że morderstwa dokonał ktoś z ASP. – W każdym razie to o to chodziło – wymruczał Ben. – Włożył papiery do biurka. – Dziękuję panu za pomoc, pułkowniku Nguyen. Czy mogę coś dla pana zrobić? Nguyen ze smutkiem pokręcił głową. – Nikt w żaden sposób nie może mi pomóc. Kiedy Pham dowie się, co zrobiłem, każe mi opuścić Coi Than Tien. I wtedy moja żona dowie się... – Złapał się rękami za głowę. – Obawiam się, że opuszczę Coi Than Tien samotnie. Nagle do biura wpadł Loving. Ben nigdy nie widział tego potężnego mężczyzny w takim pędzie. Ale widać to był dzień niespodzianek. Zaraz za Lovingiem pojawiła się Christina. – Kapitanie – wrzeszczał Loving – mamy do pogadania! Ben nie patrzył na niego. – Christina! – Kapitanie! – nalegał Loving – musimy porozmawiać! – Chwileczkę. Christina, jak to dobrze cię widzieć. Nie oczekiwałem... – Przyszłam do Lovinga – powiedziała szybko. Potrząsnęła blond włosami. – Jadłam przekąskę w Bo-Bo, kiedy zobaczyłam go biegnącego tutaj. Myślałam, że może mnie podwiezie. – Och. A więc to nie dlatego... – Kapitanie, posłuchaj! To ważne! Ben zrezygnowany odwrócił się od Christiny. – Co się stało? Co za ważna sprawa? – To ASP. Planują coś wielkiego. I to stanie się dziś w nocy! – Skąd wiesz? – Kilku szeregowców było w Bluebell. Zaprzyjaźniałem się z nimi cały dzień. Myślą, że jestem jednym z nich. Do diabła, właściwie mnie zaciągnęli! – Jesteś pewien, że to się już nie stało? Był napad na Coi Than Tien, dziś wieczorem. – To coś innego. Zaczyna się o północy. Specjalne spotkanie. – W ich obozie? – Nie. Jakieś sekretne miejsce. Nie wiem gdzie. – No tak. Takie organizacje jak ASP mają same sekretne spotkania. Dlaczego tak się tym przejmujesz? – Dlatego, że ASP nie nazywa tego spotkaniem. – A jak? – Nazywają to procesem.

Rozdział 60 – Procesem? Kogo? – Nie wiem, kapitanie. Ale to ma coś wspólnego z Vickiem. Może chcą się dowiedzieć, kto naprawdę zabił Vuonga. – Bardziej prawdopodobne, że odznaczyliby go orderem za zasługi. – A może – wtrącił się pułkownik Nguyen – sądzą Wielkiego Smoka Dunagana. Za to, że składał zeznania przeciwko jednemu ze swoich ludzi. – To również nie wydaje mi się prawdopodobne. – Ben głęboko się zamyślił. – Słyszałem jeszcze coś na temat tego wielkiego spotkania – dodał Loving. – Chłopcy w Bluebell powiedzieli, że otworzono magazyn broni. Zbroją się. Kapitanie, to naprawdę będzie coś poważnego! Pułkownik Nguyen pochylił głowę. – Tego się obawiałem. Sąd ostateczny. Oni się zbroją, my się zbroimy. Zniszczymy się nawzajem. – Czy słyszałeś coś jeszcze o tym spotkaniu? – zapytał Ben. – Nie. Tylko tyle od nich wyciągnąłem. – Proces – powtórzył Ben. – Po prostu nie wiem, co to może znaczyć. Ale zgadzam się, że wiąże się z Donaldem Vickiem. A może uda się zapełnić puste plamy i wyjaśnić, co naprawdę stało się z Tommy’m Vuongiem. Loving, dziękuję ci za perfekcyjną pracę detektywa. Gdybym nie był tak zajęty, ucałowałbym cię. Loving spojrzał przerażony. – Kapitanie! – Uspokój się Loving. To tylko żart. – Ben odetchnął głęboko. – Zamierzam pójść. – Co? Gdzie? – Na tajemne spotkanie ASP. – Nie możesz! Kapitanie, ci chłopcy odrąbią ci głowę, jeśli cię tylko zobaczą! – Muszę wykorzystać szansę. – A więc idę z tobą. – Nie. Ty odwieziesz Christinę do domu. I nie zostawiaj jej samej. Gdyby dziś w nocy

były kłopoty, to będzie o nich słychać w całym mieście. – Ale jak znajdziesz miejsce spotkania? Mówiłem ci już, że to nie jest w obozie. Nie wiem, gdzie się odbędzie. – Ja też nie. – Ben wziął swoją wiatrówkę. – Ale znam kogoś kto wie. Ku rozpaczy Bena w więzieniu samotnie sprawował służbę szeryf Gustafson. – Chcę się zobaczyć z moim klientem – rzucił Ben. – Natychmiast. Gustafson skrzywił się. – Chcesz? Teraz? A to szkoda. Bo nie zależy mi na tym, żeby cię do niego wpuścić. – Nie masz wyboru. Konstytucja daje mu prawo konsultowania się z adwokatem. – Podczas procesu, oczywiście. Ale, o ile rozumiem, proces już się skończył. Musztarda po obiedzie. – Nie mam czasu na wysłuchiwanie bzdur. Porozmawiam z szeryfem Collierem, gdzie on jest? – Pojechał do Coi Than Tien. Wietnamczycy znowu mają kłopoty. Pojechał to sprawdzić. Tak naprawdę to wszyscy tam pojechali. – Wyszczerzył w uśmiechu zęby. – Oprócz mnie. Ben złapał Gustafsona za brązowy krawat, który owinął sobie dookoła pięści. – Słuchaj, ty głupi, ograniczony sukinsynu. Już mam cię dosyć. Pastwiłeś się nade mną w zeszłym tygodniu, a ja nic potem nie powiedziałem. – Bo byłeś przerażonym gównem. – Nieprawda. Bo też mam siostrę i nie podobałoby mi się, gdyby ktoś ją skrzywdził. Tak naprawdę, to byłbym wściekły i chciałbym zabić człowieka, który to zrobił. Ale tego już za dużo. Nie mam nic wspólnego z podłożeniem bomby i nie mam czasu na gadanie z furiatem, który się usprawiedliwia, zrzucając na mnie winę. Więc daj mi te przeklęte klucze! Gustafson spoglądał na Bena spod przymrużonych powiek. Po kilku sekundach pchnął klucze w poprzek biurka. – Dziękuję ci za współpracę. – Ben złapał klucze i otworzył drzwi prowadzące do cel. Jak poprzednio, wszystkie cele były puste oprócz tej jednej, w której przebywał Vick. – Musimy porozmawiać – krótko postawił sprawę Ben. Na twarzy Vicka pojawił się strach. – Czy ława przysięgłych już wróciła? – Ciągle obradują. Nie o tym chcę mówić. ASP odbywa dziś ściśle tajne spotkanie w jakimś specjalnym miejscu. Muszę wiedzieć gdzie. – Od tygodni siedzę w celi. Nie wiem... – Nie udawaj, że nie wiesz. Jak wiele sekretnych miejsc może tu być? Musisz się chociaż domyślać, gdzie się zbierają. – Ale, panie Kincaid... – wbił wzrok w podłogę – złożyłem przysięgę. – Nie chcę o tym słyszeć.

– Ale obiecałem... – A ja już mam dosyć tych historyjek o twoich ckliwych przysięgach! Pozwól, że coś ci powiem. Jestem twoim jedynym przyjacielem w tym mieście. Zachowujesz się, jak pokorne cielę prowadzone na rzeź, a ja z jakichś szalonych powodów zdecydowałem, że na to nie pozwolę, a nawet zaryzykowałem własną szyją dla tego procesu. Teraz mam szansę rozwikłać tę zagadkę i nie zamierzam jej stracić tylko z tego powodu, że ty złożyłeś kilka głupich przysięg ASP! – Ben uczepił się dzielących ich metalowych prętów. Wzrokiem przeszywał Vicka. – Zrobiłem dla ciebie wszystko, co w mojej mocy. A ty dla mnie nic. Ale to się zmieni. Od zaraz.

Rozdział 61 Ben skradał się między zielonymi sosnami otaczającymi kościół Aryjski. W lesie było ciemno i śmiertelnie cicho. Ale Ben wiedział, że ten spokój był tylko iluzją. Siły przemocy działały. Miał tylko nadzieję, że uda mu się omijać je jak najdłużej. W kościele panowała ciemność; nikogo też tam nie było. Ale Vick go uprzedził. Nie da się zmylić pozorom. Przekradł się na tyły kościoła, pomiędzy psiarnię a garaż. Pod jego nogami zaszeleściły suche liście, przypominając mu, że każdy jego krok może okazać się ostatnim. Pomimo swojej ciekawości, aby zobaczyć, co się dzieje w środku, musi zwolnić. Musi zachowywać się ostrożnie. Wstrzymał oddech, przechodząc obok psiarni. Łowcze psy brata Curtisa spały w drugim końcu klatki. Na szczęście! Gniewne ujadanie zainteresowałoby wszystkich. Ben obszedł garaż. Usłyszał nagły stukot i zamarł. Rozejrzał się dookoła. Skąd pochodził ten dźwięk? Trudno było cokolwiek dostrzec w całkowitej ciemności. Otarł czoło i głęboko, kilkakrotnie odetchnął, aby uspokoić rytm serca. Trzęsły mu się ręce i drgał mięsień na policzku. Starał się rozluźnić, wmawiał sobie, że nawet jeśli członkowie ASP go złapią, to i tak nic mu nie zrobią. Ale to było bezużyteczne. Znał prawdę. Właśnie gdy zamierzał iść dalej, ponownie usłyszał stukot, tym razem głośniejszy od poprzedniego. Poruszając się cicho, prawie na granicy ludzkich możliwości podkradł się do opuszczonych, szerokich na dwa samochody drzwi garażu. Były zsunięte, ale dokładnie na linii wzroku Bena znajdował się na nich rząd świetlików. Opierając się delikatnie o drzwi, Ben wspiął się na palce i zajrzał do środka. Górne światło w garażu było wyłączone, ale paliła się lampa naftowa. Wewnątrz znajdowało się dwóch mężczyzn. Ben nie znał ich nazwisk, ale pamiętał ich z parady ASP. Szli wtedy na czele, obok Dunagana. A teraz stali po obu stronach półciężarówki. Czarnej. A co najmniej częściowo czarnej. Jeden z mężczyzn trzymał pędzel, drugi pistolet do lakierowania. Malowali samochód na czerwono. A więc tak to urządzili. Te osiłki z ASP napadły na Coi Than Tien, a potem wrócili do, oddalonego zaledwie o kilkaset metrów, garażu przy kościele. Dziwne, że do tej pory nikt ich nie złapał, zdążyli się ukryć na długo przed przybyciem szeryfa. Potem zaczęli malować.

Zanim szeryf pomyśli o przeszukaniu garażu, jeśli w ogóle wpadnie na taki pomysł, półciężarówka będzie już przemalowana, a wszelkie ślady akcji usunięte. Ben zauważył, że oba lewe koła półciężarówki złapały gumę, a w pobliżu stały dwie nowe opony. Mężczyźni wymienią je, jak tylko skończą malować samochód. Jego przednia szyba była rozbita. To się trudniej reperuje. Wyglądało na to, że dostali kilka mocnych ciosów w Coi Than Tien. Ale żaden z mężczyzn nie był zraniony. Szkoda. To rozwiązało jedną tajemnicę, ale Ben chciał znać więcej odpowiedzi, zanim wróci do miasta. Już miał odejść od garażu kiedy z tyłu usłyszał głos: – Nie ruszaj się. Podskoczył ze strachu. W panice odwrócił się i zobaczył... Christina. Christina! – Powiedziałam, nie ruszaj się – zasyczała. – Liczysz na randkę z tymi w garażu? Christina była ubrana na czarno, od stóp do głowy: czarny golf, czarne dżinsy. Przez ramię przewiesiła torbę. Odeszli od garażu na tyle, że mogli porozmawiać. – Jak się tu dostałaś? – To chyba jasne, że cię śledziłam. – Ale... dlaczego? – Ben, ktoś musi się tobą opiekować. Powiedzmy to jasno, potrafisz się zgubić, idąc z najbliższego sklepu do swojego domu. Dziwię się, że aż tu dotarłeś. – Ale... no wiesz... nie pomagałaś mi przedtem... – Mylisz się. Sądzisz, że kto wezwał Mike’a, Jonesa i Lovinga? – Ja... – Nawet o tym nie pomyślał. – Ale mam na myśli proces... – Proces się skończył. Albo prawie. – Tak ale... – Ben, posłuchaj, ciągle mi się to nie podoba. Biorąc się za tą sprawę, wykazałeś czystą głupotę. I to właśnie wtedy, kiedy myślałam, że zaczynasz traktować mnie jak równego sobie partnera, odwróciłeś się ode mnie i zdecydowałeś się reprezentować lokalnego faszystę! Nie rozumiem tego, wciąż nie rozumiem – przerwała – ale nie pozwolę ci dać się zabić. Ben zagryzł wargi. Nie zamierzał zepsuć okazji, zadając więcej pytań. – Ależ wiesz, że jestem w stanie całkowicie zatroszczyć się o siebie. – Tak, to prawda. Tylko tak dalej. – Ludzie w garażu to ci, którzy terroryzowali Coi Than Tien. – Dzięki za wyjaśnienia, ale sama już do tego doszłam. – Szkoda, że nie mam aparatu. – I ty uważasz, że jesteś w stanie całkowicie zatroszczyć się o siebie. – Odpięła torbę i wyjęła z niej kamerę video Jonesa. – Proszę, 007. Jest gotowa do działania. – To robi zdjęcia w ciemności?

– Zupełnie nieźle. To dobry sprzęt. Ben wziął kamerę i podszedł do tylnych drzwi garażu. Ustawił odległość. – Idź za mną. – Poprowadził ją na tyły kościoła. – Chyba nie zamierzasz tam wejść. – Nie. – Zatrzymał się nad metalowymi drzwiami prowadzącymi do piwnicy. – To wielkie spotkanie odbywa się w piwnicy? – Pozory mylą. – Ben odchylił jedno skrzydło drzwi i stanął na drabinie. Pomieszczenie w głębi nie było dobrze oświetlone, ale światła wystarczyło na tyle, żeby Ben mógł stwierdzić, że to nie była zwykła piwnica. Na ścianach wisiały półki zapełnione papierami, planami i fotografiami. – Co to jest? – szepnęła Christina. – O ile się nie mylę, to kwatera główna ASP. Tu planują te wszystkie brzydkie akcje. Przenieśli tu pewnie wszystkie materiały obciążające, więc prokurator okręgowy nie mógł ich znaleźć podczas przeszukania obozu. A może to zawsze było tutaj. Dużo bliżej do Coi Than Tien. Christina wskazała uchylone drzwi. Spoza nich dobiegało coś jakby pomruk. Śpiew? – To tam mają spotkanie? – zapytała. – Zobaczmy. Wstrzymując oddech i stawiając ostrożnie kroki, Ben prześlizgnął się do następnego pokoju. Nagły blask na początku go oślepił. To był dużo większy pokój. Ben zauważył napis głoszący, że to sala pojednania. Co za ironia. Domyślił się, że ciągle przebywali pod ziemią, dlatego na zewnątrz nie było widać świateł. Żołnierze ASP zebrali się na drugim końcu sali, otaczając kołem wielki stół, o który, ubrany w strój galowy, opierał się Dunagan. Ben i Christina ukryli się za stosem skrzynek, w których stały butelki z wodą. Ludzie ASP nie mogli ich widzieć, ale oni mogli słyszeć, co się dzieje. Ben ostrożnie wychylił głowę. Na szczęście oczy wszystkich skierowane były na Dunagana. – Czy ława przysięgłych orzekła werdykt? – zapytał Dunagan głębokim, zdecydowanym głosem. O co chodzi? Czyżby ławnicy wrócili, gdy on przedzierał się przez las? – Tak, orzekliśmy. – Wystąpił jeden z członków ASP. Ben zauważył, że stał po jednej stronie z jedenastoma innymi ludźmi. Dunagan nie miał na myśli ławy przysięgłych z procesu Vicka; mówił o własnych ludziach. Mężczyzna wręczył Dunaganowi małą kartkę papieru. Dunagan przeczytał, uśmiechnął się, a potem zmiął ją w dłoni. – Sędziowie stwierdzają pod nieobecność Donalda Vicka jego winę: zdradę.

Mężczyźni wiwatowali, by zaraz potem, wznosząc w górę zaciśnięte pięści, zacząć skandować: „Krwi, krwi, krwi, krwi!” – Donald Vick popełnił grzech ciężki – zaczął Dunagan. – Zdradę przeciwko ASP. Ze względu na swoje prywatne powody, zdradził nas wszystkich, złamał przysięgę i zbezcześcił nasze święte cele. Jego imię zostanie wytarte z ksiąg ASP. Tak jakby go nigdy nie było. Jest martwy. Więcej wiwatów. Ostatnie słowa Dunagana dźwięczały w głowie Bena. Uderzył się ręką w czoło. – Głupiec, głupiec, głupiec. Christina spojrzała zdziwiona. – Co? – Powinienem nagrywać to całe obrzydliwe zgromadzenie. Daj mi kamerę. – Niech to będzie ostrzeżeniem dla naszych wszystkich wrogów! – krzyczał Dunagan. – ASP zawsze się zemści. – Krew, krew, krew! – zawyli zgromadzeni. – Śmierć, śmierć, śmierć! Okrzyki odbijały się echem po całej sali; były tak głośne, że Ben poczuł dreszcze. Chwycił mocniej kamerę, aby trzęsące się ręce nie wpłynęły na jakość obrazu. – Oni z pewnością mają esprit de corps, prawda? – wyszeptała Christina. – Jak na mój gust to nawet za dużo. Dunagan kończył swoje kazanie. – Ci, którzy nas napastują, z pewnością zginą od miecza chrystusowego, tak jak wszystkie potępione rasy. Zabijaliśmy naszych wrogów już wcześniej. Zrobimy to też teraz. Po tych słowach wycia trwały ponad minutę. Ben omiótł kamerą salę, starając się nie opuścić żadnego z uczestników. Uśmiech proszę, ASP. Dunagan wzniósł dłoń i wszyscy szybko postąpili tak samo. Zaczął recytować, a jego wierni żołnierze przyłączyli się do niego. Wszyscy znali to na pamięć. – Jestem aryjczykiem. Służę armii, która chroni moją aryjską rasę. Będę walczył z wrogami aryjskiej rasy aż do ostatniego tchu. Nigdy się nie poddam. Jestem aryjczykiem – ciągnęli. – Jeśli zostanę uwięziony, będę pamiętał o moich aryjskich obowiązkach. Jako więzień polityczny będę odpowiadał tylko na pytania o mój wiek, nazwisko i adres. Będę odpierał każdy szkodliwy atak na rasę aryjską. Cały czas będę posłuszny rozkazom moich przełożonych. Przysięga miała jeszcze kilka wersetów, które zakończył głośny aplauz. Ben kręcił film. W końcu Dunagan uciszył okrzyki. – Może was to zainteresuje, że dzisiejszy najazd na niewiernych z Coi Than Tien zakończył się całkowitym sukcesem. Kolejny spontaniczny okrzyk wzniósł się aż po krokwie. Ben zaczął się obawiać, że spotkanie przerodzi się w rozruchy.

– Każda nasza akcja osłabia wrogów, ich zdolność do obrony. Wkrótce się poddadzą, zdając sobie sprawę z klęski. Opuszczą to miejsce na rzecz jego prawowitych właścicieli – rasy anglosaksońskiej. Dzisiejsza operacja przeszła tak, jak została zaplanowana, zgodnie z moimi rozkazami. Ben coraz mocniej ściskał kamerę i nie spuszczał obiektywu z twarzy Dunagana. Dzięki ci za wyznania, panie Wielki Smoku. Wydaje mi się, że powiedział pan wystarczająco dużo, aby oskarżyć cię o okrutne morderstwo. Ben był tak pochłonięty przemową Dunagana, że nie usłyszał skradających się z tyłu kroków. – Obcy! – długi, głośny okrzyk uciszył zebranych. Ben poczuł czyjeś ręce na swoich ramionach i upuścił kamerę. Próbował się wyrwać, ale druga para rąk wykręciła mu dłonie. – Christina! Uciekaj! Za późno. Już ją mieli. Jeden z nich złapał ją za rękę, drugi ramieniem otoczył szyję. Walczyła i kopała, ale to nic nie pomogło. Byli zbyt silni. – Jest ich dwoje! – krzyknął człowiek trzymający Bena. Oczy Dunagana zwęziły się, kiedy rozpoznał Bena. Gdy w końcu przemówił, było to jak warknięcie. – Przyprowadźcie ich do mnie.

Rozdział 62 Mężczyźni powlekli Bena i Christinę przez szeregi ASP w kierunku ustawionego w centrum stołu. Ben daremnie walczył. Nie mógł uciec. A nawet gdyby uciekł, to dokąd? Otaczało go z pięćdziesięciu chłopców takich jak tych dwóch, którzy go trzymali. – Demon Kincaid – zasyczał Dunagan przez zaciśnięte zęby. – Jak miło cię znów widzieć. – Ta przyjemność nie jest obustronna. – Radzę ci, nie obrażaj mnie więcej, niż już zdołałeś – powiedział złowieszczo. – Spojrzał na Christinę. – Kim ona jest? Kolejną dziwką z Hatewatch? – To moja asystentka. Jest tu tylko dlatego, że ja kazałem jej przyjść. Wypuść ją. – Obawiam się, że na to jest już za późno. – Nawet nie myśl o skrzywdzeniu jej, Dunagan. Słyszałem, co powiedziałeś przed chwilą. Włącznie z twoim wyznaniem, że ponosisz odpowiedzialność za ataki na Coi Than Tien. – Musimy oczyścić naszą ziemię. – No tak, więc dzisiejsze czystki zakończyły się śmiercią, a to znaczy, że zostaniesz oskarżony o współudział w morderstwie. Dunagan, to jest ciężkie oskarżenie. Zupełnie jak o morderstwo. Mięśnie policzkowe Dunagana stwardniały, a na szyi pojawiły się nabrzmiałe żyły. – A więc zapewniam cię, że nigdy nie będziesz miał okazji nikomu powiedzieć, czego się dowiedziałeś. Ktoś przedzierał się przez rzędy członków ASP. To był jeden z nich i w ręku trzymał kamerę video. – Obcy ją zgubili. Dunagan wyrwał kamerę, nie spuszczając spojrzenia z Bena. Na nieszczęście wiedział, jak ona działa. Przewinął film i go sobie obejrzał. – To szpiedzy! – krzyczał. – Wrogowie! – Jego furiackie krzyki zmroziły Benowi krew w żyłach. – Jak to wygodnie – ciągnął już ciszej Dunagan – że mamy wybranych członków ławy przysięgłych. Panowie, przedstawiam wam dowód rzeczowy A! Podał kamerę mężczyźnie, który odczytał poprzedni werdykt, i który podał ją dalej

ławnikom z ASP. Kilku z nich przejrzało taśmę, inni nawet się nie trudzili. – Czy możecie wydać werdykt? – zapytał Dunagan. – Chwileczkę! – wtrącił się Ben. – Co to za sąd? Czy ja nie mam tu nic do powiedzenia? W odpowiedzi Dunagan uderzył go wierzchem dłoni w twarz. – Twoje działania mówią więcej niż twoje słowa. Ponownie zwracam się do ławy przysięgłych. Panowie, czy ustaliliście werdykt? Przysięgli obradowali przez dziesięć sekund. – Obcy są winni prowadzenia konspiracji przeciwko ASP. Ben próbował się wyswobodzić, lecz oprawcy trzymali go mocno. Nie mógł nawet drgnąć. – Dunagan, nie zastraszysz mnie tym śmiesznym sądem. Nie rozpoznałbyś sprawiedliwości, nawet gdyby ci ją podstawiono pod nos. Dunagan znowu uderzył Bena, tym razem pięścią. – Bardzo dobrze. – Dunagan zwrócił się twarzą do wszystkich zebranych. – Obcy zostali uznani winnymi w oczach tego sądu. Jaki będzie dla nich wyrok? – Śmierć! – krzyknął ktoś, a inni się przyłączyli: – Śmierć, śmierć, śmierć! Ben nie mógł uwierzyć w to, co się działo. To odbywało się zbyt szybko, zbyt surrealistycznie. Ludzie nie zachowująsię w ten sposób. Nikt nie może być tak skażony nienawiścią, nikt nie może być tak pozbawiony rozumu. Nie aż tak wiele osób. Na nieszczęście działała tu pewnie psychoza tłumu. Łatwiej manipuluje się dużymi grupami niż jednostkami. A ta grupa znajdowała się całkowicie pod hipnotycznym wpływem Dunagana. – Śmierć, śmierć, śmierć! – krzyczeli. – Ława przysięgłych wydała wyrok – wyraźnie powiedział Wielki Smok. – Dunagan, to morderstwo. Nieważne, jak ty to nazwiesz. To morderstwo! Wielki Smok go zignorował. Podszedł do jednego ze swoich asystentów. Zanim Ben mógł cokolwiek zrobić, ktoś przytknął mu do twarzy mokrą szmatę. Chloroform. Cholera! Przestał oddychać, ale wcześniej nie zdążył nabrać powietrza. Wiedział, że długo nie wytrzyma. Spojrzał za siebie. Christina przechodziła to samo. Jej powieki drżały. Potem się zamknęły. Benowi zacierał się obraz przed oczami. Starał się trzymać oczy otwarte. W tłumie narastało poruszenie. Chwileczkę! Coś się stało. Zebrani wskazywali na tył sali, biegli... Członkowie ASP zbijali się w grupki i uciekali z pomieszczenia. Ale dlaczego? Ben nie miał pojęcia, co się dzieje. Aż nagle pokój wypełniło białe, ostre światło. Gorące. Pulsowało i zmieniało kształt. Zajmowało coraz większą przestrzeń. Ben już to przedtem widział, ostatnio nawet zbyt często. Ogień.

Zanim stracił przytomność, domyślił się, że kościół płonął.

Rozdział 63 Obudził się kaszląc. Dym unosił się wszędzie niczym szara mgła. Wzrok przebijał ją tylko na odległość kilku metrów. Kilka razy potrząsnął głową, aby pozbyć się majaków. Znajdował się wciąż w sali pojednania. A przynajmniej tak mu się wydawało. Trudno było to stwierdzić z całą pewnością. Chloroform zmętnił mu wzrok i wywołał ból w skroniach. Musiał... O Boże. Christina! Zawołał ją po imieniu, ale nie odpowiedziała. Rozejrzał się wokół, ale dym utrudniał mu poszukiwania. Co gorsze, zauważył płomień wydobywający się z sali będącej kwaterą główną ASP i rozprzestrzeniający się wokół. Najprawdopodobniej właśnie tam podłożono ogień i to przez klapę, którą Ben pozostawił otwartą. – Christina! Obiegł stół. Czyżby ją ze sobą zabrali? Dlaczego ją, a nie jego? To bez sensu. – Christina! Musi sobie przypomnieć, gdzie ją widział po raz ostatni. Trzymali ją tutaj, za stołem... Potknął się o nią, zanim ją zobaczył. Leżała na podłodze z rękami na głowie. Miała zamknięte oczy. – Christina! – Zakrztusił się, dym drażnił mu gardło. Uniósł jej głowę. Powoli otworzyła oczy. Chciała coś powiedzieć, odetchnęła dymem i zaczęła kaszleć. Ben pomógł jej usiąść. – Co się stało? – wysapała. – Ktoś podłożył ogień w kościele. ASP uciekł. Zostawili nas tu, abyśmy zginęli. – Świetnie. Jak... – Znowu zaczęła się krztusić. – Chyba przyjęłaś większą dawkę chloroformu niż ja. Czy możesz wstać? Skinęła głową. Ben pomógł jej podnieść się na nogi. – Nie mam zamiaru cię popędzać, ale wyjście jest już prawie zablokowane przez ogień. Musimy się stąd wydostać, zanim drzwi frontowe też będą nie do przebycia. Podtrzymał ją ramieniem i zaczęli iść w stronę schodów prowadzących najprawdopodobniej na parter kościoła. Przejście wypełniał ciemny, gęsty dym, ale przedarli

się na szczyt. Wejście frontowe do kościoła stało również w płomieniach. Ben zacisnął szczęki. – Tu też musieli podłożyć ogień. Usiłowali uwięzić wszystkich w pułapce. – To się im nie udało. – Twarz Christiny pokryła się sadzą. – Chłopcy dali dyla. – Tylne wejście. – Ben strzelił palcami. – Pamiętasz? Przechodziliśmy tamtędy w drodze do piwnicy. Musi być z drugiej strony sali. – Złapał dłoń Christiny. – Chodź! – Czekaj! – Co! Nie mamy czasu... – Posłuchaj! Ben zamilkł. A po chwili też to usłyszał poprzez trzask płomieni. Wycie i piski psów. Christina podbiegła do jednego z witrażowych okien kaplicy. Okna były zbyt wąskie, aby się przez nie przecisnąć, nawet jeśli wybiliby szyby. Ale można było zobaczyć psy. – Ogień zajął psiarnię. One są uwięzione! – krzyczała Christina. – Przykro mi – odparł Ben. – Nie mamy na to czasu. Musimy się stąd wydostać! – Nie możemy pozwolić, aby te biedne psy się spaliły! Ben zaklął w duchu. – W pobliżu głównego wejścia jest kontrolka. Zauważyłem ją, kiedy byłem tu poprzednim razem. To elektroniczny zamek drzwi psiarni. – Pokaż mi. Skierowali się do drzwi wejściowych. Siła ognia narastała. Nawet w odległości kilku metrów powietrze parzyło tak, że nie mogli podejść bliżej. Ben wskazał palcem. – To tam, na ścianie. Obok tych drzwi do łazienki, czy co tam jest. – Jest za wysoko! – krzyknęła. – Nie dosięgnę! Ben przypomniał sobie, gdzie jest męska toaleta. Pobiegł tam i z ulgą stwierdził, że krany wciąż działały. Zdjął kurtkę, namoczył ją i zarzucił na głowę. – Ostrożnie! – ostrzegła go Christina. – Zrobię co w mojej mocy. – Osłonięty mokrą kurtką podbiegł do kontrolki. Ogień parzył, miał wrażenie, że jego skóra się rozpuszcza. Kurtka chroniła mu nieco głowę, ale wiedział, że nie może długo liczyć na tę ochronę. Przed oczami stanął mu obraz Marii Truong. O Boże, nie chcę być tak spalony. Wszystko – tylko nie to. Nie miał pojęcia, który z palących się przycisków otwierał psiarnię, więc naciskał wszystkie po kolei. Po trzecim przycisku usłyszał krzyk Christiny: – To ten! Drzwi się otwierają! Uciekaj stamtąd! Biegiem rzucił się do ucieczki, a płomienie lizały mu pięty. Czuł się jak skwarek. Ale udało się. Spojrzał przez okno i zobaczył przestraszone psy wybiegające z psiarni.

– A teraz my musimy stąd uciekać. Złapał ją za rękę i pociągnął w kierunku tylnych drzwi. W każdym razie tak blisko, jak to było możliwe. Kilkuminutowe opóźnienie dużo ich kosztowało. Ogień z piwnicy rozprzestrzeniał się nie tylko w poziomie, ale i w pionie. Cała drewniana podłoga i północna ściana zajęły się ogniem. Nie byli w stanie nawet zbliżyć się do drzwi. – A więc to tak. – Ben wpatrywał się w płomienie. – Jesteśmy uwięzieni.

Rozdział 64 Christina przytuliła się do niego. – Musi być jakieś wyjście. – Popatrz tylko, jak ogień się rozprzestrzenia – Ben był prawie zahipnotyzowany żywiołem. – Ten drewniany kościół zaraz spłonie. – Nie poddaję się. Jeśli nie możemy wyjść, to wdrapmy się na górę. Kółeczka w mózgu Bena zaczęły się obracać. – W przedsionku są schody. – Chodźmy! Przebiegli przez kaplicę. Jak tylko dotarli do schodów, Ben usłyszał nagły szum, po którym przyszła fala gorąca. Płomienie powiększyły się i wypełniły kaplicę. Pożar ich doganiał. Na drugim piętrze znajdował się tylko jeden pokój. Nie było w nim mebli, ale pod ścianami stały złożone krzesła i tablice. Pewnie szkółka niedzielna. Dla mniejszych grup, które nie potrzebują przestrzeni wielkości sali pojednania. – Tu nie ma okien! – zauważyła Christina. Ben rozejrzał się po pokoju. Miała rację. – Miałam nadzieję, że znajdziemy tu jakąś drogę ucieczki. Okno czy też kanał wentylacyjny, jakieś wyjście z tej śmiertelnej pułapki. Ale nie ma. Ben zauważył strach w jej oczach. Nie miała już pomysłów i zdawała sobie sprawę, że na jego pomoc nie ma co liczyć. Nigdy nie był dobry w nagłych przypadkach. To ona miała zimną krew. Ale teraz była przerażona. – Może da się wybić dziurę w jednej z tych ścian – rzucił bez przekonania. Owinął pięść kurtką i uderzył. Na ścianie pozostał ledwie widoczny ślad. – Zejdźmy na dół. – Ben doszedł do schodów i zorientował się, że jego propozycja była nie do wykonania. Płomienie zajęły już cały parter. Nie było gdzie uciec, chyba że prosto do piekła. – Ben – powiedziała Christina – nie czuję się dobrze. – Głośno kaszląc, usiadła na podłodze. Za długo oddychała dymem, pomyślał Ben.

Ogień podszedł do szczytu schodów. Wypełniał kościół. Płomienie nie zmniejszą się, dopóki ostatnia deska nie rozsypie się w popiół. – Potrzebuję powietrza – wysapała Christina, kaszląc. Ben uderzał pięścią w pięść. Musi coś zrobić. Musi być jakiś sposób. Jakieś wyjście. Nie w ścianie. Nie w podłodze. A co z sufitem? Ben podniósł głowę. Tak! Coś było w suficie – chyba wyjście? Podskoczył, ale był zbyt niski, aby go dosięgnąć. Wziął jedno ze złożonych krzeseł. Było bardzo gorące. Zaciskając zęby, rozłożył krzesło i stanął na nim. Pchnął klapę. Przez otwór widział wieżę kościelną. No oczywiście – to tak poruszali dzwon. Ogień dotarł już do ich schronienia. Nie mogli stracić ani sekundy. Ben podszedł do Christiny. – Widzisz ten otwór? Ledwo słyszał jej potwierdzenie. – Czy zdołasz tam wejść? Nie odpowiedziała, ale z jej oczu Ben wyczytał, że poważnie w to wątpiła. – Wdrapię się pierwszy. Możesz stanąć na krześle. Wciągnę cię. Okay? Pójdziesz za mną? Uśmiechnęła się słabo. – A co innego zawsze robię? Ben przecisnął głowę przez otwór i uchwycił się szczytu dachu. Nigdy nie był dobry w podciąganiu się na rękach, ale to zdumiewające, co można zrobić w sytuacji, gdy jedyną alternatywą jest spalenie się żywcem. Jak tylko znalazł się na dachu położył się na płask. Teraz musi wciągnąć Christinę. Stała na krześle, ale chwiała się niepewnie. Wyciągnęła do niego ręce. Ben sięgnął w jej kierunku. Cholera! Jego asystentka nie miała nawet metra sześćdziesięciu wzrostu. Wyciągając się jak tylko mógł najdalej, chwycił jej dłoń i pociągnął. Chwilę później była już na dachu. W tym momencie płomienie tańczyły już po całym pokoju. – Udało się. – Ben nie mógł złapać oddechu. – Dzięki Bogu! Christina odetchnęła świeżym – czy też świeższym – powietrzem. – Udało się – potwierdziła. – Ale co z tego? Ben wiedział, co miała na myśli. Przy tej szybkości, z jaką rozprzestrzeniał się ogień, to tylko chwila i zapali się dach. Albo, co bardziej prawdopodobne, płomienie zniszczą podpory i dach runie w piekło. Ben niepewnie rozejrzał się dookoła. Znajdowali się na dużej wysokości. Skok na ziemię równał się samobójstwu. Zresztą płonął również przykościelny teren. Naprawdę znaleźli się w piekielnym kręgu. Ani śladu ratunku, bo i skąd. Jedynymi, którzy mogli zauważyć pożar, byli mieszkańcy Coi Than Tien, a oni raczej nie pospieszą z pomocą.

Z wszystkich stron otaczały ich płomienie. I nie było wyjścia.

Rozdział 65 Pozbawiony nadziei i pokonany Ben siedział obok Christiny. Zawiódł całkowicie. Nie uratował ich. Wszystko, czego dokonał, to wykradł trochę czasu i to naprawdę niedużo. Christina przestała kaszleć, ale z głębi płuc wydobywał się charczący odgłos. Oddychała ciężko i z wysiłkiem. Ben zdawał sobie sprawę, że cierpiała. – Zrobiłeś wszystko, co mogłeś – zdołała wyszeptać. – Nie obwiniaj się. – Dlaczego miałbym się obwiniać? Christina próbowała się uśmiechnąć. – Zawsze się oskarżasz. O wszystko. Ben odwrócił głowę. Nie mógł wytrzymać jej widoku w takim stanie. Pomimo to, co powiedziała, przez niego znalazła się tutaj i on o tym doskonale wiedział. Spojrzał do wnętrza przez otwór w dachu. Pokój pod nimi płonął, żółte płomienie pochłaniały wszystko, co napotkały na swojej drodze. Ogień prawie dosięgał dachu. – Christina – zaczął – jest mi tak przykro. Znowu zaniosła się głębokim, charczącym kaszlem. – Powiedziałam ci, nie obwiniaj się – szepnęła. – To nie o to chodzi. Jestem tak ograniczony. Powinienem... – Zrobiłeś, co mogłeś – odetchnęła głęboko, z wysiłkiem. – Zawsze tak postępujesz. – Ale to nie było wszystko. Zasługujesz na kogoś lepszego. Ja... – chwycił jej dłoń. – Chcę, żebyś wiedziała, zanim będzie za późno, że ja... Przerwał mu dziwny dźwięk, którego nigdy przedtem nie słyszał. Co to jest? Jakieś dziwne zwierzę z Ouachita? Dźwięk dochodził z nieba. Ptak? Nie, to nie to. To bardziej przypominało... ... klekoczący dźwięk. Ben wskazał w kierunku chmur. – To Portia! Christina wyprostowała się, żeby zobaczyć. – Kto? Jasne światła przebiły się przez chmury dymu.

– Chcę powiedzieć, że to Mike, w Portii. Udało mu się zreperować tę przeklętą maszynę! Hałas narastał. Helikopter nadleciał prawie nad ich głowy. – To świetnie. – Christina obserwowała pojawiające się na dachu płomienie. – Ale jak my się stąd zabierzemy? Jakby w odpowiedzi pasażerskie drzwi helikoptera otworzyły się i wypadła z nich czerwona drabinka linowa. – To wygląda ryzykownie – zauważyła Christina. – Weź pod uwagę inne możliwości. – Tak, ale... – Christina. Nigdy nie lubiłem wysokości, ale jednak wejdę po tej drabinie. A jeśli ja to mogę zrobić, to wiem, że i ty możesz. – No tak może, ale... – Ty pierwsza. Podprowadził ją do drabinki i zacisnął na niej jej dłonie. Wolno weszła na stopień, jeden szczebelek po drugim. Kiedy wdrapała się do połowy, Ben zaczął piąć się w górę. Stopnie były giętkie i bardzo utrudniały wchodzenie. Ale stał na nich. Oderwał się od dachu. Zabierzcie nas stąd! Helikopter zaczął się oddalać od płonącego kościoła. Ben zauważył dwie głowy wyglądające przez szybę. To był szeryf Collier i Loving. Drabina była nawinięta na wał, a oni kręcili korbą. Ben dotarł do połowy drabinki, kiedy usłyszał za sobą głośny huk. Wiedział, że nie powinien spoglądać w dół, ale nie mógł się powstrzymać. Dach kościoła runął w płomienie. Cały budynek wyglądał teraz jak olbrzymia, płonąca kula. W ostatniej chwili Mike, w ostatniej chwili. Pożar objął nie tylko kościół. Ben z lotu ptaka widział, że ogień rozpełzł się na wszystkie strony. Płonęły sosny, psiarnia, i garaż w którym przechowywano obciążający dowód. Ale, co gorsze, ogień przedarł się kilkaset metrów na południe. Do Coi Than Tien.

Rozdział 66 Płot otaczający Coi Than Tien, ferma i większość baraków płonęły. Ben widział ludzi w popłochu opuszczających domy, niosących najcenniejsze rzeczy na plecach i dzieci przyciśnięte do piersi. Inni starali się walczyć z ogniem, ale bez efektu. Ktoś organizował brygadę przeciwpożarową, rząd ludzi ciągnął się od studni do najbliższego punktu zapalnego. Ben nie rozróżniał twarzy, ale smukła sylwetka podpowiadała mu, kto to może być. Szeryf Collier i Loving wciągnęli Bena do wnętrza. Było przepełnione – pięciu ludzi w małym helikopterze – ale Ben nie narzekał. Zanim Ben zorientował się w sytuacji, Loving zaskoczył go – otoczył ramionami i mocno uścisnął. – Wszystko w porządku, kapitanie? – Na jego twarzy twardziela pojawiła się troska. – Tak, ze mną tak – odpowiedział zakłopotany Ben – ale z Christiną nie bardzo. Potrzebuje pomocy lekarskiej. – Nie – sprzeciwiła się Christina. Przez okno obserwowała, jak Coi Than Tien walczy z pożarem. – Musimy tu wylądować i pomóc. – Nie mogę lądować zbyt blisko – ostrzegł Mike. – Śmigła Portii mogą tylko rozdmuchać ogień i pogorszyć sytuację. Ale po tamtej stronie widzę polanę. Ben protestował. – Ale moim zdaniem... Christina potrząsnęła głową. – Lądujemy. Tak jak podejrzewał Ben, Belinda zorganizowała kolejną brygadę przeciwogniową. Tym razem pożar był kilka razy większy niż przedtem, ale Belinda pozyskała więcej rąk do pomocy. Ustawiła trzy rzędy ludzi, walczące z ogniem w różnych punktach, odchodziły promieniście od studni jak szprychy z osi koła. Większość mieszkańców Coi Than Tien powróciła, aby przyłączyć się do gaszenia pożaru. Byli tam także miejscowi z Silver Springs. Mike wyjaśnił Benowi, że ogień wybuchł w czasie, gdy szeryf Collier prowadził dochodzenie w sprawie ostatniej śmierci. Collier wezwał radiem pomoc. Każdy oficer pełniący służbę lub zażywający odpoczynku musiał

pospieszyć na pomoc, wzywając po drodze ludzi z Bluebell, Hatewatch czy z każdego innego miejsca, w którym mógł kogoś znaleźć o tej późnej porze. Ku swojemu zdziwieniu Ben dostrzegł Wielkiego Smoka Dunagana stojącego na uboczu z dwoma kumplami z ASP. Nie pomagał, a to chyba tylko z tego powodu, że na rękach miał kajdanki. Ben ustawił się przy Mike’u w jednym z rzędów brygady przeciwpożarowej. – Jak nas znaleźliście? – przekrzykiwał hałas i dym. – Po południu naprawiłem Portię – wyjaśnił Mike – więc poleciałem nią do Coi Than Tien. Kiedy wybuchł pożar pobiegliśmy do kościoła i zobaczyliśmy tych poprzebieranych chłopców z ASP, wybiegających przez tylne drzwi. Collier i ja aresztowaliśmy Dunagana oraz kilku innych, podejrzewając ich o podpalenie. – Nic o tym nie wiem – Ben podał kolejne wiadro Mike’owi – ale mogę podrzucić ci kilka nawet bardziej interesujących oskarżeń. – Świetnie. Na początku nie chcieli mi powiedzieć, gdzie jesteście, ale gdy porozmawiałem sobie bliżej z jednym z jego goryli, to dowiedziałem się, że ty i Christina zostaliście w kościele. Wiedziałem, że nie przedostanę się przez ścianę ognia, wobec tego zdecydowałem się na ratunek z powietrza. – Jak zmusiłeś go do mówienia? – Och, no wiesz. Trzymałem jego głowę w pobliżu ognia. Straszyłem, że przykuję go do frontowych drzwi. To wszystko. – No tak – stwierdził Ben. – Jestem pewien, że nic takiego, czego by nie pochwalał sąd najwyższy. Kubły wody wciąż wędrowały. Ogień zajął prawie wszystkie budynki, ale już się nie rozprzestrzeniał. Przynajmniej udało im się go powstrzymać, zanim spopielił całą okolicę. Ben zajmował miejsce w szeregu przez co najmniej piętnaście minut, nim zauważył, że mężczyzna, od którego odbierał wiadra, to nikt inny jak sam szeryf Gustafson. Wcześniej nie zwrócił nawet uwagi. Wymienili spojrzenia, ale nie odezwali się do siebie. Ben przyjrzał się innym rzędom. Pozostali zastępcy też się tu znajdowali wraz z prokuratorem okręgowym Swainem. Był też Mac z kilkoma stałymi bywalcami baru. John Pfeiffer i Frank Carrol pomagali Belindzie. Pham i jego zwolennicy utworzyli prawie cały rząd. Pomagał im pułkownik Nguyen i młody chłopak, którego Mike przedstawił jako Nhung Vu. Nosił opatrunek na prawym oku, ale poza tym wyglądał na silnego i pomocnego. A potem stał się cud. Najpierw Ben usłyszał wycie syren. Hałas narastał i był coraz bardziej intensywny, aż w końcu wielki czerwony pojazd wjechał przez bramę Coi Than Tien. Prawdziwa straż ogniowa! I przywiozła zawodowych strażaków. – Dzięki Bogu – westchnął Mike. – Collier wezwał ich z hrabstwa Yell. – Wiedziałeś, że jadą? – Tak, ale bałem się, że ogień wymknie się spod kontroli, zanim przybędą. Strażacy

rozwinęli sikawki i wzięli się do pracy. Miejscowe brygady nadal nosiły wodę, ale usunęły się z drogi i starały się nie przeszkadzać zawodowcom. Nie było hydrantu, ale strażacy zamocowali pompę przy studni i w ten sposób zapewnili umiarkowany dopływ wody do wozu. Odbywało się to wolno, ale dawało efekty. Mieszkańcy zapanowali nad ogniem, a strażacy zduszali teraz płomienie. Ugasili pożar w osadzie, a potem dopalający się kościół. O drugiej nad ranem żywioł został pokonany. Coi Than Tien zniknęło. Wszystko co zostało po wiosce to czarne, dymiące zgliszcza. Jedynym ocalałym, choć nadpalonym budynkiem była ferma. Przestrzeń pomiędzy kościołem a Coi Than Tien zamieniła się w czarne pogorzelisko.

Rozdział 67 Ben stał w centrum tego, co kiedyś było Coi Than Tien. Nie mógł ocenić strat. Dokąd ci ludzie pójdą? – zastanawiał się. Co zrobią? Co mogliby zrobić? Podszedł Mike, prowadząc za sobą Dunagana na krótkim łańcuchu kajdanek. – Chciałeś mi coś powiedzieć na temat tego człowieka? – Tak, bez ogródek. – Ben nadal spoglądał na budzące współczucie ruiny. – No Dunagan, wydaje się, że twoja misja została wypełniona. Mam nadzieję, że jesteś z siebie zadowolony. – Nie wiem, o czym mówisz. Nie podłożyłem tego ognia. – Może nie, ale obudziłeś siły, które tego dokonały. – Ben spostrzegł nieopodal znaną mu twarz – Pham! Dan Pham przystanął. – Czego chcesz? – Zamienić z tobą kilka słów. – Mam pewne sprawy do... Ben złapał Phama i pchnął w kierunku Dunagana. – Wszyscy porozmawiamy. A jeśli nie zgodzisz się na to na ochotnika, to Mike aresztuje cię pod zarzutem podpalenia. – Podpalenie? O czym ty mówisz? Sugerujesz, że podłożyłem ogień pod domy moich ludzi? – Nie. Ale podejrzewam, że podpaliłeś kościół ASP, a wskutek rozprzestrzenienia się ognia spłonęło Coi Than Tien. Pham skrzyżował ręce na piersiach. – Nie masz dowodów na to oskarżenie. – Powiedziałeś pułkownikowi Nguyenowi, że zamierzasz zemścić się tej nocy. Tak jak i ja, musiałeś słyszeć o spotkaniu ASP. Jednej rzeczy nie wiem – jak znalazłeś tajne miejsce zebrania. Na obliczu Phama pojawił się nikły uśmieszek. Benowi wcale nie podobał się ten grymas. – Śledziłeś mnie – domyślił się Ben. – Zaprowadziłem cię tam. – Parę razy cię śledziłem od czasu, kiedy zostałeś adwokatem tego nienawistnego

mordercy. Ben chwycił Phama za koszulę i potrząsnął nim z całej siły. – Jak śmiałeś? Jak śmiałeś posłużyć się mną, aby rozwijać swój terroryzm? – Terroryzm? Czy jesteśmy terrorystami? Wszystko robiłem w celu obrony mojego domu. Oni są terrorystami! – Oskarżająco wskazał palcem na Dunagana. – Widziałem więcej niż to spotkanie w kościele. Widziałem dwóch mężczyzn przemalowujących czarną półciężarówkę w garażu. Tym samochodem przeprowadzali parokrotne ataki na Coi Than Tien! – To prawda – potwierdził Ben. – Również to widziałem. – Te żółtki pchają się tam, gdzie nie ich miejsce – wymruczał Dunagan. – Proszą się o kłopoty. – Gdzie nie nasze miejsce? – odparował Pham. – Byliśmy tu na długo przed wami! – Nie, moi ludzie byli tu długo przed wami. – Pham i Dunagan stali twarzą w twarz. – Wy wypowiedzieliście wojnę ASP. I ta wojna będzie trwać aż do czasu, gdy twoi ludzie na czworaka powrócą do ryżowych sadzawek. Tam ich miejsce! – Nie wrócimy! – krzyczał Pham. – Będziemy z wami walczyć aż do ostatniego człowieka! – Posłuchajcie tylko, co mówicie! – Ben wepchnął się pomiędzy nich. – Na Boga, kiedy w końcu zmądrzejecie? Przemoc to nie jest rozwiązanie. Nienawiść nie przynosi niczego dobrego. Jeden z was przysięga walczyć, drugi – zemścić się. I patrzcie, do czego to prowadzi. Spójrzcie! Ben złapał ich obu z tyłu za szyje i siłą zmusił do spojrzenia na dymiące zgliszcza, bezdomne rodziny, które nie miały, gdzie się udać i straciły wszystko, co posiadały, zwęglone wzgórze i kościół. – Obaj byliście zdecydowani zranić wroga. I obaj skończyliście, raniąc samych siebie. Czy nie rozumiecie, jakie to absurdalne? Dunagan odwrócił głowę, zamknął oczy. – Nigdy nie chciałem, żeby coś takiego się wydarzyło. – Za późno na żale – powiedział Ben. – Jak tylko porozmawiam z prokuratorem okręgowym, ASP przejdzie do historii. Możesz już rozkazać swoim ludziom, żeby zaczęli zwijać obóz. Nienawiść wychodzi z mody. Twarz Dunagana pociemniała z gniewu. – Myślisz, że osiągnąłeś cel? Wydaje ci się, że to nas powstrzyma? Wygonisz nas z Arkansas. I co z tego? Jesteśmy wszędzie. Wszędzie! Jesteśmy w waszych szkołach, w waszych kościołach. Jesteśmy w waszej armii i w waszej policji. To my jesteśmy skinheadami z Portland. To my tworzymy KKK i Corpus Christi. Powstrzymanie mnie nic nie zmieni. – Mike – wycedził Ben przez zaciśnięte zęby – proszę... zabierz gdzieś tego człowieka.

– Z przyjemnością. – Mike chwycił za kajdanki na przegubach rąk Dunagana i pociągnął go z powrotem do samochodu szeryfa. Ben spojrzał na Phama. – Jak tylko ASP opuści miasto, możesz rozwiązać swój ruch oporu. – Wciąż doświadczamy wielu krzywd... – A kto nie? – Ben położył dłoń na jego ramieniu. – Musisz wyzwolić się z nienawiści. I zacząć odbudowę. – Zbyt dużo jest do zrobienia. – Pham patrzył na zniszczenia. – Chyba nie mogę... – Będziesz potrzebował pomocy. I wiem, skąd ją otrzymasz. – Ben wskazał na bramę wjazdową. W jej kierunku zmierzał pułkownik Nguyen. Opuszczał wioskę. – Pułkowniku Nguyen! – krzyknął Pham. Nguyen odwrócił się i ostrożnie podszedł w ich kierunku. – Wiem, co będziesz... – Miał pan rację – przerwał mu Pham. Nguyen zamilkł zdziwiony. – To ja się myliłem. Ataki zbrojne to nie rozwiązanie. Nic nie osiągnęliśmy. Nic dobrego. Nguyen potrząsnął głową. – Ale chcieliście podjąć akcję. Próbowaliście. – Odwrócił się. – Odchodzę... – Pułkowniku, nasi ludzie wiele wycierpieli tej nocy. Jest mnóstwo do zrobienia. Nie podołam temu sam. Nguyen zatrzymał się. – Ale – dodał Pham – wierzę, że zrobimy to razem. – Wyciągnął rękę. Nguyen uścisnął ją mocno. – Razem. Kilka chwil później pułkownik Nguyen uprzejmie się ukłonił. – Panie Kincaid, proszę o wybaczenie. Muszę... porozmawiać z moją żoną. Ben skinął głową. – Wciąż mamy do rozwiązania sprawę tej zamordowanej kobiety – przypomniał Mike’owi. – Tu jesteś w błędzie – odparł Mike. – Znaleźliśmy rewolwer w krzakach, niedaleko ciała. Kule pasują. Nie zginęła podczas ataku ASP. Zastrzeliła się. – Samobójstwo? – Tak. Myślę, że znajdowała się tam od jakiegoś czasu, zanim ją znaleziono. Proszę, zrobiłem zdjęcie. Ben wziął polaroid. Rozpoznał ją od razu. To była ta młoda kobieta, którą uratował podczas pierwszego pożaru. Ta, która zniknęła. Mike wyciągnął zwitek papieru z kieszeni płaszcza.

– Kiedy byłem w mieście wziąłem od zastępcy szeryfa Gustaffsona odciski palców denatki i przesłałem je faksem do bazy danych FBI w Waszyngtonie. Dostaliśmy odpowiedź jakąś godzinę temu i ktoś spisał ją z radia dla Colliera. Spójrz na to. Ben wziął kartkę i czytał. Zdumiał się. Nie mógł w to uwierzyć... Ale oczywiście. To był ostatni fragment układanki. Teraz wszystko stawało się jasne. Wszystko co widział i słyszał, wszystko co powiedział mu Vick. Wszystko. – Mike, myślę, że powinienem porozmawiać z... – Chcesz, żebym z tobą poszedł? – Nie. Może pójdę z pułkownikiem Nguyen... – Ujrzał pułkownika trzymającego w objęciach swoją żonę. – No nic. Zawieź Christinę do szpitala. Sprawdził, czy nikt nie słucha i szepnął jeszcze coś Mikowi do ucha. – Zajmę się Christiną – obiecał Mike. – Jesteś pewien, że sobie poradzisz? – Ja... – głos mu się załamał. Wziął głęboki oddech, po kilku chwilach dopowiedział: – Wszystko będzie w porządku. Mike skinął głową. – Powodzenia. – Za późno na to – odparł Ben. – Już za późno.

Rozdział 68 – Dzięki, że przyszłaś – powiedział Ben na widok Belindy wchodzącej do wnętrza dawnej fermy w Coi Than Tien. – Przyszłam, jak tylko dowiedziałam się od Mike’a, gdzie jesteś. – Podbiegła do Bena i uścisnęła jego dłonie. – Czy wszystko w porządku? – Tak. – Słyszałam, że byliście uwięzieni w kościele. Mój Boże! Mogłeś zginąć! – Otarła sadzę z jego twarzy. – Tak się bałam. – Belindo... – Delikatnie odsunął ją od siebie. – Co się stało? Co cię teraz trapi? – Belindo... – Poczuł pieczenie pod powiekami. Zwalczył łzy. – Belindo, ja wiem. – O czym? Nie rozumiem. Ben wbił wzrok w ziemię. Nie wiedział, czy zdoła powiedzieć coś więcej. – Wiem, że zabiłaś Tommy’ego Vuonga. – Ja? – przeraziła się. – Czy to jakiś głupi żart? – Oczywiście, że nie. – Skąd ci przyszło na myśl, że to ja mogłabym go zabić? Ben wyjął kartkę z kieszeni. – Cindy Jo Simpson. Nazwisko zmyliło mnie na początku, ale potem przypomniałem sobie, że byłaś zamężna. Nazwisko twojego męża brzmiało Hamilton, a po rozwodzie nie powróciłaś do swojego panieńskiego nazwiska. Mike sprawdził to dla mnie. Urodziłaś się jako Belinda Todd Simpson. – Zmiął kartkę w dłoni. – Cindy Jo Simpson to twoja młodsza siostra. Belinda osunęła się na leżące pod ścianą zwały siana. – Pamiętam, że Mary Sue opisała kobietę odwiedzającą Vicka jako podobną do ciebie, tylko młodszą – ciągnął Ben. – A kiedy po raz pierwszy zobaczyłem ją pośród dymu wydobywającego się z domu Truongów, myślałem, że to ty. Nic dziwnego. Łzy popłynęły z oczu Belindy. – Wiesz wszystko?

– Wydaje mi się, że domyśliłem się prawie wszystkiego, ale wolę usłyszeć to od ciebie. Zemsta, tak? Belinda otarła łzy z policzków. – Mówiłam ci, że moja siostra zawsze miała kłopoty. Moim zadaniem było ją z nich wybawić. Przywrócić ład na świecie. – Wiem, że rok temu oskarżono Vuonga o gwałt. Twoja siostra padła jego ofiarą, prawda? Belinda skinęła głową. – To się stało na randce. Cindy kręciła się wokół niego i kilku innych, odkąd spotkała ich w Porto Cristo. Przyjechała za nimi aż tutaj. Myślę, że podobał jej się Tommy, ale na początku nie zwracał na nią uwagi. W końcu umówił się z nią. Była podniecona. Podekscytowana. Tak... łatwo ją było zranić. Po drodze do domu, w lesie, pchnął ją na ziemię i zaczął bić. Był chyba psychopatą. Pozostały jej ślady na twarzy i piersiach, które nie goiły się całymi tygodniami... – Belinda przerwała, starając się zapanować nad łamiącym się głosem. – A potem ją zgwałcił. – Nie zgłosiła tego na policji? – Zgłosiła, ale nie miała innych dowodów poza własnymi zeznaniami. Tommy miał dobrą reputację i wszyscy wiedzieli, że ona go lubiła i chciała się z nim umówić. Na policji uznali, że to była zwykła kłótnia. Tommy wykręcił się, twierdząc, że ona lubiła mocny seks. Uwierzyli mu. – Z pewnością mogłaś zaskarżyć sprawę wyżej. – Ja z pewnością tak, ale na nieszczęście wtedy jeszcze nic o tym nie wiedziałam, a Cindy Jo nie miała pojęcia, co robić. Kilka miesięcy później zadzwoniła do mnie. Widzisz, była jeszcze jedna komplikacja. Okazało się, że Cindy jest w ciąży. – Z Vuongiem? – Tak. Była przygnębiona i wstydziła się. Kiedy dziecko miało się urodzić, zdesperowana, zadzwoniła do mnie. Nie miała pieniędzy, nie wiedziała nic o dzieciach. Zachowywała się jak szalona, prawie irracjonalnie. Ostatnie dziewięć miesięcy osamotnienia, poczucia winy i strachu załamały ją. Stała się inną osobą. Bardzo chorą. Jej stan pogarszał się z dnia na dzień. – I dlatego postanowiłaś sama pokierować operacją Hatewatch w Silver Springs – domyślił się Ben. – To prawda. Ale kiedy tu przyjechałam, nie mogłam jej znaleźć. Ani śladu. – Przerwała, wzięła oddech. – Ale bez trudu znalazłam Tommy’ego Vuonga. – Więc zdecydowałaś się go zabić. – To nie tak. Opowiadałam ci, że byłam w barze, kiedy toczyła się bójka pomiędzy Vickiem a Vuongiem. Ta myśl nawiedziła mnie nagle. Mogłam upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Mogłam zająć się tym gnojkiem, który zgwałcił moją siostrę, i jednocześnie

zemścić się na ASP. Ludziach, którzy sprawili tyle nieszczęść innym. Ludziach, którzy przywiązali mnie do krzyża i bili jak zwierzę. Po tym jak Vick uderzył głową w stół, zostało trochę krwi i włosy. Poczekałam, aż John poszedł do toalety i zdrapałam krew i włosy do jednego z tych plastikowych woreczków, które zawsze noszę w torebce. – Ukradłaś kuszę i strzały z magazynu broni ASP – dodał Ben. – To było ryzykowne, ale niezbędne, jeśli zamierzałam wplątać w to Vicka i resztę ASP. Frank przez wiele tygodni obserwował ich obóz. Wiedział, kiedy powinnam pójść i jak to zrobić, żeby nie dać się złapać. Powiedział mi też, że Vick odebrał kuszę i strzały kilka dni wcześniej. A więc jeszcze nie była używana. – A potem posmarowałaś kuszę krwią i zaplątałaś na niej włosy, zbudowałaś krzyż – znak ASP – i czekałaś, aż Vuong wpadnie w pułapkę. – To prawda. Ale wiesz, nawet wtedy nie byłam pewna, czy będę w stanie to zrobić. Nie wiedziałam, czy potrafię strzelić z kuszy. Myślałam o tym bardzo długo. Ale w końcu to zrobiłam. – Po tym jak go zastrzeliłaś, zostawiłaś kuszę w takim miejscu, aby mieć pewność, że ją znajdą. – Owszem. I wokół krzyża rozrzuciłam trochę broszur propagandowych ASP, które miałam w swoich zbiorach. – To był twój pierwszy błąd – wyjaśnił Ben. – Na niektórych broszurkach był napis, że wydrukowano je w Birmingham. Po co Dunagan miałby sprowadzać ulotki, skoro mieli drukarnię na terenie tutejszego obozu? To było możliwe, ale nie wydawało mi się prawdopodobne. To wtedy zacząłem podejrzewać, że broszury zostały podłożone. Przejrzałem wyniki badań Jonesa na temat działalności ASP w Birmingham. Tylko troje ludzi przebywało tam i tu. Wielki Smok Dunagan, Frank Carroll. I ty. – Ależ jestem głupia. Nie pomyślałam... – Co stało się z twoją siostrą? – Nawet po śmierci Vuonga nie mogłam znaleźć Cindy Jo. Nie wiedziałam, gdzie urodziła dziecko. A przecież nie miała pojęcia, jak się z nim obchodzić. Była bez domu, pomocy, pieniędzy. W jej stanie psychicznym nie mogła opiekować się dzieckiem. Wciąż się zastanawiam, dlaczego zostawiła je w domu Truongów. – Domyślam się – stwierdził Ben. – Przebywała w Coi Than Tien przez jakiś czas, więc musiała dużo o nich wiedzieć. Nawet to, że Maria Truong bardzo pragnęła dziecka. – Chyba tak. – Ben widział, że Belinda znowu zaczyna płakać. – Cindy Jo nie mogła przypuszczać, że dom Truongów spłonie, zanim ktoś znajdzie dziecko. Ale kiedy zobaczyła, co się stało... kiedy zobaczyła, co się stało z jej nowo narodzonym dzieckiem... – Głos Belindy przeszedł w szloch. – Starała się je uratować – powiedział Ben. – Chciała dostać się do środka płonącego domu.

Belinda ukryła twarz w dłoniach. – Strata dziecka w tak straszny sposób musiała ją kompletnie załamać. – Więc popełniła samobójstwo. Belinda ze smutkiem potwierdziła. – Mike mi powiedział. Moja biedna, biedna Cindy Jo. Prosiła mnie o pomoc. Ale ja nie mogłam. Nie mogłam jej wcale pomóc. Ben otoczył ją ramieniem. – Nie wiem, co się ze mną stało – szlochała Belinda. – Nigdy, przez całe moje życie nie uczyniłam nic tak... okrutnego. Nie mogłam przestać myśleć o tym, co ten potwór zrobił Cindy Jo. Ben przytulił ją mocniej. Przypomniał sobie słowa szeryfa Gustaffsona. „Kiedy coś tak strasznego stanie się twojej siostrze, to tak jakby z tobą coś się stało. Rozdziera cię. Jesteś jak oszalały. Chcesz zabić człowieka, który to zrobił”. Długo trwała cisza. W końcu Belinda otarła łzy z twarzy. – Czy mi kiedykolwiek wybaczysz? – W jej oczach pojawił się błagalny wyraz. – Mogę wybaczyć kobiecie, która popełniła błąd, gdyż kochała swoją siostrę. – Patrzył w ziemię. – Ale trudno mi wybaczyć kobiecie, która za swoje winy pozwala umrzeć niewinnemu człowiekowi. – Masz na myśli Donalda Vicka? Ben, on jest z ASP, przecież to śmieć. – Mylisz się. Nie jest wcale złym dzieciakiem. Popełnił tylko kilka błędów. Jak każdy. Jego rodzina zmusiła go, aby wstąpił do ASP. Nigdy nie chciał. Nigdy nie uczestniczył w żadnej z ich destruktywnych akcji. – Nie wierzę. – Ale to prawda. Nie popierał terrorystycznych taktyk, jakie ASP stosowało wobec Coi Than Tien. Tak naprawdę to próbował je powstrzymać. Pamiętasz jak Mary Sue opowiadała, że na dwa dni przed morderstwem Vicka odwiedził jakiś Wietnamczyk? Belinda potwierdziła. – To był Dan Pham. Rozumiesz? Vick informował Phama o planach ASP. Dunagan domyślał się przecieku, ale nie wiedział, kto był informatorem. Po tym jak usłyszał zeznania Mary Sue, zorientował się, że to Vick. Dlatego właśnie zdecydował się poświęcić Vicka i zeznawał przeciwko niemu, a ASP uznał Donalda zdrajcą. – Ben, ale ten człowiek przyszedł do baru i rzucił się na Vuonga bez powodu. Widziałam to! – Nie masz racji. Porozmawiałem sobie szczerze z moim klientem. Teraz kiedy proces się zakończył, a kobieta, którą osłaniał, nie żyje, zaczął mówić. Pamiętasz zeznania dotyczące nieznajomej, która przyszła do Vicka dzień przed morderstwem? To była twoja siostra. – Cindy Jo? – Tak. Widocznie kilka dni przedtem spotkała Vicka i on ofiarował jej pomoc. Wychodzi

na to, że Vick ma raczej miękkie serce, mimo że należy do ASP. Przyszła do pensjonatu, opowiedziała mu o Vuongu, o tym co jej zrobił i że spodziewa się dziecka, i nie wie co dalej. Belinda zamknęła oczy. – To dlatego szukał Vuonga w Bluebell. – Tak. Obiecał jej, że nikomu nie powie, ale nie obiecywał, że nic w tej sprawie nie zrobi. W swojej naiwności chciał zmusić Vuonga, aby ożenił się z nią, żeby dziecko nie było bękartem. Kiedy Vuong odmówił, Vick zażądał dla niej pieniędzy. Vuong zaśmiał się tylko z tej propozycji. Vick stracił panowanie nad sobą. Dlatego rzucił się na Vuonga. Dlatego nazwał Vuonga zboczeńcem. Miał na myśli pobicie i gwałt. Dlatego wdał się w bijatykę. Opiekował się twoją siostrą. – Ben przerwał. – Tak jak ty. Belinda była przerażona tym, co usłyszała. Trwała bez ruchu, jak zamroczona. – Nawet podczas procesu Vick nie zdradził sekretu Cindy Jo, gdyż złożył jej obietnicę i ponieważ w swojej prostej, południowej duszy myślał, że nieślubne dziecko zniszczy jej reputację, gdy ludzie się o tym dowiedzą. Faktem pozostaje, że posłałabyś na śmierć jedynego człowieka w tym mieście, który pomagał twojej siostrze. – O mój Boże – cicho powtarzała Belinda. – Nienawidziłam tego człowieka. Nienawidziłam go. Ben zamknął oczy. – Znowu nienawiść. I ten sam rezultat. Belinda spojrzała na niego. – Co zamierzasz zrobić? Ben poczuł ukłucie w sercu. – Belindo, nie mam chyba wyboru. Chwyciła obie jego dłonie i przycisnęła do piersi. – Ben, jeśli powiesz, będę oskarżona o morderstwo! – A jeśli nie powiem, ława przysięgłych, która właśnie obraduje, wyda na Vicka wyrok śmierci. Za zbrodnię, którą ty popełniłaś. – Ben... – zarzuciła mu ramiona na szyję – proszę, nie rób mi tego! Ben znowu poczuł ból w sercu, mocniejszy niż każdy inny ból fizyczny, jakiego doświadczył. Nie odpowiedział jej. Nie mógł. Szybki klekoczący dźwięk wdarł się do fermy. – To Mike, prawda? – zgadła Belinda. Oskarżycielsko spojrzała na Bena. – Czekałeś, aż wróci. Dlatego trzymałeś mnie tutaj tak długo. Czekałeś na niego! – Belindo, ja... Odepchnęła go. – Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś! – Belindo... – On mnie aresztuje? Tak?

– Miałem nadzieję, że sama się przyznasz. To wygląda lepiej na procesie. Jej zdziwienie z wolna przemieniało się w strach i nienawiść. – Po tym wszystkim co dzieliliśmy. Po tym jak... Ty mnie oskarżasz. – Odwróciła się od niego. Ben chwycił jej dłoń. Wyrwała się. – Czego chcesz? – zapytała z goryczą. – Mam cię pocałować na pożegnanie? Patrzyła na niego, jej twarz przybrała pogardliwy wyraz. – Myślałam, że mnie kochasz. Odwróciła się i wybiegła z fermy. Ben słyszał lądujący helikopter i za kilka chwil Mike’a rozmawiającego z Belindą. Potem oboje zniknęli w kabinie. Ben pozostał w fermie, stał bez ruchu w ciemności, nasłuchiwał warkotu odlatującego helikoptera. – Kocham cię – wyszeptał.

Część IV

Powody, którymi kieruje się serce

Rozdział 69 Swain nie był zadowolony z faktu, że drugi raz oskarża w tej samej sprawie. To dowodziło, że za pierwszym razem popełnił błąd, żądał śmierci niewinnego człowieka. Zamiast złagodzić swoje sądy, przyjął pozycję obronną, niezłomną i działał zgodnie z twardą literą prawa. Podkreślił, że tym razem nie popełni błędu i że będzie nalegał na najsurowszą karę. Będzie żądał śmierci Belindy Hamilton. Ben odmówił współpracy, nie chciał nawet rozmawiać z oskarżycielem. Więc Swain pod karą grzywny wezwał go do złożenia zeznań. Kiedy Ben na powrót znalazł się w Silver Springs, kilka razy starał się zobaczyć z Belindą przebywającą pod strażą w pensjonacie Mary Sue. Ale nie chciała go widzieć. Pomimo że przesłuchania wstępne ciągnęły się godzinami, Ben pamiętał tylko niewielkie fragmenty. Reszta rozpływała się we mgle zapomnienia. Nie chciał być w tym miejscu. Nikt nie chciał. Nawet sędzia Tyler wyglądał na zakłopotanego. Próbował przekonać Swaina, aby zmienił rangę oskarżenia. Swain nie słuchał. Twierdził, że jako prokurator okręgowy nie może ulegać podobnym namowom. I tak to się ciągnęło. Ben starał się uchwycić wzrok Belindy, odkąd weszła na salę sądową. Nawet na niego nie spojrzała. Doznał uczucia deja vu, gdy wezwano koronera, aby potwierdził, że śmierć Vuonga nastąpiła w wyniku dwóch strzałów z kuszy. Kolejnym świadkiem, którego wezwał Swain był John Pfeiffer. John z ociąganiem podszedł do miejsca dla świadków. Było jasne, że zeznaje wbrew sobie. Po kilku wstępnych pytaniach i formalnościach prokurator okręgowy zapytał: – Pan i oskarżona byliście w Bluebell, kiedy zaczęła się bójka pomiędzy Donaldem Vickiem i Tommy’m Vuongiem, prawda? – Tak, to prawda. – Czy może pan powiedzieć, o czym rozmawialiście?

John z poczuciem winy odpowiedział na pytanie. – Kiedy Vuong wszedł do baru, Belinda bardzo się zdenerwowała. Powiedziała, że Vuong skrzywdził jej siostrę, że nie powinien żyć. – A potem, podczas walki Vick uderzył głową w wasz stół. – To prawda. – Czy na stole zostały jakieś ślady krwi, a może włosy? – Nie jestem pewien. Myślę, że tak. Swain uniósł w górę plastikowy woreczek. – Czy widział pan kiedyś taki woreczek w rękach oskarżonej? – Tak. Ma je zawsze przy sobie. – Czy zostawił pan oskarżoną samą przy stoliku? – Tak. Pamiętam, że w którymś momencie przeprosiłem ją i poszedłem do toalety. Swain uśmiechnął się. – Dziękuję, nie mam więcej pytań. Frank Carroll był jeszcze mniej chętny do współpracy. Ben obawiał się nawet, że Frank może stracić kontrolę nad sobą i podbić Swainowi oko. – Czy widział pan kiedyś dokumenty takie jak te zaznaczone numerem sześć, które właśnie panu wręczyłem? – Tak. Wiele razy. – I co to jest? – Broszury propagandowe. ASP drukuje to świństwo. Wręczają to na rogach ulic, wywieszają na tablicach ogłoszeniowych, wkładają za wycieraczki samochodów. – A gdzie te broszurki były drukowane? – W Birmingham, tak przynajmniej jest tu napisane. – To ciekawe. Kto z Hatewatch był zaangażowany w działalność przeciwko ASP w Birmingham? – Wiele osób. – A kto potem przyjechał do Silver Springs? – Tylko ja. I Belinda. – Panie Carroll, poprosiłem naszego specjalistę, aby starannie przyjrzał się każdej pojedynczej broszurce. Wydaje mi się, że ten kto podrzucił te dokumenty na miejscu zbrodni, był bardzo ostrożny. Ale nie wystarczająco. Czy zdziwi pana, jeśli powiem, że znaleźliśmy odciski palców oskarżonej na jednym z dokumentów? – No, nie wiem. – Wrócimy do tego później. Czy, pana zdaniem, oskarżona miała dostęp do tych dokumentów? – Tak, na pewno. Przechowywaliśmy je jako dowody na procesy w przyszłości.

– Dziękuję panu. Nie mam więcej pytań. Powoli, ale pewnie Swain dopasowywał wszystkie elementy układanki. Akt oskarżenia, które przedstawił przeciwko Belindzie, był mocny i pewny. Bezsprzecznie sąd wyda wyrok skazujący. Aż nadszedł moment, którego obawiał się Ben. – Oskarżenie wzywa na świadka Bena Kincaida. Swain najprawdopodobniej przeszedł przez wszystkie formalności. Ale Ben naprawdę tego nie pamiętał. Jego mózg zbyt szybko pracował, myślał o przyszłości. – Czy może pan powiedzieć, że oskarżona dobrowolnie przyznała się panu do winy? – No nie – odparł Ben – nie mogę powiedzieć, że zrobiła to dobrowolnie. – Kiedy w końcu wyznała panu, co zrobiła, czy zauważył pan u niej skruchę? Żałowała swego czynu? – Nie – smutno zaprzeczył Ben. – Tego również nie mogę potwierdzić. – Przyznała się, że zamierzała zabić Tommy’ego Vuonga? – Tak. – Ben ponownie szukał kontaktu wzrokowego z Belindą, ale ona nie patrzyła w jego stronę. Ukryła twarz w dłoniach. – Ukradła kuszę, aby rzucić podejrzenie na ASP, organizację, która poprzednio rozbiła obóz w pobliżu miasta. – Prawda. – I posmarowała kuszę krwią Donalda Vicka oraz zostawiła na niej jego włosy, aby zrzucić na niego winę. – Tak mówiła. – Potem ukryła się w lesie w pobliżu Coi Than Tien i czekała, aż Tommy Vuong będzie wracał do domu. – Tak. – A kiedy dostrzegła zbliżającego się Vuonga, zabiła go strzałami z kuszy. – No, nie całkiem tak było. – Co?! Ben zauważył, że Belinda uniosła głowę. – To nieprawda. Zaskoczenie Swaina było oczywiste. – Jak to nieprawda? – To prawda, że Belinda planowała zabić Vuonga, ale kiedy nadszedł odpowiedni moment, zrozumiała, że nie może tego zrobić. Nie mogła wystrzelić strzały. Belinda spojrzała prosto w stronę świadka. – Czy pan twierdzi, że zmieniła zdanie? – Tak. Na nieszczęście Vuong zauważył ją i postanowił wykorzystać sytuację. Był

brutalny, dobrze o tym wiecie. Zaczął ją straszyć, krzycząc, że postąpi z nią jeszcze gorzej niż z jej siostrą. Zaczął iść w jej kierunku. – Ben zwrócił się w stronę sędziego Tylera. – Była przerażona. I właśnie wtedy wystrzeliła z kuszy. Swain gapił się na swojego świadka. – Co ty mówisz... że zabiła go przypadkiem? Że działała w obronie własnej? Zaplanowała to morderstwo w szczegółach! Z pewnością nie powiesz, że dwukrotnie strzeliła przypadkiem. Albo że oddała dwa strzały w obronie własnej! – Nie – odparł Ben. – A więc sugerujesz, że straciła kontrolę nad sobą? Twierdzisz, że jest chora psychicznie? – Nie. Z pewnością nie jest chora psychicznie. – A więc nie rozumiem dlaczego... – Nie zrobiła tego z premedytacją – obstawał przy swoim Ben. – Strzeliła impulsywnie, w wyniku zaistniałej sytuacji. Sędzia Tyler spojrzał na Swaina. – Zarzucił pan Belindzie Hamilton najcięższą zbrodnię, panie oskarżycielu. – To prawda – przytaknął Swain. – Sądzę, że powinien pan zmienić akt oskarżenia. – Wysoki Sądzie, to opinia tylko jednego świadka... – Ale to pański świadek, panie Swain. – On jest stronniczy... – Podjął pan pewne ryzyko, kiedy wezwał go pan pod karą grzywny. – Tak, ale... – Jeśli oczekuje pan, że wydam wyrok na oskarżoną, niech pan będzie łaskaw sformułować poprawne oskarżenie. – Wysoki Sądzie, ja... – Proszę wszystkich sędziów na naradę do mojego gabinetu – zarządził Tyler. – Panie Kincaid, zwalniam pana. – Dziękuję, Wysoki Sądzie. Kiedy Ben opuszczał miejsce świadków, Belinda pierwszy raz spojrzała na niego. Wymienili spojrzenia. Wyraz jej twarzy zmienił się i na okamgnienie pojawiło się coś na kształt uśmiechu.

Rozdział 70 Ben siedział na brzegu jeziora w pobliżu ich dawnego obozowiska. Dopiero budził się dzień, pierwsze promienie słońca wyłaniały się znad gór. Patrzył na wodę i starał się pozbyć zwątpienia, żalu. Całego smutku. Usłyszał samochód podjeżdżający do obozowiska polną drogą. Za chwilę Christina usiadła obok niego. – Co tu robisz? – zapytał. Nonszalancko wzruszyła ramionami. – Myślałam, że może potrzebujesz towarzystwa. – Myliłaś się. – Odwrócił się i patrzył na jezioro. – Ale skoro już tu jesteś, powiedz, jak się czujesz? – Świetnie. W dobrej formie. Całkowicie wyleczona. – Przechyliła głowę. – A ty? Rozważał możliwe odpowiedzi. Świetnie? W dobrej formie? Żadna nie zbliżała się do prawdy. I wątpił, żeby kiedykolwiek całkowicie się wyleczył. – Pozwolisz, że zagram? Ben zauważył, jak wyjmowała z aksamitnego pokrowca organki. – Musisz? – Jestem w nastroju. – Zaczęła grać. Ben starał się to ignorować. Ale melodia dotarła do jego uszu. Wydawała się znajoma. „A rekiny w oceanach mają zębów cały pysk...” Nie mógł powstrzymać uśmiechu. – Nauczyłaś się tego dla mnie? – Nie. „Miki Majcher” zawsze był w moim repertuarze. – A to w porządku. – Hej, śmiejesz się! – Przepraszam, nie zrobię tego nigdy więcej. – Okay. Ja też. – Przybrała ponury wyraz twarzy. – Lepiej? – Wiem – powiedział Bert – że próbujesz mnie pocieszyć, ale to daremny trud, rozumiesz? – No, dobrze. Nie będę niepotrzebnie tracić czasu.

– Świetnie. – Będę sobie tylko cicho siedziała i nie powiem ani słowa. – Zrobiła ruch, jakby zasuwała usta. – Świetnie. Wytrwała w milczeniu pół sekundy. – Mam jedno pytanie. Twoje zeznanie dotyczące wahania Belindy, zmiany jej planów. Czy to prawda, czy tylko chciałeś ją uratować przed wyrokiem śmierci? – Christino, kłamstwo pod przysięgą to przestępstwo. – Nie musisz odpowiadać, jeśli nie chcesz. – To dobrze. Nie będę. Christina westchnęła. Wskazała na horyzont. – Patrz! Wschód słońca. – Wspaniale. – Au contraire, c’est... – Pomarańczowe promienie przedarły się ponad górami i odbiły się w jeziorze. – C’est magnifigue! – Nie interesuje mnie to – powiedział Ben. – Kiedyś już widziałem. Ujęła jego dłoń i ścisnęła mocno. – Musisz na to patrzyć, jakbyś widział po raz pierwszy.

Podziękowania Książka w tej formie nie powstałaby, gdyby nie pomoc innych. Chciałbym podziękować Kathy Humphries i Gail Benedict za ich pomoc przy rękopisie i innych papierkowych pracach. Dziękuję Arlene’ie Joplin za jej porady w kwestii prawa kryminalnego i Drewowi Grahamowi za edycję. Podziękowania dla dr Pula Tuckera, wieloletniego mieszkańca Arkansas, za jego pomoc w stworzeniu miasta Silver Springs. Dziękuję też Vienowi Vanowi „Bobowi” i Cam-Huong Thi „Tinie” Nguyen za informacje na temat wietnamskich emigrantów i powołanie do życia Coi Than Tien, tak aby odzwierciedlało rzeczywistość. Spóźnione, lecz nieustające słowa wdzięczności dla Pata Cremina, którego unikalne obserwacje natury ludzkiej są istną kopalnią pomysłów dla autora kreującego bohaterów. I dla Kevina Hayesa za przyjaźń i inne przymioty, których nie zdołam wymienić. Na koniec moje podziękowania i słowa najprawdziwszego podziwu dla Morisa Deesa za inspirację, jaką odnalazłem w jego książkach i jego życiu. Nawiasem mówiąc, każde słowo napisane w tej książce, a odnoszące się do działalności i ideologii ASP, znajduje udokumentowanie w akcjach i stwierdzeniach amerykańskich grup rasistowskich z ostatnich piętnastu lat.