λαβύρινθος θανάτου

Τίτλος πρωτοτύπου: Α Maze of Death © 1968 The Estate of Philip K. Dick Copyright για την ελληνικη γλώσσα: © 2003 ΜΕΔΟΥΣΑ/ΣΕΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Μετάφραση: Φραγκίσκος Πιέρρος Μακέτα εξωφύλλου: Πάνος Κασιάρης Στοιχειοθεσία-σελιδοποίηση: Ρουμπίνη Τερζάκη Φιλμ, μοντάζ: «ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ» Εκτύπωση: «ΓΡΑΜΜΑ» Βιβλιοδεσία: «ΓΡΑΜΜΑ» ΜΕΔΟΥΣΑ/ΣΕΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Διδότου 26, 106 80 Αθήνα, τηλ. 3648323-4, fax: 3648321

('-mail: medusaQi)otenet.gr Κενιμική διάθεση:

Διδιίιου 26, 10680 Αθήνα, ιηλ.: 36ΊΗ323-4, fax: 36ΊΚ32Ι ISI{N: ί)6()-Η33Κ-1 Ι-Γ)

Πρόλογος του συγγραφέα Η θεολογία σ' αυτό το βιβλίο δεν εχει το ανάλογο της σε καμιά γνωστή θρησκεία. Προέρχεται από μια προσπάθεια του Ουίλιαμ Σάριλ και δική μου, να αναπτύξουμε ένα αφηρημένο, λογικό σύστημα θρησκευτικής σκέψης, βασισμένο στο αυθαίρετο αξίωμα ότι υπάρχει Θεός. Θα πρέπει επίσης να αναφέρω ότι ο μακαρίτης επίσκοπος Τζέιμς Α. Πάικ, σε συζητήσεις που είχαμε μαζί, μου παρέσχε πλούσιο θεολογικό υλικό, που μου ήταν τελείως άγνωστο μέχρι τότε. Στο βιβλίο, 01 μεταθανάτιες εμπειρίες της Μάγκι Ουόλς είναι βασισμένες λεπτομερώς σε μια δική μου εμπειρία με L.S.D.. Η προσέγγιση αυτού του βιβλίου είναι εντελώς υποκειμενική. Με τούτο εννοώ ότι σε κάθε δεδομένη στιγμή, η πραγματικότητα βιώνεται όχι άμεσα αλλά έμμεσα, για παράδειγμα μέσα από το μυαλό κάποιου από τους χαρακτήρες. Αυτή η οπτική γωνία διαφέρει από σημείο σε σημείο του βιβλίου, αν και τα περισσότερα γεγονότα βιώνονται μέσα από την ψυχή του Σεθ Μόρλεϊ. Το υλικό που αφορά τον Βόταν και τον θάνατο των θεών βασίζεται στην εκδοχή του Ρίχαρντ Βάγκνερ για το Der Ring des Nibelungen και όχι στο αρχικό σώμα του μύθου. Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις που τέθηκαν στον κυπρίνο προέρχονται από το I Τσινγκ, το κινέζικο Βιβλίο των Αλλαγών. «Τεκέλ Ουφαρσίν» στην αραμαϊκή σημαίνει «Εζύγισε και τώρα διαμοιράζουν». Η αραμαϊκή είναι η γλώσσα που μιλούσε ο Χριστός. Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι σαν κι αυτόν.

Στις δύο κόρες μου, Λόρα και ^Ιζα

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. Ό π ο υ ο Μπεν Τόλχσιφ κερδίζει ένα κουνέλι στη λοTapiou 11 2. Ο Σεθ Μόρλεϊ ανακαλύπτει όχι ο σπιτονοικοκύρης χου έχει επισκευάσει αυχό π ο υ συμβολίζει όλα όσα πιστεύει ο Μόρλεϊ 18 3. Κάποιοι φίλοι μαζεύονται, KCQ η Σ ο υ Σμαρτ ανακτά τα προσόντα τ η ς 31 4. Η Μαίρη Μόρλεϊ ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος, με απρόβλεπτα αποτελέσματα 40 5. Το χ ά ο ς τ η ς φ ο ρ ο λ ο γ ι κ ή ς ζ ω η ς τ ο υ δ ρ α Μπαμπλ αποδεικνύεται π ο λ ύ γι' αυτόν 55 6. Για π ρ ώ τ η φορά ο Ιγκνάτζ αντιμετωπίζει μια δύναμ η π ά ν ω από τ ι ς δυνατότητές τ ο υ 65 7. Από τις πολλές του επενδύσεις, ο Σεθ Μόρλεϊ αποκομίζει μόνο ένα απογοητευτικό κέρδος - μετρημένο σε δεκάρες 81 8. Ο Γκλεν Μπέλσνορ αγνοεί τις προειδοποιήσεις τ ω ν γονιών τ ο υ και μπαρκάρει για μια θαλασσινή περιπέτεια. 100 9. Βρίσκουμε τον Τόνι Ντάνκελβελτ ν α τον απασχολεί ένα από τα αρχ€πότερα προβλήματα τ η ς ανθρωπότητας 114

10. ο Ο υ « ν χ Φ ρ ή ζ ε ρ μαθειίνει όχι αυτοί τ ω ν οποίων τ η συμβουλιί εμπιστευόταν περισσότερο έχουν στραφεί εναντίον του 129 11. Το κουνέλι π ο υ κέρδισε ο Μπεν Τόλτσιφ ψώρεϋ....143 12. Η Ρομπέρτα Ρ ό κ ι ν χ α μ δ έ χ ε τ ω τ η ν επίσκεψη τ η ς γεροντοκόρης θείας τ η ς 151 13. Σε άγνωστο σιδηροδρομικό σταθμό, η Μπέτι Τζο Μπερμ χάνει μια πολύτιμη αποσκευή τ η ς 157 1 4 . 0 Νεντ Ράσελ χρεοκοπεί.

169

15. Ππ^ραμενος, ο Τόνι Ντάνκελβελτ εγκαταλείπει τοσχολείο και γυρίζει στην πόλη π ο υ γεννηθηκε 184 16. Αφού ο γιατρός εξέτασε τις ακτινογραφίες της, η Μάγκι Ουόλς ξέρει ότι η περίπτωση της είναι ανίατη 193

Η δουλειά του, όπως πάντα, τον γέμιζε πλήξη. Έτσι, την προηγούμενη εβδομάδα, πήγε στον αναμεταδότη του πλοίου και προσάρτησε τους αγωγούς στα μόνιμα ηλεκτρόδια που εξειχαν από την επιφυσή του. Οι αγωγοί μετέφεραν την προσευχή του στον αναμεταδότη και από εκεί η προσευχή μεταδόθηκε στο πλησιέστερο δίκτυο αναμετάδοσης. Στη διάρκεια των επόμενων ημερών η προσευχή του μεταφερόταν από σημείο σε σημείο σε όλο το γαλαξία, με τελική κατάληξη, όπως έλπιζε, κάποιον από χους θεϊκούς κόσμους. Η προσευχή του ήταν απλή. «Βαριέμαι αυτή την αναθεματισμένη δουλειά απογραφής. Εργασία ρουτίνας - αυτό το πλοίο είναι πολύ μεγάλο, και επιπλέον παραφορτωμένο. Είμαι ένα άχρηστο εξάρτημα σε αναμονή. Μπορείς να με βοηθήσεις να βρω κάτι πιο δημιουργικό και συναρπαστικό;» Είχε απευθύνει την προσευχή, ως όφειλε, στον Διαμεσολαβητή. Αν δεν εισακουόταν, θ α την απεύθυνε στον Πνευματουργό. Αλλά η προσευχή εισακούστηκε. «Κύριε Τόλτσιφ», είπε ο προϊστάμενός του μπαίνοντας στο θάλαμο εργασίας του Μπεν, «μετατίθεστε. Πώς σας φαίνεται;» «Θα μεταδώσω μια ευχαριστήρια προσευχή», απάντησε ο Μπεν, νιώθοντας ικανοποίηση. Π ά ν τ α ήταν ευχάριστο το συναίσθημα να εισακούγεται η προσευχή σου. «Πότε παίρνω μετάθεση; Σύντομα;» Ποτέ δεν είχε κρύψει τη δυσαρέσκειά του από τον προϊστάμενο του. Και τώρα είχε ακόμα λιγότερους λόγους για να το κάνει. «Μπεν Τόλτσιφ», είπε ο προϊστάμενος, «ο προσευχόμενος». «Εσείς δεν προσεύχεστε;» ρώτησε έκπληκτος ο Μπεν. «Μόνο όταν δεν υπάρχει άλλη λύση. Προτιμώ να λύνω τα προβλήματά μου μόνος μου, χωρίς εξωτερική βοήθεια.

12

PHILIP Κ. DICK

Εν πάση περιπτώσει, η μετάθεση σας είναι έ^γκυρη». Ο προϊστάμενος πέταξε ένα έγγραφο στο γραφείο του Μπεν. «Πρόκειται για μια μικρή αποικία σ' ένα πλανήτη που ονομάζεται Ντέλμακ-0. Δεν ξέρω τίποτε άλλο, υποθέτω πως θα μάθετε όταν φτάσετε εκεί». Κοίταξε σκεπτικός τον Μπεν. «Μπορείτε να πάρετε μια από τις ακάτους του πλοίου, για τρία ασημένια δολάρια». «Έγινε», είπε ο Μπεν και σηκώθηκε, σφίγγοντας το έγγραφο στο χέρι του. Ανέβηκε με τον ανελκυστήρα προτεραιότητας στον αναμεταδότη του πλοίου. Όλοι ήταν απασχολημένοι με υπηρεσιακά μηνύματα. «Θα έχετε καθόλου κενό αργότερα σήμερα;» ρώτησε τον επικεφαλής. «Έχω άλλη μια προσευχή, αλλά δεν θέλω να απασχολήσω τα μηχανήματα αν τα χρειάζεστε». «Θα 'χουμε δουλειά όλη μέρα», απάντησε ο επικεφαλής. «Κοίτα, φί\ε, μεταδώσαμε μια προσευχή σου την περασμένη εβδομάδα, δεν σου φτάνει;» Πάντως εγώ προσπάθησα, είπε μέσα του ο Μπεν Τόλτσιφ επιστρέφοντας στο διαμέρισμά του. Αν προκύψει ανάγκη, μπορώ να πω ότι έβαλα τα δυνατά μου. Αλλά ως συνήθως, τα κανάλια ήταν απασχολημένα με υπηρεσιακές επικοινωνίες. Ένιωσε την ανυπομονησία του να μεγαλώνει. Επιτέλους μια δημιουργική δουλειά, και μάλιστα τη στιγμή που τη χρειαζόμουν. Ακόμα μερικές εβδομάδες εδώ, είπε μέσα του, και θα είχα καταφύγει πάλι στο πιοτό, όπως σε παλιότερες, θλιβερές εποχές. Και φυσικά γι' αυτό μου την έδωσαν, συνειδητοποίησε. Ήξεραν ότι ήμουν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Θα είχα καταλήξει στη φυλακή του πλοίου μαζί με -πόσοι ήταν στη φυλακή τώρα;- τέλος πάντων ήταν κάμποσοι. Μπορεί δέκα. Ό χ ι πολλοί για ένα μεγάλο πλοίο με τόσο αυστηρούς κανονισμούς. Από το πάνω συρτάρι του ντουλαπιού του πήρε ένα σφραγισμένο μπουκάλι με ουίσκι Πίτερ Ντόσον, έσπασε τη σφραγίδα, ξεβίδωσε το καπάκι. Μια σπονδή, είπε μέσα του, καθώς έβαζε ουίσκι σ' ένα χάρτινο ποτήρι. Και γιορτή. Οι

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

13

τελετουργίες αρέσουν στους θεούς. Ή π ι ε το ουίσκι και ξαναγέμισε το ποτήρι. Για να ολοκληρώσει την τελετουργία, κατέβασε από το ράφι -λίγο διστακτικά - Το Βιβλίο: Πώς αναστήβηκα από τους νεκρούς στον ελεύθερο χρόνο μου και ηώς μπορείς να το κάνεις κι εσύ, του Α. Τζ. Σπεκτόβσκι, ένα φθηνά αντίτυπο με μαλακό εξώφυλλο, αλλά το μοναδικό που είχε ποτέ. Ήταν συναισθηματικά δεμένος μαζί του. Ανοίγοντας στην τύχη (συνιστώμενη μέθοδος), διάβασε μερικές γνωστές παραγράφους από την απολογία ζωής του μεγάλου κομμουνιστή θεολόγου του 21ου αιώνα. «Ο Θεός δεν είναι υπερφυσικός. Η ύπαρξή του ήταν η πρώτη και πλέον φυσική μορφή οντότητας που δημιουργήθηκε». Αλήθεια, αναλογίστηκε ο Μπεν Τόλτσιφ. Όπως απέδειξε η μεταγενέστερη θεολογική έρευνα, ο Σπεκτόβσκι ήταν προφήτης όσο και φιλόσοφος. Ό,τι είχε προβλέψει επαληθεύτηκε αργά ή γρήγορα. Φυσικά έμεναν αρκετά σκοτεινά σημεία, όπως για παράδειγμα η αιτία γέννησης του Πνευματουργού (εκτός αν κανείς αρκείται να πιστεύει, όπως ο Σπεκτόβσκι, ότι τα όντα αυτής της τάξης ήταν αυτοδημιούργητα και υπάρχοντα έξω από το χρόνο, άρα και έξω από την αιτιότητα). Αλλά, σε γενικές γραμμές, όλα υπήρχαν σ' αυτές τις τυπωμένες σελίδες. «Σε κάθε ευρύτερο κύκλο, η ισχύς, η καλοσύνη και η γνώση του Θεού εξασθενούσαν, έτσι ώστε στην περιφέρεια του μέγιστου κύκλου η καλοσύνη του ήταν αδύναμη, όπως και η γνώση του, με αποτέλεσμα να μην αντιληφθεί τον Καταστροφέα των Μορφών, που δημιουργήθηκε από τις πράξεις του ίδιου του Θεού. Οι απαρχές της παρουσίας του Καταστροφέα των Μορφών δεν είναι ξεκάθαρες. Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν να διαπιστωθεί αν (πρώτον) ήταν χωριστή οντότητα από τον Θεό εξ αρχής, μη δημιουργημένος από το Θεό και αυτοδημιούργητος όπως Αυτός, ή (δεύτερον) αν ο Καταστροφέας των Μορφών είναι μια υπόσταση του Θεού, πράγμα που θα σήμαινε...» Σταμάτησε να διαβάζει, ρούφηξε λίγο ουίσκι και έτριψε κουρασμένος το μέτωπό του. Ή τ α ν σαράντα δύο χρονών

14

PHILIP Κ. DICK

και είχε διαβάσει Το Βιβλίο πολλές φορές. Η ζωή του δεν είχε να επιδείξει κάτι το σημαντικό, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Είχε κάνει διάφορες δουλειές, προσφέροντας τα ελάχιστα δυνατά στους εργοδότες του, αλλά τίποτα το εντυπωσιακό. Μπορεί να αρχίσω να διαπρέπω, είπε μέσα του. Στη νέα μου δουλειά. Μπορεί αυτή να είναι η ευκαιρία μου. Σαράντα δύο. Η ηλικία του τον κατέπλησσε πάντα, και κάθε φορά που το σκεπτόταν, προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε απογίνει ο εικοσάχρονος λεπτός άνδρας, ένας ολόκληρος χρόνος είχε περάσει και απαιτούσε να καταγραφεί, ένα διαρκώς αυξανόμενο σύνολο, ασύμβατο με την εικόνα που είχε για τον εαυτό του. Με τα μάτια του μυαλού του, έβλεπε ακόμα τον εαυτό του σαν νεαρό και όταν τύχαινε να δει φωτογραφίες του συνήθως κατέρρεε. Ξυριζόταν με ηλεκτρική μηχανή για να μη βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Κάποιος πήρε το πραγματικό παρουσιαστικό μου και το αντικατέστησε με αντό, σκεφτόταν καμιά φορά. Τέλος πάντων. Αναστέναξε. Από όλες τις ασήμαντες δουλειές του, μόνο σε μια ήταν ευχαριστημένος και ακόμα τη σκεφτόταν πού και πού. Το 2105 ήταν χειριστής του ηχοσυστήματος ενός τεράστιου διαστημοπλοίου αποικισμού που πήγαινε στον Ντένεμπ. Ανάμεσα στις ηχογραφήσεις είχε βρει όλες τις συμφωνίες του Μπετόβεν, μιξαρισμένες τυχαία με διασκευές για έγχορδα της Κάρμεν και του Ντελίμπ. Είχε παίξει την αγαπημένη του Πέμπτιχ χιλιάδες φορές από τα μεγάφωνα που βρίσκονταν παντού, σε κάθε κοιτώνα, σε κάθε χώρο δουλειάς. Παραδόξως κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε και συνέχισε, περνώντας στην ^Εβδομιχ και τέλος, μέσα στη συγκίνηση των τελευταίων μηνών του ταξιδιού, στην 'Evarq στην οποία και παρέμεινε πιστός. Μπορεί να μου λείπει απλώς ύπνος, είπε μέσα του. Σαν ένα λυκόφως της ύπαρξης, με μόνο τον ήχο του Μπετόβεν να ακούγεται. Ό λ α τα υπόλοιπα να είναι ακαθόριστα και θολά. Όχι, αποφάσισε. Θέλω να είμαι. Θέλω να ενεργώ και να φέρω εις πέρας κάτι. Και κάθε χρόνο αυτό γίνεται όλο και πιο αναγκαίο. Και κάθε χρόνο επίσης φαίνεται να απομα-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

15

κρύνεται όλο και περισσότερο. Το σημαντικό με τον Πνευματουργό, σκέφτηκε, είναι ότι μπορεί να ανανεώσει τα πάντα. Μπορεί να αναιρέσει τη διαδικασία της φθοράς αντικαθιστώντας το φθαρμένο αντικείμενο με ένα καινούργιο, κάποιο με τέλεια μορφή. Και ύστερα και αυτό φθείρεται με τη σειρά του. Ο Καταστροφέας των Μορφών το ελέγχει, αλλά ο Πνευματουργός συνεχίζει να το αντικαθιστά. Σαν μια ακολουθία από γέρικες μέλισσες που πεθαίνουν και αντικαθίστανται από νεώτερες. Αλλά εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Ο Καταστροφέας των Μορφών με έχει υπό τον έλεγχό του. Μόνο να χειροτερέψω μπορώ. Θεέ μου, βοηθησέ με, είπε μέσα του. Αλλά όχι αντικαθιστώντας με. Από κοσμολογικής άποψης θα ηταν σωστό, αλλά δεν θέλω να πάψω να υπάρχω. Και μπορεί Εσύ να το κατάλαβες όταν απάντησες στην προσευχή μου. Το ουίσκι τον είχε νυστάξει. Προς μεγάλη του θλίψη, ανακάλυψε ότι το κεφάλι του έγερνε. Έπρεπε να ξυπνήσει: ήταν αναγκαίο. Σηκώθηκε γρήγορα, πήγε στο φορητό του βίντεο, διάλεξε στην τύχη έναν οπτικό δίσκο και τον έβαλε στην πλατφόρμα. Με μιας, ο απέναντι τοίχος του δωματίου φωτίστηκε και λαμπερά σχήματα άρχισαν να διαπλέκονται, ένα μίγμα κίνησης και ζωής, αλλά αφύσικα επίπεδο. Ενστικτωδώς ρύθμισε το βάθος. Οι φιγούρες έγιναν τρισδιάστατες. Δυνάμωσε τον ήχο. «...ο Αέγκολας έχει δίκιο. Δεν μπορούμε να ρίξουμε σε ένα γέρο, χωρίς προειδοποίηση και απρόκλητα, ό,τι φόβο ή αμφιβολία κι αν έχουμε. Έχετε τα μάτια σας ανοιχτά και περιμένετε!» Οι τονωτικές λέξεις του αρχαίου έπους τον συνέφεραν. Επέστρεψε στο γραφείο του, ξανακάθισε και έβγαλε το έγγραφο που του έδωσε ο προϊστάμενος. Μελέτησε συνοφρυωμένος την κωδικοποιημένη πληροφορία, προσπαθώντας να την ερμηνεύσει. Με αριθμούς, διατρήσεις και γράμματα συλλάβιζε την καινούργια του ζωή, τον κόσμο που τον περίμενε. «...Μιλάς σαν κάποιος που γνωρίζει καλά το Φάνγκορν. Έτσι είναι;» Ο οπτικός δίσκος συνέχιζε να παίζει, αλλά δεν

16

PHILIP Κ. DICK

τον άκουγε πλέον. Είχε φτάσει στην ουσία του κωδικοποιημένου μηνύματος. «Τι έχεις να πεις που δεν ανέφερες στην τελευταία μας συνάντηση;» είπε μια διαπεραστική και δυνατή φωνή. Κοίταξε μπρος και βρέθηκε αντιμέτωπος με τη γκριζοντυμένη φιγούρα του Γκάνταλφ. Ή τ α ν λες και ο Γκάνταλφ μιλούσε σ' αυτόν, τον Μπεν Τολτσιφ, καλώντας τον να απολογηθεί. « Ή μήπως θέλεις να αναιρέσεις κάτι;» είπε ο Γκάνταλφ. Ο Μπεν σηκώθηκε, πήγε στο βίντεο και το έκλεισε. Δεν αισθάνομαι ότι μπορώ να σου απαντήσω αυτή τη στιγμή, Γκάνταλφ, είπε μέσα του. Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να γίνουν, αληθινά πράγματα. Δεν μπορώ να παρασυρθώ σε μια μυστηριώδη, εξωπραγματική συζήτηση με μια μορφή της μυθολογίας που, κατά πάσα πιθανότητα, δεν υπήρξε ποτέ. Οι παλιές αξίες, για μένα, ξαφνικά χάθηκαν. Πρέπει να καταλάβω τι σημαίνουν αυτές οι αναθεματισμένες διατρήσεις, τα γράμματα και οι αριθμοί. Είχε αρχίσει να μπαίνει στο νόημα. Προσεκτικά, έκλεισε το μπουκάλι βιδώνοντας σφιχτά το πώμα. Θα πήγαινε με άκατο, μόνος του. Στην αποικία θα συναντούσε δώδεκα περίπου άλλα άτομα με διαφορετική προέλευση. Κατηγορία ικανοτήτων 5. Επιχειρησιακή κλάση Γ. Μισθολογικό κλιμάκιο Κ-4. Μέγιστος χρόνος παραμονής: δύο επιχειρησιακά χρόνια. Διαμονή, διατροφή και ιατρική περίθαλψη πλήρως καλυμμένα, με την άφιξη. Απόλυτη προτεραιότητα έναντι οποιωνδήποτε οδηγιών είχε ήδη λάβει, άρα μπορούσε να φύγει αμέσως. Δεν χρειαζόταν να τελειώσει τη δουλεία του πριν αναχωρήσει. Και έχω τα τρία ασημένια δολάρια για την άκατο, είπε μέσα του. Ώστε λοιπόν αυτό ήταν: δεν υπήρχε καμιά ανησυχία. Εκτός... Δεν μπορούσε να καταλάβει την αληθινή φύση αυτής της δουλειάς. Τα γράμματα, οι αριθμοί και οι διατρήσεις δεν έλεγαν, ή μάλλον αυτός δεν μπορούσε να καταλάβει αυτό το κομμάτι, όσο κι αν το ήθελε. Αλλά ακόμα κι έτσι φαινόταν καλή περίπτωση. Μ' αρέσει, είπε μέσα του. Τη θέλω. Γκάνταλφ, δεν έχω τίποτα να

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

17

αναιρέσω. Οι προσευχές δεν εισακούονται συχνά και δεν θέλω να χάσω την ευκαιρία. Μεγαλόφωνα είπε: «Γκάνταλφ, δεν υπάρχεις πλέον παρά μόνο στο νου των ανθρώπων, και αυτό που έχω τώρα προέρχεται από τη Μία, Αληθινη και Ζώσα Θεότητα, που είναι πέρα για πέρα πραγματική. Τι περισσότερο μπορώ να ελπίζω;» Του απάντησε η σιγή του δωματίου. Δεν μπορούσε πια να δει τον Γκάνταλφ γιατί είχε κλείσει το βίντεο. «Ίσως κάποτε», συνέχισε, «να το αναιρέσω. Αλλά όχι τώρα, όχι ακόμα. Κατάλαβες;» Περίμενε μέσα στη σιωπή, ξέροντας πως μπορούσε να τη διακόψει με ένα πάτημα του κουμπιού του βίντεο.

ο Σεθ Μόρλεϊ μοίρασε τη γραβιφα χρησιμοποιώντας ενα μαχαίρι με πλαστική λαβή και δήλωσε: «Φεύγω». Έκοψε για τον εαυτό του ένα τεράστιο κομμάτι και το έφερε στο στόμα του με το μαχαίρι. «Αργά αύριο βράδυ. Το Τεκέλ Ουφαρσίν^ με βλέπει για τελευταία φορά». Χαμογέλασε άγρια, όμως ο Φρεντ Γκόσιμ, αρχιμηχανικός του καταυλισμού, δεν απάντησε στη θριαμβολογία, συνοφρυώθηκε μονάχα ακόμα περισσότερο. Το επιτιμητικό ύφος του ηλέκτριζε την ατμόσφαιρα του γραφείου. Η Μαίρη Μόρλεϊ είπε ήσυχα: «Ο άντρας μου έκανε αίτηση γι' αυτή τη μετάθεση εδώ και οκτώ χρόνια. Ποτέ δεν σκοπεύαμε να μείνουμε εδώ. Το ήξερες αυτό». «Θα πάμε κι εμείς μαζί τους», τραύλισε αναστατωμένος ο Μάικλ Νίμαντ. «Αυτά παθαίνεις όταν φέρνεις ένα κορυφαίο υδροβιολόγο εδώ και τον βάζεις να σέρνει κοτρόνες από το αναθεματισμένο λατομείο. Βαρεθήκαμε πια!» Σκούντησε την Κλί ρ, τη μικροσκοπική γυναίκα του. «Έτσι δεν είναι;» «Εφ' όσον δεν υπάρχει υδάτινος όγκος σ' αυτόν τον πλανήτη», είπε εριστικά ο Γκόσιμ, «μάλλον δεν μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε πλήρως έναν υδροβιολόγο». «Όμως υδροβιολόγο ζητήσατε πριν οκτώ χρόνια», επισήμανε η Μαίρη. Το τελευταίο έκανε τον Γκόσιμ ακόμα πιο σκυθρωπό: «Το λάθος ήταν δικό σας». «Ωστόσο», είπε ο Γκόσιμ, «αυτό είναι το σπίτι σας. Όλων σας.» Έκανε μια χειρονομία σαν να ήθελε να συμπεριλάβει όλη την ομάδα των αξιωματούχων του κιμπούτζ που στριμώχνονταν στην είσοδο του γραφείου. «Το χτίσαμε όλοι μαζί». «Και το τυρί», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ, «είναι απαίσιο. Αυτά τα κουάκιπ, αυτούς τους υπο-οργανισμούς που μοιάζουν με κατσίκες και μυρίζουν σαν τα περσινά εσώρουχα του Καταστροφέα των Μορφών - ούτε που θέλω να τα ξαναδώ

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

19

μπροστά μου. Οντε τα κουάκιπ οντε το τυρί». Έκοψε για τον εαυτό του μια δεύτερη φέτα από την ακριβή, εισαγόμενη γραβιέρα. Στράφηκε στον Νίμαντ: «Δεν μπορείς να έρθεις μαζί μας. Οι οδηγίες μας είναι να πάμε με άκατο. Ζήτημα πρώτο: μια άκατος χωράει μόνο δύο άτομα. Στην περίπτωσή μας, τη γυναίκα μου κι εμένα. Ζήτημα δεύτερο: Εσύ και η γυναίκα σου είστε δύο επιπλέον άτομα, άρα δεν χωράτε. Συμπέρασμα: Δεν μπορείτε να έρθετε». «Θα πάρουμε δικί] μας άκατο», είπε ο Νίμαντ. «Δεν έχετε οδηγίες, ούτε και άδεια να μετατεθείτε στον Ντέλμακ-0», απάντησε ο Σεθ Μόρλεϊ μπουκωμένος. «Δηλαδή, δεν μας θέλετε», είπε ο Νίμαντ. «Κανείς δεν σας θέλει,» μούγκρισε ο Γκόσιμ. «Όσον αφορά εμένα, θα είμαστε καλύτερα χωρίς εσάς. Για τους Μόρλεϊ μ' ενδιαφέρει, να μην πάνε χαμένοι » «Και αυτή η αποστολή, κατά τη γνώμη σου, είναι εξ ορισμού καμένο χαρτί, είπε στυφά ο Σεθ Μόρλεϊ κοιτώντας τον κατάματα. «Πρόκειται για κάποιο είδος πειραματικής εργασίας, απ' όσο μπορώ να καταλάβω», είπε ο Γκόσιμ. «Μικρής κλίμακας. Δεκατρείς-δεκατέσσερις άνθρωποι. Για σας θα είναι σαν να γυρίσετε το χρόνο πίσω, στις πρώτες μέρες του Τεκέλ Ουφαρσίν. Θέλετε να τα ξανακάνετε όλα από την αρχή; Δείτε πόσο καιρό μας πήρε για να φτάσουμε στο σημείο να έχουμε εκατό ικανά και πρόθυμα μέλη. Ανέφερες τον Καταστροφέα των Μορφών. Με τις πράξεις σου δεν φθείρεις τη μορφή του Τεκέλ Ουφαρσίν;» «Και τη δική μου μορφή επίσης», είπε ο Μόρλεϊ, σχεδόν μονολογώντας. Ένιωθε άκεφος τώρα. Ο Γκόσιμ είχε χτυπήσει ευαίσθητη χορδή. Πάντα ήταν καλός με τα λόγια, πράγμα εντυπωσιακό για μηχανικό. Ή τ α ν τα επιδέξια λόγια του Γκόσιμ που τους είχαν κρατήσει όλους στις δουλειές τους αυτά τα χρόνια. Αλλά αυτά τα λόγια, ως ένα σημείο, είχαν γίνει πλέον ανούσια, τουλάχιστον για τον Μόρλεϊ. Δεν έκαναν τη δουλειά τους όπως παλιά. Παρ' όλ' αυτά, μια αμυδρή λάμψη της παλιάς τους δόξας παρέμενε. Δεν μπορούσε έτσι απλά να αγνοήσει τον ογκώδη μηχανικό με τα σκούρα μάτια.

20

PHILIP Κ. DICK

Ό//ως φενγουμε, αναλογίστηκε ο Μόρλεϊ. Όπως στον Φάουστ του Γκαίτε, «Εν αρχή ην η πράξη». Η πράξη, και όχι ο λόγος, όπως είχε τονίσει ο Γκαίτε, προλαβαίνοντας τους υπαρξιστες του εικοστού αιώνα. «Θα παρακαλάτε να γυρίσετε πίσω», επφεινε ο Γκόσιμ. «Χμμμ», μουρμούρισε ο Μόρλεϊ. «Και ξέρετε τι θα σας πω;», είπε μεγαλόφωνα ο Γκόσιμ. «Αν πάρω αίτηση από σας -και τους δύο- να επιστρέψετε στο κιμπούτζ Τεκέλ Ουφαρσίν, θα πω: "Δεν χρειαζόμαστε υδροβιολόγο, δεν έχουμε καν ωκεανό. Και δεν πρόκειται να φτιάξουμε ούτε νερόλακκο ώστε να έχετε λόγο να δουλέψετε εδώ"». «Ποτέ δεν ζήτησα νερόλακκο», είπε ο Μόρλεϊ. «Θα σ' άρεσε όμως...» «Θα μου άρεσε οτιδήποτε είχε να κάνει με νερό», απάντησε ο Μόρλεϊ. «Αυτό είναι το θέμα. Γι' αυτό το λόγο φεύγουμε και γι' αυτό δεν θα ξαναγυρίσουμε». «Είσαι σίγουρος ότι στον Ντέλμακ-0 υπάρχει νερό;» ρώτησε ο Γκόσιμ. «Υποθέτω...» άρχισε να λέει ο Μόρλεϊ, αλλά ο Γκόσιμ τον διέκοψε. «Το ίδιο είχες υποθέσει και για το Τεκέλ Ουφαρσίν. Έτσι άρχισαν οι μπελάδες σου». «Υπέθεσα», ξεκίνησε πάλι ο Μόρλεϊ, «ότι εφόσον ζητούσατε υδροβιολόγο...» αναστέναξε παραιτημένος. Τι θα κέρδιζε προσπαθώντας να πείσει τον Γκόσιμ Ο μηχανικός, και επικεφαλής του κιμπούτζ, φορούσε παρωπίδες. «Τέλος πάντων, άσε με τώρα να φάω το τυρί μου», είπε ο Μόρλεϊ, παίρνοντας ακόμα μια φέτα. Αλλά είχε βαρεθεί τη γεύση. Είχε φάει πάρα πολύ. «Στο διάολο», είπε, αφήνοντας κάτω το μαχαίρι. Ένιωθε τα νεύρα του τεντωμένα και δεν είχε καμία όρεξη να συνεχίσει τη συζήτηση. Αυτό που είχε σημασία ήταν πως, ό,τι κι αν ένιωθε, ο Γκόσιμ δεν μπορούσε να ανακαλέσει τη μετάθεση. Ή τ α ν διαβαθμιομένης προτεραιότητας και "αυτή ήταν η ουσία", για να αναφέρουμε τον θεατρικό συγγραφέα Γουίλιαμ Σ. Γκίλμπερτ. «Μου τη δίνεις», μούγκρισε ο Γκόσιμ, θυμωμένος. «Κι εσύ μου τη δίνεις», απάντησε στο ίδιο ύφος ο Μόρλεϊ.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

21

«Ισοπαλία», μπήκε στη μεση ο Νίμαντ. «Βλέπεις, κύριε Γκόσιμ, δεν μπορείς να μας εξαναγκάσεις να μείνουμε. Μόνο να φωνάζεις μπορείς». Κάνοντας μια χυδαία χειρονομία προς τον Μάρλεϊ και τον Νίμαντ, ο Γκόσιμ σηκώθηκε να φύγει, ανοίγοντας με σπρωξιές δρόμο ανάμεσα από τα μέλη της ομάδας που είχε μαζευτεί, και εξαφανίστηκε κάπου απέναντι. Στο γραφείο, τώρα, επικρατούσε ησυχία, κι αυτό έκανε τον Μόρλεϊ να αισθανθεί καλύτερα. «Οι κα|)γάδες σε φθείρουν», είπε η γυναίκα του. «Ναι», συμφώνησε. «Και ο Γκόσιμ με φθείρει. Νιώθω εξαντλημένος μόνο και μόνο απ' αυτήν εδώ τη συζήτηση για να μην υπολογίσουμε τα οκτώ ολόκληρα χρόνια που προηγήθηκαν. Πάω να διαλέξω άκατο». Σηκώθηκε και βγήκε από το γραφείο Έξω, στο μεσημεριανό ήλιο. Η άκατος είναι παράξενο σκαρί, είπε μέσα του όπως στεκόταν στην άκρη του πεδίου στάθμευσης παρατηρώντας τις σειρές των ακινητοποιημένων σκαφών. Πρώτα απ' όλα, είναι απίστευτα φθηνή. Μπορούσε να αγοράσει μια απ' αυτές με λιγότερα από τέσσερα ασημένια δολάρια. Δεύτερον, μπορούσαν να πάνε αλλά όχι να γυρίσουν πίσω. Οι άκατοι ήταν σκάφη αυστηρά μιας διαδρομής. Ο λόγος φυσικά ήταν απλός: Μια άκατος ήταν πολύ μικρή για να μεταφέρει καύσιμα για το ταξίδι της επιστροφής. Το μόνο που μπορούσε να κάνει μια άκατος ήταν να εκτοξευθεί από ένα μεγαλύτερο πλοίο ή την επιφάνεια ενός πλανήτη, να κατευθυνθεί στον προορισμό της και να πεθάνει ήσυχα εκεί. Αλλά έκαναν τη δουλειά τους. Νοήμονες φυλές, άνθρωποι και άλλοι διέτρεχαν τον Γαλαξία μέσα σ' αυτά τα μικρά σκάφη που έμοιαζαν με κουκούλια. Αντίο Τεκέλ Ουφαρσίν, είπε μέσα του ο Μόρλεϋ και απεύθυνε ένα σύντομο, σιωπηρό χαιρετισμό στις αράδες των πορτοκαλιών θάμνων που φύτρωναν πέρα από το χώρο στάθμευσης των ακάτων. Ποια να πάρω; Αναρωτήθηκε. Όλες έμοιαζαν μεταξύ τους. Σκουριασμένες, παραπεταμένες. Όπως σε μάντρα με-

22

PHILIP Κ. DICK

χαχειρισμένων αυτοκίνητων πίσω στην Τφρα. Θα διαλέξω την πρώτη που το όνομά της αρχίζει από Ν, αποφάσισε και άρχισε να διαβάζει τα ονόματα στο κάθε σκάφος. Το Νοσηρό Κοτόπουλο. Ωραία, αυτό ήταν. Ό χ ι πολύ υπερβατικό, αλλά ταιριαστό. Πολλοί άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και η Μαίρη, του ελεγαν πάντα ότι είχε μια νοσηρή φλέβα. Αυτό που έχω, είπε στον εαυτό του, είναι ένα νοσηρό πνεύμα. Οι άνθρωποι συγχέουν τους δύο όρους γιατί ακούγονται παρόμοια. Κοίταξε το ρολόι του και είδε ότι είχε χρόνο να πάει στο τμήμα συσκευασίας του εργοστασίου εσπεριδοειδών. Κατευθύνθηκε προς τα εκεί. «Δέκα μισόλιτρα μαρμελάδα ΑΑ ποιότητας», είπε στον υπάλληλο. Θα τα έπαιρνε τώρα, ή ποτέ. «Είσαι βέβαιος ότι δικαιούσαι ακόμα δέκα μισόλιτρα» Ο υπάλληλος τον κοίταξε με δυσπιστία, μια και είχε πάρεδώσε μαζί του και στο παρελθόν. «Μπορείς να ρωτήσεις για τα δελτία μου τον Τζο Πέρσερ», είπε ο Μόρλεϋ. «Εμπρός, σήκωσε το τηλέφωνο και παρ' τον». «Έχω πολύ δουλειά», απάντησε ο υπάλληλος. Μέτρησε δέκα μισόλιτρα από το κυριότερο προϊόν του κιμπούτζ και τα έδωσε στον Μόρλεϋ μέσα σε μια σακούλα. «Δεν έχεις χαρτοκιβώτιο;» «Στρίβε», είπε ο υπάλληλος. Ο Μόρλεϋ εξέτασε τα δοχεία για να βεβαιωθεί ότι ήταν πράγματι ΑΑ ποιότητας. Όντως ήταν. Η ετικέτα έγραφε: «Μαρμελάδα του Κιμπούτζ Τεκέλ Ουφαρσίν. Από γνήσια πορτοκάλια Σεβίλλης (κατηγορία μετάλλαξης 3-Β). Μια πνοή ηλιόλουστης Ισπανίας στην κουζίνα σας». «Ευχαριστώ», είπε ο Μόρλεϊ. Βγήκε πάλι στο λαμπερό ήλιο κουβαλώντας την ογκώδη χαρτοσακούλα. Στο χώρο στάθμευσης των ακάτων άρχισε να φορτώνει τα δοχεία της μαρμελάδας στο Νοσηρό Κοτόπουλο. Το μόνο καλό πράγμα που παράγει το κιμπούτζ, μονολόγησε καθώς τοποθετούσε τα δοχεία ένα-ένα στο μαγνητικό πεδίο του αμπαριού. Νομίζω ότι θα μου λείψει.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

23

Κάλεσε τη Μαίρη στον ασύρματο. «Διάλεξα άκατο», την πληροφόρησε. «Έλα στο χώρο στάθμευσης και θα σου τη δείξω». «Είσαι σίγουρος άτι είναι καλη;» «Ξφεις πολύ καλά τις μηχανολογικές μου γνώσεις», απάντησε. «Επιθεώρησα τη μηχανη, τις καλωδιώσεις, τα όργανα πλοηγησης, όλα τα συστήματα διατηρησης ζωής, τα πάντα». Έσπρωξε το τελευταίο δοχείο στο αμπάρι και ασφάλισε την πόρτα. Η Μαίρη έφτασε λίγο αργότερα, λεπτή και μαυρισμένη, ντυμένη με χακί πουκάμισο, σορτς και σανδάλια. «Για να δούμε», είπε επιθεωρώντας το Νοστιρό Κοτόπουλο, «εμένα μου φαίνεται σαράβαλο. Αλλά αν το βρίσκεις καλό, εντάξει». «Φορτώνω ήδη», είπε ο Μόρλεϊ.» «Τι φορτώνεις;» Άνοιξε την πόρτα του αμπαριού και της έδειξε τα δέκα δοχεία μαρμελάδας. «Χριστέ μου...» είπε η Μαίρη αφού έμεινε σιωπηλή κάμποσα δευτερόλεπτα. «Τι τρέχει;» «Δεν επιθεώρησες τις καλωδιώσεις και τη μηχανή. Το μόνο που έκανες ήταν να πάρεις όση μαρμελάδα μπορούσες να σηκώσεις». Βρόντηξε την πόρτα οργισμένη. «Μερικές φορές νομίζω ότι είσαι για δέσιμο. Οι ζωές μας εξαρτώνται από αυτή την αναθεματισμένη άκατο. Πες ότι το σύστημα οξυγόνου παρουσιάσει βλάβη, ή το σύστημα θέρμανσης, ή υπάρχουν διαρροές από το κύτος. Ή...» «Τότε φέρε τον αδερφό σου να το κοιτάξει», την διέκοψε. «Αφού τον εμπιστεύεσαι πιο πολύ από μένα». «Ξέρεις πολύ καλά ότι έχει δουλειά». «Ναι, αλλιώς θα ήταν εδώ... για να διαλέξει αυτός άκατο αντί για μένα...» Η γυναίκα του τον κοίταξε έντονα, το λεπτό της σώμα σε στάση επίθεσης. Έπειτα, ξαφνικά, χαλάρωσε παίρνοντας μια έκφραση εύθυμης παραίτησης. «Το παράξενο είναι», είπε, «ότι είσαι πολύ τυχερός - σε σχέση με τις ικανότητές σου. Τελικά μάλλον αυτή είναι η καλύτερη άκατος εδώ πέ-

24

PHILIP Κ. DICK

ρα. Αλλά όχι γιατί μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά, αλλά επειδή εχεις αφύσικη τύχη». «Δεν πρόκειται για τύχη, αλλά για κρίση». «Μόνο αυτό δεν είναι», είπε η Μαίρη κουνώντας το κεφάλι. «Δεν έχεις κρίση, τουλάχιστον με τη συνηθισμένη έννοια. Αλλά δεν βαριέσαι. Θα πάρουμε αυτή την άκατο ελπίζοντας ότι η τύχη θα συνεχίσει να είναι με το μέρος σου, ως συνήθως. Αλλά, πώς μπορείς να ζεις έτσι Σεθ;» Τον κοίταξε με παράπονο. «Δεν είναι δίκαιο για μένα». «Μέχρι τώρα καλά τα καταφέραμε». «Ναι, οκτώ χρόνια σ' αυτό το κιμπούτζ...» «Όμως τώρα φεύγουμε». «Για κάτι χειρότερο, πιθανότατα. Τι ξέρουμε γι' αυτή τη μετάθεση; Τίποτα, εκτός απ' αυτά που ξέρει ο Γκόσιμ - και τα ξέρει επειδή υποκλέπτει τις επικοινωνίες των άλλων. Διάβασε την προσευχή που έκανες... δεν σου το είπα γιατί εσύ θα...» «Το κάθαρμα». Ένιωσε το αίμα να του ανεβαίνει στο κεφάλι και μια ανίσχυρη οργή να τον κυριεύει. «Είναι πέρα για πέρα ανήθικο να διαβάζει τις προσευχές άλλων». «Είναι επικεφαλής. Νομίζει ότι καθετί τον αφορά. Τέλος πάντων, τώρα γλιτώνουμε απ' όλα αυτά. Δόξα τω Θεώ. Έλα, ηρέμησε. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Τη διάβασε εδώ και χρόνια». «Είπε αν του άρεσε;» «Ο Φρεντ Γκόσιμ ποτέ δεν θα έλεγε κάτι τέτοιο. Εγώ νομίζω ότι ήταν καλή. Μάλλον ήταν, αφού πέτυχες τη μετάθεση». «Έτσι πιστεύω κι εγώ. Ο Θεός δεν ακούει πολλές προσευχές Εβραίων, λόγω αυτής της συνθήκης στα χρόνια πριν τον Διαμεσολαβητή, όταν ο Καταστροφέας των Μορφών ήταν πανίσχυρος και η σχέση μας με το Θεό πολύ κακή». «Είναι σαν να βλέπω εκείνες τις μέρες», είπε η Μαίρη. «Συνεχείς αμφισβητήσεις των λόγων και των πράξεων του Πνευματουργού...» «Θα ήμουν ένας μεγάλος ποιητής, σαν τον Δαβίδ». «Μάλλον θα είχες μια μικρή δουλίτσα όπως τώρα...» Μ' αυτά τα λόγια απομακρύνθηκε, αφήνοντάς τον στο αμπάρι και τις μαρμελάδες του.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

25

Η αίσθηση του ανίσχυρου δυνάμωσε μεσα χου, πνιγοντάς τον. «Κάτσε εδώ!» της ούρλιαξε. «Θα φύγω χωρίς εσένα!» Εκείνη συνέχισε κάτω από τον καυτό ήλιο, αγνοώντας τον. Την υπόλοιπη μέρα, ο Σεθ Μόρλεϊ ήταν απασχολημένος να φορτώνει τα υπάρχοντά τους στο Νοσηρό Κοτόπουλο. Η Μαίρη δεν εμφανίστηκε. Προς την ώρα του δείπνου συνειδητοποίησε ότι τα έκανε όλα μόνος του. Πού είναι; Αναρωτήθηκε. Αυτό δεν είναι δίκαιο. Ένιωσε κατάθλιψη, πράγμα συνηθισμένο γι' αυτόν την ώρα του φαγητού. Αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο, μονολόγησε. Ν' αλλάξω μια άχρηστη δουλειά με μια άλλη, το ίδιο άχρηστη. Είμαι αποτυχημένος. Η Μαίρη έχει δίκιο: κοίτα τι βλακεία έκανα με την επιλογή της ακάτου. Κοίτα τι βλακείες κάνω με το φόρτωμα. Έριξε μια ματιά στους άχαρους σωρούς από ρούχα, βιβλία, δίσκους ηλεκτρικά σκεύη, τον υπολογιστή, φάρμακα, φωτογραφίες, καλύμματα καναπέδων, το σκάκι, μαγνητοταινίες, εξοπλισμό επικοινωνιών και σκουπίδια, σκουπίδια, σκουπίδια. Αλήθεια, τι έχουμε μαζέψει μετά από οκτώ χρόνια δουλειάς σ' αυτό τον τόπο; Αναρωτήθηκε. Τίποτα που ν' αξίζει. Και επιπλέον, δεν μπορούσε να τα χωρέσει όλα στην άκατο. Πολλά απ' αυτά θα έπρεπε να τα πετάξει ή να τα αφήσει σε κάποιον. Καλύτερα να τα καταστρέψω, σκέφτηκε ζοφερά. Και μόνο στην ιδέα ότι κάποιος άλλος θα χρησιμοποιούσε τα υπάρχοντά του, επαναστατούσε. Θα τα κάψω όλα, μονολόγησε. Και μαζί όλα τα άχρηστα ρούχα που μάζευε η Μαίρη σαν κίσσα, οτιδήποτε φανταχτερό και κραυγαλέο δηλαδή. Θα βγάλω τα δικά της πράγματα, αποφάσισε, και θα φορτώσω μόνο τα δικά μου. Αυτή φταίει. Έπρεπε να είναι εδώ να βοηθήσει. Δεν είναι δική μου δουλειά να φορτώνω τη σαβούρα της. Όπως στεκόταν με μια αγκαλιά ρούχα στα χέρια είδε, στο λυκόφως, μια ανθρώπινη μορφή να πλησιάζει. Ποιος να είναι, αναρωτήθηκε και τέντωσε το λαιμό του να δει. Δεν ήταν η Μαίρη. Ή τ α ν ένας άντρας, ή μάλλον κάτι

26

PHILIP Κ. DICK

που φοιαζε με άντρα. Μια φιγούρα με φαρδιά ρόμπα, μακριά μαλλιά που επεφχαν στους γεροδεμένους ώμους του. Ο Σεθ Μόρλεϊ ένιωσε φόβο. Ο Περιπατών-επί-της-Γης, συνειδητοποίησε. Ήρθε να με σταματήσει. Ένιωσε μέσα του το άγριο δάγκωμα της συνείδησης, όλο το βάρος των κακών του πράξεων. Δεν είχε συναντήσει τον Περιπατώντα-επί-τηςΓης για μήνες, χρόνια, και το βάρος ήταν ανυπόφορο. Αυτή η συσσώρευση που πάντα τον σημάδευε μέσα του. Και που δεν έφευγε μέχρι να την άρει ο Διαμεσολαβητής. Η μορφή σταμάτησε μπροστά του. «Κύριε Μόρλεϊ», είπε. «Μάλιστα», απάντησε, νιώθοντας το κρανίο του να ιδρώνει κάτω από τα μαλλιά. Ο ιδρώτας έσταζε στο πρόσωπό του κι έκανε να τον σκουπίσει με την ανάστροφη του χεριού του. «Είμαι κουρασμένος», είπε. «Φορτώνω εδώ και ώρες την άκατο. Είναι πολλή δουλειά». «Η άκατός σου, το Νοσηρό Κοτόπουλο, δεν θα σας πάει στον Ντέλμακ-0. Πρέπει λοιπόν να παρέμβω, αγαπητέ φίλε. Καταλαβαίνεις;» «Βέβαια», απάντησε, λαχανιάζοντας ένοχα. «Διάλεξε άλλη». «Μάλιστα», είπε, γνέφοντας με ένταση. «Μάλιστα, θα το κάνω. Και σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ πολύ. Μας έσωσες τη ζωή». Κοίταξε στο μισοσκόταδο το πρόσωπο του Περιπατο)ντα-επί-της-Γης, προσπαθώντας να καταλάβει αν τον μεμφόταν. Μα δεν μπορούσε να καταλάβει. Το φως ήδη είχε χαθεί. «Λυπάμαι που έκανες άδικα τόση δουλειά». «Δεν πειράζει...» «Θα σε βοηθήσω στο φόρτωμα», είπε ο Περιπατών-επίτης-Γης. Άπλωσε τα χέρια του, σήκωσε μια στοίβα κουτιά και άρχισε να περπατάει ανάμεσα στις σταθμευμένες ακάτους. «Συνιστώ να πάρεις αυτήν», είπε, σταματώντας μπροστά σε μία, ανοίγοντας την πόρτα της. «Δεν φαίνεται σπουδαία, αλλά από μηχανολογικής πλευράς είναι τέλεια». «Φίνα!» Ο Μόρλεϊ φορτώθηκε στα γρήγορα μια άλλη στοίβα και τον ακολούθησε. «Θέλω να πω, ευχαριστώ. Δεν έχει σημασία η εμφάνιση αλλά το εσωτερικό. Και για τους

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

27

ανθρώπους και για τις ακάτους». Γέλασε αλλά το γέλιο του ηχησε στριγκά. Το έκοψε αμέσως, και ο ιδρώτας του πάγωσε από φόβο. «Δεν υπάρχει λόγος να με φοβάσαι», είπε ο Περίπατων. «Λογικά, το γνωρίζω». Δούλεψαν μαζί σιωπηλά για κάμποσο, κουβαλώντας τα κιβώτια από το Νοσηρό Κοτόπουλο στην άλλη άκατο. Ο Μόρλεϊ προσπαθούσε να βρει κάτι να πει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο τρόμος του ήταν τόσο μεγάλος, που το μυαλό του είχε σταματήσει. Η ευγλωττία του, στην οποία πίστευε τόσο πολύ, είχε πάει περίπατο. «Σκέφτηκες ποτέ να ζητήσεις ψυχιατρική βοήθεια;» ρώτησε στο τέλος ο Περιπατών. «Όχι», απάντησε ο Μόρλεϊ. «Γιατί όχι;» «Δεν θέλω να ξέρω τίποτα. Δεν θέλω ν' ακούσω τίποτα». Άκουγε τη φωνή του να κλαψουρίζει αδύναμα, βυθισμένη στην άγνοια. Το κλαψούρισμα της βλακείας, της μέγιστης παραφροσύνης για την οποία ήταν ικανός. Τη γνώριζε, την άκουγε και την αναγνώριζε, αλλά παρέμενε προσκολλημένος σ' αυτήν. «Ξέρω ότι δεν είμαι τέλειος», συνέχισε, «αλλά δεν μπορώ ν' αλλάξω. Είμαι ευχαριστημένος έτσι». «Το ότι δεν επιθεώρησες το Νοσηρό Κοτόπουλο...» «Η Μαίρη είπε κάτι σωστό, συνήθως είμαι τυχερός». «Θα σκοτωνόταν κι αυτή». «Πες της το». Μην το λες σ' εμένα, σκέφτηκε. Σε παρακαλώ, μη μου λες άλλα, δεν θέλω να ξέρω! Ο Περιπατών τον ατένισε για μια στιγμή. «Υπάρχει κάτι που θέλεις να μου πεις;» «Είμαι ευγνώμων, μα το Θεό. Για την εμφάνισή σου». «Πολλές φορές τα χρόνια που πέρασαν, σκέφτηκες τι θα μου έλεγες αν με ξανασυναντούσες. Πολλά πράγματα πέρασαν απ' το μυαλό σου». «...δεν θυμάμαι...» «Μπορώ να σε ευλογήσω;» «Φυσικά», η φωνή του ήταν ακόμα βραχνή, σχεδόν δεν ακουγόταν. «Αλλά γιατί; Τι έχω κάνει;» «Είμαι υπερήφανος για σένα, αυτό είναι όλο».

28

PHILIP Κ. DICK

«Μα γιατί;» Δεν καταλάβαινε, η μομφή που περίμενε δεν ερχόταν. «Πριν χρόνια, είχες ενα γάτο που τον αγαπούσες. Ή τ α ν λαίμαργος και τζαναμπετης, παρ' όλα αυτά τον αγαπούσες. Μια μέρα πέθανε από ένα κόκαλο που στάθηκε στο στομάχι του, αφού έφαγε ένα ψόφιο γεράκι σ' ένα σκουπιδότοπο. Λυπήθηκες, αλλά συνέχισες να τον αγαπάς. Το κυριότερο χαρακτηριστικό του, η λαιμαργία του, ήταν αυτή που τον οδήγησε στο θάνατο. Θα πλήρωνες πολλά για να τον ξαναφέρεις στη ζωή, αλλά θα τον ήθελες όπως ήταν, λαίμαργο και απαιτητικό, όπως τον είχες αγαπήσει, ίδιο και απαράλλαχτο. Καταλαβαίνεις;» «Είχα προσευχηθεί τότε», είπε ο Μόρλεϊ. «Αλλά μάταια. Ο Πνευματουργός θα μπορούσε να είχε κυλήσει το χρόνο προς τα πίσω και να τον ξαναζωντανέψει». «Θέλεις και τώρα να ξαναζωντανέψει;» «Ναι», απάντησε τραχιά ο Μόρλεϊ. «Θα ζητήσεις ψυχιατρική βοήθεια;» «Όχι». «Σε ευλογώ», είπε ο Περιπατών-επί-της-Γης και έκανε μια αργή και επίσημη κίνηση με το δεξί του χέρι. Ο Σεθ Μόρλεϊ έσκυψε το κεφάλι, πίεσε το δεξί χέρι στα μάτια του... και συνειδητοποίησε ότι έκλαιγε. Ακόμα και τώρα, σκέφτηκε. Αυτός ο απαίσιος γέρο-γάτος... Θα έπρεπε να τον είχα ξεχάσει εδώ και χρόνια. Είναι δύσκολο να ξεχάσεις τέτοια πράγματα, αναλογίστηκε. Τίποτα δεν χάνεται μέσα στο μυαλό, μένει θαμμένο μέχρι να συμβεί κάτι σαν κι αυτό. «Σε ευχαριστώ», είπε όταν τέλειωσε η ευλογία. «Θα τον δεις ξανά», είπε ο Περιπατών. «Όταν θα καθίσεις μαζί μας στον Παράδεισο». «Είσαι βέβαιος;» «Ναι». «Ακριβώς όπως ήταν;» «Ναι». «Θα με θυμάται;» «Και τώρα σε θυμάται. Περιμένει. Ποτέ δεν θα πάψει να περιμένει».

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

29

«Ευχαριστώ», είπε ο Μόρλεϊ. «Νιώθω πολύ καλύτερα». Και ο Περιπατών-επί-της-Γης έφυγε. Ο Σεθ Μόρλεϊ μπήκε στο εστιατόριο του κιμπούτζ και έψαξε για τη γυναίκα του. Τη βρήκε να τρώει αρνάκι με σταφίδες σε ένα απόμερο τραπέζι. Μόλις που του έγνεψε όταν κάθισε απέναντί της. «Έχασες το δείπνο», του είπε τελικά. «Δεν το συνηθίζεις». «Τον είδα», είπε ο Μόρλεϊ. «Ποιόν;» Τον κοίταξε έντονα. «Τον Περιπατώντα-επί-της-Γης. Ήρθε να μου πει ότι η άκατος που είχα διαλέξει θα μας οδηγούσε στο θάνατο. Ποτέ δεν θα φθάναμε». «Το ήξερα», απάντησε η Μαίρη. «Ήξερα ότι αυτό το npdyμα δεν θα μας πήγαινε πουθενά». «Ο γάτος μου είναι ζωντανός», είπε ο Μόρλεϊ. «Δεν έχεις γάτο». Άρπαξε το χέρι της, σταματώντας το πιρούνι. «Είπε ότι όλα θα πάνε καλά. Θα πάμε στον Ντέλμακ-0 και θ' αρχίσω μια καινούργια δουλειά». «Τον ρώτησες τι είναι αυτή η δουλειά;» «Όχι, δεν το σκέφτηκα». «Ανόητε». Ελευθέρωσε το χέρι της και συνέχισε να τρώει. «Πες μου πώς είναι ο Περιπατών». «Δεν τον έχεις δει ποτέ;» «Το ξέρεις ότι δεν τον έχω δει». «Είναι ωραίος και ευγενικός. Σήκωσε το χέρι του και με ευλόγησε». «Άρα σου εμφανίστηκε με τη μορφή άντρα. Ενδιαφέρον. Αν είχε παρουσιαστεί σαν γυναίκα δεν θα τον άκουγες...» «Σε λυπάμαι», είπε ο Μόρλεϊ. «Δεν έχει ποτέ παρέμβει για να σε σώσει. Μπορεί να θεωρεί ότι δεν το αξίζεις». Η Μαίρη άφησε κάτω το πιρούνι με θυμό. Τον κοίταξε με ζωώδη λύσσα. Έμειναν για λίγο σιωπηλοί. «Θα πάω μόνος μου στον Ντέλμακ-0», είπε τελικά ο Μόρλεϊ.

30

PHILIP Κ. DICK

«Έτσι νομίζεις; Αλήθεια; Ε λοιπόν θα φ θ ω μαζί σου. Θέλω να σε ελέγχω. Χωρίς εμένα...» «Εντάξει», είπε εχθρικά. «Μπορείς να έρθεις. Τι με νοιάζει; Ούτως η άλλως, αν έμενες εδώ θα τα έφτιαχνες με τον Γκόσιμ και θα του κατέστρεφες τη ζωή...» σταμάτησε να μιλάει, λαχανιάζοντας. Σιωπηλή, η Μαίρη συνέχισε να τρώει το αρνί της.

«Βρίσκεστε χίλια μίλια πάνω από την επιφάνεια του Ντέλμακ-0», άκουσε απο τα ακουστικά του ο Μπεν Τόλτσιφ. «Μεταβιβάστε τον ελεγχο στον αυτόματο πιλότο παρακαλώ». «Μπορώ να το προσεδαφίσω μόνος μου», είπε στο μικρόφωνο του ο Μπεν Τόλτσιφ. Κοίταξε τον πλανήτη από κάτω, θαυμάζοντας τα χρώματά του. Σύννεφα, παρατηρησε. Φυσική ατμόσφαιρα. Μια από τις απορίες μου λύθηκε. Ένιωσε ανακούφιση και σιγουριά. Αλλά μετά του γεννήθηκε μια άλλη απορία: Είναι ένας θεϊκός κόσμος; Κι αυτό το ενδεχόμενο τον έκανε να σοβαρέψει. Προσεδαφίστηκε εύκολα. Τεντώθηκε, χασμουρήθηκε, ρεύτηκε, έλυσε τη ζώνη του καθίσματος, σηκώθηκε, περπάτησε αδέξια μέχρι την μπουκαπόρτα και την άνοιξε. Έπειτα γύρισε στην αίθουσα ελέγχου και έσβησε τη μηχανή και την παροχή αέρα. Αυτό ήταν όλο. Κατέβηκε τα σιδερένια σκαλοπάτια και πάτησε αδέξια στην επιφάνεια του πλανήτη. Δίπλα στο πεδίο προσεδάφισης είδε μια σειρά από επίπεδα κτίσματα: οι εγκαταστάσεις της μικροσκοπικής αποικίας. Κάμποσα άτομα κατευθύνονταν ήδη προς την άκατο, προφανώς για να τον καλωσορίσουν. Τους χαιρέτισε κουνώντας το χέρι του, απολαμβάνοντας την αίσθηση των γαντιών του από συνθετικό δέρμα, καθώς και την αίσθηση όγκου που του έδινε η στολή του. «Γεια χαρά!» άκουσε μια γυναικεία φωνή. «Γεια χαρά», απάντησε ο Μπεν Τόλτσιφ, κοιτάζοντας την κοπέλα. Φορούσε σκούρα μπλούζα και ίδιο παντελόνι, μια γενικής χρήσης ενδυμασία που ταίριαζε με το στρογγυλό, καθαρό, γεμάτο φακίδες πρόσωπό της. «Είναι θεϊκός κόσμος εδώ;», ρώτησε βαδίζοντας τεμπέλικα προς το μέρος της. «Δεν είναι θεϊκός κόσμος», απάντησε το κορίτσι, «αλλά

32

PHILIP Κ. DICK

υπάρχουν μερικά παράξενα πράγματα εδώ». Έκανε μια αόριστη χειρονομία προς τον ορίζοντα. Του χαμογελασε φιλικά και έτεινε το χέρι της. «Με λένε Μπέτι Τζο Μπερμ. Γλωσσολόγος. Εσείς είστε ή ο κ. Τόλτσιφ η ο κ. Μόρλεϊ. Όλοι 01 άλλοι είναι ηδη εδώ». «Είμαι ο Τόλτσιφ», απάντησε. «Θα σας συστήσω τους υπόλοιπους. Ο ηλικιωμένος κύριος είναι ο Μπερτ Κόσλερ, ο επιστάτης μας». «Χαίρω πολύ κ. Κόσλερ». Χειραψία. «Μάγκι Ουόλς, η θεολόγος μας». «Χαίρω πολύ κυρία Ουόλς». Χειραψία. Όμορφη κοπέλα. «Χαίρω ομοίως κ. Τόλτσιφ». «Ιγκνάτζ Θαγκ, θερμοπλαστικά». «Γεια χαρά». Υπερβολικά αρρενωπή χειραψία. Ο κ. Θαγκ δεν του άρεσε. «Δρ. Μί\τον Μπαμπλ, ο γιατρός της αποικίας». «Χαίρω πολύ δρ. Μπαμπλ». Χειραψία. Ο κοντόχοντρος Μπαμπλ φορούσε πολύχρωμο κοντομάνικο πουκάμισο. Το πρόσωπό του είχε μια ανήθικη έκφραση που ήταν δύσκολο να ερμηνεύσει. «Τόνι Ντάνκελβελτ, φωτογράφος και εδαφολόγος». «Χαίρω πολύ». Χειραψία. «Ο κύριος από 'δω είναι ο Ουέιντ Φρέιζερ, ο ψυχολόγος μας». Μια μεγάλη ψεύτικη χειραψία με το υγρό, βρώμικο χέρι του Φρέιζερ. «Γκλεν Μπέλσνορ, ηλεκτρονικός, ειδικός στους υπολογιστές». «Χαίρω πολύ». Στεγνό, ροζιασμένο, επιδέξιο χέρι. Μια ψηλή, ηλικιωμένη γυναίκα πλησίασε, στηριγμένη σ' ένα μπαστούνι. Το πρόσωπό της ήταν ευγενικό, ωχρό και λεπτό. «Κύριε Τόλτσιφ», είπε, τείνοντας ένα αδύνατο, ασθενικό χέρι στον Μπεν. «Είμαι η Ρομπέρτα Ρόκινχαμ, η κοινωνιολόγος. Χαίρομαι που σας γνωρίζω. Αναρωτιόμασταν όλοι για σας». «Είστε Η Ρομπέρτα Ρόκινχαμ;» Ένιωσε συγκινημένος από τη γνωριμία. Για κάποιο λόγο είχε την εντύπωση ότι η ηλικιωμένη κυρία είχε πεθάνει χρόνια πριν. Μπερδεύτηκε.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

33

«Και αυτη είναι η γραμματέας μας, η Σούζι Νταμπ». «Χαίρω πολύ κυρία...», σταμάτησε. «Σμαρτ», είπε η κοπέλα. Μεγάλο στήθος και υπέροχο σώμα. «Σούζαν Σμαρτ. Το βρίσκουν αστείο να με αποκαλοιιν Σούζι Νταμπ^ ». Πρότεινε το χέρι της και χαιρετήθηκαν. «Θέλετε να ρίξετε μια ματιά γύρω;» ρώτησε η Μπέτι Τζο Μπερμ. «Θα ήθελα να μάθω το σκοπό της αποικίας. Δεν μου τον είπαν». «Κύριε Τόλτσιφ», είπε η διάσημη ηλικιωμένη κοινωνιολόγος, «ούτε σε εμάς τον είπαν». Γέλασε. «Ρωτάμε τον καθένα που φθάνει εδώ και κανείς δεν ξέρει. Ο κ. Μόρλεϊ, που θα είναι ο τελευταίος, ούτε αυτός θα ξέρει και, τότε, τι θα κάνουμε;» «Δεν υπάρχει πρόβλημα», είπε ο ηλεκτρονικός. «Έχουν βάλει ένα δορυφόρο σε τροχιά. Περιστρέφεται πέντε φορές την ημέρα και το βράδυ μπορείς να τον δεις. Όταν φτάσει και ο τελευταίος -ο Μόρλεϊ- έχουμε εντολή να ενεργοποιήσουμε τη μαγνητοταινία πάνω στο δορυφόρο και από εκεί να ακούσουμε τις οδηγίες μας καθώς και τις εξηγήσεις για το τι θα κάνουμε, γιατί είμαστε εδώ και τις λοιπές μαλακίες. Ό λ α όσα θέλουμε να μάθουμε εκτός από το "Πώς θα κάνουμε το ψυγείο να δουλέψει και να μη ζεσταίνονται οι μπίρες". Ποιος ξέρει, μπορεί να μας το πουν κι αυτό». Άρχισαν να κουβεντιάζουν γενικά. Ο Μπεν παρασύρθηκε στην κουβέντα χωρίς στ' αλήθεια να την καταλαβαίνει. «Στον Μπετελγκέζ-4 είχαμε αγγούρια και δεν φύτρωναν από το φεγγαρόφωτο όπως λένε...». «Δεν τον έχω δει ποτέ». «Κι όμως υπάρχει. Κάποτε θα τον δεις». «Έχουμε γλωσσολόγο, άρα προφανώς υπάρχουν έλλογοι οργανισμοί εδώ, αλλά ώς τώρα οι εξερευνήσεις μας ήταν ανεπίσημες, όχι επιστημονικές. Αυτό θ' αλλάξει όταν...» «Τίποτα δεν αλλάζει. Παρ' όλη τη θεωρία του Σπεκτόβσκι για την είσοδο του Θεού στην Ιστορία και την επανεκκίνηση του Χρόνου». «Αν θες να μιλήσεις γι' αυτό, μίλα με τη Μάγκι Ουόλς. Δεν μ' ενδιαφέρουν τα θεολογικά ζητήματα». «Αυτό ξαναπές το. Κύριε Τόλτσιφ, έχετε ινδιάνικη φλέβα;» «Είμαι ινδιάνος περίπου κατά το ένα όγδοο. Εν-

34

PHILIP Κ. DICK

νοείτε το όνομά μου^;» «Αυτά τα κτίρια έχουν χτιστεί με άθλιο τρόπο. Είναι έτοιμα να καταρρεύσουν. Δεν μπορούμε να τα ζεστάνουμε όταν τα θέλουμε ζεστά. Δεν μπορούμε να τα δροσίσουμε όταν τα θέλουμε δροσερά. Ξέρεις τι νομίζω; Νομίζω ότι αυτό το μέρος χτίστηκε με ημερομηνία λήξης. Ό,τι διάολο και να μας θέλουν εδώ, δεν νομίζω ότι θα 'ναι για πολύ. Αλλιώς, αν μείνουμε εδώ περισσότερο, θα πρέπει να χτίσουμε καινούργιες εγκαταστάσεις, μέχρι την καλωδίωση». «Κάτι έντομα ζουζουνίζουν τη νύχτα. Δεν θα σ' αφήσουν να κοιμηθείς την πρώτη μέρα. Αέγοντας "μέρα" εννοώ φυσικά εικοσιτετράωρο. Με το φως της ημέρας δεν ζουζουνίζουν, μόνο τη νύχτα. Κάθε αναθεματισμένη νύχτα. Θα δεις». «Άκου, Τόλτσιφ, μη φωνάζεις τη Σούζι "Νταμπ". Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είναι χαζή». «Είναι και νόστιμη». «Πρόσεξες τα...». «Τα πρόσεξα αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να το συζητάμε». «Τι ακριβώς κάνετε κ. Τόλτσιφ; Ορίστε;» «Πρέπει να μιλάς δυνατά, βαριακούει λίγο». «Είπα ότι...» «Την τρομάζεις. Μη στέκεσαι τόσο κοντά της». «Μπορώ να πιω ένα καφέ;» «Ζήτα από τη Μάγκι Ουόλς, θα σου φτιάξει». «Αν μπορέσω να κάνω την αναθεματισμένη καφετιέρα να σβήνει αυτόματα. Συνεχίζει να βράζει τον καφέ συνέχεια». «Δεν καταλαβαίνω γιατί η καφετιέρα μας δεν δουλεύει. Τις είχαν τελειοποιήσει ήδη τον εικοστό αιώνα. Τι άλλο μπορεί να υπάρχει που δεν το ξέρουμε;» «Πάρε παράδειγμα ιη θεωρία του Νεύτωνα για τα χρώματα. Από το 1800, κιόλας, πιστεύαμε ότι τα ξέραμε όλα. Και μετά ήρθε ο Ααντ με τις θεωρίες του περί έντασης και ύπαρξης δύο φωτεινών πηγών και ανέτρεψε τα πάντα». «Εννοείς ότι υπάρχουν πράγματα για τις αυτόματες καφετιέρες που δεν ξέρουμε αλλά νομίζουμε ότι τα ξέρουμε;» «Κάτι τέτοιο». Και ούτω καθ' εξής. Άκουγε αφηρημένα, απαντούσε όταν του μιλούσαν και, ξαφνικά, ένιωσε κόπωση, απομακρύνθηκε από την ομάδα και κατευθύνθηκε σ' ένα σύδεντρο από πράσινα, δέντρα με δερμάτινη υφή. Στον Μπεν φάνηκαν όλοι τους σαν πρώτης τάξεως υλικό για τους καναπέδες των ψυχιάτρων. Ο αέρας μύριζε άσχημα -ανεπαίσθητα άσχημα- λες και

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

35

κάποιο εργοστάσιο επεξεργασίας απορριμμάτων ήταν εκεί κοντά. Θα το συνηθίσω σε κάνα-δυο μέρες, σκέφτηκε. Κάτι παράξενο έχουν αυτοί οι άνθρωποι, είπε μέσα του. Τι να 'ναι άραγε; Φαίνονται τόσο... έψαξε τη λέξη. Υπερβολικά ευφυείς. Αυτό είναι. Κάτι σαν αυθεντίες, και όλοι πρόθυμοι να μιλήσουν. Και, συνειδητοποίησε, όλοι είναι πολύ νευρικοί. Όπως κι εγώ, είναι εδώ χωρίς να ξέρουν το γιατί. Αλλά αυτή η εξήγηση δεν ήταν ικανοποιητική. Παραιτήθηκε από την προσπάθεια και έστρεψε την προσοχή του στα μεγαλοπρεπή δέντρα από πράσινο δέρμα, τον θαμπό από την ομίχλη ουρανό, τα μικρά φυτά στα πόδια του που έμοιαζαν με τσουκνίδες. Πληκτικό μέρος, σκέφτηκε. Ένιωσε απογοήτευση. Δεν ήταν πολύ καλύτερα από το πλοίο. Η μαγεία είχε ήδη χαθεί. Όμως η Μπέτι Τζο Μπερμ είχε μιλήσει για παράξενες μορφές ζωής πέρα από την αποικία. Αρα δεν μπορούσε να βγάλει συμπεράσματα μόνο από αυτή τη μικρή περιοχή όπου βρισκόταν. Έπρεπε να πάει βαθύτερα, μακρύτερα από την αποικία. Και αυτό έκαναν όλοι, συνειδητοποίησε. Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο να κάνουν. Τουλάχιστον μέχρι να πάρουν οδηγίες από το δορυφόρο. Ελπίζω ο Μόρλεϊ να φτάσει γρήγορα, ώστε να μπορέσουμε ν' αρχίσουμε, είπε μέσα του. Έ ν α ζωύφιο περπάτησε πάνω στο δεξί του παπούτσι, σταμάτησε, και μια μικροσκοπική κάμερα ξεπρόβαλε από το σώμα του. Ο φακός της κάμερας στράφηκε στο πρόσωπό του. «Γεια», είπε στο ζωύφιο. Το ζωύφιο μάζεψε την κάμερα και απομακρχτνθηκε, προφανώς ικανοποιημένο. Αναρωτιέμαι τι ψάχνει, σκέφτηκε. Σήκωσε το πέλμα του, παίζοντας προς στιγμή με την ιδέα να πατήσει το ζωύφιο, αλλά το μετάνιωσε. Πήγε στην Μπέτι Τζο Μπερμ και της είπε: «Αυτά τα ζωύφια ήταν εδώ όταν ήρθατε;» «Αρχισαν να εμφανίζονται αφότου κτίστηκαν τα κτίρια. Νομίζω ότι είναι μάλλον ακίνδυνα». «Αλλά δεν είσαι σίγουρη». «Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι'

36

PHILIP Κ. DICK

αυτά. Στην αρχή τα σκοτώναμε, αλλά όποιος και να τα έφτιαξε, συνέχισε να στέλνει κι άλλα». «Καλύτερα να τα παρακολουθήσετε και να βρείτε την πηγή τους». «Όχι "να παρακολουθήσετε", κ. Τόλτσιφ, "να παρακολουθήσουμε". Είσαι κι εσύ μέρος αυτής της επιχείρησης όπως κι εμείς. Και ξέρεις όσα κι εμείς. Ό τ α ν πάρουμε τις οδηγίες μας μπορεί να ανακαλύψουμε ότι οι διοργανωτές αυτής της επιχείρησης θέλουν - ή δεν θέλουν- να ερευνήσουμε τις ιθαγενείς μορφές ζωής. Στο μεταξύ, τι θα 'λεγες για ένα καφέ;» «Πόσο καιρό είστε όλοι εδώ;» τη ρώτησε ο Μπεν καθώς έπιναν τον καφέ τους μέσα από γκρίζα πλαστικά κύπελλα στο μικρο-μπαρ. «Ο Ουέιντ Φρέιζερ, ο ψυχολόγος, έφτασε πρώτος. Πριν δύο μήνες περίπου. Οι υπόλοιποι ήρθαμε λίγοι-λίγοι. Ελπίζω ο Μόρλεϊ να έρθει γρήγορα. Πεθαίνουμε από ανυπομονησία να μάθουμε περί τίνος πρόκειται. «Είσαι σίγουρη ότι ο Ουέιντ Φρέιζερ δεν ξέρει;» «Ορίστε;» Η Μπέτι Τζο Μπερμ ανοιγόκλεισε τα μάτια της. «Ήταν ο πρώτος που έφτασε εδώ και σας περίμενε. Εννοώ μας περίμενε. Ίσως πρόκειται για κάποιο ψυχολογικό πείραμα που ελέγχεται από τον Φρέιζερ, χωρίς να το ξέρουν 01 υπόλοιποι». «Δεν είναι αυτό που φοβόμαστε», είπε η Μπέτι Τζο Μπερμ. «Ο μεγάλος φόβος μας είναι μήπως είμαστε εδώ χωρίς κάποιο σκοπό και μήπως δεν μπορούμε να φύγουμε. Όλοι ήρθαμε με άκατο. Ή τ α ν υποχρεωτικό. Μια άκατος μπορεί να προσεδαφιστεί αλλά δεν μπορεί να φύγει. Χωρίς εξωτερική βοήθεια δεν θα μπορέσουμε να φύγουμε ποτέ. Μπορεί να πρόκειται για φυλακή ~ το σκεφτήκαμε κι αυτό. Μπορεί όλοι κάτι να έχουμε κάνει ή εν πάση περιπτώσει κάποιος νομίζει ότι κάτι έχουμε κάνει». Τον κοίταξε διαπεραστικά με τα ήρεμα, γκρίζα μάτια της. «Έχεις κάνει κάτι κ. Τόλτσιφ;» ρώτησε. «Εμμ... ξέρεις τώρα...»

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

37

«Εννοώ, δεν είσαι εγκληματίας η κάτι τέτοιο...» «Όχι απ' όσο ξέρω». «Φαίνεσαι συνηθισμένος άνθρωπος». «Ευχαριστώ». «Θέλω να πω, δεν μοιάζεις με εγκληματία». Σηκώθηκε και άνοιξε ένα ντουλάπι. «Τι θα 'λεγες για λίγο Σίγκραμ V0;" «Μετά χαράς», είπε ευχαριστημένος. Καθώς έπιναν τον καφέ τους αρωματισμένο με καναδέζικο (εισαγόμενο) ουίσκι Σίγκραμ V0, μπήκε ο δρ. Μίλτον Μπαμπλ, τους είδε και κάθισε στο μπαρ. «Πρόκειται για δεύτερης διαλογής πλανήτη», είπε στον Μπεν χωρίς εισαγωγή. Το άχαρο, αλογίσιο πρόσωπο του έκανε ένα μορφασμό αποστροφής. «Είναι φανερό ότι είναι δεύτερης διαλογής. Ευχαριστώ». Πήρε το κύπελλο καφέ από την Μπέτι Τζο και ρούφηξε λίγο, με την ί5ια έκφραση. «Τι είναι αυτό;» ρώτησε. Μετά πρόσεξε το μπουκάλι του Σίγκραμ V0. «Γαμώτο, χαλάει τον καφέ», είπε θυμωμένος. Άφησε κάτω το κύπελλο με ακόμη μεγαλύτερη αποστροφή. «Νομίζω ότι βοηθάει», είπε η Μπέτι Τζο Μπερμ. «Ξέρεις, συμβαίνει κάτι παράξενο με όλους εμάς», είπε ο δρ. Μπαμπλ. «Άκου να δεις, Τόλτσιφ, είμαι εδώ ένα μήνα κι ακόμα δεν έχω βρει κανέναν που να μπορώ να μιλήσω στ' αλήθεια. Όλοι είναι εντελώς απορροφημένοι με τον εαυτό τους και δεν δίνουν δεκάρα για τους άλλους. Εσύ εξαιρείσαι φυσικά Μπέτι Τζο». «Δεν με προσέβαλες, είναι αλήθεια», είπε η Μπέτι Τζο. «Δεν μ' ενδιαφέρεις Μπαμπλ, ούτε εσύ ούτε οι άλλοι. Το μόνο που θέλω είναι να μ' αφήσουν στην ησυχία μου». Γύρισε προς τον Μπεν. «Στην αρχή είμαστε περίεργοι όταν κάποιος καινούργιος φθάνει... όπως συνέβη μ' εσένα. Όμως έπειτα, αφού τον δούμε και τον ακούσουμε λίγο...» Πήρε το τσιγάρο της από το τασάκι και ρούφηξε σιωπηλά. «Δεν θέλω να σε προσβάλω κ. Τόλτσιφ, όπως λέει και ο Μπαμπλ. Θα σε μάθουμε γρήγορα και θα είναι το ίδιο. Μπορώ να το προβλέψω. Θα μιλήσεις μαζί μας λίγο και μετά θα αποτραβηχτείς...» Δίστασε, έκανε μια χειρονομία σαν να έψαχνε την κατάλληλη λέξη. Σαν η λέξη να ήταν κάποιο τρισδιάστατο αντικείμενο που μπορούσε να το πιάσει. «Πάρε πα-

38

PHILIP Κ. DICK

ράδειγμα χον Μπελσνορ. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η ψυκτική μονάδα. Έχει μια φοβία ότι θα σταματήσει να δουλεύει, και αυτό μέσα στον πανικό του πιστεύει ότι θα είναι το τέλος μας. Θεωρεί ότι η ψυκτική μονάδα μάς προφυλάσσει από το να...» έκανε μια κίνηση με το τσιγάρο της «...από το να βράσουμε». «Όμως είναι άκακος», είπε ο δρ. Μπαμπλ. «Όλοι είμαστε άκακοι», απάντησε η Μπέτι Τζο Μπερμ, και γυρίζοντας προς τον Μπεν: «Ξέρεις τι κάνω κ. Τόλτσιφ; Παίρνω χάπια. Θα σου δείξω». Άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε ένα μπουκαλάκι. «Κοίτα», είπε δίνοντας το μπουκαλάκι στον Μπεν. «Τα μπλε είναι στελαζίν, το χρησιμοποιώ ως αντιεμετικό. Αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Βασικά, το στελαζίν είναι ηρεμιστικό σε δόση μικρότερη των είκοσι μιλιγκράμ την ημέρα. Σε μεγαλύτερες δόσεις δρα ως αντιπαραισθησιογόνο. Αλλά ούτε γι' αυτό το παίρνω. Το πρόβλημα τώρα με το στελαζίν είναι ότι είναι αγγειοδιασταλτικό. Μερικές φορές δυσκολεύομαι να μείνω όρθια αφού το έχω πάρει. Νομίζω ότι λέγεται υποστατική υπεραιμία». «Γι' αυτό παίρνει και αγγειοσυσταλτικά», έκανε βλοσυρά ο Μπαμπλ. «Είναι τα μικρά άσπρα χάπια», έδειξε το μπουκαλάκι η Μπέτι Τζο. «Μεταμφεταμίνη. Οι πράσινες κάψουλες τώρα...» «Μια μέρα», είπε ο Μπαμπλ, «τα χάπια σου θα εκκολαφθούν και θα βγουν παράξενα πουλιά από μέσα τους». «Τι παράξενη κουβέντα είπες πάλι», απάντησε η Μπέτι Τζο. «Εννοώ ότι μοιάζοιτν^ με χρωματιστά αυγά πουλιών». «Ναι, έχεις δίκιο. Αλλά είπες κάτι παράξενο, όπως και να 'χει». Άνοιξε το καπάκι και άδειασε διάφορα χάπια στην παλάμη της. «Αυτό το κόκκινο, είναι φυσικά πενταμπαρμπιτάλ, για τον ύπνο. Το κίτρινο είναι νορπραμίν το οποίο αντισταθμίζει την καταστολή του Κ.Ν.Σ.'^ που προκαλεί το μελαρίλ.. Αυτό το πορτοκαλί τετράγωνο τώρα, είναι καινούργιο. Έχει πέντε στρώματα που απελευθερώνονται σταδιακά. Είναι πολύ αποτελεσματικό τονωτικό του Κ.Ν.Σ.. Έπειτα το...»

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

39

«Παίρνει κατασταλτικό του κεντρικού νευρικού συστήματος και μετά τονωτικό του Κ.Ν.Σ.», διεκοψε ο Μπαμπλ. «Δεν αναιρεί το ένα το άλλο;» ρώτησε ο Μπεν. «Θα μπορούσες να το πεις», απάντησε ο Μπαμπλ. «Όμως δεν γίνεται έτσι», είπε η Μπέτι Τζο. «Εννοώ ότι εγώ η ίδια μπορώ να καταλάβω τη διαφορά. Ξέρω ότι με βοηθούν». «Διαβάζει ολόκληρη βιβλιογραφία γι' αυτά», είπε ο Μπαμπλ. «Έχει φέρει μαζί της το Ιατρικό Βοφηρη, που απαριθμεί όλες τις παρενέργειες, αντενδείξεις, δοσολογία, ενδείξεις και ούτω καθ' εξης. Ξέρει για τα χάπια όσα κι εγώ. Εδώ που τα λέμε, ξέρει όσα και ο κατασκευαστής τους. Αν της δείξεις ένα χάπι, οποιοδήποτε χάπι, θα σου πει τι είναι, τι κάνει, τι...» Ρεύτηκε, ανασηκώθηκε στην καρέκλα του, γέλασε και είπε: «Θυμάμαι ένα χάπι που, αν υπερέβαινες τη δόση, είχε παρενέργειες σπασμούς, κώμα και θάνατο. Και από κάτω η βιβλιογραφία έλεγε. Μπορεί να προκαλέσει εθισμό. Πάντα μου φαινόταν οξύμωρο». Ξαναγέλασε και σκάλισε τη μύτη του με ένα σκούρο, τριχωτό δάχτυλο. «Είναι ένας παράξενος κόσμος», μουρμούρισε. «Πολύ παράξενος». Ο Μπεν ήπιε λίγο ακόμα Σίγκραμ V0. Ένιωσε και πάλι τη γνώριμη αίσθηση εσωτερικής ζεστασιάς. Συνειδητοποίησε ότι είχε αρχίσει να αγνοεί τον δρα Μπαμπλ και την Μπέτι Τζο. Βυθίστηκε στις σκέψεις του, στην ύπαρξη του, και ήταν μια όμορφη αίσθηση. Ο Τόνι Ντάνκεβελτ, ο φωτογράφος και εδαφολόγος, ξεπρόβαλε το κεφάλι του από την πόρτα. «Έρχεται κι άλλη άκατος», είπε. «Πρέπει να είναι ο Μόρλεϊ». Έκλεισε με θόρυβο την πόρτα κι εξαφανίστηκε. Η Μπέτι Τζο σηκώθηκε. «Καλύτερα να πηγαίνουμε. Επιτέλους, είμαστε όλοι εδώ». Ο δρ. Μπαμπλ σηκώθηκε επίσης. «Έλα Μπαμπλ», είπε βαδίζοντας προς την πόρτα. «Κι εσύ κύριε Ινδιάνε-Τόλτσιφ-Κατά-Ένα-Όγδοο». Ο Μπεν τέλειωσε τον καφέ με το ουίσκι και σηκώθηκε ζαλισμένος. Μια στιγμή αργότερα τους ακολουθούσε έξω, στο φως της ημέρας.

ο Σεθ Μόρλεϊ ένιωσε ανατριχίλα την ώρα που έσβηνε τους ανασχετικούς πυραύλους. Έλυσε τη ζώνη του καθίσματος κι έγνεψε στη Μαίρη να κάνει το ίδιο. «Ξέρω τι πρέπει να κάνω», είπε αυτη, «Μη μου φέρεσαι σαν σε παιδί». «Είσαι τσαντισμένη μαζί μου, παρ' όλο που μας έφερα τέλεια ώς εδώ». «Είχες βάλει τον αυτόματο πιλότο και ακολούθησες την ακτίνα πλοήγησης», του απάντησε κακοδιάθετη. «Αλλά έχεις δίκιο, πρέπει να είμαι ευγνώμων». Ο τόνος της φωνής της δεν έδειχνε ευγνωμοσύνη. Δεν τον ένοιαζε. Είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του. Άνοιξε την μπουκαπόρτα με το χέρι. Σκιάζοντας τα μάτια του από το πράσινο ηλιόφως που χύθηκε μέσα, είδε ένα άγονο τοπίο με ασθενικά δέντρα κι ακόμα πιο ασθενικό χορτάρι. Στ' αριστερά του, ένα συνονθύλευμα από ασήμαντα κτίρια ξεπρόβαλε ακανόνιστα. Η αποικία. Μια ομάδα ανθρώπων πλησίαζε την άκατο. Μερικοί χαιρετούσαν και τους το ανταπέδωσε. «Γεια σας», είπε πηδώντας στο έδαφος. Γύρισε και πήγε να βοηθήσει τη Μαίρη να κατέβει, αλλά εκείνη αγνόησε το χέρι του και κατέβηκε μόνη της. «Γεια», τους υποδέχτηκε μια ασχημούλα, μελαχρινή κοπέλα. «Χαίρομαι που σας γνωρίζω. Θα σας συστήσω». Έδειξε έναν γεροδεμένο νεαρό δίπλα της. «Ιγκνάτζ Θαγκ». «Χαίρω πολύ». Ο Μόρλεϊ του έσφιξε το χέρι. «Είμαι ο Σεθ Μόρλεϊ κι από 'δω η σύζυγός μου Μαίρη». «Είμαι η Μπέτι Τζο Μπερμ», είπε η ασχημούλα μελαχρινή. «Κι αυτός ο κύριος...» τον έστρεψε προς έναν ηλικιωμένο σκυφτό άνδρα, «...είναι ο Μπερτ Κόσλερ, ο επιστάτης μας». «Χαίρω πολύ κ. Κόσλερ». Ρωμαλέα χειραψία.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

41

«Χαίρω ομοίως κ. Μόρλεϊ. Κυρία Μορλεϊ, ελπίζω να σας αρέσει εδώ». «Ο φωτογράφος και εδαφολόγος μας, Τόνι Ντάνκεβελτ». Η Μπέτι Τζο Μπερμ έδειξε ένα νεαρό στα δεκαεννιά με μεγάλη μύτη, που κοίταξε σκυθρωπά αλλά δεν έδωσε το χέρι του. «Γεια σου», του είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. «...γεια...», το αγόρι χαμήλωσε τα μάτια. «Μάγκι Ουόλς, η ειδική μας στη θεολογία». «Χαίρω πολύ κυρία Ουόλς». Ρωμαλέα χειραψία. Πραγματικά όμορφη γυναίκα, σκέφτηκε ο Μόρλεϊ. Ακολούθησε ακόμα μια ελκυστική γυναίκα που φορούσε εφαρμοστό πουλόβερ πάνω από το σφιχτό σουτιέν της. «Σε ποιο τομέα εργάζεσαι;» τη ρώτησε καθώς έσφιγγαν τα χέρια. «Υπάλληλος γραφείου και δακτυλογράφος. Με λένε Σούζαν». «Το επώνυμό σου;» «Σμαρτ» «Ωραίο όνομα». «Δεν νομίζω. Με φωνάζουν Σούζι Νταμπ και δεν είναι και πολύ αστείο». «Δεν το βρίσκω καθόλου αστείο», επαύξησε ο Σεθ Μόρλεϊ. Η γυναίκα του τον σκούντησε δυνατά στα πλευρά και, όντας εκπαιδευμένος, έκοψε αμέσως την κουβέντα με τη Σούζαν Σμαρτ και στράφηκε σ' ένα αδύνατο υποκείμενο με ποντικίσια μάτια που του έτεινε ένα χέρι σαν σφήνα. Ένιωσε μια αθέλητη άρνηση μέσα του. Ή τ α ν ένα χέρι που δεν ήθελε να σφίξει, ένα άτομο που δεν ήθελε να γνωρίσει. «Ουέιντ Φρέιζερ», είπε ο ποντικομάτης. «Είμαι ο ψυχολόγος του καταυλισμού. Και για να μην το ξεχάσω, έχω κάνει εισαγωγικό τεστ Τ.Α.Τ^ . σε όλους εδώ. Θα ήθελα να κάνω και σ' εσάς τους δύο, μάλλον αργότερα σήμερα». «Εντάξει», είπε απρόθυμα ο Μόρλεϊ. «Αυτός ο κύριος», συνέχισε η Μπέτι Τζο Μπερμ, «είναι ο γιατρός μας, Μίλτον Γ. Μπαμπλ από τον Άλφα-5». «Χαίρω πολύ γιατρέ». Ο Μόρλεϊ του έσφιξε το χέρι. «Είστε λίγο υπέρβαρος κ. Μόρλεϊ», είπε ο δρ. Μπαμπλ.

42

PHILIP Κ. DICK

«Χμμμ...», εκανε ο Μόρλεϊ. Μια ηλικιωμέ^νη γυναίκα, ψηλη και ευθυτενης, ξεπρόβαλε από την ομάδα στηριγμένη στο μπαστοιίνι της. Έτεινε ένα αδύνατο, ασθενικό χέρι προς τον Σεθ. «Κύριε Μόρλεϊ, είπε η Ρομπέρτα Ρόκινχαμ, η κοινωνιολόγος. Χαίρομαι που σας γνωρίζω κι ελπίζω να είχατε καλό ταξίδι». «Φτάσαμε πολύ καλά». Ο Μόρλεϊ έσφιξε απαλά το μικροσκοπικό χέρι. Πρέπει να είναι 110 χρονών, είπε μέσα του. Πώς μπορεί και τα βγάζει πέρα ακόμα; Πώς έφτασε εδώ; Δεν μπορούσε να τη φανταστεί να πιλοτάρει μια άκατο στο διάστημα. «Ποιος είναι ο σκοπός της αποικίας;» Ρώτησε ο Μόρλεϊ. «Θα μάθουμε σε δύο ώρες», απάντησε η Μπέτι Τζο Μπερμ. «Μόλις ο Γκλεν -Γκλεν Μπέλσνορ, ηλεκτρονικός και ειδικός στους υπολογιστές- μπορέσει να επικοινωνήσει με το δορυφόρο που είναι σε τροχιά γύρω από τον πλανητη». «Θέλετε να πείτε ότι δεν ξέρετε;», απόρησε ο Μόρλεϊ. «Δεν σας έχουν πει;» «Όχι κ. Μόρλεϊ», είπε η κυρία Ρόκινχαμ με τη βαθιά, γέρικη φωνη της. «Όμως θα μάθουμε τώρα και περιμέναμε πολύ. Είναι πολύ καλό που είμαστε όλοι εδώ. Δεν νομίζετε κ. Μόρλεϊ; Θέλω να πω, δεν θα είναι υπέροχο να μάθουμε όλοι το σκοπό μας;» «Σίγουρα», είπε. «Ώστε συμφωνείτε μαζί μου κ. Μόρλεϊ. Α, τι ωραία που όλοι συμφωνούμε». Συνέχισε απευθυνόμενη στον Σεθ χαμηλώνοντας τη φωνη της με νόημα. «Φοβάμαι πως αυτό είναι το πρόβλημα κ. Μόρλεϊ. Δεν έχουμε κοινό σκοπό. Οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι στο ναδίρ, αλλά φυσικά αυτό θα βελτιωθεί τώρα που...» Έ σ κ υ ψ ε και έβηξε σ' ένα μικρό μαντήλι. «Εν πάση περιπτώσει, είναι πολύ καλό», κατέληξε. «Δεν συμφωνώ», είπε ο Φρέιζερ. «Τα προκαταρκτικά τεστ που έκανα δείχνουν ότι αυτη η ομάδα είναι έντονα και Βγγενώς προσανατολισμένη στο Εγώ. Σαν σύνολο τα μέλη υης δείχνουν μια έμφυτη τάση να αποφεύγουν τις ευθύνες, ί^υσκολεύομαι να καταλάβω γιατί κάποιοι απ' αυτούς επιδέχτηκαν».

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

43

Έ ν α ς σκληρός τύπος με λερωμένα εργατικά ρούχα πήρε το λόγο: «Παρατηρώ ότι δεν λες "εμείς", λες "αυτοί"'». «Εμείς, αυτοί...» ο ψυχολόγος έκανε μια σπασμωδική χειρονομία. «Παρουσιάζετε συμπτώματα εμμονής. Κι αυτό είναι ακόμα μια ασυνήθιστη στατιστική γι' αυτή την ομάδα. Έχετε όλοι υπερβολικές εμμονές». «Δεν νομίζω», είπε ο βρώμικος άντρας με επίπεδη αλλά σταθερή φωνή. «Νομίζω ότι αυτό που συμβαίνει είναι ότι είσαι παλαβός. Τα έχεις παίξει εντελώς με αυτά τα τεστ που κάνεις». Έπειτα άρχισαν να μιλούν όλοι μαζί. Μέσα στη γενική οχλοβοή, ο Σεθ Μόρλεϊ πλησίασε την Μπέτι Τζο Μπερμ και τη ρώτησε: «Ποιος είναι επικεφαλής της αποικίας; Εσύ;» Χρειάστηκε να το επαναλάβει δύο φορές για να τον ακούσει. «Κανείς δεν έχει οριστεί», φώναξε, πάνω από το θόρυβο της ομάδας που τσακωνόταν. «Αυτό είναι ένα από τα προβλήματά μας. Είναι ένα από τα πράγματα που θέλουμε να...» Τα λόγια της χάθηκαν μέσα στο πανδαιμόνιο. «Στον Μπετελγκέζ-4 είχαμε αγγούρια, και δεν φύτρωναν από το φεγγαρόφωτο όπως λένε. Πρώτα απ' όλα ο Μπετελγκέζ-4 δεν έχει φεγγάρι...» «Δεν τον έχω δει ποτέ μου. Κι ελπίζω να μη τον δω». «Θα τον δεις κάποτε». «Το γεγονός ότι έχουμε μια γλωσσολόγο ανάμεσα στο προσωπικό πρέπει να σημαίνει ότι υπάρχουν έλλογοι οργανισμοί εδώ, αλλά δεν γνωρίζουμε τίποτα ακόμα γιατί οι εξερευνήσεις μας ήταν ώς τώρα ανεπίσημες, κάτι σαν πικ-νικ, με κανένα τρόπο επιστημονικές. Φυσικά αυτό θ' αλλάξει όταν...» «Τίποτα δεν αλλάζει. Παρ' όλη τη θεωρία του Σπεκτόβσκι για την είσοδο του Θεού στην Ιστορία και την επανεκκίνηση του Χρόνου». «Όχι, το έχεις καταλάβει λάθος. Πριν την έλευση του Διαμεσολαβητή, η πάλη διάρκεσε πάρα πολύ. Από τότε όμως τα πάντα κύλησαν τόσο γρήγορα, και τώρα, στην Εποχή Σπεκτόβσκι, είναι πολύ εύκολο να έρθουμε σε επαφή με κάποια από τις Υποστάσεις. Έτσι, κατά μία έννοια, η αίσθηση του χρόνου που έχουμε είναι διαφορετική απ' ό,τι τα πρώτα δύο χιλιάδες χρόνια από την έλευση του Διαμεσολαβητή». «Αν θες να μιλήσεις γι' αυτό, μίλα με τη

44

PHILIP Κ. DICK

Μάγκι Ουόλς. Δεν μ' ενδιαφέρουν τα θεολογικά ζητηματα». «Αυτό ξαναπές το. Κύριε Μόρλεϊ, έχετε ποτέ έρθει σε επαφή με κάποια από τις Υποστάσεις;» «Συμβαίνει να έχω έρθει. Μόλις τις προάλλες -νομίζω ότι ήταν την Τετάρτη στο Τεκέλ Ουφαρσίν- με πλησίασε ο Περιπατών-επί-τηςΓης και μου είπε ότι μου είχαν δώσει ελαττωματική άκατο, που αν τη χρησιμοποιούσαμε θα μας στοίχιζε τη ζωή». «Ώστε σας έσωσε. Θα πρέπει να είστε ευτυχείς που γνωρίζετε ότι μπορεί να παρέμβει με τέτοιο τρόπο. Υπέροχο συναίσθημα». «Αυτά τα κτίρια είναι αισχρά χτισμένα. Είναι έτοιμα να καταρρεύσουν. Δεν μπορούμε να τα ζεστάνουμε όταν τα θέλουμε ζεστά. Δεν μπορούμε να τα δροσίσουμε όταν τα θέλουμε δροσερά. Ξέρεις τι νομίζω; Νομίζω ότι αυτό το μέρος χτίστηκε με ημερομηνία λήξης. Ό,τι διάολο και να μας θέλουν εδώ, δεν νομίζω ότι θα 'ναι για πολύ. Αλλιώς, αν μείνουμε εδώ περισσότερο, θα πρέπει να χτίσουμε καινούργιες εγκαταστάσεις, μέχρι τα ηλεκτρικά καλώδια». «Κάποιο έντομο ή φυτό τερετίζει τη νύχτα. Δεν θα σας αφήσει να κοιμηθείτε τις πρώτες δυο μέρες. Ναι, σ' εσάς μιλάω αλλά είναι δύσκολο ν' ακούσεις μ' αυτό το θόρυβο. Λέγοντας "μέρα" εννοώ φυσικά εικοσιτετράωρο. Με το φως της ημέρας δεν ζουζουνίζουν, μόνο τη νύχτα. Θα δείτε». «Έι, Μόρλεϊ, μη αρχίσεις σαν τους άλλους και φωνάζεις τη Σούζι "Νταμπ". Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είναι χαζή». «Είναι και νόστιμη». «Πρόσεξες τα...». «Το πρόσεξα, αλλά βλέπω ότι η γυναίκα μου κατσούφιασε, καλύτερα να αφήσουμε το θέμα...». «Όπως θέλεις. Ποια είναι η ειδικότητά σου κ. Μόρλεϊ;» «Είμαι ειδικευμένος υδροβιολόγος». «Ορίστε; Σε μένα μιλούσατε κ. Μόρλεϊ; Δεν σας κατάλαβα. Μπορείτε να επαναλάβετε;» «Πρέπει να της μιλάς δυνατά, βαριακούει λίγο». «Είπα ότι...» «Την τρομάζετε, μη στέκεστε τόσο κοντά της». «Μήπως θα μπορούσα να πιω ένα καφέ ή ένα γάλα;» «Ζήτα από τη Μάγκι Ουόλς, θα σου φτιάξει. Ή από την Μπέτι Τζο Μπερμ». «Χριστέ μου. Αν μπορέσω μόνο να κάνω την αναθεματισμένη καφετιέρα να σβήνει αυτόματα. Συνεχίζει να βράζει τον καφέ συνέχεια». «Δεν καταλαβαίνω γιατί η κοινοβιακή μας καφετιέρα δεν δουλεύει. Τις είχαν τελειοποιήσει ήδη από τον εικοστό αιώνα.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

45

Τι άλλο μπορεί να υπάρχει που δεν το ξφουμε;» «Πάρε παράδειγμα χη θεωρία του Νεύτωνα για τα χρώματα. Το 1800 πιστεύαμε ότι τα ξέραμε όλα». «Ναι, όλο αυτό λες. Σου έχει γίνει έμμονη ιδέα». «...Και μετά ηρθε ο Λαντ με τις θεωρίες του περί έντασης και ύπαρξης δύο φωτεινών πηγών και ανέτρεψε τα πάντα». «Εννοείς ότι υπάρχουν πράγματα για τις ομοιοστατικές καφετιέρες που δεν ξέρουμε αλλά νομίζουμε ότι ξέρουμε;» «Κάτι τέτοιο». Και ούχω καθ' εξής. Μ' ένα δυσαρεστημένο μουρμουρητό, ο Σεθ Μόρλεϊ απομακρύνθηκε από την ομάδα και κατευθύνθηκε προς ένα σχηματισμό διαβρωμένων από το νερό βράχων. Τουλάχιστον κάποτε υπήρξε εδώ υδάτινος όγκος. Αν και τώρα ίσως έχει χαθεί για πάντα. Ο βρώμικος, άχαρος άντρας με τα εργατικά ρούχα αποσπάστηκε από την ομάδα και τον ακολούθησε. «Γκλεν Μπέλσνορ», είπε, τείνοντας το χέρι του. «Σεθ Μόρλεϊ». «Είμαστε ένας συρφετός που χαζολογάει Μόρλεϊ. Και είναι έτσι από τότε που έφτασα, αμέσως μετά τον Φρέιζερ». Ο Μπέλσνορ έφτυσε πάνω σε κάτι χόρτα. «Ξέρεις τι πήγε να κάνει ο Φρέιζερ; Επειδή ήταν ο πρώτος που ήρθε, προσπάθησε να περάσει για αρχηγός της ομάδας. Έφτασε στο σημείο να μας πει -σ' εμένα για παράδειγμα- ότι "κατάλαβε ότι 01 οδηγίες που πήρε είχαν την έννοια όχι θα είναι επικεφαλής". Σχεδόν τον πιστέψαμε. Είχε κάποιο νόημα. Ή τ α ν ο πρώτος που έφτασε και άρχισε να κάνει εκείνα τα ηλίθια τεστ σε όλους και μετά να κάνει μεγαλόφωνα σχόλια για τις "στατιστικές ανωμαλίες" μας, το σίχαμα». «Ένας ικανός και αξιόπιστος ψυχολόγος δεν θα έκανε ποτέ δημόσια δήλωση για τα ευρήματά του». Έ ν α ς άντρας που ακόμα ο Μόρλεϊ δεν είχε γνωρίσει τους πλησίασε με απλωμένο το χέρι. Ή τ α ν σαράντα και κάτι, με κάπως μεγάλο σαγόνι, τοξωτά φρύδια και στιλπνά μαύρα μαλλιά. «Είμαι ο Μπεν Τόλτσιφ», είπε στον Μόρλεϊ. «Έφτασα λίγο πριν από σας». Του Μόρλεϊ του φάνηκε κάπως ασταθής, σαν να ήταν λίγο πιωμένος. Έδωσε το χέρι χου και χαιρετήθηκαν. Μ' αρέσει αυτός ο τύπος, σκέφτηκε. Έστω κι αν έχει πιει λίγο. Έ χ ε ι διαφορετική αύρα από τους άλλους.

46

PHILIP Κ. DICK

Ίσως όμως να ήταν όλοι έτσι πριν έρθουν, και κάτι εδώ να τους άλλαξε. Σ' αυτή την περίπτωση, σκέφτηκε, θα αλλάξουμε μοιραία κι εμείς: Ο Τόλτσιφ, η Μαίρη, εγώ... Δεν του άρεσε η σκέψη. «Σεθ Μόρλεϊ», είπε στον άντρα. «Υδροβιολόγος, ήμουν αποσπασμένος στο προσωπικό του κιμπούτζ Τεκέλ Ουφαρσίν. Η ειδικότητά σου είναι...» «Ειδικευμένος φυσιογνώστης, κλάση Β. Στο πλοίο που ήμουν δεν είχα και πολλά να κάνω, κι ήταν δέκα χρόνια ταξίδι. Έτσι, προσευχήθηκα, μέσω του αναμεταδότη του πλοίου, και το δίκτυο μετέφερε την προσευχή μου στον Διαμεσολαβητή. Ή τον Πνευματουργό. Αλλά νομίζω ότι ήταν ο Διαμεσολαβητής γιατί δεν υπήρξε χρονική οπισθοδρόμηση». «Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι βρίσκεσαι εδώ εξ αιτίας μιας προσευχής», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. «Στην περίπτωσή μου, με επισκέφθηκε ο Περιπατών-επί-της-Γης την ώρα που έψαχνα για άκατο. Είχα διαλέξει μία που δεν ήταν κατάλληλη. Ο Περιπατών είπε ότι μ' αυτήν ποτέ δεν θα φθάναμε εδώ». Πεινούσε. «Μπορούμε να φάμε τίποτα εδώ;» ρώτησε τον Τόλτσιφ. «Δεν έχουμε φάει σήμερα. Πιλοτάριζα τις τελευταίες είκοσι έξη ώρες. Μόνο προς το τέλος ακολούθησα την ακτίνα πλοήγησης». «Η Μάγκι Ουόλς θα χαρεί να ετοιμάσει κάτι που να μοιάζει με γεύμα εδώ. Κατεψυγμένα μπιζέλια, κατεψυγμένη συνθετική μοσχαρίσια μπριζόλα και καφέ από την αναθεματισμένη καφετιέρα που ποτέ δεν δούλεψε, ούτε στην αρχή. Είναι εντάξει;» «Καλά είναι», απάντησε κατσουφιαομένα ο Μόρλεϊ. «Η μαγεία φεύγει γρήγορα», είπε ο Μπεν Τόλτσιφ. «Ορίστε;» «Η μαγεία αυτού του μέρους». Ο Τόλτσιφ έκανε μια γενική χειρονομία προς τα βράχια, τα ροζιασμένα πράσινα δέντρα, το συνονθύλευμα από χαμηλά κτίρια, σαν καλύβες, που αποτελούσαν τις μοναδικές εγκαταστάσεις της αποικίας. «...Όπως βλέπεις». «Μη βιάζεσαι», διέκοψε ο Μπέλσνορ. «Δεν είναι τα μο-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

47

ναδικά κτίσματα σ' αυτόν τον πλανητη». «Θελεις να πεις ότι υπάρχει αυτόχθων πολιτισμός;» Ρώτησε με ενδιαφφον ο Μόρλεϊ. «Θέλω να πω ότι υπάρχουν πράγματα εκεί έξω που δεν καταλαβαίνουμε. Υπάρχει ένα κτίριο. Το είδα κάποια στιγμή αμυδρά σε μια εξερεύνηση. Όταν ξαναγύρισα δεν μπόρεσα να το ξαναβρώ. Έ ν α μεγάλο γκρίζο κτίριο -πολύ μεγάλο- με πυργίσκους, παράθυρα, γύρω στους οχτώ ορόφους. Δεν είμαι ο μόνος που το είδα», πρόσθεσε απολογητικά. «Το έχει δει και η Μπερμ και η Ουόλς. Ο Φρέιζερ λέει ότι το είδε αλλά μάλλον μας δουλεύει. Απλώς δεν θέλει να αισθάνεται απ' έξω». «Κατοικείται το κτίριο;» ρώτησε ο Μόρλεϊ. «Δεν ξέρω. Δεν μπορούσαμε να δούμε πολλά από 'κει που βρισκόμασταν. Κανείς μας δεν πλησίασε αρκετά. Ή τ α ν πολύ...» έκανε μια χειρονομία, «...απαγορευτικό». «Θα 'θελα να το δω», είπε ο Τόλτσιφ. «Κανείς δεν θα φύγει από τον καταυλισμό σήμερα», είπε ο Μπέλσνορ. «Τώρα μπορούμε να έρθουμε σ' επαφή με το δορυφόρο και να πάρουμε τις οδηγίες μας. Αυτό είναι που έχει σημασία». Έφτυσε πάλι στα χόρτα, σκόπιμα και σκεπτικά. Και με ακρίβεια. Ο δρ. Μίλ,τον Μπαμπλ κοίταξε το ρολόι του. Σκέφτηκε ότι ήταν μόνο τεσσερισήμισι και ένιωθε ήδη κουρασμένος. Χαμηλό ζάχαρο, αποφάσισε. Η κούραση το απόγευμα είναι ένδειξη χαμηλού ζάχαρου. Πρέπει να πάρω λίγη γλυκόζη πριν χειροτερέψει. Ο εγκέφαλος δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την κατάλληλη ποσότητα ζάχαρου. Μπορεί να έχω διαβήτη, σκέφτηκε. Δεν αποκλείεται, δεδομένου του οικογενειακού μου ιστορικού. «Τι συμβαίνει Μπαμπλ;» ρώτησε η Μάγκι Ουόλς που καθόταν δίπλα του στη λιτή αίθουσα συσκέψεων του ταπεινού τους καταυλισμού. «Πάλι άρρωστος;» Του έκλεισε το μάτι, πράγμα που τον εξόργισε αμέσως. «Τι τρέχει τώρα; Σε κατατρώγει η φθίση, σαν την Καμίλ;» «Υπογλυκαιμία», της απάντησε κοιτάζοντας την παλάμη του πάνω στο μπράτσο της πολυθρόνας. «Καθώς και

48

PHILIP Κ. DICK

εξωπυραμιδική νευρομυϊκή δραστηριότητα. Υπερκινητικότητα δυστονικού τύπου. Πολύ δυσάρεστο». Τη μισούσε αυτη την αίσθηση: Ο αντίχειράς του να τρίβεται μηχανικά πάνω στο δείκτη, η γλώσσα του διπλωμένη μέσα στο στόμα, ξηρότητα στο λαιμό... Θεέ μου δεν θα τελειώσει ποτέ; Τουλάχιστον ο οφθαλμικός έρπης που είχε εκδηλώσει την προηγούμενη εβδομάδα είχε υποχωρήσει. Δόξα τω Θεώ. «Το σώμα σου είναι για σένα ό,τι το σπίτι για μια γυναίκα». Είπε η Μάγκι Ουόλς. «Το βιώνεις σαν περιβάλλον αντί...» «Το σωματικό περιβάλλον είναι ένα από τα πιο αληθινά περιβάλλοντα που ζούμε», απάντησε δύστροπα ο Μπαμπλ. «Είναι το πρώτο μας περιβάλλον, σαν βρέφη, και μετά, όσο γερνάμε και ο Καταστροφέας των Μορφών διαβρώνει τη ζωτικότητα και τη μορφή μας, ανακαλύπτουμε και πάλι πόσο ασήμαντος είναι ο έξω κόσμος όταν η σωματική μας ουσία είναι σε κίνδυνο». «Γι' αυτό έγινες γιατρός;» «Είναι πιο περίπλοκο από μια απλή σχέση αιτίου-αιτιατού. Το τελευταίο προϋποθέτει δυαδικότητα. Η δική μου επιλογή προορισμού...» «Κλείστε το εκεί κάτω», φώναξε ο Γκλεν Μπέλσνορ, σταματώντας για λίγο τη δουλειά του. Ήταν μπροστά στον αναμεταδότη του καταυλισμού και προσπαθούσε κάμποσες ώρες να τον θέσει σε λειτουργία. «Αν θέλετε να μιλήσετε, βγείτε έξω». Οι υπόλοιποι στο δωμάτιο συμφώνησαν δια βοής. «Μπαμπλ», είπε ο Ιγκνάτζ Θαγκ από την πολυθρόνα όπου ήταν ξαπλωμένος, «σου πάει το όνομά σου»^ . Το γέλιο του ακούστηκε σαν γάβγισμα. «Και σε σένα, επίσης»^ , αντιγύρισε ο Τόνι Ντάνκεβελτ στον Θαγκ. «Βουλώστε το!» ούρλιαξε ο Γκλεν Μπέλσνορ με το πρόσωπο κατακόκκινο καθώς σκάλιζε τα σωθικά του αναμεταδότη. «Αλλιώς, μα το Θεό, δεν θα πάρουμε ποτέ τις κωλοοδηγίες από το ρημάδι το δορυφόρο. Αν δεν το βουλώσετε, θα 'ρθω εκεί και να διαλύσω εσάς αντί γι' αυτό το διαολόπραμα,. Και θα το ευχαριστηθώ». Ο Μπαμπλ σηκώθηκε και βγήκε από την αίθουσα.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

49

Στο κρύο φως του απογεύματος, στάθηκε καπνίζοντας την πίπα του και συλλογίστηκε την κατάσταση. Οι ζωές μας, σκέφτηκε, έχοντας το νου του να μην αρχίσει καμιά πυλωρική δραστηριότητα, κρέμονται από κάτι ανθρωπάκια σαν τον Μπέλονορ. Εδώ, αυτοί κάνουν κουμάντο. Το βασίλειο των μονόφθαλμων όπου βασιλεύουν οι τυφλοί, σκέφτηκε πικρά. Τι ζωή κι αυτή... Τι δουλειά έχω εδώ; Ρώτησε τον εαυτό του. Καμιά απάντηση δεν ήρθε, πάρα μόνο ο θρήνος της σύγχυσης μέσα του: μορφές που άλλαζαν και παραπονιόνταν και φώναζαν σαν αγανακτισμένοι ασθενείς σε θάλαμο απόρων. Οι μορφές τον κυρίεψαν, τραβώντας τον πίσω στο παρελθόν, στην αναστάτωση των τελευταίων του χρόνων στον Ωρίωνα-17, στην εποχή με τη Μάργκο, την τελευταία από τις νοσοκόμες του με την οποία είχε μια μακρόχρονη, άκομψη σχέση, ένα λάθος με κωμικοτραγική κατάληξη για τον ίδιο και γι' αυτήν. Στο τέλος τον παράτησε... ή ήταν αυτός που την είχε παρατήσει; Έτσι συμβαίνει, συνειδητοποίησε, όλοι παρατάνε όλους όταν κάτι μπερδεμένο και προσωρινό σαν κι αυτό φτάνει στο τέλος του. Ήμουν τυχερός, σκέφτηκε, που γλίτωσα, όπως και όταν γλίτωσα. Θα μπορούσε να μου είχε προκαλέσει πολύ μεγαλύτερους μπελάδες. Έτσι κι αλλιώς έθετε σε κίνδυνο την υγεία μου, μόνο και μόνο από τις πρωτεΐνες που έχανα. Σωστά, σκέφτηκε. Είναι ώρα για τη βιταμίνη Ε. Πρέπει να πάω στο διαμέρισμά μου. Και να πάρω και μερικά χάπια γλυκόζης για την υπογλυκαιμία. Αν δεν λιποθυμήσω στο δρόμο. Κι αν λιποθυμούσα, ποιος θα ενδιαφερόταν; Τι θα μπορούσαν να κάνουν έτσι κι αλλιώς; Είμαι απαραίτητος για την επιβίωσή τους, είτε το παραδέχονται είτε όχι. Εγώ είμαι ζωτικής σημασίας γι' αυτούς, αυτοί όμως είναι για μένα; Ναι, με την έννοια που είναι ο Γκλεν Μπέλονορ. Είναι απαραίτητοι επειδή μπορούν, υποτίθεται, να κάνουν τις απαραίτητες εργασίες για τη συντήρηση αυτής της αιμομικτικής κοινότητας που διατηρούμε. Αυτής της ψευτο-οικογένειας που δεν λειτουργεί με κανένα τρόπο σαν οικογένεια. Και γι' αυτό ας όψονται όσοι ορίζουν τις τύχες μας. Θα το πω στον Τόλτσιφ και στον -πώς τον λένε;- τον

50

PHILIP Κ. DICK

Μόρλεϊ. Θα πω στον Τόλτσιφ, στον Μόρλεϊ και τη γυναίκα του Μόρλεϊ -που δεν είναι καθόλου άσχημη- για τους απ' έξω, για το κτίριο που έχω δει... που έχω δει από αρκετά κοντά για να διαβάσω την επιγραφή πάνω από την είσοδο. Κανείς άλλος δεν την έχει διαβάσει, απ' όσο ξέρω. Βάδισε στο χαλικόστρωτο μονοπάτι προς το διαμέρισμά του. Καθώς έφτασε στην πλαστική βεράντα των καταλυμάτων, είδε τέσσερις ανθρώπους συγκεντρωμένους: τη Σούζι Σμαρτ, τη Μάγκι Ουόλς, τον Τόλτσιφ και τον κ. Μόρλεϊ. Ο Μόρλεϊ μιλούσε, με το "σωσίβιό" του να εξέχει σαν τεράστια κήλη. Αναρωτιέμαι με τι τρέφεται, είπε μέσα του ο Μπαμπλ. Πατάτες, μπριζόλες στη σχάρα, κέτσαπ παντού και μπίρα. Φαίνεται αυτός που πίνει μπίρα. Οι ανοιχτοί πόροι στο πρόσωπο εκεί που φυτρώνουν οι τρίχες, οι σακούλες κάτω από τα μάτια. Σαν κι αυτόν, σαν να έχουν ένα εσωτερικό οίδημα που τους πρήζει. Επίσης, νεφρική ανεπάρκεια. Και φυσικά κοκκινωπό δέρμα. Έ ν α ς μαλθακός τύπος σαν τον Μόρλεϊ, σκέφτηκε, δεν εννοεί να καταλάβει ότι δηλητηριάζει τον οργανισμό του. Προκαλεί μικρά εγκεφαλικά... σοβαρές βλάβες σε ζωτικές περιοχές του εγκεφάλου. Και αυτοί οι στοματικοί τύποι συνεχίζουν έτσι... Οπισθοδρόμηση σε ένα πρώιμο στάδιο. Ί σ ω ς είναι κάποιος βιολογικός μηχανισμός. Αυτοκαταστρέφονται για το καλό του είδους. Αφήνοντας τις γυναίκες σε πιο ικανούς και πιο εξελιγμένους αρσενικούς. Κατευθύνθηκε προς τους τέσσερις και στάθηκε με τα χέρια στις τσέπες, ακούγοντας. Ο Μόρλεϊ διηγούνταν τις λεπτομέρειες μιας θεολογικής εμπειρίας που προφανώς είχε. 'Π υποκρινόταν ότι είχε. «... "αγαπητέ μου φίλε", με αποκάλεσε. Ή τ α ν φανερό ότι ήμουν σημαντικός γι' αυτόν. Με βοήθησε στο φόρτωμα... κράτησε πολύ και συζητήσαμε. Η φωνή του ήταν σιγανή αλλά τον καταλάβαινα απόλυτα. Δεν χρησιμοποιούσε υπερβολές και εκφραζόταν με ακρίβεια. Δεν υπήρχε κανένα μυστήριο, όπως λέγεται μερικές φορές. Εν πάση περιπτώσει, φορτώναμε και κουβεντιάζαμε. Ήθελε να με ευλογήσει. Γιατί; Επειδή -είπε- ήμουν ακριβώς το είδος ανθρώπου που είχε σημασία γι' αυτόν. Ή τ α ν πολύ φυσικό γι'

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

51

αυτόν: απλά το είπε. "Είσαι το είδος του ανθρώπου που πιστεύω ότι είναι σημαντικό", είπε, ή κάπως έτσι. "Είμαι περήφανος για σένα", είπε. "Η μεγάλη σου αγάπη για τα ζώα, η συμπόνια σου για τις κατώτερες μορφές ζωής, κυριαρχεί στην προσωπικότητά σου. Η συμπόνια είναι το βασικό για τον άνθρωπο που βγήκε από το περιθώριο της Κατάρας. Μια προσωπικότητα σαν τη δικιά σου είναι ακριβώς αυτό που ψάχνουμε"». Ο Μόρλεϊ σταμάτησε. «Συνέχισε», είπε η Μάγκι Ουόλς, γοητευμένη. «Και μετά είπε κάτι παράξενο», συνέχισε ο Μόρλεϊ. «Είπε, "Όπως έσωσα εσένα, όπως έσωσα τη ζωή σου με τη συμπόνια μου, έτσι ξέρω ότι η μεγάλη συμπόνια σου θα σε βοηθήσει σώσεις άλλες ζωές, σωματικά και πνευματικά". Προφανώς εννοούσε εδώ, στον Ντέλμακ-0». «Αλλά δεν το είπε», παρατήρησε η Σούζι Σμαρτ. «Δεν χρειαζόταν», απάντησε ο Μόρλεϊ. «Ήξερα τι εννοούσε. Καταλάβαινα όλα όσα έλεγε. Μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί του πολύ καλύτερα απ' ό,τι με τους περισσότερους ανθρώπους που γνωρίζω. Δεν εννοώ εσάς -στο κάτωκάτω δεν σας γνωρίζω ακόμα- αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Δεν υπήρχαν υπερβατικές φράσεις, ούτε μεταφυσικές ασυναρτησίες σαν αυτές που έλεγαν πριν ο Σπεκτόβσκι γράψει Το Βιβλίο. Ο Σπεκτόβσκι είχε δίκιο. Το διαπιστώνω βάσει της εμπειρίας μου με εκείνον. Τον Περιπατώντα». «Τότε τον έχει δει κι άλλες φορές», είπε η Μάγκι Ουόλς. «Αρκετές φορές». Ο δρ. Μίλτον Μπαμπλ παρενέβη. «Τον έχω δει εφτά φορές. Και έχω συναντήσει μια φορά τον Πνευματουργό. Όπότε, αν τα αθροίσεις, είχα οκτώ εμπειρίες με τη Μία και Αληθινή Θεότητα». Οι τέσσερις τον κοίταξαν με ανάμικτα συναισθήματα. Η Σούζι Σμαρτ με αμφιβολία. Η Μάγκι Ουόλς με πλήρη δυσπιστία. Ο Τόλτσιφ και ο Μόρλεϊ με σχετικό ενδιαφέρον. «Και δύο φορές», συμπλήρωσε ο Μπαμπλ, «τον Διαμεσολαβητή. Μας κάνουν συνολικά δέκα φορές. Σε όλη μου τη ζωή φυσικά». «Απ' όσα μας διηγήθηκε για την εμπειρία του ο κ. Μόρλεϊ, σου φάνηκε όμοια με τις δικές σου;» ρώτησε ο Τόλτσιφ.

52

PHILIP Κ. DICK

Ο Μπαμπλ κλώτσησε ένα χαλίκι στη βεράντα. Το χαλίκι αναπηδησε, χτύπησε τον τοίχο και έπεσε κάτω. «Περίπου. Σε γενικές γραμμές. Ναι, νομίζω άτι ως ένα σημείο μπορώ να δεχτώ αυτά που λέει ο κ. Μάρλεϊ. Αλλά...» Δίστασε με νόημα. «Φοβούμαι άτι πρέπει να δείξω σκεπτικισμό. Ή τ α ν πράγματι ο Περιπατών, κ. Μάρλεϊ; Δεν θα μπορούσε να είναι κάποιος περαστικός εποχικός εργάτης που ήθελε να νομίσετε ότι ήταν ο Περιπατών; Το έχετε σκεφτεί αυτό; Α, δεν αμφισβητώ ότι ο Περιπατών εμφανίζεται από καιρού εις καιρόν ανάμεσά μας, οι εμπειρίες μου αυτό μαρτυροιίν». «Ξέρω ότι ήταν αυτός», είπε θυμωμένος ο Μάρλεϊ, «ήξερε για το γάτο μου». «Α, ο γάτος σου». Ο Μπαμπλ χαμογέλασε. Ένιωθε μια έντονη ευθυμία να διατρέχει το κυκλοφορικό του. «Ώστε από εκεί προέρχονται τα περί "μεγάλης συμπόνιας προς τις κατώτερες μορφές ζωής"». Έξω φρενών ο Μάρλεϊ είπε: «Πώς θα μπορούσε να ξέρει ένας περαστικός αλήτης για το γάτο μου; Εν πάση περιπτώσει δεν υπάρχουν περαστικοί αλήτες στο Τεκέλ Ουφαρσίν. Όλοι δουλεύουν. Έτσι είναι τα κιμπούτζ». Τώρα έδειχνε πληγωμένος και δυστυχισμένος. Η φωνή του Γκλεν Μπέλσνορ αντήχησε από απόσταση. «Ελάτε μέσα. Κατάφερα να συνδεθώ με το δορυφόρο. Θα τον βάλω να παίξει τις μαγνητοταινίες του». «Δεν περίμενα πως θα τα κατάφερνε», είπε ο Μπαμπλ καθώς ξεκινούσε. Αισθανόταν πολύ καλά, αν και δεν ήξερε ακριβώς το γιατί. Ίσως είχε να κάνει με τον Μάρλεϊ και τη γεμάτη δέος διήγηση για τη συνάντησή του με τον Περιπατώντα. Η οποία τώρα πια, αφού είχε εξεταστεί ενδελεχώς από κάποιον με ώριμη, κριτική σκέψη, δεν φαινόταν να εμπνέει και τόσο δέος. Οι πέντε τους μπήκαν στην αίθουσα συσκέψεων και κάθισαν με τους άλλους. Από τα μεγάφωνα του αναμεταδότη ακούγονταν παράσιτα, ανάμικτα με ήχους από φωνές. Ο θόρυβος ενοχλούσε τον Μπαμπλ, αλλά δεν είπε τίποτα. Αντίθετα, πήρε την επίσημη έκφραση προσοχής που είχε απαιτήσει ο τεχνικός. «Αυτό που ακούμε τώρα είναι τυχαίος θόρυβος», φώνα-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

53

ξε πάνω από τη φασαρία ο Μπέλσνορ. «Η ταινία δεν εχει ξεκινήσει ακόμα. Πρέπει να δώσω στο δορυφόρο το κατάλληλο σήμα». «Ξεκίνα την ταινία», είπε ο Φρέιζερ. «Ναι, Γκλεν, ξεκίνα», φώναξαν όλοι μαζί. «Εντάξει», είπε ο Μπέλσνορ. Πάτησε διάφορα κουμπιά στον πίνακα. Φωτάκια αναβόσβησαν καθώς οι σερβομηχανισμοί στο δορυφόρο μπήκαν σε λειτουργία. Μια φωνή ακούστηκε από τα μεγάφωνα. «Ο στρατηγός Τρέτον από την Ιντερπλάν Ουέστ χαιρετίζει την αποικία Ντέλμακ-0». «Αυτό είναι», έκανε ο Μπέλσνορ, «η ταινία». «Βούλωσ' το Μπέλσνορ, ακούμε». «Η στρατολόγηση έχει τελειώσει», είπε ο στρατηγός Τρέτον από την Ιντερπλάν Ουέστ. «Στην Ιντερπλάν Ουέστ είχαμε υπολογίσει ότι θα τελείωνε μέχρι τις δεκατέσσερις Σεπτεμβρίου, ημερομηνία Τέρρα. Πρώτα, θέλω να σας εξηγήσω γιατί δημιουργήθηκε η αποικία Ντέλμακ-0, από ποιον, και για ποιο σκοπό. Βασικά...» Η φωνή σταμάτησε απότομα. «Γουιιιιιιιιιιιιι», έκαναν τα μεγάφωνα. «Ουγκχχχχχχχχχχχχ. Ακχχχχχχχχχχ»». Ο Μπέλσνορ κοίταξε το δέκτη με βουβή απόγνωση. «Ουμμμμμμμμμ», είπαν τα μεγάφωνα. Τα παράσιτα μειώνονταν καθώς ο Μπέλσνορ έπαιζε με τους διακόπτες και μετά... σιωπή. Ο Ιγκνάτζ Θαγκ κάγχασε. «Τι συμβαίνει Γκλεν;» ρώτησε ο Τόνι Ντάνκεβελτ. Ο Μπέλσνορ άρχισε να μιλά βαριά: «Υπάρχουν μόνο δύο κεφαλές σ' αυτούς τους αναμεταδότες. Μία για σβήσιμο και μία για αναπαραγωγή και εγγραφή. Η δεύτερη ξαφνικά γύρισε από αναπαραγωγή σε εγγραφή. Η ταινία θα σβήνεται μέχρι να φτάσει στο τέλος της. Δεν μπορώ να τη σταματήσω». «Μα αν σβηστεί, θα σβηστεί για πάντα, ό,τι και να κάνεις». Είπε ο Ουέιντ Φρέιζερ. «Ακριβώς. Σβήνεται και δεν γράφει τίποτα. Δεν μπορώ να τη γυρίσω σε αναπαραγωγή. Κοιτάξτε». Αναβόσβησε μερικούς διακόπτες. «Τίποτα. Η κεφαλή έχει μπλοκάρει». Έκλεισε ένα ρελέ, βλαστήμησε, έβγαλε τα γυαλιά του και

54

PHILIP Κ. DICK

σκούπισε το μέτωπο του. «Χριστέ μου», είπε, «πάει, χάθηκε». Τα μεγάφωνα έτριξαν λίγο ακόμα και μετά σώπασαν. Κανείς δεν μιλούσε. Δεν είχαν τίποτα να πουν.

«Θα μπορούσαμε να στείλουμε μήνυμα μεσω χου δικτύου στην Τ φ ρ α και να ενημερώσουμε τον στρατηγό Τρέτον στην Ιντερπλάν Ουέστ για (5,τι συνέβη, να πούμε ότι δεν μπορέσαμε να πάρουμε οδηγίες. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα στείλουν ένα πύραυλο επικοινωνίας που θα περιέχει καινούργια ταινία και θα μπορέσουμε να την ακούσουμε από εδώ». «Πόσο καιρό θα πάρει;» ρώτησε η Σοάζι Σμαρτ. «Δεν έχω δοκιμάσει να συνδεθώ με το δίκτυο από εδώ», απάντησε ο Γκλεν Μπέλσνορ. «Δεν ξέρω. Θα δούμε. Μπορεί να γίνει αμέσως. Ούτως ή άλλως δεν θα πάρει πάνω από δυο-τρεις μέρες. Το μόνο πρόβλημα...» Έτριψε το αξύριστο πηγούνι του. «Μπορεί να τίθεται ζήτημα ασφάλειας. Μπορεί ο Τρέτον να μη θέλει το αίτημα να μεταδοθεί από το δίκτυο και να το ακούσει ο καθένας. Μπορεί σ' αυτή την περίπτωση να αγνοήσει το αίτημά μας». «Αν κάνουν κάτι τέτοιο», παρενέβη ο Μπαμπλ, «πρέπει να τα μαζέψουμε και να φύγουμε. Αμέσως». «Πώς να φιιγουμε;» ρώτησε σαρκαστικά ο Ιγκνάτζ Θαγκ. Οι άκατοι, σκέφτηκε ο Σεθ Μόρλεϊ. Δεν έχουμε άλλα σκάφη εδώ εκτός από άχρηστες ακάτους χωρίς καύσιμα. Ακόμα κι αν μπορούσαμε να μαζέψουμε καύσιμα για να γεμίσουμε μία, δεν διαθέτουν σύστημα πλοήγησης για να χαράξουμε πορεία. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τον Ντέλμακ-0 σαν μια από τις δύο συντεταγμένες, και ο Ντέλμακ0 δεν περιλαμβάνεται στους χάρτες της Ιντερπλάν Ουέστ. Αυτός είναι άραγε ο λόγος που επέμειναν να έρθουμε με ακάτους; Πειραματίζονται μαζί μας, σκέφτηκε αναστατωμένος. Περί αυτού πρόκειται: ένα πείραμα. Μπορεί να μην υπήρξαν ποτέ οδηγίες στην ταινία. Μπορεί όλα να ήταν προσχεδιασμένα.

56

PHILIP Κ. DICK

«Κάνε μια δοκιμή για να (τσνδεθείς με το δίκτυο», είπε ο Τόλτσιφ. «Μπορεί να τους πιάσεις τώρα». «Γιατί όχι;» είπε ο Μπέλσνορ. Ρύθμισε κάποια κουμπιά, φόρεσε τα ακουστικά, άνοιξε κι εκλεισε κυκλώματα. Οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν σιωπηλοί. Λες και οι ζωές μας εξαρτώνται απ' αυτό, σκέφτηκε ο Μόρλεϊ. Και ίσως εξαρτώνται. «Τίποτα;» ρώτησε τελικά η Μπέτι Τζο Μπερμ. «Τίποτα, θα το γυρίσω στο βίντεο». Άναψε τη μικρή οθόνη. Γραμμές, χιόνια. «Σ' αυτή τη συχνότητα λειτουργεί το δίκτυο. Θα έπρεπε να τους πιάνουμε». «Αλλά δεν τους πιάνουμε», είπε ο Μπαμπλ. «Όχι». Ο Μπέλσνορ συνέχιζε να γυρίζει διακόπτες. «Δεν είναι όπως παλιά, που μπορούσες να παίξεις μ' ένα μεταβλητό πυκνωτή μέχρι να πιάσεις σήμα. Αυτό είναι πιο περίπλοκο». Ξαφνικά έκλεισε τον κεντρικό διακόπτη. Η οθόνη μαύρισε και τα παράσιτα σταμάτησαν. «Τι συμβαίνει;» ρώτησε ο Μόρλεϊ. «Δεν είμαστε στον αέρα», απάντησε ο Μπέλσνορ. «Τι;» απορημένες φωνές απ' όλους. «Δεν μεταδίδουμε. Δεν μπορώ να τους πιάσω, κι αν δεν είμαστε στον αέρα, σίγουρα δεν μπορούν να μας πιάσουν κι αυτοί». Έγειρε πίσω κι έκανε ένα μορφασμό. «Είναι συνωμοσία, μια αναθεματισμένη συνωμοσία». «Κυριολεκτείς;» ρώτησε ο Ουέιντ Φρέιζερ. «Εννοείς ότι έγινε σκόπιμα;» «Δεν έφτιαξα εγώ τον αναμεταδότη», είπε ο Γκλεν Μπέλσνορ. «Τον τελευταίο μήνα, από τότε που ήρθα, για την ακρίβεια, κάνω δοκιμές. Έπιασα αρκετές εκπομπές από χειριστές σ' αυτό το ηλιακό σύστημα και μπόρεσα να εκπέμψω κι εγώ. Όλα φαίνονταν να λειτουργοιίν ομαλά. Και τώρα αυτό...» Κοίταξε τα μηχανήματα σκεπτικός. «Ωχ», έκανε και κούνησε το κεφάλι του. «Ναι, τώρα καταλαβαίνω τι συνέβη». «Είναι κάτι κακό;» ρώτησε ο Μπεν Τόλτσιφ. «Όταν ο δορυφόρος πήρε το σήμα ενεργοποίησης της ταινίας, έστειλε ένα άλλο σήμα πίσω. Σ' εμάς. Το σήμα αυτό έσβησε τα πάντα ακυρώνοντας τις εντολές μου. Δεν λαμβά-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

57

νουμε και δεν εκπέμπουμε, ό,τι εντολή και να δώσω σ' αυτό το ρημάδι. Είμαστε εκτός δικτύου, και μάλλον χρειάζεται ένα δεύτερο σήμα από το δορυφόρο για να δουλέψει ο αναμεταδότης μας». Κούνησε το κεφάλι του με θαυμασμό. «Εκπέμψαμε τις οδηγίες μας προς το δορυφόρο" Εκείνος απάντησε με άλλη οδηγία. Σαν το σκάκι: κίνηση και απάντηση. Και το ξεκίνησα εγώ. Σαν πειραματόζωο σε κλουβί που προσπαθεί να βρει το μοχλό που δίνει τροφή κι όχι αυτόν που του κάνει ηλεκτροσόκ». Η φωνή του είχε μια πικρή, ηττημένη χροιά. «Αποσυναρμολόγησε τον αναμεταδότη», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. «Έτσι θα ακυρώσεις την ακύρωση». «Χωρίς αμφιβολία θα έχει μηχανισμό αυτοκαταστροφής. Ή έχει ήδη καταστρέψει ζωτικά κυκλώματα ή θα τα καταστρέψει αν τον σκαλίσω. Δεν έχω ανταλλακτικά. Αν καταστρέψει κυκλώματα δεν θα μπορέσω να τα επισκευάσω». «Η ακτίνα πλοήγησης», είπε ο Μόρλεϊ. «Αυτή που ακολούθησα για να φτάσω εδώ. Μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις για να στείλεις μήνυμα». «Οι ακτίνες πλοήγησης λειτουργούν μέχρι ογδόντα ή ενενήντα χιλιάδες μίλια από την επιφάνεια του πλανήτη. Μετά εξασθενούν. Σ' αυτή την απόσταση δεν την έπιασες;» «Περίπου», παραδέχτηκε ο Μόρλεϊ. «Είμαστε τελείως απομονωμένοι», είπε ο Μπέλσνορ. «Και συνέβη μέσα σε λίγα λεπτά». «Αυτό που πρέπει να κάνουμε», είπε η Μάγκι Ουόλς, «είναι να ετοιμάσουμε μια συλλογική προσευχή. Μπορούμε να τη μεταδώσουμε μόνο από την επίφυσή μας, αν είναι σύντομη». «Μπορώ να βοηθήσω να την κάνουμε σύντομη», είπε η Μπέτι Τζο Μπερμ. «Είμαι ειδικευμένη γλωσσολόγος». «Σαν τελευταία λύση...» είπε ο Μπέλσνορ. «Όχι σαν τελευταία λύση», απάντησε η Μάγκι Ουόλς. «Σαν μια αποτελεσματική, αποδεδειγμένη μέθοδος για να ζητήσουμε βοήθεια. Ο κ. Τόλτσιφ, για παράδειγμα, είναι εδώ εξ αιτίας μιας προσευχής». «Που μεταδόθηκε από το δίκτυο», επισήμανε ο Μπέλσνορ. «Δεν μπορούμε να συνδεθούμε με το δίκτυο».

58

PHILIP Κ. DICK

«Δεν πιστεύεις στην προσευχή;» ρώτησε με κακεντρέχεια ο Ουέιντ Φρέιζερ; «Δεν πιστεύω στην προσευχή που δεν ενισχύεται ηλεκτρονικά. Ακόμα και ο Σπεκτόβσκι το παραδεχόταν: για να είναι μια προσευχή αποτελεσματική πρεπει να μεταδοθεί ηλεκτρονικά από το δίκτυο των θεϊκών κόσμων ώστε να φτάσει σε όλες τις Υποστάσεις». «Προτείνω», είπε ο Μόρλεϊ, «να μεταδώσουμε τη συλλογική προσευχή όσο μακρύτερα μπορούμε μέσω της ακτίνας πλοήγησης. Αν μπορέσουμε να τη στείλσσμε ογδόντα ή ενενήντα χιλιάδες μίλια μακριά, θα είναι εύκολο για τη Θεότητα να τη λάβει. Η βαρύτητα είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη δύναμη της προσευχής, που σημαίνει ότι αν καταφέρεις να στείλεις την προσευχή αρκετά μακριά από το πλανητικό σώμα -και ενενήντα χιλιάδες μίλια είναι αρκετά μακριά- μαθηματικά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τη λάβουν οι Υποστάσεις. Ο Σπεκτόβσκι το αναφέρει αυτό, δεν θυμάμαι πού, νομίζω στα παραρτήματα. «Είναι ενάντια στους νόμους της Τέρρα να αμφιβάλλεις για τη δύναμη της προσευχής», είπε ο Ουέιντ Φρέιζερ. «Πρόκειται για παραβίαση του αστικού κώδικα σε όλες τις κτήσεις της Ιντερπλάν Ουέστ» «Και συ θα το καρφώσεις», είπε ο Ιγκνάτζ Θαγκ. «Κανείς δεν αμφιβάλλει για την αποτελεσματικότητα της προσευχής», είπε ο Μπεν Τόλτσιφ, κοιτώντας τον Φρέιζερ εχθρικά. «Απλά διαφωνούμε όσον αφορά τον καλύτερο τρόπο για να τη χρησιμοποιήσουμε». Σηκώθηκε. «Χρειάζομαι ένα ποτό, γεια σας». Έ φ υ γ ε από το δωμάτιο τρεκλίζοντας λίγο. «Καλή ιδέα», είπε η Σούζι Σμαρτ στον Σεθ Μόρλεϊ. «Νομίζω ότι θα του κάνω παρέα». Σηκώθηκε χαμογελώντας του μηχανικά, χωρίς συναίσθημα. «Είναι φοβερό όμως. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο στρατηγός Τρέτον επέτρεψε κάτι τέτοιο εσκεμμένα. Θα πρέπει να έγινε κάποιο λάθος. Κάποια ηλεκτρονική βλάβη για την οποία δεν γνωρίζουν τίποτα. Δεν συμφωνείς;» «Απ' ό,τι έχω ακούσει, ο στρατηγός Τρέτον έχει πολύ καλή φήμη», είπε ο Μόρλεϊ. Για την ακρίβεια, δεν είχε ξα-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

59

νακούσει ποτέ του τον στρατηγό Τρέτον, αλλά το είπε για να της ανεβάσει το ηθικό. Όλοι χρειάζονταν μια ένεση αισιοδοξίας, κι αν έπρεπε να πιστέψουν ότι ο στρατηγός Τρέτον ήταν αξιόπιστος, τόσο το καλύτερο. Η πίστη στα εγκόσμια, όπως και στα θεολογικά θέματα, ήταν απαραίτητη. Κανείς δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτήν. «Σε ποια Υπόσταση της Θεότητας πρέπει να προσευχηθούμε;» Ρώτησε ο δρ. Μπαμπλ τη Μάγκι Ουόλς. «Αν θέλουμε οπισθοδρόμηση του χρόνου, πριν, για παράδειγμα, δεχτούμε αυτή τη μετάθεση, τότε πρέπει να προσευχηθούμε στον Πνευματουργό», απάντησε εκείνη. «Αν θέλουμε η Θεότητα να σταθεί αντί για μας, να μας αναπληρώσει συλλογικά, τότε στον Διαμεσολαβητή. Αν θέλουμε βοήθεια σε ατομικό επίπεδο...» «Και στις τρεις», είπε ο Μπερτ Κόσλερ με τρεμάμενη φωνή. «Ας αποφασίσει η Θεότητα ποιο τμήμα του εαυτού της θέλει να χρησιμοποιήσει». «Μπορεί να μη θέλει να χρησιμοποιήσει κανένα», παρενέβη καυστικά η Σούζι Σμαρτ. «Καλύτερα ν' αποφασίσουμε εμείς. Αυτή δεν είναι η τέχνη της προσευχής;» «Σίγουρα», απάντησε η Μάγκι Ουόλς. «Κάποιος πρέπει να τη γράψει», είπε ο Ουέιντ Φρέιζερ. «Θα ξεκινήσουμε ως εξής: "Ευχαριστούμε για τη βοήθεια που μας έχεις δώσει στο παρελθόν. Διστάζουμε να σε ενοχλήσουμε και πάλι, με τόσες ασχολίες που έχεις, αλλά η κατάσταση έχει ως εξής"». Σταμάτησε για να σκεφτεί. «Ποια είναι η κατάστασή μας», ρώτησε τον Μπέλσνορ. «Θέλουμε μόνο να φτιάξουμε τον αναμεταδότη;» «Όχι μόνο», διέκοψε ο Μπαμπλ. «Θέλουμε να φύγουμε τελείως από 'δω, και να μην ξαναδούμε ποτέ τον Ντέλμακ-0». «Αν δουλέψει ο αναμεταδότης», απάντησε ο Μπέλσνορ, «μπορούμε να το κάνουμε αυτό και μόνοι μας». Δάγκωσε σκεπτικός την άρθρωση του δακτύλου του. «Νομίζω ότι πρέπει να αρκεστούμε σε ανταλλακτικά για τον αναμεταδότη και να κάνουμε τα υπόλοιπα μόνοι μας. Όσο λιγότερα ζητήσουμε στην προσευχή, τόσο το καλύτερο. Δεν το λέει και Το Βιβλίο·,» Γύρισε προς την Μάγκι Ουόλς.

60

PHILIP Κ. DICK

«Στη σελίδα 158», απάντησε εκείνη, «ο Σπεκτόβσκι αναφφει: "Η ουσία της σύντομης ύπαρξης μας είναι το πνεύμα. Και όσον αφορά την τέχνη της προσευχής, το πνεύμα είναι αντιστρόφως ανάλογο του μεγέθους"». «Ας πούμε απλά, Περιπατώντα-επί-της-Γης, βοήθησέ μας να βρούμε ανταλλακτικά για τον αναμεταδότη», είπε ο Μπέλσνορ. «Αυτό που πρέπει να κάνουμε», είπε η Μάγκι Ουόλς, «είναι να ζητήσουμε από τον κ. Τόλτσιφ να γράψει την προσευχή, αφού ήταν τόσο επιτυχής στην προηγούμενη προσευχή του. Προφανώς ξέρει να χρησιμοποιήσει τις κατάλληλες λέξεις». «Φωνάξτε τον Τόλτσιφ», είπε ο Μπαμπλ. «Μάλλον ξεφορτώνει την άκατό του τώρα. Κάποιος να πάει να τον ψάξει». «Θα πάω εγώ», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. Σηκώθηκε και βγήκε από την αίθουσα συσκέψεων, στο σκοτάδι του απόβραδου. «Πολύ καλή ιδέα Μάγκι», άκουσε πίσω του τον Μπαμπλ να λέει και τις υπόλοιπες φωνές να συμφωνούν. Συνέχισε να βαδίζει προσεκτικά. Ή τ α ν πολύ εύκολο να χαθεί, δεν ήξερε ακόμα τα κατατόπια. Ίσως έπρεπε να αφήσω κάποιον άλλο να πάει, είπε μέσα του. Έ ν α φως φάνηκε στο παράθυρο ενός κτιρίου απέναντι. Μπορεί να είναι εκεί, σκέφτηκε ο Μόρλεϊ και βάδισε προς το φως. Ο Μπεν Τόλτσιφ αποτέλειωσε το ποτό του, χασμουρήθηκε, έβηξε, χασμουρήθηκε πάλι και σηκώθηκε αδέξια. Καιρός να ξεκινάω, σκέφτηκε. Ελπίζω να μπορέσω να βρω την άκατό μου μες στο σκοτάδι. Βγήκε έξω, βρήκε το χαλικόστρωτο μονοπάτι και άρχισε να βαδίζει προς την κατεύθυνση όπου θα έπρεπε να βρίσκονταν 01 άκατοι. Γιατί δεν υπάρχουν φώτα; αναρωτήθηκε και μετά συνειδητοποίησε ότι οι άποικοι ήταν πολύ απασχολημένοι για να ανάψουν τα φώτα. Η βλάβη του αναμεταδότη είχε τραβήξει την προσοχή όλων, και δικαίως. Γιατί δεν είμαι κι εγώ μαζί τους; αναρωτήθηκε. Γιατί δεν λειτουργώ σαν μέλος της ομάδας; Αλλά η ομάδα δεν λειτουργούσε σαν ομάδα ούτως ή άλλως. Θα ήταν πάντα ένας πεπε-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

61

ρασμένος αριθμός εγωκεντρικών ατόμων που τσακώνονται μεταξύ τους. Δεν ένιωθε τίποτα το κοινό μ' αυτόν τον όχλο. Ένιωθε νομάδας και ήθελε λίγη σωματική άσκηση. Κάτι τον καλούσε: τον καλούσε από την ώρα που ήταν στην αίθουσα συσκέψεων, μετά στο διαμέρισμά του και τώρα τον έστελνε στο σκοτάδι, να ψάχνει για την άκατό του. Έ ν α ακαθόριστο σκοτεινό σχήμα κινήθηκε εμπρός του, μια φιγούρα διαγράφηκε. «Τόλτσιφ;» «Ναι, ποιος είναι;» Προσπάθησε να δει. «Ο Μόρλεϊ είμαι. Μ' έστειλαν να σε βρω. Θέλουν να συντάξεις την προσευχή, αφού ήσουν τόσο τυχερός πριν δυο μέρες». «Τέρμα οι προσευχές για μένα», είπε πικρά ο Τόλτσιφ. «Κοίτα πού με κατάντησε η τελευταία προσευχή μου. Παγιδεύτηκα εδώ μαζί σας. Μην το πάρεις προσωπικά, εννοώ...» Έκανε μια χειρονομία. «Ήταν σκληρό και απάνθρωπο να κάνει δεκτή την προσευχή μου, δεδομένης της κατάστασης εδώ. Και πρέπει να το ήξερε». «Καταλαβαίνω πώς αισθάνεσαι», είπε ο Μόρλεϊ. «Γιατί δεν γράφεις εσύ την προσευχή; Συνάντησες πρόσφατα τον Περιπατώντα. Θα ήταν προτιμότερο να χρησιμοποιήσουν εσένα». «Δεν είμαι καλός στις προσευχές, δεν κάλεσα εγώ τον Περιπατώντα. Ή τ α ν δική του ιδέα να έρθει και να με βρει». «Τι θα 'λεγες για ένα ποτό; Και μετά θα μπορούσες ίσως να με βοηθήσεις να μεταφέρω τα πράγματά μου». «Έχω να μεταφέρω τα δικά μου πράγματα». «Είσαι πολύ συνεργάσιμος...» «Αν με είχες βοηθήσει...» «Θα σε δω αργότερα», τον έκοψε ο Τόλτσιφ. Συνέχισε να ψαχουλεύει και να παραπατάει στο σκοτάδι, μέχρι που σκόνταψε σε μια μεταλλική επιφάνεια. Μια άκατος. Είχε βρει την περιοχή. Τώρα έπρεπε να βρει τη δικιά του άκατο. Κοίταξε πίσω. Ο Μόρλεϊ είχε φύγει. Ή τ α ν μόνος. Γιατί δεν με βοήθησε ο τύπος; αναρωτήθηκε. Για τις περισσότερες κούτες θα χρειαστώ δεύτερο άτομο. Για να δούμε, υπολόγισε. Αν ανάψω τα φώτα προσέγγισης της ακάτου θα μπορώ να βλέπω. Βρήκε το χερούλι της μπούκα-

62

PHILIP Κ. DICK

πόρτας, το γύρισε και την άνοιξε. Τα φώτα ασφαλείας άναψαν αυτόματα. Τώρα μπορούσε να δει. Θα μεταφέρω μόνο τα ρούχα μου, τα είδη καθαριότητας και Το Βιβλίο, αποφάσισε. Θα διαβάσω Το Βιβλίο μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Είμαι κουρασμένος. Το πιλοτάρισμα με εξάντλησε. Και μετά η βλάβη του αναμεταδότη. Έσχατη ήττα. Γιατί του ζήτησα να με βοηθήσει; απόρησε. Δεν τον ξέρω, δεν με ξέρει. Η μετακόμιση είναι δικό μου πρόβλημα. Αυτός έχει τα δικά του. Σήκωσε ένα κιβώτιο με βιβλία και άρχισε να το σέρνει προς την κατεύθυνση των κοιτώνων. Πρέπει να βρω φακό, σκέφτηκε καθώς προχωρούσε. Να πάρει, ξέχασα να ανάψω τα φώτα προσέγγισης. Τα κάνω όλα λάθος, συνειδητοποίησε. Καλύτερα να πήγαινα με τους άλλους. Ή καλύτερα, να κουβαλήσω αυτό το κιβώτιο, να πιω άλλο ένα ποτό και να τους περιμένω να βγουν. Μπορεί και να με βοηθήσουν τότε. Ιδρώνοντας και αγκομαχώντας προχώρησε στο μονοπάτι προς το σκοτεινό και σιωπηλό συγκρότημα των κοιτώνων. Κανένα φως. Όλοι θα πασχίζουν να σκεφτούν την κατάλληλη προσευχή. Είναι για γέλια, σκέφτηκε. Θα παλεύΟΧΑΓ όλη νύχτα. Γέλασε με σαρκασμό. Βρήκε το διαμέρισμά του χάρη στην πόρτα που ήταν ανοιχτή. Μπήκε μέσα, άφησε το κιβώτιο στο πάτωμα, αναστέναξε και άναψε όλα τα φώτα. Επιθεώρησε το μικρό δωμάτιο με τη ντουλάπα και το κρεβάτι. Το κρεβάτι δεν του άρεσε. Ή τ α ν μικρό και σκληρό. «Χριστέ μου», είπε και κάθισε. Έβγαλε μερικά βιβλία από το κιβώτιο μέχρι που βρήκε το ουίσκι. Ξεβίδωσε το καπάκι και, άκεφα, ήπιε λίγο από το μπουκάλι. Από την ανοιχτή πόρτα φαινόταν ο νυχτερινός ουρανός. Είδε τα αστέρια να τρεμοπαίζουν, μετά να καθαρίζουν προς στιγμή. Είναι δύσκολο να διακρίνεις τα αστέρια μέσα απ' αυτή την ατμόσφαιρα, σκέφτηκε. Μια μεγάλη γκρίζα φιγούρα εμφανίστηκε στο κατώφλι, κρύβοντας τα άστρα πίσω της. Κρατούσε ένα σωλήνα και τον σημάδευε. Είδε τον τηλεφακό και τη σκανδάλη. Ποιος ήταν; Τι ήταν; Προσπάθησε να δει και μετά άκουσε ένα σιγανό "ποπ". Η γκρίζα φιγού-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

ρα απομακρύνθηκε και τα άστρα ξαναφάνηκαν. Αλλά τώρα είχαν αλλάξει. Είδε δύο άστρα να συγκρούονται μεταξύ τους και να σχηματίζουν νόβα. Έλαμψε έντονα και, οπως την κοίταζε, άρχισε ν' αργοπεθαίνει. Την παρακολούθησε να μεταμορφώνεται απο αστραφτερό πύρινο δακτύλιο σε θαμπό πυρήνα νεκρού σιδήρου και μετά να ψύχεται στο σκοτάδι. Μαζί κι άλλα άστρα πάγωσαν. Είδε τη δύναμη της εντροπίας, τη μέθοδο του Καταστροφέα των Μορφών να μετατρέπει τα αστέρια πρώτα σε κοκκινωπά κάρβουνα και μετά σε σιωπηλή σκόνη. Έ ν α θερμικό σάβανο απλώθηκε ομοιόμορφα πάνω από τον κόσμο, πάνω απ' αυτόν τον μικρό και παράξενο κόσμο, για τον οποίο δεν ένιωθε καμιά αγάπη ή δέσμευση. Το σύμπαν πεθαίνει, σκέφτηκε. Η θερμική καταχνιά απλώνεται παντού, μέχρι να γίνει απλά μια πάχνη. Ο ουρανός έλαμψε αδύναμα μέσα της και μετά τρεμόσβησε. Ακόμα και το θερμικό υπόλειμμα εξαντλούνταν. Τι παράξενο και τρομερό, σκέφτηκε. Σηκώθηκε στα πόδια του και έκανε ένα βήμα προς την πόρτα. Κι εκεί, όρθιος, πέθανε. Τον βρήκαν μια ώρα αργότερα. Ο Σεθ Μόρλεϊ στάθηκε με τη γυναίκα του στην άκρη της ομάδας των ανθρώπων που συνωστίζονταν στο μικρό δωμάτιο και σκέφτηκε: Τον σκότωσαν για να μιχ βοτιθτίσει στιχν προσενχιί . «Η ίδια δύναμη που έκλεισε τον αναμεταδότη», είπε ο Ιγκνάτζ Θαγκ. «Ήξεραν. Ήξεραν ότι αν έγραφε την προσευχή, αυτή θα πετύχαινε. Ακόμα και χωρίς το δίκτυο». Το πρόσωπό του ήταν γκρίζο και έδειχνε φοβισμένος. Όλοι τους, συνειδητοποίησε ο Σεθ Μόρλεϊ. Στο φως του δωματίου τα πρόσωπά τους είχαν μια μολυβένια, πέτρινη χροιά. Σαν είδωλα χιλίων ετών. Ο χρόνος σβήνει γύρω μας, σκέφτηκε. Σαν να μην υπάρχει πια το μέλλον, όχι μόνο για τον Τόλτσιφ, αλλά για όλους μας. «Μπαμπλ, μπορείς να κάνεις νεκροψία;» Ρώτησε η Μπέτι Τζο Μπερμ. «Ώς ένα βαθμό». Ο δρ. Μπαμπλ ήταν καθισμένος δίπλα

64

PHILIP Κ. DICK

στο πτώμα του Τολτσιφ και το ψηλάφιζε. «Δεν υπάρχει αίμα, ούτε ενδειξη τραυματισμού. Όπως καταλαβαίνετε, ο θάνατος του μπορεί να επήλθε από φυσικά αίτια. Μπορεί να είχε πρόβλημα με την καρδιά του. Ή βεβαία, μπορεί να σκοτώθηκε με θερμικό όπλο από κοντινή απόσταση... αλλά τότε θα υπήρχαν ίχνη από έγκαυμα». Ξεκούμπωσε το κολάρο του Τόλτσιφ και εξέτασε το στήθος του. «Μπορεί να το έκανε και κάποιος από εμάς, ας μη το ξεχνάμε αυτό». «Αυτοί το έκαναν», είπε η Μάγκι Ουόλς. «Είναι πιθανό», απάντησε ο Μπαμπλ. «Θα κάνω ό,τι μπορώ». Έγνεψε στον Θαγκ, τον Φρέιζερ και τον Μπέλσνορ. «Βοηθήστε με να τον μεταφέρω στο ιατρείο. Θα κάνω τώρα τη νεκροψία». «Κανείς μας δεν τον ήξερε», είπε η Μαίρη. «Νομίζω ότι εγώ τον είδα τελευταίος», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. «Ήθελε να μεταφέρει τα πράγματά του από την άκατο εδώ. Του είπα ότι θα τον βοηθούσα αργότερα, όταν θα είχα χρόνο. Φαινόταν κακοδιάθετος. Προσπάθησα να τον πείσω ότι τον χρειαζόμασταν για να συντάξει την προσευχή, αλλά δεν έδειξε ενδιαφέρον. Το μόνο που ήθελε ήταν να μεταφέρει τα πράγματά του». Ένιωθε ένοχος. Αν τον είχα βοηθήσει μπορεί να ήταν ακόμη ζωντανός, είπε μέσα του. Ίσως ο Μπαμπλ να έχει δίκιο. Μπορεί να έπαθε συγκοπή από το κουβάλημα των κιβωτίων. Κλώτσησε το κιβώτιο με τα βιβλία και αναρωτήθηκε αν ήταν αυτό -και η άρνησή του να βοηθήσει- που οδήγησαν τον Τόλτσιφ στο θάνατο. Ακόμα κι όταν μου ζητήθηκε δεν βοήθησα, συνειδητοποίησε. «Παρατήρησες κάποιες τάσεις αυτοκτονίας στη δουλειά;» τον ρώτησε ο Μπαμπλ. «Όχι». «Παράξενο». Κοιίνησε το κεφάλι του κουρασμένα. «Ας τον πάμε στο ιατρείο».

6 Οι τέσσερις άντρες μετέφεραν το πτώμα του Τόλτσιφ μέσα από τον σκοτεινό καταυλισμό. Ο παγωμένος αέρας τους έκανε ν' ανατριχιάζουν. Μαζεύτηκαν κοντά ο ένας στον άλλον ενάντια στην εχθρική παρουσία του Ντέλμακ-0 - την εχθρική παρουσία που σκότωσε τον Μπεν Τόλτσιφ. Ο Μπαμπλ άναψε τα φώτα. Έβαλαν τον Τόλτσιφ στο ψηλό μεταλλικό τραπέζι. «Νομίζω ότι πρέπει να πάμε στους κοιτώνες μας μέχρι ο δρ. Μπαμπλ να τελειώσει τη νεκροψία», είπε η Σούζι Σμαρτ, τρέμοντας από το κρύο. «Καλύτερα να μείνουμε όλοι μαζί, τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει ο δρ. Μπαμπλ», είπε ο Ουέιντ Φρέιζερ. «Επίσης, πιστεύω ότι κάτω απ' αυτές τις ειδικές περιστάσεις, τα τρομερά αυτά γεγονότα, πρέπει αμέσως να εκλέξουμε αρχηγό. Έ ν α δυναμικό αρχηγό που να μπορεί να μας κρατήσει σαν ομάδα - πράγμα που δεν είμαστε τώρα. Συμφωνείτε;» «Ναι», είπε ο Γκλεν Μπέλσνορ μετά από παύση. «Μπορούμε να ψηφίσουμε δημοκρατικά», είπε η Μπέτι Τζο Μπερμ. «Όμως νομίζω ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί». Εκφραζόταν με δυσκολία. «Δεν πρέπει να δώσουμε υπερβολική εξουσία στον αρχηγό. Και θα πρέπει να έχουμε τη δυν^ατότητα να τον ανακαλούμε, αν και όταν δεν είμαστε ικανοποιημένοι απ' αυτόν, και να εκλέγουμε άλλον. Αλλά όσο είναι αρχηγός πρέπει να τον υπακούμε. Δεν πρέπει να είναι ανίσχυρος. Αν είναι ανίσχυρος, τότε θα παραμείνουμε όπως τώρα: ένα σύνολο ατόμων που δεν μπορούν να λειτουργήσουν μαζί, ακόμα και μπρος στο θάνατο». «Τότε καλύτερα να πάμε πάλι στην αίθουσα συσκέψεων και να ψηφίσουμε», είπε ο Τόνι Ντάνκεβελτ. «Αυτό ή αυτοί μπορεί να μας σκοτώσουν πριν προφτάσουμε να εκλέξουμε αρχηγό. Δεν πρέπει να χάνουμε χρόνο».

66

PHILIP Κ. DICK

Έφυγαν όλοι μαζί σκυθρωποί για την αίθουσα συσκέψεων. Ο αναμεταδότης ήταν ακόμα αναμμένος. Μπορούσαν ν' ακούσουν το σιγανό βόμβο. «Τόσο μεγάλος και τόσο άχρηστος», είπε η Μάγκι Ουόλς κοιτάζοντάς τον. «Νομίζεις ότι πρέπει να οπλιστούμε;» ρώτησε ο Μπερτ Κόσλερ τραβώντας το μανίκι του Μόρλεϊ. «Αν κάποιος θέλει να μας σκοτώσει...» «Καλύτερα να περιμένουμε το αποτέλεσμα της νεκροψίας», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. Ο Ουέιντ Φρέιζερ κάθισε και είπε με φωνή επαγγελματία: «Θα ψηφίσουμε με ανάταση των χεριών. Θα καθίσουμε όλοι ήσυχοι, θα διαβάσω τα ονόματα και θα μετρήσω τις ψήφους. Σύμφωνοι όλοι;» Υπήρχε μια σαρδόνια χροιά στη φωνή του που δεν άρεσε καθόλου στον Μόρλεϊ. «Δεν θα κάνεις κουμάντο, Φρέιζερ, όσο και να το θέλεις. Κανείς εδώ μέσα δεν θ' αφήσει κάποιον σαν κι εσένα να του λέει τι θα κάνει». Σωριάστηκε σε μια καρέκλα κι έβγαλε ένα τσιγάρο από την τσέπη του μπουφάν του. Όσο ο Ουέιντ Φρέιζερ διάβαζε τα ονόματα και κατέγραφε τις ψήφους, αρκετοί κρατούσαν σημειώσεις. Δεν τον εμπιστεύονται, συνειδητοποίησε ο Σεθ Μόρλεϊ. Δεν τους κατηγορούσε γι' αυτό. «Τις περισσότερους ψήφους παίρνει ο Γκλεν Μπέλσνορ», είπε στο τέλος ο Φρέιζερ. Άφησε κάτω τις σημειώσεις του καγχάζοντας σαν να έλεγε "Τόσο το χειρότερο για σας. Δικές σας είναι οι ζωές". Όμως του Μόρλεϊ του φαινόταν καλή επιλογή. Κι ο ίδιος, με την περιορισμένη γνώση του είχε ψηφίσει τον τεχνικό. Ή τ α ν ικανοποιημένος, αντίθετα με τον Φρέιζερ. Κι απ' ό,τι έβλεπε, κι οι άλλοι έδειχναν ανακουφισμένοι. «Όσο περιμένουμε την αυτοψία του δρα Μπαμπλ», είπε η Μάγκι Ουόλς, «ίσως θα έπρεπε να κάνουμε μια κοινή προσευχή για την άμεση αθανασία της ψυχής του κ. Τόλτσιφ». «Διάβασε από Το Βιβλίο του Σπεκτόβσκι», είπε η Μπέτι Τζο Μπερμ. Έψαξε στην τσέπη της, έβγαλε το αντίτυπο που είχε και το έδωσε στη Μάγκι Ουόλς. «Διάβασε το χωρίο

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

της σελίδας 70 για τον Διαμεσολαβητή. Αυτόν δεν θελουμε τώρα;» Από μνήμης, η Μάγκι Ουόλς πρόφερε τις λέξεις που όλοι ήξεραν. «"Με την εμφάνισή Του στην Ιστορία και τη Δημιουργία, ο Διαμεσολαβητής προσέφερε Εαυτόν ως θυσία με την οποία η Κατάρα μερικώς εκμηδενίστηκε. Ικανοποιημένος από την απολύτρωση της Δημιουργίας Του με την εμφάνισή Του, αυτή την έκφανση της μεγάλης Του -αλλά μερικής-νίκης, η Θεότητα "πέθανε" και μετά επανεμφανίστηκε για να υποδηλώσει ότι νίκησε την Κατάρα, άρα και το θάνατο. Έχοντας κάνει αυτό, μετέβη, μέσω των ομόκεντρων κύκλων, πίσω, στον ίδιο τον Θεό". Και θα προσθέσω και ένα άλλο χωρίο που είναι σχετικό: "Η επόμενη -και τελευταίαπερίοδος είναι η Ημέρα του Απολογισμού, κατά την οποία οι ουρανοί θα γυρίσουν προς τα πίσω σαν πάπυρος, και κάθε ζων οργανισμός -άρα όλα τα πλάσματα, άνθρωποι και ανθρωποειδείς εξωγήινοι οργανισμοί- θα συμφιλιωθοιίν με την αρχική Θεότητα, από την ενότητα της ύπαρξης της οποίας όλα έχουν προέλθει (με την πιθανή εξαίρεση του Καταστροφέα των Μορφών)"». Σταμάτησε για λίγο και μετά είπε: «Επαναλάβετε μετά από εμένα όλοι, φωναχτά ή από μέσα σας». Σήκωσαν τα κεφάλια τους και κοίταξαν ψηλά, με τον αποδεκτό τρόπο. Έτσι ώστε η Θεότητα να τους ακούσει καθαρότερα. «Δεν ξέραμε τον κ. Τόλτσιφ πολύ καλά». «Δεν ξέραμε τον κ. Τόλτσιφ πολύ καλά», επανέλαβαν όλοι. «Μα φαινόταν καλός άνθρωπος». «Μα φαινόταν καλός άνθρωπος». Η Μάγκι δίστασε, σκέφτηκε, μετά είπε: «Απομάκρυνέ τον από τον χρόνο και έτσι κάνε τον αθάνατο». «Απομάκρυνέ τον από τον χρόνο και έτσι κάνε τον αθάνατο». «Αποκατάστησε τη μορφή του σ' αυτήν που είχε πριν τον αναλάβει ο Καταστροφέας των Μορφών». Όλοι επανέλαβαν, «Αποκατάστησε τη μορφή του σ' αυτήν...» Σταμάτησαν. Ο δρ. Μπαμπλ μπήκε ταραγμένος στην αίθουσα συσκέψεων.

68

PHILIP Κ. DICK

«Πρεπει να τελειώσουμε την προσευχή», είπε η Μάγκι Ουόλς. «Την τελειώνετε άλλη φορά», είπε ο δρ. Μπαμπλ. «Προσδιόρισα την αιτία του θανάτου». Κοίταξε διάφορα χαρτιά που είχε φφει. «Αιτία θανάτου: έντονη φλεγμονή των βρόγχων, οφειλόμενη σε αφύσικα μεγάλη ποσότητα ισταμίνης στο αίμα, που επέφερε στένωση της τραχείας. Η ακριβής αιτία θανάτου είναι ασφυξία, σαν αποτέλεσμα ετερογενούς αλλεργίας. Πρέπει να τον τσίμπησε κάποιο έντομο ή να τρυπήθηκε από κάποιο φυτό την ώρα που ξεφόρτωνε την άκατο. Έντομο ή φυτό που περιείχε μια ουσία στην οποία ήταν ιδιαίτερα αλλεργικός. Θυμάστε πώς αρρώστησε η Σούζι Σμαρτ την πρώτη εβδομάδα, όταν ακούμπησε εκείνους τους θάμνους που μοιάζουν με τσουκνίδες; Και ο Κόσλερ...» Έδειξε τον ηλικιωμένο επιστάτη. «Αν δεν είχε έρθει τόσο γρήγορα σ' εμένα θα ήταν κι αυτός νεκρός. Με τον Τόλτσιφ η κατάσταση ήταν εναντίον του: βγήκε έξω μόνος του, νύχτα και δεν υπήρχε κανένας κοντά του για να τον βοηθήσει. Πέθανε μόνος, αλλά αν ήμασταν κοντά του μπορεί να τον σώζαμε. Η Ρομπέρτα Ρόκινχαμ καθόταν με μια μεγάλη κουβέρτα στα γόνατά της. Μετά από μια παύση είπε: «Νομίζω ότι η κατάσταση είναι πιο ενθαρρυντική απ' ό,τι φανταζόμασταν. Δείχνει ότι κανείς δεν θέλει να μας σκοτώσει... πράγμα που είναι υπέροχο, δεν νομίζετε;» Κοίταξε γύρω της, προσπαθώντας ν' ακούσει αν κάποιος μίλησε. «Προφανώς», είπε ο Ουέιντ Φρέιζερ μορφάζοντας. «Μπαμπλ, ψηφίσαμε χωρίς εσένα». Είπε ο Ιγκνάτζ Θαγκ. «Θεέ μου, είναι αλήθεια», είπε η Μπέτι Τζο Μπερμ. «Θα πρέπει να ξαναψηφίσουμε». «Επιλέξατε κάποιον από εμάς για αρχηγό χωρίς να με αφήσετε να ασκήσω το δικαίωμά μου της ψήφου;» ο Μπαμπλ ύψωσε τη φωνή. «Ποιον ψηφίσατε;» «Εμένα», απάντησε ο Γκλεν Μπέλσνορ. Ο Μπαμπλ σκέφτηκε για λίγο. «Συμφωνώ με την επιλογή του Γκλεν», είπε στο τέλος. «Νίκησε με τρεις ψήφους», είπε η Σούζι Σμαρτ. Ο Μπαμπλ κούνησε το κεφάλι του. «Ούτως ή άλλως, εγώ είμαι σύμφωνος».

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

Ο Σεθ Μόρλεϊ πήγε προς τον Μπαμπλ. «Είσαι σίγουρος για την αιτία του θανάτου;» «Πέρα από κάθε αμφιβολία. Με τον εξοπλισμό μου μπορώ...» «Βρήκες κανένα σημάδι από τσίμπημα εντόμου πάνω του;» «Για να είμαι ειλικρινής, όχι» «Καμιά ένδειξη ότι τρυπήθηκε από φυτό;» «Ούτε», απάντησε ο Μπαμπλ, «αλλά αυτό δεν είναι σημαντικό στοιχείο. Μερικά έντομα εδώ είναι τόσο μικρά, και το δήγμα τους είναι τόσο μικρό επίσης, που θα χρειαζόταν μακροχρόνια μικροσκοπική εξέταση για να το ανακαλύψω». «Παρ' όλα αυτά είσαι ικανοποιημένος», παρατήρησε ο Μπέλσνορ, σταυρώνοντας τα χέρια και ισορροπώντας στις φτέρνες του. «Πέρα για πέρα» δήλωσε με πεποίθηση ο Μπαμπλ. «Ξέρεις τι θα σήμαινε αν κάνεις λάθος...» «Εξηγήσου...» «Μα επιτέλους Μπαμπλ», ξέσπασε η Σούζι Σμαρτ, «είναι φανερό. Αν κάποιος ή κάτι τον σκότωσε από πρόθεση, τότε εμείς κινδυνεύουμε όσο κι αυτός. Αλλά αν τον τσίμπησε έντομο...» «Αυτό ακριβώς έγινε», δήλωσε ο Μπαμπλ. «Τον τσίμπησε έντομο». Τα αυτιά του είχαν κοκκινίσει από το θυμό. «Μήπως νομίζεις ότι είναι η πρώτη μου νεκροψία; Ό τ ι δεν είμαι ικανός να χειριστώ επιστημονικά μέσα που χρησιμοποιώ μια ζωή;» Την κοίταξε, «δεσποινίς Νταμπ...» είπε. «Έλα τώρα Μπαμπλ», παρενέβη ο Τόνι Ντάνκεβελτ. «Δόκτωρ Μπαμπλ για σένα, νεαρέ!» Τίποτα δεν άλλαξε, σκέφτηκε ο Μόρλεϊ. Είμαστε όπως και πριν, ένας όχλος δώδεκα ατόμων. Κι αυτό μπορεί να μας καταστρέψει. Να τερματίσει για πάντα τις χωριστές ζωές μας. «Νιώθω μεγάλη ανακούφιση», είπε η Σούζι Σμαρτ, πλησιάζοντας τον ίδιο και τη Μαίρη. «Μάλλον μας έχει πιάσει παράνοια. Νομίζουμε ότι όλοι μας κυνηγούν, όλοι συνωμοτοιίν να μας σκοτώσουν». Ο Μόρλεϊ σκέφτηκε τον Μπεν Τόλτσιφ και την τελευ-

70

PHILIP Κ. DICK

ταία τους (τυνάντηση. Δεν συμμεριζόταν την ανακούφιση της. «Ένας άνθρωπος πέθανε», είπε. «Μόλις που τον γνωρίζαμε. Για την ακρίβεια, δεν τον ξέραμε καθόλου». «Αυτό είναι αλήθεια», είπε ο Μόρλεϊ. Μπορεί να αισθάνομαι έτσι επειδή νιώθω ενοχές. «Μπορεί εγώ να το προκάλεσα», του ξέφυγε φωναχτά. «Ένα έντομο το προκάλεσε», είπε η Μαίρη. «Μπορούμε να τελειώσουμε τώρα την προσευχή;» πετάχτηκε η Μάγκι Ουόλς. «Μα για να ζητήσουμε βοήθεια, θα πρέπει να προωθήσουμε την προσευχή μας ογδόντα χιλιάδες μίλια στο διάστημα και πώς θα γίνει αυτό χωρίς ηλεκτρονική βοήθεια;» τη ρώτησε ο Μόρλεϊ. Ξέρω την απάντηση, είπε μέσα του. Δεν έχει σημασία αν αυτή η προσευχή εισακουστεί, είναι απλά μια τελετουργία. Η άλλη είναι διαφορετική. Ζητάμε κάτι για μας, όχι για τον Τόλτσιφ. Αυτή η σκέψη τον έκανε πιο μελαγχολικό από ποτέ. «Θα σε δω αργότερα», είπε στη Μαίρη. «Πάω να ανοίξω τα κιβώτια που έφερα από την άκατο». «Μην πλησιάσεις τις ακάτους», του φώναξε η Μαίρη. «Μέχρι αύριο τουλάχιστον. Μέχρι να ανακαλύψουμε το έντομο ή το φυτό που...» «Δεν θα βγω έξω», συμφώνησε ο Μόρλεϊ. «Θα πάω κατ' ευθείαν στο διαμέριομά μας». Έ φ υ γ ε από την αίθουσα συσκέψεων. Έ ν α λεπτό αργότερα ανέβαινε τα σκαλιά του καταλύματός τους. Θα ρωτήσω Το Βιβλίο, σκέφτηκε ο Μόρλεϊ. Έψαξε σε κάμποσα κιβώτια και στο τέλος βρήκε το Πώς ανασττίθη,κα από τους νεκρούς στον ελεύθερο χρόνο μου και ηώς μπορείς να το κάνεις κι εσύ. Το κράτησε στα γόνατά του, έβαλε και τα δύο χέρια πάνω του, στράφηκε προς τον ουρανό και ρώτησε: «Ποιος ή τι σκότωσε τον Μπεν Τόλτσιφ;» Μετά, με τα μάτια κλειστά, άνοιξε Το Βιβλίο σε μια τυχαία σελίδα, έβαλε το δάχτυλό του σε ένα σημείο και άνοιξε τα μάτια. Το δάχτυλό του έδειχνε τις λέξεις: Καταστροφέας των Μορφών.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

Αυτό δεν μας λεει πολλά, σκεφτηκε. Ο θάνατος έρχεται σαν συνέπεια της φθοράς των μορφών, κι αυτό είναι έργο του Καταστροφέα των Μορφών. Παρ' όλα αυτά φοβήθηκε. Δεν φαίνεται να είναι έντομο ή φυτό, είπε με πείσμα μέσα του. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Έ ν α χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα. Σηκώθηκε βαριεστημένα και προχώρησε προς την πόρτα. Τράβηξε τη μικρή κουρτίνα και κοίταξε στο σκοτάδι. Κάποια στεκόταν στην πόρτα. Κάποια μικρόσωμη, με μακριά μαλλιά, στενό πουλόβερ, σφιχτό σουτιέν, στενή κοντή φούστα, ξυπόλητη. Η Σούζι Σμαρτ, είπε μέσα του και άνοιξε την πόρτα. «Γεια», είπε χαμογελαστή. «Μπορώ να μπω να μιλήσουμε λίγο;» Την οδήγησε μέσα και της έδειξε Το Βιβλίο. «Το ρώτησα τι ή ποιος σκότωσε τον Τόλτσιφ». «Και τι απάντησε;» Κάθισε, σταύρωσε τα γυμνά πόδια της και έσκυψε μπρος για να δει το σημείο που της έδειχνε. «Ο Καταστροφέας των Μορφών», είπε σοβαρά. «Ωστόσο, πάντα ο Καταστροφέας των Μορφών είναι». «Παρ' όλα αυτά νομίζω ότι κάτι σημαίνει». «Ότι δεν επρόκειτο για έντομο;» Κούνησε καταφατικά το κεφάλι. «Έχεις τίποτα να φάμε ή να πιούμε; Κανένα γλυκό;» «Ο Καταστροφέας των Μορφών παραμονεύει έξω». «Με τρομάζεις». «Ναι», είπε, «αυτό θέλω κι εγώ. Πρέπει να στείλουμε μια προσευχή στο δίκτυο. Δεν θα επιζήσουμε χωρίς βοήθεια». «Ο Περιπατών έρχεται και χωρίς προσευχή», είπε η Σούζι. «Έχω μια σοκολάτα Μπέιμπι Ρουθ. Μπορείς να την πάρεις». Έψαξε μια βαλίτσα της Μαίρης, τη βρήκε και της την έδωσε. «Ευχαριστώ», είπε εκείνη σκίζοντας το περιτύλιγμα. «Νομίζω ότι είμαστε καταδικασμένοι», είπε ο Μόρλεϊ. «Πάντα είμαστε καταδικασμένοι. Αυτή είναι η ουσία της ζωής». «Εννοώ άμεσα καταδικασμένοι. Ό χ ι αφηρημένα - με

72

PHILIP Κ. DICK

την έννοια που η Μαίρη κι εγώ ήμασταν καταδικασμένοι όταν είχα διαλέξει το Νοσιχρό Κοτόπουλο. Mors certa, hora incerta® . Υπάρχει μεγάλη διαφορά να ξέρεις απλά οτι θα πεθάνεις απά το να ξέρεις οτι θα πεθάνεις μέσα στον επόμενο μήνα». «Η γυναίκα σου είναι πολύ όμορφη». Ο Μόρλεϊ αναστέναξε. «Πόσο καιρό είσαστε παντρεμένοι;» Η Σούζι τον κοίταζε επίμονα. «Οκτώ χρόνια», απάντησε. Η Σούζι Σμαρτ σηκώθηκε σβέλτα. «Έλα στο διαμέρισμά μου να σου δείξω πόσο όμορφα μπορούν να αξιοποιηθούν αυτά τα μικρά δωμάτια. Έλα, είναι καταθλιπτικά εδώ». Τον τράβηξε από το χέρι μ' ένα κοριτσίστικο τρόπο, κι αυτός την ακολούθησε. Διέσχισαν τη βεράντα, πέρασαν αρκετές πόρτες και τέλος έφτασαν στην πόρτα της Σούζι. Ή τ α ν ξεκλείδωτη. Την άνοιξε, καλωσορίζοντάς τον στη ζεστασιά και το φως. Είχε δίκιο. Πράγματι το δωμάτιο έδειχνε όμορφο. Μπορούμε άραγε να κάνουμε και το δικό μας έτσι; αναρωτήθηκε καθώς κοίταζε γύρω του, τους πίνακες στον τοίχο, τα καλύμματα και τις άπειρες γλάστρες και βάζα με τα εκθαμβωτικά πολύχρωμα μπουμπούκια. «Όμορφο», είπε ο Μόρλεϊ. Η Σούζι έκλεισε με θόρυβο την πόρτα. «Μόνο αυτό έχεις να πεις; Μου πήρε ένα μήνα για να το φτιάξω». «"Όμορφο" ήταν η λέξη που εσύ χρησιμοποίησες, όχι εγώ». Εκείνη γέλασε. «Εγώ μπορώ να το λέω "όμορφο", αλλά εσύ, σαν επισκέπτης, πρέπει να δείχνεις γοητευμένος». «Εντάξει, είναι υπέροχο». «Το προτιμώ». Κάθισε σε μια καρέκλα από μαύρο καραβόπανο, έγειρε πίσω, έτριψε ζωηρά τα χέρια της μεταξύ τους και τον κοίταξε. «Περιμένω», είπε. «Τι πράγμα;» «Να μου κάνεις πρόταση». «Γιατί να κάνω κάτι τέτοιο;» «Είμαι η πουτάνα του καταυλισμού. Υποτίθεται ότι θα

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

σε κάνω να πεθάνεις από πριαπισμο. Δεν στο 'χουν πει;» «Μόλις σήμερα έφτασα», της υπενθύμισε. «Μα κάποιος πρέπει να στο έχει πει». «Αν κάποιος μου 'λεγε κάτι τέτοιο θα 'τρώγε μια μπουνιά στη μούρη». «Μα είναι αλήθεια». «Γιατί;» «Ο δρ. Μπαμπλ λέει ότι οφείλεται σε μια διεγκεφαλική διαταραχή τού μυαλού μου». «Ο δρ. Μπαμπλ...», είπε περιφρονητικά. «Ξέρεις τι είπε για τη συνάντησή μου με τον Περιπατώντα; Ό τ ι τα περισσότερα είναι ψέματα». «Ο Μπαμπλ είναι λίγο κακεντρεχής. Του αρέσει να ταπεινώνει τους πάντες». «Αν το ξέρεις αυτό, τότε δεν πρέπει να του δίνεις σημασία». «Απλά έδωσε μια εξήγηση γιατί είμαι έτσι. Αλλά είμαι έτσι. Έ χ ω κοιμηθεί με όλους τους άντρες στον καταυλισμό, εκτός από τον Ουέιντ Φρέιζερ». Έκανε μια γκριμάτσα. «Είναι απαίσιος». «Τι λέει ο Φρέιζερ για σένα;» ρώτησε με περιέργεια, «στο κάτω-κάτω είναι ψυχολόγος. Ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται». «Αέει ότι...» σκέφτηκε για λίγο κοιτάζοντας σκεπτική το ταβάνι ενώ δάγκωνε αφηρημένα το κάτω χείλος της. «Ότι είναι μια αναζήτηση του αρχετυπικού μεγάλου παγκόσμιου πατέρα. Αυτό θα έλεγε ο Γιουνγκ. Ξέρεις τον Γιουνγκ;» «Ναι», απάντησε, παρ' όλο που ελάχιστα πράγματα είχε ακούσει, πέρα από το όνομα. Ο Γιουνγκ, του είχαν πει, είχε στήσει το υπόβαθρο για την προσέγγιση διανόησης και θρησκείας - μέχρι εκεί ήξερε. «Καταλαβαίνω», είπε. «Ο Γιουνγκ πίστευε ότι η στάση απέναντι στους πραγματικούς γονείς μας είναι τέτοια γιατί οι τελευταίοι ενσαρκώνουν κάποια αρσενικά και θηλυκά αρχέτυπα. Για παράδειγμα, υπάρχει ο μεγάλος κακός γήινος-πατέρας, ο καλός γήινος-πατέρας, ο καταστροφικός γήινος-πατέρας και ούτω καθ' εξής. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες. Η μητέρα μου ήταν η κακή γήινη-μητέρα, κι έτσι όλη η ψυχική μου ενέργεια στράφηκε προς τον πατέρα μου».

74

PHILIP Κ. DICK

«Χμμμ...» εκανε. Ξαφνικά άρχισε να σκεφτεχαι χη Μαιρη. Ό χ ι πως χην φοβόχαν, αλλά χι θα έβαζε με χο μυαλά χης άχαν θα γύριζε σχο καχάλυμά χους και δεν χον έβρισκε εκεί; Κι ύσχερα -Θεάς φυλάξοι- να χον έβρισκε εδώ με χη Σούζι Νχαμπ, χην -καχά δίκη χης ομολογία- πουχάνα χου καχαυλισμού. «Πισχεύεις άχι η σεξουαλική πράξη διαφθείρει χον άνθρωπο;» «Μερικές φορές», απάνχησε ενσχικχωδώς, σκεπχάμενος ακόμα χη γυναίκα χου. Ένιωσε χαχυπαλμία. «Ο Σπεκχόβσκι δεν είναι πολύ σαφής γι' αυχά στο Βιβλίο», μουρμούρισε. «Πάμε μια βάλχα μαζί», είπε η Σούζι. «Τώρα; Πού; Γιαχί;» «Όχι χώρα, αύριο με χο φως. Θα σε πάω μακριά απο χον καχαυλισμο, σχον αληθινά Νχέλμακ-0. Εκεί όπου συμβαίνουν χα παράξενα, οι κινήσεις που πιάνεις με χην άκρη χου μαχιού σου... και σχο Κχίριο». «Θα 'θελα να δω χο Κχίριο», είπε με ειλικρίνεια. Η Σούζι σηκώθηκε απάχομα. «Καλύχερα να γυρίσεις σχο καχάλυμά σου κ. Σεθ Μορλεϊ». «Γιαχί;», Σηκώθηκε κι αυχάς, μπερδεμένος. «Γιαχί αν μείνεις εδώ, η άμορφη γυναίκα σου θα μας βρει, θα χαλάσει χον κάσμο και θ' ανοίξει χο δρόμο για χον Καχασχροφέα χων Μορφών -που είπες όχι παραμονεύει έξω- κι εκείνος θα μας πάρει όλους». Γέλασε επιδεικνύονχας χα χέλεια λευκά χης δόνχια. «Η Μαίρη μπορεί να έρθει σχη βάλχα;» ρώχησε. «Όχι», κούνησε χο κεφάλι, «μόνο εσύ. Ενχάξει;» Δίσχασε, χιλιάδες σκέψεις πέρασαν από χο μυαλό χου. Έπαιξε λίγο μ' αυχές μέχρι να μπορέσει να πει: «Αν χα καχαφέρω...» «Προσπάθησε. Σε παρακαλώ. Θα σου δείξω όλα μέρη και χις μορφές ζωής που έχω ανακαλύψει». «Είναι όμορφα;» «Μ-μερικά. Γιαχί με κοιχάς χόσο ένχονα; Μου προκαλείς αμηχανία». «Νομίζω όχι είσαι χρελή».

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

«Αυθόρμητη μόνο. Απλά λεω: "Ο άνδρας είναι ο τρόπος που έχει βρει το σπερματοζωάριο για να δημιούργησε! ένα άλλο σπερματοζωάριο". Είναι ο πιο πρακτικός τρόπος». «Δεν ξέρω πολλά για την ανάλυση του Γιουνγκ, αλλά πράγματι δεν θυμάμαι...» Σταμάτησε. Έπιασε μια κίνηση με την άκρη του ματιού. «Τι συμβαίνει;» ρώτησε η Σούζι Σμαρτ. Γύρισε απότομα και το είδε. Στο πάνω μέρος της ντουλάπας, ένα μικρό τετράγωνο γκρίζο αντικείμενο κινήθηκε λίγο μπροστά. Μετά, σαν να τον αντιλήφθηκε, σταμάτησε. Κινήθηκε γρήγορα προς το μέρος του, το γράπωσε και το κράτησε σφιχτά στην παλάμη του. «Μην το πειράξεις», είπε η Σούζι. «Είναι ακίνδυνο. Δώσε μου το». Έτεινε το χέρι της κι αυτός, διστακτικά, άνοιξε τα δάχτυλά του. Το αντικείμενο έμοιαζε με μικρό κτίριο. «Ναι», είπε η Σούζι βλέποντας την έκφρασή του. «Είναι από το Κτίριο. Είναι ένα είδος παιδιού του υποθέτω. Εν πάση περιπτώσει είναι πανομοιότυπο με το Κτίριο, αλλά μικρότερο». Του το πήρε από το χέρι, το εξέτασε για λίγο και μετά το έβαλε πάλι πάνω στη ντουλάπα. «Είναι ζωντανό», είπε. «Το ξέρω», απάντησε εκείνος. Την ώρα που το κρατούσε το είχε νιώσει σαν ζωντανό. Του έσπρωχνε τα δάχτυλα προσπαθώντας να ελευθερωθεί. «Είναι παντού», είπε η Σούζι, «Εκεί έξω», έκανε μια αόριστη χειρονομία. «Μπορεί αύριο να βρούμε ένα και για σένα». «Δεν θέλω». «Θα θέλεις όταν θα έχεις μείνει αρκετό καιρό εδώ». «Γιατί;» «Για συντροφιά, μάλλον. Κάτι που να σπάει τη μονοτονία. Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί είχα βρει ένα βάτραχο του Γανυμήδη στον κήπο μας. Ή τ α ν τόσο όμορφος με τη λαμπερή του φλόγα και το μακρύ απαλό του τρίχωμα που...» «Μπορεί κάποιο απ' αυτά να σκότωσε τον Τόλτσιφ», είπε ο Μόρλεϊ. «Κάποτε ο Γκλεν Μπέλσνορ διέλυσε ένα για να δει πώς

76

PHILIP Κ. DICK

είναι φτιαγμένο. Είπε...» σκεφτηκε λίγο. «Εν πάση περιπτώσει είναι ακίνδυνο. Είπε κάτι για ηλεκτρονικά αλλά δεν καταλάβαμε». «Θα το καταλάβαινε αν ηταν επικίνδυνα;» «Σίγουρα», έγνεψε η Σούζι. «Έχετε - έχουμε, καλά αρχηγό», είπε ο Σεθ Μάρλεϊ. Αλλά όχι αρκετά καλό, σκέφτηκε. «Θα πάμε στο κρεβάτι;» ρώτησε η Σούζι. «Τι;» «Θέλω να πάω στο κρεβάτι μαζί σου. Δεν μπορώ να κρίνω έναν άντρα αν δεν κάνω έρωτα μαζί του». «Και με τις γυναίκες τι γίνεται;» «Αυτές δεν μπορώ να τις κρίνω καθόλου. Τι, νομίζεις ότι το κάνω και με γυναίκες; Αυτό είναι διαστροφή. Η Μάγκι Ουόλς θα το έκανε πάντως. Δεν ξέρεις ότι είναι λεσβία;» «Δεν νομίζω πως έχει σημασία. Δεν είναι δίκη μας δουλειά τέλος πάντων». Ένιωθε νευρικότητα. «Σούζι, χρειάζεσαι ψυχιατρική βοήθεια». Θυμήθηκε ξαφνικά τι του είπε ο Περιπατών-επί-της-Γης στο Τεκέλ Ουφαρσίν. Μπορεί όλοι να χρειαζόμαστε ψυχιατρική βοήθεια, σκέφτηκε. Αλλά όχι από τον Ουέιντ Φρέιζερ. Αυτό αποκλείεται. «Δεν θέλεις να κάνεις έρωτα μαζί μου; Θα σου αρέσει, παρ' όλη τη σεμνοτυφία και τις επιφυλάξεις σου. Είμαι πολύ καλή. Ξέρω πολλά κόλπα. Μερικά μάλλον ούτε που θα τα 'χεις ακούσει. Τα ανακάλυψα μόνη μου». «Μετά από πολύχρονη εμπειρία, φαντάζομαι...» «Ναι», έγνεψε, «άρχισα στα δώδεκα». «Όχι», είπε. «Ναι», είπε η Σούζι και του άρπαξε το χέρι. Στο πρόσωπό της είδε μια απελπισμένη έκφραση, σαν να πάλευε για τη ζωή της. Τον τράβηξε προς το μέρος της, σφίγγοντας με όλη της τη δύναμη. Εκείνος τραβήχτηκε πίσω. Η Σούζι Σμαρτ τον ένιωσε να αντιστέκεται. Είναι πολύ δυνατός, σκέφτηκε. «Πώς και είσαι τόσο δυνατός», ρώτησε λαχανιάζοντας. Δυσκολευόταν να αναπνεύσει. «Κουβαλούσα πέτρες», είπε αυτός χαμογελώντας. Τον θέλω, σκέφτηκε. Μεγαλόσωμος, κακός, δυνατός... θα

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

μπορούσε να με κάνει κομμάτια. Η επιθυμία της γι' αυτόν μεγάλωσε. «Θα σε πάρω», βόγκηξε, «γιατί σε θελω». Πρεπει να σε πάρω, είπε μέσα της. Να με σκεπάσεις σαν βαρύς ίσκιος, να με προστατεύσεις από το φως και από τα μάτια. Δεν θέλω να βλέπω άλλο, πάτησέ με κάτω. Δείξε μου τι αξίζεις. Δείξε μου ποιος αληθινά είσαι, χωρίς την κάλυψη των ρούχων. Έβαλε πίσω τα χέρια και ξεκούμπωσε το σφιχτό σουτιέν της. Το έβγαλε επιδέξια μέσα από το πουλόβερ. Το τράβηξε και κατάφερε να το αφήσει σε μια καρέκλα. Ο άντρας γέλασε. «Γιατί γελάς;» τον ρώτησε. «Με τη νοικοκυροσύνη σου. Το τακτοποίησες στην καρέκλα αντί να το ρίξεις στο πάτωμα». «Να σε πάρει ο διάολος», είπε εκείνη, ξέροντας ότι κι αυτός, όπως όλοι, γελούσε εις βάρος της. «Θα σε πάρω», γρύλισε και τον τράβηξε με όλη της τη δύναμη. Αυτή τη φορά κατάφερε να τον μετακινήσει μερικά βήματα προς το κρεβάτι. «Ε, σταμάτα», διαμαρτυρήθηκε εκείνος. Όμως αυτή κατάφερε να τον μετακινήσει μερικά βήματα ακόμα. «Σταμάτα!» της είπε. Η Σούζι επιτέλους τον έριξε στο κρεβάτι. Τον κράτησε ακινητοποιημένο με το ένα γόνατο και, σβέλτα, με μεγάλη επιδεξιότητα, ξεκούμπωσε τη φούστα της και την πέταξε στο πάτωμα. «Βλέπεις; Δεν είμαι νοικοκυρά». Ρίχτηκε πάνω του. Τον κρατούσε καθηλωμένο με τα γόνατά της. «Δεν έχω εμμονές», είπε καθώς ξεφορτωνόταν τα υπόλοιπα ρούχα της. Του άνοιξε βίαια το πουκάμισο. Έ ν α κουμπί κόπηκε και κύλησε στο πάτωμα. Η Σούζι γέλασε. Ένιωθε υπέροχα. Αυτή η φάση πάντα την αναστάτωνε, ήταν σαν το τελευταίο στάδιο ενός κυνηγιού, του κυνηγιού ενός μεγάλου ζώου που μύριζε ιδρώτα, τσιγάρο και ερεθισμένο φόβο. Πώς μπορεί να με φοβάται; αναρωτήθηκε, αλλά πάντα έτσι συνέβαινε... είχε μάθει να το αποδέχεται, να της αρέσει. «Άσε με να φύγω», βόγκηξε αυτός σπρώχνοντάς την από πάνω του. «Είσαι τόσο...» κατάφερε να πει καθώς εκείνη του έσφιγγε το κεφάλι με τα γόνατά της. «Θα σε κάνω να παραμιλάς», του είπε. Πάντα το έλεγε

78

PHILIP Κ. DICK

αυτό και μερικές φορές πετύχαινε. Μερικές φορές ο άντρας παραδινόταν στη προοπτική που του άνοιγε. «Έλα...» είπε ικετευτικά, βογκώντας και λαχανιάζοντας. Η πόρτα άνοιξε με θόρυβο. Ενστικτωδώς, πηδηξε μακριά από τον άντρα και το κρεβάτι, στάθηκε όρθια ανασαίνοντας με θόρυβο και κοίταξε τη φιγούρα στο κατώφλι. Ήταν η γυναίκα του, η Μαίρη Μόρλεϊ. Μεμιάς η Σούζι άρπαξε τα ρούχα της. Αυτη ήταν η φάση που σιχαινόταν, και ένιωσε έντονο μίσος για τη Μαίρη Μόρλεϊ. «Βγες έξω», φώναξε λαχανιασμένα. «Είναι το δωμάτιό μου». «Σεθ!» στρίγκλισε η Μαίρη Μόρλεϊ. «Τι συμβαίνει; Πώς μπόρεσες;». Κινήθηκε προς το κρεβάτι, κάτωχρη. «Θεέ μου», είπε ο Μόρλεϊ. Ανακάθισε και έστρωσε τα μαλλιά του. «Η κοπέλα είναι τρελή», είπε κλαψιάρικα στη γυναίκα του. «Δεν φταίω εγώ, προσπαθούσα να της ξεφύγω. Με είδες δεν με είδες; Δεν κατάλαβες ότι προσπαθούσα να ξεφύγω;» Αλλά η Μαίρη Μόρλεϊ συνέχιζε στριγκλίζοντας, «Αν ήθελες να της ξεφύγεις, θα το είχες κάνει». «Όχι», είπε ικετευτικά. «Αλήθεια, μα το Θεό. Με είχε καθηλωμένο κάτω. Της ξέφευγα όμως. Και να μην είχες έρθει, θα της είχα ξεφύγει». «Θα σε σκοτώσω», είπε η Μαίρη. Στριφογύρισε και μετά άρχισε να βηματίζει κυκλικά στο δωμάτιο, ψάχνοντας κάτι να του πετάξει. Η Σούζι ήξερε αυτή την κίνηση, την αναζήτηση, τα μάτια που γυάλιζαν, τη μοχθηρή και δύσπιστη μαζί έκφραση. Η Μαίρη βρήκε ένα βάζο, το άρπαξε, στάθηκε μπροστά στη ντουλάπα και, λαχανιασμένη, με το στήθος να πάλλεται, το ύψωσε σπασμωδικά κι ετοιμάστηκε να το εξακοντίσει στον Σεθ. Πάνω στη ντουλάπα, ένα πέτασμα άνοιξε στην πρόσοψη της μινιατούρας του κτιρίου. Έ ν α μικροσκοπικό κανόνι πρόβαλε. Η Μαίρη δεν πήρε είδηση, αλλά ο Σεθ και η Σούζι το είδαν. «Πρόσεχε!» φώναξε ο Μόρλεϊ προσπαθώντας να πιάσει τη γυναίκα του. Την τράβηξε προς το μέρος του. Το βάζο έγινε κομμάτια στο πάτωμα. Η κάνη του κανονιού περιστράφηκε, σημαδεύοντας πάλι. Ξαφνικά, μια ακτίνα πετά-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

χτηκε από το κανόνι, προς τη Μαίρη. Η Σούζι, γελώντας, έκανε μερικά βήματα πίσω. Η ακτίνα αστόχησε. Μια τρύπα άνοιξε στον απέναντι τοίχο και ο κρύος νυχτερινός αέρας μπήκε ορμητικά στο δωμάτιο. Η Μαίρη ταλαντεύτηκε κι έκανε ένα βήμα πίσω. Ο Σεθ Μόρλεϊ εξαφανίστηκε τρέχοντας στο μπάνιο, και βγήκε αμέσως κρατώντας ένα ποτήρι νερό. Όρμησε στη ντουλάπα και άδειασε το νερό στη μινιατούρα. Η κάνη σταμάτησε να περιστρέφεται. «Νομίζω ότι το πέτυχα», είπε ασθμαίνοντας. Μια κορδέλα γκρίζου καπνού έβγαινε από το μικροσκοπικό κτίριο. Το κατασκεύασμα έκανε ένα σύντομο βόμβο κι ύστερα μια παχύρρευστη κηλίδα απλώθηκε από τη βάση του κι ανακατεύτηκε με τη μικρή λίμνη από νερό που είχε σχηματιστεί. Το κτίριο τινάχτηκε, στριφογύρισε και ξαφνικά έμεινε ακίνητο. Είχε δίκιο: ήταν νεκρό. «Το σκότωσες», του φώναξε επικριτικά η Σούζι. «Αυτό σκότωσε τον Τόλτσιφ», είπε ο Μόρλεϊ. «Προσπάθησε να σκοτώσει κι εμένα;» ρώτησε αδύναμα η Μαίρη. Κοίταξε γύρω της με αβεβαιότητα, η έξαψη της οργής είχε εξαφανιστεί από το πρόσωπό της. Προσεκτικά, κάθισε κάτω και κοίταξε το κτίριο ωχρή. «Πάμε να φύγουμε», είπε τέλος στον άντρα της. «Πρέπει να το πω στον Γκλεν Μπέλσνορ», είπε ο Σεθ στη Σούζι. Σήκωσε με μεγάλη προσοχή το μικρό κατασκεύασμα. Το κράτησε στην παλάμη του και το εξέτασε για ώρα. «Μου πήρε τρεις βδομάδες να το εξημερώσω», είπε η Σούζι. «Τώρα πρέπει να βρω άλλο, να το φέρω εδώ προσέχοντας να μη σκοτωθώ και να το εξημερώσω κι αυτό». Ένιωθε κύματα οργής να φουντώνουν μέσα της. «Κοίτα τι έκανες», είπε και μάζεψε γρήγορα τα ρούχα της. Ο Σεθ οδήγησε τη Μαίρη προς την πόρτα με το χέρι στην πλάτη της. «Να σας πάρει ο διάολος και τους δύο!» φώναξε πάλι. Τους ακολούθησε μισόγυμνη. «Τι θα γίνει τελικά αύριο; Θα πάμε βόλτα;» ρώτησε τον Σεθ. «Θέλω να σου δείξω...» «Όχι», είπε εκείνος κοφτά, και μετά την κοίταξε σοβαρά. «Δεν έχεις καταλάβει τι συνέβη, ε;»

80

PHILIP Κ. DICK

«Ξέρω τι παραλίγο να συμβεί». «Πρέπει κάποιος να πεθάνει για να ξυπνήσεις;» «Όχι», απάντησε νιώθοντας άβολα. Δεν της άρεσε το σκληρό βλέμμα του. «Εντάξει», είπε τέλος, «αφού αυτό το παιχνιδάκι είναι τόσο σημαντικό για σένα...» «Παιχνιδάκι;» της πέταξε κοροϊδευτικά. «Παιχνιδάκι», επανέλαβε αυτή. «... τότε πρέπει πράγματι να ενδιαφερθείς για το τι υπάρχει εκεί έξω. Δεν καταλαβαίνεις; Αυτό είναι μόνο ένα μοντέλο του αληθινού Κτιρίου. Δεν θέλεις να το δεις; Το έχω δει από πολύ κοντά. Ξέρω και τι γράφει πάνω από την κεντρική είσοδο. Ό χ ι την είσοδο των φορτηγών, αλλά την είσοδο...» «Τι γράφει;» τη ρώτησε. «Θα έρθεις μαζί μου;» και στη Μαίρη όσο πιο γλυκά μπορούσε: «Κι εσύ μαζί, και οι δύο πρέπει να έρθετε». «Θα έρθω εγώ μόνο», είπε ο Σεθ. «Είναι πολύ επικίνδυνο για σένα», είπε στη γυναίκα του. «Δεν θέλω να έρθεις μαζί». «Δεν με θέλεις μαζί για ευνόητους λόγους», είπε η Μαίρη. Όμως ακούστηκε αδύναμη και φοβισμένη, λες και η αναμέτρηση με την ακτίνα του κτιρίου τής είχε αφαιρέσει κάθε άλλο συναίσθημα, εκτός από τον καθαρό φόβο. «Τι λέει πάνω από την είσοδο;» ρώτησε πάλι ο Μόρλεϊ. «Μαστιγωτήριο», απάντησε η Σούζι μετά από ένα δισταγμό. «Και τι σημαίνει αυτό;» «Δεν ξέρω να σου πω σίγουρα. Αλλά ακούγεται συναρπαστικό. Μπορεί αυτή τη φορά να καταφέρουμε να μπούμε μέσα με κάποιο τρόπο. Έ χ ω φτάσει πολύ κοντά, σχεδόν στον τοίχο. Δεν μπόρεσα όμως να βρω καμιά πλαϊνή είσοδο και φοβόμουν -δεν ξέρω γιατί- να μπω από την κεντρική». Χωρίς να πει λέξη, ο Σεθ Μόρλεϊ οδήγησε τη γυναίκα του έξω, στη νύχτα. Η Σούζι βρέθηκε να στέκεται στη μέση του δωματίου, μόνη και μισόγυμνη. «Σκύλα!», φώναξε πίσω τους, απευθυνόμενη στη Μαίρη. Συνέχισαν μέχρι που χάθηκαν από τα μάτια της.

«Μην ξεγελιέσαι», είπε ο Γκλεν Μπέλονορ. «Αυτό το πράγμα πυροβόλησε τη γυναίκα σου επειδή αυτη η ύπουλη γκόμενα, αυτή η Σούζι Νταμπ ή Σμαρτ, ή όπως αλλιώς τη λένε, το θέλησε. Αυτή το έβαλε να το κάνει. Βλέπεις, αυτά τα πράγματα μπορείς να τα εκπαιδεύσεις». Κάθισε, κρατώντας το μικρό οικοδόμημα και κοιτάζοντάς το, και μια σκυθρωπή έκφραση σχηματίστηκε σιγά σιγά στο μακρύ, λεπτό του πρόσωπο. «Αν δεν την είχα αρπάξει», είπε ο Σεθ, «θα είχαμε και δεύτερο νεκρό απόψε». «Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Ααμβάνοντας υπ' όψη τη μικρή ισχύ που έχουν αυτά τα πράγματα, μάλλον θα την έριχνε κάτω απλώς». «Η ακτίνα έκανε τρύπα στον τοίχο». «Οι τοίχοι είναι από φτηνό πλαστικό», είπε ο Μπέλσνορ. «Μια στρώση μόνο. Μπορείς ν' ανοίξεις τρύπα με τη γροθιά σου». «Δηλαδή δεν σε ανησυχεί το γεγονός;» Ο Μπέλσνορ δάγκωσε το κάτω χείλος του σκεπτικός. «Με ανησυχεί όλη η υπόθεση. Τι διάολο έκανες με τη Σούζι στο δωμάτιό της;» Σήκωσε το χέρι του. «Μη μου πεις, ξέρω. Είναι σεξουαλικά διαταραγμένη. Άσε, μη μου πεις, δεν θέλω λεπτομέρειες». Έπαιζε άσκοπα με το ομοίωμα του Κτιρίου. «Κρίμα που δεν πυροβόλησε τη Σούζι», μουρμούρισε, σχεδόν από μέσα του. «Κάτι συμβαίνει με όλους εσάς», είπε ο Σεθ. Ο Μπέλσνορ σήκωσε το μαλλιαρό κεφάλι του και εξέτασε τον Σεθ Μόρλεϊ. «Δηλαδή;» «Δεν είμαι βέβαιος. Κάτι σαν ιδιωτεία. Μοιάζετε σαν να ζει ο καθένας στον δικό του ιδιωτικό κόσμο, χωρίς να ενδιαφέρεται για τους άλλους. Αες και...» σκέφτηκε λίγο, «...λες και ο καθένας σας θέλει να τον αφήσουν ήσυχο».

82

PHILIP Κ. DICK

«Όχι», αντέδρασε ο MneAcFvop. «Θέλουμε να φύγουμε από 'δω. Μπορεί να μην έχουμε τίποτε άλλο κοινό, αλλά σ' αυτό συμφωνούμε». Έδωσε πίσω την κατεστραμμένη μινιατούρα στον Σεθ. «Κράτα το για σουβενίρ». Ο Σεθ το πέταξε στο πάτωμα. «Θα πάτε για εξερειίνηση με τη Σούζι αύριο;» ρώτησε ο Μπέλσνορ. Ο Σεθ έγνεψε καταφατικά. «Μάλλον θα σου ριχτεί και πάλι». «Δεν μ' ενδιαφέρει αυτό. Δεν με ανησυχεί. Νομίζω ότι έχουμε έναν εχθρό σ' αυτόν τον πλανητη, που δρα έξω από τον καταυλισμό. Νομίζω ότι αυτό - η αυτά- σκότωσαν τον Τόλτσιφ. Παρά τα ευρήματα του Μπαμπλ». «Είσαι καινούργιος εδώ. Ο Τόλτσιφ ήταν επίσης καινούργιος. Ο Τόλτσιφ είναι νεκρός. Νομίζω ότι υπάρχει κάποια σχέση. Νομίζω ότι ο θάνατός του συνδέεται με τη μη εξοικείωση του στις συνθήκες αυτού του πλανήτη. Άρα κινδυνεύεις κι εσύ. Εμείς οι υπόλοιποι όμως...» «Νομίζεις ότι δεν πρέπει να πάω;» «Όχι, πήγαινε. Αλλά να προσέχεις πολύ. Μην αγγίξεις τίποτα, μην πάρεις τίποτα, έχε τα μάτια σου ανοιχτά. Μην πας παρά μόνο εκεί όπου έχει πάει ήδη αυτή. Μην εξερευνήσεις καινούργιες περιοχές». «Γιατί δεν έρχεσαι κι εσύ;» Ο Μπέλσνορ τον κοίταξε έντονα. «Θέλεις να έρθω;» «Είσαι ο αρχηγός του καταυλισμού. Ναι, πιστεύω ότι πρέπει να έρθεις. Και μάλιστα οπλισμένος». «Θα...» ο Μπέλσνορ ζύγισε τα λόγια του. «Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρέπει να μείνω εδώ και να δουλέψω στον αναμεταδότη. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πρέπει να κάτσετε και να φτιάξετε την προσευχή αντί να τριγυρνάτε στις ερημιές. Πρέπει να σκεφτώ την κάθε πλευρά του θέματος. Θα μπορούσε κάποιος να πει...» «Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτά τα "θα μπορούσε κάποιος να πει" μπορεί να μας σκοτώσουν όλους». «Το "θα μπορούσε να πει" σου μπορεί να είναι σωστό». Ο Μπέλσνορ χαμογέλασε σαν. Το χαμόγελο, καθόλου εύθυμο, παρέμεινε στο πρόσωπό του μέχρι που έγινε σαρδόνιο.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

«Πες μου, τι ξέρεις για την οικολογία του πλανητη;» ρώτησε ο Σεθ Μόρλεϊ. «Υπάρχει ένας οργανισμός που τον λέμε κυπρίνο. Τους υπολογίζουμε σε πέντε ή έξι. Είναι πολύ γέρικοι». «Και τι φτιάχνουν; Τεχνουργήματα κι αυτοί;» «Μερικοί, 01 πιο αδύναμοι, δεν κάνουν τίποτα. Απλά βρίσκονται μέσα στο τοπίο. Οι λιγότερο αδύναμοι όμως αντιγράφουν». « Αντ ιγράφουν;» «Αντιγράφουν πράγματα που τους πηγαίνουμε. Μικρά πράγματα, ένα ρολόι, ένα φλιτζάνι, μια ξυριστική μηχανή». «Και τα αντίγραφα δουλεύουν;» Ο Μπέλσνορ έδειξε την πάνω τσέπη του μπουφάν του. «Στο στυλό μου είναι αντίγραφο. Όμως...» έβγαλε το στυλό και το έδωσε στον Μόρλεϊ. «Βλέπεις την αποσύνθεση;» Η επιφάνεια του στυλό είχε χνουδωτή υφή, σαν σκόνη. «Αποσυντίθενται πολύ γρήγορα. Αυτό εδώ θα δουλεύει για μερικές μέρες ακόμα και μετά θα μπορέσω ν' αποκτήσω ένα άλλο αντίγραφο από την αρχική πένα». «Γιατί;» «Γιατί ξεμείναμε από στυλό. Κι αυτά που έχουμε δεν έχουν αρκετή μελάνη». «Και όταν γράφεις με τα στυλό-ρέπλικες, η μελάνη ξεθωριάζει κι αυτή σε λίγες μέρες;» «Όχι», είπε ο Μπέλσνορ, αλλά έδειχνε αμήχανος. «Δεν είσαι βέβαιος». Ο Μπέλσνορ έβγαλε το πορτοφόλι του από την πίσω τσέπη τού παντελονιού του. Έβγαλε μερικά διπλωμένα χαρτάκια με σημειώσεις και έδωσε ένα στον Σεθ. Η γραφή ήταν πεντακάθαρη. Η Μάγκι Ουόλς μπήκε στην αίθουσα συσκέψεων και τους πλησίασε. «Να σας κάνω παρέα;» ρώτησε. «Φυσικά», απάντησε απόμακρα ο Μπέλσνορ. «Πάρε καρέκλα». Κοίταξε τον Μόρλεϊ και, απευθυνόμενος στη Μάγκι βαριεστημένα είπε: «Το παιχνιδάκι της Σούζι Σμαρτ προσπάθησε πριν λίγο να πυροβολήσει τη γυναίκα του Μόρλεϊ. Αστόχησε, κι ο Μόρλεϊ του άδειασε ένα ποτήρι νερό».

84

PHILIP Κ. DICK

«Την είχα προειδοποιήσει ότι αυτά τα αντικείμενα είναι επικίνδυνα», είπε η Μάγκι. «Είναι μάλλον ακίνδυνα», είπε ο Μπέλσνορ. «Η Σούζι πάλι, όχι... όπως ελεγα στον Μόρλεϊ». «Πρεπει να προσευχηθούμε γι' αυτήν», είπε η Μάγκι. «Τα βλεπεις;» είπε ο Μπέλσνορ στον Σεθ. «Ενδιαφερόμαστε ο ένας για τον άλλον. Η Μάγκι θέλει να σώσει την ψυχή της Σούζι». «Να προσευχηθείτε να μην πιάσει άλλο κτίριο και το εκπαιδεύσει κι αυτό», απάντησε ο Μόρλεϊ. «Σκεφτόμουν αυτά που μου έλεγες, Μόρλεϊ, τις σκέψεις σου για μας», είπε ο Μπέλσνορ. «Κατά κάποιο τρόπο έχεις δίκιο: κάτι δεν πάει καλά με τον καθένα από εμάς. Αλλά όχι αυτό που νομίζεις. Το κοινό μας σημείο είναι ότι είμαστε αποτυχημένοι. Πάρε παράδειγμα τον Τόλτσιφ. Φαινόταν ότι ήταν κλαψιάρης. Και η Σούζι, το μόνο που σκέφτεται είναι 01 σεξουαλικές κατακτήσεις. Μπορώ να υποθέσω και για σένα. Είσαι υπέρβαρος, προφανώς τρως πολύ. Ζεις για να τρως, Μόρλεϊ; Ή δεν αναρωτήθηκες ποτέ γι' αυτό; Ο Μπαμπλ είναι υποχόνδριος. Η Μπέτι Τζο Μπερμ έχει ψυχαναγκασμό με τα χάπια, όλη της η ζωή είναι μέσα σ' αυτά τα πλαστικά μπουκαλάκια. Ο νεαρός, ο Τόνι Ντάνκελβελτ, ζει για τα μυστικιστικά του οράματα και τις σχιζοφρενικές του καταληψίες... που και ο Μπαμπλ και ο Φρέιζερ τα θεωρούν κατατονική απάθεια. Η Μάγκι...», την έδειξε, «ζει σ' ένα φανταστικό κόσμο νηστείας και προσευχής, υπηρετώντας μια θεότητα που δεν ενδιαφέρεται γι' αυτήν. Έ χ ε ι ς ποτέ σου δει τον Διαμεσολαβητή, Μάγκι;» Εκείνη κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Τον Περιπατώντα-επί-της-Γης;» «Όχι». «Ούτε τον Πνευματουργό φυσικά». Ο Μπέλσνορ συνέχισε, «ο Ουέιντ Φρέιζερ τώρα...» «Κι εσύ;» τον ρώτησε ο Σεθ. Ο Μπέλσνορ σήκωσε τους ώμους «Έχω τον δικό μου κόσμο». «Είναι εφευρέτης», παρενέβη η Μάγκι Ουόλς. «Ποτέ μου όμως δεν έκανα κάποια εφεύρεση», είπε ο

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

Μπέλσνορ. «Οτιδήποτε έχει αναπτυχθεί τους δύο τελευταίους αιώνες, έχει προέλθει από συλλογική προσπάθεια σε κάποιο εργαστήριο, όπου δούλευαν εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες ερευνητές. Δεν υπάρχει εφευρέτης στον αιώνα μας. Ίσως μου αρέσει να παίζω με ηλεκτρονικά εξαρτήματα. Τέλος πάντων, το απολαμβάνω. Ό λ η μου η ευχαρίστηση σ' αυτόν τον κόσμο είναι να κατασκευάζω κυκλώματα που τελικά δεν δουλεύουν». «Ονειρεύεσαι τη δόξα», είπε η Μάγκι. «Όχι», ο Μπέλσνορ κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Θέλω να συνεισφέρω σε κάτι. Δεν θέλω να είμαι απλά ένας καταναλωτής σαν εσάς». Ο τόνος της φωνής του ήταν σκληρός, επίπεδος και ειλικρινής. «Ζούμε σ' ένα κόσμο που έχει δημιουργηθεί από τη δουλειά εκατομμυρίων ανθρώπων, 01 περισσότεροι από τους οποίους έχουν πεθάνει χωρίς καμιά αναγνώριση. Δεν μ' ενδιαφέρει αν γίνω γνωστός γι' αυτό που δημιουργώ. Αυτό που μ' ενδιαφέρει είναι ν' αξίζει και να είναι χρήσιμο, και οι άνθρωποι να μπορούν να βασιστούν σ' αυτό σαν κάτι δεδομένο. Σαν την παραμάνα. Ποιος ξέρει ποιος την εφηύρε; Κι όμως όλος ο γαλαξίας την χρησιμοποιεί, και ο εφευρέτης της...» «Οι παραμάνες εφευρέθηκαν στην Κρήτη, τον 4ο ή 5ο αιώνα προ Χριστού», είπε ο Μόρλεϊ. Ο Μπέλσνορ τον κοίταξε. «Γύρω στο 1000 π.Χ.». «Άρα σ' ενδιαφέρει πού και πότε εφευρέθηκαν», είπε ο Μόρλεϊ. «Μια φορά παρά λίγο να εφεύρω αληθινά κάτι», συνέχισε ο Μπέλσνορ. «Ένα κύκλωμα απόσβεσης. Υποτίθεται ότι θα σταματούσε τη ροή των ηλεκτρονίων σε κάθε αγωγό που θα βρισκόταν σε ακτίνα δεκαπέντε μέτρων. Θα ήταν πολύ χρήσιμο σαν αμυντικό όπλο. Δεν μπόρεσα όμως να του δώσω εμβέλεια δεκαπέντε μέτρων, παρά μόνο σαράντα πέντε εκατοστών. Αυτό ήταν όλο». Σταμάτησε να μιλάει και αποτραβήχτηκε στον εαυτό του. «Σ' αγαπάμε ούτως ή άλλως», είπε η Μάγκι. Ο Μπέλσνορ σήκωσε το κεφάλι και την κοίταξε. «Η Θεότητα αποδέχεται ακόμα κι αυτό», είπε εκείνη. «Ακόμα και μια προσπάθεια που δεν οδηγεί πουθενά. Η Θεό-

86

PHILIP Κ. DICK

τητα γνωρίζει τα κίνητρα σου, και τα κίνητρα είναι το παν». «Δεν θα είχε καμιά σημασία», απάντησε ο Μπέλσνορ, «αν όλοι σ' αυτη την αποικία πέθαιναν. Κανείς από εμάς δεν συνεισφέρει σε τίποτα. Είμαστε απλώς παράσιτα που τρεφόμαστε από τον γαλαξία. Ο κόσμος δεν θα θυμάται τι κάναμε εδώ». Ο Σεθ Μόρλεϊ γύρισε στη Μάγκι. «Ο αρχηγός μας. Ο άνθρωπος που θα μας κρατήσει ζωντανούς». «Θα σας κρατήσω ζωντανούς», είπε ο Μπέλσνορ, «θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου. Αυτή θα είναι η συνεισφορά μου: Μια συσκευή με κυκλώματα υγρής κατάστασης που θα μας σώσει. Που θα στομώσει όλα τα κανόνια-παιχνίδια». «Δεν νομίζω ότι είναι πολύ έξυπνο να αποκαλείς κάτι "παιχνίδι" μόνο και μόνο επειδή είναι μικρό», είπε η Μάγκι Ουόλς. «Μ' αυτή την έννοια, και το τεχνητό νεφρό Τοξιλάξ είναι παιχνίδι». «Όπως και το ογδόντα τοις εκατό των κυκλωμάτων όλων των διαστημοπλοίων της Ιντερπλάν", συμπλήρωσε ο Μόρλεϊ. «Μπορεί αυτό να είναι το πρόβλημά μου», είπε ο Μπέλσνορ μορφάζοντας. «Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι παιχνίδι και τι δεν είναι... Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αληθινό και τι όχι. Έ ν α διαστημόπλοιο-παιχνίδι δεν είναι αληθινό διαστημόπλοιο. Έ ν α κανόνι-παιχνίδι δεν είναι αληθινό κανόνι. Αλλά, φαντάζομαι, αν μπορεί να σκοτώσει...» Σκέφτηκε για λίγο. «Ίσως αύριο να πρέπει να ζητήσουμε απ' όλους να ψάξουν συστηματικά τον καταυλισμό, να συγκεντρώσουν όλες τις μινιατούρες των κτιρίων, οτιδήποτε έχει έρθει απ' έξω, και να βάλουμε φωτιά να τα κάψουμε». «Τι άλλο έχει έρθει στον καταυλισμό απ' έξω;» ρώτησε ο Σεθ Μόρλεϊ. «Τεχνητές μύγες, για παράδειγμα», απάντησε ο Μπέλσνορ. «Αυτές με τις κάμερες;» «Όχι, αυτές είναι οι τεχνητές μέλισσες. Οι τεχνητές μύγες πετούν από 'δω κι από 'κει και τραγουδούν».

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

«Τραγουδούν;» Ο Μόρλεϊ νόμισε πως άκουσε λάθος. «Έχω μία εδώ». Ο Μπέλσνορ έψαξε τις τσέπες του κι έβγαλε ένα μικρό πλαστικό κουτάκι. «Κράτα το κοντά στ' αυτί σου». «Τι τραγουδούν;» Ο Μόρλεϊ κράτησε το κουτάκι κοντά στο αυτί του και άκουσε ένα μακρινό γλυκό ηχο, σαν από χορδές ή φτερούγες. «Την ξέρω αυτή τη μουσική, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ». Του θύμιζε αμυδρά ένα αγαπημένο του σκοπό, από παλιά. «Παίζουν ό,τι σου αρέσει», είπε η Μάγκι Ουόλς. Το αναγνώρισε, ήταν η Γρανάδα. «Που να με πάρει», είπε φωναχτά. «Είστε σίγουροι ότι το κάνει η μύγα αυτό;» «Κοίτα μέσα στο κουτί», του είπε ο Μπέλσνορ. «Αλλά πρόσεχε μη φύγει. Είναι σπάνιες, δύσκολο να τις πιάσεις». Με μεγάλη προσοχή, ο Σεθ Μόρλεϊ έσ.;ρε το καπάκι του κουτιού. Μέσα ήταν μια σκούρα μύγα, σαν αυτές του Πρόξιμα-6, μεγάλη και τριχωτή, με φτερούγες που χτυπούσαν και εξέχοντα, σύνθετα μάτια, σαν αυτά που έχουν οι αληθινές μύγες. Έκλεισε το κουτί. «Καταπληκτικό», είπε. «Λειτουργεί σαν δέκτης; Πιάνει σήμα από ένα κεντρικό πομπό κάπου στον πλανήτη; Είναι ραδιόφωνο;» «Κάποτε αποσυναρμολόγησα μία», είπε ο Μπέλσνορ. «Δεν είναι δέκτης, η μουσική εκπέμπεται από ένα ηχείο, αλλά προέρχεται από το εσωτερικό της ίδιας της μύγας. Το σήμα δημιουργείται από μια μικροσκοπική γεννήτρια, σαν ηλεκτρικός παλμός, όπως οι νευρικοί παλμοί ενός ζωντανού οργανισμού. Υπάρχει ένα υγρό στοιχείο μπροστά από τη γεννήτρια, που μεταβάλλει την αγωγιμότητα, και έτσι μπορεί να παραχθεί ένα αρκετά πολύπλοκο σήμα. Τι σου τραγουδάει εσένα;» «Τη Γρανάδα», είπε ο Σεθ. Θα ήθελε να την κρατήσει για δικιά του. Αυτή η μύγα θα ήταν καλή συντροφιά. «Την πουλάς;» ρώτησε. «Πιάσε δικιά σου», απάντησε ο Μπέλσνορ βάζοντας το κουτί στην τσέπη του. «Υπάρχει τίποτε έξω από τον καταυλισμό; Εκτός από τις μέλισσες, τις μύγες, τους αντιγραφείς και τα μικρά κτίρια;» «Κάποιο είδος αντιγραφέα στο μέγεθος ψύλλου», είπε η

88

PHILIP Κ. DICK

Μάγκι Ουολς, «αλλά αντιγράφει μόνο ενα πράγμα. Το κάνει συνεχεία, χωρίς να σταματάει ποτέ». «Τι αντιγράφει;» «Το Βιβλίο του Σπεκτόβσκι», απάντησε η Μάγκι. «Κι αυτά είναι όλα;» «Μέχρι εκεί ξέρουμε», τον διόρθωσε η Μάγκι. «Μπορεί να υπάρχουν και άλλα που δεν ξέρουμε». Έριξε ένα γρήγορο βλέμμα στον ΜπέλοΛ^ορ. Ο Μπέλονορ έμεινε σιωπηλός. Είχε αποτραβηχτεί πάλι στον κόσμο του, έχοντάς τους ξεχάσει για την ώρα. Ο Σεθ Μόρλεϊ μάζεψε τη μινιατούρα του κτιρίου και είπε, «αν οι κυπρίνοι παράγουν μόνο αντίγραφα αντικειμένων, τότε δεν θα πρέπει να έχοττν φτιάξει αυτό. Χρειάζεται κάποιος με πολύ ανεπτυγμένες τεχνικές ικανότητες για να το φτιάξει». «Μπορεί να έχει φτιαχτεί αιώνες πριν», παρατήρησε ο Μπέλονορ και σηκώθηκε από τη θέση του. «Από μια φυλή που δεν είναι πια εδώ». «Και αντιγράφεται συνέχεια από τότε;» «Βέβαια. Ή μπορεί να έχει αντιγραφεί πριν έρθουμε εμείς εδώ. Προς όφελός μας». «Πόσο κρατάνε αυτές οι μινιατούρες κτιρίων; Πιο πολύ από το στυλό σου;» «Καταλαβαίνω πού το πας», είπε ο Μπέλσνορ. «Όχι, δεν φαίνεται να αποσυντίθενται γρήγορα. Μπορεί να μην είναι αντίγραφα. Δεν νομίζω ότι έχει πολύ σημασία. Μπορεί να ήταν φυλαγμένα κάπου, μέχρι κάποιος να τα χρειαστεί. Μέχρι να κάνει την εμφάνισή του κάτι στην αποικία μας». «Υπάρχει μικροσκόπιο στον καταυλισμό;» «Φυσικά», είπε ο Μπέλσνορ, «έχει ένα ο Μπαμπλ». «Τότε θα πάω να το εξετάσω». Ο Σεθ Μόρλεϊ κινήθηκε προς την πόρτα της αίθουσας συσκέψεων. «Καληνύχτα», είπε, χωρίς να γυρίσει. Κανείς από τους δύο δεν απάντησε. Έδειχναν να αδιαφορούν και γι' αυτόν και για οτιδήποτε είχε πει. Έτσι θα γίνω κι εγώ σε κάνα δυο βδομάδες; αναρωτήθηκε. Ή τ α ν μια καλή ερώτηση και σύντομα θα έπαιρνε την απάντηση.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

«Ναι», είπε ο Μπαμπλ. «Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το μικροσκόπιο μου». Φορούσε πιτζάμες, παντόφλες και μια ριγέ ρόμπα από τεχνητό μαλλί. «Πήγαινα να κοιμηθώ». Ο Σεθ Μόρλεϊ του έδειξε το μικρό κτίριο. «Α, μάλιστα», είπε ο Μπαμπλ. «Αυτά τα πράγματα είναι παντού εδώ γύρω». Ο Μόρλεϊ κάθισε μπροστά στο μικροσκόπιο και άνοιξε το μικροσκοπικό κτίριο σπάζοντας το εξωτερικό κέλυφος. Έβαλε την πλακέτα με τα ηλεκτρονικά εξαρτήματα πάνω στο πλατό του μικροσκοπίου. Ρύθμισε τη μεγέθυνση στο 600.

Περίπλοκα σχήματα... τυπωμένα κυκλώματα, φυσικά, και μια σειρά εξαρτήματα. Αντιστάσεις, πυκνωτές, ημιαγωγοί. Μονάδα τροφοδοσίας: μια μπαταρία ηλίου σε μικρογραφία. Μπορούσε να δει τον άξονα της κάνης και το τόξο γερμανίου πού τροφοδοτούσε την ενεργειακή ακτίνα. Δεν μπορεί να είναι πολύ ισχυρό, συνειδητοποίησε. Με κάποια έννοια, ο Μπέλσνορ είχε δίκιο: η εξερχόμενη ενέργεια σε έργια® πρέπει να είναι πολύ μικρή. Εστίασε στον κινητήρα που περιέστρεφε την κάνη του κανονιού. Κάτι ήταν τυπωμένο στο κλιπ που συγκρατούσε την κάνη στη θέση της. Αύξησε τη μεγέθυνση του μικροσκοπίου και είδε την επιβεβαίωση εκείνου που φοβόταν περισσότερο. ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΤΕΡΡΑ 35082R

Είναι φτιαγμένο στιχ Γιχ. Δεν είχε κατασκευαστεί από καμιά εξωγήινη φυλή και δεν προερχόταν από την ιθαγενή ζωή τού Ντέλμακ-0. Αυτό αποκλειόταν. Ο στρατηγός Τρέτον, είπε μέσα του βλοσυρά. Αυτός είναι τελικά που μας καταστρέφει. Ο αναμεταδότης, η απαίτηση να έρθουμε στον πλανήτη με άκατο. Αυτός άραγε κρύβεται πίσω από το θάνατο του Μπεν Τόλτσιφ; Προφανώς. «Τι βλέπεις εκεί;» ρώτησε ο Μπαμπλ. «Βλέπω ότι ο στρατηγός Τρέτον είναι ο εχθρός μας και ότι δεν έχουμε καμία τύχη», απάντησε. Έκανε στο πλάι. «Δες και μόνος σου». Ο Μπαμπλ έσκυψε πάνω στο μικροσκόπιο. «Κανείς δεν

90

PHILIP Κ. DICK

το είχε σκεφτεί αυτό», είπε τελικά. «Θα μπορούσαμε να είχαμε εξετάσει ένα απ' αυτά οποτεδήποτε μέσα στους τελευταίους δύο μήνες. Απλά δεν μας πέρασε απο το μυαλό». Σηκώθηκε και κοίταξε διστακτικά τον Σεθ Μορλεϊ. «Τι θα κάνουμε;» «Πρώτα απ' όλα πρέπει να μαζέψουμε οτιδήποτε έχει έρθει στον καταυλισμό απ' έξω και να το καταστρέψουμε». «Αυτό σημαίνει ότι το Κτίριο είναι γήινο κατασκεύασμα», συνέχισε το συλλογισμό του ο Μπαμπλ. Ο Μόρλεϊ έγνεψε καταφατικά. Προφανώς, σκεφτηκε. «Αποτελούμε πείραμα», είπε τελικά. «Πρέπει να φύγουμε απ' αυτόν τον πλανήτη», είπε ο Μπαμπλ. «Ποτέ δεν θα τα καταφέρουμε». «Όλα πρέπει να προέρχονται από το Κτίριο. Πρέπει να βρούμε τρόπο να το καταστρέψουμε. Δεν βλέπω πώς, όμως». «Θέλεις να αναθεωρήσεις τη νεκροψία σου για τον Τόλτσιφ;» «Δεν έχω κάποιο νέο στοιχείο. Με τα νέα δεδομένα θα έλεγα ότι πιθανόν σκοτώθηκε από κάποιο όπλο για το οποίο δεν ξέρουμε τίποτα. Κάτι που παράγει θανατηφόρες ποσότητες ισταμίνης στο αίμα με επιπτώσεις στο αναπνευστικό. Υπάρχει και μια άλλη πιθανότητα που πρέπει να σκεφτούμε. Η επιγραφή θα μπορούσε να είναι πλαστή. Εξ άλλου η Γη έχει γίνει ένα τεράστιο ψυχιατρείο». «Υπάρχουν στρατιωτικά ερευνητικά εργαστήρια στη Γη. Άκρως απόρρητα. Το κοινό δεν γνωρίζει τίποτα γι' αυτά». «Κι εσύ πώς γνωρίζεις;» «Στο Τεκέλ Ουφαρσίν, σαν υδροβιολόγος, είχα συναλλαγές μαζί τους. Όπως και όταν αγοράζαμε όπλα». Η αλήθεια ήταν ότι είχε ακούσει μόνο φήμες. Αλλά είχε πειστεί από αυτές. «Πες μου», είπε ο Μπαμπλ κοιτάζοντάς τον, «αλήθεια είδες τον Περιπατώντα-επί-της-Γης;» «Ναι», απάντησε. «Και ξέρω από πρώτο χέρι για τα μυστικά στρατιωτικά ερευνητικά εργαστήρια στην Τέρρα. Για παράδειγμα...» «Πιστεύω ότι είδες κάποιον», συνέχισε ο Μπαμπλ. «Κά-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

ποιος που δεν γνώριζες ηρθε και σου είπε το προφανές: ότι η άκατος που διάλεξες ήταν ελαττωματική. Όμως είχες ήδη στο μυαλό σου -στο έχουν διδάξει από την παιδική ηλικία- ότι αν ένας ξένος έρθει και σου προσφέρει βοήθεια χωρίς να τη ζητήσεις, τότε ο ξένος αυτός πρέπει να είναι μια Υπόσταση της Θεότητας. Αλλά πρόσεξε: Αυτό που είδες ήταν αυτό που περίμενες να δεις. Υπέθεσες ότι ήταν ο Περιπατών-επί-της-Γης γιατί Το Βιβλίο του Σπεκτόβσκι είναι αποδεκτό απ' όλους. Αυτό όμως εγώ δεν το δέχομαι». «Δεν το δέχεσαι;» απόρησε ο Μόρλεϊ. «Με κανένα τρόπο. Ξένοι -αληθινοί ξένοι, κανονικοί άνθρωποι- μπορεί να εμφανιστούν και να δώσουν καλές συμβουλές. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι καλοπροαίρετοι. Κι εγώ αν περνούσα, επίσης θα παρενέβαινα. Θα σου έλεγα ότι η άκατός σου ήταν ελαττωματική». «Τότε θα ήσουν υπό τον έλεγχο του Περιπατώντα-επίτης-Γης. Προσωρινά θα ήσουν εκείνος. Μπορεί να συμβεί στον καθένα. Είναι μέρος του θαύματος». «Δεν υπάρχουν θαύματα. Το απέδειξε αιώνες πριν ο Σπινόζα. Έ ν α θαύμα θα ήταν ένδειξη της αδυναμίας του Θεού, μια αποτυχία των φυσικών νόμων. Αν υπάρχει Θεός». «Νωρίτερα το απόγευμα, είπες ότι έχεις δει τον Περιπατώντα-επί-της-Γης επτά φορές, όπως και τον Διαμεσολαβητή». Είχε συλλάβει τον Μπαμπλ να αντιφάσκει. «Εκείνο που εννοούσα», απάντησε ήρεμα ο Μπαμπλ, «είναι ότι μου έχουν τύχει περιπτώσεις ανθρωπίνων όντων που ενεργούσαν όπως θα ενεργούσε ο Περιπατών-επί-τηςΓης, αν υπήρχε. Το πρόβλημά σου το έχουν πολλοί άνθρωποι: ξεκινάει από το γεγονός ότι έχουμε συναντήσει μη ανθρωποειδείς νοήμονες φυλές, και ανάμεσά τους μερικές αυτές που αποκαλούμε "θεούς" οι οποίοι ζουν στους "θεϊκούς κόσμους", έτσι τους ονομάζουμε - είναι τόσο ανώτερες από εμάς, που εμείς αντιπροσωπεύουμε γι' αυτούς ό,τι αντιηροσωπεύουν για μας οι σκύλοι και οι γάτες. Για ένα σκύλο ή μια γάτα ο άνθρωπος είναι σαν Θεός: μπορεί να κάνει θεϊκά πράγματα. Αλλά οι ημι-βιολογικές, υπερ-νοήμονες μορφές ζωής στους θεϊκούς κόσμους είναι προϊόντα φυσικής βιολογικής εξέλιξης, όπως κι εμείς. Στο μέλλον μπο-

92

PHILIP Κ. DICK

ρεί κι εμείς να εξελιχθούμε ετσι η και να φτάσουμε ακόμα μακρύτερα. Δεν λέω ότι οπωσδήποτε θα φτάσουμε, αλλά ότι μπορούμε». Έδειξε αποφασιστικά με το δάχτυλό του τον Μόρλεϊ. «Δεν δημιούργησαν το σύμπαν. Δεν είναι Υποστάσεις του Πνευματουργού. Το μόνο που έχουμε είναι η λεκτική τους διαβεβαίωση ότι είναι Υποστάσεις της Θεότητας. Γιατί να τους πιστέψουμε; Φυσικά, αν ρωτήσουμε έναν από αυτούς, "Είσαι Θεός; Δημιούργησες το σύμπαν; " θα απαντήσει καταφατικά. Κι εμείς το ίδιο θα κάναμε. Τον δέκατο έκτο και δέκατο έβδομο αιώνα, οι λευκοί είπαν ακριβώς το ίδιο πράγμα στους ιθαγενείς της Βόρειας και Νότιας Αμερικής». «Όμως οι Ισπανοί, οι Άγγλοι και οι Γάλλοι ήταν αποικιοκράτες. Είχαν κίνητρο για να παραστήσουν τους θεούς. Για παράδειγμα ο Κορτέζ...» «Οι μορφές ζωής στους αποκαλούμενους "θεϊκούς κόσμους" έχουν ένα παρόμοιο κίνητρο». «Σαν τι;» Ένιωθε το θυμό να φουντώνει μέσα του. «Είναι σαν άγιοι. Στοχάζονται. A K O I J V τις προσευχές μας -όταν μπορούν να τις πιάσουν- και τις εκπληρώνουν. Όπως έκαναν για τον Μπεν Τόλτσιφ, για παράδειγμα». «Τον έστειλαν εδώ για να πεθάνει. Είναι σωστό αυτό;» Αυτό πραγματικά τον είχε ενοχλήσει πολύ, από τη στιγμή που αντίκρισε το νεκρό κορμί του Τόλτσιφ.. «Μπορεί να μην ήξεραν...» είπε μουδιασμένα. «Στο κάτω-κάτω, ο Σπεκτόβσκι τονίζει ότι η Θεότητα δεν γνωρίζει τα πάντα. Για παράδειγμα, δεν γνώριζε ότι ο Καταστροφέας των Μορφών υπήρχε, ούτε ότι θα ξυπνούσε από τα ομόκεντρα κύματα που δημιούργησαν το σύμπαν. Ή ότι ο Καταστροφέας των Μορφών θα εισερχόταν στο σύμπαν, άρα και στο χρόνο, και θα διέβρωνε το σύμπαν που ο Πνευματουργός είχε φτιάξει κατ' εικόνα Του, με τρόπο που αυτό να μην είναι πλέον εικόνα Του». «Μιλάς ακριβώς σαν τη Μάγκι Ουόλς», κάγχασε ο Μπαμπλ. «Ποτέ ώς τώρα δεν είχα συναντήσει άθεο», είπε ο Μόρλεϊ. Για την ακρίβεια είχε γνωρίσει, αλλά ήταν πριν χρόνια. «Φαίνεται πολύ παράξενο στον αιώνα μας, τη στιγμή που

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

έχουμε αποκτήσει απόδειξη της ύπαρξης της Θεότητας. Καταλαβαίνω ότι η αθεΐα ήταν διαδεδομένη στο παρελθόν, όταν η θρησκεία βασιζόταν στην πίστη και σε αόρατα πράγματα... αλλά τώρα δεν είναι αόρατα, όπως επισημαίνει ο Σπεκτόβσκι». «Ο Περιπατών-επί-της-Γης», είπε σαρδόνια ο Μπαμπλ, «είναι ένα είδος αντι-Ανθρώπου από το Πόρλοκ. Αντί να παρεμβαίνει σε μια θετική διαδικασία ή συμβάν^® ...» ο Μπαμπλ σταμάτησε απότομα. Η πόρτα του ιατρείου είχε ανοίξει. Έ ν α άντρας στεκόταν στο κατώφλι φορώντας εργατικό μπουφάν από μαλακό πλαστικό, παντελόνι από τεχνητό δέρμα και μπότες. Ή τ α ν γύρω στα 35 με 40, με σκούρα μαλλιά και δυνατό πρόσωπο. Είχε ψηλά ζυγωματικά και τα μάτια του ήταν μεγάλα και φωτεινά. Έσβησε το φακό που είχε μαζί του. Στεκόταν ακίνητος, σιωπηλός, κοιτώντας τον Μόρλεϊ και τον Μπαμπλ. Απλά τους κοίταζε. Δεν τον έχω ξαναδεί εδώ, σκέφτηκε ο Μόρλεϊ. Κι έπειτα, βλέποντας την έκφραση του Μπαμπλ, συνειδητοηοίτισε ότι οντε ο Μπαμπλ τον είχε ξαναδεί. «Ποιος είσαι;» ρώτησε βραχνά ο Μπαμπλ. «Μόλις έφτασα με άκατο», απάντησε ήρεμα και χαμηλόφωνα ο άντρας. «Αέγομαι Νεντ Ράσελ. Είμαι οικονομολόγος». Έτεινε το χέρι του στον Μπαμπλ και ο τελευταίος το έσφιξε μηχανικά. «Νόμιζα ότι είχαν έρθει πια όλοι», είπε ο Μπαμπλ. «Είμαστε δεκατρείς, δεν περιμέναμε άλλον». «Έκανα αίτηση για μετάθεση, κι αυτός ήταν ο προορισμός: ο Ντέλμακ-0». Ο Ράσελ έτεινε το χέρι στον Μόρλεϊ που τού το έσφιξε. «Δείξε μας την εντολή μετάθεσής σου», είπε ο Μπαμπλ. Ο Ράσελ έψαξε στην τσέπη του μπουφάν. «Παράξενο καταυλισμό έχετε. Σχεδόν καθόλου φώτα, ο αυτόματος πιλότος δεν δουλεύει... Αναγκάστηκα να προσεδαφιστώ μόνος μου και δεν έχω συνηθίσει τις ακάτους. Την άφησα μαζί με τις άλλες, στο χωράφι που είναι στην άκρη του καταυλισμού». «Οπότε έχουμε δύο θέματα να συζητήσουμε με τον Μπέλσνορ», είπε ο Μόρλεϊ. «Την ένδειξη "Κατασκευασμένο στην

94

PHILIP Κ. DICK

Τφρα" της μινιατούρας. Κι αυτόν». Αναρωτιόταν ποιο θα αποδεικνυόταν σημαντικότερο. Προς το παρόν δεν μπορούσε να δει καθαρά στο μέλλον. Κάτι που θα μας σώσει, σκέφτηκε, ή κάτι που θα μας καταστρέψει. Θα μπορούσε να ήταν οποιοδήποτε. Μέσα στο σκοτάδι η Σούζι Σμαρτ γλίστρησε σιγά-σιγά προς το διαμέρισμα του Τόνι Ντάνκελβελτ. Φορούσε μαύρο σλιπ και ψηλά τακούνια. Ήξερε ότι στον Τόνι άρεσε έτσι. Τοκ, τοκ. «Ποιος είναι;», μουρμούρισε μια φωνή από μέσα. «Η Σούζι». Γύρισε το πόμολο. Η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη. Μπήκε μέσα. Ο Τόνι καθόταν σταυροπόδι στο πάτωμα, στο κέντρο του δωματίου μπροστά σε ένα αναμμένο κερί. Τα μάτια του ήταν κλειστά. Ή τ α ν φανερό ότι βρισκόταν σε έκσταση. Δεν έδειξε να την αναγνωρίζει ή να την προσέχει, παρ' όλ' αυτά ρώτησε το όνομά της. «Μπορώ να μπω;» ρώτησε η Σούζι. Αναστατωνόταν κάθε φορά που τον εύρισκε σε έκσταση. Ο Τόνι αποσυρόταν εντελώς από τον κανονικό κόσμο. Μερικές φορές καθόταν έτσι για ώρες, και όταν τον ρωτούσαν τι είχε δει απαντούσε με μισόλογα ή καθόλου. «Δεν ήθελα να σε ενοχλήσω», είπε όταν είδε ότι ο Τόνι δεν απαντούσε. Με ελεγχόμενη, απόμακρη φωνή ο Τόνι είπε «Καλώς ήρθες». «Ευχαριστώ», είπε εκείνη, ανακουφισμένη. Κάθισε σε μια ίσια καρέκλα, έβγαλε τα τσιγάρα της, άναψε ένα και βολεύτηκε, ξέροντας ότι έπρεπε να περιμένει πολύ. Αλλά δεν ήθελε να περιμένει. Προσεκτικά, τον κλώτσησε ελαφρά με τη μύτη του ψηλοτάκουνου παπουτσιού της. «Τόνι;» είπε. «Τόνι;» «Ναι», απήντησε εκείνος. «Πες μου Τόνι, τι βλέπεις; Έ ν α ν άλλο κόσμο; Βλέπεις τους πολυάσχολους θεούς να τρέχουν από 'δω κι από 'κει κάνοντας καλές πράξεις; Βλέπεις τον Καταστροφέα των Μορφών στο έργο του; Με τι μοιάζει;» Κανείς ποτέ δεν είχε δει τον Καταστροφέα των Μορφών, εκτός από τον Τόνι Ντάν-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

κελβελτ. Είχε την πηγή του κακού όλη για πάρτη του. Και αυτό το τρομακτικό χαρακτηριστικό στις καταστάσεις έκστασης του νεαρού την εμπόδιζε να ανακατευτεί. Όταν εκείνος βρισκόταν σε έκσταση, προσπαθούσε να τον αφήνει ήσυχο, να επιστρέψει μόνος του από αυτό το όραμα του απόλυτου κακού, πίσω στον καθημερινό κόσμο και τις ευθύνες. «Μη μου μιλάς», μουρμούρισε ο Τόνι. Τα μάτια του ήταν ερμητικά κλειστά και το πρόσωπό του τεντωμένο και κόκκινο. «Κόφτο για λίγο», είπε εκείνη. «Έπρεπε να ήσουν στο κρεβάτι. Θέλεις να πας στο κρεβάτι Τόνι; Μαζί μου ας πούμε;» Ακούμπησε το χέρι της στον ώμο του. Λίγο-λίγο της ξεγλιστρούσε, ώσπου στο τέλος δεν κρατούσε τίποτα. «Θυμάσαι τι μου είχες πει, ότι σε αγαπάω επειδή δεν είσαι ακόμα αληθινός άντρας; Ε, λοιπόν, είσαι αληθινός άντρας. Εγώ δεν είμαι η πιο κατάλληλη να το κρίνω; Άσε αυτή την απόφαση σε μένα. Εγώ θα σου λέω πότε είσαι άντρας και πότε όχι, αν ποτέ συμβεί αυτό. Αλλά μέχρι τώρα ήσουν παραπάνω από άντρας. Το ξέρεις ότι ένας δεκαοχτάχρονος μπορεί να έχει επτά οργασμούς σε εικοσιτέσσερις ώρες;» Περίμενε, αλλά εκείνος δεν μιλούσε. «Είναι πολύ καλό αυτό», συνέχισε. Εκστατικά, ο Τόνι μίλησε: «Υπάρχει μια θεότητα πάνω από τη Θεότητα. Μια θεότητα που περιλαμβάνει και τις τέσσερις». «Ποιες τέσσερις;» «Τις τέσσερις Υποστάσεις. Τον Πνευματουργό, τον...» «Ποια είναι η τέταρτη;» «Ο Καταστροφέας των Μορφών». «Θέλεις να πεις ότι επικοινωνείς με ένα θεό που συνδυάζει τον Καταστροφέα των Μορφών με τους άλλους τρεις; Αυτό είναι αδύνατο Τόνι. Αυτοί είναι καλοί θεοί, ενώ ο Καταστροφέας των Μορφών είναι κακός». «Το ξέρω», είπε βλοσυρά. «Γι' αυτό είναι τόσο ξεκάθαρο αυτό που βλέπω. Ένας θεός πάνω από το θεό, που μόνο εγώ μπορώ να δω». Βαθμιαία, επέστρεψε πάλι στην έκστασή του. Σταμάτησε να της μιλάει.

96

PHILIP Κ. DICK

«Πώς γίνεται να βλεπεις κάτι που κανείς άλλος δεν μπορεί να δει και, παρ' όλ' αυτά, να το θεωρείς πραγματικά;» ρώτησε η Σούζι. «Ο Σπεκτάβσκι δεν λέει τίποτα για μια τέτοια υπερ-Θεοτητα. Νομίζω άτι είναι δημιούργημα του μυαλού σου». Ένιωθε θυμό και κρύωνε, και το τσιγάρο της έκαιγε τα ρουθούνια. Είχε καπνίσει πολύ ως συνήθως. «Πάμε στο κρεβάτι Τόνι», είπε αποφασιστικά σβήνοντας το τσιγάρο της. «Έλα». Έσκυψε και τον έπιασε απο το μπράτσο. Έμεινε αδρανής. Σαν πέτρα. Η ώρα περνούσε. Ο Τόνι συνέχιζε να επικοινωνεί με το όραμά του. «Επιτέλους!», είπε η Σούζι οργισμένη. «Να πάς στο διάβολο. Φεύγω. Καληνύχτα». Σηκώθηκε και κατευθύνθηκε γρήγορα προς την πόρτα, την άνοιξε και στάθηκε στο κατώφλι. «Θα περνούσαμε τόσο καλά αν πηγαίναμε στο κρεβάτι», είπε με παράπονο. «Είναι κάτι πάνω μου που δεν σ' αρέσει; Θα το διορθώσω. Και έχω μελετήσει. Βρήκα κάμποσες στάσεις που δεν τις ήξερα. Άσε με να σου τις δείξω. Πρέπει να έχουν πλάκα». Ο Τόνι Ντάνκελβελτ άνοιξε τα μάτια και την κοίταξε σταθερά. Δεν μπορούσε να ερμηνεύσει την έκφραση του προσώπου του, κι αυτό την γέμιζε αμηχανία. Άρχισε να τρίβει τα γυμνά της μπράτσα, ανατριχιάζοντας. «Ο Καταστροφέας των Μορφών», είπε τελικά ο Τόνι, «είναι απόλυτα-μη-Θεός». «Αυτό το ξέρω». «Άλλά "απόλυτα-μη-Θεός" είναι μια κατηγορία της ύπαρξης». «Ό,τι πεις Τόνι». «Και ο Θεός περιέχει όλες τις κατηγορίες της ύπαρξης. Άρα ο Θεός μπορεί να είναι απόλυτα-μη-Θεός, πράγμα που υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική. Όμως το νιώθουμε με τη διαίσθηση. Εσύ δεν το νιώθεις; Δεν θα προτιμούσες ένα μονισμό που να υπερβαίνει τον αξιοθρήνητο δυϊσμό μας; Ο Σπεκτόβσκι σπουδαίος άνθρωπος, αλλά υπάρχει μια υψηλότερη μονιστική δομή πάνω από τον δυϊσμό που προφήτεψε. Υπάρχει ένας ανώτερος Θεός». Την κοίταξε. «Τι λες γι' αυτό;» τη ρώτησε, λίγο ντροπαλά.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

«Νομίζω πως είναι υπφοχο», είπε με ενθουσιασμό η Σούζι. «Θα είναι πολύ σπουδαίο να πέφτεις σε έκσταση και να μπορείς να βλέπεις (5,τι βλέπεις. Πρέπει να γράψεις ένα βιβλίο που να λέει ότι ο Σπεκτόβσκι έχει κάνει λάθος». «Δεν έχει κάνει λάθος», είπε ο Τονι. «Απλώς αυτό που βλέπω εγώ το υπερβαίνει. Όταν φτάσεις σ' αυτό το επίπεδο, δύο αντίθετα μπορεί να είναι όμοια. Αυτό προσπαθώ να αποκαλύψω». «Δεν μπορείς να το αποκαλύψεις αύριο;», ρώτησε, τρέμοντας και τρίβοντας τα μπράτσα της. «Κρυώνω πολύ και είμαι τόσο κουρασμένη και είχα μια απαίσια συνάντηση μ' αυτή τη Μαίρη Μόρλεϊ νωρίτερα, έλα σε παρακαλώ, πάμε στο κρεβάτι». «Είμαι προφήτης», είπε ο Τόνι. «Σαν το Χριστό, σαν τον Μωυσή, σαν τον Σπεκτόβσκι. Ποτέ δεν θα με ξεχάσουν οι άνθρωποι». Έκλεισε πάλι τα μάτια. Το αδύναμο κερί τρεμόπαιξε και σχεδόν έσβησε. Δεν το πρόσεξε. «Αν είσαι προφήτης», είπε η Σούζι, «τότε κάνε ένα θαύμα». Είχε διαβάσει στο Βιβλίο του Σπεκτόβσκι ότι οι προφήτες έχουν θαυματουργές δυνάμεις. Απόδειξέ το μου». Ο Τόνι άνοιξε το ένα μάτι. «Γιατί χρειάζεσαι απόδειξη;» «Δεν θέλω απόδειξη. Θέλω ένα θαύμα». «Το θαύμα είναι μια απόδειξη. Εντάξει, θα κάνω κάτι που θα σου το αποδείξει». Κοίταξε ολόγυρα στο δωμάτιο, με τη δυσαρέσκεια χαραγμένη στο πρόσωπό του. Τον είχε ξυπνήσει, συνειδητοποίησε η Σούζι. Κι αυτό δεν του άρεσε. «Το πρόσωπό σου έχει γίνει μαύρο», είπε. Άγγιξε το μέτωπό του. «Έχει κοκκινίσει. Το κερί δεν διαθέτει πλήρες φωτεινό φάσμα και φαίνεται μαύρο». Περπάτησε στο δωμάτιο σέρνοντας τα πόδια του και τρίβοντας τη βάση του αυχένα του. «Πόση ώρα κάθεσαι εκεί;» τον ρώτησε. «Δεν ξέρω». «Ακριβώς. Έχεις χάσει την αίσθηση του χρόνου». Τον είχε ακούσει κι άλλη φορά να το λέει. Αυτό από μόνο του την τρόμαζε. «Για να δούμε», είπε, «μετάτρεψε αυτό σε πέτρα». Είχε βρει ένα καρβέλι ψωμί, ένα βάζο με φιστικοβούτυρο κι ένα μαχαίρι. Προχώρησε προς το μέρος του, σκα-

98

PHILIP Κ. DICK

νταλιάρικα, κρατώντας το καρβέλι. «Μπορείς να το κάνεις;» Ο Τόνι πηρε το καρβέλι και το κράτησε με τα δυο του χέρια. Το κοίταξε, κουνώντας τα χείλια του. Όλο του το πρόσωπο συσπάστηκε, σαν να έκανε τρομερή προσπάθεια. Το σκοτάδι έγινε πυκνότερο. Τα μάτια του ξεθώριασαν κι έμοιαζαν με αδιαπέραστα κουμπιά σκότους. Το καρβέλι έφυγε από τα χέρια του και σηκώθηκε στον αέρα, πάνω από το κεφάλι του... στριφογύρισε, έγινε θολό και μετά, σαν πέτρα, έπεσε στο πάτωμα. Σαν πέτρα; Η Σούζι γονάτισε για να το δει καλύτερα, χωρίς να καταλαβαίνει αν ήταν υπνωτισμένη ή όχι. Το καρβέλι είχε εξαφανιστεί. Αυτό που βρισκόταν στο πάτωμα έμοιαζε με λεία, μεγάλη πέτρα, μια πέτρα ασπριδερή, φαγωμένη από το νερό. «Θεέ μου», είπε με μισή φωνή. «Μπορώ να την πιάσω; Είναι ακίνδυνη;» Τα μάτια του Τόνι ξαναζωντάνεψαν. Γονάτισε κι αυτός και παρατήρησε την πέτρα. «Η δύναμη του Θεού ήταν μέσα μου», είπε. «Δεν το έκανα εγώ. Έ γ ι ν ε μέσω εμού». Η Σούζι σήκωσε την πέτρα -ήταν βαριά- και ανακάλυψε ότι ήταν ζεστή, σχεδόν ζωντανή. Μια έμψυχη πέτρα, είπε μέσα της. Οργανική. Μπορεί να μην είναι αληθινή πέτρα. Την χτύπησε στο πάτωμα. Ή τ α ν αρκετά σκληρή κι έκανε το σωστό ήχο. Είναι πέτρα, συνειδητοποίησε. Είναι! «Μπορώ να την πάρω;» ρώτησε. Δέος την είχε κυριεύσει. Τον κοίταζε με ελπίδα, διατεθειμένη να κάνει ό,τι θα της έλεγε. «Μπορείς να την πάρεις Σούζαν», της είπε με ήρεμη φωνή. «Σήκω όμως και πήγαινε στο δωμάτιό σου. Είμαι κουρασμένος». «Καληνύχτα», είπε εκείνη, «αλλά μπορώ να σε γδύσω και να σε βάλω στο κρεβάτι. Θα μου άρεσε». «Όχι», της απάντησε. Πήγε στην πόρτα και της την κράτησε ανοιχτή. «Φιλάκι». Τον πλησίασε και τον φίλησε στα χείλη. «Ευχαριστώ», είπε ταπεινά. «Καληνύχτα Τόνι. Κι ευχαριστώ για το θαύμα». Η πόρτα άρχισε να κλείνει πίσω της, αλλά αυτή έβαλε επιδέξια τη μύτη του παπουτσιού της στο άνοιγμα. «Μπορώ να το πω σε όλους; Θέλω να πω... δεν είναι

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

το πρώτο θαύμα που κάνεις... Δεν θα 'πρεπε να ξφουν; Αν όμως δεν θέλεις να ξέρουν, δεν θα πω τίποτα». «Άσε με να κοιμηθώ», είπε εκείνος και της έκλεισε την πόρτα στο πρόσωπο. Ζωώδης τρόμος την κατέλαβε. Αυτό ήταν ό,τι φοβόταν περισσότερο στη ζωή: να της κλείσει κατάμουτρα την πόρτα ένας άντρας. Ενστικτωδώς σήκωσε το χέρι της να χτυπήσει, θυμήθηκε την πέτρα... βρόντηξε την πόρτα μ' αυτήν, όχι δυνατά, αρκετά για να καταλάβει εκείνος πόσο απελπισμένη ήταν να μπει μέσα, αλλά όχι αρκετά για να τον ενοχλήσει. Δεν απάντησε. Κανένας ήχος, καμιά κίνηση προς την πόρτα. Τίποτα, το κενό. «Τόνι;» είπε ασθμαίνοντας και πιέζοντας το αυτί της στην πόρτα. Σιωπή. «Όπως θέλεις», είπε μουδιασμένα. Προχώρησε με ασταθή βήματα στη βεράντα, προς το διαμέρισμά της. Η πέτρα είχε χαθεί. Δεν κρατούσε τίποτα πια. «Να πάρει», είπε μη ξέροντας πώς να αντιδράσει. Πού πήγε; Έ γ ι ν ε αέρας. Πρέπει να ήταν παραίσθηση, συνειδητοποίησε. Με υπνώτισε και μ' έκανε να το πιστέψω. Έπρεπε να το καταλάβω ότι ήταν ψέμα. Έ ν α εκατομμύριο άστρα εξερράγησαν μέσα σε κύκλους φωτός, κρύου, παγωμένου φωτός που την τύλιξε. Ερχόταν από πίσω κι ένιωσε το τεράστιο βάρος του να τη συνθλίβει. «Τόνι», είπε κι έπεσε στο κενό που την περίμενε. Δεν σκεφτόταν τίποτα, δεν ένιωθε τίποτα. Μόνο έβλεπε, έβλεπε το κενό καθώς την απορροφούσε, καθώς βυθιζόταν στο απύθμενο βάθος του. Εκεί, στηριγμένη στα χέρια και τα γόνατα, πέθανε. Μόνη στη βεράντα. Προσπαθώντας ακόμα ν' αδράξει αυτό που δεν υπήρχε.

6 ο Γκλεν Μπέλονορ ονειρευόταν. Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας ονειρευόταν τον εαυτό του. Τον έβλεπε όπως πραγματικά ήταν, έναν σοφό ευεργέτη. Μπορώ να τα καταφέρω, σκέφτηκε ευτυχισμένος. Μπορώ να τους φροντίσω όλους, να τους βοηθήσω και να τους προστατεύσω. Πρέπει να τους προστατεύσω με οποιοδήποτε κόστος, είπε στον εαυτό του. Πάντα μέσα στο όνειρο, συνέδεσε ένα καλώδιο, βίδωσε ένα διακόπτη στη θέση του, δοκίμασε ένα σερβομηχανισμό. Βουητό ξεπήδησε από τον σύνθετο μηχανισμό. Έ ν α ενεργειακό πεδίο με έκταση πολλών μιλίων απλώθηκε σε κάθε κατεύθυνση. Κανείς δεν μπορεί να το περά^τει, είπε μέσα του με ικανοποίηση, και ο φόβος του άρχισε να εξαφανίζεται. Η αποικία είναι ασφαλής, και αυτό χάρη σε μένα. Μέσα στον καταυλισμό οι άνθρωποι πηγαινοέρχονταν, φορώντας μακριές κόκκινες ρόμπες. Μεσημέριασε και μετά μεσημέριασε για χί\ια χρόνια. Ξαφνικά είδε ότι όλοι είχαν γίνει γέροι. Παραπαίοντας, με μαδημένες γενειάδες, σέρνονταν σαν αδύναμα έντομα. Και κάποιοι από αυτούς ήταν τυφλοί. Μα τότε δεν είμαστε ασφαλείς, συνειδητοποίησε. Ακόμα και με το ενεργειακό πεδίο. Φθείρονται από μέσα. Όλοι θα πεθάνουν τελικά. «Μπέλσνορ!» Άνοιξε τα μάτια και ήξερε γιατί τον φώναζαν. Το γκρίζο φως του πρωινού πέρναγε μέσα από τα παντζούρια του δωματίου του. Επτά το πρωί, είδε στο αυτόματο ρολόι του. Ανακάθισε, σπρώχνοντας τα σκεπάσματα. Κρύος πρωινός αέρας τον τύλιξε και ανατρίχιασε. «Ποιος;» ρώτησε τους ανθρώπους που έμπαιναν στο δωμάτιό του. Έκλεισε τα μάτια και μόρφασε. Παρά την κατάσταση, ένιωθε ακόμα την ταγκίλα του ύπνου πάνω του.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

Ο Ιγκνάτζ Θαγκ, φορώντας πολύχρωμες πιτζάμες, του είπε φωναχτά: «Η Σούζι Σμαρτ». Ο Μπέλσνορ φόρεσε τη ρόμπα του και κινηθηκε μουδιασμένα προς την πόρτα. «Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;» είπε ο Ουέιντ Φρέιζερ. «Ναι», απάντησε. «Ξέρω ακριβώς τι σημαίνει». Η Ρομπέρτα Ρόκινχαμ, σκούπισε την άκρη των ματιών της με ένα μικρό, λινό μαντήλι και είπε: «Ήταν τόσο ζωντανή, φώτιζε τα πάντα με την παρουσία της. Ποιος μπόρεσε να το κάνει αυτό;» Δάκρυα κύλησαν στα ρυτιδιασμένα μάγουλά της. Ο Μπέλσνορ διέσχισε το συγκρότημα των κοιτώνων με τους άλλους να ακολουθούν σιωπηλοί. Η Σούζι κειτόταν στη βεράντα, λίγα βήματα πιο πέρα από την πόρτα της. Έσκυψε από πάνω της, άγγιξε τον αυχένα της. Παγωμένη. Κανένα σημάδι ζωής. «Την εξέτασες;» ρώτησε τον Μπαμπλ. «Είναι πράγματι νεκρή; Δεν υπάρχει αμφιβολία;» «Κοίτα το χέρι σου», είπε ο Ουέιντ Φρέιζερ. Ο Μπέλσνορ πήρε το χέρι του από το λαιμό της κοπέλας. Έσταζε αίμα. Κοίταξε πάλι το άψυχο σώμα και είδε το αίμα στα μαλλιά της, στην κορυφή του κρανίου. Της είχαν σπάσει το κεφάλι. «Θα αναθεωρήσεις τη νεκροψία σου τώρα;» είπε δηκτικά στον Μπαμπλ. «Τα συμπεράσματά σου για τον Τόλτσιφ; Θα τα αλλάξεις τώρα;» Κανείς δεν μίλησε. Ο Μπέλσνορ κοίταξε γύρω, και είδε ένα καρβέλι ψωμί. «Πρέπει να ήταν δικό της», είπε. «Το πήρε από μένα», είπε ο Τόνι Ντάνκελβελτ. Το πρόσωπό του ήταν ωχρό από την ταραχή. Τα λόγια του μόλις που ακούγονταν. «Έφυγε από το δωμάτιό μου χθες το βράδυ και έπεσα να κοιμηθώ. Δεν τη σκότωσα εγώ. Δεν το ήξερα καν, μέχρι που άκουσα τον δρα Μπαμπλ και τους άλλους να φωνάζουν». «Δεν είπαμε ότι το έκανες εσύ», του είπε ο Μπέλσνορ. Πράγματι, συνήθιζε να τριγυρίζει από το ένα δωμάτιο στο άλλο τις νύχτες, σκέφτηκε. Την κοροϊδεύαμε και ήταν λί-

102

PHILIP Κ. DICK

γο παρανοϊκή... αλλά ποτέ δεν έβλαψε κανένα. Ή τ α ν όσο αθώα μπορεί να είναι ένας άνθρωπος. Ή τ α ν αθώα ακόμα και για τα σφάλματά της. Ο καινούργιος, ο Ράσελ, πλησίασε. Η έκφραση στο πρόσωπό του έδειχνε ότι, παρ' όλο που δεν την γνώριζε, καταλάβαινε τη φρίκη της κατάστασης, τη φρίκη που βίωναν. «Είδες αυτό που ήθελες να δεις;» τον ρώτησε απότομα ο Μπέλσνορ. «Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσατε να ζητήσετε βοήθεια από τον πομπό της ακάτου μου», είπε εκείνος. «Η κεραία της ακάτου δεν είναι αρκετή. Δεν κάνει καθόλου», είπε ο Μπέλσνορ. Στάθηκε με δυσκολία στα πόδια του ακούγοντας τα κόκαλά του να τρίζουν. Η Τέρρα είναι υπεύθυνη γι' αυτά, σκέφτηκε ανακαλώντας όσα είχαν πει χθες βράδυ ο Μόρλεϊ και ο Μπαμπλ, όταν έφερναν τον Ράσελ. Η κυβέρνησή μας. Σαν να είμαστε ποντίκια σ' ένα λαβύρινθο θανάτου. Φυλακισμένα τρωκτικά, αντιμέτωπα με τον έσχατο εχθρό, μέχρι να πεθάνουν, το ένα μετά το άλλο. Ο Σεθ Μόρλεϊ του έκανε νόημα πως ήθελε να του μιλήσει ιδιαιτέρως. «Είσαι σίγουρος ότι δεν θέλεις να τους το πεις; Έχουν δικαίωμα να ξέρουν ποιος είναι ο εχθρός τους». «Δεν θέλω να το μάθουν γιατί, όπως σου εξήγησα, το ηθικό τους είναι ήδη πολύ πεσμένο. Αν μάθουν ότι το κακό προέρχεται από την Τέρρα, δεν θα μπορέσουν να επιζήσουν. Θα τρελαθούν», απάντησε ο Μπέλσνορ. «Το αφήνω σε σένα», είπε ο Μόρλεϊ. «Εσύ είσαι ο εκλεγμένος αρχηγός». Ο τόνος της φωνής του όμως έδειχνε ότι διαφωνούσε και μάλιστα έντονα. Όπως την προηγούμενη νύχτα. «Την κατάλληλη στιγμή», είπε ο Μπέλσνορ, σφίγγοντας με τα μακριά, έμπειρα δάχτυλά του το μπράτσο του Σεθ. «Όταν έρθει η κατάλληλη ώρα...» «Ποτέ δεν θα έρθει», είπε ο Μόρλεϊ οπισθοχωρώντας. «Θα πεθάνουν χωρίς να μάθουν». Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, σκέφτηκε ο Μπέλσνορ. Καλύτερα όλοι 01 άνθρωποι, όπου και να βρίσκονται, να πεθαίνουν χωρίς να ξέρουν ποιος το 'κανε και γιατί.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

Ο Ράσελ έσκυψε και γύρισε τη Σούζι Σμαρτ. «Σίγουρα ηταν όμορφη κοπέλα», είπε κοιτάζοντάς την. «Όμορφη αλλά τρελή», είπε απότομα ο Μπέλσνορ. «Είχε υπερβολικές σεξουαλικές ορμές. Ήθελε να κοιμάται με όποιον άντρα συναντούσε. Μπορούμε να κάνουμε και χωρίς αυτήν». «Κάθαρμα», είπε ο Μόρλεϊ εξαγριωμένος. Ο Μπέλσνορ σήκωσε ψηλά τα χέρια. «Τι ήθελες να πω; Ό τ ι δεν μπορούμε χωρίς αυτήν; Ό τ ι έφτασε το τέλος;» Ο Μόρλεϊ δεν απάντησε. «Πες μια προσευχή», είπε ο Μπέλσνορ στη Μάγκι Ουόλς. Ή τ α ν ώρα για την τελετή, μια τελετή τόσο στενά συνυφασμένη με το θάνατο, που ούτε κι ο ίδιος δεν μπορούσε να φανταστεί θάνατο χωρίς αυτή. «Δώσε μου μερικά λεπτά», είπε βραχνά η Μάγκι Ουόλς. «Δεν... δεν μπορώ να μιλήσω τώρα». Έκανε πίσω και τους γύρισε την πλάτη. Την άκουσε να κλαίει. «Θα την πω εγώ», είπε άγρια ο Μπέλσνορ. Ο Σεθ Μόρλεϊ παρενέβη: «Ζητάω άδεια να πάω για εξερεύνηση έξω από τον καταυλισμό. Ο Ράσελ θέλει να έρθει κι αυτός». «Γιατί;» ρώτησε ο Μπέλσνορ. «Έχω δει τη μινιατούρα του Κτιρίου. Νομίζω ότι είναι ώρα να αντιμετωπίσουμε το πραγματικό». «Πάρε κάποιον μαζί σου, κάποιον που να ξέρει τα κατατόπια», είπε ο Μπέλσνορ. «Θα πάω εγώ μαζί τους», παρενέβη η Μπέτι Τζο Μπερμ. «Πρέπει να πάει ακόμα ένας άντρας», είπε ο Μπέλσνορ. Όμως, σκέφτηκε, είναι λάθος να χωρίσουμε. Ο θάνατος έρχεται όταν κάποιος από μας μένει μόνος του. «Πάρε τον Φρέιζερ και τον Θαγκ μαζί σου», αποφάσισε. «Και την Μπέτι Τζο». Η ομάδα θα χωριζόταν, αλλά ούτε η Ρομπέρτα Ρόκινχαμ ούτε ο Μπερτ Κόσλερ μπορούσαν να κάνουν τέτοιο ταξίδι. Κανείς από τους δύο δεν είχε ποτέ φύγει από τον καταυλισμό. «Εγώ θα μείνω με τους υπόλοιπους». «Νομίζω ότι πρέπει να οπλιστούμε», είπε ο Ουέιντ Φρέιζερ. «Κανείς δεν θα οπλιστεί», είπε ο Μπέλσνορ. «Η κατά-

104

PHILIP Κ. DICK

στάση είναι αρκετά κακη ήδη. Αν οπλιστείτε, θα σκοτώσετε ο ένας τον άλλον, είτε κατά λάθος είτε επίτηδες». Δεν καταλάβαινε γιατί είχε αυτό το προαίσθημα, αλλά ενστικτωδώς ήξερε ότι είχε δίκιο. Σούζι... σκέφτηκε. Ίσως σε σκότωσε κάποιος από μας... κάποιος που είναι πράκτορας της Τέρρα και του στρατηγού Τρέτον. Όπως στο όνειρό μου, σκέφτηκε. Ο εχθρός από μέσα. Γερατειά, φθορά και θάνατος. Παρά το ενεργειακό πεδίο που περικύκλωνε τον καταυλισμό. Αυτό ήθελε να πει το όνειρό μου. «Θέλω να πάω μαζί τους», είπε η Μάγκι Ουόλς τρίβοντας τα κοκκινισμένα μάτια της. «Γιατί;» ρώτησε ο Μπέλσνορ. «Γιατί όλοι θέλουν να φύγουν από τον καταυλισμό; Είμαστε πιο ασφαλείς εδώ». Όμως το γεγονός ότι κι ο ίδιος γνώριζε πως δεν ήταν αλήθεια χρωμάτιζε τη φωνή του. Μπορούσε να διακρίνει κι αυτός την ανειλικρίνειά του. «Εντάξει», είπε τελικά. «Και καλή τύχη». Και, απευθυνόμενος στον Σεθ Μόρλεϊ: «Προσπάθησε να βρεις μια από αυτές τις μύγες που τραγουδούν. Εκτός αν βρεις τίποτα καλύτερο». «Θα προσπαθήσω», είπε ο Μόρλεϊ. Απομακρύνθηκε από τον Μπέλσνορ. Η ομάδα του τον ακολούθησε. Δεν θα ξαναγυρίσουν, είπε μέσα του ο Μπέλσνορ. Τους έβλεπε να φεύγουν κι η καρδιά του χτυπούσε βαριά, λες και το εκκρεμές τού συμπαντικού ρολογιού αιωρούταν μες στο άδειο στήθος του. Το εκκρεμές του θανάτου. Οι εφτά βάδιζαν στους πρόποδες της χαμηλής λοφοσειράς, με την προσοχή τους στραμμένη σε κάθε καινούργιο αντικείμενο που έβλεπαν. Μιλούσαν λίγο. Αφιλόξενοι ομιχλιασμένοι λόφοι ξεπρόβαλλαν από το τοπίο, κρυμμένοι πίσω από κύματα σκόνης. Πράσινες λειχήνες φύτρωναν παντού. Το έδαφος σχημάτιζε ένα μπερδεμένο χαλί από αναπτυσσόμενα φυτά. Ο αέρας ανέδιδε τη μυρωδιά περίπλοκης οργανικής ζωής. Μια πλούσια, σύνθετη οσμή που δεν έμοιαζε με τίποτα οικείο. Πιο πέρα, κολώνες ατμού ξεπηδούσαν, πίδακες βραστού νερού εκτοξεύονταν με ορμή από τα πετρώματα. Μακριά, ένας ωκεανός πάφλα-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

ζε αόρατος μέσα σ' ένα κινούμενο προπέτασμα σκόνης και υγρασίας. Έφτασαν σ' ένα υγρό μέρος. Τα παπούτσια τους είχαν καλυφθεί από χλιαρή γλίτσα ανακατεμένη με νερό, διαλυμένα ορυκτά και μια μάζα από μύκητες. Υπολείμματα λειχήνων και πρωτόζωων χρωμάτιζαν τον αφρό της υγρασίας που σκέπαζε τα πάντα, τους υγρούς βράχους και τους σπογγώδεις θάμνους. Ο Ουέιντ Φρέιζερ έσκυψε και σήκωσε από κάτω ένα μονόποδο οργανισμό σαν σαλιγκάρι. «Δεν είναι ψεύτικο, είναι ζωντανό. Γνήσιο». Ο Θαγκ κρατούσε ένα σφουγγάρι που ψάρεψε από μια λιμνούλα με χλιαρό νερό. «Αυτό είναι τεχνητό. Υπάρχουν όμως και αληθινά σφουγγάρια σαν αυτό στον Ντέλμακ-0». Άρπαξε από το νερό ένα πλάσμα με μορφή ερπετού και κοντόχοντρα πόδια που τα τίναζε με μανία. Με γρήγορες κινήσεις, του ξεκόλλησε το κεφάλι. Το πλάσμα σταμάτησε να σαλεύει. «Πέρα για πέρα μηχανικό - μπορείτε να δείτε τα καλώδια». Έβαλε πάλι το κεφάλι στη θέση του. Το πλάσμα άρχισε πάλι να κινείται. Ύστερα το πέταξε στο νερό, κι αυτό άρχισε να κολυμπάει χαρούμενα. «Πού είναι το Κτίριο;» ρώτησε η Μαίρη Μόρλεϊ. «Φαίνεται πως... άλλαξε θέση. Την τελευταία φορά που το είδαμε ήταν σ' αυτή τη λοφοσειρά, πίσω από τους ατμοπίδακες. Μάλλον όμως δεν θα είναι πια εκεί». «Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το μέρος σαν σημείο εκκίνησης», είπε η Μπέτι Τζο Μπερμ. «Όταν φτάσουμε εκεί όπου το είδαμε την τελευταία φορά, μπορούμε να σκορπιστούμε σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Κρίμα που δεν έχουμε ασυρμάτους μαζί μας. Θα ήταν πολύ χρήσιμοι». «Είναι λάθος του Μπέλσνορ», είπε ο Θαγκ. «Είναι ο εκλεγμένος αρχηγός μας, θα έπρεπε να έχει σκεφτεί αυτές τις τεχνικές λεπτομέρειες». «Σ' αρέσει εδώ;», η Μπέτι Τζο Μπερμ ρώτησε τον Μόρλεϊ. «Δεν ξέρω ακόμα». Ίσως λόγω του θανάτου της Σούζι Σμαρτ, ό,τι έβλεπε τον απωθούσε. Δεν του άρεσε αυτή η ανάμιξη τεχνητών μορφών ζωής με αληθινές. Τον έκανε να

106

PHILIP Κ. DICK

νιώθει όλο χο τοπίο ψεύτικο... λες και είναι ζωγραφισμένο σκηνικό αυτοί οι λόφοι στο βάθος και το μεγάλο οροπέδιο στα δεξιά, σκέφτηκε. Λες και όλα αυτά, εμείς και ο καταυλισμός μαζί, να βρισκόμαστε μέσα σ' ένα γεωδαιτικό θόλο. Κι από πάνω μας, οι ερευνητές του στρατηγού Τρέτον, σαν διεστραμμένοι επιστήμονες φτηνής επιστημονικής φαντασίας, να μας κοιτάζουν καθώς βαδίζουμε, μικρά πλάσματα με ταπεινές ζωές. «Ας σταματήσουμε να ξεκουραστούμε», είπε η Μάγκι Ουόλς. Το πρόσωπό της ήταν ακόμα σκυθρωπό. Δεν είχε ξεπεράσει ούτε στο ελάχιστο το σοκ από το θάνατο της Σούζι. «Είμαι κουρασμένη. Δεν έχω φάει πρωινό και δεν έχουμε τρόφιμα μαζί μας. Έπρεπε να είχαμε σχεδιάσει πιο προσεκτικά αυτό το ταξίδι». «Κανείς από μας δεν είχε καθαρό μυαλό», είπε ήρεμα η Μπέτι Τζο Μπερμ. Έβγαλε ένα μπουκαλάκι από την τσέπη της φούστας της, το άνοιξε και διάλεξε ένα χάπι. «Μπορείς να το καταπιείς χωρίς νερό;» τη ρώτησε ο Ράσελ. «Ναι», είπε εκείνη και χαμογέλασε. «Ένας χαπάκιας μπορεί να καταπιεί χάπι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες». «Το βίτσιο της Μπέτι Τζο είναι τα χάπια», είπε ο Μόρλεϊ στον Ράσελ. Κοίταξε τον νεοφερμένο με μια έκφραση απορίας. Είχε άραγε κι αυτός, σαν τους άλλους, κάποιον αδύναμο κρίκο στο χαρακτήρα του; Κι αν ναι, ποιος να ήταν; «Νομίζω ότι ξέρω το κουσούρι του κυρίου Ράσελ», είπε ο Ουέιντ Φρέιζερ με δυσάρεστη, περιπαιχτική φωνή. «Απ' ό,τι έχω παρατηρήσει, πρέπει να έχει μανία με την καθαριότητα». «Είναι αλήθεια;» ρώτησε η Μαίρη Μόρλεϊ. «Φοβάμαι πως ναι», είπε ο Ράσελ και χαμογέλασε δείχνοντας τα τέλεια λευκά του δόντια που έμοιαζαν με ηθοποιού. Συνέχισαν να βαδίζουν μέχρι που έφτασαν σ' ένα ποτάμι. Φαινόταν πολύ πλατύ για να το διασχίσουν και σταμάτησαν. «Θα πρέπει ν' ακολουθήσουμε το ποτάμι», είπε ο Θαγκ. Συνοφρυώθηκε. «Έχω έρθει σ' αυτή την περιοχή, αλλά δεν είδα κανένα ποτάμι».

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

Ο Φρήζερ χαχάνισε. «Είναι για σένα Μόρλεϊ. Εσύ είσαι ο υδροβιολογος». «Περίεργη παρατήρηση», είπε η Μάγκι Ουολς. «Εννοείς (5x1 το τοπίο αλλάζει ανάλογα με τις προσδοκίες μας;» «Αστειευόμουν», είπε ο Φρέιζερ με προσβλητικό τόνο. «Παράξενη ιδέα όμως», συνέχισε η Μάγκι. «Ξέρετε, ο Σπεκτόβσκι λέει ότι είμαστε "αιχμάλωτοι των προκαταλήψεων και των προσδοκιών μας". Κι ότι μία από τις συνέπειες της Κατάρας είναι να μένουμε τελματωμένοι στην ψευδοπραγματικότητα αυτών μας των τάσεων. Χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε την αληθινή φύση των πραγμάτων». «Κανείς δεν βλέπει την πραγματικότητα όπως πράγματι είναι», παρατήρησε ο Φρέιζερ. «Το έχει αποδείξει ο Καντ. Για παράδειγμα, ο χώρος και ο χρόνος είναι τρόποι αντίληψης. Το ξέρατε αυτό;» Σκούντησε τον Μόρλεϊ. «Το ήξερες αυτό κύριε υδροβιολόγε;» «Ναι», απάντησε εκείνος, παρ' όλο που στην πραγματικότητα ούτε είχε ακούσει τον Καντ, πόσω μάλλον να τον έχει διαβάσει. «Ο Σπεκτόβσκι λέει ότι τελικά θα μπορέσουμε να δούμε την πραγματικότητα όπως πράγματι είναι», είπε η Μάγκι Ουόλς. «Όταν ο Διαμεσολαβητής μάς απελευθερώσει από τον κόσμο και την υπόστασή μας. Ό τ α ν η Κατάρα αρθεί από πάνω μας, μέσω Αυτού». «Καμιά φορά, ακόμα και στη διάρκεια της φυσικής μας ζωής, τη βλέπουμε προς στιγμή», παρενέβη ο Ράσελ. «Μόνο αν ο Διαμεσολαβητής σηκώσει το πέπλο για χάρη μας», απάντησε η Μάγκι. «Αυτό είναι αλήθεια», παραδέχτηκε ο Ράσελ. «Από πού είσαι;» τον ρώτησε ο Μόρλεϊ. «Από τον Άλφα Κενταύρου 8». «Είναι πολύ μακριά από 'δω», παρατήρησε ο Ουέιντ Φρέιζερ. «Το ξέρω», έγνεψε ο Ράσελ. «Γι' αυτό έφτασα τόσο αργά. Ταξίδευα σχεδόν τρεις μήνες». «Τότε ήσουν ο πρώτος που πέτυχες τη μετάθεση», είπε ο Μόρλεϊ. «Πολύ πριν την πάρω εγώ». «Πολύ πριν από οποιονδήποτε από μας», είπε ο Φρέιζερ.

108

PHILIP Κ. DICK

Κοίταξε τον Ράσελ που ηχαν ενα κεφάλι ψηλότερος. «Αναρωτιέμαι γιατί ήθελαν οικονομολόγο σ' αυτόν τον πλανήτη. Δεν υπάρχει εδώ οικονομία». «Απ' ό,τι φαίνεται δεν υπάρχει ανάγκη για καμιά από τις ειδικότητες μας», είπε η Μάγκι Ουόλς. «Τα προσόντα μας, η εκπαίδευση μας, δεν φαίνονται να παίζουν ρόλο. Δεν νομίζω ότι μας επέλεξαν γι' αυτά». «Προφανώς», γρύλισε ο Θαγκ. «Τόσο προφανές είναι για σένα;» τον ρώτησε η Μπέτι Τζο. «Ποια νομίζεις τότε ότι ήταν τα κριτήρια της επιλογής μας;» «Αυτό που λέει ο Μπέλσνορ. Είμαστε όλοι απροσάρμοστοι». «Δεν λέει ότι είμαστε απροσάρμοστοι», παρατήρησε ο Μόρλεϊ. «Αέει ότι είμαστε αποτυχημένοι». «Το ίδιο κάνει», απάντησε ο Θαγκ. «Είμαστε τα σκουπίδια του γαλαξία. Για μια φορά, ο Μπέλσνορ έχει δίκιο». «Μη βάζεις κι εμένα στο ίδιο καζάνι», είπε η Μπέτι Τζο. «Δεν είμαι διατεθειμένη ακόμα να παραδεχτώ ότι είμαι "σκουπίδι του σύμπαντος". Μπορεί να το κάνω αύριο». «Όταν πεθαίνουμε», είπε η Μάγκι Ουόλς, σχεδόν από μέσα της, «βυθιζόμαστε στη λήθη. Μια λήθη στην οποία ήδη ζούμε... μια λήθη απ' όπου μόνο η Θεότητα μπορεί να μας σώσει». «Ώστε έχουμε τη Θεότητα που προσπαθεί μας σώσει», είπε ο Σεθ, «και τον στρατηγό Τρέτον να...» σταμάτησε απότομα. Είχε πει πολλά. Κανείς δεν τον πρόσεχε όμως. «Αυτή είναι η βασική προϋπόθεση της ζωής ούτως ή άλλως», είπε ο Ράσελ με την ουδέτερη, ήρεμη φωνή του. «Η διαλεκτική του σύμπαντος. Μια διίναμη μας τραβά προς το θάνατο: Ο Καταστροφέας των Μορφών σε όλες του τις εκφάνσεις. Από την άλλη, η Θεότητα με τις τρεις Υποστάσεις της: θεωρητικά πάντα στο πλευρό μας. Έτσι δεν είναι δεσποινίς Ουόλς;» Η Μάγκι κούνησε το κεφάλι της. «Όχι θεωρητικά, πραγματικά». Η Μπέτι Τζο Μπερμ μίλησε σιγανά: «Να το Κτίριο».

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_ ***

Επιτέλους χο έβλεπε. Ο Σεθ Μόρλεϊ σκίασε τα μάτια του και κοίταξε μέσα στο λαμπρό μεσημεριάτικο φως. Γκρίζο και τεράστιο, ορθωνόταν στον ορίζοντα. Έ ν α ς τέλειος σχεδόν κύβος με παράξενους πυργίσκους... μάλλον για την ψύξη του συστήματος μηχανών στο εσωτερικό του. Έ ν α πέπλο καπνού κρεμόταν από πάνω του. Είναι εργοστάσιο, σκέφτηκε. «Πάμε», είπε ο Θαγκ και κατευθιίνθηκε προς τα εκεί. Ακολούθησαν ο ένας πίσω από τον άλλον, ακανόνιστα. «Δεν φαίνεται να πλησιάζουμε», είπε κάποια στιγμή ο Φρέιζερ με μια βαριεστημένη ειρωνεία. «Περπάτα πιο γρήγορα τότε», απάντησε ο Θαγκ χαμογελώντας σαρκαστικά. «Δεν ωφελεί». Η Μάγκι Ουόλς σταμάτησε ασθμαίνοντας. Σκούροι κύκλοι ιδρώτα είχαν σχηματιστεί γύρω από τις μασχάλες της. «Πάντα έτσι γίνεται. Περπατάς, περπατάς, κι αυτό όλο και απομακρύνεται». «Και ποτέ δεν πλησιάζεις», συμπλήρωσε ο Ουέιντ Φρέιζερ. Σταμάτησε κι αυτός. Πάλευε ν' ανάψει μια φθαρμένη πίπα από ξύλο τριανταφυλλιάς. Στον Σεθ Μόρλεϊ μύριζε σαν το χειρότερο καπνό που είχε ποτέ συναντήσει. Καθώς η πίπα άναψε, η μυρωδιά μόλυνε τον αέρα. «Τι κάνουμε τότε;» ρώτησε ο Ράσελ. «Σκέψου κάτι», είπε ο Θαγκ. «Μπορεί, αν κλείσουμε τα μάτια μας και περπατήσουμε λίγο στην τύχη, να βρεθούμε μπροστά του». «Όση ώρα στεκόμαστε», είπε ο Μόρλεϊ σκιάζοντας πάλι τα μάτια του, «φαίνεται να πλησιάζει». Ή τ α ν σίγουρος. Μπορούσε να διακρίνει όλους τους πυργίσκους, και ο καπνός πάνω από το Κτίριο φαινόταν να έχει διαλυθεί. Μπορεί να μην είναι εργοστάσιο τελικά, σκέφτηκε. Αν πλτισιάσει λίγο ακόμα θα μπορέσω να καταλάβω. Συνέχιζε να το περιεργάζεται. Οι άλλοι έκαναν το ίδιο. «Είναι φάντασμα», είπε ο Ράσελ σαν να του ήρθε ξαφνικά η ιδέα. «Κάποιο είδος προβολής. Από κάποιο πομπό που βρίσκεται το πολύ ένα μίλι από 'δω. Έ ν α βιντεο-πομπό υψηλής τεχνολογίας... βλέπετε το τρεμόπαιγμα;»

110

PHILIP Κ. DICK

«Τι προτείνεις σ' αυτή την περίπτωση;» ρώτησε ο Μόρλεϊ. «Αν έχεις δίκιο, δεν υπάρχει λόγος να προσπαθούμε να το φτάσουμε, αφού δεν υπάρχει». «Υπάρχει κάπου», τον διόρθωσε ο Ράσελ. «Αλλά όχι σ' εκείνο το σημείο. Αυτό που βλέπουμε είναι ψεύτικο. Αλλά υπάρχει ένα αληθινό Κτίριο, και μάλλον όχι πολύ μακριά». «Πώς το ξέρεις αυτό;» είπε ο Μόρλεϊ. «Ξέρω τις μεθόδους ηλεκτρονικών αντιμέτρων της Ιντερπλάν. Αυτή η εικονική προβολή είναι για να εξαπατήσει αυτούς που γνωρίζουν ότι υπάρχει το Κτίριο και περιμένουν να το βρουν. Όταν βλέπουν την προβολή, νομίζουν ότι το βρήκαν. Δεν απευθύνεται σε κάποιον που δεν ξέρει ότι υπάρχει κάπου ένα Κτίριο. Χρησιμοποίησαν αυτή τη μέθοδο στον πόλεμο ανάμεσα στην Ιντερπλάν Ουέστ και τις πολεμικές αιρέσεις του Ρίγκελ-10. Οι πύραυλοι των Ριγκελιανών χτυπούσαν συνέχεια ανύπαρκτα βιομηχανικά συγκροτήματα. Αυτού του είδους οι προβολές είναι ορατές και από τα ραντάρ και από τα μη επανδρωμένα κατασκοπευτικά διαστημόπλοια. Είναι κατά κάποιο τρόπο ημι-υλικές. Με τη στενή έννοια, δεν πρόκειται για αντικατοπτρισμό». «Σαν οικονομολόγος θα ξέρεις από πρώτο χέρι τι συνέβη στα βιομηχανικά συγκροτήματα κατά τη διάρκεια του πολέμου», είπε η Μπέτι Τζο Μπερμ, αλλά δεν έδειχνε ότι είχε πειστεί. «Γι' αυτό απομακρύνεται όσο πλησιάζουμε;» ρώτησε ο Μόρλεϊ. «Έτσι κατάλαβα περί τίνος πρόκειται». «Πες μας τι να κάνουμε», είπε η Μάγκι Ουόλς. «Για να δούμε». Ο Ράσελ αναστέναξε συλλογισμένος. Οι άλλοι περίμεναν. «Το αληθινό Κτίριο μπορεί να είναι οπουδήποτε. Δεν υπάρχει τρόπος να το βρούμε βάσει του αντικατοπτρισμού, αλλιώς η μέθοδος δεν θα είχε νόημα». Έδειξε μπροστά. «Νομίζω ότι το οροπέδιο στο βάθος είναι φανταστικό. Μια υπέρθεση πάνω σε κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα μια αρνητική ψευδαίσθηση». Σταμάτησε. «Η αρνητική ψευδαίσθηση είναι όταν δεν βλέπεις κάτι που υπάρχει», εξήγησε.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

«Εντάξει», είπε ο Θαγκ. «Πάμε στο οροπέδιο». «Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να περάσουμε το ποτάμι», είπε η Μαίρη Μόρλεϊ. «Ο Σπεκτόβσκι λέει τίποτα για περπάτημα στο νερο;» είπε ο Φρέιζερ στη Μάγκι. «Θα ηταν χρήσιμο τώρα. Αυτό το ποτάμι μου φαίνεται πολύ βαθύ και έχουμε ήδη αποφασίσει να μη δοκιμάσουμε να το περάσουμε». «Το ποτάμι μπορεί να μην υπάρχει», παρατήρησε ο Σεθ Μόρλεϊ. «Υπάρχει», είπε ο Ράσελ. Πήγε στην όχθη και πήρε νερό στη χούφτα του. «Σοβαρά τώρα», είπε η Μπέτι Τζο, «λέει τίποτα ο Σπεκτόβσκι για περπάτημα στο νερό;» «Μπορεί να γίνει», απάντησε η Μάγκι Ουόλς, «αλλά μόνο με την παρουσία της Θεότητας. Η Θεότητα πρέπει να σε οδηγήσει απέναντι. Διαφορετικά βουλιάζεις και πνίγεσαι». «Μπορεί ο κ. Ράσελ να είναι η Θεότητα», παρενέβη ο Ιγκνάτζ Θαγκ. «Είσαι Υπόσταση της Θεότητας κ. Ράσελ; Ήρθες για να μας βοηθήσεις; Συγκεκριμένα, είσαι ο Περιπατών-επί-της-Γης;» «Φοβάμαι πως όχι», απάντησε ο Ράσελ με την καλλιεργημένη, ουδέτερη φωνή του. «Οδήγησέ μας να περάσουμε το νερό», του είπε ο Μόρλεϊ. «Δεν μπορώ», είπε ο Ράσελ. «Είμαι άνθρωπος όπως εσείς». «Προσπάθησε», επέμεινε ο Σεθ Μόρλεϊ. «Είναι πολύ παράξενο που νομίζετε ότι είμαι ο Περιπατών-επί-της-Γης. Έχει ξανασυμβεί. Ίσως λόγω της νομαδικής ζωής μου. Πάντα εμφανίζομαι σαν ξένος, κι αν κάνω κάτι σωστό -πράγμα σπάνιο- όλο και σε κάποιον έρχεται η φαεινή ιδέα ότι είμαι η τρίτη Υπόσταση της Θεότητας». «Μπορεί και να είσαι», είπε ο Μόρλεϊ, κοιτάζοντάς τον ερευνητικά. Προσπαθούσε να θυμηθεί πώς έμοιαζε ο Περιπατών όταν του είχε αποκαλυφθεί στο Τεκέλ Ουφαρσίν. Υπήρχε μικρή ομοιότητα. Κι όμως, ένιωθε την ίδια περίεργη αίσθηση. Αρχικά είχε αποδεχτεί ότι ο Ράσελ ήταν συνηθισμένος άνθρωπος και ξαφνικά ένιωσε ότι βρισκόταν ενώπιον της Θεότητας. Και η αίσθηση δεν έφευγε.

112

PHILIP Κ. DICK

«Θα το ήξερα αν ήμουν», παρατηρησε ο Ράσελ. «Μπορεί και να το ξέρεις», είπε η Μάγκι Ουολς. «Μπορεί ο κ. Μόρλεϊ να έχει δίκιο». Κοίταξε κι αυτη ερευνητικά τον Ράσελ, που τώρα ένιωθε λίγο άβολα. «Αν είσαι, κάποια στιγμή θα το μάθουμε». «Έχεις ποτέ δει τον Περιπατώντα;» τη ρώτησε ο Ράσελ. «Όχι». «Ε λοιπόν, δεν είμαι», είπε εκείνος. «Ας προσπαθήσουμε να διασχίσουμε με τα πόδια το νερό και θα δούμε αν μπορούμε να φτάσουμε απέναντι», είπε ανυπόμονα ο Θαγκ. «Αν είναι πολύ βαθύ, τόσο το χειρότερο, θα γυρίσουμε πίσω. Εγώ πάω». Βάδισε προς το ποτάμι και μπήκε μέσα. Τα πόδια του εξαφανίστηκαν στο θολό γκριζογάλανο νερό. Συνέχισε λίγο-λίγο και οι άλλοι τον ακολούθησαν. Έφτασαν χωρίς πρόβλημα στην άλλη όχθη. Το ποτάμι ήταν ρηχό. Νιώθοντας μια περίεργη θλίψη, οι έξι τους και ο Ράσελ στάθηκαν και άρχισαν να τινάζουν το νερό από τα ρούχα τους. Το νερό τούς είχε φτάσει μόνο μέχρι τη μέση. «Ιγκνάτζ Θαγκ, η Υπόσταση της Θεότητας», είπε ο Φρέιζερ. «Προικισμένος να περνάει ποτάμια και να μάχεται τυφώνες. Ποτέ δεν θα το είχα καταλάβει». «Της μάνας σου...» απάντησε ο Θαγκ. «Προσευχήσου», είπε ξαφνικά ο Ράσελ στη Μάγκι Ουόλς. «Γιατί;» «Για να σηκωθεί το πέπλο της ψευδαίσθησης και να αποκαλυφθεί η πραγματικότητα». «Μπορώ να το κάνω σιωπηλά;» ρώτησε εκείνη. Ο Ράσελ έγνεψε καταφατικά. «Ευχαριστώ», είπε και γύρισε την πλάτη της στην ομάδα. Στάθηκε για λίγο, με τα χέρια πλεγμένα, το κεφάλι σκυφτό και μετά επέστρεψε. «Έκανα ό,τι μπορούσα», τους πληροφόρησε. Έδειχνε πιο χαρούμενη τώρα, είχε ξεχάσει τη Σούζι Σμαρτ. Έ ν α ς τρομακτικός παλμός δόνησε την ατμόσφαιρα. «Το ακούω», είπε ο Μόρλεϊ κι ένιωσε φόβο. Απέραντο, ενστικτώδη φόβο. Εκατό μέτρα πιο πέρα, ένας γκρίζος τοίχος εμφανίστηκε μέσα στη θολούρα του μεσημεριάτικου ουρανού. Ο τοίχος

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

έτρεμε, δονούνταν κι ετριζε σαν ζωντανός. Πάνω απ' αυτόν πυργίσκοι έστελναν σκούρα σύννεφα αποβλήτων στον ουρανό. Κι άλλα απόβλητα, από τεράστιους σωλήνες ξεχύνονταν στο ποτάμι παφλάζοντας ασταμάτητα. Είχαν βρει το Κτίριο.

6 «Τώρα μπορούμε να το δούμε», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. Επιτέλους. Τι θόρυβος, σκέφτηκε. Λες και χίλια γιγάντια μωρά πετούν ατέλειωτα καπάκια από τεράστιες κατσαρόλες πάνω σ' ένα απέραντο τσιμεντένιο πάτωμα. Τι κάνουν εκεί μέσα, αναρωτήθηκε και βάδισε προς την πρόσοψη της οικοδομής για να δει την επιγραφή πάνω από την είσοδο. «Θορυβώδες ε;» φώναξε ο Ουέιντ Φρέιζερ. «Ναι», απάντησε, ανίκανος ν' ακούσει ακόμα και τη φωνή του μέσα στο πανδαιμόνιο του Κτιρίου. Ακολούθησε ένα στρωμένο δρόμο που πήγαινε παράλληλα με τη μία πλευρά του κτιρίου. Οι άλλοι ακολούθησαν, κάποιοι σκεπάζοντας τα αυτιά τους. Έφτασε στην μπροστινή πλευρά, σκίασε τα μάτια του και κοίταξε το γείσο πάνω από τις κλειστές συρόμενες πόρτες. ΟΙΝΟΠΟΙΕΙΟ

Τόσος θόρυβος από ένα οινοποιείο; αναρωτήθηκε. Είναι παράλογο. Μια μικρότερη πόρτα έγραφε: Είσοδος, πελατών στιχν αίθουσα δοκιμτίς κρασιών και τυριών. Χριστούλη μου, είπε μέσα του και η σκέψη του τυριού κυρίευσε όλο το συνειδητό εγώ του. Πρέπει να πάω μέσα. Προφανώς είναι δωρεάν, παρ' όλο που θα ήταν καλό ν' αγοράσεις κάνα δυο μπουκάλια φεύγοντας. Αλλά δεν είσαι υποχρεωμένος. Κρίμα που ο Μπεν Τόλτσιφ δεν είναι εδώ, σκέφτηκε. Έτσι που του άρεσε το αλκοόλ, θα ήταν γι' αυτόν φανταστική ανακάλυψη. «Περίμενε!», του φώναξε από πίσω η Μάγκι Ουόλς. «Μην πας μέσα!» Με το χέρι στην πόρτα των πελατών μισογύρισε για να δει τι συμβαίνει.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_ ***

Η Μάγκι Ουολς κοίταξε μέσα στο εκθαμβωτικό φως του ήλιου και είδε την αναλαμπή των γραμμάτων. Προσπάθησε να διαβάσει. Τι λέει; αναρωτήθηκε. Τι μήνυμα περιέχει για μας, που τόσο θέλουμε να μάθουμε; ΠΝΕΥΜΑΤΟΠΟΙΕΙΟ

«Περίμενε!» φώναξε στον Σεθ Μόρλεϊ που στεκόταν μπροστά από μια μικρή πόρτα που έγραφε: Είσοδος πελατών. «Μην μπεις!» «Γιατί όχι;» φώναξε αυτός. «Δεν ξέρουμε τι είναι». Ήρθε λαχανιασμένη δίπλα του. Το μεγάλο οικοδομικό συγκρότητμα λαμπύριζε στο φως του ήλιου που διαχεόταν στις ψηλότερες επιφάνειες του. Μια υλοποίηση του συμπαντικού εγώ, σκέφτηκε. Φτιαγμένο μισό από αυτόν τον κόσμο και μισό από τον επόμενο. Πνευματοττοιείο. Έ ν α μέρος όπου συσσωρεύεται η γνώση; Όμως κάνει πολύ θόρυβο για να είναι αποθήκη βιβλίων, ταινιών, δίσκων και μικροφίλμ. Έ ν α μέρος όπου γίνονται πνευματώδεις συζητήσεις; Ίσως εκεί μέσα να διύλιζαν την ουσία του ανθρώπινου πνεύματος. Μπορεί ανακάλυπτε εκεί το πνεύμα του Βολταίρου. Πνεύμα δεν σημαίνει χιούμορ. Σημαίνει οξυδέρκεια. Είναι η πιο θεμελιώδης μορφή ευφυίας συνδυασμένη με χάρη. Αλλά, πάνω απ' όλα, σημαίνει την ικανότητα του ανθρώπου να κατέχει την απόλυτη γνώση. Αν πάω εκεί μέσα, σκέφτηκε, θα μάθω ό,τι μπορεί να μάθει ένας άνθρωπος σ' αυτό το διάκενο των διαστάσεων. Πρέπει να μπω. Έτρεξε προς τον Μόρλεϊ χειρονομώντας. «Άνοιξε την πόρτα», είπε. «Πρέπει να μπούμε στο Πνευματοποιείο. Πρέπει να μάθουμε τι υπάρχει εκεί μέσα». Βηματίζοντας άσκοπα πίσω τους, παρατηρώντας την έξαψή τους με ευδιάκριτη ειρωνεία, ο Ουέιντ Φρέιζερ είδε την επιγραφή που ήταν χαραγμένη πάνω από τις τεράστιες κλειστές πόρτες του Κτιρίου. Στην αρχή μπερδεύτηκε. Μπορούσε να διακρίνει τα

116

PHILIP Κ. DICK

γράμματα και να σχηματίσει τη λέξη, αλλά δεν είχε την παραμικρή ιδέα τι σήμαινε. «Δεν καταλαβαίνω», είπε στον Σεθ Μόρλεϊ και στη θρησκόληπτη της αποικίας, τη Μάγκι τη Στρίγκλα. Προσπάθησε πάλι να δει, αναλογιζόμενος μήπως το πρόβλημα είχε τη ρίζα του στη δική του αμφιθυμία. Ίσως σε κάποιο κατώτερο επίπεδο δεν ήθελε στ' αλήθεια να ξέρει τι έλεγε η επιγραφή. Έτσι διαστρέβλωνε το νόημά της για να καλύψει τον δικό του ελιγμό. ΤΕΡΜΑΤΟΠΟΙΕΙΟ

Για στάσου, σκέφτηκε. Νομίζω ότι ξέρω τι σημαίνει τερματοποιείο. Μόνο κάποιος που έχει ευρεία και πολυσχιδή γνώση των ανθρωπιστικών επιστημών μπορεί να το αντιληφθεί. Οι άλλοι άνθρωποι θα το προσπερνούσαν. Είναι το μέρος, σκέφτηκε, όπου εγκλείονται τα διαταραγμένα άτομα και περιστέλλεται η δραστηριότητά τους. Έ ν α θεραπευτήριο υπό κάποια έννοια, αλλά που πάει πολύ μακρύτερα. Ο στόχος δεν είναι να θεραπεύσουν τους αρρώστους και να τους επιστρέψουν στην κοινωνία -πιθανότατα το ίδιο άρρωστους όπως ήταν πάντα- αλλά να κλείσουν οριστικά την πόρτα στην ανθρώπινη άγνοια και μωρία. Εδώ, οι διαταραγμένες ανησυχίες των ψυχικά ασθενών φτάνουν στο τέλος τους: Τερματίζονται, όπως λέει η επιγραφή. Οι ψυχικά ασθενείς δεν επιστρέφονται στην κοινωνία, αλλά, ήσυχα και ανώδυνα, θανατώνονται. Αυτό που πρέπει να είναι η μοίρα όσων πάσχουν από ανίατες ασθένειες. Το δηλητήριό τους πρέπει να πάψει να μολύνει το σύμπαν. Δόξα τω Θεώ που υπάρχει ένα μέρος σαν κι αυτό. Αναρωτιέμαι πώς δεν το είχα διαβάσει ώς τώρα στις επιστημονικές ανακοινώσεις. Πρέπει να μπω, αποφάσισε. Θέλω να δω πώς δουλεύουν, να μάθω πού στηρίζονται από νομική άποψη. Θα μπορούσε να ανακύψει πρόβλημα εκ μέρους των μη ιατρικών αρχών -αν μπορεί κανείς να τις αποκαλέσει έτσι- που θα μπορούσαν να παρέμβουν και να σταματήσουν τις διαδικασίες του τερματοποιείου. «Μην μπείτε!» ούρλιαξε στον Σεθ Μόρλεϊ και τη θρη-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

σκόληπτη Μάγκι. «Δεν είναι για σας. Κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι διαβαθμισμένης πρόσβασης. Δεν βλεπετε;» Τους εδειξε την επιγραφή στη μικρή αλουμινένια πόρτα: Είσοδος μόνο για εξειδικευμένο προσωπικό. «Εγώ μπορώ να μπω!» ούρλιαξε πάνω από τη φασαρία, «Εσείς όμως δεν μπορείτε! Δεν έχετε τα προσόντα!» Η Μάγκι, η Στρίγκλα, και ο Σεθ Μόρλεϊ τον κοίταξαν παραξενεμένοι αλλά σταμάτησαν. Τους παραμέρισε και προχώρησε. Η Μαίρη Μόρλεϊ κατάφερε να διαβάσει χωρίς δυσκολία την επιγραφή στην είσοδο του μεγάλου, γκρίζου κτιρίου. ΜΑΓΙΣΣΕΙΟ

Εγώ ξέρω τι είναι, είπε μέσα της, όμως οι άλλοι δεν έχουν ιδέα. Μαγισσείο είναι το μέρος όπου επιτυγχάνεται ο έλεγχος των ανθρώπων με συνταγές και ξόρκια. Αυτοί που κυβερνούν είναι ηγέτες λόγω της σχέσης τους με το μαγισσείο και τα προϊόντα του. «Θα μπω», είπε στον άντρα της. «Περίμενε λίγο», της είπε εκείνος. «Εγώ μπορώ να μπω», του είπε, «εσύ όμως δεν μπορείς. Είναι για μένα. Το ξέρω. Μη με εμποδίζεις, φύγε από τη μέση». Στάθηκε μπροστά από τη μικρή πόρτα και διάβασε τα χρυσά γράμματα που ήταν κολλημένα στο κρύσταλλο: Προθάλαμος. Η είσοδος επιτρέπεται σε όλες τις εξειδικευμένες επισκέπτριες. Εμένα εννοεί, σκέφτηκε. Απευθύνεται σε μένα. Αυτό σημαίνει «εξειδικευμένες». «Θα έρθω μαζί σου», είπε ο Σεθ. Η Μαίρη γέλασε. Να έρθει μαζί της; Διασκεδαστικό. Νομίζει ότι θα τον καλωσορίσουν στο μαγισσείο. Έ ν α ν άντρα. Είναι μόνο για γυναίκες, είπε μέσα της. Δεν υπάρχουν αρσενικές μάγισσες. Αφού τελειώσω από 'δω, σκέφτηκε, θα ξέρω πώς να τον έχω του χεριού μου. Θα τον κάνω αυτό που θα 'πρεπε να είναι, όχι αυτό που είναι. Με μια έννοια, το κάνω για το καλό του.

118

PHILIP Κ. DICK

Έπιασε το πόμολο της πόρτας. Ο Ιγκνάτζ Θαγκ στεκόταν παράμερα καγχάζοντας με τα καμώματά τους. Ούρλιαζαν και γρύλιζαν σαν γουρούνια. Του ερχόταν να πάει κοντά τους και να τους πειράξει, αλλά βαριόταν. Πάω στοίχημα ότι βρωμάνε αν τους πλησιάσεις, είπε μέσα του. Φαίνονται τόσο καθαροί, αλλά από κάτω βρωμάνε. Τι σκατομέρος είναι αυτό; Μισόκλεισε τα μάτια προσπαθώντας να διαβάσει τα παραμορφωμένα γράμματα. ΚΑΒΑΛΑΡΕΙΟ

Γουστάρω, είπε μέσα του. Εδώ βάζουν ανθρώπους να καβαλάνε ζώα για απαύτωμα. Πάντα ήθελα να δω γυναίκα να το κάνει με άλογο. Πάω στοίχημα πως άμα πάω μέσα θα το δω. Ναι, και να βλέπουν όλοι. Εκεί μέσα τα δείχνουν όλα και όπως είναι στ' αλήθεια. Και θα υπάρχουν αλτιθινοί άνθρωποι που θα βλέπουν και θα μπορώ να τους μιλήσω. Ό χ ι σαν τον Μόρλεϊ, την Ουόλς και τον Φρέιζερ που μιλάνε με μεγάλες κουβέντες σαν κλανιές. Μιλάνε έτσι για να νομίζουμε ότι τα σκατά τους δεν βρωμάνε. Αλλά δεν είναι διαφορετικοί από μένα. Μπορεί, σκέφτηκε, να έχουν χοντρόκωλους σαν τον Μπαμπλ και να το κάνουν με μεγάλα σκυλιά. Θα μ' άρεσε να δω αυτούς τους χοντροκώληδες να τον παίρνουν. Θα 'θελα να δω ένα Δανέζικο να τον χώνει σ' αυτή την Ουόλς, για πρώτη φορά στη ζωή της. Θα της άρεσε. Αυτό θέλει πραγματικά από τη ζωή. Σίγουρα το ονειρεύεται κιόλας. «Φύγετε από τη μέση», είπε στους Μόρλεϊ, Ουόλς και Φρέιζερ. «Δεν μπορείτε να μπείτε. Δείτε τι γράφει». Τους έδειξε τα χρυσά, κομψά γράμματα στο κρυστάλλινο παράθυρο της μικρής πόρτας: Είσοδος μόνο για μέλη,. «Εγώ μπορώ να μπω», είπε κι έπιασε το πόμολο. Ο Νεντ Ράσελ κινήθηκε μπροστά με ταχύτητα κι έβαλε το σώμα του ανάμεσα σ' αυτούς και την πόρτα. Κοίταξε το κτίριο, ύστερα την έκφραση και την επιθυμία στα πρόσω-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

πά χους και είπε: «Νομίζω όχι είναι καλύχερα να μη μπει κανένας». «Γιαχί;» ρώχησε ο Σεθ Μόρλεϊ, εμφανώς απογοηχευμένος. «Τι το επικίνδυνο μπορεί να υπάρχει σχο δοκιμασχηριο ενός οινοποιείου;» «Δεν είναι οινοποιείο», είπε ο Ιγκνάχζ Θαγκ και γέλασε πνιχχά. «Δεν χο διαβάζεχε σωσχά. Φοβόσασχε να παραδεχχείχε αυχό που πραγμαχικά είναι». Ξαναγέλασε. «Εγώ όμως ξέρω». «Οινοποιείο;» εξανέσχη η Μάγκι Ουόλς. «Δεν είναι οινοποιείο, είναι η συνάθροιση χων επιχευγμάχων χης ανώχερης γνώσης χου ανθρώπου. Εκεί μέσα θα εξαγνισχουμε χάρη σχην αγάπη χου Θεού για χον άνθρωπο και σχην αγάπη χου ανθρώπου για χο Θεό». «Είναι ειδικό κλαμπ για συγκεκριμένο κόσμο», είπε ο Θαγκ. «Εκπληκχικό», είπε ο Φρέιζερ με προσποιηχό χαμόγελο. «Είναι εκπληκχικό πού μπορεί να φχάσει ο άνθρωπος σχην υποσυνείδηχη προσπάθειά χου να αποφύγει χην πραγμαχικόχηχα. Έχσι δεν είναι Ράσελ;» «Υπάρχει κίνδυνος εκεί μέσα, για όλους μας», απάνχησε ο Ράσελ. Τώρα ξέρω χι είναι, είπε μέσα χου, κι έχω δίκιο. Πρέπει να φύγουμε από δω. «Φύγεχε», χους είπε αποφασισχικά, με σθένος. Έμεινε σχη θέση χου ακίνηχος. Άρχισαν να χάνουν χον ενθουσιασμό χους. «Έχσι πισχεύεις;» ρώχησε ο Μόρλεϊ. «Ναι, έχσι πισχεύω». Ο Σεθ Μόρλεϊ γύρισε σχους υπόλοιπους. «Μπορεί να έχει δίκιο». «Αλήθεια, αυχό πισχεύεχε κ. Ράσελ;» ρώχησε δισχακχικά η Μάγκι Ουόλς. Απομακρύνθηκαν από χην πόρχα. Αίγο. Αλλά αρκεχά. «Το 'ξερα όχι θα χο 'κλειναν», είπε απογοηχευμένος ο Ιγκνάχζ Θαγκ. «Δεν θέλουν ν' αφήσουν χους ανθρώπους να διασκεδάσουν. Πάνχα αυχό γίνεχαι». Ο Ράσελ δεν μιλούσε. Σχεκόχαν εκεί μπλοκάρονχας χην πόρχα και περίμενε υπομονεχικά. «Πού είναι η Μπέχι;» ρώχησε ξαφνικά ο Μόρλεϊ.

120

PHILIP Κ. DICK

Θεε μου, σκέφτηκε ο Ράσελ. Την ξέχασα. Δεν πρόσεξα. Γύρισε γρήγορα από την άλλη, σκίασε τα μάτια του και κοίταξε από κει που είχαν έρθει. Το ποτάμι έλαμπε στο μεσημεριάτικο φως. Είδε ό,τι έβλεπε πάντα. Κάθε φορά που έβλεπε το Κτίριο, διέκρινε ξεκάθαρα τη μεγάλη μπρούτζινη πλάκα πάνω από την κεντρική είσοδο. ΜΕΚΚΙΣΕΙΟ

Επειδή ήταν γλωσσολόγος, είχε κατορθώσει να μεταφράσει την επιγραφή, από την πρώτη φορά που την είδε. Μεκιάς, η χιττιτική^^ λέξη για την ισχύ. Η λέξη είχε περάσει στα σανσκριτικά, τα ελληνικά, τα λατινικά και τέλος στα αγγλικά σαν μηχαντί και μτιχανικός^'^ . Αυτό το μέρος ήταν απαγορευμένο για την ίδια. Δεν μπορούσε να μπει, όπως οι άλλοι. Θα ήθελα να πεθάνω, είπε μέσα της. Εδώ ήταν η κολυμβήθρα του σύμπαντος... τουλάχιστον όπως το αντιλαμβανόταν εκείνη. Καταλάβαινε ότι η θεωρία του Σπεκτόβσκι για τους ομόκεντρους κύκλους διευρυνόμενης εκπόρευσης ήταν στην κυριολεξία σωστή. Αλλά γι' αυτήν δεν είχε σχέση με κάποια Θεότητα. Την αντιλαμβανόταν ως περιγραφή ενός υλικού γεγονότος, χωρίς καμιά υπερβατική διάσταση. Όταν έπαιρνε ένα χάπι ανέβαινε, για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, σε ένα υψηλότερο, μικρότερο κύκλο μεγαλύτερης έντασης και συγκέντρωσης ισχύος. Το σώμα της γινόταν ελαφρότερο. Οι ικανότητές της, οι κινήσεις της, όλα λειτουργούσαν σαν να τροφοδοτούνταν με καλύτερο καύσιμο. Καίω καλύτερα, είπε μέσα της καθώς γύριζε την πλάτη και απομακρυνόταν από το Κτίριο κατευθυνόμενη προς το ποτάμι. Σκέφτομαι καθαρότερα. Ό χ ι θολά όπως τώρα, αδύναμη, κάτω από έναν ξένο ήλιο. Το νερό θα με βοηθήσει, σκέφτηκε. Στο νερό δεν χρειάζεται να στηρίζεις το βαρύ σου σώμα. Δεν ανεβαίνεις σε μεγαλύτερο μεκκίς αλλά δεν σ' ενδιαφέρει. Το νερό σβήνει

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

τα πάνχα. Δεν είσαι βαριά, ούτε ελαφριά. Ούτε καν υπάρχεις. Δεν μπορώ να σ φ ν ω το βαρύ μου σώμα παντού, είπε μεσα της. Το βάρος είναι πάρα πολύ. Δεν μπορώ ν' αντέξω πια να με τραβάει κάτω. Πρέπει να ελευθερωθώ. Έκανε ένα βήμα στα ρηχά. Έπειτα προχώρησε, προς τη μέση του ποταμού. Χωρίς να κοιτάζει πίσω της. Το νερό τώρα διαλύει όλα τα χάπια που κουβαλάω, σκέφτηκε. Χάθηκαν για πάντα. Αλλά δεν τα χρειάζομαι πια. Αν μπορούσα να μπω στο Μεκκισείο... ίσως χωρίς σώμα να μπορέσω... Εκεί, για να ξαναδημιουργηθώ. Εκεί για να σταματήσω, και μετά να ξεκινήσω από την αρχή. Αλλά από διαφορετικό σημείο. Δεν θέλω να ξαναζήσω όλα αυτά που πέρασα. Άκουγε τη βρυχώμενη δόνηση του Μεκκισεΐου πίσω της. Οι άλλοι θα είναι μέσα τώρα, συνειδητοποίησε. Γιατί, αναρωτήθηκε, αυτός είναι ο μόνος δρόμος; Γιατί αυτοί μπορούν να μπουν ενώ εγώ δεν μπορώ; Δεν ήξερε την απάντηση. Δεν την ενδιέφερε. «Να 'την», είπε η Μάγκι Ουόλς δείχνοντας. Το χέρι της έτρεμε. «Δεν τη βλέπετε;» Έτρεξε προς το ποτάμι. Αλλά πριν φτάσει, ο Ράσελ κι ο Μόρλεϊ την προσπέρασαν. Αρχισε να κλαίει, σταμάτησε να τρέχει και κοντοστάθηκε, κοιτάζοντας μέσα από τα δάκρυά της τον Θαγκ και τον Φρέιζερ να προλαβαίνουν τους άλλους δύο. Οι τέσσερις άντρες, με τη Μαίρη Μόρλεϊ στο κατόπι τους, τσαλαβούτησαν μέσα στο ποτάμι προς το μαύρο αντικείμενο που παρασυρόταν αργά προς την απέναντι όχθη. Τους είδε να βγάζουν το κορμί της Μπέτι Τζο από το νερό και να το ακουμποιίν στην όχθη. Είναι νεκρή, συνειδητοποίησε. Την ώρα που τσακωνόμαστε για το αν θα μπούμε στο Πνευματοποιείο. Που να το πάρει και να το σηκώσει, είπε μέσα της. Σταμάτησε να κλαίει και προχώρησε προς τους άλλους πέντε που έσκυβαν πάνω από το σώμα της Μπέτι Τζο, δίνοντάς της με τη σειρά το φιλί της ζωής. Τους έφτασε και στάθηκε. «Καμιά ελπίδα;» ρώτησε. «Όχι», απάντησε ο Ουέιντ Φρέιζερ.

122

PHILIP Κ. DICK

«Που να πάρει», είπε και η φωνή της βγήκε σπασμένη και αδύναμη. «Γιατί το έκανε; Μήπως ξέρεις, Φρέιζερ;» «Πίεση που είχε συσσωρευτεί για πολύ μεγάλο διάστημα», απάντησε εκείνος. Ο Σεθ Μορλεϊ τον κοίταξε με μάτια που έκαιγαν απο οργή. «Ηλίθιε», είπε. «Ηλίθιο κάθαρμα». «Δεν φταίω εγώ που πέθανε», τραύλισε νευρικά ο Φρέιζερ. «Δεν είχα τον απαραίτητο εξοπλισμό για να κάνω σε όλους πλήρη τεστ. Αν είχα τα απαραίτητα μέσα θα μπορούσα να διαγνώσω και να θεραπεύσω τις αυτοκτονικές της τάσεις». «Μπορούμε να την μεταφέρουμε στον καταυλισμό;» Ρώτησε ανάμεσα σε λυγμούς η Μάγκι. Δυσκολευόταν να μιλήσει. «Αν εσείς οι τέσσερις άντρες μπορούσατε...» «Αν μπορέσουμε να την πάμε από το ποτάμι, θα ήταν πιο εύκολο», είπε ο Θαγκ. «Είναι ο μισός δρόμος». «Δεν έχουμε κάτι που να επιπλέει», είπε η Μαίρη Μόρλεϊ. «Όταν περνούσαμε το ποτάμι», είπε ο Ράσελ, «είδα κάτι σαν σχεδία. Θα σας δείξω». Τους έγνεψε να τον ακολουθήσουν στην άκρη της όχθης. Βρήκαν τη σχεδία να λικνίζεται ελαφρά, παγιδευμένη σε μια προεξοχή της στεριάς. Μοιάζει σαν να βρίσκεται σκόπιμα εδώ, σκέφτηκε η Μάγκι. Για να μεταφέρουμε κάποιον από μας που θα πέθαινε. «Η σχεδία του Μπέλσνορ», είπε ο Ιγκνάτζ Θαγκ. «Ακριβώς», είπε ο Φρέιζερ τρίβοντας το αυτί του. «Είχε πει ότι έφτιαχνε μια σχεδία κάπου εδώ γύρω. Δείτε πώς έχει δέσει τους κορμούς με χοντρό ηλεκτρικό καλώδιο. Αναρωτιέμαι αν είναι ασφαλής». «Αν την έφτιαξε ο Γκλεν Μπέλσνορ, είναι ασφαλής», είπε οργισμένη η Μάγκι. «Βάλτε την πάνω». Και απαλά, για όνομα του Θεού, συνέχισε μέσα της. Να είστε ευλαβείς. Αυτό που μεταφέρετε είναι ιερό. Γρυλίζοντας και δίνοντας οδηγίες ο ένας στον άλλον, οι τέσσερις άντρες κατάφεραν επιτέλους να φορτώσουν το πτώμα της Μπέτι Τζο πάνω στη σχεδία. Κειτόταν ανάσκελα, τα χέρια της τοποθετημένα πάνω στο στομάχι. Τα άψυχα μάτια της καρφωμένα στον εκτυ-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Ί1_

φλωχικό ήλιο. Έσταζε ακόμα νερό. Τα μαλλιά της φαίνονταν στη Μάγκι σαν σμήνος από μαύρες σφήκες που είχαν προσκολληθεί στο θύμα τους και δεν θα το άφηναν ποτε. Οι σφήκες του θανάτου της επιτέθηκαν, σκέφτηκε. Κι εμείς οι υπόλοιποι; Τι θα μας συμβεί; Ποιος θα είναι ο επόμενος. Ίσως εγώ. Ναι, μάλλον εγώ. «Μπορούμε να ανέβουμε όλοι στη σχεδία», είπε ο Ράσελ. Και απευθυνόμενος στη Μάγκι: «Ξέρεις σε ποιο σημείο πρέπει ν' αφήσουμε το ποτάμι;» «Ξέρω εγώ», είπε ο Φρέιζερ, πριν εκείνη προλάβει ν' απαντήσει. «Ωραία», είπε μόνο ο Ράσελ. «Ξεκινάμε». Οδήγησε τη Μάγκι και τη Μαίρη στη σχεδία. Άγγιζε τις δύο γυναίκες με ευγένεια, έναν ιπποτισμό που η Μάγκι είχε καιρό να δει. «Ευχαριστώ», του είπε. «Κοιτάξτε το», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ δείχνοντας το Κτίριο πίσω τους. Το τεχνητό υπόβαθρο είχε αρχίσει να ξαναεμφανίζεται. Το Κτίριο τρεμόπαιζε. Την ώρα που οι τέσσερις άντρες έριχναν τη σχεδία στο νερό, η Μάγκι είδε τον ογκώδη γκρίζο τοίχο του Κτιρίου να ξεθωριάζει μέσα στο χρυσαφί του ψεύτικου οροπεδίου. Η σχεδία ανέπτυξε ταχύτητα καθώς μπήκε στο κεντρικό ρεύμα του ποταμού. Η Μάγκι, καθισμένη στον ήλιο, δίπλα στο βρεγμένο σώμα της Μπέτι Τζο, ανατρίχιασε κι έκλεισε τα μάτια. Θεέ μου, προσευχήθηκε, βοήθησέ μας να επιστρέψουμε στον καταυλισμό. Πού μας πάει αυτό το ποτάμι; Δεν το έχω ξαναδεί, απ' όσο ξέρω, δεν κυλάει κοντά στον καταυλισμό. Δεν περπατήσαμε κατά μήκος του για να φτάσουμε εδώ. Και, μεγαλόφωνα, ρώτησε: «Γιατί πιστεύετε ότι αυτό το ποτάμι θα μας πάει πίσω στον καταυλισμό; Νομίζω ότι όλοι έχετε χάσει τα λογικά σας». «Δεν μπορούμε να τη μεταφέρουμε», είπε ο Φρέιζερ. «Είναι πολύ μακριά». «Αλλά το ποτάμι μας παρασύρει όλο και μακρύτερα», είπε η Μάγκι. Ή τ α ν σίγουρη γι' αυτό. «Θέλω να κατέβω!» φώναξε, και τίναξε τα πόδια της πανικόβλητη. Η σχεδία έπλεε πάρα πολύ γρήγορα. Ένιωσε παγιδευμένη και φοβι-

124

PHILIP Κ. DICK

σμενη καθώς έ^βλεπε το περίγραμμα της όχθης να περνάει με ταχύτητα. «Μην πηδήξεις στο νερό», είπε ο Ράσελ κρατώντας της το χ φ ι . «Δεν θα πάθεις τίποτα. Δεν θα πάθει κανείς μας τίποτα». Η σχεδία συνέχιζε να αναπτύσσει ταχύτητα. Κανείς δεν μιλούσε τώρα. Έπλεαν σιωπηλοί, νιώθοντας τον ήλιο στα πρόσωπά τους, με το νερό γύρω τους. Όλοι φοβισμένοι, σαν να είχαν αφυπνιστεί απ' αυτό που είχε συμβεί. Και απ' όσα πρόκειται να συμβοιιν, σκέφτηκε η Μάγκι Ουόλς. «Πώς ήξερες για τη σχεδία;» ρώτησε τον Ράσελ ο Σεθ Μόρλεϊ. «Σας είπα, την είδα όταν...» «Κανείς άλλος δεν την είδε», τον διέκοψε ο Μόρλεϊ. Ο Ράσελ δεν απάντησε. «Είσαι άνθρωπος ή είσαι Υπόσταση;» ρώτησε πάλι ο Μόρλεϊ. «Αν ήμουν Υπόσταση της Θεότητας, θα την είχα σώσει από τον πνιγμό», επισήμανε καυστικά ο Ράσελ. Και απευθυνόμενος στη Μάγκι Ουόλς: «Νομίζεις ότι είμαι Υπόσταση;» «Όχι», απάντησε εκείνη. Πόσο θα 'θελα να ήσουν, σκέφτηκε. Πόσο πολύ χρειαζόμαστε τη Διαμεσολάβηση... Ο Ράσελ έσκυψε και άγγιξε τα μαύρα, υγρά μαλλιά της Μπέτι Τζο Μπερμ. Συνέχισαν το ταξίδι σιωπηλοί. Ο Τόνι Ντάνκελβελτ, κλεισμένος στο δωμάτιό του και καθισμένος σταυροπόδι στο πάτωμα, ήξερε ότι αυτός είχε σκοτώσει τη Σούζι. Το θαύμα μου, σκέφτηκε. Ό τ α ν έκανα την επίκληση φαίνεται ότι ήρθε ο Καταστροφέας των Μορφών. Έκανε το ψωμί πέτρα και μετά της πήρε την πέτρα και τη σκότωσε μ' αυτή. Με την πέτρα που εγώ δημιούργησα. Όπως και να το δει κανείς, εγώ φταίω. Αφουγκράστηκε, αλλά δεν άκουγε τίποτα. Η μισή ομάδα είχε φύγει. Οι υπόλοιποι είχαν βυθιστεί στη λήθη. Μπορεί να έφυγαν όλοι, είπε μέσα του. Είμαι μόνος... παρατημένος εδώ, στα τρομερά νύχια του Καταστροφέα των Μορφών.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

«Θα πάρω το Ξίφος του Χεμός και μ' αυτό θα σκοτώσω τον Καταστροφέα των Μορφών», είπε δυνατά. Σήκωσε το χέρι του, προσπαθώντας να πιάσει το Ξίφος. Το είχε δει και παλιότερα, κατά τη διάρκεια των διαλογισμών του, όμως ποτέ δεν το είχε αγγίξει. «Δώσε μου το Ξίφος του Χεμός», είπε, «και εγώ θα κάνω τη δουλειά του: θα βρω τον Σκοτεινό και θα τον σκοτώσω μια και καλή. Δεν θα σηκωθεί ποτέ ξανά». Περίμενε, αλλά τίποτα δεν συνέβη. «Σε παρακαλώ», είπε. Και μετά σκέφτηκε ότι έπρεπε να βυθιστεί βαθύτερα στο συμπαντικό είναι. Είμαι ακόμα αποκομμένος, σκέφτηκε. Έκλεισε τα μάτια και υποχρέωσε το σώμα του να χαλαρώσει. Λάβε, είπε μέσα του. Πρέπει να είμαι πολύ καθαρός και άδειος για να χυθεί μέσα μου. Για μια ακόμη φορά πρέπει να γίνω άδειο δοχείο. Όπως τόσες φορές στο παρελθόν. Όμως τώρα δεν μπορούσε. Δεν είμαι αγνός, συνειδητοποίησε. Γι' αυτό δεν μου στέλνουν τίποτα. Με ό,τι έκανα έχασα τη δύναμη να δέχομαι, ακόμα και να βλέπω. Θα δω ποτέ ξανά τον Θεό-πάνω-απότον-Θεό; Όλα τελείωσαν λοιπόν; Π τιμωρία μου, σκέφτηκε. Όμως δεν το αξίζω. Η Σούζι δεν ήταν τόσο σημαντική. Ή τ α ν ψυχοπαθής. Αυτό ήταν: η πέτρα ήταν αγνή ενώ η Σούζι δεν ήταν. Ακόμα κι έτσι όμως, το να πεθάνει ήταν φοβερό. Λάμψη, κίνηση, φως, η Σούζι τα είχε και τα τρία. Το φως που έδινε όμως ήταν μισερό. Έ ν α φως που έκαιγε και πονούσε... εμένα για παράδειγμα. Ή τ α ν άδικο για μένα. Ό,τι έκανα το έκανα σε αυτοάμυνα. Είναι φανερό. «Το Ξίφος», είπε. «Το Ξίφος της Οργής του Χεμός. Ας έρθει σε μένα». Ταλαντεύτηκε μπρος-πίσω, σήκωσε πάλι το χέρι του προς τη μυστηριώδη παρουσία από πάνω του. Το χέρι του ψηλάφισε το σκοτάδι και μετά εξαφανίστηκε. Το έβλεπε καθώς χανόταν. Τα δάχτυλά του έψαξαν στον άδειο χώρο, ένα εκατομμύριο μίλια στην κενότητα πάνω απ' τον άνθρωπο... συνέχιζε να ψηλαφίζει, ώσπου, απότομα, τα δάχτυλά του άγγιξαν κάτι. Το άγγιξαν... αλλά δεν το έπιασαν.

126

PHILIP Κ. DICK

Ορκίζομαι, είπε μέσα του, όχι αν μου δοθεί το Ξίφος θα το χρησιμοποιήσω. Θα πάρω εκδίκηση για το θάνατο της. Και πάλι άγγιξε αλλά δεν κατόρθωσε ν' αδράξει. Το ξέρω ότι είναι εκεί, σκέφτηκε. Μπορώ να το νιώσω με τα δάχτυλά μου. «Δώσε μου το!» είπε φωναχτά. «Ορκίζομαι ότι θα το χρησιμοποιήσω!» Περίμενε, κι ύστερα, ένιωσε κάτι μέσα στο άδειο χέρι του, κάτι βαρύ και κρύο. Το Ξίφος. Το κρατούσε. Το τράβηξε προσεκτικά προς τα κάτω. Θεϊκό, καταύγαζε θερμότητα και φως. Γέμιζε το δωμάτιο με την εξουσία του. Σηκώθηκε απότομα, το Ξίφος λίγο έλειψε να του πέσει. Τώρα το έχω, είπε μέσα του χαρούμενος. Έτρεξε προς την πόρτα κραδαίνοντας το Ξίφος στην αδύναμη χούφτα του. Άνοιξε την πόρτα σπρώχνοντας και βγήκε στο μεσημεριανό φως. Κοίταξε γύρω του και είπε: «Πού είσαι παντοδύναμε Καταστροφέα των Μορφών, εχθρέ της ζωής; Έλα και πάλεψε μαζί μου!» Μια σιλουέτα κινήθηκε αργά και αδέξια στη βεράντα. Έ ν α σκυφτό ον που σερνόταν στα τυφλά, σαν να ήταν συνηθισμένο στη σκοτεινιά μέσα στη γη. Τον κοίταξε με γκρίζα, θολά από κάτι σαν μεμβράνη μάτια. Είδε και αντιλήφθηκε το πέπλο σκόνης που έσερνε πίσω του... η σκόνη έπεφτε αθόρυβα απ' το σκυφτό κορμί και παρασυρόταν απ' τον αέρα. Όπως κινιόταν άφηνε πίσω του μια λεπτή γραμμή σκόνης. Ή τ α ν σε αποσύνθεση. Κιτρινισμένο, ζαρωμένο δέρμα κάλυπτε τα σαθρά κοκάλα. Τα μάγουλα ήταν βουλιαγμένα, δόντια δεν υπήρχαν. Ο Καταστροφέας των Μορφών προχώρησε κουτσαίνοντας, τον είδε. Αγκομαχώντας και κουτσαίνοντας, τσίριξε μερικούς αξιοθρήνητους ήχους, σαν λέξεις. Το σκελετωμένο χέρι έκανε να τον αγγίξει, «Γεια σου Τόνι, τι χαμπάρια;» έκρωξε. «Έρχεσαι για μένα;» ρώτησε ο Τόνι. «Και βέβαια», έσκουξε και πλησίασε. Τώρα μπορούσε να το μυρίσει: Ανάσα από μύκητες και σαπίλα αιώνων. Δεν του έμενε πολύ ζωή. Προσπαθούσε να τον αγγίξει και χα)[άνιζε. Σάλια έτρεχαν στο σαγόνι του κι από 'κει στο πάτωμα. Έκανε να σκουπίσει τα σάλια με την σαν περγαμηνή

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

ανάστροφη του χεριού του, αλλά δεν μπορούσε. «Σε θέλω...» άρχισε να λέει, κι ο Τόνι βύθισε το Ξίφος του Χεμός στη ζαρωμένη κοιλιά του. Δεκάδες σκουλήκια, άσπρα, ένας πολτός από σκουλήκια, ξεχύθηκαν καθώς τραβούσε έξω το Ξίφος. Το ον γέλασε πάλι με χαχανητά. Στεκόταν εκεί και ταλαντευόταν, με το ένα χέρι ακόμα να προσπαθεί να τον αγγίξει... Ο Τόνι έκανε πίσω και κοίταξε αλλού καθώς τα σκουλήκια σχημάτιζαν σωρό. Δεν είχε αίμα: ήταν ένας σάκος αποσύνθεσης και τίποτε άλλο. Σωριάστηκε κάτω στο ένα γόνατο, ενώ χαχάνιζε συνέχεια. Έπειτα, μ' ένα σπασμό, άδραξε τα μαλλιά του. Μακριές, θαμπές τούφες μαλλιών φάνηκαν ανάμεσα στα δάχτυλα. Ξερίζωσε τα μαλλιά του και τα έτεινε προς την κατεύθυνση του Τόνι, σαν να του πρόσφερε κάτι ανεκτίμητο. Το κάρφωσε για δεύτερη φορά. Τώρα κειτόταν τυφλό. Τα μάτια του σκεπάστηκαν ολόκληρα από τη μεμβράνη και το στόμα του έχασκε ανοιχτό. Έ ν α τριχωτό ζωύφιο, σαν αφύσικα μεγάλη αράχνη, σύρθηκε έξω από το στόμα του. Ο Τόνι το έλιωσε με το παπούτσι του. Σκότωσα τον Καταστροφέα των Μορφών, είπε. Από μακριά, από την άλλη άκρη του συγκροτήματος, άκουσε μια φωνή. «Τόνι!». Ένας άνθρωπος ερχόταν τρέχοντας προς το μέρος του. Στην αρχή δεν μπορούσε να καταλάβει ποιος ή τι ήταν. Σκίασε τα μάτια του και προσπάθησε να δει. Ή τ α ν ο Γκλεν Μπέλσνορ. Έτρεχε με όλη του τη δύναμη. «Σκότωσα τον Καταστροφέα των Μορφών», είπε ο Τόνι καθώς ο Μπέλσνορ έφτασε στη βεράντα λαχανιασμένος. «Το βλέπεις;» Έδειξε με το Ξίφος του το σακατεμένο κουφάρι που κειτόταν ανάμεσά τους. Είχε τραβήξει τα πόδια μέσα και είχε πάρει εμβρυϊκή στάση. «Είναι ο Μπερτ Κόσλερ!» φώναξε ο Μπέλσνορ ξέπνοος. «Σκότωσες έναν γέρο άνθρωπο!» «Όχι», είπε εκείνος και κοίταξε κάτω. Είδε τον Μπερτ Κόσλερ, τον επιστάτη του καταυλισμού. «Τον είχε κυριέ-

128

PHILIP Κ. DICK

ψει ο Καταστροφέας των Μορφών», είπε, αλλά δεν το πίστευε ουτε ο ίδιος... είδε τι είχε κάνει, ήξερε τι είχε κάνει. «Λυπάμαι. Θα ζητήσω από τον Θεό-πάνω-από-τον-Θεό να τον φέρει πίσω». Γύρισε και μπήκε τρέχοντας στο δωμάτιο του, κλείδωσε την πόρτα και στάθηκε όρθιος τρέμοντας. Ένιωθε πως ήταν έτοιμος να ξεράσει, πνίγηκε, ανοιγόκλεισε τα μάτια... έντονες σουβλιές ξέσκιζαν το στομάχι του κι αναγκάστηκε να σκύψει, βογκώντας. Το Ξίφος έφυγε από το χέρι του κι έπεσε βαρύ στο πάτωμα. Η κλαγγή του τον τρόμαξε κι έκανε πίσω. «Άνοιξε την πόρτα!» ούρλιαξε ο Μπέλσνορ από έξω. «Όχι». Τα δόντια του έτριξαν. Έ ν α τρομερό κρύο διέτρεξε τα πόδια και τα χέρια του. Το κρύο ανακατεύτηκε με ναυτία του κι οι πόνοι δυνάμωσαν. Ένας φοβερός κρότος ακούστηκε. Η πόρτα έτριξε διστακτικά, ύστερα άνοιξε βίαια. Στο κατώφλι στεκόταν ο Γκλεν Μπέλσνορ, γκριζομάλλης και βλοσυρός, σημαδεύοντάς τον μ' ένα στρατιωτικό πιστόλι. Ο Τόνι έσκυψε να πιάσει το Ξίφος. «Μη», φώναξε ο Μπέλσνορ, «θα σε σκοτώσω». Τα δάχτυλά του έκλεισαν γύρω από τη λαβή του Ξίφους. Ο Γκλεν Μπέλσνορ πυροβόλησε. Εξ επαφής.

10 Καθώς η σχεδία παραοτυρόταν από το ρεύμα, ο Νεντ Ράσελ κοίταζε μακριά στον ορίζοντα, βυθισμένος στις σκέψεις του. «Τι ψάχνεις;» τον ρώτησε ο Σεθ Μόρλεϊ. Ο Ράσελ του έδειξε. «Εκεί, βλέπω ένα». Γύρισε στη Μάγκι. «Είναι από 'κείνα;» «Ναι», του απάντησε. «Ο Μεγάλος Κυπρίνος. Ή , εν πάση περιπτώσει, κάποιος εξίσου μεγάλος». «Τι ερωτήσεις τούς έχετε κάνει;» ρώ - '^σε ο Ράσελ. Η Μάγκι έδειξε να ξαφνιάζεται. «Δεν τα ρωτάμε τίποτα. Δεν υπάρχει τρόπος να επικοινωνήσουμε. Απ' όσο ξέρουμε, δεν έχουν γλώσσα ή φωνητικά όργανα». «Τηλεπαθητικά;» «Δεν είναι τηλεπαθητικά», παρενέβη ο Ουέιντ Φρέιζερ. «Ούτε κι εμείς. Το μόνο που κάνουν είναι να παράγουν αντίγραφα αντικειμένων... που χαλάνε σε μερικές μέρες». «Μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους», είπε ο Ράσελ. «Ας κατευθύνουμε τη σχεδία στα ρηχά. Θέλω να συμβουλευτώ τον κυπρίνο σας». Πήδηξε από τη σχεδία στο νερό. «Κατεβείτε όλοι και βοηθήστε με να την οδηγήσω». Φαινόταν αποφασισμένος. Το πρόσωπό του ήταν σταθερό. Ένας-ένας γλίστρησαν στο νερό, αφήνοντας μόνο το άψυχο κορμί της Μπέτι Τζο πάνω στη σχεδία. Σε λίγα λεπτά είχαν σπρώξει τη σχεδία στην όχθη. Την σταθεροποίησαν βυθίζοντάς την στην γκρίζα λάσπη και αποβιβάστηκαν στο γρασίδι. Ο ζελατινώδης όγκος ορθωνόταν από πάνω τους καθώς τον πλησίαζαν. Το φως του ήλιου έκανε χιλιάδες παιχνιδίσματα καθώς περνούσε από μέσα του. Το εσωτερικό του οργανισμού φέγγιζε δείχνοντας δραστηριότητα. Είναι μεγαλύτερο απ' ό,τι το περίμενα, σκέφτηκε ο Μόρλεϊ. Δείχνει αιωνόβιο. Πόσο ζουν άραγε; «Βάζεις κάτι μπροστά του», είπε ο Ιγκνάτζ Θαγκ, «και

130

PHILIP Κ. DICK

αυτό εκβάλλει προς τα έξω ένα κομμάτι του. Μετά από λίγο το κομμάτι αυτό μετατρέπεται σε αντίγραφο του αρχικού αντικειμένου. Θα σου δείξω». Πέταξε το βρεμένο ρολόι του μπροστά στον κυπρίνο. «Αντίγραψέ το, τζέλο», είπε. Η ζελατίνη κυμάτισε και, όπως ακριβώς είχε πει ο Θαγκ, ένα τμήμα της κύλησε προς τα έξω και στάθηκε δίπλα στο ρολόι. Το χρώμα του εκκρίματος μεταβλήθηκε κι έγινε ασημί. Μετά έγινε επίπεδο. Σχέδια άρχισαν να εμφανίζονται στο ασημί υλικό. Πέρασαν λίγα λεπτά ακόμα, λες και ο κυπρίνος ξεκουραζόταν, κι ύστερα, ξαφνικά, το έκκριμα μετατράπηκε σε πλήρες ρολόι. Έμοιαζε απόλυτα με το αληθινό ρολόι δίπλα του... ή σχεδόν απόλυτα, όπως παρατήρησε ο Μόρλεϊ. Δεν ήταν το ίδιο λαμπερό, αλλά κάπως θαμπό. Βασικά όμως η αντιγραφή είχε πετύχει. Ο Ράσελ κάθισε στο γρασίδι κι άρχισε να ψάχνει στις τσέπες του. «Θέλω ένα στεγνό κομμάτι χαρτί», είπε. «Έχω κάτι στην τσάντα μου», είπε η Μάγκι Ουόλς. Έψαξε στην τσάντα της και του έδωσε ένα μικρό μπλοκ. «Θέλεις στυλό;» «Έχω στυλό». Έγραψε στο χαρτί. «Θα του κάνω ερωτήσεις». Τέλειωσε το γράψιμο, έσκισε το φύλλο και το διάβασε δυνατά: «Πόσοι από εμάς θα πεθάνουν εδώ, στον Ντέλμακ-0;» Δίπλωσε το χαρτί και το έβαλε μπροστά στον κυπρίνο, δίπλα στα δυο ρολόγια. Κι άλλη ζελατίνα χύθηκε από τον κυπρίνο και στάθηκε δίπλα στο χαρτί. «Δεν θα αναπαραγάγει απλά την ερώτηση;» είπε ο Μόρλεϊ. «Δεν ξέρω», απάντησε ο Ράσελ. «Θα δούμε». «Μου φαίνεται ότι είσαι μουρλός», είπε ο Θαγκ. Ο Ράσελ τον κοίταξε. «Παράξενη άποψη έχεις για το τι είναι "μουρλό" και τι δεν είναι». «Είναι προσβολή αυτό;» Ο Θαγκ κοκκίνισε από θυμό. «Κοιτάξτε», είπε η Μάγκι. «Σχηματίζει αντίγραφο του χαρτιού».Τώρα δύο διπλωμένα κομμάτια χαρτιού βρίσκονταν μπροστά από τον κυπρίνο. Ο Ράσελ περίμενε λίγο να τελειώσει η διαδικασία της αντιγραφής και πήρε τα δύο χαρτιά. Τα ξεδίπλωσε και τα μελέτησε αρκετή ώρα.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

«Απάντησε η επανελαβε την ερώτηση;» είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. «Απάντησε». Ο Ράσελ του έδωσε το ένα χαρτί. Το σημείωμα ήταν σύντομο και απλό. Και αδύνατο να παρερμηνευτεί. Θα πάτε στον καταυλισμό και δεν Θα δείτε τους ανθρώπους σας. «Ρώτα ποιος είναι ο εχθρός μας», είπε ο Μόρλεϊ. «Εντάξει». Ο Ράσελ έγραψε πάλι, δίπλωσε το χαρτί και το έβαλε μπροστά στον κυπρίνο. «Ποιος είναι ο εχθρός μας;», είπε. «Η έσχατη ερώτηση». Ο κυπρίνος παρήγαγε ένα νέο χαρτί και ο Ράσελ το πήρε. Το μελέτησε προσεκτικά κι ύστερα το διάβασε φωναχτά. «Κύκλοι επιρροές»· «Δεν μας λέει και πολλά αυτό», είπε η Μάγκι. «Προφανώς είναι το μόνο που ξέρει», είπε ο Ράσελ. «Ρώτα το, "Τι να κάνουμε;"» πρότεινε ο Μόρλεϊ. Ο Ράσελ το έγραψε και το έβαλε μπροστά στον κυπρίνο. Πήρε την απάντηση και ετοιμάστηκε να τη διαβάσει. «Είναι μεγάλη», προειδοποίησε. «Ωραία», είπε ο Φρέιζερ. «Αν αναλογιστούμε τη φύση της ερώτησης». «Υπάρχουν μυστικές δυνάμεις σε δράσιχ που οδηγούν αυτούς που ανήκουν μαζί. Πρέπει να παραδοθούμε σ' αυτιχ την έλξη: έτσι δεν θα κάνουμε λάθη». Σκέφτηκε. «Δεν έπρεπε να χωριστούμε. Δεν έπρεπε να είχαμε εγκαταλείψει τον καταυλισμό. Αν είχαμε μείνει, η δεσποινίς Μπερμ θα ζούσε ακόμα. Είναι φανερό ότι από 'δω και πέρα θα πρέπει να είμαστε σε οπτική επαφή ο ένας με τον άλλο συνεχώς...» Σταμάτησε. Από τον κυπρίνο πρόβαλε μια ακόμα μάζα ζελατίνας. Όπως και την προηγούμενη φορά, σχημάτισε ένα διπλωμένο κομμάτι χαρτί. Ο Ράσελ το άνοιξε και το διάβασε. «Απευθύνεται σε σένα», είπε στον Σεθ Μόρλεϊ και του το έδωσε. «Συχνά ένας άνθρωπος νιώθει την ανάγκη να ενωθεί με άλλους, αλλά τα άτομα γύρω του έχουν ηδη σχηματίσει ομάδα κι έτσι παραμένει απομονωμένος. Τότε πρέπει να συμμαχήσει με τον άνθρωπο που βρίσκεται πλησιέστερα στο κέντρο της ομάδας και που μπορεί να τον βοηθησει να γίνει δεκτός στον

132

PHILIP Κ. DICK

κλειστό κϋκλο». Ο Μόρλεϊ τσαλάκωσε το χαρτί και το πέταξε κάτω. «Αυτός πρέπει να είναι ο Μπέλσνορ», είπε. «Ο άνθρωπος που βρίσκεται πλησιέστερα στο κέντρο». Είναι αλήθεια, σκέφτηκε. Είμαι απ' έξω και απομονωμένος. Όμως, με κάποια έννοια, όλοι είμαστε. Ακόμα κι ο Μπέλσνορ. «Μπορεί να εννοεί εμένα», είπε ο Ράσελ. «Όχι, εννοεί τον Γκλεν Μπέλσνορ», είπε ο Μόρλεϊ. «Έχω μια ερώτηση», είπε ο Ουέιντ Φρέιζερ. Ζήτησε και πήρε το μπλοκ και το στυλό. Έγραψε γρήγορα και, αφού τελείωσε, διάβασε μεγαλόφωνα την ερώτηση: «Ποιος ή τι είναι ο άνθρωπος που αυτοαποκαλείται Νεντ Ράσελ;» Έβαλε την ερώτηση μπροστά στον κυπρίνο. Όταν η απάντηση εμφανίστηκε, ο Ράσελ την πήρε. Απαλά και χωρίς προσπάθεια. Την μια στιγμή ήταν στο χώμα και την άλλη στο χέρι του. Ήρεμα, την διάβασε πρώτα από μέσα του. Έπειτα την έδωσε στον Μόρλεϊ λέγοντάς του: «Διάβασέ την δυνατά». Ο Σεθ υπάκουσε. «Κάθε βή,μα, μπρο(πά if πίσω, οδηγεί στον κίνδυνο. Η διαφυγή, είναι αδύναττι. Ο κίνδυνος πηγάζει από την υπερβολικτί φιλοδοξία κάποιου». «Δεν μας λέει τίποτα», είπε ο Ιγκνάτζ Θαγκ. «Μας λέει ότι ο Ράσελ δημιουργεί μια κατάσταση όπου κάθε κίνηση είναι χαμένη», αντιγύρισε ο Φρέιζερ. «Ο κίνδυνος είναι παντού και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Και η αιτία είναι η φιλοδοξία του Ράσελ». Κοίταξε επίμονα κι ερευνητικά τον Ράσελ. «Ποια είναι η φιλοδοξία σου; Και γιατί μας οδηγείς εσκεμμένα στον κίνδυνο;» «Δεν λέει ότι σας οδηγώ στον κίνδυνο. Απλά λέει ότι ο κίνδυνος υπάρχει», απάντησε ο Ράσελ. «Και η φιλοδοξία σου; Είναι ξεκάθαρο ότι αναφέρεται σε σένα». «Η μόνη φιλοδοξία που έχω», είπε ο Ράσελ, «είναι να είμαι ένας ικανός οικονομολόγος και να κάνω χρήσιμη δουλειά. Γι' αυτό ζήτησα τη μετάθεση. Η δουλειά που έκανα ήταν -χωρίς να φταίω ζχώ- ανούσια και άχρηστη. Γι' αυτό χάρηκα τόσο που μετατέθηκα εδώ, στον Ντέλμακ-0». Δίστασε λίγο. «Έχω αλλάξει κάπως γνώμη από τότε που έφτασα», πρόσθεσε.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

«Το ίδιο κι εμείς», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. «Εντάξει», είπε με ένταση ο Φρέιζερ. «Μάθαμε κάτι από τον κυπρίνο αλλά όχι πολλά. Όλοι μας θα σκοτωθούμε». Χαμογέλασε πικρά. «Ο εχθρός μας είναι "κύκλοι επιρροής". Πρέπει να μείνουμε κοντά ο ένας με τον άλλο, αλλιώς θα μας εξοντώσουν έναν-έναν». Σκέφτηκε λίγο, «Και κινδυνεύουμε από κάθε κατεύθυνση. Και ο Ράσελ αντιπροσωπεύει κίνδυνο για μας επειδή είναι υπερβολικά φιλόδοξος». Και γυρίζοντας στον Μόρλεϊ: «Πρόσεξες πώς έχει ήδη πάρει την αρχηγία; Σαν να του είναι φυσικό». «Μου είναι φυσικό», είπε ο Ράσελ. «Άρα ο κυπρίνος έχει δίκιο», συμπέρανε ο Φρέιζερ. Μετά από μια παύση, ο Ράσελ έγνεψε καταφατικά. «Υποθέτω πως ναι. Όμως κάποιος πρέπει να είναι αρχηγός». «Όταν γυρίσουμε, θα παραιτηθείς και θα αποδεχτείς τον Γκλεν Μπέλσνορ σαν αρχηγό της ομάδας;» «Αν είναι ικανός». «Εμείς εκλέξαμε τον Γκλεν Μπέλσνορ. Είναι αρχηγός μας είτε σου αρέσει είτε όχι», είπε ο Φρέιζερ. «Δεν μπόρεσα να ψηφίσω όμως», είπε ο Ράσελ και χαμογέλασε. «Έτσι, δεν θεωρώ τον εαυτό μου δεσμευμένο». «Θα ήθελα να θέσω στον κυπρίνο κάποιες ερωτήσεις», είπε η Μάγκι Ουόλς. Πήρε το χαρτί και το στυλό κι έγραψε προσεκτικά: «Ρωτάω, "Γιατί ζούμε;"». Έβαλε το χαρτί μπροστά στον κυπρίνο και περίμενε. Όταν ήρθε η απάντηση έγραφε: Για να είστε στην πληρότητα της κατοχής και στο ϋψος της ισχύος. «Αινιγματικό», είπε ο Ουέιντ Φρέιζερ. «"Πληρότητα κατοχής και ύψος της ισχύος". Ενδιαφέρον. Αυτό είναι το νόημα της ζωής;» Η Μάγκι έγραψε ξανά: «Τώρα ρωτάω: "Υπάρχει Θεός;"» Έβαλε το φύλλο μπροστά από τον κυπρίνο και όλοι, ακόμα και ο Ιγκνάτζ Θαγκ, περίμεναν με ανυπομονησία. Η απάντηση ήρθε. Δεν θα με πιστεύατε. «Τι σημαίνει αυτό;» είπε ο Θαγκ νευριασμένα. «Δεν σημαίνει τίποτα. Αυτό σημαίνει».

134

PHILIP Κ. DICK

«Είναι αλήθεια όμως», παρατήρησε ο Ράσελ. «Αν έλεγε όχι, δεν θα το πιστεύατε. Έτσι δεν είναι;» Γύρισε προς τη Μάγκι. «Ακριβώς», απάντησε εκείνη. «Κι αν έλεγε ότι υπάρχει;» «Αυτό ήδη το πιστεύω». «Άρα ο κυπρίνος έχει δίκιο», είπε με ικανοποίηση ο Ράσελ. «Δεν έχει σημασία για κανέναν από εμάς τι θα απαντούσε σ' αυτή την ερώτηση». «Αν έλεγε ναι όμως, θα ήμουν σίγουρη», είπε η Μάγκι. «Είσαι σίγουρη», είπε ο Σεθ. «Χριστέ μου», φώναξε ο Θαγκ. «Η σχεδία καίγεται». Πήδηξαν όρθιοι και είδαν τις φλόγες να τυλίγουν τη σχεδία. Άκουγαν το ξύλο που έτριζε καθώς ζεσταινόταν, καιγόταν και μετατρεπόταν σε αποκαΐδια. Έτρεξαν και οι έξι προς το ποτάμι... Πολύ αργά, συνειδητοποίησε ο Μόρλεϊ. Στάθηκαν στην όχθη και κοίταζαν ανίκανοι να κάνουν το παραμικρό. Η φλεγόμενη σχεδία παρασυρόταν προς το μέσον του ποταμού. Έφτασε στο κεντρικό ρεύμα και, τυλιγμένη πάντα στις φλόγες, παρασύρθηκε από το ποτάμι, έγινε μικρή, μια κίτρινη σπίθα, μέχρι που εξαφανίστηκε. Κάποια στιγμή ο Νεντ Ράσελ μίλησε: «Δεν πρέπει να αισθανόμαστε άσχημα. Αυτή είναι η νεκρώσιμη τελετή των Βίκινγκς. Έβαζαν τον νεκρό μέσα στο πλοίο του, πάνω στην ασπίδα του, έβαζαν φωτιά στο πλοίο και το άφηναν να παρασυρθεί από τη θάλασσα». Βίκινγκς, συλλογίστηκε ο Μόρλεϊ. Έ ν α ποτάμι και, πέρα απ' αυτό, ένα μυστηριώδες κτίριο. Το ποτάμι θα μπορούσε να είναι ο Ρήνος και το Κτίριο η Βαλχάλα^^ . Αυτό εξηγεί γιατί η σχεδία, με το σώμα της Μπέτι Τζο Μπερμ, έπιασε φωτιά και παρασύρθηκε μακριά. Απόκοσμο, σκέφτηκε και ανατρίχιασε. «Τι συμβαίνει;» τον ρώτησε ο Ράσελ, βλέποντας την έκφρασή του. «Για μια στιγμή νόμισα ότι κατάλαβα», είπε εκείνος. Αλλά δεν είναι δυνατόν, πρέπει να υπάρχει άλλη εξήγηση. Ο κυπρίνος που απαντούσε στις ερωτήσεις θα μπορούσε να είναι -προσπάθησε να θυμηθεί και στο τέλος τα κατάφε-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

ρε- η Έρντα. Η θεά της γης που ήξερε το μέλλον. Που απαντούσε στις ερωτήσεις του Βόταν^^ . Και ο Βόταν, σκέφτηκε, περπατά ανάμεσα στους θνητούς μεταμφιεσμένος. Αναγνωρίζεται μόνο απο το γεγονός ότι είναι μονόφθαλμος. Ο Περιπλανώμενος, τον λένε. «Πώς είναι η όρασή σου;» ρώτησε τον Ράσελ. «Εκατό τοις εκατό και στα δύο μάτια;» «Όχι, για να είμαι ειλικρινής», απάντησε παραξενεμένος εκείνος. «Γιατί ρωτάς;» «Το ένα μάτι του είναι ψεύτικο», είπε ο Φρέιζερ. «Το πρόσεξα και πριν. Το δεξί του μάτι είναι τεχνητό. Δεν βλέπει τίποτα αλλά κινείται από τους μυς σαν να ήταν πραγματικό». «Είναι αλήθεια;» ρώτησε ο Σεθ. «Ναι», έγνεψε ο Ράσελ. «Αλλά δεν σας αφορά». Και ο Βόταν, θυμήθηκε ο Μόρλεϊ, κατέστρεψε τους θεούς, έφερε το die Gotterdammerung^^ , με τη φιλοδοξία του. Και ποια ήταν η φιλοδοξία του; Να χτίσει το κάστρο των θεών: τη Βαλχάλα. Ε λοιπόν, η Βαλχάλα έχει κτιστεί, φέρει μάλιστα την επιγραφή Οινοποιείο. Δεν είναι οινοποιείο όμως. Και στο τέλος, σκέφτηκε, θα βουλιάξει στο Ρήνο και θα εξαφανιστεί. Κι ο Χρυσός του Ρήνου θα επιστρέψει στις Παρθένες του Ποταμού. Αλλά αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα, συνειδητοποίησε. Ο Σπεκτόβσκι δεν το αναφέρει αυτό στο Βιβλίο του. Τρέμοντας, ο Γκλεν Μπέλσνορ άφησε το πιστόλι στο φοριαμό δεξιά του. Μπροστά του στο πάτωμα, σφίγγοντας ακόμα το μεγάλο χρυσό ξίφος, κειτόταν ο Τόνι Ντάνκελβελτ. Μια κλωστή αίματος έτρεχε από το στόμα του στο μάγουλο κι από κει στο χειροποίητο χαλί που κάλυπτε το πλαστικό πάτωμα. Ακούγοντας τον πυροβολισμό, ο δρ. Μπαμπλ έφτασε τρέχοντας. Ξεφυσώντας και ασθμαίνοντας, σταμάτησε μπρος στο πτώμα του Μπερτ Κόσλερ στη βεράντα, το γύρισε ανάσκελα, εξέτασε το τραύμα που προκάλεσε το ξίφος. Έπειτα, βλέ-

136

PHILIP Κ. DICK

ποντας τον Γκλεν Μπέλσνορ, μπήκε στο δωμάτιο. Κοίταξαν και 01 δύο κάτω. «Τον πυροβόλησα», είπε ο Γκλεν Μπέλσνορ. Τα αυτιά του βούιζαν ακόμα από τον πυροβολισμό. Ή τ α ν ένα αρχαίο πιστόλι με μολυβένια βλήματα, μέρος της συλλογής του από μικροπράγματα που κουβαλούσε παντού. Έδειξε τη βεράντα. «Είδες τι έκανε στο γερο-Μπερτ». «Και θα κάρφωνε κι εσένα;» ρώτησε ο Μπαμπλ. «Ναι», ο Μπέλσνορ έβγαλε το μαντήλι του και φύσηξε τη μύτη του. Το χέρι του έτρεμε κι ένιωθε απαίσια σε σατανικό βαθμό. «Τι φριχτό», είπε κι άκουσε τη φωνή του να σπάει. «Σκότωσα ένα παιδί. Αλλά, μα το Θεό, θα με σκότωνε αυτός, και μετά θα σκότωνε εσένα και την κυρία Ρόκινχαμ». Η σκέψη ότι κάποιος θα σκότωνε τη διαπρεπή γηραιά κυρία... αυτό, περισσότερο απ' οτιδήποτε τον είχε ωθήσει να δράσει. Εκείνος θα μπορούσε να τρέξει και να ξεφύγει, το ίδιο και ο Μπαμπλ. Αλλά όχι η κυρία Ρόκινχαμ. «Προφανώς ήταν ο θάνατος της Σούζι Σμαρτ που του δημιούργησε την ψύχωση και τον έφερε σε ρήξη με την πραγματικότητα», είπε ο Μπαμπλ. «Το δίχως άλλο κατηγορούσε τον εαυτό του για το γεγονός». Έσκυψε και πήρε το ξίφος. «Αναρωτιέμαι πού το βρήκε. Δεν το έχω ξαναδεί». «Πάντα ήταν στα όρια της κατάρρευσης», είπε ο Μπέλσνορ. «Αυτές οι αναθεματισμένες καταστάσεις "έκστασης" που βυθιζόταν. Μάλλον θα άκουσε τη φωνή του Θεού να τον διατάζει να σκοτώσει τον Μπερτ». «Είπε τίποτα πριν τον σκοτώσεις;» «Ότι σκότωσε τον Καταστροφέα των Μορφών. Αυτό όλο κι όλο. Μετά έδειξε το πτώμα του Μπερτ και είπε: «"Βλέπεις;", ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων». Ζάρωσε τους ώμους. «Ο Μπερτ ήταν πολύ γέρος, πολύ ταλαιπωρημένος. Η δουλειά τού Καταστροφέα των Μορφών ήταν εμφανής πάνω του. Ένας Θεός ξέρει. Ο Τόνι έδειξε να με αναγνωρίζει. Όμως είχε παραφρονήσει εντελώς. Έλεγε ένα σωρό ασυναρτησίες και μετά πήγε να πιάσει το ξίφος». Έμειναν κι οι δύο σιωπηλοί για λίγο. «Τέσσερις νεκροί ως τώρα», είπε ο Μπαμπλ. «Μπορεί και περισσότεροι».

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

«Γιατί το λες αυτό;» «Σκέφτομαι αυτούς που έφυγαν το πρωί. Τη Μάγκι, τον καινούργιο τον Ράσελ, τον Σεθ και τη Μαίρη Μόρλεϊ...» «Υπάρχουν πολλές πιθανότητες να είναι καλά». Όμως δεν πίστευε τα ίδια του τα λόγια. «Όχι», είπε άγρια, «μάλλον είναι όλοι νεκροί. Και οι εφτά». «Προσπάθησε να ηρεμησεις», είπε ο Μπαμπλ. Έδειχνε λίγο φοβισμένος. «Το πιστόλι σου είναι ακόμα γεμάτο;» «Ναι». Ο Μπέλσνορ το πήρε, το άδειασε και έδωσε τις σφαίρες στον Μπαμπλ. «Κράτα τις. Ό,τι και να συμβεί, δεν πρόκειται να πυροβολήσω κανέναν άλλον. Ούτε για να σώσω εμάς τους ίδιους». Κάθισε στην καρέκλα, έβγαλε αδέξια ένα τσιγάρο και το άναψε. «Αν γίνει ανάκριση», είπε ο Μπαμπλ, «θα καταθέσω ευχαρίστως ότι ο Τόνι Ντάνκελβελτ ήταν ψυχοπαθής. Αλλά δεν μπορώ να καταθέσω ότι σκότωσε τον γερο-Μπερτ ή ότι σου επιτέθηκε. Θέλω να πω... έχω μόνο τον δικό σου λόγο γι' αυτά». Και πρόσθεσε γρήγορα: «Φυσικά σε πιστεύω». «Δεν θα γίνει καμιά ανάκριση». Ήξερε ότι αυτό ήταν πέρα για πέρα αλήθεια. Δεν είχε καμιά αμφιβολία. «Εκτός αν γίνει μετά θάνατο. Πράγμα που δεν θα έχει πια σημασία». «Κρατάς κάποιο ημερολόγιο;» ρώτησε ο Μπαμπλ. «Όχι». «Θα έπρεπε». «Εντάξει», γρύλισε. «Θα κρατήσω. Αλλά τώρα άσε με ήσυχο που να πάρει!» Κοίταξε τον Μπαμπλ με θυμό. «Ξεκουμπίσου!» «Συγγνώμη», είπε αδύναμα ο Μπαμπλ κι απομακρύνθηκε. Ο Γκλεν Μπέλσνορ είπε: «Εσύ και η κυρία Ρόκινχαμ μπορεί να είστε οι μόνοι ζωντανοί». Διαισθανόταν ότι είχε δίκιο, κάτι σαν ενόραση. «Ίσως να πρέπει να τη βρούμε και να μείνουμε μαζί της, ώστε να μη της συμβεί τίποτα», είπε δουλικά ο Μπαμπλ πηγαίνοντας προς την πόρτα. «Εντάξει», έγνεψε νευριασμένος. Ξέρεις τι λέω να κάνω; Εσύ πήγαινε να καθίσεις με την κυρία Ρόκινχαμ. Εγώ θα

138

PHILIP Κ. DICK

πάω να ψάξω την άκατο και τα πράγματα του Ράσελ. Από τη στιγμή που τον φέρατε εσύ κι ο Μορλεϊ, χθες το βράδυ, κάτι δεν μου πάει καλά μ' αυτόν; Έχεις την ίδια αίσθηση;» «Απλά είναι καινούργιος εδώ». «Δεν είχα αυτό το προαίσθημα με τον Μπεν Τόλτσιφ, ή με τους Μόρλεϊ». Σηκώθηκε απότομα. «Ξέρεις τι σκέφτηκα; Μπορεί να νπέκλεψε το σιχμα από το δορυφόρο που δεν έφτασε ποτέ. Θέλω να εξετάσω τον αναμεταδότη του». Αυτό που ξέρω καλύτερα να κάνω, σκέφτηκε. Έτσι που να μη νιώθω τόσο μόνος. Άφησε τον Μπαμπλ και κατευθύνθηκε στην περιοχή στάθμευσης των ακάτων. Δεν κοίταξε πίσω του. Το σήμα από το δορυφόρο, σκέφτηκε, όσο μικρής εμβέλειας κι αν ήταν, θα μπορούσε να τον οδηγήσει ώς εδώ. Μπορεί ο Ράσελ να ήταν ήδη στην περιοχή, όχι κατευθυνόμενος προς τα εδώ, αλλά απλά να περνούσε. Κι όμως είχε τα έγγραφα μετάθεσης. Ας πάει στο διάβολο, συλλογίστηκε κι άρχισε να ξεμοντάρει τον ασύρματο της ακάτου του Ράσελ. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα ήξερε την απάντηση. Ο ασύρματος ήταν στάνταρ, ίδιος με όλων των άλλων ακάτων. Ο Ράσελ δεν θα μπορούσε να είχε πιάσει το σήμα από το δορυφόρο γιατί ήταν κατευθυνόμενο. Μόνο ο μεγάλος δέκτης στον Ντέλμακ-0 μπορούσε να το πιάσει. Ο Ράσελ είχε έρθει χρησιμοποιώντας τον αυτόματο πιλότο, όπως κι οι υπόλοιποι. Αυτό αποκλείστηκε λοιπόν, είπε μέσα του. Τα περισσότερα υπάρχοντα του Ράσελ ήταν ακόμα στην άκατο. Είχε μεταφέρει μόνο προσωπικά αντικείμενα στο διαμέρισμά του. Βρήκε μια μεγάλη κούτα με βιβλία. Όλοι είχαν βιβλία. Ο Μπέλσνορ έβγαλε αδιάφορα τα βιβλία προσπαθώντας να φτάσει στον πάτο της κούτας. Εγχειρίδια οικονομίας, λογικό. Μικροταινίες κλασικών συγγραφέων όπως Τόλκιν, Μίλτον, Βιργίλιος, Όμηρος. Όλα τα έπη, συνειδητοποίησε. Το Πόλεμος και Ειρήνιχ, οι Η.Π Λ. του Τζον Ντος Πάσος. Πάντα ήθελα να το διαβάσω αυτό, είπε μέσα του. Τίποτα στα βιβλία και τις ταινίες δεν του φάνηκε παράξενο. Εκτός... Κανένα αντίτυπο του Βιβλίου του Σπεκτόβσκι.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

Ίσως ο Ράσελ να το είχε αποστηθίσει, οπως η Μάγκι Ουόλς. Μπορεί και όχι. Μόνο μια κατηγορία ανθρώπων δεν είχαν Το Βιβλίο του Σπεκτόβσκι - δεν το είχαν επειδή δεν τους επιτρεπόταν να το διαβάσουν. Οι "στρουθοκάμηλοι", που βρίσκονταν υπό περιορισμό στο πλανητικό "πτηνοτροφείο" της Τέρρα. Αυτοί που έκρυβαν το κεφάλι στην άμμο κάτω από την τεράστια ψυχολογική πίεση που δημιουργούσε η μετανάστευση. Εφ' όσον όλοι οι άλλοι πλανήτες του ηλιακού συστήματος του Σολ ήταν μη κατοικήσιμοι, η μετανάστευση σήμαινε ταξίδι σε άλλο ηλιακό σύστημα... και μαζί την ύπουλη διαστημική αρρώστια της μοναξιάς και του ξεριζωμού. Μπορεί να ανένηψε, σκεφτηκε ο Μπέλσνορ, και να τον άφησαν. Τότε όμως θα πρέπει να τον είχαν εφοδιάσει με Το Βιβλίο του Σπεκτόβσκι, με τη βεβαιότητα ότι θα το χρειαζόταν. Τους ξέφυγε, είπε μέσα του. Όμως γιατί να έρθει εδώ; Η βάση της Ιντερπλάν Ουέστ, έδρα του στρατηγού Τρέτον, είναι στην Τέρρα, εκεί όπου βρίσκεται και το "πτηνοτροφείο", σκέφτηκε. Τι σύμπτωση! Προφανώς εκεί έχουν κατασκευαστεί όλοι οι τεχνητοί οργανισμοί του Ντέλμακ0. Αυτό μαρτυρά τουλάχιστον η επιγραφή στη μινιατούρα του Κτιρίου. Με κάποια έννοια ταιριάζει, κατέληξε. Από την άλλη μεριά όμως, δεν βγαίνει κανένα συμπέρασμα. Όλοι αυτοί οι θάνατοι με ωθούν στην παραφροσύνη, είπε μέσα του. Όπως στην περίπτωση του δύστυχου τρελού Τόνι Ντάνκελβελτ. Αλλά ας υποθέσουμε ότι ένα ψυχολογικό εργαστήριο της Ιντερπλάν Ουέστ χρειάζεται ασθενείς "πτηνοτροφείου" σαν πειραματόζωα. Προσλαμβάνουν μερικούς, και ένας από αυτούς είναι ο Νεντ Ράσελ. Είναι πάντα παράφρων, αλλά μποροιίν να τον εκπαιδεύσουν, και οι παράφρονες μπορούν να μάθουν. Του δίνουν μια δουλειά και τον στέλνουν να την κάνει... εδώ. Κι ύστερα μια έντονη, τρομακτική και τερατώδης σκέψ η πέρασε από το μυαλό του. Ας υποθέσουμε ότι είμαστε

140

PHILIP Κ. DICK

όλοι "στρουθοκάμηλοι" από το "πτηνοτροφείο ", είπε μέσα του. Ας υποθέσουμε ότι δεν το γνωρίζουμε, ότι η Ιντερπλάν Ουέστ το διέγραψε από τη μνήμη μας. Αυτό μπορεί να εξηγήσει την ανικανότητα μας να δουλέψουμε σαν ομάδα. Γι' αυτό δεν μπορούμε ούτε καν να μιλήσουμε καθαρά ο ένας στον άλλο. Οι παράφρονες μποροιίν να μάθουν, αλλά ένα πράγμα που δεν μπορούν να κάνουν είναι να λειτουργήσουν συλλογικά... εκτός από την περίπτωση του όχλου. Αλλά αυτό δεν είναι ομαδική λειτουργία, είναι απλά μαζική παραφροσύνη. Ώστε πράγματι είμαστε ένα πείραμα, σκέφτηκε. Τώρα ξέρω τι θέλαμε να μάθουμε. Κι αυτό μπορεί να εξηγεί το τατουάζ που έχω στο δεξί μου πόδι: "Πέρσους 9". Όμως όλα αυτά είναι πολλά για να βασιστούν σε ένα τόσο αδύναμο στοιχείο: το γεγονός ότι ο Ράσελ δεν έχει Το Βιβλίο του Σπεκτόβσκι. Μπορεί να το φυλάει στο διαμέρισμά του, σκέφτηκε ξαφνικά. Χριστέ μου, φυσικά, εκεί είναι. Έ φ υ γ ε από τις ακάτους και δέκα λεπτά αργότερα βρέθηκε στο συγκρότημα των κοιτώνων και ανέβαινε στη βεράντα. Τη βεράντα όπου είχε πεθάνει η Σούζι Σμαρτ, απέναντι από τη βεράντα που είχαν πεθάνει ο Τόνι Ντάνκελβελτ και ο γερο-Μπερτ. Πρέπει να τους θάψουμε! συνειδητοποίησε και ανατρίχιασε. Αλλά πρώτα απ' όλα πρέπει να ψάξω στα υπόλοιπα πράγματα του Ράσελ. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Ανοιξε την πόρτα μ' ένα λοστό, από το ετερόκλητο συνονθύλευμα σκουπιδιών και θησαυρών που αποτελούσαν τη συλλογή του. Σε κοινή θέα, πάνω στο ανακατεμένο κρεβάτι, βρισκόταν το πορτοφόλι και τα χαρτιά του Ράσελ. Η μετάθεσή του, όλα, μέχρι το πιστοποιητικό γεννήσεως. Ο Γκλεν Μπέλσνορ άρχισε να τα ψαχουλεύει, βέβαιος ότι είχε βρει κάτι. Το χάος που προκάλεσε ο θάνατος της Σούζι τους είχε φέρει όλους σε σύγχυση: χωρίς αμφιβολία ο Ράσελ δεν σκόπευε να αφήσει αυτά τα χαρτιά εδώ. Εκτός αν δεν ήταν συνηθι-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

σμένος να χα έχει πάνω του... και οι "στρουθοκάμηλοι" στο "πτηνοτροφείο" δεν είχαν κανενός είδους ταυτότητες. Στην πόρτα εμφανίστηκε ο δρ. Μπαμπλ. Με φωνη στριγκή από πανικό τραύλισε: «Δεν... δεν βρίσκω την κυρία Ρόκινχαμ». «Κοίταξες στην αίθουσα συσκέψεων; Στην καφετέρια;» Μπορεί να πηγε καμιά βόλτα, σκέφτηκε. Όμως ήξερε ότι δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση. Η Ρομπέρτα Ρόκινχαμ μόλις που μπορούσε να περπατήσει: το μπαστούνι της ήταν απαραίτητο λόγω ενός χρόνιου κυκλοφορικού προβλήματος. «Θα σε βοηθήσω», μούγκρισε. Μαζί με τον Μπαμπλ άρχισαν να τρέχουν στο συγκρότημα άσκοπα. Ο Γκλεν Μπέλσνορ σταμάτησε, συνειδητοποιώντας ότι απλά έτρεχαν από τον πανικό τους. «Πρέπει να σκεφτούμε», κοντανάσανε. «Περίμενε λίγο». Πού διάβολο μπορεί να είναι, αναρωτήθηκε. «Αυτή η εξαιρετική γηραιά κυρία», είπε με απόγνωση. «Ποτέ δεν έβλαψε κανένα στη ζωή της. Να τους πάρει ο διάολος, όποιοι και να 'ναι». Ο Μπαμπλ έγνεψε μελαγχολικά. Η Ρομπέρτα Ρόκινχαμ διάβαζε. Άκουσε ένα θόρυβο και σήκωσε το βλέμμα της. Είδε έναν άγνωστο άντρα να στέκεται στην είσοδο του μικρού, τακτικού της δωματίου. «Μάλιστα;» είπε ευγενικά, χαμηλώνοντας το σκάνερ μικροταινιών. «Είστε νέο μέλος του καταυλισμού; Δεν σας έχω δει πριν, έτσι δεν είναι;» «Όχι, κυρία Ρόκινχαμ», είπε. Η φωνή του ήταν ευγενική και πολύ ευχάριστη. Φορούσε δερμάτινη στολή και μεγάλα δερμάτινα γάντια. Το πρόσωπό του σχεδόν ακτινοβολούσε... ή ίσως είχαν θολώσει τα γυαλιά της, δεν ήταν σίγουρη. Τα κοντά μαλλιά του όντως έλαμπαν λίγο, γι' αυτό ήταν σίγουρη. Τι ωραία έκφραση που έχει, σκέφτηκε. Τόσο στοχαστική, λες και έχει σκεφτεί και κάνει ένα σωρό υπέροχα πράγματα. «Θα θέλατε λίγο μπέρμπον με νερό;» τον ρώτησε. Γύρω στο απόγευμα συνήθως έπινε ένα ποτό. Της έκανε καλό στον αδιάκοπο πόνο των ποδιών της. Σήμερα, όπως και να είχε, θα μπορούσαν να απολαύσουν το Old Crow λίγο νωρίτε-

142

PHILIP Κ. DICK

ρα.«Ευχαριστώ», είπε ο άντρας. Ψηλός και λεπτός, στεκόταν στην είσοδο αλλά δεν έμπαινε μέσα. Σαν να ήταν με κάποιο τρόπο προσκολλημένος στον έξω χώρο, λες και δεν μπορούσε να τον αφήσει ολοκληρωτικά και σύντομα θα επέστρεφε σ' αυτόν. Αναρωτιέμαι, σκέφτηκε, αν είναι μια Υπόσταση, όπως λένε οι θρησκευόμενοι εδώ; Τον κοίταξε πιο έντονα προσπαθώντας να διακρίνει καλύτερα τα χαρακτηριστικά του, αλλά η σκόνη στα γυαλιά της - ή οτιδήποτε ήταν αυτό τέλος πάντων- δεν της το επέτρεπε. Δεν μπορούσε να τον δει καθαρά. «Μήπως μπορείτε να το φέρετε εσείς;» του είπε δείχνοντας. «Υπάρχει ένα συρτάρι σ' αυτό το κάπως φθαρμένο τραπεζάκι δίπλα στο κρεβάτι. Θα βρείτε μέσα ένα μπουκάλι Old Crow και τρία ποτήρια. Ω Θεέ μου, δεν έχω σόδα. Θα σας αρέσει μόνο με εμφιαλωμένο νερό και δίχως πάγο;» «Ναι», είπε εκείνος και περπάτησε μέσα στο δωμάτιο. Φορούσε ψηλές μπότες, παρατήρησε. Τι ελκυστικό. «Πώς λέγεστε;» τον ρώτησε. «Λοχίας Ελάι Νίκολς». Άνοιξε το συρτάρι και έβγαλε έξω το μπέρμπον και δύο ποτήρια. «Η αποικία σας απαλλάχθηκε. Μ' έστειλαν να σας πάρω από 'δω και να σας πάω στην πατρίδα σας. Από την αρχή είχαν καταλάβει τη δυσλειτουργία του δορυφόρου». «Τότε όλα τέλειωσαν;» είπε γεμάτη χαρά. «Όλα τέλειωσαν», είπε. Γέμισε τα δύο ποτήρια με μπέρμπον και νερό, της έδωσε το δικό της και κάθισε σε μια ίσια καρέκλα απέναντί της. Χαμογελούσε.

10 Την ώρα που έψαχνε μάταια για χη Ρομπέρτα Ρόκινχαμ, ο Γκλεν Μπέλσνορ διέκρινε μια ομάδα ανθρώπων να βαδίζουν αργά προς τον καταυλισμό. Ή τ α ν αυτοί που είχαν φύγει: Ο Φρέιζερ κι ο Θαγκ, η Μάγκι Ουολς, ο καινούργιος ο Ράσελ, η Μαίρη κι ο Σεθ Μορλεϊ... ηταν όλοι. Ή μήπως όχι. Με την καρδιά του να χτυπάει ο Μπέλσνορ είπε, «δεν βλέπω την Μπέτι Τζο Μπερμ. Τραυματίστηκε; Την εγκαταλείψατε, καθάρματα;» Τους κοίταξε, νιώθοντας το σαγόνι του να τρέμει με ανίσχυρη οργή. «Έχω δίκιο;» «Είναι νεκρή», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. «Πώς έγινε;» ο δρ. Μπαμπλ ήρθε δίπλα του. Οι δυο τους περίμεναν καθώς οι τέσσερις άντρες κι οι δυο γυναίκες πλησίαζαν. «Πνίγηκε μόνη της», είπε ο Μόρλεϊ. Κοίταξε γύρω. «Πού είναι ο νεαρός, ο Ντάνκελβολντ;» «Νεκρός», είπε ο δρ. Μπαμπλ. «Κι ο Μπερτ Κόσλερ;» ρώτησε η Μάγκι Ουόλς. Ούτε ο Μπαμπλ ούτε ο Μπέλσνορ απάντησαν. «Τότε θα είναι κι αυτός νεκρός», είπε ο Ράσελ. «Πράγματι». Ο Μπέλσνορ έγνεψε καταφατικά. «Έχουμε μείνει οκτώ. Η Ρομπέρτα Ρόκινχαμ έχει εξαφανιστεί. Μάλλον είναι κι αυτή νεκρή. Πρέπει να θεωρήσουμε πως είναι». «Δεν μείνατε μαζί;» ρώτησε ο Ράσελ. «Εσείς;» αντιγύρισε ο Μπέλσνορ. Έγινε πάλι σιωπή. Κάπου μακριά ένας χλιαρός άνεμος παρέσυρε σκόνη και νεκρές λειχήνες. Έ ν α ς ανεμοστρόβιλος σηκώθηκε πάνω από το κεντρικό συγκρότημα του καταυλισμού για να καταλαγιάσει σχεδόν αμέσως. Ο Γκλεν Μπέλσνορ ανάσαινε με θόρυβο. Ο αέρας μύριζε άσχημα. Σαν να στεγνώνουν κάπου τομάρια νεκρών σκύλων, σκέφτηκε.

144

PHILIP Κ. DICK

Θάνατος, αναλογίστηκε. Μόνο αυτό μπορώ να σκεφτώ τώρα. Κι είναι λογικό. Ο θάνατος έχει επισκιάσει τα πάντα. Μέσα σε λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες έχει γίνει το κύριο συστατικό της ζωής μας. «Δεν μπορούσατε να φέρετε το πτώμα της πίσω;» τους ρώτησε. «Παρασύρθηκε από το ρεύμα κι έπιασε φωτιά», είπε ο Μόρλεϊ. Πλησίασε τον Μπέλσνορ. «Πώς πέθανε ο Μπερτ Κόσλερ;» «Τον μαχαίρωσε ο Τόνι». «Κι ο Τόνι;» «Τον πυροβόλησα», είπε ο Μπέλσνορ. «Πριν προλάβει να σκοτώσει κι εμένα». «Κι η Ρομπέρτα Ρόκινχαμ; Την πυροβόλησες κι αυτήν;» «Όχι», απάντησε κοφτά ο Μπέλσνορ. «Νομίζω ότι θα πρέπει να εκλέξουμε νέο αρχηγό», είπε ο Φρέιζερ. «Αναγκάστηκα να τον πυροβολήσω», είπε ξερά ο Μπέλσνορ. «Θα μας είχε σκοτώσει όλους. Ρωτήστε τον Μπαμπλ, θα με υποστηρίξει». «Δεν μπορώ να σε υποστηρίξω», είπε ο Μπαμπλ. «Δεν έχω κάποιο παραπάνω στοιχείο απ' ό,τι οι υπόλοιποι. Έ χ ω μόνο τη δική σου διαβεβαίωση». «Τι όπλο χρησιμοποίησε ο Τόνι;» ρώτησε ο Μόρλεϊ. «Ένα σπαθί», απάντησε ο Γκλεν. «Μπορείτε να το δείτε, είναι ακόμα στο δωμάτιο, δίπλα του». «Πού βρήκες το όπλο με το οποίο τον πυροβόλησες;» ρώτησε ο Ράσελ. «Το είχα». Ένιωθε άρρωστος και αδιιναμος. «Έκανα ό,τι μπορούσα, ό,τι έπρεπε να κάνω». «Άρα, αυτοί δεν είναι υπεύθυνοι για όλους τους θανάτους», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. «Εσύ είσαι υπεύθυνος για το θάνατο του Τόνι Ντάνκελβολντ, κι εκείνος για το θάνατο του Μπερτ». «Ντάνκελβελτ», τον διόρθωσε χωρίς νόημα ο Μπέλσνορ. «Και δεν ξέρουμε αν η κυρία Ρόκινχαμ είναι νεκρή. Μπορεί απλώς να περιπλανιέται κάπου. Τρομαγμένη ίσως». «Δεν μπορεί», είπε ο Μπέλσνορ. «Είναι πολύ άρρωστη».

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

«Νομίζω ότι ο Φράζερ έχει δίκιο», συνέχισε ο Σεθ. «Χρειαζόμαστε καινούργιο αρχηγό». Και απευθυνόμενος στον Μπαμπλ, «πού είναι το όπλο;» «Το άφησε στο δωμάτιο του Τόνι», απάντησε εκείνος. Ο Μπέλσνορ απομακρύνθηκε από την ομάδα, κατευθυνόμενος προς το διαμέρισμα του Τόνι Ντάνκελβελτ. «Σταματήστε τον», είπε ο Μπαμπλ. Ο Ιγκνάτζ Θαγκ, ο Ουέιντ Φρέιζερ, ο Μόρλεϊ κι ο Μπαμπλ έτρεξαν και προσπέρασαν τον Μπέλσνορ. Ανέβηκαν γρήγορα στη βεράντα και μπήκαν στο διαμέρισμα του Τόνι. Ο Ράσελ στεκόταν αμέτοχος. Έμεινε με τον Μπέλσνορ και τη Μάγκι Ουόλς. Ο Σεθ βγήκε από το κατώφλι του Τόνι κρατώντας το πιστόλι. «Ράσελ, δεν πιστεύεις ότι κάνουμε το σωστό;» ρώτησε. «Δωσ' του πίσω το πιστόλι του», είπε ο Ράσελ. Έκπληκτος ο Μόρλεϊ σταμάτησε. Όμως δεν έδωσε το όπλο στον Μπέλσνορ. «Ευχαριστώ», είπε ο Μπέλσνορ στον Ράσελ. «Τη χρειάζομαι την υποστήριξη». Και στον Μόρλεϊ, «δώσε μου το πιστόλι όπως σου είπε ο Ράσελ. Είναι άδειο έτσι κι αλλιώς. Έ χ ω βγάλει τις σφαίρες». Άπλωσε το χέρι του και περίμενε. Ο Μόρλεϊ κατέβηκε τα σκαλιά της βεράντας. «Σκότωσες άνθρωπο», είπε βαριά. «Ήταν υποχρεωμένος», είπε ο Ράσελ. «Θα κρατήσω εγώ το όπλο», είπε ο Μόρλεϊ. «Ο άντρας μου θα είναι ο αρχηγός σας», είπε η Μαίρη Μόρλεϊ. «Νομίζω ότι είναι πολύ καλή ιδέα, θα δείτε ότι είναι εξαιρετικός. Στο Τεκέλ Ουφαρσίν είχε πολύ σπουδαία θέση». «Γιατί δεν παίρνεις το μέρος τους;» ρώτησε τον Ράσελ ο Μπέλσνορ. «Επειδή ξέρω τι συνέβη. Ξέρω ότι ήσουν αναγκασμένος να το κάνεις. Αν μπορέσω να τους μιλήσω, τότε ίσως...» σταμάτησε. Ο Μπέλσνορ γύρισε προς την ομάδα των αντρών να δει τι συνέβαινε. Το πιστόλι ήταν στο χέρι του Ιγκνάτζ Θαγκ. Το είχε αρπάξει από τον Μόρλεϊ. Σημάδευε τον Μπέλσνορ μ' ένα διε-

146

PHILIP Κ. DICK

στραμμένο, κακομοίρικο χαμόγελο στα χείλη του. «Δωσ' το πίσω», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. Όλοι φώναζαν στον Θαγκ, αλλά αυτός παρέμενε ακίνητος, σημαδεύοντας τον Μπέλσνορ. «Εγώ είμαι ο αρχηγός σας τώρα», είπε. «Με ή χωρίς ψήφο. Μπορείτε να με ψηφίσετε αν θέλετε, αλλά δεν έχει σημασία». Και γυρίζοντας προς τους τρεις άντρες, είπε, «πηγαίνετε μαζί με τους άλλους. Μη με πλησιάζετε. Το καταλαβαίνετε;» «Είναι άδειο», επανέλαβε ο Μπέλσνορ. Ο Σεθ Μόρλεϊ έδειχνε συντετριμμένος, το πρόσωπό του ήταν ωχρό και στεγνό. Ήξερε ότι αυτός έφταιγε που ο Θαγκ πήρε το όπλο. «Ξέρω τι πρέπει να κάνω», είπε η Μάγκι Ουόλς. Έψαξε στην τσέπη της κι έβγαλε Το Βιβλίο του Σπεκτόβσκι. Μέσα της πίστευε ότι είχε βρει τον τρόπο να πάρει το πιστόλι από τον Ιγκνάτζ Θαγκ. Άνοιξε Το Βιβλίο στην τύχη και βάδισε προς το μέρος του διαβάζοντας φωναχτά. «Άρα μπορεί να ειπωθεί», έψαλλε, «ότι ο Θεός-στην-Ιστορία έχει περάσει από διάφορες φάσεις: (ένα) Η περίοδος της αγνότητας πριν ο Καταστροφέας των Μορφών ξυπνήσει, (δύο) Η περίοδος της Κατάρας, όταν η ισχύς της Θεότητας ήταν στο ναδίρ και η ισχύς του Καταστροφέα των Μορφών στο ζενίθ - κι αυτό γιατί ο Θεός δεν είχε διαβλέψει την έλευση του Καταστροφέα των Μορφών και αιφνιδιάστηκε. (τρία) Η γέννηση του Θεού-πάνω-στη-Γη που σήμανε το τέλος της Απόλυτης Κατάρας και της Αποξένωσης από τον Θεό. (τέσσερα) Η τωρινή περίοδος;...» Σχεδόν τον είχε φτάσει. Στεκόταν ακίνητος, κρατώντας πάντα το όπλο. Συνέχισε να διαβάζει δυνατά το ιερό κείμενο. «Η τωρινή περίοδος, κατά την οποία ο Θεός περπατά στον κόσμο, απολυτρώνοντας αυτούς που τώρα υποφέρουν, απολυτρώνοντας όλη τη μέλλουσα ζωή, μέσω της εικόνας του ως Διαμεσολαβητή ο οποίος...» «Πήγαινε πίσω με τους άλλους», της φώναξε ο Θαγκ. «Αλλιώς θα σε σκοτώσω». «Ο οποίος, είναι βέβαιο, είναι πάντα ζων, αλλά όχι σ' αυ-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

τον τον κύκλο, (πέντε) Η επόμενη και τελευταία περίοδος...» Έ ν α εκκωφαντικό μπανγκ αντήχησε στα τύμπανά της και η ακοή της χάθηκε. Έκανε ένα βήμα πίσω νιώθοντας έντονο πόνο στο στήθος. Αισθάνθηκε τα πνευμόνια της να συνθλίβονται από το οδυνηρό σοκ. Τα πάντα γύρω της αμβλύνθηκαν, το φως ξεθώριασε και βρέθηκε στο σκοτάδι. Σεθ Μόρλεϊ, προσπάθησε να πει κάτι, αλλά κανένας ήχος δεν έβγαινε. Κι όμως, άκουγε ένα θόρυβο. Άκουγε κάτι τεράστιο, μακρινό, να βροντά υπόκωφα και βίαια στο σκοτάδι. Ήταν μόνη. Θαντ, θαντ ακουγόταν ο θόρυβος. Τώρα έβλεπε το ιριδίζοντα χρώματα, ανάκατα μ' ένα φως που κυλούσε σαν υγρό. Σχημάτιζαν πυροτεχνήματα και αναρριχώνταν δεξιά κι αριστερά της. Ακριβώς μπροστά της, το πελώριο Πράγμα παλλόταν απειλητικά. Άκουγε την προστακτική, θυμωμένη φωνή του να την καλεί απάνω. Η έντασή του την τρόμαζε. Απαιτούσε, δεν ζητούσε. Της έλεγε κάτι. Ήξερε τι σήμαινε από τον τιτάνιο βρόντο. Γουάμ, γονάμ, γουάμ, έκανε και, τρομοκρατημένη και γεμάτη σωματικό πόνο, του μίλησε. «Libera me, Domine^® », είπε. «De morte aeterna, in die ilia tremenda». Συνέχιζε να πάλλεται και ν' αντηχεί. Πετούσε αβοήθητη προς το μέρος του. Τώρα, στην άκρη του οπτικού της πεδίου, είδε ένα φανταστικό θέαμα. Είδε μια τεράστια βαλλίστρα και πάνω της τον Διαμεσολαβητή. Η χορδή ήταν τραβηγμένη. Ύστερα, ξαφνικά, ο Διαμεσολαβητής εκτοξεύτηκε προς τα πάνω, προς τον μικρότερο από τους ομόκεντρους κύκλους. «Agnus Dei», είπε, «qui tollis peccata mundi». Έπρεπε να κοιτάξει μακριά από την παλλόμενη δίνη. Κοίταξε κάτω και πίσω... και είδε σε απόσταση ένα παγωμένο τοπίο από χιόνι και ογκόλιθους. Έ ν α ς μανιασμένος άνεμος το έδερνε. Όπως κοίταζε, το χιόνι στοιβαζόταν πάνω στους βράχους. Μια νέα περίοδος παγετώνων, σκέφτηκε και συνειδητοποίησε ότι δυσκολευόταν να σκεφτεί, πόσο μάλλον να μιλήσει, στ' αγγλικά. «Lacrymosa dies ilia», είπε, αγκομαχώντας με πόνο. Ένιωθε το στήθος της σαν τσιμεντόλιθο πόνου.

148

PHILIP Κ. DICK

«Que resurget ex favilla, judicandus homo reus». Αυτή η ανάγκη της να εκφραστεί στα λατινικά -μια γλώσσα που δεν ήξερε καθόλου- έδειχνε να την ανακουφίζει από τον πόνο. «Huic ergo parce, Deus!» είπε. «Pie Jesu Domine, dona eis requiem». Ο βόμβος συνεχιζόταν. Έ ν α ν χάσμα άνοιξε μπρος στα πόδια της. Άρχισε να πέφτει. Από κάτω της, το παγωμένο τοπίο του κολασμένου κόσμου ολοένα μεγάλωνε. Φώναξε πάλι, «Libera me, Domine, de morte aeterna!» Αλλά έπεφτε συνεχώς. Είχε σχεδόν φτάσει στην κόλαση και τίποτα δεν την κρατούσε. Κάτι με τεράστιες φτερούγες πέταξε κοντά της, σαν μεγάλος μεταλλικός δράκος, με αγκάθια να εξέχουν από το κεφάλι του. Την προσπέρασε, αφήνοντας χλιαρό αέρα πίσω του. «Salve me, fons pietatis», του φώναξε. To αναγνώρισε χωρίς έκπληξη. Ή τ α ν ο Διαμεσολαβητής, που πετούσε μακριά από την κόλαση, πίσω στη φωτιά των μικρότερων, εσωτερικών κύκλων. Πολύχρωμα φώτα άνθισαν γύρω της. Είδε ένα κόκκινο φως που κάπνιζε να καίει κοντά της και, μπερδεμένη, στράφηκε προς το μέρος του. Κάτι όμως την έκανε να σταθεί. Δεν είναι το σωστό χρώμα, σκέφτηκε. Πρέπει να ψάχνω ένα καθαρό, λευκό φως, τη μήτρα που θα με ξαναγεννήσει. Πέταξε προς τα πάνω, παρασυρμένη από τον χλιαρό άνεμο του Διαμεσολαβητή... το κόκκινο καπνισμένο φως χάθηκε πίσω της και, στη θέση του, στα δεξιά της, είδε ένα δυνατό, σταθερό, κίτρινο φως. Προσπάθησε να κατευθυνθεί προς το μέρος του. Ο πόνος στο στήθος της είχε ελαττωθεί. Ένιωθε αμυδρά το κορμί της. Ευχαριστώ, σκέφτηκε, που απάλυνες τον πόνο. Το εκτιμώ. Τον είδα, είπε μέσα της. Είδα τον Διαμεσολαβητή και μέσα απ' αυτόν έχω μια ευκαιρία να επιβιώσω. Οδήγησέ με, σκέφτηκε. Πάρε με στο σωστό φως. Στη σωστή νέα γέννηση. Το καθαρό, λευκό φως εμφανίστηκε. Πέταξε προς τα 'κει με λαχτάρα ενώ κάτι την βοηθούσε ωθώντας την. Είσαι θυμωμένος μαζί μου; σκέφτηκε, εννοώντας την τεράστια παρουσία που βομβούσε. Μπορούσε ακόμα ν' ακούσει τον βόμβο, αλλά δεν την αφορούσε πλέον. Θα ηχούσε όλη την

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

αιωνιότητα γιατί ήταν πέρα από τον χρόνο, έξω από τον χρόνο, δεν είχε ποτέ υπάρξει μέσα στο χρόνο. Επίσης, δεν υπήρχε ούτε χο5ρος. Όλα φαίνονταν δισδιάστατα και συμπιεσμένα, σαν αδρές αλλά άτεχνες φιγούρες, ζωγραφισμένες από ένα παιδί ή έναν πρωτόγονο. Λαμπερές πολύχρωμες φιγούρες, αλλά τελείως επίπεδες... και συνωστισμένες. «Mors stupebit et natura», είπε φωναχτά. «Cum resurget creatura, judicanti responsura». Ο βόμβος χαμήλωσε κι άλλο. Μ' έχει συγχωρήσει, είπε μέσα της. Αφήνει τον Διαμεσολαβητή να με μεταφέρει στο σωστό φως. Πετούσε προς το καθαρό, λευκό φως, προφέροντας πού και πού ευλαβείς λατινικές φράσεις. Ο πόνος στο στήθος της είχε πια περάσει και δεν ένιωθε το βάρος της. Το σώμα της είχε πάψει να καταναλώνει χρόνο και χώρο. Πω, πω, σκέφτηκε. Είναι θαυμάσιο. Θρομπ, θρομπ, συνέχισε η Κεντρική Παρουσία, αλλά όχι πια γι' αυτήν. Τώρα ηχούσε γι' άλλους. Η Ημέρα της Τελικής Κρίσης είχε έρθει για την ίδια είχε έρθει και τώρα είχε πια περάσει. Είχε κριθεί, και η κρίση ήταν ευνοϊκή. Ένιωθε απόλυτη, έσχατη ευτυχία. Και συνέχισε, σαν πεταλούδα ανάμεσα σε νόβες, να πετάει προς τα πάνω, προς το σωστό φως. «Δεν ήθελα να τη σκοτώσω», είπε βραχνά ο Ιγκνάτζ Θαγκ. Έμεινε ακίνητος κοιτώντας κάτω το σώμα της Μάγκι Ουόλς. «Δεν είχα ιδέα τι επρόκειτο να κάνει. Θέλω να πω, ερχόταν προς το μέρος μου. Νόμιζα ότι ήθελε το όπλο». Έδειξε με τον ώμο του τον Γκλεν Μπέλσνορ. «Αυτός είπε ότι ήταν άδειο». «Για το όπλο πήγαινε, έχεις δίκιο», είπε ο Ράσελ. «Τότε δεν έκανα κάτι κακό», είπε ο Θαγκ. Κανείς δεν μίλησε. «Δεν δίνω το όπλο», είπε τέλος. «Σωστά Θαγκ», είπε ο Μπαμπλ. «Κράτα το για να δούμε πόσους αθώους θα σκοτώσεις ακόμα». «Δεν ήθελα να τη σκοτώσω». Ο Θαγκ σημάδεψε τον Μπαμπλ. «Δεν έχω σκοτώσει ποτέ μου κανέναν. Ποιος θέλει το όπλο;» Κοίταξε γύρω του άγρια. «Έκανα ακριβώς ό,τι κι ο

150

PHILIP Κ. DICK

Μπελσνορ, τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Είμαστε το ίδιο, αυτός κι εγώ. Γι' αυτό δεν το δίνω το όπλο ο' αυτόν». Λαχάνιαζε, η αναπνοή του σφύριζε. Κρατούσε σφιχτά το πιστόλι και τους κοίταζε με γουρλωμένα μάτια. Ο Μπελσνορ πήγε προς τον Μόρλεϊ. «Πρέπει να του το πάρουμε». «Το ξέρω», είπε εκείνος. Αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί πώς. Αν ο Θαγκ είχε σκοτώσει κάποιον -και μάλιστα μια γυναίκα- επειδή απλώς τον πλησίασε διαβάζοντας Το Βιβλίο, τότε θα πυροβολούσε οποιονδήποτε με την παραμικρή αφορμή. Ο Θαγκ ήταν κραυγαλέα ψυχωτικός. Αυτό ήταν φανερό πλέον. ^Ηθελε να σκοτώσει τη Μάγκι Ουόλς, και ο Σεθ συνειδητοποίησε κάτι που δεν είχε καταλάβει νωρίτερα. Ο Μπελσνορ είχε σκοτώσει, αλλά δεν το ήθελε. Ο ΘαΎκ είχε σκοτώσει και το είχε ενχαριστιχθεί. Αυτή ήταν η διαφορά. Ή τ α ν ασφαλείς από τον Μπέλσνορ - εκτός αν αποκτούσαν κι εκείνοι δολοφονικές τάσεις. Σ' αυτή την περίπτωση ο Μπέλσνορ φυσικά θα πυροβολούσε. Αλλά αν δεν έκαναν κάτι που να τον προκαλέσει...» «Μη», του είπε η γυναίκα του στο αυτί. «Πρέπει να του πάρουμε το πιστόλι», της απάντησε. «Κι είναι δικό μου λάθος που το έχει στα χέρια του. Εγώ τον άφησα να μου το πάρει». Απλωσε το χέρι του προς τον Iγκνάτζ Θαγκ. «Δωσ' το μου», είπε κι ένιωσε το κορμί του να σφίγγεται από φόβο, σαν να προετοιμαζόταν για το θάνατο.

10 «Θα σε σκοτώσει», είπε ο Ράσελ. Βάδιζε κι αυτός αργά προς τον Θαγκ. Οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν. «Πρέπει να του πάρουμε το πιστόλι», είπε στον Θαγκ. Και στον Σεθ, «Μπορεί να πυροβολήσει μόνο τον ενα από μας. Το ξέρω αυτό το όπλο. Δεν έχει ταχυβολία. Θα μπορέσει να πυροβολήσει μόνο μια φορά κι αυτό είναι όλο». Κινηθηκε προς την άλλη πλευρά, πλησιάζοντας σε ανοιχτή γωνία. «Έλα Θαγκ», είπε κι άπλωσε το χέρι του. Ο Θαγκ γύρισε αβέβαια προς το μέρος του. Ο Μόρλεϊ κινήθηκε με ταχύτητα μπροστά. «Να σε πάρει Μόρλεϊ», είπε ο Θαγκ. Η κάνη του όπλου γύρισε προς το μέρος του, αλλά ο Σεθ έπεσε πάνω του. Ένιωσε το κοκαλιάρικο κορμί του Ιγκνάτζ Θαγκ - μύριζε λαδωμένο μαλλί, ούρα και ιδρώτα. «Τώρα», φώναξε ο Μπέλσνορ. Όρμησε κι αυτός προς τον Θαγκ, προσπαθώντας να τον αρπάξει. Βλαστημώντας, ο Θαγκ ξεκόλλησε από τον Μόρλεϊ. Με πρόσωπό άδειο από συναίσθημα, ψυχωτικό, μάτια που γυάλιζαν ψυχρά, στόμα τραβηγμένο σε μια γραμμή, πυροβόλησε. Η Μαίρη Μόρλεϊ τσίριξε. Με το αριστερό χέρι ο Μόρλεϊ άγγιξε το δεξί του ώμο κι ένιωσε το αίμα να κυλά και να ποτίζει το πουκάμισό του. Ο ήχος της εκπυρσοκρότησης τον είχε παραλύσει. Διπλώθηκε στα γόνατα, το κορμί του συσπασμένο από τον πόνο, συνειδητοποιώντας αόριστα πως ο Θαγκ τον είχε πυροβολήσει στον ώμο. Αιμορραγώ, σκέφτηκε. Χριστέ μου, δεν του πήρα το όπλο. Άνοιξε τα μάτια του με κόπο. Είδε τον Θαγκ να τρέχει. Έτρεχε μακριά, σταματώντας πού και πού για να πυροβολήσει. Δεν χτύπησε κανένα. Είχαν όλοι σκορπίσει, ακόμα κι ο Μπέλσνορ. «Βοηθήστε με», βόγκηξε ο Μόρλεϊ. Ο Μπέλσνορ, Ο Ράσελ κι ο Μπαμπλ πή-

152

PHILIP Κ. DICK

γαν προς το μ φ ο ς του, με την προσοχή τους στραμμένη στον Θαγκ. Στο τέλος του συγκροτήματος, κοντά στην είσοδο της αίθουσας συσκέψεων, ο Θαγκ σταμάτησε. Λαχανιάζοντας σημάδεψε τον Σεθ Μόρλεϊ και πυροβόλησε ακόμα μια φορά. Αστόχησε. Μ' ένα τίναγμα, ο Θαγκ έτρεξε κι εξαφανίστηκε. «Φρέιζερ!» φώναξε ο Μπαμπλ. «Βοήθησέ μας να πάμε τον Μόρλεϊ στο ιατρείο. Γρήγορα, νομίζω ότι έχει κοπεί αρτηρία». Ο Φρέιζερ ήρθε βιαστικά. Μαζί με τον Μπέλσνορ και τον Ράσελ σήκωσαν τον Σεθ και τον μετέφεραν στο ιατρείο. «Δεν θα πεθάνεις», είπε λαχανιασμένα ο Μπέλσνορ καθώς τον ξάπλωναν στο μακρύ μεταλλικό τραπέζι. «Σκότωσε τη Μάγκι, αλλά όχι εσένα». Στάθηκε πίσω από το τραπέζι, έβγαλε το μαντήλι του και, τρέμοντας ακόμα, φύσηξε τη μύτη του. «Αυτό το πιστόλι έπρεπε να είχε μείνει στα χέρια μου. Τα βλέπεις τώρα;» «Σκάσε και βγες έξω», είπε ο Μπαμπλ καθώς άναβε τον ιποστειρωτή, βάζοντας μέσα χειρουργικά εργαλεία. Έδεσε ένα λάστιχο γύρω από τον ώμο του Μόρλεϊ. Το αίμα συνέχιζε να τρέχει σχηματίζοντας λιμνούλα δίπλα στον Σεθ. «Θα τον ανοίξω και θα συγκολλήσω την αρτηρία», 3ίπε. Πέταξε το λάστιχο και άναψε το σύστημα μηχανικής ιιμοδοσίας. Μ' ένα μικρό χειρουργικό εργαλείο, άνοιξε μια υρύπα στο πλευρό του Μόρλεϊ και προσάρμοσε επιδέξια COV σωλήνα της αιμοδοσίας. «Δεν μπορώ να σταματήσω υην αιμορραγία», είπε. «Θα μου πάρει δέκα λεπτά να τον ινοίξω, να βρω τα άκρα της αρτηρίας και να τα συγκολλήσω. Αλλά τουλάχιστον δεν θα πεθάνει από αιμορραγί1». Άνοιξε τον αποστειρωτή κι έβγαλε ένα δίσκο με εργαλεία που άχνιζαν. Γρήγορα κι επιδέξια έκοψε τα ρούχα COU Σεθ. Έ ν α λεπτό αργότερα εξερευνούσε τον τραυματι7μένο ώμο. «Θα πρέπει να έχουμε το νου μας συνέχεια για τον Θα^κ», είπε ο Ράσελ. «Να πάρει. Μακάρι να είχαμε και άλλα 5πλα. Αυτός έχει το μοναδικό». «Έχω ένα αναισθητικό όπλο», είπε ο Μπαμπλ. Έβγαλε

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

μια αρμαθιά κλειδιά και τα πέταξε στον Μπέλσνορ. «Στο κλειδωμένο ντουλάπι εκεί πέρα», έδειξε. «Είναι το κλειδί με τη λαβή σε σχήμα διαμαντιού». Ο Ράσελ ξεκλείδωσε το ντουλάπι κι έβγαλε ένα μακρύ σωλήνα με τηλεφακό στερεωμένο πάνω του. «Ωραία», είπε. «Μπορεί να φανεί χρήσιμο. Έχεις άλλη γόμωση εκτός από αναισθητικό; Γνωρίζω τη δόση που έχουν αυτά. Μπορεί να τον κοιμίσει, αλλά...» «Θέλεις να τον σκοτώσεις;», είπε ο Μπαμπλ σταματώντας για λίγο την εξέταση του ώμου του Μόρλεϊ. «Ναι», είπε ο Μπέλσνορ κι ο Ράσελ συγκατάνευσε. «Έχω κι άλλη γόμωση», είπε ο Μπαμπλ. «Γόμωση που σκοτώνει. Μόλις τελειώσω με τον Μόρλεϊ θα στη δώσω». Ξαπλωμένος στο τραπέζι, Ο Σεθ Μόρλεϊ προσπάθησε να δει το αναισθητικό όπλο του Μπαμπλ. Θα μας προστατεύσει; αναρωτήθηκε. Μήπως ο Θαγκ γυρίσει και μας σκοτώσει όλους ή μόνο εμένα έτσι όπως είμαι αβοήθητος; «Μπέλσνορ», βόγκηξε», «μην αφήσεις τον Θαγκ να έρθει τη νύχτα και να με σκοτώσει». «Θα μείνω μαζί σου», είπε ο Μπέλσνορ. Του έκανε σήμα με τον αντίχειρα. «Και θα είμαστε οπλισμένοι μ' αυτό». Κρατούσε το όπλο του Μπαμπλ και το εξέταζε. Έμοιαζε πιο σίγουρος τώρα. Το ίδιο κι οι άλλοι. «Του έδωσες ντεμερόλ;» ο Ράσελ ρώτησε τον δρα Μπαμπλ. «Δεν έχω χρόνο», απάντησε εκείνος και συνέχισε τη δουλειά του. «Θα του δώσω εγώ», είπε ο Φρέιζερ, «αν μου πεις πού είναι, όπως και πού είναι οι υποδερμικές». «Δεν έχεις τα προσόντα για κάτι τέτοιο». «Κι εσύ δεν έχεις τα προσόντα να κάνεις εγχείρηση», είπε ο Φρέιζερ. «Πρέπει να την κάνω», είπε ο Μπαμπλ, «αλλιώς θα πεθάνει. Αλλά μπορεί να τα βγάλει πέρα και χωρίς παυσίπονο». Η Μαίρη Μόρλεϊ πλησίασε γονατιστή, ώστε το κεφάλι της να είναι κοντά στου άντρα της, «Μπορείς ν' αντέξεις τον πόνο;» ρώτησε.

154

PHILIP Κ. DICK

«Ναι», είπε σφίγγοντας τα δόντια ο Μόρλεϊ. Η εγχείρηση συνεχίστηκε. Ή τ α ν ξαπλωμένος στο μισοσκόταδο. Τουλάχιστον βγήκε η σφαίρα, σκέφτηκε νυσταγμένα. Και μου 'δωσαν ντεμερόλ ενδοφλέβια και ενδομυϊκά... δεν νιώθω τίποτα. Άραγε κατάφερε να ράψει σωστά την αρτηρία; αναρωτήθηκε. Έ ν α περίπλοκο μηχάνημα παρακολουθούσε τη δραστηριότητα του οργανισμού του: αρτηριακή πίεση, σφυγμούς, θερμοκρασία, αναπνοή. Μα πού είναι ο Μπαμπλ; αναρωτήθηκε. Κι ο Μπέλσνορ; «Μπέλσνορ!» φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε. «Πού είσαι; Είπες ότι θα έμενες συνέχεια μαζί μου». Μια σκοτεινή φιγούρα πήρε σάρκα και οστά μπροστά του. Ή τ α ν ο Μπέλσνορ, κρατώντας το αναισθητικό όπλο και με τα δυο χέρια. «Εδώ είμαι. Ηρέμησε». «Πού είναι οι άλλοι;» «Θάβουν τους νεκρούς», είπε ο Μπέλσνορ. «Τον Τόνι Ντάνκελβελτ, το γερο-Μπερτ, τη Μάγκι Ουόλς... χρησιμοποιούν βαριά σκαπτικά που έμειναν από το χτίσιμο του καταυλισμού. Και τον Τόλτσιφ. Τον θάβουμε κι αυτόν. Ο πρώτος που πέθανε. Και τη Σούζι. Κακόμοιρη, χαζή Σούζι...» «Τουλάχιστον μ' εμένα δεν τα κατάφερε», είπε ο Σεθ. «Θα το ήθελε. Το επιχείρησε». «Δεν έπρεπε να σου πάρουμε το πιστόλι», είπε ο Μόρλεϊ. Τώρα πια το ήξερε. Ό,τι αξία κι αν είχε αυτό. «Έπρεπε να είχατε ακούσει τον Ράσελ. Εκείνος ήξερε». «Εκ των υστέρων όλοι έχουν δίκιο». Όμως ο Μπέλσνορ είχε ολοφάνερα δίκιο. Ο Ράσελ είχε προσπαθήσει να τους δείξει το σωστό, όμως αυτοί, μες στον πανικό τους, δεν τον άκουσαν. «Κανένα νέο από την κυρία Ρόκινχαμ;» «Τίποτα. Ψάξαμε σ' όλον τον καταυλισμό. Έχει εξαφανιστεί. Το ίδιο κι ο Θαγκ. Αλλά ξέρουμε ότι είναι ζωντανός. Οπλισμένος, επικίνδυνος και ψυχοπαθής. «Δεν ξέρουμε αν είναι ζωντανός», είπε ο Μόρλεϊ. «Μπορεί να αυτοκτόνησε. Ή να τον βρήκε αυτό που βρήκε τον Τόλτσιφ και τη Σούζι».

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

«Ίσως. Όμως δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σ' αυτό». Ο Μπελσνορ κοίταξε το ρολόι του. «Θα είμαι έξω. Από κει θα μπορώ να βλέπω το σκάψιμο και να σε προσέχω ταυτόχρονα. Θα τα πούμε». Χτύπησε τον Μόρλεϊ στον αριστερό ώμο κι ύστερα έφυγε από το δωμάτιο και από το οπτικό πεδίο του Μόρλεϊ. Ο Σεθ έκλεισε τα μάτια κουρασμένος. Η μυρωδιά του θανάτου είναι παντού, σκέφτηκε. Μας έχει διαποτίσει. Πόσοι άνθρωποι χάθηκαν; αναρωτήθηκε. Ο Τόλτσιφ, η Σούζι, η Ρομπέρτα Ρόκινχαμ, η Μπέτι Τζο Μπερμ, ο Τόνι Ντάνκελβελτ, η Μάγκι Ουόλς, ο γερο Μπερτ Κόσλερ. Επτά νεκροί. Επτά μείναμε. Σκότωσαν τους μισούς από μας σε λιγότερο από εικοσιτέσσερις ώρες. Γι' αυτό αφήσαμε το Τεκέλ Ουφαρσίν; Τι μακάβρια ειρωνεία! Όλοι ήρθαμε εδώ γιατί θέλαμε να ζήσουμε πιο ολοκληρωμένα, να φανούμε χρήσιμοι. Ο καθένας σ' αυτή την αποικία είχε ένα όνειρο. Ίσως αυτό να φταίει, σκέφτηκε. Ήμασταν πολύ βυθισμένοι στα προσωπικούς μας, ονειρικούς κόσμους. Δεν μπορέσαμε να βγούμε απ' αυτούς, γι' αυτό είμαστε ανίκανοι να λειτουργήσουμε σαν ομάδα. Και κάποιοι από μας, όπως ο Θαγκ κι ο Ντάνκελβελτ, ήταν πέρα για πέρα ψυχοπαθείς. Μια κάνη όπλου πρόβαλε δίπλα στο κεφάλι του. «Ήσυχα», είπε μια φωνή. Ένας δεύτερος άντρας με μαύρη δερμάτίλ'-η στολή πήγε προς την είσοδο του ιατρείου με ένα ενεργειακό όπλο στο χέρι του. «Ο Μπέλσνορ είναι έξω», είπε στον άντρα που στεκόταν δίπλα στο Μόρλεϊ. «Θα τον φροντίσω εγώ». Σημάδεψε κι ένα ηλεκτρικό τόξο γεφύρωσε το ανοδικό πηνίο του όπλου με το σώμα του Μπέλσνορ. Ο Μπέλσνορ συσπάστηκε κι ύστερα σωριάστηκε στα γόνατα. Έπεσε στο πλάι κι έμεινε εκεί, με το αναισθητικό όπλο πεσμένο δίπλα του. «Οι άλλοι;» είπε ο άντρας δίπλα στον Μόρλεϊ. «Θάβουν τους νεκρούς. Δεν θα το προσέξουν. Ούτε η γυναίκα του δεν είναι εδώ». Πλησίασε τον Σεθ. Ο άντρας δίπλα του σηκώθηκε κι οι δυο τους επιθεώρησαν για λίγο τον Μόρλεϊ. Φορούσαν κι οι δύο μαύρες δερμάτινες στολές, κι ο Σεθ αναρωτήθηκε ποιοι ή τι ήσαν.

156

PHILIP Κ. DICK

«Μόρλεϊ», είπε ο πρώτος άνχρας, «θα σε πάρουμε από 'δω». «Γιαιί;» «Για να σε σώσουμε», είπε ο δεύτερος άντρας. Ξεδίπλωσαν σβέλτα ενα φορείο και το έβαλαν δίπλα στο κρεβάτι του Μόρλεϊ.

10 Ενα μικρό σκάφος, σταθμευμένο πίσω από το ιατρείο, άστραρτε στο φεγγαρόφωτο. Οι δύο μαυροφορεμένοι άντρες κουβάλησαν τον Μόρλεϊ πάνω στο φορείο μέχρι το σκάφος. Ακούιπησαν κάτω το φορείο κι ο ένας άνοιξε την μπουκαπόρτα. Γον μετέφεραν με το φορείο προσεκτικά στο εσωτερικό. «Ο Μπέλσνορ πέθανε;» τους ρώτησε. «Είναι αναίσθητος», είπε ο πρώτος άντρας. «Πού πηγαίνουμε;» «Κάπου που θα σ' άρεσε να πας». Ο δεύτερος άντρας κάθιτε μπροστά στον πίνακα ελέγχου. Άνοιξε κάποιους διακόιτες, ρύθμισε όργανα. Το σκάφος σηκώθηκε και πέταξε στο '^υκτερινό ουρανό. «Είστε άνετα κ. Μόρλεϊ. Συγγνώμη που τας έχουμε στο πάτωμα, αλλά το ταξίδι θα είναι σύντομο». «Μπορείτε να μου πείτε ποιοι είστε;» ρώτησε πάλι ο Μόριεϊ. «Μονάχα πείτε μας αν είστε άνετα», είπε ο πρώτος άντρας. «Άνετα είμαι». Μπορούσε να διακρίνει την οθόνη του ικάφους. Πάνω της το τοπίο φαινόταν σαν να ήταν μέρα. δέντρα, βλάστηση από θάμνους και λειχήνες κι ύστερα μια ρωταψία: το ποτάμι. Κι έπειτα στην οθόνη εμφανίστηκε το Κτίριο. Το σκάφος ετοιμάστηκε να προσεδαφιστεί στην ταράτσα ;ου Κτιρίου. «Σωστά;» είπε ο πρώτος άντρας. «Ναι», έγνεψε ο Μόρλεϊ. «Θέλεις ακόμα να πας;» «Όχι». «Δεν θυμάσαι αυτό το μέρος, έτσι δεν είναι;» είπε ο πρώτος άντρας. «Όχι», απάντησε ο Μόρλεϊ. Κοντανάσαινε, προσπαθώντας να φυλάξει τις δυνάμεις του. «Το είδα πρώτη φορά τήμερα».

158

PHILIP Κ. DICK

«Α, οχι», είπε ο δεύτερος άντρας. «Το εχεις ξαναδεί». Προειδοποιητικά φώτα αναβοσβησαν στην ταράτσα του Κτιρίου καθώς το σκάφος πραγματοποιούσε μια αδέξια προσεδάφιση. «Να πάρει ο διάολος την κατευθυντική ακτίνα», είπε ο πρώτος άντρας. Είναι πάλι ασταθής. Είχα δίκιο, έπρεπε να είχαμε βγάλει τον αυτόματο». «Δεν μπορούσα να κατέβω σ' αυτήν την ταράτσα», είπε ο δεύτερος. «Έχει πολλά εμπόδια. Θα χτυπούσα στις δεξαμενές νερού». «Δεν θα ξαναδούλεψω μαζί σου», είπε ο πρώτος, «αν δεν μπορείς να κατεβάσεις ένα σκάφος μεγέθους Β σε τόσο μεγάλη ταράτσα...» «Δεν είναι θέμα μεγέθους. Τα εμπόδια φταίνε. Είναι πολλά». Άνοιξε την μπουκαπόρτα με το χέρι. Νυχτερινός αέρας αρωματισμένος με βιολέτες μπήκε στο σκάφος και, μαζί του, ο μονότονος βρυχηθμός του Κτιρίου. Ο Σεθ Μόρλεϊ στάθηκε με δυσκολία όρθιος. Συγχρόνως, κατάφερε ν' αρπάξει το ενεργειακό όπλο που κρεμόταν χαλαρά από τη μέση του άντρα στην μπουκαπόρτα. Ο άντρας άργησε ν' αντιδράσει. Είχε πάρει τα μάτια του για μια στιγμή από τον Σεθ για να ρωτήσει κάτι τον συνάδελφο του. Δεν είδε έγκαιρα τον Μόρλεϊ, παρά την προειδοποιητική κραυγή τού συντρόφου του. Το όπλο γλίστρησε κι έφυγε από το χέρι του Σεθ. Έπεσε πάνω του προσπαθώντας να το ξαναπιάσει. Έ ν α ς υψίσυχνος ηλεκτρικός παλμός από το όπλο του άντρα στο κόκπιτ πέρασε ξυστά από τον Μόρλεϊ. Αστόχησε. Ο Σεθ στηρίχτηκε στο γερό του ώμο και πυροβόλησε με τη σειρά του. Η ακτίνα βρήκε τον άντρα που καθόταν στο κόκπιτ πάνω από το δεξί αυτί. Την ίδια στιγμή ο Μόρλεϊ έστρεψε την κάνη και πυροβόλησε τον άλλο, την ώρα που ο τελευταίος έπεφτε πάνω του. Από τόσο κοντινή απόσταση το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό: το σώμα του άντρα τραντάχτηκε και εκσφενδονίστηκε πίσω, συντρίβοντας ένα πίνακα οργάνων στο απέναντι τοίχωμα του σκάφους. Ο Μόρλεϊ έκλεισε την μπουκαπόρτα και την ασφάλισε,

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

πριν πεσει εξανχλημενος στο δάπεδο. Αίμα κυλούσε από τον επίδεσμο στον ώμο του πλημμυρίζοντας τα πάντα. Το κεφάλι του βούιζε και ήξερε ότι σε δύο λεπτά θα λιποθυμούσε. Έ ν α μεγάφωνο μπήκε σε λειτουργία πάνω από τον πίνακα ελεγχου. «Κύριε Μόρλεϊ, γνωρίζουμε ότι έχετε τον έλεγχο του σκάφους κι ότι οι άνθρωποί μας είναι αναίσθητοι. Παρακαλώ μην απογειωθείτε. Η εγχείρηση στον ώμο σας δεν έγινε σωστά. Η ένωση των άκρων της αρτηρίας ήταν ανεπιτυχής. Αν δεν ανοίξετε την μπουκαπόρτα και δεν μας αφήσετε να σας παράσχουμε άμεση ιατρική βοήθεια, πιθανότατα θα πεθάνετε μέσα σε μία ώρα». Άντε στο διάολο, είπε μέσα του ο Μόρλεϊ. Σύρθηκε προς το ταμπλό κι έφτασε το κάθισμα. Χρησιμοποιώντας το καλό του χέρι ανασηκώθηκε, στηρίχτηκε καλύτερα και κάθισε. «Δεν έχετε την εκπαίδευση να πιλοτάρετε αυτό το σκάφος», είπε το μεγάφωνο. Προφανώς υπήρχαν κάμερες μέσα στην καμπίνα. «Μπορώ να το οδηγήσω», είπε ξεφυσώντας. Ένιωθε βάρος στο στήθος και δυσκολευόταν να αναπνεύσει. Πάνω στον πίνακα βρήκε τους διακόπτες προγραμματισμένων πτήσεων. Ή τ α ν οκτώ. Διάλεξε ένα στην τύχη και τον πάτησε. Τίποτα δεν συνέβη. Είμαι ακόμα στην κατευθυντική ακτίνα, συνειδητοποίησε. Πρέπει να απελευθερώσω το σκάφος. Βρήκε το διακόπτη και τον έκλεισε. Το σκάφος ταλαντεύτηκε και λίγο-λίγο άρχισε να σηκώνεται. Κάτι δεν πάει καλά, είπε μέσα του. Το σκάφος δεν συμπεριφέρεται σωστά. Τα πτερύγια πέδησης πρέπει να είναι ακόμα κάτω. Μόλις που μπορούσε να δει.. Η καμπίνα είχε αρχίσει να ξεθωριάζει γύρω του. Έκλεισε τα μάτια, ανατρίχιασε και τα ξανάνοιξε. Χριστέ μου, χάνω τις αισθήσεις μου, σκέφτηκε. Θα συντριβεί ή θα με πάει κάπου; Κι αν ναι, πού; Έπεσε από το κάθισμα και σωριάστηκε στο δάπεδο του σκάφους. Το σκοτάδι μαζεύτηκε γύρω του και τον κατάπιε.

160

PHILIP Κ. DICK

Όση ώρα κειτόταν αναίσθητος, το σκάφος συνέχισε την πτήση του. Έ ν α απαίσιο φως έλουζε το πρόσωπο του. Ένιωθε τη λάμψ η να τον καψαλίζει, έκλεισε σφιχτά τα μάτια, αλλά δεν μπορούσε να το αποφύγει. «Σταμάτα», είπε. Προσπάθησε να βάλει τα χέρια μπροστά, αλλά δεν μπορούσε να τα κουνήσει. Κατάφερε ν' ανοίξει τα μάτια του. Κοίταξε γύρω, τρέμοντας από αδυναμία. Οι δυο άντρες με τις μαύρες στολές κείτονταν σιωπηλοί... όπως τους είχε αφήσει. Δεν χρειαζόταν να τους εξετάσει για να καταλάβει πως ήταν νεκροί. Άρα και ο Μπέλσνορ ήταν νεκρός. Το όπλο δεν νάρκωνε - σκότωνε. Πού είμαι τώρα; αναρωτήθηκε. Η οθόνη του σκάφους ήταν ακόμα αναμμένη, αλλά η κάμερα προφανώς ήταν στραμμένη σε κάποιο εμπόδιο. Το μόνο που έβλεπε ήταν μια επίπεδη, λευκή επιφάνεια. Στριφογύρισε τη σφαίρα που έλεγχε την κάμερα. ^Εχει περάσει πολύ ώρα σκέφτηκε. Άγγιξε προσεκτικά τον τραυματισμένο του ώμο. Η αιμορραγία είχε σταματήσει. Ίσως να του είχαν πει ψέματα. Ίσως ο Μπαμπλ να είχε κάνει καλή δουλειά τελικά. Τώρα κάτι φαινόταν στην οθόνη. Μια μεγάλη νεκρή πόλη. Ακριβώς από κάτω του. Το σκάφος είχε προσεδαφιστεί σ' ένα σημείο σε κάποιο ψηλό κτίριο της πόλης. Καμιά κίνηση. Κανένα ίχνος ζωής. Κανείς δεν ζούσε σ' αυτή την πόλη. Στην οθόνη έβλεπε αποσύνθεση και απόλυτη, ατελείωτη κατάρρευση. Σαν να ήταν η πόλη του Καταστροφέα των Μορφών, σκέφτηκε. Κανένας ήχος δεν ακουγόταν από το μεγάφωνο. Δεν μπορούσε να πάρει βοήθεια από αυτούς,. Πού στο διάολο είμαι; αναρωτήθηκε. Σε ποιο σημείο του γαλαξία υπάρχει μια πόλη τέτοιου μεγέθους που έχει εγκαταλειφθεί να πεθάνει;. Να διαβρωθεί και να σαπίσει; Είναι νεκρή εδώ κι έναν αιώνα, είπε μέσα του με φρίκη. Σηκώθηκε με κόπο στα πόδια του και σύρθηκε στην μπουκαπόρτα. Την άνοιξε και κοίταξε έξω.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

Ο αέρας ηταν μπαγιάτικος και κρύος. Αφουγκράστηκε. Κανένας ήχος. Επιστράτευσε όλες του τις δυνάμεις και βγήκε από το σκάφος, στην ταράτσα. Κανείς δεν είναι εδώ, είπε μέσα του. Βρίσκομαι ακόμα στον ΝτέΧμακ-0; αναρωτήθηκε. Λεν υπάρχει τέτοιο μέρος στον Ντέλμακ-0, σκέφτηκε. Ο Ντέλμακ-0 είναι καινούργιος πλανήτης για μας. Δεν έχει αποικιστεί ποτέ. Εκτός από το μικρό καταυλισμό μας με τους δεκατέσσερις ανθρώπους. Αυτό το μέρος είναι παλιό! Σκαρφάλωσε με δυσκολία πίσω στο σκάφος, σκούντησε στον πίνακα ελέγχου και ξανακάθισε αδέξια. Κάθισε για λίγο συλλογισμένος. Τι πρέπει να κάνον. αναρωτήθηκε. Αποφάσισε ότι πρέπει να προσπαθήσει να γυρίσει στον Ντέλμακ-0. Κοίταξε το ρολόι του. Κάπου δεκαπέντε ώρες είχαν περάσει από τη στιγμή που οι δυο άντρες με τα μαύρα τον είχαν απαγάγει. Οι άλλοι είναι ακόμα ζωντανοί; αναρωτήθηκε. Ή αυτοί τους είχαν σκοτώσει όλους; Ο αυτόματος πιλότος! Είχε φωνητικό έλεγχο. Τον άναψε και μίλησε στο μικρόφωνο. «Πήγαινέ με στον Ντέλμακ-0. Αμέσως». Έκλεισε το μικρόφωνο και κάθισε πίσω περιμένοντας. Το σκάφος δεν ανταποκρίθηκε. «Ξέρεις πού είναι ο Ντέλμακ-0;» είπε στο μικρόφωνο. «Μπορείς να με πας; Ήμασταν εκεί πριν δεκαπέντε ώρες., δεν το θυμάσαι;» Τίποτα. Καμιά απάντηση, καμιά κίνηση. Κανένας ήχος από τη μηχανή ιοντικής ώθησης. Δεν υπάρχει καταχωρημένο σχέδιο πτήσης για τον Ντέλμακ-0, συνειδητοποίησε. Προφανώς οι δυο άντρες είχαν πάει εκεί πιλοτάροντας μόνοι τους. Ή μπορεί να μη χρησιμοποιούσε σωστά τον αυτόματο πιλότο. Επιστρατεύοντας τις ικανότητές του επιθεώρησε τον πίνακα ελέγχου. Διάβασε ό,τι ήταν τυπωμένο στους διακόπτες, τα κουμπιά, τα χειριστήρια, οτιδήποτε είχε κάποια ένδειξη. Καμιά πρόοδος. Δεν μπορούσε να μάθει τίποτα από τον πίνακα, πόσω μάλλον να τον χειριστεί. Δεν μπορώ να πάω πουθενά, είπε μέσα του, γιατί δεν ξέρω πού βρίσκομαι.

162

PHILIP Κ. DICK

Μπορώ μόνο να πετάξω στην τύχη. Με την προϋπόθεση ότι θα καταλάβω πώς λειτουργεί αυτό το σκάφος. Ένας διακόπτης τού τράβηξε την προσοχή. Δεν τον είχε δει την πρώτη φορά. Έγραφε ΟΔΗΓΙΕΣ. Τον άναψε. Στην αρχή δεν συνέβη τίποτα. Ύστερα το μεγάφωνο μπήκε σε λειτουργία. «Το ερώτημά σας». «Μπορείς να μου πεις τη θέση μου;» είπε. «Θέλετε ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΤΗΣΗΣ;» «Δεν βλέπω τίποτα στον πίνακα που να γράφει ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΤΗΣΗΣ». «Δεν είναι στον πίνακα. Είναι πάνω από τον πίνακα, στα δεξιά». Κοίταξε. Ή τ α ν εκεί. Έθεσε σε λειτουργία το διακόπτη ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΤΗΣΗΣ και είπε: «Μπορείς να μου πεις πού βρίσκομαι;» Παράσιτα, ήχοι λειτουργίας. Άκουσε ένα ελαφρό ζζζζζζζζ, σαν μηχανικό βόμβο. Έπειτα, από το μεγάφωνο μια ηλεκτρονική απομίμηση ανθρώπινης φωνής: «Μμμμμάλιστα κύρρρρρριε. Είσσσσσσαστε στο Λονδίνο». «Στο Λονδίνο!» επανέλαβε έκπληκτος. «Πώς είναι δυνατόν;» «Πετάξξξξξξξατε μέχρι εδδδδώ». Προσπάθησε να το χωνέψει, αλλά δεν μπορούσε. «Εννοείς το Λονδίνο της Αγγλίας, στην Τέρρα;» ρώτησε. «Μμμμμμάλιστα κύρρρρρριε». Κατάφερε να συνέλθει και να κάνει ακόμα μια ερώτηση. «Μπορώ να πάω στον Ντέλμακ-0 μ' αυτό το σκάφος;» «Είνννναι έξι χρόνια ταξξξξξίδι. Το σσσσσσκάφος σας δεν είναι κατάλληλο. Δενννννν έχει αρκετή ώθησσσσση για να ξεπεράσει την πλαννννννητική βαρύτητα». «Είμαι στην Τέρρα», είπε βαριά. Αυτό εξηγούσε την εγκαταλειμμένη πόλη. Απ' ό,τι είχε ακούσει, όλες οι μεγάλες πόλεις στην Τέρρα είχαν ερημωθεί. Δεν εξυπηρετούσαν πια κανένα σκοπό. Δεν υπήρχε πληθυσμός γιατί όλοι, εκτός από τις "στρουθοκαμήλους", είχαν μεταναστεύσει. «Το σκάφος μου τότε, είναι ένα όχημα υψηλής ταχύτητας για ενδοπλανητικές πτήσεις μόνο;»

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

«Μμμμάλιστα κύρρρρριε». «Τότε θα μπορούσα να έχω έρθει στο Λονδίνο μόνο από κάποιο άλλο σημείο του πλανητη». «Μμμμάλιστα κύρρρρριε». Το κεφάλι του βούιζε, το πρόσωπό του ηταν μουσκεμένο με λιπαρό ιδρώτα. «Μπορείς να ανατρέξεις στην προηγούμενη πορεία μου; Μπορείς να βρεις από πού ηρθα;» «Βεβαίως». Ο μηχανισμός βόγκηξε παρατεταμένα. «Μμμμμάλιστα. Ξεκινησσσσατε από τις ακόλουθες σσσσσυντεταγμένες: #3R68-222B. Και πρινννν από κει...» «Δεν καταλαβαίνω τα νούμερα», είπε ο Μόρλεϊ. «Μπορείς να το μεταφράσεις σε λόγια;» «Όχι. Δεννννν υπάρχουν λόγια να το περιγρρρρρράψουν». «Μπορείς να προγραμματίσεις το σκάφος να επιστρέψει εκεί;» «Μμμμμάλιστα. Μπορώ να καταχωρήσω τις συντεταγμένες στοννννν έλεγχο πτήσης. Θέλετε να καταγρρρρράψω την πτήση;» «Ναι», είπε και σωριάστηκε εξαντλημένος στο οριζόντιο πλαίσιο του πίνακα ελέγχου. Η μονάδα Π Λ Η Ρ Ο Φ Ο Ρ Ι Ε Σ Π Τ Η Σ Η Σ μπήκε σε λειτουργία. «Χρειάζεστε ιατρρρρική βοήθεια κύρρρριε;»

«Ναι», είπε ο Μόρλεϊ. «Θέλετε το σκάφοςςςςςςς να πετάξει στην πλησσσσσιέστερη ιατρική μονάδα;» Δίστασε. Κάτι μέσα του τού έλεγε να πει όχι. «Δεν θα πάθω τίποτα», είπε. «Δεν είναι μεγάλο ταξίδι». «Όχι κύρρρριε. Ευχαρρρριστώ κύριε. Καταχωρώ τις συντεταγμένες #3R68-222B. Και θα καταγρρρράψω την πτήση. Σωστά κύρρριε;» Δεν μπορούσε ν' απαντήσει. Ο ώμος του είχε αρχίσει πάλι να αιμορραγεί. Προφανώς είχε χάσει περισσότερο αίμα απ' ό,τι νόμιζε. Φώτα σαν από τζουκ-μποξ άναψαν μπροστά του. Αναβόσβηναν και μόλις που μπορούσε να τα ξεχωρίσει. Διακόπτες άνοιξαν κι έκλεισαν... ήταν λες και το κεφάλι του βρισκόταν πάνω σε φλίπερ έτοιμο να δώσει παιχνίδι μπόνους - ένα μαύρο και καταθλιπτικό μπόνους. Και μετά, απαλά,

164

PHILIP Κ. DICK

το σκάφος ανέβηκε στο μεσημεριανό ουρανό. Έκανε ένα γύρο πάνω από το Λονδίνο -αν όντως ηταν το Λονδίνο- και κατευθύνθηκε δυτικά. «Δώσε μου προφορική επιβεβαίωση όταν φτάσουμε», μούγκρισε. «Μμμμάλιστα κύρρρρριε. Θα σας ξυπνήσσσσσω». «Μιλάω πράγματι με μια μηχανη;» μουρμούρισε ο Μόρλεϊ. «Τεχνικώς είμαι ανόργανο τεχνητό δημιούρρρργημα κλάσεως πρωτούπολογιστή. Όμως...» Συνέχισε να φλυαρεί αλλά δεν το άκουγε. Για μια ακόμη φορά είχε χάσει τις αισθήσεις του. Το σκάφος συνέχισε τη σύντομη πτήση του. «Πλησιάζουμε τις συντεταγμένες #3R68-222B», μια διαπεραστική φωνή τον ξύπνησε. «Ευχαριστώ», είπε, σηκώνοντας το κεφάλι του με κόπο. Κοίταξε την οθόνη. Ένας όγκος εμφανίστηκε απειλητικός. Για μια στιγμή δεν μπόρεσε να το αναγνωρίσει -σίγουρα δεν ήταν ο καταυλισμός- κι έπειτα, με τρόμο, συνειδητοττοίιχσε ότι το σκάφος είχε επιστρέψει στο Κτίριο. «Περίμενε», είπε με αγωνία. «Μην προσεδαφιστείς». «Μα είμαστε στις συντεταγμένες #3R68-...». «Λναιρώ την εντολή», φώναξε. «Πήγαινέ με στις προηγούμενες συντεταγμένες». Μ ι α παύση και μετά μια φωνή από τις Π Λ Η Ρ Ο Φ Ο Ρ Ι Ε Σ Π Τ Η Σ Η Σ : « Η προηγούμενννννη πτήση είχε γίνει χωρίς τ η μεσολάβηση υπολογιστή. Δ ε ν ν ν ν ν υπάρχει καταγραφή της. Δ ε ν ν ν ν μπορρρρρώ να τ η ν υπολογίσω».

«Καταλαβαίνω», είπε. Το γεγονός δεν τον εξέπλησσε. «Λοιπόν, πες μου πώς θα πάρω χειροκίνητο έλεγχο του σκάφους», είπε, καθώς το Κτίριο μίκραινε από κάτω του. Το σκάφος πετούσε διαγράφοντας κύκλο. «Πρρρρώτα πατήστε τον διακόπτη δδδδέκα για ακύρωση. Μετά - βλέπετε τη μμμμμεγάλη πλαστική σφαίρα; Τη γυρίζετε δεξιά, αριστερά, εμπρός και πίσω. Έτσι ελλλλλέγχετε την πτήση. Συννννννιστώ να εξασκηθείτε πριν σας δώσω τον έλεγχο».

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

«Δώσε μου τον ελεγχο», είπε άγρια. Μακριά, από κάτω είδε δυο μαύρες κουκίδες να σηκώνονται από το Κτίριο. «Έλεγχος χειροκίνητος». Στριφογύρισε τη μεγάλη πλαστική σφαίρα. Το σκάφος τινάχτηκε κι αναπήδησε κι ύστερα βούτηξε με το ρύγχος προς την άγονη πεδιάδα. «Πίσω, πίσω», ήχησαν προειδοποιητικά οι Π Λ Η Ρ Ο Φ Ο Ρ Ι Ε Σ Π Τ Η Σ Η Σ . «Κατεβββββαίνετε πολύ γρήγορα».

Κύλησε τη σφαίρα προς τα πίσω και αυτή τη φορά βρέθηκε σε ικανοποιητικά οριζόντια πορεία. «Θέλω να ξεφύγω απ' αυτά τα δύο σκάφη πίσω μου», είπε. «Η ικαννννότητά σας να χειριστείτε το σκάφφφφος δεν είννννναι τέτοια που...» «Μπορείς να το κάνεις εσύ;» διέκοψε. «Έχω καταχωρημένα διάφορα τυχαία σχέδδδδδια πτήσης που μπορούν να τους αποφύγουννννν». «Χρησιμοποίησε κάποιο λοιπόν», είπε ο Μόρλεϊ. Τα δυο σκάφη είχαν πλησιάσει πολύ. Στην οθόνη είδε τις κάνες πυροβόλων των 88 χιλιοστών να ξεπροβάλλουν από τα ρύγχη τους. Ανά πάσα στιγμή θα άνοιγαν πυρ. «Τυχαία πτήση σε λλλλειτουργία κύρρρριε», ακούστηκαν 01 Π Λ Η Ρ Ο Φ Ο Ρ Ι Ε Σ Π Τ Η Σ Η Σ . «Παρρρακαλώ προσδεθείτε».

Έψαξε διστακτικά για τη ζώνη. Καθώς την ασφάλιζε, το σκάφος ανέβηκε απότομα προς τα πάνω, κάνοντας ένα ίμελμαν^^ . Ολοκλήρωσε τον ελιγμό πετώντας στην αντίθετη κατεύθυνση, αρκετά πάνω από τα διωκτικά σκάφη. «Ραντάρ κλειδώθηκε πάνω μας κύρρριε», είπε η μονάδα. «Από τα αναφερόμενα σκάφφφη. Προγραμματίζω κατάλληλους ελιγμούς διαφυγής. Θα πετάξξξξουμε κοντά στο έδαφος. Μη φοβηθείτε». Το σκάφος βούτηξε προς τα κάτω σαν χαλασμένο ασανσέρ. Ο Μόρλεϊ ζαλίστηκε. Αγκάλιασε το κεφάλι με τα χέρια κι έκλεισε τα μάτια του. Ύστερα, το ίδιο απότομα, το σκάφος οριζοντιώθηκε. Πετούσε ακανόνιστα, προσαρμόζοντας κάθε τόσο το ύψος του στις ανωμαλίες του εδάφους. Έμεινε ακίνητος στη θέση του, νιώθοντας ναυτία από τους ελιγμούς του σκάφους.

166

PHILIP Κ. DICK

Ακούστηκε μια υπόκωφη έκρηξη. Κάποιο από τα σκάφη που τον καταδίωκαν είχε ανοίξει πυρ ή είχε εκτοξεύσει βλήμα αέρος-αέρος. Συνήλθε αμέσως και κοίταξε την οθόνη. Ή τ α ν κοντά; Μακριά, στο αφιλόξενο τοπίο, μια στήλη καπνού υψώθηκε. Το βλήμα είχε περάσει ξυστά: τον πλησίαζαν. « Έ χ ο υ μ ε όπλα;» ρώτησε τις Π Λ Η Ρ Ο Φ Ο Ρ Ι Ε Σ Π Τ Η Σ Η Σ .

«Σύμφωνα με τους καννννονισμούς, έχουμε δύο πυραύλους αέρος-αέρος τύπου 120-Α. Να προγραμματίσω ενεργοποίησή τους για αντιμετώπιση των σκαφών που μαςςςςς ακολουθούν;» «Ναι». Ή τ α ν δύσκολη απόφαση. Ή τ α ν αναγκασμένος ν' ανοίξει πυρ. Όμως εκείνοι είχαν αρχίσει να πυροβολούν πρώτοι, δεν είχαν κανένα δισταγμό να τον σκοτώσουν. Έπρεπε να αμυνθεί. «Πύραυλοι εκτοξεύτηκαν», ακούστηκε μια διαφορετική φωνή από τον ίδιο τον πίνακα ελέγχου. «Θέλετε οπτική σσσσύνδεση;» « Ν ν ν ν ν α ι , θέλει», απάντησαν οι Π Λ Η Ρ Ο Φ Ο Ρ Ι Ε Σ Π Τ Η ΣΗΣ.

Μια καινούργια σκηνή εμφανίστηκε στην οθόνη. Μεταδιδόταν, σε χωριστά παράθυρα, κι από τους δύο πυραύλους. Ο πύραυλος της αριστερής οθόνης αστόχησε και, συνεχίζοντας την πορεία του, έχασε ύψος και τελικά εξερράγη στο έδαφος. Ο δεύτερος όμως κατευθύνθηκε στο στόχο του. Το διωκτικό σκάφος στριφογύρισε, κατευθύνθηκε προς τα πάνω... ο πύραυλος άλλαξε πορεία και η οθόνη γέμισε από λευκό φως. Ο πύραυλος είχε εκραγεί καταστρέφοντας τον έναν από τους διώκτες. Ο άλλος συνέχισε την πορεία του ακολουθώντας τον και αναπτύσσοντας ταχύτητα. Ο πιλότος ήξερε ότι είχε εξαντλήσει τα πυρομαχικά του, και ο διώκτης του το ήξερε. «Έχουμε πυροβόλο;» ρώτησε ο Μόρλεϊ. «Το μικρό μέγεθος του σκάφφφφους δενννν επιτρέπει...» «Ναι ή όχι;» «Όχι». «Τίποτα απολύτως;»

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

«Όχι». «Θελω να παραδοθώ», είπε ο Σεθ. «Είμαι τραυματισμένος και αιμορραγώ. Προσεδάφισε μας το συντομότερο». «Μάλιστα κύρρρριε». Το σκάφος βούτηξε προς τα κάτω. Πέταξε παράλληλα με το έδαφος, επιβραδύνοντας. Άκουσε το σύστημα προσεδάφισης να κατεβαίνει κι ύστερα, μ' ένα απότομο κρότο, το σκάφος ακούμπησε κάτω. Βόγκηξε από τον πόνο καθώς το σκάφος αναπηδούσε, έτρεμε κι έστριβε με τα λάστιχά του να ουρλιάζουν. Τελικά σταμάτησε. Σιωπή. Έμεινε καθισμένος μπροστά στον πίνακα ελέγχου προσπαθώντας ν' αφουγκραστεί το άλλο σκάφος. Περίμενε. Τίποτα. Μόνο σιωπή. « Π Λ Η Ρ Ο Φ Ο Ρ Ι Ε Σ Π Τ Η Σ Η Σ » , είπε δυνατά, με το κεφάλι του να γυρίζει. «Προσεδαφίστηκε;»

«Συνέχισε την πορρρρεία του». «Γιατί;» «Δεν ξέρρρρω. Συννννεχίζει να απομακρύνεται. Μόλις που φαίνεται στο ραντάρ». Μια παύση. «Τώρρρρα είναι εκτός εμβέλειας ραντάρ». Μπορεί να μην είχε δει ότι προσεδαφίστηκε. Μπορεί ο πιλότος να είχε νομίσει ότι πετούσε απλώς χαμηλά για ν' αποφύγει το ραντάρ. «Απογειώσου πάλι», είπε ο Μόρλεϊ. «Πέτα σε διευρυνόμενους κύκλους. Ψάχνω ένα καταυλισμό που βρίσκεται σ' αυτήν την περιοχή». Διάλεξε μια πορεία στην τύχη. «Πέτα προς τα βορειοανατολικά». «Μάλλλιστα κύρρρριε». Το σκάφος μπήκε πάλι σε λειτουργία και, επιδέξια, ανέβηκε πάλι στον ουρανό. Προσπάθησε πάλι να ξεκουραστεί, αυτή τη φορά καθισμένος σε θέση που να μπορεί να βλέπει συνέχεια την οθόνη. Δεν πίστευε αληθινά ότι θα πετύχαινε. Ο καταυλισμός ήταν μικρός και το τοπίο τεράστιο. Τι εναλλακτική λύση είχε όμως; Να πάει πάλι στο Κτίριο; Τώρα ένιωθε μια σταθερή, βέβαιη απέχθεια γι' αυτό. Η προηγούμενη επιθυμία του να μπει είχε εξαφανιστεί. Δεν είναι οινοποιείο, είπε μέσα του. Τότε, τι στο διάβολο ήταν;

168

PHILIP Κ. DICK

Δεν ήξερε. Κι ευχόταν να μη μάθαινε ποτέ. Κάτι άστραφτε στα δεξιά. Κάτι μεταλλικό. Ανασηκώθηκε εξασθενημένος. Κοίταξε στον πίνακα ελέγχου και είδε ότι το σκάφος πετούσε σε κύκλους σχεδόν μια ώρα. Απομακρύνθηκα πολύ; αναρωτήθηκε. Μισοκλείνοντας τα μάτια προσπάθησε να δει τι άστραφτε. Μικρά κτίρια. «Αυτό είναι», είπε. «Να προσεδαφιστώ;» «Ναι», έσκυψε μπροστά προσπαθώντας να δει, να βεβαιωθεί. Ή τ α ν ο καταυλισμός.

10 Μια μικρή -αποκαρδιωτικά μικρή- ομάδα ανδρών και γυναικών προχώρησε ξεψυχισμενα προς το σκάφος καθώς ο Σεθ Μόρλεϊ άνοιγε την μπουκαπόρτα με τον ηλεκτρικό μηχανισμό. Τον κοίταξαν παγερά καθώς έβγαινε έξω, στάθηκε και προσπάθησε να ανακτήσει τον έλεγχο του εξασθενημένου του κορμιού. Ο Ράσελ, με αυστηρό βλέμμα. Η γυναίκα του η Μαίρη με πρόσωπο αλλοιωμένο από αγωνία, αλλά ταυτόχρονα ανακουφισμένη που τον έβλεπε. Ο Ουέιντ Φρέιζερ, έδειχνε κουρασμένος. Ο δρ. Μίλτον Μπαμπλ, μασώντας μηχανικά την πίπα του. Ο Ιγκνάτζ Θαγκ δεν ήταν ανάμεσά τους. Ούτε ο Γκλεν Μπέλονορ. Ο Μόρλεϊ μίλησε βαριά, «Ο Μπέλονορ είναι νεκρός, έτσι;» Έγνεψαν καταφατικά. «Είσαι ο πρώτος απ' όλους που γυρίζει πίσω», είπε ο Ράσελ. «Χθες βράδυ προσέξαμε ότι ο Μπέλονορ δεν ήταν στο πόστο του. Τον βρήκαμε στην πόρτα του ιατρείου. Ή τ α ν ήδη νεκρός». «Ηλεκτροπληξία», είπε ο Μπαμπλ. «Κι εσύ είχες εξαφανιστεί», είπε η Μαίρη. Τα μάτια της ήταν θολά, με ζωγραφισμένη την έκφραση της απελπισίας, παρά το γυρισμό του. «Καλύτερα να γυρίσεις στο ιατρείο και να πέσεις στο κρεβάτι», του είπε ο Μπαμπλ. «Απορώ πώς ζεις ακόμα. Είσαι μουσκεμένος στο αίμα». Όλοι μαζί τον βοήθησαν να πάει στο ιατρείο. Η Μαίρη έφτιαξε γρήγορα το κρεβάτι. Ο Σεθ Μόρλεϊ περίμενε παραπαίοντας κι ύστερα τους άφησε να τον ξαπλώσουν στα μαξιλάρια. «Θα κοιτάξω πάλι τον ώμο σου», είπε ο Μπαμπλ. «Νομίζω ότι η αρτηρία παρουσιάζει αιμορραγία στο...»

170

PHILIP Κ. DICK

«Είμαστε στη Γη», είπε ο Μόρλεϊ. Τον κοίταξαν σαστισμένοι. Ο Μπαμπλ είχε παγώσει. Γύρισε προς τον Σεθ και μηχανικά συνεχισε να παίζει μ' ενα δίσκο με χειρουργικά εργαλεία. Κανείς δεν μιλούσε. «Τι είναι το Κτίριο;» ρώτησε τέλος ο Φρέιζερ. «Δεν ξέρω. Είπαν άτι κάποτε ήμουν εκεί». Με κάποια έννοια λοιπόν, ξέρω, συνειδητοποίησε. Μπορεί όλοι να ξέρουμε. Ίσως κάποτε στο παρελθόν να είμαστε όλοι εκεί. Μαζί. «Γιατί μας σκοτώνουν;» ρώτησε ο Μπαμπλ. «Αυτό δεν το γνωρίζω», απάντησε ο Μόρλεϊ. «Πώς είσαι σίγουρος ότι είμαστε στη Γη;» ρώτησε η Μαίρη. «Ήμουν στο Λονδίνο πριν λίγο. Είδα την αρχαία, εγκαταλειμμένη πόλη. Χιλιάδες ρημαγμένα, έρημα σπίτια, εργοστάσια και δρόμοι. Μεγαλύτερη από οποιαδήποτε πόλη εκτός Γης. Κάποτε ζούσαν έξι εκατομμύρια άνθρωποι εκεί». «Μα δεν υπάρχει τίποτα στην Τέρρα εκτός από το "πτηνοτροφείο" και τις "στρουθοκαμήλους"», είπε ο Φρέιζερ. «Συν τις στρατιωτικές και ερευνητικές εγκαταστάσεις της Ιντερπλάν Ουέστ», είπε ο Σεθ, χωρίς βεβαιότητα όμως. «Είμαστε ένα πείραμα», συνέχισε παρ' όλ' αυτά. «Ακριβώς όπως υποθέσαμε. Έ ν α στρατιωτικό πείραμα που διευθύνεται από τον στρατηγό Τρέτον». Ούτε αυτό το πίστευε όμως. «Ποιοι στρατιωτικοί φοράνε μαύρες δερμάτινες στολές και μπότες; Νομίζω πως λέγονται...» «Φύλακες Πτηνοτροφείου», είπε ο Ράσελ αδιάφορα. «Ένα τέχνασμα για να ενισχύσουν το ηθικό τους. Είναι πολύ καταθλιπτικό να δουλεύεις ανάμεσα σε "στρουθοκαμήλους". Έτσι, πριν τρία-τέσσερα χρόνια, τους έδωσαν αυτές τις στολές. Έκανε πολύ καλό στην αυτοπεποίθησή τους». Η Μαίρη γύρισε προς το μέρος του και τον κοίταξε διερευνητικά. «Πώς τα ξέρεις όλα αυτά;» «Επειδή είμαι ένας απ' αυτούς», είπε ήρεμα ο Ράσελ. Έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό, αστραφτερό ενεργειακό όπλο. «Αυτό είναι το συνηθισμένο όπλο μας». Τους σημάδευε με το όπλο γνέφοντάς τους να σταθούν δίπλα ο ένας

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

στον άλλον. «Μία στο εκατομμύριο ήταν οι πιθανότητες να ξεφύγει ο Μόρλεϊ». Ο Ράσελ έδειξε το μικροσκοπικό ακουστικό στο δεξί αυτί του. «Με ενημέρωναν συνεχώς. Ήξερα ότι επέστρεφε, αλλά ούτε εγώ ούτε οι ανώτεροίμου πιστεύαμε ότι θα τα κατάφερνε». Χαμογέλασε παιχνιδιάρικα.

Ακούστηκε ένα θαμη. Ο Ράσελ μισογύρισε, χαμήλωσε το όπλο του και σωριάστηκε κάτω, αφήνοντάς το να πέσει. Τι συμβαίνει; αναρωτήθηκε ο Σεθ Μόρλεϊ. Ανακάθισε προσπαθώντας να δει. Μπόρεσε να διακρίνει τη φιγούρα ενός άντρα να μπαίνει στο δωμάτιο. Ο Περιπατών; σκέφτηκε. Ο Περιπατών-επίτης-Γης ήρθε να μας σώσει; Ο άντρας κρατούσε όπλο - ένα παλιό πιστόλι με μολυβένια βλήματα. Το όπλο του Μπέλσνορ, συνειδητοποίησε. Μα τώρα το έχει ο Ιγκνάτζ Θαγκ. Δεν καταλάβαινε. Ούτε και οι άλλοι. Στριφογύριζαν χωρίς ειρμό ενώ ο άντρας με το πιστόλι τους πλησίαζε. Ή τ α ν ο Ιγκνάτζ Θαγκ. Στο πάτωμα, ο Ράσελ ξεψυχούσε. Ο Θαγκ έσκυψε, πήρε το ενεργειακό όπλο και το έβαλε στη ζώνη του. «Γύρισα», είπε βλοσυρά. «Τον άκουσες;» ρώτησε ο Σεθ. «Τον άκουσες ποιτ έλεγε...» «Τον άκουσα», δίστασε, μετά έβγαλε το ενεργειακό όπλο και το έδωσε στον Μόρλεϊ. «Κάποιος να πάρει το αναισθητικό όπλο», είπε. «Χρειαζόμαστε και τα τρία. Υπάρχουν κι άλλα στο σκάφος;» «Υπάρχουν δύο στο σκάφος», είπε ο Μόρλεϊ και πήρε το ενεργειακό όπλο από τον Θαγκ. Δεν θα μας σκοτώσει; αναρωτήθηκε. Η παρανοϊκή έκφραση του Ιγκνάτζ Θαγκ είχε υποχωρήσει, όπως και η νευρωτική επιφυλακτικότητα που τον χαρακτήριζε. Ο Θαγκ φαινόταν σε ετοιμότητα αλλά ήρεμος. Φυσιολογικός. «Δεν είσαστε εσείς οι εχθροί μου», είπε ο Θαγκ. «Αυτοί είναι». Έδειξε με το πιστόλι προς τον Ράσελ. «Ήξερα ότι ήταν κάποιος από την ομάδα. Υποπτευόμουν τον Μπέλσνορ, αλλά έκανα λάθος. Αυπάμαι». Έμεινε σιωπηλός. Όμως ούτε οι υπόλοιποι μιλούσαν. Περίμεναν να δουν τι θα συνέβαινε. Θα συνέβαινε γρήγορα, το ήξεραν. Πέντε

172

PHILIP Κ. DICK

όπλα, είπε μεσα χου ο Μόρλεϊ. Αξιοθρηνηχο. Έχουν βλήματα αφος-εδάφους, πυροβόλα χων 88 χιλιοστών και ποιος ξέρει τι άλλο. Έχει νόημα να πολεμήσουμε; «Έχει», είπε ο Θαγκ, διαβάζονχας χην έκφραση χου. «Πισχεύω πως έχεις δίκιο», είπε ο Σεθ. «Νομίζω πως ξέρω χι είναι αυχό χο πείραμα», είπε ο Φρέιζερ. Οι άλλοι περίμεναν να συνεχίσει, αλλά αυτός παρέμεινε σιωπηλός. «Πες το», είπε ο Μπαμπλ. «Όχι, αν δεν βεβαιωθώ». Νομίζω πως κι εγώ ξέρω, σκέφτηκε ο Μόρλεϊ. Ο Φρέιζερ έχει δίκιο. Καλύχερα να μη χο συζηχήσουμε μέχρι να σιγουρευχούμε, μέχρι να έχουμε πλήρεις αποδείξεις. «Ήξερα όχι είμασχε σχην Τέρρα», είπε ήσυχα η Μαίρη Μόρλεϊ. «Αναγνώρισα χο φεγγάρι. Έ χ ω δει χη Λούνα σε φωτογραφίες... παλιά, όταν ήμουν παιδί». «Και τι συμπεραίνεις απ' αυτό;» ρώτησε ο Φρέιζερ. Η Μαίρη δίστασε, κοίταξε τον άντρα της. «Δεν είναι κάποιο στρατιωτικό πείραμα της Ιντερπλάν Ουέστ, όπως υποπτευόμαστε όλοι;» «Ναι», είπε ο Σεθ. «Υπάρχει κι άλλη πιθανότητα», είπε ο Ουέιντ Φρέιζερ «Μην το πεις», είπε ο Μόρλεϊ. «Νομίζω ότι είναι καλύτερα να το πούμε», είπε ο Φρέιζερ. «Πρέπει να το αντιμετωπίσουμε ανοιχτά, ν' αποφασίσουμε αν είναι αλήθεια και μετά να αποφασίσουμε αν θέλουμε να τους πολεμήσουμε». «Πες το», είπε ο Μπαμπλ, χραυλίζονχας από υπερένχαση. «Είμασχε ψυχοπαθείς εγκλημαχίες», άρχισε ο Φρέιζερ. «Κάποχε, και ίσως για πολύ, ήμασχαν φυλακισμένοι μέσα σ' αυχό που αποκαλούμε "Κχίριο"». Έκανε μια παύση. «Το Κχίριο λοιπόν, είναι μαζί φυλακή και ψυχιαχρείο. Μια φυλακή για χους...» «Κι ο καχαυλισμός μας;» ρώχησε ο Μπαμπλ. «Ένα πείραμα. Όμως όχι χων σχραχιωχικών. Έ ν α πείραμα χου ψυχιαχρείου. Να δουν αν μπορούμε να λειχουργήσουμε έξω... σ' ένα υποχιθέμενο μακρινό από χην Τέρρα

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

πλανητη. Και αποτύχαμε. Αρχίσαμε να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον». Έδειξε το αναισθητικό όπλο. «Αυτό σκότωσε τον Τόλτσιφ. Απ' αυτό ξεκίνησαν όλα. Εσύ το έκανες Μπαμπλ. Εσύ σκότωσες τον Τόλτσιφ. Σκότωσες και τη Σούζι Σμαρτ;» «Δεν τη σκότωσα», είπε αδύναμα ο Μπαμπλ. «Όμως σκότωσες τον Τόλτσιφ». «Γιατί;» ρώτησε ο Ιγκνάτζ Θαγκ. «Μάντεψα τι... είμαστε», είπε ο Μπαμπλ. «Πίστευα ότι ο Τόλτσιφ ηταν αυτό που τελικά αποδείχτηκε ότι ηταν ο Ράσελ». «Ποιος σκότωσε τη Σούζι Σμαρτ;» ρώτησε ο Μόρλεϊ τον Φρέιζερ. «Δεν ξέρω. Δεν έχω το παραμικρό στοιχείο. Μπορεί ο Μπαμπλ. Μπορεί εσύ Μόρλεϊ. Εσύ το έκανες;» Ο Φρέιζερ τον κοίταξε ερευνητικά. «Όχι, μάλλον όχι. Μπορεί ο Ιγκνάτζ. Το θέμα όμως είναι πως έχω δίκιο: οποιοσδήποτε από μας θα μπορούσε να το έχει κάνει. Όλοι έχουμε την τάση. Για το λόγο αυτό ήμασταν έγκλειστοι στο Κτίριο». «Εγώ σκότωσα τη Σούζι», είπε η Μαίρη. «Γιατί;» φώναξε ο Σεθ. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. «Γι' αυτό που κάνατε μαζί». Η φωνή της γυναίκας του ήταν υπερβολικά ήρεμη. «Και γιατί προσπάθησε να με σκοτώσει. Αυτή εκπαίδευσε τη μινιατούρα τού Κτιρίου. Βρισκόμουν σε άμυνα. Εκείνη έφταιγε για όλα». «Χριστέ μου», είπε ο Μόρλεϊ. «Τόσο πολύ την αγαπούσες;» ρώτησε η Μαίρη. «Τόσο ώστε να μην καταλαβαίνεις γιατί το έκανα;» «Μόλις που την ήξερα». «Την ήξερες αρκετά για να...» «Εντάξει», διέκοψε ο Ιγκνάτζ Θαγκ. «Δεν έχει καμιά σημασία τώρα πια. Ο Φρέιζερ είπε την άποψή του: όλοι θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει, και σε κάθε περίπτωση, κάποιος από μας το έκανε». Το πρόσωπό του συσπάστηκε νευρικά. «Νομίζω ότι κάνεις λάθος. Δεν το πιστεύω. Δεν μπορεί να είμαστε ψυχοπαθείς εγκληματίες». «Οι φόνοι», είπε ο Φρέιζερ. «Γνωρίζω από καιρό ότι όλοι εδώ είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι. Υπάρχει πολύς αυτισμός,

174

PHILIP Κ. DICK

μεγάλη σχιζοφρενική απάθεια». Έδειξε επικριτικά τη Μαίρη. «Ακούσατε πώς ομολόγησε ότι σκότωσε τη Σούζι Σμαρτ. Λες και δεν συνέβη τίποτα». Έδειξε τον Μπαμπλ. «Και η ομολογία του για το θάνατο του Τόλτσιφ - ο Μπαμπλ σκότωσε έναν άνθρωπο που ούτε καν γνώριζε... επειδή μπορεί να ήταν -μπορεί να ήταν!- εκπρόσωπος της εξουσίας. Οποιασδϊίποτε εξουσίας. Έ γ ι ν ε παύση κι ύστερα ο δρ. Μπαμπλ μίλησε. «Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι ποιος σκότωσε την κυρία Ρόκινχαμ. Αυτή τη θαυμάσια, αξιοπρεπή, καλλιεργημένη γυναίκα... ποτέ δεν έβλαψε κανένα». «Μπορεί κανείς να μη τη σκότωσε», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. «Ήταν ανάπηρη. Μπορεί να ήρθαν να την πάρουν, όπως ήρθαν για μένα. Να την απομακρύνουν ώστε να επιζήσει. Αυτή την αιτιολογία μου έδωσαν όταν με πήραν. Είπαν ότι η επέμβαση που έκανε ο Μπαμπλ στον ώμο μου ήταν αποτυχημένη κι ότι σύντομα θα πέθαινα». «Το πιστεύεις αυτό;» ρώτησε ο Θαγκ. «Δεν ξέρω», είπε ο Μόρλεϊ. «Μπορεί να είχαν δίκιο. Θα μπορούσαν να με είχαν σκοτώσει εδώ, όπως έκαναν με τον Μπέλσνορ». Ο Μπέλσνορ είναι ο μόνος που σκότωσαν; σκέφτηκε. Κι εμείς σκοτώσαμε τους υπόλοιπους; Αυτό ενίσχυε τη θεωρία του Φρέιζερ. Μπορεί να μην ήθελαν να σκοτώσουν τον Μπέλσνορ, να βιαζόντουσαν και να νόμιζαν ότι τα όπλα τους ήταν ρυθμισμένα στη νάρκωση. Και πιθανότατα μας φοβόντουσαν. «Νομίζω», είπε η Μαίρη, «ότι παρενέβησαν όσο λιγότερο μπορούσαν. Στο κάτω-κάτω, ήταν ένα πείραμα και ήθελαν να δουν πώς θα εξελισσόταν. Κι όταν είδαν πώς εξελισσόταν, έστειλαν τον Ράσελ... και σκότωσαν τον Μπέλσνορ. Από την άλλη μεριά, μπορεί να μην τους πείραζε να σκοτώσουν τον Μπέλσνορ: είχε σκοτώσει τον Τόνι. Ακόμα κι εμείς καταλαβαίνουμε την...» έψαξε για τη λέξη. «Παράνοια», είπε ο Φρέιζερ. «Ναι, την παράνοια αυτής της πράξης. Θα μπορούσε να είχε πάρει το σπαθί με άλλο τρόπο». Ακούμπησε απαλά, μα τρυφερά, το χέρι στον τραυματισμένο ώμο του άντρα της. «Γι' αυτό ήθελαν να σώσουν τον Σεθ. Δεν είχε σκοτώσει κα-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

νένα. Ή τ α ν αθώος. Κι εσσ...» γρύλισε με μίσος στον Θαγκ, «...θα τον σκότωνες στο κρεβάτι, τραυματισμένο». Ο Ιγκνάτζ Θαγκ έκανε μια χειρονομία παραίτησης. «Και η κυρία Ροκινχαμ», συνέχισε η Μαίρη. «Ούτε αυτή είχε σκοτώσει κανένα. Γι' αυτό την έσωσαν κι αυτή. Ύστερα από την κατάρρευση ενός τέτοιου πειράματος, ήταν φυσικό να προσπαθήσουν να σώσουν όσους...» «Όλα αυτά που είπες», διέκοψε ο Φρέιζερ, «αποδεικνύουν ότι έχω δίκιο». Χαμογέλασε περιφρονητικά, σαν να μην τον αφορούσε το ζήτημα. «Υπάρχει και κάτι άλλο», είπε ο Μόρλεϊ. «Δεν θα είχαν αφήσει τους φόνους να συνεχίζονται. Δεν πρέπει να ήξεραν. Τουλάχιστον μέχρι που έστειλαν τον Ράσελ». «Μπορεί να μη μας παρακολουθοιτν σωστά», είπε ο Μπαμπλ. «Αν βασίζονταν μόνο σ' αυτά τα μικρά τεχνητά έντομα με τις κάμερες...» «Νομίζω ότι έχουν κι άλλα μέσα», είπε ο Σεθ. «Ψάξε τις τσέπες του Ράσελ», είπε στη γυναίκα του. «Κοίτα τις ετικέτες στα ρούχα του, τι ρολόι φοράει, χαρτιά...» Η Μαίρη έβγαλε προσεκτικά το πεντακάθαρο μπουφάν του Ράσελ. «Για να δω τι έχει στο πορτοφόλι του», είπε ο Μπαμπλ και άνοιξε το πορτοφόλι που μόλις είχε βρει η Μαίρη. «Ταυτότητα: Νεντ Γ. Ράσελ, κάτοικος της αποικίας-θόλου του Σείριου-3. Είκοσι εννέα ετών. Χρώμα μαλλιών: καστανό. Χρώμα ματιών: καστανό. Ύψος: ένα και ογδόντα ένα. Άδεια πιλότου σκαφών κατηγορίας Β και Γ». Έψαξε κι άλλο στο πορτοφόλι. «Παντρεμένος. Υπάρχει μια τρισδιάστατη φωτογραφία μιας νέας γυναίκας, σίγουρα είναι η σύζυγός του». Έψαξε πιο μέσα. «Κι αυτές. Φωτογραφίες ενός μωρού». Κανείς δεν μιλούσε. «Ούτως ή άλλως, τίποτα που ν' αξίζει», είπε ο Μπαμπλ. «Αυτά δεν μας λένε τίποτα». Γύρισε το αριστερό μανίκι του Ράσελ. «Το ρολόι του. Ωμέγα αυτόματο. Καλό ρολόι». Γύρισε κι άλλο το μανίκι. «Ένα τατουάζ. Στη μέσα μεριά του πήχη του. Παράξενο, έχω το ίδιο, στο ίδιο σημείο ακριβώς». Συλλάβισε με το δάχτυλο το τατουάζ. «Πέρσους 9», μουρ-

176

PHILIP Κ. DICK

μούρισε. Ξεκούμπωσε το δικό του μανίκι και το γύρισε. Υπήρχε το ίδιο ακριβώς τατουάζ, στο ίδιο ακριβώς σημείο. «Έχω το ίδιο στο πόδι μου», είπε ο Μόρλεϊ. Παράξενο, σκεφτηκε. Είναι χρόνια που δεν το έχω σκεφτεί. «Πώς έκανες το δικό σου;» ρώτησε ο Μπαμπλ. «Εγώ δεν θυμάμαι πώς έκανα το δικό μου. Πάει πολύς καιρός. Δεν θυμάμαι τι σημαίνει... αν ήξερα ποτέ... Μοιάζει με στρατιωτικό αναγνωριστικό σημάδι. Μια τοποθεσία. Έ ν α στρατιωτικό φυλάκιο στον Πέρσους 9...» Ο Σεθ κοίταξε τους υπόλοιπους. Έδειχναν όλοι αγχωμέν^οι και σε δύσκολη θέση. «Όλοι σας έχετε το σημάδι», είπε ο Μπαμπλ, σπάζοντας τη σιωπή. «Θυμάται κανείς σας πώς το έκανε;» ρώτησε ο Μόρλεϊ. «Ή τι σημαίνει;» «Το δικό μου το έχω από μωρό», είπε ο Ουέιντ Φρέιζερ. «Δεν ήσουν ποτέ μωρό», του είπε ο Σεθ. «Πολύ παράξενο αυτό που είπες», είπε η Μαίρη. «Εννοώ ότι δεν μπορώ να τον φανταστώ σαν μωρό». «Δεν είπες αυτό», επέμεινε η Μαίρη. «Τι σημασία έχει τι είπα;» Ένιωθε τα νεύρα του πολύ υεντωμένα. «Άρα έχουμε κάτι κοινό, το σημάδι που είναι )(αραγμένο στο δέρμα μας. Πιθανότατα κι αυτοί που πέθα^αν το είχαν, η Σούζι κι οι υπόλοιποι. Ας το πάρουμε απόραση: όλοι μας έχουμε ένα θύλακα αμνησίας στον εγκέφα^.ό μας. Διαφορετικά θα ξέραμε πώς κάναμε αυτό το τατουάζ και τι σημαίνει. Φοβάμαι ότι αυτό επιβεβαιώνει τη θεωρία περί ψυχοπαθών εγκληματιών. Κατά πάσα πιθανότητα μας ίκαναν το σημάδι όταν ήμασταν φυλακισμένοι στο Κτίριο. Και δεν θυμόμαστε τίποτα απ' αυτά». Για λίγο χάθηκε στις ικέψεις του. «Όπως στο Νταχάου», είπε στο τέλος. «Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε τι σημαίνουν τα τημάδια. Είναι η πρώτη απτή απόδειξη για το ποιοι είματτε και τι είναι αυτός ο καταυλισμός. Έχει κανείς καμιά ιδέα για το πώς θα μάθουμε τι σημαίνει Πέρσους 9;» «Μπορεί να είναι καταχωρημένο στον υπολογιστή του τκάφους σου», πρότεινε ο Θαγκ. «Μπορεί. Θα το προσπαθήσουμε. Αλλά πρώτα προτείνω

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

να ρωτήσουμε τον κυπρίνο. Και θέλω να είμαι παρών. Μπορείτε να με μεταφέρετε στο σκάφος μαζί σας;» Γιατί αν μ' αφήσετε εδώ, σκέφτηκε, θα με σκοτώσουν σαν τον Μπέλσνορ. «Θα σε βοηθήσω να επιβιβαστείς υπό έναν όρο: Πρώτα θα ρωτήσουμε τον υπολογιστή του σκάφους. Αν δεν απαντήσει, θα πάμε να ψάξουμε για τον κυπρίνο. Αν όμως πάρουμε την απάντηση από το σκάφος τότε δεν θα διακινδυνεύσουμε...» «Όπως θέλεις», είπε ο Μόρλεϊ. Όμως ήξερε ότι ο υπολογιστής του σκάφους δεν θα τους έλεγε τίποτε. Κάτω από τις οδηγίες του Ιγκνάτζ Θαγκ τον μετέφεραν στο μικρό σκάφος. Καθισμένος πάλι μπροστά στον πίνακα ε\εγχου, ο Σεθ Μόρλεϊ πάτησε το κουμπί ΟΔΗΓΙΕΣ. «Μάλλλλιστα κύρρρριε», του απάντησε. «Τι στοιχεία υπάρχουν για "Πέρσους 9"», ρώτησε. Ένας βόμβος και μετά η απάντηση: «Δεν έχω στοιχεία για Πέρσουςςςς-9», είπαν οι ΟΔΗΓΙΕΣ. «Αν ήταν πλανήτης, θα τον είχες καταχωρημένο;» «Μάλλλλιστα, εφ' όσον θα ήταν γνωστός στη διοίκησσσση της Ιντερπλάν Ουέστ ή της Ιντερπλάν Ηστ». «Ευχαριστώ». Ο Μόρλεϊ έκλεισε τις ΟΔΗΓΙΕΣ. «Το υποψιαζόμουν ότι δεν θα το ήξερε. Και υποψιάζομαι επίσης ότι ο κυπρίνος ξέρει». Είχε την αίσθηση, χωρίς να ξέρει το γιατί, ότι ο τελικός σκοπός του κυπρίνου ήταν ν' απαντήσει σ' αυτή την ερώτηση. «Εγώ θα οδηγήσω», είπε ο Θαγκ. «Είσαι τραυματίας, ξάπλωσε». «Δεν υπάρχει χώρος να ξαπλώσω, είμαστε πολλοί», είπε ο Μόρλεϊ. Έκαναν χώρο να ξαπλώσει. Άπλωσε το κορμί του ανακουφισμένος. Στα χέρια του Ιγκνάτζ Θαγκ, το σκάφος πέταξε στον ουρανό. Ένας δολοφόνος για πιλότος, σκέφτηκε ο Σεθ. Κι ένας γιατρός δολοφόνος επίσης. Και η γυναίκα μου. Δολοφόνος κι αυτή. Έκλεισε τα μάτια. Το σκάφος συνέχισε την αναζήτηση του κυπρίνου.

178

PHILIP Κ. DICK ***

«Να 'τος», είπε ο Ουέιντ Φρέιζερ κοιτάζοντας την οθόνη. «Προσεδάφισε το». «Έγινε», είπε εύθυμα ο Θαγκ. Γύρισε τη σφαίρα ελέγχου και το σκάφος άρχισε να κατεβαίνει. «Θα μας αντιληφθούν από το Κτίριο;» ρώτησε νευρικά ο Μπαμπλ. «Πιθανόν», είπε ο Θαγκ. «Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω τώρα», είπε ο Μόρλεϊ. «Φυσικά και μπορούμε», είπε ο Θαγκ, «αλλά κανείς δεν το θέλει». Ρύθμισε τα χειριστήρια. Το σκάφος κατέβηκε ομαλά και προσεδαφίστηκε με θόρυβο. «Βγάλτε με έξω», είπε ο Μόρλεϊ. Το κεφάλι του βούιζε πάλι, λες και μια γεννήτρια είχε συνδεθεί στον εγκέφαλό του. Ο φόβος, σκέφτηκε. Ο φόβος με κάνει να νιώθω έτσι, όχι το τραύμα μου. Κατέβηκε προσεκτικά από το σκάφος και πάτησε το ξερό, άνυδρο χώμα. Μια ανεπαίσθητη μυρωδιά, σαν καμένο, τους υποδέχτηκε. Η Μαίρη γύρισε το κεφάλι και φύσηξε τη μύτη της. «Πού είναι το ποτάμι», ρώτησε ο Σεθ κοιτάζοντας τριγύρω. Το ποτάμι είχε εξαφανισθεί. Μπορεί να είμαστε κάπου αλλού, σκέφτηκε. Μπορεί να μετακινήθηκε ο κυπρίνος. Και τότε τον είδε - όχι πολύ μακριά. Είχε καταφέρει να γίνει ένα με το περιβάλλον, σαν βάτραχος της ερήμου που κρύβεται στην άμμο. Ο Μπαμπλ έγραψε γρήγορα σ' ένα κομμάτι χαρτί. Το έδωσε για έγκριση στον Σεθ. «Καλό φαίνεται», είπε ο Μόρλεϊ και το πέρασε στους υπόλοιπους. Όλοι έγνεψαν σοβαροί. «Εντάξει», είπε όσο πιο ζωηρά μπορούσε. «Βάλτε το μπροστά στον κυπρίνο». Η μεγάλη πρωτοπλασματική μάζα κυμάτισε ελαφρά, σαν να τους είχε αντιληφθεί. Ύστερα, μόλις η ερώτηση τοποθετήθηκε μπροστά του, άρχισε να τρέμει, σαν να ήθελε ν' απομακρυνθεί από αυτούς. Κλυδωνίστηκε μπρος πίσω με αγωνία. Ένα μέρος του άρχισε να υγροποιείται.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

Κάτι δεν πάει καλά, οτυνειδητοποίησε ο Μορλεϊ. Δεν έκανε έτσι πριν. «Πίσω όλοι!», φώναξε ο Μπαμπλ. Έπιασε χον Σεθ από τον καλό του ώμο και τον τράβηξε μακριά. «Θεέ μου», είπε η Μαίρη, «διαλύεται». Στράφηκε πίσω κι άρχισε να τρέχει. Έφτασε στο σκάφος και μπήκε μέσα. «Έχει δίκιο», είπε ο Φρέιζερ, οπισθοχωρώντας κι αυτός. Ακούστηκε η φωνή του Μπαμπλ: «Νομίζω ότι...» Έ ν α δυνατό βουητό από τον κυπρίνο σκέπασε τα λόγια του. Ο κυπρίνος συγκλονιζόταν από σπασμούς, άλλαζε χρώματα. Υγρό χυνόταν από κάτω του σχηματίζοντας μια γκρίζα λιμνούλα γύρω του. Ύστερα, όπως κοίταζαν ανήσυχοι, χωρίστηκε σε δύο κομμάτια, ύστερα σε τέσσερα. «Μπορεί να γεννάει», φώναξε ο Μπαμπλ πάνω από το απόκοσμο βουητό. Βαθμιαία, το βουητό δυνάμωνε, γινόταν πιο επιτακτικό. «Δεν γεννάει», είπε ο Μόρλεϊ. «Διαλύεται. Η ερώτησή μας το σκοτώνει. Δεν μπορεί ν' απαντήσει κι έτσι καταστρέφεται. Για πάντα». «Θα αποσύρω την ερώτηση», ο. Μπαμπλ γονάτισε και τράβηξε απότομα το χαρτί. Ο κυπρίνος εξερράγη. Στάθηκαν αμίλητοι, παρατηρώντας ό,τι απόμεινε από τον κυπρίνο. Παντού ζελατίνη, σκορπισμένη σε κύκλο γύρω από τα υπολείμματα. Ο Σεθ έκανε μερικά βήματα μπροστά. Η Μαίρη και οι άλλοι επέστρεψαν προσεκτικά και στάθηκαν δίπλα του. Κοίταζαν τι είχαν κάνει. «Γιατί;» ρώτησε με έξαψη η Μαίρη. «Τι είχε αυτή η ερώτηση που...» «Είναι υπολογιστής», είπε ο Μόρλεϊ. Διέκρινε τα ηλεκτρονικά εξαρτήματα κάτω από τη ζελατίνη, τον κεντρικό επεξεργαστή εκτεθειμένο από την έκρηξη.. Καλώδια, τρανζίστορ, τυπωμένα κυκλώματα, δίσκοι, κρύσταλλοι, χιλιάδες ημιαγωγοί, κείτονταν σκορπισμένοι στο έδαφος σαν μικροσκοπικά κινέζικα πυροτεχνήματα. Πολλά κομμάτια είχαν εκσφενδονιστεί μακριά. Δεν υπήρχε δυνατότητα να επισκευαστεί. Ο κυπρίνος είχε καταστραφεί.

180

PHILIP Κ. DICK

«Ώστε ηταν μηχανη», είπε έκπληκτος ο Μπαμπλ. «Το ήξερες αυτό, Μόρλεϊ;» «Είχα μια διαίσθηση, αλλά ηταν λάθος», απάντησε ο Σεθ. «Νόμιζα ότι θα απαντούσε, ότι θα ηταν το μοναδικό ζωντανό πλάσμα που θα μπορούσε ν' απαντήσει σ' αυτή την ερώτηση». Πόσο λάθος είχε κάνει... «Είχες δίκιο για ένα πράγμα», είπε ο Φρέιζερ. «Αυτή ήταν η ερώτηση-κλειδί. Τώρα όμως τι κάνουμε;» Το χώμα γύρω από τον κυπρίνο άρχισε να καπνίζει, λες και τα εξαρτήματα του υπολογιστή, μαζί με το ζελατινώδες υλικό, βρίσκονταν σε διαδικασία θερμικής αλυσιδωτής αντίδρασης. Ο καπνός φάνταζε δυσοίωνος. Ο Σεθ Μόρλεϊ ένιωθε τη σοβαρότητα της κατάστασης, χωρίς να καταλαβαίνει απόλυτα τους λόγους. Μια αλυσιδωτή αντίδραση που εμείς ξεκινήσαμε και δεν μπορούμε να σταματήσουμε, σκέφτηκε. Μέχρι πού θα πάει; αναρωτήθηκε. Ήδη, μεγάλες ρωγμές άρχισαν να εμφανίζονται στο έδαφος, κοντά στον κυπρίνο. Το υγρό που πεταγόταν από τον νεκρό οργανισμό χυνόταν μέσα τους. Άκουγε από βαθιά έναν υπόκωφο ήχο, σαν από τύμπανο, λες και κάτι τεράστιο και αρρωστημένο να είχε ξυπνήσει από την έκρηξη. Ο ουρανός σκοτείνιασε. «Θεέ μου, θεέ μου», είπε με αγωνία ο Φρέιζερ, «Μόρλεϊ, τι έκανες με την ερώτησή σου;» Χειρονομούσε σπασμωδικά. «Όλο το μέρος διαλύεται». Είχε δίκιο. Οι σχισμές εμφανιζόντουσαν παντού τώρα. Σε λίγο δεν θα υπήρχε ασφαλές μέρος να πατήσουν. Το σκάφος, σκέφτηκε ο Μόρλεϊ. Πρέπει να μπούμε μέσα. «Μπαμπλ», φώναξε βραχνά, «πήγαινέ μας στο σκάφος». Ο Μπαμπλ είχε εξαφανιστεί. Κοιτάζοντας γύρω, μέσα στη σκοτεινιά που πύκνωνε, ο Σεθ δεν είδε κανένα ίχνος του, ούτε των άλλων. Θα είναι ήδη στο σκάφος, είπε μέσα του. Κατευθύνθηκε προς τα εκεί όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Ακόμα κι η Μαίρη, συνειδητοποίησε. Καθάρματα. Έφτασε στην μπουκαπόρτα. Ή τ α ν ανοιχτή. Μια ρωγμή που πλάταινε διαρκώς εμφανίστηκε δίπλα του. Πάγωσε κοιτάζοντας στο άνοιγμα. Στο βυθό του κάτι

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

σάλευε. Έ ν α γλοιώδες πράγμα, πολύ μεγάλο, χωρίς μάτια. Κολυμπούσε σ' ένα σκοτεινά, βρωμερό υγρά, αγνοώντας τον. «Μπαμπλ», έκρωξε και κατάφερε ν' ανέβει ένα σκαλοπάτι προς το σκάφος. Τώρα μπορούσε να δει μέσα. Σκαρφάλωσε αδέξια, χρησιμοποιώντας μόνο το καλό του χέρι. Δεν υπήρχε κανείς μέσα. Είμαι μόνος, είπε μέσα του. Το σκάφος έτρεμε κι αναπηδούσε καθώς το έδαφος από κάτω άνοιγε. Είχε αρχίσει να βρέχει. Ένιωθε τις καυτές, σκούρες σταγόνες πάνω του. Η βροχή ηταν αψιά, σαν να μην ηταν νερό, αλλά κάτι άλλο, δυσάρεστο. Οι σταγόνες έκαιγαν το δέρμα του. Κατάφερε να μπει μέσα και κάθισε ασθμαίνοντας. Κανένα σημείο ζωής από τους υπόλοιπους. Πήγε κουτσαίνοντας μέχρι την οθόνη... το σκάφος σάλεψε. Το κύτος του έτρεμε και γινόταν ασταθές. Τραβιέται προς τα κάτω, είπε μέσα του. Πρέπει να απογειωθώ. Δεν μπορώ να χάσω άλλο χρόνο ψάχνοντάς τους. Πάτησε ένα κουμπί και η μηχανή μπήκε σε λειτουργία. Έστρεψε τη σφαίρα ελέγχου κι έστειλε το σκάφος ψηλά, στον σκοτεινό και άσχημο ουρανό... έναν ουρανό απειλητικό για κάθε μορφή ζωής. Άκουγε τη βροχή να δέρνει το κύτος. Τι είδους βροχή είναι αυτή; αναρωτήθηκε. Μοιάζει με οξύ. Μπορεί να διαβρώσει το κύτος, να καταστρέψει το σκάφος κι εμένα μαζί. Τακτοποιήθηκε και ρύθμισε την οθόνη στη μέγιστη μεγέθυνση. Έβαλε το σκάφος σε τροχιά περιστροφής, ενώ ταυτόχρονα εστίαζε την οθόνη. Εμφανίστηκε το Κτίριο. Το ποτάμι, φουσκωμένο και λασπερό, το αγκάλιαζε θυμωμένο. Το Κτίριο, αντιμέτωπο με τον έσχατο κίνδυνο, είχε ρίξει μια προσωρινή γέφυρα, κι ο Σεθ Μόρλεϊ είδε άντρες και γυναίκες να την περνούν και να μπαίνουν στο Κτίριο. Ήταν όλοι yipoi. Γκρίζοι και εύθραυστοι, σαν πληγωμένα ποντίκια, στήριζαν ο ένας τον άλλο και προχωρούσαν βήμα-βήμα προς την κατεύθυνση του Κτιρίου. Δεν θα τα καταφέρουν, συνειδητοποίησε. Μα ποιοι είναι; Σκύβοντας στην οθόνη αναγνώρισε τη γυναίκα του. Γριά, όπως οι άλλοι. Καμπουριασμένη, ασταθής, φοβισμένη... κι ύστερα διέκρινε τη Σούζι Σμαρτ. Και τον δρα Μπα-

182

PHILIP Κ. DICK

μπλ. Τώρα μπορούσε να τους δει όλους. Ο Ράσελ, ο Μπεν Τόλχσιφ, ο Γκλεν Μπέλσνορ, ο Ουέιντ Φρέιζερ, η Μπέχι Τζο Μπερμ, ο Τόνι Ντάνκελβελτ, ο Μπαμπλ, ο Ιγκνάτζ Θαγκ, η Μάγκι Ουόλς, ο γέρο-Μπερτ Κόσλερ -αυτός δεν είχε αλλάξει, ήταν ήδη γέρος- η Ρομπέρτα Ρόκινχαμ και στο τέλος η Μαίρη. Ο Καταστροφέας των Μορφών τους είχε πάρει και τους είχε κάνει έτσι, συνειδητοποίησε ο Σεθ. Και τώρα γύριζαν εκεί απ' όπου είχαν έρθει. Για να πεθάνουν. Το σκάφος δονήθηκε γύρω του. Το κύτος βροντούσε ξανά και ξανά. Κάτι σκληρό και μεταλλικό το χτυπούσε. Ανέβηκε ψηλότερα στον ουρανό και ο θόρυβος κόπασε. Τι τον είχε προκαλέσει; αναρωτήθηκε κοιτώντας πάλι την οθόνη. Και τότε είδε. Το Κτίριο είχε αρχίσει να αποσυντίθεται. Κομμάτια πλαστικού και μετάλλου τινάζονταν στον ουρανό σαν από γιγάντιο χέρι. Η εύθραυστη γέφυρα έσπασε και, πέφτοντας, παρέσυρε στο θάνατο όσους ήταν πάνω της. Έπεσαν μαζί με τα συντρίμμια της γέφυρας στο απειλητικό, λασπωμένο νερό κι εξαφανίστηκαν. Δεν είχε σημασία όμως. Το ίδιο το Κτίριο πέθαινε. Δεν θα ήταν ασφαλείς σ' αυτό έτσι κι αλλιώς. Είμαι ο μοναδικός επιζών, είπε μέσα του. Βογκώντας από συντριβή, έστρεψε τη σφαίρα ελέγχου και το σκάφος κατευθύνθηκε στον καταυλισμό. Η μηχανή ρετάρισε και σώπασε. Δεν άκουγε τίποτα τώρα, εκτός από τον ήχο της βροχής στο κύτος. Το σκάφος έπλεε διαγράφοντας τόξο και χάνοντας συνεχώς ύψος. Έκλεισε τα μάτια. Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου, είπε μέσα του. Μ' όλες μου τις δυνάμεις, προσπάθησα. Το σκάφος προσέκρουσε στο έδαφος, αναπήδησε, κι ο Μόρλεϊ έπεσε στο δάπεδο. Τμήματα του σκάφους άρχισαν να σπάνε και το κύτος άνοιξε. Η καυτή βροχή έπεφτε πάνω του μουσκεύοντάς τον. Άνοιξε με πόνο τα μάτια και είδε ότι το οξύ είχε ανοίξει τρύπες στα ρούχα του. Του κατέτρωγε το σώμα. Ο χρόνος φαινόταν να έχει σταματήσει καθώς

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

το σκάφος γλιστρούσε τώρα αναποδογυρισμένο πάνω στο έδαφος. Δεν ένιωθε τίποτα. Ούτε φόβο, ούτε θλίψη, ούτε πόνο. Απλά βίωνε το θάνατο του σκάφους του -και τον δικό του- σαν αποστασιοποιημένος παρατηρητής. Το σκάφος επιτέλους σταμάτησε. Σιωπή, εκτός από τον ήχο της όξινης βροχής που έπεφτε πάνω του. Κειτόταν μισοθαμμένος στα συντρίμμια του σκάφους: κομμάτια από τον πίνακα ελέγχου και την οθόνη. Χριστέ μου, σκέφτηκε. Τίποτα δεν έχει απομείνει, και τώρα η γη θα καταπιεί το σκάφος κι εμένα. Δεν έχει σημασία, σκέφτηκε, εφ' όσον πεθαίνω. Μέσα στην ερήμωση, τον παραλογισμό και τη μοναξιά. Σαν όλους τους άλλους από την ομάδα που προηγήθηκαν. Διαμεσολαβητή, σκέφτηκε, διαμεσολάβησε για μένα. Αντικατάστησέ με. Πέθανε για μένα. Περίμενε. Κι άκουγε μόνο τον ήχο της βροχής.

10 ο Γκλεν Μπέλσνορ έβγαλε τον πολυεγκεφαλικό κύλινδρο από το πονεμένο του κεφάλι, τον άφησε κάτω προσεκτικά και σηκώθηκε με δυσκολία. Έτριψε το μέτωπο του κι ένιωσε πόνο. Αυτό είναι κακό, είπε μέσα του. Δεν τα πήγαμε καθόλου καλά αυτή τη φορά. Βάδισε παραπατώντας προς την τραπεζαρία του διαστημοπλοίου και γέμισε ένα ποτήρι με χλιαρό, εμφιαλωμένο νερό. Έψαξε τις τσέπες του μέχρι που βρήκε τα ισχυρά αναλγητικά του, πήρε ένα και το κατάπιε μαζί με το ανακυκλωμένο νερό. Μέσα στους θαλαμίσκους τους, οι υπόλοιποι άρχισαν να σαλεύουν. Ο Ουέιντ Φρέιζερ έβγαλε τον κύλινδρο που περιέκλειε το κρανίο και τον εγκέφαλό του. Λίγο παραπέρα η Σου Σμαρτ έδειχνε να επανέρχεται κι αυτή σε ομοεγκεφαλική συνειδητότητα. Καθώς βοηθούσε τη Σου να βγάλει το βαρύ κύλινδρο, άκουσε ένα βογκητό, ένα θρήνο που μαρτυρούσε βαθύ πόνο και δυστυχία. Ή τ α ν ο Σεθ Μόρλεϊ. «Εντάξει», είπε ο Μπέλσνορ. «Θα έρθω όσο πιο γρήγορα μπορώ». Τώρα όλοι τους συνέρχονταν. Ο Ιγκνάτζ Θαγκ τράβηξε βίαια τον κύλινδρό του και κατάφερε να τον αποσυνδέσει από τη βάση στο σαγόνι του... ανακάθισε με μάτια πρησμένα και μια έκφραση δυσαρέσκειας και εχθρότητας στο άτονο, στενό πρόσωπό του. «Βοήθησέμε», είπε ο Μπέλσνορ. «Νομίζω ότι ο Μόρλεϊ έχει πάθει σοκ. Ίσως πρέπει να φωνάξουμε τον δρα Μπαμπλ». «Ο Μόρλεϊ θα είναι μια χαρά», είπε βραχνά ο Θαγκ. Έτριψε τα μάτια του κάνοντας ένα μορφασμό ναυτίας. «Πάντα είναι». «Μα έχει πάθει σοκ. Πρέπει να είχε άσχημο θάνατο». Ο Θαγκ σηκώθηκε κι έγνεψε βαριεστημένα. «Ό,τι πεις καπετάνιε».

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

«Ζεστανέ τους», είπε ο Μπελσνορ. «Ανέβασε τη θέρμανση ένα κλικ». Έσκυψε πάνω από τον Δρα Μίλτον Μπαμπλ που ήταν πεσμένος μπρούμυτα. «Έλα Μιλτ», είπε με ένταση καθώς του έβγαζε τον κύλινδρο. Εν τω μεταξύ οι υπόλοιποι ανακάθιζαν και βογκούσαν. «Είσαστε εντάξει τώρα», τους είπε δυνατά ο πλοίαρχος Μπέλσνορ. «Αυτή η συγχώνευση κατέληξε σε φιάσκο, αλλά θα συνέλθετε εντελώς - όπως πάντα, παρ' όλα όσα περάσατε. Ο δρ. Μπαμπλ θα σας κάνει μια ένεση για να διευκολυνθεί η μετάβαση από την πολυεγκεφαλική συγχώνευση στην κανονική ομοεγκεφαλική λειτουργία». Περίμενε λίγο κι ύστερα επανέλαβε τα λόγια του. «Είμαστε μέσα στο Πέρσους 9;» ρώτησε τρέμοντας ο Σεθ Μόρλεϊ. «Είσαστε πάλι στο πλοίο», τον πληροφόρησε ο Μπέλσνορ. «Στο Πέρσους 9. Θυμάσαι πώς πέθανες, Μόρλεϊ;» «Κάτι φοβερό μου συνέβη», κατάφερε ν' απαντήσει ο Σεθ. «Φυσικό είναι, είχες πληγωθεί στον ώμο». «Εννοώ αργότερα. Μετά τον κυπρίνο. Θυμάμαι ότι πετούσα μέσα σ' ένα σκάφος... έπαθε βλάβη και διαλύθηκε, αποσυντέθηκε στην ατμόσφαιρα. Κομματιάστηκα την ώρα που το σκάφος όργωνε το έδαφος». «Μην περιμένεις να σε λυπηθώ», είπε ο Μπέλσνορ. Στο κάτω-κάτω, κι ο ίδιος είχε υποστεί ηλεκτροπληξία κατά τη διάρκεια της πολυεγκεφαλικής συγχώνευσης. Η Σου Σμαρτ, με τα μακριά μαλλιά της μπερδεμένα, το δεξί της στήθος να προβάλλει ντροπαλά μέσα από τα κουμπιά της μπλούζας της, άγγιξε προσεκτικά το πίσω μέρος του κεφαλιού της και μόρφασε. «Σε χτύπησαν με πέτρα», της είπε ο Μπέλσνορ. «Μα γιατί; Τι κακό έκανα;» ρώτησε εκείνη. Φαινόταν ακόμα ζαλισμένη. «Δεν ήταν δικό σου το λάθος. Αυτή η συγχώνευση ήταν βίαιη. Προφανώς εκτονώναμε τη συσσωρευμένη επιθετικότητά μας». Θυμήθηκε -όχι χωρίς προσπάθεια- πώς είχε πυροβολήσει τον Τόνι Ντάνκελβελτ, το νεώτερο μέλος του πληρώματος. Ελπίζω να μην είναι πολύ θυμωμένος, είπε μέσα του ο πλοίαρχος Μπέλσνορ. Δεν θα 'πρεπε. Στο κάτω-

186

PHILIP Κ. DICK

κάτω, εκτονώνοντας τη δίκη του επιθετικότητα, ο Ντάνκελβελτ είχε σκοτώσει τον Μπερτ Κοσλερ, τον καθαριστή του Πέρσους 9. Αλληλοσκοτωθήκαμε, σκεφτηκε. Ελπίζω -εύχομαι- η επόμενη φορά να είναι διαφορετική. Πρεπει να είναι. Όπως και άλλες φορές, καταφέραμε να ξεφορτωθούμε το μεγαλύτερο μέρος της εχθρότητάς μας σ' αυτή τη συγχώνευση. Πώς την είπαμε; Το επεισόδιο στον Ντέλμακ-0. Ο Μπαμπλ προσπαθούσε να σταθεί ισιώνοντας τα ρούχα του. «Κουνήσου γιατρέ», του είπε ο Μπέλσνορ. «Κοίταξε ποιος χρειάζεται τι. Παυσίπονα, ηρεμιστικά, τονωτικά... σε χρειάζονται. Αλλά...», έσκυψε κοντά στον Μπαμπλ. «Μη τους δώσεις τίποτα απ' αυτά που μας τελειώνουν, όπως σου έχω πει πολλές φορές κι εσύ επιμένεις να με αγνοείς». Ο Μπαμπλ έσκυψε πάνω από την Μπέτι Τζο Μπερμ. «Χρειάζεστε χημική θεραπεία, δεσποινίς Μπερμ;» «Ν-νομίζω ότι θα συνέλθω», απάντησε εκείνη, καθώς ανακάθισε με δυσκολία. «Μόνο να κάτσω εδώ και να ξεκουραστώ...» Χαμογέλασε άκεφα. «Πνίγηκα», είπε μ' ένα μορφασμό κουρασμένης ανακούφισης. Ο Μπέλσνορ μίλησε σε όλους ήρεμα αλλά σταθερά: «Διαγράφω απρόθυμα τη συγκεκριμένη δομή ως πολύ δυσάρεστη για να επιχειρηθεί και πάλι». «Κι όμως», παρενέβη ο Φρέιζερ ανάβοντας την πίπα του με τρεμάμενα δάχτυλα, «ήταν άκρως θεραπευτική από ψυχιατρικής πλευράς». «Βγήκε εκτός ελέγχου», είπε η Σου Σμαρτ. «Έτσι έπρεπε να γίνει», είπε ο Μπαμπλ καθώς βοηθούσε τους υπόλοιπους. «Ήταν αυτό που λέμε ολική κάθαρση. Τώρα έχουμε λιγότερη εχθρότητα μεταξύ μας». «Ελπίζω η δική σου εχθρότητά σου απέναντίμου να πήρε τέλος, Μπαμπλ» είπε ο Μπεν Τόλτσιφ. «Τι ήταν αυτό που μου έκανες...». Τον κοίταξε επίμονα. «Το διαστημόπλοιο», μουρμούρισε ο Σεθ Μόρλεϊ. «Μάλιστα», είπε ο πλοίαρχος Μπέλσνορ με ελαφρά σαρδόνιο χαμόγελο. «Και τι άλλο ξέχασες αυτή τη φορά; Θέλεις ενημέρωση;» Περίμενε, αλλά ο Μόρλεϊ δεν μιλούσε. Φαινόταν ακόμα σε ύπνωση. «Δώσε του καμιά αμφεταμίνη για

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

να συνελθει», είπε ο Μπέλοτνορ στον Μπαμπλ. Συνέβαινε συχνά αυτό στον Μόρλεϊ. Η ικανότητα προσαρμογής του στην απότομη μετάβαση μεταξύ των πολυεγκεφαλικών κόσμων και του πλοίου, ήταν αμελητέα. «Θα συνέλθω», είπε ο Σεθ κι έκλεισε τα κουρασμένα μάτια του. Προσπαθώντας με δυσκολία να σταθεί στα πόδια της, η Μαίρη πήγε κοντά του κι έβαλε το χέρι της στον ώμο του. Έκανε να τραβηχτεί, σκεφτόμενος το τραύμα του... κι ύστερα ανακάλυψε ότι παραδόξως ο πόνος είχε εξαφανιστεί. Άγγιξε προσεκτικά τον ώμο του. Κανένα τραύμα. Καμιά πληγή που να αιμορραγεί. Παράξενο, σκέφτηκε. Αλλά πάλι, απ' ό,τι θυμάμαι, πάντα έτσι γίνεται. «Να σου φέρω τίποτα;» τον ρώτησε η γυναίκα του. «Είσαι καλά;» τη ρώτησε. Εκείνη έγνεψε καταφατικά. «Γιατί σκότωσες τη Σου Σμαρτ;» τη ρώτησε. «Καλά δεν πειράζει», είπε, βλέποντας την άγρια έκφραση στο βλέμμα της. «Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή η συγχώνευση πραγματικά με ενόχλησε. Όλοι αυτοί οι φόνοι. Ποτέ δεν είχαμε τόσους πολλούς. Ή τ α ν τρομακτικό. Έπρεπε να την είχαμε διακόψει με τον αναστολέα του ψυχοκυκλώματος, αμέσως μετά τον πρώτο φόνο». «Άκουσες τον Φρέιζερ», είπε η Μαίρη. «Ήταν αναγκαίο. Είχε συσσωρευτεί πολλή ένταση στο σκάφος». Τώρα καταλαβαίνω γιατί εξερράγη ο κυπρίνος, σκέφτηκε ο Μόρλεϊ. Όταν τον ρωτήσαμε τι είναι ο Πέρσους 9. Δεν απορώ που εξερράγη. Και μαζί του πήρε όλη τη δομή, κομμάτι-κομμάτι. Παρατήρησε τη μεγάλη, υπερβολικά οικεία καμπίνα του πλοίου. Βλέποντάς την ένιωσε ένα είδος καταθλιπτικής φρίκης. Γι' αυτόν, η πραγματικότητα του πλοίου ήταν πολύ πιο δυσάρεστη από τον - πώς τον είπαμε; Ντέλμακ-0. Σωστά. Συνδυάσαμε τυχαία γράμματα με τη βοήθεια του υπολογιστή του πλοίου... τον κατασκευάσαμε κι ύστερα παγιδευτήκαμε στο κατασκεύασμά μας. Μια συναρπαστική περιπέτεια μετατράπηκε σε μια σειρά φρικτών θανάτων - για όλους μας.

188

PHILIP Κ. DICK

Κοίταξε την ημερομηνία στο ρολόι του. Δώδεκα μ φ ε ς είχαν περάσει. Σε πραγματικό χρόνο, δώδεκα ολόκληρες, ατελείωτες μέρες. Σε πολυεγκεφαλικό χρόνο, λίγο παραπάνω από εικοσιτέσσερις ώρες. Εκτός αν υπολογίσουμε τα "οκτώ χρόνια" στο Τεκέλ Ουφαρσίν, όμως αυτά δεν μετράνε. Ή τ α ν ένα κατασκευασμένο δεδομένο ανάμνησης που εμφυτεύτηκε στο μυαλό του κατά τη συγχώνευση για να προσθέσει ρεαλισμό στην πολυεγκεφαλική περιπέτεια. Τι ηταν αυτό που φτιάξαμε; αναρωτήθηκε νυσταγμένα. Ολόκληρη τη θεολογία, συνειδητοποίησε. Είχαν καταχωρήσει στον υπολογιστή του πλοίου όλα τα δεδομένα που είχαν στη διάθεσή τους και που αφορούσαν τις προηγμένες θρησκείες. Στον Κ.ΥΠ.ΡΙ.ΝΟ.Σ. 889Β είχαν καταχωρηθεί επεξεργασμένες πληροφορίες σχετικά με τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό, τον Ισλαμισμό, τον Ζωροαστρισμό, τον Θιβετιανό Βουδισμό... ένα περίπλοκο σύνολο, από το οποίο ο Κ.ΥΠ.ΡΙ.ΝΟ.Σ. 889Β απόσταξε μια σύνθετη θρησκεία που περιείχε όλους τους παράγοντες. Εμείς την κατασκευάσαμε, σκέφτηκε σαστισμένος, με την ανάμνηση του Βιβλίου του Σπεκτόβσκι ακόμα στο μυαλό του. Ο Διαμεσολαβητής, ο Πνευματουργός, ο Περιπατών-επί-τηςΓης, ακόμα και ο τρομερός Καταστροφέας των Μορφών. Απόσταγμα της συνολικής εμπειρίας του ανθρώπου για το Θεό, ένα τεράστιο λογικό σύστημα, ένας παρηγορητικός ιστός, που ο υπολογιστής συνήγαγε, βασισμένος σε αξιώματα που του είχαν δοθεί. Και ειδικά το αξίωμα ότι υπάρχει Θεός. Και ο Σπεκτόβσκι... έκλεισε τα μάτια και θυμήθηκε. Ο Έγκον Σπεκτόβσκι ήταν ο αρχικός κυβερνήτης του διαστημοπλοίου. Σκοτώθηκε στο ατύχημα που είχε αχρηστεύσει το πλοίο. Μια όμορφη πινελιά από τον Κ.ΥΠ.ΡΙ.ΝΟ.Σ. 889Β ώστε ο αγαπητός τους πρώην καπετάνιος να γίνει ο συγγραφέας την διαγαλαξιακής θρησκείας που ήταν η βάση αυτού του τελευταίου τους κόσμου. Το δέος και η λατρεία σχεδόν που όλοι έτρεφαν για τον Έγκον Σπεκτόβσκι μεταφέρθηκαν ακέραια στο επεισόδιο του Ντέλμακ-0, γιατί γι' αυτούς, με κάποια έννοια, ο Σπεκτόβσκι λειτουργούσε στις ζωές τους σαν θεός. Αυτή η πινελιά είχε

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

δώσει αληθοφάνεια στον κατασκευασμένο κόσμο τους. Ταίριαζε απόλυτα με τους προϊδεασμούς τους. Το πολυεγκεφαλικό μυαλό, σκέφτηκε. Στην αρχή ένα παιχνίδι για να ξεφεύγουν και να διασκεδάζουν στο εικοσάχρονο ταξίδι τους. Μα το ταξίδι δεν είχε διαρκέσει είκοσι χρόνια. Θα συνεχιζόταν μέχρι να πέθαιναν ένας-ένας, μέχρι κάποιο απροσδιόριστα μακρινό χρονικό σημείο που κανείς τους δεν μπορούσε να φανταστεί. Όλα, και ειδικά το ταξίδι τους προς το άπειρο, είχαν γίνει γι' αυτούς ένας ατέλειωτος εφιάλτης. Θα μπορούσαμε να επιζήσουμε είκοσι χρόνια, είπε μέσα του, αν ξέραμε ότι θα τέλειωνε κάποτε. Αυτό θα μπορούσε να μας κρατήσει ζωντανούς και στα λογικά μας. Όμως το ατύχημα είχε συμβεί και τώρα έκαναν κύκλους για πάντα, σαν νεκρό αστέρι. Ο πομπός τους είχε καταστραφεί με το ατύχημα κι έτσι ένα παιχνίδι, απ' αυτά που χρησιμοποιούν στις μεγάλες διαστρικές πτήσεις, είχε γίνει το μόνο στήριγμα της ψυχικής τους υγείας. Αυτό είναι που πραγματικά μας ανησυχεί, συνειδητοποίησε ο Μόρλεϊ. Ο τρόμος ότι ένας-ένας θα κατρακυλάμε στην ψύχωση, αφήνοντας τους άλλους ακόμα πιο μόνους. Ακόμα πιο απομονωμένους από τον άνθρωπο κι ό,τι έχει να κάνει μ' αυτόν. Θεέ μου, είπε μέσα του, μακάρι να μπορούσαμε να γυρίσουμε στον Άλφα του Κενταύρου. Αν μονάχα... Ή τ α ν εντελώς ανώφελο να το σκέφτεται. «Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δημιουργήσαμε τη θεολογία του Σπεκτόβσκι μόνοι μας», είπε ο Μπεν Τόλτσιφ, ο συντηρητής του πλοίου. «Φαινόταν τόσο αληθινή. Τόσο... συνεκτική». «Ο υπολογιστής έκανε την περισσότερη δουλειά», είπε ο Μπέλσνορ. «Φυσικά και ήταν συνεκτική». «Όμως η βασική ιδέα ήταν δική μας», είπε ο Τόνι Ντάνκελβελτ. Κοίταξε με προσοχή τον πλοίαρχο Μπέλσνορ. «Με σκότωσες αυτή τη φορά», του είπε. «Μισούμε ο ένας τον άλλον», είπε ο Μπέλσνορ. «Εγώ μισώ εσένα, κι εσύ εμένα. Ή τουλάχιστον αυτό συνέβαινε πριν το επεισόδιο του Ντέλμακ-0». Και γυρίζοντας στον Φρέ-

190

PHILIP Κ. DICK

ιζερ: «Μπορεί να εχεις δίκιο. Τώρα δεν αισθάνομαι τόσο ευερεθισχος». Το πρόσωπο του σκοτείνιασε. «Όμως θα ξανασυμβεί, σε κάνα-δυο εβδομάδες». «Αλήθεια μισούμε ο ένας τον άλλον τόσο πολύ;» ρώτησε η Σου Σμαρτ. «Ναι», απάντησε ο Ουέιντ Φρέιζερ. Ο Ιγκνάτζ Θαγκ κι ο δρ. Μπαμπλ βοήθησαν την ηλικιωμένη κυρία Ρόκινχαμ να σηκωθεί. «Ω θεέ μου», είπε πνιχτά, με κατακόκκινο το μαραμένο, γέρικο πρόσωπό της, «ήταν απαίσιο! Τι τρομακτικό μέρος. Ελπίζω να μην ξαναπάμε ποτέ». Πλησίασε τον Μπέλσνορ και τον τράβηξε απ' το μανίκι. «Δεν θα το ξαναζήσουμε, έτσι δεν είναι; Νομίζω, ειλικρινά, ότι η ζωή στο πλοίο είναι πολύ προτιμότερη από αυτόν το διαβολικό, βάρβαρο τόπο». «Δεν θα ξαναγυρίσουμε στον Ντέλμακ-0», είπε ο Μπέλσνορ. «Δόξα τω Θεώ». Ο Θαγκ και ο Μπαμπλ την βοήθησαν να καθίσει. «Σας ευχαριστώ», τους είπε. «Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας. Μπορώ να έχω λίγο καφέ κύριε Μόρλεϊ;» «Καφέ;» επανέλαβε εκείνος και τότε θυμήθηκε. Ή τ α ν ο μάγειρας του πλοίου. Όλες οι πολύτιμες προμήθειες, μαζί και ο καφές, το τσάι και το γάλα, ήταν στην κατοχή του. «Θα βάλω την καφετιέρα», τους είπε. Μέσα στην κουζίνα άρχισε να βάζει γεμάτες κουταλιές εκλεκτού, μαύρου, αλεσμένου καφέ στην καφετιέρα. Όπως πολλές φορές στο παρελθόν, παρατήρησε ότι τα αποθέματά τους σε καφέ είχαν μειωθεί σημαντικά. Σε μερικούς μήνες θα είχε τελειώσει. Τώρα όμως χρειάζεται ο καφές, αποφάσισε, και συνέχισε να γεμίζει την καφετιέρα. Είμαστε όλοι ταραγμένοι, όπως ποτέ στο παρελθόν. Η Μαίρη μπήκε στο μαγειρείο. «Τι ήταν το Κτίριο;», ρώτησε. «Το Κτίριο...» Γέμισε την καφετιέρα με ανακυκλωμένο νερό. «Ήταν το εργοστάσιο της Μπόινγκ στον Πρόξιμα-10. Εκεί που κατασκευάστηκε το διαστημόπλοιο. Εκεί που επιβιβαστήκαμε, θυμάσαι; Περάσαμε δεκαέξι μήνες εκεί, εκπαιδευτήκαμε, δοκιμάσαμε το πλοίο και το εφοδιάσαμε».

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

«Κι αυτοί οι άντρες με τα μαύρα ποιοι ήταν», ρώτησε η Μαίρη κι ανατρίχιασε. «Δεν ξέρω». Ο Νεντ Ράσελ, ο αστυνόμος του πλοίου, μπήκε στο μαγειρείο. «Νομίζω ότι ξέρω τι ήταν. Οι φρουροί με τα μαύρα δερμάτινα ήταν ενδείξεις των προσπαθειών μας να διακόψουμε τη συγχώνευση και να ξεκινήσουμε απ' την αρχή. Κατευθυνόντουσαν από τις σκέψεις αυτών που είχαν "πεθάνει"». «Εσύ ξέρεις καλύτερα», είπε απότομα η Μαίρη. «Ήρεμα», είπε ο Σεθ αγκαλιάζοντας την απ' τους ώμους. Από την αρχή, πολλοί ήταν εκείνοι που δεν τα πήγαιναν καλά με τον Ράσελ. Δεδομένης της δουλειάς του, αυτό ήταν κάτι που θα έπρεπε να περιμένει κανείς. «Κάποια μέρα», είπε η Μαίρη στον Ράσελ, «θα αποπειραθείς να καταλάβεις το πλοίο... να το αρπάξεις απ' τον πλοίαρχο Μπέλσνορ. «Όχι», απάντησε ήπια εκείνος. «Το μόνο που μ' ενδιαφέρει είναι να διατηρώ την ειρήνη. Γι' αυτό μ' έστειλαν εδώ και αυτό σκοπεύω να κάνω. Είτε αυτό αρέσει σε μερικούς είτε όχι». «Παρακαλάω το Θεό να υπήρχε πράγματι ο Διαμεσολαβητής», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. Δυσκολευόταν ακόμα να πιστέψει ότι είχαν κατασκευάσει τη θεολογία του Σπεκτόβσκι. «Στο Τεκέλ Ουφαρσίν, όταν ο Περιπατών-επί-της-Γης μου παρουσιάστηκε, ήταν τόσο αληθινός. Ακόμα και τώρα μου φαίνεται αληθινός. Δεν μπορώ να απαλλαγώ απ' αυτόν». «Γι' αυτό τον δημιουργήσαμε», παρατήρησε ο Ράσελ. «Επειδή τον θέλαμε. Επειδή δεν τον είχαμε και τον χρειαζόμαστε. Τώρα είμαστε πάλι στην πραγματικότητα, Μόρλεϊ. Πρέπει πάλι να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα όπως είναι. Δεν είναι και πολύ ωραίο αυτό, συμφωνείς;» «Ναι», είπε ο Σεθ. «Θα 'θελες να ήσουν πάλι στον Ντέλμακ-0;» ρώτησε ο Ράσελ. «Ναι», είπε μετά από μια παύση. «Κι εγώ το ίδιο», είπε τελικά και η Μαίρη. «Φοβάμαι ότι θα πρέπει να συμφωνήσω μαζί σας», είπε ο

192

PHILIP Κ. DICK

Ράσελ. «Όσο άσχημα κι αν ήταν, όσο άσχημα κι αν ενεργήσαμε... τουλάχιστον υπήρχε ελπίδα. Ενώ εδώ στο πλοίο...» Έκανε μια άγρια χειρονομία. «Καμιά ελπίδα. Τίποτα. Μέχρι να γεράσουμε σαν τη Ρομπέρτα Ρόκινχαμ και να πεθάνουμε». «Η κυρία Ροκινχαμ είναι τυχερή», είπε πικρόχολα η Μαίρη. «Πολύ τυχερή», είπε ο Ράσελ και το πρόσωπό του σκοτείνιασε από ανίσχυρη λύσσα και παγερό θυμό. Και πόνο.

10 Εκείνη τη «νύχτα», μετά το δείπνο, συγκεντρώθηκαν στην αίθουσα ελέγχου του πλοίου. Είχε έρθει η ώρα να σχεδιάσουν ένα καινούργιο πολυεγκεφαλικό κόσμο. Προκειμένου να λειτουργήσει, έπρεπε να είναι μια κοινή προβολή από όλους τους. Διαφορετικά θα διαλυόταν γρήγορα, όπως στα τελευταία στάδια του Ντέλμακ-0. Στα δεκαπέντε χρόνια που είχαν περάσει είχαν γίνει πολύ επιδέξιοι. Ειδικά ο Τόνι Ντάνκελβελτ. Είχε ζήσει τα περισσότερα από τα δεκαοχτώ του χρόνια στο Πέρσους 9. Γι' αυτόν, η διαδικασία των πολυεγκεφαλικών κόσμων είχε γίνει ο κανονικός τρόπος ζωής. «Δεν τα πήγαμε και τόσο άσχημα τελικά. Περάσαμε σχεδόν δυο εβδομάδες», είπε ο Μπέλονορ. «Τι θα λέγατε για ένα υδάτινο κόσμο αυτή τη φορά;» πρότεινε η Μάγκι Ουόλς. «Θα μπορούσαμε να γίνουμε δελφινοειδή θηλαστικά σε μια θερμή θάλασσα». «Το κάναμε αυτό πριν οχτώ μήνες», είπε ο Ράσελ. «Δεν το θυμάσαι; Για να δω... ναι, τον λέγαμε Ακουασόμα-3 και κράτησε τρεις μήνες πραγματικού χρόνου. Πολύ επιτυχημένος κόσμος, κι απ' τους πιο ανθεκτικούς. Φυσικά τότε είμαστε λιγότερο επιθετικοί». «Με συγχωρείτε», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. Σηκώθηκε και βγήκε στο στενό διάδρομο. Στάθηκε εκεί μόνος, τρίβοντας τον ώμο του. Παρέμενε ένας καθαρά ψυχοσωματικός πόνος, μια ανάμνηση του Ντέλμακ-0 που μάλλον θα κρατούσε καμιά βδομάδα. Κι είναι όλο κι όλο ό,τι απέμεινε από αυτόν τον συγκεκριμένο κόσμο, σκέφτηκε. Μονάχα ένας πόνος και μια ανάμνηση που έσβηνε γρήγορα. Γιατί όχι ένας κόσμος όπου θα είμαστε νεκροί, θαμμένοι στα φέρετρά μας; Αυτό είναι που πραγματικά θέλουμε.

194

PHILIP Κ. DICK

Δεν υπήρξαν αυτοκτονίες στο πλοίο τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ο πληθυσμός είχε σταθεροποιηθεί, τουλάχιστον προσωρινά. Μέχρι να πεθάνει η κυρία Ρόκινχαμ, είπε μέσα του. Θα ήθελα να μπορούσα να πάω μαζί της, σκέφτηκε. Αλήθεια πόσο ακόμα μπορούμε να κρατήσουμε; Ό χ ι πολύ. Το μυαλό του Θαγκ έχει σαλέψει. Το ίδιο και του Φρέιζερ και του Μπαμπλ. Το ίδιο και το δικό μου. Μπορεί κι εγώ να καταρρέω σταδιακά. Ο Ουέιντ Φρέιζερ έχει δίκιο: Οι φόνοι στον Ντέλμακ-0 δείχνουν πόση παράνοια και εχθρότητα υπάρχει σε όλους μας. Σ' αυτή την περίπτωση, σκέφτηκε ξαφνικά, κάθε καινούργιος κόσμος θα είναι πιο άγριος... ο Ράσελ έχει δίκιο. Υπάρχει κάποιο XoyiKO σχήμα. Θα μας λείψει η κυρία Ρομπέρτα Ρόκινχαμ, όταν πεθάνει. Είναι η πιο σταθερή και ήπια από όλους μας. Επειδή ξέρει ότι σύντομα θα πεθάνει, συνειδητοποίησε. Η μόνη μας παρηγοριά. Ο θάνατος. Θα μπορούσα ν' ανοίξω τρύπες εδώ κι εκεί, σκέφτηκε, κι η ατμόσφαιρά μας θα χανόταν. Θα τη ρουφούσε το κενό. Κι ύστερα, λίγο ως πολύ ανώδυνα, θα πεθαίναμε όλοι. Σε μια μοναδική, σύντομη στιγμή. Έβαλε το χέρι του στη χειρολαβή επείγουσας ανάγκης μιας μπουκαπόρτας. Το μόνο που έχω να κάνω, είπε μέσα του, είναι να γυρίσω αυτό το πράγμα αριστερά. Στεκόταν εκεί, κρατώντας τη χειρολαβή, μη κάνοντας τίποτα. Αυτό που σκόπευε να κάνει τον είχε παγώσει, λες και ο χρόνος είχε σταματήσει. Όλα γύρω του φαίνονταν δισδιάστατα. Μια μορφή ήρθε από το πίσω μέρος του πλοίου, στο διάδρομο και τον πλησίασε. Είχε γένια και φορούσε λευκό χιτώνα που κυμάτιζε. Έ ν α ς άντρας, νέος και στητός, με αγνό, λαμπερό πρόσωπο. «Ο Περιπατών», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. «Όχι», είπε η μορφή. «Δεν είμαι ο Περιπατών-επί-τηςΓης. Είμαι ο Διαμεσολαβητής». «Μα είσαι κατασκεύασμά μας! Δικό μας και του Κ.ΥΠ.ΡΙ.ΝΟ.Σ. 889Β».

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

«Ήρθα για να σε πάρω από εδώ», είπε ο Διαμεσολαβητής. «Πού θελεις να πας Σεθ Μόρλεϊ; Τι θα 'θελες να είσαι;» «Εννοείς ψευδαίσθηση; Σαν τους πολυεγκεφαλικούς μας κόσμους;» «Όχι», είπε ο Διαμεσολαβητής. «Θα είσαι ελεύθερος. Θα πεθάνεις και θα ξαναγεννηθείς. Θα σε οδηγήσω σ' αυτό που θέλεις και σ' αυτό που είναι κατάλληλο για σένα. Πες μου τι είναι». «Δεν θέλεις να σκοτώσω τους άλλους», είπε ο Μόρλεϊ με ξαφνική επίγνωση. Ο Διαμεσολαβητής κούνησε το κεφάλι του. «Η απόφαση ανήκει στον καθένα τους. Εσύ μπορείς ν' αποφασίσεις μόνο για τον εαυτό σου». «Θα ήθελα να είμαι ένα φυτό της ερήμου», είπε ο Σεθ Μόρλεϊ. «Ένα φυτό που θα το βλέπει ο ήλιος όλη μέρα. Κάτι που να φυτρώνει. Ίσως ένας κάκτος σε κάποιο θερμό κόσμο. Όπου κανείς δεν θα μ' ενοχλεί». «Σύμφωνοι». «Και να κοιμάμαι», είπε ο Σεθ. «Θέλω να είμαι κοιμισμένος αλλά να έχω πάντα επίγνωση του ήλιου και του εαυτού μου». «Έτσι είναι τα φυτά», είπε ο Διαμεσολαβητής. «Κοιμούνται. Κι όμως ξέρουν ότι υπάρχουν. Πολύ καλά». Έτεινε το χέρι του στον Σεθ Μόρλεϊ. «Έλα». Ο Σεθ άπλωσε το δικό του κι άγγιξε το χέρι του Διαμεσολαβητή. Δυνατά χέρια έκλεισαν γύρω απ' την παλάμη του. Ένιωσε ευτυχισμένος. Ποτέ δεν είχε νιώσει τόσο χαρούμενος. «Θα ζήσεις και θα κοιμάσαι για χίλια χρόνια», είπε ο Διαμεσολαβητής και τον οδήγησε μακριά από 'κει που στέκονταν, προς τα άστρα. Η Μαίρη Μόρλεϊ πλησίασε τον πλοίαρχο Μπέλσνορ ταραγμένη. «Καπετάνιε, δεν μπορώ να βρω τον άντρα μου». Ένιωθε τα δάκρυα να κυλούν αργά στα μάγουλά της. «Εξαφανίστηκε», είπε μισοκλαίγοντας. «Θες να πεις ότι δεν είναι πουθενά στο πλοίο;» ρώτησε ο Μπέλσνορ. «Πώς θα μπορούσε να βγει χωρίς ν' ανοίξει κά-

196

PHILIP Κ. DICK

ποια μπουκαπόρτα; Είναι η μόνη έξοδος, κι αν είχε ανοίξει κάποια, η εσωτερική μας ατμόσφαιρα θα εξαφανιζόταν. Θα είχαμε πεθάνει όλοι». «Το ξέρω», απάντησε εκείνη. «Τότε πρέπει να είναι ακόμα στο πλοίο. Μπορούμε να τον ψάξουμε αφού σχεδιάσουμε τον επόμενο πολυεγκεφαλικό μας κόσμο». «Τώρα», είπε άγρια. «Να τον ψάξετε τώρα». «Δεν μπορώ», είπε ο Μπέλσνορ. Η Μαίρη του γύρισε την πλάτη και απομακρύνθηκε. «Γύρνα πίσω. Πρέπει να βοηθήσεις». «Δεν έρχομαι», είπε εκείνη και συνέχισε το δρόμο της μέσα από τον στενό διάδρομο, προς το μαγειρείο. Νομίζω ότι εδώ ήταν την τελευταία φορά, είπε μέσα της. Ακόμα τον νιώθω εδώ, στο μαγειρείο, όπου περνάει τον περισσότερο χρόνο του. Στριμωγμένη στο μικρό μαγειρείο, άκουγε τις φωνές τους να ξεθωριάζουν σιγά-σιγά, μέχρι που έγινε σιωπή. Έ χ ο υ ν μπει πάλι σε πολυεγκεφαλική συγχώνευση, συνειδητοποίησε. Χωρίς εμένα αυτή τη φορά. Ελπίζω να είναι ευχαριστημένοι τώρα. Είναι η πρώτη φορά που δεν πήγα μαζί τους, σκέφτηκε. Το έχασα. Τι να κάνω; Πού να πάω; Είμαι μόνη, συνειδητοποίησε. Ο Σεθ εξαφανίστηκε. Όλοι εξαφανίστηκαν. Δεν θα τα καταφέρω μόνη μου. Επέστρεψε αργά στην αίθουσα ελέγχου του πλοίου. Κείτονταν εκεί, μέσα στους ατομικούς τους θαλαμίσκους, με τους καλωδιωμένους κυλίνδρους να καλύπτουν τα κεφάλια τους. Όλοι οι κύλινδροι ήταν σε χρήση εκτός από τον δικό της... και του Σεθ. Στάθηκε διστακτικά, τρέμοντας. Τι να είχαν καταχωρήσει στον υπολογιστή αυτή τη φορά άραγε; αναρωτήθηκε. Ποιες είναι οι προϋποθέσεις και τι συνήγαγε ο Κ.ΥΠ.ΡΙ.ΝΟ.Σ. 889Β απ' αυτές; Πώς θα είναι ο επόμενος κόσμος; Εξέτασε τον υπολογιστή που βούιζε ανεπαίσθητα. Απ' όλους τους, μόνο ο Γκλεν Μπέλσνορ ήξερε πράγματι το χειρισμό του. Φυσικά τον είχαν χρησιμοποιήσει, αλλά δεν μπορούσε να αποκωδικοποιήσει τις ρυθμίσεις. Οι ενδείξεις δεν της έλεγαν τίποτα. Στεκόταν δίπλα στον υπολογιστή κοι-

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2

01

τώντας άπραγη την οθόνη... κι ύστερα, μετά από προσπάθεια, κατέληξε. Θα πρέπει να είναι ένας σχετικά καλός κόσμος, είπε μέσα της. Έχουμε συσσωρεύσει τόση ικανότητα, τόση εμπειρία. Δεν θα είναι σαν τους εφιαλτικούς κόσμους που φτιάχναμε στην αρχή. Ή τ α ν αλήθεια ότι η εχθρότητα και οι φονικές τάσεις είχαν αυξηθεί. Οι φόνοι όμως δεν ήταν αληθινοί. Ή τ α ν ψευδαισθήσεις, όπως στα όνειρα. Και πόσο εύκολα είχαν γίνει... Πόσο εύκολο της ήταν να σκοτώσει τη Σούζι Σμαρτ... Μπήκε στο θαλαμίσκο της και τον ασφάλισε, σύνδεσε τα συστήματα διατήρησης ζωής κι ύστερα, με ανακούφιση, φόρεσε τον κύλινδρο στο κεφάλι της. Ο ανεπαίσθητος βόμβος του την καθησύχαζε. Ένας ήχος που είχε ακούσει τόσες φορές στο παρελθόν, όλα τα ατέλειωτα, εξουθενωτικά χρόνια. Το σκοτάδι την σκέπασε. Το ανάσαινε, το δεχόταν, το ζητούσε... Το σκοτάδι κάλυψε τα πάντα, η Μαίρη συνειδητοποίησε πως ήταν νύχτα. Λαχτάρησε το φως της ημέρας, ώστε να δει τον καινούργιο κόσμο. Ποια είμαι; αναρωτήθηκε. Δεν της ήταν ξεκάθαρο. Το Πέρσους 9, η απώλεια του Σεθ, οι άδειες, παγιδευμένες τους ζωές... όλα έσβηναν, σαν να είχε απαλλαγεί από ένα βάρος. Σκεφτόταν μόνο τη μέρα που ήταν μπροστά της. Προσπάθησε να δει την ώρα στο ρολόι της. Δεν λειτουργούσε. Εξ άλλου δεν μπορούσε να δει. Τώρα έβλεπε αστέρια, σχήματα φωτός πλεγμένα με τη νυχτερινή ομίχλη. «Κυρία Μόρλεϊ», άκουσε μια δυνατή ανδρική φωνή. Άνοιξε τα μάτια της. Είχε ξυπνήσει εντελώς τώρα. Ο Φρεντ Γκόσιμ, ο αρχιμηχανικός του κιμπούτζ Τεκέλ Ουφαρσίν ήρθε προς το μέρος της κρατώντας επίσημα έγγραφα. «Πήρες τη μετάθεσή σου», της είπε. Της έδωσε τα χαρτιά. «Πηγαίνεις σε μια αποικία σ' ένα πλανήτη που λέγεται...» δίστασε συνοφρυωμένος, «Ντέλμαρ». «Ντέλμακ-0», είπε η Μαίρη κοιτάζοντας τα έγγραφα της μετάθεσης. «Μάλιστα, και πρέπει να πάω με άκατο». Αναρωτήθηκε τι είδους μέρους ήταν αυτός ο Ντέλμακ-0. Δεν

198

PHILIP Κ. DICK

tov είχε ακούσει ποτέ της. Παρ' ολ' αυτά ακουγόταν πολύ ενδιαφέρον, της είχε κεντρίσει την περιέργεια. «Πηρε κι ο Σεθ μετάθεση;» ρώτησε. «Ο Σεθ;» Ο Γκόσιμ σήκωσε ένα φρύδι. «Ποιος είναι ο Σεθ;» Γέλασε. «Καλη ερώτηση. Δεν ξέρω. Μάλλον δεν έχει σημασία. Χαίρομαι τόσο πολύ που πηρα αυτή τη μετάθεση...» «Μη μου πεις...» είπε ο Γκόσιμ με το συνηθισμένο του ιπότομο τρόπο. «Σ' ό,τι με αφορά, εγκαταλείπεις τις ευθύνες σου έναντι του κιμπούτζ». Της γύρισε την πλάτη κι ίφυγε. Μια καινούργια ζωή, είπε μέσα της η Μαίρη Μόρλεϊ. Ευκαιρίες, περιπέτεια... τι συναρπαστικό... Θα μου αρέσει ίραγε ο Ντέλμακ-0; αναρωτήθηκε. Ναι. Ξέρω ότι θα μ' α3έσει. Σχεδόν χορεύοντας στις μύτες, κατευθύνθηκε στο διααέρισμά της, στο κεντρικό κτίριο του κιμπούτζ. Για να εΕοιμάσει τις αποσκευές της.

Υποσημειώσεις ^ Βλ. Πρόλογο του απγγραφέα. Σχην ελληνικη απόδοση της Παλαιάς Διαθηκης είναι γνωστό ως «μανή, θεκελ, φαρές». Πρόκειται για τη μυστηριώδη φράση (η Π. Διαθήκη δεν αναφέρει ότι είναι αραμαϊκή) που εκλήθη να ερμηνεύσει ο προφήτης Δανιήλ στο βασιλιά των Βαβυλωνίων Μπελσαζάρ, γιο του Ναβουχοδονόσορα. Η πλήρης ερμηνεία της είναι: «Ο Θεός μέτρησε το βασίλειό σου. Ζυγίστηκες και βρέθηκες ελλιποβαρής. Τώρα το βασίλειό σου θα διαμοιραστεί (μεταξύ Μήδων κοι Περσών)». Όπως και έγινε. (σημ. μετ.) ^ Dumb = ανόητος, smart = έξυπνος (σημ. μετ.) ^ Tall chief = ψηλός αρχηγός (σημ. μετ.) ^ Κεντρικό Νευρικό Σύστημα (σημ. μετ.) Thematic Apperception Test = Τεστ Θεματικής Αντίληψης (ένα είδος τεστ προσωπικότητας) (σημ. μετ.) ® Babble = φλυαρώ, μωρολογώ, μωρολογία (σημ. μετ.) ^ Thugg στο πρωτότυπο. Στα αγγλικά thug = μαχαιροβγάλτης (σημ. μετ.) Ο θάνατος βέβαιος, η ώρα αβέβαιη (σημ. μετ.) ^ έργιο (erg) μονάδα έργου και ενέργειας (σημ. μετ.) The Person from Porlock, ποίημα του Αγγλου ρομαντικού ποιητή Samuel Taylor Coleridge (1772 - 1834), γνωστού κυρίως από το ποίημα «Kubla Khan». Ο Coleridge διηγόταν ότι όταν έμενε κοντά στο Πόρλοκ (μικρή πόλη της ΝΔ Αγγλίας) είχε ονειρευτεί το ποίημα «Kubla Khan» που θα είχε 200 ή 300 στίχους. Όταν ξύπνησε άρχισε να το γράφει, αλλά «τον διέκοψε για δουλειές ένας άνθρωπος από το Πόρλοκ και τον απασχόλησε για μια ώρα περίπου». Όταν τελείωσε η συνάντηση είχε ξεχάσει πια το όνειρο, γι' αυτό το «Kubla Khan» έχει μόνο 54 στίχους και ο ίδιος ο Coleridge το θεωρούσε ημιτελές. Το ομώνυμο ποίημα είναι εμπνευσμένο από αυτό ακριβώς το γεγονός και μάλιστα λέ-

200

PHILIP Κ. DICK

γεχαι ότι το έγραψε τότε, αντί να ολοκληρώσει το «Kubla Khan». Για τους αγγλοσάξονες συγγραφείς η έκφραση «The Person from Porlock» έχει φθάσει να συμβολίζει διακοπή, αποφυγή, αφορμή για να μη δουλέψει ο συγγραφέας ή και θάνατο, (σημ. μετ.) ^^ Χιττίτες ή Χετταίοι. Αρχαίος λαός της Μικράς Ασίας και Μέσης Ανατολής (Ιθ*"^ αιώνας π.Χ.) (σημ. μετ.) ^^ Στο πρωτότυπο machine and mechanical (σημ. μετ.) ^'^Ο παράδεισος των πολεμιστών στη Γερμανική και Σκανδιναβική μυθολογία (σημ. μετ.) Βόταν ή Οντίν. Ο αρχηγός του Γερμανικού και Σκανδιναβικού πανθέου (σημ. μετ.) ^^ Το Αυκόφως των Θεών. Η «Αποκάλυψη» της Γερμανικής και Σκανδιναβικής μυθολογίας. Επίσης, η τέταρτη και τελευταία όπερα του Κύκλου των Νίμπελοννγι<:εν του Richard Wagner. Για τις τελευταίες υποσημειώσεις βλ. Πρόλογο του Συγγραφέα (σημ. μετ.) Απελευθέρωσέ με Κύριε. Από τον αιώνιο θάνατο, από αυτήν την τρομερή ημέρα. Αμνέ του Θεού, που αίρεις τα αμαρτήματα του κόσμου. Αυτή και οι υπόλοιπες λατινικές φράσεις προέρχονται από το Ρέκβιεμ (σημ. μετ.) ^^ Αεροπορικός ελιγμός επίδειξης (σημ. μετ.)

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

2 01

Ο Φίλιπ Κίντρεντ Ντικ γεννήθηκε στο Σικάγο το 1928 και εζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Καλιφόρνια. Παρακολούθησε για λίγο το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, αλλά το εγκατέλειψε πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του. Το 1952 άρχισε να γράφει επαγγελματικά, με συνολικό έργο τριάντα έξι μυθιστορήματα και νουβέλες και πέντε συλλογές διηγημάτων. Τιμήθηκε με το βραβείο Hugo για την καλύτερη νουβέλα το 1962 (Ο Άνθρωπος στο Ψηλό Κάστρο, Εξάντας) και με το βραβείο John W. Campbell Memorial για την καλύτερη νουβέλα το 1974 (Κνλτίστε, δάκρυά μου, είπε ο αστυνόμος, Παρα πέντε-Μέδουσα). Ο Φίλιπ Κ. Ντικ πέθανε στις 2 Μαρτίου 1982 στην Σάντα Άννα της Καλιφόρνια, από καρδιακή ανεπάρκεια, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο. Από το πλούσιο έργο του έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί στη σειρά ε.φ των Εκδόσεων Μέδουσα τα ακόλουθα βιβλία του: Οι Παίι<τες τον Τιτάνα {The Game - The Players of Titan), 1963, Μετάφραση: Μαρίνα Λώμη, 1993 Κυληστε δακρνά μου, είπε ο Αστυνόμος {Flow my Tears, the Policeman Said, 1974), Μετάφραση:Γιάννης Ανδρέου, 1991 Τριγυρίζοντας σε Μικρό Τόπο (Puttering About in a Small Land, 1985), Μετάφραση: Μαρίνα Αώμη, 1991 Ο Αντίστροφος Κόσμος {Counter - Clock World, 1967), Μετάφραση: Μαρία Αντωνίου, 1992 Κόλπο Α.Ε. {Lies, INC., 1983), Μετάφραση: Μαρίνα Λώμη, 1992 Ουράνιο Μάτι {Eye in the Sky, 1957), Μετάφραση: Μαρίνα Αώμη, 1993

Οι Φυλές τονΑλφανον Φεγγαριού, {Clans oftheAlphane Moon, 1964), Μετάφραση: Χριστόδουλος Λιθαρης, 1993 Τα Ομοιώματα {The Simulacra, Μαρίνα Λώμη, 1994

1964), Μετάφραση:

The Minority Report -9 + 1 Κλασικές Νουβέλες και Διη^ϊΙματα, Επιμέλεια έκδοσης Γ. Γούλας, 2002

ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ ΜΕΔΟΥΣΑ Ε.Φ

Minority Report — Philip Κ. Dick 312 σελ. Ο Dick προφητεύει ένα ζοφερό μέλλον όπου η εξουσία κατέχει την τεχνολογία να «διαβάζει» τις σκέψεις των πολιτών προκειμένου να καταστείλει την εγκληματικότητα. Τι θα συμβεί όμως όταν υποψήφιος δολοφόνος είναι ο ίδιος ο αρχηγός της αστυνομίας; Η συγκλονιστική νουβέλα του Dick που ενέπνευσε τον Σπίλμπεργκ συνοδεύεται από άλλες εννέα κλασικές νουβέλες και διηγήματα του μετρ της ε.φ. MINORITY REPORT ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΙ ΛΕΝΕ 01 ΝΕΚΡΟΙ Ω, ΝΑ ΗΜΟΥΝ ΜΠΛΟΜΠΕΛ ΤΟ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΣΑΣ ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΜΥΡΜΗΓΚΙ ΠΛΑΣΤΟΠΡΟΣΩΠΙΑ - ΔΙΠΛΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΑΝΑΑΩΣΙΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ ΜΕΔΟΥΣΑ Ε.Φ

Το παιχνίδι τον ^Εντερ, — Orson Scott Card. 394 σελ., Μετάφραση: Μαρία Αντωνίου Αντιμέτωπη με μια επικείμενη επίθεση εξωγήινων, η παγκόσμια κυβέρνηση εκπαιδεύει τα πιο ταλαντούχα παιδιά στις τέχνες και τη στρατηγικη του πολέμου, με τη μορφή εικονικών αναμετρήσεων. Ο Έντερ Γουίγκιν, η μεγαλύτερη ιδιοφυΐα που έχει εμφανιστεί ποτέ, θα φανεί εξίσου εφευρετικός ώστε να σώσει τον πλανήτη; Το παιχνίδι του ^Εντερ, όπως και η αυτοτελής συνέχειά του Ο Εκπρόσωπος των νεκρών, θεωρείται από τα κλασικά αριστουργήματα της λογοτεχνίας φαντασίας του εικοστού αιώνα και έχει τιμηθεί με τις υψηλότερες διακρίσεις στο χώρο της ε.φ., τα βραβεία Hugo και Nebula.

Ο Εκπρόσωπος των νεκρών, — Orson Scott Card. 394 σελ.. Μετάφραση: Μαρία Αντωνίου Ο Έντερ Γουίγκιν γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος για πολλές γενιές, αφού θεωρείται ως ο βασικός υπεύθυνος για την γενοκτονία της μοναδικής εξωγήινης φυλής σκεπτόμενων όντων. Πολλές χιλιάδες χρόνια μετά, όταν τα διαστρικά ταξίδια με την ταχύτητα του φωτός και ο αποικισμός του διαστήματος γίνονται πραγματικότητα, η εμφάνιση μιας νέας εξωγήινης φυλής στον πλανήτη Αουζιτάνια τρομοκρατεί την ανθρωπότητα, αλλά παράλληλα δίνει στον Έντερ μια μοναδική ευκαιρία να αποκαταστήσει το όνομά του. Ο Εκπρόσωπος των νεκρών είναι το πιο δυνατό έργο του Καρντ. Ό χ ι μόνο συναγωνίζεται σε αξία το Παιχνίδι του Έντερ, αλλά το ξεπερνά. Fantasy Review (Βραβεία Hugo και Nebula)

ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ ΜΕΔΟΥΣΑ Ε.Φ

Ξενοκτονία — Orson Scott Card 586 σελ. Μετάφραση: Βικτωρια Τράπαλη Στο τρίτο βιβλίο του έπους του Έντερ, η ανθρωπότητα καθώς και τα δύο μοναδικά νοήμονα είδη που ανακαλύφθηκαν στον πλανήτη Λουζιτάνια έρχονται αντιμέτωποι με την πιο θανάσιμη απειλή, που έχει τη μορφή ενός ταχύτατα μεταλλασσόμενου και φονικού ιού. Μπροστά στον κίνδυνο, το καταδυναστευτικό Κογκρέσο στέλνει το στόλο του για να καταστρέψει τον πλανήτηαποικία, αδιαφορώντας για τις συνέπειες της επερχόμενης Ξενοκτονίας. Ο Έντερ Γουίγκιν και οι συνεργάτες του έχουν πολύ περιορισμένο χρόνο να ανακαλύψουν το αντίδοτο του ιού και να σταματήσουν το στόλο από την καταστροφική του αποστολή. Ο Καρντ έχει αναγάγει σε ύψιστη τέχνη τη δημιουργία σασπένς μέσα από ηθικά διλήμματα. Chicago Sun Tribune Η Ξενοκτονία είναι το πιο εμπνευσμένο βιβλίο της χρονιάς. Science Fiction Chronicle Έ ν α βιβλίο βαρυσήμαντο... Συνδυάζει το οξυδερκές στυλ του Καρντ με τα δύσκολα ηθικά διλήμματα και την εξαιρετική απεικόνιση των χαρακτήρων. New York Daily News

ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ ΜΕΔΟΥΣΑ Ε.Φ

Η μηχανή, τον σεξ (Ερωτική ανθολογία ε.φ.) Επιμελεια: Γιώργος Γούλας, 394 σελ. Πώς θα είναι το σεξ στο εγγύς και απώτερο μέλλον; Πού μπορεί να μας οδηγήσουν οι ερωτικές φαντασιώσεις μας; Σ' αυτή τη θεματική ανθολογία ε.φ., μερικοί από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς του είδους, με όπλο την αστείρευτη φαντασία τους, επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις σ' αυτά (και πολλά άλλα) ερωτήματα. Το αποτέλεσμα είναι 13 απολαυστικά διηγήματα, αντιπροσωπευτικά του αναμφισβήτητου ταλέντου των δημιουργών τους.. Ο έκφυλος Charles Beaumont ΣΠΡΩΞΙΜΟ ΤΕΛΟΣ Robert Silverberg ΤΙ ΕΙΝΛΙ ΠΑΛΙ ΛΥΤΟΣ Ο ΕΡΩΤΛΣ Isaac Asimov 01 ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ

ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗΣ Irving Feldman Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΣΕΓΚΡΙ Ursula Κ. Le Guin Η ΙΔΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ Alain Dorimieux

Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΣΕΞ John Sladek π ο τ ί ζ ο ν τ α ς τ η ΣΥΖΥΓΟ P a t M u r p h y

Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΒΙΑΣΜΩΝ Thomas Disch Ο ΒΙΟΝΙΚΟΣ ΑΝΤΡΑΣ J o e H a l d e m a n

TO ΝΗΣΑΚΙ ΤΩΝ ΜΠΗΤΝΙΚ John Varley ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ Greg Egan ΗΜΕΡΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΣΤΗ Frederik Pohl

Philip Κ. Dick

λαβύρινθος θανάτου Δεκατέσσερις άποικοι ενός απομακρυσμένου πλανητη, απομονωμένοι από χον υπόλοιπο κόσμο, έρχονται αντιμέτωποι με μια μυστηριώδη δύναμη που απειλεί να τους εξοντώσει τον έναν μετά τον άλλον. Παρά τον επικείμενο κίνδυνο, η αδυναμία τους να συνεννοηθούν και να δράσουν συλλογικά σ' ένα εχθρικό περιβάλλον, η παράνοια και η διαταραγμένη συμπεριφορά τού καθένα από αυτούς επιταχύνουν την καταστροφή τους. Έ ν α από τα πιο ώριμα και συμβολικά έργα του Ντικ, στο οποίο ο συγγραφέας καταπιάνεται και πάλι με το θέμα της εικονικής πραγματικότητας, εμβαθύνει στις σχέσεις των μελών μια μικρής κοινωνίας, που σπαράσσεται από ανταγωνισμούς και αποτελεί μια μικρογραφία του κόσμου μας. εισάγοντας παράλληλα τον προβληματισμό του συγγραφέα πάνω στο ρόλο της θρησκείας.

ISBN

960-8338-11-5