666 stopni Fahrenheita

ANDREW HERMAN

666 stopni Fahrenheita

Dla przez nikogo nieopiewanych bohaterów wielkiego Legendarnego zespołu. Bez zmasowanych sił pełnych po´swi˛ecenia entuzjastów, którzy tworza˛ brytyjskie wydawnictwo Random House, zapewne pozostawałbym bez pracy. . . a wy zapewne nie czytaliby´scie tych słów. Kilka specjalnych „dzi˛ekujów” dla Johna, Nicoli i Julesa z Kacika ˛ Wydawniczego. Najni˙zsze ukłony. Dla Kate i Tracey z Kacika ˛ Reklamy i Rozwiazywania ˛ Problemów. Hurraa! Dla Dennisa i jego ludzi z Działu Graficznego gromkie brawa! No i ogromne „cmok!” dla wszystkich zaanga˙zowanych w Wysyłanie Ksia˙ ˛zek na Półki. Niech wystapi ˛ a˛ Ro´n, Paul, Michael, Kate G., Graha, Rod, Mik˛e, David, Gili, Kate R., Peter, Debbie, Alan, Jeremy, Chris i Arne. Tak trzyma´c, prosz˛e. . . Słysz˛e kroki dyrektora banku. . . Na koniec bardzo szczególny i zdecydowanie zaległy pisk publicznego zachwytu dla faceta, bez którego moje ksia˙ ˛zki z pewno´scia˛ nie byłyby ani w połowie takie s´liczne. Dla artysty, któremu po tych wszystkich płomieniach nie został ju˙z ani kolor z˙ ółty, ani pomara´nczowy. Dzi˛eki, Mick. A je´sli chodzi o nast˛epna˛ okładk˛e. . .

Rozdział pierwszy Władza nad ssakami

Otworzył oczy, spojrzał w lustro i uznał, z˙ e polubi bycie kobieta.˛ Zwłaszcza odziana˛ w tak interesujac ˛ a˛ bielizn˛e. Czekały go trzy tygodnie totalnej nimfomaniackiej przyjemno´sci, a on był bezwzgl˛ednie zdecydowany wykorzysta´c ka˙zda˛ minut˛e rozpusty do maksimum. Wcze´sniej jednak musiał zorientowa´c si˛e w kilku kwestiach — tak przynajmniej twierdziła wakacyjna broszura. Punkt pierwszy: uwodzenie. Wypróbował odrzucanie w tył długich do pasa jasnoblond włosów, zatrzepotał trzycalowymi kruczoczarnymi rz˛esami i spróbował wyda´ ˛c przecudne wargi. Nic z tego. Pi˛ec´ set lat harówki kilofem w parnych kopalniach Hadesji jako´s nigdy nie stworzyło mu okazji do tego typu prób. Problemem były chocia˙zby z˛eby. Nauka zmysłowego wydymania warg przy ustach pełnych z˙ ółtawych kłów i podbródku w kolorze zniszczonego skórzanego fotela nie nale˙zy bad´ ˛ z co bad´ ˛ z do najprostszych zada´n. Demon uznał, z˙ e chwilowo da sobie spokój z wydymaniem warg i skoncentruje diabelskie wysiłki na opracowaniu zabójczo kokieteryjnego chichotu. Nie bez niepokoju wciagn ˛ ał ˛ powietrze gł˛eboko do płuc, oszołomiony wzrastajacym ˛ powoli u´sciskiem bielizny, która˛ wzmacniały fiszbiny i mnóstwo interesujaco ˛ umiejscowionych ramiaczek. ˛ W umy´sle stworzył wizj˛e d´zwi˛eku, jaki ma zamiar wyda´c ze swych prze´slicznie kobiecych ust — łagodny, stosowny pisk, swobodnie wzrastajacy ˛ o oktaw˛e, zako´nczony gwałtownym wdechem. Niepokojacy, ˛ lecz pociagaj ˛ acy ˛ (w nieodparcie uroczy sposób), gwarantowa´c miał skłonienie tłumów podnieconych konkurentów do masowego oblegania drzwi. Nikt z wyjatkiem ˛ demona nie uznałby tego, co opu´sciło jego gardło, za melodyjne. Mówiac ˛ szczerze, stado osłów w rze´zni brzmiałoby w porównaniu z tym d´zwi˛ekiem jak orkiestra symfoniczna. O dziwo jednak, wysiłki nie poszły na marne. Demon z u´smiechem niecierpliwo´sci na obliczu dr˙zał z podniecenia, nasłuchujac ˛ dudniacych ˛ w korytarzu kroków. Nonszalancko oblizał mały palec, prze3

jechał nim po wyskubanej ze smakiem brwi i wygładził przód halki. Kilka sekund pó´zniej drzwi wyleciały z zawiasów i do s´rodka wpadła horda gotowych na wszystko m˛ez˙ czyzn. Demon uniósł brew, gdy dostrzegł, z˙ e wszyscy odziani sa˛ w habity. Wiedział, z˙ e w Południowej Hedonii odchodza˛ niezłe numery, ale z˙ eby habity? Nic to, raz si˛e z˙ yje. . . — Czołem, kochaniutcy! — zawołał zmysłowo. Podłoga dudniła piekielnym hałasem, lecz oni wcia˙ ˛z nadchodzili. Generał Synod w kompletnych karmazynowych szatach wła´sciwych dla jego urz˛edu wpadł do pokoju, ostrzeliwujac ˛ si˛e szerokimi strumieniami stuprocentowej ´ Wody Swi˛econej. Zza jego pleców wyskoczyło trzech mnichów, którzy chwycili groteskowo mizdrzac ˛ a˛ si˛e kobiet˛e i zaciagn˛ ˛ eli ja,˛ wierzgajac ˛ a˛ i krzyczac ˛ a,˛ na łó˙zko. Ludzie z klasztoru wiedzieli, z˙ e dorwali kolejna˛ ofiar˛e na goracym ˛ uczynku. Przytłoczony demon z Hadesji zatrzepotał rz˛esami. Nie spodziewał si˛e, z˙ e kokieteryjny chichot oka˙ze si˛e a˙z tak skuteczny. W ka˙zdym razie — z˙ e oka˙ze si˛e taki bez odpowiednich c´ wicze´n. Dopiero gdy paski zacisn˛eły si˛e wokół jego nadgarstków i kostek, s´wiece zapłon˛eły, a na przeno´snym polowym ołtarzu pojawiło si˛e kadzidło, demon doszedł do wniosku, z˙ e by´c mo˙ze — cho´c wcale niekoniecznie — sprowadziło ich tu co´s innego ni˙z wieczorna pokusa. Generał Synod rozpromienił si˛e u´smiechem fanatyka i wyrzekł słowa przyprawiajace ˛ o dr˙zenie serca ka˙zdego demona na wakacjach: — W porzadku, ˛ panowie, gotowi do egzorcyzmów? Dla Demona Alhfa nast˛epne półtorej godziny zmieniło si˛e w czyste piekło.

***

Po drugiej stronie nieskazitelnie białych talpejskich szczytów zagnie´zdziła si˛e niczym długi na tysiac ˛ stóp, rozedrgany smok rojna masa zwana Cranachanem. W tym wła´snie momencie gł˛eboko wewnatrz ˛ poskr˛ecanych jelit Cranachanu dało si˛e słysze´c ci˛ez˙ kie, zaprawione alkoholem i nuta˛ przygn˛ebienia westchnienie. Wielce Wielebny Hipokryt III z ponura˛ mina˛ odkorkował druga˛ butelk˛e wina mszalnego, którego data po´swi˛ecenia gin˛eła w pomroce dziejów, nalał sobie kolejnego solidnego kielicha i siedział sm˛etnie w samym s´rodku cuchnacego ˛ szczurami chaosu zakrystii. Z ciemno´sci wystawała para drgajacych ˛ wasików, ˛ których wła´sciciel popiskiwał w oczekiwaniu na kawałek najbł˛ekitniejszego z serów. Hipokryt westchnał ˛ po raz kolejny i cisnał ˛ w ciemno´sc´ kawałek sera, który został natychmiast schwytany i z˙ arłocznie schrupany. Ten kawałek gnijacego ˛ produktu nabiałowego zawierał cała˛ jego nadziej˛e na to, z˙ e kiedy´s pojawia˛ si˛e wierni 4

i dane mu b˛edzie wygłosi´c kazanie — nadziej˛e, która miała w ciagu ˛ kilku godzin nawiedzi´c go ponownie, zawarta w małych, czarnych kulkach szczurzych odchodów. Nikt nigdy nie odwiedzał kaplicy s´w. Absencjusza ze Sklerozy, by odda´c mu cze´sc´ . W ciagu ˛ pi˛ec´ dziesi˛eciu lat od´spiewano tu mo˙ze jeden króciutki psalmik. Wielce Wielebny Hipokryt III był onegdaj histerycznym optymista,˛ ale szybko poznał stosunek mieszka´nców Cranachanu do religii. Niemal równie szybko znalazł w miar˛e rozsadne ˛ wyja´snienie dla faktu, z˙ e nikt nigdy nie przychodzi na modlitw˛e. Tu nie chodzi o to, z˙ e Cranachanie nie wierza˛ w rzeczy, których nie widza,˛ których nie moga˛ dotkna´ ˛c ani z którymi nie moga˛ porozmawia´c. Co to, to nie. Po prostu nie maja˛ wystarczajaco ˛ du˙zo wiary, by obdziela´c nia˛ równie˙z religi˛e, powiedział sobie Hipokryt i zilustrował teori˛e wygodnym przykładem prostego cranacha´nskiego z˙ ywota. We´zmy, powtarzał sobie na okragło, ˛ typowa˛ gospodyni˛e domowa˛ z Cranachanu. Po uwierzeniu przez pierwszych kilka minut dnia, z˙ e poranna m˙zawka z północnego wschodu nie jest gorsza od wczorajszego całodziennego kapu´sniaczku, po sp˛edzeniu nast˛epnych kilku godzin na usilnym przekonywaniu samej siebie, z˙ e nie zostanie napadni˛eta po drodze na rynek, a jeszcze kolejnych na włóczeniu si˛e po wspomnianym rynku i usiłowaniu wzbudzenia w sobie wiary w to, z˙ e w portfelu jest do´sc´ pieni˛edzy na zakup ilos´ci rzepy wystarczajacej ˛ do nakarmienia dzieciarni; wreszcie, po sp˛edzeniu reszty wieczoru na przekonywaniu siebie i rodziny, z˙ e papka z rzepy była: a) najlepszym posiłkiem, jaki w z˙ yciu jedli, oraz, po szybkim sprawdzeniu zawarto´sci portmonetki, b) uczta,˛ która b˛edzie musiała wystarczy´c im na cały tydzie´n — có˙z, po tym wszystkim mogło nie starczy´c wiary w luksusy takie jak na przykład bogowie. Doskonale odzwierciedlało si˛e to w liczbie parafian regularnie odwiedzaja˛ cych kaplic˛e s´w. Absencjusza ze Sklerozy. Wiernych ucz˛eszczajacych ˛ co tydzie´n na nabo˙ze´nstwo dałoby si˛e policzy´c na palcach prawej r˛eki skazanego złodzieja. To znaczy na jej kikucie. Było tak od półwiecza i gdyby Wielce Wielebny Hipokryt III nie został ochrzczony w Morzu Spokoju i nie unikał u˙zywania lub nawet poznania zwrotu „napad zło´sci”, przeklinałby teraz w dzikiej furii i ciskał lichtarzami w długich na miesiac ˛ atakach szału. Nie wiedział, skad ˛ tego wieczora wzi˛eło si˛e u niego tak wyjatkowe ˛ przygn˛ebienie. Mo˙ze to sprawka wina, mo˙ze pogody, a mo˙ze po prostu znudzenia. Po pi˛eciu dekadach sp˛edzonych w towarzystwie własnym, tuzina lichtarzy i kilku gryzoni ka˙zdemu niechybnie zabrakłoby tematów do rozmowy. Có˙z, gdyby miał do przeczytania jaka´ ˛s nowa˛ powie´sc´ . . . Ale zrezygnował ´ z członkostwa w Swiecie Zwoju wiele lat temu, po tym jak uparli si˛e przy przysłaniu mu tych bzdetów o. . . ech, o czym to było? Zapijaczony umysł si˛egnał ˛ trzydzie´sci lat w głab ˛ st˛echłych archiwów pami˛eci. Zaiskrzyło mu przed oczami, gdy tak patrzył wstecz i wstecz, i wstecz. . . 5

Znów czy´scił lichtarze. W pierwszej chwili nie rozpoznał tego d´zwi˛eku. Dwa szybkie zderzenia knykci z drzwiami wej´sciowymi i znów cisza. Podniósł wzrok znad ubabranego woskiem s´wiecznika, który wła´snie polerował, i rozejrzał si˛e za szczurami. Nic. Wzruszył ramionami, spojrzał na s´wiec˛e i nieomal wyszedł z siebie i stanał ˛ obok, zorientowawszy si˛e, z˙ e pukanie oznacza knykcie, a knykcie oznaczaja˛ człowieka! W sekund˛e przeskoczył z pół tuzina ław ko´scielnych i podbiegł do drzwi, szeroko szczerzac ˛ si˛e w oczekiwaniu. . . ech, to były czasy. Mógł wtedy biega´c. . . Przypominał sobie teraz, jak chwycił za klamk˛e, popchnał ˛ mocno drzwi i skłonił si˛e w gł˛ebokim, powitalnym ukłonie, a zło˙zony wzór złotych naszy´c na jego piusce zal´snił w s´wietle s´wiecy. Po półtorej minuty koszmarnego ataku lumbago, przy absolutnym braku wchodzacych ˛ do s´rodka wiernych, Hipokryt z trudem wyprostował si˛e i mlasnał. ˛ Wyobra´znia płata mi psikusy! — pomy´slał wtedy, dziesiatki ˛ lat temu. Niemniej chwil˛e potem jego spojrzenie padło na niewielka˛ prostokatn ˛ a˛ jutowa˛ paczk˛e, oparta˛ o framug˛e drzwi. O dziwo, była zaadresowana do niego. Drapiac ˛ si˛e w przenikliwym zdumieniu po bladej, okragłej ˛ łepetynie, dokładnie zlustrował wzrokiem korytarz, po czym schwycił paczk˛e, zatrzasnał ˛ drzwi i zniknał ˛ w zagraconym, cuchnacym ˛ szczurami chaosie zakrystii. Na wspomnienie swoich dłoni rozrywajacych ˛ goraczkowo ˛ przesyłk˛e i oczu pełnych łez nadziei, gdy rwał jut˛e, u´smiechnał ˛ si˛e melancholijnie i pociagn ˛ ał ˛ haust wina. ´ Tytuł polecany przez Swiat Zwoju. . . Na pewno! Najnowsza intelektualna, nowoczesna klasyka literacka spod pióra Mandryli Kretowskiej. Dr˙zał z niecierpliwo´sci. Min˛eły miesiace, ˛ odkad ˛ wypełnił formularz zamówieniowy i przymocował ´ go z zapałem do nó˙zki ostatniego z opłaconych z góry goł˛ebi zwrotnych Swiata Zwoju. Od tego czasu czekał na przesyłk˛e zawierajac ˛ a˛ „Seksowne nimfy je˙zd˙zace ˛ na oklep na kucach do polo. . . ” i doczekał si˛e! O rado´sci, o szcz˛es´cie! Zdarł ostatnia˛ warstw˛e opakowania, cisnał ˛ ja˛ w kat ˛ i spojrzał na tylna˛ okładk˛e małego, nieciekawie wygladaj ˛ acego ˛ tomiku, który trzymał w r˛eku. Dziwny wybór okładki, pomy´slał. Odwrócił ksia˙ ˛zk˛e i j˛eknał ˛ rozdzierajaco, ˛ przeczytawszy tytuł: TELEWPŁYWANIE DLA OPORNYCH Sugestywne Oddziaływanie Umysłowe w 24 Prostych Lekcjach To nie to! Nie t˛e ksia˙ ˛zk˛e zamawiał! Nikt przy zdrowych zmysłach nie miałby ochoty czyta´c czego´s tak beznadziejnie nudnego! Albo „Seksowne nimfy”, albo nic! W młodzie´nczym poczuciu ura˙zonej dumy odrzucił podr˛ecznik w kat ˛ i zapomniał o nim. A˙z do dzisiaj. . . Dziesiatki ˛ lat po tym, jak przeczytał ju˙z wszystko, co wpadło 6

mu w r˛ece w tej małej kapliczce. Poza tym nie czuł si˛e wcale przy zdrowych zmysłach. Desperacko potrzebował czego´s, czegokolwiek, do czytania. Zerwał si˛e na równe nogi, lekko zatoczył i zanurkował w stosie wielkich pudeł, nieruszonych od. . . b˛edzie ze trzydzie´sci lat. Gdy podczas goraczkowych ˛ poszukiwa´n Hipokryt wyrzucał w gór˛e kolejne pudła, liczne pajaki ˛ uciekły, korniki zadr˙zały, a kilka szczurzych rodzin składajacych ˛ si˛e z matek samotnie wychowujacych ˛ dzieci zostało nagle bez dachu nad głowa.˛ Na cud zakrawa, z˙ e po pi˛eciu minutach znalazł to, czego szukał. Z trudem opanowujac ˛ dr˙zenie rak, ˛ odwrócił pierwsza˛ stronic˛e i zaczał ˛ czyta´c. „Gratulujemy wła´sciwego wyboru zwoju i witamy w przyszło´sci pełnej nieograniczonych mo˙zliwo´sci! Jeste´s na poczatku ˛ drogi, pouczajacego ˛ prze˙zycia, ´ ´ które przeniesie ci˛e w Swiat Twojego Wyboru: Swiat, w którym przestajesz by´c postronnym obserwatorem, w którym to ty sprawujesz kontrol˛e! Zapraszamy do składajacej ˛ si˛e z dwudziestu czterech prostych lekcji podró˙zy do królestwa Telewpływów. Tak! Zaufaj nam, a nie b˛edziesz ju˙z dłu˙zej musiał czeka´c na kelnera w ba˙ rze z˙ ycia. Poznaj nasze lekcje, a Szampan Zycia napełni twój kielich. Poda˙ ˛zaj za nami, a szlak twój usiany b˛edzie wyjatkowymi ˛ okazjami. Tak, to prawda! Dzi˛eki Sugestywnemu Oddziaływaniu Umysłowemu mo˙zesz pozyska´c oddanych parafian, o których zawsze marzyłe´s. Skoncentruj swój umysł zgodnie z zasadami SOU i Telewpływów!” . . . i trzysta sze´sc´ stron w tym samym tonie. O rado´sci!

***

Ostre jak brzytwa pazury połyskujace ˛ czerwonawym blaskiem z irytacja˛ b˛ebniły w zarzucony papierami stół, odliczajac ˛ ostatnie, ciagn ˛ ace ˛ si˛e w niesko´nczono´sc´ sekundy dnia. Nagle zatrzymały si˛e, popchn˛eły plik przypalonego niepalnego pergaminu po obsydianowym stole, apatycznie uj˛eły szlamopis i nim dla odmiany zab˛ebniły. Nabab zw˛eził karmazynowe oczy, skrzywił si˛e na widok stosu dokumentów imigracyjnych i cmoknał ˛ z˙ ało´snie. Wszystkie rogi w najnowszym pliku były nadpalone. Ka˙zdy róg ka˙zdej cholernej pojedynczej kartki. To z˙ ałosne! Wiedział, z˙ e powinien je odesła´c z powrotem — producenci niepalnego pergaminu zapewniali, z˙ e ich produkt jest „Odporny na wysokie temperatury. Nie marszczy si˛e, nie zw˛e7

gla, nie spala na popiół. Powa˙znie”. Naprawd˛e powinien go odesła´c. Po prostu jako´s nie potrafił si˛e tym przeja´ ˛c, miał na głowie o wiele wa˙zniejsze sprawy. Je´sli wszystko pójdzie zgodnie z planem, ju˙z niedługo b˛edzie mógł si˛e stad ˛ wyrwa´c. Prosta˛ droga˛ na szczyt. Strzasaj ˛ ac ˛ popiół z rogów co bardziej nadpalonych kartek, mlasnał, ˛ wciagn ˛ ał ˛ haust siarkowego powietrza i apatycznie zaklał. ˛ Nie było w tym nic niezwykłego. Ot, po prostu kolejny przykład stanu, w jakim znalazł si˛e obecnie podziemny s´wiat. Nagle przez supercienkie okna z płaskiego kwarcu wdarł si˛e ultrafioletowy błysk. Przez ułamek sekundy na biurku zarysowała si˛e sylwetka — wysoki na dziewi˛ec´ stóp, pokryty czarna˛ łuska˛ stwór otoczony cynobrowa˛ po´swiata.˛ Po kilku sekundach od błysku rozległ si˛e pot˛ez˙ ny huk gromu. Zła pogoda rozp˛etała si˛e naprawd˛e. Z góry uderzały o´slepiajace ˛ potoki płomieni, uderzajac ˛ w rojne chodniki, ta´nczac ˛ po niezliczonych dachach i przelewajac ˛ si˛e rozpaczliwie rynsztokami. Na widok pokazu pirotechniki meteorologicznej za oknem Nabab zaklał ˛ po raz drugi. Powinien był przewidzie´c, z˙ e zrobi si˛e paskudnie. W dniu, w którym zostawia swój płaszcz przeciwgromowy w pralni chemicznej, zawsze zaczyna gromi´c. Miał tylko stara˛ popielnic˛e, charakteryzujac ˛ a˛ si˛e irytujacym ˛ nawykiem odwracania si˛e na druga˛ stron˛e przy silnym wietrze. Kto chciałby pracowa´c w Administracji Piekielnej? — pomy´slał ponuro, wygladaj ˛ ac ˛ przez biurowe okno. Jego waskie ˛ z´ renice zamgliły si˛e, gdy przypomniał sobie, jak zgłosił si˛e do pracy. Ach, ten entuzjazm! Zamierzał wypracowa´c sobie drog˛e przez piekielna˛ piramid˛e stanowisk, rado´snie przeskoczy´c Komitet Integracji Piekielnej, da´c susa nad Ministerstwem M˛eczarni i poda˙ ˛za´c wcia˙ ˛z naprzód i w gór˛e, tam gdzie czekała na niego prawdziwa pot˛ega. Niestety, nie wszystko poszło tak, jak zaplanował: gdzie´s po drodze utknał ˛ w Urz˛edzie Imigracyjnym, wypełniajac ˛ akta nowych mieszka´nców Mortropolis, stolicy Podziemnego Królestwa Hadesji. Tkwił tu od stuleci, osiadłszy na niedajacej ˛ szans na awans mieli´znie. Podbijanie wiz wjazdowych i sprawdzanie paszmortów nie stanowi ukoronowania kariery demona z ambicjami. Z dyskretnym u´smiechem spojrzał na notatk˛e przypi˛eta˛ do tablicy. Zanosiło si˛e na zmiany. Ha! Po wyborach wszystko miało ulec zmianie. . . Nagle z tuby umieszczonej za oknem uleciał słup goracej ˛ pary. Kilka sekund pó´zniej dołaczyły ˛ do niego kolejne, grzmiac ˛ w hała´sliwej kakofonii. Nabab, usłyszawszy sygnał ko´nca zmiany przetaczajacy ˛ si˛e nad Mortropolis, pisnał ˛ z zachwytu, porwał popielnic˛e z wieszaka i zbiegł po spiralnych schodach. Jego rozszczepione kopyta krzesały iskry, uderzajac ˛ szybko o kolejne stopnie. Lata do´swiadcze´n nauczyły go, z˙ e je´sli nie wyrwie si˛e z biura, zanim zrobi si˛e tłoczno, utknie na wiele godzin w nieko´nczacym ˛ si˛e ogonku u podstawy schodów. W dodatku tego wieczora mogło by´c jeszcze gorzej. Zawsze robiło si˛e gorzej pod8

czas gromienia — idioci z ksi˛egowo´sci koszmarnie długo u˙zerali si˛e z płaszczami i popielnicami. Z uderzeniem kopyt zeskoczył z ostatniego stopnia, przebiegł przez główny hol, wpadł w obrotowe drzwi i wyskoczył na ruchliwa˛ ulic˛e. Natychmiast znalazł si˛e po pachy w tłumie, od którego odró˙zniały go czarne łuski i para zakr˛econych rogów, dowody przynale˙zno´sci do klasy rzadz ˛ acej. ˛ Gro´znie powarkujac, ˛ przepchnał ˛ si˛e przez zbita˛ mas˛e ciał i ruszył w stron˛e Tumoru. — Zle´zc´ mi z drogi! — parsknał ˛ ze z´ le skrywana˛ zło´scia.˛ — Jazda! Schwycił jedna˛ z nieprzeliczonych par ramion i cisnał ˛ jej wła´sciciela na bok. Rozlu´zniajac ˛ pi˛es´c´ , wymacał sobie drog˛e przez zbite ciała ze sprawno´scia˛ wła´sciwa˛ tr˛edowatemu na styczniowej wyprzeda˙zy. Tak, było ich wszystkich zdecydowanie zbyt wielu, w dodatku wcia˙ ˛z napływali. Napływali przez rzek˛e Flegeton. Jedna przyzwoita wojna albo kl˛eska głodu, a przewo´znicy musieli transportowa´c setki dziennie. Wybierajac ˛ na chybił trafił poruszajacego ˛ si˛e w s´limaczym tempie przechodnia, rozochocony Nabab pocz˛estował go silnym uderzeniem w tył głowy. Głowa odwróciła si˛e, spojrzała na warczacego ˛ diabła w doskonale skrojonej skórze z czarnej skóry, otrzymała szybki cios w szcz˛ek˛e, poleciała na bok i popadła w nies´wiadomo´sc´ . Nabab u´smiechnał ˛ si˛e szyderczo i ruszył przez gwarne ulice. Dotarcie do centrum Tumoru zaj˛eło mu półtorej godziny. Jak zwykle z˙ ałował, z˙ e znalazł si˛e tutaj. Nikt przy zdrowych zmysłach nie wybrałby si˛e tu z własnej woli. W uszach huczało mu od d´zwi˛eków wydawanych przez piekielne maszyny pracujace ˛ w Stoczni Flegeto´nskiej, gorac ˛ był nie do zniesienia — gdzie´s w okolicach sze´sciuset osiemdziesi˛eciu stopni — no i kr˛eciło si˛e tu jeszcze wi˛ecej ciał. Zapewniono go, z˙ e powodem, dla którego Transcendentalne Biuro Podró˙zy spółka z o.o. ma swoja˛ siedzib˛e w Tumorze, sa˛ skomplikowane wzgl˛edy finansowe. Niski czynsz. Zdenerwowany Nabab odepchnał ˛ na bok trzech eksmarynarzy, rzucił si˛e w stron˛e waskiego ˛ zaułka i wpadł przez rozgrzane do czerwono´sci stalowe drzwi. Podniecenie rosło, gdy kopyta niosły go przez nieko´nczace ˛ si˛e kondygnacje schodów. Kiedy dotarł na ostatnie pi˛etro drapacza powłok, niemiłosiernie rwało go w udach. Otworzył drzwi prowadzace ˛ do Transcendentalnego Biura Podró˙zy spółki z o.o. i wkroczył w sam s´rodek piekielnej kłótni. — Zarezerwowałem trzy tygodnie! — wrzeszczał wielki demon, pochylajac ˛ si˛e nad biurkiem agenta. — Trzy tygodnie. A co dostałem? Półtorej godziny! — Przykro mi, prosz˛e pana. Tego typu wakacje zawsze sa˛ obarczone takim ryzykiem. Ubezpieczył si˛e pan? — zaskomlała łuskowata posta´c za biurkiem. — Tak! — krzyknał ˛ gniewny klient, energicznie kładac ˛ na obsydianowym biurku arkusz niepłonnego pergaminu w nienaruszonym stanie. — Och. — Agent chrzakn ˛ ał, ˛ polizał pazur i przekartkował dokument, jednocze´snie zastanawiajac ˛ si˛e nad stopniem obronno´sci biurka. 9

— No i? — warknał ˛ Demon Alhf, wymachujac ˛ rozdwojonym, purpurowym z w´sciekło´sci ogonem. — To ubezpieczenie zakłada standardowy zwrot kosztów — odparł nerwowo Flagit. Zaczynał rozumie´c, dlaczego był jedynym ch˛etnym do obj˛ecia schedy po poprzednim agencie1 . Ten wysoki na dwana´scie stóp, dzier˙zacy ˛ topór demon był pi˛etnastym klientem, który tego dnia przyszedł ze skarga,˛ i Flagit czuł, z˙ e niestety chyba wie, na czym polega problem. — Pokrywa straty wynikłe z rezygnacji, bł˛ednej rezerwacji, a tak˙ze wszelkich czynów noszacych ˛ znamiona przest˛epstwa dokonanych przez osoby trzecie, a spowodowanych przez op˛etanie przez pana. — No wi˛ec? — Nie gwarantuje zwrotu w wypadku wojen, działania sił wy˙zszych i. . . eee. . . — Nie zamierzał wypowiada´c tego słowa. Demon stał si˛e o kilka odcieni cynobru ciemniejszy, co bardzo sugestywnie oddawało jego uczucie kompletnego niezadowolenia. — Prosz˛e posłucha´c, kiedy rezerwowałem trzytygodniowe op˛etanie nastoletniej nimfomanki w Południowej Hedonii, oczekiwałem pewnych interesujacych ˛ do´swiadcze´n, z których b˛ed˛e mógł zwierzy´c si˛e kolegom w barze. Nie oczekiwałem natomiast, z˙ e gdy otworz˛e długorz˛ese oczy. . . Zaczyna si˛e, pomy´slał Flagit i zadr˙zał. — . . . stwierdz˛e, z˙ e jestem przywiazany ˛ do łó˙zka, a nade mna˛ pochyla si˛e ksiadz! ˛ — Demon kontynuował swoja˛ tyrad˛e. Zdecydowanie. Pi˛etnasty. Flagit si˛e skulił. — I z˙ e sp˛edz˛e półtorej godziny jako ofiara egzorcyzmów do nieprzytomno´sci. To maja˛ by´c wakacje?!? Domagam si˛e zwrotu pieni˛edzy! — Z ciskajacych ˛ gromy ust demona wyciekła cienka stru˙zka s´liny. Flagit krzyknał ˛ w gł˛ebi duszy. „Jeszcze jeden egzorcyzm!” Wygladało ˛ na to, z˙ e s´wie˙zo awansowany generał Synod dobrze wczuwa si˛e w rol˛e Głównego Egzorcysty. Odrobin˛e zbyt dobrze. Flagit skulił si˛e za zasłona˛ z dokumentu potwierdzajacego ˛ ubezpieczenie, wzruszył ramionami i tak łagodnie, jak tylko potrafił, oznajmił: — Przykro mi, ale bez Rozszerzonej Gwarancji Antyegzorcystycznej nic nie mog˛e. . . Demon zawarczał straszliwie i nachylił si˛e jeszcze bardziej, napinajac ˛ szcz˛eki i wahajac ˛ si˛e pomi˛edzy dobyciem topora a chwyceniem agenta za gardło. — A. . . ale, tego, w tych okoliczno´sciach — zakwilił Flagit, u´smiechajac ˛ si˛e głupawo — mog˛e zaproponowa´c co´s innego. Co pan powie na trzytygodniowy 1

Plotka głosi, z˙ e ten albo został zaaresztowany przez Urzad ˛ Ochrony Piekła za działalno´sc´ sprzeczna˛ z bardzo rygorystycznymi hadesja´nskimi przepisami dotyczacymi ˛ Kontroli Ruchu Transcendentalnego, albo te˙z pechowo zamordowany przez niezadowolonego klienta. Jakakolwiek była prawda, wszyscy mieli pewno´sc´ , z˙ e wi˛ecej si˛e nie pojawi. Takie oto niebezpiecze´nstwa wia˙ ˛za˛ si˛e z prowadzeniem biura podró˙zy.

10

rejs po Flegetonie, h˛e? Trzej spo´sród pomniejszych biurowych urz˛edników rzucili si˛e do drzwi. Z nozdrzy demona buchn˛eła para, jeden ze szponów zacisnał ˛ si˛e na drzewcu topora. — Mam rozumie´c, z˙ e nie jest pan zainteresowany? To w takim razie mo˙ze tydzie´n surfowania po lawie w Jeziorze Arrheniusa? Demon pewnym gestem ujał ˛ Flagita za pokryte łuskami gardło. Agent wyrzucił ramiona do góry w ge´scie uległo´sci i zamachał nimi goraczkowo. ˛ — W porzadku, ˛ pu´sc´ mnie! Alhf rzucił go z powrotem na obrotowe kamienne krzesło. — Posłuchaj — zachrypiał Flagit konspiracyjnym tonem. — Co ty na to, z˙ ebym powiedział, z˙ e miała miejsce podwójna rezerwacja? No wiesz, to si˛e czasem zdarza, zwłaszcza z nimfomankami, sa˛ o tej porze roku bardzo popularne. B˛edziesz mógł dochodzi´c zwrotu kosztów. No i jak? — Flagit rozmasowywał zmia˙zd˙zona˛ krta´n, rozmy´slajac, ˛ nie po raz pierwszy zreszta,˛ nad konsekwencjami awansu. Zgoda, pieniadze ˛ były wi˛eksze, ale wizja sp˛edzenia reszty wieczno´sci ze zgruchotana˛ tchawica˛ nie napawała go optymizmem. Czy˙zby miał ju˙z nigdy nie za´spiewa´c z˙ adnej arii? — Czy to znaczy, z˙ e b˛ed˛e miał inne wakacje? — warknał ˛ demon podejrzliwie. — Oczywi´scie, prosz˛e wybra´c co´s z tej broszury. Cokolwiek — wyszeptał Flagit, podajac ˛ mu gruby katalog drukowany na kredowym pergaminie. — Prosz˛e co´s wybra´c. Demon, wcia˙ ˛z mruczac ˛ pod nosem, wział ˛ podana˛ mu broszurk˛e. — A je´sli nie odpowiada panu wybór, mo˙zemy załatwi´c zwrot pa´nskich ci˛ez˙ ko zarobionych pieni˛edzy, pobierajac ˛ oczywi´scie niewielka˛ opłat˛e manipulacyjna.˛ Demon mruknał ˛ i chwilowo zadowolony zaszył si˛e w kacie, ˛ by przejrze´c katalog. Flagit otarł z czoła parujacy ˛ pot i odetchnał ˛ z ulga.˛ Krótkotrwała.˛ Katem ˛ oka dostrzegł Nababa. Piekielne serce agenta zabiło mocniej. Rzut oka wystarczył, by si˛e zorientowa´c, z˙ e Nabab przyszedł po odbiór. — Cze´sc´ , Flagit! — warknał ˛ go´sc´ . — Masz co´s dla mnie? — Eee, co masz na my´sli? — odparł Flagit, wcia˙ ˛z rozcierajac ˛ obolałe gardło. — Ty mi powiedz. Powiniene´s wiedzie´c, co w tych czasach mo˙zna dosta´c za pi˛etna´scie tysi˛ecy oboli. Pełen obaw Flagit przełknał ˛ s´lin˛e, si˛egnał ˛ za siebie i nerwowo dotknał ˛ niewielkiego woreczka. Wiedział doskonale, z˙ e pi˛etna´scie tysi˛ecy oboli to ładnych kilka wozów sprzedanych dusz. Ale spróbuj kupi´c najnowocze´sniejszy ekwipunek po czarnorynkowych cenach. To prawdziwe piekło. Podenerwowany poklepał worek, majac ˛ nadziej˛e, z˙ e to wystarczy. Nabab spodziewał si˛e czego´s spektakularnego, a cena za zwyci˛estwo w wyborach była spora. 11

— Czas dostawy — zawarczał Nabab, przypatrujac ˛ si˛e workowi. — Mam do´sc´ czekania. Trzy miesiace ˛ głupich wymówek nadwer˛ez˙ a moja˛ cierpliwo´sc´ . Przyszedł czas na wyniki. I oby były dobre! Flagit skinał ˛ na demona i opu´scił pomieszczenie, szybkim krokiem udajac ˛ si˛e do niewielkiego magazynu, poło˙zonego w przeciwległym rogu ostatniego pi˛etra drapacza powłok. Delikatnie poło˙zył swój woreczek na rozgrzane biurko i przetarł czoło. Było tu za goraco, ˛ nawet dla niego. Na tym polegał problem z najwy˙zszymi pi˛etrami dra˙ paczy powłok. Zawsze było w nich za goraco. ˛ Zycie w Podziemnym Królestwie Hadesji z natury było gorace, ˛ ale tutaj, w miejscu upchni˛etym pod pot˛ez˙ nym sklepieniem kamiennego sufitu (czule zwanego skałosfera) ˛ panował gorac. ˛ Czasami temperatura dochodziła do sze´sciuset dziewi˛ec´ dziesi˛eciu stopni. Na szcz˛es´cie sytuacja wkrótce miała ulec poprawie. Pierwsza˛ decyzja˛ nowego agenta było szybkie zainstalowanie klimatyzacji. Został szefem, wi˛ec po có˙z miałby si˛e poci´c? — Co chcesz wiedzie´c? — wychrypiał Flagit. Wcia˙ ˛z szczypało go w gardle, wartki strumyk potu spływał po łuskach na jego grzbiecie. — Dobrze wiesz! Pi˛etna´scie tysi˛ecy oboli! — wykrzyczał Nabab, uderzajac ˛ jedna˛ pokryta˛ łuskami pi˛es´cia˛ w druga.˛ — Miałe´s pi˛etna´scie patyków. Poka˙z towar! — Badania i proces technologiczny sa˛ nieco drogie, zwłaszcza je´sli chce si˛e wygra´c wybory. . . — Flagit wiercił si˛e i przecierał czoło. — Czy ja prosiłem o wymówki? Prosiłem? Zamknij si˛e i poka˙z mi powód, dla którego unikałe´s mnie przez ostatnie trzy miesiace ˛ — wywarczał pochylony Nabab zdecydowanie zbyt blisko ucha Flagita. Agent przełknał ˛ s´lin˛e, majac ˛ nadziej˛e, z˙ e najnowsze skarby si˛e nie stopiły. — Dlaczego spotykamy si˛e tutaj? — szczeknał ˛ Nabab. — Za goraco ˛ tu. Poza tym nienawidz˛e Tumoru! — Mam tu biuro, poza tym to u ciebie jest za goraco. ˛ Wsz˛edzie kr˛eca˛ si˛e diabły Seirizzima. Je´sli wyniuchaja,˛ co si˛e dzieje. . . fiu!, lepiej nawet o tym nie my´sle´c. Seirizzim na Naczelnego Grabarza, uuuurgh! Chcesz zobaczy´c, co dla ciebie mam, czy nie? — rzucił wreszcie. Przełknał ˛ s´lin˛e raz jeszcze, widzac, ˛ jak Nabab u´smiecha si˛e szyderczo, przytakuje i przeciera czoło wierzchem pokrytej łuskami dłoni. Flagit u´smiechnał ˛ si˛e szeroko i wyjał ˛ z woreczka prostokatn ˛ a˛ obsydianowa˛ podstawk˛e, sze´sc´ l´sniacych ˛ stalowych kulek, niewielka˛ druciana˛ ramk˛e i kilka kawałków drutu bezblaskowego. — Pospiesz si˛e! — burknał ˛ Nabab, obserwujac, ˛ jak Flagit przymocowuj˛e ramk˛e do podstawki, przeciaga ˛ link˛e przez ka˙zda˛ z kulek, a nast˛epnie wiesza je w doskonałym porzadku ˛ na ramce. — Włala! — o´swiadczył, zako´nczywszy operacj˛e. — I co to ma by´c? — warknał ˛ Nabab, wymachujac ˛ czubkiem ogona. — Albo, mówiac ˛ bardziej konkretnie, jak ta kupa złomu ma zapewni´c mi wieczna˛ przy12

chylno´sc´ Jego Piekielno´sci Mrocznego Lorda d’Abaloha i zarazem sprawi´c, z˙ e spo´sród wszystkich kandydatów to wła´snie mnie nama´sci na Naczelnego Grabarza Mortropolis, h˛e? — Spójrz — powiedział Flagit, goraczkowo ˛ pragnac ˛ posiada´c zdolno´sc´ kontrolowania swoich gruczołów, by z ka˙zdego poru ciała wydziela´c pewno´sc´ siebie. Nie miał z˙ adnej gwarancji, z˙ e w razie gdy Nabab b˛edzie niezadowolony, wyjdzie ze spotkania na obu kopytach. Lekko tylko dr˙zacymi ˛ pazurami chwycił najbli˙zsza˛ kulk˛e, uniósł ja,˛ oddalajac ˛ od pozostałych pi˛eciu, i pu´scił. Szósta kulka, jakby pod wpływem magii, odskoczyła w bok, uniosła si˛e i opadła, wystrzeliwujac ˛ w gór˛e pierwsza˛ kulk˛e i od nowa zaczynajac ˛ cały cykl. Gdy d´zwi˛ek zderzajacych ˛ si˛e kuł dodatkowo podra˙znił jego i tak ju˙z do´sc´ podły nastrój, w Nababie zawrzało. Flagit zdobył si˛e na wymuszony u´smiech, zatrzymał kołysk˛e, chwycił dwie kulki i powtórzył sztuczk˛e. — Z trzema te˙z mo˙zna — dodał, majac ˛ nadziej˛e, z˙ e to pomo˙ze. — Co to jest! — zagrzmiał Nabab, wypuszczajac ˛ z szerokich nozdrzy strumienie pary. — Eee. . . doskonały relaks dla przem˛eczonego władcy Podziemi. Popatrz, zasada zachowania p˛edu jest wykorzystywana do stworzenia kojacego ˛ cyklu powtarzajacych ˛ si˛e zderze´n. . . — Stul pysk! — . . . które pomagaja˛ spokojnie zasna´ ˛c. — Stul pysk!!! — wrzasnał ˛ Nabab, przybierajac ˛ zdecydowanie karmazynowy odcie´n styksowej czerni. — Trzy miesiace ˛ temu dałem ci pi˛etna´scie tysi˛ecy oboli. To najlepsze, co mo˙zesz mi zaoferowa´c? — Skad˙ ˛ ze. Co powiesz na to? — zapytał Flagit, wydobywajac ˛ długi na stop˛e, przezroczysty zbiornik wypełniony pomara´nczowym i karmazynowym płynem. Błyskawicznie ustawił go na dłu˙zszej podstawce i pstryknał ˛ małym przełaczni˛ kiem. Spr˛ez˙ ynowy mechanizm ukryty w podstawce zawarczał i wprawił zbiornik w jednostajny ruch na boki. G˛estsza, karmazynowa lawa w zetkni˛eciu z niemieszajacym ˛ si˛e z nia˛ pomara´nczowym płynem formowała miniaturowe fale. — Próbowałem umie´sci´c w s´rodku mała˛ z˙ aglówk˛e, ale przewracała si˛e i ton˛eła. Z drugiej strony, tak jest bardziej relaksujace. ˛ Nie sadzisz, ˛ z˙ e. . . och! — Podnoszac ˛ wzrok, Flagit ujrzał gotujac ˛ a˛ si˛e ze w´sciekło´sci, omiatajac ˛ a˛ go gora˛ cym oddechem czerwona˛ twarz. — Có˙z, miałem pomysł na mała˛ metalowa˛ kulk˛e umieszczona˛ na ko´ncu z˙ yłki. Mo˙zna by nia˛ rozbija´c małe kawałki skał. . . Nie? Ha! Głupi pomysł. Oczywi´scie, eee. . . tak naprawd˛e my´slałem o. . . — My´slałe´s? My´slałe´s?! — krzyknał ˛ Nabab. — Poznanie intelektualne nie ma z tym nic wspólnego. Kiedy wspomniałem, z˙ e d’Abaloh mógłby mie´c ochot˛e na co´s, co pozwoli mu si˛e rozlu´zni´c po całym dniu pracowitej diaboliczno´sci, miałem na my´sli co´s bardziej złowrogiego. Jakie´s nowe m˛eczarnie w Malebolgu albo. . . 13

— Mo˙ze nowy, l´sniacy ˛ zestaw ostrzałek do wideł? — przerwał mu Flagit. — Albo to. — U´smiechnał ˛ si˛e szeroko i wyciagn ˛ ał ˛ z torby wizerunek rozpromienionej, brodatej twarzy. — Ostatni krzyk mody, boska tarcza do rzutków? — Nie, nie! — Nabab j˛eknał ˛ przenikliwym, naznaczonym udr˛eka˛ głosem. — Jestem zrujnowany! Moja kariera legła w gruzach. Seirizzim bez trudu wkroczy do Grabarstwa, a ja b˛ed˛e liczył blu´znierców, zanim on sko´nczy pierwszy tydzie´n urz˛edowania. Jestem zrujnowany. Zrujnowany! To wszystko twoja wina! Lito´sc´ nad soba˛ nagle przerodziła si˛e we w´sciekło´sc´ i ch˛ec´ odwetu. Wyraz twarzy Nababa zmienił si˛e z panicznego strachu w wyrachowany, szyderczy u´smiech pełen złowrogiego okrucie´nstwa. — Taaaaak — wymruczał, po czym ujał ˛ Flagita za gardło i przygwo´zdził do s´ciany. — Twoja wina. Załatwiłe´s mnie swoim z˙ ałosnym, t˛epym umysłem! — Ociekajacy ˛ gro´zbami u´smiech przeszedł w sfer˛e ultimatum. — Zadam ci proste pytanie, Flagit. Jak my´slisz, co si˛e stanie, je´sli z jakiego´s nieprzewidywalnego powodu nie uda mi si˛e obja´ ˛c stanowiska Naczelnego Grabarza Mortropolis, h˛e? Usta Flagita pracowały, podczas gdy on sam usiłował nada˙ ˛zy´c za watkiem ˛ gro´zby. — Eee. . . — brzmiała najlepsza odpowied´z, na jaka˛ si˛e zdobył. — Przemy´sl to sobie, idioto! — wrzasnał ˛ Nabab. — Tylko nie my´sl zbyt intensywnie. Chc˛e wyników! Masz na to tydzie´n! — Zako´nczył tyra´nska˛ tyrad˛e, rzucił Flagitem przez cała˛ długo´sc´ magazynu, wypadł za drzwi, zbiegł po setkach schodów i wpadł wprost w mas˛e wlekacych ˛ si˛e pieszych. Zawrócił, biegiem pokonał schody, wetknał ˛ głow˛e przez drzwi i krzyknał: ˛ — Zrób co´s z tymi. . . tymi stworami! To miejsce roi si˛e od nich!

***

Podciagn˛ ˛ eła jaskrawoczerwona˛ koszul˛e nocna,˛ wsun˛eła ja˛ do majteczek gestem znamionujacym ˛ wpraw˛e, sprawdziła lin˛e i rozhu´stała si˛e. Gdy leciała pomi˛edzy krokwiami, powietrze rozwiewało jej niechlujne kucyki, a drewniany sztylet pewnie tkwił pomi˛edzy dziewi˛ecioletnimi z˛ebami. Tym razem zdob˛edzie skarb. Nikt jej nie powstrzyma. Przykucnawszy ˛ ostro˙znie, wyladowała ˛ na zakurzonej krokwi zapuszczonej drukarni i złapała równowag˛e, zastanawiajac ˛ si˛e nad dystansem, jaki dzielił ja˛ od „ladu ˛ w chmurach”. Patrzac ˛ na „lad ˛ w chmurach” krytycznym spojrzeniem wła´sciwym logice dorosłych, ujrzeliby´smy pokryta˛ kurzem półk˛e, która˛ mo˙zna za pomoca˛ skomplikowanego systemu linek i ci˛ez˙ arków podnosi´c i opuszcza´c, zwi˛ekszajac ˛ w ten 14

sposób pojemno´sc´ magazynowa˛ drukarni. Dla Alei była to rozhu´stana wysepka, szybujaca ˛ gdzie´s pod niebem, za pełna˛ krokodyli przepa´scia,˛ mo˙zliwa˛ do poko˙ nania tylko w naj´smielszym akcie odwagi — skoku na linie. Zaden zawadiacki bohater czajacy ˛ si˛e z lichtarzem, by ja˛ straci´ ˛ c, nie dorównywał Alei w skokach. Kucajac ˛ tak na krokwi ze sztyletem mi˛edzy z˛ebami i obserwujac ˛ lin˛e wiszac ˛ a˛ bez ruchu sze´sc´ stóp przed nia,˛ dziewczynka czuła, z˙ e tak wła´snie wyglada ˛ przygoda. Robiła to ju˙z setki razy i wiedziała — nauczyły ja˛ tego si´nce na kolanach, liczniejsze, ni˙z gotowa była przyzna´c — z˙ e cały sekret pokonania przepa´sci polega na p˛edzie. Mierz wysoko, mocno si˛e rozhu´staj, a nie b˛edziesz miała problemów. Potknij si˛e i spadnij, a wróg złapie ci˛e majtajac ˛ a˛ si˛e bezwładnie nad gniazdem krokodyli, z ka˙zda˛ sekunda˛ coraz ni˙zej i ni˙zej. Alea zdawała sobie spraw˛e, z˙ e zło czai si˛e wsz˛edzie, zło wcielone w ka˙zda˛ osob˛e w wieku powy˙zej lat dziesi˛eciu i/lub ka˙zdego, kto mówi: „Nie bad´ ˛ z niegrzeczna i id´z do łó˙zka”. Kilka minut wcze´sniej o mały włos unikn˛eła schwytania, kiedy jej ojciec nieoczekiwanie wytknał ˛ głow˛e zza drzwi i zezował przez swoje grube na cal kryształowe okulary. Wisiała wtedy na innej linie i tylko du˙zej dozie szcz˛es´cia oraz swojej zdolno´sci do zatrzymywania si˛e w absolutnym bezruchu zawdzi˛eczała unikni˛ecie s´miertelnego niebezpiecze´nstwa, jakim było odesłanie do łó˙zka wcze´sniej. Koniec gry. Ale teraz, kilka sekund pó´zniej, daleko jej było do bezruchu. Wszystkie włókna jej ciałka jednocze´snie rzuciły si˛e w stron˛e liny, dłonie pewnie chwyciły jutowy sznur. Zacz˛eła si˛e energicznie hu´sta´c, gotowa do pokonania pełnej krokodyli rozpadliny. Wtedy wydarzyła si˛e katastrofa. Przymocowana do „ladu ˛ w chmurach” lina gwałtownie opadła dwie stopy w dół, bole´snie wykr˛ecajac ˛ Alei r˛ece, a obrzydliwy d´zwi˛ek zasygnalizował wystrzelenie w jej stron˛e kolorowych atramentów z półki. Sabota˙z! Kto´s umy´slnie nie uwiazał ˛ liny. Tylko krótka przerwa oddzieliła niemilknac ˛ a˛ kakofoni˛e p˛ekajacych ˛ pojemników i plusk atramentu od ryku furii jej ojca. Rozległy si˛e zmierzajace ˛ gniewnie w stron˛e drzwi kroki, a warkni˛ecia i przekle´nstwa mieszały si˛e z krzykiem. — Alea, je´sli to wyglada ˛ w połowie tak z´ le, jak brzmiało, to si˛e doigrała´s! Co ci mówiłem o zabawie w moim warsztacie? Nerwowo przełykajac ˛ s´lin˛e, spojrzała na rosnac ˛ a˛ kału˙ze˛ kolorów, zastanawiajac ˛ si˛e jednocze´snie, czy wyglada ˛ to gorzej ni˙z zeszłomiesi˛eczna wpadka: ta, która w ułamku sekundy tak bezwzgl˛ednie zniweczyła efekty o´smiodniowej pracy ojca. Skrzywiła si˛e na wspomnienie kamiennej płyty ze starannie powycinanymi literkami, lecacej ˛ z półki, uderzajacej ˛ w kolczugowy płaszcz i rozsypujacej ˛ si˛e na tysiace ˛ malutkich kawałeczków. Wcia˙ ˛z była zdania, i˙z płyta nie powinna tak niepewnie balansowa´c na skraju półki. Potem przypomniała sobie twarz ojca, to, jak oblicze jego zdołało odmalowa´c absolutnie zadziwiajac ˛ a˛ palet˛e czerwieni i purpury. Raz jeszcze spojrzała na kału˙ze˛ i uznała, z˙ e nie wyglada ˛ to a˙z tak z´ le. Taka˛ przynajmniej miała nadziej˛e. Wtedy została skazana na trzy tygodnie trzymania 15

taty za r˛ek˛e i noszenia spódniczki. To było piekło! Drzwi otwarły si˛e z hukiem i ukazała si˛e w nich sylwetka pałajacego ˛ gniewem ojca. Alea dyndała bezradnie, upa´ckana na czerwono, zielono i cynobrowe, nad wcia˙ ˛z powi˛ekszajacym ˛ si˛e t˛eczowym morzem, starajac ˛ si˛e ubra´c twarzyczk˛e w najsłodszy, najniewinniejszy z u´smiechów. Niestety, sztylet nieco przeszkadzał jej w tych zamiarach. — Co´s ty narobiła? — Ryngraf j˛eknał. ˛ Wstrzas ˛ był taki, z˙ e jego włosy trzeszczały z napi˛ecia. Alea wypluła sztylet. — No. . . po´slizgn˛ełam si˛e — wyszeptała, a po nosku pociekło jej co´s ró˙zowiutkiego. — Po´slizgn˛eła´s si˛e?! — zaskrzeczał Ryngraf, przeskakujac ˛ z nogi na nog˛e. — Tyle masz na swoje usprawiedliwienie? — Eee. . . zabawa sko´nczona — przyznała dziewczynka i pewnie by wzruszyła ramionami, gdyby nie to, z˙ e kurczowo trzymała si˛e liny. Jej umysł pracował, starajac ˛ si˛e znale´zc´ sposób na złagodzenie wyroku do szybkiej i bezbolesnej s´mierci. Wyprze´c si˛e nie mogła, nieco zbyt du˙zo dowodów jej winy rozlało si˛e po podłodze. Okoliczno´sci łagodzace ˛ — utrzymywa´c, z˙ e gdyby lina była pewniej przymocowana, nic by si˛e nie stało? Nie, zbyt ryzykowne, potrzeba by do tego wyjatkowo ˛ dobrego adwokata i absolutnie zniewalajacego ˛ u´smiechu. Nagle doznała ol´snienia. Konstruktywne podej´scie! Jakie potencjalne korzy´sci mogłoby odnie´sc´ rzemiosło drukarskie z wielobarwnej kału˙zy zmieszanych atramentów? Alea odkaszln˛eła, ze´slizgn˛eła si˛e kilka cali ni˙zej i zacz˛eła szybko mówi´c: — To nie jest takie złe. Je´sli podasz mi pergamin dowolnego koloru, to poka˙ze˛ ci najszybszy sposób drukowania stopami i to b˛edzie naprawd˛e naprawd˛e bardzo ładne sam zobaczysz i wszystkim si˛e spodoba i b˛edziesz to mógł sprzeda´c i zarobisz mnóstwo pieni˛edzy w galeriach i b˛edziesz bardzo bogaty. . . — Stopniowo milkła, dochodzac ˛ do wniosku, z˙ e mo˙ze lepiej w cało´sci nie prezentowa´c mechanizmu. — Eee. . . podłoga nie´zle teraz wyglada, ˛ prawda? — Musz˛e to teraz posprzata´ ˛ c, co? — odburknał ˛ tata. — Naprawd˛e to zrobisz? Jak miło. — U´smiechn˛eła si˛e i zacz˛eła zastanawia´c, czy aby na pewno powiedziała to, co powinna powiedzie´c. Gdy kilka minut pó´zniej siedziała w kapieli ˛ (wła´snie wylano na nia˛ trzecie wiadro lodowatej wody) i słuchała wyroku skazujacego ˛ ja˛ na trzy tygodnie wczesnego chodzenia do łó˙zka, bez kolacji i mo˙zliwo´sci wniesienia odwołania do sadu ˛ apelacyjnego, doszła do wniosku, z˙ e by´c mo˙ze odpowiedniejszy byłby inny dobór słów.

16

***

Flagit uwielbiał muszki owocowe. Stanowiły jego ulubiony cel op˛eta´n. Tak cudownie proste i nieodparcie sprytne. Zawsze dawały mu kopa. Zwłaszcza po pełnym sprzeczek dniu sp˛edzonym w Transcendentalnym Biurze Podró˙zy spółce z o.o. W niewielkiej kabinie, tysiac ˛ stóp pod Górami Talpejskimi, Flagit wyszczerzył si˛e w u´smiechu ozdobionym zdecydowanie zbyt wieloma z˛ebami. Niewielki ułamek jego umysłu brz˛eczał sobie po okolicy we wn˛etrzu muszki owocowej, a projekcja jego my´sli skupiła si˛e z niewysłowiona˛ dokładno´scia,˛ przedarłszy si˛e uprzednio przez wznoszac ˛ a˛ si˛e wysoko nad jego głowa˛ podobna˛ do siatki kopuł˛e. Dla muszki owocowej był niewykrytym mentalnym pasa˙zerem, obserwujacym ˛ ka˙zdy ruch, odbierajacym ˛ ka˙zde owadzie wra˙zenie. Mózgowym podgladaczem. ˛ W tej samej chwili do takich samych budek podpi˛etych było w Podziemnym Królestwie Hadesji niesko´nczenie wiele innych demonów i diabłów. Ka˙zdy z nich wprowadzał w z˙ ycie swoje fantazje, posługujac ˛ si˛e op˛etanymi ciałami — op˛etanymi za tygodniowa˛ opłata,˛ oczywi´scie. Nawet najpodlejszy robotnik z Stoczni Flegeto´nskiej mógł si˛e podłaczy´ ˛ c i przez tydzie´n by´c ksi˛eciem regentem albo przez miesiac ˛ lub dłu˙zej — nimfomanka.˛ Wystarcza odpowiednia kwota w obolach na opłat˛e. I bilet. To jest podstawa. Nie ma biletu, nie ma op˛etania. To jedyny sposób na sprawowanie kontroli. „Przestrze´n W” stawała si˛e zatłoczona; wielka liczba mózgowych podgladaczy ˛ sprawiała, z˙ e wzrastało zagro˙zenie przypadkowego powrotu do ciała innego demona. Bilety pozwalały Wojerystyczne j Kontroli Ruchu mie´c wszystkich na oku. Flagit odwiedził jej siedzib˛e tylko raz. Zaciemnione pomieszczenie, po´srodku którego znajdowała si˛e olbrzymia czarna kula pokryta malutkimi s´wiatełkami oraz tu i ówdzie ciagami ˛ liczb. Oznaczały one osobiste s´wiadomo´sci demonów na wakacjach, dryfujace ˛ ostro˙znie w´sród wielkiej mnogo´sci innych, by wróci´c prosto do własnego ciała. Piekielna psyche jest w stanie bezcielesno´sci bezradna. Wyszarpnij ja˛ z ciała, a nigdy nie uda jej si˛e wróci´c do Hadesji. W ka˙zdym razie nie o własnych siłach. Ale Flagit znał sztuczki pozwalajace ˛ orientowa´c si˛e w tej materii. Wystarczajaco ˛ długo pracował w Transcendentalnym Biurze Podró˙zy, by wiedzie´c, z˙ e je´sli jest si˛e ostro˙znym i wi˛ekszo´sc´ siebie pozostawia na miejscu, mo˙zna op˛eta´c, co si˛e chce, i bezpiecznie wróci´c. Jak dotychczas wykorzystał do mózgowego podgladactwa ˛ tylko dwie piate ˛ swojej s´wiadomo´sci. I jak dotychczas Wojerystyczna Kontrola Ruchu go nie na-

17

mierzyła. Na nieszcz˛es´cie oznaczało to, z˙ e jedynymi istotami, jakie mógł łatwo op˛etywa´c, były te nieprzekraczajace ˛ poziomem umysłowym Ammoreta´nskiego ´ Jaszczura Smierci. Po lobotomii. Teraz poło˙zył si˛e i obserwował zło˙zonymi owadzimi oczami niesko´nczenie długie korytarze wijace ˛ si˛e we wn˛etrzno´sciach Cranachanu. Dzisiejszy wypad nie był jedynie tak potrzebnym Flagitowi relaksem. Dzisiaj szukał czego´s, co ocali jego kark od pot˛ez˙ nego u´scisku Nababa. Nagle poczuł przepływajac ˛ a˛ przez czułki muszki owocowej fal˛e rozczarowania. Błyskawicznie wyprostował si˛e, nozdrza zadr˙zały mu z niecierpliwo´sci. Rozczarowanie stanowiło w oczach Flagita co´s bardzo po˙zytecznego. Stare porzekadło o tym, z˙ e nie s´wi˛eci garnki lepia,˛ niesie w sobie sporo prawdy: nie da si˛e ukry´c, z˙ e piekło ma patenty na pomysłowo´sc´ tych naprawd˛e wkurzonych. Kolana nawet najbardziej do´swiadczonego w bojach egzorcysty zatrz˛esa˛ si˛e, je´sli zobaczy zbrodni˛e dokonana˛ przez najłagodniejsze z jagniat ˛ w najstraszliwszym z nastrojów. Niewielu zdaje sobie z tego spraw˛e. Zacierajac ˛ szpony, zamknał ˛ mentalny obwód i muszka owocowa wleciała do kaplicy s´w. Absencjusza ze Sklerozy, przemkn˛eła przez drzwi do zakrystii, osiadła na szczycie długiego, niezapalonego lichtarza i, powodowana czym´s wi˛ecej ni˙z tylko wła´sciwa˛ owadom ciekawo´scia,˛ wlepiła wzrok w siedzac ˛ a˛ w ciemno´sciach posta´c. Wielce Wielebny Hipokryt III z obcym ascecie niecierpliwym, rozgoraczko˛ wanym u´smiechem na twarzy zamknał ˛ tom „Telewpływania dla opornych” i zaczał ˛ przygotowywa´c si˛e do pierwszej w swoim z˙ yciu próby z sugestywnym oddziaływaniem umysłowym. Był pewien, z˙ e wszystko zrozumiał, wszak pi˛eciokrotnie przeczytał podr˛ecznik od deski do deski. Na wszelki wypadek jednak odnalazł rozdział zatytułowany „Władza nad ssakami. Wst˛ep do kontrolowania gryzoni” i przeczytał go raz jeszcze, z głowa˛ pełna˛ my´sli o przyszło´sci. Gdyby tak przeczytał podr˛ecznik trzydzie´sci lat temu, kaplica s´w. Absencjusza ze Sklerozy pełna byłaby dzi´s niecierpliwych wyznawców łasych na psalm lub dwa, gło´sno domagajacych ˛ si˛e katechizmów, błagajacych ˛ o nauki i własne Biblie, którymi mogliby wali´c si˛e w czoła. Godzin˛e pó´zniej podniecony do granic mo˙zliwo´sci Hipokryt wybiegł z zakrystii (za nim pomkn˛eła muszka owocowa, która nast˛epnie przysiadła na ławie). Wielebny Hipokryt rzucił na wykafelkowana˛ podłog˛e du˙zy kwadratowy koc i przemagajac ˛ niezno´sny artretyczny ból, siadł na nim w odpowiedni dla joginów sposób. Według podr˛ecznika splecenie nóg w nienaturalny sposób miało dopomóc w skupieniu uwagi. Hipokryt miał co do tego pewne watpliwo´ ˛ sci. Jego kolana takz˙ e. Nie watpił ˛ jednak zupełnie w skuteczno´sc´ Sugestywnego Oddziaływania Umysłowego. Był pewien, z˙ e zadziała. Z podr˛ecznika dowiedział si˛e tego, tak jak 18

i wielu innych wspaniałych rzeczy. Hipokryt wiedział te˙z, z˙ e gdyby miał czas, inklinacj˛e i klej, mógłby stworzy´c mała˛ pi˛ecio´scienna˛ piramidk˛e, za pomoca˛ której, wyłacznie ˛ dzi˛eki odpowiednio wyrazistym my´slom, dałoby si˛e naostrzy´c dowolna˛ liczb˛e t˛epych brzytew. Wiedział te˙z, z˙ e próby rozmawiania z ro´slinami w celu nakłonienia ich do szybszego wzrostu sa˛ bezcelowe i moga˛ zako´nczy´c si˛e jedynie bólem szcz˛eki. Prawdziwym sposobem ulepszania wegetacji jest utrzymywanie z warzywnymi przyjaciółmi wspólnoty my´sli. Wszystko to było opisane w rozdziale dziewi˛etnastym: „Paprotki, paki, ˛ mózgi”2 . I tak oto Hipokryt usiadł dokładnie w centrum majacej ˛ rozmiary niewielkiej komórki kapliczki s´w. Absencjusza ze Sklerozy, gotowy i ch˛etny do działania. Po raz ostatni spojrzawszy na ławki, zamknał ˛ oczy, wyciagn ˛ ał ˛ w my´sli r˛ek˛e i wskoczył w umysłowy kostium Szczurołapa z Hameln. Post˛epujac ˛ dokładnie według szczegółowych instrukcji zawartych w podr˛eczniku, wyobraził sobie swoja˛ czaszk˛e jako przezroczysty ul, w którym kotłuja˛ si˛e bzyczace ˛ my´sli. Wyobraził sobie, z˙ e robi si˛e coraz cieplej. W zapowiedzianym czasie s´ciany ula zacz˛eły połyskiwa´c, topnie´c, stawa´c si˛e coraz cie´nsze i cie´nsze. My´slowe pszczoły bzyczały coraz gło´sniej, podniecone tym, z˙ e stru˙zki stopniałego ula spływaja˛ po kopulastej powierzchni. . . Nagle w s´cianie pojawiła si˛e dziura, a ułamki sekund po niej pojedyncza neuronowa pszczoła, hała´sliwie polatujaca ˛ w pszczelim uniesieniu, błyskawicznie przemkn˛eła przez mur i znikn˛eła, wyruszajac ˛ na poszukiwanie piskliwych gryzoni, tylko nieznacznie wyprzedzajac ˛ reszt˛e roju. Dla postronnego obserwatora w zachowaniu Wielce Wielebnego Hipokryta III nie byłoby nic niezwykłego. W gruncie rzeczy naprawd˛e nie było w nim nic niezwykłego, mo˙ze z wyjatkiem ˛ tego, z˙ e siedział na podłodze w pozycji lotosu, z dło´nmi obróconymi wn˛etrzem ku górze, i cicho zawodził. Gdyby pomina´ ˛c wyjatkowo ˛ nie´swiatobliw ˛ a˛ fioletowobrazow ˛ a˛ po´swiat˛e emanujac ˛ a˛ z sieci r˛ecznie 2 Szczerze mówiac, ˛ nie jest to do ko´nca prawda. W tle my´sli Hipokryta tliła si˛e niepewnie maciupe´nka iskierka watpliwo´ ˛ sci. Dotyczyła ona pewnego przypisu w rozdziale po´swi˛econym kontrolowaniu gryzoni. Có˙z mówił ten przypis? Ano, zobaczmy. „Od wydawcy: Szeroko zakrojone badania do´swiadczalne w terenie wykazały, z˙ e telewpływowa manipulacja stworzeniami stojacy˛ mi na drabinie ewolucyjnej powy˙zej jaszczurek mo˙ze okaza´c si˛e niemo˙zliwa. Mo˙zna t˛e trudno´sc´ jednakowo˙z przezwyci˛ez˙ y´c, zaopatrujac ˛ si˛e w Niespadliwy Wzmacniacz Telewpływu; do kupie´ nia w Swiecie Zwoju po promocyjnej cenie pi˛eciuset dwunastu szelagów ˛ plus trzydzie´sci dwa szelagi ˛ za goł˛ebie i wysyłk˛e”. Dalej znajdował si˛e pogladowy ˛ rysunek czego´s, co przypominało s´mieszna˛ siateczk˛e na włosy. Ujrzawszy to, Hipokryt wymamrotał co´s pod nosem, potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ w wyrazie niezrozumienia i przewrócił kartk˛e. Było dla niego dojmujaco ˛ oczywiste, z˙ e ten z˙ ałosny stek bzdur został dopisany pó´zniej. Przede wszystkim czu´c go było na odległo´sc´ n˛edzna˛ ´ próba˛ wyciagni˛ ˛ ecia z łatwowiernych subskrybentów Swiata Zwoju dalszej ci˛ez˙ ko zapracowanej krwawicy. A poza tym ka˙zdy przy jako tako zdrowych zmysłach wiedział doskonale, i˙z nie istnieje co´s takiego jak ewolucja. Jasne, zwierz˛eta i takie tam ró˙zne zmieniały od czasu do czasu kształty, ale było to po prostu wyrazem boskiej dbało´sci o to, by zoologowie interesowali si˛e stworzeniem, czy te˙z raczej stworzeniami.

19

wyszywanych złotych zdobie´n jego piuski, nietrudno byłoby doj´sc´ do wniosku, z˙ e Hipokryt wła´snie medytuje. Medytuje — pomy´slał ze zło´scia˛ chwilowy wła´sciciel pary czarnych oczu złoz˙ onych, który obserwował cała˛ sytuacj˛e z ławy. — Medytuje! Jasna cholera! Kolejny s´lepy zaułek. Muszka ponuro odwróciła si˛e, z gorycza˛ rozmy´slajac ˛ o zaczynaniu od poczat˛ ku i powracaniu do miejsca zwanego punktem wyj´scia. Desperacja zawiodła Flagita w jego poszukiwaniach tak daleko, zostały tylko trzy dni. . . a wcia˙ ˛z nie miał niczego, co mógłby pokaza´c. Muszka owocowa splun˛eła i raz jeszcze wyruszyła na nudne poszukiwania. Jej uwag˛e przykuł nagle niespodziewany zgrzyt pazurków o kamie´n. Odwróciła si˛e i ujrzała tuzin szczurów wbiegajacych ˛ do kaplicy i z piskiem zatrzymujacych ˛ si˛e przed Wielebnym Hipokrytem. Kilka sekund pó´zniej dołaczyła ˛ do nich niezliczona masa machajacych ˛ ogonkami gryzoni o dr˙zacych ˛ wasikach, ˛ przej˛etych ta˛ jedna˛ my´sla,˛ z˙ e wła´snie teraz musiały tu przyj´sc´ , bo gdyby tego nie zrobiły, to, có˙z, to. . . W porzadku, ˛ mo˙ze nie były do ko´nca pewne dlaczego, ale wszystkie zdawały sobie spraw˛e z tego, jak z˙ ywotnie wa˙zna jest ich obecno´sc´ . Zdecydowanie. Tak. W tym wła´snie miejscu. Wła´snie tym. Wielebny otworzył oczy i ujrzał falujacy ˛ szary dywan wiercacych ˛ si˛e gryzoni. Kiedy indziej otworzywszy oczy i znalazłszy si˛e w takiej sytuacji, skoczyłby jak oparzony. W tej jednak chwili pisnał ˛ z zachwytu, a po´swiata otaczajaca ˛ jego piusk˛e znikn˛eła. W my´slach klepnał ˛ si˛e mocno po plecach, gratulujac ˛ sobie przejrzenia na wylot tego tak z˙ ałosnego i nie´scisłego przypisu. Zanim w kaplicy przebrzmiały echa ekstatycznej rado´sci, telewpływowe pole znikn˛eło, my´slowy Szczurołap z Hameln przestał gra´c, a tysiace ˛ przera˙zonych członków szczurzej społeczno´sci dojrzało do przekonania, z˙ e niezale˙znie od tego, co im powiedziano, wcale nie chca˛ tu by´c, i rozpierzchło si˛e do milionów nor. — To działa! — krzyknał ˛ Wielebny Hipokryt, obserwujac ˛ znikajace ˛ w norach nieprzeliczone szczurze ogony. — Sugestywne Oddziaływanie Umysłowe zdało egzamin! — Sugestywne Oddziaływanie Umys. . . Co u diaska. . . ? — pisnał ˛ pytajaco ˛ cichy, bzyczacy ˛ głos. — Cudownie! To, u diaska! No, niezupełnie, teraz wszystkie si˛e rozbiegły, ale gdybym nie rozgryzł tego przypisu, siedziałbym tylko i cierpł — odparł Hipokryt, nie zauwa˙zywszy, z˙ e bzyczacy ˛ głos wydobyła z siebie unoszaca ˛ si˛e o cal od jego nosa muszka owocowa. Prawd˛e mówiac, ˛ w obecnym stanie nie widziałby w tym pewnie nic nadzwyczajnego. Cały buzował szcz˛es´ciem. — Zrobiłem to! Przyzwałem wszystkie te szczury, po prostu my´slac ˛ o serze. Ha! I co oni wiedza˛ o ewolucji! Przyzwałem? — pomy´slała z podnieceniem muszka, pocierajac ˛ w my´slach szponiasta˛ łapa˛ podbródek i nagle dostrzegajac ˛ potencjalne korzy´sci płynace ˛ z sy20

tuacji, w której si˛e znalazła. — Och, ile˙z bym dał, z˙ eby móc zrobi´c to samo z lud´zmi! — Co dokładnie by´s dał? — zabzyczała muszka owocowa. W jej małym umys´le pojawiły si˛e pierwsze zarodki planu. — Cokolwiek! — Cokolwiek? — Absolutnie cokolwiek! — Zupełnie absolutnie cokolwiek? — zaskrzeczał owad. Jeszcze tylko jeden raz i b˛edzie mój, pomy´slał. — Dokładnie! Absol. . . — Wielebnemu nie było dane doko´nczy´c. Z radosnym krzykiem nietypowego entuzjazmu, którego nie jeste´smy skłonni kojarzy´c z niewielkimi uskrzydlonymi owadami, cz˛es´c´ podłogi eksplodowała, do s´rodka buchn˛eły słupy goracej ˛ pary, rozległ si˛e zgrzyt dziesiatków ˛ czarnych szponów i kilka sekund pó´zniej w kaplicy nie było ju˙z s´ladu po Wielce Wielebnym Hipokrycie III. Nast˛epnie podłoga zasklepiła si˛e z gło´snym trzaskiem, a mała, cierpiaca ˛ na potworny ból głowy muszka owocowa uderzyła w s´wie˙zo wypolerowany lichtarz. Ponuro potrzasn˛ ˛ eła łebkiem, potarła przekrwione oczy, po gł˛ebszym zastanowieniu sprawdziła kolor swojej tutki, po czym postanowiła ju˙z nigdy, przenigdy nie siada´c na sfermentowanej brzoskwini. Przez trzy dni latała, a film si˛e jej urwał.

***

Gdzie´s po´sród karmazynowego mroku Wielce Wielebny Hipokryt III otworzył oczy, skierował je na pot˛ez˙ nego osobnika majaczacego ˛ w ciemno´sci i zamknał ˛ sze´sc´ razy szybciej. To tylko zły sen, usiłował przekona´c samego siebie, bardzo zły sen. Za du˙zo wina. Jak tylko otworz˛e oczy, to zniknie, poniewa˙z takie rzeczy nie istnieja.˛ Raz, dwa, trzy. . . Niestety, wcia˙ ˛z tam był, wysoki na dziewi˛ec´ stóp. Stał wyprostowany na kopytach, a całe ciało okryte miał s´ci´sle przylegajacymi, ˛ błyszczacymi ˛ złowrogo łuskami. Usta wypełniała mu po brzegi niedobrana kolekcja zbyt wielu jak na niego (czy te˙z, po prawdzie, kogokolwiek) z˛ebów. W dodatku, co niepokoiło Hipokryta, stwór wpatrywał si˛e w niego z ta˛ chłodnie skalkulowana˛ chciwo´scia,˛ której cranacha´nscy poborcy podatkowi zawdzi˛eczali swa˛ zła˛ sław˛e w całych Talpach. — Zgrabna sztuczka z tymi szczurami — powiedział stwór i pu´scił do niego oko. Wielebny Hipokryt krzyknał ˛ i na krótko stracił przytomno´sc´ , ci˛ez˙ ko jednak okre´sli´c, w jakiej dokładnie kolejno´sci zrobił te dwie rzeczy. 21

Kiedy doszedł do siebie i zebrał w sobie na tyle, z˙ eby znów otworzy´c oczy, stwór wcia˙ ˛z na niego patrzył. — Jak to zrobiłe´s? — zapytał niskim, zgrzytliwym głosem, wydawszy uprzednio rodzaj gwizdu, od którego ciarki przechodziły po kr˛egosłupie. — Znaczy si˛e numer ze szczurami, h˛e? Jak to si˛e robi? — Od niechcenia smagnał ˛ ostro zako´nczonym ogonem. — G. . . g. . . g. . . — zaczał ˛ Wielebny Hipokryt w napadzie oszałamiajacej ˛ komunikatywno´sci. — Gra s´wiateł? — spróbował odgadna´ ˛c stwór. — Nie, na pewno nie. — G. . . g. . . g — Głupie ciuszki? Wło˙zyłe´s głupie ciuszki? Ej˙ze, jak to zrobiłe´s? — G. . . Gdzie ja jestem? — wykrztusił w ko´ncu Hipokryt. — Och! — warknał ˛ rozczarowany stwór głosem o kilka oktaw poni˙zej pułapu słyszalno´sci nietoperzy. — Nie sta´c ci˛e na nic lepszego? — Podwinał ˛ l´sniac ˛ a˛ górna˛ warg˛e, pokazujac, ˛ jak bardzo jest zawiedziony poziomem pytania Wielebnego. — Zdawało mi si˛e, z˙ e to oczywiste! — obwie´scił triumfalnie, nonszalancko pokazujac ˛ szponami styksowe pomieszczenie na szczycie drapacza powłok. Nad jego głowa˛ chłodził si˛e wła´snie niewielki kawałek skały. — Cz. . . czy m. . . mógłbym prosi´c o jaka´ ˛s wskazówk˛e, nie. . . nie czuj˛e si˛e najl. . . — zakwilił Hipokryt, gdy zauwa˙zył, z˙ e stwór ma rogi i pasujacy ˛ do nich ogon. — Có˙z, zobaczmy. Jeste´s co najmniej tysiac ˛ stóp poni˙zej domu, liczba z˛ebisk psa przy bramie tego miejsca da si˛e bez reszty podzieli´c przez trzy i, ach tak, je´sli wyt˛ez˙ ysz słuch, powiniene´s usłysze´c j˛eki niezliczonych dusz cierpiacych ˛ wieczne, zasłu˙zone katusze. Szcz˛eka opadła Hipokrytów! na klatk˛e piersiowa.˛ — O tak — ciagn ˛ ał ˛ stwór. — I, eee, niewykluczone, z˙ e nie jeste´s ju˙z z˙ ywy. Wybacz, ale, no wiesz, takie sa˛ wymagania i w ogóle. — Jeste´s d. . . d. . . diab. . . — wymamrotał Wielebny. — Diabłem? O nie. Co to, to nie. My´slałem, z˙ e wszyscy to wiecie. Nie, jestem wyłacznie ˛ twoim pokornym towarzyszem, pomniejszym ogrodowym diabełkiem. Tak przy okazji, nazywam si˛e Flagit. A co si˛e tyczy numeru ze szczurami. . . — Ale ja jestem sługa˛ bo˙zym, nie powinienem tu si˛e znale´zc´ . — Hipokryt j˛eknał. ˛ — Byłe´s — poprawił go Flagit. — Byłe´s sługa˛ bo˙zym. Czas przeszły. W porzadku, ˛ przyzwyczaisz si˛e. A teraz wyja´snij numer ze szczurami. — Dlaczego tu jestem?! — pisnał ˛ Wielebny. Flagit wzniósł oczy ku niebu. — Musimy przez to przechodzi´c? Niech b˛edzie. Jaka jest ostatnia rzecz, która˛ pami˛etasz, nie liczac ˛ szczurów? Wielebny Hipokryt przymknał ˛ oczy i zagł˛ebił si˛e we wspomnieniach. 22

— Có˙z. . . no, całe z˙ ycie przemkn˛eło mi przed oczami. . . — zaczał. ˛ — Nie, nie — syknał ˛ z irytacja˛ Flagit. — Wcze´sniej. No dalej, zastanów si˛e. Hipokryt zacisnał ˛ oczy i skoncentrował si˛e. — No, wyraziłem co´s w rodzaju z˙ yczenia, chciałem móc przyzywa´c wiernych — przyznał, spogladaj ˛ ac ˛ na swoje stopy. Albo raczej, s´ci´sle mówiac, ˛ swoje byłe stopy. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e pami˛etasz, co dokładnie powiedziałe´s — zasugerował Flagit. — A powiedziałe´s „Och, ile˙z bym dał, z˙ eby móc zrobi´c to samo z lud´zmi!”, wi˛ec ja na to „Co dokładnie by´s dał?”, a ty wtedy. . . — To znaczy, z˙ e ja. . . ? — wychrypiał Hipokryt. W jego oczach pojawił si˛e wyraz najczystszego przera˙zenia, zaczynał rozumie´c, z˙ e czeka go jałowa, rozpaczliwa przyszło´sc´ . — Nie, nie. Powiedziałe´s chyba: „Absolutnie cokolwiek!” — przyszedł mu z pomoca˛ Flagit. — Powtórzyłe´s to trzy razy z rz˛edu, tak wi˛ec — sruuuu! — i jeste´s tutaj. — Porwałe´s mnie? — wyszeptał Hipokryt, dr˙zac ˛ ze strachu przed odpowiedzia.˛ — No co ty. Nie wygłupiaj si˛e. . . Wielebny odetchnał ˛ z ulga.˛ A wi˛ec nie został porwany! Wokół zatrza´sni˛etych na głucho drzwi sromotnej pora˙zki błysn˛eła po´swiata nadziei. — Zawarli´smy układ! — zako´nczył rado´snie Flagit. Drzwi znów zatrzasn˛eły si˛e z hukiem. — Wia˙ ˛zac ˛ a˛ umow˛e po´swiadczona˛ przeze mnie. Takie rzeczy zdarzaja˛ si˛e, sam wiesz: a to kto´s chciałby nieco lepiej gra´c na skrzypcach, a to znów kto´s maluje sobie portret i upycha go na strychu, z˙ eby si˛e nigdy nie zestarze´c. . . — I to wszystko dlatego, z˙ e chciałem mie´c wiernych? — Hipokryt parsknał. ˛ Pogł˛ebiły si˛e zmarszczki na jego czole. — Ano. To przez nich tu jeste´s — odparł Flagit i dla podkre´slenia puenty pokazał wi˛ekszo´sc´ kłów. — Ilu? — H˛e? — Ilu mam tych wiernych? — Ojej, nie wiem, poza tym teraz to ju˙z niewa˙zne. — Wybacz, ale sadz˛ ˛ e, z˙ e jednak wa˙zne — oznajmił oburzony Hipokryt. — To znaczy, skoro zawarli´smy jaki´s tam pakt, a ja jestem niebo. . . ehem, strona,˛ to sadz˛ ˛ e, z˙ e byłoby w porzadku, ˛ gdybym wiedział, ilu mam wiernych. No ale skoro ju˙z przy tym jeste´smy, to gdzie oni sa? ˛ — Eee. . . w pobli˙zu — odparł niepewnie Flagit. — W pobli˙zu? I to ma by´c odpowied´z? Powinni znajdowa´c si˛e przynajmniej w zasi˛egu modłów, rozumiesz, twarza˛ do mnie, a ja powinienem ich naucza´c i robi´c inne rzeczy, które robia˛ duchowni. A nie, z˙ e oni sa˛ tam na górze, a ja tu na dole! Zrozumiano? — Hipokryt zaczał ˛ traci´c panowanie nad soba.˛ 23

Flagit wzniósł oczy ku górze i westchnał. ˛ — Tak, rozumiem. Hmm, powiniene´s był wyra˙za´c si˛e ja´sniej. Przykro mi, ju˙z za pó´zno. — Wzruszył ramionami, usiłujac ˛ zlekcewa˙zy´c problem. — Posłuchaj! — krzyknał ˛ Hipokryt, nic z tego nie rozumiejac. ˛ Czterdzie´sci pi˛ec´ lat czekał na własnych parafian i nie miał zamiaru pozwoli´c, by jaki´s wysoki na dziewi˛ec´ stóp, pokryty łuskami rogaty demon z cuchnacym ˛ oddechem stanał ˛ mu na drodze. W ka˙zdym razie nie miał takiego zamiaru, dopóki sobie tego wszystkiego na trze´zwo nie przemy´sli. — Nie zgadzam si˛e na to. Chc˛e widzie´c si˛e z twoim szefem. Domagam si˛e zwrotu ciała! Flagit gwałtownie drgnał ˛ i odwrócił si˛e, podejrzliwie łypiac ˛ za siebie. — Szszsz! Nie tak gło´sno! — zawarczał ochryple. — Po co robi´c taka˛ awantur˛e? — Jest po co! My´sli szalały w głowie demona. Gdyby kto´s dowiedział si˛e, z˙ e porwał sług˛e bo˙zego. . . Ciarki przeszły mu po plecach. — No ju˙z! — nalegał Hipokryt, kipiac ˛ słusznym oburzeniem. — Gdzie jest twój szef, co? Chc˛e si˛e z nim widzie´c i to natychmiast! Flagit przeszukiwał brudne zakamarki swego intryganckiego umysłu. Jak uciszy´c Wielebnego? Ile on z tego rozumie? Łamał sobie głow˛e coraz bardziej i bardziej, a˙z. . . Prawda! To jest to! Powiedz mu prawd˛e, a stanie si˛e bezwolna˛ marionetka˛ w twych r˛ekach. Wział ˛ gł˛eboki oddech, jego my´sli skupiły si˛e na sztuczce ze szczurami i jej tajemnicy. Prawda — skurczył si˛e w sobie na chwil˛e. To nie b˛edzie łatwe. Lata permanentnych zaniedba´n osłabiły jego predyspozycje do mówienia prawdy. — Znalazłe´s si˛e tu z powodu. . . — „Szczurów.” — Ten, tego, z powodu. . . — „Szczurów.” — . . . My´sli w twojej głowie — wyszeptał w ko´ncu przez zaci´sni˛ete z˛ebiska. — Rozumiesz — dodał. — Ksia˙ ˛zka. — Wstrzymał oddech, oczekujac ˛ kolejnych pełnych oburzenia krzyków. Nie przyniosło to oczekiwanych efektów. Tyle tylko, z˙ e Wielce Wielebny Hipokryt III przestał domaga´c si˛e widzenia z jakim´s przeło˙zonym, a to było ju˙z niewatpliwym ˛ sukcesem. Demon nie spodziewał si˛e jednak, z˙ e sługa bo˙zy zacznie a˙z tak bardzo u˙zala´c si˛e nad soba.˛ — Ja o tym tylko pomy´slałem! — załkał Hipokryt. — Nic nie zrobiłem, nigdy. . . w porzadku, ˛ czytałem o tym, ale sadziłem, ˛ z˙ e to si˛e nie liczy. Naprawd˛e nie. . . Niech b˛edzie, mam bujna˛ wyobra´zni˛e i przyznaj˛e, z˙ e potrafi˛e wyobrazi´c sobie seksowne nimfy je˙zd˙zace ˛ na oklep na kucach do polo, ale to była czysta zabawa. Zwłaszcza ta scena pod prysznicem, z pieniac ˛ a˛ si˛e woda˛ spływajac ˛ a˛ fontannami po ich j˛edrnych, młodych ciałach. . . ehem. Flagit potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i wpatrywał si˛e w eks-Wielebnego. W czasach, kiedy posługiwał si˛e prawda,˛ nigdy nie była tak kłopotliwa. Racja, z˙ e min˛eły setki lat, ale mimo to. . . Jeszcze raz potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i postanowił zmieni´c podej´scie. 24

— Słuchaj, a co z tymi szczurami? Zawstydzony Hipokryt pokr˛ecił głowa˛ i poczerwieniał na twarzy. Seksowne nimfy uwodzicielskim kłusem okra˙ ˛zały scen˛e jego my´sli, uderzajac ˛ udami i biczami w nagie grzbiety kuców.

***

Przed oczami Ryngrafa przemykało tysiace ˛ barw. Suwał szmata˛ po morzu atramentu, podnosił ja˛ i wyciskał do wiadra. Nie dało si˛e zaprzeczy´c, z˙ e Alea to mały diabełek. Rzadko zdarzał si˛e tydzie´n, by czego´s nie rozbiła, stłukła, popsuła albo. . . Jednak czasami jej poczynania miały bardzo inspirujace ˛ konsekwencje. Szepnij komu´s do ucha słowo „natchnienie”, a mo˙zesz by´c pewien, z˙ e nasuna˛ mu si˛e my´sli o nagle właczaj ˛ acych ˛ si˛e czterdziestowatowych z˙ arówkach albo o podstarzałych matematykach wyskakujacych ˛ z popołudniowej kapieli ˛ i p˛edza˛ cych nago po ulicy z okrzykiem „Eureka!” na ustach. Okre´slenie „natchnienie” z rzadka tylko przywoła na my´sl wizje przera´zliwie rwacych ˛ palców u nogi, kolczugowych płaszczy oraz sponiewieranych szufelek i szczotek. Mówiac ˛ szczerze, przywoła takie wizje wyłacznie ˛ u Ryngrafa, niegdy´s włas´ciciela podrz˛ednej firmy „Imperium Kurhanów, Nagrobków i Inskrypcji”. U´smiechnał ˛ si˛e teraz, przypominajac ˛ sobie ów nudny wieczór, gdy skapany ˛ w słabym s´wietle s´wieczki dodawał ostatnie litery do gładko wypolerowanej tabliczki z talpejskiego łupku. Trzy tuziny jego ulubionych dłut i prosz˛e! Gotowe. Osiem dni rytowania i segregowania, z˙ eby stworzy´c tysiac ˛ słów, idealnie wyrytych pogrubiona˛ czcionka˛ na gł˛eboko´sc´ c´ wierci paznokcia. U´smiechnał ˛ si˛e szeroko. To mogłaby by´c jego najlepsza płyta nagrobna, tyle z˙ e tu wszystkie litery stanowiły lustrzane odbicie, a w prawym dolnym rogu znajdował si˛e numer. Minał ˛ jaki´s czas, zanim przyzwyczaił si˛e do pisania od tyłu (najgorsze było S), ale tego wieczoru — cztery miesiace ˛ od czasu, gdy poznał zawiło´sci lustrzanego odbicia znaku „&”, nabył koncesj˛e od wydawnictwa Strata i s-ka i wkroczył w s´wiat wydawców — có˙z, tego wieczoru pojał, ˛ z˙ e mo˙ze wyrze´zbi´c wszystko. Inicjały z przeplatanymi aniołami, marginesy z hasajacymi ˛ cherubinami, ciagi ˛ serafinów. . . cokolwiek! Pozostało mu tylko wło˙zy´c tworzona˛ przez osiem dni płyt˛e do prasy, pokry´c ja˛ białym atramentem i odbi´c na tak wielu arkuszach czarnego pergaminu, jak tylko było mo˙zliwe. Zadziwiało go, z jaka˛ łatwo´scia˛ biel zmienia si˛e w litery na czarnej powierzchni. Gdyby tylko krócej trwało samo przygotowanie płyty. . . Z u´smiechem na ustach odepchnał ˛ stołek, wstał i miał zamiar zanie´sc´ swe 25

dzieło do prasy, kiedy wydarzyła si˛e katastrofa. Znane sa˛ ró˙zne typy katastrof: trz˛esienia ziemi, powodzie i tym podobne. Ta miała dziewi˛ec´ lat i jaskrawoczerwona˛ koszul˛e nocna˛ wepchni˛eta˛ niedbale w majtki. Nadeszła od strony krokwi ze s´wistem, uczepiona liny, zgrabnie laduj ˛ ac ˛ na szczycie pobliskiego kredensu. Ryngraf zaczał ˛ krzycze´c, zanim jeszcze wibracje dotarły do kamiennej płyty i zrzuciły ja˛ na podłog˛e, gdzie rozprysn˛eła si˛e na tysiace ˛ bezwarto´sciowych kawałeczków, porywajac ˛ ze soba˛ kolczugowy płaszcz i zadajac ˛ bolesny cios jednemu z palców u nogi Ryngrafa. Kurz opadł szybciej ni˙z emocje ojca, który wykrzykiwał swa˛ graniczac ˛ a˛ z blu´znierstwem tyrad˛e. Potem mógł ju˙z rado´snie ugania´c si˛e z siekiera˛ w r˛ece po warsztacie, starajac ˛ si˛e dorwa´c pewna˛ dziewi˛eciolatk˛e. Ona jednak zda˙ ˛zyła wcze´sniej ukry´c si˛e w swojej ulubionej szafce pod schodami. Prawie godzin˛e przekle´nstw pó´zniej Ryngraf — z rwacym ˛ koszmarnie palcem i głowa˛ pokryta˛ szarym pyłem — doszedł do wniosku, z˙ e resztki płyty nie pozbieraja˛ si˛e same. Wział ˛ szufelk˛e i szczotk˛e i zaatakował hałd˛e literek na podłodze. Zanim szcz˛eka opadła mu ze zdziwienia, zda˙ ˛zył nabra´c pół szufelki odłamków. Natchnienie znajdowało si˛e o krok od niego. Ujrzał cztery małe kawałki, które jakim´s cudem przyczepiły si˛e do łokcia jego płaszcza. Przetarł oczy z niedowierzaniem i spojrzał ponownie. Wcia˙ ˛z tam tkwiły: cztery znaczki układajace ˛ si˛e w pozdrowienie „!jeH”, co dla kogo´s, kto sp˛edził wła´snie ponad tydzie´n, zajmujac ˛ si˛e wyłacznie ˛ rytowaniem ponad tysiaca ˛ słów w lustrzanym odbiciu, oznaczało ni mniej, ni wi˛ecej tylko „Hej!”. Dr˙zac ˛ na całym ciele, si˛egnał ˛ i wyciagn ˛ ał ˛ „H” z oczka kolczugi, a nast˛epnie wepchnał ˛ je z powrotem. Gdy to samo robił z „e”, spomi˛edzy jego warg wydobył si˛e cichy j˛ek. Błyskawicznie usunał ˛ wykrzyknik, u˙zył kilku innych liter i uło˙zył zwrot „Hej tam!”. Nało˙zył białego atramentu, przytknał ˛ do kolczugi skrawek pergaminu i tak oto stworzył pierwszy, niewielki na razie, komplet czcionek. Tylko miesiac ˛ (z którego trzy tygodnie Alea sp˛edziła w sukience, trzymajac ˛ tat˛e za r˛ek˛e) zaj˛eło mu wykucie osiemnastu pełnych zestawów alfabetu i poci˛ecie płaszcza na kwadraty siatki. — Zlecenie wykonane? — warknał ˛ osobnik w czarnym płaszczu z nieskazitelnie białym kołnierzem, otworzywszy z hukiem drzwi do warsztatu drukarskiego i przerwawszy zadum˛e Ryngrafa. Jego głos był jakim´s cudem jednocze´snie pop˛edliwy i pobo˙zny, zdecydowanie nawykły bardziej do rozprawiania o ko´ncu s´wiata ni˙z o czym´s tak przyziemnym jak zlecenie dla drukarza. Ryngraf podniósł wzrok znad hipnotyzujacych ˛ spiral kolorów, zachwiał si˛e i zerknał ˛ zza grubych na cal kryształów tkwiacych ˛ na czubku nosa. — Eee? Och, och, Wielebny Elokwent. A˙z podskoczyłem, tak mnie ojciec przestraszył. — Zlecenie wykonane? — powtórzył Wielebny głosem o uncj˛e ubo˙zszym w pobo˙zno´sc´ i skrzywił si˛e na widok sporej plamy atramentu na podłodze. 26

— Nie, niestety nie. Nieco si˛e, tego, natchnałem. ˛ .. — Tak to si˛e teraz nazywa? — odburknał ˛ Zazwyczaj Wielebny Elokwent Melepeta z Misji Ojców M˛eczybułów z jeszcze niniejsza˛ doza˛ pobo˙zno´sci, dodajac ˛ za to szczypt˛e znudzenia. — Eee. . . miałem mały wypadek i upu´sciłem. . . to znaczy, to nie ja. . . Ja. . . — zaczał ˛ Ryngraf. — Rozumiem, z˙ e to poczatek ˛ wymówek. Czy mam usia´ ˛sc´ , czy b˛edzie si˛e pan streszczał? — zazgrzytał z irytacja˛ Wielebny Elokwent. Wiatr opu´scił z˙ agle Ryngrafa. — No, no, to rzeczywi´scie było szybkie — zadrwił Elokwent. — A teraz trzecie podej´scie: czy wykonał pan moje zlecenie? — Nie — przyznał zmieszany drukarz. — Panie Ryngraf, niech wolno mi b˛edzie przypomnie´c, z˙ e tym razem robi pan interesy z z˙ ywymi. Spó´znienia nie sa˛ mile widziane. . . — Twierdzi ojciec, z˙ e jestem powolny? Prosz˛e przyja´ ˛c do wiadomo´sci, z˙ e nigdy nie spó´zniłem si˛e z dostawa˛ płyty nagrobnej! Racja, tamto mauzoleum dotarło na miejsce trzy tygodnie po czasie, ale to nie moja wina, z˙ e o´s wozu nie wytrzymała. Uprzedzałem ich, z˙ e b˛edzie ci˛ez˙ kie, ale nie chcieli słucha´c. . . — Panie Ryngraf, na kiedy wykona pan moje zlecenie? — Hm. — Drukarz spojrzał na szyk liter wystajacych ˛ z resztek kolczugi. — Za dwa tygodnie albo czterna´scie dni, jak ojciec woli — burknał. ˛ — Och, to za pó´zno — odparł m˛eczybulski misjonarz, liczac ˛ na swoich długich palcach. — Za pó´zno na co? — Ha! Za pó´zno dla kogo. — Dla kogo w takim razie? — Dziesiatków, ˛ by´c mo˙ze setek pot˛epionych dusz. Poga´nskich w˛edrownych plemion D’vanouinów — o´swiadczył Elokwent. Jego zapatrzone w dal oczy zaszły mgła.˛ — Ojej, znów tu przyw˛edrowali, tak? — Ryngraf pociagn ˛ ał ˛ nosem i z powrotem zabrał si˛e do s´cierania atramentu z podłogi. — Nie róbcie im krzywdy. — Krzywdzi´c? — Wielebny Elokwent j˛eknał ˛ i zakr˛ecił si˛e na pi˛ecie. — To oni mnie krzywdza.˛ To poha´ncy spro´sni, psy niewierne!. . . Ehem, ehem. — Przygładził włosy i nieco si˛e uspokoił. — Kiedy poznaja˛ dobre słowo w pełnym d’vanoui´nskim tłumaczeniu, które powinno by´c wydrukowane kilka tygodni temu, nawróca˛ si˛e. W innym wypadku. . . — W umy´sle Elokwenta pojawiły si˛e piekielne obrazki. — Za siedem dni wróc˛e odebra´c zamówione trzysta egzemplarzy Czerwonego Prozelityckiego Manuskryptu s´w. Forsy z Bródna. Dobranoc! — Obrócił si˛e i ruszył ku drzwiom. — Za tydzie´n? Zostały jeszcze setki stron. . . tysiace ˛ słów na stron˛e. . . Rany! Prawo przypadku. . . Nie mog˛e zagwarantowa´c, z˙ e nie b˛edzie z˙ adnych bł˛edów 27

drukarskich. Sam ojciec rozumie, w d’vanoui´nskim jest tyle samogłosek. . . Ale jego słowa nie dosi˛egły uszu Wielebnego, który znalazł si˛e ju˙z po drugiej stronie drzwi i oddalał coraz bardziej. — A niech tam — burknał ˛ pod nosem Ryngraf. — Po prostu b˛edzie musiał wzia´ ˛c to, co mu dam. I zaakceptowa´c to. — Zanurzył szmat˛e w kału˙zy i patrzył, jak przybiera barw˛e m˛etnego brazu. ˛ Powoli pokr˛ecił głowa.˛ Tyle do´swiadczenia w pracy z kolorami i wcia˙ ˛z nie pojmował, dlaczego takie ładne barwy, łacz ˛ ac ˛ si˛e, tworza˛ takie paskudztwo.

***

Po´smierciałkowy poranek zaczał ˛ si˛e w Mortropolis tradycyjnie nijako. Wschody i zachody sło´nca w Hadesji nie sa˛ zbyt widowiskowe. Przestanie to dziwi´c, gdy dowiemy si˛e, z˙ e jedynym z´ ródłem s´wiatła na gł˛eboko´sci tysiaca ˛ stóp jest stały czerwonawy poblask lamp lawowych i, sporadycznie, błyskawice poprzedzajace ˛ opady gromów. — Jeste´s pewien, z˙ e powiedziałe´s mi wszystko? — warknał ˛ Flagit, pochylajac ˛ si˛e nad zastraszonym Hipokrytem i wysuwajac ˛ dziewi˛eciocalowy pazur. — Tak jak mówiłem, to wszystko. Powiedziałem ci wszystko. — Hipokryt j˛eknał, ˛ majac ˛ nadziej˛e, z˙ e pami˛ec´ rzeczywi´scie go nie zawodzi. Zawsze szczycił si˛e swoja˛ zdolno´scia˛ do zapami˛etywania tekstów, podczas szkolenia w klasztorach Nawtykanu wygrywał wszystkie Zgadywanki, je´sli tylko dostał pytanie z Wulgaty. To, czego nie mógł sobie przypomnie´c, zapewne po prostu nie zostało nigdy zapisane. Ale wtedy jego umysł był jasny i skoncentrowany. W tej chwili za´s miał na głowie inne rzeczy ni˙z przypominanie sobie pełnego tekstu „Telewpływania dla opornych” zaledwie po pi˛eciokrotnym przeczytaniu. Jedna z tych rzeczy miała dziewi˛ec´ stóp wzrostu i natr˛etnie demonstrowała mu kły, rogi i pazury. Pozostałe wcia˙ ˛z kra˙ ˛zyły w gł˛ebi jego umysłu, napinajac ˛ baty i wypr˛ez˙ ajac ˛ j˛edrne uda. W nimfach najgorsze było to, z˙ e zdawały si˛e mie´c na sobie jeszcze mniej i były jeszcze bardziej seksowne ni˙z godzin˛e temu. — Jeste´s pewien, z˙ e to wszystko? Po prostu musz˛e stworzy´c sobie w głowie małe pszczoły, stopi´c ul i ju˙z potrafi˛e kontrolowa´c wszystkich z˙ yjacych ˛ na górze? — warknał ˛ po raz pi˛etnasty Flagit. — Có˙z, to do´sc´ skrótowe streszczenie ponad trzystu sze´sc´ dziesi˛eciu stron, ale tak — odparł, krzywiac ˛ si˛e, Hipokryt. — I to ju˙z zupełnie wszystko? Wielebny przytaknał. ˛ 28

— To dlaczego nic mi nie wychodzi, h˛e? — ryknał ˛ Flagit. — Pi˛etna´scie razy próbowałem zrobi´c ten numer ze szczurami i nic! Wiem, z˙ e to działa, widziałem ci˛e wtedy. Dlaczego mi nie powiesz? Gniew Flagita zerwał si˛e ze smyczy, strach przed Nababem deptał mu po pi˛etach, a dodatkowego bod´zca dostarczała s´wiadomo´sc´ , z˙ e Nabab za kilka godzin miał przyj´sc´ po odbiór. Warczac, ˛ demon pokonał susem jaskini˛e, chwycił Wielebnego, podniósł go i przycisnał ˛ do s´ciany. Hipokryt przez zaci´sni˛ete z˛eby oznajmił: — Powiedziałem ci dokładnie wszystko. Nie skłamałbym. Jestem. . . jestem sługa˛ bo˙zym! Ale wiedział, z˙ e gdzie´s na dnie jego mózgu kryje si˛e podejrzenie, dlaczego próby opanowania przez Flagita tajemnic Sugestywnego Oddziaływania Umysłowego sa˛ bezowocne. Miało to co´s wspólnego z drabinami, ewolucja˛ i tak dalej, ale nie był do ko´nca pewny, co dokładnie. Hipokryt z poczuciem winy trzymał buzi˛e na kłódk˛e, udzielajac ˛ sobie całkowicie nielegalnego rozgrzeszenia. Co za wstyd! Przebywał w Hadesji zaledwie od kilku godzin, a oddanie absolutnej prawdzie ju˙z osłabło. Przez jego my´sli przemkn˛eła wizja seksownej p˛eciny pieszczonej batem. — Wi˛ec dlaczego nie działa? — warknał ˛ Flagit, zacie´sniajac ˛ u´scisk na szyi Wielebnego. — Mo˙ze jestem głupi, co? Hipokryt wierzgnał ˛ i energicznie potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie, nie. Mo˙ze po prostu szczury sa˛ za daleko, to wszystko. Za słaby sygnał, te rzeczy. — Skrzywił si˛e. — Co, z˙ e niby skały ekranuja˛ moje my´sli? — ryknał ˛ Flagit. Zdesperowany Hipokryt przytaknał ˛ z taka˛ gorliwo´scia,˛ z˙ e nadpalona piuska spadła mu ze spoconego czubka głowy na podłog˛e. — A to co? — zapytał Flagit, podnoszac ˛ czubkiem pazura nakrycie głowy i przygladaj ˛ ac ˛ mu si˛e podejrzliwie. — To moje. Cz˛es´c´ umundurowania. — Podejrzana iskra wspomnie´n przebiegła Hipokrytowi przez my´sl: chaotyczna wizja zabawnej siatki na włosy, majacej ˛ co´s wspólnego z. . . z czym? W tej samej chwili w styksowych mrokach umysłu Flagita błysn˛eła iskierka intuicji. — Umundurowania, h˛e? Czyli miałe´s ja˛ wtedy na głowie? — Zadumał si˛e i potarł delikatnie podbródek, a jego my´sli pomkn˛eły ku Kopułom Transcendentalnych Podró˙zy mieszczacym ˛ si˛e w pokojach przy zewn˛etrznym korytarzu. Hipokryt cmoknał ˛ i uniósł wzrok. — Oczywi´scie, z˙ e miałem ja˛ na sobie, dlatego tu jest. Nie zawarłe´s paktu z moja˛ szafa! ˛ — Nie, ale miałe´s ja˛ na sobie, gdy numer ze szczurami si˛e udał. A ja nie miałem i si˛e nie udał. Ha!

29

Flagit w mgnieniu oka pu´scił Hipokryta i nasadził sobie piusk˛e na łeb, pomi˛edzy rogi. Zamknał ˛ oczy i po raz szesnasty wyczarował umysłowe pszczoły, z których ka˙zda pragn˛eła op˛eta´c jednego gryzonia, ka˙zda pałała z˙ adz ˛ a˛ władzy. Otaczajacy ˛ pszczoły ul zaczał ˛ topnie´c i tym razem, po raz pierwszy, Flagit poczuł ciepło bijace ˛ od bzyczacych ˛ neuronowych odwłoków. Hipokryt z niepokojem obserwował, jak wokół piuski pojawia si˛e blada, fioletowobrazowa ˛ po´swiata. Nagle przez gałki oczne Flagita przemknał ˛ fioletowy błysk, tu˙z po nim deszcz zielonych gwiazd, a˙z w ko´ncu w polu widzenia demona pojawiła si˛e migotliwa mgiełka. Z okrzykiem rado´sci zdał sobie spraw˛e, z˙ e spoglada ˛ na s´wiat oczami pewnego białego, przekarmionego szczura. Najcie´nszym piskiem szczurzego przera˙zenia zareagował na to, z˙ e z nieba wprost ku niemu wysun˛eła si˛e du˙za, upstrzona pier´scieniami dło´n.

***

W ciemnej uliczce u podnó˙za drapacza powłok Nabab postawił kołnierz swojego płaszcza przeciwpłomiennego i wyjrzał ostro˙znie za róg. Tysiace ˛ zgn˛ebionych dusz wlekło si˛e ze zwieszonymi głowami wzdłu˙z płonacych ˛ ulic, niektóre j˛eczac, ˛ niektóre wyjac, ˛ a wszystkie zgrzytajac ˛ z˛ebami. Wszystkie z wyjatkiem ˛ tej, która stała w kr˛egu s´wiatła rzucanego przez lampy lawowe, i po prostu tylko zgrzytała z˛ebami. Nabab zaklał ˛ i cofnał ˛ głow˛e. Zgrzytajacy ˛ potwór nie drgnał ˛ od fetorkowego ranka, cały czas obserwujac. ˛ Odkad ˛ Nabab zgłosił swoja˛ kandydatur˛e na Naczelnego Grabarza Mortropolis, tkwił tu bez przerwy z otwartymi trzema groteskowymi oczami, meldujac ˛ o wszystkim przera˙zajacemu ˛ szefowi Imigracji, Seirizzimowi. Stojacy ˛ w deszczu gromów Nabab doskonale zdawał sobie spraw˛e z tego, z˙ e podobne bezimienne istoty kryja˛ si˛e w cieniach w pobli˙zu jaski´n jego i Flagita. Z poczatku ˛ nawet mu pochlebiało, z˙ e znienawidzony Seirizzim tak si˛e nim interesuje, ale miał ju˙z tego powy˙zej swoich rozszerzajacych ˛ si˛e ku dołowi nozdrzy. Nagle gdzie´s wiele mil dalej kto´s pociagn ˛ ał ˛ za d´zwigni˛e, otworzył zawór, przez który rozgrzane powietrze z jaski´n pomkn˛eło niezliczonymi rurami, wzbierajac ˛ i bulgoczac ˛ na zakr˛etach, by w ko´ncu z gło´snym sykiem wydosta´c si˛e przez liczne wyloty. Zako´nczyła si˛e pierwsza zmiana, lada chwila miały zacza´ ˛c si˛e godziny szczytu. Na krótka˛ chwil˛e uwag˛e Nababa przyciagn ˛ ał ˛ snujacy ˛ si˛e przed nim ulica˛ tłum, który jak na rozkaz zmienił kierunek snucia si˛e i ruszył ku jakiemu´s nieosiagal˛ nemu celowi. Zewszad ˛ wokół niego dobiegały płacze i krzyki tych, którzy zo30

stali wyrzuceni przez otwarte drzwi z komnat m˛eczarni, by włóczy´c si˛e po ulicy w oczekiwaniu na kolejna˛ zmian˛e tortur. Nagle w głowie Nababa zakiełkowała nieoczekiwana my´sl. Dlaczego ulice przed zmiana˛ nie były puste? Kiedy´s były, wiele lat temu. W porzadku, ˛ mo˙zna było spotka´c par˛e diabłów, które wracały do domów po szale´nstwach sromotnej nocy, ale na lito´sc´ diabelska,˛ z˙ eby wypuszcza´c Pot˛epionych tak wcze´snie. . . ? Mi˛edzy zmianami? Nie moga˛ si˛e schowa´c w jakiej´s dziurze? Czy wydział imigracyjny naprawd˛e wpu´scił ich a˙z tylu? Czy to mo˙zliwe, by Seirizzim. . . ? Ruszyła fala grzeszników, łkajac ˛ i kaszlac ˛ od o´smiogodzinnego stania na głowie w szambie, zataczajac ˛ si˛e w stron˛e Nababa i wypełniajac ˛ ulic˛e szczelnym murem cuchnacej ˛ rozpaczy. Nabab u´smiechnał ˛ si˛e, naciagn ˛ ał ˛ mocniej płaszcz i przykucnał. ˛ Wział ˛ gł˛eboki oddech, wybrał wła´sciwy moment i — niezauwa˙zony przez trójokiego seirizzimowego oprycha — zniknał ˛ w masie ciał. Krztuszacy ˛ si˛e nieszcz˛es´nicy tłoczyli si˛e wokół niego i zawodzac ˛ ponuro, dowlekli go do wypalonych stalowych drzwi drapacza powłok. Nabab w ostatniej chwili wyciagn ˛ ał ˛ dło´n, chwycił si˛e klamki i natychmiast wpadł do s´rodka, wepchni˛ety naporem tłumu, w p˛edzie przelatujac ˛ klatk˛e schodowa.˛ Wział ˛ gł˛eboki oddech dla przeczyszczenia nozdrzy, zachichotał i ruszył po schodach w stron˛e siedziby Transcendentalnego Biura Podró˙zy spółki z o.o.

***

Dziewi˛ec´ dziesiat ˛ dziewi˛ec´ pi˛eter wy˙zej, gł˛eboko w umy´sle Flagita, zrozumienie zacz˛eło wypuszcza´c małe szare macki i zbiera´c fakty do kupy. Tylko kilka przera˙zonych chwil zaj˛eło mu poj˛ecie, z˙ e ciepłe, lepkie emocje wydzielane przez długowłosego szczura nie były wynikiem oddziaływania przenikliwego strachu na jelita gryzonia. O nie, tu chodziło o uczucie. To był udomowiony szczur. Udomowiony i przekarmiony. W ciagu ˛ ostatnich dziesi˛eciu minut wsuni˛eto mu w otwór pod drgajacymi ˛ wasikami ˛ kawałki pi˛etnastu ró˙znych serów i uraczono słodkim „tiu, tiu, szczurciu!” tyle razy, z˙ e stracił ju˙z rachub˛e. Flagit miał do´sc´ . Przyszedł czas na działanie. Posłał ku szczurowi wiazk˛ ˛ e mys´li. Gryzo´n podniósł łepek i rozejrzał si˛e. Flagit ujrzał wielki, zapi˛ety spinka˛ r˛ekaw drogiego garnituru. Spojrzał w dół na pot˛ez˙ ny kontynent wypolerowanego drewnianego stołu. Widział, jak masywna, upier´scieniona dło´n oci˛ez˙ ale si˛ega do miseczki i machinalnym ruchem bierze z niej kolejny kawałek sera z niebieskimi z˙ yłkami. Nie, nie! — pomy´slał spanikowany Flagit. Wszystko, tylko nie cholerna dragonzola! 31

Błyskawiczna decyzja i seria szalonych my´sli demona skierowała szczura w gór˛e. . . Krzyk odbił si˛e echem w przestronnym marmurowym holu wielkiej rezydencji. Szczurze pazurki rozerwały drogi r˛ekaw i zagł˛ebiły si˛e w mi˛esistym przedramieniu. Carr Paccino, głowa cranacha´nskiej „rodziny”, wyskoczył jak oparzony ze skórzanego fotela, rozrzucajac ˛ kawałki sera i strzepujac ˛ z siebie szczura. Biały zwierzak przekoziołkował trzy razy i plasnał ˛ o drewniany stół. Drzwi otwarły si˛e z hukiem i do s´rodka wpadło trzech goryli. Szczur wysunał ˛ gniewnie pazurki na pełna˛ długo´sc´ i zaczał ˛ skroba´c nimi po stole. Carr Paccino stał, ssac ˛ r˛ek˛e, podczas gdy goryl Fett Uccini rozgladał ˛ si˛e za intruzami. Zgrzyt pazurków na stole przybrał na sile i nagle ucichł. Oczy wszystkich zwróciły si˛e na szczura, który ostro˙znie przesunał ˛ si˛e w bok, cały czas szczerzac ˛ złowrogo kły. Tu, wyskrobany na c´ wier´c cala w l´sniacym ˛ blacie, znajdował si˛e wyra´zny wizerunek s´rodkowego palca uniesionego w odwiecznym obra´zliwym ge´scie. Flagit zerwał piusk˛e Wielebnego z głowy, odrzucił ja˛ w tył i wybuchnał ˛ demonicznym s´miechem. Ale ubaw, có˙z za pot˛ega! Jaka wspaniała zabawka, jaka niesamowita. . . ! Nagle rozszczepione kopyto kopniakiem otwarło drzwi i do s´rodka wpadł piekielnie zdyszany Nabab. Błyskawicznie przemknał ˛ przez pomieszczenie i serdecznie ujał ˛ za gardło dr˙zacego ˛ na całym ciele Flagita. Wielebny Hipokryt pisnał ˛ i schował si˛e za niepłonnym koszykiem, z˙ egnajac ˛ si˛e zamaszystym ruchem i bełkoczac ˛ wszystkie przynajmniej odrobin˛e pobo˙zne rzeczy, jakie nasun˛eły mu si˛e na my´sl. — No i. . . ? — warknał ˛ Nabab. — Nadszedł czas! Flagit wydał z siebie dziwny bulgotliwy d´zwi˛ek i wlepił oczy w szpony zaciskajace ˛ si˛e na jego gardzieli. Gdyby Nabab zapoznał si˛e z dziełem „Artykulacja gardłowa. Teoria i praktyka”, zrozumiałby, z˙ e trzymany przeze´n demon usiłuje uzyska´c pozwolenie na zaczerpni˛ecie oddechu. Prosz˛e. — No i co masz? Nowe kulki na z˙ yłce? Milutki, rozgrzany do czerwono´sci pogrzebacz, h˛e? Wi˛ecej rozkosznych przedmiotów, które zapewnia˛ mojemu imieniu miejsce na szczycie czarnej listy d’Abaloha? Drobiazg, który bez watpienia ˛ zapewni mi jego decydujacy ˛ głos? Miałe´s prawie tydzie´n, teraz poka˙z mi wyniki! — wykrzyczał Nabab, puszczajac ˛ Flagita, który runał ˛ jak długi. — Natychmiast! Flagit pozbierał si˛e i pociagn ˛ ał ˛ z dzbanka buzujacej ˛ z˙ ółci wymieszanej z melasa.˛ — Ta-daam! — oznajmił, wyciagaj ˛ ac ˛ zza pleców niewielki czepek ze złotej siatki. — Co to ma by´c? Złocony klosz na lamp˛e lawowa? ˛ — Oooo nie! Trzymam w dłoni najwspanialsza˛ zabawk˛e, zabawk˛e, która przewy˙zsza wszystko, co do tej pory widziałem ja, co widziałe´s ty i co widział sam Mroczny Lord d’Abaloh! Je´sli to nie zapewni ci zwyci˛estwa w wyborach, to stopie´n skorumpowania d’Abaloha przekracza wszelkie wyobra˙zalne granice! 32

— Ciii! — szepnał ˛ Nabab, nerwowo rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e wokół. Zdarzało si˛e, z˙ e demony znikały z powodu mniej kontrowersyjnych uwag. Nabab czuł, z˙ e wbrew sobie zaczyna czu´c podniecenie. Je´sli Flagit tak ryzykownie si˛e nad tym rozczula, co´s musi w tym by´c. Przysłuchiwał si˛e potokowi słów demona, czujac, ˛ z˙ e porywa go unoszacy ˛ si˛e w kadencjach głos Flagita. — . . . kontroluj ka˙zda˛ istot˛e, złam i podporzadkuj ˛ sobie umysł, manipuluj psychika! ˛ Kilka sekund przed twoim przybyciem zmusiłem szczura do zrobienia bardzo brzydkiej rysy na pi˛eknym, l´sniacym ˛ stole. . . — Co?! Co zrobiłe´s?!? — No. . . tego, zmusiłem szczura, z˙ eby. . . eee. . . — Flagit wygladał ˛ na zmieszanego. — Szczury zawsze robia˛ rysy na stołach — zauwa˙zył Nabab. — Nie, nie, raczej koty. To ma co´s wspólnego z dbaniem o ostro´sc´ pazurków. . . — Szczury, koty. . . i co z tego? — Hmm, wydaje mi si˛e, z˙ e nie rozumiesz. . . z˙ e nie wyraziłem si˛e dostatecznie jasno — poprawił si˛e Flagit, zauwa˙zajac ˛ gniewny błysk w oczach Nababa i dochodzac ˛ do wniosku, z˙ e konwersacja przyjmuje nieco inny tok, ni˙z zaplanował. — To nie był przypadkowy akt bezmy´slnego wandalizmu. . . . — zaczał ˛ z innej strony. — Nie? To co w takim razie? Wyryły komplet dzieł Hieronima Kloscha? — Nabab zachichotał nonszalancko. Flagit warknał ˛ gło´sno i gniewnie postapił ˛ do przodu, unoszac ˛ s´rodkowy pazur prawej łapy. — Spoko, spoko! — krzyknał ˛ Nabab. — To wła´snie kazałem wyskroba´c szczurowi. Gł˛eboko na c´ wier´c cala, w l´snia˛ cej powierzchni bardzo cennego, antycznego stołu z orzecha! — Ka˙zde słowo podkre´slał znaczacym ˛ machni˛eciem sztywnego pazura. Po raz pierwszy od nagłego wtargni˛ecia do wn˛etrza Nabab zamilkł. Nie trwało to długo. — Nie wierz˛e ci — warknał, ˛ cho´c znacznie łagodniej ni˙z poprzednio. — Poka˙z. Cz˛es´ciowo opanowujac ˛ podniecenie, Flagit nało˙zył mu siatkowa˛ piusk˛e na głow˛e i starannie umocował ja˛ mi˛edzy rogami. — Teraz zamknij oczy — wyszeptał. — Co? Mówisz powa˙znie. . . ? — Zamknij je i słuchaj uwa˙znie. Szeptem przekazał szczegółowe instrukcje, wprowadzajac ˛ go w bliski hipnozie stan konieczny do Sugestywnego Oddziaływania Umysłowego. Gdy tylko Flagit zako´nczył komentarz, w sceptycznym umy´sle Nababa pojawiły si˛e wizje, wpadajac ˛ mu w ja´zn´ jak spaniele uganiajace ˛ si˛e za ko´scia.˛ 33

J˛eknał ˛ i otworzył szeroko oczy. — Chyba działa — zachrypiał Flagit. — Widziałe´s fioletowy błysk i małe gwiazdki? Nabab przytaknał ˛ bezwładnie. — Co do diaska. . . ? — Spróbuj jeszcze raz. Trzymaj oczy zamkni˛ete i wypatruj wasików. ˛ Nabab zakrył powiekami waskie ˛ z´ renice. Powróciła ta sama wizja. J˛eknał, ˛ usiłujac ˛ otworzy´c na powrót oczy, ale pogra˙ ˛zał si˛e w coraz wyra´znie j szych obrazach z obcego s´wiata le˙zacego ˛ tysiac ˛ stóp nad nim. . . — Widzisz wasiki? ˛ — dotarło do niego pytanie Flagita. — Ja, ja, nie — wymamrotał w odpowiedzi, cały czas usiłujac ˛ doj´sc´ , co tak naprawd˛e widzi. Dokładnie nad nim krzy˙zowały si˛e czarne pasma jakiego´s zwiazku ˛ organicznego, podtrzymujac ˛ płaska˛ płyt˛e w˛eglanów i złó˙z mineralnych. Po jego lewej mrok rozja´sniała słabo l´sniaca ˛ warstwa srebrnawego, przechłodzonego krzemianu wapnia. — Co ze stołem? Widzisz stół? — dr˛eczył go szepczacy ˛ wprost do ucha głos. — Rozejrzyj si˛e. Nagle wizja zadr˙zała i j˛eła wirowa´c przed oczyma duszy Nababa. J˛eknał ˛ i chwycił za por˛ecz krzesła. — Trzymaj oczy zamkni˛ete! — pouczył go Flagit. — Mocno, bo ci umknie! Pojawiła si˛e wizja stołu, na którym znajdowało si˛e p˛ekni˛ete lustro, niewielki stos pergaminu i kolekcja chrzaszczy. ˛ Nabab zapragnał ˛ wsta´c i chwiejnym krokiem ruszył w stron˛e stołu. Musiał zobaczy´c rys˛e. Odwrócił si˛e i zawył, ujrzawszy w lustrze twarz. Twarz k˛edzierzawej dziewi˛eciolatki, uosobienia niewinno´sci w jaskrawoczerwonej nocnej koszuli. Oto moja przyn˛eta, pomy´slał złowieszczo. Czas si˛e zabawi´c! Wyraz ust w lustrze zamienił si˛e w grymas zdecydowanie zbyt piekielny jak na przeci˛etna˛ dziewi˛eciolatk˛e, oczy zw˛eziły si˛e, palce wygi˛eły. Zacz˛eła szale´nczo chichota´c.

***

Tygodniowe pr˛egowane kociaki baraszkowały po chmurach z waty cukrowej, s´cigajac ˛ ró˙zowe motki wełny i rado´snie tracaj ˛ ac ˛ łapkami dmuchawcowe zegary. Jednodniowe piskl˛eta popiskiwały zach˛ecajaco ˛ do nadmuchiwanych owieczek. Tak wygladało ˛ poj˛ecie dziewi˛ecioletniej dziewczynki o milutkim szcz˛es´ciu. Nie umywało si˛e do walk z piratami i poszukiwania skarbów, ale wystarczało jej, od34

kad ˛ si˛egała pami˛ecia.˛ A˙z do tego dnia. Nie mogła zdawa´c sobie sprawy, co spowodowało zmian˛e, ale w jej marzeniach kociakom wyrosły z˛ebiska, a z mi˛ekkich poduszeczek wysun˛eły si˛e pazury. Niegdy´s tak niewinne, kotki oblizywały si˛e teraz z˙ arłocznie, widzac, ˛ jak apetycznie wygladaj ˛ a˛ pisklaki. Z owczych łbów wykiełkowały rogi, pojawiajac ˛ si˛e z przera˙zajacym ˛ chrupotem czaszek. Jej marzenia opanowało szale´nstwo. Jednej z beczacych ˛ owieczek wyrosły pazury. Zagł˛ebiła je w swej nieskazitelnej wełnie, rwac ˛ ja˛ i szarpiac, ˛ ujawniajac ˛ ukryte pod spodem czarne łuski i waskie ˛ czerwone z´ renice. . . Mmmmm, pomy´slała. W to mi graj! Alea wyskoczyła z łó˙zka i podbiegła do lustra. Oczy jej si˛e zw˛eziły, r˛ece wygi˛eły, zacz˛eła szale´nczo chichota´c. Serce zabiło jej mocniej, gdy usłyszała swój zmieniony głos, krew p˛edziła młodymi z˙ yłami coraz szybciej i szybciej. Co´s wewnatrz ˛ młodego umysłu wierciło si˛e i rzucało, wzbijajac ˛ tumany nikczemno´sci jak byk uderzajacy ˛ kopytem na arenie. Serce dziewczynki poznało nowe, nieznane dotad ˛ pokusy. . . chuliga´nstwo, destrukcja, obracanie w pył, nieodrabianie lekcji. Ka˙zda komórka ciała marzyła o darciu i rozbijaniu. Wszystkie ko´nczyny rwały si˛e do ut˛esknionego roztrzaskiwania i wzniecania po˙zogi. We wrzacym ˛ umy´sle pojawiła si˛e trwoga. „Co si˛e ze mna˛ dzieje?” „Czy ja dojrzewam?” Bez wyra´znego powodu zapragn˛eła nagle wpa´sc´ do sasiedniego ˛ pokoju i zrobi´c co´s straszliwego. Sekund˛e pó´zniej stała ju˙z na s´rodku pracowni ojca, napawajac ˛ si˛e mo˙zliwos´ciami zniszcze´n. Jej uwag˛e przykuły półki pełne kolorów i odcieni. Flaszki atramentów podstawowych sasiadowały ˛ z dzbankami sproszkowanych farb w kolorach pochodnych, rywalizowały z pi˛ec´ dziesi˛ecioma o´smioma tonami czerni obrzucajacej ˛ kwiat brzoskwini i jabłkowa˛ biel spojrzeniem pełnym niech˛eci i pogardy wobec ich naturalnego, ciepłego uroku. My´sli dziewczynki pełne były wizji słoiczków roztrzaskujacych ˛ si˛e o s´ciany, tworzacych ˛ niezmywalne t˛ecze zniszczenia w całej pracowni. Ale tym razem to nie b˛edzie przypadek. Wyłamała palce, a˙z strzeliły, za´smiała si˛e obłaka´ ˛ nczo i ruszyła w stron˛e karmazynu, lecz nagle przystan˛eła, ogarni˛eta watpliwo´ ˛ sciami. Rozrzucenie po całej pracowni galonów krzykliwego atramentu, zniszczenie pracy ojca i spowodowanie kilkutygodniowego opó´znienia byłoby złe, nawet wstr˛etne, ale wcale nie najgorsze. Zbyt banalne, bez dalszych konsekwencji. Pozbawione grzesznej subtelno´sci i finezji. Po prostu zwykły wandalizm, a nie naprawd˛e oryginalny grzech. Zatarła r˛ece, nachmurzyła si˛e zamy´slona i oceniła półki pod katem ˛ rozmiarów potencjalnego arcymistrzostwa zbrodni. Powiodła palcem wzdłu˙z wielkiego kamiennego obramowania ozdobionego 35

bajkowymi ciasteczkami. Zadumała si˛e nad liryczna,˛ melodyjna,˛ uło˙zona˛ z czcionek proza˛ i towarzyszacymi ˛ jej misternymi ilustracjami do strony sze´sc´ dziesia˛ tej trzeciej „Diablotki, czyli Gastronomicznego Przewodnika po Reinkarnacjach i Nie´smiertelno´sci”. Cmokn˛eła i ruszyła dalej, jej palce przebiegły po kolejnym zestawie kamiennych kaszt, które wła´snie wróciły z korekty i czekały na druk. U´smiechn˛eła si˛e, gdy do głowy przyszedł jej pewien pomysł. Chwil˛e pó´zniej przystapiła ˛ do pracy z kamiennymi literami i siatkami. Kiedy z grymasem u´smiechu na buzi wyciagała ˛ i przestawiała czcionki, przez jej dziewi˛ecioletnie ciało przelała si˛e fala skoncentrowanej niegrzeczno´sci. Wykazujac ˛ si˛e skłonno´scia˛ do niegodziwo´sci i płynna˛ znajomo´scia˛ d’vanoui´nskiego na poziomie nieoczekiwanie wysokim, biorac ˛ pod uwag˛e jej wiek, Alea starannie i rozmy´slnie porozmieszczała na nowo litery składajace ˛ si˛e na iluminowane, kieszonkowe wydanie Czerwonego Prozelickiego Manuskryptu s´w. Forsy z Bródna. Znalazła tak˙ze czas na domalowanie wasów ˛ wszystkim aniołom. Niszczac ˛ w ten sposób płyty przygotowane do drukowania nazajutrz, do´swiadczyła niewymownych dreszczy nikczemnego ukontentowania. Tymczasem tysiac ˛ stóp pod jej gołymi stopami kto´s bawił si˛e najlepiej od wielu setek lat.

Rozdział drugi Piechota, ta czarna piechota

Kolorowe smugi s´wiatła wpadały przez łubinowe szybki w północnym transepcie Nawtykanu, odbijały si˛e od l´sniacej ˛ terakoty podłogi i rzucały miliony cieni, w których czai´c si˛e mogli mnisi stra˙znicy. Z czarnych prostokatów ˛ cieni rzucanych przez ławki szeroko otwarte oczy wpatrywały si˛e czujnie w główne drzwi. Mnisi byli przygotowania i uzbrojeni, czekali na intruzów. Za nimi ja´sniał w glorii bezcenny, zagro˙zony s´wi˛ety Kroll. Przez łubinowe okno wwierciła si˛e i niezauwa˙zenie upadła na posadzk˛e szklana nasturcja. Chwil˛e pó´zniej w otworze pojawiła si˛e głowa ozdobiona włosami długo´sci zamszu. Głowa rozejrzała si˛e i u´smiechn˛eła: teren był czysty. Wła´sciciel głowy wiedział jednak doskonale, z˙ e sa˛ tu wszyscy, ustawieni według tradycyjnego Strategicznego Schematu Sakralnego Numer Trzy. Przeszedł szkolenie, wi˛ec wiedział o tym. Poza tym jego doskonałe z´ ródła wywiadowcze informowały, z˙ e dwudziestu pi˛eciu mnisich stra˙zników ukrywa si˛e za ławami na przedzie nawy, a nast˛epne trzy tuziny czaja˛ si˛e w kru˙zgankach. Pozostałych sze´sciu obstawia chrzcielnice i pulpit. Có˙z za naiwno´sc´ ze strony tego zgrzybiałego Papy Jerza XXXIII! Czy on naprawd˛e my´sli, z˙ e dadza˛ si˛e nabra´c na ten przestarzały wybieg taktyczny? Przywiazawszy ˛ lin˛e, która˛ przed chwila˛ zrzucił, brat Otoczak napiał ˛ muskuły zahartowane podczas tygodni wdrapywania si˛e w dzwonnicy i fachowym ruchem opu´scił si˛e do konfesjonału. Zaraz po nim to samo uczyniło pi˛eciu kolejnych intruzów. Serca waliły im jak młoty, z˙ oładki ˛ podchodziły do gardeł. Znali swoje zadanie. Dostali rozkaz z góry, tego ranka dostarczył go w kopercie z nienaruszona˛ piecz˛ecia˛ gołab ˛ pocztowy. Zbli˙zał si˛e punkt kulminacyjny miesi˛ecy przygotowa´n. Na umówiony dyskretny znak dwaj intruzi zdj˛eli sandały, skoczyli, chwytajac ˛ si˛e z˙ elaznych s´wieczników wystajacych ˛ z filarów, przerzucili si˛e nad krata˛ i zamiatajac ˛ habitami, wyladowali ˛ na kru˙zganku pierwszego pi˛etra. Obaj natychmiast umkn˛eli, jeden na wschód, a drugi na zachód. Trzy. . . dwa. . . jeden. Dokładnie o czasie dwie kadzielnice o du˙zym polu ra37

z˙ enia uderzyły w s´rodek głównej nawy, eksplodujac ˛ pot˛ez˙ nymi pióropuszami gryzacego ˛ niebieskiego dymu. Ukryty w konfesjonale Szlam D˙zi-had zacisnał ˛ kaptur na głowie i zadr˙zał. Czy te kadzielnice musza˛ by´c a˙z tak gło´sne? Tyle miesi˛ecy treningu, a wcia˙ ˛z nie mógł si˛e przyzwyczai´c. Przynaglony niecierpliwym kopniakiem szturmowego sandała brata Otoczaka, D˙zi-had pod osłona˛ s´ciany dymu wypadł przez rze´zbione drzwi konfesjonału i z podciagni˛ ˛ etym habitem rzucił si˛e w stron˛e głównego ołtarza. Zza jednej z ław wynurzył si˛e pot˛ez˙ nie zbudowany mnisi stra˙znik. Otoczak zauwa˙zył go, fachowym ruchem zdjał ˛ swoja˛ równomiernie obcia˙ ˛zona˛ stuł˛e i zaczał ˛ wymachiwa´c nia˛ w powietrzu, obliczajac ˛ trajektori˛e lotu i sił˛e ra˙zenia. Przera˙zony D˙zi-had tak˙ze zdjał ˛ stuł˛e, zacisnał ˛ oczy i miotnał ˛ nia˛ na o´slep w stron˛e nacierajacego ˛ przeciwnika. To koniec, gra sko´nczona. Usłyszał łomot i gło´sny huk, tote˙z odwa˙zył si˛e otworzy´c oczy. Jakim´s cudem stra˙znik le˙zał na ziemi ze skr˛epowanymi kostkami, zagrzebany w odłamkach rozłupanej ławy. Mo˙ze w ko´ncu zaczałem ˛ chwyta´c co´s z tego rzucania stuła,˛ pomy´slał D˙zi-had. Jego improwizowany bolas tymczasem zwisał mu nad głowa˛ ze s´wiecznika. Trzy kolejne stuły i bojowe kadzielnice rzucone z góry sprawiły, z˙ e obrona Nawtykanu upadła, zdołała jednak podnie´sc´ alarm. Gło´sny d´zwi˛ek dzwonów wypełnił rozległe pomieszczenia bo˙zego przybytku, toksyny przera˙zenia zatruły powietrze. System sakralnego bezpiecze´nstwa pokazał swoje mo˙zliwo´sci. Automatyczne zasuwy zamkn˛eły główne drzwi i odci˛eły dost˛ep do dzwonnicy. Ozdobna zasłona zsun˛eła si˛e z góry i wyladowała ˛ u stóp ołtarza, tworzac ˛ nienaruszalna,˛ wysoka˛ na osiemna´scie stóp barier˛e. D˙zi-had obgryzał paznokcie i krzywił si˛e, gdy˙z dym szczypał go w oczy. Nagle u podstawy schodów prowadzacych ˛ do ołtarza wyladowała ˛ przewrócona ława, chwil˛e pó´zniej nast˛epna legła na niej w poprzek, tworzac ˛ w ten sposób przed zasłona˛ zaimprowizowana˛ hu´stawk˛e. Brat Otoczak chwycił D˙zi-hada, wepchnał ˛ go na kl˛eczkach na najwy˙zsza˛ ław˛e, zawrócił biegiem i jał ˛ wspina´c si˛e na zasłon˛e z innym intruzem. Wdrapali si˛e sze´sc´ stóp do góry, po czym skoczyli na wystajac ˛ a˛ z tyłu cz˛es´c´ ławy. D˙zi-had pofrunał ˛ łukiem nad zasłona,˛ przelatujac ˛ z wrzaskiem ledwie cal nad nia.˛ — Łap go! — wrzasnał ˛ brat Otoczak przez kraty zasłony, wskazujac ˛ r˛eka˛ na Kielich. Oszołomiony D˙zi-had si˛egnał ˛ po artefakt. Z góry spadła p˛etla, która zacisn˛eła si˛e wokół jego rak ˛ i wciagn˛ ˛ eła go, piszczacego ˛ ze strachu, na wysoko´sc´ pierwszego pi˛etra. Dwa kolejne kadzidła eksplodowały, tworzac ˛ g˛esta˛ s´cian˛e dymu, po nich uderzyły trzy bomby sakralne. Dzier˙zac ˛ s´wi˛etego Krolla, D˙zi-had wyleciał przez łubinowe okno. Kiedy znalazł si˛e w jasnym s´wietle dnia i z głuchym tapni˛ ˛ eciem uderzył w traw˛e na cmentarzu, nie przestał krzycze´c. Otoczak momentalnie wyrwał mu z rak ˛ Kielich i odbiegł, upojony sukcesem. Nagle katem ˛ oka zauwa˙zył jakie´s porusze38

nie. Zza mauzoleum wypadł odziany w fiolety po´scig. Dreszcz paniki przebiegł przez pulchne ciało brata Otoczaka, wi˛ec szybko wepchnał ˛ bezcenny artefakt pod swój habit maskujacy. ˛ Tu nie powinno ju˙z by´c nikogo, zwłaszcza tak szybkiego. Fioletowy habit generała Synoda łopotał gło´sno, a jego wła´sciciel z ka˙zda˛ sekunda˛ zmniejszał dystans dzielacy ˛ go od brata Otoczaka. Generał niespodziewanie dał długiego susa, ryknał ˛ i pewnie chwycił złodzieja za kolana. Otoczak uderzył mocno w płyt˛e nagrobna˛ i w tej wła´snie chwili zamroczenia zdał sobie spraw˛e, z˙ e ju˙z po wszystkim. Został wystawiony, zdradzony, podwójnie ukrzy˙zowany. — Oddaj to! — polecił głos drugiego odzianego w fiolety osobnika, który wła´snie wynurzył si˛e zza omszałego nagrobka. Otoczak ujrzał infuł˛e oraz pastorał i zrozumiał, z˙ e ma przed soba˛ Pap˛e Jerza XXXIII. — No ju˙z, zwró´c nam Kielich! — Nigdy! — Brat j˛eknał, ˛ ukrywaja˛ cenny przedmiot gł˛ebiej w połach habitu. — W porzadku, ˛ skoro nie chcesz po dobroci. . . — Papa spróbował strzeli´c ze swoich artretycznych palców. Nie udało mu si˛e, wi˛ec j˛eknawszy ˛ co´s, wetknał ˛ sobie dwa paluchy do ust i krótko, ostro zagwizdał. Niezliczona masa mnisich stra˙zników z Nawtykanu wychyn˛eła zza wszystkich okolicznych nagrobków i rzuciła si˛e w stron˛e niedoszłego złodzieja. Schwyciły go i ciagn˛ ˛ eły dziesiatki ˛ rak. ˛ Był w tej walce bezradny, nie mógł powstrzyma´c ich przed podniesieniem go i chóralnym zaintonowaniem butnej pie´sni „Ubaw, ubaw, Alleluja!”. Wsz˛edzie wokół siebie widział gromady mnichów unoszacych ˛ członków jego ekipy i rozwijajacych ˛ sztandary. Co´s wydało mu si˛e nie w porzadku. ˛ Skoro zanosiło si˛e na lincz, to dlaczego wygladali ˛ na tak zadowolonych z siebie? Czy˙zby naprawd˛e byli a˙z tak nienormalni? Nie miał szans przekona´c si˛e o tym, gdy˙z szybko powleczono go do Nawtykanu, przeniesiono przez naw˛e boczna˛ i usadzono na jednym z sze´sciu krzeseł pospiesznie ustawionych u stóp ołtarza. Po chwili znale´zli si˛e tu wszyscy intruzi, stajac ˛ twarza˛ w twarz z pot˛ega˛ Nawtyka´nskiej Tajnej Policji. Przepchawszy si˛e niemal niezauwa˙zalnymi ruchami przez zgromadzony tłum, przed szóstka˛ zuchwalców stan˛eli Papa Jerz i generał Synod. — Aha! — Papa Jerz zerknał ˛ na nich spode łba, a usta wykrzywił mu nie´ etego Krolla, prawda? znaczny grymas okrucie´nstwa. — Usiłowali´scie ukra´sc´ Swi˛ — Ni. . . ni. . . ni. . . — zaj˛eczał D˙zi-had. Otoczak wbił mu łokie´c pod z˙ ebro. — Usiłowali´smy? — krzyknał ˛ odwa˙znie. — Ha! Udało nam si˛e. Mam go tu! — Poklepał si˛e dumnie po habicie. — Ach tak. To w takim razie, na miło´sc´ boska,˛ co ja tu trzymam? — odparł Papa, wyciagaj ˛ ac ˛ spod swych obszernych, wiekowych szat l´sniacy ˛ kielich. Uczynił to w sposób, który D˙zi-had uznał — biorac ˛ pod uwag˛e okoliczno´sci — za zdecydowanie zbyt efekciarski. — Podróbk˛e! — mruknał ˛ brat Otoczak, starajac ˛ si˛e nie zwraca´c uwagi na pojawiajacy ˛ si˛e na twarzach jego ludzi wyraz zdumienia. 39

D˙zi-had zaczał ˛ ssa´c kciuk. — Pewien jeste´s? Spójrz na własny — wymruczał Papa, rozkoszujac ˛ si˛e ka˙zdym słowem. Otoczak nerwowym ruchem wyciagn ˛ ał ˛ na s´wiatło dzienne identyczne naczynie. — Oto prawdziwy Kielich! — zawołał, zyskujac ˛ do´sc´ z˙ ałosne poparcie ze strony swoich ludzi. D˙zi-had wpatrywał si˛e w dr˙zace ˛ wargi Papy Jerza i rozmy´slał, w ko´ncu doszedł do wniosku, z˙ e przestało mu si˛e to wszystko podoba´c. — Mhmmm. Odwró´c go do góry nogami — wyszeptał Papa głosem pozbawionym s´wiatobliwo´ ˛ sci, jakiej mo˙zna by si˛e spodziewa´c po kim´s na jego stanowisku. Otoczak posłuchał go, dr˙zac ˛ jednak na my´sl o tym, co mo˙ze zobaczy´c. Odczytał pi˛ec´ słów i krzyknał. ˛ Na podstawce repliki kielicha widniał starannie wygrawerowany napis: GRATULACJE WITAJCIE W JEDNOSTCE GROM! Papa Jerz i generał Synod wybuchn˛eli od dawna dławiona˛ wesoło´scia,˛ a sze´sciu mnichów pociagn˛ ˛ eło za liny, wypuszczajac ˛ tysiac ˛ pomalowanych w radosne kolory s´wi´nskich p˛echerzy, pracowicie nadmuchiwanych przez ostatnie kilka dni. — Dobra robota, Otoczak! — parsknał ˛ Papa. — Nikomu nigdy si˛e to nie udało. Zrobili´smy t˛e kopi˛e wiele lat temu. — Nonszalancko podał prawdziwy kielich skr˛ecajacemu ˛ si˛e ze s´miechu generałowi Synodowi i odwrócił si˛e z powrotem do brata Otoczaka. — Wybaczcie nam ten mały z˙ art, ale uznałem, z˙ e po osiemnastu miesiacach ˛ przygotowa´n tych kilka minut nerwów nie zrobi wam ró˙znicy. Dobrze mie´c was po swojej stronie. Witajcie w jednostce GROM, bracie kapitanie Otoczaku i wy, jego s´miała dru˙zyno! — Witajcie w jednostce GROM! — pisnał ˛ D˙zi-had z kciukami w ustach. — Udało nam si˛e! Za te cztery proste słowa ka˙zdy s´wie˙zo upieczony ksiadz ˛ lub mnich oddałby z przyjemno´scia˛ swój z˙ yciowy przydział dziewi˛ec´ dziesi˛ecioprocentowego wina mszalnego. Z rado´sci a˙z chciało mu si˛e kl˛ekna´ ˛c. To było o wiele lepsze ni˙z „Gratulacje, zostałe´s Papa!” ˛ i kompletnie deklasowało „Wszystkiego najlepszego z okazji beatyfikacji!”. Rzecz jasna dochodziła jeszcze sprawa munduru. Wystarczyło popatrze´c. Nie całe mile przelewajacych ˛ si˛e fioletowych szat ani jardy białych, znamionujacych ˛ ´ czysto´sc pokutniczych ubra´n wykonanych z najwy˙zszej jako´sci wybielonego materiału na worki. O nie, nie w GROM-ie. 40

Mowa tu o oszałamiajacych, ˛ stanowiacych ˛ szczyt osiagni˛ ˛ ec´ kreatorów mody habitach maskujacych. ˛ Dwadzie´scia osiem ukrytych kieszeni, s´wi˛econa parciana ładownica, pas biblijny. . . wszystko, co niezb˛edne. Nie szcz˛edzono wydatków na Grup˛e Reagowania Operacyjno-Matrymonialnego. Tak stanowiło prawo. I to od pi˛eciuset trzech lat. Mówiac ˛ konkretnie, od czasu pewnego wyjatkowego ˛ wydarzenia, w które zamieszane były dwie rodziny królewskie, poło˙zony na uboczu wodospad, nadaktywne hormony i dzik — aczkolwiek niekoniecznie w tej kolejno´sci. Jest dobrze udokumentowanym faktem, z˙ e Stigg, król Rhyngill, był zapalonym łowca˛ dzików. A˙z do roku 1017, w wiele setek lat po jego s´mierci, główna sala bankietowa w Zamku Rhyngill udekorowana była łbami sze´sciuset dwudziestu dwóch zdziczałych krewnych s´wi´n, które stanowiły tylko cz˛es´c´ zwierzat ˛ upolowanych przez króla podczas długich lat jego panowania. Lecz chocia˙z u´smiercił niezliczone, a polował na jeszcze liczniejsze dziki, nigdy nie stanał ˛ twarza˛ w pysk z legendarnym krzyczacym ˛ dzikiem z południowych Talp. Powiadali, z˙ e je´sli raz go zobaczysz, b˛edzie nawiedzał ci˛e w ka˙zdej my´sli, sprowadzał ka˙zda˛ konwersacj˛e i dyskusj˛e do jednego obsesyjnego tematu z parali˙zujac ˛ a˛ mózg powtarzalnos´cia.˛ Wła´snie poda˙ ˛zajac ˛ tropem krzyczacego ˛ dzika, król Stigg znalazł si˛e z dala od ucz˛eszczanych szlaków, gdzie nasycił oko widokiem pi˛eknego wodospadu spływajacego ˛ ze skały, szybko spadajacego ˛ w dół i uwodzicielsko rozbijajacego ˛ swe nurty o nagie ciało nastoletniej panny, ksi˛ez˙ niczki Natis z Niesprzymierzonych Plemion Talpejskich, która wła´snie za˙zywała kapieli. ˛ Co´s wezbrało mu w l˛ed´zwiach i (zapominajac ˛ o dziku) porwał ja˛ (cho´c krzyczała i rozdawała kopniaki), by uczyni´c swoja˛ mał˙zonka.˛ W rzadkim przypływie zdrowego rozsadku ˛ Stigga naszła my´sl, z˙ e szans˛e na spokojna˛ ceremoni˛e za´slubin sa˛ iluzoryczne. W jego l˛ed´zwiach panowało tak wielkie, niesłabnace ˛ poruszenie, z˙ e doszedł do wniosku, i˙z roztropnie byłoby zadba´c o spokój imprezy i tym samym własnych l˛ed´zwi. I tak ostatecznie dwudziestu czterech najwi˛ekszych i najbrzydszych mnichów spo´sród wszystkich słuz˙ acych ˛ wtedy w Nawtykanie zostało wyposa˙zonych w specjalne no˙ze i rozkaz pilnowania ceremonii oraz szybkiego reagowania w razie jakichkolwiek kłopotów ze strony s´lubnej s´wity. Wystapili ˛ jako grupa wykwalifikowanych kucharzy, dbajacych ˛ o gastronomiczna˛ opraw˛e weseliska. Posuni˛ecie to uwie´nczone zostało sukcesem. Prawie zupełnym, bo po nerwowej i bardzo krótkiej ceremonii, trzech otruciach i brutalnym wypadku, w którym uczestniczył topór i dwie druhny, król ze szcz˛es´liwie nienaruszonymi l˛ed´zwiami zawlekł swoja˛ s´wie˙zo upieczona˛ mał˙zonk˛e do ło˙za mał˙ze´nskiego. Nast˛epnego ranka wyczerpany, lecz szcz˛es´liwy król Stigg wydał dekret nakazujacy, ˛ by Grupa Reagowania Operacyjno-Matrymonialnego pozostawała w nieustannej gotowo´sci, z˙ eby władca mógł powtarza´c mał˙ze´nska˛ wiktori˛e za ka˙zdym 41

razem, gdy poczuje si˛e na siłach. Tego te˙z dnia Stigg, zanim z powrotem pomknał ˛ do ło˙znicy, ustanowił opiewajace ˛ heroiczny wysiłek militarny i doskonały ˙ kamufla˙z gastronomiczny motto GROM-u, brzmiace: ˛ „Zywi a˛ i bronia”. ˛ Słu˙zba w GROM-ie ju˙z wtedy była — i nadal pozostawała — zaszczytem. „Brat szeregowy” Szlam D˙zi-had, jak go teraz nazywano, był naprawd˛e wstrza´ ˛sni˛ety, z˙ e im si˛e udało. Niemniej siedzac ˛ u stóp nawtyka´nskiego ołtarza, D˙zi-had przeklinał. Dwa lata planowania, osiemna´scie miesi˛ecy wysiłku, pi˛ec´ tysi˛ecy galonów krwi, potu i łez i oto, gdzie si˛e znalazł. Wła´snie tam, gdzie wcale si˛e znale´zc´ nie chciał. To naprawd˛e nie powinno zaj´sc´ tak daleko. Powinien był sko´nczy´c lata temu. Znów zawiódł. Je´sli w nast˛epnych tygodniach nie przyło˙zy si˛e do pracy, sko´nczy jako listonosz w Berdytschoffie. Albo jeszcze gorzej. Podczas gdy brat kapitan Mieczysław „Mnietek” Otoczak triumfalnie wymachiwał fałszywym kielichem zwyci˛estwa, D˙zi-had oklapł z˙ ało´snie na krze´sle i cmoknał. ˛

***

Pierwsze dostrzegły go kozy. Po kolei przerywały nigdy nieko´nczace ˛ si˛e poszukiwania k˛epek trawy, z wyt˛ez˙ eniem wpatrywały si˛e przez rozedrgana˛ mgiełk˛e goraca ˛ w nadchodzac ˛ a˛ posta´c, po czym spluwały niezainteresowane i kontynuowały rozgladanie ˛ si˛e za czym´s cho´c połowicznie jadalnym, co porastałoby skały Pustyni Bł˛ednej. Stary Git zauwa˙zył jego nadej´scie ostatni. Nie ma w tym nic dziwnego, poniewa˙z zmysły tego niemal nie´smiertelnego reliktu koziego rodzaju funkcjonowały w sposób daleki od doskonało´sci. Katarakty, głuchota i skłonno´sc´ do niczym nieumotywowanych kurczów w przedniej lewej nodze sprawiały, z˙ e Git wolał, by zewn˛etrzny s´wiat zostawiał go w spokoju. Mógł co prawda uczyni´c wyjatek ˛ dla szalonej kozy ze skłonno´scia˛ do starych, brudnych capów, która zmysłowo zatrzepotałaby do niego rz˛esami. Jednak˙ze ujrzawszy, z˙ e odziana w czarne szaty posta´c przemierza skalista˛ pustyni˛e, niosac ˛ pak˛e ksia˙ ˛zek, a nie szalona˛ koz˛e ze skłonno´scia˛ do starych, brudnych capów, Stary Git z szyderczym parskni˛eciem znudzenia uwolnił w˛edrowca od ci˛ez˙ aru swojego zainteresowania i zadumał si˛e nad smakiem porostów. Za stadem kóz, na połaci ziemi niczym niewyró˙zniajacej ˛ si˛e spo´sród innych połaci ziemi w promieniu wielu mil, rozsiadła si˛e grupka trzepoczacych ˛ lekko na wietrze jaskrawych namiotów. Jaki prymitywny niepokój nakazywał nomadom d’vanoui´nskim dwa razy w tygodniu zbiera´c cały dobytek, wlec si˛e cały dzie´n po pustyni i w ko´ncu rozkłada´c obozowisko w pobli˙zu nast˛epnych wielce nijakich 42

skałek, tego nikt nie wiedział. Głównie dlatego, z˙ e nikt nie prze˙zył wystarczajaco ˛ długo, by zda˙ ˛zy´c zada´c pytanie. Kra˙ ˛zyła plotka, z˙ e to umiłowanie do w˛edrówek bierze si˛e z obserwacji, i˙z po drugiej stronie wzgórza skały sa˛ bardziej szare, ale folklory´sci zaprzeczali temu, utrzymujac, ˛ i˙z nomadzi w˛edruja˛ w ten sposób od tak dawna, z˙ e przeszło to u nich w rodzaj instynktu, jak sen zimowy czy zmiana skóry. Mitologowie nie zgadzali si˛e z ta˛ wersja˛ i nawet głosili własna,˛ która zakładała, z˙ e nomadzi uciekaja˛ przed w´sciekłymi wierzycielami. Niezale˙znie od powodów co par˛e dni, sło´nce czy sło´nce, D’vanouini poganiali kozy i szli za nimi, a˙z w ko´ncu mieli do´sc´ i osiadali gdzie indziej. Tego dnia, na nieszcz˛es´cie, obozowisko wypadło wła´snie tu. Na drodze Zazwyczaj Wielebnego Elokwenta Melepety, szefa Misji Ojców M˛eczybułów na południowe Rhyngill. — Czy słyszeli´scie Nowin˛e? — krzyknał ˛ ten˙ze, unoszac ˛ klap˛e najbli˙zszego namiotu i wkraczajac ˛ do s´rodka. — Przybyłem tu z daleka. . . — oznajmił, odchylajac ˛ si˛e do tyłu — ale teraz jestem. . . — pochylił si˛e nad D’vanouinem wyglada˛ jacym ˛ na najstarszego — . . . blisko! — wykrzyczał kilka cali od jego nosa. Podniósł si˛e z u´smiechem i cofnał ˛ do wej´scia do namiotu. — Byłem daleko — powtórzył. — Ale teraz jestem. . . — energicznie ruszył przed siebie — . . . blisko! Rozumiecie? Daleko. . . blisko! D’vanouini wpatrywali si˛e w odzianego na czarno szale´nca, podajac ˛ sobie z rak ˛ do rak ˛ misk˛e owczych oczu. Wielebny Elokwent zdjał ˛ z ramion paczk˛e i zaczał ˛ rozdawa´c nomadom nowe, błyszczace ˛ czerwone ksia˙ ˛zeczki. — We´zcie po jednej i podajcie sasiadowi. ˛ Je´sli nie wystarczy, to b˛edzie po jednej na dwóch. — Si˛egnał ˛ do torby, wyciagn ˛ ał ˛ z niej sponiewierany tamburyn i pomachał nim z szerokim, złowró˙zbnym u´smiechem. — Mam nadziej˛e, z˙ e głosy dopisuja.˛ Po´spiewamy sobie piosenki, nomen omen, oazowe! Owcze oczy wcia˙ ˛z kra˙ ˛zyły po namiocie. — Ale wcze´sniej krótkie czytanie z Ksi˛egi Apoftegmatów — oznajmił Wielebny Elokwent, kartkujac ˛ własny, do´sc´ mocno podniszczony, egzemplarz Czerwonego Prozelickiego Manuskryptu s´w. Forsy z Bródna. Wskazał na numer stronicy i zaczał ˛ czyta´c. Dał si˛e słysze´c odgłos niech˛etnego przewracania kartek, któremu towarzyszyły pomrukiwania zupełnego braku zainteresowania ze strony starszych D’vanouinów. Skad ˛ ta niech˛ec´ ? Wszak zetkn˛eli si˛e ju˙z z religia.˛ Wypróbowali ja˛ w setkach ró˙znych form. Na tym polegał najwi˛ekszy problem z samotnym szwendaniem si˛e po pustkowiu — sp˛ed´z tu ponad czterdzie´sci dni, a misjonarze nie dadza˛ ci spokoju. Starsi nomadzi mieli misjonarzy po dziurki w nosie. Niektóre religie wydawały im si˛e nawet do´sc´ zabawne. Pewnego razu natkn˛eli si˛e na joginów Blikini z Minalajów na ich corocznym obje´zdzie rekrutacyjnym. Jogini zapoznali ich z zało˙zeniami spółdzielczego samooszustwa: okłamujac ˛ samego siebie z wystarczajacym ˛ przekonaniem, człowiek mo˙ze uwierzy´c, z˙ e oprócz 43

niego wszyscy znajdujacy ˛ si˛e w tym samym pomieszczeniu moga˛ lata´c. Zebranie ludzi w odpowiednia˛ liczb˛e małych grup wspomagajacych ˛ si˛e nawzajem w wierze w zdolno´sci lewitacyjne mogło umo˙zliwi´c osiagni˛ ˛ ecie okresów nieprzerwanego lotu. D’vanouinom znudziło si˛e to szybko, gdy tylko odkryli trudno´sci, jakie napotyka si˛e, szybujac ˛ niepewnie w powietrzu na wysoko´sci trzydziestu stóp i usiłujac ˛ przy tym my´sle´c o wszystkich innych. Na przestrzeni lat niektórzy religijni fanatycy uciekali z obozów szybciej od pozostałych. Obecny rekord nale˙zał do wysłannika Misji Ojców Antynumizmatyków, który wytrwał dwadzie´scia siedem i pół sekundy po tym, jak o´swiadczył, z˙ e wszyscy b˛eda˛ szcz˛es´liwi i długowieczni, je´sli wyrzekna˛ si˛e wszelkich systemów pieni˛ez˙ nych i monetarnych. Zda˙ ˛zył jeszcze powiedzie´c: — Prosz˛e, złó˙zcie całe swoje zło do mojej torby i uwolnijcie si˛e od grzechu! — i ju˙z zmykał przed sze´sc´ dziesi˛ecioma siedmioma ceremonialnymi jataganami lecacymi ˛ w jego stron˛e. Nie chodziło o to, z˙ e D’vanouini nie byli zdolni do wiary. Wierzyli równie mocno jak ka˙zdy inny naród tak długo, jak nie wiazało ˛ si˛e to z konieczno´scia˛ zrezygnowania z cho´cby cz˛es´ci doskonale rozpustnego stylu z˙ ycia, do którego przywykli, zaciagaj ˛ ac ˛ długi, gdy było to niezb˛edne do dobrej zabawy. Zaoferuj im doktryn˛e duchowa,˛ która zawrze to wszystko w sobie, a ich oddanie nie b˛edzie znało granic. Nie´swiadom niczego Wielebny Elokwent Melepeta w gruncie rzeczy przedstawiał teraz D’vanouinom to, czego pragn˛eły ich serca. Stało przetłumaczone czarno na białym przed ich oczami. Dziewi˛ecioletnia tłumaczka wetkn˛eła swoja˛ demoniczna˛ twarzyczk˛e przez klap˛e namiotu i obserwowała cała˛ scen˛e z niemal równym zainteresowaniem jak pewien diabeł w Hadesji. Namiot pełen był poszturchiwania si˛e łokciami, kiwania palcami i gł˛ebokich zdumionych oddechów. W ksia˙ ˛zkach, które trzymali nomadzi, w czystym d’vanoui´nskim stało jak byk: I cho´cbym szedł dolina˛ długów, to mam to gł˛eboko w nosie. Pierwsze chichoty rozległy si˛e, gdy zdumieni nomadzi dostrzegli legiony wa˛ satych aniołów zdobiace ˛ marginesy iluminowanej ksi˛egi. Na nast˛epnej stronie znajdowała si˛e wypisana wersalikami opowie´sc´ o w˛edrownym bóstwie, które domagało si˛e imprez polegajacych ˛ na wlewaniu wiader wody do trzeszczacych ˛ be-

44

czek dwudziestopi˛ecioletniej whisky. Błogosławiony niech b˛edzie spirytus, gdy˙z on jest woda˛ z˙ ycia. ´ Smiechy reformacji stały si˛e jeszcze gło´sniejsze, gdy zebrani tubylcy na nast˛epnej stronie odnale´zli deklaracj˛e, która z przekonaniem trafiła im wprost do serc. Zapewniała bezpiecze´nstwo religii i obiecywała chaotyczne sianie spustoszenia, o wiele wspanialsze ni˙z wszystko, co dotychczas widział s´wiat w tej dziedzinie. Stało tam du˙zymi literami wypisane s´wi˛ete wezwanie do broni. . . Zaprawd˛e, niech ci˛e nie trwo˙zy mrok najmroczniejszej z nocy; owieczki pobo˙znie całopalac, ˛ niebia´nskiej zaznasz pomocy. Wydawszy okrzyk, który zasiałby groz˛e w sercu najodwa˙zniejszego hodowcy owiec, D’vanouini z pełnym oddaniem przyj˛eli najnowsza˛ religi˛e. Była niezła, zapewniała imprezy, domagała si˛e ofiar z owiec, a je´sli po ich zło˙zeniu miało jeszcze zosta´c co´s na kebab, có˙z mo˙zna by jej zarzuci´c? Alea zatarła r˛ece, widzac, ˛ jak Zazwyczaj Wielebny Elokwent Melepeta po raz pierwszy w z˙ yciu zalicza stuprocentowa˛ skuteczno´sc´ w nawracaniu. Istotnie, ma˙ ˛z bo˙zy z lekkim tylko zdziwieniem obserwował, jak nomadzi wyciagaj ˛ a˛ z juków mapy południowego Rhyngill i ochoczo wyszukuja˛ na nich najsłabiej zabezpieczone hodowle owiec. Powinien był przeja´ ˛c si˛e tym o wiele, wiele bardziej. Zwłaszcza kiedy pokrzykujac ˛ z podniecenia, wypadli z namiotu, narzucili liny, sieci i pudła pełne jataganów na zady wielbładów ˛ i w chmurze pyłu pop˛edzili w dal, wszyscy wymachujac ˛ czerwonymi ksia˙ ˛zeczkami.

***

Dyszacy ˛ z wysiłku guziec obszedł chyłkiem swoja˛ zwierzyn˛e i stanał. ˛ Ryjek trzymał tu˙z przy ziemi, nerwowy oddech poruszał z´ d´zbła trawy. Jego łeb wypełniał dziedziczony od pokole´n instynkt, który pozwalał mu obliczy´c najlepsza˛ drog˛e podej´scia. Były płochliwe: jeden fałszywy ruch, jedno niewła´sciwe postawienie racicy i umkna˛ mu. Ale je´sli cichaczem okra˙ ˛zy od tyłu ten głaz, potem wzdłu˙z tego strumyka i góra˛ przez. . .

45

Cisz˛e rozdarł ostry gwizd z szybko´scia˛ d´zwi˛eku przekazujacy ˛ zakodowana˛ wiadomo´sc´ . Guziec z niedowierzaniem potrzasn ˛ ał ˛ kudłatym, upstrzonym guzami łbem. Wróci´c za ten pieniek? Nic z tego. Je´sli mnie ujrza,˛ to bez watpienia ˛ przepadna.˛ . . och, chyba z˙ e. . . Znów zabrzmiał gwizd przenoszacy ˛ polecenia na odległo´sc´ . W porzadku, ˛ ju˙z, pomy´slał guziec. Ju˙z mnie tu nie ma. Uniósł łeb i pobiegł w kierunku pie´nka. Poruszenie katem ˛ oka zauwa˙zył spory baran, wi˛ec ruszył w dół wzgórza, dajac ˛ zaczatek ˛ puchatej białej lawinie spanikowanych owiec. Zabrzmiał gwizd i. . . Ha! Doskonale! — pomy´slał guziec, kiedy jego partner wyskoczył nie wiadomo skad ˛ i odciał ˛ drog˛e ucieczki. Stado owiec beczało i dr˙zało z wełnianego strachu, a gu´zce oblizywały za´slinione chrapy. Miały ofiary, schwytane we wcia˙ ˛z zaciskajace ˛ si˛e kleszcze, za które przeci˛etny ogmira´nski megaskorpion oddałby prawy kolec jadowy. Guziec warknał, ˛ a owce — jakby na d´zwi˛ek pistoletu startowego — pop˛edziły w dół zbocza, placz ˛ ac ˛ si˛e i podskakujac ˛ w kosmatym przypływie puszystych my´sli o samoocaleniu. Przemkn˛eły przez dziur˛e pomi˛edzy dwoma słupkami i. . . Niespodziewanie jaka´s posta´c dała susa do bramki i zamkn˛eła ja˛ za nimi. Tłum oszalał. Stosy bukietów poszybowały na aren˛e, gdzie chwytały je dwa rozpromienione gu´zce, podczas gdy pasterz Torvve kłaniał si˛e w pas i entuzjastycznie machał ku widowni. Był jej ulubie´ncem, rokrocznie elektryzujacym ˛ publiczno´sc´ wraz ze swoimi oddanymi wspólnikami, Vyllem i Dheenem. Pomimo lekkiej, cho´c irytujaco ˛ nieustajacej ˛ m˙zawki z północnego zachodu, na doroczny Konkurs Gu´zców w Lammarch przybyły tłumy. Ka˙zdego roku tego samego dnia ludzie s´ciagali ˛ na tutejszy naturalny stadion, z˙ eby stojac ˛ w płaszczach przeciwdeszczowych, podziwia´c niemal telepatyczna˛ wi˛ez´ łacz ˛ ac ˛ a˛ człowieka i jego gu´zce. Có˙z za inteligencja! Niesamowite, jak doskonale nadawały si˛e do wypasania owiec. Ale, prawd˛e mówiac, ˛ te udomowione zwierz˛eta wykorzystywały tylko niewielka˛ cz˛es´c´ my´sliwskich i pasterskich zdolno´sci swoich dzikich kuzynów. Wszak wytropi´c przebiegłe Dzikie Trufle Talpejskie mógł jedynie prawdziwy guziec. Owce? Phi! Co znacza˛ te zwykłe istoty w porównaniu z na wpół czujacymi ˛ le´snymi grzybami, cenionymi za osławione wła´sciwo´sci afrodyzjaku i halucynogenu? Kiedy uniesiono pergaminowe tablice z wynikami, tłum zawrzał i wybuchnał ˛ okrzykami protestu i oburzenia. Pi˛ec´ przecinek trzy za technik˛e od s˛edziego z Rhyngill. Skandal. Czy oni o´slepli? Dorwa´c s˛edziego! Wyrwane grudy darni poszybowały w stron˛e arbitrów, mknac ˛ i obracajac ˛ si˛e w powietrzu z zabójcza˛ (by nie rzec rozmokła) ˛ celno´scia.˛ Złowrogi tłum zrobił krok do przodu. Wyniki były wyrównane — teraz wszystko zale˙zało od ocen za warto´sc´ artystyczna.˛ Reprezentujacy ˛ Rhyngill s˛edzia spojrzał ze swojej ławki i przełknał ˛ 46

nerwowo, dostrzegajac ˛ nastawienie dzier˙zacego ˛ dar´n tłumu. Trzej pozostali s˛edziowie jak jeden ma˙ ˛z podnie´sli tablice, z duma˛ trzymajac ˛ swoje sze´sc´ przecinek zero na tyle wysoko, by wszyscy mogli je zobaczy´c. Spojrzenia kibiców obliczajacych ˛ trajektori˛e darni i stref˛e ra˙zenia obróciły si˛e na Rhyngillczyka. Kiedy ten z cichym j˛ekiem i niewyra´znym u´smiechem podniósł swoja˛ tablic˛e, pozostali jurorzy zanurkowali pod ławki. Pi˛ec´ przecinek dwa. — Ziemia˛ w niego! — rozkazał gniewnie jeden z widzów i natychmiast w stron˛e upatrzonego celu poszybowały wesoło rozległe połacie darni, czyniac ˛ powa˙zne szkody. Zanim jednak tłum zda˙ ˛zył uzbroi´c si˛e na nowo, nastapiła ˛ katastrofa. Hordy wrzeszczacych, ˛ owini˛etych w prze´scieradła wojowników wpadły na teren amfiteatru na wielbładach ˛ bojowych. Napastnicy wymachiwali nad głowami zakrzywionymi szablami, mieli te˙z wielkie sieci rozpi˛ete pomi˛edzy kijami. Wszyscy naraz dopadli do zagrody dla owiec i rozwin˛eli sieci. Zanim ktokolwiek zda˙ ˛zył zareagowa´c, D’vanouini wyrwali z wełnistej masy swoje beczace ˛ łupy i znikn˛eli z nimi za horyzontem, zawodzac ˛ i pogwizdujac ˛ nieprzyzwoicie. Nagle dla zebranych tłumów kwestia zwyci˛ezcy Konkursu Gu´zców zeszła na plan dalszy.

***

Ciepła wonna bryza wzniosłego szcz˛es´cia owiewała tundr˛e ukontentowania w sercu Wielebnego Elokwenta. To był dobry dzie´n, doszedł do wniosku, w zadumie przechadzajac ˛ si˛e po piaszczystych wydmach na skraju Pustyni Bł˛ednej i kierujac ˛ ku południowemu Rhyngill. Nawrócił całe plemi˛e, ot tak, po prostu! Musieli by´c bardzo, bardzo nieszcz˛es´liwi. Dni takie jak ten sprawiały, z˙ e warto było głosi´c chwał˛e, rado´sc´ i Dobra˛ Nowin˛e. Mgiełka samozadowolenia otaczajaca ˛ Zazwyczaj Wielebnego Elokwenta Melepet˛e sprawiła, z˙ e nie zauwa˙zył dziewi˛ecioletniej dziewczynki w jaskrawoczerwonej koszuli nocnej, a smarkata wła´snie rozpinała klamry jego plecaka. Ostro˙znie si˛egn˛eła do s´rodka, wyj˛eła jedna˛ z ksiag ˛ i otwarła ja˛ ze złowieszczym u´smiechem. — . . . mówiłam „cze´sc´ !” — powtórzyła chwil˛e pó´zniej, podskakujac ˛ przed Elokwentem. — Co? Och, witaj, mała dziewczynko — mruknał ˛ nieobecny duchem misjonarz. Dla Nababa, wysokiego na dziewi˛ec´ stóp rogatego demona przebywajacego ˛ w niewielkiej jaskini w Mortropolis, okre´slenie „dziewczynka” stanowiło pew47

nego rodzaju wstrzas. ˛ Szybko jednak doszedł do siebie. Bawił si˛e a˙z za dobrze! Entuzjazm, jaki ta dziewczynka okazywała wobec przesyłanych przez niego mys´li, był zadziwiajacy. ˛ — Co to za słowo? — zapytał demon za po´srednictwem Alei, która podniosła otwarta˛ ksi˛eg˛e i wskazała w niej co´s na chybił trafił. — H˛e? Hmm, to jest, hmmm. . . — rozpoczał ˛ Elokwent, usiłujac ˛ odczyta´c jeden ze zło˙zonych zawijasów zapełniajacych ˛ d’vanoui´nskie wydanie Czerwonego Prozelickiego Manuskryptu s´w. Forsy z Bródna. — . . . a to? — pisn˛eła Alea, przewracajac ˛ kilka stron. — Tego te˙z nie potrafisz odczyta´c? Elokwent pokr˛ecił głowa,˛ starajac ˛ si˛e nada˙ ˛zy´c za nieustajacym ˛ potokiem słów dziewczynki. — . . . a to? To wymawia si˛e „Nnnnnnd˙zieeejah” czy mo˙ze „Nnnannnd˙ziahhahh”? Bo wydaje mi si˛e, z˙ e to małe poskr˛ecane co´s nad „nd˙z” oznacza, z˙ e czyta si˛e to „nd˙zia”, jak my´slisz? — Co ty z tym wyrabiasz? — zapytał skonfundowany Elokwent. — Próbuj˛e odczyta´c, ale to trudne, widzisz? — odparła Alea i przechyliła główk˛e na bok jak spaniel, któremu wła´snie udała si˛e sztuczka. Nabab zachichotał w duchu. — Có˙z, nic w tym dziwnego. Cały tekst został dosłownie przeło˙zony na dialekt zwany d’vanoui´nskim — powiedział misjonarz, starajac ˛ si˛e nie traci´c dobrego humoru. — H˛e? Co to znaczy? — Eee. . . z˙ e jest obcy. Trudny. — I Elokwent zrobił kilka kroków, powracajac ˛ do przyjemnego samozadowolenia. Dał si˛e słysze´c tupot nó˙zek, szelest kartkowanej ksi˛egi i głos Alei znów przerwał mu nastrój upojenia sukcesem. — A wi˛ec co to za słowo? — zapytała, podskakujac ˛ tu˙z przed nim. — Chc˛e je przeczyta´c! — W porzadku, ˛ w takim razie spróbuj z tym. Powinno pój´sc´ ci łatwiej. — Powiedziawszy to, Elokwent wyrwał jej z dłoni ksi˛eg˛e i zastapił ˛ ja˛ własnym egzemplarzem. — Czytaj i bad´ ˛ z cicho — dodał, ruszajac ˛ przed siebie. — Dzi˛ekuj˛e. — Dziewczynka u´smiechn˛eła si˛e i pobiegła za nim w podskokach. Nabab zacierał złowieszczo r˛ece. Wszystko szło jak po ma´sle, niewielka sugestia tu, drobna perswazja tam. . . „Je´sli wielbłady ˛ poruszaja˛ si˛e tak szybko, jak my´sl˛e, to. . . ” Nagle horda bojowych wielbładów ˛ dwugarbnych, dosiadanych przez krzycza˛ cych, owini˛etych w prze´scieradła D’vanouinów, wypadła na nich zza wydmy. Tumany piachu wznosiły si˛e spod kopyt wielbładów, ˛ które coraz szybciej zbli˙zały si˛e ku Alei i Elokwentowi. Dzier˙zacy ˛ sztylety je´zd´zcy wznosili gro´zne wojenne 48

okrzyki. Misjonarz otworzył usta do krzyku, nogi i kolana wypełniły jego pole widzenia. . . I przejechali przez nich, p˛edzac ˛ z powrotem w stron˛e obozu. — Pustynne wieprze! — wrzasn˛eła za nimi Alea. — Nikt was nigdy nie uczył, z˙ e trzeba patrze´c pod. . . — Spokojnie, eee. . . niech sobie jada˛ — wyjakał ˛ Elokwent najbardziej pokojowo, jak potrafił. — Co? Omal mnie nie stratowali! — Tak. To jest wła´sciwe słowo, widzisz? Omal. Po prostu przepełnia ich rado´sc´ płynaca ˛ ze słów s´wi˛etego Forsy, wi˛ec okazuja˛ ja˛ na swój sposób. Jest to mo˙ze sposób nieco. . . hała´sliwy, zgoda, ale nikomu nie dzieje si˛e krzywda. — Nie? — warknał ˛ niski, zaciagaj ˛ acy ˛ z wiejska głos. — Nie dzieje si˛e krzywda? To´s chyba nie widział, co oni ze soba˛ d´zwigali, no nie? Elokwent obrócił si˛e na pi˛ecie i stanał ˛ twarza˛ w twarz z nieprzeliczona˛ gromada˛ spoconych i raczej zdenerwowanych wie´sniaków. Nie mógł mie´c pewno´sci, ale wygladali ˛ na pasterzy. — D´zwi. . . d´zwigali? — prychnał. ˛ — Ano. — Owce — szepn˛eła Alea. — Eee. . . owce? — zaryzykował Elokwent. — On wie! Bierz go, Neame! — zapiszczał jaki´s głos z gromady. — Nie, nie, po prostu zgadłem. — Misjonarz j˛eknał, ˛ robiac ˛ krok do tyłu i wymachujac ˛ dło´nmi. — Na pewno? Wiesz, mieli my z chłopakami Konkurs Gu´zców, ale nam wpadły wielbłady ˛ i go przerwały, a nam si˛e to nie podoba, co nie, chłopaki? Poparł go entuzjastycznie cały rustykalny chór. Elokwent chciał zapyta´c, co gu´zce maja˛ wspólnego z owcami, ale doszedł do wniosku, z˙ e na razie powstrzyma dociekliwo´sc´ . — Słuchaj, my sa˛ spokojne, uczciwe ludzie, zbierajace ˛ si˛e tylko raz do roku na zabaw˛e po konkursach, a tu kto´s podkłada nam s´wini˛e. — Albo owc˛e! — krzykn˛eła Alea zza pleców misjonarza. — Sza! — szepnał ˛ gniewnie Elokwent. — Kto ma by´c sza, co? — warknał ˛ pasterz Neame i zrobił krok naprzód. Zatrzymał si˛e jednak, gdy jego noga natrafiła na co´s twardego i czerwonego wystajacego ˛ z piasku. — Co to jest? — zapytał, ale pozostali pasterze nadal gro´znie szli przed siebie. — Ksia˙ ˛zka. Spadła z wielbłada ˛ — odpowiedziała Alea, wychodzac ˛ zza pleców misjonarza. — Sama widziałam. — Sza! — burknał ˛ Elokwent. — Wielbład, ˛ powiadasz? — rzekł Neame, obrzucajac ˛ gniewnym spojrzeniem Elokwenta i u´smiechajac ˛ si˛e do miłej, pomocnej dziewi˛ecioletniej dziewczynki. 49

— O tak! Prawie mnie stratowali, straszne mnóstwo zjechało z tego wzgórza. Mieli ze soba˛ owce. — Na d´zwi˛ek tego czteroliterowego, puchatego słowa odezwały si˛e liczne oburzone pomruki. — Zauwa˙zyłam t˛e ksia˙ ˛zk˛e, bo pomy´slałam, z˙ e to zabawne — zako´nczyła zagadkowo. — Zabawne? — warknał ˛ Neame. A w zaciszu jaskini Nabab pisnał ˛ z zachwytu. „Ach, ci s´miertelnicy! Tacy przewidywalni!” Alea popatrzyła pasterzowi prosto w oczy. — Tak. Nie wydaje ci si˛e zabawne, z˙ e on ma w plecaku mnóstwo takich ksia˛ z˙ ek? — zapytała, wskazujac ˛ na misjonarza. Najwyra´zniej nie wydawało im si˛e to zabawne. Elokwentowi tak˙ze nie, wi˛ec po gł˛ebszym namy´sle doszedł do wniosku, z˙ e dystans stanowi klucz do prze˙zycia, i wział ˛ nogi za pas. Kilka sekund pó´zniej Alea została na zboczu wydmy sama i chichotała złowieszczo do siebie, gdy z oddali dobiegało: „Pomocy!” albo „Bra´c go! Szybciej!”. Podciagn˛ ˛ eła koszul˛e nocna˛ i ruszyła w stron˛e Nawtykanu, by zaczeka´c za dogodnym krzakiem. Siedzacego ˛ w jaskini Nababa z˙ ebra zaczynały ju˙z bole´c od s´miechu. Och, jak dobrze by´c złym!

***

Po drugiej stronie Mortropolis, w magazynie nale˙zacym ˛ do Transcendentalnego Biura Podró˙zy spółki z o.o., Wielce Wielebny Hipokryt III odczuwał niedogodno´sci wynikajace ˛ z bycia martwym. Nie chodziło mu o to, z˙ e jest martwy, to akurat było w porzadku, ˛ to znaczy udzielił sam sobie Ostatniego Namaszczenia (lepiej pó´zno ni˙z wcale), odprawił za siebie msz˛e z˙ ałobna˛ i nawet wygłosił kilka słów pocieszenia. Lecz pomijajac ˛ taki kłopot, z˙ e gdyby chciał wypłaka´c si˛e komu´s na ramieniu, musiałby by´c człowiekiem-guma,˛ jedyny problem polegał na tym, z˙ e Podziemie zdecydowanie nie było takie, jak je sobie wyobra˙zał. Có˙z, na pierwszy rzut oka wszystko przedstawiało si˛e jak nale˙zy — słabe s´wiatło, piekielny gorac, ˛ j˛eki pot˛epionych, kr˛ecace ˛ si˛e tu i ówdzie pokrzykujace ˛ diabły oraz demony, wiecie, o co chodzi. W przeciwległym rogu pomieszczenia mieszkał nawet w klatce długi na trzy stopy insektoid z˙ ywiacy ˛ si˛e kamieniami. Był chyba czym´s w rodzaju zwierzatka ˛ domowego, ale Hipokrytowi skóra cierpła za ka˙zdym razem, gdy stwór rzucał si˛e na s´cian˛e, odłupywał kawałek granitu i połykał go w cało´sci. Niemniej pomijajac ˛ to wszystko, Hipokryt nie mógł pozby´c si˛e wra˙zenia, z˙ e czego´s tu brakuje. 50

Było mu strasznie niewygodnie, a widok tego diabła zawodzacego ˛ ponuro przy swoim skałotocznym zwierzatku ˛ kosztował kapłana sporo nerwów, ale wszystko, co dotychczas widział, naprawd˛e nie przekonywało go, z˙ e Podziemie jest piekielnym kr˛egiem tortur i m˛eczarni. Mówiac ˛ szczerze, przyznał si˛e przed samym soba,˛ z˙ e jak na razie najbardziej dokucza mu nuda. — Eee. . . co porabiasz? — zapytał diabła, który kazał nazywa´c si˛e Flagitem, kiedy ten pochylał si˛e nad masa˛ infernitowych kabli podłaczonych ˛ do sporej gab˛ ki. — Jestem zaj˛ety, id´z sobie — odburknał ˛ demon, wpatrujac ˛ si˛e bezradnie w kolorowe kamyki dyndajace ˛ z ko´ncówek kabli. Dziwne, pomy´slał Hipokryt, s´l˛eczy nad tym, odkad ˛ ten drugi walnał ˛ go w plecy i wybiegł stad ˛ z resztkami mojej piuski na łbie. I w dodatku nie podzi˛ekował! — Nudzi mi si˛e! — j˛eknał ˛ Hipokryt. — My´slałem, z˙ e wy, diabły, powinni´scie wynajdowa´c zaj˛ecia dla bezczynnych. — Ba! Nie dzisiaj, dzi´s jest s´mierdziela, dzie´n odpoczynku — zbył go Flagit, nie odrywajac ˛ oczu od zawiłej struktury. Gło´sno potarł si˛e pazurem wskazujacym ˛ po głowie, wzruszył szerokimi barami i przesunał ˛ rubinowa˛ szpulk˛e nad para˛ szafirów i opalem, a nast˛epnie przewlekł ametyst przez p˛etelk˛e i pociagn ˛ ał. ˛ Krzyknał ˛ z irytacja,˛ kiedy infernitowa siatka rozplatała ˛ mu si˛e ochoczo przed karmazynowymi oczami i przeleciała przez jaskini˛e. — Cholerstwo! Dlaczego zawsze tak si˛e dzieje? Hipokryt podniósł ja˛ i obejrzał. — Mo˙ze gdyby´s porzadnie ˛ zamknał ˛ osnow˛e z nici, zanim wplotłe´s ten lu´zny watek ˛ w. . . — Prosz˛e, prosz˛e, ekspert w dziedzinie koronek! — zaszydził Flagit, wygla˛ dajac ˛ tak złowrogo, jak to tylko mo˙zliwe, z para˛ t˛epo zako´nczonych naparstków na szponach lewej r˛eki. — Có˙z, mówiac ˛ szczerze — tak, my´slałem kiedy´s, z˙ e to byłoby pomocne przy zakładaniu jakiego´s z˙ e´nskiego instytutu czy czego´s w tym rodzaju. Wiesz, wtorkowe poranki przy kawie, ciasteczkach i. . . eee. . . Nie. Niewa˙zne. A co to jest, tak swoja˛ droga? ˛ — Nie. . . nie twój interes! — warknał ˛ Flagit, szybko wyrywajac ˛ mu z rak ˛ tajemniczy przedmiot. — To dotyczy spraw przekraczajacych ˛ zdolno´sci pojmowania tego małego narzadu, ˛ który nazywasz swoim mózgiem. — Hmm, sporo tu tego. . . — Hipokryt si˛e zadumał. — Ale niepokojaco ˛ kojarzy mi si˛e to z próba˛ podrobienia złotych naszy´c zdobiacych ˛ moja˛ piusk˛e, która tak spodobała si˛e twojemu przyjacielowi — oznajmił, pokazujac ˛ na rozplatane infernitowe druciki. — Phi, przecie˙z ju˙z jej nie potrzebujesz. Co ci˛e to obchodzi? — warknał ˛ Flagit, który usiłował odwróci´c od siebie podejrzenia Wielebnego poprzez udawanie zupełnego braku zainteresowania. 51

— Nie wywiedziesz mnie w pole swoim brakiem zainteresowania! Widziałem, z jakim skupieniem starałe´s si˛e wykona´c t˛e prac˛e. Nikt, nawet diabeł, nie wkładałby tyle wysiłku w co´s, co zupełnie go nie obchodzi. Mam racj˛e? Czemu usiłujesz utka´c wi˛eksza˛ wersj˛e złotych zdobie´n z mojej piuski? Flagit wpatrywał si˛e w niego z w´sciekło´scia.˛ Hipokryt zadawał o wiele za du˙zo pyta´n i zbyt trafnie sam sobie na nie odpowiadał. Jakiej odpowiedzi mógł udzieli´c demon, by u´spi´c jego podejrzenia i zmyli´c trop? — No dobra, masz racj˛e. To ma by´c prezent dla. . . eee. . . mojego przyjaciela — wyznał Flagit. — Och, jakie to słodkie! Zało˙ze˛ si˛e, z˙ e stad ˛ ta tajemnica! Twoi kumple p˛ekliby ze s´miechu, gdyby si˛e dowiedzieli, z˙ e taki du˙zy chłopczyk haftuje. . . Flagit potaknał, ˛ niepewny, dokad ˛ to wszystko prowadzi. — . . . prezent dla mamy — zako´nczył Wielebny Hipokryt. — Nie chcielibys´my, z˙ eby sko´nczyło si˛e na rzucaniu tym po pokoju, prawda? Pomog˛e ci, to b˛edzie taki nasz mały sekret. Co ty na to? Flagitowi szcz˛eka wyladowała ˛ na piersi. Słabo przytaknał. ˛ — No wi˛ec dalej, podnie´s to! — rozkazał Hipokryt. Demon ze zdumieniem zauwa˙zył, z˙ e jest posłuszny, i po chwili infernitowa siatka znalazła si˛e u niego na kolanach. — Widzisz par˛e tych ametystowych szpulek? Sa˛ strasznie napi˛ete. Mamusia nie byłaby zadowolona, gdyby siatka na włosy p˛ekła przy pierwszym u˙zyciu, prawda? — madrzył ˛ si˛e Hipokryt, rozpoczynajac ˛ pierwsza˛ lekcj˛e koronkarstwa w dziejach Mortropolis.

***

— Azylu! Azylu! — krzyczał Zazwyczaj Wielebny Elokwent Melepeta, wpadajac ˛ przez główne odrzwia do Nawtykanu i p˛edzac ˛ przez naw˛e. Po pi˛etach deptała mu setka rozjuszonych pasterzy, którzy wymachiwali kijami w wysoce niepokojacy ˛ sposób. — Zabi´c go! — krzyczał jeden. — Upiec go z˙ ywcem! — wrzeszczał drugi. ˙ — Pola´c go sosem! — piszczał trzeci, niezbyt zorientowany w sytuacji. Zycie sp˛edzone na wylegiwaniu si˛e na zboczu pagórka i obserwowaniu delikatnie skubiacych ˛ traw˛e i łagodnie pobekujacych ˛ owieczek nie przygotowało go na brutalna˛ rzeczywisto´sc´ linczu. Zanim zdyszanym intruzom udało si˛e dopa´sc´ głównego ołtarza, z okienek w suficie opadły liny, po których zjechało błyskawicznie kilku mnichów z elitar52

nej jednostki GROM. W jednej chwili uderzyli w podłog˛e, po czym wyprostowali si˛e i stan˛eli rami˛e w rami˛e z obna˙zonymi ceremonialnymi sztyletami w dłoniach. — Azali pytam, któ˙z taki wnika bez zaproszenia do tej s´wiatyni ˛ i s´mie doprasza´c si˛e odwiecznego prawa azylu? — zagrzmiał brat kapitan „Mnietek” Otoczak, tupiac ˛ w u´swi˛econy tradycja˛ sposób. — Ja, ja, ja! — pisnał ˛ Elokwent, zatrzymujac ˛ si˛e za plecami mnichów z piskiem sandałów na marmurze. — Przed jakimi˙z to ciemnymi mocami domaga si˛e on azylu? — zapytał Otoczak zgodnie z obowiazuj ˛ acym ˛ obyczajem. — Przed nimi! — zakwilił misjonarz i wskazał dr˙zacym ˛ palcem zbita˛ mas˛e uzbrojonych pasterzy wyłaniajacych ˛ si˛e z nawy. — Zdawa´c by si˛e mogło, z˙ e to oczywiste — dodał. — A czemu˙z to poha´ncy owi spro´sni pragna˛ poszatkowa´c go na małe kawałeczki i pełni uciechy nast˛epowa´c na nie obunó˙z w bezbo˙znym uniesieniu? — Ich si˛e spytajcie — j˛eknał ˛ Elokwent. — Wracałem po prostu do domu po pracowitym dniu szerzenia Nowiny, kiedy najpierw omal nie stratowało mnie stado wielbładów, ˛ a potem ci pasterze krzykn˛eli „Bra´c go!” i w te p˛edy ruszyli za mna.˛ Udzielicie mi azylu czy nie? Zdumiony Szlam D˙zi-had podrapał si˛e po zamszowej głowie. To wszystko brzmiało zbyt brutalnie, nie le˙zało mu. Gdyby tak dostał jaka´ ˛s zagadk˛e do rozwiazania. ˛ .. — Usiłujesz mi wmówi´c, z˙ e nie masz poj˛ecia, dlaczego setka pasterzy zapałała ch˛ecia˛ porabania ˛ ci˛e na kawałeczki? — ryknał ˛ brat kapitan Otoczak. — Najbledszego — j˛eknał ˛ Elokwent. — Pomylili mnie z kim´s? Uznałem, z˙ e nie warto zatrzymywa´c si˛e i pyta´c. D˙zi-had obgryzał paznokie´c, gdy Otoczak obrócił si˛e i przemówił do hordy rozjuszonych pasterzy: — Hordo rozjuszonych pasterzy, czemu˙z to pałacie z˙ adz ˛ a˛ poszatkowania tego sługi bo˙zego na małe kawałeczki, by nast˛epowa´c na nie obunó˙z w bezbo˙znym uniesieniu, co? Setka odpowiedzi wyrwała si˛e z setki poirytowanych gardeł. O dziwo, we wszystkich skargach powtarzało si˛e jedno słowo. Słowo. . . owce. Zaskoczony D˙zi-had potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Owce? Czy to dlatego zostałem tu delegowany? Czy to był ten „przykry wypadek”, o którym wspominał sier˙zant Zenit, podpisujac ˛ pergaminy odsuwajace ˛ mnie od Wyznaniowych Oddziałów Prewencyjnych po tym, jak przesłu˙zyłem ofiarnie dwana´scie lat w stopniu pobo˙znego posterunkowego i nie rozwiazałem ˛ zagadki ani jednego grzechu? Czy to wła´snie ta sprawa ma przynie´sc´ mi stopie´n cnotliwego inspektora? Wszystko nagle nabrało dla D˙zi-hada sensu. W przypływie dumy oddał sprawiedliwo´sc´ przebywajacemu ˛ w Cranachanie s´wiatobliwemu ˛ sier˙zantowi Zenitowi. „Jak dokładnie to wszystko zaplanował! Robiac ˛ zamieszanie wokół „umywa53

nia rak”, ˛ rozpowiadajac ˛ wszem i wobec, z˙ e ja „niepotrzebnie zajmuj˛e etat”, tak doskonałe wpadajac ˛ w furi˛e, kiedy oznajmiłem mu, z˙ e naprawd˛e mam zamiar zrobi´c karier˛e w WOP-ie — po tym wszystkim przygotował dla mnie doskonala˛ przykrywk˛e! Och, ten sier˙zant Zenit! Jaka˙ ˛z misterna˛ sie´c uplótł! To miało by´c tak niesamowicie tajne zadanie, z˙ e nawet ja o nim nic nie wiedziałem!” Szlam D˙zi-had potarł si˛e po podbródku. Aha! „Zatem to dlatego przez osiemna´scie miesi˛ecy szkolenia w GROM-ie i nieprzerwanej słu˙zby w Wydziale Brukowym nie natknałem ˛ si˛e na najmniejszy s´lad nielegalnego handlu duszami. To jest co´s wi˛ekszego, co´s wykraczajacego ˛ poza ramy GROM-u!” Przepełniony duma˛ D˙zi-had u´smiechnał ˛ si˛e w duchu. „Czułem, z˙ e sier˙zant Zenit — niech go bogowie błogosławia˛ — my´slał o moim awansie, odkad ˛ po raz pierwszy pojawiłem si˛e w pracy. Bo niby dlaczego miałby si˛e tak ucieszy´c, kiedy po sp˛edzeniu wielu godzin w ciemnym kacie ˛ przyszedłem mu zameldowa´c, z˙ e był „długotrwały zastój”; jaki mógłby by´c inny powód jego rado´sci, kiedy przeszukiwałem wszystkie szafki w dziale technicznym, z˙ eby znale´zc´ s´rubokr˛et dla ma´nkutów? Jak wielkie wra˙zenie musiałem na nim zrobi´c! A teraz jestem tutaj, w samym s´rodku zakrojonej na szeroka˛ skal˛e operacji infiltracyjnej, a moim celem jest rozwikła´c. . . wła´snie, co?” Nagle tok jego my´sli zakłóciło pojawienie si˛e ubranej na fioletowo postaci, która przepchn˛eła si˛e przez tłum. — Co si˛e tu wyprawia? — zapytał Papa Jerz, który nastapił ˛ na rabek ˛ swojej staro´swieckiej szaty, potknał ˛ si˛e i przewrócił na twarz. Papa zdusił cisnace ˛ mu si˛e na usta przekle´nstwo, jego infuła za´s pomkn˛eła s´lizgiem po podłodze. Sto i siedem odpowiedzi wyrwało si˛e ze stu siedmiu gardeł, w´sród których znalazły si˛e tym razem tak˙ze te nale˙zace ˛ do Otoczaka i mnichów z GROM-u. — Sza. Ciii. Cisza! — pisnał ˛ Papa, z wysiłkiem podnoszac ˛ si˛e z podłogi. Jego twarz przybrała kolor bardzo podobny do barwy papieskich szat. — Otoczak, prosz˛e o wyja´snienia. ´ atobliwo´ — Có˙z, Wasza Swi ˛ sc´ , to wszystko ma chyba co´s wspólnego z jakimi´s zaginionymi owcami. . . — zda˙ ˛zył powiedzie´c brat kapitan, zanim przerwał mu najro´slejszy z południoworhyngillskich pasterzy, który wystapił ˛ na czoło pałajacego ˛ ch˛ecia˛ linczu tłumu, dzier˙zac ˛ w r˛ece niedbale mały pieniek. — On to zrobił! — krzyknał, ˛ a jego głos przez przypadek dostroił si˛e do cz˛estotliwo´sci transeptu i odbił echem. — On ukradł moje stado! — I moje! — poparł go który´s z pasterzy. — Moje te˙z! D˙zi-had wyciagn ˛ ał ˛ z kieszeni habitu mały modlitewnik i jał ˛ nerwowo notowa´c. — Moje te˙z znikn˛eło! — krzyknał ˛ inny pasterz, podskakujac ˛ w miejscu. — To nie ja! — pisnał ˛ Elokwent, zapewniajac ˛ o swojej niewinno´sci zza cienkiej pobo˙znej linii mnichów z GROM-u. — Nic o tym nie wiem! 54

— Ł˙zesz! — odburknał ˛ z powaga˛ pasterz. — Tkwisz w tym po dziurki od nosa! — Cisza! — krzyknał ˛ Papa Jerz. — Modliłem si˛e! — j˛eczał Elokwent. — Głosiłem Dobra˛ Nowin˛e! — Ładna mi „dobra nowina”! Gdzie znale´zc´ najlepsze owce w Górach Talpejskich? — Pasterz Neame zrobił kolejny krok naprzód. Rozległ si˛e szmer gniewnych przytakni˛ec´ . Niezauwa˙zona przez nikogo dziewi˛ecioletnia dziewczynka w jaskrawoczerwonej koszuli nocnej ostro˙znie przemierzała naw˛e, wytrzasaj ˛ ac ˛ li´scie z włosów, rami˛e w rami˛e z przera˙zonym mnichem dzier˙zacym ˛ kij pasterski. — Zamkna´ ˛c si˛e! — rozkazał Papa pasterzom i uderzał złota˛ taca˛ na datki w ław˛e tak długo, a˙z zaległa wzgl˛edna cisza. — Czy z waszych krzyków mam wnosi´c, z˙ e tego tu oto brata Elokwenta Melepet˛e oskar˙zacie o podburzanie D’vanouinów do porywania waszych owiec? — Dobrze powiedziane! — wrzasnał ˛ wielki pasterz. Natychmiast poparli go pozostali. Papa Jerz wzniósł r˛ece, proszac ˛ o cisz˛e. — A czy podburzałe´s ich, bracie Elokwencie? — Nie! Ja tylko wygłosiłem tradycyjna˛ przemow˛e, a oni odnie´sli si˛e do Dobrej Nowiny z całkowitym zrozumieniem. Wi˛ecej, byli do niej tak entuzjastycznie usposobieni, z˙ e wyciagn˛ ˛ eli mapy, odbyli nad nimi dyskusj˛e, z której nie zrozumiałem ani słowa, a nast˛epnie osiodłali swoje wielbłady ˛ i odjechali. . . My´slałem, z˙ e chca˛ opowiedzie´c przyjaciołom. . . Ojej, teraz sobie przypominam. Do siodeł przytroczone mieli bardzo obszerne sieci. — Takie w sam raz na owce — dodała Alea, delikatnie przepychajac ˛ dr˙zacego ˛ brata Owczarza przez tłum. W´sród pasterzy zawrzało. — Wyzbad´ ˛ z si˛e boja´zni, bracie Elokwencie. Zagin˛eło jedynie kilkaset — obwie´scił Papa Jerz, zajmujac ˛ miejsce za pulpitem i szeroko rozkładajac ˛ r˛ece w ewangelicznym ge´scie. — To niewielka puchata cena, jaka˛ musieli´smy zapłaci´c za t˛e bezcenna˛ lekcj˛e! — Oskar˙zycielsko wskazał palcem na mas˛e pasterzy. — Wy, którym tak pr˛edko do karania w imi˛e m´sciwej sprawiedliwo´sci, to wy utracili´scie wasze owce! — O rany! — mruknał ˛ brat Owczarz. — Lecz nasza owczarnia — ciagn ˛ ał ˛ podniesionym głosem Papa Jerz — owczarnia sług bo˙zych, błyszczacych ˛ z´ d´zbeł w oczach bogów, nasza owczarnia pasie si˛e rado´snie na polach nawet wtedy, gdy przemawiamy. — O rany, rany — mruknał ˛ brat Owczarz, a perliste krople potu wystapiły ˛ mu na przedwcze´snie rozszerzona˛ tonsur˛e. — Czy˙z was to nie zadziwia? Czy˙z nie traci ˛ to osławionymi niepoznanymi s´cie˙zkami bogów? 55

Wielebny Elokwent patrzył na ciskajace ˛ gromy usta Papy Jerza i był pod wraz˙ eniem. Chylił przed nim zakapturzone czoło: odchodziło tu cholernie dobre kaznodziejstwo. — We´zcie sobie te nauki gł˛eboko do serca, bo zaprawd˛e powiadam wam, niech nie ronia˛ łez, którzy postradali owce, lecz niech pozostawia˛ je w spokoju, a owce wróca,˛ merdajac ˛ ogonami! A teraz od´spiewajmy wspólnie psalm. . . — Ehem, ehem — odkaszln˛eła dziewi˛ecioletnia dziewczynka. — . . . sze´sc´ dziesiaty ˛ drugi, który traktuje o. . . — Ehem, ehem! — Niech kto´s da tej dziewczynce szklank˛e wody. . . — EHEM! Sadz˛ ˛ e, z˙ e kto´s ma wam co´s do powiedzenia! — krzykn˛eła Alea. — Spowiedzi odbywaja˛ si˛e w czwartki. . . — zaczał ˛ Papa. — My´sl˛e, z˙ e ten kto´s nie b˛edzie chciał czeka´c tyle czasu, prawda, bracie Owczarzu? Oblany zimnym potem tłu´sciutki klasztorny pasterz potulnie potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ ´ atobliwo´ — Wasza Swi ˛ sc´ . . . — wykrztusił, zaciskajac ˛ dłonie na kiju tak moc´ atobliwo´ no, z˙ e a˙z zbielały mu knykcie. — Wasza Swi ˛ sc´ . . . nasze owce znikn˛eły! Wielebny Elokwent przełknał ˛ gło´sno, obrócił si˛e na pi˛ecie i rzucił p˛edem w stron˛e kru˙zganków — jedynej nadziei na doczesna˛ wolno´sc´ . — Bra´c go! — pisnał ˛ Papa Jerz, wyskoczył zza pulpitu, porwał spory, wykonany z brazu ˛ lichtarz i ruszył za uciekajacym ˛ Ojcem M˛eczybuła,˛ marzac ˛ o rozerwaniu zdrajcy na strz˛epy i naskakiwaniu na nie obunó˙z. Alea u´smiechn˛eła si˛e, gdy dostrzegła, jak za znikajacym ˛ w kru˙zgankach Papa˛ rusza reszta rozw´scieczonego tłumu. W jaskini, której mrok roz´swietlało jedynie nikłe s´wiatełko lampy lawowej, Nabab odrzucił głow˛e do tyłu i wybuchnał ˛ dono´snym s´miechem. Wszystko szło wspaniale. Absolutnie idealnie. Jeszcze jedno posuni˛ecie, a zwyci˛estwo w wyborach b˛edzie miał w kieszeni. Czy otrzymawszy w prezencie migotliwy dar telewpływania, Mroczny Lord d’Abaloh b˛edzie mógł odmówi´c mu tytułu Naczelnego Grabarza? Podziemie nigdy jeszcze nie widziało czego´s z tak wielkim diabelskim potencjałem i Nabab doskonale zdawał sobie z tego spraw˛e. Zachichotał na my´sl o tym, co udało si˛e jemu — amatorowi w porównaniu z d’Abalohem — osiagn ˛ a´ ˛c przez ostatnie trzy dni. Manipulujac ˛ posuni˛eciami dziewi˛ecioletniej dziewczynki, sprowadził lud D’vanouinów, rzesz˛e pasterzy oraz mieszka´nców Nawtykanu na kraw˛ed´z wojny. Wystarczy jeden ruch, by przekroczyli t˛e kraw˛ed´z i z pie´snia˛ na ustach ruszyli w sam s´rodek piekielnego szale´nstwa. Ale˙z zabaw˛e b˛edzie mie´c d’Abaloh! Nabab, dawno zapomniawszy o Flagicie, pozwolił sobie na jeszcze jeden przypływ samozachwytu, chichrajac ˛ si˛e i w my´slach poklepujac ˛ po pokrytych łuska˛

56

plecach. Za jakiego˙z geniusza zostanie uznany ten, kto ofiaruje Podziemiu pot˛eg˛e telewpływów. Przyszło´sc´ jeszcze nigdy nie malowała si˛e w tak ciemnych barwach.

***

Dyszac ˛ i rz˛ez˙ ac ˛ jak podstarzały z˙ ółw po przegranym pojedynku z aroganckim zajacem, ˛ Papa Jerz XXXIII przedostał si˛e przez bram˛e Nawtykanu i ruszył w stron˛e swych komnat. Obijanie si˛e w waskich ˛ kr˛etych kru˙zgankach w pogoni za tym przekl˛etym misjonarzem było m˛eczace. ˛ Jerz miał przewag˛e i byłby dorwał drania, gdyby wypadłszy przez drzwi z wielka˛ pr˛edko´scia,˛ nie potknał ˛ si˛e o rabek ˛ swej staro´swieckiej szaty i nie przekoziołkował par˛e razy. Najbardziej zadziwiajaca ˛ okazała si˛e pr˛edko´sc´ , jaka˛ twardy grunt osiagn ˛ ał, ˛ zmierzajac ˛ na spotkanie z Papa.˛ Teraz potrzebował długiej, miłej kapieli ˛ w goracej ˛ wodzie, kapieli, ˛ która pozwoliłaby mu pozby´c si˛e si´nców na plecach, powstałych, kiedy mnisi z GROM-u wraz z setka˛ rozw´scieczonych pasterzy podeptali go w biegu. Tak, długa goraca ˛ kapiel, ˛ butelka ciemnego piwa i spokój, by zdecydowa´c, co dokładnie powinien zrobi´c w sprawie tej kradnacej ˛ owce zgnilizny moralnej. . . — . . . pytałam, czy go złapali´scie? — powtórzyła mała dziewczynka, patrzac ˛ na Pap˛e wyczekujaco. ˛ Jej twarzyczk˛e zdobiła burza rudych włosów oraz para czerwonobiałych wsta˙ ˛zeczek zawiazanych ˛ w kokardy. — A wyglada ˛ na to? — odburknał ˛ Papa Jerz. — Tylko pytam. — Alea zachlipała, przybrała wyglad ˛ zranionej i wyd˛eła wargi. Kiedy on przejdzie na jej stron˛e, wszystko stanie si˛e łatwe. Serce Papy przeszyła lanca z˙ alu zaprawionego poczuciem winy. — Och, eee. . . przepraszam — powiedział. — Nie chciałem, z˙ eby zabrzmiało to tak niegrzecznie, ale. . . — Nie ma sprawy — odparła Alea przebiegle, u´smiechajac ˛ si˛e ze współczuciem. — Jeste´s zmartwiony, poniewa˙z ukradziono ci wszystkie owce, prawda? — A˙z tak to wida´c? — Martwisz si˛e o te małe, bezbronne istotki, brutalnie wyrwane z cieplarnianych warunków, jakie im stworzyłe´s. . . Papa przytaknał. ˛ — Przykro ci, z˙ e twoi oddani mnisi nie b˛eda˛ si˛e prawidłowo od˙zywia´c. . . — Racja! — Tym razem przytakiwał ju˙z bardziej pod wpływem irytacji ni˙z wyrzutów sumienia. — . . . jeste´s przygn˛ebiony, bo mo˙ze nie starczy´c wełny na zacerowanie skar57

pet braciszkom na zbli˙zajace ˛ si˛e zimowe miesiace. ˛ . . — Kolejne, jeszcze gwałtowniejsze skinienie głowa.˛ — Ale. . . — głos Alei nabrał ostro´sci — . . . najbardziej w´sciekły jeste´s za to, z˙ e wyszedłe´s na kompletnego głupca, kiedy wygłaszałe´s swoje najlepsze od lat improwizowane kazanie. . . — Tak jest! Wła´snie si˛e rozkr˛ecałem! — wyrzucił z siebie Papa Jerz. Dr˙zała mu górna warga. Wział ˛ gł˛eboki oddech, czujac, ˛ jak iskierka bo˙zego gniewu roznieca w nim płomienie oburzenia, a miech upokorzenia dmie na tlace ˛ si˛e w˛egle wysoce niepobo˙znej zło´sci. — A niech to! Takie kazanie! — Załkał, uderzajac ˛ pi˛es´cia˛ w otwarta˛ dło´n. — Byłem rwac ˛ a˛ rzeka˛ słów — oznajmił, rozkładajac ˛ r˛ece szeroko w melodramatycznym ge´scie. — Mogłem ich nawróci´c, poprowadzi´c ku s´wiatłu, z jałowego pustkowia nieszcz˛es´c´ przenie´sc´ na urodzajne pastwiska! — W jego głos wdarła si˛e błagalna nutka. — Wypomniałem im ich bł˛edy i ukazywałem gwiazdy! Wystarczyłaby jedna krótka minuta, a ich placz ˛ nad rozlanym mlekiem zamieniłby si˛e w pienie niebia´nskiego zachwytu. Mogłem. . . — No i co masz zamiar zrobi´c w tej sprawie, h˛e? — przerwała mu Alea. Papa Jerz zamilkł i wlepił oczy w dziewczynk˛e. — Zrobi´c. . . ? — wybełkotał, czujac, ˛ z˙ e ewangelizator w jego duszy łaknie pomsty. — Tak, zrobi´c — potwierdziła dziewczynka. — Oni nie tylko podw˛edzili wszystkie twoje owce, ale tak˙ze sprawili, z˙ e publicznie zrobiłe´s z siebie idiot˛e, oraz uniemo˙zliwili ci nawrócenie stu pasterzy. A ty co? Pozwolisz, z˙ eby im to uszło na sucho? Zdesperowany Papa usiłował pohamowa´c swoje instynkty. — Eee. . . kiedy dorwiemy Wielebnego Elokwenta, wydusimy z niego. . . to znaczy, zaprosimy go do spowiedzi i pozwolimy wyzna´c, co zrobił z owcami, i. . . — wyjakał. ˛ Uszło jego uwagi, z˙ e Alea mówiła o „nich”, w liczbie mnogiej. — Nic z tego nie b˛edzie. W ten sposób nie odzyskasz owiec. Przez twarz Papy przebiegł grymas szale´nstwa. — Sprawimy mu porzadne ˛ lanie. . . — Zda˙ ˛zył jeszcze zapiszcze´c, zanim odzyskał nad soba˛ kontrol˛e. — Chciałem powiedzie´c, z˙ e to dotychczas działało, wyzna wszystko przed obliczem ziemskiego namiestnika. . . — Nie tym razem! On ich nie ma. Elokwent współpracuje z D’vanouinami. Nabab wybuchnał ˛ piekielnym s´miechem na widok przera˙zonego wyrazu twarzy Papy Jerza. Wiedział, jaki efekt wywoła, wspominajac ˛ tych pogan. W umy´sle Papy zawrzało. Mógł jako´s przej´sc´ do porzadku ˛ dziennego nad tym, z˙ e zrobiono z niego idiot˛e. . . ale nie, je´sli stało si˛e to za sprawa˛ bandy niewiernych! — Tak! — sykn˛eła Alea, oblekajac ˛ jego rozgoraczkowane ˛ my´sli w podburzajace ˛ słowa. — Ci przekl˛eci poganie ukradli twoje owce! Ich blu´zniercze usta nabiegaja˛ s´lina˛ na my´sl o twojej jagni˛ecinie. . . 58

Prawda uderzyła Pap˛e Jerza tak mocno, z˙ e a˙z pobladł na twarzy. Jego r˛ece napi˛eły si˛e, w my´slach si˛egał ju˙z po no˙ze, miecze, widły. . . Nabab przygotował misterna˛ siatk˛e kłamstw i wskoczył do umysłu Alei, samemu skupiajac ˛ si˛e na stworzeniu przekonujacej ˛ wizji D’vanouinów ta´nczacych ˛ wokół ognisk o zachodzie sło´nca i opiekajacych ˛ na ro˙znach soczyste owce. — Wła´snie teraz — warkn˛eła dziewczynka — rozpalaja˛ ogie´n, ostrza˛ no˙ze i dziela˛ si˛e podpłomykami! Papa Jerz skrzywił si˛e z w´sciekło´sci i biegiem ruszył w stron˛e Zbrojowni. My´ etej Wojnie podnosiły si˛e w jego głowie jak g˛esta mgła, zasnuwajac s´li o Swi˛ ˛ idee pokojowego rozwiazania ˛ konfliktu i uruchomienia handlu jagni˛etami w zamian za. . . Nabab przygotowywał si˛e do ostatniego posuni˛ecia, kopa, który po´sle Pap˛e Jerza w dół militarystycznego zbocza. Przez tych kilka chwil, zanim Papa ostatecznie zdecyduje si˛e na wypowiedzenie wojny, demon b˛edzie musiał bardzo starannie dobiera´c słowa. Przemy´sliwał sobie wszystko, s´wiadom tego, z˙ e Jerz znajduje si˛e dopiero na poczatku ˛ emocjonalnej zje˙zd˙zalni. Tak łatwo mógłby teraz zwróci´c w kasie kocyk pod pup˛e i zrezygnowa´c z jazdy. . . Lecz w tej chwili wahania oddziaływanie umysłowe straciło swój p˛ed. Na moment my´sli Alei wy´slizgn˛eły si˛e spod jego kontroli. Nabab pow˛edrował spojrzeniem ku górze, czujac, ˛ jak zakłócenia prze´slizguja˛ si˛e pomi˛edzy palcami jego diabelskiego u´scisku. Wolna wola Alei wiła si˛e i walczyła, gdy nagle zrozumiała, z˙ e ma szans˛e na odzyskanie wolno´sci. Wierzgała i brykała, równie trudna do uchwycenia jak tłusty w˛egorz. . . — Czas podja´ ˛c działania. . . albo twoja trzódka zostanie przerobiona na kebab! — telewpłynał ˛ Nabab, dołaczaj ˛ ac ˛ wizj˛e rozta´nczonych D’vanouinów. Alea otworzyła usta, by si˛e odezwa´c. — Czas pod. . . — Zamilkła i w zamy´sleniu przyło˙zyła dło´n do policzka. Nabab zaklał ˛ i skoncentrował si˛e jeszcze mocniej. — Czas pod. . . — powtórzyła dziewczynka zapatrzona w hasajacych ˛ w jej my´slach nomadów. Romantyczne my´sli o pustynnej przygodzie wdarły si˛e w głab ˛ jej naiwnej ja´zni. — Trzeba przy´ zna´c, z˙ e to brzmi fajnie. Swie˙ zy kebab pod gołym niebem. . . Nababowi opadła szcz˛eka. Iskry interferencji przemkn˛eły przez jego głow˛e, dały si˛e słysze´c trzaski, a potem zapadła cisza. Pozostał tylko cichy, monotonny szum w uszach. Połaczenie ˛ zostało przerwane. — . . . taniec i przeja˙zd˙zka na wielbładzie, ˛ a potem noc pod namiotem przy kołyszacym ˛ do snu szmerze pustynnych owadów — zako´nczyła Alea głosem bardziej ni˙z dotychczas przystajacym ˛ do dziewi˛ecioletniej dziewczynki. — To nie to samo co kradzie˙z skarbu z podniebnego ladu, ˛ ale te˙z mogłoby by´c zabawnie! Słyszac ˛ te słowa, Papa Jerz potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Na jego twarzy pojawił si˛e wyraz wstydu. I cho´c stał na poczatku ˛ zje˙zd˙zalni prowadzacej ˛ wprost ku otwartej wojnie, zdecydował si˛e odda´c kocyk pod pup˛e. 59

— Masz racj˛e. To pokojowy lud, który my´sli jedynie o ta´ncu i delikatnej jagni˛ecinie. Skromny sposób bycia nie daje im sposobno´sci zakupu. . . — wymruczał i ruszył w stron˛e ołtarza, wznoszac ˛ dzi˛ekczynne modły i przygotowujac ˛ si˛e w duchu na cała˛ noc kl˛eczenia. Zdejmujac ˛ z głowy złocista˛ siateczk˛e, Nabab j˛eknał ˛ i warknał ˛ bezsilnie. Popsuta! Nowa zabawka okazała si˛e zawodna. Krzyczał i walił pi˛es´ciami w obsydianowy stół, w ten sposób wyładowywał frustracj˛e. Jego z˙ elazna gwarancja zwyci˛estwa w wyborach le˙zała przed nim zbrukana i zardzewiała, nienaprawialna, nieprzydatna. . . A wszystko to wina Flagita! Na pewno jego, to on wyskoczył z takim niedopracowanym, przereklamowanym szmelcem. Nabab raz jeszcze walnał ˛ pi˛es´cia˛ w stół, cisnał ˛ krzesłem przez cała˛ jaskini˛e i wybiegł, gło´sno uderzajac ˛ kopytami o podło˙ze. Alea, zdziwiona widokiem oddalajacego ˛ si˛e od niej Papy Jerza, potrzasn˛ ˛ eła głowa˛ z niedowierzaniem. Nie miała poj˛ecia, gdzie jest ani jak si˛e tu dostała. Ostatnia˛ zapami˛etana˛ na pewno rzecza˛ było to, z˙ e w wyniku niełaski, w jaka˛ popadła, powodujac ˛ wypadek z atramentem, posłano ja˛ do łó˙zka. . . Do łó˙zka! Wi˛ec to tak! To tylko sen, zadziwiajaco ˛ realistyczny wytwór jej wyobra´zni. Troch˛e to dziwne — wie, z˙ e to sen — ale co tam! Le˙zy sobie spokojnie pod kołderka,˛ nic złego nie mo˙ze jej si˛e przytrafi´c. W porzadku, ˛ zatem co powinna zrobi´c? Patrzyła, jak Papa Jerz oddala si˛e, pełen my´sli o modlitwie i kl˛eczeniu. Potem w jej głowie pojawiła si˛e wizja eksterminacji D’vanouinów, uderzajacych ˛ gniewnie mieczy, rycerzy idacych ˛ zwartym szykiem do ataku, szeregów miotajacych ˛ strzały łuczników. . .

***

— Stój! — krzykn˛eła w stron˛e oddalajacej ˛ si˛e szybko fioletowej postaci. — Wracaj! Do Zbrojowni idzie si˛e t˛edy! Przynie´s miecze, no˙ze i takie tam, to jest fajne! Hej! To jest mój sen! Ja tu rzadz˛ ˛ e, a ja chc˛e mieczy, no˙zy i d´zgania, o tak, mnóstwo, mnóstwo d´zgania, i. . . Hej! Słyszysz? Wracaj! — Przykro mi, nieczynne — oznajmiła demoniczna urz˛edniczka Transcendentalnego Biura Podró˙zy spółki z o.o. na widok Nababa, który przemknał ˛ koło niej i skierował si˛e w stron˛e pokoju kierownika. — Ale je´sli wpadniesz jutro, z przyjemno´scia˛ przyjm˛e od ciebie rezerwacj˛e. . . auu! — zawyła, kiedy pot˛ez˙ ny demon wyciagn ˛ ał ˛ ja˛ zza biurka i przyszpilił do s´ciany. — Odbieram to jako brak zgody na moja˛ propozycj˛e — wymruczała jeszcze, gdy Nabab dla wi˛ekszego wraz˙ enia wyszczerzył kły. 60

— Chc˛e si˛e zobaczy´c z kierownikiem — warknał ˛ intruz, rzucajac ˛ ja˛ z powrotem na krzesło. Kopniakiem otworzył sobie drzwi, przeleciał przez nie i zatrzasnał ˛ z hukiem. Urz˛edniczka masowała sobie gardło i z cicha narzekała: — Kompletny brak manier, spróbowa´c z takim grzecznie i prosz˛e, co si˛e dostaje w nagrod˛e. Przera˙zony Flagit uniósł głow˛e i przełknał ˛ s´lin˛e, widzac, ˛ jak pałajacy ˛ gniewem Nabab zmierza w jego stron˛e. Zanim zda˙ ˛zył si˛e poruszy´c, intruz uniósł szpon i rzucił na obsydianowe biurko wyszywana˛ złotem piusk˛e. — Zepsuta! — ryknał, ˛ pochylił si˛e oskar˙zycielsko nad biurkiem i poskrobał po nim pazurami. — Zawiodłe´s mnie. Bez tego wybory na pewno wygra Seirizzim! — Co jest. . . — Tkwił w moich szponach. Panowałem nad sytuacja.˛ Jeszcze jedno posuni˛ecie i nigdy by mi nie odmówił! Zanosiło si˛e na wspaniała˛ wojn˛e! Ale nic z tego! — wył Nabab, skr˛ecajac ˛ si˛e ze zło´sci. — Straciłem kontakt. . . — Ale o co chodzi? — Został tydzie´n do wyborów — krzyczał Nabab, odwracajac ˛ si˛e od biurka jeszcze bardziej czerwony ni˙z zwykle. — W czadek b˛edzie ju˙z po wszystkim. Za pó´zno! Nikt nie powstrzyma Seirizzima. . . — Powiedz w ko´ncu, co si˛e. . . Nabab tupnał ˛ kopytem, odwrócił si˛e i chwycił Flagita za gardło. We wpatrujacych ˛ si˛e w dr˙zacego ˛ agenta oczach szalało tornado. — Masz trzy dni na dostarczenie mi czego´s, co przesadzi ˛ o wyniku wyborów. Trzy dni, zrozumiano? Flagit przytaknał, ˛ wi˛ec Nabab pu´scił go z obrzydzeniem. — Ale powiedz, co poszło. . . — zaczał ˛ Flagit. Drzwi trzasn˛eły ponownie. — . . . z´ le? — zako´nczył. Z korytarza dobiegł go krzyk urz˛edniczki. Dr˙zacym ˛ pazurem podniósł z biurka złota˛ siateczk˛e. Dygoczac ˛ na całym ciele, ˙ niby stracił kontakt wpatrywał si˛e w nia˛ i zastanawiał, o co chodziło Nababowi. Ze i co´s było zepsute. Wstał i wymknał ˛ si˛e z biura. Przyszedł czas na pogaw˛edk˛e z Wielebnym Hipokrytem. Nabab był ju˙z w dwóch trzecich schodów na dół, wcia˙ ˛z przyspieszajac ˛ i przeklinajac ˛ w niewybredny sposób. — Co te˙z mi si˛e wydawało! — warknał ˛ na klatce schodowej. — Wojna, tam na górze, z tymi apatycznymi s´miertelnikami? Rozp˛etana przez dziewi˛ecioletnia˛ dziewczynk˛e? To nie miało szans powodzenia! Jak mogłem w to uwierzy´c?! Powinienem był uzale˙zni´c zwyci˛estwo w wyborach od czego´s, co miało jakiekolwiek szans˛e na sukces. Nabab, jeste´s idiota! ˛ Trzymaj si˛e tego, w czym jeste´s dobry, korupcji, łapówkarstwa i sabota˙zu! Wypadł przez tylne drzwi niezauwa˙zony przez seirizzimowego szpicla, który obstawiał front, i ruszył w stron˛e biura kapitana Naglfara, szefa flegeto´nskich 61

przewo´zników.

***

Pokazała energicznie w przeciwnym kierunku i pociagn˛ ˛ eła mocniej za habit Papy Jerza. Jak na posta´c ze snu jest do´sc´ uparty, my´slała sobie Alea, wynajdujac ˛ coraz to nowe argumenty na korzy´sc´ zawrócenia, otwarcia Zbrojowni i zrobienia fajowej zadymy. Wiedziała, z˙ e je´sli szybko go nie przekona, nadejdzie ranek i ju˙z nigdy nie b˛edzie miała okazji nikogo zad´zga´c. — Posłuchaj! — krzyczała. — Nie mo˙zesz po prostu pój´sc´ do nich i poprosi´c, z˙ eby oddali owce. Musisz mie´c bro´n, z˙ eby było ich czym d´zga´c. Mnóstwo broni! Opró˙znij półki! — Jej głos przybierał na desperacji, w miar˛e jak Papa wlókł ja˛ za soba˛ po podłodze. — Uzbrój wszystkich swoich mnichów po z˛eby i zaatakuj pogan. Daj mi miecz, to ci poka˙ze˛ . Stratuj ich. Pu´sc´ z dymem. Zad´zgaj! Por˙znij na kawałeczki! Nie masz wyboru. Honor jest cenniejszy od pokoju! Głuchy na argumenty Alei Papa Jerz p˛edził przed siebie kru˙zgankami z głowa˛ pełna˛ odpowiednich na t˛e okazj˛e psalmów. Szybko skr˛ecił za róg i wpadł na odzianego w fiolety generała Synoda. Nikogo ani nic innego Papa nie zauwa˙zył w ciagu ˛ ostatnich pi˛eciu minut. — Wspaniałe powitanie mi zgotowali´scie, nie ma co — burknał ˛ generał-egzorcysta, doprowadzajac ˛ si˛e do porzadku ˛ i przygładzajac ˛ wasy. ˛ — Zupełnie jakby wszystkich uprowadzono czy co´s takiego. — Masz wiadomo´sci? — zapytał Papa, chwytajac ˛ generała za kołnierz i wpatrujac ˛ mu si˛e gł˛eboko w oczy. — Złapali´scie go? — H˛e? Kogo mieli´smy złapa´c? O czym ty mówisz? — Melepet˛e? Macie go? — Papa nie mógł doczeka´c si˛e wiadomo´sci o swojej trzódce. — Dobrze si˛e czujesz? Czy kiedy wyp˛edzałem złe duchy z biednych, bezbronnych dziewic w Cranachanie, tu wydarzyło si˛e jakie´s nieszcz˛es´cie? To długa droga, sam wiesz, przez góry, jestem całkowicie padni˛ety. B˛edzie jaka´s wy˙zerka? Zjadłbym owc˛e z kopytami. Twarz Papy Jerza przybrała dziwna˛ barw˛e. — To nie jest dobry moment na jagni˛ecin˛e, generale — wykrztusił. Na d´zwi˛ek słowa „generał” Alea nadstawiła uszu. Łamała sobie głow˛e, usiłujac ˛ rozszyfrowa´c, co ono znaczy. Wiedziała, z˙ e ma co´s wspólnego z wojnami, bitwami i w ogóle. Gdyby tylko zdołała sprawi´c, z˙ e on namówi Pap˛e. . . — Co? — prychnał ˛ Synod. — Przecie˙z mamy s´rod˛e. Tylko mi nie mów, z˙ e ju˙z wszystkie wtrzasn˛ ˛ eli´scie! 62

Papa Jerz pokr˛ecił głowa.˛ — Najazd D’vanouinów! — zapiszczała Alea. — Ukradli je! Nozdrza generała Synoda zadr˙zały, gdy wyczuł, z˙ e w powietrzu wisi co´s wi˛ecej ni˙z banalny egzorcyzm. Od czasu jego odej´scia z GROM-u min˛eła dekada, która˛ sp˛edził na wyganianiu diabłów z wszystkich bez wyjatku, ˛ nabrał wi˛ec ch˛etki na co´s o bardziej militarnym charakterze. Egzorcyzmy były w porzadku, ˛ ale nie miały tego typowo kontaktowego charakteru wła´sciwego pełnoprawnym wojnom. Nie, kiedy przychodzi co do czego, nie ma to jak dobry manewr oskrzydlajacy. ˛ Teraz zadr˙zały mu wasy. ˛ — Pozwolili´scie D’vanouinom odej´sc´ z nasza˛ trzoda? ˛ — wykrzyczał, zbyt zdruzgotany i podniecony, by dopu´sci´c do głosu rozsadek. ˛ Papa Jerz przytaknał. ˛ Serce Alei zabiło mocniej. — W takim razie na ko´n! Poka˙zmy tym draniom, jak ko´ncza˛ złodziejscy poganie! — zakrzyknał ˛ entuzjastycznie Synod. Alea promieniała. Jerz zacisnał ˛ z˛eby na d´zwi˛ek słowa „poganie”. — Nie mog˛e tak uczyni´c — zaprotestował. — To nie jest kwestia religijna. — Tchórz! — odpowiedziała Alea. — To nasza trzoda. Jest własno´scia˛ Nawtykanu, a wi˛ec to owieczki bo˙ze! — oznajmił Synod w tonie kaznodziejskim. Alea przytakn˛eła i ponownie szeroko si˛e u´smiechn˛eła. — Nie — zaoponował Papa tak spokojnie, jak tylko mógł. — To sprawa s´wiecka. Czarna Stra˙z poradzi sobie z nia.˛ — Phi! Zaufasz Tojadowi w tak powa˙znej sprawie? Znajac ˛ jego niezrównane tempo pracy? — zakpił generał. Alea burkn˛eła co´s pod nosem i — wcia˙ ˛z przekonana, z˙ e s´ni — j˛eła zastanawia´c si˛e, ile godzin zostało do rana. Stwierdziwszy, z˙ e marnuja˛ zdecydowanie zbyt wiele czasu, postanowiła zmieni´c taktyk˛e. Wstała i z chichotem wskazała palcem na lewa˛ stop˛e generała. — Masz dziur˛e w skarpecie! Synod oblał si˛e rumie´ncem i popatrzył na dziewczynk˛e. — Tak, od jakiego´s czasu my´sl˛e, z˙ e trzeba by ja˛ zacerowa´c, ale. . . — Za pó´zno! — Alea u´smiechn˛eła si˛e z wy˙zszo´scia,˛ jak gdyby znała jaka´ ˛s informacj˛e, do której on nie ma dost˛epu. — Nie, nie. Do zimy jeszcze dwa miesiace, ˛ brat tkacz zrobi mi nowa˛ par˛e. . . — Z czego? — My´sli Alei kra˙ ˛zyły wokół mieczy i no˙zy. — Z wełny. . . — zaczał ˛ generał Synod, po czym oskar˙zycielsko spojrzał na Pap˛e Jerza. Papa wzruszył ramionami. Synod warknał. ˛ 63

Alea rado´snie wymachiwała piastkami. ˛ — Jak sadz˛ ˛ e, bez stadka małych, s´licznych owieczek moga˛ by´c problemy z zaopatrzeniem w skarpety! — zagrzmiał generał. Papa Jerz przytaknał. ˛ — Na ko´n! — zakrzyknał ˛ Synod. — Nie wydaje mi si˛e, by skarpetki były wystarczajacym ˛ powodem. . . — zda˛ z˙ ył powiedzie´c Papa, zanim dojrzał gasnacy ˛ zapał generała. Synod warczał pod nosem. Jego ch˛etka do bitwy rosła, ale usprawiedliwianie wojny brakami w zaopatrzeniu odzie˙za˛ stanowiłoby lekka˛ przesad˛e. Zdenerwowany i w´sciekły zaczał ˛ gładzi´c si˛e po brodzie. Alea, niezniech˛econa tym drobnym niepowodzeniem i bardziej ni˙z kiedykolwiek zdeterminowana, z˙ eby przed s´niadaniem doprowadzi´c do zadymy, u´smiechn˛eła si˛e do Synoda. — Cz˛esto mam dziury w skarpetkach — powiedziała — ale nie narzekam. Po prostu wyciagam ˛ stopy przed ogniem i patrz˛e na przygotowania do kolacji. Na przykład wesoło skwierczacego ˛ pieczonego barana. . . Papa i generał popatrzyli po sobie. W ich głowach pojawiły si˛e identyczne wizje. Alea tymczasem ciagn˛ ˛ eła niewzruszenie: — Posypanego szczypta˛ s´wie˙zego rozmarynu, z chrupiac ˛ a˛ brazow ˛ a˛ skórka˛ natarta˛ miodem i imbirem. . . ach, ten kuszacy ˛ zapach. . . Papa j˛eknał ˛ i potarł si˛e po brzuchu. — Złotawe ziemniaczki piekace ˛ si˛e w spływajacym ˛ z barana tłuszczyku. Nó˙z przecinajacy ˛ soczysty udziec. . . W brzuchu generała burczało, jakby maszerowała tam cała armia. — Delektujcie si˛e tym zapachem, rozkoszujcie si˛e niebia´nskim aromatem, pławcie si˛e w my´slach o tym, jak rozpuszcza si˛e wam w ustach. . . bo tylko tyle b˛edziecie z tego mie´c! — zako´nczyła peror˛e Alea. Jerz podskoczył i otworzył oczy. — Na bogów, ona ma racj˛e! — zakrzyknał ˛ generał Synod. — Bez jagni˛eciny czy baraniny do czasu, a˙z Tojad ruszy swój tłusty tyłek i odzyska owce. Ale wtedy ju˙z b˛edzie za pó´zno! Naprawd˛e chcesz, z˙ eby ci brudni poha´ncy zatapiali swe blu´zniercze kły w naszych czystych barankach? Cieszysz si˛e na my´sl o samotnych ziemniaczkach, tulacych ˛ si˛e z zimna do siebie na naszych półmiskach, t˛eskniacych ˛ do czułego towarzystwa swych natartych rozmarynem kumpli od talerza? Tego było dla Papy zbyt wiele. — Niech cholera we´zmie tych złodziei! — krzyknał. ˛ — Na ko´n! Nadszedł czas odkupienia! To oznacza WOJNE! ˛ — Tak, tak, tak! — zapiszczała Alea rado´snie i podskoczyła w miejscu. Nabab byłby z niej dumny.

64

***

Wyczerpany Flagit ukrył głow˛e w ramionach i gł˛eboko westchnał. ˛ Od wielu godzin tkwił w tym ciasnym magazynie, uwi˛eziony pomi˛edzy szczytem drapacza powłok a niezliczonymi tonami skał, i zaczynało by´c mu naprawd˛e duszno. Temperatura musiała oscylowa´c w okolicy sze´sciuset osiemdziesi˛eciu stopni. Zerknał ˛ spode łba na Wielebnego Hipokryta, strona po stronie i rozdział po rozdziale powtarzajacego ˛ tre´sc´ ksia˙ ˛zki o telewpływaniu, i zaklał ˛ pod nosem. Czego on szukał? Co poszło nie tak? W ciagu ˛ ostatnich o´smiu godzin ponad sto razy usiłował przeja´ ˛c kontrol˛e nad czym´s za pomoca˛ złoconej piuski, przymierzał si˛e nawet do szczura. Za ka˙zdym razem jednak słyszał tylko przeciagły, ˛ monotonny j˛ek. Co ten cholerny Nabab z tym zrobił? I jak s´miał pakowa´c si˛e tutaj w ten sposób, straszac ˛ pracowników i wyginajac ˛ takie ładne drzwi? Nie jest Naczelnym Grabarzem. Co to, to nie. Wiele mu jeszcze brakuje, a bez mojej pomocy nigdy mu si˛e nie uda, co do tego nie ma watpliwo´ ˛ sci. Flagit, chłopcze, powtarzał sobie demon, nigdy przenigdy. W papce jego mózgu zakiełkował pewien pomysł. W ten sposób umysł demona zareagował na konieczno´sc´ tkwienia w tym upale i zapracowywania si˛e po łokcie w poszukiwaniu rozwiazania, ˛ które pozwoli komu´s innemu czerpa´c korzys´ci z niewypowiedzianej władzy. Do wyborów mo˙ze stana´ ˛c ka˙zdy. . . ! W tej samej chwili, gdy ta mo˙zliwo´sc´ przyszła mu na my´sl, odrzucił ja,˛ rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e nerwowo na boki. Nie pozwól nikomu przyłapa´c si˛e na takich refleksjach, to niebezpieczne, upomniał samego siebie. Wr˛ecz pachnie buntem, ot co. Zignorował czy te˙z nie zwrócił uwagi na t˛e cz˛es´c´ jego woli, która zdawała si˛e mówi´c: „A co jest złego w odrobinie buntu, h˛e?”. Potrzasn ˛ ał ˛ głowa,˛ zerwał si˛e na równe nogi i podszedł do wcia˙ ˛z s´l˛eczacego ˛ nad „Telewpływaniem dla opornych” Hipokryta, który bez zrozumienia i przekonania recytował poszczególne wersy. — . . . system kontroli, który czasami pozwala biegle opanowa´c cudze zdolnos´ci umysłowe. Na przestrzeni dziejów marzeniem wielu pokole´n władców było utrzyma´c swoja˛ zwierzchno´sc´ nad ludem. . . — Starczy, starczy! — Flagit j˛eknał, ˛ usiłujac ˛ z powrotem skupi´c my´sli. — To donikad ˛ nie prowadzi. Zacznij jeszcze raz. — Od poczatku? ˛ — mruknał ˛ z niedowierzaniem Hipokryt. — Mówiłem ju˙z. . . — Wiem. Ale wcia˙ ˛z nie działa tak, jak powinno, prawda? — warknał ˛ Flagit, smagajac ˛ zastygłe powietrze złota˛ piuska.˛ — Nie chc˛e wysłuchiwa´c twoich pyta´n. Po prostu zrób to, co mówi˛e.

65

Hipokryt wzruszył ramionami. — W porzadku ˛ — burknał, ˛ wział ˛ gł˛eboki oddech i zaczał ˛ od poczatku: ˛ — Telewpływanie dla opornych. Sugestywne oddziaływanie umysłowe w dwudziestu czte. . . — Stój! — przerwał mu Flagit. — Co´s ty powiedział? Wielebny wzniósł oczy ku niebu, ponownie gł˛eboko westchnał ˛ i wycedził: — Telewpływanie dla opornych. Sugestywne od. . . — Sugestywne! — wrzasnał ˛ demon i czuł, jak wielki kamie´n spada mu z serca. — Sugestywne. Ha! To jest to! — Co? — Ka˙zdy, zupełnie ka˙zdy, mo˙ze zignorowa´c przekaz, je´sli ma na to ochot˛e — wykrzykiwał Flagit, wymachujac ˛ siateczka.˛ — Mo˙zesz ich namawia´c, ale nie zmusza´c. Po prostu moga˛ odłaczy´ ˛ c si˛e w dowolnym momencie. Wi˛ec o to chodzi! — Flagit podbiegł do Hipokryta z szeroko rozpostartymi ramionami, porwał go w gór˛e, mocno pocałował w czoło, po czym obrócił si˛e na kopycie i fałszywie pogwizdujac, ˛ wypadł przez drzwi. — Nabab nigdy nie dawał sobie rady z dziewczynami! — rzucił jeszcze na odchodnym. Czy to z powodów religijnych, czy te˙z po prostu z niech˛eci wobec demonicznych gwizdów, Hipokryta raczej zmartwiło, z˙ e wysoki na dziewi˛ec´ stóp diabeł tak bardzo ucieszył si˛e z powodu czego´s, co wła´snie od niego usłyszał.

***

Wygladało ˛ na to, z˙ e przebywajacy ˛ w gł˛ebokiej krypcie generał Synod b˛edzie s´niadał najlepiej od wielu lat. Samo jedzenie nie prezentowało si˛e najlepiej — kilkadziesiat ˛ królików, niewa˙zne, jak umiej˛etnie upieczonych, uduszonych czy usma˙zonych, nie mogło zastapi´ ˛ c jednego porzadnie ˛ upieczonego barana z morelami, miodem i rozmarynem. Jednak to wła´snie ten całkowity brak czegokolwiek cho´cby powierzchownie przypominajacego ˛ owce dodawał posiłkowi specyficznego smaczku. Brak baraniny i jagni˛eciny podkre´slał blisko´sc´ wojny i pomagał si˛e na niej skupi´c. Ale brat szeregowiec Szlam D˙zi-had wcale nie miał ochoty na wojn˛e. Zamszowe włosy na jego karku nasro˙zyły si˛e, popadł w zamy´slenie. Potrzebował dwunastu i pół lat słu˙zby w Wyznaniowych Oddziałach Prewencyjnych oraz osiemnastu miesi˛ecy GROM-owego szkolenia, z˙ eby si˛e tu dosta´c, a tu nagle, w przeddzie´n wznowienia przez niego prywatnej walki o Prawd˛e, Sprawiedliwo´sc´ i Cranacha´n˙ ski Styl Zycia, które to idee zaszczepił w nim s´wiatobliwy ˛ sier˙zant Zenit — niech 66

go bogowie błogosławia! ˛ — rozpoczyna si˛e wojna. Generał zasiadł na honorowym miejscu u szczytu stołu i zlustrował wzrokiem biesiadników, noszacych ˛ l´sniace ˛ odznaki GROM-u: orła trzymajacego ˛ w jednym ˙ szponie miecz, a w drugim chochl˛e i motto „Zywia˛ i bronia”. ˛ Krew w z˙ yłach generała pulsowała rado´scia˛ na my´sl o bitwie, w której b˛eda˛ mieli okazj˛e wykaza´c si˛e ci nowi rekruci, rozpalał wi˛ec w sercach zebranych antyheretycki z˙ ar. — . . . i oto na wasze młode, silne łopatki spada odwa˙znik pomszczenia tej zniewagi, naprawienia krzywdy, która stała si˛e przedziałem nas wszystkich! — grzmiał, nie zwracajac ˛ specjalnej uwagi , na popełniane przez siebie drobne styli˙ styczne bł˛edy. Wszak s´wiadczyły tylko o tym, jak bardzo jest wzburzony. Zaden prawdziwy sługa bo˙zy nie powinien zaczyna´c dnia bez pieczonej baraniny. Takie było w ka˙zdym razie zdanie Synoda. — Unie´scie kielichy! — zakrzyknał, ˛ po czym wskoczył na stół, odkorkował butelk˛e miodu pitnego i hojnie rozlał go pomi˛edzy szklanice współbraci. Pocia˛ gnał ˛ solidnego łyka wprost z flaszki i u´smiechnał ˛ si˛e. Przynajmniej mieli na s´niadanie miód — nie było wi˛ec a˙z tak z´ le. Pozostali z˙ ołnierze starannie opró˙znili swoje kielichy. Wtedy Synod, jakby nie miał pot˛ez˙ nej nadwagi, zeskoczył ze stołu u jego kra´nca, obrócił si˛e na pi˛ecie, tupnał ˛ w kamienna˛ podłog˛e i wydał komend˛e: — Prezentuuuj psalm! Sandały uderzyły o podłog˛e, wszyscy zebrani przyj˛eli postaw˛e zasadnicza.˛ Jednocze´snie wyciagn˛ ˛ eli z kabur w habitach polowe psałterze, przekartkowali je i zacz˛eli czyta´c. Bez słowa polecenia, co niezmiernie ucieszyło generała, krypta rozbrzmiała echem stu osiemdziesi˛eciu uderze´n podeszew o podłog˛e na minut˛e. Mnisi z GROM-u połaczyli ˛ si˛e w pary i ruszyli truchtem. Brat kapitan „Mnietek” Otoczak podniesionym głosem rozpoczał ˛ deklamacj˛e psalmu 936, stworzonego poprzedniego wieczora przy znacznym udziale miodu pitnego. — Papo, Papo, jest mi z´ le! ˙ Zołnierze odpowiedzieli chórem: — Zabrali baranin˛e! — Wi˛ec zrobimy krucjat˛e! — I wygramy jeje je! Wzmocnieni psalmem z˙ ołnierze nawtyka´nskiego oddziału jednostki GROM ze s´piewem na ustach wymaszerowali z krypty i ruszyli do walki. Generał Synod otarł łz˛e dumy i podzi˛ekował bóstwom za niestworzenie go D’vanouinem. Nast˛epnie dosiadł konia i ruszył po posiłki.

67

***

Czarne nurty rzeki Flegeton opływały kadłub promu i gin˛eły w styksowym mroku Hadesji. Dziesiatki ˛ innych jednostek, nap˛edzanych piekielnymi silnikami wyrzucajacymi ˛ tony trujacych ˛ wyziewów do g˛estej atmosfery, przedzierały si˛e z ładunkiem nowych dusz przez rzek˛e o konsystencji syropu. — A co z tego b˛ed˛e miał ja i reszta chłopców? — zawarczał kapitan Naglfar nad sterem swojego promu. — Zostaniecie wynagrodzeni — odwarknał ˛ Nabab. — Hmm. A o jakim wynagrodzeniu my´slisz? — Oczy kapitana tliły si˛e pod daszkiem czapki jak z˙ ar w fajce, która˛ s´ciskał mi˛edzy z˛ebami. — Odpowiednim — odparł Nabab i splunał ˛ dla wi˛ekszego wra˙zenia. Zanosiło si˛e na porzadne ˛ targi, ale był na nie przygotowany. Porzadnie ˛ przygotowany. — Lubi˛e du˙zo. . . — B˛edziesz miał du˙zo. — . . . pozostali chłopcy te˙z — zako´nczył Naglfar, z uciecha˛ zaciagaj ˛ ac ˛ si˛e dymem z fajki. Nabab przełknał ˛ i przez chwil˛e popatrzył po swoich kopytach. Zbyt gorliwie, zbyt szybko wszedł w ten interes! Zanosiło si˛e na wydatki. — Dotrwajcie do wyborów, a dostaniecie podwy˙zk˛e. Stawka „obol za dusz˛e” utrzymuje si˛e ju˙z od zbyt dawna, dobrze o tym wiecie — oznajmił tonem wytrawnego negocjatora. — To b˛edzie uzupełnienie naszego „wynagrodzenia”? — Oczywi´scie. Naglfar zamilkł i mocno si˛e zaciagn ˛ ał. ˛ — Załapia˛ si˛e te˙z nasi bracia znad Styksu? — zapytał, przeszywajac ˛ Nababa ognistym spojrzeniem. — Oto zadatek — warknał ˛ Nabab, odgarnał ˛ poł˛e płaszcza przeciwpłomiennego i cisnał ˛ na ziemi˛e p˛ekata,˛ zach˛ecajaco ˛ pobrz˛ekujac ˛ a˛ sakw˛e. Szyderczy u´smiech zadowolenia wypełzł na łuskowata˛ twarz kapitana. — To pójdzie na pokrycie wydatków, wiesz, transparenty, plakaty itepe. Nabab a˙z si˛e zakrztusił. Kolejne pi˛etna´scie tysi˛ecy oboli! — Zrobicie to? Naglfar u´smiechnał ˛ si˛e i poklepał sakw˛e. — Kupiłe´s sobie strajk. Za godzin˛e ju˙z nas tu nie b˛edzie! — Si˛egnał ˛ i zadał ˛ w wielki róg. Trzy długie, dwa krótkie i jeszcze jeden długi gwizd rozeszły si˛e ponad powierzchnia˛ Flegetonu. Nim ucichło ich echo, dała si˛e słysze´c kakofonia odpowiedzi wszystkich kapitanów, którzy rozpoznali znaczenie wiadomo´sci. — Spotkanie komitetu strajkowego za dziesi˛ec´ minut!

68

***

Na skraju Pustyni Bł˛ednej zadr˙zały, a potem rozchyliły si˛e z´ d´zbła g˛estej pustynnej trawy. Para oczu omiotła wzrokiem rozpo´scierajac ˛ a˛ si˛e u podnó˙za wydmy mas˛e namiotów, dwa razy mrugn˛eła i wycofała si˛e. Było tak, jak mówiła dziewczynka. Nie wystawili stra˙zy. Pot˛ez˙ nie zbudowany pasterz Neame wykrzyknał ˛ kilka komend i przygotował si˛e do ataku. Plan był pi˛ekny w swojej prostocie. Mieli zbiec po wydmie, porwa´c owce i pogna´c je z powrotem tak szybko, jak tylko pozwola˛ na to ich obute w sandały nogi. Tak, plan był elegancki, wyrafinowany i miał tylko jedna˛ wad˛e. Był z góry skazany na pora˙zk˛e. W odpowiedzi na rozkaz Neamego pasterze dobyli z pochew no˙zy do strzyz˙ enia owiec, wyskoczyli zza trawiastego ukrycia i pop˛edzili w dół po zboczu wydmy. Gdy mkn˛eli tak ku obozowi D’vanouinów w´sród pryskajacych ˛ spod stóp fontann piasku, nabierali tempa i ka˙zdy nast˛epny krok był dłu˙zszy od poprzedniego. D’vanouini podnie´sli alarm. Rozległ si˛e pojedynczy piskliwy d´zwi˛ek kr˛econego koziego rogu. D´zwi˛ek, który powinien wzbudzi´c w atakujacych ˛ uczucie dogł˛ebnego strachu, zmusi´c ich do zatrzymania si˛e i przemy´slenia dokładnie, jaka˛ warto´sc´ ma przeci˛etnej wielko´sci stado owiec w porównaniu z, dajmy na to, nagła˛ utrata˛ z˙ ycia w wyniku niezliczonych ciosów s´wie˙zo naostrzonych jataganów. Powinien. . . ale nie wzbudził i nie zmusił ich. Neame u´smiechał si˛e, biegnac ˛ wzdłu˙z skraju Pustyni Bł˛ednej. Wywołanie w obozie pogan alarmu i danie im czasu na przygotowanie si˛e do nadchodza˛ cej potyczki stanowiło cz˛es´c´ jego chytrego planu. Sami rozumiecie, to, jak dobrze uzbrojeni sa˛ D’vanouini, nie jest w istocie wa˙zne — tak w ka˙zdym razie my´slał Neame, majacy ˛ za soba˛ wiele lat praktyki jako pasterz. Kariera zawodowa nauczyła go, z˙ e pot˛ez˙ ny, wredny baran z kr˛econymi rogami jest gro´zny tylko wtedy, gdy ma sposobno´sc´ do szar˙zy. Czy kto´s kiedy´s słyszał o pasterzu poturbowanym przez spokojnie przechadzajacego ˛ si˛e merynosa? Ale wystarczy kilkaset jardów rozbiegu, a. . . Wła´snie dlatego pasterze sp˛edzaja˛ owce zbite w tak ciasne gromady. Bezpiecze´nstwo i Higiena Pracy to podstawa. Tak wi˛ec do zwyci˛estwa nad nomadami wystarczy sp˛edzi´c ich wszystkich w jedno miejsce i pilnowa´c, by przebywali ciasno stłoczeni, co uniemo˙zliwi im wywijanie zabójczymi jataganami. Okra˙ ˛zy´c i oskórowa´c. Banał. Gdyby atakowali stado niewiernych owiec, bez watpienia ˛ odnie´sliby sukces. Istniały jednak˙ze dwa drugorz˛edne aspekty, których Neame nie przewidział. Po pierwsze, owce z zasady nie dosiadaja˛ bojowych wielbładów ˛ dwugarbnych; po

69

drugie, owce nigdy nie wypracowały skutecznej strategii trójklinowego manewru okra˙ ˛zajacego. ˛ Po trzydziestu sekundach za˙zartego d´zgania i ci˛ecia Neame zdał sobie spraw˛e, z˙ e by´c mo˙ze ocenił sytuacj˛e zbyt pochopnie. W jego stron˛e mknał ˛ wła´snie kolejny dosiadajacy ˛ wielbłada, ˛ dracy ˛ si˛e wniebogłosy nomada. . .

***

Je´sli nie zwraca´c uwagi na ciagły ˛ szum lawy w podpodłogowym ogrzewaniu, krzyki cierpiacych ˛ katusze pot˛epionych dusz, dochodzace ˛ zza okna hałasy godziny zgrzytu i złowrogi stukot pazurów na obsydianowym stole, cisza panujaca ˛ w tym biurze mogłaby doprowadzi´c kogo´s do szale´nstwa. Zwłaszcza gdyby ten kto´s odwrócił si˛e i ujrzał złowieszczy wyraz twarzy stojacego ˛ tyłem do lampy lawowej demona. Miał wykrzywione usta, zaci´sni˛ete z˛ebiska i mocno zmru˙zone oczy. Był maksymalnie skoncentrowany. Nabab przygotował kolejny naostrzony stalaktyt, skupił wzrok na portrecie wiszacym ˛ na przeciwległej s´cianie i rzucił. Pocisk ze s´wistem przemknał ˛ przez pokój, wbijajac ˛ si˛e ostatecznie na gł˛eboko´sc´ kilku cali w t˛etnic˛e szyjna˛ szefa Urz˛edu Imigracyjnego. Z portretu sterczało ju˙z dwadzie´scia pi˛ec´ innych stalaktytów. Nabab zaklał ˛ siarczy´scie, z˙ ałujac, ˛ z˙ e nie rzuca w prawdziwego Seirizzima. Gdyby tak było, nie miałby innych konkurentów do funkcji Naczelnego Grabarza, w jego łapach znalazłaby si˛e cała władza w Mortropolis i w ko´ncu wyrwałby si˛e z tego przekl˛etego biura. Zasady były jasne: musiał udowodni´c swoja˛ warto´sc´ w tradycyjny, najszlachetniejszy i naj´swietniejszy sposób — przekupstwem. Lub wy´slizgujac ˛ bli´zniego swego. Składały si˛e na to klasyczne chwyty, umiej˛etne zachowywanie równowagi i drobne oszustwa — wszystko do kupy. Polityka skutecznego smarowania. Reguły nie mówiły nic o sabotowaniu przeciwnika. Za kilka minut usta´c miał cały ruch na Flegetonie. Nie b˛edzie wi˛ecej z˙ adnych nowych dusz w Hadesji, z˙ adnego pobierania opłat, z˙ adnych wpływów do kasy niejakiego Mrocznego Lorda d’Abaloha. I nikt, nawet Seirizzim nie da rady przywróci´c działania systemu. Nikt z wyjatkiem ˛ starego Nababa, który w zamian za nadanie tytułu Naczelnego Grabarza. . . Kolejny stalaktyt opu´scił pazury demona, poszybował przez pokój, po czym sko´nczył w podobi´znie lewego nozdrza Seirizzima. Nagle drzwi do biura otwarły si˛e z hukiem i do s´rodka wtoczył si˛e młodszy 70

kancelista obło˙zony stosem s´wie˙zo wypełnionych formularzy na niepłonnym pergaminie. Ledwie dostrzegajac ˛ cokolwiek zza pliku arkuszy, podszedł zygzakiem do biurka Nababa, jakim´s cudem odło˙zył pergaminy bez spowodowania wypadku i wyszedł z biura, by po chwili wróci´c z drugim stosem. — Co do. . . ? — j˛eknał ˛ Nabab, wygladaj ˛ ac ˛ zza góry czekajacej ˛ go pergaminkowej roboty. — Wła´snie przyszły — wydyszał kancelista. — Nowe podania. — A˙z tyle? — Nabab był wstrza´ ˛sni˛ety. — No. Chyba zacz˛eła si˛e jaka´s zaraza albo wojna. . . — Zaraza albo woj. . . — Demon skoczył na równe kopyta i zajrzał do rubryki „przyczyna zgonu” w podaniu le˙zacym ˛ na samym szczycie stosu. „Rana od włóczni”. Nast˛epna była „dekapitacja”, a potem trzykrotnie „uszkodzenie narza˛ dów wewn˛etrznych ciałem obcym typu miecz”. J˛eknał ˛ z zachwytu i posłał w portret Seirizzima jeszcze jedna˛ strzałk˛e. Nie znał si˛e zbyt dobrze na szczegółach działania zarazy morowej ani tradu ˛ na organizm człowieka, ale nie przypuszczał, by miało ono co´s wspólnego z włóczniami czy odcinaniem głów. Zagwizdał rado´snie i machnał ˛ zaci´sni˛eta˛ pi˛es´cia.˛ Kancelista przełknał ˛ s´lin˛e i wymknał ˛ si˛e z biura. Nigdy nie widział kogo´s a˙z tak zachwyconego perspektywa˛ nawału pergaminkowej roboty. Nabab nie miał poj˛ecia, jak to si˛e zacz˛eło, ale wybuchła wojna. Jego wojna! ´ Smiej ac ˛ si˛e szyderczo, zrobił krok w stron˛e zwyci˛estwa w wyborach. Nie do´sc´ , z˙ e strajk, to na dodatek jeszcze wojna! Lepiej by´c nie mogło.

***

Oddalili si˛e ju˙z od Nawtykanu na szesna´scie mil, ale głosy wcia˙ ˛z im dopisywały. Klasztorny miód miał w sobie pot˛ez˙ na˛ moc. Marszowe dudnienie truchtaja˛ cych stóp z zabójcza˛ precyzja˛ podkre´slało rytm psalmu bojowego. — Bi´c i d´zga´c, kłu´c i siec! — darł si˛e brat kapitan Otoczak. — Odzyska´c wi˛ekszo´sc´ owiec! — entuzjastycznie odpowiadali z˙ ołnierze. Nagle na wydmowym horyzoncie pokazała si˛e r˛eka, słabo machała w ich stron˛e. Jak na komend˛e mnisi zatrzymali si˛e z gło´snym tupni˛eciem. Brat kapitan „Mnietek” Otoczak podszedł do rannego m˛ez˙ czyzny i omal nie przewrócił si˛e z wra˙zenia, rozpoznajac ˛ w nim bardzo bojowego do niedawna pasterza Neamego. — Zawracajcie! — wycharczał ranny. — Uciekajcie, zmykajcie, wiejcie stad! ˛ — Podmuch jego krzyków wzbijał małe tumanki piasku.

71

— Mamy misj˛e od bogów! — oznajmił dumnie Otoczak, w religijnym uniesieniu wypinajac ˛ pier´s. — Ale oni maja˛ wielbłady, ˛ miecze i obc˛egi! Obc˛egi? — pomy´slał D˙zi-had. Nie podoba mi si˛e to. Mo˙ze on po prostu za długo przebywał na sło´ncu. — Maja˛ te˙z nasze owce! — zagrzmiał Otoczak. — Nie zapominajcie o tym, z˙ ołnierze! Nasi bogom ducha winni puchaci towarzysze znajduja˛ si˛e w r˛ekach niewiernych! Nie zapominajcie, z˙ e to wbrew prawu, przyzwoito´sci i uczciwo´sci! — Odwrócił si˛e przodem do szeregu i dwukrotnie tupnał ˛ czubkiem stopy. Po chwili gło´sno tupał ju˙z cały oddział krzy˙zowców. — Psalm dziewi˛ec´ set trzydziesty szósty, werset dziewi˛ec´ dziesiaty ˛ trzeci! — zakomenderował kapitan i wrzasnał: ˛ — Ratuj owce, wroga r˙znij! — Poganina bij, bij, bij! — odpowiedzieli posłusznie z˙ ołnierze. Nie min˛eło kilka sekund, a dudnienie kroków i gło´sne „Bij, bij, bij!” stały si˛e dobiegajacym ˛ z oddali echem.

***

W ponurym, przy´cmionym blasku bijacym ˛ od płynnej, granitowej zawarto´sci lampy lawowej, dwie najmroczniejsze z mrocznych postaci zmagały si˛e w walce o supremacj˛e. W tej walce o wy˙zszo´sc´ parowały wszystkie kolejne sztychy, powstrzymywały zamachy majace ˛ doprowadzi´c do zwyci˛estwa i zbijały ci˛ecia wroga. — Nie, nie, nie! Ja pierwszy! — krzyknał ˛ Nabab. — Ja, ja, ja! — po raz setny zapiszczał Flagit. — Niech b˛edzie, no to jazda z tym koksem — zgodził si˛e niech˛etnie Nabab. — Tylko szybko! Twarz Flagita pokra´sniała, gdy pokazywał dziwne urzadzenie ˛ pokryte kropkami w osobliwych kolorach. Tak w ka˙zdym razie widział je Nabab. — Zgadnij, co to jest — zapytał Flagit przymilnie. — Poddaj˛e si˛e. Teraz moja kolej. . . — Nie, nie, masz jeszcze pi˛ec´ pyta´n — za´swiergotał Flagit, trzepoczac ˛ pokrytymi łuska˛ powiekami. Nabab spojrzał krzywo na niewielki, druciany obiekt pokryty runicznymi płytkami monta˙zowymi. — Automatyczny durszlak — warknał. ˛ Ch˛etnie wydałby Flagitowi kilka rozkazów. ´ Próbuj dalej. — Zle! 72

— Reagujacy ˛ na ciepło ochraniacz na genitalia. — Nie. Próbuj da. . . — Gadaj, co to! — Nabab uderzył pi˛es´cia˛ w stół. Flagit wzniósł oczy ku górze i cmoknał. ˛ — Natychmiast! — Z nozdrzy Nababa buchn˛eła para. — Jeste´s pewny? Oczy demona zw˛eziły si˛e, usta wykrzywił złowieszczy grymas. . . — W porzadku, ˛ tylko pytałem. — Flagit uniósł dło´n na znak uległo´sci. — Wstrzymaj oddech. . . To jest rzecz, na która˛ czekałe´s, most, po którym przejdziesz nad przepa´scia˛ wyborczej pora˙zki. Oto. . . infernitowa siatka! — Co?!? — Infernitowa siatka. Najnowsze osiagni˛ ˛ ecie w moim programie bada´n nad telewpływaniem. Potrzeba. . . Nababa przeszły ciarki na d´zwi˛ek słowa „telewpływanie”. — Milcz! Nie chc˛e o tym słysze´c! — wrzasnał, ˛ zaciskajac ˛ pi˛es´ci. — To nie działa! Przez to całe. . . no, przez to omal nie wydarzyła si˛e katastrofa! — Z w´sciekło´scia˛ przesunał ˛ ramieniem po stole, zrzucajac ˛ infernitowa˛ siatk˛e na podłog˛e. Flagit pisnał ˛ i rzucił si˛e, z˙ eby ja˛ pozbiera´c. — Zostaw to! — huknał ˛ Nabab. — To ju˙z niewa˙zne! Siad´ ˛ z i popatrz na co´s naprawd˛e istotnego! Flagit otworzył usta, po czym zamknał ˛ je bezsilnie. Chciał gło´sno wykrzycze´c, z˙ e działa, je´sli jest wła´sciwie u˙zyte, a poza tym ju˙z to naprawił, wi˛ec. . . Jednak, co rzadko mu si˛e zdarzało, nie zdołał doby´c z siebie głosu. — Mam wybory w kieszeni! — powiedział Nabab podniesionym głosem, pogł˛ebiajac ˛ ogarniajac ˛ a˛ Flagita irytacj˛e. Korpuskularne plamy lawowego s´wiatła pod´swietlały jego wyszczerzona˛ twarz, załamywały si˛e na poskr˛ecanych rogach i z trudem przenikały przez smugi pary bijace ˛ z nozdrzy. Oczy rozbłysły mu gniewnie, z duma˛ pochylił si˛e nad Flagitem i wlepił w niego niech˛etne spojrzenie. — Słyszałe´s o Owczych Wojnach? — warknał ˛ zadowolony z siebie. Flagit pokr˛ecił przeczaco ˛ głowa.˛ — Usłyszysz. Wkrótce te dwa słowa stana˛ si˛e legendarne. Ka˙zdy mieszkaniec Hadesji b˛edzie wiedział o Owczych Wojnach, a ja z ich powodu zostan˛e Naczelnym Grabarzem Mortropolis! Drugi demon wpatrywał si˛e w niego osłupiały. — Przez ostatnie dwa tygodnie przygotowywałem si˛e do łajdactwa pierwszej klasy. — Nabab dumnie przechadzał si˛e po magazynie, pocierajac ˛ pazurami o łuski na swojej klatce piersiowej. — Dziewi˛eciolatki sa˛ takie podatne na wpływy, sam wiesz. — Rozchylił wargi w złowrogim u´smiechu, ukazujac ˛ ostre jak noz˙ e z˛eby sterczace ˛ z ciemnych dziaseł. ˛ — Wystarczy mała pokusa, a na pewno ja˛ podchwyca! ˛ Och, z˙ eby´s ty widział, jak doprawiała aniołkom wasy ˛ i „redagowała” istotne fragmenty tekstu. Alea, taka słodka, taka s´liczna! Z wiekiem zacznie

73

łama´c coraz to nowe paragrafy, jestem tego pewien. Niech cholera we´zmie ten nieszcz˛esny upór. . . — O. . . o czym ty mówisz? — wykrztusił z siebie Flagit, gdy odzyskał w ko´ncu głos. — Eeech! — burknał ˛ Nabab, usiłujac ˛ ukry´c rozgoryczenie z powodu utraty dziewczynki. — Mam ci przeliterowa´c? To JA rozp˛etałem Owcze Wojny. Ja. Nabab. To ja zapłodniłem ta˛ my´sla˛ mózg Alei. Sama z siebie nigdy by na to nie wpadła, o nie. To ja poprowadziłem jej mała,˛ łatwowierna˛ raczk˛ ˛ e. Ja. I to ja wygram wybory, ofiarowujac ˛ d’Abalohowi tak pot˛ez˙ ny podarunek! — krzyczał, oddalajac ˛ si˛e i drapiac ˛ pazurami po plecach. Flagitowi, gdy usłyszał o Alei, zakr˛eciło si˛e w głowie. O czym on opowiada? Dlaczego to brzmi, jakby si˛e usprawiedliwiał? Czy dziewi˛ecioletnie dziewczynki naprawd˛e moga˛ rozp˛etywa´c wojny? Otworzył usta, ale Nabab, który wła´snie zawrócił, oznajmił krzykiem: — D’Abaloh nie potrafi mi odmówi´c! Seirizzim nie mógłby mu da´c niczego cho´c w połowie tak dobrego! Potrzebuj˛e tylko dowodu, z˙ e to moja sprawka. — Przeszył Flagita wzrokiem. — I tu pojawiasz si˛e ty! — Nie mogłe´s kontrolowa´c. . . JA!? — Flagit zadr˙zał i dwukrotnie przełknał ˛ s´lin˛e, gdy zrozumiał, co ma na my´sli Nabab. — Dowodu? — szepnał, ˛ czujac, ˛ z˙ e b˛edzie tego z˙ ałował. — Tak, dowodu. My tu sobie gwarzymy, a tymczasem kolejne dowody napływaja˛ tu szerokim strumieniem — zarechotał Nabab, któremu przed oczami roztaczała si˛e ju˙z wspaniała, usłana cierniami przyszło´sc´ . — Nie nada˙ ˛zam. . . — Pomy´sl, Flagit! — Nabab uderzył go w twarz w sposób, jakiego pozazdros´ciłby mu niejeden nauczyciel. — Wojna oznacza walk˛e. Walka oznacza rannych i zabitych! A gdzie ko´ncza˛ dusze zabitych. . . ? Flagit zdobył si˛e jedynie na ogólne machni˛ecie w stron˛e odległych brzegów Flegetonu i kolejek do promów. Miał bardzo przykre uczucie, z˙ e wie, co go czeka. — Mój drogi Flagicie! — Nabab zbli˙zył si˛e do niego, ze skrywana˛ rado´scia˛ to rozkładajac, ˛ to zaciskajac ˛ pazury nad ramieniem drugiego demona. — Musisz. . . dosta´n si˛e na druga˛ stron˛e Flegetonu. Nie wiem jak, po prostu zrób to! Dorwij jakiego´s nowego przybysza, który wie, o co walczył, i przyprowad´z go tu na czas, z˙ eby mógł s´wiadczy´c na moja˛ korzy´sc´ w wyborach. — Zawrócił na kopycie i ruszył w stron˛e drzwi. — Masz na to trzy dni! — dodał. — A skad ˛ wiesz, z˙ e d’Abaloh uwierzy. . . — Nie bad´ ˛ z głupi — dobiegło zza zamykajacych ˛ si˛e drzwi. — Wszyscy wiedza,˛ z˙ e umarli nie moga˛ kłama´c! Flagit przykucnał, ˛ podniósł z magazynowej podłogi infernitowa˛ siatk˛e i wstał, kołyszac ˛ si˛e tam i z powrotem w paroksyzmach w´sciekło´sci.

74

— Załatw mi s´wiadka — burknał ˛ pod nosem. — Dosta´n si˛e na druga˛ stron˛e Flegetonu. Phi! Poczeka sobie na to. Mam na głowie co´s o wiele wa˙zniejszego ni˙z kilku martwych pasterzy. Poka˙ze˛ mu, co znaczy prawdziwa pot˛ega. O tak, wkrótce przekona si˛e, co znaczy prawdziwa kontrola!

***

Głowa pokryta przypominajacymi ˛ zamsz włosami wychyliła si˛e ostro˙znie znad szczytu sporej wydmy i spojrzała w dół. Kiedy oczy zwiadowcy oszacowały, jak wielki jest obóz nomadów, jego obie brwi pow˛edrowały w gór˛e czoła, usiłujac ˛ uciec jak najdalej stad, ˛ a r˛eka przysłoniła usta skore do ostrzegawczego pisku. Jak wzrokiem si˛egna´ ˛c, ciagn˛ ˛ eły si˛e akry piasku pokrytego szpiczastymi namiotami, z których ka˙zdy wie´nczyła inna choragiew, ˛ a wszystkie były po brzegi wypchane bronia.˛ Usiłujac ˛ oceni´c rozmiary zgromadzonych w dole sił, zwiadowca zadr˙zał i omal si˛e nie zmoczył. Spodziewał si˛e ujrze´c kilku wrogów ra´znie zbierajacych ˛ si˛e w dolinie, ale nie a˙z tylu. Nie osiem tysi˛ecy szale´nców z zakrzywionymi szablami, odzianych w pełne d’vanoui´nskie stroje pustynne, niespokojnie kr˛ecacych ˛ si˛e wokół stada zastraszonych owiec. Sytuacja zdecydowanie wymkn˛eła si˛e spod kontroli, doszedł do wniosku, kiedy podczas liczenia sko´nczyły mu si˛e znane liczby — dwadzie´scia trzy najazdy w tym tygodniu, w całym południowym Rhyngill nie sposób było znale´zc´ owcy. A to dopiero wtorek. Chocia˙z z drugiej strony, na razie ani s´ladu obc˛egów. Z cichym j˛ekiem doczołgał si˛e do skraju wydmy i podszedł do czekajacego ˛ tu oddziału. — Szeregowy D˙zi-had, do raportu! — szczeknał ˛ osobnik, którego głow˛e kto´s potraktował jeszcze surowiej ni˙z zwiadowcy. Szlam D˙zi-had spojrzał na brata kapitana Otoczaka oraz stojacych ˛ za nim misjonarzy i skulił si˛e. Nie wygladało ˛ to najlepiej. — Nie wyglada ˛ to najlepiej — powiedział. — Jest ich masa, nie ma gdzie palca wetkna´ ˛c. — My nie wtykamy palców, szeregowy. Mamy to — odparł Otoczak, klepiac ˛ po lufie swoje Urzadzenie ˛ do Zabijania Innowierców, czyli popularna˛ kusz˛e UZI 9 mm. — Maja˛ zakładników? — Kilka pasztfiszk. . . — Przesta´ncie obgryza´c paznokcie, szeregowy! — Eee. . . kilka pełnych pastwisk. — A niech ich! Nie mogli zostawi´c naszej trzódki w spokoju?. . . Paznokcie! Otoczak spojrzał znaczaco ˛ na D˙zi-hada, który wydał z siebie dziwny d´zwi˛ek 75

z rodzaju tych wyra˙zajacych ˛ zawstydzenie, zrobił si˛e ró˙zowy na twarzy i we˙ pchnał ˛ niesforne paluchy gł˛eboko w fałdy habitu. Zycie na linii frontu to nie przelewki. Spojrzenia kapitana Otoczaka te˙z nie. To zadziwiajace, ˛ jak szybko D˙zi-had ˙ nauczył si˛e odczytywa´c ich znaczenie. Zyli pod nieustajac ˛ a˛ presja˛ ze strony dowódcy. Niezauwa˙zona przez nikogo dziewi˛ecioletnia dziewczynka przypatrywała si˛e temu wszystkiemu zza g˛estej k˛epy pustynnej trawy i starała si˛e zapami˛eta´c najwi˛ekszego oraz najbardziej hała´sliwego spo´sród mnichów z GROM-u. Mo˙zna by za niego dosta´c niezła˛ nagrod˛e, przyznał Flagit tysiac ˛ stóp poni˙zej. Po serii gestów i ostatnim błogosławie´nstwie brat kapitan Otoczak odwrócił si˛e i zniknał ˛ za grania.˛ Jego s´ladem poda˙ ˛zyła reszta pustynnego oddziału jednostki GROM. Zbiegł po wydmie, niemal dotykajac ˛ kolanami klatki piersiowej i kryjac ˛ si˛e za k˛epami wysokiej trawy, a˙z cicho wskoczył do okopu. To samo uczyniło dwudziestu czterech nabo˙znie uzbrojonych misjonarzy w maskujacych ˛ habitach. Po drugiej stronie okopu wełniste baranki beczały przera´zliwie. Nomadzi obwiazywali ˛ im brzuszki paskami z bł˛ekitnej podpałki, wiazali ˛ ich nogi do słupków i gwałtownie podnosili. Szlam D˙zi-had zadr˙zał, widzac, ˛ jak rzad ˛ nasaczonych ˛ olejem pochodni wybucha pomara´nczowym z˙ yciem. W´sród D’vanouinów rozległy si˛e piski zachwytu, płomienie dokonujace ˛ aktu masowego owcobójstwa o´swietliły ich ogorzałe twarze. D˙zi-had wcia˙ ˛z nie mógł uwierzy´c, jak szybko wyrwały si˛e im spod kontroli Owcze Wojny. A przecie˙z tkwił w tym od poczatku, ˛ od czasu pierwszych „zajazdów na barana”, jak popularna cranacha´nska gazeta, „Trybuna Triumfu”, ochrzciła te incydenty. D˙zi-had obserwował sytuacj˛e spomi˛edzy k˛ep trawy, goraczkowo ˛ notujac ˛ w swoim modlitewniku „obserwacje”. Jego uwag˛e przykuł pobo˙zny ryk D’vanouinów. Adrenalina napłyn˛eła do serca brata kapitana Otoczaka, gdy nomadzi pociagn˛ ˛ eli za kołnierze, zakrywajac ˛ swe złe twarze białymi, sto˙zkowatymi kapturami. Musiał działa´c szybko, bo kolejnych czterysta jagniat ˛ mogło spłona´ ˛c z˙ ywcem. . . Jak ci Ojcowie M˛eczybuli mogli by´c tak krótkowzroczni i nieodpowiedzialni? Zachowali si˛e strasznie nieprofesjonalnie. Skoro tak im zale˙zy na przekazywaniu Dobrej Nowiny łatwowiernym ludziom pustyni, mogliby chocia˙z zadba´c o jej poprawno´sc´ j˛ezykowa.˛ Kolejny tuzin beczacych ˛ owieczek został sp˛etany, oprawiony w podpałk˛e i przy akompaniamencie wiwatów uniesiony. ´ ´ Swieczki pobo˙znie całopalac. ˛ . . Tak powinno to brzmie´c. Swieczki. W porzadku, ˛ technologia drukowania wielotomowych iluminowanych manuskryptów jest jeszcze w powijakach. . . ale od czego sa˛ korektorzy? Nagle w szeregach op˛etanych szale´nstwem „kebabarzy´nców” (kolejne okres´lenie z „Trybuny Triumfu”) pojawiła si˛e wyrwa, przez która˛ dumnie wkroczyła 76

posta´c wymachujaca ˛ nad głowa˛ płonac ˛ a˛ pochodnia.˛ Wra˙zliwe cyngle praworzad˛ nej s´wiadomo´sci kapitana Otoczaka namierzyły ja˛ w mgnieniu oka. Jego r˛eka niemal bezwiednie pow˛edrowała do kołczanu pełnego skrucyfiksowanych bełtów i fachowo umie´sciła jeden z nich w rowku kuszy. Stojaca ˛ za d’vanoui´nskim namiotem mała dziewi˛ecioletnia dziewczynka w jaskrawoczerwonej koszuli nocnej u´smiechn˛eła si˛e, czujac ˛ przypływ kolejnej fali złowieszczych my´sli. U´smiech przemienił si˛e w grymas oczekiwania na wła´sciwy moment. D’vanouin z pochodnia˛ podszedł do powiewajacych ˛ na wieczornym wietrzyku serpentyn z bł˛ekitnej podpałki i popodpalał je na o´slep. Serpentyny zaj˛eły si˛e w kilka sekund, j˛ezyki ognia zacz˛eły pełzna´ ˛c w stron˛e owiec. Poganie gło´sno wiwatowali. W tym samym momencie dwudziestu czterech mnichów w maskujacych ˛ habitach wyskoczyło, zasypujac ˛ ich sze´sciostrzałowym gradem pobo˙znej zemsty. Na szybkie polecenie kapitana mnisi dobyli swoich ceremonialnych GROM-owych sztyletów i zaszar˙zowali. Poły habitów wirowały nad okutymi sandałami, spod pi˛et wznosiły si˛e tumany piasku. Nie l˛ekajac ˛ si˛e o własne z˙ ycie, Otoczak przedzierał si˛e przez prze´scieradła d’vanoui´nskich szeregów, zmierzajac ˛ w stron˛e trzody w opałach. Z przekle´nstwem na ustach uchylał si˛e i przeskakiwał nad porzuconymi w popłochu stosami ksiag ˛ s´w. Forsy. Wielokrotnie ciał ˛ i kłuł swoim ceremonialnym sztyletem; dwunastocalowe ostrze i dziewi˛eciocalowe kolce powstrzymywały atakujacych ˛ z krzykiem nomadów. Wsz˛edzie wokół niego ostrza uderzały o płonace ˛ pochodnie, wzniecajac ˛ pirotechniczne snopy iskier. I nagle tłum si˛e rozstapił. ˛ Kapitan przebiegł jeszcze kawałek i stanał ˛ twarza˛ w kaptur z dzier˙zacym ˛ pochodni˛e osobnikiem. Otoczak rozpoznał w nim tego, którego w my´slach skazał na cierpienia za spowodowanie tak straszliwego owcobójstwa. Nikt nie zauwa˙zył, jak mała dziewczynka w koszuli nocnej poklepuje po pysku sporego wielbłada, ˛ wdrapuje si˛e na niego i pi˛etami zach˛eca go do działania. Najbardziej lubiła wła´snie takie sny, sny, w których ma si˛e poczucie uczestniczenia w wydarzeniach. Dwie´scie owiec beczało jakby dla dodania odwagi kapitanowi, który ostro˙znie okra˙ ˛zał swojego przeciwnika. — Plugawy wieprzu pustyni, zakało ruchomych piasków. . . Szlam D˙zi-had skrobał zajadle w swoim modlitewniku, starajac ˛ si˛e zapisa´c ´ ka˙zde słowo kapitana. To wszystko były „dowody”. Swiatobliwy ˛ sier˙zant Zenit doceni ka˙zde słowo — niech go bogowie błogosławia! ˛ Dwoje oczu wpatrywało si˛e w Otoczaka z nienawi´scia.˛ — . . . jeszcze nie jest za pó´zno — warknał ˛ brat kapitan — . . . pozwólcie owcom odej´sc´ . . . Płomienie wspinały si˛e po wst˛egach bł˛ekitnej podpałki. D’vanouini ryczeli. Nagle D˙zi-had zorientował si˛e, z˙ e przestał pisa´c, wi˛ec szybko jał ˛ nadrabia´c 77

zaległo´sci. Bratu kapitanowi ko´nczył si˛e czas. — Co było po „zakało ruchomych piasków”? — zapytał D˙zi-had. Otoczak nie odpowiedział, musiał działa´c. I to natychmiast. Zrobił fint˛e w lewo, ciał ˛ w prawo i byłby upadł na ziemi˛e i został stratowany przez szar˙zujacego ˛ na´n wojownika w czerwonej koszuli nocnej, gdyby ten ostatni nie zderzył si˛e niespodziewanie z potylica˛ D˙zi-hada. Pustynia uderzyła Szlama w twarz, zabierajac ˛ mu z płuc powietrze i zmuszajac ˛ do uległo´sci. Ziemia pod nim rozstapiła ˛ si˛e, szpony chwyciły za habit i zniknał, ˛ zanim zda˙ ˛zył j˛ekna´ ˛c, kopna´ ˛c czy skuli´c si˛e w ramach protestu.

Rozdział trzeci Raz, dwa, trzy, próba mikrofonu

W przed´switowym s´wietle kolejnego talpejskiego poranka przygarbiony osobnik zadr˙zał i niecierpliwie pociagn ˛ ał ˛ za sznur oplatajacy ˛ szyj˛e obcia˙ ˛zonej ładunkiem lamy. Obładowane zwierz˛e parskn˛eło i powodujac ˛ niewielka˛ lawink˛e, pokłusowało po poro´sni˛etych mchem głazach. Opatulonemu kocami je´zd´zcowi z ust ´ leciała para, spluwał ze zło´scia˛ przez szcz˛ekajace ˛ z˛eby. Slina opadała w półmroku, plaskała o kamienie i zamarzała. — Ale mróz! — rzekł pełen najczarniejszych my´sli. — Jak cokolwiek mo˙ze z˙ y´c w takiej temperaturze? Łagodny wietrzyk unosił li´scie wrzosów pod kopytami lamy. Pod łuskami nieznajomego pojawiła si˛e, niczym tradzik ˛ młodzie´nczy, g˛esia skórka. Splunał ˛ raz jeszcze i mocniej opatulił si˛e szesnastoma kocami, przeklinajac ˛ dosadnie to, i˙z nie wział ˛ r˛ekawic ani butów. Minie wiele dni, zanim odzyska czucie w kopytach, co za´s si˛e tyczy pazurów. . . długo nie b˛edzie mógł gra´c na skrzypcach. Im szybciej wróci do ciepła, tym lepiej. Z wysiłkiem wspiał ˛ si˛e na szczyt niewielkiego pagórka i spojrzał w dół, na dolin˛e. Duch w nim zwinał ˛ si˛e, zamachał ogonem i podniósł z bezmiaru nieszcz˛es´cia. Tam przed nim znajdował si˛e cel w˛edrówki, dalej nie zamierzał i´sc´ . Skrzywił si˛e na widok wymy´slnie udekorowanych budynków, grymas wypełzł mu na usta, gdy wodził oczami po szeroko, złowró˙zbnie u´smiechni˛etych gargulcach. ˙ — Załosne — warknał. ˛ — Gdyby wiedzieli, jak one naprawd˛e wygladaj ˛ a,˛ nie odwa˙zyliby si˛e sadza´c ich na dachach. Odzyskujac ˛ na chwil˛e kontrol˛e nad pazurami, odwrócił si˛e do lamy, sprawdził zapi˛ecia przy ładunku, przyczepił do ucha zwierz˛ecia mała˛ pergaminowa˛ karteczk˛e i walnał ˛ bydl˛e po po´sladkach. Skoczyło po skałach i przebiegło prowadzacym ˛ w dół szlakiem kilka jardów, po czym poddało si˛e i znacznie zwolniło tempo. Wykonawszy robot˛e, okryty kocami nieznajomy chuchnał ˛ sobie na pazury, zakr˛ecił si˛e w miejscu i kichajac, ˛ zniknał ˛ w małej szczelinie w ziemi pomi˛edzy dwoma głazami. Jego ko´nczyny domagały si˛e goracej ˛ błotnej kapieli. ˛ 79

***

Były pory dnia, których Xedoc, kandydat na ksi˛edza, nie znosił. Były takie, których nienawidził, i takie, wobec których jego niech˛ec´ nale˙zało mierzy´c w skali Richtera. Obecna nale˙zała do tych ostatnich. Od niechcenia, po raz sze´sc´ tysi˛ecy trzysta pi˛ec´ dziesiaty ˛ piaty ˛ tego ranka, zatrzasł ˛ małymi dzwoneczkami, skrzywił si˛e i wysłał laserowa˛ wiazk˛ ˛ e pogardy w znajdujacy ˛ si˛e przed jego oczyma tył odzianej w infuł˛e głowy. Była godzina czwarta nad ranem, miał na sobie worek, w r˛eku trzymał wa˙zac ˛ a˛ dwadzie´scia funtów kadzielnic˛e i dzwonił dzwonkami po ka˙zdym j˛ekni˛eciu Papy Jerza. Wła´snie odbywała si˛e jedna z tych uroczysto´sci. O godzinie czwartej nad ranem ka˙zdy normalny dwunastolatek powinien le˙ze´c otulony kołderka˛ i s´ni´c o prowadzeniu szeregów rozmodlonych krzy˙zowców do ostatecznej bitwy z heretykami albo. . . o skakaniu z drzew na bandy złoczy´nców, ratowaniu porwanej ksi˛ez˙ niczki i otrzymywaniu zasłu˙zonej nagrody. W ka˙zdym razie Xedoc wiedział na pewno, z˙ e nie powinien kl˛ecze´c w zat˛echłym westybulu, potrzasa´ ˛ c dzwonkami i obserwowa´c starych klechów, którzy wlepiali wzrok w półk˛e pełna˛ kusej nocnej bielizny. W porzadku, ˛ mo˙ze i wła´snie na ten dzie´n przypadała trzecia rocznica Powtórnego Po´swi˛ecenia Błogosławionych Ineksprymabli s´wi˛etej Mykoły i kto´s musiał dzwoni´c i kadzi´c. Tylko z˙ e. . . dlaczego zawsze on? Kiedy b˛edzie mógł przystapi´ ˛ c do interesujacych ˛ cz˛es´ci szkolenia, takich jak „Strategiczne aspekty krucjat”, „Taktyka walki w katakumbach” czy „Ko´scielny przemysł zbrojeniowy”? Albo chocia˙z „Egzorcyzmy w teorii i praktyce”? ´ atobliwo´ Jego Swi ˛ sc´ Papa Jerz XXXIII j˛eknał ˛ po raz kolejny, tym razem na ´ atyni widok sprzaczek ˛ pewnej wyjatkowo ˛ gustownej halki ze Swi ˛ s´w. Leklerka z Makrokeszu. Xedoc posłusznie potrzasn ˛ ał ˛ dzwonkami, marszczac ˛ przy tym czoło jeszcze bardziej ni˙z poprzednio. Na zewnatrz ˛ zaczynało robi´c si˛e jasno. Nagle dał si˛e słysze´c pisk sandałów hamujacych ˛ na posadzce, uderzenie dłoni o marmur i zza filara wypadł szale´nczo dyszacy ˛ mnich. — On wrócił! — krzyknał. ˛ ´ Zrenice Xedoca rozszerzyły si˛e w zainteresowaniu. Nie wiedział co prawda, kto wrócił i dlaczego nawyki turystyczne tego kogo´s miałyby by´c dla Papy wa˙zne, ale i tak zapowiadało si˛e ekscytujaco. ˛ Na pewno bardziej ekscytujaco ˛ ni˙z poprzednie trzy i pół godziny. Co wi˛ecej, nikt nigdy nie przeszkadzał Papie, je´sli nie była to sprawa najwy˙zszej wagi. Papa Jerz oderwał wzrok od wyjatkowo ˛ twarzowej haleczki z ró˙zowej satyny i spojrzał na Pasterra, kleryka z kliniki. Xedoc ot tak, na wszelki wypadek, potrzasn ˛ ał ˛ dzwoneczkami. — Ocalony — poinformował mnich, po czym, ujrzawszy wyraz twarzy Papy,

80

pospieszył z wyja´snieniami: — Mieli´smy informowa´c w razie. . . ´ atobliwo´ Jego Swi ˛ sc´ mruknał ˛ co´s pod nosem, ponuro zgarnał ˛ swoje fioletowe szaty i wstał przy akompaniamencie trzeszczenia stawów. Po raz ostatni rzucił t˛esknie okiem na stos falbankowej bielizny i odwrócił si˛e, kiwnał ˛ na naburmuszonych członków gabinetu, a nast˛epnie bez po´spiechu skierował si˛e do wyj´scia, gło´sno wycierajac ˛ przy tym nos. Za nim ruszył mnisi posłaniec oraz z trudem powstrzymujacy ˛ wzbierajace ˛ w nim sztormowe fale ciekawo´sci Xedoc. Zmagajacy ˛ si˛e z artretyzmem, obwieszony akrami bie˙zacymi ˛ fioletowego jedwabiu ko´scisty Papa Jerz pokonał wiele jardów korytarzy, ka˙zdy z kroków ułatwiajac ˛ sobie uderzeniem okutej laski o zimne kamienie posadzki. W ko´ncu zatrzymał si˛e, otworzył drzwi i ruszył ciasnym przej´sciem. Przemykajacy ˛ za mnichem Xedoc czuł wzrastajace ˛ w nim podniecenie. Nigdy wcze´sniej nie był w tej cz˛es´ci Nawtykanu. Gdzie´s z przodu dobiegł go d´zwi˛ek otwierania kolejnych drzwi i tu˙z za Papa˛ i mnichem wkroczył do rozległego pomieszczenia z dwudziestoma czy trzydziestoma hamakami rozpi˛etymi mi˛edzy kolumnami. Hamak znajdujacy ˛ si˛e w przeciwległym ko´ncu sali z trzech stron otoczony był bladoniebieskim parawanem. Tam wła´snie skierował swe kroki Papa Jerz i po chwili zniknał ˛ za przepierzeniem. Xedoc rzucił si˛e przed siebie i wsunał ˛ pod zasłon˛e. — Au! — mruknał ˛ Papa, patrzac ˛ na ciało le˙zace ˛ na hamaku. — Czoło wyglada ˛ fatalnie — powiedział, spogladaj ˛ ac ˛ na krzy˙zujace ˛ si˛e szwy zbierajace ˛ skór˛e na czubku głowy delikwenta. — Tylko bez osobistych wycieczek — upomniał przeło˙zonego Pasterr. — To straszne. Czym dostał? — Nie mam poj˛ecia. Ale przez jaki´s czas obejdzie si˛e bez fryzjera. — Niech licho porwie tych heretyków! Czy ich niewybaczalne zepsucie nie zna granic? Najpierw owce, a teraz. . . to! Czy kto´s widział, co si˛e stało? — To znaczy kto´s poza D’vanouinami? Nie mam poj˛ecia — odburknał ˛ Pasterr ´ i spu´scił głow˛e. Swiatło niewielkiej s´wieczki przez chwil˛e odbijało si˛e od kr˛egu jego tonsury. — Co? W takim razie spytajcie kogo´s! Szybko! — Eee. . . kogo? — odezwał si˛e mnich. Jerz warknał, ˛ odciagn ˛ ał ˛ zasłony i spojrzał na puste hamaki. — Zwolniłe´s ich bez wysłuchania sprawozdania? Zwoła´c ich. Potrzebuj˛e zezna´n naocznego s´wiadka! ´ atobliwo´ — Wasza Swi ˛ sc´ ma wpraw˛e w zabawach ze stoliczkiem i talerzykiem? — H˛e? — Trzeba by nie lada wprawy, z˙ eby uzyska´c jakie´s odpowiedzi od tych chłopców. 81

Papa zdjał ˛ swoja˛ wielka˛ fioletowa˛ infuł˛e i zakłopotany podrapał si˛e po głowie. — Czy to znaczy, z˙ e. . . — Tak. Wrócił tylko brat szeregowiec Szlam D˙zi-had. . . Ukryty pod hamakiem Xedoc zaczerpnał ˛ gwałtownie powietrza. Wrócił tylko Szlam D˙zi-had? Chłopiec wiedział o nim wszystko; rzadko zdarzał si˛e dzie´n bez doniesie´n o jego popisach niekompetencji, które potem odbijały si˛e od kru˙zganków Nawtykanu szerokim echem gromkich wybuchów s´miechu. — Był przymocowany do grzbietu tej bestii — zako´nczył Pasterr i wskazał na ogłupiała˛ lam˛e podgryzajac ˛ a˛ jeden z hamaków. — A to zwierz miał za uchem. — Mnich podał Papie mała˛ pergaminowa˛ przywieszk˛e. — „To chyba wasza własno´sc´ ” — odczytał Papa Jerz zduszonym głosem. — O bogowie, nawet D’vanouini go nie chca! ˛ Nagle D˙zi-had podniósł powieki, a jego z´ renice poruszyły si˛e szybko i bezładnie jak złote rybki atakowane przez kota. Nie widziały jednak zakłopotanych twarzy tłoczacych ˛ si˛e wokół niego. Interfejs oko/mózg kr˛ecił si˛e niespokojnie, usiłujac ˛ znale´zc´ co´s, na czym mógłby skupi´c uwag˛e, co´s, co by rozpoznał. I w jednej przera˙zajacej ˛ sekundzie interfejs si˛e zorientował, z˙ e gdziekolwiek rozgrywała si˛e ostatnia bitwa Owczych Wojen, to na pewno nie tu. Przed oczyma duszy D˙zi-hada pojawiło si˛e zdecydowanie zbyt s´wie˙ze wspomnienie s´wiatła o barwie płynnej lawy. Zaciskajac ˛ pi˛es´ci, starał si˛e poja´ ˛c, co D’vanouini dla niego przygotowali, jakie piekielne m˛eczarnie mu zgotowali. Tortury? Przesłuchanie? Nic z niego nie wycisna.˛ Tylko nazwisko, stopie´n, numer hymnu i by´c mo˙ze jeden czy dwa obra´zliwe psalmy, je´sli sobie jakie´s przypomni. Dziwne, ale przez chwil˛e to wszystko wydało mu si˛e takie odległe. . . No, ale przecie˙z jeszcze nic z niego nie wyciagn˛ ˛ eli. I w tamtym wła´snie momencie, w tamtym miejscu, postanowił poda´c te dane. Mgli´scie przypominał sobie bulgotliwy charkot, jaki wydobył si˛e z jego gardła w miejsce konkretnych słów. Rysujaca ˛ si˛e na tle karmazynowego s´wiatła zniekształcona twarz zakryta chusteczka˛ wyjrzała ku niemu przez opary chłodzacego ˛ gazu, przekr˛eciła si˛e to w jedna,˛ to w druga˛ stron˛e i cmokn˛eła. Zanim znikn˛eła, zerkn˛eła na jeszcze kilkana´scie skr˛ecajacych ˛ si˛e przed oczami D˙zi-hada rurek. Ku własnemu przera˙zeniu D˙zi-had stał si˛e s´wiadom odra˙zajacego ˛ bulgoczace˛ go d´zwi˛eku, pulsujacego ˛ w rytm jego serca. Dałby sobie głow˛e ucia´ ˛c, z˙ e płynem przelewajacym ˛ si˛e przez rozliczne rurki była jasna, utlenowana krew, i z˙ e twarz ukryta˛ za maseczka˛ pokrywały czarne chitynowe łuski, i z˙ e ten, do którego nalez˙ ała twarz, miał w r˛ekach wiertło i s´wider, i z˙ e. . . Ale to była tylko gra s´wiateł. Prawda, z˙ e była? Usiłował podnie´sc´ głow˛e, z˙ eby mie´c lepszy widok, ale usłyszał gniewne warkni˛ecie i jedna z par przypominajacych ˛ imadło kleszczy przygniotła mu czoło do stołu. Zimny pot oblał go, gdy zauwa˙zył, z˙ e podobne szczypce przytrzymuja˛ jego 82

kostki i nadgarstki. Katem ˛ oka dostrzegł, z˙ e w odpowiedzi na warkotliwe polecenie brzmiace ˛ mniej wi˛ecej „Czulenie!” co´s ciemnego i łuskowatego wzi˛eło ze stołu spory kolec, zanurzyło czubek w ciemnej misce i ruszyło w jego stron˛e. Chwil˛e pó´zniej rozgrzane pazury podciagn˛ ˛ eły r˛ekaw jego habitu, uj˛eły go za rami˛e i wbiły mu kolec w t˛etnic˛e. ´ Zrenice D˙zi-hada zadr˙zały, rozszerzyły si˛e i pow˛edrowały w gór˛e, kryjac ˛ si˛e pod powiekami, zupełnie jakby chciały zobaczy´c, co te˙z wyrabia istota tkwiaca ˛ po łokcie w bulgoczacych ˛ obszarach jego płatu czołowego. Le˙zacy ˛ na hamaku w Nawtykanie D˙zi-had op˛eta´nczo wymachiwał r˛ekami nad głowa,˛ usiłujac ˛ odp˛edzi´c bombardujace ˛ w locie nurkujacym ˛ demony, rzucał si˛e i skr˛ecał, hu´stajac ˛ hamakiem. — Nie, nie, tylko nie czulenie, tylko nie to. . . Piekielne wizje nagle znikn˛eły. . . — . . . och. Cze´sc´ . Papa Jerz wpatrywał si˛e w rozedrganego, majtajacego ˛ si˛e na hamaku tam i z powrotem brata szeregowca. — Gdzie. . . gdzie ja jestem? — j˛eknał ˛ D˙zi-had odwiecznym, błagalnym tonem ofiary przebudzonej po bardzo długiej, nieoczekiwanej utracie s´wiadomo´sci. — Z powrotem w Nawtykanie. — Uff, w takim razie pobo˙zny post. . . eee. . . brat szeregowiec Szlam D˙zi-had melduje, z˙ e. . . Co tutaj robi ta lama? — wykrztusił z siebie na widok włochatej bestii, która wła´snie badała czteropak banda˙zy pod wzgl˛edem przydatno´sci do spo˙zycia. — Mieli´smy nadziej˛e, z˙ e ty potrafisz nam to wyja´sni´c — powiedział Pasterr. — H˛e? — j˛eknał ˛ D˙zi-had. — Przyniosła ci˛e tu. — Ale ja nie umiem je´zdzi´c na lamach! — Hmm, tego. . . nie przyjechałe´s na niej. Byłe´s nieprzytomny. — Przecie˙z spadłbym. . . — To mogło pomóc — oznajmił mnich, podnoszac ˛ pasy, którymi D˙zi-had był przywiazany ˛ do lamy. — Czy to znaczy, z˙ e byłem. . . baga˙zem? — wycedził brat szeregowiec, podczas gdy lama pałaszowała drugi banda˙z. Papa Jerz spogladał ˛ na nia,˛ przekonany, z˙ e gdzie´s w gł˛ebi genów ukrywa ona bliskie pokrewie´nstwo z koza.˛ Wcale go to nie zaskoczyło, ci D’vanouini mogli posuna´ ˛c si˛e do wszystkiego. — Co za wstyd! Wstyd i ha´nba! Przyniosłem ujm˛e chwalebnym tradycjom GROM-u! — wyj˛eczał D˙zi-had, uderzajac ˛ si˛e w pier´s, po czym znów stracił przytomno´sc´ . — Ojej — szepnał ˛ Papa. — To uderzenie w głow˛e musiało by´c powa˙zniejsze, ni˙z my´slałem. Obawiam si˛e, z˙ e dla niego sko´nczyły si˛e krucjaty. 83

Tkwiacy ˛ pod wcia˙ ˛z rozhu´stanym hamakiem Xedoc wyczuł, z˙ e słowa Papy Jerza oznaczaja˛ koniec pewnej epoki dla całego GROM-u. Gdyby chłopiec znał prawdziwe konsekwencje, jakie przyniesie to „uderzenie w głow˛e” w najbli˙zszej przyszło´sci, i gdyby wiedział, jak rozległe b˛edzie ich oddziaływanie, p˛edziłby teraz, rwac ˛ sobie włosy z głowy, po talpejskich zboczach, marzac ˛ tylko o tym, by jak najpr˛edzej przyłaczy´ ˛ c si˛e do gromadki lemingów, opuszczajacych ˛ urwisko 3b z biletem w jedna˛ stron˛e.

***

Na przestrzeni wielu lat cranacha´nskiego panowania nad Talpami nikomu nie zdarzyło si˛e uzbroi´c w spory zapas g˛esich piór, zasia´ ˛sc´ z akrem pergaminu, teodolitem i szczegółowa˛ mapa˛ Cranachanu, by zaprojektowa´c system kanalizacyjny. Na przestrzeni tych˙ze samych lat naukowcy po´swi˛ecili temu zjawisku przynajmniej półtorej minuty, dochodzac ˛ do wniosku, z˙ e brak wy˙zej wzmiankowanych inicjatyw wynika zapewne z tego, z˙ e: a) brak jest szczegółowych map Cranachanu, b) nikt do ko´nca nie wie, co to jest teodolit, c) nikomu nie chciało si˛e zaprojektowa´c kanalizacji, bo i te˙z nikt si˛e na brak takowej nie uskar˙zał. Rozumiecie: po co zawraca´c sobie głow˛e, skoro mo˙zna pój´sc´ do pubu. (Ten ostatni argument wydaje si˛e najprawdopodobniejszy, albowiem zainteresowanie wi˛ekszo´sci Cranachan odpadkami ko´nczy si˛e na wyrzuceniu ich przez okno i czekaniu, a˙z spłyna˛ w dół ulicy, zmyte przez niemal bezustanna˛ m˙zawk˛e, która wcia˙ ˛z nadciagała ˛ z północnego wschodu). Osobliwe, ale gdyby kto´s podjał ˛ si˛e ogl˛edzin istniejacych ˛ tras przepływu odpadków na terenie Cranachanu, odkryłby, z˙ e trasy te pokrywaja˛ si˛e z ulicami, póki odpadki nie dotra˛ do niewielkiej dziury w lewym dolnym rogu placu Grajdołowego i nie znikna˛ za urwiskiem. W chwili obecnej dwie pary drzwi od tej niewielkiej dziury wznosił si˛e rój iskier. Kakofonia powodowana przez metal uderzajacy ˛ o metal skutecznie zagłuszała ci˛ez˙ kie, spracowane oddechy i bulgot opuszczajacych ˛ miasto wczorajszych obierek. Spocony osobnik uniósł młot i grzmotnał ˛ nim pot˛ez˙ nie, obsypujac ˛ miecz gradem uderze´n, po czym chwycił wykute ostrze i wsadził je do wiadra z woda.˛ Uniósł si˛e pióropusz dymu, który pomknał ˛ w gór˛e, by znikna´ ˛c w´sród wisza˛ cych pod dachem Ku´zni Kowalskiej Stana Kowalskiego paj˛eczyn. Tak wygladał ˛ zwykły dzie´n kowala z placu Grajdołowego: ranek sp˛edzony na przekle´nstwach, odkad ˛ dwunastofuntowy młot spadł mu na paznokie´c lewego kciuka; popołudnie sp˛edzone na ognistym ta´ncu wokół kowadła po tym, jak rozgrzany kawałek w˛egla upadł mu na i tak ju˙z spalone palce u nóg; wreszcie pora kolacji sp˛edzona na 84

artykułowaniu malowniczych wulgaryzmów w odpowiedzi na zachowanie czterofuntowego steku z lamy, który wysechł na wiór i zapalił si˛e na piecu. Ci, którym zdarzało si˛e wodzi´c palcem po z˙ ółtawych stronach pełnych drobnych ogłosze´n w „Trybunie Triumfu”, słyszeli o tym szacownym zakładzie. Pos´ród przykuwajacych ˛ uwag˛e reklam sprzedawców u˙zywanych wozów, oferuja˛ cych okazyjnie dwukółki dla zbiegów („Kup teraz — spłata w systemie ratalnym w zale˙zno´sci od łupów, bez por˛eczycieli i z˙ yrantów. Firma Sobiesław Kwas — z nami zawsze na czas!”) oraz zabójców działajacych ˛ na zlecenie („Na rym´ pał czy w r˛ekawiczkach, drugiego takiego nie ma! Smierciono´sny Ichnaton — i problem z głowy!”), mo˙zna było znale´zc´ ogłoszenie czynnego non stop warsztatu podkuwania koni („Twój ko´n ku´styka? Od nas wyjdzie kuty na cztery nogi! Wpadnij do Ku´zni Kowalskiej Stana Kowalskiego — autoryzowanego dilera cz˛es´ci zamiennych do uprz˛ez˙ y — honorujemy karty płatnicze Pyza i Majsterkrad”). Stan Kowalski był nie tylko ekspertem od przybijania czterech podków w czasie krótszym ni˙z godzina; ku własnemu zaskoczeniu odkrył te˙z niedawno, z˙ e potrafi tworzy´c najlepsze dwur˛eczne pałasze z sewilskiej stali po tej stronie Pustyni Bł˛ednej. Skuwanie zakrzywionego ostrza ponad dwa tysiace ˛ razy (niezb˛edne, by uzyska´c niezrównana,˛ wytrzymała˛ gi˛etko´sc´ i ostro´sc´ , tak upragniona˛ przez s´mietank˛e morderców) wymagało nie lada wprawy. W przypadku Stana Kowalskiego wprawa ta wynikała z nieuchronno´sci. Nieuchronno´sci tego, z˙ e je˙zeli nie potrafi wykona´c zamówienia, to pr˛edzej czy pó´zniej, podczas przypadkowej przechadzki w jakiej´s ciemnej uliczce jego s´ledziona zostanie wyrwana i porwana. Poniewa˙z dziewi˛ec´ dziesiat ˛ sze´sc´ procent uliczek w Cranachanie zalicza si˛e do kategorii „ciemnych” (i poniewa˙z tym, który za˙zyczył sobie pałasza, był Ichnaton Asasyn), Stan Kowalski wyuczył si˛e tajników płatnerstwa wyjatkowo ˛ szybko. Wyciagn ˛ ał ˛ pałasz z wiadra, z podziwem spojrzał na faliste ostrze i u´smiechnał ˛ ´ si˛e, cho´c paluch u nogi rwał go niemiłosiernie. Smiertelnie niebezpieczny, pomys´lał, przesuwajac ˛ z czuło´scia˛ zrogowaciałym palcem po falistej klindze. Nagle skrzypn˛eły zawiasy i drzwi wej´sciowe ku´zni otwarły si˛e z piskiem. Stan podskoczył, a watahy pajaków ˛ czmychn˛eły w poszukiwaniu schronienia. Odziana w czer´n posta´c wynurzyła si˛e z m˙zawki i wkroczyła do ku´zni. Zmieszany kowal j˛eknał, ˛ wetknał ˛ sobie do ust zw˛eglony palec i ponuro ssał rank˛e. Intruz stapał ˛ gniewnie i pomrukiwał, usuwajac ˛ z drogi zwisajace ˛ liny i bloczki. Stan zadr˙zał — zabójca przyszedł po odbiór towaru. Nieznajomy zatrzymał si˛e przed kowadłem, stukajac ˛ przy tym obcasami. Deszcz skapywał z niego ponuro. — M˙zawka! Nienawidz˛e m˙zawki! — warknał. ˛ — Moja zbroja b˛edzie do niczego! Stan obejrzał go od stóp do głów, a raczej na odwrót, bo sko´nczył, patrzac ˛ pod nogi go´scia. W porzadku, ˛ było ciemno, kiedy w Zaułku N˛edzarzy dostawał zlecenie od Ichnatona, wiedział te˙z, z˙ e sam nie jest mikrego wzrostu, no ale był pewny, z˙ e pami˛ec´ go nie myli. Asasyn był znacznie wy˙zszy ni˙z ten kole´s. 85

— . . . a najgorsze, z˙ e wlewa mi si˛e do pochwy! — warczał intruz głosem z hukiem odbijajacym ˛ si˛e od kowadła. — Cała˛ noc b˛ed˛e musiał natłuszcza´c bro´n! — zako´nczył, strzasaj ˛ ac ˛ fontanny wody z matowoczarnego skórzanego pancerza. — Eee. . . Dysponuj˛e szerokim wyborem wodoodpornych pochew w wielu kolorach i rozmiarach, prosz˛e pana — zasugerował kowal, wyczuwajac ˛ okazj˛e handlowa˛ poprzez niesforny gaszcz ˛ zarostu zasłaniajacy ˛ mu dolna˛ połow˛e twarzy. Ten nieznajomy po co´s w ko´ncu tu przyszedł, czemu wi˛ec nie spróbowa´c wydosta´c od niego troch˛e pieni˛edzy. — Kolorach? Kolorach? A po grzyba mi kolorowa pochwa, co? — burknał ˛ go´sc´ . Przy jego głosie d´zwi˛ek p˛ekajacych ˛ lodowców brzmiałby jak anielska muzyka. Postapił ˛ krok do przodu, wchodzac ˛ w krag ˛ s´wiatła. — Kolorowe pochwy sa˛ bardzo atrak. . . — Stan zamilkł gwałtownie. Okrywajaca ˛ jego ramiona warstwa sadzy i potu nagle stała si˛e lodowata. — Przepraszam, sir, nie pozz. . . Kiedy go´sc´ rozchylił wargi, Stan Kowalski z przera˙zeniem stwierdził, z˙ e ma przed soba˛ komandora Tojada zwanego Mocnym, dowódc˛e Czarnej Stra˙zy Cranachanu. O dziwo, Tojad nie udusił Stana, a tylko przyjmujac ˛ przeprosiny, skwitował je czym´s w rodzaju sejsmicznej erupcji obrzydzenia. Nikt nie miał zielonego poj˛ecia, w jaki sposób bad´ ˛ z co bad´ ˛ z ludzkie gardło mo˙ze wydawa´c z siebie takie tektoniczne odgłosy, sam Tojad zreszta˛ te˙z tego nie wiedział. I mówiac ˛ szczerze, nic go to nie obchodziło. Posiadanie takiego gardła sprawiało, z˙ e wydawanie rozkazów Czarnym Stra˙znikom było jednocze´snie bardzo efektywne i rozkosznie upojne. Ach, có˙z to za przyjemno´sc´ , zmiesza´c z błotem nowo upieczonego rekruta za najmniejsze niedopatrzenie proceduralne! To wła´snie ze wzgl˛edu na takie mo˙zliwo´sci posada komandora była warta zachodu. — Dysponuj˛e szerokim wyborem gustownych czarnych pochew, sir, staja˛ si˛e niewidzialne ju˙z kilka minut po zachodzie sło´nca. . . — Stan spróbował po raz kolejny, zastanawiajac ˛ si˛e jednocze´snie, czego chce od niego komandor Czarnej Stra˙zy. Musiał dba´c o swoja˛ kowalska˛ reputacj˛e. — Bardzo popularny jest model Styksowy Szturmowiec. . . — To twój zwyczajowy sposób nagabywania klientów? — zagrzmiał Tojad, patrzac ˛ na lekko zakrwawiony pałasz w pot˛ez˙ nej dłoni Stana. — Mówiac ˛ szczerze, nie przepadam za robieniem zakupów pod presja.˛ Zwłaszcza presja˛ wywierana˛ mieczem! Kowal j˛eknał, ˛ pospiesznie odrzucił miecz za siebie i wytarł r˛ece w fartuch, jakby chciał pozby´c si˛e wszelkich s´ladów po broni. — Teraz lepiej. — Tojad si˛e wyszczerzył. — Nie interesuja˛ mnie pochwy, miecze ani w ogóle z˙ adna bro´n. Potrzebuj˛e czego´s bardziej nietypowego! — ryk-

86

nał, ˛ znów rozchylajac ˛ wargi i pokazujac ˛ naz˛ebne tatua˙ze dowództwa.3 Wewnatrzjamoustne ˛ Okre´slanie Szar˙zy słu˙zyło ponadto doskonale utrzymywaniu dyscypliny. Degradacja w obr˛ebie Czarnej Stra˙zy była wyjatkowo ˛ krwawa i bolesna. Trudna do zapomnienia. Zwłaszcza dla kogo´s, kto odczuwa paniczny l˛ek przed obecno´scia˛ obc˛egów w ustach. — Zrobi˛e, co w mojej mocy, by. . . — Ha! Pewnie, z˙ e zrobisz! — Tojad zachichotał. Jego chichot przypominał seri˛e niewielkich trz˛esie´n ziemi. — Kiedy prosz˛e, ludzie sa˛ posłuszni! Stan przełknał ˛ s´lin˛e. — Czym mog˛e słu˙zy´c, sir? — zapytał niech˛etnie. — Szczury! — wyja´snił mu Tojad. — Sir? — wykrztusił Stan, zastanawiajac ˛ si˛e, czy dobrze usłyszał. — Trzeba je powstrzyma´c. Sa˛ wsz˛edzie! Stan podrapał si˛e po głowie i strapiony rozejrzał wokół siebie. — Nie wiem, ja. . . — zaczał, ˛ ale zamilkł w pół samogłoski, przypominajac ˛ sobie pierwsze motto Czarnej Stra˙zy, ukute przez samego komandora Tojada: „Protest oznacza Proces”. — . . . jak si˛e do tego zabra´c. . . Czy próbował pan z pułapkami na szczury, sir? Tojad wydał z siebie dziwny tektoniczny bulgot, spojrzał na kowala wilkiem zza przymkni˛etych powiek i energicznie postapił ˛ krok do przodu. — Powstrzyma´c! Nie złapa´c! — powiedział. Pomimo blisko´sci pieca po dłoniach Stana spływał zimny pot. — Poooo. . . wstrzyma´c? — wyszeptał z˙ ało´snie. — Przez to s´wi´nstwo miałem dzisiaj do dyspozycji o dwudziestu trzech Czarnych Stra˙zników za mało! — ryknał ˛ Tojad, wyginajac ˛ palce w r˛ekawicach, jego spojrzenie utkwiło w niezbyt odległym i nieokre´slonym punkcie. — Szczury, sir? — Oczywi´scie, do diaska! Czy ty mnie w ogóle słuchasz?! Stan przytaknał ˛ milczaco ˛ i spróbował oceni´c szans˛e na pozostanie z˙ ywym do ko´nca tej konwersacji. Nie dano mu na to wiele czasu. — W tych tunelach i przej´sciach a˙z roi si˛e od szczurów. Sadz ˛ ac ˛ po wygladzie ˛ ´ kostek moich ludzi, nie jadły od miesi˛ecy. Scierwa! Cztery razy musiałem od nowa rozpisywa´c patrole! 3

Stomatologiczne Dystynkcje w Cranacha´nskiej Czarnej Gwardii spełniały wiele wa˙znych funkcji. Przede wszystkim uwalniały od pracochłonnego naszywania kolorowych szmatek na patki, co wedle komandora Tojada stanowiło praktyk˛e wysoce podejrzana˛ w czynnych słu˙zbach bezpiecze´nstwa, nie tylko dlatego, z˙ e psuło ogólnostyksowe i złowrogie wra˙zenie wywierane przez mundury, ale te˙z dlatego, z˙ e zmuszało jego starannie dobranych ludzi do wykonywania tak wat˛ pliwych prac jak fastrygowanie, nawlekanie nici i szycie. Profesjonalni zabójcy raczej nie zajmuja˛ si˛e haftem.

87

Od czasu odkrycia rozległej podziemnej sieci ukrytych tuneli, przecinajacych ˛ Cranachan wzdłu˙z i wszerz i dziurawiacych ˛ Cesarski Pałac Forteczny, Czarna Stra˙z pracowała bez wytchnienia, z˙ eby dowiedzie´c si˛e, co tak naprawd˛e kryja˛ podziemia. Je´sli nie liczy´c wielkich stosów bezcennych skarbów, nieocenionych dzieł sztuki, pradawnych reliktów i drogocennych klejnotów, a tak˙ze pi˛ec´ dziesi˛eciu o´smiu ton wyjatkowo ˛ z˙ ywotnej s´luzowatej ple´sni, stra˙znicy nie odkryli niczego — jedynie szczury, które poszarpały im kostki u nóg. Co, jak Tojad obrazowo demonstrował teraz kowalowi na jego lewej nodze za pomoca˛ kombinerek, znacznie wpływało na zmniejszenie wydajno´sci pracy. — Moi Czarni Stra˙znicy musza˛ sta´c si˛e szczuroodporni! — warknał, ˛ atakujac ˛ paluch Kowalskiego. — Auuu!. . . Ale jak? Tojad wyprostował si˛e, wyjał ˛ z kieszeni arkusz pergaminu i rzucił go na kowadło. Nagryzmolone liczby pokrywały cała˛ powierzchni˛e dokumentu. — Rozmiary obuwia i wymiary stóp całego plutonu. Dla ka˙zdego zrobisz po dwie pary kutych, stalowych, si˛egajacych ˛ do uda butów. Na poniedziałek! — Ale ich jest osiemdziesi˛eciu dziewi˛eciu! — W takim razie bierz si˛e od razu do roboty! — warknał ˛ komandor i skierował si˛e w stron˛e drzwi. — W z˙ aden sposób nie zdołam. . . — j˛eknał ˛ Stan, patrzac ˛ na list˛e. — Ale˙z zdołasz! — Tojad u´smiechnał ˛ si˛e, błyskajac ˛ tatua˙zami. — I wykonasz! Bo jak nie, przymkn˛e ci˛e za utrudnianie pracy funkcjonariuszom na słu˙zbie. Do zobaczenia w poniedziałek! — Drzwi zatrzasn˛eły si˛e z hukiem. Stan j˛eknał ˛ ponuro i chciał zaja´ ˛c si˛e swymi rwacymi ˛ palcami u nóg. . . gdy nagle drzwi znów otwarły si˛e szeroko z piskiem zawiasów. — I nie zapomnij — ryknał ˛ sejsmicznie Tojad — pomalowa´c wszystkich butów na czarno!

***

Ze wszystkich rzeczy, jakie mogły zdarzy´c si˛e Szlamowi D˙zi-hadowi podczas tak starannie wykre´slonej w marzeniach wspinaczki po szczeblach kariery, ta, która go spotkała, na pewno nie pokryłaby si˛e z jego wyborem. Wystarczajaco ˛ przykre było ju˙z samotne wylegiwanie si˛e w hamaku i wpatrywanie w pop˛ekany sufit nawtyka´nskiego lazaretu. Monotoni˛e przerywały tylko rzadkie wizyty kleryka Pasterra. Najgorszy był jednak ból głowy. T˛epy, pulsujacy ˛ ból, zupełnie jakby czaszka stała si˛e nagle zbyt mała i mózg ju˙z si˛e w niej nie mie´scił. No i te głosy. Powtarzajace ˛ t˛e sama˛ kwesti˛e w niesko´nczono´sc´ , przez całe popołudnie, wcia˙ ˛z 88

i wcia˙ ˛z. . . — Raz, dwa, trzy, próba mikrofonu. . . Prosz˛e, znów wróciły. Przekl˛ete głosy wewnatrz ˛ jego głowy. Wypowiadajace ˛ wszystkie spółgłoski w równie m˛eczacy, ˛ nachalny sposób, wypaczajace ˛ dziwacznie ka˙zda˛ samogłosk˛e, brzmiace ˛ jak uliczny herold z zaawansowanym zapaleniem płuc. — Raz, dwa, trzy. . . D˙zi-had j˛eknał, ˛ przewrócił si˛e na drugi bok, wsadził głow˛e pod poduszk˛e i za´ ałkał z˙ ało´snie w ciemno´sci, delikatnie hu´stajac ˛ si˛e na boki. To nie pomagało. Swi ˛ tobliwy sier˙zant Zenit powierzył mu rozwikłanie. . . eee. . . tego, co było do rozwikłania, a on tymczasem słyszy głosy wewnatrz ˛ głowy. A czas ucieka. Je´sli nie rozwikła tego do godziny ósmej w najbli˙zszy czwartek, jego obiecujaca ˛ kariera legnie w gruzach. Zdegraduja˛ go i b˛edzie s´cigał wie´sniaków za niedawanie jałmu˙zny albo tropił wymigujacych ˛ si˛e od pokuty. Pobo˙zny posterunkowy Szlam D˙zi-had z Wyznaniowych Oddziałów Prewencyjnych zawodził ponuro z głowa˛ schowana˛ pod poduszka.˛ Nie tak miała wygla˛ da´c jego przykrywka. Tak pi˛eknie zapowiadała si˛e kariera pogromcy grzeszników, rozmy´slał. Przez czterna´scie lat obiecywał s´wiatobliwemu ˛ sier˙zantowi Zenitowi, z˙ e w ko´ncu jakiego´s pogromi. Na szcz˛es´cie dla Zenita, standardowe lat dwana´ eta s´cie i dwa stanowiło absolutna˛ granic˛e cierpliwo´sci WOP-u. Tak mówiła Sni˛ Ksi˛ega. . . . i oto Puaro przebywał przez lat dwana´scie i dwa na pustyni, przerzucajac ˛ kamienie w poszukiwaniu odpowiedzi, a˙z dotarł do ostatniego. I ujrzał tedy, i˙ze przed nim le˙zy zwyci˛estwo! Zaprawd˛e odpowied´z i chwała na wieki, cze´sc´ wy´spiewywana przez niebia´nskich cherubów na wysoko´sciach na wieki wieków. Chwała na wysoko´sci! Albo te˙z cholerna pora˙zka i zaczynanie wszystkiego od nowa. WOP działał, opierajac ˛ si˛e na Ksi˛edze, ka˙zde posuni˛ecie, ka˙zdy wybór lub pytanie mogły by´c wywnioskowane, zdecydowane lub wyja´snione na podstawie jednej z trzydziestu trzech tysi˛ecy i siedmiu Tradycyjnych Przypowie´sci. Szlam D˙zi-had tak˙ze był posłuszny Ksi˛edze. Głównie dlatego, i˙z słyszał, z˙ e je´sli si˛e nie dostosuje, to rzuca˛ w niego Ksi˛ega,˛ a on bardzo nie chciał, z˙ eby tak si˛e stało, bo Ksi˛ega była bardzo wielka i zrobiłby mu si˛e paskudny siniak. W jego głowie znów co´s zapulsowało i odezwało si˛e: — Raz, dwa, trzy, próba mikrofonu. . . To nieuczciwe. Jak niby miał pracowa´c w takim stanie? Wojny i gadajace ˛ bóle głowy. Grrr! Praca funkcjonariusza policji to niełatwy kawałek chleba. 89

***

Olei´scie czarne nurty rzeki Flegeton z bulgotem przepływały za plecami w´sciekłego tłumu. Po raz pierwszy od niezliczonych stuleci rzeka była zupełnie pusta. Podenerwowana gawied´z tkwiła tu od wielu godzin; w odwiecznym rytuale negocjacji mieszały si˛e gniew, krzyki i emocje. — Nie, nie, nie! — krzyczał niezmiernie podniecony kapitan Naglfar, główny negocjator z ramienia Natarczywego Szelmowskiego Zwiazku ˛ Zawodowego „Niesolidno´sc´ ” Przewo´zników Indywidualnych. Poprawił daszek czapki, bardziej zasłaniajac ˛ oczy, gołym kopytem tupnał ˛ w kamienne nabrze˙ze i mocno zaciagn ˛ ał ˛ si˛e cuchnac ˛ a˛ fajka.˛ — Nie słyszałe´s, co krzyczałem? Ja i moi bracia jeste´smy tu, z˙ eby omówi´c kwesti˛e płac i postulaty, nie chcemy słucha´c wy´swiechtanych obietnic dotyczacych ˛ czasu pracy! — warknał ˛ i w gniewie postapił ˛ krok do przodu. Pozostali solidarnie ruszyli za nim, walac ˛ w otwarte dłonie wielkimi wiosłami. Czarne peleryny powiewały niespokojnie wokół ich starych, pobielały kostek. Pot˛ez˙ ny osobnik, ku któremu si˛e kierowali, nie chciał ustapi´ ˛ c miejsca. Skrzyz˙ ował ramiona i dla lepszego efektu zmienił odcie´n swoich pionowych z´ renic na bardziej czerwony. — Demonobywatele! — ryknał ˛ Seirizzim, ostatni obecny na miejscu reprezentant Piekielnej Administracji. Pozostali czmychn˛eli wiele godzin wcze´sniej, kiedy tylko strajkujacy ˛ zacz˛eli gro´znie wymachiwa´c wiosłami. — Zdaje mi si˛e, z˙ e nie do ko´nca rozumiecie, co wam proponuj˛e. Powró´ccie do łodzi, we´zcie si˛e ochoczo do pracy, a ja pójd˛e wam na r˛ek˛e w sprawie dodatkowego wolnego. — To znaczy? Konkretnie? — warknał ˛ kapitan Naglfar, robiac ˛ zła˛ min˛e do dobrej gry. Nie bawił si˛e tak dobrze od bardzo dawna: sprawianie znienawidzonemu szefowi Urz˛edu Imigracyjnego kłopotów, za które sam b˛edzie musiał zapłaci´c, było o niebo przyjemniejsze od przewo˙zenia przez rzek˛e za psie pieniadze ˛ niewdzi˛ecznych, zawodzacych ˛ dusz. — Dam wam dodatkowe pół godziny wolnego co psatnik, ˛ a wy w zamian zobowia˙ ˛zecie si˛e do czasowego zwi˛ekszenia liczby przewo˙zonych dusz — o´swiadczył spokojnie Seirizzim, patrzac ˛ na Naglfara. — Có˙z za łaskawo´sc´ ! My, niegodni! — ryknał ˛ Naglfar sarkastycznie. Pozostali strajkujacy ˛ wybuchn˛eli s´miechem. — Ta oferta na pierwszy rzut oka mo˙ze nie wyda´c si˛e hojna, je´sli jednak zastanowicie si˛e przez chwil˛e. . . — Seirizzim powoli tracił dyplomatyczne opanowanie i cierpliwo´sc´ . — Krótszy tydzie´n pracy oznacza, z˙ e b˛edziecie wcze´sniej wraca´c do waszych jaski´n, weekend stanie si˛e dłu˙zszy, wi˛ecej czasu b˛edziecie mogli po´swi˛eci´c z˙ onom i dzieciom! — Zako´nczenie przemowy trafiło na mur rozbawionych pomruków i wioseł uderzajacych ˛ w otwarte dłonie.

90

— Ale ja nie cierpi˛e moich dzieci! — wrzasnał ˛ który´s z przewo´zników, błyskajac ˛ czerwonymi oczami i wymachujac ˛ złowrogo pazurami. — A ja z˙ ony! — Temu o´swiadczeniu innego przewo´znika towarzyszyła hałas´liwa aprobata. — Eee. . . w takim razie mo˙zecie wykorzysta´c ten czas na relaks, pogra´c w golfa. . . — odpowiedział Seirizzim, ganiac ˛ si˛e w my´slach za to, z˙ e nie wział ˛ nóg za pas wraz z pozostałymi radnymi, kiedy tylko rozmowy zamieniły si˛e w kłótnie, a głosy przeszły w krzyki. — Pogra´c w golfa?! — wrzasnał ˛ Naglfar, po czym obrócił si˛e w miejscu i przemówił do tłumu: — Bracia, co powiecie na t˛e dekadencka,˛ bur˙zuazyjna˛ insynuacj˛e? Marnowa´c czas na wbijanie pomarszczonych piłeczek do dziur i wyciaganie ˛ ich z powrotem? To typowy przykład tych naznaczonych klasowo´scia˛ argumentów, jakimi mamia˛ nas, odkad ˛ zacz˛eli´smy negocjacje. Golf! Jakie szans˛e na uzyskanie członkostwa w ekskluzywnym klubie golfowym ma przewo´znik? Jakie, pytam si˛e was!? — zawodził retorycznie. — W tygodniu to nie takie trudne, wystarczy przej´sc´ si˛e na pole golfowe w Tumorze. . . — odezwał si˛e kto´s w tłumie, ale pod wpływem chrzakni˛ ˛ ec´ i ciosów łokciami szybko zamilkł. — A co powiecie na kr˛egle? — zagrzmiał Seirizzim z nadzieja,˛ z˙ e to oka˙ze si˛e moneta˛ przetargowa.˛ — To chyba co´s na waszym poziomie. Skowyt oburzenia przekonał go, z˙ e jest w bł˛edzie. — Słuchaj, Seirizzim! — Naglfar zrobił jeszcze jeden krok naprzód, gło´sno stukajac ˛ kopytem. — Moi bracia i ja nie jeste´smy zainteresowani dodatkowa˛ półgodzina˛ wolnego tygodniowo, jasne? — Z jego ko´scistych nozdrzy kryjacych ˛ si˛e pod daszkiem czapki i kapturem buchnał ˛ dym. — Nas, członków NSZZ „Niesolidno´sc´ ” PI, nie interesuje tak˙ze poprawienie standardu stołówki zakładowej. Co wi˛ecej, czuj˛e si˛e zobligowany stanowczo zaprzeczy´c, jakoby dla mnie i dla moich towarzyszy przedstawiała jakakolwiek ˛ warto´sc´ propozycja odmalowania i wyremontowania naszych promów. Niech pan we´zmie pod uwag˛e, panie Administratorze Piekielny, z˙ e nasze statki powinny by´c styksowo czarne i po˙zadane ˛ jest tak˙ze, aby ich postrz˛epione z˙ agle zwisały bezwładnie ze skrzypiacych ˛ masztów z wyblakłej ko´sci. Zgodnie z decyzja˛ podj˛eta˛ na historycznym, pierwszym posiedzeniu zarzadu ˛ elementy te składaja˛ si˛e na tradycyjny wizerunek naszej firmy! Entuzjastyczne głosy poparcia wyrwały si˛e z gardeł zgromadzonych na na˙ brze˙zu pracowników Hadesja´nskiej Zeglugi Rzecznej SA wszystkich szczebli. — Czego wi˛ec chcecie? — zapytał Seirizzim niech˛etnie. Stanowiło to pierwsza˛ oznak˛e pora˙zki. Zadał konkretne pytanie, co stoi w sprzeczno´sci z podstawowa˛ reguła˛ negocjacji: Powiedz im, co ty chcesz, z˙ eby osiagn˛ ˛ eli. — Podwy˙zki! — zabrzmiała chóralna odpowied´z pod batuta˛ pazura wskazujacego ˛ upajajacego ˛ si˛e poczuciem władzy kapitana Naglfara. — Nie, to niemo˙zliwe, macie kontrakt. . . legalny, wia˙ ˛zacy ˛ i. . . 91

— Podpisany ponad pi˛ec´ dziesiat ˛ stuleci temu! — krzyknał ˛ Naglfar, odwracajac ˛ si˛e ze zgrzytem pi˛ety na kamieniu. — Charon załatwił wam dobry układ — wyj˛eczał Seirizzim, nerwowo przest˛epujac ˛ z kopyta na kopyto. Trzynastu przewo´zników przesun˛eło si˛e w jego stron˛e. — Phi! — Kapitan splunał. ˛ — Mo˙ze wtedy wart był tabliczki, na której go wyryto, ale w naszych czasach. . . jeden obol od przetransportowanej duszy! To najzwyklejszy wyzysk! — Niewolnicza praca! — Skandal! Seirizzim po raz pierwszy od rozpocz˛ecia negocjacji doszedł do wniosku, z˙ e cieszy go, i˙z pozostali pracownicy Urz˛edu Imigracyjnego wzi˛eli nogi za pas. Przynajmniej nie b˛edzie s´wiadków jego pora˙zki. — Powinni´scie by´c szcz˛es´liwi — zasugerował z nadzieja.˛ — Wasze promy zawsze sa˛ pełne. Co roku zdarza si˛e przyzwoita zaraza albo kilka wojen. . . na brak pasa˙zerów nie mo˙zecie narzeka´c. — Seirizzim wiedział, z˙ e to najszczersza prawda. Ka˙zda minuta strajku zwi˛ekszała zaległo´sci, a przecie˙z były jeszcze Owcze Wojny. . . Kapitan Naglfar zrobił jeszcze jeden krok do przodu i chwycił Seirizzima za łuskowate gardło. — Wraz z towarzyszami spracowujemy si˛e do ko´sci, wykonujac ˛ prac˛e z˙ ywotna˛ dla całego Podziemia. Z trudem wtykamy czaszki ponad stale napływajace ˛ masy dusz, które czekaja˛ w kolejce do przewiezienia. Kruchy szkielet nie radzi sobie z zapotrzebowaniem, promy sa˛ przeładowane. To ciagłe ˛ wbieganie na pokład i zbieganie z niego. . . Koszty naprawy wcia˙ ˛z rosna! ˛ — Dobrze gada! — pisnał ˛ który´s z przewo´zników. — Dulki! — załkał inny. — W zeszłym tygodniu dałem dwie setki oboli za ich wyło˙zenie! — Ale Charon podpisał umow˛e. . . — wykrztusił Seirizzim. Kapitan krzyknał, ˛ jakby kto´s d´zgnał ˛ go roz˙zarzonym pogrzebaczem. — Nazywasz to umowa!?! ˛ — Ach, jak s´wietnie si˛e bawił! Pu´scił przeło˙zonego i wykonał seri˛e niezwykle obrazowych gestów zaadresowanych do dwóch pot˛ez˙ nych przewo´zników stojacych ˛ za jego plecami. Kilka sekund pó´zniej przepychali si˛e ju˙z z powrotem przez tłum, by w ko´ncu stana´ ˛c przed Seirizzimem z jakim´s wiekowym demonem uwieszonym ich ramion. Naglfar zwrócił si˛e do dr˙zacego, ˛ siwowłosego staruszka. — Charonie! — krzyknał ˛ mu do ucha. — Panie Charon, jest pan tam!? Czerwonawy blask w oczach seniora przewo´zników przedarł si˛e przez stulecia katarakt. Starzec potakujaco ˛ uniósł głow˛e i zapytał: — H˛e?

92

— Witaj, Charonie. Wybacz, z˙ e zawracamy ci głow˛e, ale wraz z bra´cmi z Natarczywego Szelmowskiego Zwiazku ˛ Zawodowego „Niesolidno´sc´ ” Przewo´zników Indywidualnych, której to organizacji jeste´s członkiem zało˙zycielem i honorowym przewodniczacym, ˛ mieli´smy nadziej˛e, z˙ e zechcesz nam wyja´sni´c, co to jest inflacja! — Co? — burkn˛eła z˙ ywa skamieniało´sc´ legendarnego wynalazcy ognioodpornego wiklinowego czółna. — Inflacja! — krzyknał ˛ Naglfar. — Co to jest?! — Wal. Nie jestem głuchy! — Inflacja! — Tym razem Naglfarowi wtórował cały tłum. — Nie musicie krzycze´c! — Charon spojrzał na nich wyliniałym wilkiem. — Oczywi´scie, z˙ e wiem, co to jest. Uwa˙zacie, z˙ e jestem zniedoł˛ez˙ niałym starcem, co? Znam takich jak wy. — Nie, jeste´smy po twojej stronie — zaskrzeczał Naglfar. — Zadaj mu kilka pyta´n, a˙z si˛e pomyli, a potem siup!, do wariatkowa i masz go z głowy. — Charon załkał. — Ze mna˛ nie pójdzie wam tak łatwo. — Inflacja? — przypomniał mu kapitan. — Tak, tak. Obrzydlistwo. Bez przerwy to łapi˛e, spójrz! — Otworzył usta. Wn˛etrze jego gardła pokrywały białe plamy. — Nie, Charonie. To jest infekcja! — Tak. Straszne, nie? Wiem! Ha! Nie mo˙zecie mnie za to przymkna´ ˛c. Naglfar odwrócił si˛e do Seirizzima. — Widzisz? — powiedział. — Nie ma poj˛ecia teraz i nie miał wtedy. ˙ Charon jest zniedoł˛ez˙ niałym star. . . ? — Co próbujesz udowodni´c? Ze Liczne gniewne pomruki powstrzymały go przed doko´nczeniem tej kwestii. — Umowa jest bezwarto´sciowa i ogranicza prawo przewo´zników do uczciwych, przyzwoitych dochodów. — Kto mówił co´s o odchodach? — wyst˛ekał Charon. — Z tym u mnie wszystko w porzadku. ˛ Naglfar postarał si˛e zignorowa´c t˛e uwag˛e i jeszcze uwa˙zniej ni˙z dotychczas wlepił oczy w Seirizzima. — Inflacja! Pi˛ec´ tysi˛ecy lat temu nikt nie wiedział, z˙ e jest co´s takiego, wi˛ec nie uwzgl˛edniono jej w kontrakcie. I dlatego wieleset lat pó´zniej wcia˙ ˛z płacicie nam od duszy jednego obola zamiast. . . — Strzelił palcami. — Dziewi˛eciuset czterdziestu sze´sciu — doko´nczył za niego przera˙zony ksi˛egowy, łypiac ˛ zza szkieł przypominajacych ˛ owadzie oczy. — Dziewi˛ec´ set czterdzie´sci sze´sc´ oboli! Naraz zabieramy osiemna´scie dusz, przejazd trwa dziesi˛ec´ minut. . . — W obliczu tak wielkich liczb oczy Naglfara zaszły mgła.˛ — To oznacza, z˙ e nie dostajemy strasznego mnóstwa oboli, które si˛e nam nale˙za,˛ prawda, bracia?

93

— Ale co ja mog˛e zrobi´c? — Seirizzim j˛eknał, ˛ wyczuwajac, ˛ z˙ e zanosi si˛e na co´s, z czego nie b˛edzie miał ochoty si˛e tłumaczy´c. — Albo dostaniemy pieniadze, ˛ albo b˛edziemy kontynuowa´c strajk! — warknał ˛ Naglfar, a jego słowom towarzyszyły uderzenia wioseł w ko´sciste dłonie. — Ale. . . — zaczał ˛ Seirizzim, w duchu widzac ˛ ju˙z nieprzeliczone dusze ofiar wojny tłoczace ˛ si˛e na przestrzeni wielu mil po drugiej stronie rzeki. — Słyszycie, towarzysze? Nie ma wolno´sci bez Niesolidno´sci! — krzyknał ˛ kapitan Naglfar. — Strajk! ˙ W tej chwili w Hadesja´nskiej Zegludze Rzecznej, a tym samym w całym przemy´sle przewozowym Podziemia, rozpoczał ˛ si˛e protest.

***

W dusznej klatce magazynu Transcendentalnego Biura Podró˙zy spółka z o.o. Wielce Wielebny Hipokryt III nudził si˛e potwornie i brz˛eczało mu w uszach. Od o´smiu godzin nieprzerwanie (z wyjatkiem ˛ przerw na lunch i herbatk˛e) korytarze rozbrzmiewały odgłosami piłowania i trzaskami, a s´ciany rezonowały obrzydliwym mlaskaniem, zupełnie jakby co´s z diamentowymi z˛ebami przegryzało si˛e przez lity granit.4 Co gorsza jednak, słycha´c było te˙z gwizdanie. Ventyl A’Thor, demoniczny przedsi˛ebiorca w bran˙zy grzewczej, znany był w całej Hadesji z gwizdania podczas pracy. Utrzymywał, z˙ e wprawia to w dobry humor jego skałotocza, kiedy ten przegryza si˛e przez s´ciany.

***

Hipokryt nie był jedynym, który odetchnał ˛ z ulga,˛ kiedy Ventyl A’Thor doszedł do wniosku, z˙ e czas i´sc´ do domu, umie´scił skałotocza w klatce i ruszył schodami na dół. Wszyscy pracownicy biura zacz˛eli wznosi´c spontaniczne wiwaty, ale najbardziej ul˙zyło Flagitowi. Nie z powodu narzeka´n personelu czy te˙z skarg klientów, które wymusiły na nim zwrot kosztów urlopu kilku co bardziej zdenerwowanym turystom. Nie, Flagitowi ul˙zyło, poniewa˙z w ko´ncu mógł przy4

Kto raz słyszał skałotocza, nigdy tego nie zapomni. Zwierzatka ˛ te obdarzone sa˛ sze´sciuset dwunastoma diamentowymi z˛ebami, umo˙zliwiajacymi ˛ im przegryzanie si˛e przez lity granit. Obecnie udomowione, sa˛ powszechnie wykorzystywane w Hadesji do powi˛ekszania grot mieszkalnych i montowania wentylacji. Pono´c bywaja˛ równie˙z miłymi zwierz˛etami domowymi.

94

stapi´ ˛ c do wła´sciwych prób ze swoim nowym przyrzadem. ˛ Dr˙zac ˛ z podniecenia, wpadł do magazynu, porwał z półki spore pudło i wybiegł z pomieszczenia, trzaskajac ˛ drzwiami. I był to najbardziej z˙ wawy widok, jaki Hipokryt ujrzał przez cały ten dzie´n. Flagit dotarł do swojego biura, postawił pudło i podbiegł do obsydianowego barku. Nalał sobie spora˛ miar˛e z˙ ółci z melasa˛ i wypił ja˛ jednym haustem. Przyrzadzaj ˛ ac ˛ kolejnego drinka, rozejrzał si˛e po rozrzuconych wsz˛edzie narz˛edziach, wiertłach, dziwnych rurach i niewielkim, podobnym do wiatraka urzadze˛ niu. Chciał, z˙ eby ju˙z było po wszystkim. Czekał go jeszcze jeden tydzie´n. Wypił drugiego drinka i stał bez ruchu, tylko nozdrza mu falowały. Nagle, nie panujac ˛ nad soba,˛ wział ˛ krótki oddech, potem nast˛epny, jeszcze jeden, a˙z w ko´ncu kichnał ˛ pot˛ez˙ nie, przewracajac ˛ stół i rozrzucajac ˛ wokół arkusze pergaminu. Pociagn ˛ ał ˛ nosem, pochylił si˛e nad misa˛ wrzacej ˛ cieczy, przykrył sobie głow˛e r˛ecznikiem i jał ˛ wdycha´c opary. Miał nadziej˛e, z˙ e siarczan pota˙zu cho´c nieznacznie pomo˙ze mu w przezwyci˛ez˙ eniu kataru. Przekl˛ety ten s´wiat na powierzchni, pomy´slał ponuro i kichnał. ˛ Czy to mo˙zliwe, z˙ eby gdziekolwiek było a˙z tak zimno? Gdyby miał w tej sprawie co´s do powiedzenia, okazałoby si˛e to niemo˙zliwe. ´ Kilka stopni cieplej byłoby nie od rzeczy. Swiat obdarował go przezi˛ebieniem, wi˛ec on mógłby odpowiedzie´c mu przegrzaniem. Raz jeszcze kichnał ˛ pot˛ez˙ nie, po czym zaklał. ˛ — Brr! — warknał. ˛ Odmro˙zenia i zapalenie płuc. Jaka˙z to cena za najwi˛eksze odkrycie w dziejach diablego rodzaju? Wzruszył ramionami. Zbli˙zała si˛e najwspanialsza chwila jego z˙ ycia, a on czuł si˛e beznadziejnie chory. To nieuczciwe. Do diabła z takim z˙ yciem! Zaciagn ˛ awszy ˛ si˛e po raz ostatni siarczanem pota˙zu, Flagit podbiegł ochoczo do biurka i wyciagn ˛ ał ˛ z pudełka siatkowa˛ konstrukcj˛e pokryta˛ kolorowymi koralikami. Przez chwil˛e bawił si˛e srebrnoszarymi nitkami koronkowej mycki, układajac ˛ ja˛ starannie pomi˛edzy rogami, nast˛epnie spu´scił sobie na oczy dwa kragłe ˛ kryształy, unieruchamiajac ˛ je we wła´sciwej pozycji cienkimi drucianymi spinkami zakładanymi za uszy. — Siond´z wygodnie, odpren˙z si˛e i przygoduj na demonstracje mo˙zlifo´sci siateczki infernitowej. Aaa. . . psik! Dobrze, z˙ e nikt nie słyszał zniekształconej przez zatoki zapowiedzi. Flagit miał nadziej˛e, z˙ e kiedy b˛edzie przedstawiał ja˛ zainteresowanym, wypadnie bardziej efektownie. A zanosiło si˛e na to, z˙ e b˛edzie ich sporo. . . by´c mo˙ze nawet sam Mroczny Lord d’Abaloh. Nababa cieszyła mo˙zliwo´sc´ zabawy z ulubiona˛ dziewi˛eciolatka,˛ wiedza, z˙ e je˙zeli naprawd˛e b˛edzie chciał, to co´s zniszczy albo popsuje. Ale to było Sugestywne Oddziaływanie Umysłowe. . . Dobre i skuteczne, dopóki wszystko szło zgodnie z ch˛eciami op˛etanej, có˙z, gdy. . . Ale to betka w porównaniu z Absolutna˛ Kontrola˛ Limbiczna.˛ 95

Sugestywne Oddziaływanie Umysłowe nigdy nie pozwoliłoby małej dziewczynce tak skutecznie uje˙zd˙za´c wielbładów ˛ czy robi´c pewnych rzeczy wbrew jej woli. Zwró´c si˛e do dowolnego rodzica, a usłyszysz mro˙zace ˛ krew w z˙ yłach opowie´sci o złu, które dziewi˛ecioletnie dziewczynki moga˛ wyrzadzi´ ˛ c w ramach zabawy. D´zganie si˛e nawzajem ołówkami, wlewanie wosku do uszu małego Jasia, wciagni˛ ˛ ecie Kasi na maszt. . . drobne, niewinne podło´sci. Ale z˙ eby z zimna˛ krwia˛ dusiły kociaki? Nic z tego, nawet za milion lat. Chyba z˙ e ma si˛e połaczenie ˛ przez Absolutna˛ Kontrol˛e Limbiczna.˛ . . Flagit zamierzał którego´s dnia podłaczy´ ˛ c si˛e do Alei, ale w tej chwili wy´cwiczone my´sli kra˙ ˛zyły w siatce okalajacej ˛ jego głow˛e. Z łatwo´scia˛ tworzył zło˙zone struktury mózgowe, wychwytujac ˛ ze swej wyobra´zni rozpoznawalne sieci neuronowe, modelujac ˛ je, poprawiajac ˛ i w ko´ncu emitujac ˛ rezultat, ciskajac ˛ go na fale mózgowe w przestrze´n. Szkoda, z˙ e nie pomy´slał o przesyłaniu waskim ˛ promieniem. Wewnatrz ˛ odbiorcy sie´c przylegała do układu limbicznego. Wła´snie w tym momencie w mózgu Szlama D˙zi-hada powstało w ten sposób słowo. — Próba. . . — O nie — j˛eknał ˛ D˙zi-had. — Odejd´z! Ale było ju˙z za pó´zno. Testy zako´nczone: run˛eły mentalne tamy, bariery si˛e załamały. Szlam nie miał nic do gadania, kiedy pewna cz˛es´c´ jego umysłu przejmowała nad nim kontrol˛e, ujmowała ciało i wyskakiwała z hamaka. Stopy plasn˛eły o kamienna˛ podłog˛e, D˙zi-had chwycił klamk˛e i uciekł przez Talpy w stron˛e Cranachanu. Na jego twarzy pojawił si˛e złowieszczy, szyderczy u´smiech. . .

***

Alea nie wiedziała, dlaczego tej nocy obudziła si˛e tak nagle, ale có˙z, nigdy nie wiedziała. Ci˛ez˙ ko byłoby wyja´sni´c efekty działania wielokierunkowych, zbłaka˛ nych fal telewpływu komu´s w wieku dziewi˛eciu lat. Wiedziała tylko, z˙ e tamtej nocy opanowała ja˛ nieprzeparta ch˛ec´ . Nagła i dojmujaca ˛ konieczno´sc´ znalezienia si˛e. . . gdzie? Dziewi˛ecioletni umysł buzował od wizji iskier i młotów, młode serce napełniło si˛e niegodziwa˛ rozkosza.˛ Znów miała te krnabrne ˛ my´sli, na wpół słyszalny głos w rudej główce sprawiał, z˙ e chciała robi´c pewne rzeczy. Złe rzeczy. Ju˙z po chwili przed oczami stan˛eła jej kompletna wizja miejsca, do którego po prostu musiała si˛e uda´c. I to natychmiast! Gdyby kto´s ja˛ spytał, co to za miejsce, spłon˛ełaby rumie´ncem i, jak to miała w zwyczaju, zacz˛ełaby szarpa´c rabek ˛ czerwonej koszuli nocnej. Ale instynktownie wiedziała, gdzie mo˙ze odnale´zc´ swa˛ wizj˛e, i zupełnie jakby pochodziła 96

w prostej linii z rodziny cranacha´nskich kartografów, pami˛ec´ gatunkowa podpowiedziała jej, z˙ e powinna kierowa´c si˛e przez drzwi, druga˛ na lewo i piat ˛ a˛ w prawo. I to ju˙z!

***

Iskry wzlatywały, tworzac ˛ chwilowe korony, pozbawione poklasku rozradowanej gawiedzi fajerwerki baraszkowały w powietrzu, gdy Stan Kowalski obsypywał swe sprawdzone kowadło gradem uderze´n. Z brwi spływały mu litry przyczernionego dymem potu, kawał z˙ elaza, nad którym pracował, ogarn˛eło bez reszty ryczace ˛ piekło rozgrzanego pieca. Jeszcze kilka uderze´n i b˛edzie gotowe. Do wykonania zostanie tylko sze´sc´ wysokich butów ochronnych rozmiaru dwana´scie. Pół tuzina metalowych płytek na palce i Czarna Stra˙z Cranachanu b˛edzie w stu procentach szczuroodporna. Z westchnieniem, które odbiło si˛e echem od s´cian ku´zni, Stan przetarł mokra˛ brew wierzchem poczerniałej dłoni i fachowym ruchem wyciagn ˛ ał ˛ stalowy but z ognia. But szybko znalazł si˛e na kowadle, gdzie Stan energicznie uformował jego gole´n, a potem przeciał ˛ powietrze i sko´nczył w beczce, z której uniósł si˛e słup pary. Min˛eła północ, sko´nczył si˛e kolejny dzie´n. Z ci˛ez˙ kim westchnieniem Stan zamknał ˛ klapk˛e pieca i szybko wyszedł, zamykajac ˛ drzwi na trzy zamki. Perspektywa wychylenia pierwszego z wielu dzbanów Czarciego Wywaru mile łechtała jego poczerniona˛ sadza˛ gardziel. Zasłu˙zył sobie na to tyloma godzinami walenia w z˙ elazo. W siedzibie Transcendentalnego Biura Podró˙zy pewnemu czarnemu jak noc osobnikowi szcz˛eka opadła ze zdumienia na widok widmowych obrazów przesuwajacych ˛ si˛e przed jego okularkami. Sceny w wysokiej rozdzielczo´sci, niepogorszone przez siatkówk˛e i rogówk˛e, mkn˛eły bezpo´srednio przez jego nerwy wzrokowe, docierajac ˛ do mózgu jako niesamowicie realistyczny przekaz wysokiej jako´sci. Co dziwne, pierwsza˛ rzecza,˛ jaka go uderzyła, było bardzo niskie zawieszenie punktu widzenia — ocenił je na mniej ni˙z sze´sc´ stóp nad ziemia.˛ Nagle ujrzał wizj˛e ciemnego zaułka. W dolnym rogu pojawiła si˛e dło´n hu´stajaca ˛ hakiem, zwi˛ekszajaca ˛ jego p˛ed i w ko´ncu rzucajaca ˛ nim. Chwil˛e pó´zniej dwie muskularne r˛ece wciagały ˛ si˛e po linie, po s´cianie budynku. Potem pojawiły si˛e dachówki i łom, którym kto´s podwa˙zył haczyk zamykajacy ˛ niewielki lufcik. Po chwili lufcik stał otworem. Kierowany instynktownym w´scibstwem Flagit pochylił si˛e do przodu, by zaj97

rze´c przez swe okularki do wn˛etrza budynku, i pisnał ˛ zaskoczony, poniewa˙z pochylił si˛e tak˙ze jego punkt widzenia. Cofnał ˛ si˛e i omal nie spadł z krzesła. Wygodne, klaustrofobiczne wi˛ezienie jaskini znikn˛eło, miast tego balansował teraz niepewnie i dostawał zawrotu głowy na stromym dachu. Wpatrywał si˛e w czterdziestostopowa˛ przepa´sc´ , a przecie˙z nie miał pasa bezpiecze´nstwa ani batutu. Zawroty głowy zmagały si˛e w walce o pierwsze´nstwo z agorafobia,˛ przygwa˙zd˙zajac ˛ ja˛ do ziemi. — Przeszcze´n! — powiedział przez nos Flagit, przyst˛epujac ˛ do działania. Wgramolił si˛e na stół i zeskoczył z niego na druga˛ stron˛e. Nie był pewien, czy powinien krzycze´c z rado´sci, czy ze strachu Wra˙zenia były o wiele bardziej realistyczne, ni˙z przypuszczał; czuł si˛e tak, jakby naprawd˛e tam był. — Tyle przeszczeni! — krzyknał, ˛ kiedy niczym mim wszedł przez lufcik i stanał ˛ na drewnianej belce. Wszystkie jego zmysły pochłaniała akcja dziejaca ˛ si˛e tysiac ˛ stóp nad nim, jego oczy były oczami intruza skradajacego ˛ si˛e po szerokiej na dwa cale belce i ostro˙znie przest˛epujacego ˛ nad stosem worków z piaskiem słu˙zacych ˛ za równowa˙zniki. Pod nim rozciagała ˛ si˛e panorama ku´zni. Na drodze, pół mili dalej, podniecony i spragniony Stan Kowalski przemierzał drobnymi kroczkami przedmie´scie Cranachanu. Pawłow byłby dumny z jego s´linotoku, który wywołała my´sl o Czarcim Wywarze czekajacym ˛ u celu w˛edrówki, w Pubie Rynsztok. W porzadku, ˛ Pub Rynsztok nie był mo˙ze najelegantszym zajazdem w Cranachanie, ale dwie rzeczy stanowiły o jego przewadze nad pozostałymi. Był zawsze otwarty i słynał ˛ z wyst˛epów artystycznych — odbywały si˛e tu najbardziej widowiskowe bójki po tej stronie Talp. Rzadko zdarzała si˛e noc, by jaka´s wzmocniona alkoholem kłótnia nie zamieniła si˛e w porzadne ˛ rozruchy albo kto´s nie został bestialsko zamordowany w m˛eskiej toalecie za jaka´ ˛s błahostk˛e. Nagle jednak s´linotok Stana ustał, my´sli o odpr˛ez˙ ajacym ˛ dzbanie prysn˛eły. Klnac, ˛ uderzył si˛e w czoło, odwrócił o sto osiemdziesiat ˛ stopni i ruszył tam, skad ˛ przyszedł, cały czas z przera˙zeniem ogladaj ˛ ac ˛ si˛e przez rami˛e. Jak mógł o tym zapomnie´c? Dlaczego wła´snie w dniu dostawy zapomniał o pałaszu? Nikt nie zrywa kontraktu z zabójca˛ bezkarnie, zwłaszcza z takim, który wła´snie przyw˛edrował z Fortu Knumm, z˙ eby osobi´scie odebra´c zamówienie. Staje si˛e to jeszcze trudniejsze, je˙zeli ten wła´snie zabójca od wielu godzin obcuje z Czarcim Wywarem, napojem znanym z likwidowania wszelkich hamulców. Stan Kowalski, którego chód był teraz najbli˙zszy sprintowi ze wszystkich jego chodów od dziesi˛eciu lat, nie zauwa˙zył pary oczu obserwujacych ˛ go z bocznej uliczki. Na twarzy dziewi˛ecioletniej dziewczynki pojawił si˛e złowieszczy, psotny grymas. Ruszyła tropem kowala, sprawdziwszy jednak wcze´sniej, czy w okolicy nie ma przechodniów. ´ Cwier´ c mili przed nimi wystraszona sylwetka czołgała si˛e po waskiej ˛ przestrzeni przytrzymywanych linami krokwi. Ka˙zdy jej ruch kontrolowany był z małej jaskini tysiac ˛ stóp pod ziemia.˛ Flagit chwiał si˛e nerwowo na kraw˛edzi stołu, 98

przest˛epujac ˛ nad nieistniejacymi ˛ zwojami kr˛etych konopi i workami z piaskiem, a˙z katem ˛ okularków dostrzegł dogodne miejsce. Lekko tylko si˛e zataczajac, ˛ chwycił wirtualna˛ lin˛e, pochylił si˛e i przeklał, ˛ słyszac ˛ odgłos rwacych ˛ si˛e włókien. ´ Takie ju˙z ma szcz˛es´cie. Cwiczył Absolutna˛ Kontrol˛e Limbiczna˛ na ciele z nadwaga! ˛ Dziwne, z˙ e nie zauwa˙zył tego podczas operacji. Nerwowo sprawdził stan swoich spodni i ze zdziwieniem ujrzał nienaruszony habit maskujacy ˛ i piasek na swoich „drugich” stopach. Nie s´miał odwróci´c si˛e na dwucalowej krokwi, wi˛ec wymacał worek z piaskiem i skrzywił si˛e, wyczuwajac ˛ r˛eka˛ „swój” ceremonialny sztylet, wbity po r˛ekoje´sc´ w worek. Wyciagn ˛ ał ˛ go jednym ruchem, poło˙zył na belce, zahu´stał si˛e na jednej z lin i wyladował ˛ gołymi stopami na podłodze. Odwrócił si˛e w miejscu i poczłapał chy˙zo ku gł˛ebokiemu, czerwonawemu blaskowi pieca. Flagit odegrał pantomimiczne otwieranie pieca i dorzucanie do s´rodka w˛egla i torfu, po czym wział ˛ si˛e do energicznej pracy z wirtualnymi miechami. Tysiac ˛ stóp powy˙zej wszystko te˙z szło zgodnie z planem. Rezultatem pracy Flagita były długie na dziesi˛ec´ stóp j˛ezyki karmazynowych płomieni, chmury g˛estego wirujacego ˛ dymu i słodki zapach p˛ekajacych ˛ ła´ncuchów w˛eglowodorów. Temperatura rosła. Niezauwa˙zona przez niego dziewczynka w czerwonej koszuli nocnej weszła przez otwarty lufcik, wyladowała ˛ na belce i u´smiechn˛eła si˛e od ucha do ucha, widzac, ˛ jak spocony wła´sciciel wpada do ku´zni niczym tsunami, chyłkiem obiega kowadło i zdejmuje ze s´ciany dwur˛eczny salamandryjski pałasz w pochwie. Za nim w piecu buzowały szukajace ˛ dla siebie uj´scia piekielne płomienie i gryzace ˛ wyziewy. Nagle trzask, eksplozja i kawałek z˙ elastwa uderzył Stana w głow˛e. Ten odwrócił si˛e na pi˛ecie i ujrzał buchajacy ˛ ogniem piec. Ruszył biegiem do otworu wentylacyjnego — musiał odcia´ ˛c dopływ powietrza. — Zostaw to! — syknał ˛ kto´s ukryty w cieniu. Stan stanał ˛ jak wryty, strach zmroził mu serce. Czy to zabójca przyszedł po odbiór towaru? — Ale ju˙z jest gotowy! — powiedział. — Odsu´n si˛e od pieca! — warknał ˛ Flagit, a gardło znajdujace ˛ si˛e tysiac ˛ stóp powy˙zej powtórzyło te słowa. — Ale. . . — Kowal strzepnał ˛ sobie z ramienia grudki piasku. — Nie kłó´c si˛e! — Ju˙z gotowy, mam go! — krzyknał ˛ Stan, obna˙zajac ˛ pałasz. Falista stal s´wi´ sn˛eła, przecinajac ˛ powietrze. — Widzisz? Scina głowy na zawołanie! — Grozisz mi? — Nie, nie! — pisnał ˛ kowal, wymachujac ˛ panicznie r˛ekami i w jednej chwili przecinajac ˛ kilkana´scie lin. Dwana´scie worków z piaskiem spadło z góry, chybiajac ˛ intruza o kilka cali. — O rany! — j˛eknał ˛ Stan i zaczał ˛ si˛e poci´c. Przera˙zenie si˛egn˛eło jego stóp, które zrobiły krok do tyłu. 99

Elementy s´wiadomo´sci Flagita przesłały sygnał niemal odruchowo, wi˛ec dziewczynka pomkn˛eła po krokwiach, obserwujac ˛ wydarzenia z szale´nczym błyskiem w oczach. Błyskawicznie zawiazała ˛ p˛etl˛e, która˛ opu´sciła na podłog˛e, za wycofujacego ˛ si˛e kowala. — To był wypadek! — pisnał ˛ Stan, wskazujac ˛ czubkiem pałasza worki na podłodze. — Naprawd˛e nie chciałem. . . — . . . zrzuci´c mi na głow˛e kilku ton piasku. Pewnie, z˙ e nie! Stan Kowalski zrobił jeszcze jeden krok do tyłu. W tym momencie zacz˛eło dzia´c si˛e wiele, zbyt wiele rzeczy naraz. Dziewczynka kryjaca ˛ si˛e pod sufitem, idac ˛ za potrzeba˛ czynienia zam˛etu, spus´ciła worek z piaskiem z belki. P˛etla zacisn˛eła si˛e wokół kostki kowala, który si˛e uniósł — tyle z˙ e głowa˛ w dół. Alea podskoczyła, co sprawiło, z˙ e sztylet intruza spadł z belki, trafiajac ˛ w czułe miejsce pomi˛edzy czwartym, a piatym ˛ z˙ ebrem Stana Kowalskiego. Pałasz wyladował ˛ na podłodze. Alea z piskiem wyskoczyła przez okno i uciekła w noc. Intruz wyrwał sztylet z dyndajacego ˛ kowala, napchał piec wszystkim, co było pod r˛eka,˛ a co mogło si˛e zapali´c, i wybiegł przez drzwi wej´sciowe. Gdyby był w tym momencie przy zdrowych zmysłach i zobaczył, co wła´snie zrobił, to a) zmoczyłby si˛e, b) obgryzł paznokcie do kostek palców w czasie trzydziestu sekund, c) wrzasnałby ˛ lub d) zrobił to wszystko naraz.

***

Wóz zatrzymał si˛e w ciemnej uliczce z piskiem hamulców i pla´sni˛eciem wyjatkowo ˛ powolnego gryzonia, który pod wielkim kołem wybrał si˛e na spotkanie ze stwórca.˛ Komandor Tojad zwany Mocnym zeskoczył z wozu, dwoma susami doskoczył do drzwi i zapukał w nie pi˛es´cia˛ odziana˛ w czarna˛ r˛ekawic˛e. — Kiedy ich potrzebujesz, nigdy nie słysza˛ stukania — zagrzmiał sejsmicznie, kra˙ ˛zac, ˛ i zazgrzytał z˛ebami, gdy u jego boku pojawił si˛e kapitan Barak. — Có˙z, dzisiaj upływa termin. Je´sli nie zda˙ ˛zył. . . — Tojad zacisnał ˛ r˛ece, odwrócił si˛e do drzwi z zamiarem wykonania kolejnej serii niecierpliwych pukni˛ec´ i wpadł do s´rodka. Błyskawicznie zerwał si˛e na równe nogi, rozejrzał wokół i zmierzył Baraka spojrzeniem, które sugerowało, z˙ eby szczegóły tego incydentu zachował dla siebie. Wtedy wła´snie uderzyła ich nagła fala goraca, ˛ rozgrzane do biało´sci macki wznoszacego ˛ si˛e pradu ˛ powietrznego. Na s´rodku ku´zni stał piec z otwartymi otworami wentylacyjnymi i wypluwał z siebie płomienie si˛egajace ˛ sufitu. 100

Wiatr owiał kostki Tojada, porywajac ˛ tlen do piekielnej po˙zogi, która spalała wszystko w ryczacym ˛ piecu. Tojad, najwyra´zniej nie´swiadomy szalejacego ˛ z˙ ywiołu, ruszył przez zasłon˛e z wirujacego ˛ dymu i zdjał ˛ z wieszaka na s´cianie jeden ze swoich szczuroodpornych butów. Natychmiast upu´scił go z wrzaskiem; rozgrzany stalowy czubek uderzył w kamienna˛ podłog˛e. Pozostałych szesna´scie tak˙ze wypaczyło si˛e od goraca. ˛ I wtedy ujrzał go przez dym. — Kowalski! — zagrzmiał, przekrzykujac ˛ s´wist cz˛es´ciowego spalania. — Co´s ty zrobił z tymi butami!? Moi ludzie nie moga˛ ich nosi´c! I nie kołysz si˛e, kiedy do ciebie mówi˛e. . . och. — Typowe — warknał ˛ kilka chwil pó´zniej do Baraka, wyłaniajac ˛ si˛e z dymu ugi˛ety pod ci˛ez˙ arem zwłok kowala. — Zlecam mu proste zadanie, a on daje si˛e ot tak po prostu zamordowa´c! Co za nieostro˙zno´sc´ ! — Wrzucił martwego Stana na wóz. — W porzadku, ˛ kapitanie — zwrócił si˛e do Baraka. — Uga´scie ten ogie´n i zatrzymajcie tych samych podejrzanych co zwykle. — I pop˛edziwszy nosoro˙zce, odjechał uliczka.˛ — Ale skad, ˛ pytam si˛e, skad ˛ ja teraz wezm˛e szczuroodporne buty?

Rozdział czwarty Kilka grzechów głównych

Jego oczy miotały si˛e goraczkowo ˛ za napi˛etymi powiekami, kiedy usiłował poja´ ˛c obrazy atakujace ˛ zewszad ˛ rozedrgane zmysły. Płomienie. Kowadła. Łomy. Włamanie. Zadr˙zał na całym ciele. Rozpalone wspomnienia domagały si˛e uwagi. Nie mogac ˛ uchwyci´c ich sensu, otrzasn ˛ ał ˛ si˛e ponownie. I jeszcze raz, mocniej, bardziej stanowczo i energicznie. — Hej! Jest tam kto? Otworzył gwałtownie oczy, zamrugał ci˛ez˙ kimi powiekami i skoncentrował rozmazane spojrzenie na człekokształtnej zjawie niecierpliwie potrzasaj ˛ acej ˛ go za rami˛e. Senne wizje umkn˛eły chyłkiem do katów ˛ pod´swiadomo´sci, zało˙zyły r˛ece i zacz˛eły niecierpliwie czeka´c na nast˛epna˛ noc. — Nie poznajesz mnie? Wstyd´z si˛e, z˙ ołnierzu! — warknał ˛ generał Synod z wymuszonym u´smiechem, z˙ artobliwie tracaj ˛ ac ˛ D˙zi-hada w rami˛e. Skulił si˛e na d´zwi˛ek własnego głosu i znienawidził si˛e za jego ton. Krzy˙zowa kariera generała Synoda przyniosła mu niezliczone nagrody za nadgorliwo´sc´ w okazywaniu odwagi i m˛estwa. Nawet teraz na jego piersi pobrz˛ekiwał Krzy˙z Zwyci˛estwa, otrzymany po tym, jak jedna˛ r˛eka˛ ocalił dziewi˛ec´ dziesi˛eciu ´ atysiedmiu zakładników z GROMU-u przed maszynami obl˛ez˙ niczymi ze Swi ˛ ni Mefickiej; na epoletach błyszczała Honorowa Spinka Nieprzeci˛etnego Kuraz˙ u za bezgraniczna˛ elegancj˛e w warunkach bitewnych; a z płatków uszu zwisały mu Perłowe Motyle za pokonanie wpław stu jardowego basenu pełnego piranii. Oficjalnie wi˛ec, jak wida´c, generał Synod nie bał si˛e niczego. Prywatnie, w gł˛ebi ducha, przyznawał si˛e jednak do bezrozumnego strachu przed jedna˛ rzecza˛ — zapachem klasztornych lazaretów. Poza tym nie przejmował si˛e zupełnie niczym. No, mo˙ze z wyjatkiem ˛ pajaków ˛ — zimny pot oblewał go za ka˙zdym razem, gdy przypominał sobie sposób, w jaki poruszaja˛ swoimi wielkimi, włochatymi, potwornymi odnó˙zami. Mówiac ˛ szczerze, nie przepadał te˙z szczególnie za wijami, szczypawkami, stonogami i mnóstwem innych robali, 102

które mo˙zna znale´zc´ pod kamieniami. — Och, generale! — zaczał ˛ Szlam D˙zi-had, usiłujac ˛ zasalutowa´c na hamaku. — Eee. . . co u pana słycha´c? — Nie, nie. Jak ty si˛e masz? — Hm, tego, jestem gotów do pełnienia obowiazków ˛ — skłamał D˙zi-had, przypatrujac ˛ si˛e z zakłopotaniem połyskujacym ˛ s´ladom po niedawnych oparzeniach na r˛ekach. — Nie, nie, eee. . . w porzadku, ˛ odpoczywaj — wymamrotał Synod, wpatrujac ˛ si˛e t˛epo w podłog˛e. Czas odwiedzin. Czas odwiedzin! Generał był przekonany, z˙ e czas odwiedzin ciagnie ˛ si˛e bardziej ni˙z jakikolwiek inny. Stanowił on nudny, zielony za´scianek chronologii, pełen li´sci, glonów i wraków zakupowych koszyków. O tak, dłu˙zył si˛e bardziej ni˙z deszczowe niedzielne popołudnie. . . — Chciał si˛e pan ze mna˛ widzie´c? — zapytał D˙zi-had. Synod z trudem oparł si˛e pokusie zapiszczenia „Nie, nie, po prostu t˛edy przechodziłem!”, zawrócenia na pi˛ecie i szybkiego czmychni˛ecia z podkulonym ogonem. — Eee. . . my´slałem, z˙ e mo˙ze chciałby´s wiedzie´c jak, tego, jak poszła bitwa — wymamrotał przez zaci´sni˛ete z˛eby. — Tak przy okazji, przykro mi z powodu twojej głowy — dodał z grymasem, który z zało˙zenia miał wyra˙za´c otuch˛e i pociech˛e. D˙zi-had nie miał ju˙z szans na zostanie łamaczem serc niewie´scich, nie z tymi szwami na czubku głowy. Mo˙ze jaka´s wyrozumiała perukarka. . . — Zwyci˛ez˙ yli´smy? — zapytał D˙zi-had, majac ˛ nadziej˛e, z˙ e to wła´sciwe pytanie w tych okoliczno´sciach. — Koronkowa robota — odparł Synod, który poczuł, jak wraz z powrotem ˙ na znajomy, przyjazny grunt wzrasta jego pewno´sc´ siebie. — Załuj, z˙ e tego nie widziałe´s. . . och, hmm, hmm, to tylko taka figura retoryczna. — U´smiechnał ˛ si˛e słabo, obciagn ˛ ał ˛ poły habitu i szybko wrócił do opowie´sci, skory raz jeszcze przez˙ y´c chwile wspaniałego zwyci˛estwa. — Atak ruszył z wydm kilka godzin po sromotnej pora´z. . . eee. . . po tym, jak Otoczak napotkał niesprzyjajace ˛ ofensywie okoliczno´sci. Osiemdziesiat ˛ pi˛ec´ batalionów elitarnych GROM-owców z Klasztorów Zjednoczonych przeprowadziło osłonowy ogie´n skrucyfiksowanymi bełtami, nast˛epnie 18. Dywizja Organistów i 385. Psalmistów uskuteczniły manewr Skrzydła Archanioła i okra˙ ˛zyły heretyków, u˙zywajac ˛ przy tym sporo bomb klasztornych i niewielkiej osłony z psalmów ognistych. Wzi˛eli´smy prowodyrów na s´cie˙zk˛e zdrowia, ukazali´smy im bł˛edy w ich post˛epowaniu i porzadnie ˛ przetrzepali´smy. Było nawet kilka nawróce´n. — Czuj˛e, z˙ e to historyczny sukces — wymruczał D˙zi-had. Na jego nadpalonych rz˛esach pojawiły si˛e łzy. — Gdybym tylko tak wcze´snie nie zetknał ˛ si˛e z formacja˛ przeciwnika. . . — wyj˛eczał, my´slac ˛ raczej o swojej pracy w Wyznaniowych Oddziałach Prewencyjnych ni˙z o GROM-ie. 103

— Mmmmm, tak, có˙z, nast˛epnym razem bad´ ˛ z ostro˙zniejszy — burknał ˛ generał przez zaciskajace ˛ si˛e nozdrza. Wyciagn ˛ ał ˛ spod pachy zwini˛ety pergamin i cisnał ˛ go na hamak Szlama. — Tu mo˙zesz o tym poczyta´c. — Zakrztusił si˛e, gdy zapach lazaretu zaatakował jego organ powonienia, wi˛ec czym pr˛edzej uciekł w stron˛e piekielnego goraca ˛ klasztornej kuchni i podnoszacej ˛ na duchu woni pieczonych baranów. Szlam D˙zi-had rozbujał łagodnie hamak i wział ˛ gazet˛e. Spojrzał na pierwsza˛ stron˛e „Trybuny Triumfu” z zamiarem przeczytania o zako´nczeniu Owczych Wojen. Rozło˙zył pismo i krzykliwy nagłówek zadał mu cios mi˛edzy łopatki. Oczy rozszerzyła mu trwoga, puls przyspieszył, szcz˛eka opadła. Ogniem i Łomem — zuchwały napad na ku´zni˛e! Sny. . . Odrzucił gazet˛e gwałtownym ruchem, jakby płon˛eła mu w r˛ekach. Sny. . . Chwycił si˛e za głow˛e, skulił i patrzył na swoje r˛ece upstrzone s´ladami oparze´n, dłonie ze skóra˛ zerwana˛ od zje˙zd˙zania po linie, stopy pokryte piaskiem i popiołem, habit i pi˙zam˛e umazane tłustymi plamami. Naszło go podejrzenie, z˙ e zeszłej nocy wydarzyło si˛e co´s dziwnego.

***

Tysiac ˛ stóp ni˙zej, w pomieszczeniach Transcendentalnego Biura Podró˙zy spółki z o.o., Flagit odło˙zył siateczk˛e infernitowa˛ i wpatrywał si˛e w nia,˛ dr˙zac ˛ na całym ciele. W jego głowie Euforia zmagała si˛e z Szokiem, a w tle wzbierała adrenalina. Połowa jego umysłu rado´snie krzyczała i wiwatowała, podczas gdy druga obgryzała mentalne paznokcie. Wakacyjne op˛etanie jeszcze nigdy nie było tak realistyczne! Wypił trzy podwójne koktajle z z˙ ółci w ciagu ˛ pi˛eciu minut i miał nadziej˛e, z˙ e zadziałaja˛ szybko. Tyrady Euforii zaczynały go m˛eczy´c. — Nie rozumiesz? — naciskała Euforia, uczepiwszy si˛e wyłogów przeciwpłomiennego płaszcza Szoku. — To jest to. Nasza wielka szansa! Szok próbował si˛e wycofa´c. Nie podobał mu si˛e jaskrawo˙zółty blask w oczach Euforii. — Tylko pomy´sl, co dostaniemy za to od d’Abaloha, h˛e? Pomy´sl! Czy wiesz, od jak dawna starał si˛e poło˙zy´c pazury na czym´s takim? Wiesz? — Szpony Euforii dr˙zały, gdy przemawiała. — Nie wiedziałem, z˙ e szukał. . . 104

— Ooo tak! Op˛etania były dotychczas najwi˛ekszym osiagni˛ ˛ eciem w tej dziedzinie. A ile mo˙zna osiagn ˛ a´ ˛c przy u˙zyciu tego, co? Nawet najgłupszy turysta wie, z˙ e wystarczy przyzwoity egzorcysta, a ju˙z masz zwiazane ˛ r˛ece. Nie wspominajac ˛ nawet o tych wszystkich efektach ubocznych, jak gnicie skóry i nie´swie˙zy oddech. . . D’Abaloh b˛edzie nam jadł z r˛eki, ja ci to mówi˛e! — Tak, bez watpienia ˛ masz racj˛e — burknał ˛ Szok lekcewa˙zaco. ˛ — Ale. . . do czego mo˙ze si˛e tak wła´sciwie przyda´c ta cała Kontrola Limb? — Układu Limbicznego! Czy ty mnie w ogóle słuchasz?! — warkn˛eła Euforia, zwracajac ˛ oczy ku niebu. — Oplatasz piekielna˛ siecia˛ najczulsza˛ cz˛es´c´ mózgu, układ limbiczny, który pozbawiony jest tej całej tchórzliwej „´swiadomo´sci” — brak poczucia winy, brak oporów, tylko działanie. Zrób tak, a b˛edziesz mógł wszystko: kłama´c, oszukiwa´c, nawet zabi´c! Nie moga˛ si˛e oprze´c! Widziałe´s, co stało si˛e w ku´zni. — Ale to był wypadek. . . — Ha! Dałe´s si˛e nabra´c! Uwa˙zasz za zbieg okoliczno´sci to, z˙ e nasza mała przyjaciółka znalazła si˛e w pobli˙zu? O nie. To moja robota. Ja to zaplanowałam. Włacznie ˛ z tym, by posłu˙zy´c si˛e nia˛ do pozyskania funkcjonariusza GROM-u. — Ty? Ale mówiła´s, z˙ e on nie z˙ y. . . — Co to, to nie! Czy to znaczy, z˙ e nie przestałe´s si˛e zastanawia´c, dlaczego rozrywali´smy jego czaszk˛e w chłodni? — Euforia parskn˛eła, dr˙zac ˛ z podniecenia. — Ja. . . tego. . . zrobiło mi si˛e niedobrze. . . — Musieli´smy utrzyma´c go przy z˙ yciu, to jasne. 666 stopni Fahrenheita to dla nich zabójcza temperatura. . . — Przy z˙ yciu?! — Szok j˛eknał ˛ dono´snie i wzniósł r˛ece. — Przecie˙z to. . . — Nielegalne? Wiem, wiem — warkn˛eła u´smiechni˛eta Euforia. — Ale kto ustala zasady? Wystarczy przekona´c d’Abaloha, z˙ e to było konieczne, a nie b˛edzie miał za złe kilku nielegalnych wst˛epów. . . — Kilku? Dwóch? Kto? — Pewien kapłan, który chciał zawrze´c układ. Szok krzyknał ˛ i chwycił si˛e za głow˛e. — A jak my´slisz, skad ˛ wzi˛eła si˛e ta klawa malutka siatka na włosy, hm? Szok zd˛ebiał, po czym si˛e otrzasn ˛ ał. ˛ — To dla mnie zbyt wiele. Potrzebuj˛e wakacji — wyj˛eczał. — To dobrze trafiłe´s! — Euforia podskoczyła na oba kopyta. — Gdzie by´s chciał? Strzelaj, na koszt firmy, AKL stawia! — pisn˛eła, widzac ˛ przed oczyma szeroki wachlarz mo˙zliwo´sci. — Co? Nie, nie, eee. . . ja. . . sadz˛ ˛ e, z˙ e b˛ed˛e potrzebował troch˛e czasu, zanim poczuj˛e si˛e gotowy do wej´scia komu´s w głow˛e. . . — Nie musisz. Gdzie tylko sobie z˙ yczysz w komfortowej własnej głowie. Odpocznij od tego wszystkiego. Malutka, przytulna chatka w kraterze Krakatu,

105

zanurzamy nasze nogi w lawie, optymalna temperatura 666 stopni Fahrenheita przez cały rok! Urocze, prawda? — Bajdurzysz! — zaskrzeczał Szok, odsuwajac ˛ si˛e od rozpalonych, obwiedzionych z˙ ółtym blaskiem oczu Euforii. — Nie masz mo˙zliwo´sci przenie´sc´ nas nad Krakatu. . . — Nie, jeszcze nie. Ale u˙zyj wyobra´zni! Popatrz dalej ni˙z czubek twoich nozdrzy, perspektywicznie! Floty niewolniczych robotników pod AKL, niczym bobry budujace ˛ dla nas s´liczne domki! Szok był zszokowany. Trzasn˛eła zara´zliwa iskierka nowych mo˙zliwo´sci. — Czy´s ty oszalała. . . ? Chore pomysły kra˙ ˛zyły w umy´sle Flagita jeszcze szybciej ni˙z poprzednio, trzy podwójne koktajle z z˙ ółci raczej uwolniły my´sli i dodały im odwagi do spekulowania, zamiast je uziemi´c i uspokoi´c. Perspektywy s´wietlanej przyszło´sci wpadały do pracujacego ˛ na zwi˛ekszonych obrotach umysłu i wirowały w nim poza wszelka˛ kontrola.˛ I wtedy dostrzegł pozostało´sci po pracy montera wentylacji. Nerw wzrokowy rzucił ten obraz przed oblicze Euforii, dorzucajac ˛ wiazk˛ ˛ e inspiracji do i tak ju˙z porzadnie ˛ płonacego ˛ ogniska rysujacych ˛ si˛e mo˙zliwo´sci. Trzasn˛eło, poleciały iskry i Euforia natychmiast ujrzała przyszło´sc´ . — Dlaczego niby mamy ogranicza´c si˛e do miejsc, które ju˙z sa˛ gorace? ˛ Chodzi mi o to, z˙ e wulkany moga˛ si˛e w ko´ncu znudzi´c. Mogliby´smy kaza´c robotnikom przekierowa´c pokłady lawy do naturalnie pi˛eknych miejsc. Albo postawi´c d’Abalohowi wakacyjny pałac! Mogliby´smy, prawda? — Euforia wyszczerzyła si˛e szeroko. I w tym momencie Flagit nagle zdał sobie spraw˛e, z˙ e ma co´s, czego Seirizzim nie przebije nawet najwi˛eksza˛ łapówka.˛ Prywatny pałac wakacyjny dla d’Abaloha. Ale jak dotad ˛ w gł˛ebi jego umysłu rozp˛edzony wiatrak my´sli Euforii zabrnał ˛ ju˙z o wiele, wiele dalej. Flagit podniósł z podłogi mała˛ turbink˛e i pstryknał ˛ w nia,˛ zamy´slony.

***

Jeden z setek półdzikich kruszpaków5 czajacych ˛ si˛e w niezliczonych zakamar5

Noce w Cranachanie sa˛ długie i — co dziwniejsze — ciemne. Zwłaszcza w zimie, która zbiegiem okoliczno´sci jest okresem l˛egowym krótkowzrocznego kruka talpejskiego, ptaka, który jest s´wi˛ecie przekonany, z˙ e jego upierzenie mieni si˛e matowa˛ czernia,˛ a tak˙ze i˙z ma pot˛ez˙ ny dziób i długi ogon. Ale przy ogniskowej trzy czwarte cala cholernie trudno by´c pewnym. Z drugiej strony samice szpaka czubatego z Zajadłej Turni dysponuja˛ niepodwa˙zalna˛ wiedza,˛ i˙z ich upierzenie

106

kach Cesarskiego Pałacu Fortecznego Cranachanu wynurzył si˛e ponuro z bezustannej północno-zachodniej m˙zawki. Tajfun burzowych chmur narastał w zaciemnionym pomieszczeniu na wysoko´sci dwóch trzecich czterystustopowego muru. Kruszpak szybko wzbił si˛e wysoko na wilgotne niebo, nie´swiadom pary złowrogich oczu obserwujacych ˛ jego lot po marmurowoszarym niebie. Czarna r˛ekawica skrzypn˛eła, kiedy palec wskazujacy ˛ zwinał ˛ si˛e i zablokował o kciuk. Wewnatrz ˛ dr˙zacej ˛ z wysiłku dłoni napi˛eła si˛e tkanka mi˛es´niowa, kostki poblakły. R˛eka przesun˛eła si˛e o ułamek cala w stron˛e nieregularnego kamyka na stole. Kruszpak zakrakał chrapliwie w jakim´s krótkowzrocznym ptasim kaprysie i obni˙zył lot. Z piskiem skóry tracej ˛ o skór˛e palec wskazujacy ˛ wystrzelił zza kciuka, wypstrykujac ˛ kamyk przez okno z doskonała˛ celno´scia.˛ Kruszpak zaskrzeczał, spadł trzysta stóp w dół, odbił si˛e od spr˛ez˙ ystego wrzosu i z potwornym bólem głowy wyladował ˛ do góry nogami. Wewnatrz ˛ zaciemnionej komnaty komandor Tojad zwany Mocnym zazgrzytał z˛ebami bez najmniejszego cienia satysfakcji. W ciagu ˛ dziesi˛eciu minut zdjał ˛ z bliska chyba z tuzin kruszpaków i wcale nie czuł si˛e lepiej. Zazwyczaj ich stracanie ˛ stanowiło dla niego najlepszy relaks. Nie dzi´s. Był w fatalnym nastroju. Czekał, a nienawidził czeka´c. Nie z˙ eby był niecierpliwy, nic z tych rzeczy. Po prostu musiał mie´c wszystko NATYCHMIAST! Był te˙z w złym nastroju, poniewa˙z przegrał na walkach krewetek. Miał pewniaka. Niszczyciel wa˙zył pi˛ec´ uncji i miał sze´sc´ i pół cala długo´sci. Powinien wygra´c walkowerem. A˙z do dzisiaj roznosił wszystkich rywali, wi˛ec Tojad postawił na niego cała˛ miesi˛eczna˛ pensj˛e w nadchodzacej ˛ konfrontacji z Łamignatem ma barw˛e gł˛ebokiej butelkowej zieleni, a na karku nosza˛ przez okragły ˛ rok ogromny karmazynowy pióropusz. Sa˛ tego bezwzgl˛ednie pewne, jako z˙ e sp˛edzaja˛ wi˛ekszo´sc´ godzin dziennych, wpatrujac ˛ si˛e narcystycznie w powierzchni˛e ka˙zdej nadajacej ˛ si˛e do tego celu kału˙zy. Przez ogromna,˛ si˛egaja˛ ca˛ 98 procent cz˛es´c´ roku na cranacha´nskim niebie panuje spokój. Krótkowzroczne kruki wał˛esaja˛ si˛e w powietrzu, z rzadka zapuszczajac ˛ si˛e poza okolice górskie. Szpaki czubate z kolei maja˛ je w nosie i z uwielbieniem wpatruja˛ si˛e w ulubione kału˙ze. Ale przez pozostałe dwa procent roku samice krótkowzrocznych kruków maja˛ okres godowy. Na ich szyjach wyrastaja˛ jaskrawokarmazynowe rogi, wydzielajace ˛ do atmosfery ogromne ilo´sci dziko podniecajacych ˛ feromonów. Samce wariuja,˛ pikuja˛ z wielkich wysoko´sci i zdarza si˛e, z˙ e biora˛ pogra˙ ˛zonego w samouwielbieniu szpaka czubatego za napalona˛ samic˛e kruka. Biorac ˛ pod uwag˛e okoliczno´sci, jest to wybaczalny bład. ˛ Potomstwo takiego zwiazku, ˛ zwane po prostu kruszpakiem (lub te˙z, poprawniej, „Narcissarius alienatus”), to najbardziej nieszcz˛es´liwy ptak w dziejach Talp. Kruszpaki widuje si˛e najcz˛es´ciej, jak samotnie przemierzaja˛ okolic˛e w poszukiwaniu powierzchni odbijajacej ˛ s´wiatło, w której ujrzałyby cokolwiek wi˛ecej ni˙z niewyra´zne smugi rozmazanych kleksów. Z rozpaczliwa˛ nadzieja˛ wygladaj ˛ a˛ chwili, gdy kto´s wynajdzie szkła kontaktowe dla ptaków.

107

s´wiatobliwego ˛ sier˙zanta Zenita. . . phi! Jak gdyby ta n˛edzna kreweta mogła marzy´c o pokonaniu Niszczyciela! Dlaczego ze wszystkich ludzi na całym s´wiecie musiał przegra´c akurat z Zenitem? Niech cholera we´zmie WOP! Niech cholera we´zmie pełen samozadowolenia u´smiech tego drania, kiedy mówił: „Ha, Tojad! Jeste´s mi co´s winien!”. Niech wszystko we´zmie cholera! Za plecami komandora, pod osłona˛ grubych d˛ebowych drzwi i gło´snego zgrzytania jego z˛ebów trzonowych, kto´s wział ˛ gł˛eboki wdech i zapukał. — Wlazł. Ju˙z. Do raportu! — wrzasnał ˛ Tojad. — Natychmiast! — dodał, gdy˙z zanim drzwi stan˛eły otworem, upłyn˛eły ciagn ˛ ace ˛ si˛e w niesko´nczono´sc´ ułamki sekund. — Szybciej, szybciej! Do raportu! Kapitan Barak wzdrygnał ˛ si˛e z przera˙zeniem, gdy rozpoznał nastrój komandora. Natychmiast poczuł pot na dłoniach, ale zacisnał ˛ z˛eby i ruszył po kamiennej posadzce tak gło´sno, jak tylko dał rad˛e. Kiedy znalazł si˛e o cal od lichego zabezpieczenia, jakie stanowił spory d˛ebowy stół, zatrzymał si˛e, podniósł prawe kolano maksymalnie wysoko i krzywiac ˛ si˛e, tupnał ˛ okutym butem w podłog˛e. Rozległ si˛e ogłuszajacy ˛ hałas. Zanim jeszcze umilkło echo, rozpoczał ˛ składanie raportu głosem o prawidłowym wojskowym nat˛ez˙ eniu stu dwunastu decybeli. Jednym z wniosków, do jakich Barak doszedł na temat umysłowo´sci wojskowych, był ten, z˙ e hałas stanowi najwa˙zniejszy aspekt raportów. Mniejsza o tre´sc´ , liczy si˛e forma. Mo˙zna wygadywa´c najwi˛eksze niedorzeczno´sci — dopóki czyni si˛e to wystarczajaco ˛ gło´sno, wszyscy sa˛ szcz˛es´liwi. — . . . aktualny stan pogorzeliska nieruchomo´sci nale˙zacej ˛ do nieboszczyka — szalejacy ˛ po˙zar. Lokalizacja broni lub innego narz˛edzia u˙zytego do pozbawienia z˙ ycia — nieznana. Konkretne powody pozbawienia z˙ ycia nieboszczyka — nieznane. Całkowita liczba naocznych s´wiadków — zero. Liczba zdatnych do natychmiastowego u˙zycia zestawów butów szczuroodpornych — zero, sir! — wykrzyczał Barak, trzymajac ˛ kciuki na gardle w miejscu, gdzie biegły struny głosowe. — Chc˛e dobrych wiadomo´sci! — wrzasnał ˛ Tojad. — Miejsce pobytu podejrzanych — lochy od dwunastego do pi˛etnastego włacznie, ˛ sir! — Wzrok Baraka utkwiony był przepisowe sze´sc´ cali nad głowa˛ przeło˙zonego. — Niech cholera we´zmie tego kowala! — ryknał ˛ sejsmicznie Tojad na my´sl o czekajacej ˛ go pergaminkowej robocie: zeznania podejrzanych, rezerwacje w izbie tortur, zamówienia na paliwo do rozgrzewania pogrzebaczy. . . no i znowu b˛edzie trzeba szuka´c producenta szczuroodpornych butów. To wszystko stawało si˛e nie do wytrzymania. — Oskar˙zy´c go o utrudnianie wykonywania obowiazków ˛ ´ a´ Czarnej Stra˙zy i psucie mi nastroju! Sci ˛c mu głow˛e! — Ale˙z, sir! On ju˙z nie. . . nie z˙ y. . . ´ a´ — Drobnostka! Sci ˛c mu głow˛e. Gdzie on jest? — U Pata O’Loga, sir! — Grrr!!! Ile to jeszcze potrwa?! Chc˛e jego głowy! 108

— Trudno powiedzie´c, sir! Wró˙zenie nie jest dokładna˛ nauka,˛ zwłaszcza je´sli chodzi o O’Loga, sir! Tojad uderzył pi˛es´cia˛ w stół, ostrzelał seria˛ kamyków kruszpaka przelatuja˛ cego w pobli˙zu okna po drugiej stronie komnaty i ryknał ˛ przeciagle ˛ na widok pryskajacej ˛ szyby zamkni˛etego okna. — Pierwszy s´wiadek! — warknał ˛ i ruszył ku lochowi dwunastemu, zgrzytajac ˛ trzonowcami w tektonicznej w´sciekło´sci.

***

Ta niewielka ilo´sc´ promieni słonecznych, której udawało si˛e przedrze´c przez kurtyn˛e nieustajacej ˛ północno-zachodniej m˙zawki i która s´wieciła słabo nad Cranachanem, nigdy tu nie docierała. W tej zimnej jaskini ukrytej gł˛eboko w trzewiach Cesarskiego Pałacu Fortecznego jedyne z´ ródło s´wiatła stanowiły łojowe s´wiece i niewielkie ognisko. W laboratorium Pata O’Loga musiało by´c zimno. Gdyby si˛e ociepliło, to i owo mogłoby zgni´c. Gdyby cztery lata temu szepna´ ˛c komu´s imi˛e Pat O’Log, odpowiedzia˛ byłoby oboj˛etne wzruszenie ramion. Inny efekt przyniosłoby hasło „Ekshumator”. Wszystkich ogarniały wtedy strach i nienawi´sc´ , rozpalane dojmujacym ˛ obrzydzeniem wobec najpilniej poszukiwanego seryjnego rabusia grobów w historii Cranachanu. Wielu usiłowało przeszkodzi´c mu w tym wymuszaniu zmartwychwsta´n, ale nikomu si˛e to nie udawało. U szczytu swojej „kariery” Pat O’Log wydobywał z miejsca ostatniego spoczynku do trzech ciał jednej nocy. . . ka˙zdej nocy. Kilka dni pó´zniej zwracał je, pokryte zgrabnymi bliznami s´wiadczacymi ˛ o przeprowadzonej sekcji. „Trybuna Triumfu” prawie przez rok publikowała codziennie list˛e ostatnio zbezczeszczonych zwłok. Rósł powszechny strach, ludzie bali si˛e czego´s, czego nie rozumieli. . . dlaczego on to robił? Mieli zrozumienie dla rabowania grobów. Wcia˙ ˛z si˛e to zdarzało: włamania do grobowców, przeszukiwanie sarkofagów, pladrowanie ˛ mauzoleów. Wszystko, co przedstawiało jaka´ ˛s warto´sc´ , było rozkradane. Ale nikt nigdy nie zaiwaniał zwłok! A O’Log wykopywał zwłoki bez chwili zwłoki. Biedny czy bogaty, dostoje´nstwa i rangi, nic z tego nie miało dla niego znaczenia. Kierował si˛e tylko jednym kryterium wyboru — s´wie˙zo´scia.˛ Tylko odwadze pewnego niskiego ranga˛ funkcjonariusza Czarnej Stra˙zy, który zaczaił si˛e w sosnowym płaszczyku po swym własnym, nagło´snionym pogrzebie, 109

mo˙zna zawdzi˛ecza´c powstrzymanie makabrycznych czynów „Ekshumatora”. Na szcz˛es´cie O’Log zachował si˛e tak, jak si˛e spodziewano, tote˙z funkcjonariusz ów nie musiał czeka´c zbyt długo, by wyskoczy´c z trumny i zatrzasna´ ˛c kajdanki na brudnych nadgarstkach „Ekshumatora”. Kapitan Barak przeszedł od tego czasu długa˛ drog˛e. Ale O’Log z ta˛ jego niezdrowa˛ ciekawo´scia˛ w stosunku do tych, którzy przestaja˛ z˙ y´c, wcia˙ ˛z przyprawiał go o ciarki na plecach. Fascynacja przywiodła Pata na granic˛e dobrego smaku: jego ciagłe ˛ da˙ ˛zenie do odkrycia, dlaczego wystarczy przytrzyma´c kogo´s pod woda˛ przez kilka godzin, a zacznie si˛e dławi´c i przestanie oddycha´c; zdumienie, jakie ogarn˛eło go, gdy pojał, ˛ z˙ e je´sli straci si˛e palec w walce, to b˛edzie bole´c, a je´sli straci si˛e w walce nerk˛e, to te˙z nie wszystko b˛edzie w porzadku, ˛ ale wystarczy straci´c mała,˛ czerwona˛ pompk˛e ze s´rodka klatki piersiowej — i ju˙z koniec. Musiał bra´c ochotników, skad ˛ tylko si˛e dało, có˙z, przecie˙z i tak nie byli ju˙z do niczego potrzebni, a on ich mył i odkładał z powrotem na miejsce. Ława przysi˛egłych uniewinniła go, a s˛edzia orzekł, z˙ e mo˙ze kontynuowa´c swoje eksperymenty, ale tylko na kryminalistach. Kapitan Barak wzdrygnał ˛ si˛e, zacisnał ˛ pi˛es´c´ , zapukał w drzwi ozdobione tabliczka˛ „Laboratorium Pata O’Loga”, wszedł do s´rodka i si˛e rozejrzał. Na s´cianach wisiały półki zapchane butelkami z zakonserwowanymi wn˛etrzno´sciami i dziwacznymi ko´nczynami. W przeciwległym rogu jaskini znajdował si˛e pojedynczy, słabo widoczny w s´wietle rzucanym przez łojowa˛ lamp˛e, do´sc´ sponiewierany ko´sciotrup, który zwisał z haka wbitego w skał˛e. Barak na przestrzeni lat przyzwyczaił si˛e do widoku wi˛ekszo´sci ozdób laboratorium O’Loga. Istniała jednak pewna rzecz, która zawsze go odrzucała, która bezlito´snie atakowała cz˛es´c´ jego mózgu odpowiedzialna˛ za mdło´sci. Na widok le˙zacego ˛ na ogromnej kamiennej płycie ciała Stana Kowalskiego jego z˙ oładek ˛ jał ˛ miota´c si˛e niczym wyj˛ety z wody karp. Wokół ciała rozrysowane było wielkie koło, którego obwód ozdabiały litery i symbole skrupulatnie wyrysowane kreda˛ i o´swietlone łojowymi s´wieczkami. Cało´sc´ wygladała ˛ tak, jakby lada moment miał odby´c si˛e tutaj jaki´s mroczny rytuał połaczony ˛ ze zło˙zeniem ofiary — ciało na ołtarzu, krag ˛ s´wiec, butelki z wn˛etrzno´sciami. Ogólne wra˙zenie psuł tylko królik. Królik oraz ciag ˛ marchewek ustawionych przed narysowanymi kreda˛ literami. Pat O’Log dzier˙zył z wyczekiwaniem g˛esie pióro nad pergaminem przypi˛etym do tabliczki i wpatrywał si˛e z uwaga˛ w kłapouchego zwierzaka podejrzliwie obwachuj ˛ acego ˛ marchewki. Barak nerwowo odchrzakn ˛ ał, ˛ zastanawiajac ˛ si˛e nad aktualna˛ równowaga˛ umysłu O’Loga i rozwa˙zajac, ˛ czy nie powinien w gruncie rzeczy wycofa´c si˛e stad ˛ i zostawi´c wariata w spokoju. W ko´ncu nic wielkiego si˛e nie stanie, je´sli wróci za kilka godzin lub dni, lub. . . — Aaa, Barak! Oczekiwałem ci˛e — wycedził O’Log. W jego ustach to nie110

winne zdanie zabrzmiało o wiele bardziej podejrzanie, ni˙z powinno. Wypowiedziawszy te słowa, na powrót zwrócił uwag˛e ku ruszajacemu ˛ nosem, kr˛ecacemu ˛ si˛e w kółko królikowi. Zwierzak skierował si˛e ku kolejnej marchewce. Ostro˙znie, utrzymujac ˛ zadnie łapy w gotowo´sci do dania drapaka, obwachał ˛ warzywo le˙zace ˛ przed litera˛ „q”, a nast˛epnie niepewnie je skubnał. ˛ O’Log wybuchnał ˛ w´sciekło´scia˛ i rzucił tabliczka˛ w zaskoczonego królika. — Grrr! Brakowało mi tylko królika z dysleksja! ˛ — pisnał ˛ na widok białego ogonka znikajacego ˛ za kamienna˛ płyta.˛ — Moje badania, moje badania! Na nic! Tyle godzin na nic. . . — Mi˛esista twarz zadr˙zała w słabym s´wietle, z ust poleciała para. Barak uderzył si˛e w bok głowy, jakby była jakim´s urzadzeniem, ˛ które uparcie odmawia prawidłowego funkcjonowania. — Królika? Obwiniasz królika? — wydukał Barak z niedowierzaniem. — Co´s nie w porzadku? ˛ — odburknał ˛ Pat, obrzucajac ˛ Baraka gniewnym spojrzeniem. — Przecie˙z to ewidentna wina tego bydlaka! „Q”, czy˙z nie? — zapytał retorycznie. — Dlaczego nie wskazał samogłoski, cho´cby jednej? — . . . .?. . . — Barak j˛eknał ˛ niezrozumiale. — Nic nie rozumiesz, prawda? — odrzekł Pat pogardliwie, czujac, ˛ jak wzrasta w nim arogancja. — Czy˙zby odkrycia Pat O’Loga uczyniły od twojej poprzedniej wizyty a˙z tak wielkie post˛epy? Czy˙zby nie dane ci było słysze´c o królikomancji? — zapytał z teatralnym gestem. — Królikomancji. . . ? — wykrztusił Barak, po czym przeniósł wzrok z zamy´slonej twarzy Pata na małego białego króliczka wygladaj ˛ acego ˛ nerwowo zza kamiennej płyty. — No nie. Czy to ma znaczy´c, z˙ e u˙zywasz królików do. . . — Przepowiadania przeszło´sci. Nie inaczej! — oznajmił Pat, zamaszystym gestem zdejmujac ˛ z rak ˛ cienkie białe r˛ekawice i ciskajac ˛ je za siebie. — Swoimi noskami potrafia˛ wskaza´c powód s´mierci dowolnej istoty. W ka˙zdym razie wi˛ekszo´sc´ potrafi! — zapiszczał i spojrzał oskar˙zycielsko na puchate stworzonko ruszajace ˛ noskiem w jego stron˛e. — Przynajmniej te, które potrafia˛ czyta´c. Sam spójrz! — Podniósł z podłogi tabliczk˛e i podetknał ˛ Barakowi pod nos. W rubryce „powód zgonu” stało czarno na białym „zxrrtq”. — Na nic! — Pat podniósł r˛ece. — Równie dobrze mógłbym otworzy´c jeden z tych tomów i wstawi´c tu pierwsza˛ z brzegu nazw˛e! — Wskazał palcem na półk˛e pełna˛ oprawnych w skór˛e podr˛eczników. — A co z tymi bardziej, hm, inwazyjnymi technikami, których dotychczas u˙zywałe´s? — zapytał Barak, rozmy´slajac ˛ o pełnych ci˛ec´ skalpelem czasach „Ekshumatora”. ˙ z˙ yjemy w s´redniowieczu? To nowoczesna metoda, — Co ty sobie my´slisz? Ze obywa si˛e bez no˙zy, s´luzu i naczy´n pełnych lepkiego obrzydlistwa. Mam to za soba.˛ Królikomancja jest równie precyzyjna, a i sprzatania ˛ po niej o wiele mniej. — Precyzyjna? — wykrztusił drwiaco ˛ Barak. 111

— W porównaniu z innymi technikami wró˙zbiarskimi — oczywi´scie. A tak w ogóle, co tu robisz? — zapytał nadasany ˛ Pat. Barak z trudem pohamował u´smieszek wy˙zszo´sci cisnacy ˛ mu si˛e na usta w obliczu tak wyra´znej zmiany nastroju Pata. Nie musiał zna´c si˛e na Pat O’Logii, z˙ eby wiedzie´c, z˙ e trafił w czuły punkt. — Przysłał mnie Tojad. — Nie mów, sam zgadn˛e. Chce wyników na trzy tygodnie temu, prawda? Zawsze tak samo niecierpliwy! — Nie, chce kowala. Dostał czap˛e. — Ha! Kto to zrobił. . . ? Albo daj mi zgadna´ ˛c! — O˙zywiony nieco Pat rzucił kilkoma kolorowymi ko´sc´ mi, zamknał ˛ oczy i gestem r˛eki poprosił o cisz˛e. — Stan Kowalski. O s´wicie zetniemy mu głow˛e. . . — powiedział Barak, który zdecydowanie nie miał ochoty na zabaw˛e w zgadywanki. Zwłaszcza z˙ e jego przeciwnikiem miałby by´c kto´s o niezachwianej wierze w profetyczne zdolno´sci królików. — Serio? Cholera! Dałbym głow˛e, z˙ e to Ross Prouvatsch. Niezły z niego dra´n. — Gdzie tam! To nie mógłby by´c on. — Barak szybko tracił cierpliwo´sc´ . — Ross zajmuje si˛e tylko dziewcz˛etami. — No tak, palnałem ˛ głupstwo. Mówisz, z˙ e to Kowalski? Skad´ ˛ s znam to nazwisko. . . — Pat si˛e zadumał. — Samobójstwo? — zapytał z niedowierzaniem. — O nie, z˙ artujesz sobie ze mnie! — Idiota! — warknał ˛ Barak, potrzasaj ˛ ac ˛ głowa.˛ — Ma by´c gotowy do odebrania za dwie godziny. To rozkaz Tojada! — Tupnał ˛ noga,˛ odwrócił si˛e i wyszedł, z westchnieniem ulgi zamykajac ˛ za soba˛ drzwi. Z wn˛etrza laboratorium dobiegł go piskliwy głos: — Chod´z, króliczku! No, s´liczne puchate male´nstwo! Czas na mała˛ trzewiomancj˛e. No chod´z, jestem pewien, z˙ e dowiem si˛e czego´s ciekawego z twoich wn˛etrzno´sci. Barak uciekł.

***

Chichoczac ˛ maniakalnie jak jaki´s zwariowany upiór po za˙zyciu nowomodnych halucynogenów, Flagit zatrzymał si˛e z piskiem pazurów w s´lepym zaułku. Jego głowa l´sniła od parujacego ˛ potu i złotych nitek niewielkiej piuski. Dławiac ˛ si˛e złowieszczo, postawił długa˛ na sze´sc´ stóp klatk˛e na kamiennej podłodze i zawodzac ˛ wysokim głosem, si˛egnał ˛ do jej s´rodka, wyciagaj ˛ ac ˛ trzystopowego, upstrzonego pazurami czarnego owada. Ginacy ˛ w pomroce dziejów przodkowie 112

tych robali byli calowej długo´sci, całkiem biali i z˙ ywili si˛e wyłacznie ˛ serem, ale pokolenia reprodukcji nad brzegami Flegetonu, w naturalnym s´rodowisku piekielnego zła, zamieniły je w zewn˛etrznoszkieletowe, z˙ ywiace ˛ si˛e granitem skałotocze. Tylko kilka sekund zaj˛eło Flagitowi opanowanie nieskomplikowanej umysłowo´sci owada i narzucenie mu własnej woli. Niezliczone godziny op˛etywania muszek owocowych w połaczeniu ˛ z mocami siatkowego czepka sprawiły, z˙ e była to przysłowiowa grahamka z margaryna.˛ U´smiechajac ˛ si˛e szyderczo, pu´scił skałotocza na podłog˛e i patrzył, jak bydlak rozprostowuje osiem dziesi˛eciocalowych pazurów, strzela knykciami tuzina szczypców, rozgrzewa i tak ju˙z za´slinione szcz˛eki, po czym wskakuje na sufit korytarza. Nie min˛eła sekunda, jak owad zniknał ˛ w zamieci skalnych odłamków, przewiercajac ˛ si˛e przez lita˛ skał˛e i zostawiajac ˛ za soba˛ postrz˛epiona˛ dziur˛e prowadzac ˛ a˛ pionowo do góry. Flagit wyszczerzył si˛e w u´smiechu, zamachał szponami i ruszył za skałotoczem. Tysiac ˛ stóp nad nim, na niewielkim skwerku poło˙zonym w dolnych partiach Cranachanu mały tłumek gapiów zebrał si˛e, by podziwia´c płomienie ulatujace ˛ przez poszarpana˛ dziur˛e w ciemnym łupkowym dachu ku´zni i kontrastujace ˛ uroczo z nocnymi ciemno´sciami. — Rozej´sc´ si˛e! Nie ma na co patrze´c! — warknał ˛ olbrzymi Czarny Stra˙znik zza niebieskoczarnej barierki. — Ale˙z jest! — odpowiedziała mu z tłumu mała dziewczynka. — Sa˛ wielkie płomienie, jeste´s ty i te wszystkie barierki. To strasznie podniecajace! ˛ — Niech b˛edzie. Ale poza tym nie ma tu nic do ogladania, ˛ wi˛ec zmywajcie si˛e! — Nie, chc˛e zobaczy´c zwłoki. . . W gł˛ebi karmazynowych płomieni buchajacych ˛ z pieca co´s si˛e poruszyło. Rozmy´slnie wywindowało si˛e na pazurach z gł˛eboko´sci tysiaca ˛ stóp, wydajac ˛ si˛e na pastw˛e płomieni mile łechtajacych ˛ je po łuskowatej skórze i z dr˙zeniem serca my´slac ˛ o nadchodzacym ˛ grzechu. Niezauwa˙zona ani przez kłótliwa˛ dziewczynk˛e, ani przez stojacego ˛ na zewnatrz ˛ stra˙znika naszpikowana dziewi˛eciocalowymi pazurami dło´n chwyciła si˛e skraju pieca i wyciagn˛ ˛ eła przez płomienie zakrzywione rogi, szerokie nozdrza i piekielne oczy o waskich ˛ z´ renicach. O brzeg pieca uderzyły rozszczepione kopyta i chwil˛e pó´zniej Flagit stał ju˙z na s´rodku ku´zni w całej swej okazało´sci. Rozejrzał si˛e wokół, wytrzeszczajac ˛ oczy, lekko tylko dr˙zac ˛ pod wpływem zimna przenikajacego ˛ kopyta. Szybko przywołał obraz widziany oczami D˙zi-hada, starajac ˛ si˛e stwierdzi´c, gdzie dokładnie powinno wisie´c ciało. . . ciało jego kolejnego rekruta. Niecierpliwie przebierajac ˛ pazurami, przeszedł wokół pieca do tego miejsca. Tu, za tym wielkim słupem czeka na niego, dyndajac ˛ z˙ ało´snie. . . nic! Flagit wział ˛ gł˛eboki oddech i zakaszlał, czujac, ˛ jak bole´snie zimne powietrze wypełnia 113

mu płuca. Przetarł oczy, zamrugał i spojrzał jeszcze raz. Prawda była bolesna. . . Stan Kowalski zniknał! ˛ Zdumiony demon stał w bezruchu na s´rodku ku´zni. Dziewi˛ec´ stóp osłupiałego zła. Do s´rodka przenikn˛eły dwa głosy, jeden gł˛eboki i stanowczy, drugi cienki i proszacy. ˛ — Małe dziewczynki nie powinny interesowa´c si˛e morderstwami — nalegał stra˙znik. — To nienaturalne. Id´z do domu i pobaw si˛e lalkami czy co´s w tym stylu. — Seksista! — pisn˛eła dziewczynka. — Zało˙ze˛ si˛e, z˙ e chłopaka by´s wpu´scił! — Tak, chłopcy to co innego. Oni nie sa˛ obrzydliwi, lubia˛ robale, pajaki ˛ i takie tam. — Ja te˙z lubi˛e robale, sam popatrz! — Fee! Skad ˛ to wzi˛eła´s? — Z kieszeni. Mam te˙z larwy. — Nawet gdyby´s miała przy sobie kopiec termitów, i tak nie zobaczysz ciała. — Niby dlaczego?! — zapiszczała dziewczynka, tupiac ˛ nó˙zka.˛ Flagit nadstawił spiczastych uszu. . . — Bo go tu nie ma. Zostało zabrane do badania. Demon w ku´zni j˛eknał, ˛ uderzył szponami w filar i zanurkował w buchajace ˛ z pieca płomienie. „Zabrane do badania? Pyta´n wcia˙ ˛z przybywało. Jakie badania? Dokad? ˛ Jak si˛e dowiedzie´c?” I wtedy przypomniał sobie o Wielebnym Hipokrycie. On b˛edzie wiedział. Flagit obiecał sobie, z˙ e zrobi wszystko, by wyciagn ˛ a´ ˛c z niego te informacje. Musiał mie´c kowala. Jego plany opierały si˛e na posiadaniu kompetentnego i zdecydowanie martwego kowala. Kto inny mógłby wyku´c z˙ elazne bramy do wakacyjnego pałacu d’Abaloha? I wiele mil wysokiego ogrodzenia, którego Flagit na pewno b˛edzie potrzebował?

***

— Siostro! Siostro! — krzyczał D˙zi-had w stanie niemal s´miertelnego przera˙zenia. W r˛ekach kurczowo s´ciskał „Trybun˛e Triumfu”, bez ko´nca wpatrujac ˛ si˛e w nagłówek uderzajacy ˛ swa˛ pseudoliteracko´scia˛ w pulsujac ˛ a˛ bólem głow˛e jak ogie´n psalmów ci˛ez˙ kiego kalibru na polu ostrej pustynnej trawy. „Ogniem i łomem — zuchwały napad na ku´zni˛e!”. 114

— Siostro! — j˛eknał, ˛ a jego głos rozszedł si˛e po pustej sali. Musiał wyzna´c komu´s prawd˛e; przez czterna´scie lat stosował w z˙ yciu zasady Ksi˛egi i nie miał zamiaru teraz przesta´c. Doskonale wiedział, z˙ e obowiazkiem ˛ ka˙zdego grzesznika jest wyzna´c swoje czyny. — W porzadku, ˛ w porzadku! ˛ — mruczał mnich-medyk Pasterr, niespiesznie przemierzajac ˛ kamienna˛ podłog˛e z wielkim jagni˛ecym ud´zcem w r˛ece wsadzonym w pot˛ez˙ na˛ pajd˛e chleba. — Ile razy ci mówiłem, z˙ e tu nie ma z˙ adnych piel˛egniarek? Co by si˛e działo, gdyby wszyscy ci z hamaków zacz˛eli błaga´c. . . — Zrobiłem to! Wezwij Pap˛e Jerza. Chce wyzna´c swoje grzechy. — Nagłówek pochłaniał cała˛ uwag˛e D˙zi-hada. — Co zrobiłe´s? O czym ty gadasz? — wymamrotał Pasterr, podnoszac ˛ kanapk˛e do ust. — To! — Szlam machnał ˛ pierwsza˛ strona˛ brukowca. — To! Nie mog˛e przesta´c o tym my´sle´c! Co za wstyd! — Ho-ho! Wcale si˛e nie dziwi˛e! Co za figura! — Pasterr u´smiechnał ˛ si˛e, dostrzegajac ˛ zmysłowy podpis: „Panny z wilkiem — nago´sc´ i perwersja!”. — Ale jeste´s na złej stronicy. No ju˙z, przewracaj! D˙zi-had z w´sciekło´scia˛ potrzasn ˛ ał ˛ wcia˙ ˛z kurczowo trzymana˛ gazeta.˛ — Nie, to tutaj. Nagłówek! — Jasne, wiem, z˙ e brałe´s udział w Wojnach. Gdyby´s kiedy´s o tym zapomniał, to popatrz w lustro — zasugerował z u´smieszkiem Pasterr i ugryzł kanapk˛e. — Ten nagłówek. To moja robota. Moja! Chc˛e si˛e przyzna´c. Jestem przest˛ep. . . Pasterr zakrztusił si˛e ze s´miechu i z trudem powstrzymał przed wypluciem prze˙zuwanej wła´snie jagni˛eciny. — Ha, całkiem niezłe, Szlam. Nabrałe´s mnie! — Zrobiłem to! Zabiłem Stana Kowalskiego. Przymknij mnie. Rzu´c we mnie Ksi˛ega.˛ Zasłu˙zyłem sobie na to. — Nic z tego — odparł lekcewa˙zaco ˛ Pasterr, s´cierajac ˛ sobie kawałki kanapki z podbródka. — Po˙zartowalim, po˙zartowalim, a teraz wracaj do spania. — Mam ci narysowa´c? To moja sprawka! Wezwij Pap˛e. Spłac˛e swój dług wobec społecze´nstwa. Nie mam alibi. Jestem winny, zupełnie jakbym został złapany na goracym ˛ uczynku. . . — O rany, zamknij si˛e! Byłe´s tu cała˛ zeszła˛ noc, smacznie spałe´s w swoim hamaczku — burknał ˛ Pasterr zm˛eczony z˙ artem D˙zi-hada, zastanawiajac ˛ si˛e, na czym polega perwersyjno´sc´ panien z wilkiem. — Zabiłem. . . — Hola, hola, madralo! ˛ Jak sadzisz, ˛ czy oderw˛e Pap˛e Jerza od wieczerzy i przyprowadz˛e go tutaj, z˙ eby wysłuchiwał niedorzecznych wynurze´n? Wynurze´n, dodam, kogo´s, kogo mózg jeszcze niedawno walał si˛e po pustyni?

115

— Mam dowód — odrzekł D˙zi-had dziwnie konspiracyjnym tonem, zastanawiajac ˛ si˛e, czy dzi˛eki rozwiazaniu ˛ tej sprawy b˛edzie mógł pozosta´c na czas odsiadki w WOP-ie i udaremnia´c tam knowania wrogów. . . hmm, raczej nie. — Spójrz! — W ko´ncu rozcapierzył dłonie, pokazujac ˛ Pasterrowi s´lady oparze´n od liny, po czym odgarnał ˛ koc i pomachał brudnymi stopami. — Widzisz? No i ten cały brud na mojej pi˙zamie. . . Zrobiłem to. Pójd˛e po dobroci. . . — Wyciagn ˛ ał ˛ przed siebie r˛ece, czekajac, ˛ a˙z zało˙za˛ mu kajdanki. Znudzony mnich przypatrywał mu si˛e znad kanapki. — I to wszystko? To twoje dowody? — Czego chcesz wi˛ecej? To wszystko s´lady pobytu w ku´zni, a poza tym. . . poza tym, ja to dokładnie pami˛etam. Wezwij Pap˛e. Chc˛e si˛e przyzna´c! — Pami˛etasz to bardzo wyra´znie, co? — Tak, obudziłem si˛e i. . . — . . . i cała scena stan˛eła jak z˙ ywa przed twoimi oczami — przerwał mu Pasterr. D˙zi-had zamilkł, niepewny, czy powinien oklapna´ ˛c, czy si˛e ucieszy´c. — Skad ˛ wiesz? — Somniprekognicja. — Medyk chrzakn ˛ ał. ˛ Na podłog˛e spadł mu przez przypadek kawałek chleba. — Dobrze udokumentowana, cz˛esta po traumatycznych prze˙zyciach. — Somni. . . . co? — Rany, zdawało mi si˛e, z˙ e powiniene´s o tym słysze´c. Nie wykładali tego na zaj˛eciach? „Behawioralne objawy wstrzasów ˛ popotyczkowych i ich ewentualne konsekwencje monastyczne”, jako´s tak to si˛e nazywało. Troch˛e trudna, cała ta parapsychologia, ale lubi˛e takie rzeczy. — To był jeden z tych czterdziestodniowych kursów, takie „dwa razy wi˛ecej godzin zaraz po jutrzni”? Pasterr przytaknał. ˛ — Na Festiwalu Bóstw Sferycznych w zeszłym roku, taak. — Robiłem wtedy dwustopniowe „Egzorcyzmy”. W porzadku, ˛ co z ta˛ somnijakjejtam? — Fe! Lubisz te m˛etne klimaty z op˛etaniami? — Pasterr skrzywił si˛e, my´slac ˛ o wszystkich przera˙zajacych ˛ historiach, o jakich słyszał w zwiazku ˛ z nieudanymi egzorcyzmami. — Ohyda! D˙zi-had warknał ˛ i spojrzał na szyj˛e Pasterra, znaczaco ˛ przebierajac ˛ palcami. — Powiesz mi, czy mam mie´c kolejne zabójstwo na sumieniu? — zagroził, unoszac ˛ si˛e gniewem, w którym przypominał tygodniowe szczeni˛e labradora. — Ha, tak, somniprekognicja, wła´snie do tego zmierzałem — wybełkotał medyk, przełknawszy ˛ ostatni k˛es kanapki (czuł przy tym, jak wzbiera w nim wesoło´sc´ ), a teraz zgodnie z wymogami higieny wycierajac ˛ r˛ece w habit. — Słyszałe´s

116

o somnambulizmie, inaczej lunatykowaniu? Wiesz, kiedy pod´swiadomo´sc´ zabiera swojego wła´sciciela na przechadzk˛e. . . — No i? — wyszeptał pora˙zony D˙zi-had, starajac ˛ si˛e skoncentrowa´c. Tyle trudnych słów, to musi by´c wa˙zne. — Somniprekognicja to mentalny ekwiwalent tamtego. Urzadzasz ˛ sobie przeja˙zd˙zk˛e na pod´swiadomo´sci kogo´s innego, rozumiesz? — Ale to nie wyja´snia tego! — D˙zi-had wskazał na swoje stopy, a nast˛epnie zamachał r˛ekami. — Cierpliwo´sci — upomniał go mnich. — Wła´snie do tego zmierzam. W przypadku wyjatkowo ˛ silnego wstrzasu, ˛ na przykład, gdy pacjent oberwie w bitwie, straci wszystkich kolegów i b˛edzie jedynym ocalałym. . . Szlam D˙zi-had nachmurzył si˛e nieco. — . . . có˙z, wówczas zdarza si˛e, z˙ e „´sniacy” ˛ stara si˛e na´sladowa´c „nosiciela”. W tym miejscu niestety teoria robi si˛e do´sc´ zagmatwana i nie wiem, czy wszystko do ko´nca rozumiem — przyznał Pasterr. — Niektórzy utrzymuja,˛ z˙ e na´sladownictwo to kwestia wyłacznie ˛ psychologiczna, wiesz, mózg robi na r˛ekach takie plamy jak od oparze´n itepe. Inni znowu˙z twierdza,˛ z˙ e pacjent korzysta wtedy z tego, co ma pod r˛eka.˛ D˙zi-had siedział przez chwil˛e nieruchomo, podpierajac ˛ brod˛e palcem i rozmys´lajac. ˛ W ko´ncu wział ˛ gł˛eboki oddech i zaczał: ˛ — Chcesz mi powiedzie´c, z˙ e udział w Owczych Wojnach tak wstrzasn ˛ ał ˛ moja˛ pod´swiadomo´scia,˛ z˙ e ona teraz w nocy ucieka i udaje, z˙ e jest kim´s innym, a s´lady na moim ciele to nie sa˛ z˙ adne konkretne dowody, tylko zwykły przejaw mojego z˙ ałosnego wołania o pomoc? — Wła´snie — mruknał ˛ Pasterr wesoło. — Stana Kowalskiego zabił kto´s inny. Chcesz kanapk˛e? W owej chwili Szlam D˙zi-had stracił resztki wiary we wszystkie gał˛ezie medycyny majace ˛ w nazwie człon „psycho”.

***

Pat O’Log odkrył, z˙ e podstawowa przewaga wykorzystywania profetycznych zdolno´sci królików nad tradycyjnymi metodami bada´n nieboszczyków polega na łatwo´sci sprzatania ˛ po zako´nczeniu bada´n. Druga przewaga była czysto kulinarna. Kierujac ˛ si˛e s´ci´sle zhierarchizowana˛ sekwencja˛ królikomancji, trzewiomancji, empiromancji i z˙ yromancji stosowanej, wypracował wielce zadowalajac ˛ a˛ i kaloryczna˛ metod˛e pracy ze zwłokami. Prezentowała si˛e nast˛epujaco: ˛ Najpierw przygotowywał dla królika zestaw ekologicznie wyhodowanych wa117

rzyw i obserwował kolejno´sc´ , w jakiej wy˙zej wymieniony królik konsumuje wyz˙ ej wymienione warzywa (królikomancja). Nast˛epnie rozpoczynała si˛e druga faza przepowiadania przeszło´sci — trzewiomancji. Poprzez umieszczenie wn˛etrznos´ci dopiero co u´smierconego stworzenia w misce i intensywne wpatrywanie si˛e w nie zgł˛ebiał kolejne aspekty jasnowidztwa. Cz˛esto widział obrazy, litery, a czasami nawet całe słowa. Dost˛ep do kolejnych informacji uzyskiwał, oskórowujac ˛ i piekac ˛ królika przyprawionego ziołami, jajkami i mak ˛ a.˛ Empiromancja, w formie trzaskania ociekajacego ˛ ze zwierzaka tłuszczyku, mogła dostarczy´c istotnych przesłanek co do to˙zsamo´sci zabójcy. Na ko´ncu odbywała si˛e ulubiona przez Pata ˙ O’Loga cz˛es´c´ procedury, z˙ yromancja stosowana. Zyromancja tradycyjna polegała na tym, z˙ e Pat rysował na podłodze okrag, ˛ na którym wypisywał tyle przyczyn s´mierci, ile przyszło mu do głowy, a nast˛epnie obracał si˛e w kółko tak długo, a˙z dostawał zawrotu głowy i upadał. Odpowied´z znajdowała si˛e wtedy tu˙z przed nim. ˙ Zyromancja stosowana polegała w du˙zym stopniu na tym samym, tyle z˙ e upadek powodowany był spo˙zyciem du˙zej ilo´sci mocnego wina, którym popijał zjadane pozostało´sci królika. Kiedy w laboratorium zacz˛eły dzia´c si˛e dziwne rzeczy, dogł˛ebne, naukowe badania Pata O’Loga znajdowały si˛e wła´snie na etapie połowy czwartej butelki wina. W mrocznym kacie ˛ pomieszczenia trzy kamienne bloki zacz˛eły wibrowa´c, jakby co´s je popychało lub lizało. Ze szczelin pomi˛edzy nimi saczyła ˛ si˛e karmazynowa po´swiata, jakby termiczny skalpel wycinał sobie drog˛e poprzez nagromadzony przez stulecia gnój. Cienkie stru˙zki dymu pojawiały si˛e, gdy przegrzane gazy ulatywały przez otwory, z ka˙zda˛ sekunda˛ powi˛ekszane przez czarne pazury i szcz˛eki po˙zerajacego ˛ skał˛e skałotocza. Zaskoczona stonoga nawet nie zorientowała si˛e, kiedy została po˙zarta. Jeden z kamieni powoli przesunał ˛ si˛e do góry i został odrzucony na bok. Do s´rodka napłynał ˛ piekielny gorac, ˛ czyje´s szpony uczepiły si˛e kamiennej podłogi i ukazała si˛e głowa pokryta czarnymi łuskami. Okragła ˛ głowa trwała w bezruchu i obserwowała Pata O’Loga, który chwiał si˛e i zataczał po całym laboratorium w ramach ostatniej fazy procesu z˙ yromancji. Oczarowany Flagit widział, jak Pat czknał ˛ po raz ostatni, potknał ˛ si˛e i przewrócił z bezradnym u´smiechem na twarzy. Po dziesi˛eciu minutach bez z˙ adnego znaku z˙ ycia ze strony le˙zacego ˛ twarza˛ ku ziemi wró˙zbity Flagit usunał ˛ pozostałe dwa głazy zagradzajace ˛ mu drog˛e, czule poklepał skałotocza, wygramolił si˛e z dziury i ruszył ku nieruchomemu ciału Stana Kowalskiego. Było dokładnie tak, jak mówił Hipokryt: słoje, m˛etne naczynia pełne wn˛etrzno´sci i ciało na kamiennej płycie. Niecała˛ minut˛e pó´zniej po ciele nie było ju˙z ani s´ladu. Trzy kamienne bloki w rogu laboratorium zostały po´spiesznie wmurowane z powrotem w s´cian˛e.

118

***

Generał Synod u´smiechał si˛e w gł˛ebi duszy, gdy skr˛ecał za róg i zmierzał ku drzwiom kaplicy s´w. Absencjusza ze Sklerozy. Min˛eło ze czterdzie´sci lat, odkad ˛ po raz ostatni odwiedzał Wielce Wielebnego Hipokryta III i jego malutka˛ kapliczk˛e ukryta˛ w gł˛ebi dolnych partii Cesarskiego Pałacu Fortecznego Cranachanu, doszedł zatem do wniosku, z˙ e najwy˙zszy czas na wizytacj˛e. A je´sli rozmowa zejdzie przypadkiem na temat ostatniego zwyci˛estwa nad niewiernymi D’vanouinami i finałowego, chwalebnego ataku osiemnastego batalionu organistów dowodzonego przez generała Synoda — trudno, niech b˛edzie. Dobrze, z˙ e wział ˛ ze soba˛ cały zestaw ołowianych pastorczyków, na których b˛edzie mógł zademonstrowa´c przebieg walk. Generała bardzo podniósł na duchu fakt, z˙ e nic si˛e tu nie zmieniło. Nawet zamek w pseudogranitowych drzwiach prowadzacych ˛ do tajnego przej´scia. Je´sli nie bra´c pod uwag˛e kilku wyjatkowo ˛ oboj˛etnych stonóg, sze´sciu pasiastych pajaków ˛ i pary szczypawek, nikt nie widział, jak generał wraz z czterema lamami, dwoma pomocnikami i pudłem pełnym ołowianych pastorczyków przechodzi przez tajemne drzwi. Prowadzac ˛ pochód przez niezliczone zakr˛ety i korytarze, Synod trzymał wysoko łojowa˛ s´wiec˛e, w my´slach obliczajac ˛ przybli˙zona˛ wysoko´sc´ zaległo´sci Hipokryta — trzydzie´sci osiem lat po tysiac ˛ dwie´scie szelagów ˛ i sze´sc´ zdrowasiek. Istniała te˙z opłata manipulacyjna na krucjaty, Dobroczynny Fundusz GROM-u i mnóstwo innych niewa˙znych (lecz mimo to wymagajacych ˛ nakładów) zobowia˛ za´n, z których nie wywiazywał ˛ si˛e Hipokryt. Tak wi˛ec, unoszac ˛ swoja˛ s´wiatobli˛ wa˛ dło´n i pukajac ˛ w drzwi kaplicy, generał Synod pełen był oczekiwa´n natury finansowej oraz ch˛eci podzielenia si˛e swoimi przemy´sleniami strategicznymi. Kiedy tylko pomocnicy zdarli sobie kostki palców do krwi, generał zrozumiał, z˙ e na odpowied´z z wewnatrz ˛ si˛e nie zanosi, tote˙z mamroczac ˛ nerwowo pod ´ nosem, nacisnał ˛ klamk˛e i wszedł do srodka. Na d´zwi˛ek jego kroków dudniacych ˛ na kamiennej podłodze kilkadziesiat ˛ szczurów rozpierzchło si˛e i ukryło pod licznymi ławami. Gryzonie te były jedyna˛ oznaka˛ z˙ ycia w kaplicy. — Hipokryt! — krzyknał ˛ gniewnie Synod, przemierzajac ˛ zakrysti˛e. — Gdzie´s si˛e podział?! — Wpadł przez drzwi, przyłapujac ˛ na goracym ˛ uczynku kolejny tuzin szczurów, które z˙zerały po katach ˛ wszystko, co tylko nadawało si˛e do zjedzenia. Zatrzymał si˛e na chwil˛e, ujrzawszy mnóstwo butelek po mszalnym winie zalegajacych ˛ podłog˛e, ale w tej samej chwili ujrzał skrzynk˛e na datki. Niecierpliwie przebierajac ˛ kluczami, otworzył ja˛ i podniósł dnem do góry, czekajac ˛ na kaskad˛e bogactw. Na jego dłoni wyladowały ˛ dwie wycofane z obiegu złote monety.

119

Synod j˛eknał, ˛ zrozumiawszy, dlaczego Hipokryt zgłaszał ostatnio tak niskie zapotrzebowanie na wino mszalne. Po prostu nawiał! Mamroczac ˛ wiele słów nielicujacych ˛ ze swoim dostoje´nstwem, generał Synod zawrócił na pi˛ecie, wyszedł ci˛ez˙ ko, skr˛ecił w prawo i ruszył ra´zno innym ni˙z poprzednio korytarzem. Jego kroki zapowiadały, z˙ e pewien Wielce Wielebny b˛edzie miał problemy, gdy tylko generał go znajdzie.

***

Wielebny Hipokryt III (´swi˛etej pami˛eci) wyjrzał zza szerokiej zasłony w magazynie Flagita i z przera˙zeniem zauwa˙zył, z˙ e chyba co´s jest nie w porzadku. ˛ Olbrzymi, pokryty czarnymi łuskami demon chodził nerwowo tam i z powrotem po magazynie, przeklinajac ˛ gło´sno, gdy lodowate powietrze wpadało do s´rodka przez skomplikowany układ rurek po´spiesznie zamontowany w rogu pomieszczenia. — Gdzie´s ty si˛e podziewał? U diabła? — krzyknał ˛ Nabab, kiedy otwarły si˛e drzwi. — Byłem zaj˛ety — odburknał ˛ Flagit, wciagaj ˛ ac ˛ do s´rodka co´s du˙zego i ci˛ez˙ kiego. Razem z nim wleciała do magazynu chmura granitowego pyłu. — Czekam od wielu godzin, a to nie jest to, czego mi teraz potrzeba. Nie, kiedy ci cholerni przewo´znicy co pół godziny zmieniaja˛ swoje z˙ adania. ˛ Podtrzymywanie strajku w´sród tych idiotów i tak jest trudne, a ty jeszcze ka˙zesz mi czeka´c. . . — Tak, tak, wiem, o co ci chodzi — mruknał ˛ Flagit, mocujac ˛ si˛e z tym czym´s ci˛ez˙ kim. — Pomó˙z mi, dobra? — Mogłe´s zostawi´c wiadomo´sc´ . Uprzedzi´c, z˙ e si˛e spó´znisz. Ale nie, skad˙ ˛ ze, po prostu poszedłe´s załatwia´c własne sprawy. . . — Musiałem działa´c szybko! — Do´sc´ wymówek — warknał ˛ Nabab. — Mój dowód. Masz? Powiedział, jak zacz˛eły si˛e Owcze Wojny? W jakim stopniu słu˙zył? Majora? No, poka˙z mi go! — Pot˛ez˙ ny demon niemal podskakiwał z podniecenia. — Cierpliwo´sci, cierpliwo´sci — mruknał ˛ Flagit. — Pomó˙z mi z tym. — Ponownie szarpnał ˛ wielkie co´s i Nabab po raz pierwszy zauwa˙zył, z˙ e to co´s wyglada ˛ na spore ciało w czarnym jutowym worku. Tak było w istocie. Zacierajac ˛ ochoczo szpony, Nabab schylił si˛e i we dwóch rzucili z głuchym łomotem worek na stół. Nabab czym pr˛edzej rozpiał ˛ wór. Wyjrzała z niego blada twarz niemal w cało´sci ukryta pod długim g˛estym zarostem. — Jaki on ma stopie´n? — wykrztusił zniesmaczony, kr˛ecac ˛ nosem. — Wygla˛ 120

da na zwykłego robola. — Jeste´s blisko. To kowal — burknał ˛ Flagit, biorac ˛ w szpony niewielka˛ siateczk˛e infernitowa˛ i do ko´nca rozpinajac ˛ worek. — Podaj mi t˛e pił˛e. — Kowal! A co z moim dowodem!? — Dostaniesz go. Tymczasem bad´ ˛ z tak miły i pomó˙z mi. . . — Nie mam na to czasu! — ryknał ˛ zezłoszczony Nabab. — Czeka mnie nast˛epny mityng strajkowy z kapitanem Naglfarem i jego kumplami. Sa˛ przekonani, z˙ e Seirizzim przystanie na ich warunki. Ciekawe, jak nakłoni˛e ich do kontynuowania protestu. — Potrzebny mi tutaj pomocny szpon. . . — Nie mój! Mam wa˙zniejsze sprawy na głowie! A ty musisz zdoby´c dla mnie dowód. Chcesz, z˙ ebym wygrał te wybory, prawda? — Wypowiedziawszy te słowa, Nabab ruszył w stron˛e drzwi. — Ale to jest przyszło´sc´ . . . — zaoponował Flagit. — Jasne, jasne, na pewno — burknał ˛ Nabab lekcewa˙zaco. ˛ — Ty mo˙zesz zajmowa´c si˛e głupotami, ale ja mam strajk do podtrzymania! — Drzwi zamkn˛eły si˛e z hukiem i na schodach zadudniły kopyta. Flagit warknał, ˛ wział ˛ pił˛e, gło´sno strzelił stawami szponów i przystapił ˛ do pogł˛ebiania jednej z wielu bruzd na czole kowala. Gdy metal z chrz˛estem dotknał ˛ ko´sci, Hipokrytowi zrobiło si˛e niedobrze.

***

Komandor Tojad zwany Mocnym zazgrzytał z˛ebami troszk˛e gło´sniej, wyszczerzył si˛e jeszcze gro´zniej i zbli˙zył s´wiec˛e do oczu wi˛ez´ nia. Warknał, ˛ strzelił stawami palców i podwinał ˛ skórzane r˛ekawy. Zazwyczaj Tojad czerpał z przesłucha´n — a zwłaszcza z zastraszania — wiele rado´sci, ale tym razem wszystko szło fatalnie. Jak na razie wielki zabójca przywiazany ˛ do krzesła nawet nie drgnał. ˛ — Nie wierz˛e ci! — wrzasnał ˛ Tojad, uderzajac ˛ pi˛es´ciami w por˛ecze krzesła i patrzac ˛ wi˛ez´ niowi w oczy. — To ty zamordowałe´s kowala! Przyznaj si˛e! — Nie! — Zabójca był nieco znu˙zony. — Ju˙z ci mówiłem. Mam alibi! — Czy ty naprawd˛e my´slisz, z˙ e ci uwierz˛e? — Pokój zdawał si˛e rezonowa´c gł˛ebokim basem głosu Tojada. — Aha. Zapytaj kolesiów z Rynsztoka, jak nie wierzysz. Albo zajrzyj do mojej górnej wewn˛etrznej kieszeni, je´sli starczy ci odwagi! — U´smiechnał ˛ si˛e szeroko. Tojad ryknał ˛ i szarpnał ˛ za skórzana˛ zbroj˛e zabójcy — znajdował si˛e pod nia˛ skalp o czarnych k˛edziorach — po czym si˛egnał ˛ do kieszeni. Wyciagn ˛ ał ˛ z niej map˛e, rysopis celu, kontrakt i sowity zadatek za skuteczne u´smiercenie. Warknał, ˛ 121

przeczytawszy umow˛e podpisana˛ przez chorobliwie zazdrosnego Carra Paccino, głow˛e cranacha´nskiej rodziny. Reputacja Paccina w Cranachanie była imponujaca. ˛ Cz˛esto wystarczyło wspomnienie jego nazwiska, a boja´zliwi kryminali´sci zaczynali poci´c si˛e i mdle´c. Wszyscy wiedzieli, z˙ e nikt nie stanie mu na drodze. — To nie wystarczy! — Tojad splunał. ˛ — Ka˙zdy mógł sporzadzi´ ˛ c taka˛ umow˛e. Potrzeba mi wi˛ecej dowodów! — Ile razy mam ci powtarza´c, z˙ e jestem uczciwym człowiekiem i nie zabijam nikogo bez kontraktu? Jaki miałbym z tego zysk? Cała˛ noc sp˛edziłem w Rynsztoku! — Zabójca był zdumiony dezynwoltura,˛ z jaka˛ Tojad potraktował dokument zbli˙zony w swojej mocy do królewskiego edyktu. — W Rynsztoku? Co piłe´s? — Czarci Wywar. Jakie´s trzy galony. Tojad cofnał ˛ si˛e, podejrzliwie podniósł s´wiec˛e i obrzucił zabójc˛e twardym spojrzeniem. — Wystaw j˛ezyk! — rozkazał. — Co? Jaka´s nowa tortura? Nic z tego. . . Wi˛ezie´n wysunał ˛ na chwil˛e j˛ezor, a Tojad natychmiast zrozumiał, z˙ e mówił prawd˛e. J˛ezyk na całej długo´sci pokryty był z˙ ółtozielonym osadem, który jasno wskazywał (co komandor wiedział z do´swiadczenia) na całonocny, intensywny pobyt w Rynsztoku. Tojad j˛eknał, ˛ cisnał ˛ s´wieca˛ w s´cian˛e i walnał ˛ asystujacego ˛ mu stra˙znika w tył głowy. — Mo˙ze odej´sc´ wolno. Tym razem! — szczeknał, ˛ po czym ruszył do wyj´scia. — Stój! — krzyknał ˛ zabójca, wpatrujac ˛ si˛e w czarne kołtuny wcia˙ ˛z tkwiace ˛ w dłoni komandora. — To chyba moje. Byłbym wdzi˛eczny, gdyby´s mi to oddał. Seor Paccino jest bardzo wymagajacy ˛ w kwestii dowodów. Tojad wycharczał co´s niezrozumiałego, rzucił skalpem w zabójc˛e, z w´sciekłos´cia˛ przemierzył korytarz i wszedł do kolejnego pokoju przesłucha´n. Kapitan Barak obrócił si˛e, kiedy jego przeło˙zony wpadł do s´rodka, przebiegł przez pokój i chwycił Rossa Prouvatcha za gardło. — Co mi powiesz!? — wrzasnał ˛ komandor. — To nie ja! Nie było mnie tam! — wychrypiał Ross. — Czemu miałbym ci uwierzy´c? — Bo zajmuj˛e si˛e wyłacznie ˛ dziewcz˛etami! — wyznał wi˛ezie´n, poj˛ekujac ˛ i krztuszac ˛ si˛e. Tojad ryknał, ˛ muskuły na jego przedramieniu napr˛ez˙ yły si˛e, kiedy zacisnał ˛ pi˛es´ci, podniósł Rossa razem z krzesłem i cisnał ˛ nim w kat, ˛ klnac ˛ przy tym tak, z˙ e stopiłby z˙ elazo z odległo´sci stu jardów. Zanim opadł kurz, Tojad w´sciekał si˛e, idac ˛ korytarzem.

122

— Przepraszam — dobiegł go głos z bocznego korytarzyka. — Czy mógłby mi pan powiedzie´c, kto tu dowodzi? Tojad odwrócił si˛e w stron˛e ciekawskiego. Na widok stroju intruza, kompletnego habitu maskujacego, ˛ wyszczerzył z˛eby, a jego tatua˙ze zal´sniły w s´wietle rozja´sniajacym ˛ półmrok. — Ach, komandorze! — zaczał ˛ generał Synod, rozpoznajac ˛ i odczytujac ˛ znaki na z˛ebach trzonowych rozmówcy. — Jeden z moich ludzi zaginał ˛ i zastanawiam si˛e, czy mógłby mi pan pomóc. Tojad gapił si˛e na niego, z trudem powstrzymujac ˛ wzrastajacy ˛ w nim gniew. W ko´ncu zdobył si˛e na krótka˛ odpowied´z: — WOP, pi˛etro wy˙zej. — Po czym zniknał ˛ za zakr˛etem korytarza i uwolnił si˛e od z˙ adzy ˛ odwetu, jaka˛ wzbudził w nim bogom ducha winny generalski mundur. Synod nigdy si˛e nie dowiedział, jak niewiele brakowało, by przedwcze´snie udał si˛e na spotkanie swego stwórcy.

***

Flagit usunał ˛ stojacych ˛ mu na drodze grzeszników i szedł przed siebie w´sród padajacych ˛ płomieni. — Ty. . . ty. . . ty mo˙zesz zajmowa´c si˛e głupotami. . . tami. . . tami. To zdanie nie dawało spokoju jego rozgoraczkowanemu ˛ umysłowi. Głupotami! Phi! Zupełnie jakby chodziło o jakie´s banalne przygotowania do balu! Niełatwo było wynie´sc´ blisko dwie´scie pi˛ec´ dziesiat ˛ funtów niezbyt pomocnego kowala przez dopiero co wygryzione przez skałotocza przej´scie i porzuci´c go na peryferiach Cranachanu. Głupoty! Strajki to głupoty! Plan Flagita natomiast to dogł˛ebnie przemy´slane posuni˛ecie strategiczne. Jak strajk przewo´zników mo˙ze zajmowa´c Nababowi tyle czasu? To z˙ ałosne! Flagit odruchowo obrócił si˛e i ruszył w dół kr˛etych schodów, kopniakami przywołujac ˛ do porzadku ˛ stojacych ˛ mu na drodze zawodzacych ˛ pot˛epie´nców. — Ty. . . ty. . . ty mo˙zesz zajmowa´c si˛e głupotami. . . tami. . . tami. Tak, mo˙ze. I jeszcze poka˙ze Nababowi, jak wyglada ˛ dobra organizacja. Doprowadzi swoje zamiary do skutku. I to ju˙z teraz! A te skutki przerosna˛ wszystko, co mógłby sobie wyobrazi´c Nabab w swych naj´smielszych marzeniach! Demonicznie chichoczac, ˛ otworzył kopniakiem drzwi do magazynu, strzepnał ˛ popiół z popielnicy i zdjał ˛ siatk˛e infernitowa˛ z oparcia kamiennego krzesła. Błyskawicznie umie´scił ja˛ mi˛edzy rogami, zamknał ˛ oczy i pazurami swego umysłu si˛egnał ˛ m˛ez˙ czyzny s´piacego ˛ w hamaku tysiac ˛ stóp powy˙zej. 123

Mentalne szpony AKL zacisn˛eły si˛e wokół woli dwóch s´piacych ˛ osób, jedna˛ z nich wyganiajac ˛ z hamaka dla rekonwalescentów, a nast˛epnie z lazaretu w ogóle, druga˛ za´s z łó˙zka i bocznej uliczki na tyłach warsztatu drukarskiego.

***

Krasnoludowi Guthry’emu zupełnie si˛e to nie podobało. Stał z r˛ekami opartymi na swoich małych biodrach i patrzył zza krzaczastych rudych brwi i kosmyków brody w kolorze henny. Kiedy tak spogladał ˛ z niech˛ecia˛ na zbiornik wodny, pod jego czarna,˛ mi˛ekka˛ czapka˛ kł˛ebiły si˛e rozmaite my´sli. — !No pasaran! Nie tak chce natura — zrz˛edził, po czym odwrócił si˛e i splunał ˛ sa˙ ˛zni´scie na łopat˛e. Rozległo si˛e chlupni˛ecie i brz˛ek, znaki celnego trafienia. ˙ — Zadne bydl˛e przy zdrowych zmysłach i tak z tego nie skorzysta. Nie tak powinno by´c. Od wieków z˙ yli my bez tego, to jak amen w pacierzu jeszcze by´smy po˙zyli! Pociagn ˛ ał ˛ nast˛epny łyk ciemnego piwa i z˙ ujac ˛ kolejna˛ porcj˛e lepkiego tytoniu, wpatrywał si˛e w okryta˛ zasłona˛ nocy wod˛e. Dawno ju˙z sko´nczyły si˛e godziny pracy przy budowie Portu Cranacha´nskiego, lecz Guthry, kierownik budowy, nadal obrzucał Kanał Transtalpejski nienawistnymi spojrzeniami. To, z˙ e jest tu kierownikiem, nie oznacza, z˙ e musi mu si˛e to podoba´c. To jedna z zalet bycia krasnoludem — złoto przewa˙za we wszystkim. — Jakkolwiek na to spojrze´c, odkad ˛ pierwszy cholerny nosoro˙zec przeciagn ˛ ał ˛ ˙ pierwszy cholerny wóz przez Talpy, wszystko wo˙zone jest droga.˛ . . Zarcie, skórki lemingów, wojsko, piwsko, tytu´n. Niech mnie kule bija,˛ je´sli to nie jest doskonały układ! Co za idiota napisał t˛e piosenk˛e „Maszeruje wojsko, maszeruje”? Cioci Gieni duby smalone! Wozy! Ciagni˛ ˛ ete przez nosoro˙zce wozy, tak to si˛e odbywa, bo niby na co by im były te wozy opancerzone, co? Pociagn ˛ ał ˛ z butelki i strzelił czarna˛ plwocina˛ na łopat˛e. — A teraz chca˛ z tego zrezygnowa´c. Wywali´c na s´mietnik swoje dziedzictwo. Guthry czknał ˛ i nie zauwa˙zył, jak jaki´s wygimnastykowany typ przeskakuje przez ogrodzenie. — Oto wdzi˛eczno´sc´ — powiedział do swojego piwa krasnolud — za to, z˙ e wiele miesi˛ecy ulepszałem Transtalpejski Szlak Handlowy. W porzo, było kilka opó´znie´n. Ale niech mnie kule bija,˛ nic nie jest doskonałe. W porzo, mo˙ze i nie zdobyłem nagrody za najefektywniejsza˛ realizacj˛e projektu in˙zynierii drogowej, no i otwarcie troch˛e si˛e spó´zniło — ale czyja to wina, co? Ze trzy tygodnie zabrało nam sprzatanie ˛ po tych piero´nskich przewo´znikach, awanturujacych ˛ si˛e o to, z˙ e zablokowali´smy im drog˛e. Niech mnie kule bija! ˛ Ale teraz sy´ccie swo124

je gały naszymi osiagni˛ ˛ eciami, zbydl˛econe niedowiarki! Trzypasmowa, cholernie dobra z˙ wirowana wozostrada, przecinajaca ˛ góry jak natłuszczony suseł na szynach, wszystkie zakr˛ety idealnie wyprofilowane, wszystkie mijanki oznaczone, a jakby tego nie do´sc´ , to jest jeszcze sze´sciopasmowy przejazd przez Wesołego Kuchcika z daniami na wynos, usytuowany na samym Kaprawym Wierchu. Na rany je˙za Teofila! To˙z to szczytowe osiagni˛ ˛ ecie w dziedzinie masowego transportu towarów, tak napisała „Trybuna Triumfu”. . . a im si˛e wydaje, z˙ e TO zastapi ˛ wozostrad˛e! Zaklał ˛ siarczy´scie, wcia˙ ˛z wpatrujac ˛ si˛e w napełniony woda˛ kanał przecinajacy ˛ Góry Talpejskie. Za jego plecami pot˛ez˙ na, kryjaca ˛ si˛e w cieniu posta´c przemkn˛eła po stosie skalnych odłamków, a mała dziewczynka w jaskrawoczerwonej koszuli nocnej podbiegła do wozu wyładowanego kamieniami. ˙ ˙ — Kanał! Phi! Załosne. Nic z tego nie b˛edzie, nawet za milion lat. Zeby co´s si˛e poruszało, zwłaszcza co´s ci˛ez˙ kiego, musi mie´c koła. Czasem płozy. Zabierz koła, a nie ruszy, taka jest prawda. Nic nie b˛edzie si˛e porusza´c tylko dlatego, z˙ e wrzuca˛ to do kanału! Oni twierdza,˛ z˙ e je´sli nada si˛e stali odpowiedni kształt, to nawet ona b˛edzie si˛e unosi´c na wodzie. Nawóz prawda! Nagrzmocili si˛e jak stodoły albo im słoneczko przygrzało. Ciekawe, czy próbowali kiedy´s umy´c w wodzie kolczug˛e. Tonie! A oni my´sla,˛ z˙ e mo˙zna wzia´ ˛c od groma kolczug, wrzuci´c je na co´s, co nazywaja˛ barka,˛ i wtedy nie zatona.˛ Jasne, a ja jestem biskupem! Z rezygnacja˛ pokr˛ecił głowa,˛ po czym wlał w siebie jeszcze pół pinty. — No, ale je´sli tego chca,˛ kim ja jestem, z˙ eby si˛e sprzeciwia´c. Niech˙ze napełniaja˛ te swoje cholerne barki stosami kolczug, je´sli taka ich wola. To na pewno bezpieczniejsze. Ka˙zdy bydlak mo˙ze wpa´sc´ i utona´ ˛c. Z nienawi´scia˛ wpatrywał si˛e w arkusz pergaminu, krzywiac ˛ si˛e na plan Portu Cranacha´nskiego. Tymczasem dziewczynka chwyciła d´zwigni˛e wózka, zwolniła przycisk na jej ko´ncu i pociagn˛ ˛ eła. — Port! Dowód na to, z˙ e co´s im si˛e poprzestawiało w tych niewielkich łepetynkach. Chlali pewnie wła´snie porto i nazwa im si˛e spodobała. Port, widział to kto! To królestwo długo nie pociagnie ˛ z takimi jak oni przy sterach! Rzecz jasna Guthry nigdy nie wypowiedziałby swoich opinii publicznie. W takim wypadku zanim zda˙ ˛zyłby powiedzie´c „Ech. . . ”, wyrzuciliby go z pracy, nało˙zyli mu kajdanki i wtracili ˛ go do lochu. To znaczy, gdyby miał szcz˛es´cie i Carr Paccino si˛e o tym nie dowiedział. Cho´c dla Guthry’ego ró˙znica i tak nie byłaby zbyt wielka. Pot˛ez˙ ny osobnik cichaczem przemierzył plac budowy, kierujac ˛ si˛e w stron˛e lamentujacego ˛ nad brzegiem kanału krasnoluda, i w ko´ncu przystanał, ˛ kryjac ˛ si˛e w cieniu dziesi˛ec´ stóp za jego plecami. Musiał trzyma´c si˛e cienia, je´sli nie chciał, by ten mały kole´s zauwa˙zył jego oraz — zwłaszcza — blizny na jego czole. Widok zaszytych na okr˛etk˛e nici chirurgicznych na gołej czaszce połyskujacej ˛ w s´wietle 125

ksi˛ez˙ yca prowokował ludzi do nietypowych zachowa´n. Nagle stojacy ˛ na brzegu wyładowany kamieniami wóz ruszył przed siebie. Dziewczynka, która zwolniła hamulec r˛eczny, odskoczyła od niego z piskiem. Skore do z˙ artów moce grawitacji pchn˛eły pojazd i wprawiły go w ruch jednostajnie przyspieszony. Na d´zwi˛ek skrzypiacych ˛ kół Guthry poderwał si˛e na równe nogi i odwrócił. — Co. . . co jest? Kto tam? Kto!? Nigdy nie dane mu było dosta´c odpowiedzi. Wóz p˛edził coraz szybciej w stron˛e kierownika budowy. Znieruchomiały krasnolud krzyknał, ˛ bezsilnie patrzac, ˛ jak rozp˛edzony pojazd wyłania si˛e z ciemno´sci i zajmuje mu całe pole widzenia, a nast˛epnie uderza w nasyp brzegowy, wylatuje w powietrze, zakre´sla łuk nad jego głowa˛ i z gło´snym chlupotem wpada do wody. W owej chwili Guthry po raz pierwszy w z˙ yciu odczuł co´s na kształt zadowolenia ze swej niewielkiej postury. Ukrytemu za kamieniami Szlamowi D˙zi-hadowi u´smiech zamarł na ustach, które szybko wykrzywił j˛ek pora˙zki. Szlam błyskawicznie wyskoczył z cienia i wykorzystujac ˛ umiej˛etno´sci zdobyte na szkoleniu w GROM-ie, pełna˛ para˛ ruszył na krasnoluda. Wcia˙ ˛z przyspieszajac, ˛ uderzył go solidnie w brzuch i obaj przelecieli dziesi˛ec´ stóp, wprost ku wcia˙ ˛z niespokojnym wodom kanału. Plasn˛eli o olei´scie czarna˛ powierzchni˛e i zaton˛eli w odm˛etach. Z ust Guthry’ego, który bezskutecznie usiłował wyszarpna´ ˛c si˛e przeciwnikowi, poleciały babelki. ˛ O dziwo, w jego umy´sle wzi˛eła gór˛e rozfilozofowana czastka. ˛ ´ ety Janie z Butli! A nie mówiłam!? — zapiszczała. — A nie mówiłam, — Swi˛ z˙ e pr˛edzej czy pó´zniej jakie´s bydl˛e si˛e tu utopi, z˙ e kanały sa˛ niebezpieczne, z˙ e. . . Na szcz˛es´cie przerwał jej pot˛ez˙ ny rój babelków, ˛ wydobywajacy ˛ si˛e z otworu w dnie, na lewo od krasnoluda i naprzeciw zwodowanego wozu. Przera˙zajace ˛ pazury wypchn˛eły kilka pomniejszych głazów i wyciagn˛ ˛ eły za soba˛ z mulastego dna ogromny kształt. Ostatnia˛ rzecza,˛ jaka˛ widział Guthry, był szybko zbli˙zajacy ˛ si˛e w jego stron˛e dziewi˛eciostopowy demon w masce do nurkowania, płetwach i z pasem obcia˙ ˛zonym ołowiem.

Rozdział piaty ˛ O projektach i siatkach na włosy

Chmara gawronów poderwała si˛e z nawtyka´nskiej dzwonnicy, krakaniem demonstrujac ˛ swoje oburzenie wobec przerywajacego ˛ poranna˛ cisz˛e dzwonienia na jutrzni˛e. Obudzony szumem skrzydeł pacjent lazaretu krzyknał, ˛ wypadł z hamaka i z mokrym pla´sni˛eciem uderzył w podłog˛e, by nast˛epnie z przera˙zeniem patrze´c na cieknac ˛ a˛ po wykafelkowanej podłodze stru˙zk˛e błotnistej wody. — Siostro! — zawołał. W pami˛eci widział wijace ˛ si˛e sznury srebrnych babelków. ˛ Biegł, uderzył w. . . co´s. . . a potem. . . woda. Ale to był przecie˙z tylko sen. Na podłodze pojawiła si˛e druga m˛etna stru˙zka. — Siostro! To musiał by´c sen! Musiał. . . Tylko dlaczego płuca bolały go, tak jakby przez pół godziny wstrzymywał oddech? I skad ˛ wzi˛eła si˛e ta woda? — Siostro! — Ile razy mam ci powtarza´c, z˙ e nie ma tu z˙ adnych sióstr! — burknał ˛ zaspany Pasterr znad owsianki. — Co ty tam wyrabiasz na dole? — zapytał protekcjonalnym tonem, patrzac ˛ z ukosa na przemoczonego pacjenta i wzdrygajac ˛ si˛e na widok szwów utrzymujacych ˛ w cało´sci skór˛e na jego czerepie. — Papa Jerz powiedział, z˙ e by´s dochodził do siebie, a to chyba nie w t˛e stron˛e. Ociekajacy ˛ z˙ ało´snie woda˛ Szlam D˙zi-had zadr˙zał i wyrz˛eził: — Woda! — Widz˛e, z˙ e jeste´s troch˛e wilgotny. Tiaaa. . . — Pasterr pochyli si˛e i pomógł mu wsta´c. — Znowu s´niłe´s? — zapytał, układajac ˛ go w hamaku. — Tak, ja. . . — Co to było tym razem? Albo nie mów, daj mi zgadna´ ˛c. Wydawało ci si˛e, z˙ e pływasz? Z uciekinierami przemierzajacymi ˛ na tratwach Morze Chłodne na Dalekim Wschodzie. Na wpół oszalały z miło´sci płynałe´ ˛ s z młoda˛ dziewczyna˛ imieniem Daj-mi w łódce dla dwojga. Mam racj˛e? 127

— To było ponure! — Z rozhu´stanego D˙zi-hada wcia˙ ˛z kapało. — Wywiazała ˛ si˛e walka. . . — Nie przypadłe´s jej do gustu, co? — rzucił Pasterr znad kolejnej ły˙zki owsianki. — Co? — Daj-mi. Nie spodobałe´s si˛e jej. Odrzuciła twoje awanse. Rzuciła ci˛e? Zreszta,˛ niewa˙zne. . . — Nie! To był plac budowy czy co´s w tym rodzaju, jaki´s wóz uciekał, a ja skoczyłem za nim i. . . — wybełkotał zmieszany Szlam. — Uratowałe´s ja? ˛ — Ja? ˛ Nie, to był „on”. . . a ja chciałem go zamor. . . Na twarzy Pasterra pojawił si˛e wyraz gł˛ebokiego zawodu. — Nie, tylko nie to! Czy ty nie mo˙zesz mie´c zwykłych, nieprzyzwoitych, mokrych snów, jak wszyscy? — A ten nie był wystarczajaco ˛ mokry? — D˙zi-had znaczaco ˛ wy˙zał ˛ r˛ekaw. — Niby tak, ale to si˛e nie liczy. Somniprekognicja oszukuje zmysły, ka˙zdy mógłby spoci´c si˛e tak bardzo w odpowiednio gł˛ebokim stanie somniprekognitycznym. Mam to w notatkach z wykładów, je´sli mi nie wierzysz. . . — Spoci´c?! — zapiszczał D˙zi-had. — Próbujesz mi wmówi´c, z˙ e kiedy si˛e spoc˛e, to cuchn˛e jak kanał? — No. . . tak, niestety tak. — Prosz˛e, podejd´z! No, bli˙zej. Sam spróbuj. Nawet smakuj˛e jak kanał. Ani s´ladu soli czy czego´s innego, co normalnie znajduje si˛e w pocie. Wyja´snij mi to. — Proste. To jedna z pierwszych rzeczy, jakich ucza.˛ — Pasterr podrapał si˛e po głowie, usiłujac ˛ przypomnie´c sobie słowa wykładowcy. — Tak, pami˛etam. „Podczas napadu somniprekognicji oraz bezpo´srednio po nim nie nale˙zy stosowa´c ani dawa´c wiary standardowym parametrom fizjologicznym”. Tak wi˛ec twój pot mo˙ze by´c czymkolwiek. Dzi´s w nocy powiniene´s spróbowa´c s´ni´c o sobie jako o ró˙zy — b˛edziemy mogli butelkowa´c i sprzedawa´c twój pot niczym perfumy! — Pasterr odwrócił si˛e i ruszył do wyj´scia. — Hej! Co to ma znaczy´c! Nie dasz mi r˛ecznika? — Słyszysz dzwony? To na jutrzni˛e. Jak si˛e spó´zni˛e, b˛ed˛e miał problemy. . . — Mnich-medyk przesunał ˛ kciukiem po swoim gardle, po czym doko´nczył owsiank˛e. — Ale co ze mna? ˛ Jestem przemoczony! — To cz˛es´c´ terapii. Nauczka na przyszło´sc´ . No to na razie, zobaczysz, z˙ e dojdziesz do siebie. — Wypowiedziawszy te słowa, Pasterr opu´scił lazaret i udał si˛e do głównej kaplicy. Wzburzony D˙zi-had zaplótł r˛ece na piersiach i zaklał, ˛ kiedy z r˛ekawów pi˙zamy wylały si˛e nast˛epne trzy galony wody. Poczuł, z˙ e co´s porusza mu si˛e w kieszonce na piersi. 128

— Ciekawe, jak z punktu widzenia somniprekognicji mo˙zna wytłumaczy´c to! — warknał, ˛ wyciagaj ˛ ac ˛ z kieszeni dwie duszace ˛ si˛e ropuchy i wrzucajac ˛ je do kału˙zy pod hamakiem. D˙zi-had, powiedział sobie w duchu, jeste´s łamaga.˛ Nawet nie potrafisz sam si˛e zaaresztowa´c. Co s´wiatobliwy ˛ sier˙zant Zenit — niech go bogowie błogosławia! ˛ — powiedziałby, widzac ˛ ci˛e w takim stanie! Nagle paniczny strach obleciał go szybciej, ni˙z kijanka ucieka przed lecacym ˛ ´ atobliwy w jej stron˛e przeddzidziem dzidy bojowej. Swi ˛ sier˙zant! — j˛eknał ˛ Szlam ´ atobliwy w gł˛ebi duszy. Zawiódł pokładane w nim nadzieje. Swi ˛ sier˙zant Zenit — niech go bogowie błogosławia! ˛ — na pewno czeka teraz w swoim biurze na raport od niego, D˙zi-hada. . . Przemokłego pacjenta znowu zacz˛eła bole´c głowa. . . . tylko raport o czym? Skad ˛ takie koleje jego losu, dlaczego został potajemnie wysłany na szkolenie do GROM-u i dołaczony ˛ do jedynego zespołu, jaki kiedykolwiek zdobył Kielich, czym zyskał stopie´n brata szeregowca i wst˛ep do tej elitarnej jednostki? D˙zi-had wiedział, z˙ e chodzi o co´s bardzo powa˙znego. Co´s, z czym tylko on mógł sobie poradzi´c. . . Ale w Nawtykanie nic si˛e przecie˙z nie działo! Głowa znów go zabolała. I to była odpowied´z! Owcze Wojny! One nie stanowiły przeszkody w s´ledztwie — były jego przedmiotem! W przebłysku pychy ujrzał cało´sc´ , wszystkie szczegóły skomplikowanej intrygi, wielki plan. A w nim niewielka,˛ cho´c z˙ ywotna,˛ pojedyncza˛ komórk˛e dro˙zd˙zy — dro˙zd˙zy, na których ˙ wyro´snie chleb Prawdy, Sprawiedliwo´sci i Cranacha´nskiego Stylu Zycia. Ta˛ komórka˛ był on, pobo˙zny posterunkowy Szlam D˙zi-had. Och, có˙z za niezwykła˛ wiar˛e i zdolno´sc´ przewidywania wykazał s´wiatobliwy ˛ sier˙zant Zenit — niech bogowie błogosławia˛ jego wełniane skarpety! On, D˙zi-had, był wybra´ncem, tropicielem niegodziwo´sci! I chocia˙z s´cie˙zka jego usłana była kolcami (fala w GROM-ie), cho´c r˛ece piekły go od wspinania si˛e po trzydziestostopowej linie od dzwonnicy, a podczas pełnienia obowiazków ˛ stratował go wielbład ˛ bojowy — to było co´s! — wszystkie te cierpienia pozwoliły mu osiagn ˛ a´ ˛c czysto´sc´ umysłu. Miał ju˙z pewno´sc´ co do ekstremalnie delikatnej natury powierzonego mu zadania. W porzadku, ˛ ale gdzie poło˙zył swój brewiarz?

***

Otoczona cherubinami z najprzedniejszego cranacha´nskiego kamienia, starannie przystrzy˙zonymi trawnikami i z˙ ywopłotem rezydencja „Cosa Nostra” łasiła si˛e 129

czule do zewn˛etrznych murów Cesarskiego Pałacu Fortecznego, le˙zac ˛ tak blisko o´srodka władzy królewskiej, jak tylko to było mo˙zliwe bez tytułów szlacheckich. Wła´scicielem rezydencji był Carr Paccino, wielki, podobny do ropuchy m˛ez˙ czyzna, który potrafił wycisna´ ˛c pieniadze ˛ ze wszystkiego, z czego pieniadze ˛ wycisna´ ˛c si˛e dało. Ka˙zdy, kto stawał mu na drodze, był bezzwłocznie usuwany i albo „nieoficjalnie” grzebany w fundamentach jakiego´s przedsi˛ewzi˛ecia budowlanego, albo całkiem oficjalnie chowany za po´srednictwem nale˙zacego ˛ do Carra Domu Pogrzebowego przy ulicy Dolnej, który to Dom okazał si˛e całkiem dochodowym interesem. Aktualnie Carr Paccino nie był w zbyt dobrym nastroju. Wła´snie otrzymał złe wie´sci. — Przepadł! — wrzasnał ˛ zza swojego wypolerowanego na wysoki połysk orzechowego stołu, na którym pomimo wielogodzinnego szorowania wcia˙ ˛z widniała rysa w kształcie palców układajacych ˛ si˛e w obsceniczny gest. — Co to znaczy: przepadł!? — ryknał, ˛ z w´sciekło´sci dr˙zac ˛ na całym obfitym ciele odzianym w czarny garnitur. Szef asystentów sekretarza kierownika budowy, który miał pecha i wyciagn ˛ ał ˛ najkrótsza˛ zapałk˛e, przełknał ˛ s´lin˛e i odpowiedział: — Nie ma go tam, gdzie powinien by´c, zniknał ˛ te˙z wóz wyładowany kamieniami i plany budowy, a my nie wiemy, co robi´c. . . Wielki biały szczur siedzacy ˛ na kolanach głowy cranacha´nskiej „rodziny” pisnał ˛ rozdzierajaco, ˛ kiedy wła´sciciel chwycił go za gardziołko. Carr mógł mie´c z tego portu dwadzie´scia pi˛ec´ tysi˛ecy szelagów, ˛ nie wliczajac ˛ dodatkowych opłat za transport morski. . . ka˙zdy stracony dzie´n oznaczał stracone pieniadze! ˛ Paccino wstał, strzelił ostentacyjnie upier´scienionymi palcami i wyciagn ˛ ał ˛ dło´n. Szef asystentów sekretarza kierownika budowy przełknał ˛ nerwowo i rozejrzał si˛e dookoła. Było powszechnie wiadomo, z˙ e jedno strzelenie palcami Carra Paccino mo˙ze oznacza´c wszystko. Ten krótki d´zwi˛ek mógł na przykład znaczy´c: „Połamcie mu nogi, zrzu´ccie go z mostu, a potem przynie´scie mi cappuccino”. Albo co´s znacznie gorszego. Strach szefa asystentów pogł˛ebił si˛e, gdy pot˛ez˙ nie zbudowany, odziany w pra˙ ˛zkowany garnitur Fett Uccini, goryl Carra, podszedł do niego, chwycił go od tyłu za kark i poprowadził w stron˛e wyj´scia. Przy samych drzwiach zatrzymał si˛e, wr˛eczył mu kopie planów i kopniakiem posłał na cherubina. — Sko´ncz na czas. My b˛edziemy zadowoleni, a ty b˛edziesz z˙ ywy. Miłego dnia. — I z tymi słowy Fett Uccini rzucił w czoło trz˛esacego ˛ si˛e szefa asystentów sekretarza niewielka˛ metalowa˛ odznaka.˛ Pół godziny pó´zniej, kiedy w ciemnej bocznej uliczce nogi odmówiły mu posłusze´nstwa i przewrócił si˛e, zm˛eczony i przera˙zony szef asystentów odwa˙zył si˛e spojrze´c na odznak˛e. Na metalowej gwie´zdzie widniały dwa słowa: „Kierownik budowy”. 130

W tej wła´snie chwili nie wytrzymał i si˛e zmoczył.

***

A˙z do teraz Wielebny Hipokryt my´slał, z˙ e słyszał ju˙z wszystkie odgłosy, jakimi mogło poszczyci´c si˛e Podziemne Królestwo Hadesji, a których wi˛ekszo´sc´ zdawała si˛e mie´c co´s wspólnego z ustawicznym prze˙zuwaniem skał. Przywykł ju˙z, acz nie bez oporów, do tego, z˙ e za ka˙zdym razem budza˛ go j˛eki udr˛eczonych dusz albo rozbrzmiewajacy ˛ co osiem godzin sygnał zako´nczenia zmiany. Dobrze zaznajomił si˛e tak˙ze z trzaskami i hukami podpodłogowego systemu ogrzewania, ale nigdy wcze´sniej nie słyszał niczego podobnego do d´zwi˛eku, jaki wła´snie teraz saczył ˛ mu si˛e do uszu. Z poczatku ˛ my´slał, z˙ e mroczny, złowieszczy chichot to jaka´s forma sejsmicznej aktywno´sci na zewnatrz ˛ budynku. Z zaskoczeniem si˛e zorientował, z˙ e dobiega on z Flagita, który s´l˛eczał nad du˙zym arkuszem niepłonnego pergaminu, bazgrał pospiesznie swoim szlamopisem i na bie˙zaco ˛ obja´sniał co´s niskiemu, wystraszonemu i spoconemu osobnikowi stojacemu ˛ u jego boku. Gdy Hipokryt wpatrywał si˛e tak w szerokie, łuskowate plecy demona, widział, jak dr˙za˛ mu ramiona, i wychwytywał zwodnicze fragmenty monologu, spazm ciekawo´sci przesunał ˛ badawczo palcami po jego duchowym kr˛egosłupie. O co chodzi Flagitowi? Z kim on rozmawia? I dlaczego cały czas pokazuje na małe, podobne do wiatraka urzadze˛ nie i cała˛ reszt˛e fragmentów wentylacji rozrzuconych po podłodze? Co´s tu nie grało, a Hipokryt po prostu musiał si˛e dowiedzie´c co. Po cichu, ukradkiem, niemal obawiajac ˛ si˛e, z˙ e stanie si˛e s´wiadkiem narodzin jakiego´s straszliwego planu, zaszedł Flagita od drugiej strony i zerknał ˛ na pergamin, dostrzegajac ˛ wzór łacz ˛ acych ˛ si˛e z soba˛ linii. Nast˛epnie przetarł oczy, zamrugał osłupiały i raz jeszcze zerknał ˛ na krzy˙zujace ˛ si˛e. . . blizny na czole niskiego, lecz uwa˙znego słuchacza Flagita. Przyłapawszy si˛e na dogł˛ebnej obserwacji blizn, zawstydzony Hipokryt przeniósł wzrok na bł˛ekitny pergamin le˙zacy ˛ na przydymionym obsydianowym stole. Rysunek Flagita wyobra˙zał co´s w rodzaju wielkiej kopuły przycupni˛etej na szczycie góry, opisanej wymiarami przy podstawie, szczycie i ka˙zdej z siedmiu s´cian wewn˛etrznych. Para równoległych linii biegła od s´rodka kopuły w dół, wcinajac ˛ si˛e w lita˛ skał˛e na gł˛eboko´sc´ , jak podawał diagram, ponad trzystu jardów. W pobli˙zu wierzchołka tej rury Flagit rysował wła´snie niewielki wiatrak, w którym Hipokryt, gdyby znał si˛e cho´c pobie˙znie na dynamice płynów w kontek´scie systemów wentylacyjnych, bez watpienia ˛ rozpoznałby główna˛ turbin˛e zasilajac ˛ a.˛ Hipokryt potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i ponownie wpatrzył si˛e w gmatwanin˛e linii, s´le131

dzac ˛ oczami kopulasta˛ krzywizn˛e i usiłujac ˛ dostrzec w całym tym szkicu cho´c odrobin˛e sensu. Na szcz˛es´cie dla Flagita Hipokryt nigdy nie widział szczegółowych projektów i diagramów niezb˛ednych do prowadzenia prac budowlanych i nie rozpoznałby planów skomplikowanego kompleksu wypoczynkowego, nawet gdyby były ozdobione neonami. Ogłupiały podrapał si˛e po głowie i wła´snie wtedy, kiedy palcami dotknał ˛ krzywizny czaszki, zrozumiał, co przedstawia ten rysunek. — Jakie to s´liczne! — oznajmił, pochylajac ˛ si˛e i intensywnie przygladaj ˛ ac ˛ pergaminowi. — To bardzo miły gest! Wytracony ˛ z rytmu Flagit podskoczył, odruchowo rozkładajac ˛ r˛ece, z˙ eby ukry´c swój sekret, i rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e z niepokojem jak sze´sciolatek przyłapany na rysowaniu nieprzyzwoitych obrazków w rogu zeszytu. — Nie, nie, daj mi popatrze´c! — poprosił Hipokryt. — Nie wstyd´z si˛e. B˛edzie pi˛ekna. To bardzo szlachetne z twojej strony. Flagit i krasnolud Guthry patrzyli na niego zdezorientowani. — Co?! — j˛ekn˛eli chórem. — Ten pomysł z siatka˛ na włosy. Wspaniale nada si˛e do przykrycia tych strasznie szpetnych blizn — rzekł Hipokryt, wskazujac ˛ na czoło Guthry’ego. — Siatka na włosy? — bakn ˛ ał ˛ Flagit. I wtedy, zgodnie z ta˛ sama˛ reguła,˛ według której rysunek czarnego s´wiecznika mo˙ze wyda´c si˛e szkicem dwóch białych profilów ludzkiej twarzy, ujrzał cały swój projekt w zupełnie innym s´wietle. Guthry tymczasem pokr˛ecił głowa.˛ — Kurna chata, chłopcze, na nic mi siatka na włosy! Mam swoja˛ czapk˛e. . . ufff! — No tak, tak — wyjakał ˛ Flagit, zdejmujac ˛ łokie´c z głowy krasnoluda. — Ha, siatka na włosy! Wspaniała intuicja, Hipokrycie. Po prostu poczułem, z˙ e musz˛e jako´s zakry´c blizny tego pechowego biedaka. — Uniósł pazur i przysłaniajac ˛ nim usta, szepnał: ˛ — To ma by´c niespodzianka. O niczym nie wie. — Wskazał na Guthry’ego i u´smiechnał ˛ si˛e tak czule, jak tylko potrafił. Nie wyszło mu to zbyt dobrze. Guthry wylał na siebie zawarto´sc´ manierki z wrzac ˛ a˛ woda˛ z rynsztoka i teraz lekko parował. — To bardzo miłe, ale paru rzeczy nie rozumiem. Nie z˙ ebym krytykował, ale co to oznacza? — Hipokryt wskazał na oznaczenie wymiarów podstawy. — Sze´sc´ dziesiat ˛ pi˛ec´ pr˛etów? Na spotkaniach kółka koronkarskiego nigdy o czym´s takim nie słyszałem. — Mówiac ˛ szczerze, słyszał ju˙z kiedy´s słowo „pr˛et” u˙zyte w podobnym kontek´scie, ale nie był do ko´nca pewien, czy to miara ci˛ez˙ aru, grubo´sci czy czego´s innego. Gdyby zreszta˛ w tym momencie przypomniał sobie, z˙ e jeden pr˛et to prawie dokładnie pi˛ec´ jardów, byłby zapewne jeszcze bardziej zgłupiał. Czy kto´s przy zdrowych zmysłach mógł wymy´sli´c dwustupi˛ec´ dziesi˛eciostopowa˛ siatk˛e na włosy?

132

Flagit przełknał ˛ nerwowo s´lin˛e. Co mógł powiedzie´c? Cz˛es´c´ jego umysłu marzyła, by rzuci´c Hipokrytem przez magazyn, stana´ ˛c nad nim i roze´smia´c si˛e, mówiac: ˛ — Idioto! Co ty wiesz? Ju˙z wkrótce b˛edzie za pó´zno, z˙ eby´s mógł si˛e tym przejmowa´c! — Reszta umysłu wykazała wi˛ecej rozsadku. ˛ Demon zachichotał ze swoboda˛ i u´smiechnał ˛ si˛e niepewnie. — Tak oznaczam s´ciegi i. . . no, rodzaje igieł. To jest sze´sc´ dziesiat ˛ pi˛ec´ na. . . na p11, rozumiesz? Hipokryt zamrugał. Co´s mu si˛e w tym nie zgadzało. . . tylko co? Guthry patrzył na demona jak na wariata pierwszej wody. — No tak, jasne — odparł w ko´ncu Wielebny, łatwowiernie przyjmujac ˛ wszystko to do wiadomo´sci i ignorujac ˛ watpliwo´ ˛ sci kołaczace ˛ gdzie´s na dnie jego umysłu. Jedna˛ ze zdolno´sci, jakie trzeba było posia´ ˛sc´ , by sta´c si˛e praktykujacym ˛ wyznawca˛ s´w. Absencjusza ze Sklerozy, była umiej˛etno´sc´ przezwyci˛ez˙ ania nawet najbardziej dojmujacego ˛ sceptycyzmu. — A co to jest to? — zapytał, wskazujac ˛ na par˛e pionowych linii wychodzacych ˛ ze s´rodka konstrukcji. — To sa,˛ tego, no, paski pod brod˛e — odparł Flagit przez zaci´sni˛ete z˛eby. — Tak mi si˛e zdawało. A ta zapinka w kształcie malutkiego wiatraka jest s´liczna! — Hmm, tak, widzisz, on był młynarzem, zanim. . . — Młynarzem!?! Na rany Je˙za Teofila! Byłem wykonawca˛ budów. . . — zda˛ z˙ ył wykrztusi´c Guthry, zanim otrzymał cios łokciem w z˙ ebra. Flagit udał zakłopotanie, nachylił si˛e do ucha Hipokryta i wyszeptał: — Ciagle ˛ nie czuje si˛e zbyt dobrze. Ma złudzenia, rozumiesz. To si˛e cz˛esto zdarza przy tak powa˙znych obra˙zeniach głowy — skłamał, wymownie klepiac ˛ si˛e szponem w czoło, po czym wstał, w po´spiechu zgarnał ˛ projekt, chwycił krasnoluda za kark i poprowadził ku drzwiom. — Chod´z, chod´z — warczał przy tym. — Czas, z˙ eby´s wybrał kolor swojej siateczki. Drzwi zamkn˛eły si˛e przy protestach zdumionego Guthry’ego. Wielebny Hipokryt podrapał si˛e po głowie, czuł nieokre´slony niepokój wypełzajacy ˛ z dna jego ja´zni. Zdawało mu si˛e, z˙ e Flagit by´c mo˙ze próbował co´s przed nim ukry´c. Có˙z, postanowił Hipokryt z najwi˛eksza˛ doza˛ prawo´sci, na jaka˛ było go sta´c, jak wróci, bez watpienia ˛ dowiem si˛e, co szykuje. Diabeł czy nie, nie powinien okłamywa´c sługi bo˙zego!

***

´ Swiatło łojowej s´wiecy odbiło si˛e od tłuszczu pokrywajacego ˛ włosy Fett Uc133

ciniego, gdy ten pochylił si˛e nad biurkiem i znaczaco ˛ zmarszczył brwi. — Kiedy ja nie zajmuj˛e si˛e osobami zaginionymi! — parsknał ˛ komandor Tojad zwany Mocnym, wiercac ˛ si˛e niespokojnie w swych skórzanych gatkach. — Tu chodzi o zaginionego krasnoluda. Poza tym to z˙ yczenie pana Paccina — warknał ˛ Fett Uccini, nie maskujac ˛ gro´zby. — A jego z˙ yczenie. . . — Wiem, wiem, tak jest napisane w mojej umowie z Czarna˛ Stra˙za˛ — burknał ˛ Tojad, zaciskajac ˛ z˛eby i modlac ˛ si˛e, by nikt go nie usłyszał. Uccini wyszczerzył si˛e i ruszył do wyj´scia. — Ehem. . . jedno pytanie. Fett skrzywił si˛e i nieznacznie skinał ˛ r˛eka.˛ — Skad ˛ takie zainteresowanie krasnoludem? — Konkurencja — odwarknał ˛ Uccini. — Wóz pełen kamieni, plany portu i kierownik budowy znikaja˛ w tym samym czasie. Szef jest podejrzliwy, comprende? — Ostatnie słowo zabrzmiało jak rozkaz. Tojad potaknał ˛ w milczeniu, a Fett Uccini zatrzasnał ˛ za soba˛ drzwi. W ciszy, która zapanowała w biurze, komandor podparł głow˛e r˛ekoma. Zaginione krasnoludy! Jakby nie do´sc´ miał spraw na głowie. Na my´sl o szczuroodpornych butach wypaczajacych ˛ si˛e pod wpływem intensywnego goraca ˛ ogarn˛eła go w´sciekło´sc´ . — Barak! — krzyknał, ˛ uderzajac ˛ pi˛es´cia˛ w stół i wstajac. ˛ W okamgnieniu wybiegł przez drzwi i skierował swe kroki ku placowi Dolnemu, gdzie powinien czeka´c na niego Barak, najlepiej z gotowymi odpowiedziami — je˙zeli chce zachowa´c kompletne uz˛ebienie.

***

Flagit przemierzał karmazynowe uliczki Tumoru ze skałotoczem, który pewnie trzymał si˛e szczypcami klatki i pomrukiwał ukontentowany kolejna˛ wy˙zerka˛ wysoko´sci tysiaca ˛ stóp. Z demona promieniowała niezwykła pewno´sc´ siebie. Wszystkie sprawy miały si˛e bardzo dobrze. Guthry powinien przebywa´c włas´nie gdzie´s na obrze˙zach Konferencji In˙zynierów Cranacha´nskich; krasnolud miał przy sobie torb˛e z projektami, wiedział, gdzie jest sejf, a w nieodwołalnie infernitowej sieci jego mózgu zainstalowany był Program AKL. Flagit p˛edził co sił w kopytach do magazynu. Teraz musiał znale´zc´ jakie´s stałe z´ ródło gotówki, od tego wszystko zale˙zało. Nagle z bocznej uliczki dobiegło go warkni˛ecie, liczne szpony uj˛eły go za gardło i demon zniknał ˛ ze zdławionym krzykiem. — No i. . . ? — syknał ˛ Nabab do przyszpilonego do s´ciany Flagita. — Gdzie mój dowód? — Z jego nozdrzy ulatywały smu˙zki dymu. 134

— Zdob˛ed˛e go, jak tylko. . . — Zdob˛edziesz go teraz! Dzisiaj! — Nababa przygniatała presja zbli˙zajacych ˛ si˛e wyborów. — Seirizzim prowadzi w sonda˙zach niepopularno´sci. Bez dowodu przegram. . . — Pozwól mi tylko. . . — Nie! I zabior˛e tego potwora! — warknał ˛ Nabab, spogladaj ˛ ac ˛ na skałotocza. — Ale ja. . . — Id´z! We´z to. — Wcisnał ˛ mu w szpony małe zawiniatko ˛ i popchnał ˛ go w stron˛e Flegetonu. — Gdzie jest generał? Sprowad´z mi generała! — Sprowad´z mi generała! — Flagit splunał ˛ na odchodnym. — Dlaczego nie mo˙ze sam tego załatwi´c, dlaczego to zawsze musz˛e by´c ja?

***

Z zaskoczeniem stwierdził, z˙ e okazało si˛e to łatwiejsze, ni˙z my´slał. W porzad˛ 6 ku, regularnie ucz˛eszczał na zaj˛ecia , ale pewne rzeczy sa˛ prostsze, gdy słucha si˛e o nich w wygodnym zaciszu sali wykładowej, ni˙z gdy trzeba wprowadza´c je w czyn na smaganym przez wiatr wzgórzu, zaledwie kilka jardów od ogarni˛etej wojenna˛ po˙zoga˛ Pustyni Bł˛ednej. Szlam D˙zi-had bardzo si˛e cieszył, z˙ e dotarł po s´ladach pasterzy tak daleko. Był z˙ ywym s´wiadectwem klasy reprezentowanej przez nauczycieli z Wyznaniowych Oddziałów Prewencyjnych i napawało go to duma.˛ Stanał ˛ na s´rodku szerokiej na dziesi˛ec´ jardów połaci zadeptanej, poczerniałej trawy, która biegła od bram Nawtykanu a˙z do naturalnego amfiteatru wykorzystywanego rokrocznie przy Konkursie Gu´zców, i odetchnał ˛ z ulga.˛

***

Tu zaczynały si˛e schody. Otworzył mały brewiarz i spojrzał na zapełniaja˛ ce go nieodczytywalne smugi, gotów do poszerzenia swojego zbioru bezcennych dowodów. Czterna´scie lat słu˙zby w WOP-ie, w stopniu pobo˙znego posterunko6

No, prawie regularnie. W ka˙zdym razie był niemal na wszystkich wykładach z cyklu „Tropienie. Praktyczna teoria nadzoru. Jak s´ciga´c i czai´c si˛e, pozostajac ˛ niezauwa˙zonym”. Czuł powa˙zne zaniepokojenie w zwiazku ˛ z nieobecno´scia˛ na dwóch ostatnich zaj˛eciach, spowodowana˛ tym, z˙ e nie mógł uzyska´c zwolnienia z c´ wicze´n w GROM-ie, poniewa˙z zniszczyłoby to jego przykrywk˛e.

135

wego, nauczyło go, z˙ e wszystek, czy te˙z ka˙zda jego czastka, ˛ niezale˙znie od tego, jak nieistotna si˛e wydaje, ma jakie´s znaczenie. Najmniejszy skrawek niewielkiego fragmentu wszystka mógł okaza´c si˛e tym, czego w danej chwili najbardziej potrzebował. . . w porzadku, ˛ gdzie wi˛ec on jest? W tym wła´snie miejscu, w tej chwili, było mnóstwo wszystków, niemal si˛e o nie potykał. Cała okolica a˙z uginała si˛e od wszystków, wszystkich co do jednego pretendujacych ˛ do bycia wyjatkowo ˛ wa˙znymi. Poprzewracane stoły na kozłach, zadeptane tabliczki z notami s˛edziowskimi, przypadkowo porozrzucana, zdarta z ziemi dar´n, dziwacznie skr˛econe ostrze ceremonialnego jataganu. . . wsz˛edzie wszystki! Ale nijak nie mógł odnale´zc´ tego wszystka. Pojedynczej, maciupciej krztyny, która powie mu DLACZEGO!? Gdyby tylko wiedział DLACZEGO!?, mógłby rozpracowa´c KTO!?, potem GDZIE!?, ewentualnie tak˙ze KTO JESZCZE!?, i szybciej ni˙z najmniejszy nawet wielbładek ˛ zdołałby przemkna´ ˛c przez ucho igielne, miałby w r˛ekach odpowied´z. Szlam D˙zi-had naciagn ˛ ał ˛ kołnierz płaszcza przeciwdeszczowego na uszy i grzebiac ˛ noga˛ w ziemi, pogra˙ ˛zył si˛e w my´slach. Wypróbował metody sugerowane podczas jesiennych wykładów z cyklu „Procesy my´slowe w kontek´scie priorytetyzowania dowodowego”, ale poniewa˙z nie rozumiał nawet tytułu kursu, donikad ˛ go to nie zaprowadziło. Wypróbował wi˛ec bardziej kulinarne podej´scie, pozwalajac ˛ swemu rozgoraczkowanemu ˛ spojrzeniu omie´sc´ nagie fakty, a nast˛epnie poszatkował je i wrzucił w opiekacz natchnienia. Dr˙zał, widzac, ˛ jak ze skwierczeniem wytapiaja˛ si˛e szerokie pasma nieistotno´sci, wiwatował na widok odparowujacych ˛ zanieczyszcze´n braku zwiazku ˛ z tematem, by w ko´ncu zapłaka´c nad czarnym, zw˛eglonym glutkiem rozpaczy, który przywarł do dna tego dedukcyjnego garnka. Poza nim nie było niczego, nawet najmniejszej poszlaki wskazujacej ˛ na powód niedawnej lawiny przedsi˛ewzi˛etych przez D’vanouinów najazdów na stada. Nie było z˙ ada´ ˛ n okupu. . . niczego. Tylko wojna i straszny ból głowy. D˙zi-hadowi ko´nczył si˛e czas, i D˙zi-had miał tego s´wiadomo´sc´ . Te odpowiedzi musiały znajdowa´c si˛e gdzie´s w pobli˙zu, wpatrywa´c si˛e w niego, puszcza´c do niego perskie oko niczym nachalne szansonistki z lokalu ze striptizem. Istniało takie znane powiedzonko, z˙ e odpowiedzi zawsze wracaja˛ na miejsce przest˛epstwa. . . a mo˙ze to było o mordercach? Tak czy inaczej, Szlam wiedział, z˙ e gdy sprawa zaczyna s´mierdzie´c, nale˙zy poszuka´c psujacej ˛ si˛e od głowy ryby. Nic nie przychodziło mu do głowy. W nagłym przypływie zło´sci porwał swój umysł, rzucił go na krzesło w zaciemnionym pokoju przesłucha´n i skierował na niego tysiaclumenowy ˛ reflektor. — Kto za tym stoi? — zapytał ze swego ukrycia w cieniu. — D’vanouini — prychnał ˛ jego umysł, wiercac ˛ si˛e za fotonowa˛ bariera.˛ — Dowód! — Jatagany i s´lady wielbładzich ˛ kopyt. Mógłby´s wyłaczy´ ˛ c s´wiatło? 136

— Nie! Motyw? — Kradzie˙z owiec. To jasne. — Nie wystarczy. Po co kra´sc´ owce, skoro ma si˛e kozy? — Dla urozmaicenia? — To ja zadaj˛e pytania! Co ma z tym wszystkim wspólnego Wielebny Elokwent Melepeta? — Nie wiem. A co do tego s´wiatła. . . — Ł˙zesz! To on za tym stoi! On im kazał! — Jaki miałby w tym cel? ˙ — Zeby obudzi´c w sobie olbrzyma. . . albo z zemsty. — Zemsty za co? — By´c mo˙ze Południoworhyngillski Kartel Hodowców Owiec wykupił ziemi˛e, na której Elokwent budował kaplic˛e, i zniszczył przybytek. Wtedy nasz rozw´scieczony Wielebny zabrał si˛e do systematycznego wyniszczania istniejacych ˛ stad. . . — Daj spokój! Nie ma czego´s takiego jak Południoworhyngillski Kar. . . — Dobra ju˙z, dobra! To mo˙ze szef Kartelu Hodowców Owiec zrzucił usiłuja˛ cego go nawróci´c Elokwenta ze schodów. . . — NIE! Nigdy tego nie udowodnisz! Ojców M˛eczybułów zawsze wszyscy zrzucaja˛ ze schodów za próby nawracania. To ryzyko zawodowe! — Jest kurierem! Szmugluje narkotyki z. . . — Fantazjujesz! Spójrz prawdzie w oczy — nie masz z˙ adnych wskazówek, niczego! — Mówiłem ci to, zanim właczyłe´ ˛ s s´wiatło! Zrezygnowany i przybity D˙zi-had zrobił jeszcze jeden krok, westchnał ˛ i stanał ˛ na małej nadpalonej ksia˙ ˛zeczce, która le˙zała w półkolistym odcisku wielbładziego ˛ kopyta. W sekund˛e pó´zniej Szlam bezlito´snie kartkował, wykr˛ecał i maglował ksia˙ ˛zeczk˛e w poszukiwaniu cho´cby strz˛epu informacji. Po przetrawieniu dwudziestu ró˙znych lekcji, odczytał na głos ust˛ep: Zaprawd˛e, niech ci˛e nie trwo˙zy mrok najmroczniejszej z nocy; owieczki pobo˙znie całopalac, ˛ niebia´nskiej zaznasz pomocy. I u´smiechnał ˛ si˛e od ucha do ucha. Co´s znalazł! Jak dobrze, z˙ e podczas szkolenia w WOP-ie ucz˛eszczał na lekcje d’vanoui´nskiego na poziomie zaawansowanym. Wrócił w okolice drugiej strony okładki, pewny, z˙ e znajdzie tam nazwisko. . . nazwisko tego, który stał za tym wszystkim! Iskra. . . iskra. . . iskra. . . Buuuuum! Płomienie natchnienia eksplodowały wewnatrz ˛ jego głowy. Z radosnym podskokiem obrócił si˛e na pi˛ecie, wskoczył na 137

swoja˛ lam˛e i pogalopował w stron˛e Cranachanu.

***

Z dala od rozpadajacego ˛ si˛e cielska Cesarskiego Pałacu Fortecznego nie oszcz˛edzano si˛e, walac ˛ pi˛es´ciami w stół. — Prosz˛e o porzadek! ˛ — załkał przewodniczacy ˛ Cranacha´nskiej Rady Inz˙ ynierii Wodno-Ladowej ˛ — zarozumiałego ciała składajacego ˛ si˛e z trzech osób, których samozwa´nczym powołaniem było okre´slanie, jakie ze zgłoszonych projektów, je´sli w ogóle jakie´s, otrzymaja˛ pozwolenie na realizacj˛e. To oni byli s˛edziami, decydowali o czyim´s mie´c albo nie mie´c za co budowa´c. — Moja odpowied´z brzmi: nie! — wykrzyknał ˛ s˛edzia w pasiastej tunice, oceniajac ˛ propozycj˛e. Na jego ulizanych włosach l´sniły refleksy słabego s´wiatła s´wiecy, dłonia˛ głaskał tłustego białego szczura. — Czy mam rozumie´c, panie Paccino, z˙ e odmawia pan pani Lidoh prawa wybudowania basenu koło domu? — zapytał przewodniczacy. ˛ Paccino przytaknał ˛ niespiesznie, ani na moment nie odrywajac ˛ wzroku od lez˙ acej ˛ przed nim niewielkiej łapówki. — Na podstawie jakich przesłanek podjał ˛ pan taka˛ decyzj˛e? — zapytał przewodniczacy. ˛ Pani Lidoh wierciła si˛e nerwowo przed półkolistym stołem. Wiele zale˙zało od wybudowania tego basenu. Powiedziała ju˙z sasiadom, ˛ z˙ e b˛edzie go mie´c. Có˙z to byłby za wstyd, gdyby nic z tego nie wyszło! Carr Paccino podrapał szczura za uchem, odkaszlnał ˛ i swoim mrocznym szeptem odparł: — Niski dochód. Wybuch zaskoczenia rozszedł si˛e falami po biurze. Jego epicentrum była pani Lidoh. — Dochód?! — krzykn˛eła. — Pan przecie˙z niczego nie inwestuje! ˙ — Nie? — wydyszał Paccino. — Mam podja´ ˛c decyzj˛e. Zeby powiedzie´c „tak”, musz˛e si˛e gł˛eboko namy´sli´c, rozwa˙zy´c wszystkie za i przeciw, upewni´c si˛e, z˙ e podj˛eta decyzja b˛edzie wła´sciwa. To zabiera mi mnóstwo czasu. A czas to pieniadz. ˛ „Tak” sporo kosztuje. Tu jest za mało. Nie zarobi˛e, je´sli powiem „tak” — wymruczał, wcia˙ ˛z wpatrujac ˛ si˛e w stos połyskujacych ˛ na stole szelagów. ˛ Pani Lidoh si˛e załamała. Gdyby wyszło na jaw, z˙ e nie sta´c jej było na przekupienie Rady In˙zynierii Wodno-Ladowej, ˛ nigdy ju˙z nie mogłaby spojrze´c sasiadom ˛ w oczy. Odtraciliby ˛ ja,˛ jak nic. — Jeszcze jakie´s sprawy? — Przewodniczacy ˛ zaprosił do udziału w dyskusji 138

zebranych. — O tak — odrzekł mały człowieczek, który otwierał sobie kopniakiem drzwi i ukrywał si˛e za si˛egajac ˛ a˛ mu do kolan uczerniona˛ broda˛ i wypchana˛ torba.˛ — Mnóstwo. Szmer zdziwienia rozszedł si˛e po sali, gdy krasnolud znalazł si˛e w s´wietle i wszyscy ujrzeli krag ˛ krzy˙zujacych ˛ si˛e szwów na jego głowie. — Ty! — wykrztusił Paccino, od razu rozpoznajac ˛ w nim byłego kierownika budowy. — Ty przecie˙z utona.˛ . . ´ ety Janie z Butli! Pogłoski o mojej s´mierci były chyba troch˛e prze— Swi˛ sadzone! — Krasnolud u´smiechnał ˛ si˛e szeroko i pochylił nad stołem. — Byłem zaj˛ety! — Twoje czo. . . twoje czoło! — wybełkotał przewodniczacy, ˛ kulac ˛ si˛e na widok zielonkawego odcienia skóry go´scia. — Pokłóciłe´s si˛e z. . . z piła? ˛ — Iiii tam! Nie bad´ ˛ z głupi! — Guthry ostro˙znie pogładził si˛e po szwach. — Zaciałem ˛ si˛e przy goleniu, ot co. — Przy Flagicie nauczył si˛e kłama´c jak z nut. Po sali rozeszła si˛e fala wyra˙zajacych ˛ watpliwo´ ˛ sc´ pomruków. — Od kiedy to czyje´s prywatne problemy zdrowotne stanowia˛ przedmiot zainteresowania rady? — wyszeptał Carr Paccino zaintrygowany cz˛es´ciowo wystajac ˛ a˛ zawarto´scia˛ wypchanej torby. — Ano. Te˙z tak my´sl˛e — wybełkotał Guthry, rzucajac ˛ jutowa˛ torb˛e podró˙zna˛ na podłog˛e i wyciagaj ˛ ac ˛ zza swojej tuniki spory zwój bł˛ekitnego pergaminu. — Panowie, wszyscy słyszeli´scie o mojej pracy nad Planem Udoskonalenia Transtalpejskich Szlaków Handlowych i bez watpienia ˛ wiecie, z˙ e bez wytchnienia pracowałem, by osiagn ˛ a´ ˛c doskonały rezultat. Jednak˙ze ostatnimi czasy w moim toku rozumowania zaszły pewne zmiany (tysiac ˛ stóp poni˙zej Flagit u´smiechnał ˛ si˛e złos´liwie i zachichotał), w zwiazku ˛ z czym chciałbym odstapi´ ˛ c od przedsi˛ewzi˛ec´ przynoszacych ˛ korzy´sci szerokim masom społecze´nstwa, a zamiast tego skoncentrowa´c si˛e na prywatnym projekcie majacym ˛ przynie´sc´ po˙zytek wyłacznie ˛ kilku wybra´ncom, najbogatszym i najbardziej wpływowym przedstawicielom społeczno´sci Cranachanu. I niech mnie kule bija,˛ je´sli panowie si˛e w´sród nich nie znajda! ˛ Guthry rozwinał ˛ pergamin przedstawiajacy ˛ rozległy kompleks umiejscowiony na szczycie góry, który, je´sli przyjrze´c mu si˛e przez pryzmat dobrodusznej naiwno´sci i optymizmu pewnego duszpasterza, mógł przypomina´c schemat siatki na włosy. — Bary, gabinety odnowy biologicznej, baseny z jacuzzi, salony masa˙zu i zje˙zd˙zalnie wodne, wszystko to pod sklepieniem umo˙zliwiajacym ˛ kontrol˛e temperatury. — Jego głos ani razu nie zadr˙zał, gdy podkre´slał wyjatkowo´ ˛ sc´ klienteli, która˛ miały obsługiwa´c odziane w bikini hostessy (w liczbie trzystu), gdy kładł nacisk na stały klimat tropikalny, którego nie popsuja˛ nagłe zmiany w talpejskiej pogodzie. Carr Paccino nachylił si˛e na krze´sle i zapu´scił z˙ urawia w papiery, gdy Guthry przechodził do ko´nca prezentacji. — Nie watpi˛ ˛ e, z˙ e wszyscy chcieliby´scie 139

wiedzie´c, dlaczego cała struktura opiera si˛e na planie siedmiokata. ˛ Có˙z, to włas´nie jest kluczem do sukcesu tego przedsi˛ewzi˛ecia i niech mnie kule bija,˛ je´sli jest inaczej. Ka˙zda z tych sekcji b˛edzie, zgodnie z harmonogramem, stanowi´c przybytek jednego z waszych ulubionych grzechów głównych. W doskonałej atmosferze, przy aktywnym współuczestnictwie naszej obsługi przebranej tematycznie za demony, diabły i centaury, b˛edziecie mogli zaspokaja´c wszystkie swoje zachcianki. I tak obfito´sc´ nigdy nieko´nczacego ˛ si˛e jedzenia znajdziecie w Restauracji „Nieumiarkowanie”, w Sali Pychy nadskakiwa´c wam b˛eda˛ lokaje, w Westybulu Rozpusty nienasycone hostessy. . . Panowie, stoj˛e tu przed wami, błagajac ˛ o pozwolenie na natychmiastowe rozpocz˛ecie prac przy Pałacu Korupcji i Nikczemno´sci. Przewodniczacy ˛ był gotów wyda´c zgod˛e ju˙z w chwili, gdy zobaczył wst˛epny projekt stroju dla kelnerek: opi˛etego, jaskrawoczerwonego, ze szponami i pejczami. — Lecz zanim zdecydujecie, panowie, mam tu dla was, hmm, mały podarek. — I to mówiac, ˛ odwrócił swoja˛ torb˛e do góry nogami, zasypujac ˛ stół nowiutkimi banknotami stuszelagowymi. ˛ Rada w całej swojej historii nie wydała zgody szybciej.

***

Przytupujacy ˛ na brzegu Flegetonu i ogrzewajacy ˛ przemarzni˛ete pazury nad piekielnymi koksownikami flisacy j˛eczeli, zrz˛edzili i narzekali. Flagit, obserwujacy ˛ szereg uczestników Pikiety Przewo´zników zza wielkiego kamienia, mlasnał ˛ na widok haseł niezdarnie wypisanych na trzymanych przez nich płytach pełniacych ˛ funkcj˛e transparentów. „Znajdzie si˛e kij na Seirizzima ryj!” — głosiły na jednym niechlujnie wykute literki. „Jaka praca taka płaca!” — apelowało drugie. Z odczytaniem pozostałych Flagit miał spore problemy. — Dzie´n dobry panom — mruknał ˛ demon, podchodzac ˛ do demonstrantów i jednocze´snie, na wszelki wypadek, wymachujac ˛ p˛ekata˛ czarna˛ sakiewka.˛ Podejrzliwe oczy przygladały ˛ mu si˛e nieufnie zza kapturów. — Przyszedłe´s negocjowa´c? — zapytał ostro kapitan Naglfar, który pykał fajk˛e. — W pewnym sensie tak — odparł Flagit, dla lepszego wra˙zenia nieco mocniej wymachujac ˛ sakiewka.˛ — Phi! My, członkowie NSZZ „Niesolidno´sc´ ” Przewo´zników Indywidualnych, nie negocjujemy! — Wstyd — burknał ˛ Flagit i udał, z˙ e zamierza odej´sc´ . Z sakiewki dobył si˛e 140

d´zwi˛ek, jaki wyda´c mogła jedynie spora liczba ocierajacych ˛ si˛e o siebie oboli. Trzydzie´sci piekielnych j˛ezyków wysun˛eło si˛e na d´zwi˛ek tak uwodzicielskiego pobrz˛ekiwania. Kapitana d´zgn˛eła w z˙ ebra masa ko´scistych łokci. — Eee. . . ale zawsze mo˙zemy si˛e potargowa´c — oznajmił przy wtórze szmeru poparcia. Flagit zatrzymał si˛e i obrócił, majac ˛ nadziej˛e, z˙ e nie wyglada ˛ na zbyt zainteresowanego. Zawarto´sc´ sakwy znów zabrz˛eczała. — Trzy tysiace ˛ oboli, inaczej nic z tego! — za˙zadał ˛ Naglfar, a jego arogancki głos przetoczył si˛e grzmotem nad m˛etna˛ czernia˛ Flegetonu. — Chyba z˙ e otrzymamy roczny dodatek na remont promów i prawo do emerytury, w takim wypadku zadowolimy si˛e dwoma kawałkami. Rzecz jasna, je´sli wprowadzicie dwadzie´scia dni urlopu w roku, prywatne programy zdrowotne i premi˛e za wydajno´sc´ , natych˙ miast wrócimy do pra. . . ufff! — Zebra kapitana po raz kolejny stały si˛e ofiara˛ wielu łokci. — Nie jestem zainteresowany — mruknał ˛ Flagit, pomlaskujac ˛ pod nosem. Nic dziwnego, z˙ e Nabab miał watpliwo´ ˛ sci, czy strajk potrwa do dnia wyborów. — Ale to dobra oferta — wyj˛eczał Naglfar. — Jednodniowa promocja — dodał jeden z przewo´zników. — Ju˙z si˛e nie powtórzy — poparł go drugi. — Nie wymagam powtórzenia — powiedział Flagit enigmatycznie. — H˛e? — mruknał ˛ zaskoczony Naglfar, drapiac ˛ si˛e po czaszce i wypuszczajac ˛ spore kł˛eby dymu. — Jednorazowa. . . eee. . . przysługa ze strony jednego z was, zacnych przewo´zników. To wszystko, czego mi trzeba. — Flagit machnał ˛ sakiewka˛ jak dos´wiadczony rybak w˛edka.˛ — Jaka przysługa? — spytał Naglfar. — Na nic watpliwego ˛ si˛e nie pisz˛e! — Musz˛e zarezerwowa´c przejazd promem. Dla mnie powrotny i w jedna˛ stron˛e dla go´scia. Kapitan patrzył demonowi podejrzliwie w oczy zza przymkni˛etych powiek. Za jego plecami rozległy si˛e pomruki niezadowolenia. — Jakiego go´scia? Demona czy pot˛epie´nca? — Pot˛epie´nca — odrzekł Flagit, wytrzymujac ˛ spojrzenie przewo´znika. — Opłaci si˛e wam — dodał z u´smiechem, po czym wysypał liczne monety na kamieniste nabrze˙ze. — Co? Chcesz przekupstwem nakłoni´c mnie do złamania strajkowych zobowiaza´ ˛ n i tym samym podkopa´c podstawy, na których opiera si˛e nasza akcja protestacyjna? — zapytał Naglfar pod piekielna˛ presja˛ spojrze´n pozostałych przewo´zników. — Nie, chciałbym tylko wynaja´ ˛c na krótko czyj´s prom. — W takim razie w porzadku! ˛ — rzucił Naglfar, robiac ˛ krok do przodu.

141

— Wcale z˙ e nie w porzadku! ˛ — pisnał ˛ jeden z przewo´zników w przypływie lojalno´sci wobec Sprawy. — Dlaczego nie? To prywatne przedsi˛ewzi˛ecie! — zaoponował kapitan. — Gdzie twój kr˛egosłup moralny!? — krzyknał ˛ kto´s z tłumu. — Twój kostny w ka˙zdej chwili mo˙ze znale´zc´ si˛e w moich r˛ekach! — Łapówkarz! — Racja! Jak ci˛e złapi˛e, to ci˛e tak ukarz˛e, z˙ e zobaczysz! — Naglfar zaczał ˛ wymachiwa´c pi˛es´ciami w powietrzu. — Łamistrajk! — Raczej łamignat! — odkrzyknał ˛ kapitan i rzucił si˛e na tłum, pi˛es´ciami uderzajac ˛ w kostne pozostało´sci po nosach. Ju˙z po chwili zewszad ˛ otoczony był przez rozgoraczkowanych ˛ bijatyka˛ przewo´zników. Flagit zamknał ˛ usta, mlasnał ˛ zgorszony i ponuro zaczał ˛ chowa´c monety z powrotem do sakwy. — Ale jaja! — mruknał ˛ pod nosem. — Pomy´slałby kto, z˙ e nigdy nie widzieli pi˛etnastu tysi˛ecy oboli naraz! — Przewo´znik? — pisnał ˛ kto´s z masy okładajacych ˛ si˛e demonstrantów. — Jeste´s zwykłym wozakiem! No ju˙z, uderz mnie! Tak jak trzeba. . . we´z zamach i. . . auuu! — Dało si˛e słysze´c plucie z˛ebami. — W porzadku. ˛ Teraz si˛e w´sciekłem! — A co, nie szczepiłe´s si˛e!? Cha, cha, cha! — ryknał ˛ inny demoniczny głos. — Wró´c, to wydłubi˛e ci oczy. . . — Za pó´zno. . . Flagit wyprostował si˛e, pokr˛ecił głowa˛ i zrezygnowany jał ˛ oddala´c si˛e od brzegów Flegetonu. Teraz ju˙z z˙ ywcem nie miał jak dosta´c si˛e na drugi brzeg. Nawet gdyby dysponował odpowiednim statkiem i nawet gdyby ten nie zatonał ˛ od razu, wszyscy wiedzieli, z˙ e w m˛etnych, lepkich nurtach rzeki czaja˛ si˛e niebezpieczne prady ˛ umysłowe. Drugi brzeg był nieosiagalny. ˛ Totalnie, beznadziejnie, niewykonalnie. . . — Pseprasam, oferta nadal aktualna? — Ochrypły szept brzmiał tak wyrazis´cie, jak tylko mógł, biorac ˛ pod uwag˛e, z˙ e ten, kto go wydawał, miał o trzy z˛eby mniej ni˙z zwykle. — Eee. . . Ty? — wykrztusił z siebie Flagit na widok wyłaniajacego ˛ si˛e zza beczki Naglfara. — A kogo z˙ e´s si˛e spodziewał? — Ale jak. . . ? Ty. . . a bójka? — Ach, to stara stucka. Tsydziestu dwóch na jednego. Nigdy nie pats, kto kogo bije, tylko padnij po kilku pierwsych ciosach, a potem wsystko pójdzie s´licnie. Tseba tylko uwa˙za´c, zeby nie zauwa˙zyli, jak si˛e wymykas — wyseplenił Naglfar. — Miał by´c jeden powrotny i jeden w jedna˛ stron˛e, dobze sobie psypominam?

142

***

Kapitan Barak dr˙zał na całym ciele, kiedy tak stał na zewnatrz ˛ piekła, które kiedy´s było ku´znia˛ Stana Kowalskiego. Wysokie na sto stóp płomienie wystrzeliwały w niebo przez szeroka˛ dziur˛e w dachu, z ka˙zda˛ minuta˛ coraz wy˙zsze i pot˛ez˙ niejsze. Kapitan setki razy próbował wygasi´c piec lub chocia˙z zapanowa´c nad ta˛ dantejska˛ scena.˛ Tłumy znudzonych gapiów pał˛etały si˛e po placu Dolnym, bezustannie przystajac ˛ za niebieskoczarna˛ ta´sma˛ ogradzajac ˛ a˛ teren działa´n Czarnej Gwardii. Nagle tłum zafalował i, niczym w jakiej´s biblijnej scenie, rozstapił ˛ si˛e, wypluwajac ˛ ze swego s´rodka w´sciekłego komandora Tojada. — Barak! — wrzasnał ˛ komandor, podnoszac ˛ si˛e z ziemi. — Barak, do raportu! Kapitan przełknał ˛ s´lin˛e i biegiem ruszył w stron˛e komandora. W tłumie zawrzało od rosnacego ˛ zainteresowania. Zanosiło si˛e na to, z˙ e komu´s zmyja˛ głow˛e, a porzadne ˛ zmycie głowy stanowi´c mogło ciekawa˛ odmian˛e po kilku godzinach gapienia si˛e na wysokie na sto stóp płomienie. Przecie˙z je´sli kiedy´s widziałe´s jaki´s płomie´n, to tak jakby´s widział wszystkie. — Barak! — ryknał ˛ Tojad. — Ogie´n nie został ugaszony! Barak tupnał, ˛ uniósł spojrzenie na regulaminowa˛ wysoko´sc´ sze´sciu cali nad głowa˛ przeło˙zonego i krzyknał: ˛ — Zgadza si˛e, sir! Pracujemy nad tym, sir! — Mimowolnie skrzy˙zował palce, modlac ˛ si˛e, by Tojadowi nie przyszło do głowy zapyta´c, na czym dokładnie polega ta praca. Gdyby wyznał prawd˛e, oznaczałoby to koniec dobrych czasów. Nie mógł przecie˙z przyzna´c si˛e, z˙ e wraz z wszystkimi czeka, a˙z samo si˛e wypali. Był tam, widział to. Paskudne, s´mierdzace, ˛ rozpalone urzadzenie, ˛ wsz˛edzie mnóstwo ´ j˛ezyków ognia. Smiertelnie niebezpieczne. Zebrał si˛e w sobie i zaczał ˛ my´sle´c nad odpowiedzia,˛ jaka´ ˛s wymówka.˛ . . — Słysz˛e, słysz˛e. Dobra robota! — Tojad skrzywił si˛e i wyszczerzył z˛eby. — Tak jest, sir!. . . co? — Walenie młotów. Jak rozumiem, usiłujecie zamkna´ ˛c drzwiczki pieca. — Ja. . . ja. . . eee. . . — wybełkotał Barak, gdy zrozumiał, z˙ e bezustanne walenie dobiega z wn˛etrza ku´zni. Dudniace ˛ uderzenia wybijały si˛e nad ryk ognia. Potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i policzył swoich ludzi. Wszyscy byli na miejscu i trz˛es´li si˛e nerwowo. — Kto jest w s´rodku? — zapytał Tojad. — Có˙z za m˛estwo. . . — Hmm, to. . . Komandor warknał ˛ i obrzucił swojego podwładnego piorunujacym ˛ spojrzeniem. — To znaczy, z˙ e nie wiesz? Podstawa dyscypliny to wiedzie´c, gdzie przeby-

143

waja˛ twoi ludzie. . . — Sir, ja wiem, gdzie sa˛ wszyscy moi ludzie. — Barak dr˙zac ˛ a˛ r˛eka˛ wskazał na grupk˛e odzianych w matowa˛ czer´n m˛ez˙ czyzn, którzy w odpowiedzi ukazali w niepewnych u´smiechach naz˛ebne tatua˙ze. Tojad wpadł w szał. — Chcesz mi powiedzie´c z˙ e tam jest. . . cywil?!? — wyryczał ku uciesze zebranej gawiedzi. — Na to wychodzi. . . — Nie wiesz?!? — Na skroni komandora pulsowała z˙ yła. Barak wzruszył ramionami. — W takim razie id´z tam i si˛e dowiedz! — zagrzmiał Tojad, zgrzytajac ˛ gło´sno z˛ebami. — Pan z˙ artuje? Mam tam i´sc´ ? — zaskomlał Barak. — Spójrz mi w oczy! — Komandor odciagn ˛ ał ˛ w dół powiek˛e swojego lewego oka i wytrzeszczył wzrok na Baraka. — Czy ja wygladam ˛ na kogo´s, kto wie, co to z˙ arty?!? Schwytany w pułapk˛e Barak j˛eknał ˛ i potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Natychmiast! — ryknał ˛ Tojad. I Barak nie zda˙ ˛zył si˛e nawet zorientowa´c, gdy szedł ju˙z w stron˛e drzwi ku´zni. Szybko wkroczył do s´rodka, gdzie uderzyły go dwie rzeczy. Pierwsza˛ była prawie lita s´ciana goraca ˛ bijacego ˛ od stopionej masy metalu, która jeszcze niedawno była najnowocze´sniejszym piecem. Druga˛ był hałas. Ponad stały ryk płomieni wznosiła si˛e kakofonia metalu uderzajacego ˛ o kowadło. Barak pisnał, ˛ błagajac ˛ o cisz˛e, zatrzasł ˛ si˛e i krzyknał. ˛ Przed nim, zewszad ˛ ogarni˛ety piekielnym ogniem i najwyra´zniej nie´swiadomy tego, s´miertelnie blady i zsiniały Stan Kowalski w´sciekle wykuwał jaki´s trzydziestostopowy przedmiot w kształcie wiatraka. Kowal podniósł wzrok, a na jego ustach pojawił si˛e maniakalny grymas. Barak rzucił okiem na pokryte szwami czoło zjawy, wrzasnał ˛ i uciekł. Kilka minut pó´zniej, kiedy na jego głowie wyladowało ˛ trzecie wiadro pomyj, zaczał ˛ dochodzi´c do siebie. — No i kto tam jest? — zapytał Tojad. — I co oni wyprawiaja? ˛ — Ko. . . — wychrypiał Barak. Po policzku spłyn˛eła mu obierka ziemniaka. — Ko. . . — Masz jeszcze telefon do przyjaciela! — krzyknał ˛ kto´s z tłumu. — Albo mo˙zesz si˛e wycofa´c i zabra´c to, co do tej pory wygrałe´s! — wrzasnał ˛ kto´s inny ku uciesze zebranych gapiów. — Kowalski. . . — j˛eknał ˛ Barak i w nagrod˛e dostał kolejne chlu´sni˛ecie wiadrem kryształowej wody z rynsztoka Cranachanu. — Stan Kowalski! — wykrztusił w ko´ncu zza zgniłych li´sci kapusty.

144

Komandor Tojad zwany Mocnym za´smiał si˛e kapitanowi w pokryta˛ warzywnymi resztkami twarz. — Tam!? — zakpił, wskazujac ˛ palcem na szalejace ˛ płomienie. — Nie bad´ ˛ z ˙ głupi. Zaden szanujacy ˛ si˛e kowal nie mógłby pracowa´c w takich warunkach! — A. . . ale. . . — Widzisz t˛e ta´sm˛e zasłaniajac ˛ a˛ całe drzwi? Ona oznacza, z˙ e ten obszar podlega jurysdykcji Czarnej Stra˙zy do czasu zako´nczenia przez nas s´ledztwa. Ka˙zdy przekraczajacy ˛ t˛e lini˛e bez mojego pozwolenia uwa˙zany jest za utrudniajacego ˛ nam wykonywanie obowiazków ˛ słu˙zbowych, a jego głowa przed upływem godziny b˛edzie zatkni˛eta na kij! A ja nie dałem Kowalskiemu pozwolenia, bo przebywa u Pata O’Loga i pomaga mu ustali´c przyczyn˛e swojego zgonu. Czy wyra˙zam si˛e jasno? — Ta. . . — Doskonale. Tak wi˛ec zgodzisz si˛e ze mna,˛ z˙ e tam nie ma z˙ adnego kowala! Barak przełknał ˛ s´lin˛e. Wcale nie miał ochoty nie zgadza´c si˛e z Tojadem, wiedział bowiem, jakie mo˙ze to mie´c konsekwencje. To przecie˙z komandor wymy´slił motto Czarnej Stra˙zy: „Protest oznacza Proces”. Ale Barak wiedział równie˙z, co przed chwila˛ widział. Raz jeszcze przełknał ˛ s´lin˛e, wział ˛ gł˛eboki wdech i zadał pytanie, niewykluczone, z˙ e ostatnie w swoim z˙ yciu: — Sir, czy mog˛e co´s powiedzie´c? — Na bogów, co tym razem? — warknał ˛ Tojad. Jego skórzane r˛ekawice skrzypiały, gdy napinał palce. — Tak sobie my´slałem, sir. To znaczy, je´sli nie ma tam z˙ adnego kowala, to skad ˛ si˛e bierze ten hałas? Tojad wpadł w furi˛e. Warczac, ˛ chwycił Baraka za gardło i rzucił go na ziemi˛e. Tłum zaczał ˛ wiwatowa´c. Od pewnej s´mierci wybawiło kapitana nagłe wstrzymanie pracy w ku´zni. W cudowny sposób Tojad zauwa˙zył, z˙ e poza ogłuszajacym ˛ s´wistem ognia w budynku panuje cisza. Rozejrzał si˛e dookoła. Zapewne wyszłoby mu na zdrowie, gdyby tego nie zrobił, albowiem wła´snie w tej chwili drzwi od ku´zni otwarły si˛e i wyszedł przez nie jaki´s masywny osobnik. — Ty! — ryknał ˛ Tojad z niedowierzaniem, gapiac ˛ si˛e na blada˛ fizjonomi˛e Stana Kowalskiego, który taszczył dopiero co wykute urzadzenie ˛ przypominajace ˛ wiatrak. — Dlaczego nie jeste´s martwy!? Kowal u´smiechnał ˛ si˛e, popatrzył wprost na Tojada i oznajmił: — Pogłoski o mojej s´mierci były mocno przesadzone. Ogarni˛eci panika˛ gapie rozpierzchli si˛e z piskiem, wymachujac ˛ w powietrzu r˛ekami.

145

Kiedy Tojad ujrzał krzy˙zujace ˛ si˛e na głowie kowala szwy, jego twarz przybrała wyraz niezbyt licujacy ˛ ze stanowiskiem szefa Czarnej Stra˙zy. — Two. . . twoja głowa? — wychrypiał. Stan Kowalski ostro˙znie przygładził szwy i — z taka˛ powaga,˛ na jaka˛ mógł zdoby´c si˛e w tych okoliczno´sciach — odparł: — Zaciałem ˛ si˛e przy goleniu. — Po czym na nowo wział ˛ si˛e do taszczenia — co wymagało nieludzkiego wysiłku — wielkich łopat turbiny w stron˛e płaskiego szczytu Ciemnej Góry. Po raz pierwszy w z˙ yciu Tojad nie miał zielonego poj˛ecia, co powinien uczyni´c. Cała zagadka morderstwa rozwikłała si˛e na jego oczach. Jak mógł kontynuowa´c s´ledztwo w sprawie zabójstwa Stana Kowalskiego, skoro ten wydawał si˛e w całkiem dobrej formie? No, mo˙ze nie wygladał ˛ najlepiej, ale wszak ci˛ez˙ ko wymaga´c od kogo´s zamordowanego, z˙ eby był pi˛ekny jak. . . O czym on my´slał? Potrzebował odpowiedzi. Niemal od niechcenia podciagn ˛ ał ˛ skórzane r˛ekawy, odepchnał ˛ Baraka na bok i ruszył w stron˛e Cesarskiego Pałacu Fortecznego z zamiarem uci˛ecia sobie pogaw˛edki z Patem O’Logiem. Tym razem nie b˛edzie wymówek. Barak odkaszlnał, ˛ potarł si˛e po gardle i ze znu˙zeniem poda˙ ˛zył za swoim w´sciekłym przeło˙zonym.

***

Gdyby s´wiatło było cho´c o pół tuzina lumenów jaskrawsze, kolory natychmiast wywołałyby u ka˙zdego migren˛e. Jednak przy panujacym ˛ w Warsztacie Drukarskim Ryngrafa o´swietleniu niemal czuło si˛e, jak powietrze ocieka przesyconymi t˛eczami odcieniami, prawie czu´c było zapach zazdrosnej zieleni obserwujacej ˛ zjadliwa˛ z˙ ół´c, sina˛ od wycisku, jaki dostała od przest˛epczej organizacji brutalnego brunatnego. Ale Ryngraf był na to wszystko nieczuły. Wła´snie osadził na czubku nosa par˛e dysków wyci˛etych z bursztynu i spogladał ˛ przez nie, pracujac ˛ nad neonowymi, jaskrawo iluminowanymi manuskryptami, z których tak słynał. ˛ Nie bez powodu w kr˛egach Gildii Mistrzów Drukarskich i Litografistów znany był jako „Ol´sniewajacy ˛ Ryngraf”. Jak dotad ˛ nie napotkał w dwóch wymiarach nic, z czego nie potrafiłby zrobi´c kopii bardziej jaskrawej, błyszczacej ˛ i wywołujacej ˛ bardziej pełne uznania westchnienia ni˙z oryginał. W owej chwili pracował wła´snie nad wielka˛ kamienna˛ płyta,˛ haczykowatym nosem niemal dotykajac ˛ jej powierzchni, nadajac ˛ ostatnie szlify woskowanej po146

wierzchni, która miała posłu˙zy´c do odbicia wszystkich stron kieszonkowej edycji Ksi˛egi Kryla. Za jego plecami drzwi otwarły si˛e, skrzypiac ˛ i uderzajac ˛ w mały dzwoneczek przy framudze. Do s´rodka wszedł długowłosy, brodaty m˛ez˙ czyzna w berecie i malarskim kitlu; uginał si˛e pod ci˛ez˙ arem licznych płócien. Ryngraf podniósł głow˛e i zamaszystym gestem zdjał ˛ z nosa bursztynowe okulary. — Czym mog˛e słu˙zy´c? — zapytał. — Co´s si˛e znajdzie, panie szanowny — odparł dr˙zacy ˛ artysta z bardzo silnym akcentem. — Te obrazy, widzisz pan? Maja˛ wisie´c na dwóch ekspozycjach. — Pokazał drukarzowi płótna przedstawiajace ˛ lilie wodne, w my´slach rozkoszujac ˛ si˛e swoja˛ pomysłowo´scia.˛ — Hm? I co miałbym z tym zrobi´c, panie. . . ? — Eee. . . eee. . . — bakn ˛ ał ˛ artysta, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e w poszukiwaniu natchnienia. Nazwisko! Zapomniał o nazwisku! Nagle dostrzegł kilka monet rozrzuconych na małej półce. — Moneta! — przedstawił si˛e. — Tak, wła´snie tak. Moneta. — Podetknał ˛ Ryngrafowi pod nos akwarel˛e prezentujac ˛ a˛ zrujnowana˛ katedr˛e i odetchnał ˛ z ulga.˛ — Jestem drukarzem, nie krytykiem sztuki — burknał ˛ Ryngraf. — Ha! Taka˛ mam nadziej˛e! Widzisz pan, chodzi o to, z˙ e nie mog˛e pokaza´c moich obrazów w dwóch ró˙znych miejscach naraz. — I co w zwiazku ˛ z tym? — Ile by kosztowało ich skopiowanie, co? Maja˛ by´c jak nowe. Te same wymiary itepe. Ile, co? — Malarz u´smiechnał ˛ si˛e, pokazujac ˛ liczne dziury po z˛ebach. — Nie sta´c pana — odburknał ˛ zirytowany Ryngraf. Chwila była nie najlepsza, drukarz zawsze wpadał w irytacj˛e, kiedy u˙zywał szafranowej z˙ ółci. W gł˛ebi ducha zastanawiał si˛e, czy nie jest na nia˛ uczulony. — Nie, popatrz pan! — nalegał Moneta, zaskoczony, z˙ e udało mu si˛e by´c tak przekonujacym. ˛ Ale có˙z, jak to si˛e mówi: potrzeba matka˛ wynalazku. — Podaj mi pan wła´sciwa˛ kwot˛e. — Wepchnał ˛ drukarzowi w r˛ece stos płócien i jał ˛ przyglada´ ˛ c mu si˛e jak ciekawska małpa. Ryngraf wzruszył ramionami, gdy zrozumiał, z˙ e do artysty nie docieraja˛ odmowy, i zaczał ˛ przedziera´c si˛e przez niezliczone wizerunki ró˙znokolorowych stogów siana. Teraz, kiedy udało mu si˛e odwróci´c uwag˛e drukarza, malarz zaczał ˛ lustrowa´c wzrokiem karygodnie za´smiecone półki, badajac ˛ ka˙zdy najmniejszy kacik ˛ w poszukiwaniu najdrobniejszego skrawka dowodu. . . — Lubi pan lilie wodne, panie Moneta — mruknał ˛ Ryngraf, kiedy przejrzał pi˛ec´ dziesiat ˛ trzy próbki. — Nie trzeba płaci´c modelkom — odparł artysta. — No i łatwiej skupi´c uwag˛e, je´sli wiesz pan, o co mi chodzi — dodał z lubie˙znym u´smieszkiem, zaskakujac ˛ samego siebie. Drukarz wzruszył ramionami i wrócił do przegladania ˛ płócien. 147

Moneta kontynuował myszkowanie w sporym stosie niedawno zło˙zonych kaszt. Dr˙zacym ˛ palcem wyciagn ˛ ał ˛ jedna˛ z nich, na pozór przypadkowa.˛ Na jego twarzy zago´scił szeroki u´smiech. — To pa´nskie formy? — zapytał z wymuszona˛ oboj˛etno´scia.˛ W rzeczywistos´ci trzasł ˛ si˛e jak galareta. Truskawkowa. Ryngraf potwierdził mrukni˛eciem i zajał ˛ si˛e nast˛epnymi sze´scioma stogami. — Cała˛ prac˛e wykonuje pan tu na miejscu, własnymi wprawnymi r˛ekoma? — naciskał Moneta, szcz˛es´liwy, z˙ e udało mu si˛e nada´c pytaniu tak profesjonalna˛ form˛e. Drukarz przytaknał, ˛ nie zauwa˙zajac, ˛ z˙ e artysta bezceremonialnie pozbył si˛e dziwacznego akcentu. — Czy otrzymał pan wynagrodzenie za stworzenie tego konkretnie okre´slonego układu liter? Ryngraf podniósł wzrok. — Tak, taka˛ mam prac˛e. Zadaje pan mnóstwo pyta´n. — Tak, taka˛ mam prac˛e — powiedział z u´smiechem malarz, po czym zerwał swoja˛ brod˛e, beret i peruk˛e z rado´scia˛ wła´sciwa˛ raczej szczeniakom labradora. — A biorac ˛ pod uwag˛e udzielone przez ciebie odpowiedzi, w połaczeniu ˛ z dowodami, które jak˙ze wytrawnym okiem wychwyciłem tu w rogu, moim obowiazkiem ˛ jest aresztowa´c ci˛e w imi˛e Pa´nskie! — O rany! Powiedział to! Na serio! Czternas´cie lat treningu nie poszło na marne. — Co? — zapiszczał Ryngraf, kulac ˛ si˛e na widok szwów na czole artysty. — Ja, pobo˙zny posterunkowy Szlam D˙zi-had z Wyznaniowych Oddziałów Prewencyjnych, aresztuj˛e ci˛e, cwaniaczku, pod zarzutem inicjowania nielegalnych rozruchów na tle religijnym, rozpowszechnianie fałszywych publikacji jako oryginalnych, nie wspominajac ˛ nawet o o´smiuset pi˛ec´ dziesi˛eciu owcobójstwach drugiego stopnia oraz utrudnianiu WOP-owi wypełniania obowiazków. ˛ Jednym słowem, zamykamy ci˛e za rozp˛etanie Owczych Wojen! — D˙zi-had wetknał ˛ sobie do ust gwizdek i zadał ˛ we´n pot˛ez˙ nie. Drzwi i trzy okna otwarły si˛e z trzaskiem, do s´rodka wpadła niezliczona masa funkcjonariuszy w mundurach elitarnej jednostki, a Ryngraf został momentalnie unieszkodliwiony sterta˛ niebieskich ornatów. Tak w ka˙zdym razie by si˛e stało, gdyby D˙zi-had współpracował w tej sprawie z centrala,˛ ale w ogólnym podnieceniu poniekad ˛ o tym. . . no, powiedzmy, z˙ e umkn˛eło to jego uwadze. . . có˙z, przed akcja˛ miał wiele na głowie. . . szczególnie z˙ e była to pierwsza w jego karierze. — Masz prawo zachowa´c milczenie. — Szlam j˛eknał, ˛ szybko tracac ˛ impet. Zaraz, zaraz, co miał powiedzie´c teraz? Miała by´c gro´zba, eee. . . o, tak! — Ale nie b˛edziesz tego chciał. . . to znaczy zachowa´c milczenia, ma si˛e rozumie´c, kiedy ujrzysz, jakie mamy sposoby wymuszania zezna´n! Zabierzcie go, chłopcy. . . eee. . . ehem, teraz pójdziesz ze mna˛ na posterunek. Pobo˙zny posterunkowy D˙zi-had u´smiechnał ˛ si˛e słabo pod nosem. Nie był 148

pewny, czy wszystko to rzeczywi´scie miało taka˛ sił˛e wyrazu, jaka˛ zaplanował. Pewne rzeczy zdecydowanie wymagały dopracowania. Tak czy inaczej, ujał ˛ przest˛epc˛e. D´zgnał ˛ Ryngrafa w krzy˙z pałka˛ i wyprowadził go, zatrzymujac ˛ si˛e tylko po to, by wzia´ ˛c kilka obcia˙ ˛zajacych ˛ form i litografii przedstawiajacych ˛ grup˛e wyjatkowo ˛ owłosionych aniołków. Opuszczajac ˛ warsztat, cały buzował od nagromadzonych emocji. Miał go, ujał ˛ zbrodniarza odpowiedzialnego za Owcze Wojny! Ten typ bez watpienia ˛ ma brudne r˛ece! I nie liczy si˛e, z˙ e sa˛ umazane nie krwia,˛ lecz jasno˙zółta˛ farba.˛ D˙zi-had poklepał naznaczona˛ wielbładzim ˛ kopytem kopi˛e pewnej „´swi˛etej” ksi˛egi, czujac, ˛ z˙ e pozostała w nim tylko jedna, niewielka watpliwo´ ˛ sc´ . Nie był chyba odrobin˛e zbyt surowy w stosunku do przest˛epcy, prawda?

***

— Zosta´n tu — warknał ˛ Flagit, schodzac ˛ z promu kapitana Naglfara na przeciwległy brzeg rzeki Flegeton. Czarny szlam zalał odciski jego kopyt. — I bad´ ˛ z cicho. — Jasne — burknał ˛ Naglfar, przełaczył ˛ piekielny silnik spalinowy na jałowy bieg i oparł si˛e o maszt. Wypu´scił kłab ˛ dymu z fajki. Długo tam nie zostanie, pomy´slał. Nigdy nie zostaja˛ podczas pierwszej wizyty na tym brzegu. Pochylony Flagit tymczasem wspiał ˛ si˛e po kamienistej skarpie, przykucnał ˛ za dogodnie umiejscowionym głazem i wyjrzał zza niego na chat˛e nale˙zac ˛ a˛ do Kontroli Granicznej tak dyskretnie, jak tylko mógł z długimi na trzy stopy, kr˛econymi rogami na głowie. Wiedział, z˙ e nie powinno go tu by´c. Gdyby Urzad ˛ Ochrony Piekła złapał go na szmuglowaniu dusz. . . Nerwowo wyskoczył zza głazu i przebiegł niewielka˛ odległo´sc´ dzielac ˛ a˛ go od chaty. Przywarł do niej, kryjac ˛ si˛e w cieniu, i zaczał ˛ nasłuchiwa´c. Wtedy wła´snie dotarły do niego d´zwi˛eki. Przez wiele stuleci sp˛edzonych w Hadesji Flagit przywykł do bezustannego zawodzenia cierpiacych ˛ katusze pot˛epie´nców. Ich krzyki trwały godzinami, z˙ ałosne, rozpaczliwe, cierpi˛etnicze. . . Ale głosy dochodzace ˛ teraz do jego uszu z przeludnionego wn˛etrza chaty Kontroli Granicznej nie były ponure, brzmiały raczej wyjatkowo ˛ znudzenie. — Po raz piaty ˛ pytam — krzyczał postawny m˛ez˙ czyzna w habicie maskuja˛ cym i ze strzała˛ tkwiac ˛ a˛ w oczodole — gdzie jeste´smy?! — Ju˙z mówiłem — odburknał ˛ znudzony demon siedzacy ˛ za biurkiem. — Wszystkiego dowiecie si˛e po drugiej stronie. 149

— A jak mamy si˛e tam dosta´c? — warknał ˛ brat kapitan „Mnietek” Otoczak (´swi˛etej pami˛eci). — Łódka? ˛ Przepłyna´ ˛c? Wynaja´ ˛c rowerek wodny? Demoniczny celnik skrzywił si˛e w stron˛e człowieka z głowa˛ pokryta˛ zamszem. — Jeste´smy na nieco wy˙zszym stopniu zaawansowania. Teraz mamy promy, cała˛ cholerna˛ flotyll˛e promów! Otoczak rzucił na niego okiem przez swoja˛ strzał˛e i oznajmił: — Nie widz˛e tu z˙ adnej flotylli! — No có˙z, i nie zobaczysz. Strajkuja,˛ chodzi o co´s z płacami i warunkami. — Jasny gwint! Je´sli to jaka´s d’vanoui´nska sztuczka, to. . . — To co? — mruknał ˛ demon. — . . . to zapłacisz mi za to! — ryknał ˛ Otoczak, zgrzytajac ˛ z˛ebami. — Ci˛ez˙ ki przypadek, kole´s. — Demon mlasnał ˛ i szturchnał ˛ chrapiacego ˛ partnera, przygotowujac ˛ si˛e do swojej ulubionej w takich okoliczno´sciach odpowiedzi. — To ty zapłacisz: za bilet w jedna˛ stron˛e na prom! Cha, cha! Otoczak mruknał ˛ co´s niecenzuralnego i jak niepyszny ruszył w stron˛e swoich przera´zliwie pokiereszowanych kompanów. Nale˙zacy ˛ niegdy´s do Osiemnastej Dywizji Organistów mnich z GROM-u spojrzał ponuro w dół, na lanc˛e wystajac ˛ a˛ mu z piersi. — Mówi˛e wam — wymamrotał — z˙ e to na pewno jest Hadesja. — Nie, nie — odrzekł jego kolega podtrzymujacy ˛ sobie głow˛e prawa˛ r˛eka.˛ — Jeste´smy w Czy´sc´ cu. — Niemo˙zliwe. Tam jest lepsze o´swietlenie, a poza tym — czy to ci wyglada ˛ na typowego anioła? — Wskazał na p˛ekajacego ˛ ze s´miechu demona. — To w czy´sc´ cu sa˛ anioły? — Jasne, z˙ e tak. Byłem raz w stanie s´mierci klinicznej i widziałem mnóstwo złotych. . . — Psst! — syknał ˛ Flagit, kiedy Otoczak zbli˙zył si˛e do niego. — Chcesz wiedzie´c, co jest na drugim brzegu? — warknał, ˛ wykonujac ˛ pazurem zapraszajacy ˛ gest. — Do mnie mówisz? — odburknał ˛ brat kapitan w stanie (wiecznego) spoczynku, krzywiac ˛ si˛e tak złowieszczo, jak tylko pozwalała mu na to strzała. Efekt był niezły. — To ty robiłe´s przed chwila˛ ten raban. Chcesz odpowiedzi na swoje pytania czy nie? Otoczak spojrzał podejrzliwie na wychylajacego ˛ si˛e zza skalnego załomu Flagita, po czym wzruszył ramionami i podszedł do niego dumnym krokiem. Nie zostałby bratem kapitanem, gdyby nie potrafił dumnie kroczy´c. — W porzadku, ˛ madralo, ˛ powiedz mi, gdzie jeste´smy. — Nie tak szybko! — Flagit zrobił unik. — Nie udzielam odpowiedzi ot tak, po prostu. Pohandlujmy, zgoda? 150

´ — A co chcesz wiedzie´c? — warknał ˛ Otoczak. Swierzbiło go, z˙ eby chwyci´c za swoje dziewi˛eciomilimetrowe zardzewiałe Urzadzenie ˛ do Zabijania Innowierców, ale patrzył prosto przed siebie. Prosto jak z łuku strzelił. — Dlaczego tu jeste´s? — wyszeptał Flagit, nadajac ˛ tym trzem słowom twardo´sc´ stali. — Ba! Powiedz mi najpierw, co oznacza „tu”! Flagit niecierpliwie zazgrzytał z˛ebami. — Dam ci wskazówk˛e. Słyszysz to nieludzkie, nienasycone zawodzenie? To pewien bardzo głodny pies obronny, taki z trzema burczacymi ˛ z˙ oładkami ˛ i podobna˛ liczba˛ za´slinionych pysków. Kochany mały Cerberek przypilnuje, z˙ eby´s si˛e nie oddalał! — Ach, skoro tak, musi to by´c Flegeton, prawda? — zapytał Otoczak sarkastycznie, wskazujac ˛ na o´slizgła˛ rzek˛e, w której rozpoznał dekoracj˛e namalowana˛ przez d’vanoui´nskiego artyst˛e. Wiele słyszał o psychicznych torturach stosowanych przez heretyków i o tym, jak traktowali je´nców wojennych. Nie uda im si˛e wyciagn ˛ a´ ˛c z niego z˙ adnych informacji, w ka˙zdym razie nie z takim dennym scenariuszem. Jak ktokolwiek mógłby uwierzy´c, z˙ e rzeczywi´scie sa˛ tak powa˙znie ranni? Phi! Nic go nie bolało! D’vanouini nigdy go nie złamia.˛ Powszechnie znana jest podstawowa zasada tortur — z˙ eby usma˙zy´c jajecznic˛e, musisz rozbi´c jajka. — I zało˙ze˛ si˛e, z˙ e Styks jest na wschód stad? ˛ — dodał brat kapitan, wzrokiem szukajac ˛ zamka błyskawicznego na kostiumie demona. — Brawo! Skoro ju˙z wiesz, gdzie jeste´s, teraz powiedz mi dlaczego. — My´slałem, z˙ e to oczywiste — warknał ˛ Otoczak, dotykajac ˛ strzały tkwiacej ˛ w oczodole. — Nie da si˛e po˙zy´c zbyt długo z długim na kilka stóp wierzbowym patykiem w czaszce. — Brzdakn ˛ ał ˛ arogancko na strzale. — To miło, z˙ e masz poczucie humoru — odparł Flagit ironicznie. — Przyda ci si˛e podczas nadchodzacych ˛ stuleci wiecznych m˛eczarni. Powiedz mi teraz, skad ˛ si˛e tu wziałe´ ˛ s, a ja pociagn˛ ˛ e za kilka sznurków i by´c mo˙ze uda mi si˛e załatwi´c ci l˙zejszy harmonogram tortur, r˛ekawice do pchania głazów po zboczu wzgórza, tego typu drobiazgi. No dalej, powiedz mi. — Przegrali´smy — przyznał Otoczak, patrzac ˛ krytycznie na diabelski kostium inkwizytora i nadal zastanawiajac ˛ si˛e, gdzie ukryty jest zamek błyskawiczny. — Tyle to wiem! Powiedz mi, dlaczego walczyli´scie! — Z zasady niewielka doza cierpliwo´sci Flagita zaczynała si˛e wyczerpywa´c. Miał do załatwienia o wiele wa˙zniejsze sprawy. — Ci przekl˛eci D’vanouini ukradli nasze owce! — zakrzyknał ˛ Otoczak, gdy przypomniał sobie bitewna˛ po˙zog˛e. — To te˙z wiem! — Flagit wzniósł oczy. Zaczynał si˛e czu´c jak lekarz pracuja˛ cy w stacji honorowego krwiodawstwa dla cegieł. — Dlaczego oni ukradli wam owce? Nadszedł czas na prawd˛e! 151

— Bo ka˙zdy z tych pogan to cholerny owcokrad! — eksplodował brat kapitan w stanie (wiecznego) spoczynku. Flagitowi chciało si˛e wy´c. — Posłuchaj. Słyszałe´s kiedy´s o facecie nazwiskiem Ryngraf? Drukarzu z Cranachanu? Ma dziewi˛ecioletnia˛ córk˛e. Wynalazł czcionki drukarskie. Otoczak pokr˛ecił głowa˛ i wzruszył ramionami. Oblicze usiłujacego ˛ powstrzyma´c si˛e od wycia demona przybrało karmazynowy odcie´n. Flagit obrócił si˛e na pi˛ecie, jednym skokiem znalazł si˛e na skarpie i zaczał ˛ wali´c czołem w skał˛e. — Hej, a co z moimi r˛ekawicami do toczenia głazu!? — krzyknał ˛ za nim Otoczak, ale został kompletnie zignorowany. ˙ Załosne! — pomy´slał martwy mnich, wystarczy spojrze´c na ten kostium, z˙ eby wiedzie´c, z˙ e jest nieprawdziwy. Demony nie maja˛ a˙z tak poskr˛ecanych rogów! Niemniej, pomimo całej pogardy, nurtowało go jedno pytanie. W jaki sposób temu draniowi udało si˛e tak realistycznie porusza´c ogonem?

***

Gł˛eboko w podziemiach Cesarskiego Pałacu Fortecznego osobnik le˙zacy ˛ twarza˛ w dół na zimnej kamiennej posadzce wydał z siebie pomruk. Nerwowo oblizał ˙ wargi, odczuwajac ˛ przy tym dobrze znane wra˙zenie sucho´sci j˛ezyka. Zyromancja stosowana wiazała ˛ si˛e z pewnym ryzykiem: istniała mo˙zliwo´sc´ wystapienia ˛ siniaków od upadku i pewno´sc´ pot˛ez˙ nego kaca. Pat O’Log mruknał ˛ po raz kolejny, delikatnie dotknał ˛ pulsujacego ˛ czoła i zebrał si˛e w sobie, by zadba´c o pozory profesjonalizmu. Zmru˙zonymi oczami dokładnie przyjrzał si˛e s´ladom kredy na podłodze, po czym przewrócił si˛e na brzuch, ujawniajac ˛ tym samym z˙ yromantyczna˛ konkluzj˛e dotyczac ˛ a˛ przyczyny zgonu ostatniego swojego klienta. Zanim jednak zdołał przemy´sle´c cała˛ spraw˛e, drzwi do laboratorium otwarły si˛e na o´scie˙z i do s´rodka wpadła posta´c w czerni. W´sciekły komandor Tojad zwany Mocnym, niemal nie dotykajac ˛ podłogi, dopadł marmurowej płyty na s´rodku laboratorium i ryknał. ˛ — Ciiii! — j˛eknał ˛ Pat, chwytajac ˛ si˛e za głow˛e i zwijajac ˛ na podłodze. — Nie tup, prosz˛e. Tojad uderzył pi˛es´cia˛ w płyt˛e, po czym serdecznie ujał ˛ Pata za gardło ze złowroga˛ rado´scia˛ dyszacej ˛ z po˙zadania ˛ modliszki. W tej samej chwili do drzwi dotarł zdyszany kapitan Barak. Półprzytomny koroner z nabiegłymi krwia˛ oczami próbował skupi´c wzrok na ukazujacym ˛ we w´sciekłym grymasie z˛eby trzonowe komandorze. 152

— Ach, przy. . . szedł pan po raport, tak? — wyj˛eczał pomimo suchego j˛ezyka i z˙ elaznego u´scisku komandora. — W toku szczegółowych bada´n ustaliłem, z˙ e przyczyna˛ s´mierci było. . . — Co´s ty z nim zrobił!? — ryknał ˛ Tojad, s´cierajac ˛ szkliwo na z˛ebach trzonowych w przyspieszonym tempie. — Naj. . . najpierw zastosowałem królikomancj˛e, trzewiomancj˛e. . . — Gdzie on jest? — Komandor obrócił Pata i pokazał mu na pusta˛ płyt˛e. — Gdzie si˛e podział? Zmartwiony Barak zajrzał do kredensu. O’Log spróbował wzruszy´c ramionami, rozejrzał si˛e po pomieszczeniu i w duchu postanowił ju˙z nigdy, przenigdy nie korzysta´c z z˙ yromancji stosowanej. Musiało sta´c si˛e co´s, o czym nie miał zielonego poj˛ecia. Zazwyczaj nie było tak z´ le. Owszem, zdarzało mu si˛e czasem znale´zc´ troch˛e krzaków albo rozstawionych przypadkowo po laboratorium pomara´nczowobiałych transtalpejskich pachołków drogowych, których pochodzenia nie umiał wyja´sni´c, ale nigdy dotad ˛ nie zgubił ciała. Cho´c w głowie Tojada roiło si˛e od przera´zliwych obrazów Stana Kowalskiego, taszczacego ˛ z piekła ku´zni wielka˛ turbin˛e, komandor próbował powstrzyma´c atak mdło´sci. — Nie masz prawa zwalnia´c jedynych s´wiadków bez mojego pozwolenia! — wrzasnał. ˛ — Zwal. . . zwalnia´c. . . ? — wykrztusił Pat, ledwo dotykajac ˛ podłogi stopami. — A. . . ale jego stan. . . — Jemu to powiedz! Wrócił do pracy. Cho´c trzeba przyzna´c, z˙ e nie´zle por˙znałe´ ˛ s mu głow˛e. . . Barakowi przewróciło si˛e w z˙ oładku. ˛ — Pracy. . . ? — Pat patrzył na płyt˛e. — W takim razie powiedz mu, z˙ eby nie d´zwigał ci˛ez˙ kich przedmiotów, dopóki rana kłuta mi˛edzy z˙ ebrami si˛e nie zabli´zni. . . Co ja wygaduj˛e!? To jaki´s dowcip? — Czy ja wygladam ˛ na kogo´s, kto z˙ artuje? Jaka rana kłuta? — Tojad pu´scił Pata i jał ˛ nerwowo przechadza´c si˛e po laboratorium. Pat O’Log popatrzył na jego zaci´sni˛ete pi˛es´ci, potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i odpr˛ez˙ ył si˛e. Nagle zdał sobie spraw˛e, z˙ e wszystko jest w porzadku. ˛ Tkwi tylko w szponach wyjatkowo ˛ realistycznego, cho´c przez to nie mniej fikcyjnego, napadu stosowanej z˙ yromancji. . . jest zalany w pestk˛e. Powinien si˛e odpr˛ez˙ y´c i przetrzyma´c to. Rano, kiedy si˛e naprawd˛e obudzi, wszystko stanie si˛e jasne. — Ach tak, rana kłuta, tak — wymamrotał, przybierajac ˛ wyraz twarzy powa˙znego koronera. — Niezwykły kształt, raczej niespowodowany przez jedno ostrze. — Zdjał ˛ z biurka pióro i pergamin, po czym narysował kropk˛e, bardzo wask ˛ a˛ pionowa˛ elips˛e i druga˛ kropk˛e. — Dziwaczny przekrój, nigdy takiego wcze´sniej nie widziałem. — Patrzacy ˛ na rysunek Barak i Tojad wciagn˛ ˛ eli gwałtownie powietrze, gdy˙z rozpoznali przekrój ceremonialnego sztyletu jednostki GROM. 153

— I tym dostał mi˛edzy z˙ ebra? — mruknał ˛ s´wiadomy zabójczych mo˙zliwo´sci sztyletów GROM-u Tojad. Pat przytaknał ˛ mu nie bez satysfakcji. Tojad zwany Mocnym pobladł na twarzy. Oczyma duszy znów ujrzał ku´zni˛e, dochodzac ˛ jednocze´snie do bardzo niepokojacych ˛ wniosków. Albo Stan Kowalski został zamordowany przez byłego członka GROM-u i uło˙zony na płycie Pata, po czym zmartwychwstał i wrócił do pracy, albo te˙z wszystko to wydarzyło si˛e jedynie w wyobra´zni komandora, a Kowalski rzeczywi´scie zaciał ˛ si˛e w czoło przy goleniu. W obu wypadkach tryb post˛epowania mógł by´c tylko jeden. Komandor Tojad zwany Mocnym wiedział, z˙ e ma umówione spotkanie z kilkoma wielkimi, pienistymi dzbanami Czarciego Wywaru. Bełkoczac ˛ co´s pod nosem, wyruszył w stron˛e Rynsztoka.

***

To było jego najwi˛eksze osiagni˛ ˛ ecie. Pi˛etnastu na jednej szubienicy to nie byle co — kiedy w ko´ncu udało mu si˛e doprowadzi´c egzekucj˛e do skutku mimo ingerencji tłumu, okazała si˛e naprawd˛e pi˛ekna. Ale te˙z i co to była za ingerencja! Tajemnica˛ wcia˙ ˛z pozostawało, jak mała rudowłosa dziewczynka z publiczno´sci zdołała przemyci´c do Wieszajacych ˛ Ogrodów Rhyngill smoka, ale faktem jest, z˙ e jej si˛e to udało. Przekl˛eta, długa na sto stóp bestia szalała wsz˛edzie dookoła, puszczajac ˛ z dymem wspaniała˛ multiszubienic˛e tylko po to, by ocali´c trzech spo´sród jego klientów. Niektórzy sa˛ tak niewiarygodnie niewdzi˛eczni! Ale przy drugim podej´sciu powiesił wszystkich pi˛etnastu naraz, bijac ˛ tym samym wszelkie rekordy frekwencji. „Triumf nowoczesnego dyndania synchronicznego”, jak okre´sliła to „Trybuna Triumfu”. Pi˛etna´scie jednoczesnych egzekucji wykonanych poprzez uruchomienie pojedynczego mechanizmu zapadkowego. „Wieszak” Dyndała dr˙zał z podniecenia na wspomnienie tej chwili, a zapach oficjalnej, czarnej skórzanej kominiarki dra˙znił jego nos tkwiacy ˛ nad wyszczerzonymi ustami. Wcia˙ ˛z nie mógł uwierzy´c w przygn˛ebienie, jakie go opanowało, gdy opadł powszechny entuzjazm i sko´nczyły si˛e zachwyty w prasie. Czy˙zby to był koniec? Ukoronowanie jego kariery? Teraz ju˙z tylko z górki? Nic z tego! Była tylko jedna rzecz, jaka˛ mógł zrobi´c po efektownym, jednoczesnym zlikwidowaniu pi˛etnastu zatwardziałych kryminalistów; jedna, poza podwojeniem tantiem za podkoszulki z jego wizerunkiem, rzecz jasna. Mógł tylko pia´ ˛c si˛e w gór˛e. W tej wła´snie chwili dokonywał ostatnich poprawek w małym 154

modelu w skali jeden do pi˛ec´ dziesi˛eciu, modelu jego nowego, szczytowego osia˛ gni˛ecia. Dwudziestu jeden naraz! Trzy rz˛edy po siedmiu, trzech pierwszych wieszanych r˛ecznie, cała reszta w nast˛epstwie działania lin uwiazanych ˛ do kostek tej trójki. Zdawało mu si˛e, z˙ e słyszy ju˙z wstrzymywanie oddechów i szalony aplauz publiczno´sci. . . Gwałtowne otwarcie drzwi podziałało na jego marzenia jak lodowata woda na po˙zadanie. ˛ Do s´rodka wpadł ze s´wistem powietrza drukarz Ryngraf. Składajaca ˛ si˛e z małych d´zwigienek, przekładni i zapadni miniaturowa konstrukcja zadr˙zała w przeciagu, ˛ jeszcze zanim drukarz uderzył w nia,˛ rozsypujac ˛ wokół zapałki i kawałki sznurka. Królewski Egzekutor Dyndała wrzasnał, ˛ obrócił si˛e w fotelu i wyskoczył przez otwarte drzwi z szybko´scia˛ nielicujac ˛ a˛ z jego postura.˛ — Bi´c go. . . uuuups, przepraszam, troch˛e mnie poniosło, huuuuu. . . — wydyszał pobo˙zny posterunkowy Szlam D˙zi-had, kiedy Dyndała złapał go za gardło. — Ile razy ci mówiłem, z˙ eby´s pukał, kiedy jestem zaj˛ety? — krzyknał ˛ Królewski Egzekutor, przenoszac ˛ D˙zi-hada w powietrzu i przygwa˙zd˙zajac ˛ do s´ciany na wysoko´sci swoich ramion. — Włacznie ˛ z tym razem? — wykrztusił Szlam. — Włacznie ˛ z tym. Ile razy? — wysyczał Dyndała i skulił si˛e, widzac, ˛ jak nast˛epnych pi˛ec´ miniaturowych szubieniczek rozbija si˛e o podłog˛e. — Raz. — D˙zi-had robił si˛e fioletowy. — Eee. . . och. W takim razie, je´sli jeszcze raz rozwalisz moje prototypy, osobi´scie dopilnuj˛e, z˙ eby twoja wstr˛etna twarzyczka zapadła w pami˛ec´ szukajacej ˛ emocji publice. Zrozumiano? Zmieszany D˙zi-had pokr˛ecił głowa.˛ — O rany! Czego oni ucza˛ w dzisiejszych czasach? Postaram si˛e to wyrazi´c pro´sciej. „Pukaj albo gi´n!”. Pojmujesz? Szlam u´smiechnał ˛ si˛e słabo i zda˙ ˛zył raz kiwna´ ˛c przytakujaco ˛ głowa,˛ zanim został wyrzucony na korytarz. Dyndała wytarł r˛ece z niesmakiem, po czym wrócił do swojego warsztatu. Przez chwil˛e t˛esknie spogladał ˛ na szczatki ˛ makiety, rozgniatane przez drukarza, niczym z˙ uk usiłujace ˛ odzyska´c prawidłowa˛ pozycj˛e. Egzekutor zdjał ˛ Ryngrafa ze stołu i przez chwil˛e trzymał go w wyciagni˛ ˛ etych r˛ekach, pomrukujac ˛ i powarkujac ˛ w zamy´sleniu pod czarna˛ kominiarka.˛ — Hmm, sto funtów, pi˛ec´ koma trzy stopy, to b˛edzie. . . tak, sze´sc´ stóp i osiem i c´ wier´c cala konopnej szóstki z serii „Nienaciagaj ˛ acy ˛ si˛e Powie´s Go Sam”. Hmm, ty si˛e nadasz, na twój kark nie warto ostrzy´c topora — wymamrotał, a nast˛epnie od niechcenia otworzył pot˛ez˙ ne, wzmocnione drzwi i rzucił przez nie poj˛ekujacego ˛ drukarza. — Ciekawe, z˙ e na tych chudych potrzebne sa˛ dłu˙zsze liny — rzekł jeszcze zadumany, po czym, pociagaj ˛ ac ˛ nosem, r˛eka˛ zgarnał ˛ ze stołu resztki modelu, si˛egnał ˛ na półk˛e i zdjał ˛ z niej plan B. 155

W tej chwili był tylko ogólnym zarysem, ale skoro los chciał, by plan A został zniszczony po tym, ile pracy w niego wło˙zył, to wobec zbli˙zajacego ˛ si˛e terminu najbli˙zszego pokazu praktycznego funkcjonowania sprawiedliwo´sci b˛edzie musiał przeskoczy´c dwudziestu jeden i zaja´ ˛c si˛e od razu trzydziestka.˛ Zbudowanie estrady dla tylu przest˛epczych gwiazd zajmie troch˛e wi˛ecej czasu, ale gra jest warta s´wieczki! Dyndała zatarł r˛ece i si˛egnał ˛ po woreczek z patyczkami i słoik kleju. Trzydziestu naraz! Oooo tak! D˙zi-had le˙zał na korytarzu i j˛eczał, podczas gdy jego głowa i gardło konkurowały, które mo˙ze bardziej bole´c. Popatrz, co si˛e dzieje, kiedy nie przestrzegasz zasad, powiedział sobie w duchu Szlam i wykonał karcacy ˛ gest palcem. Ciesz si˛e, z˙ e nie rzucił w ciebie Ksi˛ega.˛ . . Ksi˛ega! Momentalnie zerwał si˛e na równe nogi i pop˛edził w stron˛e biura s´wiatobliwe˛ go sier˙zanta Zenita — niech go bogowie błogosławia! ˛ — a głowa rwała go tylko troch˛e mocniej, ni˙z on rwał si˛e do swojego przeło˙zonego.

***

Biegnac ˛ uliczkami Tumoru, Flagit dyszał prawie równie mocno i w´sciekle jak fajka kapitana Naglfara. — Strata czasu! — mruczał do siebie, pokonujac ˛ zakr˛ety i spychajac ˛ z drogi ciała. Nie wspominajac ˛ nawet o stracie oboli. Pi˛etna´scie tysi˛ecy za bezowocna˛ przepraw˛e przez Flegeton! Powinien był wiedzie´c, z˙ e szans˛e wydostania czegokolwiek u˙zytecznego od bandy roztrz˛esionych po bitwie z˙ ołnierzy — „´swiatobliwych” ˛ czy nie — sa˛ tak bliskie zeru, z˙ e nie warto si˛e nimi przejmowa´c, zwłaszcza ło˙zac ˛ na to tak wiele. Co wyobra˙zał sobie Nabab, wysyłajac ˛ go w poszukiwaniu dowodów na drugi brzeg Flegetonu? Jakich odpowiedzi oczekiwał? „Jasne, Flagit, walczyli´smy, bo dziewi˛ecioletnia dziewczynka, cz˛es´ciowo op˛etana przez Nababa, pozmieniała literki tak, z˙ eby podburzy´c D’vanouinów”. Demon zawył i zepchnał ˛ z drogi kilku s´limaczacych ˛ si˛e przechodniów. Ci przekl˛eci z˙ ołnierze wiwatowali, kiedy cisnał ˛ w róg chaty Kontroli Granicznej trzysta ósmego z nich i wyszedł. Mało tego, s´piewali te˙z co´s o tym, z˙ e jest im z´ le i zorganizuja˛ krucjat˛e! Tak czy inaczej, Nabab pogrzebał ju˙z swoje szans˛e na zwyci˛estwo w wyborach. To na łuskowatych barkach Flagita spoczywał teraz obowiazek ˛ pokonania znienawidzonego Seirizzima. Jego, pewnej dziewi˛ecioletniej dziewczynki i chudego drukarza. 156

Demon szedł przed siebie i miał szczera˛ nadziej˛e, z˙ e jego skałotocz jest ju˙z na powrót głodny.

***

Wygladało ˛ to tak, jakby z pola widzenia pobo˙znego posterunkowego Szlama D˙zi-hada zniknał ˛ wielki brezent rozpaczy, a jego miejsce zaj˛eła ró˙zowa pos´ciel dojmujacego ˛ optymizmu. Trzyna´scie lat, jedena´scie miesi˛ecy i dwadzie´scia osiem dni wcze´sniej przemierzał podekscytowany te same korytarze, kierujac ˛ si˛e do biura podówczas jeszcze sier˙zanta Zenita, skuszony wizja˛ s´wietlanej przyszłos´ci w Wyznaniowych Oddziałach Prewencyjnych. Jego droga była długa i wyboista, w ko´ncu jednak, niczym sam Prorok Puarro, dotarł do ostatniego kamienia i osiagn ˛ ał ˛ wszystko. Nie mógł si˛e doczeka´c, kiedy zobaczy twarz s´wiatobliwego ˛ sier˙zanta Zenita promieniejac ˛ a˛ rado´scia˛ po tym, jak podzieli si˛e z nim dobrymi wie´sciami. Ech, niech go bogowie błogosławia! ˛ D˙zi-had skr˛ecił za róg, przeszedł krótkim korytarzem, zatrzymał si˛e, z˙ eby złapa´c oddech, i zab˛ebnił ochoczo w drzwi biura sier˙zanta. W s´rodku rozległo si˛e mrukni˛ecie. D˙zi-had wział ˛ gł˛eboki oddech, przekr˛ecił klamk˛e i wkroczył do s´rodka. Podszedł do obszernego biurka, prze˙zegnał si˛e w przepisowym salucie i poczuł tylko drobne zmieszanie, gdy zauwa˙zył, z˙ e nie ´ atobliwy zdjał ˛ malarskiego fartucha. No, ale wszak miał działa´c dyskretnie. Swi ˛ sier˙zant Zenit to zrozumie. — Prosz˛e chwileczk˛e zaczeka´c — wymamrotał Zenit. Jego rude baczki drgały, gdy skrobał piórem po arkuszach pergaminu. D˙zi-had si˛e u´smiechnał. ˛ Delektujac ˛ si˛e chwila˛ oczekiwania, przesunał ˛ wzrokiem po s´cianach zastawionych nagrodami zdobytymi przez Zenita na szkoleniu w GROM-ie — za Osobiste Przenoszenie Chrzcielnicy, 1017; za Szczególne Osia˛ gni˛ecia w Biegach na Orientacj˛e i Nawigacji, 1018; Medal Papy Jerza za Nadzwyczajna˛ Pobo˙zno´sc´ podczas Odpierania Ataku, 1018. . . ta litania robiła wra˙zenie. Nagród było wi˛ecej, lecz pomruk przerwał cisz˛e. Zenit schował pióro do uchwytu i podniósł wzrok. — Czym mog˛e słu˙zy´c szanownemu. . . ? — Zamilkł na widok wyszczerzonego m˛ez˙ czyzny w malarskim kitlu. Twarza˛ sier˙zanta wstrzasn ˛ ał ˛ skurcz, nagle opadły go uczucia obrzydzenia, nienawi´sci, wcia˙ ˛z obecnego w nim za˙zenowania z powodu psujacej ˛ dobre imi˛e WOP-u przera´zliwej niekompetencji D˙zi-hada. — PANU? — doko´nczył. Z twarzy odpłyn˛eła mu krew, czuł si˛e, jakby jaki´s duch wsadził mu palce do uszu. — My´slałem, z˙ e ty nie z˙ y. . . ehem, to znaczy. . . widz˛e, z˙ e przetrwałe´s szkolenie w GROM-ie? — wybakał ˛ strapiony. 157

D˙zi-had si˛e rozpromienił. — Wasza O´swiecono´sc´ , wykonałem powierzone mi zadanie. Troch˛e to potrwało, bo zagadka była trudna do rozszyfrowania, ale stało si˛e, jak pan przewidywał. — . . . ? — wykrztusił Zenit. — Byłem pracujacym ˛ w cieniu pionkiem zmagajacym ˛ si˛e z przeznaczeniem, ale wiara, która˛ pan we mnie pokładał, była uzasadniona. Nie zawiodłem pana. — Na wszystkich bogów, o czym ty. . . — Mam go, s´wiatobliwy ˛ sier˙zancie! — Masz kogo? Co´s ty zrobił. . . ? — Zenit j˛eknał, ˛ obawiajac ˛ si˛e najgorszego. Paniczny strach grał na jego nerwach jak na ksylofonie. Czy D˙zi-had rzeczywi´scie potrafił kogo´s aresztowa´c? Okrutny losie, na trzy dni przed tym, jak mógł raz na zawsze umy´c r˛ece od wszelkich sprawek tego bałwana. . . — Niegodziwca odpowiedzialnego za wywołanie Owczych Wojen. Zamkna˛ łem go w. . . Nie mów tego! — krzyknał ˛ Zenit w duchu. Nie wymawiaj słowa na „a”! Wszyscy, tylko nie ty! — . . . areszcie. Zenit oklapł zupełnie. „Aresztowanie, on dokonał aresztowania!” W tej samej chwili sier˙zant ujrzał blizny na czole D˙zi-hada i pojawił si˛e promyk nadziei. W wyniku otrzymania tak powa˙znej rany mo˙ze cierpie´c na halucynacje! — Twoja głowa! — wychrypiał, starajac ˛ si˛e, by jego głos nie brzmiał zbyt rado´snie. — Boli ci˛e? — To trwała pamiatka, ˛ prezent otrzymany podczas tej bezsensownej wojny. . . „Bogowie! On został m˛eczennikiem!” — . . . chocia˙z niewykluczone, z˙ e zaciałem ˛ si˛e przy goleniu. Ale to niewa˙zne. Prosz˛e ze mna,˛ poka˙ze˛ panu mojego je´nca, tego grzesznika, wroga sprawiedliwos´ci, nikczemnika. . . — Zamknij si˛e! — zaskrzeczał Zenit, kiedy D˙zi-had wyciagał ˛ go z fotela, podskakujac ˛ przy tym rado´snie. — Milcz! Pozwól mi si˛e zastanowi´c! — krzyknał, ˛ poda˙ ˛zajac ˛ niech˛etnie za rozradowanym Szlamem, który w podskokach opuszczał biuro. Je´sli z tym aresztowaniem b˛edzie co´s nie w porzadku, ˛ najdrobniejsza pomyłka w pergaminkowej robocie, najmniejsza niestosowno´sc´ , najmniej istotne naruszenie Najstarszych Zasad, to ten wi˛ezie´n wyleci przez frontowe drzwi szybciej ni˙z szczur wystrzelony z katapulty, pomy´slał sobie Zenit, wznoszac ˛ jednocze´snie błagalna˛ modlitw˛e. Prosz˛e, prosz˛e, prosz˛e. . . cho´cby jedna literówka!

158

***

Zacierajac ˛ pazury, wydajace ˛ przy tym odgłos podobny do ostrzenia narz˛edzia pracy przez seryjnego morderc˛e, który korzysta z topora, Flagit u´smiechnał ˛ si˛e diabolicznie pod nosem, po czym przygotował do zaj˛ecia si˛e jednym z, jak to Nabab okre´slił, „szczegółów”. Zachichotał, wypijajac ˛ od´swie˙zajace ˛ martini z lawa˛ (wstrza´ ˛sni˛ete, nie zmieszane), by nast˛epnie si˛egna´ ˛c po migotliwa˛ infernitowa˛ siateczk˛e. Szybko umie´scił ja˛ mi˛edzy rogami, kryształowe soczewki zawisły mu przed oczami, a szpony umysłu gotowały si˛e do kolejnej owocnej sesji AKL. Gołe stopy tuptały ochoczo przez mroczny korytarz w najgł˛ebszych podziemiach Cesarskiego Pałacu Fortecznego Cranachanu, mimo permanentnych ciemno´sci bez problemu odnajdujac ˛ drog˛e w labiryncie przej´sc´ . Zupełnie jakby dobrze wiedziała, dokad ˛ si˛e udaje, albo jakby kto´s (lub co´s) ja˛ prowadził. Obracajac ˛ si˛e na prawej nodze, skr˛eciła w lewo, podskoczyła i wyladowała ˛ z gracja˛ przed wielkimi d˛ebowymi drzwiami. Złowieszczy grymas przebiegł po dziewi˛ecioletniej twarzyczce, gdy dziewczynka energicznie zastukała w drzwi. — Odejd´z — odpowiedział głos ze s´rodka krzykiem wytłumionym nieco przez odrzwia potrójnej grubo´sci. Alea uniosła mała˛ piastk˛ ˛ e i zastukała ponownie. — Odejd´z, jestem zaj˛ety! Na twarzyczce pojawił si˛e wyraz gniewu, do´sc´ dobrze oddajacy ˛ grymas na pysku znajdujacym ˛ si˛e tysiac ˛ stóp pod nogami dziewczynki. Alea szybko si˛e opanowała, przybrała swoja˛ najbardziej niewinna˛ mink˛e i uchyliła drzwi. Pot˛ez˙ ny zamaskowany m˛ez˙ czyzna obrócił si˛e na krze´sle i spojrzał na ubrana˛ w czerwona˛ koszul˛e nocna˛ dziewczynk˛e, która zagladała ˛ przez uchylone drzwi. Model na stole za jego plecami zadr˙zał, kiedy tubalnym głosem oznajmił: — Wynocha. To nie przedszkole. — Ojej, nie, prosz˛e, ja nie chc˛e do przedszkola. Ja, ja. . . — Alea spojrzała na swoje stopy, dla lepszego wra˙zenia wychylajac ˛ je do s´rodka. — Och, panie Dyndała, sir. — Przymkn˛eła powieki. W rogu jednej z nich pojawiła si˛e samotna łza. — Przepraszam, czy mogłabym zobaczy´c mojego tatusia? — wyszeptała na progu słyszalno´sci. — Có˙z, ja. . . eee. . . Dziewczynka katem ˛ oka zauwa˙zyła prawie gotowy model na stole, wi˛ec Flagit wysłał jej limbiczny rozkaz okazania entuzjazmu — absolutnego, nieskr˛epowanego, tryskajacego ˛ entuzjazmu. — Oooch! — pisn˛eła, wskazujac ˛ na konstrukcj˛e z patyczków, sznurka i starych pudełek. — Pan to zrobił? Jakie s´liczne! To nowy zestaw do wieszania sy-

159

multanicznego? Trzydziestu naraz, o rany! Gdzie b˛edzie mój tata? Widziałam wszystkie pana. . . Rozpromieniła si˛e ukryta za czarna,˛ skórzana˛ kominiarka˛ twarz. Dziewczynka była jego fanka! ˛ — . . . podziwiam pana za to, jak jednym pociagni˛ ˛ eciem wajchy potrafi pan urzadzi´ ˛ c tak pi˛ekny pokaz synchronicznego dyndania. Czuj˛e wtedy, jak s´ciska mnie o tu. . . — Alea uderzyła si˛e w pier´s na wysoko´sci serca. — A teraz mój tata znajdzie si˛e na jednej z pana szubienic! Och, tutaj jest! Jestem taka podniecona! Czy mog˛e mu powiedzie´c, jak si˛e ciesz˛e? Pi˛eknie pana prosz˛e! — Gdy dziewczynka dostrzegła odpowiedni worek z piaskiem koło drzwi celi, zatrzepotała rz˛esami. Dyndała zmi˛ekł. — Oczywi´scie, z˙ e mo˙zesz si˛e z nim zobaczy´c, kochanie — za´cwierkał, otwierajac ˛ drzwi od celi Ryngrafa i wracajac ˛ do modelu, wzruszony naiwno´scia˛ swojej młodziutkiej fanki. Siadajac ˛ na krze´sle, nie zwrócił uwagi na cichy s´wist, który rozległ si˛e tu˙z przed tym, nim pi˛ec´ dziesi˛eciofuntowy worek z piaskiem uderzył go w tył głowy. W´sród hadesja´nskiej duchoty Flagit wybuchnał ˛ złowieszczym s´miechem, wyjał ˛ swojego oswojonego skałotocza z klatki i umie´scił na suficie jaskini. — Tatusiu, tatusiu! — pisn˛eła Alea, strzepujac ˛ piasek z rak; ˛ wbiegła do celi, rzuciła si˛e Ryngrafowi w ramiona i obj˛eła go mocno za szyj˛e. Dyndała upadł z łomotem na podłog˛e, błogo nie´swiadomy diabelnego wyrazu, jaki zago´scił teraz na twarzy małej dziewczynki w czerwonej koszuli nocnej. — Dobra, stary. Chcesz si˛e stad ˛ wydosta´c czy wolisz wzia´ ˛c udział w pokazie tego s´wira? — warkn˛eła, zaciskajac ˛ u´scisk na szyi ojca. — Aleo? — wykrztusił drukarz. — Co ty. . . ? — Tylko bez pyta´n! Wiejesz czy wisisz? Chcesz si˛e zmy´c czy nie? — Zachichotała złowrogo. — Oczywi´scie, wiele bym dał. . . — Ile? — Wszystko. Ale jak masz zamiar. . . — Absolutnie wszystko? — Tak, absolutnie wszystko. Co ty. . . ? — apelował do niej Ryngraf. — Zupełnie wszystko? — Tak. Zupełnie. . . — Bingo! — warkn˛eła Alea, odskakujac ˛ od ojca, w chwili gdy ze s´rodka podłogi w celi wyłoniły si˛e szczypce i czułki skałotocza. Zaraz za nimi ukazały si˛e pazury, rogi i głowa Flagita, który wyskoczył z dziury, schwycił Ryngrafa i zniknał ˛ w otworze po´sród cuchnacego ˛ powietrza i gruzu. Alea spokojnie zdj˛eła klucz z szyi, otworzyła drzwi celi, a przechodzac ˛ obok cielska Dyndały, zr˛ecznie odwiesiła mu klucz na pasek.

160

Le˙zacy ˛ w´sród szczatków ˛ swojego najnowszego modelu Egzekutor nie zdawał sobie sprawy, z˙ e b˛edzie musiał po´swi˛eci´c troch˛e wi˛ecej czasu na skompletowanie pełnej trzydziestki kryminalistów.

***

Na brzegu Kanału Transtalpejskiego nic si˛e nie działo, chocia˙z kilkuset robotników poganianych pejczami i nawoływaniami powinno wyciska´c z siebie siódme poty. Stosy kamieni, wiele jardów sznura kolczastego i sterta narz˛edzi — wszystko to znikło kilka minut po pojawieniu si˛e krasnoluda Guthry’ego, pozwolenia na budow˛e i worka pieni˛edzy. Wygladało ˛ to tak, jakby cały plac budowy zakasał spódnic˛e, pow˛edrował na szczyt Ciemnej Góry i tam osiadł z powrotem. A tam, w zwiazku ˛ z du˙zym zastrzykiem gotówki, prace szybko posuwały si˛e naprzód. Robotnicy zaskakiwali samych siebie, kiedy stajac ˛ oko w oko z cała˛ seria˛ nieprzekraczalnych terminów, patrzyli im bez zmru˙zenia oka prosto w twarz, a po przeliczeniu hojnych premii za ich niedotrzymanie ch˛etnie przyst˛epowali do pracy pełna˛ para.˛ Fioletowe wrzosy i miejscowe krokusy, z których słyn˛eła Ciemna Góra, znikn˛eły, a ich miejsce zajał ˛ nagi kamie´n. Prawie całe wzgórze otoczone zostało wysokim ogrodzeniem. Rozpalono ognie, z˙ eby wypali´c listowie, i ju˙z kilka godzin pó´zniej muskularni ludzie pracy mogli zacza´ ˛c wymachiwa´c kilofami na łysej pale starego Ciemniaka. Zacz˛eto ju˙z kła´sc´ fundamenty, miały te˙z pojawi´c si˛e piece, wychodzace ˛ naprzeciw rosnacemu ˛ zapotrzebowaniu na naprawy oskardów, wyklepywanie łopat i produkcj˛e komponentów. W sze´sc´ godzin osiagn˛ ˛ eli wi˛ecej ni˙z przez sze´sc´ tygodni pracy przy porcie. Guthry patrzył na goraczkowo ˛ uwijajacych ˛ si˛e wokół niego robotników i u´smiechał pod nosem. Oto pot˛ega pieniadza! ˛

***

„Pr˛et? Co to jest pr˛et?” Wielce Wielebny Hipokryt usilnie starał si˛e znale´zc´ odpowied´z na to pytanie po´sród smogu wypełniajacego ˛ jego mózg. Bez watpienia ˛ słyszał wcze´sniej o pr˛etach. Tylko kiedy? Na pewno nie na spotkaniach kółka koronkarzy. . . jak w ogóle miał uwierzy´c, z˙ e chodzi o igły „11p”. Ka˙zde dziecko wie, z˙ e przy wyrobie koronek nie u˙zywa si˛e igieł, ale szydełek! Setek szydełek!

161

D´zwi˛eki, jakie wydawał z siebie przegryzajacy ˛ si˛e przez s´cian˛e skałotocz, naprawd˛e doprowadzały Hipokryta do szału. Jak długo jeszcze maja˛ zamiar montowa´c t˛e klimatyzacj˛e? Z zamy´slenia wyrwało go gwałtowne otwarcie drzwi. Do s´rodka wpadli dyskutujacy ˛ zajadle Flagit z Nababem. Hipokryt wyprostował si˛e i ruszył przed siebie, gotów wydoby´c z Flagita prawd˛e. W porzadku, ˛ min˛eło sporo czasu, odkad ˛ ostatni raz wysłuchiwał spowiedzi, ale był pewien, z˙ e przypomni sobie te wszystkie drobne, subtelne pytanka pozwalajace ˛ wydoby´c prawd˛e na s´wiatło dzienne. Zwłaszcza biorac ˛ pod uwag˛e złocona˛ piusk˛e, która˛ trzymał w dłoniach. Wielebny nie miał watpliwo´ ˛ sci, z˙ e to co´s wi˛ecej ni˙z tylko prezent demona dla mamusi. — Mam uwierzy´c, z˙ e nic o tym nie wiedzieli? — warknał ˛ Nabab. Hipokryt podniósł dło´n, chcac ˛ klepna´ ˛c Flagita. — Nie wiedzieli, nie chcieli powiedzie´c — co za ró˙znica? To szale´ncy, mówi˛e ci. Wiwatowali, kiedy rzucałem nimi po s´cianach! — Tak wi˛ec nie zdobyłe´s dowodu na to, z˙ e to ja rozp˛etałem Owcze Wojny? — dopytywał si˛e Nabab. Hipokryt nadstawił uszu. — Czego si˛e spodziewałe´s? Pisemnych zezna´n, podpisanych i po´swiadczonych? — Daruj sobie sarkazm — warknał ˛ gniewnie Nabab. Plan wygrania wyborów brał w łeb na jego oczach. — Spoko. — Flagit u´smiechnał ˛ si˛e szeroko. — Wiesz, czego ci trzeba? Czego´s niepodwa˙zalnego i mocnego. W innym wypadku przejdzie Seirizzim. — Zostały trzy dni! — Nabab zazgrzytał z˛ebami. — To mało, ale damy rad˛e. — Z czym? Flagit wział ˛ gł˛eboki oddech i przystapił ˛ do wyja´sniania swojego planu. — PKiN! Co to za nazwa?! — odezwał si˛e po półgodzinie Nabab. — Doskonała. Nie b˛eda˛ niczego podejrzewa´c. — Daj spokój! — Podenerwowany Nabab przechadzał si˛e po pokoju. — Nie ˙ b˛eda˛ niczego podejrzewa´c? Czy ja wygladam ˛ na frajera? Zaden Cranachanin ze zdrowymi patrzałkami nie b˛edzie miał problemu z zauwa˙zeniem, z˙ e pod jego drzwiami powstaje cholerny pałac wakacyjny d’Abaloha. Zupełnie postradałe´s zmysły?! Stojacy ˛ w cieniu Hipokryt zadr˙zał. „O czym oni gadaja?” ˛ — Daj mi sko´nczy´c. — Flagit u´smiechnał ˛ si˛e z wy˙zszo´scia˛ i przygotował sobie martini z lawa.˛ — Nie b˛eda˛ niczego podejrzewa´c, poniewa˙z. . . — Oby´s miał w zanadrzu co´s mocnego! — warknał ˛ Nabab, po czym chwycił gotowego drinka. Hipokryt zgodził si˛e z nim w duchu, chwilowo odraczajac ˛ planowane przesłuchanie. 162

Flagit si˛e skrzywił. — . . . poniewa˙z mam pozwolenie na budow˛e. Wielebnemu opadła szcz˛eka. Złapał si˛e na tym, z˙ e z jakiego´s powodu znów my´sli o planie na bł˛ekitnym pergaminie. — Pisemne pozwolenie, bezpo´srednio od Rady Cranacha´nskiej. My´sla,˛ z˙ e krasnolud Guthry rozpoczał ˛ budow˛e kopuły o s´rednicy 65 pr˛etów, w której znajdzie si˛e zupełnie niewinne centrum rozrywkowe utrzymane w klimacie grozy. Jestem genialny! Gdyby sam d’Abaloh zjawił si˛e na inspekcj˛e budowlana,˛ nikt nawet nie mrugnałby ˛ okiem. Pomy´sleliby, z˙ e to po prostu jeden z elementów wystroju. Hipokryt potrzasn ˛ ał ˛ głowa,˛ czujac, ˛ z˙ e z wydziałem z˙ oładkowym ˛ jego organizmu jest co´s nie w porzadku. ˛ Nabab jednym haustem opró˙znił szklank˛e martini, zakaszlał i wykrztusił z siebie pytanie: — Jak ich przekonałe´s? Flagit przybrał demoniczny wyraz twarzy. — Pieniadze ˛ — odparł. — Je´sli dostana˛ ich wystarczajaco ˛ du˙zo, zrobia˛ wszystko. — Skad ˛ ty, u diabła, wziałe´ ˛ s ich a˙z tyle?! — Nabab si˛egnał ˛ po flaszk˛e z martini. — Kilka kasiarskich ekspedycji pu´sciło maszyn˛e w ruch, ale. . . — Flagit zamilkł, kiwnał ˛ palcem na Nababa, po czym ra´zno podszedł do drugich drzwi biura. Kiedy otworzył je ruchem palca, ich oczom ukazały si˛e liczne prasy drukarskie odbijajace ˛ szelagowe ˛ banknoty, których setki i tysiace ˛ suszyły si˛e na sznurkach u sufitu. Za lasem pieni˛edzy mo˙zna było dostrzec trupiobladego Ryngrafa haruja˛ cego nad kolejna˛ matryca.˛ Nabab stał przez chwil˛e jak skamieniały, po czym wrzasnał ˛ i zatrzasnał ˛ drzwi. — Kompletnie ci odbiło??? Skad ˛ on si˛e tu wział? ˛ Wiesz, co zrobi z toba˛ UOP, je´sli znajda˛ u ciebie nielegalnie wymigujacego ˛ si˛e od tortur pot˛epie´nca? Moga˛ łatwo wy´sledzi´c. . . Nababowi nie podobał si˛e szeroki u´smiech, jaki wypełzł na usta Flagita. — Bez obaw, nie wy´sledza˛ go. — Ale jak, on jest. . . Nie! Chyba nie. . . ? Flagit pokiwał głowa.˛ — Pakt?! — wrzasnał ˛ Nabab. — Przecie˙z. . . przecie˙z znasz zasady! — Kilka paktów w słusznej sprawie jeszcze nikomu nie zaszkodziło zbyt powa˙znie. . . — Kilka?! — Oczy Nababa wyszły z orbit, jakby jego głowa miała lada moment eksplodowa´c. — Ilu? — Włacznie ˛ z nim — zaczał ˛ Flagit, wskazujac ˛ na drzwi, za którymi pracował drukarz — có˙z, sam nie wiem, czy pozostali licza˛ si˛e jako pakty, to raczej co´s 163

w rodzaju ciagłego ˛ op˛etania. Absolutna Kontrola Limbiczna, próbowałem ci to wyja´sni´c. . . — Ilu? — Trzech, nie liczac ˛ Wielebnego. . . — Duchowny!? Tutaj!? — Ka˙zda sylaba ociekała histeria.˛ — A jak my´slisz, skad ˛ wziałem ˛ pierwsze narz˛edzie do telewpływania, co? Przysłali za zaliczeniem pocztowym? Hipokryt trzasł ˛ si˛e w kacie, ˛ obserwujac, ˛ jak oba demony denerwuja˛ si˛e coraz bardziej. — Cel u´swi˛eca s´rodki — warknał ˛ Flagit. — Powiniene´s by´c mi wdzi˛eczny. — Wdzi˛eczny? Za ryzykowna˛ gr˛e z moja˛ kandydatura? ˛ Je´sli kto´s si˛e o tym dowie, wylec˛e z hukiem. . . Z palcami nóg Hipokryta przysłuchujacego ˛ si˛e narastajacej ˛ w´sciekło´sci Nababa zacz˛eło dzia´c si˛e co´s dziwnego. Jego kostki napi˛eły si˛e, a podeszwy stóp nagle zapragn˛eły biec. Próbował je powstrzyma´c. Próbował, ale mu si˛e nie udało. W ułamku sekundy zerwał si˛e na równe nogi i wymknał ˛ przez uchylone drzwi, odruchowo biorac ˛ ze soba˛ wyszywana˛ złoto piusk˛e. Wielebny zbiegł po schodach i w p˛edzie wypadł na gwarne ulice Mortropolis. — Twoje wyborcze perspektywy zdechły, kiedy zignorowałe´s pot˛eg˛e telewpływu. . . Ale nawet je´sli Seirizzim wygra, nie b˛edziemy musieli martwi´c si˛e tym przez wieki wieków. Gdy tylko na górze wszystko b˛edzie gotowe, zdob˛edziemy wolno´sc´ . Całkowita˛ wolno´sc´ ! — Jak to? — Eee. . . no. . . wielka wdzi˛eczno´sc´ d’Abaloha spowoduje, z˙ e nie b˛edziemy musieli przejmowa´c si˛e takimi drobiazgami jak praca. B˛edziemy ustawieni. — Dopóki kto´s nie odkryje twojego pupilka — zauwa˙zył Nabab uszczypliwie. — Nie ma problemu. Drzwi sa˛ zawsze zamkni˛ete, nie ucieknie. — A klecha? — Spoko. Jest tam. — Flagit wykonał szeroki gest pazurem. — Gdzie? — warknał ˛ Nabab, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e na pró˙zno. — Tam! — Oblicze Flagita wykrzywiło si˛e w sposób, do jakiego bez watpie˛ nia nie było stworzone, gdy on tak˙ze rozejrzał si˛e po przera˙zajaco ˛ pustym magazynie. Zadr˙zał, by nast˛epnie rzuci´c si˛e w te p˛edy przez drzwi, zbiec po schodach i ci˛ez˙ ko dyszac, ˛ wypa´sc´ na ulic˛e. Stał na szeroko rozstawionych nogach i odpychał na boki pot˛epione dusze, starajac ˛ si˛e wypatrzy´c uciekajacego ˛ Hipokryta. W owej chwili co´s w jego wn˛etrzu skr˛eciło si˛e i zacisn˛eło. Po raz pierwszy w z˙ yciu trzewia demona poznały, co znaczy prawdziwe przera˙zenie.

Rozdział szósty Rozbudzona podejrzliwo´sc´

Je´sli Wielce Wielebnemu Hipokrytowi III zdawało si˛e, z˙ e biuro Flagita to przykład piekielnego bałaganu, jego słownictwo mogłoby okaza´c si˛e niewystarczajace ˛ do opisania reszty s´ródmie´scia Tumoru. Kilka sekund po wydostaniu si˛e z jaskini demona Hipokryt znalazł si˛e po´sród rzeki dusz, mknacych ˛ gwarnymi, zatłoczonymi ulicami bez z˙ adnego celu, z pot˛epie´nczym wrzaskiem na ustach. Po obu stronach ulicy duchowny dostrzegał w przelocie tortury. Wyszczerzone diabły uzbrojone w płonace ˛ pióra d´zgały nimi ofiary pomi˛edzy łopatki, skazujac ˛ je na stulecia nieustannego sw˛edzenia, podczas gdy inne demony kr˛epowały nieszcz˛es´nikom r˛ece. Piekielne istoty obserwowały podnieconych pot˛epie´nców s´ciskajacych ˛ w dłoniach kupony loteryjne, po czym wyciagały ˛ z kapelusza numerki i oznajmiały: — Zwyci˛ezca˛ został posiadacz kuponu. . . z numerem. . . nie, nie tym! Miło´snicy zwierzat ˛ z wiecznym przera˙zeniem musieli patrze´c, jak koła czterdziestotonowego wozu posuwaja˛ si˛e w stron˛e ich ulubionego sze´sciodniowego kociaka przyszpilonego do drogi. Potoki zmarłych p˛edziły ulicami Tumoru na złamanie karku, a˙z do kolejnej zmiany m˛eczarni, wirujac ˛ na zakr˛etach i mknac ˛ prowadzacymi ˛ donikad ˛ uliczkami. Hipokryt rozgladał ˛ si˛e wokół przera˙zony, lecz jednocze´snie urzeczony miriadami tortur dostrzeganych po drodze, a˙z w ko´ncu dotarł do bramy Stoczni Flegeto´nskiej. W ka˙zdym razie wydawało mu si˛e, z˙ e to brama, dopóki ta nie przemówiła. — Paszmort! Hipokryt podniósł oczy i zatrwo˙zony powiódł wzrokiem za niepokojaco ˛ muskularna˛ r˛eka,˛ która towarzyszyła palcom zaciskajacym ˛ si˛e na jego gardle. — . . . ? — j˛eknał. ˛ — Paszmort — powtórzyło co´s z r˛eka˛ w czerwonobiałe paski. — No ju˙z, gdzie go masz? Potrzebujesz przepustki, z˙ eby móc tu harowa´c. — Dla podkre´slenia

165

wagi tych słów r˛eka wzmocniła u´scisk na szyi Wielebnego. — Nie ma przepustki, nie ma harówki. — P. . . p. . . ? — zaczał ˛ Hipokryt, dostrzegajac ˛ katem ˛ oka wielkie maszyny, wokół których w goracym, ˛ s´mierdzacym ˛ potem powietrzu uwijały si˛e liczne, g˛esto smagane biczami dusze. — Nie masz, co? — warknał ˛ korpus bezpiecze´nstwa. — Powinienem si˛e domy´sli´c. Nie wygladasz ˛ na takiego, co zasługuje na rozkosze stoczni. Spadaj do własnych tortur, łajzo! — R˛eka zamachn˛eła si˛e, by odrzuci´c Wielebnego. — Za. . . zaczekaj! — wrzasnał ˛ Hipokryt. — Jakich tortur? — Ach, zgubiłe´s si˛e? Zabra´c ci˛e do Urz˛edu Ochrony Piekła? Wielebny poczuł lodowate dreszcze. UOP? Tak wi˛ec to, co słyszał w seminarium, było prawda.˛ Mieli tu własne siły porzadkowe, ˛ diabły patrolujace ˛ teren. Hipokryt był oszołomiony. Ale jeszcze bardziej oszołomiło go to, co zamierzał zrobi´c. Bez najmniejszych skrupułów ocenił sytuacj˛e, rozejrzał si˛e, czy w pobli˙zu nikt si˛e nie kr˛eci, i odparł: — Nie, nie trzeba. UOP jest wystarczajaco ˛ zaj˛ety i beze mnie. Musiałem zabładzi´ ˛ c. My´slałem, z˙ e tutaj sa.˛ . . tego, no. . . blu´zniercy. — Cz˛es´c´ umysłu Hipokryta krzykn˛eła ostrzegawczo, chyba ju˙z za długo przebywał tu na dole. Po raz pierwszy w z˙ yciu rzeczywi´scie skłamał. I co gorsza, nie okazało si˛e to specjalnie trudne. — Blu´zniercy? Nie słyszałem. To nowo´sc´ ? Hipokryt dyndał z˙ ało´snie kilka cali nad ziemia.˛ — Ta. . . tak — wyjakał. ˛ — Dopiero co zostałem prze. . . przeniesiony. Drugie kłamstwo! — A skad? ˛ — Eee. . . eee. . . z podpalaczy. — Serio? Nigdy bym. . . Znasz mo˙ze Ry´ska Knota, ksywa Zapalniczka? ´Swietny był z niego facet, ale po tym wypadku. . . — Ehem, nie. . . to du˙ze miejsce. To twój kumpel? — Mój? Ha, nie. Kiedy´s usiłował dosta´c si˛e tu na lewo. — Niedługo tam wróc˛e — ponownie skłamał Hipokryt. — Co´s mu przekaza´c? — Nie, po prostu pozdrów go ode mnie — mruknał ˛ korpus bezpiecze´nstwa, puszczajac ˛ Wielebnego, który natychmiast rzucił si˛e do ucieczki. Hipokryt wbiegł w ciagn ˛ acy ˛ ulicami tłum i dał si˛e ponie´sc´ fali dusz. My´slał o odkrytej wła´snie u siebie zdolno´sci łgania i o tym, w jakiej sytuacji si˛e znalazł. Pewne pytania nie dawały mu spokoju. Gdzie jest? Dlaczego wła´snie tu? A je´sli to jest wła´snie to miejsce, które ma na my´sli, to dlaczego nie przydzielono mu z˙ adnych tortur? Wział ˛ zakr˛et w pełnym biegu, stracił równowag˛e i si˛e zachwiał. Noga˛ zahaczył o niewielki futerał na skrzypce, potknał ˛ si˛e i wyladował ˛ na kolanach pewnego bardzo znudzonego muzyka. 166

— Bra´c go! — wrzasnał ˛ podstarzały artysta, który podniósł si˛e z kucków i rzucił na Hipokryta. Zaraz za nim pomknał ˛ zapuszczony m˛ez˙ czyzna z przylepionym do ust szerokim u´smiechem. Błyskawicznie przetrzasn˛ ˛ eli kieszenie Hipokryta, nie znale´zli w nich jednak niczego interesujacego. ˛ — Có˙z, mam nadziej˛e, z˙ e było warto — burknał ˛ artysta, na powrót kucajac ˛ w małej bocznej uliczce. — Przepraszam? — zapytał Hipokryt, gdy˙z ju˙z podniósł si˛e ze skrzypka. — Co było warto? — Nie potrafił powstrzyma´c ciekawo´sci. — Niezły pakt, co? — mruknał ˛ m˛ez˙ czyzna z przylepionym do twarzy wyrazem błogo´sci i zachwytu. — Lepszy ni˙z dwadzie´scia cztery lata nieprzerwanej rozkoszy, no nie? — Stul pysk, Fałst! — uciszył go artysta. Hipokryt potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Pakt? — szepnał. ˛ Jakby w odpowiedzi, skrzypek dramatycznym gestem ujał ˛ w palce smyczek i wydobył z instrumentu wrzaskliwe tremolo rozrzucone po kilku rejestrach. Harmonia uderzyła w uszy Wielebnego, rozrywajac ˛ mu b˛ebenki pi˛es´ciami finałowego glissandowego crescenda Erotycznej Symfonii b-moll Queazxa. Ka˙zdy cho´c odrobin˛e znajacy ˛ si˛e na postmodernistycznych, neoklasycystycznych utworach symfonicznych rozpoznałby w tych czterech taktach na dziewi˛ec´ ósmych najtrudniejsza˛ technicznie palcówk˛e w historii gry na skrzypcach. — Au! Co za hałas! — Hipokryt zasłonił uszy r˛ekami. Na ozdobionej kozia˛ bródka˛ twarzy skrzypka pojawił si˛e wyraz niesmaku. — Profanie! — Oskar˙zycielsko wymierzył smyczkiem w nos Wielebnego. — Nigdy nie słyszałe´s muzyki? — Słyszałem wrzaski gotowanego kota i były bardziej melodyjne od twojego grania! — To była doskonało´sc´ , stary — warknał ˛ skrzypek. — Nikt nie gra tego lepiej. I nigdy nie zagra! — Wymierzył kopniaka stosowi szmat le˙zacych ˛ na ziemi. Szmaty drgn˛eły, pokazały brzydki gest s´rodkowym palcem i z powrotem si˛e uspokoiły. — Trudno ci to przełkna´ ˛c, co, Queazx? W odpowiedzi znów pojawił si˛e palec. Artysta zwrócił si˛e do Hipokryta. — Naprawd˛e przykre. Ten sprzedał swoja˛ dusz˛e za mo˙zliwo´sc´ stworzenia najtrudniejszego technicznie utworu muzycznego w dziejach, a ten oddał swoja˛ za umiej˛etno´sc´ wykonywania go. Trafili obaj tutaj, gdzie nie maja˛ z˙ adnej publicznos´ci. — A. . . ale jak? — j˛eknał ˛ Hipokryt, nie dowierzajac ˛ swym uszom pomimo wielu dekad s´cisłego przestrzegania „Szkolenia w wierze”. — To proste. Zdecydowanie zbyt proste. Wystarczy trzykrotnie szepna´ ˛c swoje najwi˛eksze marzenie do ucha miejscowego diabła i — sruuu! — ju˙z ci˛e maja.˛ Za167

nim si˛e zorientujesz, jeste´s tutaj, bezdomny, nietorturowany, a praw masz tyle co nieprzytomna stonoga w aferze z eutanazja.˛ Jeste´smy Nielegalnymi Imigrantami Hadesji. Szcz˛eka Hipokryta zawisła na wysoko´sci jego mostka. — A ty za co tu jeste´s? — wymamrotał. — Za tradzik ˛ — przyznał artysta, którego skóra przypominała pupci˛e niemowl˛ecia po kontakcie z zasypka.˛ — Jak na moje oko wygladasz ˛ nie´zle. — Ha! Ale to było straszne! Nie mogłem sobie pozwoli´c na nagie modelki, a nu˙z by zauwa˙zyły. Byłem zrozpaczony, moja kariera chyliła si˛e ku upadkowi. Wi˛ec zrobiłem to. . . — Ponuro zdjał ˛ pokrowiec z trzymanego w r˛ece obrazu. Hipokryt ujrzał ledwie rozpoznawalny autoportret artysty, z twarza˛ obsypana˛ ropiejacymi, ˛ olejnymi wrzodami i pryszczami. — Trafiaja˛ tu wszyscy. — Wskazał na jeszcze jedna˛ kup˛e szmat. — To jest najbogatszy człowiek s´wiata. Oddał dusz˛e za banknot o nominale dziesi˛eciu milionów szelagów, ˛ a umarł bez grosza. Nikt nie miał do´sc´ drobnych, z˙ eby mu wyda´c. Niepokojace ˛ pytanie pojawiło si˛e w głowie Wielebnego w tej samej chwili, kiedy zadał mu je skrzypek. — A ty jak tu trafiłe´s? Za co? — Ja. . . ja. . . — Spu´scił wzrok na swoje sandały. — Za rozpust˛e — wyznał. — Nie! — zakrzykn˛eli chórem pozostali nieszcz˛es´nicy. — Tak. Za „Seksowne nimfy jadace ˛ na oklep na kucach do polo.” — Nie! — powtórzył artysta. Hipokryt skinał ˛ głowa.˛ — Ale˙z nie — nalegał malarz. — To znaczy, nikt nigdy nie sprzedał duszy za rozpust˛e. . . — Ja tak — przerwał mu Fałst. — Mówiłe´s mi, z˙ e to były orgie — wtracił ˛ si˛e skrzypek. — No tak, ale było w nich troch˛e grzesznej rozpusty. — Zapuszczony osobnik u´smiechał si˛e lubie˙znie. — Przypominasz sobie, czego chciałe´s najbardziej? Jaka jest ostatnia rzecz, która˛ pami˛etasz? — zwrócił si˛e malarz do Hipokryta. — Wiernych — j˛eknał. ˛ — Powiedziałem, z˙ e oddałbym wszystko za wiernych! Zawsze pragnałem ˛ zbawi´c cho´c jedna˛ dusz˛e! Fałst wybuchnał ˛ gło´snym s´miechem, lecz skrzypek szybko kopnał ˛ go w z˙ ebra. — No i wpadłe´s, stary! Powietrze przeciał ˛ nagle ogonopodobny bicz, owinał ˛ si˛e wokół kostki wycia˛ gni˛etej nogi skrzypka i pociagn ˛ ał ˛ go. Muzyk obrócił si˛e, runał, ˛ po czym na plecach poleciał w stron˛e trzech pot˛ez˙ nych, pokrytych czarna˛ łuska˛ istot, które zbli˙zały si˛e w stron˛e Nielegalnych Imigrantów z bardzo konkretnymi zamiarami.

168

— UOP! — pisnał ˛ artysta, chwytajac ˛ swój portret i ruszajac ˛ biegiem w mała˛ boczna˛ uliczk˛e. — Kry´c si˛e! Wstrza´ ˛sni˛ety Hipokryt zobaczył, jak wysokie na trzy stopy demony potrzasaj ˛ a˛ wiszacym ˛ głowa˛ w dół skrzypkiem w poszukiwaniu jego paszmortu. Z przera˙zeniem przygladał ˛ si˛e, z jaka˛ rado´scia˛ diabły igraja˛ z nieszcz˛es´nikiem, jak ich pyski rozdziera hała´sliwa, dzika wesoło´sc´ , wypełniajaca ˛ powietrze krzykami demonicznego zachwytu. Z bocznej uliczki bez ostrze˙zenia wysun˛eła si˛e r˛eka, która chwyciła Hipokryta za gardło i wciagn˛ ˛ eła go w mrok. — Chod´z — warknał ˛ artysta. — Za mna! ˛ Hipokrytowi nie trzeba było dwa razy powtarza´c. Podkasał habit i pobiegł co sił w nogach, uskrzydlony przera˙zeniem, uciekajac ˛ od siejacych ˛ zniszczenie funkcjonariuszy Urz˛edu Ochrony Piekła. Paniczny strach ciagn ˛ ał ˛ mocno za struny słusznego oburzenia przecinajace ˛ wzdłu˙z i wszerz jego rozgoraczkowany ˛ umysł, a palec bo˙zego gniewu z przekonaniem kiwał na t˛e cz˛es´c´ duszy Hipokryta, która wcia˙ ˛z nale˙zała do niego, wyzywajac ˛ go: Kim jeste´s? Człowiekiem czy Mysza,˛ Duchownym czy Gryzoniem? W chwili gdy skrzypek z wrzaskiem przeleciał nad jego głowa˛ i rozpłaszczył malarza na przeciwległej s´cianie, co´s w gł˛ebi Hipokryta wyciagn˛ ˛ eło z przysłowiowego zanadrza przysłowiowa˛ r˛ekawic˛e i ruszyło na mdłe, sentymentalne, strachliwe cz˛es´ci jego osobowo´sci, po czym rado´snie przetrzepało je po g˛ebach. Hipokryt przyłapał si˛e na tym, z˙ e zakasuje r˛ekawy, zaciska pi˛es´ci i nawet zgrzyta z˛ebami dla lepszego efektu. Niewa˙zne, jak sa˛ wielcy, postanowił w duchu, niewa˙zne, jak bardzo krzycza,˛ tupia,˛ narzekaja˛ i jak okropne maja˛ usposobienie, on nie pozwoli im wybudowa´c tego pałacu. O nie! Wymy´sli sposób, z˙ eby ich powstrzyma´c. W ko´ncu znalazł si˛e ju˙z w Hadesji, bez wiernych, pozbawiony nadziei na sp˛edzenie reszty n˛edznego z˙ ycia na rozmowach ze szczurami. Nie mogło mu si˛e przydarzy´c nic gorszego, prawda? Nad jego głowa˛ sklepienie przeci˛eła płachta ognia i nagle, bez ostrze˙zenia, zacz˛eły pada´c płomienie. Ulice błyskawicznie stan˛eły w ogniu. Znowu zaczynało gromi´c. Hipokryt umknał ˛ z ulicy i postanowił poczeka´c, a˙z sko´ncza˛ si˛e fajerwerki. Wtedy to wła´snie, kiedy obserwował, jak karmazynowe smugi płomieni wypalaja˛ kamienne podło˙ze, zauwa˙zył, z˙ e w kieszeni jego habitu dzieje si˛e co´s dziwnego. Promieniujace ˛ z niej dziwne ciepło rozlało si˛e po ciele Wielebnego, przesa˛ czajac ˛ si˛e przez materiał, jakby jaki´s mały gryzo´n dostał si˛e do s´rodka, nasiusiał i umknał. ˛ Z kieszonki promieniowała te˙z dziwna po´swiata. Hipokryt nerwowo si˛egnał ˛ do kieszeni. Poczuł pod palcami rozgrzany metal, chwycił go wi˛ec i wyszarpnał. ˛ Z cz˛es´ciowo zduszonym skowytem zdumienia spojrzał na splecione złote nici piuski le˙zacej ˛ u jego stóp i wstrzasn ˛ ał ˛ nim fakt, z˙ e 169

fosforyzuja˛ rado´snie po´sród mroków oberwania płomieni. Gł˛eboko wewnatrz ˛ dr˙zacego, ˛ zatrwo˙zonego serca Flagita banda dr˛eczacych ˛ watpliwo´ ˛ sci zebrała si˛e do kupy i plotkowała niczym przekupki, z ponura˛ rozkosza˛ kiwajac ˛ oskar˙zycielsko palcami. Hipokryt zginał ˛ w zewn˛etrznym s´wiecie, mo˙ze by´c wsz˛edzie, ale to niewa˙zne, powtarzał sobie demon. — To niewa˙zne! — powtarzał tak˙ze Nababowi. — Co? Jak mo˙zesz tak mówi´c?! A co si˛e stanie, je´sli dorwie go UOP? — A niech go sobie dorywa. Nielegalni Imigranci gina˛ ka˙zdego dnia. Nie dojda˛ po jego s´ladach do nas! — warknał ˛ Flagit, majac ˛ nadziej˛e, z˙ e mówi to z wi˛ekszym przekonaniem, ni˙z w rzeczywisto´sci z˙ ywi. — Nie potrzebujmy go. Spełnił ju˙z swoje zadanie. — Demon znaczaco ˛ zamachał siatka˛ AKL. — Ale b˛edzie sypał. Zrujnuje nas! — Niech sobie sypie. Nikt mu tu nie uwierzy. — Jak mo˙zesz tak mówi´c? — Nabab j˛eknał, ˛ nerwowo przebierajac ˛ pazurami. — Poniewa˙z Wielebni nie potrafia˛ kłama´c. Zapomnij o nim, nic nam z jego strony nie grozi. A kiedy pałac b˛edzie gotowy, b˛edziemy ustawieni po wsze czasy. Spadaj ju˙z, mam co´s do zrobienia. — Flagit fachowym ruchem nało˙zył sobie AKL na głow˛e i umiejscowił ja˛ mi˛edzy rogami. Nababowi nie trzeba było tego dwa razy powtarza´c. Chciał znale´zc´ si˛e jak najdalej od tego szalonego demona. Cała ta gadanina o pałacach i umysłowej kontroli to za du˙zo dla niego. Musiał znów zaja´ ˛c si˛e czym´s, co rozumiał: zacie´snianiem p˛etli wokół szans Seirizzima. Trzeba działa´c szybko. . . miał tylko nadziej˛e, z˙ e nie jest za pó´zno na eskalacj˛e działa´n. Tymczasem w magazynie Flagit skoncentrował wzrok na dwóch srebrnych dyskach zwisajacych ˛ z siatki i si˛egnał ˛ swym telewpływnym umysłem. Raz jeszcze jego my´sli eksplodowały strumieniem aktywnej s´wiadomo´sci, przemkn˛eły przez tysiac ˛ stóp litej skały i przywarły do współczulnej sieci otaczajacej ˛ o´srodkowy układ limbiczny pewnego in˙zyniera budowlanego. Ale nie tylko krasnolud zauwa˙zył przepływ energii umysłowej.

***

W zaciemnionym pomieszczeniu wielkiej czarnej wie˙zy na drugim ko´ncu Mortropolis pewien diabeł wpatrywał si˛e w du˙zy obsydianowy kryształ. Malutkie s´wiatełka błyskały regularnie, kiedy płachta zieleni omiatała ekran, wykrywajac ˛ ka˙zda˛ bezcielesna˛ aktywno´sc´ pomi˛edzy Hadesja˛ a s´wiatem zewn˛etrznym. Była to główna siedziba Wojerystycznej Kontroli Ruchu w Mortropolis, choreograficzne centrum, na którym cia˙ ˛zyła odpowiedzialno´sc´ za koordynacj˛e całego 170

hadesja´nskiego przemysłu turystycznego. Tak wiele diabłów i demonów opuszczało swoje cielesne powłoki, by na dwa czy trzy tygodnie op˛eta´c cudze, z˙ e kto´s musiał upewnia´c si˛e, z˙ e wracaja˛ do wła´sciwych ciał. Ka˙zde z małych s´wiatełek reprezentowało jednego diabła i było oznaczone zło˙zonym ciagiem ˛ numerów identyfikacyjnych. Ka˙zde, z wyjatkiem ˛ tego jednego. — Wrócił! — pisnał ˛ demon Dajmon, wskazujac ˛ na ekran. — Po raz pi˛etnasty w tym tygodniu. Góra czarnych łusek zakotłowała si˛e i dowódca ju˙z stał koło niego, wpatrujac ˛ si˛e w jasny, nieoznaczony punkt. — Wrzu´c triangulacj˛e — warknał ˛ do Dajmona. — Przyci´snij go. Pazury goraczkowo ˛ uderzyły w panel ekranu kontrolnego, wywołujac ˛ rozwijane menu bezpo´sredniego dost˛epu. — Przekl˛ete pokatne ˛ biura podró˙zy! — zaklał ˛ dowódca. — Dorwij go! Demon Dajmon wklepywał szalone instrukcje i uruchamiał cała˛ seri˛e programów namierzajacych. ˛ Za jego plecami dowódca krzywił si˛e i uragał ˛ zielonemu punkcikowi. Punkcik nagle zgasł. — Masz go? — Dowódca potrzasn ˛ ał ˛ Dajmona za ramiona. — No? ´ — Zniknał ˛ za szybko, z˙ ebym mógł ustali´c dokładna˛ tras˛e. Sródmie´ scie Tumoru to jedyny namiar, jaki zdobyłem — przyznał zdenerwowany demon. Dowódca krzyknał ˛ co´s wysoce niecenzuralnego i si˛e oddalił. — Miej oczy szeroko otwarte. Musz˛e go dorwa´c!

***

— . . . i to była ta najwa˙zniejsza informacja, która doprowadziła mnie do niego. Arogancja tego człowieka, który drukował swoje nazwisko na pierwszych stronach podburzajacych, ˛ prowokacyjnych tomów. To gorsze, ni˙z gdyby zostawił swoja˛ wizytówk˛e! — oburzał si˛e pobo˙zny posterunkowy Szlam D˙zi-had. W podskokach przemierzał kr˛ete korytarze Cesarskiego Pałacu Fortecznego, prowadzac ˛ s´wiatobliwego ˛ sier˙zanta Zenita do swojego wi˛ez´ nia. Tradycja nakazywała, by sier˙zant udał si˛e na przesłuchanie schwytanego zbrodniarza w towarzystwie funkcjonariusza, który go ujał. ˛ D˙zi-had dr˙zał z podniecenia na my´sl o czekajacej ˛ go pergaminkowej robocie. Funkcjonariusz, który dokonał aresztowania. . . pobo˙zny ´ posterunkowy Szlam D˙zi-had! Cwiczył to tysiace ˛ razy, upewniajac ˛ si˛e, z˙ e zdoła zmie´sci´c wszystko w niewielkiej rubryczce tak, aby było czytelne — i teraz jego marzenia miały si˛e spełni´c. Pierwsze aresztowanie! Kipiac ˛ entuzjazmem, skr˛ecił za róg i przeszedł do szczegółowego opisu aresztanta. Mówił od przeszło dziesi˛eciu minut, zasypujac ˛ sier˙zanta informacjami o ło171

trze i rzadko tylko robiac ˛ przerw˛e dla nabrania oddechu. Zenit z ka˙zda˛ chwila˛ stawał si˛e coraz pos˛epniejszy i bardziej przygaszony. Sprawa była prowadzona wła´sciwie, nie mógł znale´zc´ z˙ adnej technicznej podstawy do zwolnienia wi˛ez´ nia. Pozostawała nadzieja, z˙ e D˙zi-had spieprzył dokumentacj˛e. — Jeste´smy na miejscu! — obwie´scił Szlam, zatrzymał si˛e i zapukał energicznie do drzwi. Usłyszawszy jaki´s pomruk ze s´rodka, przekr˛ecił klamk˛e i wszedł, dokładnie w chwili, gdy Dyndała usiłował podnie´sc´ si˛e z podłogi. Egzekutor potarł si˛e przez czarna˛ opo´ncz˛e po tyle głowy, spojrzał gniewnie na resztki miniaturowej szubienicy i ryknał. ˛ — Nie wstawaj — powiedział D˙zi-had nie´swiadom swojej zarozumiało´sci. — Nie kr˛epuj si˛e, odpoczywaj, przyszli´smy do tego drukarza Ryngrafa. T˛edy — zwrócił si˛e do Zenita, tak jakby ten nie wiedział, gdzie sa˛ cele. „Wieszak” Dyndała spróbował uspokoi´c m˛etne my´sli i spojrzał zadziwiony na pi˛ec´ dziesi˛eciofuntowy wór z piaskiem na podłodze. Jego próby zrozumienia, co tu si˛e wła´sciwie stało, zakłócił oburzony skowyt od strony cel. — Gdzie on jest?! — wrzeszczał D˙zi-had, biegnac ˛ w stron˛e Dyndały z uniesionymi pi˛es´ciami. — Co´s z nim zrobił? Gdzie mój wi˛ezie´n? — H˛e? — mruknał ˛ Egzekutor, przenoszac ˛ wzrok z połamanych patyczków na worek i z powrotem. — Wi˛ezie´n? — Tak, to wła´snie powiedziałem. Nie dalej jak pół godziny temu przyprowadziłem tu grzesznika pierwszego stopnia, a teraz go nie ma! — D˙zi-had czuł, z˙ e jego przyszło´sc´ w WOP-ie staje pod znakiem zapytania. Czym sobie na to zasłuz˙ ył? Wszystko odbyło si˛e w zgodzie z Ksi˛ega.˛ — Gdzie on jest? — Nie. . . nie pami˛etam — wyj˛eczał Dyndała, ofiara powa˙znego wstrza´ ˛snienia mózgu. ´ atobliwy Swi ˛ sier˙zant Zenit zasłonił usta dło´nmi, z trudem powstrzymujac ˛ si˛e od s´miechu. — Czy on miał na sobie czerwona˛ koszul˛e nocna? ˛ — zapytał zamroczony Dyndała. — Gdyby miał, to aresztowałbym go za co´s innego. Kiedy go przyprowadziłem, miał z˙ ółte r˛ece i wybrudzony tuszem kitel. Pami˛etasz? Dyndała pokr˛ecił głowa,˛ a Zenit zrobił si˛e jeszcze czerwie´nszy od powstrzymywanej rado´sci i zazdro´sci, z˙ e on nie wpadł na ten pomysł. Jak najskuteczniej powstrzyma´c D˙zi-hada przed dokonaniem aresztowania? Zgubi´c podejrzanego. Genialne! Egzekutor dostanie za to podwy˙zk˛e. — Kto tu rzadzi? ˛ — zapytał D˙zi-had, gniewnie tupiac ˛ sandałem w podłog˛e. Dyndała podrapał si˛e po kominiarce. — Eee. . . komandor Tojad zwany Mocnym, ale nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby był szczególnie zadowolony z. . . — Racja, mnie te˙z si˛e wydaje, z˙ e rozsierdza˛ go wie´sci o zaniedbaniach ochrony budynku! — wykrzyczał Szlam, po czym obrócił si˛e na pi˛ecie i zwrócił do 172

zagryzajacego ˛ palce, purpurowego na twarzy Zenita. — Wasza Wy´smienito´sc´ , sir, dopuszczono si˛e tu karygodnego niedbalstwa. Niezwłocznie zajm˛e si˛e ta˛ sprawa.˛ Widz˛e, jak bardzo to pana poruszyło. Zenit mógł tylko przytakna´ ˛c oraz modli´c si˛e, z˙ eby D˙zi-had szybko sko´nczył, bo w innym razie mo˙ze nie wytrzyma´c ci´snienia narastajacego ˛ mu w z˙ ebrach i rzuci´c si˛e na podłog˛e, wymachujac ˛ r˛ekami i nogami oraz zrywajac ˛ boki ze s´miechu. Pobo˙zny posterunkowy Szlam D˙zi-had poło˙zył sobie dło´n na sercu, wbił płomienne spojrzenie w sier˙zanta i przemówił: — Mistrzu, wyzbad´ ˛ z si˛e obaw. Zaufanie, jakie´s poło˙zył w ten oddany ci bezgranicznie wór mi˛esa i ko´sci, którym jestem, nie zostanie zawiedzione. Bezzwłocznie udam si˛e teraz, by ponownie uja´ ˛c drukarza i poło˙zy´c kres jego niegodnym uczynkom, na wi˛eksza˛ chwał˛e pana, Mistrzu, i całego WOP-u! Tak mi dopomó˙zcie bogowie! — I zamiatajac ˛ malarskim fartuchem, wyszedł z biura Dyndały. W tej samej chwili Zenit eksplodował potoczystym, szczerym s´miechem, bezradnie zwijajac ˛ si˛e na podłodze. Pół godziny pó´zniej, wcia˙ ˛z czujac ˛ w z˙ ebrach bezlitosny ból, pozbierał si˛e, klepnał ˛ Dyndał˛e w plecy, gratulujac ˛ mu dobrej roboty, a nast˛epnie, nadal bezwolnie chichoczac, ˛ wyszedł na korytarz, zastanawiajac ˛ si˛e nad tajemniczymi s´cie˙zkami bogów.

***

Mówi si˛e, z˙ e w chwilach intensywnego stresu człowiekowi staje przed oczami całe jego dotychczasowe z˙ ycie, wszystkie wa˙zne wydarzenia przebiegaja˛ w szale´nczym, przyspieszonym tempie. Co´s podobnego działo si˛e z Wielce Wielebnym Hipokrytem, z ta˛ ró˙znica,˛ z˙ e obrazy bombardujace ˛ jego zmysły, gdy wał˛esał si˛e bez celu po s´ródmie´sciu Tumoru, nie dotyczyły epizodów z jego z˙ ycia, lecz z dotychczasowej s´mierci. Pakty. . . pierzchajace ˛ szczury. . . szpony. . . rozst˛epujace ˛ si˛e podłogi. . . Głowa p˛ekała mu od tłoczacych ˛ si˛e wizji. Nieko´nczace ˛ si˛e przesłuchanie w sprawie sztuczki ze szczurami. . . lekcje koronkarstwa. . . strz˛epy konwersacji diabłów. . . ukryci drukarze. . . poci˛ete czoła. . . s´wiecace ˛ koronkowe siatki na włosy. Wszystkiego tego nijak nie dało si˛e logicznie wytłumaczy´c. Wodogrzmoty nonsensu. Lecz w zaciszu wielebnego umysłu wirujace ˛ nici logiki w jaki´s sposób zacz˛eły si˛e jednak nawija´c na haczyki rzeczowo´sci. Znalazły uchwyt, podj˛eły lin˛e i zacz˛eły si˛e podciaga´ ˛ c. Stopniowo z gabki ˛ mózgu Hipokryta wysaczył ˛ si˛e sens. Przypomniał sobie dzie´n, kiedy w kaplicy s´w. Absencjusza ze Sklerozy po raz 173

pierwszy odwa˙zył si˛e zastosowa´c telewpływ. Przypomniał sobie grad pyta´n o ten sekret, jakim zasypał go Flagit, i jego z˙ ałosne próby na´sladowania kontroli ssaków prezentowanej przez Hipokryta. Wtedy te˙z Wielebny zrozumiał, dlaczego Flagit zaraz po opanowaniu zasad telewpływu przestał si˛e nim interesowa´c — nie był ju˙z potrzebny, stał si˛e zbyteczny. Oto jego z˙ ycie w skrócie. Nagle z pod´swiadomo´sci Hipokryta wypadło kilka fragmentów, trafiajac ˛ wprost na swoje miejsca, jak w fachowo uło˙zonej kostce Rubika. W okamgnieniu Wielebny zrozumiał prawd˛e, ujrzał cały obraz. Nasadził sobie na głow˛e swoja˛ obszarpana˛ piusk˛e, zamknał ˛ oczy, przypominajac ˛ sobie wszystko, co wiedział o telewpływie, po czym wysłał mentalne pnacza ˛ przez tysiac ˛ stóp litej skały. W´sciekłe pszczoły jego agresywnie sugestywnego umysłu odzyskały wolno´sc´ . I nie zamierzały da´c si˛e zignorowa´c!

***

Na drugim ko´ncu Mortropolis, w mroku t˛etniacej ˛ z˙ yciem jaskini kto´s wskazał pazurem na roz´swietlony ekran i krzyknał: ˛ — Sir! Wrócili!

***

Wygladało ˛ to tak, jakby tysiac ˛ obłakanych ˛ druidów ustanowiło szczyt Ciemnej Góry miejscem wa˙znym ze wzgl˛edów religijnych, wykupiło wszystkie pochodnie w promieniu wielu mil, namówiło kumpli na przyłaczenie ˛ si˛e do pielgrzymki wszech czasów, a teraz rozkoszowało si˛e szale´nczym uniesieniem pod niezliczonymi płomieniami, na lewo i prawo składajac ˛ w ofierze dziewice. Niestety, rzeczywisto´sc´ nie była a˙z tak kolorowa. Po´sród ciemno´sci talpejskiej nocy płon˛eły liczne pochodnie, z równa˛ łatwos´cia˛ rozpraszajac ˛ zarówno mroki, jak i chmary nieszcz˛esnych kruszpaków. Prace posuwały si˛e naprzód w równym tempie: mieszacze cementu mieszali co sił, by osiagn ˛ a´ ˛c upragniony cel — premi˛e. Robotnicy budujacy ˛ piece do wypalania utrzymywali ogie´n, z˙ eby wypali´c cegły, z których mo˙zna b˛edzie postawi´c piece, potrzebne do podgrzewania stali i z˙ elaza dla zast˛epów kowali, którzy z z˙ elaza wykuja˛ narz˛edzia, którymi da si˛e wydobywa´c glin˛e, z której b˛edzie mo˙zna wypali´c cegły do budowy. . .

174

Nap˛edzana niezliczonymi, elastycznie przyjaznymi stuszelagowymi ˛ banknotami praca przestała polega´c na opieraniu si˛e o ró˙zne narz˛edzia: industrializacja rozpełzła po gwałtownie łysiejacym ˛ szczycie Ciemnej Góry niczym ple´sn´ po brzoskwini. Wszyscy mieszka´ncy Cranachanu byli zachwyceni bogactwem przekraczajacym ˛ ich naj´smielsze marzenia. Wznosili pie´sni, kopiac, ˛ kujac. ˛ ... Có˙z, w ka˙zdym razie wi˛ekszo´sc´ . Istniała te˙z niewielka grupka zdecydowanych malkontentów, niech˛etnym okiem spogladaj ˛ acych ˛ na pr˛ez˙ ny o´srodek przemysłu ci˛ez˙ kiego. Gdyby kto´s przejmował si˛e tym a˙z tak, by poprosi´c tych małych zielonych bojowników o wyja´snienie ich stosunku do niszczenia s´rodowiska naturalnego, nie miałby raczej szans unikni˛ecia kilku godzin m˛edzenia. Ale nikt nigdy nie poprosił. Nie było takiej potrzeby. Wszystko wyja´sniały liczne transparenty trzymane w dłoniach przez bojowników. ´ „RECE ˛ PRECZ OD SLICZNYCH POROSTÓW” — głosił napis w kształcie zielonych p˛edów okr˛ecajacych ˛ si˛e wokół głazu. ˙ „GRZYBNIA TEZ CZUJE” — twierdził drugi. ´ „RATUJMY SLIMAKA” — grzmiał trzeci. A było ich o wiele wi˛ecej, z˙ adały ˛ zostawienia w spokoju ogrodnictwa i innych podobnych rzeczy. Trzeba w tym miejscu zauwa˙zy´c, z˙ e pani Olivia Grynpis nie była zbyt uszcz˛es´liwiona taka,˛ a nie inna˛ lokalizacja˛ placu budowy. Ciemna Góra była jedynym miejscem w promieniu dziesi˛eciu mil, gdzie mo˙zna było napotka´c ekstremalnie rzadka˛ Karmazynowa˛ Meduzople´sn´ Plamista.˛ Tylko tu było s´wiatło, cie´n, wła´sciwa temperatura, kwasowo´sc´ i wilgotno´sc´ , co umo˙zliwiało bulwiastej, czerwonej, przezroczystej, dr˙zacej ˛ ple´sni bujny wzrost w zagł˛ebieniach w´sród skał i głazów. Wydobywajacy ˛ si˛e spod oliwkowego bojowego beretu i nastroszonych brwi głos pani Grynpis, głos milionów poni˙zanych bezkr˛egowców, wydał ostatnie komendy. Jej ciemnooliwkowa, wodoodporna kurtka l´sniła medalami i odznakami z setek kampanii. Wieloryby mieszały si˛e z emaliowanymi t˛eczami i hasłami gło´ szacymi ˛ wszystko, od „Ammoreta´nska Jaszczurka Smierci nie jest przeznaczona na grill” a˙z po „Kocham lemingi!”. Kiedy nast˛epna grupa cranacha´nskich toczycieli kamieni podbiegła z˙ wawo do naznaczonego czerwonymi plamami głazu i j˛eła gorliwie naciska´c na wielusetletnia˛ bezwładno´sc´ , pani Grynpis wykrzykn˛eła ostatnie polecenia i pop˛edziła co sił w nogach na czele swoich ludzi, a gdy kroczyła tak, stukajac ˛ gniewnie zielonymi butami, za jej plecami unosiły si˛e monotonne w swym oburzeniu transparenty. Grupa błyskawicznie przemierzyła niechlujna˛ tundr˛e, prawie w komplecie pokonała wysokie na dwadzie´scia stóp ogrodzenie, po czym stan˛eła oko w oko z zaskoczonymi toczycielami kamieni. — Odsu´ncie si˛e! — rozkazała Olivia. Zaniepokojeni robotnicy podnie´sli głowy. — H˛e? Co si˛e tu. . . — Natychmiast zabierzcie swoje brudne łapy z tego głazu! — pisn˛eła pani 175

Grynpis, prac ˛ dumnie naprzód i ciskajac ˛ oczami gromy. Jej stronnicy odbezpieczyli przyjazne dla s´rodowiska pistolety na wod˛e, pu´sciły zawory bezpiecze´nstwa. — Ogłaszam to terytorium własno´scia˛ Ludowego Frontu Wyzwolenia Flory i Fauny! Wyno´scie si˛e! — Gdyby przywódczyni miała przy sobie flag˛e, niechybnie wbiłaby ja˛ teraz w ziemi˛e. Zamiast tego z˙ ywiołowo uderzyła otwarta˛ dłonia˛ w głaz. Trzechsetletnia Karmazynowa˛ Meduzople´sn´ Plamista z cichym pla´sni˛eciem została rozsmarowana po granitowej powierzchni. Pani Grynpis szybko cofn˛eła r˛ek˛e i ukradkowo wytarła ja˛ w kurtk˛e. Przy gło´snych wiwatach wojsk uzbrojonych w bro´n jak najbardziej biologiczna˛ z turkotem nadjechał wóz, który nast˛epnie zr˛ecznie unieruchomiono r˛ecznym hamulcem, i opuszczono tylna˛ klap˛e. Zwolennicy pani Grynpis skupili si˛e wokół granitowego głazu, poło˙zyli na nim dłonie i zacz˛eli pcha´c. Oficjalni toczyciele kamieni ze zdumieniem obserwowali, jak przedmiot ich wysiłków zostaje wtaszczony na wóz, uwiazany ˛ do platformy i odje˙zd˙za w tumanach kurzu po´sród wysoko zadartych nosów. Pani Olivia Grynpis pisn˛eła z rado´sci i ponownie wytarła r˛ece w rabek ˛ kurtki. Udało jej si˛e, podprowadziła swoich ludzi pod nos wroga i spod tego nosa buchn˛eła mu Karmazynowa˛ Meduzople´sn´ Plamista.˛ A wszystko to bez jednego wystrzału. Na swoje szcz˛es´cie nie widziała rozmazanych na powierzchni jej trofeum krwawych resztek.

***

W zaciemnionej siedzibie Wojerystycznej Kontroli Ruchu grad przekle´nstw towarzyszył nagłemu znikni˛eciu z ekranu pojedynczego s´wiecacego ˛ punkciku. — Stracili´smy go! — wytłumaczył ten fakt demon Dajmon. — Namierzyłe´s go? Wiesz, skad ˛ si˛e bierze to cholerstwo? — warknał ˛ Dragnazzar. Wzruszenie ramion, które ujrzał w odpowiedzi, wcale go nie ucieszyło. — To trwało za krótko. . . Hmm, prosz˛e zaczeka´c. On. . . on wrócił! — wykrztusił z niedowierzaniem Dajmon, wskazujac ˛ na obsydianowy ekran. — Bierz si˛e do niego! Chc˛e wiedzie´c, kto jest za to odpowiedzialny. Nie uniknie podatku od wojeryzmu! — Eee. . . zdaje si˛e, z˙ e to inny. To inne miejsce. — Jeste´s pewny? — Ten drugi był bli˙zej Flegetonu. . . — Co? Jest ich dwóch?! — Na to wyglada, ˛ ja. . . 176

Nagle ruch na ekranie ustał. Pojawiła si˛e pionowa zielona linia, która˛ rychło przeci˛eła pozioma, dokładnie w miejscu s´wiecacego ˛ na zielono punktu. Obok wyskoczyły rz˛edy cyfr. — Mam go! — krzyknał ˛ Dajmon, unoszac ˛ pi˛es´c´ w ge´scie rado´sci. — To na co czekamy?! — Dragnazzar obrócił si˛e na kopycie i wybiegł z pokoju kontrolnego, zamierzajac ˛ uda´c si˛e do s´ródmie´scia Tumoru.

***

Na niewielkiej polanie, otoczonej dwoma i pół akrami najładniejszej szkółki olchowej w całych Talpach, stała walaca ˛ si˛e chata drwala. Tego dnia na polance panował spokój. G˛esta cisza trzymała ja˛ w u´scisku mocniejszym ni˙z wełniane reformy. Trwało to od wielu godzin. Niepewna, wyczekujaca ˛ cisza. Oczekujaca ˛ na jakie´s wydarzenie i spodziewajaca ˛ si˛e najgorszego. . . Nagle prastary sosnowy kredens wyleciał przez tylna˛ s´cian˛e chaty, przekoziołkował przez polan˛e i rozbił si˛e o rzad ˛ ostrzy˙zonych wierzb. Towarzyszył temu gło´sny d´zwi˛ek skr˛econych strun głosowych nastolatki i krzyk: — Emilio, przesta´n! Gdy piskliwy wrzask udzielił odpowiedzi na ten apel, chata zadr˙zała w posadach i posypały si˛e dachówki. Podobnie zareagowałaby zapewne wataha wilków, gdyby zaproponowa´c jej przej´scie na wegetarianizm. — Emilio, bad´ ˛ z grzeczna! Zabrzmiał jeszcze jeden nieludzki krzyk, po którym nastapiła ˛ rytualna destrukcja pamiatkowych ˛ komódek. Tymczasem na polanie zadudniły kopyta pary galopujacych ˛ koni. Rumaki zatrzymały si˛e gwałtownie przed chata,˛ spod ich kopyt prysn˛eły drzazgi i z˙ wir. — To tu — warknał ˛ wy˙zszy z je´zd´zców, wskazujac ˛ na Czerwony Krucyfiks Awaryjny na dachu domku i jednocze´snie zsiadajac ˛ ze zdyszanego konia. W sekund˛e pokonał dystans dzielacy ˛ go od drzwi chaty, niecierpliwie zamiatajac ˛ ziemi˛e białym habitem. — No chod´z! — zawołał, gdy usłyszał dochodzace ˛ z wn˛etrza krzyki i zawodzenia. Niepokojace ˛ my´sli kra˙ ˛zyły po jego głowie niczym pantera w klatce. Drugi je´zdziec zmagał si˛e w po´spiechu z klamrami sakiew i starał si˛e nie zwraca´c uwagi na nieludzkie d´zwi˛eki. Szło mu jak po grudzie, jego r˛ece dr˙zały z podniecenia. To wła´snie dlatego Xedoc przystapił ˛ do słu˙zby w Nawtykanie. O to rozchodziło si˛e w byciu duchownym sta˙zysta.˛ 177

Drzwi od chaty otwarły si˛e przy gło´snym sprzeciwie zawiasów i ukazała si˛e w nich brodata twarz, która obrzuciła wzrokiem czerwony krucyfiks widniejacy ˛ na piersi je´zd´zca. — W sam czas — oznajmił drwal. — To nazywacie błyskawiczna˛ usługa? ˛ Zda˙ ˛zyłbym przystrzyc pi˛ec´ hektarów wierzb dwa razy szybciej, ni˙z wy´scie tu jechali! Ze skrywanymi obawami na widok zielonej, cuchnacej ˛ mgły ulatujacej ˛ spod drzwi generał Nawtyka´nskich Egzorcystów Synod przełknał ˛ s´lin˛e i przejechał dłonia˛ po swych włosach długo´sci zamszu. Krzywiac ˛ si˛e, zaciagn ˛ ał ˛ mocniej sznurowadła przeplatajace ˛ trzyna´scie dziurek jego Butów Modlitewnych. Złapał si˛e na tym, z˙ e t˛eskni za kojaco ˛ przewidywalna˛ przemoca˛ GROM-u i Owczych Wojen. Heretyccy D’vanouini, pomy´slał sobie, przynajmniej wiadomo, czego si˛e po nich spodziewa´c. A teraz? Nagle poczuł, z˙ e wyszedł z wprawy. Trzy wazy i nocnik uderzyły od s´rodka w drzwi, rozbijajac ˛ si˛e w pył. Towarzyszył temu kakofoniczny pisk zachwytu ze s´rodka chaty i nagły przypływ adrenaliny u wszystkich zgromadzonych na zewnatrz. ˛ Poprawiajac ˛ swoja˛ wzmocniona˛ metalem misiurk˛e, Synod sprawdził arsenał s´wiec antydemonicznych, fachowo rozpalił płomie´n zapalacza w miotaczu kadzi´ econej DOBRAWA dła i nerwowo wyrównał ci´snienie w Rozpylaczu Wody Swi˛ 966. Xedoc dzielił uwag˛e pomi˛edzy chłoni˛ecie ka˙zdego szczegółu post˛epowania Synoda a rozpakowywanie sakw. — Ruszcie si˛e! — ponaglił ich drwal. — We´zcie si˛e do roboty! — Cierpliwo´sc´ jest cnota! ˛ — odburknał ˛ Synod, marszczac ˛ brwi i regulujac ˛ celownik. — Cierpliwo´sc´ ? Nie, kiedy płac˛e wam od godziny! — Oczy drwala l´sniły, zaciskał dło´n na trzonku ulubionej siekiery tak mocno, z˙ e pobielały mu kostki. — Nie mog˛e pozwoli´c sobie na stanie tutaj i słuchanie mojej op˛etanej córki! Jest dobra˛ robotnica! ˛ Ka˙zda godzina sp˛edzona przez nia˛ w łó˙zku oznacza pi˛etna´scie nie´sci˛etych wiazów! ˛ Trac˛e pieniadze! ˛ — Tak, tak, jestem pewien, z˙ e aspektu finansowego nie mo˙zna tu pomina´ ˛c. . . — zaczał ˛ Synod sarkastycznie. — Popatrz na ten lepki szlam. . . jest wsz˛edzie! — Drwal wskazał na czubek siekiery. — Pozostało´sc´ ektoplazmatyczna — u´sci´slił Synod, kulac ˛ si˛e na widok z˙ ółtawej mazi. — Nie obchodzi mnie, jak to si˛e nazywa. . . Niczego nie mog˛e znale´zc´ ! Zało˙ze˛ si˛e, z˙ e moja ulubiona piła wła´snie pod tym rdzewieje! Moja z˙ ona odchodzi od zmysłów, cały dzie´n usiłujac ˛ to wysprzata´ ˛ c! A przez te wrzaski i zawodzenia cała˛ noc nie spała. . . — Kto to? — zapytał kto´s ze s´rodka chaty załamujacym ˛ si˛e falsetem. — Czerwony krzy˙z — odpowiedział drwal, obracajac ˛ si˛e przez rami˛e. 178

˙ — W sam czas! — Zona drwala pojawiła si˛e w drzwiach. — Od tych wrzasków i zawodze´n cała˛ noc nie spałam. . . — A nie mówiłem?! — warknał ˛ drwal i wbił siekier˛e w s´cian˛e. — Ostro˙znie z ta˛ siekiera! ˛ — upomniała go mał˙zonka. Drwal Eugeniusz wzniósł oczy ku niebu, wyciagn ˛ ał ˛ ostrze z drewna i zwrócił si˛e do Synoda: — Macie zamiar co´s z tym zrobi´c? Nie wytrzymam, je´sli ona b˛edzie ciagle ˛ op˛etana. Dziewczyny w jej wieku nie powinny by´c przykute do łó˙zka, kiedy wokół czeka tyle roboty, to niezgodne z natura! ˛ — Jestem tu. Gdyby pan zaprowadził mnie do pacjentki. . . Co´s bardzo du˙zego i ci˛ez˙ kiego uderzyło w wewn˛etrzna˛ s´cian˛e chaty. Budyneczek zatrzasł ˛ si˛e, a na Eugeniusza spadły okruchy tynku i kilka zdezorientowanych korników. — Tam? — zapytał generał, otrzepujac ˛ biała˛ peleryn˛e i wskazujac ˛ na wybrzuszone drzwi, z których zawiasów spływało zdecydowanie zbyt du˙zo mazi. Drwal przytaknał ˛ i zaczał ˛ przyglada´ ˛ c si˛e, jak do s´rodka wchodzi wielka sterta ekwipunku. Sterta stan˛eła na s´rodku, a spod niej wygramolił si˛e sta˙zysta Xedoc, który z wypiekami na twarzy chłonał ˛ wszystkie szczegóły otoczenia. Synod przesunał ˛ dłonia˛ po krótkich włosach i poprawił przydziałowy kolczy kaptur. Nast˛epnie rzucił si˛e na mały biały kuferek, otworzył go i napełnił kieszenie peleryny antydemonicznymi s´wiecami najwy˙zszej jako´sci, po czym zamaszystym gestem wzniecił płomie´n zapalacza w naramiennym miotaczu kadzidła. Xedoc przygladał ˛ mu si˛e z podziwem, robiac ˛ goraczkowe ˛ notatki. — Eee. . . to ja was zostawi˛e. . . — Eugeniusz j˛eknał, ˛ cofajac ˛ si˛e przed stru˙zkami cuchnacego, ˛ zielonego dymu dobywajacego ˛ si˛e spod drzwi. — Gdyby´scie czego´s potrzebowali. . . goracej ˛ wody, stosu r˛eczników, to po prostu. . . Synod potrzasn ˛ ał ˛ głowa,˛ zacisnał ˛ z˛eby, chwycił białofioletowa˛ bulw˛e i oderwał ja˛ od swojego pasa, po czym dodajac ˛ sobie pewno´sci warkni˛eciem, odgryzł główk˛e bulwy. Teraz albo nigdy. Odliczywszy do trzech, otworzył kopniakiem trzynastodziurkowych butów drzwi i — przy akompaniamencie entuzjastycznego okrzyku Xedoca — cisnał ˛ kul˛e przez rami˛e do s´rodka. Sekund˛e pó´zniej czosnkowy granat eksplodował. Synod rzucił si˛e w wir walki, kładac ˛ ogie´n zaporowy ´Swi˛econa˛ Woda.˛ Przeskoczył nad zalegajacymi ˛ w pokoju szczatkami, ˛ wykonał eleganckie salto i wycelował obie lufy miotacza kadzidła w dziewczyn˛e przywia˛ zana˛ do łó˙zka. — W porzadku, ˛ gra sko´nczona. Wyno´s si˛e! — oznajmił, uchylajac ˛ si˛e przed lecacym ˛ w jego stron˛e basenem. — Nie, nie, zaczekaj! Niech ci wytłumacz˛e. . . — warkn˛eła Emilia głosem, który zabrzmiał tak, jakby ko´nca dobiegała przeprowadzana wła´snie na niej tracheotomia.

179

— Wolałbym nie by´c zmuszony do u˙zycia siły. . . — Synod spojrzał na ropiejace ˛ policzki dziewczyny i doszedł do wniosku, z˙ e w ple´sniowozielonym kolorze nie jest jej do twarzy. Stwierdził te˙z, z˙ e zapomniał ju˙z, jak obrzydliwe potrafia˛ by´c nastolatki. Zwłaszcza te op˛etane. Pokój przypominał wysypisko s´mieci. Sandały zadudniły o podłog˛e. Xedoc wbiegł, postawił du˙za˛ walizk˛e u stóp łó˙zka i teraz stał tam z szeroko otwartymi ustami. Jego pierwszy prawdziwy egzorcyzm. Oczywi´scie wiedział, czego si˛e spodziewa´c. Synod po drodze do´sc´ dokładnie, aczkolwiek po´spiesznie wszystko mu wytłumaczył, ale to, co zobaczył na własne oczy. . . Có˙z. . . Podmuch lodowatego powietrza wzmocnionego wonia˛ martwej od miesiaca ˛ nastolatki uderzył w nozdrza generała, zmuszajac ˛ go do cofni˛ecia si˛e o kilka kroków. Z wrzaskiem w´sciekło´sci Synod odwrócił si˛e i fachowo wystrzelił ładnych kilka funtów kadzidła w miotajac ˛ a˛ blu´znierstwa twarz. — Przepraszam — wyj˛eczała Emilia. — Nie chciałem. . . Wysłuchaj mnie. Mam co´s do przekazania. . . — Zamknij si˛e i wynocha! — Synod rozpylił nast˛epnych kilka galonów Wody ´Swi˛econej. — Nie, zaczekaj chwil˛e. . . ona jest niewygodna. Nie chc˛e ci˛e skrzywdzi´c. . . le˙z spokojnie, kochanie. — Dziewczyna mówiła głosem zupełnie niepasujacym ˛ do wijacego ˛ si˛e ciała i wykrzywionej twarzy. — Przesta´n walczy´c! — upomniała sama˛ siebie. Emilia rzucała si˛e op˛eta´nczo po łó˙zku, napierajac ˛ na wi˛ezy, smugi zielonego dymu ulatywały spod materaca, unoszac ˛ łó˙zko nad podłog˛e. Synod zaklał ˛ i postarał si˛e zapami˛eta´c, z˙ eby nast˛epnym razem udziela´c dokładniejszych wskazówek. Łó˙zko te˙z powinno by´c przymocowane. — Posłuchaj, bardzo mi przykro, z˙ e tak wyszło. . . — odezwała si˛e Emilia, kiedy łó˙zko na dobre wzbiło si˛e ju˙z w powietrze. — Ooo. . . nie czuj˛e si˛e zbyt dobrze. . . Kilka galonów parujacej ˛ zawarto´sci nadczynnego woreczka z˙ ółciowego chlusn˛eło na s´nie˙znobiała˛ peleryn˛e Synoda, kiedy dziewczyna miotała si˛e szale´nczo po pokoju. — W porzadku! ˛ Doigrała´s si˛e, panienko! — Generał zabrał si˛e do rozpinania licznych klamer przy walizce. Xedoc zasłonił usta dłonia˛ i wybiegł z pomieszczenia. — O rany, rany! Przepraszam, nie chciałem. . . — przeprosiła Emilia. — Nie my´slałem, z˙ e b˛edzie z tym tyle problemu. Wprawnym ruchem Synod wyciagn ˛ ał ˛ z walizki najnowszy model Ołtarza Polowego wraz z przydziałowym nawtyka´nskim Krucjatomatem i trzema tuzinami kadzidełek szturmowych. — Kreaturo z piekła rodem, udr˛eczony potworze z otchłani, zostałe´s przyłapany na nielegalnym przebywaniu w zaj˛etej ju˙z duszy, dopuszczajac ˛ si˛e prze180

st˛epstwa polegajacego ˛ na złamaniu podpunktu 195b Ustawy o Nienaruszalno´sci Duszy i Zajmowaniu Ciał. — Tak, ale nigdy bym tego nie zrobił, gdyby nie to, z˙ e szykuje si˛e co´s strasznego. . . — Masz prawo zachowa´c brutalny sposób bycia, ale wszystko, co zrobisz, zostanie u˙zyte przeciwko tobie. Ze zdwojona˛ siła.˛ — O rany, oszcz˛ed´z sobie tych wszystkich kłopotów! — Stul pysk! — wrzasnał ˛ Synod, puszczajac ˛ miotacz kadzidła, jakby był czym´s z˙ ywym, i dramatycznym gestem dobywajac ˛ bardzo du˙za˛ spluw˛e z ukrytej kabury. Matowoczarna lufa poda˙ ˛zała za wirujacym ˛ łó˙zkiem, warkoczac ˛ gro´znie i s´wiatobliwie. ˛ Generał przycelował, patrzac ˛ przez muszk˛e i szczerbink˛e, i zwolnił bezpiecznik. — Patrzysz teraz w luf˛e najnowszego osiagni˛ ˛ ecia w dziedzinie szybkiego miotania. Pi˛etna´scie strzałów na minut˛e, ultraszybkie, przebijajace ˛ aur˛e mszały. — Prosz˛e, przemoc nie jest konieczna. Synod stanał ˛ na rozstawionych nogach, lekko uginajac ˛ kolana, przygotowany na odrzut ze strony egzorcyzmowanego. — Gdyby panowała powszechna równo´sc´ — powiedział cicho, niemal szeptem, ignorujac ˛ skruszona˛ postaw˛e demona (generał miał do´swiadczenie i wiedział, jak przekonujace ˛ potrafia˛ by´c piekielne istoty) — mógłby´s prawdopodobnie rozp˛edzi´c si˛e wystarczajaco, ˛ by przedrze´c si˛e przez t˛e s´cian˛e i uciec, zanim ci˛e odstrzel˛e i ska˙ze˛ na wieki czynienia dobra oraz spotka´n modlitewnych. Teraz jednak powiniene´s si˛e spyta´c — warknał ˛ na op˛etana˛ nastolatk˛e zataczajac ˛ a˛ koła w unoszacym ˛ si˛e na chmurze zielonego dymu łó˙zku — czy czujesz si˛e szcz˛es´ciarzem? — Słuchaj, gdyby´s mógł przekaza´c co´s Papie Jerzowi. . . — błagała Emilia. Synod pokr˛ecił głowa.˛ — . . . albo chocia˙z s´wiatobliwemu ˛ sier˙zantowi Zenitowi. . . „O co chodzi? Jakie kłamstwa kryły si˛e w tak niewinnie brzmiacej ˛ pro´sbie?” Synod wpadł w gniew. Wcale nie miał zamiaru przekona´c si˛e o tym. — Daj˛e ci pi˛ec´ sekund na ucieczk˛e! — krzyknał, ˛ nachylajac ˛ si˛e. — Albo posmakujesz tego! — Poklepał czule czarna˛ luf˛e i wyszczerzył si˛e zdecydowanie zbyt rado´snie jak na duchownego. — Cztery. . . Łó˙zko si˛e zatrz˛esło. — Hej, nie było pi˛ec´ ! — Trzy. . . — Generał oparł ło˙zysko o rami˛e. — To nieuczciwe. . . — Dwa. — Palec wskazujacy ˛ przesunał ˛ si˛e w pobli˙ze spustu. — Posłuchaj, chc˛e tylko. . . — Jeden. . . — Papa Jerz nie b˛edzie zadowolony, kiedy PKiN. . . 181

Łó˙zko zatrzymało si˛e w powietrzu, zadr˙zało i run˛eło na ziemi˛e. Z nonszalancja˛ wła´sciwa˛ człowiekowi schodzacemu ˛ z kraw˛ez˙ nika Synod przesunał ˛ si˛e dwa cale na lewo, unikajac ˛ uderzenia spadajacego ˛ łó˙zka, chuchnał ˛ na swoje paznokcie i zaczał ˛ je przeciera´c. Chwil˛e pó´zniej uderzył w niego drwal, który biegł do swojej córki. — Emilio! — wyj˛eczał, nie wiedzac, ˛ czy powinien ja˛ u´sciska´c, czy raczej obla´c kilkoma wiadrami s´rodków dezynfekcyjnych. — Koniec lekcji na dzisiaj — mruknał ˛ Synod do bladego Xedoca, wygladaj ˛ a˛ cego trwo˙znie zza framugi. — Chłopcze, je´sli naprawd˛e chcesz zosta´c Egzorcysta,˛ musisz zrobi´c co´s ze swoim z˙ oładkiem. ˛ Nie zaszedłbym tak wysoko, gdyby zbierało mi si˛e na wymioty za ka˙zdym razem, kiedy widziałem na wpół rozło˙zona˛ nastolatk˛e. Traktuj to jak powa˙zny przypadek tradziku ˛ i wszystko b˛edzie w porzadku, ˛ zobaczysz! Emilia usiadła na łó˙zku. Jej skóra przybrała ju˙z bardziej przyjazny dla s´rodowiska odcie´n zieleni. — Och, panie Synod! — rozpływała si˛e z˙ ona Eugeniusza. — Jak my si˛e panu odwdzi˛eczymy! — Prosz˛e mi mówi´c generale. Dwana´scie i pół szelaga ˛ plus datek na napraw˛e dachu Nawtykanu powinny załatwi´c spraw˛e. — Zmusił si˛e do u´smiechu i wyczekujaco ˛ wyciagn ˛ ał ˛ dło´n. Ale pod pozorami odpr˛ez˙ enia i odzyskania dobrego humoru kryły si˛e straszne my´sli. Synod był pewien, z˙ e z˙ aden op˛etany nigdy wcze´sniej nie nalegał na pogaw˛edk˛e z Papa.˛ Ta nieprzyjemna my´sl dr˛eczyła go, kiedy chował pieniadze ˛ do kieszeni i opuszczał chat˛e. A w małym zaułku nieopodal Flegetonu Wielce Wielebny Hipokryt III j˛eknał ˛ ponuro. — Egzorcy´sci! Phi! We łbach im si˛e poprzewracało od tej władzy!

***

Kilkaset jardów na zachód od placu budowy PKiN wzniesiono — dzi˛eki finansowej stymulacji w zdwojonym tempie — trzy wielkie, drewniane konstrukcje przypominajace ˛ stodoły. Wewnatrz ˛ ka˙zdej postawiono wielkie piece oraz stoły robocze, a nast˛epnie przydzielono do pracy zespoły napr˛edce wyszkolonych kowali z ogromnymi młotami. Pod czujnym okiem Stana Kowalskiego zajmowali si˛e wykuwaniem olbrzymich stalowych płyt, zwijaniem ich w walce i nitowaniem, tak z˙ e tworzyły fragmenty wielkiej rury. Po´sród gwaru i hałasu nikt nie dosłyszał drapania pazurów pod popielnikami 182

pieców ani nie zauwa˙zył pojawienia si˛e skałotocza. Nikt te˙z nie miał czasu zastanowi´c si˛e, kto rozpalił wysokie na sto stóp słupy ognia ani dlaczego nikomu nie przyszło do głowy zatroszczy´c si˛e o regularne dostawy w˛egla.

***

Nabab wpadł do swojej jaskini, zatrzaskujac ˛ za soba˛ drzwi ze zjadliwym j˛ekiem zło´sci, i wypu´scił nosem cuchnace ˛ siarka˛ powietrze. Było coraz gorzej, wydawało si˛e, z˙ e z ka˙zdym dniem przybywa ludzi na ulicach. Półtorej godziny zaj˛eło mu dotarcie do domu z centrali strajkowej na brzegach Flegetonu. Półtorej godziny! Nie powinien i´sc´ dłu˙zej ni˙z dziesi˛ec´ minut. A wszystko to po kolejnym wyczerpujacym ˛ dniu w Administracji Piekielnej, sp˛edzonym na wypełnianiu formularzy imigracyjnych s´wie˙zych nieboszczyków. Przeszedł przez jaskini˛e, mijajac ˛ kamienna˛ tabliczk˛e z napisem „Nie ma jak w dole!” i przyrzadził ˛ sobie podwójna˛ z˙ ół´c z lodem. A potem nast˛epna.˛ Przedzieranie si˛e przez si˛egajac ˛ a˛ ramion rzek˛e pot˛epionych dusz stawało si˛e zdecydowanie zbyt piekielne, zwłaszcza po wysłuchaniu kolejnej rundy rozmów, czy mo˙ze raczej krzyków, mi˛edzy tym przekl˛etym Seirizzimem a cholernymi przewo´znikami. Nabab u´smiechnał ˛ si˛e szyderczo, przypominajac ˛ sobie wyraz twarzy Seirizzima, kiedy kapitan Naglfar na umówiony sygnał za˙zadał ˛ podwójnej stawki za prac˛e w s´mierdziele. To było cudowne — kolejne zasłu˙zone pi˛ec´ set oboli. Seirizzima zatkało i zaczał ˛ si˛e zastanawia´c. Nabab podrapał si˛e po głowie i gło´sno warknał ˛ na wspomnienie rozmowy, która wtedy nastapiła. ˛ Borykał si˛e ze słowami, ale nic mu nie przychodziło do głowy. Słyszał wszystko, podobnie jak i przewo´znicy. J˛ezyk Seirizzima po prostu poruszał si˛e szybciej ni˙z uszy słuchaczy. On zgodził si˛e na podwójne stawki w s´mierdziele, ale tylko pod warunkiem zagwarantowania zwi˛ekszonej wydajno´sci i pi˛eciuset lat bez strajków. Nabab ryknał ˛ i uderzył łuskowata˛ r˛eka˛ w obsydianowy stół. Dwa dni do wyborów. Dwa dni! Było ju˙z tak blisko, a wszystko wskazuje na to, z˙ e Seirizzimowi uda si˛e nakłoni´c przewo´zników do powrotu do pracy! Nabab zatrzasł ˛ si˛e z gniewu. Gdyby strajk nie został przerwany, Seirizzim nie miałby szans na zyskanie łask d’Abaloha i obj˛ecie urz˛edu Naczelnego Grabarza. Oni musza˛ utrzyma´c protest. Musza! ˛ Zgadzali si˛e w tej kwestii wszyscy pracownicy Urz˛edu Imigracyjnego. Najbardziej pozbawieni wyobra´zni ksi˛egowi Administracji Piekielnej dostawali dreszczy na widok niedopatrze´n w zaksi˛egowanych wypłatach dla przewo´zników, które nagromadziły si˛e przez stulecia. Sataniczne Sekretarki cmokały i w zadumie kr˛eciły głowami. Nawet najbardziej niekompetentny urz˛edniczyna dostrzegał zasadno´sc´ 183

z˙ ada´ ˛ n kapitana Naglfara. Zupełnie jakby Administracja Piekielna została dotkni˛eta nowa˛ zaraza˛ — w Urz˛edzie Imigracyjnym wszyscy okazywali współczucie. Nagle Nabab si˛e wyprostował. Współczucie! To jest to! Doskonałe! Ryknał ˛ rado´snie i uraczył si˛e trzecia˛ z˙ ółcia˛ na lodzie. Przed oczyma widział cała˛ sytuacj˛e, zupełnie jak we s´nie. Wskoczy na swoje obsydianowe biurko w Administracji Piekielnej i tupnie gło´sno, ignorujac ˛ iskry i p˛ekajacy ˛ pod jego kopytem minerał. — Posłuchajcie mnie, bracia i siostry! — przemówi głosem nieznoszacym ˛ sprzeciwu, jak ju˙z poruszy ich serca. — Wejrzyjcie w głab ˛ waszych poruszonych serc. Zamro˙zone płace. Narzucenie niewykonalnych kontyngentów. Przestarzała umowa podpisana wiele stuleci temu. Czy mo˙zemy przej´sc´ nad tym do porzadku ˛ dziennego? B˛eda˛ mu przerywali, a on odprawi ich jednym gestem pazura. Kto´s by´c mo˙ze zakrzyknie: — Otrzymaja˛ podwójna˛ stawk˛e w s´mierdziele! A on na to prychnie drwiaco: ˛ — Marne zwyci˛estwo. Dwa razy nic to ciagle ˛ nic! — Opozycja załamie si˛e, a on wtłoczy im wszystkim do głów swoje jedynie słuszne poglady. ˛ — Seirizzim traktuje nas tak samo jak przewo´zników! Musimy okaza´c im solidarno´sc´ ! Przyłaczy´ ˛ c si˛e do strajku w dokach! Strajk! I Urzad ˛ Imigracyjny eksploduje najgł˛ebszym współczuciem dla przewo´zników, wznoszac ˛ sztandary poparcia i zapewniajac ˛ Seirizzimowi pora˙zk˛e w wyborach. To b˛edzie wspaniałe! Po raz pierwszy, odkad ˛ pami˛etał, Nabab nie mógł si˛e doczeka´c c´ wiartkowego ranka.

***

Krasnolud Guthry z trudem słyszał własne polecenia po´sród szybko wzrastajacego ˛ hałasu na placu budowy szybko wzrastajacego ˛ PKiN. Wielkie płyty z piaskowca skrobały o siebie, gdy wciagano ˛ jedna˛ na druga˛ i wmurowywano. Jak na razie zło˙zyły si˛e ju˙z na dwa pełne okr˛egi, które górowały co najmniej dziesi˛ec´ stóp nad nagim szczytem Ciemnej Góry — pierwsze oznaki opuchlizny, majacej ˛ stworzy´c czyrakowata˛ konstrukcj˛e. Tysiac ˛ stóp pod nó˙ze˛ tami Guthry’ego Flagit wydawał rozkazy i z zachwytem obserwował, jak tłumy robotników reaguja˛ na polecenia kierownika budowy. Flagit uwielbiał pot˛eg˛e, jaka˛ dawała mu AKL. Ego demona pluskało si˛e w ciepłych pradach ˛ oczekiwania na dzie´n, kiedy posiadzie ˛ pełna˛ i bezpo´srednia˛ władz˛e nad królestwami, na które jak dotychczas mógł je184

dynie zerkna´ ˛c przez kryształowe okulary infernitowej siatki. Dzie´n ów zbli˙zał si˛e z ka˙zdym wmurowanym kamieniem. . . Nagle drzwi od jaskini otwarły si˛e i do s´rodka wkroczyło pi˛eciu rosłych agentów Urz˛edu Ochrony Piekła. Flagit skoczył na równe kopyta, cierpienie wykrzywiło mu twarz, gdy próbował zebra´c rozproszone watki ˛ s´wiadomo´sci. — Co ma znaczy´c to. . . ! — zaczał ˛ w sposób, który wydawał mu si˛e bardzo efektowny. — Kapitan Dragnazzar z Urz˛edu Ochrony Piekła! — warknał ˛ najwy˙zszy demon, pokazujac ˛ mały prostokacik ˛ niepłonnego pergaminu z niezbyt udanym portrecikiem w rogu, portrecikiem przedstawiajacym ˛ kapitana Dragnazzara, dodajmy, a nast˛epnie zmru˙zył oczy, do´sc´ grubia´nsko przepatrujac ˛ wn˛etrze. — To pa´nska jaskinia? — Tak, ja. . . — Chłopcy, przeszuka´c — warknał ˛ Dragnazzar. — Co. . . ? — Flagit potrzasn ˛ ał ˛ głowa,˛ zdarł z niej infernitowa˛ siatk˛e i rzucił od niechcenia na jeden z kolców wystajacych ˛ z oparcia jego krzesła. — Na j˛ezyk Belzebuba, czego wy tu szukacie?! — Prosz˛e si˛e wyra˙za´c, sir! — upomniał go Dragnazzar, podczas gdy jego podwładni zagladali ˛ pod łó˙zka i przeszukiwali kredensy. — Mamy powód, by sadzi´ ˛ c, z˙ e ta jaskinia była niedawno wykorzystywana do nielegalnej, niefigurujacej ˛ w rozpisce turystyki mentalnej, sir. Jeste´smy tu wi˛ec w celu dogł˛ebnego przeszukania terenu z zamiarem zlokalizowania ekwipunku niezb˛ednego do uprawiania tego typu aktywno´sci, sir. Gdy i je´sli taki ekwipunek odkryjemy, zostanie skonfiskowany, a pan obło˙zony zaległym podatkiem, który nast˛epnie pobierzemy w tradycyjnie nieprzyjemny sposób, sir. . . — Ale. . . ja. . . — wybełkotał Flagit, kiedy agenci bezceremonialnie obeszli si˛e z alkoholowym barkiem. — Ma pan prawo zachowa´c milczenie — ciagn ˛ ał ˛ Dragnazzar ze znu˙zeniem — ale obaj dobrze wiemy, co jest grane, zatem prosz˛e wszystko ładnie opowiedzie´c, a oszcz˛edzimy sobie kłopotów. — Ale ja nie. . . nigdy. . . pod z˙ adnym pozorem. . . — wyj˛eczał Flagit, starajac ˛ si˛e zrozumie´c, o co w tym wszystkim chodzi. — Ho-ho! Bardzo dobrze, sir. Byłby pan zaskoczony, jak ładnie wygladaj ˛ a˛ nielicencjonowane wycieczki na skanerze wojerystycznej kontroli ruchu. W porzadku, ˛ gdzie jest ten sprz˛et? — Miał oczywi´scie na my´sli wielki transcendentalny hełm, w którym umieszczało si˛e głow˛e jak w staro´swieckiej suszarce do włosów i który pozwalał skupi´c psychik˛e turysty na wła´sciwym celu. W tej chwili dowódca oddziału rewidujacego ˛ jaskini˛e podszedł do kapitana, zasalutował w skomplikowany, przepisowy sposób i wyciagn ˛ ał ˛ infernitowa˛ siateczk˛e. — Znale´zli´smy tylko to, sir. 185

Dragnazzar wział ˛ nakrycie głowy na pazur i przyjrzał mu si˛e uwa˙znie. — A co to mo˙ze by´c? — zwrócił si˛e do Flagita. — Eee. . . tego. Ehem, to jest koronkowa siatka na włosy — odparł demon chytrze i spu´scił wzrok. — Koronkowa? Wyrabiasz koronkowe siatki na włosy? — Dragnazzarowi nie udało si˛e ukry´c drwiacej ˛ nuty w głosie. — Kto by pomy´slał, z˙ e taki du˙zy m˛ez˙ czyzna interesuje si˛e koronkami, co, chłopcy? Nie interesuje nas jednak, co robisz w zaciszu swojej nory. — Z trudem powstrzymał chichot. W jaskini rozległ si˛e szmer dezaprobaty, a kapitan odrzucił infernitowa˛ siatk˛e na podłog˛e, jakby zauwa˙zył na niej wła´snie l´sniac ˛ a˛ kropl˛e zielonej flegmy. — Co´s jeszcze? — zwrócił si˛e gniewnie do dowódcy oddziału. — Có˙z, w skrzyni na zapleczu znajduje si˛e podejrzanie du˙za ilo´sc´ tego, sir. — Pokazał kilka banknotów stuszelagowych. ˛ — Ha! Mamy ci˛e, fałszerzu! — Dragnazzar spojrzał na banknoty i zmarkotniał. — Szelagi? ˛ Co to sa˛ szelagi? ˛ — Ja. . . eee. . . wymy´sliłem je. To do nowej gry planszowej, która˛ opracowuj˛e, nazywa si˛e, ten tego, „Mortropoly”, wła´snie, „Mortropoly”! Chodzi si˛e pionkiem wokół planszy i wykupuje najwa˙zniejsze ulice, a kiedy. . . Dragnazzar wzniósł oczy ku niebu i zaklał. ˛ — Co´s jeszcze? — Nie, sir! — Ba! Tym razem ci si˛e poszcz˛es´ciło, kole´s — warknał, ˛ owiewajac ˛ goracym ˛ oddechem twarz Flagita. — Nie wiem, gdzie to ukryłe´s, ale nast˛epnym razem ci˛e dorwiemy! — Obrócił si˛e i ruszył do drzwi. — Sprawdzimy tego drugiego! Flagit zatrzasnał ˛ za nimi drzwi i roztrz˛esiony zwalił si˛e na krzesło. Nie miał watpliwo´ ˛ sci, z˙ e tylko wielkiemu szcz˛es´ciu zawdzi˛ecza unikni˛ecie problemów. Mały włos dzielił go od wpadki, tylko od jakiej. . .

***

Splatane ˛ pukle bezbarwnych włosów spływały po nagich ramionach przywia˛ zanej do łó˙zka nastolatki. Wiła si˛e i parskała, ze zło´scia˛ napierajac ˛ na wi˛ezy. — Ile czasu masz zamiar jeszcze zmarnowa´c? — wychrypiała, dyszac ˛ z wysiłku. — Nie mam całego dnia. — Zamrugała oczami ukrytymi za trzycalowymi kruczoczarnymi rz˛esami i wyd˛eła wargi. Gdyby mogła jeszcze zało˙zy´c r˛ek˛e na r˛ek˛e i tupna´ ˛c nó˙zka˛ w podłog˛e, na pewno osiagn˛ ˛ ełaby swój cel. Stojacy ˛ przy drzwiach m˛ez˙ czyzna w habicie odwrócił wzrok od tasiemek jej bielizny i wymamrotał szybko dziesi˛ec´ ró˙za´nców. „Co zatrzymuje generała Syno186

da? Powinien ju˙z tu by´c.” — Nie robi˛e tego dla zabawy — fukn˛eła dziewczyna. — My´slisz, z˙ e bawi mnie bycie przywiazan ˛ a˛ do łó˙zka? No to wiedz, z˙ e. . . Ach, w ko´ncu! — przerwała, kiedy generał Synod wpadł przez drzwi i zaczał ˛ przygotowywa´c si˛e do kolejnych egzorcyzmów. — Słuchaj, jak ju˙z próbowałem ci powiedzie´c ostatnim razem, zanim mnie tak bezczelnie wyegzorcyz. . . — Zamknij si˛e! — warknał ˛ generał. — Prosz˛e, prosz˛e, jacy jeste´smy uprzejmi. . . — Kreaturo z piekła rodem — zaczał ˛ generał, właczaj ˛ ac ˛ sztormowe kadzidełko. — Udr˛eczony potworze z otchłani. Zostałe´s przyłapany. . . — Tak, tak. Ju˙z to przerabiali´smy. Swoja˛ droga,˛ jak si˛e miewa Emilia? — . . . na nielegalnym przebywaniu w zaj˛etej ju˙z duszy, tym samym dopu´sciłe´s si˛e przest˛epstwa polegajacego ˛ na złamaniu podpunktu. . . — ciagn ˛ ał ˛ Synod, ´ sprawdzajac ˛ ci´snienie w Działku na Wod˛e Swi˛econa˛ DOBRAWA 966. — Nie musisz u˙zywa´c siły. Obiecaj mi, z˙ e przeka˙zesz co´s Papie Jerzowi, a ja. . . — Nie negocjuj˛e z piekielnymi bestiami! — zagrzmiał Synod, strzelajac ˛ pie´ econej. kac ˛ a˛ struga˛ Wody Swi˛ — Grrr! Nawet je´sli próbuj˛e wam pomóc? — Ha, pomóc?! Nawet nie znasz znaczenia tego słowa! — Generał poło˙zył na brzuchu dziewczyny ozdobny krucyfiks, nie zwracajac ˛ uwagi na jej obfity biust. — Wspieranie kogo´s fizycznie lub moralnie, pomaganie komu´s. Czynno´sci majace ˛ na celu. . . — Milcz! — Synod odbezpieczył swoje sacrum .44 i pogroził nim znaczaco. ˛ — Musz˛e ci powiedzie´c, z˙ e PKiN to nie. . . — Wyno´s si˛e! — Palec Synoda zadr˙zał przy cynglu. — Tylko nie mów, z˙ e ci˛e nie ostrzegałem. . . Ju˙z sobie id˛e, ju˙z mnie nie ma! Nimfomanka nagle zamrugała, zatrzepotała kruczoczarnymi rz˛esami i spojrzała na generała. — Cze´sc´ , przystojniaczku — pisn˛eła. — Kolejne chwalebne zwyci˛estwo nad siłami zła — spróbował podliza´c si˛e stra˙znik stojacy ˛ przy drzwiach. Generał Synod warknał ˛ gniewnie. Działo si˛e co´s zabawnego. Nigdy podczas całej jego kariery egzorcysty nikt nie chciał si˛e widzie´c z Papa.˛ A teraz zdarzyło si˛e to dwukrotnie w ciagu ˛ dwudziestu czterech godzin. Bez sensu. W małym zaułku nad brzegiem Flegetonu Wielce Wielebny Hipokryt III (´swi˛etej pami˛eci) w´sciekł si˛e i zaklał ˛ bezsilnie.

187

***

Jedynym d´zwi˛ekiem, jaki rozlegał si˛e w zniszczonej przez rewizj˛e jaskini Flagita, był jednostajny szum magmy w ogrzewaniu podpodłogowym, a od czasu do czasu tak˙ze ci˛ez˙ kie westchnienia i zło˙zone machinacje wrzacego ˛ umysłu. Odkad ˛ kapitan Dragnazzar i jego banda oprychów z UOP-u opu´scili jaskini˛e, Flagit siedział gł˛eboko zadumany na skraju krzesła z łokciem na kolanie i dłonia˛ pod podbródkiem. „O co w tym wszystkim chodzi?” Był licencjonowanym organizatorem wypoczynku mentalnego, pracował w Transcendentalnym Biurze Podró˙zy spółce z o.o., dlaczego wi˛ec sadzili, ˛ z˙ e w swoim mieszkaniu organizuje pokatne ˛ wyprawy? Zwłaszcza z jakim´s fikcyjnym wspólnikiem na drugim ko´ncu miasta. To s´mieszne. Nigdy nie wszedłby w układ z kim´s pracujacym ˛ na czym´s tak niewyszukanym i łatwo wykrywalnym. Co to, to nie. Flagit zawierał układy tylko z takimi, którzy mieli czyste usta i potrafili trzyma´c nosy zamkni˛ete na kłódk˛e — nie ma nic gorszego ni˙z wspólnik z przykrymi objawami słowotoku po tym, jak co´s wywacha. ˛ Nagle co´s si˛e poruszyło. Flagit z nadnaturalna˛ szybko´scia˛ odwrócił głow˛e i mru˙zac ˛ z´ renice, zaczał ˛ wypatrywa´c z´ ródła ruchu. Miał przed oczami porozrzucane przez UOP pudła, z rozbitej butelki saczyło ˛ si˛e martini. . . znów co´s si˛e ruszyło. Flagit, błyskawicznie zerwawszy si˛e na kopyta, wział ˛ si˛e do przegrzebywania gruzów jak stru´s w ostatnim stadium demencji, rzucajac ˛ przez rami˛e skrzynki z kryształowymi pchełkami i misy pełne parasolek do drinków. W tej samej chwili błyszczaca ˛ ciemnoszara siateczka przeleciała (cały czas przyspieszajac) ˛ przez pokój i z brz˛ekiem uderzyła w s´cian˛e. Flagit z otwartymi ustami patrzył na jarzac ˛ a˛ si˛e siatk˛e. Nieo˙zywione obiekty nie powinny robi´c takich rzeczy. W dwóch susach dopadł s´ciany i oburacz ˛ podniósł siateczk˛e. Zdawała si˛e troch˛e ci˛ez˙ sza ni˙z zwykle. Obrócił si˛e z piskiem kopyt, podbiegł do przeciwległej s´ciany, pu´scił siatk˛e i zaczał ˛ kopniakami usuwa´c sobie z drogi szczatki ˛ i gruzy. Siateczka błysn˛eła i wła´sciwie zanim jeszcze upadła na podłog˛e, przemkn˛eła przez jaskini˛e jak wystrzelona z procy, ko´nczac ˛ swój p˛ed do wolno´sci tak jak ostatnio — z brz˛ekiem wyladowała ˛ na s´cianie. Flagit potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i stał z opuszczona˛ szcz˛eka.˛ Naukowa cz˛es´c´ jego psychiki zastanawiała si˛e, czy druga siatka zachowywałaby si˛e równie irracjonalnie, nie przestrzegajac ˛ niepodwa˙zalnych zasad fizyki w swym, jak na razie niewytłumaczalnym, sposobie działania. Bardziej praktyczna cz˛es´c´ psychiki podpowiedziała mu tymczasem, z˙ e podczas rewizji znaleziono tylko jedna˛ siatk˛e. Nagle, pomimo i˙z w jaskini panowała teraz przyjemna spiekota na poziomie sze´sciuset sze´sc´ dziesi˛eciu sze´sciu stopni Fahrenheita, Flagit uczuł lodowate igły

188

nakłuwajace ˛ jego kr˛egosłup. To wszystko mogło oznacza´c tylko dwie rzeczy. Hipokryt miał druga˛ siatk˛e. I u˙zywał jej!

***

Kiedy kapitan Dragnazzar wraz ze swoimi lud´zmi zmierzał w stron˛e brzegów Flegetonu, a tym samym drugiego podejrzanego, roztracaj ˛ ac ˛ stojace ˛ im na drodze um˛eczone dusze i wykrzykujac ˛ wiazanki ˛ najwymy´slniejszych hadesja´nskich przekle´nstw, w jego głowie zaczynało kiełkowa´c podejrzenie, z˙ e co´s w tym wszystkim si˛e nie zgadza.. Bardzo dobrze wiedział, z˙ e transcendentalny hełm kosztuje setki tysi˛ecy oboli (osiemna´scie tysi˛ecy plus dostawa i monta˙z, je´sli zamówiło si˛e kradziony), i wiedział te˙z, z˙ e gdyby przetrzasn ˛ a´ ˛c kieszenie wszystkim mieszka´ncom nadflegeto´nskiej dzielnicy, to uzbierałoby si˛e mo˙ze z pi˛ec´ oboli i kilka kamyków na szcz˛es´cie. Kto w takim razie u˙zywał tu transcendentalnego dopalacza? I po co? — T˛edy! — krzyknał ˛ dowódca oddziału rewizyjnego, wbiegajac ˛ w mały zaułek. Zaułek, który jeszcze trzy sekundy po tym, jak krzyknał: ˛ „T˛edy!”, roił si˛e od nielegalnych imigrantów. Lata znajdowania si˛e po tej mniej przyjemnej stronie układu „bijacy ˛ za nic — bity za nic” doprowadziły system wczesnego ostrzegania imigrantów do perfekcji. Gdy wi˛ec UOP stanał ˛ w zaułku, jedyna˛ poruszajac ˛ a˛ si˛e tu rzecza˛ był skrawek niepłonnego pergaminu, który wzbił si˛e w powietrze podczas pospiesznej ucieczki. Kapitan Dragnazzar wydał z siebie bardzo dziwny odgłos i spojrzał spode łba na dowódc˛e oddziału. — Ale. . . eee. . . có˙z mog˛e powiedzie´c? Powiedziano mi, z˙ e to tu. Kapitanie, nie! Kapitanie!. . . Krzyk, s´wist powietrza i odgłos uderzenia łuskowatej dłoni o łuskowata˛ głow˛e rozniosły si˛e echem po nabrze˙zu.

***

Prace nad kopuła˛ PKiN ciagn˛ ˛ eły si˛e w niezmiennie szybkim tempie przez cała˛ noc. Murarze, wynaj˛eci twórcy pomników i w ogóle wszyscy obdarzeni cho´c

189

krztyna˛ zdolno´sci rze´zbiarskich i powodowani chciwo´scia˛ uwijali si˛e goraczkowo ˛ wokół olbrzymiej półkuli. Kilka godzin wcze´sniej trzy dono´sne: „Hurra!” obwie´sciły talpejskiemu s´witowi, z˙ e ostatni blok został wspólnymi siłami wciagni˛ ˛ ety na miejsce i szybko obskoczony przez murarzy. Niemal natychmiast, z wojskowa˛ precyzja,˛ zespoły kowali wychyn˛eły z trzech ku´zni, uginajac ˛ si˛e pod ci˛ez˙ arem kutych odcinków rur. Przeszli przez wysokie ogrodzenie i znikn˛eli w wielkim kamiennym igloo kopuły. Wewnatrz ˛ u´smiechni˛ety od ucha do ucha krasnolud Guthry wydawał polecenia i wymachiwał r˛ekami. Nigdy wcze´sniej nie miał równie entuzjastycznych pracowników. Ach, pot˛ego pieniadza! ˛ Strumie´n niosacych ˛ rury kowali rozdzielił si˛e i, zgodnie ze wskazówkami Guthry’ego, kowale poszli w siedmiu ró˙znych kierunkach. Ju˙z po chwili łaczyli ˛ rury w rozległa,˛ błyszczac ˛ a˛ metalem paj˛ecza˛ sie´c, która˛ nast˛epnie, zu˙zywajac ˛ wiele drutu i przekle´nstw, podwiesili u sufitu. Na samym s´rodku kopuły wzniesiono wysoka˛ na dwadzie´scia stóp mis˛e, a pot˛ez˙ ne skrzydło wiatraka ustawiono poziomo — zgodnie z planami — na wałkach. Guthry kierował tym procesem: przez kilka sekund wpatrywał si˛e w plany, potem zerkał na robotników, wydajac ˛ podkre´slone dzier˙zona˛ w dłoni gotówka˛ polecenia, i ponownie konsultował si˛e z projektem. Wszystko musiało by´c sprawdzone. Na tym etapie prac jedna pomyłka, jedna mała pomyłka, mogła wystarczy´c, by cała˛ konstrukcj˛e w jednej sekundzie szlag trafił. Zgrzyt metalu o kamie´n i mnóstwo mamrotanych przekle´nstw wstrzasn˛ ˛ eły tłumem, gdy na miejsce ponad wiatrakiem wsuni˛eto wieko s´rednicy dwudziestu stóp, upuszczajac ˛ je w ostatniej chwili z głuchym grzmotem. Przysiadło niczym ogromna kad´z do whisky, z ta˛ ró˙znica,˛ z˙ e nie było wykonane z miedzi, na obwodzie miało siedem dziur, no i znikad ˛ nie lała si˛e tu gorzała. No tak, był tu jeszcze dziwaczny system d´zwigni, bloków, przekładni i wałów rozrzadu, ˛ łacz ˛ acy ˛ niewielkie koło wodne na zewnatrz ˛ z centralnym kołem z˛ebatym turbiny. Gdy cały ten system zacznie działa´c, siedem rur b˛edzie klimatyzowa´c siedem komnat grzechów. Moment obrotowy generowany przez koło wodne b˛edzie pompował powietrze. Ka˙zda sekcja miała mie´c własny klimat, odpowiadajacy ˛ konkretnemu grzechowi: parny upał dla rozpusty, wilgotna ciemno´sc´ dla lenistwa i tak dalej. Przy obecnej pr˛edko´sci wody uruchomienie klimatyzacji zajmie najwy˙zej kilka godzin. Jednak˙ze ta pr˛edko´sc´ miała w do´sc´ dramatycznych okoliczno´sciach zacza´ ˛c wzrasta´c.

190

***

Drzwi od magazynu Transcendentalnego Biura Podró˙zy spółki z o.o. zamkn˛eły si˛e z trzaskiem za zdyszanym Flagitem, który przyciskał do piersi torb˛e ze skóry gryfa. Jak na razie nie najgorzej, pomy´slał. Wpakowanie na chybcika zmasowanych szeregów pracowników Hadesja´nskiej Akademii Nauk do hełmów i wysłanie ich na wycieczk˛e zakładowa˛ poprawi˙ ło mu humor. Zaden z nich nawet nie mrugnał. ˛ Flagit nijak nie mógł zrozumie´c, na czym miałaby polega´c przyjemno´sc´ z op˛etania trupy muskularnych, wysmarowanych olejkiem tancerzy, ale tak czy inaczej tamci wydawali si˛e zachwyceni taka˛ perspektywa.˛ Demon wział ˛ gł˛eboki oddech, stoczył walk˛e z zapi˛eciem torby ze skóry gryfa i opró˙znił ja˛ na stół. Skałotocz, wymachujac ˛ pazurami i chitynowymi szponami, wyprostował si˛e i spojrzał na swego pana z wyrzutem. — Wybacz — mruknał ˛ Flagit — nerwy. — U´smiechnał ˛ si˛e i dotknał ˛ infernitowej siatki. Przez pełna˛ napi˛ecia chwil˛e patrzył na nia,˛ toczac ˛ wewn˛etrzna˛ walk˛e z samym soba˛ w obliczu by´c mo˙ze najwspanialszego momentu w z˙ yciu. Po prostu schowaj ja˛ do torby i odejd´z. . . Co? Miałbym wróci´c do upokorzenia, n˛edzy, przeci˛etno´sci i słu˙zalczo´sci? Nigdy! Nie. Miałem na my´sli powrót do normalno´sci. Raczej wazeliniarstwa i podlizywania si˛e! Phi! Zaszedłem za daleko, by teraz si˛e podda´c. Wszystko gotowe! Tylko pomy´sl o całej tej przestrzeni. . . Ale. . . ˙ Zadnych ale! Zrób to! Uło˙zył siatk˛e mi˛edzy rogami i z przera˙zeniem przełknał ˛ s´lin˛e, raz jeszcze przejrzawszy w głowie plan. Cofnał ˛ si˛e my´slami o godzin˛e, kiedy to rozdarty pomi˛edzy strach. a z˙ adz˛ ˛ e władzy uderzał si˛e pazurami w skro´n i marszczył brwi w gł˛ebokiej zadumie. Kiedy zamykał oczy, widział przed nimi małe. zielone punkciki. My´sl, my´sl! Wstrzasn˛ ˛ eła nim s´wiadomo´sc´ , z˙ e mo˙ze zosta´c wykryty przez UOP w Wojerystycznej Kontroli Ruchu. Musiał istnie´c jaki´s sposób na omini˛ecie ich, po prostu musiał! Od tego wszystko zale˙zało! Szukajac ˛ rozwiazania, ˛ w my´slach zagladaj ˛ ac ˛ w ka˙zdy kat, ˛ coraz mocniej zaciskał powieki. Małe zielone punkciki na czarnym tle. Wirowały i brz˛eczały, na szyj˛e Flagita wystapiła ˛ pulsujaca ˛ z˙ yła. Musiał znale´zc´ stóg siana, w którym da rad˛e ukry´c najwa˙zniejsza˛ ze swoich igieł. . . Małe zielone punkciki. . . ! Wtedy zrozumiał. Je´sli twój przeciwnik ma wykrywacz metali, na nic zda si˛e chowanie igły w stogu siana. Ale je´sli umie´sci si˛e ja˛ w pudełku pinezek. . . Czy to ma szans˛e zadziała´c? Ma? Uderzył si˛e w czoło, kiedy pojawiły si˛e

191

watpliwo´ ˛ sci. Spójrz prawdzie w oczy, Flagit, upomniał samego siebie. Nie masz wyboru. Odsuwajac ˛ na bok obawy zwiazane ˛ z tym, z˙ e moga˛ go wy´sledzi´c, zatrzymał si˛e tylko po to, by wyda´c skałotoczowi szeptem seri˛e skomplikowanych polece´n, i wysłał strumie´n telewpływnych my´sli wprost do układu limbicznego pewnego kierownika budowy. Miał nadziej˛e, z˙ e nikt tego nie zauwa˙zy. Skałotocz zagł˛ebił si˛e w suficie po´sród deszczu prze˙zutych odłamków granitu.

***

Na drugim skraju Mortropolis na monitorze Wojerystycznej Kontroli Ruchu pojawił si˛e malutki zielony punkcik. Zamigotał, zal´snił słabo, po czym zaja´sniał z cała˛ intensywno´scia˛ w wyciemnionym pokoju. A demon Dajmon, pomimo i˙z wytrzeszczał swoje i tak wyłupiaste oczy, nie zauwa˙zył go. Có˙z, jeden dodatkowy punkcik po´sród czternastu oznaczonych numerami turystów z HAN nie był zbyt widoczny, a poza tym Dajmon miał podwójna˛ zmian˛e i był zm˛eczony.

***

Robotnicy uwijajacy ˛ si˛e wewnatrz ˛ kopuły nie zauwa˙zyli, z˙ e z krasnoludem Guthrym zacz˛eło dzia´c si˛e co´s dziwnego. Utkwił spojrzenie w dali, tak jakby nagle oczy przestały nale˙ze´c do niego. Jakby patrzył przez nie kto´s inny. Kto´s, lub co´s, dokładnie wiedzacy, ˛ co trzeba robi´c, i nieodczuwajacy ˛ potrzeby odwoływania si˛e do planów. Nieobecny duchem krasnolud upu´scił rulon niepłonnego pergaminu, który nast˛epnie wzbił si˛e i poleciał nad niewielka˛ kupka˛ gruzu. — Wy! Nie, nie tam! Przynie´scie to tutaj! — wrzasnał ˛ Guthry głosem dziwnie bezbarwnym, pozbawionym akcentu, wznoszacym ˛ si˛e pot˛ez˙ nie nad zgiełk, wymachujac ˛ jednocze´snie w stron˛e grupki kowali. — Przecie˙z mówiłe´s. . . — Mówiłem. Czas przeszły! A teraz mówi˛e, z˙ eby´scie to przynie´sli tutaj. NATYCHMIAST! — Dramatycznym gestem wskazał miejsce pomi˛edzy dwiema z wi˛ekszych podwieszonych rur. Obrócił si˛e i ujrzał inna˛ grupk˛e zmagajac ˛ a˛ si˛e z monta˙zem zaworów. — Nie, nie! — krzyknał, ˛ podbiegajac ˛ do nich. — W druga˛ stron˛e. Sprawd´zcie przepływ!

192

— My´slałem. . . — Płaca˛ ci za robienie, nie my´slenie! W druga˛ stron˛e! — Guthry pomknał ˛ upomina´c kolejna˛ ekip˛e. Biegał po całej kopule, wydajac ˛ polecenia na lewo i prawo, wszystkich musiał ochrzani´c. W tym chaosie nikt nie miał czasu przemy´sle´c, co on wła´sciwie robi. Nikt nie zauwa˙zył, z˙ e wszystkie zawory zostały obrócone, kanały przeciwnie kierowane, a w skorupie kopuły w ostatniej chwili wybito dodatkowe wywietrzniki, przez co klimatyzacja PKiN nie miała prawa zadziała´c Ale wtedy było ju˙z za pó´zno. Pod główna,˛ ukryta˛ pod skrzydłami z˙ elaznej turbiny pokrywy systemu kanałów skały zacz˛eły nienaturalnie dr˙ze´c. Wygladało ˛ to tak, jakby jaki´s stwór majacy ˛ zdecydowanie zbyt wiele pazurów i niezdrowy apetyt na granit przedzierał si˛e przez ostatnia˛ warstwy skały. Tak było w rzeczywisto´sci. Z piskiem zachwytu Guthry podbiegł do d´zwigni połaczonej ˛ z systemem bloków, przekładni oraz pr˛etów i pociagn ˛ ał ˛ za nia.˛ Po ruszyło si˛e jedno wirujace ˛ rami˛e krzywki, wpi˛eło si˛e w zespół trzpieniowych kółek z˛ebatych, przepu´sciło moment obrotowy przez układ wzmacniaczy i połaczyło ˛ koło mły´nskie z turbina.˛ Ziemia zatrz˛esła si˛e, gdy ogromne łopaty z lanego z˙ elaza drgn˛eły i zacz˛eły si˛e obraca´c, nap˛edzane przez turbin˛e. W tej samej chwili spod młyna wychyn˛eły pazury i odnó˙za, rozrzucajac ˛ na wszystkie strony grad gruzu — to skałotocz przegryza si˛e przez ostatnie kilka cali skały. W s´lad za nim pojawiła si˛e wrzaca ˛ masa przegrzanego gazu piekielnego i pop˛edziła w gór˛e. W miar˛e jak ruch obrotowy turbiny wzrastał, zwi˛ekszyło si˛e równie˙z zasysanie. Ka˙zde poruszenie łopat wyciagało ˛ z Podziemnego Królestwa Hadesji coraz wi˛ecej powietrza. We wn˛etrzu kopuły PKiN praca ustała nagle, a jej miejsce zaj˛eło przera˙zenie. Rury zacz˛eły warcze´c i wydawa´c gł˛eboki łoskot, napełnione na sił˛e podziemna˛ atmosfera.˛ We wszystkich wn˛etrzno´sciach budowli dały si˛e słysze´c trzaski i b˛ebnienie — z˙ elazo rozszerzało si˛e pod wpływem goraca. ˛ I nagle z siedmiu otworów s´wie˙zo wywierconych w zewn˛etrznym poszyciu kopuły buchnał ˛ czerwonoczarny gaz, który buzujacymi ˛ słupami pop˛edził ku niebiosom. Wygladało ˛ to tak, jakby gigantyczny czajnik ci´snieniowy wła´snie szykował si˛e do wybuchu. Kowale, murarze, mierniczy, stolarze i wszyscy inni robotnicy wypadli z bramy, potykajac ˛ si˛e o siebie wzajemnie w rozpaczliwej próbie ucieczki, a strach wrzeszczał im do uszu, gdy p˛edzili zboczem Ciemnej Góry. Za nimi rosnace ˛ szybko chmury przegrzanego gazu wznosiły si˛e niekontrolowane ku stratosferze. I wtedy oberwali. Niczym opary przypalonego olejku eukaliptusowego, rozgrzanego na kamieniach sauny, uderzyła w nich wrzaca ˛ fala duszacego ˛ siarczanego z˙ aru, którego temperatura była ju˙z znacznie ni˙zsza od poczatkowych ˛ 666 stopni Fahrenheita. Na szczycie Ciemnej Góry dwie postacie naparły na ci˛ez˙ ka˛ bram˛e i ja˛ zamkn˛eły. Dopiero teraz, du˙zo za pó´zno na jakiekolwiek działanie, kilka osób u´swiado193

miło sobie, z˙ e blizny na czołach krasnoluda Guthry’ego i Stana Kowalskiego sa˛ niepokojaco ˛ podobne. W smaganym wichrami magazynie Transcendentalnego Biura Podró˙zy sp. z o.o. Flagit krzyknał ˛ z zachwytu, rozbijajac ˛ kryształowe okno budynku. Hadesja´nskie powietrze wdarło si˛e do wn˛etrza, wessane przez ciag ˛ wytworzony przez znajdujac ˛ a˛ si˛e wy˙zej turbin˛e, a ryzy niepłonnego pergaminu i cała masa rozmaitych drobnych przedmiotów biurowych wyleciały z pokoju schwycone przez łapczywe palce straszliwych wirów. W kilka sekund pomieszczenie opustoszało. Flagit zakr˛ecił si˛e w drzwiach; w uszach dzwoniło mu od ró˙znicy ci´snie´n. Z wielkim wysiłkiem zdołał zamkna´ ˛c i zaryglowa´c drzwi, po czym pognał ku tłumnemu s´ródmie´sciu Tumoru. Zacz˛eło si˛e. Pałac Korupcji i Nikczemno´sci był gotów, by otworzy´c swe podwoje.

Rozdział siódmy O bobrach i konwersji katastrof

— To samo! — ryknał ˛ komandor Tojad zwany Mocnym, pochylajac ˛ si˛e nad barem w przesiakni˛ ˛ etej oparami alkoholu atmosferze Rynsztoka. — Jeszcze jeden dzban Czarciego. . . piwa! — Opró˙znił ju˙z pi˛ec´ i zaczynał czu´c bluesa. Jeszcze pi˛etna´scie i mo˙ze całkiem zapomni o koszmarnym widoku pozszywanego kowala opuszczajacego ˛ ryczace ˛ piekło ku´zni. . . — Nnoo ju˙z! — Uderzył pi˛es´cia˛ w d˛ebowy stół. — W porzadku, ˛ we´z si˛e w gar´sc´ ! — powiedziała barmanka. Zaskoczyło ja,˛ z˙ e komandor wział ˛ to dosłownie i zaczał ˛ si˛e z lekka obmacywa´c. — Po co ten po´spiech? — Miałem zły dzie´n! — warknał ˛ Tojad, po czym wysunał ˛ j˛ezyk, by pokaza´c, jak bardzo potrzebuje szybkiego tankowania. — Wstyd´z si˛e — odparła z roztargnieniem barmanka, zamaszystym gestem stawiajac ˛ przed nim bukłak, zgarniajac ˛ pieniadze ˛ i zwracajac ˛ swa˛ uwag˛e ku sporej grupce toczycieli kamieni, którzy wła´snie otrzymali odpraw˛e z PKiN. — Chcesz si˛e rozweseli´c, kochaniutki? — wysyczał ociekajacy ˛ słodko´scia˛ głos do lewego ucha Tojada. — Słyszałam, z˙ e miałe´s zły dzie´n, male´nki. — Maisy, współwła´scicielka „Salonu Rozkoszy Maisy i Daisy” w Forcie Knumm i profesjonalna „rozweselaczka”, niezbyt dyskretnie pu´sciła do komandora oko. — Znam sto sze´sc´ sposobów rozweselania takich smutasków jak ty. Tojad pociagn ˛ ał ˛ pot˛ez˙ nego łyka Czarciego Wywaru, przetarł usta dłonia˛ i zapytał: — Wiesz mo˙ze, gdzie mogie.. hik!. . . dosta´c szczurodoroporne buty?! Kowal któ. . . ego wynajałem. ˛ . . hik!. . . dał si˛e zamomomorrrdowa´c, a teraz wykuwa wiatraki w swojej ku´zni, a ta ku´znia si˛e pali i powinna si˛e była ju˙z dawno wypali´c, ale si˛e nie wypaliła, bo. . . Maisy pokr˛eciła głowa,˛ mrukn˛eła co´s o m˛etach i szumowinach, poprawiła bluzk˛e tak, by lepiej wyeksponowa´c swój przyrost naturalny, i ruszyła w stron˛e toczycieli kamieni. 195

W tej wła´snie chwili otwarły si˛e drzwi i do Rynsztoka wkroczył rozdra˙zniony, ociekajacy ˛ talpejskim deszczem pobo˙zny posterunkowy Szlam D˙zi-had. Od o´smiu godzin szukał komandora Tojada i wcale mu si˛e to nie podobało. Był traktowany z góry, spławiany, odsyłany od jednego chichoczacego ˛ Czarnego Stra˙znika do drugiego i z´ le instruowany co do drogi w ka˙zdej ciemnej uliczce i w ka˙zdym mrocznym zaułku Cranachanu. Nie wiedział dokładnie, ile razy przeklinał si˛e za nieucz˛eszczanie na zaj˛ecia ze s´ledzenia przest˛epców, ale nie ulegało watpliwo´ ˛ sci, z˙ e czeka go długa spowied´z. Tylko przypadek sprawił, z˙ e kiedy wysłany w nowym i absolutnie zaskakujacym ˛ kierunku po raz dziewi˛ec´ dziesiaty ˛ mijał Rynsztok, dojrzał katem ˛ oka Tojada mizdrzacego ˛ si˛e do Maisy. — A wi˛ec to tu mo˙zna teraz spotka´c zwierzchnika Czarnej Stra˙zy? Jak w takim miejscu miałby pana znale´zc´ duchowny? — D˙zi-had wst˛epował na niebezpieczny grunt. — Daj mi dzban Czar. . . — mruknał ˛ Tojad. — Co? — . . . ciego Wywaru albo wyciagn˛ ˛ e ci z˛eby i zagryz˛e nimi na s´mier´c! Cha, cha! — Rozumiem, z˙ e to jakie´s spro´sne powitanie? — D˙zi-had skrzywił si˛e pod ociekajacym ˛ woda˛ kapturem. — Nie. Dawaj piwska! — Tojad chwycił przemoczonego D˙zi-hada za gardło. — Urrgh. . . s´li pan nalega. — Nalegam! — Robi˛e to pod przymusem. — D˙zi-had si˛egnał ˛ do kieszeni habitu, pod nosem mruczac ˛ co´s o dawaniu złego przykładu, po czym pochylił si˛e nad barem i zamówił dzban. — . . . dzie ona polazła? — wybełkotał Tojad, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e za Maisy. — Mniała mie rozweseli´c. — Pa´nskie piwo. Przejd´zmy do rzeczy. Odkryłem powa˙zne uchybienie w procedurze zatrzymywania znanych zbrodniarzy, co, jak sadz˛ ˛ e, zainteresuje pana. . . Tojad go nie słuchał. Nasaczony ˛ alkoholem umysł podsuwał mu wizje szarpiacego ˛ si˛e z wiatrakiem Stana Kowalskiego, usiłujac ˛ wycisna´ ˛c cho´c odrobin˛e sensu z uczucia, z˙ e Tojad był s´wiadkiem czego´s, co zdecydowanie nie powinno si˛e zdarzy´c. No bo jak mo˙zna tak paskudnie zacia´ ˛c si˛e przy goleniu? T˛eskne wici rozpaczy Tojada wysun˛eły si˛e, usiłujac ˛ wychwyci´c znaczenie z wirujacych ˛ akrów zgorzkniałego zdumienia, podczas gdy on sam mamrotał bezładnie. — Czy pan mnie w ogóle słucha? — zapytał wzburzony D˙zi-had. — To szczyt fatalnych manier. Ja po prostu usiłuj˛e zada´c kilka grzecznych, cho´c konkretnych pyta´n, wykorzystujac ˛ przyjazna,˛ biesiadna˛ atmosfer˛e tego licencjonowanego zajazdu, w nadziei precyzyjnego ustalenia miejsca pobytu zatrzymanego ostatnio kryminalisty i. . . — Oj, sko´nczyło si˛e. — Tojad ponuro przechylił dzban. 196

D˙zi-had zsunał ˛ kaptur z głowy i obrzucił komandora spojrzeniem, jakim zazwyczaj karci si˛e krnabrne ˛ dzieci. — Có˙z, kupi˛e panu jeszcze jeden, ale. . . Nie odniosło to zamierzonego skutku. Tojad rzucił okiem na rzad ˛ szwów zdobiacych ˛ czoło D˙zi-hada, wskazał je palcem i krzyknał. ˛ — Gło. . . głowa! — wykrztusił, szeroko otwierajac ˛ oczy i dr˙zac. ˛ — Nie jest tak z´ le, jak wyglada. ˛ Chyba, ehem, zaciałem ˛ si˛e przy goleniu. W porzadku, ˛ gdzie jest drukarz Ryngraf, mój przest˛epca? Szcz˛es´liwie dla długoterminowego stanu zdrowia psychicznego Tojada (terminu tego nale˙zy w odniesieniu do komandora u˙zywa´c z du˙za˛ ostro˙zno´scia) ˛ mentalne pi˛es´ci zacz˛eły ju˙z dobija´c si˛e do drzwi jego umysłu. Albowiem wła´snie w tej samej chwili pewien Wielebny, niezra˙zony kilkoma egzorcyzmami, przygotowywał si˛e do ponownego nawiazania ˛ kontaktu. — . . . jak mogeprrrrrrowadzi´c dochodzenie w spra. . . hik! morderstwa, skoro on ju˙z nie jest martwy. . . — wybełkotał Tojad, majac ˛ przed oczami Stana Kowalskiego rado´snie wymachujacego ˛ wiatrakiem. Zdesperowana wi´c natkn˛eła si˛e na co´s, owin˛eła wokół tego i pociagn˛ ˛ eła. Z wiecznych ciemno´sci niewiedzy wyłonił si˛e jaki´s kształt, wyszczerzył si˛e i pop˛edził do góry. — Jak mog˛e wszcza´ ˛c proces, skoro nie mam aresztanta? — mruknał ˛ D˙zi-had. — Gdzie on jest? Nie´swiadom pytania Tojad ciagn ˛ ał ˛ monolog. — . . . szurorodorodpornych butófff nie dadza˛ rady. . . dadza˛ rady. . . — Ale zanim komandor u´swiadomił sobie, z˙ e dzieje si˛e co´s dziwnego, ciemny kształt wypadł z ciemno´sci, zastukał w drzwi i wskoczył za kierownic˛e jego niestawiaja˛ cego oporów umysłu. — . . . dadza˛ rady. . . — Nagle Tojad wyprostował si˛e na stołku i złapał D˙zi-hada za rami˛e. Jego oblicze straciło zupełnie wyraz. — Wszystko w porzadku? ˛ — wyj˛eczał pobo˙zny posterunkowy, zastanawiajac ˛ si˛e, czy faktycznie tak bardzo zale˙zy mu na tej całej karierze w WOP-ie. — Ach! Halo! — Głos komandora był jedyna˛ radosna˛ rzecza˛ w całej jego postaci. Mówiac ˛ szczerze, przez moment wydawał si˛e jedyna˛ oznaka˛ jego z˙ ycia. — Halo? Czy mam połaczenie? ˛ Czy mnie słycha´c? — zapytało ciało Tojada. Co dziwne, głos brzmiał, jakby dochodził z bardzo, bardzo daleka. Zza grobu. — Eee. . . tak — odparł podejrzliwie D˙zi-had. „Co on wyrabia? Czy to ma by´c to osławione poczucie humoru Czarnych Stra˙zników?” Szlam rozejrzał si˛e wokół, wypatrujac ˛ grupek pod´smiewajacych ˛ si˛e ludzi, którzy uwa˙znie obserwuja˛ jego reakcj˛e. Z ulga˛ zauwa˙zył, z˙ e wszystko wyglada ˛ w miar˛e normalnie. — T. . . tak, słysz˛e pana. — Wspaniale. Bad´ ˛ z tak miły i wy´swiadcz mi pewna˛ przysług˛e. — Tojad odruchowo, niczym zombi, si˛egnał ˛ po dzban i przystawił go do ust. Niestety, nie 197

przestał mówi´c. — Czy mógłby´s mi powiedzie´c, czy sa˛ tu jacy´s eg. . . uuuurgh! — Fontanna piwa trysn˛eła z ust niemogacego ˛ opanowa´c pijackich odruchów komandora. — Uwa˙zam, z˙ e wypił pan zdecydowanie zbyt du˙zo. . . — Pomocy, ja ton˛e! — wybulgotał Tojad. Go´scie baru zacz˛eli oglada´ ˛ c si˛e w ich stron˛e. — Komandorze, prosz˛e przesta´c — oznajmił scenicznym szeptem D˙zi-had. — Gdybym mógł, to bym przestał. . . — odparł komandor poprzez strugi piwa, opró˙zniajac ˛ dzban do ko´nca. — Jakby nie wypił. . . eee. . . jakbym nie wypił ju˙z do´sc´ . — Oboj˛etnie rozejrzał si˛e dookoła. R˛eka chyba zrozumiała, z˙ e dzban jest pusty, wi˛ec pu´sciła go i zacz˛eła uderza´c w bar, domagajac ˛ si˛e nast˛epnego. — Przepraszam, jego chyba do´sc´ trudno opanowa´c. A tak w ogóle, to kto to jest? — Co? — Niewa˙zne, i tak by´s nie zrozumiał. Hmm, tak, to co z tymi egzorcystami? Sa˛ tu jacy´s w pobli˙zu? — Egzorcy´sci? — wyj˛eczał D˙zi-had, usiłujac ˛ odgadna´ ˛c, czy Tojad robi sobie z niego jaja. — Nie. . . nie widz˛e z˙ adnych. — Uff, co za ulga! — Tojad westchnał. ˛ Jego prawa r˛eka macała bar w poszukiwaniu piwa. — Nigdy nie my´slałem, z˙ e sa˛ takimi despotami, to strasznie dziwne. Ale z drugiej strony, przecie˙z tylko wykonuja˛ swoja˛ prac˛e. . . — Skad ˛ to nagłe zainteresowanie egzorcystami? — zastanawiał si˛e na głos D˙zi-had, idac ˛ na r˛ek˛e Tojadowi, w nadziei, z˙ e ten odkryje swoje karty. Je´sli musi przez to przej´sc´ , z˙ eby odnale´zc´ Ryngrafa, niech i tak b˛edzie. Miał tylko nadziej˛e, z˙ e nie potrwa to za długo. — Nie my´slałem, z˙ e a˙z tak interesuje si˛e pan okultyzmem, op˛etaniami itepe. — D˙zi-had oczekiwał, z˙ e Tojad wyskoczy teraz z wyszukana˛ puenta˛ o tym, z˙ e co´s w niego wstapiło. ˛ Ale nie zrobił tego. Zachwiał si˛e tylko niepewnie, obrzucił go szklistym spojrzeniem i odkaszlnał, ˛ kaszlni˛eciem brzmiacym ˛ tak, jakby jaki´s głaz uderzył w dno wypełnionej flegma˛ studni. W tym samym czasie, najwyra´zniej nie´swiadomie, zgarnał ˛ dzban pełny piwa sprzed nosa pot˛ez˙ nego toczyciela kamieni. — Fuj! — warknał ˛ w ko´ncu komandor. — Czy to naprawd˛e brzmiało tak strasznie jak tu na dole? D˙zi-had przytaknał, ˛ zdumiony zwrotem „na dole”. Po raz pierwszy zaczał ˛ podejrzewa´c, z˙ e co´s tu nie gra. — W takim razie sadz˛ ˛ e, z˙ e nie zostało mi du˙zo czasu — mruknał ˛ komandor, podczas gdy r˛eka dzier˙zaca ˛ dzban w˛edrowała z powrotem ku jego ustom. — Chyba jeszcze nie chwytam, o co chodzi z kontrola˛ odruchów. Posłuchaj — nie znasz mnie, mało osób mnie zna, nie byłem zbyt popularny, ale có˙z, takie jest. . . — Co pan usiłuje mi powiedzie´c? — D˙zi-had jednym okiem obserwował powolny ruch r˛eki z dzbanem.

198

— Musz˛e ci˛e ostrzec. To wszystko moja wina. Nie powinienem był eksperymentowa´c z telewpływem. Modl˛e si˛e do s´wi˛etego Absencjusza ze Sklerozy o odpuszczenie grzechów. . . Nagle wydarzyły si˛e, niemal jednocze´snie, dwie rzeczy. Gigantyczny toczyciel kamieni si˛egnał ˛ po swój dzban i zauwa˙zył jego brak. Zaniepokojona r˛eka Tojada wzdrygn˛eła si˛e i pomkn˛eła po barze, jakby chciała rozpocza´ ˛c z˙ ycie na własny rachunek. — Hej! Oddawaj piwo! — krzyknał ˛ gigant. — . . . umo˙zliwiła mi rozmow˛e z toba˛ i dała szans˛e ostrze˙zenia przed. . . uuurgh! — Dzban znów znalazł si˛e przy ustach komandora. Chwil˛e potem wielkie r˛ece robotnika chwyciły Tojada za kark i podniosły ze stołka. — Oddawaj moje piwo! Grobowy głos komandora kontynuował wyja´snienia, ale piwo zalewajace ˛ mu usta utrudniało artykulacj˛e. — PKiN. . . Strze˙zcie si˛e! — zda˙ ˛zył powiedzie´c, zanim przeleciał przez bar, odbił si˛e od stołu i przejechawszy po podłodze Rynsztoka, uderzył w s´cian˛e i pozostał tam jak zmierzwiona kupa nieszcz˛es´cia. Okra˙ ˛zony D˙zi-had u´smiechnał ˛ si˛e słabo. — Panowie pozwola,˛ z˙ e. . . hmm. . . zwróc˛e im poniesione koszty. . . — Pogrzebał w kieszeni, rzucił gar´sc´ szelagów ˛ na lad˛e i p˛edem opu´scił Rynsztok, utrzymujac ˛ tempo przez cała˛ drog˛e do kaplicy. Je´sli komandor Tojad rzeczywis´cie stroił sobie z˙ arty, to Szlama wcale one nie roz´smieszyły. Tyle zamieszania, z˙ eby powiedzie´c mu, z˙ e Ryngraf jest w kaplicy s´w. Absencjusza ze Sklerozy. Phi! Pobo˙zny posterunkowy Szlam D˙zi-had modlił si˛e w duchu do wszystkich zainteresowanych bogów o zesłanie na Tojada pot˛ez˙ nego kaca. Wielce Wielebny Hipokryt III zaklał, ˛ zerwał złocona˛ piusk˛e z głowy i próbował przezwyci˛ez˙ y´c ogarniajace ˛ go mdło´sci. Piwo! Co za s´wi´nstwo! — pomy´slał. Czuł w ustach smak trzeciorz˛ednego chmielu. Dlaczego oni nie moga˛ pi´c wina mszalnego jak cywilizowani ludzie?

***

— Ostro˙znie z tym! — krzykn˛eła pani Olivia Grynpis do swoich ludzi wyładowujacych ˛ z wozu oswobodzonych uchod´zców. Deski trzeszczały pod wielkim, pokrytym karmazynowym nalotem głazem, przetoczonym na pospiesznie zaimprowizowany podest na cranacha´nskim rynku. Ekolodzy po´sród zgiełku ekscytacji ustawili wokół głazu liczne transparenty, 199

a nast˛epnie zacz˛eli gło´sno wiwatowa´c, kiedy pani Grynpis zakasała swój ciemnozielony płaszcz, uderzyła dłonia˛ w wóz i wyciagn˛ ˛ eła si˛e na pełnej karmazynowych plam platformie. Ukradkowo, majac ˛ nadziej˛e, z˙ e nikt nie zauwa˙zy, wytarła upa´ckana˛ ple´snia˛ r˛ek˛e w rabek ˛ płaszcza. Była gotowa do akcji. O tak, wszyscy, którzy przyszli na ten rynek kupi´c tygodniowy zapas rzepy albo tanie kotlety z jagni˛eciny, wszyscy usłysza˛ o haniebnym poło˙zeniu Karmazynowej Meduzople´sni Plamistej. — Ludu Cranachanu! — wrzasn˛eła, wskazujac ˛ na pokryty karmazynem głaz. — Czy mo˙zecie pozosta´c oboj˛etni wobec tej rze´zni? Czy pozwolicie na zagład˛e waszych odległych kuzynów? Czy. . . — Nazywasz mnie meduzople´snia? ˛ — krzykn˛eła kobieta, która taszczyła wielka˛ siat˛e i bardzo długa˛ list˛e zakupów. — Jak s´miesz twierdzi´c, z˙ e jestem ple´snia?! ˛ — Nie mówiłam niczego takiego — zaoponowała pani Grynpis. — Usiłowałam tylko u´swiadomi´c wam okrucie´nstwo. . . — Mam lepsze rzeczy do roboty, ni˙z gapi´c si˛e na wymazany czym´s czerwonym kamie´n! — Kobieta ruszyła w stron˛e stoiska z kotletami jagni˛ecymi. — Chciwo´sc´ zniszczyła ten okaz. . . — Pani Grynpis energicznie gestykulowała. — Co? To chciwo´sc´ zrobiła? — zapytała inna kobieta z wielka˛ siatka˛ z zakupami. — Tak! — pisn˛eła pani Olivia, zwracajac ˛ swój płomienny wzrok w stron˛e ˙ placu budowy PKiN. — Zeby napełni´c swoje kieszenie, wycisn˛eli z tego głazu całe z˙ ycie. . . — To musieli mocno s´ciska´c! — zakpiła jeszcze inna robiaca ˛ zakupy kobieta, tracaj ˛ ac ˛ łokciem swoja˛ towarzyszk˛e i skr˛ecajac ˛ si˛e ze s´miechu. — Nigdy nie widziałam, z˙ eby kamie´n si˛e tak wykrwawił. . . — Nie, nie! — zawołała podskakujaca ˛ na wozie pani Grynpis, starajac ˛ si˛e powstrzyma´c rozbawienie ogarniajace ˛ zebranych. — To nie kamie´n. To Karmazynowa Meduzople´sn´ Plamista, której nisza ekologiczna została. . . Kilku wojowników pani Grynpis zauwa˙zyło, z˙ e na placu budowy PKiN dzieje si˛e co´s dziwnego. W niebo wystrzeliły pióropusze czarnoczerwonego dymu. — Ple´sn´ ? Czy ona powiedziała ple´sn´ ? Fuuj! — zagrzmiała jedna z kobiet. — To chyba niezbyt higieniczne, biorac ˛ pod uwag˛e, ile tu jest wsz˛edzie jedzenia. — Nic was nie obchodzi s´rodowisko? — Pani Grynpis zacisn˛eła pi˛es´ci, nie zwracajac ˛ uwagi na to, z˙ e kto´s pociagn ˛ ał ˛ ja˛ od tyłu za płaszcz. — A mo˙zna to zje´sc´ ? Jak nie, to nie ma z tego wiele po˙zytku! — Nie! Musimy zachowa´c fascynujac ˛ a˛ ró˙znorodno´sc´ i bogactwo przyrody. . . o co chodzi? — Odwróciła si˛e gniewnie i ujrzała ruda˛ dziewczynk˛e o zdecydowanie zbyt wysokim czole. Dziewczynka bez słowa wskazała w kierunku zmasakrowanego szczytu Ciemnej Góry i kompleksu PKiN. Pani Grynpis z przera˙zeniem 200

wlepiła wzrok w strzelajace ˛ pod niebiosa pot˛ez˙ ne słupy dymu. — Nie! — krzykn˛eła — nie wolno im! Biedne. . . biedne. . . — Goraczkowo ˛ szukała w pami˛eci czego´s, co przypadkiem mogłoby znale´zc´ si˛e w zagro˙zeniu. — Biedne. . . kruszpaki! Dajcie mi ten transparent! — Powiewajac ˛ oliwkowozielonym płaszczem, zeskoczyła z wozu i dopadła do transparentu jak Ammoreta´nska ´ Jaszczurka Smierci po miesiacu ˛ głodowania. Energicznie starła r˛ekawem dotychczasowe hasło i wyj˛eła z kieszeni kawałek kredy. Ju˙z po chwili uniosła transparent. — Naprzód! — załkała, wprawiajac ˛ swoich wojowników w stan manifestacyjnej goraczki. ˛ — Musimy ich powstrzyma´c! Sekund˛e pó´zniej przedzierała si˛e ju˙z przez zgromadzone na rynku tłumy ze wzrokiem rozpalonym niczym ognie Hadesji, maszerujac ˛ pod s´wie˙zo wypisanym na transparencie hasłem: „Ocalmy kruszpaki!”. Sprawy zaszły za daleko. Mordowanie ple´sni to jedna rzecz, ale usiłowanie wywołania astmy, bronchitu i mnóstwa innych chorób układu oddechowego w´sród całej populacji Talp to bezmy´slne okrucie´nstwo. Kruszpaki maja˛ bardzo wra˙zliwe płuca.

***

W g˛estym lesie na brzegu jeziora Hellarwyl, na zachód od Cranachanu, poruszył si˛e pewien zwierzak. Dreptał niespokojnie tam i z powrotem po swojej norze, uderzajac ˛ szerokim, podobnym do wiosła ogonem o błoto. Co´s było nie w porzad˛ ku. Wyczuwał to. Miał z˙ on˛e, dwoje młodych i kolejny miot w drodze, ale. . . co´s tu nie grało. Z irytacja˛ zarył pot˛ez˙ nymi pazurami w błotniste podło˙ze, ignorujac ˛ najwi˛eksze młode szarpiace ˛ go za ucho. Na zewnatrz, ˛ niewidoczna z nory zwierzaka, wielka czerwonoczarna chmura g˛estniała i rosła. Zdumione układy klimatyczne wycofywały si˛e po niebie, a wiatry, które przez wiele pokole´n ustanowiły swoje wymienne imperium, przekazujac ˛ z ojca na syna dmuchane udziały — nawet one zostały zmuszone do zmiany tras przez bezczelne chmury rozpychajace ˛ si˛e jak statki po niebie. Zwierzak w norze odepchnał ˛ młode od ucha, zza swoich wystajacych, ˛ przypominajacych ˛ nagrobki przednich z˛ebów wyartykułował co´s w rodzaju niezadowolonego gdakni˛ecia, po czym, fachowo machajac ˛ ogonem, zniknał ˛ pod podłoga,˛ przepchnał ˛ si˛e błotnistym korytarzem, by chwil˛e pó´zniej wynurzy´c si˛e w sporej, otoczonej drzewami sadzawce. Trzy uderzenia ogonem i dotarł do własnej, osobistej tamy. Chmura rozszerzała si˛e, rzucajac ˛ coraz wi˛ekszy i wi˛ekszy cie´n na powierzch201

ni˛e Gór Talpejskich i rozgrzewajac ˛ powietrze do wielu setek stopni. Po raz kolejny, gdakajac ˛ z niezadowoleniem, stwór wdrapał si˛e na wybudowana˛ własnymi łapami s´cian˛e z błota i patyków i rozejrzał si˛e wokół. Wtedy te˙z zrozumiał, co go tak zaniepokoiło. Kiedy sko´nczył swoja˛ tam˛e, rozpierała go duma: była najwspanialsza w całej kolonii, wzmocniona l´sniacym ˛ s´wierkiem i s´wie˙za˛ glina.˛ Ale przez wiele miesi˛ecy, kiedy zajmował si˛e wychowywaniem młodych, dogladaniem ˛ z˙ ony i sprawianiem sobie za jej po´srednictwem nowego potomstwa — rany, ale to był ubaw! — nie zwracał uwagi na działania podejmowane przez sasiadów. ˛ A teraz wystarczyło, z˙ e popatrzył na ich tamy. Ujrzał je teraz wodnistymi, gryzoniowatymi oczami w nowym, niekoniecznie ró˙zowym s´wietle. Bóbr po raz pierwszy poczuł gorzki smak zazdro´sci. Tak zwani przyjaciele zostawili go daleko w tyle. Ale ju˙z on im poka˙ze! W owej wła´snie chwili bóbr postanowił, z˙ e nazajutrz b˛edzie posiadaczem najwi˛ekszej i najlepszej tamy w całej kolonii. Oczy wyjda˛ im z orbit. B˛eda˛ pragn˛eli jego tamy. . . ale obejda˛ si˛e smakiem! Z pluskiem wodoodpornego futra i wielka,˛ rosnac ˛ a˛ z ka˙zda˛ minuta˛ ch˛etka˛ na obgryzanie pni ruszył w stron˛e drzew. W całej kolonii wszystkie zadowolone ze swoich z˙ eremi bobry powzi˛eły podobne, niewytłumaczalne my´sli o zbudowaniu własnych tam, wielkich i budza˛ cych podziw oraz zazdro´sc´ . Wiele stóp poni˙zej powierzchni jeziora Flagit s´miał si˛e do rozpuku.

***

Pobo˙zny posterunkowy Szlam D˙zi-had wyhamował i zatrzymał si˛e w gł˛ebiach trzewi Cesarskiego Pałacu Fortecznego Cranachanu. Zapukał do zupełnie nieistotnych drzwi kaplicy s´w. Absencjusza ze Sklerozy, skrzy˙zował r˛ece na piersi i czekał. Miał zamiar przyja´ ˛c to z godno´scia,˛ przetrzyma´c infantylne poczucie humoru Czarnej Stra˙zy, nie okaza´c niecierpliwo´sci, z jaka˛ oczekuje odzyskania swojego wi˛ez´ nia. Spodziewał si˛e rak ˛ zasłaniajacych ˛ roze´smiane usta, powstrzymywania si˛e od wybuchów s´miechu; z˛ebów zagryzajacych ˛ rozciagaj ˛ ace ˛ si˛e od ucha do ucha wargi, upychania do puszek z trudem opanowywanej wesoło´sci; wygladaj ˛ acych ˛ zza otwartych drzwi wyszczerzonych twarzy, pokazu zadowolenia z dziecinnego zwyci˛estwa. O dziwo, nic takiego si˛e nie wydarzyło. Powitała go lodowata, mroczna cisza bardzo pustej kaplicy, nienawykłej do odwiedzin i całkowicie pozbawionej jakiegokolwiek zwiazku ˛ z Czarna˛ Stra˙za.˛ 202

Cisza tego typu zawsze skłaniała D˙zi-hada do nerwowego szeptania. — Eee. . . jest tam kto? — szepnał ˛ D˙zi-had nerwowo. Jedyna˛ odpowiedzia˛ było zgrzytanie szczurzych pazurów o kamienie. A wi˛ec tak maja˛ zamiar to rozegra´c!? Zabawa w podchody? Jakie˙z to nieoryginalne! Wzruszył ramionami i trzymajac ˛ w wyciagni˛ ˛ etej r˛ece s´wiec˛e, zaczał ˛ przeszukiwa´c kaplic˛e. Przegladał ˛ podejrzanie nowo wygladaj ˛ ace ˛ puszki na datki, zajrzał za ołtarz, zrewidował zakrysti˛e. Odwrócił nawet do góry grzbietem i wytrzasn ˛ ał ˛ wszystkie modlitewniki, gdy˙z spodziewał si˛e, z˙ e z którego´s wypadnie skrawek pergaminu z dalszymi wskazówkami. Nie znalazł niczego. W ka˙zdym razie dopóki nie zauwa˙zył zadziwiajacych, ˛ niepoj˛etych s´ladów na podłodze. W jednej chwili rozpacz znikła bez s´ladu, ust˛epujac ˛ miejsca wrzaskliwej kakofonii dzwonów podejrzliwo´sci. Zdopingowana przypływem adrenaliny ja´zn´ D˙zi-hada chłon˛eła s´lady przez rozszerzone z´ renice, wrzucała je w otchła´n zapuszczonego umysłu, filtrowała i gromadziła, zupełnie nic z tego nie rozumiejac. ˛ W porzadku, ˛ wi˛ec to jest wskazówka. Ale co ma oznacza´c? Nachylił si˛e, by dokładniej obejrze´c nowe dowody, i odkrył znacznie wi˛ecej, ni˙z si˛e spodziewał. Pod ławka,˛ okładka˛ w dół, le˙zało tam, rzucone przez pewnego Wielebnego w rozpaczliwym ge´scie podczas ostatnich kilku sekund jego pobytu na tym padole łez, co´s przypominajacego ˛ tani tom w kieszonkowym wydaniu — ´ jeden z tych, za które Swiat Zwoju liczy sobie tak przera´zliwe pieniadze. ˛ D˙zi-had z mrukni˛eciem zanurkował pod ławk˛e, wyciagn ˛ ał ˛ ksia˙ ˛zk˛e i o´swietlił s´wieczka˛ pokryty złotymi literami grzbiet. Westchnał ˛ zmieszany i przeczytał tytuł. TELEWPŁYWANIE DLA OPORNYCH Sugestywne Oddziaływanie Umysłowe w Dwudziestu Czterech Prostych Lekcjach. Mała wiazka ˛ neuronów odpowiedzialnych za pami˛ec´ D˙zi-hada usiłowała przypomnie´c mu, gdzie słyszał ju˙z słowo „telewpływanie”. Szlam jednak nie zwracał na nia˛ uwagi. Dobrze wiedział, z˙ e to wła´snie jest wskazówka ukryta tu przez Czarna˛ Stra˙z. U´smiechnał ˛ si˛e z duma,˛ rozpromienił na my´sl o tym, jak szybko ja˛ odkrył. Cztery godziny. Małe piwo. Jak nic jest z niego materiał na oficera — co najmniej cnotliwego inspektora. Otworzył ksia˙ ˛zk˛e, poło˙zył palec wskazujacy ˛ pod pierwszym słowem i przystapił ˛ do łamania szyfru, który po prostu musiał znajdowa´c si˛e w tek´scie. „Gratulujemy wła´sciwego wyboru zwoju i witamy w przyszło´sci pełnej nieograniczonych mo˙zliwo´sci. . . ”. 203

. . . i trzysta sze´sc´ stron w tym samym tonie. O rany.

***

Carr Paccino zasiadł za sponiewieranym d˛ebowym biurkiem w jednym ze swoich licznych magazynów na przedmie´sciach Cranachanu i spojrzał na pergamin z lista.˛ To była dobra lista — osiemna´scie tuzinów butów na dziewi˛eciocalowych szpilkach, siedemdziesiat ˛ sze´sc´ buszli fiszbinów do gorsetów z najprzedniejszych wielorybów, trzysta jardów najbardziej opinajacej ˛ karmazynowej skóry, dwana´scie skrzy´n pejczy, kajdanek i pasków — a to wszystko tylko do Westybulu Rozpusty. Było jeszcze sze´sc´ takich list. Wszystkie te przedmioty Carr Paccino miał na składzie w swoich magazynach (albo dopiero co zakosił z cudzych, co na jedno wychodzi). Miał ludzi do załadowania towaru na wozy i, co najwa˙zniejsze, miał zagwarantowany olbrzymi zysk, który w dodatku miał by´c hojnie potrojony, je´sli wyrobi si˛e z transportem przed wieczorem dnia nast˛epnego. — Na kiedy? — wyj˛eczał wstrza´ ˛sni˛ety, wpatrujac ˛ si˛e z rozpacza˛ w Guthry’ego. W ka˙zdym razie jego oczy si˛e wpatrywały, umysł bowiem był zbyt zaj˛ety wizja˛ przechodzacych ˛ mu koło nosa niezliczonych szelagów. ˛ — Niech mnie kule bija,˛ je´sli jeszcze nie mówiłem. Na jutro wieczór, je´sli chce pan dosta´c premi˛e! Carr Paccino potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i zdławił szloch z˙ alu. Co za strata, wszystkie te pieniadze, ˛ które nie trafia˛ do niego. To takie nieuczciwe! Ma do dyspozycji szesna´scie czterdziestotonowych wozów, wi˛ecej paszy dla nosoro˙zców, ni˙z mo˙zna sobie wyobrazi´c, a mimo to nie da rady wykona´c na czas prostej dostawy na plac budowy PKiN. Raz jeszcze obrzucił wzrokiem stos pergaminu zawieraja˛ cy spis „Podstawowego zaopatrzenia” dla Komnaty Nieumiarkowania w Jedzeniu i Piciu. Dolna warga mu zadr˙zała. Same mi˛etówki zapełniłyby trzy wozy. Dla dwóch turnusów. Cało´sc´ zaj˛ełaby przynajmniej cztery dni, nawet gdyby udało mu si˛e porwa´c i no˙zem przyło˙zonym do gardła zmusi´c do pracy wo´zniców konkurencji. Carr musiał spojrze´c prawdzie w oczy — tego nie da si˛e zrobi´c. Pa, pa, potrójna premio! Guthry znaczaco ˛ poklepał stos pergaminów, wyszczerzył si˛e i wyszedł z magazynu. Nie zwolnił nawet, kiedy z cienia wychyn˛eła ku niemu dziewi˛ecioletnia dziewczynka w „po˙zyczonej” ciemnoniebieskiej kurtce i obrzuciła go pytajacym ˛ spojrzeniem. Po prostu podbiegł do niej z rozcapierzona˛ dłonia,˛ podskoczył, przybił jej piatk˛ ˛ e, pu´scił złowieszczo oko i zniknał. ˛ Ten gest wyja´sniał wszystko. Sukces! Teraz ty jeste´s przy piłce, mała! Poka˙z im wszystkim! 204

W biurze magazynu pogra˙ ˛zony w odm˛etach nieopłacalno´sci Carr Paccino głaskał swojego szczura i łkał nad straconymi dochodami. Nagle usłyszał szybko zbli˙zajace ˛ si˛e kroki. — Wiadomo´sc´ dla pana Paccina! Wiadomo´sc´ dla pana Paccina! — gruchała mała dziewczynka w niebieskim mundurze, wymachujac ˛ zwojem pergaminu. M˛ez˙ czyzna w czarnym jak atrament garniturze wyciagn ˛ ał ˛ ostentacyjnie upiers´cieniona˛ dło´n, zwój upadł na biurko, a kurier czmychnał. ˛ Wszystko to w czasie szybszym ni˙z rekord s´wiata w sztafecie cztery razy czterysta metrów. Paccino zamrugał, przetarł wilgotne oczy i rozwinał ˛ pergaminy. Mrugnał ˛ raz jeszcze i wpatrzył si˛e w skomplikowany wykres zajmujacy ˛ cała˛ powierzchni˛e arkusza. Był oszołomiony. Wykres przedstawiał prosty, lecz czytelny szkic wozu z grubym woskowym krzy˙zykiem zamiast nosoro˙zców pociagowych. ˛ Na drugim arkuszu widniały rysunki cz˛es´ci, liczne obliczenia, odczyty ci´snieniomierza i ilustracja sporej przybudówki przymocowanej do wozu bez nosoro˙zców. Na trzecim arkuszu rozrysowany był powi˛ekszony obraz urzadzenia, ˛ z cz˛es´ciami połaczony˛ mi strzałkami w rzucie prostopadłym. Paccino z niedowierzaniem wpatrywał si˛e w pierwszy w dziejach projekt piekielnego silnika spalinowego, uzupełnionego o konwerter katastrof. Szybko, ukradkowo zwinał ˛ arkusze, u´smiechnał ˛ si˛e pod nosem i skierował swe kroki do pewnego mechanika, który był mu winny przysług˛e. Wygladaj ˛ acy ˛ zza pobliskiego rogu kurier u´smiechnał ˛ si˛e, zdjał ˛ szpiczasta˛ czapk˛e oraz „po˙zyczony” mundur i odszedł. Raz jeszcze dziewi˛ecioletnia dziewczynka w jaskrawoczerwonej koszuli nocnej a˙z zakipiała zło´sliwo´scia.˛

***

W półmroku panujacym ˛ w magazynie Transcendentalnego Biura Podró˙zy spółki z o.o. Flagit rozsiadł si˛e na krze´sle i pozwolił sobie na pełen samozadowolenia łyk martini z lawa˛ i chwil˛e chichotu. Wszystko szło zgodnie z planem. Piekielnie goracy ˛ dym ulatniał si˛e wesoło z kopuły PKiN, płomienie wzlatywały pod niebiosa z infernalnej ku´zni Stana Kowalskiego i trzech mrocznych, satanicznych zakładów przemysłowych; wielka, zakrywajaca ˛ horyzont kołdra chmur szczelnie opatulała okolic˛e; z ka˙zda˛ minuta˛ temperatura nieuchronnie wzrastała. . . Pozostało kilka naglacych ˛ spraw, którymi nale˙zy si˛e zaja´ ˛c, a zwyci˛estwo w wyborach b˛edzie ostateczne i nieodwołalne. No bo jak niby Mroczny Lord d’Abaloh mógłby odmówi´c komu´s, kto poda mu na tacy s´wiat na powierzchni? Zwłaszcza je´sli w s´wiecie tym b˛edzie panowała cudowna, przyjemna spiekota, 205

równe sze´sc´ set sze´sc´ dziesiat ˛ sze´sc´ stopni Fahrenheita? Flagit zachichotał złowrogo i dopił martini z lawa,˛ po czym, raz jeszcze sprawdziwszy infernitowa˛ siatk˛e, si˛egnał ˛ do chłonnego umysłu Alei. Mentalne pazury schwyciły jej mały mó˙zd˙zek i przekazały mu ostatnie instrukcje — finalne pociagni˛ ˛ ecia złowieszczym lukrem po powierzchni owocowego ciasta absolutnego zła. Przerywajac ˛ kontakt z piskiem zachwytu na ustach, zerwał z głowy siatk˛e, umie´scił ja˛ na bezblaskowym sznurze i wybiegł przez drzwi obok zorganizowanej wycieczki z Radia Persefona. Nadszedł czas, by zaja´ ˛c si˛e pilniejszymi sprawami.

***

Szlam D˙zi-had przetrzasn ˛ ał ˛ wn˛etrze kaplicy s´w. Absencjusza ze Sklerozy jeszcze z tuzin razy, poszukujac ˛ klucza do tego, w jaki sposób wskazówki zawarte w ksia˙ ˛zce o telewpływaniu moga˛ doprowadzi´c go do Ryngrafa. Nie znalazł niczego. Nawet pi˛eciokrotne przeczytanie nieszcz˛esnego tomiszcza od deski do deski (w tym raz od ko´nca) nic mu nie dało. Wiedział, z˙ e co´s musiało uj´sc´ jego uwagi, z˙ e w hałdzie tekstu tkwiło niczym diament istotne przesłanie, co´s w rodzaju kodu. Albo to, albo te˙z wyja´snienie tkwiło we wła´sciwej tre´sci podr˛ecznika. Jak jednak miałby wykorzysta´c bezpos´rednia˛ styczno´sc´ z niezwykłymi siłami telewpływu do odnalezienia Ryngrafa? Czy odpowied´z mógłby uzyska´c, wysyłajac ˛ swoje fale mózgowe na burzliwe wody Sugestywnego Oddziaływania Umysłowego, pokonujac ˛ je, dajac ˛ si˛e przemoczy´c wodzie i spali´c sło´ncu na jakim´s odległym umysłowym brzegu, by w ko´ncu wygramoli´c si˛e na pełna˛ złocistego piaseczku pla˙ze˛ , otworzy´c skrzyni˛e i da´c si˛e o´slepi´c blaskowi prawdy? Hmmm, znów jaki´s ruch pod ławami. Nie miał nic do stracenia. Wzruszył ramionami i otworzył ksia˙ ˛zk˛e na przypadkowej stronie, potarł dłonia˛ jej grzbiet i spojrzał na sugerowane c´ wiczenia umysłowe. W rozdziale zatytułowanym „Władza nad Robakami” zajrzał do sekcji „Przyciaganie ˛ Pier´scienic” i bez przekonania kiwnał ˛ głowa.˛ Wygladało ˛ na równie dobre jak wszystko inne. Akapit na górze strony głosił, i˙z „Przyciaganie ˛ Pier´scienic jest dobra,˛ wszechstronna,˛ niskopoziomowa˛ procedura˛ telewpływu. Idealna˛ dla poczatkuj ˛ acego ˛ lub bystrego, lecz leniwego rybaka, dla którego łapanie przyn˛ety stanowi przykry obowiazek. ˛ Przyciaganie ˛ Pier´scienic mo˙ze dostarczy´c wielu godzin wy´smienitej zabawy nawet najgorliwszemu pasjonatowi telewpływania. Wypróbuj Przyciaganie ˛ Pier´scienic i patrz, jak lgna˛ do ciebie glisty!”. D˙zi-had po raz ostatni przeczytał opis procedury post˛epowania, zamknał ˛ oczy 206

i przystapił ˛ do działania. Wszystkie swoje my´sli przemienił w małe pszczółki, dał im skrzydła i nakazał bzycze´c. Podpaliwszy s´ciany ula, nadtopił jego struktur˛e, wypalił dziury w powierzchni i obni˙zył swój poziom umysłowy do poziomu glisty. Brwi dr˙zały mu z wysiłku, kiedy wysyłał skoncentrowane fale mentalne, sugerujace, ˛ z˙ e wła´snie tu, dokładnie w miejscu, gdzie siedzi D˙zi-had, znajduje si˛e najwi˛eksza kupa wilgotnych, ciepłych, nadgniłych li´sci — taka, za która˛ ka˙zda szanujaca ˛ si˛e d˙zd˙zownica dałaby sobie obcia´ ˛c ulubiony segment ciała. Trwał w tym stanie przez kilka godzin, bez z˙ adnych zakłóce´n nadajac ˛ strumie´n my´sli na jednej i tej samej cz˛estotliwo´sci. Jak na pierwsza˛ prób˛e z telewpływaniem szło mu doskonale. Nawet starzy mistrzowie, majacy ˛ najwy˙zsza˛ ostro´sc´ my´sli i najlepiej panujacy ˛ nad synapsami, byliby dumni z triumfu jego woli. Ale po trzech godzinach gł˛ebokiej koncentracji D˙zi-had otworzył oczy i rozejrzał si˛e po podłodze wokół siebie, wypatrujac ˛ zmian. Miał nadziej˛e znale´zc´ skrawek pergaminu, jaki´s klucz, map˛e z napisem „Jeste´s tutaj” i krzy˙zykiem oznaczajacym ˛ miejsce pobytu Ryngrafa. Nic z tego. Mlasnał, ˛ popatrzył krzywo na ilustracj˛e w podr˛eczniku, przedstawiajac ˛ a˛ d˙zd˙zownic˛e, która wystawiała z ciekawo´scia˛ łepek z dziury w ziemi, i raz jeszcze skonstatował, z˙ e obszar wokół niego jest całkowicie wolny od glist, tote˙z z wyszukanym przekle´nstwem cisnał ˛ ksia˙ ˛zka˛ o s´cian˛e. ˙ z˙ artem, ale je´sli od tego dowcipu zaTo wszystko zaszło ju˙z za daleko. Zart le˙zy czterna´scie lat słu˙zby w WOP-ie, i je˙zeli fundamenty egzystencji, Prawda, ˙ Sprawiedliwo´sc´ i Cranacha´nski Sposób Zycia, podkopywane sa˛ poprzez wypuszczanie na wolno´sc´ pod˙zegaczy wojennych, sprawa robi si˛e powa˙zna. Szlam D˙zi-had zagryzł wargi i cicho warknał. ˛ Wstał, obrócił si˛e na pi˛ecie i gniewnym krokiem opu´scił kaplic˛e. Zawzi˛eto´sc´ i determinacja wzi˛eły w nim gór˛e nad poczuciem kl˛eski. Nadszedł czas, by Tojad wyjawił mu prawd˛e. Dwana´scie i pół cala pod gwałtownie tracacym ˛ ciepłot˛e miejscem, gdzie przed chwila˛ siedział D˙zi-had, pi˛etna´scie tysi˛ecy za´slinionych d˙zd˙zownic, od jednocalowych a˙z po długie na stop˛e, usiłowało wwierci´c si˛e w fundamenty kaplicy. Dobrze wiedziały, z˙ e dokładnie nad ich główkami znajduje si˛e najwi˛eksza sterta pysznych, zgniłych li´sci, jaka˛ kiedykolwiek b˛eda˛ miały szans˛e wepchna´ ˛c sobie do otworów g˛ebowych.

***

Wielce Wielebny Hipokryt III wiercił si˛e niespokojnie pod starym kadłubem okupowanego przez strajkujacych ˛ promu, obserwujac ˛ złowieszcze nurty Flegetonu. Podniósł le˙zacy ˛ na ziemi kamyk i z bezsilna˛ zło´scia˛ cisnał ˛ go do rzeki. Kamyk 207

odbił si˛e raz od powierzchni i zatonał ˛ w chmurze pary. Zdecydowanie nie takiego ko´nca oczekiwał, wst˛epujac ˛ do seminarium. Mówiac ˛ szczerze, gdyby kto´s kiedy´s zasugerował mu, z˙ e po s´mierci wyladuje ˛ w Hadesji jako nielegalny imigrant i b˛edzie na lewo i prawo op˛etywał ludzi w celu uratowania s´wiata, Hipokryt bez watpienia ˛ za´smiałby si˛e temu komu´s w twarz. Nie takie sa˛ oczekiwania duchownych od z˙ ycia po z˙ yciu. Wielebny prawdopodobnie nie przyznałby si˛e, nawet przed soba,˛ z˙ e tak naprawd˛e cieszy go mo˙zliwo´sc´ op˛etywania ludzi. Mo˙ze nie jest to sztuczka, która˛ mo˙zna by zrobi´c furor˛e na przyj˛eciu u Papy, ale ma swoje zalety. Op˛etania to zło konieczne, doszedł do wniosku Hipokryt. Jak inaczej mógłby ostrzec mieszka´nców powierzchni przed niebezpiecze´nstwem ze strony PKiN? Wrzucił jeszcze jeden kamie´n do Flegetonu i nagle zrozumiał, z˙ e wcale nie jest szcz˛es´liwy. Powinien by´c, ale nie był. Do jego umysłu zakradło si˛e podejrzenie, z˙ e utrata kontaktu z Tojadem w jak˙ze brutalny i nieprzyjemnie powietrzny sposób nie była najlepsza˛ metoda˛ ostrze˙zenia ich wszystkich przed nadchodzacym ˛ zagro˙zeniem. Nie miał wyboru. Zdecydowanie musi spróbowa´c jeszcze raz. Tylko z kim? Próbował ju˙z z córka˛ drwala, nimfomanka˛ i komandorem Czarnej Stra˙zy — i co mu to dało? Do problemu nale˙zało podej´sc´ od innej strony. Potrzebował kogo´s, kogo głos trafi do grupy oddanych zwolenników, kogo´s o wiele bardziej entuzjastycznego, a przede wszystkim kogo´s, kto jest przynajmniej odrobin˛e stukni˛ety. Od tej chwili miał tylko jeden dylemat. Kto to mógłby by´c? Nasadził sobie wyszywana˛ złotem piusk˛e na głow˛e i po raz trzydziesty w ciagu ˛ pół godziny spróbował nawiaza´ ˛ c kontakt z kim´s, kto mógłby by´c chocia˙z odrobin˛e po˙zyteczny. Sto stóp dalej, za stosem syzyfowych głazów, infernitowa siatka pocz˛eła promieniowa´c blaskiem, zadr˙zała na bezblaskowym sznurze i wskazała miejsce le˙za˛ ce dokładnie za przegniłym kadłubem wiekowego promu. Blask infernitu o´swietlił wyszczerzona˛ twarz potwora, który sekund˛e pó´zniej podniósł si˛e z kucek i pop˛edził przed siebie. Hipokryt zmarszczył czoło, oblicze wykrzywił mu intensywny wysiłek. Musiał kogo´s złapa´c. Musiał wiedzie´c. — Odbiór! Czy kto´s mnie słyszy? Halo? — Halo! — warknał ˛ jaki´s głos kilka cali od jego ucha. Brzmiał o wiele rados´niej, ni˙z Hipokryt si˛e spodziewał. — Halo? — j˛eknał, ˛ otwierajac ˛ oczy. Ujrzał dziewi˛ec´ stóp niepokojaco ˛ znajomego demona, który u´smiechnał ˛ si˛e, bez wahania chwycił go za gardło i ruszył, niosac ˛ Wielebnego pod pacha.˛ Flagit nie mógł si˛e powstrzyma´c i gło´sno wybuchnał ˛ s´miechem. P˛edził zatłoczonymi ulicami s´ródmie´scia Tumoru, łokciami odpychajac ˛ wlekace ˛ si˛e dusze i ciskajac ˛ gromy musztardowymi oczami. 208

Odzyskał Hipokryta, wyciagn ˛ ał ˛ jedyna˛ much˛e z majonezu swego planu. Teraz ju˙z nic go nie powstrzyma. Nic!

***

— . . . a ły˙zka na to — niemo˙zliwe! Gło´sny s´miech po raz kolejny rozniósł si˛e po wn˛etrzu Rynsztoka. Grupa zdunów zareagowała na puent˛e ze znacznie wi˛ekszym pijackim entuzjazmem, ni˙z dowcip na to zasługiwał. — Jeszcze raz to samo! — wrzasnał ˛ Mahrley, brygadzista, machajac ˛ na barmank˛e zwitkiem dopiero co zarobionych pi˛ec´ dziesi˛ecioszelagowych ˛ banknotów. Ta doskoczyła do nich, zebrała puste dzbany i kolejno podstawiała je pod beczk˛e Czarciego Wywaru. Postawiła te˙z na barze nast˛epnego Zakr˛econego Leminga dla Maisy, której pomimo obfitych kształtów udało si˛e jako´s w´slizgna´ ˛c pod rami˛e Mahrleya. — To wszystko? — zapytała barmanka, odrywajac ˛ zazdrosne spojrzenie od wdzi˛eczacej ˛ si˛e Maisy. — Tia. . . eee. . . hm. . . nie — odparł zdecydowanie Mahrley, gdy zauwa˙zył le˙zace ˛ po przeciwległej stronie kontuaru drewniane pudełko. — Wezm˛e jedno z nich. Dzisiaj szalej˛e. — Wskazał na pudełko, a Maisy zal´sniły oczy. Barmanka podała mu wielkie cygaro, duszac ˛ w sobie ukłucie zawi´sci. Sprzedawała w ko´ncu jedna˛ z najdro˙zszych kupek li´sci, jakie mo˙zna dosta´c za pieniadze ˛ — w ka˙zdym razie najdro˙zsza˛ w Rynsztoku. Było to khuba´nskie Udarillo, zwijane r˛ecznie na wytłuszczonych udach nagich khuba´nskich dziewczat. ˛ Jedna sztuka kosztowała dobrze ponad pi˛ec´ dziesiat ˛ szelagów. ˛ — Masz zamiar to wypali´c? — zapytał jeden ze zdunów. Mahrley przytaknał, ˛ na co tłumek zareagował gwizdami udawanego podziwu. — Forsa uderzyła mu do głowy! Maisy zacz˛eła si˛e s´lini´c. Je´sli istniała rzecz, dla której zrobiłaby wszystko, był nia˛ zapach khuba´nskiego Udarillo. Poj˛ekujac ˛ i wydymajac ˛ wargi, obserwowała, jak przykłada je do ucha i chwil˛e nasłuchuje, jak kładzie je na palcu wskazujacym ˛ i obraca powolnym ruchem kciuka. Nie miała poj˛ecia, dlaczego robi to wszystko, tak po prostu nale˙zało post˛epowa´c z khuba´nskimi Udarillos. W owej chwili wła´snie Maisy, współwła´scicielka „Salonu Rozkoszy Daisy i Maisy”, dostrzegła szans˛e urzeczywistnienia swoich naj´smielszych marze´n. Chodziło o najbardziej ekstrawagancki sposób obnoszenia si˛e z bogactwem, jaki znała, akt, który mo˙zna było ujrze´c wyłacznie ˛ w Superfotoplastykonie w miejscowym Pałacu Magicznej Latarni. 209

— Pozwól — szepn˛eła, nieco bardziej wydymajac ˛ wargi. Błyskawicznie wysun˛eła r˛ek˛e, wyj˛eła pi˛ec´ dziesi˛ecioszelagowy ˛ banknot ze zwitka Mahrleya i skr˛eciła go swymi palcami o jaskrawo umalowanych paznokciach, zupełnie tak, jak robiła to jej ulubiona gwiazda latarni młodego pokolenia, Polopiryna Gufira. Zamaszystym gestem chwyciła zapałki, zapaliła jedna˛ z nich i zbli˙zyła ogie´n do banknotu. — Co ty wyrabiasz. . . ? — Przez chwil˛e na twarzy Mahrleya widoczny był gniew, ale szybko pochwycił spojrzenie Maisy, które przywiodło mu na my´sl niesławna,˛ rozgrywajac ˛ a˛ si˛e w kasynie scen˛e z wielkiego hitu ubiegłego sezonu, „Groszfingera”. Maisy zatrzepotała powiekami, oblizała wargi, pochyliła si˛e i zamruczała. Przez kilka sekund wygladała ˛ dokładnie jak Polopiryna Gufira. Mahrley z cygarem w z˛ebach u´smiechnał ˛ si˛e i pochylił. Wiele nocy c´ wicze´n w wydymaniu warg nie mogło pój´sc´ na marne. — W porzadku, ˛ malutka. Zrób to. To tylko pieniadze ˛ — mruknał, ˛ u´smiechajac ˛ si˛e lubie˙znie i usilnie, cho´c bez efektów, usiłujac ˛ przypomina´c gwiazdora Draba Szelaga. ˛ Wiedział, jak ta scena si˛e ko´nczy, lody zostaja˛ przełamane. Reszta paczki te˙z wiedziała. Wszyscy przepychali si˛e do przodu, wołajac: ˛ — Da-lej, da-lej! Mahrley u´smiechnał ˛ si˛e jeszcze szerzej, cygaro dr˙zało w oczekiwaniu, a˙z rozpalony przez Maisy banknot zbli˙zy si˛e do jego czubka. Brygadzista z zaskoczeniem zauwa˙zył, z˙ e cała ta sytuacja powoduje u niego dreszczyk podniecenia typu ˙ Nigdy Nie Pozwól Zeby Mamusia Ci˛e Na Tym Złapała. Płomie´n zapałki trawił drewienko, zbli˙zajac ˛ si˛e pomalutku do wymalowanych paznokci Maisy. Mahrley nadal czekał — skupiony do granic mo˙zliwo´sci, podobnie jak reszta jego brygady — bosymi my´slami wybiegajac ˛ do tej klimatycznej, erotycznej, pełnej napi˛ecia chwili, kiedy papierek zajmie si˛e ogniem. Maisy przytkn˛eła płomyk do banknotu i z gło´snym piskiem upu´sciła zapałk˛e, po czym wetkn˛eła sobie palce do buzi i zrobiła zbolała˛ min˛e. Zduni wybuchn˛eli s´miechem i — poniewa˙z cały nastrój legł w gruzach — wrócili do kontemplowania swojego piwa. Maisy wygladała ˛ na załamana,˛ na nic zdało si˛e wiele tygodni c´ wicze´n w uwodzeniu. To nie powinno si˛e sta´c. Na pi˛ec´ dziesi˛ecioszelagowym ˛ banknocie nie było najmniejszego s´ladu. Zdenerwowana, podło˙zyła pod papierek nast˛epna˛ zapałk˛e. Nic. Warkn˛eła, wyrwała brygadzi´scie banknot stuszelagowy ˛ i spróbowała go podpali´c. Nie przypalił si˛e nawet ro˙zek. — To nieuczciwe! — załkała. — Nie chce si˛e zapali´c. Jak oni to robia˛ w Superfotoplastykonie? — Efekty specjalne! — zasugerował jeden ze zdunów. Drugi od razu walnał ˛ go w łeb. Osłupiały, podobnie jak reszta jego paczki, Mahrley chwycił zapałki, zapalił kilkana´scie naraz i wpatrywał si˛e w zupełnie ognioodporne banknoty. Jakim´s cudem pieniadze, ˛ które otrzymał w ramach wypłaty, za nic nie chciały zaja´ ˛c si˛e 210

ogniem. Co´s było nie w porzadku. ˛ — Wiem. . . — zaczał, ˛ goraczkowo ˛ grzebiac ˛ w kieszeni. Po kilku minutach zmaga´n i wyciagni˛ ˛ eciu licznych wstydliwych s´mieci, przy niemrawym, ironicznym aplauzie wydobył w ko´ncu na s´wiatło dzienne wymi˛ety banknot pi˛ecioszela˛ gowy. Od razu zauwa˙zył, z˙ e ten jest jaki´s inny. — Spróbuj z tym — powiedział, wr˛eczajac ˛ banknot i zapałki Maisy. — Nie, ja. . . — zaoponowała kobieta, wcia˙ ˛z ssac ˛ palec. — Spróbuj — nalegał pełen podejrze´n Mahrley. Gestem znamionujacym, ˛ z˙ e jest strasznie znudzona i bardzo z˙ ałuje, z˙ e w ogóle to wszystko wymy´sliła, Maisy podetkn˛eła zapałk˛e pod banknot, który zaskwierczał i z błyskiem spalił si˛e na popiół. — Tak te˙z my´slałem — warknał ˛ Mahrley, wstajac ˛ tak energicznie, z˙ e wywrócił krzesło. — Panowie, zostali´smy wrobieni! Ogie´n natychmiast ogarnał ˛ nie tylko pi˛ecioszelagowy ˛ banknot i wasy ˛ brygadzisty, ale tak˙ze podgrzał emocje wszystkich zdunów tłoczacych ˛ si˛e przy barze. W całym Rynsztoku ujrze´c mo˙zna było grupki robotników, które starały si˛e pu´sci´c z dymem swoje w pocie czoła zarobione. . . wła´snie, co? Za swój trud otrzymali wynagrodzenie. Tyle z˙ e nie w pieniadzach. ˛ — Co mamy zamiar zrobi´c w tej sprawie? — zakrzyknał ˛ Mahrley. — Czy temu cholernemu krasnoludowi ma to uj´sc´ na sucho? Czy mo˙ze powyrywamy mu te z˙ ałosne raczki ˛ i nó˙zki ze s´mierdzacego ˛ kor. . . — Eee, a mo˙ze powinni´smy po prostu poinformowa´c Czarna˛ Stra˙z? — zasugerował głos z tłumu. — Chodzi mi o to, z˙ e to w ko´ncu ich praca. . . — Jasne, ich praca to branie forsy za przywileje. Kiedy pozwola˛ nam zajrze´c do kasy, b˛edzie ju˙z pusta. Wszystko wyladuje ˛ w ich sejfie. . . — odpowiedział jaki´s inny, rozczarowany głos. — Dorwa´c małego! — zabrzmiał krzyk poparcia. — Dorwa´c Czarna˛ Stra˙z. . . Mahrley wzniósł r˛ece. — Dorwa´c ich! — krzyknał. ˛ — Przynie´scie go tu! — Wskazał na le˙zacego ˛ w kacie ˛ komandora Tojada i ruszył w stron˛e drzwi. — Zawsze mo˙zemy go u˙zy´c jako tarana. Maisy ze wzrastajacym ˛ poczuciem winy obserwowała, jak Rynsztok pustoszeje. Robotnicy uzbrojeni w Tojada poszli szuka´c jakiego´s krasnoluda imieniem Guthry i mnóstwa warto´sciowych odpowiedzi. Najlepiej w formie papierów. Podczas gdy nieprzytomny komandor wleczony był w stron˛e PKiN, zdyszany pobo˙zny posterunkowy Szlam D˙zi-had z głowa˛ pełna˛ pyta´n wypadł zza rogu Rynsztoka. J˛eknał ˛ rozpaczliwie i w szale´nczym p˛edzie rzucił si˛e do po´scigu.

211

***

— Gotowe? — zapytał Carr Paccino, wpadajac ˛ do Zakładu In˙zynieryjnego Ghaskitta i serdecznie ujmujac ˛ mechanika za gardło. — Sir, ja. . . — wykrztusił pobrudzony smarem mechanik. — Trzy i pół godziny powiedziałe´s! — Och, to było w przybli˙zeniu. Natrafiłem na kilka nieoczekiwanych kłopotów. . . — Czy ja słysz˛e wymówk˛e, czy mi si˛e wydaje? — O nie, nie, co to, to nie! — Mechanik potrzasn ˛ ał ˛ wielkimi bambusowymi szczypcami — i utkwił wzrok w swoich stopach. — To był. . . eee. . . powód. — Ile jeszcze? — warknał ˛ Paccino. — Czas jest drogi! Ma by´c gotowe przed s´witem. — B˛edzie trudno. Pa´nskim ekipom mo˙ze zaja´ ˛c troch˛e czasu załapanie, o co. . . eee. . . przyzwyczajenie si˛e do nowego sposobu sterowania. To zupełnie nowa forma podró˙zowania — przyznał Ghaskitt. — Skad ˛ wiesz? Na czym polega ró˙znica? — wysyczał Paccino. Zmru˙zył oczy i wzmocnił u´scisk na gardle mechanika. — Jeden jest sko´nczony, prawda? Jest gotowy? Gdzie? Dawaj! — Kilku chłopców wła´snie go oblatuje. Lada moment powi. . . Carr Paccino nie usłyszał ostatnich kilku słów Ghaskitta. Zagłuszył je gło´sny ryk i prychanie dymu i trujacych ˛ wyziewów buchajacych ˛ z czterdziestotonowego wozu. Pojazd wyposa˙zony w piekielny silnik spalinowy i konwerter katastrof wdarł si˛e do warsztatu i gwałtownie zatrzymał. Czarno˙zółte chmury unosiły si˛e w powietrzu, gdy mechanicy-praktykanci ciagn˛ ˛ eli za d´zwignie, nieporadnie usiłujac ˛ uspokoi´c wzd˛etego potwora. To rzeczywi´scie był, zgodnie ze słowami Ghaskitta, zupełnie nowy s´rodek lokomocji. Paccino nie mógł uwierzy´c własnym oczom. Jego marzenia si˛e zi´sciły. Tym pojazdem b˛edzie mógł przewozi´c towary i podró˙zowa´c. Krótko mówiac, ˛ s´wiat nigdy jeszcze nie widział czego´s takiego jak piekielny silnik spalinowy. W ka˙zdym razie, nie po tej stronie Flegetonu. Wiele setek lat wcze´sniej wynalazł go pewien przewo´znik, który majac ˛ serdecznie do´sc´ uderzania wiosłami w mulista˛ powierzchni˛e piekielnej rzeki, doszedł do wniosku, z˙ e musi istnie´c lepszy sposób transportowania dusz. Istniał. Był przera˙zajaco ˛ prosty, a jego skonstruowanie wymagało jedynie odrobiny orientacji w dziedzinie dynamiki płynów. Zapytaj dowolnego zapalonego baloniarza, a on powie ci, z˙ e je˙zeli podgrzejesz powietrze, to balon si˛e uniesie. W porzadku, ˛ ale czy zastanowiłe´s si˛e kiedy´s, co zast˛epuje to powietrze, kiedy balon jest ju˙z kilka stóp nad ziemia? ˛ Przecie˙z nie mo˙ze powsta´c dziura, to byłoby bardzo niefajnie, prawda? Zimne powietrze

212

wpada w miejsce po balonie i — bingo! — mamy wiatr. Teraz przed jego czołem postaw jacht i je´sli zdołasz kierowa´c masa˛ zimnego powietrza, niczym czarodziej dostaniesz si˛e tam, gdzie zechcesz. Tak narodziły si˛e podstawowe zało˙zenia piekielnego silnika spalinowego. Od czasu zbudowania prototypu dokonano tylko niewielkich zmian, mianowicie powi˛ekszono piec ogrzewajacy ˛ powietrze około tysiaca ˛ razy i dodano konwerter katastrof, dzi˛eki któremu spala´c mo˙zna było wszystko. W tych dniach wszystkie promy pływajace ˛ po Flegetonie, Styksie i nawet Acheronie wyposa˙zone były w piekielne silniki spalinowe. Miały one tylko dwa podstawowe minusy. Jak było do przewidzenia, produkowały tony ciepła i przemieniały wi˛ekszo´sc´ w˛eglowodorów w metan lub naprawd˛e paskudne zwiazki ˛ zwane „chtonicznymi dymow˛eglanami”, w skrócie CDW, dziwne gazy pochłaniajace ˛ ciepło. Przy s´redniej temperaturze sze´sciuset kilkudziesi˛eciu stopni Fahrenheita nie stanowiło to wielkiego problemu. Ale w niemal arktycznym klimacie Gór Talpejskich. . . — Do s´witu chc˛e mie´c cała˛ flot˛e, comprende? — wrzasnał ˛ Carr Paccino, dosypujac ˛ do konwertera katastrof przedniej olszyny i zapalajac ˛ silnik spalinowy. Poczuł na karku p˛ed powietrza, który wydał ˛ wielki z˙ agiel. — O s´wicie! — wrzasnał ˛ jeszcze, przekrzykujac ˛ ryk silnika, po czym wyjechał z warsztatu, zostawiajac ˛ za soba˛ g˛esta,˛ s´mierdzac ˛ a˛ chmur˛e chtonicznych dymow˛eglanów.

***

Wielkie słupy supergoracego ˛ czarnoczerwonego dymu biły w niegdy´s pełne deszczowych chmur talpejskie niebo, pot˛ez˙ na˛ zasłona˛ kładac ˛ si˛e na horyzoncie. Z ka˙zdym wyziewem rosła temperatura. Ju˙z zda˙ ˛zyło wydarzy´c si˛e kilka wypadków lotniczych: par˛e kruszpaków, kilkadziesiat ˛ rybitw i chmara kompletnie ogłupiałych górskich sikorek zemdlało od uderzenia goraca, ˛ gdy zbli˙zyły si˛e zbytnio do dymu. Spocona i zdyszana po trzygodzinnym marszu do PKiN pani Olivia Grynpis doprowadziła swoich wojujacych ˛ ekologów na szczyt. Nagle przystan˛eła i ze zdziwienia otworzyła szeroko usta. ´ — Co si˛e dzieje? — zapytał Swierk, jej przyboczny. Pani Grynpis, nie mogac ˛ wydoby´c z siebie ani słowa, wskazała r˛eka˛ na niebo. Wszyscy ujrzeli, jak samotny ptak szybuje ku rozszerzajacej ˛ si˛e zasłonie chtonicznych dymow˛eglanów. ´ — Modrzew, Powój, Ligustr, za mna! ˛ — rozkazał Swierk, wyciagaj ˛ ac ˛ ze swojej torby kocyk. Cała czwórka błyskawicznie ruszyła do akcji, podbiegajac ˛ do 213

dr˙zacego ˛ ciałka ostatniej ofiary uderzenia goraca. ˛ Sto stóp powy˙zej pewnej s´mierci piszczacy ˛ ptak bezwładnie zamachał skrzydłami, przetarł spocone czoło grzbietem skrzydełka i zemdlał z goraca. ˛ Pani Grynpis wrzasn˛eła cienko, widzac, ˛ jak ptaszek pikuje z aerodynamiczna˛ gracja˛ puchowej poduszki. Wypchanej cegłami. — Szybciej! — poleciła. — Biegnijcie! — Jej oddani pomocnicy rozproszyli si˛e, rozciagaj ˛ ac ˛ koc, i zacz˛eli desperacko biega´c tam i z powrotem, usiłujac ˛ znale´zc´ si˛e dokładnie pod spadajacym ˛ ptakiem, jak stra˙zacy asekurujacy ˛ skoczka-samobójc˛e. ´ Ułamki sekundy pó´zniej Swierk wział ˛ do r˛eki omdlałego ptaka. Ligustr uniósł dło´n, wskazujac ˛ stado jemiołuszek, które wpadły w duszacy ˛ dym i leciały na spotkanie niemal pewnej s´mierci na skałach. Pani Grynpis gruchała i gdakała, tulac ˛ do piersi niezwykle rzadka˛ rybitw˛e, ci˛ez˙ ko dyszac ˛ a˛ z otwartym dziobem i przewracajac ˛ a˛ oczkami w ataku goraca. ˛ Wachlujac ˛ ja˛ swoja˛ bitewna˛ bejsbolówka,˛ pani Olivia postanowiła, z˙ e poło˙zy kres tej katastrofie ekologicznej. Jako´s to zrobi. Było ju˙z jednak za pó´zno, by zapobiec hekatombie jemiołuszek. Z j˛ekiem przera˙zenia pani Grynpis ostro˙znie uło˙zyła rybitw˛e na kamieniu i zwróciła uwag˛e ku spadajacym ˛ na ziemi˛e ró˙zowozielonym ptaszkom. — Nie stójcie tak! — krzykn˛eła do swoich popleczników, kilka cali nad ziemia˛ łapiac ˛ trzy ptaszki do swojej czapki. Z wyciagni˛ ˛ eta˛ r˛eka˛ rzuciła si˛e na pomoc pozostałym i wzdychała z ulga˛ za ka˙zdym razem, kiedy udało jej si˛e chwyci´c w dło´n którego´s ze swoich pierzastych przyjaciół. Wsz˛edzie wokół niej ekologiczni wojownicy robili to samo. Kilka minut pó´zniej pi˛ec´ set z trudem chwytajacych ˛ powietrze jemiołuszek, kruszpaków i rybitw zalegało na ziemi, małymi dzióbkami łapały gor˛etsze z ka˙zda˛ minuta˛ powietrze.

***

Daleko, po drugiej stronie jeziora Hellarwyl dwana´scie ogryzionych pospiesznie wielkimi siekaczami s´wierków wyladowało ˛ na jednym stosie. Kawałki drewna leciały na wszystkie strony, coraz wi˛ecej i wi˛ecej bobrów przyłaczało ˛ si˛e do pracy, zwalały całe zagajniki i ciagn˛ ˛ eły pnie, ka˙zdy do swojej tamy. Kolonia stała si˛e pr˛ez˙ nym o´srodkiem nadaktywno´sci. Przypominajace ˛ wiosła ogony uderzały w błoto na całym terenie mokradeł. Kolejne strumienie zamieniały si˛e w sadzawki i stawki. Po drugiej stronie jeziora rozsiadła si˛e kolonia bobrów, zajmujac ˛ obszar pokrywajacy ˛ si˛e nieuchronnie rosnac ˛ a˛ chmura˛ czarnoczerwonego dymu ulatuja˛ 214

cego ze szczytu Ciemnej Góry. Wraz z ekspansja˛ chmury nast˛epowała ekspansja goraca; ˛ suche, piekace, ˛ s´mierdzace ˛ siarka˛ ciepło zwi˛ekszało temperatur˛e powietrza w zatrwa˙zajacym ˛ tempie. Na mokradłach pełnych powi˛ekszajacych ˛ si˛e bobrzych tam ton˛eły kupy gnijacych ˛ li´sci. Wodorosty i bakterie rzucały si˛e na nie z nietypowa˛ dla siebie gorliwo´scia.˛ Po´sród stopniowo nagrzewajacych ˛ si˛e i gwałtownie tracacych ˛ p˛ed martwiejacych ˛ wód pojawiły si˛e p˛ekajace ˛ na powierzchni ba´nki metanu. Ich zawarto´sc´ ulatywała ku pot˛ez˙ nej chmurze chtonicznych dymow˛eglanów.

***

Flagit przeskakiwał po dwa stopnie schodów prowadzacych ˛ na szczyt drapacza powłok, jego kopyta mocno uderzały o twardy kamie´n. Wielebny Hipokryt goraczkowo ˛ usiłował wyrwa´c si˛e spod pachy demona — na pró˙zno, opór okazał si˛e bezcelowy. Trzema pot˛ez˙ nymi susami Flagit znalazł si˛e na szczycie schodów, kopniakiem otworzył drzwi do Transcendentalnego Biura Podró˙zy, rozejrzał si˛e i wpadł do magazynu. Warczac ˛ i szczerzac ˛ si˛e, rzucił Hipokrytem przez jaskini˛e, krótkim spojrzeniem omiótł stert˛e rurek w rogu. Przekl˛eci mechanicy, z˙ e te˙z nie raczyli po sobie posprzata´ ˛ c! Zaklał, ˛ splunał ˛ i odwrócił si˛e do Hipokryta. — Gratuluj˛e pomysłu, panie Wielebny — zakpił. — Nale˙zy ci si˛e dycha za wysiłek. Szkoda, z˙ e nic z tego nie b˛edzie! Ha! Nic mnie ju˙z nie powstrzyma. Nic! A nawet gdyby co´s si˛e znalazło, i tak jest ju˙z za pó´zno. Oddam to d’Abalohowi i odbior˛e swoja˛ zasłu˙zona˛ nagrod˛e. Miejsce po jego prawicy, cztery katy ˛ we wszystkich luksusowych wulkanach i tyle martini z lawa,˛ ile b˛ed˛e mógł wypi´c! O tak, ju˙z niedługo to ja b˛ed˛e dyktował warunki! — Swobodnie zarzucił złocona˛ piusk˛e na oparcie obsydianowego krzesła. Demon znaczaco ˛ wpatrywał si˛e w Hipokryta, ale zamiast wzbudzi´c strach w sercu Wielebnego, to raczej niewzruszone oblicze duchownego utemperowało nadmierna˛ arogancj˛e demona. — Co? — warknał. ˛ — Mam na policzku plam˛e z˙ ółci czy co? Co si˛e tak szczerzysz?! U´smiech Hipokryta stał si˛e jeszcze szerszy. — Nic ci˛e nie powstrzyma, co? Jeste´s tego stuprocentowo pewien, hm? ˙ co? Do czego zmierzasz? Oczywi´scie, z˙ e jestem. Los twój i całego — Ze s´wiata jest w moich r˛ekach! Hipokryt nie mógł si˛e powstrzyma´c. Wiedział, z˙ e pycha jest grzechem, ale to chyba przestało ju˙z mie´c znaczenie. 215

— Och, w takim razie nie zainteresuje ci˛e niejaki Tojad? Flagit był zmieszany, nie wiedział, jak powinien zareagowa´c. Rozmawiał z duchownym — ten nie powinien wi˛ec kłama´c. Hipokryt nadal si˛e u´smiechał. — Nigdy nie słyszałe´s o komandorze Tojadzie zwanym Mocnym, dowódcy Czarnej Stra˙zy? Szcz˛eka demona opadła o ułamek cala. — W ka˙zdym razie on słyszał o tobie i twoim niedopracowanym planie! — Hipokryt zdawał sobie spraw˛e, z˙ e to niedokładnie pokrywa si˛e z prawda,˛ ale brzmiało znacznie lepiej, ni˙z gdyby powiedział: „W ka˙zdym razie chyba wie, z˙ e PKiN nie jest szczególnie przyjaznym miejscem, a nietrze´zwi robotnicy wła´snie ciagn ˛ a˛ go tam (równie˙z nietrze´zwego) siła”. ˛ — Wła´snie teraz prowadzi tam swoich ludzi, z˙ eby zniszczy´c pałac i ciebie! Tyle Flagitowi wystarczyło. To mogła by´c prawda, ale mógł te˙z by´c stek bzdur. Nie mógł jednak podja´ ˛c ryzyka, nie na tym etapie. Nie, gdy miał tyle do stracenia. P˛edem rzucił si˛e przez magazyn, wział ˛ swoja˛ infernitowa˛ siatk˛e z obsydianowego biurka i nasadził ja˛ sobie na głow˛e. — D˙zi-had! D˙zi-had! Zgło´s si˛e. . . Hipokryt dostrzegł w tym swoja˛ jedyna˛ szans˛e i piszczac ˛ gło´sno, chwycił si˛e jej. Nigdy nie dane mu było dowiedzie´c si˛e, skad ˛ nagle dostał takiego przyspieszenia, ale jakim´s cudem pobiegł do przodu, zerwał swoja˛ piusk˛e z oparcia krzesła i zanurkował w stos rur. To był doskonały skok: nieco tylko wijac ˛ si˛e, zniknał ˛ w stercie i wwiercił si˛e gł˛ebiej. Flagit wpadł w szał i przebierajac ˛ pazurami, w czterech krokach pokonał magazyn. Hipokryt krzyknał, ˛ kiedy szpony uderzyły w metal koło jego stóp, a Flagit ryknał ˛ ogłuszajaco: ˛ — Głupcze! Nie uciekniesz! Zwyci˛ez˙ yłem. Zwyci˛ez˙ yłem! Demon jał ˛ rozrzuca´c kawałki rur po całym magazynie — styksowy drapie˙zca w pogoni za przera˙zonym, wielebnym gryzoniem.

***

Pani Grynpis energicznie wachlowała stos dyszacych ˛ jemiołuszek i usiłowała przekona´c sama˛ siebie, z˙ e sprawy mogły w gruncie rzeczy potoczy´c si˛e jeszcze gorzej. Na horyzoncie pojawił si˛e szeroki pióropusz dymu, który nadciagał ˛ ku pani Grynpis od strony Cranachanu. Po chwili, przy akompaniamencie gło´snego ryku, 216

pojawiło si˛e osiem czterdziestotonowych wozów z wielkimi z˙ aglami i kominami, pluły chtonicznymi dymow˛eglanami na wszystkie strony. Przygladaj ˛ aca ˛ si˛e temu z otwartymi ustami pani Olivia doszła do wniosku, z˙ e jej zdrowe zmysły zakasały sukmany i prysn˛eły gdzie pieprz ro´snie. Z przera˙zeniem patrzyła na wspinajace ˛ si˛e szybko po zboczu Ciemnej Góry wozy, przy których nie było wida´c nosoro˙zców. W tej samej chwili pani Grynpis zauwa˙zyła, jak Carr Paccino, niczym jaki´s obłakany ˛ marionetkowy przywódca, wydaje polecenia wo´znicy Magnusowi, i z przera˙zeniem doszła do wniosku, z˙ e wozy kieruja˛ si˛e dokładnie na stosy bezradnych ptaków. Desperacko usiłujac ˛ przekrzycze´c dławiace ˛ si˛e dymem piekielne silniki spalinowe i machajac ˛ r˛ekami nad głowa,˛ ruszyła biegiem w ich stron˛e. Wozy nadal mkn˛eły naprzód, nap˛edzane moca˛ płynac ˛ a˛ z po˙zeranych przez konwertery katastrof ton torfu. Pani Grynpis podwin˛eła r˛ekawy, uniosła podniesiony z ziemi transparent i pop˛edziła dalej, z˙ ałujac, ˛ z˙ e nie zdj˛eła swej ekologicznie dzianej panterki, pot spływał jej bowiem po plecach szerokim strumieniem. Pi˛ec´ jardów przed miejscem nieuchronnego wypadku Carr Paccino zauwaz˙ ył charakterystyczna˛ zielona˛ bejsbolówk˛e, która znajdowała si˛e na kursie kolizyjnym wzgl˛edem wozów. Wydał wo´znicy Magnusowi seri˛e polece´n, po czym wskoczył na maszt. Pot˛ez˙ ne bicepsy naparły na wielkie koła, gwałtownie obracajac ˛ czterdziestotonowego potwora w miejscu i kierujac ˛ go tak, z˙ e o kilka cali minał ˛ pania˛ Grynpis i stosik górskich sikorek. W czasie krótszym ni˙z minuta pozostałych siedem pojazdów przetoczyło si˛e po obu stronach wcia˙ ˛z krzyczacej ˛ pani Olivii, obryzgujac ˛ ja˛ błotnistym torfem i owiewajac ˛ goracym, ˛ krztuszacym ˛ dymem. Koła cudem omin˛eły tak˙ze stos z trudem łapiacych ˛ powietrze ptaków. Dla podniebnych zwierzatek ˛ niebezpiecze´nstwo jednak nie min˛eło. Tysiace ˛ stóp ponad nimi wzmagał si˛e efekt kołdry, która˛ tworzyły wyziewy z PKiN mieszajace ˛ si˛e z chtonicznymi dymow˛eglanami, z ka˙zda˛ minuta˛ zwi˛ekszajac ˛ temperatur˛e. — Moje ptaszki! — skrzeczała pani Grynpis, biegajac ˛ mi˛edzy dyszacymi ˛ jemiołuszkami ze sponiewieranym wachlarzem. W jej butach chlupał pot. Nad jej głowa˛ jeszcze jedna rybitwa krzykn˛eła z˙ ało´snie, omdlała i zacz˛eła spiralnie spada´c. Ociekajaca ˛ potem pani Olivia wskazała na niebo i wysłała czterech swoich zm˛eczonych towarzyszy z kocykiem ratunkowym. Le˙zaca ˛ u jej stóp sikorka zamachała z˙ ało´snie skrzydełkami, popatrzyła rozpaczliwie na swoja˛ wybawicielk˛e i oblizała suchy dziobek. — Moje biedactwo! — zagruchała pani Grynpis, biorac ˛ mała˛ istotk˛e w ubłocone dłonie. — Dlaczegó˙z tu?! — Załkała melodramatycznie i upadła na kolana. — Gdyby tylko istniał jaki´s sposób ocalenia moich ptaszat! ˛ Gdyby była tu woda! — Eee. . . jest — wyszeptał le˙zacy ˛ na ziemi, wyczerpany przez gorac ˛ kr˛epy młodzieniec. — Co? Gdzie jest woda? Tylko nie mów, z˙ e pod moimi pachami! — Ja. . . eee. . . nie wiem, dlaczego wcze´sniej nie przyszło mi to do głowy 217

— wychrypiał Ma´slak, który oblizał usta, zupełnie ignorujac ˛ pachy pani Grynpis, i pomy´slał wyłacznie ˛ o czystym płynie. — W gruncie rzeczy tu w pobli˙zu jest nadmiar wody. W jednej r˛ece dzier˙zac ˛ delikatnie górska˛ sikork˛e, pani Olivia odwróciła si˛e na pi˛ecie i chwyciła młodzie´nca za gardło. — Gdzie, do cholery?! Moje ptasz˛eta jej potrzebuja! ˛ Ma´slak z˙ ało´snie wskazał r˛eka˛ na mały pagórek. — Tam, za tym małym pagórkiem — powiedział. — Jezioro Hellarwyl, najwi˛ekszy zbiornik s´wie˙zej wody w całych Talpach. Błyszczaca ˛ od potu twarz pani Grynpis pokra´sniała z rado´sci. Młodzieniec si˛e u´smiechnał. ˛ — Sadz˛ ˛ e, z˙ e mo˙ze by´c w nim wystarczajaca ˛ ilo´sc´ wody do ochłodzenia wszystkich naszych pierzastych przyjaciół. — Tak, tak! — zapiszczała pełna zachwytu pani Grynpis. — Nikt jednak nie wie, jak gł˛ebokie jest to jezioro. . . Gdyby okazano mu jakie´s zainteresowanie, był gotów wygłosi´c dwugodzinna˛ tyrad˛e, opisujac ˛ a˛ drugie dno jeziora Hellarwyl, legendy o potworach, jakie pono´c czaja˛ si˛e w jego torfowej gł˛ebi, i wyliczy´c wszystkie przypadki zaobserwowania tych˙ze potworów w ciagu ˛ ostatnich trzystu lat. Pani Grynpis jednak postawiła go na nogi, zwiazała, ˛ zakneblowała i rzuciła za pobliski krzak. Nast˛epnie, nie zwa˙zajac ˛ na chlupanie w butach, zrobiła trzy kroki w stron˛e jeziora i stan˛eła. Jej oddani, ociekajacy ˛ potem od stóp do głów poplecznicy popatrzyli na nia˛ osłupiali. ´ — To na nic, Swierku! — Załkała. Na jej policzku do stru˙zki potu dołaczyły ˛ łzy. — O okrutny losie, czemu´s tak okrutny? — Popatrzyła po twarzach wyczekujacych ˛ wojowników. — Ptasz˛eta sa˛ skazane na zagład˛e. Zagład˛e! Je´sli je tu zostawimy, skwar i wyczerpanie wydra˛ ich drobne duszyczki, je´sli za´s zaniesiemy je do jeziora, bez watpienia ˛ wszystkie utona! ˛ Có˙z za nieszcz˛es´cie! — Eee. . . a gdyby´smy mieli mnóstwo wiader? — odezwał si˛e który´s z wojowników. Pani Grynpis potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ Pierwszy rzad ˛ tłumku jej zwolenników przetarł twarze i czoła. — Wró´c na ziemi˛e! Skad ˛ zamierzasz wzia´ ˛c tyle wiader w tak krótkim czasie? Nijak nie da si˛e ich sprowadzi´c tak szybko. . . — Urwała, czujac, ˛ z˙ e znalazła rozwiazanie. ˛ Jej oczy trafiły na gł˛ebokie bruzdy znaczace ˛ ziemi˛e. Oblicze pani Olivii si˛e rozja´sniło. Plan był gotowy. — Ty, ty i ty, za mna! ˛ — krzykn˛eła. Ogie´n natchnienia rozpalił si˛e w jej oczach. — Łap! — warkn˛eła do zaskoczonego wojownika, rzucajac ˛ w jego stron˛e sikork˛e. — A pozostali niech chłodza˛ ptaszki. Zaraz wracam! ´ I zamiatajac ˛ kurtka,˛ pop˛edziła po zboczu Ciemnej Góry. Za nia˛ ruszyli Swierk, Modrzew i Ligustr. Plan był rozpaczliwy, ale mógł si˛e powie´sc´ . 218

***

Alea podskokami przemierzała wiejska˛ s´cie˙zk˛e, pogwizdujac ˛ fałszywie. Niedawno odkryła, z˙ e nie jest łatwo gwizda´c melodyjnie, kiedy twarz wykrzywia złowieszczy grymas, ale nie zawracała sobie tym głowy. Wiedziała, z˙ e krowa nie rozpozna doskonałego sopranu, nawet gdy za´spiewa´c jej wysokie C prosto do ucha, a skoro krowa nic sobie z tego nie robi, to dlaczego ona by miała. Dotarła do skraju pola, złapała za furtk˛e i przeskoczyła ja˛ z gracja,˛ nawet na chwil˛e nie przestajac ˛ gwizda´c. Szybko otworzyła niewielka˛ sakw˛e pełna˛ z˙ ółtawego proszku i zacz˛eła hojnie rozrzuca´c go na lewo i prawo w´sród nieapetycznych brazowych ˛ placków, które jakim´s cudem zawsze znajdowały si˛e tam, gdzie były krowy. Alea raz w taki placek wdepn˛eła i było to o jeden raz za du˙zo, serdeczne dzi˛eki. Prawie nie zwalniajac, ˛ przeskoczyła przez przeciwległa˛ furtk˛e i pop˛edziła w stron˛e drugiego pastwiska. Zanim jeszcze ucichło jej gwizdanie, liczne szorstkie j˛ezyki przekonały si˛e, jak niezwykle smaczny jest ten dziwny z˙ ółty proszek, a tak˙ze, za pó´zno niestety, doszły do wniosku, z˙ e nijak z˙ aden z ich z˙ oładków ˛ go nie aprobuje. Zawstydzone poczucie dobrego smaku wycofało si˛e, gdy baki ˛ ciepłego metanu wydostały si˛e na s´wiat przez krowie zaplecza i dołaczyły ˛ do wielkiej gazowej kołdry na niebie.

***

Na szcz˛es´cie dla grupy w´sciekłych zdunów zbli˙zajacych ˛ si˛e do półmilowego ogrodzenia PKiN, temperatura przygruntowa była tylko skwarna. Dotarli do bram pałacu otoczeni wielka˛ chmura˛ przekle´nstw, a ich temperamenty, podobnie zreszta˛ jak ciała, były tak rozgrzane, z˙ e a˙z parowały. Poda˙ ˛zajacy ˛ za nimi Szlam D˙zi-had, który łaknał ˛ odpowiedzi komandora Tojada, stanał ˛ jak wryty. Tłuszcza biegła przed siebie, wymachujac ˛ ognioodpornymi banknotami i drac ˛ si˛e wniebogłosy. D˙zi-had patrzył na scen˛e rozgrywajac ˛ a˛ si˛e nad jego głowa˛ i doszedł nagle do wniosku, z˙ e szykuje si˛e co´s paskudnego. To co´s przyj˛eło form˛e g˛estego, czarnoczerwonego, wirujacego ˛ dymu, na wszystkie strony ciskajacego ˛ trójz˛eby błyskawic. Na jego oczach z kł˛ebiacych ˛ si˛e chmur deszcz spadał, gotował si˛e i odparowywał. Meteorologia nigdy nie była najsilniejsza˛ strona˛ D˙zi-hada, ale miał wra˙zenie, z˙ e pogoda nie powinna robi´c takich rzeczy. Nagle kolana ugi˛eły si˛e pod nim. Doznał objawienia. Bez watpienia ˛ znalazł si˛e 219

twarza˛ w twarz z powi˛ekszona˛ pi˛ec´ tysi˛ecy razy strona˛ z Wulgaty, w technikolorze i z kwadrofonicznym d´zwi˛ekiem. Krzyknał ˛ i o mało co si˛e nie zmoczył, kiedy dotarło do niego pełne znaczenie roztaczajacej ˛ si˛e przed nim panoramy, skr˛ecajac ˛ mu kiszki w taki wzór, jakiego nie powstydziłaby si˛e wró˙zka z medycznym wykształceniem. O dziwo, pi˛ec´ tysi˛ecy razy mniejszy, dwuwymiarowy i czarnobiały ´ Koniec Swiata nie był nawet w połowie tak przera˙zajacy. ˛ Słowa z Wulgaty, które słyszał podczas treningu w WOP-ie, stan˛eły mu teraz przed oczyma. . . . i dym, i grom, i błyskawica z Podziemi uderzy w góry i zasłoni sło´nce i zaprawd˛e, zaprawd˛e, powiadam wam, zapanuje gorac ˛ nad goracem ˛ i wszyscy si˛e strasznie wkurza,˛ sami zobaczycie. Przed nim zdunowie zbli˙zali si˛e do ogrodzenia PKiN. D˙zi-had przezwyci˛ez˙ ył dojmujacy ˛ strach i pobiegł za nimi. Musi ich ostrzec! Nikomu nie ujdzie na sucho pukanie do Bram Hadesji i domaganie si˛e zwrotu pieni˛edzy. Z zamiarem rozplatania ˛ swoich wn˛etrzno´sci tak, by móc biec chocia˙z truch´ tem, D˙zi-had przystanał, ˛ skrzywił si˛e i ruszył w stron˛e Ko´nca Swiata. Za nim dwadzie´scia pi˛ec´ tysi˛ecy d˙zd˙zownic przedzierało si˛e przez gleb˛e, wypatrujac ˛ soczystej sterty gnijacych ˛ li´sci, która wszak musiała znajdowa´c si˛e gdzie´s w pobli˙zu. Na swój własny d˙zd˙zowniczy sposób czuły, z˙ e li´scie przed nimi uciekaja.˛ T˛edy. Szybko. No chod´zcie. Trzy sekundy pó´zniej przypominajace ˛ łopaty łapki odgarn˛eły ziemi˛e, formujac ˛ z niej kopczyk. Z dziury wyjrzał spory szpiczasty nos i dwa małe, prawie s´lepe oczka, które rozgladały ˛ si˛e wokół z rozczarowaniem. Za´sliniony kret obniuchał okolic˛e, okre´slił swoje poło˙zenie i zarył si˛e z powrotem w ziemi˛e, zdecydowany odnale´zc´ najwi˛eksza˛ porcj˛e d˙zd˙zownic, jaka kiedykolwiek pojawiła si˛e w tej okolicy. — Guthry! — krzyknał ˛ Mahrley, gniewnie uderzajac ˛ zwitkiem stuszelago˛ wych banknotów w bram˛e i wycierajac ˛ dłonia˛ hektolitry potu z czoła. — Ej, krasnoludzie, rusz swoje cztery litery i chod´z tu! Mamy do pogadania! Nie była to najsubtelniejsza zagrywka dyplomatyczna, jaka˛ mo˙zna sobie wyobrazi´c, ale zduni wpadli w zachwyt, czemu dawali wyraz okrzykami poparcia. Mahrley był prawdziwym mistrzem konwersacji: nigdy nie u˙zywał wymy´slnych słów, gdy˙z wychodził z zało˙zenia, z˙ e lepiej sprawdzaja˛ si˛e szczere do bólu obelgi. Nigdy nikt, kto w jego obecno´sci nazwał rur˛e kanałem przewodzacym, ˛ nie uszedł z z˙ yciem. — Guthry! — ryknał ˛ brygadzista. — Ej, Krasnolud z Blizna,˛ cho no tu! Kolejne krzyki poparcia. 220

D˙zi-had, usłyszawszy słowa brygadzisty, podrapał si˛e po głowie. Krasnolud z Blizna? ˛ Interesujacy ˛ przydomek, pomy´slał. Tłuszcza zacz˛eła skandowa´c: — Krasnolud, Kransolud z Blizna! ˛ — Krzyki stawały si˛e coraz gło´sniejsze, a˙z nagle ucichły. Przez sztachety wysokiego ogrodzenia dostrzegli jaka´ ˛s sylwetk˛e wyła˙zac ˛ a˛ na niewielkie bocianie gniazdo, które wznosiło si˛e nad parkanem i tłuszcza.˛ — Krasnolud z Blizna,˛ wyła´z! — krzykn˛eli znowu zduni, starajac ˛ si˛e brzmie´c gro´znie; i cały czas patrzyli przy tym na Mahrleya, w nadziei, z˙ e załatwi on spraw˛e i dostana˛ wypłat˛e w zwykłych, łatwo palnych pieniadzach. ˛ Z powodu spiekoty gro´zne krzyki nie wyszły im jednak przekonujaco. ˛ Siedem słupów dymu wcia˙ ˛z uderzało w niebo z kopuły PKiN. — Po´spiesz si˛e, Guthry! Chod´z tu! — zda˙ ˛zył jeszcze wrzasna´ ˛c Mahrley, zanim posta´c stan˛eła w bocianim gnie´zdzie i zrobiła krok naprzód. — Czego tu chcecie? Ju˙z was nie potrzebujemy. Odejd´zcie! — zagrzmiał Stan Kowalski z bocianiego gniazda. Szlam D˙zi-had zatrzymał si˛e gwałtownie na tyłach masy zdunów i przełknał ˛ s´lin˛e. Nawet z tej odległo´sci mógł dostrzec rozległy układ blizn na głowie tamtego. Tyle z˙ e był on troch˛e za du˙zy jak na krasno. . . — Nie chcemy pracowa´c! Chcemy krasnoluda! — wydarł si˛e brygadzista. „Krasnolud te˙z ma blizny?” D˙zi-had zastanawiał si˛e nad tym fenomenem. Poza tym ten osobnik w bocianim gnie´zdzie wydawał mu si˛e dziwnie znajomy. — Popro´scie ładnie — zasugerował Kowalski z błyskiem w oku. — Nie! Nie musimy! Po naszej stronie jest Czarna Stra˙z — krzyknał ˛ Mahrley. Jego ludzie przetaszczyli na przód wcia˙ ˛z nieprzytomnego Tojada niczym jaka´ ˛s z˙ ałosna˛ maskotk˛e. — On chce widzie´c krasnoluda! — Ci˛ez˙ ko b˛edzie. Nie ma go tu. — Stan Kowalski obrócił si˛e na pi˛ecie i zniknał ˛ za ogrodzeniem. Brygada wybuchn˛eła gniewem i pocac ˛ si˛e w´sciekle, z agresywnymi okrzykami na ustach, pocz˛eła rzuca´c kamieniami w ogrodzenie. Wygi˛eta w tradycyjnym ge´scie „tutaj babcia koszyk nosi” r˛eka Kowalskiego ukazała si˛e nad ogrodzeniem, jeszcze bardziej podgrzewajac ˛ nastroje tłumu. Szlam D˙zi-had nie zwracał na to uwagi. Stał, dr˙zac ˛ na całym ciele, i borykał si˛e ze wspomnieniami, które nagle z cała˛ ostro´scia˛ napłyn˛eły przed oczy jego duszy. Wiedział ju˙z, gdzie wcze´sniej widział kowala. Wisiał on wtedy do góry nogami, z no˙zem w z˙ ebrach, bujajac ˛ si˛e groteskowo, podczas gdy Szlam dorzucał do pieca. Zaatakowały go tak˙ze wspomnienia krasnoluda. Babelki. ˛ . . lodowata woda. . . jego własne r˛ece na szyi tamtego. . . Wszystkich trzech łaczyła ˛ jedna rzecz. Szwy i blizny na czole i głowie. Doszedł do wniosku, z˙ e rozmowa z komandorem Tojadem wcale nie musi by´c teraz najlepszym wyj´sciem. 221

Mahrley pierwszy spostrzegł, z˙ e pomimo prawdziwego gradu kamieni na ogrodzeniu nie pojawił si˛e nawet najmniejszy s´lad. Pół tony gruzu powinno zostawi´c po sobie cho´cby male´nkie zadrapanie, maciupcie wgnieconko. A tu nic. — Cholerni kowale! — warknał. ˛ — Za wydajni sa,˛ jak babci˛e kocham! Ale bez obaw. Mam sprytny plan, dzi˛eki któremu odzyskamy nasze pieniadze. ˛ Za mna,˛ panowie! Bez wahania pomaszerował w stron˛e trzech satanicznych zakładów, w mys´lach obliczajac ˛ trajektorie lotu, katy ˛ wektorów oraz ile siły mo˙zna uzyska´c z rozlicznych przedmiotów, jakie znajduja˛ si˛e w przeci˛etnej ku´zni. Kilka stóp poni˙zej stóp Szlama D˙zi-hada dwadzie´scia pi˛ec´ tysi˛ecy d˙zd˙zownic brn˛eło przed siebie w przekonaniu, z˙ e oto zbli˙zaja˛ si˛e do najwspanialszego okazu sterty gnijacych ˛ li´sci w dziejach. Kilka jardów za nimi nozdrza pewnego wyjatkowo ˛ wygłodniałego kreta dr˙zały z rado´sci i podniecenia. D˙zd˙zownice, tysiace ˛ d˙zd˙zownic! Goraczkowo ˛ odgarniajac ˛ łapkami ziemi˛e, kret nie zaprzestawał po´scigu.

***

— Nie ma stad ˛ ucieczki! — ryknał ˛ Flagit, wyszarpujac ˛ nast˛epna˛ rur˛e z szybko topniejacego ˛ stosu i rzucajac ˛ ja˛ przez rami˛e. Hipokryt trzasł ˛ si˛e i tulił do piersi telewpływowa˛ siatk˛e niczym ró˙zaniec. Wiedział, z˙ e je´sli si˛e nie pospieszy i nie ucieknie z rury, w której siedzi, spełnia˛ si˛e gro´zby demona. Nagle szpony run˛eły z góry, chwyciły za rur˛e i pociagn˛ ˛ eły. Owalne pole widzenia Hipokryta zakr˛eciło si˛e, kiedy demon obrócił rur˛e, z˙ eby ja˛ przetrzasn ˛ a´ ˛c. Wielebny, ujrzawszy w przelocie kopyta i kamienna˛ podłog˛e, postanowił działa´c. Zanim Flagit zorientował si˛e, co jest grane, Hipokryt wyskoczył z rury, przebiegł mi˛edzy jego nogami i wpadł do du˙zego przewodu sterczacego ˛ ze s´ciany. Demon krzyknał, ˛ gdy ujrzał, jak wi˛ezie´n znika w niedost˛epnym dla niego wn˛etrzu niedoko´nczonego systemu klimatyzacji. — Wyła´z! Stamtad ˛ nie ma wyj´scia! — Nie ma te˙z wej´scia — zadrwił borykajacy ˛ si˛e z napadem klaustrofobii Hipokryt. Słyszał, jak za jego plecami Flagit wpada w szał i rzuca wszystkim, co wpadnie mu pod r˛ek˛e. Pomimo swojej brawury Wielebny zdawał sobie spraw˛e, z˙ e odkrycie przez demona sposobu dostania si˛e do przewodu to tylko kwestia czasu. Musiał działa´c szybko. Z błyskiem złoce´n nasadził sobie na głow˛e telewpływowa˛ siatk˛e, zamknał ˛ oczy i spróbował wyprze´c ze swych uszu harmider czyniony przez Flagita. To mogła by´c ostatnia szansa wysłania wiadomo´sci, czego wi˛ec potrzebował? Wy222

szczekanych ust i gorliwej publiczno´sci. Powstrzymujac ˛ ogarniajac ˛ a˛ go panik˛e, Hipokryt zdołał uwolni´c rój telewpływowych pszczół.

***

Bobry znad jeziora Hellarwyl wiedziały, z˙ e bywa gorace. ˛ Raz było. Pewnego upalnego dnia, przed trzema laty, po raz pierwszy od niezliczonych dziesi˛ecioleci rozsun˛eły si˛e kurtyny północno-zachodniej m˙zawki i krótkowzroczne słonko łypało na ich zaro´sni˛ete g˛estym futrem grzbiety. Przez dzie´n czy dwa było cudownie, bobry, le˙zac ˛ na tamach, wygrzewały si˛e w promieniach sło´nca, a kiedy upał stawał si˛e niezno´sny, skakały do swoich prywatnych sadzawek. Tak, bywało goraco, ˛ ale nigdy a˙z tak. Upał dokuczał nawet pojawiajacym ˛ si˛e znikad ˛ rojom komarów. Bobry padały ze zm˛eczenia, ci˛ez˙ ko dyszac, ˛ le˙zały wyczerpane szale´nczym wysiłkiem przy ulepszaniu tam. Po raz pierwszy w historii bobrzego rodzaju z przypominajacych ˛ wiosła ogonów spływał pot. A w sadzawkach wcale nie było lepiej. Nie miały zielonego poj˛ecia, skad ˛ brało si˛e ciepło, ale znajomo´sc´ zagadnie´n termodynamiki i przepływu ciepła nie jest w´sród bobrów zbyt rozpowszechniona; tak czy inaczej, wiedziały, z˙ e w wodzie wcale nie jest chłodniej. Wsz˛edzie wokół nich na powierzchni p˛ekały ba´nki. Ka˙zdy wzrost temperatury o dziesi˛ec´ stopni podwajał stopie´n aktywno´sci enzymów. Produkujace ˛ metan glony i bakterie prze˙zuwały i przetrawiały swoja˛ drog˛e przez tony biomasy, rado´snie zamieniajac ˛ dywan li´sci zalegajacy ˛ dno zbiornika wodnego w g˛estniejac ˛ a˛ pokryw˛e przytulnej pułapki cieplnej, tworzona˛ przez warstw˛e gazu szybko unoszacego ˛ si˛e ku powierzchni wody.

***

Na drugim ko´ncu Podziemnego Królestwa Hadesji, w stosunkowo spokojnej okolicy brzegów Styksu, stał wielki ró˙zowy pałac z ozdobnymi ogrodami, lado˛ wiskami i stajniami. Pałac ów był wyjatkiem, ˛ gdy˙z jedyny w Hadesji w cało´sci wybudowany został z kamieni. Cała reszta została starannie wydra˙ ˛zona w z˙ ywej warstwie przy u˙zyciu precyzyjnie prowadzonych skałotoczy. To nie brak miejsca sprawiał, z˙ e drapacze powłok były tak popularne, tak si˛e po prostu najłatwiej „bu-

223

dowało”. W raz wydra˙ ˛zonej skale zast˛epy piekielnych dekoratorów wn˛etrz montowały lampy lawowe, podpodłogowe ogrzewanie i inne atrybuty nowoczesnego Mortropolitanina. Tak wła´snie zaczynał Mroczny Lord d’Abaloh jako młody i z˙ adny ˛ przygód demon. Je´sli nie wiedział czego´s o Zapchajdziurze (´srodku do wypełniania p˛ekni˛ec´ w skale) czy o naprawianiu grzmotników, wiedza ta nie była warta zachodu. Zapami˛etywał wszystkie instrukcje producentów oraz cenniki i gotował si˛e do zrobienia oszałamiajacej ˛ kariery. Wtedy te˙z u´swiadomił sobie, jakie z˙ ycie prowadza˛ funkcjonariusze Piekielnej Administracji wy˙zszego szczebla, i stanał ˛ przed dramatycznym wyborem: czy ma pracowa´c w czym´s, co lubi, i zarabia´c grosze, czy nienawidzi´c swojej pracy i pławi´c si˛e w luksusie. Bez wahania wybrał t˛e dru˙ ga˛ opcj˛e i przystapił ˛ do przecierania sobie szlaków na sam szczyt. Zadna dło´n nie pozostała nieposmarowana, z˙ adne ego nie pozostało niepołechtane, wreszcie z˙ aden słabeusz stojacy ˛ mu na drodze do przywilejów nie został niezmia˙zd˙zony. I tak oto d’Abaloh znalazł si˛e w ró˙zowym pałacu, jego dumie i rado´sci. Wybudował go własnymi r˛ekami — zarabiajac ˛ w ten sposób krocie, gdy˙z sam siebie wynajał ˛ i sam si˛e sowicie opłacił z funduszu przysługujacego ˛ Władcom Podziemi na prace remontowo-budowlane. Ale tego dnia nie był szcz˛es´liwy. Stukanie zabójczo wymanikiurowanych pazurów o blat inkrustowanego diamentami obsydianowego stołu odbijało si˛e echem od s´cian pałacu. Zaraz za nim rozległo si˛e gł˛ebokie westchni˛ecie i ryk frustracji. D’Abaloh wła´snie (po raz sto dwunasty w ciagu ˛ godziny) nie zdołał uło˙zy´c pasjansa. Mamroczac ˛ blu´znierstwa, zebrał marmurowe karty, potasował je i rozłoz˙ ył. Dla wszystkich w promieniu stu jardów było oczywiste, z˙ e tak naprawd˛e to nie pasjans trapi d’Abaloha. Chodziło o zbli˙zajac ˛ a˛ si˛e wypraw˛e do Mortropolis. Był do niej nastawiony równie pozytywnie, jak do wyrwania przedniego kła. Bez znieczulenia. Sama my´sl o przeciskaniu si˛e przez zatłoczone ulice przyprawiała go o atak klaustrofobii i ciarki na plecach. I po co to wszystko? Tyle niewygód, z˙ eby przewodniczy´c „wyborom” Naczelnego Grabarza Mortropolis. Tym razem b˛eda˛ musieli naprawd˛e si˛e postara´c, z˙ eby go przekupi´c. Zerwał si˛e na równe nogi, obrócił w lewo, otworzył ogromne granitowe drzwi i wypadł do ogrodu. Echo jego kroków na wijacych ˛ si˛e mi˛edzy akrami gustownie przystrzy˙zonych porostów chodnikach z marmurowych płyt brzmiało jak jednostajne chrupanie. Ponad jego ukoronowanymi rogami mroczna pos˛epna atmosfera Hadesji pulsowała skwarem i podło´scia,˛ podkre´slajac ˛ watpliw ˛ a˛ niewinno´sc´ j˛ezyków te´sciowych i rozgrzanych do czerwono´sci pogrzebaczy obracajacych ˛ si˛e tu˙z pod wielkim wiatrakiem. Kilka sekund pó´zniej otworzył na o´scie˙z drzwi od stajni i wkroczył do wn˛etrza, gdzie powitał go ogłuszajacy ˛ przyjazny ryk. — Osiodłaj ja! ˛ Natychmiast! — rozkazał demonowi stajennemu d’Abaloh, po 224

czym podszedł do przegrody, w której przebywało ryczace ˛ stworzenie. Stworzenie zamachało swoimi trzydziestostopowymi skrzydłami, rozrzucajac ˛ na boki kawałki s´ciółki. D’Abaloh podrapał pterodaktylic˛e po rogatym nosie i wyciagn ˛ awszy ˛ kilka w˛egielków, rzucił je na parujacy, ˛ karmazynowy j˛ezyk Harpii. Pterodaktylica zamachała swoimi dwoma ogonami, spod których wypadło kilka pojedynczych kamieni. Pomrukujac ˛ pod nosem, demon stajenny wygramolił si˛e z magazynu przygnieciony stosem pasków, sprzaczek ˛ i strzemion, po czym niepewnie ruszył w stron˛e Harpii. Bestia rykn˛eła rado´snie, rozpoznajac ˛ siodło. Dobrze wiedziała, co ono oznacza. Min˛eło wiele czasu, odkad ˛ ostatni raz gdzie´s si˛e ruszała. Zdecydowanie zbyt wiele. Zwłaszcza w taki dzie´n — jak okiem si˛egna´ ˛c, czyste czarne niebo. W czasie gdy demon stajenny siodłał Harpi˛e, ona zda˙ ˛zyła po˙zre´c pełne wiadro w˛egielków. W ko´ncu d’Abaloh chwycił lejce i pociagn ˛ ał ˛ za spora˛ d´zwigni˛e, otwierajac ˛ w ten sposób klap˛e w suficie. Harpia j˛ekn˛eła, widzac ˛ przed oczami czerwonoczarna,˛ nieograniczona˛ przestrze´n, zapragn˛eła jak najszybciej poczu´c siarczane wyziewy uderzajace ˛ ja˛ w chrapy. Klapa otwarła si˛e do ko´nca i zablokowała. D’Abaloh wdrapał si˛e po wycia˛ gni˛etej łapie bestii i usadowił w siodle, sprawdzajac, ˛ czy aby ogon nie zaplatał ˛ mu si˛e w strzemiona. Harpia uniosła si˛e w powietrze z gracja˛ nosoro˙zca w potrójnym akslu. Trzydziestostopowe skrzydła uderzyły, wzniecajac ˛ kurzaw˛e porostów ze s´ciółki, gdy bestia poderwała swoje sze´sc´ nóg z podłogi. Pi˛ec´ machni˛ec´ pó´zniej wyleciała ju˙z przez dach, obróciła si˛e w powietrzu i wyruszyła w stron˛e Mortropolis.

***

Ciagn ˛ ace ˛ si˛e od wielu godzin odgłosy walenia młotami, piłowania, kucia oraz rozkazy zdawały si˛e współzawodniczy´c z kominami PKiN wypluwajacymi ˛ z siebie pot˛ez˙ ne strumienie dymu. Niemal regularnie otwierały si˛e drzwi jednego z trzech masywnych satanicznych warsztatów, jaki´s osobnik p˛edził na złamanie karku ku załadowanym wozom stojacym ˛ za ogrodzeniem i zabierał ró˙znorakie kawałki i elementy, co do których pochodzenia nikt nie mógł mie´c pewno´sci. Przez ostatnie trzy godziny cztery wozy, koło mły´nskie, pi˛ec´ tuzinów beczek z najprzedniejszymi trunkami z Rynsztoka i jedna wielka wanna znikały kolejno w warsztacie, za ka˙zdym razem wywołujac ˛ wiwaty i skłaniajac ˛ zgromadzonych do jeszcze intensywniejszego walenia młotami, piłowania, kucia i wydawania rozkazów. 225

Ale nie tylko przedmioty przybywały w to miejsce. Wiadomo´sci rozniosły si˛e i ju˙z wszyscy w Cranachanie wiedzieli, z˙ e szelagi ˛ płynace ˛ szerokim strumieniem z działu wypłat PKiN nie były szczególnie legalne. W tej chwili wielki tłum gł˛eboko zirytowanych Cranachan kł˛ebił si˛e wokół wysokiego ogrodzenia, ociekajac ˛ potem i ciskajac ˛ — w zale˙zno´sci od nastroju — kamienie lub obelgi. Wsz˛edzie dochodziło do star´c oraz przypadków potówki. Handlarze z targu oskar˙zali kowali o umy´slne nabycie trzynastu funtów kiełków za fałszywe pienia˛ dze; zawodowi szulerzy d´zgali no˙zami amatorów o twarzach pokerzystów, którzy grali i przegrali; ksi˛egowi naciskali na zdesperowanych dłu˙zników z ligi walk krewetek. Temperamenty i temperatura zgodnie stawały si˛e coraz gor˛etsze. Nagle rozległy si˛e fanfary — zgrzytanie drzwi warsztatów i seria ostrzegawczych chrzakni˛ ˛ ec´ — po czym olbrzymie urzadzenie ˛ wytoczyło si˛e w ponury półmrok, uchodzacy ˛ za s´wiatło dzienne pod rozszerzajac ˛ a˛ si˛e pokrywa˛ chtonicznych dymow˛eglanów. Wszyscy natychmiast zwrócili oczy ku tajemniczej maszynie, zaskoczeni wyrazem triumfu i wyczekiwania na twarzy poda˙ ˛zajacego ˛ przed nia˛ dumnie Mahrleya. Maszyna miała po osiem kół z ka˙zdej strony, wielki składany maszt na czubku i wann˛e z tyłu. Tu˙z za masztem skomplikowane resory poskładane z klepek opierały si˛e napi˛eciu narzucanemu przez lin˛e, która łaczyła ˛ wann˛e z mły´nskim kołem. Rzucane r˛ecznie kamienie nie naruszyły płotu, nadszedł wi˛ec czas, by przekona´c si˛e, co potrafi zdziała´c my´sl techniczna. Tłum zaczał ˛ wiwatowa´c i poci´c si˛e jeszcze intensywniej, kiedy prowizoryczna katapulta dotarła na swoje miejsce i setka rak ˛ naparła na koło mły´nskie, s´ciagaj ˛ ac ˛ wann˛e w dół prosto na skrzypiace ˛ beczkowe spr˛ez˙ yny. W kilka sekund wanna napełniła si˛e kamieniami. Zgodnie z wytycznymi Mahrleya ustawiono katapult˛e na wprost bramy w ogrodzeniu. Kiedy zrobia˛ w niej wyłom, b˛eda˛ mogli dorwa´c krasnoluda i za˙za˛ da´c od niego prawdziwych pieni˛edzy. Tak mniej wi˛ecej przedstawiał si˛e plan. Ludzie odsun˛eli si˛e sprzed wyrzutni. — Jeszcze dwa obroty — krzyknał ˛ brygadzista. — Zwi´ncie to najmocniej, jak si˛e da. — Chciał, z˙ eby katapulta miała maksymalna˛ moc, chciał wyrwa´c bram˛e z zawiasami i odrzuci´c daleko do tyłu. Za pierwszym razem. Drewno, metal i liny zatrzeszczały pod wpływem rosnacego ˛ napr˛ez˙ enia. Wielkie rami˛e miotajace ˛ wygi˛eło si˛e i zadr˙zało niczym r˛eka skrajnie stremowanego skrzypka tu˙z przed prapremiera.˛ Mahrley uniósł kciuk i wszyscy odsun˛eli si˛e, pozostawiajac ˛ go, promieniujacego ˛ duma,˛ sam na sam z katapulta, pewnie dzier˙zacego ˛ w dłoni d´zwigni˛e spustu. Oczy wszystkich zwróciły si˛e ku niemu. Nadeszła chwila jego chwały. Nie mógł powstrzyma´c si˛e przed wygłoszeniem krótkiej, dodajacej ˛ odwagi mowy do uwielbiajacych ˛ go rzesz fanów. Có˙z, sytuacja temu sprzyjała, a poza tym taka okazja mogła si˛e ju˙z nie powtórzy´c. — Panie i panowie, w pi˛ec´ sekund to oto ogrodzenie legnie w gruzach. Prosz˛e nie zapomina´c, komu b˛edziecie to zawdzi˛ecza´c. Je´sli zdarzy si˛e wam potrzebowa´c hydraulika, po´slijcie po mnie bez wahania! Pami˛etajcie — Mahrley i rury to do226

brana para! Teraz zni˙zka na naprawy pryszniców! Pi˛ec´ ! — wykrzyczał, unoszac ˛ dło´n. — Cztery! — podchwyciła grupka dzieci. — Trzy! — ryknał ˛ Mahrley. — Dwa! — odpowiedział tłum. — Jeden! — wrzasn˛eli wszyscy zgromadzeni. Mahrley pociagn ˛ ał ˛ za d´zwigni˛e. Naciag ˛ pu´scił z d´zwi˛ecznym „srrrruuu”, a rami˛e z głos´nym „szuuu” wystrzeliło do góry, osiagn˛ ˛ eło szczyt, min˛eło swój zenit i uderzyło w ziemi˛e, unoszac ˛ stojac ˛ a˛ na kołach podstaw˛e i wyrzucajac ˛ Mahrleya na wysoko´sc´ dwudziestu stóp. Niestety ten niezaplanowany lot zupełnie zaskoczył trzymajacych ˛ koc ratunkowy ludzi pani Grynpis. — Bez obaw, panowie — zawołał słabym głosem le˙zacy ˛ na ziemi Mahrley. — Wracamy z tym do warsztatu. Wiem, co trzeba poprawi´c, z˙ eby działało! — Kilku zdunów podbiegło do niego i odciagn˛ ˛ eło go wraz z katapulta.˛

***

To, co działo si˛e na resztkach trawy przed ogrodzeniem PKiN, zaczynało przypomina´c raj wypychacza zwierzat. ˛ Niezliczone setki ptaków le˙zały na kupkach, posortowane przez wojowniczych ekologów według gatunku. Jedynym ruchem w´sród ofiar udaru były okazjonalne, z˙ ałosne machni˛ecia skrzydełek i ciagły ˛ ruch suchych j˛ezyczków wystajacych ˛ z dziobów. Sytuacja z ka˙zda˛ minuta˛ robiła si˛e coraz gorsza, ptaszków wcia˙ ˛z przybywało. Doprowadzało to do granic wytrzymało´sci paradujacych ˛ teraz w bieli´znie łapaczy z kocami oraz w ogóle wszystkich z czymkolwiek nadajacym ˛ si˛e do wachlowania. Gdyby taka sytuacja miała potrwa´c, nie dałoby si˛e unikna´ ˛c ofiar. — Zamknij si˛e! — warknał ˛ jeden z bojowników, kiedy skr˛epowany i zakneblowany Ma´slak, który le˙zał za krzakiem, zaczał ˛ wi´c si˛e, rzuca´c i bełkota´c, bardzo chcac ˛ co´s powiedzie´c. — Zamknij si˛e! — powtórzył bojownik, ale w tonie bełkotu Ma´slaka było co´s, co kazało mu wyja´ ˛c knebel z ust nieszcz˛es´nika. — Nadchodzi! — j˛eknał ˛ Ma´slak. — Miałem ucho przy ziemi, sam posłuchaj! — Rzeczywi´scie, coraz wyra´zniej słycha´c było obroty kół i warkotliwa˛ kakofoni˛e piekielnego silnika spalinowego. Nowy duch wstapił ˛ w bojowników, gdy na horyzoncie pojawiła si˛e pani Grynpis w skradzionym wozie, z rozwianymi włosami i wiadrem w ka˙zdej r˛ece. — Wróciłam. . . Stój! — zdołała krzykna´ ˛c, gdy czterdziestotonowy wóz mijał ´ bojowniczych ekologów. Swierk ostro zakr˛ecił, wyłaczył ˛ piekielny silnik spalinowy i gwałtownie zawrócił. Wiadra, ziemia i torf trysn˛eły spod kół, a wóz zawrócił z nieco tylko mniejsza˛ pr˛edko´scia.˛ 227

— Łapa´c wiadra! — wrzasn˛eła pani Grynpis, po raz kolejny mijajac ˛ swoich ludzi. Trzeba było jeszcze pi˛etnastu przejazdów, z˙ eby wóz stracił p˛ed i w ko´ncu si˛e zatrzymał. — Do wiader! Wszyscy! — krzykn˛eła pani Olivia, rozwiazuj ˛ ac ˛ Ma´slaka. Ma´slak został wytargany za uszy, pouczony, z˙ e nie nale˙zy przerywa´c, tylko słucha´c, i wysłany w stron˛e jeziora. Sznur niestrudzonych obro´nców fauny, spoconych, lecz gorliwych, ruszył za nim. Pani Grynpis piszczała z zachwytu, wysyłajac ˛ swoich popleczników do akcji, wciskała wiadro ka˙zdemu, kto wykazywał cho´cby najmniejsze zainteresowanie. — Ty! — krzykn˛eła stanowczo do Szlama D˙zi-hada, który przypadkiem bezmy´slnie patrzył w jej stron˛e. — Tak, ty! Chod´z tu, ratuj ptaszki. Sytuacja awaryjna. Nie czekajac ˛ na odpowied´z, wetkn˛eła mu do r˛eki wiadro i palcem wskazała setki ociekajacych ˛ potem ratowników kierujacych ˛ si˛e w stron˛e jeziora Hellarwyl. Szlam D˙zi-had był tak oniemiały, z˙ e nie zaprotestował. Pod jego stopami trzydzie´sci trzy tysiace ˛ d˙zd˙zownic wiło si˛e w szale´nczym po´scigu za najwspanialsza˛ sterta˛ gnijacych ˛ li´sci w dziejach Gór Talpejskich. Tu˙z za nimi sze´sc´ dziesiat ˛ osiem wygłodniałych kretów przedzierało si˛e przez cudownie pachnac ˛ a˛ d˙zd˙zownicami gleb˛e.

***

Nabab musiał przyzna´c, z˙ e to wspaniały widok. Skandujaca ˛ grupa urz˛edników Wydziału Imigracyjnego wspierajaca ˛ strajkujacych ˛ przewo´zników ustawiła si˛e wzdłu˙z nabrze˙za Flegetonu z licznymi transparentami. Kapitan Naglfar wygladał ˛ ze wszech miar imponujaco ˛ w swym szpiczastym kapturze kapita´nskim. Z jego fajki za ka˙zdym oddechem unosił si˛e pot˛ez˙ ny płomie´n. Nabab z˙ ałował tylko jednego: z˙ e nie mo˙ze wykrzykiwa´c obscenicznych uwag pod adresem Seirizzima razem z reszta˛ manifestantów. Biorac ˛ pod uwag˛e, z˙ e wybory odb˛eda˛ si˛e za kilka godzin i Mroczny Lord d’Abaloh w ka˙zdej chwili mo˙ze t˛edy przelatywa´c, Nababowi nie wyszłoby na dobre aktywne wspieranie protestu bez z˙ adnych powa˙znych i lukratywnych motywów. Poza tym, gdyby kto´s dowiedział si˛e, z˙ e to on wydał pieniadze ˛ na rozp˛etanie tego strajku. . . pomimo panuja˛ cego upału Nabab poczuł dreszcze. Seirizzim stanał ˛ na czubkach kopyt, osiagaj ˛ ac ˛ swój maksymalny wzrost dziewi˛eciu stóp i sze´sciu cali, i obrzucił kapitana Naglfara gniewnym spojrzeniem. Jego pionowe z´ renice l´sniły w´sciekło´scia˛ i frustracja.˛ Negocjacje nie powinny 228

by´c a˙z tak trudne. — To typowa uwaga, jakiej mo˙zna spodziewa´c si˛e po demonie niezwracajacym ˛ z˙ adnej uwagi na klas˛e robotnicza,˛ dopóki ta nie postanowi czego´s z tym zrobi´c i nie zaprzestanie pracy! — oznajmił kapitan. Po´sród strajkujacych ˛ rozszedł si˛e pomruk aprobaty. — Nie chcemy i nigdy nie b˛edziemy chcie´c Programu Dorocznych Remontów dla naszych promów, właczaj ˛ ac ˛ w to oskrobywanie kadłubów, reperowanie z˙ agli i czyszczenie na sucho. Te promy maja˛ wyglada´ ˛ c tak, jakby s´mier´c czaiła si˛e w ka˙zdej skrzypiacej ˛ desce, z˙ agle musza˛ wisie´c jak gnija˛ ce całuny na krucyfiksach. Pierwsze wra˙zenie jest najwa˙zniejsze! Czy im ma si˛e tutaj na dole podoba´c?! Seirizzim w´sciekał si˛e, słyszac, ˛ jak przewo´znicy zaczynaja˛ skandowa´c „Dobrze gada!”. Stojacy ˛ w miejscu obliczonym na sprawianie wra˙zenia neutralnego Nabab ukradkowo kciukiem pokazał pykajacemu ˛ fajeczk˛e kapitanowi, z˙ e było s´wietnie. Tak długiego przemówienia nie wygłosił od wielu stuleci, tote˙z rozpierała go duma. — Prosz˛e bardzo! — ryknał ˛ Seirizzim arogancko. — Poniewa˙z nie dajecie mi szans na poprawienie n˛edznych i niedzisiejszych warunków pracy, które moim zdaniem sa,˛ z˙ e si˛e tak wyra˙ze˛ , skrajnie niesmaczne. . . Rozległ si˛e pomruk znudzenia. Naglfar odkaszlnał ˛ i krzyknał: ˛ — Pierwsze wra˙zenie! — Tak, tak, ju˙z mówiłe´s — burknał ˛ Seirizzim lekcewa˙zaco. ˛ — I poniewa˙z odmawiacie wzi˛ecia waszych wojowniczych tyłków w troki i wzi˛ecia si˛e do pracy, sadz˛ ˛ e, z˙ e mam tylko dwa wyj´scia. . . Nabab u´smiechnał ˛ si˛e pod nosem. Miał go! Teraz ju˙z pójdzie z górki! — Mog˛e kaza´c przenie´sc´ was wszystkich do kloacznych dołów w s´ródmie´sciu Tumoru! — krzyknał ˛ Seirizzim z gniewnym błyskiem w oczach. — Lub przysta´c na wasze warunki i spełni´c wasze postulaty, tu˙z po tym, jak zostan˛e Naczelnym Grabarzem Mortropolis — dodał z u´smiechem. Nagle po´sród manifestantów zapanował zgiełk: strach i chciwo´sc´ pchały ich jednocze´snie w tym samym kierunku. Te˙z mi wybór! Nabab wpadł w panik˛e. To nie tak miało by´c. Seirizzim zgodził si˛e na ich warunki? To niemo˙zliwe. Nie do´sc´ tego, powiazał ˛ to tak˙ze ze swoim zwyci˛estwem w wyborach. Nabab czuł, z˙ e s´liski dywan jego misternego planu usuwa mu si˛e spod kopyt. Kapitan Naglfar z wra˙zenia prawie połknał ˛ fajk˛e. Co robi´c? Katem ˛ oka spojrzał na Nababa, który cztery razy pokazał mu pi˛ec´ rozcapierzonych pazurów. Zrozumiał natychmiast — dwadzie´scia tysi˛ecy oboli za podtrzymanie protestu. To niewiele jak na taki stres — odpowiedział, pokazujac ˛ palce pi˛ec´ razy. Seirizzim pisnał, ˛ dopadł do Naglfara i chwycił go za gardło. — Ach tak! Dwadzie´scia pi˛ec´ tysi˛ecy oboli? To twoja cena? — Kapitan przy´ ˙ taknał. ˛ — Załosne! Zaufałe´s mu? — warknał, ˛ wskazujac ˛ Nababa. — Smiechu warte! Macie szcz˛es´cie, z˙ e wyszło szydło z worka, z˙ e tak powiem. Có˙z by z niego 229

był za Naczelny Grabarz!? — Jestem doskonały! — krzyknał ˛ Nabab, któremu pu´sciły nerwy. — Spreparowałem najlepszy plan łapówkowy w całej Hadesji! — chełpił si˛e. — To ja sprawowałem kontrol˛e, miałem w kieszeni przewo´zników i Urzad ˛ Imigracyjny, a ty byłe´s bezsilny, nie mogłe´s mnie powstrzyma´c, ja. . . Seirizzim pu´scił Naglfara i zwrócił si˛e ku Nababowi. — Tak? — zapytał, unoszac ˛ arogancko brew. — Ja. . . bardzo ładnie ich wszystkich przekupiłem, dzi˛ekuj˛e pi˛eknie — wybakał ˛ z˙ ało´snie Nabab. — Przekupstwo! — Seirizzim ze s´miechem odrzucił głow˛e. — Tak to nazywasz? I co ci to dało, co? Nabab otworzył usta, po czym zamknał ˛ je bezsilnie. — Wła´snie — zgodził si˛e Seirizzim. — Nic. Wstyd´z si˛e. Miałem ci˛e za nieco madrzejszego. ˛ Przekupstwo bez zysku. . . ale˙z to jałmu˙zna! Odpowied´z stanowiły setki gł˛ebokich wdechów. Cała pikieta popatrzyła wilkiem na Nababa. Seirizzim nagle odwrócił si˛e na pi˛ecie, gniewnie uderzył kopytem w ziemi˛e i ryknał: ˛ — Dobra, do´sc´ obijania si˛e! Wraca´c do roboty! — Smagajac ˛ ogonem niby batem, zap˛edził przewo´zników do pracy, po czym odwrócił si˛e z powrotem do Nababa. Ale jego ju˙z tam nie było.

***

— W lewo, w lewo, dawajcie! — Mahrley usiłował przekrzycze´c gwi˙zd˙za˛ cy i buczacy ˛ tłum mieszka´nców Cranachanu, by usłyszała go załoga katapulty. Machina stopniowo obróciła si˛e, po raz drugi celujac ˛ w bram˛e. — Naciagn ˛ a´ ˛c! — polecił, czujac, ˛ jak jego nerwy napr˛ez˙ aja˛ si˛e z ka˙zdym obrotem koła mły´nskiego. Przy trzaskach oraz skrzypieniu drewna rami˛e wygi˛eło si˛e, a wanna zni˙zyła. Mahrley starł pot z okolicy oczu i jał ˛ wrzuca´c kamienie do obecnie pozbawionego ju˙z emalii pojemnika, z ka˙zdym dodawanym pociskiem wznoszac ˛ ku niebu krótki psalm. Tym razem musiało si˛e uda´c, od tego zale˙zała jego reputacja, a poza tym robiło si˛e zdecydowanie zbyt goraco ˛ na takie zaj˛ecia. Napr˛ez˙ enie rosło, wszystkie spoiwa i sznury trzeszczały i dr˙zały. To samo odnosiło si˛e do stawów i s´ci˛egien Mahrleya. Wanna została ustawiona w odpowiedniej pozycji, dorzucono do niej jeszcze kilka kamieni na szcz˛es´cie. Wszyscy w promieniu dziesi˛eciu stóp od nakr˛econej machiny czuli, jak dr˙zy ona od nagromadzonej, chcacej ˛ si˛e uwolni´c energii potencjalnej. 230

Mahrley raz jeszcze sprawdził trajektori˛e, zmienił bieg rzeki potu na swoim czole, złapał si˛e za kciuk na szcz˛es´cie i pociagn ˛ ał ˛ za d´zwigni˛e. Rami˛e wyrzutni skoczyło do góry, czasteczki ˛ powietrza w panice uciekały mu z drogi. Wanna poleciała po łuku, a kiedy znalazła si˛e w pozycji pionowej, rami˛e si˛e zatrzymało. Dał si˛e słysze´c gło´sny trzask, s´wist i pół tony kamieni pomkn˛eło ku bramie w ogrodzeniu z siła˛ wystarczajac ˛ a,˛ by wyrwa´c ja˛ z zawiasami i pozwoli´c niezliczonym mieszka´ncom Cranachanu odebra´c swoje w pocie czoła zarobione grosiwo. . . Tak w ka˙zdym razie powinno było si˛e sta´c. Mahrley o tym wiedział, zebrany tłum o tym wiedział, nawet szydzacy ˛ z nich Stan Kowalski i Guthry o tym wiedzieli. Szkoda, z˙ e katapulta nie. Rami˛e wyrzutni wystrzeliło do góry, zatrzymało si˛e i podniosło cała˛ machin˛e na dwadzie´scia stóp w powietrze, tak z˙ e przekoziołkowała i osiadła kołami do góry o pi˛ec´ dziesiat ˛ stóp bli˙zej ogrodzenia. Mahrley wyrzucił z siebie mnóstwo wyjatkowo ˛ nieprzyzwoitych obelg pod adresem wszystkiego i wszystkich cho´c cz˛es´ciowo zainteresowanych, po czym zaczał ˛ wydawa´c polecenia wszystkim, którzy mogli go usłysze´c. — B˛edzie działa´c! Zaufajcie mi! Musimy tylko. . . eee. . . wła´sciwie przymocowa´c ja˛ do ziemi, tak jest, po prostu przymocowa´c! — Górna warga zadr˙zała mu tylko nieznacznie. Na szczycie wie˙zy stra˙zniczej Stan Kowalski i Guthry bezradnie zwijali si˛e z histerycznego s´miechu. Cho´cby Mahrley był pot˛ez˙ nym bykiem z dodatkowym chromosomem X i nadmiarem testosteronu, który od wielu godzin wpatruje si˛e w krwistoczerwona˛ kurtyn˛e teatralna,˛ i tak nie mógłby by´c bardziej w´sciekły ni˙z w tej chwili. W r˛ece zgniótł wła´snie wa˙zacy ˛ dwadzie´scia pi˛ec´ funtów kawał piaskowca. To były drobne przeszkody, male´nka ły˙zeczka dziegciu w miodzie, wszystko do przezwyci˛ez˙ enia. Ju˙z niedługo, całkiem niedługo, jego b˛edzie na wierzchu. I kto za´smieje si˛e ostatni?

***

Oczy z waskimi ˛ pionowymi z´ renicami spogladały ˛ zza soczewek kryształo´ wych gogli na co´s, co wygladało ˛ jak wielki, skamieniały las nagich pni. Swiatła niezliczonych lamp lawowych migotały w oddali, za wirujacymi ˛ czarnoczerwonymi oparami ulatujacymi ˛ z rzeki Flegeton. Burza sprawiała, z˙ e drapacze powłok wygladały ˛ na pokryte złotymi kroplami potu. Po lewej płomienie padały na s´ródmie´scie Tumoru, sprawiajac ˛ nie lada kłopoty wszystkim, których zaskoczyły bez popielnicy czy płaszcza przeciwpłomiennego. D’Abaloh poklepał Harpi˛e po łuskowatym karku i pokierował nia˛ tak, by omi231

na´ ˛c burz˛e. Ju˙z za chwil˛e b˛edzie schodzi´c do ladowania ˛ w Mortropolis, zni˙za´c si˛e w´sród wielopoziomowych chodników wygryzionych przez pokolenia skałotoczy, okra˙ ˛za´c grupy drapaczy warstw, a˙z w ko´ncu wyladuje ˛ w s´rodku tego s´mierdzace˛ go bałaganu, który tyle demonów nazywa domem. Im szybciej sko´ncza˛ si˛e te wybory i b˛edzie mógł wróci´c do ulepszania pałacu, tym lepiej. Skr˛ecajac ˛ przy wysokiej wie˙zy, d’Abaloh zapragnał ˛ nagle s´cisna´ ˛c w r˛ece tub˛e Zapchajdziury.

***

Nietrudno było zauwa˙zy´c, jak nieuchronne wymarcie jakiego´s gatunku wpływało na nerwy pani Grynpis. Na my´sl o ra˙zacym ˛ lekcewa˙zeniu praw robactwa zwijała si˛e w spazmach gniewu. Okre´slenie, z˙ e wstrzasał ˛ nia˛ piekielny gniew, stanowiłoby eufemizm. Obie dłonie tak zaciskała, z˙ e a˙z pobielały jej kostki — jedna˛ wokół kija od transparentu, druga˛ wokół metaforycznego dwufuntowego młota perswazji; brwi wygi˛eła w znamionujace ˛ nieograniczony gniew V; tupn˛eła noga; ˛ jej bejsbolówka zatrzeszczała, a z oliwkowozielonej, zrobionej na drutach bojowej koszulki ulatywało ku zachmurzonemu niebu skondensowane wzburzenie. Pani Grynpis nie była szcz˛es´liwa. — Co ma oznacza´c ta oburzajaca ˛ emisja? — zapiszczała, stojac ˛ na beczce odwrócona plecami do PKiN, który nie zwracał na nia˛ uwagi i nadal wyrzucał w powietrze niezliczone tony czarnoczerwonego pyłu. — Czy˙z nikt nie zdaje sobie sprawy, z˙ e te wyziewy moga˛ przynie´sc´ nieodwracalne szkody układom oddechowym młodocianych kruszpaków? To afront! — Stała w dramatycznej pozie, wznoszac ˛ wysoko nad głow˛e transparent z napisem „Ratujmy kruszpaki!”. Na przestrzeni wielu lat protestowania pani Grynpis doszła do wniosku, z˙ e przenoszac ˛ cały swój gniew z pilnie strze˙zonego ogrodzenia na tłum zadziwionych ludzi, osiagnie ˛ wi˛ekszy sukces. Powód był prosty. Nauczyła si˛e nigdy nie i´sc´ na cało´sc´ w naprawd˛e powa˙znych sprawach — zbyt du˙ze ryzyko. Powali´c bramy, wedrze´c si˛e do PKiN i spra´c szefa, kimkolwiek on jest, na kwa´sne jabłko — prosz˛e bardzo, czemu nie, ale gorzko do´swiadczona pani Grynpis wiedziała, z˙ e du˙ze firmy maja˛ prawników, a prawnicy oznaczaja˛ łzy. Chyba z˙ e miało si˛e własnego prawnika, prawnika ze słabo´scia˛ do palacych, ˛ aktualnych spraw. Tak wi˛ec adresujac ˛ swe tyrady do rosnacego ˛ tłumu, zwi˛ekszała szans˛e na usidlenie jakiego´s współczujacego ˛ członka palestry, który gotów byłby rzuci´c si˛e w ogie´n walki i wysyła´c na lewo i prawo pozwy sadowe ˛ oraz oskar˙zenia. Ale w tej chwili, tu˙z 232

po tym, jak ocaliła niezliczone ptaszki przed upieczeniem, pani Grynpis wcale nie miała zamiaru odpu´sci´c. — . . . zniszczyli ju˙z s´rodowisko naturalne Karmazynowej Meduzople´sni Plamistej, lecz nie do´sc´ im tego — teraz zaatakowali brudem i nieczysto´scia.˛ Ekologiczne zanieczyszczenia tego stopnia sko´nczy´c si˛e moga˛ tylko jednym — bronchitem! — piszczała, entuzjastycznie wymachujac ˛ transparentem, po czym omiotła wzrokiem ociekajacy ˛ potem tłum słuchaczy, których wi˛ekszo´sc´ wpadła po prostu zobaczy´c, o co si˛e rozchodzi, i teraz z˙ ałowała, z˙ e nie wzi˛eła z soba˛ nic do picia. Lecz miotajaca ˛ gromy pani Grynpis w bojowej bejsbolówce nie mogła przewidzie´c, jak daleko dotrze jej przekaz. Tysiac ˛ stóp pod nia˛ kryjacy ˛ si˛e w nieuko´nczonym systemie wentylacyjnym Wielce Wielebny Hipokryt III gwałtownie si˛e wyprostował, o mały włos unikajac ˛ paskudnego wstrza´ ˛snienia mózgu. Tak — pomy´slał, głaszczac ˛ si˛e po podbródku i nasłuchujac ˛ dowodów zbrodni; cały czas starał si˛e nie zwraca´c uwagi na gro´zby Flagita. — Tak — mruknał, ˛ gdy zobaczył, jak Olivia działa na tłum. — Tak! — zdecydował. To ona. I podjawszy ˛ ostatecznie decyzj˛e, wysłał macki swej psyche, aby pochwyciły ofiar˛e. Przedzierały si˛e teraz przez mroczne gł˛ebie podziemia, niczym zabójcza matwa ˛ mknaca ˛ ku bezradnej makreli. Trzy impulsy przebiegajace ˛ ciało głowonoga, uderzenie dwiema najdłu˙zszymi mackami i tu˙z tu˙z. . . — . . . nie mo˙zemy pozosta´c oboj˛etni i pozwoli´c. . . och, czuj˛e si˛e. . . posłuchajcie mnie! — zagrzmiała pani Grynpis, a syczace ˛ nuty w jej głosie zapadły w wibrujac ˛ a˛ niepami˛ec´ . Zaskoczony tłum zafalował i wpatrzył si˛e w pania˛ Olivi˛e z pewna˛ doza˛ sceptycyzmu. Jednemu z jej stałych współpracowników opadła szcz˛eka. Nigdy, podczas z˙ adnego protestu, który prowadził rami˛e w rami˛e z pania˛ Grynpis, w z˙ adnym z jej przemówie´n nie zabrzmiała taka nuta. Niezła sztuczka. Wielebny Hipokryt wyczuwał za po´srednictwem pani Olivii atmosfer˛e wyczekiwania unoszac ˛ a˛ si˛e nad zebrana˛ gawiedzia.˛ Tłum gotów był spija´c z jego warg ka˙zde słowo. Nagle Hipokryt si˛e u´smiechnał. ˛ Po raz pierwszy w z˙ yciu miał wiernych. W porzadku, ˛ mo˙ze i porwał cudzych wiernych, ale có˙z, przy op˛etaniach przechodza˛ nie takie rzeczy. W ko´ncu co´s wtedy rzeczywi´scie w tych nieszcz˛es´ników wst˛epuje. Pani Grynpis wzi˛eła gł˛eboki oddech i cho´c jej spojrzenie było nieco szkliste i nieobecne, ochoczo rozpocz˛eła tyrad˛e. — Powiem wam o PKiN takie rzeczy, z˙ e nie uwierzycie własnym uszom! — zadudniła, przekazujac ˛ my´sli odległego o tysiac ˛ stóp Hipokryta zebranym masom ludzi. — Nadstawcie uszu, moi mili, i skupcie si˛e. . . U´smiech Hipokryta rozszerzał si˛e wraz z przekazywaniem kolejnych telewpływowych polece´n do układu limbicznego pani Olivii Grynpis, wkładaniem słów w jej usta i goraczkowym ˛ gestykulowaniem jej r˛ekami. I tak, patrzac ˛ na zafascy233

nowana˛ publiczno´sc´ , Wielebny zaczał ˛ wypunktowywa´c zagro˙zenia, jakie niesie ze soba˛ PKiN, wcia˙ ˛z dorzucajacy ˛ krztuszacego ˛ dymu do czerwonoczarnej zasłony. A publiczno´sc´ , jego zbór, jego parafia, zaczynała si˛e niecierpliwi´c. — . . . jak widzicie, niszcza˛ nasze s´rodowisko. Przez ostatnich pi˛ec´ minut potroiła si˛e liczba przypadków bronchitu w´sród młodych kruszpaków! — Dono´snemu wołaniu pani Grynpis towarzyszyły entuzjastyczne wyrazy poparcia. Kilku co gorliwszych członków trzódki pani Olivii zacz˛eło zbroi´c si˛e w cegły i patyki, powarkujac ˛ na dymiac ˛ a˛ budowl˛e. — Czy jeste´scie przygotowani na z˙ ycie w takim otoczeniu? — Kolejny krzyk poparcia ze strony tłumu. — Powiedzcie mi, gospodynie domowe, czy cieszy was perspektywa czarnych, tłustych zacieków na waszej ulubionej po´scieli? Ju˙z nigdy nie b˛edzie mo˙zna wywiesi´c prania! — Zebrana gawied´z ryczała z zachwytu. A Flagit ryczał z w´sciekło´sci, widzac ˛ po´swiat˛e na infernitowej siatce. Wyrzucił z siebie seri˛e najwymy´slniejszych hadesja´nskich przekle´nstw i uderzył łuskowata˛ pi˛es´cia˛ w obsydianowe biurko. A wi˛ec Hipokryt u˙zywa siatki? Có˙z, on, Flagit, nie ma zamiaru bezczynnie sta´c obok. — Co macie zamiar zrobi´c w tej sprawie!? — krzyczała pani Grynpis, dolewajac ˛ oliwy do ognia, który ogarnał ˛ zebranych. Setki ludzi odkrzykn˛eły jak jeden ma˙ ˛z: — Lincz! Lincz! Lincz! Flagit znów wrzasnał ˛ w rozpaczy. To zaszło za daleko. — D˙zi-had, D˙zi-had, zgło´s si˛e, do cholery! — telewpływał desperacko.

***

To było dla d’Abaloha co´s nowego. Serce waliło mu jak młot, oczy miał mocno zamkni˛ete, naje˙zone pazurami dłonie były mokre od potu, i nie wiedział, czy je´sli znajdzie si˛e tak blisko nast˛epnej wie˙zy, potrafi zachowa´c kontrol˛e nad swoim p˛echerzem. Nie miał poj˛ecia, o co chodziło Harpii, ale wcale mu si˛e to nie podobało. Po raz pierwszy, odkad ˛ pami˛etał, d’Abaloh naprawd˛e si˛e bał. Pterodaktylica nie panowała nad torem lotu. Wirujaca ˛ chmura gazu, która ulatywała z okna Transcendentalnego Biura Podró˙zy spółki z o.o., rzucała pot˛ez˙ na˛ bestia˛ po niebie Podziemia. Nogi Harpii ugi˛eły si˛e, z˙ ało´snie zamachała skrzydłami i zaskrzeczała przera˙zona. Przed soba,˛ spadajac ˛ i wirujac, ˛ zauwa˙zyła pot˛ez˙ ny drapacz powłok i — o ile tragicznie si˛e nie myliła — z kierunku wiatru i poprawek kursu, b˛edacych ˛ skutkiem panicznego miotania si˛e, jasno wynikało, z˙ e za jakie´s pi˛etna´scie sekund uderza˛ w s´cian˛e wie˙zowca z pr˛edko´scia˛ stu dwudziestu łokci na minut˛e. Harpia wrzasn˛eła, marzac ˛ o tym, by z powrotem znale´zc´ si˛e w stajni. 234

***

Pot spływał z ka˙zdej cz˛es´ci ciała D˙zi-hada, który taszczył wiadro wody od brzegów jeziora Hellarwyl. To ju˙z pi˛etnaste i, jak postanowił, ostatnie wiadro. Był w ko´ncu funkcjonariuszem Wyznaniowych Oddziałów Prewencyjnych, a nie pachołkiem pani Grynpis, którego jedynym celem w z˙ yciu było d´zwiganie płynów do chłodzenia odwodnionych ptaków. Aczkolwiek naprawd˛e miło było jako´s pomóc tym małym, biednym jemiołuszkom. D˙zi-had spojrzał przed siebie, na rozsypana˛ kolumn˛e d´zwigajacych ˛ wiadra ludzi, a potem na plujac ˛ a˛ dymem kopuł˛e PKiN, która napełniała talpejskie powietrze goracym, ˛ czarnoczerwonym pyłem. Strach zmroził go na wspomnienie ilustracji z Wulgaty — ilustracji przedstawiajacej ˛ koniec s´wiata. To, co miał przed soba,˛ niepokojaco ˛ przypominało t˛e rycin˛e. D˙zi-hada dopadła drwiaca ˛ frustracja, powinien co´s w tej sprawie zrobi´c. Ale co?! — krzyczał w my´slach. Co mógłby poradzi´c na pot˛ez˙ ne ogrodzenie blokujace ˛ mu dost˛ep do. . . có˙z, czegokolwiek, co tam si˛e znajdowało. Poczuł nagle przypływ gniewu na kolesiów, którzy napisali Wulgat˛e. Skoro ju˙z postanowili opisa´c koniec s´wiata, mogliby mie´c na tyle przyzwoito´sci, z˙ eby napisa´c, jak go powstrzyma´c, lub przynajmniej da´c jakie´s wskazówki, co tak naprawd˛e si˛e tam dzieje — jakie´s plany, przyst˛epne wyja´snienie sposobu działania, tego typu rzeczy. To chyba niezbyt wygórowane z˙ adania. ˛ Nagle pisk w´sciekło´sci wdarł si˛e w umysł D˙zi-hada, odp˛edzajac ˛ wszystkie ˙ my´sli i pragnienia poza jednym. Zadz ˛ a˛ mordu. — Hej, D˙zi-had! Co ty robisz? Chod´z tu. . . aaa, jeste´s! Stój spokojnie, nie b˛edzie bolało. Czarne łuskowate szpony AKL chwyciły i zacz˛eły gruntownie obmacywa´c czułe fragmenty mózgu D˙zi-hada. Czuł on tsunami AKL p˛edzace ˛ dolinami jego wolnej woli, podmywajace ˛ fundamenty wy˙zszych uczu´c i staczajace ˛ go w dół jak kawałek mentalnego s´miecia. Zanim D˙zi-had zorientował si˛e, z˙ e mi˛edzy nim a jego mózgiem co´s nie gra, jego ciało znalazło si˛e ju˙z we władzy kogo´s innego. Pod jego stopami trzydzie´sci dziewi˛ec´ tysi˛ecy d˙zd˙zownic poczuło nagle, jak smakowita przekaska ˛ umyka im sprzed nosa. Gdyby d˙zd˙zownice miały pi˛es´ci, uderzałyby nimi teraz w otwarte dłonie w ge´scie gniewu i rezygnacji. Poniewa˙z jednak nie miały, wrzuciły po prostu przysłowiowy wy˙zszy bieg i rzuciły si˛e w pos´cig. Krety (teraz ju˙z w liczbie tysiaca ˛ dwudziestu siedmiu) wyczuły, i˙z ich obiadek nabrał nagle animuszu, uderzyły wi˛ec upapranymi ziemia˛ pazurami w otwarte łapy i szale´nczo pop˛edziły przed siebie, a krecie mó˙zd˙zki goraczkowo ˛ zastanawiały

235

si˛e, czemu te robale zmuszaja˛ je do takich slalomów. Ju˙z pi˛etna´scie razy gwałtownie zmieniały kierunek, a teraz co´s takiego. To po prostu nie miało sensu. Flagit s´ledził ka˙zdy ruch D˙zi-hada za po´srednictwem kryształowych wizjerów dyndajacych ˛ mu przed oczami, czuł zimne dreszcze i powarkiwał, kiedy mnich zbli˙zał si˛e do PKiN, uderzał przy tym kopytami jak jaki´s szalony miło´snik flamenco pragnacy ˛ zata´nczy´c si˛e na s´mier´c. Musztardowo˙zółte iskry błyskały mu w kacikach ˛ oczu. Gorliwie usiłował przekona´c samego siebie, z˙ e zwyci˛ez˙ ył. Hipokryt dosłyszał strz˛epy przera˙zaja˛ cego przemówienia Flagita. — Zwyci˛estwo dla czarnego konia!. . . d’Abaloh da mi, czego zechc˛e. . . władz˛e!. . . Absolutna˛ władz˛e! Na szyi Flagita pojawiła si˛e pulsujaca ˛ z˙ yła, jego pazury zaciskały si˛e i prostowały, gdy biegał i miotał si˛e po jaskini. Demon nie miał zamiaru pozwoli´c, z˙ eby zwyci˛estwo wymkn˛eło mu si˛e, kiedy był ju˙z tak blisko. Pi˛etna´scie, dwadzie´scia stopni wi˛ecej i przetrwaja˛ tylko skorpiony oraz te porosty, które osiedlaja˛ si˛e na azbe´scie. Jeszcze dziesi˛ec´ stopni, i nawet one znikna.˛ Nic ju˙z nie powstrzyma temperatury, która b˛edzie rosła i rosła. Jeszcze dwadzies´cia stopni i morza si˛e zagotuja,˛ a lodowce stopia.˛ Sto stopni i trawy si˛e zapala,˛ jeszcze pi˛ec´ dziesiat ˛ i całe lasy stana˛ w ogniu, dodatkowe dwie´scie kilka stopni i. . . plan doskonały. Jak okiem si˛egna´ ˛c, czarna, zw˛eglona pustka. A je´sli wszystko potoczy si˛e dalej w tym tempie, wystarczy półtora dnia. Flagit wyszczerzył si˛e jeszcze szerzej. Gdy d’Abaloh zobaczy, czego dokonał jego wierny sługa, gdy przekona si˛e. . . Niezauwa˙zona przez demona niewyra´zna plamka zamajaczyła w oddali na tle czarnej chmury. Ogon nie´swiadomego niczego Flagita drgnał ˛ i skr˛ecił si˛e jak kotka w goracym ˛ blaszanym koszmarze sennym. Za oknem plamka zmieniła si˛e w co´s ze skrzydłami, co omin˛eło grup˛e wspierajacych ˛ sklepienie wie˙z filarowych i pomkn˛eło w stron˛e centrum Mortropolis. Gdyby Flagit nie był tak pochłoni˛ety wizjami z góry i zadaniem telewpływnego poradzenia sobie z hała´sliwa˛ pania˛ Grynpis, teraz biegałby w kółko, krzyczac, ˛ z˙ e d’Abaloh przybył za wcze´snie, z˙ e jeszcze nie wszystko gotowe i tego typu rzeczy. Nie dostrzegł jednak sylwetki Harpii i d’Abaloha, formujacej ˛ si˛e z bezkształtnej plamy na horyzoncie. Nie widział tak˙ze gwałtownej i nieoczekiwanej zmiany kursu, wykonanej przez Harpi˛e wbrew jej woli, kiedy p˛ed powietrza chwycił ja˛ za skrzydło, obrócił wokół osi i mocno pociagn ˛ ał. ˛ Flagit pozostawał w błogiej nie´swiadomo´sci faktu, i˙z ogromna pterodaktylica wraz ze swym wysoko postawionym ładunkiem wpadła w wir gwałtownie ulatniajacego ˛ si˛e gazu i zmierzała wła´snie bezwładnie w stron˛e sasiedniego ˛ biura. D’Abaloh po raz pierwszy w z˙ yciu krzyknał. ˛ Có˙z, ka˙zdy by tak zrobił, gdyby zdarzyło mu si˛e na złamanie karku gna´c ku litej granitowej s´cianie z pr˛edko´scia˛ 236

stu dwudziestu łokci na minut˛e, siedzac ˛ na grzbiecie potwora z sze´scioma nogami, o sze´sc´ dziesi˛eciu stopach rozpi˛eto´sci skrzydeł i absolutnie pozbawionego hamulców. Na szcz˛es´cie dla jego dostoje´nstwa nikt go nie słyszał — z wyjatkiem ˛ Harpii, która i tak by nikomu nie powiedziała. Nie powinien był otwiera´c oczu — i bez tego było niezbyt dobrze — ale z jakiego´s powodu, wła´snie wtedy, w wyjatkowo ˛ nieodpowiednim momencie, otworzył je. No i zobaczył. Budynek. Zajmował całe pole widzenia. I stał na jego drodze. Nigdy nie miał si˛e dowiedzie´c, jaki manewr wykonała Harpia, ale w ostatniej sekundzie, kiedy ju˙z si˛e zdawało, z˙ e sko´ncza˛ jako kolejna warstwa rozsmarowana na s´cianie drapacza powłok, machn˛eła jednym skrzydłem, obróciła si˛e i uderzyła w mur Mrocznym Lordem. Jeden, dwa cale obok, i wszystko to wygladało˛ by dosy´c nieprzyjemnie, ale bestii jakim´s cudem udało si˛e najpierw przepchna´ ˛c d’Abaloha przez okno, a dopiero potem rozpłaszczy´c si˛e z rozło˙zonymi skrzydłami na s´cianie, niczym gumowy nietoperz na dyszy odkurzacza. I wła´snie w tej chwili, gdy d’Abaloh odbił si˛e od przeciwległej s´ciany, rykoszetem przeleciał przez magazyn i wymachujac ˛ kopytami i ogonem oraz ciskajac ˛ przekle´nstwa, przygniótł Flagita do ziemi, Flagit zorientował si˛e, z˙ e d’Abaloh przybył troch˛e za wcze´snie. Wtedy te˙z Flagit stracił kontakt z D˙zi-hadem, poniewa˙z infernitowa siatka spadła mu z głowy w wyniku kolizji. Co wi˛ecej, dokładnie w tym momencie w niewielkim biurze zapanował absolutny chaos. Poniewa˙z Harpia tkwiła na zewn˛etrznej s´cianie budynku, doskonale spełniajac ˛ funkcj˛e szczelnie zamkni˛etego okna, i poniewa˙z wiatraki dziewi˛ec´ set pi˛ec´ dziesiat ˛ stóp nad ich głowami wcia˙ ˛z szale´nczo wirowały, skad´ ˛ s musiały zaczerpna´ ˛c tysiace ˛ metrów sze´sciennych atmosfery wyrzucanej w talpejskie powietrze. Drzwi na korytarz otwarły si˛e i zacz˛eła si˛e s´nie˙zyca. Chmury arkuszy niepłonnego pergaminu wpadły do magazynu, uderzajac ˛ obecnych po twarzach, po czym uleciały przez otwór w suficie pokoju obok. Po nich pojawiły si˛e dywany, sofy, szafki na dokumenty, i zapewne byłoby tego o wiele wi˛ecej, gdyby nie wspaniała interwencja sporego obsydianowego stołu i pary szafek. Flagit z trudem uniknał ˛ bombardowania meblami biurowymi, robiac ˛ krok w bok, kiedy przelatywała koło niego sze´scioszufladowa szafka na akta. Stół, który dzi˛eki niezwykłemu zbiegowi okoliczno´sci okazał si˛e dokładnie tak du˙zy, by przesłoni´c cały otwór, uderzył w sufit. Zatrzymały go tam dwie szafki, blokujac ˛ otwór skuteczniej, ni˙z pterodaktyl uszczelnił okno. Mniej wi˛ecej sekund˛e pó´zniej Harpia zaskrzeczała i odpadła od s´ciany wiez˙ owca. Sporo czasu min˛eło, zanim wszystkim odetkały si˛e uszy.

237

***

Uczucie obrzydzenia i nienawi´sci kra˙ ˛zyło po ciele D˙zi-hada, przedzierajac ˛ si˛e przez kor˛e nadnerczy i uderzajac ˛ w biceps. Z krzykiem wypadł z tłumu, unoszac ˛ nad głowa˛ GROM-owy sztylet. W uszach pulsowała mu z˙ adza ˛ krwi, blizny ociekały potem. — . . . to bezmy´slne marnotrawstwo. . . urrghhh! — D˙zi-had chwycił pania˛ Grynpis za gardło, rzucił na ziemi˛e, ryczac ˛ okrutnie, uniósł nó˙z i. . . Nagle znieruchomiał. W tej samej chwili niezauwa˙zona przez nikogo, szeroka na osiemna´scie cali infernitowa siatka z dopasowana˛ para˛ kryształów wyleciała w powietrze po´sród wrzacych ˛ miazmatów i goracego ˛ pyłu dobywajacego ˛ si˛e z siedmiu fumaroli, zakr˛eciła si˛e w powietrzu i upadła pół mili dalej za k˛epka˛ wrzosów. ´ D˙zi-had potrzasn ˛ ał ˛ głowa,˛ gdy Swierk rzucił mu si˛e na plecy i powalił go na ziemi˛e. Wszyscy zebrani zbli˙zyli si˛e, z˙ eby mie´c lepszy widok. Ratowanie ptaków — czyn chwalebny, ale porzadne ˛ mordobicie te˙z ma swoja˛ warto´sc´ . ´Swierk przygwo´zdził D˙zi-hada do podło˙za, po czym rozejrzał si˛e zupełnie skołowany. Widział niejedna˛ reakcj˛e człowieka przygniecionego do ziemi i, owszem, zdarzał si˛e w´sród nich s´miech. Ale tylko s´miech histeryczny. Nigdy, przenigdy nie widział ani nie słyszał nikogo powalonego na plecy, kto wskazywałby na niebo i ryczał ze s´miechu, jakby dopiero co usłyszał najlepszy dowcip na całym s´wiecie. Szafka na dokumenty, pot˛ez˙ ny pióropusz niepłonnych pergaminów i wielka sofa wyleciały z trzech otworów w kopule. Wtedy stało si˛e co´s dziwnego. Tysiac ˛ stóp poni˙zej obsydianowy stół uderzył w sufit, powodujac ˛ gwałtowna˛ i niemal całkowita˛ chwilowa˛ pró˙zni˛e. Ten nagły spadek ci´snienia rozprzestrzenił si˛e w rurze łacz ˛ acej ˛ PKiN z Hadesja˛ i spowodował bardzo dziwne zjawisko. D˙zi-had zauwa˙zył je pierwszy. Có˙z, znajdował si˛e we wła´sciwym miejscu. Pi˛ec´ dziesiat ˛ trzy tysiace ˛ d˙zd˙zownic, do tej chwili oblizujacych ˛ to, co w´sród d˙zd˙zownic uchodzi za wargi, w oczekiwaniu na wspaniała˛ wy˙zerk˛e, nagle straciło apetyt i rozpierzchło si˛e. Ponad tysiac ˛ kretów postapiło ˛ tak samo. Powód tej nagłej i masowej ewakuacji szybko stał si˛e jasny dla wszystkich zgromadzonych w pobli˙zu PKiN. Według D˙zi-hada ziemia si˛e poruszyła. Fala uderzeniowa pró˙zni, która dopiero co dotarła na powierzchni˛e z wn˛etrzno´sci Hadesji, rozlu´zniła ju˙z i tak osłabiona˛ gleb˛e. Pi˛etna´scie przej´sc´ z góra˛ czterdziestu tysi˛ecy d˙zd˙zownic i dobrego tysiaca ˛ kretów nie mogło wpłyna´ ˛c zbyt korzystnie na spoisto´sc´ ziemi. Zwłaszcza je˙zeli ziemia ta miała powstrzymywa´c po-

238

łaczony ˛ ci˛ez˙ ar najwi˛ekszego zbiornika wodnego na terenie całych Talp. Jezioro Hellarwyl wystapiło ˛ z brzegów. Niezliczone miliony litrów s´wie˙zej wody przedarły si˛e przez zerodowana˛ za sprawa˛ d˙zd˙zownic gleb˛e i wpadły w kanał prowadzacy ˛ zboczem wzgórza. — Nogi za pas! — wrzasnał ˛ D˙zi-had, zadzierajac ˛ habit i w praktyce demon´ strujac ˛ znaczenie swojej porady. Pani Grynpis i Swierk szybko poszli w jego s´lady. Fala powodziowa s´wie˙zej wody przepychała si˛e przez osłabiona˛ ziemi˛e, przyspieszajac ˛ za sprawa˛ ci´snienia i siły grawitacji. Pi˛ec´ dziesiat ˛ kilka stóp gruntu znajdujacego ˛ si˛e pomi˛edzy woda˛ i wirujacymi ˛ wiatrakami nie miało z˙ adnych szans. Niczym jaki´s infernalny buldo˙zer, woda zepchn˛eła kilkaset ton przedniego talpejskiego iłu w dół szybu i zwaliła tysiac ˛ stóp w dół, na blat litego, obsydianowego stołu. I wtedy, zupełnie jakby rozpoczynała si˛e jaka´s wspaniała religijna uroczysto´sc´ , napływajaca ˛ woda dostała si˛e w wiatraki. Z poczatku ˛ wirujace ˛ skrzydła porwały tylko kilka kropel, ale ju˙z chwil˛e pó´zniej, jakby domy´slajac ˛ si˛e, co jest grane, chwyciły jej znacznie wi˛ecej. — Patrzcie! — pisn˛eła pani Grynpis, to wskazujac ˛ r˛eka˛ na powietrze, to przecierajac ˛ z niedowierzaniem oczy. — Moje ptasz˛eta! Siedem dymiacych ˛ otworów w kopule PKiN zakrztusiło si˛e, zacharczało, po czym j˛eło wyrzuca´c w powietrze dziesiatki ˛ tysi˛ecy litrów czystej, s´wie˙zej wody.

***

Kto´s inny tak˙ze przecierał oczy z niedowierzania. Tym kim´s był Flagit, który spogladał ˛ to na d’Abaloha, to na Harpi˛e, to z kolei na stos szafek i stołów w sa˛ siednim pomieszczeniu. — Jak s´miesz?! — wrzasnał ˛ d’Abaloh, podpierajac ˛ si˛e pod boki i władczo patrzac ˛ na Flagita. — Ja. . . ja mog˛e wyja´sni´c. . . — Flagit j˛eknał, ˛ wiercac ˛ si˛e niespokojnie i wypatrujac ˛ jakiegokolwiek s´ladu swej infernitowej siatki. — Nie musisz nic wyja´snia´c. To oczywiste, co si˛e tutaj dzieje — warknał ˛ d’Abaloh, znaczaco ˛ spogladaj ˛ ac ˛ na rury i narz˛edzia walajace ˛ si˛e po podłodze. — Tak. . . tak? — bakn ˛ ał ˛ pełen obaw Flagit i zaczał ˛ przest˛epowa´c z kopyta na kopyto. „Jak zareaguje Mroczny Lord? B˛edzie schlebiał czy si˛e w´scieknie?” — To ci˛e oduczy korzystania z usług nielegalnych imigrantów! — oznajmił d’Abaloh i spojrzał krzywo na Hipokryta. — Powiniene´s skontaktowa´c si˛e z włas´ciwymi mortropolita´nskimi wykonawcami, wtedy nic by si˛e nie stało. — Pazurem machnał ˛ na złomowisko w sasiednim ˛ pomieszczeniu. 239

— Tak. . . ja, eee. . . — Flagit pocierał si˛e po głowie, szukajac ˛ s´ladów po ciosie, który mógł spowodowa´c wstrza´ ˛snienie mózgu. To było jedyne wyja´snienie. Dostał w łeb i teraz nic nie miało sensu. Chyba z˙ e wła´snie zupełnie postradał zmysły. — Z wami jest zawsze tak samo — ciagn ˛ ał ˛ tymczasem d’Abaloh. — Narzekacie na brak miejsca, ale nigdy si˛e niczego nie uczycie. Brak miejsca? — wybełkotał otumaniony umysł Flagita. Mo˙ze i rzeczywi´scie tu na dole robiło si˛e nieco za ciasno, ale. . . o co mu chodzi? — Gdyby´s miał odpowiednie pozwolenie i prawidłowa˛ ekspertyz˛e lokalu, wiedziałby´s o gro˙zacych ˛ szczelinach wulkanicznych. Ba, a co masz teraz zamiar zrobi´c ze swoja˛ dobudówka? ˛ — Do. . . dobudówka? ˛ — bakn ˛ ał ˛ Flagit. — Nie udawaj niewiniatka. ˛ To oczywiste, z˙ e potrzebujesz dodatkowej przestrzeni magazynowej! — Mroczny Lord popatrzył znaczaco ˛ na szafki na dokumenty. — Na twoim miejscu pacnałbym ˛ na to kilkadziesiat ˛ opakowa´n Zapchajdziury, b˛edziesz potrzebował supermocnej, wielozadaniowa si˛e nie nada. Niektórzy ja˛ wola,˛ ale ja zawsze. . . I d’Abaloh zaczał ˛ recytowa´c długa˛ list˛e marek, metod konstrukcyjnych, wad i zalet stosowania grzmotników w nasadkach wulkanizowanych okładzin do agregatów wulkanicznych. Oczy zaszły mu mgła˛ t˛esknoty, kiedy przypominał sobie katalogi materiałów budowlanych, łuskowata górna warga dr˙zała, gdy opowiadał o rozmiarach opakowa´n setek ró˙znych rodzajów zaprawy murarskiej. Ile˙z to czasu min˛eło, odkad ˛ po raz ostatni brał udział w tak inteligentnej konwersacji! I nawet gdyby przez drzwi wpadli teraz funkcjonariusze UOP-u, pomy´slał Flagit, nie miałoby to znaczenia. Jakim´s cudem nie było dowodów jego wykrocze´n, niczego, co łaczyłoby ˛ go z drukarzem czy klecha.˛ Wystarczyłoby kilka bezczelnych kłamstw, w których przecie˙z odznaczał si˛e nie lada biegło´scia,˛ i sko´nczyłoby si˛e na kilkuset latach odsiadki za rozbudowywanie nieruchomo´sci bez odpowiedniego pozwolenia, wykorzystywanie do tego niestandardowej siły roboczej i wywołanie silnego wstrzasu ˛ psychicznego u osobistego s´rodka lokomocji Mrocznego Lorda. Stój na uboczu, rób swoje, a uziemia˛ ci˛e na dwana´scie dekad, nie wi˛ecej. W tej chwili Flagit mógłby nawet ucałowa´c d’Abaloha. Lecz było na to za pó´zno. Z szerokim u´smiechem, szepczac ˛ co´s w rodzaju „Od lat si˛e tak nie bawiłem” — d’Abaloh wyskoczył przez okno wprost na grzbiet Harpii i odleciał ku naglacemu ˛ spotkaniu z kilkoma pełnymi obaw i nadziei kandydatami.

240

***

— Ciagnijcie! ˛ No dalej, ciagnijcie! ˛ — krzyczał Mahrley, usiłujac ˛ obudzi´c w swoich ludziach entuzjazm. — Teraz jest doskonale! — ryknał ˛ i wskoczył na katapult˛e. — Tym razem im. . . uuuups! Spojrzał na scen˛e rozgrywajac ˛ a˛ si˛e przed jego oczyma i nagle poczuł si˛e do´sc´ głupkowato. Wcze´sniej wszystko wygladało ˛ nieco inaczej. Przede wszystkim nie było tego szerokiego strumienia wody, spływajacego ˛ z jeziora Hellarwyl i tocza˛ cego swe nurty przez bram˛e, która˛ od tak dawna usiłował rozwali´c. Z poczatku ˛ nikt nie odwa˙zył si˛e ruszy´c, wszyscy stali osłupiali, wpatrujac ˛ si˛e w siedem fontann wzbijajacych ˛ w powietrze, wcia˙ ˛z wy˙zej i wy˙zej, pot˛ez˙ ne strumienie wody, i starali si˛e poja´ ˛c, co jest grane. Lecz nagle zrozumieli, z˙ e grawitacja wcia˙ ˛z działa. Ci˛ez˙ ko było tego nie zauwa˙zy´c. Jednocze´snie, jak idealnie zgrane pływaczki synchroniczne, siedem strumieni przestało si˛e wznosi´c, zawahało niepewnie na szczycie, po czym rozmy´sliło si˛e i trysn˛eło w stron˛e tłumu. Chwil˛e pó´zniej wszyscy zostali przemoczeni od stóp do głów. I znacznie chłodniejsi. Tłum rado´snie zafalował i wszyscy zacz˛eli baraszkowa´c w strugach wody, pierwszej lecacej ˛ z nieba od, wydawałoby si˛e, niepami˛etnych czasów. Strumienie spadały na okoliczne wzgórza, nawil˙zajac ˛ nagrzane drzewa, wpadajac ˛ do jeziora, wypełniajac ˛ potoki, a przede wszystkim likwidujac ˛ spiekot˛e i dym. Tu˙z za wysokim ogrodzeniem niewielki potok nabierał mocy i spływał raczo ˛ po zboczu wzgórza wprost na małe koło mły´nskie i przekr˛ecał wałek, nakr˛ecał mechanizm, skr˛ecał d´zwigni˛e i uruchamiał wielka˛ turbin˛e ukryta˛ pi˛ec´ dziesiat ˛ stóp pod ziemia.˛ Stosy ptaszków łapały oddech i zaczynały dochodzi´c do siebie. W gruncie rzeczy jedynymi istotami w Talpach, którym nie podobał si˛e taki obrót sprawy, były bobry. Nie po to sp˛edziły tyle czasu i wło˙zyły du˙zo wysiłku w gryzienie drzew i budowanie wi˛ekszych i lepszych tam, co miało na celu zirytowanie sasiadów, ˛ z˙ eby teraz bezradnie obserwowa´c, jak fala powodziowa spada ze wzgórza i zmywa owoce ich pracy. Z drugiej strony jednak przestało tak strasznie s´mierdzie´c. Nagle Mahrley wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e i wskazał na dwie postacie wygladaj ˛ ace ˛ przez dziur˛e w ogrodzeniu. — Tam jest krasnolud! — ryknał. ˛ — Bra´c go! — Banda w´sciekłych zdunów z miejsca zapomniała o katapulcie, wrzasn˛eła i rzuciła si˛e w stron˛e krasnoluda. Gwałtowny hałas uderzył w uszy szybko odzyskujacych ˛ wigor ptaków. Strugi wody spadały z nieba, moczac ˛ i chłodzac ˛ rozgrzane pierze rybitw, kruszpaków i jemiołuszek. Skalne sikory jedna za druga˛ otrzasały ˛ si˛e, muskały nastroszone lotki i machały skrzydłami. Całe stada wzbijały si˛e w powietrze, obserwowane przez oniemiała˛ pania˛ Grynpis. Wtedy te˙z, zupełnie jakby pogoda chciała mie´c

241

ostatnie meteorologiczne słowo, wyszło sło´nce. Miliony złotych iskierek zal´sniły w kroplach spadajacej ˛ wody, wesoło mrugajac, ˛ gasnac ˛ i znów si˛e pojawiajac. ˛ Nagle szalejace ˛ na nieboskłonie miriady ptaków obramowane zostały wielkim, pi˛eknym łukiem t˛eczy. Tego było dla pani Olivii Grynpis zbyt wiele. J˛ekn˛eła i zemdlała. Niezauwa˙zona przez wpatrujac ˛ a˛ si˛e w niebo gawied´z dziewczynka w jaskrawoczerwonej koszuli nocnej wychyn˛eła zza krzaka i z szerokim u´smiechem zacz˛eła wiaza´ ˛ c sznurowadła pani Grynpis w jeden wielki supeł.

***

Ciagły ˛ szmer podpodłogowego ogrzewania s´wiszczał irytujaco ˛ w przedpokoju, w którym niecierpliwie oczekiwało dwóch kandydatów. Kropla potu spłyn˛eła mi˛edzy łuskami na czole Nababa, z ulga˛ uciekła od zgiełku panujacego ˛ pod łuskami i skoczyła na podłog˛e. Przeleciała przez g˛este od nienawi´sci powietrze i wyladowawszy ˛ na posadzce, ostatecznie wyparowała. Seirizzim podniósł wzrok znad stosu niepłonnych pergaminów („Gwarantujemy, z˙ e nie spłonie, nie pomarszczy si˛e ani nie zw˛egli, powodujac ˛ tym samym utrudnienia w przekazywaniu informacji. . . lub zwrócimy ci pieniadze!”). ˛ Swobodnie oblizał czubek swego szlamopisu i wpisał w tabel˛e ostatni zestaw liczb. Nabab popatrzył wilkiem na swojego konkurenta. Ju˙z wcze´sniej nie znosił Seirizzima, ale teraz, po tym jak zniszczył jego asa w r˛ekawie, zako´nczył strajk przewo´zników, có˙z, teraz była to czysta, z˙ ywa, absolutna nienawi´sc´ . Nabab nie miał wyboru, musiał post˛epowa´c według pierwotnego planu. Niech szlag trafi Flagita za niedostarczenie z˙ adnego dowodu! Nagle drzwi komnaty otwarły si˛e na o´scie˙z. Stan˛eła w nich, kiwajac ˛ zapraszajaco, ˛ przera˙zajaca ˛ posta´c, która za plecami wymachiwała zako´nczonym strzałka˛ ogonem. — Jego Demoniczno´sc´ Mroczny Lord d’Abaloh do´sc´ ju˙z si˛e naczekał! — zagrzmiał piekielny lokaj. — Wejd´zcie i przedstawcie swoje sprawy. Seirizzim zerwał si˛e na równe kopyta i ruszył do s´rodka, rogi dr˙zały mu z podniecenia. Nabab wstał, przełknał ˛ s´lin˛e i zastanowił si˛e, czy naprawd˛e chce ubiega´c si˛e o stanowisko Naczelnego Grabarza Mortropolis. B˛edzie ci˛ez˙ ko. . . ech, lecz pomy´sle´c o tej władzy! Całkowita kontrola nad stolica˛ Podziemnego Królestwa Hadesji, bezwzgl˛edna dominacja nad wcia˙ ˛z rozrastajac ˛ a˛ si˛e populacja,˛ okazja do stworzenia nowych i jeszcze bardziej wymy´slnych m˛eczarni. . . Tajfun podniecenia przemknał ˛ przez jego bezlitosne serce. O tak, o takiej pra242

cy marzył. To o wiele, wiele wi˛ecej, ni˙z mogła zaoferowa´c Administracja Piekielna. Nigdy by sobie nie wybaczył, gdyby Seirizzim ubiegł go w tych wyborach. — Wasza Demoniczna Wysoko´sc´ ! — Seirizzim zaczał ˛ fachowo podlizywa´c si˛e ju˙z w drodze do panujacego ˛ władcy, który u´smiechał si˛e złowieszczo w oparach wyrafinowanego okrucie´nstwa. Jednym z niewielu aspektów bycia Mrocznym Lordem, które cenił d’Abaloh, była mo˙zliwo´sc´ u´smiechania si˛e złowieszczo w oparach wyrafinowanego okrucie´nstwa. To zawsze robiło zabójcze wra˙zenie. — Stoj˛e przed Wasza˛ Demoniczno´scia˛ gotowy wr˛ecza´c gigantyczne łapówki, przekupywa´c i odkupywa´c przekupionych, wysmarowa´c sobie drog˛e do waszej przychylno´sci oraz wiecznej aprobaty na zostanie Naczelnym Grabarzem Mortropolis. Łuski Mrocznego Lorda d’Abaloha zaskrzypiały, gdy pochylał głow˛e i skupiał uwag˛e na pierwszym kandydacie. Waskie ˛ nieruchome z´ renice płon˛eły ognista˛ czerwienia˛ za wysuni˛etym łukiem jego rogów i kolczastej korony. Ogon władcy piekieł dr˙zał i wił si˛e z rosnac ˛ a˛ zło´scia.˛ — Mów! — ryknał ˛ d’Abaloh, uderzajac ˛ dwunastocalowym pazurem w oparcie obsydianowego tronu. Pazury te˙z napawały go duma,˛ jedna˛ z rzeczy, jakich nie mógł osiagn ˛ a´ ˛c podczas pracy w budownictwie, była wła´snie ich wymarzona długo´sc´ . Seirizzim zrobił krok do przodu i przemówił: — Uczy´n mnie Naczelnym Grabarzem Mortropolis, a osobi´scie dopilnuj˛e, by twój pot˛ez˙ ny Pałac Tumorski został kompletnie wyremontowany, tak by odpowiadał gł˛ebi twego zepsucia. D’Abaloh prychnał. ˛ W Nababie nieznacznie wzrosła nadzieja. Ale˙z to było prostackie. — Wybior˛e tak˙ze najlepsze spo´sród przybywajacych ˛ pot˛epienie, aby dostarczały ci rozkoszy — ciagn ˛ ał ˛ Seirizzim, oblizujac ˛ wargi i pochylajac ˛ si˛e ni˙zej. Nabab cmoknał ˛ i wzniósł oczy ku górze. — . . . rozka˙ze˛ mistrzom wszystkich gier karcianych i hazardowych, by z toba˛ rywalizowali, do twych kuchni wy´sl˛e najprzedniejszych kucharzy wyspecjalizowanych w syceniu ob˙zarstwa, wydam tak˙ze polecenia sporzadzenia ˛ nowej uprz˛ez˙ y dla twego Harpagona — zako´nczył Seirizzim ten katalog najni˙zszych przyjemno´sci. D’Abaloh parsknał, ˛ patrzac ˛ na niego pogardliwie. — ONA nazywa si˛e Harpia — warknał. ˛ Nabab zdusił w piersi chichot, gdy Seirizzim przełykał nerwowo s´lin˛e. Zapowiadało si˛e bezproblemowo. Zupełnie jakby d’Abaloh nie mógł do woli wybiera´c pomi˛edzy wszystkimi nieszcz˛esnymi duszami, które na wieczno´sc´ sko´nczyły tu na dole. Miał robot˛e w kieszeni, czuł, z˙ e nie b˛edzie musiał si˛e specjalnie wysila´c. — W skrócie — wymruczał Seirizzim, dzielnie zbierajac ˛ si˛e w sobie — twoje aktualne rozpasanie b˛edzie niczym w porównaniu z dojrzałym, wyszukanym zdeprawowaniem, które stanie si˛e twoim udziałem, je´sli mnie wybierzesz. 243

— Strasznie jeste´s zuchwały! — zagrzmiał d’Abaloh. — Odwa˙zne o´swiadczenie, wszak nie masz poj˛ecia o obecnym zasi˛egu mej rozwiazło´ ˛ sci. Mam bardzo zwichrowane upodobania! — Jego górna warga zawin˛eła si˛e, lubie˙znie odsłaniajac ˛ z˛eby. — Do´sc´ tego. — Odwrócił si˛e i zmierzył wzrokiem Nababa. — Ty. Co ty mo˙zesz mi zaoferowa´c w zamian za urzad ˛ Grabarza? Nabab wciagn ˛ ał ˛ gł˛eboko powietrze. — To! — oznajmił, wyciagaj ˛ ac ˛ mała,˛ wyszywana˛ złotem siatk˛e na włosy i łapiac ˛ si˛e za kciuki na szcz˛es´cie. Nie był pewien, czy akurat tutaj zadziała, ale. . . co tam! D’Abaloh wyprostował si˛e, jakby kij połknał, ˛ i z w´sciekło´scia˛ wskazał na piusk˛e. — Proponujesz mi złocona˛ siatk˛e na włosy?! Jak s´miesz?! Nabab skulił si˛e, dochodzac ˛ do wniosku, z˙ e trzymanie kciuków nic nie dało. — Nie, nie! — zapiszczał, wymachujac ˛ r˛ekami. — To si˛e nosi na głowie. — Wiem! Co to za z˙ arty? — D’Abaloh uderzył zaci´sni˛etymi pi˛es´ciami w por˛ecz tronu. Seirizzim zachichotał złowieszczo. — Wasza Demoniczno´sc´ , to najnowszy wynalazek. — Nabab rozpaczliwie szukał w pami˛eci watpliwego ˛ technobełkotu, jakim cz˛estował go Flagit. — To. . . eee. . . produkt najnowszej techniki, we wła´sciwych r˛ekach mogacy ˛ spowodowa´c chaos i niegodziwo´sc´ po´sród ludów całego s´wiata. To siatka telewpływowa! — Wyra˙zaj si˛e ja´sniej! — burknał ˛ d’Abaloh. Nabab si˛e rozpromienił. — Kiedy po raz pierwszy ja˛ ujrzałem, te˙z nie zrobiła na mnie wra˙zenia. To urzadzenie ˛ mo˙ze kontrolowa´c posuni˛ecia innych, dyktowa´c zło˙zone ła´ncuchy przyczynowo-skutkowe, kierujac ˛ post˛epowaniem ofiar. Mówiac ˛ w skrócie, wszyscy b˛eda˛ ta´nczy´c tak, jak im si˛e na tym przyrzadzie ˛ zagra! Mroczny Lord eksplodował chtoniczna˛ kakofonia˛ irytacji. — I ty mi to proponujesz? Nabab spojrzał na d’Abaloha i przytaknał, ˛ po czym j˛eknał, ˛ gdy infernalny wódz wpadł w furi˛e i zaczał ˛ krzycze´c. — Czy uszło twojej uwagi, z˙ e i tak wszyscy ta´ncza˛ tak, jak im zagram? Wszak panuj˛e nad tym z˙ ałosnym Podziemiem. Władam Hadesja! ˛ Nabab zamachał szczatkowymi ˛ skrzydłami, usiłujac ˛ rozpaczliwie złapa´c powietrze. W komnacie zaległa cisza, zdawało si˛e, z˙ e nawet podpodłogowe ogrzewanie wstrzymało oddech. — Ach — Nabab u´smiechnał ˛ si˛e głupawo — sadz˛ ˛ e, z˙ e Wasza Demoniczno´sc´ mnie nie zrozu. . . z˙ e wyraziłem si˛e niezbyt jasno. D’Abaloh trzasł ˛ si˛e w narastajacym ˛ gniewie. Obsydianowe por˛ecze tronu zatrzeszczały i p˛ekły pod rosnac ˛ a˛ siła˛ jego u´scisku. — Za pomoca˛ tego mo˙zna kontrolowa´c ludzi przed ich s´miercia.˛ 244

U´smiech Seirizzima najpierw zamarł, a potem odpłynał ˛ z twarzy. Demon zdał sobie spraw˛e ze strasznego potencjału oferty Nababa. Uzbrojony w t˛e rzecz, jes´li oczywi´scie działa tak, jak jest to przedstawiane, d’Abaloh mógłby pociaga´ ˛ c sznurki po obu stronach Flegetonu, a nawet dalej. — Co masz na my´sli? — warknał ˛ Mroczny Lord. — Jakie to ma mo˙zliwo´sci? Czemu miałbym by´c zainteresowany? — O, Wasza Znienawidzona Łajdacko´sc´ , rozwa˙z prosz˛e przyjemno´sc´ płynac ˛ a˛ z rozp˛etywania wojen, układania choreografii plag szczurów czy zast˛epowania pa´nstw policyjnych zamordystycznymi tyraniami dyktatorów. D’Abaloh rozpromienił si˛e na my´sl o panowaniu nad przed i po´smiertnymi s´wiatami. Jakie˙z budynki mógłby stawia´c! — Masz dowód? Psiakrew! — wrzasnał ˛ w duszy Nabab. — Psiakrew, psiakrew! Zapytał! — Przytaknał ˛ z przesadnym entuzjazmem, starajac ˛ si˛e nie krzykna´ ˛c na cały głos. — Owcze Wojny! — zapiszczał. — Wiele krwawych bitew rozegranych wzdłu˙z południowej granicy Rhyngill. . . Wasza Obłaka´ ˛ nczo´sc´ , to ja rozp˛etałem te wojny, korzystajac ˛ z tego urzadzenia! ˛ Mroczny Lord d’Abaloh zaniósł si˛e ogłuszajacym, ˛ szyderczym s´miechem. Chwil˛e pó´zniej Seirizzim tarzał si˛e po podłodze bezradnie, tak˙ze piskliwie rechoczac. ˛ — Naprawd˛e! — zaprotestował Nabab, nieudolnie maskujac ˛ nut˛e rozpaczy w głosie. — U˙zywałem tej siatki telewpływowej dwa tygodnie temu, zmusiłem dziewi˛ecioletnia˛ dziewczynk˛e, z˙ eby domalowała wasy ˛ aniołom i pozmieniała litery w nowym, polowym wydaniu. . . ech. — Głos załamał mu si˛e pod wpływem udr˛eki szyderstw i drwin. Nie było sensu tego ciagn ˛ a´ ˛c, wiedział, jak brzmiało to, co mówił. — Wasza Demoniczna Wspaniało´sc´ — odezwał si˛e Seirizzim, gotowy do zadania ostatecznego ciosu zawodowym ambicjom i perspektywom Nababa. — Mój Mroczny Lordzie, daj mi urzad ˛ Grabarza, a zwi˛eksz˛e swoja˛ ofert˛e. Wszystko, co wcze´sniej obiecałem, plus cotygodniowa dostawa, wprost do twej prywatnej lodówki, trzech funtów twego ulubionego rhyngillskiego przysmaku! — Wyszczerzył si˛e i postawił przed d’Abalohem niewielki garnczek. D’Abaloh spojrzał na Seirizzima, potem na garnczek, znów na demona i zawinał ˛ warg˛e. — Cztery funty — za˙zadał. ˛ — Trzy i pół — zaproponował Seirizzim. — Stoi! — zadeklarował d’Abaloh, uderzajac ˛ pi˛es´cia˛ w por˛ecz tronu i zdejmujac ˛ pokrywk˛e z garnczka. Przez chwil˛e patrzył na jasna,˛ pienista˛ zawarto´sc´ , sycac ˛ wzrok, po czym nabrał na pazur lemingowego musu i wsunał ˛ go w za´sliniona˛ paszcz˛e.

245

— Nie mo˙zesz da´c mu tego stanowiska! — wyj˛eczał Nabab. — On nie nadaje si˛e do rzadzenia, ˛ nie poradzi sobie z przewo´znikami. — Czy ty naprawd˛e my´slisz, z˙ e mnie obchodzi, czy kto´s tu b˛edzie bardziej cierpiał? — warknał ˛ d’Abaloh, zlizujac ˛ kolejna˛ wielka˛ porcj˛e lemingowego musu z pazura. Seirizzim z diabolicznym piskiem zachwytu wyskoczył wysoko w powietrze. — A mo˙ze to? — Nabab st˛eknał, ˛ wyciagaj ˛ ac ˛ z torby ramk˛e z kulkami zawieszonymi na sznurku. — Wspaniale relaksujace! ˛ Albo to. . . — Niestety, urzadze˛ nie, w którym robiły si˛e fale, tak˙ze nie wzbudziło z˙ adnego zainteresowania. Nabab odwrócił si˛e i ponuro powłóczac ˛ nogami, wyszedł z komnaty, w mys´lach knujac ˛ ju˙z zemst˛e na Seirizzimie.

***

— Niech mnie kule bija,˛ jakie pieniadze? ˛ — wykrztusił Guthry. — Na rany Je˙za Teofila, nie mam zielonego poj˛ecia, o czym mówicie. W z˙ yciu was nie widziałem. — Phi! Tylko na tyle ci˛e sta´c? — Mahrley parsknał ˛ pogardliwie. — Pomo˙zemy twojej pami˛eci. Panowie, ciagnijcie! ˛ Czterech pot˛ez˙ nych zdunów splun˛eło w dłonie i pociagn˛ ˛ eło za lin˛e wiszac ˛ a˛ nad po´spiesznie ustawiona˛ szubienica.˛ Z dzika˛ rado´scia˛ wrzasn˛eli, kiedy krasnolud stracił równowag˛e i wyleciał w powietrze uwiazany ˛ za kostki. — Przypomniałe´s sobie? — zapytał Mahrley dyndajacego ˛ krasnoluda. — Nie? W porzadku, ˛ panowie, topimy! Guthry wrzasnał, ˛ kiedy leciał w dół, ku nurtom nowo uformowanej rzeki, uderzył w powierzchni˛e i zanurzył si˛e. Kilka sekund, w czasie których przebywał pod powierzchnia,˛ wydało mu si˛e wieczno´scia.˛ Czemu czuł si˛e dziwnie znajomo, tego nie wiedział. — Rozumiesz? — spytał kapitan Barak, obracajac ˛ głow˛e kanclerza Cranachanu w stron˛e linczu na krasnoludzie. — Có˙z, ja. . . — bakn ˛ ał ˛ Khenyth, pocierajac ˛ si˛e po podbródku i i usiłujac ˛ wyglada´ ˛ c na zamy´slonego. Zebrani wokół nich ludzie wpatrywali si˛e w czubki no˙zy na ich gardłach, podczas gdy kupcy z rynku miotali si˛e, usiłujac ˛ wydoby´c wła´sciwa˛ ilo´sc´ gotówki z sakiewek i portmonetek. Khenyth wiedział, z˙ e pieniadze ˛ maja˛ dziwny wpływ na ludzi, słyszał protesty mas, kiedy wprowadzał nowe podatki lub o kilka procent podnosił istniejace. ˛ Jednak nigdy dotychczas nie znalazł si˛e w s´rodku szalejacych ˛ zamieszek. Mahrley krzyczał na ociekajacego ˛ woda˛ krasnoluda: 246

— Je´sli nie dasz nam prawdziwych pieni˛edzy, powiesimy ci˛e wła´sciwa˛ cz˛es´cia˛ ciała do góry! — Guthry wrzasnał ˛ ponownie, zanurzajac ˛ si˛e w nurtach rzeki. — W porzadku, ˛ prosz˛e spojrze´c na to od tej strony — oznajmił Barak, chwytajac ˛ kanclerza za kołnierz i wymachujac ˛ mu pod nosem dwoma banknotami dziesi˛ecioszelagowymi. ˛ Oczy Khenytha skupiły si˛e na gotówce, na chwil˛e zapomniał o ci˛ez˙ kim poło˙zeniu krasnoluda. Barak zrobił gest, jak gdyby chciał poda´c mu jeden z banknotów. Khenyth wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e, lecz Barak cofnał ˛ swoja˛ i podarł go na strz˛epy. — Co ty wyrabiasz? — pisnał ˛ wstrza´ ˛sni˛ety Khenyth. — Boli, prawda? — syknał ˛ Barak, puszczajac ˛ kanclerza. Khenyth przytaknał, ˛ pogodziwszy si˛e ze strata˛ dziesi˛eciu szylingów. Wygladał ˛ jak mały chłopiec, który obtarł sobie kolana i postanowił pod z˙ adnym pozorem si˛e nie rozpłaka´c. Dolna warga mu dr˙zała. Barak chwycił kolejny banknot za oba ko´nce, wyciagn ˛ ał ˛ go przed siebie i szarpnał. ˛ Khenyth zawył, widzac, ˛ jak pieniadz ˛ si˛e napr˛ez˙ a, lecz szybko, zmieszany, zasłonił sobie usta dłonia˛ — banknot ciagle ˛ był w jednym kawałku. — Widzisz, jest cały? No ju˙z, zgód´z si˛e — nalegał Barak. Grupa kupców zauwa˙zyła krasnoluda i zrozumiała, z˙ e tak naprawd˛e to on jest wszystkiemu winien. — Bo inaczej oskar˙ze˛ ci˛e o celowe niezapobie˙zenie rozruchom i morderstwu. Ta hałastra rozerwie krasnala na strz˛epy! Zgód´z si˛e, a zostaniesz bohaterem, je´sli nie, oddam ci˛e w r˛ece Dyndały. No i co wybierasz? Wiele słów cisn˛eło si˛e w tamtej chwili Khenythowi na usta, wiele bardzo niepochlebnych rzeczy o Baraku, jego rodzicach, towarzyszach, a tak˙ze przypuszczalnej niezdrowej skłonno´sci do owiec. . . seria zniewag i obelg czekajacych ˛ na ci´sniecie mu w twarz. — Ja. . . — zaczał. ˛ — Eee, to znaczy, przez wzglad ˛ na wi˛eksza˛ spr˛ez˙ ysto´sc´ tych banknotów i, tego, dowiedziona˛ odporno´sc´ na ogie´n, twierdz˛e, z˙ e. . . ech, twierdz˛e, z˙ e stanowia˛ one legalny s´rodek płatniczy. Barak podskoczył z rado´sci i p˛edem pu´scił si˛e ku Mahrleyowi i motłochowi linczujacemu ˛ krasnoluda, by przekaza´c im dobra˛ wiadomo´sc´ . Wiedział, z˙ e to zapobiegnie rozruchom, a jemu oszcz˛edzi wielu tygodni pergaminkowej roboty. Khenyth załkał i zagryzł kostki u rak. ˛ Zabolało go to. Wszystkie te pieniadze ˛ weszły w obieg jako nieopodatkowane zarobki, a to wszak przest˛epstwo. Co tam, rozmy´slał przera˙zony, dwa razy mocniej zaboli go lanie, jakie dostanie od Tojada, gdy ten si˛e dowie. Kanclerz nie wiedział jednak, z˙ e w tej samej chwili Tojada dwa razy mocniej bolała głowa. Komandor wygramolił si˛e zza stosu kół do wozów, podszedł do drzwi i ujrzał panujacy ˛ na zewnatrz ˛ chaos. Nim zda˙ ˛zył chrzakn ˛ a´ ˛c ostrzegawczo, wielka graba spadła z ociekajacego ˛ woda˛ nieba i mocno chwyciła go za rami˛e. — A co si˛e tyczy tych szczuroodpornych butów — zagaił tubalnie Stan Kowalski, oblizujac ˛ koniec ołówka, gotowy do robienia notatek na małym skrawku 247

pergaminu. — Ile to sztuk pan szanowny sobie z˙ yczy?

***

Po´sród chaosu panujacego ˛ przed zrujnowanym ogrodzeniem PKiN mo˙zna było zauwa˙zy´c obraz n˛edzy i rozpaczy. Szlam D˙zi-had siedział ponuro, opierajac ˛ si˛e plecami o koło katapulty, i kr˛ecił głowa.˛ Musiał spojrze´c prawdzie w oczy, straszny z niego nieudacznik. Za trzy godziny upływał czas akceptacji ze strony WOP-u, a on nie zaliczył z˙ adnego aresztowania. Czterna´scie lat i nic! Nie z˙ eby nie rozwikłał z˙ adnej zagadki kryminalnej, nic z tych rzeczy, wiedział przecie˙z bardzo dobrze, kto rozp˛etał Owcze Wojny, kto zaatakował Stana Kowalskiego i krasnoluda Guthry’ego. Tyle z˙ e z tej wiedzy nie mogło by´c z˙ adnego po˙zytku. Zgubił swojego podejrzanego, a nie sadził, ˛ by liczyło si˛e aresztowanie samego siebie, poza tym kto prowadziłby s´ledztwo, gdyby go zamkn˛eli? Och, to wszystko było takie skomplikowane. . . Co tu du˙zo mówi´c, niepisana mu kariera w WOP-ie. Ponuro westchnał, ˛ gdy nadleciała i usiadła mu na ramieniu skalna sikora. Dziwne, ale wygladała ˛ tak, jakby na co´s lub na kogo´s czekała. — Przepraszam — odezwał si˛e zwalisty m˛ez˙ czyzna w czarnym, pogrzebowym garniturze, delikatnie głaszczacy ˛ wypasionego białego szczura. D˙zi-had podniósł głow˛e. — Wiem, z˙ e to nie mój interes, ale czy to w porzadku, ˛ z˙ e ten wóz tam stoi? D˙zi-had powiódł wzrokiem za palcem m˛ez˙ czyzny i zamrugał. O dziwo, wczes´niej nie zauwa˙zył, i˙z przy podwójnej ciagłej ˛ linii stoi wielki, czterdziestotonowy wóz. Obudziła si˛e w nim nadzieja — czy to mo˙ze by´c prawda? Prawdziwe wykroczenie? Prawomocne zatrzymanie? Skoczył na równe nogi, zwrócił si˛e do informatora i zasalutował. — Dzi˛ekuj˛e, obywatelu! — rzucił i odbiegł. Carr Paccino u´smiechnał ˛ si˛e i niespiesznie poszedł dalej. W porzadku, ˛ mandaty b˛eda˛ kosztowały go kilka szelagów, ˛ ale warto mie´c w WOP-ie kogo´s tak łatwowiernego, na wypadek gdyby kiedy´s potrzebował jakiej´s przysługi. Skalna sikora upadła na wilgotna˛ ziemi˛e, przechyliła główk˛e na bok, jakby nasłuchujac, ˛ po czym złapała dziobem zaskoczona˛ d˙zd˙zownic˛e, która przebiła si˛e wła´snie na powierzchni˛e. — Przepraszam pana, czy to pa´nski pojazd? — zaczał ˛ Szlam D˙zi-had, odzyskujac ˛ pewno´sc´ siebie. — Czy wie pan, z˙ e tu nie wolno parkowa´c. . . ?

248

***

Pod niewielka˛ k˛epka˛ wrzosów, pół mili od ogrodzenia PKiN, mały krecik dokonał wła´snie wiekopomnego odkrycia. Niesamowite, ale gdy podczołgawszy si˛e pod co´s w rodzaju złotawej siateczki, która˛ tu znalazł, pomy´slał tylko o d˙zd˙zownicach, to — zabawne, ale prawdziwe — pojawiły si˛e one u jego stóp.